‫ﺣﻤﺎﺳﻪ وﯾﭽﺮ‬

‫آﺧﺮﯾﻦ آرزو ‪ -‬ﮐﺘﺎب اول‬

‫ﺠﯽ ﺳﭙﮑﻮﻓﺴﮑﯽ‬
‫آﻧ ِ‬

‫ﻣﺘﺮﺟﻢ‪ :‬ﺳﯿﻨﺎ ﻃﺎوﺳﯽﻣﺴﺮور‬

‫ﺣﻖ اﻧﺘﺸﺎر اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮏ ﺑﺮای ﻓﯿﺪﯾﺒﻮ ﻣﺤﻔﻮظ اﺳﺖ‬

 ‫ﭘﯿﺶﮔﻔﺘﺎر ﻣﺘﺮﺟﻢ‬

‫ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻃﺮﻓﺪار ﺑﺎزیﻫﺎی ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮی ﺑﺎﺷﯿﺪ ﯾﺎ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺗﺨﯿﻠﯽ ﺣﻤﺎﺳﯽ ﯾﺎ‬
‫ﺣﺘﯽ ﻓﻘﻂ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺧﻮب‪ ،‬درﻫﺮﺣﺎل "ﺣﻤﺎﺳﻪی وﯾﭽﺮ" اﺛﺮ آﻧﺠﯽ‬
‫ﺳﭙﮑﻮﻓﺴﮑﯽ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان از آن ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﮑﻮﻓﺴﮑﯽ ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮی از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ و داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺑﯽﺷﻤﺎر و ﻧﮕﺎه ﻣﻨﺘﻘﺪاﻧﻪ‬
‫و ﻃﻨﺰ ﺗﻠﺨﺶ‪ ،‬اﺛﺮی ﻓﺮاﻣﻮشﻧﺸﺪﻧﯽ و ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ ﺧﻠﻖ ﮐﺮده ﮐﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﻧﻔﺮ در‬
‫ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎی آن ﺷﺐ و روز ﮔﺬراﻧﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬وﯾﭽﺮ اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ‪ ،‬ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺳﭙﮑﻮﻓﺴﮑﯽ او را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﯿﺮ‬
‫از ﮐﻤﺎن رﻫﺎﺷﺪه ﺻﺎف و ﺳﺎده ﻣﯽداﻧﺪ؛ اﻣﺎ دﻧﯿﺎ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ را‬
‫اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده ﭼﻨﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎدﮔﯽ او ﺑﻪ ﻃﺮز دﯾﻮاﻧﻪواری ﻋﻤﯿﻖ و‬
‫ﺑﺎﻣﻌﻨﯽ ﺟﻠﻮه ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ در ﻧﮕﺎه اول ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻫﯿﻮﻻﮐﺶ ﺣﺮﻓﻪای ﮐﻪ ﺑﺮای‬
‫ﭘﻮل ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ روﺑﻪرو ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎﯾﯽ ﺳﺮوﮐﺎر دارد‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ را ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و اﯾﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽاش را زﯾﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد‪ .‬زﺑﺎن ﻧﯿﺶدار و ﺑﯽﺑﺎﮐﯽ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ او را ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮشﻧﺸﺪﻧﯽ و ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﻟﺤﻈﻪﻫﺎی آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن‪ ،‬ﺑﻪ او اﺣﺴﺎس ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬از‬
‫ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﻄﺮه اﺳﺖ در ﻣﯿﺎن اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ از ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎی‬
‫ﺟﺬاب و ﻓﻮقاﻟﻌﺎده اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪام ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺣﻤﺎﺳﻪای ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ را‬
‫دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺘﺎب ﯾﮏﺑﺎر از زﺑﺎن ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪﺷﺪه و‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪی ﻓﺎرﺳﯽ از ﻧﺴﺨﻪی اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن ﺳﻌﯽ‬
‫ﻧﻤﻮدهام در ﻣﻮرد اﺳﺎﻣﯽ ﺧﺎص ﻧﻈﯿﺮ اﺷﺨﺎص و ﻣﮑﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺴﺨﻪی اﺻﻠﯽ و‬
‫ﺗﻠﻔﻆ ﺻﺤﯿﺢ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ازآﻧﺠﺎﯾﯽﮐﻪ از اﺳﻢ ﺻﺪﻫﺎ ﻧﻮع ﻫﯿﻮﻻ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ‬
‫اﺳﺘﻔﺎدهﺷﺪه‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﻫﻤﻪی اﯾﻦ اﺳﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و‬
‫از ﻫﻤﺎن اﺳﺎﻣﯽ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﯾﺎ ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻬﺮه ﺑﺮدم‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺟﺰ در ﻣﻮاردی ﻧﻈﯿﺮ "‬
‫ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ" و "اژدﻫﺎ" ﮐﻪ در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ رواج دارﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺨﺶ ﻋﻈﯿﻤﯽ از داﺳﺘﺎن از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺑﯿﺎن ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺟﺎی ﻣﻤﮑﻦ از ﻧﺜﺮ‬
‫ﻣﺤﺎورهای اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب اﺻﻠﯽ وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از دو‬
‫ﺑﺎر ﺗﺮﺟﻤﻪی ﻣﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﻨﺪهی اﯾﺮاﻧﯽ را ﺳﺮدرﮔﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﯿﺪوارم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺎلﻫﺎ‪ ،‬در دﻧﯿﺎی وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻏﺮق‬
‫ﺷﻮﯾﺪ و از ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺎﻫﮑﺎر آﻧﺠﯽ ﺳﭙﮑﻮﻓﺴﮑﯽ‪ ،‬ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺬت را ﺑﺒﺮﯾﺪ‪.‬‬

‫ﺳﯿﻨﺎ ﻃﺎوﺳﯽ ﻣﺴﺮور‬

‫ﺑﻬﺎر ‪۱۳۹۶‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ اول‬

‫ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی ﺻﺒﺢ ﭘﯿﺶ او آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺻﺪا ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﺤﯽ در ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ‬
‫ﺑﻮد؛ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪای اﺗﺎق ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ردای دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ؛‬
‫اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻒ ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد وﯾﭽﺮ را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ او را از‬
‫ﻧﯿﻤﻪﻫﻮﺷﯿﺎری ﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﯾﯽ داﺷﺖ در اﻋﻤﺎق ژرف درﯾﺎ‬
‫ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻨﺎور ﻣﯿﺎن ﮐﻒ درﯾﺎ و ﺳﻄﺢ آرام آن‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی‬
‫ﮔﯿﺎﻫﺎن درﯾﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻮج ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮواز ﮐﺮد‪ ،‬رداﯾﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺎری اﻧﺪاﺧﺖ و آرام و ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط زاﻧﻮﯾﺶ را روی ﻟﺒﻪی ﺗﺨﺖ ﺑﺰرگ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻧﯿﻤﻪﺑﺎز او را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﻮاب زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ دﺳﺖﻫﺎی ﮐﺸﯿﺪهاش را ﺟﻠﻮ آورد‪ ،‬از ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮی ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺼﻤﻢ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻠﮏﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪﻫﺎ و‬
‫ﻟﺐﻫﺎی وﯾﭽﺮ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ و آراﻣﯽ زد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی او را ﺑﮕﯿﺮد؛ اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫در ﻧﻮر ﺧﯿﺮهﮐﻨﻨﺪهی ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﻫﺮ دودﺳﺘﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮد دور ﺷﻮد؛ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮد و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺗﮑﺎن داد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺟﻠﻮ آورد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﺣﻮری آﺑﯽ)‪(۱‬‬
‫ﺗﯿﺮه و ﺑﺰرگ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺣﯿﺮتزده ﺑﻮد‪ ،‬در درﯾﺎﯾﯽ از ﺑﺎﺑﻮﻧﻪی ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و وﺣﺸﯽ ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬‬

‫داﺳﺘﺎن اول‪ -‬وﯾﭽﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﺑﻌﺪﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد از ﺷﻤﺎل آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از دروازهی ﻃﻨﺎبﺑﺎﻓﺎن)‪ .(۲‬ﭘﯿﺎده‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ و اﺳﺐ ﺑﺎرﮐﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻓﺴﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی ﻋﺼﺮ ﺑﻮد و‬
‫دﮐﻪﻫﺎی ﻃﻨﺎبﺑﺎﻓﺎن‪ ،‬زﯾﻦ ﺳﺎزان و دﺑﺎﻏﺎن ﺑﺴﺘﻪ و ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻮا‬
‫ﮔﺮم ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻣﺮد ﮐﺘﯽ ﻣﺸﮑﯽ روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻈﺮﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﻟﺤﻈﻪای ﺟﻠﻮی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی ﻧﺎراﮐﻮرت ﭘﯿﺮ)‪ (۳‬اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎ ﮔﻮش ﻓﺮا‬
‫داد‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ داﺧﻞ‬
‫ﻧﺸﺪ‪ .‬اﺳﺒﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮏﺗﺮی‬
‫ﺑﻪ ﻧﺎم روﺑﺎه)‪ .(۴‬اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺮا ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮش را از ﭘﺸﺖ ﺑﺸﮑﻪای ﺧﯿﺎرﺷﻮر ﺑﯿﺮون آورد و ﻏﺮﯾﺒﻪ‬
‫را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎزهوارد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺖ ﺑﺮ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺟﻠﻮی‬
‫ﭘﯿﺸﺨﻮان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺑﯿﺎرم؟‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺑﺠﻮ‪ «.‬ﺻﺪاﯾﺶ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﭘﯿﺶﺑﻨﺪ ﭘﺎرﭼﻪای ﭘﺎک ﮐﺮد و ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺳﻔﺎﻟﯽ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ آورد‪.‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺳﻦ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻮد‪ .‬زﯾﺮ ﮐﺘﺶ ﯾﮏ ﺟﻠﯿﻘﻪی‬
‫ﮐﻬﻨﻪی ﭼﺮﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪ روی ﮔﺮدن و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺶ را درآورد اﻓﺮاد دوروﺑﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮی ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺧﻮدیﺧﻮد ﻣﻮﺿﻮع ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽای ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻫﺮ ﻣﺮدی در وﯾﺰﯾﻢ)‪ (۵‬ﯾﮏ‬
‫ﺳﻼح ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد داﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﮐﻤﺎن ﯾﺎ ﺗﯿﺮدان‬
‫ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻤﯽﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻨﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﺟﻠﻮی‬
‫ﭘﯿﺸﺨﻮان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت‬
‫ﻣﺰه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻣﺰه َ‬
‫ﻟﯿﻮاﻧﺶ را َ‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﺷﺐ ﯾﻪ اﺗﺎق ﻣﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎ ﻧﺪارﯾﻢ‪ «.‬ﺑﻪ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﺧﺎﮐﯽ و ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﻧﺎراﮐﻮرت ﭘﯿﺮ رو اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫»ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارﯾﻢ‪ «.‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﻬﺠﻪی ﻏﺮﯾﺒﻪ را ﺗﺸﺨﯿﺺ داد‪،‬‬
‫اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ)‪ (۶‬ﺑﻮد‪.‬‬
‫»ﭘﻮﻟﺶ رو ﻣﯽدم‪ «.‬ﺗﺎزهوارد آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد و ﺑﻌﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﺮد آﺑﻠﻪروی دﯾﻼﻗﯽ _ ﮐﻪ از‬
‫ﻟﺤﻈﻪی ورود ﺗﺎزهوارد ﭼﺸﻢ از او ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد _ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ ﭘﯿﺸﺨﻮان‬
‫آﻣﺪ‪ .‬دو رﻓﯿﻘﺶ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻓﺎﺻﻠﻪی دو ﻗﺪﻣﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬
‫اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو درﺳﺖ ﮐﻨﺎر ﺗﺎزهوارد اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ اﺗﺎق‬
‫ﻧﻤﯽدﯾﻢ‪ ،‬وﻟﮕﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ )‪ .(۷‬در وﯾﺰﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﺷﻬﺮ آﺑﺮو داره!«‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ‪ ،‬ﻟﯿﻮان در دﺳﺖ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار اﻧﺪاﺧﺖ؛‬
‫اﻣﺎ او روﯾﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﻧﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﺮد‬
‫رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از رﯾﻮﯾﺎﯾﯽﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ؟‬
‫ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻮی آﺑﺠﻮ‪ ،‬ﺳﯿﺮ و ﺧﺸﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻫﻤﻪی‬
 ‫رﯾﻮﯾﺎﯾﯽﻫﺎ دزدن‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﻮی ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﺣﺮومزاده؟«‬
‫ﯾﮑﯽ از رﻓﯿﻖﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮه‪ ،‬ﮔﻮشﻫﺎش رو ﭘﺸﮕﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﺪه و ﮔﻢ ﺷﻮ!«‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪی اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬آﺑﺠﻮم‬
‫ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه‪«.‬‬
‫آﺑﻠﻪرو ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺬار ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ «.‬او ﻟﯿﻮان را از دﺳﺖ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻨﺎر‬
‫زد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را زﯾﺮ ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﯽ ﮐﻪ روی‬
‫ﺳﯿﻨﻪی ﻣﺮد ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻓﺮوﮐﺮد‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎی ﭘﺸﺖ او ﻣﺸﺘﺶ را‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺗﺎزهوارد ﻫﻤﺎنﺟﺎ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺪﻧﺶ را ﺧﻢ ﮐﺮد و‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻧﯿﺎم ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ و ﻟﺤﻈﻪای در ﻧﻮر ﮐﻢ اﺗﺎق درﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﻏﻠﯿﺎن اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺻﺪای‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ و ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺘﺮی ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﺮوﺟﯽ‬
‫دوﯾﺪ‪ .‬ﺻﻨﺪﻟﯽای ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ و ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻇﺮوف ﺳﻔﺎﻟﯽ در اﺗﺎق‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺐﻫﺎی ﻟﺮزان‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی ﻣﺮد آﺑﻠﻪرو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﮑﺎف‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ روی آن ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬آﺑﻠﻪرو ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻟﺒﻪی ﭘﯿﺸﺨﻮان را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬داﺷﺖ آرامآرام ازﻧﻈﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دو ﻣﺮد دﯾﮕﺮ روی زﻣﯿﻦ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽﺷﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬دﯾﮕﺮی داﺷﺖ از درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‬
‫و ﺧﻮن ﺗﯿﺮهای زﯾﺮش ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﺟﯿﻎ وﺣﺸﺖزده و ﮔﻮشﺧﺮاش زﻧﯽ‬
‫در ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ‪ ،‬ﻟﺮزﯾﺪ و ﺑﺎﻻ آورد‪.‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻋﻘﺐﻋﻘﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﻮار رﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺼﺒﯽ و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎ‬
‫ﻫﺮ دودﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﯿﻎ آنرا در ﻫﻮا ﻣﻮج ﻣﯽداد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔِﻞ ﺳﺮد‪ ،‬روی ﺻﻮرتﻫﺎﯾﺸﺎن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺖوﭘﺎﻫﺎ را ﻓﻠﺞ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و راه ﮔﻠﻮﻫﺎ را ﻣﯽﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﺳﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﻫﺎ وارد ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻤﺎقﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺴﻤﻪی ﭼﺮﻣﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد را آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫دﯾﺪن اﺟﺴﺎد ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ‬
‫داد و از ﭼﮑﻤﻪی ﭼﭙﺶ ﺧﻨﺠﺮی ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزاﻧﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﻨﺪازش! ﺑﻨﺪازش‪ ،‬ﺟﺎﻧﯽ! ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ﺷﻮ و ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﯿﺎ!«‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن دوم ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدش و ﻣﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮد را ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﮐﻨﺎر زد‪ .‬او رو ﺑﻪ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺳﻮم ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺮو اﻓﺮاد رو ﺧﺒﺮ ﮐﻦ‪،‬‬
‫ﺗﺮﺳﮑﺎ)‪«!(۸‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم ﻣﯽآم‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن اول ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬آره ﻣﯽآی‪ ،‬ﺗﻮﻟﻪﺳﮓ ﺗﺎ ﻃﻨﺎبدار! ﺷﻤﺸﯿﺮت رو ﺑﻨﺪاز‪،‬‬
 ‫وﮔﺮﻧﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪات رو ﺧُﺮد ﻣﯽﮐﻨﻢ!«‬
‫ﻣﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻤﺸﯿﺮش را زﯾﺮ ﺑﺎزوی ﭼﭙﺶ ﻗﺮار داد و‬
‫دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮی ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﮑﻞ ﭘﯿﭽﯿﺪهای در ﻫﻮا‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬وﺻﻠﻪﻫﺎی ﻓﻠﺰی ﮐﻪ از ﻣﭻ ﺗﺎ آرﻧﺞ ﻟﺒﺎﺳﺶ اداﻣﻪ داﺷﺘﻨﺪ درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻨﺪ و ﺻﻮرتﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎ‬
‫روی ﭘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻓﺮار ﮐﺮد‪ .‬زن دوﺑﺎره ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﮐﺮﮐﻨﻨﺪه‪.‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﻨﯿﻦ و ﻣﺼﻤﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﺧﻮدم ﻣﯽآم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ‬
‫از ﻣﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﭘﯿﺶ دژﺳﺎﻻر‪ .‬راه رو ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن‪ «.‬او ﺑﻪ اﻃﺮاف‬
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻤﺖ در ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬دو ﻧﮕﻬﺒﺎن دﯾﮕﺮ ﻋﻘﺐﻋﻘﺐ و ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ از ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ آنﻫﺎ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫و ﺧﻨﺠﺮش را ﻏﻼف ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰﻫﺎ رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎ‬
‫ﺻﻮرتﺷﺎن را از ﻏﺮﯾﺒﻪی ﺧﻄﺮﻧﺎک ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫وﻟﺮاد)‪ ،(۹‬دژﺳﺎﻻر وﯾﺰﯾﻢ‪ ،‬ﭼﺎﻧﻪاش را ﺧﺎراﻧﺪ‪ .‬او ﻧﻪ ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻮ؛ اﻣﺎ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﻨﺎر آﻣﺪ‪.‬‬
‫»ﺗﻨﻬﺎﻣﻮن ﺑﺬارﯾﺪ‪ «.‬ﺑﻌﺪ از دﺳﺘﻮرش ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺸﯿﻦ‪ .‬ﻧﻪ اونﺟﺎ‬
‫ﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ دورﺗﺮ‪«.‬‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﯾﺎ ﮐﺖ ﺳﯿﺎﻫﺶ را ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﻟﺮاد درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺘﮏ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ وﻟﺮاد ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬دژﺳﺎﻻر وﯾﺰﯾﻢ؛ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺖ ﮔﻮش ﺑﺪم‪ .‬ﻗﺒﻞ‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮی ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل ﺑﻨﺪازﻧﺖ‪ ،‬ﭼﯽ داری ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ‪ ،‬ﻣﺮدک ﯾﺎﻏﯽ؟ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ رو‬
‫ﮐﺸﺘﯽ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدی ﺟﺎدو ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯽ؛ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﺻﻼ ً ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬در وﯾﺰﯾﻢ اﯾﻦ‬
‫ﺟﺮمﻫﺎ ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﺑﻪ ﺻﻼﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻢ و‬
‫ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺖ ﮔﻮش ﺑﺪم‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﻋﺪام ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن‪«.‬‬
‫ﻣﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ دﮐﻤﻪﻫﺎی ﺟﻠﯿﻘﻪاش را ﺑﺎز ﮐﺮد و اﻋﻼﻣﯿﻪای از ﺟﻨﺲ ﭼﺮم ﺑﺰ‬
‫ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦﻫﺎ رو ﻫﻤﻪﺟﺎ زدﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻮی‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪﻫﺎ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره؟«‬
‫وﻟﺮاد ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺣﺮوﻓﯽ ﮐﻪ روی ﭼﺮم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﭘﺲ‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ و ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره‪ .‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ)‪ ،(۱۰‬ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﻣﻬَﮑَﻢ)‪ (۱۳‬اﻣﻀﺎش ﮐﺮده ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺮﯾﺎ)‪ ،(۱۱‬ﭘﻮﻧﺘﺎر)‪ (۱۲‬و َ‬
‫اﻋﻼﻣﯿﻪ‪ ،‬اﻋﻼﻣﯿﻪ اﺳﺖ وﯾﭽﺮ؛ اﻣﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻫﻢ ﻗﺎﻧﻮﻧﻪ و ﻣﺴﺌﻮل ﻗﺎﻧﻮن و اﺟﺮاش‬
‫در وﯾﺰﯾﻢ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﻦ! ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟«‬
‫ﻣﺮد اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬وﻟﺮاد ﺑﺎﺧﺸﻢ‬
‫ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﯿﺮون داد‪.‬‬
‫»ﻧﺸﺎن وﯾﭽﺮﻫﺎ رو داری؟« ﻏﺮﯾﺒﻪ ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ دﺳﺖ در ﺟﻠﯿﻘﻪاش ﮐﺮد و ﻣﺪال‬
‫ﮔﺮدی را ﮐﻪ زﻧﺠﯿﺮی ﻧﻘﺮهای داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻧﻘﺶ ﮔﺮﮔﯽ ﺑﺎ دﻧﺪانﻫﺎی‬
‫ﺗﯿﺰش روی آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪» .‬و آﯾﺎ اﺳﻤﯽ داری؟ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ اﺳﻤﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﯽﺧﻮام ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن راﺣﺖﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ)‪ (۱۴‬ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ؟ از ﻟﻬﺠﻪات ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ‪.‬‬
‫»ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ ﮔﺮاﻟﺖ؟« وﻟﺮاد ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ روی اﻋﻼﻣﯿﻪ زد و اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫»ﺑﻬﺘﺮه اﯾﻨﻮ وﻟﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽﻫﺎ ﺗﻼش ﮐﺮدن و ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪن‪ .‬اﯾﻦ‪،‬‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ درﮔﯿﺮ ﺷﺪن ﺑﺎ ﭼﻨﺪ اﻟﺪﻧﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داره‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﻐﻞ ﻣﻨﻪ‪ ،‬وﻟﺮاد؛ و در اﻋﻼﻣﯿﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﺰهاش ﺳﻪ ﻫﺰار‬
‫اورن)‪ (۱۵‬ﻫﺴﺘﺶ‪.‬‬
‫وﻟﺮاد اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻪ ﻫﺰار و ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺮ‪ ،‬ﺷﺎﯾﻌﺎت‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﮔﻦ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺰرﮔﻮار ﺣﺮﻓﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﺰده‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ «.‬او ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﻓﻘﻂ اون ﺳﻪ ﻫﺰارﺗﺎ«‬
‫دژﺳﺎﻻر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﺐ زﻣﻮﻧﻪای‪ ،‬ﻋﺠﺐ زﻣﻮﻧﻪی ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﺷﺪه!‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﮐﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﻐﻞ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺖﺗﺮﯾﻦ آدمﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزدن! ﻋﯿﺎران ﻗﺎﺗﻞ‬
‫ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏﻫﺎ)‪(۱۶‬؛ ﻣﺴﺎﻓﺮاﻧﯽ ﮐﻪ اژدﻫﺎ و وُدﻧﯿﮏ)‪ (۱۷‬ﻣﯽﮐﺸﻦ! ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬وﯾﭽﺮﻫﺎ اﺟﺎزهی آﺑﺠﻮ ﺧﻮردن دارن؟«‬
‫‪ -‬ﺷﮏ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫وﻟﺮاد دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ زد و ﺻﺪا زد‪» :‬آﺑﺠﻮ! ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺸﯿﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﭼﯽ‬
‫ﻻزم داری؟«‬
‫آﺑﺠﻮﯾﯽ ﮐﻪ از راه رﺳﯿﺪ ﺳﺮد و ﮐﻒآﻟﻮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﺮاد زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻋﺠﺐ زﻣﻮﻧﻪای‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻋﻪای از ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪ‪» .‬ﻫﺮ ﺟﻮر‬
‫ﻣﻬَﮑﻢ‪ ،‬ﺗﻮی ﮐﻮهﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻟﻮﻟﻮﺧﻮرﺧﻮره‬ ‫ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ اﯾﻦور و اونور ﺳﺮ درآورده‪َ .‬‬
‫ﺷﺪه‪ .‬ﻗﺒﻼ ً ﻓﻘﻂ ﮔﺮگﻫﺎ ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞ زوزه ﻣﯽﮐﺸﯿﺪن؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺟﺎ رو ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻮﺑﻮﻟﺪ)‪ (۱۸‬و اﺳﭙﺮﯾﮕﺎن)‪ (۱۹‬ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ)‪ (۲۰‬ﯾﺎ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻣﺰﺧﺮف دﯾﮕﻪ‪ .‬ﭘﺮﯾﺎن و روﺳﺎﻟﮑﺎﻫﺎ)‪ (۲۱‬ﺻﺪﺗﺎﺻﺪﺗﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ رو از دﻫﮑﺪهﻫﺎ‬
‫ﻣﯽدزدن‪ .‬ﻣﺮﯾﻀﯽﻫﺎﯾﯽ اوﻣﺪن ﮐﻪ اﺳﻢﺷﻮن رو ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؛‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻦ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺳﯿﺦ ﺑﺸﻪ؛ و ﺣﺎﻻ؛ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ‪ ،‬اﯾﻦ!« او‬
‫اﻋﻼﻣﯿﻪی ﭼﺮﻣﯽ را روی ﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ داد‪» .‬ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺎت‬
‫ﺷﻤﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دژﺳﺎﻻر‪ ،‬ﺟﺰﯾﯿﺎت اﻋﻼﻣﯿﻪی ﭘﺎدﺷﺎه رو‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ؟«‬
‫وﻟﺮاد ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺗﮑﯿﻪ زد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را روی ﺷﮑﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬ﺟﺰﯾﯿﺎت؟‬
‫آره‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ دﺳﺖ اول ﻧﺒﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﺧﻮﺑﯽ دارم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫»اﮔﻪ اﺻﺮار داری‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻦ‪ «.‬وﻟﺮاد ﮐﻤﯽ آﺑﺠﻮ ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫ﻣﺪِل)‪ (۲۲‬ﭘﯿﺮ‪ ،‬ﭘﺪرش‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﺎ‬ ‫آرام ﮔﻔﺖ‪» .‬زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ِ‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﻬﻤﻮن ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻪﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﺪه‪ ،‬ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﻮ؛ اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از ﺗﺎﺟﮕﺬاریاش‪ ،‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ً ﺷﻮرش‬
‫رو درآورد؛ ﮐﺎری ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮدش ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺑﺸﻪ‪ .‬آدا)‪ (۲۳‬ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺑﻮد و اوﻧﺎ‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﺸﮑﻮک ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد‬
‫ﻣﻠﮑﻪ‪ ...‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻢ‪ :‬ﯾﻪ دﻓﻌﻪ دﯾﺪن ﮐﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪ؛‬
‫ﭼﻮن وﯾﺰﯾﻤﯿﺮ)‪ (۲۴‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻮﯾﮕﺮاد)‪ ،(۲۵‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮش‪ ،‬داﻟﮑﺎ)‪ ،(۲۶‬رو‬
‫ﺑﻪ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺪه و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهﻫﺎش رو ﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮی‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ رو ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﯾﻢ‪،‬‬
‫وﮔﺮﻧﻪ وﯾﺰﯾﻤﯿﺮ دﺧﻞﻣﻮن رو ﻣﯽآورد‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻤﮏ آدا؛ ﭼﻮن اون ﺧﯿﻠﯽ روی‬
‫ﺑﺮادرش ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎه ﺟﻮون رو از ازدواج ﺳﺮﯾﻊ‬
‫ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬آدا زاﯾﻤﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮔﻮش ﮐﻦ؛ ﭼﻮن ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ازاﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻋﺪهی ﮐﻤﯽ دﯾﺪن ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورده؛ اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺧﻮدش رو از‬
‫ﭘﻨﺠﺮهی ﺑﺮج ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داد و ﻫﻨﻮزم ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﻮزه ﮔﯿﺞ ﻣﯽزﻧﻪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺰادهی ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﮐﻪ دﺧﺘﺮ‬
‫ﻣﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻋﺠﻠﻪای ﺑﺮای ﺑﺮﯾﺪن ﺑﻨﺪ ﻧﺎﻓﺶ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﻮد و ﻓﻮرا ً ُ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آدا ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﯿﻢ ﺷﺎﻧﺲ آورد ﮐﻪ از زاﯾﻤﺎن ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﻋﻘﻞ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺰادهی ﻧﺎﭘﺎک‬
‫ﺑﯿﺮون ﺷﻬﺮ ﺳﻮزوﻧﺪه ﯾﺎ ﺧﺎک ﺑﺸﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎش‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﻮر ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮارﻣﻮن‪،‬‬
‫ﻧﻮزاد در ﺳﺮداﺑﻪﻫﺎی زﯾﺮ ﮐﺎخ‪ ،‬داﺧﻞ ﯾﻪ ﺗﺎﺑﻮت ﺳﻨﮕﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪» .‬دﯾﮕﻪ از ﻋﻘﻞ ﮐﺎری ﺑﺮﻧﻤﯽآد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از‬
‫ﺳﺎﺣﺮان رو ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرت اون ﺷﯿﺎدﻫﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ روی ﮐﻼهﻫﺎﺷﻮن ﺳﺘﺎره دارن؟ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪن ﮐﻪ ﭼﯽ ﺗﻮی اون ﻣﻘﺒﺮه ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪ ،‬ده ﺗﺎ از اوﻧﺎ ﭘﯿﺪاﺷﻮن ﺷﺪ؛ و ﭼﯿﺰی‬
‫ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ازش ﺑﯿﺮون ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﯾﻪ ﺷﺒﻪ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ .‬ﻧﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‬
‫ﺑﻌﺪ از زاﯾﻤﺎن آراﻣﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﯾﻪ ﺷﺐ وﻗﺘﯽ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد ﺻﺪای ﺟﯿﻐﯽ‬
‫داﺧﻞ ﮐﺎخ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺷﻠﻮﻏﯽ و دادوﻓﺮﯾﺎد‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﮐﺎرت اﯾﻨﻪ و‬
‫اﻋﻼﻣﯿﻪ رو ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺪی‪ .‬ﻧﻮزاد داﺧﻞ ﻣﻘﺒﺮه رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اون ﻫﻢ ﭼﻪ رﺷﺪی و‬
‫ﭼﻪ دﻧﺪونﻫﺎﯾﯽ درآورده ﺑﻮد! اون ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ)‪ (۲۷‬ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اﺟﺴﺎد رو ﻧﺪﯾﺪی‪ ،‬اﮔﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدی ﻧﺰدﯾﮏ وﯾﺰﯾﻢ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪی‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﺮاد اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﮐﻠﯽ ﺳﺎﺣﺮ ﺧﺒﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻧﻘﺪر ﺑﻮدن ﮐﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﯽﻫﺎﺷﻮن ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬اوﻧﺎ ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﺮای زدن ﺳﮓﻫﺎ‬
‫ازﺷﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮام ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪات‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره؛ اﻣﺎ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻦ‬
‫اوﻧﺎ ﺷﯿﺎد و اﺑﻠﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ آدم ﻣﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺪاﻗﻞ روراﺳﺖﺗﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد؛ اﻣﺎ ﻧﻈﺮی ﻧﺪاد‪.‬‬
‫دژﺳﺎﻻر ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺧﻮدش و ﻣﺮد ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ آﺑﺠﻮی ﺑﯿﺸﺘﺮی‬
‫رﯾﺨﺖ‪» .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدات ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽﺷﻮن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﮐﻪ ﮐﺎخ و ﻣﻘﺒﺮه و اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﺑﺴﻮزوﻧﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺳﺮش رو ﺑﺒﺮﯾﻢ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮی روز‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺷﯿﻄﻮن ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪،‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ از ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺷﺒﻮﻧﻪاش‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻮﺗﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﺎ ﺗﯿﺮکﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﺦ‬
‫ﺄ‬
‫ﺑﮑﺸﯿﻤﺶ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ آﺧﺮیﺷﻮن‪ ،‬ﯾﻪ دﻟﻘﮏ ﮐﻪ ﮐﻼه ﺗﯿﺰ و ﮐﻠﻪی ﮐﭽﻠﯽ داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪﻧﺸﯿﻦ ﭘﺸﺖﺧﻤﯿﺪه‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﮐﺎر ﺟﺎدوﺋﻪ؛ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﯽﺷﻪ‬
‫ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ و اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی‬
‫ﺧﻮﺷﮕﻞ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو ﺗﻮی ﺳﺮداﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺮد و ﮐﺎر ﺗﻤﻮم‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از اون ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﯽ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ اﻧﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﺧﻮدش رﻓﺖ ﺗﺎ ﺷﺐ رو‬
‫ﺗﻮی ﮐﺎخ ﺑﮕﺬروﻧﻪ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ازش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﮐﻼه‬
‫و ﭼﻮبدﺳﺘﯽاش؛ اﻣﺎ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ول ﮐﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﻼش ﺑﺮای‬
‫ﮐﺸﺘﻦ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﻣﻤﻨﻮع ﮐﺮد و ﻫﺮ ﭼﯽ ﺷﯿﺎد ﮔﻮﺷﻪﮐﻨﺎر وﯾﺰﯾﻢ ﺑﻮد رو ﺧﺒﺮ ﮐﺮد‬
‫ﺗﺎ ﺑﯿﺎن و ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻦ و ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻦ‪ .‬ﭼﻪ آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻧﯿﻮﻣﺪن! زنﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐوﻏﺮﯾﺐ‪ ،‬اﻓﻠﯿﺞﻫﺎ‪ ،‬آدمﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ و ﺷﭙﺶ زده‪.‬‬
‫رﻗﺖاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اوﻧﺎ اوﻣﺪن و ﺟﺎدو ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ روی ﯾﻪ ﻟﯿﻮان و ﯾﻪ ﮐﺎﺳﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﯾﺎ‬
‫ﺷﻮرا ﺣﻘﻪﺑﺎزﻫﺎ رو ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادن و ﺑﯿﺮونﺷﻮن ﮐﺮدن‪ .‬ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮن روی‬
‫ﺗﯿﺮکﻫﺎ دار زده ﺷﺪن ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪﺷﻮن رو دار‬
‫ﻣﯽزدم‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻣﺪت‪ ،‬از ﻫﺮ ﻧﻮع آدﻣﯽ‬
‫ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﯿﺎدﻫﺎ و ﺟﺎدوﻫﺎﺷﻮن اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ‬
‫ﺗﻮی ﮐﺎخ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ اونﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪«.‬‬
‫وﻟﺮاد ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻤﯽ آﺑﺠﻮ ﻧﻮﺷﯿﺪ و وﯾﭽﺮ در ﺳﮑﻮت ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ ﭼﻮن ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫اون ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪ‪ .‬ﻧﮕﺮاﻧﯽﻫﺎی دﯾﮕﻪای ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ وﯾﺰﯾﻤﯿﺮ‬
‫از ﻧﻮﯾﮕﺮاد ﮐﻪ دﻻﯾﻞ ﻣﻨﻄﻘﯽ و واﻗﻌﯽ داره‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺳﺮ ﻧﻘﺎط ﻣﺮزی‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﻪ‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﯾﺎ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ازدواج‪ .‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ازدواج اﺷﺎره و ﺑﻪ‬
‫ﭘﺮﺗﺮهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از درﺑﺎرﻫﺎی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﯽﺷﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪش اوﻧﺎ‬
‫رو ﻣﯽرﯾﺰه ﺗﻮی دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ‪ .‬ﻫﺮازﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽزﻧﻪ و‬
‫ﭘﯿﮏﻫﺎی ﺳﻮاره رو ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻪ‪ .‬ﺟﺎﯾﺰهای ﮐﻪ ﻗﻮﻟﺶ رو داده‪،‬‬
‫ﺳﻪ ﻫﺰارﺗﺎ ﮐﻠﯽ ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ ﮐﺮده‪ .‬آدمﻫﺎی ﺧﻞوﭼﻞ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی وﻟﮕﺮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﯾﻪ‬
‫ﭼﻮﭘﺎن ﮐﻪ ﻫﻤﻪی ﻣﺮدم ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻦ ﻋﻘﺐاﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯿﭽﺎره ﺑﻪ دﯾﺎر‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ؛ اﻣﺎ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻫﻨﻮز وﺿﻌﺶ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﻪ ﺑﺎر ﯾﻪ ﻧﻔﺮ رو ﺑﺎ‬
‫دﻧﺪوﻧﺎش آﺷﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ و ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺳﻌﯽ دارن ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻦ ﯾﻪ ﻓﺎﯾﺪهای دارن‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ ﻫﻤﻮنﺟﺎ ﻏﺬاش رو‬
‫ﻣﯽﺧﻮره و ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﮐﺎخ ﺳﺮک ﺑﮑﺸﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﯾﻪ ﮐﺎخ‬
‫ﺟﺪﯾﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻗﺸﻨﮕﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل‪ .‬ﻫﻔﺖﺳﺎﻟﻪ و ﻫﯿﭻﮐﺲ از ﭘﺴﺶ‬
‫ﺑﺮﻧﯿﻮﻣﺪه؟«‬
‫وﻟﺮاد ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪» .‬ﻧﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪه؛ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺷﻪ از ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫ﺑﺮاوﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺰرﮔﻮار و‬
‫دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺪام اﯾﻦ اﻋﻼﻣﯿﻪﻫﺎ رو ﺗﻮی راهﻫﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬
‫اﻻن داوﻃﻠﺐﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪن‪ .‬ﯾﻪ ﻧﻔﺮ اﯾﻦ اواﺧﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ‬
‫ﻫﺰارﺗﺎ رو ﻗﺒﻠﺶ ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﻃﺮف رو ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗﻮی ﯾﻪ ﮐﯿﺴﻪ و اﻧﺪاﺧﺘﯿﻤﺶ‬
‫ﺗﻮ درﯾﺎﭼﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﺷﯿﺎدﻫﺎ ﮔﺬرﺷﻮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫دژﺳﺎﻻر ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ از وﯾﭽﺮ ﺑﺮدارد ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬آره‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫اﮔﻪ ﺑﻪ ﮐﺎخ رﻓﺘﯽ ﻗﺒﻞ ﮐﺎر ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻃﻼ ﻧﮑﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺮی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽرم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﺴﺘﮕﯽ داره؛ اﻣﺎ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﺸﻨﻮ؛ ﭼﻮن دارﯾﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺰه‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺎزﮔﯽﻫﺎ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﺑﺨﺶ دوﻣﯽ ﻫﻢ داره‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺮ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﯽ ﭘﺨﺸﺶ ﮐﺮده؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪﻇﺎﻫﺮ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪﯾﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎاﯾﻦﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻨﺪ اﺣﻤﻖ ﺑﺮای ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهی ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﺎخ‬
‫رواﻧﻪ ﺷﺪن‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮام دﻗﯿﻖ ﺑﮕﻢ‪ ،‬دو ﺷﺎﮔﺮد ﮐﻔﺎش ﺑﻮدن؛ ﭼﺮا ﮐﻔﺎشﻫﺎ اﻧﻘﺪر‬
‫اﺑﻠﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬وﯾﭽﺮﻫﺎ ﭼﯽ؟ ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﺗﻼش ﮐﺮده؟‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﺑﻮدن؛ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪن ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺸﻪ و ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‬
‫رو ﺑُﮑﺸﻦ‪ ،‬ﺷﻮﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و رﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻦ ﺑﺮای‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ از وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﻮونﺗﺮ از ﺗﻮ ﺑﻮد و اﺳﻤﺶ رو‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم‪ ،‬اﮔﻪ اﺻﻼ ً ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اون ﺳﻌﯽاش رو ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﭘﺮﻧﺴﺲ‪ ،‬دلورودهاش ﺗﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪی زﯾﺎدی اداﻣﻪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬وﯾﭽﺮ دﯾﮕﻪای ﻧﺒﻮد؟«‬
‫»ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ «.‬وﻟﺮاد ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و وﯾﭽﺮ اﺻﺮاری ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ‬
‫را اداﻣﻪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫دژﺳﺎﻻر ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬اوﻟﺶ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺗﻬﺪﯾﺪ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ آﺳﯿﺒﯽ ﺑﺮﺳﻪ دارش ﻣﯽزﻧﻪ‪ ،‬اون ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﺟﻤﻊﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻠﺶ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‪ «...‬وﻟﺮاد روی ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﺶ را ﺗﺎ ﺣﺪ‬
‫زﻣﺰﻣﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد‪ ...» .‬ﺑﻌﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬آدمﻫﺎی‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪی در وﯾﺰﯾﻢ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻘﺎمﻫﺎی ﺑﺎﻻ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ رو ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﺮاد‪ ،‬ﺑﻪﻃﻮر ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ رو راﺿﯽ ﮐﺮدن‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻠﺴﻢﻫﺎ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮه‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺎه‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﮐﺎر ﻧﮑﺮده و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺟﻮﻧﺶ دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ‬
‫اوﻧﻮ ﺑُﮑﺸﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻮده‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ و از‬
‫دادن ﺟﺎﯾﺰه ﺧﻮدداری ﻣﯽﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ زﯾﺮک‬
‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺟﺎﯾﺰهای در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ از ﭘﺲ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﺮﺑﯿﺎﯾﻢ‪.‬‬
 ‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﭼﺎرهای داﺷﺘﯿﻢ؟ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل ﺟﻤﻊﮐﺮدن‪ ،‬ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺮدﯾﻢ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪.‬‬
‫وﻟﺮاد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ اول ﮐﺎر رو ﺗﻤﻮم‬
‫ﮐﻨﻪ‪ .‬اون ﻫﻤﻮن ﺣﻮاﻟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﺮخ ﻣﯽزد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮدش دﯾﺪ و ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ دﺧﺘﺮه ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﮐﺶوﻗﻮس دادن ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎش از‬
‫ﺗﺎﺑﻮﺗﺶ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻫﯿﻮﻻ رو دﯾﺪ و ﻫﻤﻮن ﺷﺐ زد ﺑﻪ ﭼﺎک‪ .‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﺮﻓﻪ دﯾﮕﻪای‪«.‬‬
‫ﺻﻮرت ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ را‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ دﻫﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺧﺮدﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭘﻮل رو دارن؟ وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن ﮐﺎر ﻫﺰﯾﻨﻪای رو ﻧﻤﯽﮔﯿﺮن‪«.‬‬
‫وﻟﺮاد ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ دارن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻗﺮاره ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻦ؟‬
‫وﻟﺮاد ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﻤﺎﯾﺎن ﮐﺮد‪» .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻣﯽﮔﻦ ﻫﺸﺘﺼﺪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫دژﺳﺎﻻر زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬و ﺑﻌﻀﯽﻫﺎی دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ از ﻫﺰار ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﭼﻮن روی ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﺮد؛ و ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻮل‬
‫ﺳﻪ ﻫﺰار رو داده‪.‬‬
‫وﻟﺮاد ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواج رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ داری‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺳﻪ ﻫﺰار اورن رو ﺑﺮﻧﺪه ﺑﺸﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ؟‬
‫وﻟﺮاد ﺑﺎ دﺳﺖ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﻣﻦ ﺑﻪ وﯾﭽﺮﻫﺎ رو زﯾﺮ ﺳﺆال‬
‫ﻧﺒﺮ! ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻔﺖﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن اداﻣﻪ داره‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻫﺮﺳﺎل داره‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ رو ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﻻن ﮐﻪ ﻣﺮدم از ﮐﺎخ دوری ﻣﯽﮐﻨﻦ ﮐﻤﺘﺮ‬
‫ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎدو اﻋﺘﻘﺎد دارم‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی دﯾﺪم و ﺗﺎ‬
‫ﺣﺪی‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎی ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ و وﯾﭽﺮﻫﺎ اﻋﺘﻘﺎد دارم؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﺮتوﭘﺮتﻫﺎی‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ‪ ،‬ﺣﺮفﻫﺎی ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﻤﯿﺪه و ﮔﺴﺘﺎخ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده‪ .‬ﭼﺮتوﭘﺮتﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺟﺰ‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺎورﺷﻮن ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬آدا ﯾﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورد؛ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﮐﻪ‬
‫اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﻪ و ﻫﯿﭻ ﺟﺎدوﯾﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‬
‫داره ﻣﺮدم رو ﻣﯽﺑﻠﻌﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺘﺸﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻬَﮑﻢ ﮔﯿﺮ اژدﻫﺎﯾﯽ‬‫ﮔﻮش ﮐﻦ‪ :‬دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺮدم ﯾﻪ روﺳﺘﺎی دوراﻓﺘﺎده ﻧﺰدﯾﮏ َ‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎﺷﻮن رو ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻞ و ﮐﻠﻨﮓ‬
‫ﻣﺮد و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﻮن ﺑﺒﺎﻟﻦ؛ اﻣﺎ‬ ‫اﻧﻘﺪر اژدﻫﺎ رو زدن ﺗﺎ ُ‬
‫ﻣﺎ در وﯾﺰﯾﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﯾﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻪ درﻫﺎﻣﻮن‬
‫رو ﻗﻔﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﻣﺠﺮمﻫﺎ رو ﺑﻪ ﯾﻪ دﯾﺮک ﺟﻠﻮی ﮐﺎخ ﻣﯽﺑﻨﺪﯾﻢ‪ ،‬دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‬
 ‫ﮐﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﻏﺬاش رو ﺑﺨﻮره و ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮهاش ﺑﺮﮔﺮده‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬روش ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺠﺮمﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪن؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ اﺻﻼ ً‪.‬‬
‫‪ -‬راه ﮐﺎخ از ﮐﺪوم ﻃﺮﻓﻪ؟ ﮐﺎخ ﺟﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﺮﻣﺖ؛ و ﻧﻈﺮت راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دژﺳﺎﻻر‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ؟ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ واﻗﻌﺎ ً‬
‫ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر ﺣﺎدﺛﻪای ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨﺎن‪،‬‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺑﻬﺘﺮه راﻫﯽ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت دادن ﻣﻦ از ﺧﺸﻢ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻦ و اون‬
‫ﻫﺰار و ﭘﻮﻧﺼﺪ اورن رو آﻣﺎده ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﯽﮔﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﺰار اورن ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ُ‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﻟﺮد وﻟﺮاد‪ .‬وﯾﭽﺮی ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻫﺰار اورن ﺑﮕﯿﺮه ﺑﺎ‬
‫دﯾﺪن اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﻄﺮ ﮐﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ از‬
‫ﻫﺰار ﺗﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﺰار و ﭘﻮﻧﺼﺪ ﻫﻢ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﻓﺮار‬
‫ﮐﻨﻢ ﻗﺒﻠﺶ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽآم‪«.‬‬
‫وﻟﺮاد ﺳﺮش را ﺧﺎراﻧﺪ‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻫﺰار و دوﯾﺴﺖ اورن؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺳﺎدهای ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﻪ ﻫﺰار اورن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داده و ﺑﻌﻀﯽ‬
‫ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ از ﮐﺸﺘﻦ ﺳﺎدهﺗﺮه؛ اﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺎر آﺳﻮﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮑﯽ‬
‫از وﯾﭽﺮﻫﺎی ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺑﺎﻃﻠﺶ ﻣﯽﮐﺮد ﯾﺎ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﻣﯽﮐﺸﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس از ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﯽذارن ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ اوﻧﺎ رو ﺑﺨﻮره؟‬
‫وﻟﺮاد ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ .‬ﯾﻪ‬
‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﯿﺰی در ﻣﻮرد ﺣﺎدﺛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر ﻧﮕﻮ‪«.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻻﻏﺮ ﺑﻮد و ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺶازﺣﺪ زﯾﺒﺎ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺳﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه روی ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﭼﻮب ﺳﯿﺎه ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﻢ داده ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻠﻮی آﺗﺸﺪان دراز‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ دو ﺳﮓ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻨﺎر او روی ﯾﮏ‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺮدی ﺑﺎ رﯾﺶﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﺗﺮ و ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞﺗﺮ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮد دﯾﮕﺮی اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ و ﭼﻬﺮهای ﻣﻐﺮور‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻧﺠﯿﺐزاده‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ وﻟﺮاد ﮔﺮاﻟﺖ را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪ ،‬اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﻠﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻮﻫﺎت ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺷﺪن؟ ﺟﺎدو؟ ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ اونﻗﺪرﻫﺎ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪات زﯾﺎده‪ ،‬درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪.‬‬
‫‪ -‬دوﺳﺖ دارم ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺮف ﮐﺎری ﻣﺎ‬
‫ﺑﻬﻤﻮن اﺟﺎزه ﻧﻤﯽده ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺮف ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮرﯾﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪدردﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﺑﺎ‬
‫اﺳﭙﺮﯾﮕﺎنﻫﺎ روﺑﻪرو ﺷﺪی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮنآﺷﺎمﻫﺎ؟ ﻟﺸﯽﻫﺎ)‪(۲۸‬؟‬
‫‪ -‬اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪» .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﻫﺎ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ روﯾﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» .‬وﻟﺮاد!«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت ﺑﺰرﮔﻮار؟‬
‫‪ -‬ﺟﺰﯾﯿﺎت رو ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت ﺑﺰرﮔﻮار‪ .‬ﻣﯽﮔﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدم ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﻮ ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ؟‬
‫آﻫﺎن‪ ،‬داﺷﺖ ﯾﺎدم ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻋﺮف ﮐﺎریﺗﻮن‪ .‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻮﺗﺎه‬
‫ﻣﯽدم‪ .‬ﭼﻨﺪ وﯾﭽﺮ ﺗﺎ اﻻن اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪن‪ .‬وﻟﺮاد‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺨﺼﺺ ﺷﻤﺎ در ﮐﺸﺘﻨﻪ و ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ ﮐﺎر اﺻﻠﯽﺗﻮن ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﻧﺪاری‪ .‬اﮔﺮ ﯾﻪ ﻣﻮ از ﺳﺮ دﺧﺘﺮم ﮐﻢ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺳﺮت رو از ﺗﻨﺖ ﺟﺪا‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اوﺳﺘﺮﯾﺖ)‪ ،(۲۹‬ﻟﺮد ﺳﮕﻠﯿﻦ)‪ ،(۳۰‬اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ و ﻫﺮ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺑﺪﯾﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺆال ﻣﯽﭘﺮﺳﻦ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻏﺬا ﺑﺪﯾﻦ و در ﮐﺎخ‬
‫ﻧﮕﻪاش دارﯾﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺗﻮی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮدون ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺳﮓﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﺳﻮت ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﻤﺖ در راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﮐﺎهﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻒ اﺗﺎق را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ را ﺑﺮﻫﻢ زد‪ .‬او ﺟﻠﻮی در ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﯽ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺟﺎﯾﺰهات رو ﻣﯽﮔﯿﺮی‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺎرت ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم راﺟﻊ ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ‬
‫ﻣﯽﮔﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﺧﺘﺮم رو ﻣﯽدم ﺑﻪ ﯾﻪ‬
‫ﻏﺮﯾﺒﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯽﻋﻘﻞ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ اﺗﺎق را ﺗﺮک ﮐﺮد و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪ .‬وﻟﺮاد و ﻣﺮد ﻧﺠﯿﺐزاده‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﻻن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻮرا ً ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دژﺳﺎﻻر ﻟﯿﻮان ﻧﯿﻤﻪﺧﺎﻟﯽ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ ،‬داﺧﻞ ﭘﺎرچ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﮐﻪ‬
‫روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ وﯾﭽﺮ اﺧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﺮحﻫﺎی روی‬
‫دﺳﺘﻪی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺳﮕﻠﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺮد رﯾﺶدار‪ ،‬ﺑﺮای ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺸﯿﻦ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺷﺎم ﺑﻪزودی آﻣﺎده ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺪوﻧﯽ؟ دژﺳﺎﻻر‬
‫وﻟﺮاد اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ‬
‫رﺳﯿﺪه رو ﺑﺮات ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮده‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﺆال؟‬
‫‪ -‬ﺑﭙﺮس‪.‬‬
‫‪ -‬دژﺳﺎﻻر ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪن اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﯿﻠﯽ از ﺳﺎﺣﺮان رو‬
‫ﺧﺒﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬درﺳﺘﻪ؛ اﻣﺎ ﻧﮕﻮ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﭘﺮﻧﺴﺲ‪ .‬اﯾﻦﻃﻮری در ﺣﻀﻮر ﭘﺎدﺷﺎه اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ اﮔﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻪ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬آﯾﺎ ﺷﺨﺺ ﻣﺸﻬﻮری ﺑﯿﻦ ﺳﺎﺣﺮان ﺑﻮد؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺶ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮن‪ ،‬اون اواﯾﻞ و ﺑﻌﺪ از اون‪ .‬اﺳﻢﻫﺎﺷﻮن رو ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﭼﯽ‪ ،‬ﻟﺮد اوﺳﺘﺮﯾﺖ؟‬
‫ﻣﺮد ﻧﺠﯿﺐزاده ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﺎدم ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه‬
‫و ﻣﻌﺮوف ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ در ﻣﻮرد اوﻧﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬آﯾﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدن ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﺳﮕﻠﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﺗﻮاﻓﻘﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﺎر‬
‫ﺳﺎدهای ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺟﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪم‪ ،‬ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺐ رو از ﻏﺮوب ﺗﺎ ﺳﻮﻣﯿﻦ آوای ﺧﺮوس ﮐﻨﺎر ﻣﻘﺒﺮه‬
‫ﻣﯽﮔﺬروﻧﺪ‪«.‬‬
‫وﻟﺮاد ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» .‬ﭼﻘﺪر ﺳﺎده‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ در ﻣﻮرد ﻇﺎﻫﺮ‪ ...‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬
 ‫وﻟﺮاد از روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﺳﺖ! اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﺗﺮﯾﻦ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل وﺟﻮد داﺷﺘﻪ! ﺷﺎﻫﺰاده‬
‫ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰادهی ﻧﺎﭘﺎک ﻧﻔﺮﯾﻦﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻬﺎر ارش)‪ (۳۱‬ﻗﺪ داره‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺸﮑﻪی آﺑﺠﻮﺋﻪ‪ ،‬آروارهاش از ﮔﻮش ﺗﺎ ﮔﻮش اداﻣﻪ داره و ﭘﺮ از دﻧﺪونﻫﺎی‬
‫ﺧﻨﺠﺮﻣﺎﻧﻨﺪه‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎش و ﻣﻮﻫﺎش ﻗﺮﻣﺰن! دﺳﺖﻫﺎش ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮔﺮﺑﻪی وﺣﺸﯿﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ زﻣﯿﻦ آوﯾﺰوﻧﻦ! در ﻋﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻘﺎﺷﯽﺷﻮ ﺑﺮای‬
‫درﺑﺎرﻫﺎی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ! ﭘﺮﻧﺴﺲ ﮔﻮرﺑﻪﮔﻮرﺷﺪه ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺸﻪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﻬﺶ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ازدواج ﺑﺪه!«‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ اﺧﻢ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ در اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬زﺑﻮﻧﺖ رو ﻧﮕﻪدار‪ ،‬وﻟﺮاد‪«.‬‬
‫ﺳﮕﻠﯿﻦ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت‪ ،‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎآبوﺗﺎب ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً‬
‫دﻗﯿﻖ ﻫﺴﺘﻦ و ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ رو ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ وﯾﭽﺮ؟ وﻟﺮاد اﺷﺎره ﻧﮑﺮد ﮐﻪ‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮیﺗﺮ از ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺟﺜﻪاش ﻧﺸﻮن ﻣﯽده‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﭼﻬﺎرده ﺳﺎﻟﺸﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﺮات ﻣﻬﻤﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻣﻬﻤﻪ‪ .‬آﯾﺎ ﺣﻤﻠﻪﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟«‬
‫ﺳﮕﻠﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ اﮔﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺎخ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺒﺮه‪ .‬داﺧﻞ ﮐﺎخ‪ ،‬ﻣﺮگ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺎه ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ از ﮐﺎخ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻧﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬آﯾﺎ در ﻃﻮل روز ﻫﯿﭻ ﺣﻤﻠﻪای ﻧﺒﻮده؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬آﯾﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽﻫﺎش رو ﻣﯽﺑﻠﻌﻪ؟‬
‫وﻟﺮاد ﺑﺎﺧﺸﻢ روی ﮐﺎهﻫﺎ ﺗﻒ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﯽﺧﯿﺎل‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺷﺎم ﺑﻪزودی ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره! ﻣﯽﺑﻠﻌﻪ‪ ،‬ﮔﺎز ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﻣﯽذاره‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺲ‬
‫و ﺣﺎﻟﺶ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﯾﮑﯽ رو ﻓﻘﻂ ﺳﺮش رو ﮐﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﮑﻢ دوﺗﺎی‬
‫دﯾﮕﻪ رو ﭘﺎره ﮐﺮد ﺑﻮد و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ رو ﺗﺎ اﺳﺘﺨﻮن ﺟﻮﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮن‬
‫ﺧﺸﮏوﺧﺎﻟﯽ‪ .‬ﻣﺎدر ﻟﻌﻨﺘﯽاش‪«...‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬وﻟﺮاد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای راﺟﻊ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﮕﻮ؛‬
‫اﻣﺎ ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﺑﻪ آدا ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺷﺎه ﻫﻢ ﺟﺮﺋﺘﺶ رو‬
‫ﻧﺪاری‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺮد ﻧﺠﯿﺐزاده ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل‬
‫از ﺣﻤﻠﻪاش ﺟﻮن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮده؟«‬
‫ﺳﮕﻠﯿﻦ و اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﻪﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد رﯾﺶدار ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ .‬ﻫﻤﻮن اولﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬اون ﺑﻪ دو ﺳﺮﺑﺎز ﮐﻪ‬
‫ﺟﻠﻮی ﺳﺮداﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﯾﮑﯽﺷﻮن زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪ‪«...‬‬
‫وﻟﺮاد ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬و ﺑﻌﺪش‪ ،‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬آﺳﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﺷﻬﺮ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﺎدﺗﻮن ﻣﯽآد‪...‬؟«‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬اواﺧﺮ ﻋﺼﺮ‪ ،‬آﺳﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﻻی ﭘﺎﺳﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ داده‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آورده ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزی ﮐﻪ ﮐﻼه ﮐﺘﺶ را روی ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد او را ﺑﻪ‬
‫داﺧﻞ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪی ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪ‪ .‬آﺳﯿﺎﺑﺎن وﺣﺸﺖزده ﺑﻮد؛ ﻟﮑﻨﺖ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺘﻪﭘﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮد اﻣﺎ زﺧﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮐﺎر وﯾﭽﺮ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﮏﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی ﺑﺎز ﮐﻨﺪ و دﻧﺪانﻫﺎی‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺗﯿﺰی داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺶﻫﺎی ﺑﺎﻻﯾﯽاش ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ دو دﻧﺪان ﻧﯿﺶ در ﻫﺮ‬
‫ﻃﺮف‪ .‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ از ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪی وﺣﺸﯽ ﺗﯿﺰﺗﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﻧﺤﻨﺎی ﮐﻤﺘﺮی داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺳﯿﺎﺑﺎن ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش را آزاد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺮرﺳﯽاش را ﺗﻤﺎم ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺮای آﺳﯿﺎﺑﺎن و ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و‬
‫ﻣﺮﺧﺺﺷﺎن ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﺮد رﻋﯿﺖ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون در ﻫﻞ داد و ﮐﻼﻫﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮ‪ ،‬ﺑﺸﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻏﯿﺮرﺳﻤﯿﻪ‪ .‬از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ راﺿﯽ‬
‫ﺑﻮدی؟ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﮐﺎخ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎرت رو ﮐﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻬﺎر روز ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اون‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺧﻮای ﻗﺒﻠﺶ ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﻨﺪازی؟‬
‫‪ -‬ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮﻧﺴﺲ‪ ...‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻏﺬاش رو ﻣﯽﺧﻮره‪ ،‬ﭼﺎﺑﮑﯽ ﮐﻤﺘﺮی‬
‫داره‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﻣﺎﻫﺮ‪ ،‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪش ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اوﻣﺪم در ﻣﻮرد ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻏﯿﺮرﺳﻤﯽ‪ ،‬واﺿﺢ و ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه‪ :‬اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺸﺖ ﻋﺮف‬
‫ﮐﺎریات ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺸﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺘﯽ ﺑﺮ اﺑﺮوﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ‬
‫وﺟﻮد داره؛ و‪ ...‬اﮔﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو ﺗﻮی ﮐﺎخ ﺑﮕﺬروﻧﻪ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺑﯿﺮون از ﻣﻘﺒﺮهی اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬ﺳﻮﻣﯿﻦ آوای ﺧﺮوس ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻃﻠﺴﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﺑﺨﺸﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً در ﻣﻮرد اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﻫﺎ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اول اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ رو زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ .‬اﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ در‬
‫ﻣﻮرد اﯾﻦ روش وﺟﻮد داره؛ ﻣﺜﻼً‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻪ ﺷﺐ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻪ‬
 ‫ﯾﮏ ﺷﺐ‪ .‬درﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻣﻮاردی ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ‪ ...‬ﺧﺐ‪ ...‬ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻫﻤﻪاش از ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ اﯾﻨﻮ ﻣﯽﺷﻨﻮم‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ؛ ﭼﻮن اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧﺎﺻﯿﻪ‪ .‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن‪ .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟ ﻫﯿﻮﻻی آدﻣﺨﻮار رو ﻫﻤﻮن اول ﺑﮑﺶ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﻧﻤﯽﺷﺪ اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﻣﻦ ﭘﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽدم؛ اﻣﺎ اوﻧﺎ‬
‫ﻣﯽدن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و ﺑﯽدردﺳﺮ؛ ﭼﻮن ﺷﺎه دﺳﺘﻮر ﻣﯽده ﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪه‬
‫ﺑﺸﻪ ﯾﺎ اﻋﺪام ﺑﺸﻪ و ﻃﻼ ﺗﻮی ﺟﯿﺐﻫﺎﺷﻮن ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی وﯾﭽﺮ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺷﺮﻃﯽ دﺳﺘﻮر ﻣﯽده ﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺸﻪ؟«‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻤﯽدوﻧﻪ؛ اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ رو داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻗﺼﺪ دارم ﮐﺎری ﮐﻪ در‬
‫ﺗﻮاﻧﻤﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻧﺮه از ﺟﻮﻧﻢ دﻓﺎع ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ رو ﺑِﮑﺸﯿﻦ‪«.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» :‬ﺣﺮﻓﻢ رو درک ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻻزم ﺑﺸﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺶ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﺑﯿﺎد ﯾﺎ ﻧﻪ؛ ﭼﻮن در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت اون ﺗﻮ‬
‫رو ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ ،‬ﺑﯽﻗﯿﺪوﺷﺮط‪ .‬ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در دﻓﺎع از ﺟﻮﻧﺶ اوﻧﻮ ﺑُﮑﺸﻪ رو‬
‫ﻣﺠﺎزات ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم ﻗﺒﻞ از ﺗﻼش ﺑﺮای ﻧﺠﺎت دادﻧﺶ ﮐﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺗﻼش ﮐﺮدن ﮐﺎخ رو آﺗﺶ ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺗﯿﺮ ﭘﺮﺗﺎب‬
‫ﮐﺮدن‪ ،‬ﭼﺎﻟﻪ ﮐﻨﺪن و دام و ﺗﻠﻪ ﺑﺮاش ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻣﻬﺎﺟﻢﻫﺎ رو‬
‫دار زدم؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪی اﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬وﯾﭽﺮ!«‬
‫‪ -‬دارم ﮔﻮش ﻣﯽدم‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ درﺳﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﻣﯿﻦ آوای ﺧﺮوس‪ ،‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﯾﯽ در‬
‫ﮐﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪﺟﺎش ﭼﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﺑﺮه‪ ،‬ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎردهﺳﺎﻟﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ؟ دﻧﺪونﻫﺎی ﺗﻤﺴﺎﺣﯽ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺎردهﺳﺎﻟﻪی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ -‬ازﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮی‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ازﻧﻈﺮ ذﻫﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﻫﺮروز ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺳﻄﻞ ﺧﻮن ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﺨﻮره؟ رون ﭘﺎی ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی دﯾﮕﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ازﻧﻈﺮ ذﻫﻨﯽ‪ ...‬ﭼﯿﺰی ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ذﻫﻦ ﯾﻪ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪی ﺳﻪ‬
‫ﯾﺎ ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺎز داره‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬وﯾﭽﺮ؟‬
‫‪ -‬دارم ﮔﻮش ﻣﯽدم‪.‬‬
 ‫‪ -‬ﻣﻤﮑﻨﻪ دوﺑﺎره ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﺸﻪ؟ ﺑﻌﺪﻫﺎ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» .‬آﻫﺎن‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻤﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﭼﯽ؟«‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺟﺴﺪش ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻓﻮرا ً‪.‬‬ ‫‪ -‬اﮔﺮﭼﻨﺪ روز ﺑﯽﻫﻮش ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ُ‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ در ﻏﺼﻪ ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦﻃﻮری ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﯿﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽدم‪ ،‬اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﺗﺎ ﺧﻄﺮش ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﻻن؟ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﯾﭽﺮ؟ و اﮔﺮ‪...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺣﺮف ﭘﺎدﺷﺎه را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﺎت زﯾﺎدی ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪،‬‬
‫اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺻﺒﺢ ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺎﻃﻞﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﺟﺴﺪ‬
‫ﻣﻦ ﮐﻨﺎرش اﻓﺘﺎده‪«.‬‬
‫‪ -‬واﻗﻌﺎً؟ ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه دادم از ﺧﻮدت دﻓﺎع ﮐﻨﯽ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﻣﻬﻢ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻤﯿﻪ‪ ،‬اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﺧﻄﺮ زﯾﺎدی وﺟﻮد داره‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﮔﻮش ﺑﺪﯾﺪ‪ :‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﺎﻗﻮت ﮐﺒﻮدی دور ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻨﺪازه‪ ،‬اﮔﺮ ﯾﻪ‬
‫دروﻧﮕﯿﺮه)‪ (۳۲‬ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺘﺮه‪ ،‬روی ﯾﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻧﻘﺮهای‪ .‬روز و ﺷﺐ‪.‬‬
‫‪ -‬دروﻧﮕﯿﺮه ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﺎﻗﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﻮا ﺗﻮش ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﺑﻪﺟﺰ اون‪ ،‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ در آﺗﺸﺪان‬
‫اﺗﺎﻗﺶ ﮔﯿﺎه ارس‪ ،‬ﺧﻠﻨﮓ و اﺷﻨﮓ ﺑﺴﻮزوﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪» .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺼﯿﺤﺖﻫﺎ ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫ﺑﻬﺸﻮن ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﺧﻮب ﺑﻬﻢ ﮔﻮش ﺑﺪه‪ .‬اﮔﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻨﻪ‪ ،‬ﺑُﮑﺸﺶ‪ .‬اﮔﻪ ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدی و دﺧﺘﺮک ﻋﺎدی ﻧﺒﻮد‪ .‬اﮔﻪ از‬
‫ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ ﺑﻮدن ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺎرت ﺷﮏ داری‪ ،‬ﺑُﮑﺸﺶ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ‬
‫از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﯽ‪ .‬ﺟﻠﻮی ﺑﻘﯿﻪ ﺳﺮت داد ﻣﯽزﻧﻢ و از ﮐﺎخ و ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮوﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎﯾﺰه رو ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽدم؛ اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ از ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﺘﻮﻧﯽ‬
‫ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﮕﯿﺮی‪«.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﮔﺮاﻟﺖ‪ «.‬ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ وﯾﭽﺮ را ﺑﻪ اﺳﻢ ﺻﺪا ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻘﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ داره ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ آدا ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻪ ﻓﺮزﻧﺪش اﯾﻦﻃﻮری‬
‫ﺷﺪه؟‬
‫‪ -‬ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاره‪ .‬ﺟﺎدو ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺮا ﺑﺸﻪ و اوﻧﺎ ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮد اﺟﺮا ﻧﻤﯽﺷﻦ؛ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ راﺑﻄﻪی ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮﺗﻮن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﺴﯽ ﻃﻠﺴﻢ رو اﺟﺮا ﮐﻨﻪ و اﯾﻦ‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻫﺴﺘﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺳﺎﺣﺮﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ‬
‫ﻫﻤﻪﺷﻮن‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآن؟ ﻃﻠﺴﻢ؟ ﺟﺎدو؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﺳﺎﺣﺮان دﻻﯾﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ دوﻧﺴﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ و ارادهی ﺷﺪﯾﺪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎﯾﯽ رو ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎره ﮐﺎﻓﯿﻪ؛ و دوﻧﺴﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬و ﮐﺸﺘﻦﺷﻮن؟‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻤﻮﻻً؛ ﭼﻮن اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﭘﻮل ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﻋﺪهی ﮐﻤﯽ ﻣﯽﺧﻮان‬
‫ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺸﻪ‪ ،‬اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻣﺮدم ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮان‬
‫ﺧﻮدﺷﻮن رو از ﺧﻄﺮ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﯿﻮﻻ اﻓﺮادی رو ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه داﺧﻞ اﺗﺎق ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﮐﺮد و ﺟﻠﻮی ﺷﻤﺸﯿﺮ وﯾﭽﺮ ﮐﻪ روی‬
‫دﯾﻮار آوﯾﺰان ﺑﻮد ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺑﺎ اﯾﻦ؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬اون ﺑﺮای اﻧﺴﺎنﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ وﯾﭽﺮ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﻪ ﺳﺮداﺑﻪ ﻣﯽآم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮق زدﻧﺪ‪» .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﻦ اوﻧﻮ ﻧﺪﯾﺪم؟‬
‫ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻌﺪش‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺒﯿﻨﻤﺶ‪،‬‬
‫درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻢ؟ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﻖ دارم ﮐﻪ دﺧﺘﺮم رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬وﻗﺘﯽﮐﻪ داری‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺶ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره‪ .‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺮگ ﺣﺘﻤﯽ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺑﺮای ﺷﻤﺎ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫از ﺗﻤﺮﮐﺰ و ارادهی ﻣﻦ ﮐﻢ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻧﻪ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪.‬‬
‫ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺤﻈﻪای ﺧﯿﺎل ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺪون‬
‫ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯽرود‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽای؛ اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎﻫﺶ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻗﺎﺑﻞاﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯽ؛ اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﻘﺪر رذﻟﯽ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ‬
‫دادن ﮐﻪ ﺗﻮی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اون اوﺑﺎش رو ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺳﺮ زﺑﻮنﻫﺎ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﺮدم و ﻣﻨﻮ‬
‫ﺷﻮﮐﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺪون ﮐﺸﺘﻦﺷﻮن از ﭘﺲﺷﻮن ﺑﺮﺑﯿﺎی‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻦ دﺧﺘﺮم رو داری ﯾﺎ ﻧﺠﺎت دادﻧﺶ رو؛‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ داره زﺟﺮ ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ .‬درﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻢ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﻧﺎﻓﺬش را روی ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن‬
‫ﻧﺪاد‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد؛ اﻣﺎ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﭘﺎﺳﺨﺶ را‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮهی ﮐﺎخ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻏﺮوب داﺷﺖ‬
‫ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ آﺳﻤﺎن را ﻓﺮاﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ درﯾﺎﭼﻪ ﺳﻮﺳﻮی ﻧﻮرﻫﺎی وﯾﺰﯾﻢ دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دور ﮐﺎخ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺮﻫﻮت ﺑﻮد‪ ،‬در ﺗﮑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺖ‬
‫ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺷﻬﺮ و اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﺧﺮاﺑﻪ‬
‫و درﺧﺘﺎن از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ و ﺣﺼﺎر ﭼﻮﺑﯽ دربوداﻏﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً‬
‫ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺑﺎز ﮐﺮدن و ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪی ﻣﻤﮑﻦ_‬
‫در ﺳﻮی دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ_ ﺷﺎه ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺟﺪﯾﺪش را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮج‬
‫ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﮐﺎخ ﺟﺪﯾﺪش در دوردﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺸﺖ آن آﺳﻤﺎن آﺑﯽ‬
‫رو ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎقﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ و ﭼﭙﺎول ﺷﺪه‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﺧﺎک ﮔﺮﻓﺘﻪای‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ روی آن‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و دﻗﺖ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﻬﯿﺰاﺗﺶ را آﻣﺎده‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ وﻗﺖ زﯾﺎدی دارد‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻗﺒﻞ از ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻣﻘﺒﺮهاش‬
‫را ﺗﺮک ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫روی ﻣﯿﺰ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺻﻨﺪوق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺎ ﺗﺰﯾﯿﻨﺎت ﻓﻠﺰی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎزش ﮐﺮد‪.‬‬
‫داﺧﻞ آن_ در ﭼﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮑﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﺧﺸﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ_ ﺗﻌﺪادی‬
‫ﺷﯿﺸﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﺗﯿﺮه دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺳﻪ ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫از روی زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪی درازی را ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﭘﻮﺳﺖ ﺿﺨﯿﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫ﺷﺪه و ﺑﺎ ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﯽای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎزش ﮐﺮد و ﺷﻤﺸﯿﺮی را ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻪی ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﯽ داﺷﺖ‪ ،‬داﺧﻞ ﯾﮏ ﻧﯿﺎم ﺳﯿﺎه و ﺑﺮاق ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ردﯾﻒﻫﺎﯾﯽ از ﻧﻤﺎدﻫﺎ و ﻧﺸﺎنﻫﺎی روﻧﯽ)‪ (۳۳‬روی آن ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ آﯾﻨﻪ ﻧﻮر درﺧﺸﺎﻧﯽ از آن ﺗﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﻧﻘﺮهی ﺧﺎﻟﺺ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وردی را زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد و ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺑﻌﺪ از دﯾﮕﺮی‪ ،‬ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت دو ﺷﯿﺸﻪ‬
‫را ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻟﺐ ﻣﯽزد دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را روی ﺗﯿﻎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﻣﺤﮑﻢ در ﮐﺖ ﺳﯿﺎﻫﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ و روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺻﻨﺪﻟﯽای در اﺗﺎق ﯾﺎ در ﮐﻞ ﮐﺎخ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺗﻨﻔﺴﺶ ﮐﻪ اول آرام ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬
‫ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻦ و ﺑﯽاﻣﺎن؛ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻔﺴﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺪﻧﺶ را در دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮد از ﮔﯿﺎﻫﺎن ﺧﺮﺑﻖ‪،‬‬
‫ﺗﺎﺗﻮره‪ ،‬ﺧﻨﭽﻪ و ﺷﺒﺮم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻘﯿﻪی اﺟﺰاﯾﺶ ﻫﯿﭻ اﺳﻤﯽ در‬
‫زﺑﺎنﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮاﻟﺖ از ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت‬
‫داده ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻤﯽ ﮐﺸﻨﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬در ﺳﮑﻮت ﺷﻨﻮاﯾﯽاش ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز‬
 ‫ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﺑﺎوری ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪای ﻗﺪمﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﮔﺰﻧﻪﻫﺎی‬
‫ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺤﻮﻃﻪ رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد‪ .‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪمﻫﺎ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﮏ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﺸﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬وﺳﺎﯾﻠﺶ را در‬
‫آﺗﺸﺪان ﺗﺨﺮﯾﺐﺷﺪه ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﯽﺻﺪاﯾﯽ ﯾﮏ ﺧﻔﺎش‪ ،‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ دوﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮر در ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪﻗﺪری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﺗﺎزهوارد ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺻﻮرت ﮔﺮاﻟﺖ را‬
‫ﺑﺒﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬اوﺳﺘﺮﯾﺖ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ؛ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ و از روی وﺣﺸﺖ‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺞوﮐﻮﻟﻪای زد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪای‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺷﺎﺑﯿﺰک)‪ ،(۳۴‬ﺗﻨﺒﺎﮐﻮی ﮐﻮﻫﯽ)‪ (۳۵‬و‬
‫ﭼﺸﻢ روﺷﻦ)‪ (۳۶‬ﺻﻮرت ﺑﻪرﻧﮓ ﮔﭻ درآﻣﺪه و ﻣﺮدﻣﮏ‪ ،‬ﮐﻞ ﭼﺸﻢ را ﻣﯽﮔﯿﺮد؛‬
‫اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ اﺟﺎزهی دﯾﺪن در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﺎﻣﻞ را ﻣﯽداد و اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدی‪،‬‬‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻓﻮرا ً ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ُ‬
‫وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً وﺣﺸﺖ ﮐﺮدی‪ .‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬اوﻣﺪم ﮐﻪ ﻣﺮﮔﺖ رو ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﻨﺪازم‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫»ﻧﻤﯽﺷﻨﻮی ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﺷﯿﺎد رﯾﻮﯾﺎﯾﯽ؟ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی و ﭘﻮﻟﺪار ﻫﻢ ﺷﺪی‪«.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﮐﯿﺴﻪ ﭘﻮل ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ را ﺟﻠﻮی ﭘﺎی ﮔﺮاﻟﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫»ﻫﺰار اورن‪ .‬ﺑﮕﯿﺮش‪ ،‬ﺑﺸﯿﻦ رو اﺳﺒﺖ و ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮو!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪» .‬ﺑﻪ ﻣﻦ زل ﻧﺰن! وﻗﺘﻢ رو ﻫﻢ ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻦ‪ .‬اﺻﻼ ً‬
‫ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﮐﻪ ﻃﻠﺴﻢ رو‬
‫ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪی‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ وﻟﺮاد و ﺳﮕﻠﯿﻦ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام‬
‫ﺑُﮑﺸﯿﺶ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺗﺮک ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮنﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮد ﻧﺠﯿﺐزاده ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺮﮐﺎت و‬
‫واﮐﻨﺶﻫﺎﯾﺶ ﭼﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻮا ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ داﺷﺖ ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮب‬
‫ﺑﻮد؛ ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﺮوب ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﮏ ﺑﺎزﺷﺪهی ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ روﺷﻦ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬و ﭼﺮا ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﭼﺮا ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮنﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻪ؟« ﺑﻪآراﻣﯽ روی ﻫﺮ ﯾﮏ از ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ً‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻬﺖ‬
‫ﻧﺪاره‪«.‬‬
‫‪ -‬و اﮔﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺳﻮﻧﺪن ﻣﺮدم اداﻣﻪ ﺑﺪه ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪن ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ از ﺗﺨﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ راﺣﺖﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اﮔﺮ دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﻫﻢ ﻣﺮدم ﻋﺎدی و ﻫﻢ‬
‫ﻧﺠﯿﺐزادﮔﺎن رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟ ﻣﻦ از راه ردﯾﻨﯿﺎ)‪ (۳۷‬و ﻧﻮﯾﮕﺮاد‬
‫ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪم‪ .‬ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی زﯾﺎدی ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ در وﯾﺰﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺷﺎه وﯾﺰﯾﻤﯿﺮ رو ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻨﺠﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﺧﻮدﺷﻮن ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻦ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻟﺮد اوﺳﺘﺮﯾﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽدم ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﻗﺮاره ﺷﺎه ﺑﺸﻪ ﯾﺎ‬
‫اﻧﻘﻼب در ﮐﺎخﻫﺎ‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪم‪ .‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺲ‬
‫ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ و ﺻﺪاﻗﺖ واﻗﻌﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪی؟ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺧﻼق ﺣﺮﻓﻪای؟‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﯽ داری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪،‬‬
‫وﻟﮕﺮد!« ﻧﺠﯿﺐزاده دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺘﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪.‬‬
‫در ﺷﺄن ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻢﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻢ! ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻨﺪاز‪ ،‬درس‬
‫اﺧﻼق‪ ،‬ﻋﺮف؟! ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟ ﯾﻪ ﯾﺎﻏﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮدم ﻣﯽﮐﻨﻪ؟ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﺧﻢ ﻣﯽﺷﻪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎ وﻟﺮاد‬
‫ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺗﺒﻬﮑﺎر ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽﮐﺸﻪ؟ ﺣﺎﻻ دﻣﺎﻏﺖ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﻻ ﻣﯽﮔﯿﺮی‪ ،‬رﻋﯿﺖ؟‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺳﺎﺣﺮی؟ ﺟﺎدوﮔﺮی؟ وﯾﭽﺮ ﺣﻘﻪﺑﺎز! ﺑﺮو ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻬﻨﺎی ﺷﻤﺸﯿﺮم ﻧﺰدم‬
‫ﺗﻮ دﻫﻨﺖ!«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻓﻮرا ً ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺧﻮدت‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪی اﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪ .‬ﺣﻘﻪﻫﺎت ﮐﻤﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ‬
‫ﺳﻨﮓ ﻻکﭘﺸﺘﯽ)‪ (۳۸‬دارم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺧﻮاص ﺳﻨﮓﻫﺎی ﻻکﭘﺸﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮر؛ اﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ً دروﻏﯿﻦ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﺟﺎدو ﮐﺮدن ﻧﺪاد‪ ،‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫ﻧﻘﺮهایاش ﻫﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬او از زﯾﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﭼﺮﺧﺎن ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‬
‫و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺘﺶ ﮐﻪ دﺳﺘﺒﻨﺪی ﺑﺎ ﺧﺎرﻫﺎی ﻧﻘﺮهای ﺑﻪ آن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﯿﺠﮕﺎه‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻫﻮﺷﯿﺎریاش را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد و در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬

‫اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﻞ و زﻧﺠﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ‬
‫درﺳﺖ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد را ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ و‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی وﺣﺸﺖزده و ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻮﻋﺪ از ﻗﺒﺮ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﯿﺶ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻗﺎﺗﻞ ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻓﻮرا ً ﺑﺎزم ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺜﺎﻓﺖ! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦﮐﺎر دارت‬
‫ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺮومزاده!‬
‫‪ -‬ﺳﺎﮐﺖ‪.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪﺗﺮ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﺳﺰا‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻣﻨﻮ اﯾﻨﺠﺎ ول ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺧﻮرده ﺑﺸﻢ! ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﻣﯽذارم ﺑﺮی؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺣﺎﻻ‪«.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺖﻓﻄﺮت‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﺣﻮاس اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﭘﺮت ﮐﻨﻢ؟«‬
‫‪ -‬آره‪.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬دﺳﺖ از ﺗﻼش ﺑﺮای آزاد ﮐﺮدن ﺧﻮدش ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫ﺑﯽﺻﺪا دراز ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬وﯾﭽﺮ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺣﻘﯿﻘﺖ داره ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ رو از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﮑﺸﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻤﯿﺮه‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺣﺎل زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪن ﺟﻮن ﺑﺪه‪ ،‬دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬زﻧﺪهزﻧﺪه ﺑﭙﻮﺳﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ آدا ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﺑﺎﻧﻮی ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﻫﺮزهی ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮدم‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻫﻨﻮز اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ اﻣﺎ اونﻃﻮری ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻃﻠﺴﻤﯽ‬
‫اﺟﺮا ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﺎدو ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪...‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر‪ .‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﮔﻮش ﻣﯽدی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ً‬
‫‪ -‬ﮐﺎر ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪی ﻗﺒﻠﯽ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮده‪ .‬اون ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎی ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ و آدا رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪،‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻗﺎﻧﻊﺷﻮن ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ آدا‪ ،‬وﯾﭽﺮ! ﻣﺴﺤﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﮔﻔﺘﻢ‪ ...‬وﯾﭽﺮ؟‬
‫ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﻣﻦ؟‬
 ‫‪ -‬دﯾﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬وﯾﭽﺮ؟ ﭼﻘﺪر ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻣﻮﻧﺪه؟‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﻧﻤﻮﻧﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺬار ﺑﺮم‪ .‬وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻬﻢ ﺑﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﺻﺪای ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻨﮓ روی ﻣﻘﺒﺮه را ﻧﺸﻨﯿﺪ؛ اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﺣﺴﺶ ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮش ﻃﻨﺎبﻫﺎی ﻣﺮد ﻧﺠﯿﺐزاده را ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬اوﺳﺘﺮﯾﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺣﺮف او ﻧﺸﺪ‪ .‬روی ﭘﺎ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﯽﺣﺲ و ﺣﺎل ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮرد و ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫دوﯾﺪن ﮐﺮد‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﺶ از‬
‫ﺳﺮﺳﺮای اﺻﻠﯽ ﺳﻤﺖ ﺧﺮوﺟﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﺳﺮداﺑﻪ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗﻘﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﭘﺸﺖ ﻧﺮدهﻫﺎی ﭘﻠﮑﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﯿﮑﻞ ﺑﯽرﯾﺨﺖ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را‬
‫دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و ﺑﺪون ﻣﮑﺚ ﺻﺪای ﻗﺪمﻫﺎی اوﺳﺘﺮﯾﺖ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻ‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ‪ ،‬ﻟﺮزان و دﯾﻮاﻧﻪوار ﺷﺐ را ﺷﮑﺎﻓﺖ‪ ،‬دﯾﻮارﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ‬
‫را ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﺪاﯾﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﻢوزﯾﺎد ﺷﺪن ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪی‬
‫دﻗﯿﻖ آنرا ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺷﻨﻮاﯾﯽ ﺗﻘﻮﯾﺖﺷﺪهاش ﻓﺮﯾﺒﺶ ﻣﯽداد؛ اﻣﺎ‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ اوﺳﺘﺮﯾﺖ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود‪.‬‬
‫او ﺑﻪ وﺳﻂ ﺳﺮﺳﺮا ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و درﺳﺖ ﺟﻠﻮی ورودی ﺳﺮداﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﮐﺘﺶ‬
‫را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎی ﺷﻤﺸﯿﺮش را درﺳﺖ ﮐﺮد و‬
‫دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ وﻗﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪،‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺟﺴﺪ اوﺳﺘﺮﯾﺖ را رﻫﺎ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﻠﺐ و ﺟﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﯿﻮﻻ‪ ،‬ﺧﻮراک ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرش ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺴﺎب او‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬آوای‬
‫ﺧﺮوس ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻤﺮاﻫﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻫﯿﭻ ﺧﺮوﺳﯽ اﯾﻦ‬
‫اﻃﺮاف ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ داﺷﺖ آرامآرام ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﻮدش را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ؛ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮاﻟﺖ آنرا دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت وﻟﺮاد دﻗﯿﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﺑﯽﺗﻨﺎﺳﺐ و ﺑﺰرگ ﻫﯿﻮﻻ روی ﮔﺮدﻧﯽ ﮐﻮﺗﺎه و‬
‫دور آنرا ﻣﻮی ﻗﺮﻣﺰ درﻫﻢ ﮔﻮرﯾﺪهای ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﺑﻪ در‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬
‫ﻓﮏﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪردﯾﻒ دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﺗﯿﺰش اﻓﺘﺨﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪﻫﻢ ﺧﻮردن در ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪای آنﻫﺎ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﺧﻮﻧﯿﻨﺶ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻤﺖ ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﻪ او ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ ﻫﻢ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ ﻫﻮا را ﺷﮑﺎﻓﺖ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ ﻧﺪاد و در‬
 ‫ﻣﯿﺎن ﭼﺮﺧﺸﺶ دوﺑﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﺳﯿﻨﻪی ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺑﻪﻫﻢ ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ ﭘﺮﯾﺪ و دور ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺶ ﭼﺮﺧﺸﺶ را ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ‬
‫ﻋﻮض ﮐﺮد ﺗﺎ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را ﮔﯿﺞ ﮐﻨﺪ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﺎرﻫﺎی ﻧﻘﺮهای‬
‫ﮐﻪ روی ﺑﻨﺪاﻧﮕﺸﺖ دﺳﺘﮑﺶاش ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﯿﻮﻻ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻏﺮﺷﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﻨﯿﻦ آن در ﮐﺎخ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ ،‬از ﺣﺮﮐﺖ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎﺧﺸﻢ زوزهای ﻃﻨﯿﻦاﻧﺪاز ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻫﺮآﮔﯿﻨﯽ زد‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺗﻼﺷﺶ‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﻣﯿﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮب‬
‫ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺮه ﺑﺮای اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﺸﻨﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺮای اﮐﺜﺮ‬
‫ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺟﺎدو زاده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ‬
‫داﺷﺖ؛ ﻫﯿﻮﻻ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺟﻮدات دﯾﮕﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪن ﻃﻠﺴﻢ‬
‫زﯾﺎد ﺑﻮد و ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻘﺮهای‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان آﺧﺮﯾﻦ راه ﭼﺎره‪ ،‬زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﮔﺮاﻟﺖ را‬
‫ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﺮای ﺣﻤﻠﻪی ﺑﻌﺪیاش ﻋﺠﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬آرام ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎی‬
‫ﻧﯿﺸﺶ را ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺰاﻗﯽ زﻧﻨﺪه از آنﻫﺎ روان ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دور ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺪمﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﻧﯿﻢداﯾﺮه ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ آﻫﺴﺘﻪ و ﺳﺮﯾﻊ‬
‫ﮐﺮدن ﺣﺮﮐﺖﻫﺎﯾﺶ ﺣﻮاس اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را ﭘﺮت ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدن را ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ ﻧﻘﺮهای ﻃﻮﻻﻧﯽ‬
‫و ﻣﺤﮑﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎی آن ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ داد و ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬زﻧﺠﯿﺮ در ﻫﻮا ﺑﻪ ﭘﺮواز‬
‫درآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎری ﭘﯿﭽﯿﺪ و دور ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬ﮔﺮدن و ﺳﺮ ﻫﯿﻮﻻ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺮش‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و ﺟﯿﻐﯽ ﮔﻮشﺧﺮاش ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬روی زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ و‬
‫زوزهی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﻧﺸﺎن از درد ﺳﻮزان ﻓﻠﺰ ﻣﻮرد ﻧﻔﺮﺗﺶ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫راﺿﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را ﺑﺪون ﻣﺸﮑﻞ زﯾﺎدی ﺑُﮑﺸﺪ؛‬
‫اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی در رﻓﺘﺎر اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد ﮐﻪ‬
‫ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ درﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪی اﻣﻦﺗﺮی رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را‬
‫از ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ داﺷﺖ زﺟﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺑﺮدارد‪ ،‬ﻧﻔﺲﻫﺎی ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ‬
‫و ﺧﻮدش را آﻣﺎده ﮐﺮد‪.‬‬
‫زﻧﺠﯿﺮ از ﻫﻢ ﮔﺴﺴﺖ‪ .‬ﺣﻠﻘﻪﻫﺎی ﻧﻘﺮهای آن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎران ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﭘﺨﺶ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪا ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﻪ از ﺧﺸﻢ ﮐﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻏﺮﯾﺪ و ﺑﺮای ﺣﻤﻠﻪ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺎن آرد)‪ (۳۹‬را ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﻪ اﻧﮑﺎر‬
‫ﭼﮑﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ؛ اﻣﺎ ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ ﻧﺪاد‪ ،‬ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎد ﺷﺪﯾﺪی ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ و ﺑﺎ‬
‫ﻗﺪمﻫﺎی ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬ﺣﺮﮐﺘﺶ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ داﺷﺖ ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﺷﺪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ﻫﯿﻮﻻ را ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫ﻓﻠﺞ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎن را ﺑﺮای ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺧﺴﺘﻪﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد و‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﯿﺶ از ده ﻗﺪم ﺑﺎ او ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺸﺎن را ﻣﺘﻮﻗﻒ‬
‫ﮐﺮد و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﻪ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داد‪،‬‬
‫اﻓﺘﺎد‪ ،‬روی زﻣﯿﻦ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد و از ﭘﻠﻪﻫﺎی ورودی ﺳﺮداﺑﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮد‪ .‬ﺟﯿﻎ‬
‫اﻫﺮﯾﻤﻨﯽاش از آن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ روی ﭘﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻮان ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‬
‫ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻤﯽ از آنﻫﺎ را ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ از ﺳﺮداﺑﻪ ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺳﯿﺎه ﺑﺰرگ ﺳﺮﯾﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬
‫او از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ از روی ﻧﺮدهﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ روی ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﺮﺷﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮواز‬
‫ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﮐﻪ ﭼﺮﺧﺶﻫﺎی وﯾﭽﺮ ﮔﯿﺠﺶ ﮐﻨﺪ؛ دو ﺑﺎر‬
‫ﺟﺎی ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ روی ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﭼﺮﻣﯽ او اﻓﺘﺎد؛ اﻣﺎ ﺿﺮﺑﻪی ﻣﺤﮑﻢ دﯾﮕﺮی از‬
‫دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی ﺧﺎردار‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ را در‬
‫وﺟﻮدش ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻠﻮ و ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ داد و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ‬
‫ﻣﺤﮑﻤﯽ زﯾﺮ ﭘﺎﻫﺎی ﻫﯿﻮﻻ زد‪.‬‬
‫ﻏﺮش ﻫﯿﻮﻻ از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﮔﭻﻫﺎی روی ﺳﻘﻒ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﯾﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ روی ﭘﺎ ﺟﻬﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺸﻢ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﮐﻨﺘﺮل و ﺷﻬﻮت ﻣﺮگ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ را از ﻏﻼف ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﺑﺎ آن در ﻫﻮا داﯾﺮه ﮐﺸﯿﺪ و‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را دور زد‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮش رﯾﺘﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ‬
‫ﻗﺪمﻫﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻧﭙﺮﯾﺪ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ آرام ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫درﺧﺸﺶ ﺷﻤﺸﯿﺮ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد درﺟﺎ ﺧﺸﮑﺶ‬
‫زد‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺮاه او اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﻪآراﻣﯽ ﺑﺎ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮش ﻧﯿﻢداﯾﺮهای را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻗﺪﻣﯽ ﺳﻤﺖ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﺑﻌﺪ واﻧﻤﻮد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺣﺮﮐﺘﯽ ﭼﺮﺧﺸﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ‬
‫ﻫﯿﻮﻻ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺑﺪﻧﺶ را ﺟﻤﻊوﺟﻮر و ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﻓﺮار ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ آن‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮ در دﺳﺘﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻧﻮری ﺷﻮم‬
‫ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮﺷﯽ ﺧﺸﻦ از ﻣﯿﺎن دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون راه ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‬
‫دور ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت اﻣﻮاج ﻧﻔﺮت‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺧﺸﻢ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای ﮐﻪ از ﻣﺮد‬
‫ﻣﻬﺎﺟﻢ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﺪ آنرا ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯽراﻧﺪ و ﺑﻪ ذﻫﻦ و ﺑﺪﻧﺶ ﻧﻔﻮذ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪاش وﺣﺸﺖزده ﺷﺪه ﺑﻮد و درد‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ و ﻟﺮزان از ﺧﻮد اﯾﺠﺎد ﮐﺮد‪ ،‬روی ﭘﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪ و دﯾﻮاﻧﻪوار‬
‫ﺳﻤﺖ داﻻنﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ ﮐﺎخ ﻓﺮار ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وﺳﻂ ﺳﺮﺳﺮا اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺎن زﯾﺎدی‬
‫ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ رﻗﺺ ﺗﺎ ﻣﺮز ﭘﻮﭼﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﺒﺮد رﻗﺺﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﻮاﻧﻪوار و‬
‫ﻫﻮﻟﻨﺎک‪ ،‬ﻧﺘﯿﺠﻪی دﻟﺨﻮاﻫﺶ را ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ او اﺟﺎزه دﻫﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ً ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻔﺶ ﯾﮑﯽ‬
‫ﺷﻮد و ﺑﻪ ﻻﯾﻪﻫﺎی زﯾﺮﯾﻦ ارادهای ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رﺳﻮخ ﮐﺮده ﺑﻮد دﺳﺖ ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ارادهی ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ و ﭘﻠﯿﺪی ﮐﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ از آن زاده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ آن ﭘﻠﯿﺪی را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺮزه ﺑﻪ اﻧﺪاﻣﺶ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ آﯾﻨﻪ آنرا ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻔﺮت و دﯾﻮاﻧﮕﯽ‬
‫ﻣﺮﮔﺒﺎری ﺑﺮﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﺘﯽ در ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻪﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ورودی ﺳﺮداﺑﻪ و ﭼﺎﻟﻪای ﮐﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ از آن ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻪﺑﻬﺘﺮ ﺿﺮﺑﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‬
‫وارد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪن ﻫﯿﻮﻻ از ﺷﻮک زﻣﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺷﮏ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد‪ .‬اﺛﺮ اﮐﺴﯿﺮﻫﺎ داﺷﺖ‬
‫ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﻫﻨﻮز زﻣﺎن زﯾﺎدی ﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪهدم ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮهاش ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼشﻫﺎی ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫او از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮداﺑﻪ ﺑﺰرگ ﻧﺒﻮد؛ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺳﻪ ﺗﺎﺑﻮت ﺳﻨﮕﯽ ﺟﺎ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻨﮓ روی اوﻟﯿﻦ ﺗﺎﺑﻮت ﺑﻪ ﮐﻨﺎر داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺷﯿﺸﻪ را از زﯾﺮ‬
‫ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮﯾﻌﺎ ً ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت آنرا ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬وارد ﺗﺎﺑﻮت ﺷﺪ و در آن‬
‫دراز ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﻗﺒﺮ دو ﻧﻔﺮه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﺎدر و‬
‫دﺧﺘﺮ‪.‬‬
‫در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ داﺷﺖ ﺳﺮﭘﻮش ﻗﺒﺮ را ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺻﺪای‬
‫ﻏﺮش اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻨﺎر ﺟﺴﺪ ﻣﻮﻣﯿﺎﯾﯽﺷﺪهی آدا دراز ﮐﺸﯿﺪ و‬
‫ﻧﺸﺎن اِردِن)‪ (۴۰‬را زﯾﺮ ﺳﻨﮓﻗﺒﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮش را روی ﺳﯿﻨﻪاش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﺷﻦ‬
‫ﺷﺐﺗﺎب در آن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد را ﮐﻨﺎرش ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روی ﺳﯿﻨﻪاش‬
‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﺟﯿﻎﻫﺎی اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﮐﻪ داﺷﺖ در ﮐﺎخ ﻣﯽﮔﺸﺖ را‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﮐﻢﮐﻢ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺷﻨﻮاﯾﯽاش را از دﺳﺖ داد؛ ﭼﻮن ﻣﻌﺠﻮن آﻻﻟﻪ و ﺳﻮس‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬

‫وﻗﺘﯽ ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺷﻦﻫﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﻣﻮردﻧﻈﺮش ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را ﺗﯿﺰ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی‬
‫ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ .‬ﺣﻮاﺳﺶ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺷﻤﺸﯿﺮش را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وردی ﺧﻮاﻧﺪ و دﺳﺘﺶ را روی ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﻮت را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ آنرا آرام ﺑﻪ ﮐﻨﺎر داد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﭘﻨﺞ‬
‫ﺳﺎﻧﺘﯽﻣﺘﺮ‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮت‪.‬‬
‫او ﺳﻨﮓ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر داد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﻼﺣﺶ را آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺳﺮش‬
‫را از ﺗﺎﺑﻮت ﺑﯿﺮون آورد‪ .‬ﺳﺮداﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻃﻠﻮع ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﺮاغ ﮐﻮﭼﮑﯽ را روﺷﻦ ﮐﺮد و آنرا ﺑﺎﻻ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪﻫﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ روی دﯾﻮارﻫﺎی ﺳﺮداﺑﻪ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺗﺎق ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫او از ﻣﻘﺒﺮه ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬درد داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺮﺧﺖ و ﺳﺮد ﺑﻮد؛ و ﺳﭙﺲ دﺧﺘﺮک را دﯾﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮐﻨﺎر ﺗﺎﺑﻮت دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽﻫﻮش‪ .‬ﯾﮏﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ زﺷﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻻﻏﺮ‬
‫و ﮐﺜﯿﻒ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪرﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ روﺷﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺗﺎ ﮐﻤﺮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﺮاغ‬
‫را روی ﺗﺎﺑﻮت ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻨﺎر دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ و روی او ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ‬
‫رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ درﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ آن ﺿﺮﺑﻪ زده ﺑﻮد ﺧﻮﻧﯽ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را درآورد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ‬
‫ﮐﺎر اﺿﺎﻓﻪای‪ ،‬ﻟﺐ دﺧﺘﺮک را ﺑﺎﻻ داد‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻋﺎدی ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺘﺶ‬
‫را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺖ او ﺑﺮد ﮐﻪ در ﻣﻮﻫﺎی ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﯿﺮد دﺧﺘﺮک ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻋﻤﯿﻖ آنرا ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﺧﻮن روی‬
‫ﺻﻮرت دﺧﺘﺮ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ زوزه ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن وﯾﭽﺮ‬
‫ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ روی او اﻓﺘﺎد و ﻣﭻﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﺧﺘﺮ را ﻣﺤﮑﻢ روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺻﻮرت او را ﮔﺎز ﺑﮕﯿﺮد؛ اﻣﺎ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺣﺎﻻ ﮐﻮﺗﺎه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪﺻﻮرت دﺧﺘﺮ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻧﮕﻪاش داﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ‬
‫ﺗﻮان ﺳﺎﺑﻖ را ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ زﯾﺮ دﺳﺘﺎن وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﯿﭽﺪ‪ ،‬زوزه‬
‫ﺑﮑﺸﺪ و ﺧﻮن ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﻒ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮن ﮔﺮاﻟﺖ را ﮐﻪ داﺷﺖ اﻃﺮاف دﻫﺎﻧﺶ‬
‫ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ داﺷﺖ ﺳﺮﯾﻌﺎ ً ﺧﻮن از دﺳﺖ ﻣﯽداد‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ و ﮔﺮدن دﺧﺘﺮ را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬درﺳﺖ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺶ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را‬
‫آنﻗﺪر ﻓﺸﺎر داد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ زوزهی ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪای ﺿﻌﯿﻒ و ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻖﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪی دﺧﺘﺮی ﭼﻬﺎردهﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ آزار دﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﺮد ﺗﺎ دﺧﺘﺮک آرام ﺷﻮد و ﺑﻌﺪ رﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮد‪ ،‬روی زاﻧﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺗﮑﻪای ﭘﺎرﭼﻪ از آﺳﺘﯿﻦاش ﮐﻨﺪ و روی ﮔﺮدﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﯿﻐﻪی آنرا روی ﮔﻠﻮی دﺧﺘﺮ ﺑﯽﻫﻮش ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﻢ ﺷﺪ و‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﺎﺧﻦﻫﺎﯾﺶ ﮐﺜﯿﻒ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺎ‬
‫ﻋﺎدی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﻋﺎدی‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی اواﯾﻞ ﺻﺒﺢ از ورودی ﺳﺮداﺑﻪ داﺧﻞ‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺳﺮش ﮔﯿﺞ رﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮن از ﭘﺎرﭼﻪی ﺧﯿﺲ روی ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽزد و از‬
‫آﺳﺘﯿﻦاش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ را ﭘﺎره ﮐﺮد و‬
‫ﺗﮑﻪﻫﺎﯾﯽ از آنرا دور ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﺪارد و ﺑﻪزودی‬
‫از ﺣﺎل ﻣﯽرود‪.‬‬
‫او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ؛ و از ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬‬
‫در وﯾﺰﯾﻢ‪ ،‬آنﻃﺮف درﯾﺎﭼﻪ‪ ،‬ﺧﺮوﺳﯽ در ﻫﻮای ﺧﻨﮏ ﭘﺮﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺮای‬
‫ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﺎر آواﯾﺶ را ﺳﺮ داد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫او دﯾﻮارﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﺗﯿﺮکﻫﺎی روی ﺳﻘﻒ اﺗﺎق ﺑﺎﻻی ﭘﺎﺳﮕﺎه را دﯾﺪ‪ .‬ﺳﺮش را‬
‫ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ از درد درﻫﻢ رﻓﺖ و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪی ﺿﺨﯿﻤﯽ‪،‬‬
‫ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﺮاد ﮔﻔﺖ‪» :‬آروم ﺑﺨﻮاب‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺸﯿﺮم‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻘﺮهای وﯾﭽﺮه‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان‬
‫ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻫﻢ ﺷﻤﺸﯿﺮت و ﻫﻢ ﺻﻨﺪوق ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ؛ و ﺳﻪ ﻫﺰار اورن‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﻫﯿﭽﯽ‬
‫ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد اﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻮ وﯾﭽﺮ داﻧﺎ‪ .‬ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ در دو روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺪام‬
‫اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ رو ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬دو‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ دو روز‪ .‬اون ﮔﺮدﻧﺖ رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻠﺶ ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﺑﻮدن‪ ،‬ﺧﻮن زﯾﺎدی از دﺳﺖ دادی‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﻣﯿﻦ آوای ﺧﺮوس‬
‫ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﺎخ ﺷﺘﺎﻓﺘﯿﻢ‪ .‬اونﺷﺐ ﻫﯿﭻﮐﺲ در وﯾﺰﯾﻢ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪای وﺣﺸﺘﻨﺎک درﮔﯿﺮی ﺗﺎ دوردﺳﺖﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺣﺮف زدن ﻣﻦ‬
‫ﺧﺴﺘﻪات ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫‪ -‬ﭘﺮﻧـ‪...‬ـﺴﺲ؟‬
‫‪ -‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺴﻪ‪ .‬ﻻﻏﺮ؛ و ﯾﻪ ﮐﻢ ﺧﻨﮓ‪ .‬ﻣﺪام ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﺗﺨﺘﺶ‬
‫رو ﺧﯿﺲ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻓﻮﻟﺘﺴﺖ ﻣﯽﮔﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫»ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﻣﻦ ﺑﺮم‪ ،‬اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ‪ «.‬وﻟﺮاد اﯾﺴﺘﺎد‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺮم ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪ :‬ﭼﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮدی ﺑﺎ ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑُﮑﺸﯿﺶ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ دوم‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫او ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد و‬
‫اﺷﻌﻪﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ و ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪهی آن از ﭘﺸﺖ ﮐﺮﮐﺮه داﺧﻞ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ‬
‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻏﺮﯾﺰی ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ آن ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻠﻮی‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺑﮑﻨﺪ ﻧﺎزک ﮐﺮدن‬
‫ﻣﺮدﻣﮏﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺷﮑﺎفﻫﺎی ﻋﻤﻮدی ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ)‪ (۴۱‬ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﺮ ﺷﺪه‪ ،‬زﯾﺎدی ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮی‪،‬‬
‫ﯾﻮﻻ)‪«.(۴۲‬‬
‫دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دور ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ «...‬ﯾﻮﻻ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻓﻮرا ً روﯾﺶ را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﻮری آﺑﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﺛﺮی از ﺷﺒﺢ درﺧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻮی ﺑﺎﺑﻮﻧﻪ ﻣﯽداد دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﺑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﯿﺎه‪ .‬روی ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﮔﺮدن‬
‫و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﮐﮏوﻣﮏ داﺷﺖ‪ .‬زﺷﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﻪرﻧﮓ و رو و ﻣﻮی‬
‫ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰ دﺧﺘﺮ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ آنﻫﺎ را ﻫﻨﮕﺎم ﺳﭙﯿﺪهدم‪ ،‬وﻗﺘﯽﮐﻪ‬
‫ﯾﻮﻻ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺷﺮم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ از آن دﺧﺘﺮ‬
‫دﻟﺨﻮر اﺳﺖ‪ ،‬از اﯾﻨﮑﻪ او ﯾﮏ رؤﯾﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪«...‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﺟﻮاﺑﺖ رو ﻧﻤﯽده‪ .‬ازاﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﺮو‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪«.‬‬
‫ﯾﻮﻻ ﮐﻪ رداﯾﺶ را دور ﺑﺪﻧﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎی ﺑﺮﻫﻨﻪاش‬
‫ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ آﺷﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺮﻣﺴﺎر و ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﮔﺮاﻟﺖ را‪ ،‬اﺻﻼً‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎد‪ ...‬ﯾﻨﻔﺮ)‪ (۴۳‬ﻧﻤﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﻣﯽﮔﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬اﻣﯿﺪوارم ﻧﺎراﺣﺖ‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﺠﺎزاﺗﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ)‪ (۴۴‬ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻧﻔﺴﺶ را از ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﯿﺮون داد‪» .‬اﺣﻤﻖ‪ .‬ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﮐﺠﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﯾﮏ ﻋﺰﻟﺘﮕﺎﻫﻪ ﻧﻪ ﯾﮏ ﺻﻮﻣﻌﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻠﯿﺘﻞ)‪ (۴۵‬اوﻣﺪی‪ .‬اﻟﻬﻪی‬
‫ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی رو ﺑﺮای ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎش ﻣﻤﻨﻮع ﻧﮑﺮده‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﺟﺎزه ﻧﺪادی ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪاره‪ .‬ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﯾﻮﻻ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
 ‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮرده‪ .‬اﯾﻦ ﯾﻪ ﺟﻮر ﻓﺪاﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪ از‬
‫ﻃﺮﯾﻘﺶ‪ ...‬آه‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪهای داره‪ ،‬ﺗﻮ درﻫﺮﺣﺎل درک ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ درک ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ دﯾﻦ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی داری‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻌﻼ ً‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﻧﭙﻮش‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺖ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازم‪«.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎﻣﻬﺎرت زﺧﻢﺑﻨﺪ ﭘﺎرﭼﻪای ﺿﺨﯿﻢ دور ﮔﺮدن وﯾﭽﺮ را‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﺻﻮرت ﮔﺮاﻟﺖ از درد درﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎنﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﻨﺪر)‪ (۴۶‬رﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺨﯿﻪﻫﺎی ﺿﺨﯿﻢ و دردﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ در وﯾﺰﯾﻢ ﺑﺎ ﻧﺦ ﮐﻔﺎﺷﯽ روی ﮔﺮدﻧﺶ‬
‫زده ﺑﻮدﻧﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬زﺧﻢ را ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ و دوﺑﺎره روی آنرا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪ‬
‫ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد؛ ﮔﺮاﻟﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺧﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯽﮐﺮد و درد داﺷﺖ؛ اﻣﺎ‬
‫اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﻪ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﻪ داﻧﺶ ﺑﺎﻻی او در‬
‫ﺷﻔﺎﺑﺨﺸﯽ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺎﻫﻨﻪ از داروﺳﺎزی ﻓﻬﻤﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﻓﺮاﮔﯿﺮ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺪاوا ﺷﺪن در ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ زﺧﻢ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬آنرا ﺷﺴﺖ و ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ روﻧﺪ ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ .‬از ﻫﻤﺎن روز اول‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از دﯾﺪن زﺧﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎی ﭘﺮﻧﺴﺲ وﯾﺰﯾﻢ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻪ! ﭼﻄﻮر اﺟﺎزه دادی ﮐﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ اﯾﻦﻃﻮری زﺧﻤﯽات‬
‫ﮐﻨﻪ؟ ﻋﻀﻠﻪ‪ ،‬ﺗﺎﻧﺪون‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد رگ ﮔﺮدﻧﺖ ﻗﻄﻌﻪ ﺑﺸﻪ! ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺰرگ! ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ‬
‫ﺳﺮت اوﻣﺪه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﻮاب ﻧﺪاد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢرﻧﮕﯽ زد‪.‬‬
‫»ﻣﺜﻞ ﯾﻪ اﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻨﺪ‪ «.‬ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﯿﺴﻪای ﭘﺮ از ﻣﺮﻫﻢ را از روی ﯾﮏ‬
‫ﻃﺎﻗﭽﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد وزن ﺑﺎﻻ و ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ و وﻗﺎر ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪» .‬ﺧﻨﺪهدار ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬واﮐﻨﺶﻫﺎت دارن ﮐﻨﺪ ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬داری زﯾﺎدی ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫»اﺻﻼ ً ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬ﻧﻨﮑﻪ ﺧﻤﯿﺮی ﺳﺒﺰرﻧﮓ را ﮐﻪ ﺑﻮی ﺗﯿﺰ اوﮐﺎﻟﯿﭙﺘﻮس‬
‫ﻣﯽداد روی زﺧﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪ‪» .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزه ﻣﯽدادی ﮐﻪ زﺧﻤﯽات ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ دادی‪ ،‬اون‬
‫ﻫﻢ ﭼﻘﺪر ﺟﺪی‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻮده‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎوﺟﻮداﯾﻦ ﮐﻪ زﺧﻢﻫﺎی ﺗﻮ‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﺳﺮﯾﻊ اﻟﺘﯿﺎم ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﺎهﻫﺎ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﮔﺮدﻧﺖ رو‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ً ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺪی‪ .‬ﺑﻬﺖ ﻫﺸﺪار ﻣﯽدم‪ ،‬در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﺑﺎ ﯾﻪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﭼﺎﺑﮏ ﻗﺪرﺗﺖ رو اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺸﺪارت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ﯾﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯽ؟ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻄﻮر‬
‫ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﮔﺎری ﺑﺨﺮم و ﺗﻮی راه ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا‬
‫ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺴﺖ‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺼﯿﺤﺘﺖ ﮐﻨﻢ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﻣﺎدرﺗﻢ؟ ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻟﺒﺎﺳﺖ رو‬
‫ﺑﭙﻮﺷﯽ‪ .‬ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺗﺎﻻر ﻏﺬاﺧﻮری ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻪ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدت‬
‫درﺳﺘﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام دﺧﺘﺮا رو ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﻧﮕﻪ دارم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﺪا ً ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪات ﮐﻨﻢ؟ ﺗﻮی ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎه؟«‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد‪» .‬ﻧﻪ ﺗﻮی ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎه ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺖ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ؛ اﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎه ﻧﺮو‪ .‬ﺑﺮو ﻗﺪم ﺑﺰن‪ ،‬ﺧﻮدم ﭘﯿﺪات‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺮای ﺑﺎر ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﮐﻮﭼﻪای را ﮐﻪ از دروازه ﺑﻪ اﻗﺎﻣﺘﮕﺎهﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮏ‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎه و ﻣﻌﺒﺪ اﺻﻠﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻃﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻌﺒﺪ در ﺟﻮار ﺻﺨﺮهای ﻋﻈﯿﻢ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮﻧﮕﺮدد و ﺳﻤﺖ ﺑﺎغﻫﺎ و‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎی ﻓﺮﻋﯽ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎی ﺑﯽﺷﻤﺎر‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی‪،‬‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻒﻫﺎی ﻫﺮز ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎ را ﻣﯽﮐﻨﺪﻧﺪ و در ﻣﺮﻏﺪاﻧﯽﻫﺎ ﻏﺬا‬
‫ﻣﯽرﯾﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ آنﻫﺎ ﺟﻮان ﯾﺎ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر ﺑﺮای او ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ آنﻫﺎ را ﻣﯽداد؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺪام را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﺑﺎر‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺳﺮ ﻣﯽزد ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﭼﻬﺮهی آﺷﻨﺎ ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﻌﺎﺑﺪ دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺸﮕﻮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﺎﻣﺎﻫﺎ و‬
‫ﺷﻔﺎﺑﺨﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن ﺗﺨﺼﺺ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﻫﻢ‬
‫دروﯾﺪﻫﺎی)‪ (۴۷‬ﺳﺮﮔﺮدان‪ ،‬ﻣﻌﻠﻢ ﯾﺎ داﯾﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﮐﺎﻫﻨﻪ ﮐﻢ‬
‫ﻧﻤﯽآورد‪ ،‬آنﻫﺎ از ﻫﻤﻪﺟﺎ‪ ،‬ﺣﺘﯽ از دورﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻠﯿﺘﻞ در‬
‫اﻟﻨﺪر ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد و اﻋﺘﺒﺎر زﯾﺎدی داﺷﺖ‪.‬‬
‫آﯾﯿﻦ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﯾﮑﯽ از ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد و در زﻣﺎن ﺧﻮدش‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﮔﺴﺘﺮدهﺗﺮﯾﻦ‬
‫آﯾﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از دورهﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬درواﻗﻊ ﻫﺮ ﯾﮏ از‬
‫ﻧﮋادﻫﺎی ﻣﺎﻗﺒﻞ اﻧﺴﺎن و ﻫﺮﮐﺪام از ﻗﺒﺎﯾﻞ ﭼﺎدرﻧﺸﯿﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ اﻟﻬﻪای ﻣﺮﺑﻮط‬
‫ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل و ﺑﺎروری داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻈﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﺎورزان و ﺑﺎﻏﺪاران‪،‬‬
‫ﺣﺎﻣﯽ ﻋﺸﻖ و ازدواج‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ دﯾﻦﻫﺎ ﺑﻪﻫﻢﭘﯿﻮﺳﺘﻪ و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ آﯾﯿﻦ ﻣﻠﯿﺘﻞ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻣﺎن_ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﯾﯿﻦﻫﺎ و دﯾﻦﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﯽرﺣﻢ ﺑﻮد_ از آنﻫﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻌﺎﺑﺪ دوراﻓﺘﺎدهای ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪهای ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ‬
‫ﺧﻠﻮﺗﮕﺎهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ زﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﻬﻪ ﺣﺎﻣﯽ و ﭘﯿﺮوان زﯾﺎدی داﺷﺖ‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎی داﻧﺎ و‬
‫ﻣﺤﻘﻖ‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ اﻟﻬﻪ‪ ،‬آنرا ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﯾﯿﻦﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎدر‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ را ﭼﺮﺧﻪی‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﺣﯿﺎت دوﺑﺎره و ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﺳﻢﺷﺎن زﯾﺎدی‬
‫آبوﺗﺎب داﺷﺖ‪ .‬دوﺳﺖ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن)‪ (۴۸‬ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪی ﺧﻮدش در‬
‫ﻫﺮ زﻣﯿﻨﻪای ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺳﺎدهﺗﺮی داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او آﯾﯿﻦ ﻣﻠﯿﺘﻞ‬
‫آﯾﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر زنﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺎروری و زاﯾﯿﺪن ﺑﻮد؛‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺎﻣﺎﻫﺎ؛ و ﯾﮏ زن در ﺣﺎل زاﯾﻤﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺑﻪﺟﺰ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﻋﺎدی‪،‬‬
‫ﺑﺮای ﻣﺜﺎل وﻋﺪهی اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮ در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪ ،‬زن‬
‫در ﺣﺎل وﺿﻊ ﺣﻤﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﺪ و از ﯾﮏﺟﻮر ﺧﺪا ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺮای‬
 ‫اﯾﻦﮐﺎر ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد؛ و ﭼﻮن زنﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ اﻣﺮ زاﯾﯿﺪن اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬اﻟﻬﻪی‬
‫ﻣﻠﯿﺘﻞ‪ ،‬ﻃﺒﻖ اﺛﺒﺎت دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻐﻤﻪﺳﺮا‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺘﺶ را از دﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽداد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬داﺷﺘﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﻣﻦ ﯾﺎ ﯾﻮﻻ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد‪» .‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﯾﻮﻻ‪ .‬ازﻧﻈﺮت ﻣﺸﮑﻠﯽ داره؟«‬
‫‪ -‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬آره‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺑﺸﯽ و ﺣﻮاﺳﺶ رو ﭘﺮت ﮐﻨﯽ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻗﺮاره اﯾﻦ ﺧﻠﺴﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﺑﺪه‪ ،‬اون ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ و دﻋﺎ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﻼ ً ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻧﻮع ﺧﻠﺴﻪای ﻧﻤﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺧﻠﺴﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﮑﻨﻪ‪«.‬‬
‫»و ﻣﻦ‪ «...‬ﻧﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺧﻠﺴﻪ ﻫﯿﭻ ﺿﺮری ﺑﻬﺖ‬
‫ﺑﺰﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻫﯿﭙﻨﻮﺗﯿﺰم ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﻣﺼﻮﻧﯿﺖ دارم‪ .‬ﺑﺮای‬
‫ﯾﻮﻻ ﻧﮕﺮاﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ واﺳﻄﻪ ﺑﻮدن ﺑﺮاش ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻮﻻ ﻧﻪ ﯾﻪ واﺳﻄﻪﺳﺖ و ﻧﻪ ﯾﻪ ﻏﯿﺐﮔﻮی ﻋﻘﺐ ﻣﻮﻧﺪه‪ .‬اﻟﻬﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮک ﻧﻈﺮ‬
‫داره‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﺑﺮای ﻣﻦ ادا درﻧﯿﺎر‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬دﯾﺪﮔﺎﻫﺖ ﺑﻪ دﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ‬
‫روﺷﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﺗﺎ اﻻن اذﯾﺘﻢ ﻧﮑﺮده و ﺑﯽﺷﮏ‪ ،‬ازاﯾﻦﺑﻪﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻌﺼﺒﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﻖ داری ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﻧﯿﺮوی ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﮐﻤﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن و ﻣﻠﯿﺘﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺠﺴﻤﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ از ﻫﻤﻮن ﻧﯿﺮو‬
‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ آدمﻫﺎی ﮐﻢﻋﻘﻞ ﺑﺮای درک ﺳﺎدهﺗﺮش ازش ﺑﻬﺮه ﻣﯽﺑﺮن‪ ،‬ﺑﺮای‬
‫اﯾﻨﮑﻪ وﺟﻮدش رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اون ﻧﯿﺮو ﺑﯽﻃﺮﻓﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻣﯽده ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﺮا ﯾﻪ اﻟﻬﻪ از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻇﻬﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ :‬ﻧﻈﻢ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﻧﯿﮑﯽ؛ و اﻣﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا از ﺧﻠﺴﻪ دوری ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ از ﭼﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ؟ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﻨﻢ ﺟﻠﻮی ﯾﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻨﯽ و ﺳﺮودﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﺨﻮﻧﯽ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻣﯽﻧﺸﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ و ﯾﻮﻻ و ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎی اون دﺧﺘﺮ ﺑﻬﺶ اﺟﺎزه ﻣﯽده داﺧﻞ ﮔﺮداب ﻧﯿﺮوی اﻃﺮاف ﺗﻮ رو‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ارزش دوﻧﺴﺘﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ً‬
‫ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺪرت ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ دور ﺗﻮ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻧﺸﻮن ﻧﺪه و ﭘﻨﻬﺎن و ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﭼﺮا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻮن ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮔﺮداب ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ دور ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؛ و اﮔﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮام ﮐﻪ داﺧﻠﺶ ﺑﭙﺮم؟‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪی‪«.‬‬
 ‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدم ﻣﻨﻈﻮرم رو ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺗﻮ وﺟﻮدت درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﺣﺴﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮ رو از زﻣﺎن ﺑﭽﮕﯽات ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‬
‫دﯾﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻗﺪت ﺗﺎ ﮐﻤﺮم ﺑﻮد؛ و ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﯾﻪ ﮔﺮداب ﻟﻌﻨﺘﯽ ﮔﯿﺮ‬
‫اﻓﺘﺎدی‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی داره آﻫﺴﺘﻪ دور دﺳﺖوﭘﺎت ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻪ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ داره ﺑﺮات ﻣﯽاﻓﺘﻪ؛ اﻣﺎ ﺧﻮدم از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآم‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻗﺪرتﻫﺎی‬
‫ﯾﻮﻻ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﯿﺶازﺣﺪ واردش ﺑﺸﯽ‪ .‬ﭼﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻣﺎورای‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻫﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﺑﺨﻮای‪ ،‬ﺑﺎﻫﺎت درد دل ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ از‬
‫اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﺸﮑﻪ آﺑﺠﻮ ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ‬
‫ﮔﻠﻮی ﻣﻦ ﺧﺸﮏ ﻧﺸﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺣﻮﺻﻠﻪات رو ﺳﺮ ﺑﺒﺮم؛ ﭼﻮن ﺧﺒﺮی از ﮔﺮداب و ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎدن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﺎﻋﻼﻗﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﮔﻮش ﻣﯽدم؛ اﻣﺎ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻠﺴﻪ ﺿﺮری ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﯽاﯾﻤﺎن ﺑﻮدن ﻣﻦ اﺛﺮ ﺧﻠﺴﻪ رو از ﺑﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﺑﺮه؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ؛ و ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻋﺠﯿﺐ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﭼﻮن اوﻟﯿﻦ ﺑﺎرﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﺷﻪ ﺑﯽاﯾﻤﺎن ﺑﻮدن اﺻﻼ ً ﻗﺪرﺗﯽ داره‪«.‬‬
 ‫داﺳﺘﺎن دوم‪ -‬ذرﻫﺎی ﺣﻘﯿﻘﺖ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻘﻄﻪی ﺳﯿﺎه در آﺳﻤﺎن روﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﻮارﻫﺎی ﻣﻪ در آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ‬

