‫ﺎﻣﺎﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻋﺒﺎسﻣﻌﺮوﻓﯽ‬

‫ﺎﻣﺎ ﻣﺨﺼﻮص‪ /‬ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﯽ‬ ‫ﺎﻣﺎﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻋﺒﺎسﻣﻌﺮوﻓﯽ‬
‫ﯾﺎﻧﻮﺷﮑﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺸﻖ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﻋﺘﻴﻘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﯽ ﻓﺮق دارد‪ .‬ﻋﺸﻖ ﯾﮏ ﺟﻮاﻫﺮ ﯾﺎ ﻋﺘﻴﻘﺔ ﮔﺮانﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫آدم زﻧﺪﮔﯿﺶ را ﺑﺎ آن ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﯽ ﭘﺮ از وﺳﺎﻳﻞ ﮔﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راه رﻓ ﻳﮏ زن و ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﮐﻪ ذﻫﻨﺶ را راه ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪای ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﯽ ﻫﺴﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﮐﺸﻒ ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻋﺘﺒﺎری ﻧﺪارد‪ .‬وﻟﯽ ﻋﺸﻖ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺸﻒ‬
‫دارد‪ .‬ﯽ ﺷﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﺎ اﮔﺮ آن ﻋﺸﻖ ﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﻳﺎدآوری ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺸﻔﺶ ﻣﺜﻞ زﺧﻢ ﺗﺎزه ﺧﻮن ﻣﯽآﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﺎدش ﻣﯽاﻓﺘﯽ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻫ ن‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدت ﺑﺎ ﮐﺎرد زدهای ﺗﻮی ﻗﻠﺐ ﺧﻮدت‪«.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ‬
‫رﻣﺎن‬

‫ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ زﻧﺎن اﻳﺮان‪ ،‬و زﻧﺎن در ﺳﺎﻳﻪ‬

‫‪2012‬‬
 ‫ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ‬
‫رﻣﺎن‬
‫ورژن ﺟﺪﻳﺪ‬
‫‪--------------‬‬
‫ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ‬
‫ﭼﺎپ ﻳﻜﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﺰ ‪ ،١٣٨٩‬ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﺔ ﮔﺮدون‬
‫ﭼﺎپ ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ورژن ﺟﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﻳﻜﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﺰ ‪١٣٩١‬‬
‫ﺟﻠﺪ‪ :‬ﺣﻤﻴﺪرﺿﺎ وﺻﺎف‬
‫اﻣﻮر ﻓﻨﻲ‪ :‬آﺗﻠﻴﻪ ﮔﺮدون‬
‫ﺗﻬﻴﺔ ﻫﺮﻧﻮع ﻓﻴﻠﻢ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻳﺎ ﻣﺘﻦ رادﻳﻮﻳﻲ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﺟﺎزة ﻛﺘﺒﻲ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ISBN: 3–938406–80-1‬‬

‫‪20 €‬‬

‫‪Gardoon Verlag‬‬
‫‪Kantstraße 76‬‬
‫‪10627 Berlin‬‬
‫‪Tel: +49 (0) 30 45086674‬‬
‫‪Fax: +49 (0) 30 45086675‬‬
‫‪www.abbasmaroufi.de‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣‬‬

‫و آن ﻣﺮﻏﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻼك ﻣﻲﺷﻮد‬

‫از ﺑﻴﻢ آن ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬آب ﺷﻂ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي‬
‫ﭘﻮﻧﻪ اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ در ﻃﻮل ﭘﻨﺞ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺸﺘﺮك‪ ،‬ﻣﻦ و اﻳﻦ رﻣﺎن را ﺑﺎزآﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺎ ﺳﭙﺎس از؛‬

‫اﻧﺴﺎن ﺷﺮﻳﻒ روزﮔﺎرم‪ ،‬اﻣﻴﺮ ﺣﺴﻴﻦزادﮔﺎن‬
‫ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺮاي ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮدن اﻳﻦ رﻣﺎن در اﻳﺮان اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵‬‬

‫ﻳﻚ‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس آوهﻧﺎرﻳﻮس ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻦﺟﻮري ﻧﺒﻮدي ﻋﺒﺎس! ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ‪«.‬‬
‫در راﻫﺒﻨﺪان ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬آن ﻫﻢ در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‬
‫راﻫﺒﻨﺪان ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ آﻧﺪرﻳﺎس ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺻﺪاي ﺧﺮﺧﺮ ﺑﺨﺎري ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻴﺪاد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم راه ﺑﺎز ﺷﻮد ﻓﺮار ﻛﻨﻢ؛ از ﺧﻮدم‪ ،‬از ﺷﻐﻠﻲ‬
‫ﻛﻪ دارم‪ ،‬از راﻫﺒﻨﺪان‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻼف ﻛﻨﻢ و ﻫﻤﺔ ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﺮﮔﺮدم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا از آﻧﺪرﻳﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻗﺮق ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﻫﺮ ﭼﻬﺎرراه ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ارﻳﺐ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫و دو زن ﭘﻠﻴﺲ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻴﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺣﺎﻟﺖ آﻣﺎدهﺑﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ آن‬
‫ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﻲرود‪ ،‬زودﺗﺮ ﮔﻮرش را ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮار ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ‪ ،‬آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻳﻜﺒﺎره از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻳﻚ دﻳﻜﺘﺎﺗﻮر آﻣﺪه‪ ،‬ﻳﺎ دارد ﻣﻲرود! ﺗﻮ ﭼﺮا دور‬
‫ﻧﻤﻲزﻧﻲ؟«‬
 ‫‪ ♦ ۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ آنﻫﻤﻪ ﭘﻠﻴﺲ از روي دو ﺧﻂ‬

‫ﻣﻮازي ﻣﻤﻨﻮع دور زدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻛﺎﻣﻼً ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﺑﻮد؛ ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﻴﺎه‪ .‬و رﻧﮓﻫﺎي دﻳﮕﺮ از ﭘﺲ آن‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدي ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﻧﺪرﻳﺎس اﻧﺪاﺧﺘﻢ و راﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲراﻧﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاي ﭼﺮخﻫﺎي ﻛﺎﻣﻴﻮن روي‬
‫آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻛﻮﻳﺮي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ در ﮔﻮﺷﻢ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺮﺧﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺗﻴﻐﺔ ﺑﺮفﭘﺎكﻛﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻴﺸﻪ را ﻛﻤﻲ ﺑﻜﺸﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ از‬
‫ﻫﺠﻮم ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ‪» :‬اﺧﻼﻗﺖ ﻋﻮض ﺷﺪه‪ ...‬ﺣﺎل و ﻫﻮاي ﺳﺎﺑﻖ را‬
‫ﻧﺪاري‪ ...‬دﻧﻴﺎت ﺷﺪه ﻛﺎر و ﻣﺪام ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي‪ ...‬ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺳﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﺳﻲ ﻋﺒﺎس؟«‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭼﺮخﻫﺎ ﺑﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺲ ﻓﺮق دارد ﺑﺎ ﺻﺪاي‬
‫ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ در ﺟﺎدة ﻛﻮﻳﺮي ﻛﻠﻪ ﻛﺮده و دﻳﻮاﻧﻪوار ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‬
‫ﻳﺎد روزي اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺳﻮار ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﺳﺒﺰ در ﺟﺎدهاي ﻛﻮﻳﺮي‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ روزي از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ را ﺑﺎ او ﺑﮕﺬراﻧﻢ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻐﻞﻫﺎ ﺑﻮ دارﻧﺪ‪ ...‬دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﺮ آدﻣﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻐﻠﺶ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎي ﻛﺎﻣﻴﻮن زﻳﻞ ﻟﻜﻨﺘﻪ ﺑﻮي ﮔﺎزوﺋﻴﻞ ﻣﻲداد‪ ،‬و راﻧﻨﺪهاش‪ ،‬آﻗﺎي‬
‫ﻛﺎﺑﻠﻲ ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن را ﭼﻨﺎن دودﺳﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻣﺎﻟﻚ‬
‫ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺟﺎدهﻫﺎﺳﺖ‪ .‬و رادﻳﻮ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ آﻫﻨﮓ ﺧﺮدرﭼﻤﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ روزﻫﺎ رادﻳﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﺮدرﭼﻤﻦ ﻣﻲﮔﺬارد ﻛﺎﺑﻠﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺗﻮي‬
‫ﻧﺨﺶ رﻓﺘﻪاي؟«‬
‫آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﺎﻣﺪي ﮔﻨﺞ ﻗﺎرون را ﺑﺒﻴﻨﻲ! ﭼﻪ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﺑﻮد! ﭼﻪ‬
‫ﻓﻴﻠﻤﻲ! از دﺳﺘﺖ رﻓﺖ‪«.‬‬
‫در ﺳﻜﻮت ﻣﻲراﻧﺪم و ﻣﻲراﻧﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻛﭙﻪﻫﺎي ﺑﺮف ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺗﻨﻢ‬
‫ﻣﻮرﻣﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﺮﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﺗﻮي اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ و دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ آﺗﺸﻲ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧‬‬

‫ﮔﺮم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زدم و ﻛﻤﻲ ﺷﻴﺸﻪ را ﭘﺎﻳﻴﻦ دادم‪.‬‬

‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺮﻓﻢ را ﮔﻮش ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﻲروي آن ﻣﻨﻄﻘﺔ ﭘﺮت دور از‬
‫آدﻣﻴﺰاد‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪاي؟«‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﭘﻚ ﻣﻲزدم‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫آنﻗﺪر ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻠﻪ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺔ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ‪ ،‬و ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻪ‬
‫آن ﻛﺎﻣﻴﻮن ﺣﻤﻞ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎن را ﻳﻜﺒﺎره ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﻢ ﻃﺮف وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻳﻚ‬
‫ﻣﻐﺎزه و ﺷﻴﺸﻪاش را ﻓﺮو ﺑﺮﻳﺰم روي ﺳﺮ ﻣﺎﻧﻜﻦﻫﺎي ﮔﭽﻲ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ آنﻗﺪر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮرد ﺗﻮي ﻣﻼﺟﻢ‪ ،‬ﺗﻜﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺪﻫﻢ؛ ﻳﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺑﻴﺦ ﮔﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺮق از ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﭙﺮد‪ ،‬از‬
‫ﺧﻮاب ﺑﭙﺮم‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﺎﺑﻮس ﻛﻨﺪه ﺷﻮم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺎن‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﻗﺒﻠﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪم‪ ،‬ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪،‬‬
‫و ﺑﮕﺬارم آن ﻛﺲ ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ دارد ﺑﺎ ﺗﻨﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزد‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﻫﻤﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﻲ از ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻣﺜﻞ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﻴﺪش از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ دور ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫زﺣﻤﺖ ﻧﻤﻲدﻫﺪ ﻛﻪ اﻗﻼً دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺒﺎﺑﻲ ﭘﻮچ وا داده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫»ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدي! ﺑﻴﻜﺎر ﻧﺒﻮدي! ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪاي؟«‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻧﺒﺮده ﺑﻮدم؛ درﺳﺖ از‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺎر در ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي را ول ﻛﺮدم و ﺷﺪم ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺒﺎﻧﺔ ﻫﺘﻞ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ از دﺳﺖ دادم‪ ،‬راﺑﻄﻪﻫﺎم ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﺮم‬
‫ﺧﺎﻛﻲ از ﻳﻚ ﺳﻮراخ در ﻣﻲآﻣﺪم و ﻣﻲﺧﺰﻳﺪم ﺑﻪ ﺳﻮراﺧﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫ﺟﺰﻳﺮه ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدم ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درﺳﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ در آن ﺟﺎدهﻫﺎي‬
‫ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻣﻪآﻟﻮد ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻ ﻣﻲراﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﻣﺎﺗﻤﻜﺪة ﺧﻠﻮت ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ در و‬
‫دﻳﻮارش ﺑﺮاق و ﺧﻴﺮهﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آرام و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دﻳﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮﮔﺮد اﻗﻼً ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪر ﻋﻤﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬دﻳﻮوﻧﻪ؟« دﻳﻮوﻧﻪ را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻛﻤﻲ ﻛﺞ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي؟«‬
‫ﺑﻌﺪ از آن ﺳﻜﻮت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻳﻜﺒﺎره ﺗﺮﻛﻴﺪم‪» :‬ﺷﺎﺷﻴﺪم‪ ...‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻲ ﻫﺘﻞ!«‬
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» :‬ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ!«‬
‫ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺨﺎر ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ را ﺗﺎر ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻮا ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ؟ ﭼﻘﺪر ﺗﻮي راهﺑﻨﺪان ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ؟ اﺻﻼً ﺑﺮاي ﭼﻲ در آن‬
‫ﺳﺮﻣﺎي ﻛﺸﻨﺪه و ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺷﻠﻮغ ﺳﺮﭼﺮاغ آﻣﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻴﺮون؟ ﻳﻚ‬
‫دوﭼﺮﺧﻪﺳﻮار ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ رﻛﺎب ﻣﻲزد و ﺧﻮد را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻛﻪ رﻓﺖ‬
‫ﭘﻴﭻ و ﺗﺎﺑﻲ ﺧﻮرد و ﻛﻒ ﺧﻴﺎﺑﺎن وﻟﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زدم روي ﺗﺮﻣﺰ‪ .‬ﻫﺮ دو ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ دوﻳﺪﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از آن‬
‫ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻴﻢ دوﺑﺎره ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪاش ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ رﻛﺎب زدن‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺑﻮق ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدي در ﭘﻴﺎدهرو ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻳﻘﺔ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺳﻴﺎﻫﺶ را داده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ‪ ،‬و ﺑﺎ‬
‫ﻗﺪمﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ از زﻳﺮ ﻧﻮر ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش داﺷﺖ از ﺣﺪﻗﻪ‬
‫درﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺳﮕﻲ ﻫﻢ آنﺟﺎ ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﭘﺎرس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪش ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻠﻮ‪،‬‬
‫رو ﺑﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺧﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻤﻨﻮع را ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﮔﻮشﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﭙﻴﺪم ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﻚ ﺗﻮي‬
‫ﭼﺸﻢ آدم ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس ﻛﻪ ﺳﻮار ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺳﻴﺎﻫﻪ را دﻳﺪي؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺮوي ﻣﻲﺷﻮي ﻣﺜﻞ او‪«.‬‬
‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آن دوﭼﺮﺧﻪﺳﻮار رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ از ﺳﺮﻣﺎ ﻛﺮﺧﺖ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺎﻳﻴﺰ و اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ! ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»در آﻟﻤﺎن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺧﺪاﺧﺪا ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩‬‬

‫اول ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزدم و از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬دوﺳﺖ‬

‫داﺷﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪.‬‬
‫آخ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﺗﻪ ﺻﺪاش ﺣﺰنآﻟﻮد ﺑﻮد! ﺑﺎ ﻟﺮزﺷﻲ ﻛﻪ او ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﺷﻜﻠﻲ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزدم ﺗﺎ او ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮدارد‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ زﺑﺎﻧﺶ را از ﺳﻖ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ؛ ﭘﮋواك ﭼﻜﻴﺪن ﻗﻄﺮهاي آب در ﻏﺎري‬
‫ﺧﻨﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ آدم در ﭼﻠﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ آن ﭘﻨﺎه ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬ﻛﻢ ﻣﻲآوردم و ﺑﻪ ﺗﺘﻪﭘﺘﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ ،‬ﻳﺎدم‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬و او ﺑﺎ ذوﻗﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺧﻨﺪه در ﮔﻠﻮ‬
‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬و ﺑﻌﺪ؟« و ﺑﻌﺪ زﺑﺎﻧﺶ را از ﺳﻖ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﻟﻢ ﻫ‪‬ﺮي ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪،‬‬
‫و ﺑﺎز ﺳﻜﻮت ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ رﻫﺎ ﻣﻲﺷﺪم در ﺣﺒﺎب ﭘﻮچ‪.‬‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﻗﻮﻳﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺻﻼً اﻳﻦور و آنور را ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﭼﺮﺧﺎﻧَﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺧﻮاب آب را ﻧﻤﻲآﺷﻮﺑﺪ‪،‬‬
‫زﻳﺮ زﻧﺪﮔﻲ آرام ﭘﺎ ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻨﺶ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ و‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاق‪ .‬ﺳﻴﻨﻪاش را ﺟﻠﻮ ﻣﻲداد ﮔﻮﻳﻲ ﻫﻤﺔ ﻫﺴﺘﻲاش در ﺳﻴﻨﻪاش و‬
‫ﻗﻠﺒﺶ اﺳﺖ ﻧﻮكﭘﻨﺠﻪ راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش ﻧﺖﻫﺎي ﻫﻮا را روي‬
‫رانﻫﺎش ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ‪.‬‬
‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﺔ آﻧﺪرﻳﺎس‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﭘﻴﺎده ﺷﺪن وﺳﺎﻳﻠﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺮس‪«.‬‬
‫ﺳﺮم را ﻳﻚور ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺑﺮوﻫﺎي ﭘﺮﭘﺸﺘﺶ را ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺑﺎﻻ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎرﮔﺮ ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻣﺪﻳﺮ ﻳﻚ ﻫﺘﻞ‬
‫ﺑﺰرگ‪ .‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﺎﻧﺪه ﻛﻪ از‬
‫ﺧﻮدت دور ﺷﺪهاي؟ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدت ﺑﮕﺮد‪ ،‬ﻋﺒﺎس! ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫ﭘﺸﺘﻢ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺟﺎﻳﻲ در زوزة ﺑﺨﺎري ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻢ ﺷﺪهام‪،‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ در ﭼﺮخﻫﺎي ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ در ﻛﻮﻳﺮ دور ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس درِ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺴﺖ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ اﺑﺮوﻫﺎش‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‬
 ‫‪ ♦ ١٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و ﺗﻜﺎن داد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ‬
‫دﻳﻮوﻧﻪ! ﺗﻮ ﺣﻴﻔﻲ!‬
‫دﻧﺪه ﻋﻮض ﻛﺮدم و ﮔﺎز دادم‪ .‬و ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻢ در دﻟﻢ ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﭘﺲ از ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و رك و راﺳﺖ ﺣﺮف دﻟﺶ را ﻣﻲزد‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺷﻮد اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻳﺎدم ﻣﻲرﻓﺖ ﭼﻪ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﺸﻨﺪهاي را از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪهام‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺪ ﺧﺎﻧﻪاش را ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎم ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ و ﮔﻠﺪانﻫﺎ‪ «.‬و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﺑﺮوﻫﺎش را ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻢ از ﺳﻔﺮ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﻻﺑﻼي ﺣﺮفﻫﺎش ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﺳﺮﻣﺎن را‬
‫ﻛﺮدهاﻳﻢ ﺗﻮي آﺧﻮر ﻛﺎر‪ ،‬دﻳﮕﺮان ﺗﻮي ﻣﺎدرﻳﺪ و واﻟﻨﺴﻴﺎ و ﺑﺎرﺳﻠﻮن زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻢ و زﻳﺎدﺷﺎن‪ ...‬وﻟﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﺮاي ﺗﻮ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪام‪«.‬‬
‫ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺳﺎﻧﭽﻮﭘﺎﻧﺰا ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺮش‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺧﻤﻲ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺮ زﻳﺎد‬
‫دوﺳﺖ داري؟ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺮاوات دوﻧﺎ‪ .‬ﻛﻲ‪ .‬ﻧﻴﻮﻳﻮرك‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪاز ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮدﻧﺖ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﻛﺘﺎب ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ ﻻي ﺣﻮﻟﻪاي ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد درآورد‪» :‬دﻧﻴﺎ از‬
‫دورﺑﻴﻦ ﺧﻮان روﻟﻔﻮ‪ .‬ﺑﺮو ﺧﻮش ﺑﺎش!«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻋﻜﺎس ﻫﻢ ﺑﻮده‪«.‬‬
‫»ﻋﻜﺲﻫﺎش ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﺪرو ﭘﺎراﻣﻮ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺷﺮاب ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫ﻫﺘﻞ‪ .‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺼﻔﻪﻧﻴﻤﻪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎم‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻄﻊ ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺪاي رادﻳﻮ را زﻳﺎد ﻛﺮدم و ﺑﺨﺎري را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮم درد ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻴﭻ ﺣﺎل‬
‫ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم از ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻠﻮت ﺑﺮاﻧﻢ‪ .‬رادﻳﻮ داﺷﺖ آﻫﻨﮕﻲ از‬
‫آرو‪ ‬ﭘِﺮت ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎ آن روز ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدم و ﻧﺪاﺷﺘﻤﺶ‪ .‬ﭼﻘﺪر‬
‫آﻫﻨﮓﻫﺎي ﻗﺸﻨﮓ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻘﺪر‬
‫ﭼﻬﺮهﻫﺎي زﻳﺒﺎ از ﺑﺮاﺑﺮم ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ آنﻫﺎ را ﻧﺪﻳﺪم‪ ،‬ﭼﻘﺪر رؤﻳﺎﻫﺎي‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١‬‬

‫ﻋﺠﻴﺐ دﻳﺪم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﻮي‬
‫ﻋﻄﺮي از دﺳﺖرﻓﺘﻪ در دﻟﻢ ﭼﻨﮓ زد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدم را ﻧﺒﺨﺸﻢ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﺐﻫﺎت را ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻢ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﭘﺎي دو ﺗﺎ آدم آﺑﺠﻮﺧﻮر وراج ﺑﻪ‬
‫ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ و وﻗﺘﻲ آنﻫﺎ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻲروﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺰا ﺑﮕﻴﺮي ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ‬
‫ﺟﻮري ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ؟ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﺎرك ﻛﺮدم و ﺑﺎ ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎم راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﻣﺎ‬
‫درﺳﺖ ﻧﺒﺶ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ‬
‫ﻗﺮﻣﺰ ﺳﮕﻲاش‪ ،‬و ﺑﻪ دم و دﺳﺘﮕﺎه ﭘﻴﭽﻴﺪة آن ﻣﻮﺗﻮر آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﺳﺮك‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻋﺼﺮﺑﻪﺧﻴﺮ! و ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را‬
‫ﺑﻐﻞ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟«‬
‫»ﺑﺎ آﻧﺪرﻳﺎس رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺧﻮرد‪» :‬آﻧﺪرﻳﺎس؟« ﻳﻌﻨﻲ او را ﺑﻪﺟﺎ ﻧﻴﺎورده! ﻳﻌﻨﻲ او‬
‫را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ! ﺑﺎز ﺧﻮدش را زده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻮﭼﺔ ﻋﻠﻲﭼﭗ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ ،‬آﻧﺪرﻳﺎس آوهﻧﺎرﻳﻮس‪«.‬‬
‫»آﻫﺎن!«‬
‫ﻣﺮض!‬
‫ﻫﺮﭼﻪ زﻣﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻳﺦ ﺑﻴﻦ‬
‫اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ روﺑﺮو ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﺳﺮدي ﻣﻲزدﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻳﻚ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﺟﻠﻮ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آﻧﺪرﻳﺎس ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻫﺪﻓﻮن ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻮزﻳﻚ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫»ﺧﺮاب ﺷﺪه؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ اوﺿﺎع ﻣﻮﺗﻮر ﭼﻪ ﺟﻮري اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ؟«‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮق زد‪» :‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري!«‬
 ‫‪ ♦ ١٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪهاﻳﻢ!«‬

‫»ﭼﻄﻮري‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﻣﻲﮔﺬرد‪«.‬‬
‫ﻛﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و از ﺳﺮﻣﺎ ﻳﻚآن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ‬
‫ﺟﻴﺐﻫﺎش ﺑﺮد و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم را وراﻧﺪاز ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲآﻳﻲ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ‬
‫ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل؟«‬
‫»ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل؟! ﺗﻮي اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ؟«‬
‫»ﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ‪ .‬آن ﺳﺮﻣﺎ! ﺳﻲ درﺟﻪ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ‪«.‬‬
‫زﻳﭗ ﻛﺎﭘﺸﻦاش را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف آﭘﺎرﺗﻤﺎن راه‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ‪ .‬از ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ رد ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﺻﺪاي ورﺟﻪ وورﺟﺔ ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻮي ﺗﻨﺪﺷﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﻮي دﻣﺎغ آدم‪ .‬ﻫﺸﺖ ﻗﻔﺲ اﻳﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻫﺸﺖ ﺗﺎ ﻫﻢ آن‬
‫ﻃﺮف؛ رﻓﻘﺎي ﺑﻮدار دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد در ﻗﻔﺲﻫﺎﺷﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪاي ﻛﻪ ﻣﻲﺑﺮيﺷﺎن ﻗﻄﺐ؟«‬
‫»آره‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﭼﻘﺪر آراﻣﻨﺪ؟«‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻻي ﻣﻴﻠﻪﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮد ﺗﻮي آﺧﺮﻳﻦ ﻗﻔﺲ و ﭘﻮزة ﻳﻚ ﺳﮓ را‬
‫ﻧﻮازش ﻛﺮد‪ .‬ﺳﮓ ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﺮداﻧﺪ و دﺳﺖﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد را ﻟﻴﺴﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻚ‬
‫ﺑﺎر از اﻳﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر از آنﻃﺮف‪.‬‬
‫»ﻣﻦ ﺑﺪون اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﻣﻴﺮم‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ!«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫در ﭘﻴﺎدهرو ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻧﻪ دوﺑﺎره آن ﻣﺮد را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻘﺔ ﭘﺎﻟﺘﻮش را داده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ‬
‫و ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر دارد ﻧﻔﺴﺶ را ﻫﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﭼﺸﻢﻫﺎش؛ ﻫﺮاس ﻋﺠﻴﺒﻲ در ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻠﻴﺪ اﻧﺪاﺧﺖ و درِ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي‬
‫وﺳﺎﻳﻠﻢ را در راﻫﺮو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻒ دو دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺳﺮ‬
‫ﻛﻢﻣﻮﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻣﻲآﻳﻲ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻪ ﺳﻮﺋﺪ؟«‬
‫از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﻳﺪ‪» :‬ﺗﻪ ﺳﻮﺋﺪ؟!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣‬‬

‫»آره‪ .‬ﺗﻮ و ﻣﻦ و ﺳﮓﻫﺎ و ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ‪«.‬‬

‫ﺑ‪‬ﺮاق ﺷﺪم‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ؟!«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ دارﻳﻢ‪ .‬ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬دﻛﺘﺮ‪«.‬‬
‫»ﺣﺎﻻ ﻣﻲآﻳﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ ،‬آره‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ‪«.‬‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادهاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﻣﺎ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ آژاﻧﺲ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻘﺔ اول ﺑﺮادر دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ رﻓﺘﺎري ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﺎﺗﻨﻲ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻮ ﻧﻤﻲزد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻛﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت دﻛﺘﺮ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﺎي ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮرﺗﻤﻪﺳﻮاري ﺧﻮدش را ﺳﭙﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻗﻀﺎ و ﻗﺪر‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮادرش‪ ،‬ﻧﻮع ﺳﺎﻟﻢ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻳﻚ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﺳﺖ ﻛﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬رﻳﺸﺶ را ﺗﺮاﺷﻴﺪه‪،‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﺗﺮ و ﺗﻤﻴﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪه و روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﻫﺮ وﻗﺖ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻤﺎن آﻗﺎي وﻛﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻧﺰاع ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻟﺖ و‬
‫ﭘﺎر ﺷﺪه‪ ،‬آﻣﺪه ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﺷﺪ ﻛﻤﻲ آرام ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﻃﺒﻘﺔ ﭼﻬﺎرم زﻣﺎﻧﻲ ﻣﺎل ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ در ﻃﺒﻘﺔ ﭘﻨﺠﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮدم؛‬
‫زﻳﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻲ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم آن را ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻋﻮض ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ‬
‫ﻋﻤﺮم ﺑﻮد و آﻏﻮﺷﺶ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ روﻳﻢ ﮔﺸﻮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎم را داﺷﺘﻢ؛‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ زﻧﺪان دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪،‬‬
‫ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻮزﻳﻚ ﮔﻮش ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا از ﺧﻠﻮﺗﻢ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد زﻳﺮ ﭘﺎم ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﺎرم را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎم را از دﺳﺖ دادم‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ روزﻫﺎش دل ﺧﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﻤﻲ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ روح ﺳﺮﮔﺮدان در آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮدم‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ١۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و ﺻﺪاش را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي روي ﻣﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ‬

‫ﺟﻤﻠﻪاي ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﭼﺮت ﻣﻲزدم‪ ،‬و آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﭘﻮﺷﻪ را ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ زﻳﺮ و رو ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺮاي‬
‫ﭼﻲ آن را وارﺳﻲ ﻛﺮدهام‪ .‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲزدم ﺷﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺴﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪام را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮم و ﻋﻤﺮم را ﺑﻪ ﺑﺎد دﻫﻢ‪.‬‬
‫در ﭘﺎﮔﺮد ﻃﺒﻘﺔ ﭘﻨﺠﻢ ﻟﺤﻈﻪاي اﻳﺴﺘﺎدم‪ ،‬ﺧﻴﺮهاش ﺷﺪم‪ ،‬و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ در ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭼﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ در ﺳﻜﻮت ﺧﻴﺮه‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﻓﺘﺎرم؟!«‬
‫»ﻛﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﻲ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ!«‬
‫ﻳﺎد ﻫﻤﻜﻼﺳﻲام‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬راﺳﺘﺶ رﻓﺎﻗﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دارد‪«.‬‬
‫ﭘﺎش را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً داد ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫آرام ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻓﻴﻖ! رﻓﻴﻘﻲ ﻛﻪ وﻗﺖ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪات ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ!«‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬آخ‪ ،‬راﺳﺘﻲ ﻣﻤﻨﻮن از ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮام ﻓﺮﺳﺘﺎده‬
‫ﺑﻮدي‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ اول ﺧﻮاﻧﺪﻣﺶ‪ .‬ﻳﻚﺿﺮب‪ «.‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ از ﺑﻮﻟﮕﺎﻛﻒ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮده‪» :‬واﻗﻌﺎً ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺗﺎ وارد آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺷﻮﻳﻢ از ﺑﻮﻟﮕﺎﻛﻒ ﺣﺮف زد از رﻣﺎن ﻣﺮﺷﺪ و ﻣﺎرﮔﺮﻳﺘﺎ‪.‬‬
‫ﻓﻀﺎي رﻣﺎن را ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺖ آﻟﻤﺎن ﺷﺮﻗﻲ آن ﺳﺎلﻫﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﺮد‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ و‬
‫ﻣﻪ وﺣﺸﺖ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺮس ﻣﻪآﻟﻮد را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪«.‬‬
‫ﻛﺎﭘﺸﻦاش را ﮔﺮﻓﺘﻢ و آوﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻳﺨﭽﺎل و ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ‬
‫ﭼﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ‪ .‬ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم و ﺳﺆاﻟﻢ را ﺗﻜﺮار ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ‬
‫ازش ﻋﻜﺴﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻧﻮر ﻓﻼش ﭼﺸﻢﻫﺎش را زده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪» :‬اﺻﻼً ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺑﺮوﻳﻢ رﺳﺘﻮران ﻫﺎواﻧﺎ! ﻫﺎن؟«‬
‫ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪم ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻣﻦ از ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵‬‬

‫ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از دﻻﻳﻞ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺷﻐﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﺟﺎﻳﻲ دوراﻓﺘﺎده ﻫﻤﻴﻦ‬

‫ﺑﻮده اﺳﺖ؛ اﻧﺰوا‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﻚ ﺟﻮري ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﻪ ﻛﺮﺳﻲ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﺷﺎم ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ‪ .‬از ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﮕﻴﺮ ﻧﺒﺎش‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬زﻳﺎد اﻫﻞ ﺷﺎم و ﻧﺎﻫﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ!«‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻴﺮونِ در اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ او ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺳﮓﻫﺎش ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ را اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا رﻫﺎ ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﺑﻮي ﺗﻨﺪي ﻣﻲداد‪ ،‬و ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﺳﮓﻫﺎش ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮده و او ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻴﺎوردش ﺗﻮي ﻛﺎﺑﻴﻦ‪ ،‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ‬
‫ﻫﻢ ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ارزﺷﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬آدم‬
‫ﺑﻪ ﺑﻮ ﻋﺎدت ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﺎواﻧﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬اول ﺑﺮوم دﺳﺖﻫﺎم را‬
‫ﺑﺸﻮرم و ﺧﻮدم را از اﻳﻦ ﺑﻮي ﺳﮓ ﺧﻼص ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺘﺎب را در ﺳﻔﺮ ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﻮﻛﻞﻫﺎي ﺑﺮادرم‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﺔ زﻳﺒﺎﻳﻲ!«‬
‫»ﭼﺮا ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﻣﻠﻜﻪﻫﺎ ﻧﻤﻲروي ﺗﻪ ﺳﻮﺋﺪ؟«‬
‫»اﻳﻦﻫﺎ ﺗﺎب آن ﺳﺮﻣﺎ را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ! ﻫﻤﺎن وﺳﻂ راه زه ﻣﻲزﻧﻨﺪ و‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺧﺮاب ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬زنﻫﺎ اﻳﻦﺟﻮرياﻧﺪ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻫﺘﻞ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫»ﺧﺒﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ! اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﻗﺴﻤﺖ‬
‫ﭘﺬﻳﺮش ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺟﺎي ﺗﻮ را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»اﺳﻢ ﺳﻔﺮ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﻮم ﻛﻬﻴﺮ ﻣﻲزﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﺳﻔﺮ دارﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﻔﺮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ و ﺑﺒﻴﻨﻲ‪«.‬‬
‫»آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻔﺮم ﻓﺮار ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﺼﻴﺒﺖ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻛﻪ ﻛﺜﻴﻒ و‬
‫ﺧﺮﺗﻮﺧﺮ اﺳﺖ‪ .‬از ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻫﻢ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ آﻣﺪم ﺑﺮﻟﻴﻦ‪«.‬‬
‫»ﺳﻔﺮ ﺧﻮب و ﺑﺪ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺜﻞ زﺧﻢ‪ «.‬و ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و‬
 ‫‪ ♦ ١۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻨﺎﮔﻮﺷﺶ اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻌﻀﻲ از زﺧﻢﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻳﺎد آدم ﻣﻲآورد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻫﻢ از آن زﺧﻢﻫﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫زﺧﻢ‪ ،‬زﺧﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر زﺧﻤﻲ ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر از ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎرد دﻟﺨﻮر‬
‫ﺑﻮدم و ﺑﻪ روش ﻧﻤﻲآوردم‪.‬‬
‫»ﻫﻤﺔ زﺧﻢﻫﺎت را از ﻳﺎد ﺑﺒﺮ‪ .‬آﻣﺎده ﺑﺎش ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‪«.‬‬
‫»وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻓﺮق دارد دﻛﺘﺮ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﺑﻪراﻫﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮردهام‪ .‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا دل ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦﻛﻪ از وﻗﺘﻲ آﻣﺪهام ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﻜﺮدهام‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﻫﺎﻣﺒﻮرگ‬
‫و ﻓﺮاﻧﻜﻔﻮرت را ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪهام‪«.‬‬
‫از ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺟﺎ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻫﻤﺎن وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن زد روي ﺗﺮﻣﺰ‪.‬‬
‫ﺗﺮﻣﺰ ﻧﺎﺟﻮري ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ زوزهﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧‬‬

‫دو‬
‫ﺻﺪاي زوزة ﺳﮓ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﮓ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺻﺪاش ﻧﺰدﻳﻚﺗـﺮ ﺑـﻮد ﺑـﺎ‬
‫ﺻﺪاﻳﻲ ﭼﻜﺸﻲ ﻣﺪام ﭘﺎرس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن زوزة اوﻟﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻋﺎدت ﻛﻨﻢ و ﻛﻤﻲ آرام ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘـﻪرﻓﺘـﻪ ﺻـﺪا در ﮔﻮﺷـﻢ ﻃﻨـﻴﻦ‬
‫دﻳﮕﺮي ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﻛﻮﺑﺶ ﭼﻜﺸﻲ ﺑﺮ ﮔﺎﻧﮓ ﺗﺮكﺧﻮرده ﺟﻤﺠﻤﻪام را ﺗﺮك‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را ﺑﻴﻦ زاﻧﻮﻫﺎم ﻓـﺮو‬
‫ﺑﺮدم‪ .‬ﻫ‪‬ﺮم داﻏﻲ از زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﺑﻮي ﺷﻦ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﺮﺟﻚ ﺧﺮاﺑﻪاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻻﺑﺪ روزي روزﮔﺎري ﺑﺮج دﻳﺪهﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻮده و ﺳﺮﺑﺎزي آن ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﻚ ﻣﻲداده‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﮔﺬر زﻣﺎن ﻛﻤﺮش ﺧﻤﻴﺪه و اﺑﻬﺘﺶ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻣﺴﺘﺮاﺣﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮاريﻫﺎ و آدمﻫﺎي ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺮز ﻣﺨﻔﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻞ ﻗﺮاري ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲﻫﺎ؛ دﻧﮕﺎل ﺑﻲﺳﻘﻔﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮﺑﻪﭼﻨﺪي ﻛﺴﻲ ﺑﺮود ﺗﻮي آن‪ ،‬ﮔﻮﺷﺔ ﺧﻠﻮت و ﭘﺎﻛﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫ﺧﻮد زار ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﮔﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻮي ﻣ‪‬ﺮدار ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﺳﺨﻲ ﺑﺎ ﺑﺎد ﻣﻲرﻓﺖ و‬
 ‫‪ ♦ ١٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا آن روزﮔﺎر اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮام اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ و آزارم‬
‫ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ آزارم ﻣﻲداد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﻣﻲروم زﻳﺮ دﺳﺖ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﻲ آﺑﻠﻪﮔﻮن دارﻧﺪ‬
‫و ﭼﺸﻢﺷﺎن ﻣﺪام ﻣﻲﭘﺮد‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻫﻦﺷﺎن ﺑﻮي ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﻳﺎ ﭘﻴﺎز‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ از زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺳﻴﺮت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮت ﻣﻲآورﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮگ ﺑﺮاﻳﺖ آرزو ﺷﻮد‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ اﮔﺮ ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﺑﻪ دوﻳﺪن‪ .‬ﺑﺪوم؛‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﻳﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺪوم‪ .‬آن روزﻫﺎ و آن ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻠﻮﻟﺔ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اوﻟﻴﻦ‬
‫آرزوي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬و آرزوي دﻳﮕﺮم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺮا از ﻣﺮز‬
‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪.‬‬
‫دراز ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻫﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم از‬
‫دﻳﺪن ﺳﺘﺎرهﻫﺎي رﻳﺰ و درﺷﺖ ﻛﻪ در ﻣﺎﻫﻮت ﺳﻴﺎه ﺷﺐ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻴﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮي ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪر ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻐﺾ ﺗﻪ‬
‫ﮔﻠﻮم ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﻴﺮه ﺷﻮم‪ ،‬آنﻗﺪر ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺷﺐ در ﻣﺨﻤﻞ‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺣﺒﺎﺑﻲ ﭘﻮچ ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎ را رد ﻛﻨﻢ ﺑﮕﺬراﻧﻢ ﻫﺪر‬
‫دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن از دل ﺧﺎك ﺻﺪاي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭼﺸﻢ دراﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻛﻮرﺳﻮﻳﻲ از دور ﮔﻢ و ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮاﺳﺎن از ﺟﺎ ﺟﻬﻴﺪم‪ ،‬ﺧﻮدم را ﻛﺸﺎﻧﺪم ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﺮﺟﻚ وﻳﺮاﻧﻪ و ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪.‬‬
‫از ﭼﻲ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮدم؟ از ﻛﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم؟ ﺗﺎ ﻛﻲ؟ ﭼﺮا ﻛﭙﺴﻮل ﺳﻴﺎﻧﻮر‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدم ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ و ﺧﻮدم را ﺧﻼص ﻛﻨﻢ؟‬
‫از ﻣﺮگ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدن ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬دم را ﻛﻪ ﻓﺮو ﻣﻲدادم ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎزدم ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬در ﻫﺮاس اﻳﻦ ﺑﻲﺧﺒﺮي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩‬‬

‫از ﺗﻨﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ و ﻳﻜﺒﺎره ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮي ﺗﻨﻢ ﮔﻴﺮ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬دور ﺑﺮﺟﻚ ﭼﺮﺧﻴﺪم و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم از دﻳﺪرس ﻧﻮر‬
‫در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻮﺗﻮرش ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻫﻲ!«‬
‫دﺳﺖﻫﺎم آﺷﻜﺎرا ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬آرام از ﭘﺸﺖ ﺑﺮﺟﻚ ﺑﻴﺮون‬
‫آﻣﺪم و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدم‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ‬
‫ﻛﻪ رﺳﻴﺪم ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺟﻮاﻧﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬زﻫﺮهﺗﺮك ﺷﺪم!«‬
‫ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬وﻟﻲ ﭼﻲ ﺷﺪه ﻣﮕﺮ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬اﺟﺎزه ﻧﺪارم ﺑﺘﺮﺳﻢ؟«‬
‫از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻢ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪ‪» :‬ﭼﺮا‪ .‬ﺣﻖ داري ﺑﺘﺮﺳﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻪ از ﻣﻦ‪«.‬‬
‫»ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ .‬ﺗﺮﺳﻴﺪم‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻳﻚ ﻫﻤﺴﻔﺮ داري‪ «.‬و ﻫﻠﺶ داد ﻃﺮف ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغﻗﻮه را ﺑﻪ ﺻﻮرت او اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﻮر‬
‫ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ‪» :‬آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺟﻮان ﻣﺤﺠﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻫﺎم دﺳﺖ داد‪» :‬ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺎد ﻫﺴﺘﻢ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ‪ ...‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻢ را ﺧﻮردم‪ .‬ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎي‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲ‬
‫ﺑﻮد ﺳﺮ ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﻨﺪ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﺟﺪﻳﺪت وﻟﻲ ﻳﻚ ﻛﻢ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‪ .‬وﻟﻲ‬
‫ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎش‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زد ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﻓﺮﺷﺎد‪» :‬وﻟﻲ‬
‫ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻮﺳﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﻳﻚ وﻗﺖ زﺑﺎﻧﻢ ﻻل‬
‫ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدم و ﻧﻴﺎﻣﺪم ﺑﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪي ﺑﮕﻮ ﻣﻮﺳﺎ‪ .‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﺧﻮدت ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدي ﺑﺎز‬
‫ﻫﻢ ﺑﮕﻮ ﻣﻮﺳﺎ‪ .‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺮاﻏﺖ راه و ﭼﺎه را وﻟﻲ ﻧﺸﺎﻧﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ‬
 ‫‪ ♦ ٢٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻛﺮاماﻟﻜﺎﺗﺒﻴﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ را ﺟﻮري ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺸﺘﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﺎ! و دوﺑﺎره‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﺮﺷﺎد ﻫﻢ آﻣﺪ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬اﻧﮕﺎر آنﻫﻤﻪ ﺟﺎ و آن‬
‫زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻨﺎور ﺟﺎﻳﻲ ﺟﺰ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺮاي او ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻳﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‬
‫ﺳﺮاغﺗﺎن‪«.‬‬
‫ﭘﺎﺷﺪم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻲ ﻣﻲآﻳﻲ ﺳﺮاغ ﻣﺎ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ؟ وﻟﻲ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪ «.‬و ﻏﺶﻏﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭼﻨﮓ زد‬
‫ﺑﻪ ﺷﻜﻤﻢ‪ ،‬ﺟﻮري ﻛﻪ دﻟﻢ درد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺟﺎن ﻣﺎدرت زود ﺑﻴﺎ‪«.‬‬
‫از ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﻏﺬا و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ آورد داد دﺳﺘﻢ‪» :‬وﻟﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از ﻣﻦ‬
‫ﻧﺘﺮس‪ «.‬ﺑﺎز ﻏﺶﻏﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﺎك ﻛﺮد‪.‬‬
‫آنﻗﺪر ﺑﻪ ﭼﺮاغﻫﺎي ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﻚ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺪﻳﺪاً ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ از ﭘﺎﻛﺖ در آوردم‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﮔﺎز زدم‪.‬‬
‫ﺑﺪﺟﻮري ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻮي ﮔﻨﺪ ﺑﺮﺟﻚ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ‪ ،‬و اﺷﺘﻬﺎﻳﻢ‬
‫را ﻛﻮر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﮔﺎز زدم و ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ را ﭘﺮت ﻛﺮدم ﻃﺮف ﺑﺮﺟﻚ‪ .‬ﺑﻌﺪ دراز‬
‫ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻜﺮم را در اﻧﺘﻬﺎي ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ روزي وﻃﻨﻢ ﺑﻮد ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫آنﻗﺪر درﺑﻪدري ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻮت ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺮز ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫اﻣﻦﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﺔ دﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دراز ﺑﻜﺸﻢ و ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ از ﻋﻘﺮب و ﻣﺎر ﺑﺘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻠﻴﻚ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫آنﻗﺪر از اﻳﻦ ﺑﺎم ﺑﻪ آن ﺑﺎم ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم و در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎ ﻳﻜﺒﺎره از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪاي‪ ،‬و ﻧﺎﮔﺎه وارد ﺧﺎﻧﻪاي‬
‫ﻣﻲﺷﺪم و آﻧﺠﺎ دﻧﺒﺎل راه ﻓﺮار ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬آنﻗﺪر ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫داﺷﺖ ﺳﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎش را از دﺳﺖ ﻣﻲداد‪ .‬آنﻗﺪر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﻴﺎﻓﻪ داده ﺑﻮدم‪،‬‬
‫آنﻗﺪر ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ و ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺟﻌﻞ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺪام‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١‬‬

‫ﻳﻚ از آن آدمﻫﺎ و ﻧﺎمﻫﺎ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬از ﺻﺪاي ﭘﺎ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﺻﺪاي‬
‫ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ‪ ،‬از‬
‫ﺻﺪاي ﺟﻴﻠﻴﺰ و وﻳﻠﻴﺰ ﺳﺮخ ﺷﺪن ﭼﻴﺰي در ﻣﺎﻫﻴﺘﺎﺑﻪ‪ ،‬از ﺻﺪاي ﺳﻜﻮت‪ ،‬از‬
‫ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬دﻳﻮار‪ ،‬ﻛﻮﭼﻪ‪ .‬ﺑﺮ ﭘﺪرش ﻟﻌﻨﺖ! ﭼﻪ ﻧﻜﺒﺖ وﻳﺮاﻧﮕﺮي ﺑﻮد ﺗﺮس!‬
‫ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم دﺳﺖ ﻛﻲام‪ .‬دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﻣﺮز ﺑﮕﺬرم‪ ،‬ﺑﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻓﺮار ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﻴﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎن زﻣﻴﻦ‪ ،‬و آنﻗﺪر زﻣﻴﻦ را ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ .‬و ﭼﻪ رؤﻳﺎﻳﻲ!‬
‫در دل ﺑﻴﺎﺑﺎن روزﻫﺎ و روزﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﻴﻔﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﺎن زﻣﻴﻦ و ﺑﺮﮔﺮدي‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮت را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻲ؛ در ﻛﺎﻧﺎﻟﻲ دراز و ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ ﻋﺪهاي ﺑﺎ ﻛﺎﺳﻜﺖﻫﺎي زرد‪،‬‬
‫زﻣﻴﻦ را ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺗﻮ ﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻠﻨﮓ ﺑﺰﻧﻲ ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪات را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮار‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺷﻜﺴﺘﻦ ﻗﻨﺪاق ﺗﻔﻨﮓ در ﺟﻨﺎق ﺳﻴﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ؛ دﻳﮕﺮ از‬
‫ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻓﺮار ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪات را ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ دوازده ﺿﺮﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﻗﺪم ﻣﻲروي ﺟﻠﻮ‪ ،‬و ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ﻣﺮدي ﺑﺎ ﺑﻴﻞ ﺧﺎك را ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺰن‪ ،‬ﺑﺰن‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺰن‪ .‬راﺳﺖ ﻧﺰن‪ ،‬ﭼﭗ ﻧﺰن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺦﻫﺎي دو ﻃﺮف‬
‫ﻛﺎﻧﺎل ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر وﺳﻂ را ﺑﺰن‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺎن و اﺣﺴﺎﺳﺖ ﺑﺰن‪ .‬دﻳﻮاﻧﻪ‬
‫ﻧﺸﻮ‪ ،‬ﻋﺼﻴﺎن ﻧﻜﻦ‪ ،‬داد ﻧﻜﺶ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﺰن‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫آﺳﻤﺎن ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره ﺑﻮد و ﺑﻮي ﺧﺎك ﺗﻔﺘﻪ از زﻣﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ‪ .‬در آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه زﻣﻴﻦ‪ ،‬در اﻧﺘﻬﺎي ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ روزي وﻃﻨﻢ ﺑﻮد‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ‬
‫آن را از ﭘﺎ در آورده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎي ﺧﺎك را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻘﻔﻲ ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره ﻛﻪ از آنﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻻﺑﺪ‬
‫ﻳﻜﻴﺶ ﻫﻢ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﺳﺘﺎرة ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﺻﺪاش‬
‫ذﻫﻨﻢ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦﻗﺪر ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟«‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺘﻚ اﻓﺘﺎده روي ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ‪«...‬‬
‫»آدم ﻛﻪ ﻧﻜﺸﺘﻪاي!«‬
‫ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪» :‬آدم؟«‬
‫»ﭼﺮا اﻳﻦﻗﺪر ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟«‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﺮدﺑﺎدي اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ رﻳﺸﻪﻛﻦ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬آرام ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﺗﮕﺮگ ﺑﻬﺎري ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﺷﺎﺧﻪاي ﻫﺴﺖ ﻣﻲرﻳﺰد و ﻳﻚ ﺑﺎغ را ﺑﻲﺑﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﻲداﻧﻲ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﻳﻴﻢ؟«‬
‫ﺑﻪ دور و ﺑﺮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ ﻟﺨﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﺨﻮاب‬
‫آﻫﻨﻲ و ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻘﻮا ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق ﭘﻬﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺘﻮﻫﺎي‬
‫ﺳﺮﺑﺎزي و ﭼﻨﺪ ﻣﻼﻓﺔ ﺳﻔﻴﺪ‪.‬روي ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﻧُﻤﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﻦ اﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎغ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه‪ ،‬از ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻣﺘﺮوﻛﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري آﻣﺪﻳﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻮر آن ﺗﻪ ﻣﻪﻫﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻣﺎ‬
‫اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري آﻣﺪﻳﻢ؟«‬
‫ﺣﻮﻟﺔ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬در آب ﻓﺮو ﺑﺮد‪ ،‬ﭼﻼﻧﺪ‪ ،‬و دوﺑﺎره روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺣﻴﻒ! ﺑﺎغ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ درﺧﺖ! ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟«‬
‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻪ آن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬و ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻤﻲآﻣﺪ از ﻛﺠﺎ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎغ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﻮري آﻣﺪﻳﻢ؟«‬
‫»آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﻣﺎ را آورد‪ .‬ﺗﺐ داﺷﺘﻲ‪ .‬ﺳﺮواژه ﻣﻲﻛﺮدي‪ .‬رﻓﺘﻢ در ﺧﺎﻧﻪاش‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻧﺎن و ﻧﻤﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮم ﺧﻮردهاي‪ ،‬ﺑﻴﺎ و ﺑﻪ‬
‫داد ﺑﭽﻪام ﺑﺮس‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻤﺎن ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻟﻜﻨﺘﻪاش آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬داد‬
‫ﻣﻲزدي و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻓﺮار ﻛﻨﻲ‪ .‬دودﺳﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺖ‪ ،‬ﺣﺮﻳﻔﺖ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎغ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻧﺼﻔﻪﺟﺎن ﺷﺪم‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪«.‬‬
‫داغ ﺑﻮدم و ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ‪ .‬از آﺗﺶ ﺳﺮم ﺟﺮﻗﻪاي ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم درﺧﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫»آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ!«‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻛﺎﻣﻴﻮن زﻳﻞ او ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻛﺎر ﭘﺪر ﺑﺮﺳﻴﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم راه را ﺧﺎﻃﺮه ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد و ﺣﺮف زد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ رﺟﺐ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣‬‬

‫ﺑﻪ اﻧﺒﺮدﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ رﺟﺐ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آن‬
‫رﺟﺐ را ﺑﺪه ﻣﻦ‪ «.‬و ﺑﻪ ﻗﺎﺷﻖ اﺷﺎره ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫»آره ﻣﺎدر‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺧﺪا ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮل داده ﻛﻪ از ﻣﺮز ردت ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻠﻲ آدم ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ‬
‫ﻛﺴﻲ را ﻧﺪارم‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺎﺷﻲ‪«...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻐﺾ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ‬
‫ﻧﺎﺧﻦﻫﺎش ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﻲﻓﺸﺮد‪ .‬دﻧﺒﺎل زﺧﻤﻲ ﺗﺎزه ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗﺎ دردش‬
‫را از ﻳﺎد ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ روﺳﺮياش را از ﻳﻚ ﻃﺮف ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ ،‬و‬
‫ﮔﻔﺖ آه!‬
‫ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻪ آن زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦﺟﺎ دﺳﺖ ﻓﻠﻚ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻤﺖ ﺧﺎرج‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ زﻧﺪﮔﻲ را ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ و ﺑﺮاي دﻳﺪﻧﺖ ﭘﺸﺖ دﻳﻮارﻫﺎي‬
‫زﻧﺪان زﻧﺠﻤﻮره و اﻟﺘﻤﺎس ﻛﻨﻢ؟ آره ﺑﺮو‪ «.‬و ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺗﻮي اﺗﺎق ﻗﺪم زد‪.‬‬
‫در ﺗﺐ ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در راه اﺳﺖ؛‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ ﻣﻲرﺳﻲ ﮔﺎه زود‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻣﺴﻴﺮ زﻧﺪﮔﻲات ﻋﻮض ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬و زﻧﺪهاي‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻨﺪ روز ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در روزﻫﺎي ﺑﻴﻤﺎري‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﺗﺐ‬
‫و ﻟﺮز وا ﻧﻤﻲداد و ﺧﻮدش را ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ ﻧﺪاده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮاﻳﻲ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻓﻮﻗﺶ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲروم‬
‫ﻳﻚ ﺧﻴﺎﻃﺨﺎﻧﺔ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻛﺎر ﻛﻪ ﻗﺤﻂ ﻧﻴﺴﺖ!«‬
‫ﺻﺪاي ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﺑﻲاﮔﺰوز در ﻓﻀﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫و ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺴﻲ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺘﺮس!«‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ازش دزدﻳﺪم‪» :‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪«...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪﻫﺎ در ﺳﺮم ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﭻﭘﭽﻪ‪ ،‬و راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻘﺪر دﻳﻮار! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬داغ ﺷﺪم و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن داﺷﺖ ﭘﺎﺷﻮﻳﻪام ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﻮﻟﻪ را‬
 ‫‪ ♦ ٢۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﭼﻼﻧﺪ و ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ روي ﭘﺎﻫﺎم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪ ﺣﻮﻟﺔ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را در ﺗﺸﺖ‬

‫دﻳﮕﺮي ﺧﻨﻚ ﻣﻲﻛﺮد و دوﺑﺎره ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎم ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻮﻟﺔ‬
‫آﺗﺶ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آب‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻘﺪر آب ﺗﺮﺑﺖ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺖ رﻳﺨﺘﻪام؟ دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‬
‫ﺳﺮواژه ﻛﺮدي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ و ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ و از ﺣﺎل ﻣﻲرﻓﺘﻲ‪ .‬اﻣﺮوز ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺶ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮي ﺗﺮﺑﺖ‬
‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﺪي ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدي‪ ،‬داد ﻣﻲزدي ﻣﻴﺮزا‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻪ را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮدي‪ .‬ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﻣﻴﺮزا!«‬
‫ﻋﻴﻨﻜﺶ را ﮔﻴﺮ داد ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش‪ ،‬ﮔﻮﺷﺔ روﺳﺮياش را از روي ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ‬
‫ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬و ﻣﻦ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﺗﻜﺎنﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫آﻣﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻴﻨﻜﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ داد و ﺣﻮﻟﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ﺧﻨﻚ‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻛﻪ‬
‫ﭼﻬﺮهاش را دلﺷﻜﺴﺘﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﺎﻣﺎن زﻳﺒﺎ ﺑﻮد! زﻳﺒﺎ و دلﺷﻜﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫رگﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻧﺶ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺗﺒﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ اﮔﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﻻل‪ ،‬ﻧﺒﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﺘﺮس‪ ...‬ﻣﻴﻮه ﺑﺨﻮر‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺳﺎﻛﺶ در آورد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪن‪.‬‬
‫»ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ‪ «...‬و دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫»ﺑﺎز ﻳﺎد ﭘﺮي اﻓﺘﺎدي؟«‬
‫»ﻣﻴﺮزا ‪ ...‬ﭘﺎﻫﺎي ﻣﻴﺮزا‪«...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﺎ از ﭘﻬﻠﻮﻫﺎم راه اﻓﺘﺎد و در ﺳﻴﻨﻪام ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ اﻓﺘﺎد وﺳﻂ ﺣﻮض‪ ،‬آب ﺳﺮد از ﻫﺮ ﻃﺮف ﻣﻮج زد و ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺮزﻳﺪم و ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎم را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزم را‬
‫ﻧﺸﻨﻮم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵‬‬

‫ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺘﻮ را روي ﺳﻴﻨﻪام ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎم را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻮﻟﺔ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬و ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺶ روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎ از ﭘﻬﻠﻮﻫﺎم ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﺪ و از ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ دﻳﮕﺮي در ﺣﻮض ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻣﻮﺟﻲ داغ از ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫ﺑﻴﺮون زد‪.‬‬
‫»ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻳﺎد ﻣﻴﺮزا ﻧﻴﻔﺘﻲ؟ ﻳﺎد ﭘﺮي ﻧﻴﻔﺘﻲ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻤﻲ ﻣﺎدر‪ ،‬ﺧﺪا را‬
‫ﺷﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ زﺑﺎﻧﻢ ﻻل ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺮزا‪ «...‬و ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺔ روﺳﺮي اﺷﻚﻫﺎش را‬
‫ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬
‫اﺷﻚ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ و از دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻲرﻣﻖ ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﻧﻴﻤﻪﺟﺎن‪ .‬ﻏﻢ ﻣﻴﺮزا ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﭼﻬﺮة ﭘﺮي ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﺮاﺑﺮم‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﺮي را از دﺳﺖ دادهام‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﺧﻮدم آﻣﺪه‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﭘﺮي زﻧﺪه اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ او را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎك‬
‫ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر از ﺑﻮي ﺧﺎك ﻣﺴﺖ ﻣﻲﺷﺪم؟ دﻫﻨﻢ ﺑﻮي ﺧﺎك‬
‫ﻣﻲداد‪ .‬رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮔﻮر ﺟﻤﻌﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻜﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آدم ﻛﻪ ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﻮد!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آدم؟«‬
‫ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ در ﺟﻤﺠﻤﻪام ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪» :‬ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش‪...‬‬
‫ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش!«‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﭼﺮا دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ داغ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﺰ‬
‫ﺻﺪاي ﺳﮓ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي آراﻣﺸﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲزد؛ ﭼﻜﺸﻲ ﺑﺮ ﮔﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﺗﺮكﺧﻮرده ﭘﺮدة ﮔﻮش را ﺟﺮ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻗﻮﻃﻲ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻨﻚ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺎد ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ از ﻛﺠﺎ‪ .‬در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل ﻃﺮح ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺗﻄﺎﺑﻖ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﻪﻫﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد و او را‬
‫ﺗﻜﺮارﺷﺪه ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﭽﺔ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«‬
‫»ﺗﻬﺮان‪ .‬ﺷﻤﺎ ﭼﻲ؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺗﻬﺮان‪«.‬‬
‫واﺿﺢ ﻧﻤﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻴﻨﻚ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻟﻨﺰ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﺮهاش ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮرد و اذﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﺑﻐﻞ ﺑﺮدم‪،‬‬
‫ﻋﻴﻨﻜﻢ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻋﻴﻨﻚ ﺧﻮدم را ﺑﺰﻧﻢ‪،‬‬
‫رﻳﺸﻢ را ﺑﺘﺮاﺷﻢ‪ ،‬و از اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻓﻪ در ﺑﻴﺎﻳﻢ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻛﺎري؟«‬
‫از ﺳﺮﺑﺎزي ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ .‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬وﻟﻲ از ﺳﺮﺑﺎزي ﻓﺮار ﻧﻜﺮد‪ .‬از ﻳﻚﻃﺮف ﺟﻨﮓ ﺑﻮد‪ ،‬از‬
‫ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﻧﻘﻼب ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ و ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺮزا ﻓﺮار ﻛﻦ‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﻣﻲرﻓﺖ اﻫﻮاز‪ ،‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺮد ﻓﺮار و درﺑﻪدري ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎزياش‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه‪ ...‬دﻳﮕﺮ ﭼﺎرهاي ﻧﺪارد‪.‬‬
‫در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي راه آﻫﻦ وﺳﻂ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ و ﻛﺸﻴﺪه‪،‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ از دور ﻣﺮا دﻳﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻗﻄﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ و ﻣﻦ ﺑﻲ وﻗﻔﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ در و دﻳﻮار ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ اﻣﺎ ﻫﻴﭻﻛﺪام ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدﻳﻢ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻘﺪر آﻧﺠﺎﻫﺎ ﺧﺎﻃﺮه دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻲ‪ ،‬روزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻧﮓ ﻣﺪرﺳﻪ زودﺗﺮ ﻣﻲﺧﻮرد ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﻞ راه آﻫﻦ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺳﺒﺰ ﻟﻜﻨﺘﻪاي ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺎرش ﻫﻞ دادن ﻗﻄﺎرﻫﺎي ﺗﻪ ﺧﻂ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﻋﺖ اﻳﻦ ﻗﻄﺎر ﻛﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﻴﺮزا‬
‫ﻛﻨﺎر ﻧﺮدة ﭘﻞ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻲ ﻛﻪ ﻗﻄﺎر ﻣﻲرﺳﻴﺪ زﻳﺮ ﭘﻞ‪،‬‬
‫ﻣﻲﭘﺮﻳﺪم روي ﺳﻘﻔﺶ و ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺮﻛﺰي ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚﺑﺎر ﻗﻄﺎر را ﻋﻮﺿﻲ‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﮔﻮل رﻧﮕﺶ را ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﺳﺮﻋﺘﺶ دم ﺑﻪ دم‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻗﻄﺎر دﺳﺖﻫﺎﻣﺎن را ﻗﻼب ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻪ‬
‫و ﺗﺎ ﺷﺎه ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﭘﺮﻳﺪﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ و از ﻻﺑﻼي ﺟﺎﻟﻴﺰﻫﺎي ﺧﻴﺎر‬
‫و ﻃﺎﻟﺒﻲ ﻣﻴﺎنﺑ‪‬ﺮ ﺧﻮدﻣﺎن را رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﻪ اﻣﻴﺮﻳﻪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺧﻴﺎر ﺧﻮردﻳﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر دﻧﺒﺎلﻣﺎن ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺎد از ﺟﺒﻬﻪ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎدرش ﭘﻮل زﻳﺎدي ﺗﻮي دﺳﺖ و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧‬‬

‫ﺑﺎل ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲﻫﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ دﺳﺘﮕﻴﺮش ﻛﻨﻨﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺮشﮔﺮداﻧﻨﺪ ﺟﺒﻬﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد دﺳﺖ‬
‫ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟«‬
‫»آره‪ .‬از ﺳﻜﻮت ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﺟﺰ وﺣﺸﺖزدﮔﻲ در ﺻﺪاش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در‬
‫ﺗﻮﻓﺎن ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ از ﻣﺮز رد ﺑﺸﻮﻳﻢ؟«‬
‫»اﮔﺮ ﺗﻴﺰ و ﺑﺰ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺠﻨﺒﻲ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ آره‪ .‬از ﭼﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟«‬
‫»ﺳﺮ ﺷﺐ ﺳﻜﻮت ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻳﻢ ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪﻫﺎي دو ﻃﺮف ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زدن‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻮي ﺳﻨﮕﺮ ﻣﭽﺎﻟﻪ‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﺠﻮر ﻛﻪ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﻫﻮا‬
‫روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺮ از ﺟﻨﺎزه‪«...‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﻫﻢ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪» :‬ﻣﻦ از ﺟﻨﺎزه وﺣﺸﺖ دارم‪ .‬ﻣﻦ آدم ﺟﻨﮓ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؟‪«...‬‬
‫»ﻣﻴﺮزاﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﮔﺎﻫﻲ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ ﻣﻲرﺳﻲ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ زود‪«...‬‬
‫»ﭼﻲ؟«‬
‫»ﺷﺎﻧﺲ آوردهاي ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﻲ‪«.‬‬
‫ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻلﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﭼﺮا ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﺎي‬
‫او ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ روﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﺮﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺜﻞ روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫دراز ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ ﺷﺐ ﻛﻮﻳﺮ ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﻪ آن ﭘﺮدة ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫روي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺎ ﺧﺪا ﻧﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ دارد ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺳﮓ آزاردﻫﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺼﺒﻲام ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺟﻮري در ﺳﺮم ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم آروارهﻫﺎم را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دﻫﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از آن ﺗﻜﺔ آﺧﺮ‬
‫ﺑﻲدﻏﺪﻏﻪ ﺑﮕﺬرم‪ ،‬و ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺻﺪا از ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺳﮕﻲ دﻧﺒﺎلﻣﺎن‬
 ‫‪ ♦ ٢٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﺎ را از ﺧﺎك ﭘﺪري ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ آرام ﺑﮕﻴﺮد؟‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻲ در ﻣﺮزﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪاي ﺳﮓ ﻣﻲآﻳﺪ؟«‬
‫ﻓﺮﺷﺎد ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻳﻢ؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻂ ﻣﺮزي ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺳﮓﻫﺎي‬
‫ﻣﺮز ﮔﻮش ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺻﺪا اوج ﺑﮕﻴﺮد ﻣﺮز اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻴﻢ ﺧﺎردار ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬
‫و اﺳﻤﺶ را ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﻣﺮز‪«.‬‬
‫ﻧﻔﻠﻪ و ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ ،‬و ﺻﺪاي ﺳﮓ در ﺳﺮم ﻫﻴﺎﻫﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩‬‬

‫ﺳﻪ‬
‫ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺒﺶ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪا ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً‬
‫داد ﻣــﻲزدﻧــﺪ‪ ،‬و ﮔﺎرﺳــﻮنﻫــﺎي ﻫﺎواﻧــﺎ ﺑــﻪ ﺳــﺨﺘﻲ از ﺑــﻴﻦ آدمﻫــﺎ و ﻣﻴﺰﻫــﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دود ﺳﻴﮕﺎر زﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺎواﻧﺎ ﻟﻤﺒﺮ ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻮزﻳﻚ ﻛﻮﺑـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﻴﺪاد ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدي ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎر اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬آﻣﺪ ﭘﻴﺸﻮاز‪ .‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪ .‬ارﻣﻨﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫اﺳﻤﺶ ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪ .‬آدﻣﻲ ﻣﺮدم دار‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺮاق‪ ،‬ﺳـﺒﻴﻞ ﭼﺨﻤـﺎﻗﻲ‪ ،‬و‬
‫ﺳﺮيﻛﻢﻣﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي رﺳﺘﻮران ﺑﺮد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮة رزرو ﺷﺪه ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺗﺮدﺳﺘﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ را از روي ﻣﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺷﻤﻊ را روﺷﻦ ﻛﺮد و ﻛﻒ ﻫﺮ دو‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را در‬
‫ﻫﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻋﺒﺎس؟‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻚ در ﺳﺮم ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﭘﻠﻚ زدم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺟﻠﻮ آورد‪ .‬دوﺑﺎره ﭘﻠﻚ زدم و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﺳﺮم را ﺗﻜﺎن دادم‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻚ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را‬
 ‫‪ ♦ ٣٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻟﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺧﺒﺮي ازت‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!‬
‫ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﺑﺮدم‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرم‪.‬‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ اﺣﻤﺪ ﺑ‪‬ﻦﺑ‪‬ﻦ و آﻧﺪرﻳﺎس رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ دﻛﺘﺮ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻀﺎي آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ از ﺗﺮﻛﻴﺐ ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ و ﭼﻪ ﮔﻮارا ﺧﻮﺷﺶ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬از ﺳﻴﻨﻲﻫﺎي ﻟﻴﻮان ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺳﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺮ دﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻨﻮ اﺑﺘﻜﺎري ﻫﺎواﻧﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ‬
‫رﻣﺎن ﻣﻌﺮوف ﻧﺎمﮔﺬاري ﺷﺪه ﺑﻮد؛ آدمﻫﺎ و ﺧﺮﭼﻨﮓﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮخ و ﺳﻴﺎه‪،‬‬
‫وداع ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮر دﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺘﺴﺒﻲ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺟﻨﮓ و ﺻﻠﺢ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ‪ ،‬اﺑﻠﻮﻣﻮف‪،‬‬
‫ﺧﺸﻢ و ﻫﻴﺎﻫﻮ‪ ،‬ﻗﺼﺮ‪ ،‬ﺟﻨﺎﻳﺖ و ﻣﻜﺎﻓﺎت‪ ،‬ﻣﺎدام ﺑﻮواري‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﺰ ﭘﺪرﺳﺎﻻر‪،‬‬
‫آﻧﺎﻛﺎرﻧﻴﻨﺎ‪ ،‬ﻛﻮه ﺟﺎدو‪ ،‬ژرﻣﻴﻨﺎل‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮد و درﻳﺎ‪ ،‬و ﻏﺬاﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ دوﻳﺪم ﻃﺮف دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫دﺳﺖﻫﺎم را ﺑﺸﻮرم و ﺧﻮدم را از ﺑﻮي ﭼﺴﺒﻨﺎك ﺳﮓ ﺧﻼص ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻪ زد‪ .‬ﺗﻌﺎدﻟﻢ را از دﺳﺖ دادم و ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از‬
‫ﺳﺘﻮنﻫﺎي وﺳﻂ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﻣﻮزﻳﻚ ﻛﻮﺑﺎﻳﻲ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دو ﺻﻨﺪوﻗﺪار ﻫﺎواﻧﺎ را زﻳﺮ ﻳﻚ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﺰرگ ﮔﺮﻧﻴﻜﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻋﻜﺴﻲ‬
‫ﻫﻢ از ﭼﻪﮔﻮارا ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﻛﻼه ﻛﭙﻲ ﻣﻌﺮوﻓﺶ و آن ﺳﺘﺎرة ﺳﺮخ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪم ژاﻟﻪ را دﻳﺪم‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن و‬
‫آرام‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ روﺑﻮﺳﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺳﺎدﮔﻲاش ﺳﺴﺘﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻛﻠﻤﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪاش ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ آﻣﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻮﺷﺘﺔ ﺳﻬﻞ و ﻣﻤﺘﻨﻊاش را از ذﻫﻦ ﮔﺬراﻧﺪم‪:‬‬
‫»ﻗﻮرت دادن ﺑﻌﻀﻲ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺜﻞ ﻣﺎهﻫﺎ ﺗﻮ را ﻧﺪﻳﺪن ﻋﺎدت ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺤﻤﻞ را ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﻣﻦ در ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺪان‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ آرزو ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﺑﮕﻴﺮ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺒﻴﻨﻲ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﭼﻨﺪان ﺑﺎ ﺗﻌﻘﻞ ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ ،‬ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪام‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١‬‬

‫ژاﻟﺔ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺳﺎده و ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺟﺪول ﻣﻨﺪﻟﻴ‪‬ﻒ آن را ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫آن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم؛ ﻣﺜﻞ ﻗﻮرت دادن‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻲآﻣﺪم ﭼﻴﺰي ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم‬
‫ﻧﺎﻣﻪاش در ذﻫﻨﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دل ﺑﻲﻗﺮار ﻣﻦ رام او ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮش را ﻛﺞ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎم ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪» :‬ﭼﻄﻮري ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺪا ﺑﻪ ﺻﺪا ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫اﺧﻢﻫﺎش ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ رﻓﺖ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«‬
‫ﻟﺐﺧﻮاﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺻﺪاي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺖ؟«‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻬﺶ دادهاﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮق زد و دو ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﭼﻪ ﻋﺠﺐ! از ﻛﻲ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﺷﺪهام؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﻮا را ﭘﺲ زد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم را ورﻧﺪاز ﻛﺮد‪» :‬اﺻﻼً ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﻣﻲرﺳﻲ؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﻳﻲ‪«...‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦﻗﺪر ﻻﻏﺮ ﺷﺪهاي؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻧﻜﻨﻢ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺘﻪ ﺑﺪﺟﻮري ﺷﻴﺮهات را ﻛﺸﻴﺪه!«‬
‫»ﻫﺘﻞ ﺧﺴﺘﻪام ﻛﺮده‪«.‬‬
‫»ﻛﺎر ﺑﻪ آن ﺧﻮﺑﻲ را ول ﻛﺮدي‪ ،‬اﻳﻦﻫﻤﻪ اﺻﺮار ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﻧﺮﻓﺘﻲ‪«...‬‬
‫»ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ دﻛﺘﺮ‪«...‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﻳﺎرو داﻏﻮﻧﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﮓ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ‬
‫اﺳﺘﺨﻮان‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ‪ «.‬و ﺣﺮﺻﺶ را ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪن ﭘﺮة ﺑﻴﻨﻲاش ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫»آخ‪ ،‬ژاﻟﻪ!«‬
‫»ﻣﻲداﻧﻲ ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬارم‪ ،‬ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ‬
‫ﺑﺮاي وﻳﺮاﻧﻲ ﺗﻮ ارزﺷﻲ ﻗﺎﻳﻞ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻫﺮ دوﻣﺎن از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻼص ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬از اﻳﻦدر و آندر ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ‬
‫رﻓﺘﻦ دو دﻗﻴﻘﻪ ﺑﺮاي ﺑﻮﺳﻪﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ وﻗﺖ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ درﮔﺎه‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﻣﺮا از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ وراﻧﺪاز ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ دﻛﻤﻪاي‬
‫ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪاي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮو‪«.‬‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺻﺪاش را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪» :‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻛﻲ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي؟«‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﻲدادم‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ‬
‫ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺮﻓﻪاي ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﺎ ﺻﺪاش را ﺑﻤﺎﻻﻧﻢ و زود ﺧﻮدم را‬
‫ﺑﻴﻨﺪازم ﺑﻪ ازدﺣﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﮔﻢ ﺷﻮم‪.‬‬
‫آن اواﺧﺮ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻫﺮﻛﺪامﻣﺎن ﺑﺮوﻳﻢ ﺳﻮي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮدﻣﺎن‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬دو ﺳﻪ روزي ﻣﻲروم آﭘﺎرﺗﻤﺎن‬
‫ﺧﻮدم‪«.‬‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ و ﺗﺼﻮر آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ﺑﺮق ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻢ را ﺑﻪ رﻋﺸﻪ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﺷﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬از ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻣﺮﻳﺾ‬
‫ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻﻳﻲاش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ دو ﺳﻪ ﺑﺎري او را در راهﭘﻠﻪﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪﺑﺨﺖ اﺳﺖ؛ ﻳﻚ‬
‫ﺟﻮان ﻣﺮﻳﺾ و ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش از ﺷﺮش ﺧﻼص ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮاش‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و وﻟﺶ ﻛﺮدهاﻧﺪ ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا‪«.‬‬
‫ﺗﻤﺎم روز ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ژاﻟﻪ را آزار ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫وان را ﭘﺮ از آب ﻣﻲﻛﺮد و در آن ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﻮب ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻲزد‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ زار زار ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ژاﻟﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم ﺑﻴﺶﺗﺮ درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؛ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪﻫﺎ و‬
‫ﻣﻮﻳﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آدم را از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر وﺣﺸﺖزده از ﺧﻮاب‬
‫ﭘﺮﻳﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ژاﻟﻪ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﺷﺪ‪ .‬وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد‪ ،‬وﺣﺸﺘﻨﺎك!‬
‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ژاﻟﻪ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎر ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ازش ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣‬‬

‫»ﻛﻪ ﭼﻲ ﺑﺸﻮد؟ آدم ﺧﻮدش را ﺗﻮي اﻳﻦ دادﮔﺎهﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻪ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬آﺧﺮ ﺳﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺷﺪهاﻳﺪ ﺧﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ! اﮔﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮات ﺑﻴﻔﺘﺪ ﭼﻲ؟«‬
‫اﺷﻚ در ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲزد‪» :‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهام ﻋﺒﺎس‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬
‫»ﺧﺐ ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎن‪«.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻤﺎم روز ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲزدم ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﺎﻧﻌﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺑﻲﻫﺪف در ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ و ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺔ‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪاي ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮدم‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻗﻬﻮهاي ﺳﻔﺎرش ﻣﻲدادم‪،‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ دود ﺳﻴﮕﺎر در ﻓﻀﺎ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫از اﺳﺎرت ﺑﻴﺰار ﺑﻮدم‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻮادة ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪﺗﺪرﻳﺞ در ﺧﺎﻧﻪام ﭘﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم‪ ،‬از وﻃﻦ‪ ،‬از ﺧﻮدم‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬از ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮي واﺑﺴﺘﮕﻲ‬
‫ﻣﻲداد ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ؛ ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﻣﺮداﻧﮕﻲ‪ ،‬ﻋﺰت‪ ،‬ﻏﺮور ﻣﻠﻲ‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎر‪ ،‬و ﻧﻄﻔﻪﻫﺎي‬
‫ﻓﺴﺎد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻟﻢ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺧﺮﻳﺪي ﻣﻲﻛﺮدم و ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪم‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ .‬و از ﻫﻤﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎم ﭼﻲ دارﻳﻢ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻫﺸﺪار ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺷﺎم ﺧﻮردهام‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫آﺑﺠﻮ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻧﺎن ﻣﺎﻳﻊ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را اﺳﺒﻲ ﻣﻲدﻳﺪم زﻳﻦ و ﻳﺮاق ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ژاﻟﻪ اﻓﺴﺎرم را ﺑﻪ‬
‫ﻧﺮﻣﻲ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ در دﺳﺖ ﮔﻴﺮد‪ ،‬و ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺎن ﺑﻜﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﻫﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﻌﻲ ﺑﭙﺮاﻧﺪ و در ﻫﺮ دﺷﺘﻲ ﺑﺠﻮﻻﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺪريام ﺑﻮد‪ ،‬دوﺳﺘﺶ‬
‫داﺷﺘﻢ وﻟﻲ ازش ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮام ﻣﺴﺠﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن دورة زﻧﺪﮔﻲام‪ ،‬او‬
‫ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬و‬
‫درﺑﻪدر دﻧﺒﺎل اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا اﺳﻴﺮ و رام ﺧﻮدش ﻛﻨﺪ!‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲدﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﻔﻠﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدم‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲﺷﺪم ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎ و آدمﻫﺎي ﻓﻴﻠﻢ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي‬
‫ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از ﻣﺮزﻫﺎي ﻏﻴﺐ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﻲ ﻣﺮا ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‬
 ‫‪ ♦ ٣۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﻮي ﻗﻔﺲ؛ ﻗﻔﺴﻲ ﻛﻪ او ﺧﻠﻮﺗﻢ را ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻤﻲزد‪ ،‬و دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫در ﻃﻮل روز ﺣﺘﺎ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم اﮔﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻏﻮﺷﻢ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﺗﻮﻗﻊ ﻧﻮازش داﺷﺖ اﺷﺘﻴﺎﻗﺶ را ﻛﻮر ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ و دﺳﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﺪاﻣﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ در رﺧﺘﺨﻮاب ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎم دﻳﮕﺮ ﻳﺎراي ﭘﺎﺳﺦ‬
‫دادن ﺑﻪ ﻧﻮازشﻫﺎش را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬رﻛﺎب ﻧﻤﻲدادم و ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮ ﻳﻚ ﺣﺮف‬
‫را ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬از اﻳﻦ در و آن در ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ‬
‫ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﻢ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺳﻴﮕﺎر ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪم ﻛﻪ ﻟﺐﻫﺎم را ﻧﺒﻮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ‬
‫ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪم و در ﺧﻴﺎﻟﻢ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺗﻤﺎرض ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮم ﺑﺪﺟﻮري درد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻘﺪر‬
‫ﻣﻐﺰم ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻳﺎ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ آﺧﺮش ﻫﻢ ﺳﺮ درﻧﻴﺎوردم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ‬
‫ﻋﺮاﻗﻲام ﭼﺮا ﺧﻮدش را ﻛﺸﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ از دﻫﻨﻢ در رﻓﺖ ﺑﻪﺟﺎي ﺳﺮدرد ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺮدم اﺳﺖ‪ .‬و او ﺗﺎ دم‬
‫دﻣﺎي ﺻﺒﺢ ﻫﻤﺔ زﻧﺎﻧﮕﻲاش را ﺑﻪﻛﺎر ﺑﺴﺖ ﺗﺎ آﺗﺸﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻼ ﺳﺮﻣﺎي ﺳﻄﺤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎ رﻓﺘﻪ ﺗﻮي اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ اﺻ ً‬
‫ﻫﺮﺷﺐ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﺷﺐ ﻳﻚ ﻧﻘﺶ‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﭘﺮي ﻣﺜﻞ ﻃﺮح ﻳﻚ رﻣﺎن در ﺳﺮم وول ﻣﻲﺧﻮرد و زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ ﻋﺸﻖ او ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ در ﺧﻮاب و‬
‫ﺧﻴﺎﻟﻢ اﻳﻦﻫﻤﻪ رخ ﻧﻤﻲﻧﻤﻮد و ﺳﺮ ﻧﻤﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ آﺗﺸﺶ ﺗﻮي دل‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻚﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬و ﺑﻪ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻟﮕﻴﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻗﻔﻞ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲام ﺷﻜﺴﺘﻪ و ﺣﺮﻳﻢ اﻣﻦ ﻧﺪارم‪ .‬از اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺔ‬
‫ﺧﻠﻮت ﻧﺪارم ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻮدم از اﻳﻦ ﻛﻪ درِ زﻧﺪﮔﻲام ﭼﻬﺎرﺗﺎق ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‬
‫راﺣﺖ ﻟﺨﺖ ﺷﻮم‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ درِ ﺣﻤﺎم را ﺑﺎز ﺑﮕﺬارم‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﺮ ﺟﺎ دﻟﻢ ﺧﻮاﺳﺖ دراز‬
‫ﺑﻜﺸﻢ ﺑﻲ آنﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻜﺎ دارم ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮدم اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺟﺎﻳﻢ راﺣﺖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎﮔﺎه ﭘﺘﻮﻳﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ روي ﺗﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ‬
‫ﺑﺨﺰد زﻳﺮ ﭘﺘﻮ و ﺳﺨﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫آخ‪ ،‬وﻟﻢ ﻛﻦ!‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵‬‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دورﺑﻴﻨﻲ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲام ﺑﺎز ﺑﻮد‬

‫ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺎﺗﻢ را ﺿﺒﻂ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻴﻬﻮده دﻧﺒﺎل ﭘﺮي‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬
‫اﻳﺴﺘﺎدهام و دارم ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ آب ﻣﻲزﻧﻢ‪.‬‬
‫»اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻤﻪ ﻛﻲ ﺑﻮد؟«‬
‫»ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ رﻣﺎن ﻧﺎﺗﻤﺎم در ذﻫﻨﻢ ﺗﭙﺶ داﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﻲ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻦ ﻛﺴﻲ را ﺗﻦ او ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ‪ .‬دورﺑﻴﻨﻲ ﻫﻢ در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﺤﺾ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺧﻮاب ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و آرام ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر در ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي دردﻧﺎك او را ﺑﺮ درﮔﺎه ﺣﻤﺎم دﻳﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪم‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻧﻴﻤﻪﺷﺐﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺗﻮي ﺑﻐﻞ ژاﻟﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و او‬
‫را ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق دﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﺲ ﻋﺮق‪ ،‬ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﻫﺮاﺳﺎن ﺧﻮدم را‬
‫رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ و ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪت ﺷﺪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا ﻳﻜﺒﺎره ﻓﺮار ﻛﺮدي؟ ﺧﻮاب ﺑﺪ دﻳﺪي؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ ...‬ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺻﺪاش را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﻧﺎﮔﺎه ﺻﺪاش‬
‫را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲدوﻳﺪم‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮده‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻢ‬
‫زده و دارد ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﻠﻮت ﺗﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻴﻨﺪازد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪:‬‬
‫»ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻲ؟«‬
‫»ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﺮي! ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫و ﻫﻤﻴﻦ "ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم" روزي ﺻﺪﺑﺎر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﻘﻮط از ﺑﺎم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻧﮕﺮاﻧﺶ را در آﻳﻨﻪ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺐﻫﺎي ﻟﺮزان‬
 ‫‪ ♦ ٣۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﻲ ﺑﻮد؟«‬

‫آﺑﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲزدم‪ ،‬و در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪» :‬ﺗﻮ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«‬
‫»ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﺮي! ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻧﻪ ﭘﺮي در ﻛﺎر ﺑﻮد و ﻧﻪ ژاﻟﻪ و ﻧﻪ‬
‫ﻫﻴﭻﻛﺲ دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺮف ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٧‬‬

‫ﭼﻬﺎر‬
‫دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻏﺎر ﺗﻨﻬﺎﻳﻲام ﭘﻨﺎه ﺑﺒـﺮم‪ .‬اﻣـﺎ ﺻـﺪاي‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻮﺑﺎﻳﻲ ﮔﺮمﺗﺮ و ﻗﻮيﺗﺮ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑـﻲ آنﻛـﻪ ﺧـﻮدم ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﮔﻴـﺮ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ژاﻟﻪ از ﻻي ﺟﻤﻌﻴـﺖ ﮔﺬﺷـﺘﻢ‪ ،‬ﻛﺎﭘﺸـﻨﻢ را درآوردم ﺑـﻪ‬
‫دﺳﺘﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ آوﻳﺨﺘﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ژاﻟﻪ ﺷﺐﺑﻪﺧﻴﺮي ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔـﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻮﻫـﺎ را‬
‫ﺟﻠﻮﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﺮﺧﻲ روي ﭘﺎﺷﻨﻪ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد روي ﻣﻴﺰ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑـﻮد و ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً داد ﻣـﻲزد‪» :‬ﻣـﺪتﻫـﺎ ﺑـﻮد اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻮﺳﻴﺎﻫﻪ را ﺑﺎﻫﺎت ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم!«‬
‫»ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻛﻤﻲ رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ ،‬و ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻬﻢ زل زد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳـﺮش را‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي؟!‪«...‬‬
‫»اﺻﻼً‪«.‬‬
‫»اﻣﺎ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻢ‪ «...‬و ﺑﻘﻴﺔ ﺣﺮفﻫﺎش در‬
‫ﻣﻮزﻳﻚ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫داد زدم‪» :‬ﭼﻲ ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟«‬

‫ﺑﻪ ﻣﻨﻮ ﻏﺬا اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺻﻔﺤﻪ را ورق زدم‪ ،‬و ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آرام ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻨﻮ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎي‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺗﻪ و ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ ژاﻟﻪ ﺳﺮ درﺑﻴﺎورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ؟‪«...‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ آن وﺳﻂ ﻏﺬا‬
‫ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻟﻴﻮانﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ را از ﺑﺎﻻﺳﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻮزﻳﻚ‬
‫ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‪.‬‬
‫»ﭼﺮا وﻟﺶ ﻛﺮدي؟«‬
‫داد زدم‪» :‬ﺟﺮﻳﺎﻧﺶ ﻣﻔﺼﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪاً ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ‪«...‬‬
‫داد زد‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ «.‬روي ﻣﻴﺰ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻴﺠﺎنزده‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮد‪» :‬ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻟﻲ اﻳﺮاﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر و داغ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮف‬
‫را ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻲ ﺳﻔﺎرش ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﺸﻢﻏﺮه رﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻫﻴﺰت ﺑﮕﻮ دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدارد!«‬
‫ﻣﻨﻮ ﻏﺬا را ﺻﺪﺑﺎر ورق زده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻴﻦ "ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ" و "ﺻﺪ ﺳﺎل ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ"‬
‫ﻣﺮدد ﺑﻮدم‪ ،‬آﺧﺮش "ﭘﻴﺮﻣﺮد و درﻳﺎ" ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻼ ﺳﻔﺎرش دادم‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻢ‬
‫"ﻣﺎدام ﺑﻮواري" ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻜﻴﻼ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺗﻜﻴﻼ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟« و ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﺧﺮﻳﺪاراﻧﻪاي ﺑﻪ ژاﻟﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﺳﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ ﺑﺮاش ﭘﺮت ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﻴﺲ ﺳﻔﺎرشﻫﺎ را ﺗﻮي ﭘﺮﺗﺎﺑﻠﺶ وارد ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ دارد روي ﻣﺮا ﻛﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺗﻤﺎم‬
‫ﺣﺠﺖ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم ﺳﺮ ﻗﻼﺑﺶ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﻬﻤﻪ‬
‫ﺷﻴﻄﻨﺖ ﻧﻜﻨﺪ و از او ﻧﭙﺮﺳﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ اوﻟﻴﺴﺲ را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدهاﻳﺪ؟«‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دوﺑﺎره ﻣﻨﻮ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪» :‬اﻳﻦ ﻏﺬا ﺑﺮام ﺳﻨﮕﻴﻦ‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٩‬‬

‫ژاﻟﻪ ﻟﻮﻧﺪي ﻛﺮد‪» :‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺳﺎده ﻧﻴﺴﺖ!« و از ﺗﻪ دل‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد را ﻣﺒﻬﻮت ﺧﻮدش ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻢ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را ﻣﻮچ ﻛﺮد و ﺗﻮي ﻫﻮا ﻣﺮا ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬و اﻳﻦ را ﺑﺎ‬
‫ﺗﺮدﺳﺘﻲ زﻧﺎﻧﻪاي اﻧﺠﺎم داد ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد را دﻳﻮاﻧﻪﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ آن آراﻣﻲ ﭘﻠﻚ‬
‫ﻧﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻮﻫﺎي ﻟَﺨﺖ و ﺳﻴﺎﻫﺶ را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ در رﻳﺘﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ‬
‫آنﺟﻮر ﺗﺎب ﻧﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد را ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ آش و ﻻش ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫اﮔﺮ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ .‬او ﻳﻚ ﺷﻮﻫﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و از ﺳﺮ ﻛﻴﻒ دو ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺎﭘﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي رﻳﻪﻫﺎش؛ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎت رﻓﻴﻘﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﻪ روي ﺗﻮ ﺑﺒﻨﺪم‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﺎ را ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺟﺴﺘﻪ و ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﻳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻴﺶ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺤﺮان ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺮ ﺳﺮ دوراﻫﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻪ راﻫﻲ‬
‫ﮔﻴﺮ ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ!«‬
‫»ﻣﻦ و دو ﺗﺎ اﻳﻜﺒﻴﺮي دﻳﮕﺮ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدم و زﻧﺪﮔﻲ و ﺧﻮدم‪«.‬‬
‫ﺧﻮدم اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭘﺮيﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻳﻚ رﻣﺎنِ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ آن دﺧﺘﺮة ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖ ﻗﺎﭘﺖ را دزدﻳﺪه‪ .‬اﺻﻼً‬
‫ﻣﻌﻴﻮﺑﺖ ﻛﺮده!« و ﭼﺮﺧﻲ زد و دور ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻲآنﻛﻪ ﭼﺸﻢ از او ﺑﺮدارد ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬آره؟«‬
‫»ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻓﺎرﺳﻴﺖ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺷﺪه!«‬
‫»اﻳﻦ ژاﻟﻪ از ﻳﻚ ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖ ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد؟ ﺧﺐ‪ «...‬و ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪:‬‬
‫»ﺟﺰ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﻪ‪«...‬‬
 ‫‪ ♦ ۴٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺟﺰ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬

‫»ﺗﻮ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮرﻳﺪ‪ .‬اﺻﻼً‪«.‬‬
‫داد زدم‪» :‬ﻧﻤﻲﺷﻨﻮم‪«.‬‬
‫داد زد‪» :‬ﺗﻮ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫»راﺑﻄﻪاي ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻪ اﻳﻦ را ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻋﺒﺎس‪ ،‬از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻜﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ژاﻟﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟ ﺑﺪن ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻢ دارد‪ .‬ﺑﻘﻴﺔ وﻗﺘﺖ را‬
‫ﻫﻢ ﺑﮕﺬار ﺑﺮاي ﻫﺘﻞ‪«.‬‬
‫»و ﺑﻌﺪ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را وﻟﺶ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻣﺮدي در ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎري ﻣﺎ ﭘﻴﭗ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻮي واﻧﻴﻞ ﺗﻮﺗﻮﻧﺶ ﺣﺎﻟﻢ را‬
‫ﺧﻮب ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ و آن ﺷﻮر و ﺣﺎل‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ دارد ذاﺋﻘﻪ ﻋﻮض‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ دﻳﮕﺮ وارد ﺷﻮد‪ .‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺣﺎﻻ از ﻛﺠﺎ ﺳﺮ‬
‫درﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﻧﻜﺮدهاي؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﺑﺎور ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ‪«...‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻛﻮﺑﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺮ از ﺑﻮي واﻧﻴﻞ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮدم و ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر آﺗﺶ زدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫دﻧﺪه ﻋﻮض ﻛﻨﺪ و ﺳﺮ از ﺟﺎي دﻳﮕﺮي درآورد‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲآﻳﻲ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ!«‬
‫و ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫آدم ﭘﺮﺷﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﺶ را ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺘﺶ را‪ .‬ﻇﺎﻫﺮي ﺧﺸﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺦ ﺷﺪه‪ ،‬رﻳﺶ ﭼﻨﺪ روز‬
‫ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه‪ ،‬و ﻛﺖ و ﺷﻠﻮاري ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ‪ .‬وﻗﺘﻲ آﺷﻨﺎ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻐﻞ ﻣﻲﮔﺸﻮد و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻛﻢﺣﺮف‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۴١‬‬

‫ﭘﻨﺎﻫﺠﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﻣﻲﺑﺴﺖ و ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺮ‬

‫ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺒﺮان ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲدادم ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻜﻨﻲ!‬
‫و ﺣﺎﻻ ﺑﻲ آنﻛﻪ دﻟﻴﻠﺶ را ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﺎرﻣﻨﺪش ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي ﻋﺮﺑﺪه و ﺧﺮد ﺷﺪن ﺷﻴﺸﻪ از آنﻃﺮف رﺳﺘﻮران ﻫﻤﻪ را‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮزﻳﻚ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬و ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا واژة ﺳﻔﺮ دﻟﻢ را ﺑﻪ ﺷﻮر اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻳﺎدش ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﺗﭙﺶ‬
‫ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬دﻟﻢ ﺳﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و ﻗﺮار از ﻛﻒ ﻣﻲدادم‪ .‬از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻛﺮدم و ﺑﺪون داد زدن ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ اﻫﻞ ﺳﻔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮو‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻴﺎ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮش دارد ﺧﺮاﺑﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد‪«.‬‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺮاﺑﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪» :‬آره‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﮕﺬار‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺟﺪي! ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﺟﺪي!«‬
‫ﮔﻮﺷﻢ زﻧﮓ زد‪ .‬ﺗﻜﺮار اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻌﻨﺎي ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬و اﺻﺮار ﺑﻴﺶ از‬
‫ﺣﺪش ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻴﺲ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮ و دو ﻧﻔﺮ را ﻛﺸﺎنﻛﺸﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬زﻧﻲ ﺟﻴﻎ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻏﺎرﻏﺎر ﭘﻠﻴﺲﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﺑﻴﺪن زﻧﺠﻴﺮ روي ﻣﻴﺰ آﻫﻨﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ از ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺻﺪاي ﻣﻮزﻳﻚ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎز ﻫﻢ اﺳﺘﻜﺎنﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮد و زدﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬و ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎلﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﻲ ﻫﺮ ﺣﺴﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‬
‫ﺗﺸﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ۴٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻓﺮو ﺑﺮوم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ آنﻗﺪر ﺑﻨﻮﺷﻢ ﻛﻪ‬

‫دﻏﺪﻏﺔ ﺳﻔﺮ را ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﻏﻤﻲ ﺗﻪ دﻟﻢ را ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد‪ ،‬ﻫﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺎﻧﻪ‬
‫از ﺑﺎر ﺳﻔﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬و دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻔﺮ در ﺣﺪ ﻳﻚ ﺣﺮف ﺑﺎﻗﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ‬
‫ﺷﻤﺎل ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ دارم‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻲ؟«‬
‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﺒﻮدم؟ آﻳﺎ ﻫﻤﺔ‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺪيﻫﺎ ﺣﺴﻲ ﭼﻮن ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ؟ آﻳﺎ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻮﻟﺪم ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﻲ ﭘﺎي‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪام ﺷﻤﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﻢ از آن ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮم ﺑﮕﺮﻳﺰم؟‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪن روز دﻟﻢ ﺳﻴﺎه ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎده ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪام ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻟﻢ داده روي ﻣﺒﻞ‪ ،‬ﺑﻲﺧﻴﺎل و‬
‫آرام ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮ ﺑﻜﺸﻢ و ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻗﻮز ﺑﺎﻻ ﻗﻮز‪،‬‬
‫ﺣﺮف ﺳﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﺮوم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺒﻲ را در ﺧﺎﻧﺔ‬
‫ﺧﻮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ را از ﻗﺒﻞ ﺑﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ‬
‫ﺑﺪﻫﻨﺪ؛ آنﻫﻢ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آرزوي ﺗﻠﻒ ﻛﺮدن ﺷﺐ را در ﺑﻘﻴﺔ روز داﺷﺘﻪام‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۴٣‬‬

‫ﭘﻨﺞ‬
‫وﻗﺘﻲ وارد ﻫﺘﻞ ﺷﺪم‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻏﻠﺐ ﺷﺐﻫﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﭘﺸـﺖ ﭘﻴﺸـﺨﺎن ﭘـﺬﻳﺮش‬
‫دﻳﺪم‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ دﻳﺪﻧﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨـﺪي ﺳـﺎﺧﺘﮕﻲ ﻋﺼـﺮ‬
‫ﺑﻪﺧﻴﺮي ﮔﻔﺖ و ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻏﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﻲ از دﺧﺘﺮان ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي‬
‫ﻧﻘﺎﺷﻲ آﮔﻮﺳﺖ رﻧﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آﻏﺎز ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺖ و‬
‫ﻳﻜﻢ؛ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﭼﺘﺮي ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ را روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ رﻳﺨﺘﻪ و‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻳﻠﻪ داده اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺮف ﭼﭗ ﭼﻬﺮهاش ﺣﺎﻻ زﻳﺮ ﻧﻮر ﺗﻨﺪ ﻻﻣﭗﻫﺎي‬
‫ﺳﻘﻒ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻣﻮﻫﺎش ﺑﻮرﺗﺮ از ﻃﻼي ﻋﻴﺎرﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﭘﻠﺔ اول ﻣﺎﻧﺪم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ زور ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪش را‬
‫ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻧﻤﻨﺎك ﻣﻲﻧُﻤﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زورﻛﻲ از‬
‫ﭘﺲ ﻳﻚ ﻇﺎﻫﺮﺳﺎزي ﻗﻼﺑﻲ ﺑﺮآﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ ﺑﺮاي‬
‫ﺷﻤﺎ دارم‪ «.‬و دﺳﺘﺶ در ﻫﻮا ﻣﺎﻧﺪ‪» :‬ﻛﺴﺎﻟﺖﺑﺎر ﻧﻴﺴﺖ؟!« ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را زﻳﺮ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻴﺮون ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎي ﻳﺨﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ‬
 ‫‪ ♦ ۴۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و آن ﺳﻜﻮت ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ ﺣﺮف ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻋﻜﺲ ﭘﺮﺳﺘﺎري ﺑﺮ دﻳﻮار ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻫﻴﺲ!‬
‫ﻫﺘﻞ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎه ﺷﺼﺖ‬
‫ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮي ﺷﻤﺎل ﺷﺮﻗﻲ ﺑﺮﻟﻴﻦ زاده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎغ زﻳﺒﺎي ﻫﺘﻞ ﺑﻪ درﻳﺎﭼﺔ‬
‫واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻛﻪ اﻃﺮاف ﻧﻴﺰارﻫﺎي ﺣﺎﺷﻴﻪاش‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﻮي ﺳﻔﻴﺪ روي آب ﺷﻨﺎور ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﺎجﻫﺎي ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫آدم را ﻳﺎد ﻣﻴﻨﻴﺎﺗﻮرﻫﺎي ژاﭘﻨﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﻨﮓﭼﻴﻦﻫﺎ‪ ،‬آبﻧﻤﺎﻫﺎ و ﺗﭙﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻮرﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻛﻪ ﮔُﻠﻪ ﺑﻪ ﮔُﻠﻪ درﺧﺘﭽﻪاي ﺧﺎص ﺑﺎﻻﻳﺸﺎن ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﺻﺪاي درﻳﺎ‪ ،‬و آراﻣﺶ ﻃﺒﻴﻌﺖ از آنﺟﺎ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‪.‬‬
‫ﻫﺘﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل وﺳﻌﺖ ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬و دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻳﻚ ﺳﺎل‬
‫ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﭘﻮﻟﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد و اﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ را دلاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ و ﻣﺠﻬﺰﺗﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ از ﭘﺲ ﻫﻤﺔ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺮآﻳﻢ؛ ﭘﺬﻳﺮش‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ‪ ،‬ﺳﻮﻧﺎ‪ ،‬وﻳﺮﭘﻮل‪ ،‬ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬درﻫﺎ‪ ،‬ﻧﮕﻬﺪاري‬
‫ﺻﻨﺪوقﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺮاغﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ دم ﺻﺒﺢ ﺑﻨﻮﺷﺪ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻲﺑﻮدم و ﭘﻴﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﻪ درد دﻟﺶ ﮔﻮش ﻣﻲدادم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﻠﺔ آﺧﺮ ﻛﻪ رﺳﻴﺪم ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ؟«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎن دﻳﺸﺒﻲ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ درِ اﺗﺎﻗﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﭘﻴﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﻚ‬
‫ﺳﻪ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺻﺪﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ زﻧﺶ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﻛﺮده‪ ،‬و دﺧﺘﺮش‬
‫ازش ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﺧﺮش ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﻻ آورد‪ .‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ داﺷﺘﻢ ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺰارﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز ﻫﻢ آﺑﺠﻮ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ وارد ﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﺎز دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﺎك دﺳﺘﻲام را ﻛﻨﺎر ﻳﺨﭽﺎل‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮف ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد؛‬
‫ﺳﻔﻴﺪي ﻳﺦ زدهاي از دم ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎ ﺗﺎ درﻳﺎﭼﺔ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﻬﻲ‬
‫ﺑﻲﺟﺎن در ﻫﻮا ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﺒﺰ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﻣﺠﺴﻢ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪﻃﺮز ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ و‬
‫ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﻫﻲ ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ آن را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ؟ آﻳﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۴۵‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﻴﺰي ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ؟ ﭼﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﻣﺜﻼً ﻳﻜﺪﺳﺘﻲ‬

‫زده و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺗﻬﺪﻳﺪش ﻛﺮده؟ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ از ﻓﻀﺎي ﻣﻼلآور ﻫﺘﻞ ﺑﺮﻳﺪه‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺮم‬
‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ از ﻣﻦ رﻧﺠﺶ ﻳﺎ ﺗﻮﻗﻌﻲ دارد؟ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم دﺳﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﻣﺎي زودرس‬
‫ﭘﺎﻳﻴﺰ اﻓﺴﺮدهاش ﻛﺮده‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻫﺘﻞ ﺑﻴﺶﺗﺮ از‬
‫ﻫﺮﭼﻴﺰي اﺣﺴﺎس ﻣﻲﺷﺪ آن ﻧﺰاﻛﺖ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ و ﺳﻜﻮت ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺔ‬
‫ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﺷﻴﺸﻪاي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و از ﭼﻴﺰ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي‬
‫وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺎﻳﺎن ﻛﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر وارﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﻚ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻛﺎرﺷﺎن را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫وﺣﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﺔ ﺗﻴﺮ ﺧﻼص‪ ،‬ﺑﻮي ﻣﺸﻤﺌﺰﻛﻨﻨﺪة ﺗﺮس‪ ،‬ﺗﺮس از ﺑﻴﻜﺎر ﺷﺪن در‬
‫ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺧﻮن در رگ آدمﻫﺎ ﺟﻮش ﻣﻲزد ﺗﺎ ﻧﮕﺬارد ﺑﻪ ﺧﻴﻞ‬
‫ﺑﻴﻜﺎران ﭼﻬﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻲ آﻟﻤﺎن ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ دل ﻣﻲﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻋﻼﻗﻪاي ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ازش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ دورﺑﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻪ در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﺎدهاي ﻧﺎﮔﻬﺎن آدم را ﺳﺮخ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ از ﺟﺎﻳﻲ رد ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﺳﻴﺦ ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬و او ﺷﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻋﺪهاي آدم را ﺑﻪ‬
‫دﻳﻮار ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬و وﻗﺘﻲ آنﻫﺎ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻼن روز ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‬
‫ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر زﻳﺮ ﻟﺐ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺎﻳﺴﻪ!«‬
‫از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪ ،‬و از ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺣﻮاﺳﺶ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ واﻧﻤﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ از‬
‫ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ و ﺟﻠﻮ ﭘﺬﻳﺮش اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرم را از ﺟﻴﺐ درآوردم‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﭘﻴﺸﺨﺎن‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﻚ‬
‫ﺷﻜﻼت ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﮕﺬارد ﻛﻨﺎر ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﭘﺸﻦاش را از دﺳﺘﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮداﺷﺖ و در راه ﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻳﻘﻪاش را ﺑﺎﻻ دادم‬
‫ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻳﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﻃﺮاف را ﭘﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺎز ﺷﺪن درِ ﺗﺮاس‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎي ﺗﻨﺪي ﺳﺮﺗﺎﭘﺎي ﻣﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﺮ‬
 ‫‪ ♦ ۴۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دوﻣﺎن را ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻬﺶ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮدم و ﺑﺮاش ﻓﻨﺪك زدم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫رﺳﻢ ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ زد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫در ﻧﻮر ﺷﻌﻠﺔ ﻓﻨﺪك دوﺑﺎره ﺧﻴﺴﻲ ﺗﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش را دﻳﺪم؛ ﻏﻤﻲ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ آن درﻳﺎﭼﺔ ﺳﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻪ درﺟﻪ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ‪«.‬‬
‫زﻳﭗ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬و او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد آن را ﺗﺎ دم ﭼﺎﻧﻪام ﺑﺎﻻ ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎرم را آﺗﺶ زدم و ﻟﺤﻈﻪاي ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دارم در‬
‫ﻓﻀﺎﻳﻲ اﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﺗﻮﺟﻪ دارد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮة ژاﻟﻪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻴﺖﺧﻮاﻫﻲ او‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ رﺳﻢ‬
‫ذاﺗﻲ زﻧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺎ ﻣﺮدي ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻮﺟﻪ‬
‫دارد‪ .‬ﺑﺎ او ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ اﺳﺐ ﻣﻲﺑﻮدم‪ ،‬ﻛﺴﻲ اﻣﺎ ﺳﻮارم‬
‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻬﻤﻴﺰ و زﻳﻦ و ﻳﺮاﻗﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﺮس از ﮔﻢ ﺷﺪن در ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫دوﻳﺪن ﺑﻮد و ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ زدنﻫﺎي ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﭘﮋواك ﭼﻜﻴﺪن ﻗﻄﺮهاي آب در‬
‫ﻏﺎري ﺧﻨﻚ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﭼﻠﺔ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ آن ﭘﻨﺎه ﺑﺮدهاي‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮة ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ رﻓﺘﺎر‬
‫ﺧﺎص ﺧﻮدش ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدش را در دل ﻣﻦ ﺟﺎ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﺮاس ﻣﺎ از‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻮالاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد؛ ﭼﺮا ﻫﺮدو ﻣﺎ ازش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﻢ و ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺪاﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﻪ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻴﺪوارم‪ ...‬ﺷﻮﻛﻪ ﻧﺸﻮﻳﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!‪ ...‬ﻳﻚ ﺧﺒﺮ‪ ...‬ﺗﻜﺎندﻫﻨﺪه‬
‫دارم‪ ...‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام‪ .‬اﻳﻦ راز ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ؟«‬
‫ﺟﻮري ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه‬
‫دوﺑﺎرهاش ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ اﻋﺘﻤﺎد دارد‪ ،‬ﻓﻘﻂ از دﻳﻮار ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫»اﻣﻴﺪوارم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ...‬ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﮕﻮﻳﻢ؟‪ ...‬دﻳﺸﺐ‪«...‬‬
‫ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻏﻢ ﻋﻤﻴﻖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورد‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺮزش ﻟﺐﻫﺎش‪» :‬دﻳﺸﺐ‪ ...‬آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ‪ ...‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ‪«...‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۴٧‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺻﺪاش را ﻧﺸﻨﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ روي ﺗﻨﻢ ﺷﻜﺴﺖ و ﭘﻮﺳﺘﻢ ﺗﺮك ﺧﻮرد؛‬
‫ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﺧﻮدم را ﺑﻐﻞ ﻛﺮدم‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ درﻳﺎﭼﻪ زل زدم ﻛﻪ ﺳﻮز ﺗﻨﺪي از‬
‫آﻧﺠﺎ ﻣﻲوزﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪» :‬ﮔﺎﻫﻲ آﺧﺮ ﺷﺐﻫﺎ آن اﻃﺮاف ﻣﻲﭘﻠﻜﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮدش را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺗﻮي درﻳﺎﭼﻪ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن درﺧﺖ‪ «...‬و دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد ﺗﺎ درﺧﺖ را در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم؛ ﺑﻪ ﻫﺮ درﺧﺖ ﻳﻜﻲ ﺧﻮد را آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻟﺪ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻋﺮاﻗﻲام‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺸﻘﺎب ﺧﺮﻳﺪهام‪ «.‬و آن ﺷﺎﻋﺮ اﻓﻐﺎﻧﻲ را دﻳﺪم‬
‫ﻛﻪ ﻻﺑﺪ در ﭼﺮاﻏﺎﻧﻲ ﺳﺎل ﻧﻮ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮ‬
‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪم‪ ،‬و در ﻻﺑﻼي آﻧﻬﻤﻪ آدم دﻧﺒﺎل ﺧﻮدم ﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫»دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ؟‪ ...‬ﺗﻮ آن ﺷﺎﻋﺮ اﻓﻐﺎﻧﻲ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻲ؟«‬
‫داﺷﺘﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزدم ﻛﻪ از وﺣﺸﺖ ﻧﻤﻴﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮو ﺷﻜﺴﺘﻢ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرم را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ از ﻻي اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم ﺑﻴﺮون‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و دﺳﺖﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻳﻮار ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دﺳﺖﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬و دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﺮا دور ﻣﻲزدﻧﺪ و ﻳﻚ ﺣﺼﺎر ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﺗﻬﻮع داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫»آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻟﺮزان ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺷﻨﻴﺪم‪:‬‬
‫»آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ...‬اﺧﺮاﺟﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؟ اﺧﺮاﺟﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ...‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم‪» ،‬ﻋﺠﺐ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ!«‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮفﻫﺎي ﺗﺎزهﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪم؛ ﭼﻨﺎن ﺳﺮدم ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‬
‫ﻫﻴﭻ ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﻗﺪرت آبﻛﺮدﻧﺶ را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم‪ .‬دﺳﺖﻫﺎم ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻮي ﺧﻮش آﺷﻨﺎﻳﻲ را از ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻫﺮ دو زاﻧﻮ زده‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و او ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺳﺎﻋﺪﻫﺎي ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘﺸﺖ ﻧﻴﻔﺘﻢ‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ را‬
 ‫‪ ♦ ۴٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻲ ﺗﻮ را اﺧﺮاج ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع را‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام‪«...‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﻬﻴﺐ زدم‪ .‬از ﻧﻴﺮوي ذﺧﻴﺮهام ﻛﻤﻚ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮش‬
‫ﻓﺮو ﺑﺸﻜﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﻮي ﺧﻮﺷﻲ ﻛﻤﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ زﻧﺪه‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﭘﺮ از‬
‫اﺷﻚ ﺷﺪ‪» :‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪«.‬‬
‫»ﻧﺘﺮس‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺘﺮس‪«.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺎر داد و ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﺗﺎن‪ «.‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﺒﺰش دودوزﻧﺎن روي ﺑﺮف ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎلﺗﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم و ﻣﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ وارد ﮔﺮﻣﺎي ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﺰ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي ﺳﻘﻒ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاش را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ‪» :‬اﻣﺸﺐ دﻛﺘﺮ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﻲآﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ زد‪ «.‬ﻛﻤﻲ ﺗﻨﺪﺗﺮ رﻓﺖ و ﺻﺪاش را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪» :‬واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺧﺒﺮ را ﻧﺸﻨﻴﺪهاﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫ﺻﺪاش را ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ »دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮده ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ؛ ﭼﺮا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﺒﺮ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﻨﺪ! ﭘﻠﻴﺲ ﭼﻲ؟«‬
‫»اﻣﺮوز اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺮ از ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﺗﺎق ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ زﻳﺮ و‬
‫رو ﻛﺮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»اﺗﺎق ﻣﻦ؟« و اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﺖ ﺧﻮرد ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ‪.‬‬
‫اﺗﺎق ﻣﻦ؟ ﺧﻮدﻛﺸﻲ او ﭼﻪ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ؟ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻛﻪ اﺗﺎق‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ او دﻳﮕﺮ ﭘﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺠﺎش را زﻳﺮ و‬
‫رو ﻛﺮدهاﻧﺪ؟ و ﭼﺮا؟‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۴٩‬‬

‫ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﻣﻤﻨﻮع از ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ‬
‫ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﻛﻠﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ‬
‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲاش را ﻛﺎوﻳﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺮﺧﻲ آن اﻃﺮاف زدم و رﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎرش‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎش را دو ﻃﺮف ﺗﺎﺳﺘﺎﺗﻮر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﺪﻟﻲ ﻧﺎزك ﺑﺎ ﻧﮕﻴﻦ ﺳﺒﺰ در اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﺎﻧﻲاش ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ ،‬و آن ﭼﺎلﻫﺎي‬
‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺑﺎﻻي ﺑﻨﺪ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش ﭼﻘﺪر زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎرﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻳﻦ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻣﻲﻧﻮاﺧﺘﻪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ او‬
‫دوازده ﺳﻴﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎﻟﻪ ﺑﺮﻗﺼﺪ و ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﻨﻮازد‪ .‬ﺑﺎﻟﻪ‬
‫را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻣﺎ ﭘﻴﺎﻧﻮ را ﺧﻮب ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬و ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه؟ ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ‬
‫در ﻫﺘﻞ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ زودﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﺘﻞ ﻛﻪ ﻫﻢ ﻫﺪﻳﺔ ﺗﻮﻟﺪش را‬
‫ﺑﺪﻫﻢ و ﻫﻢ ﻛﻤﻲ ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﻄﺮ ﻫﺎﻟﻮوﻳﻦ ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫و ﻛﺘﺎﺑﻲ از آﻟﺒﺮ ﻛﺎﻣﻮ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و آن را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺘﺎب‬
‫را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ذوق ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺘﺎب اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺪام‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻫﺎﻟﻮوﻳﻦ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا ﻧﻮازﻧﺪﮔﻲ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﻣﻌﻠﻤﻲ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﻲ در ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻴﻤﻪام را ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﻣﺨﺎرج زﻧﺪﮔﻲ را از‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻴﺎورم؟ ﻗﺒﻞ از ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ دﻳﻮار اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﻧﻮﺟﻮاﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻐﻠﺶ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻏﻴﺮ از درسﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ‪ ،‬ﻫﻔﺘﻪاي دو‬
‫روز ﻫﻢ در ﻛﻨﺴﺮواﺗﻮار ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲدادم‪«.‬‬
‫ﺗﺮاس ﻫﺘﻞ ﭘﺮ از ﻣﺸﺘﺮي ﺑﻮد‪ ،‬و او ﻳﻚﺗﻨﻪ ﻧﺮم ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ و ﺑﺎز اﮔﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﻳﺎﻓﺖ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﺑﻌﺪﻫﺎ اداﻣﻪ ﻧﺪادي؟«‬
‫»ﺧُﺐ‪ ،‬دﻳﻮار رﻳﺨﺖ‪ ،‬اوﺿﺎع ﻋﻮض ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻛﺴﻲ‪«...‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻳﺎدآوري اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻏﻤﮕﻴﻨﺶ ﻛﺮده‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﺔ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن‬
‫ﻇﺮفﻫﺎي ﺑﺴﺘﻨﻲ و ﻟﻴﻮانﻫﺎي آﺑﺠﻮ راه اﻓﺘﺎد ﻻﺑﻼي ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺗﺮاس‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ‬
 ‫‪ ♦ ۵٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻟﻢ دادم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم؛ از اﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ آن ﻣﻴﺰ‪ .‬ﺳﺮﭘﻨﺠﻪ‬

