‫دوﻣﺮول‬

‫ﺻﻤﺪ ﺑﻬﺮﻧﮕﯽ‬

‫ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ از ﺳﺎﯾﺖ ‪www.samad-behrangi.blogspot.com :‬‬

‫ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻓﺮم ﭘﯽ دی اف ﺗﻮﺳﻂ ‪ganjour@hotmail.com :‬‬
 ‫● ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ آﻠﻤﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ درﺑﺎرﻩ ي اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺁرزوهﺎي دور و درازي داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ در زﻣﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻠﻢ ﺁﻧﻘﺪر‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻋﻠﺖ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺮاي ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻠﻮم آﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺮاي هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬

‫ﻋﻠﺘﻬﺎي ﺑﻲ اﺳﺎس و اﻓﺴﺎﻧﻪ اي ﻣﻲ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻧﺪ و ﭼﻮن در ﻋﻤﻞ و زﻧﺪﮔﻴﺸﺎن ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁرزوهﺎي‬

‫ﺧﻮد ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و در ﻋﺎﻟﻢ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺁرزوهﺎﻳﺸﺎن ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺜﻼ زرﺗﺸﺘﻴﺎن ﭼﻮن ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ آﻪ دﻧﻴﺎ و ﺁدﻣﻬﺎ از آﺠﺎ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ آﻪ دﻧﻴﺎ را دو ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ :‬ﻳﻜﻲ اهﺮﻳﻤﻦ آﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ‪ ،‬ﺑﺪي‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ‪ ،‬ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻲ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰهﺎي‬

‫زﻳﺎن ﺁور را درﺳﺖ آﺮدﻩ‪ .‬دﻳﮕﺮي هﺮﻣﺰد آﻪ روﺷﻨﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻲ‪ ،‬ﺗﻨﺪرﺳﺘﻲ‪ ،‬ﺧﺮﻣﻲ و ﺑﺮآﺖ و دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰهﺎي‬

‫ﺧﻮب را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردﻩ‪ .‬و ﭼﻮن راﻩ ﻋﻠﻤﻲ و ﻋﻤﻠﻲ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ‬

‫ﺧﺪاي ﺧﻮب و ﺧﺪاي ﺑﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻨﺪ و ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻧﺠﺎم دادن آﺎرهﺎي ﺧﻮب‪ ،‬ﺧﺪاي‬

‫ﺧﻮب را آﻤﻚ آﻨﻴﻢ ﺗﺎ او ﺑﺮ ﺧﺪاي ﺑﺪ ﻏﻠﺒﻪ آﻨﺪ‪ .‬و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﺣﺘﻤﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺁرزوي ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ آﻪ روزي از روي زﻣﻴﻦ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬زرﺗﺸﺘﻴﺎن اﻳﻦ ﺁرزو را در اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫هﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﻳﻚ راﻩ ﻋﻠﻤﻲ و ﻋﻤﻠﻲ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﻧﺎﺑﻮد آﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺮوز ﺗﻤﺎم رﺷﺘﻪ هﺎي ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻳﺎد دادﻩ اﺳﺖ آﻪ هﺮﻣﺰد و اهﺮﻳﻤﻦ ﺟﺰ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از راهﻬﺎي ﻋﻠﻤﻲ و ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺪﻳﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫هﻤﻪ ي ﻣﻠﺘﻬﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮدﺷﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎﻳﻲ دارﻧﺪ‪ .‬از ﻣﻠﺘﻬﺎي ﻳﻮﻧﺎن و اﻓﺮﻳﻘﺎ و ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ اﻳﺮان و‬

‫هﻨﺪوﺳﺘﺎن و ﭼﻴﻦ هﻤﻪ روزﮔﺎري از اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﺑﻲ ﭘﺎﻳﻪ ﻓﺮاوان ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ هﻴﭽﻜﺪام از اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ از ﻧﻈﺮ ﻋﻠﻢ ارزﺷﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ آﻪ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ آﻨﺠﻜﺎو ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻠﻢ ﺧﻮد درﺑﺎرﻩ ي ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻈﺮ دادﻩ اﻧﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ‬