‫وﯾﭽﺮ را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﻪآراﻣﯽ دور ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻘﻮط‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺎلزﻧﺎن اوج ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‬
‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﮑﻞ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻣﯿﺰان درﺧﺖﻫﺎ و ﻋﻤﻖ و ﺟﻬﺖ ﻣﺴﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮ راﻫﺶ ﺑﺎﺷﺪ را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﯽﺳﭙﺮد‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪاش ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ را ﺣﺴﺎب‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎﻻﯾﺶ ﭘﺮواز‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺘﺶ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻨﺪ روی ﺳﯿﻨﻪاش را ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﺳﺘﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد از ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪﮐﻢ از راه ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ ،‬روچ)‪ .(۴۹‬ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎده ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻧﮑﻨﻢ اون ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﯽدﻟﯿﻞ اونﺟﺎ ﺑﭽﺮﺧﻦ‪«.‬‬
‫اﺳﺐ ﻣﺎده ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ ،‬از ﺻﺪای ﮔﺮاﻟﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮده ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ؟«‬ ‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﮔﻮزن ُ‬
‫ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺪس زده ﺑﻮد ﯾﮏ ﻣﺴﯿﻞ ﺳﺮ راﻫﺶ ﺑﻮد؛ وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﻧﻮک درﺧﺘﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ دور ﻣﺤﻞ رودﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ؛ اﻣﺎ ﮐﻨﺎرهﻫﺎی آبﮔﺬر‬
‫ﮐﻢﺷﯿﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮ رودﺧﺎﻧﻪ ﺧﺸﮏ و ﻋﺎری از ﮔﯿﺎﻫﺎن ﻣﻀﺮ ﯾﺎ ﺗﻨﻪی ﭘﻮﺳﯿﺪهی‬
‫درﺧﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪراﺣﺘﯽ از آن ﻋﺒﻮر ﮐﺮد‪ .‬آنﻃﺮف‪ ،‬ﺑﯿﺸﻪای از درﺧﺘﺎن‬
‫ﺗﻮس ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ آن ﭼﻤﻨﺰاری ﺑﺰرگﺗﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻠﻨﮓﻫﺎ و ﮔﯿﺎﻫﺎن ﺧﺎرداری ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﭘﯿﭻدرﭘﯿﭻ آنﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﮏ‬
‫ﺳﻮار ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﭘﺮواز ﮐﺮدﻧﺪ و ﺻﺪای ﻧﺨﺮاﺷﯿﺪهﺷﺎن آﺳﻤﺎن را ﭘﺮ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻮرا ً اوﻟﯿﻦ ﺟﺴﺪ را دﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪای ﺳﻔﯿﺪ از ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﻟﺒﺎﺳﯽ آﺑﯽ‬
‫ﮐﻪ روی ﮔﯿﺎﻫﺎن در ﺣﺎل زرد ﺷﺪن ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪ .‬او دوﻣﯿﻦ ﺟﺴﺪ را ﻧﺪﯾﺪ؛‬
‫اﻣﺎ ﺳﻪ ﮔﺮگ ﮐﻪ آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و وﯾﭽﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﺤﻞ آنرا ﻟﻮ‬
‫دادﻧﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻔﯿﺮی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﺮگﻫﺎ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ آنﻫﺎ دﺳﺘﻮر‬
‫داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽﻋﺠﻠﻪ‪ ،‬ﺳﻤﺖ ﺟﻨﮕﻞ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺳﺮﻫﺎی‬
‫ﻣﺜﻠﺜﯽﺷﺎن را ﺑﺮﻣﯽﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎزهوارد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ از روی اﺳﺒﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬زﻧﯽ ﮐﻪ ژاﮐﺖ ﭘﺸﻤﯽ و ﻟﺒﺎس آﺑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد ﮔﻠﻮ ﯾﺎ ﺻﻮرت ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ران ﭼﭙﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪون‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﮐﻨﺎر او رد ﺷﺪ‪ .‬ﺟﺴﺪ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺑﻮد‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ زﻣﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪﻧﺶ را ﻧﭽﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ‬
 ‫ﮔﺮگﻫﺎ و ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﯽﮐﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ دﻗﯿﻖ ﺟﺴﺪ ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ و ﭘﺸﺖ ﻟﺒﺎس ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﭘﺸﻤﯽ ﻣﺮد ﻧﻬﺮﻫﺎﯾﯽ از ﺧﻮن ﺳﯿﺎه و ﺧﺸﮏﺷﺪه‬
‫را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬واﺿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد در اﺛﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه و ﮔﺮگﻫﺎ ﺟﺴﺪ را ﺑﻌﺪا ً ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺿﺨﯿﻤﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﻤﻪای ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ ﻏﻼﻓﯽ ﭼﻮﺑﯽ روی آن دﯾﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎر آن ﮐﯿﺴﻪی ﭘﻮل ﭼﺮﻣﯽای ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ آنرا ﺑﺎز ﮐﺮد و‬
‫ﻣﺤﺘﻮﯾﺎﺗﺶ را ﺗﮏﺑﻪﺗﮏ روی ﭼﻤﻦﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ :‬ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪی آﺗﺶاﻓﺮوز)‪،(۵۰‬‬
‫ﺗﮑﻪای ﮔﭻ‪ ،‬ﻣﻮم ﺑﺮای ﻣﻬﺮ زدن‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪی ﻧﻘﺮه‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﺎﻗﻮی ﺗﺎﺷﻮﻧﺪهی‬
‫رﯾﺶﺗﺮاش ﮐﻪ دﺳﺘﻪای از ﺟﻨﺲ اﺳﺘﺨﻮان داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻮش ﯾﮏ ﺧﺮﮔﻮش‪ ،‬ﺳﻪ‬
‫ﮐﻠﯿﺪ و ﯾﮏ ﺑﺨﺖآور)‪ (۵۱‬ﮐﻪ ﻃﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ آﻟﺖ ﺗﻨﺎﺳﻠﯽ روی آن رﺳﻢ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬دو ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ روی ﭘﺎرﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آب ﺑﺎران و ﺷﺒﻨﻢ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه و‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ روی ﮐﺎﻏﺬ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻗﺎﺑﻞﻓﻬﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﺳﯿﺪی اﻋﺘﺒﺎری ﺑﻮد از ﺑﺎﻧﮏ دورفﻫﺎ)‪ (۵۲‬در ﻣﻮرﯾﻮل)‪ ،(۵۳‬ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﺎﺟﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫رول اﺳﭙﺮ)‪ (۵۴‬ﯾﺎ اﺳﭙﻦ)‪ .(۵۵‬اﻋﺘﺒﺎر زﯾﺎدی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﺮد را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺣﻠﻘﻪی ﻣﺴﯽ روی اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺎدﮐﺮده و ﮐﺒﻮدش ﻧﺸﺎن اﺗﺤﺎدﯾﻪی زرهﺳﺎزان را‬
‫داﺷﺖ‪ :‬ﮐﻼﻫﺨﻮدی ﮐﻪ روی ﺻﻮرت را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دو ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺿﺮﺑﺪری و ﺣﺮف‬
‫روﻧﯽ)‪." A " (۵۶‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺴﺪ زن ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﺑﺪﻧﺶ را ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﮔﻞ رز ﮐﻪ روی ﻟﺒﺎس زن ﺳﻨﺠﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻞ ﺧﺸﮏ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد؛ اﻣﺎ رﻧﮕﺶ را از دﺳﺖ ﻧﺪاده ﺑﻮد؛ ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی آن آﺑﯽ ﺗﯿﺮه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﺑﯽ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺗﯿﺮه‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﻨﯿﻦ رزی ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬او ﺑﺪن زن را ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ درﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬روی ﮔﺮدن ﻋﺮﯾﺎن و ﺧﻮﻧﯿﻦ زن ﺟﺎی‬
‫ﮔﺎزﮔﺮﻓﺘﮕﯽ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮگﻫﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺳﺒﺶ ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ از‬
‫ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮدارد‪ ،‬روی زﯾﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او دو ﺑﺎر دور ﭼﻤﻨﺰار ﭼﺮﺧﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺧﻢ ﺷﺪ و اﻃﺮاف را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬زﻣﯿﻦ را ﺑﻪدﻗﺖ ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬روچ‪ ،‬ﻗﻀﯿﻪ ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬زرهﺳﺎز و‬
‫اون زن از ﺳﻤﺖ ﺟﻨﮕﻞ و ﺑﺎ اﺳﺐ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪن‪ .‬اوﻧﺎ داﺷﺘﻦ از ﻣﻮرﯾﻮل ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻦ؛ ﭼﻮن ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻦ اﻋﺘﺒﺎرﺷﻮن رو ﺑﻪ ﭘﻮل ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﭼﺮا ازاﯾﻨﺠﺎ رد ﺷﺪن و ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻧﮑﺮدن؟ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ؛‬
‫اﻣﺎ اوﻧﺎ داﺷﺘﻦ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ از ﺧﻠﻨﮓزار رد ﻣﯽﺷﺪن‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﺮا‪ ،‬ﻫﺮ‬
‫دو از اﺳﺐ ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﯾﺎ ازش ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎدن‪ .‬زرهﺳﺎز ﻓﻮرا ً ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬اون زن‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن ﮐﺮد و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﯿﭻ ردﭘﺎﯾﯽ از‬
‫ﺧﻮدش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﺮدن زﻧﻪ رو ﺑﯿﻦ دﻧﺪونﻫﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫اوﻧﻮ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬اﺳﺐﻫﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدن‪ .‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق دو ﯾﺎ ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ‬
‫اﻓﺘﺎده‪«.‬‬
‫اﺳﺐ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﻮا را از ﺑﯿﻨﯽاش ﺧﺎرج ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻟﺤﻦ او واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺟﻨﮕﻞ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اوﻧﺎ رو‬
‫ﮐﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ ﺑﻮده و ﻧﻪ ﯾﮏ ﻟﺸﯽ‪ .‬اوﻧﺎ اﻧﻘﺪر ﻏﺬا ﺑﺮای ﻻﺷﺨﻮرﻫﺎ ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﻧﻤﯽذارن‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺗﻼق ﺑﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﺎر ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا)‪ (۵۷‬ﯾﺎ‬
‫واﯾﭙﺮ)‪ (۵۸‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ...‬اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭘﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر اﺳﺒﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮ آن‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﺣﻔﺎﻇﯽ درﺧﺸﺎن و زﯾﻨﺘﯽ و دﺳﺘﻪای ﺳﯿﺎه و ﺷﯿﺎردار ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬روچ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺮﻣﻮن ﺧﺎرج ﺷﯿﻢ؛ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ داﺷﺘﻦ‬
‫از ﺟﻨﮕﻞ رد ﻣﯽﺷﺪن و از ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدن‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﻮادﺛﯽ‬
‫ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺟﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺳﯿﺮ ﮐﺮدﻧﺖ ﺑﺨﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﮕﻪ‬
‫ﻧﻪ؟‬
‫اﺳﺐ ﻣﺎده ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و در ﺧﻠﻨﮓزار ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط از ﮐﻨﺎر‬
‫ﭼﺎﻟﻪﻫﺎ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﺧﻄﺮ ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ «.‬او ﮐﻤﯽ‬
‫اﻗﻮﻧﯿﻄﻮن ﺧﺸﮏﺷﺪه از ﺧﻮرﺟﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و روی دﻫﺎﻧﻪی اﻓﺴﺎر آوﯾﺰان ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳﺒﺶ ﻧﻔﯿﺮی ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺪاﻟﯽ را ﮐﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺮ‬
‫ﮔﺮﮔﯽ ﺑﺎ دﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎز روی آن ﺣﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﺪال ﮐﻪ روی ﯾﮏ‬
‫زﻧﺠﯿﺮ ﻧﻘﺮهای آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺐ ﺑﺎﻻوﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﯿﻮه‬
‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ را اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯽداد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫او وﻗﺘﯽ در ﺑﺎﻻی ﺗﭙﻪ از ﺧﻢ ﯾﮏ راه ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﮐﺎﺷﯽﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﺳﻘﻒ‬
‫ﻣﺨﺮوﻃﯽ ﺑﺮج را دﯾﺪ‪ .‬ﺳﺮاﺷﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﻗﻬﻮهای ﺧﺸﮏ و ﻓﺮﺷﯽ از‬
‫ﺑﺮگﻫﺎی زرد ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮای ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن اﺳﺒﺶ اﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﮐﻤﯽ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﮐﺎﻣﻞ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ‬
‫راه اﺻﻠﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬آرام ﻣﯽراﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ اﺳﺒﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از‬
‫زﯾﻦ آوﯾﺰان ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎی ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫اﺳﺐ ﻣﺎده ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺷﯿﻬﻪای ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎﮐﻮﺑﯿﺪن‬
‫روی راه ﮐﺮد‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از ﺑﺮگﻫﺎی ﺧﺸﮏﺷﺪه از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را دور ﮔﺮدن اﺳﺐ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪،‬‬
‫وردی ﺧﻮاﻧﺪ و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺸﺎن اﮐﺴﯽ)‪ (۵۹‬ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺣﯿﻮان‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫او زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬واﻗﻌﺎ اﻧﻘﺪر ﺑﺪه؟« اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻧﺸﺎن را ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫»آروم ﺑﺎش‪ ،‬روچ‪ ،‬آروم‪«.‬‬
‫ورد ﻓﻮرا ً اﺛﺮ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ اﺳﺐ ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺣﺮﮐﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ‬
‫ﮔﺎمﻫﺎﯾﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ و راه را ﭘﯿﺎده اداﻣﻪ‬
‫داد‪ ،‬اﻓﺴﺎر ﺣﯿﻮان را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ ﯾﮏ دﯾﻮار ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬ﺑﯿﻦ دﯾﻮار و ﺟﻨﮕﻞ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺒﻮد و اﻧﮕﺎر ﺑﺎﻫﻢ ﯾﮑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬درﺧﺘﺎن ﺟﻮان و ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی‬
‫ارس‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮگﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﭽﮏﻫﺎ و ﺳﺎﻗﻪﻫﺎ دورﺷﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﻮار ﺳﻨﮕﯽ را‬
‫در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﻻ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ اﺣﺴﺎس ﻟﺮزش ﮐﺮد‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ و ﻧﺮﻣﯽ روی آن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻮﻫﺎی‬
‫ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ داﺷﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫روچ ﻧﻔﯿﺮی ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺎﻫﯿﭽﻪﻫﺎی زﯾﺮﭘﻮﺳﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬دﺧﺘﺮی‬
‫روی ﺷﯿﺐ ﺗﭙﻪای ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ از آن ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﺗﻨﻪی درﺧﺖ ﻏﺎن ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪ دﻧﺒﺎﻟﻪدارش در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﺳﯿﺎﻫﯽ‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ روی ﺷﺎﻧﻪاش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد؛ اﻣﺎ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪاش ﺑﻪﻗﺪری ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم‪ «.‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬او ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ دﺧﺘﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺳﭙﯿﺪﭘﻮش ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺣﺮﮐﺎت او را‬
‫دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪ .‬ﺻﻮرت رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهای داﺷﺖ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درﺷﺖ و ﺳﯿﺎه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪش‪ ،‬اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ً ﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﻮری ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪای آنرا‬
‫ﭘﺎک ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻗﺪم دﯾﮕﺮی ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮگﻫﺎ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺶﺧﺶ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻫﻮﯾﯽ از ﺷﯿﺐ ﺗﭙﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ از ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی‬
‫ﻗﻬﻮهایرﻧﮓ رد ﺷﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﺎﻟﻪای ﺳﭙﯿﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻨﺪش ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫روچ ﺷﯿﻬﻪای ﻣﻀﻄﺮﺑﺎﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﻨﮕﻞ را‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از روی ﻏﺮﯾﺰه ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﺶ ﺣﯿﻮان را آرام ﮐﺮد‪ .‬او درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫اﺳﺒﺶ را ﺑﺎ اﻓﺴﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬در ﻃﻮل دﯾﻮار ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﮔﯿﺎﻫﺎن ﻓﯿﻠﮕﻮش)‪(۶۰‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﻤﺮش ﺑﺎﻻ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﻪ دروازهای آﻫﻨﯽ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﻮﻻﻫﺎی زﻧﮓزده و ﯾﮏ ﮐﻮﺑﻪی ﺑﺰرگ ﺑﺮﻧﺠﯽ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﺣﻠﻘﻪی ﺑﺮﻧﺠﯽ را‬
‫ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻓﻮرا ً ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ؛ ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ دروازه ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪن ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻟﺮزان و ﻏﮋﻏﮋ ﮐﻨﺎن داﺷﺖ ﭼﻤﻦﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ و ﺳﻨﮓﻫﺎی‬
‫ﭘﺸﺘﺶ را ﮐﻨﺎر ﻣﯽزد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﭘﺸﺖ آن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﯿﺎط‬
‫ﻣﺘﺮوﮐﻪای را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎ ﺗﻤﺎم آنرا در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن روچ را‬
‫ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯽآورد وارد ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﮔﯿﺞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﻧﮑﺮد؛ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ و اﺿﻄﺮاب ﺻﺎﺣﺒﺶ را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﯿﺎط از ﺳﻪ ﻃﺮف ﺑﺎ دﯾﻮارﻫﺎ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی دارﺑﺴﺖ ﭼﻮﺑﯽای اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﻃﺮف ﭼﻬﺎرم آن ﺧﺎﻧﻪی اﺷﺮاﻓﯽای ﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﭻﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫را ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ آﺑﻠﻪروﯾﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﺻﻠﻪﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ و ﻣﺮﻃﻮب روی دﯾﻮار ﻣﺸﺨﺺ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪی ﭘﯿﭽﮏﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎ ﮐﻪ رﻧﮓﺷﺎن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ورودی ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻓﺴﺎر روچ را ﺑﺎﻻی ﺳﺘﻮﻧﯽ ﮐﻨﺎر دروازه اﻧﺪاﺧﺖ و آرام ﺳﻤﺖ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬راه ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهای را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد و از ﮐﻨﺎر ﻓﻮاره ﮐﻮﭼﮑﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺣﻮض آن ﭘﺮ از ﺑﺮگ و آﺷﻐﺎل ﺑﻮد رد ﺷﺪ‪ .‬در ﻣﺮﮐﺰ ﺣﻮض‪ ،‬روی ﯾﮏ ﭘﺎﯾﻪی‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﺗﺰﯾﯿﻨﯽ‪ ،‬دﻟﻔﯿﻦ ﺳﻨﮕﯽ ﺳﭙﯿﺪی ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ را ﺧﻢ و دم‬
‫ﻟﺐﭘﺮﯾﺪهاش را ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر ﻓﻮاره‪ ،‬درﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ در زﻣﺎنﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر دور‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ً ﯾﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪای از رزﻫﺎ رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮﺗﻪی رزﻫﺎ ﻓﻘﻂ رﻧﮕﺶ‬
‫ﺧﺎص ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻞﻫﺎ ﺑﻪرﻧﮓ آﺑﯽ ﺗﯿﺮه ﺑﯽﻧﻈﯿﺮی ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﺷﯿﻪی ﺑﻌﻀﯽ از‬
‫ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎ ﺑﻪرﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ‬
‫را ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮد و ﺑﻮ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﮔﻞﻫﺎ ﺑﻮی رز ﻋﺎدی ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪﺗﺮ‪.‬‬
‫درﻫﺎ و ﺗﻤﺎم ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪی اﺷﺮاﻓﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای دﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪی ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻮرا ً ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬در اﻧﺘﻬﺎی راه‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻی ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﯽ‬
‫داﺷﺖ ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهﻫﺎ را ﻟﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ دﺳﺖ‬
‫راﺳﺘﺶ را ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﺎﻻی ﺷﺎﻧﻪی راﺳﺘﺶ ﻗﺮار داد‪ ،‬دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را‬
‫ﺳﻤﺖ ﺑﻨﺪی ﺑُﺮد ﮐﻪ روی ﺳﯿﻨﻪاش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﺒﻀﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش را در‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻫﯿﺴﯽ از ﻧﯿﺎم ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻢداﯾﺮهای ﮐﻮﺗﺎه‬
‫و درﺧﺸﺎن در ﻫﻮا ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻮﮐﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﯿﻮﻻی در ﺣﺎل ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺸﯿﺮ اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﭘﺨﺶ ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﺣﺘﯽ ﭘﻠﮏ ﻫﻢ ﻧﺰد‪ .‬ﻣﻮﺟﻮد روﺑﻪروﯾﺶ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﻣﻨﺪرﺳﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﮐﯿﻔﯿﺖ و ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺰﯾﯿﻨﺎت‬
‫ﺑﻪدردﻧﺨﻮر در آنﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽاش ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﯾﻘﻪی‬
‫ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﮐﺜﯿﻔﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻی آن ﺳﺮی ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻣﻮ و ﺧﺮسﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﮔﻮشﻫﺎﯾﯽ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﯽﻗﺮار و آروارهای وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﺎ دﻧﺪانﻫﺎی‬
‫ﺗﯿﺰ و ﮐﺞوﮐﻮﻟﻪ و زﺑﺎﻧﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻪ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ آﺗﺶ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻓﺮار ﮐﻦ‪ ،‬اﻧﺴﺎن!« ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد؛ اﻣﺎ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن‬
‫ﻧﺨﻮرد‪» .‬ﻣﯽﺧﻮرﻣﺖ! ﺗﮑﻪﺗﮑﻪات ﻣﯽﮐﻨﻢ!« وﯾﭽﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را‬
‫ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎورد‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﮐﺮ ﺷﺪی؟ ﺑﺰن ﺑﻪ ﭼﺎک!« ﺳﭙﺲ ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫درآورد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ ﺧﺮﻧﺎس ﺧﻮک و ﻧﻌﺮهی ﮔﻮزن ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎ‬
‫ﺑﻠﺮزﻧﺪ و ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮدهﺳﻨﮓ و ﮔﭻ از دور ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﻧﻪ وﯾﭽﺮ و‬
‫ﻧﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺴﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ زﻧﺪه‬
‫ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺮو و ﮔﻤﺸﻮ؛ ﭼﻮن اﮔﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﻧﮑﻨﯽ ﻣﻦ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﺗﻮ ﭼﯽ؟«‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎن آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﺶ را ﮐﺞ ﮐﺮد‪» .‬ﻧﮕﺎش ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻘﺪر‬
‫ﺷﺠﺎﻋﻪ‪ «.‬ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺸﺶ را ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽداد‬
‫و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮنﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ زل زده ﺑﻮد‪» .‬اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ اون ﺗﮑﻪ آﻫﻦ رو‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪی ﮐﻪ در ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ازش اوﻣﺪی رﺳﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم رو در ﺧﻮﻧﻪﺷﻮن ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﻨﻦ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آره رﺳﻤﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ از ﻣﻬﻤﻮنﻫﺎش ﺑﺎ ﻧﻌﺮه ﮐﺸﯿﺪن و‬
‫وﻋﺪهی ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﺷﺪن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫»ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه!« ﻫﯿﻮﻻ داﺷﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪» .‬اﯾﻦ وﻟﮕﺮد داره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻬﻤﻮن؟ ﺑﻪزور اوﻣﺪه ﺗﻮی ﺣﯿﺎط‪ ،‬ﮔﻞﻫﺎم رو ﺧﺮاب ﮐﺮده‪ ،‬ﺣﺎﻻ ادای‬
‫ﻧﺠﯿﺐزادهﻫﺎ رو درﻣﯽآره و اﻧﺘﻈﺎر داره ﮐﻪ ﺑﺮاش ﻧﻮن و ﻧﻤﮏ ﻫﻢ ﺑﯿﺎرم‪.‬‬
‫ﻋﺠﺐ!«‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﺗﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺶ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻨﯽاش ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺒﯿﻪ ﮔﺮاز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ؟ ﻗﺮاره‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری اﯾﻨﺠﺎ واﯾﺴﯿﻢ؟«‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدت ﭼﯿﻪ؟ ﻣﯽﺧﻮای دراز ﺑﮑﺸﯿﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون‬
‫ﺳﻼح رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮ را در ﻏﻼﻓﺶ ﻗﺮار داد؛ اﻣﺎ دﺳﺘﺶ را روی ﻗﺒﻀﻪی‬
‫آﻧﮑﻪ از ﭘﺸﺖ ﺷﺎﻧﻪاش ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮه ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽای ﻧﮑﻨﯽ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﯿﺮون‬
 ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻨﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﻮﺟﻪام‪ .‬اﮔﻪ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ ﺑﺎ اردﻧﮕﯽ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻤﺖ ﺑﯿﺮون‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟ ﭼﻄﻮری اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪدروغ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» .‬ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدی‪ «.‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰی روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﮔﻢ ﻧﻤﯽﺷﯽ‪ .‬از دروازه ﮐﻪ رﻓﺘﯽ ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﮔﻮش ﭼﭙﺖ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﮕﯿﺮ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺟﺎدهای اﺻﻠﯽ ﻣﯽرﺳﯽ‪ .‬ﺧﺐ؟ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬آب اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ؟ اﺳﺒﻢ ﺗﺸﻨﻪاش ﺷﺪه‪ ،‬ﻣﻨﻢ‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ .‬اﮔﻪ زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﻫﯿﻮﻻ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ و ﮔﻮﺷﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪» .‬ﻋﺠﯿﺒﻪ‪ .‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ازم‬
‫ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺷﻠﻮار ﮔﺸﺎدش را ﺑﺎﻻ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه! ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮن در اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺿﺮری ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫ﻫﺮروز ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ازم ﻧﺘﺮﺳﻪ ﯾﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ از ﺣﺎل ﻧﺮه‪ .‬ﺧﺐ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺴﺘﻪای و داری راﺳﺘﮕﻮ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬ﺑﻪ داﺧﻞ دﻋﻮﺗﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﺎد ﯾﺎ دزد ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻫﺸﺪار ﻣﯽدم‪ :‬اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﻮن‬
‫ﮐﺎری رو ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺶ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدم‪ .‬داﺧﻞ اﯾﻦ ﭼﺎردﯾﻮاری‪ ،‬ﻗﻠﻤﺮو‬
‫ﻣﻨﻪ!«‬
‫ﻫﯿﻮﻻ دﺳﺖ ﭘﻨﺠﻪدار و ﭘﺮ از ﻣﻮﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪی ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﭼﯿﺰی داﺧﻞ ﮔﻠﻮی دﻟﻔﯿﻦ ﺳﻨﮕﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﻏﺮﯾﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪:‬‬
‫»ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ داﺧﻞ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد و او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪» .‬ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟« دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و‬
‫ﻏﻮرﻏﻮر ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺮد‪» .‬آﻫﺎن‪ ،‬ﻓﻬﻤﯿﺪم‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻬﻞ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﻪ‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﻦ اون ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه‪ ،‬دﻋﻮﺗﻢ رو ﻗﺒﻮل‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ اﮔﻪ ﻧﻪ راه ﺑﺎز ﺟﺎده دراز‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ رﺳﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻋﻮتﺗﻮن رو ﻗﺒﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫از ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازی ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺎسﮔﺰارم‪«.‬‬
‫»ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ «.‬ﻫﯿﻮﻻ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻫﻤﺎنﻗﺪر رﺳﻤﯽ ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﻫﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد‪» .‬از اﯾﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬اﺳﺐﺗﻮن رو‬
‫ﮐﻨﺎر ﭼﺎه آب ﺑﺬارﯾﺪ‪«.‬‬
‫داﺧﻞ ﻋﻤﺎرت ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮات ﮔﺴﺘﺮده داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن ﺗﻤﯿﺰ و‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ اﻓﺮاد ﻣﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮی ﺗﻨﺪ ﮔﺮدوﺧﺎک اﺗﺎقﻫﺎی ﺗﺎرﯾﮏ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻧﻮر!« ﻣﺸﻌﻠﯽ ﮐﻪ روی ﯾﮏ ﺑﺴﺖ آﻫﻨﯽ ﺑﻮد ﺷﻌﻠﻪور ﺷﺪ و دود از‬
‫آن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪» :‬ﻫﻤﯿﻦ؟ اﻧﮕﺎر ﺣﻘﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺘﺤﯿﺮت ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﻪ از ﻣﻦ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬از اﯾﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﺷﯿﺐ ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫زﯾﺎده‪ .‬ﻧﻮر!«‬
‫روی ﭘﻠﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬دور ﮔﺮدﻧﺖ ﭼﯿﻪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﻮن ﻋﺰﯾﺰ؟«‬
‫‪ -‬ﺧﻮدت ﻧﮕﺎش ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﻣﺪال را در ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ و آنرا ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎﻻ آورد‪ ،‬زﻧﺠﯿﺮ‬
‫آن دور ﮔﺮدن ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‪» .‬ﺣﯿﻮوﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی داره‪ .‬ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺮوه ﻣﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬آﻫﺎن‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺗﻮ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺖ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦﻃﺮف‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪ .‬ﻧﻮر!‬
‫وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭘﻨﺠﺮهای ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﯿﺰ ﻋﻈﯿﻤﯽ از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب ﺑﻠﻮط‬
‫ﺟﺎ ﺧﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬روی آن ﺑﻪﺟﺰ ﯾﮏ ﺷﻤﻌﺪان ﺑﺰرگ ﺑﺮﻧﺠﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻤﻌﺪان داﺷﺖ ﺑﻪآراﻣﯽ ﺑﻪرﻧﮓ ﺳﺒﺰ درﻣﯽآﻣﺪ و ﻗﻄﺮهﻫﺎی ﻣﻮم روی آن‬
‫رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺘﻮر ﻫﯿﻮﻻ ﺷﻤﻊﻫﺎ روﺷﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻮﺳﻮ زدﻧﺪ‪ ،‬اﺗﺎق ﮐﻤﯽ‬
‫روﺷﻦﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫روی ﯾﮑﯽ از دﯾﻮارﻫﺎ ﺳﻼح دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺳﭙﺮﻫﺎی ﮔﺮد‪ ،‬ﺗﺒﺮزﯾﻦﻫﺎی‬
‫دﺳﺘﻪﺑﻠﻨﺪ ﺿﺮﺑﺪری‪ ،‬ﻧﯿﺰهﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﺳﺮ ﺗﺒﺮی و ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ و ﺗﺒﺮﻫﺎی‬
‫ﺳﻨﮕﯿﻦ‪ .‬ﻧﯿﻤﯽ از دﯾﻮار ﮐﻨﺎر آن ﺗﻮﺳﻂ آﺗﺸﺪان ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻی‬
‫آن ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻬﻨﻪ و رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪ ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﯾﻮار روﺑﻪروی ورودی ﭘﺮ‬
‫ﺑﻮد از ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺷﮑﺎر‪ ،‬ﺷﺎخﻫﺎی اﻧﻮاع ﮔﻮزن ﮐﻪ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی روی ﺳﺮ ﺧﻨﺪان‬
‫ﮔﺮاز وﺣﺸﯽ‪ ،‬ﺧﺮس و ﺳﯿﺎهﮔﻮش و روی ﺑﺎلﻫﺎی آﺷﻔﺘﻪ و از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪی‬
‫ﻋﻘﺎبﻫﺎ و ﺷﺎﻫﯿﻦﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﯾﮏ اژدﻫﺎی ﺳﻨﮕﯽ در ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻗﻬﻮهایرﻧﮓ و آﺳﯿﺐ دﯾﺪه ﺑﻮد و ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻠﺶ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﺮﺷﺢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ اوﻧﻮ ﮐﺸﺖ‪ «.‬ﺗﮑﻪای ﭼﻮب ﺑﺰرگ را داﺧﻞ آﺗﺸﺪان‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺮﮔﺶ آﺧﺮﯾﻦ اژدﻫﺎی اﯾﻦ اﻃﺮاف ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺸﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻬﻤﻮن‬
‫ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪات ﺷﺪه؟«‬
‫‪ -‬اﻧﮑﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﭘﺸﻤﺎﻟﻮﯾﺶ را‬
‫روی ﺷﮑﻤﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺴﺖﻫﺎی ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد زﯾﺮ‬
‫ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻏﺮﺷﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ دﺳﺖ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ و دﯾﺲﻫﺎی ﻧﻘﺮهای ﻟﺮزان روی ﻣﯿﺰ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﻟﯿﻮانﻫﺎی‬
‫ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺳﯿﺮ‪ ،‬ﻣﺮزﻧﮕﻮش)‪ (۶۱‬و‬
‫ادوﯾﻪ در ﻫﻮا ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻋﺎدی ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪ‪» .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اﯾﻦ از ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر داﺷﺘﻦ ﺑﻬﺘﺮه‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﻮن ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬ﻣﺮغ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮاز‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻇﺮف ﭘﺮ‬
‫از‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ‪ .‬اﯾﻦﻃﺮف ﮔﻮﺷﺖ ﺧﺮوس دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺒﮑﻪ‪ .‬ﺟﺎدوﻫﺎ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﺑﺨﻮر‪ .‬ﻏﺬای واﻗﻌﯽ و‬
‫درﺳﺖوﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﺴﺘﺶ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪«.‬‬
‫»ﻧﮕﺮان ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺮغ را ﺑﻪ دو ﺗﮑﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد‪» .‬ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢرو ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻪ اﺳﻤﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﺻﺪات ﮐﻨﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ و ﻧﺎم ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ؟‬
‫‪ -‬ﻧﯿﻮﻟﻦ)‪(۶۲‬؛ اﻣﺎ اﯾﻦ اﻃﺮاف دﺟﻦ)‪ (۶۳‬و ﻓﻨﮕﺮ)‪ (۶۴‬ﻫﻢ ﺻﺪام ﻣﯽﮐﻨﻦ؛ و ﺳﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ رو از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻦ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻟﯿﻮان ﺑﺰرﮔﯽ را در ﺣﻠﻘﺶ رﯾﺨﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ‪،‬‬
‫ﮔﻮﺷﺘﯽ را ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ دﻫﺎن ﭘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮﺳﻮﻧﺪن ﺑﭽﻪﻫﺎ؟ ﺣﺘﻤﺎ ً دﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارن‪ ،‬ﻧﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫‪ -‬و ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﺮاب ﭼﻄﻮره؟ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی ﮐﻪ از اﻧﮕﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻧﻪ از ﺳﯿﺐ؟ اﮔﻪ‬
‫دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاری‪ ،‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻗﺪرتﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽات ﻣﺎدرزادی ﻫﺴﺘﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬از وﻗﺘﯽ در اﯾﻦ‪ ...‬ﺗﻠﻪ اﻓﺘﺎدم اﯾﻦ ﻗﺪرتﻫﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‬
‫ﭼﻄﻮری اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؛ اﻣﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻢ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽده‪ .‬ﮐﺎر‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺮدن ﻏﺬا‪ ،‬ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ‪ ،‬ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﭘﺎرﭼﻪی ﺗﻤﯿﺰ‪ ،‬آب‬
‫ﮔﺮم‪ ،‬ﺻﺎﺑﻮن‪ .‬ﻫﺮ زﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺑﮑﻨﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎدو ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﻧﺪاره‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ و درﻫﺎ رو ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ آﺗﯿﺶ روﺷﻦ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اونﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬درﻫﺮﺻﻮرت ﺟﺎﻟﺒﻪ؛ و اﯾﻦ‪ ...‬ﺗﻠﻪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎﻫﺎﺗﻪ؟‬
‫‪ -‬دوازده ﺳﺎل‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮر اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻨﻮش‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﻓﻘﻂ از روی ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﭘﺮﺳﯿﺪم‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﯿﻞ ﻗﺎﻧﻊﮐﻨﻨﺪهاﯾﻪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎویات رو ﺑﺮﻃﺮف‬
‫ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯽدم ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﻦ‪ .‬اوﻟﯿﺶ از ﺳﻤﺖ آﺗﺸﺪان‪ ،‬ﭘﺪرﻣﻪ‪ .‬دوﻣﯿﺶ‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ؛ و ﺳﻮﻣﯽ‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺶ؟«‬
‫زﯾﺮ ﮔﺮدوﺧﺎک و ﺗﺎرﻋﻨﮑﺒﻮت‪ ،‬ﻣﺮدی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﭘﻒﮐﺮده از‬
‫ً‬
‫داﺧﻞ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎی ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻧﻪ‬
‫آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯿﺮون داد و ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺶ؟«‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﯽ؟« ﻫﯿﻮﻻ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﮔﺮﺑﻪ درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪» .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﺶ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ .‬ﯾﮏ اﻧﺴﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ و ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺷﻤﻊ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﺗﻮ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدی‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬ﺑﺬار ﺳﺎده ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ :‬ﺗﻮ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮای ﺳﺎده ﺟﻮاب ﺑﺪم‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬آﻫﺎن‪ .‬اﻣﯿﺪوارم ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻧﺨﻮره اﮔﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎن‪ .‬اﮔﻪ درﺳﺖ ﯾﺎدم ﻣﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮﻫﺎ از‬
‫راه ﺟﺎﻟﺒﯽ ﭘﻮل درﻣﯽآرن‪ ،‬از ﮐﺸﺘﻦ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ‪«.‬‬
‫‪ -‬درﺳﺖ ﯾﺎدت ﻣﻮﻧﺪه‪.‬‬
‫ﺳﮑﻮت دوﺑﺎره ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزدﻧﺪ و آﺗﺶ ﻟﻐﺰانﺷﺎن‬
‫ﻟﯿﻮانﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آﺑﺸﺎری از ﻣﻮم از ﺟﺎﺷﻤﻌﯽ‬
‫ﻓﺮوﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬ﻧﯿﻮﻟﻦ آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮشﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺶ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪ .‬او‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺬار ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ روت ﺑﭙﺮم ﺷﻤﺸﯿﺮت‬
‫رو ﺑﮑﺸﯽ‪ .‬ﺑﺬار ﺣﺘﯽ ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫وزن ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ؛ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل زﯾﺮ ﻣﻦ ﻟﻪ ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬ﺑﻌﺪش ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺳﻼح دﻧﺪونﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬اﮔﻪ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻠﻮی ﻫﻢ رو ﮔﺎز‬
‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﺪومﻣﻮن ﺷﺎﻧﺴﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮی دارﯾﻢ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺴﺖ درﭘﻮش ﻣﺴﯽ ﺟﺎم ﺷﯿﺸﻪای را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮدش ﺷﺮاب ﺑﯿﺸﺘﺮی رﯾﺨﺖ‪ ،‬آنرا ﻣﺰهﻣﺰه ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺗﮑﯿﻪ داد‪.‬‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﯿﻮﻻ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی دﻫﺸﺘﻨﺎک‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﻌﻌﻌﻌﻠﻪ‪ «.‬ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪاش ﮐﻨﺎر ﻓﮑﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪» .‬ﺑﻌﻀﯽ‬
‫وﻗﺖﻫﺎ ﻣﯽﺷﻪ ﺳﺆاﻻت رو ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﮐﻠﻤﻪای ﭘﺎﺳﺦ داد‪ .‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺳﺆال ﺑﻌﺪ‬
‫ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﮐﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮده؟«‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬دروغ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﮔﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً دروغ ﻧﻤﯽﮔﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻣﻦ در ﻣﻮرد وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬اوﻧﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎی‬
‫ﮐﻮﭼﯿﮏ رو ﻣﯽدزدن و ﮔﯿﺎهﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردﺷﻮن ﻣﯽدن‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫زﻧﺪه ﻣﯽﻣﻮﻧﻦ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻗﺪرتﻫﺎی‬
‫ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ‪ .‬ﺑﻪ اوﻧﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﯾﺎد ﻣﯽدن و ﻫﻤﻪی اﺣﺴﺎﺳﺎت و واﮐﻨﺶﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﺎ آﻣﻮزش و ﺗﻤﺮﯾﻦ ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﻣﯽﺷﻦ ﮐﻪ ﻫﯿﻮﻻ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻦ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ وﻗﺘﺸﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ وﯾﭽﺮﻫﺎ رو ﺷﮑﺎر ﮐﻨﻪ؛ ﭼﻮن ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ دارن‬
‫ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻦ و وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ .‬از اون ﮐﺒﮏ ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺳﺮد ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﮐﺒﮏ را از ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬آنرا ﺑﯿﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﻣﺜﻞ ﻧﺎن ﺧﺮدش ﮐﺮد‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ﻓﮑﺶ ﻣﯽﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫ﻏﺬاﯾﺶ رو ﻗﻮرت ﻣﯽداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﯽ؟‬
‫ﺷﺎﯾﻌﺎت در ﻣﻮرد وﯾﭽﺮﻫﺎ ﭼﻘﺪر ﺣﻘﯿﻘﺖ دارن؟«‬
‫‪ -‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻫﯿﭽﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺪوم ﻗﺴﻤﺘﺶ دروﻏﻪ؟‬
‫‪ -‬اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ دارن ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻦ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺸﺶ را ﺑﯿﺮون داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺘﻪ‪ .‬اوﻧﺎ زﯾﺎد ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽﺷﻮن ﺟﻠﻮت ﻧﺸﺴﺘﻪ و داره ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎر‬
‫درﺳﺘﯽ ﺑﻮده ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن اول ﻫﻢ ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺮوهﺗﻮن رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻬﻤﻮن ﻋﺰﯾﺰ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺮض! اﯾﻨﻮ ﺗﺎزه دارم ﻣﯽﺷﻨﻮم‪ .‬ﭘﺲ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﭘﻮدﯾﻨﮓ ذﻏﺎل اﺧﺘﻪ؟‬
‫دﺳﺘﻪای از ﻏﺎزﻫﺎی وﺣﺸﯽ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﺻﺒﺢ ﻏﻤﮕﯿﻦ از ﻣﺎه ﻧﻮاﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﺟﻨﻮب ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﻦ؟ ﻧﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺮاﻓﺖ ازدﺳﺖرﻓﺘﻪی دﺧﺘﺮ ﺳﺮﺑﻪزﯾﺮ ﯾﻪ‬
‫آﺳﯿﺎﺑﺎن ﻫﺴﺘﻢ؟ ﺧﺐ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ از ﮐﻨﺠﮑﺎوی در‬
‫ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻫﯿﻮﻻ ﻧﯿﺴﺘﯽ؛ ﭼﻮن اﮔﻪ ﺑﻮدی ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﯿﻨﯽ ﻧﻘﺮهای رو ﻟﻤﺲ‬
‫ﮐﻨﯽ؛ و اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﻣﺪاﻟﻢ رو ﺗﻮ دﺳﺘﺖ ﻧﮕﻪ داری‪.‬‬
‫»ﭼﯽ!« ﻧﯿﻮﻟﻦ ﭼﻨﺎن ﻏﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی ﺷﻤﻊ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای اﻓﻘﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬روز ﻣﺨﺼﻮص ﻓﺎش ﺷﺪن رازﻫﺎی ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ و‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻪ! ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯽ ﺷﯿﺮ ﮐﻢ ﺧﻮردم ﮔﻮﺷﺎم‬
‫اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪن!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ .‬اون اﺗﻔﺎق ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ اﻓﺘﺎده؛ و‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﯽ ﻃﻠﺴﻢ رو اﺟﺮا ﮐﺮده‪«.‬‬
‫‪ -‬و اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮارد ﻣﯽﺷﻪ ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻃﻠﺴﻢﻫﺎی زﯾﺎدی رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ؟‬
‫»ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ «.‬ﻫﯿﻮﻻ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و زﺑﺎﻧﺶ را ﮐﻪ ﻃﻮﻟﯽ ﺑﻪاﻧﺪازهی دو‬
‫وﺟﺐ و رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﺗﻨﺪی داﺷﺖ ﺑﯿﺮون داد‪» .‬ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮت ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪«.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺧﻨﺪﯾﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦﻃﻮر ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﯾﻪﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺮﯾﺰ‪ ،‬راﺣﺖ ﺑﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﺮات ﻫﻤﻪی ﻗﺼﻪ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آدم راﺳﺘﮕﻮﯾﯽ ﻣﯽرﺳﯽ و ﻣﻦ دﻟﻢ ﺑﺮای ﺣﺮف‬
‫زدن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ .‬ﺷﺮاب ﺑﺮﯾﺰ‪«.‬‬
 ‫‪ -‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪.‬‬
‫»ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه!« ﻫﯿﻮﻻ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ روی ﻣﯿﺰ زد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺑﺰرگ در ﺳﺒﺪی ﺣﺼﯿﺮی ﮐﻨﺎر ﻇﺮفﻫﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﺎ دﻧﺪاﻧﺶ در ﺑﻄﺮی را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻦ ﺷﺮاب در‬
‫ﻟﯿﻮانﻫﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪی دور اﻓﺘﺎدهﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ اوﻟﯿﻦ‬
‫روﺳﺘﺎ راه زﯾﺎدﯾﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرم و ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ‪ ،‬اﻓﺮاد ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪی‬
‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ و ﺗﺎﺟﺮاﻧﯽ ﮐﻪ از ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدن ﻧﺒﻮدن‪ .‬اﮔﺮ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﮔﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ و راﻫﺶ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺪرم از داﺧﻞ ﺑﺮج ﻣﯽدﯾﺪش و در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﻪی داراﯾﯽاش ازش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﻌﺪادی از ﻣﻠﮏﻫﺎی اﯾﻦ اﻃﺮاف‬
‫ﺳﻮزوﻧﺪه ﺷﺪن؛ ﭼﻮن ﺣﻖ ﭘﺪرم رو ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﻧﺪاده ﺑﻮدن‪ .‬اﻓﺮاد زﯾﺎدی ﭘﺪرم رو‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ .‬ﺑﻪﺟﺰ ﻣﻦ‪ .‬ﯾﻪ روز ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺿﺮﺑﻪی ﯾﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ از‬
‫ﭘﺪرم ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو روی ﮔﺎریای ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ آوردن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ در دزدیﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ؛ ﭼﻮن از وﻗﺘﯽﮐﻪ ﯾﻪ‬
‫ﮔﺮز ﺑﻪ ﺳﺮش ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻟﮑﻨﺖ زﺑﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اون ﮔﯿﺞ ﻣﯽزد و ﺑﻪزﺣﻤﺖ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ‬
‫اوﻧﺎ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮوه رو رﻫﺒﺮی ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ اداﻣﻪ داد‪» :‬اونﻣﻮﻗﻊ ﺟﻮون ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﻪ ﺑﯽﻋﺮﺿﻪی واﻗﻌﯽ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫اﻋﻀﺎی ﮔﺮوه ﻣﻨﻮ روی ﯾﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﯽﭼﺮﺧﻮﻧﺪن‪ .‬ﻣﻦ اونﻗﺪر ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺑﻬﺸﻮن دﺳﺘﻮر ﺑﺪم ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﺧﻮک ﭼﺎﻗﺎﻟﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻪای ﮔﺮگ دﺳﺘﻮر‬
‫ﺑﺪه‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زود داﺷﺘﯿﻢ ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﭘﺪرم زﻧﺪه ﺑﻮد ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزهاش‬
‫رو ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﻣﻦ وارد ﺟﺰﯾﯿﺎت ﻧﻤﯽﺷﻢ و آﺧﺮش رو ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﯾﻪ روز ﺗﺎ‬
‫ﮔﻠﯿﺒﻮل)‪ ،(۶۵‬ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺮت)‪ ،(۶۶‬رﻓﺘﯿﻢ و از ﯾﻪ ﻣﻌﺒﺪ دزدی ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﮐﺎﻫﻨﻪی‬
‫ﺟﻮان ﻫﻢ اونﺟﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺪوم ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪوﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺪی ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآد اﺳﮑﻠﺖ و‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪ روی ﻣﺤﺮاب ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن و آﺗﺶ ﺳﺒﺰرﻧﮕﯽ اونﺟﺎ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻮی‬
‫ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽداد‪ .‬اﻋﻀﺎی ﮔﺮوه ﮐﺎﻫﻨﻪ رو ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ و ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﻢ رو ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎری از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺑﯿﺎد‪ ،‬ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺗﻮی‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻒ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺟﯿﻎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻم در ﭘﻮﺳﺖ اﻧﺴﺎن و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ در ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﻫﯿﻮﻻ‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ‪ ،‬ﺧﻮن‪ ...‬درﺳﺖ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد‪ .‬اون ﺧﻨﺠﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ‬
‫رو ﺣﺘﻤﺎ ً ﺗﻮی ﻣﻮﻫﺎش ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺖ و ﺑﻌﺪ‪ ...‬ﻣﺎ از اونﺟﺎ‬
‫ﻓﺮار ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد اﺳﺒﺎﻣﻮن از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻤﯿﺮن‪ .‬اونﺟﺎ واﻗﻌﺎ ً ﻣﻌﺒﺪ‬
‫ﺑﺪی ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪ -‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم‪،‬‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪن و ﻓﺮار ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ‪ ...‬ﺑﺒﯿﻦ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ رو از دﺳﺖ دادم‪ ،‬ﯾﻪ ﺟﻮر ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ‬
‫ﺧﺎﻃﺮهی ﻣﺤﻮی ازش ﺗﻮ ذﻫﻨﻤﻪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو ﮐﺸﺘﻢ‪ .‬ﺗﻌﺪادﺷﻮن ﮐﻢ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دَم دﺳﺘﻢ ﻣﯽاوﻣﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدم و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﻮی‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ روش ﺧﻮدش ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ :‬درﻫﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪن‪،‬‬
‫اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺮواز درﻣﯽاوﻣﺪن‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺟﺎ آﺗﺶ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮﮐﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد‪ :‬ﻋﻤﻪام و ﻓﺮزﻧﺪش و دار و‬
‫دﺳﺘﻪی دزدﻫﺎ‪ .‬ﭼﯽ دارم ﻣﯽﮔﻢ؟ ﺣﺘﯽ ﺳﮓﻫﺎ ﻫﻢ زوزه ﻣﯽﮐﺸﯿﺪن و ﺗﺮﺳﯿﺪه‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬ﮔﺮﺑﻪام‪ ،‬ﺷﮑﻤﻮ)‪ ،(۶۷‬ﻓﺮار ﮐﺮد و رﻓﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻃﻮﻃﯽ ﻋﻤﻪام ﻫﻢ از ﺗﺮس‬
‫ﻣﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﻏﺮﯾﺪم‪ ،‬زوزه ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ ،‬داﺷﺘﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪم و ﻫﺮ‬ ‫درﺟﺎ ُ‬
‫ً‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽرﺳﯿﺪ رو ﺧُﺮد ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ آﯾﻨﻪﻫﺎ رو‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪ ،‬آﻫﯽ ﺳﺮ داد و ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ داﺳﺘﺎﻧﺶ‬
‫را اداﻣﻪ داد‪» :‬وﻗﺘﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ ،‬دﯾﮕﻪ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻇﺎﻫﺮم ﻋﻮض ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﻗﯿﺎﻓﻪی وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﻮون اﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬دﯾﺪن اﺟﺴﺎد ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ و‬
‫ﻋﻤﺎرت ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪام ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﺮﮔﺮدن و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﻣﻨﻮ ﺑُﮑﺸﻦ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪«.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻟﺤﻈﻪای ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻦاش ﭘﺎک ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﻪ‬
‫اون ﻣﺎهﻫﺎی اول ﺑﺮﮔﺮدم‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽآد ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽاﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫اون ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮی ﻋﻤﺎرت ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮش‪ ،‬از ﺟﺎم‬
‫ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯽﺧﻮردم‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽاوﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﺪرت اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﯿﺮون‬
‫ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ رو ﺑﻪﻫﻢ ﺑﮑﻮﺑﻪ ﯾﺎ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﺮدم‬
‫ﮐﻪ ﮔﺎرﮔﻮﯾﻞﻫﺎ)‪ (۶۸‬ﻏﺮش ﮐﻨﻦ و اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮنﻫﺎ رو ﻓﻮرا ً ﻓﺮاری ﻣﯽداد‪ .‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫در ﺻﺒﺢ ﯾﻪ روز از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﭼﯽ دﯾﺪم؟ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﯽاﺟﺎزه‬
‫داﺷﺖ رزﻫﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪی ﻋﻤﻪام رو ﻣﯽﭼﯿﺪ‪ .‬اوﻧﺎ رزﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ :‬رزﻫﺎی‬
‫آﺑﯽ ﻫﺴﺘﻦ از ﻧﺰﯾﺮ)‪ .(۶۹‬ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺬرش رو آورده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم و‬
‫ﭘﺮﯾﺪم ﺑﯿﺮون‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻏﺮﯾﺒﻪی ﭼﺎق ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﮑﻨﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺻﺪاش رو دوﺑﺎره ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ آورد ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ و ﺗﻤﻨﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﺮای دﺧﺘﺮش‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ و اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﻤﺶ و ﺑﻬﺶ آﺳﯿﺒﯽ ﻧﺮﺳﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ‬
‫اردﻧﮕﯽ از دروازهی اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﻨﺪازﻣﺶ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﻨﮑﺎ)‪ ،(۷۰‬داﯾﻪی ﭘﯿﺮم ﺑﺮام ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻟﻌﻨﺖ‬
‫ﺑﻬﺶ‪ ،‬دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮون ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﻦ ﯾﺎ‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺷﺎﯾﺪ ذرهای ﺣﻘﯿﻘﺖ در اﯾﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎ وﺟﻮد داره‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮای ﻣﻦ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﯾﺎرد)‪ (۷۱‬ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪم‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻌﺮه ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮگ‬
‫ﻣﻮﻫﺎی روی دﯾﻮار ﭘﺎﯾﯿﻦ رﯾﺨﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ داد زدم‪ :‬ﺑﯿﻦ دﺧﺘﺮت و زﻧﺪﮔﯽات ﯾﮑﯽ رو‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ! ﭼﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮی ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ‪ .‬اون ﺗﺎﺟﺮ‪ ،‬ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺗﺎﺟﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮش ﻓﻘﻂ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﺸﻪ‪ .‬داری‬
‫ﻣﯽﺧﻨﺪی؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺰﺧﺮﻓﻢ ﺑﺨﻨﺪم ﯾﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮای ﺗﺎﺟﺮ ﭘﯿﺮ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ اونﻃﻮری داره ﻣﯽﻟﺮزه‪ .‬دﻋﻮﺗﺶ ﮐﺮدم داﺧﻞ‪،‬‬
‫ازش ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدم و وﻗﺘﯽ داﺷﺖ ﻣﯽرﻓﺖ ﻃﻼ و ﺳﻨﮓﻫﺎی ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺗﻮی‬
‫ﮐﯿﻔﺶ رﯾﺨﺘﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز از زﻣﺎن ﭘﺪرم ﭘﻮل زﯾﺎدی در زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺎﺟﺮ ﺑﺮام‬
‫ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺎﺟﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﺟﻮری ازم ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻒ و ﺑﺰاﻗﺶ رو‬
‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺧﻮدش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا رو ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﻫﻨﻮز دو ﻫﻔﺘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮوﮐﻠﻪی ﯾﻪ ﺗﺎﺟﺮ دﯾﮕﻪ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪ .‬اون‬
‫ﯾﻪ ﮐﯿﺴﻪی ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺧﻮدش آورده ﺑﻮد؛ و ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﮐﯿﺴﻪاش‪ ،‬ﺟﺜﻪی‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را زﯾﺮ ﻣﯿﺰ دراز ﮐﺮد و آنﻗﺪر ﺧﻮدش را ﻋﻘﺐ داد ﮐﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽاش‬
‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻏﮋﻏﮋ ﮐﺮد‪.‬‬
‫او اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﻦ و ﺗﺎﺟﺮ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ رﺳﯿﺪﯾﻢ‪ .‬اون دﺧﺘﺮش رو ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽﺳﭙﺮد و در ﻋﻮض ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪاش رو روی ﻗﺎﻃﺮش ﺑﺎر‬
‫ﺑﺰﻧﻪ؛ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬و دﺧﺘﺮه؟‬
‫ً‬
‫‪ -‬اون اواﯾﻞ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ .‬واﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام‬
‫ﺑﺨﻮرﻣﺶ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﻣﺎ ﺳﺮ ﯾﻪ ﺳﻔﺮه ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮای ﻗﺪم زدنﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ‪ .‬اون ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮد و ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﺑﺎﻫﻮش و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ زﺑﻮﻧﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻨﺪ ﻣﯽزدم‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺎ‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻣﺴﺌﻮل ﻃﻮﯾﻠﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ زاﻧﻮ ﺗﻮی ﭘِﻬِﻦ ﺑﻮدن‪ .‬اﻋﻀﺎی دﯾﮕﻪی ﮔﺮوه راﺣﺖ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﯽاوﻣﺪن‪ .‬ﺣﺘﯽ اوﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﺴﺨﺮهام ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﺮض ﮐﻦ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺮووﺿﻊ ﭼﻘﺪر اوﺿﺎع ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا‬
‫ﺑﻪ ﭘﺪرش اﻧﻘﺪر ﭘﻮل دادم ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﻧﮕﻪاش دارم‪ .‬اون ﺳﺎل ﻣﺜﻞ ﺑﺮق و ﺑﺎد‬
‫ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪرش اوﻣﺪ و ﺑﺮدش‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪم و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻪ‬
‫ﻣﻬﻤﻮنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎﺷﻮن ﻣﯽاوﻣﺪن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن‪ ،‬ﻧﺒﻮدن‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮔﺬره‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺻﺪاﯾﯽ درآورد ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮏ آه ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﮑﺴﮑﻪ ﺷﺪ‪ .‬او‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﺑﻌﺪی‪ ،‬اﺳﻤﺶ ﻓﻨﻪ)‪ (۷۲‬ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪﮐﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺷﺎد و‬
‫ﺳﺮزﻧﺪه‪ ،‬واﻗﻌﺎ ً ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽاوﻣﺪ‪ .‬اﺻﻼ ً ازم ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﻪ روز‪ ،‬در ﺳﺎﻟﮕﺮد‬
‫روزی ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﻮﻫﺎم رو ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺎ زﯾﺎد ﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و‪ ...‬ﻫﺎ ﻫﺎ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪش ﻣﻦ از ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم و‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﯾﻨﻪ دوﯾﺪم‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﻓﺴﺮده‪ .‬ﻃﻠﺴﻢ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺮهام ﮐﻤﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛‬
‫و ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺶ از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﯿﻦ‬
‫داﻧﺸﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دردی ﻧﻤﯽﺧﻮره‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻨﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﮐﺎری ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺼﻪﻫﺎم رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺷﻨﮕﻮﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی ﮐﺮد؟ ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﻣﻬﻤﻮنﻫﺎی ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه رو‬
‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﺪﯾﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮرش رو ﺑﮑﻦ‪ :‬ﻣﻬﻤﻮن ﺑﯽﺧﺒﺮ وارد ﺣﯿﺎط ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬اﻃﺮاﻓﺶ‬
‫رو ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻌﺮه‪ ،‬ﭼﻬﺎرﻧﻌﻞ ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫ﻓﻨﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻮی ﺷﯿﭙﻮر ﺷﮑﺎر ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﯽدﻣﯿﺪ!‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻗﻬﻘﻬﻪ زد‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪش ﺑﺮق زدﻧﺪ‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻓﻨﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ زﻧﺶ رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮد ازدواج ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ‪.‬‬
‫»اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟« ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش ﻋﻈﯿﻤﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﺑﻌﺪی‪ ،‬ﭘﺮﯾﻤﻮﻻ)‪ ،(۷۳‬دﺧﺘﺮ ﯾﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪی ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪ‪ ،‬ﯾﻪ اﺳﺐ ﻻﻏﺮ‪ ،‬زرهای زﻧﮓزده و ﮐﻠﯽ ﻗﺮض داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﺷﺘﯽ ﭘِﻬﻦ‬
‫ﮔﺎو ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ و ﺑﻮی ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﻫﻢ ﻣﯽداد‪ .‬ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم ﻫﻤﺴﺮش وﻗﺘﯽ اون‬
‫ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﺎردار ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﭘﺮﯾﻤﻮﻻ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺑﻮد‪ .‬اوﻧﻢ از ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ واﻟﺪﯾﻨﺶ ﻣﻦ زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪم‪ .‬اون دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪﻧﻔﺲ‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ و ﭘﺮﯾﻤﻮﻻ‬
‫راﺑﻄﻪی ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﺎﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬اون ﻋﺎدت داﺷﺖ ﮔﻮﺷﻢ رو ﺑِﮑﺸﻪ و داد‬
‫ﺑﺰﻧﻪ‪ :‬ﮔﺎزم ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﺣﯿﻮون! ﯾﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺎرهﭘﺎرهام ﮐﻦ‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ! از اﯾﻦﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎی‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮔﺮاﻟﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ دﻟﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اوﻟﯿﻪام ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ آدم ﺿﻌﯿﻒ‬
‫ﺑﻮدم؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪی ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻗﺒﻼ ً ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯽﺷﺪم‪،‬‬
‫ً‬
 ‫ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬آب ﺑﯿﻨﯽام راه ﻣﯽاﻓﺘﺎد؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﺻﻼ ً ﺑﯿﻤﺎر ﻧﻤﯽﺷﻢ؛ و‬
‫دﻧﺪونﻫﺎم؟ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ دﻧﺪونﻫﺎم ﻗﺒﻼ ً ﭼﻘﺪر ﻓﺎﺳﺪ ﺑﻮدن؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﭘﺎﯾﻪی ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺠﻮم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﭘﺎﯾﻪی ﯾﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺠﻮم؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺮﯾﻀﯽ زد‪» .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎ از اون ﮐﺎر‬
‫ﺧﻮشﺷﻮن ﻣﯽاوﻣﺪ و ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪن‪ «.‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‬
‫ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﺰرﮔﺶ ﻟﻮﻟﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺮف زدن ﺧﺴﺘﻪام ﮐﺮده‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻢ‪ :‬دو ﺗﺎی دﯾﮕﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﺮﯾﻤﻮﻻ‬
‫اوﻣﺪن‪ ،‬اﯾﻠﮑﺎ)‪ (۷۴‬و وﻧﯿﻤﯿﺮا)‪ .(۷۵‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺶ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﺮ ﺑﺮه‪ .‬اول‪ ،‬ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺗﺮس و اﺣﺘﯿﺎط‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮐﻤﯽ‬
‫ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﻫﺪﯾﻪﻫﺎی زﯾﺎد ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ دوﺳﺘﯽ و ﻧﺰدﯾﮑﯽ‪،‬‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺪر و ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪن ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ داراﯾﯽام‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺪت‬
‫زﻣﺎنﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬروﻧﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮدم‬
‫ﻋﺸﻖ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اول ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﺑﺮام ﻗﻄﻌﯽ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد؛ و ﺑﯿﺸﺘﺮ از اون‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ وﺿﻌﻢ ﺧﻮﺑﻪ و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮی‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ً‬
‫‪ -‬واﻗﻌﺎ؟ ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮی‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ؟‬
‫‪ -‬واﻗﻌﺎ ً‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ اﺳﺐ ﺳﺎﻟﻤﻢ و ﺧﺐ در ﻋﻮض ﻗﯿﺎﻓﻪام اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯿﻪ‪ .‬از ﻃﺮف‬
‫دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻢ روی دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽذاره‪ .‬ﻧﺨﻨﺪ! ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮی ﻣﺜﻞ وﻧﯿﻤﯿﺮا رو راﺿﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اون‬
‫دوﺷﯿﺰهی ﻓﻮقاﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮی ﮐﻪ در‬
‫اون ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﺑﻨﺪازه‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ دﻟﯿﻠﻢ‪ ،‬اﻣﻨﯿﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرم دﺷﻤﻨﺎﻧﯽ‬
‫داﺷﺖ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اوﻧﺎ زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدن‪ .‬اﻓﺮادی ﮐﻪ دار و دﺳﺘﻪﻣﻮن‪ ،‬ﺗﺤﺖ‬
‫رﻫﺒﺮی رﻗﺖاﻧﮕﯿﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺒﺮﺳﺘﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدن؛ اﻣﺎ اوﻧﺎ دوﺳﺖ و ﻓﺎﻣﯿﻞ‬
‫داﺷﺘﻦ‪ .‬ﺗﻮی زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﭘﺮ از ﻃﻼﺳﺖ‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس از ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮐﺴﯽ‬
‫ﻣﯽاوﻣﺪ و ﻣﯽدزدﯾﺪش‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺸﺎورزﻫﺎی ﭼﻨﮕﮏ ﺑﻪ دﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﯿﻮان ﺧﺎﻟﯽاش ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽرﺳﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺟﺪﯾﺪت ﺑﺮای ﺧﻮدت دﺷﻤﻦ درﺳﺖ ﻧﮑﺮدی‪ .‬ﭘﺪرﻫﺎ‪ ،‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﯾﺎ ﻣﺜﻼ ً‬
‫ﻧﺎﻣﺰد ﯾﮑﯽﺷﻮن‪«...‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﺣﺮف ﻧﺰن‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﭼﯽ داری ﻣﯽﮔﯽ؟ ﭘﺪرﻫﺎ‬
‫از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻦ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺨﺸﯿﺪم؛ و‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽدﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ وﺿﻌﯽ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪن‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ‪،‬‬
‫دﺳﺘﺎﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺴﺖوﺷﻮی زﯾﺎد ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﺑﺲ ﺳﻄﻞ ﺣﻤﻞ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺷﻮﻧﻪﻫﺎﺷﻮن ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻌﺪ از دو ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺟﺎی ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﺪر‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی ﭘﺮﯾﻤﻮﻻ روی ﺑﺪﻧﺶ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺴﺲﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎدﺑﺰن ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدن و ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ‬
‫آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺑﺎﺷﮑﻮه و ﺟﻮاﻫﺮات ﮔﺮونﻗﯿﻤﺖ ﺑﻬﺸﻮن‬
‫ﻣﯽدادم‪ .‬ﺑﺎ ﯾﻪ اﺷﺎره وان ﺣﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرم از اﺳﻨﮕﺎرد)‪ (۷۶‬ﺑﺮای ﻣﺎدرم دزدﯾﺪه‬
‫ﺑﻮد رو ﭘﺮ از آب ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯽ؟ ﯾﻪ وان ﺣﻠﺒﯽ! ﺣﺎﮐﻢﻫﺎ و‬
‫ﻟﺮدﻫﺎی ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪﺷﻮن وان ﺣﻠﺒﯽ دارن‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮای اوﻧﺎ ﻣﺜﻞ اﻓﺴﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه؛ اﻣﺎ ﺑﺬار ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺪاﻣﻨﯽ‪ ،‬اﻣﺮوز ﮐﻤﺘﺮ از اژدﻫﺎﯾﺎن‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺪومﺷﻮن رو ﻣﺠﺒﻮر ﻧﮑﺮدم‪«.‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺷﮏ داﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل داده ﺗﺎ ﺑُﮑﺸﻤﺖ‪ .‬ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫رو ﺑﮑﻨﻪ؟‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ اﻟﺪﻧﮓ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاد ﮔﻨﺠﯿﻨﻪام رو ﺑﺪزده؛ اﻣﺎ‬
‫دﺧﺘﺮی ﻧﺪاره‪ .‬ﻃﻤﻊ اﻧﺴﺎن ﺣﺪوﻣﺮز ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺲ دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺲ دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﻫﺮ دو ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻟﺮزش ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی ﺷﻤﻊ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ ،‬اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟«‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در اﺻﻞ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ‬
‫ﻓﺤﺶ ﺑﺪم‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺖ رو ﺑﮕﯿﺮم و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺮﺗﺖ ﮐﻨﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﺣﻤﻖﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﮔﻮشﻫﺎت رو ﺗﯿﺰ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﺑﻪ در ﻧﮕﺎه ﻣﯽاﻧﺪازی‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬
‫درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮام‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﯽات ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬دﯾﺪﯾﺶ؟‬
‫‪ -‬آره‪ .‬ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ دروازه‪ .‬دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎﺟﺮﻫﺎ و دﺧﺘﺮﻫﺎﺷﻮن ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯿﻪ‬
‫دﺳﺖﺧﺎﻟﯽ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرن اوﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬اﯾﻨﻮ ﻫﻢ ﻣﯽدوﻧﯽ؟ آره‪ ،‬دﻟﯿﻠﺶ اون ﺧﺎﻧﻤﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره اﮔﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا اﺷﮑﺎل داره‪.‬‬
‫دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻠﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ‪ .‬از ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽات ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم‪«.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» .‬ﮐﺎﻣﻼ ً درﺳﺘﻪ‪ .‬ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪم ﮐﻪ ﺷﺐ رو‬
‫ﺗﻮی ﻋﻤﺎرت ﺑﻤﻮﻧﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی اﯾﻦ اﻃﺮاف ﻫﻢ ﻧﻤﻮﻧﯽ‪ .‬از‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﺷﺐﻫﺎی اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺷﺪن‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ ﺑﺮﮔﺮدی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﯽ ازم ﻧﻤﯽﺧﻮای؟‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﭼﭗﭼﭗ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ؟ اﯾﻦ ﻃﻠﺴﻢ‬
‫رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﯽ؟«‬
 ‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻤﮑﯽ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﺆاﻟﻢ رو ﺟﻮاب ﻧﺪادی‪ ...‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ دادی‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎﻃﻠﺶ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪ ﺷﺎﻧﺴﯽ آوردی‪ .‬از ﻫﻤﻪی‬
‫ﻣﻌﺎﺑﺪ ﮔﻠﯿﺒﻮل و درهی ﻧﯿﻤﻨﺎر‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶﮔﺎه ﮐﻮرام آگ ﺗﺮا)‪ (۷۷‬رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺷﯿﺮ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدن ﻃﻠﺴﻢ ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎی ﮐﻮرام آگ ﺗﺮا‪ ،‬داﻧﺶ‬
‫و ﻗﺪرتﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﯽ داره؟‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺷﺪی‪ .‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ اوﺿﺎع ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﻨﺎﺳﺒﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری‪ ،‬آره؛ اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﺗﻔﺎق دﯾﮕﻪای ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬از ﭼﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ؟‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺟﻠﻮی در اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» .‬ﺳﺆاﻻت ﺧﺴﺘﻪام ﮐﺮدن‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ و ﺟﻮاب ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽدی‪ .‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ روش درﺳﺖ ازت‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮابﻫﺎی ﺑﺪی ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ‬
‫ﺧﻮابﻫﺎی ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟ ﻟﻄﻔﺎ ً ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪی ﭘﺎﻫﺎت ﮔﻠﯽ ﺑﻮده؟ ﺑﺮگﻫﺎی ﺳﻮزﻧﯽ ﺗﻮی ﻣﻠﺤﻔﻪات‬
‫ﻧﺪﯾﺪی؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﻟﻄﻔﺎ‪ً.‬‬
‫‪ -‬ﺣﻖ داری ﮐﻪ ﺑﺘﺮﺳﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺷﻪ در ﻣﻮردش ﮐﺎری ﮐﺮد؟ ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ‪ً.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺘﯽ‪ .‬ﺑﺰن ﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ‪.‬‬
‫در ﺣﯿﺎط‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ داﺷﺖ ﺟﺎی ﺧﻮرﺟﯿﻨﺶ را درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‬
‫دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ روچ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﺮدﻧﺶ را ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﮐﻪ از ﻧﻮازش ﺷﺪن‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ازﺧﻮدراﺿﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ دارن‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫دوﺳﺖﺷﻮن دارم‪ .‬ﮔﺮﺑﻪام‪ ،‬ﺷﮑﻤﻮ‪ ،‬اوﻟﺶ ﻓﺮار ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﯾﻪ زﻣﺎن‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪهای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻮ در زﻣﺎن ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ورﯾﻨﺎ)‪(۷۸‬‬
‫ﻫﻢ‪ «...‬او ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬اون ﻫﻢ از ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآد؟«‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪» .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ رو دوﺳﺖ داره‪ .‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮه‪،‬‬
‫ﺧﻮدم رو ﻟﻮ دادم؛ اﻣﺎ ﭼﻪ ﺿﺮری داره‪ .‬ورﯾﻨﺎ دﺧﺘﺮ ﯾﻪ ﺗﺎﺟﺮ دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪،‬‬
‫دﯾﮕﻪ دﻧﺒﺎل ذرهای ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻋﺎﻣﯿﺎﻧﻪی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﻤﯽﮔﺮدم‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺨﻨﺪی‪ ،‬ﯾﻪدوﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮری‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ ورﯾﻨﺎی ﺗﻮ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﯾﻪ روﺳﺎﻟﮑﺎ‬
 ‫ﻫﺴﺘﺶ؟«‬
‫‪ -‬ﺣﺪس ﻣﯽزدم‪ .‬ﻻﻏﺮ‪ .‬ﺗﯿﺮه‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ و ﺑﺎ زﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬اون ﻏﺬای اﻧﺴﺎنﻫﺎ رو ﻧﻤﯽﺧﻮره‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞ ﻏﯿﺒﺶ‬
‫ﻣﯽزﻧﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮده‪ .‬اﯾﻦ ﻋﺎدﯾﻪ؟‬
‫»ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً‪ «.‬وﯾﭽﺮ ﺑﻨﺪ دور ﮐﻤﺮ روچ را ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﮔﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ً‬
‫ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺸﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮده‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ روﺳﺎﻟﮑﺎﻫﺎ ﭼﻘﺪر از ﻣﺮدم ﻣﯽﺗﺮﺳﻦ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﭘﯿﺶ‬
‫ﻣﯽآد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﯾﻪ روﺳﺎﻟﮑﺎ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ و ورﯾﻨﺎ‪ ...‬وﻟﺶ ﮐﻦ!‬
‫ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫»ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ «.‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی اﺳﺒﺶ ﺿﺮﺑﻪای زد و‬
‫ﺳﻤﺖ دروازه راه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﻗﺪمزﻧﺎن ﮐﻨﺎرش ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ اونﻗﺪر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮ رد ﯾﮑﯽ از ﺗﺎﺟﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫اوﻣﺪه ﺑﻮد رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮدی و ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت رﺳﯿﺪی‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﺷﻮن اﻓﺘﺎده؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮیﺷﻮن ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ دﺧﺘﺮش ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺰء ﺧﻮﺷﮕﻞﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﺎرت دﺳﺘﻮر دادم ﺗﺎ ﻫﻤﻪی درﻫﺎ و ﮐﺮﮐﺮهﻫﺎ رو ﺑﺒﻨﺪه‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ اﺛﺮی‬
‫از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﮔﺸﺘﻦ و رﻓﺘﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮه ﯾﻪ رز از‬
‫ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﻋﻤﻪام ﭼﯿﺪ و ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺳﻨﺠﺎق ﮐﺮد‪ .‬ﯾﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﻪ دﻧﺒﺎلﺷﻮن ﺑﮕﺮد؛‬
‫اﻣﺎ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪی ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯿﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺐﻫﺎ اﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺷﻨﯿﺪه و دﯾﺪه ﺷﺪن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ .‬ﺗﻮی ﺧﺎﻃﺮم ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ‪ .‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‬
‫ﮐﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻨﻪ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ و ﻣﺠﺎزات ﻣﻦ‪ .‬ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎم‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت ﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اون ﻫﻢ ﻋﺎدت‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ و ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪاش رﻓﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺳﺮش را ﺑﺮﻧﮕﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺘﺮوﮐﻪ‪ ،‬وﺣﺸﯽ و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﻮﻣﯽ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻗﺒﻞ از‬
‫ﻏﺮوب ﺑﻪ ﺟﺎده ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ؛ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ راﻫﺶ را دور ﮐﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ راﻫﯽ‬
‫ﻣﯿﺎنﺑﺮ از درون ﺟﻨﮕﻞ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد‪ .‬او ﺷﺐ را روی ﻧﻮک ﻋﺮﯾﺎن ﺗﭙﻪای ﮔﺬراﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮش را روی زاﻧﻮﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻨﺎرش آﺗﺸﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ‬
‫در آن اﻗﻮﻧﯿﻄﻮن ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬در اواﺳﻂ ﺷﺐ‪ ،‬در دوردﺳﺖﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻮر آﺗﺶ‬
‫ﺷﺪ؛ ﺻﺪای زوزهی دﯾﻮاﻧﻪواری ﺷﻨﯿﺪ و آواز ﺧﻮاﻧﺪن و ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﯿﻎ دردﻧﺎک ﯾﮏ زن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ ً ﻃﻠﻮع ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﭼﻤﻦﻫﺎی ﻟﻪ ﺷﺪه‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺮم ﺑﻮد ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻻی درﺧﺖ ﺑﻠﻮط‬
‫ﻋﻈﯿﻤﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﯿﻐﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻓﺶﻓﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﯾﮏ ﻫﺎرﭘﯽ)‪(۷۹‬‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪی وﺣﺸﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮد ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫اواﺳﻂ روز‪ ،‬روچ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﭼﺸﻤﻪای ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺷﯿﻬﻪی ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ‬

‫ﮐﺸﯿﺪ و از آب دور ﺷﺪ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎی زردش را ﻧﺸﺎن داد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻮﯾﺪن‬
‫دﻫﻨﻪاش ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﯽ آنرا آرام ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻠﻘﻪای ﮐﺎﻣﻞ از‬
‫ﻗﺎرچﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﺧﺰهﻫﺎ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬داری ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻮ ﻣﯽﺷﯽ‪ ،‬روچ‪ .‬اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺣﻠﻘﻪی ﭘﺮﯾﺎن)‪(۸۰‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪﻫﻢ رﯾﺨﺘﯽ؟«‬
‫اﺳﺐ ﻧﻔﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را‬
‫ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ ،‬اﺧﻢ ﮐﺮد و در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ روی زﯾﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬اﺳﺒﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و‬
‫راه را ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬رد ﭘﺎی ﺧﻮدش را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ دارن‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ روچ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ ﻋﻘﻞ‬
‫ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫اﺳﺒﺶ ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را روی ﺳﺮش ﺻﺎف ﮐﺮد و ﻧﻔﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻢﻫﺎﯾﺶ ﺧﺎک‬
‫ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺎﺷﯿﺪ؛ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮود‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﻧﺸﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎﯾﺶ‬
‫از زﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ و اﻓﺴﺎر را ﺑﺎﻻی ﺳﺮ اﺳﺐ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻗﺒﻠﯽاش دﯾﮕﺮ‬
‫در ﻏﻼف ﭘﺸﺘﺶ ﮐﻪ از ﺟﻨﺲ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻮﺳﻤﺎر ﺑﻮد ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﺟﺎی آنرا‬
‫ﺳﻼح درﺧﺸﺎن و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻪای ﺻﻠﯿﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺎرﯾﮏ و ﺧﻮشوزن‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎی ﮔﺮد آن از ﺟﻨﺲ ﻓﻠﺰ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر دروازه ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ‪ .‬از ﻗﺒﻞ ﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ رﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﺻﺪای آواز ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﺎت را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ زﺑﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﯿﺎزی ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻃﺒﯿﻌﺖ آن آواز را ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ و ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ذات اﯾﻦ‬
‫آواز آرام؛ اﻣﺎ ﮔﻮشﺧﺮاش ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺟﯽ ﺗﻬﻮعآور‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺷﻮم در ﻓﻀﺎ‬
‫ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪.‬‬
‫آواز ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮاﻟﺖ آن زن را دﯾﺪ‪ .‬او از ﭘﺸﺖ دﻟﻔﯿﻨﯽ ﮐﻪ در‬
‫ﺣﻮض ﺧﺸﮏﺷﺪه ﻗﺮار داﺷﺖ آوﯾﺰان ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺧﺰهﮔﺮﻓﺘﻪ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن‬
‫ﮐﻮﭼﮑﺶ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻮﺳﺘﺶ آنﻗﺪر ﺳﭙﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺷﺪ‬
‫ﭘﺸﺘﺶ را دﯾﺪ‪ .‬زﯾﺮ ﻃﻮﻓﺎن ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎه و ﺑﻪﻫﻢرﯾﺨﺘﻪاش‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ‬
‫رﻧﮓ زﻏﺎل ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪآراﻣﯽ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺪمﻫﺎﯾﺶ ﻧﺮم و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﯿﻢداﯾﺮهای از دﯾﻮار ﺗﺎ‬
‫ﮐﻨﺎر رزﻫﺎی آﺑﯽ را دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪ .‬ﺟﺎﻧﻮری ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﻟﻔﯿﻦ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد او را ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ دﻧﺒﺎل ﮐﺮد‪ ،‬ﻋﺸﻮهﮔﺮی در ﺻﻮرت ﻻﻏﺮ و ﺟﺬاﺑﺶ ﻣﻮج ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آوازش را ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺐﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهاش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺑﯿﻦ آنﻫﺎ ﺧﺎرج ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ در‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪی ده ﻗﺪﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮش ﮐﻪ ﺑﻪآراﻣﯽ از ﻏﻼف ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻘﺮهﺳﺖ‪ .‬ﺗﯿﻐﻪاش از ﺟﻨﺲ ﻧﻘﺮهﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﺻﻮرت ﺳﭙﯿﺪ ﮐﻮﭼﮏ و ﭼﺸﻢﻫﺎی زﻏﺎﻟﯽ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی اداﻣﻪ داد‪» :‬اﻧﻘﺪر ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ روﺳﺎﻟﮑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫ﻫﺮﮐﺴﯽ رو ﮔﻮل ﺑﺰﻧﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﯿﺎب ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺳﯿﺎهﻣﻮ؛ اﻣﺎ اﺳﺐﻫﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫ﮔﻮل ﻧﻤﯽﺧﻮرن‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ رو از روی ﻏﺮﯾﺰه و ﺑﺪون اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽدن‪ .‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﻣﻮﻻ)‪ (۸۱‬ﯾﺎ ﯾﻪ اﻟﭙﻮر)‪(۸۲‬‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﺧﻮنآﺷﺎم ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮی روز ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد‪«.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی ﻟﺐﻫﺎی رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه ﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ و ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﺎ اون ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻠﺶ ﺟﺬﺑﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺗﻮ در ﺧﻮاﺑﺶ دﺧﺎﻟﺖ‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮابﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮده و دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﯽﺳﻮزه‪.‬‬
 ‫ﺟﺎﻧﻮر ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺗﻮ از ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎت ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯽآد؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮدن ﻣﺮدم رو ﮔﺎز ﻧﮕﯿﺮی‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺗﻮ و ﻧﯿﻮﻟﻦ! زوج زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﯿﺪ‪ ،‬ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ و‬
‫ﯾﻪ ﺧﻮنآﺷﺎم‪ ،‬ﺣﺎﮐﻤﺎن ﻗﻠﻌﻪی ﺟﻨﮕﻠﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زود ﮐﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ رو در دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن و اون‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﻗﺎﺗﻞ در ﺧﺪﻣﺘﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ‬
‫ﺳﻼح؛ اﻣﺎ اول ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻی واﻗﻌﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﻪ اﻧﺴﺎن در ﭘﻮﺳﺖ ﻫﯿﻮﻻ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺰرگ ﺳﯿﺎه ﺑﺎرﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اون ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺳﯿﺎهﻣﻮ؟ داﺷﺘﯽ آواز ﻣﯽﺧﻮﻧﺪی؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﺧﻮن‬
‫ﺧﻮردی‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﻘﻪات رو آوردی و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪی ذﻫﻨﺶ رو‬
‫ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻨﯽ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟‬
‫ً‬
‫ﺳﺮ ﺟﺎﻧﻮر ﮐﻤﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮد و ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی‬
‫دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺻﻮرت ﮐﻮﭼﮏ ﭼﻬﺮهای وﻫﻢآور ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ اﻻن ﺑﺎﻧﻮی اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺨﺺﺗﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﻮﻻ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﻓﺶﻓﺸﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎی وﯾﭽﺮ را‬
‫ﻟﺮزاﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻟﺐﻫﺎی ﺑﯽرﻧﮓ‪ ،‬وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﺧﻨﺪان ﺑﯿﺮون آﻣﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ از آنﻫﺎ ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻟﭙﻮر؟‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻗﺒﻀﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﯾﮏ‪«...‬‬
‫ﮔﻮﺷﻪی ﻟﺐﻫﺎ ﺑﺎﻻ و ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻫﺎن ﺑﺎز ﺷﺪ‪...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺧﻮدش را ﺑﻪﻃﺮف ﻓﻮاره اﻧﺪاﺧﺖ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪...» :‬ﯾﻪ ﺑﺮوﮐﺴﺎ)‪(۸۳‬‬
‫ﻫﺴﺘﯽ!«‬
‫دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ و ﺑﺮﻧﺪه از ﭘﺸﺖ ﻟﺐﻫﺎی رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮنآﺷﺎم‬
‫ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺘﺶ را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﭘﻠﻨﮓ ﺧﻢ ﮐﺮد و ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﻮج ﺻﺪا ﻣﺜﻞ دژﮐﻮﺑﯽ‬
‫ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻔﺴﺶ را ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬دﻧﺪهﻫﺎﯾﺶ را ﺧُﺮد ﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎر در‬
‫ﮔﻮشﻫﺎ و ﻣﻐﺰش ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﻣﭻﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺸﺎن ﻫﻠﯿﻮﺗﺮوپ)‪ (۸۴‬رویﻫﻢ ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺟﺎدو ﮐﻤﯽ از ﺷﺪت ﺑﺮﺧﻮردش‬
‫ﺑﺎ دﯾﻮار ﮐﺎﺳﺖ؛ اﻣﺎ درﻫﺮﺣﺎل دﻧﯿﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪهی ﻧﻔﺴﺶ از‬
‫ﺷﺶﻫﺎﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺸﺖ دﻟﻔﯿﻦ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای ﭘﯿﺶ دﺧﺘﺮی دﻟﺮﺑﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺧﻔﺎش ﻋﻈﯿﻢ و ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﺪن ﺑﺮاﻗﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮏﻫﺎی دراز و‬
‫ﺑﺎرﯾﮑﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده و ردﯾﻔﯽ از دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻮزﻧﯽ و ﺳﻔﯿﺪ را ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎلﻫﺎی اﺳﺘﺨﻮاندارش ﺑﺎز ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﯽﺻﺪا ﺗﮑﺎن ﺧﻮردﻧﺪ و ﺟﺎﻧﻮر ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﯿﺮی ﮐﻪ از ﮐﻤﺎن رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﭽﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪.‬‬
 ‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻣﺰهی ﻓﻠﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮن را در دﻫﺎﻧﺶ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد وردی‬
‫ﮔﻔﺖ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺸﺎن‬
‫ﮐﻮﺋﻦ)‪ (۸۵‬درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻔﺎش ﻓﺶﻓﺸﯽ ﮐﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺴﯿﺮش را ﻋﻮض‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﺮﻫﺮی ﮐﺮد‪ ،‬در ﻫﻮا ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﻋﻤﻮدی ﺷﯿﺮﺟﻪ زد‪ ،‬ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن وﯾﭽﺮ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺿﺮﺑﻪای زد؛ اﻣﺎ‬
‫ﻫﺪﻓﺶ را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺧﻔﺎش‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ و ﺑﺎوﻗﺎر ﺑﺎﻟﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬دور او ﭼﺮخ زد‬
‫و دوﺑﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻮزهی ﭘﺮ از دﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎ ﻫﺮ دودﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻧﻮر ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬او ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻃﻮری ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﻮا زوزه ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ‪ .‬آنﻗﺪر‬
‫ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ رﯾﺘﻤﺶ را از دﺳﺖ داد و ﮐﺴﺮی از ﺛﺎﻧﯿﻪ دﯾﺮ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪.‬‬
‫ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﻫﯿﻮﻻ ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﺎره ﮐﺮدﻧﺪ و ﯾﮏ ﺑﺎل ﻣﺮﻃﻮب و ﻧﺮم ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ ،‬وزﻧﺶ را روی ﭘﺎی راﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﻓﻮرا ً ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺿﺮﺑﻪ زد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻮر آﺳﯿﺒﯽ‬
‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻔﺎش ﺑﺎلﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ زد‪ ،‬ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﻮاره ﭘﺮواز ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﺧﻤﯿﺪهاش ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﺳﻨﮕﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮزهی ﮐﺮﯾﻪاش ﻣﺤﻮ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺖ و ﮐﺎﻣﻼ ً از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺐﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهای ﮐﻪ‬
‫ﺟﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﯿﺶﻫﺎی ﻣﺮﮔﺒﺎرش را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ‬
‫زوزهی ﮐﺮﮐﻨﻨﺪهای ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ آواﯾﯽ ﻫﻮﻟﻨﺎک ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﭘﺮ از ﻧﻔﺮت ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮج ﺻﺪا آنﻗﺪر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﺸﺎن وﯾﭽﺮ ﻋﺒﻮر ﮐﺮد‪ .‬داﯾﺮهﻫﺎی ﺳﯿﺎه و‬
‫ﻗﺮﻣﺰ در دﯾﺪ وﯾﭽﺮ اﯾﺠﺎد ﺷﺪﻧﺪ؛ ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﺶ و ﻧﻮک ﺳﺮش ﺗﯿﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬از ﻣﯿﺎن‬
‫درد ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ در ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪوزاری ﺷﻨﯿﺪ و ﺻﺪای‬
‫ﻓﻠﻮت و اﺑﻮا)‪ (۸۶‬و ﺻﺪای ﺗﻨﺪﺑﺎد‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرت ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﯽﺣﺲ و ﺳﺮد ﺷﺪ‪ .‬او‬
‫روی ﯾﮏ زاﻧﻮ اﻓﺘﺎد و ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﺧﻔﺎش ﺳﯿﺎه در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮواز ﮐﺮد و دﻫﺎن ﭘﺮ از دﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎز‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﯿﺞ ﺑﻮد‪ ،‬از روی ﻏﺮﯾﺰه واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﻮرا ً‬
‫ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺮواز ﺧﻔﺎش ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮔﺮد‪ ،‬ﺳﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﯿﻢداﯾﺮه ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﯾﮏ ﻓﮑﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ دودﺳﺖ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی ﺟﻠﻮی ﺣﺮﮐﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮ را ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ...‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً‬
‫ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی‪ .‬او ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﺷﻨﯿﺪ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﯿﻐﯽ از روی درد ﺑﻮد‪ ،‬از روی‬
‫ﻧﻔﺮت از ﻧﻘﺮه‪.‬‬
‫ﺑﺮوﮐﺴﺎی ﻧﺎﻻن دوﺑﺎره داﺷﺖ در ﭘﺸﺖ دﻟﻔﯿﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ ﻣﯽداد‪ .‬روی ﻟﺒﺎس‬
‫ﺳﭙﯿﺪش‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ از ﺷﺎﻧﻪی ﭼﭙﺶ‪ ،‬ﻟﮑﻪای ﻗﺮﻣﺰ و زﺧﻤﯽ ﺑﻪ ﻃﻮل ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺖ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﺿﺮﺑﻪاش ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻔﺎش‬
 ‫را ﺑﻪ دوﻧﯿﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﺛﺮی ﺳﻄﺤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮن را از روی ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎک ﮐﺮد و ﻧﻌﺮه زد‪» :‬ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺶ‪،‬‬
‫ﺧﻮنآﺷﺎم‪ .‬اﻧﻘﺪر ﺟﯿﻎ ﺑﺰن ﺗﺎ ﺷﮑﻤﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰه‪ .‬ﻗﺪرﺗﺖ رو از دﺳﺖ ﻣﯽدی‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ رو از ﺗﻨﺖ ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ‪ .‬ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪ؛ و ﻣﻦ ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺐﻫﺎی ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﻪوﺿﻮح ﺷﻨﯿﺪ‪ :‬آنﻫﺎ در‬
‫ذﻫﻨﺶ ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر زﯾﺮ آب ﺑﻮد در ﺳﺮش ﻃﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ از ﺑﯿﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ «.‬ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﻮاره‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪ .‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪ .‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫»ورﯾﻨﺎ!« ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮ ﺧﻤﯿﺪه و دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﻗﺎب در را ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻋﻤﺎرت ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬او ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﻮاره آﻣﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺳﺮآﺳﺘﯿﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﺑﻪ ﺧﻮن آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او دوﺑﺎره ﻧﻌﺮه‬
‫زد‪» :‬ورﯾﻨﺎ!«‬
‫ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و آﻣﺎده‬
‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻧﻮر ﭘﺮﯾﺪ؛ اﻣﺎ واﮐﻨﺶ ﺧﻮنآﺷﺎم ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺟﯿﻎ ﺑﻨﻔﺶ و ﻣﻮﺟﯽ دﯾﮕﺮ وﯾﭽﺮ را ﺑﻪ ﭘﺮواز درآورد‪ .‬او ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﻟﻐﺰﯾﺪ و روی ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهﻫﺎی ﺣﯿﺎط ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﭘﺸﺘﺶ را ﺧﻢ‬
‫ﮐﺮد و آﻣﺎدهی ﺟﻬﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺷﺪ‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮ درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺧﺮس ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﮕﯿﺮدش؛ اﻣﺎ‬
‫ﺧﻮنآﺷﺎم درﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﺶ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ و ﺑﻪ ﯾﮑﯽ‬
‫از دارﺑﺴﺖﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ زﯾﺮ دﯾﻮار ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ ،‬دارﺑﺴﺖ ﺷﮑﺴﺖ و او زﯾﺮ آوار‬
‫ﭼﻮﺑﯽ دﻓﻦ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ روی ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﯾﺪن دور ﺣﯿﺎط ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺣﻮاس ﺑﺮوﮐﺴﺎ را از ﻧﯿﻮﻟﻦ ﭘﺮت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮنآﺷﺎم‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﺳﻔﯿﺪش را‬
‫ﺗﮑﺎﻧﺪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دوﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﮑﯽ ﯾﮏ ﭘﺮواﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﺪ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﮑﻞ دﻫﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺎاﯾﻦﺣﺎل ﻣﺮﮔﺒﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﯿﻮﻟﻦ‬
‫داﺷﺖ ﭼﻮبﻫﺎ رو ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯽزد و ﻣﯽﻏﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ اﺟﺮا ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰ‬
‫ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯽآﻣﺪ را ﺑﺮﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺳﯿﺎهوﺳﻔﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮآﺷﻔﺘﻪ و وﺣﺸﺘﻨﺎک‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺗﻮان او را دﺳﺖﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮنآﺷﺎم ﺟﯿﻎ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎن را ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ اﺟﺮا ﮐﻨﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﭘﺮت ﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬درد از ﻧﺨﺎﻋﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و ﺗﺎ ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ رﺳﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﯽﺣﺲ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬او روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﮐﻪ ﺿﺠﻪی آﻫﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ورﯾﻨﺎ!«‬
‫ﺧﻮنآﺷﺎم ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﯿﻮﻟﻦ اﻧﺘﻬﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺗﯿﺰ دﯾﺮک ﺳﻪ ﻣﺘﺮیای را وﺳﻂ‬
‫ﺳﯿﻨﻪاش ﻓﺮوﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﻓﺮﯾﺎدی ﻧﺰد‪ ،‬ﻓﻘﻂ آه ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن آن ﺻﺪا‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﻫﻤﺎنﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﺮک را ﺑﺎ ﻫﺮ‬
‫دودﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﺘﻬﺎی آنرا زﯾﺮ ﺑﺎزوﯾﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﭘﺮواﻧﻪی ﺳﻔﯿﺪی ﮐﻪ ﺳﻮزن در ﺑﺪﻧﺶ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻃﺮف دﯾﮕﺮ دﯾﺮک ﮔﯿﺮ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد و دودﺳﺘﺶ را روی آن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﮑﻪی ﺧﻮﻧﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ داﺷﺖ در ﭘﺸﺖ ﺟﺎﻧﻮر اﯾﺠﺎد ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮک ﺧﻮﻧﯿﻦ‬
‫دﯾﺮک ازآﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد؛ ﺻﺤﻨﻪی زﺷﺖ و ﻧﻔﺮتاﻧﮕﯿﺰی ﺑﻮد‪ .‬ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻓﺮﯾﺎدی‬
‫ﮐﺸﯿﺪ و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻌﯽ داﺷﺖ از ﺧﻮنآﺷﺎم‬
‫دور ﺷﻮد؛ اﻣﺎ دﯾﺮک را رﻫﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﺑﺮوﮐﺴﺎ را ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻋﻘﺐﺗﺮ رﻓﺖ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﻋﻤﺎرت ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﺘﻬﺎی دﯾﺮک ﺑﻪ دﯾﻮار‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮوﮐﺴﺎ آرام دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روی دﯾﺮک ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ داﺷﺖ ﻧﻮازﺷﺶ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ دراز ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﯿﺮک را ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻣﺘﺮ از ﭼﻮب ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ از ﭘﺸﺘﺶ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮنآﺷﺎم ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺎز ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ داده ﺑﻮد‪ .‬آه‬
‫ﮐﺸﯿﺪنﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ و آﻫﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺲﺧﺴﯽ دردﻧﺎک‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ روی ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎد؛ اﻣﺎ ﺻﺤﻨﻪی روﺑﻪرو ﭼﻨﺎن ﻣﺒﻬﻮﺗﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬او ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ را در ﺳﺮش ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر در‬
‫دﺧﻤﻪای ﺳﺮد ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﻣﻨﯽ؛ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ‪ .‬ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ‪.‬‬
‫آه دﯾﮕﺮی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺮزان و دردﻧﺎک‪ ،‬ﺻﺪای ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﺧﻮن در ﮔﻠﻮ‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ‬
‫ﺧﻮدش را روی دﯾﺮک ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ داد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را دراز ﮐﺮد‪ .‬ﻧﯿﻮﻟﻦ ﺑﺎ‬
‫درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻧﻌﺮه ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺮک را رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺧﻮنآﺷﺎم را‬
‫ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ از ﺧﻮدش دور ﻧﮕﻪ دارد؛ اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮوﮐﺴﺎ ﺧﻮدش را‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﮐﺮد و ﺳﺮ او را ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮنآﺷﺎم ﺣﺮﮐﺖ دﯾﮕﺮی ﮐﺮد و‬
‫ﺳﺮش ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻮی ﻧﯿﻮﻟﻦ رﻓﺖ‪ .‬دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺸﺶ ﺑﺎ ﻧﻮر ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪهای‬
‫درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺰﺋﯽ از‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺘﺶ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺑﺎﻣﻬﺎرت‪ ،‬ﻏﺮﯾﺰی و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﺮﮔﺒﺎر‪ .‬ﺳﻪ ﻗﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻪ ﺳﻮﻣﯽ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روی ﭘﺎی ﭼﭗ و ﺑﺎ ﮐﻮﺑﺸﯽ ﻣﺤﮑﻢ و‬
‫اﺳﺘﻮار ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺿﺮﺑﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺳﺮﯾﻊ و‬
‫ﺑﺎﻗﺪرت ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﻮنآﺷﺎم را دﯾﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻮض‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد ﺗﺎ ﮐﻠﻤﻪای ﮐﻪ ورﯾﻨﺎ داﺷﺖ‬
‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد را ﺧﻔﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻮض ﺷﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑُﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺿﺮﺑﻪاش ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ وﺳﻂ ﻃﻮل ﺷﻤﺸﯿﺮش و ﺑﻌﺪ‬
‫در اداﻣﻪی ﺣﺮﮐﺘﺶ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﻗﺪم را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ .‬ﺗﯿﻐﻪی‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺮﺧﺸﺶ آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ ،‬درﺧﺸﯿﺪ‬
‫و ﻓﻮارهای از ﺧﻮن ﻗﺮﻣﺰ را در ﻣﺴﯿﺮش اﯾﺠﺎد ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮی ﻣﺸﮑﯽ آﺑﺸﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫در ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪...‬‬
‫و ﺳﺮ ﺑﺮوﮐﺴﺎ روی ﺳﻨﮕﺮﯾﺰهﻫﺎ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻦ؟ و ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﮐﯽ داره ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻪ؟‬

‫ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ؟ زﻧﯽ ﮐﻪ ژاﮐﺖ ﭘﺸﻤﯽ و ﻟﺒﺎس آﺑﯽ داﺷﺖ؟ رزﻫﺎی ﻧﺰﯾﺮ؟ ﭼﻘﺪر‬
‫ﺳﺎﮐﺘﻪ! ﭼﻘﺪر ﭘﻮچ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﻮﭼﯽای درون ﻣﻦ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻧﯿﻮﻟﻦ روی زﻣﯿﻦ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﺑﺎ ﺗﺸﻨﺞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻒﻫﺎی ﺣﯿﺎط ﻋﻤﺎرت دورش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﺟﻮان‪ ،‬ﺧﻮشاﻧﺪام و ﺧﻮشﻗﯿﺎﻓﻪای ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ دﯾﻮار اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮش را‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﭘﺸﺖ‬
‫اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ آنﻫﺎ را ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و آنﻫﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻧﺎﻟﻪی آراﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺶ را در دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺎ‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ آنرا روی ﻟﺜﻪﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دﺳﺖ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﺎی ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮﻧﯿﻦ روی ﮔﻮﻧﻪاش ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬او ﺑﻪ‬
‫ﻫﻖﻫﻖ اﻓﺘﺎد و ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ! ﭼﻄﻮری؟ ﭼﻄﻮر‪ ...‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ ،‬ﻧﯿﻮﻟﻦ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺑﺎﻫﺎم ﺑﯿﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻤﯽ دارو ﺗﻮی ﺧﻮرﺟﯿﻨﻢ دارم‪ .‬ﻫﺮ دو‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﯿﺎز دارﯾﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ دﯾﮕﻪ اونﻃﻮری‪ ...‬ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﭼﺮا؟‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﮐﻮﭼﮏ دور دﯾﺮک ﮐﻪ‬
‫آنﻗﺪر ﺳﭙﯿﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻔﺎف ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬روی دﯾﺮک ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏ ﺑﺪن آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻧﺎﻟﻪی دﯾﮕﺮی ﮐﺮد‪» .‬ورﯾﻨﺎ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪﻫﻢ از ﺣﯿﺎط ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﮐﻨﺎر ﺑﻮﺗﻪی رزﻫﺎی آﺑﯽ رد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﯿﻮﻟﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دﺳﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪازاﯾﻦ‬
‫ﻫﻤﻪﺳﺎل؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ذرهای ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﻫﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪای وﺟﻮد داره‪.‬‬
‫ﻋﺸﻖ و ﺧﻮن‪ .‬ﻫﺮ دو ﻗﺪرت ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای دارن‪ .‬ﺳﺎﺣﺮان و داﻧﺸﻤﻨﺪان‬
‫ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻦ دﻟﯿﻞ ﻗﺎﻧﻊﮐﻨﻨﺪهای ﺑﺮاش ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽدوﻧﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺸﻖ واﻗﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ ﺳﻮم‬

‫‪ -‬ﻣﻦ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﻨﺖ اﻫﻞ ﻣﻮﺋﻦ)‪(۸۷‬؛ و اﯾﺸﺎن ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺗَﯿﯽ)‪ (۸۸‬ﻧﺎم‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬از دورﻧﺪل)‪.(۸۹‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﻋﺠﻮﻻﻧﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻫﺮ دو زره و ردای‬
‫ﺳﺮخ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و روی ﺷﺎﻧﻪی ﭼﭗﺷﺎن ﻧﺸﺎن رز ﺳﻔﯿﺪ)‪ (۹۰‬ﺣﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺷﺎﺧﻪای از آن‬
‫ﻣﺤﻔﻞ)‪ (۹۱‬در اﯾﻦ اﻃﺮاف ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪﻇﺎﻫﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ دلﻧﺸﯿﻨﯽ‬
‫ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻌﺠﺐ او ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﻓﺮورﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﯾﻦ اﺷﺮافزادﮔﺎن‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ دوک ﻫﯿﺮوارد)‪ (۹۲‬ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺳﺨﺎوت ﺗﻤﺎم ﺑﺮ‬
‫اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫»ﺷﺎﻫﺰاده‪ «.‬ﺗَﯿﯽ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪ ،‬ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﺣﺮف ﮐﺎﻫﻨﻪ را ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﺮد و ﺑﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن آﺑﯽ ﮐﻢرﻧﮕﺶ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪» .‬ﺷﺎﻫﺰاده ﻫﯿﺮوارد‪«.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد‪» .‬اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ وﻗﺖ رو ﺑﺎ ﺟﺰﯾﯿﺎت و اﻟﻘﺎب ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ داﺷﺘﻦ ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﻄﺎب‬
‫ﻣﯽﺷﺪن؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ اﻟﻘﺎب ﻣﻌﺎﻧﯽﺷﻮن رو از دﺳﺖ دادن‪.‬‬
‫ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽﻫﺎﻣﻮن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی رز ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ اوﻣﺪن‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﻧﺠﻤﻦ)‪ (۹۳‬از ﻫﯿﺮوارد ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﻣﺤﻔﻞ ﻋﻀﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی رز ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﺶ در اوﻣﺪن؛ و ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺤﻠﯽﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗَﯿﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ‬
‫ﺧﻮردن و ردای ﻗﺮﻣﺰ رو ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮدن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻬﺶ ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻧﺼﻒ و ﻧﯿﻤﻪای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬اوﻧﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪن ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎرت‬
‫ﺑﺸﻦ‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ‪ .‬اوﻣﺪن ﮐﻪ ﺑﺨﻮان ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺗﺮک ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫درواﻗﻊ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮان ﺑﻨﺪازﻧﺖ ﺑﯿﺮون‪ .‬اﯾﻨﻮ ﯾﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﯾﻪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی ﺷﺮﯾﻒ ﺑﯽﺧﻮدی ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻮن زﺣﻤﺖ‬
‫دادن‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﺧﻮدم ﺑﺪون ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﺠﺎد اﻧﮕﯿﺰهی اﺿﺎﻓﯽ‬
‫ﻣﯽرم‪ ،‬ﺑﻪزودی‪«.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻮرا ً‪ .‬ﺑﺪون ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺄﺧﯿﺮ‪ .‬ﺷﺎﻫﺰاده دﺳﺘﻮر داده‪«...‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدم‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺳﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ دﺳﺘﻮراﺗﻢ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﻫﯿﺮوارد ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ‬
‫ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎش ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﻗﺎﺑﻞﻓﻬﻢ ﺑﺎﺷﻦ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﯽﻋﻘﻼﻧﻪ ﻫﺴﺘﻦ و ﻣﻨﻢ‬
‫اوﻧﺎ رو ﺟﺪی ﻧﻤﯽﮔﯿﺮم‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬وﯾﭽﺮ اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ‪ ،‬ﻣﻬﻤﻮن ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻣﻮﻧﺪﻧﺶ ﺑﺎﻋﺚ‬
 ‫ِ‬
‫ﺷﺎدی ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاد ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اﻧﻘﺪر ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﻫﺰاده ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬زﻧﯿﮑﻪ؟« ﺑﻌﺪ‬
‫رداﯾﺶ را ﺗﺎ روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻋﻘﺐ داد ﺗﺎ زره ﺳﻨﮕﯿﻦاش را ﺑﻪ رخ ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫»ﺟﺮﺋﺘﺶ رو داری ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﻣﺎ رو زﯾﺮ ﺳﺆال ﺑﺒﺮی؟«‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد و ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ‪ ،‬ﺻﺪات رو ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎر؛ و‬
‫ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ داری ﺑﺎ ﮐﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ!«‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪای ﮐﻪ ﺳﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺖ‪ ،‬آرﻧﺞ ﻫﻤﺮاﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و آنﻗﺪر‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺻﺪای دﺳﺘﮑﺶ آﻫﻨﯿﻦ ﺗَﯿﯽ درآﻣﺪ‪» .‬و ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ دﺳﺘﻮرات‬
‫ﺷﺎﻫﺰادهام رو ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﻣﻦ در‬
‫ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬زﻧﯿﮑﻪ‪«...‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ دﺳﺖ در ﮐﯿﺴﻪای ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻇﺮف ﭘﺮﺳﻼن)‪(۹۴‬‬
‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ اﮔﻪ اﯾﻦ ﻇﺮف ﺟﻠﻮی‬
‫ﭘﺎت ﺑﺸﮑﻨﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗَﯿﯽ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺶﻫﺎت ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐُﺮک‬
‫ﺑﺪﻧﺖ رو ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺟﻔﺘﺶ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺨﺸﻨﺪه‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺎدوﻫﺎت ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪم ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺎﻫﻨﻪ! ﺳﺮﺑﺎزان ﻣﺎ‪...‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم از ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﻨﻪی ﻣﻠﯿﺘﻞ دﺳﺖدرازی ﮐﻨﻦ‪ ،‬دار زده‬
‫ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب‪ ،‬از اﻗﺎﻗﯿﺎﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺟﺎدهای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽرﺳﻪ؛ و اوﻧﺎ‬
‫اﯾﻨﻮ ﺧﻮب ﻣﯽدوﻧﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﺗَﯿﯽ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ادای اﺣﻤﻖﻫﺎ رو درﻧﯿﺎر‪ .‬ﻣﻦ‬
‫زاﯾﻤﺎن ﻣﺎدرت رو اﻧﺠﺎم دادم‪ ،‬ﺑﭽﻪی ﻋﻮﺿﯽ و دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎل اون ﺑﯿﭽﺎره‬
‫ﻣﯽﺳﻮزه‪ ،‬ﭘﺲ وﺳﻮﺳﻪام ﻧﮑﻦ؛ و ﮐﺎری ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ادب ﯾﺎدت ﺑﺪم!‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ‪» :‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧُﺐ‪ ،‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧُﺐ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ درﮔﯿﺮی زﯾﺎدی ﺷﺪم و دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﺗﻮ از ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﮐﻪ از ﺟﻮوﻧﯽ و ﺗﻌﺼﺐ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮه ﻣﻨﻄﻘﯽﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯽ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ‬
‫ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﮐﺎرم ﺷﺨﺼﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﻨﺖ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺶ ﭘﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﻧﻔﺮﺗﯽ ﺧﺎﻟﺺ‬
‫و ﻋﻤﯿﻖ در ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻮاﻟﯿﻪی رز ﺳﻔﯿﺪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫دوک ﻫﯿﺮوارد ﻗﺼﺪ ﺑﯿﺮون ﮐﺮدن او را ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻪی ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ و اﻣﺜﺎل‬
‫او ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﮐﺮد و ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬
‫آراﻣﺶ و ادب ﺣﺮف ﻣﯽزد‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏ دروﻏﮕﻮی ﺣﺮﻓﻪای اﺳﺖ‪» .‬ﻧﻨﮑﻪی ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﻣﻦ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ‬
‫ﺷﺎﻫﺰاده ﻫﯿﺮوارد ﺣﻀﻮر ﯾﮏ وﯾﭽﺮ در ﻣﻨﺎﻃﻘﺶ را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪارد‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﮑﺎر ﻫﯿﻮﻻ آﻣﺪه ﯾﺎ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﺷﺨﺼﯽ‪ .‬درﻫﺮﺣﺎل‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ آﻫﻨﺮﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮان‬
 ‫ﺷﻮرﯾﺪهاﻧﺪ و دادﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ‪ ،‬دروﯾﺪﻫﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدهاﻧﺪ اﮔﺮ‪«...‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﺮا ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﯽﻗﺎﻧﻮﻧﯽ‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮان و دروﯾﺪﻫﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬از ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﺮوارد ﺑﻪ ﺣﺮف اوﻧﺎ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽده؟«‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪﺗﺮی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺤﺚ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬آﯾﺎ ﻣﻨﻈﻮرم را واﺿﺢ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪی‬
‫ﻋﺰﯾﺰ؟ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ واﺿﺢ ﺑﮕﻢ؛ ﻧﻪ ﺷﺎﻫﺰاده و ﻧﻪ اﻧﺠﻤﻦ‪ ،‬ﺣﻀﻮر‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻗﺼﺎب ﺑﻼوﯾﮑﻦ)‪ ،(۹۵‬در اﻟﻨﺪر را ﺑﺮای ﯾﮏ روز دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» .‬اﯾﻨﺠﺎ اﻟﻨﺪر ﻧﯿﺴﺖ! اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻠﯿﺘﻠﻪ! و‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻫﻨﻪی ارﺷﺪ ﻣﻠﯿﺘﻞ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ ﻣﻌﺒﺪ رو ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪی‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ!«‬
‫ﺳﺮ)‪ (۹۶‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ ﮔﻮش ﮐﻦ‪.‬‬ ‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪ِ » :‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻢ و ﺑﺎور ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﻬﻢ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرم‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮم‪ .‬ﺳﻪ روز‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪای ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﺘﻮاﻧﺪ واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬از اﯾﻦﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮﻫﺎ؟ وﯾﭽﺮ ﺳﻪ روز اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ؛ ﭼﻮن‬
‫دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاد؛ و ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﺎﻫﻨﻪی ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺰرگ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺳﻪ روز ازش ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ ﭼﻮن دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬اﯾﻨﻮ ﺑﻪ ﻫﯿﺮوارد ﺑﮕﯿﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻫﯿﺮوارد ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ زﻧﺶ ﺑﮕﯿﺪ‪،‬‬
‫ارﻣﻠﯿﺎی)‪ (۹۷‬ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاد داروﻫﺎی ﺷﻬﻮتآوری ﮐﻪ از ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮه رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ اﻓﺴﺎر دوک رو در دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﺎﻧﻮ‬
‫ﻫﻮسﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎی ﻫﻤﺴﺮش رو ﻣﻬﺎر ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﺮروز ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬره‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﯽﺧﺮدی ﻫﯿﺮوارد رو ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫»ﮐﺎﻓﯿﻪ!« ﻓﺮﯾﺎد ﺗَﯿﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﯿﻎ ﺑﻨﻔﺶ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ‪» .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫واﯾﺴﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﯿﺎد ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ!‬
‫ﻧﻤﯽذارم ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﺑﯽﭘﺎﺳﺦ ﺑﻤﻮﻧﻦ! ﻣﺤﻔﻞ رز ﺳﻔﯿﺪ ازاﯾﻦﺑﻪﺑﻌﺪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺎن ﺧﺮاﻓﺎت و ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﻤﺎ ﻓﺮارﺳﯿﺪه؛ و ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی رز ﺳﻔﯿﺪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﺧﻔﻪﺷﻮ‪ ،‬ﺑﭽﻪ‪ .‬ﺟﻠﻮی زﺑﻮن‬
‫ﮐﻮﭼﮑﺖ رو ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬داری ﺑﺎ ﺑﺎﻧﻮﯾﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺰاوار اﺣﺘﺮاﻣﻪ‪،‬‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً از ﯾﮏ ﺷﻮاﻟﯿﻪی رز ﺳﻔﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺖ‬
‫ﻫﺰار ﺗﺎج ﻧﻮﯾﮕﺮاد)‪ (۹۸‬ﺑﻪ ﺧﺰاﻧﻪی اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺮای ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺷﺪن ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﭘﺮ از ﭘﺴﺮان وامدﻫﻨﺪﮔﺎن و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ اﺧﻼق‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه‪ ...‬ﯾﺎ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ؟«‬
‫رﻧﮓ ﺗَﯿﯽ ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬اﮔﻪ اﯾﻦ ﺑﭽﻪی‬ ‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪش اداﻣﻪ ﻣﯽداد ﮔﻔﺖ‪ِ » :‬‬
‫دﻣﺎﻏﻮ ﺷﻤﺸﯿﺮش رو ﺑﮑﺸﻪ‪ ،‬ازش ﻣﯽﮔﯿﺮﻣﺶ و ﺑﺎ ﮐﻒ ﺗﯿﻐﻪاش ﺑﺎﺳﻨﺶ رو‬
 ‫ﺳﺮخ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ اردﻧﮕﯽ ﻣﯽاﻧﺪازﻣﺶ ﺑﯿﺮون‪«.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺘﮑﺸﯽ آﻫﻨﯿﻦ از ﮐﻤﺮش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و آنرا ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای ﺗﻖ ﺑﻠﻨﺪی ﺟﻠﻮی ﭘﺎی وﯾﭽﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ‬
‫رو ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺖ ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ)‪ .(۹۹‬ﺗﻦﺑﻪﺗﻦ! ﺑﯿﺎ ﺗﻮ ﺣﯿﺎط!«‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی از دﺳﺘﺖ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺴﺮم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮش داری؛‬
‫ﭼﻮن ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ آﺷﻐﺎل ﻧﻤﯽرﯾﺰﯾﻢ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﻣﻌﺒﺪه‪ ،‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬اﯾﻦ اﺣﻤﻘﻮ ازاﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﺒﺮ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﺪ ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺮوارد ﭼﯽ ﺑﮕﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم‬
‫ﺷﺨﺼﺎ ً ﺑﻬﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ؛ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭘﯿﻐﺎمرﺳﻮنﻫﺎی ﻗﺎﺑﻞاﻋﺘﻤﺎدی‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ .‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن در ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﺪارﯾﺪ؟«‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﮐﻪ ﺗَﯿﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ را ﺑﺎ ﻣﺸﺘﯽ آﻫﻨﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﮐﺮد و‬
‫زرﻫﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﻧﺰد‪ .‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ردای ﺳﺮﺧﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪی ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮدی ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ازش ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم‪ .‬اﻣﯿﺪوارم‬
‫ﺷﻤﺎ رو ﻧﺒﯿﻨﻢ‪«.‬‬
 ‫داﺳﺘﺎن ﺳﻮم‪ -‬ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪﻫﺎ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪاش ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪی ﻧﺮ‬
‫راهراه ﮐﻪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب روی ﭼﻨﺪ ﺗﺨﺘﻪ ﭼﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮ‬
‫ﮔﺮدش را ﺑﺎﻻ آورد‪ ،‬ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را ﻋﻘﺐ داد‪ ،‬ﻓﺶﻓﺸﯽ ﮐﺮد و در ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ‬
‫ﻏﯿﺒﺶ زد‪ .‬دراﮔﻮﻣﯿﺮ)‪ (۱۰۰‬ﺳﻪﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺗﺮﯾﮕﻼی)‪ (۱۰۱‬ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮ ﮐﻪ در ﻓﻀﺎی‬
‫ﺟﻠﻮی ﮐﻠﺒﻪای ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻟﺒﺎس ﮐﺜﯿﻔﺶ را ﮐﺜﯿﻒﺗﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن‬
‫ﺳﻮار در ﺣﺎل ﮔﺬر ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ و زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ زد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ آرام ﻣﯽراﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﺪ از ﮔﺎری ﻋﻠﻮﻓﻪای ﮐﻪ راه را ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺟﻠﻮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬او روی ﯾﮏ اﻻغ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺪام ﮔﺮدﻧﺶ را ﮐﺶ ﻣﯽداد و‬
‫ﺑﻨﺪی ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ زﯾﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ؛ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺑﺎرﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‪،‬‬
‫ﺣﯿﻮان ﮔﻮشدراز ﺟﺴﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ را ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﭘﺎرﭼﻪای‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ردﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺧﻮن ﺧﺸﮏﺷﺪه روی ﭘﻬﻠﻮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی اﻻغ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎری ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻓﺮﻋﯽای ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺒﺎر ﻏﻠﻪ و ﻟﻨﮕﺮﮔﺎه ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺴﯿﻢ درﯾﺎ از آن ﺳﻤﺖ ﻣﯽآﻣﺪ و ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻗﯿﺮ و ادرار ﮔﺎوﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮﻋﺘﺶ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻔﻪی زن ﺳﺒﺰیﻓﺮوﺷﯽ اﻫﻤﯿﺘﯽ‬
‫ﻧﺪاد‪ ،‬زن ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﻧﺎﺧﻦﻫﺎی درازی را ﮐﻪ از زﯾﺮ ﭘﺎرﭼﻪی روی اﻻغ‬
‫ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻗﺪم ﺣﯿﻮان ﺑﺎﻻوﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺸﺘﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و از ﺷﻮق ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ ﻫﻢ ﺗﻮﺟﻬﯽ‬
‫ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬ﮔﺎریﻫﺎی زﯾﺎدی ﺟﻠﻮی ﺧﺎﻧﻪی ﮐﺪﺧﺪا ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از روی زﯾﻦ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻮد را در ﺟﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد و اﻓﺴﺎر را ﺑﺎﻻی‬
‫ﺣﺼﺎر ﭼﻮﺑﯽای اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ دور اﻻغ ﯾﮏ ﻧﯿﻢداﯾﺮه ﺗﺸﮑﯿﻞ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ از ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﮐﺪﺧﺪا ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬دارم ﻣﯽﮔﻢ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ! ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬اﻟﺪﻧﮓ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وارد ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮی ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬روﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻮﺗﺎهﻗﺪ و ﭼﺎﻗﯽ ﮐﻪ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ‬
‫ﺳﺮخ ﺷﺪه‪ ،‬اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻏﺎز در ﺣﺎل ﺗﻘﻼﯾﯽ را از ﮔﺮدن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫»ﭼﯽﮐﺎر‪ ...‬ﻫﻤﻪی ﺧﺪاﯾﺎن ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻦ! ﺗﻮﯾﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﭼﺸﻤﺎم دارن ﮔﻮﻟﻢ‬
‫ﻣﯽزﻧﻦ؟« ﮐﺪﺧﺪا دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ازاﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﺒﺮش‪ ،‬ﮐﻮدن! ﮐﺮ ﺷﺪی؟«‬
‫ﻣﺮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺎزش ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد و ﺷﻤﺮدهﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬اوﻧﺎ‬
 ‫ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﺸﻪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ‪«...‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا داد زد‪» :‬ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ رﺷﻮه ﻣﯽﮔﯿﺮم؟ ﻣﻦ اﺟﺎزهاش رو‬
‫ﻧﻤﯽدم! ﺣﺎﻻ ﺑﺮو! درود‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ)‪.(۱۰۲‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا دﺳﺖ وﯾﭽﺮ را ﻓﺸﺮد و روی ﺷﺎﻧﻪاش زد‪» .‬دو ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫اﻃﺮاف ﻧﯿﻮﻣﺪی‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ زﯾﺎد ﯾﮑﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬آره؟‬
‫اﻻن از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآی؟ اَه‪ ،‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ داره؟ آﻫﺎی‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﺑﺮاﻣﻮن آﺑﺠﻮ‬
‫ﺑﯿﺎره! ﺑﺸﯿﻦ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺸﯿﻦ‪ .‬ﻓﺮدا ﻗﺮاره ﺑﺎزار ﺑﺎز ﺑﺸﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﺑﻪ دﯾﻮوﻧﻪﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ!«‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪا ً‪ .‬اول ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون‪.‬‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﯿﺮون دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ اﻣﺎ از ﻓﻀﺎی ﺧﺎﻟﯽ دور اﻻغ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎرﭼﻪ را از روی ﺣﯿﻮان ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ .‬دﻫﺎن‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺪاﯾﺎن ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ! اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا‪ .‬ﺟﺎﯾﺰهای ﺑﺮاش ﻫﺴﺖ؟‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻋﻨﮑﺒﻮتﻣﺎﻧﻨﺪ و ﭘﻮﺳﺖ ﺳﯿﺎه‬
‫ﺧﺸﮏﺷﺪهی ﺟﺎﻧﻮر ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻔﺎﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﮑﯽ ﻋﻤﻮدی داﺷﺖ‬
‫و دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻮزﻧﯽ ﮐﻪ از ﻓﮏﻫﺎی ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ‪ ...‬از ﮐﺠﺎ‪...‬؟‬
‫‪ -‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﮐﻤﺘﺮ از ﭼﻬﺎر ﻣﺎﯾﻞ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ‪ .‬ﺗﻮی ﺑﺎﺗﻼقﻫﺎ‪ .‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪،‬‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﺮدم اونﺟﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪن‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﻪ؟ آﻫﺎی‪ ،‬ﻣﺮدم‪،‬‬
‫ﺑﺮﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎﺗﻮن‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ ﺳﺮ ﮐﺎر! اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﺶ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺲﻫﺎ دارن ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻦ‪.‬‬
‫داﺧﻞ‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻮزهای ﭘﺮ از آﺑﺠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﯾﮏ ﻧﻔﺲ آنرا‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ آه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻓﯿﻦ ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺎﯾﺰهای وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮدی ﺗﻮی ﺷﻮرابزارﻫﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﺑﺰﻧﻪ‪.‬‬
‫درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ اونﺟﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪن؛ اﻣﺎ‪ ...‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺪ ﻧﻤﯽره‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﭼﺮا اونﺟﺎ ﺑﻮدی؟ ﭼﺮا از راه اﺻﻠﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪی؟«‬
‫‪ -‬ﭘﻮل درآوردن از راهﻫﺎی اﺻﻠﯽ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪.‬‬
‫»ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ «.‬ﮐﺪﺧﺪا ﺟﻠﻮی آروﻏﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎد‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪» .‬اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪی آروم ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﮏﻫﺎ)‪ (۱۰۳‬ﻫﻢ ﺑﻪﻧﺪرت ﺗﻮی‬
‫ﻣﺸﮏﻫﺎ ﻣﯽﺷﺎﺷﯿﺪن؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‪ ،‬درﺳﺖ ﻧﺰدﯾﮏﻣﻮن‪ ،‬ﺳﺮوﮐﻠﻪی ﯾﻪ ﺟﻮر ﻫﯿﻮﻻی‬ ‫َ‬
‫ﭼﻨﺪﭘﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ؛ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﭘﺎداﺷﯽ‬
‫ﺑﺪم‪ .‬ﺑﻮدﺟﻪای ﻧﺪارم‪«.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺑﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﮔﺬروﻧﺪن زﻣﺴﺘﻮن ﺑﻪ ﯾﻪﮐﻢ ﭘﻮل اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ‪ «.‬وﯾﭽﺮ ﮐﻤﯽ از‬
‫ﮐﻮزهی ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﮐﻒ را از ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎک ﮐﺮد‪» .‬دارم ﺳﻤﺖ‬
‫اﯾﺴﭙﺎدن)‪ (۱۰۴‬ﻣﯽرم؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮف راهﻫﺎ رو ﺑﺒﻨﺪه ﺑﻪ‬
‫اونﺟﺎ ﻣﯽرﺳﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺟﺎدهی‬
‫ﻟﻮﺗﻮﻧﺴﮑﯽ)‪ (۱۰۵‬ﮔﯿﺮ ﺑﯿﻔﺘﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬زﯾﺎد ﺗﻮی ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬وﻗﺖ ﺑﺮای ﺗﻠﻒ ﮐﺮدن ﻧﺪارم‪ .‬زﻣﺴﺘﻮن در راﻫﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﻤﻮﻧﯽ؟ ﺣﺘﻤﺎ ً ﭘﯿﺶ ﻣﻦ؟ ﯾﻪ اﺗﺎق زﯾﺮﺷﯿﺮواﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ دارم؛ ﭼﺮا ﺑﻪ‬
‫اون ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪدارﻫﺎی دزد ﭘﻮل ﺑﺪی؟ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﻬﻢ‬
‫ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دﻧﯿﺎی ﺑﺰرگ اون ﺑﯿﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ؛ اﻣﺎ ﻧﻈﺮ ﻟﯿﺒﻮش)‪ (۱۰۶‬ﭼﯿﻪ؟ دﻓﻌﻪی ﻗﺒﻞ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآد‪.‬‬
‫‪ -‬زنﻫﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﺑﻬﻢ دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽدن‪ .‬ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﮐﺎری ﮐﻪ‬
‫اون دﻓﻌﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﮐﺮدی رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻨﮕﺎل ﭘﺮت ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اون ﻣﻮﺷﻪ رو ﻣﯽﮔﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺧﻮردن ﭼﻨﮕﺎل ﺑﻪ اون ﻣﻮﺷﻪ رو ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺟﻠﻮی ﻟﯿﺒﻮش اونﮐﺎرو ﻧﮑﻦ؛ و ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ...‬اون‪ ...‬اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد‪...‬‬
‫ﮐﯿﮑﯽ‪...‬‬
‫‪ -‬ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا‪.‬‬
‫‪ -‬ﻻزﻣﺶ داری‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻻزﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ اﮔﻪ ﺟﺎﯾﺰهای ﺑﺮاش ﻧﻤﯽدن ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﮕﯽ‬
‫ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻦ ﺗﻮ ﭼﺎه‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬آﻫﺎی‪ ،‬ﮐﺮﻟﮑﺎ)‪ ،(۱۰۷‬ﺑﻮرگ)‪ ،(۱۰۸‬ﮐﺮﯾﭙﺒﻞ)‪ !(۱۰۹‬ﮐﺴﯽ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺒﺮزﯾﻨﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﯿﻐﻪی آن ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ‬
‫در ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺮﯾﭙﺒﻞ‪ ،‬ﮐﺴﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ و اﻻﻏﯽ ﮐﻪ اون‬
‫ﮐﺜﺎﻓﺖ ﭘﺸﺘﺶ ﻫﺴﺖ رو ﺑﺒﺮ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﺧﻮﮐﺪوﻧﯽﻫﺎ رد ﺷﺪﯾﻦ‪ ،‬ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا رو ﺑﻨﺪاز‬
‫ﺗﻮ ﭼﺎه‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪی؟«‬
‫‪ -‬در ﺧﺪﻣﺘﻢ‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا؛ اﻣﺎ‪ ...‬ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪...‬‬
‫‪ -‬ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اون ﻣﻮﺟﻮد وﺣﺸﺘﻨﺎک رو ﻏﺮق ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﻪ ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن)‪ (۱۱۰‬ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ دردش ﺑﺨﻮره‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﮐﻮﺑﯿﺪ‪» .‬اونﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪،‬‬
‫ﮐﺮﯾﭙﺒﻞ‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﺤﻠﯽ ﻣﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮای اون ﺟﺴﺪ ﭼﯿﺰی‬
 ‫ﺑﻬﺖ ﺑﺪه‪ .‬ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﻫﺎ ﻋﺠﯿﺐﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ رو ﺑﺮاش ﻣﯽآرن؛ ﻫﺸﺖﻟﻨﮓ)‪،(۱۱۱‬‬
‫ﮐﻼﺑﺎﺗﺮ)‪ ،(۱۱۲‬ﻫﺮوﻧﮓ)‪ ،(۱۱۳‬ﺧﯿﻠﯽﻫﺎ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﻮل ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﺮﯾﻢ‬
‫ﺳﻤﺖ ﺑﺮج‪«.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻨﺠﺎ ﯾﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ دارﯾﺪ؟ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﯾﺎ ﻣﻮﻗﺘﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ .‬ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن‪ .‬اﻻن ﯾﮏﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ در ﺑﻼوﯾﮑﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮ‬
‫ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﯾﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬از ﻇﺎﻫﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﯽ‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮔﺮاﻟﺖ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﯾﻪ ﺳﺎﺣﺮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﺮای ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﭘﻮل‬
‫ﺑﺪه‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ در ﻫﯿﭻ اﮐﺴﯿﺮی ﻧﻤﯽﺷﻪ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫اﯾﺮﯾﻮن ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬وﯾﭽﺮﻫﺎ و ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﺎﻫﻢ ﮐﻨﺎر‬
‫ﻧﻤﯽآن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﻨﯿﺪم ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻗﻮل ﺑﺪم ﮐﻪ‬
‫ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽده؛ اﻣﺎ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﺿﺮری ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮراﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی‬
‫ﻣﺜﻞ اون ﺗﻮی ﺑﺎﺗﻼقﻫﺎ ﺑﺎﺷﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﭼﯽ؟ ﺑﺬار ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪازه‬
‫و ﯾﻪ ورد ﯾﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺑﺎﺗﻼقﻫﺎ ﺑﺨﻮﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨﺎن‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺤﻈﻪای در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪» .‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪ .‬ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﺷﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺬار‬
‫ﺑﺮﯾﻢ و ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ .‬راه ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ؟«‬
‫‪ -‬آره‪ ،‬ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬رﯾﮓﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ازاﯾﻨﺠﺎ دور ﮐﻦ و اون ﺧﺮو ﺑﯿﺎر‪ .‬ﮐﻼه ﻣﻦ‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﺑﺮج ﮐﻪ از ﺳﻨﮓﻫﺎی ﮔﺮاﻧﯿﺘﯽ ﺗﺮاشﺧﻮرده ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻘﻒ ﺗﺎجﻣﺎﻧﻨﺪی‬

‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﮐﻠﺒﻪﻫﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﻘﻒﻫﺎی ﭘﻮﺷﺎﻟﯽﺷﺎن‬
‫در ﺑﺮاﺑﺮ آن ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮج ﺑﺎزﺳﺎزی ﺷﺪه‪ .‬ﮐﺎر ﺟﺎدو ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ اﻧﺠﺎﻣﺶ‬
‫دادﯾﺪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﺎدو‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ اﯾﺮﯾﻮن؟ ﭼﻄﻮر آدﻣﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻗﺎﺑﻞاﺣﺘﺮام‪ .‬اون ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﮔﻮﺷﻪﻧﺸﯿﻨﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف‬
‫ﻧﻤﯽزﻧﻪ‪ .‬ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد ﮐﻪ ﺑﺮج رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫روی در ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﺗﻢﮐﺎریﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﮔﻞوﺑﻮﺗﻪ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮﺑﻪای ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺳﺮ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪای ﺑﺮﻧﺠﯽ را در‬
‫دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﺳﺎزوﮐﺎر در‬
‫آﺷﻨﺎﯾﯽ دارد‪ ،‬ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺪﺧﺪا ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎﺑﺖ‬
‫ﻃﺮح ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن رﺳﯿﺪه‪ .‬ﻫﻤﺮاه او‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺖ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻣﻮﺿﻮع اوﻣﺪه‪«.‬‬
‫ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮ ﻣﺎﻫﯽ آروارهﻫﺎی ﭘﺮ از‬
‫دﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺎ آروﻏﯽ اﺑﺮی از ﺑﺨﺎر ﺑﯿﺮون داد‪.‬‬
‫‪ -‬ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاره‪ .‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن ﺧﻮب ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬رﯾﮓﺑﺒﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰی ﻋﻤﯿﻖ دﺳﺖ در دﻣﺎﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻮﺑﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻓﻠﺰی ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن وﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاره‪ .‬ازاﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن ﺧﻮب‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﺖ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ‬
‫وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﻢ و اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ روی اﻻغ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮراﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺸﺘﻤﺶ از ﺷﻬﺮ ﺧﯿﻠﯽ دور ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻇﯿﻔﻪی ﻫﺮ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺎﮐﻦ در ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘﻪ‬
‫اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﺮدﻣﺶ رو ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﭙﺬﯾﺮه‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮدش اﯾﻦﻃﻮری ﻣﯽﺧﻮاد ﻗﺒﻮل‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﺬار ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا رو ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻪ و ﻧﻈﺮش رو ﺑﮕﻪ‪ .‬رﯾﮓﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻫﺎی‬
‫ﻫﯿﻮﻻ رو ﺑﺎز ﮐﻦ و ﺑﻨﺪازش ﺟﻠﻮی در‪«.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽری؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪ .‬رﯾﮓﺑﺒﺮ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺖ رو از دﻣﺎﻏﺖ درﺑﯿﺎر و ﮐﺎری ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ رو‬
‫ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫ﮐﻮﺑﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ً ﺧﻮدت ﻫﺴﺘﯽ؟«‬
‫ً‬
‫وﯾﭽﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺸﯽ داد‪» .‬ﺗﺤﻤﻠﻢ داره ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬آره‪ ،‬واﻗﻌﺎ ً ﺧﻮدﻣﻢ؛ ﮐﻪ‬
‫ﭼﯽ؟«‬
‫ﮐﻮﺑﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺨﺎر ﺑﯿﺮون داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬اﻻن درو ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺮه ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﻣﻮﺿﻮع را رد ﮐﺮد‪» .‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬
‫ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪا ً ﻫﻢدﯾﮕﻪ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ .‬رﯾﮓﺑﺒﺮ!‬
‫ﻫﯿﻮﻻ را ﭘﺮت ﮐﻦ ﺗﻮی ﻫﻤﻮن ﭼﺎه‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺑﺎﺷﮑﻮه رﻓﺖ‪ ،‬در ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺑﺘﻮان از آن‬
‫رد ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و او را در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬آﻫﺎی!«‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪«.‬‬
‫اﺣﺴﺎس وﯾﭽﺮ آنﻗﺪر ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮش ﮔﯿﺞ رﻓﺖ و دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ‬
‫ﺑﺮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ را ﺑﮕﯿﺮد؛ اﻣﺎ دﺳﺘﺶ ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪ‪ .‬روﺑﻪروﯾﺶ‪ ،‬ﺑﺎﻏﯽ‬
‫ﭘﺮ از ﺷﮑﻮﻓﻪﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮی ﺑﺎران ﻣﯽداد‪ .‬رﻧﮕﯿﻦﮐﻤﺎﻧﯽ‬
‫آﺳﻤﺎن را ﺑﻪ دو ﺑﺨﺶ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬درﺧﺘﺎن ﺳﺒﺰ و رﺷﺘﻪﮐﻮﻫﯽ ﻻﺟﻮردی‬
‫در دوردﺳﺖ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ داﺧﻞ ﺑﺎغ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻮﭼﮏ و ﻣﺤﻘﺮ‬
‫ﮐﻪ در ﮔﻞﻫﺎی ﺧﺘﻤﯽ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺎ زاﻧﻮ در ﮔﯿﺎﻫﺎن آوﯾﺸﻦ ﻗﺮار دارد‪.‬‬
‫ﺻﺪا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ وارد ﺑﺎغ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻣﯿﺎن درﺧﺘﺎن رد ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﺣﺮﮐﺘﯽ را‬
‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮی ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ داﺷﺖ در ﻣﯿﺎن درﺧﺘﭽﻪﻫﺎ‬
‫ﻗﺪم ﻣﯽزد و ﺳﺒﺪی ﭘﺮ از ﺳﯿﺐ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﻗﻮل داد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪی‪ .‬درود‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮ ﺷﺪ‪» .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر)‪«!(۱۱۴‬‬
‫وﯾﭽﺮ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽاش دزداﻧﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺸﺎران ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﻣﺴﺘﺸﺎراﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮔﺪاﯾﺎن‪ ،‬ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲﻫﺎ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺴﺲﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ دزدان؛ اﻣﺎ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺻﯿﻒﻫﺎ و ﻗﻮاﻋﺪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻻﻏﺮ و ﺧﻤﯿﺪه‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫اﺑﺮوﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﭘﺮﭘﺸﺖ و ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ؛ ﻋﻼوهﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬او ردای ﺳﯿﺎه و‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪداری ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻦﻫﺎﯾﺶ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﮔﺸﺎد ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺼﺎی ﺑﻠﻨﺪی‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ آن ﯾﮏ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﺟﺎدوﮔﺮاﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺒﯿﻪ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﻋﺠﯿﺐﺗﺮ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر واﻗﻌﺎ ً ﯾﮏ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫آنﻫﺎ در اﯾﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻞﻫﺎی ﺧﺘﻤﯽ دورش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روی ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی‬
‫ﺣﺼﯿﺮی ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﻣﺮﻣﺮﯾﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺪ ﺳﯿﺐ در‬
‫دﺳﺖ داﺷﺖ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎغ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اون ﻫﻢ ﺧﯿﺎﻟﯿﻪ؟«‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﻪای ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؛ اﻣﺎ ﯾﮏ ﺧﯿﺎل‬
‫درﺟﻪ ﯾﮏ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ .‬ﮔﻞﻫﺎ ﺑﻮ ﻣﯽدن‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺳﯿﺐﻫﺎ رو ﺑﺨﻮری‪ ،‬زﻧﺒﻮرﻫﺎ‬
‫ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻧﯿﺸﺖ ﺑﺰﻧﻦ و اون دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎﻫﺎش‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪا ً‪.‬‬
‫‪ -‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎری و آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪهﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮدات در ﺣﺎل اﻧﻘﺮاض رو ﻣﯽﮐﺸﯽ؟ ﺑﺮای ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﭼﻘﺪر‬
‫ﺑﻬﺖ دادن؟ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻫﯿﭽﯽ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽاوﻣﺪی؛ و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺪهای ﻫﺴﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارن‪ .‬ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯽ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم‪،‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬اﺻﻼ ً اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآد ﺗﻮ در‬
‫ﺑﺮﺟﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ در ﮐﻮوﯾﺮ)‪ (۱۱۵‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدی‪.‬‬
‫‪ -‬از اونﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺜﻞ اﺳﻤﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ ارﺑﺎب اﯾﺮﯾﻮن ﺻﺪات ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺮد و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‬ ‫»اون‪ ،‬اﺳﻢ ﺳﺎزﻧﺪهی اﯾﻦ ﺑﺮﺟﻪ‪ .‬ﺣﺪود دوﯾﺴﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ُ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮﻧﻪاش ﻣﯽﺷﻢ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﺑﺬارم‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ِ‬ ‫ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دارم‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺑﺮج ﻣﻠﻮان ﻫﺴﺘﻦ و ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺨﺼﺺ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺰ ﺧﯿﺎل‪ ،‬آبوﻫﻮاﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﻃﻮﻓﺎن رو ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ‬
‫ﻃﻮﻓﺎن ﻣﯽﺳﺎزم‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﺎدﻫﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻠﯽ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﮐﺎد)‪(۱۱۶‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﯽآرم‪ .‬در ﮐﻞ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽام رو ﺑﮕﺬروﻧﻢ‪ «.‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻟﺤﻨﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ؟ ﺑﺮای ﭼﯽ اﺳﻤﺖ رو ﻋﻮض ﮐﺮدی؟‬
‫‪ -‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭼﻬﺮهﻫﺎی زﯾﺎدی داره‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ از ﺑﯿﺮون زﯾﺒﺎﺳﺖ و از درون‬
‫زﺷﺖ‪ .‬اون ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﺧﻮﻧﯿﻨﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ‪...‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮔﺮاﻟﺖ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬اﺻﻼ ً ﻋﻮض ﻧﺸﺪی‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪ .‬داری ﭼﺮتوﭘﺮت‬
‫ﻣﯽﮔﯽ و ﻓﻘﻂ ﺻﻮرﺗﺖ رو ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﺟﺪی ﻧﺸﻮن ﻣﯽدی‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻋﺎدی‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺗﺎ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ رﺳﻮﻧﺪم؛ ﭼﻮن از دﺳﺖ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاد ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﻓﺮار‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﺪم؛ اﻣﺎ ﻓﺮارم ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد؛ اون ﭘﯿﺪام ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﺑﻪاﺣﺘﻤﺎلزﯾﺎد‪ ،‬ﻓﺮدا ﻣﻨﻮ ﻣﯽﮐﺸﻪ و ﯾﺎ روز ﺑﻌﺪش‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﯽاﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪«.‬‬
‫‪ -‬روﺑﻪرو ﺷﺪن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮات ﺟﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪ ،‬اﯾﻦ رﺳﻢ دﻧﯿﺎﺳﺖ‪ .‬آدم وﻗﺘﯽ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻪ‪ .‬دو رﻋﯿﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﻦ و روز ﺑﻌﺪ دو‬
‫ﮐُﻨﺖ و ﻟﺸﮑﺮﺷﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻫﻢ دﺷﻤﻨﯽ دارن زﻣﯿﻦ رو ﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻦ و از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮن‪.‬‬
‫ﻣﺮدم از درﺧﺖﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺟﺎده دار زده ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬راﻫﺰنﻫﺎ ﮔﻠﻮی ﺗﺎﺟﺮان رو‬
‫ﻣﯽﺑﺮن‪ .‬در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽداری‪ ،‬اﺟﺴﺎد ﺗﻮی ﺟﻮیﻫﺎ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺗﻮی ﮐﺎخﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺟﻮن ﻫﻢ ﻣﯽاﻓﺘﻦ و در ﻣﻬﻤﻮﻧﯽﻫﺎ ﻫﺮ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ‬
‫ﻧﻔﺮ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻫﺮ ﮐﺒﻮد ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻋﺎدت‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻮﺟﻪام رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻪ‪ ،‬اون ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻫﺪﻓﺶ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ؟«‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻫﺪﻓﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻣﻦ ﺗﻮ رو‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮدم ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻤﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﺪار آﺧﺮﻣﻮن‪ ،‬در درﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﺪی)‪ (۱۱۷‬از ﮐﻮوﯾﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ دﺳﺘﻤﺰدم ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ آﻣﻔﯿﺴﺒﻮﺋﻨﺎﯾﯽ)‪ (۱۱۸‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺣﻤﻠﻪ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﺗﻮ و ﻫﻤﮑﺎرت زاوﯾﺴﺖ)‪ (۱۱۹‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﯾﻪ‬
‫ﺷﯿﺎد‪ ،‬ﯾﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﯽرﺣﻢ و ﯾﻪ ﻻﺷﺨﻮر ﺧﻄﺎب ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬اﯾﺪی ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻫﯿﭻ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دوازده ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻬﻢ وﻗﺖ داد ﺗﺎ ﮐﻮوﯾﺮ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻢ و‬
‫ﭼﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽاش ﺧﺮاب ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﺷﻮاری ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ از ﻣﺮزﻫﺎ ﺧﺎرج‬
‫ﺷﻢ؛ و ﺣﺎﻻ ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ رو ﮐﻤﮏ ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ دﻧﺒﺎﻟﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ‪ .‬از ﭼﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر؟ اﮔﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻬﺖ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ از‬
‫ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯽآد و اﯾﻨﮑﻪ ازﺷﻮن ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽذاری‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎی ﻻﺷﺨﻮر آراﻣﺶﺷﻮن رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﻪ ﻫﯿﻮﻻ‬
‫دلورودهات رو ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰه و ﺑﺨﻮرﺗﺖ‪ ،‬ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﯽ ﮐﺮده‪«.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮورﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﺜﻞ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﺧﻮدت رو ﻧﮕﯿﺮ‪ ،‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪت ﮐﺮده‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻢ‬
‫ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﯿﺎه)‪ (۱۲۰‬ﺷﻨﯿﺪی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﻟﺒﺘﻪ! ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآد ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﺟﻨﻮن اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ دﯾﻮاﻧﻪ)‪،(۱۲۱‬‬
‫اﺳﻢ ﺟﺎدوﮔﺮی ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزی رو ﺷﺮوع ﮐﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دهﻫﺎ دﺧﺘﺮ از‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎی ﺧﻮب و ﺣﺘﯽ اﺷﺮاﻓﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﻦ ﯾﺎ در ﺑﺮجﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺸﻦ‪.‬‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ دﺧﺘﺮﻫﺎ رو ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﺮدن و اوﻧﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﯿﺎه‬
‫آﻟﻮده و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪن‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎ اون ﺣﺮفﻫﺎی‬
‫ﻣﺴﺨﺮهﺗﻮن‪ ،‬ﻋﺎدیﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ دﻧﯿﺎ رو اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ اﺻﻼ ً دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اون ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎی روی ﺳﻨﮓﻫﺎی‬
‫داﺋﻮک)‪ (۱۲۲‬رو رﻣﺰﮔﺸﺎﯾﯽ ﮐﺮد و روی ﺳﻨﮓﻗﺒﺮﻫﺎی ﮔﻮرﺳﺘﺎن وزﮔﻮر)‪،(۱۲۳‬‬
‫اون اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ و رﺳﻮم ﺑﻮﺑﻮواکﻫﺎ)‪ (۱۲۴‬رو ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪﺻﻮرت ﻗﻄﻌﯽ‬
‫از ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﯿﺎه ﻗﺮار ﺑﻮد ﻧﺸﺎﻧﻪای ﺑﺎﺷﻪ از‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻟﯿﻠﯿﺖ)‪ (۱۲۵‬ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در ﺷﺮق ﺑﺎ اﺳﻢ ﻧﯿﺎ)‪ (۱۲۶‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽﺷﻪ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن از روی زﻣﯿﻦ ﭘﺎک ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬در ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ذﮐﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ راه ﻟﯿﻠﯿﺖ‬
‫رو ﺷﺼﺖ زن ﺑﺎ ﺗﺎجﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ رودﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﮐﺮد‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮتوﭘﺮت‪ .‬اون اﺻﻼ ً ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﻤﻪی ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽﻫﺎی واﻗﻌﯽ‬
‫ﻗﺎﻓﯿﻪ دارن‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﯽدوﻧﻦ ﮐﻪ اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ و ﺷﻮرای ﺟﺎدوﮔﺮان اونﻣﻮﻗﻊ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی‬
‫داﺷﺘﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ از ﭘﺮتوﭘﻼﻫﺎی ﯾﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﺪ ﺗﺎ اﺧﺘﯿﺎرات ﺧﻮدﺗﻮن‬
‫رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﺗﺤﺎدﻫﺎ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻋﻬﺪﻫﺎی ازدواج رو ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺗﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻫﯿﺎﻫﻮ وادار ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﺑﺎزﯾﭽﻪﻫﺎی ﺗﺎجدارﺗﻮن رو‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﯾﺪ؛ و ﺣﺎﻻ داری در ﻣﻮرد ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺣﺘﯽ داﺳﺘﺎنﺳﺮاﻫﺎی ﺗﻮی ﺑﺎزار ﻫﻢ از ﮔﻔﺘﻦﺷﻮن ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻈﺮات اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ ﺷﮏ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ‬
‫ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽﻫﺎش؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ﺑﻪ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ رو ﺷﻨﯿﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ داﺧﻞ ﺟﻤﺠﻤﻪ و ﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﺟﻮر اﺳﻔﻨﺞ ﻗﺮﻣﺰ‪ .‬اﻧﺪامﻫﺎی دروﻧﯽاش ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﺷﺪه ﺑﻮدن‪،‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮن اﺻﻼ ً وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻦ‪ .‬ﭘﺮزﻫﺎی در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو‬
‫ﭘﻮﺷﻮﻧﺪه ﺑﻮدن‪ ،‬ﺑﺎرﯾﮑﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪرﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ و آﺑﯽ‪ .‬ﻗﻠﺒﺶ ﺷﺶ ﻣﺤﻔﻈﻪ داﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ دو ﺗﺎﺷﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ آدمﻫﺎﯾﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎی دﺳﺖ ﭘﻨﺠﻪی ﻋﻘﺎب داﺷﺘﻦ ﯾﺎ‬
‫دﻧﺪونﻫﺎی ﮔﺮگ‪ .‬آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﺎﺻﻞ اﺿﺎﻓﯽ‪ ،‬اﻧﺪامﻫﺎی اﺿﺎﻓﯽ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺣﻮاس‬
‫اﺿﺎﻓﯽ داﺷﺘﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪاش اﺛﺮات ﺑﺎزﯾﮕﻮﺷﯽﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺟﺎدو ﻫﺴﺘﺶ‪«.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ آورد‪» .‬ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺶﻫﺎ رو دﯾﺪی؛ و‬
‫ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮن رو ﺑﺮای ﭘﻮل ﮐُﺸﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻫﺎن؟ ﭼﻮن‬
‫ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﻧﺪونﻫﺎی ﮔﺮگ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؛ وﻟﯽ اوﻧﺎ رو ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﺮزهﻫﺎی‬
‫ﺗﻮی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه؛ اﻣﺎ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮔﺮگ رو ﻫﻢ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻪ؛ ﭼﻮن دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺑﻪ‬
‫دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮدن‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮز دﯾﻮاﻧﻪواری ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ‬
‫داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﺪن و ﺑﻪ ﺟﻮن ﮐﺴﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺎدن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻨﺎ رو ﻣﯽﺷﻪ در ﻣﻮرد ﻫﺮ زﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭼﯽ داری‬
‫ﺑﺮای ﺧﻮدت ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽﺑﺎﻓﯽ؟ ازم ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ رو ﮐﺸﺘﻢ؟ ﭼﺮا‬
‫ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ را از ﺷﺮ ﻃﻠﺴﻢ ﺧﻼص ﮐﺮدم‪ ،‬ﻧﻔﺮﯾﻦﻫﺎﺷﻮن رو ﺑﺎﻃﻞ‬
‫ﮐﺮدم؟ ﻣﻦ‪ ،‬وﯾﭽﺮی ﮐﻪ ازش ﺑﯿﺰاری؛ و ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮدﯾﻦ‪ ،‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮان‬
‫ﺗﻮاﻧﺎ؟«‬
‫‪ -‬ﺟﺎدوی ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎدوی ﻣﺎ و ﮐﺎﻫﻦﻫﺎ‪ ،‬در ﻣﻌﺎﺑﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪی ﺗﻼشﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺮگ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﺘﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻞ دارﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ‪ .‬ﭘﺲ اوﻟﯿﻦ اﺟﺴﺎد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦﮐﺎر‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﻓﻘﻂ روی اوﻧﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ اونﻃﻮری ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺧﻮب ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ اﺟﺴﺎد ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮدن‪ .‬اول ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪﺷﻮن از ﺑﯿﻦ ﺑﺮن‪ .‬ﭼﻨﺪﺗﺎﺷﻮن رو از ﺑﯿﻦ‬
‫ﺑﺮدﯾﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﺷﺪن‪ .‬ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎ زﻧﺪهﺑﺮی)‪ (۱۲۷‬ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺷﻤﺎ ﺣﺮومزادهﻫﺎ ﺟﺮﺋﺘﺶ رو دارﯾﺪ ﮐﻪ از وﯾﭽﺮﻫﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﮐﻨﯿﺪ؟ آه‪،‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪ ،‬ﯾﻪ روز ﻣﯽآد ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽﻓﻬﻤﻦ و ﺳﺮاغﺗﻮن ﻣﯽآن‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻃﻌﻨﻪآﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اون روز ﺑﻪ اﯾﻦ زودیﻫﺎ ﺑﯿﺎد‪.‬‬
‫ﯾﺎدت ﻧﺮه ﮐﻪ ﻣﺎ در دﻓﺎع از ﻣﺮدم ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻮر رو ﺑﻪ ﺧﺎک و ﺧﻮن ﺑِﮑﺸﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎﺳﺖ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﻣﺎغﺗﻮن رو ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪ ،‬اﻧﻘﺪر‬
‫اﺣﺴﺎس ﻗﺪرت و ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ از ﺧﻄﺎ ﻣﺼﻮﻧﯿﺖ دارﯾﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﮐﻪ دارﯾﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ دﻧﺒﺎل دﺧﺘﺮﻫﺎی‬
‫ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﯾﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﻧﮑﺮدﯾﺪ؟‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﻌﺪ از ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬راﺳﺘﺶ رو ﻣﯽﮔﻢ‪،‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫از ﯾﮏﺑﺎر‪ .‬ﺗﺸﺨﯿﺺ دادن دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﺷﻮار ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دﯾﮕﻪ‪ ...‬اوﻧﺎ رو از‬
‫ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ از ﺑﻘﯿﻪی ﻣﺮدم ﺟﺪا ﺷﺪن‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﻔﺴﺶ را از ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﯿﺮون داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮجﻫﺎی ﻣﻌﺮوفﺗﻮن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮجﻫﺎﻣﻮن؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﻪ اﺷﺘﺒﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢﺷﻮن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽﻫﺎﺷﻮن‬
‫ﻓﺮار ﮐﺮدن‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻫﺰادهﻫﺎ ﯾﻪ رﺳﻢ دﯾﻮاﻧﻪوار ﺑﺮای ﻧﺠﺎت دادن دﺧﺘﺮﻫﺎی‬
‫زﯾﺒﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً ﺷﺎﻫﺰادهﻫﺎی ﺟﻮان ﮐﻪ ﻧﻪ ﮐﺎر زﯾﺎدی ﺑﺮای ﮐﺮدن داﺷﺘﻦ‬
 ‫و ﻧﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﺑﺮای از دﺳﺖ دادن‪ .‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻧﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪن‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮجﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه‬
‫ﻣﺮدن‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺷﺪﯾﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﻮدن ﺧﯿﻠﯽ زود ُ‬
‫‪ -‬دروﻏﻪ؛ اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽﻫﺎﺷﻮن زود دﭼﺎر ﻓﻘﺪان اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﺪن‪،‬‬
‫از ﻏﺬا ﺧﻮردن ﺧﻮدداری ﻣﯽﮐﺮدن‪ ...‬اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻤﯿﺮن‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از ﻏﯿﺐﮔﻮﯾﯽ ﺗﻮﺷﻮن دﯾﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪرک ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدنﺷﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺪرکﻫﺎت دارن ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ راﺿﯽﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای ﻫﻢ داری؟‬
‫‪ -‬دارم‪ .‬ﺳﯿﻠﻮﻧﺎ)‪ ،(۱۲۸‬ﺑﺎﻧﻮی ﻧﺎروک)‪ ،(۱۲۹‬اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ‬
‫ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪ‪ .‬اﻻن در ﻧﺎروک داره اﺗﻔﺎﻗﺎت وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ .‬ﻓﯿﺎﻟﮑﺎ)‪،(۱۳۰‬‬
‫دﺧﺘﺮ اورﻣﯿﺮ)‪ ،(۱۳۱‬ﺑﺎ ﯾﻪ ﻃﻨﺎب از ﺑﺮﺟﺶ ﻓﺮار ﮐﺮد و ﺣﺎﻻ وﻟﻬﺎد ﺷﻤﺎﻟﯽ)‪(۱۳۲‬‬
‫در وﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮه‪ .‬ﺑﺮﻧﯿﮑﺎ)‪ (۱۳۳‬از ﺗﺎﻟﮕﺎر)‪ (۱۳۴‬ﺗﻮﺳﻂ ﯾﻪ ﺷﺎﻫﺰادهی‬
‫اﺑﻠﻪ ﻧﺠﺎت داده ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﺎﻫﺰاده ﺗﻮی ﯾﻪ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﮐﻮرش ﮐﺮدن و‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺗﺎﻟﮕﺎر ﻣﯽﺷﻪ دﯾﺪ ﻃﻨﺎبﻫﺎی داره‪ .‬ﻣﺜﺎلﻫﺎی‬
‫دﯾﮕﻪای ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼ ً در ﯾﺎﻣﻮرﻻک)‪ ،(۱۳۵‬ﭘﯿﺮﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫اﺑﺮاد)‪ (۱۳۶‬ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺧﻨﺎزﯾﺮ)‪ (۱۳۷‬داره‪ ،‬ﻫﻤﻪی دﻧﺪونﻫﺎش رﯾﺨﺘﻦ و‬
‫اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺻﺪﺳﺎل ﭘﯿﺶازاﯾﻦ ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه و اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮی‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﺸﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﻤﯽﺑﺮه‪ .‬اون ﻫﻤﻪی ﻓﺎﻣﯿﻞﻫﺎش رو ﮐﺸﺘﻪ و‬
‫ﻧﺼﻒ ﮐﺸﻮر رو؛ ﭼﻄﻮر ﮔﻔﺘﯽ؟ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ ﺗﺨﻠﯿﻪ‬
‫ﮐﺮده؛ و ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻪ و ﺑﻪ ﺟﻮن ﮐﺴﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ .‬آه‪،‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﯽﺷﺪ اﮔﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ ﺣﺎﮐﻤﺎن رو ﺑﺎ ﺟﻬﺶﯾﺎﺑﯽ و‬
‫ﻃﻠﺴﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬دﻻﯾﻞ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ و ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ ﯾﻪ دﯾﻮاﻧﻪی ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪت ﮐﺮده‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪات‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ از ﺧﻮد داﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد؛ اﻣﺎ ﺣﺮﻓﺎت رو‬
‫ﻣﯽﺷﻨﻮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎ ﻧﻈﺮات ﻃﻌﻨﻪآﻣﯿﺰ ﻗﻄﻊ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻗﻮل ﺑﺪم‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر دﺳﺘﺎﻧﺶ را داﺧﻞ آﺳﺘﯿﻦﻫﺎی رداﯾﺶ ﺑﺮد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮری ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ .‬داﺳﺘﺎن در ﮐﺮﯾﺪن)‪ (۱۳۸‬ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﯾﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﮐﻮﭼﮏ‬
‫در ﺷﻤﺎل‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ)‪ ،(۱۳۹‬ﺷﺎﻫﺰادهی ﮐﺮﯾﺪن‪ ،‬آرﯾﺪﺋﺎ)‪ (۱۴۰‬ﻧﺎم داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﯾﻪ زن ﺧﺮدﻣﻨﺪ و ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﻪ‪ .‬در ﺧﺎﻧﻮادهی او اﻓﺮاد زﯾﺎدی ﺑﻮدن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺮﻫﺎی‬
‫ﺟﺎدوﯾﯽ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻦ و آرﯾﺪﺋﺎ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﯿﺮاث ﺻﺎﺣﺐ ﯾﻪ ﺷﯽء ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آﯾﻨﻪﻫﺎی ﻧَﻬَﻠﻨﯽ)‪ .(۱۴۱‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﺸﮕﻮﻫﺎ و آﯾﻨﺪهﺑﯿﻨﺎن از اﯾﻦ آﯾﻨﻪﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬
 ‫ﻣﯽﮐﻨﻦ؛ ﭼﻮن ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ آﯾﻨﺪه رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪن‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪﻃﻮر ﭘﯿﭽﯿﺪه‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﺳﺮاغ آﯾﻨﻪ ﻣﯽاوﻣﺪ‪«...‬‬
‫ً‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺆال ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ‪ .‬ﮐﯽ از ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮه؟‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم آﯾﻨﻪﻫﺎی ﻧَﻬَﻠﻨﯽ ﯾﺎ ﻣﺆدب ﻫﺴﺘﻦ ﯾﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺸﻮرش ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد؛ و آﯾﻨﻪ‬
‫ﺳﺆالﻫﺎی اوﻧﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽداد‪ ،‬ﻣﺮگ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺧﻮدش و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ‬
‫دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ دﺧﺘﺮ ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ از ازدواج اوﻟﺶ‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ ﮐﺎری ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮرا ﺑﺮﺳﻪ و ﺷﻮرا ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺪن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﻧﮕﻢ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ اول ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎهﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ اواﯾﻞ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ‬
‫ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬در ﻫﻤﻮن ﻣﺪت دﺧﺘﺮه ﯾﻪ ﻗﻨﺎری و دو ﺗﻮﻟﻪﺳﮓ رو ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ‬
‫دﺳﺘﻪی ﺷﻮﻧﻪاش ﭼﺸﻢ ﯾﮑﯽ از ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ رو درآورد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻃﻠﺴﻢ‬
‫آزﻣﺎﯾﺸﺎﺗﯽ اﻧﺠﺎم دادم و ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮدن ﮐﻪ دﺧﺘﺮه ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺒﺮ رو ﺑﻪ آرﯾﺪﺋﺎ اﻧﺘﻘﺎل دادم؛ ﭼﻮن ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ‬
‫ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻋﻼﻗﻪ داره‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﺣﻤﻖ ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﮏ آرﯾﺪﺋﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎدﺧﺘﺮﯾﺶ‬
‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎی ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﺎجوﺗﺨﺖ ﺑﺮﺳﻦ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺣﺪس‬
‫ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻄﻮره ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺟﻠﻮش رو ﻧﮕﺮﻓﺖ؟ و‬
‫ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ ،‬ﺟﻠﻮی ﺗﻮ رو‪«.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫رﻧﮕﯿﻦﮐﻤﺎن ﻫﻨﻮز ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮه رو ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮجﻫﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ؛ اﻣﺎ آرﯾﺪﺋﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ‬
‫دﯾﮕﻪای ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﺗﺒﻬﮑﺎر ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﯾﻪ ﺗﻠﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪا ً‬
‫اون ﻣﺮد رو ﻣﯿﻮن درﺧﺘﭽﻪﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ‪ ...‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺷﻠﻮار ﭘﺎش ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺨﺖ‬
‫ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده‪ .‬دﺧﺘﺮه ﯾﻪ ﺳﻨﺠﺎق ﺳﯿﻨﻪی ﺑﺰرگ رو از داﺧﻞ‬
‫ﮔﻮﺷﺶ ﺗﻮ ﻣﻐﺰش ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﺎی دﯾﮕﻪای ﺑﻮده‪ ،‬ﻓﺮو ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﯽﺳﻮزه‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺮای ﺷﮑﺎر دﺧﺘﺮه دﺳﺖﺑﻪﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ردی‬
‫ازش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم از ﮐﺮﯾﺪن ﻓﺮار ﮐﻨﻢ؛ ﭼﻮن ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ‬
‫داﺷﺖ ﺷﮏ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪ ،‬از آرﯾﺪﺋﺎ ﺑﻬﻢ ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ‪ .‬اون دﺧﺘﺮه رو‬
‫ﻣﻬَﮑﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﻔﺖ ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ)‪ (۱۴۲‬رو راﺿﯽ‬ ‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﺧﺘﺮه در َ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﺰﻧﯽ درآﻣﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮی از ﺧﺎک ﺧﻮردن در ﻣﻌﺎدن داره‪ .‬ﺑﻪ اون‬
‫دﺧﺘﺮ ﻟﻘﺐ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ)‪ (۱۴۳‬رو داده ﺑﻮدن؛ ﭼﻮن اﻓﺮادی ﮐﻪ ﮔﯿﺮش ﻣﯽاﻓﺘﺎدن‬
‫رو زﻧﺪهزﻧﺪه ﺑﻪ ﺳﯿﺦ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آدﻣﮑﺶ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮد؛ اﻣﺎ‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪوم از اوﻧﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻦ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻌﺪش دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﮑﺎری‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪ؛ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮزﻧﯽ رو اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﯾﺎد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮش واﯾﺴﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮا ﺧﻮﻧﺪه ﺷﺪم و‬
‫ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺪن رﻓﺘﻢ و اونﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺷﺨﺼﯽ آرﯾﺪﺋﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم‬
‫ﮐﺮده‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدن ﮐﻪ ﮐﺎر ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ ﺑﺎﺷﻪ؛ ﭼﻮن ﯾﻪ زن ﺟﻮونﺗﺮ‬
‫و ﺧﻮشﻗﺎﻣﺖﺗﺮ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎر‬
‫رﻧﻔﺮی)‪ (۱۴۴‬ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬رﻧﻔﺮی؟‬
‫‪ -‬اﺳﻢ واﻗﻌﯽ دﺧﺘﺮه‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون آرﯾﺪﺋﺎ رو ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻫﺰاده ﻓﺮدﻓﺎﻟﮏ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﮑﺎر در ﺣﺎدﺛﻪای ﻋﺠﯿﺐ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ؛ و ﺑﺰرگﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﭘﺴﺮ آرﯾﺪﺋﺎ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻨﺎ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ً ﮐﺎر دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮده‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؛ اﻣﺎ اونﻣﻮﻗﻊ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ً ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮدش رو‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻌﺪ از وﻗﻔﻪای ﮐﻮﺗﺎه اداﻣﻪ داد‪» :‬در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬رﻧﻔﺮی و ﮐﻮﺗﻮﻟﻪﻫﺎ‬
‫ﻣﻬَﮑﻢ رو در وﺣﺸﺖ ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮدن‪ .‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ روز دﻋﻮاﺷﻮن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎم َ‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﻢ در ﻣﻮرد ﭼﻪ ﭼﯿﺰی؛ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدن ﭘﻮلﻫﺎی ﻏﺎرت ﺷﺪه ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﮐﺪومﺷﻮن ﻋﺎﺷﻖ واﻗﻌﯽ دﺧﺘﺮهﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﮐﺸﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪ؛ ﻓﻘﻂ اون دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻣﻦ اونﻣﻮﻗﻊ ﻫﻤﻮن ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎ‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺎﻫﻢ روﺑﻪرو ﺷﺪﯾﻢ؛ رﻧﻔﺮی ﻓﻮرا ً ﻣﻨﻮ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﯽدوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺮﯾﺪن‬
‫ﭼﻪ ﻧﻘﺸﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اون ﮔﺮﺑﻪی وﺣﺸﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ اﺟﺮا ﮐﻨﻢ‪ ،‬دﺳﺘﺎم ﺑﻪ ﻃﺮز‬
‫دﯾﻮاﻧﻪواری ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬ﻣﻦ اون رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدم‪،‬‬
‫ﺷﺶ در ﻧُﻪ ال)‪ .(۱۴۵‬وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮐﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآد‪،‬‬
‫ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓ روی ﺗﻮی ﻣﻌﺪن ﮐﻮﺗﻮﻟﻪﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺗﻮﻧﻞﻫﺎ رو روش ﺧﺮاب ﮐﺮدم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﺘﺒﺎﻫﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮده‪ .‬ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺴﻮزوﻧﯿﺶ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮش ﮐﻨﯽ؟ اﯾﻦﻫﻤﻪ ﺟﺎدو ﺑﻠﺪی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﺗﺨﺼﺺ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬ﮐﺎرم ﺧﻮب ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﻪ ﺷﺎﻫﺰادهی‬
‫اﺑﻠﻪ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮد و ﮐﻠﯽ ﭘﻮل ﺧﺮج ﮐﺮد ﺗﺎ ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ دﺧﺘﺮه رو ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ دوراﻓﺘﺎده در ﺷﺮق ﺑﺮد‪ .‬ﭘﺪرش‪ ،‬ﯾﻪ ﯾﺎﻏﯽ‬
‫ﭘﯿﺮ‪ ،‬ﻋﻘﻠﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬اون ﻣﺨﻔﯿﮕﺎﻫﯽ رو ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و از‬
‫ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ در ﻣﻮرد ﮔﻨﺠﯿﻨﻪﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺗﻮﻟﻪﻫﺎ دزدﯾﺪه و ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ دﺧﺘﺮه رو زﯾﺮ ﮔﯿﻮﺗﯿﻦ ﺧﻮاﺑﻮﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺟﺎزه داد‬
‫ﭘﺴﺮش ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد؛ ﺣﺎﻻ‬
‫ﯾﻪ ﯾﺘﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮی ﺑﺮاش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرش‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻠﯽ درﺑﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻪ زﺷﺖ ﻧﺒﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪ داره‪ .‬ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺳﻮﮔﻠﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪ‪ .‬در ﮐﺎخ ﮐﻮدﺗﺎ ﺷﺪ؛‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اونﺟﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ اون‬
 ‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در ﮐﻮوﯾﺮ ﻣﻨﻮ ﺑُﮑﺸﻪ‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺸﻢ و ﺑﻪ ﭘﻮﻧﺘﺎر ﮔﺮﯾﺨﺘﻢ‪ .‬اون دوﺑﺎره ﭘﯿﺪام ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ‬
‫اﻧﮕﺮن)‪ (۱۴۶‬ﻓﺮار ﮐﺮدم؛ اﻣﺎ اونﺟﺎ ﻫﻢ ﭘﯿﺪام ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر اﯾﻦﮐﺎرو‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ردی از ﺧﻮدم ﺑﻪﺟﺎ ﻧﻤﯽذارم‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی‬
‫ﺟﻬﺸﯽاش ﻫﺴﺘﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺟﺎدوش ﻧﮑﻨﯽ و ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺗﺒﺪﯾﻠﺶ ﻧﮑﻨﯽ؟ ﻧﺪای‬
‫وﺟﺪاﻧﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺪارم‪ .‬ﺟﺎدو دﯾﮕﻪ روی اون اﺛﺮی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﯽء ﯾﺎ ﻫﺎﻟﻪی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺟﻬﺸﺶ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ داره ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ از اﻧﮕﺮن ﻓﺮار ﮐﺮدم و اﯾﻨﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﺷﺪم‪ ،‬در آرﮐﺴﯽ)‪ ،(۱۴۷‬در ﺑﻼوﯾﮑﻦ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺎل در آراﻣﺶ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم؛ اﻣﺎ‬
‫دوﺑﺎره ﭘﯿﺪام ﮐﺮده‪.‬‬
‫‪ -‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽدوﻧﯽ؟ اﻻن ﺗﻮ ﺷﻬﺮه؟‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻋﺼﺎی ﺟﺎدوﯾﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬آره‪ ،‬ﺗﻮی ﮔﻮی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ‬
‫دﯾﺪﻣﺶ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﮔﺮوه ﺧﻼفﮐﺎر رو رﻫﺒﺮی ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻘﺸﻪی‬
‫ﺟﺪیای ﮐﺸﯿﺪه‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺟﺎی دﯾﮕﻪای ﺑﺮای ﻓﺮار ﮐﺮدن ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﺠﺎ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺸﻢ‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪی ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﭼﯽ ﺗﻮ ﻓﮑﺮﺗﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﺗﺒﻬﮑﺎر ﻣﺰدور ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺗﺒﻬﮑﺎر ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻮل ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮراﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم رو ﺑﻪ ﺧﻄﺮ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازن‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎدوﻫﺎ و ﻃﻠﺴﻢﻫﺎی اﻓﺮادی‬
‫ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآن‪ .‬ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮدم ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اون اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اون واﻗﻌﺎ ً ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻﺳﺖ؛ ﯾﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ و‬
‫ﻧﻔﺮﯾﻦﺷﺪه‪ .‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا اﯾﻨﺠﺎ آوردی‪ .‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﯿﮑﯿﻤﻮراﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ ،‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ دﻟﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬ﺑُﮑﺸﺶ و ﻫﺮ ﭼﯽ ﭘﻮل ﺑﺨﻮای ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم‪ .‬ﻫﺮﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻟﯿﻠﯿﺖ و ﺟﻬﺶﯾﺎﺑﯽ ﭼﺮﻧﺪه‪ .‬دﺧﺘﺮه‬
‫ﺑﺮای دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺑﻮدن دﻻﯾﻞ ﺧﻮدش رو داره و ﻣﻦ ﺧﻮدم رو درﮔﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﮐﺪﺧﺪا و ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﺟﺎدوﮔﺮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺷﻬﺮی ازت‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﺎﺧﺸﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا و ﮐﻤﮑﺶ! ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ‬
‫دﻓﺎع ﻧﺪارم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ ﺑﮑﺸﯿﺶ! ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ وارد اﯾﻦ ﺑﺮج ﺑﺸﻪ؛ ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫ﺟﺎم اﻣﻨﻪ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺮام ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ! ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ و‬
‫ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ زﻧﺪهام وﻟﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺑﺮج ﺑﺸﯿﻨﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺸﻢ؟«‬
‫‪ -‬اون دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦﮐﺎرو ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ‪ ،‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮑﺎر اون‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎی ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮی ﻣﯽﺳﭙﺮدﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻮاﻗﺐ ﮐﺎرﻫﺎﺗﻮن رو‬
‫ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺧﯿﺎﻟﯽ در آﺳﻤﺎن ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﻧﺰدﯾﮏﻫﺎی ﻏﺮوب اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪاش ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی اﻟﺘﯿﺒﺎﻟﺪ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽﻫﺎﻣﻮن ﺷﮏ داﺷﺘﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ازت ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪی ﺑﺪﯾﻪ‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر‪ .‬ﮐﻤﺘﺮ‪،‬‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺳﻂ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش ﯾﮑﯿﻪ‪ .‬ﺗﻨﺎﺳﺐﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﺮزﻫﺎ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرن‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﯾﻪ زاﻫﺪ ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬در زﻧﺪﮔﯽام ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﮑﺮدم؛ اﻣﺎ اﮔﺮ ﻗﺮار‬
‫ﺑﺎﺷﻪ ﺑﯿﻦ دو ﺑﺪی ﯾﮑﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﮐﻪ اﺻﻼ ً اﻧﺘﺨﺎب ﻧﮑﻨﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮم‪ .‬ﻓﺮدا ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮدت رو ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺳﻮﻧﯽ‪«.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﮐﻮی ﻃﻼﯾﯽ)‪ ،(۱۴۸‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی زﯾﺒﺎی ﺣﻮﻣﻪی ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺤﻠﯽﻫﺎ و ﻣﺴﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪ‬
‫ﯾﺎ ﻣﻠﯿﺖﺷﺎن ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎﺟﺮﻫﺎی ﺟﺪی ﺑﺎ دورفﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﯿﻤﺖ اﺟﻨﺎس و‬
‫ﺑﻬﺮهﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎﺟﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺟﺪی ﺑﻮدﻧﺪ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫آﺑﺠﻮ‪ ،‬ﮐﻠﻢ و آﺟﯿﻞ ﻣﯽآوردﻧﺪ را راﺣﺖ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﺑﻠﻪﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﺣﺸﻪﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﭘﻮل دارﻧﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻮل ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ‪ .‬اراﺑﻪﮔﺮدانﻫﺎ و‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮﻫﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﺮداﯾﯽ در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻠﻮاﻧﺎن‬
‫آوازی در ﻣﺪح اﻣﻮاج درﯾﺎ‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻧﺎﺧﺪاﻫﺎ و ﺷﮑﻮه ﭘﺮیﻫﺎی درﯾﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع آﺧﺮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺰﯾﯿﺎت ﺗﻮﺟﻪ زﯾﺎدی ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﺑﺮﺳﺪ روی ﭘﯿﺸﺨﻮان ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪ‪» .‬ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ .‬ﺷﺶ ﻣﺮد و ﯾﻪ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﺮم ﺳﯿﺎه ﺑﺎ‬
‫ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻧﻘﺮهای ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻧﻮﯾﮕﺮادی‪ .‬ﻣﻦ اوﻧﺎ رو ﺗﻮی ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ‬
‫دﯾﺪم‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪن ﯾﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی ﻣﺎﻫﯽ ﺗﻦ)‪(۱۴۹‬؟«‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﭘﯿﺎﻟﻪای را ﺑﺎ ﭘﯿﺶﺑﻨﺪ راهراﻫﺶ‬
‫ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎزار اوﻣﺪن؛‬
‫اﻣﺎ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺷﻤﺸﯿﺮ دارن‪ ،‬ﺣﺘﯽ زﻧﻪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﻮنﻃﻮره ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪،‬‬
‫ﻣﺸﮑﯽ‪«.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬اﻻن ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ؟ اوﻧﺎ رو ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮی آﻻﭼﯿﻖ ﻣﺨﺼﻮص‪ .‬ﭘﻮﻟﺶ رو ﺑﺎ ﻃﻼ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدن‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽرم‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻠﻮی اﯾﻦﻫﻤﻪ آدم ﻣﻮﺿﻮع رو‬
‫ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﻌﻼ ً‪ .‬دﺧﺘﺮه رو ﻣﯽآرم اﯾﻨﺠﺎ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺑﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام‬
‫ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺰان ﮐﻠﻤﺎت رﮐﯿﮏ آواز ﻣﻠﻮاﻧﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺮدهﻫﺎی ﺧﺎﮐﯽ ﺟﻠﻮی در آﻻﭼﯿﻖ را ﮐﻨﺎر‬
‫زد‪ .‬ﺷﺶ ﻣﺮد ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰی ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﺷﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟« او ﮐﭽﻞ ﺑﻮد و زﺧﻢ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ روی ﺻﻮرﺗﺶ داﺷﺖ‪ ،‬از اﺑﺮوی ﭼﭗ ﺗﺎ روی ﺑﯿﻨﯽ و ﮔﻮﻧﻪی راﺳﺘﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺧﻮام ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫دو ﻣﺮد ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﺑﯽاﺣﺴﺎس ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ و ﻣﻮﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ‬
‫ﺑﻪﻫﻢرﯾﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﯾﮑﺴﺎن ﺳﯿﺎه ﮐﻪ زﯾﻮرآﻻت‬
‫ﻧﻘﺮهای روﯾﺸﺎن ﺑﺮق ﻣﯽزد‪ .‬دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را از‬
‫روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﺻﻮرت زﺧﻤﯽ آرﻧﺞﻫﺎﯾﺶ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آروم ﺑﺎش‪،‬‬
‫وﯾﺮ)‪ .(۱۵۰‬ﻧﯿﻤﯿﺮ)‪ ،(۱۵۱‬ﺑﺸﯿﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﯽ رو ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮادر؟ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﮐﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮرم ﮐﯿﻪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﯿﮑﻠﯽ و ﻧﯿﻤﻪﻋﺮﯾﺎن ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟« ﻣﺮد ﻋﺮق‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دو ﺑﻨﺪ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻄﺮی روی ﺳﯿﻨﻪاش ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﭻﺑﻨﺪﻫﺎی‬
‫ﻣﯿﺦدار ﺑﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺶ‪ ،‬ﻧﻮﻫﻮرن)‪(۱۵۲‬؟«‬
‫ﻣﺮد ﺻﻮرت زﺧﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد ﻻﻏﺮاﻧﺪام و ﺗﯿﺮهﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻧﻮﻫﻮرن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﻪ زال ﺑﺎﺷﻪ‪ «.‬ﺻﻮرت ﻇﺮﯾﻒ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺰرگ ﻣﺸﮑﯽ و ﮔﻮشﻫﺎی ﻧﻮکﺗﯿﺰش‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ اِﻟﻒ دورﮔﻪ اﺳﺖ‪» .‬زال‪ ،‬ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﺠﯿﺐاﻟﺨﻠﻘﻪ؛ و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮدی اﺟﺎزه ﻣﯽدن ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺮدم ﺧﻮب و ﻋﺎدی ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎرﯾﮏ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ ﮔﺮاﻟﺖ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﮑﺠﺎﯾﯽ دﯾﺪﻣﺶ‪ «.‬ﺧﭙﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﺎﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺠﺎ دﯾﺪﯾﺶ‪ ،‬ﺗﺎوﯾﮏ)‪ .(۱۵۳‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ)‪ (۱۵۴‬ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﻮﻫﯿﻦ زﺷﺘﯽ ﺑﻬﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﺎﻫﺎش‬
‫درﺑﯿﻔﺘﯽ؟ ﻋﺼﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪهای ﺷﺪه‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﻋﺮﯾﺎن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭼﯽ؟ اﮔﻪ اﯾﻦ ﺳﻮپ ﻣﺎﻫﯽ‬
‫رو روی ﺳﺮت ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ درﮔﯿﺮ ﻣﯽﺷﯽ؟«‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﻧﺴﺮدیات رو ﺣﻔﻆ ﮐﻦ‪ ،‬ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ)‪ .(۱۵۵‬ﮔﻔﺘﺶ ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺐ ﺑﺮادر‪ ،‬اﮔﻪ ﺣﺮﻓﯽ داری ﺑﺰن و ﺑﺮو ﺑﯿﺮون‪ .‬ﯾﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻬﺖ ﻣﯽدﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﺮی‪ .‬اﮔﻪ از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬رﻓﻘﺎ ﭘﺮﺗﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺑﯿﺮون‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬رﻧﻔﺮی‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﺑﻪ اﻃﺮاف و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ؟ ﻣﯽﺧﻮاد‬
‫رﻧﻔﺮی رو ﺑﺒﯿﻨﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﯾﮏﻗﺪم ﺟﻠﻮ آﻣﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺳﮕﮏﻫﺎی ﻧﻘﺮهای ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن ﺟﻠﯿﻨﮓ ﺟﻠﯿﻨﮓ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﺠﺎ دﯾﺪﻣﺶ!«‬
‫‪ -‬ﭼﯽ داری زر زر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎوﯾﮏ؟‬
‫‪ -‬ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺪﺧﺪا‪ .‬اون ﯾﻪ ﺟﻮر اژدﻫﺎ رو ﺑﺮای ﻣﻌﺎوﺿﻪ آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﻋﻨﮑﺒﻮت و ﺗﻤﺴﺎح‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ اون ﯾﻪ وﯾﭽﺮه‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬وﯾﭽﺮ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟ ﻫﺎ؟ ﺳﯿﻮرﯾﻞ؟«‬
‫ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪی ﻣﺰدور‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏﻣﺸﺖ ﻧﻘﺮه‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﻣﯽﺑﺮه‪ .‬ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪی ﻋﻮﺿﯽ‪ .‬ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﻘﺪس‪ .‬اﻣﺜﺎل اون ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮزوﻧﺪه ﺑﺸﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﺎوﯾﮏ ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮑﺶ را از ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ از ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪﻫﺎ ﺧﻮشﻣﻮن ﻧﻤﯽآد‪ .‬ﺳﯿﻮرﯾﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎ ﻃﺮف‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﺎر دارﯾﻢ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﻧﻔﺮ از اوﻧﺎ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ‬
‫و ﻫﻤﻪ ﻣﯽدوﻧﻦ ﮐﻪ اوﻧﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﻫﺴﺘﻦ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ دورﮔﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺮﯾﻬﯽ زد‪» .‬ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮ‪ .‬ﻋﺠﯿﺒﻪ ﮐﻪ اﻣﺜﺎل ﺷﻤﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬
‫زاده ﺷﺪن‪ .‬ﺷﻤﺎﻫﺎ از ﮐﺪوم ﮔﻮری ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯽﺷﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻄﻔﺎً‪ ،‬ﺗﺤﻤﻠﺖ رو ﯾﻪﮐﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻦ؛ ﭼﻮن ﻣﯽدوﻧﻢ‬
‫ﻣﺎدرت اﻧﻘﺪر ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺸﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪی‪«.‬‬
‫ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻦ ﻣﺎدرم رو‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﺪ در ﻣﻮرد ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﮕﯿﺪ‪«.‬‬
‫رﻧﮓ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﯽ ﭘﺮﯾﺪ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﻧﻮﻫﻮرن ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮادر‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ از ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﮕﺬری‪ .‬اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬
‫ﭘﺸﺘﺘﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮه‪ .‬ﺧﺐ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﺎ ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺑﯿﺮون ﺑﺮی؟ اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ‬
‫واﻗﻌﺎ ً ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪهﺳﺖ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺗﺎوﯾﮏ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺑﺰدل‪«.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﭼﺎﻧﻪاش را روی دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ‬
‫ﻟﺤﻦ ﯾﮑﻨﻮاﺧﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم‬
‫ﺣﺮف ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻫﺮزه ﺑﻮده ﯾﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی‪ .‬آﻫﺎی‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ‪ ،‬درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺑﺸﯿﻨﯽ و ﺑﺬاری ﻏﺮﯾﺒﻪای ﺑﻪ ﻣﺎدر رﻓﯿﻘﺖ ﺗﻮﻫﯿﻦ‬
‫ﮐﻨﻪ؟ ﺗﻮﻟﻪﺳﮓ ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺎدرﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺪس ﻫﺴﺘﻦ!«‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻣﯿﻞ ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎز ﮐﺮد و روی ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻨﻪاش را ﺑﯿﺮون داد‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻆﻫﺎی روی ﺷﺎﻧﻪاش را ﮐﻪ ﻣﯿﺦﻫﺎی ﻧﻘﺮهای‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺻﺎف ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻔﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ داره ﺗﻮ رو ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﺖزﻧﯽ دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺮﺗﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺑﻬﺸﻮن ﺟﺎ‬
‫ﺑﺪﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ آﻣﺪ و ﻣﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺘﺶ را روی‬
‫دﺳﺘﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ .‬اﮔﻪ ﯾﻪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﺑﺮداری‬
‫ﺑﺎﯾﺪ روی زﻣﯿﻦ دﻧﺒﺎل دﺳﺘﺖ ﺑﮕﺮدی‪«.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن و ﺗﺎوﯾﮏ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دوﻗﻠﻮﻫﺎی ﺳﺎﮐﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن را ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫‪ -‬اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎﺗﻮن ﺑﺬارم؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪرﻧﮓ درﯾﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ‬
‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺧﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪرﻧﮓ ﮐﺎه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﮐﻮﺗﺎه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺗﺎ زﯾﺮ ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ‪ .‬او اﯾﺴﺘﺎده و ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را روی در ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ژاﮐﺘﯽ‬
‫ﺗﻨﮓ و ﻣﺨﻤﻠﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪی ﺗﺰﯾﯿﻨﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬داﻣﻨﺶ‬
‫ﻏﯿﺮﻣﺘﻘﺎرن ﺑﻮد؛ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺗﺎ ﺳﺎق ﭘﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ و ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪ ،‬راﻧﯽ‬
‫ﻋﻀﻼﻧﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ زﯾﺮ آن ﭼﮑﻤﻪای از ﺟﻨﺲ ﭼﺮم ﮔﻮزن ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫روی ﭘﻬﻠﻮی ﭼﭙﺶ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮی ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﯾﮏ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻮد؛‬
‫ﯾﺎﻗﻮﺗﯽ ﺑﺰرگ روی دﺳﺘﻪاش ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺮف زدن ﯾﺎدﺗﻮن رﻓﺘﻪ؟‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﺷﻤﺮدهﺷﻤﺮده ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﯾﻪ وﯾﭽﺮه‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﻧﻌﺮه زد‪» :‬اون ﯾﻪ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮه!«‬
‫ﺗﺎوﯾﮏ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ از اﻓﺴﻮﻧﮕﺮﻫﺎ ﺧﻮشﻣﻮن ﻧﻤﯽآد‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬آروم ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮﻫﺎ‪ .‬اون ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ؛ اﯾﻦ ﺟﺮم‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮشﮔﺬروﻧﯽ اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ درﺳﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬ﻓﺮدا روز ﺑﺎزاره‪.‬‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزیﻫﺎﺗﻮن ﺑﺎزار رو ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺰﻧﻪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻣﻬﻢ‬
‫ﺗﻮی ﺷﻬﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪهای زﯾﺮزﯾﺮﮐﯽ و زﻧﻨﺪه ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺷﮑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﯽﺧﯿﺎل روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد داﺷﺖ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ‬
‫ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» .‬ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬رﻧﻔﺮی‪ .‬اﺗﻔﺎق‪ ...‬ﻣﻬﻢ!«‬
‫‪ -‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ ،‬ﺳﯿﻮرﯾﻞ‪ .‬ﻓﻮرا ً‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺧﻨﺪهاش را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﻮرا ً‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد؛ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺻﺪای رﻧﻔﺮی وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﻌﮑﺎس ﺳﺮخ‬
‫آﺗﺶ در ﺗﯿﻎ ﺷﻤﺸﯿﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﺻﺪای ﺿﺠﻪی ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺷﯿﻬﻪی اﺳﺐﻫﺎ و ﺑﻮی ﺧﻮن‪ .‬دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎ ً اﯾﻦ را ﺣﺲ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ رﻧﮓ از ﺻﻮرت ﺗﯿﺮهی ﺗﺎوﯾﮏ ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺰرگﺗﺮ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﮐﺪﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت اوﻣﺪه ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﯿﻢ‪ ،‬ﺑﯽﺷﮏ اون ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﯿﺸﺨﻮان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪدار را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﺮد و دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬او ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﺑﺪون ﺗﻠﻒ ﮐﺮدن وﻗﺖ ﺑﺮای اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽﻫﺎی دروﻏﯿﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻦ از وﯾﭽﺮ اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺑﻼوﯾﮑﻦ‬
‫اوﻣﺪی‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻣﻮن ﻣﺸﮑﻞ داری‪«.‬‬
 ‫رﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻦ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ؛ ﮐﻪ ﭼﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﺮای رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ دادﮔﺎه ﻫﺴﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫اﻧﺘﻘﺎﻣﺖ رو ﺑﮕﯿﺮی‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮی آرﮐﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ راﻫﺰن ﺑﺎﻫﺎت ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﺷﻪ؛ و‬
‫ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﺗﻮ و رﻓﻘﺎی ﺳﯿﺎهﭘﻮﺷﺖ ﺑﻼوﯾﮑﻦ رو ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازمﺗﻮن زﻧﺪان‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪی‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ؟‬
‫رﻧﻔﺮی دﺳﺖ در ﮐﯿﻔﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﺎﻏﺬ ﭘﻮﺳﺘﯽای را ﮐﻪ‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﯿﺮون آورد‪» .‬اﯾﻨﻮ ﺑﺨﻮن ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬اﮔﻪ ﺳﻮاد داری؛ و ﻣﻨﻮ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺪا ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮐﺎﻏﺬ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪش و ﺳﭙﺲ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﺮﻓﯽ آنرا ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ داد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ آنرا ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺎﯾﺒﺎن‪ ،‬ﻣﻄﯿﻌﺎن و ﺷﻬﺮوﻧﺪان آزادم‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪی اﻓﺮاد‬
‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ .‬اﻋﻼم ﻣﯽدارم ﮐﻪ رﻧﻔﺮی‪ ،‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﮐﺮﯾﺪن‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ و زﯾﺮ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﺎﺳﺖ؛ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﺗﻌﺮض ﺑﻪ او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﺎ را ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ‬
‫اﻧﮕﯿﺨﺖ‪ .‬آدوﺋﻦ)‪ ،(۱۵۶‬ﭘﺎدﺷﺎه‪ ...‬ﺗﻌﺮض اﯾﻦﻃﻮری ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻬﺮش‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﮐﺎﻏﺬ ﭘﻮﺳﺘﯽ را از دﺳﺖ او ﻗﺎﭘﯿﺪ‪» .‬ﭼﻮن ﻣﻌﺘﺒﺮه‪ .‬آدوﺋﻦ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای‬
‫ﺑﺰرﮔﻮارﺗﻮن ﻣﻬﺮش ﮐﺮده‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺮﺿﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﻼش ﭼﻄﻮرﯾﻪ‪ ،‬درﻫﺮﺣﺎل ﺑﻼی ﺑﺪی ﺑﻪ ﺳﺮﺗﻮن ﻣﯽآد‪.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪای ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻨﺪازی؛ و ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ‬
‫ﺻﺪام ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ رو زﯾﺮ ﭘﺎ ﻧﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻌﻼ ً‪«.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﻃﻮری ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻒ ﮐﻨﺪ‪» .‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﭘﺎﺗﻮ‬
‫ﯾﻪﮐﻢ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺬاری‪ ،‬ﺧﻮدت رو ﻫﻤﺮاه اون ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽاﻧﺪازم ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﻪی ﺧﺪاﯾﺎن ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺷﺎﻧﻪی ﮔﺮاﻟﺖ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪» :‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﯾﻪﮐﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف‬
‫دارم‪«.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﺑﺮای ﺷﺎم دﯾﺮ ﻧﮑﻦ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻟﯿﺒﻮش ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬دﯾﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺨﻮان ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺷﺮوع ﺑﻪ وررﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺪاﻟﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺳﺮ ﮔﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ آﺑﯽ آن دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ در ﻣﻮردت ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺗﻮ ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮی اﻫﻞ‬
‫رﯾﻮﯾﺎ‪ .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر دوﺳﺘﺘﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺳﺎدهﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﮐﻪ واﯾﺴﻢ و ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﻮﻫﺎی ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﺶ را از روی‬
‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻓﺮدا ﻣﯽﻣﯿﺮه‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﯿﺮه ﺑﺮای‬
 ‫ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮه‪«.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﻣﺮد‪ ،‬آره؛ اﻣﺎ درواﻗﻊ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﻤﯿﺮه ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮن‪ .‬ﻣﻦ راه دﯾﮕﻪای ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻨﻮ ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﯽ‪ ،‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻮ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺻﺪا ﻧﮑﻦ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻت دﯾﮕﻪای‬
‫ﻫﻢ وﺟﻮد داره‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ در ﻣﻮردش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ...‬اﻣﺎ ﻟﯿﺒﻮش ﻣﻨﺘﻈﺮه‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﻟﯿﺒﻮﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺮﻓﺎت ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی‪ .‬ﻟﯿﺒﻮش ﻣﻨﺘﻈﺮه‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﮐﺴﯽ در اﺗﺎق زﯾﺮ ﺷﯿﺮواﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ در را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‬
‫اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺮزش ﺧﻔﯿﻒ ﻣﺪاﻟﺶ ﺣﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او‬
‫ﻓﺎﻧﻮﺳﯽ ﮐﻪ راﻫﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪﻫﺎ را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻨﺠﺮش‬
‫را از ﭼﮑﻤﻪاش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬آنرا ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮش ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﮕﯿﺮهی در را‬
‫ﻓﺸﺎر داد‪ .‬اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮای ﯾﮏ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ از روی ﻋﻤﺪ آﻫﺴﺘﻪ وارد ﺷﺪ؛ و ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﭘﺮﯾﺪ ﮐﻪ روی ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬او را ﺑﻪ‬
‫ﻣﻠﺤﻔﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ،‬ﻣﭽﺶ را زﯾﺮ ﮔﺮدن ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﻗﺮار داد و دﺳﺖ دﯾﮕﺮش را‬
‫ﺳﻤﺖ ﺧﻨﺠﺮش ﺑﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺳﻼﺣﺶ را ﺑﯿﺮون ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ ،‬ﯾﮏﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﮐﻪ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ زﯾﺮ او اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻔﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺮوع ﺑﺪی ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺘﻢ؛ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ زودی روی ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً‬
‫دﺳﺘﺖ رو از روی ﮔﻠﻮم ﺑﺮدار‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ دو اﻧﺘﺨﺎب دارﯾﻢ‪ .‬اول‪ :‬از روم ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﯽ و ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬دوم‪ :‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮری ﻣﯽﻣﻮﻧﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﺬار ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎم رو درﺑﯿﺎرم‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دﺧﺘﺮ را رﻫﺎ ﮐﺮد‪ .‬رﻧﻔﺮی آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻮﻫﺎ و داﻣﻨﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﻊ رو روﺷﻦ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ و دوﺳﺖ‬
‫دارم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ دارم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻻﻏﺮ و ﭼﺎﺑﮏ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﺗﺎق ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎی‬
‫ﺑﻠﻨﺪش ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ را دراز ﮐﺮد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺳﻼح ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪» .‬اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻧﺪاری؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎ ﺧﻮدم آوردم‪ «.‬او ﻣﺸﮑﯽ ﺷﺮاب‬
‫ﺳﻔﺮی و دو ﻟﯿﻮان روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻧﯿﻤﻪﺷﺒﻪ‪ .‬ﺑﺮﯾﻢ ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ؟«‬
‫‪ -‬ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ‪ .‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻨﻮش‪ .‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪» .‬اﺳﻢ ﻣﻦ رﻧﻔﺮی ﻫﺴﺘﺶ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ .‬ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻣﯽدم‬
‫ﮐﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻠﻄﻨﺘﯽام رو ﻧﮕﯽ؛ اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ ﺻﺪام ﻧﮑﻦ!«‬
‫‪ -‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ رو ﺑﯿﺪار ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا از‬
‫ﭘﻨﺠﺮه اوﻣﺪی ﺗﻮ؟‬
‫‪ -‬درﮐﺖ ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻼوﯾﮑﻦ رو از ﮐﺸﺘﺎر ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ‬
‫ﮔﺮﺑﻪی ﻣﺎده در ﻣﺎه ﻣﺎرس از روی ﭘﺸﺖ ﺑﻮمﻫﺎ اوﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
 ‫اﯾﻦ ﮐﺎرم اﺣﺘﺮام ﺑﺬار‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽذارم؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪهای داره‪ .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺗﻮ ﺑﺮﺟﺸﻪ‬
‫و ﺗﻮ اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای دﺳﺘﺖ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬اﮔﻪ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯽ‪ ،‬اون ﻧﺎﻣﻪ دﯾﮕﻪ ازت ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻮ روز روﺷﻦ‬
‫ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻨﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬آدوﺋﻦ ازت ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﻼوﯾﮑﻦ‬
‫ﺟﻠﻮت ﻣﯽاﯾﺴﺘﻦ‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﯽﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ را‬
‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﻫﻤﻪی ﺑﻼوﯾﮑﻦ از اﯾﻦﮐﺎر ﭘﺸﯿﻤﻮن ﻣﯽﺷﻦ‪.‬‬
‫اﻓﺮادم رو دﯾﺪی؟ ﺑﻬﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدم ﮐﻪ ﮐﺎرﺷﻮن رو ﺧﻮب ﺑﻠﺪن‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺎ اون ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﺮزﯾﻦﻫﺎی ﺧﻮدﺷﻮن ﮔﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ‬
‫ﺑﺠﻨﮕﻦ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ درﮔﯿﺮی رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻃﺮف ﮐﺪﺧﺪا ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺎرش ﻫﻢ ﻣﯽاﯾﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻟﺤﻦ رﻧﻔﺮی ﺟﺪی ﺷﺪ‪» .‬ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ اﯾﻦﮐﺎرو ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ اﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ؛ ﭼﻮن ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪﻫﺎﺷﻮن ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ در‬
‫دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻔﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮزن روﺑﻪرو ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ‪ ،‬ﺑﺬار ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو‬
‫اﻧﻘﺪر ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﺑﻪﺟﺰ ﮐﺸﺘﺎر و ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﻫﻢ‬
‫ﻫﺴﺖ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺳﺮﺗﺎﭘﺎ ﮔﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﮔﻔﺖ‪» :‬اوﻟﯿﺶ‪ ،‬ﺧﻮد اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮره‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎی ﺧﻮدش از ﺑﺮج ﻣﯽآد ﺑﯿﺮون‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺮﻣﺶ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ دور اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﻣﺸﮑﻠﯽ در ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽآد و ﻗﻀﯿﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد؛ اﻣﺎ اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ رو ﻧﻤﯽﺷﻪ اﻧﮑﺎر ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﺸﺪار ﺗﺮﯾﺪام)‪ .(۱۵۷‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺎ ﺟﺎدوﮔﺮ در ﻣﯿﻮﻧﺶ ﺑﺬارم‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﺸﺪار‪ ،‬ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟‬
‫‪ -‬ﯾﮑﯽ از رازﻫﺎی زﯾﺒﺎی ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮای؛ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺗﺄﺛﯿﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬دﻧﺪونﻫﺎی‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ ﻣﯽﻟﺮزن‪ .‬ﻫﺮ ﻫﺸﺪاری ﮐﻪ ﺑﻬﺶ‬
‫ﺑﺪی‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﻧﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﺗﺴﻠﯿﻢ دﺳﺖﻫﺎی ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺗﻮ‬
‫ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﺑﺬار ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ‪ ،‬ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬رﻧﻔﺮی‪ .‬ﺗﻮ از ﺧﻮدت ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ و واﻗﻌﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯽدی و از‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬درﺳﺖ ﺣﺪس زدم؟‬
‫رﻧﻔﺮی ﺳﺮش را ﻋﻘﺐ داد و ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ ،‬ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮی دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﻣﻦ‬
‫ﻗﺒﻼ ً ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻮدم‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮی رؤﯾﺎﻫﺎم ﺑﻮد رو داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﻪ‬
‫اﺷﺎره ﺟﻠﻮم ﺧﻢ ﻣﯽﺷﺪن‪ ،‬ﮐﻠﯽ ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺷﻠﻮارﻫﺎی ﮐﺘﺎن‬
‫ﮔﺮونﻗﯿﻤﺖ‪ .‬ﺟﻮاﻫﺮ و زﯾﻮرآﻻت‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ اﺳﺐ‪ ،‬ﺑﺮﮐﻪای ﭘﺮ از ﻣﺎﻫﯽﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ‪.‬‬
‫ﻋﺮوﺳﮏﻫﺎم و ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪی ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔﯽام‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر و اون آرﯾﺪﺋﺎی ﻫﺮزه ﯾﻪ ﺷﮑﺎرﭼﯽ اﺳﺘﺨﺪام‬
‫ﮐﺮدن ﺗﺎ ﻣﻨﻮ ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪ ﮐﻨﻪ و ﻗﻠﺐ و ﺟﮕﺮم رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ‪ .‬ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ از اون ﺷﮑﺎرﭼﯽ در اﻣﺎن ﻣﻮﻧﺪی‪ ،‬رﻧﻔﺮی‪.‬‬
‫‪ -‬در اﻣﺎن؟ اون ﺑﻬﻢ رﺣﻢ ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮم‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ازم دزدی و ﺑﻬﻢ‬
‫ﺗﺠﺎوز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻣﺪاﻟﺶ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬رﻧﻔﺮی‬
‫ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی اداﻣﻪ داد‪» :‬اونﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮐﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﭘﺎره و ﮔِﻠﯽ ﺷﺪن؛ و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﺜﯿﻔﯽ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺑﻮی ﮔﻨﺪ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدم‬
‫رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎﺳﻪای ﺳﻮپ ﯾﺎ ﯾﻪ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻮﺿﯽای‬
‫ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﻣﻮﻫﺎم ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ اﺑﺮﯾﺸﻢ‪ .‬ﺗﺎ زﯾﺮ ﮐﻤﺮم ﻣﯽاوﻣﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺷﭙﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽ ﭘﺸﻢﭼﯿﻦ ﻫﻤﻪاش رو ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬دﯾﮕﻪ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪن‪«.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ ،‬آرام رﺷﺘﻪﻫﺎی ﻧﺎﻣﺘﻮازن ﻣﻮ را از روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش‬
‫ﮐﻨﺎر ﻣﯽزد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دزدی ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺮم‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‬
‫ﺑُﮑﺸﻢ ﺗﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﻧﺸﻢ‪ .‬ﺗﻮی زﻧﺪانﻫﺎﯾﯽ ﻧﮕﻪام داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﻮی ادرار ﻣﯽدادن و‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا دارم ﻣﯽزﻧﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺷﻼﻗﻢ ﻣﯽزدن و وﻟﻢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدن؛ و در اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﺎﻣﺎدری و دوﺳﺖ ﺟﺎدوﮔﺮت ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﺗﻌﻘﯿﺒﻢ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﺎ زﻫﺮﻫﺎ و آدﻣﮑﺶﻫﺎ و ﻃﻠﺴﻢﻫﺎﺷﻮن؛ و ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺨﺸﺶ‬
‫ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم؟ از اﻧﺘﻘﺎم ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﮐﻨﻢ؟ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺳﺮش رو ﻣﯽﮐَﻨَﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬آرﯾﺪﺋﺎ و اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن ﻣﺴﻤﻮﻣﺖ ﮐﻨﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎ ﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﺑﯿﺰک آﻟﻮده ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻪ ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﺠﺎت داد‪ ،‬داروی ﻗﯽآوری‬
‫ﺑﻬﻢ داد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم دلورودهام رو ﺑﺎﻻ ﻣﯽآرم؛ اﻣﺎ زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﯾﮑﯽ از ﻫﻔﺖ ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ﺑﻮد؟«‬
‫رﻧﻔﺮی ﮐﻪ داﺷﺖ ﺷﺮاب ﻣﯽرﯾﺨﺖ ﺧﺸﮑﺶ زد‪ ،‬ﻣﺸﮏ را ﺑﺎﻻی ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺖ‪» .‬آﻫﺎ‪ .‬ﺗﻮ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟ ﺑﺎ ﮐﻮﺗﻮﻟﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ‬
‫داری؟ ﯾﺎ ﺑﺎ ﺷﺒﻪاﻧﺴﺎنﻫﺎ)‪(۱۵۸‬؟ اوﻧﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدن‪،‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر و آرﯾﺪﺋﺎ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﻣﻨﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ‬
‫ﺣﯿﻮون وﺣﺸﯽ ﺷﮑﺎر ﮐﺮدن؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﺑﺸﻢ‪ .‬آرﯾﺪﺋﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻧﺲ آورد ﮐﻪ زودﺗﺮ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺶ ﻧﺮﺳﯿﺪ؛ ﻧﻘﺸﻪی ﺧﺎﺻﯽ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﺧﻮدش ُ‬
‫ﺑﺮاش داﺷﺘﻢ و ﺣﺎﻻ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای اون ﺟﺎدوﮔﺮ دارم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺣﻘﺸﻪ‬
‫ﺑﻤﯿﺮه؟«‬
 ‫‪ -‬ﻣﻦ ﻗﺎﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دو ﻧﻔﺮ در ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی‬
‫رو ﺑﮕﯿﺮن‪ .‬دوﻣﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮ اﺟﺎزه ﻣﯽده ﮐﻪ وارد ﺑﺮﺟﺶ ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﮑﺸﯿﺶ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻧﻔﺮی‪ ،‬وﻗﺘﯽ از روی ﭘﺸﺖﺑﻮمﻫﺎ ﻣﯽاوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ‪،‬‬
‫ﺳﺮت ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮرده؟«‬
‫‪-‬ﺗﻮ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا رو اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدی‬
‫رو اﻻغ و آوردﯾﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺸﻮ ﺑﮕﯿﺮی‪ .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر از ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﺑﺪﺗﺮه‪.‬‬
‫ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻی ﺑﯽﻋﻘﻠﻪ؛ ﭼﻮن ﺧﺪاﯾﺎن اﯾﻦﻃﻮری ﺳﺎﺧﺘﻨﺶ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻی واﻗﻌﯽ و ﺳﻨﮕﺪﻟﻪ‪ .‬اوﻧﻮ ﺑﻪ اﻻغ ﺑﺒﻨﺪ و ﺑﺮام ﺑﯿﺎر‪ ،‬ﻫﺮ ﻣﻘﺪار‬
‫ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﯾﻪ آدﻣﮑﺶ ﻣﺰدور ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ «.‬او ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫ﺳﻪﭘﺎﯾﻪاش ﺗﮑﯿﻪ داد و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را روی ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮای‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن رانﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ داﻣﻨﺶ‪» .‬ﺗﻮ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ از ﻣﺮدم در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﺷﺮارت ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺷﺮارت ﻓﻮﻻد و آﺗﺶ‪ ،‬ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ‬
‫اﯾﻦ ﺷﻬﺮ رو در ﺑﺮﻣﯽﮔﯿﺮه‪ .‬ﻣﻦ دارم ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻬﺖ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽدم‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫راهﺣﻞ ﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﺮای اون اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺣﺮومزاده ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﻬﺶ‬
‫رﺣﻢ ﮐﻨﯽ و در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﺎرش رو ﺑﺴﺎزی‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻣﯽﻣﯿﺮه؛ اﻣﺎ‬
‫ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ رو ﺑﺮاش در ﻧﻈﺮ دارم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﮐﺶوﻗﻮﺳﯽ داد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺮدﯾﺪت رو‬
‫درک ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر و زن ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑُﮑﺸﻨﺖ؟‬
‫رﻧﻔﺮی ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪ ،‬ﻣﻦ وارث ﺗﺨﺖوﺗﺎج ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎی آرﯾﺪﺋﺎ ﻣﺸﺮوع ﻧﺒﻮدن و ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﻘﯽ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ؛ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫درﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪» .‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻔﺮﯾﻦﺷﺪه ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮی رﺣﻢ ﻣﺎدرم آﻟﻮده‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﻗﺮاره ﮐﻪ ﯾﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ ...-‬ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫رﻧﻔﺮی ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ درﻫﻢﺷﮑﺴﺘﻪ و درﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪ؛ و ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺟﺪی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫آﺧﻪ از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ؟ وﻗﺘﯽ اﻧﮕﺸﺘﻢ زﺧﻢ ﻣﯽﺷﻪ؛ ﺧﻮن ﻣﯽآد‪ .‬ﻋﺎدتﻫﺎی‬
‫ﻣﺎﻫﺎﻧﻪام رو دارم‪ .‬وﻗﺘﯽ زﯾﺎد ﻣﯽﺧﻮرم دلدرد ﻣﯽﮔﯿﺮم‪ ،‬وﻗﺘﯽ زﯾﺎد ﻣﯽﻧﻮﺷﻢ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﯽﺷﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ ،‬آواز ﻣﯽﺧﻮﻧﻢ و وﻗﺘﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽام ﻓﺤﺶ‬
‫ﻣﯽدم‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﯾﮑﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ ،‬ﻣﯽﮐﺸﻤﺶ و وﻗﺘﯽ؛ ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! ﺟﻮاﺑﺖ رو ﺑﮕﻮ‪،‬‬
‫وﯾﭽﺮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﻣﻨﻔﯿﻪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﯾﺎدت ﻣﯽآد ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ردﺷﻮن ﮐﻨﯽ؛ ﭼﻮن ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ دارن و اﯾﻦ ﻫﻢ‬
‫ﯾﮑﯽ از اوﻧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم؛ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم ﻫﻢ ﺟﺪی ﺑﻮد‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻣﺮوارﯾﺪی ﮐﻪ ﺳﻪ ﺑﺎر دور ﮔﺮدن‬
‫ﺧﻮشرﯾﺨﺘﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و روی ﺳﯿﻨﻪاش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺖ‬
‫ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﺑﺎزش ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﮑﺸﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اون ﺑﺎور داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬ﺑﺪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اوﻧﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ‪ ،‬رد ﮐﺮدی؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻔﯽ زد ﮐﻪ در ﻧﻮر زرد ﺷﻤﻊ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ اﺧﻢ زﺷﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫»ﭘﺲ ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاری‪ .‬ﺧﻮب ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﻮاﻓﻘﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﺪﺗﺮ و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ وﺟﻮد داره و ﺑﻌﺪ از اونﻫﺎ‪ ،‬در ﺳﺎﯾﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺪی واﻗﻌﯽ ﭘﺮﺳﻪ‬
‫ﻣﯽزﻧﻪ‪ .‬ﺑﺪی واﻗﻌﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرش ﮐﻨﯽ‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﺎور داری ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮت ﮐﻨﻪ؛ و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪی‬
‫واﻗﻌﯽ ﮔﻠﻮت رو ﻣﯽﮔﯿﺮه و ازت ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ ﺑﯿﻦ اون و ﺑﺪی ﯾﻪﮐﻢ ﮐﻤﺘﺮ‪،‬‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺪﻓﺖ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﯿﻪ‪ ،‬رﻧﻔﺮی؟‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪم و دارم ﻓﻠﺴﻔﻪﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﯿﻘﺖﻫﺎی ﮐﻠﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﺮدم؛ و ﺑﻪ ﯾﮑﯿﺶ رﺳﯿﺪم‪ :‬ﺑﺪی ﮐﻤﺘﺮ وﺟﻮد داره؛ اﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺪی واﻗﻌﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﭼﻪ‬
‫ﺑﺨﻮاﯾﻢ و ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﯾﻢ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد‪» .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻨﻮﺷﯿﺪم؛ و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘﯽ‬
‫ﻣﺎ ﮔﺮم ﺣﺮف زدن ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ .‬ﺑﺬار روراﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر رو در ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﺑُﮑﺸﯽ؛ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻬﺖ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم؛ و اﺟﺎزه ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﯽدم ﮐﻪ ﮐﺸﺘﺎر راه ﺑﯿﻔﺘﻪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺮای ﺑﺎر دوم ازت ﻣﯽﺧﻮام‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎم رو‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﻪ اون و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻی ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻦ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺮده‪«.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺪال وﯾﭽﺮ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش‪ ،‬ﺗﺎب ﻣﯽﺧﻮرد ﺧﯿﺮه‬
‫ﺷﺪ‪» .‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر رو ﺑﺒﺨﺸﻢ و ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫اﻧﺘﻘﺎمﺟﻮﯾﯽ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬اونوﻗﺖ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ اوﻧﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ؟ ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﻔﺮﯾﻨﺶ ﮐﺮدن؟ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻫﻨﻮز‬
‫اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮام ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﯾﻪ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻣﻨﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ .‬ازم ﺧﻮﺷﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ازش ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ دﺳﺖدرازی‬
‫ﮐﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﻘﺪر ﻣﻨﻮ ﻣﯽزد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﻓﺮداش ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﺑﺎ ﯾﻪ داس ﮔﻠﻮش رو ﺑﺮﯾﺪم‪ .‬اونﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺑﻪاﻧﺪازهی اﻻن ﻣﻬﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﭼﺎﻗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻔﻪ‬
‫ﺷﺪن ﺗﻮ ﺧﻮن ﺧﻮدش و دﺳﺖوﭘﺎ زدﻧﺶ رو ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺒﻮدیﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻟﮕﺪﻫﺎ و ﻣﺸﺖﻫﺎش رو ﺑﺪﻧﻢ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدن ﻣﺤﻮ ﺷﺪن‪ ...‬اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‪ ...‬ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽﻣﺮد ﺳﻮتزﻧﺎن و ﺷﺎد‬
‫وﻟﺶ ﮐﺮدم؛ و ﻫﺮ دﻓﻌﻪ اﯾﻦ ﺷﺎدی رو ﺣﺲ ﮐﺮدم‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد؛ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ‬
‫وﻗﺘﻢ رو ﺑﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺗﻠﻒ ﻣﯽﮐﺮدم؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻧﻔﺮی‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻪ اﻧﮕﯿﺰهای داری؛ وﻟﯽ ﺷﺎد و ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫اﯾﻨﺠﺎ رو ﺗﺮک ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ رو زﻧﺪه ﺗﺮک ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود‪،‬‬
‫ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﺪﺧﺪا دﺳﺘﻮر داد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر رو در ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﺑُﮑﺸﯽ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی رﻧﻔﺮی در ﻧﻮر ﺷﻤﻊ ﺑﺮق زدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ را اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯽدادﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺮوارﯾﺪﻫﺎی روی ﮔﺮدﻧﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪال ﮔﺮگ وﯾﭽﺮ ﮐﻪ روی زﻧﺠﯿﺮش‬
‫ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﺮق زد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪال زل زده ﺑﻮد؛ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽﺳﻮزه‪ .‬ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ی ﮐﻤﺘﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاره‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻻی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن آﻏﺸﺘﻪ اﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎدی‪،‬‬ ‫ﺑﺪ ِ‬
‫ﺑﯽﮐﺲ و ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ؛ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯽ؛ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯽ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ درﺳﺖ ﺑﻮده ﯾﺎ ﻧﻪ‪ ...‬و ﭘﺎداﺷﺖ‬
‫ﺳﻨﮓﺑﺎرون ﺷﺪﻧﻪ و ﺷﻬﺮت ﺑﻪ ﺷﺮارت‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽﺳﻮزه‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام و ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﻮا ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﺗﻮ؟«‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ‪ ...‬ﺳﺮدﻣﻪ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺪال را در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬رﻧﻔﺮی!«‬
‫رﻧﻔﺮی ﺳﺮش را ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪه اﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ زد‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺗﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺮدی‪ .‬ﺑﺮدی‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﺮدا‬
‫ﺻﺒﺢ از ﺑﻼوﯾﮑﻦ ﻣﯽرم و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدم‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ اون ﻣﺸﮏ ﺷﺮاب رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ دﺧﺘﺮ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و ﻟﯿﻮاﻧﺶ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎم‪.‬‬
‫‪ -‬اون ﺳﻘﻒ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺐ داره‪ .‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﻣﻮﻗﻊ ﻃﻠﻮع ﺑﺮم ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﮔﺮدﻧﻢ رو ﺑﺸﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺪن ﻇﺮﯾﻔﯽ دارم‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه‬
‫ﺑﺮم زﯾﺮ ﯾﻪ ﭘﺘﻮ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﺗﻮش ﭘﺮ از ﮐﺎه ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﯿﻠﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬رﻧﻔﺮی‪ ،‬اﯾﻦ در ﺷﺄن ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﺗﻮ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲﻫﺎ ﭼﯽ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ؟ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ رو‬
‫داﺷﺘﻢ و ﺧﻮﺑﯿﺶ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ دوﺳﺖ داری ﺑﮑﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ واﺿﺢ‬
‫ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮام؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ زﯾﺒﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اون روﺳﺘﺎﯾﯽ دﭼﺎر ﺷﯽ؟ ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﺗﯿﺰی ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﻮدت ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻨﺪاز‪«.‬‬
‫او ﭘﺎﯾﺶ را روی زاﻧﻮی ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬ﭼﮑﻤﻪام رو درﺑﯿﺎر‪ .‬ﯾﻪ ﭼﮑﻤﻪی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮای ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﭼﺎﻗﻮﺋﻪ‪«.‬‬
‫او ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش را ﺑﺎز ﮐﺮد‪» .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭽﯽ ﻗﺎﯾﻢ ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﯾﺎ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﻧﮑﺮدم‪ .‬اون ﺷﻤﻊ ﮐﻮﻓﺘﯽ رو ﺑﻨﺪاز ﺑﯿﺮون‪«.‬‬
‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬در ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪای ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬رﻧﻔﺮی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؟‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﭘﺎرﭼﻪی ﮐﺘﺎن ﮔﺮونﻗﯿﻤﺘﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻦ ﯾﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻣﺎرﯾﻠﮑﺎ)‪ (۱۵۹‬ﺑﻪ ﻧﻖ زدنﻫﺎﯾﺶ اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪» .‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽرﯾﻢ ﺑﺎزار؟ ﺑﺎزار‪،‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ!«‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﺎ ﻧﺎن ﭘﺎک ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ‬
‫ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﺎرﯾﻠﮑﺎ‪ .‬داﺷﺘﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬اوﻧﺎ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرن؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم اﻧﻘﺪر ﺑﺪون دردﺳﺮ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪی ﺷﺎه آدوﺋﻦ‬
‫واﻗﻌﺎ ً دﺳﺖوﭘﺎم رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺟﻠﻮش ﮐﻢ ﻧﯿﺎرم؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮﺷﻮن رو ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ آﺷﮑﺎرا ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮدن؟ درﮔﯿﺮی راه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ اونﮐﺎرو ﻣﯽﮐﺮدن‪ .‬آدوﺋﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺣﺴﺎﺳﯿﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﮔﻪ دﻟﺶ ﺑﺨﻮاد‬
‫ﻣﺮدم رو دار ﻣﯽزﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ زن و ﺑﭽﻪ دارم و از ﻣﻘﺎﻣﻢ راﺿﯽام‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮان‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﻏﺬام رو از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآرم‪ .‬رﻓﺘﻦﺷﻮن ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ؛ اﻣﺎ ﭼﻄﻮری و‬
‫ﭼﺮا اﯾﻦﻃﻮر ﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺮم ﺑﺎزار!‬
‫‪ -‬ﻟﯿﺒﻮش! ﻣﺎرﯾﻠﮑﺎ رو ﺑﺒﺮ! ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺳﻨﺘﺮﯾﻮن)‪ ،(۱۶۰‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪدار ﮐﻮی‬
‫ﻃﻼﯾﯽ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﮔﺮوه ﻧﻮﯾﮕﺮادیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮه ﺑﻮدن ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ .‬اوﻧﺎ‬
‫ﺗﺒﻬﮑﺎرﻫﺎی واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮن ﻣﻌﺮوﻓﻦ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺜﻼً؟«‬
‫‪ -‬اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زﺧﻤﯿﻪ‪ ،‬ﻧﻮﻫﻮرن‪ ،‬آﺟﻮدان)‪ (۱۶۱‬ﻗﺪﯾﻤﯽ آﺑﺮﮔﺎرد)‪ (۱۶۲‬از‬
‫ﮔﺮوﻫﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﮕﺮن آزاده؛ ﺣﺘﻤﺎ ً اﺳﻢﺷﻮن رو ﺷﻨﯿﺪی‪ .‬اون ﮔﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﻬﺶ‬
‫ﻣﯽﮔﻦ ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﻫﻢ ﻋﻀﻮ ﻫﻤﻮن ﮔﺮوﻫﺎن ﺑﻮده و ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﺳﻤﺶ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﭘﻮﻧﺰده ﮐﺎر ﺧﯿﺮی ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده اﯾﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ ﮐﻪ ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﻧﺎم‬
‫داره‪ ،‬ﯾﻪ راﻫﺰن و ﻗﺎﺗﻞ ﺣﺮﻓﻪاﯾﻪ‪ .‬اونﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻦ‪ ،‬ﺗﻮی ﮐﺸﺘﺎر ﺗﺮﯾﺪام ﻧﻘﺶ‬
‫داﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ؟‬
‫‪ -‬ﺗﺮﯾﺪام‪ .‬ﻣﮕﻪ داﺳﺘﺎﻧﺶ رو ﻧﺸﻨﯿﺪی؟ ﺳﻪ‪ ...‬آره‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻫﻤﻪﺟﺎ‬
‫ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرون ﺗﺮﯾﺪام ﭼﻨﺪ راﻫﺰن رو ﺗﻮی ﺳﯿﺎﻫﭽﺎﻟﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬رﻓﻘﺎی‬
‫اوﻧﺎ رو ﮐﻪ ﯾﮑﯽﺷﻮن ﺳﯿﻮرﯾﻞ دورﮔﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺟﺸﻦ ﻧﯿﺲ)‪ (۱۶۳‬ﻗﺎﯾﻖ ﭘﺮ از‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮی رو ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻪﺷﻮن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎرون ﻫﻤﺪﺳﺖﻫﺎﺷﻮن رو‬
‫آزاد ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺎرون ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد‪ ،‬اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ ﮐﺮدن‪ ،‬ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫اوﻧﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎرون زﻧﺪاﻧﯽﻫﺎ رو آزاد ﮐﻨﻪ‪ ،‬دوازده ﻧﻔﺮ رو ﺗﻮی آب ﭘﺮت ﮐﺮدن و‬
‫ﺑﻪ اﻣﻮاج ﺳﭙﺮدن‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮگ اوﻧﺎ ﺧﻄﺮ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺑﺎرون رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮد ﯾﺎ ﺣﺘﯽ‬
‫اﻋﺪام‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ اوﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدن ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ آزاد ﮐﺮدن زﻧﺪاﻧﯽﻫﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ‬
‫ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﮐﻨﺎر رودﺧﻮﻧﻪ راﻫﺰنﻫﺎ و ﮔﺮوﮔﺎنﻫﺎ رو‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﯿﺮ ﻣﯽزدن‪،‬‬
‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻖﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدن؛ ﺑﺎرون ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ اﻣﺘﯿﺎزی ﺑﻪ راﻫﺰنﻫﺎ ﻣﯽداده‪.‬‬
‫ﺗﻮی دادﮔﺎه ﺑﺎرون در دﻓﺎع از ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺗﺎ ﺟﻮن ﺑﯿﺴﺖوﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ رو ﮐﻪ ﺑﯿﻦﺷﻮن زنﻫﺎ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدن‬
‫ﻧﺠﺎت ﺑﺪه‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻫﺸﺪار ﺗﺮﯾﺪام‪ .‬رﻧﻔﺮی‪«...‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎزار‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬اون ﻓﺮﯾﺐﻣﻮن داده‪ .‬اوﻧﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮان ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮن‪ .‬ﻣﯽﺧﻮان ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎرون ﺗﺮﯾﺪام رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدن‪ ،‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر رو از ﺑﺮﺟﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻦ‪ .‬اوﻧﺎ‬
‫ﻣﯽﺧﻮان ﻣﺮدم ﺗﻮی ﺑﺎزار رو ﺑُﮑﺸﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﻪ ﺗﻠﻪی واﻗﻌﯿﻪ!‬
‫‪ -‬ﺧﺪاﯾﺎن ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻦ؛ ﮐﺠﺎ داری ﻣﯽری؟ ﺑﺸﯿﻦ!‬
‫ﻣﺎرﯾﻠﮑﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﯿﺒﻮش ﺑﻪ وﯾﭽﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم! اون ﻓﻘﻂ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدش دردﺳﺮ ﻣﯽآره!«‬
‫‪ -‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش‪ ،‬زن! ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﺑﺸﯿﻦ!‬
‫‪ -‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮﺷﻮن رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺑﺮن‪.‬‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ! وﻗﺘﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ رو ﺗﺮک ﮐﺮدن ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎش‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ اﯾﻦﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﻼﻓﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻦ‬
‫دﺳﺖﻣﻮن ﺑﻬﺸﻮن ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪ .‬اوﻧﺎ از ﺧﻮدﺷﻮن دﻓﺎع ﻣﯽﮐﻨﻦ و ﺧﻮن راه‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﺣﺮﻓﻪای ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬اﻓﺮاد ﻣﻨﻮ ﺳﻼﺧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻦ و اﮔﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش آدوﺋﻦ‬
‫ﺑﺮﺳﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﯽره‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ رو ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽرﯾﻢ ﺑﺎزار و‬
‫اونﺟﺎ ﻣﺮاﻗﺐﺷﻮن ﻫﺴﺘﯿﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره‪ ،‬ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎزار اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻦ ﻧﻤﯽﺷﻪ‬
‫ﺟﻠﻮی وﺣﺸﺖ و ﮐﺸﺘﺎر رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﺟﻠﻮﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﺑﺎزار ﺧﺎﻟﯿﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻏﯿﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯿﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﺟﺎزهاش رو ﺑﺪم‪ .‬دﯾﺪه ﺷﺪن ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ در‬
‫ﺗﺮﯾﺪام ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺷﺎﯾﻌﻪﺳﺖ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ و آدوﺋﻦ زﻧﺪهزﻧﺪه‬
‫ﭘﻮﺳﺘﻢ رو ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﻢ!«‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم! ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم! ﺷﻤﺸﯿﺮت رو ﻧﺒﺮ!‬
‫واﯾﺴﺎ!‬
‫ﻣﺎرﯾﻠﮑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ را روی دﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺟﯿﻎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ روی ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺳﺎﯾﻪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺻﻌﻮد ﺧﻮرﺷﯿﺪ از ﭘﺸﺖ‬

‫درﺧﺘﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺖ در ﺑﺎزار آﻏﺎز ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬واﮔﻦﻫﺎ و ﮔﺎریﻫﺎ از‬
‫ﺟﻠﻮﯾﺶ رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و اوﻟﯿﻦ ﻓﺮوﺷﻨﺪهﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﭼﯿﺪن ﺑﺴﺎطﺷﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬روز زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﭼﭗﭼﭗ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﮐﻪ داﺷﺖ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺿﻊ اﺳﺐﻫﺎ ﭼﻄﻮره‪،‬‬
‫ﺗﺎوﯾﮏ؟«‬
‫‪ -‬زﯾﻦ ﺷﺪه و آﻣﺎده؛ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻧﯿﻮﻣﺪن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽآن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮرﯾﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪا ً‪.‬‬
‫‪ -‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪا ً وﻗﺖ دارﯾﻢ‪ .‬اﺷﺘﻬﺎﻣﻮن ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ داﺷﺖ از ﺳﻤﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻠﯽ وارد ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ ﻏﺮﻓﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و‬
‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪﻃﺮف آنﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬رﻧﻔﺮی درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬ﮐﻤﺎن زﻧﺒﻮرﮐﯽ)‪ (۱۶۴‬رو ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن‪ «.‬او ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻨﺪ ﮐﻤﺎن را ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ زه آنرا‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﯿﻮرﯾﻞ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﺰدﯾﮏ و ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﯿﺮ را ﺑﺎ دﻗﺖ در‬
‫ﺧﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﻤﺎن را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﮏ ﻗﺪم ﻫﻢ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﯿﺎ‪ ،‬وﯾﭽﺮ!‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ در ﻓﺎﺻﻠﻪی ﭼﻬﻞ ﻗﺪﻣﯽ ﮔﺮوه ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪» .‬رﻧﻔﺮی ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫ﺻﻮرت زﯾﺒﺎی ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺮج‪ .‬داره ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی‬
‫ﻣﯽده ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ رد ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآی‪ ،‬ﺑﺮات ﯾﻪ ﭘﯿﻐﺎم‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰیام ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ‪ .‬ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﯾﺎ ﺑﺪی ﮐﻤﺘﺮ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﻣﯽدوﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻی ﺷﺎﻧﻪی راﺳﺘﺶ ﺑﺮد و ﺷﻤﺸﯿﺮش را‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺳﻼح ﻗﻮس درﺧﺸﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش اﯾﺠﺎد ﮐﺮد‪ .‬او ﮐﻪ آرام ﻗﺪم‬
‫ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ ﺳﻤﺖ ﮔﺮوه راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺧﻨﺪهای ﺷﻮم و ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰی ﮐﺮد‪» .‬رﻧﻔﺮی ﻣﯽدوﻧﺴﺖ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﻫﺪﯾﻪی ﺧﺎص ﺑﻬﻤﻮن داد ﺗﺎ ﺗﻘﺪﯾﻤﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫ﺑﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎت‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ داد‪ ،‬ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ ﮐﻤﺎن زﻧﺒﻮرﮐﯽ را ﮐﻨﺎر ﮔﻮﻧﻪاش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﻀﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ .‬زه ﮐﻤﺎن ﺻﺪای وزی داد و ﺷﻤﺸﯿﺮ وﯾﭽﺮ ﺑﺮﻗﯽ زد و‬
‫ﺗﯿﺮ ﺑﺎ زوزهای ﻓﻠﺰی در ﻫﻮا ﺑﻪ ﭼﺮﺧﺶ درآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪای ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد و‬
‫داﺧﻞ ﺟﻮی آب اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اون دﻓﻌﺶ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻮی ﻫﻮا دﻓﻌﺶ ﮐﺮد‪«...‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ دﺳﺘﻮر داد‪» :‬ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻫﻢ‪ «.‬ﺗﯿﻎﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ از ﻏﻼفﻫﺎ ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮوه ﺷﺎﻧﻪﺑﻪﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﺑﺮق‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد؛ راه رﻓﺘﻦ ﭼﺎﺑﮑﺶ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دوﯾﺪن ﺷﺪ؛ دﯾﮕﺮ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ردﯾﻒ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎرﭘﯿﭽﯽ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‬
‫و ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ دور ﮔﺮوه ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎوﯾﮏ ﺗﻤﺮﮐﺰش را از‬
‫دﺳﺖ داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﭽﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ ،‬دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺸﯿﺪ!« ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و وﯾﭽﺮ از دﯾﺪش ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪ‪ .‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺸﯽ داد و ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮوه داﺷﺖ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺨﺖ و‬
‫ﻣﯿﺎن ﻏﺮﻓﻪﻫﺎی ﺑﺎزار ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫اول ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺗﺎوﯾﮏ رﺳﯿﺪ‪ .‬داﺷﺖ وﯾﭽﺮ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﻣﯽدود‪ ،‬ﺑﻪﻃﺮف او‪ .‬ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ‬
‫ﮐﺮد ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮد؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ وﯾﭽﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫رﻋﺪ از او ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎوﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪی ﺳﻬﻤﮕﯿﻨﯽ را درﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﭘﻬﻠﻮی راﺳﺘﺶ‬
‫ﺣﺲ ﮐﺮد‪ ،‬روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد و وﻗﺘﯽ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ را دﯾﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﻫﻢزﻣﺎن ﺑﻪﻃﺮف ﺟﺴﻢ ﺳﯿﺎه و ﻣﺤﻮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖﺷﺎن‬
‫ﻣﯽآﻣﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ زﻣﺎنﺑﻨﺪی اﺷﺘﺒﺎه ﺣﻤﻠﻪﺷﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی وﯾﺮ و ﮔﯿﺠﮕﺎه ﻧﯿﻤﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از‬
‫دوﻗﻠﻮﻫﺎ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ داﺧﻞ ﯾﮏ ﻏﺮﻓﻪی ﺳﺒﺰیﻓﺮوﺷﯽ رﻓﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮی‬
‫ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﯽﺣﺲ در ﺟﻮی آب اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺷﻨﺪهﻫﺎی در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﺎزار را ﺑﻪ ﺟﻮشوﺧﺮوش درآوردﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮﻓﻪﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺻﺪای ﺟﯿﻎ در ﻫﻮای ﺧﺎک ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎوﯾﮏ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‬
‫روی ﭘﺎﻫﺎی ﻟﺮزاﻧﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز دردﻧﺎﮐﯽ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻧﻮﻫﻮرن ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬از ﭼﭗ‪ ،‬ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ!« در ﯾﮏ ﻧﯿﻢداﯾﺮه ﻣﯽدوﯾﺪ و از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮔﺮاﻟﺖ در ﺷﮑﻤﺶ ﻓﺮورﻓﺖ‪،‬‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪی دﯾﮕﺮ روی ﮔﺮدﻧﺶ‪ ،‬درﺳﺖ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺶ‪،‬‬
‫ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬او ﭼﻬﺎر ﻗﺪم ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدل ﺑﺮداﺷﺖ و داﺧﻞ ﮔﺎریای ﭘﺮ از ﻣﺎﻫﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ‬
‫زﯾﺮش را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﯿﻔﺘﯿﻦ روی ﺑﺎرﻫﺎ ﻟﯿﺰ ﺧﻮرد و در اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﭘﻮﻟﮏﻫﺎی‬
‫ﻧﻘﺮهای ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ و ﻧﻮﻫﻮرن ﻫﻢزﻣﺎن از دو ﻃﺮف ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ ﮐﻪ‬
‫ارﺗﻔﺎع ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﭼﺮﺧﺎن در ﻫﻮا ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻮﻫﻮرن ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺻﺎف ﺳﻼﺣﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ را ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﺮ دو ﺿﺮﺑﻪ را دﻓﻊ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺻﺪای ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﻼحﻫﺎ در ﯾﮏ ﻧﻮا ادﻏﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﭘﺮﯾﺪ و‬
‫ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داد‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺗﯿﺮک ﻏﺮﻓﻪای ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ زﻣﯿﻦ ﻧﺨﻮرد‪ ،‬در‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻧﻮﻫﻮرن ﺿﺮﺑﻪای را دﻓﻊ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‬
‫ﭘﺮت ﮐﺮد و ﺑﻪزاﻧﻮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺣﻤﻠﻪی ﺑﻌﺪی را‬
‫ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬زﺧﻤﯽ ﻣﻮازی ﺑﺎ زﺧﻢ ﻗﺪﯾﻤﯽاش روی ﺻﻮرﺗﺶ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻮرﯾﻞ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﻪ دﯾﻮار ﻏﺮﻓﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‪ ،‬از روی ﻧﻮﻫﻮرن‬
‫ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽاﻓﺘﺎد ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﺿﺮﺑﻪی‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ آنﻗﺪر ﺳﺮﯾﻊ و دﻗﯿﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪاﻟﻒ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﻧﮑﺮد؛ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻓﻘﻂ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد دوﺑﺎره ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ از دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎد‪،‬‬
‫ﺗﺎﻧﺪونﻫﺎی ﺑﺎﻻی آرﻧﺠﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﯿﻮرﯾﻞ روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد و‬
‫ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‪ .‬ﺳﺮش ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﻣﯿﺎن ﻏﺮﻓﻪﻫﺎی ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪه و ﺑﺎرﻫﺎی ﺑﺎزار‪ ،‬ﻣﯿﺎن ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ و‬
‫ﮐﻠﻢﻫﺎی ﭘﺨﺶوﭘﻼ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ در ﻣﺮﮐﺰ ﯾﮏ داﯾﺮهی ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی وارد ﺑﺎزار ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی آﻫﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ از ﻣﯿﺎن ﻏﺮﻓﻪﻫﺎ و ﮔﺎریﻫﺎ ﺟﻠﻮ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮدم‬
‫داﺧﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﭘﯿﺶ وزوزی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻﻧﻪی زﻧﺒﻮر اﯾﺠﺎد‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ در آن‬
‫ﺑﻮد را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬رﻧﻔﺮی ﺑﻪ ده ﻗﺪﻣﯽ او رﺳﯿﺪ و اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬آنﻗﺪر‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ژاﮐﺘﺶ ﺑﺮق ﺟﻮﺷﻨﯽ ﻓﻠﺰی را ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬زرهای روی‬
‫ﭘﻬﻠﻮیﻫﺎی او را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ رو ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ درﺳﺘﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪزﺣﻤﺖ درﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺸﺘﺎر ﺗﺮﯾﺪام اﯾﻨﺠﺎ ﺗﮑﺮار‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻗﺮار ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺸﻪ‪ .‬اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﻞ ﻣﺮدم‬
‫ﺑﻼوﯾﮑﻦ و روﺳﺘﺎﻫﺎی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ رو ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ؛ وﻟﯽ اون از ﺑﺮﺟﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻧﻤﯽآد؛ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻫﻢ اﺟﺎزهی ورود ﻧﻤﯽده‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺗﻮ‪ .‬ﭼﺮا اونﻃﻮری ﺑﻬﻢ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ آره‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺒﺖ دادم‪ .‬اﮔﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻪ رو ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽدم‪ ،‬ﺗﻮ‬
‫ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎص ﺑﺎﺷﯽ؟‬
‫‪ -‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮو‪ ،‬رﻧﻔﺮی‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﻧﻪ ﮔﺮاﻟﺖ‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و ﻣﻬﺎرت ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬رﻧﻔﺮی‪.‬‬
‫»ﻧﻪ‪ .‬ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ رو ﮐﺮدی‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻨﻪ‪ «.‬دﺧﺘﺮک ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ داﻣﻨﺶ‬
‫را از ﮐﻤﺮ ﺑﺮﯾﺪ و آنرا در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﭘﺎرﭼﻪاش را روی ﻣﭽﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﻧﺸﺎن درآورد‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺧﻨﺪهی ﺧﺸﻨﯽ ﮐﺮد‪» .‬روی ﻣﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻧﺪاره‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ از‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮت اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬رﻧﻔﺮی‪ ،‬ﺑﺮو‪ .‬اﮔﻪ درﮔﯿﺮ ﺑﺸﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﺎر دﯾﮕﻪای ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎ ً ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻤﻮن‬
‫ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻗﺪﻣﯽ ﻧﺮم ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش در دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪی داﻣﻦ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺪﻧﺶ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او ﺟﻠﻮ ﭘﺮﯾﺪ و‬
‫داﻣﻨﺶ را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد و ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻼﺣﺶ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺑﺎ‬
‫ﺿﺮﺑﻪای ﮐﻮﺗﺎه و ﮐﻢﺟﺎن ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ؛ ﭘﺎرﭼﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﻫﻢ ﻧﮑﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﻪﻃﻮر ﻏﺮﯾﺰی ﻫﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﻫﺮ دو ﺳﻼح را‬
‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺷﻤﺸﯿﺮ را از دﺳﺖ رﻗﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﻨﺪازد‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬رﻧﻔﺮی ﺣﻤﻠﻪی او را دﻓﻊ ﮐﺮد و ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻮرت ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻓﺮوآورد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﺿﺮﺑﻪ را دﻓﺎع ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭼﺮﺧﺸﯽ ﺧﻮدش را ﺟﺪا ﮐﺮد‪،‬‬
‫از ﺗﯿﻎ رﻗﺼﺎن رﻧﻔﺮی ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی اﻣﺎن ﻧﺪاد‪ ،‬داﻣﻨﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺮت ﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ از ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻧﺰدﯾﮏ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻤﺮاه او ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺿﺮﺑﻪی‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻄﺎ رﻓﺖ‪ .‬رﻧﻔﺮی ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﻘﻪ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﭼﺮﺧﺸﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﮑﺮد‪،‬‬
‫ﺑﺪنﻫﺎﯾﺸﺎن آنﻗﺪر ﺑﻪﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ وﯾﭽﺮ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻟﺒﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺣﺮﯾﻒ‬
‫ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﺮﻣﺎی ﻧﻔﺲ او را ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﯿﻨﻪاش‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ‪،‬‬
‫ﺗﯿﻐﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽآﻣﺪ را دﻓﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺳﺮﯾﻊ‬
‫و در ﺣﺮﮐﺘﯽ دروﻏﯿﻦ ﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﺳﭙﺲ واﻗﻌﺎ ً ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ .‬رﻧﻔﺮی ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻗﺼﺪ داﺷﺖ از ﺑﺎﻻ ﺿﺮﺑﻪای را وارد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﺧﻤﯿﺪه ﺧﻮدش را‬
‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻧﻮک ﺷﻤﺸﯿﺮش ﮐﺸﺎﻟﻪ و ران را ﺑﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺰد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ اﻓﺘﺎد و راﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮن روﺷﻦ از‬
‫ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽزد و روی ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی از ﺟﻨﺲ‬
‫ﭼﺮم ﮔﻮزن و ﺳﻨﮓﻓﺮش ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫رﻧﻔﺮی ﺑﺪﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻧﺮو‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ‪ ...‬ﺳﺮدﻣﻪ‪...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬رﻧﻔﺮی دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و در‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺧﻮﻧﺶ ﺗﺮکﻫﺎی ﺑﯿﻦ ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ...‬ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬رﻧﻔﺮی ﺳﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪاش را روی ﺳﻨﮓﻓﺮشﻫﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪ .‬ﯾﮏ ﺧﻨﺠﺮ زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻗﺒﻞ زﯾﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬از ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺖﻫﺎی ﺑﯽﺣﺴﺶ رﻫﺎ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺻﺪای ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺼﺎی‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻫﺎ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﺗﻨﺪی از ﻣﯿﺎن اﺟﺴﺎد‬
‫رد ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او ﻧﻔﺲﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰیای‪ .‬دﯾﺪم‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ‬
‫رو از ﮔﻮی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ دﯾﺪم‪«...‬‬
‫او ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ آﻣﺪ و ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻋﺼﺎ و ردای ﺳﯿﺎه و دﻧﺒﺎﻟﻪدارش‪ ،‬ﭘﯿﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬او ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪» :‬ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﺳﻨﮓﭼﺸﻢ‬
‫ﻣﺮده‪«.‬‬
‫ُ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﮔﺎری ﺑﯿﺎر‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ‬
‫ﻣﯽﺑﺮﯾﻤﺶ ﺑﻪ ﺑﺮج‪ «.‬او ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮد‪،‬‬
‫روی ﺟﺴﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از وﺟﻮد وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد دﺳﺘﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮ را ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮد و آنرا دوﺑﺎره ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ؛ و ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﮔﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر ﻣﻮی اون دﺳﺖ ﺑﺰﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺮت رو از ﺗﻨﺖ ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪی؟ ﺗﻮ زﺧﻤﯽ ﺷﺪی‪ ،‬ﺷﻮﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ! ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﯿﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﯿﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﺰن!‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﻤﺸﯿﺮ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﭘﺮﯾﺪ و ﻋﺼﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺎﺷﻪ! ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای! اﻣﺎ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯽ! ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﯽ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﻮی‪ ،‬وﯾﭽﺮ؟«‬
‫‪ -‬ﮔﻢ ﺷﻮ‪.‬‬
‫»ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ‪ «.‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺻﺪای ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺼﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﻨﮓﻓﺮش‬
‫دوﺑﺎره ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪» .‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮوﯾﺮ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﯾﻪ روز ﻫﻢ ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﺮابﺷﺪه‬
‫ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ و اﯾﻨﺠﺎ وﻗﺘﺖ رو ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮدم ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﻦ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﮐﺸﺘﻦﻫﺎی ﺗﻮ رو دﯾﺪن؛ و ﺗﻮ ﺑﺪﺟﻮری ﻣﯽﮐﺸﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﯽآی ﯾﺎ‬
‫ﻧﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد؛ او ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻏﻼف ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳﺘﺮﮔﻮﺑﻮر ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دور ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪای آﻫﻨﮕﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻋﺼﺎﯾﺶ ﺑﺎ‬
‫زﻣﯿﻦ در ﻓﻀﺎ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻨﮕﯽ از ﻃﺮف ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪ و روی ﺳﻨﮓﻓﺮشﻫﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬دوﻣﯽ ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ‪ ،‬درﺳﺖ از ﺑﺎﻻی ﺷﺎﻧﻪی ﮔﺮاﻟﺖ رد ﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻫﺮ‬
‫دودﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ آنﻫﺎ اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ؛‬
‫ﯽ ﻧﺸﺎن‪ ،‬آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر‬‫اﻧﺒﻮه ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺳﭙﺮ ﻧﺎﻣﺮﺋ ِ‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
 ‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺴﻪ! ﻟﻌﻨﺘﯽﻫﺎ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯿﻪ!«‬
‫ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺟﯽ ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ ﻏﺮﯾﺪ؛ اﻣﺎ ﭘﺮواز ﺳﻨﮓﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﮐﺪﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او آﻣﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻋﺮﺿﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ‬
‫اﺟﺴﺎدی ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺘﺨﺎب ﺑﯿﻦ ﺑﺪ و ﺑﺪﺗﺮ‬
‫ﺗﻮ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ؟ اﯾﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮدی؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ آرام و ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪«.‬‬
‫‪ -‬زﺧﻢﻫﺎت ﺟﺪی ﻫﺴﺘﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮو‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ «.‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﺪﺧﺪا ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ آرام‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ آرام‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻟﺪﻣﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﻧﮕﺮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﮕﺮد‪«.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم‬