‫راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻴﻨﺔ ﺳﭙﺮ ﺷﺪه‪ ،‬و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎزﻳﮕﻮش و رﻗﺼﻨﺪه ﻛﻪ ﻣﺪام‬
‫روي رانﻫﺎش ﭼﻴﺰي ﻣﻲﻧﻮاﺧﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻨﺎرم ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ازت ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮام ﭘﻴﺎﻧﻮ‪«...‬‬
‫زود ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻣﻲﻧﻮازم‪«.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻏﺮوب وﻗﺘﻲ ﻫﺘﻞ ﺧﻠﻮت ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎرش‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي رﺳﺘﻮران‪ .‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻫﺎ را آﻣﺎده ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ‬
‫ﺧﻮد را از دﻳﺪن ﻣﺎ ﻧﺸﺎن داد‪ :‬دو ﭘﻴﻚ ﺷﺮاب ر‪‬زه دﺳﺖﻣﺎن داد و آوازﺧﻮان ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎرش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ از ﭼﺎﻳﻜﻮﻓﺴﻜﻲ ﻧﻮاﺧﺖ و ﻳﻚ‬
‫ﻗﻄﻌﻪ از ﺑﺮاﻣﺲ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻳﻚ ﻗﻄﻌﻪ‬
‫ﻫﻢ از ﺷﻮﭘﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﺳﺮد ﺷﺪه! اﻳﻦ وﻗﺖ ﺳﺎل و ﺑﺮف؟«‬
‫»آره‪ «.‬و ﺻﺪاش را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪» :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺟﻠﻮ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮدﺗﺎن را‬
‫ﺑﺒﺎزﻳﺪ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد‪» :‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪﻫﻴﺪ ﻫﺎ!«‬
‫»ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ! ﺗﻮ دﻳﺪﻳﺶ؟«‬
‫»آره‪ .‬روش ﺑﺮزﻧﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬ﺷﻤﺎ دﻳﺸﺐ ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﺻﻼً« و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﺎر ﮔﻮش ﻣﻦ ﺗﻮي ﻫﺘﻞ‬
‫ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﻨﺪ؟ ﭼﺮا ﺻﺪاي ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ را ﻧﺸﻨﻴﺪم؟ ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را روي دﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﻨﺠﻪام را آرام در ﺑﻴﻦ‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش ﻟﻐﺰاﻧﺪم و ﻣﺸﺖ ﻛﺮدم‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ در ﻣﺸﺘﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪن‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و آرام دﺳﺘﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم؛ ﭘﻨﺠﻪاش‬
‫زﻳﺮ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا در ﮔﺮﻣﺎي ﻛﻴﻒآوري ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن اول داﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ!«‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﭽﺎره ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵١‬‬

‫ﺷﺶ‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻣﺮد ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﺔ ﻻﻏﺮ اﻧﺪاﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از اﺳﺘﺨﺪام ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﻼوه‬
‫ﺑﺮ ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش‪ ،‬ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺷﺒﺎﻧﺔ ﻫﺘﻞ را ﻫﻢ ﺑﻪﻋﻬﺪه داﺷﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫در ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻴﺰي از ﻫﺘﻠﺪاري ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎن و ﺷﻦ و ﻣﺎﺳﻪ و ﺧﺎك ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ واق واق ﺳﮕﻲ ﺗﻤﺮﻛﺰت را از دﺳﺖ ﻧﻤﻲدادي‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدي‬
‫ﺑﺎ زوزه ﻛﺸﻴﺪن ﺳﮓﻫﺎي ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻫﺘﻞ ﺑﺪوي و ﺑﺎ ﻛﻒ زدنﻫﺎي ﻣﺪاوم‬
‫آنﻫﺎ را وادار ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻛﻨﻲ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و روز ﺑﻌﺪ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺮ و ﻛﻠﻪاش ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫آﺧﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮي داﺷﺘﻢ؟‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ از ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ دو ﺳﻄﻞ ﺑﺰرگ ﻏﺬا ﺑﻪ‬
‫ﻗﻔﺲ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺮود‪ ،‬ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﻛﺎﺳﻪ را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮردن‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ ﺑﺎ ﺟﺎرو و ﺧﺎكاﻧﺪاز ﻛﺜﺎﻓﺖﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺎﻫﻲ ﺻﺪ‬
‫و ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺎرك ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻮﻗﻊ ﻛﺎر ﻋ‪‬ﻖ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎران رﻳﺰي ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و او ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﻣﮕﺮ‬
 ‫‪ ♦ ۵٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﺠﺒﻮري ﻛﻪ ﻫﻲ ﻋ‪‬ﻖ ﺑﺰﻧﻲ؟!«‬

‫»ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮﻟﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﻲ؟«‬
‫»دﻛﺘﺮ دﻟﺨﻮر ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫»ﺧُﺐ ﺑﺸﻮد‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد و داد ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ «.‬ﺑﻪ ﻛﻔﺶ آدﻳﺪاﺳﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و اداﻣﻪ‬
‫داد‪» :‬آنوﻗﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﻌﺪ از رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ در ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬دوش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬رﻳﺸﺶ را ﻣﻲﺗﺮاﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺟﻠﻴﻘﻪ و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﻜﻲ‪ ،‬و ﭘﺎﭘﻴﻮن ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬آنوﻗﺖ ﻣﻲﺷﺪ ﻳﻚﭘﺎرﭼﻪ آﻗﺎ ﻛﻪ راه‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻃﺮف رﺳﺘﻮران ﺗﺎ ﻛﺎر اﺻﻠﻲاش را ﺑﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ دادن ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺷﺮوع‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫از آن ﻟﺤﻈﻪ ﻳﻚ ﮔﺎرﺳﻮن وﻇﻴﻔﻪﺷﻨﺎس و ﻣﺆدب ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻋﻖ ﻧﻤﻲزد‪،‬‬
‫ﺳﺮ ﻫﺮ ﻣﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻴﺰي ﻛﻢ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﭼﺎي ﻳﺎ ﻗﻬﻮه؟‬
‫ﻧﺎن ﺗﻮﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻧﻚ؟ آن ﻃﻮر ﻛﻪ در ﺷﺄن ﻳﻚ ﻫﺘﻞ ﺳﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻬﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ دم ﻏﺮوب‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻏﺬا دادن ﺷﺒﺎﻧﺔ ﺳﮓﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﺪن‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺳﺘﺎرة آﺳﻤﺎن در ﺣﻴﻦ ﻛﺎر دو اﺳﺘﻜﺎن اﻧﮕﺸﺘﻲ ﭘﻴﺎﭘﻲ ودﻛﺎ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎش ﮔﻞ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺮ ﺷﺒﻲ ﺑﺮود ﺗﻮي ﺣﺎل‬
‫ﺧﻮدش و ﻛﻢﺗﺮ ﻋ‪‬ﻖ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻢ او ﺑﻮد ﻛﻪ آﻣﻮزش ﻣﺮا در ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﺨﺪام روزﻫﺎي ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺎر ﺑﻪﻋﻬﺪه‬
‫ﮔﺮﻓﺖ؛ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺨﺶ ﭘﺬﻳﺮش ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﻮﻧﺎ و وﻳﺮﭘﻮل‬
‫را ﭼﻄﻮري روﺷﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﻗﺴﻤﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭼﻄﻮر ﭘﻮل را‬
‫ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬اﻧﻮاع ﻛﻮﻛﺘﻞﻫﺎ‪...‬‬
‫»اوه‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﻛﻮﻛﺘﻞﻫﺎ!«‬
‫ﺑﺮاي درﺳﺖ ﻛﺮدن ﻛﻮﻛﺘﻞ دو ﺟﺎم ﺑﻠﻮرﻳﻦ ﻣﻲآورد و ﻫﺮ ﻛﻮﻛﺘﻞ را دوﺑﺎر‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮد؛ ﭼﻲ را ﺑﺎ ﭼﻲ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺟﺎم ﺧﻮد را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﻣﻲزد ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻗﺎي‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵٣‬‬

‫اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫ﻳﻚﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ از دﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎي آﺧﺮ ﺷﺐ زودﺗﺮ‬
‫ﺧﻼص ﺷﻮﻳﺪ؟ ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ودﻛﺎي ﻛﻮﻛﺘﻞ را دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟ دو ﭘﻴﻚ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﺻﺎف ﻣﻲروﻧﺪ ﺗﻮي‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻻغ‪«.‬‬
‫ﻫﺮدو ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬و او اداﻣﻪ داد‪» :‬در ﻋﺮوﺳﻲﻫﺎ ﻫﻮاي داﻣﺎد را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ! ﭼﻬﺎر ﺑﺮاﺑﺮ ودﻛﺎ‪ «.‬و ﺑﺎ ﺷﻴﻄﻨﺖ ﭼﺸﻤﻜﻲ زد‪.‬‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ آن ﺷﺐ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ده و‬
‫ﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﭘﺸﻦ آﺑﻲ ﭘﻒﻛﺮده‪ ،‬از ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺶﺧﺸﻲﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻦ آدم ﺳﻴﺦ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻼه ﻛﺎﻣﻮاﻳﻲ و ﺷﺎلﮔﺮدن ﺳﻴﺎه ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪي ﻛﻪ ﭼﻨﺪﻻ دور ﮔﺮدﻧﺶ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد از ﺗﻪ راﻫﺮو ﭘﻴﺪاش ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪ دﻳﺪم ﺧﻴﺲ ﻋﺮق اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻄﻮري؟«‬
‫ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﻳﺪ؟«‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﻮل ﺻﻨﺪوق رﺳﺘﻮران را ﺷﻤﺮد و ﺗﺤﻮﻳﻠﻢ داد‪ .‬زﻳﺮ ﺻﻮرتﺣﺴﺎبﻫﺎ را‬
‫اﻣﻀﺎ ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ از دﺧﺘﺮ ﻳﻚﺳﺎﻟﻪاش ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ آن ﺷﺐ‬
‫اﻧﮕﺎر ﺣﺎل ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ را ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰرگ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ‪ «.‬و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ﺟﺎﺧﻮردم‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻛﭙﻲ ﻛﺮدن ﺻﻮرتﺣﺴﺎبﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﻣﺪام ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻘﺺ ﻓﻨﻲ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻲداد‪ ،‬و او ﻫﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﻛﭙﻲ ﻣﺸﺖ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻤﻜﺶ ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ دﺳﺘﮕﺎه را وارﺳﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺗﻜﻪاي ﻛﺎﻏﺬ در‬
‫ﻏﻠﺘﻚ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ آن را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اوﻛﻲ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺎ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد اﻣﺎ دوﺑﺎره آن ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺸﻨﺪه ﻣﺎﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهاش‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺶ ﻛﺮده ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻳﺎدش اﻓﺘﺎده ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻲداﻧﻴﺪ اﻣﺮوز ﭼﻲ ﮔﻴﺮم آﻣﺪه؟«‬
 ‫‪ ♦ ۵۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﭼﻲ؟« و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻛﻪ زﻳﭗ روي ﺑﺎزوش را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم زل زد‪ ،‬و در‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ ﻣﺮﻣﺮي ﺷﺪ؛ ﻣﺮدي ﻻﻏﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﻲ‪ ،‬و ﭘﺮشﻫﺎﻳﻲ‬
‫در ﭘﻠﻚﻫﺎ؛ ﻣﺠﺴﻤﻪاي ﻣﺮﻣﺮي از ﻣﺮدي ﺧﻨﺪان‪ .‬ﺧﻨﺪان و ﺧﻴﺲ‪.‬‬
‫در ﻻﺑﻼي ﺟﻴﺒﺶ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻲﺟﺴﺖ ﺑﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﻛﺮدن ﻟﺐﻫﺎش ﻳﺎﻓﺖ و‬
‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺪﮔﺮم ﺧﺎﻟﺺ‪«.‬‬
‫داﻧﻪﻫﺎي ﻋﺮق را روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﺑﺎﻻي ﻟﺒﺶ ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬و ﺑﺮق را ﺗﻮي‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش‪ .‬ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺣﺸﻴﺶ ﺑﺮ ﻛﻒ دﺳﺖ داﺷﺖ و ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫آرام درِ ﻧﺎﻳﻠﻮن را ﮔﺸﻮد و آن را ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻳﻠﻮن را ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻨﻲام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﺗﺮﺷﻴﺪﮔﻲ و ﺳﻮﺧﺘﮕﻲ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاي ﺷﺶ‬
‫ﻣﺎه راﺣﺘﻲ‪«.‬‬
‫»ﺷﺶ ﻣﺎه؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ دو ﻫﻔﺘﻪ‪ «.‬و دو اﻧﮕﺸﺘﺶ را در ﻫﻮا ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫»راﺳﺘﻲ؟«‬
‫دوﺑﺎره ﻟﺐﻫﺎش را ﻏﻨﭽﻪ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪة ﺧﺸﻚ و‬
‫ﺳﺮدي ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻦ آدم ﺳﻴﺦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬زﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻲ‪ ،‬ﻧﻪ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪ «.‬دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﻲﻓﺮوغ و ﻧﺎآراﻣﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم دوﺧﺖ‪» :‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﻳﻦورﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ؟!«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ‪«.‬‬
‫اﺣﺴﺎس رﺿﺎﻳﺘﺶ را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺸﺎن داد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬ﭼﻬﺮهاش در ﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﺎدم‬
‫آﻣﺪ وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎزه رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻪ دم آﺧﺮي او‬
‫را ﻫﻢ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻦ را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ واﻗﻌﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﻛﺴﻲ را ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎدرش زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵۵‬‬

‫»اوه ﭼﺮا‪ .‬وﻟﻲ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﻨﺪ دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟ و ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮور‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ آدمﻫﺎي اﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺜﻞ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮﻃﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﺔ‬
‫آﺗﺶ آﻧﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻓﻲ ﺳﺖ آﺗﺶ آﺗﺶ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ زﻳﭗ ﺑﺎزوي دﻳﮕﺮش را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎري ﭘﻴﭽﻴﺪة‬
‫ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻي ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺨﺮوﻃﻲﺷﻜﻞ ﺗﺮ و ﺗﻤﻴﺰ ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪهام‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺣﺎل ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ «.‬و وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻣﻲداد ﻛﻪ‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ داﻧﻪﻫﺎي ﻋﺮق روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ و ﺑﺎﻻي ﻟﺒﺶ ﺑﺮق زد‪.‬‬
‫ﻳﻚ دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي از روي ﭘﻴﺸﺨﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪» :‬ﻋﺮق‬
‫ﺻﻮرﺗﺖ را ﺧﺸﻚ ﻛﻦ‪ ،‬ﻫﻮا ﺳﺮد ﺷﺪه‪«.‬‬
‫دﺳﺘﻤﺎل را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﺪه ﻧﻤﺎﻟﻴﺪه ﭼﭙﺎﻧﺪ ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ‪ ،‬و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬
‫»ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!« و دوﺑﺎره زﻳﭗ‬
‫آﺳﺘﻴﻨﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺨﺘﻪ ﺣﺸﻴﺶ را ﺑﻴﺮون آورد‪ ،‬ﺗﻜﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ از آن ﻛﻨﺪ و‬
‫روي ﭘﻴﺸﺨﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺣﺎل ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﻲﻓﺮوﻏﺶ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم دوﺧﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف در ﺧﺮوﺟﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﻲ اﻧﺪازه ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮن آنﺟﺎ زﻳﺎدي‬
‫روﺷﻦ ﺑﻮد‪ ،‬اﻳﻦﺟﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﺧﺘﺮت را از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺒﻮس‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎً‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً‪«.‬‬
‫ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت ﺗﺎ دم در ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﺎﭘﺸﻦ آﺑﻲرﻧﮕﺶ ﭼﻨﺎن‬
‫ﺧﺶﺧﺸﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ آدم ﺳﺮدش ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺐ دﻟﭙﺬﻳﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺟﻠﻮ ﻫﺘﻞ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ۵۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻪ‬
‫ﻟﺒﻢ ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺑﻴﺦ ﮔﻮش ﺳﻴﮕﺎرم و ﭘﺮﺗﺶ ﻣﻲﻛﺮد آنﻃﺮف‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﭘﺎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روش‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻨﺪك ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﺮ ﻣﺮض داري؟ و او‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ دارم‪ ،‬ﺑﺪﺟﻮري ﻫﻢ دارم‪ .‬دﺷﻤﻦ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺧﻼق‬
‫ﺳﮕﺶ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎرم را آﺗﺶ زدم‪ ،‬و ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻣﺎﺷﻴﻨﺶ را روﺷﻦ ﻛﻨﺪ‬
‫و از ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺟﻠﻮ ﻫﺘﻞ دور ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﺐﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵٧‬‬

‫ﻫﻔﺖ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﺐﻫﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاي داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن از ﺳﺮرﺳﻴﺪن ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻲ دﻛﺘـﺮ ﺑﺮﻧـﺎرد‬
‫آنﻗﺪر ﻫﺮاس داﺷﺖ‪ ،‬و آنﻗﺪر ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ و آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻴﮕﺎرﻣﺎن را دود ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫وﻫﻢ ﭼﻨﺎن از در و ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻠﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮم ﺗﺮك ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ درﺧﺖ ﻛﺴﻲ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ از دﻫﻨﺶ ﺑﺨﺎر ﻣﺘﺼﺎﻋﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺳﻌﻲ‬
‫ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺑﺎغ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻮتزﻧﺎن رﻓﺘﻢ زﻳﺮزﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮﻧﺎ ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪ .‬آﻧﺠﺎ در راﻫﺮو‬
‫اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﻣﺮدد ﺑﻮدم‪ .‬ﺻﺪاي ﺳﻜﻮت ﻣﺮا ﻣﻲراﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻓﺮار ﻛﻦ‪ ،‬ﻓﺮار ﻛﻦ‪،‬‬
‫ﺣﺎدﺛﻪاي دارد داﻣﻨﮕﻴﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺑﻪزﻳﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از دروﻧﻢ ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬و ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﻣﻲﮔﺮﻳﺰاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻫﻮرﻫﻮر ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻴﺎ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ۵٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺑﻮد‪ .‬و اﻳﻦ ﻫﻴﺎﻫﻮ دﻳﻮاﻧﻪام ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻟﻮﻟﻪﻫﺎي ﺳﻘﻒ ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﺎ‬
‫آن ﻗﺪرت وﻳﺮاﻧﮕﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ؟‬
‫آﻧﺠﺎ ﻫﻴﭻ ﭘﻨﺠﺮهاي ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻓﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺪرم را دﻳﺪم‪،‬‬
‫ﺑﻪ وﺿﻮح او را ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮف! ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺑﺒﺎرد‪ «.‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮش را‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﻣﺎﺷﺎءاﷲ ﺧﻮب ﺳﺮد ﺷﺪه!«‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دارم ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﺮده ﺑﻮدي ﭘﺪر؟«‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺳﻔﺮه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻏﺬا ﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﭘﺮﺳﻴﺪي؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ؟«‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﭼﺮخﻫﺎي ﻛﺎﻣﻴﻮن ﺑﻪ ﺳﺮم ﻫﺠﻮم آورد ﻛﻪ در ﺟﺎدهاي ﻛﻮﻳﺮي‬
‫ﻛﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و دﻳﻮاﻧﻪوار ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﻓﺮﻣﺎن را دودﺳﺘﻲ ﭼﻨﺎن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﺟﺎن ﺗﻤﺎم آدمﻫﺎي دﻧﻴﺎ در دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺳﺮﺑﺮﻳﺪة‬
‫ﺑﺰي را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آن رﺟﺐ را ﺑﺪه ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﺠﺎي ﻛﺎرﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺰ را دودﺳﺘﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ دو راه ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ اﻳﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻳﻜﻲ آنﻃﺮف‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﺰ را ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ دادم و اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻴﻦ ﭘﺎﻫﺎي ﭘﺪر‪ ،‬ﺧﻴﺮة ﺟﺎده دﻳﺪم ﻛﻪ در‬
‫ﺳﺮاب ﺟﺎده ﭘﺪرم ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻣﺮا ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬ﻛﻔﺶﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﻪ ﭘﺎ دارد و در آﻳﻨﻪ‬
‫ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻗﺪم زﻧﺎن و ﺧﻨﺪان‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم؛ آه ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺮا وﻳﺮان‬
‫ﻛﺮدي‪ .‬ﻧﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺮم را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎت‬
‫ﺑﮕﺬارم و از ﻏﻴﺒﺖﻫﺎي ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻢ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬از دﺳﺘﺖ ﺑﻪ ﻛﻲ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺗﻮ‬
‫ﺗﻮ آره‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎم ﻛﺮدي؟ ﭘﺪر ﭘﺪر ﭘﺪر‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲﻫﺎت ﺗﻮي آن‬
‫ﺟﺎدهﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﻪ دادم ﺑﺮس ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪهام‪.‬‬
‫ﻫﺮوﻗﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ راه ﺑﻮد ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ زﻳﺮ ﮔﻮﺷﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻮﺳﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ دردش ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻤﺘﺮ دﻟﺶ ﺑﺮام ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻮﺳﺶ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﭘﺪر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﻛﺞ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬رگﻫﺎي‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۵٩‬‬

‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎ و ﮔﺮدﻧﺶ زده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮم ﺑﺎﻻ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش‪ .‬ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﻳﺸﺎن‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﻟﻲ ﻛﺎرﮔﺮم‪،‬‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪«.‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ وارد ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬آن وﺳﻂ ﮔﻴﺞ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم؛ در ﺻﺪاي ﻫﻮرﻫﻮر اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ در ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻟﻮﻟﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺪﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺳﻘﻒ آنﻗﺪر ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺧﻮد را دار زد‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ آرام ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻮتزﻧﺎن ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪ ،‬ﻛﻤﻲ در راﻫﺮوﻫﺎي زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﻲ درﻫﺎ‬
‫و ﭼﺮاغﻫﺎ را وارﺳﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم و از‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎﻧﺎل رﻓﺘﻢ ﺑﻪ آن ﻛﺎﻧﺎل‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم و رﻓﺘﻢ در روﺷﻨﺎﻳﻲ‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺘﻞ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﭘﺪر؟‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻳﺎزده و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎ و‬
‫رﻳﺶ ﭼﻨﺪ روز ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪهاش را ﺗﺎزه ﻛﻮﺗﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺗﺎ ﭼﻬﺮهاش ﺟﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ و او‬
‫اﺑﻬﺖ اﺻﻠﻲاش را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورد دو ﺳﻪ روزي وﻗﺖ ﻻزم ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺷﺒﻴﻪ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺸﻤﺶ را ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﻗﻴﭽﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫آراﻳﺸﮕﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ آراﻳﺸﮕﺮ ارزاﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻣﻲرود ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ روي‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲاش‪ .‬و از اﻳﻦ اﺧﻼﻗﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻘﺒﺾ و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮد‬
‫دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻳﺎد ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪ «.‬و ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫اﺗﺎق ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ رﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪ را در ﻗﻔﻞ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً‪«.‬‬
‫رﻓﺘﺎر ﺧﺸﻚ و ادارياش ﺷﺎﺧﻢ ﻣﻲزد‪ .‬اﻧﮕﺎر او ﻫﻤﺎن آدﻣﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ‬
‫درﺳﺖ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ در رﺳﺘﻮران ﻫﺎواﻧﺎ ﻣﺴﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﮔﻴﺮ داده ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ژاﻟﻪ ﻛﻪ اﮔﺮ ﮔﻮاﻫﻴﻨﺎﻣﺔ راﻧﻨﺪﮔﻲ دارد ﻣﺎﺷﻴﻦ او را ﺑﻪ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و اﮔﺮ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬و اﺻﻼً ﭼﻪ‬
‫اﻳﺮادي دارد ﻛﻪ او آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺎ ﻫﺸﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺣﻤﺎم‪ ،‬آﻧﻬﻤﻪ‬
 ‫‪ ♦ ۶٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫اﻣﻜﺎﻧﺎت‪ ،‬و ﺗﻤﺎم ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ؛ »ﺷﻬﺮدار واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ را دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﺮدهام ﺑﺎ ﺻﺪاي‬
‫ﺳﮓﻫﺎم‪ ،‬وﻟﻲ دادﮔﺎه را ﻣﻲﺑﺮم‪ ،‬ﺣﺘﻢ دارم‪ .‬آه ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺑﮕﻮ اﻳﻦ ژاﻟﻪ ﻣﺮا ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺳﮓﻫﺎم از ﻇﻬﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮردهاﻧﺪ‪«...‬‬
‫از ﺑﻴﻦ ﺗﺎﻛﺴﻲدارﻫﺎ ﺑﺮاش راﻧﻨﺪه ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻤﺶ ﺗﻮي‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ اﻳﻤﻨﻲاش را ﺑﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺗﻜﻴﻼ را ﻣﺜﻞ آب ﻧﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺎواﻧﺎ دور ﺳﺮش ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر او ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻛﺮد و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﮔﺮداﻧﺶ وارﻓﺖ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻪ ﭼﻬﺮهاش ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ رﺳﻢ ﻋﺎدت‬
‫ﻛﻒ ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎش ﺑﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﺗﻮ‪ «...‬و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎﻻي اﺗﺎق ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را در ﻫﻢ ﮔﺮه ﻛﺮد و‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻲ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺒﺮ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬و ﻫﻤﻪاش ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻪ‬
‫واﻛﻨﺸﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪.‬‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪي؟«‬
‫»در ﻣﻮرد ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺖ؟«‬
‫»در ﻣﻮرد ﭼﻲ؟«‬
‫»ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺒﺎس‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻋﺎﻗﻞ اﻧﺪر ﺳﻔﻴﻬﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﻜﻮت ﻻﻳﻪ ﻻﻳﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬در ﻫﻢ ﺿﺮب ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و در اﺗﺎق ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي دﺳﺘﻢ را‬
‫زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم ﺑﻪ ﺳﺒﻴﻠﻢ ور رﻓﺘﻢ‪ .‬آنﻗﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده‪«.‬‬
‫»ﭼﻜﺎر ﻛﺮده؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۶١‬‬

‫ﺳﺮش را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ!«‬

‫»ﻛ‪‬ﻲ؟«‬
‫»دﻳﺸﺐ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا زودﺗﺮ ﺧﺒﺮم ﻧﻜﺮدي؟«‬
‫»ﺗﻤﺎم اﻣﺮوزم ﺻﺮف ﭘﻠﻴﺲﺑﺎزي ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده؟«‬
‫»ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ازدواج ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎدت ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺮاش ﮔﻮاﻫﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ آﭘﺎرﺗﻤﺎن اﺟﺎره ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اﺧﻴﺮاً ﺑﭽﻪدار ﻫﻢ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺐﻫﺎي واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ و ﺳﺎل ﻧﻮ در آﻟﻤﺎن ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﺐ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﺎرﺟﻲﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺤﻲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاي آدمﻫﺎي‬
‫ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده داﺷﺖ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻛﻮ ﺗﺎ‬
‫واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺲ‪ «...‬و ﺑﻘﻴﺔ ﺣﺮﻓﻢ را ﺧﻮردم‪.‬‬
‫»ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﺷﺖ‪ ،‬زن‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ‪«...‬‬
‫»ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻛﻪ دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد!؟«‬
‫ﻣﺸﺘﺶ را ﻛﻮﺑﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ‪» :‬اﻳﻦﺟﺎ آﻟﻤﺎن اﺳﺖ ﻋﺒﺎس! ﻫﻤﻪ ﺑﺮدة ﻗﺎﻧﻮﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً داد ﻣﻲزد‪» :‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻼﻓﻲ ﻧﻜﺮده ﻫﻴﭻ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ‪ ...‬در ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎري ﻣﻦ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ رخ داده‪ «...‬و ﻻﺑﻼي ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي روي‬
‫ﻣﻴﺰ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ‬
‫»ﻏﺼﺔ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮري!«‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲام‪ .‬ﺑﻴﺶﺗﺮ از دﺳﺖ ﺧﻮد آن ﻣﺮدﻛﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪«.‬‬
‫»او ﻛﻪ ﻣﺮده!« و ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم آراﻣﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ!«‬
‫ﺧﻮدش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮف ﻧﺎﺟﻮر و رﻓﺘﺎر ﻏﻴﺮﻋﺎدياش ﺷﺪ‪ ،‬و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ‬
‫ﻧﺮمﺗﺮ ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺎﻟﻪ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ و ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻧﮕﺎه‬
 ‫‪ ♦ ۶٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ده‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي‪ ،‬ادارة‬
‫ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻨﻄﻘﻪ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻏﺬﺑﺎزيﻫﺎ دﻳﮕﺮ! اﮔﺮ ﻣﺸﻜﻠﻲ ﺑﺮات ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﺎرهاي ﻧﻴﺴﺘﻢ! در اﻳﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ ،‬و‬
‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪«...‬‬
‫»ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺘﻪام ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﺗﺒﻌﻴﺪي ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬روﺷﻨﻔﻜﺮ و‪«...‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻫﻤﻪ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮدهاﻧﺪ؟‬
‫و او ﺑﻲﺗﻔﺎوت و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺟﻮاب داد ﻧﻪ‪» .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا از ﺑﻴﻦ اﻳﻨﻬﻤﻪ آدم‪ ،‬ﻣﻦ اﺣﻀﺎر ﺷﺪهام؟«‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻮ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ آﻟﻤﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻮ دﻳﺸﺐ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪي؟«‬
‫»اﺻﻼً‪«.‬‬
‫ﺑﺎز اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ؛ ﻣﻠﭻ ﻣﻠﭻ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻪ رﻳﺸﺶ ور‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﮔﻮش ﻣﻲداد و ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺰي ﻣﻲﭘﺮاﻧﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﭼﻘﺪر ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪاي؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻣﻦ رﻓﻴﻖ ﺗﻮام‪«.‬‬
‫»ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻦ او را ﻛﺸﺘﻪام!؟«‬
‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺑﺎغ اﺷﺎره ﻛﺮد و داد زد‪» :‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮدش را دار‬
‫زده‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫در ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪوﺟﻮد آورده ﺑﻮد دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزدم‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻤﺔ‬
‫آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺤﺮاﻧﻲ ﭼﻬﺮة دﻳﮕﺮي از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ او اﻳﻦﺟﻮر‬
‫ﺑﻮد؟ آﺧﺮ او را رﻓﻴﻖ ﺧﻮدم ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﺑﺮﻧﺎرد! ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﻲ دارم؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۶٣‬‬

‫»ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﭙﺮﺳﻲ‪«.‬‬

‫»اﮔﺮ ﻧﺮوم؟«‬
‫»ﻣﻲآﻳﻨﺪ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪت!« و ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻨﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد‪» :‬ﭘﻠﻴﺲ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺗﻮ ﭼﻲ از ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آدم ﻛﻢﺣﺮﻓﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻼً از زﻧﺪﮔﻴﺶ رﺿﺎﻳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺗﺮﺷﺎﻧﺪ‪» :‬از ﭼﻲ ﻧﺎراﺿﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»از ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻣﺜﻼً ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﻦ ﻫﻢ ﭘﻮل ﺑﭙﺮدازﻳﻢ؟ ﭼﺮا از‬
‫ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ده رﻗﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ؟ ﮔﺎﻫﻲ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻃﺒﻘﺎﺗﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ در‬
‫آﻟﻤﺎن ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻃﺒﻘﺔ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺳﻘﻮط ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺪه دارﻧﺪ ﻫﻲ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻃﺒﻘﺔ ﻣﺘﻮﺳﻂ را ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬﺑﺎزي و‬
‫ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت دﻳﮕﺮ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪«...‬‬
‫»ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻦ! دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت را ﺑﺸﻨﻮم‪«.‬‬
‫»ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻛﻪ‪ «...‬و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪاي در ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﻮﺷﺖ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﺔ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮر ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﻣﺜﻠﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻪ آدمﻫﺎ‬
‫ﺑﺪﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮش را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم دارم ﺑﻪ ﻳﻚ دامﭼﺎﻟﺔ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻓﺮو ﻣﻲروم‪،‬‬
‫و ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺠﺎﺗﻢ دﻫﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ آﻳﺎ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا در ده‬
‫دﻗﻴﻘﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﻧﻢ؟ ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﺪ و‬
‫آرزو ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ و وﻗﺎﻳﻊ ﻳﻚ ﻛﺎﺑﻮس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ از‬
‫ﺧﻮاب ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ دوﺑﺎره ﻗﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ را ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬دوﺷﻲ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬از‬
‫ﻻي در ﺳﺮك ﺑﻜﺸﻢ‪» :‬ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻴﺮ‪ «.‬و ﻫﻤﺎن ﭘﺸﺖ در ﺑﭙﻠﻜﻢ و ﺑﻪ رﻧﮓ‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﻘﻪ ﺑﻪ در‪ ،‬دﺳﺘﻲ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺪﻟﻲ ﺳﺒﺰ‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ از ﻻي در‪» :‬آه‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫»ﺻﺒﺢ ﺑﺨﻴﺮ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬اﻵن ﭼﺎيﺗﺎن را ﻣﻲآورم‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ۶۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و ﺑﺎز ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺗﭙﺶ ﺗﻨﺪ ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﻫﻤﺎن دﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎي‪ ،‬و ﻳﻚ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ وﻇﻴﻔﻪاش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﻨﻬﺎن از ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮان اول‬
‫وﻗﺖ ﻣﻲرود ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦﻫﺎ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬارد ﺗﻮي ﻳﺨﭽﺎل‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺬﻳﺮش ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﻮم‪ .‬و او ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردن‬
‫ﻧﺪارم‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﻜﺮم ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺧﻮرم‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﭘﻨﺎه ﻣﻲﺑﺮدم‪ .‬ﺧﺒﺮﻫﺎ را از اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﻒ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺧﻮاب ﻧﻴﻢﭼ‪‬ﺮت‪ ،‬ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ‪ ،‬و ﻫﺮﻛﺪام ﺑﺎ رؤﻳﺎ و ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﻧﻴﻤﻪﻛﺎره‪ ،‬ﻫﻤﺔ اﻳﻦﻫﺎ‬
‫ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪام ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ازت‬
‫ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎﻟﻴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮروﻛﺮاﺳﻲ ﻣﺴﺨﺮه‪«.‬‬
‫»ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻟﻴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﺪارد ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻃﻼﻋﺎت‬
‫اﺿﺎﻓﻲ ﺑﺪﻫﻲ‪ ،‬ﺑﻴﺶﺗﺮش را ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﻗﻀﻴﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻣﻨﺘﻔﻲ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎش را درﻫﻢ ﮔﺮه ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زل زد‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي درﻳﺪه و ﭘﻮزة ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎز‪ .‬ﺷﻤﺮده‬
‫ﺷﻤﺮده اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﻛﻮﺑﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻣﺮگ!«‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر اﺻﺮار دارد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬در‬
‫ﺳﻜﻮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم و در اﻳﻦ ﻋﻮاﻟﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻛﻠﻨﺠﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻲ ﻧﺮمﺗﺮ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﺑﺎ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ روﺣﻲ ﻣﺎ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ از ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي از او ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪاش ﻛﺠﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﻓﻘﻂ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﺮار داري اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ راﺑﻄﻪ دارم‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۶۵‬‬

‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ زد‪» :‬ﺧﺐ اوﻛﻲ ﻋﺒﺎس‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎم ﺑﮕﺬاري؟« و ﻣﻨﺘﻈﺮ رﻓﺘﻨﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺑﻴﻦ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن رﻫﺎ ﺷﺪهام‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮوم ﻳﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟ ﺗﻨﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪم؛ ﺧﺸﻚ و ﺑﻲﺟﺎن‪ .‬داﺷﺖ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻳﺎ در ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﻪآﻟﻮد و ﺗﺎرﻳﻚ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ در ﭘﻮﭼﻲ ﺣﺒﺎب؟ ﭘﻠﻚ زدم‪،‬‬
‫و ﺧﻴﻠﻲ زود درِ اﺗﺎق را ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺧﻮدم ﻳﺎﻓﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره‬
‫ﭘﻠﻚ زدم‪ ،‬دﻳﻮاري ﺟﻠﻮم ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ از ﻳﻚ ﻗﻮرﺑﺎﻏﺔ ﺳﺒﺰ ﻛﻪ در‬
‫زﻧﺒﻖ زردي ﺟﺎﺧﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺔ ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮدم‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف در ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد داد زد‪» :‬ﻫﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﻳﺪم ﻛﻪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪهاي؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻛﺸﻴﺪهاي؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫اﻳﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف اﺗﺎق را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ دو ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﻳﻮار ﺑﺎز ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازم‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﭼﻜﺶ در ﻣﻐﺰم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫راﻫﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺨﻤﻠﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ آدﻣﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻣﻲآﻣﺪ دﺳﺘﻜﺶ ﻣﺨﻤﻠﻲ‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎق رﻓﺖ و آن را ﺑﺎز ﻛﺮد‪» :‬از اﻳﻦ ﻃﺮف!«‬
‫ﺻﺪاي زوزة ﺳﮓﻫﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬و ﺑﺮﻧﺎرد دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
 ‫‪ ♦ ۶۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺳﮓﻫﺎم!« و ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ‪ .‬دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺑﺎغ‬

‫ﻫﺘﻞ روي آن ﺑﺮف ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ دوﻳﺪن‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ زوزه‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻲدوﻳﺪﻳﻢ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫زوزة دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﮔﺮگﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﺔ آﺗﺶ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ‬
‫ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮي ﭘﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ آن اﻟﺘﻤﺎسﻫﺎ ﺗﺎ دل آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎ‪ ،‬ﻛﻮﺑﺶ ﻣﺪاوم ﭼﻜﺸﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺎﻧﮕﻲ‬
‫ﺗﺮكﺧﻮرده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۶٧‬‬

‫ﻫﺸﺖ‬
‫اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در ادارة ﭘﻠﻴﺲ دﻳﺪم ﺳﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آرام روي زﻣﻴﻦ دراز‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺮدي اﻟﻜﻠﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﻧﻴﻤﻜﺖ اﻓﺴﺎر ﺳﮓ را در‬
‫دﺳﺘﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻲﻗﺮار ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻛﻼﻓﻪ و ﺑﻲﻗﺮار‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻤﺎرش را‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮ ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪاي‬
‫ﻣﻐﺰش را ﺑﭙﺎﺷﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار و راﺣﺘﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ دري ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﺎﺟﺔ اﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎن در زاوﻳﻪاي‬
‫ﻛﻮر ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ اﻓﺴﺮي ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﺔ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮي ﺑﺎ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺑﺎ آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت‬
‫دارم‪.‬‬
‫»ﻧﺎم و ﭘﺎﺳﭙﻮرت‪«.‬‬
‫آنﻗﺪر ﺑﻮر ﺑﻮد ﻛﻪ آدم اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮد ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪش ﺗﻮي ﻣﻮاد‬
‫ﺑﻲرﻧﮓﻛﻨﻨﺪه‪ ،‬و ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ رﻧﮕﺶ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺮود‪ ،‬درش آوردهاﻧﺪ و‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪش ﭘﺸﺖ ﺑﺎﺟﺔ اﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎن‪ .‬ﭘﺎﺳﭙﻮرت آﺑﻲام را از زﻳﺮ ﺷﻴﺸﻪ رد‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ۶٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﭙﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﻋﻜﺲ را ﺑﺎ ﭼﻬﺮهام ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ داد‪» :‬اﺗﺎق‬

‫اول ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ‪ «.‬و ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻛﻤﺔ زﻳﺮ ﻣﻴﺰش‬
‫را ﻓﺸﺎر داد و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ راه اﻓﺘﺎدم‪ ،‬در ﻗﻬﻮهاي ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وارد راﻫﺮو‬
‫درازي ﺷﺪم و اوﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ در دﻣﺎﻏﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻮي ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﮕﺎر و ﺑﻮي‬
‫ﺗﻨﺪ ادرار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ در اﺗﺎق اول ﺳﻤﺖ راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدم؛ ﺷﻤﺎره ‪ ،١١۴‬ﭼﻨﺪ ﺗﻘﻪ ﺑﻪ در زدم و‬
‫وارد ﺷﺪم‪ .‬اﻓﺴﺮي ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮرم ﻣﺮدي ﺑﻮد‬
‫ﻻﻏﺮ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﻲ روﺷﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻴﺰي ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻠﻮغ؛ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزار‬
‫ﺟﻬﻮدﻫﺎ‪ .‬ﺑﺎﻫﺎم دﺳﺖ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ «.‬و ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬ﻳﻚ‬
‫ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻗﻬﻮه ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﺑﺮاي ﭼﻲ ﺷﻤﺎ را اﺣﻀﺎر ﻛﺮدهاﻳﻢ؟«‬
‫ﺑﻪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ؟ ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎن را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ ،‬ﻟﺒﻲ زد و ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬آن را در‬
‫دﺳﺖﻫﺎش ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ دورش را ﻧﻮازش‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﻲاش را ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎي ﺷﻤﺎ آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻠﻨﺪ آﺑﻲ رﻧﮕﺶ را ﻧﻮازش ﻛﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‬
‫آﻣﺪ ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺟﺎﻳﻲ را ﺳﻮراخ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آنﺟﺎ دﻗﻴﻘﺎً ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺎﻳﻲ در ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام‪ .‬ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﺮد‪ ،‬ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺷﻤﺎ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؟«‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻗﺪر دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺳﻮراخ‬
‫ﻛﺮدن ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام اداﻣﻪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫»اﻣﻴﺪوارم ﻗﺎﺗﻠﺶ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ!«‬
‫ﻓﻨﺠﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ آن را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬
‫ﻫﻢ اﻣﻴﺪوارم‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻴﺪ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪۶٩‬‬

‫»اﻳﻦ ﺳﺆال و ﺟﻮابﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬

‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺘﻲ داﺷﺘﻴﺪ‪ «.‬و ﻳﻚ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫»زﻳﺎد ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪«.‬‬
‫»اﺟﺎزه دارم ﻳﻚ ﺳﺆال دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟«‬
‫»ﺣﺘﻤﺎً‪«.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻫﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ ﻛﺪام روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»ﺑﺎ ﻫﺮ روزﻧﺎﻣﻪاي ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎي ﻣﺮا ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ‪ ،‬آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺪود‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪام‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﭼﻴﺰي ﻧﻨﻮﺷﺘﻪاﻳﺪ؟«‬
‫ﻛﻤﻲ آرام ﺷﺪم و ﺗﻜﻴﻪ دادم‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻘﻴﺪ ﻛﻤﻲ‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ .‬ﻫﻮم؟«‬
‫»اﺟﺎزه دارم ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ؟«‬
‫زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري را ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮم و ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﻟﺐﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬و اﻵن ﺳﻪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺷﺐﭘﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬روزﻫﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺧﺴﺘﻪام‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ و ﻳﺎ وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﻪ ﺟﻮري وﻗﺖﺗﺎن را ﺗﻠﻒ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺠﻠﻪ ﺳﻜﺴﻲ ورق ﻣﻲزﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ‬
‫وﻗﺖﻫﺎ ﻣﻲروم ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲروم‪«...‬‬
‫»اوﻛﻲ!«‬
‫و ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﺟﻠﻮ آورد‪» :‬ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ‬
‫آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده؟«‬
‫»دﻳﺸﺐ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ داد‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٧٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﻣﮕﺮ ﺷﺐ ﺣﺎدﺛﻪ در ﻫﺘﻞ ﻧﺒﻮدﻳﺪ؟«‬

‫»ﭼﺮا‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ؟«‬
‫»اﺻﻼً‪«.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ دﻳﺮوز‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﺪ؟«‬
‫»ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم آن ﺷﺐ دﻟﻬﺮه داﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬دﻟﻬﺮه داﺷﺘﻴﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫»اﺟﺎزه دارم ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا؟«‬
‫»ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻓﻴﻠﻤﻲ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻓﻴﻠﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻓﻴﻠﻤﻲ؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﻨﻴﻨﮓ‪ ،‬از اﺳﺘﺎﻧﻠﻲ ﻛﻮﺑﺮﻳﻚ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬و ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﻤﺎم ﻓﻴﻠﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدﻳﺪ؟!«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺲ و ﺣﺎل آن ﺷﺒﻢ را‬
‫ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﻫﺘﻞ دوراﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺑﺮف‪ ،‬ﺟﻨﻮن‪ ،‬ﺟﻨﺎﻳﺖ‪ ،‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ‪ ،‬و‪ ...‬واﻗﻌﺎً ﺗﺎ‬
‫آﺧﺮ ﻓﻴﻠﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدﻳﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬و ﺗﺒﺨﺎل زدم‪«.‬‬
‫و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﻴﻠﻢ را ﺑﺎﻻ دادم ﻛﻪ ﺗﺒﺨﺎﻟﻢ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن‬
‫ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﭘﻠﻴﺲ‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ .‬ﻟﻢ داده ﺑﻮدم و درﺑﺎرة ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺮاش ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ .‬و او ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﻧﻴﻢ ﺻﺒﺢ ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻛﻨﺎن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را‬
‫آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻪ درﺧﺘﻲ ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫»ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ راﺑﻄﺔ ﻧﺰدﻳﻜﻲ داﺷﺘﻴﺪ؟«‬
‫آدم ﻳﻚﺟﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﮔﺎﻫﻲ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧١‬‬

‫ﻛﺎذب اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻗﺘﻲ و ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬

‫»ﻓﻘﻂ در ﺣﺪ ﻛﺎر‪ .‬ﺑﺎﻫﺎش ﺻﻤﻴﻤﻲ ﻧﺒﻮدم‪«.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻳﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﭘﻠﻴﺲﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻳﺮ ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲرﺳﻨﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎري ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﺮد ﺟﺰ ﮔﺸﻮدن و ﺑﺴﺘﻦ ﭘﺮوﻧﺪة ﻳﻚ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫»اﻃﻼﻋﺎت دﻳﮕﺮي از او ﻧﺪارﻳﺪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭻ‪«.‬‬
‫و از ﭼﻪ ﭼﻴﺰش ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزدم؟ ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻣﺎﻟﻲ؟ ﻛﺎر زﻳﺎد؟ اﻋﺘﻴﺎد؟‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺪام را ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ در ﻣﻮرد ﺣﺸﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪن وﺣﺸﺘﻨﺎك‬
‫او ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﻣﻲزدم؟‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺣﺸﻴﺶ ﻣﻲﻛﺸﺪ؟«‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ زﻧﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺗﺎ آﺧﺮ ﭘﺎش ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎدم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﻔﻆ آﺑﺮو ﺑﺮاي آدﻣﻲ ﻣﺮده ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪهاي داﺷﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ زﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﻣﻲﮔﻔﺘﻪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎً آن ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ‬
‫ﺣﺸﻴﺶ از اﻳﻦﺟﺎش درآورد و ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺻﺪﮔﺮم ﺟﻨﺲ ﺗﺎزه ﮔﻴﺮش‬
‫آﻣﺪه‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم زﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻲ؟ ﮔﻔﺖ ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪«.‬‬
‫آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰش را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﻛﻤﻲ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد و ﺗﺨﺘﻪ‬
‫ﺣﺸﻴﺶ را ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﺪ؟«‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﻜﺒﺎره ﻣﻬﺮهﻫﺎي ﭘﺸﺘﻢ ﺗﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻣﻦ!؟«‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰش را ﺑﺎز ﻛﺮد و آن ﺳﻴﮕﺎري ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه را در ﺑﺸﻘﺎب‬
‫روي ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻨﺎر دو ﭘﺮ ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺧﺸﻚﺷﺪه و ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺷﻜﻼت‪.‬‬
‫ﺿﺮﺑﻪاش را ﻓﺮود آورده ﺑﻮد و ذﻫﻨﻢ را ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺣﺮفﻫﺎش‬
‫را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻦ ﻛﺠﺎي ﭘﺮوﻧﺪة ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻗﺮار دارم؛‬
‫اﻋﺘﻴﺎد؟ ﺧﻮدﻛﺸﻲ؟ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟‬
 ‫‪ ♦ ٧٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﭘﺮﻳﺸﺐ ﻳﺎ دﻳﺸﺐ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن آن ﺳﻴﮕﺎري ﺣﺸﻴﺶ‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻮي ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰم ﺑﺮاي زﻣﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و آدم ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ را ﻣﻲﺳﭙﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ روز ﻣﺒﺎدا‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ آدم ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ آدم ﻧﺎﻣﻪاي را ﺑﻲدﻟﻴﻞ‬
‫ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻪ ﺳﻨﺪ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺘﺶ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﻣﻜﺎن دوراﻓﺘﺎده و ﭘﺮت ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‬
‫و روﺑﺎﻫﻲ آﺧﺮ ﺷﺐﻫﺎ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﭘﻠﻜﺪ‪ ،‬و ﻻﻣﭗ ﺗﻴﺮ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﺗﺎرﻳﻜﻲ را‬
‫وﻫﻢآﻟﻮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و آدم ﺟﺰ ﮔﻮش دادن ﺑﻪ رﻛﻮﻳﻴﻢ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﺪارد‪ ،‬در‬
‫ﻫﺎﻟﺔ ﺑﻼﻫﺖ ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ اﺻﻼً اﻫﻞ ﺣﺸﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬در ﺳﻪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ‬
‫ﺑﺎوﺋﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎري ﭘﻴﭽﻴﺪه و آﻣﺎده داد ﻛﻪ ﭼﻮن "ﻧﻪ"‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺪﻟﻲ ﻛﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﺪﻟﻲ؟«‬
‫»اﻳﻦ از ﺧﺼﻮﺻﻴﺖﻫﺎي ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺎرف در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻧﻘﺶ دارد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﺎ دادن ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎري ﺣﺸﻴﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﻲ ازش ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ؟ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻪ؟«‬
‫از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻪ اﺗﺎق ﻛﻨﺎر ﻗﻬﻮهﺟﻮش اﻳﺴﺘﺎد و ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» :‬ﻗﻬﻮه‬
‫ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺘﺸﻜﺮم‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺪﻟﻲ ﻧﻜﺮدﻳﺪ!«‬
‫اﻧﮕﺎر ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮده و زده ﺗﻮي ﺧﺎل‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪» .‬ﺷﻤﺎ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‬
‫ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ از "ﻧﻪ" اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ!« و "ﻧﻪ" را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي‬
‫ﮔﻴﻮﻣﻪ‪.‬‬
‫»اﻳﻦ ﻫﻢ از ﺟﻨﺲ ﺗﻌﺎرفﻫﺎي ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ‬
‫ﺧﺐ ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﻳﻚ ﻗﻬﻮه ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ از ﮔﻨﺠﺔ ﺗﻪ اﺗﺎق ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎن ﻟﻨﮕﺔ ﻣﺎل ﺧﻮدش‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧٣‬‬

‫درآورد‪ ،‬ﺑﺮام ﻗﻬﻮه رﻳﺨﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮم‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﭼﺎي داﺷﺘﻴﺪ ﻫﻤﺎن اول ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻬﻮهﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﺘﺮ درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‬
‫آبﺟﻮراب‪«.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﺎي ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ رﻓﺘﺎر اﻳﻦ آدم ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖﻫﺎش ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪ ،‬در ﻫﻮا آن را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﮔﻴﻮﻣﻪ؛‬
‫دﺳﺖﻫﺎش را ﻣﻲﺑﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎش‪ ،‬و دو اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﻫﻤﺮاه آن‬
‫ﻛﻠﻤﻪ دو ﺑﺎر ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎزي ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﭘﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر زﻧﻲ را ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﺮده و‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺪام ﺑﺮﻫﻨﻪاش دﺳﺖ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬و ﮔﺎه‬
‫ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﺑﻪ دﺳﺘﺔ ﻓﻨﺠﺎن ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬و در ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻴﺮة‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﻳﻦ ﺣﺸﻴﺶﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ازش ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪«.‬‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﺑﻮده‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا اﻳﻦﺟﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰش را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻋﻜﺲ ﺑﻴﺮون آورد‪ ،‬و آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ازش ﺑﮕﻴﺮم‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺠﻴﺒﻲ در ذﻫﻨﻢ زﻧﺪه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ آوﻳﺨﺘﻪ از ﻗﻼب را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻲداد‪ .‬و ﻣﻦ‬
‫ﻛﻨﺎر ﺳﺒﺪ ﺣﺼﻴﺮياش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﻮﻫﺎ آﻧﻄﺮفﺗﺮ روي آب‬
‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آن روز ﺑﺮاي ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﺘﺎب و ادﻛﻠﻦ ﺧﺮﻳﺪم و ﻛﻤﻲ زودﺗﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‬
‫ﻫﺘﻞ‪ .‬ﺗﺮاس ﻫﺘﻞ ﭘﺮ از ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن رﻫﮕﺬر ﺑﻮد‪ .‬و ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ در ﻓﺎﺻﻠﺔ ﺷﻴﻔﺖ‬
‫ﻇﻬﺮ و ﺷﺐ رﺳﺘﻮران‪ ،‬ﭘﺸﺖ درﺧﺖﻫﺎ داﺷﺖ ﻣﺎﻫﻲ ﻗﺎﭼﺎق ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و‬
 ‫‪ ♦ ٧۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ را ﻛﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻋﻜﺲ ﺑﻌﺪي در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺷﺐ واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ دو ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ .‬ﻫﺘﻞ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﺻﺮار ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‪ .‬ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ در واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‪ ،‬ﻛﻨﺎر‬
‫آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬آدمﻫﺎﻳﻲ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ و دﻳﺮآﺷﻨﺎ‪ .‬او ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام‪» :‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪،‬‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر و ﻫﻤﻜﺎر ﻣﻦ در ﻫﺘﻞ‪ «.‬و ﻟﺐﻫﺎش ﺑﺎز ﻏﻨﭽﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ رﺿﺎﻳﺘﺶ‬
‫را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ را ﻛﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫و ﻋﻜﺲ ﺑﻌﺪي در ﺧﺎﻧﻪاي دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﺐ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ آن ﺷﺐ!‬
‫ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﻳﻚ ﺟﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ دﺳﺖ ﻣﺎ‪ .‬و او در ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪاي ﭘﻴﺶ از‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﺎم زﻳﺮ ﮔﻮﺷﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ روي ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﻗﺎﻃﻲ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ‬
‫آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﺮوﻗﺖ ﻣﺮا ﺑﺎ او ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎ آدمﻫﺎي ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﮕﺮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺎزﻧﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﺑﻌﺪي ﻫﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬در ﺣﺎل رﻗﺺ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن او‪.‬‬
‫و ﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ آن ﺷﺐ! و او ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎ داﺷﺖ! ﺗﻤﺎم راهﻫﺎ‬
‫را ﻣﺴﺖ ﻣﻲراﻧﺪ و ﭼﻬﺎرﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاي دﻳﮕﺮ آنﺳﺮ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‪ .‬و اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ روي ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ‪،‬‬
‫ﻗﺎﻃﻲ ﻧﻨﻮﺷﻢ‪» :‬ﻟﻄﻔﺎً روي ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ دورﺑﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﺳﺮﻋﺖ از ﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮر ﺗﻨﺪ ﻓﻼش ﺳﺮخ‬
‫ﻣﺎن ﻛﺮد‪ ،‬و او ﺧﻨﺪﻳﺪ و اﻳﻦ اﺗﻔﺎق از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲاش ﻧﻜﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز راﻧﺪ و آواز‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺮش را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ از ﺷﻴﺸﻪ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪» :‬روي ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫ﻋﻜﺲ ﺑﻌﺪي در ﻳﻚ ﻓﺎﺣﺸﻪﺧﺎﻧﺔ ﻣﺤﻠﻲ‪ .‬ﺳﻪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان در آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ دوﺗﺎﺷﺎن ﺑﺎ ﺷﻮرت و ﻛﺮﺳﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ و ﺳﻮﻣﻲ داﺷﺖ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧۵‬‬

‫ﻧﺎﺧﻨﺶ ﻻك ﻣﻲزد و ﻣﻮﻫﺎي ﺳﺮش ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰي ﺗُﻨﻚ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ دو ﺑﻄﺮ ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ ﻧﺎب ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎﻳﻲ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دور ﻣﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻴﺲ ﺳﺮخ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ آﻧﺠﺎ ﻏﺬا‬
‫ﺧﻮردﻳﻢ‪.‬‬
‫و ﻋﻜﺲ ﺑﻌﺪي‪ ،‬ﻣﻦ و او در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ را ﻛﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪«.‬‬
‫»ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم از ﺗﻤﺎم دﻳﺪارﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﻋﻜﺲ ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﺪ راﺑﻄﺔ ﻋﻤﻴﻖﺗﺮي ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻮده‪«.‬‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﻴﺰ و ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﭽﺮﺧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ او داﺷﺖ‪ .‬دو ﺗﺎ از ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎي ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ در ﭘﻮﺷﻪاي ﻧﮕﻪداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻛﻤﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﺮا‪«.‬‬
‫آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰش را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻜﻪ ﺣﺸﻴﺸﻲ را ﻛﻪ در‬
‫ﻧﺎﻳﻠﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻴﺮون آورد و در ﺑﺸﻘﺎب ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻨﺎر ﺗﻜﺔ اﺻﻠﻲ‪» :‬اﻳﻦ‬
‫ﻫﻢ ﺗﻜﻪاي از ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺸﻴﺶ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش را دو دﺳﺘﻲ ﺑﺎﻻ آورد و از ﻟﺒﺔ ﻓﻨﺠﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم زل زد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻣﻲﻧﻮﺷﺪ ﻳﺎ دارد آن را ﺑﻮ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻟﺤﻈﺔ آﺧﺮ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و اﻳﻦ ﺗﻜﻪ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺣﺎل ﻛﻨﻴﺪ‬
‫آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪«.‬‬
‫»واﻗﻌﺎً ﺣﺎل ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»اﮔﺮ ﺣﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﺷﻤﺎ آن را در ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰم ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﺪ‪ ،‬آﻗﺎي‬
‫ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ!«‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻛﻪ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا در ﻳﻚ ﻫﺘﻞ دوراﻓﺘﺎده ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟« و‬
‫"دوراﻓﺘﺎده" را ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﮔﻴﻮﻣﻪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٧۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»داﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻔﺼﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺸﻨﻮم‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧٧‬‬

‫ﻧﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ ﺟﻨﮓ ﺑﻮﺳﻨﻲ ﺑﺎ ﺻﺮبﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ و آﻧﺪرﻳﺎس و اﺣﻤﺪ‬
‫ﺑ‪‬ﻦﺑ‪‬ﻦ داﺷﺘﻴﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪ ،‬و ﻧﻢﻧﻤﻚ ﺷﺮاب ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻢ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ و ﺳﺮزده‪» :‬آه‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻬﻤﺎن دارم‪«.‬‬
‫ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ ﺑﺮادرش ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﭘﺮوﻧﺪهاي ﻣﻲآورد‪ ،‬ﭘﺮوﻧﺪهاي ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﺮاﻏﻲ روﺷﻦ ﺑﻮد ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺮهاي ﺑﺎز ﺑﻮد ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻛﻴﻜﻲ در ﻳﺨﭽﺎﻟﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫و ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﻇﺮفﺷﻮﻳﻲ‪ ،‬ﭼﺮﺧﻲ در اﺗﺎقﻫﺎ ﻣﻲزد و‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﻃﺒﻘﺔ ﺑﺎﻻ‪ ،‬زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪام را ﻣﻲزد‪:‬‬
‫»ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ آﺧﺮ ﺷﺐ درِ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﻗﻔﻞ ﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻧﮕﺮان ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﺮادرش ﺑﻮد‪ ،‬و آن ﻣﺠﺴﻤﺔ ﻓﻠﺰي اﻧﺴﺎن ﺳﻪ ﻫﺰار‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮد ﺟﺰ اﻧﺴﺎن؛ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ زﻧﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻚﻫﺎي‬
‫ﻓﻠﺰي‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎي ورﻗﻠﻤﺒﻴﺪه و ﭘﺎﻫﺎي ﻟﺮزان؛ از ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪﺳﺎز ﻣﺸﻬﻮر آﻟﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻠ‪‬ﻒ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٧٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫آن ﺷﺐ اﺣﻤﺪ ﺗﺎزه از ﺑﻮﺳﻨﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ از ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي ﺟﺎﻟﺒﺶ‬

‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎي ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ﻋﻜﺲ‪ .‬ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲاش ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬وﺳﺎﻳﻞ‬
‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺳﺮي ﺑﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎش ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﻛﻤﻲ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﺮوﻗﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد را ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ و آﺷﻔﺘﻪ دﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﺎل‬
‫ﻛﺮدم ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰي در ﻣﻮرد ﻗﻔﻞ درِ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺮود‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻮري ﺳﺮك‬
‫ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫»ﺑﻲﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم؟ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬آﻣﺪه ﺑﻮدم ﻟﻴﺴﺖ و ﻛﺎﺗﺎﻟﻮگ ﻣﻮزاﺋﻴﻚﻫﺎ‬
‫را ﺑﮕﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻧﻮﺳﺎزي ﺑﺨﺸﻲ از ﻫﺘﻠﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﻮزاﻳﻴﻚ و ﺳﻨﮓ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪،‬‬
‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﺎﻧﺰده درﺻﺪ ﻫﻢ ﺗﺨﻔﻴﻒ وﻳﮋه ﺑﺮاش ﻣﻲﮔﻴﺮم‪ .‬و او ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﭼﺮا ﻧﻪ؟ ﺗﻮ واﻗﻌﺎً ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻲ ﻋﺒﺎس‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﭘﻮﺷﻪ را آوردم و دادم دﺳﺘﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲآﻳﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﻮﺷﻲ و ﺑﺎ‬
‫رﻓﻴﻖﻫﺎي ﻣﻦ آﺷﻨﺎ ﺷﻮي؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻴﻞ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﺔ اول ﺳﺮي ﺑﺮاي آﻧﺪرﻳﺎس ﺗﻜﺎن داد و ﺑﺎز ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪاش‬
‫آوﻳﺰان ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﻦ‪ ،‬ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ از روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﺷﻬﺮ رم‪«.‬‬
‫ﺑﺎﻫﺎش دﺳﺖ داد‪ ،‬ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬
‫دوﺳﺘﺖ از اﻳﺮان ﻣﻲآﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪ ،‬ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ ﺑﻠﺪي‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ و ﻛﻤﻲ ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪«.‬‬
‫ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭼﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﻲ؟«‬
‫»آﺑﺠﻮ‪«.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاش آﺑﺠﻮ ﺑﻴﺎورم‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد از ﺧﻮدش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدن و ﺑﺎز‬
‫ﻣﻴﺪان را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﺟﻨﮕﻲ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﺔ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ ﻣﺄﻣﻮر در‬
‫ﺑﻮﺳﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ در آنﺟﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮق ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻴﭻ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٧٩‬‬

‫وﻗﺖ ﺑﺮق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از ﻳﺨﭽﺎل ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﻤﺪ ﻟﺒﺎس اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻮرابﻫﺎ در ﻛﺸﻮ ﺟﺎي ﻣﻴﻮه‪ ،‬ﭘﻴﺮﻫﻦﻫﺎ در ﻃﺒﻘﺎت ﺑﺎﻻي آن‪ ،‬ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ‪.‬‬
‫ﻣﺮدي ﺑﻮد ﺧﻮشﺑﺮﺧﻮرد و ﺳﻔﻴﺪرو‪ ،‬ﺑﺎ رﻳﺶ و ﻣﻮي ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي‬
‫زﻳﺎد در ﺧﺒﺮﻧﮕﺎري ﺟﻨﮓ‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ آﺗﺶ ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮد او ﻫﻢ ﺑﺴﺎﻃﺶ را‬
‫ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮد؛ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞﭘﺬﻳﺮي ﻓﺮاوان‪ ،‬ﺑﻲﺧﻴﺎل از ﺷﻜﺴﺖ و ﭘﻴﺮوزي‪ .‬آدﻣﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﺶ ﺑﻮد‪ .‬آدﻣﻲ ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ‪ ،‬و اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮﺷﮕﺬران‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاش آﺑﺠﻮ آوردم و ﻣﻮزﻳﻚ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﺑﺮﻧﺎرد؟ اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ زﻣﺎن ﺟﻨﮓ وﻳﺘﻨﺎم ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮة ﺑﺎﻣﺰة ﺳﻜﺴﻲ از آن ﺟﻨﮓ دارد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد و از ﺟﻨﮓ و ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮه ﻣﻲﺑﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺮق ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪش‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ ﻣﻲزد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آدم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد؛ ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ روز ﺑﺎ ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﻣﺎ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻫﺘﻞ‬
‫اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﻛﻤﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎي ﻣﻦ ﺟﻮاب‬
‫ﻣﻲداد روي ﻛﺎﻏﺬش ﭼﻴﺰي ﻃﺮاﺣﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺷﺐ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻳﺎدم‬
‫ﻧﻤﻲرود‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﻛﺎﻏﺬش را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﻛﺮد‪ .‬دﻳﺪم از‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻃﺮح ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اﻣﻀﺎش ﻛﻨﻴﺪ اﻗﺎي ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ‪ .‬ﮔﻔﺖ "اﻣﻀﺎ را ﻛﻪ‬
‫اﻣﻀﺎ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ"‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻮن ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻣﻬﻤﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ اﻣﻀﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻣﻀﺎ ﻛﺮد و داد دﺳﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﻫﻤﻜﺎرم از ﻫﺘﻞ آﻣﺪﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺧﺐ ﺟﻮان ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﻋﺮقﺧﻮري و ﺟﻨﺪهﺑﺎزي‪ ،‬ﭘﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﺮح را‬
‫ﺟﻠﻮ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ زن ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﻓﺮوﺧﺘﻢ‪ .‬ﭘﻮل ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ داد و ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﺪﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻓﺮوﺧﺘﻴﺪ؟ واﻗﻌﺎً؟«‬
‫اﺣﻤﺪ دﺳﺖﻫﺎش را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد و ﻟﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» :‬ﺧﺐ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺟﻮان ﺑﻮدم و‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﺎر ﭘﻴﻜﺎﺳﻮ ﭼﻪ ارزﺷﻲ دارد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ دﻳﮕﺮ‪«.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧُﺐ؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺮبزﺑﺎﻧﻲ ﻣﻴﺪان را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭼﻨﺪ‬
 ‫‪ ♦ ٨٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫وﻗﺖ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﺎﭘﻞ‪ .‬ﻓﺮﺻﺘﻲ دﺳﺖ داد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎرﺗﻴﻦ اﺳﻜﻮرﺳﻴﺴﻲ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺮاب ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ رﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﭘﺮ ﻛﻦ ﻟﻄﻔﺎً‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﺼﺎﺣﺒﺔ ﻣﻔﺼﻠﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﻛﺮدم‬
‫ﻛﻪ در ﺳﻪ ﺷﻤﺎرة ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ روزﻧﺎﻣﺔ رم ﭼﺎپ ﺷﺪ‪ ،‬آدم ﺑﺎﻣﺰهاي اﺳﺖ‪ .‬روز‬
‫آﺧﺮ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﮔﻔﺖ اﺣﻤﺪ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ وﺟﻮه ﻣﺸﺘﺮك زﻳﺎدي ﺑﺎ ﻫﻢ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻴﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻫﻤﺎن ﻣﺪرﺳﻪاي ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺧﻮاﻧﺪهام ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ‬
‫داﻧﺸﺠﻮش ﺑﻮدهاي‪ .‬دوﻣﻲاش اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺪام دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺐﻫﺎ‪ ،‬و آن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ‪ .‬ﺑﻬﺶ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻨﺎب اﺳﻜﻮرﺳﻴﺴﻲ‪ ،‬ﻣﺎ ﻳﻚ وﺟﻪ اﺷﺘﺮاك اﺳﺎﺳﻲ ﻫﻢ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭼﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲداﻧﻲ؟ زن ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ ﺣﺎﻻ زن ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ ﻋﺠﺐ! ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ! ﭘﺲ آن ﺣﺮاﻣﺰادهاي ﻛﻪ زﻧﻢ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺑﺎرهاش‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ ﺗﻮﻳﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ‪ .‬اﺳﻜﻮرﺳﻴﺴﻲ ﮔﻔﺖ ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﺣﻖ‬
‫ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬زن ﻣﻦ ﺑﻪ آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﺮز ﻣﻲﭘﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺣﺮاﻣﺰاده!«‬
‫ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬اﺣﻤﺪ از ﺟﻨﮓ ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﻣ‪‬ﺴﺘﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﺮزﮔﻮﻳﻦ اﻗﺎﻣﺖ دارد‪ .‬و‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﺷﺎن دﺧﺘﺮي ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ دارﻧﺪ ﻛﻪ روزﻫﺎ ﻣﻲرود ﭘﻴﺶ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎي‬
‫اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬دور و ﺑﺮ ﺗﺎﻧﻚﻫﺎ ﻣﻲﭘﻠﻜﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬از‬
‫زﺑﺎن اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻲآﻳﺪ و دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻢ دﺧﺘﺮك ﻧﺎدﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﻣﻴﻦ ﻟﻴﻮان ﺑﻠﻨﺪ آﺑﺠﻮ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬و ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻛﻤﻲ ﭘﺴﺘﻪ ﺑﺮاش در ﻳﺨﭽﺎل ﻣﻲﮔﺬارم‪ .‬رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻛﺎﺳﻪاي ﭘﺴﺘﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻋﺒﺎس!«‬
‫آدم ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎش ﺳﺮﮔﺮم‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻋﺸﻘﺒﺎز ﺑﻮد؛ ﺳﮓﺑﺎز‪ .‬و ﭘﺎي اﻳﻦ ﻗﻤﺎر داﺷﺖ زﻧﺪﮔﻲ و ﺣﺘﺎ‬
‫ﻗﻴﺎﻓﻪاش را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲداد‪ .‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺳﮓﻫﺎش را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎي ﻫﺘﻠﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زوزة ﺳﮓﻫﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻲآن ﻛﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٨١‬‬

‫ﭘﻮﻟﻲ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎﻛﻲ آنﺟﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﻨﺪ و او اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم؛ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺎرم را از دﺳﺖ دادم و‬
‫ﺷﺪم ﺷﺐﭘﺎي ﻫﺘﻞ او‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎي اﻃﺮاف ﻫﺘﻞ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﭘﺲ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‬
‫زﻧﮓ ﻣﻲزدﻧﺪ اﻋﺘﺮاض ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬و ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫زوزة دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﺳﮓﻫﺎ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دوﻣﻲ‬
‫ﺑﻪ او ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺻﺪاي ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﺳﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻛُﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬زوزهاي ﮔﺮگوار و ﻣﻤﺘﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺎﻟﺔ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﺧﻮاب را ﺑﺮ ﻣﺮدم‬
‫ﺣﺮام ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪم و ﻛﺎري ﻫﻢ ازم ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚﺑﺎر ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ اﻋﺘﺮاض ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﻛﺎر ﺑﻪ ﻣﺪاﺧﻠﺔ ﭘﻠﻴﺲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬زل زد ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم‪» :‬ﻋﺒﺎس دﻳﺸﺐ ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﺎآرام ﺑﻮدﻧﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪ .‬ﻳﻜﻲﺷﺎن ﺑﻲﻗﺮار ﺑﻮد و ﻫﻲ ﭘﺎرس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ دم دﻣﺎي ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪﺷﺎن زوزه‪«...‬‬
‫»اوﻛﻲ!«‬
‫ﻣﻜﺪر ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ دقدﻟﻲﻫﺎش را ﺳﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ آﻣﺪ دم ﭘﻴﺸﺨﺎن ﭘﺬﻳﺮش‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﻢﻫﺎي درﻫﻢ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﻛﺎرت ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ!«‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﮔﺮد ﺷﺪ‪» :‬ﻣﻦ؟«‬
‫»ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻣﻨﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدت را ﻧﺮﺳﺎﻧﻲ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻧﻈﻢ اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺒﻞ از ﺳﺎﻋﺖ ﻧُﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﺮ آﻣﺪهاي! ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‪«.‬‬
‫آخ‪ ،‬آن ﺷﺐ ﺗﻮﻓﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎده ﭘﺮ از درﺧﺖﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬در ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر در ﺗﻮﻓﺎن ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدم و‪«...‬‬
‫»ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ دﻳﮕﺮ ﺗﻜﺮار ﻧﺸﻮد‪ «.‬و ﺻﺪاش ﺧﺮاﺷﻴﺪه و ﻏﻀﺒﻨﺎك ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺎ روي د‪‬م ﺳﮓﻫﺎش ﺑﮕﺬارم‪ .‬و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫دروغ ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﻫﻤﺔ آن زوزهﻫﺎ را اﻧﻜﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻦ زوزه ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم و‬
 ‫‪ ♦ ٨٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺧﻮاب ﻣﺮدم را آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬آنﻗﺪر دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎ اﻛﺮاه از‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﺎ اﻛﺮاه از ﺧﺎﻧﻪام در ﻣﻲآﻣﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ روي‬
‫ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺑﻴﻔﺘﻢ و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ زﻳﺮ ﺑﺎران ﺑﻪ ﻏﺬا دادن و ور رﻓﺘﻦ ﺳﮓﻫﺎش‬
‫ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ از ﺑﻴﺮون ﻗﻔﺲ‪ ،‬ﭼﺘﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺎﻇﺮ ﺻﺤﻨﺔ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاي ﺑﻮدم‬
‫ﻛﻪ ﻣﺮدي زﻳﺮ رﮔﺒﺎر ﺧﻴﺲ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻟﺤﻈﻪاي دﺳﺖ از ﻧﻮازش‬
‫ﺳﮓﻫﺎش ﺑﺮدارد‪ .‬از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﺮا اﻳﻦ آدم ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻧﺎﮔﺎه ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻴﺦ‬
‫ﮔﻮش ﻫﻤﺴﺮش‪ ،‬و او را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﭼﻴﺰي در ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺟﻮد‬
‫دارد ﻛﻪ ﻣﺮدي از ﺧﺎﻧﻮاده دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻪ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻮي ﺳﮓ آﻣﻴﺨﺘﻪ؛ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻬﺮهاي ورﺟﻬﻴﺪه و ﭼﻨﺪ ﺟﺎي ﺑﺨﻴﻪ در ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ‪ ،‬و اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻌﻴﻮب دﺳﺖ‬
‫راﺳﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎﻫﺎت دﺳﺖ ﻣﻲداد اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻒ دﺳﺘﺖ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎدﻳﻦ ﮔﺎﻫﻲ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲآﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاش ﻗﺼﻪ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬رﺷﺪ ﻋﺠﻴﺒﻲ دارد اﻳﻦ دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻫﻢ ﺟﺴﻤﻲ و ﻫﻢ ﻋﻘﻠﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﺪم دﺧﺘﺮك دارد‬
‫دﻓﺘﺮﭼﺔ ﻣﺸﻘﺶ را ﭘﺎك ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺻﻔﺤﺔ اول ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭘﺎكﻛﻦ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎن ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻧﺎدﻳﻦ؟ ﮔﻔﺖ دارم اﻳﻦ‬
‫ﻣﺸﻖﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲام را ﭘﺎك ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻓﺮدا ﻣﺸﻖ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ زﺑﺎن‬
‫اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻋﺸﻖ و ﻓﻘﺮ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﺑﺸﺮﻳﺖ را ﻣﻲﺷﻮرد‪ .‬ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ‬
‫ﻫﺮاﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﻐﻨﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮان ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاش‬
‫ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﻐﻨﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺷﺮاب رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ و ﮔﻮش ﻣﻲدادﻳﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻢ در ﻛﺎﻧﺘﻴﻦ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮﺗﺎن‪،‬‬
‫دﺧﺘﺮك دارد زﺑﺎنﺗﺎن را ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬اﻗﻼً ﭼﻬﺎر ﺗﺎ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻪ دردي ﻣﻲﺧﻮرﻳﺪ؟«‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﺎ ﻛﻲ در ﻣ‪‬ﺴﺘﺎر ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﺪ؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٨٣‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ دﺧﺘﺮك ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﻬﻮده را ﻧﺸﺨﻮار‬

‫ﻛﺮد؟ آﻳﺎ او اﺻﻼً ﻛﻮدﻛﻲ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ روزﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺳﺮﮔﺮدان اﺳﺖ؟ ﻗﺎﻃﻲ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ؟ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎر ﺑﺮوم و او را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﺳﻔﺮ‬
‫ذﻫﻨﻢ را ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻲﻛﺮد؛ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﻳﺎ ﻫﻮاﭘﻴﻤﺎ ﺷﻮم‪،‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪام را رﻫﺎ ﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬راﺳﺘﺶ ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺧﻄﺮ ﺟﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻧﺪارد؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻘﻮﻟﺔ ﺟﻨﮓ آﺷﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺰﺷﻚ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻐﻞ ﺷﺮﻳﻒ ﻫﺘﻠﺪاري ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻣﻄﺐ دارد‪ .‬از راه ﭘﺰﺷﻜﻲ ﭘﻮل درﻣﻲآورد و ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﺶ را در‬
‫ﺗﻮﺳﻌﺔ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑ‪‬ﺮاق ﺷﺪ‪» :‬ﻋﺠﺐ ﮔﺰارﺷﻲ! ﭼﺮا ﻧﻤﻲﻧﻮﻳﺴﻲاش؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ! ﻣﻤﻠﻜﺖﺷﺎن اﻳﻦ ﺟﻮري اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮراخ دﻋﺎ را ﻳﺎد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬دارﻧﺪ آرام آرام دﻳﻮار ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﺑﻴﻦ ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ و ﺑﻘﻴﺔ ﻣﺮدم‪ ،‬ﻳﻚ دﻳﻮار‬
‫ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ از دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺸﺖ‬
‫ﭘﺰﺷﻚ و وﻛﻴﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮادر ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬دارﻧﺪ ﺗﺠﺎرت ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻳﻚ‬
‫روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻟﺖ و ﭘﺎر ﺷﺪه ﺑﻴﺎﻳﻢ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﺔ ﺑﺪي‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دارد ﻳﻚ ﺟﻮري ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻤﺒﻮد ﻣﺤﺒﺖ دارد‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﺎج و واج ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎز ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﺎز ﭘﺴﺘﻪ ﺷﻜﺴﺖ‪» :‬ﺟﻨﮓ ﻛﻲ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺣﺪس زد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﺠﺮﺑﺔ ﻣﻦ از ﺟﻨﮓ ﺟﻮري ﺷﺪه ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﻓﻀﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ ﺟﻨﮓ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ رﺳﻴﺪه‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮدش را ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﻴﻮان آﺑﺠﻮش را ﺑﺮداﺷﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﻮري؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﺮه ﻛﺮاواﺗﺶ را ﺷﻞ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮕﺪاري ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻫﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺮوك‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ زنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻳﺎ ﺑﻪ درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﭘﻞﻫﺎ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٨۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﺮﻛﺴﻲ از ﺟﻨﮓ ﻳﻚ ﭼﻴﺰش را ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ در ﻫﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دو ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد؛ ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻛﻔﺶ ﻣﺮدم‪ ،‬و دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺪان ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺟﻌﻪآﻣﻴﺰ ﺑﻮده‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻛﺴﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ را ﻧﻮﺷﺘﻪ؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻲﺧﻴﺎل و رﻫﺎ در ﻣﺒﻠﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰش را ﻣﺰه ﻣﺰه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ﻋﻜﺲ ﻛﻪ‬
‫ﭼﺎپ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻫﻤﺴﺎﻳﻪاي دارم ﻛﻪ ﺻﺮبﻫﺎ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺗﺠﺎوز ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺗﺠﺎوز ﺳﻴﮕﺎرﺷﺎن را ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ روي ﺳﻴﻨﻪاش‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺎﻧﺲ‬
‫آوردهاﻧﺪ ﻛﻪ در ﺣﻤﺎﻳﺖ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲﻫﺎ اﻧﺪك اﻣﻨﻴﺘﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ اوﺿﺎعﺷﺎن‬
‫ﺧﺮابﺗﺮ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ زن را ﻫﺮ روز ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﻛﺎر ﺑﻠﺪ اﺳﺖ؛ ﻳﻜﻲ‬
‫اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺪام آداﻣﺲ ﺑﺠﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺪام دارد ﺗﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻛﺎر اﺻﻠﻴﺶ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻟﺒﺎسﻫﺎش را ﻣﻲرﻳﺰد ﺗﻮي ﺗﺸﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻮرد و‬
‫ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲﭘﻮﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﻗﻊ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺮادرم ﺳﻪ ﭼﻬﺎر‬
‫ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﻣﺎ در ﻳﻚ ﻓﻮرﻗﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و دو روز در راه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم؛‬
‫از واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺗﺎ ﭘﺮﻧﺲﻻو‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا از ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲروﻳﻢ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻣﺎدرم‬
‫ﺧﻮراﻛﻲﻫﺎﻣﺎن را ﺗﻮي ﻓﻮرﻗﻮن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫آنﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻲﺷﺪ؛ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺳﻴﺐزﻣﻴﻨﻲ ﭘﺨﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺪاري آرد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ‬
‫دردش ﻧﺨﻮرد‪ ،‬و ﻳﻚ ﻗﺎﻟﺐ ﺻﺎﺑﻮن ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آن را دارم‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺟﺎﻳﻲ را ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ دوش ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﻫﻤﻴﺸﻪ در ذﻫﻨﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬
‫دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ و ﻣﺎ آن ﻃﺮف ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ زﻳﺮ ﭼﻜﻤﺔ اﺷﺘﺎزيﻫﺎ‪«.‬‬
‫آﺑﺠﻮاش ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاش رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮش را ﻛﺞ ﻛﺮد و ﺑﺎ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬از ﻛﺎر راﺿﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟«‬
‫»ﺧﻮدم ﻫﻢ دارم ﻣﻮزاﻳﻴﻚ ﻣﻲﺷﻮم‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﻲ ﻫﺘﻞ ﻣﻦ؟ آﻧﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻛﺎر ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﺮد‪» :‬از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﭼﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟ دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٨۵‬‬

‫در واﻗﻊ آن ﺟﻨﮓ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﭽﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻠﺘﻲ آن را زاﻳﻴﺪ و داﺷﺖ ﻣﺮاﺣﻞ‬
‫رﺷﺪش را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﺔ دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺶ ﺗﻒ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﻣﻌﻪاي‬
‫اﺳﺘﻔﺮاغ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﺔ ﻫﺴﺘﻲاش را ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪة ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﻣﻌﺪهاش وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ روزي آن را‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻫﻴﺘﻠﺮ در ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺷﻤﺎ رﻳﺸﻪﺳﻮز ﺷﺪه؟ ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻧﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﺗﻨﻬﺎ آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺗﺮﻳﺸﻲﻫﺎ و ﻓﺮاﻧﺴﻮيﻫﺎ و‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻲﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر را ﺗﻪ ﻣﻌﺪهﺷﺎن دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲﻫﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻤﻲ‬
‫ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪ‪ .‬ﺟﻨﻮب و ﺷﻤﺎل اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺎ در اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﻪ‬
‫اﺗﺮﻳﺶ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻮرﻣﺎن ﻣﺨﻮفﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ آدم ﺟﺎﻟﺒﻲ ﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس! ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺎم‬
‫دﻋﻮﺗﺶ ﻛﻨﻢ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﻛﻲ در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﺪ؟«‬
‫»ﻣﻦ ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدم‪«.‬‬
‫»ﭼﻘﺪر ﺣﻴﻒ! دوﺑﺎره ﻛ‪‬ﻲ ﺑﻪ آﻟﻤﺎن ﻣﻲآﻳﻴﺪ؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه دﻳﮕﺮ‪ «.‬و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد‪» :‬اﮔﺮ ﻫﻮس‬
‫ﻛﺮدﻳﺪ از آن ﻃﺮفﻫﺎ ﺑﮕﺬرﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺮق ﻧﺪارد و‪«...‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻫﻤﺔ ﻣﺎﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺧﻴﺮه در ﭼﺸﻢﻫﺎي آﻧﺪرﻳﺎس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻟﻜﺎن را در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻴﺪ؟«‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻟﻜﺎن را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ آﻏﺎز ﺷﻮد‪:‬‬
‫از ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب دو ﺗﻚﺗﻴﺮاﻧﺪاز ﻛﻨﺎر ﺗﭙﻪاي ﭘﺸﺖ ﺷﺎخ و ﺑﺮگﻫﺎ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻛﺎﺗﻴﻮﺷﺎ و ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺧﺎﻧﺔ روﺳﺘﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻏﺮوب‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺟﻮان‪ ،‬دو دﺧﺘﺮ دﺑﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬وارد ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲرود ﻫﻮا‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﻣﻲﮔﺬارم زﻳﺮ ﺗﻴﺘﺮاژ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ داﺳﺘﺎن اﻳﻦ ﻛﻴﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ ﭼﻲ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻟﻜﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻧُﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺎﻃﻲ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ‬
‫و ﺳﻼح ﺟﻨﮕﻲ‪ ،‬دﻟﻬﺮهﻫﺎي ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه دﺧﺘﺮاﻧﻪاش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻳﻚ‬
 ‫‪ ♦ ٨۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﺮس ﺑﻤﺒﺎران ﺷﺪة داﺋﻤﻲ‪ .‬آﺳﻴﺐﭘﺬﻳﺮ و زﺧﻤﻲ‪«.‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ؟ ﺷﻤﺎ؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻟﻜﺎن را در ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻚ‬
‫ﺗﻚ ﮔﺰارشﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ ﻛﺎرﺗﻲ از ﺟﻴﺐ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد دراز ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪«.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻛﺎرت را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬اﺣﻤﺪ ﻳ‪‬ﻮﺷﺎخ‪ .‬ﭼﻲ؟‬
‫ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟« و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺸﻬﻮر ﺷﺪه ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻛﻴﻠﻮ ﺑﻦﺑﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻫﺴﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﭽﻪاي ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺶ ﻣﻲدﻫﺪ‪«.‬‬
‫از ﻳﻮﺷﺎخ ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدم‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﺑﻦﺑﻦ را ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﻠﻮه ﻛﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ آبﻧﺒﺎت ﻣﻲﻣﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٨٧‬‬

‫ده‬
‫آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ؟«‬
‫»ﻫﻴﭻ‪«.‬‬
‫»ﻳﻚ ﻗﻬﻮة دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻲﺷﻮم‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺮام ﻗﻬﻮه ﻣﻲرﻳﺨﺖ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‬
‫رﺳﻴﺪ رﻓﺘﺎر و ﻟﺤﻦ ﻛﻼﻣﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻤﺎن اﺣﺘﺮام ﻓﻨﺠﺎﻧﻢ را‬
‫ﺟﻠﻮم ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫»داﺳﺘﺎن ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻣﻦ در آن ﻫﺘﻞ دوراﻓﺘﺎده ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دوﺳﺘﻲ‬
‫دور و درازم ﺑﺎ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬آﻧﻘﺪر زﻳﺮ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺎم ﺷﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﻤﺎم روزت را ﺑﺎ ﺧﺎك و ﺳﻴﻤﺎن ﺗﺒﺎه ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎ در آن ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﺮس‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮام ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ از ﺳﻨﮓ و ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻘﺎﻟﻪ‬
‫در ﻣﻲآﻳﺪ؟«‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫»آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﻣﻦ در ﻫﺘﻠﺶ اﺻﺮار ورزﻳﺪ ﻛﻪ دﻟﻴﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم‬
 ‫‪ ♦ ٨٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻋﻮﺗﺶ را رد ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮش ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫»آن ﺷﺐ ﺳﺮ ﺷﺎم از اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا راﺿﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ﺗﻮي آن ﻫﺘﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از‬
‫رﻓﻴﻖﻫﺎم را از دورم ﭘﺮاﻧﺪ‪ ،‬راﺑﻄﻪﻫﺎم را ﺧﺮاب ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم و ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري را‬
‫ﻛﻒ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري ﺗﺎزه در ﺷﻜﺎف‬
‫زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري دود ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻲ روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدم؟‬
‫ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺗﻮي ﻣﺤﻴﻂ ﻛﺎر ﻫﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺸﻲ از وﻇﺎﻳﻒ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻲدادم‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺘﻞ‪ ،‬او ﺑﻪﺟﺰ وﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮز‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪﻫﺎ و ﻇﺮفﻫﺎ را ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻦ‬
‫را ﺑﺮق ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬وﺳﺎﻳﻞ را ﺳﺮﺟﺎش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬اﻧﻮاع ﺻﺒﺤﺎﻧﺔ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را‬
‫در ﺳﻴﻨﻲﻫﺎي ﺑﺰرگ آﻣﺎده ﻣﻲﻛﺮد و در ﻳﺨﭽﺎل ﻣﻲﭼﻴﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺎري‬
‫داﺷﺖ؟ ﭘﻮل ﺻﻨﺪوق رﺳﺘﻮران را ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻦ ﻣﻲداد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺮ ﻫﺘﻞ را ﺗﺮك ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻤﺔ اﻳﻦﻫﺎ وﻇﻴﻔﺔ او ﻧﺒﻮد‪ ،‬او ﺳﺮﮔﺎرﺳﻮن رﺳﺘﻮران ﻫﺘﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺪام‬
‫ﻣﻲدوﻳﺪ ﺗﺎ از وﻇﺎﻳﻒ دﻳﮕﺮش وا ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺎرك ﺳﻴﺎه ﻫﻢ ﺑﺎﺑﺖ‬
‫رﺳﻴﺪﮔﻲ ﺑﻪ اﻣﻮر ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ در ازاي ﻏﺬا دادن ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ و ﺗﻤﻴﺰ‬
‫ﻛﺮدن ﻛﺜﺎﻓﺖﺷﺎن ﭘﻮﻟﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ درﺑﺎرة او ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ رﺑﻄﻲ ﺑﻪ رﻓﺎﻗﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻴﻦ ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻳﻚ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ رد و ﺑﺪل ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻛﻪ ﻣﻦ ﺷﺮﻗﻲام‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ ﺑﻴﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻲ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﻣﺮز اﺣﺴﺎس و ﻣﻨﻄﻖ ﻛﺠﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در‬
‫آﻟﻤﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺮز اﺣﺴﺎس و ﻣﻨﻄﻖ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬در درازاي‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ‪ .‬آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﻛﺎﻧﺖ دارﻧﺪ و ﻣﺎ ﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٨٩‬‬

‫»اﺣﺘﻤﺎل ﻧﻤﻲدﻫﻴﺪ از ﺷﻤﺎ دﻟﺨﻮري داﺷﺘﻪ؟ اﺣﺘﺮام و دﻟﺨﻮري ﺗﻮأﻣﺎن؟«‬

‫ﭼﻴﺰي در ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪﻧﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺟﻤﺠﻤﻪام ﻻي ﭼﻴﺰي ﻓﺸﺮده ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲزدم‬
‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰي را اﺛﺒﺎت ﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﺮدم؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم آراﻣﺶ و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻜﻢ ﺷﻜﻞ ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻲروم ﺧﺎﻧﻪام ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬دﻳﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪار ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ؟«‬
‫ﺻﺪاﻳﻢ آﺷﻜﺎرا ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰ ﺗﺎزهاي ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪام‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖﺗﺎن ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ از ﺷﻤﺎ‬
‫"دﻟﺨﻮر" ﺑﻮده‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﺷﻐﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪاش را ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ ﻳﺎ‪ «...‬و ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖﻫﺎش ﻓﻀﺎ را آرام ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا رام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﻌﺪ از ازدواج دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪاي دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﻣﻲﮔﺸﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺎي او اﺳﺘﺨﺪام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ رﻓﺎﻗﺖ از آن ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎ دادم و ﺑﻪ‬
‫اﺳﺘﺨﺪام اﻳﻦ ﻫﺘﻞ درآﻣﺪم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻢ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬و‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا از ﻫﺮ ﺟﺮم آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺳﻬﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮي ﻫﻢ در‬
‫ﻛﺸﻮ ﻣﻴﺰ ﺷﻤﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ؟ آن ﻫﻢ در اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺔ "دﻧﺞ" دﻧﻴﺎ‪ «.‬و دﻧﺞ را‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﮔﻴﻮﻣﻪ‪.‬‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺟﺎي دﻧﺠﻲ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﻲ‪«.‬‬
‫و دﻳﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ ﺷﻜﺎرﮔﺎه آرام و زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﺳﺮان‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ آﻟﻤﺎن ﺷﺮﻗﻲ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﻨﻬﺎن از ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم ﭼﻪ آﺗﺶﻫﺎ ﻛﻪ‬
‫ﻧﺴﻮزاﻧﺪﻧﺪ! ﭼﻪ ﻣﺮﻏﺎﺑﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺮخ ﻧﻜﺮدﻧﺪ! ﭼﻪ ﺧﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﺦ ﻧﻜﺸﻴﺪﻧﺪ!‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺧﺎرﺟﻲﻫﺎ دﻟﺘﻨﮓ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﺳﺮاغﺷﺎن‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺸﺎر ﻛﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮي ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ آنﻗﺪر ﮔﻪ ﺳﮓ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ دﺳﺖﻫﺎش ﺑﻮي رودة‬
 ‫‪ ♦ ٩٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﮓ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﺮ ﻣﻲزد و ﻣﻲﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺳﮓﺑﺎزﻫﺎ ﭼﺮا ﺧﻮدﺷﺎن ﮔُﻪ‬
‫ﺳﮓﺷﺎن را ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ؟«‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻮده؟« و ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﺟﻮري ﺟﻠﻮ‬
‫دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖﻫﺎش‬
‫ﺑﺪﻧﺔ ﻓﻨﺠﺎن را ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺎرس ﺳﮓ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻳﻲ ﭼﻜﺸﻲ و ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬و اﮔﺮ ﻣﻦ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدم؟«‬
‫»ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ! و ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ‬
‫"ﺷﻬﺎﻣﺖ" داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﺜﻼً ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎﻣﺘﺶ را دارﻳﺪ؟«‬
‫ﻓﻨﺠﺎن را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺷﺪ‪» :‬آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮدﻛﺸﻲ دارد؟«‬
‫»ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»ﺷﻤﺎ ﺷﺐ واﻗﻌﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺎﻳﻨﻴﻨﮓ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ!«‬
‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺳﮓ در ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم دارم ﺑﻪ ﻗﻌﺮ درهاي ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺳﻘﻮط ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دارم از ﻣﺮزي‬
‫ﻣﻲﮔﺬرم و ﻛﺴﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺎﻳﻨﻴﻨﮓ ﻫﻢ ﺳﻬﻤﻲ از ﺷﺮﻳﻚ ﺟﺮم ﺑﻮدن ﺑﺎ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ‬
‫ﺑﺎوﺋﺮ اﺳﺖ ﻳﺎ؟‪«...‬‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻬﺎر ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻳﺪ ﺑﺎوﻫﺎوس؟«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﺸﺘﻲ زدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺦ و ﭘﻴﭻ و ﺗﺨﺘﻪ و اﺑﺰار ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮﺧﻴﺪن در ﺑﺎوﻫﺎوس ﻓﺮق دارد ﺑﺎ وﻗﺖ ﮔﺬراﻧﺪن در ﻳﻚ ﺑﻮﺗﻴﻚ‪ .‬ﭼﻲ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩١‬‬

‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﺎوﻫﺎوس؟«‬

‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ آﻣﺪ دم ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ‪ .‬ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺘﻢ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ وﻗﺖ دارﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺎوﻫﺎوس؟ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺶ‬
‫ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻗﺪري ﻻﺑﻼي اﺑﺰار ﭼﺮﺧﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ازش‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ آﻳﺎ دارد ﺧﺎﻧﻪاش را ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺮد‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺮدد ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺎ او ﻣﻲدﻳﺪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎ آدمﻫﺎي ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﮕﺮد‪ .‬وﻟﻲ او ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎزﻧﺪه ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫»اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺟﻮد دارد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺷﻤﺎ ﻗﺎﻟﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮﺗﺎن را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻓﻴﻠﻢ ﺷﺎﻳﻨﻴﻨﮓ ﮔﺮم ﻛﺮدهاﻳﺪ و‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪاﻳﺪ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﻋﻮاﻗﺒﺶ را ﺑﭙﺬﻳﺮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﻠﻴﺲ آﻟﻤﺎن ﻣﻌﻤﻮﻻً دﻳﺮ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻪ ﺧﻮب‬
‫ﺳﺮ ﻧﺦ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهاﻳﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻛﻪ ﻧﺎﺑﻐﻪاﻳﺪ!«‬
‫و ﭘﺸﺖﺑﻨﺪش ﺗﻴﺮ ﺧﻼص را رﻫﺎ ﻛﺮدم‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻓﺴﺮ ﺟﻨﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ آﻗﺎي‬
‫ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ! ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده‪ .‬ﻳﻚ آدم ﺑﻲﭼﺎره ﻣﺮده‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺣﺘﺎ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ رد ﺗﻠﻔﻦﻫﺎش را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻣﺮا آوردهاﻳﺪ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ دارﻳﺪ ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎزيﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﭘﺎك ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟ دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ؟«‬
‫»دﻧﺒﺎل ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاش آﻧﻬﻤﻪ ﺣﺸﻴﺶ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮده‪«.‬‬
‫»رد ﺗﻠﻔﻦﻫﺎش را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﺠﺎي ﻛﺎرﺗﺎن ﺧﺮاب اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش ور رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺳﮓ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻲﺗﺎب ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﮓ‬
‫ﺷﻤﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاي ﺳﮓ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﮓ ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‪ ،‬راﺳﺘﻲ ﭼﺮا ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ‬
‫ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮده؟« و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮهاش را‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ‪ .‬اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮاً ﻓﻨﺠﺎن از دﺳﺘﺶ رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﺔ‬
‫ﻛﺎﻏﺬﻫﺎش را ﻗﻬﻮهاي ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٩٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آدم ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬و از اﺗﺎق زدم ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺳﮓ در راﻫﺮو ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ در راﻫﺮو را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﮓ رو‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎرس ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻗﻼدهاش ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻴﺮون‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﮓ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺎرس ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‬
‫ﭼﺮا‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ از ادارة ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در ﻗﻔﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﺗﺎق اﻓﺴﺮ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن اﺷﺎره ﻛﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ آن ﭘﻠﻴﺲ رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ! ﻟﻄﻔﺎً‬
‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩٣‬‬

‫ﻳﺎزده‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺮي را ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺎرك ﺑﻬﺠﺖآﺑﺎد دﻳﺪم‪ .‬داﺷﺖ در ﻛﻮﭼﻪاي‬
‫ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﭘﺮ از آدمﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﮔﻢ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲدوﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﺪهاي وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮ ﺷﻠﻴﻚ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻌﺶﻛﺶ ﻫﻢ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬دو ﻧﻔﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻨﺎزهاي را ﭘﺮت‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ روي ﺑﻘﻴﺔ ﻧﻌﺶﻫﺎ‪ ،‬و ﻧﻌﺶﻛﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ آﺷﻐﺎلﺟﻤﻊﻛﻦ آرام‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي در ﻛﻨﺎرش ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎي ﭘﺎرك ﺷﺪه در ﻛﻮﭼﻪاي ﺑﻪ زﻳﺮ ﻳﻜﻲ از ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ‬
‫ﺧﺰﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎز ﮔﻤﺶ ﻛﺮدم و ﻳﻚﺑﺎره ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺗﺎزه در ﺧﻮدم ﻳﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺧﻮدم را ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪاي ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻋﺮض ﻛﻮﭼﻪ را‬
‫ﻃﻲ ﻛﺮدم و ﺧﺰﻳﺪم زﻳﺮ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ .‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي رﮔﺒﺎر ﻓﻀﺎ را ﻫﻤﺎن‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺷﻜﺎﻓﺖ‪ ،‬و رﮔﺒﺎر دﻳﮕﺮي از دور ﺟﻮاﺑﺶ داد‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮار ﻫﻢ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻌﺶﻛﺶ ﭘﻴﻠﻲﭘﻴﻠﻲﺧﻮران رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ و داﺷﺖ ﺑﻮ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬از زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ در ﻃﻮل ﻛﻮﭼﻪ ﻻﺑﻼي ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ‬
 ‫‪ ♦ ٩۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ روي ﻋﺪد‬
‫ﭼﻨﺪم ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻛﻨﺎر ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را‬
‫ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺻﺪاي ﻳﻚ ﻳﺎ دو ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫دﻧﺪانﻫﺎم را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮدم و ﻧﻔﺴﻢ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﺮا آﻧﺠﺎ ﺳﺮ درآورده ﺑﻮدﻳﻢ؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻣﻴﺪان ﻓﺮدوﺳﻲ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﻴﻞ‬
‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺎ را ﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖﺟﻤﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان وﻟﻲ ﻋﺼﺮ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲزدﻳﻢ ﺳﻴﺎهﭘﻮﺷﺎن از راه ﻣﻲرﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دور ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺤﺶ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻨﻲﺑﻮﺳﻲ از راه ﻣﻲرﺳﻴﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ‬
‫ﺗﻮي آن‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺳﻴﺎهﭘﻮشﻫﺎي ﻣﻬﺎﺟﻢ و ﺟﻮانﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ زدوﺧﻮرد‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻨﻲﺑﻮس ﻗﺒﻠﻲ ﭘﺮ ﻣﻲﺷﺪ و ﻗﻴﻘﺎج ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺪهاي وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲدوﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻜﺎسﻫﺎ از ﻫﻤﻪ ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﺎه دﻳﺪم آﻣﺒﻮﻻﻧﺴﻲ زوزهﻛﺸﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺳﻂ ﻣﻌﺮﻛﻪ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬درﻫﺎي ﻋﻘﺐ‬
‫آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﻠﺴﻞﺑﻪدﺳﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و رﮔﺒﺎر ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺪي اﺳﺖ‪ .‬و آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﭘﻲ ﺑﺮدم‪ .‬و آﻧﺠﺎ ﺑﻪ‬
‫ﭘﺮي ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻓﺮار؟ ﻣﺎ ﻛﻪ‪«...‬‬
‫ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ از ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﺔ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻻي ﻳﻜﻲ ﺑﺎز ﺑﺎﺷﺪ‪ ..‬ﺑﻴﺸﺘﺮ آدمﻫﺎ ﺗﻴﻎ ﻣﻮﻛﺖﺑﺮي دﺳﺖﺷﺎن‬
‫ﺑﻮد؛ ﺟﺮ ﻣﻲدادﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ اﻳﻦﻃﺮﻓﻲ ﭼﻪ آنﻃﺮﻓﻲ؛ ﻫﺮﻛﺲ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﻛﺴﻲ در‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻴﻎ را از ﺑﺎﻻ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺧﻮن ﻓﻮاره ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﺎ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را دﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ آﺧﺮاﻟﺰﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﻲ و ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﻲ ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﺎر را‬
‫ﻳﻚﺳﺮه ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻮا ﺑﻮي اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮي ﺑﺮادرﻛﺸﻲ‪ ،‬ﺑﻮي ﻋﺮق ﺗﻦ‪ ،‬و ﺑﻮي‬
‫ﺧﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﺮم ﮔﺮﻣﺎ از زﻣﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻲ اﻳﻦ ﻫﺮم را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪي‪ ،‬ﻫﺮﻛﺲ ﺧﻮد را ﻣﺤﻖ ﻣﻲداﻧﺴﺖ ﻫﺮﻛﺴﻲ را ﺟﺮ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫دروغ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﺑﻪ رﻫﺎﻳﻲ اﻧﺴﺎن ﻧﻤﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ اﻧﺘﺤﺎري‬
‫ﺑﻮد‪ » :‬ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش! ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩۵‬‬

‫ﻣﺎ ﺗﻴﻎ ﻣﻮﻛﺖﺑﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬راه ﻓﺮار ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺮﺑﺪه‬
‫ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬ﺑﺪوم‪ ،‬ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ ،‬اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺟﻠﻮم ﺳﺒﺰ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻴﻎ ﻣﻮﻛﺖﺑﺮي از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ را ﺟﺮ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻋﺮق ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲدوﻳﺪم‪ ،‬ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺮي را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﺑﺎﺷﻢ در ﻗﺎب ﻛﻬﻨﺔ روي ﻃﺎﻗﭽﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮي ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺶ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﭼﻘﺪر ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻗﺪمﻫﺎش را ﺑﺸﻤﺮد‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬و آﺧﺮش‬
‫ﻫﻢ دلﭼﺮﻛﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﭼﺮا ﻗﺒﺮت را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ؟‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﻛﻪ دور ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم؛‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎر ﻻﺳﺘﻴﻚ آن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم‬
‫ﺗﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎ دور ﺷﻮد‪ ،‬آنوﻗﺖ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ؛ از زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻴﺮوﻳﻲ در وﺟﻮدم ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ رﻓﺘﻦ زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮس از ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدن ﭼﻨﺎن ﻧﻴﺮوﻳﻲ در ﻣﻦ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺣﺘﺎ از‬
‫ﻛﺎﻧﺎل ﻓﺎﺿﻼب ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻛﻮﭼﻪﻫﺎي آﻧﺠﺎ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻠﻜﺎن ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﺎ رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﭘﻠﻜﺎن ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬و زﻳﺮ آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎﺷﻴﻦ آن ﻛﻮﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي زد و ﺧﻮرد ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬
‫ﺻﺪاي ﻋﺮﺑﺪه‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي رﮔﺒﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ آرام ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز‬
‫ﻫﻴﺎﻫﻮ اوج ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روﺑﺮو ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻠﻲﻛﻮﭘﺘﺮي ﻛﻪ‬
‫آن ﺑﺎﻻ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺑﻮدم‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﺎه آدم ﺗﺴﻠﻴﻢ وﺿﻌﻴﺖ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬وا ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ را اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر از‬
‫ﭘﻠﻪﻫﺎي ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﺎﻻ ﻣﻲرود‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺮوم ﺑﺎﻻ‬
‫و در ﻫﻴﺎﻫﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺼﺪق ﻻي آن ﻛﺸﺖ و ﻛﺸﺘﺎر دﻧﺒﺎل ﭘﺮي ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﭘﺮي‪.‬‬
‫»ﭘﺮي!«‬
‫»ﺟﺎﻧﻢ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٩۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫آدم ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت در زﻧﺪﮔﻲ آرزو ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﺎش ﻳﻚ ﺳﻜﻪ ﺗﻪ ﺟﻴﺒﺶ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻳﻚ ﻧﺎن ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ از ﮔﺸﻨﮕﻲ ﻧﻤﻴﺮد‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ‬
‫ﺳﻮپ داغ و ﺧﻮﺷﻤﺰه در دﺳﺘﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺷﺪهام‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺮم را ﻃﺮف ﺻﺪا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم‪ .‬ﻛﻨﺎر‬
‫ﭼﺮخ ﺟﻠﻮ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎ در ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺠﺪه‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻴﻤﺮخ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي دﺳﺖﻫﺎش‪.‬‬
‫ﺑﺪﺟﻮري ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدش را ﺑﺒﺎزد‪ .‬ﻫﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫آرام ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬
‫ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻪ ﺟﻮري او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬و ﺑﺎز وا‬
‫ﻣﻲدادم‪ ،‬ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺻﺤﻨﺔ ﻛﺸﺘﺎر ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎش رﻳﺰرﻳﺰ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ!«‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﺎل اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﻜﺸﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ او را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ‬
‫ﻛﺸﺎﻧﺪم‪ ،‬ﻗﺼﺪم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻋﺸﻘﻢ را ﺑﻪ ﻛﺎم ﻣﺮگ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻨﻢ آن‬
‫آرﻣﺎنﻫﺎ و وﻇﻴﻔﺔ ﻣﻠﻲ ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺧﺎم ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﺮﺑﻨﺪ ﻫﻤﺎن ﺷﻮر ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ در ﻣﻴﺪان اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺪام ﻧﻴﺮوي ﭘﻨﻬﺎن‪،‬‬
‫ﻋﺸﻘﻢ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﺑﺨﺸﻢ ﻛﻪ دﺧﺘﺮي ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ از‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺟﻨﮓ و اﻧﺘﻘﺎم را ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﻛﺸﺎﻧﺪم‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻛﻴﻨﻪ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻛﻪ از ﻛﺴﻲ دﻟﮕﻴﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﭘﺮ از زﻧﺪﮔﻲ‪ .‬آﺷﻮﺑﻲ از‬
‫ﺳﻜﻮت ﺑﻮد‪ ،‬دﺧﺘﺮي ﻛﻢﺣﺮف ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺣﺮف ﻣﻲزد‪،‬‬
‫از ﻣﻮزﻳﻚ آداﻣﻮ ﻟﺬت ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ادﻳﺖ ﭘﻴﺎف ﮔﻮش ﻣﻲداد‪ ،‬ﺻﺪاي ﺟﺎن ﻟﻨﻮن را‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺣﺎﻣﻲاش ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻣﺮدش ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻗﻮي ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬
‫وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩٧‬‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن راﺿﻲ ﺑﻮد؛ ﭼﺸﻤﺶ را ﻣﻲﺑﺴﺖ‬
‫و آرام ﭘﻠﻜﺶ را روي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻋﺒﻮر ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ زﻧﺎﻧﮕﻲاش‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﻗﺎﺑﻲ روي ﻃﺎﻗﭽﻪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮي ﺑﻲﻧﺎم ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﺳﻴﻨﻪﻛﺶ ﻟﻌﻨﺖآﺑﺎد ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺶ‬
‫ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻘﺪر ﭼﺸﻢ ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻗﺪمﻫﺎش را ﺑﺸﻤﺮد‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارد‪،‬‬
‫و آﺧﺮش ﻫﻢ دلﭼﺮﻛﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﻛﻪ ﭘﻴﺪاش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻوﻗﺖ‪ .‬ﭼﺮا‬
‫اﻳﻨﺠﻮري ﺷﺪ؟ ﭼﺮا دﻧﺒﺎﻟﺖ آﻣﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم؟‬
‫ﭼﺮا رﻓﺘﻴﻢ؟ واﻗﻌﺎً ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ؟‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ!‬
‫از ﻛﻨﺎر ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﺮم را ﺑﻴﺮون ﺑﺮدم و ﺗﺎ ﺗﻪ ﻛﻮﭼﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺮﻣﺮدي داﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﺼﺎي زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺳﻮار ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺗﻠﻔﻨﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﻫﻠﻲﻛﻮﭘﺘﺮ ﻫﻨﻮز آن ﺑﺎﻻ ﭼﺮخ ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫از زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺎك ﻟﺒﺎسﻫﺎﻣﺎن را ﺗﻜﺎﻧﺪﻳﻢ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺼﺪق‪ ،‬ﻣﺮﻛﺰ اﺻﻠﻲ زد و ﺧﻮرد ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺗﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻴﺮ ﺧﻼص ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر رﻫﺎﻳﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻫﺮ دو ﻃﺮف وارد ﺟﻨﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ آن دﻳﮕﺮي‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ از اول ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻤﺎن روز‬
‫ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭼﻬﺮة آدمﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدي ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪي ﻫﺮاﺳﺎﻧﻨﺪ؛ ﻫﺮاس از ﻫﻮاﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻮاي ﻣﺴﻤﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮرﺷﺎن ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻲﻃﺮف ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ و‬
‫ﺳﻮﻳﻲ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦﺟﺎ و آنﺟﺎ ﻛﺴﻲ از ﭘﻨﺠﺮة ﻣﺸﺮف ﺻﺤﻨﺔ ﺟﻨﮓ را‬
‫زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮهاي ﻣﻲاﻓﺘﺎد آن ﻧﮕﺎهﻫﺎي‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪه را از ﮔﻮﺷﺔ ﭘﺮدة ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺻﺤﻨﻪﻫﺎ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲﺳﭙﺮدﻧﺪ‬
‫ﺑﺮاي روزﮔﺎري دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫آﻣﺒﻮﻻﻧﺴﻲ آن وﺳﻂ ﺑﻪ زور راه ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ‬
‫دﻳﺪ ﻛﻪ آنﺟﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻜﺎسﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دورﺑﻴﻦﺑﻪدﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻲ‬
 ‫‪ ♦ ٩٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫آﻧﻜﻪ ﻛﺎري ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺴﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ آن وﺳﻂ از ﻫﻤﻪ ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﺳﺘﻴﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﭘﺮي را ﮔﺮﻓﺘﻢ و دوﺗﺎﻳﻲ در ﺣﺎﺷﻴﺔ دﻳﻮار ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ دوﻳﺪن‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش دودو ﻣﻲزد‪ .‬و ﭘﺎﺑﻪﭘﺎي ﻣﻦ ﻣﻲدوﻳﺪ‪ .‬ﺻﺪاي‬
‫ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺧﻠﻮتﺗﺮ ﺑﻮد ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺸﺎﻧﺪﻳﻢ ﺗﺎ از‬
‫ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺼﺪق ﻟﻤﺒﺮ ﻣﻲﺧﻮرد و ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻋﻜﺎس ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ از ﻣﻦ و ﭘﺮي ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﻮﭼﻪاي‬
‫در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ دوﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ در ﺣﻠﻘﺔ ﺳﻴﺎهﭘﻮشﻫﺎ و‬
‫ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮارﻫﺎ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﻴﺮون ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد و دﺧﺘﺮ درون آن‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎهﭘﻮشﻫﺎ ﺟﻠﻮ ﻣﺎدرش را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪.‬‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﻲﺧﻮرد ﭘﺎ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎز دور آن ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﺿﺠﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻲﺷﺮفﻫﺎ! وﻟﺶ ﻛﻨﻴﺪ!«‬
‫و دﺧﺘﺮك ﻛﻪ ﻫﻔﺪه ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ آن وﺳﻂ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ داد ﻣﻲزد‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن!«‬
‫آﻧﻬﺎ در ﺣﻠﻘﻪاي ﻛﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮهاش ﺗﻨﮓﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ دﺳﺖرﺷﺘﻪاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ او را ﺑﻪ دﻳﻮارة ﺣﻠﻘﻪ ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز ﻛﺴﻲ او را ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ وﺳﻂ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫ﭘﺮي رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟«‬
‫»اول ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻣﻬﻠﻜﻪ ﺧﻼص ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪» :‬آﻫﺎن‪«.‬‬
‫آﺳﺘﻴﻨﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻬﻴﺐ ﻣﻲزد ﻓﺮار ﻛﻦ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﺮا‬
‫ﻣﻴﺨﻜﻮب ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻤﺎن و ﻧﻈﺎره ﻛﻦ‪ .‬و ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺠﻨﺒﻢ ﻳﻜﻲ ﻗﻨﺪاق‬
‫ﺗﻔﻨﮕﺶ را در ﺟﻨﺎق ﺳﻴﻨﺔ دﺧﺘﺮ ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎﻳﻲ دور ﺻﺪاي رﮔﺒﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺷﻜﺴﺘﻦ دﻧﺪهﻫﺎي آن دﺧﺘﺮ‪ ،‬و ﻓﺮﻳﺎد ﺟﮕﺮﺧﺮاﺷﺶ ﻧﻔﺴﻢ را ﺑﻨﺪ‬
‫آورد‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٩٩‬‬