‫ﻓﻬﻢ ﺧﻮد ﺑﺮاي ﭼﻴﺰهﺎ و ﺑﺪﻳﻬﺎ و ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ ﻋﻠﺖ ﭘﻴﺪا آﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻗﺪﻳﻤﻴﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ آﻪ زﻣﻴﻦ روي ﺷﺎخ‬

‫‪2‬‬
 ‫ﮔﺎو اﺳﺖ و هﺮ وﻗﺖ ﮔﺎو ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﺧﺎرد و ﺷﺎﺧﺶ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دهﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻟﺮزد و زﻟﺰﻟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﻴﻢ آﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف ﭼﺮﻧﺪ اﺳﺖ و زﻟﺰﻟﻪ ﻋﻠﺖ دﻳﮕﺮي دارد آﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎز ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﻢ آﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ هﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﺁرزوهﺎي ﺑﻠﻨﺪي‬

‫داﺷﺘﻪ اﻧﺪ و هﻤﻴﺸﻪ در ﭘﻲ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺁرزوهﺎﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻲ دهﺪ آﻪ ﺑﺸﺮ از زﻣﺎﻧﻬﺎي ﺑﺴﻴﺎر ﻗﺪﻳﻢ ﺁرزو داﺷﺘﻪ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ هﺎ ﭘﺮ ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮود‪.‬‬

‫اﻣﺮوز ﺑﺸﺮ ﺑﻪ آﻤﻚ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁرزوﻳﺶ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﺗﺎ آﺮﻩ ي ﻣﺎﻩ ﭘﺮواز آﻨﺪ و در ﺁﻳﻨﺪﻩ‬

‫ي ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن دورﺗﺮي هﻢ ﭘﺮواز ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪.‬‬

‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﺁرزوهﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﺑﺰرگ اﻧﺴﺎن داﺷﺘﻦ ﻋﻤﺮ ﺟﺎوداﻧﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ » ﻧﻤﺮدن« اﺳﺖ‪.‬‬

‫در اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ‪ ،‬اﻳﺮاﻧﻲ‪ ،‬ﺑﺎﺑﻠﻲ و دﻳﮕﺮ ﻣﻠﺘﻬﺎ اﻳﻦ ﺁرزو ﺧﻮب ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬روﻳﻴﻦ‬

‫ﺗﻦ ﺑﻮدن اﺳﻔﻨﺪﻳﺎر )از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن آﺘﺎب ﺷﺎهﻨﺎﻣﻪ( ﺣﻜﺎﻳﺖ از اﻳﻦ ﺁرزو دارد‪ .‬در ﻳﻜﻲ از اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﺑﺎﺑﻠﻲ‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم » ﮔﻴﻞ ﮔﻤﺶ« ﺳﻔﺮ ﭘﺮ زﺣﻤﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد آﻪ ﻋﻤﺮ ﺟﺎوداﻧﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد‪ .‬در دل‬

‫ﺁدﻣﻬﺎي داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن هﻢ اﻳﻦ ﺁرزو هﺴﺖ‪.‬‬

‫***‬

‫آﺘﺎب » ددﻩ ﻗﻮرﻗﻮد« از داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن اﺳﺖ آﻪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺮآﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ » اوﻏﻮز« ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﻮم اوﻏﻮز داراي ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و‬

‫ﺳﺮآﺮدﮔﺎن و دﺳﺘﻪ هﺎي زﻳﺎدي ﺑﻮد‪ » .‬ددﻩ ﻗﻮرﻗﻮد« ﻧﺎم ﭘﻴﺮ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ اوﻏﻮز ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ آﻪ در ﺷﺎدي و‬