‫‪ -‬ﺑﯿﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪.‬‬

‫‪ -‬ﻣﻦ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﻃﻼﯾﯿﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦﻃﻮر‬
‫ﺑﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﯾﮏ ﻗﯿﻤﺘﯽ داره؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎش رو ﺑﭙﺮدازی‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﺗﻮ آﺳﻮنﺗﺮه‪ .‬آره‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪ .‬اﻧﮑﺎرش ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدت‬
‫ﺳﺎﮐﺘﯽ؛ و اﯾﻨﻮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻓﺪاﮐﺎری ﺑﺮای اﻟﻬﻪات ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ اﻋﺘﻘﺎد‬
‫ﻧﺪارم‪ ،‬وﺟﻮد ﺧﺪاﯾﺎن دﯾﮕﺮ رو ﻫﻢ ﺑﺎور ﻧﺪارم؛ اﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎﺑﺖ و ﺑﻪ ﻓﺪاﮐﺎریات‬
‫اﺣﺘﺮام ﻣﯽذارم‪ .‬ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدت؛ ﭼﻮن اﯾﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎدت‪ ،‬ﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داری ﺑﺮای‬
‫ﺳﮑﻮﺗﺖ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻓﺮد ﺑﻬﺘﺮ و ﺧﻮبﺗﺮی ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﯾﺎ‬
‫ﺣﺪاﻗﻞ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﺶ رو داره‪ .‬از ﺑﯽاﯾﻤﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﺑﺮﻧﻤﯽآد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﻗﺪرﺗﯽ‬
‫ﻧﺪاره‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﯽ اﻋﺘﻘﺎد دارم؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ اﻋﺘﻘﺎد دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬دو ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎ‪ .‬ﻋﺪهای ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻘﺮهای ﺑﺮای ﻫﯿﻮﻻﻫﺎﺳﺖ و ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫آﻫﻨﯽ ﺑﺮای اﻧﺴﺎنﻫﺎ؛ وﻟﯽ اﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از ﺗﯿﻎ‬
‫ﻧﻘﺮهای آﺳﯿﺐ ﻣﯽﺑﯿﻨﻦ؛ اﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽﻫﺎی دﯾﮕﻪ آﻫﻦ ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺬار ﺑﻬﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ ﯾﻮﻻ‪ ،‬ﻫﺮ آﻫﻨﯽ ﮐﺎرﺳﺎز ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از ﯾﻪ ﺷﻬﺎبﺳﻨﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﺷﻬﺎبﺳﻨﮓ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟ ﯾﻪ ﺳﺘﺎرهی ﺳﻘﻮط ﮐﺮده‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً دﯾﺪیﺷﻮن‪.‬‬
‫ﺧﻂﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻮراﻧﯽ در آﺳﻤﻮن ﺷﺐ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺑﺎ دﯾﺪن ﯾﮑﯽﺷﻮن ﯾﻪ آرزو‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ ﺑﺮای اﻋﺘﻘﺎدت ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﻦ‪،‬‬
‫ﺷﻬﺎبﺳﻨﮓ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺗﮑﻪ ﻓﻠﺰه ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎی ﺧﻮرﺷﯿﺪ و ﺳﻘﻮﻃﺶ آﻣﺎدهاش‬
‫ﮐﺮده‪ ،‬آﻣﺎده ﺑﺮای ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬آره‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮم رو ﺑﮕﯿﺮی‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺳﺒﮑﻪ؛ ﻧﻪ! ﺑﻪ‬
‫ﻟﺒﻪاش دﺳﺖ ﻧﺰن‪ ،‬دﺳﺘﺖ رو ﻣﯽﺑﺮی‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺗﯿﺰه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻬﺎرتﻫﺎم رو از دﺳﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫اوﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ دورﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪی ﺑﺎغ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﺎ ﯾﻪ ﻧﺮﻣﺸﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺪم‪،‬‬
‫ﻣﺎﻫﯿﭽﻪﻫﺎم رو از ﺷﺮ ﺑﯽﺣﺴﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺳﺮاﻏﻢ اوﻣﺪه راﺣﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ ﺳﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ در وﺟﻮدم ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﺑﺎﻣﺰهﺳﺖ؛ ﭼﻮن ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﯾﻪﮐﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﺻﻼ ً ﻣﻨﻮ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬ﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از‪ ...‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﻫﯿﭻ ﺟﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ‬
‫وﯾﭽﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ)‪ ،(۱۶۵‬ﺟﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪام ﻣﯽدوﻧﻤﺶ‪ .‬ﻗﺮارﮔﺎه وﯾﭽﺮﻫﺎ‪ .‬اونﺟﺎ ﯾﻪ‬
‫ﻗﻠﻌﻪﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﯿﺰی زﯾﺎدی ازش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ‪ ...‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اونﺟﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪن‪ .‬اﯾﻦﮐﺎر دﯾﮕﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ ،‬اﻻن ﻫﯿﭻﮐﺲ در ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪﺟﺰ‬
‫وزﻣﯿﺮ)‪ .(۱۶۶‬وزﻣﯿﺮ ﮐﯿﻪ؟ ﭘﺪرم‪ .‬ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدی؟ ﻣﮕﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟‬
‫ﻫﻤﻪ ﭘﺪر دارن و ﭘﺪر ﻣﻦ وزﻣﯿﺮه‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر واﻗﻌﯽ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺪر‬
‫و ﻣﺎدرم ﺧﻮدم رو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ‪ .‬اونﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻬﺶﯾﺎﺑﯽ روی ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ روﺷﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫آزﻣﻮن ﻋﻠﻒﻫﺎ)‪ (۱۶۷‬و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮرﻣﻮنﻫﺎ و ﮔﯿﺎهﻫﺎی داروﯾﯽ رﺳﯿﺪ؛ و ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻤﻪﺷﻮن‪ ،‬دوﺑﺎره؛ و دوﺑﺎره ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻠﺦ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ واﮐﻨﺶ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰی ﺧﻮب ﺑﻮد؛ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ‬
‫ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺑﭽﻪی ﺧﯿﻠﯽ اﻧﻌﻄﺎفﭘﺬﯾﺮی ﻫﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪهﺗﺮی روی ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺗﺮ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪم‪ .‬از ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎی‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻦ زﻧﺪه ﻣﻮﻧﺪم‪ .‬از اونﻣﻮﻗﻊ ﻣﻮﻫﺎم ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪن‪،‬‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ً رﻧﮓﺷﻮن از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﺛﺮ ﺟﺎﻧﺒﯿﻪ‪ .‬ﺑﯽاﻫﻤﯿﺖ‪.‬‬
‫‪-‬اوﻧﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی ﯾﺎد دادن ﺗﺎ روزی ﮐﻪ ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ رو ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎدهﻫﺎ زدم‪ .‬ﻣﺪاﻟﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﮔﺮوه ﮔﺮگﻫﺎ‪ .‬دو ﺗﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ داﺷﺘﻢ؛‬
‫ﻧﻘﺮه و آﻫﻦ و اﻋﺘﻘﺎداﺗﻢ‪ ،‬اﺷﺘﯿﺎﻗﻢ‪ ،‬اﻧﮕﯿﺰهام‪ ...‬و اﯾﻤﺎﻧﻢ‪ .‬اﯾﻤﺎن ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ‬
‫ﭘﺮ از ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج داره ﺗﺎ از ﻣﺮدم دﻓﺎع ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ رو ﺗﺮک‬
‫ﮐﺮدم‪ ،‬در آرزوی دﯾﺪن اوﻟﯿﻦ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای روﺑﻪرو ﺷﺪن‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؛ و اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﺮارﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اوﻟﯿﻦ ﻫﯿﻮﻻی ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪ ،‬ﮐﭽﻞ ﺑﻮد و دﻧﺪونﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺎﺳﺪی داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮی‬
‫ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻫﯿﻮﻻی دﯾﮕﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﻮدن‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی‬
‫ﻓﺮاری‪ .‬اوﻧﺎ ﮔﺎری ﯾﻪ روﺳﺘﺎﯾﯽ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن و دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ رو ازش‬
‫ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدن‪ ،‬ﺣﺪود ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﺘﺎی ﻫﯿﻮﻻ ﭘﺪر دﺧﺘﺮ رو ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﺮد ﮐﭽﻞ داﺷﺖ ﻟﺒﺎسﻫﺎی دﺧﺘﺮه رو ﭘﺎره ﻣﯽﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد‬
‫ﮐﻪ وﻗﺘﺸﻪ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻣﺮد واﻗﻌﯽ روﺑﻪرو ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺒﻢ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮدش رﺳﯿﺪه‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺣﺮف ﺧﯿﻠﯽ دﻧﺪونﺷﮑﻨﯽ زدم‪ .‬ﻫﯿﻮﻻی‬
‫ﮐﭽﻞ دﺧﺘﺮک را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﺒﺮی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻗﻮی ﺑﻮد‪ .‬دو ﺑﺎر‬
‫ﺑﻬﺶ ﺿﺮﺑﻪ زدم؛ ﺿﺮﺑﻪﻫﺎی دﻗﯿﻘﯽ ﻧﺒﻮدن؛ اﻣﺎ از ﻫﻤﻪی ﺗﻮاﻧﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و‬
‫ﻓﻘﻂ اونﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﯾﻪ‬
‫وﯾﭽﺮ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﮑﻨﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدن‪...‬‬
‫‪ -‬ﺣﻮﺻﻠﻪات رو ﺳﺮ ﺑﺮدم‪ ،‬ﯾﻮﻻ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن اﺣﺘﯿﺎج دارم‪ .‬واﻗﻌﺎ ً اﺣﺘﯿﺎج دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم؟ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﺗﻮی ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮدم رو درﮔﯿﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ادای ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎ رو درﻧﯿﺎرم و ﺳﻌﯽ‬
‫ﻧﮑﻨﻢ ﻗﺎﻧﻮن رو اﺟﺮا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﮑﻨﻢ و ﺑﺮای ﭘﻮل ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؛ و ﻣﻦ‬
‫ﻣﺜﻞ ﯾﻪ اﺣﻤﻖ وارد اﯾﻦ درﮔﯿﺮی ﺷﺪم‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺎﯾﻞ ﻫﻢ از ﮐﻮهﻫﺎی ﻗﻠﻌﻪ‬
‫دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم؛ و ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺧﺘﺮه‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﺮ از اﺷﮏ‬
‫از ﻣﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻪ و دﺳﺘﻢ رو ﺑﺒﻮﺳﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺪرش زاﻧﻮ ﺑﺰﻧﻪ و ﺑﮕﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻤﻨﻮﻧﻪ‪ .‬در واﻗﻌﯿﺖ‪ ،‬ﭘﺪرش ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻣﻬﺎﺟﻢﻫﺎ ﻓﺮار ﮐﺮد و دﺧﺘﺮه ﮐﻪ ﺧﻮن ﻣﺮد‬
‫ﮐﭽﻞ روش رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻ آورد و دﭼﺎر ﺗﺸﻨﺞ ﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ رﻓﺘﻢ از ﺗﺮس‬
‫از ﻫﻮش رﻓﺖ‪ .‬از اونﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﺧﻮدم رو ﺧﯿﻠﯽ درﮔﯿﺮ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬از اونﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم دادم‪ .‬ﻓﻮرا ً ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻄﻮری‪ .‬ﺑﺎ اﺳﺒﻢ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻢ و در ورودی روﺳﺘﺎﻫﺎ ﯾﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ ﺗﻒ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻓﺤﺶ ﻣﯽدادن و ﺳﻨﮓ ﭘﺮت ﻣﯽﮐﺮدن از اونﺟﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽاوﻣﺪ و‬
‫ﺑﻬﻢ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ ﻣﯽداد‪ ،‬اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﯽدادم‪.‬‬
‫‪ -‬از ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﻗﻠﻌﻪﻫﺎ دﯾﺪن ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ اﻋﻼﻣﯿﻪﻫﺎی ﺗﻮی ﺟﺎدهﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ وﯾﭽﺮی اﺣﺘﯿﺎج ﻓﻮری ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮدم رو‬
‫ﻣﯽرﺳﻮﻧﺪم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﮑﺎن ﻣﻘﺪﺳﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‪ ،‬ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن‪،‬‬
‫ﺧﺮاﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﻞﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ ﯾﺎ ﻏﺎرﻫﺎی ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﺎن ﮐﻮهﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﭘﺮ اﺳﺘﺨﻮان و‬
‫ﺟﺴﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻣﯽدادن‪ .‬ﮐﺎر ﺟﺎﻧﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪاش ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ازش ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد ﯾﺎ ارادهای ﭘﻠﯿﺪ‬
‫اﺣﻀﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮر)‪ ،(۱۶۸‬واﯾﻮرن)‪ ،(۱۶۹‬ﻓﺎﮔﻠﺮ)‪ ،(۱۷۰‬آﺋﺸﻨﺎ)‪،(۱۷۱‬‬
‫اﯾﻠﯿﻮﮐﻮرﯾﺲ)‪ ،(۱۷۲‬ﮐﺎﯾﻤﺮا)‪ ،(۱۷۳‬ﻟﺸﯽ‪ ،‬ﺧﻮنآﺷﺎم‪ ،‬ﻏﻮل‪ ،‬ﻗﺒﺮزن)‪،(۱۷۴‬‬
‫ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ‪ ،‬ﻋﻘﺮب ﺑﺰرگ‪ ،‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ‪ ،‬اﻧﯿﺲ ﺳﯿﺎه)‪ ،(۱۷۵‬ﮐﯿﮑﯿﻤﻮرا‪ ...‬ﺗﻌﺪاد‬
‫ﺑﯽﺷﻤﺎری رو ﮐﺸﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮم ﻣﯽرﻗﺼﯿﺪم و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺗﺮس و‬
‫ﻧﻔﺮت ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر رو ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد روﺑﻪرو ﻣﯽﺷﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮدم؟ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ؛ اﻣﺎ اﺻﻮل ﺧﻮدﻣﻮ ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﻋﺮف‬
‫ﮐﺎری وﯾﭽﺮﻫﺎ رو ﻧﻤﯽﮔﻢ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ﻋﺮف ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم‪ .‬اون ﺟﻮر‬
‫آدمﻫﺎ‪ ،‬ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﻋﺮف ﭘﯿﺮوی ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﻫﺴﺘﻦ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﻋﺮف وﯾﭽﺮﻫﺎ رو ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮدم اﺧﺘﺮاﻋﺶ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ؛ و رﻋﺎﯾﺘﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺷﮏ ﺑﻪ ﺧﻮدم راه ﺑﺪم‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪم‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺻﺪای ﻏﺮﯾﺰهام‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﺮس‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺠﺮﺑﻪام ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اونﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ ﮔﻮش ﻣﯽدادم‪...‬‬
‫‪ -‬ﻧﺪادم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دارم ﺑﺪی ﮐﻤﺘﺮ رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪی ﮐﻤﺘﺮ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺑﺪی ﮐﻤﺘﺮ! ﻣﻦ ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﺴﺘﻢ! وﯾﭽﺮ‪ ...‬ﻗﺼﺎب ﺑﻼوﯾﮑﻦ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺰن! ﻣﻤﮑﻨﻪ‪ ...‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ...‬ﻧﻤﯽﺧﻮام اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﺮا ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺮداب دورم ﻣﯽﭼﺮﺧﻪ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﺨﺖ در‬
‫ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﻨﻪ‪ ،‬ردم رو دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﮏ ﺣﻠﻘﻪ؟ آره‪ ،‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻧﻨﮑﻪ ﺣﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ ﺗﻮی‬
‫ﺳﯿﻨﺘﺮا)‪ (۱۷۶‬ﻣﻨﻮ وﺳﻮﺳﻪ ﮐﺮد؟ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺧﻄﺮ ﮐﺮدم‪...‬؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﻧﻪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم رو ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺘﺮا ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدم و‬
‫ﻣﺜﻞ ﻃﺎﻋﻮن ازش دوری ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ اونﺟﺎ ﻧﻤﯽرم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫِﻪ‪ ،‬اﮔﻪ درﺳﺖ ﺣﺴﺎب ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اون ﺑﭽﻪ ﺗﻮ ﻣﺎه ﻣﯽ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫روز ﺟﺸﻦ ﺑﻠﺘﯿﻦ)‪ .(۱۷۷‬اﮔﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اﺗﻔﺎق ﺟﺎﻟﺒﯿﻪ؛ ﭼﻮن ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ‬
‫در روز ﺑﻠﺘﯿﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه‪...‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ داره ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻢ‪.‬‬
 ‫داﺳﺘﺎن ﭼﻬﺎرم‪ -‬ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻗﯿﻤﺖ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ روی ﮔﻠﻮی وﯾﭽﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫او در وان ﭼﻮﺑﯽای ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﮐﻒ ﺻﺎﺑﻮن ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮش را ﻋﻘﺐ داده ﺑﻮد و‬
‫روی ﻟﺒﻪی ﻟﯿﺰِ وان ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﺻﺎﺑﻮن را در دﻫﺎﻧﺶ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد و‬
‫ﭼﺎﻗﻮ _ ﮐﻪ ﺑﻪﮐﻨﺪی دﺳﺘﮕﯿﺮهی در ﺑﻮد _ ﺑﻪ ﻃﺮز دردﻧﺎﮐﯽ ﻣﻮﻫﺎی روی ﮔﻠﻮﯾﺶ‬
‫را ﻣﯽﺧﺮاﺷﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺶﺧﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎﻧﻪاش ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫آراﯾﺸﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻠﻖ ﺷﺎﻫﮑﺎری ﻫﻨﺮی‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺮاﺷﯿﺪ و ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪای ﮐﻪ ﺑﻮی ﺧﻔﯿﻒ ﺳﻨﺒﻞ‬
‫ﻣﯽداد ﺻﻮرت وﯾﭽﺮ را ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎری‬
‫ﺳﻄﻠﯽ از آب روﯾﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺗﮑﺎﻧﺪ و از وان ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﺟﺎی ﭘﺎی‬
‫ﺧﯿﺴﺶ روی زﻣﯿﻦ آﺟﺮی ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﻪ ﻣﺪال او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﺣﻮﻟﻪﺗﻮن‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ)‪ (۱۷۸‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ‪ ،‬ﭘﯿﺮاﻫﻦ‪ ،‬زﯾﺮﺷﻠﻮاری‪ ،‬ﺷﻠﻮار‪ ،‬ﻧﯿﻢﺗﻨﻪ؛ و ﭼﮑﻤﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﮐﺮدی؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﻔﺶﻫﺎی ﺧﻮدم ﺑﺮم؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬آﺑﺠﻮ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﺿﺨﯿﻢ و ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ‬
‫ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی ﺣﺎل ﺧﻮﺑﺶ را دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬دژﺳﺎﻻر؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﻣﻨﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮان؟‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﺶ اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬وﻇﯿﻔﻪی‬
‫ﻣﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻢ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻠﻢ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺖ ﻟﺒﺎس ﺑﭙﻮﺷﻮﻧﻢ و ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﻣﻠﮑﻪ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﻧﯿﻢﺗﻨﻪ رو ﺑﭙﻮش؛‬
‫و ﻣﺪاﻟﺖ رو زﯾﺮش ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻨﺠﺮ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬دﯾﮕﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎش اﻣﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ و وﺳﺎﯾﻞ دﯾﮕﻪات‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ اونﺟﺎ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽره اﺳﻠﺤﻪ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﺗﻨﮓ و ﺑﻨﻔﺶرﻧﮓ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬
 ‫ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﻟﺒﺎﺳﺶ زده ﺷﺪه ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎن‪ ،‬داﺷﺖ ﯾﺎدم ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬در ﻃﻮل ﺟﺸﻦ ﺗﻮ راوﯾﮑﺲ ﻧﯿﮏﻧﺎم‬
‫از ﻓﻮرﻫﻮرن)‪ (۱۷۹‬ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻬﻤﺎن وﯾﮋه ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﻠﮑﻪ ﻣﯽﺷﯿﻨﯽ‪،‬‬
‫ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺘﻪ و اون ﻧﻘﺶ روی ﻧﯿﻢﺗﻨﻪات‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ‬
‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﺳﻤﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف اﯾﺴﺘﺎده‪ ،‬دوﺷﯿﺰهای ﺑﻪرﻧﮓ ﻻﺟﻮردی‬
‫ﭘﺸﺘﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎش رو رﻫﺎ ﮐﺮده و دﺳﺘﺎش رو ﺑﺎﻻ ﺑﺮده‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﯾﺎدت‬
‫ﺑﻤﻮﻧﻪ؛ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﻮنﻫﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺨﻮاد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﺸﺎن اﺷﺮاﻓﯽات ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ؛ و ﻓﻮرﻫﻮرن‪،‬‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ دور‪ .‬آﻣﺎدهای؟ ﺑﺮﯾﻢ؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﻫﺎﮐﺴﻮ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﭘﻮِﺗﺎ)‪ (۱۸۰‬داره ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽﺷﻪ و ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ رﺳﻤﻪ‪ ،‬دهﻫﺎ‬
‫ﻧﻔﺮ از ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻫﺎش ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪن‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ)‪ (۱۸۱‬ﻣﯽﺧﻮاد اوﻧﻮ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﯽ از اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ)‪ (۱۸۲‬ﺑﺪه؛ اﺗﺤﺎد ﺑﺎ ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا اوﻧﺎ؟‬
‫‪ -‬اوﻧﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻣﺘﺤﺪن ﺑﻪاﻧﺪازهی دﯾﮕﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬دﻟﯿﻞ ﺧﻮﺑﯿﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ دﻟﯿﻠﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬در ﺳﯿﻨﺘﺮا زنﻫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺷﺎه‬
‫ﻣﺮده و ﻣﻠﮑﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاد دوﺑﺎره ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻨﻪ‪.‬‬ ‫روﺋﮕﻨﺮ)‪ (۱۸۳‬ﭼﻨﺪ وﻗﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ُ‬
‫ﺑﺎﻧﻮ ﮐﻠﻨﺘﻪی ﻣﺎ ﺧﺮدﻣﻨﺪه؛ اﻣﺎ ﺷﺎه‪ ،‬ﺷﺎﻫﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ ازدواج ﮐﻨﻪ‬
‫روی ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﯽﺷﯿﻨﻪ و ﻣﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﻗﺎﺑﻞاﺣﺘﺮام رو‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ‪ .‬ﺗﻮی ﺟﺰاﯾﺮ از اﯾﻦﺟﻮر آدمﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﻠﺖ ﻗﻮیای ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وﺳﻂ اﯾﻮاﻧﯽ ﮐﻪ دور ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﮏ داﺧﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دژﺳﺎﻻر‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬زود ﺑﺎش‪،‬‬
‫ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﯿﺎز داره‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯽ‪«.‬‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ‪ .‬ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪی‬
‫ﮐﺸﻮرﻫﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﺧﻮب ﺑﮕﺮدی ﻣﺎ ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﮔﺮﮔﯿﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏ و ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮر‬
‫دارﯾﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮره‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺮف رو ﻋﻮض ﻧﮑﻦ‪ ،‬دژﺳﺎﻻر‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻠﮑﻪ ﺗﻮی ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﯾﻪ‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﯿﺎز داره‪ ،‬اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﺒﺪل‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺸﺎن ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﻤﻮر ﺳﻮار ﮐﻪ ﺗﺎزه‬
‫ﻣﻮﻫﺎش رو ﻫﻢ رﻫﺎ ﮐﺮده‪.‬‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺣﺘﯽ روی ﻧﺮدهﻫﺎی اﯾﻮان ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬او زﯾﺮ ﻟﺐ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺗﻔﺎق ﺑﺪی داره ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺗﻮی ﻗﻠﻌﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی داره ﻣﺮدم رو‬
 ‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﻣﺮدم رو ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ؟ ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻮﭼﯿﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺸﺘﯽ ﺧﻤﯿﺪه‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﭽﻪی ﺷﯿﻄﻮن اﯾﻦور و اونور ﻣﯽره‪ .‬ﺷﺐﻫﺎ ﺗﻮی ﻗﻠﻌﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﻪ و‬
‫زﻧﺠﯿﺮﻫﺎ رو ﺑﻪ ﻟﺮزه درﻣﯽآره‪ .‬ﺗﻮی اﺗﺎقﻫﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﻣﯽﻏﺮه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ دﯾﺪﯾﺶ؟‬
‫ﻫﺎﮐﺴﻮ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﺮﻧﺪه‪ ،‬دژﺳﺎﻻر‪ .‬ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدی‬
‫ﻣﯽرﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اونﺟﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟ واﯾﺴﻢ ﺗﺎ ﯾﻪ ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﺑﭙﺮه ﺑﯿﺮون و ﻧﺎﻟﻪ‬
‫ﮐﻨﻪ؟ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺳﻼﺣﯽ؟ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ دﻟﻘﮏ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم؟ ﻫﺎﮐﺴﻮ؟«‬
‫دژﺳﺎﻻر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‪ .‬اوﻧﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻢ؛‬
‫اﻣﺎ ﺧﻮدت ﭘﺮﺳﯿﺪی‪ .‬ﻣﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ؛ و ﺑﻬﻢ ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ دارم ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺟﺎﻟﺒﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﺗﻨﺪ ﺑﻮد ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮام‪ ،‬دژﺳﺎﻻر‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم‪...‬‬
‫»ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻦ‪ «.‬ﻫﺎﮐﺴﻮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد‪» .‬وﻇﯿﻔﻪات ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؛ و ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺑﻬﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻠﮑﻪ دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ‬
‫ﻟﺨﺖ ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺖ رﻧﮓ آﺑﯽ ﺑﺰﻧﯽ و ﻣﺜﻞ ﭼﻠﭽﺮاغ ﺑﺮﻋﮑﺲ از ﺳﻘﻒ آوﯾﺰون‬
‫ﺷﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﻧﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﯽ و ﻧﻪ ﻣﮑﺚ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ .‬ﻓﻬﻤﯿﺪی؟«‬
‫‪ -‬ﻓﻬﻤﯿﺪم‪ .‬ﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺎﮐﺴﻮ‪ .‬ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺣﻤﻮم اﺷﺘﻬﺎم رو ﺑﺎز‬
‫ﮐﺮده‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﺑﻪﺟﺰ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﻮﺗﺎه و ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت اوﻟﯿﻪ ﮐﻪ در آن ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﻓﻮرﻫﻮرن ﺑﻪ او ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭘﺲازآن ﺣﺘﯽ ﮐﻠﻤﻪای دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ‬
‫وﯾﭽﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺟﺸﻦ در ﺣﺎل آﻏﺎز ﺷﺪن ﺑﻮد و ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﮐﻪ ﺟﺎرﭼﯽای ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ اﺳﻢﺷﺎن را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ و ﻣﺴﺘﻄﯿﻠﯽ ﺑﻮد و ﺑﯿﺶ از ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﺸﺖ آن ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺟﻠﻮی ﻣﯿﺰ روی ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ او ﺑﻮد و ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬آوازهﺧﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم دروﮔﻮدار)‪ (۱۸۴‬ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﻮت)‪ (۱۸۵‬در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬در ﻃﻮل ﻣﯿﺰ‪ ،‬ﻫﺎﮐﺴﻮ و ﺳﺮداری ﮐﻪ اﺳﻤﺶ را ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آنﻫﺎ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎﯾﯽ از دوکﻧﺸﯿﻦ آﺗﺮه)‪(۱۸۶‬‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺷﻮاﻟﯿﻪای ﻋﺒﻮس ﺑﻪ ﻧﺎم رﯾﻨﻔﺎرن)‪ (۱۸۷‬و ﻫﻤﺮاﻫﺶ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده‬
‫وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ)‪ (۱۸۸‬دوازدهﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻫﺎی ﭘﺮﻧﺴﺲ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻨﺪ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻣﺤﻠﯽ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﭼﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد‪» :‬ﺑﺎرون اﯾﻠﻤﺒﺮت از ﺗﯿﮓ)‪«!(۱۸۹‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ دروﮔﻮدار زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻮدﮐﻮداک)‪ !(۱۹۰‬ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ اوﻣﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی رﯾﺸﻮ و ﻻﻏﺮ ﮐﻪ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮔﺮانﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺎﻣﻠﯽ‬
‫ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺷﺎد و ﺳﺮزﻧﺪه و ﭘﻮزﺧﻨﺪش ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای‬
‫ﺧﺪﻣﺖرﺳﺎﻧﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ رﺳﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬درود‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻮداک‪ «.‬ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎرون ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺑﺎ اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎرش ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﻢ واﻗﻌﯽاش‪.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دﻋﻮت ﺷﺪم‪ «.‬ﺳﭙﺲ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و اداﻣﻪ‬
‫داد‪» :‬ﺧﺐ‪ .‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﺎﻧﻢ رو ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺳﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻔﯽ زد و ﺣﻠﻘﻪای از ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را دور اﻧﮕﺸﺘﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪» .‬ﺑﻠﻪ‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک؛ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺮ داری‪ .‬ﻫﻤﻪﻣﻮن ﻣﯽدوﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎرون اﻧﮕﺎر رﻧﺠﯿﺪه ﺑﻮد‪» .‬آاااه‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ زن ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ و‬
‫آﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮه و آﺑﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ و ﺷﻤﺸﯿﺮم رو در ﺑﺮاﺑﺮ ﯾﻪ ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﻋﺰاداریﻫﺎم ﻫﻢ ﺑﺮاش ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن‬
‫رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻋﺮﯾﺾﺗﺮ ﺷﺪ‪» .‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﺑﯿﭽﺎره‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺲ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ زﻧﺖ ﻗﻮیﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮداﺷﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺗﻮ رو ﺗﻮی ﮐﺎهﻫﺎ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪای ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻨﮕﮏ ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﮏ ﻣﺎﯾﻞ دﻧﺒﺎﻟﺖ‬
‫ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﮕﯿﺮﺗﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺳﯽ‪ ،‬ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﻨﯽ و ﻣﺮاﻗﺐ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮره‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺶ‬
‫ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﻏﺮق اﻧﺪوه ﺷﺪه اﺳﺖ‪» .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﻮن ﻣﯽﺷﻢ‪.‬‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮای ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺮﺳﻨﺪی ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎرون‪.‬‬
‫ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﭘﺮﻧﺸﺎط و ﻃﻨﯿﻦاﻧﺪازی وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﯿﻢﺗﻨﻪﻫﺎی ﭼﺮﻣﯽ ﺑﯽآﺳﺘﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﻓُﮏﻫﺎی درﯾﺎﯾﯽ آراﺳﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎی ﭘﺸﻤﯽ ﺑﺎ ﻃﺮح ﺷﻄﺮﻧﺠﯽ ﻟﺒﺎسﻫﺎ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﯿﺮه و ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻨﺎرش‬
‫ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﻋﺮﯾﺾ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﺎروﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮﻣﺰی داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪی‬
‫آنﻫﺎ ﺟﻠﻮی ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﻫﯿﺠﺎنزده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺰرﮔﯽﺳﺖ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی واﻻﻣﻘﺎﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اِﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ)‪ (۱۹۱‬در ﻗﻠﻌﻪام ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺑﮕﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺮای ﻋﺪم ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ازدواج ﻣﺸﻬﻮر ﻧﺒﻮدﯾﺪ‪ ،‬از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری‬
‫ﭘَﻮِﺗﺎی ﻣﻦ اوﻣﺪﯾﺪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪم‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده؟«‬
‫ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦ ﺗﯿﺮه رو ﭼﺸﻤﺎن درﺧﺸﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪» .‬زﯾﺎد‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪی زﯾﺒﺎ؛ اﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﺮای ازدواج داﺋﻤﯽ ﺑﯿﺶازﺣﺪ‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪهﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﭘَﻮِﺗﺎ ﻫﻨﻮز ﺟﻮوﻧﻪ‪ ،‬ﯾﻪ ﻏﻨﭽﻪی ﺑﺎز ﻧﺸﺪه؛ اﻣﺎ‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽدوﻧﯿﺪ؟‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪش را ﻧﻤﺎﯾﺶ داد‪» .‬اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻠﮑﻪی ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺗﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺗﺎ اونﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﻣﺮدان‬
‫ﺟﻮون ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮزادهی ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮن)‪ (۱۹۲‬ﻣﺎ‪ ،‬ﮐ ِ َﺮخ ان‬
‫ﮐِﺮِﯾﺖ)‪ (۱۹۳‬ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮده‪«.‬‬
‫ﮐﺮخ ﺳﺮ ﺳﺮﺧﺶ را ﺧﻢ ﮐﺮد و روی ﯾﮏ زاﻧﻮ ﺟﻠﻮی ﻣﻠﮑﻪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬دﯾﮕﻪ ﮐﯽ رو آوردی‪ ،‬اﯾﺴﺖ؟‬
‫ﯾﮏ ﻣﺮد ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﺑﺎ رﯾﺶ ﭘﺮﭘﺸﺖ و ﻣﺮدی ﺑﻠﻨﺪﺑﺎﻻ و ﻋﻀﻼﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ‬
‫ﻧﯽاﻧﺒﺎن)‪ (۱۹۴‬ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻨﺎر ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ زاﻧﻮ زدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دروﯾﺪ ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﺎک)‪ (۱۹۵‬ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬دوﺳﺖ ﺧﻮب و ﻣﺸﺎور ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮن‬
‫اﺳﺖ؛ و اﯾﺸﺎن ﺑﻮن‪-‬ژو)‪ (۱۹۶‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺳﮑﺎﻟﺪ)‪ (۱۹۷‬ﻣﻌﺮوف ﻣﺎ؛ و ﺳﯽ ﻣﻠﻮان‬
‫از اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ در ﻣﺤﻮﻃﻪی ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪ ،‬در ﺷﻮق دﯾﺪار ﮐﻠﻨﺘﻪی زﯾﺒﺎ از ﺳﯿﻨﺘﺮا‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮاﻣﯽ‪ .‬ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ‪ ،‬ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺸﯿﻦ‪.‬‬
‫اِﯾﺴﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ در اﻧﺘﻬﺎی ﺑﺎرﯾﮏﺗﺮ ﻣﯿﺰ را ﭘﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ دروﮔﻮدار و ﯾﮏ‬
 ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯿﻦ او و ﻣﻠﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦ دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﻫﻢ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﻣﺎرﺷﺎل وﯾﺴﮕﺮد)‪ (۱۹۸‬و ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻟﺮد‬
‫اﺳﺘﺮﭘﺖ)‪ ،(۱۹۹‬ﺗﯿﻨﮕﻠﻨﺖ)‪ ،(۲۰۰‬ﻓﻮدﮐﺖ)‪ (۲۰۱‬و وﯾﻠﺪﻫﯿﻞ)‪.(۲۰۲‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎرﺷﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻫﻤﻪ اوﻣﺪن‪ .‬ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬وﯾﺴﮕﺮد‪«.‬‬
‫ﻣﺎرﺷﺎل دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ زد‪ .‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ ﮐﻪ دﯾﺲ و ﭘﺎرچ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫در ﺻﻔﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ و زﻣﺰﻣﻪی ﺷﺎد ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎل ﻧﻘﺮهایاش‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ از‬
‫ﺧﻮراکﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ آورده ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ .‬دروﮔﻮدار‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻠﻌﯿﺪن‬
‫ﻓﻮری ﻏﺬاﯾﺶ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻟﻮﺗﺶ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺑﻘﯿﻪی ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن‬
‫ﺧﻮﮐﭽﻪﻫﺎی ﺑﺮﯾﺎن‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ و ﻧﺮمﺗﻨﺎن ﻣﻮﺟﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺮخ ان‬
‫ﮐﺮﯾﺖ ﺳﺮخﻣﻮ در اﯾﻦ اﻣﺮ از ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ زده ﺑﻮد‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن از آﺗﺮه‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده‬
‫وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ را ﺷﺪﯾﺪا ً دﻋﻮا ﮐﺮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎرچ آب ﺳﯿﺒﺎﺑﻪ)‪ (۲۰۳‬را‬
‫ﺑﺮدارد ﻣﺤﮑﻢ روی دﺳﺘﺶ زد‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﻮﯾﺪن اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺖ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺻﺪای ﺳﻮت ﯾﮏ ﻻکﭘﺸﺖ ﮔِﻠﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻨﺪه اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻓﻀﺎ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎدﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻫﺮﮐﺪام از ﻗﺒﻠﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺗﺎج ﻃﻼﯾﯽ ﺑﺎرﯾﮑﺶ را روی ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻓِ َﺮش ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﯾﮏ ﻻﺑﺴﺘﺮ ﻗﺮﻣﺰ را ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» .‬اﻧﻘﺪر‬
‫ﺳﺮوﺻﺪا ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺬار اول‬
‫ﺧﻮشوﺑﺶ ﮐﻨﯿﻢ؛ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮشوﺑﺶ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺗﻠﺦ ﻣﯽرﺳﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮات ﯾﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﮐﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺟﺸﻦﻫﺎ دﻋﻮت ﺑﺸﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻫﻢﻧﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﻢ رو ﺗﻮﺿﯿﺢ دادﯾﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ زﻣﺮدﯾﻨﺶ ﺿﺮﺑﻪ زد‪ ،‬ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﺳﻨﮓ آن‬
‫ﺑﻪاﻧﺪازهی زﻧﺒﻮر ﺑﻮد‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﯽ رو‬
‫داری؟ ﭼﯽ؟ ﮐﻨﺪن ﭼﺎه؟ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﺮدن ﺳﻮراخ ﺳﻘﻒ؟ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻓﺮﺷﯿﻨﻪای از‬
‫ﺳﺮو)‪ (۲۰۵‬در ﺷﺐ‬ ‫ِ‬ ‫ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﺎدﺷﺎه ورﯾﺪﻧﮏ)‪ (۲۰۴‬و ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎﯾﺶ‪،‬‬
‫ﻋﺮوﺳﯽﺷﻮن؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻪات راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ؛ و ﺑﻬﺘﻮن ﻣﯽﮔﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﮐﺎر ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﺮﻓﻪی ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫ﻣﺘﻔﺎوت اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر‪ «.‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دروﮔﻮدار ﮐﻪ داﺷﺖ‬
‫ﻟﻮت ﻣﯽﻧﻮاﺧﺖ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﻮاﺳﺶ ﻧﯿﺴﺖ و در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻧﺎدان ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﺑﺎ اونﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﯽدوﻧﯽ؟‬
‫و اون اﺑﻠﻪﻫﺎ ﮐﺎر ﺗﻮ رو ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻪای اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻦ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻣﯽروﻧﺪم‪،‬‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺎﺟﺮﻫﺎ‪ ،‬دورهﮔﺮدﻫﺎ‪ ،‬دورفﻫﺎ‪ ،‬ﮐﻮﻟﯽﻫﺎ و ﭼﻮبﺑﺮﻫﺎ رو دﯾﺪم‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﯾﻪ اﻧﯿﺲ ﺳﯿﺎه ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬در‬
‫ﺧﻮﻧﻪای ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻋﺠﯿﺐوﻏﺮﯾﺐ‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﺎﯾﻤﺮا ﺗﻮی ﮐﻮهﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫آﺋﺸﻨﺎﻫﺎ)‪ (۲۰۶‬و ﻫﯿﻮﻻﻫﺎی ﻫﺰارﭘﺎ)‪ .(۲۰۷‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺧﻮب ﻣﯽﮔﺸﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﯾﻪ‬
‫ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮر ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﺪون ﭘﻮﺷﯿﺪن‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎ و اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﺸﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺳﺆال ﻣﻨﻮ ﺟﻮاب ﻧﺪادی‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ اﺗﺤﺎد ﺑﺎ اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﺑﺮای ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻻزﻣﻪ؛ و ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮان ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺟﻠﻮی اﯾﻦ اﺗﻔﺎق رو ﺑﮕﯿﺮن‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ روﺷﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ رو درﮔﯿﺮ ﻧﮑﻨﻪ درس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﺸﻮن ﺑﺪﯾﻦ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ اﯾﻦ درس رو ﻟﺮدی‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ از ﻓﻮرﻫﻮرن ﺑﺪه و ﺑﻌﺪ ﻏﯿﺒﺶ ﺑﺰﻧﻪ؛ و ﺣﺎﻻ ﺟﻮابﺗﻮن رو ﻣﯽدم‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﺣﺮﻓﻪی ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﯾﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﺰدور اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪ .‬اون ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﺷﻮن ﻫﻢ ﮐﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﮕﯽ ﺣﺎﮐﻢ و ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ درﺑﺎر دﻋﻮت‬
‫ﻣﯽﺷﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮم راهﺣﻞ ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﺮای ﭘﻮل ﮐﺴﯽ‬
‫رو ﻧﮑﺸﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﺑﺪی؛ و ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻫﻢ‬
‫اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪن آﺑﺠﻮﻫﺎ‪ ،‬ﻓﻀﺎی دور ﻣﯿﺰ داﺷﺖ ﺷﺎدﺗﺮ و ﺷﺎدﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮐﺮخ ان‬
‫ﮐﺮﯾﺖ ﺳﺮخﻣﻮ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪی ﺑﺮای داﺳﺘﺎﻧﺶ از ﻧﺒﺮد ﺗﻮﯾﯿﺚ)‪ (۲۰۸‬ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎاﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺲ ﻓﺮو ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﻘﺸﻪای روی ﻣﯿﺰ‬
‫درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و آراﯾﺶ ﻟﺸﮑﺮﻫﺎ را ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﮐﻪ داﺷﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد اﺳﻤﺶ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﺎﺳﺒﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺮغ واﻗﻌﯽ درآورد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎدی ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﺮﻏﯽ دور از ﭼﺸﻢ آنﻫﺎ از ﺣﯿﺎط وارد ﺟﺸﻦ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺟﺴﺖوﺟﻮ ﺑﺮای ﭘﺮﻧﺪهی ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫»و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﺎر وﯾﭽﺮی ﻧﺎﺑﮑﺎر ﮐﺮد‪ «.‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد؛ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫ﺑﺎرﯾﮏ و ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬وﯾﭽﺮی ﮐﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ادب‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‪ ،‬ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎ و ﻧﻘﺸﻪﻫﺎی ﭘﻠﯿﺪاﻧﻪی ﻣﻨﻮ اﻓﺸﺎ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ آﯾﺎ ﺷﯿﻔﺘﻪی‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ و ﺷﺨﺼﯿﺖ واﻻی ﻣﻦ ﺷﺪن ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی رو ﺑﺮات ﻣﺸﮑﻞ ﻧﮑﺮده؟ دﯾﮕﻪ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت دارن اﯾﻦﻃﻮری ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻋﺪهی ﮐﻤﯽ از اوﻧﺎ ﺣﺮﻓﺎت رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽﮐﻨﻦ و ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن آﺷﻨﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی دَم دﺳﺖ دارن؛ ﺧﻨﺠﺮ‪ ،‬ﺳﻢ‪ ،‬ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‪ ،‬ﺳﯿﺦداغ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻏﺮور ﺷﺎﻫﯽ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪﻫﺎ ﯾﺎ ﻫﺰاران راه ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ازت اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮه؛ و‬
‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺳﺎده ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻏﺮور ﯾﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد ﮐﻪ اوﻧﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﺜﻞ ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ و ﻫﺮﮔﺰ رو ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﻨﻦ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﺮفﺷﻮن رو ﻗﻄﻊ ﮐﻦ ﯾﺎ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺪه ﺗﺎ‬
‫ﺧﻮدت رو ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ دﺳﺘﺎن ﺑﺎرﯾﮏ و ﺳﻔﯿﺪش را درﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد و ﭼﺎﻧﻪاش را روی آنﻫﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﻧﻈﺮی ﻫﻢ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﺮدم رو ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﻬﺸﻮن دﺳﺘﻮر ﺑﺪن و اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﺨﺮنﺷﻮن؛ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ‬
‫ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎدهای اﻋﺘﻘﺎد دارن؛ ﻫﺮﮐﺴﯽ رو ﻣﯽﺷﻪ ﺧﺮﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮﮐﺴﯽ رو‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺘﺶ ﺑﺴﺘﮕﯽ داره‪ .‬ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ آه‪ ،‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭙﺮﺳﯽ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه‬
‫ﺗﻮ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﮐﺎرت رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽدی و ﭘﻮﻟﺖ رو ﻣﯽﮔﯿﺮی‪ .‬در ﺣﺮﻓﻪی ﺗﻮ‬
‫ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪن ﻫﺎﻟﻪی ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰش رو از دﺳﺖ داده‪ .‬ﻗﯿﻤﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺴﺘﮕﯽ داره ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﮐﺎرت و روﺷﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻣﯽدی؛ و ﺷﻬﺮﺗﺖ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮدﻫﺎ ﺗﻮی ﻣﺮاﺳﻢﻫﺎ و ﺑﺎزارﻫﺎ در ﻣﻮرد وﯾﭽﺮ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮی رﯾﻮﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮﻧﻦ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﺣﺘﯽ ﻧﺼﻔﺶ ﻫﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﯽﺑﻨﺪم ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺎﺗﺖ ارزون ﻧﯿﺴﺘﻦ؛‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﻮ ﺑﺮای ﻣﻮرد ﺳﺎده و ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎدهای ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎی‬
‫درﺑﺎری ﯾﺎ ﻗﺘﻞ‪ ،‬ﭘﻮل ﻫﺪر دادﻧﻪ‪ .‬اون ﮐﺎرﻫﺎ رو اﻓﺮاد ﻋﺎدیﺗﺮ و ارزون ﻗﯿﻤﺖﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ اﻧﺠﺎم ﺑﺪن‪«.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻌﺮه زد‪» :‬ﺑﺮااااک! ﻗﺎااا‪...‬ﺑﺮاااک!« ﺻﺪای ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺻﺪای ﭼﻪ ﺣﯿﻮاﻧﯽ را درﻣﯽآورد؛ اﻣﺎ دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮدی را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺒﺰ و‬
‫زﻫﺮآﮔﯿﻦ ﻣﻠﮑﻪ روﺑﻪرو ﺷﺪ‪ .‬دروﮔﻮدار ﮐﻪ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺸﺖ آﺑﺸﺎر ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮیاش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬آرامآرام ﺑﻪ ﻟﻮﺗﺶ ﭼﻨﮓ‬
‫ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎری اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﺟﺎﻣﺶ را دوﺑﺎره ﭘﺮ ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»آه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﻮ ﺳﺎﮐﺘﯽ‪ .‬ﻣﺎ در ﺟﺸﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﯾﻢ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮﻣﻢ ﮐﻦ‪ .‬دﻟﻢ داره ﺑﺮای زﺧﻢ زﺑﻮنﻫﺎ و ﻧﻈﺮات‬
‫ﺗﯿﺰﻫﻮﺷﺎﻧﻪات ﺗﻨﮓ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪم ﻫﻢ ﻧﻤﯽآد ﯾﮑﯽ دو ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﺤﺴﯿﻦ‬
‫ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ ادای اﺣﺘﺮام و وﻓﺎداری‪ .‬ﺧﻮدت ﺗﺮﺗﯿﺒﺶ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻦ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮای ﺷﺎم ﻫﻢﻧﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﮕﻔﺖزدهام ﮐﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺸﺴﺘﻦ روی اﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ داده‬
‫ﺷﺪه‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮی ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﺪ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺑﻬﺶ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدادﯾﺪ ﯾﺎ ﻣﯽﺧﺮﯾﺪﯾﻨﺶ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺘﺶ داﺷﺖ‪«.‬‬
‫»اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ «.‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺳﺮش را ﻋﻘﺐ داد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺰی‬
‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی دﻟﭙﺬﯾﺮ روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ از ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﻔﺘﺨﺮ و ﺳﺮﻓﺮازم‪ ،‬زﯾﺒﺎﯾﯽ و‬
‫ﺧﺮد ﺷﻤﺎ زﺑﺎﻧﺰد ﻫﻤﻪﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻔﺘﺨﺮم ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻪ در ﻣﻮرد ﻣﻦ‬ ‫ِ‬
‫ﺷﻨﯿﺪه و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪهﻫﺎش‪ ،‬از ﻣﻦ در اﻣﻮر ﺟﺰﺋﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫زﻣﺴﺘﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺎﻫﺰاده ﻫﺮوﺑﺎرﯾﮏ)‪ (۲۰۹‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻮاری ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ‬
‫ﮐﺮد از ﻣﻦ ﺑﺮای دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﻫﺎی ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪی اون‪،‬‬
‫از ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮد و ﯾﻪ ﮐﻔﺸﺶ رو ﺟﺎﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻗﺎﻧﻊ‬
‫ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﻧﯿﺎز داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﺮﻣﻮز ﮔﻮش ﻣﯽداد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺎﮐﻤﺎن دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻮشﺷﻮن اﺻﻼ ً ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدن‬
‫ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪن‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺎﭘﺴﺮی‪ ،‬ﻧﺎﭘﺪری‪،‬‬
‫ﻧﺎﻣﺎدری‪ ،‬ﻋﻤﻮ‪ ،‬ﻋﻤﻪ و ﻏﯿﺮه ﺑﻮد؛ اﺳﻢ ﺑﺮدن ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻫﻤﮕﯽ ﻧﻈﺮﺷﻮن‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺤﺚ ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﻗﯿﻤﺘﻪ‪.‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ ﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﯿﺶ‬
‫ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﯽﮐﻨﻢ و در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮ؛ و ﻏﺮور ﺑﺮای ﻣﺎ‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻣﻌﻨﯿﻪ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﭼﻘﺪر‪ .‬ﻟﺮدی ﯾﮏﺑﺎر ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی داد ﮐﻪ ﻧﻪ‬
‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻏﺮور ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻋﺮﻓﺶ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اون ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ‪،‬‬
‫ﻟﺮد ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻧﺬاره ﻗﻠﻌﻪ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪازاﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدن ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺰو ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ اﯾﺪهﻫﺎی ﻟﺮد ﻧﺒﻮده‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﺮدی‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺮای ﺷﺎم‬
‫ﻫﻢﻧﺸﯿﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک‪ ،‬آﺑﺠﻮ را از روی رﯾﺶﻫﺎ و ﺟﻠﻮی ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش ﭘﺎک ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮدﻧﺶ را ﮐﺞ‬
‫ﮐﺮد و زوزهی ﮔﻮشﺧﺮاش ﻣﺎدهﮔﺮگ در ﺣﺎل زاﯾﯿﺪﻧﯽ را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﮓﻫﺎی‬
‫داﺧﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎﺳﺨﺶ را دادﻧﺪ و ﮐﻞ ﻣﺤﻠﻪ در ﺻﺪای زوزه ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادرﻫﺎی اﺳﺘﺮﭘﺖ اﻧﮕﺸﺘﺶ را در ﻟﯿﻮاﻧﺶ ﻓﺮوﮐﺮد و ﺧﻂ ﺿﺨﯿﻤﯽ روی‬
‫ﻧﻘﺸﻪی ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯽﻓﮑﺮی و ﺑﯽﻟﯿﺎﻗﺘﯽ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ‬
‫اونﮐﺎرو ﻣﯽﮐﺮدن! اﯾﻨﺠﺎ در اﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮارهﻫﺎ رو اﯾﻦﻃﺮف‬
‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدن و ﺑﻪ ﮐﻨﺎرهﻫﺎ ﻫﺠﻮم ﻣﯽﺑﺮدن!«‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻫﺎ!« و ﺑﺎاﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺳﺲﻫﺎ را روی‬
‫ﺻﻮرت و ﻟﺒﺎسﻫﺎی اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﭘﺎﺷﺎﻧﺪ‪» .‬ﻣﺮﮐﺰ رو ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﮐﺮدن؟ ﯾﻪ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﮐﻠﯿﺪی؟ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ!«‬
‫‪ -‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻮر ﻫﺴﺘﺶ ﯾﺎ ﻣﺸﮑﻞ ذﻫﻨﯽ داره ﺗﻮ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻣﺎﻧﻮر‬
‫ﻧﻤﯽده!‬
‫وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ از آﺗﺮه ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره! درﺳﺘﻪ!«‬
‫‪ -‬ﮐﯽ از ﺗﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﭽﻪ دﻣﺎﻏﻮ؟‬
‫‪ -‬دﻣﺎﻏﻮ ﺧﻮدﺗﯽ!‬
‫‪ -‬دﻫﻨﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﮐﺘﮏ ﻣﯽﺧﻮری‪...‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺻﺤﺒﺘﺶ ﺑﺎ وﯾﺴﮕﺮد را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺸﯿﻦ و ﺳﺎﮐﺖ‬
‫ﺑﺎش‪ ،‬ﮐﺮخ‪ .‬ﺑﺤﺚ و دﻋﻮا ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬دروﮔﻮدار ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬اﺳﺘﻌﺪادت رو ﺑﻪ ﻫﺪر ﻧﺪه!‬
‫ﻧﻮای زﯾﺒﺎ؛ اﻣﺎ آروم ﺳﺎز ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ و ﺳﮑﻮت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫درﯾﮓ)‪ (۲۱۰‬ﺑﻮن‪-‬ژو‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ و ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺑﺴﻪ! اﯾﻦﻃﻮری ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﯿﭻﮐﺲ رو‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﺑﺪی‪ .‬ﻧﯽاﻧﺒﺎﻧﺖ رو آﻣﺎده ﮐﻦ و ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ رزﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﯽ‬
‫دﻟﮕﺮمﻣﻮن ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺎ اﺟﺎزهی ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪی ﺑﺰرﮔﻮار!«‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﮔﺮاﻟﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻨﻪ‪ «.‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﯾﮏ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﻃﺎق دوﺧﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ اﺟﺎزه داد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪی‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ و دلﻧﺸﯿﻦ زد‪.‬‬
‫ﻫﻮﭼﺒﺎز)‪ (۲۱۱‬رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﻨﻮاز؛ ﭼﻮن‬‫ِ‬ ‫اﯾﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﯾﮓ ﺑﻮن‪-‬ژو‪ ،‬ﺗﺮاﻧﻪی ﻧﺒﺮد‬
‫ﺷﮑﯽ در رﻫﺒﺮی و رزمآراﯾﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽذاره؛ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﮐﯽ اونﺟﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻬﺮت اﺑﺪی رﺳﯿﺪ! ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺳﯿﻨﺘﺮا‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ!«‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ! و اﻓﺘﺨﺎر!« ﺑﻌﺪ ﺟﺎمﻫﺎ و ﻟﯿﻮانﻫﺎی‬
‫ﺳﻔﺎﻟﯽﺷﺎن را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﯽاﻧﺒﺎن درﯾﮓ ﺑﻮن‪-‬ژو ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻮم اﯾﺠﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪزودی ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪای وﺣﺸﺘﻨﺎک‪،‬‬
‫ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞﺗﺤﻤﻞ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬
‫دم دﺳﺖﺷﺎن ﺑﻮد روی ﻣﯿﺰ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ اﻧﺒﺎن ﮐﻪ از‬
‫ﺟﻨﺲ ﭼﺮم ﺑﺰ ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﮑﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدن ﺻﺪای ﮔﻮشﺧﺮاش آن ﺑﻪ‬
‫ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﻨﺪ ﻣﺠﺬوﺑﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫»ﻫﻮﭼﺒﺎز‪ ،‬اوﻟﯿﻦ ﻧﺒﺮد ﻣﻦ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ‬‫ِ‬ ‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪی و ﺧﺸﻢ ﭼﻨﯿﻦ وﯾﭽﺮ دﻟﯿﺮی ﺑﺸﻢ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای‬
‫ﭘﻮل ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪﯾﻢ‪ .‬دﺷﻤﻦ ﻣﺎ داﺷﺖ روﺳﺘﺎﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﯽﺳﻮزوﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺎﻟﯿﺎت‬
‫ﻣﯽدادن و ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ از ﺳﻮدش ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﻧﺒﺮد‬
‫رﻓﺘﯿﻢ‪ .‬دﻟﯿﻞ ﺑﯽاﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺒﺮد ﺑﯽاﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯽاﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ‬
‫ﺳﻪ ﻫﺰار ﺟﺴﺪ ﺧﻮراک ﮐﻼغﻫﺎ ﺑﺸﻦ؛ و ﻧﮕﺎه ﮐﻦ؛ ﺑﻪﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻢ‬
‫اﻧﻘﺪر ﺳﺮﺑﻠﻨﺪم ﮐﻪ ﺑﺮام آواز ﻣﯽﺧﻮﻧﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬
‫ﻣﺰﺧﺮﻓﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻘﻠﺒﯽاش را زد ﮐﻪ ﻣﻤﻠﻮ از ﺷﺎدی و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﺎﻻ‬
 ‫ﺑﺮدن ﺟﺎم ﺧﺎﻟﯽاش ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ را داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﺬار اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ‪ «.‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ران ﻗﺮﻗﺎوﻟﯽ را ﮐﻪ دروﮔﻮدار ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﺮد و ﻣﻮﻗﺮاﻧﻪ از ﮔﻮﺷﺖ آن ﮐﻨﺪ‪» .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻋﻼﻗﻪی ﻣﻨﻮ ﺟﻠﺐ‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم ﺑﻮدم ﮐﻪ وﯾﭽﺮﻫﺎ اﻓﺮاد ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻫﺴﺘﻦ؛ اﻣﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻬﺖ ﺿﺮﺑﻪ زده ﻣﯽﺷﻪ ﺻﺪای ﻓﻮﻻد ﺧﺎﻟﺺ ﻣﯽدی‪ ،‬ﺑﺮﻋﮑﺲ اﯾﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از ﻓﻀﻮﻻت ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪن‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ‬
‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ زرﻧﮕﯽ ﮐﻨﯽ اﻧﺠﺎﻣﺶ‬ ‫ِ‬ ‫ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ داری ﻋﻮض ﻧﺸﺪه؛ و‬
‫ﻣﯽدی‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ و ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰش را ﻧﺰد‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺳﮑﻮﺗﺶ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﻤﺎم ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ران ﻗﺮﻗﺎول اﺳﺖ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﯽ ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﻧﻪ؟ ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﻓﺮض‬
‫ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺬاﮐﺮه ﺗﻤﻮم ﺷﺪه؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖﻫﺎی ﻧﺎﻣﻌﯿﻦ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ اﻧﺠﺎم‬
‫ﺑﺸﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻧﺎﻣﻌﯿﻨﻪ؟ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل درﺳﺖ ﺣﺪس زدی‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دارم ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫ازدواج دﺧﺘﺮم ﺑﺎ اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺸﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ در ﺧﻄﺮه و ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ‬
‫ﺧﻄﺮ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮی‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻫﻢ زﺑﻮن ﻧﺮﯾﺰ‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﺣﺮﻓﻪات رو اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮرم ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺳﺘﻪای از ﺣﺎﮐﻤﺎن‬
‫ﺗﻌﻠﻖ دارم ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ً ﻣﯽدوﻧﻦ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ازش‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺸﻪ‪ .‬از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﺸﺘﻦ رو ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﺮای ﭘﻮل‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم اوﻧﻮ ﺗﻮ ﮐﺎرش ﺧﺒﺮه ﻣﯽدوﻧﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮت ﺗﻮ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﺧﻮدت ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬واﺿﺢﺗﺮ از ﻧﯽاﻧﺒﺎن ﻟﻌﻨﺘﯽ‬
‫ﺑﻮن‪-‬ژو؛ و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻮن‪ ،‬ﻧُﺖﻫﺎی ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮش ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻮازﻧﺪهی ﻧﯽاﻧﺒﺎن‪ ،‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪای ﻣﻠﮑﻪ را ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺎرش را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن‬
‫ﺑﺎ ﻫﻠﻬﻠﻪای ﮐﺮﮐﻨﻨﺪه از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق دوﭼﻨﺪان ﺧﻮد را وﻗﻒ‬
‫اداﻣﻪی ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻧﺒﺮد و ﮔﻔﺘﻦ ﺟﻮکﻫﺎی ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ‬
‫در ﻣﻮرد ﺑﺎﻧﻮان‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک داﺷﺖ ﺻﺪاﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی درﻣﯽآورد؛ اﻣﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﯿﻮان دﯾﮕﺮی را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺎری از دوش ﺷﮑﻢ‬
‫ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﭘﺮش ﺑﺮدارد‪.‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ روی ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪ و از دور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‬
‫دﻻﯾﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻫﻢﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻟﺮد اﻫﻞ ﻓﻮرﻫﻮرن دارﯾﺪ؛ اﻣﺎ وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﭘﻮﺗﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﺪ ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺴﺖ ﺑﺸﻪ؟ اﻟﺒﺘﻪ اون ﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﻪ داره ﻓﺮا ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫»ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬اﯾﺴﺖ‪ «.‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮﻣﯽ زد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از دﯾﺪن‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن او ﺷﮕﻔﺖزده ﺷﺪه ﺑﻮد‪» .‬ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ‬
‫ﺑﺎ راوﯾﮑﺲ ﻧﯿﮏﻧﺎم از ﻓﻮرﻫﻮرن دارم‪ .‬ﻗﺴﻤﺘﯽ از وﻗﺘﻢ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدم؛‬
‫اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺎ اﺻﻮل ﻣﻦ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﯽ‪ :‬اول اﻧﺠﺎموﻇﯿﻔﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗﻔﺮﯾﺢ‪ .‬ﻫﺎﮐﺴﻮ!«‬
‫ﻣﻠﮑﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻪ دژﺳﺎﻻر اﺷﺎره ﮐﺮد‪ .‬ﻫﺎﮐﺴﻮ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ دوﯾﺪ‪ ،‬در اﯾﻮان ﺗﺎرﯾﮏ ﻏﯿﺒﺶ زد‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» .‬ﺷﻨﯿﺪی؟ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﭘﻮﺗﺎ از اﯾﺴﺘﺎدن‬
‫ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ ﺳﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﯽآد اﯾﻨﺠﺎ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺣﻮاﺳﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ؛ ﭼﻮن‬
‫ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﮑﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﯽ ﺑﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﺎ ﺣﺪی‬
‫ﺣﺪسﺷﻮن زدی‪ .‬ﻫﯿﭻ راهﺣﻞ دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﺗﻮ ﯾﻪ اﻧﺘﺨﺎب داری‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯽ؛ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻧﺘﯿﺠﻪی ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ از دﺳﺘﻮراﺗﻢ رو‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اوﻧﺎ ﭘﺎداش درﺧﻮری داره ﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم‬
‫ﮐﺎر اﻋﻼم آﻣﺎدﮔﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺨﺮﻣﺖ؛ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﻪ ﻏﺮور ﯾﻪ‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﻄﻤﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻔﺎوت دارن‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺎن ﻋﻈﯿﻤﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪاش ﻧﺸﺪم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﻓﺮﻗﺶ اﯾﻨﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺮﯾﺪاری‬
‫ﻣﯽﺷﻪ دﺳﺘﻤﺰدش رو ﻫﻢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﻫﻮسﻫﺎی ﺧﺮﯾﺪار درﯾﺎﻓﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ اراﺋﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﻣﺰدش رو ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﺨﺼﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺗﺎ ﺣﺪی‪ .‬ﺑﺬار ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻋﻼم آﻣﺎدﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺎر ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ داره‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻮر ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ واﺿﺢ و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺧﺪﻣﺖرﺳﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﻓﺮق داره‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪاش ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪم‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻄﻮر اﺟﺮاش ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدت ﺑﺴﺘﮕﯽ داره‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﺳﯿﺎه ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺷﺪ‪ .‬دروﯾﺪ اﻫﻞ‬
‫اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ از وﯾﭽﺮ ﺑﺮدارد‪ ،‬داﺷﺖ ﻧﺎن در دﺳﺘﺶ ﺧُﺮد ﻣﯽﮐﺮد‬
‫و ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻏﺮق در ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ﺧﺮدهﻫﺎ را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬روی ﻣﯿﺰ ﮐﻪ از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺮدهﻧﺎن‪ ،‬آرد و ﺗﮑﻪﻫﺎی‬
‫ﺑﺪن ﯾﮏ ﻻﺑﺴﺘﺮ رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻣﻮرﭼﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﻧﺸﺎنﻫﺎی روﻧﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﺑﻪﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﮐﻠﻤﻪای درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺻﻮرت ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺟﺰﺋﯽ‪ ،‬ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬دروﯾﺪ ﭘﻠﮏﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﺟﺪی‪ ،‬ﺧﺮدهﻫﺎ‬
‫را از روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر زد‪.‬‬
‫ﺟﺎرﭼﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮاﻣﯽ! ﭘﻮﺗﺎ از ﺳﯿﻨﺘﺮا!«‬
‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬دژﺳﺎﻻر و ﭘﺎدوی‬
‫ﻣﻮﻃﻼﯾﯽای ﮐﻪ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﺑﯽآﺳﺘﯿﻦ ﺳﺮﺧﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ‬
‫آنﻫﺎ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی آﻫﺴﺘﻪ و ﺳﺮﺑﻪزﯾﺮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢرﻧﮓ‬
‫ﻣﺎدرش ﺑﻮد؛ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی؛ اﻣﺎ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دو رﺷﺘﻪی ﺿﺨﯿﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻤﺮش ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ ﺗﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﻮاﻫﺮی ﻇﺮﯾﻒ روی آن‬
‫دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دور ﻟﺒﺎس آﺑﯽ‬
‫ﻧﻘﺮهایاش ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺎدو‪ ،‬دژﺳﺎﻻر‪ ،‬وﯾﺴﮕﺮد و ﺟﺎرﭼﯽ آﻣﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ‬
‫ﺑﯿﻦ دروﮔﻮدار و اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻓﻮرا ً ﺟﺎم‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ را ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺑﺎ او ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﭘﻮﺗﺎ داﺋﻤﺎ ً ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﭘﺸﺖ‬
‫ﻣﮋهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﯽ در ﻃﻮل ادای اﺣﺘﺮامﻫﺎی زﯾﺎدی ﮐﻪ از ﻃﺮف‬
‫ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺷﮑﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ او روی ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ دﯾﮕﺮ دادوﻓﺮﯾﺎد ﻧﻤﯽﮐﺮد و در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﭘﻮﺗﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺟﺎم ﺷﺮاﺑﺶ را ﻫﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ از آﺗﺮه ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ‬
‫زل زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﻮری ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎ ﻋﻘﺪ آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ داﻧﻪی ﺷﻦ‬
‫در ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک و ﺑﺮادران اﺳﺘﺮﭘﺖ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰی‬
‫ﻋﻤﯿﻖ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﯽ ﺻﻮرت ﻇﺮﯾﻒ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ راﺿﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎ‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ ﮔﺮاﻟﺖ؟ دﺧﺘﺮه ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎدرش رﻓﺘﻪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺣﯿﻔﻢ ﻣﯽآد ﮐﻪ ﺑﻪ اون ﺑﭽﻪی ﺳﺮخﻣﻮی ﺑﯽدﺳﺖوﭘﺎ و ﮐﺮخ‬
‫ﺑﺴﭙﺮﻣﺶ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺪم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﺴﺖ‬
‫ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﺧﻮن ﯾﮑﺴﺎﻧﯽ در رگﻫﺎﺷﻮن ﺟﺮﯾﺎن داره‪ .‬ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽدی‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﺳﯿﻨﺘﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺸﻪ؛ ﭼﻮن ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﺸﻮر‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام ازدواج ﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪای ﮐﻪ از ﮐﺎرت ﻣﯽﺧﻮام ﻫﻤﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺶ؟ ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻤﮑﻨﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﻣﻦ ﺑﻪ اﺟﺮا درﻧﯿﺎد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﺷﻤﺎ ﻗﻮیﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬آﻫﺎن‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ روﺑﻪرو ﺑﺸﻢ ﮐﻪ از‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﻣﻠﮑﻪ ﻫﻢ ﻗﻮیﺗﺮه‪ .‬وﯾﭽﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﯽﺟﻨﮕﻪ! ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ!‬
‫‪ -‬ﭼﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﭼﯽ ﻣﺴﺨﺮهﺳﺖ؟‬
‫ً‬
‫‪ -‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﺎری ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ازم ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﯿﺮ‬
‫ﻣﻤﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﺶداری ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮدم از ﭘﺴﺶ‬
‫ﺑﺮﻣﯽاوﻣﺪم‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺸﻬﻮر از رﯾﻮﯾﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬زﯾﺮﮐﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬از ﭘﺲ ﻫﺮ‬
‫ﮐﺎری ﻣﯽﺷﻪ ﺑﺮاوﻣﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺘﺶ ﺑﺴﺘﮕﯽ داره‪ .‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺷﻤﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ‬
‫ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎی ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻫﻢ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮدم ﯾﻪ ﻋﺪدی‬
‫ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎر و ﻣﻦ ﻫﺮ‬
‫ﭼﯽ ﺑﺨﻮای ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم‪«.‬‬
 ‫‪ -‬ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺨﻮای ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم؛ و دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪،‬‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﻘﺪر ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﺨﺪاﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ رو ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﯽ؟‬
‫وﻗﺖ داره ﻣﯽﮔﺬره‪ .‬ﺟﻮاب ﺑﺪه‪ ،‬آره ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺟﻮابﻫﺎت ﺑﻪ اﯾﺪهال ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪن‪.‬‬
‫دارن ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺷﻦ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﺆاﻟﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ اﻧﺘﻈﺎر دارم ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﺧﺐ‪.‬‬
‫ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط دﺳﺖ ﭼﭙﺖ رو دراز ﮐﻦ و ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻦ رو ﺑﮕﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﭘﺎرﭼﻪی زرد و آﺑﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ زﯾﺮ‬
‫ﺑﻨﺪی ﭼﺮﻣﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫او زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﮐﺸﺘﻦ ﻣﺮدم ﮔﻔﺘﻢ‬
‫رو ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» .‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ؛ و ﻫﻤﻮنﻃﻮر‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬اﻋﻠﯿﺤـ‪...‬‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪی دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬اوﻧﺎ‬
‫دارن ﻧﮕﺎهﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻦ و اﯾﺴﺖ داره ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﺎ دژﺳﺎﻻر ﺣﺮف ﺑﺰن‪.‬‬
‫ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮر‪ .‬ﺑﻨﻮش؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﺣﻮاﺳﺖ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪای ﮐﻪ ﺑﯿﻦ اﯾﺴﺖ‪ ،‬وﯾﺴﮕﺮد و ﻣﻮﺳﯿﺎک‬
‫اداﻣﻪ داﺷﺖ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺗﺎ در ﺳﮑﻮﺗﯽ رؤﯾﺎﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی آنﻫﺎ ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽداد‪ .‬دروﮔﻮدار ﻟﻮﺗﺶ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد را ﺟﺒﺮان ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻫﺎﮐﺴﻮ در ﺧﻮدش ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮداری ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﯾﺎدآوردن ﻧﺎﻣﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎ ً ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ در ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻼت ﻓﻮرﻫﻮرن ﺷﻨﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد؛ ﭼﻮن از ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ وﺿﻊ زاﯾﯿﺪن اﺳﺐﻫﺎی ﻣﺎده ﺧﻮب اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ داد و ﺑﯿﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ آنﻫﺎ از اﺳﺐﻫﺎی ﻧﺮ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺘﺮی‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻮﺳﯿﺎک ﻣﺪام ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﮕﺎه ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽﮔﺸﺖ؛ اﻣﺎ دﯾﮕﺮ‬
‫ﺧﺮدهﻧﺎﻧﯽ روی ﻣﯿﺰ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد‪ .‬رﻓﺘﺎر ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﺑﺎ دو ﺑﺮادر اﻫﻞ اﺳﺘﺮﭘﺖ‬
‫داﺷﺖ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ و ﺟﻮانﺗﺮﯾﻦ ﺑﺮادر از ﻫﻮش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﭼﻮن‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻧﻮﺷﯿﺪن درﯾﮓ ﺑﻮن‪-‬ژو رﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﺳﮑﺎﻟﺪ ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ‬
‫ﺑﻪراﺣﺘﯽ او را ﺷﮑﺴﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺮدﻫﺎی ﺟﻮانﺗﺮ و ﮐﻢاﻫﻤﯿﺖﺗﺮ ﮐﻪ ﮔﯿﺞ و‬
‫ﻣﺴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در اﻧﺘﻬﺎی ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن آوازی ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎرهی ﺑﺰ و ﭘﯿﺮزﻧﯽ اﻧﺘﻘﺎمﺟﻮ ﮐﻪ ﺣﺲ ﺷﻮخﻃﺒﻌﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎری ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻓﺮ و ﺳﺮﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس آﺑﯽ و ﻃﻼﯾﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺳﯿﻨﺘﺮا‬
‫را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ وﯾﺴﮕﺮد رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺷﺎل‪ ،‬اﺧﻢﮐﻨﺎن ﺑﻪ‬
‫ﮔﺰارش آنﻫﺎ ﮔﻮش ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰی‬
‫در ﮔﻮش ﻣﻠﮑﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪.‬‬
‫وﯾﺴﮕﺮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﺤﺒﺘﺶ را اداﻣﻪ داد‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻪ او ﮐﺮد و‬
‫ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ روی دﺳﺘﻪی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺷﺎل ﺗﻌﻈﯿﻢ‬
‫ﮐﺮد و دﺳﺘﻮر را ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺎﺳﺒﺎن اﻧﺘﻘﺎل داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺮفﺷﺎن ﻧﺸﺪ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺑﻪ ﭘﻮﺗﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد؛ ﭘﺮﻧﺴﺲ‬
‫ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﻗﺪمﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪام ﺑﺎ دﻧﮓدﻧﮓ ﺑﺮﺧﻮرد ﻓﻠﺰ ﺑﺎ زﻣﯿﻦ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻬﻤﻪی دور ﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ زرﻫﯽ از ﺟﻨﺲ ورﻗﻪﻫﺎی آﻫﻨﯽ‪،‬‬
‫ﭼﺮم و ﻣﻮم ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪ .‬ﺳﯿﻨﻪﭘﻮش ﻣﺤﺪب‪ ،‬زاوﯾﻪدار و ﺳﯿﺎه و آﺑﯽاش ﺑﺎ‬
‫ﭘﺎرﭼﻪای ﭼﻨﺪﺗﮑﻪ و ران ﺑﻨﺪﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬روی ﺑﺎزوﺑﻨﺪﻫﺎی ﺿﺨﯿﻢ و‬
‫ﻓﻠﺰیاش ﺧﺎرﻫﺎی ﺗﯿﺰ ﻓﻮﻻدی دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﮐﻼﻫﺨﻮدش ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﻮزهی‬
‫ﺑﺎز ﯾﮏ ﺳﮓ ﺟﻠﻮ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻮﺳﺘﻪی ﺑﻠﻮط ﭘﺮ از ﺗﯿﻎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻠﻖﺗﻠﻖﮐﻨﺎن و ﻏﮋﻏﮋﮐﻨﺎن ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺟﻠﻮی ﺗﺨﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﺗﺎزهوارد ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻠﮑﻪی ﺑﺰرﮔﻮار‪،‬‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮاﻣﯽ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﻫﻢ زدن ﺟﺸﻦ و ﺗﺸﺮﯾﻔﺎتﺗﺎن ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ)‪ (۲۱۲‬ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ً‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬درود‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺘﺎن ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ‬
‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ .‬در ﺳﯿﻨﺘﺮا‪ ،‬ﻣﺎ از ﻫﻤﻪی ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫»ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ «.‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ‬
‫ﮐﻪ دﺳﺘﮑﺸﯽ آﻫﻨﯿﻦ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪاش زد‪» .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺘﺮا‬
‫ﻧﯿﺎﻣﺪهام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺎی ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ و ﻓﻮری در ﻣﯿﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺪون از دﺳﺖ دادن زﻣﺎن ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺮای زﻣﺎن ﻣﺎ ﻗﺎﺑﻞﺗﻘﺪﯾﺮ‬
‫اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﺎ از ﭘﺸﺖ دارﺑﺴﺖ‬
‫آﻫﻨﯿﻦ ﺷﺎﯾﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﻼﻫﺨﻮدت را ﺑﺮدار‪ ،‬ﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﻮد را ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺻﻮرت ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻌﻼ ً ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﺟﺎزهی ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫زﻣﺰﻣﻪای ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﺑﺮ آن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻦ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽﺻﺪا ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺣﺮﮐﺖ داد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺟﺎدوﯾﯽ را ﮐﻪ ﻫﻮا را ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮد ﺣﺲ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺪاﻟﺶ ﺑﻪ‬
‫ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬
‫روی دﺳﺘﻪی ﺻﻨﺪﻟﯽاش ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺟﺎزه داده ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰهی ﺑﻪﺟﺎﯾﯽ از اﯾﻦﮐﺎر‬
‫داری‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮای ﭼﯽ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪی‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﯽﺻﻮرت؟«‬
‫ﺗﺎزهوارد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻬﻤﺖ ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ رو ﺑﭙﺬﯾﺮم‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺪﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺗﻮﺿﯿﺢ او را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺻﺪای‬
‫دﻧﮓدﻧﮓ زرﻫﺶ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺷﺎه روﺋﮕﻨﺮ‪ ،‬وﻗﺘﯽ در ارﻟﻨﻮاﻟﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﮑﺎر ﺑﻮد راﻫﺶ را ﮔﻢ ﮐﺮد‪ .‬او ﮐﻪ‬
‫در ﻣﻨﺎﻃﻖ راهﮐﺸﯽ ﻧﺸﺪه ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از روی اﺳﺒﺶ داﺧﻞ ﻣﺴﯿﻠﯽ اﻓﺘﺎد‬
‫و ﭘﺎﯾﺶ ﺿﺮب دﯾﺪ‪ .‬او ﮐﻪ داﺧﻞ آﺑﮕﺬر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﻤﮏ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻓﺶﻓﺶ واﯾﭙﺮﻫﺎ و زوزهی ﮔﺮﮔﯿﻨﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫ﻣﯽﺷﺪن‪ .‬ﺑﺪون ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎ ً ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ً ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮده ﺧﻮدت ﺑﻮدی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ او زﻧﺪه و ﺳﺎﻟﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻣﻦ ازت ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ؛ و اﯾﻦ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاری ﺣﺎﻻ ﮐﻪ‬
‫روﺋﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺮد ﻗﻠﺐ و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ‪ ،‬از دﻧﯿﺎ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ ﻧﺸﺪه‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ‬
‫ﮐﻤﮑﺖ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺮﺧﻼف ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ از ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎت ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ازت ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮب ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ؛ و ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ اوﻣﺪم‬
‫ﭘﺎداش وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﺑﺮای ﻧﺠﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎدﺷﺎه رو ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد؛ اﻣﺎ ﺑﺮق ﺳﺒﺰی در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درﺧﺸﯿﺪ‪» .‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر؟ ﭘﺲ ﺗﻮ‬
‫ﮐﺴﯽ رو ﺗﻪ دره ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی‪ ،‬ﺑﯽدﻓﺎع و زﺧﻤﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ واﯾﭙﺮﻫﺎ و ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ وﻋﺪهی ﭘﺎداش ﺑﻬﺖ داد ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدی؟ و اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﺪه‪ ،‬ﻫﻤﻮنﺟﺎ رﻫﺎش ﻣﯽﮐﺮدی و ﻣﻦ ﺗﺎ اﻣﺮوز‬
‫ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪم اﺳﺘﺨﻮنﻫﺎش ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪن؟ ﭼﻘﺪر ﻓﺪاﮐﺎراﻧﻪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً اونﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪی دﻟﯿﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدی‪«.‬‬
‫زﻣﺰﻣﻪی داﺧﻞ ﺗﺎﻻر ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زﻫﺮآﮔﯿﻦﺗﺮ اداﻣﻪ داد‪» :‬و اﻣﺮوز ﺑﺮای ﭘﺎداﺷﺖ اوﻣﺪی‪،‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ؟ ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل؟ ﺣﺘﻤﺎ ً ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻬﺮهی اﯾﻦﻫﻤﻪ ﻣﺪت ﺻﺒﺮ‬
‫ﮐﺮدن رو ﻫﻢ ﺑﺒﺮی‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﻧﮏ دورفﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ .‬ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ روﺋﻨﮕﺮ‬
‫ﺑﻬﺖ وﻋﺪهی ﭘﺎداش داد؟ ﺧﺐ‪ ،‬اﻻن ﭘﺎداش ﮔﺮﻓﺘﻦ ازش ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻤﺖ اون دﻧﯿﺎ ﺗﺎ اونﺟﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺮﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ اونﻗﺪر ﻋﺎﺷﻖ‬
‫ﺷﻮﻫﺮم ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮل و‬
‫وﻋﺪهاش ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ؛ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻪ ﺣﺲ‬
‫ﺑﺪی ﺑﻬﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎزهوارد ﻧﻘﺎبدار‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ در ﺳﯿﻨﺘﺮا‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ‬
‫روﺋﻨﮕﺮ در اون آﺑﮕﺬر ﺑﯽدﻓﺎع و ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﭼﻪ وﻋﺪهای ﻣﯽدی‪،‬‬
‫ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدت ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﻢ زﻧﺪه از اﯾﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮی ﭼﯿﻪ؟«‬
‫ﻣﺪال دور ﮔﺮدن ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮب ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺳﺮش را آرام ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد و اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬دروﯾﺪ ﻫﻢ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ رﯾﺶ ﻣﺠﻌﺪش‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎرﭘﺸﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺮفﻫﺎی ﺣﺴﺎبﺷﺪهی ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﺮﺳﻮﻧﺪن‬
‫ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ و ﺑﺮای اﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺧﺸﻢ اﻓﺮاد ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪن و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﺗﻮن‪ ،‬ﭘﻮﺗﺎ‪ ،‬از ﻣﻦ ﻧﻔﺮت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﺟﺪا از ﻫﻤﻪی‬
‫اﯾﻦﻫﺎ‪ ،‬ﺣﺮﻓﺎﺗﻮن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارن‪ .‬ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯽدوﻧﯿﺪ!«‬
‫ﻟﺐﻫﺎی ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﻧﻨﺪهای درﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪» .‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺳﮓ داری ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻬﻤﺖ‬
‫دروغ ﻣﯽزﻧﯽ‪«.‬‬
‫ﺗﺎزهوارد ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽدوﻧﯿﺪ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت ﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ در ارﻟﻨﻮاﻟﺪ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ روﺋﮕﻨﺮ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺧﻮدش ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻬﻢ ﺑﺪه‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ‬
‫ﺣﺮﻓﺎم ﺑﺎﺷﻦ! وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮﻧﺴﺖ دوﺑﺎره ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﺶ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪام رو ﺑﮕﻢ و ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ دادم‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ‬
‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬در ﺧﻮﻧﻪ ﺟﺎﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه‬
‫ﻗﻮل داد ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬رو‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎردار ﺑﻮدﯾﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم و‬
‫ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﭘﺎداش ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﭘﻮﺗﺎی زﯾﺒﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ و‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ارزش اﻧﺘﻈﺎر رو داﺷﺘﻪ! دوﺳﺘﺎن و ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﻋﺰﯾﺰ! ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری از ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺘﺮا اوﻣﺪﯾﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﻼش ﺷﻤﺎ ﺑﯿﻬﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻮﺗﺎی زﯾﺒﺎ‪ ،‬از ﻟﺤﻈﻪی ﺗﻮﻟﺪش و ﺗﺤﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻪ!«‬
‫ﻧﻌﺮهای از ﺳﻤﺖ ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‬
‫و ﻓﺮد دﯾﮕﺮی ﻣﺸﺘﺶ را ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫وﯾﻠﺪﻫﯿﻞ از اﺳﺘﺮﭘﺖ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ از داﺧﻞ ﮔﻮﺷﺖ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪای ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺑﻮد ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪ و آنرا در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﯾﮑﯽ‬
‫از ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی ﻣﯿﺰ را از ﺟﺎ ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫وﯾﺴﮕﺮد ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺎورﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ! ﭼﻪ ﻣﺪرﮐﯽ داری؟ ﻣﺪرک؟«‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻬﺮهی ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺪرﮐﻪ!«‬
‫ﭘﻮﺗﺎ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪﯾﺪهی ﺑﺴﯿﺎر ﻏﺮﯾﺒﯽ‬
‫داﺷﺖ ﻓﻀﺎ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺪال وﯾﭽﺮ زﯾﺮ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش داﺷﺖ از زﻧﺠﯿﺮش ﮐﻨﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او ﻣﻠﮑﻪ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدوﯾﯽ ﺻﺪا ﮐﺮد و دﺳﺘﻮری ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ او داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺸﻨﻮد؛ اﻣﺎ ﭼﻬﺮهی ﻣﺘﻌﺠﺐ ﭘﺴﺮک و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﻮرش را‬
‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻨﺠﮑﺎوش ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺎدو دواندوان ﺳﻤﺖ در ﺧﺮوﺟﯽ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻬﻤﻪی دور ﻣﯿﺰ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ رو ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻪ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره؟«‬
‫ﻣﻠﮑﻪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪ ،‬ﻟﺒﺶ را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﺎل ﺳﺒﺰ روی‬
‫ﺷﺎﻧﻪاش دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬اﮔﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟«‬
‫اﯾﺴﺖ اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬اﮔﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل داده ﺷﺪه‬
‫ﻋﻤﻞ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﺮد ﺟﺰﯾﺮهﻧﺸﯿﻦ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻧﮑﻨﻪ ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﻪ‬
‫ﻗﻮلﻫﺎی دﯾﮕﻪات ﻫﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯽ؟ ﺣﺘﯽ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ در ﺧﺎﻃﺮم‬
‫ﻣﻮﻧﺪن؟«‬
‫ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﻠﻘﻪ زد و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ً اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ واﮐﻨﺸﯽ از ﻣﻠﮑﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬اﯾﺴﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﻓﺮق داره‪«...‬‬
‫‪ -‬واﻗﻌﺎ ً اﯾﻦ ﻃﻮره؟‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ای ﺣﺮومزاده‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﯿﻬﻮده ﺧﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮراک ﺧﺮﭼﻨﮓﻫﺎی اﻋﻤﺎق ﺧﻠﯿﺞ اﻟﻨﮑﺮ)‪ (۲۱۳‬ﺷﺪ! ﻣﻦ از‬
‫اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪم ﺗﺎ دﺳﺖﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﮔﺮدم! اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫ﺗﻮﻟﻪﺳﮕﻪ! ﯾﮑﯽ ﺑﺮام ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﯿﺎره و ﺑﻪ اون اﺣﻤﻖ ﺳﻼﺣﯽ ﺑﺪﯾﺪ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ‪«...‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﻣﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺧﻔﻪ ﺷﯽ‪ ،‬ﮐﺮخ؟ درﯾﮓ ﺑﻮن‪-‬ژو‪ ،‬ازاﯾﻦﺑﻪﺑﻌﺪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ رﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﺶ!«‬
‫رﯾﻨﻔﺎرن از آﺗﺮه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ؟ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺰادهی ﻣﺎ ﺷﺪه رو ﺑﺎ ﺧﻮن ﺟﻮاب ﻣﯽدم‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﺟﻠﻮم‬
‫رو ﺑﮕﯿﺮه؟ ﭘﺴﺮش‪ ،‬وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﻻﯾﻖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﭘﺮﻧﺴﺴﻪ!‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎ رو ﺑﯿﺎرﯾﺪ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺸﻮن‬
‫ﻣﯽدم ﮐﻪ اﻫﺎﻟﯽ آﺗﺮه ﭼﻄﻮر ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ رو ﻣﯽدن! ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﯾﺎ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺟﻠﻮم رو ﺑﮕﯿﺮه؟«‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬رﻋﺎﯾﺖ اﺧﻼق‪ .‬درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺪون اﺟﺎزه از ﺑﺎﻧﻮی ﻗﺼﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﻧﺒﺮد ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ؟ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﺗﺎق ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺳﯿﻨﺘﺮا ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ دﻋﻮا‬
‫ﮐﻨﯿﺪ و رویﻫﻢ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﮑﺸﯿﺪ؟«‬
‫ﻫﻤﻪ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪای ﻧﺎﺳﺰا و ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺷﻨﯿﺪه‬
‫ﻣﯽﺷﺪ و دﺳﺖﻫﺎ در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻌﺮهی ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﺟﺎﻧﺎﻧﻪی‬
‫ﮔﺎوﻣﯿﺸﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﻫﻤﻬﻤﻪ را ﺑﺮﯾﺪ و ﺑﻪ آن ﭘﺎﯾﺎن داد‪.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» .‬ﺑﻠﻪ‪ .‬اﯾﺴﺖ اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎغوﺣﺸﻪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ﯾﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺶ ﻣﻤﮑﻨﻪ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪی ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬اﮔﺮ اﺟﺎزه‬
‫ﺑﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻈﺮم رو ﺑﮕﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﻓﺮاد زﯾﺎدی ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ راهﺣﻞ دارن‬
‫و ﺑﺪون اﺟﺎزهی ﻣﻦ ﺑﯿﺎنﺷﻮن ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاد ﻧﻈﺮ ﻣﻨﻮ‬
‫ﺑﺸﻨﻮه‪ .‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم اﯾﻦ ﻗﻠﻌﻪ رو ﺳﺮم ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ؛ اﻣﺎ دﺳﺖ ﭘﻮﺗﺎ رو ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻋﻮﺿﯽ ﻧﺪم‪ .‬اﺻﻼ ً ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم‪«...‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ روﺋﮕﻨﺮ‪ «...‬اﻣﺎ ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪن ﺟﺎﻣﺶ روی ﻣﯿﺰ او را‬
‫ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻮﮔﻨﺪ روﺋﮕﻨﺮ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺑﺮف ﭘﺎرﺳﺎل ﺑﺮای ﻣﻦ ارزش داره! و ﺗﻮ‪،‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪم ﮐﺮخ ﯾﺎ رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﯿﺮون ﺑﺎﻫﺎت‬
‫ﺑﺠﻨﮕﻦ ﯾﺎ ﻓﻘﻂ دارت ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻗﻄﻊ ﮐﺮدن ﺣﺮﻓﺎم داره ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی روی ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ‬
‫ﻣﯽذاره!‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺮزش ﻣﺪاﻟﺶ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد اﻃﺮاف ﺳﺮﺳﺮا را ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭘﻮﺗﺎ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺎدرش ﺳﺒﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ دﯾﮕﺮ آنﻫﺎ را ﭘﺸﺖ ﻣﮋهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪش ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮑﺮده ﺑﻮد؛ او از ﻣﻮﺳﯿﺎک‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وول ﻣﯽﺧﻮرد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻌﻨﯽداری ﺻﺎف ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﻣﻠﮑﻪ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» :‬ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ؛ اﻣﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪی ﺑﺰرﮔﻮار و ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن! ﺑﻠﻪ‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﺷﺎه روﺋﮕﻨﺮ داﺷﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﭘﺎدﺷﺎه ازش‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎداﺷﺶ رو ﺑﮕﻪ‪ ،‬ﺣﺮف ﻋﺠﯿﺒﯽ زد؛ اﻣﺎ ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪای رو ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ در ﻣﻮرد ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮕﻔﺘﯽ)‪ (۲۱۴‬ﻣﯽدوﻧﯿﻢ‪،‬‬
‫ﻋﻤﺮش ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻋﻤﺮ اﻧﺴﺎﻧﯿﺘﻪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﭘﺎداﺷﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺟﺎن ﮐﺴﯽ ﻧﺠﺎت‬
‫داده ﻣﯽﺷﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺸﻪ و ﺑﺮآورده ﺷﺪن آرزوﯾﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺖ ﻣﯽآد رو ﻣﯽدی‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﺳﮓ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﯿﺰهدار ﺟﻠﻮی دروازه ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﻣﺎدرزن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮای دﻋﻮا ﮐﺮدن‬
‫داﻣﺎدی ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﯾﺎ ﻣﯽﮔﻦ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ﺧﻮﻧﻪ‬
‫ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ رو ﻣﯽدی‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮی ﻃﻮﻻﻧﯽ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮاﻣﯽ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﯽﺧﺒﺮ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ رو ﺗﻮی ﺗﺨﺖ زنﺗﻮن ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﻨﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﭘﺎی ﯾﻪ ﺑﭽﻪ در ﻣﯿﻮﻧﻪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪی ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهی ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻮداک‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﺪﯾﺪ‪ .‬آﻗﺎﯾﺎن! آﯾﺎ ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهی‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﺪ؟ آﯾﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪای‪ ،‬زﺗﺮﺗﺎ وروﺗﺎ)‪ ،(۲۱۵‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‬
‫اوﻣﺪن ﺑﻪ دورفﻫﺎ ﺳﭙﺮده ﻧﺸﺪ؟ ﭼﻮن اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش رو ﺑﻌﺪ از‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ دﯾﺪ؛ و دی دﯾﻮاﻧﻪ)‪ (۲۱۶‬ﮐﻪ از ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در‬
‫ﺧﻮﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ رو ﺑﻪ اون ﺑﺪه؟ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮﭘﺮی)‪ (۲۱۷‬ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ دی دﯾﻮاﻧﻪ را از ﺷﺮ ﻧﻔﺮﯾﻨﺶ رﻫﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫زﯾﻮﻟﻨﺎ)‪ (۲۱۸‬رو ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ راﻣﭙﻞاﺳﺘﻠﺖ)‪ (۲۱۹‬ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ﻣﻠﮑﻪی‬
‫ﻣﺘﯿﻨﺎ)‪ (۲۲۰‬ﺷﺪ و در ﻋﻮض اوﻟﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪش رو ﺑﻪ او ﻗﻮل داد‪ .‬زﯾﻮﻟﻨﺎ ﺑﻪ‬
‫وﻋﺪهاش ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮد و وﻗﺘﯽ راﻣﭙﻞاﺳﺘﻠﺖ ﺑﺮای ﭘﺎداﺷﺶ اوﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﺎدو‬
‫ﻣﺮدن‪ .‬ﺑﺎزی‬ ‫اوﻧﻮ ﻓﺮاری داد‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺧﻮدش و ﻫﻢ ﺑﭽﻪاش در اﺛﺮ ﻃﺎﻋﻮن ُ‬
‫ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻬﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ داره!‬
‫ﺻﻮرت ﮐﻠﻨﺘﻪ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬ﻣﻨﻮ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻮداک‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ داره ﻓﺮا‬
‫ﻣﯽرﺳﻪ‪ ،‬زﻣﺎن ارواح‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی دﯾﮕﻪای از ﮐﻮدﮐﯽ دﺷﻮارت ﺑﻪ ﯾﺎد‬
‫ﺑﯿﺎری؟ اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮای‪ ،‬ﺑﺸﯿﻦ‪«.‬‬
‫ﺑﺎرون رﯾﺸﻮ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ‬
‫اﺟﺎزه ﺑﺪن ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﯾﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪی دﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﯾﺎدآوری ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻓﺴﺎﻧﻪای ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﻓﺮاﻣﻮشﺷﺪه؛ ﻫﻤﻪﻣﻮن ﺣﺘﻤﺎ ً ﺗﻮی‬
‫ﮐﻮدﮐﯽﻫﺎی دﺷﻮارﻣﻮن ﺷﻨﯿﺪﯾﻤﺶ‪ .‬در اﯾﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﻗﻮلﺷﻮن‬
‫ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدن؛ و ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻮﮐﺮان ﺑﯿﭽﺎره‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮوﮐﺎر‬
‫داﺷﺘﯿﻢ؛ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪﻫﺎ‪ ،‬اﺗﺤﺎدﻫﺎ‪ ،‬ﺣﻘﻮق و ﻣﺰاﯾﺎ و زﻣﯿﻦﻫﺎﻣﻮن ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ اون‬
‫ﺑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ؛ و ﺣﺎﻻ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺷﮏ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﺷﺪن ﺣﺮف‬
‫ﺷﺎه ﺷﮏ ﮐﻨﯿﻢ؟ اﻧﻘﺪر ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ارزﺷﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﺮف ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ اﮔﺮ اوﺿﺎع ﻗﺮاره اﯾﻦﻃﻮری اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﯽﻣﻮن‬
‫دﺷﻮارﺗﺮ از ﮐﻮدﮐﯽﻣﻮن ﻣﯽﺷﻪ!«‬
‫رﯾﻨﻔﺎرن از آﺗﺮه ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺗﻮ ﻃﺮف ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻮداک؟«‬
‫‪ -‬ﺳﺎﮐﺖ! ﺑﺬارﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ داره ﺑﻪ ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﺣﺮف ﺑﺎرون اﻫﻞ ﺗﯿﮓ درﺳﺘﻪ!‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ! ﺑﺬارﯾﺪ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﻮم ﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﻮداک ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﺴﯿﺎر از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﺗﻤﻮم‬
‫ﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﻬﻤﻪای ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﺲ دﯾﮕﺮی‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﺮزش دﺳﺖ ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﺑﺮوﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺮدﻫﺎی ﻋﺰﯾﺰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎرم‪ .‬ﺑﻠﻪ‬
‫اﯾﻦ‪ ...‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ...‬ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﻣﯽﮔﻪ‪ .‬روﺋﮕﻨﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ‬
‫اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻪ اون ﺑﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮﺣﻮم ﻣﺎ از‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻪ و واﻗﻌﺎ ً ﮔﯿﺞ ﻣﯽزده‪ .‬اون ﻫﻨﮕﺎم اﺣﺘﻀﺎر‬
‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ؛ ﭼﻮن ﻣﯽدوﻧﺴﺖ اﮔﻪ زودﺗﺮ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻪ ﺑﺎﻫﺎش‬
‫ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدری ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪاش رو از دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽده‪ ،‬ﭼﻪﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ازش ﺑﺮﻣﯽآد‪«.‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎ و ﻧﺠﯿﺐزادﮔﺎن ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪای آﻫﻨﯿﻦ و ﺧﺎردار‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ اداﻣﻪ داد‪» :‬و ﮐﻮدﮐﻮداک‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدآوری ﮐﺮده ﮐﻪ ﯾﻪ‬
‫ﻣﺎدر ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻣﻠﮑﻪام‪ .‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر ﻣﯽدم ﻓﺮدا ﯾﻪ‬
‫ﺷﻮرا ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ‪ .‬اﺳﺘﺒﺪاد در ﺳﯿﻨﺘﺮا ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﺷﻮرا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮه ﮐﻪ‬
‫ﻣﺮده ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺗﺎجوﺗﺨﺖ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪.‬‬ ‫آﯾﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ُ‬
‫ﺷﻮرا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮه ﮐﻪ ﭘﻮﺗﺎ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺳﯿﻨﺘﺮا رو ﺑﻪ ﻓﺮدی ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ ﯾﺎ‬
‫ﻃﺒﻖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﮐﺸﻮر ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪ «.‬ﮐﻠﻨﺘﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﭼﭗﭼﭗ ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬و در ﻣﻮرد ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری از ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺳﯿﻨﺘﺮا اوﻣﺪن‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ و آﺑﺮورﯾﺰی ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه‪،‬‬
‫ﺗﺄﺳﻒ ﻋﻤﯿﻖ ﺧﻮدم رو ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﻣﻘﺼﺮ اﯾﻦ وﺿﻊ ﺷﺮمآور ﻧﺪوﻧﯿﺪ‪«.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن زﻣﺰﻣﻪای ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺠﻮای‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﺰﯾﺰهﻧﺸﯿﻦ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻫﻤﻪی ﺧﺪاﯾﺎن درﯾﺎ ﮐﻤﮏﻣﻮن ﮐﻨﻦ‪ .‬اﯾﻦﮐﺎر ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬دﻋﻮت رﺳﻤﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯾﻪ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ داری اوﻧﺎ رو روﺑﻪروی ﻫﻢ ﻗﺮار ﻣﯽدی‪«...‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش‪ ،‬اﯾﺴﺖ؛ ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎه ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺮق زدﻧﺪ‪ ،‬او ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ رﯾﻨﻔﺎرن از آﺗﺮه اﺷﺎره ﮐﺮد‬
‫ً‬
‫ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻮرا ً واﮐﻨﺶ‬
‫ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻗﺒﻞ از او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺻﻨﺪﻟﯽاش را ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﻋﻘﺐ داد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﻨﮕﯿﻨﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ ﻻزم ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺷﻮرا ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺑﻬﺖ ﺑﻪ او زل زدﻧﺪ‪ .‬ﻧﯿﺮو)‪ (۲۲۱‬ﻣﺜﻞ ﻃﻮﻓﺎن در ﻓﻀﺎ‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻫﻮا را ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه زﻣﺮدﯾﻦ ﭘﻮﺗﺎ را روی ﺧﻮدش ﺣﺲ ﮐﺮد‬
‫و ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮهی ﺧﺎرﭘﺸﺖ از ﭘﺸﺖ ﮐﻼﻫﺨﻮد ﻣﺸﺒﮏاش‪ .‬وﯾﭽﺮ دود ﻣﺸﻌﻞﻫﺎ و‬
‫ﭼﺮاغﻫﺎی روﻏﻦﺳﻮز را ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻧﯿﺮو ﺑﻪ اﺷﮑﺎل ﺷﮕﺮف‬
‫درﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﻮﺳﯿﺎک ﻫﻢ اﯾﻦ را ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ دﯾﺪﻧﺶ را ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻻزم ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺷﻮرا ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ از ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ؟«‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی ﺧﺎردار دو ﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮ ﮐﻼﻫﺨﻮدش‬
‫ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ اﺣﻤﻖ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻪ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم‬
‫ﮐﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪی ﺑﺰرﮔﻮار و ارﺟﻤﻨﺪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﯾﮏ راه ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮای‬
‫ﺧﻼص ﺷﺪن از ﺷﺮ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‪ .‬ﻣﻦ دﻋﻮت ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه رو ﻣﯽﭘﺬﯾﺮم‪،‬‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪای ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽآرم ﮐﻪ ﺗﻮ رو دﻋﻮت ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ دوﺋﻞ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ!« ﺳﭙﺲ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻮﯾﺪ؛ ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮد‬
‫وﯾﭽﺮ را راوﯾﮑﺲ ﺻﺪا ﺑﺰﻧﺪ‪» .‬ﺑﺎزی درﻧﯿﺎر! ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻨﻮ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﮑﻦ!«‬
‫ﻣﺎل ﻣﻨﻮ‪«.‬‬
‫ِ‬ ‫رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﻮﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﺎ‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮐﺮد و اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﻣﺸﺘﺶ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﮐﺮخ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎرون ﺗﯿﮓ در ﻣﻮرد ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪی ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ روﺋﮕﻨﺮ از ﭘﺪر و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ‬
‫ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﭼﺮا ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪی را ﺑﮑﻨﺪ؟ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻮاب رو ﻣﯽدوﻧﯽ‪ .‬ﭘﯿﻮﻧﺪی ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺟﺪاﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎﮐﻨﻨﺪهی ﺳﻮﮔﻨﺪ و‬
‫ﻫﺪﻓﺶ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﺮزده‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآد‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪی ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﺬاری ﺷﺪه‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎی ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﻘﺶ‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻬﺶ ﭘﯿﻮﻧﺪ داده داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ درﺧﻮاﺳﺘﯽ رو ﮐﺮدی‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‬
‫ﺳﯿﻨﺘﺮا رو ﻧﻤﯽﺧﻮای‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﻧﺴﺲ رو ﻣﯽﺧﻮای‪«.‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» :‬درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره ﮐﻪ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪای ﮐﻪ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻨﻮ ﻣﯽﺧﻮام‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺴﭙﺮﯾﺪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﺑﻌﺪازاﯾﻨﮑﻪ ﻣﻠﮑﻪ ﺣﺮفﻫﺎم رو ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد؟‬
 ‫ﺑﻌﺪ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﻮدت ﮔﻔﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﻮ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ .‬روﺋﮕﻨﺮ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮕﻔﺘﯽ و اﻫﻤﯿﺖ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪی ﮐﻪ ﺧﻮرد آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه اﯾﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ رو ﺧﻮرد؛ ﭼﻮن‬
‫ﻣﯽدوﻧﺴﺖ رﺳﻢ و رﺳﻮم ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪی رو دارن و ﻓﻘﻂ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻧﯿﺮوی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ رو ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ اﺟﺮا در ﺑﯿﺎد‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪﻃﻮر رﺳﻤﯽ ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭻ ﺣﻘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ‬
‫ﻧﺪاری‪ .‬ﭘﺎداﺷﺖ رو ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮی ﮐﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ وﻗﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻣﯽﮔﻪ‪ .‬اﺟﺎزهی‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ رو ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ اون زﯾﺮ‬
‫ﺳﺎﯾﻪی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ اوﻣﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎل‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ و اﯾﻦ ﺷﺮﻃﯿﻪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎه روﺋﮕﻨﺮ ﺑﺮای ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ ﻧﺎم دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺮاﻟﺖ رﯾﻮﯾﺎ ﮐﻪ ﺧﻮدت رو ﻣﺴﺌﻮل ﻗﻮاﻧﯿﻦ و رﺳﻢورﺳﻮم‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ؟‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪای اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن رو‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻪ؛ ﭼﻮن زﻣﺎﻧﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻮدش ﺻﺎدق ﺑﻮد‪ .‬اون از ﺧﻮﻧﻪاش ﺟﺪا ﺷﺪ؛‬
‫ﭼﻮن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫دﯾﮕﻪای در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻗﺪرت ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻻن‬
‫ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻗﻮس ﭘﺎﺳﮕﺎه ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﯽاﺣﺴﺎس ﻓﺮارﺳﯿﺪن‬
‫ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ را اﻋﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺎ‬
‫ﺣﯿﺮت ﮔﺮاﻟﺖ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪ و‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽﺣﺲ دو‬
‫ﻃﺮف ﺑﺪﻧﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮐﻼﻫﺨﻮد ﺧﺎردارش ﺗﮑﺎن ﻧﺎﻣﻨﻈﻤﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﻧﯿﺮوی‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻋﺠﯿﺐ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮﺳﺮا را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﭘﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺘﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﻪ وﯾﭽﺮه‪ .‬ﺣﺮﻓﻪای ارزﺷﻤﻨﺪ و ﻗﺎﺑﻞاﺣﺘﺮام‪ .‬اون‬
‫ﺧﻮدش را وﻗﻒ اﯾﻦ ﮐﺮده ﮐﻪ ﻣﺎ رو از ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ و ﮐﺎﺑﻮسﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬
‫ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات زادهی ﻗﺪرتﻫﺎی ﺷﻮم و ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ‪ .‬اون اﻫﺮﯾﻤﻨﺎن و‬
‫ﻫﯿﻮﻻﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ و ﻣﺴﯿﻞﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ رو ﻣﯽﮐﺸﻪ؛ و اوﻧﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ و وارد ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽﻣﻮن ﻣﯽﺷﻦ‪«.‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮ روی آن ﺑﻮد را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و اداﻣﻪ داد‪» :‬ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ‬
‫ﻗﺎﻧﻮن اﺟﺮا ﺑﺸﻪ و ﺳﻮﮔﻨﺪی ﮐﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ‪ ،‬اﺻﺮار ﺑﻪ ﺑﺮآورده‬
‫ﺷﺪﻧﺶ داری‪ ،‬ﺑﺮآورده ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻓﺮارﺳﯿﺪه‪ .‬ﻋﻬﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﺑﺴﺘﯽ‬
‫دﯾﮕﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ اﺟﺮا ﺑﺸﻪ‪ .‬ﮐﻼﻫﺨﻮدت رو ﺑﺮدار‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮم‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪاش رو ﺑﮕﻪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺬار ﺻﻮرﺗﺖ رو‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ارﻟﻨﻮاﻟﺪ آرام دﺳﺖ زرهﭘﻮﺷﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ ،‬ﭼﻔﺖﻫﺎی ﮐﻼﻫﺨﻮدش را‬
‫ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬آنرا از ﺷﺎخ آﻫﻨﯽاش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی روی زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ ،‬ﻓﺮدی ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ و ﮐﺴﯽ دﯾﮕﺮ آه ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬روی‬
‫ﺻﻮرت ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪی ﭘﯿﺮوزی‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﺳﯿﻨﻪﭘﻮش ﻋﺮﯾﺾ و ﻧﯿﻢداﯾﺮهای ﻣﺮد‪ ،‬دو ﭼﺸﻢ دﮐﻤﻪﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬درﺷﺖ و‬
‫ﺳﯿﺎه ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢﻫﺎ در دو ﻃﺮف ﭘﻮزهی ﺑﻠﻨﺪی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از‬
‫ﻣﻮﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰرﻧﮓ و دﻧﺪانﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﺗﯿﺰ‪ .‬ﺧﺎرﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی و ﻟﺮزاﻧﯽ‬
‫ﮔﺮدن ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﭼﻬﺮهی ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﻮب ازش ﺧﺒﺮ داﺷﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ .‬روﺋﮕﻨﺮ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺟﺮا رو ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده‪ .‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ‬
‫ارﻟﻨﻮاﻟﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻇﺎﻫﺮم ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮاش ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎد ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮای اوﻣﺪن ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮب آﻣﺎده ﺷﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ‪ .‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرﻫﺎی دﯾﮕﻪ رو ﺑﻪ ﺟﻮﻧﻢ‬
‫ﺑﻨﺪازﯾﺪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﻗﺎﺗﻠﯽ ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨﺎن اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ راﺳﺖﺗﻮن‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺣﻘﻪی ﺳﺎده و ﺷﺮمآوری اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﺪون ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت رو ﺷﺮﻣﻨﺪه‬
‫ﮐﺮدی‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﯾﮏ ﻣﺸﺘﺶ را روی ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪» :‬ﮐﺎﻓﯿﻪ! ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﻮﻣﺶ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ! ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﯽ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﮕﻢ ﭼﯽ‪ ،‬ﺟﻠﻮت اﯾﺴﺘﺎده و ﺗﻮ رو ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮدش ﻣﯽدوﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮕﻔﺘﯽ و رﺳﻢورﺳﻮم اﺑﺪی‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮدﺗﻪ‪ .‬ﺟﻮاب ﺑﺪه‪ .‬ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ اﺧﺘﯿﺎرت دﺳﺖ اﯾﻦ ﻫﯿﻮﻻ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ؛ و ﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺶ‪«.‬‬
‫ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮﺳﺮا ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﯿﺮهای آﻫﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﮔﯿﺠﮕﺎهﻫﺎی‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺸﺎر ﻣﯽآورد‪ ،‬در ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ وزوز ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎی‬
‫روی ﮔﺮدﻧﺶ ﺳﯿﺦ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﺎک را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﯿﺰ را ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﻄﺮهی ﻋﺮﻗﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ از‬
‫ﮔﻮﻧﻪی ﻣﻠﮑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﺧﺮدهﻧﺎنﻫﺎﯾﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺣﺸﺮات روی ﻣﯿﺰ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮده و ﺣﺮوف روﻧﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﭘﺨﺶ ﺷﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ‬
‫ﺷﮑﻞ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ درآﻣﺪﻧﺪ‪ :‬اﺣﺘﯿﺎط!‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﭘﻮﺗﺎ! ﺟﻮاب ﺑﺪه‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻮﻧﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﭘﻮﺗﺎ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﺑﻠﻪ‪«.‬‬
‫ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﻪ در ﻓﻀﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ ﭘﺎﺳﺦ او را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺻﺪای رﻋﺪ در‬
‫ﺑﯿﻦ ﻃﺎقﻫﺎی ﺳﻘﻒ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‪ ،‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪاﯾﯽ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ‪ ،‬روی ﺻﻨﺪﻟﯽاش اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻬﺮهاش ﮔﻮﯾﺎی ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪی ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺳﮑﻮت را درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺖ‪» .‬ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ؛ و ﺗﻮ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﺰدور زﯾﺮک‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﻢ رﺳﯿﺪم‪ .‬ﺣﻘﯿﻘﺖ و‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮ دروغ و ﻧﯿﺮﻧﮓ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮدن‪ .‬دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﻪای دارﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪی‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار؟ وﯾﭽﺮ ﺑﺪلﭘﻮش؟ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺳﺮد؟«‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎی زﺑﺮ روی ﺻﻮرت ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻓﮑﺶ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪ .‬او اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﻗﺼﺪ دارم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﺎ ﻓﻮرا ً اﯾﻨﺠﺎ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﻟﻄﻒ رو در ﺣﻖ ﺧﻮدم ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮﺗﻮن رو ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﯿﺎرﯾﺪ و‬
‫دﺳﺖ ﺳﭙﯿﺪش رو در دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺬارﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ آرام ﺳﺮش را ﺳﻤﺖ وﯾﭽﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﮑﺮد‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﻧﯿﺮوی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﺨﺶﺷﺪه در ﻫﻮا روی او‬
‫ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ روی او‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ اﺧﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ دﺳﺖ ﺳﭙﯿﺪ‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ؟ ﺗﻮی دﺳﺖ اون؟ اﯾﻦ ﺑﻮﮔﻨﺪوی ﭘﺮ از ﻣﻮ؟ اﯾﻦ‪ ...‬و ﭘﻮزهی‬
‫ﺧﻮﮐﯽاش؟«‬
‫رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﻪ او ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪» .‬و ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺠﻨﮕﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﯿﻮﻻی وﺣﺸﯽ! ﺳﮓﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺟﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪازﯾﺪ! ﺳﮓﻫﺎ!«‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ!«‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ از روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽای را ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﻨﺎر زد‪ .‬درﯾﮓ ﺑﻮن‪-‬ژو‪ ،‬ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از دﺳﺘﻮر‬
‫اﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺶ ﻧﯽاﻧﺒﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﺮخ‬
‫ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﺟﻮان ﺳﺮخﻣﻮ روی ﻣﯿﺰ ﭘﺮت ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﺧﺎوﯾﺎری ﮐﻪ ﺳﺲ‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮیرﻧﮕﯽ روﯾﺶ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭼﻨﺪﺗﮑﻪی ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه از دﻧﺪهﻫﺎی‬
‫ﻗﻮسدار ﯾﮏ ﮔﺮاز‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن ﮐﻪ ﺧﻨﺠﺮی از آﺳﺘﯿﻦاش ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﻓﻮرا ً از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻪ ﭘﺎﯾﻪای را ﺑﺎ‬
‫ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ رﯾﻨﻔﺎرن ﻫﻞ داد‪ ،‬رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ از روی آن ﭘﺮﯾﺪ؛ اﻣﺎ ﯾﮏ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد؛ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﮔﻮﻟﺶ زد و‬
‫ﺳﭙﺲ ﻣﺸﺖ آﻫﻨﯿﻦاش‪ ،‬رﯾﻨﻔﺎرن را ﺑﺎ زاﻧﻮ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‬
‫ﺗﺎ ﺧﻨﺠﺮ را از رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﮕﯿﺮد؛ اﻣﺎ ﺷﺎﻫﺰاده وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﮕﯽ ﺷﮑﺎری ﺑﻪ‬
‫راﻧﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪ و اﺟﺎزه ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﺗﺒﺮزﯾﻦ و ﻧﯿﺰه‪ ،‬وارد ﺗﺎﻻر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﺻﺎف و‬
‫ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰ و ﺑﺎﺣﺎﻟﺘﯽ دﺳﺘﻮری و ﺑﯽﺷﮏوﺗﺮدﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎرﭘﺸﺖ‬
‫ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدن و اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑُﮑﺸﯿﺪش!«‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺳﯿﻨﻪاش را ﺟﻠﻮ داد و دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺸﺶ را ﻧﻤﺎﯾﺎن ﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﻣﺴﻠﺢ ﻧﺒﻮد؛ اﻣﺎ ﻓﻮﻻد ﺧﺎردار ﺑﺪﻧﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻮﻻدی ﮐﻪ ﺳﺮﻧﯿﺰهﻫﺎ را‬
‫ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ دﻓﻊ ﻣﯽﮐﺮد؛ وﻟﯽ ﺿﺮﺑﺎت ﻧﯿﺰه و ﺗﺒﺮزﯾﻦ ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ‬
‫راﻧﺪﻧﺪ و ﺳﻤﺖ رﯾﻨﻔﺎرن ﮐﻪ ﺗﺎزه داﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن ﭘﺎﻫﺎی‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎﻧﻊ از ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﻧﻌﺮهی ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻆﻫﺎی روی آرﻧﺠﺶ ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮش ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ را دﻓﻊ ﮐﺮد‪.‬‬
‫رﯾﻨﻔﺎرن ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﻪ او زد؛ اﻣﺎ ﺧﻨﺠﺮ روی ﺳﯿﻨﻪﭘﻮش ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﻟﻐﺰﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺿﺮﺑﺪری ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﺟﻠﻮی‬
‫آﺗﺸﺪان ﻣﺠﻠﻞ ﺳﺮﺳﺮا ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن ﮐﻪ از ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﺣﺮﯾﻔﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪﺿﻌﻔﯽ در زرﻫﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺧﻨﺠﺮش را در آن ﻓﺮوﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮد ﭘﯿﭽﯿﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻮﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ زد‪» .‬دوﻧﯽییییی)‪«!(۲۲۲‬‬
‫وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬روی ﻣﯿﺰ ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﻤﺖ ﻣﺮدان در ﺣﺎل ﻧﺒﺮد دوﯾﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ‪ ،‬دﯾﺲﻫﺎ و ﺟﺎمﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﭘﻮﺗﺎ‬
‫ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن داﺷﺖ ﺧﻨﺠﺮش را ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺑﺮد ﺗﺎ‬
‫دوﺑﺎره ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ از روی ﻣﯿﺰ ﭘﺮﯾﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻓﺮود ﻣﯽآﻣﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن ﻧﺎﻟﻪای ﮐﺮد و ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران ﺑﻪ دﯾﻮار ﺧﻮرد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎ‬
‫وﺳﻂ ﺗﯿﻎ ﺳﻼﺣﺶ‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻧﯿﺰهاش را در ﺳﯿﻨﻪی‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﻓﺮوﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر زد‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎن روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﮐﻼﻫﺨﻮدش را از دﺳﺖ‬
‫داد‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮی از در ورودی داﺧﻞ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺻﻨﺪﻟﯽای را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ!«‬
‫او ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﻣﺤﮑﻢ روی زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺑﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎن ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬دو ﺿﺮﺑﻪی ﺗﺒﺮزﯾﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد و او ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدی ﻧﻔﺲﻧﻔﺲزﻧﺎن روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪،‬‬
‫ﻣﻬﺎﺟﻤﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺪن او روی زﻣﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﯿﺰهاش را ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮد ﺗﺎ ﮐﺎر او را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻧﻮک ﺷﻤﺸﯿﺮش ﮔﯿﺠﮕﺎه او را ﺑﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﮐﺸﯿﺪن ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻮرا ً ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و‬
‫ﺗﺒﺮزﯾﻦﻫﺎﯾﺸﺎن را روی زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ از ﺳﻤﺖ ورودی ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻘﺎﯾﺎی ﺻﻨﺪﻟﯽ در دﺳﺖ اﯾﺴﺖ ﻋﻘﺐ راﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻼﺣﯽ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﺎﻟﻤﻮر)‪ ،(۲۲۳‬در دﺳﺖ زﺗﺮﺗﺎ وروﺗﺎی اﻓﺴﺎﻧﻪای‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﭘﻮﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺣﺪ رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺧﻮدش را روی زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ از‬
‫ﺑﺮق ﺳﺒﺰی در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬درد ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎﯾﯽ در ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ ﺣﺲ ﮐﺮد و‬
‫ﺻﺪای وﺣﺸﺘﻨﺎک و آزاردﻫﻨﺪهای ﮐﻪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ و ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮ ﺧﺎرج ﺷﺪ را ﺷﻨﯿﺪ؛ و‬
‫ﺳﭙﺲ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ‪ ،‬ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻃﻨﯿﻦاﻧﺪاز ﭘﺮﻧﺴﺲ‪.‬‬
‫ﻣﯿﺰ ﻏﺬاﺧﻮری‪ ،‬داﺷﺖ روی ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ و ﻏﺬاﻫﺎ را‬
‫روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽرﯾﺨﺖ؛ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ درودﯾﻮار‬
‫ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﯿﻨﻪﻫﺎ و ﭘﺮدهﻫﺎ ﺗﮑﺎنﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪی ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﮔﺮدوﺧﺎک‬
‫ﭘﺨﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد و ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﺮ ﺗﺒﺮزﯾﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮب‬
‫ﺧُﺮد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺳﻤﺖ در ورودی ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ‪ ،‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﻠﻨﺘﻪ‬
 ‫ﮐﻪ روی آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬روی ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ﺗﯿﺮ از ﮐﻤﺎن رﻫﺎﺷﺪهای‬
‫ﻋﺮض ﺗﺎﻻر را ﻃﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﻮاری ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ و از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﯿﻤﻪﺷﺐﺑﺎزی روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﮐﻪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ روی‬
‫ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ از ﮐﻠﻨﺘﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ اﺟﺴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫دﯾﻮار و زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺪاﻟﺶ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻤﺖ ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺧﺰﯾﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮز ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎﯾﯽ ﻫﻨﻮز روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮبدﺳﺘﯽای از ﺟﻨﺲ‬
‫ﺧﻔﭽﻪ)‪ (۲۲۴‬ﮐﻪ ﺳﺮ آن ﺟﻤﺠﻤﻪی ﻣﻮش ﻗﺮار داﺷﺖ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬روی‬
‫دﯾﻮار ﭘﺸﺖ دروﯾﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺷﯿﻨﻪای ﻣﺤﺎﺻﺮهی ﻗﻠﻌﻪی ارﺗﺎﮔﺎر)‪ (۲۲۵‬و آﺗﺸﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی ﮐﺎﻣﻼ ً واﻗﻌﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻮﺗﺎ ﺿﺠﻪ ﻣﯽزد‪ .‬ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﺶ ﻣﺜﻞ ﺷﻼق ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ ﯾﺎ ﭘﺨﺶ زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ دﯾﻮار‬
‫ﮐﻮﺑﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻇﺮف ﺳﺲ ﻋﻈﯿﻢ و ﻧﻘﺮهای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﺸﺘﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ‬
‫دﮐﻠﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎدی از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎن وﯾﭽﺮ ﭘﺮواز ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ‬
‫ﺑﻪﻃﺮف ﺳﺮداری رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮدن اﺳﻤﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯿﺰ زﯾﺮ ﺳﻘﻒ‬
‫ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎران ﮔﭻ ﺑﺮ ﺳﺮ آنﻫﺎ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ ،‬ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ روی آن ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‬
‫و ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎی ﺷﺮمآوری ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ روی زﻣﯿﻦ ﺧﺰﯾﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﺎک رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬آنﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮕﺮی‬
‫ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻓﻮدﮐﺖ از اﺳﺘﺮﭘﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺸﮑﻪی آﺑﺠﻮ‪ ،‬دروﮔﻮدار‪ ،‬ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫و ﻟﻮت دروﮔﻮدار ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک در ﻣﯿﺎن ﺳﺮوﺻﺪا و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻧﯿﺮوی ﺧﺎﻟﺺ و ﺑﻨﯿﺎدﯾﻪ! ﭘﻮﺗﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﺶ ﮐﻨﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدی ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﯽدوﻧﻢ!« ﻗﺮﻗﺎوﻟﯽ ﭘﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﻤﯽ ﭘﺮ در‬
‫راﻧﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ او ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ! دﯾﻮارﻫﺎ دارن ﺗﺮک ﻣﯽﺧﻮرن!«‬
‫‪ -‬دارم ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ!‬
‫‪ -‬آﻣﺎدهای؟‬
‫‪ -‬آره!‬
‫‪ -‬ﯾﮏ! دو! ﺣﺎﻻ!‬
‫ﻫﺮ دو ﺑﺎﻫﻢ ﭘﺮﻧﺴﺲ را ﻫﺪف ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻧﺸﺎن آرد و ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺎ‬
‫ﻧﻔﺮﯾﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎک و ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪای ﮐﻪ آنﻗﺪر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد زﻣﯿﻦ را ذوب ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽای ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺴﺲ روی آن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﺘﻼﺷﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ‬
‫ﻧﮑﺮد؛ او داﺧﻞ ﮐﺮهی ﺳﺒﺰ ﺷﻔﺎﻓﯽ‪ ،‬در ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آنﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺻﻮرت ﻇﺮﯾﻔﺶ ﻋﻤﯿﻘﺎ ً‬
‫درﻫﻢ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﻧﻌﺮه زد‪» :‬ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮن!«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺪﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش! دﻓﻌﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﺎک!‬
‫دﻓﻌﺶ ﮐﻦ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﮐﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮﻣﻪ!«‬
‫ﻣﯿﺰ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺎﯾﻪﻫﺎﯾﺶ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ زﯾﺮش ﺑﻮد ﺧُﺮد‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ دراز اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎراﻧﯽ از‬
‫ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی ﻏﺬا ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﺗﻨﮓﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﺗﺮﮐﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺑﺎﻻی دﯾﻮار ﮐﻨﺪه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ رﻋﺪوﺑﺮق‪،‬‬
‫ﻃﺒﻘﺎت ﻗﻠﻌﻪ را ﻟﺮزاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﭼﻮبدﺳﺘﯽاش را ﺳﻤﺖ ﭘﺮﻧﺴﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻫﻤﻪ ﭼﯽ داره‬
‫از ﺑﯿﻦ ﻣﯽره! ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮو رو ﺳﺮﻣﻮن ﺧﺮاب ﻣﯽﺷﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪی ﺷﻤﺸﯿﺮش‪ ،‬ﭼﻨﮕﺎل دوﺷﺎﺧﻪای را ﮐﻪ ﺳﻤﺖ دروﯾﺪ ﭘﺮﺗﺎب‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد دﻓﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک‪ ،‬ﺟﻠﻮش رو ﺑﮕﯿﺮ!«‬
‫ﭼﺸﻤﺎن زﻣﺮدﯾﻦ ﭘﻮﺗﺎ دو اﺷﻌﻪی ﺳﺒﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آنﻫﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﻣﺨﺮوطﻫﺎی ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪه و ﭼﺮﺧﺎﻧﯽ درآﻣﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﺮﮐﺰﺷﺎن ﻧﯿﺮو ﻣﺎﻧﻨﺪ دژﮐﻮﺑﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ را ﻣﻨﻬﺪم ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن را از ﺟﺎ درﻣﯽآورد و ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن را‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﮐﺮد؛ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﭽﺮ و ﻣﻮﺳﯿﺎک ﻫﺠﻮم ﻣﯽآورد‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺮو‪،‬‬
‫ﺷﯿﺸﻪ‪ ،‬ﮐﺎﺷﯽ‪ ،‬دﯾﺲ‪ ،‬ﺟﺎﺷﻤﻌﯽ‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮان‪ ،‬ﺗﮑﻪ ﻧﺎنﻫﺎی ﮔﺎز زدهﺷﺪه‪ ،‬اﻟﻮار‪،‬‬
‫ﻣﯿﻠﻪﻫﺎی آﻫﻨﯽ و ﻫﯿﺰم آﺗﺸﺪان روی آنﻫﺎ رﯾﺨﺖ‪ .‬دژﺳﺎﻻر ﻫﺎﮐﺴﻮ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺳﯿﺎهﺧﺮوس)‪ (۲۲۶‬ﻋﻈﯿﻢاﻟﺠﺜﻪ دادوﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺮوازﮐﻨﺎن از ﺑﺎﻻی ﺳﺮ آنﻫﺎ‬
‫رد ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺰرگ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﭙﻮری ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ ،‬روی دوﺷﯿﺰهی‬
‫ﺳﻤﻮر ﺳﻮار ﻓﻮرﻫﻮرن‪.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن ﻧﻔﺮﯾﻦﻫﺎی دﯾﻮار ﺧُﺮدﮐﻦ ﻣﻮﺳﯿﺎک‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺧﻮدش و‬
‫ﺿﺠﻪﻫﺎی زﺧﻤﯽﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻬﻤﻪ و ﻫﯿﺎﻫﻮ و ﺟﻨﺠﺎل‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﺟﯿﻎﻫﺎی ﭘﻮﺗﺎ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎکﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪای ﻣﻤﮑﻦ را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﮐﻮدﮐﻮداک زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و داﺷﺖ‬
‫ﻧﯽاﻧﺒﺎن درﯾﮓ ژون‪-‬ﺑﻮ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽﻓﺸﺮد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺳﺮش را ﻋﻘﺐ‬
‫داده ﺑﻮد و ﺻﺪای ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺳﺎز ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد‪ ،‬زاری ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﻏﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺪﻗﺪ و‬
‫ﻗﺎرﻗﺎر ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻮﻣﻮ و ﺑﻖﺑﻖ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺻﺪای ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺧﺎﻧﮕﯽ‪ ،‬وﺣﺸﯽ و اﻓﺴﺎﻧﻪای‪.‬‬
‫ﭘﻮﺗﺎ ﮐﻪ وﺣﺸﺖزده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ ﺑﺎرون ﺧﯿﺮه ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺸﺎر ﻧﯿﺮو ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﭼﻮبدﺳﺘﯽاش را ﺗﮑﺎن دادوﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬وﯾﭽﺮ! ﺣﺎﻻ!«‬
‫ﻫﺮ دو ﭘﻮﺗﺎ را ﻫﺪف ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ .‬ﮐﺮهی ﺳﺒﺰرﻧﮕﯽ ﮐﻪ دور ﭘﺮﻧﺴﺲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب ﺻﺎﺑﻮن ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﻣﮑﺶ اﯾﺠﺎدﺷﺪه ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺟﻮﻻن ﻣﯽداد‬
‫را درون ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺟﻮشوﺧﺮوﺷﯽ ﮐﻪ در آن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت در ﮔﻮشﻫﺎﯾﺸﺎن‬
‫ﺳﻮت ﮐﺸﯿﺪ؛ و ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ و آﻫﺴﺘﮕﯽ‪ ،‬ﺻﺪاﻫﺎ از ﻣﯿﺎن ﺧﺮاﺑﯽ و آوار‬
‫ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ‪ ،‬از ﻣﯿﺎن وﺳﺎﯾﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺑﺪنﻫﺎی ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺮخ ان ﮐﺮﯾﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن ازﺷﺎن ﺟﺎری ﺑﻮد ﺟﻤﻠﻪای ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﮐﻪ ﮔﺮدوﺧﺎک را از ﺟﻠﻮی ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻣﯽﺗﮑﺎﻧﺪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدت‬
‫رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﺮخ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺴﺘﺶ‪«.‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ در ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺳﻪﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﻦ‪ .‬ﮐﻠﻨﺘﻪی ﻣﻦ!«‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮد ﺧﻮدش را از آﻏﻮش او رﻫﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﺴﺖ‪ ،‬دارن ﻧﮕﺎهﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺬار ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺎرﺷﺎل وﯾﺴﮕﺮد از زﯾﺮ ﻓﺮﺷﯿﻨﻪای ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺷﻪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ‬
‫ﺑﺪه ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﻨﺪﻫﺎﻟﻢ از آﺗﺮه ﮐﻪ روی رﯾﻨﻔﺎرن ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ ﻓﺮﯾﺎد‬
‫زد‪» :‬ﯾﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﯿﺎد!«‬
‫وﯾﻠﺪﻫﯿﻞ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادرﻫﺎی اﻫﻞ اﺳﺘﺮﭘﺖ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش ﻓﺮﺷﯿﻨﻪی در‬
‫ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ را ﻣﻬﺎر ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺻﺪا زد‪» :‬آب! زودﺗﺮ آب ﺑﯿﺎرﯾﺪ!«‬
‫ﭼﻨﺪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭘﻮﺗﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ؛ اﻣﺎ او‬
‫دﺳﺘﺎنﺷﺎن را ﮐﻨﺎر زد‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺗﺸﺪان‬
‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‬
‫زره ﺧﻮﻧﯿﻨﺶ را درﺑﯿﺎورد‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد‪» .‬ﺟﻮونﻫﺎی اﻣﺮوزی‪ ،‬زودﺗﺮ از ﻣﻮﻋﺪ‬
‫ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﻦ! ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ ذﻫﻦﺷﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﺎﮐﺮه‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ راﺑﻄﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ‬
‫از ﻧﯿﺮو اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﮐﺮﮔﯽ ﺑﺮه ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬از ﮐﺠﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽای رو ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﺮده؟ ﻧﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ و ﻧﻪ روﺋﮕﻨﺮ‪«...‬‬
‫دروﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﻬﺶ ﺑﻪ ارث رﺳﯿﺪه‪ ،‬ﺑﺎ اﺧﺘﻼف دو ﻧﺴﻞ‪ .‬ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ‪،‬‬
‫آداﻟﯿﺎ)‪ ،(۲۲۷‬ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﯾﻪ ﭘﻞ ﻣﺘﺤﺮک رو ﺑﺎ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪،‬‬
‫اونﺟﺎ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! ﻣﻠﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺴﺶ ﻧﯿﺴﺖ!«‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزوی اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﺎره ﺧﺎرﭘﺸﺖ را ﺑﻪ‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ و ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻧﯿﺎزی ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ از ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ‬
‫ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ دور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮزهی ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﺻﺎف ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺮزﯾﺪ و ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ از دﺳﺖ دادن ﺷﮑﻠﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎرﻫﺎ و ﻣﻮﻫﺎی ﺣﯿﻮاﻧﯽ او‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻮی‬
‫ﻣﺮداﻧﻪی ﺳﯿﺎه‪ ،‬ﺑﺮاق و ﻣﺠﻌﺪ ﺷﺪﻧﺪ و رﯾﺸﯽ ﮐﻪ دور ﺻﻮرت رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه‪،‬‬
‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و زﻣﺨﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﺰرگ؛ اﻣﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺑﺎﻟﮑﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﯽ‪ ...‬اون ﮐﯿﻪ؟ ﺧﺎرﭘﺸﺖ؟«‬
 ‫ﭘﻮﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﻧﯽ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪.‬‬
‫اﯾﺴﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻠﺴﻢ ﺷﺪه؟ اﻣﺎ ﭼﻄﻮر‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﻓﺮارﺳﯿﺪ‪ .‬ﻧﺎﻗﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ً ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻏﯿﺮﻋﻤﺪی‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﮐﻠﻨﺘﻪ؟«‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ اﺳﻤﺶ دوﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎی ﻣﻠﮑﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ً ﻗﺼﺪ ﺟﻮاب دادن ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؛ اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪﺟﺎی اﯾﺴﺘﺎدن و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه‬
‫ﯾﮑﯽ زره ﻣﻨﻮ درﺑﯿﺎره و ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻪ‪ .‬رﯾﻨﻔﺎرن دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﻪ زﯾﺮ دﻧﺪهﻫﺎم ﭼﺎﻗﻮ‬
‫زد‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﭼﻮبدﺳﺘﯽاش را درآورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺰﺷﮏ ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﭼﻪﮐﺎر؟«‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻏﺮور ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدﯾﻦ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮام ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻻن‬
‫اﯾﻨﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎدن‪ .‬اﯾﺴﺖ‪ ،‬ﭘﻮﺗﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﺎک‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ و ﺗﻮ‪ ...‬دوﻧﯽ‪ .‬ﻣﻮﺳﯿﺎک؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪.‬‬
‫‪ -‬اون ﭼﻮبدﺳﺘﯽات‪ ...‬ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﮐﺒﻮد ﺷﺪه؛ و اﻃﺮاﻓﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻮشﺑﻪﻓﺮﻣﺎن ﺷﻤﺎم‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫دوﻧﯽ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﺶ را ﻣﯽﻣﺎﻟﯿﺪ اداﻣﻪ داد‪ ...» :‬ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ‪ ،‬از زﻣﺎن‬
‫ﺗﻮﻟﺪم‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ دﻟﯿﻠﺶ رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم‪ ،‬ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ اﺟﺮاش ﮐﺮده‪ .‬از ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺗﺎ‬
‫ﻃﻠﻮع‪ ،‬ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و از ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب‪ ...‬ﺧﻮدﺗﻮن دﯾﺪﯾﺪ‪ .‬آﮐﺮﺳﭙﺎرک)‪،(۲۲۸‬‬
‫ﭘﺪرم‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺮدم در ﻣﺎﺋﺸﺖ)‪ (۲۲۹‬ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ ﻫﺴﺘﻦ؛‬
‫ﻃﻠﺴﻢ و ﻧﻔﺮﯾﻦ در ﺧﺎﻧﻮادهی ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﻞ ﺧﺎﻧﺪان ﺷﺎه رو ﺑﻪ ﺑﺎد‬
‫ﺑﺪه‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎی ﭘﺪرم ﻣﻨﻮ از درﺑﺎر دور ﮐﺮد و ﺑﺰرﮔﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎ دوﺗﺎﯾﯽ دﻧﯿﺎ‬
‫ﻣﺮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآد‬ ‫رو ﮔﺸﺘﯿﻢ؛ ﺷﻮاﻟﯿﻪ و ﻧﻮﭼﻪاش و ﺑﻌﺪاً‪ ،‬وﻗﺘﯽ ُ‬
‫ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﺮزدهی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از ﻃﻠﺴﻢ ﻧﺠﺎﺗﻢ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ از اون ﺑﻮد ﮐﻪ روﺋﮕﻨﺮ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻘﯿﻪاش رو ﻣﯽدوﻧﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺑﻘﯿﻪاش رو ﻣﯽدوﻧﯿﻢ‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ روﺋﮕﻨﺮ ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدی رو ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮدی و ﻗﺒﻠﺶ‬
‫ﺳﺮاغ دﺧﺘﺮم اوﻣﺪی‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ! از ﮐﯽ؟«‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر‪ .‬ﺣﻘﻪﺑﺎز ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬درﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢ ﻣﻦ! ﺑﺬار ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اوﻧﻮ‬
‫ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ راه ﻣﯽداده رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ! ﺑﻪ اون ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﯽ و ﭘﺎﻣﭽﺎل ﻣﯽﭼﯿﺪی ﻫﻢ درس ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽدم‪ .‬ﭘﺎﻣﭽﺎل‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬
‫اﯾﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﻮم ﻧﺸﺪه‪ .‬دوﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه‬
‫ﺷﺪه‪ .‬ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﺎ ﭘﻮﺗﺎ ﺑﻮدی و ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ از ﭘﺪرش اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ‬
‫ﺳﺨﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﻀﺤﮑﻪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮔﺮاﻟﺖ اﻫﻞ‬ ‫ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ُ‬
‫رﯾﻮﯾﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرت دوﻧﯽ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎش و ﺑﺎزیﻫﺎش ﺑﺮن ﺑﻪ‬
‫ﺟﻬﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻮﺗﺎ ﻫﺴﺘﻢ و اون ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻨﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰه‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺸﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﯾﮑﯽ از ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی ﺑﯽﭘﺎﯾﺎﻧﺶ را زد‪» .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪ ،‬دوﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ و ﻣﯽدوﻧﻢ‬
‫ﭼﻄﻮری؛ اﻣﺎ ﺷﺎﻧﺲ آوردی ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻬﺖ ﺑﺪﻫﮑﺎرم‪،‬‬
‫دوﻧﯽ‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ازت ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ از اﯾﻦﮐﺎر ﻣﺘﻨﻔﺮم‪.‬‬
‫ﺑﻪﺟﺎش ﭘﻮﺗﺎ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم و ﺑﺎﻫﻢ ﺑﯽﺣﺴﺎب ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ؟ ﻧﻈﺮت ﮐﻪ ﻋﻮض‬
‫ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺷﺪه؟«‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ داد‪.‬‬
‫دوﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻠﮑﻪی ﺧﺮدﻣﻨﺪ و‬
‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪی ﻫﺴﺘﯿﺪ‪«.‬‬
 ‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ؛ و زﯾﺒﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬و زﯾﺒﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ دوﺳﺖ دارﯾﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺗﻮی ﺳﯿﻨﺘﺮا ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ از اﻫﺎﻟﯽ‬
‫ﻣﺎﺋﺸﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ ﻫﺴﺘﻦ و زودﺗﺮ ﺑﻪ اوﺿﺎع ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ در ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎرﭘﺸﺖ ﻫﻢ دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮدی؛ اﻣﺎ ﻓﻌﻼ ً ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ روی ﺗﺨﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺼﺪ دارم ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﺎر ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﺪﯾﺪ ﺳﯿﻨﺘﺮا‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﯾﺴﺖ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ ﺑﺰرﮔﻮار از اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻬﻢ‬
‫داده‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﯾﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﺧُﺮدهﻫﺎی ﺗﺨﺖ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮدم اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم اﻋﺘﺮاف ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﻤﻪ؛ اﻣﺎ‪ ...‬دوﻧﯽ ﭼﻄﻮر‬
‫ﮔﻔﺖ؟ اﯾﻦ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰه و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺸﻦ؛ و ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﯽ داری ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ اونﻗﺪرﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﭘﯿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻮونﻫﺎی اﻣﺮوزی‪ .‬دﺧﺘﺮه ﺑﻪ ﻣﺎدرش رﻓﺘﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ داری ﭘﭻﭘﭻ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ؟‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭽﯽ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮات ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دارم‪ ،‬ﻣﻮﺳﯿﺎک‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫آﻣﻮزﮔﺎر اﺣﺘﯿﺎج داره‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻪ ﭼﻄﻮر از ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫اﯾﻦ ﻗﻠﻌﻪ رو دوﺳﺖ دارم و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﺳﺮ ﺟﺎش واﯾﺴﻪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ دﺧﺘﺮ‬
‫ﺑﺎاﺳﺘﻌﺪادم ﺑﺎ ﺣﻤﻠﻪی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪیاش از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮدش‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ‪ ،‬دروﯾﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻠﮑﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» .‬وﻗﺖ ﻃﻠﻮع رﺳﯿﺪه‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ‪«...‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻤﺖ ﭘﻮﺗﺎ و دوﻧﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬دو‬
‫ﺟﻮان دﺳﺖﻫﺎی ﻫﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪﻫﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دوﻧﯽ!‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت؟‬
‫‪ -‬ﺷﻨﯿﺪی؟ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻃﻠﻮع ﮐﺮده! ﺻﺒﺢ ﺷﺪه؛ و ﺗﻮ ﻫﻨﻮز‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﺎک ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﺮ دو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﺪ‪ ،‬ﺟﺎدو ﭘﯿﺸﻪﻫﺎ؟ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‪...‬؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن داد‪» .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻮﺳﯿﺎک ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺧﻮدﺗﻮن ﮐﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯽﺷﯿﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺪوم ﻗﻀﯿﻪ؟‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻨﮑﻪ ﻃﻠﺴﻢ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﻣﻠﮑﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻃﻠﺶ ﮐﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ‪ :‬ﭘﻮﺗﺎ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﭘﯿﻮﺳﺖ‪«.‬‬
‫دروﯾﺪ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬دﻗﯿﻘﺎ ً‪«.‬‬
‫دوﻧﯽ ﺑﻪآراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﯾﺎن! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎلﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ و در ﺣﺎل ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﯿﭙﻮر اﯾﻦ ﺧﺒﺮ رو ﺑﺸﻨﻮم ﯾﺎ‪...‬‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ .‬ﻋﻠﯿﺎﺣﻀﺮت! ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﭘﻮﺗﺎ‪ ،‬ﺷﻨﯿﺪی؟«‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اوﻫﻮم‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ‬
‫ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ و ﺧﻮﺷﯽ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺪه‪ ،‬دو‬
‫ﻋﺮوﺳﯽ ﭘﯿﺶ رو دارﯾﻢ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﺳﺮا رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺮدن‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﺑﯽﺷﻤﺎری زﺧﻤﯽ ﺷﺪن و رﯾﻨﻔﺎرن از آﺗﺮه ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ُ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻮر‬
‫ﺑﺪم ﺗﻮ رو‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪم وﻓﺎ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ‪ .‬ﺳﯿﻨﺘﺮا و‬
‫اﺳﮑﻠﯿﮕﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮم ﻫﻢ داره ﺑﺎ ﻣﺮد ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪاش ازدواج ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪی اﯾﻦ اﺗﻔﺎقﻫﺎ رو رﻗﻢ ﻣﯽزد‪،‬‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﻤﯽآوردم و ﮐﻨﺎرم ﻧﻤﯽﻧﺸﻮﻧﺪم؛ اﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻨﺠﺮ رﯾﻨﻔﺎرن ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪه؛ و ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ‬
‫ﯾﻪ وﯾﭽﺮ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺟﻠﻮی رﯾﻨﻔﺎرن رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﺎرت رو درﺳﺖ اﻧﺠﺎم‬
‫دادی‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻗﺘﻪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻗﯿﻤﺘﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای‪.‬‬
‫دوﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪهاش اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﻌﯿﯿﻦ‬
‫ﻗﯿﻤﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ‪«...‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد‪» .‬ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﺎدر زﻧﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﻮن‬
‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﯿﺎی ﻣﺘﻨﻔﺮه‪ .‬ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻫﯿﭻﻋﻨﻮان ﻣﺪﯾﻮن ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﺣﺴﺎب ﺷﺪﯾﻢ و دﻟﯿﻠﯽ‬
‫ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ازت ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻫﻨﻮز ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻗﯿﻤﺘﺖ رو ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺎل ﺳﺒﺰت رو ﻣﯽﺧﻮام‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﺸﻤﺎن زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﻣﻠﮑﻪای ﮐﻪ دﯾﺪم ﺑﻨﺪازه‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ زﻣﺮدﯾﻨﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪» .‬اﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮ‪ ،‬ﻫﻤﻮن رﻧﮕﯿﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮای‪ .‬ﻧﮕﻪاش دار و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮهی ﻣﻨﻮ‪«.‬‬
‫دوﻧﯽ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟«‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬داﻣﺎد ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻨﻮزم ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﻮﻧﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺧﻨﺠﺮ رﯾﻨﻔﺎرن ﺟﻮن ﻣﻨﻮ ﺗﻬﺪﯾﺪ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ ﻣﻨﻮ ﻣﯽﮐﺸﺘﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺻﺤﺒﺖ از ﻗﯿﻤﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺎﯾﯿﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدم ﮐﻪ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽآم‪ .‬ﭼﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮای‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪآراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﻧﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ از ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ‬
 ‫ازت ﺑﺨﻮاد ﮐﻪ ﺗﮑﺮارش ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﺪﯾﻮﻧﺖ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫ﺗﻮی ﺳﺮﺳﺮا ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ازت ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم و ﻓﮑﺮای ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی در‬
‫ﻣﻮردت ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺳﻼح ﺑﯽاﺣﺴﺎس و ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﭙﺮﺳﻪ ﻣﯽﮐُﺸﻪ و ﺑﻌﺪ ﺧﻮن رو از ﺷﻤﺸﯿﺮش ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﻪ و‬
‫ﺳﮑﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﺷﻤﺮه؛ اﻣﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻪی وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮاﻣﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫ﻓﻘﻂ از ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﻠﯿﺪیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﻦ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﭘﻠﯿﺪی ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﻣﯽﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﺗﻮن اﻧﻘﺪر‬
‫ﮐﻤﻪ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در اﻣﺸﺐ ﺑﺎور ﮐﺮد ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی واﻗﻌﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬داﻣﺎد ﻣﻦ ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دو ﮐﻠﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫دﻗﯿﻘﺎ ً دو ﮐﻠﻤﻪ‪ .‬ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫دوﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﺎداﺷﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﻧﯽ‪ ،‬ﮐﻠﻨﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻮﺗﺎ؛ و ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺗﻮﯾﺮﺳﻪ آخ‬
‫ﻧﯿﮏﻧﺎم‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه آﯾﻨﺪهی ﺳﯿﻨﺘﺮا‪ .‬ﺑﺮای وﯾﭽﺮ ﺷﺪن‪ ،‬ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﯾﻪی‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺑﺸﯽ و اﻓﺮاد ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآن‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻌﺪاد ﻣﺎ اﻧﻘﺪر ﮐﻤﻪ‪ .‬ﻣﺎ دارﯾﻢ ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﻣﯿﺮﯾﻢ و ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ داﻧﺶ و ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎﻣﻮن رو ﺑﻬﺶ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﺟﺎﻧﺸﯿﻦﻫﺎی زﯾﺎدی‬
‫ﻧﺪارﯾﻢ؛ و اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﭘﺮ از ﭘﻠﯿﺪی ﻣﻨﺘﻈﺮ روزﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ‪ .‬دوﻧﯽ! ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی رو ﻣﯽدی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ‬
‫ﻫﻢ داری وﻟﯽ ازش اﻃﻼع ﻧﺪاﺷﺘﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﺘﺮا ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺗﺎ‬
‫ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮده ﯾﺎ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن دوﻧﯽ ﮔﺸﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬ﭘﻮﺗﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ‪«...‬‬
‫ﮐﻠﻨﺘﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﭘﻮﺗﺎ! ﻫﺴﺘﯽ‪ ...‬ﻫﺴﺘﯽ؟«‬
‫ﭘﺮﻧﺴﺲ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ! آﻫﺎی! اونﺟﺎﯾﯽ؟‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را از روی ورقﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ و زرد ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﻬﺎن اﺛﺮ رودرﯾﮏ د ِ‬
‫ﻧﻮﻣﺒﺮ)‪ (۲۳۰‬ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﺑﺤﺚﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﮐﻪ از دﯾﺮوز داﺷﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﭼﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ؟ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر داری؟‬
‫‪ -‬ﻣﻬﻤﻮن داری‪.‬‬
‫‪ -‬دوﺑﺎره؟ اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﺧﻮد دوک ﻫﯿﺮوارد؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻫﺴﺘﺶ‪ ،‬دوﺳﺘﺖ‪ .‬اون اﻧﮕﻞ ﺑﯽﮐﺎر ﺑﻪدردﻧﺨﻮر‪ ،‬اﺳﺘﺎد‬
‫ﻫﻨﺮ‪ ،‬درﺧﺸﺎنﺗﺮﯾﻦ ﺳﺘﺎرهی ﺗﺼﻨﯿﻒﻫﺎ و اﺷﻌﺎر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻬﺮت‬
‫ازش ﻣﯽﺑﺎره‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻟﺖ ﺧﻮک ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺎﻟﻪ و ﺑﻮی ﮔﻨﺪ آﺑﺠﻮ ﻣﯽده‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺒﯿﻨﯿﺶ؟‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬اون دوﺳﺘﻤﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ اوﻗﺎتﺗﻠﺨﯽ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ دوﺳﺘﯽﺗﻮن رو درک ﮐﻨﻢ‪ .‬اون‬
‫درﺳﺖ ﻧﻘﻄﻪی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺗﻮﺋﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻫﻢدﯾﮕﻪ رو ﺟﺬب ﻣﯽﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫»ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ «.‬ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف داره ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫‪ -‬اون واﻗﻌﺎ ً ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوﻓﯿﻪ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‬
‫ﺗﺼﻨﯿﻒﻫﺎﺷﻮ ﻧﺸﻨﯿﺪی‪.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮐﺎﻫﻨﻪ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﺳﺮ در ﻧﻤﯽآرم‪،‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺮﯾﺪن از ﺗﺮاﻧﻪﻫﺎی ﭘﺮاﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﺷﺮمآور ﯾﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﻣﺤﺴﻮب‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ؛ اﻣﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﭘﯿﺶﺗﻮن ﺑﻤﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪی‬
‫اﺷﻌﺎرش رو دارم و ﻧﻪ ﺟﻮکﻫﺎی زﻧﻨﺪهاش رو‪«.‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﻨﺪه و ﻧﻮای ﯾﮏ ﻟﻮت در راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪ و آﻧﺠﺎ‪ ،‬در درﮔﺎه ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ‪،‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻠﯿﻘﻪای ﯾﺎﺳﯽرﻧﮓ‪ ،‬ﺳﺮآﺳﺘﯿﻦﻫﺎی ﺗﻮردوزی ﺷﺪه و‬
‫ﮐﻼﻫﯽ ﮐﻪ ﯾﮏوری روی ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮد ﻧﻐﻤﻪﺳﺮا ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﻨﮑﻪ‬
‫ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﺮغ ﻣﺎﻫﯽﺧﻮاری ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼﻫﺶ زده ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﻟﺤﻦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ اﺑﺮاز ﻋﻤﯿﻖﺗﺮﯾﻦ اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻮار‪ .‬در‬
‫ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺰرگ و ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪﻫﺎی ﻓﻀﯿﻠﺖ و ﺧﺮدﻣﻨﺪی‪«...‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺮ و ور ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺴﻪ؛ و ﻣﻨﻮ ﻣﺎدر ﺻﺪا ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﭘﺴﺮم ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﻋﺚ وﺣﺸﺘﻢ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ روی ﭘﺎﺷﻨﻪی ﭘﺎ ﭼﺮﺧﯿﺪ و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ ،‬دﻧﺒﺎﻟﻪی رداﯾﺶ روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن اداﯾﺶ را درآورد و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺗﻌﻈﯿﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﮑﺮده‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮد؛ ﭼﻮن‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از درﺑﺎنﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ‪ ،‬ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﮋهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻤﺮش ﻣﯽاوﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم رو‬
‫ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻨﮑﻪ از راه رﺳﯿﺪ و‪ ...‬آه‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺷﺎﻧﺴﯽ‪ .‬درود‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬درود‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؟‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﺷﻠﻮارش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ؛ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮی وﯾﺰﯾﻢ ﺑﻮدم‪ .‬راﺟﻊ‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﺷﻨﯿﺪم و اﯾﻨﮑﻪ زﺧﻤﯽ ﺷﺪی‪ .‬ﺣﺪس زدم ﺑﺮای ﻣﺪاوا اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآی‪.‬‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ اﻻن ﺧﻮﺑﯽ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟«‬
‫‪ -‬درﺳﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؛ اﻣﺎ ﻣﮕﻪ ﻣﯽﺷﻪ اﯾﻨﻮ ﺑﻪ ﻧﻨﮑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد؟ ﺑﯿﺎ ﺑﺸﯿﻦ‪ ،‬ﮐﻠﯽ‬
‫ﺣﺮف دارﯾﻢ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺗﺎرﯾﺦ؟ رودرﯾﮏ د ِ ﻧﻮﻣﺒﺮ؟ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﺪﻣﺶ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮی آﮐﺎدﻣﯽ اﮐﺴﻨﻔﺮت)‪(۲۳۱‬‬
‫درس ﻣﯽﺧﻮﻧﺪم‪ ،‬ﺗﺎرﯾﺦ دوﻣﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪام ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬اوﻟﯿﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻐﺮاﻓﯽ‪ .‬ﺟﻬﺎنﻧﻤﺎی ﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻄﺮی‬
‫ودﮐﺎ رو ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬رﻣﻮز ﭘﻨﻬﺎن ﺟﺎدو و ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮی)‪ (۲۳۲‬اﺛﺮ‬
‫ﻟﻮﻧﯿﻦ)‪ (۲۳۳‬و ﺗﯿﺮس)‪ (۲۳۴‬را از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺮداﺷﺖ و از ﭘﺸﺖ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻄﺮی‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ در ﮐﺎه ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺮد و اﻧﮕﯿﺰه‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮر‬‫ﺷﺎدی ﺑﻪوﺿﻮح در ﭼﻬﺮهی دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‪» .‬اوﻫﻮ‪ِ .‬‬
‫ﮐﻪ ﭘﯿﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬اوووه! ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ! آﻟﻮﭼﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ اﯾﻦ ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮی واﻗﻌﯿﻪ‪ .‬ﺳﻨﮓ ﮐﯿﻤﯿﺎ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ً ارزش ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ رو‬
‫داره‪ .‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮادر! اووووه‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻗﻮﯾﻪ!«‬
‫»ﺑﺮای ﭼﯽ اﯾﻦ ﻃﺮﻓﺎ اوﻣﺪی؟« ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻄﺮی را از ﺷﺎﻋﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺟﺮﻋﻪای‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد‪ ،‬زﺧﻢﺑﻨﺪ دور ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺸﺎد ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺮی؟«‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭻ ﺟﺎ؛ ﯾﻌﻨﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽری ﺑﺮم‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬زﯾﺎد‬
‫ﻣﯽﺧﻮای اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬زﯾﺎد ﻧﻪ‪ .‬دوک اﻋﻼم ﮐﺮده ﮐﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫»ﻫﯿﺮوارد؟« دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺗﻤﺎم ﺷﺎهﻫﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰادهﻫﺎ و ﻟﺮدﻫﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬از‬
‫ﯾﺎروﮔﺎ)‪ (۲۳۵‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻮهﻫﺎی اژدﻫﺎ)‪» .(۲۳۶‬اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪه‪ .‬اون ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ‪ .‬ﻣﺮدم ﻗﻠﻌﻪﺷﻮ آﺗﺶ ﻣﯽزﻧﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل زﯾﺎدی اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽرم‬
‫ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻨﻮب‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻤﺪن‪.‬‬
‫دﯾﮕﻪ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﭼﻪ ﻧﯿﺎزی ﻫﺴﺖ؟ وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﮐﺎرم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻃﻮری‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﻦ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر رواﻧﯽام‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ داری ﻣﯽﮔﯽ؟ ﮐﺪوم ﺗﻤﺪن؟ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ از ﺑﻮﺋﯿﻨﺎ)‪ (۲۳۷‬رد ﺷﺪم و‬
‫ﮐﻠﯽ داﺳﺘﺎن ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬اونﺟﺎ ﺷﺒﺢﻫﺎی آﺑﯽ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺰارﭘﺎﻫﺎی ﻋﻈﯿﻢاﻟﺠﺜﻪ‪،‬‬
‫ﮐﺎﯾﻤﺮاﻫﺎ‪ ،‬اژدﻫﺎﺳﺎنﻫﺎی ﭘﺮﻧﺪه‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ در ﮐﺎر ﻏﺮق ﺷﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬داﺳﺘﺎن‪ ،‬آره‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﻧﺼﻒ اوﻧﺎ ﯾﺎ ﺗﺨﯿﻠﯽان ﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺰرگﺷﻮن ﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﻧﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬دﻧﯿﺎ داره ﻋﻮض ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی داره ﺑﻪ آﺧﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺟﺮﻋﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد و آه ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫»دوﺑﺎره داری ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰت ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺗﺎزه ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺑﺎﻓﯽ؟ اﯾﻨﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻓﺎﺟﻌﻪﺑﺎر ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﻪ؛ ﭼﻮن اﯾﻦ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ در ﺣﺎل ﺗﻐﯿﯿﺮه ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اون ﮐﻮدن ﭘﯿﺮ‪ ،‬رودرﯾﮏ د ِ ﻧﻮﻣﺒﺮ‪ ،‬ﻫﻢ‬
‫رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻐﯿﯿﺮﭘﺬﯾﺮی دﻧﯿﺎ‪ ،‬اﯾﻦﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺼﻪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮردﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﯽ؛ اﻣﺎ اونﻗﺪر ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﻪ رخ ﺑِﮑﺸﯿﺶ و ادای اﻓﺮاد‬
‫ﻣﺘﻔﮑﺮ رو درﺑﯿﺎری؛ ﭼﻮن اﺻﻼ ً ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯽآد‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ از ﺑﻄﺮی ﻧﻮﺷﯿﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دوﺑﺎره آه ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬دﻧﯿﺎ داره ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻼ ً ﺧﻮرﺷﯿﺪ داره‬
‫ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﻪ و ودﮐﺎ داره ﺑﻪ آﺧﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای داره ﺑﻪ‬
‫آﺧﺮ ﻣﯽرﺳﻪ؟ ﮔﻔﺘﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی داره ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻓﯿﻠﺴﻮف ﺑﺰرگ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﻣﺜﺎل ﺑﺮات ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪاش از‬
‫ﻫﻤﯿﻦ دو ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﺑﻮﺋﯿﻨﺎ ﺑﻮدم‪ .‬ﯾﻪ روز ﺳﻮار اﺳﺒﻢ ﻫﺴﺘﻢ و ﭼﯽ‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ؟ ﯾﻪ ﭘﻞ؛ و زﯾﺮ اون ﭘﻞ ﯾﻪ ﺗﺮول)‪ (۲۳۸‬ﻧﺸﺴﺘﻪ و از ﻫﺮ رﻫﮕﺬری ﻣﯽﺧﻮاد‬