‫دوازده‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ ﻣﺎﻣﺎن؟ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ در راه اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻮﻟﻪاي ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫ﺧﻮدش ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ آدم ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺣﺎﺋـﻞ ﻣـﻲﺷـﻮد‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺗﻘـﺪﻳﺮ ﺑـﺮ‬
‫ﺳﻴﻨﻪاش ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬آرام ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ آرام ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺘﻢ زﻧـﺪه‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺮي را از آن ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ .‬دﻧﺒﺎل راه ﻓﺮار ﻣﻲﮔﺸـﺘﻢ‪،‬‬
‫و راﻫﻲ ﺑﺮاي ﻓﺮار ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻣﻴﺪي ﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬دام ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ آن روز ﭘﺮوﭘﻴﻤﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﻞ ﻛﺶ وﻗﻮس ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬راه‬
‫ﻓﺮاري ﻫﻢ وﺟﻮد ﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﮔﺮﻳﺰﮔﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮﻧﻠﻲ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺮاي ﻓﺮار‪ ،‬اﻣﺎ آنﻫﻤﻪ آدم در آن روز ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲدوﻳﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﻓﺤﺶ ﻣﻲداد‪ ،‬ﻣﺮدي رﻳﺸﻮ ﻫﻲ از ﻣﺎ‬
‫ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺪهاي ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺪهاي دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻧﺘﻮﭘﻮش‬
‫ﺷﻌﺎر ﻣﻲدادﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﻴﺎﻫﭙﻮش ﺑﻪ آﻧﺎن ﺣﻤﻠﻪور ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮاري آن‬
‫وﺳﻂ ﮔﻴﺞ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل راه ﻓﺮار ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﺴﻲ ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪام ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻮﺑﻴﺪ ﻛﻪ اﺳﻤﻢ را از ﻳﺎد ﺑﺮدم و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻲ از ﭘﺸﺖ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺳﺎق ﭘﺎي راﺳﺘﻢ‬
 ‫‪ ♦ ١٠٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دارد آﺗﺶ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﭘﻮﺳﺘﺶ ور ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ در ﺳﺮم دوران داﺷﺖ و ﭘﺎم‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﮔﺰوز ﻣﻮﺗﻮر‪ .‬ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﺧﻮدم را ﻛﻨﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف آن‬
‫ﻛﻮﭼﻪ دوﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻣﻮﺗﻮرﺳﻮار ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻛﻠﻪ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﺗﺎ ﺟﺎن داﺷﺘﻢ دوﻳﺪم‪ .‬آﻧﻘﺪر دوﻳﺪم ﻛﻪ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭘﺮي ﻛﻲ از دﺳﺘﻢ رﻫﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻻﺑﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺧﻮدش‬
‫را از ﻣﻬﻠﻜﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﮔﻤﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫دور ﺧﻮدم ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬در آن ﻛﻮﭼﻪ ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻲ ﭼﻬﻞ زن و دو ﺳﻪ ﻣﺮد در ﺻﻒ ﻧﺎن ﺣﺘﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭼﻪ‬
‫ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲزﻧﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﻢ اﺳﺖ؟‬
‫درِ ﺧﺎﻧﻪاي ﺑﺎز ﺑﻮد؛ وارد ﺷﺪم و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬از داﻻن ﺑﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﺳﻴﺪم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم را در ﺣﺼﺎر آن ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎﻫﻴﭽﺔ‬
‫ﺳﺎﻗﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺮدة آﻫﻨﻲ ﭘﻨﺠﺮة اﺗﺎق روﺑﺮو ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و از آن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ ،‬و از‬
‫ﺑﺎم آن ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺠﺎور ﭘﺮت ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻲآن ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺧﻮدم را ﭘﺮت ﻛﺮدم‪ ،‬و ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻛﺮﻣﺎن ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬رﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﻋﻴﻨﻜﻢ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻟﻨﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻛﺮﻣﺎن ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ را در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻮاﺟﻮ ﻣﻼﻗﺎت ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﺔ ﻛﺎﻏﺬ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ روي ﭘﻬﻨﻪاش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و‬
‫درد ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ‪ ،‬دردي ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﻛﺎﻏﺬ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ در ﭘﺮوﻧﺪة ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬
‫ﺧﻄﻲ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻂ ﻟﺒﺔ ﻛﺎﻏﺬ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ اﺻﻼً دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻲ آنﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﺼﺎوﻳﺮ‬
‫ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺟﺎده را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎ و آدمﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮات را ﺟﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻲﻫﺪف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٠١‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻲ! ﻛﺠﺎﻳﻲ؟‬
‫دور ﺣﻮض آن ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﻫﻨﺪواﻧﻪاي در آب ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫و ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬از ﻛﻨﺎر آدمﻫﺎي دور ﺣﻮض ﮔﺬﺷﺘﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺳﺮ ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻏﺮﻳﺒﺔ ﻣﻦ اﻋﺘﺮاض ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ‬
‫اﻳﻦﻛﻪ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪارم‪ ،‬روﺣﻢ‪ ،‬دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ ،‬و ﻳﺎ ﻻﺑﺪ ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺑﻘﻴﻪ‪.‬‬
‫دور ﺗﺎ دور ﺧﺎﻧﻪ اﺗﺎقﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﺮدهﻫﺎي ﺟﻮرواﺟﻮر‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺗﻮري ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻳﻜﻲ ﮔﻞﻣﻨﮕﻠﻲ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬و ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﭘﺎرچ آﺑﻲ ﭘﺮ از ﺗﻜﻪﻫﺎي‬
‫ﻳﺦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﺶ ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﭘﺎرچ آب ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺗﺐ داﺷﺘﻢ‪ ،‬و داﺷﺘﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﺗﺎر ﻣﻲزد‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ‪ .‬در اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺎز ﺑﻮد؛‬
‫زﻧﻲ داﺷﺖ ﻣﻮي دﺧﺘﺮي را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻧﺒﺎل ﻣﻔﺮّي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ در‬
‫ﻛﻮﭼﻪاي دﻳﮕﺮ ﺳﺮ درآورم‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻪ ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﺑﻪ راﻫﺮوﻳﻲ رﺳﻴﺪم ﻛﻪ در ﻫﺮ ﻃﺮﻓﺶ ﻳﻚ اﺗﺎق ﺑﻮد‪ .‬وارد‬
‫اﺗﺎق ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺮي!«‬
‫ﻛﻤﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬و از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ ﻫﻤﺎن آدمﻫﺎ دور ﺣﻮض ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده و ﻏﺮﻳﺒﻪاي ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢﺷﺎن ﭘﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ،‬اﺻﻼً اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
‫زاﻧﻮﻫﺎم ﺟﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎق ﭘﺎي راﺳﺘﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ از ﺳﻴﻨﻪام‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﺒﻀﻢ را در ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﭼﺮﺧﺪﻧﺪهﻫﺎي‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺎﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ؛ واوﻳﻼ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻈﻢ در ﺑﻲﻧﻈﻤﻲ‪ ،‬ﺑﻲﻧﻈﻤﻲ در ﻧﻈﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭘﺮي را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از دﺳﺖ‬
‫دادهام‪ ،‬دور ﺧﻮدم در آن ﺧﺎﻧﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬و راه ﻓﺮاري ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون زدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺮي!«‬
‫در آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ زﻧﻲ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ داﺧﻞ ﺷﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٠٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﭽﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻟَﺨﺖ و ﺳﻴﺎه‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ!«‬

‫اﻧﮕﺸﺘﻢ را ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪» :‬ﻫﻴﺲ! ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰن‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻴﺮ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﻢ ﻛﻠﻜﻢ ﻛﻨﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﺧﺮاﺑﻜﺎري؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫»داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ؟«‬
‫از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق روﺑﺮو ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬زن ﭘﺎ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺴﺘﻦ در ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر دارم‬
‫ﻣﻲروم زﻳﺮ ﻗﻄﺎر‪.‬‬
‫درِ اﺗﺎق روﺑﺮو را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬زﻧﻲ روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و آﻫﻨﮓ‬
‫ﮔﻮش ﻣﻲداد‪ .‬ﺗﺎ وارد ﺷﺪم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪«...‬‬
‫»ﺑﺮو ﺑﻴﺮون!« و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪.‬‬
‫ﺑﺎز در راﻫﺮو ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺑﻮي ﺳﻴﺮداغ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﮔﻨﮓ ﺗﻴﺮاﻧﺪازي ﻗﻄﻊ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﻤﺎً راه دﻳﮕﺮي در‬
‫اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ آن ﻃﺮف رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻚ اﻳﻮان رﺳﻴﺪم ﻛﻪ دور ﺗﺎ دورش‬
‫دﻳﻮار ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ ﻣﻲآﻣﺪ و‬
‫ﻣﺮدي ﺳﻴﻪﭼﺮده ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎش را ﻛُﺘﻠﺘﻲ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻲ دﺳﺘﺔ ﮔﺎز را ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و‬
‫اﻳﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬زنﻫﺎ ﻫﻨﻮز در ﺻﻒ ﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﻴﺎط رﺳﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺮي!«‬
‫آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دور ﺣﻮض ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ آن‪ ،‬ﻣﺎﻧﺘﻮ‬
‫ﭘﺮي را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ راﻫﺮو اﺻﻠﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪..‬‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ ،‬زﻧﻲ در آﺳﺘﺎﻧﺔ در اوﻟﻴﻦ اﺗﺎق ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪» :‬ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»دارم ﻣﻲروم ﺑﻴﺮون‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٠٣‬‬

‫»ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟«‬

‫»ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫»دزدي؟«‬
‫»ﻧﻪ ﺑﻪﺧﺪا‪ .‬داﻧﺸﺠﻮم‪«.‬‬
‫دو ﻧﻔﺮ داﺷﺘﻨﺪ در اﺗﺎﻗﺶﻛﻤﺎﻧﭽﻪ و ﺗﺎر ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬و آﻧﺠﺎ ﭘﺮ از ﺳﺎز ﺑﻮد‪ .‬زن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬واﺳﺔ ﭼﻲ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺳﺮك ﻣﻲﻛﺸﻲ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري!«‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي! اﻧﮕﺎر ﻛﺎرواﻧﺴﺮاﺳﺖ! ﻫﺮ ﺑﻲﺳﺮوﭘﺎﻳﻲ‪«...‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم آراﻣﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ اﻳﻦﺟﻮري ﺟﺎنﻣﺎن را‬
‫ﻛﻒ دﺳﺖﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ!«‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻛﺮدهاﻳﺪ! ﻫﻤﺎن ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻲﭼﺎره ﻛﺮدﻳﺪ واﺳﺔ ﻫﻔﺖ‬
‫ﭘﺸﺖﻣﺎن ﺑﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻜﺮده ﻏﺼﺔ دﻳﮕﺮان را ﺑﺨﻮرﻳﺪ!«‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻻل ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ! ﮔﻢﺷﻮ ﺑﻴﺮون‪ «.‬و ﺟﻮري دﺳﺘﺶ را در ﻫﻮا ﺣﺮﻛﺖ داد‬
‫ﻛﻪ اﻟﻨﮕﻮﻫﺎ از ﺳﺎﻋﺪش ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ و در ﻣﭻ ﻧﺸﺴﺖ؛ ﻳﻜﻲ از ﭘﺲ دﻳﮕﺮي‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آرام ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫»ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﻢ‪«.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺟﻮري ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ آن دو ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫زن در اﺗﺎق را ﭘﻴﺶ ﻛﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﮔﻴﺮ ﻧﻴﻔﺘﻲ ﺑﺘﻤﺮگ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪات‪.‬‬
‫واﺳﻪ ﭼﻲ راه ﻣﻲاﻓﺘﻲ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎ؟«‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﻫﺎ‪«...‬‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺳﻴﻨﻪ ﺳﭙﺮ ﻛﺮد‪:‬‬
‫»ﻛﻲ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﮕﺮ وﻛﻴﻞ وﺻﻲ ﻣﺮدﻣﻴﺪ؟«‬
‫ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﺪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮوم‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻜﺎنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺷﺎﻧﻪ و ﻛﻤﺮ ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف در راه اﻓﺘﺎد‪ .‬داﻣﻦ ﻗ‪‬ﺮدار‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻞﻫﺎي زرد زﻧﺒﻖ‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
 ‫‪ ♦ ١٠۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮو‪ .‬ﻫﻴﺸﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻲﺧﻮد ﺧﻴﺎﻻت ورت داﺷﺘﻪ!«‬

‫ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آن ﺣﻴﺎط ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬آﻳﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎدريام را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺗﺮك ﻣﻲﻛﺮدم؟ آﻳﺎ ﭘﺮي را آﻧﺠﺎ در‬
‫ﭘﺴﺘﻮﻳﻲ ﭘﻨﻬﺎن ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ؟ و آﻳﺎ آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﻣﺮز ﻛﺸﻮرم ﻣﺜﻞ ﺑﺎدﺑﺎدﻛﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺨﺶ از دﺳﺘﻢ رﻫﺎ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮔﻞ ﺳﺮﺳﺒﺪ ﺧﺎﻧﻮادهﺗﺎن را ﺑﺮدم ﺑﻪ دام‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ؟ ﻛﺪام زﻧﺪان دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮدﻳﻢ؟ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪاش ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﺧﻮدش را‬
‫ﻧﺠﺎت داده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺮي!«‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎه را اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬و ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﺮام‬
‫اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آدم ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﻮد واﮔﺬارد و ﺑﺮود‪ .‬اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﺴﺘﻲام را ﮔﻢ ﻛﺮدهام‪ ،‬ﻫﻮﻳﺘﻢ را از ﻳﺎد ﺑﺮدهام‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارم‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺑﺠﻨﮕﻢ‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎً ﻳﻚ ﺑﻲوﻃﻦ ﺑﻮدم؟ ﻳﻚ ﺑﻲوﻃﻦ ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن راه ﻣﻲرود؟‬
‫اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و در رﻛﺎﺑﺶ ﻣﺮدي ﺑﺎ رگﻫﺎي ﺑﺎدﻛﺮدة‬
‫ﮔﺮدن داد ﻣﻲزد‪» :‬ﺳ‪‬ﻪدر‪ ،‬ﺳ‪‬ﻪدر‪ ،‬ﺳ‪‬ﻪدر‪«.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻣﻦ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻪدر ﻧﺒﻮدم؟ ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد؟ ﭼﺮا‬
‫ﺑﻴﻬﻮده ﺑﻮدم؟ و ﭼﺮا آدم ﺑﺪون ﻋﺸﻖ ﺗﻦ ﻣﻲدﻫﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻔﺖ ﺗﻦ داده‪ ،‬ﺧﻔﺖ زﻧﺪه ﺑﻮدن در ﺧﻴﺎﺑﺎن درازي در ﻗﻠﺐ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن؟‬
‫دﻳﮕﺮ آرزوﻳﻲ ﺟﺰ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﻴﻠﻴﺸﻴﺎ‪ ،‬ﺳﻲام ﺧﺮداد ﻫﺰار و ﺳﻴﺼﺪ‬
‫و ﺷﺼﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﻳﺎد آن روز ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﻏﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ دﻟﻢ را ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد‬
‫ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ آدم آن روز ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺔ‬
‫دﺳﺘﮕﻴﺮﺷﺪﮔﺎن اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺎزة اﻋﺪامﺷﺪﮔﺎن را در ﻟﻌﻨﺖآﺑﺎد دﻓﻦ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺣﺘﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎي ﻛﺸﺘﻪﺷﺪﮔﺎن ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ اﻋﺘﺮاض ﻛﻨﻨﺪ ﺣﺮﻓﻲ‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮي ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﭼﻴﻨﻲ ﺗﻮﺳﻲ ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٠۵‬‬

‫ﺟﻠﻮ در آﻣﺎده ﺑﻮد‪» :‬رﻓﺘﻪام ﻋﻴﻦ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺧﻮدت را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻧﻜﻨﻲ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت از ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺳﺮ در ﻣﻲآوري‪«.‬‬
‫ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪» :‬اﻳﻨﺠﻮري؟«‬
‫»ﭼﺮﻳﻚ ﺷﺪهام؟«‬
‫»اﻳﻨﺠﻮري؟ ﭼﺮﻳﻚ؟«‬
‫»ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﭘﻮﺷﻢ‪ ،‬اﻳﻨﺎﻫﺎش‪ «.‬و ﻣﺎﻧﺘﻮش را ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﻲ از ﻟﺒﺔ ﻧﺮده‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻨﺶ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ دﮔﻤﻪﻫﺎش را ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﻟﺒﻪﻫﺎي ﻣﺎﻧﺘﻮش را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪،‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ‪ ...‬ﻳﺎ‪...‬؟«‬
‫ﻣﺒﻬﻮت رﻓﺘﺎرش ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮدم را ﻫﻢ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰم ﻳﺎ‬
‫ﭼﻲ؟ ﺿﺪ اﻧﻘﻼﺑﻢ ﻳﺎ ﻛﻲ؟‬
‫ﻛﺴﻲ در ﻛﻮﭼﻪ ﻧﻤﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻋﺪة زنﻫﺎي دم ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ ﻛﻢﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و از زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﺻﻒ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺷﻤﺎ‬
‫اﻳﻦﺟﺎ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻧﺪﻳﺪﻳﺪ؟«‬
‫»ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟« ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺣﺴﺮت در ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪» :‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﺑﮕﻴﺮ ﺑﮕﻴﺮ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ آﻗﺎ! رﻳﺨﺘﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ و ﻫﺮﭼﻲ آدم زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺑﻮد ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه‪ «.‬و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫»زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺮدة ﻣﻴﺰ ﺟﻠﻮ ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ را ﻛﻨﺎر زد‪:‬‬
‫»ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻫﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟«‬
‫»ﺟﮕﺮم ﻛﺒﺎب ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ ﺑﻴﺮون و ﺑﻪ زور ﺑﺮدﻧﺶ‪...‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٠۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻴﻜﻠﺖ ﺑﺎز ﻛﻮﭼﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬زاﻧﻮﻫﺎم ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪،‬‬
‫ﻟﻜﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻻل ﺷﺪم‪.‬‬
‫زن ﺳﺮش را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎﺣﺴﺮت ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٠٧‬‬

‫ﺳﻴﺰده‬
‫زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﺘﮕﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﻦﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎش را ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻛﻨﺪ؛ ﺑﺮﻳﺰدﺷـﺎن روي‬
‫ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﻓﺮق ﺳﺮ را از وﺳﻂ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ دﺳـﺘﻪاي از ﻣـﻮي ﺟﻠـﻮ ﺳـﺮش را ﺑـﺎ‬
‫ﮔﻴﺮهاي ﺗﻮردار ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ وﺳﻂ ﺳﺮش‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﮕﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﻲ‬
‫ﺗﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻫﻦ آﺑﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﻛﻪ راهراه ﺳﻔﻴﺪ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎش را در ﺟﻴﺐﻫﺎي ﻋﻘﺐ ﺷﻠﻮار ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺎي راﺳﺘﺶ را ﻛﻤﻲ‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و زل ﻣﻲزد ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻲ ﻣﻲﭘﻮﺷﻴﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺗﻨﺶ ﻣﻲﻛﺮد رﻧﮓ رﺧﺴﺎرش‬
‫ﻋﻮض ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎش را وراﻧﺪاز ﻛﻨﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫»ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ رﻧﮕﻲ ﺑﺖ ﻋﻴ‪‬ﺎر درآﻳﺪ‪«.‬‬
‫او ﻫﻢ ﺗﻮي ﻫﻮا ﺑﻮﺳﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟ ﺗﺮﺟﻴﺢ‬
‫ﻣﻲدادم ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﺮﻣﻮلﻫﺎي ﻋﺠﻖوﺟﻖ ﻓﻴﺰﻳﻚ و رﻳﺎﺿﻲ در ﻛﻨﺞ ﺳﻘﻒ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت ﭘﺮي ﺧﻴﺮه ﺷﻮم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺧﻴﺮه ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻢﺗﺮ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻃﺮح ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ از ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ دﻳﻮار ﺣﻴﺎط ﺟﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي‬
 ‫‪ ♦ ١٠٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲزد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲداد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﭼﻬﺮهاش ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫»ﻳﻚ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﺗﺮ ﺑﻮدي ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎت را ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﺘﺎبﻫﺎت ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻲ ﺗﻮش ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﻳﻜﺒﺎره‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪي رﻓﺘﻲ داﻧﺸﮕﺎه‪ ...‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﮔﻤﺖ ﻛﺮدم‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎت را ﭘﺎري وﻗﺖﻫﺎ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬از‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎت ﭼﻴﺰي ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورم‪«...‬‬
‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪«.‬‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫»اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ رﻓﺖ ﺟﺒﻬﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪» :‬آﺧﻲ! دﻳﺪم دﻳﺮوز ﺗﻠﻔﻦ زد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد! ﭘﺮﺳﻴﺪم‬
‫ﻣﮕﺮ ﻣﻲروﻳﺪ ﻛﺠﺎ؟ ﻧﮕﻔﺖ ﺟﺒﻬﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻣﻲروم ﺳﺮﺑﺎزي‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲروﻳﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫»آره‪ .‬رﻓﺖ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮود؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻚ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﭼﻘﺪر ﭘﺪرش اﻳﻦ در و آن در زد ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻬﺮان ﻧﮕﻬﺶ دارﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺸﺪ‪«.‬‬
‫»ﭘﺴﺮه ﻣﺜﻞ دﺳﺘﺔ ﮔﻞ! ﻛﺎش‪«...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮد؟«‬
‫»آره‪ .‬وﺿﻊﺷﺎن ﻫﻢ ﻛﻪ اﻟﺤﻤﺪﷲ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻜﺮد؟«‬
‫»ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮود ﺟﺒﻬﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﻮري ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮف‬
‫ﻛﺴﻲ را ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﺪ‪«..‬‬
‫»ﺑﺎﺑﺎش ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻧﻜﺮده؟ ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﻔﺘﻲ؟«‬
‫»ﭼﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻧﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺮد ﻓﺮار ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬رﻓﺖ دﻳﮕﺮ‪«.‬‬
‫»ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪي؟«‬
‫»ﻣﺎدرش اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬زار ﻣﻲزد‪ .‬آﺧﺮش ﻫﻢ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ ﺑﻴﭽﺎره‪ .‬از‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٠٩‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﻣﻴﺮزا اﻋﺰام ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺎرش ﺷﺪه ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬از ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺑﻴﺪار‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺑﻲﺧﻮد و ﺑﻲﺟﻬﺖ ﻣﻲزﻧﺪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﺎ ﻗﺮص ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪي؟«‬
‫»ﻳﻜﺒﺎره زد ﺑﻪ ﺳﺮش‪«.‬‬
‫»اوﻻد ﻛﺠﺎ ﺧﺒﺮ از دل ﭘﺪر و ﻣﺎدر دارد؟ ﺗﻤﺎم روز ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻛﻲ ﺧﻮدم را ﭘﺮت ﻛﻨﻢ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺣﻴﺎط ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﺳﻢ ﺗﺎزه دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻏﺬا درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻧﻴﺴﺘﻲ‬
‫در و دﻳﻮار ﺷﺎﺧﻢ ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ آدم را دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﻛﻪ دﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎر اﺳﺖ‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﻮر ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪«...‬‬
‫ﺑﻬﺎر ﮔﺮﻣﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮي اﺗﺎق ﻳﻚور ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮا در‬
‫اﻳﻮان ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻫﻢ آﺳﻤﺎن را‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺰار ﺗﺎ دﻋﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ و ﺑﻬﺖ‬
‫ﻓﻮت ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ‪«...‬‬
‫»ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺰار ﺗﺎ ﻓﺮﻣﻮل ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ و ﻓﻮت ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮري ﮔﻴﺮ ﺳﻪﭘﻴﭻ ﻧﺪﻫﻲ‪«.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪام ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪم ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آخ‬
‫ﻣﺎﻣﺎن!«‬
‫ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺮدهﺷﻤﺮده ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آن روي ﺳﮕﻢ را ﺑﺎﻻ ﻧﻴﺎور ﻛﻪ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻟﺐ اﻳﻮان ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ!«‬
‫ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﺑﺰﻧﺪ زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺳﺮ ﺣﺮف را ﻋﻮض‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم و ﭼﻴﺰي ازش ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ اﻣﺮوز ﻛﺠﺎ ﺑﻮدهام‬
‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدهام ﭼﻲ ﺧﻮردهام‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫»ﻻﺑﺪ ﻣﺼﻠﺤﺘﻲ در ﻛﺎر ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎت ﺧﺪاﺑﻴﺎﻣﺮز اﻳﻨﻬﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ .‬آن‬
‫ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ وﻗﺘﺶ ﻻزﻣﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﺷﺪ‪ .‬و آﺳﻤﺎن ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻲ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮدي!«‬
 ‫‪ ♦ ١١٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬

‫»ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﺎرﮔﺮ ﺳﺎده!«‬
‫»ﻛﺎش ﻫﻤﺔ آدمﻫﺎي دﻧﻴﺎ ﻣﺜﻞ او ﺑﻮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ‪...‬؟« و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻲ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪاي‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻲ دﻳﺪم و اﺻﻼً ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا ﭘﺴﺮ آن دو ﺗﺎ آدم ﺑﻮدهام‪» :‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻲام؟«‬
‫آﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﮔﻴﺮ دادم ﻛﻪ ﺣﺮف زد‪» :‬ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎي دﻳﭙﻠﻢ ﺑﻮدم آن ﺳﺎل داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻮﭼﺔ ﻣﺎ را آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎت ﻣﻲآﻣﺪ‬
‫از ﻣﺎ آب ﺟﻮش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ آن روﺑﺮو زﻳﺮ ﻳﻚ درﺧﺖ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫ﻓﻼﺳﻜﺶ ﭼﺎي درﺳﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻬﻨﺪس راه اﺳﺖ از ﺑﺲ ﺗﻤﻴﺰ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﺎرﮔﺮ راهﺳﺎزي اﺳﺖ ﻛﺎر از ﻛﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻤﺶ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺎﻫﺎش را ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻔﺶ و ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲﮔﺬارم زن‬
‫اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻪ ﺑﺸﻮي‪ .‬ﺳﺮﮔﺮد ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدرم ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازة اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش‬
‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ دارد‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻋﻴﺎش ﺑﻮد‪ .‬از آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﺔ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﻨﺪ ﻳﻚﻫﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮشاﺧﻼق ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرم از دﺳﺘﺶ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻫﺎش ﺟﻨﮕﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ دﻋﻮا و ﻣﺮاﻓﻌﻪ‪ ،‬ﻃﻼﻫﺎش را ﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ ﻋﻤﺮش ﺷﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫آﺧﺮش ﻫﻢ از ﻏﺼﻪ دق ﻛﺮد و ﻣﺮد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ﻻﺑﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ آواره و‬
‫ﺑﻲﺳﺮﭘﻨﺎه ﻧﻤﺎﻧﻢ‪ .‬آﺧﺮش ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻳﭙﻠﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﭼﻪ روزﻫﺎﻳﻲ!«‬
‫ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ وﻗﺘﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ را ازش ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ و آرامﺗﺮ‪ .‬در ﺳﻜﻮت ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﺮاش ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزدم و ﺑﻪ ﺻﺪاش ﮔﻮش ﻣﻲﺳﭙﺮدم‪» :‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻳﭙﻠﻢ‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺗﺎزه ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓﺘﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺨﺖ و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ را زاﻳﻴﺪم‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرت ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﻼﺳﻚ داﺷﺖ و ﻳﻚ رادﻳﻮ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﺑﻠﺪم‬
‫ﻣﻲروم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﺳﺎدﮔﻲاش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١١‬‬

‫دروغ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻳﻚ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ دارد ﻛﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدش‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎس ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ؟«‬
‫ﺷﺐﻫﺎ روي ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب ﺳﻘﻒ ﭼﺸﻢ ﻣﻲدوﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ درﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ ،‬و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﺟﺎت ﻧﻤﻲﺧﻮاﺑﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻢ‪ ،‬وﻟﻲ رﺧﺘﺨﻮاﺑﺖ ﺑﻮي ﺗﻮ را دارد‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و زﻣﺴﺘﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ آﺳﻤﺎن را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ از‬
‫اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه آﺳﻤﺎن را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ آن ﺣﻴﺎط ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬در اﻳﻮان ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﺑﻪ ﭘﺮي‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲام ﺑﺎ او از ﻧﻮروز ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬
‫ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎم را ﻣﻲﭼﻴﺪم ﻛﻨﺎر ﻫﻢ‪ .‬ﻣﻌﻠﻢ‬
‫ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﺮادرش ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻔﺘﻪاي دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ آن ﭘﺴﺮ‬
‫ﻳﻜﺪاﻧﻪاي ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ دﺧﺘﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد رﻳﺎﺿﻲ و ادﺑﻴﺎت درس ﻣﻲدادم‪ .‬ﺳﺮ‬
‫ﺑﻪﻫﻮا ﺑﻮد و وﺳﻂ درس ﻳﻜﺒﺎره ﺑﺎ ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ رﻓﻴﻘﻲ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮم ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ‬
‫ﻛﺎرﻣﺎن دارﻧﺪ؟«‬
‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ رﻓﻘﺎش را از ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ آدم ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫دﻳﻦ و اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺮي ﺗﺸﺮ ﻣﻲزد‪» :‬راﻣﻴﻦ! ﺧﻮاﻫﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ!« ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻛﻼﻓﻪ دﺳﺖﻫﺎش را ﻓﺮو ﻣﻲﺑﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش‪ ،‬و‬
‫ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲداﺷﺖ‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﻢ زود ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ؟«‬
‫و ﻣﻦ ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺟﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺮو‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘ‪‬ﻒ ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪» :‬ﭘﻮه! اﮔﺮ ﺗﺠﺪﻳﺪي ﺑﻴﺎورد‬
‫ﺗﻤﺎم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻣﺎن ﻣﻲﺷﻮد ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪«...‬‬
‫دو ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﻮض ﺷﺪ؛ ﺟﻮري ﻛﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ راﻣﻴﻦ ﺑﺮق‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ در ﭼﺸﻢﻫﺎي ﭘﺮي ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬از آن ﭘﺲ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻲرﻳﺨﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪاي راﻣﻴﻦ را ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد ﺳﺮاغ ﻧﺨﻮد ﺳﻴﺎه ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻮزﻳﻚ‬
 ‫‪ ♦ ١١٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻜﻪﻫﺎﻳﻲ از ﻛﺘﺎب ﺷﺎزده ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﺎﻫﺎي ﻣﺸﻜﻞ‬

‫رﻳﺎﺿﻲ ﻣﻄﺮح ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ در ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻗﻮﻃﻲ ﺳﻴﮕﺎرم را ﺑﺮ ﻣﻲداﺷﺖ و ﺑﺎ آن ور‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻫﻮس ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬روﺷﻦ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﺳﻴﮕﺎري ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮاش ﻓﻨﺪك ﻣﻲزدم‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎش را‬
‫ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ ،‬ﭘﻜﻲ ﻣﻲزد و ﺑﻪ ﻓﻴﻠﺘﺮ ﻣﺎﺗﻴﻜﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﭘﺎﻛﺶ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫آﻧﻘﺪر ﻣﺒﻬﻮﺗﺶ ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪن ﻳﺎدم ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬و او ﺳﺮش را‬
‫ﺟﻮري زﻳﺮ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﻟﻮ ﻣﻲرود‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﻨﺪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﻧﻮار ﺑﮕﺬارم؟«‬
‫»ﻫﺮ ﻛﺎري دوﺳﺖ داري ﺑﻜﻦ‪«.‬‬
‫آداﻣﻮ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﻛﻨﺎر ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪ .‬زﻳﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻟﺮزم ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ و‬
‫از ﮔﺮﻣﺎ ﻋﺮق ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎر ﻋﺪد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روي ﺳﻴﻨﻪاش را ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬در ﺑﺎزوﻫﺎي‬
‫ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻧﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪم ﻛﻪ در آن ﺑﻠﻮز ﺻﻮرﺗﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻲﺗﺎﺑﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﺎد‬
‫ﮔﺮﻣﺎي ﺟﺎدهﻫﺎي ﻛﻮﻳﺮي اﻓﺘﺎدم‪ ،‬و ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺗﺸﻨﻪام ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آب‪«.‬‬
‫ادﻳﺖ ﭘﻴﺎف ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮي ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻣﻮزﻳﻚ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻﻛﺲ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺗﺐ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﮔﺮمﺗﺎن ﺷﺪه؟« و آﻣﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻮي ﻋﻄﺮش رﻳﺨﺖ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آب‪«.‬‬
‫دﻫﻨﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪ ،‬زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ را از دﺳﺖ‬
‫داده ﺑﻮد‪ .‬اﺻﻼً ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﻛﻲ و ﭼﻪ ﺟﻮري ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺷﺪم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫ﭘﻲ ﺑﺮدم ﻛﻪ اﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻤﺶ ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد‪.‬‬
‫ﺻﺎف اﻳﺴﺘﺎد و دﺳﺖﻫﺎش را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪» :‬آب؟ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺸﻨﻪاﻳﺪ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺮﺑﺖ آﻟﺒﺎﻟﻮ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﺦ زﻳﺎد‪ «.‬و ﭼﺮﺧﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﺮو‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١٣‬‬

‫از ﻫﻤﺎن اول ﺑﺎ ﺣﻀﻮرش ﻫﺰار ﭘﺮﺳﺶ در ذﻫﻨﻢ روﺷﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﻫﺰار ﺷﻤﻊ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻜﻴﺶ را ﻓﻮت ﻛﻨﻢ ﻫﺰارﺗﺎي دﻳﮕﺮ روﺷﻦ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦﻗﺪر ﻗﺸﻨﮕﻲ؟ آنﻃﻮر ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آدم ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻨﺪ ﻗﻠﺒﺶ ﻫ‪‬ﺮي‬
‫ﻣﻲرﻳﺰد‪ .‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﻛﺴﻲ اﻳﻦ را ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ روز‬
‫اﻓﺘﺎدهام؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪهام؟ اﮔﺮ ﻧﺒﻴﻨﻤﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم ﻣﻲآﻳﺪ؟ اﺻﻼً ﻣﮕﺮ‬
‫ﺧﻮدت درس و ﻛﺎر و زﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪاري ﻛﻪ اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮادرت وﻗﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاري؟ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﻲآﻳﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻲ و ﺑﻲﻗﺮارم ﻣﻲﻛﻨﻲ‪...‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪» :‬از ﻛﺎرﻫﺎت ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻲاﻓﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺑﺮاي‬
‫راﻣﻴﻦ وﻗﺖ ﻣﻲﮔﺬاري؟«‬
‫»ﺑﺮاي راﻣﻴﻦ؟« ﻟﺤﻈﻪاي ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪» :‬وﻗﺖ ﻧﻤﻲﮔﺬارم‪«.‬‬
‫»آﺧﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت‪ «...‬و اداﻣﻪ ﻧﺪادم‪.‬‬
‫ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻠﺴﺔ ﺑﻌﺪ اﺻﻼً ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻠﺴﺔ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ راﻣﻴﻦ درس ﻣﻲدادم‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻲ‬
‫ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮت ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﺣﺎﻻ در ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد و او ﺑﺎ‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻨﻲ ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ دو ﻟﺒﺔ ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه زده ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن در آﺳﺘﺎﻧﺔ‬
‫اﺗﺎق ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻠﺴﺔ ﻛﺴﻞﻛﻨﻨﺪهاي ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ از راﻣﻴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮت ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ!«‬
‫»ﭘﺮي؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪.‬‬
‫»ﭼﺮا آﻗﺎ‪ ،‬ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮدش اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ و دلﻣﺮده ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم از ﻣﻦ دﻟﺨﻮر اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪه‪ .‬و آن ﺷﺐ ﺗﺐ ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻪ ﺣﺎل ﻛﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪن داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﺣﺮف‬
‫زدن‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام‪ ،‬و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺐ دارم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮام‬
‫ﺧﺎﻛﺸﻴﺮ ﺻﺎف ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻳﺦ ﻓﺮاوان داد دﺳﺘﻢ‪» :‬ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺸﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻲ! ﻫﺎن؟«‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم زﻳﺮ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﭽﻢ ﺑﺎز ﺷﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١١۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻋﺎﺷﻖ؟«‬

‫»آره ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﻓﺼﻞ ﻋﺎﺷﻘﻲ‪«.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد و دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﺑﮕﺬارد‪ ،‬و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺎورد ﻛﻪ‬
‫ازش ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮود ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎري‪ ،‬ﻳﺎ اﻗﻼً ﻧﺸﺎﻧﻲ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺮو دﺧﺘﺮه‬
‫را ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬آﺧﺮ آرزو داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﺎري ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻜﻨﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﻜﺮدم ﻋﺒﺎس‪ .‬ﻧﺸﺪ‪ «.‬ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮده ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادة‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﻮري از ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﺪ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‪ .‬آش و ﻻش ﺷﺪﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‪ «.‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮي ﺑﻮده ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاش رﻗﻢ‬
‫زده‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪارم‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺮا ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻧﺪارم؟«‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ در ﺗﻸﻟﻮ آنﻫﻤﻪ ﺷﻤﻊ ﺑﺎل ﺑﺎل ﺑﺰﻧﻢ و ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺣﺘﺎ ﻳﻜﻴﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫اﻗﻼً ﺧﻮدم را‪.‬‬
‫ﺟﻠﺴﺔ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن را زدم‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﻠﻚﻫﺎم‬
‫ﻓﺸﺎر آوردم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺷﺪ ﻳﻚﺑﺎره ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﭘﺮي را ﻗﺎب ﺷﺪه در ﭼﺎرﭼﻮب ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از دﻟﺶ در ﺑﻴﺎورم‪ ،‬و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬
‫ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻵن ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻵن ﻣﻲآﻳﺪ‪...‬‬
‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎي او راﻣﻴﻦ آﻣﺪ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪه آﻗﺎ؟«‬
‫»ﺳﺮم‪ ،‬ﺳﺮم درد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﮔﺮﻣﺎزده ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻗﺎ!؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«...‬‬
‫»ﺑﺮوم از ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻗﺮص ﺑﮕﻴﺮم؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«...‬‬
‫ﺗﻴﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ آﺳﭙﺮﻳﻦ دارﻳﺪ‪ «...‬و ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ از‬
‫ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺧﺮدهﺧﺮده ﺳﺮ درد آﻣﺪ و از ﺑﺲ ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮدم‪ ،‬دارﻛﻮبﻫﺎ از دو ﻃﺮف ﺷﻘﻴﻘﻪام ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮﺑﻴﺪن‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺐ اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬آدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻗﺪر ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ دوﺑﺎر در‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١۵‬‬

‫ﺧﺎﻧﺔ آدم را ﻧﻤﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﻴﺎﻗﺘﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﺮم را ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫»اﻟﻬﻲ ﺑﻤﻴﺮم‪ ،‬ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺧﻮاﺑﻲ ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ ﺑﻴﺪارم ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و او‬
‫را ﺑﺮ درﮔﺎه اﺗﺎق دﻳﺪم‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺻﻮرﺗﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺒﻮه ﻣﻮي رﻫﺎ‬
‫ﺷﺪة دور ﺷﺎﻧﻪاش‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻟﺒﺨﻨﺪ و اﺧﻢ ﺗﻮأﻣﺎﻧﺶ‪ ،‬و ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب‬
‫در آن ﺑﻮد و ﻗﻮﻃﻲ ﻗﺮص آﺳﭙﺮﻳﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺷﻤﻊﻫﺎ روﺷﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻦ در ﻫﺰار ﭘﺮﺳﺶ ذﻫﻨﻢ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﻣﮕﺮ آدم ﺑﺎ‬
‫ﻳﻚ ﭘﺮﺳﺶ اﻳﻦﻗﺪر زود ﺑﻬﺶ ﺑﺮ ﻣﻲﺧﻮرد و ﻗﻬﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻻﺑﺪ دﻟﺶ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﻦ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﻛﻪ آﻣﺪه‪ .‬ﺻﻮرﺗﻲ ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺶ ﻣﻲآﻳﺪ! ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﭘﻮﺷﺪ؟ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل داﻣﻦ ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﻲآﻳﺪ ﻳﺎﻧﻪ؟‬
‫ﻋﺪد روي ﺳﻴﻨﻪاش را ﺧﻮاﻧﺪم‪» :‬ﭼﺮا ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ؟«‬
‫»ﭘﺲ ﭼﻨﺪ؟« و ﻣﻮﻫﺎش را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﺳﺮ رﻳﺨﺖ آنﻃﺮف‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻘﺎب را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و اﺧﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻗﺮصﺗﺎن را ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬زود!«‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺿﺒﻂ ﺻﻮت رﻓﺖ‪» :‬ﻧﻮار ﺑﮕﺬارم؟«‬
‫ادﻳﺖ ﭘﻴﺎف ﺑﻴﺪاد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﭘﺮي را در ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎش را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻠﺒﺮگ ﮔﺸﻮده ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﻲﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺶ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و اﻧﮕﺎر ﺧﻮدش ﺗﻤﺎﻣﺎً در‬
‫ﻫﻮا ﻣﻲﺷﻜﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫روي ﺻﻨﺪﻟﻲ راﻣﻴﻦ درﺳﺖ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬در ﺗﺒﻲ ﻧﺮم ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ و ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﭼﺸﻢﻫﺎت را ﺑﺒﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎش‬
‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﻣﺮﻃﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم دﻳﺪم ﻟﺐﻫﺎش ﻛﻤﻲ‬
 ‫‪ ♦ ١١۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫از ﻫﻢ ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ ،‬و دﻧﺪانﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪش ﺑﺮق زد‪ .‬ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪم و ﻟﺐﻫﺎم را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻟﺐﻫﺎش‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﻣﺆدب ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ؟«‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺎز ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻣﺪﻫﻮش و ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ در ﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎن‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﻴﭻ ﻟﺬﺗﻲ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻫﻴﺠﺎناﻧﮕﻴﺰﺗﺮ از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮاﻳﻢ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬دﻫﻨﺶ ﺑﻮي ﮔﻞ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺎي راﻣﻴﻦ را ﻛﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻨﺪه ﺷﺪم‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻣﺮا از ﺧﻮاﺑﻲ‬
‫ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ از رؤﻳﺎي ﺧﻮد ﺳﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻛﻨﺪه‬
‫ﺷﺪم و ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺮي‪«.‬‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻮدم در ﺳﺮم ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﻲام‪ .‬ﺣﺮارت از ﭼﺸﻢﻫﺎ و ﮔﻮشﻫﺎم ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪،‬‬
‫ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎم ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻮي ﻣﺎﺗﻴﻚ دﻣﺎﻏﻢ‬
‫را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮزﻳﻚ ﺟﺎن ﻟﻨﻮن دﻳﻮاﻧﻪام ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﺮ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺪﻓﻮن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ داﺷﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬در را ﺑﺎز ﻛﺮدم و از ﻧﺮدة راهﭘﻠﻪ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻ ﺧﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ ﺳﻴﺦ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ آﻧﺪرﻳﺎس آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮده‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ اﺗﻔﺎﻗﻲ‪ ،‬ﺧﺒﺮي‪...‬‬
‫ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ دوﻳﺪم‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻢ ﺷﺪم‪» :‬آﻧﺪره‪،‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١٧‬‬

‫ﭼﻬﺎرده‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس آوهﻧﺎرﻳﻮس ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺎﺗﻤﺎم‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ و ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻪ در و دﻳﻮار‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ؛ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮف‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻴﺴﻲ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎي ﻛﺸﻨﺪه‪.‬‬
‫و ﭼﻘﺪر ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮدم؛ ﺧﺎﻟﻲ و ﭘﻮك‪.‬‬
‫از آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺧﺎﻟﻲ و‬
‫ﭘﻮك ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬درﺑﺎرة ﻫﺮﭼﻴﺰي ﺣﺮف ﻣﻲزدي‪ ،‬او اداﻣﻪ‬
‫ﻣﻲداد‪ .‬از ﺟﺎﻳﻲ آﻏﺎز ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻲﻧﻘﻄﺔ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﻚﺿﺮب ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬آﻧﻘﺪر‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﻓﺸﺎر ﺧﻮﻧﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﺑﮕﻴﺮي‪ ،‬ﺑﻲﺣﺲ ﺷﻮي‪ ،‬و از‬
‫ﺣﺎل ﺑﺮوي‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺳﻮار ﺷﺪن رادﻳﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ را‬
‫ﻣﻲﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻣﻲزد و ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﺻﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪاش را ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺷﺮح ﻣﻲداد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺣﺮﻓﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﻮد‬
‫ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﭼﻮن ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎ و ﻛﺎﻓﻪﻫﺎ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١١٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر دارد ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬ﻻﻳﺰر‪ ،‬ﻻي‪ ...‬زر‪ ،‬ﻫﺎواﻧﺎ‪،‬‬
‫ﻫﺎ‪ ...‬وا‪ ...‬ﻧﺎ‪ ،‬آﻟﺪي‪ ،‬آل‪ ...‬دي‪«...‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدت را اﻧﺪاﺧﺘﻪاي ﺑﻪ دردﺳﺮ‪ ،‬از اول ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ از‬
‫اﻳﻦ دﻛﺘﺮ ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫آدم ﻧﻴﺴﺖ!«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ را ﺧﺮﻳﺪه ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺎر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﭼﺮا‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ را ﻣﺜﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺤﺚ ﺑﻴﺶ از‬
‫آﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﻧﺮود‪ .‬ﺳﺮﭘﻮﺷﻲ روي ﺧﻮدم ﺑﮕﺬارم و ﻫﻲ درش را ﻣﺤﻜﻢﺗﺮ‬
‫ﻛﻨﻢ؛ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻮدم دور اﻳﻦ ﻗﺎﺑﻠﻤﺔ ذﻫﻨﻲ ﻳﻚ دﻳﻮار ﻧﻔﻮذﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻜﺸﻢ‪:‬‬
‫»ﻛُﻤﺮز‪ ...‬ﺑﺎﻧﻚ‪ ،‬ﻛُﻤﺮز‪ ...‬ﺑﺎﻧﻚ‪ ...‬ﻛﻲﭘﺮت‪ ،‬ﻛﻲ‪ ...‬ﭘﺮت‪ ،‬ﭘﻴﻚ اوﻧﺪ ﻛﻠﻮﭘﻦﺑﻮرگ‪،‬‬
‫ﭘﻴﻚ‪...‬اوﻧﺪ‪ ..‬ﺧﺎﻧﺔ ﻫﺪاﻳﺖ‪« ...‬‬
‫ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺪاﻳﺖ در ﺧﻴﺎﺑﻦ ﻛﺎﻧﺖ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر رﻓﺘﻪام ﻛﺘﺎب‬
‫ﺧﺮﻳﺪهام‪ .‬ﺻﺎﺣﺒﺶ‪ ،‬آﻗﺎي ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه! ﻫﻢاﺳﻢ ﺧﻮدم ﻋﺒﺎس‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻌﺮوﻓﻲ‪ .‬آدﻣﻲ‬
‫اﺧﻤﻮ و ﺗﻮدار ﻛﻪ ﺗﻜﻠﻴﻔﺖ را ﺑﺎﻫﺎش ﻧﻤﻲداﻧﻲ‪ .‬رﻣﺎن ﺗﺎزهاش ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد؛‬
‫"ﻓﺮﻳﺪون ﺳﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ"‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﺑﺎﺑﺖ اﺳﺘﺨﺪام ﺗﻮ ﭼﻘﺪر از ادارة ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ؟«‬
‫و ﻣﻦ اداﻣﻪ دادم‪» :‬ﻫﺪاﻳﺖ‪ ،...‬ﻫﺪا‪...‬ﻳﺖ‪«...‬‬
‫»ﺑﺲ ﻛﻦ‪ ،‬ﻋﺒﺎس! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻪت ﺷﺪه؟!«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫»ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ دارد ﺳﺮت ﻣﻲآﻳﺪ؟«‬
‫ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫»ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ و ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎرد ﻓﻌﻼً ﻛﺎري ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﺣﺎﻻ دارد ﺗﻮ را ﻣﻲاﻧﺪازد ﺗﻮي ﻣﺨﻤﺼﻪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎش را ﻫﻢ ﻛﺮده ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻔﺶ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮوي ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل‪ .‬اوه ﻣﺎي ﮔﺎد!«‬
‫ﻣﺜﻞ ﻛﺒﻚ ﻛﻠﻪام را ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮي ﺑﺮف ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١١٩‬‬

‫ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺣﺮفﻫﺎي آﻧﺪرﻳﺎس در ﻣﻮرد ﺑﺮﻧﺎرد ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﻛﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاي ﻛﺮدهام ﺷﻐﻠﻢ را در ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي از دﺳﺖ دادهام و ﺷﺪهام‬
‫ﺷﺐﭘﺎي ﻳﻚ ﻫﺘﻞ دوراﻓﺘﺎده‪.‬‬
‫ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺣﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫از ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻮهاي ﻛﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﻓﻮر وﺟﻮد داﺷﺘﻪ و ﺑﻌﺪ ﻧﺴﻠﺶ‬
‫وراﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺗﺨﻤﺶ را ﻣﻠﺦ ﺧﻮرده‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﭘﻠﻴﺲ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ؟«‬
‫»ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورم‪«.‬‬
‫»ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎدهاي!«‬
‫ﺳﺎده ﺑﻮدم؟‬
‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺣﺮفﻫﺎي اﻣﺮوز آﻧﺪرﻳﺎس و ﻧﺎﻣﺔ آﻧﺮوز دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺗﻜﻠﻴﻔﻢ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮام ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﺒﺎس ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﻴﺎ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ در‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﺎر ﻛﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎي زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﻔﻬﻤﻲ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺗﻮ‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ از ﺳﻨﮓ و ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻘﺎﻟﻪ در ﻣﻲآﻳﺪ؟‪ ...‬ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻮ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ ﺗﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي‬
‫ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻲ آن ﻓﻀﺎي ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ را ﺑﺮات ﻣﻲﺳﺎزد‬
‫ﻛﻪ از ﺟﺎﻧﺖ ﺳﻴﺮ ﺷﻮي‪«.‬‬
‫»ﻓﻀﺎي ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ؟«‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪهاي ﻋﺼﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اوه ﻣﺎي ﮔﺎد!«‬
‫از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﻬﻦ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﻳﻮﻧﻲ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎي اﻳﺴﺘﺎده در ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﺎﺳﺖ؛ ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻛﻪ ﻣﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه و ﻧﺮم ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺨﺎر آب ﺟﻮش در‬
‫ﺳﺮﻣﺎي آدمﻛﺶ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻲ ﻋﺪهاي در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر‬
‫دارﻧﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎرﺑﻲﻫﺎي ﭘﺎﻳﻴﺰه در دﻳﮓﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻣﺴﻲ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ ﻣﻲﭘﺰﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫آنﻫﺎ از ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺦ ﻧﺰﻧﻨﺪ؛ ﺳﻴﺐ زﻣﻴﻨﻲ داغ‪ ،‬ﺑﺨﺎر دﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺮف‪ ،‬ﻣﻪ‪ ،‬و ﮔﺎه ﻣﺮدي‬
‫ﻛﻪ ﭘﺎﭼﺔ ﺑﺰش را زده ﺑﻮد ﺗﻮي ﮔ‪‬ﻞ‪ ،‬ﺗﻒﻛﻨﺎن از ﻫﺘﻠﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﺎ در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٢٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻫﺮ ﺻﺪﻣﺘﺮ ﻳﻚ ﺑﺎرﺑﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﺟﻮان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺘﺮي‬
‫رﻧﮕﻲ ﻛﻪ آن را ﻣﺎﻳﻞ روي ﺳﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ زﻳﺮ ﺑﺮف ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻮد و ﺗﺮﻛﻴﺐ‬
‫رﻧﮕﻲ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻢ از ﭼﺘﺮ و اﻧﺪام ﺧﻮد ﺑﺴﺎزد‪ .‬ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ از رﻧﮓ و ﭘﻨﺎه‪ .‬ﻳﻚ‬
‫وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺑﻲ در و ﭘﻴﻜﺮ ﻛﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺴﺘﻌﻤﻠﻲ را در ﭘﻨﺎه رﻧﮓﻫﺎش ﻓﺮﻳﺒﻨﺪه و‬
‫اﻏﻮاﮔﺮ اراﺋﻪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﺑﻪ ﻛُﻨﺪي ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲراﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻲ‬
‫ﻛﺎﻓﻜﺎ ﺑﻪ اﻳﻦﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﺎﻧﻮسﻫﺎي ﻣﺮداب؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎي ﻣ‪‬ﺮداب‪«.‬‬
‫»اﻛﺜﺮاً ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ و روساﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻴﻠﻮﻓﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﺷﻜﻔﺘﻪاﻧﺪ! آﻟﻮدهﻫﺎي ﺷﻴﻚ!«‬
‫»ﻳﻜﻲﺷﺎن ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ازش ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﺑﺮاي‬
‫ﻳﻚ ﮔﺰارش‪ .‬ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺪارﻛﺶ او را ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻌﺮﻓﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ‪«.‬‬
‫»اﻣﺸﺐ ﻇﺎﻫﺮاً ﻛﺎر و ﺑﺎرﺷﺎن ﺧﺮاب اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»در اﻳﻦ ﺷﺐﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ ﻣﺸﺘﺮيﻫﺎﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎرﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ‬
‫ﺑﻬﺘﺮي دارﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻟﺖ ﺑﺮاﺷﺎن ﻣﻲﺳﻮزد؟«‬
‫»ﭼﺮا ﺑﺴﻮزد؟ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ‪ .‬ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﻲروي و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻋﻤﺮت‬
‫را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﻲدﻫﻲ‪«.‬‬
‫دردم آﻣﺪ وﻟﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﺷﻴﻦ آﻧﺪرﻳﺎس ﻣﺜﻞ ﻛﺸﺘﻲ در ﻣﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬در ﻫﺮ ﺳﺮﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﻲ ﻳﻚ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ از دل ﻣﺮداب ﺟﻠﻮه ﻣﻲﻓﺮوﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﭼﺘﺮي رﻧﮕﻲ‪ ،‬و ﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ دودش ﺑﺎ ﻣﻪ ﻣﻲآﻣﻴﺨﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲﺷﺎن آﻧﻄﺮف‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﺑﻘﻴﻪ آن اﻃﺮاف ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ؛‬
‫ﻻﺑﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﻧﻴﻤﻪﻋﺮﻳﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮﻳﺸﺎن ﺑﺮود‪ ،‬دﺳﺖﺷﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و در ﺟﺎي ﮔﺮﻣﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاﺑﻪاي در‬
‫آﻏﻮش ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب رود ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﺑﻤﻴﺮد ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ دور ﺗﺎ دورش ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ و دﻋﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٢١‬‬

‫ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫آخ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﻋﺎ ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬ﺻﺪاي اذان ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ‬
‫اﻋﺘﻘﺎدي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم را در ﻳﻚ ﻣﻌﺒﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ ﺗﺎ از اﻳﻦ ﺑﺎﺳﻤﻪﻫﺎي‬
‫ﺷﻴﻚ و ﺑﺮاق ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻣﺤﺰون ﻗﺪﻳﺴﻲ دل ﺑﺴﭙﺎرم‪ ،‬ﻳﺎ ﺻﺪاي‬
‫دﺧﺘﺮان زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻫﺎﻟﺔ ﻧﻮر ﻳﻚ ﺷﻤﻊ ﺣﻠﻘﻪ زدهاﻧﺪ و زﻳﺮ ﻟﺐ ﻫﻢﺻﺪا دﻋﺎ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﻨﺪ؛ آنﻗﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﻛﻪ آدم آرام آرام ﻣﻲرود ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﻳﺎن‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﮔﺸﻨﮕﻲ دارم ﻣﻲﻣﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻧﺪره آﻧﺪره‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﻫﺎواﻧﺎ ﭘﻴﺘﺰا ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟« اﻣﺎ او ﻳﺎدش رﻓﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬دﻳﻮوﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺘﺰا ﮔﺮوﻧﻪ‪ «.‬دل و دﻣﺎغ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد؛‬
‫ﻏﺮقﺷﺪه و ﺑﻲﺧﻴﺎل‪.‬‬
‫ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﻪ ﺳﻮي اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ‪ ١٩٣٠‬ﻛﺞ ﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر او‬
‫ﺑﻮده ﻛﻪ ﺑﻪ ادارة ﭘﻠﻴﺲ اﺣﻀﺎر ﺷﺪه‪ .‬ﺧﺎﻣﻮش در ﻣﻴﺎن ﺑﺮف و ﻣﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬و ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ رﻧﺞ ﺑﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮاي‬
‫ﺳﻔﺮم آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪهام ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺮوم ﺳﻔﺮ‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟«‬
‫»ﺗﻮ ﻛﻲ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﻮدي؟«‬
‫»آﻧﺪره‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ و ﺟﺪي اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻛﻲ ﻫﺴﺖ اﻳﻦ؟«‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻛﻪ ﻣﻲراﻧﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺷﻜﻠﻚ در آورد‪» :‬ﺗﺒﺮﻳﻜﺎت ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ و‬
‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ و‪ «...‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻮرا ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻫﻤﺎن ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺘﻪ!؟«‬
‫»اوﻫﻮم‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﺗﻮي ﻫﺘﻞ؟«‬
‫»اوﻫﻮم‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ داﻣﺶ اﻓﺘﺎدي؟ ﻳﺎ او ﺑﻪ داﻣﺖ اﻓﺘﺎد؟«‬
‫ﻫﻴﺠﺎنزده و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دو ﺗﺎش‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٢٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ ﭼﺮا ﻣﻲروي ﺳﻔﺮ؟ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ ﺑﮕﻮ ﻧﻪ‪«.‬‬

‫»ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدهام آﻧﺪره‪ .‬ﻓﺸﺎر روي ﻣﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬دارم ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻲﺷﻮم‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزي ﺷﻄﺮﻧﺞ‬
‫ﭼﻨﺎن از ﻫﻤﻪﺳﻮ ﻣﺤﺎﺻﺮهات ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺑﻜﻨﻲ ﭼﻴﺰي از دﺳﺖ‬
‫ﻣﻲدﻫﻲ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎل ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻣﺜﻞ ﻳﻚ اﺑﺮ ﺳﻴﺎه آﺳﻤﺎﻧﻢ را ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ وزﺷﻲ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻧﻪاي‪ ،‬اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻳﺎ درد ﺗﺎزهاي ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻏﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ اﺣﻀﺎر ﺷﺪﻧﻢ ﺑﻪ ادارة ﭘﻠﻴﺲ و ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﻴﻚ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺳﻔﺮ را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪازد ﻳﺎ‬
‫ﻣﻮﻛﻮل ﺑﻪ ﻣﺤﺎل ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻴﺮهام ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻣﻲﺷﻮي ﺗﻜﻠﻴﻔﺖ را ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻧﻤﻲداﻧﻲ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬از ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﻧﻤﻲرﻧﺠﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﻌﺪش ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮي دﻟﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ‪ ،‬و اﻟﻜﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﺮاﻣﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪه‬
‫در رﻧﮓ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎرﺑﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎﻳﺔ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮﺗﺔ‬
‫ﮔﻠﭙﺮ روﺑﺮوي اﺗﺎﻗﺖ در ﮔﻮاد‪‬ر ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﺎ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻲ دﻧﻴﺎ‬
‫از ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲات ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪،‬‬
‫ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲات از ﭘﺸﺖ آن ﺑﻮﺗﺔ ﮔﻠﭙﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻗﻼﺑﻲ‬
‫ﺑﺪﻫﺪ دﺳﺘﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰن‪ ،‬زﻧﺠﻴﺮ ﻃﻼ را از ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﺎز ﻛﻦ و ﺑﮕﺬار ﻛﻒ‬
‫دﺳﺘﺶ‪ .‬ﭘﺎﺳﭙﻮرت را ورق ﺑﺰن‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻜﺲ آن ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪» :‬ﺗﻒ! اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ!«‬
‫»ﺗﻮ ﺧﻮدت را ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري؟«‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮري ﻻﻣﺬﻫﺐ!؟‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻲ ﺧﻮاﺑﺶ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻲ از ﺧﻮدت ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٢٣‬‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﺒﺖ زﻳﺒﺎ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻨﺎن از ﺗﻠﺨﻲ‬
‫روزت ﻣﻜﺪري ﻛﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ دوﺑﺎره ﺑﺨﻮاﺑﻲ و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻮاب ﺑﺮﮔﺮدي‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ آن ﺳﺎلﻫﺎ‪ .‬ﻳﺎد ﻧﺎﻣﻪاي از ﭘﺪرم اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‬
‫ﻛﻪ در ﺷﻮق ﺑﺎزﻛﺮدن و ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ ﻣﻲﺳﻮﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ و روي ﭘﺎﻛﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺎم ﻣﻦ‬
‫در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞﮔﻴﺮﻧﺪه آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺘﭽﻲ ﻣﺤﻠﻪ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ‬
‫ﻳﺎدم ﻧﺮود‪ .‬ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﻴﺎﻃﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪام را از ﺗﻮي‬
‫ﻛﻤﺪ زﻳﺮ ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬رﻓﺘﻢ ادارة ﭘﺴﺖ و ﻛﺎﻏﺬ را ﻧﺸﺎن دادم‪ .‬ﻣﺮدي‬
‫ﭼﺎق ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺗﺎﺑﻪﺗﺎ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺑﺎﺟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و دو روﻛﺶ ﻛﺸﺪار‬
‫ﺗﻮﺳﻲ رﻧﮓ روي آﺳﺘﻴﻦﻫﺎش ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻏﺬ را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺸﺖ و روي آن‬
‫را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﺑﺰرگﺗﺮت ﻧﻴﺎﻣﺪهاي؟«‬
‫»ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﺳﺮ ﻛﺎر‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻛﺎره اﺳﺖ؟«‬
‫»ﺧﻴﺎط‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﻣﻲدوزد؟«‬
‫»ﻟﺒﺎس‪«.‬‬
‫»زﻧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﻣﺮداﻧﻪ؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬آﻗﺎ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺑﺎﺑﺎت ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫»ﺗﻮي ﺟﺎدهﻫﺎ‪«.‬‬
‫»راﻧﻨﺪه اﺳﺖ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖﺳﺎزي‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ و ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟«‬
‫ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﭼﻴﺰي دﻟﻢ را ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد‪ .‬ﭼﺮا ﭘﺪرم‬
‫ﻛﺎرﻣﻨﺪ ادارة ﭘﺴﺖ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺳﺆالﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻜﻨﺪ؟ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ ﭘﺪر؟‬
‫ﻣﺘﺼﺪي ﭘﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻪات را ﺑﻴﺎورم‪ «.‬و‬
 ‫‪ ♦ ١٢۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫در اﻧﺒﺎر ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﮔﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻟﺘﻬﺎب و ﻫﻴﺠﺎن آن روز ﻳﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻲﺻﺒﺮاﻧﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺪرم ﭼﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‬
‫ﭼﻴﺰي در ذﻫﻨﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮي روﺑﺮو ﺷﻮم و ﺗﺼﻮرم‬
‫ﻓﺮو ﺑﺮﻳﺰد‪.‬‬
‫آﻧﻘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ آن ﻣﺮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﺮخ دﺳﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪاي ﻫﻢ در‬
‫دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬روي ﭼﺮخ دﺳﺘﻲاش ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺑﺰرگ ﺳﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم‬
‫ﻣﺎل ﻛﺲ دﻳﮕﺮي اﺳﺖ اﻣﺎ ﻳﻜﺮاﺳﺖ آﻣﺪ ﻃﺮف ﻣﻦ و آن را ﺟﻠﻮ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺘﺼﺪي ﭘﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻧﺎﻣﻪات‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪات‪ ،‬ﺑﺒﺮش‪«.‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬از ﻃﺮف ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا ﭘﺪرم ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﻴﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻛﺎر درﺳﺘﻲ اﻧﺠﺎم داده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺼﺪي ﭘﺴﺖ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎم را ورﻧﺪاز ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪﺟﻮري ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭘﺎﻛﺖ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮔﻨﺪﮔﻲ را ﺑﺒﺮي؟«‬
‫ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪم و روي ﭘﺎﻛﺖ را ﺧﻮاﻧﺪم‪» :‬ﺳﻴﻤﺎن ﻳﺰد‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎه ﻛﻴﻠﻮ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﺟﻮري اﻳﻦ را ﺑﺒﺮم؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﻛﺎش ﺑﺎ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻣﻲآﻣﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎﻛﺖ ﻧﺎﻣﻪ را ﺗﺎ ﻛﺮدم و در ﺟﻴﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻤﺮ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ آن‬
‫را ﻳﻜﻀﺮب ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ و روي ﺷﺎﻧﻪام ﺑﮕﺬارم و زود از ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺗﺎﺑﻪﺗﺎي‬
‫آن ﻣﺮد دور ﺷﻮم‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ‬
‫ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻗﺪرﺗﻢ را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم ﺗﻮي ﺑﺎزوﻫﺎم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‬
‫ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﻛﻴﺪ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ را ﺑﺒﺮم!«‬
‫ﻣﺘﺼﺪي ﭘﺴﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻧﻜﻦ ﭘﺴﺮم‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺮخ دﺳﺘﻲ ﺑﺒﺮي و ﭼﺮخ را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﻲ‪ .‬وﻟﻲ‪«...‬‬
‫ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﻢ اﺷﻚﻫﺎم را ﭘﺎك ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪام را‬
‫از ﺟﻴﺐ ﺑﻐﻠﻢ درآوردم و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬آﻓﺮﻳﻦ!«‬
‫ﺳﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪم‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺣﻮض ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ ﭘﺪرم را ﺑﺎز ﻛﺮدم و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٢۵‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪم‪» :‬ﻋﺒﺎس ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺳﻼم‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺣﺎل ﺗﻮ و ﻣﺎدرت ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﺟﻮﻳﺎي اﺣﻮال ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ‪ .‬ادارة راه در ﻣﺎه ﺟﺎري ﻳﻚ‬
‫ﻛﻴﺴﻪ ﺳﻴﻤﺎن ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ‬
‫ﺧﺸﻚ و دور از ﺑﺮف و ﺑﺎران ﺗﺪارك ﺑﺒﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎدرت ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن‪ .‬ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ را از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﺧﻮاﺳﺘﺎرم‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ؟‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﻻﺑﻼي ﻛﻠﻤﺎت دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻳﻪام را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻛﻠﻤﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮد را‬
‫ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻮض و ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﺎز ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ؟‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎن ﻛﻨﺪﻧﻲ ﺑﻮد ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن را در اﻳﻮان ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺮخ را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺘﺼﺪي ﭘﺴﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ دادم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﻴﺎﻃﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﭼﺮخ‬
‫ﺧﻮردم و آنﻗﺪر ﻧﺎﻣﺔ ﭘﺪرم را ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﺎ ﺣﻔﻆ ﺷﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻬﻢ‬
‫ﻳﺎ ﮔﺮان ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺪرم آن را ﻓﺮﺳﺘﺎده وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻏﺮوب در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم ﻛﺠﺎ ﺑﮕﺬارﻣﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎﻣﺎن آﻣﺪ‪ ،‬دوﻳﺪم ﺟﻠﻮ و‬
‫ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬در ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻣﻲآﻣﺪ ﻧﺎﻣﻪ را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺎدرش را ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد و اﻧﺪاﺧﺖ روي‬
‫ﻧﺮدة اﻳﻮان‪ ،‬ﻟﺐ ﭘﻠﻪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪«.‬‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﺑﻪ ﭼﻪ دردﻣﺎن ﻣﻲﺧﻮرد اﻳﻦ ﺳﻴﻤﺎن؟«‬
‫»ﺣﺘﻤﺎً ارزش داﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ‪ «...‬و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺨﻮد ﻛﻪ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎده‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ «.‬و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ‪ ،‬ﻫﺮﺑﻪﭼﻨﺪي ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻲرﺳﻴﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ‬
 ‫‪ ♦ ١٢۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪاي ﺷﺒﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﭘﺪر‪ .‬ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎﻧﻲ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫و زﻳﺮ ﻃﺎﻗﻲ اﻳﻮان‪ ،‬روي ﻫﻢ ﻣﻲﭼﻴﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭘﺪر ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮ ﭘﺎﻛﺖﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن در اﻳﻮان اﻳﺴﺘﺎد‪،‬‬
‫دﺳﺘﻲ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻄﻮري ﻋﺒﺎس؟«‬
‫ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺳﺮدم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد و ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮري‪ ،‬ﻋﺒﺎس! ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮري!«‬
‫ﭘﺪر ﭘﺎﻛﺖﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن را ﺷﻤﺮد‪» :‬ﻫﻔﺖ ﺗﺎ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺮﻛﺖ!«‬
‫دﻳﺮوﻗﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎم ﺧﻮردهاي؟«‬
‫ﭘﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﺷﺎم؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٢٧‬‬

‫ﭘﺎﻧﺰده‬
‫»ﺷﺎم ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ دﻳﮕﺮ!«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪ «.‬و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲام اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬وﻗﺖ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر آﻧﺠﺎ زﻣﺎن ﺗﻨﺪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ! از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬ﻛﻼﺳﻮرم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬
‫و ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم‪» :‬دﻳﺮم ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ .‬ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و اﺧﻢﻫﺎش را ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ آژﻳﺮ ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺗﺮ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد و ﺳﺮش را ﻳﻚور ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش‪:‬‬
‫»راﻣﻴﻨﻜﻢ‪ ،‬ﻣﻲروي ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﻴﺎري ﺑﺎﻻ؟«‬
‫راﻣﻴﻦ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﺎراﻧﺪن ﻣﻮﻫﺎش‪ .‬ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ ،‬و ﺻﺪاي اذان ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮر اﻳﻦ ﻛﻪ دور ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺑﺎ آن ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم ﺑﺮاﻳﻢ دور از ذﻫﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎش‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﺎدرش‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﺧﻮدش‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻲﻣﺮدم؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻠﻔﻦ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺧﻮدش را ﺑﺮاي راﻣﻴﻦ ﻟﻮس ﻛﺮد‪ » :‬ﺷﺮﺑﺖ آﻟﺒﺎﻟﻮ را ﻫﻢ از‬
 ‫‪ ♦ ١٢٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮي ﺑﻴﺎري؟«‬

‫راﻣﻴﻦ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ‪ ،‬و ﮔﺮوپ ﮔﺮوپ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه و از ﺑﺎﻻي ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺟﺎﻳﻲ دور را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰي ﺑﺎﻻي‬
‫ﮔﻨﺒﺪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻠﺪﺳﺘﻪﻫﺎ روﺷﻦ ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﻲ دل ﻣﻦ ﺟﺎﻳﻲ در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﺮاﺳﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺮا ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ از‬
‫ﺳﻴﻨﻪام ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﭘﺮي آﻣﺪ ﻛﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬و دﺳﺖﻫﺎش را ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬از‬
‫ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻢ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫»ﻧﻴﺎﻣﺪه ﻣﻲروﻳﺪ؟« و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف ﻣﻦ‪ .‬آرﻧﺠﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﻟﺒﺔ ﭘﻨﺠﺮه‬
‫و ﺧﻴﺮهام ﺷﺪ‪.‬‬
‫»از وﻗﺘﻲ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ رﻓﺘﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻛﺎر ﻫﻢ دارم‪«.‬‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ؟«‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺪﺳﺘﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن داﻏﻲ ﻟﺐﻫﺎ و ﻧﻔﺴﺶ را‬
‫روي ﮔﻮﻧﺔ راﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺟﻴﺰ آﺗﺶ ﺑﺮﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﺑﺪﻧﻢ را ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫»دﻳﺪﻳﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻮﺳﻴﺪم؟«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و از ﭘﻨﺠﺮه ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫»ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ دﻳﮕﺮ!«‬
‫ﺗﺸﻨﻪام ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آب‪«.‬‬
‫درﺳﺖ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪام اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﻛﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ راﺣﺘﻲ؟«‬
‫آﻧﻬﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺟﻠﻮ زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﺳﺎدﮔﻲ و ﺟﺴﺎرﺗﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻨﻢ؛ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎم‬
‫ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺴﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ و او ﻟﺮزش ﺻﺪاﻳﻢ را‬
‫ﺑﻔﻬﻤﺪ‪ .‬ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺴﻲ ﻣﺎ را دﻳﺪ؟«‬
‫آﻧﻮﻗﺖ ﭘﺮي دوﺑﺎر ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻟﺒﻢ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٢٩‬‬

‫ﺑﺎز دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم زﻣﺎن ﺑﮕﺬرد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﻮد در ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻃﺮح ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﮕﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻟﺒﻢ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و اﻏﻮاﮔﺮاﻧﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬
‫آﻧﻬﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫دارم ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﭘﺮي ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﭘﺎي راﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻨﺪي ﻳﻚ دﺳﺘﻤﺎل‬
‫ﻛﺎﻏﺬي از ﺟﻴﺒﺶ ﺑﻴﺮون آورد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎم را ﭘﺎك ﻛﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻨﺎر ﺿﺒﻂ‬
‫ﺻﻮت اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ ﻳﺎ‪...‬؟«‬
‫راﻣﻴﻦ ﺑﺎ ﭘﺎرچ ﺷﺮﺑﺖ و ﺳﻪ ﻟﻴﻮان وارد ﺷﺪ‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﺷﺎم ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﻣﻲﻣﺎﻧﻴﺪ؟«‬
‫»ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﺸﻮد ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺮام ﺷﺮﺑﺖ رﻳﺨﺖ‪» :‬ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻟﻴﻮان اول را ﻳﻚﺿﺮب ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬و او دوﺑﺎره ﻟﻴﻮاﻧﻢ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ دﻧﺒﺎلﺷﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢﺷﺎن؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻲدﻋﻮت ﻗﺒﻠﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرود‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﭼﻲ؟«‬
‫ﺳﺮم را ﻛﺞ ﻛﺮدم‪ .‬دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﺔ دﻳﮕﺮي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫راﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎ‪ ،‬ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ دﻳﮕﺮ‪«.‬‬
‫»ﻛﻤﻲ رﻳﺎﺿﻲ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﻣﻦ ﻣﻲروم‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﺿﺒﻂ را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲاش را آورد ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﮔﻮﺷﺔ اﺗﺎق ﻧﻤﻲﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮوﻗﺖ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،.‬ﻣﻲآﻣﺪ درﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﻣﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻮي ﻋﻄﺮش دﻳﻮاﻧﻪام ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﺰار‬
‫ﺳﺎل ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ و درس ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎر ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﺣﺰباﻟﻠﻬﻲﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺳﺮم و ﻣﻔﺼﻞ ﺧﺪﻣﺘﻢ‬
‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮوﺻﻮرﺗﻢ زﺧﻤﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑﺮوم‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻣﺮا‬
 ‫‪ ♦ ١٣٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺧﺮاب ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﻜﺮارﺷﺪه ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻪ راﻣﻴﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روزي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن را زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺎﻣﺎن را ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‬
‫ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫روي ﻣﺒﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮام ﭼﺎي رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭘﺮي ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ از ﻣﻴﻨﺎ و رز و ﻣﻴﺨﻚ زرد وارد اﺗﺎق ﺷﺪ دوﺑﺎره‬
‫دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺸﻢ ازش ﺑﺮ ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﺳﻼم‪«.‬‬
‫»ﺳﻼم‪ «.‬و ﺗﻮي دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻼم اي ﺷﺐ ﻣﻌﺼﻮم!‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ؟«‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬و ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫»ﭼﺮا؟ ﺳﺮ ﭼﻲ دﻋﻮاﺗﺎن ﺷﺪ؟«‬
‫»اﺻﻼً دﻋﻮاﻣﺎن ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺳﺮم‪«...‬‬
‫»اﻳﻨﻬﺎ ﻛﻲ ﺑﻮدﻧﺪ؟«‬
‫»ﻻتﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪ‪«.‬‬
‫»آﺧﺮ ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬اﺻﻼً«‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ دارﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻻﻫﻲ ور ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ!«‬
‫ﻫﻤﻪ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺖﻫﺎش را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﺠﺎنزده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ راه اﻓﺘﺎد ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪» :‬ﺑﺮوم ﭼﺎي ﺑﻴﺎرم‪«.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﭘﺮي ﭘﻨﺠﻪاش را ﺑﺮد ﻻي ﻣﻮﻫﺎم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ‪:‬‬
‫»راﺳﺘﻲ ﭼﺎي ﻳﺎ ﺷﺮﺑﺖ؟«‬
‫ﭘﺮي دﺳﺘﺶ را ﻣﺜﻞ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪:‬‬
‫»ﺳﺮﺷﺎن ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻲ ﺷﺪه‪ .‬دﻳﺪهاﻳﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭘﺎﻧﺴﻤﺎﻧﺶ ﻛﺮدم‪ «.‬و ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣١‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﭘﺮي ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻟﺒﻢ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﺎز ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬
‫آﻧﻬﻤﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ اﻧﮕﺸﺘﺮ‬
‫ﻇﺮﻳﻒ ﺑﺎ ﻧﮕﻴﻦ ﺳﺒﺰ در اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻴﺎﻧﻲاش ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ را از ﻛﺠﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدي؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮﻳﻨﺪه ﻳﺎﺑﻨﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻤﻲ ﻃﻮﻟﺶ داد‪ .‬ﭘﺮي ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل آﺳﻮده ﻣﻮﻫﺎم را‬
‫ﻧﻮازش ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺒﺮمﺗﺎن دﻛﺘﺮ؟« و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ روح از ﺗﻨﻢ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻪ ﮔﻞﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻲ!«‬
‫ﻣﺜﻞ ﺳﺮاب ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺗﻤﺎم روﻳﺎﻫﺎم ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ و دور‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪام از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد؟ ﻛﺘﺎﺑﻲ را ورق ﻣﻲزد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻣﻲآﻣﺪم ﭼﺎي ﺑﻨﻮﺷﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻮﺗﺶ‬
‫ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﻛﻤﻲ ﻻي ﻛﺘﺎبﻫﺎم ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ادا درﻣﻲآورد‪ ،‬ﻛﻤﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون‬
‫را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎن! ﻣﮕﺮ ﺑﻨّﺎﻳﻲ دارﻳﺪ؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻳﻚ ﻃﺒﻘﺔ دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺎزﻳﻢ؟«‬
‫ﺷﻴﻄﻨﺘﺶ ﮔﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﺟﺎﻣﻌﺔ دوﻃﺒﻘﺔ ﺗﻮﺣﻴﺪي؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬اﻧﻘﻼب دوﻃﺒﻘﺔ ﭼﺎﻗﻮﻛﺸﻲ!«‬
‫ﺷﺎدي در ﭼﻬﺮهاش ﺧﺸﻜﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ در ﻋﺴﻠﻲ‬
‫ﺑﻐﻞ دﺳﺘﻢ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪ‪ .‬روﺳﺮياش ﻟﻴﺰ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎش در ﺗﻸﻟﻮ آﻓﺘﺎب ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﺑﺮق ﻣﻲزد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﻴﻨﻲ ﭼﺎي وارد ﺷﺪ‪» :‬آره‪ ،‬ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ دﻟﺸﻮره دارم‪ .‬از ﺻﺒﺢ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲرود ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدد دﻟﻢ ﻫﺰار ﭘﺎره ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﭼﻲ دارد ﺳﺮ ﺟﻮانﻫﺎي اﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ‬
‫ﻣﻲآﻳﺪ؟ داﻧﺸﮕﺎهﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ و اﻳﻦﻫﺎ ﺗﻜﻠﻴﻒﺷﺎن را ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺮي ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻫﻢ داﻧﺸﺠﻮﻳﻴﺪ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎز ﺷﻮد ﻛﻨﻜﻮر ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل‪«...‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺠﻠﻪﻫﺎ را ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪﻣﺎن دﻳﺪﻳﺪ؟ دوﺗﺎ ﺟﻮان ﻣﺜﻞ دﺳﺘﺔ ﮔﻞ‬
 ‫‪ ♦ ١٣٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮﺑﺎزي‪ .‬ﻣﺎل آنﻫﺎﺳﺖ‪«...‬‬

‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﻛﻮﭼﺔ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻛﻴﻒ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﮔﻞﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻲ! ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت‪«.‬‬
‫»ﻗﺎﺑﻠﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ «.‬و آﻣﺪ روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ روﻳﺎ در ﺑﻴﺪاريام زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪاري از ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺮي ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ؛ از ﺑﻬﺎر ﺗﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ .‬و ﺗﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ؛ او ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪ و ﻣﻦ داﺷﺘﻢ از ﻛﺸﻮر ﻓﺮار ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎر ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﻛﺎﻏﺬ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺷﺪة ﻛﻮﭼﻜﻲ داد دﺳﺘﻢ‪ .‬در ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻛﻪ راﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﺴﺌﻠﺔ رﻳﺎﺿﻲ ﺣﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬زﻳﺮ ﻣﻴﺰ ﺑﺎزش ﻛﺮدم و ﺧﻮاﻧﺪم‪» :‬اﮔﺮ ﻳﻚ روز در‬
‫ﻛﻼس ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ "دوﺳﺘﺖ دارم" و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻓﻮﺗﺶ ﻛﻨﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺣﻮاسﺗﺎن ﭘﺮت ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬داري ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ و ﻋﺮق ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه ﻋﺮق‬
‫زﻳﺮ ﺑﺎزوﻫﺎم راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد و ﭘﻴﺮﻫﻨﻢ را ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺧﻴﺴﻢ را ﭘﻬﻦ ﻣﻲﻛﺮدم روي ﺑﻨﺪ‪ .‬روزﻫﺎي ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﻛﺎرم ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎم را ﺑﺮ ﺑﻨﺪ ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻢ‪ ،‬روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﺑﻜﺸﻢ و آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻫﻦﻫﺎم‬
‫ﺧﻴﺮه ﺷﻮم ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻫﻴﭻوﻗﺖ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺖ و ﭘﻴﺮﻫﻦﻫﺎ‬
‫ﻻي دود ﺳﻴﮕﺎر و ﮔﺮﻣﺎي ﺧﺎﻧﻪام آرام آرام ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ و ﺧﺎﻟﻲ از ﻣﻦ‪ .‬از‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲﺗﺮ‪ ،‬ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦﻫﺎي ﻓﺮو اﻓﺘﺎده‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﺮ ﻃﻨﺎب را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮة ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬و ﺳﺮ دﻳﮕﺮش را ﺑﻪ ﻟﻮﻻي‬
‫در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬دراز ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و روي آن ﻃﻨﺎب ﺳﺒﺰ ﻧﺎزك از ﻻﺑﻼي‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻦﻫﺎم ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ آﺟﺮي ﻗﺪﻳﻤﻲ ارﻣﻨﻲﺳﺎزي ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﺶ‬
‫وﺳﻂ ﺣﻴﺎط ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و دور ﺗﺎ دورش دﻳﻮار ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﻠﻨﺪي ﻧﮕﺎه آﺳﻤﺎن را ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ رﺧﺖﻫﺎ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﻣﻲزدم و دﻧﺒﺎل ﭘﺮي راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻮي‬
‫ﻻﺟﻮرد و ﭘﺎرﭼﺔ ﺧﻴﺲ ﺗﻤﺎم اﺗﺎﻗﻢ را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫ﺟﺰ اﻳﻦﻛﻪ رﺧﺖﻫﺎم را ﺑﺸﻮرم‪ ،‬ﭘﻬﻦ ﻛﻨﻢ روي ﺑﻨﺪ‪ ،‬دراز ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬و ﺳﺮﺧﻮش و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣٣‬‬

‫ﺑﻲﺧﻴﺎل از روي اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺑﺮوم روي آن ﭘﻴﺮﻫﻦ‪.‬‬

‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً‪«.‬‬
‫ﺑﻨﺪ رﺧﺖﻫﺎ ﺿﺮﺑﺪري از دﻳﻮار دور ﺣﻴﺎط ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪ .‬ﻛﺎرﺗﻦ‬
‫ﻛﺘﺎب را ﺑﻐﻞ زده ﺑﻮدم و از زﻳﺮ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ رﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﻜﺎي‬
‫ﻣﺮﻃﻮﺑﻲ ﻧﻮازش ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﻟﺒﺎس ﻣﻲﺷﻮرﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻫﻤﻪ رﺧﺖ دارﻳﺪ؟«‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺻﻮرﺗﻲ ﺧﻮدش را ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺲ زد‪» :‬ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل؟«‬
‫»اﻳﻦﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎس!«‬
‫ﻛﺎرﺗﻦ ﻛﺘﺎب را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲزد‪» :‬ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ ﻋﻼﻗﻪام ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ ﻫﻔﺘﻪاي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺪﺟﻮري زﻳﺮ ﻧﻈﺮم‪،‬‬
‫و ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻫﺮ آن ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﮔﻴﺮ ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﭘﺮ از‬
‫ﻛﺘﺎب اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪» .‬ﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺴﻮزاﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪«...‬‬
‫»ﺑﺴﻮزاﻧﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻛﺘﺎب را ﻣﻲﺳﻮزاﻧﻨﺪ؟«‬
‫»ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺷﺪهام‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‪«...‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﺮدهام؟«‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮﭼﻲ ﻛﺘﺎب دارﻳﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻴﺎرﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ‪ .‬زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ‬
‫آنﻫﻤﻪ ﺟﺎ دارد‪ «.‬ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻛﺴﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺷﻚ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻴﺪ!«‬
‫»ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ؟«‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﻛﺮدم و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زدم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫از آن ﭘﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ راﻣﻴﻦ را ﭘﻲ ﻛﺎري ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‬
‫و ﺑﺎ ﭘﺮي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﻮت ﺑﻠﺒﻠﻲ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻛﻮﭼﻪ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ورود ﻳﻚ ﻧﺦ ﺳﻴﮕﺎر در ﭘﺎﻛﺖ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﺎن دﻗﺎﻳﻖ اول آن را‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٣۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﭘﺮي ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻴﮕﺎرﺗﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻛﻪ!«‬

‫»ﻣﻲروم ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺮوﻳﺪ! راﻣﻴﻦ ﻣﻲرود‪«.‬‬
‫ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس ﺻﺪي ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ از ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦاش ﺑﻴﺮون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‬
‫و ﺟﻠﻮ راﻣﻴﻦ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ دﺳﺖﻫﺎﻣﺎن در ﻫﻢ‬
‫ﮔﺮه ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺎز ﺑﻮي ﺧﻮش ﻟﺐﻫﺎش را ﺑﻪ درون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫از آن ﭘﺲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺗﻴﻜﺶ را در ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ‬
‫ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي زﻧﮓ‪ ،‬آن را در ﻣﻲآورد‪ ،‬ﻣﻲزد‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ در آﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎش را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺸﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻣﺜﻞ اول‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﮔﺬاري ﻣﻦ ﺑﺮات ﻣﺎﺗﻴﻚ ﺑﺰﻧﻢ؟«‬
‫»ﺑﻠﺪﻳﺪ؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﻛﻢ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻛﻪ درس ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ و ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺌﻠﺔ‬
‫رﻳﺎﺿﻲ ﺣﻞ ﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬راﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻲروي ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﮕﻴﺮي؟«‬
‫و ﺑﺎز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮارش ﺑﺮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺻﺪي ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬راﻣﻴﻨﻜﻢ!‬
‫ﻧﺮوي دو ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎ را ﺑﻜﺎري اﻳﻦﺟﺎ!«‬
‫و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ او ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺤﻠﻪ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮي زاﻧﻮﻫﺎش را دو ﻃﺮف زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎﺗﻴﻜﺶ را درآورد‪ ،‬درش را ﺑﺎز‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬و داد ﺑﻪ دﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺟﻠﻮ آورد‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻴﻚ زدن‪ ،‬ﻧﺮﻣﺎي ﻟﺒﺶ زﻳﺮ دﺳﺘﻢ‬
‫ﺗﻮده ﺷﺪ‪ ،‬و ﻳﻜﺒﺎره رژ از ﻟﺒﺶ ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﺳﺘﻢ ﺧﻂ ﺧﻮرد‪«.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎﻛﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ دﺳﺖ؟«‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎز آن ﺑﻮي ﺧﻮش را ﺑﻪ درون ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﺑﺎز ﺗﺐ ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺑﺎز‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻣﺮﻃﻮب ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣۵‬‬

‫ﺷﺎﻧﺰده‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺮﻃﻮب ﺑـﻮد‪ ،‬اﺣﺴـﺎس ﻛـﺮدم از ﺷـﺐ ﻗﺒـﻞ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬
‫ﭼﻨــﺪاﻧﻲ ﻧﻜــﺮده اﺳــﺖ‪ .‬ﻧﮕــﺎه ﺧﺎﻛﺴــﺘﺮياش روي ﺻــﻮرﺗﻢ ﻣــﻲﭼﺮﺧﻴــﺪ‪ ،‬ﺑــﺎ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎي ﭘﻲدرﭘﻲ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﺷﺎره ﻛﺮدم‪» :‬ﻫﻨﻮز اﻳﻦﺟﺎﺳﺖ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬از ﺻﺒﺢ رﻓﺖ ﻃﺮف ﻣﻄﺒﺶ‪ ،‬ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدد‪«.‬‬
‫ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرم را روي ﭘﻴﺸﺨﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﺗﺮاس رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮف‬
‫ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﺳﺮﻣﺎي ﭼﻨﺪشآور از درﻳﺎﭼﻪ ﺑﻮي ﺣﻠﺰون ﻣﻲآورد‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد آدم‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ در آن ﺣﻮاﻟﻲ ﺑﭽﺮﺧﺪ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ از درد اﺳﺘﺨﻮان ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد دﻳﻮار‪ ،‬و ﻣﻦ ﺟﻮري ﺳﺪش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﻢﺗﺮ ﺳﺮدش ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻻﻏﺮ ﺷﺪهاﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدم‪.‬‬
‫»اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ از ﺷﺪت ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﺣﻠﻖآوﻳﺰ‬
‫ﻛﺮده‪ .‬آنوﻗﺖ ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ ادارة ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺗﻪ و ﺗﻮي ﻗﻀﻴﻪ را در ﺑﻴﺎورﻧﺪ؟‬
‫ﭼﺮا ﺑﻘﻴﻪ را ﻧﺒﺮدﻧﺪ؟«‬
 ‫‪ ♦ ١٣۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺮاش ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ زد ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ درﻳﺎﭼﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﻧﻘﺮهاي ﻣﻼﻳﻤﻲ ﭼﻮن ﻓﻠﺲ‬
‫ﻣﺎﻫﻲ ﭼﻬﺮهاش را اﺛﻴﺮي ﺟﻠﻮه ﻣﻲداد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ و ﻫﺮﭼﻪ‬
‫ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد دﻳﮕﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﺔ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﺮاي اﻳﻦ دوﺳﺖ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؟«‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮاي دوﺳﺘﻲ ﺑﺎ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲزدهام‪ ،‬و ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ دﻳﺪﻧﺶ ﺑﺮق ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪه؟ ﺑﻴﺨﻮد ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻳﻌﺘﺶ‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺗﺎ دم در رﻓﺘﻪام‪ ،‬و ﺑﻲدﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورودش ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎدهام؟‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ در ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻣﺎ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدم‪ «.‬و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهام ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪» :‬ﺷﺎم ﺧﻮردهاﻳﺪ؟«‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ‬
‫ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﺎم؟«‬
‫»ﭼﻪ ﻏﺬاﻳﻲ دوﺳﺖ دارﻳﺪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫»ﺑﺮوم ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻧﺎﻧﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺎورم؟«‬
‫ذﻫﻨﻢ ﺑﺪﺟﻮري ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﺎرﺟﻲام‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ دوﻳﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪» :‬ﺧﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﭼﻪ رﺑﻄﻲ دارد؟«‬
‫ﺳﻴﮕﺎرم را روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﺳﺮم را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫»ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺮده ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا آداب ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ رﻓﺘﻦ را رﻋﺎﻳﺖ‬
‫ﻧﻜﺮدهاﻳﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫»ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﺪام از ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﭼﻪ راﺑﻄﻪاي ﺑﺎ ﺗﻮ دارم؟«‬
‫دو ﭘﻚ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش زد‪» :‬از ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ...‬ﻧﺎ اوﻧﺪ؟!«‬
‫»ﺗﻮ ﭼﻲ ﮔﻔﺘﻲ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣٧‬‬

‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ وﻟﻲ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ ﻣﻨﺎﺳﺐ‬
‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ از ﭼﻪ ﺟﻬﺖ؟ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد و رﻓﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎ از درون ﻣﻲﻟﺮزاﻧﺪش‪ .‬ﻟﺐﻫﺎش ﺑﻲرﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪،‬‬
‫داري از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮزي!«‬
‫»ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﻴﭽﺎره!«‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺑﻪ او ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬زﻳﭗ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم و‬
‫دوﻟﺒﻪاش را ﻛﺸﻴﺪم دورش‪ .‬ﻓﻀﺎي ﻧﻴﻤﻪﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺑﻬﺶ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﻮم‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي ﺑﺪﻧﺶ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﺪﻧﻢ ﻃﻲ ﻣﻲﺷﺪ و ﺣﺎﻻ از ﺷﺪت‬
‫ﻫﻴﺠﺎن آﺷﻜﺎرا ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم اﻣﺎ ﺳﺮدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪.‬‬
‫»و اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ زن در زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدم‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را دور ﻛﻤﺮم اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم‪ ،‬دﻟﻢ‬
‫ﻫﺮي رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺳﺮم را ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬زﻧﻲ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﻫﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ «.‬و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ درﺧﺸﻴﺪ‪» :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻠﻮف ﻣﻲزﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻏﺮﺑﺖ ﻛﺴﻲ را ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪاش را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪام ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪاي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫»و‪ ...‬از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎي دوﺷﻨﺒﻪ در رﺳﺘﻮران ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﻨﻮازم‪ .‬آﺧﺮ‬
‫دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ دارﻳﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻌﻄﻴﻠﻢ‪«.‬‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ روزﻫﺎي دوﺷﻨﺒﻪ ﻣﻲآﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ؟ ﻋﺠﺐ! ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮدش‬
‫دارد راﺑﻄﻪﻫﺎ را ﻗﻴﭽﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬ﭘﻚ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرم زدم و آن را ﭘﺮت‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎش را ﻧﺎز ﻛﺮدم‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﻤﻲآﻣﺪي؟«‬
‫»دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ؟‪ ...‬ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪ «.‬و اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮرم ﺗﺎ دﻳﺮوﻗﺖ‬
‫ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٣٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»اﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﭼﻲ؟«‬

‫در ﺳﻜﻮت ﻣﺤﺾ ﺟﺰ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎي داغ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ در ﺗﻨﻢ راه ﻣﻲرﻓﺖ و دﻳﮕﺮ ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮف ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و وﻗﺘﻲ داﻧﻪ داﻧﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ ﻻﺑﺪ آب ﻣﻲﺷﺪ و در‬
‫ﺣﺮارت ﺧﺎك ﺑﺨﺎر ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ ﻛﻪ آب ﺷﻮد راه ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺗﺮس و‬
‫واﻫﻤﻪ از ﻧﻘﻄﻪاي ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﺳﺮ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬و از ﻣﺮزﻫﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻮدش را‬
‫رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻮي آﻏﻮش ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟«‬
‫»ﭼﺮا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ؟« و دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎم‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﻪ دودو اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪاي‬
‫ﻃﻮﻻﻧﻲ دﻫﻨﻢ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪ از ﮔﻮشﻫﺎم ﺑﻴﺮون زد‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ آنﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺎﻟﻪاي ﻛﺮد و‬
‫زاﻧﻮﻫﺎش ﺧﻤﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺑﺎﻏﭽﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﻤﺠﻤﻪام در ﺧﻨﻜﺎي‬
‫ﺑﺮف ﺑﺨﺎر ﻣﻲﻛﺮد و داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮف را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﭘﻴﭽﺎن و رﻗﺼﺎن ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﻢ‬
‫ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺨﺎر دﻫﻨﺶ را ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺑﻮي آداﻣﺲ ﺑﻪ درون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﺣﺎل ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻴﻒآوري او را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻏﺮﻳﺒﻲ زﻳﺒﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺎﻟﻲ در ﻃﺮف ﭼﭗ‬
‫ﺻﻮرت‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از آنﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺟﺎﻳﻲ در‬
‫ﺳﻤﺖ راﺳﺘﻢ زﻳﺮ ﻃﺎﻗﻲ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺣﺎﻻت ﻣﺮا زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﻬﺴﺘﺎن و ﺑﺮام ﻳﻚ ﺑﻮﻛﺲ ﺳﻴﮕﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺎر‬
‫ﻛﺮدم ﭘﻮﻟﺶ را ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ دﻓﻌﺔ ﺑﻌﺪ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻣﻲرود ﻣﺮا ﻫﻢ‬
‫ﺑﺒﺮد اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ دﺳﺖ ﻧﺪاد ﻛﻪ ﺑﺮود ﻟﻬﺴﺘﺎن‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ .‬ﺑﺎز ﻳﺎد‬
‫ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮرﻣﻮرم ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎي ﻛﺮﺧﺖﻛﻨﻨﺪة ﺗﺨﺘﺔ ﭘﺸﺘﻢ دوﺑﺎره‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻟﺮزﻳﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دارﻳﺪ ﻳﺦ ﻣﻲزﻧﻴﺪ؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٣٩‬‬

‫»ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮ‪ «.‬و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺮف ﺑﻮد‪ .‬در ﻻﺑﻼي درﺧﺖﻫﺎ و آن ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪي ﺑﺮف‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻻﻳﻪ ﻻﻳﻪ روي ﻫﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و درﻳﺎﭼﻪ در ﻣﻪ ﺗﻴﺮهاي ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎي ﺳﻘﻔﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎز آن‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﺨﻔﻲ و آن ﺗﺮس ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺣﺎﻃﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ اﻃﺮاف را ﭘﺎﻳﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻛﻤﻲ اﺧﻢ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ‪ .‬دورم ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﺧُﺐ ﺑﺮوﻳﺪ‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎﺗﺎن ﻋﻮض ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻟﺤﻨﺶ رﺳﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻛﻤﻲ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺟﻠﻮ در ﺣﻤﺎم اﻳﺴﺘﺎدم و ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را درآوردم و ﭘﺮت ﻛﺮدم‪ .‬ﺷﻠﻮارم را درآوردم‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﮔﻤﻪﻫﺎي ﭘﻴﺮﻫﻨﻢ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ .‬از ﻻي در ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺻﺪا ﻛﺮدم‬
‫و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎم ﭼﻨﮓ ﺷﺪه و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ دﮔﻤﻪﻫﺎم را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻨﺪي‬
‫ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ ﺟﻠﻮ اﺗﺎق‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را آورد ﺗﻮ‪» :‬اﺟﺎزه دارم؟«‬
‫و آﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻛﻪ دﮔﻤﻪﻫﺎم را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ دور‬
‫اﺗﺎق اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪ؛ دﻗﻴﻖ و آرام‪ .‬دﮔﻤﻪﻫﺎي ﺳﺮآﺳﺘﻴﻨﻢ‬
‫را ﺑﺎز ﻛﺮد؛ ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش ﭘﻴﺮﻫﻨﻢ را درآورد و ﭘﺮت ﻛﺮد ﺗﻮي ﺣﻤﺎم‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻠﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻗﺎب ﺧﺎﺗﻢ ﺑﺎ ﻋﻜﺴﻲ از ﻛﻮه دﻣﺎوﻧﺪ و آن ﻻﻟﻪﻫﺎي ﺳﺮخ روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﻛﺎرم ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﻮه دﻣﺎوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ۵۶٧٨ .‬ﻣﺘﺮ‪«.‬‬
‫ﻗﺎب را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ دادم‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺮاي ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮأﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا؟«‬
‫»اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ‪«...‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري‪«.‬‬
‫ﺑﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺗﺸﻜﺮ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺧﻨﺪه در ﮔﻠﻮش ﺷﻜﺴﺖ‪» :‬ﻣﺮﺳﻲ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﻢ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪاي ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»از اﻳﻦﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ از ﺷﻤﺎ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪«.‬‬
‫در آن ﻟﺤﻈﻪ از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﻴﺪم آﻳﺎ دوﺳﺘﺶ دارم؟ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﭘﺮ از اﻣﻨﻴﺖ‬
 ‫‪ ♦ ١۴٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎم ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻀﺎ در ﺳﻜﻮت رﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻛﻠﻤﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻴﺪا‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دﺳﺖﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎﺗﺎن‬
‫ﻛﺮم ﻧﻤﻲﻣﺎﻟﻴﺪ؟ ﭘﻮﺳﺖﺗﺎن ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫»از ﭼﺮﺑﻲ ﺑﺪم ﻣﻲآﻳﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﺮم ﻏﻴﺮ ﭼﺮب ﺑﻤﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﮕﻴﺮم؟« و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﻓﺮدا ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ اﻧﮕﺸﺘﺶ را روي ﻛﻮه دﻣﺎوﻧﺪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ روز ﺗﻮي اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮف آﺗﺶ درﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻳﻚﺑﺎر ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎش ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎي داﻧﺸﻜﺪه رﻓﺘﻪام‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫روزي اوﺿﺎع ﻋﻮض ﺷﻮد و ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﻣﻲآﻳﻲ؟«‬
‫»ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺗﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻣﻲآﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۴١‬‬

‫ﻫﻔﺪه‬
‫ﺗﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺣﺎل ﺣﺮف زدن داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺻﺮف ﭼﻴﺰي اﺿﺎﻓﻲ ﻛﻨـﻴﻢ‪ .‬ﺑـﺎ ﺗـﻪﻣﺎﻧـﺪة ﻧﻴـﺮو ﻓﻘـﻂ ﻣـﻲرﻓﺘـﻴﻢ و‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺎك و ﺑﻴﺎﺑﺎن و ﻣﺮگ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺻﺪاي ﺳﮓﻫﺎ ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﺣﺮف زده ﺑﻮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻤﺎم روز را ﺗﺸﻨﻪ و‬
‫ﮔﺸﻨﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻮﺳﺎ زاﺑﻠﻲ زﻳﺮ ﺗﻴﻎ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﺎد داده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از ﺑﺮﺟﻚ وﻳﺮاﻧﻪ دور ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬آن ﺟﻠﻮﺗﺮ در ﺳﻴﻨﻪﻛﺶ‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺳﺒﺪ از دل زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ دوﻣﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺧﻮد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺳﺒﺪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻻﺑﺪ ﺑﺎد آورده‪ ،‬ﻳﺎ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﺴﻲ اﻓﺘﺎده‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺒﺪ؟«‬
‫وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻗﺪمﻫﺎﻣﺎن ﻛﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ دوﻣﺎن ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﮔﻔﺘﻴﻢ واي!‬
‫ﺟﺴﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ دﻧﺪهﻫﺎش از ﺧﺎك ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺎﻫﺎ و ﺟﻤﺠﻤﻪ‬
‫در ﺧﺎك ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و دﻧﺪهﻫﺎ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺳﻜﻠﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺴﺪي‬
‫ﭼﻨﺪروزه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻜﻪﻫﺎي ﮔﻮﺷﺖ رﻳﺨﺘﻪ در ﺟﺪارهﻫﺎش دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
 ‫‪ ♦ ١۴٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﻤﻲ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮﻛﻴﺪه و ﺳﻮﺧﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﺷﺎد ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﺎزوﻫﺎم را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﻫﻖﻫﻘﺶ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺮﺟﻚ را‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬آﻓﺘﺎب ﺳﺮخ ﻏﺮوب ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺗﻪ ﺟﺎده ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﻛﻮر ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻛﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺗﻪ ﺳﺮاب را ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻠﻌﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺎد ﭘﺸﺖ ﺑﻪ آن ﺟﺴﺪ‪ ،‬ﺟﻮري روي ﺧﺎك ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل ﻗﺮص ﺧﻮاﺑﺶ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﭼﻴﺰي‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎرش‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ ﭘﺎﺷﻮ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻨﺠﺎ دور ﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﺗﺎ ﻛﺠﺎ؟« و ﺟﻮري ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر آدم ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ ﻣﺮدي ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ را‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮهاش ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﻫﻴﭻوﻗﺖ از ﻳﺎدم ﻧﻤﻲرود‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ از‬
‫ﻛﺪام ﺳﻮ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ‪ .‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻛﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﺟﺎدة ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎﻳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺳﻤﺶ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺻﺪاي ﺳﮓﻫﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدي‬
‫ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ آدﻣﻲ‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﻮاري ﻫﻴﭻ‪ .‬وﻟﻲ ﺻﺪاي ﺳﮓﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫از روز ﭘﻴﺶ ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺬاﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻪ آﺑﻲ‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ را ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ آنﺟﺎ زﻣﻴﻨﮕﻴﺮ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬
‫اﺳﻜﻠﺖﻫﺎي اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻗﺒﻞ ﺗﺎرﻳﺦ درﻣﻲآﻳﻴﻢ؛ ﺳﺒﺪي ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻲ ﺑﺮ دﻳﻮارهاش راه‬
‫ﻣﻲرود و ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻳﺎ آدﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺳﭙﺮ ﻛﺮده ﺗﺎ از ﺧﺎك ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺶﺧﺶ ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎﻣﺎن اﺛﺒﺎت ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪهاﻳﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم راه ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم از ﻣﺮگ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﻳﺨﺘﻪام ﻛﻪ اﻳﻦﺟﻮر ﭘﻮﺳﺖﻛﻠﻔﺖ ﺷﺪهام؟‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ او‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮاي او‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎ رﻓﻴﻘﻢ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ آن روز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻗﺎﻃﻲ ﻣﺮدم ﺧﻮدم را ﮔﻢ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ رﻳﺶ ﺗﻮﭘﻲ‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫ﻋﻴﻨﻚ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﻋﺠﻖو‪‬ﺟﻖ ﺑﻌﺪ از آنﻫﻤﻪ آوارﮔﻲ و از ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﺷﻬﺮي‬
‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ‪ ،‬درﺑﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻴﺪان ﺷﺎه‪ ،‬ﺑﺴﺘﻨﻲ اﻛﺒﺮ ﻣﺸﺪي‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۴٣‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﺗﻮي راه روي ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬي ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﺑﺮاي ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ‬
‫ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ روزي اﻓﺘﺎدهام؛ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎل و روزم‪ ،‬و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﻓﺮار‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ دو ﺳﻪ ﺧﻂ ﻣﺜﻼً ﺑﺎﻫﺎش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫در راه ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺸﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬ذﻫﻨﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد و ﻫﻴﭻرﻗﻢ ﭼﻔﺖ و ﺑﺴﺖ‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮري ﺳﺮﺑﺴﺘﻪ از ﭘﺪرش ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭘﻴﻐﺎم ﻣﺮا‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم ﺗﺮﻣﻴﻨﺎل ﻣﻲزﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺎك ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻛﻪ از آب‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزﻧﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ وارد اﻛﺒﺮ ﻣﺸﺪي ﺷﺪم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪم ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﭘﺸﺖ دﺧﻞ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ .‬ﻣﻴﺮزا!؟ ﻛﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ؟ ﭼﺮا ﺧﺒﺮ ﻧﺪاده؟‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ‬
‫ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺪمﻫﺎم ﺳﺴﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻛﻲ آﻣﺪه؟ ﭼﺮا ﺑﻲ ﺧﺒﺮ؟ ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺰده‪ .‬ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟!‬
‫ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم ﭼﺮا ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻴﻨﺪازد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ؟‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎدم ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد؛ از ﭘﺎﻫﺎم ﺷﺮوع ﻛﺮد آﻣﺪ‬
‫ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ »ﻣﻴﺮزا!« ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﺑﻪ ﭼﻪ روزي اﻓﺘﺎدهاي؟‬
‫روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮﺧﺪار ﺑﻮد‪ ،‬و از ﻛﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زل زدم ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎش‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎش ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم راه ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم از ﻣﺮگ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﻳﺨﺘﻪام ﻛﻪ اﻳﻦﺟﻮر‬
‫ﭘﻮﺳﺖﻛﻠﻔﺖ ﺷﺪهام؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺮﺷﺎد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮاي او‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاي آدﻣﻲ ﻛﻪ از ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا‬
‫ﻋﺼﺎﻛﺶ ﻳﻚ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺷﺪه ﺑﻮدم؟‬
‫ﭼﺮا ﺟﺰ رﻓﺘﻦ و از ﻣﺮزﮔﺬﺷﺘﻦ ﻫﺪف دﻳﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ؟‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ از ﻣﺮز ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آﻳﻨﺪهات را از دﺳﺖ‬
 ‫‪ ♦ ١۴۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲدﻫﻲ‪ ،‬آﻳﻨﺪهاي ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻳﻨﺪهاي ﻛﻪ ﻫﻨﻮز وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬و‬

‫ﻣﺎدرت ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻣﻲﺷﻮي‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰم را از دﺳﺖ‬
‫دادهام‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮام ﻣﺎﻧﺪه‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ زود رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ ﻗﺮار‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺎﻻ روي‬
‫ﭘﺎﻫﺎش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺎد ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺘﺎب ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ زﻳﺎد ﺧﻮاﻧﺪهاي؟«‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ ،‬ﻛﺘﺎب ﻋﺮﻓﺎﻧﻲ زﻳﺎد ﺧﻮاﻧﺪهام‪«.‬‬
‫و ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺜﻞ روح ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﻲدوﻳﺪم ﻛﻪ از ﺻﺪاي ﺳﮓﻫﺎ‬
‫ﺧﻮدم را ﺧﻼص ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺮز ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﻴﺮك ﭼﻮﺑﻲ و ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺣﻠﺒﻲ ﺟﻠﻮ رويﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوي‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ و او را ﻛﺸﻴﺪم ﺗﺎ از ﻣﺮز ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪.‬‬
‫در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ رو ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻏﺮوب ﻛﺸﻮرم را ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﻮن در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ازش ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﺎﻣﺎن‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۴۵‬‬

‫ﻫﺠﺪه‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرت ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ ...‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺗﻮ را دارم‪ «.‬و‬
‫ﺳﺠﺎف ﻳﻚ ﺷﻠﻮار را ﮔﺬاﺷﺖ زﻳﺮ ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ و ﭘﺎ زد ﺗﺎ ﺣﺮفﻫﺎش ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻦ دوﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬آرزو داﺷﺖ ﻫﻤﺔ ﺟﺎدهﻫﺎي اﻳﺮان آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻳﻚ‬
‫ﺟﺎده را ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪«...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﭼﺮﺧﺶ ﻧﺦ ﭘﺎره‬
‫ﻛﺮده و او ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺳﻮزن ﻛﻠﻨﺠﺎر ﻣﻲرود‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﺦ ﻛﻨﻢ ﺑﺮات؟«‬
‫»آره ﻣﺎدر ﺧﻴﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪ «...‬و ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫»از ﺻﺒﺢ دارم ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰش ﺧﻢ ﺷﺪم دﺳﺘﺶ را ﺑﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم‪» :‬اﮔﺮ اﺻﺮار‬
‫دارم ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ درس ﺑﺨﻮاﻧﻲ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺜﻞ‬
‫ﭘﺪرت ﺣﺮام ﺷﻮي‪«.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻲ ﺳﻮزﻧﺶ را ﻧﺦ ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﻛﻤﻲ ﻃﻮﻟﺶ دادم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻴﺮزا‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﭘﺴﺮ ﻳﻜﻲ ﻳﻚ داﻧﺔ اﻛﺒﺮ ﻣﺸﺪي! ﺧﺎﻧﻮادة آﻧﻬﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﺎ ﻛﺠﺎ؟«‬
 ‫‪ ♦ ١۴۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»اردو رﻓﺘﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮدن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺔ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪«.‬‬

‫و ﺑﺎز ﺻﺪاي ﭼﺮخ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫»اﻳﻦ اردو اﺻﻼً ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫»راﻣﺴﺮ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ ﭼﻲ ﻣﻲروﻧﺪ؟«‬
‫»اﺗﻮﺑﻮس ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫»اﺗﻮﺑﻮس؟! ﺗﻮي اﻳﻦ ﻫﻮا و اﻳﻦ راه دور؟‪ ...‬اﮔﺮ ﻧﺮوي ﭼﻄﻮر ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﻧﺮو‪ «.‬و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه‪«.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﻮد ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲروم‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺻﺪاي‬
‫ﭼﺮخ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ از ﺗﺮس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻧﺒﺎﺷﻲ ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺪ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﻮد ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ «.‬و ﺑﺎز‬
‫ﭘﺎ زد‪» :‬در و دﻳﻮار ﺷﺎﺧﻢ ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬روزم ﻫﺰار ﺳﺎل ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻛﺴﻲ‬
‫را ﻧﺪارم‪ «.‬و ﺷﻠﻮار در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎم رﻓﺖ و ﭼﺮخ ﺷﺪ و ﻣﻦ آن را ﺗﻨﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﭽﺮخ!«‬
‫ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬و در آﻳﻨﺔ ﻗﺪي ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺷﻠﻮار ﭘﺪرم ﺣﺎﻻ اﻧﺪازهام‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﻗﺪش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻜﺮم را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮ‬
‫ﭘﺎﻫﺎم زاﻧﻮ زد‪ ،‬ﻟﺐ ﭘﺎﭼﻪ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﻮزن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬زﻳﺎد ﻛﻮﺗﺎه‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬داري ﻗﺪ ﻣﻲﻛﺸﻲ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﺧﻮب اﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ آره‪ ،‬و در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻧﻘﺮهاياش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻛﺘﻔﺶ ﻛﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻗﻮز در آورده ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺠﺐ! آدم ﭼﻪ زود از ﻗﻮاره ﻣﻲاﻓﺘﺪ! و آن ﭘﻴﺮﻫﻦ‬
‫ﺗﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﮔﻞﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ رﻳﺰ داﺷﺖ‪ ،‬ﻻﻏﺮﺗﺮ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﻣﻲداد‬
‫واي ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ!‬
‫ﺳﺮم را ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ در آن وﻳﺘﺮﻳﻦ از ﻣﺎﻣﺎن‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۴٧‬‬

‫ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮوﺷﮕﺎهﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺳﺮم را ﮔﺮم ﻣﻲﻛﺮد و ذﻫﻨﻢ‬
‫را ﺑﻪ ﺑﺎزي ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻳﺮ رﻳﺴﻪﻫﺎي ﭼﺮاﻏﺎﻧﻲ ﺧﺼﻮﺻﺎً ﭼﺮاﻏﺎﻧﻲ‬
‫واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ و ﺳﺎل ﻧﻮ در ﮔﺬرﮔﺎه وﻳﻠﻤﺮﺳﺪورف راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮ‬
‫ﺳﺮم آوار ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم ﭘﺪرم ﭘﺸﺖ رﺷﺘﻪﻫﺎي ﻧﻮر ﮔﻮﺷﻪاي ﻣﻲاﻳﺴﺘﺪ‬
‫و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﺑﻪ راه رﻓﺘﻨﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲام ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﻐﺎزهﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭽﭙﻢ ﺗﻮي ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ و ﭼﻴﺰي ﺑﺨﺮم‪ ،‬ﻛﻴﺴﻪام را ﭘﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﻮار‬
‫ﻗﻄﺎر ﺷﻬﺮي ﺑﺸﻮم و ﺑﻪﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬‬
‫و ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﻧﻮر ﺗﻨﺪ ﻻﻣﭗﻫﺎي ﺳﻘﻔﻲ ﻫﺘﻞ و ﺻﺪاي ﻫﻮرﻫﻮر ﻳﺨﭽﺎلﻫﺎ‬
‫اذﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﺻﺪاي ﻳﻜﻲ ﻗﻄﻊ ﻣﻲﺷﺪ آن دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺗﺮﺗﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﺔ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻛُﻨﺪ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬و ﮔﺎه اﺻﻼً ﻧﻤﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎش ﻫﻤﺎن روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎر ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ آن ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ ﭼﺮا آﻣﺪﻳﺪ ﺗﻮي اﻳﻦ ﻫﺘﻞ؟«‬
‫ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖ ﺑﻤﺎﻧﻲ؟«‬
‫»وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﺮق دارد‪ ...‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫آﻳﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم؟‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻛﻪ آن ﻓﻀﺎي ﺑﺎﺳﻤﻪاي را ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ؟ درﺧﺸﺶ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ‪،‬‬
‫ﮔﻠﺪانﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص آن ﮔﻞﻫﺎي ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﭼﻨﺎن ﺷﺎﺧﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﭘﻨﺎه‬
‫ﺑﺒﺮم اﻟﻜﻲ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﻨﻢ‪ ،‬آﺑﺠﻮﻳﻲ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻛﺘﺎﺑﻲ دﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﺜﻞ دﻳﻮاﻧﻪﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪...‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻐﻞﻫﺎ ﺑﻮ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪا دارﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻫﻨﮓ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫دور و ﺑﺮت را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را رﻫﺒﺮ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻲداﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬رﻫﺒﺮي ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺑﺮي ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮق دارد‬
‫ﻋﺒﺎس!«‬
‫اﻳﻦﺟﺎ اﮔﺮ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮد ﭼﺮا ﺧﻮدش را ﻛﺸﺖ؟ و اﮔﺮ ﻣﻦ‬
‫آدم ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮔﻴﺞ ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺗﻜﻠﻴﻔﻢ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰ روﺷﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۴٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﭼﻲ ﻣﻲﺷﺪ رﻳﺶ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺷﺪم زاﺑﻠﻲ‪ ،‬از ﻣﺮز ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻢ‬
‫ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻮﺳﺎ ﻣﻮﺳﺎ ﻣﻮﺳﺎ‪ .‬ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺳﺮي ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ؛ ﻫﻲ‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ ﭘﺴﺮ! ﻳﻚ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺑﻴﺦ ﮔﻮش ﺳﻴﮕﺎرم‪ .‬ﺳﻴﮕﺎرم ﭘﺮت ﻣﻲﺷﺪ‬
‫آنﻃﺮف‪ .‬ﻧﻜﺶ! ﺧﺐ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎت ﻛﻮ ﻣﻴﺮزا؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﺮوﻳﻢ راه آﻫﻦ؟ ﭼﻪ ﺟﻮري در ﺟﺎﻟﻴﺰﻫﺎي‬
‫ﺧﻴﺎر و ﮔﻮﺟﻪ ﺑﺪوﻳﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ؟ ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖآﺑﺎد ﺑﺰﻧﻴﻢ ﭘﺮﺳﺎن‬
‫ﭘﺮﺳﺎن ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺒﺮ ﭘﺮي را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﻮري ازش دل ﺑﻜﻨﻢ؟ ﭼﻪ ﺟﻮري از‬
‫دﻟﺶ درﺑﻴﺎورم؟ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺟﻮري ازش دل ﺑﻜﻨﻢ ﻣﻴﺮزا؟ آﺧﺮ آدم ﺗﺎ ﻣﺮدهاش‬
‫را ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﺎك ﻧﺴﭙﺎرد ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﮔﺶ را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ از ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺟﻮرواﺟﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﻫﻮر ﻫﻮر ﻳﺨﭽﺎل ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم‪ .‬ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎدم‪ ،‬و ﺑﻮي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﻪ درون ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫آخ! ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻋﺸﻖ؟ دﻳﻮاﻧﻪام ﻣﻦ!‬
‫ﻟﺐ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را روﺷﻦ ﻛﺮدم و از اﻳﻦ ﻛﺎﻧﺎل رﻓﺘﻢ ﺑﻪ آن‬
‫ﻛﺎﻧﺎل‪ .‬ﻣﺰﺧﺮف‪ ،‬ﻣﺰﺧﺮف‪ ،‬ﻣﺰﺧﺮف! ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻧﺎﻟﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا از ﻳﺎد ﻛﺮﻳﺸﻦ‬
‫ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺎﻧﺎﻟﻲ ﻣﺮا ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫آﺑﺠﻮﻳﻲ از ﻳﺨﭽﺎل درآوردم و ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺻﺪاي ﮔﺮوﻣﺐ ﮔﺮوﻣﺐ ﭘﺎﻳﻲ‬
‫اﺗﺎق را ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺮس ﻗﻄﺒﻲ داﺷﺖ ﺳﺮﭘﺎ از آن اﻃﺮاف‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن را ﺑﺴﺘﻢ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﺳﻔﻴﺪي ﻳﺦزده ﺳ‪‬ﺮ ﺧﻮرد و رﺳﻴﺪ ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎي ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎﭼﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻋﻈﻴﻢاﻟﺠﺜﻪ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎش ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد اﻣﺎ اﺛﺮي از‬
‫ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ آن اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺻﺪاي ﭘﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬وﻫﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺗﻨﺪ ﺑﻴﺮون زدم‪ ،‬و در راﻫﺮو ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ ﻣﺮدي ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آخ!«‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ را ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫»ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ‪«.‬‬
‫ﻻلﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺑﻪ دﻳﻮار ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ را ﻓﻘﻂ در ﻓﻴﻠﻢﻫﺎي ﭼﺎرﻟﻲ ﭼﺎﭘﻠﻴﻦ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۴٩‬‬

‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و ﺟﻠﻮ ﭘﻴﺸﺨﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ زﻧﮓ روي ﭘﻴﺸﺨﺎن را زد‬
‫ﺣﻮاﺳﻢ آﻣﺪ ﺳﺮ ﺟﺎش‪ .‬آﻫﺎن! ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﻫﺘﻞ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ در آن ﺑﺮف و‬
‫ﻳﺨﺒﻨﺪان ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺮا از ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﻪ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﺎن‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻛﻤﻚﺗﺎن ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﻣﺮد ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ اﻳﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ ﺷﺪ‪» :‬اوه ﺑﻠﻪ! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﻃﺮف‪ «.‬و او را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺎر راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ‬
‫راه اﻓﺘﺎد و آرﻧﺠﺶ را ﺑﻪ ﺑﺎر ﺗﻜﻴﻪ داد و ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﻲ ﺗﻮي‬
‫ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻓﺮاواﻧﻲ اﺣﺘﻴﺎج دارم‪«.‬‬
‫»ﻻﺑﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺗﺎن ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ!«‬
‫»ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﻚ ﺑﻄﺮي ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﻣﻲرود‪ .‬وﻟﻲ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﻚ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺰﺧﺮف ﺳﺮﻫﻢ ﻛﻨﺪ و ذره ذره ﺟﺎﻧﻢ را‬
‫ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻳﻨﻪ ﺗﻮﺧﺘﺮ ﻣﮓ ﻣﻴﺶ ﻧﻴﺸﺖ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﺷﺎن‬
‫دوﺳﺖﺷﺎن ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪» :‬دﺧﺘﺮم دوﺳﺘﻢ ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﻪ ﻫﻢ رﻓﺖ و ﻏﻤﺰده ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﻢ از ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺮوﻧﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﮔﻤﺸﻮ! ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؟«‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎر‬
‫دارم‪ .‬وﻟﻲ ﻓﺎﻳﺪهاي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﻜﺮﻳﺰ ﺣﺮف ﻣﻲزد و ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﺟﻤﻠﺔ‬
‫اول ﻛﻪ دﺧﺘﺮش دوﺳﺘﺶ ﻧﺪارد‪ .‬از ﺑﺎر ﺳﻮم ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭼﻮب ﺧﻂ زدن‬
‫روي ﻛﺎﻏﺬي ﻛﻪ ﺟﻠﻮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ ﺳﻪ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻳﻚ ﻳﺎ دو‬
‫ﺑﻄﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮود و ﺑﻲ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﻚ ﺑﻪ ﭘﻴﻚ ﺳﻔﺎرش‬
‫داد و ﻣﻦ رﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ و او ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪاي ﻳﻚ ﺑﺎر‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻳﻨﻪ ﺗﻮﺧﺘﺮ ﻣﮓ ﻣﻴﺶ ﻧﻴﺸﺖ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۵٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﺪام ﻛﺎرش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮي را ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﺶ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﻠﻴﺲ‪ ،‬ﻳﺎ‪...‬؟‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدﻛﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدش ﺗﺠﺎوز ﻛﺮده‪،‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫»راﺳﺘﻲ؟«‬
‫»وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻤﺶ ﺣﺎل ﺗﻬﻮع ﻣﻲﮔﻴﺮم‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎز ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪» :‬دﺧﺘﺮم دوﺳﺘﻢ ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ‪ ،‬و ﺳﻲ و ﻫﺸﺘﻤﻴﻦ ﭼﻮب ﺧﻄﻢ را زدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻴﺪ؟«‬
‫»داﺷﺘﻢ ﺣﺴﺎب و ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺮدم‪«.‬‬
‫ﻫﻴﻜﻞ ﮔﻨﺪهاش را ﺣﺮﻛﺖ داد‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻓﻴﻞ آﺑﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻴﺸﺨﺎن ﺧﻴﺰ‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﻛﺎﻏﺬم را از زﻳﺮ دﺳﺘﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪،‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﭼﻮب ﺧﻂﻫﺎ را ﺷﻤﺮد‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﭘﻴﻚ‪ ،‬اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪهام؟«‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم ﻛﻪ آن آدم ﻣﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻗﻴﻖ ﺿﺮﺑﺪرﻫﺎي ﻣﺮا‬
‫ﺑﺸﻤﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻛﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻤﺎ‪...‬؟«‬
‫»ﭼﺮا‪ ،‬ﭼﺮا‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﺑﺎر ﻋﻼﻣﺖ زدهاﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺻﻼً درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺮ ﻫﺮ ﺑﻄﺮي ﭼﻨﺪ ﭘﻴﻚ‪«...‬‬
‫»ﺻﻮرتﺣﺴﺎب ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟ ﻫﻤﻜﺎر ﻣﻦ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ‬
‫ﺑﺎوﺋﺮ ﭘﺮﻳﺸﺐ ﺧﻮدش را دار زد‪ .‬ﻻﺑﺪ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ از‪ «...‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺻﻮرتﺣﺴﺎب را ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﭘﻴﻚ‪.‬‬
‫»وﻟﻲ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﭘﻴﻚ؟« و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪاﻳﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮﺗﺎن دوﺳﺖﺗﺎن ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺠﺎوز‬
‫ﻛﺮدهاﻳﺪ آﻗﺎي ﻣﺤﺘﺮم!«‬
‫ﻛﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎي ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮش ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد‪ ،‬و ﺟﺪارهﻫﺎي ﺷﻜﻤﺶ‬
‫ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم دارد ﺑﺎﻻ ﻣﻲآورد‪ .‬اﻣﺎ زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵١‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻮﻳﺪه ﺟﻮﻳﺪه ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎﻳﻨﻪ ﺗﻮﺧﺘﺮ ﻣﮓ ﻣﻴﺶ ﻧﻴﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﺪ ﺳﻲ و ﻧﻪ ﺑﺎر‪ ،‬اوﻛﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ؟«‬
‫ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﻄﺮ از ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﺒﺮم ﺗﻮي اﺗﺎﻗﻢ‪«.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﻪ اﺗﺎقﺗﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻲآورم‪«.‬‬
‫»ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﺎش!«‬
‫ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﻧﻜﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﻤﻚﺗﺎن ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻣﺮا ﺗﻮي ﻫﻮا ﭘﺲ زد‪» :‬ﺧﻮدم ﻣﻲروم‪«.‬‬
‫ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺟﻠﻮ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻧﻌﺮهاي ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎش‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و آﻧﺠﺎ ﺑﺎﻻ آورد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻞ آب ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺑﻪ ﮔﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻛﻠﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬زود ﺧﻮدم را رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻬﺶ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش را را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻠﺶ دادم ﺑﻪ آﻧﻄﺮف‪ .‬ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داد و ﭘﻬﻦ‬
‫ﺷﺪ روي زﻣﻴﻦ ﺧﻴﺲ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﻟﻪاي ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم و ﺗﻜﻠﻴﻔﻢ را ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ آزاري ﺑﻪ او‬
‫رﺳﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم او را ﻛﺸﺘﻪام‪ .‬ازش ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﻲ اﺣﺴﺎس‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدهام‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﺗﺠﺎوز‬
‫ﻛﺮده‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﺘﻞ را ﺑﻪ ﮔﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ!‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻫﻠﺶ داده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ و ﻋﻖ‬
‫ﻣﻲزدم‪ .‬ﻛﺠﺎﻳﻴﺪ آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ؟ اﮔﺮ ﻟﺶ ﻳﻚ آدم ﮔﺎﻣﺒﻮ را ﺗﻮي اﺳﺘﻔﺮاغ‬
‫ﺧﻮدش ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ و ﻣﻲدﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﻨﺎزة ﻛﺴﻲ دارد ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﺗﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﻨﺪد ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ؟ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺻﺪاش ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ و‬
‫ﺧﻴﺎل ﺷﻤﺎ را راﺣﺖ ﻛﻨﺪ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ از ﺑﻮي اﻟﻜﻞ و ﻣﺮدار زﺟﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم دﻳﺪم از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻧﺎﺟﻮري ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻓﻴﻞ آﺑﻲ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬از ﻫﺸﺖ ﭘﻠﺔ ﻣﺪور‬
‫ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ ،‬و در راﻫﺮو دراز روﺑﺮو ﻟﻤﺒﺮ ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ دﻳﻮارﻫﺎي دو ﻃﺮف‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻳﻜﻲ از ﻟﻤﺒﺮﻫﺎش ﺑﺎ ﺳﺮ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪.‬‬
‫آنﻗﺪر ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻠﻴﺪ را ﺑﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻴﻨﺪازد و داﺧﻞ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬آنوﻗﺖ ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‬
 ‫‪ ♦ ١۵٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪاي ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﺟﻴﺐﻫﺎش ﺑﺎ‬
‫دو اﻧﮕﺸﺖ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﻳﻚ ﺳﻜﺔ دو ﻣﺎرﻛﻲ ﺑﺎ دو‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪«.‬‬
‫از درون ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم و اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﭙﺮاﻧﻢ‪ ،‬ﻛﺴﻲ از دروﻧﻢ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﺎش!‬
‫ﺑﺨﺸﻲ از ﻋﻤﺮت دارد در ﺷﻜﻢ ﻳﻚ ﻋﻮﺿﻲ ﭼﺮخ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮﻛﻲ ﻣﺜﻞ‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﭼﺮخ ﺷﺪه از دﻫﻦ ﭘﺪرش ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻳﺰد‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﭼﻘﺪر‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺮوم و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن زوزه ﺑﻜﺸﻢ‪.‬‬
‫از زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻬﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎران ﺗﻨﺪي ﺑﺮفﻫﺎي اﻳﻦ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺷﺐ را ﻣﻲﺷﺴﺖ و درﻳﺎﭼﻪ در آن ﺳﻮي ﭘﻨﺠﺮهام در ﺧﻮاب ﻣﺮگ ﺧُﺮوﭘﻒ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از ﻳﺎد دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬داﺷﺖ ﺧﻮاب ﻣﺮا ﻣﻲدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮم و او را در آﻏﻮش ﺑﮕﻴﺮم؟ ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺮ روز ﻳﺎ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﻲدﻳﺪﻣﺶ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺟﺮﺋﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮاي ﺑﻌﺪ؟ آﻳﺎ ﻣﺜﻞ آن ﭘﺮﻧﺪهاي ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻼك ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬از ﺑﻴﻢ آن ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬آب‬
‫ﺷﻂ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد؟‬
‫ﺑﺎ ﻧﺠﻮاي ﻧﺮم و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺷﻐﻞ را ﻗﺒﻮل ﻛﺮدﻳﺪ؟« از‬
‫ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل از ﻋﻤﺮم ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵٣‬‬

‫ﻧﻮزده‬
‫ﻋﺪد ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ وﺳﻮﺳﻪام ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﮕﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻦ ﺟﺸـﻦ ﺗﻮﻟـﺪ در‬
‫ﻃﻮل زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه ﺷﺎﺧﻢ ﻣﻲزد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ زﻣﺴﺘﺎن زودرﺳﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﺰ را‬
‫ﺑﻲﺟﻠﻮه ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺤﺮﻳﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ وﻟﺶ ﻛـﻦ‪ ،‬و ﺑﻌـﺪ ﮔﻔـﺘﻢ‬
‫ﻫﻲ! آدم در ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻮﺳﺪ و ﭘﻮك ﻣﻲﺷﻮد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺣـﺎﻟﻴﺶ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻪ ﻛﻔﺶ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ؛ ﻳﻜﺒﺎره ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‬
‫ﺳﻮراخ ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮ آدمﻫﺎي دﻧﻴﺎ در ﻫﺮ ﺷﻐﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﭘﺮﺳـﻨﺪ‬
‫ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻐﻠﻲ دارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آدم دﻧﺒﺎل دﻟـﻴﻠﺶ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﮔﺮدد‪ .‬ﻳﻜﻴﺶ ﻣﺜﻼً ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻧﻌﻤـﺖ اﺳـﺖ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺳـﺨﺖ در‬
‫اﺷﺘﺒﺎهاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳـﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷـﻲ و در ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ دﺳـﺖ و ﭘـﺎ ﺑﺰﻧـﻲ‪ ،‬آﻧـﻲ ﻣـﺮﻳﺾ‬
‫ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﺤﻮﺳﺖﻫﺎ ﻣﻲآﻳﺪ ﺳﺮاﻏﺖ‪ ،‬ﻏـﻢ از در و دﻳـﻮارت ﻣـﻲﺑـﺎرد‪،‬‬
‫ﻛﭙﻚ ﻣﻲزﻧﻲ‪ .‬ﻛﺎش ﻣﺮﻳﺾ ﺑﺎﺷﻲ وﻟﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۵۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪم ﻳﻚ ﺑﻄﺮ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻫﻢ‬
‫اﮔﺮ زﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺳﺮﮔﺮم ﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻣﻮج را از ﺳﺮ‬
‫ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮﻳﺰد؛ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﺑﭽﻪاش ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در‬
‫ﻣﺠﻠﺔ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺨﺖ و ﭘﺰ ﻳﺎ ﻏﺬا‬
‫ﺧﻮردن ﻣﺠﻠﻪ را ورق ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﻗﺪرت ﻫﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎري ﺑﭙﻴﭽﺪ و ﺑﺮود ﺗﻮي‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻻي ﭘﻨﺠﺮه را ﻛﻤﻲ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ و آن دود ﻏﻠﻴﻆ را ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻴﻔﺘﺪ روي ﻣﺒﻞ‪ ،‬ﻣﻮزﻳﻚ ﺑﮕﺬارد و ﺑﺮود ﺗﻮي ﺑﺤﺮ در و دﻳﻮار‪ .‬از اﻳﻦ دﻳﻮار ﺑﻪ‬
‫آن دﻳﻮار‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻓﻜﺮ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ از ﺳﺮم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﻳﺎدش‬
‫ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم‪ .‬اﻣﺎ آن روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﻲ از ﻫﺘﻞ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن‬
‫ﺟﻠﻮم اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي دارﻳﺪ؟«‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ! ﺗﻮ را ﺑﺨﺪا ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ "ﺗﻮ"‪«.‬‬
‫ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و وﻗﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎ ﻧﺎز و ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ‬
‫دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﭙﺮس‪«.‬‬
‫ﻛﺖ و داﻣﻦ آﺑﻲ ﺗﻴﺮهاي ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻠﻴﻮر ﺷﺮاﺑﻲ ﮔﺮﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ‬
‫ﻧﻤﻮد ﻗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻮي ﻋﻄﺮ ﻫﺎﻟﻮوﻳﻨﺶ در ﺗﻤﺎم ﻫﺘﻞ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﭼﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي داري؟«‬
‫»ﭼﻄﻮر؟«‬
‫»ﺧﺐ اﻣﺮوز ﺗﻮﻟﺪت اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪«.‬‬
‫»ﻣﺮﺳﻲ ﻣﺮﺳﻲ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺳﺮ ﻛﺎر!«‬
‫»ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮﮔﺮدي‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎت ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫»واﻗﻌﺎً؟ ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ درد ﺳﺮ ﺑﻴﻔﺘﻲ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮام ارزش داﺷﺖ ﻛﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺪاﻧﻢ ﺷﺐ را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ‬
‫ﺑﺮا‪‬م ﻳﻚ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ آب از ﺳﺮم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮﻓﻴﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺷﺐ را‬
‫در اﺗﺎق ﺧﻮدم ﺻﺒﺢ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻮدم ﻣﻲآﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵۵‬‬

‫»آﺧﺮ ﺗﻮﻟﺪ اﺳﺖ!«‬

‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﻨﺪي ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ روزاﻧﻪ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ! از ﻗﺒﻞ اﻳﻦ روز را ﺑﺮات ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮدم ﺟﺎت ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪ «.‬و دﺳﺖ ﺑﺮد زﻳﺮ ﭘﻴﺸﺨﺎن‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﻌﺒﺔ ﻛﺎدوﺷﺪه روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬ﻫﺪﻳﻪﻫﺎﻳﻲ از ﻃﺮف ﻫﻤﺔ ﻫﻤﻜﺎران‪.‬‬
‫ﻣﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺪا ﺗﻮي ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫ﭘﻴﺸﺨﺎن را دور زدم‪ ،‬دوﺗﺎ دﺳﺖﻫﺎش را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎﻫﺎش روﺑﻮﺳﻲ ﻛﺮدم‪ .‬و‬
‫در ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺗﻨﺪ ﻟﺒﺶ را ﻫﻢ ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻫﻨﻮز ﻣﺮﻃﻮب ﻣﻲﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫»ﺑﺎ ﻛﻲ ﺟﺸﻦ ﻣﻲﮔﻴﺮي؟«‬
‫»ﺑﺎ ﺧﻮدم‪«.‬‬
‫»ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ؟«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻨﻔﺶ روي دﻳﻮار ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬زﻧﻲ داﺷﺖ ﺟﺎﻣﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ دوﺳﺖﻫﺎت ﺟﺸﻦ ﻧﻤﻲﮔﻴﺮي؟«‬
‫»ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ دﻳﺮ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ زﻧﮓ ﺑﺰن ﭼﻨﺪﺗﺎ از دوﺳﺖﻫﺎ ﻳﺎ ﻫﻤﻜﻼﺳﻲﻫﺎت را دﻋﻮت ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪاي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﺮش را ﻛﻤﻲ ﻛﺞ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ؟«‬
‫»ﻓﺮداﺷﺐ اﮔﺮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮدم دوﻧﻔﺮي ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟«‬
‫ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺳﺮﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺗﺎ دم در ﻫﻤﺮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﻲ آﻧﻜﻪ از‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺘﺮﺳﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮدم و ﺑﺎ ﺟﺮﺋﺖ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ‪ .‬ﺑﻮﺳﻪاي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻏﺮوري زﻧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬
‫دوﺳﺘﺖ دارم!«‬
‫دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم دوﺑﺎره ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎم ازش‬
‫ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺮﺗﺎﭘﺎش را ﺳﻴﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﺑﻌﺪ راه اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم روز ﺑﻮي ﻋﻄﺮش در ﻧﻔﺴﻢ ﻣﻲآﻣﻴﺨﺖ‪ .‬ﺑﻮي او ﺟﺎﻳﻲ روي ﺻﻮرﺗﻢ‬
‫ﺟﺎﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻳﺎدش را از ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺸﻮرم‪ .‬ﺑﻮي ﮔﻞ‬
 ‫‪ ♦ ١۵۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮي ﮔﻠﻲ ﻛﻪ از ﺳﺎلﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻲ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻴﻦ ﮔﻞ ﭘﻨﻴﺮك‬

‫و ﮔﻞ ﺧﻄﻤﻲ و ﺷﺒﺪر‪ ،‬ﻗﻄﺎري از ﻋﻄﺮ و رﻧﮓ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﻄﺎر ﺳﺮﻳﻊاﻟﺴﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪ از آﻏﻮش ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﺑﻲ آنﻛﻪ ﺑﺮاي ﺑﻮﻳﻴﺪن اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻓﺮﺻﺘﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫دم ﻏﺮوﺑﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺬرﮔﺎه وﻳﻠﻤﺮﺳﺪورف ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪،‬‬
‫در ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻨﮓ زد‪ .‬دﻟﺘﮕﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﻛﻲ؟ ﺗﻤﺎم روز ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﺮا اﻣﺸﺐ دﻋﻮﺗﺶ ﻧﻜﺮدم‪ .‬روز را‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎد دادم‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ ،‬ﻛﻤﻲ از ﭘﻨﺠﺮة آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺑﻮي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ روي ﺳﺒﻴﻠﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﻔﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم ﻳﻚ ﺑﺎر او را‬
‫در وﺟﻮدم ﻣﻲﮔﺬراﻧﺪم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺶ روي ﺷﺎﻧﻪام ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ وﻗﺘﻲ در‬
‫ﺷﻴﺸﺔ ﻗﻄﺎر ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﻜﺲﺑﺮﮔﺮدان ﺧﻮدم ﻣﻲاﻓﺘﺪ او را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ‬
‫دارد ﺑﻪ ﻧﻴﻤﺮﺧﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ .‬ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺶ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و اﻳﻦ اﺣﺴﺎس دﻟﺘﻨﮕﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﭘﺪرم ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺒﺎﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻲ از ﭼﻬﺮهاش ﻧﺸﺎﻧﻪاي از وﻗﺎر و‬
‫زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻛﻢﺳﻮ و ﻋﻴﻨﻚ ﺿﺨﻴﻤﺶ ﮔﺎﻫﻲ دﻟﻢ را ﺑﻪ درد‬
‫ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن؟‬
‫روزﻫﺎ ﻣﻲرﻓﺖ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﻧﻮاﻳﻲ در ﻣﻴﺪان ﻓﻮزﻳﻪ ﻛﻪ آﻣﻮزش ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎس‬
‫ﺑﺪوزد ﻳﺎ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‬
‫ﻏﺮوب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺎدرش را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻮﺷﻪاي‪ .‬ﻣﻲدوﻳﺪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪:‬‬
‫»ﻋﺒﺎس‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﭼﻲ ﻫﻮس ﻛﺮدهاي؟«‬
‫»ﻫﺮ ﭼﻲ‪ .‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻗﻴﻤﻪ ﻳﺎ ﻛﻮﻓﺘﻪ؟«‬
‫»ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻋﻴﻦ ﺑﺎﺑﺎت ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻫﻮس ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵٧‬‬

‫»ﻫﺮ ﭼﻲ درﺳﺖ ﻛﻨﻲ دوﺳﺖ دارم‪«.‬‬

‫»داري ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»رﻳﺎﺿﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬
‫دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد و ﺳﺮ درد دل داﺷﺖ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﺴﻲ ﻣﻲﺷﻮي ﺑﺮاي ﺧﻮدت‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ آدﻣﻴﺰاد ﺑﻪ اﻣﻴﺪ زﻧﺪه اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﻜﻮت ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﺧﺎﻧﻪ در ﺳﺮم ﺳﻮت ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ در ﺻﺪاي ﺟﻴﻠﻴﺰ و‬
‫وﻳﻠﻴﺰ ﺳﺮخ ﺷﺪن ﭘﻴﺎز‪ ،‬ﺻﺪاي ﻧﺮم ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﺮ درﮔﺎه ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ دﻳﻮار ﻫﻢ‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬ﺑﺎ دل ﺧﻮدش‪» :‬ﭼﻘﺪر آرزو داﺷﺖ! ﭼﻘﺪر ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫درﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬آنﻫﻤﻪ ﺗﻼش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﻛﺴﻲ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﺮام ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬روزي ﻫﺰار ﺑﺎر ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﺧﻮدش‪...‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﺗﻮي ﺟﺎدهﻫﺎ ﺣﺮام ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪» :‬ﻣﺮا ﻫﻢ ﺣﺮام ﻛﺮد!«‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻣﺎﻣﺎن؟‬
‫داﺷﺖ درز داﻣﻨﻲ را ﻣﻲدوﺧﺖ‪ ،‬ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎش ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬و دو‬
‫ﻟﺒﺔ ﭘﺎرﭼﺔ ﻗﺮﻣﺰ در ﺧﻄﻲ آرام ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ؛ زﻳﺮ ﺳﻮزﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻜﺮارش ﻳﻚ ﺧﻂ‬
‫ﻧﻘﺮهاي ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻫﺎش ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ ﺳﻮزن روز ﺑﻪ روز ﻧﻘﺮهايﺗﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮ روز دو ﺳﻪ ﺗﻜﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﻲآورد ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻻﺑﻼي‬
‫آﺷﭙﺰي و ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻴﻒ ﺳﻴﺎﻫﺶ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ ﭘﺎي ﭼﺮخ‬
‫ﺧﻴﺎﻃﻲ‪ ،‬ﭼﺎدرش را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﺮد ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ‪ ،‬و ﻣﻲدوﻳﺪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪:‬‬
‫»ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﭘﺴﺮم ﻛﺠﺎﻳﻲ؟«‬
‫»اﻳﻦﺟﺎ‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﻫﻮس ﻛﺮدهاي؟«‬
‫»ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»اﻣﺮوز ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدي؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫»ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺸﻢ ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۵٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»دارم رﻳﺎﺿﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ‪«.‬‬

‫از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎز در ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ در دﺳﺖ‬
‫دﻳﮕﺮش‪ ،‬و اﺷﻚ ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮان‪«.‬‬
‫»ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲداﻧﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﺨﻮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻫﻴﭻﻛﺲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﺑﺨﻮان‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺤﻮﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛﻪ‪ «...‬ﺑﺎ ﺑﺎزوﻫﺎش‬
‫اﺷﻚﻫﺎش را ﭘﺎك ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﻲ ﭼﺮخ ﺷﺪﻳﻢ و رﻓﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪«...‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اداﻣﻪ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﺻﺪاي‬
‫ﺟﻴﻠﻴﺰ و وﻳﻠﺰ ﺳﺮخ ﺷﺪن ﭘﻴﺎز‪ ،‬ﺻﺪاي ﻧﺮم و آراﻣﺶ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﻤﻲ دور و ﺑﺮش ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﻟﺒﺔ ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎزداﻏﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‬
‫و ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲﺷﻤﺮد‪ .‬ﺷﺶ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي‬
‫ﺧﻮدش‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪﺗﺮ‪» :‬اﺻﻼً ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﻲرﺳﻲ؟ روزﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻏﺬا ﻣﺬا ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮري‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن؟«‬
‫»ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﭘﻮل ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫و ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺟﻌﺒﺔ ﭼﻮﺑﻲ روي ﻃﺎﻗﭽﺔ اﺗﺎق ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮﭼﻪ‬
‫درﻣﻲآورد ﻣﻲرﻳﺨﺖ ﺗﻮي ﺟﻌﺒﻪ و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮل ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻣﺮوز ﺑﺎز ﺳﻴﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﺧﺪا ﺑﻴﺎﻣﺮز ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﻴﻤﺎﻧﺶ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺳﻬﻤﻴﺔ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻲاش ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ ﻳﻚ‬
‫ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻲﭼﻴﺪم ﺗﻮي اﻳﻮان‪.‬‬
‫»ﺑﻪ ﭼﻪ دردﻣﺎن ﻣﻲﺧﻮرد اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎن؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ درد ﺧﻮرد‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۵٩‬‬

‫ﻳﻘﺔ ﭘﻴﺮﻫﻨﻢ را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد‪» :‬از ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدي ﺗﺎ‬

‫ﻏﺮوب ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻟﺐ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻼغﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ‪،‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬درس ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻮدم‪.‬‬
‫»ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻮﻫﺎت ﻫﻢ دارد ﺑﺪ ﻣﻲﺷﻮد‪ «.‬و ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻣﻮﻫﺎي اﺿﺎﻓﺔ ﺑﺎﻻي ﻫﺮدو‬
‫ﮔﻮﺷﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬ﻓﺮدا ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺑﺮو ﻣﻮﻫﺎت را ﻛﻮﺗﺎه‬
‫ﻛﻦ‪ .‬اﻳﻦﺟﻮري ﻻﻏﺮﺗﺮ ﻣﻲزﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﺑﻌﻀﻲ از ﻫﻤﻜﻼﺳﻲﻫﺎم ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن دارﻧﺪ‪ ...‬و ﻣﺎ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ‬
‫ﺑﺎ دﻳﮕﺮان دارﻳﻢ؟«‬
‫»ﭘﻮل ﻣﺎ ﻛﻲ ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن وﺻﺎل ﻣﻲدﻫﺪ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺪ!«‬
‫»ﺷﺪهاي ﻋﻴﻦ ﭘﺪرت! ﭼﺮا ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﻼﺳﻲﻫﺎت را دﻋﻮت ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ‬
‫از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ در ﺑﻴﺎﻳﻲ؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻛﻢ ﻣﻲآﻳﺪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ؟«‬
‫»ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ اﺳﺖ‪ .‬روﻳﺶ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫»از ﻛﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﺪ؟ از ﻣﻦ؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ازش ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪام دوﺧﺖ و دوزم را ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ «.‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ﺧﻼل ﺳﻴﺐزﻣﻴﻨﻲﻫﺎي ﺗﻮي ﺗﺎوه را ﭘﺸﺖ و رو ﻛﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﺣﻘﻮق ﭘﺪرت‬
‫ﻛﻔﺎف ﻣﻲداد‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺧﻴﺎﻃﻲ؟ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪم و اﻗﻼً ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲرﺳﻴﺪم‬
‫ﻛﻪ ﺷﺪهاي ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان‪ .‬اﻟﻬﻲ ﺑﺮات ﺑﻤﻴﺮم ﻣﺎﻣﺎن‪«.‬‬
‫»ﺧﺪا ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﻛﻲ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺧﻮاﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﻲﺧﺮم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﺎري دارد؟ ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ‬
‫دوﺧﺖ و دوز ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﺮم‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن داﺷﺘﻴﻢ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲآﻣﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﮕﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺪارﻧﺪ؟ وﺿﻊﺷﺎن ﻛﻪ ﺷﻜﺮ ﺧﺪا ﺧﻮب اﺳﺖ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۶٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺑﺎﺑﺎش از وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻪ ﻣﻜﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﻛﻪ دارد اﺟﺎزه ﻧﺪارد‪ ،‬آن ﻛﻪ ﻧﺪارد‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ واﷲ‪ «.‬و‬
‫ﺑﺎز ﻳﻚ ﭘﻴﺎز ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪرت ﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻗﻴﻤﻪ را ﺑﺎ ﭘﻴﺎز ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﭼﺎرﻗﺎچ ﻣﻲﻛﺮدم و ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ وﺳﻂ ﺳﻔﺮه‪ .‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟«‬
‫دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﺐزﻣﻴﻨﻲ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫ﺗﻮي ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب و داد دﺳﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ دارﻳﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ ﺑﺨﻮر‪،‬‬
‫ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺖ را از ﺗﻨﺖ در ﻧﻤﻲآوري؟« و دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﻳﻘﺔ ﻛﺘﻢ‪ ،‬آرام از‬
‫ﺗﻨﻢ درش آورد و ﺑﻪ ﺟﺎرﺧﺘﻲ راﻫﺮو آوﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺖ‪ ،‬آدم را ﺟﺪي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬و ﻣﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪم و ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ‬
‫ﺧﻮدم را ورﻧﺪاز ﻛﺮدم‪ .‬از ﻛﻨﺎر ﻛﻤﺪ ﻛﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا در آﻳﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ و‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮي آﻳﻨﻪ‪«...‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎز زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺬاب وﺟﺪاﻧﺶ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ از ﻳﺎد‬
‫آدم ﻣﻲرود؟ ﮔﻤﺎن ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﭘﺎﻧﺰده ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﻣﺎدرم ﺳﻲ و ﺳﻪ‬
‫ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻣﻼً ﺧﻴﺲ و ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪي ﭼﺘﺮﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻻﺑﻼي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﻛﺒﺎب در‬
‫ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﻫﻮس ﻣﻴﮕﻮي ﺳﺮخ ﺷﺪه ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎران راه‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ رﺳﺘﻮران درﻳﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﻫﻔﺖ و ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻢ ﺗﺎ ﺗﻪ‬
‫ﺷﺐ در ﺑﺎران راه ﺑﺮوم‪ ،‬و ﺑﻪ ﭼﺘﺮﻫﺎي رﻧﮕﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻮر و ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﺻﺪاي اذان ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم‬
‫ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ در ﺗﻸﻟﻮ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎ ﭼﻪ ﺑ‪‬ﻌﺪي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻦ و زﻳﺎد ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺷﻬﺮي ﺷﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ ،‬و‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮري از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ را روي ﻣﻴﺰ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۶١‬‬

‫داﺷﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎم را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد‪» :‬اﻟﻮ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫»ﺟﺎﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﺳﻼم‪«.‬‬
‫»ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺮف ﻣﻲزدم ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم در ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻢ دور ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪ را ﭘﻴﭽﺎﻧﺪم‪ ،‬ﭘﻴﭽﺎﻧﺪم‪ ،‬ﭘﻴﭽﺎﻧﺪم‪ .‬ﺻﺪا ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪ‬
‫ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺳﻘﻒ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮپ در ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؟«‬
‫ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻛﻒ ﻛﺮد و روي ﻣﻴﺰ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آخ! ﺷﺎﻳﺴﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫»ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻧﻤﻲدﻫﻲ؟«‬
‫»ﭼﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪي؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪«.‬‬
‫»ﻣﺮﺳﻲ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺳﻘﻒ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﻒ ﻛﺮده آﻣﺪه‬
‫ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺣﺎﻻ روي ﻣﻴﺰم‪«...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺧﻨﺪهام را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ؟« و ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻲزدم‬
‫و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪي؟ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪«.‬‬
‫»واﺳﺔ ﺧﻮدم ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ «.‬و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫»ﻛﺎر ﺧﻮﺑﻲ ﻛﺮدي‪«.‬‬
‫»ﺟﺎي ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻟﻲ‪«.‬‬
‫ﺧﻨﺪه اﻣﺎن ﻧﻤﻲداد ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؛ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ ﻛﻒ ﻣﻲﻛﺮد و از ﮔﻠﻮﮔﺎه‬
‫ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ‪ ،‬روي ﻣﻴﺰ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و از ﻳﻚ ﻃﺮف ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ روي‬
‫زﻣﻴﻦ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١۶٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﻣﻬﻤﺎن داري؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن‪ «.‬و ﺑﺎز رﻳﺴﻪ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﻠﻲ ﺣﺮف زدﻳﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﮔﻮﺷﻲ‬
‫را ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﻴﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎم ﺷﺎﻣﭙﺎﻳﻦ رﻳﺨﺘﻢ و رﻓﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﺑﺎران روي ﺷﻴﺸﺔ ﭘﻨﺠﺮه ﺳ‪‬ﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﻓﺮو ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻛﺖ‬
‫ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺷﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺮﺳﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮد را در ﺟﺎم ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﭘﻴﺎﻟﻪام را زدم ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻟﻪاش‪» :‬ﺑﻪ‬
‫ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۶٣‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ‬
‫ﻋﻜﺲ ﺧﻮدم را در ﺷﻴﺸﺔ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻔﺤﻪ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻋﻜﺴﻲ ﻛﺞ و ﻣﻌﻮج‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻪآﻟﻮد ﺑﻮد‪ .‬در ﺟﺎدهﻫﺎي اﻃﺮاف واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﮔﻢ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﮔﺎز ﻣﻲدادم ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣﻮﺗـﻮر ﺑـﺎ‬
‫ﻏﻠﻈﺖ ﻣﻪ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻏﻠﻴﻆﺗـﺮ‪ ،‬ﻛﻨـﺪﺗﺮ‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻫـﺎ را ﻧﻤـﻲدﻳـﺪم‪،‬‬
‫درﺧﺖﻫﺎي دو ﻃﺮف را ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ را ﻧﻤﻲدﻳـﺪم‪ ،‬ﻫـﻴﭻ ﻣﺎﺷـﻴﻨﻲ ﻧﺒـﻮد‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻂ ﻣﻤﺘﺪ وﺳﻂ ﺟﺎده را ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ در ﻧﻮر ﭼـﺮاغ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﻣﺜـﻞ ﻻﺷـﺔ‬
‫ﺳﻔﻴﺪي از زﻳﺮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ رد ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬از روي ﺗﺼﻮﻳﺮم ﻣﻲﮔﺬﺷـﺖ و ﻣـﺮا دو ﻧـﻴﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ دو ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ‬
‫داﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮاغﻫﺎي ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻮدم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد روي ﺻﻔﺮ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪم‪ .‬ﻫﺮاس و اﺿﻄﺮاب در ﺟﻤﺠﻤﻪام ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪،‬‬
‫د‪‬وران ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ ،‬و روي ﺳﺎﻋﺖ ﻧُﻪ ﺷﺐ ﻛﻠﻴﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﮔﺮ وارد ﺣﻴﺎط ﻫﺘﻞ‬
‫ﺷﻮم و دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد را ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﺎران ﻣﻨﺘﻈﺮم‬
 ‫‪ ♦ ١۶۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﭼﻪ دارم ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻮا ﻣﻪآﻟﻮد اﺳﺖ؟‬
‫ﺧﺐ؟ ﻣﻪآﻟﻮد اﺳﺖ ﺑﺮﻧﺎرد ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ؟ اوﻛﻲ ﻋﺒﺎس! وﻗﺖﺷﻨﺎس‬
‫ﺑﺎش ﻟﻄﻔﺎً‪ .‬ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺧﻮدت را آﻣﺎده ﻛﻦ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺑﻪﻳﺎدﻣﺎﻧﺪﻧﻲ!‬
‫ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﺷﻤﺎر‪ ،‬ﻫﺮ دو روي ﺻﻔﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻻكﭘﺸﺖ ﺧﻴﺲ ﺧﻮدش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آخ! ﻣﻦ ﻫﻴﭻ‬
‫وﻗﺖ ﻧﻤﻲرﺳﻢ‪ .‬اﮔﺮ دﻳﺮ ﺑﺮﺳﻢ؟ ﺧﺪاﻳﺎ ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺮﻳﺒﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﻓﻮﻗﺶ اﺧﺮاﺟﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻋﺒﺎس؟ ﭼﺮا ﺧﻮدت را‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻲ؟ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬وﻟﺶ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺶﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲرود؟‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮي ﺳﺮم ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬و ﺟﺎده ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم آن ﺻﺪا ﻧﻤﻲﮔﺬارد ﺑﻪ راه اداﻣﻪ دﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻪآﻟﻮد‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا در آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺟﺎده ﺑﺮاي ﻣﻦ راز و رﻣﺰي ﻛﺎﻣﻼً وﻳﮋه‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﺟﺎده ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬آﻳﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪم؟‬
‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺜﻞ ﻣﺘﻪاي ﻣﻐﺰم را ﺳﻮراخ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدم را‬
‫ﺧﻼص ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺳﺮم ﺑﺎ ﺿﺮب ﺧﻮرد ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺔ‬
‫ﭼﺮاغﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ادارة ﭘﻠﻴﺲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻲوﻗﻔﻪ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬از رﺧﺘﺨﻮاب در آﻣﺪم‬
‫و ﻛﻮرﻣﺎل ﻛﻮرﻣﺎل ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲزد‪ ،‬و در ﻋﻴﻦ وﺣﺸﺖ‬
‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ در ﺟﺎدهﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮدان ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬در آﭘﺎرﺗﻤﺎن‬
‫ﺧﻮدم ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻋﻴﻦ‬
‫آراﻣﺶ ﻧﺴﺒﻲ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﺷﻮد دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﺮوم و ﺑﺎز ﺑﻪ راﻧﻨﺪﮔﻲ اداﻣﻪ دﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻲرﻣﻖ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻟﻮ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﺳﺮِ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪاي؟«‬
‫»ﺗﻌﻄﻴﻠﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟«‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻴﺴﺖ و ﭼﺮا ﻧﻤﻲﮔﺬارد ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۶۵‬‬

‫ﺻﺪاش آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و آزارش ﻧﺎآﺷﻨﺎ‪.‬‬

‫»ﭼﺮا ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟ ﺧﺐ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﺮ؟«‬
‫»ﺑﺎور ﻛﻦ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﻟﺪم‪«.‬‬
‫»آره؟ اﻣﺮوز ﺗﻮﻟﺪت ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻋﺒﺎس؟ ﺑﻲﻣﻌﺮﻓﺖ!«‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ‪ .‬ﻟﺠﻢ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﻜﻤﺖ‪ ،‬ﺗﻮﻳﻲ؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﺧﻮاب ﺑﻮدي؟«‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻮدم؟‬
‫»دﻳﺪم دﻳﺮ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻲ!«‬
‫»ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺑﻴﺪاري؟«‬
‫»ﻣﻦ ﻣﺮد ﺗﻨﻬﺎي ﺷﺒﻢ‪«.‬‬
‫از ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب ﺳﻘﻒ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺸﺔ آب‬
‫را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻛﻪ ﺗﻪ آن ﺟﺎدة ﻣﻪآﻟﻮد را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﻴﺴﺘﻲ!«‬
‫ﭼﻘﺪر ﺗﺸﻨﻪام ﺑﻮد!‬
‫ﺑﺎز ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و آب‬
‫ﺧﻮردم‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ در آن ﺟﺎدهﻫﺎ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻼك ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫»ﭼﻨﺪ ﺷﺒﻲ ﭘﻴﺪات ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻛﺎر؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻣﺸﺐ ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻲ ﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ زود ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪«.‬‬
‫»آره؟ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﻋﺒﺎس‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪهاﻳﻢ‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎً دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ ،‬ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺗﻮ؟ ﻻﻣﺼ‪‬ﺐ اﻗﻼً ﺧﺒﺮي از ﺧﻮدت ﺑﺪه‪«.‬‬
‫»ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﻋﺮﻗﻲ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻮري ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد!«‬
‫»ﺷﺐﻛﺎري آدم را ﺧﺮد ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺣﺘﺎ دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﻛﻪ آزاد ﺑﻮدم ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ روح‬
‫ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻋﻘﺪهاي ﺷﺪهام‪ ،‬ﺣﻜﻤﺖ‪ .‬دوﺷﻨﺒﻪﻫﺎ ﻛﻤﻲ ﺧﺮﻳﺪ‬
 ‫‪ ♦ ١۶۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﺮﻳﺪ ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﻣﻲروم ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬

‫ﭼﺮا دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪام‪«.‬‬
‫»آره؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪي؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻮاب ﺑﻮدي!«‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﺖ ﻻﻳﻌﻘﻞ‪ .‬ﺷﻞ ﺣﺮف ﻣﻲزد و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺗﻠﻔﻨﻢ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎره‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟«‬
‫»آﺧﺮش ﻗﺮﻋﺔ ﻓﺎل ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ اﻓﺘﺎد‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ؟«‬
‫»آره‪ .‬ﻗﺮﻋﺔ ﻓﺎل ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻓﺮدا ﻗﺮاري ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻫﺮ دو در ﺷﻬﺮ ﺑﺮﻟﻴﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ و ﭼﻲ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺳﺎل و ﻣﺎﻫﻲ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻟﺶ ﺑﺮام ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ ،‬ﻓﺮدا ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮاري ﺑﮕﺬارﻳﻢ؟ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫ﭼﻬﺎر‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬دوﺑﺎره زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ و دﻗﻴﻖﺗﺮ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻬﺮ ﺑﻲﺳﺮ و ﺗﻪ آﻟﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺰﻳﺮهاي دوراﻓﺘﺎده‬
‫ﻛﻪ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺑﺮاﻧﻲ ﺗﺎ دوﻳﺴﺖ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮي ﺷﻬﺮي ﻧﻤﻲﻳﺎﺑﻲ‪ .‬ﺧﻮدش دﻧﻴﺎﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‪.‬‬
‫و ﮔﻔﺖ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﺎ دم دﻣﺎي ﺻﺒﺢ ﻋﺮق ﺑﺨﻮرﻳﻢ‬
‫و ﻣﺴﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۶٧‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ‬
‫از ﻣﺴﺘﻲ ﺷﺐ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬در رﺧﺘﺨﻮاب ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎز ﺷﻴﺸـﺔ آب‬
‫را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻣﺎﻣﺎن را ﻧﺸـﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺘﻢ‬
‫دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪاي ﺑﺮاش ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺧﻴﺎﺑـﺎنﮔـﺮدي‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ژورﻧﺎل ﻟﺒﺎس ﺑﺮاش ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻛﻤـﻲ دور و ﺑـﺮش ﺑﭽـﺮﺧﻢ‪ ،‬آﻧـﺪرﻳﺎس را‬
‫دﻋﻮت ﻛﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﻴﺴـﺘﻢ و رﻓﻴـﻖ ﺧـﻮﺑﻲ دارم‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺑﺎﻳﺴـﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﺑﺮدﻣﺶ ﻓﺮودﮔﺎه ﺗﮕﻞ؛ اول ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ‪ ،‬آﺧﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺎر آﺧﺮ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻛﺎر ﺳـﺎﺑﻘﻢ را داﺷـﺘﻢ‪ .‬ﻏـﺮوبﻫـﺎ ﺑـﺎ آﻧـﺪرﻳﺎس‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻳﻢ و در ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﻲﭘﻠﻜﻴـﺪﻳﻢ و ﺳـﺮ ﻳـﻚ ﻣﻄﻠـﺐ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺟـﺮ و ﺑﺤـﺚ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮ ﭼﻲ دﻋﻮا دارﻳﺪ ﻣﺎﻣﺎن؟«‬
‫»دﻋﻮا ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ دارﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﺑﺮاي ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﻫﺮ روزﻧﺎﻣﻪاي ﻫﻤﻜﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ؟«‬
 ‫‪ ♦ ١۶٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»آﻧﺪرﻳﺎس ﺑﺮات ﻫﺪﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬روش ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺧﻮدش ﺑﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‪«.‬‬

‫ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺷﺮاﺑﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫روي ﻣﻴﺰ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﺮدم‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و اﺷﻚآﻟﻮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ آﻗﺎ ﺗﻮ را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارد ﻋﺒﺎس‪ .‬ﺑﺮﺳﻢ اﻳﺮان ﺑﺮاش ﭘﺴﺘﻪ و‬
‫ﻧﺒﺎت ﻣﻲﮔﻴﺮم ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺮﻫﻦ را ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﻲآﻳﺪ؟ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﻛﻤﻲ در آﻳﻨﺔ ﻗﺪي ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻒ دو دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﻛﻤﺮش‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻮد!« ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻦ دزدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪﻳﻢ دﻳﺪﻧﺖ‪ «.‬و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ را ﭘﺎﭘﻴﻮن ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬در آﺳﺘﺎﻧﺔ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮕﻲ واﻗﻌﺎً زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺒﺎ و دﻟﺘﻨﮓ‪ .‬ﺗﻤﺎم‬
‫روز در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ از ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬و ﺗﻤﺎم ﺷﺐ آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻲ ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮ ﻛﺎر‪.‬‬
‫ﺑﺮاﺑﺮم ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻳﻘﻪام را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬دوﻃﺮف ﻣﻮﻫﺎم را ﺑﺎ دو دﺳﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﺑﺎز ﻣﻮﻫﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﺮو ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻦ‪«.‬‬
‫در آﻳﻨﺔ آراﻳﺸﮕﺎه ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬و ﻣﻦ او را در ﻫﻤﺎن آﻳﻨﻪ ﮔﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪاي ﺑﺮاش ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻴﺎ‪» .‬ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬اﻗﻼً ﺗﻮ ﺑﻴﺎ‪«.‬‬
‫»ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺳﺮﺑﺎر ﺗﻮ ﺑﺸﻮم؟ ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﮕﺮ‪«.‬‬
‫»آخ ﻣﺎﻣﺎن!« و ﺧﻮدم را در رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﻬﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺘﻜﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺻﻮرت‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﺳﺮم را در ﻣﻮﻫﺎش ﻓﺮو ﺑﺮدم‪» :‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن!«‬
‫ﺻﺪاي ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮدم را در دو دﻧﻴﺎي ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل‬
‫رﻫﺎ ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﺳﺮدرﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﻳﺎد ﻛﻮدﻛﻲﻫﺎم ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ در‬
‫ﺟﺎدهﻫﺎي ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﺔ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﻛﻮرﺳﻮﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﻧﺠﺎت دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ...‬ﺻﺪاش ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻋﺠﻴﺒﻲ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪» :‬ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟«‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬رﻓﺘﻢ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺎ آب ﺳﺮد ﺷﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاب اﺳﺖ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١۶٩‬‬

‫ﺑﭙﺮد‪ ،‬اﮔﺮ ﻛﺎﺑﻮس اﺳﺖ وﻟﻢ ﻛﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ؟«‬

‫ﺷﻴﺸﺔ آﺑﻲ از ﻳﺨﭽﺎل ﺑﺮداﺷﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب‪ .‬ﺳﺮﺷﻴﺸﻪ‬
‫را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﻧﻮﺷﻴﺪم ﻛﻪ راه ﮔﻠﻮم را ﺑﺸﻮرد و ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻃﺎﻗﺒﺎز دراز ﻛﺸﻴﺪم و‬
‫از ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب ﺳﻘﻒ ﺑﻪ داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺎران ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪.‬‬
‫"ﻣﻦ ﻣﺮد ﺗﻨﻬﺎي ﺷﺒﻢ‪ ".‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ او از دو‬
‫ﺑﺨﺶ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه؛ ﺑﺨﺶ ﻣﺮده‪ ،‬و ﺑﺨﺶ زﻧﺪه‪ .‬ﺑﺨﺶ ﻣﺮدهاش ﺗﺎرﻳﻚ و‬
‫ﺳﻴﺎه ﺑﻮد‪ .،‬ﻧﻔﻠﻪ ﺷﺪه در دﺳﺖ ﺣﺰب ﺗﻮده؛ ﻣﺪﺗﻲ در روﺳﻴﻪ‪ ،‬و ﺑﻘﻴﻪاش در‬
‫آﻟﻤﺎن ﺷﺮﻗﻲ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻓﺮورﻳﺨﺘﻦ دﻳﻮار وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ آﻣﺪﻧﺪ اﻳﻦﻃﺮف‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮدش را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ؛ ﻫﻤﺎن ﺑﺨﺶ زﻧﺪه و رﻧﮕﺎرﻧﮕﺶ را‪ .‬ﮔﺎه‬
‫ﻛﻮدك ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎه دوران ﺑﻠﻮﻏﺶ را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮدة ﺧﻮد‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺷﻼقﻛﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺳﮓ ﻛﺪام رﻣﻪاﻳﻢ!«‬
‫در ﻳﻚ ﮔﺎﻟﺮي ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ از ﺳﻴﺎﺳﺖ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر او را در ﺳﺎلﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻞ ﻣﺎ و‬
‫آنﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ و اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ رﻓﺘﻴﻢ آن ﻃﺮف دﻳﻮار‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫در ﻃﺒﻘﺔ ﻫﻤﻜﻒ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ دو ﺗﺎ از ﺷﻴﺸﻪﻫﺎش را‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎ ﻧﺎﻳﻠﻮن ﺷﻜﺴﺘﮕﻲ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮر‬
‫ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮشﻫﺎي ﺗﻴﺮه ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬و ﺳﮕﻲ آﻧﺠﺎ در ﭘﻴﺎدهرو ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲزد؛‬
‫ﻣﺴﻴﺮي را ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻜﻮت ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻮزﻳﻚ ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﺻﺪاي زﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻮﭘﺮاﻧﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻳﺎدم‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﺜﻴﻒ و ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺮ‬
‫آﺳﺘﺎﻧﺔ در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺒﻴﻠﻲ ﭼﺨﻤﺎﻗﻲ‪ ،‬ﻗﺪي ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬و دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻟﻨﮕﻪ‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن اﺣﻤﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻟﺐ ورﭼﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﻤﺪ! ﺗﻮ؟« و ﻳﻜﺒﺎره‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮة ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺧﻨﺪاﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎش را‬
 ‫‪ ♦ ١٧٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ .‬اﺳﺘﻜﺎن ﻋﺮﻗﺶ را اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻋﺒﺎس اﻳﺮاﻧﻲ ﺗﻮﻳﻲ! وﺻﻔﺖ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻗﺒﻼً ﭼﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮدي ﭘﺴﺮ؟ ﺗﻮي ﺣﺰب ﻛﻪ ﻧﺒﻮدي!«‬
‫ﺗﺎ آﻣﺪم ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدهام و ﺑﻪ ﻛﺠﺎ اﻓﺘﺎدهام‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آخ! ﻣﺎ ﭼﻲ ﻛﺸﻴﺪﻳﻢ! آن ﺳﺎلﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺸﺮﻳﻪ و ﺷﺒﻨﺎﻣﻪ ﻣﻲدادﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺟﻮان ﺑﻮدم‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺣﺎﻻي ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻲ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﺪ؟«‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد از ﺑﺎﻻي ﻋﻴﻨﻜﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎ از ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ از راه ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن آﻣﺪم‪ .‬وﻟﻲ ﻛﻲ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﺪ؟«‬
‫دور و ﺑﺮش را ﭘﺎﻳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!«‬
‫»ﭘﺲ ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫»ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ‪«.‬‬
‫ﻗﻬﻘﻬﻪ زدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دارﻳﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲﮔﺬارﻳﺪ ﻳﺎ ؟‪«...‬‬
‫ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﺑﺮﻳﺪ و ﺻﺪاش را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد‪» :‬ﻧﮕﻮ اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﻣﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﺑﻪ‬
‫اﺳﻢ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮ ﺑﭽﻪﻫﺎم‪«...‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪة ﺷﺎدياش ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪» :‬دﺳﺘﻮر ﺣﺰب اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادهاﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن را ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬رواﺑﻂ ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ ﺑﺎ آﻟﻤﺎن ﺷﺮﻗﻲ‬
‫ﺣﺴﻨﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و اﻳﻦﻫﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻋﻠﻨﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن‬
‫ﺟﻤﻬﻮري اﺳﻼﻣﻲ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺐ ﺣﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺸﻮر‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺰب ﺗﻮده ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ رواﺑﻂ دو ﻛﺸﻮر ﺗﻴﺮه ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪي و ﻓﺮاري ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ روزﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎري ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫اﮔﺮ در اﻳﺮان ﻣﻲﻣﺎﻧﺪﻳﺪ دارﺗﺎن ﻣﻲزدﻧﺪ! ﭼﻪ ﺟﻮري اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻮﻳﺖﺗﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ؟«‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪ و ﺻﺪاش ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﻟﺮزاﻧﺪ‪» :‬رﻓﻴﻖ! ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻳﻦﺟﺎ واﺳﺔ ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻛﻨﻲ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬وﻟﻲ‪ «...‬و ﺳﻜﻮت ﻛﺮدم‪ .‬اﺣﻤﺪ ﭼﺸﻢﻏﺮهاي ﺑﻬﺶ رﻓﺖ و ﺣﻜﻤﺖ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧١‬‬

‫ﺳﺒﻴﻞ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻟﺤﻨﺶ را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‪» :‬آره‪ .‬وﻟﻲ ﺣﺰب و ﻓﺮاﻣﻴﻦ ﺣﺰﺑﻲ در‬
‫ﺷﺮاﻳﻂ ﺣﺴﺎس ﻓﻌﻠﻲ ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻮﻳﺖ ﺷﺨﺼﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﻔﻬﻤﻲ ﺟﻮان‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮاﻧﻲ و اﻣﻴﺪوارم ﺑﻔﻬﻤﻲ‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﺰب ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻬﻢﺗﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﭘﺎﻫﺎش را از روي ﻣﻴﺰ ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺣﻤﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ آﺑﺮو دارم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ردة ﺑﺎﻻي‬
‫ﺧﻮدم ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ دارم ﻛﻪ ﺑﺪﻫﻢ؟«‬
‫ﻓﻀﺎ ﺳﺮد و ﺗﻠﺦ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺦ را‬
‫ﺑﺸﻜﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ آرﻣﺎنﻫﺎﻳﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺟﺎن ﻫﻢ ﻣﻲدﻫﻴﻢ‪«...‬‬
‫اﺣﻤﺪ در ﻣﺒﻠﻲ ﭘﺎره ﭘﺎﻫﺎش را زﻳﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﺮت ﻣﻲزد‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻮﻗﻊ زن ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺘﻮ آﻣﺪ و ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ را ﺷﻜﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪﺧﺪا اﺣﻤﺪ آﻗﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﺨﭽﺎل اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ اﺧﻢﻫﺎش را ﺗﻮﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬آره؟! ﻛﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺨﭽﺎل؟‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻮا ﺧﻮب اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و زن ﺣﻜﻤﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭘﺘﻮ را ﺑﻜﺸﻴﺪ دورﺗﺎن‪ «.‬ﻳﻚ ﻣﻼﻓﺔ‬
‫ﻛﻠﻔﺖ ﻫﻢ داد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬و دﺳﺖﻫﺎش را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا‪«.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲﻧُﻤﻮد‪ ،‬و ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺑﮕﺬارد‪،‬‬
‫اﻣﺎ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻧﻤﻲآﻣﺪ؛ ﺑﻴﻦ ﺣﻀﻮر ﻣﺎ و ﭼﺸﻢﻏﺮهﻫﺎي ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻣﻌﻠﻖ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺧﺘﺮﺷﺎن دوﻳﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق و ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻐﻞ زد‪.‬‬
‫زن ﺣﻜﻤﺖ ﻣﻮﻫﺎي دﺧﺘﺮك را ﻧﻮازش ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎرال آﻣﺪه ﻛﻪ ﺷﺐ‬
‫ﺑﺨﻴﺮ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﺑﺮود ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬آﺧﺮ اﻳﻦﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ دارﻧﺪ‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮك ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻼس ﭼﻨﺪي؟«‬
‫»ﭘﻨﺠﻢ‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮك رﻳﺰﻧﻘﺸﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﮔﺮ آن ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ را ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎسﻫﺎي‬
‫ﭘﺴﺮاﻧﻪ ﻛﻪ روي ﻫﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ دﺧﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٧٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ...‬ﻣﺎرال‪ ،‬ﺷﺐ ﺑﺨﻴﺮ ﺑﮕﻮ ﺑﺮو ﺑﺨﻮاب‪«.‬‬
‫ﻣﺎرال دو ﺳﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ دوﺳﺖﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲات آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ‪«.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ از ﺟﺎ ﺟﻬﻴﺪ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ اﻳﺮاﻧﻲ؟«‬
‫ﻣﺎرال ﭘﺎش را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ و ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي ﺗﻤﺎم اﺑﺮوﻫﺎش را ﺗﻮﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻛﻪ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ؟« و ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ‪» :‬ﻣﺎ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻴﻢ اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ!«‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد دﺧﺘﺮش در ﻳﻚ ﻗﺪﻣﻲاش ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎن‬
‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺑﻴﺦ ﮔﻮش دﺧﺘﺮك ﻛﻪ ﻣﻦ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺗﻮي دﺳﺘﻢﻫﺎم ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮدم‪.‬‬
‫»ﮔﻤﺸﻮ! وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ! ﭼﻪ‬
‫ﻏﻠﻄﻲ ﻛﺮدﻳﻢﻫﺎ!«‬
‫از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪم‪» :‬ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ آﻗﺎ ﺣﻜﻤﺖ!؟«‬
‫ﮔﺎرﻳﺶ ﺗﻮي ﮔﻞ دﻳﮕﺮي ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪» :‬ﺧﻔﻪ!«‬
‫ﻛﻴﻔﻢ را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف در راه اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﻛﻪ ﻫﺎج و واج ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﭘﺘﻮ را از دور ﺧﻮدش ﻛﻨﺪ‪» :‬ﺻﺒﺮ‬
‫ﻛﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻲآﻳﻢ‪«.‬‬
‫زن ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻪ دور و اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻣﺎرال را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم ﻛﻪ ازش ﻋﺬر‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﺎدرش وﺳﻂ اﺗﺎق ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻫ‪‬ﻠﺶ ﻣﻲداد و ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻲ ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﭼﺮا ﺷﻤﺎﻫﺎ؟‪«...‬‬
‫در آن ﺑﻠﺒﺸﻮ زدﻳﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬و آن ﺷﺐ در ﺧﻴﺎﺑﺎن دراز ﭘﺮﻧﺲﻻوِرﺑِﺮگ در‬
‫ﻫﺘﻞ ارزاﻧﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﻻﻣﭗ اﺗﺎﻗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﻤﺪ ﺧﺎﻃﺮه ﻣﻲﮔﻔﺖ‪،‬‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ آدﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ و ﻫﻮﻳﺘﺶ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺣﺰب‬
‫ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻳﺎ ﺣﺘﺎ آرﻣﺎنﻫﺎش ﻧﻔﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻏﺼﻪدار ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ درون اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺻﺪاي ﭘﺎي آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در‬
‫ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﺘﻞ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﺴﻲ ﻻي در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺸﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧٣‬‬

‫دوﺑﺎره در را ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺮاﻣﺰادهﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آدم را ﻣﻲﭘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ اﻵن دل ﻳﻚ‬
‫ﻋﺪه آن ﭘﺎﻳﻴﻦ دارد ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺮ و ﺳﺮﻛﻪ ﻣﻲﺟﻮﺷﺪ ﻛﻪ در اﺗﺎق ‪ ۴١۴‬دو ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ از آﻟﻤﺎن ﻏﺮﺑﻲ آﻣﺪهاﻧﺪ و دارﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻬﻤﻲ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻢ‬
‫دارم ﻛﻪ ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻫﻢ آوردهاﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ!«‬
‫ﺑﻴﺮون ﺻﺪاي ﺣﺮف ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬در را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬دﻳﺪم دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس‬
‫ﭼﺴﺒﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ آﻳﻨﺔ ﺗﻤﺎمﻗﺪ آن راﻫﺮو ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﻟﻪ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺮا دﻳﺪ‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎي ﮔﺸﻮده ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻗﻼب ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي ﻧﺪاري؟«‬
‫»اﻳﻦ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮر دوﻛﺎره اﺳﺖ! ﻣﻦ ﻣﻲروم ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮوﮔﻮﺷﺶ ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲآﻳﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﻫﻞ ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺪﺟﻮري ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ!«‬
‫ﭘﺎﺷﺪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ و از اﺗﺎق زد ﺑﻴﺮون‪ .‬ﻟﺤﻈﺎت در ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﺳﻜﻮت زﻳﺮم‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آن ﺷﺐ ﺗﻠﺦ ﺑﻮدم و ﺗﻠﺦ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ دﻳﻮار ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻫﻤﺮاه اﺣﻤﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺮوم‪ .‬ﻫﻨﻮز اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﻲ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﻓﺮورﻳﺨﺘﻦ دﻳﻮار را‬
‫ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﮔﻴﺞ و ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ‪ ،‬ﻫﻲ دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ و ﻣﻲرﻓﺖ‬
‫ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎز ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻨﺎر‬
‫ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر درِ ﺣﻴﺎط را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از ﻣﻦ دﻟﺠﻮﻳﻲ ﻛﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳﺪهاي‪«.‬‬
‫»ﺑﻠﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻏﺮوري وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬آره؟ آﺧﺮ ﻣﺎ از ﻣﻌﺪود آدمﻫﺎي ﺧﺎرﺟﻲ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺣﻴﺎط دارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﺣﻴﺎط رﻓﺘﻢ‪ .‬دو ﺑﺎﻏﭽﺔ ﺧﺎكﺗﭙﺔ ﭘﺮ از ﮔﻴﺎﻫﺎن ﻣﺮده‪ ،‬و ﻳﻚ درﺧﺖ ﻧﻴﻢ‬
‫ﺧﺸﻜﻴﺪة ﺳﺮو ﻛﻪ از ﺑﺲ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ رﺷﺪ ﺑﻲروﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎﺧﻪاي ﻓﺮو رﻓﺘﻪ در دﻳﻮار‪ ،‬و آنﻃﺮف ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﺔ ﺷﻜﺴﺘﻪ‪.‬‬
‫در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﺷﺪ ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﮕﻲ و از دﺳﺖرﻓﺘﮕﻲ را‬
 ‫‪ ♦ ١٧۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق‪.‬‬

‫اﺣﻤﺪ در ﻣﺒﻞ ﺗﻜﻲاش ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ در ﻣﻮرد ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ اردوﮔﺎه‬
‫ﺷﺮق ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻫﻢ راه ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺟﻮاب ﻣﻲداد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﭽﻪاش را‬
‫ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﺸﺘﻪاﻧﺪ و او دارد ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺰا ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺻﺤﻨﺔ ﻗﺘﻞ را‬
‫ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺷﺮح ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻳﻜﺒﺎره داد زد‪» :‬ﻣﺎرال! ﺷﺮابﻫﺎ را ﺑﻴﺎر‪«.‬‬
‫ﻣﺎرال ﺑﺎ دو ﺑﻄﺮ ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ آﻣﺪ و آنﻫﺎ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬رﺷﺪ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﺎنﺟﻮر رﻳﺰه ﻣﻴﺰه‪ .‬از دﻓﻌﺔ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺘﻲﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺣﻮاﺳﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ داد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺣﻀﻮر ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ او داده و از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺮابﻫﺎ‬
‫را ﺑﻴﺎورد ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﺮابﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬اﻳﻦﻫﺎ ﭼﺮا ﻳﺦ زده؟«‬
‫»ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدمﺷﺎن ﺗﻮي ﺟﺎﻳﺨﻲ‪«.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬آره؟ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ! ﺷﺮاب ﻗﺮﻣﺰ را ﻛﻪ ﺗﻮي ﺟﺎﻳﺨﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬارﻧﺪ!«‬
‫دﺧﺘﺮك ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻟﺐ ورﭼﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ! ﺧﻮدت ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺖ را‬
‫ﻣﻲﮔﺬاري ﺗﻮي ﺟﺎﻳﺨﻲ‪«...‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺮش را در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‪:‬‬
‫»رﻳﺪي ﺗﻮي ﺷﺮاب ﻣﺎ رﻓﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ دﺧﺘﺮك ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﮔﻤﺸﻮ!«‬
‫دﺧﺘﺮك ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﻀﺎ ﻳﺦ زد و‬
‫ﺑﺮ در و دﻳﻮار ﻣﺎﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﺣﺪ واﻧﻔﺴﺎﻳﻲ درﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻔﺘﺔ ﭘﻴﺶ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻧﺌﻮﻓﺎﺷﻴﺴﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ دو‬
‫ﺗﺎ دوﻳﺪﻳﻢ ﻣﺎرال را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد آرﻣﺎن را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻲﻫﺎ!‪«...‬‬
‫و رو ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎي ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﺖﻫﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺑﻨﻮﻳﺲ!«‬
‫ﭘﺮهﻫﺎي ﺑﻴﻨﻲاش ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش در ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪:‬‬
‫»آره‪ ،‬ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻛﻪ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ اﻳﻦﺟﺎ اﻣﻨﻴﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟ از وﻗﺘﻲ دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧۵‬‬

‫رﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻬﺮة ﻓﺮﻫﻨﮓ و ادباﻧﺪ اﻳﻦﺟﺎ آﺳﺎﻳﺶ ﻧﺪارﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺟﻠﻮ ﺑﭽﻪﻫﺎت ﻧﮕﻮ آﻗﺎ ﺣﻜﻤﺖ! ﻣﮕﺮ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫»ﻧﺨﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻮدهاﻳﻢ و ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮر ﭘﺪر ﻫﺮﭼﻲ‬
‫ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ‪«.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻧﺨﻮرد ﻫﺎ! ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ دﺧﺘﺮت ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﻲ رﻓﺘﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺣﻜﻤﺖ؟ ﻛﺠﺎ را ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻴﺮي؟«‬
‫»ﻫﻴﺞ ﺟﺎ‪ .‬ﺷﺶ ﺳﺎل ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟ ﻣﺠﺒﻮر‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺰب ﮔُﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﻴﻢ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ و از ﻛﺠﺎ آﻣﺪهاﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﭘ‪‬ﻒ!‬
‫ﺑﺮاي ﺧﻮدش ودﻛﺎ رﻳﺨﺖ و ﻧﻴﻤﻲ از آن را ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ .‬زﻳﺘﻮﻧﻲ ﺑﻪ دﻫﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫و ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﻋﺠﺐ زﻳﺘﻮﻧﻲ! اﺣﻤﺪ‪ ،‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎً ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﻦ‬
‫زﻳﺘﻮنﻫﺎي ﺧﻮﺷﻤﺰه ﻣﻲﺧﻮري؟«‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ ﻣﻦ آدم ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺗﻮ آوردم ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﻣﺎ ﭼﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ!« و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚدور دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﻃﻮل اﺗﺎق را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ و ﻓﻐﺎﻧﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻴﻮان دﺳﺘﻪدارش را ﺟﻮري ﺗﻮي دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺸﻌﻞ اﻟﻤﭙﻴﻚ را‬
‫ﺣﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺸﻌﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﺮ وزﺷﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ .‬ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻣﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﻣﺎن ﻛﺴﻲ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬وﻃﻨﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪،‬‬
‫آرﻣﺎنﻫﺎﻳﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮي ﭘﺮﺷﻮر‪ ،‬آﺑﺮو‪ ،‬اﻣﻴﺪ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﺠﻮر ﻧﺎﺑﻮد ﻧﻤﻲﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ‪«...‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ وﻟﺶ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺪارﻳﻢ‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻣﻦ ﺣﺮف دارم‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺎ را درك ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ و اﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﺮﻣﻮزت در ﻛﺸﻮرﻫﺎي ﻛﺎﭘﻴﺘﺎﻟﻴﺴﺘﻲ آﺑﺠﻮﺗﺎن را‬
‫ﺑﺎ ﭘﻨﻴﺮ و زﻳﺘﻮن ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ ﻣﻲﺧﻮردﻳﺪ؛ ﻣﺎ اﻳﻦﺟﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻳﻢ‪«...‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮد‪ .‬رگﻫﺎي ﺷﻘﻴﻘﻪﻫﺎ و ﮔﺮدﻧﺶ زده ﺑﻮد‬
 ‫‪ ♦ ١٧۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻛﻒ ﻛﻨﺎر ﻟﺐ و دﻫﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬آنﻗﺪر ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺧﻮن ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻛﻲ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﻔﺘﻪاي ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ دﻧﺒﺎل‬
‫ﺗﺎواﻧﺶ ﻣﻲﮔﺮدي‪ .‬ﺷﺎﻧﻪاي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻢ‪ .‬ﺟﺮﻋﻪاي دﻳﮕﺮ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪم و ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زدم‪.‬‬
‫زن ﺣﻜﻤﺖ ﻳﻚ زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﺗﻤﻴﺰ ﺑﺮام آورد و ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ودﻛﺎ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد ﻓﺸﺎرش ﻣﻲرود ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺑﻪ دل ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش آرام ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ آﻣﺪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮم اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺮت ﺗﻮي ﻛﺘﺎب ﻣﺘﺎب اﺳﺖ‬
‫اﺻﻼً ﻓﻬﻤﻴﺪي ﭼﺮا ﻣﻴﺨﺎﻳﻴﻞ ﮔﻮرﺑﺎﭼﻒ ﺷﻮروي را از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ؟«‬
‫ﭘﻘﻲ زدم زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬ﺣﻜﻤﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮض! ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟!«‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻻي در ﺣﻴﺎط را ﺑﺎ ﻧﻮﻛﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﺑﭙﺮم روي ﺧﺎكﺗﭙﻪاي ﻛﻪ اﺳﻤﺶ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻲ اﻳﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف را‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎل ﺑﺰﻧﻢ و از آن ﻓﻀﺎي دلﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻠﺦ ﺧﻮدم را در آﺳﻤﺎن‬
‫ﺳﻴﺎه رﻫﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎل ﺑﺰﻧﻢ و ﻧﺰدﻳﻜﻲﻫﺎي ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدم ﻓﺮود آﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮوم ﺗﻮي‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺨﺰم ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﺧﻴﺮة ﺗﺎرﻳﻜﻲ آﺳﻤﺎن ﺷﻮم و ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺷﺐﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪن در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮدم دﻟﭙﺬﻳﺮ ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﭽﮕﻲ دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮدم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﺔ ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻣﺜﻞ آرزوﻳﻲ ﺑﺰرگ ﻣﺮا ﺣﺴﺮت ﺑﻪ دل ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺻﺎل ﻣﻲرﺳﻢ‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ آرزوﻳﻲ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧٧‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و دو‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﮔﻴﺠﻢ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺗﻤﺎم روز را ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮ ﺷﺐ داﺷﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﻲ‬
‫ﺑﺎ ژاﻟﻪ ﺣﺮف ﻣﻲزدم ﻛﻪ زﻧﮓ زدﻧﺪ‪ .‬ژاﻟﻪ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻲ از‬
‫اﻳﻦ در و آن در ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻻﺑﻪﻻي ﺣﺮفﻫﺎش از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛﺲ ﺑﻨﺎﻟﺪ و‬
‫ﮔﺎه ﻧﻴﺸﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ .‬ﺧﺐ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ دﻳﮕﺮ! زﻧﺪﮔﻲ در ﻏﺮﺑﺖ دﺷﻮار اﺳﺖ‪ .‬آدم‬
‫ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﻛﻪ آدم ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا دﻳﮕﺮان ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﺷﻤﻦ‬
‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ! ﻫﻤﻪ از ﻫﻢ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮه ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻲ؟«‬
‫»ﻫﻤﻪ از ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻳﻢ ﻋﺒﺎس! ﻣﺎ ﻧﺴﻞ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬دﺳﺖﻣﺎن ﺑﻪ‬
‫ﻣﻘﺼﺮ اﺻﻠﻲ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻨﻈﻮرت را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ دارم از ﺗﻮ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻲﮔﻴﺮم؟«‬
‫»ﻻﻣﺼ‪‬ﺐ ﻳﻚ ﺧﺒﺮي از ﺧﻮدت ﺑﺪه‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ وﺿﻌﻴﺘﻲ اﺳﺖ؟ اﻳﻦﺟﻮري ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد!«‬
 ‫‪ ♦ ١٧٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻤﺔ ﺣﺮفﻫﺎش ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻜﺮﻳﺰ از دﻟﺘﻨﮕﻲﻫﺎش ﮔﻔﺖ‪ ،‬از اﻳﻦﻛﻪ‬
‫ﺣﺘﺎ ﺷﺐﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﺳﺮي ﺑﻪ او ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻳﺎ اﻗﻼً ﺗﻠﻔﻨﻲ ﺣﺎﻟﺶ‬
‫را ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺳﺨﺖ ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ ﻣﺪت ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدهاﻳﻢ!«‬
‫ﺑﺎز زﻧﮓ زدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﺶ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻲ وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ ﻣﻲآﻳﺪ ﺳﺮاﻏﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره! ﺑﺮاي آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎردت وﻗﺖ و ﺑﻲوﻗﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺖ داري‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ دوﺳﺘﺖ دارم‪ «...‬و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫زﻧﮓ ﺳﻮم را ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﺣﺎﻻ در را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪاً ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﺑﻬﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﺣﺎﻻ ﺧﻮب اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪهاي‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻌﻄﻴﻠﻢ‪ «...‬و ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻲآنﻛﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻛﻠﻴﺪ آﻳﻔﻮن را زدم‪ .‬در آﭘﺎرﺗﻤﺎن را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺳﻮز ﺗﻨﺪي‬
‫از راه ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻮي ﮔﭻ ﺗﺎزه ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﭼﻴﺰي ﺗﻨﻢ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻮك ﭘﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺣﻮﻟﻪام‬
‫را از ﮔﻞ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﻲ ﻛﻨﺪم و ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﮔﺮ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا زﻧﮓ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ را زده؟ او ﻛﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ را دارد‪.‬‬
‫از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪ .‬ﺣﻮﻟﻪام را دورم ﭘﻴﭽﻴﺪم و روي ﻧﺮده ﺧﻢ ﺷﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﭘﺎﮔﺮد ﺳﻮم دﻳﺪﻣﺶ‪ .‬دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬در ﻳﻚ آن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‬
‫ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ دﻳﺪهام؛ دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫داﺷﺘﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪه‪ ،‬ﺑﻲآنﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻧﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ .‬آﻳﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﻣﻦ در‬
‫زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮي ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدهام؟ آﻳﺎ ﻗﺒﻼً ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ اﻳﻦﺟﺎ‬
‫آﻣﺪه و ﺣﺎﻻ آن ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮام ﺗﺪاﻋﻲ ﺷﺪه؟‬
‫وﻗﺘﻲ از ﭘﺎﮔﺮد ﭼﻬﺎرم ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻣﺮا دﻳﺪ‪ ،‬از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﻛﻪ ﺑﺎز دﻟﻢ‬
‫رﻳﺨﺖ‪ .‬دوﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ را ﻫﻢ ﻗﺒﻼً دﻳﺪهام‪ .‬ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻓﺸﺎر‬
‫آوردم ﺑﺒﻴﻨﻢ او ﻛﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ آﻣﺪه‪ .‬ﭼﺮا ﻗﺒﻼً ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰده ﻛﻪ ﻣﺮا از آﻣﺪﻧﺶ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٧٩‬‬

‫ﻣﻄﻠﻊ ﻛﻨﺪ؟ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﺐﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻞ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﻲ‪«.‬‬

‫از ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ درﻣﻲآوردم‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎر ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺔ ﻗﺒﻞ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻣﺪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺣﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻮد‪ .‬در را ﺑﺴﺘﻢ و‬
‫ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش را وراﻧﺪاز ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻴﻔﻲ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬و دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪ‬
‫ﭘ‪‬ﺮي ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﻲآﻣﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻠﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اول ﻛﻴﻔﺶ را از ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪاش‬
‫وا ﻛﻨﺪم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻨﺎر ﻣﺒﻞ‪ .‬دﮔﻤﻪﻫﺎي ﭘﺎﻟﺘﻮش را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬و او آرام ﻟﻐﺰﻳﺪ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺎﻟﺘﻮ از ﺗﻨﺶ ﺟﺪا ﺷﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪش را از دﺳﺘﺶ درآوردم‪» :‬ﺧﻮش آﻣﺪي‪ «.‬و ﺳﻴﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻠﻮز ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻲآﺳﺘﻴﻨﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ روي ﺳﻴﻨﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺣﻮﻟﻪاي ﻛﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش دور اﺗﺎق را ﭼﺮخ زد‪ ،‬و روي ﻋﻜﺲ ﻣﺎدرم ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﻠﻚ زد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺘﺮي ﺳﺒﺰ‬
‫ﺑﺪﻟﻲاش را ﺑﻮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي دﺳﺖﺗﺎن ﻛﺮم ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ «.‬و ﺑﻪ ﻛﻴﻔﺶ اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﺮد و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬دور و ﺑﺮ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮم ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻜﺲﻫﺎي ﭼﺴﺒﻴﺪه‬
‫ﺑﺮ دﻳﻮار را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺮدي؟«‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﻣﺜﻞ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ ﺧﺸﻜﺶ زد‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ!« و‬
‫رﻓﺖ در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﺶ داده ﺑﻮدم ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻮري ﺑﻴﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻏﺮﻳﺒﻪﻫﺎ ﺑﮕﻴﺮي ﺑﻨﺸﻴﻨﻲ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻻزم داري‪ ...‬راﺳﺘﺶ‪...‬‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎم را ﮔﻢ ﻛﺮدم‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٨٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺳﺮزده ﺑﻴﺎﻳﻲ ﭘﻴﺸﻢ؟«‬
‫»ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮدم؟«‬
‫ﻳﺎد ﭘﺮي اﻓﺘﺎدم؛ ﻳﺎد ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ و ﺷﻴﻄﻨﺖ ﺗﻮأﻣﺎﻧﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺎي درﺳﺖ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻳﺎ‪ ...‬ﭼﻲ ﻣﻲﻧﻮﺷﻲ؟«‬
‫»ﻓﻘﻂ آب‪«.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ و‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮاش آب رﻳﺨﺘﻢ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻮارهﻫﺎش دﻗﺖ ﻛﺮدم‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻮاره ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻲدﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ آﻣﺪﻳﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬و او ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻫﺎج و‬
‫واج ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ و ﻋﻜﺲﻫﺎ و وﺳﺎﻳﻞ ﺧﺎﻧﻪام ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ‬
‫ﺑﺎر اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎآرام ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرم را ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاش ﻓﻨﺪك‬
‫زدم‪ ،‬و او ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ زد‪ ،‬و وﻗﺘﻲ دود را ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲداد‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪهﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻠﻮه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺟﺮﺋﺖ دادم ﻛﻪ‬
‫ﺑﻨﺎﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ ،‬و او ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺴﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺒﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎزوﻫﺎش را از دو ﻃﺮف ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻨﺎﮔﻮش و‬
‫زﻳﺮ ﮔﻠﻮش را ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و او را ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﺎه ﺻﺪاي ﺷﻜﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰي روﻳﺎﻫﺎﻳﻢ را ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم دﻳﺪم ﻟﻴﻮان از دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎده و ﺧﺮده ﺷﻴﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﻛﻒ‬
‫اﺗﺎق‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم از ﺧﻮاﺑﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪهام و او ﺳﺎﻋﺖﻫﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ‬
‫زده و دارد ﺧﺮدهﻫﺎي ﺑﻠﻮر را ﺑﺎ دو اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮﻣﻲدارد و در ﻛﻒ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش‬
‫ﻣﻲﮔﺬارد‪ .‬ﻛﻨﺎرش زاﻧﻮ زدم‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ! ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺪﺟﻮري ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﺪ‬
‫دورﺑﻴﻨﻢ را آوردم و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ از ﭘﺎﻫﺎي ﺑﻲﺟﻮراﺑﺶ‪ ،‬از‬
‫ﺧﺮدهﻫﺎي ﺑﻠﻮر‪ ،‬از ﺧﻴﺴﻲ زﻣﻴﻦ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺟﺎرو و ﺧﺎكاﻧﺪاز‬
‫آوردم و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺟﺎرو ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٨١‬‬

‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮن!« و ﺑﻪ ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺧﻮن روي ﭘﺎرﻛﺖ ﭼﻮﺑﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺮده ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ را از ﻛﻒ دﺳﺘﺶ رﻳﺨﺘﻢ ﺗﻮي ﺧﺎكاﻧﺪاز و دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﺎ‬
‫دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎرو ﺑﺮﻗﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮر‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮن! ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮر‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺧﻮن روي ﭘﺎرﻛﺖ دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫روي ﺻﻨﺪﻟﻲ دم اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎي ﭼﭙﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم؛ ﺟﺎي ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ را‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮن ﻫﻨﻮز ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﻨﺎر ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺧﻮن‪ ...‬ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ از‬
‫ﺟﻌﺒﺔ دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،...‬ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪...‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ازش ﻋﻜﺲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ و او ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮم ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻤﺎلﻫﺎ را روي ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﺎﻧﺪ و ﭼﺴﺐ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫»ﺗﻮي ﻛﺸﻮ دوﻣﻲ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ «.‬و از ﻣﻮﻫﺎش ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﻨﺪﻣﺰار ﻃﻼﻳﻲ‪.‬‬
‫رﻓﺖ آورد‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن زﺧﻢ‪» :‬درد داري؟«‬
‫در ﺳﻜﻮت ﭘﻴﺶ آﻣﺪه زﺧﻢ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺴﺖ‪ ،‬دور ﭘﺎ ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﭼﺴﺐ زد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎق ﭘﺎﻫﺎم را ﻧﻮازش ﻛﺮد‪» :‬داري ﻣﻲروي ﺳﻔﺮ؟«‬
‫دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدهام ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬ﻛﺎري ﻛﻦ ﺳﻔﺮم ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺨﻮرد‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﻫﻤﺎن اول ﺑﻬﺶ ﺟﻮاب رد ﻣﻲدادي ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﻮر ﻧﻤﻲﺷﺪ«‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را روي زاﻧﻮﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻪ زاﻧﻮﻫﺎم ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ از اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﺧﺎرج ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﻛﺎري ﺣﺎﺿﺮم ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﺮوي ﺳﻔﺮ‪«.‬‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم ﮔﺮدن و ﺻﻮرﺗﺶ را‬
‫ﻧﻮازش ﻛﺮدم‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎش ﺣﻠﻘﻪ ﺷﺪ دور ﺗﻨﻢ‪ .‬ﺑﻐﻞ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﻮس ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
 ‫‪ ♦ ١٨٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻮﻫﺎش ﻣﻲزدم ﻳﻚ ﺳﺘﺎره در دﻟﻢ روﺷﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در ﻧﻮر ﻛﻤﺮﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺧﺪاﻳﻲ را داﺷﺘﻢ ﻛﻪ زﻧﻲ از ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻧﻮار ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ آوﻳﺨﺘﻪ‪،‬‬
‫و ﺟﺎﻳﻲ اﻣﻨﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻛﻪ آراﻣﺶ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم را در ﮔﺮدن و ﻣﻮﻫﺎش دواﻧﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ دﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ زﻳﺮ ﺑﻐﻠﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ ،‬از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﺰﻳﺪم و‬
‫رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ‪ .‬دم ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬داري ﻣﻲروي ﺳﻔﺮ؟«‬
‫دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﺮدم ﺗﻮي ﮔﺮدﻧﺶ و ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺗﺴﻠﻴﻢ و ﻧﺮم‬
‫ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻴﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻤﻲ‬
‫داﻧﻢ ﻛﻲ ﻟﺒﺎسﻫﺎش را از ﺗﻨﺶ درآوردم‪ ،‬ﻛﻲ ﺑﻐﻠﺶ زدم ﺳﺮ دﺳﺖ ﺑﺮدﻣﺶ‬
‫ﺗﻮي ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﻛﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻛﺮدم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش‬
‫ﻳﺎﻛﺎﻣﻮس ﻳﺎﻛﺎﻣﻮس ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و از ﺷﺪت ﻟﺬت ﭘﺮ از ﭘﻮﻟﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬داﺷﺘﻢ ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ از ﺗﻪ دل ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم و دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺑﻐﻠﺶ ﺟﺪا‬
‫ﺷﻮم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ ﻣﻲزد و ذﻫﻨﻢ را ﻣﺸﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ژاﻟﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬و ﻳﺎ آﻧﺪرﻳﺎس؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲوﻗﻔﻪ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫آرام از ﺑﻐﻞ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ درآﻣﺪم‪ ،‬دﺳﺖ دراز ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻲ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﻮد‪» :‬اﻟﻮ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫»ﺟﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﭼﻲ را ﺟﺎﻧﻢ؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﻲ؟«‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﻣﻮﺑﻲ دﻳﮓ‪«.‬‬
‫»ﻣﻮﺑﻲ دﻳﮓ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« و ﻛﻼﻓﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲﮔﺬاري ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﻴﺎﻳﻲ؟«‬
‫»ﻣﻦ؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﺳﺮ ﻛﺎر‪«.‬‬
‫»آره؟ ﭼﺮا ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻠﻔﻦ زدم ﮔﻮﺷﻲ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٨٣‬‬

‫را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ .‬ﺑﺮات ﭘﻴﻐﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪«.‬‬

‫»آخ! ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫»ﺳﺮ ﺷﺐ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم ﺑﺮوم ﺳﺮِ ﻛﺎر‪ «.‬و ﺑﻬﺶ دروغ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺑﻠﻜﻪ‬
‫ﺑﻘﻴﺔ ﺧﻮاﺑﻢ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮدي؟«‬
‫»داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم‪«.‬‬
‫»آره؟ ﺧﻮاب ﭼﻲ ﻣﻲدﻳﺪي؟«‬
‫آخ ﭼﻲ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ ﻋﺠﺎﻟﺘﺎً دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮدارد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ ﺗﻌﻄﻴﻠﻢ‬
‫ﭘﺎﺷﻨﺔ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎرم از دﺳﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد‬
‫واژهاي ﺑﺮاي »ﻋﺸﻖ اﻓﻼﻃﻮﻧﻲ« ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم؛ »ﻧﻔﺮت اﻓﻼﻃﻮﻧﻲ«؛ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫ﺷﻜﻼت آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ وﻳﺮوس ﭘﻴﭽﻴﺪه در زرورﻗﻲ ﺑﺎ رﻧﮓﻫﺎي ﺑﺎﺳﻤﻪاي‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﻮد؛ ﺳﻼمﻫﺎي ﮔﺮم‪ ،‬روﺑﻮﺳﻲﻫﺎي آﺗﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﻫﺎي‬
‫ﻣﻌﻨﻲدار‪ ،‬ﻛﻨﺠﻜﺎويﻫﺎي ﻋﻤﻴﻖ از ﺧﺼﻮﺻﻲﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ آدم‪ ،‬و ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺎﺳﻚﻫﺎ ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻮﭼﻲ ﻧﺎﺷﻲ از ﺣﺴﺎدت در ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻢﻫﺎ و‬
‫ﭼﺮوك ﭼﻬﺮهﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻫﻤﺎن ﭘﻮﭼﻲ ﻧﻔﺮتاﻧﮕﻴﺰي ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﺔ ﻛﺎرد در ﺷﻜﻢ ﺣﺮﻳﻒ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻓﺮوﻛﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﻲﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﺮوع‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدن اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﻋﻴﺪ ﻧﻮروز ﺗﻮي ﭼﻤﻦ ﭘﺎركﻫﺎي‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﭘﺮ ﻣﻲﺷﻮد از ﮔﻞ زﻧﮕﻮﻟﺔ ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﮔﻞ زﻋﻔﺮان‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺪي ﻛﻪ آدم‬
‫دﻟﺶ ﻧﻤﻲآﻳﺪ روي ﭼﻤﻦ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﮔﻞ درآﻣﺪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺎر ﺷﺪه‪ ،‬و‬
‫اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻧﻮروز اﺳﺖ‪.‬‬
‫»اواﻳﻞ ﻛﻪ ﺗﺎزه آﻣﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺷﺮﻗﻲ‪ ،‬ﺑﺎ زن و ﺑﭽﻪﻫﺎم ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي‬
‫ﭘﺎرك‪ ،‬ﭼﻪ زﻋﻔﺮاﻧﻲ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ! اﻣﺎ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻮ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻛﻪ زﻧﮕﻮﻟﺔ‬
‫ﺳﻨﮓ ﻫﻤﻴﻦ زﻋﻔﺮان ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ...‬ﺑﺎ ﭘﻠﻮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد زﻋﻔﺮان ﭘﻠﻮ اﻳﺮان‪ ...‬ﭼﻪ روزﻫﺎﻳﻲ داﺷﺘﻴﻢ ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ داﺷﺘﻲ ﺧﻮاب‬
 ‫‪ ♦ ١٨۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﭼﻲ ﻣﻲدﻳﺪي؟«‬
‫ﭼﻪﺟﻮري از ﺳﺮم ﺑﺎزش ﻛﻨﻢ؟ ﭼﻲ ﺑﺒﺎﻓﻢ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ رﻫﺎﻳﻢ ﻛﻨﺪ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ و داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺴﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎ‬
‫آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﺗﻮي ﻳﻚ ﺟﺎدة ﻛﻮﻳﺮي‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺘﻜﺶ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ‪«...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﻜﻮت ﻛﺮدم‪.‬‬
‫»ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺗﻮ؟«‬
‫»آره‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﻫﺮاﺳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﻜﺒﺎره دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﻮر اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻋﺒﺎس! ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ‬
‫داري؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺗﻮي اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ‪«.‬‬
‫»ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ! ﻣﺎ ﻛﻪ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻧﺪارﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺧﺸﻤﻢ را ﻳﻚﺟﺎ ﺑﺎﻻ آوردم‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﭘﺎرﺳﺎل ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮري؟«‬
‫ﻟﺤﻨﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ .‬ﻻﺑﻼي ﺳﻜﻮت و ﺗﺘﻪﭘﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪» :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮار از ﻳﻚ ﺑﻠﻨﺪي اﻓﺘﺎدهاي؟ ﺗﻮ ﻻﻣﺲ‪...‬‬
‫ﻣﺴﺖ‪ ...‬ﻣﺴﻴﺢ‪ ...‬ﺑﺎ ﺑﺮ و ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ...‬ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻚ ﺧﺮده ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮت ﺑﮕﺬارم‪ ...‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺎﻳﻲ آﺑﺠﻮﻳﻲ‪«....‬‬
‫»ﻣﻦ؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﻪ دﻳﺪم ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺗﺎ ﺑﺸﻮم آدم ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪«.‬‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ اﮔﺮ ﻣﺎﺷﻴﻦ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﻵن‬
‫ﻣﻲآﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دارم ﺑﺎ ﻣﻮﺑﺎﻳﻞ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺧﺮﺟﺶ زﻳﺎد ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ زﻫﺮش را ﻣﻲرﻳﺰد‪ ،‬و رﻳﺨﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬
‫ﻋﺒﺎس! ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﻳﻲ اﻓﺘﺎدهاي ﺑﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٨۵‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم آن ﭼﻨﺪ روز را ﺑﺎ‬
‫ﺗﺮس و ﻛﺎﺑﻮس ﮔﺬراﻧﺪم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲآﻣﺪ دﻳﺪﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎري ﺑﻪ آﻧﺪرﻳﺎس‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ زﻧﮓ زدم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﻗﺮار اﺳﺖ زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺑﺮف و ﻳﺨﺒﻨﺪان ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮد‪» :‬ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل؟ اﮔﺮ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﻧﺮو!«‬
‫ﺗﻪ دﻟﻢ ﻫﺮي رﻳﺨﺖ‪» :‬اﺻﻼً ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺠﺒﻮرم‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدهام‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﻲروي؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬رﺋﻴﺴﻢ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﮓ و ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻣﻲروﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآورم‪ .‬ﻛﺎش ﻧﺮوي‪«.‬‬
‫ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺪام ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬دﻟﺸﻮرة دروﻧﻢ داﺷﺖ ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻮاﻳﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻛﻮهﻫﺎي ﻗﻔﻘﺎز ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ‬
‫ﺻﺨﺮهﻫﺎش ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﺗﻼﻓﻲ ﻗﺘﻞ زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ١٨۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺷﺮﻳﻚ ﺟﺮم ﺑﻮدهام‪ ،‬ﻣﺴﺒﺐ ﻛﺸﺎﻧﺪن ﭘﺮي‬
‫ﺑﻪ آن ﻗﺘﻠﮕﺎه‪ ،‬و روزي ﺗﺎواﻧﺶ را ﭘﺲ ﻣﻲدﻫﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري و‬
‫ﺷﺐ و روزم را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﻋﻤﺮ از ﺧﻮدم ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ دارم ﻣﻲروم‪ ،‬و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ‬
‫ﺳﻔﺮﻫﺎي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻓﺮق دارد‪ ،‬ﻳﻚﺟﻮري ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ دارم ﻛﺎر‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪاي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬دارم روي ﺟﺎﻧﻢ ﻗﻤﺎر ﻣﻲزﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻣﻲداﻧﻢ ﻛﻪ‬
‫ﻗﻤﺎر را ﺑﺎﺧﺘﻪام‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارم ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﻮم؛‬
‫دوﺑﺎر دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ در ﻃﻮل روز‪ ،‬ﺧﻮردن ﻧﺎن و ﭘﻨﻴﺮ و ﮔﺮدو ﺑﻪ ﺣﺪ اﻓﺮاط‪،‬‬
‫ﺳﺮﻛﺸﻴﺪن ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ آب ﺧﻨﻚ‪ ،‬ﮔﻮشدادن ﺑﻪ ﻣﻮزﻳﻜﻲ ﻛﻪ زﻳﺎد دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺳﻲدي آﻳﻨﻪ در آﻳﻨﻪ از آرو‪ ‬ﭘﺮت ﻛﻪ آﻧﺪرﻳﺎس ﺑﺮام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫روش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻛﺮم ﮔﻮﺷﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ‪«.‬‬
‫و ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺗﻜﻪﺗﻜﻪ و ﭘﺮ از ﻛﺎﺑﻮس‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻴﺪاري ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ زودي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮي ﻛﻪ دارم وداع ﻛﻨﻢ؛ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻬﺎردﻳﻮاري‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﻧﻮارﻫﺎ و ﺳﻲديﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻠﺪانﻫﺎ‪ ،‬و ﭘﻨﺠﺮة ﭘﺸﺘﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻠﺨﺎﻧﺔ‬
‫ﻣﺘﺮوك ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮهاي ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم رو ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎز اﺳﺖ؛ ﻣﺤﻮﻃﺔ‬
‫ﺑﺰرگ آﻓﺘﺎﺑﮕﻴﺮي ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻦﻫﺎي ﺷﻴﺸﻪاياش زﻳﺮ ﺑﺮف دﻓﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬آنﻫﻤﻪ ﺗﺨﺘﻪﭘﺎره‪ ،‬آنﻫﻤﻪ ﺑﺸﻜﺔ ﺧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ‬
‫ﺻﺎﺣﺒﺶ ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت وﻳﮋهاي آنﺟﺎ را وﻳﺮان ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺗﺎ از ﭘﺲ اﻋﻼم‬
‫ورﺷﻜﺴﺘﮕﻲ ﺑﺮآﻳﺪ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮد اﻟﻜﻠﻲ دﻳﻼﻗﻲ در ﮔﻮﺷﻪاي از‬
‫ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺗﻌﻤﻴﺮﮔﺎه ﻣﺎﺷﻴﻦ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻗﺮاﺿﻪﻫﺎ را‬
‫ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﺗﺎ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ آﺷﻐﺎل و ﺧﺮت و ﭘﺮت آﻧﺠﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد!‬
‫ﭘﺮدة آن ﭘﻨﺠﺮه را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﺗﺎ ﻳﺎد ﺳﻔﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﺗﻪ دﻟﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺒﻀﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬اﻣﺎ در دﻧﻴﺎي ﺗﺪاﻋﻲﻫﺎ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬از رؤﻳﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪم‪ ،‬و از ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻮس دﻳﮕﺮ؛ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺑﻴﺪارم ﻛﻨﺪ‪ .‬ﭘﺪرم ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻟﻪﻛﺶﻫﺎ‪ «.‬و ﻗﺼﺔ ﻣﺮدم‬
‫ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ و ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻛﺖ از ﻣﻴﺎنﺷﺎن‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٨٧‬‬

‫ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﺮق ﻧﻌﻤﺖ از اﻳﻦﻃﺮف ﻣﻲﻛﺎﺷﺘﻨﺪ و از آنﻃﺮف درو ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪم ﺑﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎرس ﺳﮓﻫﺎ‪ ،‬از ادارة ﭘﻠﻴﺲ‬
‫اوراﻧﻴﻦﺑﻮرگ آﻟﻤﺎن در ﻣﻲآﻣﺪم در ﻣﺮز اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن راه ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪،‬‬
‫و ﺳﮓﻫﺎ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺪرﻗﻪام ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻫﺮاﺳﻢ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻛﺎﺑﻮس ﺷﺮوع ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮري‬
‫از آن ﻃﺮف ﻣﺮز ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي از ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻻزم ﺑﻮده ﺳﺮ‬
‫راه ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻛﻪ دﻳﺪم‪.‬‬
‫ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن‪ ،‬اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎرش رد ﻣﻲﺷﺪي ﻋﺪهاي ﺗﻮ را ﺑﻪ‬
‫زور ﺳﻮارش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و در روﺳﺘﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﻴﺎده ﺷﻮ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻲ‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ‪ .‬و ﭼﺮا آﻧﺠﺎﻳﻲ‪ .‬ﻃﻮل ﻣﺴﻴﺮ ﻣﺜﻞ ﺗﻘﺪﻳﺮ از ﺳﻮي ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ در رﻛﺎب‬
‫اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻋﺮض آن را ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدي‪.‬‬
‫ﻓﺮﺷﺎد دﻧﺒﺎل راﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺟﻬﻨﻢ ﻛﺜﻴﻒ‬
‫ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺟﺒﻬﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﻣﺮدي ﺳﻴﻪﭼﺮده را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻲآورم ﻛﻪ در رﻛﺎب اﺗﻮﺑﻮس اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺎ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد و ﺑﻲوﻗﻔﻪ ﻋﺮﺑﺪه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺳ‪‬ﻪدر‪ ،‬ﺳ‪‬ﻪدر‪ ،‬ﺳ‪‬ﻪدر‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﺮار ﻛﻦ ﻓﺮﺷﺎد‪ «.‬اﻣﺎ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آدمﻫﺎﻳﻲ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻐﻞﻣﺎن‬
‫زدﻧﺪ و ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪﻣﺎن ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس‪ .‬و آنﺟﺎ زﻧﻲ ﺟﺬاﻣﻲ دﺳﺘﺶ را ﻫﻲ از زﻳﺮ‬
‫ﭼﺎدرش در ﻣﻲآورد و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺟﺬام ﺑﺨﺶﻫﺎﻳﻲ از ﺻﻮرت و دﺳﺘﺶ‬
‫را ﭘﻮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد در ﻛﺮاﭼﻲ!‬
‫ﻛﺮاﭼﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳ‪‬ﻪدر‪ .‬وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺎده ﻣﻲﺷﺪي ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدي ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺣﺎﻻ ﺟﻨﮓ ﺑﻮده و ﺧﻮن ﺗﻤﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ‬
‫ﭼﻴﺰي ﮔﻮﺷﺔ ﻟُﭙﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و دم ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺗﻒ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﻲاﻧﺪازد‪ .‬ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪ .‬و ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲﻫﺎ ﺑﺪون ﭘﺎن و ﺑﺪون ﺗُﻒ ﻗﺮﻣﺰ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻛﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﺮﻛﺲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدي داﺷﺖ ﭼﻴﺰي را ﻣﻚ ﻣﻲزد و ﺗﻒ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺮاﭼﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳ‪‬ﻪدر‪ .‬و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳ‪‬ﻪدر ﻳﻌﻨﻲ اﺻﻨﺎف ﺟﻮرواﺟﻮر؛ در‬
‫ﻳﻚ راﺳﺘﺔ ﭘﻴﺎدهرو ﻣﻲدﻳﺪي ﻋﺪهاي ﺳﺮﺗﺮاش ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﻴﻜﺎر ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﺮاﺷﻨﺪ و اﻃﺮافﺷﺎن ﭘﺮ اﺳﺖ از ﻣﻮ‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻛﻨﺎر ﺑﺴﺎط واﻛﺴﻲﻫﺎ‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ١٨٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫اﺟﺎﻗﻲ ﻫﻢ ﻓﺲﻓﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺨﺎر و ﺑﻮي ﻓﻠﻔﻞ از دﻳﮓ دال ﻋﺪس ﺑﻪ ﻫﻮا ﻣﻲ‬
‫ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﭼﺮﺧﻪﺳﺎزﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎن ﻫﻢ ﻣﻲﭘﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻋﺪهاي ﻛﻨﺎر ﺗﻨﻮر‬
‫ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﻧﺎن ﻣﻲﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ ﻋﺪهاي ردﻳﻒ روي ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮب ﻧﺎزﻛﻲ در دﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ دو ﺳﺮش ﭘﻨﺒﻪاي ﺑﻪ رﻧﮓ زرد ﺗﻴﺮه ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮب را در‬
‫دﺳﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻲ ﻛﻪ رﻫﮕﺬري روي‬
‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺔ ﻣﻘﺎﺑﻞﺷﺎن ﻧﺸﺴﺖ دو ﺳﺮ ﭼﻮب را در ﮔﻮشﻫﺎش ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺗﻤﻴﺰش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﻮﻟﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻒ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ روﺑﺮو‪.‬‬
‫و ﺑﺎز راﺳﺘﻪاي دﻳﮕﺮ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ؛ ﻣﺮغﻓﺮوشﻫﺎ‪ .‬در ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ زدﻧﻲ‬
‫ﻣﺮﻏﻲ از ﻗﻔﺲ درﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮش ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻏﻠﻔﺘﻲ ورﻣﻲآﻣﺪ و ﭘﺮت‬
‫ﻣﻲﺷﺪ ﮔﻮﺷﺔ ﭘﻴﺎدهرو‪ .‬ﻳﻚ ﻻﺷﺔ زرد در دﺳﺘﺎن ﻣﺸﺘﺮي ﻗﺮار ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؛ ﻣﺮغ‪.‬‬
‫ﺑﻮي ﮔﻨﺪ از در و دﻳﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻲ‪ .‬ﻣﻲرﻓﺘﻲ و‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻲ ﺗﺎ ﻣﻲرﺳﻴﺪي ﺑﻪ راﺳﺘﺔ ﻧﺎﺧﻦﮔﻴﺮﻫﺎ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲﺷﺎن ﺑﺎ ﻗﻴﭽﻲ ﻧﺎﺧﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و آنﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺠﻬﺰﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ در ﺟﻌﺒﺔ ﻛﺎرﺷﺎنﺷﺎن ﻧﺎﺧﻦﮔﻴﺮ و ﻗﻴﭽﻲ‬
‫و ﺳﻮﻫﺎن ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي اﺷﺮاﻓﻲ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻮﻛﺮ‪ .‬ﻫﺮ ﻧﻮﻛﺮي ﺑﻪ ﻛﺎري‬
‫ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد؛ ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺮدن در ﺑﺎغ ﺑﻮد‪،‬‬
‫دﻳﮕﺮي ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺷﺐﻫﺎ در آن ﺧﻴﺎﺑﺎن دراز‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ‬
‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻧﻮﻛﺮﻫﺎ دراز ﺑﻪ دراز ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ و دﺳﺘﺎرﺷﺎن را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ روي‬
‫ﺻﻮرتﺷﺎن‪ .‬ﻋﺪهاي ﻫﻢ اﻳﻦﺟﺎ و آنﺟﺎ زﻳﺮ درﺧﺘﻲ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺎﺷﻴﺪن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬از ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن و ﻛﺮاﭼﻲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎش ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ و ﻣﺮﻳﻀﻲ و ﻛﺜﺎﻓﺖ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬از ﺳﺎﻳﺔ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﺻﺪاي زﻧﮓ‪ ،‬از‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺗﻮرﺳﻴﻜﻠﺖ‪ ،‬ﭘﻠﻴﺲ‪ .‬ﺗﻒ! اﻳﻦ ﺗﺮس ﭘﺲ از ﺳﺎلﻫﺎ از ﺟﺎن ﻣﻦ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﺪام ﭘﺮي را ﺑﻌﺪ از ﻫﺠﺪه ﺳﺎل ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم؟ آنﻫﻢ ﺗﺎزه و‬
‫ﻋﺠﻴﻦ ﺑﺎ روزﮔﺎرم‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺳﺮﮔﺮم اﺗﻮ ﻛﺮدن ﭘﻴﺮﻫﻦﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٨٩‬‬

‫ﺳﺮ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ داﺷﺖ ﭼﻤﺪان ﺳﻔﺮﻣﺎن را آﻣﺎده‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﮔﺎه ﺑﺎ ﻫﻢ از روي ﭘﻠﻲ رد ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ زﻳﺮش رودﺧﺎﻧﻪاي ﺟﺮﻳﺎن‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬و ﭘﺮي ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ و ﻫﻴﺠﺎن ﺧﺎﻃﺮة ﻓﺮارش را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﭼﻄﻮر ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ را دودر ﻛﺮده و زده ﺑﻪ ﭼﺎك‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﭼﻤﺪان ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﻮك ﻛﻔﺶ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮕﻲ‬
‫را ﺗﻜﺮار ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﻨﺪ ﻛﻔﺶﻫﺎم را ﻣﻲﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﺶ ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬از ﺳﺎق ﭘﺎﻫﺎش ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ؛ داﻣﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻠﻮز ﺻﻮرﺗﻲ ﺑﻲآﺳﺘﻴﻨﻲ ﻛﻪ روي‬
‫ﺳﻴﻨﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ را ﻛﻲ دﻳﺪه ﺑﻮدم؟ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ﺑﺮاي ﭼﻲ؟«‬
‫»ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ «.‬و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي اﺑﺪ ﻧﮕﻬﺶ دارم؛‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﭼﻤﺪان ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن و زﻳﺒﺎ‪.‬‬
‫دورﺑﻴﻦ را آوردم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮر ﻓﻼش ﭼﺸﻢﻫﺎش را زد‪ ،‬ﺗﻨﺪي‬
‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي اﺑﺪ در آن وﺿﻌﻴﺖ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬و ﻣﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻨﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻮد؟ ﭘﺮي ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺒﻮد؟ در ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﻣﺎن آﻣﺪه‬
‫ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﺪه و از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪهام؛ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺮي اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮﻻن زﻧﺪان اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﺧﺎكﺗﭙﻪ ﻫﻢ در ﻟﻌﻨﺖآّﺑﺎد ﻧﺸﺎن ﻣﺎدرش داده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﺒﺮش‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ آن روز رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و در آن ﻛﺎﺑﻮس‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﺮاري ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره در ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ اﮔﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻤﺪان ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده و دارد ﻣﻲرود‪ ،‬ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﭼﺮا؟‬
‫دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎرﺧﺘﻲ آوﻳﺨﺘﻢ‪ .‬و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎي ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﭘﺮي‬
‫ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد‪» :‬راه ﺑﻴﻔﺖ ﻋﺰﻳﺰم‪«.‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ؟ ﺑﺎ ﻫﺮاس و اﻛﺮاه ﻫﻤﺮاﻫﺶ از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ‪ .‬در‬
‫ﭘﺎﮔﺮد اول وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم آﻳﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ آدم‬
 ‫‪ ♦ ١٩٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫در ﺧﻮاب ﻫﻤﺮاه ﻳﻚ ﻣﺮده ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﻲﻣﻴﺮد؟ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﻛﻪ در رؤﻳﺎﻳﻢ‬

‫دﺳﺘﻜﺎري ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻮك ﭘﺎي ﭼﭙﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﭘﺎي راﺳﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮ از ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻏﻠﺘﻴﺪم‪ .‬ﭘﺮي ﺟﻴﻎ زد‪ ،‬و ﻣﻦ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫از ﺗﺨﺘﺨﻮاب اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﺑﻪ درِ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻴﺮ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﭼﻚﭼﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و در آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم‬
‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر از ﻗﻴﺎﻓﻪام ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم! از ﺧﻮدم دور ﺷﺪه ﺑﻮدم! و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻤﻲآﻳﻢ‪ ،‬از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫اي ﺑﺮﻧﺎرد ﺣﺮاﻣﺰاده! اﻳﻦ ﭼﻪ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻣﺰﺧﺮﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻲ؟ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ از ﺳﻔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻲ دارم ﻣﻲروم ﻗﻄﺐ‬
‫ﺷﻤﺎل‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻣﻨﻲ و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ .‬ﺧﻼص‪.‬‬
‫ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻛﻮ ﺗﺎ ژاﻧﻮﻳﻪ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻔﺘﺔ دﻳﮕﺮ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻲ؟‬
‫ﻫﻲ! ﺳﺨﺖ ﻧﮕﻴﺮ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻮﺑﺮش را آوردهاي؟‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮنﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ در راﻫﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ‪ ،‬از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﻮب‪ ،‬از‬
‫ﻏﺮب ﺑﻪ ﺷﺮق‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻣﺜﻞ ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪت ﺷﺪه؟ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻧﻪ را ﻧﻤﻲﮔﻴﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﺧﺮابﺷﺪه ﺑﺮﺳﻲ؟ ﻓﺮض ﻛﻦ‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر اداﻣﻪاش دادهاي‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮي در راه ﺑﺒﻴﻨﻲ!‬
‫در ﻗﻌﺮ ﺧﻮاب ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﻛﻠﻨﺠﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬و در ﺑﻴﺪاري ﺑﺎ ﻛﺎﺑﻮس‬
‫ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪم‪ ،‬دﻟﻬﺮه اﻣﺎ رﻫﺎﻳﻢ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪة ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎي ﺗﻠﺦ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﻏﺮوب اﻳﺮان را در ﻣﺮز ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺧﻴﺮة در‬
‫و دﻳﻮار ﺷﺪم؛ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺧﺎﻟﻲ آب‪ ،‬ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﻋﻜﺲ ﭘﺮي‪.‬‬
‫ﺑﻲﺗﺎب ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻤﺸﺪه داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮﺟﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻧﺎن و ﭘﻨﻴﺮ ﺑﺨﻮرم‪ ،‬ﺷﻴﺸﻪاي آب در دﺳﺖ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻮاك ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا‬
‫ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﻲ ﻫﻲ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﻲﺷﻮرم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩١‬‬