‫ﻏﺼﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ و داﺳﺘﺎن ﭘﻬﻠﻮاﻧﻴﻬﺎي ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﺳﺮود‪.‬‬

‫» دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ« ﻳﻜﻲ از ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن دﻟﻴﺮ اوﻏﻮز ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ آﺘﺎب ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ او را ﺧﻮاهﻴﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ آﻪ ﭼﻄﻮر ﺧﻮاﺳﺖ » ﻣﺮگ« و » ﻋﺰراﻳﻴﻞ« را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻗﺴﻤﺘﻲ از ﺁرزوهﺎي اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧﻮب ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫اﺳﺖ آﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ هﻤﻴﺸﻪ از ﻣﺮگ هﺮاﺳﺎن ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ و ﻣﺮگ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ را درو آﺮدﻩ اﺳﺖ و‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ از ﻣﺮگ ﻓﺮار آﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز در اﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ آﻪ اﮔﺮ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‬

‫هﻤﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻧﺪ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺧﻮد را در ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ دﻳﮕﺮان ﺟﺴﺘﺠﻮ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻏﻠﺒﻪ آﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎدي و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫***‬

‫ﻣﻦ اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ را از زﺑﺎن اﺻﻠﻲ آﺘﺎب‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺮآﻲ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ آﺮدﻩ ام و ﺑﻌﺪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎي آﻮﭼﻜﻲ از ﺁن را‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ام و ﻗﺴﻤﺘﻬﺎي آﻮﭼﻚ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺁن اﻓﺰودﻩ ام و ﺳﺎدﻩ اش آﺮدﻩ ام آﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ‬

‫‪3‬‬
 ‫ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﺗﻜﺮار ﻣﻲ آﻨﻢ آﻪ هﻴﭽﻜﺪام از اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ارزش ﻋﻠﻤﻲ ﻧﺪارﻧﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻋﺘﻘﺎدهﺎي ﺁدﻣﻬﺎي‬

‫اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ را ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻓﻜﺎر و ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ و رﻓﺘﺎر ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎ‬

‫ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﻜﺎر و ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ و رﻓﺘﺎرﻣﺎن را از زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن‬

‫زﻣﺎن ﺧﻮدﻣﺎن را ﺟﺴﺘﺠﻮ آﻨﻴﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را در ﻳﻚ زﻣﺎن و در ﻳﻚ ﻣﻜﺎن ﻣﺤﺪود ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ .‬ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ زﻣﺎن‬

‫ﻣﺎﺳﺖ و ﺳﺮاﺳﺮ دﻧﻴﺎ ﻣﻜﺎن ﻣﺎ‪ .‬زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﻨﮕﺘﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و آﻬﻨﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ را ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻴﻢ آﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﻗﺪﻳﻤﻴﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺁرزوهﺎﻳﻲ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﻧﺪازﻩ ﻓﻬﻢ و داﻧﺶ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺪ و ﺧﻮﺑﺸﺎن ﭼﻪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ آﻨﻴﻢ و‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ آﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي اﻣﺮوزي ﺗﺎ آﺠﺎ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﭼﻪ آﺎرهﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺑﻌﺪ هﻢ ﺑﻪ‬

‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎي ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻓﻜﺮ آﻨﻴﻢ آﻪ ﺗﺎ آﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ رﻓﺖ و ﭼﻪ آﺎرهﺎﻳﻲ ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد‪...‬‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ*‬

‫‪* Domrol‬‬

‫روزي روزﮔﺎري ﻣﻴﺎن ﻗﻮم اوﻏﻮز ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم » دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ«‪ .‬او را دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮاي‬

‫اﻳﻨﻜﻪ در آﻮدآﻲ ﻧﻪ ﮔﺎو ﻧﺮ وﺣﺸﻲ را آﺸﺘﻪ ﺑﻮد و آﺎرهﺎي ﺑﺰرگ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ هﻢ ﺑﺮ روي‬