‫ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﭘﻮل ﺑﺪه‪ .‬اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽدن ﯾﻪ ﭘﺎﺷﻮن ﻣﯽﺷﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﻫﺮ دو ﭘﺎ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽرم ﭘﯿﺶ ﮐﺪﺧﺪا و ﻣﯽﮔﻢ‪ :‬ﺑﺮای اون ﺗﺮول ﭼﻘﺪر ﺑﻬﻢ ﻣﯽدﯾﺪ؟ اون ﺣﯿﺮت‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﻪ‪ :‬ﭼﯽ داری ﻣﯽﮔﯽ؟ اﮔﻪ ﺗﺮول ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﯽ ﭘﻞ رو ﺗﻌﻤﯿﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ؟ اون ﻣﺮﺗﺐ ﺗﻌﻤﯿﺮش ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﺑﺮای اﯾﻦﮐﺎر ﻋﺮق ﻣﯽرﯾﺰه‪ ،‬ﮐﺎرش‬
‫ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬درﺟﻪ ﯾﮏ‪ .‬دﺳﺘﻤﺰد دادن ﺑﻬﺶ ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽدم و‬
‫ﭼﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ؟ ﯾﻪ دمﭼﻨﮕﺎﻟﯽ)‪ .(۲۳۹‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﭼﻬﺎر ﯾﺎرد‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی رو ﺗﻮ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ دﻫﮑﺪه و ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ :‬ﭼﻘﺪر ﺑﺮای اون دمﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽدﯾﺪ؟ دﻫﺎﺗﯽﻫﺎ ﺑﻪزاﻧﻮ‬
‫اﻓﺘﺎدن و ﻓﺮﯾﺎد زدن‪ :‬ﻧﻪ! اون اژدﻫﺎی ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪی دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎرون ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﻓﻠﺲﻫﺎش ﻫﻢ از ﭘﺸﺘﺶ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎرون دﻫﮑﺪهﻣﻮن رو‬
‫ﻣﯽﺳﻮزوﻧﻪ و ﭘﻮﺳﺖﻣﻮن رو ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽدم‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪﺗﺮ و‬
‫ﮔﺮﺳﻨﻪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻢ و دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﻣﯽﮔﺮدم‪ .‬ﮐﺎر ﻫﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﭼﻪﮐﺎری؟ ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫روﺳﺎﻟﮑﺎ ﺑﺮای ﯾﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﯾﻪ ﭘﺮی ﺑﺮای ﻓﺮد دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﯾﻪ دراﯾﺎد)‪ (۲۴۰‬ﺑﺮای اون ﯾﮑﯽ‪...‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﮐﺎﻣﻼ ً دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪن؛ ﺗﻮی روﺳﺘﺎﻫﺎ ﮐﻠﯽ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺖ؛ اﻣﺎ اوﻧﺎ ﻣﻮﺟﻮدات‬
‫اﻧﺴﺎنﻧﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ .‬ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪای ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻣﮑﻮﭘﺘﺮان)‪ (۲۴۱‬رو‬
‫ﺑُﮑﺸﻢ و اﺳﺘﺨﻮن دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮاش ﺑﯿﺎرم؛ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد اﮔﺮ ﭘﻮدرش ﮐﻨﻪ و‬
‫ﺗﻮی ﺳﻮپ ﺑﺮﯾﺰه‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺟﻨﺴﯽ رو درﻣﺎن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺣﺮف ﮔﺮاﻟﺖ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬اون ﭼﺮتوﭘﺮﺗﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﺮدم‪ .‬ﻫﯿﭻ‬
‫ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره و ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻪ ﺳﻮﭘﺖ ﻣﺰهی ﺟﻮراب ﮐﻬﻨﻪ ﺑﺪه؛ اﻣﺎ اﮔﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﺑﺎور ﮐﺮدن و ﻣﯽﺧﻮان ﭘﻮل ﺑﺪن‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﮑﻮﭘﺘﺮانﻫﺎ رو ﻧﻤﯽﮐﺸﻢ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﯽآزار دﯾﮕﻪ رو ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽﻣﻮﻧﯽ‪ .‬ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻐﻠﺖ رو ﻋﻮض ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﮐﺎﻫﻦ ﺑﺸﻮ‪ .‬ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎت‪ ،‬درسﻫﺎی اﺧﻼﻗﺖ و داﻧﺸﺖ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺮدم و ﻫﻤﻪی ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﺑﻪ درد اونﮐﺎر ﻣﯽﺧﻮرن‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺪوم‬
‫از ﺧﺪاﯾﺎن اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاری ﻣﺸﮑﻠﯽ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻫﻦﻫﺎی زﯾﺎدی رو‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﯾﻪ ﮐﺎﻫﻦ ﺑﺸﻮ و اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫ﺧﻮدت ﺗﺄﺳﻒ ﻧﺨﻮر‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺗﺄﺳﻒ ﻧﻤﯽﺧﻮرم‪ .‬ﻓﻘﻂ دارم ﺣﻘﺎﯾﻖ رو ﻣﯽﮔﻢ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را رویﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎﻋﻼﻗﻪ ﮐﻔﺶ ﮐﻬﻨﻪاش را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﯾﺎد ﯾﻪ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮ ﻣﯽاﻧﺪازی ﮐﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﯽﻫﺎ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻣﯽدن و ﻧﺴﯿﻢ درﯾﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﺳﺘﺨﻮندرد ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎش‪.‬‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن و ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن دردی رو دوا ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ دﯾﮕﻪ ﻃﺮﻓﺪار ﻧﺪارن‪ ،‬ﻟﻮﺗﻢ رو آوﯾﺰون ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﺎﻏﺒﻮن ﻣﯽﺷﺪم‪ُ .‬رز‬
‫ﭘﺮورش ﻣﯽدادم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮﻧﺪ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﺬارﯾﺶ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻪ؛ اﻣﺎ‬
‫ﺷﻐﻞﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺗﻔﺎوت دارن‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮﻫﺎ و ﺻﺪای ﺗﺎرﻫﺎی ﻟﻮت‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﯽرﺳﻪ؛ اﻣﺎ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮه‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﺷﻤﺎ وﯾﭽﺮﻫﺎ دارﯾﺪ‬
‫آرومآروم ﺧﻮدﺗﻮن رو از ﮐﺎر ﺑﯿﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻬﺘﺮ و وﺟﺪاﻧﯽﺗﺮ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﺪ‪،‬‬
‫ﮐﺎر ﺑﺮاﺗﻮن ﮐﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﺪف ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﺪون ﻫﯿﻮﻻﺳﺖ‪ ،‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ در‬
‫ﺻﻠﺢ و آراﻣﺸﻪ‪ .‬دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اون ﺑﻪ وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾﻧﻤﺎ‪،‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«‬
‫‪ -‬درﺳﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻗﺪﯾﻢﻫﺎ‪ ،‬وﻗﺘﯽ اﺳﺐﻫﺎی ﺗﮏﺷﺎخ ﻫﻨﻮز وﺟﻮد داﺷﺘﻦ‪ ،‬دﺧﺘﺮﻫﺎی زﯾﺎدی‬
‫ﭘﺎﮐﺪاﻣﻨﯽﺷﻮن رو ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻦ اوﻧﺎ رو ﺷﮑﺎر ﮐﻨﻦ‪ .‬ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟‬
‫ﻣﻮشﮔﯿﺮﻫﺎ ﭼﯽ؟ ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﺧﺪﻣﺎتﺷﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻦ؛ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ‬
‫ﮐﯿﻤﯿﺎﮔﺮﻫﺎ ﺳﻢﻫﺎی ﻣﺆﺛﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ اوﻧﺎ ﺷﻐﻞﺷﻮن رو از دﺳﺖ دادن و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ‬
‫راﺳﻮﻫﺎ و ﻣﻮشﺧﺮﻣﺎﻫﺎی ﺧﻮﻧﮕﯽ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺣﯿﻮونﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ارزونﺗﺮ و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﻮنﺗﺮ ﺑﻮدن و ﻏﺬای زﯾﺎدی ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﺷﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ از ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت دﯾﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﮏﺷﺎخﻫﺎ ﺑﻮدن‪،‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﺎرﺷﻮن رو از دﺳﺖ دادن‪ ،‬ﻓﻮرا ً ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدن‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎﺷﻮن ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺳﺎلﻫﺎ ﻓﺪاﮐﺎری رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺷﺘﯿﺎق زﯾﺎدﺷﻮن ﺳﺮ‬
‫زﺑﻮنﻫﺎ اﻓﺘﺎدن‪ .‬ﻣﻮشﮔﯿﺮﻫﺎ‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه از اوﻧﺎ اﻟﮕﻮ ﻧﮕﯿﺮی؛ ﭼﻮن ﺗﮏﺗﮏﺷﻮن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺮاب ﺷﺪن و ﺧﻮراک ﺳﮓﻫﺎ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ وﯾﭽﺮﻫﺎ رﺳﯿﺪه‪.‬‬
‫داری ﮐﺘﺎب رودرﯾﮏ د ِ ﻧﻮﻣﺒﺮ رو ﻣﯽﺧﻮﻧﯽ؟ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآد‪ ،‬اون ﺑﻪ‬
‫وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻫﻢ اﺷﺎره ﮐﺮده‪ ،‬ﺑﻪ اون اوﻟﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺳﯿﺼﺪﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﺎرﺷﻮن رو‬
‫ﺷﺮوع ﮐﺮدن‪ .‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺎورزﻫﺎ ﺑﺮای ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮلﺷﻮن ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﮔﺮوهﮔﺮوه و ﻣﺴﻠﺢ ﻣﯽرﻓﺘﻦ‪ ،‬وﻗﺘﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﻪ ﻻﯾﻪ دﯾﺮک ﭼﻮﺑﯽ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺎروان ﺗﺎﺟﺮﻫﺎ ﺷﺒﯿﻪ رژهی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮد و ﻣﻨﺠﻨﯿﻖﻫﺎی آﻣﺎده‪ ،‬روز‬
‫و ﺷﺐ ﺑﺎﻻی ﺑﺎروﻫﺎی ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ؛ ﭼﻮن ﻣﺰاﺣﻢﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ‬
‫ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎﮐﻤﺎن اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اژدﻫﺎﯾﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮرﻫﺎ‪ ،‬ﮔﺮﯾﻔﯿﻦﻫﺎ و آﻣﻔﯿﺴﺒﻮﺋﻨﺎﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺧﻮنآﺷﺎمﻫﺎ و ﮔﺮﮔﯿﻨﻪﻫﺎ‪ ،‬ﮐﯿﮑﯿﻤﻮراﻫﺎ‪ ،‬ﮐﺎﯾﻤﺮاﻫﺎ و اژدﻫﺎﺳﺎنﻫﺎی ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻮدن؛ و‬
‫اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ذرهذره ازﺷﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دره‪ ،‬ﻫﺮ راه ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ‪،‬‬
‫ﻫﺮ ﺟﻨﮕﻞ و ﻫﺮ ﭼﻤﻦزاری؛ و ﻣﺎ ﺑﺪون ﮐﻤﮏ ﭘﺮارزش وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ؛‬
‫اﻣﺎ اون زﻣﺎنﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ و دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮدن‪ .‬ﺑﺎرون ﻧﻤﯽذاره‬
‫دمﭼﻨﮕﺎﻟﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ؛ ﭼﻮن ﺗﺎ ﻫﺰار ﻣﺎﯾﻞ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اژدﻫﺎﺳﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪﺟﺎی ﺗﺮس‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺮﺣﻢ و دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮای زﻣﺎنﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺗﺮول زﯾﺮ‬
‫ﭘﻞ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﮐﻨﺎر ﻣﯽآد‪ .‬دﯾﮕﻪ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﺪن‪.‬‬
‫ﯾﻪ ﯾﺎدﮔﺎر و ﺟﺎذﺑﻪی ﻣﺤﻠﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ درد ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮره؛ و ﮐﺎﯾﻤﺮاﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮرﻫﺎ و‬
‫آﻣﻔﯿﺴﺒﻮﺋﻨﺎﻫﺎ؟ اوﻧﺎ ﺗﻮی ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی دﺳﺖﻧﺨﻮرده و ﮐﻮهﻫﺎی دوراﻓﺘﺎده زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻦ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﻦ درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی داره ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﺳﻪ‪ .‬ﭼﻪ‬
‫ﺑﺨﻮای ﭼﻪ ﻧﺨﻮای‪ ،‬داره ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎده ازت ﺑﺸﻨﻮم؛ و ﻗﯿﺎﻓﻪات وﻗﺘﯽ‬
‫ﻣﯽﮔﯽﺷﻮن رو دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮات اﻓﺘﺎده؟ اﻧﮕﺎر ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺖ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬آه‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﻨﻮب‪ ،‬ﺑﻪ اون ﮐﺸﻮرﻫﺎی‬
‫وﺣﺸﯽ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﯿﻮﻻ رو ﺑُﮑﺸﯽ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ اون‬
‫ﻃﺮفﻫﺎ ﺟﻮﻧﻮر زﯾﺎد ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽﮔﻦ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺮزنﻫﺎ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻦ‪،‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽﺳﻼح ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽرن ﺗﺎ ﻫﯿﺰم ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪی ﮐﺎرﺷﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﻪ‬
‫ﭼﯿﺰه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی و ﻫﻤﻮنﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﺪ درﺳﺖ ﺑﮕﯽ؛ اﻣﺎ اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟ اونﺟﺎ ﭘﻮل درآوردن ﺑﺮای ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﺳﺎدهﺗﺮه‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﺮﻋﻪای از ﺑﻄﺮی ﻧﻮﺷﯿﺪ‪» .‬ﭘﻮل درآوردن ﺳﺎدهﺗﺮه؛ اﻣﺎ ﺧﺮج ﮐﺮدﻧﺶ‬
‫ﺳﺨﺖﺗﺮ؛ و ﺑﻪﺟﺰ اون‪ ،‬اوﻧﺎ دوﻧﻪی ﺟﻮ و ارزن ﻣﯽﺧﻮرن‪ ،‬آﺑﺠﻮﺷﻮن ﻣﺰهی‬
‫ﺷﺎش ﻣﯽده‪ ،‬دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻧﻤﯽﺷﻮرن و ﭘﺸﻪﻫﺎ ﻧﯿﺶات ﻣﯽزﻧﻦ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺧﻨﺪهی ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻗﻔﺴﻪ‪ ،‬روی ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﯽ ﮐﺘﺎبﻫﺎ‬
‫ﺗﮑﯿﻪ داد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ارزن و ﭘﺸﻪ! ﻣﻨﻮ ﯾﺎد ﺳﻔﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﻣﯽاﻧﺪازه‪.‬‬
‫ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟ ﻣﺎ در ﮔﻮﻟﺖ)‪ ،(۲۴۲‬ﺗﻮی ﺟﺸﻦ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو دﯾﺪﯾﻢ و ﺗﻮ راﺿﯽام‬
‫ﮐﺮدی ﮐﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺑﻮدی ﮐﻪ ﻣﻨﻮ راﺿﯽ ﮐﺮدی! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﺒﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ‬
‫ﺑﺒﺮﺗﺖ از ﮔﻮﻟﺖ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮدی؛ ﭼﻮن دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش زﯾﺮ ﺳﮑﻮی آﻫﻨﮓﻧﻮازﻫﺎ‬
‫ﺑﻮدی ﭼﻬﺎر ﺑﺮادر ﻫﯿﮑﻠﯽ داﺷﺖ‪ .‬اوﻧﺎ ﺗﻮی ﺗﻤﻮم ﺷﻬﺮ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺸﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻋﻘﯿﻤﺖ ﮐﻨﻦ و ﺑﺎ ﻗﯿﺮ و ﺧﺎکاره دﻓﻨﺖ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫آوﯾﺰون ﻣﻦ ﺷﺪی‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺗﻮ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﻪ رﻓﯿﻖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدی در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮدت ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﯿﺪی‪ .‬ﻗﺒﻞ از‬
‫اون ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺮاﻫﺖ اﺳﺒﺖ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻣﺪت‬
‫ﻏﯿﺒﻢ ﻣﯽزد و درهی ﮔﻞﻫﺎ)‪ (۲۴۳‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮای اﯾﻦﮐﺎر ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺐ‬
‫ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬اونﺟﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﭘﺎﯾﮕﺎه ﺗﻤﺪن‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ‬
‫روی ﻣﺮز دو دﻧﯿﺎ‪ ...‬ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟‬
‫‪ -‬ﯾﺎدم ﻣﯽآد‪.‬‬
 ‫داﺳﺘﺎن ﭘﻨﺠﻢ‪ -‬ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ از ﭘﻠﻪﻫﺎی ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺮا ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ‪ ،‬دو ﻟﯿﻮان در دﺳﺖ داﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻒ روی آنﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﮔﻔﺖ از ﺑﯿﻦ‬
‫ﮔﺮوﻫﯽ از ﺑﭽﻪﻫﺎ رد ﺷﺪ و ﻣﺤﻮﻃﻪ را ﻃﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد روی ﭘِﻬﻦ ﮔﺎوﻫﺎ‬
‫ﭘﺎ ﻧﮕﺬارد‪ .‬وﯾﭽﺮ و ﮐﺪﺧﺪا ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰی در ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دور ﻣﯿﺰ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻟﯿﻮانﻫﺎ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺷﺖ و‬
‫ﺻﻨﺪﻟﯽای ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺣﯿﻦ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﻫﯿﭻ‬
‫ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻒ آﺑﺠﻮ را از روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎک ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺑﺎر دهﻫﺰارم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬
‫ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﻓﺮوﺷﻢ‪ .‬ﺑﺮای ارﺗﺶ ﺳﺮﺑﺎز ﺟﻤﻊ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎ رو درﻣﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ وﯾﭽﺮم‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دوﺑﺎره ﺗﻮﺿﯿﺢ داد‪» :‬وﯾﭽﺮ ﺑﻮدن ﯾﻪ ﺟﻮر ﺣﺮﻓﻪﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟ اون‬
‫اﺳﺘﺮﯾﮕﺎﻫﺎ و اﺷﺒﺎح رو ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﻮذی رو ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺣﺮﻓﻪای‪ ،‬ﺑﺮای ﭘﻮل‪ .‬درک ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا؟«‬
‫ﭼﻬﺮهی اﺧﻤﻮی ﮐﺪﺧﺪا ﮐﻪ ﺗﺎ اﻻن در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬‬
‫»آﻫﺎن! ﯾﻪ وﯾﭽﺮ! ﺑﺎﯾﺪ از اول ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻗﯿﻘﺎ ً! ﺧﺐ ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ :‬اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎری ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﺴﺖ؟«‬
‫ﮐﺪﺧﺪا ﺑﻪوﺿﻮح دوﺑﺎره در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪» :‬آاااا‪ .‬ﮐﺎر؟ ﺷﺎﯾﺪ اون‪ ...‬ﺧﺐ‪...‬‬
‫ﭼﯿﺰﯾﻨﻪﻫﺎ)‪(۲۴۴‬؟ داری ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯾﻨﻪﻫﺎ اﯾﻦ اﻃﺮاف ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻦ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﻠﮏ ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻪ درد ﻣﯽﮐﺮد را ﺑﺎ ﭘﺸﺖ‬
‫دﺳﺖ ﻣﺎﻟﺶ داد‪.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اونورا رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻮهﻫﺎ‬
‫رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟ اونﺟﺎ اﻟﻒﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﺷﻮن‪ .‬ﻗﺼﺮﻫﺎ و ﺗﻤﺎم‬
‫ﻃﻼﻫﺎﺷﻮن‪ .‬آه‪ ،‬ﺑﻠﻪ رﻓﯿﻖ! ﻣﯽﺷﻨﻮی‪ ،‬اﻟﻒﻫﺎ‪ .‬وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺲ اون ﻃﺮﻓﯽ‬
‫رﻓﺘﻪ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮش رو ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام‬
‫اونﻃﺮﻓﯽ ﺑﺮم‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ زد‪.‬‬
‫ﮐﺪﺧﺪا‪ ،‬ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﻓﮑﺮ‬
‫ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎن‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﭼﯿﺰﯾﻨﻪﻫﺎی دﯾﮕﻪای ﻫﻢ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً از ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﻟﻒﻫﺎ اوﻣﺪن‪ .‬آه ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺮدنﺷﻮن ﺳﺨﺘﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦﺷﻮن‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮگآﺳﺎ)‪ (۲۴۵‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬درﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻢ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن ﻋﺰﯾﺰ؟«‬
‫دوﺳﺘﺎن ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ دور ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ از ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮگآﺳﺎ! آره‪ ،‬آره‪ ،‬ﮐﺪﺧﺪا درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﺑﺎﮐﺮهی‬
‫رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻃﻠﻮع از ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ رد ﻣﯽﺷﻪ و ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪش‬
‫ﻣﯽﻣﯿﺮن!«‬
‫ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎی ﺑﺮج ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﺷﯿﻄﻮﻧﮏﻫﺎ‪ ،‬اوﻧﺎ ﺗﻮی‬
‫اﺻﻄﺒﻞﻫﺎ ﯾﺎل اﺳﺐﻫﺎ رو ﺑﻪﻫﻢ ﮔﺮه ﻣﯽزﻧﻦ!«‬
‫‪ -‬و ﺧﻔﺎشﻫﺎ! اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻔﺎش ﻫﺴﺖ!‬
‫‪ -‬و ﻫﺰارﭘﺎﻫﺎی ﮔﻨﺪه! ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻣﻮن ﺟﻮش ﺑﺰﻧﻪ!‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪی ﺑﻌﺪی ﺑﺎ ﺷﺮح ﻫﯿﻮﻻﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﻠﯿﺪﺷﺎن ﯾﺎ ﻓﻘﻂ وﺟﻮد‬
‫داﺷﺘﻦﺷﺎن اﻫﺎﻟﯽ را آزار ﻣﯽداد ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن در ﻣﻮرد‬
‫ﮔﻤﺮاهﮐﻨﺎن)‪ (۲۴۶‬و ﻣﺎﻣﻮنﻫﺎ)‪ (۲۴۷‬ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدادﻧﺪ ﻣﺮدم ﻣﺴﺖ راه‬
‫ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ اژدﻫﺎﺳﺎن ﭘﺮﻧﺪهای ﮐﻪ ﺷﯿﺮ ﮔﺎوﻫﺎ را ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮ‬
‫ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﮐﻪ روی ﭘﺎﻫﺎی ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺟﻨﮕﻞ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزد و‬
‫ﻫﻮﺑﻮﻟﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻼه ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و وﻗﺘﯽ زنﻫﺎ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎ را ﻣﯽﺑﺮﯾﺪﻧﺪ و ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽﺷﺪ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد زنﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪ! ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﻧﻨﻪ ﻋﺠﻮزه)‪(۲۴۸‬‬
‫را ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺎ ﺟﺎرو ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد و روزﻫﺎ ﺳﻘﻂﺟﻨﯿﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد ﻫﻢ‬
‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و اﯾﻨﮑﻪ آﺳﯿﺎﺑﺎن آرد را ﺑﺎ ﭘﻮدر ﺑﻠﻮط ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯽﮐﺮد و ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫دودا)‪ (۲۴۹‬ﺑﺎور داﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرﮔﺰار ﭘﺎدﺷﺎه دزد و رذل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺑﻪ ﻫﻤﻪی اﯾﻦﻫﺎ ﮔﻮش داد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺆال راﺟﻊ ﺑﻪ راهﻫﺎ و ﻧﻘﺸﻪی ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮ‬
‫ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻋﺰﯾﺰ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪزودی‬
‫ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﭼﻪﮐﺎری از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻣﯽآد‪«.‬‬
‫آنﻫﺎ در ﺳﮑﻮت از ﻣﯿﺎن ﮐﻠﺒﻪﻫﺎ و ﻧﺮدهﻫﺎ راﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﺮاهﺷﺎن واقواق‬
‫ﺳﮓﻫﺎ و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ روی زﯾﻨﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﯿﺐ درﺷﺘﯽ را ﺑﭽﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪاش از‬
‫دﯾﻮار ﺑﺎغ ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم راه ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﺮدی‬
‫ﮐﻪ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺳﺨﺖﺗﺮ و ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺷﻨﯿﺪم‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺗﺎ زﻣﺴﺘﻮن ﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﭘﻮل‬
‫درﺑﯿﺎری و ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮرد ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺮای ﺗﺼﻨﯿﻒﻫﺎم ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮﺿﯿﺢ‬
‫ﺑﺪه ﮐﻪ ﭼﺮا دارﯾﻢ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﭘﻮﻟﯽ درﺑﯿﺎرم‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟‬
 ‫‪ -‬ﭼﻮن ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ از ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از ﺟﺎﻧﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارن‪.‬‬
‫»ﺷﻮﺧﯿﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ!« دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻫﺴﺘﻪی ﺳﯿﺐ را ﺗﻒ ﮐﺮد و ﺑﻘﯿﻪاش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﯾﮏ ﺳﮓ وﻟﮕﺮد ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻪ اﻣﮑﺎن داره‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎهﺷﻮن ﻣﯽﮐﺮدم و‬
‫ﻣﺮدم رو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬دروغ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻦ‪«.‬‬
‫ً‬
‫وﯾﭽﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻪ‪ .‬اوﻧﺎ‪ ،‬دروغ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻦ؛ ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﺷﻮن ﺑﺎور‬
‫داﺷﺘﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰی رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽده‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد‪» .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم از اون ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ‪ ...‬ﻫﯿﭻﮐﺪوم؟ اﻣﮑﺎن‬
‫ﻧﺪاره‪ .‬از اون ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی اﯾﻨﺠﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮑﯽ! ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﯾﮑﯽﺷﻮن واﻗﻌﺎ ً وﺟﻮد داره‪.‬‬
‫‪ -‬دﯾﺪی ﮔﻔﺘﻢ! ﮐﺪومﺷﻮن؟‬
‫‪ -‬ﺧﻔﺎش‪.‬‬
‫آنﻫﺎ از آﺧﺮﯾﻦ ﻧﺮدهﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺟﺎدهای ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺰارع ذرت دو‬
‫ﻃﺮﻓﺶ را ﺑﻪرﻧﮓ زرد درآورده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎریﻫﺎی ﭘُﺮ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒﻫﺎ آنﻫﺎ‬
‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ را ﺟﻠﻮی زﯾﻨﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻮﺗﺶ را روی زاﻧﻮﯾﺶ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و آﻫﻨﮓﻫﺎی ﺧﺎﻃﺮهاﻧﮕﯿﺰ ﻣﯽﻧﻮاﺧﺖ‪ ،‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮای دﺧﺘﺮﻫﺎی‬
‫ﺧﻨﺪاﻧﯽ ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر ﺟﺎده رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪﺷﺎن زﻧﺒﯿﻞ ﺣﻤﻞ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ً‬
‫او ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ واﻗﻌﺎ وﺟﻮد دارن‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻗﺒﻞ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻦ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﻫﺮ درﺧﺘﯽ در ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺸﺪن؛ اﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬وﺟﻮد دارن‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺮدم از ﺧﻮدﺷﻮن ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ اﺧﺘﺮاع ﻣﯽﮐﻨﻦ؟ و ﭼﺮا واﻗﻌﺎ ً ﺑﻬﺸﻮن‬
‫ﺑﺎور دارن؟ وﯾﭽﺮ ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬اﯾﻨﻮ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﯽ؟ ﻓﮑﺮش رو ﮐﺮدی؟«‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮش رو ﮐﺮدم‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺸﻬﻮر؛ و ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﺮا‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم دوﺳﺖ دارن ﻫﯿﻮﻻ و ﭼﯿﺰﻫﺎی‬
‫ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﺴﺎزن‪ .‬اﯾﻦﻃﻮری ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﻤﺘﺮ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻦ‪ .‬وﻗﺘﯽ از‬
‫ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻮر ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬دزدی ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬زنﻫﺎﺷﻮن رو ﻣﯽزﻧﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽدن‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﯾﻪ روﺑﺎه ﮐﻪ ﺗﻮی ﺗﻠﻪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده رو ﺑﺎ ﺗﺒﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻦ و آﺧﺮﯾﻦ اﺳﺐ ﺗﮏﺷﺎخ رو ﺗﯿﺮﺑﺎرون ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬دوﺳﺖ دارن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻦ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮگآﺳﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻃﻠﻮع وارد ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽﺷﻪ از اوﻧﺎ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽﺗﺮه‪.‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮری ﺣﺲ ﺑﻬﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺑﺮاﺷﻮن آﺳﻮنﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﺎدم ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‬
‫و ﯾﻪ ﺗﺼﻨﯿﻒ در ﻣﻮردش ﻣﯽﺳﺎزم‪«.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦﮐﺎرو ﺑﮑﻦ؛ اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺗﺸﻮﯾﻘﺖ ﮐﻨﻦ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ آرام ﻣﯽراﻧﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﺒﻪﻫﺎی دﻫﮑﺪه از ﻧﻈﺮﺷﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ زود داﺷﺘﻨﺪ از ردﯾﻔﯽ از ﺗﭙﻪﻫﺎی ﺟﻨﮕﻠﯽ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺳﺒﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ‬
‫زﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮشﻣﻨﻈﺮهﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯿﻪ‪«.‬‬
‫زﻣﯿﻦ ﺷﯿﺐ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺰارﻫﺎی ﻣﻮزاﯾﯿﮏﻣﺎﻧﻨﺪی‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﻫﺮﮐﺪام رﻧﮓ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ داﺷﺖ‪ .‬در وﺳﻂ ﻣﻨﻈﺮه‪ ،‬آبﻫﺎی‬
‫ﻋﻤﯿﻖ و درﺧﺸﺎن ﺳﻪ درﯾﺎﭼﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮگ ﺷﺒﺪری ﺳﺮزﻣﯿﻦ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫درﺧﺘﺎن ﺗﻮس دور آنﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اﻓﻖ‪ ،‬رد آﺑﯽ و ﻣﻪآﻟﻮد ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪،‬‬
‫ﺑﺎﻻی ﻧﻮار ﺗﯿﺮهی ﺟﻨﮕﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪.‬‬
‫ﺟﺎده از ﮐﻨﺎر ﺳﺪﻫﺎ و ﺑﺮﮐﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ درﺧﺘﺎن ﺗﻮس ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و‬
‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ درﯾﺎﭼﻪﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد از اردکﻫﺎی وﺣﺸﯽ‪ ،‬ﻣﺮغﻫﺎی‬
‫ﻣﺎﻫﯽﺧﻮار و اﻧﻮاع ﻣﺮﻏﺎﺑﯽﻫﺎ‪ .‬ﻓﺮاواﻧﯽ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن در ﮐﻨﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎی‬
‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻌﺠﺐآور ﺑﻮد؛ ﺳﺪﻫﺎ ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درﯾﭽﻪﻫﺎی آﺑﺮوﻫﺎ را ﺑﺎ ﺳﻨﮓ و دﯾﺮکﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺠﺎری ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﻓﺮﺳﻮده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬آب زﻻل‬
‫ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺖ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﮑﯽ داره دﻧﺒﺎلﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اراﺑﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰه‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اراﺑﻪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﺮدم اﯾﻨﺠﺎ ﺳﻮار ﺧﻔﺎش ﻣﯽﺷﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ؟ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ ،‬زﺑﻮﻧﺖ ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ آﺧﺮش ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺸﻪ!«‬
‫ﺳﺮﻋﺖﺷﺎن ﮐﻢ ﺑﻮد و اراﺑﻪی ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ دو اﺳﺐ اﺑﻠﻖ آنرا ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ‬
‫زود ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫»ووووواااااه!« اراﺑﻪران اﺳﺐﻫﺎ را درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آنﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫روی ﺑﺪن ﻋﺮﯾﺎﻧﺶ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺗﺎ روی اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪» .‬ﺧﺪاﯾﺎن را ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﻮاران!«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﺎ رﺳﻮم آنﻫﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺷﮑﺮﺷﺎن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬اﮔﻪ دلﻣﻮن ﺑﺨﻮاد‪«.‬‬
‫اراﺑﻪران ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﻮ ﻧﺘﻠﯽ)‪ (۲۵۰‬ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺎ‬
‫ﮐﺪﺧﺪای ﭘﻮﺳﺎدای ﺑﺎﻻﯾﯽ)‪ (۲۵۱‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮی‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻓﺴﺎر را رﻫﺎ ﮐﺮد و اﺟﺎزه داد اﺳﺐ ﻣﺎدهاش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺰﻧﻪﻫﺎی ﮐﻨﺎر‬
‫ﺟﺎده ﻧﻔﯿﺮ ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ اداﻣﻪ داد‪» :‬و ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺪﺧﺪا ﯾﮑﺴﺮی داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺗﻮن ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻗﯿﺎﻓﻪﺗﻮن‬
 ‫ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد اﻧﻘﺪر دروغ و ﭼﺮتوﭘﺮت ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻣﺮد روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻧﻤﯽﺧﻮای ﮐﺎر واﻗﻌﯽ و ﺧﻮب ﺑﻬﺖ ﺑﺪن‪،‬‬
‫ارﺑﺎب؟ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮات دارم‪«.‬‬
‫‪ -‬و اون ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪» .‬ﺗﻮ ﺟﺎده ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن در ﻣﻮرد ﮐﺎر ﺧﻮب‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﺗﻮی ﭘﻮﺳﺎدای ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ)‪ (۲۵۲‬ﺑﺮوﻧﯿﻢ‪ .‬اونﺟﺎ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬اونﺟﺎ ﺳﺮ راهِﺗﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬از ﮐﺠﺎ اﻧﻘﺪر ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻮن ﻫﯿﭻ راه دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ؛ و ﺳﺮ اﺳﺒﺎﺗﻮن ﺑﻪ اون ﺳﻤﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻪ دمﺷﻮن‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاش داری‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﺣﺮف زدن ﺗﻮی راه ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ راه ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧﺘﻠﯽ‬
‫ﻋﺰﯾﺰ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد روﺳﺘﺎﯾﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد‪» :‬اﺳﺒﺎﺗﻮن رو ﺑﻪ اراﺑﻪ ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ و ﭘﺸﺖ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ‪ .‬اونﺟﺎ‬
‫راﺣﺖﺗﺮه‪ .‬ﭼﺮا ﭘﺸﺖ زﯾﻦ ﺑﺎﺳﻦﺗﻮن رو ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﯿﺪ؟«‬
‫‪ -‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ از اراﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ راﺣﺖ روی ﮐﺎهﻫﺎ وﻟﻮ ﺷﺪ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﯿﻢ ﮐﺜﯿﻒ‬
‫ﺷﺪن ﺟﻠﯿﻘﻪی ﺳﺒﺰرﻧﮕﺶ را داﺷﺖ‪ ،‬روی اﻟﻮار ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻧﺘﻠﯽ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺮای‬
‫اﺳﺐﻫﺎ ﺻﺪاﯾﯽ درآورد و اراﺑﻪ روی ﺳﺪ ِ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ .‬آنﻫﺎ از روی ﭘﻠﯽ‬
‫رد ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی آﺑﺮاﻫﯽ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻫﺎی آﺑﯽ و ﺧﺰه‪ ،‬آب از ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻔﺰار‬
‫ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮐﺸﺘﺰارﻫﺎ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد اداﻣﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎور اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ و ﺗﻤﺪن ﺑﺎﺷﻪ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﮔﻨﺪمﻫﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻃﻼ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ اﺳﺒﺶ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮی اون ﻣﺰرﻋﻪی‬
‫ذرت ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺸﻪ‪ .‬ﮐﻠﺰاﻫﺎ)‪ (۲۵۳‬رو ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺰرﮔﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ از ﮐﺸﺎورزی ﺳﺮ درﻣﯽآری؟‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺷﻌﺮا از ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺳﺮ درﻣﯽآرﯾﻢ‪ .‬در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ‬
‫ﺻﻮرت ﮐﺎرﻣﻮن زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽره‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬رﻓﯿﻖ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی ﺑﺴﺘﮕﯽ داره؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﻧﺴﺘﻦ در ﻣﻮردش ﺧﻮﺑﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺸﺎورزی ﻏﺬا ﻣﯽده‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﻮﻧﻪ‪ ،‬از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ‬
‫اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻪ و از ﻫﻨﺮ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و ﻫﻨﺮ دﯾﮕﻪ زﯾﺎدهروی ﮐﺮدی‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺸﺮوب‪ ،‬از ﭼﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه؟‬
‫‪ -‬ﻓﻬﻤﯿﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪی‪ .‬ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬اون ﮔﻞﻫﺎی ﺑﻨﻔﺶ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ .‬ﺗﺮﻣﺲ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﻦ‪ ،‬اﺳﻢﺷﻮن ﻣﺎش ﻫﺴﺘﺶ‪ .‬ﺗﺎ‬
‫ً‬
‫ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻋﻤﺮت ﺗﺮﻣﺲ ﻧﺪﯾﺪی؟ اﻣﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰو واﻗﻌﺎ ً درﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ارﺑﺎب‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رﺷﺪ زﯾﺎدی داره‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻦ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ آدم ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯽآد‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﮔﻦ درهی ﮔﻞﻫﺎ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﺟﺪاد ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪن‬
‫و اول اﻟﻒﻫﺎ رو ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺮدن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﮐﻪ روی ﮐﺎهﻫﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬درهی ﮔﻞﻫﺎ‪،‬‬
‫اﺳﻢ دﯾﮕﻪی دول ﺑﻠﺘﺎﻧﺎ)‪ .(۲۵۴‬ﺣﻮاﺳﺖ ﻫﺴﺖ؟ اﻟﻒﻫﺎ رﻓﺘﻦ؛ اﻣﺎ اﺳﻢﻫﺎﺷﻮن‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﻮد ﺧﻼﻗﯿﺘﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ اﻟﻒﻫﺎ ﭼﻄﻮر ﮐﻨﺎر ﻣﯽآﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ؟ اوﻧﺎ ﺗﻮی ﮐﻮهﻫﺎی اونﻃﺮف راه ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻫﻢ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راهﺣﻞ‪ .‬اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫»ﺑﺎﺑﺖ ﻏﺬا ﻣﻤﻨﻮﻧﯿﻢ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻗﺎﺷﻖ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ را ﻟﯿﺲ زد و ﭘﺎک ﮐﺮد و آنرا در‬
‫ﮐﺎﺳﻪای ﺧﺎﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﺻﺪﺑﺎر ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﻣﯿﺰﺑﺎن ﻋﺰﯾﺰ؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫در ﻣﻮرد ﮐﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ‪ ،‬دﯾﻮن)‪(۲۵۵‬؟«‬
‫دﯾﻮن‪ ،‬رﯾﺶﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺳﺎدای ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ‪ ،‬ﻣﺮدی ﺑﺰرگ ﻫﯿﮑﻞ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای اﺧﻤﻮ‪ ،‬ﺑﺮای‬
‫دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و آنﻫﺎ ﻓﻮرا ً ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ را از روی ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و از‬
‫اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ از اﺑﺘﺪای ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ داﺷﺖ رو ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﺟﻮکﻫﺎی ﺷﺮمآورش آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻪوﺿﻮح در ﻏﺼﻪ‬
‫ﻓﺮورﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دارم ﮔﻮش ﻣﯽدم‪ «.‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺻﺪای ﺿﺮﺑﺎت ﺗﺒﺮ و ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن اره ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬در ﺣﯿﺎط داﺷﺖ‬
‫ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺠﺎری اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻮی رِزﯾﻦ وارد اﺗﺎق ﻣﯽﺷﺪ‪» .‬ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺑﻪ دﯾﻮن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬رﯾﺶﺳﻔﯿﺪ روﺳﺘﺎ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻠﻮﯾﺶ را‬
‫ﺻﺎف ﮐﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﯾﻦ اﻃﺮاف ﯾﻪ ﮐﺸﺘﺰاره‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﻣﻀﺤﮑﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﻟﮕﺪ زد‪.‬‬
‫دﯾﻮن اداﻣﻪ داد‪ ...» :‬ﯾﻪ ﻣﺰرﻋﻪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ‪ ،‬ﻧﺘﻠﯽ؟ زﻣﻮن زﯾﺎدی اونﺟﺎ‬
‫ﺑﯽاﺳﺘﻔﺎده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻣﺎ ﺷﺨﻤﺶ زدﯾﻢ و ﺗﻮش ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪ و‬
‫رازک و ﺑﺰرک ﮐﺎﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﻣﺰرﻋﻪی ﻋﺎﻟﯽای ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﻟﺐ ﺟﻨﮕﻞ اداﻣﻪ‬
‫داﺷﺖ‪«...‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش رو ﺑﮕﯿﺮد‪» .‬و ﭼﯽ؟ ﭼﯽ ﺗﻮی اون ﻣﺰرﻋﻪ‬
‫ﻫﺴﺖ؟«‬
‫دﯾﻮن ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ را ﺧﺎراﻧﺪ‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﺐ ﯾﻪ‬
‫ﺷﯿﻄﺎن)‪ (۲۵۶‬اونﺟﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﻪ«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» :‬ﭼﯽ؟ ﯾﻪ ﭼﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارن!‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺮفﺷﻮن رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‪» :‬ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﮑﯿﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش اذﯾﺖ ﻣﯽﺷﯿﺪ؟ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ‪،‬‬
‫اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮن دﺳﺖ ﭼﺮوﮐﯿﺪهاش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻓﺮاوان ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﻤﺮدن‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮏﺗﮏ ﺧﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ‪ .‬ﺑﻪراﺳﺘﯽﮐﻪ ﻣﺮد‬
‫ﻋﺎﻗﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺬار ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪ .‬اون‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ‬
‫ﻫﻤﻪی ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ دﯾﮕﻪ‪ .‬از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه؟ ﺧﺐ‪ ،‬از ﻫﯿﭻ ﺟﺎ‪ .‬ﺗﻖ‪ ،‬ﺗﺮوق‪ ،‬ﺷﺘﺮق‪ ...‬و‬
‫اون ﭘﯿﺪاش ﺷﺪ؛ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن؛ و ﭼﺮا ﻣﺰاﺣﻤﻪ؟ ﺧﺐ راﺳﺘﺶ ﺗﺎ اﻻن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ‬
‫ﻧﺒﻮده‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻤﮏﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻣﮕﺴﯽ را از ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽاش ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻤﮏ؟ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن؟«‬
‫‪ -‬ﺣﺮف رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬دﯾﻮن‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﭼﻄﻮر ﮐﻤﮏﺗﻮن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬اﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ‪...‬‬
‫رﯾﺶﺳﻔﯿﺪ دوﺑﺎره ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬ﺷﯿﻄﺎن‪ .‬ﺧﺐ اﯾﻦﻃﻮری ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اون‬
‫زﻣﯿﻦ رو ﺑﺎرور ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺷﺨﻢ ﻣﯽزﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻮش ﮐﻮرﻫﺎ رو ﻓﺮاری ﻣﯽده‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ‬
‫رو ﻣﯽﺗﺮﺳﻮﻧﻪ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻠﻐﻢﻫﺎ و ﭼﻐﻨﺪرﻫﺎﺳﺖ‪ .‬آه‪ ،‬اون ﻻروﻫﺎی روی‬
‫ﻫﻮﯾﺞﻫﺎ رو ﻣﯽﺧﻮره؛ اﻣﺎ ﺧﺐ راﺳﺘﺶ ﺧﻮد ﻫﻮﯾﺞﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮره‪ .‬ﮐﺎرش‬
‫ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺧﻮرﯾﻪ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﮕﺴﯽ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ آﺑﺠﻮ را ﺳﻤﺖ ﮔﺮﺑﻪای ﮐﻪ ﮐﻨﺎر‬
‫آﺗﺸﺪان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻧﮕﺎه‬
‫ﺳﺮزﻧﺶآﻣﯿﺰی ﺑﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎاﯾﻦﺣﺎل‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ ﺑﻬﻢ ﭘﻮل ﺑﺪﯾﺪ ﺗﺎ از ﺷﺮش‬
‫ﺧﻼص ﺑﺸﯿﺪ‪ ،‬درﺳﺘﻪ؟ ﯾﻌﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻦ اﯾﻦ اﻃﺮاف ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫دﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺗﻮ زﻣﯿﻦ ﻣﺎدرﯾﺶ ﺑﺎﺷﻪ؟ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای‬
‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎل ﻣﺎ ﺑﻮده‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻬﻤﻮن داده و ﺷﯿﻄﺎن ﺗﻮش ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻤﮑﺶ‪ .‬ﺧﻮدﻣﻮن دﺳﺖ دارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ و اون‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﺎن‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﻫﯿﻮﻻﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﮔُﻪ ﺗﻮ ﺳﺮﺷﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﻪ ﭼﻪﮐﺎرش‬
‫ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽزﻧﻪ‪ .‬ﯾﮏﺑﺎر ﺗﻮی ﭼﺎه آب ﮔﻨﺪﮐﺎری ﮐﺮد و‬
‫ﺑﻌﺪ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ زﻧﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺮﺳﻮﻧﺪش و ﺗﻬﺪﯾﺪش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﺗﺠﺎوز ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اون‬
‫از داراﯾﯽ و آذوﻗﻪی ﻣﺎ دزدی ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻣﯽﺷﮑﻨﻪ و از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮه‪،‬‬
‫ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺮوﺻﺪا راه ﻣﯽاﻧﺪازه‪ ،‬ﺳﺪﻫﺎ رو داﻏﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﮓﻫﺎ و‬
‫ﻣﻮشﻫﺎی آﺑﯽ ﭼﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ آب ﯾﮑﯽ از ﺑﺮﮐﻪﻫﺎ ﮐﻼ ً ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ و ﻣﺎﻫﯽﻫﺎی ﮐﭙﻮر‬
‫ﻣﺮدن‪ .‬اون ﺗﻮی ﮐﺎﻫﺪون ﭘﯿﭗ ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﻠﺶ آﺗﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪«...‬‬ ‫ﺗﻮش ُ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﻓﻬﻤﯿﺪم‪ .‬ﭘﺲ اذﯾﺖﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮن ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪» :‬ﻧﻪ اذﯾﺖﻣﻮن ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ آزار داره‪،‬‬
‫اﯾﻦﻃﻮرﯾﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن رو ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﮐﺮد و ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪهاش را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ً‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ ،‬ﭼﺮا اﺻﻼ ً ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﺧﺐ اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن ﮐﺎرِ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﻮی‬
‫ﭘﻮﺳﺎدای ﺑﺎﻻﯾﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﻣﯽﮔﺸﺘﯽ‪ .‬اﯾﻨﻢ ﮐﺎر‪ .‬ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮای رو ﺑﻬﺖ‬
‫ﻣﯽدﯾﻢ؛ اﻣﺎ ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ؛ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪی دروﻏﯿﻦ زد‪» .‬ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮﻟﻪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮن اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﺷﺮط ﻧﺎﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ‪ .‬ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺑﻬﺶ رﺣﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫دﯾﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬اون ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ؛ ﭼﻮن اﯾﻨﺠﺎ درهی‪«...‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف آﻣﺪ‪» .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﮕﯿﺮش‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﯾﺎ ﮐﺎری‬
‫ﮐﻦ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻔﺖ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﻓﺮار ﮐﻨﻪ؛ و ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺘﻤﺰدت رو ﺧﻮب ﻣﯽدﯾﻢ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﯾﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﻗﺮار رو ﺑﺬارﯾﻢ؟«‬
‫‪ -‬اول ﻣﯽﺧﻮام ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻨﺪازم‪.‬‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻖ داری‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪» .‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺨﻮای‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﺗﻮی‬
‫ﺷﺐ ﻫﻤﻪﺟﺎی دﻫﮑﺪه ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزﻧﻪ؛ اﻣﺎ روزﻫﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﯾﺎ‬
‫ﺑﯿﻦ ﺑﯿﺪﻫﺎی زﻣﯿﻦﻫﺎی ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ازت ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺧﻮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻪرﺳﻢ ﻣﻬﻤﻮنﻧﻮازی ﻏﺬا و راﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﺮات ﮐﻢ ﻧﻤﯽذارﯾﻢ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺳﻪﭘﺎﯾﻪاش ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺣﯿﺎط‪ ،‬از ﮐﻠﺒﻪ دور ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ دﯾﮕﻪ‬
‫ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﯾﻪ روز از ﺻﺤﺒﺖﻣﻮن در ﻣﻮرد ﻫﯿﻮﻻﻫﺎی ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ و‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮای ﺷﯿﻄﺎن ﺷﮑﺎر ﮐﻨﯽ؛ و ﻫﻤﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺟﺰ روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎی ﻧﺎدان‬
‫ﻣﯽدوﻧﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ زادهی ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات ﺗﺨﯿﻠﯽ؛ ﭼﺮا ﯾﻪ‬
‫دﻓﻌﻪ اﻧﻘﺪر ذوقزده ﺷﺪی؟ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻤﻮﻧﻢ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن ﺟﺎ و ﻏﺬا ﺑﺪن‪«.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﮔﺮاﻟﺖ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬واﻗﻌﺎ ً ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽدوﻧﯽ‪،‬‬
‫آوازهﺧﻮان‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﭘﺲ در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻦ از ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺮ درﻧﯿﺎوردم‪.‬‬
‫‪ -‬از ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای ﺳﺮ درﺑﯿﺎری؟‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﭼﯿﺰی ﺑﻪ اﺳﻢ ﺷﯿﻄﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاره! ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن‬
‫ﻟﻌﻨﺖﺷﻮن ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارن!«‬
‫ﮔﺮﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎ ً و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬درﺳﺘﻪ؛ اﻣﺎ دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫وﺳﻮﺳﻪی دﯾﺪن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد ﻧﺪارن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﭘﯿﭻدرﭘﯿﭻ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﯾﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ .‬اون ﺷﯿﻄﺎن اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮد‪» .‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽدوﻧﯽ؟ ﭼﻮن ﺗﻮ ﯾﻪ ﺑﯿﺸﻪی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻧﻔﻮذ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه؟ ﻫﺮ ﺧﺮﮔﻮﺷﯽ ﻫﻢ اﻧﻘﺪر ﻓﮑﺮ داره‪«.‬‬
‫‪ -‬دارم در ﻣﻮرد وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺧﺎص ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻢ‪ .‬ﻣﺰرﻋﻪای ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﺎﻟﻪای ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ ﺟﺎدو اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻠﺴﻢﻫﺎ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد؛ و اونﺟﺎ رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬اون ﺗﯿﺮﭼﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟ اوﻧﺎ‬
‫رازک ﻫﺴﺘﻦ؛ ﮔﺮدهﺷﻮن ﺧﺎﺻﯿﺖ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ داره‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اون ﻧﺎﮐَﺲ‬
‫ﻫﺎﻟﻪ رو ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﻣﯽدوﻧﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎش اﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺳﺮﻓﻪای ﮐﺮد و ﺷﻠﻮارش را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪» .‬ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪم‪ «.‬او‬
‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را زﯾﺮ ﮐﻼﻫﺶ ﺧﺎراﻧﺪ‪» .‬ﭼﻄﻮری ﻣﯽﺧﻮای اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪی‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫ﻣﻦ ﻗﺒﻼ ً ﮐﺎر ﮐﺮدﻧﺖ رو ﻧﺪﯾﺪم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬
‫ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﻣﯽدوﻧﯽ؛ ﻣﻦ دارم ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻌﺮ رو ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎرم‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽﺷﻮن در ﻣﻮرد ﺷﯿﻄﺎن و ﯾﻪ زن ﺑﻮد‪ .‬وﻗﯿﺢ؛ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ‪ .‬ﺧﺐ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﺶ ﺷﻮ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺨﻮای‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ آﻫﻨﮓﻫﺎی ﺳﻨﺘﯽ‬
‫رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﺠﺮﺑﻪی ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﺗﻮی اونﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه‪ .‬ﯾﻪ ﺗﺼﻨﯿﻒ راﺟﻊ‬
‫ﺑﻪ ﮐﺸﺎورزی ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﻠﻮ)‪ (۲۵۷‬ﻫﺴﺖ‪...‬‬
‫ﻋﻮض‪ ،‬ﺟﺎ و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮن دادن ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬‫ِ‬ ‫‪ -‬اﻧﻘﺪر ﭼﺮتوﭘﺮت ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ در‬
‫‪ -‬ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﺧﻮای ﺑﮑﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﮐﻢ دوروﺑﺮ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﺑﮕﺮدم‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد‪» .‬اﯾﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ)‪«.(۲۵۸‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻄﻮری ﻣﯽﺧﻮای اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪی؟«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ‪ .‬زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ً ﺷﮑﺎرش ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫اﺳﺐ ﺷﯿﻄﺎن رو دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ از ﺑﯿﺸﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﻨﺪ ﮔﯿﺮش‬
‫ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺠﺎم ﺑﻮد؛‬
‫ﭼﻮن ﺑﺮای اﺟﺮای ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﺑﻪ دو ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺎز ﻫﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻓﻌﻼ ً ﻣﺎ ﺑﺮای‬
‫ﺷﮑﺎر ﻧﯿﻮﻣﺪﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻔﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن واﻗﻌﺎ ً ﭼﯿﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دوروﺑﺮ‬
‫ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ رو ﻣﯽﮔﺮدم‪.‬‬
‫ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﮐﻪ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎی! ﺗﻮ ﺷﻤﺸﯿﺮت رو ﻧﯿﺎوردی!«‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﺑﯿﺎرم؟ ﻣﻨﻢ اﺷﻌﺎر رو ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬اون زﻧﻪ و اﺳﻠﻮ ﻫﯿﭻﮐﺪوم از ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدن‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﻃﺮاف را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪزور از وﺳﻂ اﯾﻦ ﺑﯿﺸﻪ رد‬
‫ﺑﺸﯿﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯿﺎی‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮدی ﺗﻮ روﺳﺘﺎ و ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺨﯿﺮ‪ ،‬ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺷﺎﻧﺴﯽ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم؟ ﻣﻨﻢ‬
‫ﻣﯽﺧﻮام اون ﺷﯿﻄﺎن رو ﺑﺒﯿﻨﻢ؛ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ اون وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻦ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ‬
‫ﻧﻪ‪ .‬ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﯿﻮن ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ رد ﺑﺸﯿﻢ؛ ﭼﻮن ﯾﻪ راه ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ روی ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺳﺎﯾﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬آره‪ ،‬ﯾﻪ راه ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎ از‬
‫اونﺟﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ راه اون ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺎﺷﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻪﺑﻬﺘﺮ‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ وﯾﭽﺮ را در راه ﻧﺎﻫﻤﻮار ﻣﯿﺎن ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﯿﻄﺎن ﯾﻪ واژهﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای‬
‫ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻦ اﺧﺘﺮاع ﺷﺪه؛ ﺷﯿﻄﺎن ﻟﻌﻨﺘﺶ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮐﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻮل ﺷﯿﻄﺎن رو‬
‫ﺧﻮرده‪ .‬اﻫﺎﻟﯽ ﺟﻨﻮب ﻣﯽﮔﻦ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ دارن ﺑﺮاﻣﻮن ﻣﻬﻤﻮن ﻣﯽآرن‪ ،‬دورفﻫﺎ‬
‫وﻗﺘﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻦ ﻣﯽﮔﻦ دوول ﻫﻮآل)‪ (۲۵۹‬و ﺑﻪ دامﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﮋاد ﺑﺪی دارن‬
‫ﻣﯽﮔﻦ دولﺷﯿﺲ)‪(۲۶۰‬؛ و در زﺑﺎن ﮐﻬﻦ‪ ،‬اﺻﻄﻼﺣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻪ ا ِ دﯾﺎﺑﻞ‬
‫آپ ارس)‪ (۲۶۱‬ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽاش ﻣﯽﺷﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﻣﻌﻨﯽاش ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬داری زﯾﺎدی وراﺟﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻧﺰد‪ ،‬ﮐﻼﻫﺶ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮ ﻣﺮغ ﻣﺎﻫﯽﺧﻮار ﻣﺰﯾﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻮدش را ﺑﺎ آن ﺑﺎد زد و اﺑﺮوی ﻋﺮق ﮐﺮدهاش را ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻮای‬
‫ﻣﺮﻃﻮب و ﺧﻔﻪ‪ ،‬ﺑﻮی ﻋﻠﻒ ﻫﺮز و ﮔﯿﺎهﻫﺎی ﺷﮑﻮﻓﻪ داده را ﮐﻪ ﺑﯿﺸﻪ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬راه ﮐﻤﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺟﻠﻮﺗﺮ‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﭘﯿﭻ آن‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻀﺎی‬
‫ﺑﺎزی ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﻒﻫﺎی ﻫﺮز آﻧﺠﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪.‬‬
‫درﺳﺖ در وﺳﻂ ﻓﻀﺎی ﺑﺎز‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ و ﻣﺴﻄﺤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روی آن ﭼﻨﺪﯾﻦ‬
‫ﮐﺎﺳﻪی ﺳﻔﺎﻟﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺷﻤﻊ ﭘﯿﻪای ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯿﺎن‬
‫ﮐﺎﺳﻪﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﻨﺪ داﻧﻪی ذرت و ﻟﻮﺑﯿﺎ را در ﻣﯿﺎن داﻧﻪﻫﺎ و‬
‫ﺗﺨﻢ ﻣﯿﻮهﻫﺎﯾﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬آنﻫﺎ در روﻏﻦ ﻣﺎﯾﻊ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫او زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺪس زدم‪ ،‬ﺑﺮاش ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯽآرن‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﻊ اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره و ﺑﺮای ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻤﻊ ﭘﯿﻪای‬
‫ﻣﯽﺳﻮزوﻧﻦ‪ .‬اون دوﻧﻪﻫﺎ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮردش ﻣﯽدن‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﯾﻪ ﺳﻬﺮه)‪(۲۶۲‬‬
‫ﺳﺖ‪ .‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖﺧﻮﻧﻪاﯾﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻋﺴﻞ و ﺷﯿﺮه ﭼﺴﺒﯿﺪه‪ .‬ﭼﯽ‪«...‬‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﺷﺎﻋﺮ در ﺻﺪای ﺑﻊﺑﻊ ﺑﻠﻨﺪ و اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰی در ﻣﯿﺎن‬
‫ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﭘﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﻋﺠﯿﺐﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮری ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل‬
‫دﯾﺪه ﺑﻮد از ﻣﯿﺎن ﺑﯿﺸﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر ﺣﺪود ﻧﯿﻢ راد)‪ (۲۶۳‬ﻗﺪ داﺷﺖ و‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻗﻠﻤﺒﻪ‪ ،‬ﺷﺎخﻫﺎی ﺑﺰی و رﯾﺶ‪ .‬دﻫﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺷﮑﺎف ﻣﻼﯾﻢ و ﭘُﺮﮐﺎری‪،‬‬
‫ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺰ در ﺣﺎل ﺟﻮﯾﺪن ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﻨﻪاش ﺑﺎ ﻣﻮی ﺑﻠﻨﺪ و ﺿﺨﯿﻤﯽ ﺑﻪرﻧﮓ‬
‫ﻗﺮﻣﺰ ﺗﯿﺮه ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﻢﻫﺎی دو ﺷﻘﻪاش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﯿﻄﺎن دم ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﻗﻠﻢﻣﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ آن ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ ﺳﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﭘﺎرس ﮐﺮد‪» :‬اوک! اوک! اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ؟ ﺑﺮﯾﺪ! ﺑﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﻟﻪﺗﻮن ﻧﮑﺮدم‪ .‬اوک! اوک!«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺖ‬
‫اردﻧﮕﯽ زده‪ ،‬ﺑﺰ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟«‬
‫»اوک! اوک! ﺑﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ!« ﺷﺎخﺑﺰی ﺑﺎ اﯾﻦ ﺻﺪا ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﯾﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺶ را اﻋﻼم‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺪون ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻊﺑﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن! ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﻮ‪«.‬‬
‫»ﺑﻠِﺒﻠِﺒﻠِﺒﯿﯿﯿﯿﯿﯿﯽ« ﺟﺎﻧﻮر ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ ﻏﺎنوﻏﻮن ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪﻃﻮر ﻋﺮﺿﯽ‬
‫از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ ﺗﺎ دﻧﺪانﻫﺎی زردش را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارد‪» .‬اوک! اوک! ﺑﻠﻮﺑﯿﯿﯿﯽ‪،‬‬
‫اوﺑﻠﻮﺑﻠﯿﯿﯿﯿﯿﯽ!«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن رو ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫ارﻏﻨﻮن)‪ (۲۶۴‬ﺑﻨﻮازﯾﺪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺲ ﮐﻦ‪ ،‬دﯾﻮوﻧﻪ‪ .‬ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪات رو ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮدت ﻧﮕﻪ دار‪«.‬‬
‫ﺷﺎخﺑﺰی ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻌﺮه زد‪» :‬ﺷﻮﺧﯽ! ﺑﺬﻟﻪﮔﻮﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ اوﻣﺪن‪ ،‬آره؟‬
‫ﮔﻮیﻫﺎی آﻫﻨﯽ آوردن‪ ،‬آره؟ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻮیﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﻣﯽدم‪ ،‬ای‬
‫ﭘﺴﺖﻓﻄﺮتﻫﺎ‪ .‬اوک! اوک! اوک! ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬آره؟ اﯾﻨﻢ ﺷﻮﺧﯽ‬
‫ﺑﺮای ﺷﻤﺎ! اﯾﻨﻢ ﮔﻮیﻫﺎﺗﻮن!«‬
‫ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﭼﯿﺰی را ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻓﺮﯾﺎدی از روی‬
‫درد ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻊﺑﻊ ﮐﺮد و‬
‫دوﺑﺎره ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰی از ﮐﻨﺎر ﮔﻮش ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻨﻢ ﮔﻮیﻫﺎﺗﻮن! ﺑﺮررﯾﯿﯿﯽ!‬
‫ﮔﻮی آﻫﻨﯽای‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻄﺮ ﯾﮏ اﯾﻨﭻ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪی ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد و دﯾﮕﺮی‬
‫ﺑﻪزاﻧﻮی دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻓﺤﺶ رﮐﯿﮑﯽ داد و ﭼﻬﺎردﺳﺖوﭘﺎ دور ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ دوﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻮی دﯾﮕﺮی ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ از ﺑﺎﻻی ﺳﺮش رد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎخﺑﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻻوﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اوک! اوک! ﺑﻬﺘﻮن ﮔﻮی ﻣﯽدم‪.‬‬
‫ﺑﺬﻟﻪﮔﻮﻫﺎی ﮐﻮدن!«‬
‫ﮔﻮی دﯾﮕﺮی ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ از آنﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻓﺤﺸﯽ رﮐﯿﮏﺗﺮ داد و ﭘﺸﺖ‬
‫ﺳﺮش را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف و در ﻣﯿﺎن ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ‬
‫ﭘﺮت ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﺗﻮﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪاش ﺧﻮرد ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﮔﯿﺮی ﺷﺎخﺑﺰی ﺧﻮب ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺗﻌﺪاد ﺑﯽﺷﻤﺎری ﮔﻮی در‬
‫اﺧﺘﯿﺎر دارد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮﺧﻮران در ﺑﯿﺸﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻊﺑﻊ ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪی‬
‫دﯾﮕﺮی از ﺷﺎخﺑﺰی ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻮتﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﺎﺳﺰا و ﺻﺪای ﺗﭗﺗﭗ ﭘﺎﻫﺎی دﻧﺪﻻﯾﻮن روی راه‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪازآن ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻌﻞ اﺳﺒﯽ ﮐﻪ در ﺳﻄﻠﯽ ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد را روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﯾﻪ اﻟﺪﻧﮓ ﺷﺎخدار‬
‫ﺑﺎ رﯾﺶﺑﺰی ﺗﻮ رو ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺗﺎزهﮐﺎر ﻓﺮار ﮐﺮدی‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ ﺳﺮم ﭼﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎدی‬
‫ﮐﺮده!«‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﺷﺸﻤﯿﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﻧﺸﻮﻧﻢ ﻣﯽدی‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻓﻌﻪی اول ﺟﺬابﺗﺮ‬
‫ﻧﺸﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ! ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺟﺎم ﭘﯿﺶ ﺗﻮ اﻣﻨﻪ!‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ازت ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﻮی ﮐﺸﺘﺰار ﺑﯿﺎی و ازت ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﺑﻮن ﻟﻌﻨﺘﯽات‬
‫رو ﻧﮕﻪ داری‪ .‬ﮔﻮش ﻧﮑﺮدی‪ ،‬ﺣﺎﻻ دردش رو ﺑِﮑﺶ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ‪ ،‬اوﻧﺎ دارن‬
‫ﻣﯽآن‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ و دﯾﻮن وارد اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﭘﯿﺮزن ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻟﻨﮓﻟﻨﮕﺎن ﻣﯽآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪای درﻫﻢﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺧﺘﺮ ﻧﻮﺟﻮان‬
‫ﻣﻮﻃﻼﯾﯽای ﮐﻪ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﻻﻏﺮ ﺑﻮد‪ ،‬او را راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﻧﺘﻠﯽ ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﻗﺒﻞ‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮم ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ آﯾﺎ ﻗﺒﻼ ً در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن ﮐﺎری ﮐﺮدﯾﺪ و ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭘﺎﺳﺦ درﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪادﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢﺗﻮن‬
‫ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪازآن دﯾﻮن در ﻣﺸﺘﺶ ﺳﺮﻓﻪای‬
‫ﮐﺮد و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪» .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻣﺎ رو ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ .‬دروغ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪،‬‬
‫ﮔﻨﺎه ﺑﺪی ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺧﻮدﻣﻮن ﺷﯿﻄﺎن رو ﮔﻮل ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻓﺮارﯾﺶ‬
‫ﺑﺪﯾﻢ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮدﯾﺪ؟‬
‫دﯾﻮن ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪی روﺳﺘﺎﯾﯽاش آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﯾﻦ دره‪ ،‬ﻗﺒﻼ ً ﮐﻠﯽ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اژدﻫﺎﯾﺎن ﭘﺮﻧﺪه‪ ،‬ﻫﺰارﭘﺎﻫﺎی ﺧﺎﮐﯽ ﻋﻈﯿﻢ‪ ،‬ﺟﻨﺠﺎﻟﮏﻫﺎ)‪ ،(۲۶۵‬ارواح‪ ،‬ﻋﻨﮑﺒﻮتﻫﺎی‬
‫ﺑﺰرگ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻮع اﻓﻌﯽ‪ .‬در اون زﻣﺎنﻫﺎ ﻣﺎ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪسﻣﻮن دﻧﺒﺎل راه‬
‫ﭼﺎره ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺪوم ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس؟‬
‫‪ -‬ﮐﺘﺎب رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه‪ ،‬ﭘﯿﺮزن‪ .‬ﮐﺘﺎب رو ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس! داری اﻋﺼﺎﺑﻢ رو‬
‫ﺧُﺮد ﻣﯽﮐﻨﯽ! ﺷﻨﻮاﯾﯽاش اﻧﺪازهی دﺳﺘﮕﯿﺮهی دره! ﻟﯿﻠﻪ)‪ ،(۲۶۶‬ﺑﻪ ﭘﯿﺮزن ﺑﮕﻮ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺘﺎب رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮک ﮐﺘﺎب را از دﺳﺖ ﭼﻨﮕﺎلﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﯿﺮزن ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ وﯾﭽﺮ داد‪.‬‬
‫دﯾﻮن اداﻣﻪ داد‪» :‬در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﮐﻪ از ﻋﻬﺪ ﮐﻬﻦ در ﺧﺎﻧﺪان ﻣﺎ ﺑﻮده‪،‬‬
‫روش ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻫﯿﻮﻻ‪ ،‬ﻃﻠﺴﻢ و ﻋﺠﺎﯾﺒﯽ ﮐﻪ در دﻧﯿﺎ ﺑﻮدن‪ ،‬ﻫﺴﺘﻦ و ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
 ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﺘﺎب ﺳﻨﮕﯿﻦ‪ ،‬ﺿﺨﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺜﯿﻒ و ﺧﺎک ﮔﺮﻓﺘﻪ را در دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ‬
‫ﻫﻨﻮز ﺟﻠﻮی او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﯿﺶﺑﻨﺪش را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﯽﭘﯿﭽﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻨﺶ از‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮ ﻇﺮﯾﻔﺶ ﮔﻤﺮاهﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ً ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻗﻮیﻫﯿﮑﻞ دﻫﮑﺪه ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﮐﺘﺎب را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺟﻠﺪ ﭼﻮﺑﯽ آنرا ﺑﺎز ﮐﺮد‪» .‬ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺑﻨﺪاز‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﻌﻞ اﺳﺐ را روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺷﺎﻧﻪی‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮک ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬رونﻫﺎی ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ)‪ ،(۲۶۷‬ﻧﻮﺷﺘﺎری ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﻟﻔﺒﺎی‬
‫اﻣﺮوزی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪی رونﻫﺎی اﻟﻔﯽ و ﻧﻤﺎدﻫﺎی دورﻓﯽ‬
‫ﺑﻮده‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺟﻤﻼﺗﺶ ﺧﻨﺪه داره؛ اﻣﺎ اونﻣﻮﻗﻊ اﯾﻦﻃﻮری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدن‪.‬‬
‫ﻧﻘﺶوﻧﮕﺎر ﺟﺎﻟﺒﯽ داره‪ .‬دﯾﺪن ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی زﯾﺎد ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽآد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ و اﮔﻪ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪﻫﺎ و ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻧﻪ دﻫﮑﺪهﻫﺎی ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ‪ .‬ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﮕﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻨﻮ از ﮐﺠﺎ آوردﯾﺪ‪ ،‬اﻫﺎﻟﯽ ﻋﺰﯾﺰ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﺪ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮﻧﺪﻧﺶ رو ﺑﻠﺪﯾﺪ؟ ﺧﺎﻧﻢ؟ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ رونﻫﺎی ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ رو ﺑﺨﻮﻧﯿﺪ؟ اﺻﻼ ً‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺧﻂ روﻧﯽ ﺑﺨﻮﻧﯿﺪ؟«‬
‫‪ -‬ﭼﯽیییییی؟‬
‫دﺧﺘﺮ ﻣﻮﻃﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮزن ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ و ﭼﯿﺰی در ﮔﻮﺷﺶ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫زن ﻋﺠﻮزهﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺜﻪﻫﺎی ﺑﯽدﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻧﺸﺎن داد‪» .‬ﺑﺨﻮﻧﻢ؟ ﻣﻦ؟ ﻧﻪ‬
‫ﻋﺰﯾﺰم‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺘﻠﯽ و دﯾﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﺪ رونﻫﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﯿﺪ ﭼﻄﻮری از ﮐﺘﺎب اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«‬
‫دﯾﻮن ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺮﺗﺮﯾﻦ زن ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ رو‬
‫ﺑﺨﻮﻧﻪ؛ و وﻗﺖ ﻣﺮﮔﺶ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻠﺪه رو ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﻫﺎ ﯾﺎد ﻣﯽده‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ زﻣﺎن ﭘﯿﺮزن ﻣﺎ ﻫﻢ ﻓﺮارﺳﯿﺪه‪ .‬ﺧﺐ اون ﻫﻢ ﻟﯿﻠﻪ رو زﯾﺮ‬
‫ﺑﺎلوﭘﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻬﺶ آﻣﻮزش ﻣﯽده؛ اﻣﺎ ﻓﻌﻼً‪ ،‬ﭘﯿﺮزن ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺴﯽ در‬
‫ﻣﻮرد ﮐﺘﺎب ﻣﯽدوﻧﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺠﻮزهی ﭘﯿﺮ و ﺳﺎﺣﺮهی ﺟﻮان‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭘﯿﺮزن ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎب رو ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻠﺪه؟ درﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺎدر‬
‫ﺟﺎن؟«‬
‫زن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻟﯿﻠﻪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻫﻤﻪاش ﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻋﮑﺲﻫﺎ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‪«.‬‬
‫»آﻫﺎن‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﯽﻫﺪف ﺻﻔﺤﻪای از ﮐﺘﺎب را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﻋﮑﺲ روی ورقﭘﺎرهی‬
‫آن‪ ،‬ﺧﻮک ﺳﯿﺎهوﺳﻔﯿﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎخﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی ﺷﺒﯿﻪ ﮔﺎوﻣﯿﺶ داﺷﺖ‪» .‬ﺧﺐ‬
‫ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ؟«‬
‫ﭘﯿﺮزن ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﺶﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‬
‫را ﺑﺴﺖ‪ .‬او از ﺣﻔﻆ ﮔﻔﺖ‪» :‬اوروس ﺷﺎخدار ﯾﺎ ﺗﺎﺋﻮروس)‪ (۲۶۸‬ﮐﻪ ﺟﺎﻫﻼن‬
‫ﺑﻪاﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎﯾﺴﻮن)‪ (۲۶۹‬ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ آنرا‪ .‬از ﺷﺎخﻫﺎﯾﺶ ﺑﺮای ﻋﻘﺐ راﻧﺪن‪«...‬‬
‫»ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﻨﺪ ورق زد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬و اﯾﻨﺠﺎ؟«‬
‫‪ -‬اﺷﺒﺎح اﺑﺮ و اﺷﺒﺎح ﺑﺎد ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎران ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎد را ﻧﻌﺮه‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﺑﻌﻀﯽ ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﺮﻣﻨﺖ از آﻧﺎن‬
‫ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ آﻫﻨﯿﻦ و ﻧﻮ ﺑﺮدار‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻣﺪﻓﻮع ﻣﺮغ و ﭼﺮﺑﯽ ﻣﺮغ‬
‫ﻣﺎﻫﯽﺧﻮار ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی‪...‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬و اﯾﻨﺠﺎ؟ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ژوﻟﯿﺪه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرگ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ را ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﯽداد ﮐﻪ روی اﺳﺒﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮی‬
‫ﺑﻮد و در دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﮐﯿﺴﻪای ﭘﻮل‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮزن زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﯾﻪ وﯾﭻﻣﺮد)‪ (۲۷۰‬ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ وﯾﭽﺮ ﻫﻢ ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺣﻀﺎرش ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎک؛ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪی اﺳﺖ؛ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﯿﻮﻻﻫﺎ و‬
‫ﻣﻮذﯾﺎن راﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از وﯾﭻﻣﺮد ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺖ؛ اﻣﺎ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻮرا ً ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﻧﻪ اداﻣﻪاش ﭼﯿﻪ؟ ﮐﺘﺎﺑﯽﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﺟﺬاب! اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺎن‪ ،‬اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اِاا‪ ...‬دﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ وﯾﭻﻣﺮد را ﻟﻤﺲ ﻧﮑﻨﯿﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ دﭼﺎر ﺧﺎرش ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ؛ و‬
‫زنﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ از او ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮﻧﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ ﺷﻬﻮت وﯾﭻﻣﺮد ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ ﺣﺪوﻣﺮز‪...‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻨﺪان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻣﻼ ً درﺳﺖ و دﻗﯿﻘﻪ‪ «.‬و ﻟﯿﻠﻪ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮔﺮاﻟﺖ‪،‬‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎواﺿﺤﯽ زد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮزن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﯿﻤﻪﺑﺴﺘﻪ اداﻣﻪ داد‪ ...» :‬ﮔﺮﭼﻪ وﯾﭻﻣﺮد در ﻃﻤﻊ ﻃﻼ‬
‫ﻣﯽﺳﻮزد‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﻪ او ﻧﺪﻫﯿﺪ؛ ﺑﺮای ﻏﺮﻗﮕﺮ)‪ ،(۲۷۱‬ﭘﻨﯽ ﻧﻘﺮهای ﯾﮏ‬
‫ﻋﺪد ﯾﺎ ﺳﻪ ﻧﯿﻤﻪ؛ ﺑﺮای ﯾﮏ ﮔﺮﺑﯿﻨﻪ)‪ ،(۲۷۲‬ﭘﻨﯽ ﻧﻘﺮهای دو ﻋﺪد‪ ،‬ﺑﺮای‬
‫ﭘﻼﻣﺎرد)‪ ،(۲۷۳‬ﭘﻨﯽ ﻧﻘﺮهای‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدن‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺎن‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻧﺸﻮنﻣﻮن ﺑﺪه ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﮐﺠﺎ در ﻣﻮرد ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ و ﭼﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﺑﺸﻪ ﺑﺸﻨﻮم ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﻣﯽﺷﻢ؛ ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﺎدﮔﯿﺮی راه و روش ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺴﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎوم‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬داری ﻟﻬﺠﻪدار ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬ﻋﺎدت‬
‫ﻫﻤﻪﮔﯿﺮﯾﻪ‪«.‬‬
‫ﭘﯿﺮزن ﮐﻪ دﺳﺘﺎن ﻟﺮزاﻧﺶ را ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ و ﺷﺎﻋﺮ روی ﻣﯿﺰ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﻪﻃﻮر ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﮔﻮیاﻧﺪاز را‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ :‬ﺷﺎخ و دمدار‪ ،‬ﭘﺮ از ﻣﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫زن ﺑﺪون ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﯿﻄﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎم ﺑﯿﺪﺑﺎز ﯾﺎ ﺳﯿﻠﻮان ﻫﻢ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮای دامﻫﺎ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺧﺎﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺰاﺣﻤﯽ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ و ﭘﺮ‬
 ‫آزار‪ .‬ﭼﻮ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻪات دورش ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﺐ‪«.‬‬
‫زن ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را روی ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽداد اداﻣﻪ داد‪ ...» :‬از ﺣﺒﻮﺑﺎت‪،‬‬
‫ﺑﺮدار ﯾﮏ ﻣﺸﺖ؛ و از ﮔﻮیﻫﺎی آﻫﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺸﺘﯽ دﯾﮕﺮ‪ .‬از ﻋﺴﻞ و ﺗﻮﺑﺮﯾﺰه و از‬
‫ﺷﯿﺮهی ﻏﺎن‪ .‬ﺗﮑﻪای ﺻﺎﺑﻮن ﮐﺒﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﭘﻨﯿﺮ؛ و در ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪی‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺮو‪ .‬از ﺣﺒﻮﺑﺎت ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﮐﻦ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﻃﻤﻊﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ و از ﻣﺰهی آنﻫﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ‪ .‬ﮔﻮیﻫﺎی آﻫﻨﯿﻦ را ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او ﺑﺪه‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺖ‪ ،‬ﻣﺮض ﺑﮕﯿﺮی‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎدر ﺟﺎن‪ ،‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪«.‬‬
‫‪ ...-‬ﮔﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺷﮑﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻋﺴﻞ را ﺑﺨﻮر ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪاش را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﯽ؛ و او‬
‫ﻋﺴﻞ را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﺷﯿﺮهی ﻏﺎن ﺑﻪ او ﺑﺪه و ﺧﻮد ﭘﻨﯿﺮ را ﺑﺨﻮر‪.‬‬
‫ﻣﯽﺷﻨﻮی زود ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮ ﺷﯿﻄﺎن ﭘﻨﯿﺮ را ﺧﻮاﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺻﺎﺑﻮن را ﺑﺪه‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ آن ﻃﺎﻗﺖ ﺻﺎﺑﻮن را ﻧﺪارد‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﻤﺖ دﯾﻮن و ﻧﺘﻠﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» .‬ﺑﻪ ﺻﺎﺑﻮن ﻫﻢ رﺳﯿﺪﯾﺪ؟«‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺻﻼ ً ﻧﻪ‪ .‬ﮐﺎش ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﻮیﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﯾﻪ‬
‫ﮔﻮی رو ﮔﺎز زد ﺣﺴﺎبﻣﻮن رو رﺳﯿﺪ‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﮐﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦﻫﻤﻪ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺗﻮی ﮐﺘﺎب‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ؛ اﻣﺎ دادﯾﺪ از ﮔﻮیﻫﺎ ﺑﻪ آن ﯾﮏ ﮔﻮﻧﯽ! دادﯾﺪ ﺑﻪ او ﻣﻬﻤﺎت دو‬
‫ﺳﺎﻟﺶ را‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ اﺣﻤﻖ!«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬داری ﻟﻬﺠﻪدار ﻣﯽﺷﯽ‪ .‬ﻋﺎدت‬
‫ﻫﻤﻪﮔﯿﺮﯾﻪ«‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺮزن اﯾﺴﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻟﯿﻠﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬آنﻫﺎ رﻧﮓ آﺑﯽ ﻣﻼﯾﻢ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻋﻤﯿﻘﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺮاش داﻧﻪ و ﻏﻼت ﻫﺪﯾﻪ‬
‫ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ؟ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ اون ﯾﻪ ﮔﯿﺎﻫﺨﻮار ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﻟﯿﻠﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪ -‬ازت ﺳﺆال ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ ،‬دﺧﺘﺮ‪ .‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺎرش‬
‫ﻧﻤﯽﮔﯿﺮی‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ اﺿﻄﺮاب در آن ﻣﻮج ﻣﯽزد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ازش ﭼﯿﺰی ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻟﯿﻠﻪ‪ ...‬اون‪ ...‬اون ﻋﺠﯿﺒﻪ‪ .‬ﺟﻮاﺑﺖ رو ﻧﻤﯽده‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮرش ﻧﮑﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﻟﯿﻠﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﻧﻤﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻟﺮزﺷﯽ را در اﻣﺘﺪاد ﭘﺸﺖ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺣﺲ ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﺑﯿﻞ و ﮔﻠﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻧﮑﺮدﯾﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﺮاش‬
‫ﺗﻠﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯿﺪ؟ اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺰﯾﺶ اﻻن روی دﯾﺮﮐﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ‬
‫ﮐﻼغﻫﺎ را ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﻪ‪ .‬ﺑﻬﻢ ﻫﺸﺪار دادﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﺸﻤﺶ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﺗﻮ ﻣﻤﻨﻮﻋﺶ ﮐﺮدی‪،‬‬
 ‫ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻟﯿﻠﻪ؟«‬
‫دﯾﻮن از روی ﻧﯿﻤﮑﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮش ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺑﻪ ﺗﯿﺮﻫﺎی ﺳﻘﻒ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﺑﺮو‪ ،‬دﺧﺘﺮ‪ .‬دﺳﺖ ﭘﯿﺮزن رو ﺑﮕﯿﺮ و ﺑﺮﯾﺪ‪«.‬‬
‫وﻗﺘﯽ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻟﯿﻠﻪ و زن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﮐﯿﻪ‪ ،‬دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار؟‬
‫ﭼﺮا اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎ از اون ﮐﺘﺎب ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮه؟«‬
‫دﯾﻮن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ در آنﻫﺎ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﺳﺎﺣﺮهﻫﺎ رو در ﺷﻬﺮ ﺧﻮدت ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ آزار ﺑﺪی‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ اوﻧﺎ رو‬
‫ﺑﻪ دﯾﺮک ﻣﯽﺑﻨﺪن و ﻣﯽﺳﻮزوﻧﻦ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده و ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫اﻓﺘﺎد‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮرم رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪی‪«.‬‬
‫دﯾﻮن ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ً ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد رﻓﺘﺎرش دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ‬
‫را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽداد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم؛ اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ‪.‬‬
‫دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار‪ .‬ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻮاﻓﻘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ ﭼﯿﺰی رو از ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻮل‬
‫ﻧﮑﺮدم‪ .‬اﺻﻼ ً دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﺮای ﺧﻮدﺗﻮن اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮدﯾﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﻪ ﭘﻨﯽ ﻧﻘﺮهای ﯾﺎ ﺳﻪ ﻧﯿﻤﻪ‪ ،‬ﮐﺎری ﮐﻪ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻧﻤﯽآﯾﺪ رو ﺑﺮاﺗﻮن‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽده‪ .‬ﯾﺎ ﮐﺎری رو ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﺪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪﯾﺪ ﯾﺎ اﺟﺎزهاش رو ﻧﺪارﯾﺪ‪ .‬ﻧﻪ‬
‫دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﺮای ﺧﻮدﺗﻮن ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﺨﺮﯾﺪﯾﺪ و ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ در اﯾﻦﮐﺎر‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺸﯿﺪ؛ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺧﻮاﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﺪ‪«.‬‬
‫دﯾﻮن ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻓﺴﺮده ﮔﺮاﻟﺖ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﮐﻤﯽ ﺟﻨﺐ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺻﻨﺪلﻫﺎی‬
‫ﭘﺎرﭼﻪایاش را روی ﮐﻒ اﺗﺎق ﺣﺮﮐﺖ داد و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﯿﻢ‪ .‬دﯾﻮن؟«‬
‫رﯾﺶﺳﻔﯿﺪ روﺳﺘﺎ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ ﻣﯽاوﻣﺪﯾﻢ‪ ،‬دﯾﺪی ﮐﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﭼﻘﺪر رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻪ‬
‫ﺧﺮﻣﻦﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽ دارﯾﻢ؟ ﺟﺎﻫﺎی زﯾﺎدی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر ﻣﺤﺼﻮل ﺑﺪه‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫اﺻﻼ ً ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﺬر و ﻧﻬﺎل ﺑﺮاﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﻪ؛ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﺎش ﻣﺎﻟﯿﺎت ﻣﯽدﯾﻢ و‬
‫ﻣﺒﺎدﻟﻪ‪«...‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اون ﺷﯿﻄﺎن داره؟‬
‫‪ -‬ﺷﯿﻄﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اذﯾﺖﻣﻮن ﮐﻨﻪ و ﺣﯿﻠﻪﻫﺎی آزاردﻫﻨﺪهای داﺷﺖ‪ .‬اون‬
‫ﺧﯿﻠﯽ از دوﻧﻪﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﯽدزدﯾﺪ‪ .‬اوﻟﺶ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﻮن ﻏﻼت رو ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﺳﻨﮓ‬
‫ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽﺑﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﺳﻬﻤﺶ رو ﻣﯽﺧﻮره و ولﻣﻮن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻪ دزدیاش اداﻣﻪ داد؛ و وﻗﺘﯽ ﻏﻼتﻣﻮن رو در اﻧﺒﺎرﻫﺎ‬
‫و آﻟﻮﻧﮏﻫﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻔﻞ و ﭼﻔﺖ‪ ،‬اون ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻧﻌﺮه ﻣﯽزد و‬
‫ﺑﻊﺑﻊ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ :‬اوک! اوک! وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮔﻪ‪ :‬اوک! اوک! ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮای ﻧﺠﺎت‬
‫ﺟﻮنﺗﻮن ﻓﺮار ﮐﻨﯿﺪ؛ و ﺑﻌﺪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ‪...‬‬
 ‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف او ﭘﺮﯾﺪ‪ ...» :‬ﺟﺮﺗﻮن ﺑﺪه‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺣﺮف او را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» :‬ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی‪ .‬آﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ آﺗﺸﯽ ﻫﻢ اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﺗﻮن رو درد ﻧﯿﺎرم؛ ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺖ دزدی ﮐﻨﻪ ازﻣﻮن ﻣﺎﻟﯿﺎت‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﻏﻼت و ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﮔﻮﻧﯽﮔﻮﻧﯽ ﺑﺮاش آورده ﺑﺸﻦ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻫﻢ ﺟﻮش آوردﯾﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺣﺴﺎب اون اﺣﻤﻖ ﺷﺎﺧﺪار رو ﺑﺮﺳﯿﻢ؛ اﻣﺎ‪«...‬‬
‫ﻣﺮد روﺳﺘﺎﯾﯽ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫دﯾﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻃﻔﺮه ﻧﺮو‪ ،‬ﻣﺎ در ﻣﻮرد وﯾﭽﺮ ﺑﺪ ﻗﻀﺎوت ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ‬
‫رو ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﻧﺘﻠﯽ‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﻓﻮرا ً ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺮزن ﺑﻬﻤﻮن اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن رو ﺑﺰﻧﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ‬
‫ﮐﺎر ﻟﯿﻠﻪ ﻫﺴﺘﺶ؛ ﭼﻮن ﭘﯿﺮزن‪ ...‬ﭘﯿﺮزن ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻟﯿﻠﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﻪ رو ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻪ؛ و ﻣﺎ‪ ...‬ﺧﻮدت ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﯽدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ درآورد‪» .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﭘﯿﺮزن‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﭼﻮﻧﻪاش رو ﺗﮑﻮن ﺑﺪه و ﻣﺘﻨﯽ رو ﺑﺨﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺘﺶ؛‬
‫و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز ﺑﻪ دﺧﺘﺮه ﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﯿﻦ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﯾﻪ اﻟﻬﻪﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻦ؛ اﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪاش رو ﺣﺪس‬
‫ﺑﺰﻧﯿﻦ؛ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎش ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﻟﯿﻠﻪی ﺷﻤﺎ ﮐﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺧﻮدﺗﻮن ﺣﺪس زدﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﯾﻪ ﻏﯿﺒﮕﻮ‪ .‬ﯾﻪ ﺳﺎﺣﺮه؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺒﺎﺷﺮ‪ ،‬ﺧﺪاﯾﺎن ﯾﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﺑﺮﺳﻪ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ داره و ﺑﻬﺘﻮن‬
‫ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫زنﻫﺎ و دﺧﺘﺮان ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﻏﯿﺒﮕﻮ ﯾﺎ ﺳﺎﺣﺮه ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و در روﺳﺘﺎﻫﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮردﭘﺴﻨﺪ اﺷﺮاﻓﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﮐﺸﺎورزان ﻣﺎﻟﯿﺎت ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺸﺎورزان ﻫﻤﯿﺸﻪ و در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﻏﯿﺒﮕﻮﻫﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮف ﯾﺎ اﻋﺘﺮاﺿﯽ‪ .‬ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﺼﯿﺤﺖﻫﺎی آنﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﻟﺮدﻫﺎ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ در‬
‫ﻣﻮرد ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ آنﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد؛ ﮐﺸﺘﺎر ﮐﻠﯿﻪی دامﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻮﻗﻒ‬
‫ﺑﺬراﻓﺸﺎﻧﯽ و ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﮐﻮچ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻫﺎﻟﯽ ﯾﮏ روﺳﺘﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ ﻟﺮدﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺮاﻓﺎت ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ و‬
‫روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺣﺮهﻫﺎ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎاﯾﻦﺣﺎل ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺼﯿﺤﺖﻫﺎﯾﺸﺎن ﮔﻮش ﻣﯽدادﻧﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮف ﻏﯿﺒﮕﻮﻫﺎ‬
‫در ﻃﻮﻻﻧﯽﻣﺪت درﺳﺖ از آب درﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻟﯿﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧﺪاد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن رو ﺑُﮑﺸﯿﻢ‪ .‬ﺑﻬﻤﻮن ﮔﻔﺖ‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻪ رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﻣﺸﮑﻞ دارﯾﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﻏﻼت رو ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﻧﺪﯾﻢ‪ ،‬از ﺧﺸﻢ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ از ﺷﯿﻄﺎن ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻬﺶ‬
‫ﻧﮕﻔﺘﯿﻢ؛ ﭼﻮن ﻣﺒﺎﺷﺮ رﺣﻢ ﻧﺪاره و ﺷﻮﺧﯽ ﺳﺮش ﻧﻤﯽﺷﻪ؛ و ﺑﻌﺪ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪی‪.‬‬
 ‫از ﻟﯿﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪ ...‬اﺳﺘﺨﺪاﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ -‬اون‪ ،‬از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﯿﺮزن‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﺎه ﺑﻨﺪازه‪.‬‬
‫‪ -‬و اﯾﻦﮐﺎرو ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦﮐﺎرو ﮐﺮد؛ و ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻮﻟﺖ ﮐﺮده‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﻟﯿﻠﻪ ﭼﯽ رو ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻪ‬
‫و ﭼﯽ رو ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اون ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اون ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﮕﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺟﺰ ﭘﯿﺮزن؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﮑﺎن‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ وارد اﺗﺎق ﺑﺸﻪ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪» .‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﻏﯿﺒﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎی ﻏﯿﺒﮕﻮﯾﯽ‪ ،‬ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﻪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪ؟«‬
‫دﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن؛ اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﭘﯿﺮزن‪ ،‬اﻫﺎﻟﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮ ﺑﻪ ﯾﺎد‬
‫ﻣﯽآرن ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻮده‪ .‬ﭘﯿﺮزن ﻗﺒﻞ از اون ﻫﻢ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻻل رو زﯾﺮ ﭘﺮوﺑﺎﻟﺶ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻪ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪه؛ و اون دﺧﺘﺮ ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺮزن‬
‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺮزن اﯾﻦﻃﻮری دوﺑﺎره ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎه‬
‫ﮐﻪ در آﺳﻤﻮن دوﺑﺎره زاده ﻣﯽﺷﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﺪﯾﺪه‪ .‬ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪» :‬ﻧﻤﯽﺧﻨﺪم‪ .‬اﻧﻘﺪر از اﯾﻦﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ‬
‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﺨﻨﺪم‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﻢ ﮐﻪ در ﮐﺎراﺗﻮن ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬دﯾﻮن‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮام ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺑﯿﻦ ﻟﯿﻠﻪ و ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺸﻢ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً ﺧﻮدﺗﻮن‬
‫ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪاش ﺷﺪﯾﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ ً ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﯿﺒﮕﻮﺗﻮن راﺑﻄﻪی‬
‫ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ راه ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎن اراﺋﻪ ﺑﺪم؛‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ازش ﺧﻮشﺗﻮن ﺑﯿﺎد‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪوﻧﯿﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻘﻂ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻟﯿﻠﻪ ﻧﻤﯽذاره ﺑﻪ‬
‫ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی آﺳﯿﺐ ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﻢ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﻣﻮﺟﻮدی‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻏﯿﺒﮕﻮﻫﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻋﻘﺎﯾﺪی ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ دروﯾﺪﻫﺎ‬
‫دارن؛ و دروﯾﺪﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮان ﻣﮕﺲﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮنﺷﻮن رو ﻣﯽﻣﮑﻦ از ﻏﺬا ﻟﺬت‬
‫ﺑﺒﺮن‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻔﯽ زد‪» :‬درﺳﺖ زدی ﺑﻪ ﺧﺎل‪ .‬ﻣﺎ و ﮔﺮازﻫﺎی وﺣﺸﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎﻣﻮن رو ﻣﯽﮐﻨﺪن ﻫﻢ ﻫﻤﭽﯿﻦ وﺿﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون رو ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﻦ؛ ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﯾﻪ راﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﯿﻠﻪ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻦ رو ﻗﻠﺐ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽده‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ و اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‬
‫اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻟﯿﻠﻪ ﺑﮕﻪ ﭼﻪ ﻧﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺷﻤﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻠﻮان ﻫﺴﺘﺶ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮری ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﮐﻤﯿﺎب و ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮑﺸﻤﺶ‪ ،‬ﻋﺮﻓﻢ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽده‪«.‬‬
‫دﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺎﻫﻮﺷﻪ‪ ،‬ﺑﺮو و ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﻧﺘﻠﯽ ﺑﻪ او ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪» .‬درﺳﺘﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﻋﻘﻞ داره ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﺮای دزدﯾﺪن‬
‫ﻏﻼت دﻟﯿﻠﯽ داره‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬ﺧﺐ اون ﻏﻼت رو‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮره؛ ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﻤﻪاش رو ﻧﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮادش؟ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ‬
‫اذﯾﺖﻣﻮن ﮐﻨﻪ؟ اون ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬دﻟﯿﻠﺶ رو ﺑﻔﻬﻢ و ﺑﻪ ﯾﻪ روش وﯾﭽﺮی ازاﯾﻨﺠﺎ‬
‫دورش ﮐﻦ‪ .‬اﯾﻦﮐﺎر رو ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻌﯽام رو ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ‪«...‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﮐﺘﺎب ﺷﻤﺎ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻢ؟‬
‫دﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪراﺳﺘﯽﮐﻪ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدم‪ .‬دﯾﻮن ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬ﻧﺘﻠﯽ ﺑﺰرﮔﻮار‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ ﯾﻪ‬
‫ﭘﻨﯽ ﻧﻘﺮهای ﯾﺎ ﺳﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺧﺮج داره‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر در اﺷﺘﺒﺎﻫﯿﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫‪ -‬آﻫﺎی!‬
‫اوک ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ و ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎ از ﻃﺮف ﺑﯿﺸﻪ‬ ‫ِ‬ ‫ﺻﺪای ﺧﺶﺧﺶ‪ ،‬اوک‬
‫آﻣﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ از روی اﺣﺘﯿﺎط ﺧﻮدش را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺻﺪا زد‪» :‬آﻫﺎی! ﺧﻮدت رو‬
‫ﻧﺸﻮن ﺑﺪه‪ ،‬ﺑﯿﺪﺑﺎز‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﯿﺪﺑﺎز ﺧﻮدﺗﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﭼﯽ ﺻﺪات ﮐﻨﻢ؟ ﺷﯿﻄﺎن؟‬
‫»ﺷﯿﻄﺎن ﺧﻮدﺗﯽ‪ «.‬ﺳﯿﻠﻮان ﺳﺮش را از ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﺑﯿﺮون آورد و‬
‫دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪» .‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟«‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺧﻮام ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬داری ﻣﺴﺨﺮهام ﻣﯽﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ؟ روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ اﺳﺘﺨﺪاﻣﺖ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﻣﻨﻮ ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻨﺪازی‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺣﺮف ﺟﺎﻧﻮر را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬درﺳﺘﻪ؛ و دﻗﯿﻘﺎ ً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﭼﯽ؟«‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻊﺑﻌﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺘﻪ ﮐﻪ آزارم ﻣﯽده‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﮐﺎر آﺳﻮن‬
‫ﭘﯿﺶ ﺑﺮه‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﻫﯿﭻ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﮑﻨﯽ‪ ،‬آره؟ اون روت رو ﻧﺸﻮن ﺑﺪه!‬
‫زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی رﻗﺎﺑﺘﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮی‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﺑﻪﺟﺎی ﺗﻮاﻓﻖ‪ ،‬ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﯽدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺮاﯾﻂ رو ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ از ﺑﯿﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺎ‬
‫ﺳﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ ﺳﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﯿﺪ ﻗﺪﯾﻤﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ رو ﻧﻤﯽدادم‪ .‬ﻣﻦ رﻗﺎﺑﺖ رو دوﺳﺖ‬
‫دارم؛ اﻣﺎ ﺑﺎﺧﺘﻦ رو ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺎﻫﻢ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﻤﯽدﯾﻢ‪ .‬اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ‪.‬‬
‫»ﭼﻪ ﺑﺪ‪ .‬ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮر دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻫﻢ رﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟« ﺳﯿﻠﻮان دﻧﺪانﻫﺎی زردش‬
‫را ﻧﺸﺎن داد و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرگ از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ‪» .‬ﺑﺎزی ﮐﯽ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻓﺮﯾﺎد‬
‫ﻣﯽزﻧﻪ رو ﺑﻠﺪی؟ ﻣﻦ اول ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻢ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎت رو ﺑﺒﻨﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دﯾﮕﻪای دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮﺷﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻ رﻗﺎﺑﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﯾﺎ ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﯽ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽری‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪی ﺧﻮدت‬
‫و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫»ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدت رو ﻓﺮو ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ا ِ دﯾﺎﺑﻞ آپ ارس‪ «.‬ﺷﯿﻄﺎن داﻧﺸﺶ از‬
‫زﺑﺎن ﮐﻬﻦ را ﺑﻪ رخ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﻣﻦ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽرم‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ رو دوﺳﺖ دارم‪«.‬‬
 ‫‪ -‬اﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻋﺚ آزار و اذﯾﺖ ﺷﺪی‪ .‬ﺷﻮﺧﯽﻫﺎت ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻮدن‪.‬‬
‫»دولﺷﯿﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﻣﻦ‪ «.‬از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﺳﯿﻠﻮان دورفﻫﺎ را ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪» .‬و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺗﻮ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﯾﻪ دولﺷﯿﺲ ارزش داره‪ .‬ﺗﺎ ﻣﻨﻮ در ﯾﻪ‬
‫ﺑﺎزی ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺪی ازاﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽرم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻬﺖ ﯾﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺪم؟ اﮔﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎزیﻫﺎی ﺑﺪﻧﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاری‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﻣﻌﻤﺎ ﻃﺮح ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﻣﻌﻤﺎ ﻣﯽﮔﻢ و‬
‫اﮔﻪ در ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺣﻠﺶ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺮی و ﻣﻦ ازاﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽرم‪ .‬اﮔﻪ ﻧﺘﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﻣﻮﻧﻢ و ﺗﻮ ﻣﯽری‪ .‬ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ ﻓﺸﺎر ﻣﯽآره؛ ﭼﻮن ﻣﻌﻤﺎی ﺳﺎدهای ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻋﺘﺮاض ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻊﺑﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﻣﺶ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺷﻼق زد و ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮگﻫﺎی ﺻﻮرﺗﯽ داره‪ ،‬ﻏﻼف ﮐﻮﭼﮏ و ﭘُﺮ‬
‫رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺗﻮ ﺧﺎک ﻧﺮم‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ دور از رودﺧﻮﻧﻪ ﻧﻪ‬
‫ﺳﺎﻗﻪاش ﺑﻠﻨﺪه‪ ،‬ﮔﻠﺶ ﭼﻪ ﻣﺮﻃﻮب‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ‪ ،‬ﻧﺸﻮن ﻧﺪﯾﺶ ﺗﻮ‬
‫ﭼﻮن اﮔﻪ ﻧﺸﻮن ﺑﺪی‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮرﺗﺶ‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﭼﯽ ﺑﻮد؟ ﺣﺪس ﺑﺰن‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ اﯾﺪهای ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺨﻮد‬
‫ﺷﯿﺮﯾﻦ؟«‬
‫‪ -‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻪ‪ .‬ﺑﺎﺧﺘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺟﻮاب درﺳﺖ ﭼﯿﻪ؟ ﭼﯽ‪ ...‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﻏﻼف ﻣﺮﻃﻮب داره؟‬
‫‪ -‬ﻫﻮﯾﺞ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬داری ﻣﯽری رو اﻋﺼﺎﺑﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» :‬ﺑﻬﺖ ﻫﺸﺪار دادم ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮدم و ﻣﯽﻣﻮﻧﻢ‪ .‬ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﯽری‪ .‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮدی ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮐﺮد‪» .‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻌﻤﺎی ﻣﻦ‬
‫ﭼﯽ؟ ﻣﻦ ﺣﻖ دارم ﮐﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎزی ﻣﺠﺪد ﺑﺪم‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﺷﯿﻄﺎن اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد‪» :‬ﻧﻪ! ﻣﻤﮑﻨﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی اﺣﻤﻘﻢ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد‪» :‬ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﻪ ﮐﻮدن ﮐﯿﻨﻪﺗﻮز ﻣﺘﮑﺒﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪزودی ﺑﺎزی ﺟﺪﯾﺪی رو ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﯾﮑﯽﺷﻮن رو ﮐﻪ ﺑﻠﺪ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺎ! ﺑﺎﻻﺧﺮه! ﭼﻪ ﺑﺎزیای؟‬
‫وﯾﭽﺮ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﻤﺶ ﻫﺴﺖ؛ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﮐﺎری رو ﻧﮑﻦ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاری‬
‫ﺑﺎﻫﺎت ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻤﺎت رو ﺑﺒﻨﺪی‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﭘﺮﺗﺎﺑﺶ ﮐﺮد؛ ﮔﻮی آﻫﻨﯽ ﯾﮏ اﯾﻨﭽﯽ در ﻫﻮا ﺑﻪ ﭘﺮواز‬
‫درآﻣﺪ و درﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﺎخﻫﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺻﻮرت ﺳﯿﻠﻮان ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﺟﺎﻧﻮر ﻃﻮری ﺑﻪ‬
‫ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر رﻋﺪوﺑﺮق ﺑﻪ او اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ‬
‫ﭘﺮﯾﺪ و ﯾﮏ ﭘﺎی ﭘﺸﻤﺎﻟﻮی آنرا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻊﺑﻊ ﮐﺮد و ﻟﮕﺪ ﭘﺮاﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ‬
 ‫دﺳﺖ از ﺳﺮش ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪهی زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد‬
‫اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺪام ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻗﺪرت ﯾﮏ ﻗﺎﻃﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻟﮕﺪ ﻣﯽزد‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﯾﮑﯽ از ﺳﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ را ﺑﮕﯿﺮد؛ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺗﮑﺎﻧﯽ داد‪ ،‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ او ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ و ﺣﺲ ﮐﺮد ﭘﺎی ﻫﯿﻮﻻ از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽﻟﻐﺰد‪ .‬ﻫﺮ دو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺟﻬﺎت ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻏﻠﺖ ﺧﻮردﻧﺪ‪،‬‬
‫دﯾﺮکﻫﺎی دور ﻣﺰرﻋﻪ در اﺛﺮ ﺑﺮﺧﻮرد آنﻫﺎ ﺗﺮک ﺑﺮداﺷﺖ و آنﻫﺎ در اﻧﺒﻮه‬
‫ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﻓﺮورﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اول ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺷﺎخدارش را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ روی ﭘﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد راﺣﺖ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪ ،‬ﺷﺎخ ﺟﺎﻧﻮر را ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻫﯿﻮﻻ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺑﺎ زاﻧﻮ ﻟﮕﺪی ﺑﻪ او زد‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻊﺑﻌﯽ‬
‫ﮐﺮد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺘﺮی ﮐﻪ از ﺑﺰاق زﯾﺎد رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن وﯾﭽﺮ ﺗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ از روی ﻏﺮﯾﺰه ﻋﻘﺐ رﻓﺖ؛ اﻣﺎ ﺷﺎخﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎن را رﻫﺎ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان ﮐﻪ‬
‫ﺳﻢاش ﻟﮕﺪی اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﺮ دو‪،‬‬ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮش را ﺟﺪا ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ دو ُ‬
‫ﺑﻪﻃﻮر ﻋﺠﯿﺒﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺪف ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺤﺶ رﮐﯿﮑﯽ داد؛ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﺎخﻫﺎ‬
‫را ول ﻧﮑﺮد‪ .‬او ﺳﯿﻠﻮان را ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﺮکﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺗﻮاﻧﺶ ﻟﮕﺪی ﺑﻪزاﻧﻮی ﭘﺸﻤﺎﻟﻮی ﺳﯿﻠﻮان زد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﻢ ﺷﺪ و در ﮔﻮش ﺟﺎﻧﻮر‬
‫ﺗﻒ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان زوزهای ﮐﺸﯿﺪ و دﻧﺪانﻫﺎی ﮐُﻨﺪش را ﺑﻪﻫﻢ زد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ دﯾﮕﺮان‪ ...‬ﮐﺎری رو ﻧﮑﻦ‪ ...‬ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاری‬
‫ﺑﺎﻫﺎت ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎزی اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ؟«‬
‫ﺳﯿﻠﻮان آروﻏﯽ زد‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪای ﮐﺮد و ﺗﻒ ﺑﺰرﮔﯽ اﻧﺪاﺧﺖ؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﺎخﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻓﺸﺎر داد‪ ،‬ﺗﻒ ﻫﯿﻮﻻ روی ﺳﻢﻫﺎی ﺧﻮدش‬
‫رﯾﺨﺖ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ زﻣﯿﻦ را ﻣﯽﺷﮑﺎﻓﺘﻨﺪ و اﺑﺮی از ﺧﺎک و ﻋﻠﻒ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪی ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﺒﺮدی ﭘﺮﺗﻨﺶ و ردوﺑﺪل ﮐﺮدن ﻓﺤﺶ و ﻟﮕﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫در ﻣﻮرد ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽدﯾﺪش؛ ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ً‬
‫ﻣﻨﻈﺮهی ﻣﺴﺨﺮهای ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﯿﺮوی ﻟﮕﺪ ﺑﻌﺪی‪ ،‬دو ﻣﺒﺎرز را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﺮد و داﺧﻞ ﺑﯿﺸﻪی ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﯿﻠﻮان زودﺗﺮ از وﯾﭽﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻓﺮار ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﺷﺪﯾﺪا ً‬
‫ﻣﯽﻟﻨﮕﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد و ﺑﺎﻻی اﺑﺮوﯾﺶ را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ اﻓﺘﺎد‪ .‬آنﻫﺎ از ﻣﯿﺎن ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و وارد ﻣﺰرﻋﻪی رازک ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺻﺪای ﭼﻬﺎرﻧﻌﻞ اﺳﺒﯽ را ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫او ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن! اﯾﻨﺠﺎ! ﺗﻮی رازکﻫﺎ!«‬
‫ﺳﯿﻨﻪی اﺳﺐ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﻠﻮی ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺨﺮهای ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮده ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬دﻧﯿﺎ ﺳﯿﺎه ﺷﺪ‪ .‬او‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﻏﻠﺖ ﺑﺨﻮرد_ ﭘﺸﺖ دﯾﺮکﻫﺎی دور رازکﻫﺎ_ ﺗﺎ از ﺳﻢﻫﺎ‬
‫در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ روی ﭘﺎ ﭘﺮﯾﺪ؛ اﻣﺎ ﺳﻮار دﯾﮕﺮی ﺑﻪ او ﺧﻮرد و‬
‫دوﺑﺎره زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﺶ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش را روی او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ ﻓﺸﺎرش داد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭼﯿﺰی درﺧﺸﯿﺪ و ﮔﺮاﻟﺖ دردی ﺳﻮزان ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬
‫ﺣﺲ ﮐﺮد‪.‬‬
‫و ﺳﭙﺲ ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫ﺷﻦ روی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد آنرا ﺗُﻒ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺻﻮرت روی زﻣﯿﻦ ﻗﺮار دارد؛ و دﺳﺖوﭘﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﺳﺮش را ﮐﻤﯽ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬روی زﻣﯿﻦ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﯾﮏ درﺧﺖ ﮐﺎج‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ‬
‫ﻗﺪم آنﻃﺮفﺗﺮ اﺳﺐﻫﺎی ﺑﯽزﯾﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﺐﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﺮگﻫﺎی‬
‫ﭘَﺮﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﺧﺲﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻪ ﮐﯿﺴﻪ ذرت‪ .‬ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺗﻮرک)‪ .(۲۷۴‬ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب‪ .‬ﮐﺎرت رو‬
‫درﺳﺖ اﻧﺠﺎم دادی‪«.‬‬
‫ﺻﺪای ﺑﻊﺑﻊﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺳﯿﻠﻮان ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﯾﻦ‬
‫ﻫﻤﻪاش ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻨﻮ ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﮔﺎﻻر)‪ .(۲۷۵‬ﺷﺒﯿﻪ ﻟﻮﺑﯿﺎﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺳﻔﯿﺪه‪.‬‬
‫اﻧﺪازهاش رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﯽﮔﻦ دوﻧﻪی روﻏﻦ‪ .‬ازش روﻏﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮن‪«.‬‬
‫ﮔﺎﻻر ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﯾﻦ؟ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﺬر ﮐﺘﺎن‪ .‬ﮐﺘﺎن‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﯿﻪ ﮐﻪ؟ ﺑﺎﻫﺎش ﻟﺒﺎس درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ارزونﺗﺮ از اﺑﺮﯾﺸﻤﻪ و ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ روش ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪهای‬
‫داره؛ اﻣﺎ ﺗﻪ ﺗﻮش رو درﻣﯽآرم‪.‬‬
‫ﮔﺎﻻر ﺑﺎ ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ و ﻋﺠﯿﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﺷﺮط اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮره‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﮐﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ؛ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻠﻐﻢﻫﺎ از ﺑﯿﻦ ﻧﺮه‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻬﺎل ﺷﻠﻐﻢ‬
‫ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﯿﺎر‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻊﺑﻊﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﮐﻠﯽ‬
‫رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮات ﻣﯽآرم‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪«.‬‬
‫ﮔﺎﻻر ﮔﻔﺖ‪» :‬و ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺳﺮ درﺑﯿﺎر ﮐﻪ روش ﺳﻪ ﻣﺰرﻋﻪای اوﻧﺎ ﭼﻄﻮر ﮐﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ آورد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﭽﺮﺧﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺰﻣﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ...‬ﺑﯿﺪاری؟«‬
‫او ﺑﺎ ﻧﺠﻮا ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ...‬ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻓﻘﻂ ﻏﺮوﻟﻨﺪی آﻫﺴﺘﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺪﻧﺶ را ﺳﻔﺖ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ .‬وﺳﻂ درﺧﺖزار‪ ،‬ﺳﯿﻠﻮان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺎم زﯾﺒﺎی ﺗﻮرک را داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻪ ﺑﺎر زدن ﮔﻮﻧﯽﻫﺎ‪،‬‬
‫ﮐﯿﺴﻪﻫﺎ و ﺑﻘﭽﻪﻫﺎ روی اﺳﺐﻫﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدی ﻻﻏﺮ و ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﺎﻻر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﺮﮐﺖ وﯾﭽﺮ را ﺷﻨﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬رﮔﻪی آﺑﯽ ﺗﯿﺮهی ﻣﺸﺨﺼﯽ در ﻣﻮﻫﺎی ﺳﯿﺎﻫﺶ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرت ﻇﺮﯾﻒ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ درﺧﺸﺎن و ﺑﺰرگ و ﮔﻮشﻫﺎی ﻧﻮکﺗﯿﺰی داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺎﻻر‬
‫ﺳﯿﺪ)‪ (۲۷۶‬ﺑﺎ ﺧﻮن اﺻﯿﻞ‪ .‬ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهای از‬ ‫ﯾﮏاﻟﻒ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﻔﯽ از ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪ .‬ﯾﮏ اِن ِ‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن ﮐﻬﻦ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻻر ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺶ اﻟﻒ دﯾﮕﺮ در ﻟﺒﻪی درﺧﺖزار ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻞ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮی ﻟﻮت ﺷﺎﻋﺮ را ﻣﯽﻧﻮاﺧﺖ‪ .‬ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻤﻊ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﻠﻐﻢ و ﻫﻮﯾﺞ ﺧﺎم‬ ‫دور ﮔﻮﻧﯽ ﺑﺎزی ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻃ َ َ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎﻻر ﺻﺪا زد‪» :‬واﻧﺎدﯾﻦ)‪ ،(۲۷۷‬ﺗﻮروﯾﻞ)‪ ،(۲۷۸‬ودرای)‪ !(۲۷۹‬اﻧﻠﻪ)‪ «!(۲۸۰‬او ﺑﺎ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش زﻧﺪاﻧﯽﻫﺎ را ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫ﺗﻮرک ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻧﻪ ﮔﺎﻻر! ﻧﻪ! ﻓﯿﻼوﻧﺪرل)‪ (۲۸۱‬ﻣﻤﻨﻮﻋﺶ ﮐﺮده!‬
‫ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ؟«‬
‫»ﻧﻪ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ «.‬ﮔﺎﻻر دو ﮔﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از‬
‫اﺳﺐﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎ رو ﺑﺎز ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻦ‪«.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از اﻟﻒﻫﺎ دﻧﺪﻻﯾﻮن را ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪی زاﻧﻮ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﺮهﻫﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬از ﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ؟ ﭼﺮا ﻣﺎ رو زﻧﺪوﻧﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟ ﭼﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ؟ ﻣﻦ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﺷﺎﻋـ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺻﺪای ﺿﺮﺑﻪای را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﻣﺆﻧﺜﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ دﻧﺪﻻﯾﻮن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن و ﻣﻮی ﺳﯿﺎه ﺑﻠﻨﺪی‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ رﯾﺨﺘﻪ و دو رﺷﺘﻪی ﻧﺎزک ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه روی‬
‫ﮔﯿﺠﮕﺎهﻫﺎﯾﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﺮم ﺑﯽآﺳﺘﯿﻨﯽ روی ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﺎﺗﻦ ﺳﺒﺰش‬
‫ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻠﻮار ﭘﺸﻤﯽ ﺗﻨﮕﺶ را در ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻮاری ﻓﺮو ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻟﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪی رانﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ‪.‬‬
‫»ک ﮔِﻠﻮس؟)‪ «(۲۸۲‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻪی ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ روی‬ ‫ِ‬ ‫آن زن ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫»ک اﯾﺌِﻦ ﭘَﻮِﯾِﻦ‪ ،‬اِﻟِﺌﺎ؟«‬
‫ِ‬ ‫ﮐﻤﺮش ﺑﻮد ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺶ را اﻋﻼم ﮐﺮد‪» :‬ﻧِﻠﺌﺎ‪ .‬ﺗِﺌِﻦ ﭘﻮﯾﻦ‪ ،‬ان ﺳﯿﺪ‪«.‬‬
‫»ﺷﻨﯿﺪی؟« اﻟﻒ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﺷﯿﺪ)‪ ،(۲۸۳‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﮔﺮهﻫﺎی ﮔﺮاﻟﺖ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﻪ ﻟﻮت دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻨﮓ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫»ﺷﻨﯿﺪی‪ ،‬واﻧﺎدﯾﻦ؟ ﺑﻮزﯾﻨﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﺷﯿﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ژاﮐﺘﺶ را ﺗﺰﯾﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﮑﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮه ﺟﻠﻮی دﻫﻨﺶ رو ﺑﺒﻨﺪی‪ ،‬ﺗﻮروﯾﻞ‪«.‬‬
‫آن زن روی ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﮋهﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪی داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﻃﺮزی‬
‫ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﺧﺸﮏ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺗﺮک ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬او ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی از ﺗﮑﻪﻫﺎی‬
‫ﺗﺮاﺷﯿﺪهی ﭼﻮب ﻏﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ روی ﺑﻨﺪی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دور‬
‫ﮔﺮدﻧﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮروﯾﻞ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺑﻮزﯾﻨﻪ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﮔﻠﻮت ﮐﻪ‬
‫اﻧﻘﺪر ﺑﻪ واقواق ﮐﺮدن ﻋﺎدت ﮐﺮده‪ ،‬ﭼﻪﮐﺎرﻫﺎی دﯾﮕﻪای ازش ﺑﺮ ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫»اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ؟ ﺑﻬﻮﻧﻪای ﺑﺮای زدن ﯾﻪ ﻣﺮد دﺳﺖوﭘﺎﺑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺎز داری؟« وﯾﭽﺮ‬
‫ﺑﻪزﺣﻤﺖ روی ﭘﺸﺘﺶ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺷﻦﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﻒ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺪون ﺑﻬﻮﻧﻪ ﻣﻨﻮ‬
‫ﺑﺰن‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ داری‪ .‬ﯾﻪﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺧﻮدم رو ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدم‪ ،‬وﻗﺘﯽﮐﻪ آزاد‬
‫ﺑﻮدی‪ .‬ﺑﺎ اﺳﺐ ﮐﻮﺑﻮﻧﺪم ﺑﻬﺖ و زدم ﺗﻮ ﺳﺮت؛ و وﻗﺘﯽ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﺑﺸﻪ ﮐﺎرت رو‬
‫ﻣﯽﺳﺎزم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺰﻧﻤﺖ‪ ،‬وﻗﺘﯽ دارم ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺎت ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ؛‬
‫اﻣﺎ ﺑﻮی ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪی ﻣﯽدی‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﯿﺮ ﻣﯽزﻧﻤﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻣﯽدادﻧﺪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﻫﺮ ﺟﻮر‬
‫راﺣﺘﯽ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺎری دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﮑﻦ‪ ،‬ان ﺳﯿﺪ اﺻﯿﻞ‪ .‬ﺑﺪون ﺧﻄﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﺪف‬
‫ﺛﺎﺑﺖ و ﺑﺴﺘﻪﺷﺪه رو ﺑﺰﻧﯽ؟«‬
‫اﻟﻒ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺸﺎن داد‪ .‬او ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺨﻮام رو‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺰﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺗﯿﺮ ﻧﻤﯽﮐﺸﺘﺖ‪ .‬ﯾﺎ دوﻣﯽ‪.‬‬
‫ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﮔﺖ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺣﺲ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ درﻫﻢ ﻣﯽرود‪» .‬اﻧﻘﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﯿﺎ‪ .‬ﺑﻮی ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﮔﻨﺪی ﻣﯽدی‪ ،‬ان ﺳﯿﺪ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﯾﺶ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ران او ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﯾﺶ را‬
‫ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻫﺪف ﺑﻌﺪی ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻓﻖ‬
‫ﺷﺪ؛ ﭼﻮن ﭼﮑﻤﻪ روی ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﻓﺮود آﻣﺪ‪ ،‬آنﻗﺪر ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮزﯾﺪ‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﻗﺪﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻫﺮ ﻟﮕﺪ را ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﺖ ﮐﺸﯿﺪه روی ﻟﻮت ﻫﻤﺮاه‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﻧﻌﺮه زد‪» :‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﻮروﯾﻞ! دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪی؟ ﮔﺎﻻر‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﻪ!«‬
‫ﺗﻮروﯾﻞ ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬ﺗﺎﺋِﺴﻪ!« و دوﺑﺎره ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻟﮕﺪ زد‪ .‬ﺷﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ ﭼﻨﺎن‬
‫ﺳﯿﻢﻫﺎی ﻟﻮت را ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﺎره ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺟﻨﺒﯿﺪن و وول ﺧﻮردن در ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد زد‪:‬‬
‫»ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! ﺑﺴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﯾﺎن! ﭼﺮا زور ﺑﻬﺶ ﻣﯽﮔﯽ‪ ،‬ﻓﺎﺣﺸﻪی اﺣﻤﻖ؟‬
‫ﺗﻨﻬﺎﻣﻮن ﺑﺬارﯾﺪ؛ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﻟﻮﺗﻢ رو ﺑﺬار ﮐﻨﺎر‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫ﻟﺐﻫﺎی ﺗﺮکﺧﻮردهی ﺗﻮروﯾﻞ ﺑﻪﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ و او رو ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻧﻮازﻧﺪه‪.‬‬
‫ﯾﻪ اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﻧﻮازﻧﺪهﺳﺖ!« او ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﻟﻮت را از دﺳﺖ اﻟﻒ‬
‫ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬آنرا ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ ﮐﺎج ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهاش ﮐﻪ‬
‫ﺳﯿﻢﻫﺎ ﺑﻪ آن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد را‪ ،‬روی ﺳﯿﻨﻪی دﻧﺪﻻﯾﻮن اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﺑﺎ ﺷﺎخ ﮔﺎوﺑﺎزی‬
‫ﮐﻦ‪ ،‬وﺣﺸﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﯾﻪ ﻟﻮت‪«.‬‬
‫رﻧﮓ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪی ﻣﺮگ ﺷﺪ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺸﻢ ﺳﺮدی در وﺟﻮدش ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻮروﯾﻞ را ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺧﻮدش ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻟﻒ روی او ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﯽ زل زدی؟ ﺑﻮزﯾﻨﻪی ﮐﺜﯿﻒ!‬
‫ﻣﯽﺧﻮای اون ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺣﺸﺮهاﯾﺖ رو درﺑﯿﺎرم؟«‬
‫ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ اﻟﻒ درﺳﺖ ﺟﻠﻮی ﺻﻮرت وﯾﭽﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮدش را آﻣﺎده ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻠﻮ‬
‫ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﻧﺪان ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺪﻧﺶ‬
‫را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر داد‪ .‬ﺗﻮروﯾﻞ ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داد و روی او اﻓﺘﺎد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ‬
‫ﻣﺎﻫﯽ در ﻃﻨﺎبﻫﺎ ﻟﻐﺰﯾﺪ‪ ،‬اﻟﻒ را زﯾﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﻟﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺮ ﺧﻮدش را ﭼﻨﺎن ﻋﻘﺐ‬
‫داد ﮐﻪ ﻣﻬﺮهی ﮔﺮدﻧﺶ ﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را ﺑﻪﺻﻮرت‬
‫اﻟﻒ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﺗﻮروﯾﻞ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ و ﺗﻘﻼ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ او را ﻋﻘﺐ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪش‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﮔﺮاﻟﺖ را زد‪ ،‬او ﺣﺲ ﮐﺮد ﺣﻠﻘﻪﻫﺎﯾﯽ ﭘﻮﺳﺖ روی‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ﮔﻮﻧﻪاش را ﺑﺮﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ رﻗﺼﯿﺪ و ﺗﺎر ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮروﯾﻞ را دﯾﺪ ﮐﻪ روی زاﻧﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮن از دﻣﺎغ و دﻫﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬اﻟﻒ ﺧﻨﺠﺮش را از ﻏﻼف ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻖﻫﻘﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﯿﻦ زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮوﺑﺮد‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ ﮐﻪ ژاﮐﺘﺶ ﭘﺮﻫﺎی رﻧﮕﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺧﻨﺠﺮ را از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ و‬
‫ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺳﻼح را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدهای‬
‫ﻗﺮﻣﺰ او را ﻣﯽدﯾﺪ؛ ﺧﻮن از ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش _ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ دﻧﺪانﻫﺎی ﺗﻮروﯾﻞ‬
‫زﺧﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد_ روی ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻟﻒ دوﯾﺪ و از ﺑﺎزوﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﻧﻪ! ﻧﮑﺸﺶ! ﻧﻪ!«‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻮشآﻫﻨﮓ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﺳﺘﻮر داد‪» :‬ووﺋِﺮﻟﻪ‪ ،‬واﻧﺎدﯾﻦ‪ ،‬ﮐِﺌِﺲ اِن؟ ﮐﺎﺋِﻠﻢ‪،‬‬
‫اِوِﻟﯿِﻦ! ﮔﺎﻻر!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﺮدﻧﺶ اﺟﺎزه ﻣﯽداد‪ ،‬ﺳﺮش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪ .‬اﺳﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫درﺧﺖزار ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪی ﺑﺮف ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﺎلﻫﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻄﯿﻒ و‬
‫ﺑﺮاق‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﻫﺎی ﯾﮏ زن‪ .‬ﻣﻮﻫﺎی ﺳﻮاری ﮐﻪ روی زﯾﻦ ﻣﺠﻠﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫رﻧﮓ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻮار آنﻫﺎ را ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﻗﻮت ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻋﻘﺐ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻮرک ﮐﻪ ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺑﻊﺑﻊ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺳﺐ دوﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ از رﮐﺎب زﯾﻦ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و اﻟﻒ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ را در ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از ﮐﻠﻤﺎت ﻏﺮق ﮐﺮد‪ .‬ﺷﯿﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫دﺳﺘﻮری دﺳﺘﺶ او را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و از زﯾﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻮروﯾﻞ ﮐﻪ‬
‫دو اﻟﻒ دﯾﮕﺮ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ رﻓﺖ و ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط دﺳﺘﻤﺎل ﺧﻮﻧﯽ را از ﺻﻮرت او‬
‫ﺟﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮروﯾﻞ ﻧﺎﻟﻪای دردﻧﺎک ﮐﺮد‪ .‬ﺷﯿﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻪ‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ .‬زﯾﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎه ﺳﻮزاﻧﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ دوﺳﺘﺎره در ﺻﻮرت‬
‫ﺳﻔﯿﺪش ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪﻫﺎی ﺗﯿﺮه دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
 ‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫او آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺪون ﻟﻬﺠﻪ‪ ،‬در زﺑﺎن ﻣﺸﺘﺮک ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﻫﻢ‬
‫ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻣﯽدی‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺮای ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﮐﺎﻓﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﺷﯿﻄﺎن اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد‪» :‬ﺗﻮروﯾﻞ ﺷﺮوع ﮐﺮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻬﺶ ﻟﮕﺪ زد‪،‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪«...‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر داد ﺳﮑﻮت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪﻓﺮﻣﺎن او‪ ،‬ﺷﯿﺪﻫﺎی دﯾﮕﺮ‬
‫وﯾﭽﺮ و دﻧﺪﻻﯾﻮن را زﯾﺮ درﺧﺖ ﮐﺎج ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻨﻪی درﺧﺖ‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻫﻤﻪﺷﺎن ﮐﻨﺎر ﺗﻮروﯾﻞ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد زاﻧﻮ زدﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫او ﭘﻨﺎه دادﻧﺪ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﺗﻮروﯾﻞ ﮐﻪ داﺷﺖ در آﻏﻮش‬
‫آنﻫﺎ ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﺮد را ﺷﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﻨﺎر رازکﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﯾﻨﻮ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﻢ از راه ﻣﯽرﺳﻦ؛‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﯽﻫﻮﺷﺖ ﮐﺮدن و ﻫﻤﺮاﻫﺖ رو ﺑﺴﺘﻦ‪ ،‬ازﺷﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻮنﺟﺎ ﺑﯿﻦ‬
‫رازکﻫﺎ ولﺗﻮن ﮐﻨﻦ؛ اﻣﺎ‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﻫﺪی ﺑﺎﻗﯽ ﺑﺬارن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﺎ رو ﻧﻤﯽﮐﺸﻦ‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﺎ رو‪«...‬‬
‫ﺗﻮرک ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﯿﻨﯽ آﺑﮑﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ .‬ﻗﺮاره ﻣﺎ رو ﺑُﮑﺸﻦ؟ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻣﺎ ﭼﯽ رو دﯾﺪﯾﻢ؟«‬
‫‪ -‬دوﺳﺖ ﺳﯿﻠﻮان ﻣﺎ ﯾﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ وﯾﮋه در درهی ﮔﻞﻫﺎ داره‪ .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻮرک؟ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪی اﻟﻒﻫﺎ داره ﺑﺬر و ﻧﻬﺎل و داﻧﺶ ﮐﺸﺎورزی ﻣﯽدزده‪...‬‬
‫دﯾﮕﻪ ﭼﯽ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن؟‬
‫ﺗﻮرک ﺑﻊﺑﻊﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺨﻮان؛ و ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن‬
‫ﺑﺪه ﮐﻪ ﻧﺨﻮان‪ .‬اونﻫﺎ ﺗﻮی ﮐﻮهﻫﺎ دارن از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻫﻼک ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً‬
‫ﺗﻮی زﻣﺴﺘﻮن؛ و ﭼﯿﺰی در ﻣﻮرد ﮐﺸﺎورزی ﻧﻤﯽدوﻧﻦ؛ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮن‬
‫ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺧﺎﻧﮕﯽ ﭘﺮورش ﺑﺪن ﯾﺎ در زﻣﯿﻦﻫﺎﺷﻮن ﭼﯿﺰیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ رو‬
‫ﺑﮑﺎرن‪ ...‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺖﺷﻮن ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺮام ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮدم؟ ﭼﻪ ﺿﺮری ﺑﻬﺸﻮن رﺳﻮﻧﺪم؟«‬
‫اﻟﻒ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ ﮐﻪ ﺑﯽﺻﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﻦ و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدت‬
‫ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺟﻮاﺑﺖ رو ﺑﺪی‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪای زد‪» :‬اون ﻓﻘﻂ داره ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪی ﺑﺪیﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻪ اﻟﻒﻫﺎ ﮐﺮدن اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ .‬ﮔﻮل ﻇﺎﻫﺮ اﺷﺮاﻓﯽ و ﺣﺮفﻫﺎی‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪهاش رو ﻧﺨﻮر‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬اون ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﺳﯿﺎهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ رو زﻣﯿﻦ‬
‫زدن ﻧﺪاره‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺮت ﺑﻪدردﻧﺨﻮرش رو ﺳﺮ ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ‪ ،‬ﻟﻮت ﺷﮑﺴﺘﻪی دﻧﺪﻻﯾﻮن را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻻﺷﻪی‬
‫ﺳﺎز ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه آنرا ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﭘﺮت ﮐﺮد‪ .‬او ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی ﺑﺎ‬
‫ﯾﮏ ﺟﻔﺖ دﺳﺘﮑﺶ ﭼﺮﻣﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﻔﺮﺗﻢ رو ﺑﻪ‬
‫رخ ﺑِﮑﺸﻢ ﯾﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮم‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ دره ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬روﺳﺘﺎ رو‬
‫ﻣﯽﺳﻮزوﻧﺪم و اﻫﺎﻟﯽ رو ﻣﯽﮐﺸﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﭽﮕﺎﻧﻪای ﺳﺎدهﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﭘﺎﺳﺒﺎن‬
‫ﻫﻢ ﻧﺪارن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽآن ﻧﻪ ﻣﺎ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﻦ و ﻧﻪ ﺻﺪاﻣﻮن رو ﻣﯽﺷﻨﻮن‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺳﺎدهﺗﺮ و آﺳﻮنﺗﺮ از رﻫﺎ ﮐﺮدن ﺑﯽﺻﺪای ﯾﻪ ﺗﯿﺮ از ﭘﺸﺖ درﺧﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ؟ اﻣﺎ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ رو ﺷﮑﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺮد ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ‬
‫ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻮرک ﺳﯿﻠﻮان رو ﺷﮑﺎر ﮐﺮدی‪«.‬‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻊﺑﻊﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اِاِاِاِاِاِ‪ ،‬داری ﺑﺰرﮔﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﭼﻪ‬
‫ﺷﮑﺎری؟ ﻓﻘﻂ داﺷﺘﯿﻢ ﯾﻪﮐﻢ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪«...‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺘﺶ اداﻣﻪ داد و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﯿﻠﻮان ﻧﮑﺮد‪» .‬اﯾﻦ ﺷﻤﺎ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ از ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻔﺎوت داره ﻣﺘﻨﻔﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺷﮑﻞ ﮔﻮشﻫﺎﺷﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺎ رو ازﻣﻮن ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪ ،‬از‬
‫ﺧﻮﻧﻪﻫﺎﻣﻮن روﻧﺪه ﺷﺪﯾﻢ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻮهﻫﺎی ﺧﺸﻦ‪ .‬دول ﺑﻠﺘﺎﻧﺎی ﻣﺎ رو ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ‪،‬‬
‫درهی ﮔﻞﻫﺎ‪ .‬ﻣﻦ ﻓﯿﻼوﻧﺪرل اِن ﻓﯿﺪﻫﯿﻞ از ﺑﺮجﻫﺎی ﻧﻘﺮهای)‪ (۲۸۴‬ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻋﻀﻮ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهی ﻓﻠﺌﻮرن از ﮐﺸﺘﯽﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ)‪ .(۲۸۵‬ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺷﺪه و ﻣﺤﮑﻮمﺑﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ در ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﯿﻼوﻧﺪرل از ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻧﯿﺎ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺟﺎ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬دﻧﯿﺎ ﺑﺰرﮔﻪ‪ .‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻧﺴﺎن؛ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ دﻧﯿﺎ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ دادﯾﺪ‪ .‬اول‪،‬‬
‫ﺑﻪزور ﺗﻐﯿﯿﺮش دادﯾﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖﺗﻮن ﻣﯽاﻓﺘﻪ ﺑﺎﻫﺎش‬
‫رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﯾﺪ؛ و ﺣﺎﻻ اﻧﮕﺎر دﻧﯿﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﻤﺎ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﻬﺘﻮن راه داده‪ .‬ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ﺷﺪه‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺗﻮرک ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ از ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ از ﺑﯿﻦ‬
‫ﻣﯽرﯾﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﻘﺮاض ﺗﻬﺪﯾﺪﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺶ آﻓﺘﺎب ﻓﺮق ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﻮا ﻓﺮق‬
‫ﮐﺮده‪ ،‬آب اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻮد ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ و ازﺷﻮن‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬دارن ﻣﯽﻣﯿﺮن‪ ،‬ﻧﺎﯾﺎب ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﺧﺮاب ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻣﺰرﻋﻪداری ﻧﮑﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﺎ ﺑﯿﻞ و ﮐﻠﻨﮓ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮن زﻣﯿﻦ ﻧﯿﻔﺘﺎدﯾﻢ‪ .‬زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎج ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻣﯽده‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﮔﻨﺞﻫﺎی زﻣﯿﻦ رو ﺑﻪزور ازش ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺎ‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﯽداد و‬
‫ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯽﺷﺪ؛ ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖﻣﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻋﺸﻘﯽ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻃﻮل ﻧﻤﯽﮐﺸﻪ؛‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪﺟﺎی دزدﯾﺪن ﻏﻼت‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺨﺮﯾﺪش‪ .‬ﻫﺮﭼﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎارزﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﻣﺒﺎدﻟﻪﺷﻮن ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰی زد‪» :‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ؟ ﻫﺮﮔﺰ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﺧﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮن ﺧﺸﮏﺷﺪهی روی ﮔﻮﻧﻪاش ﺗﺮک ﺑﺮداﺷﺖ‪» .‬ﭘﺲ‬
‫ﺧﻮدﺗﻮن‪ ،‬ﻏﺮورﺗﻮن و ﺗﺤﻘﯿﺮﻫﺎﺗﻮن ﮔﻮرﺗﻮن رو ﮔﻢ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮدداری از‬
‫ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻣﺤﮑﻮمﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﮐﺮدﯾﺪ‪ .‬ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ‪ ،‬رﺳﯿﺪن ﺑﻪ درک‬
‫ﻣﺸﺘﺮک‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮﻧﺴﺮداﻧﻪ‬
‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﻤﺎ؟ اذﻋﺎن ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺷﻤﺎ؟ از دﺳﺖ‬
‫دادن ﻫﻮﯾﺖﻣﻮن؟ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﻨﻮاﻧﯽ؟ ﺑﺮده؟ ﻃﺮد ﺷﺪه؟ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ از‬
‫ﭘﺸﺖ دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از ﺷﻬﺮﻫﺎﺗﻮن ﮐﺸﯿﺪﯾﺪ؟ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ‬
‫زنﻫﺎﺗﻮن و دار زده ﺷﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش؟ ﯾﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﺎن‬
‫دورﮔﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻧﺴﺎن‬
‫ﻋﺠﯿﺐ؟ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎت ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﻤﯽ ﺗﻔﺎوت داری‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺴﯽ‬
‫داره؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» :‬از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽآم‪ .‬از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽآم؛ ﭼﻮن‬
‫ﻣﺠﺒﻮرم؛ ﭼﻮن ﻫﯿﭻ راه دﯾﮕﻪای ﻧﺪارم؛ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻏﺮور و ﺗﮑﺒﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن ﻏﻠﺒﻪ‬
‫ﮐﺮدم‪ .‬درک ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻏﺮور ﻓﻘﻂ دﻓﺎﻋﯽ رﻗﺖاﻧﮕﯿﺰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﻪ؛‬
‫ﭼﻮن درک ﮐﺮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺤﻮر اون ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﯽﺗﺎﺑﻪ؛ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﯽﺗﺎﺑﻪ و‬
‫ﭘﺮﯾﺪن ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﯿﻞ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﺎﯾﻖ رو ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫اﻟﻒ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺑﺎ ﻣﭽﺶ ﻋﺮق ﺑﺎﻻی اﺑﺮوﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪش را ﭘﺎک ﮐﺮد‪» .‬ﻫﻤﯿﻦ رو‬
‫ﻣﯽﺧﻮای‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ؟ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﮐﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﻪی ﺷﻤﺎ ﻓﺮارﺳﯿﺪه‪ ،‬دوره و ﻋﺼﺮ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ و ﻫﺮ ﺑﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻧﮋادﻫﺎی‬
‫دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎن و‬
‫ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻨﻦ؟ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺗﻬﺎم ﻏﺮور ﻣﯽزﻧﯽ؟ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟‬
‫ﭼﺮا ﺷﻤﺎ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﻂﺗﻮن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﺨﺶ‬
‫ﺷﺪن ﺷﭙﺶ در ﯾﮏ ژاﮐﺖ ﭘﺸﻤﯽ‪ ،‬ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﺗﻬﻮعآوره؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪی‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﭙﺶﻫﺎ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﭘﺎﺳﺦ ﯾﮑﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮی و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﭙﺶﻫﺎ‬
‫ﮔﻮش ﻣﯽدادم‪ ،‬اﮔﻪ درازای اذﻋﺎن ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖﺷﻮن‪ ،‬اﺟﺎزه ﻣﯽدادن ﮐﻪ از‬
‫ژاﮐﺖ اﺳﺘﻔﺎدهی درﺳﺘﯽ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻟﺤﻨﺶ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ وﻗﺘﺖ رو ﺑﺎ‬
‫ﺑﺤﺚ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺸﺮهی ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻦ‪ ،‬اﻟﻒ‪ .‬در ﻋﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮای در‬
‫ﺷﭙﺸﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺣﻘﯿﺮی‪ ،‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل‪.‬‬
‫ﺣﺎل اﺳﻒﺑﺎری داری‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪی اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ؛ اﻣﺎ آﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﻧﺪاری‪ .‬ﻣﮑﺚ‬
‫ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮت رو در ﺑﺪن ﻣﻦ ﻓﺮوﮐﻦ‪ .‬اﻧﺘﻘﺎﻣﺖ رو از ﮐﻞ ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن ﺑﮕﯿﺮ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ آراﻣﺸﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯽده‪ .‬اول ﺑﻪ اوﻧﺠﺎم و دﻧﺪونﻫﺎم ﻟﮕﺪ ﺑﺰن‪ ،‬ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﻮروﯾﻞ‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮروﯾﻞ ﺑﯿﻤﺎره‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺸﺖ ﺷﺎﻧﻪاش ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺖ‪» :‬ﻣﻦ اون ﺑﯿﻤﺎری و ﻋﻼﺋﻤﺶ رو‬
 ‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ درﻣﺎﻧﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪهﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ‬
‫رو ﺑُﮑﺸﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﻨﻄﻘﯿﻪ‪ .‬ﺗﻮرک ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرش‬
‫اداﻣﻪ ﺑﺪه و ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﮐﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺟﻨﮕﯿﺪن‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺪارﯾﻢ و ﻣﺒﺎدﻟﻪ و دادوﺳﺘﺪ رو ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻧﻘﺪر ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺪوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﺟﺮﻫﺎﺗﻮن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهی روش زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻢ‬
‫ﺑﻌﺪ از اونﻫﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽای در‬
‫اﻧﺘﻈﺎرﻣﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺗﺎ اﻻن ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﻒ‪ ،‬ﻣﻦ دوﺳﺘﺎﻧﯽ دارم‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮنﺑﻬﺎی ﻣﺎ رو ﻣﯽدن‪ .‬اﮔﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ آذوﻗﻪ ﯾﺎ‬
‫ﻫﺮ ﺷﮑﻞ دﯾﮕﻪای ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﯾﺪ‪ .‬ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬اون ﺑﺬرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دزدﯾﺪن‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎتﺗﻮن‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎتﺷﻮن ﺑﺪه‪ .‬ﺧﻮدت رو‬
‫ﭘﺴﺖ ﻧﮑﻦ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ رو ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه و رﻗﺖاﻧﮕﯿﺰه‪«.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺳﺮدی زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش اﻧﻘﺪر ﮐﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮگ ﭼﻨﺪان اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽدی‪ ،‬اﻧﺴﺎن‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرت ﻓﻘﻂ ﯾﻪﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﯿﺎت ﻣﯽآره و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر‬
‫ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮی‪ .‬ﺑﺮای ﯾﻪ ﺷﭙﺶ ﻓﻠﺴﻔﻪی ﻣﻨﺎﺳﺒﯿﻪ‪ ،‬ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ و ﻋﻤﺮ زﯾﺎد‬
‫ﺷﻤﺎ؟ دﻟﻢ ﺑﺮات ﻣﯽﺳﻮزه‪ ،‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل‪«.‬‬
‫اﻟﻒ اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪» :‬ﭼﺮا؟«‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﻮﻧﯽﻫﺎی ﺑﺬر دزدیﺗﻮن و ﯾﻪ ﺧُﺮده ﻏﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ‬
‫ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﯿﻦ؛ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖﺗﻮن ﮐﻪ ﻗﺮاره ﻓﮑﺮﺗﻮن رو ﺑﻪ اﻧﻘﺮاض‬
‫زودرس ﻣﺸﻐﻮل ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﯽدوﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎره‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ روی ﻗﻠﻪی ﮐﻮه‬
‫رﺷﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ و ﻣﺤﺼﻮل ﻧﻤﯽده‪ ،‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺠﺎتﺗﻮن ﻧﻤﯽده؛ اﻣﺎ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﺎ زﯾﺎده‬
‫و ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻐﺮوراﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ و ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ‪ ،‬ﺑﯿﭽﺎرهﺗﺮ و ﺑﯿﭽﺎرهﺗﺮ؛ و ﻣﯽدوﻧﯽ اون ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدان ﺟﻮان درﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎی ﺻﺪﺳﺎﻟﻪ و دﺧﺘﺮان ﺑﯿﻤﺎر‪ ،‬ﭘﮋﻣﺮده و ﻧﺎزا‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺗﻮروﯾﻞ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﮐﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮن رو رﻫﺒﺮی ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫درهﻫﺎی اون ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ درهﻫﺎی ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯽآﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮگ روﺑﻪرو ﺑﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﺪ ﮐﻪ در اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻤﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬در ﻧﺒﺮد و ﻧﻪ در ﺗﺨﺖﻫﺎی ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺑﯿﻤﺎری‪،‬‬
‫ﺳﻞ و اﺳﮑﻮروی)‪ (۲۸۶‬ﺷﻤﺎ رو ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻪ‪ .‬اونﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ان‬ ‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻢﺧﻮﻧﯽ‪ِ ،‬‬
‫ﺳﯿﺪ ِ ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآری‪ .‬ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآری ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺳﻮﺧﺖ؛ و‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮده‪.‬‬
‫اﻟﻒ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﻮده؛ و اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻓﺎﯾﺪهی ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺎﻧﺲ اﯾﻨﻮ دارم ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن ﯾﻪ ﺧُﺮده ﻏﻼت دزدی ﺑﺎﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﻧﺪاری‪.‬‬
‫ﺑﻪزودی ﻣﯽﻣﯿﺮی‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش دﻧﺪﻻﯾﻮن را ﻧﺸﺎن داد‪» :‬ﺣﺪاﻗﻞ اوﻧﻮ آزاد ﮐﻦ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ رﺣﻢ و ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﻌﻮر ﺑﻪ ﺧﺮج ﺑﺪه‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻧﻤﯽآد؛‬
‫اﻣﺎ اﻧﺘﻘﺎم اوﻧﻮ ﻣﯽﮔﯿﺮن‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻌﻮر ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺪس زدی‪ .‬اﮔﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﺗﻮ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً وﻇﯿﻔﻪی ﺧﻮدﺷﻪ ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎﻣﺖ رو ﺑﮕﯿﺮه‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪی ﻣﺮگ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﯽ! ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﺣﺮومزاده‪ .‬ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﺶ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻗﻮل ﻣﯽدم‬
‫ﮐﻪ دﻧﯿﺎ رو روی ﺳﺮت ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﭙﺶﻫﺎی ﺗﻮی ﯾﻪ ژاﮐﺖ ﭼﻪﮐﺎر‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﺑﮑﻨﻦ! ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻮهﻫﺎﺗﻮن رو ﺻﺎف ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺎرﺗﻮن رو‬
‫ﻣﯽﺳﺎزﯾﻢ! ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯽ!«‬
‫وﯾﭽﺮ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎزی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدرت ﻓﻘﻂ ﯾﻪﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﯿﺎت ﻣﯽآره و ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﻣﯿﺮی« ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻗﺎﺷﻘﮏ ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‬
‫ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻪاﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ‪ «.‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را از روی‬
‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﺑﺮداﺷﺖ و آنﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺮد‪» .‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻪ دﺳﺘﻮر او‪ ،‬اﻟﻒﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﯿﺮ و ﮐﻤﺎن ﺟﻠﻮی ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦﮐﺎر را ﺳﺮﯾﻊ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﻠﻐﻢ ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ‪ .‬ﺗﻮروﯾﻞ ﮐﻪ دﻫﺎن و‬
‫ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ و ﭘﻮﺳﺘﻪی ﭼﻮب ﻏﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﮐﻤﺎندارﻫﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪون ﮐﻤﺎن‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» .‬ﺑﺮﯾﺪ ﮔﻢ ﺷﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮﯾﺪ‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ دﻧﺪانﻫﺎی ﻟﺮزاﻧﺶ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪» :‬ا ِ دﯾﺎﺑﻞ آپ‬
‫ارس‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻌﺮه زد‪» :‬وای‪ ،‬ﻧﻪ!« ﺟﻠﻮ دوﯾﺪ و ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ از ﻣﺤﮑﻮﻣﺎن‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮد‪» .‬ﻋﻘﻠﺖ رو از دﺳﺖ دادی‪ ،‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل؟! اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﯾﻢ! اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﻗﺮار ﺑﻮد اوﻧﺎ رو ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎ ﺑﺒﺮی و ﺗﻮی ﯾﻪ ﻏﺎر‬
‫ﻧﮕﻪﺷﻮن داری ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﺎرﻣﻮن ﺗﻤﻮم‪«...‬‬
‫اﻟﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮرک‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﯾﺪی ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدی ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮروﯾﻞ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﺮد؟ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ! ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدی؟ ﮐﻪ ﻣﯽذارم‬
‫ﺑﮑﺸﯽﺷﻮن؟ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻦ؟ درﺳﺖ ﮐﻨﺎر دﻫﮑﺪهام؟ اﺣﻤﻖﻫﺎی ﻧﻔﺮﯾﻦ‬
‫ﺷﺪه! ﺧﻮدﺗﻮن و ﮐﻤﺎنﻫﺎﺗﻮن ازاﯾﻨﺠﺎ ﮔﻢ ﺷﯿﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻟﻪﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اوک! اوک!‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل دﺳﺘﺎﻧﺶ را روی ﮐﻤﺮش ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬ﺗﻮرک‪ ،‬اﯾﻦﮐﺎر ﺿﺮورﯾﻪ‪«.‬‬
 ‫‪ -‬دولﺷﯿﺲ‪ ،‬ﺿﺮوری ﻧﯿﺴﺖ!‬
‫‪ -‬ﺑﺮو ﮐﻨﺎر‪ ،‬ﺗﻮرک‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺑﻊﺑﻊ ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و آرﻧﺠﺶ‬
‫را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺗﻮﻫﯿﻦآﻣﯿﺰی ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻣﯿﺎن دورفﻫﺎ راﯾﺞ ﺑﻮد‪» .‬ﺷﻤﺎ ﻗﺮار‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﻫﯿﭻﮐﺲ رو اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮑﺸﯿﺪ! ﺳﻮار اﺳﺐﻫﺎﺗﻮن ﺑﺸﯿﻦ و ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﮔﺮدﻧﻪﻫﺎ! وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﻮ ﻫﻢ ﺑُﮑﺸﯿﺪ!«‬
‫اﻟﻒ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎش‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺬارﯾﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﻮﻧﻦ‪ ،‬ﻣﺮدم‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺖ و ﺷﮑﻨﺠﻪات ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺧﻮدت‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﻫﺴﺘﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﮐﻪ ﻫﻨﻮز از ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد اوﻧﺎ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ! و ﺑﻪدرﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﻃﺮف ﮐﯽ‬
‫رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬از ﻫﻢﻋﻬﺪی ﺑﺎ ﺗﻮ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻓﯿﻼوﻧﺪرل!«‬
‫اﻟﻒ ﺑﻪ ﺗﯿﺮاﻧﺪازان ﻋﻼﻣﺖ داد و ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮرک‪.‬‬
‫ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ .‬ﻟِﺴﭙﺎرﻟﯿﺌِﻦ! اِوِﻟِﯿِﻦ!«‬
‫اﻟﻒﻫﺎ ﺗﯿﺮﻫﺎﯾﺸﺎن را از ﺗﯿﺮدان ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻣﯽﺳﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو ﮐﻨﺎر‪ ،‬ﺗﻮرک‪ .‬ﺣﻤﺎﻗﺖ‬
‫ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻓﺮار ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻋﻼﻣﺖ رﮐﯿﮏ دورﻓﯽ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن‬
‫داد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ اﻓﺘﺎد‪» .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺻﺪای‪ ...‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﺸﻨﻮم‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮک ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺶ ﻣﯽآد‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ .‬ﺗﺮس‬
‫ﺷﺮم ﻧﺪاره‪«.‬‬
‫ﭼﻬﺮهی ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ درﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﯿﺪ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و رو ﺑﻪ ﮐﻤﺎندارﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد زد‪ .‬آنﻫﺎ ﺳﻼحﻫﺎﯾﺸﺎن را ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫آوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﯿﻠﻪ وارد درﺧﺖزار ﺷﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻻﻏﺮ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫در ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ درﺧﺖزار را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪای راه ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫راه ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد‪ ،‬درﺧﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﻮزان و‬
‫ﻣﺴﺤﻮرﮐﻨﻨﺪه‪ .‬ﻣﻠﮑﻪی ﮐﺸﺘﺮازﻫﺎ)‪ (۲۸۷‬ﺑﺎ ﺗﺎﺟﯽ از ﮔﻞ‪ ،‬ﺧﻮﺷﻪﻫﺎی ذرت و‬
‫دﺳﺘﻪﻫﺎی ﺳﺒﺰه آراﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﮔﻮزن ﺟﻮاﻧﯽ روی ﭘﺎﻫﺎی‬
‫ﻣﺤﮑﻤﺶ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻤﺖ راﺳﺘﺶ ﺟﻮﺟﻪﺗﯿﻐﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﮔﻔﺖ‪» :‬داﻧﺎ ﻣﺪب‪ «(۲۸۸).‬ﺳﭙﺲ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد و زاﻧﻮ زد‪.‬‬
‫ﺑﻘﯿﻪی اﻟﻒﻫﺎ ﻫﻢ آرام و ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ زاﻧﻮ زدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و‬
‫ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮروﯾﻞ آﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زاﻧﻮ زد‪.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﻫﺎﺋِﻞ‪ ،‬داﻧﺎ ﻣﺪب‪«.‬‬
‫ﻟﯿﻠﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬او در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ اﻟﻒ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آﺑﯽاش ﮔﺮاﻟﺖ و‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻮرک‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮهی ﻃﻨﺎبﻫﺎ را‬
‫ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺪام از ﺷﯿﺪﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﯿﻠﻪ ﺟﻠﻮی ﻓﯿﻼوﻧﺪرل اﯾﺴﺘﺎد‪ .‬ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ‬
‫ﻧﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از او ﺷﻨﯿﺪه ﻧﺸﺪ؛ اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺻﻮرت اﻟﻒ را ﻣﯽدﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺎﻟﻪای ﮐﻪ آنﻫﺎ را در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد و ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل‬
‫ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﯿﻄﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن آﺳﺘﯿﻦاش را ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻊﺑﻊﻣﺎﻧﻨﺪش آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺘﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﯽﻫﻮش‬
‫ﺑﺸﻪ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ‪ .‬ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﯿﻠﯽ ﺑﺰن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر او اﻟﻒﻫﺎ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎد ﻣﺸﻐﻮل زﯾﻦ‬
‫ﮐﺮدن اﺳﺐﻫﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻟﻒ ﺳﭙﯿﺪﻣﻮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺎ‪ ،‬داﻧﺎ ﻣﺪب‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎج‬
‫دارﯾﻢ‪ .‬ﺗﺮکﻣﺎن ﻧﮑﻦ‪ ،‬ای ﺟﺎوداﻧﻪ‪ .‬ﻣﺎ را از ﻋﺸﻘﺖ ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﺪون آن‬
‫ﻣﯽﻣﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻟﯿﻠﻪ آرام ﺳﺮش را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻪ ﺷﺮق اﺷﺎره ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﮐﻮهﻫﺎ‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اﻓﺴﺎر زﯾﺒﺎی اﺳﺐ ﺳﭙﯿﺪﯾﺎﻟﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه و ﮔﯿﺞ ﺑﻮد و ﺳﯿﻠﻮان ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﻔﺘﺪ‪ .‬ﻟﯿﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ .‬ﻫﯿﭻ‬
‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﯿﺎزی ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻓﯿﻼوﻧﺪرل و ﺗﻮروﯾﻞ ﭘﯿﺶ آنﻫﺎ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻟﻒﻫﺎ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐﻫﺎﯾﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﯿﺎه ﺗﻮروﯾﻞ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی زﺧﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮروﯾﻞ‪ «...‬و ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﺮای او ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬ﺳﭙﺲ از ﺧﻮرﺟﯿﻨﺶ ﻟﻮﺗﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺎزی‬
‫ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ و ﻇﺮﯾﻒ از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب ﺑﺎ ﺧﺎﺗﻢﮐﺎری زﯾﺒﺎ و ﮔﺮدﻧﯽ ﻇﺮﯾﻒ و‬
‫ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪه‪ .‬ﺗﺮوﯾﻞ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺳﺎز را ﺗﻘﺪﯾﻢ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ آنرا‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬او ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد؛ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻼوﻧﺪرل آرام ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺪرود‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻋﺠﯿﺐ‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت‬
‫ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اوﻧﺎ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽدن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﯿﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ دﻟﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺪرود‪ .‬ﺑﺪرود ﺗﺎ روزی ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫روزی ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ درهﻫﺎ ﻣﯽآﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎاﻓﺘﺨﺎر ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ‪ .‬اون روز دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺗﻮروﯾﻞ و ﻣﻦ‪ .‬ﻧﺎاﻣﯿﺪﻣﻮن ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬آنﻫﺎ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺨﺘﺼﺮ‬
‫و ﺳﺎدهای داد‪» :‬ﺳﻌﯽام رو ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬
‫»ﺧﺪاﯾﺎن را ﺷﮑﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ «.‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻮاﺧﺘﻨﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﻟﻮت را در‬
‫آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪاش آنرا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪» .‬اﯾﻦ ﭼﻮب اﺻﻼ ً ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ‬
‫ﻧﺪاره! اﯾﻦ ﺳﯿﻢﻫﺎ زﻧﺪه ﻫﺴﺘﻦ! ﭼﻪ ﻧﻮای ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰی داره! ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺶ؛ اﻣﺎ‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻟﮕﺪ و ﯾﻪﮐﻢ ﺗﺮس ﺑﻬﺎی ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻮت ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهاﯾﻪ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮاره ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯿﺮم‪ ،‬ﻣﯽذاﺷﺘﻢ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻬﻢ ﻟﮕﺪ‬
‫ﺑﺰﻧﻦ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ اﺻﻼ ً ﺑﻬﻢ ﮔﻮش ﻣﯽدی؟«‬
‫»ﻧﺸﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ اﺻﻼ ً ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را از روی ﮐﺘﺎب‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﯿﻠﻮان ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻮرک ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺠﺒﺎزی در ﯾﮏ ﺳﺎز‬
‫ﺑﺎدی ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ از ﻧﯽﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻃﻮلﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽدﻣﯿﺪ‪.‬‬
‫»ﻣﻦ ﺻﺪاﺗﻮن رو ﻣﯽﺷﻨﻮم‪ ،‬ﮐﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺻﺪاﺗﻮن رو ﻣﯽﺷﻨﻮن‪«.‬‬
‫ﺗﻮرک ﻧﯽﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬دولﺷﯿﺲ‪ ،‬ﻧﮕﻮ ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺑﯿﺎﺑﻮن‪ .‬ﺑﺮﻫﻮت‪.‬‬
‫ﺟﻬﻨﻢدره‪ .‬آه‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﺮای ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﺶ ﺑﺮای ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه‪ «.‬او ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط‬
‫ﮔﯿﺮهﻫﺎی ﺣﮑﺎﮐﯽﺷﺪهی ﻟﻮت را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﻮش ﺳﺎﮐﺖ ﺗﻮی اون‬
‫ﺑﯿﺸﻪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎ رو ﺑﺘﺮﺳﻮﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺪﻫﺎ رو داﻏﻮن ﮐﻨﯽ و ﺗﻮی‬
‫ﭼﺎهﻫﺎی آب ﺧﺮاﺑﮑﺎری ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ازاﯾﻦﺑﻪﺑﻌﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺣﺘﯿﺎط ﻣﯽﮐﻨﯽ و از‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎزیﻫﺎ درﻧﻤﯽآری‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﺗﻮرک؟«‬
‫ﺳﯿﻠﻮان دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪» .‬ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺑﺎزیﻫﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽآد و ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﯽام رو ﺑﺪون اوﻧﺎ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﺗﻮ ﺑﮕﯽ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ در‬
‫ﻗﻠﻤﺮوی ﺟﺪﯾﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم رو ﻣﯽﮔﯿﺮم‪«.‬‬
‫ﺷﺒﯽ اﺑﺮی ﺑﻮد و ﺑﺎد در ﻓﻀﺎ ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﺗﻨﺪﺑﺎد ﻧﯽﻫﺎ را ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی‬
‫ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی اﻃﺮاف اردوﮔﺎه آنﻫﺎ را ﻣﯽﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻨﺪ ﺗﺮﮐﻪی ﺧﺸﮏ در‬
‫آﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﻮرک در ﺗﺨﺖ ﻣﻮﻗﺘﯽاش ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد و ﭘﺸﻪﻫﺎ را ﺑﺎ دﻣﺶ‬
‫دور ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در درﯾﺎﭼﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻫﯽای ﺑﺎ ﺷﻠﭗ ﺑﻠﻨﺪی دوﺑﺎره ﺑﻪ داﺧﻞ آب ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺎﺟﺮای ﺳﻔﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ رو ﺑﺮاش ﯾﻪ ﺗﺼﻨﯿﻒ‬
‫ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ؛ و درﺑﺎرهی ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮرک‪«.‬‬
‫ﺳﯿﻠﻮان ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ﮐﺎری از دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽآد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺷﻌﺮ‬
‫ﻣﯽﺳﺎزم و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﯾﻪ ﺟﻮری ﮐﻪ ﺗﺎ دوازده ﺳﺎل ﻧﺘﻮﻧﯽ‬
‫ﺗﻮی ﺟﻤﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﯽ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش! ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬در اون ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽﺷﺮﻣﯽ از روﺳﺘﺎﯾﯽﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬ﭼﯿﺰ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺪی؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﻧﺶ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ آﺗﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻪ ﺳﯿﻢﻫﺎی ﺧﻮشآﻫﻨﮓ ﻟﻮت ﺗﻮروﯾﻞ ﭼﻨﮕﯽ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آره‪ ،‬آره‪ ،‬ﯾﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﺨﻮن‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ آرﻧﺠﺶ را روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ آﺗﺶ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﮐﺮد‪ .‬او ﺷﺮوع‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺮد‪» :‬او را ﻣﯽﺗﻮان دﯾﺪ‪ ،‬در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬از روزﻫﺎی ﻣﯽ و ژوﺋﻦ‬
‫ﺗﺎ روزﻫﺎی اﮐﺘﺒﺮ)‪(۲۸۹‬؛ اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺟﺸﻦ داس)‪ (۲۹۰‬اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﮋادﻫﺎی ﮐﻬﻦ آنرا ﻻﻣﺎس)‪ (۲۹۱‬ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬آن زﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﻮی ﮔﯿﺴﻮ ﻃﻼ‬
‫ﺧﻮد را ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪای از ﮔﻞ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ او را‬
‫و رﻫﺎﯾﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﮔﯿﺎه ﯾﺎ ﺣﯿﻮان‪ .‬ازاﯾﻦرو ﻟﯿﻔﯿﺎ)‪ (۲۹۲‬ﻧﺎﻣﯿﺪهاﻧﺪ او را‪.‬‬
‫ﻧﮋادﻫﺎی ﮐﻬﻦ داﻧﺎﻣﺒﯽ)‪ (۲۹۳‬ﺻﺪاﯾﺶ و ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮﺳﺘﺶاش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫رﯾﺶداران ﮐﻪ در ﮐﻮهﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ در ﻣﺰارع‪ ،‬ﺳﺘﺎﯾﺸﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و‬
‫ﺑﻠﻮﻣﻨﻤﺎﮔﺪه)‪ (۲۹۴‬ﻧﺎﻣﯿﺪهاﻧﺪش‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬داﻧﺎﻣﺒﯽ‪ .‬داﻧﺎﻣﺪب‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﮐﺸﺘﺰارﻫﺎ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اداﻣﻪ داد‪» :‬در ﻗﺪم ﻟﯿﻔﯿﺎ‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪه و رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زادووﻟﺪ‬
‫ﺟﺎﻧﺪاران زﯾﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﻗﺪرت او‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﺑﺮای او‪ ،‬در اﻣﯿﺪ واﻫﯽ ﮐﻪ ﻟﯿﻔﯿﺎ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪی آﻧﺎن و ﻧﻪ دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬روزی ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻟﯿﻔﯿﺎ در ﻣﯿﺎن ﻗﺒﯿﻠﻪای ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ و آﻧﺎن‬
‫ﺑﺮ ﻫﻤﮕﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ اﯾﻨﺎن ﺑﯿﺶ از ﻗﺼﻪﻫﺎی ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ‬
‫ﺑﻪراﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻟﯿﻔﯿﺎ ﻋﺎﺷﻖ زﻣﯿﻦ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ در آن ﺑﺮوﯾﺪ و ﺑﺰاﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﯽ‬
‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ درﺧﺖ ﺳﯿﺐ و ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻮرﺗﺮﯾﻦ ﺣﺸﺮه و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻤﺎﻟﮏ‬
‫ﻧﺰد او ﺟﺰ ﺑﺎرﯾﮏﺗﺮﯾﻦ درﺧﺘﺎن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪراﺳﺘﯽ‪ ،‬آنﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ و‬
‫ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺟﺪﯾﺪ و دﯾﮕﺮی ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ؛ اﻣﺎ ﻟﯿﻔﯿﺎ ﻫﺴﺖ اﺑﺪی‪ ،‬ﺑﻮده و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ‬
‫آﺧﺮ زﻣﺎن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﻟﻮﺗﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬ﺗﺎ آﺧﺮ زﻣﺎن!« ﺗﻮرک ﺑﺎ ﭼﻬﭽﻬﻪی ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻧﯽﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ او ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺷُ ﮑﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﮐﺸﺘﺰارﻫﺎ! ﺑﺮای‬
‫ﺧﺮﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮای ﮔﻞﻫﺎی دول ﺑﻠﺘﺎﻧﺎ و ﺑﺮای ﺟﺎنﻣﺎن ﮐﻪ از ﺗﯿﺮﻫﺎی ﻓﺮاوان ﺣﻔﻆ‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯿﺪ ﭼﯿﻪ؛ ﺑﺬارﯾﺪ ﯾﮏﭼﯿﺰی ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ‪ «.‬او دﯾﮕﺮ ﻧﻨﻮاﺧﺖ‪ ،‬ﻟﻮﺗﺶ را‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪» .‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺗﻮی ﺗﺼﻨﯿﻔﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻟﻒﻫﺎ و‬
‫ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ دارن اﺷﺎره ﮐﻨﻢ‪ .‬اﺣﻤﻖﻫﺎی زﯾﺎدی ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎ ﺑﺮن؛ ﭼﺮا ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪«...‬‬
‫ﺗﻮرک ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﺣﺮﻓﺖ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻦ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮕﯽ‪:‬‬
‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺷﻮن ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺒﺨﺸﯿﻢ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮف آنﻫﺎ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﯿﺎﯾﺪ در ﻣﻮردش ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﻢ؛ ﭼﺮا در‬
‫ﻣﻮردش ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ؟ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻠﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬از راه ﺗﻠﻪﭘﺎﺗﯽ ﺑﺎ اون اﻟﻒ ﺣﺮف زد‪ .‬ﺣﺴﺶ ﮐﺮدم‪ .‬درﺳﺖ‬
‫ﻣﯽﮔﻢ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ‪.‬‬
‫ﻓﻬﻤﯿﺪی‪ ...‬ﻓﻬﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﭼﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻓﯿﻼوﻧﺪرل ﻣﯽﮔﻔﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬در ﻣﻮرد ﭼﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزد؟‬
‫‪ -‬اﻣﯿﺪ؛ و اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﮐﻨﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺧﻮاﻫﺪ‬
 ‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦ؟‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻟﯿﻠﻪ ﺗﻮی روﺳﺘﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﭘﯿﺶ ﻣﺮدم‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪...‬‬
‫‪ ...-‬ﮐﻪ ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ؟ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬در دول ﺑﻠﺘﺎﻧﺎ؟ ﻣﻤﮑﻨﻪ‪ ،‬اﮔﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﻣﺮدم ﻟﯿﺎﻗﺘﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮزﻫﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﺬارﯾﻢ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ .‬وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﺷﺪه‪ ،‬آﺗﺶ داره ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪﮐﻢ‬
‫دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﻣﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﻨﺎر آﺗﺶ در ﺣﺎل ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن‬
‫ﺑﺮام راﺣﺖﺗﺮ ﺑﻮده؛ و ﺑﻪ ﯾﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮای ﺗﺼﻨﯿﻔﻢ ﻧﯿﺎز دارم‪ .‬ﯾﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻮب‪.‬‬
‫‪ -‬ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﺧﻮﺑﻪ؟‬
‫ً‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد‪» .‬ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ اﯾﻨﺠﺎ واﻗﻌﺎ ﻟﺒﻪی دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ازش ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺎره‪ .‬اﺻﻼ ً ﻣﯽدوﻧﯽ اﺳﺘﻌﺎره ﭼﯽ‬
‫ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬اﺳﻤﺶ رو ﻣﯽذارم‪ ...‬ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‪ ...‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪...‬‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‪«...‬‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ‪«.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ ﺷﺸﻢ‬