‫ﻫﻲ! دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد! زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎت ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬و ﻧﺸﺪه‪ .‬ﻧﺸﺪه دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫ﻋﺒﺎس! ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﻲروﻳﻢ ﻫﺎواﻧﺎ‪.‬‬
‫ﻣﺪام ﻳﺎد ﺷﻌﺮي ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم؟‬
‫ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم و ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮدن آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲﺷﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺘﺎب ﻧﮕﻪ ﻧﺪارم‪ .‬دﻟﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ ﻛﺘﺎبﻫﺎم را در زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺗﻮي ﻛﺎرﺗﻦﻫﺎ‬
‫ﺑﭽﭙﺎﻧﻢ و وﻗﺘﻲ ﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺮﻳﺰم دور‪ .‬و ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻣﺜﻞ ﭼﺮاغ در ﺳﺮم روﺷﻦ‬
‫و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﻫﻤﻴﺸﻪ واژة ﺳﻔﺮ‪ ،‬زﺧﻮاب ﻣﻲﭘﺮاﻧَﺪ‪‬م‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺳﻔﻴﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺪه!« ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪش ﻳﺎدم ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬وﺻﻒ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ را ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻻزم دارم وﺳﻂ اﺗﺎق ﺗﻠﻤﺒﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺿﺒﻂ‬
‫ﺻﻮت‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺟﻠﺪ ﻛﺘﺎب‪ ،‬دو ﭘﺘﻮ و ﻣﺘﻜﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدم ﻛﻪ ﺟﺰ آن‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮم را ﺑﺮ ﻫﺮ ﻣﺘﻜﺎﻳﻲ ﺑﮕﺬارم‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻣﺘﻜﺎﻫﺎي آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ‬
‫آدم ﺳﺮش را ﻣﻲﮔﺬارد‪ ،‬ﻓﺮو ﻣﻲرود‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ دورﺑﻴﻦ ﻋﻜﺎﺳﻲ‪ .‬ﺳﺮ ﺟﺎش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم؟ ﻫﻤﺔ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫را دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮔﺸﺘﻢ و در ﺟﺎرﺧﺘﻲ راﻫﺮو ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫و دﻳﮕﺮ ﭼﻲ ﻻزم داﺷﺘﻢ؟ ﻧﻮارﻫﺎ و ﺳﻲديﻫﺎم‪ ،‬آﻟﺒﻮمﻫﺎي ﻋﻜﺲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ‬
‫دﻓﺘﺮﭼﻪ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺪادي ﻗﻠﻢ و ﺧﻮدﻛﺎر‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ روي ﻃﺎﻗﭽﻪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎسﻫﺎم‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺷﻠﻮار‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﭘﻠﻮور ﮔﺮم‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎي زﻳﺮ‪ ،‬از ﻫﺮ ﻛﺪام ﺷﺶ ﺗﺎ‪،‬‬
‫ﺟﻮرابﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻮﻟﻪ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﻣﻼﻓﻪ‪ .‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﺟﻮري در ﻣﻼﻓﺔ دﻳﮕﺮان ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟‬
‫داﺷﺖ ﻳﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮن اﺛﺎث ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺿﺒﻂ‬
‫ﺻﻮت و ﺳﺎﻋﺖ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روي ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮارﻫﺎ و ﺳﻲديﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﺟﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ دو ﺗﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم‪ ،‬و ﻳﻚ دﻓﺘﺮﭼﺔ‬
‫ﺟﻠﺪ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﺮاي ﻳﺎدداﺷﺖ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﻮدﻛﺎر‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ را ﻛﻢ ﻛﺮدم‪ .‬دو ﺗﺎ‬
‫ﺷﻠﻮار ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﺗﻮي ﻛﻤﺪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎ در‬
‫ﻛﻴﺴﻪﺧﻮاب ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﻢ‪ .‬روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮدم‪ .‬وﺳﺎﻳﻠﻢ را ﻛﻢ و زﻳﺎد‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ روز ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ در ﺧﺎﻧﻪ را ﻗﻔﻞ ﻛﻨﻢ و راه ﺑﻴﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﻌﺒﺔ ﻛﺎدو ﺷﺪهاي ﻛﻪ روﺑﺎن زردي دورش ﭘﻴﭽﻴﺪه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲﺣﻮﺻﻠﻪ ﺟﻌﺒﻪ را از زﻳﺮ ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎز ﻛﺮدم؛ ﻳﻚ‬
 ‫‪ ♦ ١٩٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎل از ﻃﺮف ﻫﻤﺔ ﻫﻤﻜﺎراﻧﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺻﻔﺤﺔ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻫﻤﻪ اﻣﻀﺎ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﺑﻠﻮري ﻛﻪ وﻗﺘﻲ در ﻧﻮر ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪي رﻧﮕﺶ ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﺳﺮخ‪ ،‬ﺳﺒﺰ و ﺳﺮخ‪ ،‬و ﺑﻘﻴﺔ رﻧﮓﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺟﻌﺒﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻫﻢ ﻻي ﭘﻮﺷﺎلﻫﺎي ﻛﺎﻏﺬي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎزش ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺧﻮدﻧﻮﻳﺲ ﻣﺸﻜﻲ و ﺳﺒﺰ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﺎرﺗﻲ از ﭼﻬﺮة‬
‫زﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎك ﻛﺮدن آراﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻚرﻧﮓ و ﻗﻮي‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺸﺖ ﻛﺎرت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻋﺒﺎس ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرك‪ .‬در‬
‫ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ دارم اﻳﻦ ﻛﺎرت را ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫ﮔﺮﺑﻪام در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ .‬ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ و ﺑﻬﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫روزﻫﺎ و ﺷﺐﻫﺎ و ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻲ را ﺑﺎ "ﺗﻮ" ﻃﻲ ﻛﺮدهام‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻋﻘﺮﺑﻪﻫﺎ ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻓﺮق دارد‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﺮفﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻴﻒ ﻛﻪ زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
‫از راه ﻣﻲرﺳﻲ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدم‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﻴﻒ! ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭘﻠﻚ‬
‫زدن ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬در راه ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﻣﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎي زودرس ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ اﻋﺘﺮاف ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ دو ﺳﺎل اﺳﺖ از زﻣﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻧﻔﺮت دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮف ﺑﻮدم ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬
‫دوري از ﺗﻮ زﻣﺴﺘﺎن را دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺴﺎل ﭘﺎﻳﻴﺰ را ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﺎدي ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻬﻤﺎن‬
‫ﻧﺪارﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻲ و ﻣﻦ ﺑﺪون دﻳﺪﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ...‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﻮﺳﻢ‪ ،‬ﮔﻮشﻫﺎﻳﺖ را ﻣﻲﺑﻮﺳﻢ‪،‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎﻳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎن دﺳﺖﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﻪ آن ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪ ،‬و‬
‫ـ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﺗﻮ‪«.‬‬ ‫ﻟﺐﻫﺎﻳﺖ را ﻣﻲﺑﻮﺳﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺖ دارم‪.‬‬
‫روزﻫﺎ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻛﻢ و زﻳﺎدﻛﺮدن وﺳﺎﻳﻞ ﺳﻔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬
‫ﺳﭙﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺐ آﺧﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺒﻨﺪم و راه ﺑﻴﻔﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫ﭼﻤﺪان ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩٣‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮوﻳﻢ ﻳﻚ ﭼﻤﺪان ﺑﺮات ﺑﺨﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺮف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺑﺮف؟«‬
‫»آره‪ .‬ﺗﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮف‪«.‬‬
‫از وﻗﺘﻲ ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻔﺮ ﻗﻄﻌﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺘﺎ ﻟﺤﻈﻪاي از‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از دوﻣﺎه ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﻣﺜﻞ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﺳﺮﻃﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺸﻮرد و دل ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻢ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‬
‫در ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﮕﻨﺪد‪ .‬ﭘﻨﺠﺮهام را ﺑﺎز ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ‬
‫ﻳﺎدم ﺑﺮود ﺑﺒﻨﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫ﮔﺎه اﮔﺮ ﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬آﺑﺠﻮﻳﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻲدوﻳﺪم ﺗﻮي ﻓﺮوﺷﮕﺎه‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ‬
‫ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻲ ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻪام‪«.‬‬
‫دﻣﭙﺎﻳﻲ روﻓﺮﺷﻲ ﻋﺮوﺳﻜﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ و ﺳﺮش را ﻛﺞ ﻛﺮد‪:‬‬
‫»ﺑﺮاي ﻣﻦ؟«‬
‫دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﻟﺐﻫﺎش‪ .‬و ﺑﺎز آن ﺑﻮسﻫﺎي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺮف ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﻫﻮا ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
 ‫‪ ♦ ١٩۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖﻫﺎ و ﻛﻒ دﺳﺘﻢ را ﻣﻲﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮة ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ راه ﻣﻲرﻓﺖ اﻧﮕﺎر دو ﻣﻮش‬
‫ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻛﻒ اﺗﺎق دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و از ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺑﺮف! ﻣﻦ ﭼﺘﺮ ﻧﺪارم ﻛﻪ!«‬
‫ﭘﺎﻟﺘﻮ ﺑﻠﻨﺪش را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و دم در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﻛﺮد ﺗﻮي‬
‫ﻛﻴﻔﺶ و ﭼﺘﺮ ﺳﺒﺰي از آن درآورد‪» :‬ﺑﻴﺎ زﻳﺮ ﭼﺘﺮ ﻣﻦ‪«.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﺗﻨﻢ دوﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻣﺎن اﻓﺘﺎدم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‬
‫ﻳﺎد ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز در ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮف روي ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﭘﺎك ﻛﺮدﻳﻢ و‬
‫وﻗﺘﻲ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس‪ «.‬و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره آن ﺗﺸﻮﻳﺶ آﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻲ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺎز ﺣﺎدﺛﺔ ﺑﺪي رخ داده ﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﺗﺎزهاي ﺷﻨﻴﺪه؟ آﻳﺎ ﺑﺎز‬
‫ﭘﻠﻴﺲ ﺳﺮاﻏﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ آﻳﺎ اﺗﺎﻗﻢ را ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﭼﻴﺰ ﺟﺪﻳﺪي ﻛﺸﻒ ﻛﺮدهاﻧﺪ؟ و‬
‫آﻳﺎ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه ﻛﻪ ﺧﻮدم ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم؟‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ روﺑﺮوش ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮف ﻳﺎ اﻧﺘﻬﺎي‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن‪ .‬روﺷﻦ ﻛﺮدم و راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟«‬
‫»اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ‪...‬؟« و ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زدم روي ﺗﺮﻣﺰ‪» :‬ﭼﻲ؟«‬
‫»اﻣﺸﺐ ﺷﺎم دﻋﻮﺗﺖ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪» :‬ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻨﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫»آره‪ .‬وﻟﻲ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﺮي ﺑﻪ ﻳﻚ رﺳﺘﻮران اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮزﻳﻚ‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﻫﺎ را ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺒﺮ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺸﻮد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف زد‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻛﻤﻲ ﻫﻴﺠﺎن دارم‪ .‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ‪ «...‬و اﺷﻚﻫﺎش راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫دو ﺳﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ و او ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﺮان را ﺑﺒﻴﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺘﺶ‪ ...‬ﻣﻦ‪ «...‬و ﺑﺎز ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ و او ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺑﻲﺣﺮف ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ‬
‫دوﺑﺎر دﻧﺒﺎل دﺳﺘﻢ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻴﺪوارم ﭼﻴﺰي را ﺧﺮاب‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩۵‬‬

‫ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻦ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺼﻮﺻﻲ و ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲات را ﺑﻪﻫﻢ‬

‫ﺑﺮﻳﺰم‪ .‬ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻫﻲ آرام از زﻧﺪﮔﻲات ﻣﻲروم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﺑﻌﺪش ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم ﻣﻲآﻳﺪ‪«.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻳﻚ ﭼﻤﺪان ﻣﺸﻜﻲ ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻳﻚ ادوﻛﻠﻦ ﺑﺎ ﺑﻮﻳﻲ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﺷﺒﺪر ﺑﺮام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎم را در رﺳﺘﻮران اﻳﺮاﻧﻲ آﻣﺒﺮد ﺧﻮردﻳﻢ و ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭼﻠﻮﻛﺒﺎب را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮﺑﺮف و ﺧﻠﻮت آﺧﺮ‬
‫ﺷﺐ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ .‬او ﻳﻜﻲ‬
‫ﻣﻲزد‪ ،‬وﻗﺘﻲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻲداد ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ،‬و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲزدم‪ ،‬ﮔﻠﻮﻟﺔ ﺑﺮﻓﻲ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺑﺮدم و آرام ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﺑﻴﻨﻲاش‪.‬‬
‫از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺷﺮاب را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬و او ﭼﻤﺪان ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮگ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮم؟ ﻳﺎ ﭼﻲ؟«‬
‫ﺷﺎﻧﻪاش را ﺑﺎﻻ آورد و ﺳﺮش را ﻛﺞ ﻛﺮد‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﻲ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬در ﻃﺒﻘﺔ دوم از دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ ﺑﺮادر دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻔﺶ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮش‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻮدش را‬
‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ دﻳﻮار و ﻧﻔﺴﺶ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮك ﭘﻨﺠﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ‬
‫دوﻳﺪ‪ ،‬از ﭘﺎﮔﺮد ﺳﻮم ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎه‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ و دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪» :‬آه! ﺧﻮب ﺷﺪ ﺗﻮ را دﻳﺪم ﻋﺒﺎس‪ «.‬ﻣﻮﻫﺎي‬
‫ﺳﺮش ﺳﻴﺦ ﺳﻴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺼﺒﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮﺳﺮي ﺑﻪ‬
‫ﺷﻴﺸﻪﻫﺎي ﺷﺮاب اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﻣﻬﻤﺎن داري؟«‬
‫ﺑﻪ ﺗﺘﻪ ﭘﺘﻪ اﻓﺘﺎدم‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫»از اﻳﺮان؟«‬
‫»آﻧﺪرﻳﺎس آوه ﻧﺎرﻳﻮس و‪«...‬‬
‫ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺮﻳﺪ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲآﻳﻲ ﻳﻚ ﭼﺎي ﻳﺎ‪...‬؟«‬
‫»ﻧﻪ ﻋﺒﺎس‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎرم‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﻫﻢ ﻣﻲروم ﺳﻔﺮ‪ «.‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ آﻣﺎده ﺑﺎش‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٩۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و ﻟﻄﻔﺎً را ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ‬
‫ﻫﻨﻮز دو ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬اﺻﻼً ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﺮوي؟«‬
‫ﻳﻜﺒﺎره داد ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﺪاي ﻣﻦ!‬
‫اﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را آنﺟﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ اﻓﺘﻀﺎﺣﻲ ﻣﻲﺷﻮد!‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﺴﻴﺎر آرام ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﻳﺰي ﻛﺮدهام‪ «.‬و‬
‫ﺻﺪاش ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺨﻮفﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ!« و ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﻋﺒﺎس؟« و ﺑﺎز ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺴﺘﺎدم‪.‬‬
‫اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ از دﻫﻨﻢ ﻣﻲزد ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﻳﺎد اﻓﺴﺎﻧﻪاي اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن در ﺳﺎلﻫﺎي ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﺮام ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﺔ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪه آب ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺧﻮدم را ﻧﺠﺎت دادم‪» :‬اوﻛﻲ ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ آﻣﺎدهام‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ و ﺑﺎ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ ﻋﺒﺎس!« و از ﭘﻠﻪاي ﻛﻪ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ رﻓﺖ و ﻛﻤﻲ آرامﺗﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ آﻧﻮﻗﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ‬
‫را ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻲ ﻛﻢ و ﻛﺴﺮ داري ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫»ﻓﻌﻼً ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ «.‬و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪﺟﻮري از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻪﺟﻮري ﺑﺎ‬
‫آن ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي از ﺳﺮﻣﺎ ﭼﻨﮓﺷﺪه درِ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬و ﭼﻪﺟﻮري‬
‫ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎم را درآوردم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻨﺪ ﭘﻮﺗﻴﻦﻫﺎم را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﺎي ﭘﺮي‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ .‬داﻣﻦ ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺮاﺑﻲ ﭼﺴﺒﺎﻧﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻠﻮزي ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ‬
‫روي ﺳﻴﻨﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‪ .‬ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮدم ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺧﻴﺎل ﭘﺮي را ﻛﻨﺎر ﺧﻮدم ﺑﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﻤﺪان دﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻛﻪ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮدم‬
‫اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ دارم‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص ﻛﻪ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎش را در ﻣﻮﻫﺎم ﻓﺮو ﺑﺮده و ﺳﺮم‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩٧‬‬

‫را ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲزدم‪.‬‬

‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ را دﻳﺪهام‪ .‬اﻣﺎ ﻛﻲ و ﻛﺠﺎ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﻜﺮار ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ ﻗﺒﻼً در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ آن را ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از ﺗﺮس ﺑﻤﻴﺮم‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل دل ﺑﻪ درﻳﺎ زدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ دوش ﺑﮕﻴﺮي؟«‬
‫»آره‪ ،‬داغ‪«.‬‬
‫»اﻧﮕﺎر ﺑﺪﻧﺖ ﻳﺦ زده‪«.‬‬
‫ﺳﺨﺖ ﺑﻐﻠﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ داﻏﻲ ﻋﺒﺎس!«‬
‫»دوش ﺑﮕﻴﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎت ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﺮي ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬آره؟« و ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ زﻳﭗ داﻣﻨﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻫﻲ‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﭘﻴﭻ ﺧﻮرد و داﻣﻦ را ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖﻫﺎش داد ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻮري ﻛﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬
‫دور ﭘﺎﻫﺎش‪ .‬ﻣﺜﻞ رﻧﮓ ﺑﻪ دﻳﻮار راﻫﺮو ﺷﺮّه ﻛﺮدم و ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از ﻳﻚ ﺗﺸﺖ آب درﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬از ﻻي داﻣﻨﺶ درآﻣﺪ و ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ‬
‫اﻳﺴﺘﺎد‪ :‬ﺑﺎرﻳﻚ و ﻇﺮﻳﻒ‪ .‬ﺑﻠﻮزش را از دو ﻃﺮف ﺑﺎﻻ آورد‪ ،‬از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﭘﺮت ﻛﺮد روي داﻣﻨﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮم زاﻧﻮ زد و آﻣﺪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎم‬
‫در ﻛﻤﺮﮔﺎﻫﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ زﻳﺮ ﺷﺮﺷﺮ آب ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﺑﺎ‬
‫دﺳﺘﻲ روي ﭘﺴﺘﺎن راﺳﺖ‪ ،‬و ﻳﻚ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻜﻢ‪ ،‬ﻟﺒﺶ را ﺧﻴﺲ ﺑﺒﻮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻲ! ﺧﻮاﺑﺖ ﺑ‪‬ﺮد؟«‬
‫وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲاش‬
‫را ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﭘﺎﺷﺪم‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ازم دور ﺷﺪه‪ .‬رﻫﺎش ﻛﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟«‬
‫»آره ﻟﻄﻔﺎً‪«.‬‬
‫دو ﺗﺎ روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎرش را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ رﺳﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﻮك‬
‫اﻧﮕﺸﺖ زد ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻲ!«‬
‫»ﭼﻴﺰﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ١٩٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎم را دراز ﻛﺮدم و ﺑﻪ دﻳﻮار راﻫﺮو ﺗﻜﻴﻪ دادم‪ .‬دﻗﺎﻳﻘﻲ در‬
‫ﺳﻜﻮت ﮔﺬﺷﺖ و دود ﺳﻴﮕﺎر ﺗﻤﺎﻣﻲ ذﻫﻨﻢ را ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫»ﺑﺎ ﺣﺮفﻫﺎي آن ﺗﺎزه ﺑﻪ دوران رﺳﻴﺪه ﻋﺼﺒﻲ ﺷﺪي؟«‬
‫»ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪي ﭼﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ؟«‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم! ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا اﺻﻼً ﺑﻬﺶ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫اﻳﻦﺟﻮري ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ!«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ ﺑﺪﻟﻲاش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﮕﻴﻦ ﺳﺒﺰ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺪش روي زاﻧﻮش ﺑﻮد‪» :‬ﭼﻪ ﺣﻘﻲ دارد ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﻮ داد ﺑﻜﺸﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻜﻲ از وﻳﮋﮔﻲﻫﺎي ﺗﺒﻌﻴﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻌﺎدل آدم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ آدم ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﺒﺎﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪارد ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﻲداﻧﻲ ﺟﺎي ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم و ﭘﺎ ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺎرﭼﻮب در ﺣﻤﺎم ﺗﻜﻴﻪ دادم‪ .‬ﺳﻜﻮت ﺧﺎﻧﻪ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻛﻠﻤﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪ .‬ﭘﺮي دﺳﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﻴﻨﻪاش‪ ،‬و ﺑﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺮدن‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦﺟﺎ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ از ﺗﻮي آﻳﻨﻪ روي ﻛﻤﺮش ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻲ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺮود دوش ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻦ ﺧﻮرد ﺗﻮي ذوﻗﺖ‪«.‬‬
‫و وﻗﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻜﺒﺎره ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻲ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ ﻣﺮدﻫﺎي ﺷﺮﻗﻲ از ﺑﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻔﺮط ﺧﻮشﺷﺎن‬
‫ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪«.‬‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎً؟«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در زﻣﺎن‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﺎﻧﺎل ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻧﻲ ﺗﻤﺎم روز ﻛﺎرﺗﻮن اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﺮده‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﭘﺲ از دوازده ﺳﺎل ﻛﻪ دﻳﮕﺮ از آن اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪١٩٩‬‬

‫ﻛﺘﺎب ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﺮاش ﻣﻲﺑﺮدم‪ ،‬ﺳﻪ روزه ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺲ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً؟«‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﻧﺪهاي را داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ‪» :‬ﺑﻬﺖ ﺑﺮ ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ‬
‫درﺑﺎرة دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬اﺻﻼً‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻫﺘﻞ ﻛﺎر ﻛﻨﻲ‪.‬‬
‫ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻓﻘﻂ ﭘﻮل دارد‪ .‬آدم ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﺣﺘﺮاﻣﻲ‬
‫ﺑﺮاش ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎ ﭘﻮل ﺑﺨﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫دارد‪ ،‬ﺟﺰ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ‪«.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاي زﻧﮓ در ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪاي ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻜﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫»اوه ﻣﺎي ﮔﺎد! اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﻮﺳﺖ!« و اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاﺑﺮ آﻳﻨﺔ ﻗﺪي راﻫﺮو اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫»وﻟﻲ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ را اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮات دردﺳﺮ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻛﺮده! ﭼﻪ درد ﺳﺮي؟« و ﺑﻌﺪ آرام ﺷﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﺮوي ﺳﻔﺮ ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﻲﺷﻮد؟ ﻫﺘﻞ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺳﻮت و ﻛﻮر ﺷﺪه‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻌﻄﻴﻞ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﻪ دودو اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ در آﻳﻨﻪ ﻣﺮا دﻳﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ ،‬ﻛﻒ دو‬
‫دﺳﺘﺶ را در ﭘﻬﻠﻮﻫﺎش ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و زﻳﺮ ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎش ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻨﺪ روزي ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ ﻳﻜﺒﺎره اﺳﺒﺎبﻛﺸﻲ ﻛﻦ و ﺑﻴﺎ اﻳﻨﺠﺎ‪«.‬‬
‫»آره؟«‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺷﺮم دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﺑﻲﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫دوﺑﺎره زﻧﮓ زدﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻦﺑﺎر ﻃﻮﻻﻧﻲﺗﺮ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آب داغ را ﺑﺎز ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﺎر‬
‫ﻫﻤﻪﺟﺎ را ﺑﮕﻴﺮد‪«.‬‬
‫»آره؟« و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ از ﺑﺮاﺑﺮم ﻟﻐﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫درِ ﺣﻤﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺎز ﻛﺮدن در ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ آﻣﺎدﮔﻲ ﺳﻔﺮ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﺧﺮاﺟﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫در را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻋﺮاﻗﻲام ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻟﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد‬
 ‫‪ ♦ ٢٠٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﻪ ﻣﺮده ﺑﻮد وﻟﻲ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﺎﻻ‬

‫ﻣﻲآورد و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺳﻼم ﺣﺒﻴﺒﻲ‪ .‬اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن دارم‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻗﺮض ﻣﻲدﻫﻲ؟« ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲروم ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺮاش ﻣﻲآورم‪ ،‬و‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻛﺎﻳﺰرز ﺑﺸﻘﺎب آورده داﻧﻪاي ﻳﻚ ﻣﺎرك‪ «...‬و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﺣﺒﻴﺒﻲ! ﺑﺮاي ﭼﻲ ﺑﺸﻘﺎب ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫در ﭼﻬﺎرﭼﻮب در ﺧﺸﻜﻢ زده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﺄﺳﻒ ﻣﻲﺧﻮردم ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﺮﻧﺎرد را‬
‫ﭘﺸﺖ در ﻧﺪﻳﺪهام ﺗﺎ ﺣﺮف آﺧﺮم را ﺑﻬﺶ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻦ‬
‫ﺣﺲ و ﺣﺎل را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ از ﺳﻔﺮ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪهام‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺎﻟﺪ! ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﺗﻮ ﻛﺴﺎﻧﻲ از ﻃﺮف دوﻟﺖ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮت و‬
‫ﭘﺮتﻫﺎت را رﻳﺨﺘﻨﺪ دور‪ ،‬و آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ را اﺟﺎره دادﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ؟«‬
‫ﺳﻮز وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺳﺮدي از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎم را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮده‬
‫ﺑﻮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻛﺴﻲ ﻛﻪ زﻧﮓ زده ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫در را ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﺸﺖ در ﺗﻜﻴﻪ دادم‪ .‬ﺧﻮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم اﻣﺎ ذﻫﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ‬
‫ﺗﻮپ ﺷﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي آﺳﻤﺎن‪ .‬و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪﮔﺎه ﻣﻦ اﺳﺖ؛ ﺟﺰﻳﺮهاي آرام در اﻧﺘﻬﺎي دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﺔ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎي‬
‫ﺧﺪا در آن ﻫﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻌﻤﺘﻲ ﺟﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ‬
‫ﺑﺪي ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم و دﻟﻢ ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫درِ ﺣﻤﺎم را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﻮز ﺗﻨﺪي ﺧﻮرد ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ‪ .‬ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺒﻨﺪم‪ .‬و ﺷﻴﺮ آب ﭼﻚ ﭼﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ روي ﺗﺨﺖ دراز ﺑﻜﺸﻢ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺮ آب ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﻚ ﭼﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺻﺪاي ﭘﺮي ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﺗﻜﺮار‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﻳﺎ‪...‬؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٠١‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‬
‫از ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺎ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎل‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻏﺮﺑﻲﻫﺎ در زﻣﻴﻦﻫﺎي ﺷﺮﻗﻲ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ‪ ،‬و ﺷﺮﻗﻲﻫﺎ ﭘﺎي ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﮔﺬاريﺷﺎن ﺑﻪ ﻏﺮب ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺪ اﻳﻦﻃﺮف ﺑﺮاي ﻛﺎﺳﺒﻲ‪ .‬دو ﺑﺮادر آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻃﺒﻘﺔ دوم‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻫﻤﺎن دو روز اول ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﺴﻲ دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار‬
‫ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺷﺪ‪» :‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬وﻛﻴﻞ دﻋﺎوي‪«.‬‬
‫ﺗﻌﻤﻴﺮات و ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ در‬
‫آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﻔﻠﺔ ﺻﺪا و ﺧﺎك و ﮔﭻ و ﺑﻮي رﻧﮓ ﺷﺪ‪ .‬از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮ ﻛﺎر‪ ،‬ﺻﺪاي ﻣﺘﻪ را ﺑﺮ در و دﻳﻮار ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﻏﺮوبﻫﺎ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺻﺪاي ﭘﺘﻚ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚﺑﺎر ﻫﻢ ﻳﻜﻲ از آن دو ﺑﺮادر‬
‫آﻣﺪ ﺑﺎﻻ و ﺧﻮدش را دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻳﺠﺎد ﺻﺪا و‬
‫ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺨﺼﺎً آﻣﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﮔﺮ ﺟﺎﻫﺎﻣﺎن را ﻋﻮض ﻛﻨﻴﻢ آﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ آدم‬
‫ﻋﺬر ﻣﺮا ﻣﻲﭘﺬﻳﺮد؟ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺠﺰ ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻋﺮاﻗﻲام ﺧﺎﻟﺪ ﻛﻪ‬
 ‫‪ ♦ ٢٠٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖﻫﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدﻳﻢ و دم ﻓﺮو ﺑﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﺮروز آن ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫ﻗﺸﻘﺮﻗﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ و دﻋﻮا ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎي آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻣﺪام ﻳﻘﺔ‬
‫دوﺗﺎ ﺑﺮادر را ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻛﻮﺗﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺎرﺟﻲﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻣﻤﻠﻜﺖﺷﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻖ‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻳﻲﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻗﺮﺷﻤﺎلﮔﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓﻣﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺐ ﻣﺎ ﺷﺮﻗﻲﻫﺎ ﻣﺮدم ﺻﺒﻮري ﻫﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻠﺪﻳﻢ دﻧﺪان روي ﺟﮕﺮﻣﺎن ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻲ در ﻓﺮﻫﻨﮓﻣﺎن ﺗﺄﻛﻴﺪ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺐ راﺣﺖﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻲآﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻔﺎوت اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﺎ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺟﺎﻫﺎ ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﻴﻠﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮوم ﻛﺎرﻣﻨﺪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺷﻮم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ درك‬
‫ﺳﺮﻳﻊ او از ﻇﺮاﻓﺖﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮓ و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﻫﻤﺎن اول ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺎ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺧﻮدش را وﻓﻖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﮋه ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺷﺮﻗﻲ‪،‬‬
‫ﭘﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻠﻘﻴﺎت ﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻲﻫﺎ‪ ،‬ﭼﺎي‪ ،‬زﻋﻔﺮان‪ ،‬و ﺑﻘﻴﺔ ﭼﻴﺰﻫﺎ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺟﻌﺒﺔ ﺧﺮﻣﺎ را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫ﺟﻮري ﺧﻮرد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﻮﻣﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﺗﺎزه ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﻤﺰه ﺑﻮد! اﺳﻤﺶ ﭼﻲ ﺑﻮد؟«‬
‫از اﻳﻦ اﺧﻼﻗﺶ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﻴﺢ دادم ﻧﺼﻒ‬
‫ﺟﻌﺒﻪ را ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬و ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺮاب ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬داﺗﻞ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﭼﻲ ﻣﻲﺷﻮد؟«‬
‫و آﻧﻘﺪر ﮔﻔﺖ اُرﻣﺎ و ﻫﺮﻣﺎ و ﻛُﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺖ و اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺘﺶ‬
‫را آورد ﺑﺎﻻ‪» :‬ﺧﺮﻣﺎ!«‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪام را زد‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮهام را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪم‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻗﻼدة ﺳﮕﻲ را در دﺳﺖ داﺷﺖ و زﻳﺮ ﺑﺎران ارﻳﺐ ﺧﻴﺲ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﻳﺪم‪ ،‬در را ﮔﺸﻮدم‪ .‬راه داد اول ﺳﮕﺶ داﺧﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺧﻮدش آﻣﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﺟﺎش آب ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدﻳﺪ اﻳﻦوﻗﺖ ﺷﺐ؟«‬
‫»اﻳﻦ ﺳﮓ ﻣﻦ اوﺿﺎﻋﻢ را ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٠٣‬‬

‫»ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪه؟«‬
‫ﺟﻠﻮ ﺳﮓ زاﻧﻮ زد‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ ﺳﮓﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﺪام ﮔﺎزﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﻳﺎ زوزه ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻫﻤﺔ ﺳﮓﻫﺎ را درآورده‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ‪ ،‬آخ!«‬
‫»ﺧُﺐ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎرش ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ؟«‬
‫»ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬آوردهاﻣﺶ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ‪ .‬در دﻓﺘﺮ ﺑﺮادرم ﻳﺎ در ﺧﺎﻧﺔ ﺷﻤﺎ‪«.‬‬
‫»ﺧﺎﻧﺔ ﻣﻦ؟«‬
‫ﺳﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد و آرام ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﻚ زد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد زاﻧﻮ زده ﺑﻮد‬
‫و داﺷﺖ ﻧﻮازﺷﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺳﮓ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدش را ﺗﻜﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ‬
‫را ﺧﻴﺲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪم و ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ دﻳﻮار‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﮓ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﺎري ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬اﺷﻜﺎﻟﻲ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲروم ﺑﻴﺮون‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ‬
‫ﺷﺐ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬دﻓﺘﺮ ﺑﺮادرﺗﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اول ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺎﻻ‪ ،‬اوﺿﺎع را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬در دﻓﺘﺮ وﻛﺎﻟﺖ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﺮاغﻫﺎ را زد‪ .‬ﻛﻒ ﺳﺎﻟﻦ و‬
‫اﺗﺎقﻫﺎ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬دو ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ روي ﻣﻴﺰ ﺑﺰرگ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﻤﺮخ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادرم ﻫﻤﺔ ﻛﺎرﻫﺎش را ﺑﺎ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﺔ ﻛﺎرﻫﺎم را ﺑﺎ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»آه‪ ،‬آن ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪهﻫﺎ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻧﻈﺮﺗﺎن راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮورﻳﺨﺘﻦ دﻳﻮار ﭼﻴﺴﺖ؟«‬
‫آن روزﻫﺎ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ آﻣﺪن ﺷﺮﻗﻲﻫﺎ ﺑﻮد و دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﻲﺗﺮﻳﻦ دﻳﻮار دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ورﭼﻴﺪه ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎش ﺑﺪﺟﻮري ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫آﺧﺮ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ روي ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻂ ﻧﻜﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎكﻛﻦ ﻣﺤﻮش ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ دﻳﻮار ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰﺗﺮﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻗﺮن ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﻮاري ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺸﺮﻳﺖ را ﺑﻪ دو ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﺎص‬
‫ﮔﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﺸﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﻳﻚ ﺟﺎي زﻣﻴﻦ ﺧﻮدﺑﺨﻮد روﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
 ‫‪ ♦ ٢٠۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻴﻨﻲ ﭘﻴﻨﻮﻛﻴﻮ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻏﺪة ﭼﺮﻛﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﺎه در ﺻﻮرت ﺑﻌﻀﻲ آدمﻫﺎ‬
‫ﻣﻲزﻧﺪ ﺑﻴﺮون‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺟﺮاﺣﻲ ﺷﻮد ﺟﺎش ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬روزﻫﺎي ﻓﺮوﭘﺎﺷﻲ دﻳﻮار‬
‫ﻳﺎد روزﻫﺎي اﻧﻘﻼب ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻲاﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺮاي دﻳﮕﺮي ﺑﻐﻞ ﻣﻲﮔﺸﻮد‪ .‬و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ زدﻳﻢ ﭼﻘﺪر زود ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻳﻢ ﻓﻴﻠﻢ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﻴﺰي را از‬
‫ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬اﻧﻘﻼب ﻧﺒﻮد اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻠﺖ ﻣﺎ را ﺗﻜﻪ ﭘﺎره‬
‫ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل دﺳﺘﺶ ﻣﻲﮔﺮدد‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل ﭼﺸﻤﺶ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل‬
‫ﭘﺎﻫﺎش‪ ،‬و دﻳﮕﺮي دﻧﺒﺎل ﺑﭽﻪاش‪.‬‬
‫و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ؟ ﭼﻴﻨﻲﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ دﻳﻮار ﺟﻬﺎن‬
‫را دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺸﻨﮓ ﻫﻢ درﺑﺎرة دﻳﻮار دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻫﺮ‬
‫ﺟﺎ دﻳﻮاري ﻫﺴﺖ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ اﻳﻦ وريﻫﺎ ﻛﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻋﻘﻞ آن وريﻫﺎ‪«.‬‬
‫ﺧﻨﺪهاش ﻣﺜﻞ ﺷﻠﻴﻚ ﺗﻮﭘﻲ در ﻓﻀﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺻﺪاي ﻗﻬﻘﻬﻪاش ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮓ ﭘﺎرس ﻛﺮد و دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﺳﮓ زاﻧﻮ زد و‬
‫آراﻣﺶ ﻛﺮد‪» :‬ﺣﺴﻮدي ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻧﻤﻲﮔﺬارد ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﺑﺮﺳﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﻪ ﮔﻠﺪان ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪة ﻓﻴﻠﻜﻮس‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﻴﺸﻪاي ﻛﻪ ﺣﺘﺎ ﭘﺎﻳﻪﻫﺎش ﻫﻢ ﺳﺘﻮنﻫﺎي ﺷﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬درﺧﺸﺶ ﻋﺠﻴﺒﻲ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮﺳﺘﺮ ﺑﺰرﮔﻲ از ﻛﻠﻴﻤﺖ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﻨﺸﻲ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻮد؛ ﻣﺮدي ﻛﻪ دارد‬
‫ﻟﺐﻫﺎي زﻧﻲ را ﻣﻲﺑﻮﺳﺪ و اﻧﺪامﺷﺎن ﻟﺤﺎف ﭼﻬﻞ ﺗﻜﻪ را ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻮي ﺳﮓ ﻣﻲداد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم‬
‫ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﺑﭙﺮدازم ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻮﮔﻠﻲ اﻣﺸﺐ ﭘﻴﺶ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ در آن ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪن‪ ،‬و ﺳﮓ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل ﭘﻮل‪ ،‬ﺳﮓ ﺧﻴﺲ‬
‫را ﺑﺒﺮد ﺗﻮي آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺶ؟«‬
‫»ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻳﺎ ﺧﺪﻣﺘﻲ آدم ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮدازد‪«.‬‬
‫»ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ درﻳﺎﻓﺖﻛﻨﻨﺪهاي وﺟﻮد ﻧﺪارد‪«.‬‬
‫»ﮔﻮﺷﺔ ﭘﻮل را ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻲ ﻛﺎرﺷﺎن ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪«.‬‬
‫ﺣﻮﺻﻠﺔ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ اﻵن ﻛﺴﻲ را ﭘﻴﺪا‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٠۵‬‬

‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬راﺳﺘﻲ ﭼﺮا در ﻫﺘﻞﺗﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاش ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬

‫»ﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ!« و دﺳﺖﻫﺎش را از ﻫﻢ ﮔﺸﻮد‪:‬‬
‫»ﻣﻦ؟« ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺟﺪي ﺷﺪ‪» :‬ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪاي ﻛﻪ ﻧﻘﺸﺶ را در ﺳﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻴﻮهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬
‫ﺿﺒﻂ ﻛﺮدهاﻧﺪ و ﺣﺎﻻ دارد ﺑﺮاي ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺟﻠﻮ دورﺑﻴﻦ اداي ﻧﻘﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺶ و ﻗﻮس دادن ﻋﻤﺪي ﻋﻀﻼت ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﻫﻢ‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ! اﻳﻦﺟﺎ آﻟﻤﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﻳﻚ ﻗﻴﻤﺘﻲ دارد‪«.‬‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ راﻳﺞ دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻗﻴﻤﺘﻲ دارد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻛﻢﺗﺮ‪،‬‬
‫ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ورژن ﺑﻌﺪي ﺿﺮباﻟﻤﺜﻞ وﻓﺎدارﺗﺮم‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫»ورژن ﺑﻌﺪي ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ :‬آدمﻫﺎ ﻳﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻤﻲروﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮوﺷﻨﺪهﻫﺎ ﻗﻴﻤﺖﺷﺎن ﻛﻢ و زﻳﺎد‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪي ﺳﻌﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻴﺶﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺘﻢ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺎه ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﺪم ﺑﮕﻮﻳﻢ آدﻣﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ در‬
‫ﻳﻚ ﻛﺎرﺧﺎﻧﺔ ﻣﻮزاﻳﻴﻚﺳﺎزي ﻛﺎرﮔﺮي ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻋﻴﺒﻲ دارد!‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دﺳﺘﺶ را روي ﻳﻜﻲ از ﻣﻮﻧﻴﺘﻮرﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬اﻳﻦﺟﺎ ﭘﺮ از‬
‫ﭘﺮوﻧﺪه و ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ و اﻳﻦﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ ﻳﻚ وﻗﺖ‪«...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪش ﺗﻮي دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ و در را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ‪ «.‬ﺳﮓ دوﺑﺎره‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺧﻮد را ﺗﻜﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫»اﮔﺮ ﺻﺒﺢ دﻳﺮ ﺑﺮﺳﻢ‪«...‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺗﻮي ذوﻗﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺮ ﺳﻴﻨﺔ ﺳﮓ و‬
‫ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮد‪» :‬ﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ؟ زنﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﮔﻴﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﭼﻪ دﻣﺎري از‬
‫روزﮔﺎر آدم ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ!«‬
‫ﭘﺮة ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﻴﻨﻲاش را داده ﺑﻮد ﺑﺎﻻ و از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎدهﻫﺎ ﺑﺪﺟﻮري ﮔﻴﺮ‬
 ‫‪ ♦ ٢٠۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲدﻫﻨﺪ دﻟﺨﻮر ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﺳﺒﻜﺒﺎﻟﻲ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻴﺮم ﺑﻪ ﺧﺎل ﺧﻮرده ﺑﻮد؛‬
‫درﺳﺖ وﺳﻂ ﺧﺎل‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﺮاي ﺳﮕﺶ ﺟﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬آرام ﺑﻮدم‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﺳﮓ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﺧﻴﺲ ﻧﺒﻮد؟‬
‫»و ﺳﮓ ﻣﺎده ﻣﻮﺟﻮد ﻋﺠﻴﺒﻲ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮدش را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ‬
‫ﻳﺎ ﺟﻠﻮهﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻪ از ﻧﻈﺮ ﻋﺎﻃﻔﻲ ﻧﻴﺮوي ﺑﻴﺶﺗﺮي ﻣﻲﮔﺬارد ﺑﻴﺶﺗﺮ درد‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻫﻢ ﺟﻴﻎ ﺑﺰﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﻫﻢ ازدواج را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم را ﻧﺠﺎت دادم‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻓﻘﻂ زوزه ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ؛ ﻫﺮﭼﻬﺎرﺗﺎﺷﺎن‪ ،‬ﻫﻢ زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻫﻢ‬
‫آﺷﻔﺘﻪام ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺪامﺷﺎن ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪«.‬‬
‫»ﻳﻚ زن ﻛﺎﻧﺎداﻳﻲ! ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ازش دارم‪«.‬‬
‫دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام زد و ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬دوﺑﺎره آن ﺑﻮي ﺳﮓ‬
‫رﻳﺨﺖ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬زن ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻛﻪ از ﺑﺲ زوزه ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم‬
‫ﻳﻚ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻢ ﺑﻴﺦ ﮔﻮﺷﺶ و ﺑﺎ ﺗﻲﭘﺎ ﺑﻴﻨﺪازﻣﺶ ﺑﻴﺮون‪ «.‬و ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ درﻛﺶ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ «.‬و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎش را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻫﻢ و ﺑﻪ‬
‫آروارهﻫﺎش ﻓﺸﺎر ﻣﻲداد‪» :‬ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺳﻲ و ﺷﺶ‬
‫ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﻪ دارم‪ .‬و اﻳﻦ ﭘﻮﮔﻠﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺳﮕﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﻢ ﺟﺰ او‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺟﻠﻮ ﺑﻘﻴﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮔﻮش او دﺳﺖ ﺑﻜﺸﻢ‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ آﻗﺎي دﻛﺘﺮ‪ ،‬اﺻﻼً ﭼﺮا ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺳﮓ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﺪ؟«‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ ،‬ﺳﺮش را اﻳﻦور و آنور ﻛﺮد‪» :‬دﺧﺘﺮي ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از‬
‫ﺳﮓ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﻦ ﻣﻲروم ﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﮓ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻳﻚ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎران از واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺑﺮاﻧﻢ و ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪«.‬‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﺪاﻗﺖ ﻫﻤﺔ زﻧﺪﮔﻲاش را ﻣﺜﻞ ﺳﻔﺮه ﺟﻠﻮ ﻣﻦ‬
‫ﮔﺸﻮده ﺑﻮد و از ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻚ اﻧﺒﺎري در زﻳﺮزﻣﻴﻦ دارم‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﻤﺶ آﻧﺠﺎ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٠٧‬‬

‫»ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﻟﻄﻒ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬

‫ﻛﻠﻴﺪ زﻳﺮزﻣﻴﻦ را از ﺣﻠﻘﻪ ﺟﺪا ﻛﺮدم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﻣﻴﺰ‪» :‬ﻓﻌﻼً ﻻزﻣﺶ‬
‫ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻮج ﻣﻲزد‪ .‬درد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﭼﻘﺪر اﻣﺸﺐ ﺳﺒﻚ ﺷﺪم‪ .‬راﺳﺘﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ اﺳﻢ ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﺻﺪا ﻛﻨﻢ؟«‬
‫»اﻟﺒﺘﻪ‪«.‬‬
‫»ﻋﺒﺎس! ﺗﻮ ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻳﻚ دوﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪاي از‬
‫ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪاي‪ .‬ﻟﻄﻔﺎً ﻣﺮا ﺗﻮ ﺧﻄﺎب ﻛﻦ‪«.‬‬
‫از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ دوﺳﺘﻲ‬
‫ﻣﺎ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺖ و او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪام راه ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬و ﺑﻌﺪﻫﺎ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاي‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ راﺣﺘﻲ وﻓﻖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺮدم‪ ،‬و ﺗﺼﻮرم اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻳﻚ رﻓﻴﻖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدهام‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻤﻠﺔ ﭘﺪرم ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ذﻫﻨﻢ ﺗﻜﺮار ﺷﻮد‪» :‬از ﻫﺰار ﺗﺎ آدم ﻳﻚ‬
‫رﻓﻴﻖ ﺳﻮا ﻛﻦ‪ ،‬از آن ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﺘﺮس‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬ﺑﺮو ﺑﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮت ﺑﺮس‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺟﻮري ﺑﻴﺪارش ﻛﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮد‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري؟«‬
‫»ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﻴﻨﺪاز ﺑﺎﻻ و رﻫﺎش ﻛﻦ ﺗﺎ ﺧﺮد ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎش‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫»ﺑﺮو ﺳﺮﺟﺎت آرام دراز ﺑﻜﺶ‪ .‬ﺑﻘﻴﺔ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺴﭙﺎر دﺳﺖ او‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاش ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺘﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺪار‬
‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻲ؟«‬
‫»ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﺑﮕﺬار و ﺑﺮو ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب‪«.‬‬
‫»ﻳﺦ ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﭘﻴﺶ از آن ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﺦ ﺑﺰﻧﻲ‪ ،‬او ﺑﻴﺪار ﺷﺪه و ﻳﺦﻫﺎت را آب ﻛﺮده‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٠٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﻓﻮقاﻟﻌﺎده اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪«.‬‬

‫»ﺧﻮدت را ﺑﺰن ﺑﻪ ﺧﻮاب‪ .‬ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻤﻲ ﻏﺮﻏﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲرود ﭘﻨﺠﺮه‬
‫را ﺑﺎ ﺿﺮب ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮ آﻳﻨﻪ ﺧﻮدش را وراﻧﺪاز ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬و ﻣﻲآﻳﺪ ﺳﺮوﻗﺖ ﺗﻮ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدت را ﺑﺰن ﺑﻪ ﺧﻮاب‪،‬‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﻴﻦ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري‪«.‬‬
‫ﺣﻴﺮان ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺧﺐ؟«‬
‫»ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﻮكﭘﻨﺠﻪ راه ﺑﺮوي‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫»ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺸﻘﺎب را ﭘﺮت ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﭼﻮن ﺧﻮاب اﺳﺖ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٠٩‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺷﺶ‬
‫ژاﻟﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻮكﭘﻨﺠﻪ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﻣـﺪت درازي ﻣـﻲﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪام ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻋﺠﻴﺒﻲ آراﻣﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده و ﺑـﻪ‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻦ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﺑـﺎ آن ﻟـﺐﻫـﺎي ﻏﻨﭽـﻪاي و ﻣﻮﻫـﺎي ﭘﺮﻛﻼﻏـﻲ‬
‫ﺻﺎﻓﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ و ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دﻟـﻢ ﻧﻤـﻲآﻣـﺪ ﺑـﺎ‬
‫ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻲ رؤﻳﺎش را ﺑﻴﺎﺷﻮﺑﻢ‪.‬‬
‫روز ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ و ﺷﻠﻮﻏﻲ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﺪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ آرام ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺷﺎﻣﺶ را ﻛﻪ ﺧﻮرد ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎهﻫﺎي ﻋﻤﺮم اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ زودي ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﺮا‬
‫اﻳﻦ ﺟﻮري ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ؟ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از‬
‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدارم؟ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺧﻮاب‪ ،‬ژاﻟﻪ آرام ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲآﻣﺪم‪ ،‬ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎش آﻫﻨﮓ ﻫﺸﺪار داﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﻧﺮو ﻋﺒﺎس!«‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢١٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻧﺮو‪ ،‬ﻧﺮو‪«.‬‬

‫»ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدهام‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻳﺶ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺳﻔﺮ ﻣﺴﻤﻮﻣﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن؟«‬
‫»ﻣﺴﻤﻮم؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﭼﺸﻢﻫﺎش درﺧﺸﻴﺪ‪» :‬آره‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺑﻲﺧﻄﺮ‪«.‬‬
‫»آخ ﻧﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻴﺮوﻳﻲ دارد ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﺮﻣﺎي ﻗﻄﺐ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ادا در ﻧﻴﺎور ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺸﺘﺎقﺗﺮ از‬
‫آن رﻓﻴﻖ ﻫﻴﺰت ﻫﺴﺘﻲ‪«.‬‬
‫از ﺻﺒﺢ ﻛﻪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻚ رﻳﺰ ﻏﺮ زد و ﻏﺮ زد ﺗﺎ آن ﺟﻨﺠﺎل را ﺑﻪﭘﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫روي ﻣﺒﻞ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ آﻣﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم‬
‫ﻓﺸﺎر آوردم ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬اﻣﺎ آنﻗﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺒﻨﺪم و ﻣﺜﻞ روح ﺳﻔﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫دﻧﻴﺎ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد و ﺑﻮي ﺳﻴﮕﺎر آرام آرام ﻫﻤﺔ رؤﻳﺎﻫﺎم را ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺮدم ژاﻟﻪ داﺷﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬روي ﻣﺒﻞ روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﺧﻮابآﻟﻮد ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻜﺶ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪم را‬
‫ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش زد و آن را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﺲﻫﺎش را ﺑﻪ درون ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﭘﻚ زدم و‬
‫ﺳﻴﮕﺎرش را ﭘﺲ دادم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش دودو ﻣﻲزد و ﺳﮕﺮﻣﻪﻫﺎش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻲآن ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‬
‫دﺳﺖ ﻓﺮو ﺑﺮد و از ﻛﻨﺎر ﻣﺒﻞ‪ ،‬دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎي ﻣﻮﺷﻲ را ﺑﺎﻻ آورد‪» :‬ﭼﻘﺪر اﻳﻦﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞاﻧﺪ!«‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﭘﺘﻮ را دور ﺧﻮدم ﭘﻴﭽﻴﺪم و ﺑﻪ دﻣﭙﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻴﻦ دو اﻧﮕﺸﺖ ژاﻟﻪ ﺑﺎﻻي ﺷﺎﻧﻪاش ﺗﻜﺎن ﺗﻜﺎن ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﺎﺟﺮا ﻛُﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﭘﻠﻚﻫﺎي ژاﻟﻪ آرام ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﺧﻮاب و‬
‫ﺑﻴﺪاري ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﺪ ﻛﻨﺎرم ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ در ﮔﺮﻣﺎي‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١١‬‬

‫رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ آب ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻤﺎن داﺷﺘﻲ؟«‬

‫»آره‪ .‬ﻳﻜﻲ از‪«...‬‬
‫»دﻳﺮوز ﺗﻮي آن ﻓﺮوﺷﮕﺎه دﻳﺪمﺗﺎن‪ «.‬و ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را در زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري ﻟﻪ‬
‫ﻛﺮد‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻛﻲ ﻫﺴﺖ اﻳﻦ اﻳﻜﺒﻴﺮي؟«‬
‫»ﻫﻤﻜﺎرم‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫»ﭼﻤﺪان ﺳﻔﺮت را ﻫﻢ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﺮد؟«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻤﺪان ﺳﻔﺮت را ﻫﻢ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻳﻜﺒﻴﺮيﻫﺎ ﻣﻲﺧﺮي؟«‬
‫ﺑﺮوﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫»اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل اﻟﺘﻤﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﻳﻮﻧﺎن ﻳﺎ اﻗﻼً ﻫﻤﻴﻦ درﻳﺎي‬
‫ﺷﻤﺎل‪ .‬ﭘﺎﻫﺎت را ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﺮدي ﻛﻪ اﺻﻼً اﻫﻞ ﺳﻔﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬اﺻﻼً ﺑﺎ‬
‫ﺳﻔﺮ ﺟﻮر ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﻧﻜﺮدهاي‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف زدم ﻛﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﻳﻜﺒﺎره ﺳﺮ از ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل درآوردي؟ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ داري‬
‫ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﭼﺎرهاي ﻧﺪارم‪ .‬ﺳﻔﺮ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲروم!« و ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﻓﻀﺎ را ﻋﻮض‬
‫ﻛﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﺮام روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫دو ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺑﻪ درون ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زد و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب ﺳﻘﻒ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﺦ زده ﺑﻮد و ﺑﺮف ﻻﺑﺪ ﻫﻨﻮز‬
‫ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬ﭘﺘﻮ را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎم ﻛﺸﻴﺪم و در ﺳﻜﻮت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺳﺮم را ﺧﺎراﻧﺪم‪.‬‬
‫ﺳﮕﺮﻣﻪﻫﺎش رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ‪» :‬از ﻣﻦ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد!«‬
‫دوﺑﺎره ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮﻛﺸﻴﺪم و زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم؛ داﺷﺖ‬
‫ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪادم و ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎم اﻧﺪاﻣﺶ را دور زدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪهاي!«‬
‫دو ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺎﭘﻲ از ﺑﻴﻨﻲاش ﺑﻪ درون داد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﭘﺴﺘﺎنﻫﺎش ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺗﺎ ﮔﺮم ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺎر‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬اﺑﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺒﺎرد و ﻛﻤﻲآرام ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻨﻢ‬
 ‫‪ ♦ ٢١٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻮرﻣﻮر ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎرم را ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﻫﺎواﻧﺎ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫دوﺑﺎره ﻓﺎﺻﻠﺔ ﻣﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و داﺷﺘﻴﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ژاﻟﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎز از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲدادم ﺑﻲﻓﺎﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻋﻮض ﺷﺪهاي! ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﭽﻪﻫﺎ ﻣﻲﭘﺮي!«‬
‫»ﺑﭽﻪ؟ ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ زن ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺑﭽﻪ؟«‬
‫»ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪهاي؟ ﻳﺎ ﻣﺮﻋﻮب ﭘﻴﺎﻧﻮ زدﻧﺶ‪«...‬‬
‫ﺣﺮﻓﺶ را ﻣﺎﻻﻧﺪم‪» :‬اوووه! ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭼﻤﺪان ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آنﻫﻢ اﺗﻔﺎﻗﻲ‪«.‬‬
‫رگ زﻳﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐ ورﭼﻴﺪ و ﺑﻌﺪ ﺗﻨﺪ ﺧﻮدش را‬
‫ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻨﺠﻪاش را ﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲاش را ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎش‬
‫ﺻﺎف ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل اﻳﻦﺟﻮر ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوم ﭼﺎي درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫دﻟﻢ آرامﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﺟﻬﺎن را ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺳﻲ دي "آﻳﻨﻪ در آﻳﻨﻪ" را‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ژاﻟﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬داﺷﺖ ﻇﺮف ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ .‬ﺑﻮي‬
‫ﺷﺎﻣﭙﻮي ﺳﻴﺐ ﻣﻲداد‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﭘﺸﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻨﻢ و ﺳﺮم را در ﻣﻮﻫﺎ و‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ ﻓﺮو ﺑﺒﺮم‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو دوش ﺑﮕﻴﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﻛﻪ ازش ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻲ آنﻛﻪ‬
‫ﭘﺎي زن دﻳﮕﺮي در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﺷﺪ ازم ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻲ!«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺮوم ﻳﻚ زﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ‪«...‬‬
‫و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺣﺴﺎدﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺗﻮي دﻟﺶ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و اﻳﻦ را ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ وان را ﭘﺮ از آب ﻛﻨﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺗﻮي آن آب داغ ﻛﻒآﻟﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺨﺎر اﺣﺎﻃﻪام ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي‬
‫ﻇﺮفﺷﺴﺘﻦ ژاﻟﻪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻻﺑﺪ ﭼﺎي دم ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﭘﻨﺠﺮة آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺣﻮﻟﻪام را ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬ژاﻟﻪ آنﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻻﺑﺪ رﻓﺘﻪ روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب دراز ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١٣‬‬

‫ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟ ﺻﺪاش ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺎﮔﺎه ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﺑﻠﻨﺪش را از ﺑﺎﻻي ﻳﺨﭽﺎل‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روي ﻳﺨﭽﺎل‪ ،‬و ﻳﻚ ﻛﺎرد ﺑﺰرگ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش داﺷﺖ از ﺣﺪﻗﻪ درﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ژاﻟﻪ!«‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮ!«‬
‫ﻛﺎرد را زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ و رو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺟﻮري ﻛﻪ آدم در‬
‫وﻫﻠﺔ اول ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﺮﻛﺖ از دﺳﺘﺶ درﺑﻴﺎورد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻲﻛﺸﻤﺖ!« و ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ!«‬
‫»ﺑﺮاي ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻣﻦ اﮔﺮ ﻛﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪«...‬‬
‫»آخ ژاﻟﻪ!«‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ژاﻟﻪ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟«‬
‫»ﺑﺮو ﺑﻴﺮون‪ «.‬ﭼﺸﻢﻫﺎش اﺷﻚآﻟﻮد ﺑﻮد و ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‬
‫ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪاش ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎرد را در ﻫﻮا ﻓﺮود ﻣﻲآورد و ﺑﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد‬
‫ﺟﮕﺮﺧﺮاش و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ؟«‬
‫»ﻣﺆدب ﺑﺎش!«‬
‫»آخ ژاﻟﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻮ ژاﻟﻪ‪«.‬‬
‫»ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺑﻴﺎ آرام ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻻزم ﻧﻜﺮده! ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻲ دارم ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﻢ؟« و زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪» .‬ده ﺳﺎل ﻋﻤﺮم‬
‫را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﭘﺎي ﺗﻮ‪ ،‬ﻫﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻫﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ؟«‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ .‬ﭼﺮا رﻓﺘﻪاي آن ﺑﺎﻻ؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢١۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﭼﻲِ ﻣﻦ از آن اﻳﻜﺒﻴﺮي ﻛﻢﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﻗﺪش از ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﺧﺐ‪،‬‬

‫ﻛﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﭘﻮﺷﻢ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎم را ﻫﻢ ﺑﻮر ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻫﻢ‪«...‬‬
‫ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎش را دراﻧﺪ‪» :‬ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ را ﺧﺪا آرام ﺑﺎش‪ «.‬و ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ رﻓﺘﻢ‪ .‬دو ﺳﻴﮕﺎر روﺷﻦ‬
‫ﻛﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬زد زﻳﺮ دﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺮت ﺷﺪ‬
‫ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬اﻧﺪاﺧﺘﻤﺶ ﺗﻮي ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ و ﺷﻴﺮ آب را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻪ‬
‫ﭼﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﺎري دارد ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﻴﺎﻧﻮ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ زنﻫﺎي‬
‫آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻗﺎﻧﻊاﻧﺪ؟ ﻳﻜﻲﺷﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪه ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ راﺑﻄﻪ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬آنوﻗﺖ ﻣﻦ‪ ...‬ﻛﻪ ﻫﻤﺔ‪ ...‬ﻋﻤﺮم‪«...‬‬
‫ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬دﻧﺒﺎل آب ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ و ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮدم و ﻳﻜﻲ داﺷﺖ از آن ﺑﺎﻻ‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎم ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﻳﺨﭽﺎل آب ﺑﺮدارم‪ ،‬دوﺑﺎره ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻲﻛﺸﻤﺖ‪ «.‬ﺟﻴﻎ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪ .‬آرام ﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ آرام ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬دﻟﺸﻮرة‬
‫ﺳﻔﺮ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺑﺮاﺑﺮم ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ روز اﻓﺘﺎدهام‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺰﻧﻢ و‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ در آن ﻫﺘﻞ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪،‬‬
‫و ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺷﻐﻞ دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺪﺗﻲ‬
‫ﺣﻘﻮق ﺑﻴﻜﺎريام را از ادارة ﻛﺎر ﺑﮕﻴﺮم و راﺳﺖ راﺳﺖ راه ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻋﻮﺗﻨﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و ﻛﻤﻲ ﺗﺎزه ﺷﻮم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ اﻧﺪازة ﻳﻚ ﺧﺮس ﻳﻚ زﻣﺴﺘﺎن ﻳﻚ ﻣﺮگ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﻗﺪري ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎم ﺑﺮﺳﻢ‪،‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا دلﭘﻴﭽﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻮكﭘﻨﺠﻪ ﺳﺮي ﺑﻪ اﺗﺎق‬
‫ﺧﻮاب زدم‪ ،‬ژاﻟﻪ اﻧﮕﺎر از ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰم ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬در اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬از‬
‫اﻳﻦ ﺳﺎﻳﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺖ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﺣﺮوف را ﻣﻲدﻳﺪم‪،‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١۵‬‬

‫ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮاري ﺑﻮد‪،‬‬

‫ﻋﻜﺲﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮاري‪ ،‬ﺗﻴﺘﺮﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮاري‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﺑﺎرﻫﺎ اﻋﺪام ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز داﺷﺘﻨﺪ او را ﺑﻪ ﭘﺎي دار ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ اﻳﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف‬
‫ﻣﻲزدﻳﻢ‪ ،‬اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻪ اﻣﻀﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ دﺳﺖﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﻀﺎﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮاري ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲراﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲراﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺗﻮي آن ﺟﺎدهﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺒﻘﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻟﻴﺰ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻲرﻓﺖ ﺗﻮي ﻧﺮدهﻫﺎي وﺳﻂ اﺗﻮﺑﺎن‪ .‬از ﻧﺮدهﻫﺎ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ‬
‫اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﻛﻪ از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺷﺎخ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻲزد و ﺧﺒﺮ‬
‫ﺗﺼﺎدف را ﻣﻲداد؛ ﻫﺘﻞ ﺗﻌﻄﻴﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﻟﻐﻮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺘﻞ ﺗﻌﻄﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً؟«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬آﻗﺎي ﻣﻦ! ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب اﺳﺖ؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ‪ «...‬و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺮفﻫﺎش را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد و ﺧﻴﻠﻲ رﺳﻤﻲ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ! اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫ژاﻟﻪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎهﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺐ‬
‫ﭘﻴﺸﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺒﺶ را ﺻﺒﺢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﻲ‬
‫اﻧﺼﺎف ﺑﻮدم!‬
‫ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻴﺲ اﺷﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺪي‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪي‪«.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﺎرانﺧﻮرده دلدل ﻣﻲزد؛ در دﺳﺖﻫﺎي ﭘﺴﺮﺑﭽﻪاي‬
‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﭼﻪ ﻛﻨﺪ؛ ﻧﮕﻬﺶ دارد ﻳﺎ ﭘﺮش ﺑﺪﻫﺪ ﺑﺮود‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ‬
‫ازش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬از ﮔﺬﺷﺘﻪاش وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬از ﻗﺪرت وﻳﺮاﻧﮕﺮي ﻛﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﭼﻬﺮة آرام و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ‬
‫ﺧﺮده ﺧﺮده ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢١۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم وﻗﺘﻲ ﻳﻚ زن ﻣﻨﺎﻓﻌﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲرود‪ ،‬و‬

‫ﻣﺮدش را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﺬارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ آن ﻣﺮد ﻫﻴﭻ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﺑﺮاش ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﻮﻓﺎن ﺧﻮرد ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﻢ‪ .‬دﻟﺶ را ﺷﻜﺴﺘﻢ‪ .‬وﻟﺶ‬
‫ﻼ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﻛﺮدم ﺑﻪ اﻣﺎن ﺧﺪا‪ .‬وﻟﻲ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬اﺻ ً‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم وﻗﺘﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﺸﻢاﻧﺪازي وﺳﻴﻊ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪ ،‬ﻣﺎﺑﻪازاي ﻫﺮ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺮاش اﻫﻤﻴﺖ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺮدش ﺑﺮاش ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮده و در آﻳﻨﺪهاش ﺣﻀﻮر‬
‫و ﻧﻘﺸﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦﺧﺎﻃﺮ وﺳﻂ راه ﮔﺮﻳﺰ زده ﺑﻪ راﻫﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﺣﻤﺎﻳﺘﻜﻲ ﺑﻮده‪ ،‬و او آﻗﺎ ﺑﺎﻻﺳﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻧﻖﻧﻖ و ﻏﺮﻏﺮ را ﻫﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺧﺮاب ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﺴﺖ ﻣﻲﻛﺮد از ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭘﻮل ادارة ﺳﻮﺳﻴﺎل آﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرﺗﻲ ﻣﻲداد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم واﺳﺔ ﺧﻮدم‬
‫ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻗﺪرت ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺟﻠﻮش اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬دﻧﻴﺎم ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮد‪ ‬ﺧﻮدم را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻮاي ﻛﺎر اداري از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲزدم‬
‫ﺑﻴﺮون‪«.‬‬
‫دروغ را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻗﻨﺪاق ﻣﻲﻛﺮده و ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻐﻠﺶ‪.‬‬
‫»ﺧﺐ ﺧﻮدش اﻳﻨﺠﻮري ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻛﺮدهام و ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻫﺮدو ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ازش ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬از ﺑﻮي ﺗﻨﺶ‬
‫ﺑﺪم ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ دﻳﮕﺮ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﻫﻤﺔ درﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫روش ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮام ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﺳﻴﺎه و ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﭘﺎرهاش ﻛﻨﻢ و ﺑﺮﻳﺰﻣﺶ دور‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎﻫﺎم ﺳﺮ وﻛﻠﻪ زد‪ ،‬ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺪو‬
‫آﻫﻮ ﺑﺪو دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﻛﺎرم ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻫﺠﺪه‬
‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ از ﺧﺎﻧﺔ ﺑﺎﺑﺎش ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬راه ﺑﻪ راه ازش ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬راﻫﺶ را ﻛﺸﻴﺪ و رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻜﺒﺎره دﻳﺪم دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ روز‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻢ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺪﺟﻮري ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪه‪ .‬ﮔﻔﺖ ﺑﻲ ﻣﻌﺮﻓﺖ!‬
‫ﭼﻪﺟﻮري ﻋﻮاﻃﻒ و ﺧﺎﻃﺮات را ﻗﻮرت دادي؟ ﻫﺴﺘﺔ آﻟﺒﺎﻟﻮ ﻛﻪ ﻧﺒﻮد!«‬
‫ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻸﻟﻮ اﻓﻖ ﭼﺸﻢﺷﺎن را ﻛﻮر‬
‫ﻛﺮده‪ .‬ژاﻟﻪ اوﻟﻴﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬آﺧﺮﻳﺶ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از آﻟﻤﺎن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ اﻳﻦ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١٧‬‬

‫رﻓﺘﺎر ﻣﺮدﻣﺎن اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺎر ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻨﺪ و ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ اﻳﻦﻫﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب‬
‫اﺳﺖ؛ ﻳﻜﻲ دارد ﻳﻜﻲ را ﻣﻲﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﮔﺎز ﻣﻲزﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺧﻮاب‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲدود‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻲ! ﺗﻮ ﭼﻜﺎرهاي؟ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ آﻟﻤﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ رﻳﻠﻜﻪ و ﻛﺎﻧﺖ و ﻳﻮﻧﮓ و ﻫﺴﻪ را ﺑﻔﻬﻤﻲ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫"ﻳﺎ ﺑﻴﺘﻪ" و "آخ ﺳﻮ" ﻛﺴﻲ ﺗﻮ را آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﺴﺨﺔ رواﻧﭙﺰﺷﻜﺶ را ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﻜﺒﺎر ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬رﻳﺸﺔ‬
‫ﻣﺸﻜﻼت رواﻧﻲ ﻫﻤﻪاش اﻳﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻮﻧﮓ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﺳﻄﻮرهﻫﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ رواﻧﭙﺰﺷﻜﺖ را ﻋﻮض ﻛﻨﻲ‪ .‬وﻗﺘﻲ آدم آﺧﺮ‬
‫ﺷﺐ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﮔﺮم ﻣﻲﺷﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺟﺪاندرد ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺗﻮ آﺳﻮده ﻣﻲﺧﻮاﺑﻲ؟«‬
‫ﺑﺮوﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن ﻣﻲداد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ دوﺳﺘﻢ دارد و‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ درﺳﺘﻲ راه ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻪ ﺧﻄﺶ ﻫﺴﺘﻢ‬
‫و ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺧﻮش‬
‫ﺧﻮﺷﻚ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺧﻂ ﺧﻮدش ﺑﺮود‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم وﻗﺘﻲ آدم ﺷﺎﺧﻪاي را ﺑﺒﺮد ﻛﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻫﻢ روش ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﺗﻮي ﻫﻮا ول ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺪام ﺗﻪ دﻟﺶ ﻫﺮي‬
‫ﻣﻲرﻳﺰد و ﻛﺎري ﺟﺰ ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺧﻨﺪﻳﺪن و ﺗﺮس از اﻓﺘﺎدن ﺑﺮاش ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺳﻘﻮط ﻧﺎﭼﺎر ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ ،‬و ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﺮﻛﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ازش اﻧﺘﻘﺎم‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ .‬وﻟﻲ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﭘﺎرﭼﺔ ﺷﻞ ﺑﺎ آﻫﺎر ﺳﻔﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬آب ﺑﺨﻮرد‬
‫ﺧﻮدش را ول ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ژاﻟﻪ دﺳﺖ ﺑﺮد ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎش را دوﺧﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم‪» :‬آخ ﻋﺒﺎس!‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮات آواز ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎم!«‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪﺑﻴﺎري ﻋﺠﻴﺒﻲ ژاﻟﻪ! آرزو داري ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻮاده راه ﺑﻴﻨﺪازي! ﻃﻮري‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻜﺮم را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎش را‬
‫ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و دو ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺎﭘﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺟﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻓﻜﺮش را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺧﺐ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺑﺮوﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﻦ واﻗﻌﻴﺖ و رؤﻳﺎ و ﺗﺨﻴﻞ‬
 ‫‪ ♦ ٢١٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم؛ ﻻﺑﻼي ﻛﻠﻤﺎت‪.‬‬

‫ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم و دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺗﺐ داﺷﺘﻢ‪ .‬دور‬
‫ﭘﻠﻚﻫﺎم ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻟﺐﻫﺎم از ﺣﺮارت ﺗﺮك ﻣﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺗﺸﻨﻪام ﺑﻮد!‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم از ﻳﺨﭽﺎل ﺷﻴﺸﻪاي آب ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﺣﺎﻟﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻣﻲروم ﺣﺎﻻ ﻣﻲروم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢١٩‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﻔﺖ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮگ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻛﺮدن در ﻫﺘﻞ ﻣﺜﻞ رﻗﺼﻴﺪن در‬
‫ﻗﺼﺮ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬وﺿﻌﻴﺖ ﭘﻴﺶآﻣﺪه داﺷﺖ از ﻣﻦ ﻳﻚ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ و از‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻳﻚ ﻓﺌﻮدال ﺑﻲرﺣﻢ ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ‪ .‬ﻋﺪهاي از ﻛﺎرﻛﻨﺎن ﻫﺘﻞ ﺑﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﻤﺪل‬
‫ﺷﺪه و از ﻣﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﻴﺪﺷﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻠﻪﺧﺮي ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﻲ اﺳﺎﺳﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ آدم ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ دلﺷﺎن ﺧﻨﻚ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎﻳﻲ ﻫﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﺣﺎﻣﻲ ﻛﻮر و ﻛﺮ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﮔﻮش‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺮاي ارﺑﺎب ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﻚ‬
‫ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻠﻮدرام‪ ،‬و ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎش‪ .‬ﻳﻜﻲﻣﺎن آدم ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و آن‬
‫دﻳﮕﺮي آدم ﺑﺪه‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﮔﺮ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ آب از ﻛﺠﺎ ﮔﻞ ﺷﺪه‪ ،‬وﻗﺘﻢ را ﺻﺮف ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﻴﻬﻮده‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم و ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺎﻫﺎش را ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮد ﺗﻮي ﻳﻚ ﻛﻔﺶ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺑﺤﺚ ﺳﺮ ﮔﻞآﻟﻮد ﻛﺮدن آب ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬دﻋﻮا ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮدهداري ﻧﻮﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺮص ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺷﺒﻴﻨﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﺳﻌﻲ دارم ﻏﺎﺋﻠﻪ را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻢ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٢٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﻃﻼﻋﺎت اﺿﺎﻓﻲ دادهام‬

‫و ﺑﺮاش ﮔﺮﻓﺘﺎري اﻳﺠﺎد ﻛﺮدهام‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻛﺎرش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺳﻤﻢ را در ﻫﻔﺖ‬
‫روز ﻫﻔﺘﺔ ﺟﺪول ﻛﺎري ﺑﮕﺬارد و ﺟﺪول را ﺑﻜﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮ اﻋﻼﻧﺎت‪ .‬و دوﻣﻴﻦ‬
‫ﺗﻴﺮش را ﻫﻢ ﭘﺸﺖﺑﻨﺪش ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ :‬ﺳﺮآﺷﭙﺰش را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﻴﺮ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻧﻴﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻳﻚ ﻛﺎر ﻧﺎن و آبدار‪ .‬ﮔﻮﻧﺘﺮ‬
‫اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮدا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﺮوم ﺑﺎ او‬
‫ﻗﻬﻮهاي ﺑﻨﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺎري؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻳﻚ ﻣﻮردي از ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﻣﻦ؟«‬
‫»آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻔﺎرش ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻮﺿﻮع را اول ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻢ‪ .‬در‬
‫ﺿﻤﻦ ﻳﻚ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ دارم ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﻓﻀﺎي‬
‫ﻣﺴﻤﻮم اﻳﻨﺠﺎ را آرام ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﺪام ﻓﻀﺎي ﻣﺴﻤﻮم؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﭘﭽﭙﭽﻪﻫﺎ دﻳﮕﺮ‪«...‬‬
‫»ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﻮد و‪«...‬‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻢ‪» :‬اوه آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ده ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟«‬
‫»ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟«‬
‫»ﻛﻤﻲ ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﻤﺎ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺮﻳﺖ ﻛﺮدم‪ ،‬در ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎمﺷﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬و‬
‫ﻗﺮار و ﻣﺪار ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬آن ﺷﺐ ﺑﺮف ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎدي ﺳﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲرﻓﺖ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬از دم ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‬
‫ﺗﻮي ﻫﺘﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬از اول ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ ﺗﻮي ﻻﺑﻲ ﻫﺘﻞ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲاش ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺮآﺷﭙﺰ ﻣﺸﻨﮓ ﻣﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﺑﺮاي ﭼﻲ ﺑﺎﻳﺪ وﻗﺖ ﺗﻮ را ﺣﺮام ﻛﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻬﻤﻲ ﺑﺎ ﺗﻮ دارد؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٢١‬‬

‫ﻛﺎر ﻣﻬﻤﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد؛ ﺑﻪ ﻳﻚ آدم ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺸﻲ از ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪﻫﺎ و ﻇﺮفﻫﺎي ﺑﺰرگ را‬
‫ﺑﺸﻮرد‪ ،‬ﻛﻒ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮق ﺑﻴﻨﺪازد و اﮔﺮ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﺑﺎﻫﺎش ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮود‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﺘﺮ اﺷﭙﺎﻟﻚ ﺑﺮوﺑﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎ روزﻫﺎ ﺑﻴﻜﺎر ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻜﺘﻮب اﻋﻼم ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮﭼﻪ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﻳﺰد ﺑﻴﺮون‪ .‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺧﻔﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻼﻗﺔ ﺧﺎﺻﻲ دارد‪«.‬‬
‫ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﺪادم‪.‬‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻜﺎرم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«..‬‬
‫ﻗﻬﻮهام ﺳﺮد ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎش ﮔﻮش دادم‪» :‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ‬
‫ﻫﺮ روز ﻣﻲروﻳﺪ ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺐ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻚ اﺗﺎق دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ‬
‫آﭘﺎرﺗﻤﺎنﺗﺎن را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻴﺪ و ﺑﻴﺨﻮدي اﺟﺎره ﻧﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﻨﺰﻳﻦ و اﺳﺘﻬﻼك‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦﺗﺎن را ﻫﻢ ﺑﻔﺮوﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻠﻲ‬
‫از ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﺗﺎن ﻛﻢ ﻣﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫دﻧﻴﺎ داﺷﺖ دور ﺳﺮم ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ ﻃﺎﻗﺖ آوردم ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي‬
‫ﺗﻮي دﻟﺶ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻫﻲ ﺻﺪوﭘﻨﺠﺎه ﻣﺎرك ﻫﻢ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﺰﻳﻲ‪«...‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺸﻘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻗﻬﻮهاش‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮفﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻤﻲ رخ داده و ﻣﺎ دارﻳﻢ ﻗﺮارداد ﭘﺮاﻫﻤﻴﺘﻲ را ﭘﺎي اﻣﻀﺎ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻲ دﻳﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻳﺪ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺄﺧﻴﺮﺗﺎن ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ .‬ﻛﻼً دﻳﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪهاﻳﺪ؟«‬
‫ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪي ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻬﻨﺪس ﻓﻴﺰﻳﻚ اﻳﻨﺠﻮر ﺣﺮف ﻧﻤﻲزدي‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٢٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻲﺗﻘﺼﻴﺮم‪ .‬از ﺟﺎﻧﺐ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش و ﻓﺸﺎر دادم‪» :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ‬
‫ﺳﺮﺟﺎت و ﮔﻮش ﺑﺪه آﻗﺎي ﮔﻮﻧﺘﺮ اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ‪ .‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺣﺮف زدي ﻣﻦ ﮔﻮش دادم‪،‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎش و ﺧﻮب ﮔﻮش ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺑﺮاي ارﺑﺎﺑﺖ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬واﻗﻌﺎً ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ازش‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺎﻛﺖ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش داد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﻋﺼﺒﻲ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﭼﺮت و ﭘﺮت ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ دادم‪ .‬آن ﻫﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪهام در ﻛﺸﻮر ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ﺗﺎ از ﮔﺸﻨﮕﻲ ﻧﻤﻴﺮم‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫ﻧﻄﻖ ﻣﻲﻛﻨﻲ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪«...‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺮﻣﺰﺑﺮﻳﺪه ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻞ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻐﻞ‪ ،‬دور ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻮي دﻟﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﮔﻮﻧﺘﺮ‬
‫اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ ﺑﻴﭽﺎره ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎم ﮔﻮش ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﭼﺮﻧﺪﻳﺎﺗﻢ را ﺑﻠﻐﻮر ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﻲدﻳﺪم ﮔﺎه ﻫﻤﻜﺎران ﺑﺨﺶﻫﺎي‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺮﻛﻲ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﻲاﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎ ﺑﻪﻫﻢ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﺻﺪاي ﻋﺮﺑﺪهﻫﺎم ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﻤﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ وﻗﺖ ﻓﻀﺎ ﺑﻪﺷﻜﻞ ﻣﺤﺴﻮﺳﻲ آرام ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻈﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﺳﻜﻮت‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪدﻧﺒﺎﻟﺶ ﺻﺪاي ﻗﺪمﻫﺎم دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺎﻟﻦ را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ رو ﺑﻪ دﻳﻮار ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﮔﺮدم و آﻣﺪﻧﺶ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻮﻧﺘﺮ‬
‫اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ اﻣﺎ ﭼﺸﻢ از آﻣﺪن ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺮ ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ از ﻗﻴﺎﻓﺔ آﺷﭙﺰ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺮﻧﺎرد را ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ از ﺳﺮ دﻟﺴﻮزي ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» :‬روز ﺑﺨﻴﺮ آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و دﺳﺘﻢ را ﺑﻪﻃﺮف ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﻠﻮ ﺑﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﻧﻜﺮدم‪» :‬روز ﺑﺨﻴﺮ‪«.‬‬
‫»روز ﺑﺨﻴﺮ ﻋﺒﺎس‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟«‬
‫ﮔﻮﻧﺘﺮ اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺧﻮدﺗﺎن در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ‬
‫دوﺳﺖﺗﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻟﺰوﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻦ اﻳﺸﺎن را ﻧﺎراﺣﺖ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٢٣‬‬

‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﺮدو ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺸﻜﻞ ﭼﻴﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬ﺗﻮ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﻲ؟«‬
‫ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهاي ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻇﺮفﺷﻮري آﻣﺪهاﻳﻢ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﺷﺪهاﻳﻢ؟«‬
‫»ﻛﺎر ﻛﻪ ﻋﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺴﺖ؟«‬
‫»ﺧﺐ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﭼﺮا ﻧﻤﻲدﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﺴﺮت ﻛﻪ از زور ﺑﻴﻜﺎري ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﭼﻪ‬
‫ﺟﻮري ﺑﺎ ﭘﻮرﺷﻪات روزش را ﺷﺐ ﻛﻨﺪ؟«‬
‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺑﺮﻧﺎرد را ﺑﻪ آن ﺧﻮﻧﺴﺮدي و آراﻣﺶ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﺔ ﺷﻴﻚ و زﺧﻤﻲ ﺑﺎلﻫﺎش را ﮔﺸﻮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ آن ﻣﺒﻞ‬
‫ﺣﻼﻟﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﺘﺮ اﺷﭙﺎﻟ‪‬ﻚ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ دارد‬
‫ﺣﻜﻢ ﻣﻬﻤﻲ ﺑﻪ او اﺑﻼغ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻮﻣﺎس ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﮕﻮ از اﻣﺮوز ﻛﺎر را‬
‫ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻮﻣﺎس؟ ﭘﺴﺮﺗﺎن؟«‬
‫ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﻛﻲ؟« و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﻧﮕﺎر ﻧﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮوي‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪«.‬‬
‫ﻧﺎﮔﺎه دﻳﺪم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از راه رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﻴﺎز داري‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺎدر ﻛﻪ ﺑﭽﻪاش را از دﺳﺖ ﻧﺎﻇﻢ ﺧﺸﻨﻲ ﻧﺠﺎت‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮت آﻣﺪه؟ آﻗﺎي ﻣﻦ!«‬
‫آﻧﻮﻗﺖ آﻣﺪ ﻛﻨﺎرم‪ ،‬دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺳﻼم ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ‬
‫ﻟﺤﻨﻲ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬روي ﻓﺮش ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً!«‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻬﻢ داده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭼﺸﻢﻫﺎم درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس‬
‫ﻏﺮور ﻛﺮدم‪ ،‬و در آن ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻨﺎن ﻗﺪرﺗﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰي را‬
‫ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٢۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﺎﺧﻮرد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ؟!« ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﻪ‬
‫دﺳﺘﻢ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﻜﺒﺎره ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺟﻚ وﻳﺮاﻧﻪ ﻛﺞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺮم را ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮدم ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺧﻴﻠﻲ‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮوي‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪ «.‬و ﺑﺎﻫﺎم دﺳﺖ داد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻟﻄﻔﺎً‪ «.‬و از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً‪ «.‬و ﺗﻨﺪ ﺑﻪﻃﺮف اﺗﺎق ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ‬
‫راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺎ رﻓﺘﻨﺶ ﻓﻀﺎ از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ رﻓﺘﻢ و آﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻲ در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫آﻣﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ آﻣﺪ‪ ،‬در را ﺑﺎز‬
‫ﻛﺮد و ﻧﺸﺴﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺧﻢ ﺷﺪم‪» :‬ﺧﻮدت را ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻲ‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ؟« و‬
‫ﺑﻲﭘﺮوا ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدم ﺑﺮﻧﺎرد را دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮة‬
‫اﺗﺎﻗﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ!«‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﮔﻴﺞ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ و آَن آﺷﭙﺰ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آرزو ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫ﺣﺮفﻫﺎم را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ازش ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدي؟ از‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪي؟«‬
‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﺨﺶ ﭘﺬﻳﺮش وﻗﺘﻲ داد و ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪهاﻧﺪ‬
‫ﺳﺮﻳﻌﺎً ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدهاﻧﺪ ﺧﺒﺮ دادهاﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ و ﺧﻮدش را‬
‫ﻼ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام ﺑﺎ آﺷﭙﺰ آﻧﺠﺎ ﺣﺮف‬
‫رﺳﺎﻧﺪه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺠﺒﺶ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا اﺻ ً‬
‫ﺑﺰﻧﻢ‪» .‬آﺧﺮ او ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺰﻧﺪ؟«‬
‫ﻫﻨﻮز ﺗﺐ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﺮخ ﺑﻮد‪ ،‬داغ و ﻣﻠﺘﻬﺐ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﮔﻴﺮم ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاي ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺒﺎﻧﺔ ﻫﺘﻞ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﻲ دارد ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺸﺎن ﺑﺪﻫﻲ‪ «.‬و اﻳﻦﻫﺎ را ﻳﻮاش ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ و آرام آرام‬
‫ﻣﺮا از آن ﺣﺎل ﻋﻮﺿﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫آن روز دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮدم‪ .‬از ﻫﻤﺎن ﺻﺒﺢ روزم ﺧﺮاب ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٢۵‬‬

‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ذﻫﻨﻢ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮه ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﮕﻬﺪاري و ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺳﮓﻫﺎ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﺳﻤﻢ را ﺑﮕﺬارﻧﺪ آﻗﺎي ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻀﺎ را ﻃﻮري‬
‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﺷﻮي و اﺳﺘﻌﻔﺎ ﻛﻨﻲ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻓﺸﺎر ﻣﻲآورﻧﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺖ را ﺧﻼص ﻛﻨﻲ‪» :‬اﮔﺮ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﻛﻨﻲ ادارة ﻛﺎر ﺣﻘﻮق دوران ﺑﻴﻜﺎريات‬
‫را ﻧﻤﻲﭘﺮدازد‪ ،‬ﺟﺮﻳﻤﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻮي‪«.‬‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ رﻗﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺳﺮ ﭘﺎ‬
‫ﻧﮕﻪدارم‪ .‬ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪم‪ .‬از وﺣﺸﺖ دلﭘﻴﭽﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدن داﺷﺘﻢ‬
‫و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ و دلﭘﻴﭽﻪ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد؛ ﺟﻮري ﻛﻪ‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم ﺗﻮي ﻫﺎل ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﭘﻴﺸﺖ ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪«.‬‬
‫روز ﺳﻮم رﻧﮕﻢ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ رﻧﮓ ﻣﻴﺖ‪ ،‬زﻳﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﭘﻒ ﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﻤﻪاش دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺣﺘﺎ ﺳﻔﺎرشﻫﺎي ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ اﺛﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد؛ ﭼﺎي و‬
‫ﻧﺒﺎت‪ ،‬ﻋﺮق ﻧﻌﻨﺎ‪ ،‬و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮوم دﻛﺘﺮ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮوي؟ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﻣﻲآﻳﻢ‪«.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ دو ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬
‫ﺑﺪي ﻫﺴﺘﻢ و اﮔﺮ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدم ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻛﺎر دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻣﻲدﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻧﺸﻴﻦ ﺷﺪم‪ .‬ﺗﻤﺎم روز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ از ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻬﺶ‬
‫ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻢ ﻛﻪ دور و ﺑﺮم ﺑﭽﺮﺧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲﺑﺮد‪،‬‬
‫از ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺷﻴﺸﻪﻫﺎ و در و دﻳﻮار را ﻣﻲﺳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮدهﻫﺎ را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻛﺮد و دوﺑﺎره ﻣﻲآوﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ‬
‫را ﻣﻲﺷﺴﺖ‪ ،‬اﺗﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ روي رﺧﺘﺨﻮابﻫﺎ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎم را ﻣﻲآورد‬
‫ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﺗﻮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و در ﻛﻤﺪ ﻣﻲآوﻳﺨﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺎه ﻳﻚ ﭼﺎي ﺑﺮام ﻣﻲآورد‪ ،‬و ﻫﻤﺮاه آﻫﻨﮓ‬
‫رادﻳﻮ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲﻛﺮد و زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻣﺮا ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ ﺑﻮي ﺗﻤﻴﺰي ﺑﻐﻠﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮدم دل و دﻣﺎغ ﻛﺎر‬
 ‫‪ ♦ ٢٢۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻲ ﮔُﺮﺧﻴﺪه ﺑﻮدم وﻟﻲ ﺣﻀﻮر آرام و ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻪ ﻛﺎر او ﭼﻨﺎن دﻟﻢ‬
‫را ﮔﺮم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم ﺑﺪون ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اداﻣﻪ دﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ از ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم ﻧﺎﻣﻪاي رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻇﺮف ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮدم را‬
‫ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﻨﻢ و ﺑﺮاي ﺑﻴﻤﺎري و اﺳﺘﺮاﺣﺘﻢ از آﻧﺠﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪﻳﻪ‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺰﺷﻚ اﻳﺮاﻧﻲ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ اﻳﺮاﻧﻲ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»اﻳﻦ ﻋﻘﺐاﻓﺘﺎده ﭘﺰﺷﻚﻫﺎي اﻳﺮاﻧﻲ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارد! ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺪرك‬
‫دﻛﺘﺮاش را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻳﻚ ﭘﺮوﻓﺴﻮر اﻳﺮاﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ!«‬
‫»ﭘﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﻳﺎ اﺣﻤﻖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﻘﺪهاي‪«.‬‬
‫در ﭘﺰﺷﻜﻲ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻳﻚ دﻛﺘﺮ ﭘﻴﺮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪام ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ﭼﺮا‬
‫دﺳﺖﻫﺎم ﻣﻲﻟﺮزد؟ ﺑﺎ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎ دﻋﻮام ﺷﺪه؟ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪام؟‬
‫ﺑﭽﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪ :‬ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎي ﻓﺌﻮداﻟﻢ از ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪاي ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪام‪ ،‬و اﻳﻨﺠﻮري ﺷﺪه‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﺎﻳﻨﺔ ﻣﻦ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و آن دﻛﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪﻣﻮ ﺑﺮام ﺷﺶ‬
‫ﻫﻔﺘﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪«.‬‬
‫ﻋﺎﻟﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺔ ﺑﺮاﺋﺖ ﻣﻦ و آن دﻛﺘﺮ اﻳﺮاﻧﻲ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮔﻮاﻫﻲ ﭘﺰﺷﻜﻲ‬
‫ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻲزﻧﻢ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻮاﻫﻲ را ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دورة ﺑﻴﻤﺎريام را‬
‫ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬از ﻛﺎر اﺧﺮاج ﺷﺪم‪ .‬ﺣﻘﻮﻗﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ادارة ﻛﺎر ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ازﺷﺎن ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪﺟﻮري اﺟﺎرة ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﭙﺮدازم؟ ﺑﺎ ﭼﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ؟‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻏﺼﻪ اش را ﻧﺨﻮر‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دارﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﺮام اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫دﻟﻢ زﻧﮕﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٢٧‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻫﺸﺖ‬
‫دﻟﻢ زﻧﮕﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﺳﺮﺧﻮردﮔﻲ در ﺑﻦﺑﺴﺖ‪ ،‬ذﻫﻨﻢ را ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮدم اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫درﺳﺖ در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ آدمﻫﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎري‬
‫ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﮔﺮﺑﻪ را در ﺳﻪﻛﻨﺞ دﻳﻮار ﺑﺎ ﭼﻮب ﺑﻪ ﻛﺘﻚ ﺑﮕﻴﺮي و راه ﻓﺮاري‬
‫ﺑﺮاش ﻧﮕﺬاري‪ ،‬در ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد و ﭼﻨﺎن ﭘﻨﺠﺔ زﻫﺮآﻟﻮدي ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ دردش را از ﻳﺎد ﺑﺒﺮي‪ ،‬ﺟﺎي زﺧﻢ ﻧﺎﺳﻮرش ﺗﺎ اﺑﺪ روي‬
‫ﭼﻬﺮهات ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ آدمﻫﺎي زورﻣﻨﺪ از وﺣﺸﻲﮔﺮي اﻧﺴﺎن اوﻟﻴﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ دوراﻫﻲ ﻛﺸﺘﻦ و ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ را در وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ‬
‫ﻗﺮار ﻣﻲدﻫﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﻧﻜﺸﻲ‪ ،‬ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻻي ﮔﻮشﻫﺎم داغ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺿﻄﺮاب داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻓﻜﺮم را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﻣﺮا زﻳﺮ ﻧﮕﺎهﻫﺎ و ﭘﺮﺳﺶﻫﺎش ﻟﺨﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭘﻴﺶ از آنﻛﻪ دﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ رو ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﻴﺮون‪ .‬در‬
 ‫‪ ♦ ٢٢٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻮاي آزاد ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺗﻮي ﺷﻠﻮﻏﻲ ﺑﭽﺮﺧﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ‬
‫ذﻫﻨﻢ را آزاد ﻛﻨﻢ‪» .‬ﻣﻲآﻳﻲ ﺑﺮوﻳﻢ رﺳﺘﻮران ﻫﺎواﻧﺎ؟«‬
‫»ﺣﻮﺻﻠﻪاش را داري؟ ﺗﺤﻤﻞ آن ﺷﻠﻮﻏﻲ را داري؟ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوﻳﻢ ﻳﻚ‬
‫ﺟﺎي ﺧﻠﻮت؟«‬
‫»ﺑﺮوﻳﻢ ﻫﺎواﻧﺎ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ‪«.‬‬
‫»ﻫﺮﺟﺎ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ «.‬و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎش را‬
‫ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم ﻓﺮو ﺑﺮد‪ ،‬و ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪» :‬ﺑﭙﻮﺷﻢ؟«‬
‫»آره‪ .‬ﺑﭙﻮش و راه ﺑﻴﻔﺖ ﻋﺰﻳﺰم‪«.‬‬
‫ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺧﻮﻧﺴﺮد و آرام ﺟﻠﻮه ﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ .‬اراده از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻳﺎد اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ ،‬دلﭘﻴﭽﻪام ﺷﺪت ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪،‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎم ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ ،‬و ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻏﺬات را ﺑﺨﻮر‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻤﺔ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎي ﺗﻮ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪاي‪ «.‬و دﺳﺘﻢ را ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﺑﺒﺮﻣﺖ دﻛﺘﺮ؟«‬
‫ﻫﻤﺔ ﺗﻼﺷﻢ را ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ از ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰم‪ .‬و زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲرﻓﺖ ﺳﺮ‬
‫ﻛﺎر ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺧﻮدم را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻴﺎﻻﺗﻢ را ﻣﻲﺑﺎﻓﺘﻢ و ﺗﻮي اﺗﺎق ﺷﻠﻨﮓ‬
‫ﺗﺨﺘﻪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ ،‬ﺗﻤﺎم روز در راه ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺑﺎز ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎزﮔﻲﻫﺎ ﭼﻴﺰي آراﻣﺸﺖ را ﺑﻪﻫﻢ زده‪ .‬ﻋﺒﺎس اﮔﺮ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻲ‪ ،‬داد ﻣﻲﻛﺸﻲ‪ ،‬دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ...‬ﺧﺪا ﻛﻨﺪ اﻳﻦ دورة ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﮕﺬراﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻲﺑﺮد‪ ،‬از اﻳﻦ دﻧﺪه ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪم ﺑﻪ آن دﻧﺪه‪ ،‬و‬
‫ﻋﺒﺚ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲﺑﺮد ﻻﺑﺪ ﺣﺮف ﻣﻲزدم‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ!‬
‫ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ ﻣﻮﺑﻴﻨﮓ‪ ...‬دوﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ دارم‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮوم ﻛﻤﻴﻦ ﻛﻨﻢ و ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻤﺶ ﺑﻪ دﻳﻮار‪ ،‬و ﻳﺎ راﻫﻲ ﺑﺴﺎزم؟ ﻫﻤﺔ ﺗﺮﺳﻢ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٢٩‬‬

‫ﺧﺎﻃﺮ اﺧﺮاﺟﻢ و اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ ﻧﺎﮔﻮار‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﺑﻪ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺮف ﻫﻢ ﻳﻜﺮﻳﺰ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎد ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرت را ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎت را ﺗﻨﮓ ﻣﻲﻛﺮدي و ﻫﻲ ﻣﭽﺎﻟﻪﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪي‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎدهرو ﺷﻠﻮغﺗﺮ از آﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺎ از ﻻﺑﻼي ﻣﺮدم‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و دﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﻮد؛ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد دﻧﺒﺎلﻣﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻓﺎﺻﻠﻪاش ﻫﻲ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﺑﻪﺣﺪي ﻛﻪ‬
‫ﺻﺪاي ﻛﻔﺶﻫﺎش را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪ .‬از ﭘﻴﺎدهرو ﻛﻪ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻚ اﺳﻜﻠﺔ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﺘﺮوك ﺟﻠﻮ ﻣﺎ ﮔﺸﻮده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎران ﺷﻼﻗﻲ و‬
‫ﺗﻨﺪي ﻣﺎﻧﻊ از دوﻳﺪن ﻣﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲﻫﺎي ﺑﺮﻧﺎرد را ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻻي ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲدوﻳﺪم‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ! ﺑﭙﺮ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬و ﺗﺎ روﺷﻦ ﻛﺮدم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮﻧﺎرد را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد ﻛﻪ‬
‫داﺷﺖ ﺳﻮار ﭘﻮرﺷﺔ ﻗﺮﻣﺰش ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در ﺧﻴﺎﺑﺎن دراز ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺑﻨﺪر ﻣﺘﺮوﻛﻪ ﮔﺎز را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﻮاي ﻣﻪآﻟﻮد و ﺑﺎراﻧﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬دﻳﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻛﻪ روي ﻛﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻮي ﻣﻼﻓﺔ ﺷﺮاﺑﻲ رﻧﮕﻲ ﺑﻐﻞ‬
‫ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﺸﺎنﺷﺎن دادم‪ ،‬و او از ﺗﺮس ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖﻫﺎش ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﻳﻚ ﭼﻬﺎرراه ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪم ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺳ‪‬ﺮ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﺮوﻧﺪ ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮردﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدم در ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و آن دو ﻧﻔﺮ روي ﻛﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻻي‬
‫ﻳﻚ ﻣﻼﻓﺔ ﻛﻠﻔﺖ ﺷﺮاﺑﻲ رﻧﮓ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬از ﺗﻮي آﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎرد‬
‫را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم دﻳﺪم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺎم را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﮔﺎز‪ ،‬و از‬
‫ﻻﺑﻼي ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ وﻳﺮاژ دادم‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻳﻚ ﻗﻄﺎر ﺷﻬﺮي از ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎ‪ .‬ﻣﺮدم ﻫﻢ‬
‫از دو ﺳﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﺎ ﺻﺪاي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي‬
‫ﺧﺮد ﺷﺪن ﺷﻴﺸﻪ و در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻦ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ را رد‬
 ‫‪ ♦ ٢٣٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﺮدهام و ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻔﻴﺪ را ﭼﭙﺎﻧﺪهام ﺗﻮي ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬

‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎرد ﺗﻌﻘﻴﺐﻣﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺟﻴﻎ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬ﻓﺮار ﻛﻦ ﻋﺒﺎس! اﻳﻦ ﻳﺎرو‪«...‬‬
‫ﻣﺮدم از ﭘﻴﺎدهرو ﺟﻠﻮ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و راه ﺗﻨﮓ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﺮاﻧﻢ‪ .‬ﺻﺪاي آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻳﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﻮد ﺳﺮ ﻣﺎ آﻣﺪ؟«‬
‫ﻣﺮدم دور ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺒﺎزي آن دو ﻧﻔﺮ ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ از ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﺧﻮدش ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ اوه ﻣﺎي ﮔﺎد! و ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﻣﻲﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫دورﺑﻴﻦ ﻋﻜﺎﺳﻲ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ از آن ﭘﻴﺮزن ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از آن‬
‫زن و ﻣﺮد ﻻي ﻣﻼﻓﻪ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﺪرﻳﺎس ﻧﺸﺎن‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ زن ﻣﻼﻓﻪ را ﭘﺲ زد‪ ،‬ﺳﺮش را از روي ﺳﻴﻨﺔ ﻣﺮد ﺑﺎﻻ آورد و‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﻮرت ﻫﺮدوﺷﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻢ و از آﻧﻬﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻴﺮة‬
‫آن زن و ﻣﺮد ﺷﺪم؛ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻣﮕﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد آدم ﺧﻮدش را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ؟‬
‫در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﻧﺎرد در ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮد و دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮا از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪم‪» :‬وﻟﻢ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ از اﻳﻦ ﻃﺮف ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ! ﺗﻮ ﻳﻚ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ ﺧﻮدت آوردهاي‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ‬
‫ﺑﺒﺮﻣﺖ دﻛﺘﺮ؟« و ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻴﺲ اﺷﻚ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﺼﺎدف ﻛﺮدﻳﻢ؟« و ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دور ﻣﻮﻫﺎش را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﻮﻟﺔ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺣﺎﻻ از زﻳﺮ دوش درآﻣﺪه‪» :‬ﻫﻮم؟«‬
‫و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺳﺮت ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮرده؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣١‬‬

‫ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد‪ .‬از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم؟«‬
‫»ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻮدم‪ «.‬و ﻛﻒ دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﺳﻴﻨﻪاش‪.‬‬
‫»دورﺑﻴﻨﻢ ﻛﻮ؟«‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎرﺧﺘﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬دورﺑﻴﻦ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﻨﺞ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ وﻗﺖ ﺧﻮاب اﺳﺖ ﺣﺎﻻ؟‬
‫»از ﺑﺲ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدي ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮد‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ! ﻣﻲداﻧﻲ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ درﺳﺖ ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪهاي؟ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ رﺳﺘﻮران ﻫﺎواﻧﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ آﻣﺪم ﺗﻮي‬
‫اﺗﺎق دﻳﺪم ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ آﻣﺪم ﺑﻐﻠﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫ﮔﺮم ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺗﻮ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﭘﺮﻳﺪن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‪«...‬‬
‫»ﺑﺮﻧﺎرد دﻧﺒﺎلﻣﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮاﻣﺰاده‪«...‬‬
‫»از ﺑﺲ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ! ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮات وﻛﻴﻞ ﺑﮕﻴﺮم؟ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ و‬
‫ﭘﺮوﻧﺪه را ﺑﺮﻳﺰ ﺳﺮ وﻛﻴﻞ‪ ،‬ﺧﻮدت را ﺧﻼص ﻛﻦ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آدم ﻧﻔﻬﻢ ﺣﺘﺎ ﺗﻮي ﺧﻮاب ﻫﻢ زور ﭼﻬﻞ ﺗﺎ ﺧﺮس را دارد‪«.‬‬
‫از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪم و ﻟﺐ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ‬
‫ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪» :‬ﻫﻤﻪاش ﻛﺎﺑﻮس! ﺑﺮوم ﺑﺮات ﭼﺎي ﺑﻴﺎورم‪«.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻗﻠﺒﻢ آرام ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ دوﺑﺎره ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬و‬
‫ﻫﺮﭼﻪ زﻣﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ اﻟﺘﻬﺎب و اﺿﻄﺮاب ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راﻫﺶ اﻳﻦ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ دورة اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺧﻮدم را ﺑﻪ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪،‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ در آن ﺟﺎدهﻫﺎي ﺧﻠﻮت ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬و ﻛﺎر را ﻳﻜﺴﺮه ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﻮشﻫﺎم داغ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻣﺎدهاي ﺑﺮوﻳﻢ ﻫﺎواﻧﺎ؟«‬
‫»ﺑﭙﻮﺷﻢ؟«‬
‫ﭼﺎي را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﭙﻮش‪«.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم ﺻﺪاي ﻗﻠﺒﻢ را ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از‬
‫ﺧﻮدم دورش ﻛﻨﻢ و ﻓﻜﺮﻫﺎم را ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﺎش را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻮﺷﺔ ﺟﺎدهاي ﺗﺎرﻳﻚ ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
 ‫‪ ♦ ٢٣٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺷﺪم ﺗﺎ ﺳﺮوﻛﻠﺔ ﺑﺮﻧﺎرد ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪاﺧﺪا ﻣﻲﻛﺮدم ﭘﻴﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﻟﻬﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ زﻧﮓ زدن‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮق از ﺗﻮي‬
‫رگﻫﺎم ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻟﻴﻮان ﭼﺎي از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد و ﻟﻴﻮان ﺑﻠﻮري ﻫﺰار ﺗﻜﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ‬
‫ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ آﻗﺎي ﻣﻦ؟«‬
‫»ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن زﻧﮓ ﻣﻲزد‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﺧﺮده ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻒ اﺗﺎق‪ ،‬و ﻣﻦ‬
‫ﺗﻜﻠﻴﻔﻢ را ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺣﻮﻟﻪ را از ﺳﺮش ﺑﺎز ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺟﻮري‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟«‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺣﺮﻳﻢ ﺳﺎﺧﺘﻢ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ‪«.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺮ اوﺿﺎع ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬و ﺗﻠﻔﻦ ﻳﻚﻧﻔﺲ زﻧﮓ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣٣‬‬

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﻧﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ دﻳﺪم ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ اﺳﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﻛﺎر ﻧﺮﻓﺘﻲ؟!« و ﭼﻨﺎن ﺑﺎ‬
‫ﺗﺄﻛﻴﺪ اﻳﻦ را ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻧﻜﻦ ﻫﺎ!«‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺣﺘﻤﺎً دارم ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪» :‬ﺳﻼم ﺣﻜﻤﺖ‪ .‬ﻃﻮري ﺷﺪه؟«‬
‫»رﻓﻴﻖ ﺟﺎنﺟﺎﻧﻴﺖ اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﻪ آب داده ﺑﺪﺟﻮر‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ؟ ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫»دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش آﻣﺪه؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ! ﺷﻜﻢ ﻳﻚ دﺧﺘﺮي را ﺑﺎﻻ آورده‪ «.‬و ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺎكاﻧﺪاز و ﺟﺎرو آورده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﺧﺮدهﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﻫﻤﭽﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻤﻲ آدم ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬
‫»از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻛﻲ ﺑﻬﺖ ﺧﺒﺮ داد؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻇﺎﻫﺮاً ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺮدهاﻧﺪش اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ‪ .‬از آﻧﺠﺎ زﻧﮓ زدﻧﺪ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪادﻧﺪ؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢٣۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﺿﻮ ﻫﺴﺖ ﺗﻴﻤﻢ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﺟﺎن!«‬

‫»ﺣﺎﻻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»آره‪ .‬اوﻟﺶ از ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻂ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و رﺳﻴﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ دﻳﺪﻧﺶ؟ ﻛﻤﻜﻲ‪ ،‬ﻛﺎري‪«...‬‬
‫ﻏﺮﻳﺪ‪» :‬ﻛﻤﻚ؟ ﺑﺤﺚ ﺷﺮف و ﺣﻴﺜﻴﺖ در ﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﻋﻨﻒ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮه دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮده‪ .‬دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﻣﺎﻫﺎ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﻲ رﺳﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻲﻃﺎﻗﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺐ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻟﺖ‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻧﺎدﻳﻦ ﺑﻮده‪«...‬‬
‫»ﻋﺠﺐ! ﻧﺎدﻳﻦ؟‪ ...‬ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪«.‬‬
‫»ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻴﺶ؟ ﻫﻮم‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ از ﻛﻢ و ﻛﻴﻒ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮاي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ‬
‫داﺷﺘﻪاي!«‬
‫دوﺑﺎره ﻳﻚ ﺟﺮﻳﺎن ﻗﻮي ﺑﺮق از ﻛﻤﺮم ﮔﺬﺷﺖ‪» :‬درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻦ‬
‫ﺣﻜﻤﺖ! ﻣﻦ از ﻛﺠﺎ ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ﻧُﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ‬
‫ﻧﺎدﻳﻦ آﻧﺠﺎ ﻻي دﺳﺖ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﻣﻲﭘﻠﻜﺪ ﻛﻪ دوﺳﺖ دارد اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫آن ﻫﻢ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﻜﺜﻲ ﺻﺪاش آرام ﺷﺪ‪» :‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ .‬اﺣﻤﺪ اوﻟﺶ زده زﻳﺮش‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﻛﺎر‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻻﺑﺪ ﻛﺎر ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎي ﺻﺮﺑﻲ ﺑﻮده‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاش ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺳﺖ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‬
‫ﺑﺮات ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ!«‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻼص‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮدش را رﻳﺨﺖ ﺑﻴﺮون‪» :‬آره‪ !...‬ﺧﻴﻠﻲ اﻳﻦ در و آن در ﻣﻲزﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫دﺧﺘﺮك را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﺪ ﺑﭽﻪ را ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬دﺧﺘﺮك ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻲﻛﺮده‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺘﻪ آدم‬
‫ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﺶ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲاﻧﺪازد! ﻣﻲاﻧﺪازد؟‬
‫آﻧﺠﺎ دورش را ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮﺟﺎن! ﺗﻮ دوازده ﺳﺎﻟﻪاي و اﺣﻤﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً‬
‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﺧﻮدش زن دارد‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﻧﻮه دارد‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﻮﺑﻲ ﺑﺮاي‬
‫ﺑﭽﺔ ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ ،‬رﻫﺎش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺮﺟﺶ ﻧﻤﻲرود ﻛﻪ ﻧﻤﻲرود‪ .‬آﺧﺮش ﺑﻪ زور‬
‫و اﻟﺘﻤﺎس راﺿﻴﺶ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ را ﺑﻴﻨﺪازد‪ .‬ﻗﺒﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﮔﺮﻳﺎن ﺑﺎ ﭘﺎي‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣۵‬‬

‫ﺧﻮدش ﻣﻲرود ﺗﻮي ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺻﺤﺮاﻳﻲ‪ ،‬ﺗﻮي ﭼﺎدر‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻣﻲرود روي‬
‫ﺗﺨﺖ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ﺷﻮﺧﻲ؟ ﺳﺎدهاي؟«‬
‫»ﺣﻜﻤﺖ! ﺗﻮ اﻳﻨﻬﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟«‬
‫ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد‪» :‬ﮔﻮش ﻛﻦ ﺣﺎﻻ! ﺗﺎ دﻛﺘﺮﻫﺎ و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ آﻣﺎده ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻛﺎرﺷﺎن را ﺷﺮوع ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮه دودرﺷﺎن ﻣﻲﻛﻨﺪ و از آﻧﻄﺮف ﭼﺎدر ﻣﻲزﻧﺪ‬
‫ﺑﻴﺮون‪ .‬دو روز ﻋﻠﻒ ﻣ‪‬ﻠﻒ ﻣﻲﺧﻮرده و ﺗﻮي ﻛﻮه و ﻛﻤﺮ وﻳﻼن ﺑﻮده‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺳﺮﺑﺎز اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻨﮕﻞﻫﺎ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و‬
‫ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﻨﺪش ﻣﺎدرﻳﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺗﻮي ﻣﺎدرﻳﺪ ﮔﻨﺪ ﻣﺎﺟﺮا درﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮه ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﭽﻪ را ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬ﻛﻠﻲ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﭽﺔ ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﺻﺮب را ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺗﻮﺳﺖ ﻧﮕﻪ داري؟ آﻧﻮﻗﺖ‬
‫دﺧﺘﺮه ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﺷﻮد اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﺑﭽﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺻﺮب‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎره اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﭽﻪ را ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻧﻤﻲاﻧﺪازم‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪام‪ ،‬ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺑﺎي ﺑﭽﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻦﺑﻦ را از ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻢ ﺑﻴﺶﺗﺮ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻬﺶ اﺻﺮار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺮﺟﺶ ﻧﻤﻲرود ﻛﻪ ﻧﻤﻲرود‪ ،‬ﻣﻲزﻧﺪ زﻳﺮ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ زاري‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮﻫﺎي اﺣﻤﺪ رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﭘﻴﺸﺶ وﻋﺪة ﭘﻮل زﻳﺎد ﺑﻬﺶ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﻫﻤﺔ‬
‫دﻧﻴﺎ را ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﭽﻪام را ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﻢ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ ﻋﺒﺎس؟ ﺑﻪ زودي اﻳﻦ ﺑﭽﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﻲآﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺮ اﻳﻦ ﻧﺎﻛﺲ را‬
‫ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ ﻛﻒ دﺳﺘﺶ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﻜﻤﺖ! ﺗﻮ اﻳﻨﻬﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟ اﻳﻨﻬﻤﻪ اﻃﻼﻋﺎت‪...‬؟«‬
‫»از ﺻﺒﺢ دارم ﺑﺎ زﻧﺶ و ﭘﺴﺮﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻪ و ﺗﻮي ﻗﻀﻴﻪ‬
‫را درﺑﻴﺎورم‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ آﺧﺮ! اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﻤﻪ‬
‫دوﺳﺖ و آﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﻛﺶ دارد ﭘﺮوﻧﺪه را ﻣﺎﺳﺖﻣﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻣﻲآﻳﺪ‬
‫ﺑﻴﺮون‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﻴﺮون زﺑﺎن اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ را ﺗﻮي زﻧﺪان ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮد‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٣۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره؟«‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ اروﭘﺎﺳﺖ ﻋﺒﺎس! آدم اﺟﺎزه ﻧﺪارد ﺳﺮش را ﺗﻮي ﻫﺮ‬
‫ﻟﺠﻨﻲ ﻓﺮو ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻘﺪة ﻣﻄﺮح ﻛﺮدن ﺧﻮدش را داﺷﺖ‪ .‬از ﺟﻮاﻧﻲ ﻫﻢ‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻟﺶ ﭼﻴﺰي را ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻋﻮاﻗﺒﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ‬
‫ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬از ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻢ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ زن و ﭘﻮل و ﺟﻠﻮهﮔﺮي‪.‬‬
‫ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺸﺪه ﺗﻮي ﺟﻤﻌﻲ اﻳﻦ ﻣﺮدﻛﺔ ﺧﺒﺮﻓﺮوش ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺠﺎل ﺣﺮف‬
‫زدن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻳﻚﻧﻔﺲ زر ﻣﻲزﻧﺪ ﻛﻪ از ﺷﻴﺮﻳﻦﻛﺎريﻫﺎش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﺎل‬
‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺮف‬
‫دﻳﮕﺮان را ﺟﺎﻳﻲ ﻗﻴﭽﻲ ﻛﻨﺪ و ﻳﻚ ﺧﺎﻃﺮه از ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻴﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﮔُﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻧﺪهام ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻲ ﻳﻚﺗﻨﻪ اﺳﻢ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪاش را ﻫﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫ﺑﺪﻫﻲ! ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﭼﻘﺪر آﺷﻐﺎل ﭘﺎﺷﻐﺎل دور ﺧﻮدت ﺟﻤﻊ ﻛﺮدهاي‪،‬‬
‫ﻋﺒﺎس! اﻣﺎ ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﻤﻲﺷﻮد در اﻓﺘﺎد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﻫﺎت درﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻴﻢ اﺣﻤﺪ ﻛﺮﮔﺪن‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﻛﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدي ﻳﺎ‬
‫ﭼﻲ!؟ ﻫﻲ اﻳﻦ "ﺑﻦ ﺑﻦ" را ﻣﻲﺑﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﻚ ﭘﺮ از ﮔﻬﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ رﻓﻴﻖ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﻴﺖ! اﺣﻤﺪ ﻳ‪‬ﻮﺷﺎخ! ﻳﻌﻨﻲ ﻛﺮﮔﺪن‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻫﻢ ﻗﻴﺎﻓﻪاش ﻛﺮﮔﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻢ رﻓﺘﺎرش ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬
‫ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮان‪ .‬ﻣﺮدﻛﺔ ﻋﻴﺎش ﻧﺎﻣﺮد! اﻣﺎ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ از آن دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ‪...‬‬
‫آدم ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﺶ را ﻛﻪ ﻧﻤﻲاﻧﺪازد‪ !...‬ﻣﻲاﻧﺪازد؟«‬
‫ﭘﻒ! ﭼﻘﺪر آﺷﻐﺎل دور و ﺑﺮم ﺟﻤﻊ ﺷﺪه! ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ و وارﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ دﻟﺶ ﭘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻻي ﺣﺮفﻫﺎش ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻜﻪاي ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدم اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮاش ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺸﺎد ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻨﻒ ﺷﺪهام‪ .‬و ﺳﺨﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎن‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ آدم ﺑﻲروﻳﻪ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﺑﮕﺬارد ﻛﻪ اﻧﺪازهاش ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻛﻨﻒ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺑﺮاي ﭼﻲ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ رﻳﺶ و ﻣﻮي ﺳﻔﻴﺪش ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺑﺎور ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬و ﻳﺎدش ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣٧‬‬

‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ‪ ،‬ﻳﻚ ﺧﺒﺮﻓﺮوش ﻧﺸﺮﻳﺎت زرد ﻻﻳﻖ اﻳﻨﻬﻤﻪ اﺣﺘﺮام و‬
‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ از ﺧﺎﻧﻮادهاي اﺻﻴﻞ در ﺗﻬﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه و ﺑﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻮادهاي‬
‫دﻳﭙﻠﻤﺎت و ﻧﺠﻴﺐ ﻛﻪ ﻫﻔﺖ ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدش در اﺻﻞ اﻳﺮاﻧﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از‬
‫ﻣﺎدري اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ و ﭘﺪري ﭘﺸﺘﻮن‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ ﻫﻢ آورده ﺑﻮد و از اﻳﻦ‬
‫ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ رﺿﺎﻳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از اﻳﻨﻜﻪ اﺳﻢ ﻓﺎﻣﻴﻠﺶ ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫﺎش‬
‫ﻧﻴﺴﺖ رﻧﺞ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺷﺒﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﻳﻮار ﻛﮋ و ﻛﻮل‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪاش را ﺟﻮري ﻣﺎﻟﻪ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ ﺳﻔﻴﺪي ﭘﺎك ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬و‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدم‪ .‬ﺳﺮﺷﻜﺴﺘﻪ و ﭘﺸﻴﻤﺎن‪ .‬زﻳﺮ ﺣﺮفﻫﺎي ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ دﻟﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻳﻚﺟﻮري ﺧﻮدﺑﺨﻮد ﻗﻄﻊ ﺷﻮد و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻮم‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﻲﺷﺪ از اﺣﻤﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻻﺷﺨﻮري درﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪرش از ﭘﺸﺘﻮنﻫﺎي رﺷﻴﺪ و ﺧﻮش ﻗﺪ و ﺑﺎﻻ ﺑﻮده ﻛﻪ در ﺧﺎﻧﻪﺷﺎن ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮده‪ ،‬ﻓﻌﻠﮕﻲ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﻲ‪ .‬و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ در اﺗﺎﻗﻲ در اﻧﺘﻬﺎي آن ﺣﻴﺎط‬
‫درﻧﺪﺷﺖ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاه ﻣﺎدر اﺣﻤﺪ ﺑﻮده وﻟﻲ ﭼﺮاغﺧﺎﻣﻮش‪ .‬آﻧﻘﺪر‬
‫آﻧﺠﺎ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮﺑﻪزﻳﺮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﺮﻃﺎن ﻣﻲﮔﻴﺮد و‬
‫ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲرود ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻪ ﻣﺎدر اﺣﻤﺪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اﮔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪم ﺑﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﺪم‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮔﻞ روي ﺷﻤﺎ ﺗﺄﻫﻞ اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻜﺮدم‪ ،‬ﻫﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم‬
‫آﻣﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺎ دم ﻧﺰدم‪.‬‬
‫دوﺗﺎ ﺑﭽﺔ آﺧﺮ ﺧﺎﻧﻮاده را ﭘﺲ ﻣﻲاﻧﺪازد‪ ،‬اﺣﻤﺪ و ﻓﺎﻃﻲ ﺳﻴﺎه‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ آﻗﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده راه ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻮا ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺰد‪ ،‬و او ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ در ﭘﺴﻠﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﺎدر اﺣﻤﺪ ﺑﻬﺶ ﻟﻄﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﺔ اﻳﻦ دوﺗﺎ ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﻧﺎم او‬
‫ﺑﮕﻴﺮد؛ اﺣﻤﺪ و ﻓﺎﻃﻲ ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﻛﻪ ﻳ‪‬ﻮﺷﺎخاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرم در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﭘﺪرم‬
‫ﻟﻄﻒ ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ از ﻓﺸﺎر ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫﺎم اﻳﻦ اﺳﻢ را ﺗﻮي‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪﻣﺎن ﻛﺎﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻫﻢ ﭘﻮل ﭘﺲاﻧﺪاز داﺷﺘﻪ‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٣٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دار و ﻧﺪارش را ﻣﻲﺑﺨﺸﺪ ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﻛﻪ در ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻜﺸﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﭘﻮل ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺠﺮدي ﺧﺮﻳﺪم ﺗﻮي دﻫﻲ ﻧﺰدﻳﻚ رم‪ ،‬ﻳﺎدﮔﺎر ﭘﺪرم‬
‫اﺳﺖ‪ .‬دﻧﺞ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎم را ﻣﻲﺑﺮم آﻧﺠﺎ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺣﺘﺎ ﺳﺮﺳﺮي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲاش ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺣﻖ‬
‫ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ آن ﻧﺎﻣﺮد از ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد؛ زن و ﭘﻮل و ﺟﻠﻮهﮔﺮي‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﻓﺮوشِ ﭘﺸﺖ و ﭘﺴﻠﺔ آنﻫﻤﻪ ﺟﻨﮓ ﺣﺘﺎ ﻳﻚ زﺧﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد؟ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺮمﻫﺎ و ﺧﻄﺎﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻤﺶ را‬
‫ﺑﺒﻨﺪد و ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﺮدي را ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﻬﺮ و ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻲ ﺟﻤﻠﺔ ﻣﻌﺮوف ﺧﻤﻴﻨﻲ‬
‫ﺑﺮاﺑﺮت دﻳﻮار ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺟﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻋﺰت و ﺷﺮف و ﺣﻴﺜﻴﺖ ﻣﺎ در‬
‫ﮔﺮو ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﮓ اﺳﺖ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ او از ﻫﻤﺎن ﺟﻨﮓ اﻳﺮان و ﻋﺮاق ﺣﺮف زده ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﻮب دﻗﺖ ﻛﻨﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﺔ ﻫﻤﺔ ﺟﻨﮓﻫﺎي دﻧﻴﺎ درﺳﺖ در‬
‫ﻛﻨﺎر آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺟﺎنﺷﺎن ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻫﻢ دارﻧﺪ ﺑﻲﺷﺮﻓﻲ‬
‫ﺣﺮاج ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺶ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺮﺧﻲ آدمﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻫﻤﺎن ﺑﻲﺷﺮﻓﻲ در ﺻﻒ ﻣﻲاﻳﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﻧﮕﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎﺷﺪم ﻛﻪ آﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮن!«‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ وﺳﻂ ﻫﺎل ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺧﻮن دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ روي‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم‪ .‬آن ﻟﺤﻈﻪ و ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﺑﻌﺪ از آن را ﻛﻪ ﺑﺎ دور ﻛُﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ آن ﻓﻀﺎ را ﺟﺎرو ﻣﻲزﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺧﺸﻚ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎي ﻣﻦ روي زﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬زﺧﻢ ﻛﻒ ﭘﺎﻳﻢ را ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻲﺑﻨﺪد‪ ،‬زاﻧﻮﻫﺎم را ﻣﻲﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬و ﺳﺮش‬
‫را ﻣﻲﮔﺬارد روي ﭘﺎﻫﺎم‪ .‬و ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮش را ﺑﻐﻞ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬دﺳﺖﻫﺎم را‬
‫ﻣﻲﺳﺮاﻧﻢ روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻛﻤﺮش‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در زﻧﺪﮔﻲ ﻳﺎ ﻋﻤﺮي دﻳﮕﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬وﻟﻲ‬
‫ﺑﻌﺪش دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٣٩‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم او را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻤﺶ روي ﭘﺎﻫﺎم‪ ،‬ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻼش‬

‫ﻣﻲﻛﺮد ﻣﺮا از ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻜﺸﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش ﻛﻪ دور ﻛﻤﺮم ﻗﻔﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫آرام ﻣﺮا ﺑﻪ زﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬روي زﻣﻴﻦ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺶ ﺑﻮدم و او ﺑﺎ اﺧﻢ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮأﻣﺎن‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﺮخ ﺷﺪه‪ ،‬و ﺻﻮرت ﮔُﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻬﺖ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺷﺪهام ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻣﻦ‪ ...‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪهام ﻋﺒﺎس‪«.‬‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮدم ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎش ﻛﻪ دور ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ﺗﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ «.‬و ﻧﺠﻮاﻛﻨﺎن ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاﺳﺘﻲ‬
‫و ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻲ ﺑﺮو‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟«‬
‫»ﺑﺮو‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺒﺮ‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﺗﻮي ﺑﻐﻠﺖ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﺎز ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ آب ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از‬
‫دﮔﻤﻪﻫﺎم را دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻲﻗﺮار ﭘﻴﺮﻫﻨﻢ را از ﺳﺮم ﺑﻴﺮون‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪن ﺳﻴﻨﻪام‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪام ﻇﺮﻳﻔﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺧﻮدم را ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎش‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش روي ﺗﻨﻢ روي ﺻﻮرﺗﻢ روي ﻟﺐﻫﺎم ﺑﻪ دودو اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺲزﻧﺎن‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﺑﺎﻫﺎم ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪاش ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش‪ ،‬آرام ﻛﻨﺎرم ﻓﺮود آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻔﺴﺶ ﻣﻲرﻳﺨﺖ روي ﺷﺎﻧﻪام‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دوﺳﺘﺖ دارم‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﻢﺷﺪه ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻘﻂ اﺳﻤﻢ را ﺻﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ دارد‬
‫اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻢ و ﭘﻴﺪا ﻻﺑﻪﻻي ﻧﻔﺲﻫﺎ و دﺳﺖﻫﺎ و ﺻﺪاش ﻣﻲﻣﺮدم و‬
‫زﻧﺪه ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﻗﺸﻨﮓﺗﺮﻳﻦ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻋﻤﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺳﺮم را روي‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻮي ﻣﻮﻫﺎم‬
 ‫‪ ♦ ٢۴٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫در ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدهام و ﻛﺠﺎ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ دﺧﺘﺮك ﻣﻌﺼﻮم ﺗﻮش ﮔﻢ ﺷﺪه‪،‬‬
‫ﻋﻠﻒ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ ،‬و دﻧﺒﺎل راﻫﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدد ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه‬
‫روﺣﻢ ﺷﺪه؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ و اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي ﻗﺸﻨﮓ را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻴﻨﺪازم؟‬
‫ﻣﻦ و اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ؟ ﻣﻦ و ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺮدن در ﺟﺎدﻫﺎي ﺧﻠﻮت ﺟﻨﮕﻠﻲ؟‬
‫ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ از آن وﺿﻌﻴﺖ ﺧﻼص ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ راه ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﻫﺎواﻧﺎ ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ و ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۴١‬‬

‫ﺳﻲ‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ و ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ و ﺧﻮش ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻠﻮز و ﺷﻠﻮار ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎش را دم اﺳﺒﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻋﻘﻴﻖ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺎﻫﻲ آرام ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم آن ﺷﺐ‬
‫ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬و دور و ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﻳﺮ ﻫﺎواﻧﺎ آن ﺷﺐ ﻣﺎ را ﺑﺮد ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻀﺎي ﺑﺎغ ﻣﻌﻠﻖ‪ .‬ﺑﺎغ ﻣﻌﻠﻖ را ﻧﺪﻳﺪه‬
‫ﺑﻮدم ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﺑﻬﺸﺖ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻜﻮسﻫﺎ و ﻛﺎﻛﺘﻮسﻫﺎ و‬
‫ﭼﺘﺮﻫﺎي اﻧﺠﻴﺮي ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻣﺎل ﭼﻪ ﻓﺼﻠﻲاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﻛﺪام ﺳﺮزﻣﻴﻦاﻧﺪ‪ ،‬از‬
‫ﻛﺪام اﻗﻠﻴﻢ آﻣﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻮي ﺑﺮگ و ﺑﻬﺸﺖ در ﻫﻮاي ﺳﺮد‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻟﻢ‬
‫دادهاي روي ﻳﻚ ﻣﺒﻞ و داري ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را از ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭼﻘﺪر آزاد ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺑﻲوزﻧﻲ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از اﻳﻦ ﻣﺒﻞ ﭘﺎﺷﻮم ﺑﺮوم روي ﻣﺒﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ ،‬و ﭼﻘﺪر‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻫﺮﺟﺎ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻨﺎرم روي دﺳﺘﺔ ﻣﺒﻞ ﻳﺎ روي زاﻧﻮﻫﺎم‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﺑﻪ آدمﻫﺎ و ﮔﻞﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﻢ‬
 ‫‪ ♦ ٢۴٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫را دور ﻛﻤﺮش ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﻛﺮدم و دﺳﺖ دﻳﮕﺮم را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم زﻳﺮ ﺑﺮﮔﻲ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﺳﺮ ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ "آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ آرام" ﺳﻔﺎرش داد و ﻣﻦ "ﺿﻴﺎﻓﺖ"‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫رﻣﺎنﻫﺎي ﮔﺮاﻫﺎم ﮔﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺷﺮاب ﺳﻔﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ‬
‫ﺟﺎي ﻣﺎﺗﻴﻚ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را روي ﺟﺎﻣﺶ ﺑﻮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫آن ﺷﺐ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺎﻧﻮي زﻳﺒﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎن داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮي راه‬
‫ﭘﺎﻫﺎش ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻢ و ﺧﻮدش را ﻳﻠﻪ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬دﻟﻢ رﻳﺨﺖ و وﺳﻂ راه‬
‫ﺑﻐﻠﺶ ﻛﺮدم و ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ‪ .‬ﻋﻤﻴﻖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺧﻮاب ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﺣﺪي ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ را‬
‫دوﺳﺖ دارم‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﺪون ﺗﻮ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ روزﻫﺎ ﻣﻲروﻳﻢ ﭘﻴﺎﻧﻮات را ﻣﻲآورﻳﻢ‪ ،‬اﺛﺎﺛﻴﻪات را ﻣﻲآورﻳﻢ ﻛﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﻠﻖ ﻧﺒﺎﺷﻲ‪«.‬‬
‫»ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎس‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺧﻮب ﺑﺎش‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫و راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺟﺰ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﺎ ﺑﺮاش اﻫﻤﻴﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از ﺳﺮ ﻛﺎر ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ ﻣﻲداد‪ .‬ﺧﺮﻳﺪ ﻛﺮدن‪ ،‬ﭼﺎي‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻦ‪ ،‬داروﻫﺎي ﻣﻦ‪ ،‬ﻏﺬا ﭘﺨﺘﻦ‪ ،‬و آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻲآﻣﺪ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻛﻤﻚ ﻣﻦ‪ .‬و ﻧﺮم ﻧﺮم ﺣﺮف ﻣﻴﺰد‪» :‬آﻗﺎي ﻣﻦ! ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻣﺮوز اﺻﻼً‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻤﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﻌﺪش ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﻏﻢ آﻣﺪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬ﻛﺮﮔﺪن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي ﻟﺠﻦ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮي اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻋﻮاﻗﺒﺶ ﻧﺒﻮده‪ .‬ﻳﻚ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم ﻣﺎدرﻳﺪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺎﻟﻢ ازش ﺑﻬﻢ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬اَه‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻨﻘﺪر ﻻﺷﺨﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ‬
‫دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ور ﺑﺮود‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺷﻜﻤﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورد و ﺑﻌﺪ ﺑﺰﻧﺪ زﻳﺮش‪.‬‬
‫ﻣﺮدﻛﺔ اﻧﻲﻣﺎل! ﻣﺮدﻛﺔ اﻧﻲﻣﺎل! آخ! اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺎل ﻛﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ﺣﺘﺎ ﺑﺎزي ﻛﺮدن ﻧﻘﺶ ﺣﻘﺎرت‪ ،‬ﺑﻲ وﺟﺪاﻧﻲ‪ ،‬و ﺑﻲﺷﺮﻓﻲ ﻛﺎري دﺷﻮار اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﭼﺎرﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺸﻲ اﻳﻔﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﺎنﺷﺎن ﻣﺎﻳﻪ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۴٣‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن ﺳﺮاﺳﺮ ﺣﻘﺎرت و ﺑﻲوﺟﺪاﻧﻲ اﺳﺖ ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮاي وﺟﺪان دﻳﮕﺮان ﻳﻚ ﻧﻘﻄﺔ ﺿﻌﻒ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ؛ ﭼﻮن در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫درد ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻛﺮﮔﺪن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ از ذﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭼﻴﺰي‬
‫ﮔﺮم ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬رادﻳﻮ ﮔﻮش ﻣﻲدادم ﻛﻪ ﺑﺮود ﮔﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫ﭘﺮوﻧﺪهام ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬از ﺗﻪ و ﺗﻮي اﺧﺮاج و ﻗﻄﻊ ﺷﺪن ﺣﻘﻮﻗﻢ ﺳﺮ در ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‬
‫دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه‪.‬‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻔﻴﺪ و ﻧﻮراﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪي‬
‫رﻳﺴﻪاي از ﭼﺮاغﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﺮ در و دﻳﻮار آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻮاي‬
‫واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ در ﮔﺬرﮔﺎه وﻳﻠﻤﺮﺳﺪورف‬
‫در ﺗﻸﻟﻮ ﻧﻮر ﭼﺮاغﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺳﻘﻮط ﺳﺮدرﮔﻢ داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‬
‫ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻮي ﺳﺮ داﻧﻪ داﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ زﻳﺮ ﺑﺮف راه رﻓﺘﻢ و‬
‫ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎي ﭼﺮاﻏﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺷﺐ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﻪ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﻛﻤﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪم و ﻣﺎﺷﻴﻦ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﺮدم‪ .‬در ﺟﺎدة ﺟﻨﮕﻠﻲ ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎﭼﻪ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ﻳﻚ ﻛﺎﻓﺔ‬
‫ﻣﺤﻠﻲ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و داﺧﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد و ﻣﻪ ﻓﻀﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮة‬
‫ﻛﺎﻓﻪ رﺳﺎﻧﺪم دﻳﺪم ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد و آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ ﺳﻮﺳﻴﺲ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮدم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم‪ .‬ﺧﻮدم را آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﻛﻤﻲ آن دور و ﺑﺮ‬
‫ﭘﻠﻜﻴﺪم‪ ،‬و آن ﺷﺐ ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ از ﻧﮕﺮاﻧﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮي‬
‫راﻫﺮو ﻧﺰدﻳﻚ در ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ وارد ﺷﺪم ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮدش را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪:‬‬
‫»آﻗﺎي ﻣﻦ!«‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه ﻋﺰﻳﺰم؟«‬
‫»ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪم‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢۴۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﺗﻨﻬﺎم ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻲ آﻧﻬﻢ ﺑﻲﺧﺒﺮ‪ ...‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻳﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدي‪«..‬‬

‫و ﺑﻮﺳﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻮي ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲداد‪ ،‬و ﻫﻤﺎن ﺑﻠﻮز ﺻﻮرﺗﻲ را ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ روي‬
‫ﺳﻴﻨﻪاش ﻋﺪد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﻜﺒﺎره دﻟﺸﻮره ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬و ﺑﺎز‬
‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ را ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮدهام‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻌﺪش‬
‫ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺘﻢ را از ﺗﻨﻢ در آورد‪» :‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮدي واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ؟«‬
‫»از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪي؟«‬
‫»آﺧﺮ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻲ ﺑﺮوي‪«.‬‬
‫ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪه؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺳﻔﺮش را ﻣﻲرود اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫»ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻛﻲ ﻣﻲرود؟«‬
‫»ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪهام‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬زﻳﺮ ﮔﻮش و دور ﮔﻠﻮي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﻮﻳﻴﺪم و‬
‫ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﻮ دادم‪ .‬ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﻗﺒﻼً ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻐﻠﺶ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬و ﺳﺮ دﺳﺖ ﻣﻲﺑﺮﻣﺶ ﺗﻮي ﻫﺎل‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﻤﺶ‬
‫روي ﺗﺨﺖ‪ ،‬زﻳﺮ آن ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺶ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش‬
‫دور ﺷﺎﻧﻪ و ﻛﺘﻔﻢ ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ و ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آرام ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫»ﻋﺠﺐ!«‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫»اﻳﻦ روزﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﺣﺎل ﺧﻮدم را ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ ﻓﻘﻂ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﺗﻮ را‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺪﺟﻮري ﺑﻬﺖ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﺷﺪهام ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪهام‪«.‬‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ دور ﺳﻘﻒ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪» :‬ﺣﺴﺶ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري؟«‬
‫ﻧﺠﻮاﻛﻨﺎن ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰي ﺗﻮي دﻟﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬دارد‬
‫ﻣﻲﺟﻨﺒﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۴۵‬‬

‫»ﭼﻲ؟«‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎم دوﺧﺖ‪» :‬ﺑﭽﻪ‪ .‬ﺑﭽﺔ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ دارم ﺑﭽﻪدار ﻣﻲﺷﻮم‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را دﻳﮕﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮام ﺗﺎزه ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر از ﻳﻚ ﻓﻀﺎي‬
‫آﺷﻨﺎ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪم ﺑﻪ ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﺗﺎزه‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮام ﻳﻚ ﺑﭽﻪ درﺳﺖ ﻛﺮدهاي‪«.‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬واﻗﻌﺎً؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ «.‬و دﺳﺖﻫﺎم ﮔﺮﻓﺖ ﺗﻮ دﺳﺖﻫﺎش‪» :‬ﺑﻮﺳﻢ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﻪ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺷﺒﻴﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺗﻮﺳﺖ؟«‬
‫»اوﻫﻮم‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ و ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺟﻮري ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﻜﺮش را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻧﮕﺮان اﺳﺖ ﻳﺎ ﭼﻲ؟ وﻟﻲ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدم را ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺎن دادم‪.‬‬
‫اﻳﻦ روﻳﺎي ﺳﺤﺮاﻧﮕﻴﺰ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دوام ﻧﻴﺎورد‪ .‬از ﺧﻮاب ﻛﻪ ﺑﻴﺪار‬
‫ﺷﺪم‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺗﻮي ﻣﻐﺰم ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ‪ :‬ﺑﭽﻪ!‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻘﻴﺔ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲﻫﺎم ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ؛ اﺧﺮاج‪ ،‬ﺑﻴﻜﺎري‪ ،‬ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺳﻔﺮ‬
‫ﻣﻌﻠﻖ‪ ،‬اﺣﻀﺎرﻳﺔ آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‪ ،‬ﻛﺮﮔﺪن ﺷﻜﻢ ﻧﺎدﻳﻦ را ﺑﺎﻻ آورده‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ‬
‫اروﭘﺎﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﮔﻴﻮﺗﻴﻦ ﻛﺎرﺑﺮدي ﻧﺪارد‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺪام ﺗﻌﻘﻴﺒﺖ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬در ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺘﻲات را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﻨﻲ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﻲرﻳﺰد ﺗﻮي داﻣﻨﺖ؛ ﺑﺮﮔﺔ‬
‫اﺣﻀﺎر‪ ،‬ﻗﺒﺾ ﺑﺪﻫﻜﺎري‪ ،‬ﺣﻜﻢ اﺧﺮاج‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ اروﭘﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻜﺎرش ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ را؟«‬
‫»ﺑﭽﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮدت را ﺑﺴﻨﺠﻲ‪ .‬ﺑﭽﻪ را ﻫﺮ‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺗﻮ اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬارم‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻳﻚ دﻛﺘﺮ‬
‫ﺧﻮب ﺳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﺔ ﻣﺎ ﻫﺴﺖ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﺳﻬﻴﻼ آژﻧﺪ‪ .‬از زﻣﺎن داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ‬
 ‫‪ ♦ ٢۴۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮات وﻗﺖ ﺑﮕﻴﺮم؟«‬

‫»ﺑﭽﺔ ﻣﺎ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎش را ﺑﺒﻴﻨﻲ؟«‬
‫»دوﺳﺖ دارم ﺑﭽﻪام را ﺑﺒﻴﻨﻢ وﻟﻲ ﺗﻮي اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ‪«...‬‬
‫رﻓﺖ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻣﻮﺷﻲاش ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ ﻫﻨﻮز‪«...‬‬
‫و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻢ دﻛﺘﺮ آﺷﻨﺎﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ‪ ...‬ﺑﻬﺶ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ؟«‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻬﺶ دادهاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﺠﻮر واﻧﻤﻮد ﻛﺮد‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮات وﻗﺖ ﻣﻲﮔﻴﺮم‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭽﻪ را ﺑﻴﻨﺪازي؟ ﻳﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ وﻗﺖ‬
‫ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪن اﺳﺖ؟«‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺎﺳﻴﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﺎ وﺿﻌﻴﺘﻲ ﻛﻪ اﻵن دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﭘﻴﺶ از‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﺟﻨﻴﻦ رﺷﺪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از واﻳﻨﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮوي ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻴﻦ دﻛﺘﺮ آژﻧﺪ و‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﺮﻃﻮﺑﺶ روي ﻟﻴﻮان ﭼﺎي ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎش ﻟﺮزﻳﺪ‪» :‬ﻫﺮﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ‪«.‬‬
‫ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻣﺮوز ﻗﺮار اﺳﺖ وﺳﺎﻳﻠﺖ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺗﻮ از‬
‫ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺮدي ﺣﺘﻤﺎً ﭘﻴﺎﻧﻮ را آوردهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۴٧‬‬

‫ﺳﻲ و ﻳﻚ‬
‫آوردﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻛﺎرﮔﺮ ﻗﻠﭽﻤﺎق اﺛﺎﺛﻴﺔ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﭼﻬﺎرم‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺷﻴﻤﻞ ﻣﺸﻜﻲ روﻳﺎل از در ﺗﻮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻣﺘﺮ آوردﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺪازه ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ از‬
‫ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ و ﭘﻠﻪ ﺑﺮﻗﻲ آن را از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﺗﻮي ﻫﺎل‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ! و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺎﻧﻮ را ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ روي ﭘﻠﻪ ﺑﺮﻗﻲ و‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻫﺮ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮرد ﻳﻚ ﻓﺸﺎر اﺳﺎﺳﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﭘﻠﺔ‬
‫آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﺔ ﭼﻬﺎرم ﻧﻔﺲ ﻫﻤﻪ را ﺑﻨﺪ آورد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲرﻓﺖ ﻟﻨﮕﺮش وﺣﺸﺘﻨﺎكﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮف ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ آن را ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﺔ ﭘﻨﺠﺮه‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎﻻﺑﺮ‬
‫از ﻛﺎر اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻬﺎرﭘﺎي ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻫﻮا ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻔﺶ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻔﺶ روي‬
‫ﻫﻮا‪.‬‬
‫ﺗﻠﻔﻦ زدم ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻫﻮا ﻛﺮدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ؟ اﻵن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﻦ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن‪«.‬‬
‫»ﺷﻮﺧﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ!«‬
 ‫‪ ♦ ٢۴٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ‪ «.‬و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺔ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ را روﺷﻦ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺮش ﻣﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻳﺎ ﻣﻲآورﻧﺪ ﺗﻮ‪«.‬‬
‫»ﻣﺎ ﻗﺮارداد دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬارﻧﺪش ﮔﻮﺷﺔ ﻫﺎل‪«.‬‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻛﻪ دﭼﺎر وﺣﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ ﺑﺎﻻ‪ ،‬زﻧﮓ‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ و از اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﻛﻪ ﻫﺮ آن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﻄﺎر ﻣﻲدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪام ﺷﺪه ﺑﻮد ﻳﺨﭽﺎل‪ .‬ﺑﺮف ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺔ‬
‫اﺗﺎق را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎد‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎد ﮔﺎه و ﺑﻴﮕﺎه روزﮔﺎرم را درﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد؛‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺟﺎن ﻗﺎب ﻋﻜﺲﻫﺎي دﻳﻮار و ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي روي ﻣﻴﺰ‪ ،‬درﻫﺎ را ﻣﺤﻜﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻧﻮ را ﺟﻮري ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در ﻣﻲآورد ﻛﻪ آدم ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻘﻮط ﻛﻨﺪ و ﻋﺪهاي را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ آن دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺧﺮاﺑﻲﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ وﻗﺘﻲ از ﺳﺮ ﻛﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ ﺧﺮاﺑﻲ‬
‫ﺑﻪﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬارد‪ «.‬و ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ آن ﺷﺮﻛﺖ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﺗﻠﻔﻦ زد‪.‬‬
‫ﺑﻬﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﻛﻪ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﺶ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ اﮔﺮ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﻠﻔﺎت ﺟﺎﻧﻲ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪ؟ ﻳﻌﻨﻲ آدم ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ درد ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮرد؟ اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺗﻜﻠﻴﻔﺶ را‬
‫روﺷﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺧﺒﺮ ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬
‫آن روز ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﮕﺎه ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ‬
‫زدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻲﻧﺘﻴﺠﻪ ﻫﻤﺎنﺟﻮر رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﻣﺪﻳﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﻤﺮاه آن ﭼﻬﺎر ﻛﺎرﮔﺮ ﻗﻠﭽﻤﺎق ﺑﺮاي ﺑﺎزدﻳﺪ ﻣﻀﺤﻜﻪ‬
‫ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر از ﺑﺎﻻ‪ ،‬دوﺑﺎر از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮي ﻫﻮاﺷﺪه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﮕﺎه ﻣﺎ از ﻛﺎر اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﻣﻮﺗﻮرش‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻨﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻛﻪ در آﻟﻤﺎن ﭘﺎﻫﺎش رﻓﺘﻪ ﻫﻮا‪«.‬‬
‫ﺑﺎرش ﺑﺮف ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۴٩‬‬

‫ﺳﻲ و دو‬
‫ﺑﺮف رﻗﺼﺎن و ﭘﻴﭽﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﻓﻲ ﻛﻪ دودﺳﺘﻲ ﺑﺎرﻳﺪ و ﻣﻦ ﻫﻴﭻ رﻗﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ذﻫﻨﻢ را ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﮔﺮه ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫را ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻘﺪس ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺮﻳﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻴﺢ را روي ﭘﺎﻫﺎش‬
‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه‪.‬‬
‫ﺳﺮم را ﻛﻤﻲ ﺣﺮﻛﺖ دادم‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﻲ از ﻃﺮاﺣﻲﻫﺎي ﻟﺌﻮﻧﺎردو‬
‫داوﻳﻨﭽﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﺮ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪» :‬دﻟﺸﻮره دارم‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﻨﻢ دارم ﻣﻲروم ﻗﺘﻠﮕﺎه‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و ﺧﻴﺮهاش ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ از ﭼﻴﺰي ﺑﺘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎﺳﻢ را ﮔﻔﺘﻢ‪«.‬‬
‫»اﻳﻦ دﻛﺘﺮ آژﻧﺪ ﻛﺎرش ﺣﺮف ﻧﺪارد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ روﺣﻴﻪات را ﺑﺒﺎزي‪«.‬‬
‫»دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻫﺮﭼﻲ زودﺗﺮ ﻓﺮدا ﺑﺸﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻜﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﺮاﺣﻲ از ﺻﻮرت دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ داوﻳﻨﭽﻲ ﻓﺮﻗﺶ را از وﺳﻂ‬
‫ﺑﺎز ﻛﺮده و ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﭼﻨﺪ ﺟﻌﺪ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﺮاﺣﻲ ﺗﻚرﻧﮓ و ﻗﻮي‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢۵٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬

‫»ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﺑﻤﺎن‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫ﭘﺎ ﺷﺪم و دورﺑﻴﻨﻢ را آوردم‪» :‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪ ،‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ازت ﻋﻜﺲ‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ «.‬و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪» :‬ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﺑﻤﺎن‪«.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ درآﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﻮد‪ .‬زود زود زود‪«..‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮم ﮔﺮداﻧﻲ ﺑﻪ آن ﺣﺲ؟ اﮔﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮي آن ﺣﺲ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﺑﻴﺶﺗﺮ دوﺳﺘﻢ داري؟«‬
‫»ﻛﺪام ﺣﺲ؟«‬
‫»ﺣﺴﻲ ﻛﻪ دﻟﺸﻮره دارم؟ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺑﺮده ﻣﻲﺷﻮم؟«‬
‫»ﺗﻮ ﺗﻮي آن ﺣﺲ ﺑﻮدي‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲداﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﻳﺎ ﺣﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم را زﻳﺎدي ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ؟ ﺑﻪ درد ﻧﻤﻲﺧﻮرم؟ ﺣﻀﻮرم‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﺪ؟‪«...‬‬
‫»آﻫﺎن‪ ،‬ﺧﻮب ﺷﺪ‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ «...‬و ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻮر ﭘﻨﺠﺮة ﻣﻮرب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﻚﻃﺮف ﺻﻮرﺗﺶ‪ ،‬و آن ﮔﺮدنﺑﻨﺪ ﻋﻘﻴﻖ‬
‫ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﻲ ﺳﺎده ﺑﻬﺶ ﺳﺎدﮔﻲ و ﺗﻘﺪس ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺪ و ﺗﻨﺪ ازش ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪﺷﺪت ﻫﻴﺠﺎنزده ﺑﻮدم‪» :‬ﺑﺎور ﻛﻦ دﻗﻴﻘﺎً‬
‫ﺷﺒﻴﻪ آن ﻃﺮح ﻣﻌﺮوف ﺷﺪهاي ﻛﻪ ﻟﺌﻮﻧﺎردو داوﻳﻨﭽﻲ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ و ﺣﺮﻛﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه و اﻧﺪاﺧﺘﻪ آن ﮔﻮﺷﻪ‪ .‬ﺗﻮي ﮔﻮﮔﻞ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲﻛﻨﻢ و ﻧﺸﺎﻧﺖ ﻣﻲدﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻜﻤﺶ‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮي‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ؟«‬
‫»اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﺔ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﭽﺔ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﻮري ﺳﻘﻄﺶ ﻛﻨﻢ؟ آدم ﻛﻪ‪«...‬‬
‫ﺑﻲ ﻣﻌﻄﻠﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻲ؟!«‬
‫و او ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ آدم ﺷﻜﺴﺖﺧﻮرده ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵١‬‬

‫اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺮام ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬آﻏﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ‬

‫آراﻣﺶ ﺑﻬﺸﺘﻲ ﺑﻪ روﻳﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﻛﻨﺎرم ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺟﺎﻳﻲ در ﺟﺰﻳﺮهاي ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و ﻧﺎﮔﺎه ﻛﺮﻛﺴﻲ او‬
‫را از ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از آن اﺻﻼً ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲروم‪ ،‬ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺑﺮاي ﭼﻲ ﺑﻴﺪار ﻣﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ ،‬و ﺣﺘﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ‬
‫وﻗﺘﻲ از ﺟﻠﻮ ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻲ رد ﻣﻲﺷﻮم ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ را در ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ‬
‫دﺧﺘﺮ ﻳﺎ ﭘﺴﺮي اﻧﺪازه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي ﺧﻴﺮه ﺷﻮم ﺑﻲآﻧﻜﻪ اﺻﻼً‬
‫ﮔﺬر زﻣﺎن را ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻠﺦ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ‬
‫آﻣﺎدﮔﻲ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را‬
‫ﻧﻤﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﻫﻤﺎن روي ﻣﺒﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪم و ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﻣﻨﮓ ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮده‬
‫و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﻟﺒﺎسﻫﺎي ﻣﺮا از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﻲ در‬
‫ﻣﻲآورد و ﻣﻲآوﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮام ﭼﺎي آورد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻣﻦ ﭼﺎﻳﻢ را ﺑﻨﻮﺷﻢ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎش‬
‫را ﭘﻮﺷﻴﺪه و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﻛﻴﻔﻲ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﺔ راﺳﺖ‪ .‬آﻣﺪ ﻟﺐ ﺗﺨﺖ ﻛﻨﺎرم‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬و ﻣﻦ در ﻳﺎد ﺑﭽﮕﻲﻫﺎم ﻏﺮق ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫دﻟﺘﻨﮕﺶ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎز ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺪرم‬
‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮ‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﻛﺠﺎﻳﻲ ﭘﺴﺮم؟«‬
‫داﺷﺘﻢ ﻣﺸﻖ ﻣﻲﻧﻮﺷﺘﻢ‪ .‬آﻣﺪم در درﮔﺎه اﻳﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺻﻮرت‬
‫ﻻﻏﺮش ﺑﺎ ﺧﻨﺪهﻫﺎش ﭼﺮوك ﺧﻮرد‪» :‬ﻋﺒﺎس ﻣﻦ! آﻗﺎي ﻣﻦ!«‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ آﻣﺪ رو ﺳﻴﻨﻪام‪» :‬ﻛﺠﺎﻳﻲ ﻋﺸﻘﻢ! ﭼﺮا ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﻤﻲدﻫﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺻﺪام ﻛﺮدي؟«‬
‫»اوﻫﻮم‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﺎﻳﺪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫»وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ زﻧﮓ ﺑﺰن ﺑﻴﺎﻳﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺧﻮدم ﻣﻲروم‬
 ‫‪ ♦ ٢۵٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ‪ ،‬دو ﺳﻪ روزي ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺷﺪم ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪«.‬‬

‫ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬و راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﭼﺘﺮ را ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺎ‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﻄﺐ دﻛﺘﺮ آژﻧﺪ ﻫﻤﺮاﻫﻴﺶ ﻛﺮدم‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ را ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم‪ .‬ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺑﺎر ﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ و ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﻫﺮ آن ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ از ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺎرﺑﺮي‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪم ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺟﻠﻮ در ﻣﻄﺐ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﻓﺸﺎر دادن دﮔﻤﺔ زﻧﮓ ﺗﻌﻠﻞ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ روي زﻧﮓ‪ ،‬در ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻳﻜﺒﺎر دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫داﺧﻞ ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ او را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬اﻳﻦ آﺧﺮﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ از او در‬
‫ذﻫﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫زﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﺮاي اﺑﺪ از ﻣﻦ درﻳﻎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺰرﻳﻖ را اﻧﺠﺎم دادهاﻧﺪ و‬
‫او ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺪود دو ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﺮ آﺳﺘﺎﻧﺔ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺳﺮ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﭘﺮدة‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻴﺰي روي ﺳﻴﻨﻪام ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬
‫داﻧﻪﻫﺎي ﺑﺮف ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮ را ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم و ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ ﻋﻜﺲﻫﺎ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺣﺪود ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ زﻧﮓ زدم‪ .‬ﺻﺪاش ﺑﻲرﻣﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ‬
‫آدمﻫﺎي ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮد ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮد و ﻛﻠﻤﻪﻫﺎش را ﻛﺶ‬
‫ﻣﻲداد‪ ..‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ وﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺮود ﻳﻜﻮﻗﺖ! او ﻫﻢ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻋﺒﺎس ﻣﻲآﻳﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻐﺮور ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﻧﺰد‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬اﺻﻼً زﻧﮓ ﻧﺰد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵٣‬‬

‫ﺳﻲ و ﺳﻪ‬
‫ﺻﺪاي زﻧﮓ در ﺳﺮم ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺎز ﺗﻜﺮار ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬در را ﺑﺎز ﻛﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس آوهﻧﺎرﻳﻮس ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ دوﻳﺪ و آﺷﻔﺘﻪ آﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ وﺳﻂ ﻫﺎل اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻪ اوﺿﺎﻋﻲﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﭘﻴﺎﻧﻮ اﻳﻦ‬
‫وﺳﻂ روي ﻫﻮا ﻣﺎﻧﺪه؟ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﺷﺪه؟«‬
‫»اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎﻻﺑﺮ ﻣﻮﺗﻮرش ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ روي ﻫﻮا‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ ﺳﻮﺧﺖ؟ اﻳﻨﺠﻮري ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮري‪«.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬
‫اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻴﻨﺠﻮري آوﻳﺰان ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫»اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ روزﻫﺎي آﺧﺮ ﺳﺎل ﻛﻪ ﻫﻤﻪ از ﺗﻌﻄﻴﻼت ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟«‬
‫»رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻛﺘﺮ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺮوم دﻧﺒﺎﻟﺶ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺮﻓﺘﻲ دﻧﺒﺎﻟﺶ؟«‬
‫»زﻧﮓ ﻧﺰد‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ روي ﺗﺨﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﺎرﺑﺮي‬
 ‫‪ ♦ ٢۵۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻳﻚ ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ‬
‫ﻳﻜﺒﺎره از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬ﺗﻨﺪي رﻓﺘﻢ دم ﻣﻄﺐ دﻛﺘﺮ‪ ،‬ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ‬
‫ﻛﺮدم ﺣﺘﻤﺎً وﻗﺘﻲ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮده ﻛﻪ ﻣﻦ دور ﺷﻮم‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺔ ﻣﺎ را‬
‫دودر ﻛﺮده و زده ﺑﻪ ﭼﺎك‪«.‬‬
‫آدم ﻛﻪ ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﺶ را ﻧﻤﻲاﻧﺪازد! ﻣﻲاﻧﺪازد؟‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺪاري؟«‬
‫»ﺣﺘﻤﺎً رﻓﺘﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎدرش‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﺶ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﮓ زدم‪ ،‬ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪«.‬‬
‫»دﻋﻮاﺗﺎن ﻛﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؟ ﺑﺤﺜﻲ؟ ﻣﺮاﻓﻌﻪاي؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ .‬اﺻﻼً‪«.‬‬
‫آﻣﺪﻧﺶ ﻋﺎدي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷﺒﻴﻪ آﻣﺒﻮﻻﻧﺴﻲ ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ زوزه ﻛﺸﺎن‬
‫ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﻛﺴﻲ را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ ﺑﻲﺧﺒﺮ آﻣﺪي؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻨﺠﻮري‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ،‬راه ﺑﻴﻔﺖ ﺑﺮوﻳﻢ‪«.‬‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ...‬اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه را ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﺴﺖ؟«‬
‫ﻧﮕﺮان ﺷﺪم‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ؟ ﻣﮕﺮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ از ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺻﺤﺮاﻳﻲ ﻓﺮار ﻛﺮده‪ .‬دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎي ﻣﻮﺷﻲ‬
‫را ﭘﻮﺷﻴﺪه و ﺗﻮي ﺟﻨﮕﻞ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ راه ﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﮔﺸﻨﻪاش ﻛﻪ ﻣﻲﺷﺪه ﻻﺑﺪ‬
‫ﻓﻨﺪق ﻣﻲﺧﻮرده ﻳﺎ ﻋﻠﻒ‪ .‬ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪه ﻣﻲرﻓﺘﻪ ﻻي ﺗﻨﺔ درﺧﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻳﻚ ﻏﺎر ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﻛﻪ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺘﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎ‬
‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ و دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﺬارم روي‬
‫ﺷﻜﻤﺶ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭙﻢ را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ روي ﺷﻜﻤﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺖ از ﺗﻮي ﻧﺎﻓﻢ ﻣﻲرود ﺗﻮي ﺗﻨﻢ‪ .‬ﮔﺮﻣﺎي دﺳﺘﺖ را‬
‫دوﺳﺖ دارم‪ «.‬ﻻﺑﺪ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎي اﺳﭙﺎﻧﻴﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪاش ﻛﺮدهاﻧﺪ و او را ﺑﺮدهاﻧﺪ‬
‫ﻣﺎدرﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﻣﺎدرﻳﺪ ﺑﺮش ﮔﺮداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ؟ ﺑﻲ ﻣﻦ؟‪ ...‬ﺑﻲ ﺧﺒﺮ؟‪ ...‬ﺳﺎدهاي؟ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵۵‬‬

‫»اﻳﻨﺠﻮري ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪات ﭘﺮ از ﺑﺮف ﻣﻲﺷﻮد ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪«.‬‬

‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪﻳﻢ و راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻦﺟﻮري‬
‫ﻧﺒﻮدي ﻋﺒﺎس! ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ‪«.‬‬
‫ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪﻃﺮف واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﻣﻲراﻧﺪ و ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﺧﺒﺮ را‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮد‪ ،‬و او ﺳﺎﻋﺖ ده ﺷﺐ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮاغ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺗﻮي راه ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده؟ ﻛﺠﺎ؟‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺮف ﺑﺎز ﺗﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﻚ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺗﻴﺮ دورﺑﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﺳﺮﻋﺖ داﺷﺖ ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﻮر ﺗﻨﺪي ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ و ﻣﺎ را‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻳﺴﻪ! ﻋﻜﺲﻣﺎن را اﻧﺪاﺧﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎي دورﺑﻴﻦ را رﻳﺨﺘﻢ روي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ و ﻫﻤﻪ را ﭼﺎپ ﻛﺮدم‪ .‬دور ﺗﺎ‬
‫دور اﺗﺎق ﺧﻮاب را ﻃﻨﺎب ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﮔﻴﺮة ﻟﺒﺎس‬
‫آوﻳﺨﺘﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ آﻣﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺮدهﻫﺎي ﻟﻴﻮان را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺮدهﻫﺎي ﺑﻠﻮر ﻛﻒ دﺳﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪.‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎي ﺑﻲﺟﻮراب ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﺧﻴﺴﻲ زﻣﻴﻦ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه ﺧﻮن‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دﺳﺘﺶ را ﮔﺸﻮده و ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪ ،‬از ﺟﻌﺒﺔ دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي ﭼﻨﺪ ﺑﺮگ ﻣﻲﻛﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮي ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻣﻲداد و اﻳﻦ ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس ﺗﻨﺪ‬
‫ﻣﻲراﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻨﺠﻮري ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻣﺶ؛ آﺷﻔﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻋﺼﺒﻲ‪ ،‬ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﺮود؟«‬
‫»ﺟﺎي دوري ﻛﻪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ دﻛﺘﺮ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﺔ ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬دﻛﺘﺮه دوﺳﺘﻢ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺒﺮﻣﺶ واﻧﺪﻟﻴﺘﺰ ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎدرش‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫زﻧﮓ ﻫﻢ ﻧﺰد‪«.‬‬
‫»ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ و ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻣﻄﺐ را ﺗﺮك ﻛﺮده‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ‬
 ‫‪ ♦ ٢۵۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫رﻓﺘﻪ ﺗﻮي درﺧﺖﻫﺎ‪«.‬‬

‫»ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟« و ﺟﺎده در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪن‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن؟«‬
‫»ﺑﺮاي ﭼﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﻛﺘﺮ؟«‬
‫از آﻧﺪرﻳﺎس ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬وﻟﻲ ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬
‫ﺑﻬﺶ ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﻘﻂ ﺟﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ؟«‬
‫اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺗﻮي اﺗﻮﺑﺎن‪ .‬ﺑﺮف روي ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬و ﺻﺪاي‬
‫ﺷﻼقﻛﺶ ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺑﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺲ‪ ،‬از ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺧﻴﺲ ﺣﺎﻟﻢ را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﺟﺎﻳﻲ دارﻧﺪ ﻗﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﭘﺰﻧﺪ ﻳﺎ ﻻﺑﺪ دارﻧﺪ ﺟﺎﻳﻲ را آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪرم را ﺷﺪه‬
‫ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﺎ دم در ﻣﻄﺐ ﻫﻤﺮاﻫﻲاش ﻛﺮدم‪«...‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫داد زد‪» :‬ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮدي آن ﻟﺤﻈﺔ درد و ﺿﻌﻒ ﺗﻮي ﻣﻄﺐ دﻟﺶ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻛﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪«.‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره داد زد‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮدي ﻛﻪ ﺑﻬﺖ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻪ؟«‬
‫»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻗﺪرت ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎل ﺧﻮدم‬
‫ﻫﻢ ﺧﺮاب ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻟﻖ ﻟﻖ ﻣﻲﺧﻮرم و ﺧﻮدم‬
‫را ﻣﻲﻛﺸﻢ‪ ،‬آﻧﺪرﻳﺎس!«‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺎش را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮔﺎز‪:‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎش ﮔﺬاﺷﺘﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﻄﺐ زﻳﺮ ﻧﮕﺎه آدمﻫﺎ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب‬
‫ﻣﻲﺷﻮم‪«...‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵٧‬‬

‫ﺣﺘﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﻜﺮد ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪ روي داﺷﺒﻮرد‪» :‬اﺻ ً‬
‫ﻼ‬
‫ﭼﺮا ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﭽﻪ را ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ؟ ﺣﻴﻒﺗﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻧﺒﻮدي؟ آدم ﻛﻪ ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﺶ را ﻧﻤﻲاﻧﺪازد! ﻣﻲاﻧﺪازد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﺟﺒﺎري در ﻛﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ وﻗﺖ‬
‫ﺑﭽﻪدار ﺷﺪن اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﻛﺘﺮ ﻣﺸﻮرت ﻛﻦ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ‬
‫ﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪«.‬‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻲوﻗﻔﻪ و ﻳﻚﻧﻔﺲ داد ﻣﻲزد‪» :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰت را از دﺳﺖ دادهاي‪ ،‬ﻋﺒﺎس!‬
‫ﺗﻮ ﺳﻘﻮط ﻛﺮدهاي‪«.‬‬
‫ﺟﻮري داد ﻣﻲزد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺟﻨﺎﻳﺘﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪهام‪» .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻛﻲ ﺑﺎﻟﻎ‬
‫ﻣﻲﺷﻮي؟ ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻳﻚ ﺗﺼﻤﻴﻢ درﺳﺖ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻴﺖ ﺑﮕﻴﺮي؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آره‪ ،‬آدم وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺗﺸﺨﻴﺼﺶ را از‬
‫دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬اﺑﻌﺎد اﻧﺴﺎﻧﻴﺶ را ﻫﻢ از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻣﺜﻞ آﺗﺸﻔﺸﺎن ﮔﺪازهﻫﺎي ﺟﻬﻨﻤﻲاش را ﻣﻲرﻳﺨﺖ روي ﺳﺮم‪:‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري دﻟﺖ آﻣﺪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ را ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﻛﻨﻲ؟ ﺑﻲاﻧﺼﺎف! ﭼﻪ ﺟﻮري‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮود ﺑﭽﻪ ﺑﻴﻨﺪازد؟«‬
‫ذوب ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬آب ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ روح ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ در ﻻﺑﻼي‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﮔﻨﺪﻣﺰار ﻃﻼﻳﻲ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﻮي ﺑﺮف ﮔﻴﺮ ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﺪ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﺑﺎﻻ آورده‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب!‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﺮدهﻫﺎي ﺑﻠﻮر را از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﻣﻲدارد‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﭼﻤﺪان در دﺳﺖ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ در ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه زﻳﺮ ﺑﺮف‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢۵٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫روي ﺳﻴﻨﺔ ﭘﺮي ﻋﺪد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﻧﻮر ﻓﻼش ﭼﺸﻢﻫﺎي ﭘﺮي را زده‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻨﺪد‪.‬‬
‫دو ﻟﻨﮕﻪ ﭘﻨﺠﺮة ﻫﺎل ﭼﻬﺎرﺗﺎق ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮف ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎي ﻫﺎل ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻧﻮ در آن ﺑﺎد دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬در اﺗﺎق ﺧﻮاب را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎد‬
‫ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﺑﻪﻫﻢ ﻧﺮﻳﺰد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺪا ﻛﻨﺪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﻂﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﺟﺎده از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ ﺗﻮي ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺮم را دزدﻳﺪم‪ .‬ﻧﻔﺴﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﻛﺖ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻃﺮح ﻟﺌﻮﻧﺎردو داوﻳﻨﭽﻲ‪.‬‬
‫ﻳﻚ اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻨﺎر ﺗﻴﺮ دورﺑﻴﻦ ﻛﻨﺘﺮل ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲﺷﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس از اﺗﻮﺑﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬و ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻧﻪ را اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎي زرد را‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم اﻣﺎ ﭼﻴﺰي را ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺧﻂﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ‬
‫ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬آﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ! ﺣﻴﻔﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟«‬
‫ﻫﺠﻮم ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬
‫ﻣﺮدم دور ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ ﺣﻠﻘﻪ زدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻛﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ؛ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻃﺮاﺣﻲ ﻟﺌﻮﻧﺎردو‬
‫داوﻳﻨﭽﻲ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﻓﺮق ﺳﺮش از وﺳﻂ ﺑﺎز ﺷﺪه و ﻣﻮﻫﺎش ﭼﻨﺪ‬
‫ﺟﻌﺪ ﺧﻮرده‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﺮاﺣﻲ ﺗﻚرﻧﮓ ﻗﻮي‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ در ﻧﻘﺎﺷﻲ رﻧﻮار ﻛﻨﺎر ﺑﺎر ﻫﺘﻞ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ آن ﺑﺎﻻ‪ ،‬روي ﻫﻮا‪.‬‬
‫ﺻﺤﻨﺔ ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻦ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ روي ﻛﺎﭘﻮت ﻣﺎﺷﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲزﻧﺪ و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اوه ﻣﺎي ﮔﺎد!‬
‫ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد؟‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ در ﺣﺎل ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﭘﻠﻪ ﺑﺮﻗﻲ و ﻣﻨﺠﻨﻴﻖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۵٩‬‬

‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ اﺧﻢﻫﺎش را ﺗﻮ ﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬ﺑﺎل ﮔﺸﻮده‪ ،‬و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزاﻧﻲ ﺷﻌﺮ‬

‫ﻣﻌﺮوف ﻣﺎﻳﺎﻛﻮﻓﺴﻜﻲ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬از ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻮرم ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن‬
‫ﺑﺎران ارﻳﺐ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪«...‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭼﻤﺪان در دﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻠﻮزي ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ روي ﺳﻴﻨﻪاش ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﺮﺑﻪاش را ﺑﻐﻞ ﻛﺮده‪.‬‬
‫ﺧﻮدم‪ .‬دارم ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﭼﻘﺪر دﻧﻴﺎ ﻧﺎاﻣﻦ ﺷﺪه‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ!‬
‫ﻛﻲ از ﻣﻦ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﻣﻲﻧﻮازد‪ .‬ﺗﺎپ ﻧﺎرﻧﺠﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ دارد‪ ،‬و ﻫﻮا ﮔﺮم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن و ﭘﺮي ﺑﺮ درﮔﺎه ﺧﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ در ﺣﺎل ﻏﺬا ﺧﻮردن‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد؟ ﻋﻜﺲ را ﻛﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس از ﻳﻚ راﻫﺒﻨﺪ و رﻳﻞ ﻗﻄﺎر ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ ،‬ﺑﻴﻦ درﺧﺖﻫﺎ زد‬
‫ﺑﻐﻞ‪ ،‬و ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﺳﺮم درﺧﺖ اره ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻌﺪ آﻧﺪرﻳﺎس درِ ﻃﺮف ﻣﺮا ﺑﺎز ﻛﺮد‪» :‬ﭼﺮا ﭘﻴﺎده ﻧﻤﻲﺷﻮي؟«‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه؟« و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﺎل‬
‫ﻛﺮدم ﭼﻴﺰي ازم ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ؟«‬
‫»آره‪ ،‬ﺗﻮ‪«.‬‬
‫»ﭼﻲ ﺷﺪه؟«‬
‫»ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪«.‬‬
‫ﭘﻴﺎده ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ در ﭘﻨﺎه درﺧﺖ ﺑﺮف ﻛﻢﺗﺮي ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬آﻧﺪرﻳﺎس ﺳﺮش‬
‫ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎزوم را ﮔﺮﻓﺖ و در ﺷﻌﺎع ﻧﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺎج ﮔﻞ‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ درﺧﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫دور ﺗﺎ دور درﺧﺖ ﭘﺮ از دﺳﺘﻪﻫﺎي ﮔﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻒ زﻣﻴﻦ در ﺗﻸﻟﻮ ﻧﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ‪،‬‬
 ‫‪ ♦ ٢۶٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد ﺷﻴﺸﻪ ﺧﺮده و ﺳﻜﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺪﻧﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬ﻧﻴﺮوي ﺑﺪﻧﻢ از زاﻧﻮﻫﺎم ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ‪ ،‬روي زاﻧﻮﻫﺎم‬
‫ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻤﻊﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻓﺎﻧﻮس ﻛﺎﻏﺬي ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺎد ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ اﻳﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ ﭘﺖﭘﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻛﻼﻏﻲ از راﻫﻲ دور ﮔﻔﺖ ﺑﺮف‪ ،‬ﺑﺮف!‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﮕﺮدم؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۶١‬‬

‫ﺳﻲ و ﭼﻬﺎر‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﻲ ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ‬
‫رﻓﺘﻢ ﺑﺎوﻫﺎوس‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﻜﺎر ﻣﺮﺣﻮﻣﻢ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ او رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم ﺑﺎوﻫﺎوس‪ ،‬و ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﺧﺮﻳﺪﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ و ﻫﻤﺮاﻫﺶ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦﺑﺎر ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﺎد او رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻻﻣﭗ ﻳﺨﭽﺎﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ در ﻗﺴﻤﺖ ﭘﻴﭻ و ﻣﻬﺮهﻫﺎ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻗﺪري ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ و ﺗﺨﺘﻪ و ﮔﭻ و‬
‫ﺳﻴﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬از ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮق ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻢ ﻫﻤﺔ ﻻﻣﭗﻫﺎ و ﻟﻮﺳﺘﺮﻫﺎ‬
‫روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﻮر ﺗﻨﺪ اذﻳﺘﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺑﻘﻴﺔ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ را ﻣﺨﺪوش ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺼﻮر ﺧﻮدش را ﺑﺘﺎﺑﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮﻳﻨﺪهﻫﺎ رﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻧﺮدﺑﺎنﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ در ذﻫﻨﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎزوﻳﺶ را ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻣﺎه ﺑﻪ ﻣﺎه‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻴﭽﻴﺪم ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ آﻳﻨﻪﻫﺎ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢۶٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫آﻳﻨﻪﻫﺎ آﻳﻨﻪﻫﺎ آﻳﻨﻪﻫﺎ‪.‬‬

‫ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻦﻛﻪ آدم ﺧﻮد را در ﻧﮕﺎه ﻛﺴﻲ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻲﺗﺎﺑﻲ و‬
‫اﻧﺘﻈﺎر‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ دﻳﺪن و دﻳﺪه ﺷﺪن‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ دﺳﺖﻫﺎي ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ ﭼﻪ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺗﻨﻬﺎ آن ﭘﺎﻛﺖﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻮﺷﻪاي از اﻳﻮان ﺧﺎﻧﻪ را اﺷﻐﺎل ﻛﻨﺪ و ﻣﺮا ﻳﺎد ﭘﺪرم ﺑﻴﻨﺪازد و‬
‫ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻛﻪ ﻧﻪ ﺧﻮردﻧﻲﺳﺖ ﻧﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﻲ و ﻧﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻜﻨﺪ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﺼﺪ ﻣﺎه ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎه ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﻤﺎن ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎده ﻛﻪ ﺑﺮوم ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ آن ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﻪ‬
‫ﻛﻮل ﺑﻜﺸﻢ و ﺑﺮﺳﺎﻧﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻣﻦ ﺗﺎ ﻳﺎدم ﺑﺮود ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه؟‬
‫ﻧﻜﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﺮم ﺑﻪ ﻫﻤﺎن آوردن و ﭼﻴﺪن و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﺮدن از ﺳﻴﻤﺎن‬
‫ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ او ﺣﺘﺎ ﺑﺎ آﺑﻨﺒﺎﺗﻲ دﻫﻨﻢ را ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻠﺦ و ﺳﻨﮕﻴﻦ‬
‫و ﺑﻲﻣﺼﺮف ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺎﺷﺪ و روزﮔﺎر ﺑﮕﺬرد؟‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫آﺧﺮش ﻫﻢ ﻳﻚ ﺣﻠﻘﻪ ﻃﻨﺎب ﺧﺮﻳﺪم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻃﻨﺎب را روي ﻣﻴﺰ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ آب ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺮاي ﭼﻲ آن را ﺧﺮﻳﺪهام‪.‬‬
‫آدم ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﭼﻴﺰي ﻣﻲﺧﺮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺿﻌﻒ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮري ﺑﻲﺗﻔﺎوت ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻳﻚ ﺷﻴﺸﻪ آب ﺳﺮ‬
‫ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬روي ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺒﻮﺗﺮﻳﻦ ﻋﻄﺮ دﻧﻴﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭘ‪‬ﻒ! و از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺑﻪ ﺷﻴﺸﺔ ﻣﻮرب ﺳﻘﻒ ﻛﻪ ﺑﺮف آن را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻘﺪر از اﻳﻦ دﻳﻮار ﻛﺞ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهام‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫روﺷﻦ ﻛﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۶٣‬‬

‫ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ‬
‫درﺳﺖ در ﻟﺤﻈﻪاي ﻛﻪ از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و وﺣﺸﺖ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم‪ .‬دور و‬
‫ﺑﺮم را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد و ﺑﺮف ﻫﻨﻮز‬
‫ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ .‬ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﻮرﺗﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪم ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ اداﻣﺔ ﺧﻮاب را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺟﻬﺖ و ﺟﺎي ﺳﺮم را‬
‫ﻋﻮض ﻧﻜﻨﻢ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮاب ﻗﺒﻠﻲ ﺑﻪ اﻗﻠﻴﻢ دﻳﮕﺮي ﭘﺮﺗﺎب ﻧﻤﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻣﺘﻜﺎ ﺑﻮي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲداد؛ ﺑﻮي ﻣﻮﻫﺎش‪ ،‬ﺑﻮي ﮔﺮدﻧﺶ‪ .‬ﺳﺮم را در آن ﻓﺮو‬
‫ﺑﺮدم و ﻋﻤﻴﻖ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻢ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪﻫﻢ و در ﺑﻮي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ آرام‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬دوﺑﺎره زﻧﮓ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪم‪ .‬ﻧﻮك ﭘﻨﺠﻪ راه اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎﻧﻮ در آﺳﺘﺎﻧﺔ ﭘﻨﺠﺮه ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ و از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬آن‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ در ﻧﻴﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﺣﻴﺎطﺧﻠﻮت ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ آراﻣﮕﺎه ﻣﺘﺮوﻛﻲ ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬
‫آراﻣﮕﺎﻫﻲ ﭘﺮ از ﮔﻴﺎﻫﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻛﻪ زﻣﻴﻦ را ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و آن ﺑﺮگﻫﺎي ﭘﻬﻦ‬
‫درﻫﻢ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ زﻳﺮ ﺑﺮف ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻤﻲآﻣﺪ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ را ﻛﺠﺎ دﻳﺪه‬
 ‫‪ ♦ ٢۶۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ وﻗﺘﻲ از ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺣﻴﺎط ﺧﻠﻮت ﭘﺮ از دوﭼﺮﺧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫آﻧﺴﻮﺗﺮ ﺳﻄﻞﻫﺎي زﺑﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ردﻳﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎﻻ آراﻣﮕﺎﻫﻲ از ﻳﺎدرﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺮاﺳﺎﻧﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻧﺠﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮدي؟!«‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ آن ﭘﺎﻳﻴﻦ اﺷﺎره ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬و او ﺑﺎ ﭘﺮﺳﺸﻲ در‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش اﺧﻢ ﻛﺮد و از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮاﺳﺎﻧﻢ ﻣﻲﻛﺮد؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آراﻣﺸﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدي ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﺷﻜﻤﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﻫﺮاﺳﺎﻧﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺗﻜﻪاي از ﻣﻦ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺧﻮدم از ﺧﻮن ﻣﻦ ﻫﺮاﺳﺎﻧﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﺒﻚ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺒﻚ و ﺧﻴﺲ؛ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻮدش را ﺑﺎﻻ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﻟَﺨﺖ در اﻧﺒﻮه ﺑﺮف و ﺑﺮگﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻪ دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﺧﻮدم را ﭘﺲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎز زﻧﮓ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﺪي ﺣﻮﻟﻪام را ﭘﻮﺷﻴﺪم و در را ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﻮز ﺗﻨﺪي از‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺧﺰﻳﺪ و از ﭘﻨﺠﺮة ﺑﺎز ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻟﺮزﻳﺪم و ﺧﻮدم را ﺑﻐﻞ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و ﻣﺎ آرام از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫دﺳﺘﺶ ﮔﺮم ﺑﻮد‪.‬‬
‫در آﻳﻨﺔ ﭘﺎﮔﺮد راهﭘﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺧﻴﺮه ﺷﺪم‪ ،‬ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪ ﺑﺸﻘﺎب داري؟‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاش ﻣﻬﻤﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۶۵‬‬

‫ﺳﻲ و ﺷﺶ‬
‫ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫»آﻧﺪرﻳﺎس آوهﻧﺎرﻳﻮس؟«‬
‫ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎﻳﻦ!« و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬اﻳﺸﺎن ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺟﺰ ﺧﺎﻟﺪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻣﻦ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺒﻮد ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪» .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﺪ؟«‬
‫»دارد ﭘﺮوﻧﺪهﺗﺎن را ﻣﺮور ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ آﻣﺪ ﺗﻮ‪ .‬ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬و‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ واﻛﻨﺸﻲ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺗﺨﺖ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪارﻳﺪ راه ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﻟﻄﻔﺎً!« و ﻟﻄﻔﺎً را ﺑﺎ‬
‫ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرم‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد زل زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺛﺎﺑﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢۶۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﻼم ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﭼﻴﺰي زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ آﻣﺪ ﻛﻨﺎرم روي آن ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮﻣﻲ ﺳﻴﺎه ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﻪ ﮔﻞ را ﮔﺬاﺷﺖ‬
‫روي ﺗﺨﺖ ﻛﻪ در ﻣﻼﻓﺔ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻠﻮه ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎ‪:‬‬
‫»داري ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﻜﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟!«‬
‫»ﺗﻮي راه ﭘﻠﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪«.‬‬
‫»آره‪ .‬ﺑﺮادرم ﺗﻮ را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن و آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪«.‬‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺧﺎﻟﺪ ﭘﻴﺪام ﻛﺮد‪«.‬‬
‫»ﺧﺎﻟﺪ؟ ﻫﻤﺴﺎﻳﺔ ﻋﺮاﻗﻴﺖ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﺮوز ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮﺣﻴﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي!«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ؟! آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎه ﻣﻦ؟! ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮﺣﻴﻢ؟! آدم وﻗﺘﻲ در‬
‫ﻛﻮدﻛﻲ زﻣﺎنﻫﺎي دراز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺪرش ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺎدت‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎدت ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ‬
‫ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮش ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻋﺎدت ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻛﻪ از‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﺘﺮﺳﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻪام ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاي ﻣﺎﻣﺎن‬
‫ﻣﻮرﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻲ ﺗﻮي ﺗﻨﻢ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺎده ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن‬
‫دﻟﻢ را ﺳﺮ ﻣﻲﺑ‪‬ﺮد‪ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺧﻮب ﺑﻮد؟«‬
‫»ﻫﻨﻮز ﻧﺮﻓﺘﻪام‪«.‬‬
‫دﻟﻢ ﻫ‪‬ﺮي رﻳﺨﺖ‪ .‬ﻛﺎش ازش ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻛﻲ ﻣﻲرود ﻗﻄﺐ؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از آﻧﻬﻤﻪ اﺣﻀﺎرﻳﻪ و ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‬
‫و دادﮔﺎه و اﺧﺮاج و ﺧﻴﺎلﻫﺎي ﺷﻮم ﺧﻼص ﺷﻮم؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ وﻗﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪن ﺑﻮد؟‬
‫ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﮕﺬارم ﻛﻨﺎر ﭘﺮي و ﻧﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺮ ﻛﺪام ﺳﻨﮓ‬
‫ﻗﺒﺮ ﺑﻤﺎﻟﻢ؟‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم دودو ﻣﻲزد‪ .‬ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻚوري ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻲ‪ .‬زودﺗﺮ ﺧﻮب ﺷﻮ ﻋﺒﺎس‪ .‬زﻳﺎد‬
‫وﻗﺖ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ راه ﻣﻲاﻓﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۶٧‬‬

‫ﺳﻲ و ﻫﻔﺖ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺻﺒﺢ روز ﻳﻜﺸﻨﺒﻪ ﺷﺸﻢ ژاﻧﻮﻳﻪ وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي زﻧﮓ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ دوﺑﺎر‬
‫ﭘﻴﺎﭘﻲ در ﮔﻮﺷﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻠﻜﻢ ﻛﻨﺪه ﺷﺪه و ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﺮگ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎي آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را دﻗﻴﻖ‬
‫از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪ ،‬ﭼﻤﺪان و وﺳﺎﻳﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬در ﺳﺮداﺑﺔ‬
‫ﻣﺮگ ﭘﻠﻪ ﭘﻠﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬و ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﻮري از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪم‪ .‬دم ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻗﺮﻣﺰ‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم واﮔﺸﺘﻢ‪ .‬در ﺑﺰرگ و ﺳﺒﺰ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ‬
‫روﻳﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻴﭻ آدﻣﻲ آن اﻃﺮاف ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و دو ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﻪ در اﺗﺎﻗﻚﻫﺎﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﻜﻲﺷﺎن‬
‫داﺷﺖ ﺑﻪ آراﻣﻲ زوزة ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ در ﮔﻮش ﻛﺴﻲ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲاش را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دور ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬از اﺗﺎﻗﻜﻲ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻚ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و‬
 ‫‪ ♦ ٢۶٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﻤﺔ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﻳﺪن ﻣﻦ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد اﻋﺘﻨﺎﻳﻲ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا واﻧﻤﻮد ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﺎزه ﻣﺮا دﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و درِ ﻛﺎﺑﻴﻦ را‬
‫ﺑﺎز ﻛﺮد‪» :‬ﭼﻤﺪان و وﺳﺎﻳﻠﺖ را ﺑﮕﺬار اﻳﻦ ﭘﺸﺖ‪«.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ ﭘﺎرﭼﻪاي ﭼﻨﺪ ﺑﻄﺮ ﺷﺮاب ﺷﻴﺮاز و ﺳﻪ ﺟﻌﺒﻪ ﺧﺮﻣﺎ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﻳﻪ ﺑﺮاي ﺑﺮﻧﺎرد آورده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﻴﺴﻪ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫»ﭼﻄﻮري‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫ﺳﺮي ﺗﻜﺎن دادم و ﻣﻮﻗﻊ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﭼﻤﺪان اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺎﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻮي ﺳﮓ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﺮاب ﺷﻴﺮاز واﻗﻌﺎً ﻋﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ‬
‫ﺧﺮﻣﺎ‪ «.‬و ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪ را وارﺳﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻦﻫﺎ را‬
‫ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺑﺮادرم‪ ،‬زود ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪«.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻮر ﺷﺪم‪ .‬ﺷﺮاب و ﺧﺮﻣﺎ را ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‬
‫از اﻳﻦ ﻛﺎرش ﺳﺮ درﻧﻴﺎوردم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ وﻟﺶ ﻛﻦ‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪم را ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮة اﺗﺎﻗﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آن ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ زﻳﺮ ﺑﺮف‬
‫ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺮ ﻧﻮر ﺗﻴﺮﻫﺎي ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﺣﺠﻢ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻮد؛‬
‫ﺑﺮف روي ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺨﺎر دﻫﻦ ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ از آﻳﻨﺔ ﺑﻐﻞ ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬ﻛﻨﺪي ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻛﻪ از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮابآﻟﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻦ دادن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ اﻣﻴﺪت را از دﺳﺖ دادهاي‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ از زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهاي‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻗﺪرﺗﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ روﺷﻨﺎﻳﻲ را از ﻻي آن‬
‫اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا از آن‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎورد‪ .‬ﺗﻦ داده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻫﺮﮔﺰ روي زﻧﺪﮔﻲ‬
‫را ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ .‬روﺣﻢ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲﺟﻨﮕﻴﺪم‪ .‬زوزة رﻳﺰرﻳﺰ و‬
‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﺔ ﺳﮓﻫﺎ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم و ﺑﻴﺶﺗﺮ در ﺧﻮدم ﻛﺰ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫دﻟﻢ را ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ ﺗﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﺟﺎي ﻛﺰ ﻛﺮدن ﻓﺮو ﺑﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﻤﻴﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎن‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻜﺒﺎره از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم‪ ،‬در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺮدارم و‬
‫ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬درﺳﺖ ﺟﻠﻮ درِ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺷﻮم و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻦ از اﻳﻦ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢۶٩‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲآﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻴﺎدهرو ﺳﻔﻴﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻜﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد داﺷﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﭼﻬﺮهاش ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪهاي از‬
‫ﺧﺴﺘﮕﻲ و ﻛﻢﺧﻮاﺑﻲ‪ .‬دﺳﺘﻪ ﻛﻠﻴﺪم در ﺟﻴﺒﻢ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ‬
‫ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫از ﭼﻬﺎر راه ﺧﻮدﻣﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻛﺘﺮ ﺟﺎن‪،‬‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺮﮔﺮدي؟«‬
‫ﻧﻴﺶ ﺗﺮﻣﺰي زد‪» :‬ﺑﺮاي ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻣﺴﻮاك و ﺧﻤﻴﺮدﻧﺪاﻧﻢ را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪام‪«.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺣﺮﻓﻢ را رد ﻛﺮد و ﭘﺎش را ﮔﺬاﺷﺖ روي ﮔﺎز‪» :‬آخ ﻛﻮاچ! ﺻﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻣﺴﻮاك و ﺧﻤﻴﺮدﻧﺪان ﺑﺮات ﻣﻲﺧﺮم‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدﻳﻢ‪«.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ ﻣﺮا از ﻣﻨﻄﻘﻪام دور ﻛﻨﺪ‪ .‬از‬
‫ﺧﺎﻧﻪام‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻢ و ﺷﻬﺮم‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻣﺎ وارد اﺗﻮﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫آﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﺮام وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ آﻧﺪرﻳﺎس ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ و ازش‬
‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻧﮕﺮان ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ‬
‫ﭼﺮا از ﺳﻔﺮ ﺑﺪم ﻣﻲآﻳﺪ؟‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا؟«‬
‫ﺑﺮاي اﻳﻦﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آدم زﻳﺮ و زﺑﺮ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ از‬
‫ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻣﺴﻮاك ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ!«‬
‫ﺑﺎز دﺳﺘﺶ را در ﻫﻮا ﺗﻜﺎﻧﺪ‪» :‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮدي ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ آراﻣﺶ و ﮔﻮﺷﺔ ﺧﻠﻮﺗﺖ را‬
‫داري؟ اﮔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲات ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﻮي ﺗﻼﻃﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺗﻮاﻧﺶ را داري ﻛﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺻﻔﺮ ﺷﺮوع‬
‫ﻛﻨﻲ؟ ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺧﻠﻮﺗﻲ را ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪاي از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﻲ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻛﻨﺎر آدم دﻳﮕﺮي ﻧﺸﺴﺘﻪاي و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ دﻟﻬﺮهات را ﺑﺎ او‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﺨﺸﻲ از ﺗﻴﺮهﺑﺨﺘﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻧﻪ؟‬
‫ﻻاﻗﻞ ﭘﺲ از اﻳﻦﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ از آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي ﻛﻪ آﺳﺎن‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻧﻪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٧٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮدم ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫دﻧﺒﺎل ﻏﺬا ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻣﺎدرم ﺗﻮي ﺳﻄﻞ‬
‫آﺷﻐﺎل دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ و ﺑﺮادرم از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﻧﻤﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ‪،‬‬
‫وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﺧﺮاﺑﻲ‪ ،‬اﻣﺮﻳﻜﺎ‪ ،‬ﺷﻮروي‪ ،‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮدم اﻳﻦﺟﺎ ﭼﻪ روزﮔﺎري ﮔﺬراﻧﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻧﻪ‪ ،‬و ﮔﺎز را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﺔ ﻣﻠﺖﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ و ﻣﺼﺎﺋﺐ آﻟﻤﺎﻧﻲﻫﺎ را دوﺑﺎره‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ! ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن را دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺻﺪاي اﻧﻔﺠﺎر‬
‫ﺷﻨﻴﺪهاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺪام ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺠﺎوز ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻴﻠﺶ‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻛﻠﻤﺔ ﻧﻪ را ﺑﺮاي دوﺳﺖ و رﻓﻴﻖ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺘﺎ ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﻳﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﺑﺮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ رﻫﮕﺬران ﻫﻢ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ‬
‫ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﺔ ﺧﻠﻮت ﺧﻮدم را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ زﺣﻤﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪهام‪ ،‬دﻛﺘﺮ! اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻮاب رد ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻳﻚ اﻋﺘﻴﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻣﻌﺘﺎدﻧﺪ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲداﻧﻨﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬واﻗﻌﺎً ﻧﻤﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ دارﻧﺪ در اﻋﺘﻴﺎد ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻋﺘﻴﺎد ﺑﻪ‬
‫ﺣﺸﻴﺶ و ﺗﺮﻳﺎك ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺒﺎس‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ در ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎري ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺗﻮ را از ﺳﻮراخ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲات ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﻢ‪«.‬‬
‫رﻳﺴﻪاي از ﻛﻠﻤﻪ در ﺳﺮم ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮش را‬
‫ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و اﺣﺴﺎس ﺑﺪي را ﻛﻪ روي ﺳﻴﻨﻪام ﭼﻤﺒﺮه زده ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ اﻋﻤﺎق وﺟﻮد و‬
‫روﺣﺶ را زﻳﺮ و رو ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮة ﻓﺎﺗﺢ ﭘﺎﺷﺎن را ﺑﺮﮔﺮدن ﻣﻐﻠﻮب‬
‫ﺑﻔﺸﺎرﻧﺪ و ﺑﺎ دو ﺗﻜﺎن ﻛﺎر را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪،‬‬
‫ﺑﻲآنﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪ .‬ﻛﻴﻒ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧١‬‬

‫»ﻧﻪ‪ .‬اﺻﻼً‪«.‬‬
‫ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ و ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻢ دﻳﺸﺐ‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻢ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ او ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﻲ زﻧﮓ ﻣﻲزﻧﺪ و ﺣﺎﻟﻢ را‬
‫ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻲﻣﻌﺮﻓﺖ ﺷﺪهام و ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺘﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهام‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﻳﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬
‫اﺗﻮﺑﺎن را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻃﻲ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ درﻳﺎي ﺷﻤﺎل ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮواﻧﻪﻫﺎي ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق ﻣﺜﻞ درﺧﺖ اﻳﻦﺟﺎ و آنﺟﺎ ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﻧﮓ‬
‫ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﻲ ﺳﺮخ ﻛﻪ آن ﺑﺎﻻ ﻣﺪام روﺷﻦ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺷﺮوع ﻛﺮدم‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن ﻣﻮﻟﺪﻫﺎي ﺳﻪ ﭘﺮة ﺑﺮق ﻛﻪ آرام ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ و از ﺑﺎد ﻫﻮا ﺑﺮق‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦﻛﻪ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎرد از دﺧﺎﻧﻴﺎت‬
‫ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرم را از ﺟﻴﺐ درآوردم و ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻟﺐ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻲ‪«.‬‬
‫»ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»اﺟﺎزه ﻧﺪاري ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻲ!«‬
‫»ﻣﮕﺮ اﺳﻴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاي دﻛﺘﺮ؟«‬
‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻨﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺗﺮك ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻫﻮﻳﺞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮم دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮرم؟ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‬
‫ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ ﻧﻜﺶ!«‬
‫ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺗﻮي ﮔﻮش ﺳﻴﮕﺎرم‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت اﻳﻦ ﻛﺎر را‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﻴﮕﺎرم زﻳﺮ ﭘﺎش ﻟﻪ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﺎزه ﻣﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳﻴﮕﺎرم ﭘﺮﻳﺪه‪.‬‬
‫و ﺗﺎ ﻣﻲآﻣﺪم ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﺧﻢﻫﺎش را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺗﻮي ﻫﻢ‪ ،‬ﺻﺪاش را‬
‫ﻫﻢ ﻛﻠﻔﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪» :‬ﺧﺐ ﻧﻜﺶ!«‬
‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎرم را در ﭘﺎﻛﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻜﻴﻪ‬
‫دادم و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺪام زﻳﺮﺳﻴﮕﺎري را ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﻛﺮد و ﺑﺮق‬
 ‫‪ ♦ ٢٧٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮي ﺳﻴﮕﺎر ﻣﺎﻧﺪه ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ دﻟﺖ‬

‫ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدي‪«.‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎنﻫﺎي ﺑﺮﻟﻴﻦ را ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟«‬
‫»ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن!«‬
‫»ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻫﺎي ﻗﺸﻨﮓ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ!«‬
‫»ﻣﻦ آﻣﺪهام ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻛﻪ دﻳﺪن ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد و رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺠﺰ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﺮدﻣﺶ ﺧﺮﻳﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎش را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎم را اﺗﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭘﺮدهﻫﺎ را اﺗﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﻣﻼﻓﻪﻫﺎ را اﺗﻮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻏﺬاﻫﺎي ﺟﻮرواﺟﻮر ﻣﻲﭘﺨﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮق ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬
‫و ﮔﺎﻫﻲ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد در ﺳﻜﻮت ﻣﻲراﻧﺪ و ﻣﻦ از ﺷﻤﺮدن ﻣﻮﻟﺪﻫﺎي ﺑﺮق ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻜﻴﻪ دادم و ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫»ﺑﻮي ﻣﺎﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﮕﺎر در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ ﺑﻌﺪي‬
‫ﻧﮕﻪ ﻣﻲدارم‪ ،‬دو ﺗﺎ ﺑﻜﺶ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻜﺶ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺑﻌﺪ‪«...‬‬
‫»ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ ﻛﻪ او ﺧﻴﺎل ﻛﻨﺪ ﺧﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﺳﻜﻮت ﺷﺪ و از‬
‫ﺻﺪاي ﭼﺴﺒﻨﺎك ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺑﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﺎران ﻣﻲﺑﺎرد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫ﺻﺪاي ﭼﺮخﻫﺎ ﺑﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺲ ﻓﺮق دارد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﻛﻪ در ﺟﺎدة‬
‫ﻛﻮﻳﺮي ﻛﻠﻪ ﻛﺮده و دﻳﻮاﻧﻪوار ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ آن ﺟﺎدة ﺧﻴﺲ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪،‬‬
‫آﻳﺎ ﻣﻦ از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲﻣﺮدم؟‬
‫ﻛﺎﻣﻴﻮن ﺗﻮﺳﻲ رﻧﮓ زﻳﻞ در ﺟﺎدهﻫﺎي ﺧﺮاب ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ و آن ﻫﻤﻪ ﭘﻴﭻ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﺳﻂ ﭘﺎﻫﺎي ﭘﺪرم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﺎ دو دﺳﺖ دﺳﺘﮕﻴﺮة آﻫﻨﻲ‬
‫ﺑﺎﻻي داﺷﺒﻮرد را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺟﺎدة ﭘﻴﭽﺎﭘﻴﭻ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬داﺷﺘﻴﻢ از‬
‫ﻟﺒﻪﻫﺎي ﭘﺮﺗﮕﺎه ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻴﻢ و ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﺧﺪاي ﻣﻄﻠﻖ ﺟﺎدهﻫﺎ ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﭘﺮت ﺷﻮد ﺑﺎ ﺣﺮف‬
‫زدن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺪرم ﺳﺎﻛﺖ ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﻲداد‪.‬‬
‫»ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻦ راﻧﻨﺪة ارﺗﺶ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ زﻳﻞ ﻧﺎن ﺳﻴﺎه ﻣﻲﺑﺮدم‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧٣‬‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﺗﻮي ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻮزﻳﻊ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﻛﻮﭼﻚ ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﻮﻻ را داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮام آﻣﺪ داﺷﺖ‪ .‬از ﻳﻚ ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠﻲ ﻛﻨﺪه‬
‫ﺑﻮدم و ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدم اﻳﻦﺟﺎ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻜﺲ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد؛ ﻣﺮدي ﻧﺸﺴﺘﻪ در اﺑﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ذواﻟﻔﻘﺎر دو ﺳﺮ‪ ،‬و ﻧﻮر ﺗﻨﺪي ﻛﻪ از ﺑﺎﻻي ﺳﺮش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﺮش‪ ،‬ﻳﺎ از ﻋﺮش‬
‫ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮش‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎي درﺷﺖ‪ ،‬و رﻳﺶ و ﺳﺒﻴﻠﻲ ﭘﺮﭘﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﭼﺎﻟﺔ ﺑﺰرگ را رد ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺷﺮﻛﺖ‬
‫ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮدي و ﻣﻦ ﺷﺪم راﻧﻨﺪة ﺷﺮﻛﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻣﻴﻮن را دادﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻴﻢ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮدي اﻳﺮاﻧﻲ! روز اول وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ اﻳﻦ‬
‫رﺟﺐ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎورم ﻧﺸﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻘﺪﻳﺮ دوﺑﺎره ﻣﺎ را ﻛﺸﻴﺪ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ‬
‫ﻏﺮﺑﻴﻠﻚ؟ ﭘﺮﻳﺪم ﺑﺎﻻ و ﻋﻜﺲ ﻣﻮﻻ را دﻳﺪم‪ .‬ﺳﺮم را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن و ﺳﻴﺮ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﺎد ﻣﻴﺪان ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن و ﻧﺎن ﺳﻴﺎه اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ آﻧﻬﻤﻪ ﻧﺎن ﻣﻲدادﻳﻢ و ﺑﺎز ﮔﺸﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﻠﺖ ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪ؟«‬
‫ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﻛﺎﺑﻠﻲ!«‬
‫آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ دو ﭼﺎﻟﺔ دﻳﮕﺮ را رد ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﺟﺎده ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ زوزه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻢ ﻫﻮرﻫﻮر ﻣﻲﻛﺮد و ﻫﻢ زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ‬
‫رﺟﺐ داغ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻤﻲ زوزه ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲراﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪام ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪام‪«.‬‬
‫آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﺑﻪ ﻛﻮزه ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬آب ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ! ﺧﺐ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫ﺑﺮاش! ﻣﻀﺎﻳﻘﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﭘﺪر ﻛﻮزه را ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﻟﻴﻮان ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ را ﭘﺮ ﻛﺮد و داد دﺳﺘﻢ‪ .‬آب داغ ﺑﻮد‬
‫و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪ .‬زوزة ﻣﻮﺗﻮر ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي ﮔﻮشﻫﺎم و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺻﺪا ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و آﻗﺎي ﻛﺎﺑﻠﻲ ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً داد‬
‫ﻣﻲزد‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺎﻣﻴﻮنﻫﺎي زﻳﻞ‪ ،‬اﺻﻠﺶ ﻣﺎل ارﺗﺶ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺳﻘﺎﻃﻲ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻲدﻫﻨﺪ دﭘﻮ‪ .‬دﭘﻮ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻮ رﺟﺒﻲ را اوراق ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻲﮔﺬارد ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻗﺼﻪ‪ .‬ﺷﺮﻛﺖ ﻫﻢ ﻣﻲرود ﻣﻲﺧﺮد ﺗﻌﻤﻴﺮش ﻣﻲﻛﻨﺪ‬
 ‫‪ ♦ ٢٧۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲاﻧﺪازدش ﺑﻪ ﻛﺎر‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﺮ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﮓ ﺟﺎن‪ .‬ﺳﮓ ﺟﺎن‪«...‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺪر ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺳﺮم را در ﺳﻴﻨﻪاش ﻓﺮو ﺑﺮدم‪ .‬آن ﻗﺪر زوزة ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدم ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪام را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﻴﺰي داغ از ﺳﻴﻨﻪام‬
‫ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ و از ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪ .‬ﮔﺮﻳﻪاي ﻛﻪ ﺑﻮي ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬ﺑﻮي‬
‫ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﻮي ﻻﺟﻮرد ﻣﻲآﻣﻴﺨﺖ و آراﻣﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺼﺎدف ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟«‬
‫ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺎز ﻧﻜﺮدم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺑﻲ؟«‬
‫ﻋﻤﻴﻖﺗﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاي ﻻﺳﺘﻴﻚ ﺑﺮ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم و ﺗﻪ‬
‫ﺟﺎده را در ذﻫﻨﻢ ﺷﻜﻞ دادم‪ .‬ﺟﺎدهاي ﻛﻪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺪر ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ درﺳﺖ ﻧﺪﻳﺪﻣﺶ؟ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺟﺎده ﺟﺎﻳﻲ در ﺳﺮاب ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﻛﺖ آدم را ﺟﺪي ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ «.‬و ﻣﻦ ﺑﭙﻮﺷﻢ و ﺟﻠﻮ‬
‫آﻳﻨﻪ ﺧﻮدم را ورﻧﺪاز ﻛﻨﻢ‪ ،‬و او را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ از ﻛﻨﺎر ﻛﻤﺪ ﻛﻠﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﻛﻪ ﻣﺮا در‬
‫آﻳﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﺶ ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺮش را زﻳﺮ ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ‬
‫ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ اﺑﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮوﻳﻢ ﻛﺎﻓﻪ ﻗﻨﺎدي ﮔﻮاﻫﻲ‪ ،‬رودرروي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺪر دو ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲ‬
‫ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﭼﻬﺮة اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ و ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺳﻴﺮ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻳﻚ ﺑﺎر‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﭘﻠﻚ زد‪ ،‬و ﻣﻦ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺴﺘﻨﻲﻫﺎ ﺟﻠﻮﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﺎ ﺑﻲﺣﺮف آن را ﻗﺎﺷﻖ ﻗﺎﺷﻖ در دﻫﻦﻣﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﮔﺮﻣﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و ﻫﻤﺔ آن ﻫﺮم آﺗﺸﻴﻦ را در دﻫﻦﻣﺎن‬
‫ﺳﺮد و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻓﺮو دﻫﻴﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﺑﺮدﻣﺖ ﺟﺎده؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫»ﻣﺤﻞ ﻛﺎرم را دﻳﺪي؟«‬
‫»آره‪«.‬‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬رادﻳﻮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻗﻨﺎدي آﻫﻨﮓ "آب درﻳﺎﻫﺎ" را‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧۵‬‬

‫ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺮﻳﻢ روﺣﭙﺮور‪ ،‬آن را ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬آب درﻳﺎﻫﺎ را‬
‫دوﺳﺖ دارم‪ ،‬ﻫﺎﻫﺎﻫﺎ‪«...‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﺐ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوم ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ را ﺻﺪا ﻛﻨﻢ؟«‬
‫»ﻛﻲ ﻫﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ؟«‬
‫»رﻓﻴﻘﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ‪«...‬‬
‫»ﭘﺪرش ﭼﻜﺎره اﺳﺖ؟«‬
‫»ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻓﺮوﺷﻲ دارد‪ .‬اﻛﺒﺮ ﻣﺸﺪي‪«.‬‬
‫»ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻬﺶ ﺑﺮﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺎي ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻣﻲﺧﻮرﻳﻢ‪ .‬وﻟﺶ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻓﺮوﺷﻲ آﻧﻬﺎ دور اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻋﺼﺮ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻓﻪ ﭘﺮ و ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻴﺰﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻟﻤﺒﺮ ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬آﻗﺎي ﮔﻮاﻫﻲ ﺑﺎ آن ﺷﻜﻢ ﺑﺮآﻣﺪه آﻣﺪ ﻛﻨﺎر‬
‫ﻣﻴﺰﻣﺎن‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﺎﺷﻖ را در دﻫﻦﻣﺎن ﺑﮕﺬارﻳﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﻴﻢ‬
‫ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬دوازدهزار‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎم ﻣﺴﻲ ﻛﻒ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﻮل ﺧﺮدﻫﺎ را‬
‫ﻣﺸﺖ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و دوﺑﺎره ﭘﻬﻦﺷﺎن ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﺎ آنﻫﺎ ور ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬
‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮﻛﺖ ﺟﺎم ﻣﻲرود‪ ،‬و ﭘﻮل ﺧﺮدﻫﺎ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ و ﻓﺮار‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از آنﻛﻪ ﭘﺪر ﭘﻮل را ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ورﻗﻠﻤﺒﻴﺪة آﻗﺎي‬
‫ﮔﻮاﻫﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟«‬
‫ﺗﺎ آﻣﺪم ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬دو ﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﻲ دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺎرش داده ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ‬
‫آن ﭼﻬﺮة اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﻴﺮ ﻧﻤﻲﺷﺪم‪ .‬ﭼﺮا ﻫﻴﭻ آدﻣﻲ در دﻧﻴﺎ‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺎي او را ﭘﺮ ﻛﻨﺪ؟ ﺳﺎده و ﺑﻲﺣﺮف‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎ‬
‫ﭼﺮوكﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﺮ اﺛﺮ آﻓﺘﺎب و ﻛﺎر زﻳﺎد ﺟﻮاﻧﻲاش را در ﺟﺎدهﻫﺎ ﮔﻢ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺴﺘﻨﻲﻫﺎي ﺑﻌﺪي را ﻛﻪ ﺟﻠﻮﻣﺎن روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪ ،‬و‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺴﺘﻨﻲام ﺟﻠﻮ آورد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٧۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫آﻫﻨﮓ "آب درﻳﺎﻫﺎ" ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﻳﻨﺪه داﺷﺖ درﺑﺎرة ﺧﻄﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪن‬
‫زﻳﺮ درﺧﺘﺎن در ﺷﺐ ﺣﺮف ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻼس ﭼﻨﺪﻣﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫از ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮم را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮﻧﺠﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻔﺘﻢ‪ «.‬و‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم‪» :‬ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﭼﺮا‪ .‬ﭼﺮا‪ .‬ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮري ازت ﭘﺮﺳﻴﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻛﻢﺗﺮ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻣﺰة ﺷﻴﺮ و ﺷﻜﺮ را در دﻫﻨﻢ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﺑﻮي ﺧﻮش ﺑﺴﺘﻨﻲ در‬
‫ذﻫﻨﻢ ﻣﺮا ﻳﺎد ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﺤﻴﻂ آﻧﺠﺎ ﻧﻈﺮي اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮق‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﺗﻮق ﺑﻨﺎﻫﺎ و ﻧﻘﺎشﻫﺎ و ﺳﻔﺖﻛﺎرﻫﺎ و ﻣﻐﻨﻲﻫﺎﺳﺖ‪ .‬وﻟﻲ‬
‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻟﻪﻛﺶﻫﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪﻣﺶ ﻛﻪ از ﺗﻪ آن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﺎن داد ﻣﻲزد و دﺳﺘﺶ را‬
‫دراز ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻛﺴﻲ ﺻﺪاش را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫آن ﻗﺪر ﺗﻘﻼ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺴﺘﻨﻲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻋﺠﺐ روزي ﺑﻮد اﻣﺮوز!«‬
‫ﺗﻨﺪ ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻨﻲ آب ﻧﺸﻮد و ﻣﻦ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻲدوﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺟﻤﻌﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ از ﺧﻴﺎﺑﺎن دراز اﻣﻴﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺎد ﺗﻨﺪ آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎن ﻛﺎﻏﺬﭘﺎرهﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺑﺪﺷﺎن ﺑﻪ درﺧﺖﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧٧‬‬

‫ﺳﻲ و ﻫﺸﺖ‬
‫ﺑﺎد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ در ﭘﺮهﻫﺎي ﻣﻮﻟﺪ ﺑﺮق‪ ،‬و ﻣﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر روﺳﺘﻮك‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزده ﺑﻮد و ﻛﺸﺘﻲ ده دﻗﻴﻘﻪ ﻗﺒﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ و‬
‫ﻳﺎ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺻﻒ ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻌﺪي ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮا ﻳﺎد ﭘﻠﻴﺲ راه ﺟﺎدة‬
‫ﻛﺮﻣﺎن ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻒ روز آنﻫﻤﻪ ﺳﻮاري و ﻛﺎﻣﻴﻮن و اﺗﻮﺑﻮس ﮔﺮﻓﺘﺎر‬
‫ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺗﻔﻨﮓﺑﻪدﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﺮاﭼﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮي اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻛﻠﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و ﻗﻠﺒﻢ داﺷﺖ از ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲزد ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﻢ ﻧﺎﻫﺎر‪ ،‬وﻟﻲ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ‪«.‬‬
‫اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد در ﺟﺎدهاي‬
‫ﻓﺮﻋﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺻﺪاي رﻳﺰرﻳﺰ ﺳﮓﻫﺎ در ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺎرس‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻧﻪ زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﻪﻟﻪ ﻣﻲزدﻧﺪ و ﭘﻴﺎﭘﻲ ﺟﻴﻎﻫﺎي ﺷﺎدﻣﺎﻧﺔ‬
‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ ،‬در ﻣﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎ ﮔﻮش‬
 ‫‪ ♦ ٢٧٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دادم‪ ،‬و ﺑﺎز ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرم ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪» :‬ﻋﺒﺎس!« و ﺳﻴﻢ‬
‫ﺑﮕﺴﻞ را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد‪ .‬ﺧﻮدم ﺑﺮاش درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻴﻢ ﺑﮕﺴﻞ ﭘﻨﺠﺎه‬
‫ﻣﺘﺮي را ﺑﺎ ﻗﻼبﻫﺎ و وﺳﺎﻳﻞ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﻓﺮﻋﻲ‬
‫دو ﻣﺘﺮي ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻴﻢ ﻓﺮﻋﻲ ﻳﻚ ﺳﮓ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد از ﻫﺮ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺳﮕﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲآورد و ﻣﻦ ﭼﻨﮓ ﺑﻪ ﻗﻼدهاش ﻣﻲزدم‬
‫و ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﻴﻢﻫﺎ ﻗﻼب ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﮔﻠﻲ را ﺑﺒﻨﺪ ﺑﻪ آﺧﺮي‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»ﺑﻌﺪاً ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺟﻮري اﺳﻢ ﻫﻤﻪﺷﺎن را ﻣﻲداﻧﻲ؟«‬
‫ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﺮﻧﺎرد را اﻳﻦﺟﻮر ﺟﺪي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﺔ ﻫﻮش و ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاش اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ اﺳﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎم را‬
‫ﻣﻲداﻧﻢ‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ اﻳﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻫﻢاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﺳﮓ دﻳﮕﺮ از ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻮش زاﻧﻮ زد و ﺑﻲآن ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺮه در ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺳﮓ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻴﭻ ﺳﮕﻲ ﺷﺒﻴﻪ واﻧﺪر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﻢ واﻧﺪر؟«‬
‫ﻗﻼدة ﻫﺮ ﺳﮕﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻼب ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻲدوﻳﺪم ﺗﺎ ﺳﮓ‬
‫ﺑﻌﺪي را ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﻲ ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﮓ ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺷﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬دور‬
‫ﺳﻴﻢ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﺎديﺷﺎن ﺑﻪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻴﺠﻲ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ در ﭼﻪ ﻓﻀﺎي ﻧﺎﻣﺄﻧﻮﺳﻲ وارد‬
‫ﺷﺪهام‪ .‬ﻣﻦ و ﺳﮓ و ﺳﻔﺮ؟ ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زدم‪ .‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻳﻚ ﭼﻚ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﺑﻴﺦ ﮔﻮش ﺳﻴﮕﺎرم‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎرم ﭘﺮت ﻣﻲﺷﺪ ﺗﻮي ﺧﻴﺴﻲ ﭘﻴﺎدهرو‪ .‬و‬
‫ﺑﻌﺪﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﺎﺳﻪﻫﺎي اﺳﺘﻴﻞ را از اﺗﺎﻗﻚ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻮد و‬
‫ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ ﺳﮓ دو ﭘﻴﻤﺎﻧﺔ ﭘﺮ؛ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٧٩‬‬

‫ﻗﻬﻮهاي‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪ ﻛﻪ ﺑﻮي ﭼﺮب و ﺗﻨﺪي ﻣﻲداد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻋﺪهاي روي آن ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪﻫﺎ ﺷﺎﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﮓﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﻴﺎز ﺑﻪ‬
‫ﺑﻮﻛﺸﻴﺪن ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭘﻮزهﻫﺎﺷﺎن را ﻓﺮو ﻛﻨﻨﺪ ﺗﻮي آن‬
‫ﻛﺎﺳﻪﻫﺎي اﺳﺘﻴﻞ ﻛﺞ و ﻣﻌﻮج‪ ،‬و آن ﻗﺪر ﺑﺨﻮرﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﺎﺳﻪﻫﺎﺷﺎن ﺗﻤﻴﺰ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻬﺶ را ﻫﻢ ﻣﻲﻟﻴﺴﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﻪ ﭼﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ‪«.‬‬
‫»ﻏﺬاﺣﻮردن ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫»ﭘﺲ ﭼﻲ ﺗﻤﺎﺷﺎ دارد؟«‬
‫»ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺑﺴﻴﺎر آرام ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻟﻄﻔﺎً اﻳﻦ ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ را ﭘﺮ از آب ﮔﺮم ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻋﺠﻴﺐ ﺑِﻬِﻢ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬زﻫﺮ‬
‫زﺑﺎﻧﺶ ﻏﻠﻴﻆﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬زﻫﺮ زﺑﺎن ﻳﻚ ﻛﺎرﻓﺮﻣﺎي ﻧﺎراﺿﻲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﻨﺪش‪،‬‬
‫زﻫﺮ زﺑﺎن ﻳﻚ ﺳﮓﺑﺎز ﺣﺮﻓﻪاي ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﺳﮓ‬
‫ﭼِﻨْﺪ‪‬ﺷﺶ ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم اﮔﺮ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﺮﺧﺎش ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﭼﺸﻢ ﺑﺪه‪ ،‬آب ﺑﺨﻮر‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪ .‬اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪش اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﺳﮓﻫﺎي ﻗﺸﻨﮕﻲ دارم؟«‬
‫»آره‪ «.‬و ﻛﻠﻤﻦ آب ﺷﺼﺖ ﻟﻴﺘﺮي را از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺟﻠﻮ ﺷﻴﺮ ﻛﻠﻤﻦ ﺑﮕﻴﺮم و ﭘﺮ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ از دﺳﺖ‬
‫زدن ﺑﻪ آن ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ ﭼﻨﺪﺷﻢ ﻣﻲﺷﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻛﻠﻤﻦ را ﻛﺎﺳﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﻛﺸﻴﺪم و‬
‫ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﺔ آن ﭘﺴﺮي ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ زنﺑﺎﺑﺎي ﺳﺘﻤﮕﺮش از‬
‫راهﻫﺎي ﺧﺸﻚ و ﺳﻮزان ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺔ ﭘﺪر ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺸﻨﻪاش ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آب‪،‬‬
‫آب‪ .‬زنﺑﺎﺑﺎ ﺟﺮﻋﻪاي آب ﺑﻬﺶ داد‪ .‬آب ﺷﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﺗﺸﻨﻪاش ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٨٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻲﺗﺎب ﮔﻔﺖ آب‪ ،‬آب‪ .‬و ﺑﺎز آن زن ﺑﻪ او آب ﺷﻮر داد‪.‬‬

‫ﭘﺴﺮ از ﺗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آب‪ .‬زنﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﺑﺪه آب‬
‫ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﺮك را درآورد و ﺟﺮﻋﻪاي آب ﺷﻮر ﺑﻪ او داد‪ .‬ﺑﺎز رﻓﺘﻨﺪ و‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮك از ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻫﻼك ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬آب‪ .‬زنﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺸﻢ ﺑﺪه آب‬
‫ﺑﺨﻮر‪ .‬و آن ﭼﺸﻢ ﭘﺴﺮ را ﻫﻢ درآورد و ﺟﺮﻋﻪاي آب ﺷﻮر ﺑﻪ او داد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك آﻧﻘﺪر ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎدش رﻓﺖ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ آﺑﻲ را ﻧﺨﻮر‪.‬‬
‫اﮔﺮ آب اﻳﻦ ﭼﺸﻤﻪ را ﺑﺨﻮري آﻫﻮ ﻣﻲﺷﻮي! و ﺧﻮاﻫﺮش از آب آن ﭼﺸﻤﻪ‬
‫ﺧﻮرده و آﻫﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﺎش آﻧﺠﺎ ﭼﺸﻤﻪاي ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﺮم در آن ﻓﺮو ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺑﻨﻮﺷﻢ‬
‫ﺑﻨﻮﺷﻢ و ﻳﻜﺒﺎره وﻗﺘﻲ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم آﻫﻮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻳﻚ آﻫﻮي ﻧﺮ‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻃﺮف ﻛﻮه را ﺑﮕﻴﺮم و ﺑﺮوم ﺑﺎﻻ ﻳﻚ ﻏﺎر ﺑﺮاي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲﻫﺎم ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ‬
‫ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺪام ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﻠﻮ ﻫﺮ ﺳﮕﻲ ﻛﺎﺳﻪاش را ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺖ و ازش ﮔﻠﻪاي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺳﮓ اﺳﻤﺶ واﻧﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ روي دو ﭘﺎ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎش ﺑﺮﻧﺎرد را ﺑﻐﻞ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻮزهاش را در‬
‫ﻛﺎﺳﻪاش ﻓﺮو ﺑﺒﺮد و ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﻟﻒ ﻟﻒ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬داﺷﺖ ﺧﻮدش را ﺗﻮي دل‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﺎ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻪ ﺳﮓ را در آﻏﻮش ﻣﻲﻓﺸﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس! اﻳﻦ‬
‫واﻧﺪر ﻣﺎده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ دارد؟«‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ ﭼﻪ ﻗﺸﻘﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮده؟«‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم از رﻓﺘﺎر ﺗﻨﺪش ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم و‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ؟«‬
‫»دو ﺳﺎل و‪ ...‬آره‪ ،‬دو ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮري اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ اﺳﺖ‪ «.‬ﺧﻨﺪﻳﺪ و‬
‫ﺑﺎز ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ ﺷﺪ‪» :‬اﻳﻦ زنﻫﺎ! ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي آدم ﮔﺮﻓﺘﺎري درﺳﺖ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ «.‬و‬
‫ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪.‬‬
‫ﺑﺎد ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﻣﻲﺑﺮد و از درون ﻣﻲﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﺳﺮﻣﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺟﻮري ﻧﻠﺮزﻳﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٨١‬‬

‫»در ﻗﻄﺐ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺳﻲ درﺟﻪ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ!«‬

‫ﭘﻚ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪاي ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر زدم و در ﻣﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ ﻏﺬاﺷﺎن را ﺧﻮرده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﺷﺎش ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻮ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ ﻋﺒﺎس! ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﮓﻫﺎ را ﻣﻲﮔﺬارم ﺗﻮي ﻛﺎﺑﻴﻦ‪،‬‬
‫ﺗﻮ ﻇﺮفﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺑﻌﺪ ﺳﻴﻢ ﺑﮕﺴﻞ را‪«...‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﻛﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﻨﻮز ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ رﻓﺘﻦ و رﻓﺘﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ آب‪.‬‬
‫آﺳﻤﺎن ﺳﺮﺑﻲ و ﻳﻚدﺳﺖ اﺑﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻛﺎﺳﻪﻫﺎ‬
‫را اول ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم ﺗﻮي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد‬
‫ﺳﺮاﻧﮕﺸﺘﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﮓﺑﺎز رﻓﺎﻗﺖ ﻛﺮد و ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺷﺪ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آدم آﻟﻮده‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻫﻤﺔ آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ را در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ دﻳﺪهاﻧﺪ ﻳﻚ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫ﺑﻪ ذﻫﻦﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﻴﻢ ﺑﮕﺴﻞ را ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺟﺎده‬
‫ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﺳﮓ دارﻧﺪ روي ﺑﺮف‪ ،‬روي آن ﺳﻔﻴﺪي ﺗﻤﻴﺰ‪،‬‬
‫ﻟﻜﻪﻫﺎي ﻧﺎﺟﻮر ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺳﻴﻢ ﺑﮕﺴﻞ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻮي ﺷﺎش ﺳﮓ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ ﻣﻲدوﻳﺪ‬
‫و دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻲ در ﻛﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ در اﺗﺎﻗﻚﻫﺎﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻢ ﺑﮕﺴﻞ و‬
‫ﻇﺮفﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎﻻ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد دﺳﺘﻤﺎل از ﺟﻴﺒﺶ در آورده ﺑﻮد و‬
‫داﺷﺖ دﺳﺖﻫﺎش را ﭘﺎك ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي در ﻫﻮا ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻛﺘﺮ ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖﻫﺎم را ﺑﺸﻮرم‪«.‬‬
‫»ﻣﻲروﻳﻢ رﺳﺘﻮران‪ ،‬ﺻﺎﺑﻮن ﻫﺴﺖ‪ ،‬آب ﮔﺮم ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻣﻦ‪«...‬‬
‫»اوﻛﻲ! ﻓﻌﻼً ﺑﻴﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ آب ﻛﻠﻤﻦ ﺑﺸﻮر‪ ،‬ﺑﻌﺪ‪«...‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ ﭘﺎك ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺻﺎﺑﻮن ﻛﻒ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺑﺮﻧﺎرد اﻧﺪاﺧﺘﻢ؛ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن آﻣﺪ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ آدم ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ داد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ در ﺟﺎده ﻣﻲراﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺳﺮﺣﺎل ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬از‬
 ‫‪ ♦ ٢٨٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﻮارﻫﺎي ﻣﻮﺳﻴﻘﻲات ﭼﻴﺰي آوردهاي؟«‬

‫»آره‪ .‬ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﻧﻮار دارم‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ از اﻟﻨﻲ ﻛﺎراﻳﻴﻦدرو‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ اﻳﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫»ژاﻟﻪ ﺑﺮام ﻣﻲآورد‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد‪» :‬زن ﻗﺸﻨﮕﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺮاﻣﺶ ﻛﺮدهاي‪ .‬ﻧﻪ ﺧﻮدت از ﭘﺴﺶ‬
‫ﺑﺮﻣﻲآﻳﻲ ﻧﻪ اﺟﺎزه ﻣﻲدﻫﻲ دﻳﮕﺮان ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎش‬
‫دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«...‬‬
‫ﻧﻮار را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﺿﺒﻂ و ﺻﺪا را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم ﻛﻪ وارد ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﻲ‬
‫ﻧﺸﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻮي ﺳﮓ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮرد ﻟﺒﺎﺳﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺎدت ﻣﻲﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﺮز آﻟﻤﺎن را ﺑﺎ درﻳﺎ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺣﺎدﺛﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﺪرم‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮي‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮابﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﻦ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺑﻘﻴﻪاش ﻛﺠﺎ ﻃﻲ ﺷﺪ‪ .‬آدمﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﻣﻲآﻳﻨﺪ و ﺣﺮف‬
‫ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروﻧﺪ؟ ﺑﻘﻴﺔ زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ آﻳﺎ آﻧﻬﺎ زﻧﺪهاﻧﺪ و‬
‫ﻣﺎ روﻳﺎي آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ؟ ﻳﺎ ﻣﺎ زﻧﺪهاﻳﻢ و در روﻳﺎي آﻧﻬﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﺣﻀﻮر دارﻳﻢ؟‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻲﻣﺮز و راﺣﺖاﻧﺪ‪ ،‬دﻳﻮار ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬زﻣﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮز ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻣﺎ از ﻫﺮﺟﺎي زﻣﺎنﺷﺎن ﻣﻲﮔﺬرﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬آﻳﺎ ﺟﻬﺎن آﻧﻬﺎ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺘﺔ‬
‫ﺟﻬﺎن ﻣﺎﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻴﻢ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﺑﺎ ﻳﻚ اراده‬
‫ﻣﻲروﻳﻢ؟ در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﻲ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ و ﺷﻬﺮي؟ ﻛﻨﺎر ﻫﺮ آدﻣﻲ؟ ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاي‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه! ﭼﺮا ﺧﻴﻠﻲ از آرزوﻫﺎ راﻫﺶ ﺑﻪ ﮔﻮر اﺳﺖ؟‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﻫﻢ ﺣﺮام ﻛﺮدي‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آدم وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ را ﻋﻤﻴﻘﺎً دوﺳﺖ دارد ﻫﺮﺷﺐ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮاﺑﺶ را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪«.‬‬
‫»زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدت را ﻫﻢ ﺣﺮام ﻛﺮدي‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﺼﺎدف ﻧﻤﻲﻛﺮد زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺣﺮام ﻧﻤﻲﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺮﺧﺎش ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻲ و ﺗﻨﻬﺎش ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺘﻲ ﺣﺮام‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٨٣‬‬

‫ﻧﻤﻲﺷﺪ!«‬
‫ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ "اﺑﺪﻳﺖ و ﻳﻚ روز" ﻣﺮا ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻦ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻣﻲرﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﻴﻢﺑﺮﻫﻨﻪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻧﻮر آن ﺷﻤﻊ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ وﺳﻂ ﻫﺎل ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻮﻫﺎش را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚﻃﺮف ﺷﺎﻧﻪاش‬
‫ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻣﻴﺰد‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮر ﻋﺠﻴﺒﻲ زﻳﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻ و زﻳﺒﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺖ ﻛﻤﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭽﻲ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﻛﺸﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎ زوزهﻫﺎي ﮔﻮﺷﺨﺮاﺷﻲ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬آنﻗﺪر ﻧﺎﻟﻪﻫﺎي ﺳﮓ ﮔﻮﺷﺨﺮاش ﺑﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ آدﻣﻲ زﻳﺮ آوار ﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬دو‬
‫ﺗﺎ ﺳﮓ در ﻳﻚ ﻗﻔﺲ ﮔﻠﻮي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺟﻮﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲﺷﺎن ﭼﻨﺎن زﺧﻤﻲ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ از ﮔﺮدﻧﺶ ﺧﻮن ﻣﻲﭼﻜﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺟﻌﺒﺔ ﻛﻤﻚﻫﺎي اوﻟﻴﻪ را روي زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و زﺧﻤﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﮓ ﺟﻠﻮ ﭘﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و دل دل ﻣﻲزد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ از ﭼﻨﮓ ﮔﺮﮔﻲ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮار ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ و آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﮓ ﺑﺮوز ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد و ﻓﺤﺶ ﻣﻲداد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻋﺒﺎس؟ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻣﺎده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬دﻋﻮا راه ﻣﻲاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻛﺘﻚ ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‬
‫و زﺧﻤﻲ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬زوزه ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻲاﻓﺘﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﻛﻲﻫﺎ؟«‬
‫»زنﻫﺎ‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﻘﺪي ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ آﺷﻮب در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﺎر زنﻫﺎﺳﺖ؟«‬
‫»آره‪ ،‬دﻗﻴﻘﺎً‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ زن ﺑﻮده‪ .‬ﺑﺮو ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺮوا‬
‫را ﺑﺨﻮان ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ازﺷﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ!«‬
 ‫‪ ♦ ٢٨۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮد‪ «.‬و اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪاش را در‬
‫ﻫﻮا ﺗﻜﺎن داد‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬاري ﻛﺎر ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي و زوزه ﺑﻜﺸﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﻣﻦ ﻳﻚ آﻟﻤﺎﻧﻲام ﻋﺒﺎس! ﻧﻴﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫زﻧﻬﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪي ﺷﻼﻗﺖ را ﺑﺮدار!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٨۵‬‬

‫ﺳﻲ و ﻧﻪ‬
‫ﺷﻼق ﺑﺎد و ﺑﺎراﻧﻲ ﻛﻪ رﻳﺰرﻳﺰ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬آدم را ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از دور ﺗﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد اﺳﻜﻠﻪ ﺑﻮد و ﻛﺸﺘﻲ و ﺟﺮﺛﻘﻴﻞﻫﺎي ﻋﻈﻴﻢ ﻛﻪ از ﻛﺎرﺷﺎن‬
‫ﻫﻴﭻ ﺳﺮ در ﻧﻤﻲآوردم‪ ،‬و ﻣﺮغﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ در ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎران و ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻼﻳﻢ‪ ،‬ﻛﺶ‬
‫و ﻗﻮس ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎ دﻧﺒﺎل ﻛﺎﻓﻪاي ﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﻬﻮهاي ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻲ‬
‫وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم‬
‫دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﮔﺮم ﺷﻮم‪ ،‬و ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ و‬
‫ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ از دﻟﺘﻨﮕﻲاش دارم ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ‪...‬‬
‫ﻳﻚ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﺔ ﭼﻮﺑﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻋﺪهاي ﺑﺎ ﻟﺒﺎس آﺑﻲ ﺗﻴﺮه و‬
‫ﭼﻜﻤﻪﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮ ﻃﺎﻗﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺣﺮف ﻣﻲزدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﻣﻮﻗﻊ ﭘﻴﺎده ﺷﺪن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﺎرﮔﺮ اﺳﻜﻠﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ‪«.‬‬
‫ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻞ از ﮔﻞﺷﺎن ﺷﻜﻔﺖ‪ ،‬و دور ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ‬
‫درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ آن ﻗﻔﺲ‪ ،‬و ﺳﮓﻫﺎ‬
 ‫‪ ♦ ٢٨۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺻﻮرتﺷﺎن را ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﭘﻮزة ﺳﮕﻲ را ﻧﻮازش‬

‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻪ ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬از ﺳﻦ و ﺳﺎلﺷﺎن ﻣﻲﮔﻔﺖ‪،‬‬
‫از ﺧﻠﻖ و ﺧﻮيﺷﺎن‪ ،‬از وﻓﺎداريﺷﺎن‪ .‬و ﻣﻦ ﺳﺮدم ﺑﻮد‪ .‬رﻓﺘﻢ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ و‬
‫ﻳﻜﺒﺎره از ﺳﺮ و ﺻﺪا و دود ﺳﻴﮕﺎر اﺷﺒﺎع ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻣﻴﺰﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و زﻧﻲ ﺑﺎ ﺟﻠﻴﻘﺔ ﺳﺒﺰ از اﻳﻦ ﻣﻴﺰ ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻪ آن ﻣﻴﺰ‪،‬‬
‫ﻇﺮفﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺳﻔﺎرش ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ راه اﻓﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»اﻳﻦﺟﺎ در ﻳﺪ ﻗﺪرت ﺷﻤﺎﺳﺖ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ آﻗﺎ!«‬
‫ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ وراﻧﺪازش ﻛﺮدم‪» :‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻳﻚ ﻣﻴﺰ دو ﻧﻔﺮه را ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬آنﺟﺎ‪ «.‬و دو ﺳﻪ‬
‫ﻗﺪﻣﻲ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ‪» :‬ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻣﺪهام‪«.‬‬
‫زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزد‪ .‬ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم و‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻲ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ دود ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﭼﻪ دودي!«‬
‫دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﭘﻴﭗ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﻴﭗ؟«‬
‫ﻳﻜﻲ از دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﺮﺧﺎن ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و درﻳﺎ را‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ آﻗﺎ! داﻧﻤﺎرك آنﺟﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮدم و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻲﺧﻴﺎل ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬از ﻫﺮﭼﻴﺰ و ﻫﺮﻛﺲ ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﻫﻴﺠﺎن داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺧﻴﺎل ﻧﻤﻲﻛﺮدم اﻳﻦﻫﻤﻪ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﻳﻨﺠﺎ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻴﺪ؟«‬
‫»ﻣﺜﻞ ﺧﺪا‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖﻫﺎش ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺮﻣﺎﻳﻲ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش را ﭘﺲ زد‪» :‬ﺧﺪاي‬
‫ﺧﻮشاﺧﻼق!« و ﺑﺎز ﻣﻮﻫﺎش ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ‪ .‬ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را از ﺳﺮﺷﺎﻧﻪام‬
‫واﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ آوﻳﺨﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ رو ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٨٧‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻴﺎﻳﻢ دﻳﺪم ﻛﻪ دارد ﺑﺎ ﭼﻪ زﺣﻤﺘﻲ ﻳﻜﻲ از ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎي ﺑﺎﻻ را ﺑﺎز‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻛﻪ دود ﺳﻴﻨﻪﻛﺶ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﻓﻀﺎ ﻛﻤﻲ‬
‫روﺷﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﺑﻬﺶ ﺧﻴﺮه ﺷﺪم؛ ﻳﻚﺗﻨﻪ ﻫﻮاي ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﺎه ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪم ﻧﻤﻲآﻣﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎر آنﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻘﺪر‬
‫ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم روز را آنﺟﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺧﻴﺮة ﺑﺎل ﺑﺎل‬
‫زدن آن ﭘﺮواﻧﺔ ﺳﺒﺰ ﺷﻮم‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم اﮔﺮ آنﺟﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ آﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮم زﻧﺪﮔﻲام را در‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ؟ ﺣﺎﺿﺮم ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ و دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟‬
‫ﭘﻴﺶ از ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ دﻟﻢ ﻧﻠﺮزﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎه از ﻛﺴﻲ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ زﻏﺎل ﻣﻲاﻓﺮوﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻳﺦ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻳﺦ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻣﺎ در اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎي ﻛﻬﻨﺔ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎي ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ در اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻴﭻ‪ ،‬ﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ دﻟﻢ ﺑﻠﺮزد‪،‬‬
‫ﺷﻌﻠﻪور ﺷﻮم‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻳﺦ ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ‬
‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ زود درﻳﺎﺑﻢ ﻛﻪ او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﺪرﻳﺎس ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬آﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲﮔﺮدي اﺳﻤﺶ ﻣﺮگ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﺐ ﻣﺮگ را ﺑﺒﻮﺳﻲ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم آﻳﺎ ﻣﺮگ ﺑﺎ ﭼﻬﺮة زﻧﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﻲﺷﻮم؟ ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﭘﺮي آﻣﺪ و رﻓﺖ و در دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﺷﺪ؟‬
‫ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲام ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻣﺜﻞ اﺷﻚ ﺗﻮي‬
‫دﺳﺖﻫﺎم ﭼﻜﻴﺪ؟‬
‫ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آدم ﻋﺰﻳﺰش را دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺶ ﻧﺴﭙﺎرد‬
‫و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﻣﻲﺷﻮد دﻟﺶ از او ﻛﻨﺪه ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﺧﺎك‬
‫ﺳﺮد ﻓﻘﻂ ﺑﻨﺪ ﻧﺎف ﻋﺸﻖ را ﻣﻲﺑ‪‬ﺮَد‪ .‬ﭼﻪ ﺳﻴﺎهﺑﺨﺖ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻫﺮدو را از ﻛﻒ‬
 ‫‪ ♦ ٢٨٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫داده ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از آﻧﻬﺎ دل ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬آدﻣﻲ ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮدم وﺳﻂ زﻣﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ در ﺷﺮق و ﻏﺮب آﺳﻤﺎن ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزﻧﺪ؛ ﭘﺮي در ﻣﺸﺮق اﻳﺴﺘﺎده و‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ در ﻣﻐﺮب‪ .‬ﻫﺮدو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزﻧﻨﺪ و ﭼﺸﻢﺷﺎن دﻧﺒﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮاي ﻫﺮﻛﺲ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺧﻂ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ دو ﺳﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺧﻂ ﺑﻮد؛ ﻓﺮار و ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ﻣﺮگ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎم ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد رﺳﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺰ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬آنﻫﻢ در ﺑﺮﻧﺎﻣﺔ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪهاي از ﻛﺎر ﻛﺮدنﻫﺎي ﺑﻲﻓﺮﺟﺎم‪ .‬ﭘﺎري‬
‫وﻗﺖﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺷﺒﻴﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻳﻚ اﺳﺐ ﺑﻮده ﻛﻪ ﺟﺰ ﻛﺎر‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﺸﻢاﻧﺪازي در زﻧﺪﮔﻲاش وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮرﻣﻮرم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎران ﻫﻨﻮز ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬و ﮔﺎه ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ‬
‫در ﺟﺎده ﻣﻲﮔﺬﺷﺖ‪ .‬و در دوردﺳﺖ درﻳﺎ ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ دور ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهاي اﻓﺘﺎد ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎش را ﻗﺎب ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد‬
‫و داﺷﺖ ﺗﻮي ﻛﺎﻓﻪ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻟﻢ ﻫﺮي رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم ﺧﻮاب‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ روي ﭼﺸﻢﻫﺎم‪ ،‬و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻣﻦ؟ ﭼﺮا ﺑﻴﻦ واﻗﻌﻴﺖ و روﻳﺎ ﻣﻌﻠﻖ ﺷﺪهام؟‬
‫ﻛﺪاﻣﺶ را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ؟‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ دﻗﻴﻖ ﺷﺪم دﻳﺪم دارد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮم را ﺗﻜﺎن دادم‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ؟ ﻧﻴﻤﻲ اﺧﻢ ﻧﻴﻤﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دردش آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ «.‬و‬
‫ﺑﺨﺎر دﻫﻨﺶ ﺟﻮري روي ﺷﻴﺸﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺮهاش را ﻣﺤﻮ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﭼﻬﺮهاش ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﭼﻬﺮة ﮔﻨﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ دو آﺗﺶ ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﻴﺎي‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲام ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻲرﻧﮓ ﻛﻨﺪ؛ ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻲام را زﻫﺮآﻟﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻲﺷﺪ در ﻏﺎر‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪم و ﺑﻪ ﭘﮋواك ﻓﺮو ﭼﻜﻴﺪن ﻗﻄﺮهاي آب در ﭼﺸﻤﻪاي زﻻل‬
‫ﮔﻮش ﻣﻲدادم؛ ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن از اﺧﺘﻴﺎرم ﻣﻲرﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎﺗﺮم‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٨٩‬‬

‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫آﺗﺶ ﺳﻴﮕﺎر را ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ و از ﺳﻮزش آن ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه‬
‫از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪ در ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺒﻢ ﻣﻲﻛﺮد و ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي و ﺳﺎده دﻟﺨﻮش‬
‫ﺑﺎﺷﻢ؟ آﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﺎر ﻣﻲﮔﻴﺮد و ﺑﺎ دﻳﺪه ﻧﺸﺪن ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺰد؟ اﻳﻦ اﺳﻤﺶ‬
‫ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ آدم ﭘﺮﭘﺮ ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﻃﺮاف آدم ﻓﺮو ﺑﺮﻳﺰد؟‬
‫ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ دﻳﺪن و دﻳﺪه ﺷﺪن؟ ﭼﺮا ﺳﻬﻢ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪه ﺷﻮم‪ ،‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﻣﻲﭘﺮﻳﺪم ﺷﻴﺮ آب ﭼﻚ ﭼﻚ ﻣﻲﻛﺮد و ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫از ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﻬﻮده ﺷﻴﺸﻪاي آب ﺳﺮ ﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ ﻻاﻗﻞ ﺑﻮدن ﺧﻮدم را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ؟‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎز ﻛﺮدم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﻳﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ و‬
‫ﺷﺎد‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﺶ را روي ﻣﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻳﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﻲﮔﺸﺖ؟ آﻳﺎ از آنﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﺳﺮ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻤﺸﺪهﺷﺎن را ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲﻛﺮد؟ روي ﺷﻴﺸﻪ آه ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‬
‫و دﻧﻴﺎي ﻣﺮا ﻣﻪآﻟﻮد ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﺮ ﮔﻤﺖ ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ را ﭘﻮﺷﻴﺪم‪ ،‬ﺳﻴﮕﺎرم را ﻛﻤﺮﺷﻜﻦ در ﺟﺎﺳﻴﮕﺎري‬
‫رﻫﺎ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﺑﻴﺮون‪ .‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻄﻮر آن ﭘﺮواﻧﺔ ﺳﺒﺰﭘﻮش‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ دارم ﻣﻲروم‪ .‬از آن ﺗﻪ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﻳﻚ‬
‫ﭘﺎش ﻛﻮﺗﺎهﺗﺮ از ﭘﺎي دﻳﮕﺮش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻧﺔ ﭼﭙﺶ ﻣﻲآﻣﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬
‫و دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫از ﻻﺑﻼي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺧﻮدم را رﺳﺎﻧﺪم ﺟﻠﻮ در‪ ،‬و اﻳﺴﺘﺎدم ﻛﻪ ازش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺳﺒﺰ و ﻟﻐﺰان ﻣﺜﻞ ﭘﺮواﻧﻪ در ﻓﻀﺎ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﻲزد و ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻟﻨﮓ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﻫﻤﻴﺘﻲ دارد! ﭼﻘﺪر ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪﺧﺼﻮص وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﭼﺎل‬
‫ﻃﺮف راﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪ و ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﺔ‬
‫ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪» :‬ﭼﻲ ﺷﺪ؟«‬
‫»ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٢٩٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﻛﺠﺎ؟«‬

‫اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻢ از زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎش ﻟﺮزﻳﺪ‪» :‬دﻳﺮ ﺷﺪ؟ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ‬
‫ﻋﺬر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ «.‬و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم‪ «.‬و دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ از دﺳﺘﺶ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻢ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ ﻛﻒ ﭘﺎي ﭼﭙﺶ را ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ در ﻋﺠﺰ ﺗﻤﺎم واداده و اﺻﻼً‬
‫ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎرش ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﭘﺎي ﭼﭙﺶ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎد‬
‫ﺑﺮﺟﻜﻲ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ در ﻣﺮز ﭘﺎﻛﺴﺘﺎن ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ آن آدم ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ دارد ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺰد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺒﺎﻳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ؟«‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎي ﭘﺎي ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺎﻣﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪﻧﺶ را ﺻﺎف ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ!«‬
‫»ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎري ﺑﺮام ﭘﻴﺶ آﻣﺪه‪«.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و ﻟﺐ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﭘﻠﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﻣﻲﮔﺮدﻳﺪ؟«‬
‫»ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪«.‬‬
‫»ﻣﻴﺰﺗﺎن را ﺧﺎﻟﻲ ﻧﮕﻪ دارم؟«‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻢ ﺷﺪهام را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﺑﺎران رﻳﺰرﻳﺰ و ﺑﻲآزار ﺑﻨﺪر ﺧﻮدم را‬
‫ﻣﺜﻞ ﻓﻨﺮ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩١‬‬

‫ﭼﻬﻞ‬
‫رﻫﺎ ﺷﺪم در آن ﻓﻀﺎ‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدم ﺟـﺰ ﻛﺎرﮔﺮﻫـﺎي اﺳـﻜﻠﻪ ﻛﺴـﻲ را‬
‫ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬آن ﭼﻬﺮة ﮔﻨﺪﻣﻲ و ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺷﺒﻴﻪ دو آﺗﺶ ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟ آﻳﺎ ﺑﺎز‬
‫ﺧﻮاب ﻣﻲدﻳﺪم؟ آﻳﺎ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮدم؟‬
‫ﺑﺎز در ﻏﺎر ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻓﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺻﺪاي آب ﮔﻮش دادم‪ .‬ﮔﻢ ﺷﺪم‪ ،‬ﻣﻜﺎن و‬
‫زﻣﺎن از ﻛﻔﻢ رﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺎز اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻛﺴﻲ ﻣﺮا از ﺟﺎﻳﻲ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دارد ﻛﻪ‬
‫ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻤﺶ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻲ اﺧﻢ ﻧﻴﻤﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر دردش آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ آه‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎش ﺷﻜﻞ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺆال ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻴﺸﻪ را ﻣﻪآﻟﻮد‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻦ ﮔﻢ ﻣﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﭘﺲ اﻳﻦﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫»دارم ﻣﻲروم ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل‪ «.‬و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎرد اﺷﺎره ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﮓﻫﺎ در ﻗﻔﺲﻫﺎﺷﺎن آرام ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﺷﺎن ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻣﻲﭘﺎﻳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺑﻪ ﺳﻘﻒ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬
 ‫‪ ♦ ٢٩٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﮓﻫﺎ و آن‪«...‬‬
‫»واﻗﻌﺎً؟«‬
‫»ﻣﻲداﻧﻢ ﺧﺮﻳﺖ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ وﻟﻲ دارم ﻣﻲروم‪«.‬‬
‫ﭼﺮا ﻧﺒﻮد؟ ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا آب ﺷﺪه ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮي زﻣﻴﻦ؟ ﭼﺮا‬
‫ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ورﺟﻪ وورﺟﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚﺟﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺳﺮﺳﺮي ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ‬
‫ﺑﻴﻨﺪازد‪ ،‬ﻣﺮا وراﻧﺪاز ﻛﻨﺪ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﺑﭙﺮﺳﻢ اﺳﻢ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﺪ آه‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﻧﺒﻮد؟‬
‫ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪ .‬ﺑﺎ آنﻫﻤﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪ .‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﺮا ﻛﺴﻲ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؟ آﻧﺪره آﻧﺪره! ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺗﭙﺶﻫﺎي ﺑﻲدﻟﻴﻞ‬
‫ﻗﻠﺐ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻪ روي اﺟﺰاي ﺻﻮرﺗﺖ ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ و ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻳﻌﻨﻲ دﻳﺮ ﺟﻨﺒﻴﺪن و ﺣﺴﺮﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻳﻌﻨﻲ درد ﻛﺸﻴﺪن و‬
‫ﻓﺸﺮده ﺷﺪن دل ﻛﻪ آدم ﻫﺴﺘﻲاش ﺑﻴﺎﻳﺪ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎش‪.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري آﺗﺶ زدم و در ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎ راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﺎد ﭼﻨﺎن دود را‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑِﻬِﻢ ﻣﺰه ﻧﻤﻲداد‪ ،‬ﭘﺮﺗﺶ ﻛﺮدم و دﺳﺖ در‬
‫ﺟﻴﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎي درﻳﺎ اﻳﺴﺘﺎدم‪.‬‬
‫ﺑﺎران رﻳﺰرﻳﺰ ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﻧﻤﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬درﻳﺎ ﻛﻒ ﻣﻲﻛﺮد و ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻗﺎﻳﻖ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ روي آب ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺣﺘﺎ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮة ﻛﺴﻲ دﻗﻴﻖ ﺷﻮم‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﻛﺸﻴﺪم و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻴﺲ ﺧﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ از آن‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرم‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﻣﻪ و ﺷﻦ و ﺑﺎران ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮدم ﺑﭽﺮﺧﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻛﺸﺘﻲ در اﺑﻬﺖ درﻳﺎ دور ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻲ داﺷﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻦ‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي در ﻗﺎﻳﻘﺶ ﭘﻴﭗ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎ اﻣﻮاج آب ﺗﺎب ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ آدم ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﻤﻲ اﺳﺖ و در ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻮج ﺗﺎب ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎيﺑﺎي ﻛﺮدم‪ .‬آرام ﺳﺮي ﺑﺮام ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬
‫ﭼﺮﺧﻴﺪم‪ .‬ﻗﺎﻳﻖﻫﺎي رﻧﮕﻲ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎ وﺣﺸﺖ را از دل درﻳﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩٣‬‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ رام وآرام ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺳﺎﻟﺨﻮردهاي از ﻛﻨﺎرم ﮔﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻓﻪﻫﺎي ﭘﻴﺎﭘﻲاش ﻏﻤﺒﺎر و‬
‫ﻫﺸﺪاردﻫﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرش را اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﻮي آب‪ ،‬و ﺑﺎز ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮد؛ ﺳﺮﻓﻪاي‬
‫ﺧﺸﻚ و ﻛﻮﺑﻨﺪه‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد زد ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪام‪» :‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻦ‪ .‬دارد ﻣﻲرود ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﺮﻃﺎن‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ و ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دارد‪ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻋﺒﺎس!«‬
‫»ﻛﻲ؟«‬
‫»ﭘﻴﺮﻣﺮده‪«.‬‬
‫ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻛﻲ ﺧﻮدش را رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻨﺎر ﻣﻦ؟ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»دﻛﺘﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﻓﻌﻼً ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺮك ﻛﻨﻢ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫»آﺧﺮ ﭼﻪ ﻣﺰهاي دارد اﻳﻦ؟ ﭼﻲ دارد ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺗﺮك ﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎرم را درآوردم و ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ‪» :‬اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻦ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد!«‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﻛﺮدم‪» :‬ﻳﻜﻲ ﺑﻜﺶ‪«.‬‬
‫رو ﺗﺮش ﻛﺮد‪» :‬ﭼﺮا؟«‬
‫»ﭼﻮن ﺳﻴﮕﺎريﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﻴﮕﺎر اول ﻣﻌﺘﺎد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ دوﻣﻲ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻛﻪ ﭘﺎﻛﺖ ﺳﻴﮕﺎر را ﺟﻠﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم دﻳﺪم آن زن از ﻛﻨﺎر‬
‫ﻛﺎﻓﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آدمﻫﺎي زﻳﺮﻃﺎﻗﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف درﻳﺎ ﭘﻴﺶ‬
‫آﻣﺪ‪ .‬دوﺑﺎره دﺳﺖ و ﭘﺎم را ﮔﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد داﺷﺖ ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺟﺎده ﻣﻲرﻓﺖ؛ ﺑﻲﺗﺎب و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮازش‬
‫ﺳﮓﻫﺎش‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎي زﻳﺮ ﻃﺎﻗﻲ ﺳﻮت زد و ﻣﻦ ﺑﻪ آن زن ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺎده و ﻣﺎﺷﻴﻦﻫﺎ ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ و ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪،‬‬
‫ﻻﻏﺮ و ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎ ﺷﺎﻟﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺮ ﺳﺮش‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﺎه اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ ﺑﻮقزﻧﺎن از ﺧﻂ وﺳﻂ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪ‪ ،‬و ﻫﻤﺎنوﻗﺖ زن ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻨﻲ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ دو ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻳﺮ ﭼﺮخﻫﺎي‬
‫اﺗﻮﺑﻮس ﻟﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﻳﺪن‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻮد؟ دوﺑﺎره ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ ﺷﺘﺎبزده و ﻧﺎآرام ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺤﻲ از آﺗﺶ‬
 ‫‪ ♦ ٢٩۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﮔﺪاﺧﺘﻪ راه ﻣﻲرود‪ .‬راه ﻛﻪ ﻧﻤﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻲﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ راه رﻓﺘﻨﺶ ﭼﺸﻢ‬
‫دوﺧﺘﻢ‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﭘﻴﺎﻣﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﻗﺮار ﺑﻮده آنﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ از راه ﺑﺮﺳﺪ و ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﮕﺬارد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎش از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ آﻗﺎي ﻣﻦ! اﻳﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﻻﻏﺮ و ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺪل ﺗﻴﻔﻮﺳﻲ و ﺷﺎﻟﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﺔ ﺳﺮش را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮم اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫رﻧﮓ ﻏﻤﻲ در ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺎلﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻲﺑﺮد؛ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻣﺎن درازي ﺑﻬﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻲام‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪،‬‬
‫زﻣﺎﻧﻲ ﮔﻤﺸﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻲ ﺷﺒﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي از آن در ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﭘﻴﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دﻳﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﺔ زﻧﺪﮔﻲام ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ وﻟﻲ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ آن زﻧﺪﮔﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻜﺮدهام‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدهام وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲداﻧﻢ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬در اوج ﺧﻮﺷﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدهام‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﻣﺪام ﻧﮕﺮان ﺑﻮدهام‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬش را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻠﻤﺎت را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬
‫زﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮد؟ زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي ﭘﺮﺗﺎب‬
‫ﺷﺪم ﻛﻪ ردﭘﺎﻳﻲ در ﺧﺎﻃﺮهام از آن ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻘﺪر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎي‬
‫ﻣﻴﺸﻲ و ﻣﻠﺘﻤﺲ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻋﻤﻴﻖ و ﺳﻮزﻧﺪه ﻣﺜﻞ دو ﺗﻜﻪ آﺗﺶ‪ ،‬اﺑﺮوﻫﺎي‬
‫ﻛﺸﻴﺪه‪ ،‬و ﻟﺐﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺪا ﺑﺮاش ﻣﺎﺗﻴﻚ زده و ﺧﻂ دورش را ﻛﺸﻴﺪه‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮي‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ از ﻫﺮدو؟ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ازش ﺑﭙﺮﺳﻢ‪:‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺮا ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻛﻨﻴﺪ؟« ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ‪«...‬‬
‫اﺑﺮوﻫﺎش را درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آه!«‬
‫ﺑﻪ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ اﻫﻞ اﻳﻦﺟﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮم‪«.‬‬
‫و ﻣﺤﻮ آن ﻟﺐﻫﺎش ﺷﺪم ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﭼﻴﻨﻲ ﻃﺮاﺣﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻚ‬
‫آﻟﺒﺎﻟﻮ درﺳﺖ ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ آه روي ﻟﺐﻫﺎش ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻲآن ﻛﻪ‬
‫آراﻳﺸﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬رﻧﮓ ﺗﻴﺮة ﭘﻮﺳﺖ ﻟﺒﺶ ﻣﺮا اﻏﻮا ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻠﻚ زدم و دوﺑﺎره وراﻧﺪازش ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫اﻳﻦﺟﺎﻫﺎ را اﺻﻼً ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩۵‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪«.‬‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ اﻳﻦﻃﺮف و آنﻃﺮف‬
‫ﺳﺮﭼﺮﺧﺎﻧﺪم‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻪ در ﻗﺎﻳﻖ ﭘﻴﭗ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻫﻞ اﻳﻦﺟﺎﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟«‬
‫ﭘﻜﻲ ﺑﻪ ﭘﻴﭙﺶ زد‪» :‬ﭼﻄﻮر!«‬
‫ﺻﺪاش ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﻫﻢ ﺧﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﮔﺮدد‪ .‬ﻣﻲﺷﻮد راﻫﻨﻤﺎﻳﻴﺶ ﻛﻨﻴﺪ؟«‬
‫ﭘﺎرو زد و ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ دوش ﺑﻪ دوش آن زن ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺟﻠﻮ‬
‫رﻓﺘﻢ‪ .‬روي ﺳﻨﮓ ﺑﺰرﮔﻲ اﻳﺴﺘﺎدم ﻛﻪ ﭘﺎﻫﺎم ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺗﻜﻪ‬
‫ﻛﺎﻏﺬ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﻴﺮﻣﺮد دادم‪.‬‬
‫آن زن ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﻨﮓ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎش ﺗﺎ ﺳﺎق در آب ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻴﻦ ﻣﻦ‬
‫و ﭘﻴﺮﻣﺮد آوﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﻄﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟« ﭘﻚ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﭘﻴﭙﺶ زد و‬
‫اﺑﺮوي ﭼﭙﺶ را داد ﺑﺎﻻ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺧﻄﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه؟« و ﺑﻪ زن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺧﻮدش را در ﻗﺎﻳﻖ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬آﻫﺎن! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‬
‫ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﻣﻮج آﻣﺪ‪ .‬ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ اﻓﺘﺎد اﻣﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد در ﻧﻨﻮي ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ ﺟﺎ ﺧﻮش‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻤﻲ از ﻣﺎ دور ﺷﺪ و ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻣﻪآﻟﻮد در‬
‫اﺑﻬﺖ درﻳﺎ اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬ﻫﻤﻴﻦﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﻮم‪ ،‬دﺳﺖ‬
‫راﺳﺖ‪«.‬‬
‫دوﺑﺎره ﻣﻮج ﺗﻨﺪي ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎ ﻣﻲﺧﻮرد‬
‫و ﺻﺪاش ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮغﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ ﻣﻲآﻣﻴﺨﺖ؛ رﻳﺘﻤﻲ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ در ﺻﺪاي‬
‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬و ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓﺗﺮ در ﺻﺪاي ﻛﻮﺑﺶ ﺗﻮﻣﺒﺎ‪.‬‬
‫زن ﺑﺎ ﻣﻮج ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﻛﻨﺎر ﻗﺎﻳﻖ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎ زاﻧﻮ در آب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي‬
‫ﻣﺸﻜﻲ و ﺗﻴﻔﻮﺳﻲاش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﻪ از زﻳﺮ ﺷﺎل ﻗﺮﻣﺰش ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد‪ ،‬و‬
‫ﻓﺮق ﺳﺮ را از وﺳﻂ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻴﻮة اوﻟﻴﻦ زﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ؛ و‬
 ‫‪ ♦ ٢٩۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﭽﻚﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد و آﺷﻔﺘﮕﻲ ﻣﻮﻫﺎ ﺻﺎف‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬در ﺑﺎران راه اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﭽﻚﻫﺎش ﺑﺎز ﺷﺪ‬
‫و دﻳﮕﺮ ﻣﻮﻫﺎش ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎران راه ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﺷﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻣﺮدﻫﺎ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺤﺼﻮل ﻓﺮاوان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ و ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ ﻳﻚ ﻫﻤﭽﻮ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮده‪ ،‬از ﻳﻚ ﻃﺮف‬
‫ﻣﻲﻛﺎﺷﺘﻪاﻧﺪ از آنﻃﺮف درو ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬از ﺑﺲ ﻛﻪ در ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫و آن زن ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻛﻨﺎرة ﺟﺎدهﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬و ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ‬
‫از دﺳﺖ آن ﻣﻮﻫﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻛﻮﺗﺎهﺷﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﭘﻴﺮش ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﭘﻴﺮﺗﺮ از ﭘﺪر ﻣﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻦ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ را ﺑﮕﺬاري وﺳﻂ‬
‫ﺟﺎده ﻛﺒﺎب ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻌﻤﺘﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺎﺻﻠﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎده ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻲﺷﻮد!«‬
‫زن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻟﺐﻫﺎش از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻳﺎد دور ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫زن ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮج آﻣﺪ‪ .‬زن ﺗﺎ زاﻧﻮ در آب ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ دﺳﺘﺔ ﭘﻴﭙﺶ ﺑﻪ درﻳﺎ اﺷﺎره ﻛﺮد‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﺪ؟ زﻳﺎد دور ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﺎرو زد و ﻛﻤﻲ آﻣﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﺨﺼﺎً ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ؟«‬
‫زن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﺶ ﻳﻚ ﮔﻞ ﻓﺮوﺷﻲ ﺑﺰرگ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎي زن ﻟﺮزﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻛﺴﻲ داﺷﺖ ﺟﻠﻮهﻫﺎي زﻻل زﻧﺎﻧﻪاش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻲداد و ﻣﺮا ﻳﺎد ﭼﻴﺰي ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻮد دل ﺑﺴﺖ و در‬
‫ﺑﻲﻗﺮارياش ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﻣﻲﺷﻮد ﻣﺮد‪ ،‬آري ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﻣﺮد‪.‬‬
‫زن آﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻲآن ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫اول ﺗﺎ ﻛﻤﺮ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ در اﻣﻮاج ﭘﻴﺶ رﻓﺖ‪ .‬آنﻗﺪر رﻓﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ اﺛﺮي از‬
‫او ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬رﻓﺖ و در ﻣﻮﺟﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩٧‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﻳﻚ‬
‫ﻣﻮﺟﻲ ﺑﻠﻨﺪ از ﺻﺪارس درﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺷﻚ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ آنﻃـﺮف ﺟـﺎده‬
‫ﻛﺶ ﺑﺮﻣﻲدارد‪ .‬راه اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺧﻮدم را ﺑـﻪ دﻛﺘـﺮ ﺑﺮﻧـﺎرد ﺑﺮﺳـﺎﻧﻢ‪ .‬ﻟـﺐ ﺟـﺎده‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﺗﺎﺑـﺪار ﻳـﻚ ﭘﺮﻧـﺪه روي آرﻧﺠـﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ راه ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﻲزد‪ .‬ﺟﻠـﻮﺗﺮ رﻓـﺘﻢ و ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم؛‬
‫ﭘﺮﻧﺪهاي ﺑﻮد ﺷﺒﻴﻪ اردك‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻴﻦ ﺧﺮوس و ﻗﺮﻗﺎول‪.‬‬
‫از آن ﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬اﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪه اﺳﺖ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬
‫ﻣﺮد ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪» :‬ﻛﺎر ﻛﻪ‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﺣﺮف ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬ﺗﺨﻢ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪«.‬‬
‫»اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ و اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺪارد؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ؟« و ﺑﻪ زﺑﺎن داﻧﻤﺎرﻛﻲ ﮔﻤﺎﻧﻢ دو ﺳﻪ ﺗﺎ درﺷﺖ ﺑﺎرم ﻛﺮد‪ .‬و ﻣﻦ راﻫﻢ‬
‫را ﻛﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﭘﻴﺶ دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﻨﺎر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎش ﺣﺮف‬
‫ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻳﺪي؟«‬
 ‫‪ ♦ ٢٩٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﭼﻲ را؟«‬
‫»آن ﺑﺎﻧﻮي زﻳﺒﺎ را‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﺪم ﺟﺰ ﻳﻚ ﺑﺎﻧﻮي زﻳﺒﺎ‪«.‬‬
‫ﺳﻴﮕﺎري روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻤﺎن زﻧﻲ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ آدرس‬
‫ﻣﻲﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪي‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻣﻲﻛﺸﻲ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!؟«‬
‫»ﺗﻮ واﻗﻌﺎً ﻧﺪﻳﺪي؟«‬
‫ﻃﻮري ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎر رواﻧﻲ ﻣﺄﻳﻮس ﺷﺪه و‬
‫دﻳﮕﺮ اﻣﻴﺪي ﻧﺪارد‪ .‬داد زد‪» :‬ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ زﻳﺮ اﺗﻮﺑﻮس؟«‬
‫»ﭼﺮا‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻮ از ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﻳﻲ و ﻛﺎرﻫﺎي ﻋﺠﻴﺐ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم‬
‫داري آرﺗﻴﺴﺖﺑﺎزي درﻣﻲآوري‪«.‬‬
‫داد زد‪» :‬آرﺗﻴﺴﺖﺑﺎزي؟ ﻣﻦ اﺻﻼً اﺗﻮﺑﻮس را ﻧﺪﻳﺪم!«‬
‫»ﭼﻄﻮر ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ آن ﺑﺰرﮔﻲ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﺎﺷﻲ؟ ﻳﺎ ﺣﺘﺎ آن‬
‫ﺑﺎﻧﻮي زﻳﺒﺎ را؟«‬
‫»ﻛﺪام ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﻋﺒﺎس؟«‬
‫»ﻫﻤﺎن زﻧﻲ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ آدرس ﻣﻲﮔﺸﺖ‪«.‬‬
‫»اﻳﻨﺠﺎ؟ آدرس؟«‬
‫ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﻴﻒ ﻛﻪ دورﺑﻴﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﺒﻮد ازش ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺟﺰ آن ﺳﮓﻫﺎ ﭼﻴﺰي وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻲ!«‬
‫»ﺗﻮ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ! ﺧﻮب ﻫﻢ ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ در ﭼﻪ ﻋﻮاﻟﻤﻲ ﺳﻴﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬وﻟﻲ‬
‫ﺑﺎﻧﻮ ﻧﺪﻳﺪم‪«.‬‬
‫»ﺑﺮو از آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻗﺎﻳﻘﺮان ﺑﭙﺮس‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎرو زد و آﻣﺪ‬
‫ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ؟ زن ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ رﻓﺖ ﺗﻮي درﻳﺎ و آنﻗﺪر‬
‫رﻓﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪» :‬ﻻﺑﺪ ﭘﺮي درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻮده! و ﺣﺘﻤﺎً‬
‫اﻳﺮاﻧﻲ!«‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ ،‬و ﺑﺎز ﺑﻪ درﻳﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻮج ﺗﻨﺪ داﺷﺖ ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭼﺮا‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٢٩٩‬‬

‫دورﺑﻴﻦ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ازش ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم؟ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬ﻳﻚ زن واﻗﻌﺎً‬
‫زﻳﺒﺎ‪«.‬‬
‫»زﻳﺒﺎﺗﺮ از ژاﻟﻪ؟«‬
‫»زﻳﺒﺎﺗﺮ از ﻫﻤﺔ آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳﺪهاي‪«.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎش ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪ‪» :‬زن ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ ژاﻟﻪ ﻧﺪﻳﺪهام‪،‬‬
‫ﺑﺎور ﻛﻦ‪ .‬و ﺗﻮ ﺗﻮي ﺗﺨﻴﻼت ﺧﻮدت ﻣﻲﭼﺮﺧﻲ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺣﻴﻒ ﻧﺪﻳﺪي! اﮔﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدﻳﺶ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻲ آن زن اﻳﻤﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﺑﺎد‬
‫ﻣﻲداد‪«.‬‬
‫»ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﭼﻴﺰي در زنﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﻒ ﻧﻜﺮدهاي؟ زن ﻣﺜﻞ‬
‫ﻣﺴﻮاك اﺳﺖ ﻋﺒﺎس! اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ ﺑﻴﻨﺪاز دور‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮدار‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺜﻞ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﺮده؟ ﺧﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن زن اﺻﻼً وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد؟«‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮردم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﺴﻮاك؟!«‬
‫ﻣﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ آﻳﺎ ﺧﺪا ﻣﺮده؟‬
‫آﻳﺎ آن زن اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪهام؟ ﭘﺲ آن زﻧﻲ ﻛﻪ‬
‫ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬش را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد و ﻛﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف زد ﻛﻲ ﺑﻮد؟ ﻋﺠﻴﺐ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻧﻤﻲﺷﻮد ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﺎور‬
‫ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻓﻴﻮز ﭘﺮاﻧﺪه‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻢ ﺷﺪم در ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ آن روز ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎده ﺑﺮام ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درﻳﺎ ﺑﺮام ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻔﺮ ﺑﺮام ﺑﻲﻣﻌﻨﺎ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و آن ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮام ﻫﻴﭻ اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎي آن زن ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ دودو ﻣﻲزد و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻪ‬
‫دﻟﻢ را ﻣﻲﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻳﻚ زن در درﻳﺎ راه ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺧﻮد را‬
‫در اﻣﻮاج ﻣﺤﻮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻳﻚ زن ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ‬
‫اﻣﻮاج ﺑﺴﭙﺎرد و در اﺑﻬﺖ درﻳﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻴﺞ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارم‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٠٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺔ آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻮار ﻛﺸﺘﻲ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚﺗﺮ از ﭘﺎپ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮ!«‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٠١‬‬

‫ﭼﻬﻞ و دو‬
‫ﻧﺎم ﻛﺸﺘﻲ ﻣﺎ "ﭘﺮﻧﺲ ﻳﻮاﺧﻴﻢ" ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻗﻄﺎر درﺳﺘﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎش در آن ﺟﺎ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دهﻫﺎ اﺗﻮﺑﻮس و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮاري و ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻛﻪ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎﺷﺎن دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎي ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرﮔﺶ‬
‫ﻛﻪ ﭘﺮ از رﺳﺘﻮران و ﻓﺮوﺷﮕﺎه و ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮد ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺮﻧﺎرد از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﻫﻴﺠﺎنزده ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﺸﺎن‬
‫دﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻀﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬و او ﺳﻌﻲ ﻣﻲﻛﺮد ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬
‫دﻫﺪ‪ ،‬و درﺑﺎره ﻫﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﺗﻮﺿﻴﺤﺎﺗﻲ ﻣﻲداد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‬
‫روي ﻋﺮﺷﻪ‪«.‬‬
‫»ﻳﺦ ﻣﻲزﻧﻲ‪«.‬‬
‫»ﺧﻮدم را ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﻢ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪«.‬‬
‫راهﭘﻠﺔ ﻋﺮﺷﻪ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪» :‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﺎﻻ‪«.‬‬
‫ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﻫﻢ ﻣﻲﻟﻮﻟﻴﺪ و ﻫﺮﻛﺲ ﺳﺮش ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬زﻳﭗ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ‬
‫را دادم ﺑﺎﻻ و از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮدم را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﺮﺷﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي درﻳﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺳﻔﺮ درﻳﺎﻳﻲام ﺑﻮد و دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﺔ‬
 ‫‪ ♦ ٣٠٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫وﺟﻮدم ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ و دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي آن آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻧﺸﻮد اﻳﻨﻘﺪر‪.‬‬
‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻴﺠﺎنزده ﺑﻮدم‪ ،‬دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در ﻋﺮﺷﺔ‬
‫ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺑﺴﭙﺎرم و ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻦ دﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎداﺑﺎد‪،‬‬
‫ﻫﺮﭼﻪ ﺷﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﻗﺪم زدم و در ﭘﻬﻠﻮي راﺳﺖ ﻋﺮﺷﻪ ﻛﻨﺎر ﻧﺮدهﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ؛ و دﻳﺪم ﻛﻪ آﻟﻤﺎن ﺑﻪ اﻓﻖ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﺎد ﭼﻨﺎن از زﻳﺮ ﻟﺒﺎس‬
‫ﻣﻮذﻳﺎﻧﻪ و ﺳﺮﻳﻊ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲﻛﺮدﻛﻪ اﺷﻚ آدم را در ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ از ﺑﻨﺪر روﺳﺘﻮك آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻﺳﺮ ﻛﺸﺘﻲ‬
‫ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ روي ﻋﺮﺷﻪ ﺧﺮده ﻧﺎﻧﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﻮك‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎز دور و ﺑﺮ دﻛﻞ ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ در ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎ ﭼﻨﮓ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺮ ﻛﻒﻫﺎي ﺧﺮوﺷﻴﺪه از دل ﻛﺸﺘﻲ ﺧﻢ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻳﻚ ﮔُﻠﻪ آﺗﺶ از دل درﻳﺎ ﺑﺮآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ‬
‫ﻋﺪهاي دور آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺮاي ﻫﻢ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺸﺘﻲ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬دﻳﺪم دﺳﺘﻪاي ﮔﻞ ﺳﺮخ و ﺻﻮرﺗﻲ وﺳﻂ درﻳﺎ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﺠﺎنزده ﺑﻮدم‪ ،‬و در آن ﺑﺎد ﺳﺮد ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‬
‫ﺗﺎ ﮔﻮﺷﻪاي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ ،‬آب ﺑﻴﻨﻲام را ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬اﺷﻚﻫﺎم را ﭘﺎك ﻛﻨﻢ‪ ،‬و دوﺑﺎره‬
‫ﺑﺮوم ﻛﻨﺎر ﻋﺮﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد رﻳﺸﻮﻳﻲ ﺟﻠﻮ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش را‬
‫ﺑﻪ ﺷﻜﻢ و ﺳﻴﻨﻪاش ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﭼﻬﺮهاي ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ در ﺑﺎد ﻛﭙﻨﻬﺎك ﺳﻴﻨﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﻣﻴﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﻲ ﻟﻄﻔﺎً؟«‬
‫»ﮔﺮدنﺗﺎن ﻗﻄﻊ ﻣﻲﺷﻮد‪ «.‬و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺪاي درﻳﺎ و ﻣﻮﺗﻮر ﻛﺸﺘﻲ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ‬
‫رﻓﺘﻢ و ﭘﺮﺳﻴﺪم‪» :‬ﭼﻲ ﻟﻄﻔﺎً؟«‬
‫»ﺧﻮدﺗﺎن را ﺧﻮب ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺎد ﻫﻢ ﺧﻢ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»ﻣﺘﺸﻜﺮم‪ «.‬و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬ﻣﻮجﻫﺎ از ﻛﻨﺎر ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻒ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻓﺮو‬
‫ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺑﻬﺖ درﻳﺎ ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬آﻟﻤﺎن دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﺟﺰﻳﺮه ﻛﻮﭼﻚ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٠٣‬‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎ در ﭘﻬﻨﻪ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻋﺮﺷﻪ رﺳﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻲ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدي؟« و در ﺑﺎد و آن ﺑﺎران رﻳﺰ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎش را دو ﻃﺮف‬
‫ﻳﻘﻪاش ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﻳﺦ ﻣﻲزﻧﻲ ﻋﺒﺎس!«‬
‫داد زدم‪» :‬ﻧﻪ! ﻧﻪ! ﺑﻴﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪«.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﺻﺪاي ﻣﺮا ﻣﻲﺷﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎ اﻳﻦ ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ وﺳﻂ درﻳﺎ‬
‫را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﻛﺪام ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ؟ ﻛﺪام ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ؟«‬
‫»ﻫﻤﺎن ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮده ﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫داد زد‪» :‬ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪاي ﻋﺒﺎس!«‬
‫»آره‪ .‬وﻟﻲ ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ را ﺑﺒﻴﻦ‪«.‬‬
‫دﺳﺘﻪاي ﮔﻞ از وﺳﻂ درﻳﺎ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ آﺗﺶ ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ اﺷﺎره ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺗﻪﻣﺎﻧﺪة رﻧﮓ ﺳﺮخ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻫﻢ ﺑﺮ درﻳﺎ ﺗﻸﻟﻮ‬
‫ﻋﺠﻴﺒﻲ داﺷﺖ‪ ،‬و ﻏﺮوب آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮغﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ ﺑﺎﻻي ﻧﺮدهﻫﺎي ﻋﺮﺷﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺧﻮد را در ﺑﺎد ﺣﻔﻆ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺰرگ زﻳﺮ ﺑﺎلﺷﺎن ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﭘﺮواز ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ‬
‫دور ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﻟﺒﻪ ﻧﺮدهاي ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز ﺑﺎل‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﺳﻤﺎن ﺳﺮﺑﻲ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮد؛ و رﻧﮕﻲ از ﻣﺲ ﮔﺪاﺧﺘﺔ ﺳﺮخ ﺟﺎﻳﻲ در ﺳﻤﺖ‬
‫ﭼﭗ ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﻳﻦ درﺧﺘﭽﻪﻫﺎ در اﻳﻦ درﻳﺎ زﻳﺎد ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻨﺪرﻫﺎ‪ .‬ﺟﺰﻳﺮهﻫﺎي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ در ﻫﺮ درﻳﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫اﻳﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن‪«.‬‬
‫ﻳﻘﻪاش را ﻛﺸﻴﺪ دور ﺻﻮرﺗﺶ و ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ .‬ﻣﻬﺮﺑﺎن‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻪدﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻄﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ راه ﻣﻲاﻓﺘﺎد و ﻫﺮ دو ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻔﺲ ﺳﮓﻫﺎ‪.‬‬
‫آخ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻫﺘﻞ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬و ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﭼﻪ اﻫﻤﻴﺖ‬
 ‫‪ ♦ ٣٠۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫داﺷﺖ ﻛﻪ در ﻛﺪام ﺟﻬﻨﻢ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ از آن ﻏﻤﻜﺪه دور ﺑﻮدم و دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ ،‬راﺿﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻛﻪ‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﭼﺮﺧﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ دو ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ و ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ روي آب ﻛﻒﻛﻨﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﭘﻴﻠﻲ ﭘﻴﻠﻲ ﻣﻲﺧﻮردم‪ .‬ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮم ﮔﻴﺞ‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺗﻚﺳﺮﻓﻪﻫﺎي ﻋﺼﺒﻲ و ﺧﺸﻚ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺳﻔﺮ دﻟﻢ را ﭼﻨﮓ ﻣﻲزد؟ اﻳﻦﻫﻤﻪ آدم ﻫﺮ روزه ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲروﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫ﻧﻴﺮوي ﺗﺎزه ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن را ﺗﺤﻤﻞﭘﺬﻳﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﻌﺎدل رواﻧﻲ و‬
‫ﺟﺴﻤﻲ ﻣﻦ ﺑﻪﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻟﺤﻈﺎت ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺧﻴﺮهام ﺷﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺖ زﻳﺎد داﺷﺘﻴﻢ و او ﭼﺸﻢﻫﺎي آﺑﻲاش را ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد؛‬
‫ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺮف را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻚﺳﺮﻓﻪﻫﺎ اﻣﺎﻧﻢ را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ؛ ﺗﻚ ﺳﺮﻓﻪﻫﺎي ﺧﺸﻚ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ واﻗﻌ ًﺎ وﺳﻂ درﻳﺎ ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ ﻣﻲدﻳﺪي؟«‬
‫»آره‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد وﺳﻂ درﻳﺎ ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬
‫»ﺗﻮي داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﻟﻴﻦ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺧﻮاﻧﺪهاي ﻳﺎ ادﺑﻴﺎت ﻏﻨﺎﻳﻲ؟«‬
‫»ﭼﻪ اﺷﻜﺎﻟﻲ دارد ﻛﻪ ﻳﻚ ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ وﺳﻂ درﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺮﻳﺎن درﻳﺎﻳﻲ‬
‫وﻗﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ از آﻧﺠﺎ ﮔﻞ ﺑﺨﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﺷﺎن ﮔﻠﺒﺮگ‬
‫ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ؟«‬
‫»وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدي ﻗﺼﻪﻫﺎي ﭘﺮﻳﺎن زﻳﺎد ﻣﻲﺷﻨﻴﺪي؟«‬
‫»ﻣﻲداﻧﺴﺘﻲ اﻳﻦ ﭘﺮي درﻳﺎﻳﻲ ﻛﭙﻨﻬﺎك از اﻳﺮان آﻣﺪه؟«‬
‫»ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ!« و ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫»رواﻳﺖﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﻫﻢ ازش ﻫﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ‪«...‬‬
‫»ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮي راه ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻲ‪«.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑـﺪزدم‪ .‬از ﺷﻴﺸـﺔ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٠۵‬‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎلﻫﺎ در ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﻪ ﮔـﻞﻓﺮوﺷـﻲﻫـﺎ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﮕـﺮ زﻣـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﺑـﻪ ﻣﻼﻗـﺎت ﺑﻴﻤـﺎري در‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم ﻳﺎ ﺑﻪ دوﺳﺘﻲ ﺳـﺮ ﺑـﺰﻧﻢ‪ ،‬ﻳـﺎ اﻳـﻦﻛـﻪ روي ﮔـﻮر ﻣـﺮدهاي در‬
‫ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺑﮕﺬارم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲدوﻳﺪم ﺗﻮي ﮔﻞﻓﺮوﺷﻲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﻣـﻲﺧﺮﻳـﺪم و‬
‫دﻳﮕﺮ ﻳﺎدم ﻣﻲرﻓﺖ ﻛﻪ آنﻫﻤﻪ ﮔﻞ زﻳﺒﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ ،‬رﻧﮓوارﻧﮓ و دﻟﭙﺬﻳﺮ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر اﺻﺮار ﻛﺮدم‪«...‬‬
‫»ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻢ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟«‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻳﻚ راﺑﻄﻪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ‪«.‬‬
‫»داﺷﺘﻴﻢ زﻧﺪﮔﻲﻣﺎن را ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬اﮔﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﺼﺎدف ﻧﻤﻲﻛﺮد ﺗﻮ‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻣﻦ آن زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻋﻮض ﻣﻲﻛﺮدم؟«‬
‫»ﻣﺜﻞ ﮔﺮدﺑﺎد اﻓﺘﺎدي ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎ‪«.‬‬
‫»در ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ روﺣﻲ ﺑﻮدم‪ .‬زﻳﺮ آوار ﺑﻮدم؛ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ‪،‬‬
‫اﺧﺮاج‪ ،‬آﻗﺎي ﺑﻮﻛﻮﻓﺴﻜﻲ‪ ،‬اﺣﻀﺎرﻳﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮدت!‪«...‬‬
‫»ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤﻜﺖ ﻛﺮدم ﻋﺒﺎس! ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‪«...‬‬
‫»ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﭘﻠﻪ ﭘﻠﻪ ﻣﺮا از ﺗﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲآورد‬
‫ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺣﺘﺎ ﭘﻴﺎﻧﻮش ﺗﻮي درﮔﺎه ﮔﻴﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺧﻮدت ﻧﺪﻳﺪي؟ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺨﻨﺪي‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻲ در اﻳﺮان ﺑﻪ آدﻣﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﻴﺎهﺑﺨﺖ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﺔ ﺑﺎرز‬
‫ﺳﻴﺎهﺑﺨﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻢ‪«.‬‬
‫»ﺑﺨﺖ ﻳﻌﻨﻲ ارادة ﺧﻮدت‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ اﺑﺘﻜﺎرﻫﺎ و ﺗﺼﻤﻴﻢﻫﺎي ﺧﻮدت‪«.‬‬
‫»از ﻛﻠﻤﺔ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻏﺮورش ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ راﻧﻨﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ اﻵن اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮدم‪«.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎد ﻧﺎدﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﭽﻪ را ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬و ﭘﺸﺖﺑﻨﺪ‬
‫آن‪ ،‬ﻛﺮﮔﺪن ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻓﻮﻗﺶ ﻣﻲرود زﻧﺪان و ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد دوﺑﺎره‬
‫ﺗﻮي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮنﻫﺎ و رادﻳﻮﻫﺎ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻞﺑﻞ ﻛﺮدن‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
 ‫‪ ♦ ٣٠۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻛﻪ ﺟﻠﻮش ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ آدم ﻧﻴﺴﺘﻲ‪«.‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻛﻲ آدم ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﻛﺮﮔﺪن‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫»آدم ﻛﻪ ﺑﭽﺔ ﻋﺸﻘﺶ را ﻧﻤﻲاﻧﺪازد! ﻣﻲاﻧﺪازد؟«‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ ﺗﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﺗﻚ ﺳﺮﻓﻪاي ﻛﺮدم و ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪.‬‬
‫»ﺗﻮ اﻣﺮوز ﺣﺸﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪهاي؟«‬
‫»ﻣﻦ؟«‬
‫»ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ زﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻌﺎدل ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎرﺳﺎل‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﺎﻫﺎش رﻓﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬آرام ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎي ﺗﻮ ﺳﺮ‬
‫و ﺗﻪ ﻧﺪارد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺗﻮ‪«...‬‬
‫ﺗﻮي ﭼﺸﻢﻫﺎم زل زده ﺑﻮد و ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﺗﻮ! »ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ زﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪهاي؟«‬
‫»ﭼﻲ؟«‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻦ‪ ،‬ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﻟﺐﻫﺎم ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد و اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دوﺑﺎره روﺑﺮوي آن ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪام‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﻴﻮان ﻗﻬﻮهاش ﻋﺸﻘﺒﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد اﻟﺒﺘﻪ ﻋﺎدت دﻳﮕﺮي‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎز اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را ﺑﻪ رﻳﺶ ﭼﻨﺪ روز ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪهاش ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﻦ دوﺑﺎره‬
‫ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬
‫اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ و ﻏﺮﺑﺖ دوﺑﺎره آﻣﺪ ﺳﺮاﻏﻢ‪ ،‬و ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﻛﺶ آﻣﺪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ آﻧﺪره و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻤﺖ‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺮوم ﺟﻠﻮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ آﻣﺪ ازش‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ اﮔﺮ ﻳﻚ آدم ﺑﻪ ﻛﺴﻲ اﺗﻬﺎم ﺑﺰﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺷﻮد ﻗﺎﻧﻮﻧﺎً دﻫﻨﺶ را‬
‫ﮔﺎﻳﻴﺪ؟‬
‫آﻳﺎ ﻳﻚ اﻓﺴﺮ ﻋﺎﻟﻲرﺗﺒﺔ ﺟﻨﺎﻳﻲ داﺷﺖ ﻣﺮا ﺗﺨﻠﻴﺔ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻳﺎ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻪ و ﺗﻮي ﻛﻨﺠﻜﺎويﻫﺎش را درآورد؟ ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻳﻚﺟﻮري ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﻨﺒﻪ ﺳﺮم را ﺑﺒﺮد؟‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٠٧‬‬

‫ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮگ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﺑﮕﺬارد؟ ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﻣﻦ اﮔﺮ‬

‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺎﻣﺎن را دارم ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬و ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺲ داﺷﺘﻦ ﻣﺎﻣﺎن ﻛﻤﻜﻢ ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎن ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﭼﺸﻤﻢ‬
‫ﺑﺮق ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﺎرﺟﻲﻫﺎ اﻳﻨﺠﻮر رﻓﺘﺎر ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ؟«‬
‫ﻛﻮﺑﻴﺪ روي ﻣﻴﺰ‪» :‬ﭘﺎرﺳﺎل ﺑﺎ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﻴﺮ را رﻓﺘﻢ‪ .‬او ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﻣﮕﺮ ﭼﻘﺪر ﻛﺸﻴﺪهاي؟«‬
‫ﺳﺮم را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫»ﻣﺪام ﭘﺮي درﻳﺎﻳﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ! ﺗﻮي درﻳﺎ ﮔﻠﻔﺮوﺷﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ! ﭼﻘﺪر ﻣﺼﺮف‬
‫ﻛﺮدهاي؟ ﻋﺒﺎس!«‬
‫ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬و راﺳﺘﺶ ﻛﻤﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬داد ﻧﺰن‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد‪ .‬ﻫﻤﻪ دارﻧﺪ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ از ﭼﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم آن ﭼﻴﺰﻫﺎ‬
‫ﺗﺨﻴﻞ ﻳﺎ روﻳﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺑﺎﻳﺴﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﻲﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬دلﺧﻮﺷﻲﻫﺎم ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻴﺰ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ روي ﺳﺮش دﻟﻢ ﺧﻨﻚ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺷﺮطﺑﻨﺪي ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺗﻒ ﻣﻲاﻧﺪازد‪«.‬‬
‫داد زد‪» :‬ﺗﻤﺎﻣﺶ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫از ﭘﻨﺠﺮه ِﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ اﺷﺎره ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮغ درﻳﺎﻳﻲ ﻋﺮﺷﻪﮔﺮد‪ .‬ﺑﺎ آن آزادي و ﭘﺮ ﭘﺮواز ﻏﺮورآﻣﻴﺰ وﻗﺘﻲ‬
‫ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ ﻟﺐ ﻧﺮدة ﻛﺸﺘﻲ‪ ،‬ﻣﻠﻮانﻫﺎ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎرﺷﺎن را ﺗﻮي ﻛﻮﻧﺶ ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲﺗﻮاﻧﻲ اﺧﺮاﺟﻢ ﻛﻨﻲ وﻟﻲ ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﻧﺰن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدم آﻟﻤﺎن‪«.‬‬
‫ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺗﻜﻴﻪ داد ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺮﻧﻤﻲﮔﺮدد‪«.‬‬
‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﺮوم دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٠٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫داد زد‪» :‬ﻋﺒﺎس!«‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺮك‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﺷﻴﺮﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﺷﻼق ﺑﺮ ﺗﻦﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﭼﺴﺒﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺔ آﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻜﻪاي ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻴﻢﭘﺰ آﺑﺪار‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﻼق‪،‬‬
‫ﺣﻠﻘﺔ آﺗﺶ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻲ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺷﻼق‪ ،‬ﻧﮕﺎه‪ ،‬ﻣﺮﺑﻲ‪ ،‬ﺷﻼق‪ ،‬اﺷﻚ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ارادة‬
‫ﭘﺮﻳﺪن‪ .‬ﺑﭽﻪﺷﻴﺮﻫﺎ زود ﻳﺎد ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻛﻪ از ﺣﻠﻘﺔ آﺗﺶ ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬روزي ﻣﻲرﺳﺪ‬
‫ﺑﻪ زودي ﻛﻪ ﺷﻼق ﺑﺮ ﺗﻦﺷﺎن ﻓﺮود ﻧﻤﻲآﻳﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﻼق در ﻫﻮا و‬
‫ﺗﺮﻛﻴﺪﻧﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻫﻤﺔ درد ﻛﻮدﻛﻲ را ﺑﺎز ﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻴﺮ ﺧﺴﺘﻪ از ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﺑﮕﺬرد ﻛﻪ ﺷﺐ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲاش را ﻣﺮور ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ زنﻫﺎ اﻳﻦﺟﻮري ﻣﺎدر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدﻫﺎ اﻳﻦﺟﻮري ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان‬
‫ﻣﺒﺎرزه ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺷﺎرة ﻳﻚ ﺷﻼق ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺪاوري‬
‫ﺧﻮد زﻧﺪﮔﻲ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻲ ﺷﻼق از ﺣﻠﻘﺔ آﺗﺶ ﺑﮕﺬرم ﺗﺎ ﻣﺮﺑﻲ دﺳﺖ از ﺳﺮم‬
‫ﺑﺮدارد‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﺳﻮت و ﺷﻮر ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎن ﺑﺮام اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫و ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٠٩‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﮓﻫﺎ را‬ ‫ﭘﺸﻴﻤﺎن و آوﻳﺨﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮة ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻪ _‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از دو روز راه در ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺗﻨﮓ ﻣﺎﺷﻴﻦ‪ ،‬ﺣﺎﻻ آرام ﻛﻨﺎر آن‬
‫ﻻﻧﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲ روي ﺑﺮف ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻﻛﺪامﺷﺎن ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻮي‬
‫ﺻﻨﺪوق‪ ،‬زﻧﺠﻴﺮﺷﺎن را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ روي ﻛﭙﻪاي ﺑﺮف و ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﭼﺎل ﻛﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺨﺎر دﻫﻦﺷﺎن ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻫﺎﻟﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدم؟ آﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ آﻳﺎ آدﻣﻴﺰادي ﻫﻢ اﻃﺮاف آن ﻛﻮهﻫﺎ‬
‫ﻣﻲزﻳﺴﺖ ﻳﺎ آﻧﺠﺎ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮔﺮگﻫﺎ و ﺧﺮسﻫﺎي ﻗﻄﺒﻲ ﺑﻮد؟ ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ ﺳـﻔﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺮف‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻃﻮل داﻧﻤﺎرك و ﻧﺮوژ و ﺳﻮﺋﺪ را ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ و رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ ﺑـﻪ‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺋﺪ‪ ،‬اﺳﺘﺮوﻧﺴﻮﻧﺐ‪ ،‬در ﺣﺎﺷﻴﺔ ﻛﻮهﻫﺎي آﺧﺮ دﻧﻴـﺎ اﻃـﺮاق ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺳﻮرﺗﻤﻪﺳﻮاري ﻛﻨﻴﻢ؟‬
‫ﻫﻤﻴﻦ؟‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد در اﺗﺎﻗﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬او از ﺧﺴﺘﮕﻲ راﻧﻨﺪﮔﻲ‬
‫ﺑﻴﻬﻮش ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ از ﺑﺲ ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺑﺮف ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺷﺒﺢ‬
 ‫‪ ♦ ٣١٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻳﺪه ﺑﻮدم دﭼﺎر ﻳﻚ ﻣﻨﮕﻲ از ﺣﺎﺷﻴﺔ ﺟﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدم؛ ﻳﻚ ﻣﻨﮕﻲ ﺳﺎﺑﻴﺪه‪.‬‬
‫دﻳﻮارﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ و ﺻﺨﺮهﻫﺎي ورودي ﺷﻬﺮ اﺳﻠﻮ‪ ،‬آن آﺛﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﻳﺦﺗﺮ از‬
‫ﻳﺦ‪ ،‬ﺳﻨﮓﺗﺮ از ﺳﻨﮓ‪ ،‬و ﺳﺮدﺗﺮ از ﺳﺮﻣﺎي اﺑﺪي‪ ،‬ﻣﺪام ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻲﺷﺪ در‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎي ﻣﺪرن و ﻛﻼﺳﻴﻚ‪ ،‬و ﭘﻠﻚ ﻛﻪ ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ؛ اول ﭼﻬﺮه ﻣﻲﮔﺸﻮد‪ ،‬ﮔﺎوي ﻛﻪ ﻣﺎغ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ زﻧﻲ ﻛﻪ در ﺑﺮف‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ و ﻛﺎﻟﺴﻜﺔ ﺑﭽﻪاش را ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﻳﺎ ﻛﺸﺎورزي ﻛﻪ‬
‫ﺑﺬرﻫﺎش ﺗﻮ ﻫﻮا ﻳﺦ زده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﺎ ﭘﺮي درﻳﺎﻳﻲ ﺑﻲﺳﺮ‪ ،‬ﺧﻮدي ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد و‬
‫ﺗﻨﺪ از ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و در دﻳﻮارهﻫﺎي ﻗﻨﺪﻳﻞﺑﺴﺘﻪ ﺟﺎ ﺧﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫در ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ زدﻧﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﺔ ﺟﺎده ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻧﻈﺮ آن دﻳﻮارهﻫﺎ و ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﻫﺎ را ﻛﺸﻒ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪﺳﻮي‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻛﻮهﻫﺎي دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم راه ﻣﻪآﻟﻮد ﺑﻮد ﻳﺎ ﺑﺮف ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ‪ ،‬و ﻫﻮرﻫﻮر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻮﺗﻮر در ﺟﻤﺠﻤﻪ‬
‫ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﭘﻴﭻﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻣﻲاﻓﺘﺎد در ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري‬
‫ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﻴﺎري از درﺧﺖﻫﺎ ﺧﻤﻴﺪه‪ ،‬ﭘﺎري از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ زﻳﺮ ﺑﺮف‬
‫ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬و ﻗﺎﻣﺖ ﺑﺮﺧﻲ از درﺧﺖﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ از روﺑﺮو ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﻪ زور ﺑﺎز ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺒﻴﻨﻢ؛ راﻧﻨﺪهاش ﻓﺮﻣﺎن را ول ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و داﺷﺖ ﻧﻲ‬
‫ﻣﻲزد‪ ،‬و ﻳﻚ ﻣﺎر ﻛﺒﺮا روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎرش ﺑﻬﺎراﺗﺎ ﻧﺎﺗﻴﺎم ﻣﻲرﻗﺼﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬دﻳﺪي؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻫﻴﭽﻲ‪«.‬‬
‫ﻛﺎﻣﻴﻮن ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺻﺨﺮهﻫﺎي دﻳﻮارهﻫﺎي دو ﻃﺮف ﺟﺎده ﻧﮕﺎه‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻗﻨﺪﻳﻞﻫﺎي ﻳﺦ ﺑﻮد و در ﻧﻮر ﻣﺎﺷﻴﻦ رﻧﮓﺑﻪرﻧﮓ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﺟﻮري ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﺎز ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﭼﻮب ﻛﺒﺮﻳﺖ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ ،‬و ﺳﺮم ﻣﺜﻞ ﺳﺮب ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻢ ﻛﻼﻓﻪام ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻗﻬﻮه ﻣﻲﻧﻮﺷﻲ؟«‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﺸﻢ از ﺟﺎده ﺑﺮ ﻧﻤﻲداﺷﺖ‪ .‬ﭼﻬﺎرﭼﺸﻤﻲ داﺷﺖ از ﺷﻴﺸﺔ ﺟﻠﻮ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١١‬‬

‫ﻣﻲرﻓﺖ ﺑﻴﺮون‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﻣﻄﻠﻖ آن ﺟﺎدهﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن را دودﺳﺘﻲ‬

‫ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﺛﺎﻧﻴﻪاي را از ﻛﻒ ﻧﻤﻲداد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻴﻞ‪ .‬ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﻳﻦ‬
‫ﺑﻌﺪي ﻧﮕﻪ ﻣﻲدارم‪«.‬‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎ ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﺳﻘﺎﺧﺎﻧﻪاي دﻳﺪم ﻛﻪ از ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﮕﻪ دارد ﺗﺎ ﭼﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻘﺎﺧﺎﻧﺔ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻞ ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺗﺰﺋﻴﻨﺶ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﺷﻤﻊ در آن ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮي از ﻣﺴﻴﺢ ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي آن‬
‫رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻇﺮف آﺑﻲ ﻫﻢ ﻛﻨﺎر ﺳﻘﺎﺧﺎﻧﻪ ﻳﺦ زده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‬
‫آن اﻃﺮاف ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﺷﻬﺮي‪ ،‬ﻧﻪ روﺳﺘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺘﺎ ﺧﺎﻧﻪاي‪ ،‬ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﻊﻫﺎ را ﻛﻲ روﺷﻦ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟«‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻧﻮي زﻳﺒﺎ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺑﺮاي ﭼﻲ راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ آب و آﺗﺶ ﻣﻲزﻧﺪ؟«‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻟﻮدﮔﻲ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲﮔﻔﺖ و‬
‫ﺧﻮدش ﻗﺎه ﻗﺎه ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪه ﻛﻪ ﺗﻮ از اﻳﻦورﻫﺎ رد ﻣﻲﺷﻮي‪ ،‬آﻣﺪه ﺑﺮات‬
‫ﺷﻤﻊ روﺷﻦ ﻛﺮده‪«...‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺑﺎزي ﺗﺪاﻓﻌﻲ ﺷﻮي‪ ،‬ﺧﻮدت را ﺑﺎﺧﺘﻪاي‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻮاﺳﺖ را‬
‫ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ در ﺣﻴﻦ ﺑﺎزي ﺗﻬﺎﺟﻤﻲ‪ ،‬ﮔﻞ ﻧﺨﻮري‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﻮي‬
‫ﻻك ﺧﻮدم‪ ،‬و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺟﺰ در ﻣﻮارد اﺟﺒﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﻛﺎري ﻛﻪ آﻧﺪره ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺤﻞ ﺳﮕﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫از آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﺧﻮدم ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم‪ ،‬و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﻮع دﻳﮕﺮي از‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺳﻠﻨﺪرﮔﻮﻧﻪ و ﺻﻮﻓﻴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﻮ از ﺗﺮس ﻧﻴﺶ ﻳﺎ از‬
‫ﺗﺮس ﺷﻼق ﺳﻜﻮت ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻳﺦ ﺑﺰﻧﻲ‪ ،‬ﺗﻠﺦ و ﺑﻲﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﻨﺜﺎ ﺷﻮي‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻲ و‬
‫ﺑﺸﻨﻮي اﻣﺎ زﺑﺎن ﺑﻪﻛﺎم ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺳﻜﻮت ﻧﺘﻴﺠﻪاي ﺟﺰ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر‬
‫ﻧﻴﺎورد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي از او ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﻲﺷﺪم‬
‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻣﻲدادم‪ .‬و در ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮش را‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ‪ .‬آدﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎ ﭘﻮل ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ‬
 ‫‪ ♦ ٣١٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﺨﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ از ﻣﻦ‪ .‬ﺣﺘﺎ رﻓﻴﻘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺳﻔﺮ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﺑﺎر‬
‫ﻳﻜﻲ از ﻛﺎرﻛﻨﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺿﺮب و زور ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻫﻤﺮاه ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و اﮔﺮ ﻛﺴﻲ را‬
‫ﻧﻤﻲﻳﺎﻓﺖ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ او ﺳﮓﻫﺎ را داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﻛﺘﻚ ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد در ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻧﻮازشﺷﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻫﺮ زوزهاي ﻛﻪ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ ﺳﺮﺷﺎن‬
‫داد ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻗﺪرت و ﺧﺪاﻳﻲ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬و ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ زورش ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻲزد ﺑﻐﻞ‪ ،‬و رادﻳﻮ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﭼﻲ؟ ﺑﻪ ﺳﻔﺮي ﺗﻦ داده ﺑﻮدم ﻛﻪ آﺧﺮ ﺧﻄﺶ را از ﭘﻴﺶ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲروي ﻛﻪ ﻣﻲﻣﻴﺮي‪ ،‬و ﺑﺮوي‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎرش ﺑﺮف ﭼﻨﺎن ﺗﻨﺪ و درﺷﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮفﭘﺎكﻛﻦ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻨﺎر درﺧﺘﻲ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎرش ﺑﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و او ﺑﻪ‬
‫رادﻳﻮ ور ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﭘﻴﭻ رادﻳﻮ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻚ ﻣﻮج آﻟﻤﺎﻧﻲ ﭘﻴﺪا‬
‫ﻛﺮد و آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲاش ﺗﻜﻴﻪ داد و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎش را ﺑﻪ رﻳﺸﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪة رادﻳﻮ از آﻳﻴﻦ دوﺳﺖﻳﺎﺑﻲ ﺣﺮف ﻣﻲزد ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﺎن آدم در‬
‫ﺳﺨﺘﻲﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و در آﺧﺮ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎش از ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬از‬
‫رﻓﻴﻖﻫﺎي دورة ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﺎﻧﺪه؟« و آﻫﻨﮕﻲ از ﮔﺮوه آﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﺧﻴﻠﻲ ﺗﻨﺪ و ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ آن آﻫﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ روزي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﭘﺮي رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬راﻧﻨﺪة ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻧﻮار ﮔﺮوه آﺑﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و وﻗﺘﻲ اﻳﻦ‬
‫آﻫﻨﮓ ﭘﺨﺶ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮي در آﺧﺮ ﻫﺮ ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻮري ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺒﻴﻨﺪ زﻳﺮ ﻟﺐ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ اس اُ اس‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم راه ﻳﻚ ﻃﺮه از ﻣﻮﻫﺎش آﻣﺪه ﺑﻮد روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﻠﻮ ﻟﺐﻫﺎش‪ ،‬و او‬
‫ﺑﺎ ﻓﻮت ﻃﺮه را ﻣﻲزد ﻛﻨﺎر‪ ،‬و ﺑﺎز ﻃﺮه ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻜﻼﺳﻲﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪﺷﺎن اﺣﻤﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ «.‬و اﻧﮕﺸﺖ‬
‫ﺳﺒﺎﺑﻪاش را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ ﮔﻴﺠﮕﺎﻫﺶ‪» :‬ﻳﻚ ﻣﺸﺖ اﺣﻤﻖ!«‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬و ﺗﻮ؟ از رﻓﻴﻖﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺮات ﻣﺎﻧﺪه؟«‬
‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم‪ .‬و ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪن‪ .‬ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪم ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١٣‬‬

‫ﺳﺎلﻫﺎي دور‪ ،‬روز اول دﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ؛ ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار‬

‫ﺳﺮﻣﻪاي ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺳﺮﻣﻪاي داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ‬
‫ﺷﺒﺎﻫﺖ در ﺻﻒ ﻛﻨﺎر ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻳﻢ و ﺗﻮي ﻛﻼس ﻫﻢ ﭘﻴﺶ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن روز ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ در زﻧﮓ ﺗﻔﺮﻳﺢ از ﺟﻴﺒﻢ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﺎدام و ﻛﺸﻤﺶ‬
‫درآوردم و ﺗﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﻲﮔﺬاري ﺗﻮي ﻗﺒﺮ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻲ؟ ازش ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ و ﺑﻬﺶ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮدم‪ .‬و از ﻫﻤﺎن روز ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫دوﺳﺖ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮرﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﻫﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮدو‬
‫آرﻣﺎنﻫﺎﻳﻲ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻫﺮدو ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻳﺎدش دو ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻮازي‬
‫در ذﻫﻨﻢ ﺟﺎن ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬روز اول دﺑﺴﺘﺎن ﻛﻪ آﻣﺪ ﻛﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬و روزي ﻛﻪ‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻧﻴﻤﻲ از اﻧﺪاﻣﺶ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ ﻫﻤﻜﻼﺳﻲ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ اﺳﻤﺶ‪«...‬‬
‫ﻣﻦ اﻣﺎ ﺣﺮفﻫﺎش را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺣﺘﺎ وﻗﺘﻲ در ﻣﺤﻮﻃﺔ ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﭘﻤﭗ‬
‫ﺑﻨﺰﻳﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻏﺬا ﺑﺪﻫﻴﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ذﻫﻨﻢ در ﺧﻸﻳﻲ ﭘﻮچ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﻬﻮدهاي ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮف ﺗُﻨﻚ ﺷﺪ و ﻣﺎ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ ﺑﺮف ﺗﺎزه ﺑﺮ ﺟﺎده‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻂ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻫﻢ دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﻴﻦ را‬
‫دودﺳﺘﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و رادﻳﻮ ﺧﺮﺧﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم راه از ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ درهﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ و ﻋﻤﻴﻖ‪،‬‬
‫ﺻﺨﺮهﻫﺎي ﻳﺨﻲ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﻚاﻓﺘﺎده‪ ،‬درﺧﺖﻫﺎي ﺧﻤﻴﺪه‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻳﺦزده‪ ،‬و ﻳﻚﺟﺎ در ﻣﺮز ﻓﻨﻼﻧﺪ و ﺳﻮﺋﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺟﺎده‬
‫را آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﺗﻨﺪ ﻗﻴﺮ در ﺳﺮم ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ دراﻧﺪم وﻟﻲ در‬
‫ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺟﺎدة ﻓﺮﻋﻲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮب ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺟﻮري زﻳﺮ ﭘﺎي ﻏﻠﺘﻚ‬
‫آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﭘﺪرم را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺧﻮدم را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪاي ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫و ﻫﻮا اﺑﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺒﺎس‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ!«‬
‫ﺑﻪ اﻧﺪام اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲاش ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎم دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺗﺸﻨﻪام ﺑﻮد وﻟﻲ‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم اﮔﺮ آب ﻛﻮزه را ﻳﻜﺠﺎ ﺳﺮﺑﻜﺸﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد و دﻳﮕﺮ ﻗﻄﺮهاي ﺑﺮاي‬
‫ﭘﺪر ﻧﻤﺎﻧَﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﻃﺎﻗﺖ آوردم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣١۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻟﺐﻫﺎم ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻋﻄﺸﻨﺎي ﻛﻮﻳﺮ در ﺗﻦ ﺧﺎك‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻔﺲ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺸﻜﻪﻫﺎي ﻗﻴﺮ روي اﺟﺎقﻫﺎ ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻴﺮ ﺳﻴﺎه ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ و ﺗﺎول‬
‫ﻣﻲزد و ﻣﻲﺗﺮﻛﻴﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺗﺮﻛﻴﺪن ﺗﺎولﻫﺎ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺸﻜﺔ آب ﻫﻢ ﮔﻮﺷﺔ ﺳﺮﭘﻨﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ دور ﺑﺸﻜﻪ را ﭼﻨﺪﻻ ﮔﻮﻧﻲ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪام ﮔﻮﻧﻲ را ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ داغ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭘﺪر از ﺻﺒﺢ‬
‫ﺳﺤﺮ آن ﺑﺸﻜﺔ ﺣﻠﺒﻲ را ﭘﺮ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺔ ﻫﻮش و ﺣﻮاﺳﺶ‬
‫ﺑﻪ آن ﺑﻮد ﻛﻪ درش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻴﺮش ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻲ دورش ﺧﺸﻚ ﻧﺸﻮد‪،‬‬
‫و ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺸﻜﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲآﻣﺪ ﭘﻴﺶ‬
‫ﻣﻦ‪» :‬از اﻳﻦ ﻧﺨﻮري ﻳﻚ وﻗﺖ! ﺗﻮ از ﻛﻮزه آب ﺑﺨﻮر‪«.‬‬
‫دﻣﭙﺎﻳﻲﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ‪ ،‬و ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻳﻚ ﻣﺴﻴﺮ را‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ و ﺑﺎ د‪‬م ﺟﺎروي دﺳﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﺧﺮدهﻫﺎي آﺳﻔﺎﻟﺖ را ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﻮي‬
‫ﺟﺎده‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻫﻤﻪاش ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻛﺎﻣﻴﻮنﻫﺎي ﺳﺒﺰ زﻳﻞ از‬
‫دور‪ ،‬از ﻟﻪﻟﻪ ﺳﺮاب ﭘﻴﺪاﺷﺎن ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺎﻫﻲ در ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪ ﺗﺎب‬
‫ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﻫﺰارﺟﻮر ﻛﺞ و ﻣﻌﻮج ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻛﺎﻣﻴﻮﻧﻲ ﺗﻮي ﻳﻚ ﺟﺎدة ﻛﻮﻳﺮي‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻔﺘﻜﺶ ﺗﺼﺎدف ﻛﺮده و راﻧﻨﺪهاش‬
‫ﻣﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻻﺳﺘﻴﻚﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺻﺎفاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﭘﺪرش ﻟﻌﻨﺖ!«‬
‫ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎده ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪﺟﺎش ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮنﻫﺎي ﻣﺎ‬
‫ﺻﺎف اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﭘﺪرش ﻟﻌﻨﺖ! ادارة راه ﭘﻮﻟﺶ ﻫﺮز ﻣﻲرود‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ؟ ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻟﻪﻛﺶﻫﺎ!«‬
‫ﺗﺎ ﻳﻚ ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ از زﻳﺮ ﺳﺮﭘﻨﺎه ﺑﻴﺮون ﻣﻲرﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻛﻤﭙﺮﺳﻲ آﺳﻔﺎﻟﺖ داغ را ﻛﭙﻪ ﻛﭙﻪ وﺳﻂ ﺟﺎده ﺑﺮﻳﺰد و‬
‫ﺑﮕﺬرد‪ .‬آنوﻗﺖ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻴﻞ ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻛﭙﻪﻫﺎي داغ و آن ﺳﻴﺎﻫﻲ‬
‫را ﭘﺨﺶ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻏﻠﺘﻚ ﺑﻴﺎﻳﺪ و از روي آنﻫﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬و ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻦﻃﺮف‬
‫ﺟﺎده را ﻛﻪ ﺟﺎرو ﻣﻲزد‪ ،‬ﻣﻲرﻓﺖ آنﻃﺮف‪ ،‬و ﺗﺎ ﻏﻠﺘﻚ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﻲدوﻳﺪ ﻛﻨﺎر‬
‫ﺑﺸﻜﻪ‪ ،‬ﻛﺎﺳﻪ را ﭘﺮ از آب ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺟﻮري ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ آب از ﭼﺎﻧﻪاش ﺑﺮﻳﺰد‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١۵‬‬

‫ﺗﻮي ﻳﻘﺔ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻫﻢ آنﻃﺮفﺗﺮ از ﺳﺮﭘﻨﺎه‪ ،‬ﻗﻴﺮ آب ﻣﻲﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﺑﻜﺸﻨﺪ‬
‫ﻛﻒ ﺟﺎده‪ .‬اﺳﻤﺶ ﻣﺮادﻋﻠﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺎهﭼﺮده و ﻻﻏﺮ‪ ،‬ﺑﺎ دﻧﺪانﻫﺎي ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ‬
‫ﺳﻔﻴﺪي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻏﺬاﺧﻮردن ﺳﻚﺳﻚ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭘﺪر ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي‬
‫دﻫﻨﺶ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﻛﻪ دﻧﺪانﻫﺎش را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ ﺗﺎ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﺪازة‬
‫ﻛﻒ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و اﺑﻬﺘﺶ ﻳﻜﺒﺎره ﻓﺮو ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﺔ اﺑﻬﺖ و‬
‫ﻋﻈﻤﺖ آن آدم ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻗﻴﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ ازش‬
‫ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﻳﻚدﺳﺖ دﻧﺪان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻜﻪﻫﺎي ﻗﻴﺮ را در ﺑﺸﻜﺔ ﻗﻴﺮﭘﺰي ﻣﻲرﻳﺨﺖ و ﺑﺎ داد و ﻓﺮﻳﺎد اﺟﺎق زﻳﺮ‬
‫ﺑﺸﻜﻪ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻗﻴﺮ ﻛﻪ ﭘﺨﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺮﻫﺎ ﻣﻲآﻣﺪﻧﺪ و ﺳﻄﻞ‬
‫ﺳﻄﻞ ﻣﻲﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﭽﻪ ﺑﺮ ﺧﺎك ﺟﺎده ﺧﻂﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮادﻋﻠﻲ داد ﻣﻲزد‪» :‬آﻗﺎ! ﺷﻴﺮ را زﻳﺎدي ﺑﺎز ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﻗﻴﺮ ﺣﺮام ﺷﺪ!«‬
‫ﺟﺎده زﻳﺮ آن ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻮﻣﺎﺗﺴﻮي ﺳﺒﺰ آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم‬
‫ﭼﺮا ﭘﺪر ﻣﺪام ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦﻫﺎ اﺳﺒﺎبﺑﺎزي اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻮﻣﺎﺗﺴﻮي ﺣﺮاﻣﺰاده! اي‬
‫ﻛﻮﻣﺎﺗﺴﻮي ﺣﺮاﻣﺰاده! اﮔﺮ ﻳﻚ ﻛﺎﺗﺮﭘﻴﻼر داﺷﺘﻴﻢ اﻳﻦ ﺟﺎده ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﭘﺪرم دﻣﭙﺎﻳﻲ ﭼﻮﺑﻲ ﭘﺎش ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﺪمﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮﻣﻲداﺷﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر در‬
‫ﺟﺎدهﻫﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪،‬‬
‫راه رﻓﺘﻨﺶ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻓﺮق داﺷﺖ‪.‬‬
‫از ﺷﻴﺸﺔ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺮ ﺑﺮف ﺣﺎﺷﻴﻪ راه رﻓﺘﻨﺶ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻔﺸﻲ را‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮي ﺑﻘﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي روزﻫﺎي ﺗﻌﻄﻴﻠﻲ ﭘﺪر ﻛﻪ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲروﻳﻢ دﻳﮕﺮ ﻛﺘﺎﻧﻲ ﭼﻴﻨﻲ ﻧﭙﻮﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺪﺟﻮري‬
‫ﻋﺎدت دارم ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎﻧﻲ‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻛﻔﺶ ﻧﻮ را ﻛﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﺑﭙﻮﺷﻲ؟«‬
‫»ﺑﻪ وﻗﺘﺶ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﺶ ﺳﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﻳﻚ روز ﻣﺎﻣﺎن آن ﻛﻔﺶ را‬
 ‫‪ ♦ ٣١۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺟﻠﻮ ﭘﺎﻫﺎم ﺟﻔﺖ ﻛﺮد‪» :‬ﺑﺒﻴﻦ اﻧﺪازة ﭘﺎﻫﺎت ﺷﺪه؟«‬

‫ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬و ﺑﺎ اﺻﺮار ﻣﺎﻣﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪﻣﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮو داﻧﺸﮕﺎه‪«.‬‬
‫ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﺎدهاي ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎي آن ﻓﺮﻋﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫وﮔﺮﻧﻪ آدم ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻧﻤﻲرﺳﺪ‪ «.‬و ﺑﺎ د‪‬م ﺟﺎرو ﺧﺮدهﻫﺎي آﺳﻔﺎﻟﺖ را ﺑﻪ ﺟﺎده‬
‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﺒﺔ ﺟﺎده ﺻﺎف ﺑﺮود زﻳﺮ ﻏﻠﺘﻚ؛ آﻧﻜﺎدر ﺷﺪه و ﻣﺮﺗﺐ‪.‬‬
‫ﺗﻮي دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﻛﻨﻲ ﺗﺎ ﻫﻤﺔ ﺟﺎدهﻫﺎي اﻳﺮان آﺳﻔﺎﻟﺖ‬
‫ﺷﻮد؟ و ﺣﺴﺎب ﻛﺮدم ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل‪ .‬ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ آﻗﺎي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد؟ ﺗﻮ ﺣﺘﺎ ﺗﺨﻴﻞ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺮﻧﻤﻲﺗﺎﺑﻲ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﻴﺎلﭘﺮدازيام ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻲزﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻮاد‬
‫ﻣﺨﺪر ﻣﺼﺮف ﻛﺮدهام‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪي ﺑﮕﻮﻳﻲ دو ﺿﺮب در دو ﻣﻲﺷﻮد ﭼﻬﺎر‪،‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻧﻔﻬﻤﻴﺪهاي ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺿﺮب دو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺪد ﺛﺎﺑﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﮔﻮﺷﻪﻫﺎي ﻋﺪد دو ﺳﺎﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ اﻧﺤﻨﺎي آن ﻛﻤﻲ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﮔﺎه ﻳﻚ ﻋﺪد ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻪ دو ﻧﺮﺳﻴﺪه‪ ،‬و ﮔﺎه از آن ﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻲداﻧﻲ؟ ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪرم ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻋﻤﺮ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎدهﻫﺎي‬
‫اﻳﺮان آﺳﻔﺎﻟﺖ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ آﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﻤﺎن ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﺳﺎﻛﺖ‬
‫ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﻛﻪ ﺣﻀﻮرش ﺳﺎﻛﺖﺗﺮ از ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﻲﺟﻮاب‬
‫در ﺳﺮش‪ ،‬ﭼﻮب ﺳﻴﮕﺎرش را از ﺟﻴﺐ درﻣﻲآورد‪ ،‬ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻲﻓﻴﻠﺘﺮ‬
‫ﺳﺮش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲﻛﺸﻲ؟«‬
‫»دوﺳﺖ ﻧﺪاري؟«‬
‫آﻧﻘﺪر دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم دود ﺗﻴﺮهاش ﻛﻨﺪ‪ .‬دﻟﻢ واﻫﻤﻪ داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺮاش ﻣﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﻛﺸﻢ‪«.‬‬
‫و دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮد ﭼﻮب ﺳﻴﮕﺎر ﺧﺎﻟﻲ را ﺑﻪ ﻟﺐ‬
‫ﻣﻲﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﺟﺎده‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١٧‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر‬
‫ﺟﺎده ﻫﻤﺎن راه ﻛﻮﺑﻴﺪه در دل ﺑﺮف ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﺑﻜﺸﻨﺪ و‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻴﺮكﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑـﺎﻻي ﻫﺮﻛـﺪام ﻳـﻚ‬
‫ﺿﺮﺑﺪر ﻗﺮﻣﺰ ﭼﻮﺑﻲ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬راه ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺸـﺎن اﻫﻤﻴﺘـﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ از‬
‫ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺮو ﻣـﻲﮔﺬﺷـﺖ‪ ،‬در داﻣﻨـﺔ ﻛـﻮه ﭘـﻴﭻ و ﺗـﺎب ﻣـﻲﺧـﻮرد‪ ،‬و در ﺗﭙـﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﻮرﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﮔﻢ و ﭘﻴﺪا ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑـﻮ ﻣـﻲﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ و راه را ﺳـﻴﻨﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﮓ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺖ و ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺶ ﺳﮓ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬آن روز ﻫﻮا ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺮﻣﻪ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﺔ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﺗﺎﺑﻴﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺟﺎن و ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲرﻣﻖ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮓﻫﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﻫﻢ ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻲ ﺟﻴﻎ و وﻳﻎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و در ﻫﻢ‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و او ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﻫﻲ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﻣﻲﺷﺪم ﭘﺎﻫﺎم را ﺑﮕﺬارم روي ﺗﺮﻣﺰ‪ .‬و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﮓﻫﺎي ﻣﺮا ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد؛‬
‫ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮف ﻣﻲﻟﻤﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮ ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫و داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎﻧﻢ را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آن ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻋﺮﺑﺪه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎش را ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از‬
‫دور ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ از ﺑﻨﺎﮔﻮش ﺳﮓ ﺧﻮن ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣١٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖﺷﺎن ﻃﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎه از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻨﺪ و رو ﺑﻪ‬

‫داﻣﻨﺔ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻮه ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و آن آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻳﻞ روي ﺑﺮف ﺳﻤﺖ راﺳﺖ از‬
‫ﺳﺎﻳﻪﺷﺎن ﻫﻴﻮﻻﻫﺎﻳﻲ در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻟﻔﻲ ﺑﺮف ﻣﻲﻟﻤﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻪﻟﻪزﻧﺎن و ﺷﺎدﻣﺎن در ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺮف ﻣﻲدوﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي آن ﺣﺎدﺛﺔ ﺷﻮم در ﻣﻐﺰم اﺧﻄﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﺮاه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و‬
‫ﻛﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت روي ﺗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ ﺗﻴﻐﺔ ﺗﺮﻣﺰ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺮف ﻧﺮم را ﻣﻲﺧﺮاﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﺳﻮرﺗﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻮهﻫﺎ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪،‬‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﺑﺮاي ﻛﺸﺎﻧﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎرة دﺳﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ اﻳﻨﻬﺎ از ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟ و او ﺑﺎ اﺷﺎرة دﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎت را از‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺟﺪا ﻧﻜﻦ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺸﻦ ﺣﻜﻢ ﻣﻲراﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻫﻢ ﺷﺪي‪،‬‬
‫دﺳﺘﺖ را از ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺮ ﻧﺪار‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ دﻳﮕﺮ روي زﻧﺪﮔﻲ را ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻲ‪«.‬‬
‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را داد ﻣﻲزد و ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را روز ﻗﺒﻞ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬
‫ﮔﺸﺖ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺳﮓﻫﺎ و ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﻛﺮد‬
‫ﺣﺮف ﻣﻲزد‪» :‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ روي زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪي ﺳﻮرﺗﻤﻪ را رﻫﺎ ﻧﻜﻦ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲرﺳﻲ‪ «.‬و ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ روي ﻛﻮهﻫﺎي ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‬
‫ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻚ روﺷﻦ ﺻﺒﺢ ﻣﺜﻞ اﺷﺒﺎح ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﮕﻲ را ﺑﺎ ﻣﺸﺖ زﻳﺮ ﻛﺘﻚ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ دﺳﺖﻫﺎي ﺗﻮ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻗﻴﻤﺘﻲ دﺳﺖﻫﺎت را از ﻓﺮﻣﺎن ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺟﺪا ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﺣﺘﺎ‬
‫اﮔﺮ ﺷﻜﺴﺖ‪ «.‬آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ آﻣﺪ ﻛﻨﺎر ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زد روي‬
‫دﺳﺘﺔ ﺳﻮرﺗﻤﻪ‪» :‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺔ زﻧﺪﮔﻴﺖ‪ «.‬و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد‪.‬‬
‫در ﻫﻮاي ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ‪ ،‬در روﺷﻨﺎي ﻧﻮراﻓﻜﻦﻫﺎي ﻗﻮي‪ ،‬دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻛﺎر‬
‫ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻣﻲزد‪.‬‬
‫آه ﻛﺸﻴﺪم و رﻓﺘﻢ ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎ را از زﻧﺠﻴﺮ ﻻﻧﻪاش ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻧﺎرد‬
‫ﺑﺒﻨﺪد ﺑﻪ ﻛﺎروان‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﮓ ﭘﺎرسﻛﻨﺎن ﺟﻮري ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣١٩‬‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪم و ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﮕﻲ ﻛﻪ ﭘﺎرس ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﮔﻴﺮد‪«.‬‬

‫»وﻟﻲ ﻛﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»ﻧﺘﺮس‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ زودﺗﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻮي ﻛﺎروان‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ او را ﺑﮕﺬارﻳﻢ‬
‫و ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﺮا ﻳﺎدت رﻓﺖ‪ «.‬و از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺧﺮ ﻓﺎرﺳﻲ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺖ!«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آﻟﻤﺎﻧﻴﺶ ﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻧﺪارد!«‬
‫ﺑﺪﺟﻮري ﺧﻮرد ﺗﻮي ﭘﻮزش‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻬﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺮاق‬
‫ﻛﺮدن ﺳﮓﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﺣﺮف ﻧﻤﻲزد‪ .‬آﻧﻬﺎ را دو ﺑﻪ دو ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﻃﻨﺎب‬
‫ﻣﻲﺑﺴﺖ و ﻳﻚ ﻗﻄﺎر از ﺳﮓﻫﺎي ﻧﺎآرام ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﻬﺶ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﻲدادﻧﺪ‬
‫دو ﺗﺎي ﺑﻌﺪي را وﺻﻞ ﻛﻨﺪ‪ ،‬داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻞ ﻃﻨﺎبﻫﺎ و در اﻧﺘﻬﺎي آن ﺳﻮرﺗﻤﻪ را از‬
‫ﺟﺎ ﻣﻲﻛﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺎ دو ﺿﺎﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ ﻛﺎج‬
‫ﺗﻨﻮﻣﻨﺪي دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ آﻧﻬﺎ درﺧﺖ ﺑﻪ آن ﻛﻠﻔﺘﻲ را ﺟﻮري ﺗﻜﺎن‬
‫ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ از رﻳﺸﻪ درش ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﺎﻫﻲ در ﺣﻴﻦ ﻛﺎر ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﺳﮕﻲ را ﺑﺰﻧﺪ و ﺳﺮش داد ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻋﺠﻴﺐ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻲ ﺳﺮﺷﺎن داد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ ﻳﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺘﻚﺷﺎن ﻣﻲزد‪،‬‬
‫ﭼﺸﻢﺷﺎن را ﻣﻲﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻲﺻﺪا‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ ﺷﺮوع ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ و زوزه و ﺑﻲﻗﺮاري‪ .‬ﺑﻌﻀﻲﺷﺎن ﻫﻢ ﺷﻮرش‬
‫را درﻣﻲآوردﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﻃﻨﺎب ﺟﻠﻮﻳﻲ را ﻣﻲﺟﻮﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺧﻼص‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺟﻮﻳﺪن ﻃﻨﺎب ﺟﻠﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺳﮓ ﺟﻠﻮﻳﻲ آزاد ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫و آﻧﻘﺪر اﻳﻦ ﻃﻨﺎب ﺟﻮﻳﺪن را ﺑﺎ ﺣﺮص اﻧﺠﺎم ﻣﻲدادﻧﺪ ﻛﻪ دﻧﺪانﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ و از دﻫﻦﺷﺎن ﺧﻮن ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬دﻳﺪن ﻟﻜﻪﻫﺎي ﺳﺮخ روي ﺳﻔﻴﺪي‬
‫ﺑﺮف‪ ،‬روزي ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻋﺎدي ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﻳﺪن آن اﺑﺮﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺎدي ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺨﺎر ﻣﻼﻳﻤﻲ ﻛﻪ از ﺗﻦ و دﻫﻦ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮي‬
‫ﻫﻮا ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﺑﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻠﻮدار اﻳﻦ ﻛﺎروان ﺑﺎﻳﺪ دو ﺳﮓ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﺳﺎﻣﻲ‬
‫و واﻧﺪر‪ ،‬ﭼﭗ و راﺳﺖ را ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪«.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٢٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫و در ﻃﻮل راه ﻓﻬﻤﻴﺪم اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﻫﻴﺠﺎنﺷﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺖ را ﻫﻢ‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻲﻓﻬﻤﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻬﺶ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﺟﺎ ﻻزم ﺷﺪ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ‬
‫ﺑﺎ ﺗﺮﻣﺰ ﭘﺎﻳﻲ و ﺗﺮﻣﺰ دﺳﺘﻲ و ﻓﺮﻳﺎد و اﻟﺘﻤﺎس ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﻣﻬﺎر ﻣﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮري ﺑﺮاﻧﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺮﮔﺮدي ﺑﻪ‬
‫ﻛﻠﺒﻪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً‪«.‬‬
‫ﻛﻠﺒﺔ ﻣﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﮓﺑﺎز آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﺟﺎره‬
‫ﻣﻲداد‪ .‬در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻮي آدﻣﻴﺰاد ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪي‪ ،‬در ﻛﻮﻫﭙﺎﻳﻪﻫﺎي اﻧﺘﻬﺎي ﺳﻮﺋﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪاي ﮔﺸﻮده ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ از ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺗﻤﺎم ﺑﺮفﻫﺎش را‬
‫ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ آب ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ‬
‫ﻛﻤﺮ آدم ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻤﺴﻄﺢ زﻣﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻫﺮوﻗﺖ‬
‫دلﺷﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﻮي ﻻﻧﻪﺷﺎن‪ .‬و ﺗﻤﺎم آن ﻣﺤﻮﻃﺔ ﺳﻔﻴﺪ وﺳﻂ ﺟﻨﮕﻞ‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺮ از ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬و دو ردﻳﻒ از ﺳﮓﻫﺎي ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ‪ ،‬دو ﻛﺎروان‬
‫ﭘﺮﻫﻴﺎﻫﻮ در روﺷﻨﺎي ﺳﭙﻴﺪه آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭘﺮواز ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ و درﺧﺖ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮﻣﺎن را از ﺟﺎ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﻘﺪر ﺻﺪاي زوزه و ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي ﺑﺮﻧﺎرد را ﻧﻤﻲﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﻪ ﺟﻮري ﭘﺸﺖ ﺳﻮرﺗﻤﻪاش ﻗﺮار ﻣﻲﮔﻴﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎزوش را دور درﺧﺖ ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺿﺎﻣﻦ را ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬دﺳﺖ‬
‫دﻳﮕﺮش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﻋﺒﺎس! ﺑﺮو ﭘﺸﺖ ﺳﻮرﺗﻤﻪات‪«.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻮرﺗﻤﻪاش را ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎش در آﻧﻲ ﻫﻤﺔ آن‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ را از ﺗﭙﺔ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﺑﺮﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻧﺪ و از ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ‬
‫ﻻي درﺧﺖﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺳﮓﻫﺎي رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﭼﻨﺎن ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ‬
‫زورم ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ ﺿﺎﻣﻦ را آزاد ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻃﻨﺎب را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و‬
‫ﻛﻠﻲ ﻛﻠﻨﺠﺎر ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺿﺎﻣﻦ آزاد ﺷﻮد‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻲﻛﺮدم زورم ﺑﻪ آن ﺷﺶ‬
‫ﺗﺎ ﺳﮓ ﻧﻤﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻦ ﻫﻢ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺿﺎﻣﻦ را آزاد ﻛﺮدم و از ﺟﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٢١‬‬

‫ﻛﻨﺪه ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺷﻠﻴﻚ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻋﺪهاي ﺳﻮارﻛﺎر ﻣﺎﻫﺮ ﻛﻪ آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫از ﻣﺎﻧﻊﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪدي رد ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻴﺐ و ﻓﺮازﻫﺎي ﺟﺎدهاي ﺟﻨﮕﻠﻲ را ﻃﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫و ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﺮكﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ و آن ﻋﻼﻣﺖ ﺿﺮﺑﺪر ﻗﺮﻣﺰ ﺑﺎﻻش‬
‫ﻣﺴﻴﺮ زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺠﺎ در ﻛﻨﺎر ﻋﻼﻣﺖ ﺿﺮﺑﺪر‪ ،‬ﻋﺪد ﺻﺪ و‬
‫ﻫﺸﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻘﻴﺔ راه دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻮار ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﻮاري روي ﺳﻮرﺗﻤﻪ و‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻃﺒﻴﻌﺖ؛ ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻈﻴﺮش را ﻫﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻤﻲﺗﻮان دﻳﺪ‪ .‬ﻛﻮه در ﺳﻤﺖ‬
‫ﭼﭗ ﻣﺎ ﺳﻔﻴﺪي ﻇﺎﻫﺮاً آراﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦﺳﻮي ﺟﻬﺎن را از آنﺳﻮ ﺟﺪا ﻣﻲﻛﺮد‪،‬‬
‫ﻣﺮزي ﺑﻮد ﻣﻴﺎن زﻧﺪﮔﻲ و ﻋﺪم‪ ،‬ﻣﺎﺑﻴﻦ ﻧﺎﺳﻮت و ﻻﻫﻮت‪ ،‬ﺣﺪ ﻓﺎﺻﻞ زﻣﻴﻦ و‬
‫ﭘﺮﺗﮕﺎه‪ .‬آنﻃﺮف ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻸ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻜﺮاﻧﮕﻲ ﻣﻠﻜﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن‬
‫ﭘﺮﺗﮕﺎه ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺧﻮابﻫﺎم ﻣﻲدﻳﺪم‪ ،‬و ﮔﺎه از آﺧﺮﻳﻦ دﻳﻮار ﺟﻬﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﺑﻌﺪ در ﻣﻴﺎﻧﺔ راه از ﺧﻮاب ﻣﻲﭘﺮﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺟﺎدة ﺻﺪوﻫﺸﺖ؟ ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎده وﻫﻢاﻧﮕﻴﺰ را ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﺰده ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﺑﺮﻧﺎرد را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺷﺶ ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﻣﺮا‪ .‬ﻓﻜﺮ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺣﺪود ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺶﺗﺮ‪ ،‬و در آن وﻗﺖ روز ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ واﻗﻌﺎً‬
‫ﺧﻮب و آرام ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻔﺘﻪ ﻳﻜﺒﺎره زد ﺑﻪ ﺳﺮش‪ ،‬ﻳﺎ از ﺳﺮﺧﻮﺷﻲ ﻣﺎ و‬
‫زوزهﻫﺎي ﺷﺎدﻣﺎﻧﺔ ﺳﮓﻫﺎ ﺣﺴﻮدﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻮه ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻏﺮﻣﺒﻴﺪن‪ ،‬و ﻫﻮا‬
‫دم ﺑﻪ دم رو ﺑﻪ ﺗﻴﺮﮔﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻃﻮﻓﺎن ﭘﻴﭻ ﺧﻮرد و داﻳﺮهوار ﺑﺎ ﺑﺮف و ﺑﺎد‬
‫ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ روز ﻛﻢ آوردﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ ﺷﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻣﻦ دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﺑﺎرش و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ‬
‫را در ﻣﻴﺎﻧﺔ روز ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﺻﻼً روﺷﻨﻲ آن روز دو ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻳﻚ ﻣﻴﺪاﻧﮕﺎه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻛﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲراﻧﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻳﻜﻲ‬
‫از ﺗﻴﺮكﻫﺎي آﻫﻨﻲ وﺳﻂ ﻣﻴﺪاﻧﮕﺎه ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮد‪ ،‬ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﺑﻪ ﺗﻴﺮك‬
‫ﭼﻔﺖ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧﻴﺎل آﺳﻮده از ﺳﻮرﺗﻤﻪاش ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻧﺮﻣﺶ ﻛﺮد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬
‫آﻣﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﻫﻴﺠﺎنزده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮشات آﻣﺪ؟«‬
‫ﺳﺮ ﺗﻜﺎن دادم‪ .‬و او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ را ﺧﻮب آﻣﺪي‪ .‬در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪ و دﻗﺖ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاﻫﻲ راﻧﺪ‪ «.‬و ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﻛﻪ‬
‫ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻮرﺗﻤﻪام را ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮك آﻫﻨﻲ ﺑﺪوزم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاي اﻣﺮوز‬
 ‫‪ ♦ ٣٢٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﻳﻚ ﻧﻔﺲ راﺣﺖ ﻛﺸﻴﺪم و ﭘﻴﺎده ﺷﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪﺟﻮري دور ﻣﻲزﻧﺪ‪ .‬و ﻳﺎدم‬
‫اﻓﺘﺎد ﻛﻪ از ﺻﺒﺢ ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻜﺸﻴﺪهام‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺻﻼً ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬دﻫﻨﻢ را ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﺮدم دﻧﺪانﻫﺎم از ﺳﺮﻣﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﻳﺨﻤﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻲ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻲﺣﺮﻛﺖ ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺪام ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ورﺟﻪ‬
‫وورﺟﻪ ﻣﻲﻛﺮدي ﻛﻪ ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻧﺸﻮي‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻳﻜﺮاﺳﺖ رﻓﺖ ﺳﺮاغ ﺳﮓﻫﺎي ﺟﻠﻮدار‪ ،‬ﻃﻨﺎب ﻣﺎﺑﻴﻦﺷﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺸﻴﺪن‪ .‬دو ﺳﮓ ﺟﻠﻮدار را ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎرواﻧﺶ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﻧﻴﻢداﻳﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻳﻒ ﻧﻤﻲﺷﺪ و‬
‫ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺎروان را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻴﺎﻧﺔ ﻛﺎرواﻧﺶ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن راه ﻗﺒﻠﻲ ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ‬
‫ﻛﺸﻤﻜﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮﻧﺎرد را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزد‪،‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي زوزه و ﻓﺮﻳﺎدﺷﺎن ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﺮف ﺑﻲاﻣﺎن ﻣﻲﺑﺎرﻳﺪ و ﻫﻮا ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎرﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﺮاغﻗﻮة ﺳﺮﺑﻨﺪش را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺑﺎ دور‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ درآﻣﺪ و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻢ‪ .‬در آن ﻳ‪‬ﺨﻤﺎي آدمﻛﺶ ﻛﻪ دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻫﻤﺔ ﺗﻮان و‬
‫ﻗﺪرﺗﺖ را ﺑﻪ ﻛﺎر اﻧﺪازي‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﺮاغﻗﻮة ﺳﺮﺑﻨﺪم را روﺷﻦ ﻛﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻣﺎﻧﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬و ﻫﻤﺔ آن ﻣﺼﻴﺒﺖ در آﻧﻲ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﻟﺤﻈﻪاي ﺳﮓﻫﺎي ﺟﻠﻮدار را رﻫﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻧﺔ ﻛﺎرواﻧﺶ را‬
‫ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﻲ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ آن دو ﺳﮓ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﻲ اﻋﺠﺎباﻧﮕﻴﺰ ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و از ﺗﻮي‬
‫ﺣﻠﻘﺔ ﻛﺎروان ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎرواﻧﺶ ﮔﺮه ﺧﻮرد‪ ،‬و ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮود‪ ،‬ﻃﻨﺎبﻫﺎ و‬
‫ﺳﮓﻫﺎ در ﻫﻢ ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎي ﺑﻲﻗﺮار ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻮي راه ﻗﺒﻠﻲ‪،‬‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻛﺎروان ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﺎ آن ﻣﻴﻠﻪﻫﺎي آﻫﻨﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد آﻣﺪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺷﻜﺴﺖﺧﻮردهﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٢٣‬‬

‫ﮔﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻣﻲروﻧﺪ و ﻣﻲروﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﻣﻲروﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮﻓﺎن و‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬زودﺗﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﺑﺮام ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺳﮓﺑﺎزي را در ﻣﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﻨﺪازد‪» :‬ﻣﻦ دﻳﺪهام ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬دﺳﺖﺷﺎن‬
‫را ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ و ﺳﺮﺷﺎن را ﻣﻲﮔﺬارﻧﺪ روي دﺳﺖﺷﺎن و ﭼﺸﻢﺷﺎن را‬
‫ﻣﻲﺑﻨﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮپ ﻫﻢ در ﻛﻨﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ‪«.‬‬
‫»ﺑﻌﺪ؟« و ﻣﻮرﻣﻮرم ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻧﺮﻣﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎروان‬
‫ﮔﺮهﺧﻮردة ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺻﺤﻨﻪاي ﻛﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻋﻬﺪة ﻣﻦاش ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬در آن‬
‫ﺳﺮﻣﺎي آدمﻛﺶ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻠﻴﻚ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺗﻮي ﻣﻐﺰ ﺳﮓﻫﺎ ﺗﻤﺎم آن‬
‫ﺻﺪاﻫﺎ را ﺧﻔﻪ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺗﻤﺎم راه آﻣﺪه را ﭘﻴﺎده ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫»آﻧﻮﻗﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوي ﺑﻴﻦﺷﺎن ﻳﻚ ﺟﺎي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاي ﺧﻮدت دﺳﺖ و ﭘﺎ‬
‫ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻲ‪ .‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﺳﺮ ﻃﻨﺎب را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻨﺪي دور دﺳﺘﺖ‪ .‬ﮔﻮش‬
‫ﺑﻪ زﻧﮓ و آﻣﺎده‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﻴﺪار ﺷﺪنﺷﺎن ﺑﭙﺮي ﭘﺸﺖ ﺳﻮرﺗﻤﻪ و‬
‫دﺳﺘﻪاش را ﺑﮕﻴﺮي‪«.‬‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم‬
‫ﺑﻪ آن ﺻﺤﻨﺔ ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ اﺷﺎره ﻛﻨﻢ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ؟«‬
‫»ﺑﮕﺬار اﻧﺮژيﺷﺎن ﺳﺒﻚ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲﺷﻮد رامﺷﺎن ﻛﺮد‪«.‬‬
‫ﻳﻚﺳﺎﻋﺘﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺟﺰ ﻧﺮﻣﺶ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺟﺰ ﺟﺴﺖ و ﺧﻴﺰ و ﻻﻳﻴﺪن ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ازﺷﺎن ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻧﺎرد رﻓﺖ‬
‫ﺳﺮاغ ﺟﻠﻮدارﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب ﺑﻴﻦﺷﺎن و آﻧﻬﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬از ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻴﺎﻧﺔ ﻛﺎرواﻧﺶ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺔ آن ﻣﻴﺪاﻧﮕﺎه ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬آﻧﻮﻗﺖ‬
‫ﺑﺎ دﻗﺖ از ﻫﻤﺎن راﻫﻲ ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻣﻬﺎرﺗﻲ ﻃﻨﺎبﻫﺎ را‬
‫از ﻫﻢ ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬در ﭼﺸﻢ ﺑﻪﻫﻢ زدﻧﻲ ﺳﻮرﺗﻤﻪاش رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻠﺒﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫در دﻟﻢ ﺗﺤﺴﻴﻨﺶ ﻣﻲﻛﺮدم و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوري دﻳﺪم‬
‫ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﻛﺎروان او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و رو ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎﻧﻪ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از ﺳﺎلﻫﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺧﻮدم را از دور ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٢۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫واﻗﻌﺎً ﺗﺎ آدم ﺳﻔﺮ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮدش را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻳﻚ درﺧﺖ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻲ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ‬
‫آن درﺧﺖ را ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺧﻠﺒﺎن و راﻧﻨﺪه ﺷﺐ و روز از ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﻣﻲروﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻫﻴﭻ درﺧﺘﻲ ﺑﺮاﺷﺎن ﺗﺎزﮔﻲ ﻧﺪارد‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ دور ﺷﺪن از ﻳﻜﻨﻮاﺧﺘﻲ‪ .‬وﺳﻌﺖ دﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ دارد ﺑﻪ ﺑ‪‬ﻌﺪ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺖ؛ ﻫﺮﭼﻪ دورﺗﺮ‪ ،‬وﺳﻌﺖ دﻳﺪ ﺑﻴﺶﺗﺮ‪ .‬و ﻣﻦ اﻳﻦ را ﭘﻴﺶ از ﺳﻔﺮ‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺳﻔﺮ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪي ﺗﻌﺠﺐ ﻛﻨﻲ‪ ،‬و‬
‫از ﺧﻮدت ﺑﭙﺮﺳﻲ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٢۵‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﻮرﺗﻤﻪ از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﺑﺮﻧﺎرد ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎﻧﺰده ﺳﮓ ﺟﻠﻮ ﻣﻲرﻓﺖ و ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺶ ﺳﮓ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ .‬آن روز ﻫﻮا‬
‫ﻛﻤﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺮﻣﻪ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﺔ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺟﺎن و‬
‫ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲﺗﺎﺑﻴﺪ ﻛﻪ ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫آﻓﺘﺎب را ﻫﺮﮔﺰ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﻲرﻣﻖ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ آدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻢ در ﭼﺸﻤﺶ‬
‫ﺑﻴﻨﺪازد و ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﻳﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺪﻟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدهاﻧﺪ ﺑﺎﻻي آن ﻛﻮهﻫﺎ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻧﻴﺎورﻧﺪ و ﻋﻘﺪهاي ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﻛﻤﺮﻧﮓ‪ ،‬ﺑﻲﮔﺮﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻲﺟﺎن‪ ،‬ﺑﻲﺧﺎﺻﻴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد و ﺳﮓﻫﺎي ﺑﺮﻧﺎرد ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻲ ﺟﻴﻎ و‬
‫وﻳﻎ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و در ﻫﻢ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و او ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﻫﻲ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲﺷﺪم ﭘﺎﻫﺎم را ﺑﮕﺬارم روي ﺗﺮﻣﺰ‪ .‬و ﻫﻤﻴﻦ ﺳﮓﻫﺎي‬
‫ﻣﺮا دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲﻛﻮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮف ﻣﻲﻟﻤﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و‬
‫آنﺳﻮ ﺧﻴﺰ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎﻧﻢ را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫آن ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎرد ﻋﺮﺑﺪه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﻳﻜﻲ از ﺳﮓﻫﺎش را ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬از‬
 ‫‪ ♦ ٣٢۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دور ﻣﻲدﻳﺪم ﻛﻪ از ﺑﻨﺎﮔﻮش ﺳﮓ ﺧﻮن ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﺮا‪.‬‬

‫ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖﺷﺎن ﻃﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺗﺎرﻳﻜﻲ و درﺟﺎ‬
‫زدنﻫﺎي ﺑﻴﻬﻮدة دﻳﺮوز‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻨﺪ و رو ﺑﻪ داﻣﻨﺔ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻮه‬
‫ﭘﺮﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻃﻮري ﻛﻪ آن آﻓﺘﺎب ﻣﺎﻳﻞ‪ ،‬از ﺳﺎﻳﻪﺷﺎن روي ﺑﺮف ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬
‫ﻫﻴﻮﻻﻫﺎﻳﻲ در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﻴﻢﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺔ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟُﻔﻲ ﺑﺮف ﻣﻲﻟُﻤﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻪﻟﻪزﻧﺎن و ﺷﺎدﻣﺎن در ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺮف‬
‫ﻣﻲدوﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻳﻊ ﻣﻲدوﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲداﻧﻨﺪ اﮔﺮ وا ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ در‬
‫ﺑﺮف ﻓﺮو ﻣﻲروﻧﺪ و ﺳﻮرﺗﻤﻪ دﻳﮕﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي آن ﺣﺎدﺛﺔ ﺷﻮم در ﻣﻐﺰم اﺧﻄﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‬
‫و ﻛﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎم ﻣﺪت روي ﺗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻲ در آن ﺑﺮف‬
‫ﻧﺮم‪ ،‬ﺗﻴﻐﺔ ﺗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺷﺶ ﺳﮓ رو‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﺗﭙﻪ ﻣﺎﻫﻮرﻫﺎ داﺷﺖ و آن ﻛﻮهﻫﺎي ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪاي ﻛﻪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﻪاي ﺑﺮاي ﻛﺸﺎﻧﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺪاﻧﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲروي ﻣﻲﻣﻴﺮي‪ ،‬و ﺑﺮوي‪.‬‬
‫ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان و ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺧﻴﺮة‬
‫وﺿﻌﻴﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎرة دﺳﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ روزي اﻓﺘﺎدهام؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ‬
‫ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟ و او ﺑﺎ اﺷﺎرة دﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ دﺳﺖﻫﺎم را از ﺳﻮرﺗﻤﻪ‬
‫ﺟﺪا ﻧﻜﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺮﻣﺰ ﭘﺎﻳﻲ را ﺗﺎ ﺗﻪ ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﻮك ﺗﻴﺰ آن ﻛﻤﺎﻧﺔ ﻓﻠﺰي ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ در‬
‫ﺑﺮف ﻧﺮم ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻮدش ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﺑﻲﺧﻮدي آن ﺗﺮﻣﺰ‬
‫ﺑﻲﻣﺼﺮف را ﻓﺸﺎر ﻣﻲدادم‪ .‬رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮدم و ﻫﻤﺔ ﺣﻮاﺳﻢ را دادم ﺑﻪ دﺳﺘﺔ‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺮﻧﺎرد در ﮔﻮﺷﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﺷﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺳﻮرﺗﻤﻪ را رﻫﺎ ﻛﻨﻲ‪،‬‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮﮔﺮدي‪«.‬‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ دور ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﻳﺎ راه ﮔﻢ ﻛﺮده‬
‫ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻮ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫روي ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٢٧‬‬

‫دو دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪم و ﺧﻮدم را ﺳﭙﺮدم ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‪ .‬و ﺗﻘﺪﻳﺮ از ﻳﻚ‬
‫ﺳﻴﻨﻪﻛﺶ ﺳﻔﻴﺪ آﻏﺎز ﻣﻲﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ راه و ﻋﻼﻣﺘﻲ در آن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در‬
‫ﻓﺮاز ﻛﻮه‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟُﻒ ﺑﺮف ﻟﻤﺒﺎﻧﺪن ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻲﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎدﻫﺎي ﻣﻦ راه ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻳﻚ ورق ﻛﺎﻏﺬ رﻫﺎﺷﺪه در آﺳﻤﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎن ﭘﺮي ﺟﺎن‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و در ﻧﮕﺎه ﻫﺮاﺳﺎن ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺮاﺑﺮ درِ ﻣﻄﺐ دﻛﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﺎد ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﺔ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ زﻳﺮ واژة ﻧﺎﭘﻴﺪاي ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﻣ‪‬ﻬﺮ ﺑﺎﻃﻞﺷﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺣﺎﻻ دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ زد ﺑﻪ ﺳﺮم‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﻴﻨﺪازم‪ .‬در ﺗﻮﺑﺮة‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻘﺪاري ﻃﻨﺎب‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺗﻜﻪ ﻟﺒﺎس‪ ،‬و ﻳﻚ دورﺑﻴﻦ‬
‫داﺷﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚدﺳﺘﻲ دورﺑﻴﻦ را درآوردم و ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻋﻜﺲ از ﺳﮓﻫﺎ و ﺳﺎﻳﺔ‬
‫درازﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و دورﺑﻴﻦ را دوﺑﺎره اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮي ﺗﻮﺑﺮه‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮاي‬
‫ﻣﺒﺎدا‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﻼه و ﮔﻮشﺑﻨﺪ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪام از ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺦ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬در دوردﺳﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻮه رﻳﺰش داﺷﺖ‪ ،‬و ﺻﺪاي ﻣﻬﻴﺒﻲ در ﻓﻀﺎ‬
‫ﻣﻲﻏﺮﻣﺒﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮاي آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد و ﺳﮓﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬دﻳﮕﺮ‬
‫در ﺣﺪ ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﺔ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ ﺑﺮ ﻟﻮح ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ دﻳﺪه ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺳﭙﺮدم؛ ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎم‪.‬‬
‫از ﺗﭙﻪاي ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻴﻢ و در داﻣﻨﺔ آنﺳﻮﻳﺶ ﻓﺮود آﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ ﭼﻨﺎن‬
‫ﺷﺎداب و ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ از رﻓﺘﻦﺷﺎن ﺷﻮد؛‬
‫اﻧﮕﺎر ﺳﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲﻫﺎي ﺗﺎرﻳﺨﻲ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎي‬
‫ﻧﺎزكﺷﺎن ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﮔﺎه ﺗﺎ ﺳﻴﻨﻪ در ﺑﺮف ﻓﺮو‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺎه ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻳﻖ ﻏﺮقﺷﺪه ﻓﻘﻂ ﮔﻮشﻫﺎﻳﺸﺎن ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎه ﭼﻬﺎر‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎ روي ﻫﻮا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚﺑﺎر‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﭼﭗ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ آﻧﻘﺪر در ﺑﺮف ﻏﻠﺘﻴﺪم و ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ‬
‫اﻓﺘﺎدم ﺗﺎ ﺧﻮدم را ﺳﺮ ﭘﺎ ﻛﻨﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم روي ﺳﻮرﺗﻤﻪ‪ ،‬و آﻧﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﻻﻳﻲ و ﺑﺎز آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻟﻪ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ‬
 ‫‪ ♦ ٣٢٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﺮﻋﺖﺷﺎن ﻛﻢ ﻣﻲﺷﺪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ را ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﻲآوردم‪ ،‬و ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﺮف‬