‫رودﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﺸﻜﻲ ﭘﻠﻲ درﺳﺖ آﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم آﺎرواﻧﻬﺎ و رهﮕﺬرهﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲ آﺮد آﻪ از ﭘﻞ او‬

‫ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ .‬از هﺮ آﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻲ» ﺁﺧﭽﺎ«** ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و هﺮ آﻪ ﺧﻮد داري ﻣﻲ آﺮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از‬

‫راﻩ دﻳﮕﺮي ﺑﺮود‪ ،‬آﺘﻜﻲ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﻧﻮش ﺟﺎن ﻣﻲ آﺮد و ﭼﻬﻞ ﺁﺧﭽﺎ ﻣﻲ ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬

‫** ﭘﻮل ﻧﻘﺮﻩ‬

‫ﺷﻤﺎ هﻴﭻ ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ دوﻣﺮول ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ آﺮد؟‬

‫او ﺧﻮدش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ آﻪ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاهﻢ ﭘﻬﻠﻮان ﭘﺮزوري ﭘﻴﺪا ﺷﻮد و از ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ آﻨﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺠﻨﮕﺪ ﺗﺎ او را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺰﻧﻢ و ﻧﺎم ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ام در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﭼﻨﻴﻦ دﻻوري ﺑﻮد‪.‬‬

‫روزي ﻃﺎﻳﻔﻪ اي ﺁﻣﺪﻧﺪ و در آﻨﺎر ﭘﻞ او ﭼﺎدر زدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻲ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ‬

‫ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد‪ .‬روزي ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ و ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﻧﺎﻟﻪ و زاري ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻜﻲ ﻣﻲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪ » :‬واي‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ!‪ «..‬و ﻣﻮﻳﺶ را ﻣﻲ آﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮي ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ » :‬واي‪ ،‬ﺑﺮادر!‪ «..‬و ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻲ آﺮد‪.‬‬

‫‪4‬‬
 ‫هﻤﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺷﻴﻮن ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ و ﻧﺎم ﺁن دﻻور را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﻲ ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن دوﻣﺮول ﭘﻬﻠﻮان از ﺷﻜﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ و ﺷﻴﻮن ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺁهﺎي‪،‬‬

‫ﺑﺪﺳﻴﺮﺗﻬﺎ! ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ آﻨﻴﺪ؟ اﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﻟﻪ و زاري اﺳﺖ آﻪ در آﻨﺎر ﭘﻞ ﻣﻦ راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻳﺪ؟‬

‫ﺑﺰرﮔﺎن ﻃﺎﻳﻔﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻧﺸﻮ‪ .‬ﻣﺎ ﺟﻮان دﻻوري داﺷﺘﻴﻢ آﻪ هﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﻣﺮد‪،‬‬

‫از ﻣﻴﺎن ﻣﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ آﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮش را آﺸﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺁهﺎي‪ ،‬آﻲ او را آﺸﺖ؟ آﻲ ﺟﺮﺋﺖ آﺮد در آﻨﺎر ﭘﻞ‬

‫ﻣﻦ ﺁدم ﺑﻜﺸﺪ؟‬

‫ﺑﺰرﮔﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬آﺴﻲ او را ﻧﻜﺸﺘﻪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎن داد و ﻋﺰراﻳﻴﻞ آﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎي ﺳﺮخ‬

‫رﻧﮕﻲ دارد ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮرﺳﻴﺪ و ﺟﺎن ﺁن ﺟﻮاﻧﻤﺮد را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﻏﻀﺒﻨﺎك ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد‪ :‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ آﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻣﺰراﻳﻴﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪،‬‬

‫ﺗﺮا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲ دهﻢ ﻋﺰراﻳﻴﻞ را ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ و ﭼﺸﻢ ﻣﺮا ﺑﺮ او ﺑﻴﻨﺎ آﻦ ﺗﺎ ﺑﺎ او دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم‬