‫وﯾﭽﺮ دﮐﻤﻪﻫﺎی ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺎرﭼﻪی ﻣﺮﻃﻮب آنرا از روی ﮔﺮدﻧﺶ‬
‫ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬داﺧﻞ ﻏﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮم‪ ،‬ﺣﺘﯽ داغ ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺮﻃﻮب و ﺳﻨﮕﯿﻦ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬رﻃﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻄﺮات ﮐﻮﭼﮑﯽ روی ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮓﻫﺎ و دﯾﻮارﻫﺎی‬
‫ﺑﺎزاﻟﺖ ﺧﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﯿﺎﻫﺎن ﻫﻤﻪﺟﺎ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ؛ داﺧﻞ ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮد روی ﮐﻒ ﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه‪ ،‬رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎ در ﺟﻌﺒﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺸﺖﻫﺎ و ﮔﻠﺪانﻫﺎی ﻋﻈﯿﻢ‪ .‬آنﻫﺎ‬
‫از ﺳﻨﮓﻫﺎ و دﯾﺮکﻫﺎ و دارﺑﺴﺖﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﻼﻗﻪ‬
‫ﮔﯿﺎﻫﺎن را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪﮔﻮﻧﻪی ﮐﻢﻧﻈﯿﺮ را ﺗﺸﺨﯿﺺ داد؛ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در‬
‫اﮐﺴﯿﺮﻫﺎ و داروﻫﺎی وﯾﭽﺮﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻬﺮ داروﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ)‪ (۲۹۵‬و ﺟﻮﺷﺎﻧﺪهﻫﺎی‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﮐﻢﻧﻈﯿﺮﺗﺮ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺧﻮاصﺷﺎن را ﺧﻮب ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ را اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﺘﯽ‬
‫اﺳﻢﺷﺎن را ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ردﯾﻔﯽ از ﯾﻮﻧﺠﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺑﺮگﻫﺎی ﺳﺘﺎرهای را دﯾﺪ‪،‬‬
‫ﺳﺮﭘﻔﯿﺪهﻫﺎﯾﯽ)‪ (۲۹۶‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﻠﻮﻟﻪﻫﺎی درﻫﻢﻓﺸﺮده از ﮔﻠﺪانﻫﺎی ﺑﺰرگ‬
‫ﺑﯿﺮون آﻣﺪه و رﮔﻪﻫﺎی از آرﻧﺎرﯾﺎ)‪ (۲۹۷‬ﮐﻪ ﺗﻮتﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻗﺮﻣﺰی ﺧﻮن از آن‬
‫آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮگﻫﺎی درﺷﺖ ﻓﺴﺘﯿﻢ)‪ (۲۹۸‬را ﺗﺸﺨﯿﺺ داد‪،‬‬
‫ﻣﺮاﻧﺴﻨﺞﻫﺎی)‪ (۲۹۹‬ﺳﺮخ و ﻃﻼﯾﯽ ﺑﯿﻀﯽﺷﮑﻞ و ارهﺳﺎنﻫﺎی)‪ (۳۰۰‬ﭘﯿﮑﺎنﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺰهﻫﺎی ﭘﺮﺳﺎن روی ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽﻫﺎی درﺧﺸﺎن‬
‫ﭼﺸﻢزاغ)‪ (۳۰۱‬و ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎی ارﮐﯿﺪهی دمﻣﻮﺷﯽ)‪ (۳۰۲‬ﮐﻪ ﻃﺮﺣﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﻮﺳﺖ‬
‫ﺑﺒﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺎرﯾﮏﺗﺮ ﻏﺎر‪ ،‬ﺳﺮﻫﺎی ﺑﺮآﻣﺪهی ﻗﺎرچﻫﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧُﺮدهﺳﻨﮓﻫﺎی‬
‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی روی زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪی ﻧﺰدﯾﮏ آنﻫﺎ‪،‬‬
‫رﯾﭻﮐﻼﺳﺘﺮ)‪ (۳۰۳‬رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎدزﻫﺮی ﺑﺮای ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻤﻮم و زﻫﺮﻫﺎی‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه‪ .‬ﻋﻠﻒﻫﺎی زرد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻪ از ﺟﻌﺒﻪﻫﺎی داﺧﻞ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺮون‬
‫آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﮑﺎرﯾﮑﺲ)‪ (۳۰۴‬ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاص داروﯾﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﭘﺮاﺳﺘﻔﺎدهای‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮﮐﺰ ﻏﺎر ﻣﺤﻞ ﮔﯿﺎﻫﺎن آﺑﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺗﯿﻞﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮ از ﻫﻤﻮرت)‪ (۳۰۵‬و ﻋﺪس‬
‫آﺑﯽ ﻻکﭘﺸﺘﯽ دﯾﺪ و ﻣﺨﺎزﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﺿﺨﯿﻤﯽ از ﻫﭙﺎﺗﯿﮏ‪ ،‬ﺧﻮراﮐﯽ ﺑﺮای‬
‫ﺻﺪفﻫﺎی ﻋﻈﯿﻢ اﻧﮕﻠﯽ‪ .‬ﻣﻨﺒﻊﻫﺎی ﺷﯿﺸﻪای ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺳﺎﻗﻪﻫﺎی ﭘﯿﭻﺧﻮردهی‬
‫ﺑﺎﯾﺘﯿﭗﻫﺎی ﺗﻮﻫﻢزا‪ ،‬ﺷﯿﭙﻮر ﺑﺮگﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪرﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺗﯿﺮه و اﻧﺒﻮﻫﯽ از ﮐﺮمﻫﺎی‬
‫اﻧﮕﻠﯽ‪ .‬در ﺗﺸﺖﻫﺎی ﭘﺮ از ﮔﻞوﻻی‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﺑﯽﺷﻤﺎری ﻗﺎرچ و ﮐﭙﮏ ﻗﺎرﭼﯽ‪،‬‬
‫ﺟﻠﺒﮏ و ﮔﻠﺴﻨﮓ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ رﺷﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ آﺳﺘﯿﻦﻫﺎی ﻟﺒﺎس ﮐﺎﻫﻨﻪایاش را ﺑﺎﻻ زد‪ ،‬از زﻧﺒﯿﻠﺶ ﻗﯿﭽﯽ و ﭼﻨﮕﮏ‬
‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ روی ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻮﻫﺎی ﻧﻮر از ﮐﺮﯾﺴﺘﺎلﻫﺎی ﺑﺰرگ روی ﻃﺎق ﻏﺎر ﺳﺎﻃﻊ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ‬
‫دو ﻃﺮف ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﮐﺎﻫﻨﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻣﻬﺎرت‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﯿﻦ ﺑﺮگﻫﺎ و ﺟﻮاﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽاش ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ و زﻧﺒﯿﻠﺶ را ﺑﺎ‬
‫ﻋﻠﻒﻫﺎی ﻫﺮز ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دﯾﺮکﻫﺎ و ﭼﺎرﭼﻮبﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺎﻫﺎن را ﻧﮕﻪ‬
‫ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﮕﮏ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﺧﺎکﻫﺎ را ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪاش ﺧﺸﻦﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻗﻪﻫﺎی ﺧﺸﮏﺷﺪه ﯾﺎ‬
‫ﺧﺮاب را ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و آنﻫﺎ را در ﻣﺤﻔﻈﻪﻫﺎی ﮔﯿﺎهﺧﺎک)‪ (۳۰۶‬ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‬
‫ﺗﺎ ﻏﺬای ﻗﺎرچﻫﺎ و دﯾﮕﺮ ﮔﯿﺎهﻫﺎی ﭘﻮﻟﮑﯽ و ﮐﺮمﻣﺎﻧﻨﺪی ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺣﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آنﻫﺎ ﮔﯿﺎه ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺳﺎﻗﻪﻫﺎی‬
‫درﺧﺸﺎن ﮐﻤﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺖﻫﺎی ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮابآﻟﻮدﮔﯽ ﺷﺪﯾﺪش ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪ‪» .‬ﺑﻠﻪ؟«‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﯿﭽﯽاش ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺑﺮگﻫﺎی ﭘﺮﺳﺎن ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﺮد‪» .‬ﻓﻌﻼ ً ﻧﺮو‪ .‬ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﺑﻤﻮن‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻨﮑﻪ‪ .‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﻋﺠﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻧﮕﺮان ﻫﯿﺮوارد ﻧﺒﺎش؛ و ﺑﺬار اون دﻧﺪﻻﯾﻮن وﻟﮕﺮد ﺑﺮه و‬
‫ﯾﻪ ﺟﺎ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺪه‪ .‬ﺑﻤﻮن‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻨﮑﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﻗﯿﭽﯽ را ﺑﻪﻫﻢ زد‪» .‬ﭼﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ اون ﭘﯿﺪات ﮐﻨﻪ‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﺑﺮای رﻓﺘﻦ از‬
‫ﻣﻌﺒﺪ ﻋﺠﻠﻪ داری؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬آره‪ ،‬درﺳﺖ ﺣﺪس زدی‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد؛ اﻣﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ)‪ (۳۰۷‬ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮده‪ .‬دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺮده؛ ﭼﻮن ﺑﺎﻫﻢ ﺣﺮفﻣﻮن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﻪ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﺻﻼ ً ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ؟‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺘﻪ ﮐﻪ دردﻧﺎﮐﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی ﻣﺮدﻫﺎ ﺧﻮدﻣﺤﻮر‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺪﺗﺮ از ﺑﯽﻋﻼﻗﮕﯽ و ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﻣﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺸﻮ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﯾﻨﻔﺮ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از ﺗﻮ ﻣﯽﮔﺸﺖ؛ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ از دﺳﺘﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ‪ ،‬اﯾﻨﻮ ﺣﺲ ﮐﺮدم‪«.‬‬
‫‪ -‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﺤﺚﺗﻮن ﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺸﻪ‬
‫‪ -‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﺧﻮدم ﻣﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﯾﺮک را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎن ﻗﺮار ﻣﯽداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻧﮑﻨﻢ؛ ﭼﻮن اوﻧﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺑﺮﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ اون از‬
‫ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪ .‬اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯽ راﺑﻄﻪاﯾﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ زده ﯾﺎ ﻣﯽزد‪.‬‬
‫ﻫﺮدوی ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻗﻮی ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ‪،‬‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ از ﻋﻠﺖﺷﻮن ﺑﯽﺧﺒﺮﯾﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬اون اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﻼج ﺑﮕﺮده‪ .‬در ﻣﻮرد ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻋﻮا ﮐﺮدﯾﺪ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﮐﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮐﺎﻣﻼ ً زﯾﺮ ﻧﻮر ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﻃﺎق ﻏﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫»ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺎ اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪاز‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮑﯽ از ﺟﯿﺐﻫﺎی‬
‫ﻣﺨﻔﯽ روی ﮐﻤﺮش را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺴﺘﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﺑﯿﺮون آورد‪ ،‬ﮐﯿﺴﻪای رﯾﺰ از‬
‫ﺟﻨﺲ ﭼﺮم ﺑﺰ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎﺗﺶ را در دﺳﺘﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دو اﻟﻤﺎس‪ ،‬ﯾﻪ ﯾﺎﻗﻮت‪ ،‬ﺳﻪ‬
‫ﻧﻔﺮﯾﺖ)‪ (۳۰۸‬زﯾﺒﺎ و ﯾﻪ ﻋﻘﯿﻖ دﻟﺮﺑﺎ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺧﺮج ﺑﺮداﺷﺘﻦ؟«‬
‫اورن ﺗﻤﺮﯾﺎ‪ .‬دﺳﺘﻤﺰد اﺳﺘﺮﯾﮕﺎی وﯾﺰﯾﻢ‪.‬‬
‫ِ‬ ‫‪ -‬دو ﻫﺰار و ﻧﯿﻢ‬
‫ﺻﻮرت ﮐﺎﻫﻨﻪ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» :‬دﺳﺘﻤﺰد ﮔﺮدن ﭘﺎرهات‪ .‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺤﺚ ﺗﻌﯿﯿﻦ‬
‫ﻗﯿﻤﺘﻪ‪ .‬ﺧﻮب ﮐﺎری ﮐﺮدی ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺖ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮدی‪ .‬ارزش‬
‫اورن ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه و ﻗﯿﻤﺖ ﺳﻨﮓ در وﯾﺰﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻬَﮑﻢ ﻧﺰدﯾﮑﻪ‪ .‬اﮔﻪ اوﻧﺎ رو در ﻧﻮﯾﮕﺮاد ﺑﻔﺮوﺷﯽ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ‬ ‫ﻣﻌﺎدن دورفﻫﺎی َ‬
‫ﭘﻮﻧﺼﺪ ﺗﺎج ﻧﻮﯾﮕﺮاد ﮔﯿﺮت ﻣﯽآد و ﺗﺎج‪ ،‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺷﺶ و ﻧﯿﻢ ﺑﺮاﺑﺮ اورن‬
‫ارزش داره و ﻫﺮروز ﻫﻢ داره ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﯽره‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮیﺷﻮن‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﺣﻔﺎﻇﺖ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻔﺮﯾﺖﻫﺎ رو ﺑﺮای ﻣﻌﺒﺪ ﻧﮕﻪ دار‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﺪﯾﻪی ﻣﻦ ﺑﻪ اﻟﻬﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﺳﻨﮓﻫﺎ‪ ...‬ﺑﺮای اون ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﺑﻪزودی‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﯾﺪﻧﺖ ﻣﯽآد‪ ،‬اوﻧﺎ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» :‬اﮔﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺑﻮدم اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎور ﮐﻦ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽاش ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬اﮔﻪ اﺻﻼ ً ﻋﺼﺒﺎﻧﯽﺗﺮ ﺷﺪﻧﺶ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻫﺴﺖ رﻫﺎ ﮐﻦ؛ ﭼﻮن دﯾﮕﻪ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺨﻮای ﭼﯿﺰی رو درﺳﺖ ﮐﻨﯽ ﯾﺎ اوﺿﺎع رو ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻓﺮار ﮐﺮدﻧﺖ از اون‪،‬‬
‫رﻓﺘﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬در ﺷﺄن ﯾﻪ ﻣﺮد ﺑﺎﻟﻎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای‬
‫ﺑﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎی ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮔﻨﺎﻫﺖ رو ﭘﺎک ﮐﻨﯽ‪ ،‬داری ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﻣﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﺎﻟﻎ‬
‫رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﺪوﻣﺶ ﺑﺮام ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞﺗﺮه‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ روﯾﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﻣﺎﻟﮏ ﻣﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬رﻓﺘﺎرش ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ‪«...‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺴﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ رو ﺷﻮﻧﻪی ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺎدرت‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ و رازدارت ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﻢ‪ .‬ﺑﺮام ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﻄﻮری‬
‫رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮد و رﻓﺘﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﺣﺘﯽ اﻫﻤﯿﺖ ﮐﻤﺘﺮی داره؛ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻣﺜﻞ‬
‫ﯾﻪ واﺳﻄﻪ اﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮآﻻت ﻣﺴﺨﺮه رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای اﺣﻤﻖﺑﺎزی‬
‫درﺑﯿﺎری‪ ،‬ﻣﻨﻮ واردش ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام ازش دﻟﺠﻮﯾﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺑﻬﺶ رﺷﻮه ﺑﺪم؛ اﻣﺎ ﯾﻪ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻫﮑﺎرم و ﻣﺪاواﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاد اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮوﻧﻪ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ زﻧﺒﯿﻞ را از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺣﺘﯽ از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﻢ اﺣﻤﻖﺗﺮی‪ .‬ﻣﺪاوای ﮔﺮون؟ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎی ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮای اون‪،‬‬
‫ارزش ﺗﻒ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻧﺪارن‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﺧﻼص ﮐﺮدن ﯾﻪ ﺑﺎﻧﻮی اﺷﺮاﻓﯽ از‬
‫ﺑﺎرداری ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﺮای ﯾﻨﻔﺮ ﺳﻮد داره؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ؛ و درآﻣﺪش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﻣﺎن ﻧﺎزاﯾﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮه؛ اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‬
‫در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽﺧﻮاد از ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻤﮏ‬
‫ﺑﮕﯿﺮه؛ از ﺗﻮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪ .‬اون ﯾﻪ ﺳﺎﺣﺮهﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎی زن‪ ،‬ﺗﺨﻤﺪانﻫﺎش ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻦ و اﯾﻦ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اون‬
‫ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪدار ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻪی ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ اﯾﻦﻃﻮری آﺳﯿﺐ ﻧﺪﯾﺪن‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ‪» .‬ﺑﻠﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫ً‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎ داره ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺎﺷﻪ؛ و ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮفﻫﺎی‬
‫ﭘﯿﺶﭘﺎاﻓﺘﺎده در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎ ﻗﺎﻧﻮن رو ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﻦ ﻧﺰن‪ .‬در ﻣﻮرد ﺧﻮد‬
‫اﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ در ﻣﻮرد اﺳﺘﺜﻨﺎﻫﺎ ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ‪ .‬اوﻧﺎ وﺟﻮد‬
‫دارن‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ؛ اﻣﺎ ﯾﻨﻔﺮ‪ ...‬ﺧﺐ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪ ،‬اون اﺳﺘﺜﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻪ در ﻣﻮرد‬
‫ﻧﺎزاﯾﯽ‪ .‬در ﻣﻮارد دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ از اون ﺳﺨﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﺮدی ﻟﺤﻦ ﻧﻨﮑﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪاش ﮔﺮاﻟﺖ را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪» .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن‬
‫رو زﻧﺪه ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺜﺎلﻫﺎی ﺛﺎﺑﺖﺷﺪهاش رو دﯾﺪم؛ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ زﻧﺪه ﮐﺮدن‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖﺗﺮ از درﻣﺎن ﻧﺎزاﯾﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻧﺪامﻫﺎ ازﮐﺎراﻓﺘﺎده‬
‫ﺑﺎﺷﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﺗﺨﻤﺪانﻫﺎ‬
‫درﻣﺎن ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻏﺪد درونرﯾﺰ ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺑﺸﻦ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﺮای‬
‫ﻣﺸﺎوره اوﻣﺪی‪ .‬ﺗﻮ ﻫﯿﭽﯽ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ؛ و اﮔﻪ‬
‫ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﯾﻨﻔﺮ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺳﺮی از ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽﻫﺎش‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﻪ رو از دﺳﺖ‬
‫داده‪ ،‬اﯾﻦ دﻟﯿﻠﺸﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﻪ اﻧﻘﺪر واﺿﺤﻪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺗﻼﺷﺶ اداﻣﻪ‪...‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‪ .‬اﻧﻘﺪر ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﮑﻼت ﯾﻨﻔﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ و ﺧﻮدت رو ﺑﺒﯿﻦ‪ .‬ﺑﺪن ﺗﻮ ﻫﻢ دﭼﺎر ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﺗﻮ از ﮐﺎر اون ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﯽ؛ اﻣﺎ ﺧﻮدت ﭼﯽ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮدت ﻫﻢ واﺿﺢ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﻧﺴﺎن ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ داری‬
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎهﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻏﺎر ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻋﺮق را از ﺑﺎﻻی اﺑﺮوﯾﺶ ﭘﺎک ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻔﯽ زد‪» :‬ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدی‪ .‬ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺻﺪای‬
‫ﻣﻨﻄﻖ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﯿﻤﺎری‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬آﻣﺎدﮔﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺪاری‪ .‬واﮐﻨﺸﺖ ﺑﻪ‬
‫اﮐﺴﯿﺮﻫﺎ ﺑَﺪه‪ .‬ﻗﻠﺒﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯽزﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺸﺎد ﺷﺪن ﭼﺸﻢﻫﺎت آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺪه‪،‬‬
‫واﮐﻨﺶﻫﺎت ﮐُﻨﺪ ﺷﺪن‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺳﺎدهﺗﺮﯾﻦ ﻧﺸﺎنﻫﺎ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ درﺳﺖ اﺟﺮا‬
‫ﮐﻨﯽ؛ و ﻣﯽﺧﻮای راه ﺑﯿﻔﺘﯽ و ﺑﺮی؟ ﺑﺎﯾﺪ درﻣﺎن ﺑﺸﯽ‪ .‬ﺑﻪ رواندرﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺎز‬
‫داری؛ و ﻗﺒﻞ از اون‪ ،‬ﯾﻪ ﺧﻠﺴﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻮﻻ رو ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدی؟ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﺨﺸﯽ از رواندرﻣﺎﻧﯽ؟ ﺗﺎ‬
‫ﺧﻠﺴﻪ رو آﺳﻮنﺗﺮ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﺣﻤﻘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ اونﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ روﯾﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و دﺳﺘﺶ را در ﺳﺎﻗﻪﻫﺎی درﺷﺖ ﮔﯿﺎه روﻧﺪهای ﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﺶ‪ .‬ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﻮری ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮای‪ .‬ﺑﻠﻪ ﻣﻦ اوﻧﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﺨﺸﯽ از رواندرﻣﺎﻧﯽ؛ و ﺑﺬار ﺑﻬﺖ‬
‫ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐﺮد‪ .‬روز ﺑﻌﺪش واﮐﻨﺶﻫﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮدن‪ .‬ﺧﻮﻧﺴﺮدﺗﺮ ﺑﻮدی‪.‬‬
‫ﯾﻮﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﯽ رواندرﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺎز داﺷﺖ‪ .‬ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رواندرﻣﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﯾﻮﻻ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ ﮐﻪ داری ﻣﯽﺷﻨﻮی؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺑﺎغ داﺧﻞ ﻏﺎر ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻠﺴﻪ ﻻزﻣﻪ‪ .‬ﯾﻮﻻ‬
‫آﻣﺎدهﺳﺖ‪ .‬اون ﺗﻤﺎس ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و روﺣﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ داﺷﺘﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺮی‪ ،‬ﺑﯿﺎ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺸﺐ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬ﯾﻮﻻ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻠﺴﻪ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﮐﻨﻪ‪ .‬آﯾﻨﺪه رو‬
‫ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﻨﻪ و ﺑﺨﻮﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪.‬‬
‫‪ -‬دﻗﯿﻘﺎً؛ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮام آﯾﻨﺪه رو ﺑﺪوﻧﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺪوﻧﻢ‪ ،‬ﭼﻄﻮری ﺑﻪ ﮐﺎرم اداﻣﻪ‬
‫ﺑﺪم؟ و از ﻃﺮف دﯾﮕﻪ‪ ،‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ازش ﺧﺒﺮ دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ؟‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬آه‪ ،‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬آﻫﺎن‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﭼﻄﻮری ﻫﻢدﯾﮕﻪ رو دﯾﺪﯾﻦ؟ ﺗﻮ و ﯾﻨﻔﺮ؟ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع‬
‫ﺷﺪ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬ﺷﺮوﻋﺶ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮای ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎی ﻣﺎﻫﯽ ﯾﻨﻔﺮ رو ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؛ اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻤﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﺎرام رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدم‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺮوﺟﯽ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻏﺎر داغ‬
‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻨﮑﻪ؟«‬
‫‪ -‬آﻫﺎ؟‬
‫‪ -‬ﻧﺼﻒ ﮔﯿﺎﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ داری ﻫﯿﭻ ﺟﺎی دﯾﮕﻪای رﺷﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﺼﻒ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ؟‬
‫‪ -‬اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﻄﻒ اﻟﻬﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﻮده‪ ،‬ﺑﻪﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﺮات ﻗﺎﺑﻞﻗﺒﻮل‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ رو ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫درﺧﺸﺎن ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﺎﺑﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﻪ دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﺘﺎبﻫﺎی‬
‫ﻣﻘﺪس و ﻣﺸﻬﻮر رو ﺑﺨﻮن؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮای وﻗﺘﺖ رو ﺗﻠﻒ ﮐﻨﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﻨﻮ‬
‫ﻗﺒﻮل ﮐﻦ ﮐﻪ ﺳﻘﻒ ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺻﺎﻓﯽ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﭘﺮﺗﻮﻫﺎی ﮐﺸﻨﺪه ﮐﻪ‬
‫دارن در ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ زﯾﺎد و زﯾﺎدﺗﺮ ﻣﯽﺷﻦ رو ﺣﺬف ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﮔﯿﺎهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻃﺒﯿﻌﺖ اون ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬اﯾﻨﺠﺎ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻬﻤﯿﺪم؛ و ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ؟ ﻣﺎ ﭼﯽ؟ ﺧﻮرﺷﯿﺪ روی ﻣﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﺗﺎﺑﻪ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺮ ﺳﻘﻔﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ؟«‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬درواﻗﻊ؛ ﭼﺮا؛ اﻣﺎ‪«...‬‬
‫‪ -‬اﻣﺎ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬دﯾﮕﻪ دﯾﺮ ﺷﺪه‪.‬‬
 ‫داﺳﺘﺎن ﺷﺸﻢ‪ -‬آﺧﺮﯾﻦ آرزو‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﺳﺮ ﺳﺒﯿﻞدارش را ﺑﺎﻻی آب آورد و ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺗﮑﺎنﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪی‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدش داد‪ ،‬آب را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﺷﯿﺪ و ﺷﮑﻢ ﺳﻔﯿﺪش را ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺷﻨﻪﻫﺎﯾﺶ را داﺧﻞ ﻣﺎﺳﻪی ﺧﯿﺲ ﻓﺮوﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪،‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن! ﻧﮕﻪاش دار‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ!«‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﻧﮕﻪاش داﺷﺘﻢ‪ ...‬آﺳﻤﺎنﻫﺎ رو ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ! ﻧﻬﻨﮕﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﯽ! ﺧﺪاﯾﺎن ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﺬاﯾﯽ از اون درﺑﯿﺎد!«‬
‫‪ -‬ﺷﻞﺗﺮ ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﺷُ ﻠﺶ ﮐﻦ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻧﺦ ﭘﺎره ﻣﯽﺷﻪ!‬
‫ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ از ﺑﺴﺘﺮ آب ﺟﺪا ﻧﺸﺪ و ﺧﻮدش را ﺳﻤﺖ ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ رو ﺑﻪ‬
‫ﺧﻢ رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻧﺦ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﺮد و دﻧﺪﻻﯾﻮن و ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﺐوﺗﺎب‬
‫اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑِﮑﺶ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑِﮑﺶ! وﻟﺶ ﻧﮑﻦ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ دور ﮔﯿﺎهﻫﺎ ﮔﺮه ﻣﯽﺧﻮره!‬
‫‪ -‬ﻧﺦ ﭘﺎره ﻣﯽﺷﻪ!‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﮑﺶ!‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺪنﺷﺎن را ﺧﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﺦ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺶﻓﺶ آب را ﺑﺮﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻟﺮزﯾﺪ و ﻗﻄﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺟﯿﻮه‬
‫درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ روی ﺳﻄﺢ آﻣﺪ‪ ،‬آب درﺳﺖ زﯾﺮ ﺳﻄﺢ ﺑﻪ‬
‫ﻗﻠﯿﺎن اﻓﺘﺎد و ﮐﺸﺶ ﻗﻼب ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻓﻮرا ً ﺷﺮوع ﺑﻪ‬
‫ﺟﻤﻊﮐﺮدن ﻧﺦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻔﺲﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬دودﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺮﯾﻤﺶ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ و‬
‫دودﯾﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﺮش ﻫﻢ ﺳﻮپ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ!«‬
‫‪ -‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش!‬
‫ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻟﺒﻪی رودﺧﺎﻧﻪ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﯿﻤﯽ از ﺑﺪن‬
‫دوازده ﻓﻮﺗﯽاش را از آب ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺑﺎ دم ﺻﺎﻓﺶ ﺑﻪ‬
‫آب ﺳﯿﻠﯽ زد و ﺳﻤﺖ اﻋﻤﺎق ﺷﯿﺮﺟﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻗﻼبﻫﺎ از ﺑﯿﻦ‬
‫دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﯿﺮون ﺑﭙﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑِﮑﺶ‪ ،‬ﺑِﮑﺶ! ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺣﺮومزادهاﯾﻪ!‬
‫‪ -‬ﻧﺦ داره ﺟﺮ ﻣﯽﺧﻮره! ﺷُ ﻠﺶ ﮐﻦ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن!‬
‫‪ -‬ﭘﺎره ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش! ﺳﺮش رو ﻣﯽﭘﺰﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮای ﺳﻮپ‪...‬‬
‫ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ دوﺑﺎره داﺷﺖ از آب ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻨﺎﮐﻨﺎن ﻧﺦ را‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ آﺳﺎﻧﯽﻫﺎ وارد ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ‬
 ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬آب ﺗﺎ ﺷﺶ ﻓﻮت ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دودﺳﺖ ﻗﻼب را ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫»ﭘﻮﺳﺘﺶ رو ﻣﯽﻓﺮوﺷﯿﻢ‪ ...‬و ﺳﺒﯿﻞﻫﺎش‪ ...‬از ﺳﺒﯿﻞﻫﺎش ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪«...‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻗﺼﺪ دارد ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺦ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗﻘﯽ ﭘﺎره ﺷﺪ و ﻫﺮ دو ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮ‪ ،‬ﺗﻌﺎدلﺷﺎن را از دﺳﺖ دادﻧﺪ و‬
‫داﺧﻞ ﻣﺎﺳﻪی ﺧﯿﺲ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪاﯾﺎن!« دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻨﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻠﻨﺪی زد ﮐﻪ ﻃﻨﯿﻦ آن در ﻣﯿﺎن ﺑﯿﺪﻫﺎ‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‪» .‬اون ﻫﻤﻪ ﻏﺬا ﻓﺮار ﮐﺮد! اﻣﯿﺪوارم ﺑﻤﯿﺮی‪ ،‬ﺗﻮﻟﻪ ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﻠﻮار ﺧﯿﺴﺶ را ﺗﮑﺎﻧﺪ‪» .‬ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮑﺶ‪ .‬ﮔﻨﺪ زدی‪،‬‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻗﺪر ﺑﻪ درد ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻣﯽﺧﻮری ﮐﻪ ﺑﺎﺳﻦ ﺑﺰ ﺑﻪ درد ﺷﯿﭙﻮر‬
‫ﺷﺪن ﻣﯽﺧﻮره‪«.‬‬
‫ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪» .‬اﺻﻼ ً اﯾﻦﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از اول ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻼب ﮔﯿﺮ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫‪ -‬راﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ؟ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻗﻼب رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮدم اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﯿﮑﺖ رو ﻫﻢ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮدی‪ .‬داﺷﺘﯽ ﻟﻮﺗﺖ رو ﻣﯽزدی و ﺻﺪات رو ﮐﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ‬
‫ﺑﺸﻨﻮن‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد‪» .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺑﺖ ﺑﺮد‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﺮده وﺻﻞ ﮐﺮدم‪،‬‬ ‫ﮐﺮمﻫﺎی ﺗﻮ رو از ﻗﻼب ﺟﺪا ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺟﺎﺷﻮن ﯾﻪ ﮐﻼغ ُ‬
‫ﺟﺴﺪش رو ﺗﻮی اون ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺢ ﮐﻼغ رو‬
‫ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﯽ ﻗﯿﺎﻓﻪات رو ﺑﺒﯿﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﮐﻼغ رو ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮐﺮمﻫﺎی ﺗﻮ‬
‫ﻫﯿﭻ ﻏﻠﻄﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ ﺑﮑﻨﻦ‪«.‬‬
‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻦ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ داﺧﻞ آب ﺗﻒ ﮐﺮد و ﻧﺦ‬
‫را دور ﯾﮏ ﭼﻨﮕﮏ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪» .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮐﻮدن ﮐﺸﯿﺪﯾﺶ و ﭘﺎرهاش‬
‫ﮐﺮدی‪ .‬ﺑﻪﺟﺎی ﺣﺮف اﺿﺎﻓﯽ ﺑﻘﯿﻪی ﻧﺦﻫﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻦ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎﻻ اوﻣﺪه‪ ،‬وﻗﺖ رﻓﺘﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽرم ﺟﻤﻊوﺟﻮر ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫‪ -‬ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ اون ﯾﮑﯽ ﻧﺦ ﻫﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪه‪ ...‬ﻧﻪ ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده‪ .‬ﻋﺠﺐ‪،‬‬
‫اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺗﮑﻮﻧﺶ داد‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ! آﻫﺎن‪ ،‬ﻫﻤﯿﻨﻪ‪ ...‬ﻫﺎﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﺎﻗﯽﻣﻮﻧﺪهی ﯾﮑﯽ از ﻗﺎﯾﻖﻫﺎی زﻣﺎن ﺷﺎه دزﻣﻮﻧﺪ)‪ (۳۰۹‬ﻫﺴﺘﺶ! ﻋﺠﺐ‬
‫ﭼﯿﺰﯾﻪ! ﺑﺒﯿﻨﺶ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻪوﺿﻮح داﺷﺖ ﻏﻠﻮ ﻣﯽﮐﺮد؛ ﻣﺨﻠﻮط ﻃﻨﺎبﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ‪ ،‬ﺗﻮر و ﺧﺰه ﮐﻪ‬
‫داﺷﺖ از آب ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﻧﺪازهاش اﺻﻼ ً ﺑﻪ ﻗﺎﯾﻘﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬
‫دورهی ﭘﺎدﺷﺎه اﻓﺴﺎﻧﻪی ﻧﻤﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ آتوآﺷﻐﺎلﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﺟﻠﻮی ﮐﻔﺸﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺸﺘﻦ در آن ﺷﺪ‪ .‬زاﻟﻮ‪ ،‬ﺧﺮﭼﻨﮓﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و دﯾﮕﺮ‬
‫ﻣﻮﺟﻮدات در ﺧﺰهﻫﺎ ﻣﯽﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
 ‫‪ -‬آﻫﺎ! ﺑﺒﯿﻦ ﭼﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم!‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺸﻒ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻄﺮی ﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﻟﺐﭘﺮﯾﺪهای ﺑﻮد ﮐﻪ دو دﺳﺘﻪ داﺷﺖ و ﺑﯿﻦ ﺗﻮرﻫﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺰهﻫﺎی ﻓﺎﺳﺪ‬
‫و ﺳﯿﺎه روی آنرا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از ﻻروﻫﺎ و ﺣﻠﺰونﻫﺎ ﮐﻪ ﻟﯿﺰاﺑﻪ و‬
‫ﮐﺜﺎﻓﺖ از آنﻫﺎ ﺗﺮﺷﺢ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دوﺑﺎره ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻫﺎ! ﻣﯽدوﻧﯽ اﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﯾﻪ ﺑﻄﺮی ﻗﺪﯾﻤﯿﻪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﮐﻪ ﮔِﻞﻫﺎ و ﺻﺪفﻫﺎی روی ﺑﻄﺮی را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﻪ ﺑﻄﺮی اﻓﺴﻮنﺷﺪهﺳﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﺟﻦ داﺧﻠﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ آرزوی‬
‫ﻣﻨﻮ ﺑﺮآورده ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻌﺪ از ﭘﺎک ﮐﺮدن ﺑﻄﺮی ﺧﻢ ﺷﺪ و آنرا در آب ﺷﺴﺖوﺷﻮ داد‪.‬‬
‫»ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺨﻨﺪی؛ اﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎی ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪاش ﯾﻪ ﻧﻮع ﻣﻬﺮ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺸﺎن ﯾﻪ‬
‫ﺳﺎﺣﺮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ؟ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻄﺮی را ﭘﺸﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪» .‬آره‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ً‪ .‬دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟ ﻣﻦ ﺑﻮدم‬
‫ﮐﻪ ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم و ﻫﻤﻪی آرزوﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ اون ﻧﺸﺎن دﺳﺖ ﻧﺰن! ﻧﮑﻦ!‬
‫‪ -‬ﻣﯽﮔﻢ وﻟﺶ ﮐﻦ! ﻣﺎل ﻣﻨﻪ!‬
‫‪ -‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎش!‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺐ!‬
‫‪ -‬ﻟﻤﺴﺶ ﻧﮑﻦ! اَه‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺖ!‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﻋﻮا ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻄﺮی روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد و دود ﻗﺮﻣﺰ درﺧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ‬
‫راه اﻓﺘﺎد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﯾﺪ و دواندوان رﻓﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎد و ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد‪ .‬دود ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﭙﯿﺪن ﮐﺮد و ﺑﻪ‬
‫ﺷﮑﻞ ﮐﺮهی ﻧﺎﻣﺘﻘﺎرﻧﯽ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ .‬از داﺧﻞ ﮐﺮه ﺳﺮ‬
‫ﺷﺶ ﻓﻮﺗﯽ ﮐﺞوﮐﻮﻟﻪای ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪون دﻣﺎغ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﺰرگ و ﯾﮏﺟﻮر‬
‫ﻣﻨﻘﺎر‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻦ! ﻣﻦ آزادت ﮐﺮدم و از اﻣﺮوز ﺑﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬آرزوﻫﺎی ﻣﻦ‪«...‬‬
‫ﺳﺮ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻨﻘﺎرش را ﺑﻪﻫﻢ زد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ ﻣﻨﻘﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻟﺐﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪﺗﺮﮐﯿﺐ‬
‫و ﺧﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺪام ﺷﮑﻞ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻓﺮار ﮐﻦ! ﻓﺮار ﮐﻦ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن!«‬
‫ﺷﺎﻋﺮ اداﻣﻪ داد‪» :‬آرزوﻫﺎی ﻣﻦ اﯾﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اوﻟﯽ‪ ،‬آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ واﻟﺪو‬
‫ﻣﺎرﮐﺲ)‪ ،(۳۱۰‬ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮای ﺳﯿﺪارﯾﺲ)‪ ،(۳۱۱‬ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺳﮑﺘﻪی ﻣﻐﺰی ﮐﻨﻪ و‬
‫ﺑﻤﯿﺮه‪ .‬دوم‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﯾﻪ ﮐﻨﺖ در ﮐﺎﺋﻠﻒ)‪ ،(۳۱۲‬ﺑﻪ اﺳﻢ وﯾﺮﺟﯿﻨﯿﺎ)‪ ،(۳۱۳‬اﺟﺎزه‬
 ‫ﻧﻤﯽده ﮐﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﺰدﯾﮑﺶ ﺑﺸﻪ‪ .‬آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﻦ ﺑﺸﻪ‪ .‬ﺳﻮم‪«...‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ آرزوی ﺳﻮم دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬دو ﭘﻨﺠﻪی ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ از‬
‫ﺳﺮ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻠﻮی ﺷﺎﻋﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺳﻪ ﭘﺮش ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻘﺮهای وﺳﻂ ﺳﺮ را‬
‫ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﺟﻦ دود ﺑﯿﺮون داد و ﺟﺴﻤﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻓﮏ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ آن‬
‫ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻮت‬
‫ﮐﺸﯿﺪ؛ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺗﻘﻼ ﺑﻮد را ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و روی زﻣﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺸﺎن آرد درآورد و ﺣﺪاﮐﺜﺮ اﻧﺮژیای ﮐﻪ در ﺗﻮاﻧﺶ‬
‫ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬اﻧﺮژی ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﺷﻌﻪی ﺗﺎﺑﺎﻧﯽ درآﻣﺪ‪ ،‬ﻫﺎﻟﻪی دور‬
‫ﺳﺮ را ﺷﮑﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرد‪ .‬ﺻﺪای اﻧﻔﺠﺎر آنﻗﺪر ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮش ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺗﯿﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻮج ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺪﻫﺎ را ﻟﺮزاﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﻏﺮﺷﯽ ﮐﺮﮐﻨﻨﺪه ﺳﺮ داد و ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﺰرگﺗﺮ ﺷﺪ؛ اﻣﺎ ﺷﺎﻋﺮ را رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺮواز درآﻣﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﭼﺮﺧﯿﺪ و‬
‫درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد ﺑﺎﻻی رودﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دوﯾﺪ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ از ﻫﻮش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪ‪،‬‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﻣﺪوری ﮐﻪ در ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد‪ .‬ﯾﮏ ﻣﻬﺮ‬
‫ﺑﺮﻧﺠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﯾﮏ ﺻﻠﯿﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺳﺘﺎرهای ﻧُﻪﭘﺮ روی آن ﺣﮏ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد ﺑﻪاﻧﺪازهی ﯾﮏ ﮐﻠﺒﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و‬
‫دﻫﺎن ﺑﺰرگ و ﻏﺮاﻧﺶ ﺷﺒﯿﻪ در ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺣﻤﻠﻪ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺮ را در ﻣﺸﺘﺶ ﻓﺸﺎر داد‪،‬‬
‫دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺎﺟﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮐﻠﻤﺎت ﯾﮏ ورد ﺟﻦﮔﯿﺮ را ﮐﻪ از ﮐﺎﻫﻨﻪای‬
‫ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮﯾﺎد زد‪ .‬ﻗﺒﻼ ً ﻫﯿﭻوﻗﺖ از آن ورد اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده ﺑﻮد؛ ﭼﻮن در‬
‫اﺻﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺮاﻓﺎت اﻋﺘﻘﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺗﺄﺛﯿﺮ ورد از ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻬﺮ ﻓﺶﻓﺶ ﮐﺮد و داغ ﺷﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺶ را ﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ ﻋﻈﯿﻢ در ﻫﻮا ﺧﺸﮑﺶ‬
‫زد و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎﻻی رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه‪،‬‬
‫ﻏﺮﯾﺪ و از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دودی ﺗﭙﻨﺪه درآﻣﺪ‪ ،‬اﺑﺮی ﺑﺰرگ و ﭼﺮﺧﺎن‪ .‬اﺑﺮ ﺟﯿﻎ‬
‫ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ رودﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ردی از آب ﻣﺘﻼﻃﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ‪ ،‬در‬
‫دوردﺳﺖﻫﺎ ﻏﯿﺒﺶ زد؛ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪه زوزهاش در ﻃﻮل رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدی؟‬ ‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺎﻋﺮ رﻓﺖ و روی ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ زاﻧﻮ زد‪» .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن؟ ُ‬
‫ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن! ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟«‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺳﺮش را ﺣﺮﮐﺖ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺗﮑﺎن داد و دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد ﺗﺎ ﻓﺮﯾﺎد‬
‫ﺑِﮑﺸﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮهی ﮔﺮاﻟﺖ درﻫﻢ رﻓﺖ و ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎرﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﺻﺪای‬
‫ﺗِﻨﻮر)‪ (۳۱۴‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺗﻤﺮﯾﻦﺷﺪه و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺪ ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای ﺑﺮﺳﺪ؛ اﻣﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﮔﻠﻮی ﺷﺎﻋﺮ ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪ ﺧﺲﺧﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دﻧﺪﻻﯾﻮن! ﭼﺖ ﺷﺪه؟ ﺟﻮاب ﺑﺪه!‬
‫‪ -‬ﻫﻬﻬﻪ‪ ...‬اﯾﯿﯿﯿﯽ‪ ...‬ﺧﯿﯿﯿﯽ‪ ...‬ﻫﺮرررززززه‪...‬‬
‫‪ -‬درد داری؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ دﻧﺪﻻﯾﻮن!‬
‫‪ -‬ﻫﻬﻬﻪ‪ ...‬ﻫﺮرررزززز‪...‬‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ‪ .‬اﮔﻪ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺳﺮت رو ﺗﮑﻮن ﺑﺪه‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺧﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻓﻮرا ً ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺪﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا ً ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮن ﺑﺎﻻ آورد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫»ﯾﺎ ﺧﺪاﯾﺎن!« ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻗﺪﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻓﺎﻧﻮﺳﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﭼﺶ‬
‫ﺷﺪه؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن را روی زﯾﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺬار وارد ﺷﯿﻢ‪،‬‬
‫دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﻢ‪ .‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﻠﻪ دارﯾﻢ‪«.‬‬
‫»ﺑﻠﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ «.‬ﻧﮕﻬﺒﺎن آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی رﻧﮓﭘﺮﯾﺪهی‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺳﯿﺎه و ﺧﺸﮏ ﺷﺪه آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪» .‬زﺧﻤﯽ‬
‫ﺷﺪه؟ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﻋﺠﻠﻪ دارم‪ .‬ﻣﺎ از ﺻﺒﺢ زود در ﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً‬
‫ﺑﺬارﯾﺪ وارد ﺷﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن دﯾﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ‪ .‬ورود ﻓﻘﻂ از زﻣﺎن ﻃﻠﻮع ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻣﻤﮑﻨﻪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺷﺐﻫﺎ از دروازه ﺑﮕﺬره‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادن‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ وارد ﺑﺸﻪ ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺎنﻧﺎﻣﻪای از ﭘﺎدﺷﺎه ﯾﺎ ﺷﻬﺮدار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﯾﺎ‬
‫از اﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎی اﺷﺮاﻓﯽ ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺮش را روی ﯾﺎلﻫﺎی اﺳﺐ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﺻﺪای اﺳﺘﻔﺮاغ درآورد؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی در ﺷﮑﻤﺶ ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ رد ﺧﻮﻧﯿﻦ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮح ﺷﺎﺧﻪﺷﺎﺧﻪ و ﺧﺸﮏﺷﺪهای ﮐﻪ روی‬
‫ﮔﺮدن اﺳﺐ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﻢ‪ ،‬ﺧﻮدﺗﻮن‬
‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻧﻔﺮ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺪاواش ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ‬
‫وارد ﺷﯿﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻪ ﺗﺒﺮزﯾﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد‪» .‬از ﻣﺎ ﻧﺨﻮاه‪ .‬دﺳﺘﻮر دﺳﺘﻮره‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺬارم وارد‬
‫ﺷﯿﺪ ﻣﺠﺎزاﺗﻢ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬از ﺧﺪﻣﺖ اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎم ﻏﺬا ﺑﺪم؟ ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎن‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪ .‬دوﺳﺘﺖ رو از اﺳﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎر و ﺗﻮی‬
‫اﺗﺎق ﺑﺮج ﺑﺬار‪ .‬ﻣﺎ روی زﺧﻤﺶ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﯽذارﯾﻢ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ زﻧﺪه ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ‪ ،‬اﮔﻪ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺟﺎزه ﺑﺪه‪ .‬زﯾﺎد ﺗﺎ ﻃﻠﻮع ﻧﻤﻮﻧﺪه‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪» :‬ﻣﺮﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ ﻧﯿﺎز‬
‫دارﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﺎﻫﻦ ﯾﺎ ﯾﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺧﺒﺮه‪«...‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن دوم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺴﺎﯾﯽ رو ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﯿﺪار ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﺬارﯾﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ اون ﺑﯿﺮون ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ‪ .‬داﺧﻞ‬
‫ﮔﺮﻣﻪ و ﺟﺎﯾﯽ دارﯾﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ رو ﺑﺬارﯾﻢ؛ ﺣﺪاﻗﻞ از اون زﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﺑﺬار‬
‫ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﯿﻢ از اﺳﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎرﯾﺶ‪«.‬‬
‫داﺧﻞ اﺗﺎق ﺑﺮج ﮔﺮم‪ ،‬ﺷﻠﻮغ و راﺣﺖ ﺑﻮد‪ .‬آﺗﺶ دﻟﭙﺬﯾﺮی در آﺗﺸﺪان روﺷﻦ ﺑﻮد و‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ آوای ﺟﯿﺮﺟﯿﺮک از آن ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﻣﺮد دور ﻣﯿﺰ ﻣﺮﺑﻌﯽ ﺑﺰرﮔﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻘﺎب و ﻟﯿﻮان روی آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن را اﯾﺴﺘﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺰاﺣﻤﺖ‬
‫ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬آﻗﺎﯾﺎن‪ ،‬اﻣﯿﺪوارم ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯿﺪ‪ ...‬اﯾﺸﻮن ﯾﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪﺳﺖ‪ ،‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬و‬
‫اون ﯾﮑﯽ زﺧﻤﯽ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪«...‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺮدﻫﺎ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮐﺸﯿﺪهای داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﻫﻮﺷﯿﺎر و ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ آنﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدی‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺑﺬارش روی ﺗُﺸَ ﮏ‪«.‬‬
‫ﻣﺮد و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺟﺎﻣﻪﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ و اﻟﻔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻬﺮ را ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺳﻮم ﮐﻪ ﺳﻨﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﮏ‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ از روی ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ و ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮیاش ﺣﺪس ﻣﯽزد‪،‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻃﻮری ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺮ ﮐﻼﻫﺨﻮد ﺟﺎ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﻠﻨﺪﻗﺪﺗﺮ ﮐﻪ ﭼﻬﺮهی ﻫﻮﺷﯿﺎری داﺷﺖ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﻦ‬
‫ﭼﯿﺮِدان)‪ (۳۱۵‬ﻫﺴﺘﻢ‪ «.‬ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﺪس زدن ﺳﻦ ﻣﺮدم ﮐﻬﻦ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﯾﺎ ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪ ﻣﻦ‪،‬‬
‫اردﯾﻞ)‪ (۳۱۶‬ﻧﺎم داره؛ و اون ﻧﺠﯿﺐزاده‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ وراﺗﯿﻤﯿﺮ)‪ (۳۱۷‬اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻧﺠﯿﺐزاده‪ «.‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻧﺸﺎن اﺷﺮاﻓﯽ روی ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی‬
‫ﻣﺮد اﻣﯿﺪش را ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﮐﺮد‪ :‬ﺳﭙﺮی ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﻂ ﻧﻘﺮهای دوﺗﮑﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻃﺮح‬
‫ﺳﻮﺳﻦﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ روی آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬وراﺗﯿﻤﯿﺮ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺧﺎﻧﻮادهای ﻣﺮﮐﺐ از اﻧﺴﺎن و ﻏﯿﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ اﺟﺎزه داﺷﺖ از ﯾﮏ ﻧﺸﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺧﻮدش را ﯾﮏ ﻧﺠﯿﺐزادهی واﻗﻌﯽ ﺑﺪاﻧﺪ و اﺟﺎزهی ﻋﺒﻮر از دروازه ﺑﻌﺪ از‬
‫ﻏﺮوب‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﺷﺎﻣﻞ او ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان از ﻧﮕﺎه ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪی ﮔﺮاﻟﺖ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻃﻠﻮع آﻓﺘﺎب ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﻫﯿﭻ اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻪ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ در‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺎﻫﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ رو دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ‪ .‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺷﺎره ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ او را روی ﺗﺸﮏ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﭼﺶ ﺷﺪه؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد ﻣﺴﻤﻮم ﺷﺪه‪ .‬اﮔﻪ ﻣﺴﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ‪ .‬داروﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻤﺮاﻫﻢ دارم‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﻼﺻﻪای از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮐﻨﺎر رود ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ .‬اﻟﻒﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﻮاﻟﯿﻪ از ﺑﯿﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺗﻒ ﮐﺮد و ﭼﻬﺮهاش درﻫﻢ‬
‫رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮕﻔﺖآوره‪ .‬ﭼﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫وراﺗﯿﻤﯿﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻦ ﺗﻮی ﯾﻪ ﺑﻄﺮی‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ روی ﺗﺸﮏ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﻪ زﯾﺎد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻓﺴﺎﻧﻪای ﻧﺸﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮری ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺮاﺣﺖﻫﺎی اﯾﻦ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻨﺸﺄ ﺟﺎدوﯾﯽ دارن‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ داروﻫﺎم‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮرن؛ اﻣﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ دردش رو ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎ اﻻن دواﯾﯽ‬
‫ﺑﻬﺶ دادی‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﯾﻪ اﮐﺴﯿﺮ ﺿﺪ درد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﯿﺎ و ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داری‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺣﺮﯾﺼﺎﻧﻪ داروﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮاب رﻗﯿﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ .‬در آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﺟﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﺲﺧﺲ و ﺑﺎﻟﺶ ﭼﺮﻣﯽاش را آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اردﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺶ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮ و ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا‪ .‬در ﺳﯿﺪارﯾﺲ‪،‬‬
‫دﯾﺪﻣﺶ ﮐﻪ در درﺑﺎر ﺷﺎه اﺗﯿﻦ)‪ (۳۱۸‬آواز ﻣﯽﺧﻮﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺪه‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺎﻫﯿﭽﻪﻫﺎی ﮔﺮدن و ﮔﻠﻮش ﻣﻮردﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ .‬ﺣﻨﺠﺮهاش‪ ،‬ﺻﺪاش ﻋﻮض‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬اﺛﺮ ﺟﺎدو ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺸﻪ‪ ...‬وﮔﺮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖﭘﺬﯾﺮ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ‪ ...‬ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺻﺤﺒﺖ؛ ﭼﺮا؛ اﻣﺎ ﺧﻮﻧﺪن‪ ،‬دﯾﮕﻪ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش را روی ﻣﺸﺖﻫﺎی‬
‫ﺑﺴﺘﻪاش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫وراﺗﯿﻤﯿﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﯿﺎزه‪ .‬ﯾﻪ دارو ﯾﺎ اﻓﺴﻮن ﺟﺎدوﯾﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺮﯾﺶ ﺑﻪ‬
‫ﯾﻪ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪» :‬ﭼﯽ؟ و اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺗﻮی رﯾﻨﺪ)‪(۳۱۹‬؟ ﺟﺎدوﮔﺮی ﻧﯿﺴﺖ؟«‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺗﻤﺎم ردﯾﻨﯿﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻢ؟ از‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺮﯾﺒﺮت ﻣﺎﻟﯿﺎت ﮔﺰاﻓﯽ ﺑﺮای اﻓﺴﻮﻧﮕﺮی ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‬
‫ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ و ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮی ﺗﻮﺷﻮن اﺟﺮا ﻣﯽﺷﻪ رو‬
‫ﺗﺤﺮﯾﻢ ﮐﺮدن؛ و ﻣﺴﺘﺸﺎران رﯾﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺼﺐﺷﻮن در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺸﻬﻮر‬
‫ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﭼﯿﺮدان‪ ،‬اردﯾﻞ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؟«‬
‫اردﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻣﻼً؛ اﻣﺎ‪ ...‬ﭼﯿﺮدان‪ ،‬اﺟﺎزه ﻣﯽدی؟«‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﯽ‪ .‬دﯾﮕﻪ راز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﻓﺎﯾﺪهای‬
‫ﻧﺪاره؛ درﻫﺮﺣﺎل ﻫﻤﻪ ﻣﯽدوﻧﻦ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﺳﺎﺣﺮه ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﺗﻮی ﺷﻬﺮ‬
‫ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺑﻪﺻﻮرت ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ؟‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮهای ﮐﻪ ﻣﯽﮔﯿﻢ ﺗﮏروی ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺤﺮﯾﻢ رﯾﻨﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮرای ﺟﺎدوﮔﺮان اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽده و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎی‬
‫ﻣﺴﺘﺸﺎران ﺷﻬﺮ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ؛ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای ﺟﺎدو ﺑﻪﺷﺪت ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ و اﻟﺒﺘﻪ اون ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽده‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻮرای ﺷﻬﺮ اﯾﻨﻮ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺳﺎﺣﺮه ﭘﯿﺶ ﯾﻪ ﺗﺎﺟﺮ ﻣﻮﻧﺪه‪ ،‬ﯾﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهی ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ از ﻧﻮﯾﮕﺮاد ﮐﻪ ﺳﻔﯿﺮ‬
‫اﻓﺘﺨﺎری ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ دﺳﺘﺶ ﺑﻬﺶ ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪ .‬اون زن ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ داره‪.‬‬
‫اردﯾﻞ ﺣﺮف ﻫﻤﺮاﻫﺶ را ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺧﻮﻧﮕﯿﻪ ﺗﺎ‬
‫ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺗﻮ اون ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪوﻧﯽ ﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎش اﺻﻼ ً ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻣﺸﺘﺮیﻫﺎی ﭘﻮﻟﺪار‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﻣﺸﺨﺼﺎ ً اﯾﻨﻮ ﺑﻪ رخ ﻣﺴﺘﺸﺎران ﻣﯽﮐﺸﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻬﻤﻮﻧﯽﻫﺎ و ﻣﺮاﺳﻢﻫﺎی ﺑﺎﺷﮑﻮه ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«...‬‬
‫ﭼﯿﺮدان دوﺑﺎره وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺘﺸﺎران ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ‪،‬‬
‫ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ رو ﺑﺮ ﺿﺪ ﺳﺎﺣﺮه ﻣﯽﮐﻨﻦ و ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎرش ﻟﻄﻤﻪ ﻣﯽزﻧﻦ‪.‬‬
‫در ﻣﻮردش ﺷﺎﯾﻌﻪﭘﺮاﮐﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﻦ و ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬اﻣﯿﺪوارن ﮐﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻧﻮﯾﮕﺮاد‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎﺟﺮ اﺟﺎزهی ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ دادن ﺑﻪ اوﻧﻮ ﻧﺪن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم وارد ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﺸﻢ؛ اﻣﺎ ﭼﺎرهای ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫اﺳﻢ اﯾﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﺳﻔﯿﺮ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ)‪.(۳۲۰‬‬
‫وﯾﭽﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻬﺮهی ﭼﯿﺮدان ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ آن اﺳﻢ درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻧﺴﺘﻪ‪ .‬ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻧﺲ اون ﺑﯿﭽﺎره ﮐﻪ داره روی ﺗﺨﺖ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺨﻮاد ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫اردﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ اونﺟﺎ ﻣﯽری ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺟﺎﺳﻮسﻫﺎی ﺷﻬﺮدار‬
‫ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬اﮔﻪ ﺟﻠﻮت رو ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭘﻮل ﻫﻤﻪی‬
‫درﻫﺎ رو ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬وﻗﺘﯽ دروازه رو ﺑﺎز ﮐﻨﻦ ﻣﯽرم‪ .‬اﺳﻢ ﺳﺎﺣﺮه ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﭼﯿﺮدان ﮐﻤﯽ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻮر آﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻨﻔﺮ از وﻧﮕﺮﺑﺮگ)‪.(۳۲۱‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫درﺑﺎن دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ارﺑﺎب ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪ «.‬او ﯾﮏ ﺳﺮ و ﮔﺮدن از ﮔﺮاﻟﺖ‬