‫ﮔﻮﺷﺔ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲام را ﭘﺎك ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﺦ ﺟﻠﻮ ﺑﻴﻨﻲام را ﺑﻴﻨﺪازم‪ .‬اﻣﺎ در ﺷﻴﺐ ارادهام‬
‫را از دﺳﺖ ﻣﻲدادم و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ آن ﺳﺮﻋﺖ دﻳﻮاﻧﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﻴﺎﻳﻢ‪.‬‬
‫در ﺷﻴﺐ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻮرﺗﻤﻪ از ﺳﮓﻫﺎ ﺟﻠﻮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ ،‬و ﺑﺎز ﻣﻦ در ﺑﺮف‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﻴﺪم و آﻧﻘﺪر ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاز ﺑﻴﻔﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ از ﻓﺮﺻﺘﻲ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮدم‪ .‬ﮔﺎه ﺳﻮرﺗﻤﻪ روي ﺗﻨﻢ ﻗﺮار‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ‪ .‬روي ﺑﺮف ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم‪ ،‬و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﺣﺎﻻﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺳﺮم ﺑﻪ ﺗﻴﺰي ﺻﺨﺮهاي اﺻﺎﺑﺖ ﻛﻨﺪ و ﻣﻐﺰم ﻣﺘﻼﺷﻲ ﺷﻮد‪ ،‬وﻟﻲ دﺳﺘﺔ ﺳﻮرﺗﻤﻪ‬
‫را رﻫﺎ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻫﺎش ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎم آن را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ و در ﺟﺎي ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ‪ .‬و آﻧﻬﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﺠﺮهام داﺷﺖ ﭘﺎره ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﺷﻚ روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﭼﻪ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻮد؟ ﭼﺮا ﺳﮓﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﻛﺎش ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ دارد ﺳﺮم ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ آﻧﻘﺪر از ﻛﻠﺒﻪ و راه ﺻﺪوﻫﺸﺖ دور ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ اﻣﻜﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ‬
‫ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻳﻚ آرزوي ﻣﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ آرزو ﻣﻲﻛﺮدم اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻦ آدﻣﻲ آﻧﺠﺎﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪاي ﺑﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻳﻲ‪ ،‬ﺷﻬﺮي‪ ،‬درﺧﺘﻲ‪،‬‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﻮهﻫﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭼﺮا ﻧﻴﺮوي ﺳﮓﻫﺎ ﺳﺴﺘﻲ ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫ﺑﺎز اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮاز ﺗﻨﺪ‪ ،‬از داﻣﻨﺔ ﻛﻮه ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‬
‫ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﺑﺪوزم‬
‫و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را آرام ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ ارادة ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺑﻜﺸﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﻣﻦ‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ ﻛﺴﻲ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﻣﮕﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد ﺳﮓ ﺻﺎﺣﺒﺶ را ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ؟‬
‫ﻓﺮﻳﺎد زدم‪ ،‬و از ﭘﺸﺖ ﻛﺮﻳﺴﺘﺎل ﻳﺦزدة اﺷﻚ ﻛﻮدﻛﻲﻫﺎم را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ ﭘﻞ راهآﻫﻦ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﻧﺮدة ﭘﻞ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻟﻮﻛﻮﻣﻮﺗﻴﻮ ﺳﺒﺰ ﻟﻜﻨﺘﻪ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻲﭘﺮﻳﺪم روي ﺳﻘﻒ آن و ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎه‬
‫ﻣﺮﻛﺰي ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ از ﺑﺎﻻي ﻗﻄﺎر ﻣﻲﺷﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٢٩‬‬

‫ﭘﻴﺎده از ﻣﻴﺪان راه آﻫﻦ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ ﺗﻮي اﻣﻴﺮﻳﻪ و ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺒﺎر ﻗﻄﺎر را ﻋﻮﺿﻲ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺳﺮ از ﺷﺎه ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ درآوردﻳﻢ‪،‬‬
‫و ﺗﻤﺎم راه در آن ﺟﺎﻟﻴﺰﻫﺎ ﺧﻴﺎر ﺧﻮردﻳﻢ و ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫روي ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﻗﻄﺎر ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ‪ .‬ﺳﺮﻋﺖ زﻳﺎد ﺑﻮد‬
‫و داﺷﺘﻴﻢ از ﺧﻨﺪه رودهﺑﺮ ﻣﻲﺷﺪﻳﻢ‪ .‬درازﻛﺶ‪ ،‬دﺳﺖﻣﺎن را ﺣﻠﻘﻪ ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻪ و از ﻫﻴﺠﺎن ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ راﻧﻨﺪة ﻗﻄﺎر ﻣﺎ را‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و دارد روﻛﻢﻛﻨﻲ ﻣﺎ را ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ دﻣﺎر از روزﮔﺎرﻣﺎن‬
‫درﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫از ﻫﻴﺠﺎن اﻳﻦ ﻓﺮار داﺷﺘﻢ ﺷﺎشﺑﻨﺪ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬داد زدم‪» :‬ﻣﻴﺮزا‪ ،‬دارم ﺷﻠﻮارم‬
‫را ﺧﻴﺲ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎنﺟﻮر ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻳﻢ رو ﺑﻪ ﻫﻮا ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﺷﻴﺪن‪.‬‬
‫ﻗﻄﺮهﻫﺎي ﺷﺎش ﻓﻮاره ﻣﻲزد و روي واﮔﻦ ﺑﻌﺪي ﻓﺮود ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎد زدم و از ﭘﺸﺖ اﺷﻚ ﻳﺦزده ﻣﻴﺮزاﻋﺒﺪاﻟﻪ را روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺮخدار‬
‫دﻳﺪم‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ زود رﺳﻴﺪم‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ رﺳﻴﺪم‪ .‬وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪم ﭘﺮي‪«...‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎد زدم‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد زدم‪ ،‬و اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺳﮓﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ و‬
‫آن ﺳﺮﺑﺎﻻﻳﻲ را ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﻳﺪن دﺷﺖ ﮔﺴﺘﺮدة آنﻃﺮف ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ دوﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل‬
‫ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﻛﻮه‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺷﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ و آﻓﺘﺎب و ﺑﺮف و داﻣﻨﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﺎزﻧﺪ و ﺧﻂ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﺧﻮد ﺑﻪﺟﺎ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺣﺎﻟﻢ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻛﺸﻴﺪن از ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻨﺪﻧﺪ و ﻣﻲﻻﻳﻨﺪ و ﻣﻲﺗﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ در ﺑﻠﻨﺪاي آن ﻛﻮه رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺷﻴﺒﻲ وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻣﺎﻏﺔ ﻛﻮري ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﻄﺮﻓﺶ دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬و ﺳﮓﻫﺎ ﻫﻴﭻ از ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻜﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ راه ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻳﻚ ﭘﺮﺗﮕﺎه ﻋﻤﻴﻖ در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮﻣﺎن ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻨﺪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬وﺣﺸﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ زوزهﻛﺸﺎن ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٣٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﻓﺘﻲ ﻃﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ دره ﺳﻘﻮط ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﺠﺎ‬

‫دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ از ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺟﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲداﻧﻢ وﻗﺘﻲ در ﺗﻠﻲ از ﺑﺮف ﻓﺮو‬
‫رﻓﺘﻢ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ از ﻛﺠﺎ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي آن ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺟﻬﺖ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪهﺑﻪﮔﻮر‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺳﻮرة واﻟﺬارﻳﺎت را ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪم و زار ﻣﻲزدم‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ از ﻛﺠﺎ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎت ﺑﻪ‬
‫ذﻫﻨﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﻣﺎل ﺳﺎلﻫﺎي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ در ذﻫﻨﻢ‬
‫ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ زﻳﺮ ﺧﺮوارﻫﺎ ﺑﺮف ﺑﻪ ﻳﺎدم ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﻢ و زار ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬و‪‬اﻟﺬارﻳﺎت‪‬‬
‫ذَروا‪ ،‬ﻓﺎﻟﺤ‪‬ﻤ‪‬ﻠَﺖ وِﻗﺮا‪...‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺖﻫﺎش را ﺑﻪﻫﻢ ﻣﻲﻣﺎﻟﻴﺪ و ﻧﻤﻲداﻧﺴﺖ ﭼﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﮕﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﻮل ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﻨﻢ ﺣﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ آدم‬
‫اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﺸﺖ ﭘﺎﻛﺖﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن ﺗﻮي ﺑﺮزﻧﺖ روﻛﺶ ﻛﻮﻟﺮ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪،‬‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬و ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﻠﺮزم ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ از ﺳﺮﻣﺎ‬
‫ﺑﻮد ﻳﺎ از ﺗﺮس‪ ،‬ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم و ﺗﻮي دﻟﻢ زار ﻣﻲزدم‪.‬‬
‫و‪‬اﻟﺬارﻳﺎت‪ ‬ذَروا‪ ،‬ﻓﺎﻟﺤ‪‬ﻤ‪‬ﻠَﺖ وِﻗﺮا‪ ...‬ﻳﻜﻲ از ﻣﺄﻣﻮرﻫﺎ ﮔﻠﻨﮕﺪن ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و آن‬
‫دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻣﺪ ﻛﻨﺎر ﻛﻴﺴﻪﻫﺎي ﺳﻴﻤﺎن‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬
‫ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ را ﭼﺮا اﺣﺘﻜﺎر ﻛﺮدهاي‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ؟«‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺣﺘﻜﺎر؟«‬
‫»اﮔﺮ اﺣﺘﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺲ ﭼﻴﺴﺖ؟ از ﻛﺠﺎ آوردهاي؟«‬
‫»اﻳﻨﻬﺎ را ﺷﻮﻫﺮم ﺧﺪاﺑﻴﺎﻣﺮز ﻓﺮﺳﺘﺎده‪«.‬‬
‫»ﮔﻔﺘﻲ ﺷﻤﺎ ﻣﺎدر ﻋﺒﺎس اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﻣﺎدرﺷﻢ‪«.‬‬
‫»از ﻛﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده؟ ﭼﻜﺎره ﺑﻮده ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎن؟«‬
‫»داﻧﺸﺠﻮ‪«.‬‬
‫»داﻧﺸﺠﻮ و اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎن؟«‬
‫»ﺑﻠﻪ؟ ﻧﺨﻴﺮ‪ .‬ﺷﻮﻫﺮم ﻛﺎرﮔﺮ راه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻤﺮش را داد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪«.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣١‬‬

‫»ﻋﺒﺎس اﻳﺮاﻧﻲ ﭼﻪ رﺷﺘﻪاي ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ؟«‬

‫»ﻓﻴﺰﻳﻚ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭼﻜﺎر ﻛﺮده ﭘﺴﺮ ﻣﻦ؟«‬
‫»ﺑﻌﺪاً ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﭼﻜﺎر ﻛﺮده‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻋﺪام ﺷﺪ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ‪«.‬‬
‫»ﺧﺪا ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺪﻫﺪ‪ ...‬ﻣﮕﺮ ﭼﻜﺎر ﻛﺮده؟ او ﻛﻪ ﻛﺎرهاي ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬
‫»زﻣﺎن ﺟﻨﮓ اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ! ﻣﺴﺠﺪﻫﺎي ﻣﺎ از ﻛﻤﺒﻮد ﺳﻴﻤﺎن ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪه‪،‬‬
‫ﺷﻤﺎ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﻴﻤﺎن اﺣﺘﻜﺎر ﻛﺮدهاي‪ ،‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺷﻮﻫﺮم ﻓﺮﺳﺘﺎده؟ داﻧﺸﺠﻮ‬
‫ﺑﻮده‪...‬؟ ﻛﺎرهاي ﻧﻴﺴﺖ‪...‬؟ ﻛﺎرﮔﺮ ﺑﻮده؟«‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻬﻤﻴﺔ ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻮده‪ ،‬ﺗﻮي ﺟﺎده ﻛﺎر‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻲﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬وﻟﻲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﻣﺴﺠﺪﺗﺎن را ﺗﻤﺎم‬
‫ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ آن ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫ﻣﺄﻣﻮر دوم ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺄﻣﻮر اول ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﺑﺮزﻧﺖ ﭼﻴﻪ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ؟«‬
‫رﻋﺸﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ اﻓﺘﺎد و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن‪ .‬ﺗﻮي دﻟﻢ ﻣﻲﺷﻤﺮدم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻔﺖ ﻧﺮﺳﻴﺪه ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮزﻧﺖ ﻛﻮﻟﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد دوﺧﺘﻤﺶ‬
‫ﻛﻪ‪«...‬‬
‫»ﺑﺮزﻧﺖ ﻛﻮﻟﺮ؟ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻢ را ﻫﻢ ﻣﻲﮔﺬارم و ﻣﻲروم‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻨﺰل ﺑﺎﺷﻴﺪ‬
‫ﻣﻲآﻳﻴﻢ ﺳﻴﻤﺎنﻫﺎ را ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ‪«.‬‬
‫آﻧﻮﻗﺖ دﺳﺘﻲ آﻣﺪ زﻳﺮ ﺑﺮزﻧﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻟﻨﮕﻪ ﻛﻔﺸﻢ را از ﭘﺎم درآورد و اﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺟﻠﻮ ﻣﺎﻣﺎن‪» :‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻋﻠﻲاﻟﻄﻠﻮع واﻧﺖ ﻣﻲآﻳﺪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﻲﺑﺮﻳﺪ‪«.‬‬
‫»ﺧﺪا ﺧﻴﺮﺗﺎن ﺑﺪﻫﺪ آﻗﺎ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﺑﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ «.‬و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاش را آﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﻛﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﻛﻮﭼﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ؛ ﻧﻈﺎﻣﻲ و ﺧﺸﻚ‪» :‬اﮔﺮ از ﭘﺴﺮﺗﺎن ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ‬
‫ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﭘﻨﺎه دادن ﺑﻪ ﻳﻚ ﺿﺪ اﻧﻘﻼب ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﻴﺪ‪«.‬‬
‫»ﭼﺸﻢ‪«.‬‬
‫و ﺑﺎز ﺧﺸﻚﺗﺮ و ﻧﺨﺮاﺷﻴﺪهﺗﺮ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺎر دوم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲآﻳﻴﻢ اﻳﻨﺠﺎ و‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﻲ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﭼﺸﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛﻪ!«‬
 ‫‪ ♦ ٣٣٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫»ﭼﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ آن ﻣﺄﻣﻮر از ﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ رﻓﺖ‪ ،‬و ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ‬
‫ﺟﻮري ﻫﻤﺎن ﺷﺒﺎﻧﻪ زدم ﺑﻪ ﭼﺎك ﺟﺎده‪ .‬درﺑﻪدر ﺷﺪم‪ .‬از آن ﭘﺲ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن رﻓﺖ‬
‫زﻳﺮ ذرهﺑﻴﻦ‪ ،‬و آوارﮔﻲ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪه ﺑﻪﮔﻮر زار ﻣﻲزدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻘﻼ ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬و اﮔﺮ‬
‫ﺷﺐ ﺑﻮد ﻣﺤﺎل ﺑﻮد دﻳﮕﺮ روي زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﭼﺸﻢ دراﻧﺪم و از ﻻي ﺑﺮف‬
‫ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺳﻮي روﺷﻨﺎﻳﻲ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻧﻌﺮه ﻣﻲزدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ازم در ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬در ﻳﺨﭽﺎل دﻧﺞ ﮔﻮﺷﺔ ﺑﻴﻦ دو‬
‫ﻛﻮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﻧﻤﻲﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﺮﮔﺮدم؟ زﻳﺮ آن ﺻﺨﺮة ﺑﺮﻳﺪة ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﻄﺮف و‬
‫آنﻃﺮف ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎ ﺳﻮرﺗﻤﺔ ﺧﺎﻟﻲ را در ﺷﻴﺐ دره ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و‬
‫دﻳﻮاﻧﻪوار ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪم و ﻋﺒﺚ ﺑﻪ ﭘﻮﭼﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬آخ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺤﺶ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎدش ﺑﺰﻧﻢ دق ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻓﺤﺶ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎرد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫روزﮔﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﺮﮔﺪن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺑﺪون ﻓﺤﺶ ﺗﻌﺎدﻟﻲ وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻚﺟﺎ زل ﺑﺰن و زﻳﺮ ﻟﺐ ﺑﮕﻮ‪ ،‬داد ﺑﻜﺶ‪ ،‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﺑﺎ‬
‫ﻓﺤﺶ زﻳﺮ و رو ﻛﺮد‪ ،‬زﻳﺮ و زﺑﺮ ﻛﻦ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﻴﻠﻲ ﻛﻪ در ﺧﺎك ﻓﺮو ﻣﻲرود و آن‬
‫را ﺑﺎد ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺮدهﻫﺎ را از ﺧﺎك ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺶ ﻛﻨﺎر ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر و ﻫﺮﭼﻪ‬
‫ﻧﺎﺑﺪﺗﺮ ﻣﺴﺒﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲات ﻫﻮا ﻛﻦ‪ .‬ﻧﺘﺮس ﻓﺤﺶ ﺑﺪه‪.‬‬
‫آﻧﻘﺪر اﻳﺴﺘﺎدم و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﺮدم ﺗﺎ ﺳﮓﻫﺎ در ﺷﻴﺐ دره ﻣﺤﻮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫آﺧﺮﻳﻦ ﭘﺮدة اﻣﻴﺪم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮو ﻣﻲاﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﺪود ﻣﺴﻴﺮ را در ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺟﺎ دادم و‬
‫ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺻﺨﺮهﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮم‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻏﺎر ﺧﺮس ﻳﺎ ﮔﺮگ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮري ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﺎه در ﻛﻨﺎر آن دﻳﻮارة ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ‬
‫ﺷﻜﺎف روﺷﻦ دﻳﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﺻﺨﺮة ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪم‪.‬‬
‫آﻳﺎ روي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺎﺳﻮت ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﻻﻫﻮت اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم؟ ﻣﺤﻮ ﺳﺒﺰ ﻓﺴﻔﺮي‬
‫درﺧﺸﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ﻋﻤﺮم ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬آﺳﻤﺎﻧﺶ آﺑﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﻴﺎه ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺳﺒﺰي ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ‪ .‬آنﻫﻢ در ﻛﻢﺗﺮ از ﻳﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢﻫﺎت‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣٣‬‬

‫را ﻣﻲﺑﻨﺪي‪ ،‬ﻣﻲآﻳﺪ روي رﻧﮓ آﺑﻲات ورق ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﻓﻴﺮوزهاي‪.‬‬
‫ﺑﺮ دﻳﻮارة آن ﺻﺨﺮة ارﻳﺐ‪ ،‬ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎي ﻣﻦ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺶ‬
‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻟﻮﺳﺘﺮ ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺪرﺧﺸﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم در آن ﻳﺦ‬
‫و ﺑﺮف زﻣﺴﺘﺎن ﮔﻠﻲ در ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﺑﺮوﻳﺪ ﻛﻪ ازش ﻧﻮر ﺑﺮﻳﺰد‪ .‬ﻧﻮر آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺸﻲ ﻛﻪ‬
‫آراﻣﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻮي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲداد‪ ،‬و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدش ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﻛﻨﺎر ﮔﻞ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺶ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻜﺎف ﻫﻮﻟﻨﺎﻛﻲ ﻻﺑﻪﻻي ﺻﺨﺮهﻫﺎ و درهﻫﺎي‬
‫ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﺘﻢ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎﻳﻴﻦ درهﻫﺎ ﻫﻢ رودﺧﺎﻧﻪاي ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ در ﺗﻸﻟﻮ‬
‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻳﺴﺘﺎل ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬رودﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺑﺪﻳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ اﻗﻴﺎﻧﻮﺳﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ آﺳﻤﺎن ﺳﺒﺰ وﻫﻢآﻟﻮد ﻣﻨﺠﻤﺪ و ﻓﺴﻔﺮي ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻼش ﻛﺮدم ﺧﻮدم را ﺟﻠﻮ ﺑﻜﺸﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ آن ﮔﻞ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫از ﻫﻤﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺮﻣﻲﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن روزﻫﺎي ﺑﻬﺎري ﻛﻪ ﻣﻦ و‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻲ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﭘﺮي دﻋﻮت ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻲآورد ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻴﺎﻃﻲ! ﭘﺲ دﻳﮕﺮان ﭼﻲ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ؟«‬
‫ﺗﻤﺎم آن ﻫﻔﺘﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺷﺮاﺑﻲ آﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ دوﺧﺖ و از ﻣﺮاﺳﻤﻲ ﺣﺮف زد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ آﻣﺪﻧﻲ؟‬
‫و ﭘﻴﺮﻫﻦ را ﭘﻮﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬ﻛﻤﻲ‬
‫در آﻳﻨﺔ ﻗﺪي‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدت اﻳﻦ را‬
‫دوﺧﺘﻪاي دﻳﮕﺮ رﻫﺎت ﻧﻤﻲﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬راه ﺑﻪ راه ﻟﺒﺎس ﺑﺪوز و ﭘﻮل ﭘﺎرو ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻜﺎر؟ زﻣﺎﻧﻲ ﭘﻮﻟﺶ ﺑﻪ دردم ﻣﻲﺧﻮرد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮات ﻳﻚ‬
‫ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺑﺨﺮم‪ «.‬و ﺑﺎز ﺑﺮاﺑﺮ آﻳﻨﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﻛﻒ دو دﺳﺘﺶ را ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ دو‬
‫ﻃﺮف ﻛﻤﺮش‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻮد!« ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ را از ﻣﻦ دزدﻳﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺳﻜﻮت داﻣﻨﻪدار آﻧﻘﺪر در ﻓﻀﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ او ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﻴﺎﻳﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻴﺮﻫﻨﺶ را ﭘﺎﭘﻴﻮن ﻛﺮد‪» :‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﭼﻲ؟‬
‫از آن ﻋﺮوﺳﻲ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي در ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ اﻳﻦﻛﻪ وﻗﺘﻲ وارد ﺷﺪﻳﻢ‬
‫ﭘﺮي آﻣﺪ اﺳﺘﻘﺒﺎل‪ ،‬ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ دﺳﺖ داد و ﻫﻤﻴﻨﺠﻮر ﻛﻪ‬
 ‫‪ ♦ ٣٣۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻳﻚ دﺳﺘﺶ ﺗﻮي دﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ﻣﺎ را ﺑﺮد ﻳﻚ ﺟﺎي ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚﻫﺎي ﻋﺮوس و داﻣﺎد‪ .‬و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ روزﻫﺎﻳﻲ! ﻣﺜﻞ اﻓﺴﺎﻧﺔ ﻣﺮدم ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ و ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻳﻚ اﻓﺴﺎﻧﺔ‬
‫دور ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻣﻲﻛﺎﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ درو ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮري؟ ﻻﺑﺪ ﻋﺪهاي ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺷﺨﻢ ﻣﻲزدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪهاي ﺑﺬر ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪهاﻧﺪ‪،‬‬
‫و ﻋﺪة دﻳﮕﺮي درو ﻣﻲﻛﺮدهاﻧﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲﺷﺎن ﭘﺮ از ﻧﻌﻤﺖ و ﻓﺮاواﻧﻲ ﺑﻮده‪ ،‬ﻛﺴﻲ‬
‫ﺑﻴﻤﺎر ﻧﻤﻲﺷﺪه‪ ،‬ﻛﺴﻲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻤﻲﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ از ﺳﺎﻗﻪﻫﺎي‬
‫ﮔﻨﺪم ﺑﺎﻻ ﻣﻲﺧﺰﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻣﻲﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻘﻂ آﻫﻦ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ آﻫﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﺑﻠﻘﺎ و ﺟﺎﺑﻠﺴﺎ ﻣﻲرﺳﻴﺪ‬
‫ﺷﻬﺮ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ و دود ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ!«‬
‫ﭘﺮي آن ﺷﺐ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﺨﻤﻞ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺸﻲ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﺪاﻣﺶ را ﻛﺸﻴﺪهﺗﺮ‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ ،‬و ﻣﻮﻫﺎش را رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد دور ﺷﺎﻧﻪاش‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻲ ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ؟«‬
‫ﺗﻮي ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻣﻲﮔﺸﺖ و ﻫﺮ ﺑﻪ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻲآورد‪ .‬ﮔﻮﻧﻪﻫﺎش‬
‫از ﺷﺎدي و ﺷﺮم ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲﺑﻨﺪ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺸﻲ از ﺳﺮ ﻟﺒﺎﺳﺶ‪ ،‬ﻣﺎه‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻫﻲ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻧﮕﺎه از او ﺑﺮ ﻧﻤﻲداﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻮي ﻫﻮا ﺑﻮﺳﻢ‬
‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬاﺧﻮري ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻟﻴﺪيز ﻓﺮﺳﺖ‪ «.‬و‬
‫دﺳﺘﻢ روي ﺷﺎﻧﻪاش ﻧﺸﺴﺖ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام؛ ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﺳﺘﻢ‬
‫روي ﻣﺨﻤﻞ ﺷﺎﻧﺔ ﭘﺮي ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪ «.‬و او ﺳﻨﮕﻴﻨﻲاش را ﺑﻪ‬
‫ﻛﻒ دﺳﺘﻢ ﻣﻲداد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﭼﻘﺪر زﻳﺒﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﺑﺴﺘﻢ و‬
‫ﻧﺎﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دﺳﺘﻢ ﻟﻴﺰ ﺧﻮرد و رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﮔﻮدي ﻛﻤﺮش‪.‬‬
‫دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳ‪‬ﺮ ﺧﻮرد در ﮔﻮدي ﻛﻤﺮش‪.‬‬
‫داغ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﺐ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬دﻫﻨﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﻛﻪ ﺑﺎز‬
‫ﻛﺮدم در ﺳﻔﻴﺪي ﻓﻀﺎي ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﭘﺮي ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺟﺎش ﻳﻚ دﺳﺘﻪ‬
‫ﮔﻞ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺶ ﻣﺜﻞ ﻟﻮﺳﺘﺮ از ﺻﺨﺮهاي رو ﺑﻪ ﺑﺮفﻫﺎ ﻣﻲدرﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎز ﺻﺪاي دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﻳﺎ ﺳﮓﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ در آن ﺳﻜﻮت ﺑﻴﻦ ﺣﺎل و ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﺨﺮهاي آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣۵‬‬

‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻞ را ﺑﭽﻴﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮ ﺻﺨﺮة ﭘﺮﺗﮕﺎه ﺧﻮدم را‬
‫ﺟﻠﻮ ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬دﺳﺘﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ آن درهﻫﺎي ﻋﻤﻴﻖ‪ .‬دﻟﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟ آﻳﺎ ﺟﺰو ﻫﻤﻴﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻮد؟‬
‫در ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ﺑﻲاﻧﺘﻬﺎ و ﻣﻪآﻟﻮد آﻧﺠﺎ ﻛﻪ رﮔﻪﻫﺎي روﺷﻦ زرد و ﺷﻴﺮي و‬
‫ﺳﺒﺰ ﻛﺶ و ﻗﻮس ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎه دﻳﺪم ﺳﺘﺎرهاي ﺳﺮخ و ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﻛﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮد و در‬
‫دل آن رﻧﮓﻫﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺷﻬﺎب دﻳﮕﺮ آﻣﺪ و اﻓﻮل ﻛﺮد‪ .‬و ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ‬
‫دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل ﺳﺘﺎرهﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي ﻣﻲآﻣﺪ و آﻧﺠﺎ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﺷﻬﺎبﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪرم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﺳﺘﺎره ﻛﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲﺷﻮد ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ «.‬و در‬
‫آﺳﻤﺎن ﻛﻮﻳﺮ رد ﻳﻚ ﺳﺘﺎره را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻳﻚ دﻋﺎ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﺮاش ﻓﻮت ﻛﺮدم‪ .‬و اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺳﺘﺎرة ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ دﻋﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ دوران ﻛﻮدﻛﻲ‬
‫دلﻧﺎزك ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻳﻜﻲ از آن ﺷﻬﺎبﻫﺎ ﺳﺘﺎرة‬
‫ﻣﻦ ﻳﺎ ﺳﺘﺎرة ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ؟ اﻧﮕﺎر ﻛﺴﻲ ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﺴﺎط‬
‫ﻳﻜﻲﻣﺎن را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮدم ﺑﻪ دام ﻣﺮگ اﻓﺘﺎدهام‪ .‬ﺗﺎ آدم ﺧﻮدش‬
‫ﺷﺮﻳﻚ ﺟﺮم ﻧﺒﺎﺷﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻓﻬﻤﻴﺪم و اﺣﺴﺎس‬
‫ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺴﻲ را از ﭘﺎ درآورد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﺳﺘﻲ‬
‫ﺧﻮدش‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﺠﻮري ﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﻛﺠﺎ رﻓﺖ آن ﻣﻌﺠﺰهﻫﺎ؟ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‬
‫آﺳﻤﺎن ﺗﭙﻴﺪ؟ ﻛﺠﺎ رﻓﺖ آن روزﻫﺎ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﮔﻴﺮ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﻛﻮه دﻫﻦ ﺑﺎز‬
‫ﻣﻲﻛﺮد و او را ﺑﻪ درون ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﭘﻨﺎﻫﺶ ﻣﻲداد؟ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ دروغ و‬
‫ﻗﺼﻪﭘﺮدازي اﺳﺖ؟ ﻳﺎ ﻋﺼﺮش ﺳﺮآﻣﺪه؟ ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ ﻣﺎﻣﺎن؟ روزﮔﺎر ﻣﺎ آﻧﻘﺪر‬
‫ﻧﻜﺒﺘﻲ ﺷﺪه ﻛﻪ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺑﭽﺮﺧﻲ ﻣﺮدهﻫﺎ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي اﻳﻨﺠﺎ روي‬
‫ﻫﻢ ﺗﻠﻤﺒﺎر ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺘﺎرة دﻳﮕﺮي آﻣﺪ و ﻣﺮد‪ .‬وﻫﻢ ﻓﺴﻔﺮي ﭼﻨﺎن اﺣﺎﻃﻪام ﻛﺮد ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ ،‬و‬
‫ﻟﺮزي ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ زوزه ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬رو ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٣۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪوم‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﻛﻪ ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ ﺗﺎ زاﻧﻮ در ﺑﺮف ﻓﺮو‬

‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﻚ ﭘﺎ را از ﭼﺎل ﺑﺮف ﺑﻴﺮون ﻣﻲآوردم‪ ،‬آن ﻳﻜﻲ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺖ‪.‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﻫﻨﻮز ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺧﺪا ﺧﺪا ﻣﻲﻛﺮدم از روز ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻗﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮام اﺻﻼً‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺗﺎ از آن دﺧﻤﻪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣٧‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﺷﺶ‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ .‬از ﭼﻴﺰي ﻧﺎﺷﻨﺎس‪ ،‬از ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻫﻦ ﻫﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬از‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ داﻣﻨﺔ ﻛﻮه رﺳﻴﺪم آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﻛﺮده ﺑﻮد‬
‫و روز ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪود ﭼﻬﺎر اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺮﻫﺎ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ و‬
‫آﺳﻤﺎن را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ زﻣﻴﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻏﺮش ﻛﻮه روي ﺗﻤﺎم آن‬
‫ﺳﻜﻮت ﺳﻔﻴﺪ ﺗﻜﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﺗﻤﺎم راه آﻣﺪه را در ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺟﺎ دادم‪.‬‬
‫اﻳﻦﻫﻤﻪ راه را ﭼﻪ ﺟﻮري آﻣﺪه ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ را ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﻛﺠﺎ‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ؟ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﻧﺎرد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﮕﺮدد و ﭘﻴﺪام ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺮو‬
‫ﻣﻲداد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز اﻃﺮاﻓﻢ را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪم‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﺧﺮس ﻳﺎ ﮔﺮگ‬
‫ﻳﺎ ﺟﺎﻧﻮري ﻣﻲﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﺎر را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ دﻳﮕﺮ ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮري‪.‬‬
‫ﻛﻮه ﺑﺮف ﺑﻮد‪ ،‬آﺳﻤﺎن ﺑﺮف ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاي زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎم ﻫﻤﻪ ﺻﺪاي ﻟﻪ ﺷﺪن‬
‫ﺑﺮف ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ اﻣﻴﺪﺑﺨﺸﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻮﻻك ﭘﻴﭽﺎن ﺑﺮف ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻮﻫﻮي ﺑﺎد ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣٣٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲرﻓﺖ و ﻛﻮﻻك ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻛﻮﻻك ﻣﻲاﻳﺴﺘﺎد و ﻛﻮه‬

‫ﻣﻲﻏﺮﻣﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﻫﺴﺘﻲ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ دارد ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺑﻪ راه‬
‫اﻓﺘﺎده و ﻣﻦ روي ﺑﺮف ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ ﺑﺮده ﻣﻲﺷﻮم ﻛﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬دور‬
‫ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬دور ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬دور ﻣﻲﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﺑﮕﺬارم و ﺑﺪوم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ ،‬در ﺑﺮف ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬وﻫﻢ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬از ﺗﻪ دل زوزه ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﻛﻮه ﻣﻲﻏﺮﻣﺒﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ داﺷﺖ ﻣﻲزاﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫از ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻛﺠﺎ ﻓﺮار ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ از ﻛﺠﺎ دور ﻣﻲﺷﻮي؟ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻣﺮگ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از ﭼﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟ ﺳﺮ ﺟﺎم اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻛﻮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫از ﻣﺮگ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺳﺮﮔﺮدان وﻫﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاي ﺑﻮدم ﻛﻪ از ﻣﺮگ‬
‫ﻛﺸﻨﺪهﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﮔﺮگ ﻣﻲﺷﺪ و ﭘﺎره ﭘﺎرهام ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪاي ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻳﻚ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻓﺴﻔﺮي ﻣﻲﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲرﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻲﺑﺮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎه ﺑﻪ‬
‫ﺷﻜﻞ ﺧﺮس ﺳﻔﻴﺪي درﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫از درون ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم وﻟﻲ ﺻﺪاﻳﻲ ازم درﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم دﻳﻮاﻧﻪ‬
‫ﺷﺪهام‪ ،‬ﻣﻐﺰم ﻳﺦ زده‪ ،‬ﭘﻮچ ﺷﺪهام‪ ،‬ﺧﻮاب ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬و ﻫﻤﺔ اﻳﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮ ﻛﺎﺑﻮﺳﻲ‬
‫ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﻮم ﺑﺮوم دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‪ ،‬آﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ‬
‫و ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب‪ ،‬ﺷﻴﺸﺔ آب را ﺳﺮﺑﻜﺸﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻫﻤﺔ‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮاب از ﺳﺮم ﭘﺮﻳﺪ دوﺑﺎره ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬و در ﺻﺪاي ﭼﻚﭼﻚ ﺷﻴﺮ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاب دﻳﮕﺮي ﺑﻐﻠﺘﻢ‪.‬‬
‫دور ﻟﺐﻫﺎ و ﺑﻴﻨﻲام ﺗﺒﺨﺎل زده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻠﻚﻫﺎم از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺮك ﺧﻮرده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ دم ﺑﻪ دم ﺑﻲﺣﺲﺗﺮم ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﺎقﺑﻨﺪ و دﺳﺘﻜﺶ و ﺷﺎل و ﻛﻼه‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪام از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ داﺷﺖ‬
‫ﺗﺮك ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺨﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم و ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫دﻛﺘﺮ ﺑﺮﻧﺎرد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﺳﻮرﺗﻤﻪات را از دﺳﺖ دادي‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زﻧﺪﮔﻲ را از‬
‫دﺳﺖ دادهاي‪ .‬و ﻣﻦ ﺣﺎﻻ زﻧﺪﮔﻲ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم‪ .‬داﺷﺘﻢ آﺧﺮﻳﻦ دﻗﺎﻳﻖ‬
‫ﻋﻤﺮم را ﺳﭙﺮي ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﻳﺎ اﻗﻼً ﻳﻜﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣٣٩‬‬

‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺳﺎﻛﻦ ﺷﺪن‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻛﺮﺧﺖ و ﺑﻲﺣﺴﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﺮدم ﺑﻪ ﻳﻚ آﺑﺎدي ﻣﻲرﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬در ﺷﻴﺐ داﻣﻨﺔ ﻛﻮه راه اﻓﺘﺎدم و ﻫﻨﻮز‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﺪم ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫زﻟﺰﻟﻪ زﻣﻴﻦ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﻣﺪام ﻣﻲﭼﺮﺧﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬آﻳﺎ درﻳﺎي‬
‫ﻳﺦزده دﻫﻦ ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﻠﻌﺪ؟‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﻓﺮو رﻓﺘﻦ ﻳﺎ اوج ﮔﺮﻓﺘﻦ آدﻣﻲ را ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﻳﻚ ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎدهاي و ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ داري ﻓﺮو ﻣﻲروي‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻲآﻣﺪ‪ ،‬ﻳﺎ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ از ﺑﺮف ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدم‬
‫و ﺳﺮﻣﺎي ﮔﻨﮓ از ﺧﻮاب ﺑﻪ دروﻧﻢ ﻣﻲرﻳﺨﺖ‪ .‬ﺑﺮف ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺎر آب‬
‫ﮔﺮم ﺑﻮد‪ ،‬و ﭘﺮي از دل آب ﺑﻴﺮون ﻣﻲآﻣﺪ و ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎز در آب وﻟﺮم ﻓﺮو‬
‫ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر در ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻧﺒﻮدم‪ ،‬در ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮدم‪ ،‬در ﻛﻮهﻫﺎي آﻟﭗ‪،‬‬
‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬و ﭘﺮي‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﻤﮕﺸﺘﺔ ﭘﻴﺪاي ﻣﻦ در آن ﭼﺸﻤﺔ‬
‫ﺑﺨﺎرآﻟﻮد ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﺧﻨﺪهﻫﺎش را ﺑﻪوﺿﻮح ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﺗﻮي اﻳﻦ ﺑﺮف؟! رﻓﺖ زﻳﺮ آب و آﻣﺪ ﺑﺎﻻ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻴﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻲ ﭼﻪ آب ﮔﺮﻣﻲ! و ﺻﺪاي آب ﭘﺮي را ﻣﻲﺑﺮد‬
‫و ﻣﻲآورد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﻲآﻳﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﮔﻢ و ﭘﻴﺪا‪ ،‬ﻫﺴﺘﻲ و ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﭼﺮا‪...‬؟‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎرد ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺪاي زﻳﺮ آﺑﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮي‪ ،‬ﭘﺮي‪ ،‬ﭘﺮي‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪاي ﻛﻪ در آن ﺳﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﭘﻠﺸﺖ ﺑﺮاي ﻣﻦ‬
‫ﻣﻴﺰان راﺳﺘﻲ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﺘﺎ در ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺗﻌﺎدل و آراﻣﺶ‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪم‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﺗﺼﻮﻳﺮش ﻣﺤﻮ ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ در ﺧﺎﻃﺮة ﺳﻔﺮي ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﮔﻢ ﻣﻲﺷﺪم‪.‬‬
‫در ﺳﻮﺋﻴﺲ ﺑﻮدم‪ ،‬در زﻣﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ و زﻧﺪﮔﻲ دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻌﺎدﻟﻢ ﺑﻮد‬
‫ﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻧﻪ در آب ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬و ﻣﻦ در ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﺨﺎر آب ﮔﺮم‬
‫ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺮف ﻣﻲﺷﺪ و ﺑﺮاﺑﺮم ﻣﻲﻣﺎﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﺦ ﻣﻲزد و ﻣﻲﻣﺎﺳﻴﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣۴٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ .‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻲ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺮف ﭘﻴﭻ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد و ﻻﻳﻪ ﻻﻳﻪ ﺑﺮ ﺑﺮف ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻳﻜﺠﺎ ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ راه‬
‫ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺗﻮي ﺻﻒ اﻳﺴﺘﺎدهام و ﺻﻒ ﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﭘﻴﺶ ﻣﻲرود‪.‬‬
‫ﮔﺮﻣﺎي آدمﻫﺎي ﮔﺮﻓﺘﺎر در ﺻﻒ را ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬آﻳﺎ در ﺻﻒ ﻣﺮگ ﺑﻮدم؟ آﻳﺎ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ در ﻣﺮﮔﻲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫ﻣﺮگ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن درﺑﺎرهاش ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪن ﻋﺰراﻳﻴﻞ‬
‫ﺑﻮد و ﺳﺘﺎﻧﺪن ﺟﺎن‪ .‬در ﻣﻴﺎن رﻓﺖ و آﻣﺪ‪ ،‬در ﺑﺤﺒﻮﺣﺔ ﻛﺎر روزاﻧﻪ‪ ،‬ﻳﺎ در ﻋﻤﻖ‬
‫ﺧﻮاﺑﻲ آرام‪ ،‬آنﻫﻢ ﺑﻲوﻗﺖ ﻗﺒﻠﻲ و ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ .‬اﻳﻨﺠﻮرياش را ﺑﺎور ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪.‬‬
‫اﻳﻦﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻲ ﻋﻨﻘﺮﻳﺐ ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪﮔﻲ را واﺑﮕﺬاري ﻣﺮگ ﻧﺒﻮد؛ ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ‬
‫داﺷﺖ؟‬
‫درك ﻧﻤﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﺷﺶ ﺗﺎ ﺳﮓ ﺗﻮ را ﺑﺮﺑﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ دور از‬
‫ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬وﺳﻂ ﻛﻮه و ﺗﺎرﻳﻜﻲ رﻫﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﭼﻪ‬
‫ﺟﻮري ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺒﺮ ﻣﻲدﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﻣﺮگ ﭘﺪرم در ﺟﺎدهاي ﻛﻮﻳﺮي‪ ،‬در ﮔﺮﻣﺎ و ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﻦ در‬
‫ﺳﺮﻣﺎ و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ارﺗﺒﺎﻃﻲ داﺷﺖ؟ ﻫﺮدو ﻣﻔﻘﻮداﻻﺛﺮ‪ ،‬ﻫﺮدو‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻋﺠﺐ ﻣﺼﻴﺒﺘﻲ!‬
‫ﻧﻔﺴﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﻴﺠﮕﺎﻫﻢ دﻳﮕﺮ ﺣﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺻﻮرﺗﻢ را در‬
‫دﺳﺖﻫﺎم ﻓﺮو ﺑﺮدم ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﻳﻦ روي زﻧﺪﮔﻲ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺪرم را ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪» :‬دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎﻟﻪﻛﺶﻫﺎ!«‬
‫واﻟﺬارﻳﺎت‪...‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﺟﻤﻌﻴﺘﻲ در ﺟﻤﺠﻤﻪام ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺗﻜﺮار ﺷﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش‪ ...‬ﻣﺮگ ﺑﺮ رﻳﺶﺗﺮاش!«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬از وﻗﺘﻲ دﻳﻮار رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺮق ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺷﺪه ﭘﺮ از ﻣﺒﻞﻓﺮوﺷﻲ‪،‬‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻲ؟«‬
‫»آره‪ .‬دﻗﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ ﺷﺼﺖ درﺻﺪ ﺷﺮﻗﻲﻫﺎي‬
‫آﻟﻤﺎن ﭘﻮلﺷﺎن را ﺻﺮف ﻣﺒﻞ و دﻛﻮراﺳﻴﻮن ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﺎ روي دو ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺒﻞﻓﺮوﺷﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﻛﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۴١‬‬

‫ﺑﻌﺪ دﻳﺪم دﮔﻤﻪﻫﺎي ﻣﺒﻞ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه وﺳﻂ ﭘﻴﺎدهرو‪ ،‬و روي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﭘﺮ از‬
‫دﮔﻤﻪﻫﺎي رﻧﮕﻲ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮي آن ﻣﺒﻞ ﺗﻜﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ﻛﻪ دﮔﻤﻪﻫﺎش از ﺳﺮ ﭘﺎرﭼﺔ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﻚ زن و ﻣﺮد از ﻛﻮﭼﻪاي درآﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻣﺸﺖﺷﺎن‬
‫ﭘﺮ از دﮔﻤﻪﻫﺎي روﻛﺶﺷﺪه و رﻧﮓوارﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻐﺎزه ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬
‫دﮔﻤﻪﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫»ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟«‬
‫»ﺗﻮي اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ رﻳﺨﺘﻪ‪ .‬زﻳﺎد‪ ،‬زﻳﺎد‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ ،‬دﮔﻤﻪﻫﺎي ﻫﻤﺔ ﻣﺒﻞﻫﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ‬
‫ﺑﺮام اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﮔﻤﻪﻫﺎي ﺷﻤﺎ رﻳﺨﺘﻪ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ازدواج ﻧﻜﺮدهاي؟«‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺑﺎ ﻳﻚ زن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻣﻲروﻧﺪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ارزش ﻧﺪارد‪ .‬آدم ﺟﺮﺋﺘﺶ را از دﺳﺖ ﻣﻲدﻫﺪ‪ «.‬و ﺑﺎ‬
‫ﻧﻲ از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪاش ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل؟«‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻲ آدم دﮔﻤﻪﻫﺎش ﺑﺮﻳﺰد‪ ،‬از رﻳﺨﺖ ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ ﻛﻪ از رﻳﺨﺖ ﻧﻤﻲاﻓﺘﻲ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ زﻳﺒﺎﻳﻲ‪ «.‬و ﺑﻪ دﮔﻤﻪﻫﺎش ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺑﺮق زد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﮕﻔﺖآوري زﻳﺒﺎ ﻣﻲﻧﻤﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎش را ﺗﻴﺮه‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺮﻣﺎﻳﻲ‪ .‬و ﺣﻠﻘﻪ ﺣﻠﻘﻪ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد دور و ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﺶ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ از ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻧﻤﻲاﻓﺘﻲ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎش ﮔﻔﺖ ﭼﺮا‪ .‬و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺤﻮ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺮﻛﺎﺗﺶ آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﺳﺖﻫﺎش ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺶ ﻧﺮﻣﻲ ﭼﻨﮕﺎل را در ﻏﺬا زد و‬
‫ﭘﻠﻚﻫﺎش ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻳﻮاش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ در ﻛُﻨﺪي ﻛﻴﻒآوري ﺑﻴﺮون از ﻛﺎدر‬
‫روزﻣﺮهﮔﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﺸﻨﻪام‪«.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻟﻴﻮان ﻧﻮﺷﺎﺑﻪاش را ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮ ﻣﻦ‪» :‬ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺑﺮاي‬
 ‫‪ ♦ ٣۴٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺷﻤﺎ‪«.‬‬
‫ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻪ ﻧﻲ ﭘﻚ ﻣﻲزدم ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم ﻛﻤﺮ ﻧﻲ ﮔﻴﺮ ﻛﺮده‪،‬‬
‫ﭘﻲاش را ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﻧﺸﺎن دادم ﻛﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪهام‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻲداﻧﻲ ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟«‬
‫»ﻫﻤﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻵن دﭼﺎرش ﺷﺪهام‪«.‬‬
‫»راﺳﺘﻲ؟«‬
‫ﻛﻤﻲ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ در ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺷﺮﻣﻲ دﺧﺘﺮاﻧﻪ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ ﺗﻌﺮﻳﻔﺶ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»اﻧﺸﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ؟«‬
‫»آره‪ «.‬و ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬
‫»ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻋﺘﻴﻘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬
‫»واﻗﻌﺎً؟«‬
‫»اوﻫﻮم‪«.‬‬
‫»ﺧﺐ؟«‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﻋﺘﻴﻘﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﻲ ﻓﺮق دارد‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﺟﻮاﻫﺮ ﻳﺎ ﻋﺘﻴﻘﺔ ﮔﺮانﻗﻴﻤﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ آدم زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﺑﺎ آن ﻣﻌﻨﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﻲ ﭘﺮ از وﺳﺎﻳﻞ ﮔﺮان اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ از زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎﻟﻲ‬
‫ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﻳﻚ زن و ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦﻛﻪ ذﻫﻨﺶ را راه‬
‫ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪاي ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮي‬
‫ﻋﺘﻴﻘﻪﻓﺮوﺷﻲ ﻫﺴﺖ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺸﻒ ﻧﺪارد‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻋﺘﺒﺎري ﻧﺪارد‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻋﺸﻖ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﺸﻒ دارد‪ .‬ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ آن ﻋﺸﻖ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﻳﺎدآوري ﻟﺤﻈﺔ ﻛﺸﻔﺶ ﻣﺜﻞ زﺧﻢ ﺗﺎزه ﺧﻮن ﻣﻲآﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﻳﺎدش‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدت ﺑﺎ ﻛﺎرد زدهاي ﺗﻮي ﻗﻠﺐ ﺧﻮدت‪«.‬‬
‫»ﺗﻮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ؟«‬
‫»ﺷﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﻛﻨﻢ و ﻟﺐﻫﺎش را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻲ زﻳﺎد‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۴٣‬‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟«‬
‫ﺑﺎز ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﮕﺎﻫﺶ را دزدﻳﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺔ ﻛﺸﻒ‪«.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﺳﺮش را زﻳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﭘﺮ از‬
‫اﺷﻚ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻛﻲ ﺑﻮد آن ﻟﺤﻈﻪ؟«‬
‫»ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﺑﻬﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا؟«‬
‫»دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﻮدت را‬
‫ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﻛﺎري ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﻮري ﻛﻪ ﺧﻮدت ﻫﺴﺘﻲ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻤﺖ‪«.‬‬
‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ دﺧﺘﺮي ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﭘﺮ از‬
‫اﺷﻚ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎراﻧﻲ ﻛﻪ در ﻫﻮاي آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻣﻲﺑﺎرد؛ ﺷﻜﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪ ،‬دﻟﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻮه دﻣﺎوﻧﺪ را ﺑﺒﻴﻨﻲ؟«‬
‫»ﻛﺠﺎ؟«‬
‫»دﻣﺎوﻧﺪ دور ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦﺟﺎﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻮه اﺷﺎره ﻛﺮدم‪:‬‬
‫»اﻳﻨﺎﻫﺎش!«‬
‫ﻟﻴﻮاﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮد و‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎل را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﻛﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﻤﻪ دﮔﻤﻪ!«‬
‫دﮔﻤﻪﻫﺎ زﻳﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ دو زن و ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺎ‪ .‬ﻛﻒ دﺳﺖﺷﺎن ﭘﺮ از دﮔﻤﻪﻫﺎي رﻧﮕﻲ روﻛﺶﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ را‬
‫روي ﻣﻴﺰ ﻣﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ از زنﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﻦ؟«‬
‫آن ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﭘﺮ از دﮔﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻴﺪ‪«.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﻤﺔ آن دﮔﻤﻪﻫﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎ ﺷﺪم راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﻃﺮف آن‬
‫ﻛﻮﭼﻪ‪ .‬ﺟﺎي راه رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﺪاي ﻣﻦ! اﻳﻨﻬﻤﻪ دﮔﻤﻪ! زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﭘﺮ از دﮔﻤﻪ‬
‫ﺷﺪه!‬
 ‫‪ ♦ ٣۴۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ آن ﻛﻮﭼﺔ ﭘﺮ از ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب‪ ،‬ﻫﻤﻪ دﮔﻤﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺸﺴﺘﻢ روي زﻣﻴﻦ و‬
‫ﺑﺎ دﺳﺖ و ﺳﺎﻋﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﻢ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﭘﺮي‪ .‬ﮔﻮﺷﺔ دﻳﻮار اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﺧﻨﺪان‬
‫دﮔﻤﻪﻫﺎي ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻣﻲﻛﻨﺪ و ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ وﺳﻂ ﻛﻮﭼﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﻳﻚ دﮔﻤﻪاي ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻫﺰار دﮔﻤﻪ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺮي اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﻲآﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم؟‬
‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﻫﻤﺔ اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﻲدﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻧﻜﻦ‪ ،‬ﻧﺮﻳﺰ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺣﺮام ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻣﺎ زﺑﺎﻧﻢ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬در دﻫﻨﻢ ﻧﻤﻲﮔﺸﺖ‪ .‬در ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوري ﻓﻘﻂ ﻣﻲدﻳﺪم دﮔﻤﻪﻫﺎ زﻳﺎدﺗﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬
‫زاﻧﻮ زده ﺑﻮدم‪ ،‬و دﺳﺖﻫﺎم ﺗﻮي دﮔﻤﻪﻫﺎ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺘﻢ زﻳﺮ ﺗﻠﻲ از‬
‫دﮔﻤﻪ دﻓﻦ ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻪﻣﺎﻧﺪة ﻧﻴﺮوﻳﻢ ﭘﺮي را ﺻﺪا ﻛﺮدم‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ازم در‬
‫ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﺎه دﻳﺪم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺎﻻﺳﺮم اﻳﺴﺘﺎده‪ ،‬و‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻫﻴﭻ دﮔﻤﻪ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﻟﺐﻫﺎم‬
‫دودو ﻣﻲزد‪.‬‬
‫ﻳﺎدم آﻣﺪ دﮔﻤﻪﻫﺎي ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻣﺮﺗﺐ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻧﻴﻢﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺘﻲ ﻫﺮاﺳﺎن ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺮزﺷﻲ در ﻟﺐﻫﺎش‪ .‬ﺑﻮي ﺗﻨﺶ ﻣﺴﺘﻢ‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬و ﭼﺸﻢﻫﺎش ﺧﺪاي ﻣﻦ! ﻣﺴﺖ ﺑﻮد‪ .‬زﻳﺒﺎ و ﻣﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ! ﺗﻮ ﺧﺎﻛﻲِ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻣﻨﻲ‪ ،‬وﻟﻲ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﻣﺮا از زﻳﺮ آوار دﮔﻤﻪﻫﺎ ﺑﻴﺮون آورد‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و راه ﺑﺮو‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۴۵‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﻫﻔﺖ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﮔﻤﺸﺪه از ﺗﻪ ﺳﻴﻨﻪام ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺎ‬
‫ﺻﻮرت ﭘﻬﻦ ﺷﺪم روي ﺑﺮف‪ .‬ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم؟ ﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدم؟ ﻛﻲ ﻣﺮده ﺑﻮدم؟‬
‫ﭼﻘﺪر ﮔﺬﺷﺖ؟ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﺑﺮد روي زﻧﺪﮔﻲ آﻓﺘﺎﺑﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻢ‬
‫داد‪ ،‬و ﺑﺎز ﭘﺮﺗﻢ ﻛﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺮﻫﻮت ﺑﺮف ﻛﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ زدﻧﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ؟‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﻣﻦ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬
‫ﭘﺎﺷﺪم و در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﻧﺒﺎل ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬دﻧﺒﺎل آﻓﺘﺎب ﮔﺮم و آﻧﻬﻤﻪ‬
‫رﻧﮓ‪ .‬ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل دﮔﻤﺔ رﻧﮕﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﺮف ﭼﻴﺰي دﻳﺪه ﻧﻤﻲﺷﺪ‪ .‬ﻃﺮف‬
‫ﭼﭗ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬و از دور ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﮔﺮﻳﻪاي ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬اول ﺧﻴﺎل‬
‫ﻛﺮدم ﺻﺪاي زوزة ﮔﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪم ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ در ﺟﺎﻳﻲ دور‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدهﻫﺎ در ﺧﻮاب ﻛﺴﻲ را ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ راه‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲزد و زﻣﺎن دﻳﮕﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ را از دﺳﺖ داده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪ روز ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖﻫﺎم اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻨﻢ‪ .‬و ﺧﻮدم را زدم‪ ،‬آﻧﻘﺪر زدم ﻛﻪ اﻳﻦ‬
 ‫‪ ♦ ٣۴۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻲﺣﺴﻲ از ﺗﻨﻢ ﺑﺮود‪ ،‬ﺧﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮم آﻣﺪه‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻮس ﺳﻴﮕﺎر ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ‬
‫اﻋﺪاﻣﻲ در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺔ زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﺦ ﺳﻴﮕﺎر ﺗﻮي ﺟﻴﺐ‬
‫ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺟﻮري ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در آن ﻛﻮﻻك‬
‫ﺳﻴﮕﺎر ﺑﻜﺸﻢ؟‬
‫زاﻧﻮ زدم و ﺑﻲآﻧﻜﻪ دﺳﺘﻜﺶﻫﺎم را درﺑﻴﺎورم‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﺑﺮدم و ﺗﺎ آن‬
‫ﻳﻚ ﻧﺦ ﺳﻴﮕﺎر را از ﺗﻮي ﭘﺎﻛﺘﺶ درﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﺑﺮف ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺳﻔﻴﺪم ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﺷﺪم‬
‫ﺑﺮفﻫﺎم را ﺗﻜﺎﻧﺪم و اﻳﻦ ﺑﺎر دﻧﺒﺎل ﻛﺒﺮﻳﺘﻢ ﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲرﺳﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻛﺎر ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﻜﺸﻢ را درﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺑﺰﻧﻢ و زود آن را‬
‫ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﻲ ﻛﻪ ﻳﻘﺔ دﺳﺘﻜﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎ ﻣﭽﻢ را ﮔﺮﻓﺖ؛‬
‫ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ روي ﺳﺎﻋﺪم ﭼﺴﺒﻴﺪ ﻛﻪ زود ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺑﺎ ﻫﻤﺎن‬
‫دﺳﺘﻜﺶ ﺳﻴﮕﺎرم را آﺗﺶ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغﻗﻮة ﺳﺮﺑﻨﺪم را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ ،‬دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و روي ﭘﺎﻫﺎم ﺧﻴﻤﻪ زدم‪،‬‬
‫ﭼﻮب ﻛﺒﺮﻳﺖﻫﺎ را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮدم روي ﭘﺎﻫﺎم و ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺟﺎن آﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ﻛﺸﻴﺪم و ﺷﻜﺴﺖ‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪم و ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﺸﻴﺪم و ﮔﺮﻓﺖ و در ﺑﺎد ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و آﻧﻘﺪر ﻛﺸﻴﺪم ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﻴﮕﺎرم را روﺷﻦ ﻛﺮدم‪ .‬اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ‬
‫ﻟﺬﺗﻲ ﺑﻲﭘﺎﻳﺎن آن ﺳﻴﮕﺎر را ﺗﺎ آﺧﺮ ﻛﺸﻴﺪم‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﺟﺰ ﺑﺮف ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و زوزة دور ﮔﺮگ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻮي‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺪﻫﺪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﻚ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻦ ﺟﻮر ﻋﺠﻴﺒﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻃﺒﻴﻌﺖ وﺣﺸﻲ و ﺣﻠﻘﺔ ﮔﺮگﻫﺎ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ!‬
‫اﻣﻴﺪم را ﻛﺎﻣﻼً از دﺳﺖ دادم و ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ از ﺑﺮاﺑﺮ ذﻫﻨﻢ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬آدمﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ و در ﮔﺮﻳﻪﻫﺎم زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬رﻳﺰ ﺑﻪ رﻳﺰ‬
‫ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎم زﻧﺪه ﺷﺪ و ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن و واﮔﺬاﺷﺘﻦ و دل ﻛﻨﺪن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﻄﻌﻲﺗﺮ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬از ﻳﻚﻃﺮف ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﺦ زدن‪ ،‬و از ﻃﺮﻓﻲ ﻃﻌﻤﺔ ﮔﺮگ ﺷﺪن‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ‬
‫اﻳﻦ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﺗﻤﺎم و ﻛﻤﺎل! ﻛﺎر آدم ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ دوراﻫﻲ ﻣﺮدن‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۴٧‬‬

‫ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد؛ ﭼﻪ ﺟﻮري ﺑﻤﻴﺮم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؟‬

‫داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﮓﻫﺎ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺮم را ﻻي دﺳﺖﻫﺎم‬
‫ﺑﮕﺬارم و آرام ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﺧﺮسﻫﺎ و ﮔﺮگﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﺮدن ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫آدم وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮم ﺧﻮد واﻗﻒ ﻣﻲﺷﻮد‪ ،‬وا ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬و ﻣﻲﻓﻬﻤﺪ‬
‫ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﻛﻪ ﻟﺤﻈﻪﻫﺎي آﺧﺮ را ﺷﻤﺎرش‬
‫ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎش را ﺑﺎﻻ ﻣﻲاﻧﺪازد و ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻲ ﺗﻦ ﻣﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ و ﻛﺸﻨﺪه ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﺘﻮﻣﻲ ﻣﺤﻜﻮم ﺷﻮي‪ ،‬آﺳﺎن وا ﻣﻲﮔﺬاري‪.‬‬
‫ﺑﺮف ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺷﻼق ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻌﺪهام ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زﺧﻢ‬
‫ﻣﻌﺪة ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و داﺷﺖ ﻣﭽﺎﻟﻪام ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻛﺎﭘﺸﻨﻢ‬
‫ﺑﺮدم و ﺑﻄﺮي آب را درآوردم ﻛﻪ ﺳﺮﺑﻜﺸﻢ و درد ﻣﻌﺪهام را ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﻢ‪ .‬ﻳﻚ‬
‫ﺗﻜﻪ ﻳﺦ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﺗﺶ ﻛﺮدم‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺖ ﺑﺮف ﻟﻤﺒﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺪهام آرام ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﻫﻮس ﺳﻮپ ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﻨﻲ ﻛﻪ از‬
‫ﺳﻮپ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ ﺳﻮپ داغ آﺑﻜﻲ ﻣﻲداﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ روي ﺑﺮف زاﻧﻮ ﻣﻲزدم و ﻗﺎﺷﻖ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﻤﺔ ﺳﻮپ را ﺑﻪ درون‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻴﻦ ﻫﺮ ﻗﺎﺷﻖ‪ ،‬و ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ دﻳﮕﺮ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺟﺪال ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬دو راه وﺟﻮد دارد‪،‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺘﻲ آدم ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﻦ ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﻲ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻜﺮ راه‬
‫ﺳﻮم ﻣﻲاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﺳﻪ ﺳﻮپ داغ آﺑﻜﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻮﺷﻪاي ﺑﺨﻮاﺑﻢ و در ﺧﻮاب و ﺑﻲﺣﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﻢ ﻛﻲ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ درد‪ ،‬زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺮام اﻧﮕﻴﺰة ﻣﻬﻤﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ‬
‫اﻧﮕﻴﺰهام ﻋﻮض ﺷﺪ؛ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﻮپ داغ ﺑﺨﻮرم‪ .‬ﺑﻪﺧﺼﻮص‬
‫ﻛﻪ ﺣﺎﻻ در ﻻﺑﻼي ﻫﻮﻫﻮي ﺑﺎد و ﻛﻮﻻك‪ ،‬ﺻﺪاي زوزة ﮔﺮگ ﻫﻢ ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم ﻳﻚ ﻧﻔﺮ در زﻣﺎﻧﻲ دور در درون ﻣﻦ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬و‬
‫ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو در وﺟﻮدم ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮدن‪ .‬آﻳﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ آدﻣﻲ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺣﻜﻤﺖ ﺳﺒﻴﻞ ﺑﻮدم؟ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﻲ ﻣﺮده و ﺑﺨﺸﻲ زﻧﺪه؟ ﺑﺨﺸﻲ ﺗﻴﺮه و‬
 ‫‪ ♦ ٣۴٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﺨﺸﻲ روﺷﻦ؟‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﻴﺸﺔ ﺗﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎ در‬
‫ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻲ ﻋﻜﺲ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪة در ﺣﺎل ﭘﺮواز ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آن اواﻳﻞ ﭘﻴﺶ از آنﻛﻪ ﻋﻜﺲﻫﺎ را ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ آن ﺑﺎﻻ ﺑﺎل ﻣﻲزدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺿﺮب ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﺗﻮي ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ‪ ،‬و ﺗﻠﭙﻲ‬
‫ﻣﻲاﻓﺘﺎدﻧﺪ ﭘﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‪ .‬ﺣﺰنآور ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا از زﻧﺪﮔﻲ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاي زوزة ﮔﺮگﻫﺎ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ ،‬اﻧﮕﻴﺰه داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺠﻨﮕﻢ و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﻲﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻻﺑﻼي ﻏﺮش ﻛﻮه و ﻫﻮﻫﻮي ﺑﺎد‪ ،‬در ﻣﺤﺎﺻﺮة ﺑﺮف ﭘﻴﭽﺎن ﻛﻪ ﻋﺎﺟﺰم‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪاي زوزة دﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻲ ﮔﺮگﻫﺎ را ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻲﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر‬
‫ﻛﻪ راه ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﻧﺮﻣﺶ ﻛﺮدم‪ ،‬دور ﺧﻮدم ﭼﺮﺧﻴﺪم و ﺣﺎﻻ آﻣﺎده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﺨﺖ‪ ،‬آدم را ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﻣﻲﻛﺸﺪ‪ .‬ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮدش‬
‫را ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﻲ ﺑﻪ آدمﻫﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻲﺑﻴﻨﻨﺪ ازش ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﺗﺒﻌﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺎدر و ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﭘﺴﺘﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺷﻴﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮرد‪ ،‬ﺗﺒﻌﻴﺖ در داﻣﺎن ﻃﺒﻴﻌﺖ رﺷﺪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ آدﻣﻲ در ﻃﺒﻴﻌﺖ دوراﻓﺘﺎده‬
‫و وﺣﺸﻲ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺎﻟﻚ ﺑﻲﻫﻤﺘﺎي ﺟﻬﺎن ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﻛﻪ راﻫﻲ ﺟﺰ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﻧﺪارد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﻜﺸﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﻣﺴﻴﺮم ﺑﻪ ﺳﻮي ﺻﺪاي ﮔﺮگﻫﺎ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﺮا ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮي آﻧﻬﺎ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﺮا‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺲ ﻣﻲﻛﺮدم آﻧﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا از اﻳﻦ ﻣﺮگ ﻗﻄﻌﻲ ﻧﺠﺎت ﻣﻲدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن ﻳﻌﻨﻲ ﺣﻤﺎﻗﺘﻲ ﺗﻤﺎﻣﺎً‬
‫ﻣﺨﺼﻮص‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﺗﺪرﻳﺠﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ در ﺳﺮﻣﺎ‬
‫ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪن‪ .‬داﺷﺘﻢ ﻣﻲرﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺮگﻫﺎ ﺑﺠﻨﮕﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﻳﻚ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد از ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺳﻴﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﺎ ﮔﺮگﻫﺎ ﻳﻚ ﻓﺮﺻﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ از ﻣﺮگ‬
‫ﺗﺪرﻳﺠﻲ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪ ،‬و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﻢ ﺧﻮن در رگﻫﺎم‬
‫ﻣﻲدود‪ ،‬و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﺪهام‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۴٩‬‬

‫ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﻣﻲﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﻨﮕﻲ ﺷﺎﻳﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺮف ﺑﻮد و ﻣﻦ‬
‫ﺳﻨﮕﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺧﻲ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪ زﻧﺪﮔﻲ داراﻟﺘﺠﺎرهاي ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺪه ﺑﺴﺘﺎﻧﻲ‬
‫ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ اﮔﺮ ﻋﻘﺎبوار ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ زﻧﺪﮔﻲ‬
‫ﻳﻚ ﻗﻤﺎرﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻤﺎرﺧﺎﻧﻪاي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎزي ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ‬
‫ﻧﻤﻲاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ اﻣﻜﺎﻧﺶ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﻲ‪ .‬آن ﻫﻢ اﮔﺮ ﻗﺎﻋﺪة ﺑﺎزي را ﺑﻠﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬آن ﻫﻢ اﮔﺮ دﺳﺖ آﺧﺮ را ﺑﺒﺎزي‪ ،‬و ﺑﺰﻧﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ‪.‬‬
‫ﻋﺰﻳﺰ دﻟﻢ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﻢِ آﺧﺮ‬
‫ﺳﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﺎ ﻳﻚ ﻧﻮازﻧﺪه ﺑﻲ ﺳﻮاد روي ﺻﺤﻨﻪ زد ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ ﺗﺎرش ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ! اﻣﺎ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ ﻳﻌﻨﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ ﻗﻤﺎر‪ ،‬ﺳﻜﻪ زرﺷﺎن را ﻛﻪ‬
‫ﻣﻲﺑﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻴﺐﺷﺎن را ﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻜﺔ ﺳﻴﻢ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﻤﺎر ﻣﻲزدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻲزدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﺮدن ﻫﻤﺔ ﻫﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد دادن آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻜﺔ‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻲ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ در اﻳﻦ ﻗﻤﺎر ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ آﺧﺮ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﻀﻲ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻗﻠﻌﺔ ﺑﺮفﺑﺎران ﺧﻼص ﺷﺪم‪ ،‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﺗﻠﻔﻦ دﻳﺪم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﻮاﺑﺶ را دﻳﺪهام‪ .‬و ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺧﻮاﺑﻢ را ﻣﻮﺑﻪﻣﻮ ﺑﺮاش‬
‫ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫»ﻣﮕﺮ ﻳﺎد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲاﻓﺘﻴﺪ آﻧﺠﺎ؟«‬
‫دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬و ﺻﺪاي ﻛﻨﺪه ﺷﺪن زﺑﺎﻧﺶ از ﺳﻖ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﻜﻴﺪن ﻗﻄﺮهاي آب‬
‫روي ﺑﺮﻛﺔ ﺻﺎف ذﻫﻨﻢ ﻣﻮج اﻧﺪاﺧﺖ؛ ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪» :‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮدم‬
‫اﻳﻨﺠﻮر دﻟﺘﻨﮕﺖ ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ‪«.‬‬
‫»ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ‪«.‬‬
‫»اﻳﻨﺠﺎ در ﻗﻤﺎر ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ دوﺳﺘﺖ دارم‪«.‬‬
‫»وﻟﻲ ﻣﻦ از ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫»اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻧﻤﻲآﻣﺪم؟«‬
‫»ﻣﻲآﻣﺪم ﺑﻪ ﺧﻮابﺗﺎن‪ «.‬و ﻣﻦ ﺑﺎز دﻟﻢ رﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻣﻲﺗﻮان ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻤﺎر ﻛﻨﻲ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣۵٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺗﻨﻬﺎ در ﻟﺤﻈﺔ ﺑﺮد ﻳﺎ ﺑﺎﺧﺖ ﺳﺮ دﻟﺖ ﻳﺎ ﺟﺎﻧﺖ ﻣﻲﻓﻬﻤﻲ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻳﻚ ﻗﻤﺎرﺑﺎز‬
‫ﺑﻮدهاي‪.‬‬
‫داﻣﻨﺔ ﻛﻮه را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دره ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻢ و زوزة ﮔﺮگﻫﺎ ﻣﺜﻞ وﺣﺸﺖ دم‬
‫ﺑﻪ دم ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬ﻣﻲرﻓﺘﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دور ﻟﺐﻫﺎ و ﺑﻴﻨﻲام ﺗﺒﺨﺎل‬
‫زده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻠﻚﻫﺎم ﺗﺮك ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﺮام اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺰ‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺣﻠﻘﺔ ﮔﺮگﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵١‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺔ ﮔﺮگﻫﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻧﻲ در ﺗﻨﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدهاي‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻗﺪمﻫﺎي آﺧﺮ را ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮﻣﻲدارد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﻳﺎري ﻧﻤﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶﺗﺮ‬
‫ﺑﺮوم‪ .‬ﮔﻴﺠﮕﺎﻫﻢ از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﺗﻴﺮ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺗﺎر ﻣﻲدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎرش ﺑﺮف‬
‫ﺗُﻨﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﺮﻣﻪ ﺑﺎدي در ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻠﻮر ﻳﺦ ﺑﺴﺎزد‪ .‬ﺑﺮف‬
‫زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎم ﭼﻐﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺦﭘﺎره‪ .‬ﭘﺎ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ از ﺻﺪاش ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ ﺳﻴﺦ‬
‫ﻣﻲﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻲﻟﺮزﻳﺪم‪.‬‬
‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺮگ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺣﻠﻘﺔ ﮔﺮگﻫﺎ ﻣﻲاﻧﺪاﺧﺘﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﻤﻪ درد را‬
‫زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارم و ﺧﻼص ﺷﻮم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد؟ ﻧﺎﮔﻬﺎن در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰهاي اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺗﻤﺎم رﻣﻖ از دﺳﺖرﻓﺘﺔ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﻗﺪم ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ دراﻧﺪم و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺶﺗﺮي ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاي‬
‫ﺑﻠﻨﺪ زدم زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ‪.‬‬
‫راﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﻮان زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ آدم ﻣﻲآﻳﺪ و‬
‫ﻃﻠﺒﺶ را وﺻﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪم ﻣﺎﻣﺎن!‬
‫آﻳﺎ وﻗﺘﻲ ﺣﻜﻢ ﻣﺮگ ﻗﻄﻌﻲ ﺷﺪ آدم ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺮگ را ﺑﻪ ﺷﻜﻞ آرزوﻫﺎش‬
 ‫‪ ♦ ٣۵٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ؟ ﻗﻬﻘﻬﻪ زدم‪ .‬ﮔﺮگﻫﺎ رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن زوزه ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ‬

‫ﺑﺮﻣﻲﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد زدم‪ ،‬و ﺻﺪام ﭘﻴﭽﻴﺪ ﺗﻮي آن درهﻫﺎ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪهام‪ .‬ﺑﺎز ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬داد زدم‪ .‬ﺷﻚ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻛﻪ‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪهام‪.‬‬
‫آﻳﺎ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﻤﻲﺷﺪ؟ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻴﺎﻫﻲ رﻧﮕﻲ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻋﺼﺮ ﻣﻌﺠﺰه ﺳﺮآﻣﺪه و دﻳﮕﺮ ﻣﻌﺠﺰهاي‬
‫رخ ﻧﻤﻲدﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮفﺷﺎن اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ .‬رﺷﺘﺔ ﺗﺤﺼﻴﻠﻲام ﻓﻴﺰﻳﻚ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬و ﺗﺎ آن ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻣﻲﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺎورش ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﻣﻌﺠﺰهاي رخ‬
‫داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻈﺮم را ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻋﻮض ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬار ﻫﺮﻛﺲ ﻫﺮﭼﻲ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ درﺑﺎرة ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬اﻫﻤﻴﺘﻲ‬
‫ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺗﺼﺎدف‪ ،‬اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﺮﭼﻲ‪.‬‬
‫آﻧﺠﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻳﻚ رودﺧﺎﻧﺔ ﻳﺦزده‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ ﮔَﺮﮔﺮﻓﺘﻪاي ﺑﺎ ﭼﻨﺪ درﺧﺖ و‬
‫درﺧﺘﭽﻪ‪ ،‬دامﭼﺎﻟﺔ ﺳﮓﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺳﻮرﺗﻤﻪ و آﻧﻬﻤﻪ ﻃﻨﺎب ﻻي ﻳﻚ‬
‫دﺳﺘﻪ درﺧﺘﭽﻪ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و رو ﺑﻪ آﺳﻤﺎن زوزة ﮔﺮگ ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎور ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬
‫ﭼﺮاغﻗﻮة ﺳﺮﺑﻨﺪ را روﺷﻦ ﻛﺮدم و دﻳﺪم ﺳﻮرﺗﻤﻪام ﺑﺎ ﺷﺶ ﺳﮓ و آﻧﻬﻤﻪ‬
‫ﻃﻨﺎب درﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪه‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ دوﺑﺎرة ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دور ﺗﻨﺔ درﺧﺘﭽﻪاي ﻛﻠﻔﺖ‬
‫ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ اﻧﺘﻈﺎرم را ﻛﺸﻴﺪه‪ .‬ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺮم ﺷﺪم‪ ،‬ﺳﺮﺣﺎل و ﺗﺎزهﻧﻔﺲ‪ ،‬اﻧﮕﺎر‬
‫اﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﻛﻪ دﻗﺎﻳﻘﻲ ﭘﻴﺶ ﻗﺪمﻫﺎي آﺧﺮ را ﺑﺮﻣﻲداﺷﺘﻢ و ﻧﻔﺲﻫﺎي آﺧﺮ‬
‫را ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻃﻨﺎبﻫﺎ را از دور درﺧﺖ واﻣﻲﮔﺸﻮدم دﻳﺪم ﭼﻨﺪ ﺟﺎش ﺟﻮﻳﺪه ﺷﺪه‪،‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﮕﺴﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺎي ﻣﺮگ و ﺣﺘﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم در ﻣﺮگ رﻓﺘﻪام‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﺠﻮا ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪﺟﻮري ﺧﻮدم را از ﻫﻴﺠﺎن ﺑﻪدﺳﺖ آوردن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻬﺎر ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﺮﻟﻴﻦ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻧﻮ ﻛﺮدن‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵٣‬‬

‫ﻛﻬﻨﻪﻫﺎ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن زﻧﺪﮔﻲ‪ ،‬ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎ را ﺑﺮﻳﺰم دور‪ ،‬دور‬
‫ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ را ﺧﻂ ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﻣﻦ دورش‬
‫ﺑﮕﺮدم‪ ،‬ﻛﻤﻲ او ﺳﺎﻣﺎﻧﻢ دﻫﺪ‪ ،‬ﻣﻼﻓﻪﻫﺎم را ﺷﻮر ﺑﻪ ﺷﻮر ﻋﻮض ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮي‬
‫ﻏﺬاش ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮدارد؛ ﻋﺒﺎس ﭼﻲ ﻫﻮس ﻛﺮدهاي؟ ﻫﺮﭼﻲ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻲ‪ ،‬ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪارد‬
‫ﻣﺎﻣﺎن‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﻫﻮس ﻛﻦ‪ .‬ﺳﺮم را ﻓﺮو ﻛﻨﻢ ﺗﻮي ﺷﻂ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻨﻮﺷﻢ‬
‫ﺑﻨﻮﺷﻢ و ﻧﮕﺮان ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻳﻪام ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﮔﺮم از ﺳﻴﻨﻪام ﻣﻲﺟﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬از‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎم ﺑﻴﺮون ﻣﻲزد‪ ،‬و روي ﺻﻮرﺗﻢ ﻳﺦ ﻣﻲﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺮﺳﻴﺪم اﮔﺮ ﺑﺪاﺧﻼﻗﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻠﻪﮔﺰاري‪ ،‬ﺑﻪﻗﻮل ﭘﺪر روزﮔﺎرم‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻳﺰﻳﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﮓﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻐﻞ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺑﻮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺣﺮف‬
‫زدم‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎﺷﺎن ﺑﺎزي ﻛﺮدم‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪم‪ .‬و دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ ﻃﻨﺎبﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲﻛﺮدم‪ ،‬دﺳﺘﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺳﮓﻫﺎ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪم‪ ،‬و آﻧﻬﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ آرام و رام ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻢﺧﻴﺰ و ﻣﻨﺘﻈﺮ؛ ﻳﻜﻲ‬
‫ﻟﻴﺴﻢ ﻣﻲزد‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﺧﻮدش را ﺟﺎ ﻣﻲﻛﺮد ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ‪ ،‬ﻳﻜﻲ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎم را ﮔﺎزﮔﺎز‬
‫ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫از ﺳﺮوﻛﻮﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﻣﻲرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﻮب ﻣﻲداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ راه ﻧﺠﺎتﺷﺎن ﻣﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﻜﻢﺷﺎن را ﺳﻴﺮ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭼﻪﺟﻮري ﻃﻨﺎبﻫﺎ از دور ﺗﻨﺔ‬
‫درﺧﺖ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ اي ﭘﺪرﺳﻮﺧﺘﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﻛﻨﻴﺪ و ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ!‬
‫ﭼﻨﺎن ﺑﺎ دﻗﺖ رد ﻃﻨﺎبﻫﺎ و ﺣﺮﻛﺖ دﺳﺖ ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ در‬
‫ﺣﻴﻮان دﻳﮕﺮي ﻧﻤﻲﺗﻮان اﻳﻦ ﺗﻴﺰﻫﻮﺷﻲ را دﻳﺪ‪ .‬ﺧﺎص ﺳﮓﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺼﻮص‬
‫ﺳﮓﻫﺎي ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻛﻪ در ﻃﺒﻴﻌﺖ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ ﻣﻌﺠﺰه ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺶﺗﺮ زﻳﺮ‬
‫ﺻﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰهﺷﺎن دﻳﺪﻧﻲﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻘﺪر ﻛﻪ ﺷﻚ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻧﻜﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ آدم‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﻪ آﻓﺮﻳﺪه ﺷﺪهاﻧﺪ؟!‬
‫ﻃﻨﺎب را از ﺗﻮﺑﺮه ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم ﻻي ﻛﺘﻒ و ﺑﺎزوﻫﺎم ﻗﻼب ﻛﺮدم و ﻣﺤﻜﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﻤﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﺔ ﺳﻮرﺗﻤﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺳﻮرﺗﻤﻪ و ﺳﮓﻫﺎ دوﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪهام‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣۵۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻻﺑﻼي ﻃﻨﺎبﻫﺎ و ﺳﮓﻫﺎ ﺗﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﺗﻨﻴﺪم و در ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮﻫﻲ‬

‫ذاﺋﻘﻪام را ﭘﺮوار ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪ‪ ،‬و ﺳﮓﻫﺎ راه ﺷﻴﺒﺪار را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻴﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از‬
‫ﺻﺨﺮهﻫﺎﻳﻲ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺳﮓﻫﺎ ﻟﻴﺰ ﻣﻲﺧﻮردﻧﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻼش‬
‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﺎدهاي ﻫﻤﻮار ﻛﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻲدﻏﺪﻏﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺟﺰ ﻳﺦزدﮔﻲ ﭘﻠﻚﻫﺎم ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي آزارم‬
‫ﻧﻤﻲداد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﻮﻧﻞ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪي ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﻏﺮق ﻣﻲﺷﻮم‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺳﮓﻫﺎ ﻛﻪ ﺻﺪاﻫﺎي رﻳﺰرﻳﺰ درﻣﻲآوردﻧﺪ و ﻣﻲﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺳﺮﻓﻪاي ﻣﻲﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﺎه از ﺻﺪاي ﻏﺮﺷﻲ ﻛﻪ در دل ﻛﻮه ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‬
‫ﻣﻲ رﻣﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺎﻗﺖ ﻣﻲآوردم ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎم ﭼﻨﮓ ﺑﺰﻧﺪ و دﻧﺪانﻫﺎم را ﻗﻔﻞ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﮔﺎه و ﺑﻲﮔﺎه ﺳﮓﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺨﺸﻲ‬
‫از زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ؛ ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن‪ ،‬ﻻﻳﻴﺪن‪ ،‬ﮔﺮﻳﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫درﺧﺖﻫﺎ از ﺳﻲ درﺟﻪ زﻳﺮ ﺻﻔﺮ ﻗﺪ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﻜﻪ آﻓﺘﺎب‬
‫ﻃﻠﻮع ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﻬﺎر ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬و‬
‫ﻣﻦ ﻫﻴﭻ اﻣﻴﺪي ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻳﻲ از دروﻧﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزد‪ :‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﻦ‪ .‬و ﺻﺪاﻳﻲ‬
‫از ﺗﻪ دﻟﻢ ﻣﻲﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺖ ﺑﺸﻮر‪.‬‬
‫از ﺑﺎﻻي دﺳﺘﺔ ﺳﻮرﺗﻤﻪام ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺷﺐ ﻏﺮﻳﺒﻪاي آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺪرﻗﻪام ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎي دور از اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﺮ‬
‫ﺟﻨﮓ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺎ ﺳﻔﻴﺪي ﮔﻢﺷﺪه در ﺷﺐ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داﺷﺖ‪ ،‬و‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺳﺮ ﺟﻨﮓ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮدم از رﻓﺘﺎر‬
‫ﺑﺮﻧﺎرد ﭼﻴﺰي ﺳﺮ درﻧﻤﻲآوردم‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻣﻲﺷﻮد ﻫﻤﺴﻔﺮت اﻳﻨﺠﻮر ﺑﻪ ﻣﺮگ و‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ ﺑﻲﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ رﻓﻴﻖ ﻣﻨﻲ؟ ﻣﻦ ﺷﺎﺷﻴﺪم ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ رﻓﺎﻗﺖ!‬
‫رﻓﻴﻘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻛﺸﻴﺪه و آورده ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺔ ﭘﺮت دﻧﻴﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵۵‬‬

‫دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﻤﻲﮔﺮدد؟ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﺒﺮ داده‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻲ؟‬

‫ﭼﻪ وﻗﺘﻲ از ﺷﺐ اﺳﺖ ﺣﺎﻻ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز‬
‫از راه ﻣﺮگ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪام؟‬
‫ﻧﮕﺎه وﻳﺮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﻪ روﺑﺮو ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻫﻴﭻ ﺳﻴﺎه اﻟﺘﻤﺎس‬
‫ﻣﻲﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮي ﻛﻪ ﭼﺮاغ زﻧﺪﮔﻲ را ﺑﺮاﻳﻢ‬
‫روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد ﭘﻨﺠﺮة ﻛﻠﺒﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎرد آﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده؟‬
‫ﺗﻨﻢ درد ﻣﻲﻛﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻋﺪهاي ﻣﺮا ﺑﺎ ﭼﻮب زدهاﻧﺪ و ﺧﺮدوﺧﻤﻴﺮم ﻛﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﺔ ﻟﺒﻢ ﺟﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮن ﻣﻲآﻣﺪ و ﺑﺎز ﺧﺸﻚ ﻣﻲﺷﺪ‪ .‬وﻟﻲ در ﻫﻤﻴﻦ راه‬
‫ﺗﺎرﻳﻚ در ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﻢ و اﻣﻴﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮي دﺳﺖﻫﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﺟﺎﻳﻲ ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﺑﻮﺗﻪﻫﺎي ﭘﺎﻛﻮﺗﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ ﮔﻴﺎﻫﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﻣﻲﻛﺮدم در دﺳﺖاﻧﺪازﻫﺎﻳﻲ ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺑﺎ‬
‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺷﻮم و دوﺑﺎره ﻓﺮود ﻣﻲآﻳﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺳﮓﻫﺎ از روي ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﻣﻲﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ وﻟﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺖاﻧﺪاز‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ! ﺣﺎﻻ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ؟ ﺑﻲاﺧﺘﻴﺎر واﻟﺬارﻳﺎت ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻏﻠﻴﻈﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲﺑﻠﻌﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻛﻲ ﻣﻲاﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻫﺸﺖ؟‬
‫ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻫﺸﺖ‪ ،‬ﺟﺎدة ﺻﺪ و ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻧﮕﻮنﺑﺨﺖ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﻳﻦ ﺟﺎدهﻫﺎ را ﮔﺰ ﻣﻲﻛﺮدم و ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲروم‪،‬‬
‫ﭼﺮا ﻣﻲروم؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻴﺸﻪ دﻟﻬﺮه دارم ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ ﻛﺎرم ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺷﻴﻦ‬
‫ﻧﻘﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ آدم‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره ﺳﻮرﺗﻤﻪ از ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي ﺧﻮاﺑﻴﺪة ﭼﻨﺪ ﺑﻮﺗﺔ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و روي‬
‫ﺗﻨﻢ واژﮔﻮن ﺷﺪ‪ .‬روي زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم و ﺳﻮرﺗﻤﻪ روي ﺳﻴﻨﻪام‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ و‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﻲﺧﻮرد‪ .‬دﺳﺖﻫﺎم ﺑﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖﻫﺎم را ﺣﺎﺋﻞ ﺻﻮرﺗﻢ‬
‫ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم و ﻫﻤﺮاه ﺳﮓﻫﺎ ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺔ ﺗﻮاﻧﻢ را ﺑﻪ ﻛﺎر ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ راﻫﻲ ﺳﺮازﻳﺮي‬
‫اﻓﺘﺎدﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﻪاش ﺳﻨﮓ و ﺻﺨﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ‬
‫ﺗﻼش ﻣﻲﻛﺮدم ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ اوﺿﺎع ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮم‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣۵۶‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻴﻦ ﺻﺨﺮهﻫﺎ ﻛﻔﺶﻫﺎم از ﭘﺎﻫﺎم درآﻣﺪه و ﺟﺎﻳﻲ‬
‫ﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ اﻓﺘﺎد و ﻟﺮز در ﺗﻨﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪ .‬دﺳﺘﻢ‬
‫را از ﺳﻮرﺗﻤﻪ رﻫﺎ ﻛﺮدم‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﺪم‪ .‬ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﺮگ‬
‫و زﻧﺪﮔﻲام ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﻦ ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪاري ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻴﻬﻮش ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺻﺪاي ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم دﻳﺪم دارم ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲﺷﻮم‪ ،‬و ﻛﺎري از ﻣﻦ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﭘﺎﻫﺎم ﻳﺦ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﮕﺮ وﺟﻮدﺷﺎن را‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﻣﻲداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﻃﻨﺎب را از دور ﻛﺘﻒ و ﺷﺎﻧﻪام ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ از ﻣﺮگ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم ﻛﻪ ﭘﺎي راﺳﺘﻢ ﺑﻴﻦ‬
‫دو ﺳﻨﮓ از زاﻧﻮ ﺟﺪا ﻣﻲﺷﺪ و ﻣﻦ ﺗﻮان ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪن و ﻧﺎﻟﻪ ﻛﺮدن ﻫﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬درد ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬آدﻣﻲ ﺑﻮدم ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﺎم‪.‬‬
‫ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻲ ﭼﺸﻢ از ﺧﻮدم ﭘﻮﺷﻴﺪم ﻛﻪ داﺷﺘﻢ از‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ﺟﺎي ﭘﺎي ﮔﺮگﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮدم؛ ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪم ﺗﻤﺎم آن ﺷﺐ ﺧﺪا‬
‫در ﺑﺮف رﻗﺼﻴﺪه و ﺟﺎي ﭘﺎﻫﺎش ﺑﺮ ﺑﺮف ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﺮﻏﺰار ﮔﺮﻳﺎن‪.‬‬
‫ﺻﺪاي زوزة ﮔﺮگﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺘﻲ ﻣﻲﻛﺸﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﻻﺑﻼي ﺧﺎﻃﺮه و ﺧﻴﺎل‬
‫و روﻳﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺰﻧﻢ و دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﺶ ﺑﮕﺮدم‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎي زﻣﻴﻦ ﺑﻮدم ﻛﺠﺎي ﻣﺮﻏﺰار ﮔﺮﻳﺎن؟ ﻛﻪ دﻟﻢ ﻳﻚ ﺟﺎي ﺑﺎﺷﻜﻮه‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵٧‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﻧﻪ‬
‫دور ﻣﻴﺰ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺼﻮري از ﺟﻨﺲ آن در ذﻫﻦ ﻧﺪارم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻛﺴﺎﻧﻲ‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم‪ .‬در ﻃﻮل ﻣﻴﺰ ﺷﻤﻊﻫﺎ در ﺷﻤﻊدانﻫﺎي ﭘﺎﻳﻪﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬و ﺑﻲآﻧﻜﻪ ﺳﺎﻳﻪاي ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺪﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را روﺷﻦ ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﻴﺰ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ آنﻫﻤﻪ ﭼﻬﺮة آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد دارم‪ ،‬ﭼﻬﺮهﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ‬
‫دﻻﻳﻠﻲ در ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺮدهاﻧﺪ و ﻣﻦ‬
‫ﺧﻴﺎل ﻣﻲﻛﻨﻢ ﻣﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻛﺸﺘﻪﺷﺪﮔﺎن و ﻫﻤﺔ آنﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ‪.‬‬
‫و زﻧﺪهﻫﺎ‪ ،‬ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻲروﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲداﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﻛﻼه ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﻫﺮﻛﺲ ﻛﻼﻫﺶ ﺑﺎ دﻳﮕﺮي ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬وﻟﻲ‬
‫ﺑﻲ ﻛﻼه ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻲ ﻛﻼه ﻫﻮﻳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻲ ﻛﻼه ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻳﻜﻲ‬
‫ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي از ﺟﺎﻳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬اﺳﻢﻣﺎن را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺻﻮرتﻣﺎن ﺧﻴﺲ اﺷﻚ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻗﺎﻋﺪه ﺑﺮ دوﺳﺘﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﻫﻴﭻ‬
‫ﮔﻠﻪاي ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮزاﻋﺒﺪاﻟﻪ درﺳﺖ روﺑﺮوي ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﭘﺮي و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و دﻳﻮار‬
 ‫‪ ♦ ٣۵٨‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ارﺗﻔﺎع داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻨﺪي آن دﻳﻮار و ﺳﺘﻮن‪ ،‬ﻫﺮ ﺳﻪﺷﺎن را ﮔﺮدناﻓﺮاﺷﺘﻪﺗﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻲداد‪ .‬و‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ﭘﺮي و ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲزد؛ ﻛﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﭼﺮﺧﻴﺪم ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﺑﺮاﺑﺮم‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﻲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ روﺑﺮوي ﭘﺮي ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭘﺮي؛‬
‫ﺷﻘﺎﻳﻖ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﻫﺮ روز ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﭘﺮﭘﺮش ﻛﺮد و‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ دﻟﻴﻠﺶ را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪.‬‬
‫از آن ﻣﻴﺪان ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮي دﻧﻴﺎ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ در ﭘﻨﺎه‬
‫آﻏﻮش ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ آرام ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬و ﺣﺎﻻ دﻟﻢ ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ‬
‫ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲﺷﺪ؛ روﺑﺮوي ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و آن ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺸﻦ روﻣﻲﻫﺎي ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻣﻴﺰ ﺑﺰرگ‬
‫ﭘﺮ از ﻣﻴﻮه و ﻏﺬا و ﺟﺎمﻫﺎي ﭘﺎﻳﻪﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻮي ﻧﺎن در ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺧﻮﺷﻪﻫﺎي اﻧﮕﻮر از ﻇﺮف ﻣﻴﻮه ﺳﺮرﻳﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ اﻧﮕﻮر ﻗﺮﻣﺰ‬
‫ﺑﺮدارم ﻳﺎ ﺳﻔﻴﺪ‪ .‬ﻛﺮﻳﺸﻦﺑﺎوﺋﺮ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ روي ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ آﻗﺎي اﻳﺮاﻧﻲ!‬
‫ﺧﻮﺷﻪاي ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻫﻤﻴﻦﺟﻮر ﻛﻪ داﻧﻪ داﻧﻪ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻣﻴﺮزا‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﭼﻨﺪﺗﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻣﻲﮔﺬاري ﺗﻮي ﻗﺒﺮ؟‬
‫ﻫﻤﻪ زدﻳﻢ زﻳﺮ ﺧﻨﺪه‪ .‬ﻛﺴﻲ از ﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮر ﻓﻼش ﭼﺸﻤﻢ را زد و‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻛﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ روي دور ﻛﻨﺪ ﻃﻲ ﻣﻲﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﻌﺪي دو ﻛﺲ رﻧﺞ ﺑﻴﻬﻮده ﺑﺮدﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﺑﻲ‬
‫ﻓﺎﻳﺪه ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻳﻜﻴﺶ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﺳﺮش را ﺟﻠﻮ آورد ﺗﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻌﺪ در‬
‫دﻟﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ ،‬و ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﺷﺐ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد؛ ﺑﻪ آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ آدم ﺗﺼﻤﻴﻢ‬
‫ﻣﻲﮔﻴﺮد از ﭘﻠﻪﻫﺎي زﻳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮود ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬در اﻧﺒﺎر ﻣﻮﺗﻮرﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻃﻨﺎب ﺑﺮدارد و ﺑﺮود در ﺣﺎﺷﻴﺔ درﻳﺎﭼﻪ ﻛﻨﺎر آن درﺧﺖﻫﺎ‪.‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻬﺎر ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎد ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ ﻻي ﺷﺎﺧﻪﻫﺎي درﺧﺘﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺎﺷﻴﺔ‬
‫درﻳﺎﭼﻪ‪ ،‬و ﭼﺮاغ اﺗﺎقﻫﺎي ﻫﺘﻞ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬
‫زﻳﺮﭼﺸﻤﻲ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻛﺮﻳﺸﻦ ﺑﺎوﺋﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻪ روال ﻋﺎدت ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﻧﻮر ﻣﻲﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺟﺎمﻫﺎ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲداﻧﻢ‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۵٩‬‬

‫ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻴﺸﻪﮔﺮﻫﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎمﻫﺎﻳﻲ ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‬
‫ﺗﻮي دﺳﺖ و ﺑﺎل ﻣﺮدم‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ از ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪه‪.‬‬
‫ﻳﻜﺒﺎره اﻳﻦ واﻫﻤﻪ در دﻟﻢ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ آﻳﺎ ﺟﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ وﺟﻮد دارد؟ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻓﻜﺮم ﺧﻄﻮر ﻛﺮد ﻛﻪ آﻳﺎ ﺟﺎن آدمﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن اﻳﻦ ﺟﺎمﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ‬
‫ﻳﻜﻲ از آنﻫﺎ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﻲﻣﺮد؟‬
‫آﺳﻤﺎن روﺑﺮوي ﻣﻦ ﺳﺒﺰ ﻓﺴﻔﺮي ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺎبﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﺷﻬﺎﺑﻲ اﻓﻮل ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﺎم ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪرم از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻪﺳﻮي ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﻛﻒ زدن‬
‫ﺣﻀﺎر ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮد‪ ،‬رد ﺳﺘﺎرهاي را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬وﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎرهاي ﺧﺎﻣﻮش‬
‫ﺷﻮد ﻳﻚﻧﻔﺮ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ اﻏﻮاﮔﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪ‪ ،‬و دﻟﺶ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺔ آن آدمﻫﺎ از دور ﻣﻴﺰ ﻣﺤﻮ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎم را ﻻي ﻣﻮﻫﺎش‬
‫ﺑﺒﺮم و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ آن ﭼﻬﺎر‬
‫ﻧﻮازﻧﺪة ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﻛﻪ در ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲآﻣﺪ ﺑﻲﺧﻮاﺑﻲ ﻛﺸﻴﺪهاﻧﺪ‬
‫ﻳﺎ ﻣﻮﻣﻴﺎﻳﻲ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻓﺮزﻳﻦ را وراﻧﺪاز ﻛﺮدم‪ .‬روزي ﻛﻪ داﻧﺸﻜﺪه را ﺗﻌﻄﻴﻞ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭼﻤﺎﻗﺪارﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻼه ﻫﻢ‬
‫آن روز ﺳﺮش ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﺞ‪ .‬ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار ﺗﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻫﻦ ﻣﺸﻜﻲ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮم را ﻛﺞ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺎ آﻣﺪم ﺟﺎﻣﻢ‬
‫را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻚ ﮔﻼﺑﻲ از ﻇﺮف ﻣﻴﻮه ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻴﻤﺔ ﺑﺎﻻي آن را ﺑﺎ ﻛﺎرد ﺟﺪا‬
‫ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ ﻳﺎ‪...‬؟‬
‫دﺳﺘﺔ ﻣﻮزﻳﻚ آن ﺗﻪ داﺷﺘﻨﺪ آﺧﺮﻳﻦ آﻫﻨﮓ ادﻳﺖ ﭘﻴﺎف را ﻣﻲزدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮازﻧﺪة‬
‫آﻛﺎرﺋﻮن از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪ درآﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻠﻮدي اﺻﻠﻲ را ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻪ‬
‫ﻋﻬﺪه داﺷﺖ؛ ﻛﺎري ﻣﻲﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺟﺸﻦﻫﺎي روم ﺑﺎﺳﺘﺎن و ﺟﺸﻦﻫﺎي‬
‫ﺑﺎﺷﻜﻮه اﻣﺮوزي ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪ .‬و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ دور ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‬
‫اﮔﺮ ﻓﻴﻠﻢ را روي دور آﻫﺴﺘﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا آﻫﻨﮓ ادﻳﺖ ﭘﻴﺎف ﻛُﻨﺪ‬
‫ﻧﺸﺪه؟ و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻛﺖﻫﺎ ﻛُﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫‪ ♦ ٣۶٠‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻳﻚ ﮔﻞ آﺑﻲ ﺑﻨﻔﺶ از ﻣﻴﺎن ﮔﻞﻫﺎي ﮔﻠﺪان ﺟﺪا ﻛﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫ﻻي ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺎﻻي ﮔﻮﺷﺶ‪ .‬ﮔﻔﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد اﻳﻦ ﻧﺎنﻫﺎ را ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻳﻦ ﺑﺎ ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ روزي ﻛﻪ ﭼﻤﺎقدارﻫﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ ﺗﻮي‬
‫داﻧﺸﮕﺎه‪ ،‬ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪ .‬رﻓﺘﻢ ﻛﻮﭼﺔ ﺑﻬﺎر‪ .‬ﺳﻪ روز ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻛﻮﭼﺔ ﺑﻬﺎر رﺳﻴﺪم‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺴﻲ اﺟﺎره ﻣﻲدادﻧﺪ و ﻛﺎري ﺑﻪ‬
‫ﻛﺎر آدم ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﺟﺎره ﺑﻬﺎ را ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﮔﺮان‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮﺑﻴﺶ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮي ﻫﻢ در ﻛﻮﭼﺔ ﺑﻬﺎر ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮي ﮔﻔﺖ زﻳﺮ ﭘﻴﺸﺨﺎن ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﻮدم‪ .‬ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻧﺎنﻫﺎ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮردن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ دﻳﺮ رﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺔ آدمﻫﺎي ﺧﻠﻘﺖ ﺑﺪون ﻛﻼه ﻣﻤﻜﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ دور آن ﻣﻴﺰ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪ .‬آن ﻫﻢ ﻛﻼﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ دﻳﺪ‬
‫ﻣﻲآﻣﺪ‪ .‬ﺑﺪون ﻛﻼه ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﻳﻜﻲ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮي از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬
‫اﺳﻢﻣﺎن را ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و آﻧﻘﺪر ﺑﺨﻨﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺻﻮرتﻣﺎن از اﺷﻚ ﺧﻴﺲ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮزﻳﻦ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺪه و ﭘﺮي ﻳﻚﺟﺎ اﻋﺪام‬
‫ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻳﺎدم آﻣﺪ ﻓﺮﻳﺪه ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﺣﻴﺎط داﻧﺸﻜﺪه واﻟﻴﺒﺎل ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻫﻦ‬
‫ﭼﻬﺎرﺧﺎﻧﺔ آﺑﻲ و ﻗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﺷﻠﻮار ﻛﺘﺎﻧﻲ اﺧﺮاﻳﻲ‪ ،‬و ﻣﻮﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﭼﻘﺪر اﻳﻦ ﻗﺎب ﻋﻜﺲ ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ! ﭼﺮا ﭘﺎﻛﺶ ﻧﻤﻲﻛﻨﻲ؟ در‬
‫آن ﻋﻜﺲ ﭘﺮي ﻛﺖ و داﻣﻦ ﻣﺸﻜﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ دارد‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻼه ﻣﺸﻜﻲ و آن ﻣﻮﻫﺎي‬
‫اﻧﺒﻮه ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻴﺶ زﻳﺮ ﻛﻼه ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ ﻋﺰﻳﺰم‪.‬‬
‫داﺷﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲﻛﺮدم‪ .‬ﻧﺎﮔﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم روي ﺑﻠﻮزش ﻋﺪد ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻓﺮزﻳﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺪه ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﺎ آﻣﺪم ﺟﺎﻣﻢ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻴﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﭘﺮي ﮔﻔﺖ وﻟﻲ‬
‫ﻣﻦ ﻳﻚ زﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگﺗﺮ از آﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﺎل آدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺴﺎزدش‪ .‬ﺑﻮي ﻧﺎن در‬
‫ﻓﻀﺎ ﻣﻲﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻫﻦ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻏﺬا ﻣﻲﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﻫﺮ‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۶١‬‬

‫ﻟﻘﻤﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲﺑﻮﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺟﺎمﻣﺎن را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲاﻓﺘﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻧﻮازﻧﺪة آﻛﺎردﺋﻮن ﻫﻢ ﺑﻴﺪاد ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﭘﺎﺷﺪ ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‪ .‬و ﻫﻤﻪ را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﺧﻮدش را رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﻮي‬
‫ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬ﺑﻮي ﻣﻪ و ﻧﺎن ﺗﺎزه ﻣﻲداد‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻮي ﻧﺎن و ﺑﻮي ﻣﻪ از ﻳﻚ‬
‫ﺟﻨﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ازش دل ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺘﻨﺪ از ﺗﻨﻢ ﺑﻴﺮوﻧﺶ‬
‫ﻣﻲﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از ﻧﺎن دل ﻣﻲﻛﻨﺪم در ﻣﻪ ﻓﺮو ﻣﻲرﻓﺘﻢ‪ .‬و زﻣﺎن ﻛﺶ ﻣﻲآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎزهاي ﺑﺮات ﺑﺴﺎزم‪ .‬ﺳﻴﻤﺎن ﻫﻢ دارﻳﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺧﺎﻧﺔ ﺗﺎزه؟ ﭼﺮا ذﻫﻨﻢ ﻛﺎر ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ؟ ﭼﺮا ذﻫﻦ ﻫﻤﻪ را ﻣﻲﺧﻮاﻧﻢ وﻟﻲ ذﻫﻦ‬
‫ﺧﻮدم را ﻧﻪ؟ ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻀﺤﻚ اﺳﺖ آدم ﺑﻪ اﻳﻦ روز ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ؛ ﻣﻦ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪام ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ و ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ ﺑﺮ دﻳﻮار اﺷﺎره ﻛﺮد؛ ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﻲ از‬
‫ﻳﻚ درﺧﺖ ﭘﺮﺷﺎخ و ﺑﺮگ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺟﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و ﻣﻦ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﺮقﮔﺮﻓﺘﻪﻫﺎ دﻳﺪم ﻛﻪ او روي ﻫﻮا اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از‬
‫ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﻲآوردم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻴﺮزا‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎت ﻛﻮ؟‬
‫و از ﻧﮕﺎه ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺧﻮدم ﻣﺜﻞ ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﻪ روي ﻫﻮا اﻳﺴﺘﺎدهام و‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ زﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫ﻫﻤﻴﻢ؛ ﻧﺎﺗﻤﺎم و ﻧﺼﻔﻪﻧﻴﻤﻪ‪ .‬ﻫﻲ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ! ﻣﻦ ﻓﺮﻳﺪه ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ‪،‬‬
‫داراي ﻳﻚ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اﻋﺪام‪ .‬روز ﺟﻤﻌﻪ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ واﻟﻴﺒﺎل ﺑﺎزي ﻣﻲﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﺮزﻳﻦ‬
‫و ﭘﺮي و ﻋﺒﺎس و ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﷲ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺎﻫﺪم‪.‬‬
‫ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﮔﻔﺖ ﻫﺮ ﭼﻲ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻲ‪ ،‬آﻗﺎي ﻣﻦ!‬
‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي ﺟﺎي ﺧﻮﺷﻲ آن ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻧﻤﻲﻛﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺎﮔﺎه ﻗﺮار ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻛﻼه از ﺳﺮ ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ‬
‫ﻣﺮا ﻣﺸﻮش ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺟﺎﻣﻢ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪ ،‬ﺟﺮﻋﻪاي ﻧﻮﺷﻴﺪم‪ .‬ﺗﻠﺨﻲ ﺷﺮاب را ﻛﻪ روي زﺑﺎﻧﻢ‬
‫دواﻧﺪم‪ ،‬دﻫﻨﻢ ﺑﻮي ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎم ﺑﻮي ﺧﻮن ﻣﻲداد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد زدم ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
 ‫‪ ♦ ٣۶٢‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻧﺎﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن! ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺎﺗﻤﺎم اﺳﺖ!‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻼه از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ دﻳﺪم ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺴﻴﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪﻫﺎ ﻛﻼه روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻛﻼه ﻫﻢ ﺗﻪ ﺳﺎﻟﻦ روي‬
‫ﺻﻨﺪﻟﻲﻫﺎ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻮازﻧﺪهﻫﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم و ﻣﻴﺰي ﭘﺮ از ﻛﻼه‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﻲ دﻧﺒﺎل ﻛﻼه ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻣﻲﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آن دﻳﻮار ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮﺟﺎش ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺳﺮ ﺟﺎش ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫رﻓﺘﻢ روي ﻣﻴﺰ و ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدم دﻧﺒﺎل ﻛﻼه ﮔﺸﺘﻦ‪ .‬در ﻣﻴﺎن‬
‫آنﻫﻤﻪ ﻏﺬا و ﺷﺮاب و ﻛﻼه‪ ،‬ﻛﻼه ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم‪ .‬ﭼﻴﺰي در آن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ؟‬
‫ﻃﻨﻴﻦ ﺻﺪاي ﺧﻮدم را در آن ﺗﺎﻻر روﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ از ﺧﻮدم ﻣﻲﭘﺮﺳﻴﺪم‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﺻﺪا ﮔﻔﺖ ﻛﺠﺎﻳﻲ؟ ﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬دارم دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬دارم دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﻲﮔﺮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ؟‬
‫ﻫﻤﺔ ﻛﻼهﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم و دﻳﺪم ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ‬
‫ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻼهﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻼه ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن‬
‫ﻣﻲﻛﺮدم و زﻳﺮﺷﺎن را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻣﻲدﻳﺪم‪.‬‬
‫ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ او ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﺻﻼً ﻫﻴﭻﻛﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻛﺠﺎﻳﻲ؟‬
‫ﻛﺠﺎﻳﻲ؟‬
‫ﻃﻨﻴﻦ ﺻﺪاي ﺧﻮدم را در آن ﺗﺎﻻر ﺑﺰرگ روﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬ﺷﻤﻊﻫﺎ در‬
‫ﺷﻤﻌﺪانﻫﺎي ﭘﺎﻳﻪﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬و ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪام از ﺟﺎﻳﻲ دور ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫ﻣﻲرﺳﻴﺪ‪ .‬اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﺪادم‪ .‬ﻛﻼه ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ‪ ،‬آن را ﺑﻮ ﻛﺮدم و ﭼﺸﻢﻫﺎم‬
‫را ﺑﺴﺘﻢ؛ ﺑﻮي ﻧﺎن داغ ﻣﻲداد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﻳﺎﻧﻮﺷﻜﺎي ﻣﻦ!‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‬
‫‪ ٢٠٠٢‬ﺗﺎ ‪ ٢٠٠٩‬ﺑﺎزﻧﻮﻳﺲ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪٢٠١٢‬‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﻌﺮوﻓﻲ ♦‪٣۶٣‬‬
‫آﺛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻲ‬

‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎ روﺑﺮوي آﻓﺘﺎب )اﻧﺠﺎم ﻛﺘﺎب‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬

‫آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﺗﺮ )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺗﻬﺮان‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬
‫ﻋﻄﺮ ﻳﺎس )اﻧﺘﺸﺎرات ﭘﺮ آﻣﺮﻳﻜﺎ‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬
‫درﻳﺎروﻧﺪﮔﺎن ﺟﺰﻳﺮه آﺑﻲﺗﺮ )ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس(‬
‫‪------------------------------------------------‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻣﻨﻲ؟ )ﻧﺸﺮ ﺑﻴﻦاﻟﻤﻠﻞ ‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎ‪:‬‬
‫و‪‬رگ )اﻧﺘﺸﺎرات ﺟﻬﺎد داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ ‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬
‫دﻟﻲﺑﺎي و آﻫﻮ )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺗﻬﺮان ‪ /‬ﻧﺎﻳﺎب(‬
‫آوﻧﮓ ﺧﺎﻃﺮهﻫﺎي ﻣﺎ )ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس‪ ،‬ﺗﻬﺮان(‬
‫‪------------------------------------------------‬‬
‫ﺳﻤﻔﻮﻧﻲ ﻣﺮدﮔﺎن )ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس(‬ ‫رﻣﺎنﻫﺎ‪:‬‬
‫ﺳﺎل ﺑﻠﻮا )ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس(‬
‫ﭘﻴﻜﺮ ﻓﺮﻫﺎد )ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس(‬
‫ﻓﺮﻳﺪون ﺳﻪ ﭘﺴﺮ داﺷﺖ )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ(‬
‫ذوبﺷﺪه )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ ‪ /‬و ﻧﺸﺮ ﻗﻘﻨﻮس(‬
‫ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ(‬
‫‪------------------------------------------------‬‬
‫اﻳﻦﺳﻮ و آنﺳﻮي ﻣﺘﻦ )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون( درسﻫﺎ و ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎي رﻣﺎن‬
‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎي ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ )ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ( ﺷﻌﺮﻫﺎ‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﻠﻮت اﻧﺲ )ﻧﺸﺮ ﺑﺎران‪ ،‬ﺳﻮﺋﺪ( ﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎ و ﺳﺮﻣﻘﺎﻟﻪﻫﺎ‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﺮﻟﻴﻦ ‪) ١‬ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‪ ،‬ﺑﺮﻟﻴﻦ( ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻛﺎرﮔﺮوﻫﻲ‬
‫ﻣﺴﻴﻮ اﺑﺮاﻫﻴﻢ و ﮔﻞﻫﺎي ﻗﺮآن )ﻗﻘﻨﻮس( ﺗﺮﺟﻤﻪ‪) :‬ﺑﺎ وﺣﻴﺪ ﻣﻘﺪم(‬
‫ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻲ ﺧﺪا ‪ /‬ادون ﻓﻮن ﻫﻮروات )ﮔﺮدون( ﺗﺮﺟﻤﻪ‪) :‬ﺑﺎ ﺣﻤﻴﺪ ﺣﺎﺋﺮﻳﺎن(‬
 ‫‪ ♦ ٣۶۴‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻣﺨﺼﻮص‬
‫از اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲﺷﻮد‬
‫ﻧﺎم ﺗﻤﺎم ﻣﺮدﮔﺎن ﻳﺤﻴﺎﺳﺖ )رﻣﺎن(‬
‫دﻟﻲﺑﺎي و آﻫﻮ )رﻣﺎن(‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺎپ )رﻣﺎن(‬
‫ﺑﺎﻧﻮ و ﭼﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر )ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن(‬
‫روﺷﻨﻔﻜﺮان ﺗﺎﺑﻮتﺳﺎز )ﺧﺎﻃﺮات(‬
‫اﻳﺮان ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻲ؟ )ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﺑﺎ ﻫﻔﺘﺎد ﭼﻬﺮة اﻳﺮان و ﺟﻬﺎن(‬
‫‪) 3Raum‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن دو زﺑﺎﻧﻪ ﻓﺎرﺳﻲ و آﻟﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون(‬

‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون‬

‫ﺑﻴﺶ از ﺻﺪ اﺛﺮ ادﺑﻲ؛ رﻣﺎن‪ ،‬داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ‪،‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮات زﻧﺪان‪ ،‬و ادﺑﻴﺎت ﺗﺒﻌﻴﺪ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻨﺘﺮﻧﺖ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻴﺪ‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﺛﺎر ﻧﺸﺮ ﮔﺮدون در ﺳﺎﻳﺖ ﮔﺮدون‬
‫‪www.abbasmaroufi.de‬‬
‫ﻛﺘﺎبﻫﺎي ﻓﺎرﺳﻲ ﭼﺎپ اﻳﺮان و ﭼﺎپ ﺧﺎرج‬
‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺘﺎبﻫﺎ و آﺛﺎرﺷﺎﻋﺮان و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﺮاﻧﻲ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻟﻤﺎﻧﻲ‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻨﺮ و ادﺑﻴﺎت ﻫﺪاﻳﺖ‬

‫‪Kant Str. 76 / 10627 Berlin Germany‬‬

‫‪Tel 0049-30-45 08 66 74‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺪاﻳﺖ؛ ﺑﺰرگﺗﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﻲ اﻳﺮاﻧﻲ در اروﭘﺎ‬