‫آﻨﻢ و ﻣﺮداﻧﮕﻲ ام را ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﻢ و ﺟﺎن ﺟﻮان دﻻور را از او ﺑﺎز ﮔﻴﺮم و ﺗﺎ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ‬

‫ﺁدم ﻧﻜﺸﺪ و ﺟﺎن دﻻوران را ﻧﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫دوﻣﺮول اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺳﺨﻦ دوﻣﺮول ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬دﻳﺪي اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ي ﺑﺪﺳﻴﺮت ﭼﻪ‬

‫ﺳﺨﻨﺎن آﻔﺮﺁﻣﻴﺰي ﮔﻔﺖ؟ ﺷﻜﺮ ﻳﮕﺎﻧﮕﻲ و ﻗﺪرت ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﻲ ﺁورد و ﻣﻲ ﺧﻮاهﺪ در آﺎرهﺎي ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ‬

‫آﻨﺪ و اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺎﻟﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻩ ﺑﺮوم ﺟﺎن ﺧﻮدش را ﺑﮕﻴﺮم ﺗﺎ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﺪاﻧﺪ آﻪ ﻣﺮگ‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬هﻢ اآﻨﻮن ﻓﺮو ﺷﻮ و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁن دﻳﻮاﻧﻪ دﻳﺪﻩ ﺷﻮ و ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺶ و ﺟﺎﻧﺶ را‬

‫ﺑﮕﻴﺮ و ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺑﻴﺎور‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻢ اآﻨﻮن ﭘﻴﺶ دوﻣﺮول ﻣﻲ روم و ﭼﻨﺎن ﻧﮕﺎهﻲ ﺑﺮ او ﻣﻲ اﻧﺪازم آﻪ از دﻳﺪﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ‬

‫ﺑﻠﺮزد و رﻧﮕﺶ ﭼﻮن زﻋﻔﺮان ﺷﻮد‪...‬‬

‫***‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﻬﻞ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اش ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد‪ .‬از ﺷﻜﺎر‬

‫ﺷﻴﺮ و ﭘﻠﻨﮓ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻴﻬﺎﺷﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن درهﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ آﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ دوﻣﺮول ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪ .‬آﺴﻲ از درﺑﺎﻧﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن او را ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدي‬

‫‪5‬‬
 ‫ﺑﺪﺻﻮرت و ﺗﺮﺳﻨﺎك آﻪ ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﻪ از دﻳﺪارش زهﺮﻩ ﺗﺮك ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن آﻮرﻣﻜﻮري اش ﺗﺎ ﻗﻠﺐ راﻩ‬

‫ﭘﻴﺪا ﻣﻲ آﺮد‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﺗﺎ او را دﻳﺪ دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر ﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﭘﺮﺗﻮاﻧﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ اﻓﺘﺎد و روزﮔﺎر ﺑﺮ او ﺗﻨﮓ‬

‫ﺷﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎﻩ آﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬اي ﭘﻴﺮ ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ ،‬آﻴﺴﺘﻲ آﻪ درﺑﺎﻧﺎﻧﻢ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪت‪،‬‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﻢ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪت؟ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر آﺮدي و دﺳﺘﻬﺎي ﺗﻮاﻧﺎﻳﻢ را ﻟﺮزاﻧﺪي‪ .‬ﺁهﺎي‪ ،‬ﭘﻴﺮ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻴﺴﺘﻲ آﻪ ﻟﺮزﻩ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻲ و ﭘﻴﺎﻟﻪ ي زرﻳﻨﻢ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﻜﻨﺪي؟ ﺁهﺎي‪ ،‬ﭘﻴﺮ آﻮرﻣﻜﻮري‪،‬‬