‫ﺑﻠﻨﺪﻗﺪﺗﺮ و ﻋﺮض ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً دو ﺑﺮاﺑﺮ او ﺑﻮد‪» .‬ﮐﺮ ﺷﺪی‪ ،‬وﻟﮕﺮد؟ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ارﺑﺎب ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ ﺑﺬار ﺑﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬ﻣﻦ ارﺑﺎﺑﺖ رو ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﺎﻧﻮﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﺎر دارم‪«.‬‬
‫»ﮐﺎر داری؟« از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم درﺑﺎن‪ ،‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻐﻞ و ﻇﺎﻫﺮی‬
‫دارد‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر زﺑﺎن ﺗﯿﺰی داﺷﺖ‪» .‬ﭘﺲ ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﯽﮐﺲوﮐﺎر‪ ،‬ﺑﺮو ﺑﻪ ﯾﻪ روﺳﭙﯽﺧﻮﻧﻪ‬
‫و ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮس‪ .‬ﮔﻢ ﺷﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﯿﺴﻪی روی ﮐﻤﺮش را ﺑﺎز ﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ از ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫آنرا در ﮐﻒ دﺳﺘﺶ وزن ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺮوس)‪ (۳۲۲‬ﺑﺎ ﻏﺮور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ رﺷﻮه ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺼﺪی ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﻫﯿﮑﻞ درﺑﺎن آنﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺿﺮﺑﻪی ﯾﮏ ﻓﺮد ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‬
‫ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﯾﺎ آنرا دﻓﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻤﻠﻪی وﯾﭽﺮ‪ ،‬وﻗﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﻢ زدن را‬
‫ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮐﯿﺴﻪی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻓﻠﺰی ﺑﻪ ﮔﯿﺠﮕﺎه او ﺧﻮرد‪ .‬او ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫در اﻓﺘﺎد و دﺳﺘﮕﯿﺮه را ﺑﺎ ﻫﺮ دودﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﮕﺪی ﺑﻪ زاﻧﻮﯾﺶ او را‬
‫از در ﺟﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻠﺶ داد و ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﮐﯿﺴﻪی ﺳﮑﻪﻫﺎ ﺑﻪ او زد‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎن درﺑﺎن ﺗﺎر و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻀﺤﮑﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ دو ﭼﺎﻗﻮی‬
‫ﺟﯿﺒﯽ زﯾﺮش را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺗﮑﺎن ﺧﻮردن رﻗﯿﺐ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً‬
‫ﺑﯽﻫﻮﺷﺶ را ﻣﯽدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺑﺎر ﺳﻮم ﻣﺤﮑﻢ ﮐﯿﺴﻪ را ﺑﻪ او ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺎر‬
‫درﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮق ﺳﺮش‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮل‪ ،‬ﻫﺮ دری رو ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫داﺧﻞ راﻫﺮو ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺮﺧﺮ ﺑﻠﻨﺪی از در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از ﻻی‬
‫آن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬زن ﭼﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺗﺎ ﺑﺎﻻی ﭘﻬﻠﻮﯾﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد روی ﺗﺸﮑﯽ‬
‫ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد و از راه ﺑﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺧﺮﺧﺮ ﻣﯽﮐﺮد و ﺧﺮﻧﺎس ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﺮهی زﯾﺒﺎﯾﯽ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ درﺑﺎن را ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺸﯿﺪ و در را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺳﻤﺖ راﺳﺘﺶ در‬
‫دﯾﮕﺮی ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ آن ﭘﻠﻪﻫﺎی ﺳﻨﮕﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از آنﻫﺎ رد ﺷﻮد ﮐﻪ ﻓﺤﺶ ﻧﺎواﺿﺤﯽ‪ ،‬ﺻﺪای ﺗﻠﻖﺗﻠﻖ و ﺻﺪای ﺧُﺮد‬
‫ﺷﺪن ﯾﮏ ﻇﺮف از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ رﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫اﺗﺎق‪ ،‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﻇﺮف و ﻇﺮوف ﮐﻪ ﺑﻮی ادوﯾﻪ و رزﯾﻦ ﭼﻮب‬
‫ﻣﯽداد‪ .‬روی زﻣﯿﻦ ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬در ﺑﯿﻦ ﺧُﺮدهﻫﺎی ﭘﺎرچ ﺳﻔﺎﻟﯽای‪ ،‬ﻣﺮدی ﮐﺎﻣﻼ ً‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ً‬
‫او زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺷﺮاب ﺳﯿﺐ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ «.‬ﺳﺮش را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎ ً‬
‫ﺧﻮدش را ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺷﺮاب‪ ...‬ﺳﯿﺐ‪ .‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ...‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرا ﮐﺠﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟«‬
‫ﻣﺮد ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻤﺎر و ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬اون ﺷﺮاﺑﯽ ﻣﯽﺧﻮاد ﮐﻪ از ﺳﯿﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ زﯾﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬روی ﺟﻌﺒﻪای ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ اﺟﺎق ﺗﮑﯿﻪ داد‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺑﺒﺮﻣﺶ ﺑﺎﻻ ﭼﻮن‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ ﺗﺎﺟﺮ رو دارم؟‬
‫ﭼﻬﺮهی ﻣﺮد ﺑﺎ درد درﻫﻢ رﻓﺖ‪» .‬آرومﺗﺮ‪ .‬ﻓﺮﯾﺎد ﻧﺰن‪ .‬ﮔﻮش ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﻮی اون‬
‫ﺑﺸﮑﻪ‪ ...‬ﺷﺮاب ﺳﯿﺐ‪ .‬ﺑﺮﯾﺰش ﺗﻮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی‪ ...‬و ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ ﺑﺮم ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪ .‬او ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫در ﻣﻮرد اﻟﮑﻞ زﯾﺎدهروی ﻧﮑﻨﺪ؛ اﻣﺎ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺟﺮ در آن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﭘﺎرچ و ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺣﻠﺒﯽ ﺑﯿﻦ ﻇﺮوف ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و از‬
‫ﺑﺸﮑﻪ ﺷﺮاب در آن رﯾﺨﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﺧﺮﺧﺮ ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ‬
‫ﺑﺮده و ﺳﺮش روی ﺳﯿﻨﻪاش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺮاب را‬
‫روﯾﺶ ﺑﺮﯾﺰد و ﺑﯿﺪارش ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻧﻈﺮش ﻋﻮض ﺷﺪ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﭘﺎرچ را در‬
‫دﺳﺖ داﺷﺖ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬راﻫﺮو ﺑﻪ در ﺧﺎﺗﻢﮐﺎریﺷﺪهی ﺑﺰرﮔﯽ‬
‫ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط وارد ﺷﺪ‪ ،‬در را ﻓﻘﻂ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻋﺮض ﺑﺪﻧﺶ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ او ﻣﺮدﻣﮏﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺸﺎد ﮐﺮد؛ و ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻮی‬
‫ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺮاب ﮐﻬﻨﻪ‪ ،‬ﺷﻤﻊ و ﻣﯿﻮهی ﺗﺮﺷﯿﺪه در ﻓﻀﺎ ﺣﺲ ﻣﯽﺷﺪ؛ و ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺶ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ را ﻣﯽآورد‪.‬‬
‫او ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻣﯿﺰ وﺳﻂ اﺗﺎق ﻣﯿﺪان ﻧﺒﺮدی ﺑﻮد ﺑﯿﻦ ﭘﺎرچﻫﺎ‪ ،‬ﺗُﻨﮓﻫﺎ‪،‬‬
‫دﯾﺲﻫﺎی ﻧﻘﺮهای‪ ،‬ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ و ﭼﺎﻗﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻪﺷﺎن از ﺟﻨﺲ ﻋﺎج ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ‬
‫روﺳﻔﺮهای ﭼﯿﻦدار ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر زده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮاب آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﮑﻪﻫﺎی‬
‫ﺑﻨﻔﺶ روی آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﻮم آبﺷﺪهی ﺷﻤﻊﻫﺎ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ ﭘﺮﺗﻐﺎل‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻞﻫﺎی ﺑﺎﻏﭽﻪ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﻫﺴﺘﻪﻫﺎی آﻟﻮ‪ ،‬ﻫﻠﻮ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی ﮔﻼﺑﯽﻫﺎ و اﻧﮕﻮرﻫﺎ‬
‫ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺟﺎم ﺷﮑﺴﺘﻪای روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮی ﺳﺎﻟﻢ و ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪﭘﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ‬
‫اﺳﺘﺨﻮان ﯾﮏ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮن از آن ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر ﺟﺎم ﮐﻔﺶ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﭘﺎﺷﻨﻪﺑﻠﻨﺪ‬
‫و ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬از ﺟﻨﺲ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏ‪ .‬ﻣﺎدهی ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖﺗﺮی ﮐﻪ‬
‫ﺑﺘﻮان ﺑﺎ آن ﮐﻔﺶ ﺳﺎﺧﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮐﻔﺶ دﯾﮕﺮ زﯾﺮ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪،‬‬
‫زﯾﺮ ﮐﻔﺶ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪی ﺳﯿﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ و ﮔﻠﺪوزی‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ در ﺟﺎ ﺧﺸﮑﺶ زد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺮم و ﺗﻤﺎﯾﻠﺶ ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ و ﺧﺎرج‬
‫ﺷﺪن از اﺗﺎق درﮔﯿﺮ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ زدوﺧﻮردش ﺑﺎ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﺑﺮوس ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه‬
‫ﺑﻮد؛ و وﯾﭽﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﺎر ﺑﯽﻓﺎﯾﺪهای ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﻠﻪﻫﺎی ﭘﯿﭽﺎن در‬
‫ﮔﻮﺷﻪی اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬روی ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭼﻬﺎر رز ﺳﻔﯿﺪ ﭘﮋﻣﺮده و دﺳﺘﻤﺎل ﭘﺎرﭼﻪای آﻟﻮده‬
‫ﺑﻪ ﺷﺮاب و رژ ﻟﺐ ﺳﺮﺧﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ اﺗﺎقﺧﻮاب ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻒ‬
‫آن ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﻋﻈﯿﻢ و ﭘﺸﻤﺎﻟﻮی ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﻔﯿﺪی ﺑﺎ‬
‫آﺳﺘﯿﻦﻫﺎی ﺑﻨﺪدار و ﺗﻌﺪاد ﺑﯽﺷﻤﺎری رز ﺳﻔﯿﺪ روی ﭘﻮﺳﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؛ و ﯾﮏ‬
‫ﺟﻮراب ﺳﺎق ﺑﻠﻨﺪ ﺳﯿﺎه‪ .‬ﻟﻨﮕﻪ ﺟﻮراب دﯾﮕﺮ از ﯾﮑﯽ از ﭼﻬﺎرﺳﺘﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺒﺎن‬
‫ﮔﻨﺒﺪﻣﺎﻧﻨﺪی را ﺑﺎﻻی ﺗﺨﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آوﯾﺰان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﺮحﻫﺎی روی ﺳﺘﻮنﻫﺎ‬
‫ﺣﻮریﻫﺎ و ﻓﺎنﻫﺎ)‪ (۳۲۳‬را در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻨﺪهدار‪ .‬ﺧﯿﻠﯽﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺗﮑﺮاری ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺒﻮه ﻣﻮﻫﺎی ﻓﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ از زﯾﺮ ﻟﺤﺎف ﭘَﺮ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﺤﺎف ﺗﮑﺎن ﺧﻮرد و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺻﺎف ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻧﺒﻮه ﻣﻮﻫﺎی ﻓﺮ ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪای ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺑﻮو؟ ﺷﺮاب رو آوردی؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﺜﻠﺜﯽ و ﺳﻔﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﻨﻔﺶ و ﻟﺐﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮏ و ﮐﻤﯽ درﻫﻢرﻓﺘﻪ‪ ،‬از‬
‫زﯾﺮ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻟﺐﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﻫﻢ رﻓﺘﻨﺪ‪» .‬اوووه‪ ...‬اوووه‪...‬‬
‫دارم از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽﻣﯿﺮم‪«.‬‬
‫زن ﻣﻠﺤﻔﻪ را ﮐﻨﺎر زد‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی زﯾﺒﺎ و ﮔﺮدﻧﯽ ﺧﻮشرﯾﺨﺖ‬
‫داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﺑﻪرﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ ﺗﯿﺮه از آن آوﯾﺰان ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻮاﻫﺮ آن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺳﺘﺎره ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻟﻤﺎس ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪﻏﯿﺮاز ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺗﻦ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ «.‬او ﻟﯿﻮان را از ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺣﺮﯾﺼﺎﻧﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ‬
‫ﺑﺮد و ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﺶ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﻟﺤﺎف ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻟﻐﺰﯾﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫دﯾﮕﺮی ﻧﮕﺎه ﮐﺮد؛ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﻤﺎﯾﻠﺶ‪.‬‬
‫زن ﺳﯿﺎهﻣﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﺮد و ﻟﺤﺎف را ﺑﯿﺸﺘﺮ روی ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺗﻮ‬
‫ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ و ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻬﺖ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﮐﺪوم ﺳﺆال رو ﺑﺎﯾﺪ اول ﺟﻮاب ﺑﺪم؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻮرا ً از ﻃﻌﻨﻪاش ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬زن دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ ﻃﻼﯾﯽ‬
‫از ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ از روی ﻏﺮﯾﺰه واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن داد و ﻫﺮ‬
‫دودﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺸﺎن ﻫﻠﯿﻮﺗﺮوپ درآورد‪ ،‬او ﺟﺎدو را درﺳﺖ ﺟﻠﻮی‬
‫ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻧﯿﺮوی آنﭼﻨﺎن زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ وﯾﭽﺮ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮت‬
‫ﮐﺮد و ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﻮﺑﯿﺪ‪.‬‬
‫زن دوﺑﺎره دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ! ﺑﺎﻧﻮ ﯾﻨﻔﺮ! ﻣﻦ‬
‫ﺑﺪون دﺷﻤﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪم‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﺑﺪی ﻧﺪارم!«‬
‫ﺻﺪای ﭘﺎ از ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪﻫﺎ آﻣﺪ و ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران در ورودی اﺗﺎقﺧﻮاب ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﻧﻮ ﯾﻨﻔﺮ!‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی دﺳﺘﻮر داد‪» :‬ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﻤﺎ‬
‫دﺳﺘﻤﺰد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ؛ اﻣﺎ از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﺗﮑﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻦ‬
‫وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻦ‪ ،‬ﺧﻮدم از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽآم‪ .‬اﯾﻦ ﭘﯿﺎم رو ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺖ ﻫﻢ ﺑﺪﯾﺪ؛ و وان‬
‫ﺣﻤﻮم رو ﺑﺮام آﻣﺎده ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ در ﺳﮑﻮت او را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎرﯾﮏ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺟﺎدوم رو دﻓﻊ ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ؛ اﻣﺎ واﮐﻨﺸﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻏﺮﯾﺒﻪای ﮐﻪ ﺑﺪون‬
‫دﺷﻤﻨﯽ اوﻣﺪه؛ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از ﻓﺎنﻫﺎی روی ﺳﺘﻮن را ﮔﺮﻓﺖ؛ از‬
‫ﻗﺴﻤﺘﯽ از آﻧﺎﺗﻮﻣﯽاش ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫از ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮدارد‪ ،‬ﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﻘﻪی ﺧﺰ داﺷﺖ از روی زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻗﺒﻞ از‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺧﻮدش را ﻣﺤﮑﻢ در آن ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﺑﯽﻋﺠﻠﻪ ﻟﯿﻮان دﯾﮕﺮی ﺑﺮای‬
‫ﺧﻮدش ﺷﺮاب رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﯾﮏﻧﻔﺲ آنرا ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد و ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط‪ ،‬ﮐﻤﺮش را ﮐﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪﻃﻮر دردﻧﺎﮐﯽ ﺑﺎ دﯾﻮار آﺷﻨﺎ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻟﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه از ﭘﺸﺖ ﻣﮋهﻫﺎی ﺳﯿﺎه او را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ‪ ،‬ﭼﻄﻮر اﯾﻨﺠﺎ‬
‫اوﻣﺪی؟ و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ؟ اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺖ آﺳﯿﺒﯽ ﻧﺮﺳﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﻧﺮﺳﻮﻧﺪم‪ .‬ﺑﺎﻧﻮ ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺖ اﺣﺘﯿﺎج دارم‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻪ وﯾﭽﺮ‪ «.‬او ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ آﻣﺪ و ﮐﺖ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪ‪» .‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﯾﮑﯽﺗﻮن رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮگ‬
‫ﺳﭙﯿﺪ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬در ﻣﻮردت ﺷﻨﯿﺪم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﺼﻮرش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ از ﻗﺒﻞ آﻣﺪ‪» .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ رو ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮر‬
‫ﮐﻨﯽ‪ .‬اﺟﺎزه ﻫﺴﺖ؟« او ﮔﻮﻧﻪی ﮔﺮاﻟﺖ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و در ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد‪» .‬ﭼﺸﻤﺎت ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮد ﺑﺎ ﻧﻮر ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ‬
‫ﻣﯽﺷﻦ ﯾﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﺮدﻣﮑﺖ رو ﺑﺎرﯾﮏ و ﮔﺸﺎد ﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺻﺒﺢ ﺑﺪون وﻗﻔﻪ ﺗﺎ رﯾﻨﺪ روﻧﺪم‪ .‬ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺐ رو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ دروازهﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﺸﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﯿﺴﻪی ﭘﻮل ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮ ﺳﺮ‬
‫درﺑﺎنﺗﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺬاره وارد ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮاب و آراﻣﺶ ﺷﻤﺎ رو ﺑﻬﻢ‬
‫زدم‪ ،‬ﻣﺼﺮاﻧﻪ و ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﻧﯿﺎز داره‬
‫ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً و ﺑﻌﺪش‪ ،‬اﮔﻪ ﺑﺨﻮای‪ ،‬در‬
‫ﻣﻮرد ﺟﻬﺶ ﯾﺎﻓﺘﻦ و ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮدن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ درﻫﻢ رﻓﺘﻨﺪ‪» .‬ﻣﻨﻈﻮرت‬
‫ﭼﻪ ﻧﻮع ﮐﻤﮑﯿﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻬﺒﻮد اﻧﺪامﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺎدو آﺳﯿﺐ دﯾﺪن‪ .‬ﮔﻠﻮ‪ ،‬ﺣﻨﺠﺮه و ﺗﺎرﻫﺎی ﺻﻮﺗﯽ‪ .‬آﺳﯿﺐ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﻣﻪ ﺳﺮخرﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ اون‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ اون‪ .‬ﭘﺲ درواﻗﻊ ﯾﻪ ﻣﻪ ﺳﺮخ ﺑﻪ دوﺳﺘﺖ‬
‫آﺳﯿﺐ ﻧﺰده‪ .‬ﭘﺲ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ واﺿﺢ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺳﺮ ﺻﺒﺢ ﻣﻨﻮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﮐﺮدی؛‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮای ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ دارم و ﻧﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ‪«.‬‬
‫‪ -‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﺑﻬﺘﺮه از اول ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬اوه‪ ،‬ﻧﻪ اﮔﺮ اﻧﻘﺪر ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺗﻪﻣﺰهی دﻫﺎن‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻪﻫﻢرﯾﺨﺘﻪ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ و دﯾﮕﺮ دردﺳﺮﻫﺎی‬
‫ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻗﻮای ادراﮐﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮدن‪ .‬از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﺎم در‬
‫زﯾﺮزﻣﯿﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدم رو ﻣﯽرﺳﻮﻧﻢ و ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﻢ‬
‫ﺑﮕﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام اﺻﺮار ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪ .‬دوﺳﺖ ﻣﻦ‪...‬‬
‫او اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮی ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ از‬
‫ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم و ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﻧﺎﻗﻮس ﻇﻬﺮ اﯾﻦﮐﺎر رو‬
‫ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺣﺘﯽ آﻣﺎدهام ﮐﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ﻧﺨﻮرم‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﺮام ﺷﺮاب‬
‫آوردی‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﯽ‪ ،‬ذﻫﻨﺖ درﮔﯿﺮ درد ﮐﺸﯿﺪن دوﺳﺘﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪزور اوﻣﺪه‬
‫ﺑﻮدی اﯾﻨﺠﺎ؛ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﻪ زن ﺗﺸﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﻨﻮ راﺿﯽ ﮐﺮدی‪ ،‬ﺑﺮای‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺼﺪ دارم ﺑﻬﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آب ﮔﺮم و ﺻﺎﺑﻮن ﻫﯿﭻ ﮐﺎری‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮو‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺟﻠﻮی در ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪» .‬ﺑﻠﻪ؟«‬
‫‪ -‬از اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ و ﺧﻮدت ﻫﻢ ﺣﻤﺎم ﮐﻦ‪ .‬از ﺑﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدی‪،‬‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺳﻦ‪ ،‬ﻧﮋاد و ﺣﺘﯽ رﻧﮓ اﺳﺒﺖ رو ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ در اﺗﺎق ﺣﻤﺎم ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺳﻄﻞ آﺑﯽ روی ﺧﻮدش ﺧﺎﻟﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ او وارد ﺷﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ‬
‫اﺣﺘﺮام ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺮه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ روی دﺳﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد از ﮔﯿﺮهای آوﯾﺰان ﮐﺮد‪» .‬ﺧﺠﺎﻟﺖ‬
‫ﻧﮑﺶ‪ ،‬دﯾﺪن ﻣﺮدان ﻋﺮﯾﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﻏﺶ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﺮﯾﺲ ﻣﺮﯾﮕﻠﺪ)‪ ،(۳۲۴‬ﯾﮑﯽ‬
‫از دوﺳﺘﺎم‪ ،‬ﻣﯽﮔﻪ اﮔﻪ ﯾﮑﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪﺷﻮن رو دﯾﺪی‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺣﻮﻟﻪای دور ﮐﻤﺮش ﭘﯿﭽﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪی او اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬زﺧﻢ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ‪ .‬ﭼﯽ ﺑﻮد؟ زﯾﺮ ﺗﯿﻐﻪی‬
‫آﺳﯿﺎب اﻓﺘﺎدی؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺟﻮاب ﻧﺪاد‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی او اداﻣﻪ داد‪ ،‬ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻋﺸﻮه ﮐﺞ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪» .‬اوﻟﯿﻦ وﯾﭽﺮی ﮐﻪ از ﻧﺰدﯾﮏ دﯾﺪم‪ ،‬اون ﻫﻢ ﻋﺮﯾﺎن! آﻫﺎ!« ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪ و ﮔﻮش داد‪» .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺻﺪای ﻗﻠﺒﺖ رو ﺑﺸﻨﻮم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﮐُﻨﺪه‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻣﯿﺰان‬
‫آدرﻧﺎﻟﯿﻦ ﻧﻬﻔﺘﻪات رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ؟ اوه‪ ،‬ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺣﺮﻓﻪای ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﯽآد ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﺑﺪن ﺧﻮدت ﺣﺴﺎﺳﯽ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ اﯾﻦ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎ رو ﺑﺎ‬
‫ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪی ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ازﺷﻮن ﺑﺪم ﻣﯽآد ﯾﺎ ﺑﺎ ﻧﯿﺶ و ﮐﻨﺎﯾﻪﻫﺎی‬
‫ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽام ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫»ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﺣﻤﻮم ﻣﻦ داره ﺳﺮد ﻣﯽﺷﻪ‪ «.‬ﯾﻨﻔﺮ اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺘﺶ را‬
‫درﺑﯿﺎورد؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺮای ﺻﺮﻓﻪﺟﻮی در زﻣﺎن ﺗﺎ ﺗﻮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﻣﻦ ﺣﻤﻮم ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺧﺠﺎﻟﺖزدهات ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﮐﻢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ‪ .‬ﺧﺐ ﭘﺲ اﮔﻪ ﺑﺨﻮاﯾﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﺎ دودﻟﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد‪» :‬ﻣﻦ ﺳﺮم رو ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدوﻧﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺘﺮی‬
‫دارم‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺻﺪای ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪن وردی را ﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺪاﻟﺶ ﻟﺮزﯾﺪ و ﮐﺖ ﺳﯿﺎه آرام ﺑﻪ‬
‫زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺻﺪای ﭘﺎﺷﯿﺪن آب را ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﻮ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ ﻣﻨﻮ ﺑﺒﯿﻨﻦ و اﯾﻦ ﺟﺎی اﻓﺴﻮس داره‪«.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮهی ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﭘﻮزﺧﻨﺪی زد و آب را ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺎﺷﯿﺪ‪» .‬ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺰن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺷﻠﻮارش را ﭘﻮﺷﯿﺪ و آنرا از زﯾﺮ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ روی‬
‫ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮای ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ‬
‫را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ از ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ درﮔﯿﺮیﺷﺎن ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪﻣﺎﻫﯽ ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ از آن آدمﻫﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫داﺷﺖ ﻓﺮار ﻣﻮﺟﻮد اﺑﺮی از ﺑﻄﺮی را ﺷﺮح ﻣﯽداد‪ ،‬ﻟﯿﻒ ﮐﻒآﻟﻮد و ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ‬
 ‫ﺟﻠﻮﯾﺶ در ﻫﻮا ﻣﯽدﯾﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﺷﻨﯿﺪ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬ﯾﻪ ﺟﻦ ﺗﻮی ﺑﻄﺮی‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد‪» .‬ﺟﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ از ﻣﻪ ﺳﺮخرﻧﮓ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻪ ﮔﻮﻧﻪی ﺟﺪﯾﺪ و‬
‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪«...‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮﻧﻪی ﺟﺪﯾﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ اﺳﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﺑﺬار ﺟﻦ ﺻﺪاش ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً اداﻣﻪ ﺑﺪه‪«.‬‬
‫او اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد‪ .‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻗﺼﻪاش را اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺻﺎﺑﻮن داﺧﻞ وان‬
‫ﻣﺪام ﮐﻒ ﻣﯽﮐﺮد و آب ﺳﺮرﯾﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﭼﻨﺎن در ﺑﺤﺮ ﯾﻨﻔﺮ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﻓﺮورﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﺑﺎﻻی ﮐﻒﻫﺎ دﺳﺘﻮر داد‪» :‬اداﻣﻪ ﺑﺪه! ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟«‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻦ اون ﺟﻦ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺴﺖ رو ﻓﺮاری دادم‪...‬‬
‫ﻣﻼﻗﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و آب رﯾﺨﺖ‪ ،‬ﮐﻒﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬ﭼﻄﻮری؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺑﺎ ﯾﻪ ورد‪ .‬ورد ﺟﻦﮔﯿﺮ‪«.‬‬
‫ﻣﻼﻗﻪ دوﺑﺎره آب رﯾﺨﺖ‪» .‬ﮐﺪومﺷﻮن؟« وﯾﭽﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺣﺮﮐﺎت ﻣﻼﻗﻪ و رﯾﺰش‬
‫آب را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ورد را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ اﻣﻨﯿﺖ‪ ،‬ﯾﮑﯽ از‬
‫ﺣﺮوف آنرا ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﺑﻠﻨﺪی ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺎﺣﺮه از اﯾﻨﮑﻪ او ورد‬
‫را ﻣﯽداﻧﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ از ﻃﺮف وان ﺻﺪای ﺧﻨﺪه‬
‫ﺷﻨﯿﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪.‬‬
‫»اون وردت‪ «...‬ﺣﻮﻟﻪ از ﻣﯿﺦاش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫»وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﯾﺲ ﺑﮕﻢ از ﺧﻨﺪه ﺧﻮدش رو ﺧﻔﻪ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﮐﯽ اﯾﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﯾﺎد داد‪،‬‬
‫وﯾﭽﺮ؟ اون ورد رو ﻣﯽﮔﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺮی ﻣﻌﺒﺪه‪...‬‬‫‪ -‬ﮐﺎﻫﻨﻪای از ﻣﻌﺒﺪ ﻫﻮﻟﺪرا)‪ .(۳۲۵‬اون زﺑﺎن ِ‬
‫»ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺳﺮﯾﻪ‪ «.‬ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﻪی وان ﺳﯿﻠﯽ زد‪ ،‬آب روی زﻣﯿﻦ‬
‫رﯾﺨﺖ و ﺟﺎﭘﺎﻫﺎی ﺧﯿﺲ ﻗﺪمﻫﺎی ﺳﺎﺣﺮه را ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮدﻧﺪ‪» .‬اون ﯾﻪ ورد‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؛ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺒﺪی ازش اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺟﻮرابﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﺎﻫﺎی ﺧﻮشﺗﺮﮐﯿﺐ درﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ را‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﮔﻪ ورد ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﯿﻪ؟«‬
‫ﯾﮏ زﯾﺮﺷﻠﻮاری ﭘﺮزرقوﺑﺮق ﺑﺎﺣﺎﻟﺖ ﺟﺬاﺑﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ‪» .‬ﯾﻪ ﮔﻔﺘﻪی‬
‫ﺧﻨﺪهدار؛ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺳﭙﯿﺪی ﮐﻪ روﺑﺎن ﮔﻠﯽ ﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و ﺷﮑﻞ ﺑﺪن ﯾﻨﻔﺮ را‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪای؟«‬
‫‪-‬وﻟﺶ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪی ﺑﻄﺮی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ ﻣﮑﻌﺒﯽ ﮐﻪ روی ﭼﻬﺎرﭘﺎﯾﻪ ﺑﻮد ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬اﺗﺎق ﺣﻤﺎم‬
‫ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻇﺮف ﻋﻄﺮ ﭼﻨﺪ داﯾﺮه روی ﻫﻮا ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺳﺮ‬
‫ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺑﻨﺪﻫﺎی آﺳﺘﯿﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎس دﯾﮕﺮی روی‬
 ‫آن ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫او ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪای از ﺟﻨﺲ ﻻک ﻻکﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﺎن‬
‫ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد‪» .‬ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﺑﺒﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ دﺳﺘﻪی ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﯿﺰی دارد ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺧﻨﺠﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد‪ .‬او ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﺑﺴﺘﻦ‬
‫ﻟﺒﺎس زﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺎﺣﺮه را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬از ﺑﻮی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫آﺑﺸﺎری ﺳﯿﺎه ﺗﺎ ﻧﯿﻤﯽ از ﭘﺸﺘﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﻮﺷﻮارهی اﻟﻤﺎﺳﯽاش را آوﯾﺰان ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﻣﻮرد‬
‫اون ﺟﺎﻧﻮر داﺧﻞ ﺑﻄﺮی‪ ،‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ورد ﺧﻨﺪهدار ﺗﻮ ﻓﺮارﯾﺶ ﻧﺪاده‪ .‬اﯾﻦ اﯾﺪه‬
‫ﮐﻪ ﺧﺸﻤﺶ رو ﺳﺮ دوﺳﺘﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮده و رﻓﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮد‪» .‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﺪارﯾﺲ ﭘﺮواز‬
‫ﮐﺮد ﺗﺎ ﺣﺴﺎب واﻟﺪو ﻣﺎرﮐﺲ رو ﺑﺮﺳﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬واﻟﺪو ﻣﺎرﮐﺲ ﮐﯿﻪ؟‬
‫‪-‬ﯾﻪ ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺷﺎﻋﺮ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽدان ﻣﻨﻮ ﯾﻪ ﺑﯿﮑﺎرهی ﺑﯽاﺳﺘﻌﺪاد‬
‫ﻣﯽدوﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﺎﻣﻪﭘﺴﻨﺪ ﺑﻠﺪه‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺎ درﺧﺸﺸﯽ ﻋﺠﯿﺐ در ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬ﻣﻨﻈﻮرت‬
‫اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﯾﮑﯽ از آرزوﻫﺎش رو ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟«‬
‫‪ -‬دو ﺗﺎ‪ .‬ﻫﺮ دوش اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ؟ ﺑﺮآورده ﺷﺪن آرزو ﺗﻮﺳﻂ اﺟﻨﻪ‬
‫ﭼﺮتوﭘﺮﺗﻪ‪ ،‬ﺟﻦﻫﺎ‪ ،‬اﺷﺒﺎح ﭼﺮاغ‪...‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﭼﺮتوﭘﺮﺗﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻣﻦ در آوردﯾﻪ‪ ،‬ﯾﻪ ﻗﺼﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‬
‫ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪی اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺷﻮن اﺷﺒﺎح ﺧﻮب و ﻓﺎﻟﮕﯿﺮﻫﺎ‬
‫آرزوﻫﺎ رو ﺑﺮآورده ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺷﺒﯿﻪ اون ﺗﻮﺳﻂ اﺣﻤﻖﻫﺎی ﺑﯿﭽﺎره‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﮐﻪ ﺣﺘﯽ رؤﯾﺎی اﯾﻨﻮ ﻧﺪارن ﮐﻪ آرزوﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎﺷﻮن رو‬
‫ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮآورده ﮐﻨﻦ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ اوﻧﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫رو ازﻧﻈﺮ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی رو ﺑﺨﻮام‪ ،‬آرزوش‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ؛ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ و ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام رو ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻣﯽآرم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺷﮏ ﻧﺪارم‪ .‬آﻣﺎدهای؟‬
‫»آﻣﺎدهام‪ «.‬ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺴﺘﻦ ﺗﺴﻤﻪﻫﺎی ﮐﻔﺸﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﺎﭘﺎﺷﻨﻪی ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺷﺎﻧﻪ زدن زﯾﺎد‪ ،‬ﺷﮑﻞ زﯾﺒﺎ‪ ،‬ﺑﻪﻫﻢرﯾﺨﺘﻪ و ﻓﺮﺷﺎن را‬
‫ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﺳﺆال دارم‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮی ﮐﻪ ﺑﻄﺮی رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ...‬دوﺳﺘﺖ ﻫﻨﻮز اوﻧﻮ‬
‫داره‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬او ﻣﻬﺮ را داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن؛ اﻣﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎن داده‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬او واﻧﻤﻮد ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدن‬
‫ً‬
‫دﻟﯿﻞ ﻣﮑﺜﺶ ﺑﻮده اﺳﺖ‪» .‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬آره‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ً دﺳﺘﺸﻪ‪ .‬ﭼﻄﻮر؟ اون‬
‫ﻣﻬﺮ ﻣﻬﻤﻪ؟«‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺆال ﻋﺠﯿﺒﯿﻪ‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﯾﻪ وﯾﭽﺮ و ﻣﺘﺨﺼﺺ در ﻫﯿﻮﻻﻫﺎی‬
‫ﻓﺮاﻃﺒﯿﻌﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻬﺮی ﻣﻬﻤﻪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ زد؛ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬاری‬
‫دوﺳﺘﺖ ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺧﻮب ﻧﺸﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺤﻨﺶ را ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎنﺗﺮ ﮐﺮد‪» .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺑﯽاﺷﺘﺒﺎه ﻧﯿﺴﺖ و‬
‫ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ‪ ،‬وﯾﭽﺮﻫﺎ ﻫﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﻫﺮﮐﺴﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭘﯿﺶ‬
‫ﺑﯿﺎد‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻮی راه ﺑﺮش ﻣﯽدارﯾﻢ‪ .‬رﻓﯿﻘﺖ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟«‬
‫‪ -‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬در رﯾﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮﻧﻪی اردﯾﻞ‪ .‬ﯾﻪ اﻟﻒ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ درآورد‪» .‬اردﯾﻞ؟‬
‫ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ ﭼﯿﺮدان ﻫﻢ ﭘﯿﺸﺸﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؛ اﻣﺎ ﭼﯽ‪...‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﻫﯿﭽﯽ‪ «.‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را‬
‫ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪال دور ﮔﺮدن وﯾﭽﺮ ﺗﭙﯿﺪ و زﻧﺠﯿﺮش را ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬روی دﯾﻮار اﺗﺎق ﺣﻤﺎم‪ ،‬ﺷﮑﻞ‬
‫درﺧﺸﺎن دری ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﺪ‪ ،‬داﺧﻞ آن ﭼﯿﺰی ﺷﯿﺮیرﻧﮓ و ﺗﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪ .‬او درﯾﭽﻪﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ و ﺳﻔﺮ ﮐﺮدن ﺑﺎ آنﻫﺎ را دوﺳﺖ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫او ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد‪» .‬ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ؟ دور ﻧﯿﺴﺖ‪«...‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪ او اﻣﺎن ﻧﺪاد‪» .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ در ﺧﯿﺎﺑﻮنﻫﺎی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ راه ﺑﺮم‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻬﻢ ﻓﺤﺶ ﺑﺪن و ﺳﻨﮓ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﻨﻦ؛ ﯾﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ‬
‫ﺑﺪﺗﺮ‪ .‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ اﯾﻨﺠﺎ دارن آﺑﺮوی ﻣﻨﻮ ﻣﯽﺑﺮن‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻦ دﺳﺘﻢ ﺑﻬﺸﻮن‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬درﯾﭽﻪﻫﺎی ﻣﻦ اﻣﻦ ﻫﺴﺘﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮏﺑﺎر دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﯿﻤﯽ از ﯾﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮ از درﯾﭽﻪای اﻣﻦ ﺑﯿﺮون‬
‫آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻧﯿﻤﻪی دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﯽ وارد درﯾﭽﻪ ﺷﺪه و دﯾﮕﺮ دﯾﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد و ﮐﯿﻒ ﻣﺮوارﯾﺪ ﻧﺸﺎن را ﺑﻪ ﮐﻤﺮش‬
‫آوﯾﺨﺖ‪ .‬ﮐﯿﻒ ﺑﻪﻗﺪری ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺳﮑﻪی ﻣﺴﯽ و ﯾﮏ رژ ﻟﺐ در آﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﯿﻒ ﻋﺎدی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ‪ .‬ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺪال ﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﯾﮏﭼﯿﺰی درﺧﺸﯿﺪ و ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮدش را در ﭼﯿﺰی ﺳﯿﺎه دﯾﺪ‬
‫و ﺳﺮﻣﺎی ﻧﺎﻓﺬ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد ﯾﺎ ﺣﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﺪ؛ اﻣﺎ وﻗﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﭼﯿﺮدان ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻨﯽ روی ﻣﯿﺰ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪» .‬ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ داﺧﻞ‪ .‬دارم‬
‫ﻧﮕﺮان ﻣﯽﺷﻢ‪ .‬ﮔﻠﻮی دﻧﺪﻻﯾﻮن واﻗﻌﺎ ً اﻧﻘﺪر وﺿﻌﺶ ﺧﺮاب ﺑﻮد؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ و ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻨﺪازﯾﻢ؟«‬
‫»ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪوﺿﻮح ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽاش‬
‫را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد و ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ درﻫﻢ رﻓﺖ‪ .‬او ﺑﺮای ﻫﻮش‪ ،‬ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ‬
‫و ﺣﺲ ﺷﻮخﻃﺒﻌﯽ اﻟﻒﻫﺎی ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻦ ارزش و اﺣﺘﺮام زﯾﺎدی ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ‬
‫ذاﺋﻘﻪﺷﺎن در ﻣﻮرد ﻏﺬا و ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ را ﻧﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﭘﺴﻨﺪﯾﺪ‪» .‬ﻣﻦ‬
‫ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺑﺸﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺮدان‪ .‬ﺟﺎدو ﺑﻪ زﻣﺎن ﻧﯿﺎز داره‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎمروز و‬
‫ﺷﺐ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺗﻮ درﺳﺖ ﻣﯽﮔﯽ‪.‬‬
‫از اﺗﺎق ﮐﻨﺎری ﺻﺪای ﭼﮑﺶ زدن ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬اردﯾﻞ‪ ،‬از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬در‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی ﻣﺘﺮوﮐﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺎزﺳﺎزی ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻗﺼﺪ‬
‫داﺷﺖ ﺑﺎ زﻧﺶ‪ ،‬ﯾﮏاﻟﻒ ﺳﺎﮐﺖ و ﮐﻢﺣﺮف‪ ،‬آنرا اداره ﮐﻨﺪ‪ .‬وراﺗﯿﻤﯿﺮ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از‬
‫ﮔﺬراﻧﺪن ﯾﮏﺷﺐ ﺑﺎ اﻟﻒﻫﺎ در اﺗﺎق ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‪ ،‬از آنﻫﺎ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫داوﻃﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺗﻌﻤﯿﺮات ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ آﺷﻔﺘﮕﯽ ﻧﺎﺷﯽ از‬
‫داﺧﻞ ﭘﺮﯾﺪن ﮔﺮاﻟﺖ و ﯾﻨﻔﺮ از درﯾﭽﻪی ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آنﻫﺎ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺗﺨﺘﻪﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان اداﻣﻪ داد‪» :‬راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮای ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ از ﭘﺴﺶ‬
‫ﺑﺮﺑﯿﺎی‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﮑﻼت دﯾﮕﺮان ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﻮاﺑﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽزﻧﻪ‪ .‬در ﯾﻪ‬
‫ﮐﻼم‪ ،‬ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﻧﺸﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮد ﺷﺨﺼﯽ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻮ و دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻪ ﺳﻮدی ﺑﺮاش داره‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» :‬زﯾﺎدی ﺑﺰرﮔﺶ ﻧﮑﺮدی؟ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺲ ﺑﺪی ﺑﻬﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﻠﻪ‬
‫دوﺳﺖ داره ﺑﺮﺗﺮیاش رو ﺑﻪ رخ ﺑﮑﺸﻪ؛ اﻣﺎ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎی دﯾﮕﻪ‪،‬‬
‫اون ﻋﻮﺿﯽﻫﺎی ﻣﻐﺮور‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ ﺧﻮد ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﻣﺤﺒﺘﻪ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺎر داری ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻋﻘﺮب ﺧﻮﺷﮕﻞﺗﺮ از ﯾﻪ‬
‫ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﻪ؛ ﭼﻮن دُم ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ داره‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺗﻮ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮردش اﯾﻦﻃﻮر ﻗﻀﺎوت ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺟﺬﺑﻪ و‬
‫زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺳﻼحﻫﺎی اون ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺳﻼحﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻣﻬﺎرت و ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ ازﺷﻮن‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺴﻠﻤﻪ ﮐﻪ اون زن زﯾﺒﺎ و ﻣﺒﻬﻮتﮐﻨﻨﺪهاﯾﻪ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﻟﻒ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮای ﺑﺎر دوم‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ او ﮐﻤﯽ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از دﯾﺪن آن ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺣﺮفﻫﺎی اﻟﻒ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬اﻟﻒﻫﺎی اﺻﯿﻞ ﺗﺮﺟﯿﺢ‬
‫ﻣﯽدادﻧﺪ ﺑﻪ زﻧﺎن اﻧﺴﺎن ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ آنﻫﺎ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﺧﻮدش را داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺰو زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺲ‬
‫ﺳﻠﯿﻘﻪی ﺧﻮدش را داﺷﺖ؛ اﻣﺎ درواﻗﻊ‪ ،‬اﻓﺮاد زﯾﺎدی ﺳﺎﺣﺮهﻫﺎ را زﯾﺒﺎ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽای‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در آنﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﺧﺘﺮ‪ ،‬ازدواج ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﯽﺷﺪ از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫ازدواج دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهی ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮی ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ دﺧﺘﺮش را ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﺪ و دﭼﺎر ﺟﻬﺶﯾﺎﺑﯽ ﺟﺴﻤﯽ ﺷﻮد؟ ﭼﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺳﺎﺣﺮهای در ﺧﺎﻧﻮادهاش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‬
‫از اﺣﺘﺮام ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادهی ﯾﮏ ﺳﺎﺣﺮه ﻫﯿﭻ ﺳﻮدی از داﺷﺘﻦ او‬
‫ﻧﻤﯽﺑﺮد؛ ﭼﻮن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻣﻮزشﻫﺎی او ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪای ﺑﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﻓﻘﻂ اﻧﺠﻤﻦ ﺟﺎدوﮔﺮان ﻣﻬﻢ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﻓﻘﻂ دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﺮای ازدواج ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺳﺎﺣﺮه ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎ و دروﯾﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً دﺧﺘﺮان زﺷﺖ و ﻣﻌﻠﻮل را ﻗﺒﻮل‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻫﺮﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﮐﻮدک اوﻟﯿﻦ ﺳﺎلﻫﺎی آﻣﻮزش را ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎدو وارد ﮐﺎر ﻣﯽﺷﺪ؛‬
‫ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺻﺎف و ﻫﻢاﻧﺪازه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮد‬
‫را ﺗﺮﻣﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺐﺷﮑﺮیﻫﺎ را درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و زﺧﻢ و آﺑﻠﻪ و ﺧﺎلﻫﺎی‬
‫ﻣﺎدرزادی ﺣﺬف ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﺟﺬاب ﻣﯽﺷﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ اﻋﺘﺒﺎر‬
‫ﮐﺎریاش اﯾﻦ را ﻣﯽﻃﻠﺒﯿﺪ‪ .‬ﻧﺘﯿﺠﻪ زﻧﯽ ﺑﻪﻇﺎﻫﺮ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و‬
‫ﺳﺮد دﺧﺘﺮان زﺷﺖ را داﺷﺖ‪ .‬دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ زﺷﺘﯽﺷﺎن را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﻘﺎب ﺟﺎدو ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ اﻋﺘﺒﺎر ﺣﺮﻓﻪﺷﺎن ﺑﻪ ﭼﻬﺮهﺷﺎن‬
‫زده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺮدان را درک ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎی ﯾﮏ وﯾﭽﺮ‪،‬‬
‫ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺟﺰﯾﯿﺎت را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻪ ﭼﯿﺮدان‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻒ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺸﺪارﻫﺎت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫اون ﮐﻨﺎر ﻣﻦ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪم ﯾﺎ ﮐﻤﮑﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎﺳﻦ ﻟﺨﺖ روی ﯾﻪ ﻋﻘﺮب ﻣﯽﺷﯿﻨﻢ‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮﻣﻮزی زد‪» .‬اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎ ً ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮاﻗﺒﺶ ﺑﺎﺷﯽ؛ ﭼﻮن‬
‫ﯾﻨﻔﺮ اﯾﻨﻮ ﻣﯽدوﻧﻪ و ازش ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ اﺳﺘﻔﺎده رو ﻣﯽﺑﺮه‪ .‬ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﮑﻦ‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬اون ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬در ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻ‪ ،‬در ﺑﺎ ﻏﮋﻏﮋی ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪﻫﺎ‬
‫اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﻧﺮدهﻫﺎی اﯾﻮان ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎی اﯾﻨﺠﺎ؟‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ در ﯾﮑﯽ از ﻣﻌﺪود اﺗﺎقﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺛﺎﺛﯿﻪ داﺷﺖ ﺗﮑﯿﻪ داد‪،‬‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﯿﻤﺎر را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺳﺎﮐﺖ و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻧﻪی ﭼﭗ ﯾﻨﻔﺮ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ از ﺳﻤﺖ راﺳﺘﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻨﯽاش‪ ،‬ﮐﻤﯽ‬
‫ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﺎرﯾﮏﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺎﻧﻪاش‪،‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶازاﻧﺪازه ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ‪...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺟﺰﯾﯿﺎت را ﻣﯽدﯾﺪ‪ .‬ﮐﺎش ﻧﻤﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﻄﻮره؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﻣﻦ ﺷﮏ داری؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اداﻣﻪ داد‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﭘﯿﮑﺮ زن ﺑﯿﺴﺖﺳﺎﻟﻪای را داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ وﯾﭽﺮ‬
‫ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداد ﺳﻦ واﻗﻌﯽاش را ﺣﺪس ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺎوﻗﺎری ﻃﺒﯿﻌﯽ و‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﻪ ﻫﯿﭻ راﻫﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻗﺒﻼ ً ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﯾﺎ‬
‫ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮد؛ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺖ ﺑﺎاﺳﺘﻌﺪادت ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﺻﺪاش رو ﻫﻢ از دﺳﺖ‬
‫ﻧﻤﯽده‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﺷﺎﻧﺲ اﯾﻨﻮ ﺑﻬﺖ ﻣﯽدم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺖ رو اﺛﺒﺎت ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﻨﺪازم؟‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺠﯿﺒﯽ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ‬
‫روی ﻗﺎب در ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪» .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﺑﺮو داﺧﻞ‪«.‬‬
‫ﻣﺪال دور ﮔﺮدن وﯾﭽﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن ﮐﺮد‪ ،‬ﻟﺮزﺷﯽ ﻣﺤﮑﻢ و آﻫﻨﮕﯿﻦ‪ .‬ﯾﮏ‬
‫ﮔﻮی ﺷﯿﺸﻪای ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪای ﺳﻔﯿﺪ در آن ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬در‬
‫ﻣﺮﮐﺰ اﺗﺎق روی زﻣﯿﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﮔﻮی در ﻗﻠﺐ ﯾﮏ ﺳﺘﺎرهی ﻧُﻪﭘﺮ دﻗﯿﻖ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺗﺎ ﮐﻨﺞﻫﺎ و دﯾﻮارﻫﺎی اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﮏ ﺳﺘﺎرهی ﭘﻨﺞﭘﺮ‬
‫درون ﺳﺘﺎرهی اﺻﻠﯽ رﺳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬روی ﻫﺮ ﻟﺒﻪی ﺳﺘﺎرهی ﭘﻨﺞﭘﺮ ﺷﻤﻊ‬
‫ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ ،‬در ﺟﺎﺷﻤﻌﯽﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ‪ .‬ﺷﻤﻊﻫﺎی ﺳﯿﺎه در ﺳﺮ ﺗﺨﺖ ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬روی آن ﺧﻮاﺑﯿﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻋﺮ ﻧﻔﺲﻫﺎی آراﻣﯽ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ؛ دﯾﮕﺮ ﺧﺲﺧﺲ و ﺳﺮﻓﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬رد‬
‫درد از ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺟﺎی آنرا ﻟﺒﺨﻨﺪی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﺷﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮاﺑﯿﺪه و داره رؤﯾﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻃﺮحﻫﺎی روی زﻣﯿﻦ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﺎدوی درون آنﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ‬
‫ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺎدوﯾﯽ ﻏﯿﺮﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ .‬در ذﻫﻦ او ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺧﺮﺧﺮ ﯾﮏ ﺷﯿﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﻏﺮش ﺟﺎﻧﻮر واﻗﻌﺎ ً ﭼﻪ ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫دارد‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﭼﯿﻪ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻪ ﺗﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻠﻪ؟ ﺑﺮای ﭼﯽ؟‬
‫»ﻓﻌﻼً‪ ،‬ﺑﺮای ﺗﻮ‪ «.‬ﺳﺎﺣﺮه ﮐﻠﯿﺪ را در ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و آنرا در دﺳﺘﺶ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
 ‫ﮐﻠﯿﺪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬و اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺗﻠﻪ اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮای ﻋﻔﺘﻢ رو زﯾﺮ ﺳﺆال ﺑﺒﺮی؟«‬
‫»ﺑﻪ ﺧﻮدت اﻣﯿﺪ واﻫﯽ ﻧﺪه‪ «.‬ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺒﻪی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺜﻞ‬
‫اﺑﻠﻬﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪی آراﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪای از روی ﺷﻌﻒ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦﮐﺎرﻫﺎ ﭼﯿﻪ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ؟ اﮔﻪ ﺑﺎزیات ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻮنﻫﺎش رو ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮام رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآرم‪.‬‬
‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن داره رو ﻣﯽﺧﻮام‪ .‬ازش ﻣﯽﮔﯿﺮﻣﺶ و ﺑﻌﺪ‬
‫از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﻫﯿﭻ آﺳﯿﺒﯽ ﺑﻬﺶ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪی‪ ،‬ﺑﺮای اﺣﻀﺎر‬
‫ﮐﺮدن اﻫﺮﯾﻤﻨﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ اﻫﺮﯾﻤﻨﺎن اﺣﻀﺎر ﻣﯽﺷﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﯾﻪ ﻧﻔﺮ آﺳﯿﺐ ﻣﯽرﺳﻪ‪ .‬ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم‪«.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی او اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺑﻪ ﯾﻪ ﺗﺎر ﻣﻮی اون ﻫﻢ آﺳﯿﺐ‬
‫ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪ .‬ﺻﺪاش ﺣﺘﯽ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ و ﺧﻮدش ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪﻣﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﯿﻢ؛ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﺨﻮری ﯾﺎ ﺣﺲ ﺑﺪی از ﻫﻢ‬
‫ﺟﺪا ﻣﯽﺷﯿﻢ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪» :‬آه‪ ،‬وﯾﺮﺟﯿﻨﯿﺎ‪ .‬ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻇﺮﯾﻒﺗﺮ از ﭘﺮ ﻗﻮ‪ ...‬وﯾﺮﺟﯿﻨﯿﺎ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻋﻘﻠﺶ رو از دﺳﺖ داده؟ ﻫﺬﯾﻮن ﻣﯽﮔﻪ؟‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد‪» .‬ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﻪ‪ .‬ﯾﮑﯽ از آرزوﻫﺎش داره ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺑﺮآورده‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ اﻋﻤﺎق ذﻫﻨﺶ رو ﮐﺎوﯾﺪم‪ .‬ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی اونﺟﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد‬
‫وﻗﯿﺢ‪ ،‬ﺗﻌﺪادی رؤﯾﺎ و ﮐﻠﯽ ﺷﻌﺮ‪ .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮی ﮐﻪ ﺑﻄﺮی ﺟﻦ رو‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ دﺳﺖ اون ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﺑﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬اون ﻣﻬﺮ رو ﻣﯽﺧﻮای ﭼﻪﮐﺎر؟‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻋﺸﻮهﮔﺮاﻧﻪ زد‪» .‬ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺖ رو ﺑﺪم؟ ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ؛ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ؟«‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪» .‬ﻧﻪ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺳﺨﺖ‬
‫ﻧﮕﯿﺮ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آﺳﻮﻧﯽﻫﺎ راﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻓﺮادی ﮐﻪ از ﻣﺘﻮﺳﻂ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮن ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻦ راﺿﯽام ﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺑﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﻤﻮن‪ .‬ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮدﺗﻪ‪ .‬ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ ً‪ .‬اون ﻗﯿﺎﻓﻪ رو درﻧﯿﺎر‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﭼﻬﺮه و رﻧﮓ و روی ﺧﻮﺑﺖ ﻧﻤﯽآد‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎ اﻻن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪی‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ داری‬
‫ازم ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاری ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻬﺮ اوﻟﯿﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﺑﻬﺎی ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺻﺪای دوﺳﺘﺘﻪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎ رو ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎرش رو داﺷﺘﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﺬار ﻣﻌﺎﻣﻠﻪی ﻋﺎدﻻﻧﻪای ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬ﻣﻦ ازت‬
‫ﮐﻤﮏ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺎش رو ﻣﯽﭘﺮدازم‪«.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺸﺎد و ﺳﺮد ﺑﺎﻗﯽ‬
 ‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪» .‬ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬ﻣﻦ اوﻧﻮ ﺑﻪ ﯾﻪ ﺟﺎی اﻣﻦ ﻣﯽﺑﺮم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻤﺶ‪ ،‬ﻣﯽآم و‬
‫ﻗﺴﻤﺖ دوم ﻫﺰﯾﻨﻪ رو ﻣﯽدم و ﺗﻤﺎم ﻗﺴﻤﺖﻫﺎی دﯾﮕﻪاش رو؛ ﭼﻮن در ﻣﻮرد‬
‫اوﻟﯽ‪...‬‬
‫او دﺳﺖ در ﺟﯿﺐ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻤﺮش ﮐﺮد و ﻣﻬﺮ ﺑﺮﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺘﺎره و ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ داﺷﺖ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮش‪ .‬از ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاری‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎرت ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬رﻓﺘﺎری ﺣﺴﺎبﺷﺪه؛ اﻣﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪﺗﺮ از ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﻫﻢردهﻫﺎت‪ .‬ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪای از ﺣﺴﻦ ﻧﯿﺖ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﻦ‪ ،‬اﻣﯿﺪوارم ﻣﺘﻘﺎﻋﺪت‬
‫ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺗﺄﻣﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ دوﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪی ﺑﻬﺎ رو ﺑﺪم‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﻋﻘﺮب ﻣﯿﺎن ﮔﻞﻫﺎ رو ﻧﺪﯾﺪم‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ؛ و آﻣﺎدهام ﮐﻪ ﺑﻬﺎی ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽام رو‬
‫ﺑﭙﺮدازم‪«.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎد‪» .‬ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎاﺣﺴﺎس و ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺣﺘﯿﺎج دارم و اون اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﻃﺮحﻫﺎی روی زﻣﯿﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد‪» :‬اون ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدی ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﺧﻮای ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﮑﺸﻮﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪی ﻗﻮلﻫﺎت‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﮐﺎرت‬
‫رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯽ و ﺟﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎری‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن زﺟﺮ ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ؛ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻮد داﺧﻞ ﺑﻄﺮی رو ﻣﯽﺧﻮای‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﯽﺧﻮای‬
‫ﻣﺠﺒﻮرش ﮐﻨﯽ ازت اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻪ؟ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪی‪ ،‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ‬
‫رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽﺧﻮای ﺑﮑﻦ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮای ده ﺗﺎ اﻫﺮﯾﻤﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﯿﺎر؛ اﻣﺎ ﺑﺪون دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬اﮔﻪ اوﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻨﺪازی‪ ،‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﯾﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪی ﻋﺎدﻻﻧﻪ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ؛ و ﺣﻖ ﻧﺪاری ﮐﻪ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮاش ﺑﺨﻮای‪ .‬اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ‪ «...‬ﺻﺪاﯾﺶ ﻗﻄﻊ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﯽ اﺛﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﮏﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ درد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻓﺸﺎر‬
‫داد‪ ،‬از ﺗﻤﺎم ارادهاش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪ .‬ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻠﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪی ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ دﯾﺮﮐﯽ ﮐﻪ در زﻣﯿﻦ ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﭘﺎﯾﺶ را ﺣﺮﮐﺖ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ اﮔﻪ ﯾﻪ ﺟﺎدو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺖ رواﻧﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ دﻓﻌﺶ‬
‫ﮐﻨﯽ؛ و ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﮐﺎری ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺣﺮف زدن ﻣﻨﻮ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ‬
‫ﻗﺮار ﺑﺪی‪ .‬وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدی‪ ،‬ﻃﻠﺴﻢ داﺷﺖ ﮐﺎرش رو ﻣﯽﮐﺮد و‬
‫آروم ﺗﺴﻠﯿﻤﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؛ اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ روی‬
‫ﻣﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺬاری‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪی‪ .‬ﻫﺮ ﺗﻼش دﯾﮕﻪای در اﯾﻦ ﻣﻮرد‬
‫ﺗﺄﺛﯿﺮش رو ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺑﯽﺣﺴﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﯿﺮدان‪...‬‬
‫ﭼﯿﺮدان از ﮐﺎرت ﺧﺒﺮدار ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦاﻻنﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ؛ ﭼﻮن ﺑﻬﺖ اﻋﺘﻤﺎد‬
‫ﻧﺪاره‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬از ﻫﻤﻮن اول ﺑﻬﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪«...‬‬
 ‫ﺳﺎﺣﺮه دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬دﯾﻮارﻫﺎی اﺗﺎق ﺗﺎر ﺷﺪﻧﺪ و رﻧﮓ و‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﭘﺮدهﻫﺎی ﺧﺎکﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎی ﻣﮕﺲﮔﺮﻓﺘﻪی روی دﯾﻮارﻫﺎ‪ ،‬ﻏﯿﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی ﺳﺎﺣﺮه ﻧﺸﺴﺖ‪» .‬اﮔﻪ ﭼﯿﺮدان ﺑﻔﻬﻤﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟ ﻣﯽﺧﻮاد‬
‫ﺑﺮه ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺎره؟ ﻫﯿﭻﮐﺲ از ﺳﺪ ﻣﻦ رد ﻧﻤﯽﺷﻪ؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺮدان ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽره‪.‬‬
‫اون ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻋﻠﯿﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺎری‪ .‬اون ﺗﺤﺖ ﺟﺎدوی ﻣﻨﻪ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﺤﺚ‬
‫ﺟﺎدوی ﺳﯿﺎه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺟﺎذﺑﻪی ﺟﺴﻤﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اون ﮐﻮدن ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪه‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﯽ؟ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺼﻮرش رو ﺑﮑﻨﯽ؟ اون ﺣﺘﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻮو رو ﺑﻪ دوﺋﻞ دﻋﻮت ﮐﻨﻪ‪ .‬ﯾﻪ اﻟﻒ ﺣﺴﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ‬
‫ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﯽدﻟﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ‪ ،‬ﭼﯿﺮدان‪ ،‬اردﯾﻞ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ .‬واﻗﻌﺎ ً داری ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺪﻓﺖ‬
‫ﻣﯽری؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬از ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ «.‬ﺳﺎﺣﺮه از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻤﺖ او آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ‬
‫ﺑﻮد روی ﻧﺸﺎنﻫﺎ و اﺷﮑﺎل روی زﻣﯿﻦ ﭘﺎ ﻧﮕﺬارد‪» .‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﺪاوای ﺷﺎﻋﺮ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻫﮑﺎری‪ .‬ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻪ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﮏ‪ .‬ﺑﻌﺪ از‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎرم رو اﻧﺠﺎم دادم‪ ،‬ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪی دﯾﮕﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬از رﯾﻨﺪ‬
‫ﻣﯽرم و ﻫﻨﻮز ﮐﺎرﻫﺎی ﻧﮑﺮده ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﻬﺮ دارم‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ ﻗﻮل‬
‫دادم و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم وﻗﺘﺶ رو ﻧﺪارم‪،‬‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻪ اون ﻗﻮلﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮاﻧﺶ ﺗﻼش ﮐﺮد‪ .‬ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻟﺠﻮﺟﺎﻧﻪای زد‪» :‬ﺗﻼش ﻧﮑﻦ‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ‪ .‬اﺛﺮی ﻧﺪاره‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ارادهی ﻗﻮیای داری و ﻣﻘﺎوﻣﺘﺖ ﺑﻪ ﺟﺎدو ﺑﺎﻻﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻦ‬
‫ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﯽ؛ و ﺑﺮام ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﺑﺎ ﻣﺮدوﻧﮕﯽ وﻗﺎﺣﺖآﻣﯿﺰت‬
‫ﮔﻮﻟﻢ ﺑﺰﻧﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و زرﻧﮕﯽ ﯾﻪ ﭼﯿﺰن‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻧﺠﺎت دادن دوﺳﺘﺖ‪ ،‬ﺑﺮام ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﻫﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﻬﺎﯾﯽ رو ﻣﯽدی‪ .‬ﮐﻔﺶﻫﺎم رو ﻫﻢ ﻟﯿﺲ ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﮐﺎر‬
‫دﯾﮕﻪ‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻪﻃﻮر ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮهای ﻗﺼﺪ ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪن داﺷﺘﻪ ﺑﺸﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺟﻠﻮی او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد و ﺑﺎ ﺳﺘﺎرهی‬
‫اﺑﺴﺪﯾﻨﯽ)‪ (۳۲۶‬ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﻤﺎس ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﺑﻪ روﺑﺎن ﻣﺨﻤﻠﯽاش ﺳﻨﺠﺎق ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه اداﻣﻪ داد‪» :‬از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ‬
‫ﺣﺮف زدن ﺑﺎﻫﺎت در اﺗﺎق ﺑﻮو ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد؛ و ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ازت ﭼﻪ ﻧﻮع دﺳﺘﻤﺰدی‬
‫ﻣﯽﺧﻮام‪ .‬ﻫﺮﮐﺴﯽ در رﯾﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺑﺎﻗﯽﻣﻮﻧﺪهی ﻣﻨﻮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪ ،‬ﻣﺜﻼ ً‬
‫ﭼﯿﺮدان؛ اﻣﺎ ﺗﻮ اﯾﻦﮐﺎر رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽدی؛ ﭼﻮن ﺑﻬﻢ ﺑﺪﻫﮑﺎری‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﮔﺴﺘﺎﺧﯽات‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎه ﺳﺮدت ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎت ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﻪی‬
‫ﺟﺰﯾﯿﺎت ﻣﯽﮔﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﻮرت ﺳﻨﮕﯽات و ﻟﺤﻦ ﻃﻌﻨﻪآﻣﯿﺰت‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺟﻠﻮی ﯾﻨﻔﺮ از وﻧﮕﺮﺑﺮگ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اون‬
‫ازﺧﻮدراﺿﯽ و ﻣﻐﺮوره‪ ،‬ﯾﻪ ﻋﺠﻮزهی زﯾﺮک‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺪون ﺷﺮم از ﻧﮕﺎه‬
‫ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدی‪ .‬ﻫﺰﯾﻨﻪاش رو ﺑﺪه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ!«‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻣﻮﻫﺎی او را ﺑﺎ ﻫﺮ دودﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺪال‬
‫روی ﮔﺮدن وﯾﭽﺮ ﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﻧﺠﯿﺮ آن داﺷﺖ ﺑﺎرﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ و ﺧﻔﻪاش‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﯿﺰی در ذﻫﻨﺶ درﺧﺸﯿﺪ و زﻣﺰﻣﻪی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮔﻮشﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺮ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬او دﯾﮕﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﻨﻔﺶ ﺳﺎﺣﺮه را ﻧﺪﯾﺪ و در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زاﻧﻮ زده ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن و آراﻣﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟‬
‫ﺻﺪای وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺑﺮو و دﺳﺘﻮرات ﻣﻨﻮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ دﺳﺘﻢ رو ﺑﺒﻮﺳﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ روی زاﻧﻮ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ده ﻫﺰار زﻧﺒﻮر در ذﻫﻨﺶ‬
‫وزوز ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﺶ ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﯽداد‪ .‬ﯾﺎس و‬
‫اﻧﮕﻮرﻓﺮﻧﮕﯽ‪ ...‬ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ‪ ...‬ﯾﮏ ﺑﺮق‪.‬‬
‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻧﺮده‪ ،‬ﭘﻠﮑﺎن‪ .‬ﺻﻮرت ﭼﯿﺮدان‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ! ﭼﺖ ﺷﺪه؟ ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽری؟‬
‫ﺻﺪای وﯾﭽﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﯾﺪ‪ ...‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪«...‬‬
‫‪ -‬ﯾﺎ ﺧﺪاﯾﺎن! ﭼﺸﻤﺎش رو ﻧﮕﺎه ﮐﻦ!‬
‫ﺻﻮرت وراﺗﯿﻤﯿﺮ ﮐﻪ از وﺣﺸﺖ درﻫﻢرﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﻮرت اردﯾﻞ؛ و ﺻﺪای ﭼﯿﺮدان‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ! اردﯾﻞ! ﺑﻬﺶ دﺳﺖ ﻧﺰن! ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﮐﻨﯽ! ﺑﺮو ﮐﻨﺎر‪ ،‬از ﺳﺮ‬
‫راﻫﺶ ﺑﺮو ﮐﻨﺎر!‬
‫ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ‪ .‬ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ‪...‬‬
‫ﯾﮏ در‪ .‬اﻧﻔﺠﺎر ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ‪ .‬ﮔﺮم اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺮﺟﯽ‪ .‬ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ در راه اﺳﺖ‪.‬‬
‫و اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻓﮑﺮش ﺑﻮد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ .‬راﯾﺤﻪ‪...‬‬
‫راﯾﺤﻪ؟ ﻧﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ‪ .‬ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ادرار‪ ،‬ﮐﺎه ﻓﺎﺳﺪ و ﭘﺎرﭼﻪ ﮐﻬﻨﻪﻫﺎی ﺧﯿﺲ‪ .‬ﺑﻮی‬
‫زﻧﻨﺪهی ﻣﺸﻌﻞ ﺳﻮزاﻧﯽ در ﭘﺎﯾﻪای آﻫﻨﯽ‪ ،‬روی دﯾﻮاری ﺑﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎی ﻏﯿﺮﻫﻤﺴﺎن‪.‬‬
‫ﺳﺎﯾﻪای ﮐﻪ از ﻧﻮر ﻣﺸﻌﻞ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﯾﻪای روی زﻣﯿﻦ ﺧﺎﮐﯽ‪...‬‬
‫ﺳﺎﯾﻪی ﻣﯿﻠﻪﻫﺎ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮐﺴﯽ او را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﺮﻃﻮب ﺗﮑﯿﻪ داد‪» .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯿﺪار ﺷﺪی‪ .‬داﺷﺘﻢ‬
‫ﻧﮕﺮان ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺑﯽﻫﻮش ﺑﻮدی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺮدان؟ ﮐﺠﺎ؛ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺳﺮم داره دوﺗﮑﻪ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟‬
‫‪ -‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺻﻮرﺗﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮐﻨﺎر دﯾﻮار‬
‫روﺑﻪروﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ آنﻫﺎ را ﺑﻪوﺿﻮح ﺑﺒﯿﻨﺪ؛ ﺗﺎ ﺣﺪ‬
‫اﻣﮑﺎن از ﻧﻮر ﻣﺸﻌﻞ دور ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﮐﺎﻣﻞ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ‬
‫ﮐﭙﻪای ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ ﺑﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آنﻫﺎ را از داﻻن ﭘﺮﻧﻮر ﺟﺪا ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻣﺮدی ﻻﻏﺮاﻧﺪام ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ دﻣﺎﻏﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻘﺎر ﻟﮏﻟﮏ‪.‬‬
‫ﻃﻮل ﻣﻮﻫﺎی درﻫﻢﮔﻮرﯾﺪه و وﺿﻌﯿﺖ ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ دﯾﺮوز ﺑﻪ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ رو اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺗﻮ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻗﻮهی ﺗﻔﮑﺮت رو دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ آوردی‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ...‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﭼﯽ؟ ﭼﻘﺪر اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ؟ از اونﻣﻮﻗﻊ ﭼﻘﺪر زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪...‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﮐﺎهﻫﺎ را ﮐﻨﺎر زد ﺗﺎ راﺣﺖﺗﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‪» .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﺪم ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺑﯽﻫﻮش ﺑﻮدم‪ .‬ﻣﻬﻤﻪ؟«‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﯾﻨﻔﺮ؛ و دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن اونﺟﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯿﺶ اون و‬
‫اون ﻗﺼﺪ داره؛ آﻫﺎی‪ ،‬ﺗﻮ! ﻣﺎ ﭼﻘﺪره ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﻢ؟‬
‫زﻧﺪاﻧﯽﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﭻﭘﭻ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻣﺰهی ﻓﻠﺰی دﻫﺎﻧﺶ اذﯾﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻒ ﮐﺮد‪» .‬ﮐﺮ ﺷﺪﯾﻦ؟ دارم‬
‫ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ اﻻن ﭼﻪ وﻗﺘﻪ روزه؟ ﯾﺎ ﺷﺐ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﻏﺬا‬
‫ﻣﯽدن؟«‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﭻﭘﭻ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻠﻮﯾﺸﺎن را ﺻﺎف ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎﯾﺎن‪ ،‬ﻣﺎ رو راﺣﺖ ﺑﺬارﯾﺪ و ﺑﺎﻫﺎﻣﻮن ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ‪ .‬ﻣﺎ دزدﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‬
‫ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫داﺷﺘﯿﻢ دزدی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از آنﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬اونﺟﺎ ﮐﻨﺞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦور ﻫﻢ ﻣﺎل ﻣﺎ‪.‬‬
‫ﺑﺬارﯾﺪ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
 ‫ﭼﯿﺮدان ﻧﻔﺴﺶ را از ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﯿﺮون داد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﭘﺮﻣﻮ ﮐﻪ دﻣﺎغ درازی داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر ﺑﻮده‪ .‬ﻫﺮﮐﺴﯽ‬
‫ﺗﻮی ﻫﻠﻔﺪوﻧﯽ رﻓﻘﺎی ﺧﻮدش رو داره‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﭼﯽ‪ ،‬ﭘﯿﺮﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اوﻧﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ؟ ﺑﻪ ﮐﺪوم ﺟﺒﻬﻪ‬
‫ﺗﻌﻠﻖ داری؟«‬
‫ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﻏﺮور ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻫﯿﭻﮐﺪوم؛ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﻢ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﺗﻒ ﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﮔﯿﺠﮕﺎﻫﺶ را ﻣﯽﻣﺎﻟﯿﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭼﯿﺮدان؟‬
‫اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻻن‪ ...‬ﺣﻘﯿﻘﺖ داره؟«‬
‫‪ -‬ﮐﺎﻣﻼ ً‪ .‬ﯾﺎدت ﻧﻤﯽآد؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن‪ ...‬ﻣﺮدم ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدن‪ ...‬ﺑﻌﺪ‪ ...‬ﺑﻌﺪ ﯾﻪ ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد‬
‫اﻟﻒ ﺻﺪاﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد‪» .‬ﻣﻐﺎزهی ﯾﻪ ﮔﺮوﺑﺮدار)‪ .(۳۲۷‬رﻓﺘﯽ ﺗﻮی ﻣﻐﺎزه و‬
‫ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪی ﺗﻮی دﻧﺪوﻧﺶ‪ .‬ﻣﺤﮑﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ و ﻧﺎﺳﺰاﯾﯽ ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﺎ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﮔﺮوﺑﺮدار اﻓﺘﺎد زﻣﯿﻦ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ‬
‫ﺣﺴﺎﺳﺶ ﻟﮕﺪ زدی‪ .‬دﺳﺘﯿﺎرش ﺑﺮای ﮐﻤﮏ اوﻣﺪ؛ اﻣﺎ ﺗﻮ از ﭘﻨﺠﺮه ﭘﺮﺗﺶ ﮐﺮدی‬
‫ﺑﯿﺮون‪ ،‬ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺧﺮ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒﻮده ﺑﺎﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﺮﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪﺟﺎﺳﺖ‪ .‬از ﻣﻐﺎزهی ﮔﺮوﺑﺮدار اوﻣﺪی ﺑﯿﺮون و راه اﻓﺘﺎدی ﺗﻮی‬
‫ﺧﯿﺎﺑﻮن‪ ،‬ﻣﺮدم رو ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻫﻞ ﻣﯽدادی و ﭼﺮتوﭘﺮتﻫﺎﯾﯽ در ﻣﻮرد ﻋﻔﺖ‬
‫زﻧﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﯽ‪ .‬ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎدی دﻧﺒﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺮدن‪ ،‬اردﯾﻞ‪ ،‬وراﺗﯿﻤﯿﺮ و ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﺑﯿﻦﺷﻮن ﺑﻮدﯾﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪی ﻟﻮرﻟﻨﻮز)‪ (۳۲۸‬دواﻓﺮوش واﯾﺴﺎدی‪ ،‬رﻓﺘﯽ‬
‫داﺧﻞ و ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﻮن‪ ،‬ﭘﺎی ﻟﻮرﻟﻨﻮز رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدی و‬
‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪی‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﻣﺮدم ﯾﻪ ﺟﻮر ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﺮدی‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻧﻮع ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽای؟‬
‫‪ -‬ﺳﺎده ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺤﺶ دادن ﺑﻪ روﺳﭙﯽﻫﺎ ﺣﺮﻓﻪای اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و‬
‫ﻧﻔﺮتاﻧﮕﯿﺰه و اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ راه ﻫﯿﭻ ﭘﻮﻟﯽ‬
‫درﻧﯿﺎوردن‪ ،‬ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺠﺎزاﺗﻪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺎزات ﻫﻤﻮنﺟﺎ درﻣﻸﻋﺎم‬
‫اﺟﺮا ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﭽﻪﻫﺎی ﻟﻮﺳﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺳﺮ دواﻓﺮوش‬
‫رو ﻓﺮو ﮐﺮدی ﺑﯿﻦ زاﻧﻮﻫﺎش‪ ،‬ﺷﻠﻮارش رو ﮐﺸﯿﺪی ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺷﻼﻗﺶ‬
‫زدی‪.‬‬
‫‪ -‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﭼﯿﺮدان‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ ،‬ﺑﻬﻢ رﺣﻢ ﻧﮑﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺑﺎﺳﻦ ﻟﻮرﻟﻨﻮز رو اﻧﻘﺪر زدی ﮐﻪ دواﻓﺮوش ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و زاری اﻓﺘﺎد‪ ،‬از ﻣﺮدم‬
‫و ﺧﺪاﯾﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎی ﮐﻤﮏ و رﺣﻢ ﮐﺮد؛ ﺣﺘﯽ ﻗﻮل داد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ؛‬
‫اﻣﺎ ﺧﺐ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدی‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ راﻫﺰن ﻣﺴﻠﺢ ﮐﻪ ﺗﻮ رﯾﻨﺪ ﺑﺎ‬
‫اﺳﻢ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺻﺪاﺷﻮن ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﻮن رو رﺳﻮﻧﺪن‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد‪» :‬و اونﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻻن رو زدم؟«‬
‫ً‬
 ‫‪ -‬اﺻﻼ ً ﻧﻪ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺒﻞﺗﺮ از اون زده ﺑﻮدیﺷﻮن‪ .‬ﮔﺮوﺑﺮدار و دواﻓﺮوش ﻫﺮ دو‬
‫ﻋﻀﻮ ﺷﻮرای ﺷﻬﺮ ﺑﻮدن‪ .‬ﻫﺮ دو ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﮐﻪ ﯾﻨﻔﺮ رو از ﺷﻬﺮ ﺑﯿﺮون ﺑﻨﺪازن‪.‬‬
‫ی ﺷﻮرا ﻋﻠﯿﻪ ﺳﺎﺣﺮه رأی دادن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﺷﺎﯾﻌﺎت‬ ‫ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ِ‬
‫زﺷﺘﯽ در ﻣﻮردش راه اﻧﺪاﺧﺘﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺪس زدم‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه‪ .‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ از راه رﺳﯿﺪن‪ .‬اوﻧﺎ ﻣﻨﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ اﯾﻦﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻦ‪ .‬آه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻣﻨﻈﺮهای ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﮐﺮدی ﺳﺨﺘﻪ‪ .‬اوﻧﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‪ ،‬ﺷﻼق‪ ،‬ﺑﺎﺗﻮن و ﺗﺒﺮزﯾﻦ داﺷﺘﻦ و ﺗﻮ‬
‫ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻋﺼﺎی ﭼﻮﺑﯽ دﺳﺘﻪدار داﺷﺘﯽ ﮐﻪ از ﯾﻪ ﻣﺮدک ﻗﺮﺗﯽ ﮐﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪﺷﻮن رو زﻣﯿﻦ زدی‪ ،‬ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ دادی‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ داری ﮐﺠﺎ ﻣﯽری‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدﻣﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﺪوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬داﺷﺘﯽ ﻣﯽرﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺮپ)‪ (۳۲۹‬ﮐﺎﻫﻦ ﮐﻪ اون ﻫﻢ ﻋﻀﻮی از‬
‫ﺷﻮراﺳﺖ و در ﺧﻄﺎﺑﻪﻫﺎش ﺧﯿﻠﯽ ﯾﻨﻔﺮ رو ﻣﻮردﻋﻨﺎﯾﺖ ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻬﺶ‬
‫درﺳﯽ در ﻣﻮرداﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﻟﻄﯿﻒﺗﺮ دادی‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف‬
‫ﻣﯽزدی ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﺶ اﺷﺎره ﻧﻤﯽﮐﺮدی و ﺗﻮﺻﯿﻒﻫﺎی دﯾﮕﻪای ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮدی‪،‬‬
‫ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺖ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن ﺧﯿﻠﯽ داﺷﺘﻦ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدن‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬آﻫﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﻔﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬دﯾﮕﻪ ﭼﯽ؟ ﺗﻮی ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺮاﺑﮑﺎری‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﯽ وارد ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺸﯽ‪ .‬ﯾﻪ ﮔﺮوه ﮐﺎﻣﻞ از ﭘﺎﺳﺒﺎنﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‪ ،‬ﺑﻪﺟﺰ‬
‫ﻣﻨﺠﻨﯿﻖ ﻫﺮ ﻧﻮع ﺳﻼح دﯾﮕﻪای ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﻮن داﺷﺘﻦ‪ ،‬ﺟﻠﻮی ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﻮدن‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮان ﺑُﮑﺸﻨﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﻬﺸﻮن ﻧﺮﺳﯿﺪی‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮت را‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺎت ﮔﺮﻓﺘﯽ و از ﺣﺎل رﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻘﯿﻪاش رو ﺑﮕﯽ‪ .‬ﺧُﺐ ﭼﯿﺮدان‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪی؟‬
‫‪ -‬وﻗﺘﯽ اﻓﺘﺎدی ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﻬﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن درﮔﯿﺮ‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﺳﭙﺲ ﯾﻪ ﭘﺘﮏ ﺧﻮرد ﺗﻮی ﺳﺮم و ﺗﻮ اﯾﻦ ﻫﻠﻔﺪوﻧﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً‬
‫اﺗﻬﺎم ﺷﺮﮐﺖ در ﯾﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪی ﺿﺪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻬﻢ زده ﻣﯽﺷﻪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ دوﺑﺎره دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪» .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺣﺮف اﺗﻬﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﯿﺎد؟«‬
‫ﭼﯿﺮدان آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﻪ ﻧﻮﯾﻞ)‪ ،(۳۳۰‬ﺷﻬﺮدار‪ ،‬ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ از ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺑﺮﺳﻪ‪ ،‬ﮐﯽ ﻣﯽدوﻧﻪ‪ ...‬اون دوﺳﺘﻤﻪ؛ اﻣﺎ اﮔﻪ ﻧﯿﺎد‪ ،‬ﺷﻮرا ﺣﮑﻢ رو ﻣﯽده‪ ،‬ﺷﻮرا‬
‫ﺷﺎﻣﻞ ﻟﻮرﻟﻨﻮز و اون ﮔﺮوﺑﺮدار؛ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ‪«...‬‬
‫اﻟﻒ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪﻃﻮر ﺟﺰﺋﯽ روی ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺎرﯾﮑﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻣﻨﻈﻮر او را ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬دزدﻫﺎ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﯿﺮﻣﺮد رﯾﺰه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺤﺶ رﮐﯿﮑﯽ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﺎﻟﯿﻪ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ دار زده ﻣﯽﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ﻟﺤﻈﻪی ﻣﺮﮔﻢ ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ دادم‪ ،‬ﭼﯿﺮدان؛ و ﺑﺪون ﺷﮏ‪،‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ .‬ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ اﯾﻦ ﺑﺎزی ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻮده؛‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم‪ .‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬اون ﮔﻮﻟﻢ زد و ﺑﻪ ﻗﻮل دورفﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ‬
‫ﺑﺸﺎﺷﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم‪«.‬‬
‫اﻟﻒ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﯾﺎ ﮐﻢ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻬﺖ در ﻣﻮرد‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻫﺸﺪار دادم‪ .‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺖ ﻫﺸﺪار دادم و از ﻗﺮار ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﯾﻪ‬
‫اﺣﻤﻖ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﺮﻋﮑﺴﺶ‬
‫درﺳﺘﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺟﻠﻮت رو ﺑﮕﯿﺮم‪ ،‬زورم ﺑﻬﺖ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛ اﻣﺎ‬
‫اﯾﻦﮐﺎر رو ﻧﮑﺮدم؛ ﭼﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم وﻗﺘﯽﮐﻪ ﻃﻠﺴﻢ از ﮐﺎر ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮی و ﺑﻪ‬
‫ﯾﻨﻔﺮ‪ ...‬آﺳﯿﺐ ﺑﺰﻧﯽ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺑﺨﺸﻤﺖ؛ ﭼﻮن اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽدوﻧﯽ ﮐﻪ اون ﻃﻠﺴﻢ ﭼﻘﺪر ﻗﻮی ﺑﻮد‪ .‬اﻟﻒ ﻋﺰﯾﺰ‬
‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦﮐﺎر ﺑﯽﻫﻮش ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻃﻠﺴﻢ ﯾﻨﻔﺮ رو ﺑﺎﻃﻞ ﮐﻨﯽ‬
‫و زورت ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ رو ﯾﺎدت ﻣﯽآد؟‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﻨﻔﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺮدان؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎ؟ً‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی زد و ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﻦ از ﮐﻠﻤﺎت ﻗﻠﻤﺒﻪﺳﻠﻤﺒﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآد‪ .‬ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ‪ ،‬ﺑﺬار ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﻣﺠﺬوﺑﺶ ﺷﺪم‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﻣﺠﺬوب اون ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺗﺼﻮﯾﺮی را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ ﺑﺪون ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت‬
‫ﻣﺠﺬوﺑﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﭼﯿﺮدان‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺻﺪای ﻗﺪمﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ از داﻻن آﻣﺪ و ﺻﺪای ﺗﻠﻖ ﻓﻠﺰی‪ .‬ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل ﺑﺎ ﺳﺎﯾﻪی‬
‫ﭼﻬﺎر ﻧﮕﻬﺒﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻠﯿﺪ در ﻗﻔﻞ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ .‬ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺑﯽﮔﻨﺎه ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺳﯿﺎهﮔﻮش‬
‫ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬از ﻧﺮدهﻫﺎ دور ﺷﺪ و ﺑﯿﻦ ﻣﺠﺮﻣﺎن دﯾﮕﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻪ اﯾﻦ زودی؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺳﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﺳﮑﻮی اﻋﺪام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ‪«...‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮدی ﺑﻠﻨﺪﻗﺎﻣﺖ و ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮش ﻣﺜﻞ ﯾﮏ زاﻧﻮ ﮐﭽﻞ ﺑﻮد‬
‫و ﺗﻪرﯾﺸﯽ ﺑﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮاز داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ وﯾﭽﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اون ﯾﮑﯽ‪«.‬‬
‫دو ﻧﮕﻬﺒﺎن دﯾﮕﺮ ﮔﺮاﻟﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادﻧﺪ‪ .‬دزدﻫﺎ در ﮐﻨﺞ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭘﺪرﺑﺰرگ دﻣﺎغ دراز ﺑﯿﻦ ﮐﺎهﻫﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد؛ اﻣﺎ ﻧﻮک ﺷﻤﺸﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﻨﻪاش‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ روی زﻣﯿﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﭽﻞ ﺟﻠﻮی وﯾﭽﺮ اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬آﺳﺘﯿﻦﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ زد و ﻣﺸﺘﺶ را ﻣﺎﻟﯿﺪ‪ .‬او‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺴﺘﺸﺎر ﻟﻮرﻟﻨﻮز از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ از ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‬
‫ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺎ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮی؟ ﭼﯿﺰی اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪاری؟ ﯾﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮدت ﻧﺒﺎﺷﻪ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﭽﻞ ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﺪ؛ ﭼﻮن دو ﻧﮕﻬﺒﺎن‬
‫دﯾﮕﺮ ﭼﮑﻤﻪﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦﺷﺎن را روی ﻫﺮ دو ﭘﺎی او ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﮐﭽﻞ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﺶ ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ وﯾﭽﺮ زد‪ .‬او ﻣﺎﻫﯿﭽﻪﻫﺎی‬
‫ﺷﮑﻤﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﮕﮏ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎنﻫﺎ دوﺑﺎره او را ﺑﺎﻻ‬
‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﻪ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﭘﯿﺎز و دﻧﺪانﻫﺎی ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯽداد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭽﯽ اﺣﺘﯿﺎج‬
‫ﻧﺪاری؟ ﻣﺴﺘﺸﺎر از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﺪاری ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﺿﺮﺑﻪای دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎنﺟﺎ‪ .‬ﮔﻠﻮی ﮔﺮاﻟﺖ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﯽآورد؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی در ﺷﮑﻤﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﯽﻣﻮ ﺑﻪ ﯾﮏﻃﺮف ﭼﺮﺧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﺑﺖ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻧﮓ! ﺿﺮﺑﻪای دﯾﮕﺮ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﮕﮏ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد‬
‫وﻟﯽ روی ﺷﮑﻤﺶ ﻫﯿﭻ ﺳﻮراﺧﯽ ﻧﻤﯽدﯾﺪ ﮐﻪ دﯾﻮار از ﭘﺸﺖ آن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﮏ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺿﺮﺑﻪی ﻣﺤﮑﻢﺗﺮی ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺧﺐ؟ ﻫﯿﭻ ﺧﻮاﺳﺘﻪای ﻧﺪاری؟ ﺟﻨﺎب ﻟﻮرﻟﻨﻮز ﺧﻮاﺳﺖ ازت اﯾﻨﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ؛ اﻣﺎ‬
‫ﭼﺮا ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﯽ؟ زﺑﻮﻧﺖ رو ﻗﻮرت دادی؟ اﻻن ﺑﺮات درش ﻣﯽآرم‪«.‬‬
‫دﻧﮓ! ﮔﺮاﻟﺖ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ از ﻫﻮش ﻧﺮﻓﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻮش ﻣﯽرﻓﺖ؛ ﭼﻮن ﺑﺮای‬
‫اﻧﺪامﻫﺎی داﺧﻠﯽاش ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ از ﺣﺎل ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎن را‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ‪...‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺗﻒ ﮐﺮد‪ ،‬دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن داد و دوﺑﺎره ﻣﺸﺘﺶ را ﻣﺎﻟﯿﺪ‪» .‬ﺧﺐ؟‬
‫واﻗﻌﺎ ً ﻫﯿﭻ ﺧﻮاﺳﺘﻪای ﻧﺪاری؟«‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دارم‪ .‬اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺘﺮﮐﯽ‪ ،‬ﺣﺮومزاده‪«.‬‬
‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮐﭽﻞ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد_‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻪی ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺳﺮش را ﻫﺪف رﻓﺖ؛ اﻣﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ‬
‫وارد ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺜﻞ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻧﯽ ﻗﻠﻮﻗﻠﻮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ دودﺳﺖ‬
‫ﺷﮑﻤﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻟﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎ درد ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ‪...‬‬
‫و ﺗﺮﮐﯿﺪ‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬

‫‪ -‬و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟‬

‫ﻧﻮر ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪهای آﺳﻤﺎن ﺑﯿﺮون را درﻧﻮردﯾﺪ و ﺻﺪای ﻃﻨﯿﻦاﻧﺪاز رﻋﺪ ﻟﺤﻈﻪای‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ‪ .‬اﺑﺮﻫﺎی ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از آﺳﻤﺎن رﯾﻨﺪ رد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎران‬
‫داﺷﺖ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ و ﭼﯿﺮدان ﮐﻪ زﯾﺮ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﺑﺰرﮔﯽ از ﻟﺒﯿﻮدوس‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ)‪ (۳۳۱‬و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪه و ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ‬
‫ﺳﺮﺷﺎن را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮدار ﻧﻮﯾﻞ در اﺗﺎق ﻗﺪم ﻣﯽزد‪ ،‬از ﺧﺸﻢ‬
‫ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد و ﻧﻔﺴﺶ را از ﺑﯿﻨﯽاش ﺑﯿﺮون ﻣﯽداد‪.‬‬
‫او ﻧﺎﮔﻬﺎن اﯾﺴﺘﺎد و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎی ﻋﻨﺘﺮ ﻟﻌﻨﺘﯽ! دارﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﻨﻮ‬
‫ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﭼﯽ؟ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﻪای ﺗﻮ ﺟﻬﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاره؟«‬
‫اﻟﻒ و وﯾﭽﺮ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری‪ «...‬ﻧﻔﺲ ﺷﻬﺮدار ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪» .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن‪ ...‬ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺟﻪ! ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺟﻪ ﻟﻪ‬
‫ﺷﺪه! ﻏﯿﺮ اﻧﺴﺎﻧﯿﻪ!«‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ و ﮐﻔﺮآﻣﯿﺰ‪ .‬اﻧﻘﺪر ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﻪ اﺣﻤﻖ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻪ ﮐﺎر ﮐﯿﻪ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺷﻬﺮدار‪ .‬ﻫﺮدوی ﻣﺎ‬
‫ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺮدان و اون ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش رو ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻣﯽﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﻧﯿﺮوی ﻻزم‬
‫ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری رو ﻧﺪارن‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﮐﺎر ﯾﻨﻔﺮ ﻫﺴﺘﺶ‪ ،‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮی ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﺎن‬
‫ﻧﻔﺮﯾﻨﺶ ﮐﺮدن!« ﺻﺪای رﻋﺪی دﯾﮕﺮ در ﺑﯿﺮون اﻧﮕﺎر ﺣﺮفﻫﺎی ﮐﺎﻫﻦ را ﺗﺄﯾﯿﺪ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺮپ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﮐﺎر اوﻧﻪ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ‬
‫ﮐﺲ دﯾﮕﻪای‪ ،‬ﺑﻪﻏﯿﺮاز ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺨﻮاد از ﻟﻮرﻟﻨﻮز اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮه؟«‬
‫ﺷﻬﺮدار ﻧﺎﮔﻬﺎن زﯾﺮ ﺧﻨﺪه زد‪» :‬ﻫﻪ ﻫﻪ ﻫﻪ‪ .‬در ﻣﻮرد اون ﮐﻤﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪی ﭼﯿﺰﻫﺎ‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯽام‪ .‬ﻟﻮرﻟﻨﻮز داﺷﺖ ﺿﺪ ﻣﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاد ﺟﺎی ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮه؛ و‬
‫ﺣﺎﻻ ﻣﺮدم دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺶ اﺣﺘﺮام ﻧﻤﯽذارن‪ .‬وﻗﺘﯽ ﯾﺎدﺷﻮن ﻣﯽآد ﭼﻄﻮر ﺑﺎﺳﻨﺶ‪«...‬‬
‫ﮐﺮپ اﺧﻢ ﮐﺮد‪» :‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ رو ﮐﻢ داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻧﻮﯾﻞ‪ ،‬ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ارﺗﮑﺎب‬
‫ﺟﺮم ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻤﺎ‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﮔﻪ ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﭽﺮ رواﻧﻪ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬دﺳﺘﺶ رو روی ﻣﻦ و ﮐﺎﻫﻦ ارﺷﺪ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ‪«...‬‬
‫»ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻧﻄﻖﻫﺎت ﺣﺮفﻫﺎی زﺷﺘﯽ در ﻣﻮرد ﯾﻨﻔﺮ زدی‪ ،‬ﮐﺮپ‪.‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرت اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داره‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ‬
‫داره‪ .‬ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪ ،‬وﻟﮕﺮدﻫﺎ؟« ﺷﻬﺮدار دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮاﻟﺖ و ﭼﯿﺮدان ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫»ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ‪ ،‬ﮐﺎری ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﺮدﯾﺪ رو ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ رو در ﺷﻬﺮم ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ! دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ ،‬زود ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﺑﺮام‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﮕﯿﺪ ﭼﻪ دﻓﺎﻋﯽ از ﺧﻮدﺗﻮن دارﯾﺪ؛ ﭼﻮن اﮔﻪ ﻧﮕﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﻮن ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺗﺎ روز ﻣﺮگﺗﻮن‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ! ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ رو ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ در اﻋﺘﺮافﮔﺎه ﻣﻌﺒﺪ‬
 ‫ﻫﺴﺘﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان آه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﯽدار و ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪای ﺑﻪ وﯾﭽﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﻫﻢ آه ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً‬
‫ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ را‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر‪ .‬ﺗﻼش ﺑﺮای ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی‪ .‬ﺟﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ آزاد ﺷﺪ؛ و ﯾﻪ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﮐﻪ ﺟﻦ رو ﻣﯽﺧﻮاد‪ .‬داﺳﺘﺎن ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻨﻪ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺟﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟ و اﯾﻦ ﯾﻨﻔﺮ ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد؟«‬
‫ﮐﺮپ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد‪» :‬ﺳﺎﺣﺮان ﻗﺪرتﺷﻮن رو از ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮن‪ ،‬اﮔﻪ‬
‫ﺑﺨﻮام دﻗﯿﻖﺗﺮ ﺑﮕﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻋﻨﺼﺮ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﻣﺎدهی اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﻪﻋﻨﻮان‬
‫ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﻫﻮا‪ ،‬آب‪ ،‬آﺗﺶ و زﻣﯿﻦ‪ .‬ﻫﺮﮐﺪام از اﯾﻦ‬
‫ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺑُﻌﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ داره ﮐﻪ در زﺑﺎن ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﭘﻬﻨﻪ ﺧﻮﻧﺪه ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﭘﻬﻨﻪی‬
‫آب‪ ،‬ﭘﻬﻨﻪی آﺗﺶ و ﺑﻘﯿﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑُﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ از دﺳﺘﺮس ﻣﺎ ﺧﺎرﺟﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ‬
‫اﺟﻨﻪ ﻫﺴﺘﻦ‪«...‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬اﯾﻦ اﺳﻤﯿﻪ ﮐﻪ در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻬﺸﻮن دادن؛ ﭼﻮن ﺗﺎ‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ‪«...‬‬
‫ﮐﺮپ ﻧﮕﺬاﺷﺖ او ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ‪» .‬ﺣﺮﻓﻢ رو ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻦ‪ .‬از داﺳﺘﺎﻧﺖ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻧﻤﯽدوﻧﯽ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش و ﺑﻪ ﺣﺮف ﯾﻪ ﻧﻔﺮ‬
‫ﻋﺎﻗﻞﺗﺮ ﮔﻮش ﺑﺪه‪ .‬داﺷﺘﻢ در ﻣﻮرد اﺟﻨﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اوﻧﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻮع ﻫﺴﺘﻦ؛ ﭼﻮن‬
‫ﭼﻬﺎر ﭘﻬﻨﻪ دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻮا ﻫﻤﻮن ﺟﻦ ﺧﻮﻧﺪه ﻣﯽﺷﻦ؛‬
‫ﻣﺎرﯾﺪﻫﺎ)‪ (۳۳۲‬ﺑﺎ آب در ارﺗﺒﺎط ﻫﺴﺘﻦ؛ ﻋﻔﺮﯾﺖﻫﺎ)‪ (۳۳۳‬ﻣﻮﺟﻮدات آﺗﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻦ‬
‫و داﺋﻮ)‪ ،(۳۳۴‬ﻣﻮﺟﻮدات واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‪«...‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺑﺤﺚ ﺧﺎرج ﻧﺸﻮ‪ ،‬ﮐﺮپ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻣﮑﺘﺐ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮای ﻣﺎ‬
‫ﺗﺪرﯾﺲ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ از اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاد؟«‬
‫‪ -‬ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺟﻮدی‪ ،‬ﺷﻬﺮدار‪ ،‬ﻣﻨﺒﻊ زﻧﺪهای از اﻧﺮژی ﺟﺎدوﯾﯿﻪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮی ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از‬
‫اوﻧﺎ رو در اﺧﺘﯿﺎر داره‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ اﯾﻦ اﻧﺮژی رو ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻃﻠﺴﻢ درﺑﯿﺎره‪ .‬ﻻزم‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﻧﯿﺮو رو از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﮑﺸﻦ‪ ،‬ﺟﻦ اﯾﻦﮐﺎرو ﺑﺮاﺷﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻗﺪرت ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺳﺎﺣﺮی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎده‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ‪...‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد‪» :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮی ﻧﺸﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﻫﺮ‬
‫ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﻗﺪرت ﺧﯿﻠﯽ از اوﻧﺎ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺷﺪه‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻦ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻦ‪«...‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻟﺤﻦ و ﻧﺤﻮهی اﯾﺴﺘﺎدﻧﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﺳﺘﻤﻠﻔﻮرد)‪ (۳۳۵‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ‪ ،‬ﯾﻪ ﺑﺎر ﮐﻮه رو ﺗﮑﻮن داد؛ ﭼﻮن ﺟﻠﻮی دﯾﺪ ﺑﺮﺟﺶ‬
‫رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻗﺒﻞ ﯾﺎ ﺑﻌﺪ از اون ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ؛ ﭼﻮن‬
‫ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﯾﻪ داﺋﻮ در اﺧﺘﯿﺎر اﺳﺘﻤﻠﻔﻮرد ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻨﯽ زﻣﯿﻨﯽ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎی‬
‫دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺷﺪن‪ .‬ﻣﻮجﻫﺎی ﻋﻈﯿﻢ و ﺑﺎرونﻫﺎی‬
‫ً‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪآﻣﯿﺰ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﮐﺎر ﻣﺎرﯾﺪﻫﺎ ﻫﺴﺘﻦ‪ .‬ﺳﺘﻮنﻫﺎی آﺗﺸﯿﻦ و اﻧﻔﺠﺎرﻫﺎ ﮐﺎر‬
‫ﻋﻔﺮﯾﺖﻫﺎ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮدﺑﺎد‪ ،‬ﻃﻮﻓﺎن‪ ،‬ﭘﺮواز ﺑﺎﻻی زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺟﺎﻓﺮی ﻣﺎﻧﮏ)‪«.(۳۳۶‬‬
‫ﮐﺮپ ﺑﺎﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪» .‬دﻗﯿﻘﺎ ً‪ .‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ‬
‫ﻣﯽدوﻧﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﮏ ﭘﯿﺮ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺟﻦﻫﺎی آﺑﯽ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﻮدش ﮐﻨﻪ‪ .‬ﺷﺎﯾﻌﺎت ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ دوﻧﻪ داره‪ .‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﻪ اوﻧﺎ رو ﺗﻮی ﺑﻄﺮی ﻣﯽذاره و در ﻣﻮاﻗﻊ ﻻزم ازﺷﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻫﺮ‬
‫ﺟﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ﺳﻪ آرزو رو ﺑﺮآورده ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪش ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑُﻌﺪ ﺧﻮدش‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ دﯾﺪﯾﻢ ﻫﯿﭻ آرزوﯾﯽ رو ﺑﺮآورده ﻧﮑﺮد‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﭘﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻠﻮی دﻧﺪﻻﯾﻮن‪«.‬‬
‫ﮐﺮپ ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬اﺟﻨﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﮐﯿﻨﻪﺗﻮز و ﺣﯿﻠﻪﮔﺮی ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫دوﺳﺖ ﻧﺪارن در ﺑﻄﺮی ﺟﺎ ﺑﮕﯿﺮن و ﮐﻮهﻫﺎ رو ﺗﮑﻮن ﺑﺪن‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺎری از‬
‫دﺳﺖﺷﻮن ﺑﺮﺑﯿﺎد ﻣﯽﮐﻨﻦ ﺗﺎ ﻧﺬارن ﺗﻮ آرزوت رو ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎری و ﺑﻌﺪ ﻃﻮری‬
‫ﺑﺮآوردهاش ﻣﯽﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﯾﺎ ﻣﻬﺎر ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ‬
‫ﺗﺤﺖاﻟﻠﻔﻈﯽ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮدن اﺟﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ارادهی آﻫﻨﯿﻦ‪ ،‬اﻋﺼﺎب ﭘﻮﻻدﯾﻦ‪ ،‬ﻧﯿﺮوی ﺟﺎدوﯾﯽ‬
‫ﻗﻮی و ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺎزه‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﺗﻮ‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻧﺎﭼﯿﺰ‬
‫ﺑﻮدن‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ اونﻗﺪر ﻧﺒﻮدن ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ اون ﻟﻌﻨﺘﯽ رو در اﺧﺘﯿﺎر ﺑﮕﯿﺮم؛ اﻣﺎ‬
‫ﻓﺮارﯾﺶ دادم؛ اﻧﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺖ ﮐﻪ ﻫﻮا زوزه ﮐﺸﯿﺪ و اﯾﻦ‪ ،‬ﮐﺎر ﮐﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬درﺳﺘﻪ‪ ،‬ورد ﺟﻦﮔﯿﺮﯾﻢ رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮد‪«...‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ وردی؟ ﺗﮑﺮارش ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ آنرا ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ اول ﺳﭙﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻗﺮﻣﺰ و درﻧﻬﺎﯾﺖ آﺑﯽ ﺷﺪ‪» .‬ﭼﯽ؟! ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﺋﺘﯽ! داری‬
‫ﻣﺴﺨﺮهام ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ ﻟﮑﻨﺖ اﻓﺘﺎد‪» :‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ ...‬راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ...‬ﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ داره‪«.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ رو ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻦ! ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰ زﺷﺘﯽ رو از ﮐﺠﺎ‬
‫ﺷﻨﯿﺪی!‬
‫ﺷﻬﺮدار دﺳﺘﺶ را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد‪» .‬ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ‪ .‬دارﯾﻢ وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽدوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﺣﺮه ﭼﺮا ﺟﻦ رو ﻣﯽﺧﻮاد؛ اﻣﺎ ﮐﺮپ‪ ،‬ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺑﺪه‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺪه؟ ﺑﺬار ﺑﮕﯿﺮﺗﺶ و ﺑﺮن ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم‪«...‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﻞ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی دارد‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ درﺧﺸﺎن روی دﯾﻮار‬
‫ﮐﻨﺎر ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻟﺒﯿﻮدوس ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﺑﺮق زد و دﻧﺪﻻﯾﻮن وﺳﻂ‬
‫ﺷﻬﺮداری اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺗِﻨﻮر واﺿﺢ و ﺧﻮشآﻫﻨﮕﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﯽﮔﻨﺎه!« روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻤﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪» .‬ﺑﯽﮔﻨﺎه! وﯾﭽﺮ‬
‫ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﻪ! آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﮐﺮپ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻗﺼﺪ اﺟﺮای ﻃﻠﺴﻢ ﯾﺎ ﻧﻔﺮﯾﻨﯽ دارد را ﻋﻘﺐ ﻧﮕﻪ‬
‫داﺷﺖ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬دﻧﺪﻻﯾﻮن! ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی‪ ...‬اﯾﻨﺠﺎ‪ ...‬دﻧﺪﻻﯾﻮن!«‬
‫ﺷﺎﻋﺮ روی ﭘﺎ ﭘﺮﯾﺪ‪» .‬ﮔﺮاﻟﺖ!«‬
‫‪ -‬دﻧﺪﻻﯾﻮن!‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪی ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﮐﯿﻪ؟ ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬اﮔﻪ ﺟﺎدوﻫﺎﺗﻮن رو ﺗﻤﻮم ﻧﮑﻨﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﻪﮐﺎر ﮐﻨﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎدو ﮐﺮدن در رﯾﻨﺪ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ! اول‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫درﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺣﻖ ﻣﺎﻟﯿﺎت و ﻣﻬﺮ رو ﺑﭙﺮدازﯾﺪ‪ ...‬اﻣﻤﻢ؟ اون ﻫﻤﻮن‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪهای ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺮوﮔﺎن ﺳﺎﺣﺮه ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﺷﺎﻋﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﭼﻄﻮری‬
‫اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ؟«‬
‫ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و ﻧﮕﺮان اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد‪» :‬راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ‪،‬‬
‫ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪ ،‬درواﻗﻊ اﺻﻼ ً ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮام اﻓﺘﺎده‪ .‬ﭼﯿﺰی زﯾﺎدی ﯾﺎدم‬
‫ﻧﻤﯽآد و ﻃﺎﻋﻮن ﺑﮕﯿﺮم اﮔﻪ دروغ ﺑﮕﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ ﮐﺎﺑﻮﺳﻪ و ﭼﯽ واﻗﻌﯿﻪ؛‬
‫اﻣﺎ ﯾﻪ زن ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻣﻮ ﺳﯿﺎه ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آﺗﺸﯿﻦ رو ﯾﺎدم ﻣﯽآد‪«...‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﺮای ﭼﯽ داری ﺑﻪ ﻣﻦ در ﻣﻮرد‬
‫زنﻫﺎی ﻣﻮ ﺳﯿﺎه ﻣﯽﮔﯽ‪ .‬اﺻﻞ ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺟﻨﺎب‪ ،‬اﺻﻞ ﻗﻀﯿﻪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﻪ‪ .‬ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻮ ﺑﻔﻬﻤﻢ؟ ﻟﻮرﻟﻨﻮز ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮدش‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎﺳﻨﺶ ﺷﻼق زده؟ ﭼﻮن اﮔﻪ وﯾﭽﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎه ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ دﯾﮕﻪای وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪاره‪ .‬ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﻫﻢ زده ﺑﺎﺷﻦ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﻏﺮور ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰی در ﻣﻮرد ﺑﺎﺳﻦﻫﺎ و ﺗﻮﻫﻤﺎت ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآد زن زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺷﮑﯿﻞ ﺳﯿﺎه‬
‫و ﺳﭙﯿﺪی ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﻮ ﭘﺮت ﮐﺮد داﺧﻞ ﯾﻪ ﺳﻮراخ ﻧﻮراﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﯾﻪ‬
‫درﯾﭽﻪی ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻠﺶ ﺑﻪوﺿﻮح ﺧﻮاﺳﺘﻪاش از ﻣﻦ رو ﺑﯿﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‬
‫وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﻓﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ آرزوی ﻣﻦ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ وﯾﭽﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﻪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫آرزوی ﻣﻨﻪ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪاش ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده‪ ،‬ﭼﯽ ﺷﺪه و ﭼﺮا‪ .‬زن ﺳﯿﺎهﻣﻮ ﻧﺬاﺷﺖ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ از‬
‫دﻫﻨﻢ درﺑﯿﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﺷﺘﯽ ﺳﺮزﻧﺸﻢ ﮐﺮد‪ ،‬از ﮔﺮدﻧﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮﺗﻢ ﮐﺮد ﺗﻮی‬
‫درﯾﭽﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؛ و ﺣﺎﻻ‪ «...‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻧﯿﻢﺗﻨﻪاش را‬
‫ﺗﮑﺎﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻘﻪ و ﭼﯿﻦﻫﺎی ﻟﺒﺎس ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ؛ اﻣﺎ ﮐﺜﯿﻔﺶ را‪ ،‬ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪ ...» .‬آﻗﺎﯾﺎن‪،‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﺳﻢ و ﻣﺤﻞ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی ﺷﻬﺮ رو ﺑﻬﻢ‬
‫ﺑﮕﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ آرام ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی ﺑﺪی در ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﯾﮑﯽﺷﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل ﺷﻬﺮ رو ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫و رﻓﻘﺎت‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﯾﺎدﺗﻮن ﺑﯿﺎرم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز آزاد ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺷﯿﺎدﻫﺎ! ﻧﮕﺎﺷﻮن ﮐﻦ!‬
‫ﯾﮑﯽﺷﻮن داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﻨﻪ و اون ﯾﮑﯽ از ﺗﻮی دﯾﻮار‬
‫ﻣﯽﭘﺮه ﺑﯿﺮون و در ﻣﻮرد ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﻦ آرزو ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﺎورم‬
‫ﻧﻤﯽﺷﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﺋﺘﯽ‪«...‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮق ﺳﺮ ﮐﭽﻠﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﻦ! ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ!‬
‫آرزو! آﺧﺮﯾﻦ آرزو!«‬
‫ﺷﻬﺮدار اﺧﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﭼﺖ ﺷﺪه‪ ،‬ﮐﺮپ؟ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪی؟«‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬آﺧﺮﯾﻦ آرزو! ﺳﺎﺣﺮه ﺷﺎﻋﺮ رو ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﻮﻣﯿﻦ و‬
‫آﺧﺮﯾﻦ آرزوش رو ﺑﮕﻪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺣﺘﻤﺎ ً ﯾﻪ ﺗﻠﻪی ﺟﺎدوﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﺮده و ﺟﻦ رو‪ ،‬ﻗﺒﻞ‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺑُﻌﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮﮔﺮده‪ ،‬اﺳﯿﺮ ﮐﺮده‪ .‬ﺟﻨﺎب ﻧﻮﯾﻞ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ‪«...‬‬
‫ﺑﯿﺮون رﻋﺪوﺑﺮق زد‪ .‬آنﻗﺪر ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ دﯾﻮارﻫﺎ ﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮدار ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬اﯾﻦﯾﮑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﻧﻪﻫﺎ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﻻن ﻓﻘﻂ آﺗﺶﺳﻮزی رو ﮐﻢ دارﯾﻢ‬
‫ﯾﺎ ﺧﺪاﯾﺎن! ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ! ﮐﺮپ! اون ﭼﯿﻪ؟«‬
‫ﻫﻤﻪی آنﻫﺎ‪ ،‬ﺗﮏﺗﮏﺷﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﺎدر ﺟﻮﻧﻢ! ﺧﻮدﺷﻪ! ﻫﻤﻮن‬
‫ﺣﺮومزادهای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻨﻮ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻪ!«‬
‫ﮐﺮپ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺟﻦ! ﺟﻦ ﻫﻮا!«‬
‫ﭼﯿﺮدان ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﺎﻻی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪی اردﯾﻞ! ﺑﺎﻻی ﺳﻘﻔﺶ!«‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺳﺮش را آنﻗﺪر از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون ﺑﺮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪» .‬ﺳﺎﺣﺮه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺘﺶ! ﻧﻮر ﺟﺎدوﯾﯽ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ؟ ﯾﻨﻔﺮ ﺟﻦ رو ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ در ﺳﮑﻮت ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﯾﮏﺑﺎر‪ ،‬ﺳﺎلﻫﺎ ﻗﺒﻞ‪ ،‬وﻗﺘﯽﮐﻪ ﮐﻮدک ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ‪ ،‬ﻗﺮارﮔﺎه وﯾﭽﺮﻫﺎ‪ ،‬آﻣﻮزشﻫﺎﯾﺶ را اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪ ،‬او و‬
‫ﯾﮑﯽ از دوﺳﺖﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬اِﺳﮑﻞ)‪ ،(۳۳۷‬ﯾﮏ زﻧﺒﻮر درﺷﺖ ﺟﻨﮕﻠﯽ را ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و‬
‫ﺑﻪ ﺑﻄﺮیای ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﮐﺎرﻫﺎی زﻧﺒﻮر زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ وزﻣﯿﺮ‪ ،‬اﺳﺘﺎدﺷﺎن‪ ،‬از راه رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎنﺷﺎن اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی اردﯾﻞ ﭼﺮخ ﻣﯽزد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آن زﻧﺒﻮر رﻓﺘﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎﻻ ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ و ﺷﯿﺮﺟﻪ ﻣﯽزد‪ ،‬ﺑﺎﺧﺸﻢ در ﯾﮏ داﯾﺮه‬
‫ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽزد؛ ﭼﻮن ﺟﻦ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ زﻧﺒﻮر آنﻫﺎ در ﮐِﺮ ﻣﻮرﻫﻦ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﭘﯿﭽﺎن ﻧﻮر ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪه‪ ،‬در رﻧﮓﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻢ دور آن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻧﺘﻬﺎی آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺟﻦ ﭼﺎرهﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی از زﻧﺒﻮر‬
‫ﺟﻨﮕﻠﯽ داﺷﺖ؛ ﭼﻮن زﻧﺒﻮر ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی اﻃﺮاف را ﻓﺮو ﺑﺮﯾﺰد‪،‬‬
‫ﺑﺎمﻫﺎی ﭘﻮﺷﺎﻟﯽ را ﺧﺮدوﺧﻤﯿﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دودﮐﺶﻫﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺮجﻫﺎ و اﺗﺎقﻫﺎی‬
‫زﯾﺮ ﺷﯿﺮواﻧﯽ را ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺟﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ؛ و داﺷﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﺿﺠﻪ زد‪» :‬داره ﺷﻬﺮ رو ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬اون ﻫﯿﻮﻻ داره ﺷﻬﺮم رو ﻧﺎﺑﻮد‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪» :‬ﻫﻪﻫﻪﻫﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآد ﯾﻨﻔﺮ رﻗﯿﺒﺶ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده! ﺟﻦ‬
‫ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﯾﻪ! واﻗﻌﺎ ً ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﺪومﺷﻮن اون ﯾﮑﯽ رو ﮔﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺟﻦ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯾﺎ ﺟﻦ ﺳﺎﺣﺮه رو! آره‪ ،‬ﺟﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻮدرش ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﭼﻘﺪر ﺧﻮب! ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺮا ﻣﯽﺷﻪ!«‬
‫أ‬
‫ﺷﻬﺮدار ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﻦ رﯾﺪم ﺗﻮ ﻋﺪاﻟﺖ!« ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ رأیدﻫﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ زﯾﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪» .‬ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ داره ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺮپ! وﺣﺸﺖ‪،‬‬
‫وﯾﺮاﻧﯽ! اﯾﻨﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ‪ ،‬اﺣﻤﻖ ﮐﭽﻞ! ادای ﻋﺎﻗﻞﻫﺎ رو درآوردی و‬
‫ﭼﺮتوﭘﺮت ﮔﻔﺘﯽ؛ اﻣﺎ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ رو ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﯽ! ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ اون‬
‫اﻫﺮﯾﻤﻦ‪ ...‬وﯾﭽﺮ! ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ! ﻣﯽﺷﻨﻮی‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﺑﯽﮔﻨﺎه؟ ﯾﻪ ﮐﺎری در ﻣﻮرد‬
‫اون اﻫﺮﯾﻤﻦ ﺑﮑﻦ! ﻫﻤﻪی ﺟﺮمﻫﺎت رو ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ؛ اﻣﺎ‪«...‬‬
‫ﮐﺮپ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺷﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻧﻮﯾﻞ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی‬
‫ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﯽدادی‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﯽدی‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻦ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪه‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦﻃﻮر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﺎﺣﺮه ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﻫﻢ از ﭘﺴﺶ ﺑﺮاوﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎدوی ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪزودی ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺟﻦ ﻧﺎﺑﻮدش ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از اوﻧﻪ ﮐﻪ آراﻣﺶ دوﺑﺎره ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬و ﺗﺎ اونﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﺷﻬﺮ دربوداﻏﻮن ﻣﯽﺷﻪ؟‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﯽﺧﯿﺎل‪ .‬دﺳﺘﻮرات رو ﺑﺪه‪ ،‬ﺷﻬﺮدار‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮنﻫﺎی اﻃﺮاف رو ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻦ و آﻣﺎدهی ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن‬
‫آﺗﺶ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻻن داره اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ وﻗﺘﯽﮐﻪ ﺟﻦ‬
‫ﺳﺎﺣﺮه رو ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽده‪ ،‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬در ﭼﺸﻢﻫﺎی ﭼﯿﺮدان ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺳﺮش را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬او ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻨﺎب ﮐﺮپ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺖ ﻧﯿﺎز دارم‪ .‬در ﻣﻮرد درﯾﭽﻪای‬
‫ﮐﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ آورد‪ .‬درﯾﭽﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﻬﺮداری رو ﺑﻪ‪«...‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺑﻪ دﯾﻮار اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﮕﻪ ردی از درﯾﭽﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ؟«‬
‫‪ -‬درﯾﭽﻪﻫﺎ از ﺧﻮدﺷﻮن ردی ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽذارن‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﯾﻪ ﻃﻠﺴﻢ‬
‫ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﭼﻨﯿﻦ ردی رو ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ رد رو دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﻤﺎ ً دﯾﻮوﻧﻪ ﺷﺪی‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﯾﯽ ﺗﮑﻪﺗﮑﻪات ﻧﮑﻨﻪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮای ﮐﺠﺎ ﺑﺮی؟‬
‫وﺳﻂ اون ﮔﺮدﺑﺎد؟‬
‫‪ -‬ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻃﻠﺴﻤﯽ اﺟﺮا ﮐﻨﯽ ﮐﻪ رد رو ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﯾﺎ ﻧﻪ؟‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪» .‬ﻃﻠﺴﻢ؟ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﮐﺎﻓﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ!‬
‫ﻃﻠﺴﻢ اﺟﺮا ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! ﻧﯿﺮوی ﻣﻦ از دﻋﺎ و اﯾﻤﺎن ﻣﯽآد!«‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪه؛ ﭼﻮن وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﻢ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻋﻘﻞ ﻣﻘﻠﺖ رو از دﺳﺖ دادی! از اون ﻫﯿﻮﻻی ﻟﻌﻨﺘﯽ‬
‫دور ﺑﻤﻮن!«‬
‫ﮐﺮپ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﺳﮑﻮت و آراﻣﺶ‪ .‬دارم دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬دﻋﺎﻫﺎت ﺑﺮن ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ! ﻣﻦ ﻣﯽرم ﻣﺮدم رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﯾﻪ ﮐﺎری ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﺠﺎ واﯾﺴﯿﻢ و ﺣﺮف اﺿﺎﻓﯽ ﺑﺰﻧﯿﻢ! ﺧﺪاﯾﺎن‪ ،‬ﻋﺠﺐ‬
 ‫روزﯾﻪ! ﻋﺠﺐ روز ﻟﻌﻨﺘﯽاﯾﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﭼﯿﺮدان ﺷﺎﻧﻪاش را ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬اﻟﻒ در‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬داری ﻣﯽری‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬آره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬ﭼﯿﺮدان‪«...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﯽ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داری‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﮏ دارم‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ در آن ﺷﺎدی دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ‪» .‬ﻫﻤﯿﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬دﻗﯿﻘﺎ ً‬
‫ﻫﻤﯿﻨﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺮپ ﺻﺎف اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬او ﺑﺎ ﻏﺮور ﺑﻪ رد ﻣﺤﻮی ﮐﻪ روی‬
‫دﯾﻮار اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﮐﺮد‪» :‬آﻣﺎده ﺷﺪ؛ اﻣﺎ درﯾﭽﻪ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻫﺴﺘﺶ و‬
‫زﯾﺎد اونﺟﺎ ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﻪ؛ و ﻧﻤﯽﺷﻪ از ﻋﻤﻠﮑﺮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮی‪،‬‬
‫وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ وﺟﺪاﻧﺖ ﺑﻨﺪاز‪ .‬ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮات ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﺑﺮای‬
‫ﺑﺨﺸﻮده ﺷﺪن ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺖ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﻤﻠﻪی او را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد‪» :‬وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ‪ ،‬ﺟﻨﺎب‬
‫ﮐﺮپ‪ .‬ﻫﯿﭻوﻗﺖ ﺑﺮاش وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ از اﺗﺎق ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون‪ .‬اﮔﻪ درﯾﭽﻪ‬
‫ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﭘﺮدهی ﮔﻮشﻫﺎﺗﻮن ﭘﺎره ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫ﮐﺮپ‪ ،‬وﻗﺘﯽ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دﻧﺪﻻﯾﻮن و اﻟﻒ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽﻣﻮﻧﻢ‪ «.‬او‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد و ﻫﺎﻟﻪای ﺗﭙﻨﺪه دورش اﯾﺠﺎد ﺷﺪ‪» .‬ﯾﻪ ﻻﯾﻪی‬
‫ﺣﻔﺎﻇﺘﯽ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮای اﺣﺘﯿﺎط؛ و اﮔﻪ درﯾﭽﻪ واﻗﻌﺎ ً ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺑﺸﻪ‪ ...‬ﺳﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﮑﺸﻤﺖ ﺑﯿﺮون‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬ﭘﺮدهی ﮔﻮش ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﯽﺧﻮره؟ دوﺑﺎره‬
‫رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺮد ﺷﺠﺎﻋﯽ ﻫﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﯽﺧﻮای ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪی‪ ،‬ﻣﮕﻪ‬
‫ﻧﻪ؟ اﻣﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ دردت ﻧﻤﯽﺧﻮره‪ .‬اﺟﻨﻪ ﻣﻮﺟﻮدات اﻧﺘﻘﺎمﺟﻮﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ؛ و اﮔﻪ اونﺟﺎ ﺑﺮی‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ از دﺳﺖ ﻣﯽری‪ .‬وﺟﺪاﻧﺖ رو‬
‫ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺟﻠﻮی درﯾﭽﻪ ﮐﻪ درﺧﺸﺶ ﺿﻌﯿﻔﯽ داﺷﺖ اﯾﺴﺘﺎد‪» .‬ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫ﺟﻨﺎب ﮐﺮپ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ورد ﺟﻦﮔﯿﺮی ﮐﻪ اﻧﻘﺪر ﺗﻮ رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮد‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ داره؟‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺷﻮﺧﯽ و ﻣﺰاح‪...‬‬
‫‪ -‬ﻟﻄﻔﺎً‪ ،‬آﻗﺎی ﮐﺮپ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻦ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﭼﻮﺑﯽ ﺷﻬﺮدار ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫آﺧﺮﯾﻦ آرزوﺗﻪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻬﺖ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﻣﻌﻨﯽاش اﯾﻨﻪ ﮐﻪ‪ ...‬اﻣﻤﻢ‪ ...‬اﻣﻤﻢ‪...‬‬
 ‫درواﻗﻊ‪ ...‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﮔﻤﺸﻮ و ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﻮدت رو ﺑﺪه!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ وارد ﻫﯿﭽﯽ ﺷﺪ و ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻨﺪهای ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ را ﻣﯽﻟﺮزاﻧﺪ را ﻣﺘﻮﻗﻒ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫درﯾﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻃﻮﻓﺎن ﻣﯽﻏﺮﯾﺪ و ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﺑﻪ‬