‫ﺑﮕﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ آﺎر داري؟ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮم و ﭼﻨﺎن درد و ﺑﻼ ﺑﺮ ﺳﺮت ﻣﻲ ﺑﺎرم آﻪ ﺗﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ در‬

‫داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﭼﻨﺎن ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺳﺒﻴﻠﻬﺎﻳﺶ را ﻣﻲ ﺟﻮﻳﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﻗﺒﻀﻪ ي ﺷﻤﺸﻴﺮش را‬

‫ﻣﻲ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﺳﺎآﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ آﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ از دﺳﺖ دوﻣﺮول‬

‫ﺑﻪ در ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺳﺨﻦ دوﻣﺮول ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁهﺎي‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ ي ﺑﺪﺳﻴﺮت! از رﻳﺶ‬

‫ﺳﻔﻴﺪم ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬هﺎ؟ ﺑﺪان آﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻮ ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ آﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ام‪ .‬از ﭼﺸﻢ‬

‫آﻮرﻣﻜﻮري ام ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬هﺎ؟ ﺑﺪان آﻪ ﺧﻴﻠﻲ دﺧﺘﺮان و ﻧﻮﻋﺮوﺳﺎن ﺁهﻮﭼﺸﻢ ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ آﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن‬

‫را ﮔﺮﻓﺘﻪ ام و ﻣﺎدران و ﺷﻮهﺮان ﺑﺴﻴﺎري را ﺳﻴﺎهﭙﻮش آﺮدﻩ ام‪...‬‬

‫از آﺴﻲ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺁﻣﺪ‪ .‬دهﻦ دوﻣﺮول آﻒ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺧﻮد را‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪ ي ﺷﻤﺸﻴﺮ دو ﺗﻜﻪ اش آﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁهﺎي‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮد!‬

‫اﺳﻤﺖ را ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ آﻴﺴﺘﻲ‪ .‬واﻻ ﺑﻲ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻤﺖ آﺸﺖ‪ ...‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﺻﺒﺮ آﺮدن‬

‫ﻧﺪارم‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺧﻮدت ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻣﻦ آﻲ هﺴﺘﻢ‪ .‬اي دﻳﻮاﻧﻪ ي ﺑﺪﺳﻴﺮت‪ ،‬ﻳﺎدت هﺴﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد‬

‫ﻣﻲ ﺑﺎﻟﻴﺪي و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ اﮔﺮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺳﺮخ ﺑﺎل را ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻲ آﺸﻤﺶ و ﺟﺎن ﻣﺮدم را ﺧﻼص ﻣﻲ آﻨﻢ؟‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ آﻪ اﮔﺮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﻢ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ را ﺧﻮاهﻢ آﻨﺪ و ﻣﻐﺰش را‬

‫داﻏﻮن ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دﻳﻮاﻧﻪ ي ﺧﻮدﺳﺮ‪ ،‬اآﻨﻮن ﺁﻣﺪﻩ ام آﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدت را ﺑﮕﻴﺮم!‪ ..‬ﺟﺎن ﻣﻲ دهﻲ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺳﺮ ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال داري؟‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺁهﺎي‪ ،‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺳﺮخ ﺑﺎل ﺗﻮﻳﻲ؟‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁرﻩ‪ ،‬ﻣﻨﻢ‪.‬‬

‫‪6‬‬
 ‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺖ آﻮ‪ ،‬ﺑﺪﺑﺨﺖ!‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﺰار ﺷﻜﻞ دارم‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺎن اﻳﻦ هﻤﻪ دﻻوران و ﻧﻮﻋﺮوﺳﺎن را ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮي‪ ،‬ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد؟‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻲ‪ .‬اآﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﺴﺖ!‬

‫دوﻣﺮول ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺑﺪﻓﻄﺮت‪ ،‬ﺗﺮا در ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻲ ﺟﺴﺘﻢ در زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﻢ اﻓﺘﺎدي‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ‬