‫ﺑﯿﺮون ﭘﺮت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷُ ﺶﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﭘﺨﺶ زﻣﯿﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪزﺣﻤﺖ‬
‫ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد‪ .‬زﻣﯿﻦ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻔﺮ‬
‫ﺟﻬﻨﻤﯽاش از داﺧﻞ درﯾﭽﻪ ﻣﯽﻟﺮزد؛ اﻣﺎ ﻓﻮرا ً ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻞ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫داﺷﺖ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد و از ﻫﻢ ﻣﯽﭘﺎﺷﯿﺪ‪ .‬او ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬در‬
‫اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر در آن ﯾﻨﻔﺮ و دﻧﺪﻻﯾﻮن را دﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﻻر‬
‫اﺻﻠﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی ﺑﺎزﺳﺎزیﺷﺪهی اردﯾﻞ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ او را دﯾﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺰﻫﺎ زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و روی ﮔﻮی ﺟﺎدوﯾﯽاش ﺧﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮی ﺑﺎ ﻧﻮر آﺗﺸﯿﻦ و درﺧﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬آنﻗﺪر درﺧﺸﺎن ﮐﻪ از‬
‫زﯾﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻧﻮر ﻗﺮﻣﺰ ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﻧﻮر ﮔﻮی‪ ،‬ﺻﺤﻨﻪای را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد‪ ،‬ﻧﻤﺎﯾﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽزد و ﻧﻮﺳﺎن داﺷﺖ؛ اﻣﺎ واﺿﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎﯾﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺮحﻫﺎ از ﺣﺮارت زﯾﺎد‬
‫ﺑﻪرﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺗﻮﻫﺎی آﺗﺸﯿﻦ و رﻧﮕﯿﻦ از ﺳﺘﺎرهی ﭘﻨﺞﭘﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮش ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ ﺟﻦ اﺳﯿﺮﺷﺪه در آﺳﻤﺎن‬
‫ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ او را دﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻧﻪ! اﯾﻦﮐﺎرو ﻧﮑﻦ! ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ!«‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﭘﻮزﺧﻨﺪ زد‪» .‬ﮐﻤﮏ؟ ﺗﻮ؟«‬
‫‪-‬ﻣﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت ﮐﺮدم؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎ وﺟﻮد اون ﮐﺎر‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﺎﻟﺒﻪ؛ اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺖ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم‪ .‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰی اﺧﻢ ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮو! داره ﺧﻄﺮﻧﺎک‬
‫ﻣﯽﺷﻪ! اوﺿﺎع داره از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﻏﻠﺒﻪ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ؛ اﻣﺎ اون ﻋﻮﺿﯽ اﺻﻼ ً ﺿﻌﯿﻒ ﻧﻤﯽﺷﻪ! وﻗﺘﯽ ﺳﻮﻣﯿﻦ آرزوی‬
‫ﺷﺎﻋﺮ رو ﺑﺮآورده ﮐﺮد ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ اﻻن ﺗﻮی ﮔﻮی ﮔﯿﺮ ﻣﯽاﻓﺘﺎد؛ اﻣﺎ اﺻﻼ ً‬
‫ﺿﻌﯿﻒﺗﺮ ﻧﺸﺪه! ﻟﻌﻨﺘﯽ اﻧﮕﺎر داره ﻗﻮیﺗﺮ ﻣﯽﺷﻪ! اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﮑﺴﺘﺶ‬
‫ﻣﯽدم‪ ،‬ﻣﻦ‪«...‬‬
‫‪ -‬ﺷﮑﺴﺘﺶ ﻧﻤﯽدی‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬ﻣﯽﮐﺸﺘﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر آﺳﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫ُ‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻞ ﺳﻘﻒ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﻤﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮی ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد در اﺛﺮ درﺧﺸﺶ آن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ آﺗﺸﯿﻦ ﺑﺰرﮔﯽ روی‬
‫ﺳﻘﻒ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﻓﺤﺸﯽ داد و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺻﺎﻋﻘﻪ از ﺳﺮ‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺮار ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫‪ -‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ داره ﻣﯽاﻓﺘﻪ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ؟‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﮐﻪ از ﺗﻘﻼ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﻣﻨﻮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاد‬
‫ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ‪ .‬داره درﯾﭽﻪی ﺧﻮدش رو ﻣﯽﺳﺎزه ﺗﺎ ﺑﯿﺎد داﺧﻞ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ از دﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ درﯾﭽﻪ ﻣﯽآرﺗﺶ اﯾﻨﺠﺎ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺟﻠﻮش رو‬
‫ﺑﮕﯿﺮم!«‬
‫‪ -‬ﯾﻨﻔﺮ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺣﻮاﺳﻢ رو ﭘﺮت ﻧﮑﻦ! ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮی‪ .‬ﻣﻦ‬
‫درﯾﭽﻪام رو ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻓﺮار ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﻘﺼﺪش‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬وﻗﺖ و ﺗﻮاﻧﺶ رو ﻧﺪارم‪ ...‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ از ﮐﺠﺎ ﺳﺮ درﻣﯽآری‪ ...‬اﻣﺎ‬
‫ﺟﺎت اﻣﻨﻪ‪ ...‬آﻣﺎده ﺑﺎش‪...‬‬
‫درﯾﭽﻪی ﻋﻈﯿﻤﯽ روی ﺳﻘﻒ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻧﻮر ﮐﻮرﮐﻨﻨﺪهای درﺧﺸﯿﺪ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺮش‬
‫ﯾﺎﻓﺖ و ﮐﺞوﻣﻌﻮج ﺷﺪ‪ .‬از داﺧﻞ ﻫﯿﭽﯽ‪ ،‬دﻫﺎن ﺑﯽﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺐﻫﺎی ﺧﻤﯿﺪهاش را ﺑﻬﻢ زد و ﭼﻨﺎن زوزهی ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺷﻨﻮاﯾﯽاش را ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای از دﺳﺖ داد‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﻣﻮاﺟﯽ ﺣﺮﮐﺖ داد و وردی ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮری ﻧﻮراﻧﯽ از ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ و‬
‫روی ﺟﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﻏﺮﯾﺪ و ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرﻫﺎی ﮐﺒﺮی ﺑﻪ ﮔﻠﻮی ﯾﻨﻔﺮ‬
‫ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﮑﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮت ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﺎﺣﺮه را ﮐﻨﺎر زد و ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ از او‬
‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻦ ﮐﻪ در ﺗﻮر ﺟﺎدوﯾﯽ ﮔﯿﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﻮبﭘﻨﺒﻪای ﮐﻪ از‬
‫روی ﺑﻄﺮی ﻣﯽﭘﺮد‪ ،‬ﺧﻮدش را از درﯾﭽﻪ ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺳﻤﺖ آنﻫﺎ ﭘﺮﯾﺪ‪،‬‬
‫آروارهﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬
‫ﻫﯿﻮﻻ رواﻧﻪ ﮐﺮد ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﺟﻦ دﯾﮕﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻘﻒ‬
‫روی ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ورم ﮐﺮد و ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻣﻬﯿﺒﯽ درآﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی‬
‫ﺑﯽرﻧﮕﺶ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ زل زد و ﻏﺮﯾﺪ‪ .‬ﭼﯿﺰی در آن ﻏﺮش ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎن‪،‬‬
‫ﯾﮏ دﺳﺘﻮر‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اﯾﻦﻃﺮف‪ «.‬داﺷﺖ ﺑﻪ درﯾﭽﻪای ﮐﻪ روی دﯾﻮار ﮐﻨﺎر ﭘﻠﻪﻫﺎ اﯾﺠﺎد‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪی ﺑﺎ درﯾﭽﻪی ﺟﻦ‪ ،‬ﺟﺎدوی ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﺿﻌﯿﻒ و ﺧﻮار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪» .‬اﯾﻦﻃﺮف‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ! ﻓﺮار ﮐﻦ!«‬
‫‪ -‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ!‬
‫ﯾﻨﻔﺮ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻮا ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و وردﻫﺎ را ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد‪ ،‬ﺑﻨﺪﻫﺎی رﻧﮕﯿﻦ‬
‫ﺗﻮر ﺟﺮﻗﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﻏﮋﻏﮋ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﻦ ﻣﺜﻞ زﻧﺒﻮر ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺗﻨﮓﺗﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﺷﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آرام و ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺮه ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﺮه ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻣﻬﺎرت زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ زد‪ ،‬از ﮐﻤﺮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را از ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن ﭼﻨﮓ زد‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﻓﺤﺶ رﮐﯿﮑﯽ داد و ﺑﺎ‬
‫آرﻧﺞ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ رﻫﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﺑﻮی ﺷﺪﯾﺪ اوزون ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺟﺎدوﻫﺎ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ را از ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﭘﺎﻫﺎی ﻟﮕﺪﭘﺮان ﺳﺎﺣﺮه را ﺛﺎﺑﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﯾﭽﻪی‬
‫ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫درﯾﭽﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬روی زﻣﯿﻦ‬
‫ﺳﺮ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﻌﺪان ﺑﺰرﮔﯽ را اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻣﯿﺰی ﮐﻪ روی آن‬ ‫ﻣﺮﻣﺮی اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ُ‬
‫ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺟﺎمﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎﻟﯽ‪ ،‬دﯾﺲﻫﺎی ﻣﯿﻮه‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪی ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﯾﺦ‪ ،‬ﮔﯿﺎﻫﺎن‬
‫درﯾﺎﯾﯽ و ﺻﺪف ﺧﻮراﮐﯽ در آن ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﺑﻪ زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫ﺟﯿﻎ و ﻓﺮﯾﺎد از اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ درﺳﺖ در وﺳﻂ ﺗﺎﻻر رﻗﺼﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽﻫﺎ روﺷﻨﺶ‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻗﺎﯾﺎن و ﺑﺎﻧﻮان ﺑﺎ ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮔﺮانﻗﯿﻤﺖ و ﺟﻮاﻫﺮﻫﺎی درﺧﺸﺎن‪،‬‬
‫رﻗﺺ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﺑﻬﺖ و ﺳﮑﻮت آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮازﻧﺪهﻫﺎی‬
‫روی ﺳﮑﻮ ﮐﺎرﺷﺎن را ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻫﻮی ﮔﻮشﺧﺮاﺷﯽ ﺗﻤﺎم ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎی او را درﺑﯿﺎورد ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬اﺣﻤﻖ! ﮐﻮدن ﻟﻌﻨﺘﯽ!‬
‫ﺟﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﯽ! داﺷﺘﻢ ﺷﮑﺴﺘﺶ ﻣﯽدادم!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﺧﺸﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬آره ﺟﻮن ﺧﻮدت! ﻣﻦ ﺟﻮﻧﺖ رو ﻧﺠﺎت دادم‪،‬‬
‫ﻋﺠﻮزهی ﻧﻔﻬﻢ!«‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪای ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻓﺶﻓﺶ ﮐﺮد و ﮐﻒ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺟﺮﻗﻪ زدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫روﯾﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻣﭻﻫﺎی او را ﮔﺮﻓﺖ و آنﻫﺎ ﺑﯿﻦ ﮔﯿﺎﻫﺎن درﯾﺎﯾﯽ‪ ،‬ﺻﺪفﻫﺎ و‬
‫ﯾﺦﻫﺎ ﻏﻠﺖ ﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ ﮐﺎرت دﻋﻮت دارﯾﺪ؟« ﻣﺮدی ﻫﯿﮑﻠﯽ ﮐﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼی ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖﻫﺎ را‬
‫روی ﺳﯿﻨﻪاش داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺘﮑﺒﺮاﻧﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﮔﺮاﻟﺖ را از ﺣﺪﻗﻪ ﺧﺎرج ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪:‬‬
‫»ﮔﻮرت رو ﮔﻢ ﮐﻦ!«‬
‫ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬آﺑﺮورﯾﺰﯾﻪ‪ .‬ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﯾﺪ و‬
‫دارﯾﺪ ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻮرای ﺟﺎدوﮔﺮان ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی‪«...‬‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﭼﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺧﻮدش را‬
‫آزاد ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﯿﻠﯽ زد‪ ،‬ﻟﮕﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻗﺶ زد و ﺑﻪ‬
‫ﺳﻤﺖ درﯾﭽﻪی در ﺣﺎل ﻣﺤﻮ ﺷﺪن روی دﯾﻮار ﭘﺮﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺖ‪،‬‬
‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦﺷﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ او زد‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺎس ﺳﺎﺣﺮه از زﯾﺮ‬
‫ﺑﻐﻞ ﭘﺎره ﺷﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﺻﺪف از داﺧﻞ ﻟﺒﺎس ﭘﺎره ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﺮواز ﮐﺮد‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﺎﻫﻢ‬
 ‫داﺧﻞ درﯾﭽﻪ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪای ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ را ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ! اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ! ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده‪ .‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﺑﻪ اون ﺣﺎدﺛﻪی ﻣﺴﺨﺮه‬
‫ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ!‬
‫وﯾﭽﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺳﻔﺮ از درون درﯾﭽﻪ‪ ،‬ﺧﻄﺮ ﺑﺪﺑﯿﺎری ﺑﯿﺸﺘﺮ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد و اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ .‬آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪی اردﯾﻞ‪ ،‬رﺳﯿﺪﻧﺪ؛‬
‫اﻣﺎ درﺳﺖ زﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺮدهﻫﺎی ﭘﻠﻪﻫﺎ را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای ﺳﻬﻤﮕﯿﻨﯽ روی ﻣﯿﺰ ﺳﻘﻮط ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﯿﺰ ﺣﻖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﻪ را ﺗﺤﻤﻞ‬
‫ﻧﮑﻨﺪ و اﯾﻦﮐﺎر را ﻫﻢ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ زﯾﺮ ﻣﯿﺰ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻫﻮش رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺸﺖ زد و ﺳﯿﻼﺑﯽ از ﮐﻠﻤﺎت رﮐﯿﮏ را رواﻧﻪاش‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ دورفﻫﺎی ﻣﺮدهﺷﻮر را روﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮد؛ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺘﻌﺪادﺷﺎن‬
‫در ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﯾﯽ ﺷﻬﺮت داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺤﺶﻫﺎ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت ﺧﺸﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ و ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﺮﺟﺎﯾﯽ ﻓﺮود ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺖﻫﺎی او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﯾﻨﻔﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﯿﺮد‪ ،‬ﺳﺮش را زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪی‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﮐﻪ ﺑﻮی ﯾﺎس‪ ،‬اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ و ﺻﺪف ﻣﯽداد ﻓﺮوﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﻣﺜﻞ ﮐﺮهاﺳﺒﯽ ﻟﮕﺪ ﭘﺮاﻧﺪ و ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬وﻟﻢ ﮐﻦ! اﺣﻤﻖ! وﻟﻢ ﮐﻦ! ﺗﻮرﻫﺎ‬
‫ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﭘﺎره ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﮑﻢﺷﻮن ﮐﻨﻢ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺟﻦ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﻨﻪ!«‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪاد‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه را ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‬
‫او را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﻓﺤﺸﯽ ﺑﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ داد‪ ،‬ﺗﻘﻼ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم‬
‫ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﺎ زاﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﺸﺘﮏ ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ وﯾﭽﺮ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ ﺧﻮدش را رﻫﺎ‬
‫ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺟﯿﻎ وردی را ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻧﯿﺮوﯾﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﮔﺮاﻟﺖ را از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﮐﺮد و او را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ راﻫﺮو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد‪ ،‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺷﺪﺗﯽ ﺣﯿﺮتآور ﺑﻪ ﮐﻤﺪ‬
‫ﭼﻮﺑﯽ ﺧﻮرد و آنرا ﮐﺎﻣﻼ ً ﻣﺘﻼﺷﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‬

‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﮔﺮدﻧﺶ را ﮐﺞ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد از ﻣﯿﺎن ﺑﺎد و‬

‫ﺑﺎران ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪» .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ داره اونﺟﺎ ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟! ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﯿﺪ اونﺟﺎ ﭼﻪ‬
‫ﺧﺒﺮه!«‬
‫ﮐﻮدﮐﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬دارن ﻣﯽﺟﻨﮕﻦ!« ﺑﻌﺪ ﻃﻮری از ﭘﻨﺠﺮهی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ دور‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﻮدش را ﺳﻮزاﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ژﻧﺪهﭘﻮﺷﺶ ﻫﻢ ﻓﺮار ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎﻫﺎی ﺑﺮﻫﻨﻪﺷﺎن روی ﮔِﻞﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮرد‪» .‬اﻓﺴﻮﻧﮕﺮ و ﺳﺎﺣﺮه دارن ﻣﯽﺟﻨﮕﻦ!«‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد‪» .‬ﻣﯽﺟﻨﮕﻦ؟ دارن ﻣﯽﺟﻨﮕﻦ و اون اﻫﺮﯾﻤﻦ ﮐﻮﻓﺘﯽ داره‬
‫ﺷﻬﺮم رو ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ‪ ،‬ﯾﮏ دودﮐﺶ دﯾﮕﻪ رو اﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫آﺗﺸﺨﺎﻧﻪی آﺟﺮی ﻫﻢ آﺳﯿﺐ زد! آﻫﺎی‪ ،‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻓﻮری ﺑﺮﯾﺪ اونﺟﺎ! ﺧﺪاﯾﺎن‪،‬‬
‫ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرون ﻣﯽآد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ آﺗﺶ ﻫﻤﻪﺟﺎرو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﮐﺮپ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﻤﯽﮐﺸﻪ‪ .‬ﺗﻮر ﺟﺎدوﯾﯽ داره‬
‫ﺿﻌﯿﻒ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻫﺎ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭘﺎره ﺑﺸﻦ‪ .‬ﺟﻨﺎب ﻧﻮﯾﻞ! ﺑﻪ ﻣﺮدم دﺳﺘﻮر‬
‫ﺑﺪه ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﺑِﮑﺸﻦ! ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﻪ اونﺟﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺷﻪ! از اون‬
‫ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺮده ﭼﻮب ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﻮﻧﻪ! ﺟﻨﺎب اردﯾﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﯽ داری ﻣﯽﺧﻨﺪی؟‬
‫ﺧﻮﻧﻪی ﺗﻮﺋﻪ‪ .‬ﭼﺮا اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ؟«‬
‫‪ -‬اون ﺧﺮاﺑﻪ رو ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻎ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﺑﯿﻤﻪ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﯿﻤﻪﻧﺎﻣﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﻮادث ﺟﺎدوﯾﯽ و ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻪ؟‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪای ﮐﺮدی‪ ،‬ﺟﻨﺎب اﻟﻒ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ‪ .‬ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬آﻫﺎی‪ ،‬ﺷﻤﺎﻫﺎ‪،‬‬
‫ﺑﺮﯾﺪ ﭘﻨﺎه ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ! اﮔﻪ ﺑﺮای ﺟﻮنﺗﻮن ارزش ﻗﺎﺋﻠﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻧﺮﯾﺪ‬
‫ﺻﺪای ﻣﻬﯿﺒﯽ از ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪی اردﯾﻞ آﻣﺪ و ﺻﺎﻋﻘﻪای در آﺳﻤﺎن درﺧﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺪک اﻓﺮاد ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮔﺮاﻟﺖ رﻓﺖ اونﺟﺎ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﺮض داره؟ ﭼﺮا ﻣﯽﺧﻮاد اون‬
‫ﺳﺎﺣﺮه رو ﻧﺠﺎت ﺑﺪه؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ؟ ﭼﯿﺮدان‪ ،‬ﺗﻮ درک ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﻨﺎﮐﯽ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻦ درک ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ از ﭘﺮﺗﻮی ﻧﺎرﻧﺠﯽ و درﺧﺸﺎن دﯾﮕﺮی ﮐﻪ از ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺳﺎﺣﺮه ﺧﺎرج‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻨﻔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺗﻮﻫﺎ ﺿﻌﯿﻒ و‬
‫ﮐﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺪون زﺣﻤﺖ از آنﻫﺎ ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﯾﻨﻔﺮ! آروم ﺑﺎش! ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻮش ﺑﺪی؟! ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ‪«...‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺻﺎﻋﻘﻪﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ و ﺑﺎرﯾﮏ از دﺳﺘﺎن ﺳﺎﺣﺮه‬
‫ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺪن ﮔﺮاﻟﺖ رﺳﯿﺪﻧﺪ و او را ﮐﺎﻣﻼ ً در ﺧﻮد‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪﻧﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎسﻫﺎی وﯾﭽﺮ ﻓﺶﻓﺶ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬از ﺑﯿﻦ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ؟‬
‫ﺑﻪزودی ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ از ﭘﺲ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﻣﯽآم‪ .‬ﻓﻌﻼ ً ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻮنﺟﺎ ﺑﺨﻮاب‬
‫و ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﺸﻮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ در ﺗﺎرﻋﻨﮑﺒﻮت ﺳﻮزان ﺗﻘﻼ ﮐﺮد و ﻏﺮﯾﺪ‪» :‬ﻣﻨﻮ ﺑﯿﺎر ﺑﯿﺮون! ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬دارم‬
‫ﻣﯽﺳﻮزم!«‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮐﻪ ﺑﻪﺷﺪت ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺨﻮاب و ﺗﮑﻮن ﻧﺨﻮر‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﯽﺳﻮزه‪ ...‬دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ وﻗﺘﻢ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﺪر ﺑﺪم‪ ،‬وﯾﭽﺮ‪ .‬دﻋﻮاﻣﻮن‬
‫ﺷﺪ؛ اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎب اون ﺟﻦ رو ﺑﺮﺳﻢ؛ داره ﺑﺮای ﻓﺮار آﻣﺎده‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪«...‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬ﻓﺮار؟ اﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮار ﮐﻨﯽ! اون ﺟﻦ‪ ...‬ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫دﻗﺖ ﺑﻬﻢ ﮔﻮش ﮐﻦ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ‪«.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ‬

‫ﺟﻦ ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﺶ را ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺮﺧﯽ زد‪ ،‬ﺗﻮرﻫﺎی دور ﺧﻮدش را ﺗﻨﮓﺗﺮ ﮐﺮد و ﺑﺮﺟﮏ‬
‫ﺧﺎﻧﻪی ﺑﻮو ﺑﺮﻧﺖ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺧﻢ ﮐﺮد و ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻏﺮﺷﯽ داره! ﭼﻪ ﻏﺮش‬
‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽرﺳﻪ!«‬
‫ﮐﺮپ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ً ﻫﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﻪ ﮐﺎﻫﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟«‬
‫ﮐﺮپ اداﻣﻪ داد‪» :‬اون ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻪ و ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪاره‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم اوﻟﯿﻦ‬
‫آرزوﯾﯽ ﮐﻪ وﯾﭽﺮ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎ ً ﺑﻪ زﺑﻮن آورده رو ﺣﺮفﺑﻪﺣﺮف اﺟﺮا ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‬
‫ﻣﯽﺷﺪم‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﮔﺮاﻟﺖ؟ آرزو؟«‬
‫ﻣﻬﺮی ﮐﻪ ﺟﻦ رو زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد رو در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺟﻦ‬ ‫‪ -‬اون ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ُ‬
‫داره آرزوﻫﺎی اوﻧﻮ ﺑﺮآورده ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﺣﺮه ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﻮﻻ‬
‫ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ وﯾﭽﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﻨﻔﺮ ﺑﮕﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺧﻮدش ﺗﺎ اﻻن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺮدان زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺗﺎزه دارم ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ‪ .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺗﻮی ﺳﯿﺎﻫﭽﺎل‬
‫ﺗﺮﮐﯿﺪ‪«...‬‬
‫‪ -‬اون آرزوی دوم وﯾﭽﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﻮز ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ داره‪ .‬آﺧﺮﯾﺶ؛ اﻣﺎ ﺧﺪاﯾﺎن‬
‫ﮐﻤﮏﻣﻮن ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺬاره ﯾﻨﻔﺮ اﯾﻨﻮ ﺑﻔﻬﻤﻪ!‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‬

‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و روی او ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﯽ ﮐﻪ روی ﺳﻘﻒ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ در ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﺶ ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﮑﺎن‬
‫ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬آﻫﮏ و ﺧﺮده ﭼﻮب از ﺳﻘﻒ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ ،‬اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪ روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧﺪ و ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺎﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻪ اﯾﻦﻃﻮر‪ .‬ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﮔﻮﻟﻢ زدی‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﻪ‬
‫ﺗﻮ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﺎﻗﺪرت ﻣﯽﺟﻨﮕﻪ! اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﺒﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻨﻮ دﺳﺖﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻢ رو دﺳﺖﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺟﻦ و ﺗﻮ رو ﺗﻮی‬
‫ﻣﺸﺘﻢ دارم‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﯾﻪ آرزوی دﯾﮕﻪ داری‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﭘﺲ آرزو ﮐﻦ‪ .‬ﺟﻦ رو آزاد‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﻦ ﺗﻮی ﺑﻄﺮی زﻧﺪاﻧﯽاش ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮان ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮات ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﺪه‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮاﻧﻢ رو دﺳﺖﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ .‬آرزو ﮐﻦ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ!‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‪ ...‬ﺟﻦ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮآوردهاش ﮐﻨﻪ؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺣﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﮔﻪ‬
‫آزاد ﺑﺸﻪ ﻣﯽﮐﺸﺘﺖ‪ .‬ازت اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮه‪ ...‬ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﮔﯿﺮش ﺑﻨﺪازی و‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮش از ﺧﻮدت دﻓﺎع ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪی‪ ،‬ﺑﻪزور ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ‪ .‬ﻣﯽﻣﯿﺮی‪ ،‬ﯾﻨﻔﺮ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺎﺧﺸﻢ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻣﯽﺧﻮام ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻢ! ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ داره ﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم ﻣﯽآد؟ ﺑﻪﺟﺎش ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺟﻦ ﭼﯽ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﺪه! ﻫﻨﻮز ﯾﻪ آرزو‬
‫داری! ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ دوﺳﺖ داری ﺑﺨﻮای! ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ! اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻦ‪،‬‬
‫وﯾﭽﺮ! ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ! ﻫﺮ ﭼﯿﺰی!«‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺰدﻫﻢ‬

‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﻫﺮ دو ﻗﺮاره ﺑﻤﯿﺮن؟ ﭼﻄﻮر؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﮐﺮپ؟ ﭼﺮا‪ ،‬ﮐﺎش ﺑﻪ ﻫﻤﻪی‬
‫اﻣﺮاض ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺮاﻟﺖ ﻓﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ؟ ﭼﯽ ﺟﻠﻮش رو ﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﭼﺮا‬
‫اون ﻋﺠﻮزهی ﻟﻌﻨﺘﯽ رو ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﻧﻤﯽﺳﭙﺎره و ﻓﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ؟‬
‫اﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺳﺖ!«‬
‫ﭼﯿﺮدان ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﻠﺨﯽ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﮐﺎﻣﻼ ً اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼ ً‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدﮐﺸﯿﻪ‪ .‬ﺧﺮﯾﺖ ﮐﺎﻣﻞ!‬
‫ﻧﻮﯾﻞ ﺣﺮف آنﻫﺎ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪی اوﻧﻪ‪ .‬وﯾﭽﺮ داره ﺷﻬﺮم‬
‫رو ﻧﺠﺎت ﻣﯽده‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺧﺪاﯾﺎن ﮔﻮاه ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻦ؛ اﮔﻪ اون ﺳﺎﺣﺮه رو ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﺑﺪه و ﺟﻦ رو ازاﯾﻨﺠﺎ ﻓﺮاری ﺑﺪه‪ ،‬ﺟﺎﯾﺰهی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻬﺶ ﻣﯽدم‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻼﻫﺶ ﮐﻪ ﻣﺰﯾﻦ ﺑﻪ ﭘﺮ ﻣﺮغ ﻣﺎﻫﯽﺧﻮار ﺑﻮد را از ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬داﺧﻞ‬
‫آن ﺗﻒ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ آنرا روی ﮔِﻞﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎ ﻟﻬﺶ ﮐﺮد‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﻪ‬
 ‫ﭼﻨﺪﯾﻦ زﺑﺎن ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫او ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ اون‪ ...‬ﻫﻨﻮز ﯾﻪ آرزوی دﯾﮕﻪ داره! ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺧﻮدش و‬
‫ﺳﺎﺣﺮه رو ﻧﺠﺎت ﺑﺪه! ﺟﻨﺎب ﮐﺮپ!«‬
‫ﮐﺎﻫﻦ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ‪» .‬اﻧﻘﺪرﻫﺎ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻣﺎ اﮔﻪ‪ ...‬اﮔﻪ آرزوی درﺳﺖ رو‬
‫ﺑﻪ زﺑﻮن ﺑﯿﺎره‪ ...‬اﮔﻪ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺷﻮن رو ﺑﻪﻫﻢ‪ ...‬ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻓﮑﺮش ﺑﺮﺳﻪ؛ و اﺣﺘﻤﺎﻻ ً اﯾﻦﻃﻮری ﺑﻬﺘﺮه‪«.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬

‫‪ -‬آرزوت‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ! ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ! ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮای؟ ﺟﺎوداﻧﮕﯽ؟ ﺛﺮوت؟ ﺷﻬﺮت؟‬

‫ﻗﺪرت؟ زور؟ زود ﺑﺎش‪ ،‬وﻗﺖ ﻧﺪارﯾﻢ!‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻨﺴﺎﻧﻪای زد‪» .‬اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ‪ .‬درﺳﺖ ﺣﺪس زدم‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ اﯾﻦ‬
‫ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮای‪ ،‬رؤﯾﺎت! رؤﯾﺎی رﻫﺎﯾﯽ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺟﻦ اﯾﻦ آرزو رو ﺑﺮآورده ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ازش ﺑﺨﻮاه‪«.‬‬
‫او ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ در درﺧﺸﺶ ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪای ﮔﻮی ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬زﯾﺮ ﻧﻮر ﺟﺎدو‪،‬‬
‫ﺑﯿﻦ ﺑﺮق ﭘﺮﺗﻮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻦ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎی ﻣﻮاج و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪرﻧﮓ ﺑﻨﻔﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻮﺷﯿﺎر‪ ،‬ﻻﻏﺮاﻧﺪام‪ ،‬ﻣﺨﻮف‪ ،‬ﻫﻮﻟﻨﺎک‪ ...‬و زﯾﺒﺎ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ و در ﭼﺸﻢﻫﺎی او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮی ﯾﺎس و‬
‫اﻧﮕﻮر ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﯽ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻪات ﭼﯿﻪ‪ ،‬وﯾﭽﺮ؟‬
‫ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮﯾﻦ رؤﯾﺎت ﭼﯿﻪ؟ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮی؟ در وﺟﻮدت‬
‫دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮد‪ ،‬ﻋﻤﯿﻖ و ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط ﺑﮕﺮد؛ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﯿﺮو ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم ﮐﻪ دﯾﮕﻪ‬
‫ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯽ داﺷﺖ!«‬
‫اﻣﺎ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﯾﻨﻔﺮ ﻗﺒﻼ ً‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﯾﻨﻔﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ او ﻗﺒﻞ از‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﺷﺪن ﭼﻄﻮر ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮد‪ ،‬ﻧﺎﻓﺬ‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﯾﻨﻔﺮ‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮژﭘﺸﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ او ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﺶ را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ ﻫﯿﭻوﻗﺖ او را ﻧﺒﺨﺸﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ‬
‫ﻓﮑﺮش را درون ﺧﻮدش ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ ،‬آنرا از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد ﺗﺎ اﺑﺪ از ذﻫﻨﺶ ﺧﺎرﺟﺶ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ردی و ﺑﺎ اﯾﻦﮐﺎر‪ ،‬آراﻣﺶ ﻋﻤﯿﻘﯽ را ﺣﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ‪...‬‬
‫ﺳﻘﻒ ﺗﺮک ﺧﻮرد و ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻦ ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﺗﻮرﻫﺎی در ﺣﺎل ﻣﺤﻮ ﺷﺪن ﺗﻘﻼ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮدش را درﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ آنﻫﺎ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﻣﯽﻏﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻏﺮﺷﯽ ﻧﺎﺷﯽ از‬
‫ﭘﯿﺮوزی و ﺷﻬﻮت ﮐﺸﺘﺎر‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ ﺟﺴﺘﯽ زد ﺗﺎ ﺑﺎ او روﺑﻪرو ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻮر از‬
‫دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻮری ﺑﺴﯿﺎر ﺿﻌﯿﻒ‪ .‬ﺟﻦ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و‬
‫ﭘﻨﺠﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﺮه ﺑﺮد‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫و آرزو ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ‪ .‬آﺟﺮﻫﺎ‪ ،‬دﯾﺮکﻫﺎ و ﺗﺨﺘﻪﻫﺎ در اﺑﺮی از دود و ﺟﺮﻗﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﯿﻮﻻ از ﻣﯿﺎن ﻃﻮﻓﺎن ﺷﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﯾﮏ ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻦ ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪهای ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ آزاد ﺑﻮد و از ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﻧﻤﯽﺑﺮد‪ .‬ﻫﯿﻮﻻ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎﻻی ﺷﻬﺮ ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺎرهی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻬﺮداری را از ﺟﺎ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬در آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﮐﺮد و ﻏﯿﺒﺶ زد‪.‬‬
‫ﮐﺮپ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﻓﺮار ﮐﺮد! ﻓﺮار ﮐﺮد! وﯾﭽﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه! ﺟﻦ ﭘﺮواز ﮐﺮد و‬
‫رﻓﺖ! دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻﮐﺲ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ!«‬
‫اردﯾﻞ ﺑﺎ ﺷﺎدی واﻗﻌﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺮاﺑﻪی زﯾﺒﺎﯾﯽ!«‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺻﺪا زد‪» :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﯽ! ﮐﻞ ﺧﻮﻧﻪ رو‬
‫ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﺮد! ﻫﯿﭻﮐﺲ اون ﺗﻮ زﻧﺪه ﻧﻤﯽﻣﻮﻧﻪ! دارم ﻣﯽﮔﻢ ﻫﯿﭻﮐﺲ!«‬
‫ﺷﻬﺮدار ﻧﻮﯾﻞ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ رﺳﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ از رﯾﻮﯾﺎ‪ ،‬ﺧﻮدش رو ﺑﺮای‬
‫ﺷﻬﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻬﺶ ادای اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﯾﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ‪«...‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺗﺮﮐﻪای ﺣﺼﯿﺮی را از ﺷﺎﻧﻪاش ﺗﮑﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻠﯿﻘﻪاش را از ﮔﭻﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎران ﺳﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮدار ﻧﮕﺎه و ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪی‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬ﻧﻈﺮش را در ﻣﻮرد ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن‪ ،‬ادای اﺣﺘﺮام‪ ،‬ﯾﺎدﺑﻮد و ﻫﻤﻪی‬
‫ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬آب داﺷﺖ آرام از ﺳﻮراخ روی ﺳﻘﻒ ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫ﻣﯽرﯾﺨﺖ‪ .‬اﻧﺒﻮه آتوآﺷﻐﺎل و ﭼﻮب ﻫﻤﻪ ﻃﺮف دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺠﯿﺐ‬
‫ﻣﯽرﺳﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﺟﺎی آنﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼ ً ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻ دﯾﺮک ﯾﺎ آﺟﺮی روﯾﺸﺎن ﻧﯿﻔﺘﺎده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺳﭙﺮی ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ از آنﻫﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﮐﻨﺎر او زاﻧﻮ زده ﺑﻮد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روی ﭘﺎﻫﺎی ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدی؟«‬ ‫ﺳﺎﺣﺮه ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬وﯾﭽﺮ‪ُ ،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﺎکﻫﺎ را از روی ﺻﻮرت درﻫﻢرﻓﺘﻪاش ﭘﺎک ﮐﺮد‪» .‬ﻧﻪ‪«.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ ﺑﻪآراﻣﯽ ﻣﭻ او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را آرام روی ﮐﻒ دﺳﺖ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﮐﺸﯿﺪ‪» .‬ﻣﻦ ﺳﻮزوﻧﺪﻣﺖ‪«...‬‬
 ‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎول‪...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮام‪ .‬ﻣﯽدوﻧﯽ‪ ،‬اون ﺟﻦ ﻓﺮار ﮐﺮد‪ .‬دﯾﮕﻪ رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ زﯾﺎد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ‪.‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ .‬اون آرزوت‪ ...‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ آرزوﯾﯽ ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﺒﻬﻮت‬
‫ﺷﺪم ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت‪ .‬ﻫﺮ اﻧﺘﻈﺎری رو داﺷﺘﻢ ﺑﻪﺟﺰ‪ ...‬ﭼﺮا اﯾﻦﮐﺎرو ﮐﺮدی‪،‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ؟ ﭼﺮا‪ ...‬ﭼﺮا ﻣﻦ؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽدوﻧﯽ؟‬
‫ﯾﻨﻔﺮ روی او ﺧﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎی او ﮐﻪ ﺑﻮی ﯾﺎس و اﻧﮕﻮر‬
‫ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫آن راﯾﺤﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺣﺲ آن ﻣﻮﻫﺎ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻮ ﯾﺎ ﺣﺲ دﯾﮕﺮی را ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﻨﻔﺮ او را ﺑﻮﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ از آن ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﻨﻔﺮ وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﻨﻔﺶ او زل زد‪ ،‬زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭼﺸﻢﻫﺎی دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‬
‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ‪...‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﮔﻮش او ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬آرزوت‪ ،‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ آرزوﯾﯽ اﺻﻼ ً ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮآورده ﺑﺸﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﻧﯿﺮوﯾﯽ در ﻃﺒﯿﻌﺖ‬
‫ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮآورده ﮐﺮدﻧﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺧﻮدت رو‬
‫ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدی‪ .‬ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﻦ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ در ﺳﮑﻮت ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد‪ .‬آنﻫﺎ ﺳﮑﻮت را ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺲﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻣﻼﺣﻈﻪ و دﻗﯿﻖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻣﺤﺒﺖ و ﻟﻄﺎﻓﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﻫﯿﭻﮐﺪامﺷﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻟﻄﺎﻓﺖ ﭼﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ؛ ﭼﻮن‬
‫واﻗﻌﺎ ً ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ؛ و اﺻﻼ ً ﻫﯿﭻ ﻋﺠﻠﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫دﯾﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﺮای آنﻫﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪاﻧﺪازهی اﺑﺪﯾﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫و ﺳﭙﺲ دﻧﯿﺎ دوﺑﺎره وﺟﻮد داﺷﺖ؛ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﻔﺎوت‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ؟‬
‫‪ -‬اﻣﻤﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ؛ ﭼﻮن ﺑﺒﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻦ‪ ...‬ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن‬
‫ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻣﻦ ارزﺷﺶ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ‪ .‬ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﻄﻮر؛ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﻪﮐﺎر‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪...‬؟ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﯾﻨﻔﺮ‪ .‬ﯾﻦ‪...‬‬
‫ﺳﺎﺣﺮه ﮐﺎﻣﻼ ً ﺗﺴﻠﯿﻢ او ﺷﺪ و ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﯾﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﺴﯽ ﻣﻨﻮ اونﻃﻮری ﺻﺪا‬
 ‫ﻧﺰده‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﮕﻮ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺪﻫﻢ‬

‫ﺑﺎران ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬رﻧﮕﯿﻦﮐﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﻻی رﯾﻨﺪ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و آﺳﻤﺎن را ﺑﻪ‬
‫دو ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﮐﻪ درﺳﺖ از ﺳﻘﻒ دربوداﻏﺎن ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدن‪ .‬ﯾﺎ ﻫﻢدﯾﮕﻪ‬ ‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﺳﮑﻮﺗﯽ‪ ،...‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺧﺪاﯾﺎن ﻗﺴﻢ اوﻧﺎ ُ‬
‫رو ﮐﺸﺘﻦ و ﯾﺎ ﺟﻦ ﮐﺎرﺷﻮن رو ﺳﺎﺧﺘﻪ‪«.‬‬
‫وراﺗﯿﻤﯿﺮ ﺑﺎ ﮐﻼه ﻣﭽﺎﻟﻪاش اﺑﺮوﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد‪» .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻤﮑﻨﻪ‬
‫زﺧﻤﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻦ‪ .‬ﭘﺰﺷﮏ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟«‬
‫ﻣﺮدهﺷﻮر ﺑﯿﺎری‪ .‬ﻣﻦ اون ﺳﺎﺣﺮه رو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و‬ ‫ﮐﺮپ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﺘﺮه ﯾﻪ ُ‬
‫ﺷﯿﻄﺎن در ﭼﺸﻢﻫﺎی اون وﯾﭽﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺎرهی دﯾﮕﻪای ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ دو‬
‫ﺗﺎ ﻗﺒﺮ در ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺒﻞ از دﻓﻦ ﮐﺮدن ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪی‬
‫ﺳﭙﯿﺪار ﺗﻮ ﺑﺪﻧﺶ ﻓﺮو ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﺳﮑﻮﺗﯽ‪ .‬دﯾﺮکﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ داﺷﺘﻦ ﭘﺮواز‬
‫ﻣﯽﮐﺮدن و ﺣﺎﻻ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﺮ ﺳﺎﮐﺘﻪ‪«.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط و ﺑﻪآراﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﺮاﺑﻪﻫﺎی ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺮپ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺠﺎر ﺑﮕﯿﺪ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎ رو آﻣﺎده ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ‪«...‬‬
‫اردﯾﻞ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» .‬ﺳﺎﮐﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﯾﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﭼﯽ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭼﯿﺮدان؟«‬
‫اﻟﻒ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را از روی ﮔﻮش ﻧﻮکﺗﯿﺰش ﮐﻨﺎر زد و ﺳﺮش را ﮐﺞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ...‬ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﮔﻮش ﻣﻮﺳﯿﻘﯽﺷﻨﺎﺳﺶ را ﺗﯿﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﯾﻨﻔﺮ‬
‫زﻧﺪهﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪاش رو ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد!«‬
‫اردﯾﻞ ﺣﺮف او را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» .‬آﻫﺎ‪ ،‬ﻣﻨﻢ ﺷﻨﯿﺪﻣﺶ‪ .‬ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ً داره زﺟﺮ‬
‫ﻣﯽﮐﺸﻪ‪ .‬ﭼﯿﺮدان‪ ،‬ﮐﺠﺎ داری ﻣﯽری؟ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش!«‬
‫اﻟﻒ از ﭘﻨﺠﺮهی ﺷﮑﺴﺘﻪای ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ آن داﺧﻞ را دﯾﺪه ﺑﻮد دور ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﺎ‬
‫ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪای ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎﯾﺪ ازاﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺰاﺣﻢﺷﻮن ﻧﺸﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ دو زﻧﺪهان؟ ﭼﯿﺮدان؟ ﭼﻪﮐﺎر دارن ﻣﯽﮐﻨﻦ؟‬
‫اﻟﻒ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» .‬ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﺪ ﯾﻪﮐﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺬارﯾﻢﺷﻮن‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻦ‪،‬‬
‫ﯾﻨﻔﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ و آﺧﺮﯾﻦ آرزوش‪ .‬ﺗﻮ ﯾﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽﺷﯿﻢ؛ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل‬
‫ﻧﻤﯽﮐﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽﺷﻦ‪ .‬ﻫﺮ دوﺷﻮن‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭼﻪﮐﺎر دارن ﻣﯽﮐﻨﻦ؟ ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ!«‬
‫اﻟﻒ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻏﻤﮕﯿﻨﺎﻧﻪ زد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﮐﻠﻤﺎت ﻗﻠﻤﺒﻪﺳﻠﻤﺒﻪ ﺧﻮﺷﻢ‬
‫ﻧﻤﯽآد؛ و ﺑﺪون اون ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮﺿﯿﺤﺶ ﺑﺪم‪«.‬‬
 ‫ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ‪ -‬ﺑﺨﺶ ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﺑﺎ زره ﮐﺎﻣﻞ و ﮐﺖ ﺳﺮخ ﻣﺤﻔﻞ ﮐﻪ روی ﺷﺎﻧﻪاش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در‬
‫ﭼﻤﻨﺰار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻨﺎر او‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ‪ ،‬دورﻓﯽ رﯾﺸﻮ و ﺧﭙﻞ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪﻫﺎﯾﺶ از ﺟﻨﺲ ﭘﻮﺳﺖ روﺑﺎه ﺑﻮد و زﯾﺮ آن‪ ،‬ﺟﻮﺷﻨﯽ آﻫﻨﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻢﺗﻨﻪی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد و زرﻫﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬آرام ﻗﺪم‬
‫ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ و ﻫﺮازﮔﺎﻫﯽ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﮐﻪ از ﻏﻼف ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﯽداد‪ .‬وﯾﭽﺮ اﻃﺮاﻓﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و اﺳﺒﺶ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪ .‬در ﻫﻤﻪ ﻃﺮف‪،‬‬
‫درﺧﺸﺶ زرهﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﮐﻼﻫﺨﻮدﻫﺎی ﻣﺴﻄﺢ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺰه‬
‫ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻮدﻧﺪ را ﻣﯽدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﻌﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪس ﻣﯽزدم‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن اﺳﺒﺶ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﯿﺰهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ راه ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن را‬
‫ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪» .‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ؟«‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬دﻫﻨﺖ رو ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ دار و وارد ﺑﺤﺚ ﻧﺸﻮ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺳﺮﻫﻢ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽﮔﻢ اﯾﻦﮐﺎرا دﯾﮕﻪ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪.‬‬
‫ﺗﺮاﻧﻪﺳﺮا ﺑﻪ ﺑﺮجﻫﺎی ﻣﻌﺒﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪی ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻻی ﺟﻨﮕﻞ‬
‫ﺳﺮﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﺎﻟﯿﺪ‪» :‬ﺑﻪﻫﺮﺣﺎل راﻧﺪن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻬﺮ‬
‫ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻧﻨﮑﻪ ﻣﯽﻣﻮﻧﺪﯾﻢ و از ﻣﺤﻮﻃﻪی ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺎرج‬
‫ﻧﻤﯽﺷﺪﯾﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ .‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﻪ‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﺗَﯿﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫ﻋﺮﯾﺎﻧﺶ را ﺑﻪ رخ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪم زدن اداﻣﻪ ﻣﯽداد و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺰهﻫﺎﯾﺸﺎن ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺣﺲ و ﺣﺎل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺒﯿﻪ اﻓﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺟﺬاﺑﯿﺖ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ و دﻧﺪﻻﯾﻮن از اﺳﺐ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ و دورف آرام ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آنﻫﺎ‬
‫آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻨﺖ ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗَﯿﯽ‪ ،‬ﻣﺮدی ﻧﺠﯿﺐزاده‪ ،‬ﺗﻮﻫﯿﻦ‬
‫ﮐﺮدی وﯾﭽﺮ؛ و ﺗَﯿﯽ‪ ،‬ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﯾﺎدت ﻣﯽآد‪ ،‬دﺳﺘﮑﺸﺶ رو ﺑﻪ زﻣﯿﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﻫﺎت درﮔﯿﺮ ﺑﺸﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ‬
‫ﺗﺎ از ﭘﺸﺖ داﻣﻦ ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎی‪ .‬ﺗَﯿﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺠﻨﮕﯿﺪ‪«.‬‬
 ‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن داد‪» .‬اﻣﺎ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺗَﯿﯽ‪ ،‬ﯾﮏ ﻧﺠﯿﺐزاده‪ ،‬داره ﺑﯿﺶازﺣﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽده؟ ﻣﻦ ﻫﯿﭻوﻗﺖ اﻓﺘﺨﺎر‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺷﺪن رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم اﺷﺎرهای‬
‫ﻧﺸﻪ‪ .‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ارزش‪ ...‬ﭼﻄﻮری ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن؟«‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺎﻗﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺒﺮد ﺗﻦﺑﻪﺗﻦ ﻫﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺷﻮاﻟﯿﻪﻫﺎ‬
‫ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻦ‪«...‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد‪» :‬اﯾﻦ اﻧﺠﻤﻦ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺧﻮدش ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﺗﻮ ﺷﻮاﻟﯿﻪای از ﻣﺤﻔﻞ رو ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه دﻋﻮت ﻣﯽﮐﺮدی‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺖ ردش ﮐﻨﻪ ﯾﺎ‬
‫ﺑﻬﺖ اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎز رو ﺑﺪه‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﯽ‪ ،‬ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدش ﺑﻮد؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮﻋﮑﺴﻪ؛‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه دﻋﻮت ﮐﺮده و ﺗﺎ ﺳﻄﺢ ﺧﻮدش ﺗﻮ رو ﺑﺎﻻ آورده؛ اﻟﺒﺘﻪ‬
‫ﻓﻘﻂ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎﻣﺶ رو ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ردش ﮐﻨﯽ‪ .‬رد ﮐﺮدن اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎز‬
‫ﻧﺎﺳﺰاوارت ﻣﯽﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﻣﯿﻤﻮنﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻘﺪر ﻣﻨﻄﻘﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ‬
‫ﻋﻼﻗﻪ دارﯾﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪«.‬‬
‫»وارد ﺑﺤﺚ ﻧﺸﻮ‪ «.‬ﮔﺮاﻟﺖ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫»اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ‪ ...‬ﻧﺎﺳﺰاوار ﺑﺸﻢ‪ ،‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟«‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪای زد‪» .‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽاﻓﺘﻪ؟ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدم از ﯾﻪ درﺧﺖ‬
‫آوﯾﺰوﻧﺖ ﮐﻨﻦ‪ ،‬ﻣﻮشﮔﯿﺮ‪«.‬‬
‫دورف ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺸﻨﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟«‬
‫ﮐﺮﻧﻤﺮ)‪(۳۳۸‬؛ و ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺰاده ﺑﻬﺖ‬ ‫ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ادب ﯾﺎد ﻧﺪه‪َ ،‬‬
‫دﺳﺘﻮراﺗﯽ داده ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮفﺑﻪﺣﺮف اﺟﺮا ﮐﻨﯽ‪«.‬‬
‫»اﯾﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﯾﺎد ﺑﺪی‪ ،‬ﮐﻨﺖ‪ «.‬دورف دﺳﺘﺶ را روی ﺗﺒﺮ‬
‫دو ﻟﺒﻪای ﮐﻪ روی ﮐﻤﺮش ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪» .‬ﻣﻦ ﻣﯽدوﻧﻢ ﭼﻄﻮری از دﺳﺘﻮرات‬
‫ﭘﯿﺮوی ﮐﻨﻢ و ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖﻫﺎی ﺗﻮ ﻧﺪارم‪ .‬اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫دﻧﯿﺲ)‪ (۳۳۹‬ﮐﺮﻧﻤﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﺎن ﺷﺎﻫﺰاده ﻫﯿﺮوارد‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن دورف ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی روﺷﻦ‪،‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﻮﻻد‪ ،‬زﯾﺮ اﺑﺮوﻫﺎی ﭘﺮﭘﺸﺖ ﺑﻮر‪.‬‬
‫دﻧﯿﺲ ﮐﺮﻧﻤﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺟﻠﻮی ﺗَﯿﯽ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن‪ .‬اﯾﻦﻃﻮری‬
‫ﺑﻬﺘﺮه‪ .‬ﻣﺒﺎرزه ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺸﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺠﻨﮓ و ﺑﺬار ﺗﺴﻠﯿﻤﺖ ﮐﻨﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ؟‬
‫ﺳﺮ ﺗَﯿﯽ ﺷﻮاﻟﯿﻪی ﻣﻮردﻋﻼﻗﻪی ﺷﺎﻫﺰادهﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﯿﻨﻪﺗﻮزاﻧﻪ زد‪ِ » .‬‬
‫اﮔﻪ ﺳﻼﺣﺖ در ﻃﻮل ﻣﺒﺎرزه ﻟﻤﺴﺶ ﮐﻨﻪ‪ ،‬ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﯽﺷﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮐﺮﻧﻤﺮ دﺳﺘﮕﯿﺮت ﻣﯽﮐﻨﻪ و ﻣﯽﺑﺮﺗﺖ ﭘﯿﺶ اﻋﻠﯿﺤﻀﺮت‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺠﺎزات‪.‬‬
‫اﯾﻦﻫﺎ دﺳﺘﻮراﺗﺶ ﻫﺴﺘﻦ‪«.‬‬
‫دورف ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﻢ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺖ؛ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﺮد و ﭘﻮﻻدﯾﻨﺶ روی‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺿﻌﯿﻒ؛ اﻣﺎ ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪای زد‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ درﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺠﺒﻮرم دوﺋﻞ ﮐﻨﻢ؛ ﭼﻮن اﮔﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﻢ دار زده ﻣﯽﺷﻢ؛ و اﮔﻪ ﺑﺠﻨﮕﻢ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫اﺟﺎزه ﺑﺪم ﮐﻪ ﺣﺮﯾﻔﻢ زﺧﻤﯽام ﮐﻨﻪ؛ ﭼﻮن اﮔﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪم ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽﺷﻢ‪ .‬ﭼﻪ‬
‫اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﯽ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﻬﺘﻮن زﺣﻤﺖ ﻧﺪم‪ .‬ﺳﺮم رو ﻣﯽﮐﻮﺑﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ‬
‫ﮐﺎج و ﺧﻮدﺑﻪﺧﻮد ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽﺷﻢ‪ .‬راﺿﯽﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ؟«‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻓﻮرا ً ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزی درﻧﯿﺎر‪ ،‬وﺿﻌﯿﺘﺖ رو از اﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﻔﻞ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﺮدی‪ ،‬وﻟﮕﺮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﻣﺠﺎزات ﺑﺸﯽ‪ ،‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟ و‬
‫ﺗَﯿﯽ ﺟﻮان ﺑﻪ آوازهی ﺷﮑﺴﺖ دادن ﯾﻪ وﯾﭽﺮ ﻧﯿﺎز داره و اﻧﺠﻤﻦ ﻣﯽﺧﻮاد اﯾﻦ‬
‫ﻫﺪﯾﻪ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪه‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ دار زده ﺷﺪه ﺑﻮدی‪ .‬ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﻣﯽﺧﻮری و ﺟﻮن ﺑﯽارزﺷﺖ رو ﻧﺠﺎت ﻣﯽدی‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺎزهات اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽدﯾﻢ‪،‬‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﯾﻢ ﺗَﯿﯽ ﮐﻤﯽ ﭘﻮﺳﺘﺖ رو ﺧﺮاش ﺑﺪه؛ و اون ﭘﻮﺳﺖ ﺟﻬﺶﯾﺎﻓﺘﻪات ﺧﻮب‬
‫ﻣﯽﺷﻪ‪ .‬ﭘﺲ زود ﺑﺎش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﻫﯿﭻ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﻧﺪاری‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺧﺒﯿﺜﺎﻧﻪﺗﺮ زد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﺑﺎزان دوروﺑﺮش را ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد‪.‬‬
‫»ﺷﻤﺎ اﯾﻦﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن؟ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﻧﺘﺨﺎب دارم‪«.‬‬
‫دﻧﯿﺲ ﮐﺮﻧﻤﺮ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻠﻪ درﺳﺘﻪ‪ ،‬داری؛ اﻣﺎ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﻣﯽﺷﻪ‪،‬‬
‫ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی زﯾﺎد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﻼوﯾﮑﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮای؟ ﭼﻮن اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﮐﻪ داری‬
‫ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﺧﻮن و ﻣﺮﮔﻪ‪«.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺪﻻل ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺷﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺣﯿﺮتآوره‪ .‬داری ﻣﺮدی ﮐﻪ در ﺟﻨﮕﻞ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮش ﮐﺮدن رو دﻋﻮت ﺑﻪ‬
‫اﻧﺴﺎندوﺳﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬روی اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽﺗﺮش دﺳﺖ ﻣﯽذاری‪ .‬اﮔﺮ‬
‫درﺳﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ازش ﻣﯽﺧﻮای ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﻮاری ﮐﻨﻪ و ﺧﻮن راﻫﺰنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدن رو ﻧﺮﯾﺰه‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زورﮔﻮﻫﺎ رﺣﻢ ﮐﻨﻪ؛ ﭼﻮن زورﮔﻮﻫﺎ ﻓﻘﯿﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﻦ‪ ،‬زن و ﺑﭽﻪ و ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎدر دارن؛ اﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮐﺮﻧﻤﺮ‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ ﯾﻪﮐﻢ زود ﻧﮕﺮان ﺷﺪی؟ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﺰهداراﻧﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ‬
‫زاﻧﻮﻫﺎﺷﻮن ﻣﯽﻟﺮزه‪ ،‬از ﻓﮑﺮ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﺑﺎ وﯾﭽﺮی ﮐﻪ ﯾﻪ اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ رو ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ داد‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﺎﻟﯽ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﺧﻮنرﯾﺰیای ﻧﻤﯽﺷﻪ؛ ﻫﯿﭻﮐﺲ آﺳﯿﺐ‬
‫ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻪ؛ ﺑﻪﺟﺰ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮار ﮐﺮدن ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭘﺎﻫﺎﺷﻮن ﺑﺸﮑﻨﻪ‪«.‬‬
‫دورف ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی؛ اﻣﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺳﺘﯿﺰهﺟﻮﯾﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﺧﻄﺮی ﭘﺎﻫﺎی ﻣﻨﻮ‬
‫ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل از ﮐﺴﯽ ﻓﺮار ﻧﮑﺮدم و اﻻن ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻋﻮض‬
‫ﺑﺸﻢ‪ .‬ﻣﻦ ازدواج ﻧﮑﺮدم‪ ،‬ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم‬
‫ﻣﺎدرم‪ ،‬زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ،‬رو وارد اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻨﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ‬
‫دﺳﺘﻮراﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ داده ﺷﺪه رو اﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪﺑﻪﮐﻠﻤﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ‪ .‬ﺑﺪون‬
‫دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ روی ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ‪ ،‬ﻣﻦ از ﮔﺮاﻟﺖ اﻫﻞ رﯾﻮﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه‪ .‬ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮه رو ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻃﺒﻘﺶ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫دورف و وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﻪ ﺧﺐ‪ .‬ﺑﺬارﯾﺪ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻞ روز رو ﻫﺪر‬
‫ﺑﺪﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮق زدﻧﺪ‪» .‬ﭘﺲ ﻣﻮاﻓﻘﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﺗَﯿﯽ‬
‫ﻧﺠﯿﺐزاده از دورﻧﺪل دوﺋﻞ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮﺑﻪ‪ .‬ﺧﻮدت رو آﻣﺎده ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎﯾﺶ را روی دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﺮد‪» .‬ﻣﻦ آﻣﺎدهام‪ .‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ‬
‫وﻗﺖ ﺗﻠﻒ ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻧﻨﮑﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﻪ‪ .‬زود‬
‫ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬آروم ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره‪ .‬درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻢ‪،‬‬
‫ﺟﻨﺎب ﮐﺮﻧﻤﺮ؟«‬
‫دورف ﺑﻪ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻣﻼ ً درﺳﺘﻪ‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ ً‪ .‬ﻫﺮ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻪ‪«.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ را از ﭘﺸﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺧﻮدش را ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﯿﻎ ﺧﻮدت‬
‫ﻧﻤﯽﺟﻨﮕﯽ‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﯿﺮ‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﻼح ﮐﻨﺖ را ﮔﺮﻓﺖ و در ﻫﻮا ﺗﮑﺎﻧﺶ داد ﺗﺎ اﻣﺘﺤﺎﻧﺶ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺑﻪ ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ‪ .‬ﺑﻪﺟﺎش ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ از ﺑﯿﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺗَﯿﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮ رو داره‪ .‬ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺮاﺑﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻣﺰهای‪ ،‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ دور ﭼﻤﻨﺰار ﺣﻠﻘﻪ زدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ داﯾﺮهای ﺑﺎز‪ .‬ﺗَﯿﯽ و وﯾﭽﺮ روﺑﻪروی‬
‫ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗَﯿﯽ؟ ﻧﻈﺮت راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﯽ ﭼﯿﻪ؟‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی ﺟﻮان ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد‪ ،‬دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﭘﺸﺘﺶ ﺧﻢ ﮐﺮد و در‬
‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ دﻓﺎﻋﯽ اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد‪» .‬ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮای ﺑﻪ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ؟ ﭼﻪ ﺑﺪ‪«.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺪون ﻫﺸﺪار ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ دﻓﻊ‬
‫ﮐﺮدن ﺿﺮﺑﻪ را ﻧﺪاد و ﺑﺎ ﻧﯿﻢﭼﺮﺧﺸﯽ ﺟﺎﺧﺎﻟﯽ داد‪ .‬ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺿﺮﺑﻪای ﻋﺮﺿﯽ زد و‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﻫﻮا را ﺑﺮﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ زﯾﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ او ﭼﺮﺧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺿﺮﺑﻪای از ﻧﺰدﯾﮏ‪ ،‬ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺗَﯿﯽ را ﺑﻪﻫﻢ زد‪ .‬ﺗَﯿﯽ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪی دﯾﮕﺮی‬
‫از ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻌﺎدﻟﺶ را از دﺳﺖ داد و درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺳﻌﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد دوﺑﺎره آنرا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورد‪ ،‬ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ و از روی ﻏﺮﯾﺰه ﺷﻤﺸﯿﺮش را‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و ﻧﯿﺮوی ﺻﺎﻋﻘﻪای ﻫﺠﻮم‬
‫ﺑﺮد‪ ،‬ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺿﺮﺑﻪ زد‪ .‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻪ ﺳﻼح ﺗَﯿﯽ ﻏﺮﯾﺪ و آنرا ﭼﻨﺎن ﻋﻘﺐ زد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﭼﻤﻦﻫﺎ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دوﯾﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺷﻤﺸﯿﺮش را در زﻣﯿﻦ ﻓﺮوﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺳﺮﺑﺎزان‪ ،‬ﺑﮕﯿﺮﯾﻨﺶ!«‬
‫دﻧﯿﺲ ﮐﺮﻧﻤﺮ ﺗﺒﺮش را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و داد زد‪» :‬ﻫﻤﻪ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد! ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ!«‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ در ﺟﺎ ﺧﺸﮏﺷﺎن زد‪ .‬دورف ﺑﻪآراﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ ﮐﻨﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫دﺳﺘﻮراﺗﻢ رو ﮐﻠﻤﻪﺑﻪﮐﻠﻤﻪ اﺟﺮا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﻪ ﺗَﯿﯽ دﺳﺖ ﻧﺰد‪ .‬اون ﺑﭽﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺳﻼح ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺿﺮﺑﻪ زد‪ .‬ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه! ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻧﺎﻗﺺ ﺷﺪه!‬
‫دﻧﯿﺲ ﮐﺮﻧﻤﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﻓﻮﻻدیاش را ﺑﻪ وﯾﭽﺮ دوﺧﺖ و دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎن‬
‫داد‪» .‬ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻪ؛ و زﺧﻤﺶ؟ ﺑﺮای ﯾﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪ ،‬زﺧﻢ ﯾﺎدآور‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪاﯾﻪ‪ ،‬دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﺷﻬﺮت و اﻓﺘﺨﺎری ﮐﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاش‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﯾﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺑﺪون زﺧﻢ اﻟﺪﻧﮕﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﻮاﻟﯿﻪ‪ .‬از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮس‪ ،‬ﮐﻨﺖ‪،‬‬
‫ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ راﺿﯿﻪ‪«.‬‬
‫ﺗَﯿﯽ داﺷﺖ روی زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮن ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﻒ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﮔﺮﯾﻪ و‬
‫زاری ﻣﯽﮐﺮد؛ ﺑﻪﻫﯿﭻوﺟﻪ راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﺷﻤﺸﯿﺮش را از زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬ﮐﺮﻧﻤﺮ! از اﯾﻦﮐﺎر ﭘﺸﯿﻤﻮن‬
‫ﻣﯽﺷﯽ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم!«‬
‫دورف ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬آرام ﺗﺒﺮش را از ﮐﻤﺮ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و در ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﺗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺸﻦاش ﮔﻔﺖ‪» :‬آه‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﮐﻨﺖ‪ .‬ﺑﻪدروغ ﻗﺴﻢ ﻧﺨﻮر‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ‬
‫ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪدروغ ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرن رو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و ﺷﺎﻫﺰاده ﻫﯿﺮوارد ﺑﻬﻢ‬
‫اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺠﺎزاتﺷﻮن رو داده‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﺮفﻫﺎی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪات رو ﻧﺸﻨﯿﺪه‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮم؛ اﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎ ً دﯾﮕﻪ ﺗﮑﺮارﺷﻮن ﻧﮑﻦ‪«.‬‬
‫ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﮐﻪ از ﺧﺸﻢ ﻧﻔﺲﻧﻔﺲ ﻣﯽزد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪» :‬وﯾﭽﺮ‪ ،‬از‬
‫اﻟﻨﺪر ﮔﻢﺷﻮ ﺑﯿﺮون‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ‪ .‬ﺑﺪون ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺄﺧﯿﺮ‪«.‬‬
‫دﻧﯿﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او آﻣﺪ و ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﭘﺲ داد‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪﻧﺪرت‬
‫ﺑﺎﻫﺎش ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ؛ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮه زودﺗﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺑﻪ‬
‫ﭼﺎک‪«.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪش را ﭘﺸﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ‪» .‬ﺑﻪ ﻧﺼﯿﺤﺖ ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ؛ اﻣﺎ‬
‫ﻗﺒﻠﺶ ﺑﺎ ﮐﻨﺖ ﺣﺮف دارم‪ .‬ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ!«‬
‫ﺷﻮاﻟﯿﻪی رز ﺳﭙﯿﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪﻫﻢ زد و ﮐﻒ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روی‬
‫ﻟﺒﺎﺳﺶ ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺰﻧﺪ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺑﺬار ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ اﻧﺠﻤﻨﺖ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ .‬ﯾﻪ ﭼﯿﺰی واﻗﻌﺎ ً ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺒﻪ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎر‬
‫ﺗﻮﻫﯿﻦآﻣﯿﺰ و ﺗﻬﻮعآورت دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ و ﻫﻤﯿﻦاﻻن ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ‬
‫دﻋﻮﺗﺖ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺒﺮد رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدی؟ ﯾﺎ ردش ﻣﯽﮐﻨﯽ‪،‬‬
‫ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽدوﻧﯽ اﻧﻘﺪر ﻧﺎﺳﺰاوارت ﻣﯽﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ ﺣﺘﯽ روت ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﺟﻠﻮی ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺑﻬﺖ ﻣﺸﺖ و اردﻧﮕﯽ زد‪ .‬ﮐﻨﺖ ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ ،‬ﯾﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻦ و‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﻨﻮ ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻦ‪«.‬‬
‫رﻧﮓ از رﺧﺴﺎر ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ ﭘﺮﯾﺪ‪ ،‬او ﮔﺎﻣﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬دﻧﯿﺲ ﮐﺮﻧﻤﺮ اﺧﻢ ﮐﺮد‪،‬‬
‫زﺑﺎﻧﺶ را ﺑﯿﺮون آورد و ﻣﻮﺟﯽ از ﺑﺰاق را ﺑﻪ دوردﺳﺖﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺑﺎاﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺪای ﻣﻨﻄﻖ رو در ﺳﮑﻮﺗﺖ‬
‫ﻣﯽﺷﻨﻮم‪ ،‬ﺟﻨﺎب ﻓﺎﻟﻮﯾﮏ‪ .‬ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﻦ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه‪ ،‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺗﻮ رو ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﺤﻮی ﺑﺎﻧﻮ ﻧﻨﮑﻪ ﯾﺎ ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎ رو‬
‫آزار ﺑﺪه ﯾﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮐﺮﻧﻤﺮ ﺑﺸﻪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﭘﯿﺪات ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﺪون اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺧﻮک ﺳﻼﺧﯽات‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫رﻧﮓ ﺷﻮاﻟﯿﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻗﻮل ﻣﻨﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺖ‪ .‬ﺑﯿﺎ‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت‬
‫ﺑﺎش‪ ،‬دﻧﯿﺲ‪.‬‬
‫دورف ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻋﺮﯾﻀﯽ زد‪» .‬ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ .‬از دﯾﺪﻧﺖ‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر‪ ،‬دﻧﯿﺲ‪.‬‬
‫آنﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﮐﻢ و ﻣﺘﮑﺒﺮاﻧﻪای راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن را ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻨﻬﺎنﺷﺎن ﮐﺮد ﺳﺮﻋﺖﺷﺎن را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ً ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﻧﻤﯽرﯾﻢ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫دور ﺑﺰﻧﯿﻢ ﺗﺎ از اﻟﻨﺪر و ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی ﻫﯿﺮوارد دور ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ‪ .‬ﯾﺎ ﻣﯽﺧﻮای اﯾﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ رو اداﻣﻪ ﺑﺪی؟«‬
‫‪ -‬ﻧﻪ دﻧﺪﻻﯾﻮن‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮام‪ .‬ﻣﺎ از ﺑﯿﻦ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ ﻣﯽرﯾﻢ و وارد راه ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن)‪(۳۴۰‬‬
‫ﻣﯽﺷﯿﻢ‪ .‬ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر ﻧﻨﮑﻪ ﻫﯿﭽﯽ از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﮕﻮ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﻣﯿﺪوارم ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﺄﺧﯿﺮی ﺑﻪ راه اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﻮرا ً‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻤﻪی ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺷﺪهی زﯾﻨﺶ را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮم زﯾﻦ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻨﻮز ﺳﻔﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮی ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺎزه ﻣﯽداد و ﺧﻢ ﮐﺮدﻧﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد را ﺳﺮ‬
‫ﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬او ﮐﻨﺎر زﯾﻦ‪ ،‬ﮐﯿﺴﻪﻫﺎی ﺳﻔﺮی‪ ،‬ﭘﺘﻮی اﺳﺐ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ زﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﻘﺮهایاش را ﯾﮏﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ و‬
‫دﺳﺖﺑﻪﺳﯿﻨﻪ ﮐﻨﺎر او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬دﻧﺪﻻﯾﻮن درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ اﺳﺐ ﺳﺮﺧﺶ را‬
 ‫راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﻬﻤﻮنﭘﺬﯾﺮیﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﺑﺰرﮔﻮار؛ و دﯾﮕﻪ از‬
‫ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺒﺎش‪ .‬ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻪ دﻟﺖ‪ ،‬دوﺳﺘﻢ داری‪«.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦﻃﻮره‪ ،‬ﻣﺮدک ﺗﻬﯽﻣﻐﺰ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ‬
‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ؛ ﭼﺮا‪ .‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪار‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪار‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش‪.‬‬
‫وﯾﭽﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎنﺑﺨﺸﯽ زد‪» .‬ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدم ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬در درازﻣﺪت‬
‫ﺑﻬﺘﺮه‪«.‬‬
‫از داﺧﻞ‪ ،‬از ﺑﯿﻦ ﺳﺘﻮنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﭽﮏﻫﺎ دورﺷﺎن ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻮﻻ ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه دو ﺷﺎﮔﺮد ﺟﻮانﺗﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬او ﺟﻌﺒﻪی ﮐﻮﭼﮏ وﯾﭽﺮ را ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫از ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﮔﺮاﻟﺖ ﻃﻔﺮه ﻣﯽرﻓﺖ و ﺗﺮﮐﯿﺐ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻀﻄﺮﺑﺎﻧﻪ و‬
‫ﺳﺮﺧﯽ ﺻﻮرت ﮐﮏوﻣﮑﯽ و ﺗﭙﻠﺶ‪ ،‬ﺟﺬاب ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش‬
‫ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎهﻫﺎی ﺑﺎﻣﻌﻨﯽﺷﺎن را ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪهﺷﺎن را‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﮑﻪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻠﯿﺘﻞ ﺑﺰرگ ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﯾﻪ ﮔﺮوه ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮای رﻫﺴﭙﺎر ﮐﺮدنﺗﻮن‬
‫اوﻣﺪه‪ .‬ﺟﻌﺒﻪ رو ﺑﮕﯿﺮ‪ ،‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ .‬ﻣﻦ اﮐﺴﯿﺮﻫﺎت رو دوﺑﺎره ﭘﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺪوم ﮐﻪ‬
‫ﮐﻢ ﺑﻮد؛ و اون دارو ﮐﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽدوﻧﯽ‪ .‬ﻫﺮ دو ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﺑﻪﻃﻮر ﻣﻨﻈﻢ‬
‫ﻣﺼﺮﻓﺶ ﮐﻦ‪ .‬ﯾﺎدت ﻧﺮه‪ ،‬ﻣﻬﻤﻪ‪«.‬‬
‫‪ -‬ﯾﺎدم ﻧﻤﯽره‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬ﯾﻮﻻ‪.‬‬
‫ﯾﻮﻻ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﻪ او داد‪ .‬ﮐﺎﻫﻨﻪی ﺟﻮان ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ زد‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ؛ اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ً ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺖﻫﺎی آنﻫﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮن‪ .‬ﺧﻮن‪ .‬ﺧﻮن‪ .‬اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ‪ .‬ﺗﺎﻧﺪونﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫رﯾﺴﻤﺎنﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ زﯾﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺮکﺧﻮرده ﭘﺎره ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎی‬
‫ﺑﺰرگ و دﻧﺪانﻫﺎی ﺗﯿﺰ آنرا ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺪای وﺣﺸﺘﻨﺎک ﭘﺎره ﺷﺪن ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪن‬
‫و ﻓﺮﯾﺎد؛ ﻓﺮﯾﺎدی ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪﻃﻮر ﻫﻮﻟﻨﺎﮐﯽ ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﮕﯽ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺎن‪ .‬ﻣﺮگ‪ .‬ﺧﻮن و ﻓﺮﯾﺎد‪ .‬ﻓﺮﯾﺎد‪ .‬ﺧﻮن‪ .‬ﻓﺮﯾﺎد‪...‬‬
‫‪ -‬ﯾﻮﻻ!‬
‫ﻧﻨﮑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺟﺜﻪی او ﺣﯿﺮتآور ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ روی‬
‫زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و از ﺗﺸﻨﺞ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ دوﯾﺪ‪ ،‬او را ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎ و ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ روی‬
‫زﻣﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎ اﻧﮕﺎر ﺧﺸﮑﺶ زده ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮی ﮐﻪ آﻣﺎدهﺗﺮ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬روی ﭘﺎﻫﺎی ﯾﻮﻻ زاﻧﻮ زد‪ .‬ﯾﻮﻻ ﭘﺸﺘﺶ را ﺧﻢ ﮐﺮد‪ ،‬دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﻓﺮﯾﺎدی ﺑﯽﺻﺪا و ﺧﻔﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد‪.‬‬
 ‫ﻧﻨﮑﻪ ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﯾﻮﻻ! ﯾﻮﻻ! ﺣﺮف ﺑﺰن‪ ،‬دﺧﺘﺮم! ﺣﺮف ﺑﺰن!«‬
‫ﺑﺪن دﺧﺘﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻔﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﮏﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪﻫﻢ ﻓﺸﺮده ﺷﺪ و ﻗﻄﺮهای ﺧﻮن از‬
‫ﮔﻮﻧﻪاش ﭘﺎﯾﯿﻦ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﻧﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻼشﻫﺎﯾﺶ ﺻﻮرﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﻓﺮﯾﺎد زد ﮐﻪ ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ؛ اﻣﺎ ﻣﺪاﻟﺶ ﭼﻨﺎن ﮔﺮدﻧﺶ را ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫وزن آن ﺑﻪ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﯾﻮﻻ دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫دﻧﺪﻻﯾﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﯿﺪی ﺑﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آه ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﻧﻨﮑﻪ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺒﺮﯾﺪش‪ «.‬ﺣﺎﻻ ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺟﻤﻊ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﺳﺎﮐﺖ‪ .‬ﻧﻨﮑﻪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪» :‬ﺑﺒﺮﯾﺪش‪ ،‬ﺑﺎاﺣﺘﯿﺎط و ﺗﻨﻬﺎش ﻧﺬارﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﺎ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﯽآم‪«.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺮاﻟﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬وﯾﭽﺮ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎی‬
‫ﻋﺮق ﮐﺮدهاش ﺑﺎ اﻓﺴﺎرﻫﺎ ورﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ...‬ﯾﻮﻻ‪...‬‬
‫‪ -‬ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻨﻢ دﯾﺪﻣﺶ‪ ...‬ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ‪ .‬ﮔﺮاﻟﺖ‪ ،‬ﻧﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪.‬‬
‫‪ -‬دﯾﺪی‪ ...‬اوﻧﻮ دﯾﺪی؟‬
‫‪ -‬ﺑﻠﻪ؛ و ﻧﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‪.‬‬
‫‪ -‬و‪...‬؟‬
‫‪ -‬ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاره‪.‬‬
‫‪ -‬ﻟﻄﻔﺎ ً ﻧﺮو‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم‪ .‬ﻣﺮاﻗﺐ ﯾﻮﻻ ﺑﺎش‪ .‬ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪار‪ ،‬ﻧﻨﮑﻪ‪.‬‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻪ آرام ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد‪ ،‬ﺑﯿﻨﯽاش را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﯾﮏ‬
‫ﻗﻄﺮه اﺷﮑﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮاﻟﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ‬
‫ﮐﺮد‪» :‬ﺑﺪرود‪«.‬‬

‫اداﻣﻪ دارد‪...‬‬
 ‫‪ - Water nymph .۱‬ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺟﻮدات دﻧﯿﺎی وﯾﭽﺮ‪ .‬ﺣﻮریﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ‬
‫زﻧﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در اﺳﻄﻮرهﻫﺎی ﯾﻮﻧﺎن ﻗﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ و ﺧﺪاﯾﺎن در ارﺗﺒﺎط‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪۲. Ropers Gate‬‬
‫‪۳. Old Narakort Inn‬‬
‫‪۴. The Fox‬‬
‫‪۵. Wyzim‬‬
‫‪۶. Rivia‬‬
‫‪۷. Rivian‬‬
‫‪۸. Treska‬‬
‫‪۹. Velerad‬‬
‫‪۱۰. Foltest‬‬
‫‪۱۱. Temeria‬‬
‫‪۱۲. Pontar‬‬
‫‪۱۳. Mahakam‬‬
‫‪۱۴. Geralt‬‬
‫‪ - Oren.۱۵‬واﺣﺪ ﺳﮑﻪﻫﺎی ﭘﻮل‬
‫‪ - Basilisk .۱۶‬ﻧﺎم ﯾﮏ ﻫﯿﻮﻻ‪ .‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺳﯿﻠﯿﺴﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎرﻫﺎ‬
‫اﺳﺖ و ﻧﮕﺎه آن ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ‪) .‬ﻻزم ﺑﻪ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎری از ﻫﯿﻮﻻﻫﺎی‬
‫دﻧﯿﺎی وﯾﭽﺮ ازﻟﺤﺎظ ﻇﺎﻫﺮ و ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺑﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﺸﻬﻮر ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ‪(.‬‬
‫‪ - Vodnik .۱۷‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی اﺳﻼو‪ ،‬وُدﻧﯿﮏ ﯾﮏ ﻫﯿﻮﻻی ﺧﺰﻧﺪهی ﻣﺬﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در آب زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و در ﺧﺸﮑﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً روی دو ﭘﺎ راه ﻣﯽرود‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻈﯿﺮ ﭼﮏ‪ ،‬ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ‪ ،‬ﻟﻬﺴﺘﺎن‪ ،‬آﻟﻤﺎن‪ ،‬اوﮐﺮاﯾﻦ‪ ،‬روﺳﯿﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻼروس و‪ ...‬ﺟﺰﺋﯽ از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ - Kobold .۱۸‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی آﻟﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻦﻫﺎی ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ - Spriggan .۱۹‬ﻣﻮﺟﻮدی درﺧﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی زﺑﺎن ﮐﺮﻧﯿﺶ‬
‫)ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﺎﻟﺖ ﮐﺮنوال اﻧﮕﻠﯿﺲ(‬
‫‪۲۰. Werewolf‬‬
‫‪ -Rusalka .۲۱‬ﭘﺮی آﺑﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی اﺳﻼو‬
‫‪۲۲. Medell‬‬
‫‪۲۳. Adda‬‬
‫‪۲۴. Vizimir‬‬
‫‪۲۵. Novigrad‬‬
‫‪۲۶. Dalka‬‬
‫‪-Striga .۲۷‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی روﻣﺎﻧﯿﺎﯾﯽ‪ ،‬اﺳﺘﺮﯾﮕﺎ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﻫﻮﻟﻨﺎک اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻗﺒﺮ‬
‫ﺑﺮﻣﯽﺧﯿﺰد‬
‫ً‬
 ‫‪ -Leshy .۲۸‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی اﺳﻼو ﻟﺸﯽ ﺷﺒﺢ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺟﻨﮕﻞ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﺎ‬
‫ﻗﺪی اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺑﺪﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ درﺧﺘﺎن‬
‫‪۲۹. Ostrit‬‬
‫‪۳۰. Lord Segelin‬‬
‫‪ -Cubit .۳۱‬واﺣﺪ اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻧﯿﻢ ﻣﺘﺮ‬
‫‪۳۲. Inclusion‬‬
‫‪ - Rune.۳۳‬ﯾﮑﯽ از ﺧﻂﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﺪ و در‬
‫داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺗﺨﯿﻠﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﺸﺎنﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺷﻮد‬
‫‪۳۴. Banewart‬‬
‫‪ -Monk’s hood .۳۵‬ﻧﺎم ﮔﯿﺎﻫﯽ از ﺗﯿﺮهی آﻻﻟﮕﺎن‬
‫‪ -Eyebright .۳۶‬وﯾﭽﺮﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻌﺠﻮنﻫﺎﯾﺸﺎن از اﺳﺎﻣﯽ ﺧﺎص اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪۳۷. Redania‬‬
‫‪ -Turtle Stone .۳۸‬ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻃﺮحﻫﺎی روی آن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻک ﻻکﭘﺸﺖ اﺳﺖ‬
‫‪ -Sign of Aard .۳۹‬وﯾﭽﺮﻫﺎ از ﮐﺸﯿﺪن ﻧﺸﺎنﻫﺎﯾﯽ در ﻫﻮا ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺟﺎدو اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪۴۰. Yrden‬‬
‫‪۴۱. Nenneke‬‬
‫‪۴۲. Iola‬‬
‫‪۴۳. Yennefer‬‬
‫‪۴۴. Priestess‬‬
‫‪۴۵. Melitele‬‬
‫‪۴۶. Ellander‬‬
‫‪ -Druid.۴۷‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی اﯾﺮﻟﻨﺪی‪ ،‬دروﯾﺪﻫﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﻗﺎﺑﻠﯿﺖﻫﺎی ﺟﺎدوﯾﯽ‬
‫ﻧﻈﯿﺮ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪۴۸. Dandelion‬‬
‫‪ -Roach .۴۹‬ﻧﺎم اﺳﺐ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫‪-Tinderbox .۵۰‬ﺟﻌﺒﻪای ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ در آن وﺳﺎﯾﻠﯽ ﺑﺮای آﻣﺎده ﮐﺮدن ﺳﺮﯾﻊ آﺗﺶ‬
‫ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‬
‫‪ - Talisman .۵۱‬ﺷﯿﺌﯽ ﺗﺰﯾﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎور ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺟﺎدوﯾﯽاش ﺣﻤﻞ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‬
‫‪ - Dwarf .۵۲‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ اﻧﺴﺎنﻧﻤﺎ و ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ﮐﻪ در اﮐﺜﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ در ﮐﻮهﻫﺎ و‬
‫ﻏﺎرﻫﺎی زﯾﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر آﻫﻨﮕﺮی و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺳﻼح ﻣﺸﻐﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫‪۵۳. Murivel‬‬
‫‪۵۴. Rulle Asper‬‬
‫‪۵۵. Aspen‬‬
 ‫‪ .۵۶‬اﺑﺘﺪای ﮐﻠﻤﻪی ‪ Armor‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی زره‬
‫‪ -Kikimora .۵۷‬ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﻋﻈﯿﻢاﻟﺠﺜﻪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﭘﺎ و‬
‫ﭘﻮﺳﺘﻪای ﺳﺨﺖ‬
‫‪ -Vypper .۵۸‬ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎر وﻟﯽ ﺑﻪاﻧﺪازهی ﺗﻤﺴﺎح‬
‫‪۵۹. Axii‬‬
‫‪-Burdock .۶۰‬ﮔﯿﺎﻫﯽ از ﺗﯿﺮهی ﮔﻞ ﺳﺘﺎرهایﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﺎم ﺑﺎﺑﺎآدم ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‬
‫‪ - Marjoram .۶۱‬ﻧﺎم ﯾﮏ ﮔﯿﺎه‬
‫‪۶۲. Nivellen‬‬
‫‪ -Degen .۶۳‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻓﺎﺳﺪ‬
‫‪ - Fanger .۶۴‬اﺷﺎره ﺑﻪ دﻧﺪانﻫﺎی ﻧﯿﺶ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫‪۶۵. Gelibol‬‬
‫‪۶۶. Mirt‬‬
‫‪۶۷. Glutton‬‬
‫‪ .۶۸‬ﻧﺎوداﻧﯽ ﺳﻨﮕﯽ ﯾﺎ ﻓﻠﺰی ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﯾﺎ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‬
‫‪۶۹. Nazair‬‬
‫‪۷۰. Lenka‬‬
‫‪ .۷۱‬واﺣﺪ ﻃﻮل ﺑﻪاﻧﺪازهی ‪ ۰.۴۴‬ﻣﺘﺮ‬
‫‪۷۲. Fenne‬‬
‫‪۷۳. Primula‬‬
‫‪۷۴. Ilka‬‬
‫‪۷۵. Venimira‬‬
‫‪۷۶. Assengard‬‬
‫‪۷۷. Coram Agh Tera‬‬
‫‪۷۸. Vereena‬‬
‫‪ -Harpy.۷۹‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و روﻣﯽ‪ ،‬ﻫﺎرﭘﯽ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﺎلدار و ﻣﺆﻧﺚ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻧﺴﺎن دارد‬
‫‪ -Fairy ring .۸۰‬اﺻﻄﻼﺣﺎ ً ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪای از ﻗﺎرچﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در ﻫﻤﻪی‬
‫ﺟﻬﺎت و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ داﯾﺮهای رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪۸۱. Moola‬‬
‫‪ - Alpor .۸۲‬ﻣﻮﻻ و اﻟﭙﻮر ﻧﻮع ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮی از ﺧﻮنآﺷﺎمﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‬
‫‪ -Bruxa .۸۳‬ﻧﻮع ﻗﻮیﺗﺮی از ﺧﻮنآﺷﺎمﻫﺎ‬
‫‪۸۴. Heliotrop‬‬
‫‪۸۵. Quen‬‬
‫‪ -Oboe .۸۶‬ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺎز ﺑﺎدی‬
‫‪۸۷. Moen‬‬
۸۸. Tailles
۸۹. Dorndal
۹۰. White Rose
۹۱. Order
۹۲. Hereward
۹۳. The Chapter
‫ از‬،‫ﻫﻤﺎن ﻇﺮوف ﭼﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﺨﯿﻠﯽ ﺑﻮدن دﻧﯿﺎی ﮐﺘﺎب‬-Porcelai .۹۴
‫ﮐﻠﻤﻪی ﻣﻌﺎدل اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‬
۹۵. The Butcher of Blaviken
۹۶. Sir
۹۷. Ermellia
‫ واﺣﺪ ﺳﮑﻪ‬-Novigrad Crowns .۹۸
۹۹. Mutant
۱۰۰. Dragomir
۱۰۱. Trigla
۱۰۲. Caldemeyn
‫ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮی اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ اﻣﺎ ﺟﺜﻪی ﮐﻮﭼﮏ و ﻻﻏﺮاﻧﺪام‬-Imp .۱۰۳
۱۰۴. Yspaden
۱۰۵. Lutonski
۱۰۶. Libushe
۱۰۷. Karelka
۱۰۸. Borg
‫ از ﺗﺮﮐﯿﺐ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ "ﺣﻤﻞ ﮐﺮدن" و "رﯾﮓ" ﺳﺎﺧﺘﻪ‬-Carrypebble .۱۰۹
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‬
۱۱۰. Master Irion
۱۱۱. Octopede
۱۱۲. Clabater
۱۱۳. Herrong
۱۱۴. Stregobor
۱۱۵. Kovir
‫ ﻧﺎم ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺎﻫﯽ‬-Cod .۱۱۶
۱۱۷. King Idi
‫ ﺟﺎﻧﻮری ﮐﻪ در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﺰﻧﺪهای ﺑﺎ‬-Amphisboena .۱۱۸
‫ﯾﮏ ﺳﺮ در ﻫﺮ ﻃﺮف ﺑﺪﻧﺶ ﺗﺼﻮر ﺷﺪه اﺳﺖ‬
۱۱۹. Zavist
۱۲۰. Curse of the Black Sun
‫‪۱۲۱. Mania of Mad Etibald‬‬
‫‪۱۲۲. Dauk‬‬
‫‪۱۲۳. Wozgor‬‬
‫‪ -Bobolaki .۱۲۴‬ﻧﺰادی ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﮓﻫﺎی آﺑﯽ‬
‫‪۱۲۵. Lilit‬‬
‫‪۱۲۶. Niya‬‬
‫‪ -Vivisection .۱۲۷‬ﮐﺎﻟﺒﺪﺷﮑﺎﻓﯽ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه‬
‫‪۱۲۸. Silvena‬‬
‫‪۱۲۹. Narok‬‬
‫‪۱۳۰. Fialka‬‬
‫‪۱۳۱. Evermir‬‬
‫‪۱۳۲. North Velhad‬‬
‫‪۱۳۳. Bernika‬‬
‫‪۱۳۴. Talgar‬‬
‫‪۱۳۵. Yamurlak‬‬
‫‪۱۳۶. Ebrad‬‬
‫‪ -Scrofula .۱۳۷‬ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ً در اﺛﺮ ﻣﯿﮑﺮوب ﺳﻞ ﺑﺎﻋﺚ آﻣﺎس ﻏﺪد‬
‫ﻟﻨﻔﺎوی و اﻟﺘﻬﺎب و ﺗﻮرم در ﻧﺎﺣﯿﻪی ﮔﺮدن ﻣﯽﺷﻮد‬
‫‪۱۳۸. Creyden‬‬
‫‪۱۳۹. Fredefalk‬‬
‫‪۱۴۰. Aridea‬‬
‫‪۱۴۱. Nehalenia‬‬
‫‪۱۴۲. Gnome‬‬
‫‪ -Shrike .۱۴۳‬ﭘﺮﻧﺪهای ﺑﺎ ﻣﻨﻘﺎر ﻗﻼب ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎی ﻗﻮی و ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎی ﺗﯿﺰ ﮐﻪ‬
‫رﻓﺘﺎرش ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺷﮑﺎری اﺳﺖ‬
‫‪۱۴۴. Renfri‬‬
‫‪ - Ell .۱۴۵‬واﺣﺪ اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﺑﻪاﻧﺪازهی ﻧﯿﻢ ﻣﺘﺮ ﯾﺎ اﻧﺪازهی آرﻧﺞ ﺗﺎ ﻧﻮک‬
‫اﻧﮕﺸﺘﺎن دﺳﺖ اﻧﺴﺎن‬
‫‪۱۴۶. Angren‬‬
‫‪۱۴۷. Arcsea‬‬
‫‪۱۴۸. The Golden Court‬‬
‫‪۱۴۹. The Tuna Fish‬‬
‫‪۱۵۰. Vyr‬‬
‫‪۱۵۱. Nimir‬‬
‫‪۱۵۲. Nohorn‬‬
‫‪۱۵۳. Tavik‬‬
۱۵۴. Civril
 ‫‪ -Fifteen .۱۵۵‬ﭘﺎﻧﺰده‬
‫‪۱۵۶. Audoen‬‬
‫‪۱۵۷. Tridam ultimatum‬‬
‫‪۱۵۸. Humanoid‬‬
‫‪۱۵۹. Marilka‬‬
‫‪۱۶۰. Centurion‬‬
‫‪ -Adjutant .۱۶۱‬آﺟﻮدان ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎون ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﯾﺎ ﺳﺮﻟﺸﮑﺮ در ﭘﯿﺸﺒﺮد اﻣﻮر‬
‫ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‬
‫‪۱۶۲. Abergard‬‬
‫‪۱۶۳. Feast of Nis‬‬
‫‪ -Crossbow .۱۶۴‬ﮐﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﭘﺮﺗﺎب ﺗﯿﺮ آن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﯿﺮ و‬
‫ﮐﻤﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮده اﻣﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﯿﺮ در آن زﻣﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽﺑﺮد‬
‫‪۱۶۵. Kaer Morhen‬‬
‫‪۱۶۶. Vesemir‬‬
‫‪۱۶۷. Trial of the Grasses‬‬
‫‪ -Manticore .۱۶۸‬ﻣﺎﻧﺘﯿﮑﻮر ﯾﺎ ﻣﺮدﺧﻮار ﻣﻮﺟﻮدی از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺎرﺳﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮی ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﺪﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﯿﺮ و دﻣﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﻘﺮب دارد‬
‫‪ -Wyvern .۱۶۹‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﻣﻮﺟﻮدی ﺑﺎ ﺳﺮ اژدﻫﺎ‪ ،‬دو ﺑﺎل و دو ﭘﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن‬
‫‪ - Fogler .۱۷۰‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﺟﻨﻪ و ﮐﻮﺗﺎهﻗﺎﻣﺖ ﮐﻪ از ﻣﻪ ﻗﺪرت ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‬
‫‪ - Aeschna .۱۷۱‬ﻣﻮﺟﻮدی ﺑﺎ ﺟﺜﻪای ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺪهی درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺰهﻫﺎ‬
‫روی آنرا ﭘﻮﺷﺎﻧﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ده ﭘﺎی ﭘﻨﺠﻪدار و دﻧﺪانﻫﺎی ارهای‬
‫‪ - Ilyocoris .۱۷۲‬ﻣﻮﺟﻮدی اﻧﺴﺎنﻧﻤﺎ و آﺑﺰی ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻗﻬﻮهای ﮐﻪ در ﺑﺎﺗﻼقﻫﺎی‬
‫ﻣﻨﻄﻘﻪی اﻧﮕﺮن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫‪ -Chimera .۱۷۳‬ﻣﻮﺟﻮدی از اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺗﺮﮐﯿﺐ ﭼﻨﺪ ﺣﯿﻮان ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺷﺪه و ﻣﻌﻤﻮﻻ ً دو ﺳﺮ دارد‬
‫ﻣﺮده ﺗﻐﺬﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬‫‪ - Graveir .۱۷۴‬ﻏﻮﻟﯽ ﮐﻪ از اﻧﺴﺎنﻫﺎی ُ‬
‫‪ -Black Annis.۱۷۵‬در داﺳﺘﺎنﻫﺎی اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ آﺑﯽرﻧﮓ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮردن اﻧﺴﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ً ﺑﭽﻪﻫﺎ‪ ،‬ﻋﻼﻗﻪ دارد‬
‫‪۱۷۶. Cintra‬‬
‫‪۱۷۷. Belleteyn‬‬
‫‪۱۷۸. Haxo‬‬
‫‪۱۷۹. Honourable Ravix of Fourhorn‬‬
‫‪۱۸۰. Princess Pavetta‬‬
‫‪۱۸۱. Queen Calanthe‬‬
‫‪۱۸۲. Skellige‬‬
‫‪۱۸۳. King Roegner‬‬
۱۸۴. Drogodar
‫ ﯾﮑﯽ از ﺳﺎزﻫﺎی ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ‬،‫ ﺳﺎزی اروﭘﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻋﻮد ﯾﺎ ﺑﺮﺑﺖ‬-Lute .۱۸۵
‫اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﺎر‬
۱۸۶. Duchy of Attre
۱۸۷. Rainfarn
۱۸۸. Prince Windhalm
۱۸۹. Baron Eylembert of Tigg
۱۹۰. Coodcoodak
۱۹۱. Eist Tuirseach
۱۹۲. King Bran
۱۹۳. Crach An Craite
‫ ﻧﺎم ﯾﮏ آﻟﺖ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ‬- Bagpipes .۱۹۴
‫ ﻣﻮشﺳﺎن‬."‫ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ از ﮐﻠﻤﻪی "ﻣﻮش" و " ﮔﻮﻧﯽ‬-Mousesack .۱۹۵
۱۹۶. Bon-Dhu
‫ﺑﻪ ﺷﻌﺮای اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی در زﻣﺎن واﯾﮑﯿﻨﮓﻫﺎ اﺳﮑﺎﻟﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‬- Skald .۱۹۷
۱۹۸. Marshal Vissegerd
۱۹۹. Lord Strept
۲۰۰. Tinglant
۲۰۱. Fodcat
۲۰۲. Wieldhill
‫ آب ﺳﯿﺐ اﻟﮑﻞدار‬- Cider .۲۰۳
۲۰۴. King Vridank
۲۰۵. Cerro
۲۰۶. Aeschna
۲۰۷. Centipedeanomorph
۲۰۸. Thwyth
۲۰۹. Hrobarik
۲۱۰. Draig
۲۱۱. Hochebuz
۲۱۲. Urcheon of Erlenwald
۲۱۳. Allenker
۲۱۴. The Law of Surprise
۲۱۵. Zatreta Voruta
۲۱۶. Mad Dei
۲۱۷. Supree
۲۱۸. Zivelena
‫‪۲۱۹. Rumplestelt‬‬
‫‪۲۲۰. Metinna‬‬
‫‪ -Force .۲۲۱‬اﺷﺎره ﺑﻪ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﺟﺎدوﯾﯽ‬
‫‪۲۲۲. Duny‬‬
‫‪۲۲۳. Balmur‬‬
‫‪ - Hawthorn .۲۲۴‬ﻧﺎم ﮔﯿﺎه زاﻟﺰاﻟﮏ‬
‫‪۲۲۵. Ortagar‬‬
‫‪۲۲۶. Capercaillie‬‬
‫‪۲۲۷. Adalia‬‬
‫‪۲۲۸. Akerspaark‬‬
‫‪۲۲۹. Maecht‬‬
‫‪۲۳۰. History of the World by Roderick de Novembre‬‬
‫‪۲۳۱. Oxenfurt‬‬
‫‪۲۳۲. Arcane Mysteries of Magic and Alchemy‬‬
‫‪۲۳۳. Lunin‬‬
‫‪۲۳۴. Tyrss‬‬
‫‪۲۳۵. Jaruga‬‬
‫‪۲۳۶. Dragon Mountain‬‬
‫‪۲۳۷. Buina‬‬
‫‪ -Troll .۲۳۸‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ً ﺑﻪ ﻏﻮلﻫﺎی ﻏﺎرﻧﺸﯿﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‬
‫‪ - Forktail .۲۳۹‬ﻧﻮﻋﯽ ﻫﯿﻮﻻی اژدﻫﺎﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﮑﻞ دﻣﺶ ﻧﺎﻣﮕﺬاری‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‬
‫‪ - Dryad .۲۴۰‬ﭘﺮی ﺟﻨﮕﻠﯽ‬
‫‪ - Mecopteran .۲۴۱‬ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ از ﻃﺮف ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اراﺋﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ از ﻧﺎم آن‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﺸﺮات ﺧﺎﻧﻮادهی ﻣﻨﻘﺎرﺳﺮان ﯾﺎ‬
‫ﻋﻘﺮبﻧﻤﺎﻫﺎ‬
‫‪۲۴۲. Gulet‬‬
‫‪۲۴۳. Valley of Flowers‬‬
‫‪ -Werethings .۲۴۴‬ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻈﯿﺮ‬
‫اﻟﻒﻫﺎ‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎﻧﮏﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻮﺑﻮﻟﺪﻫﺎ و‪ ...‬دادهاﻧﺪ‬
‫‪۲۴۵. Bane‬‬
‫‪۲۴۶. Misguids‬‬
‫‪۲۴۷. Mamune‬‬
‫‪۲۴۸. Old Nan the Hag‬‬
‫‪۲۴۹. Duda‬‬
‫‪ - Nettly .۲۵۰‬ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮔﺰﻧﻪﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﮔﺰﻧﻪای‬
‫‪۲۵۱. Upper Posada‬‬
‫‪۲۵۲. Lower Posada‬‬
‫‪ -Oilseed .۲۵۳‬ﯾﮑﯽ از ﮔﯿﺎﻫﺎن داﻧﻪروﻏﻨﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﮐﺎﺷﺖ‬
‫‪۲۵۴. Dol Blathanna‬‬
‫‪۲۵۵. Dhun‬‬
‫‪۲۵۶. Deovel‬‬
‫‪ - Slow .۲۵۷‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی آﻫﺴﺘﻪ و ﮐُﻨﺪ‬
‫‪ .۲۵۸‬از آﻧﺠﺎﯾﯽﮐﻪ از ﮔﯿﺎه ﺷﺎﻫﺪاﻧﻪ ﺣﺸﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬دﻧﺪﻻﯾﻮن ﺑﺎ ﮔﺮاﻟﺖ‬
‫ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫‪۲۵۹. Duvvel hoael‬‬
‫‪ -Devvelsheyss .۲۶۰‬اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت از ﮐﻠﻤﻪی دوﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺷﯿﻄﺎن و اﺑﻠﯿﺲ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‬
‫‪-A d’yaebl aep arse .۲۶۱‬ﺟﻤﻠﻪای رﮐﯿﮏ در زﺑﺎن ﮐﻬﻦ‬
‫‪ -Finch .۲۶۲‬ﭘﺮﻧﺪهای از ﻧﮋاد ﮔﻨﺠﺸﮏﺳﺎﻧﺎن‬
‫‪ -Rod .۲۶۳‬واﺣﺪ ﻃﻮل ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ً ﺑﻪاﻧﺪازهی ﭘﻨﺞﻣﺘﺮ‬
‫‪ - Barrel Organ .۲۶۴‬ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺎز ﻗﺪﯾﻤﯽ‬
‫‪۲۶۵. Were-brawl‬‬
‫‪۲۶۶. Lille‬‬
‫‪۲۶۷. First Runes‬‬
‫‪۲۶۸. Taurus‬‬
‫‪ .۲۶۹‬ﻧﻮﻋﯽ ﮔﺎوﻣﯿﺶ‬
‫‪۲۷۰. Witchman‬‬
‫‪ - Drowner .۲۷۱‬ﻣﻮﺟﻮدی ﺷﺒﯿﻪ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﮐﻪ روی دو ﭘﺎ راه ﻣﯽرود و از راهآب‬
‫ﺑﻪ رﻫﮕﺬران ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫‪۲۷۲. Were cat‬‬
‫‪ -Plumard .۲۷۳‬ﻣﻮﺟﻮدی ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮنآﺷﺎم‬
‫‪۲۷۴. Torque‬‬
‫‪۲۷۵. Galarr‬‬
‫‪۲۷۶. Aen Seidhe‬‬
‫‪۲۷۷. Vanadain‬‬
‫‪۲۷۸. Toruviel‬‬
‫‪۲۷۹. Vedrai‬‬
‫‪۲۸۰. Enn’le‬‬
‫‪۲۸۱. Filavandrel‬‬
‫‪ .۲۸۲‬زﺑﺎن اﻟﻔﯽ‬
‫‪ -Seidhe .۲۸۳‬ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن اﻟﻒﻫﺎ‬
۲۸۴. Filavandrel Aen Fidhail of Silver Towers
۲۸۵. Feleaorn family from White Ships
‫ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﻤﺒﻮد وﯾﺘﺎﻣﯿﻦ‬-Scurvy .۲۸۶
Queen of Fields .۲۸۷
Dana Meadbh .۲۸۸
‫ ﺗﻠﻔﻆﻫﺎ در زﺑﺎن ﮐﻬﻦ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﯿﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ‬.۲۸۹
۲۹۰. Feste of Scythe
۲۹۱. Lammas
‫ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮگﻫﺎ و ﮔﯿﺎﻫﺎن اﺷﺎره دارد‬- Lyfia .۲۹۲
۲۹۳. Danamebi
۲۹۴. Bloemenmagde
‫ ﺷﺮﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن ﻣﯽﺷﻮد‬.۲۹۵
۲۹۶. Puffheads
۲۹۷. Arenaria
۲۹۸. Fastaim
۲۹۹. Measure me nots
۳۰۰. Sawcuts
۳۰۱. Raven’s Eye
۳۰۲. Mousetail Orchid
۳۰۳. Reachcluster
۳۰۴. Scarix
۳۰۵. Homwort
‫ ﺧﺎک دارای ﻣﻮاد ﮔﯿﺎﻫﯽ و ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪه و ﻣﻘﻮی‬.۳۰۶
۳۰۷. Yennefer
‫ ﺳﻨﮓ ﺳﯿﻠﯿﮑﺎت‬- Nephrite .۳۰۸
۳۰۹. King Dezmond
۳۱۰. Valdo Marx
۳۱۱. Cidaris
۳۱۲. Caelf
۳۱۳. Virginia
‫ ﺑﺎزهای از ﺻﺪای ﺑﻢ در ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﯽ و اﭘﺮا‬-Tenor .۳۱۴
۳۱۵. Chireadan
۳۱۶. Errdil
۳۱۷. Knight Vratimir
۳۱۸. King Ethain
۳۱۹. Rinde
‫‪۳۲۰. Beau Berrant‬‬
‫‪۳۲۱. Vengerberg‬‬
‫‪ - Cerberus .۳۲۲‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳﮓ ﺳﻪ ﺳﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ از دروازهی‬
‫ﺟﻬﻨﻢ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﺷﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺞ ﺑﻮدن درﺑﺎن‬
‫‪ -Faun .۳۲۳‬در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی روﻣﯽ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪای ﺑﺎ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن و ﭘﺎﻫﺎ و ﺷﺎخﻫﺎی ﺑﺰ ﯾﺎ‬
‫آﻫﻮ‬
‫‪۳۲۴. Triss Merigold‬‬
‫‪۳۲۵. Huldra‬‬
‫‪ -Obsidian .۳۲۶‬ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻨﮓ آﺗﺶﻓﺸﺎﻧﯽ‬
‫‪ - Pawnbroker .۳۲۷‬ﻓﺮدی ﮐﻪ اﺟﻨﺎس ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮدم را درازای ﭘﻮل ﻗﺮض‬
‫ﻣﯽﮔﯿﺮد و در ﺻﻮرت ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻦ ﭘﻮل در ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آنﻫﺎ را ﺑﻔﺮوﺷﺪ‬
‫‪۳۲۸. Laurelnose‬‬
‫‪۳۲۹. Krepp‬‬
‫‪۳۳۰. Neville‬‬
‫‪۳۳۱. Prophet Lebiodus‬‬
‫‪۳۳۲. Marid‬‬
‫‪۳۳۳. Afreet‬‬
‫‪۳۳۴. D’ao‬‬
‫‪۳۳۵. Stammelford‬‬
‫‪۳۳۶. Geoffrey Monck‬‬
‫‪۳۳۷. Eskel‬‬
‫‪۳۳۸. Cranmer‬‬
‫‪۳۳۹. Dennis‬‬
‫‪۳۴۰. Traders’ Trail‬‬