‫دهﻢ آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎن ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و درﺑﺎﻧﺎن ﻓﺮﻣﺎن داد‪ :‬درﺑﺎﻧﺎن‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن‪ ،‬درهﺎ را ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮب ﻣﻮاﻇﺐ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻪ اﻳﻦ ﺑﺪﻓﻄﺮت ﻓﺮار ﻧﻜﻨﺪ!‬

‫ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺷﻤﺸﻴﺮش را آﺸﻴﺪ و ﺑﻠﻨﺪ آﺮد و ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ هﺠﻮم آﺮد‪ .‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ آﺒﻮﺗﺮ ﺷﺪ و از روزﻧﻪ ي ﺗﻨﮕﻲ‬

‫ﺑﻴﺮون ﭘﺮﻳﺪ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬دوﻣﺮول دﺳﺖ ﺑﺮ دﺳﺖ زد و ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺪﻳﺪ آﻪ‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ از ﺿﺮب ﺷﻤﺸﻴﺮم ﺗﺮﺳﻴﺪ و ﻓﺮار آﺮد! ﭼﻨﺎن هﻮل ﺷﺪ آﻪ در ﮔﺸﺎدﻩ را ول آﺮد و ﻣﺜﻞ ﻣﻮﺷﻬﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮراخ ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ دﺳﺖ از ﺳﺮش ﺑﺮﻧﺨﻮاهﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎﻧﻢ!‪ ..‬دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد و‬

‫ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم آﻪ ﺗﺎ او را ﺷﻜﺎر ﺷﺎهﻴﻨﻢ ﻧﻜﻨﻢ ﺁﺳﻮدﻩ ﻧﮕﺬارﻣﺶ‪.‬‬

‫ﭼﻬﻞ و ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺳﻮار اﺳﺐ ﺷﺪﻧﺪ و راﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﺷﺎهﻴﻦ ﺷﻜﺎري اش‬

‫را ﺑﺮ ﺑﺎزو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و دﻧﺒﺎل ﻋﺰراﻳﻴﻞ اﺳﺐ ﻣﻲ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬هﺮ آﺠﺎ آﺒﻮﺗﺮي دﻳﺪ ﺷﻜﺎر آﺮد اﻣﺎ ﻋﺰراﻳﻴﻞ را ﭘﻴﺪا‬

‫ﻧﻜﺮد‪ .‬در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪ‪ .‬از ﺑﻴﺮاهﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻣﮕﺮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ را ﮔﻴﺮ ﺁورد‪ .‬آﻨﺎر ﮔﻮداﻟﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ اﺳﺐ دوﻣﺮول ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻣﻲ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن رم آﺮد و دوﻣﺮول را‬

‫ﺑﻠﻨﺪ آﺮد و ﺑﻪ ﺗﻪ ﮔﻮدال اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻮي دوﻣﺮول ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺧﻤﻴﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻓﻮري ﻓﺮود ﺁﻣﺪ‬

‫و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ي ﺳﻔﻴﺪ دوﻣﺮول ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁهﺎي دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ‪ ،‬اآﻨﻮن ﭼﻪ‬

‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟ ﺣﺎﻻ آﻪ دارم ﺟﺎﻧﺖ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪ ،‬ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﻧﻤﻲ آﺸﻲ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﻧﻤﻲ آﻨﻲ؟‬

‫دوﻣﺮول ﺑﻪ ﺧﺮﺧﺮ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁهﺎي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬ﺗﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ آﻪ ﺑﺎ‬

‫راهﺰﻧﻲ ﺟﺎن ﻣﻲ ﮔﻴﺮي و از ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﻲ زﻧﻲ‪ ...‬ﺁهﺎي!‪..‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮف ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﺰن‪ .‬اﮔﺮ ﺣﺮف ﺣﺴﺎﺑﻲ داري ﺑﮕﻮ آﻪ داري ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺁﺧﺮت را ﻣﻲ آﺸﻲ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻮاﻧﺎ‪ ،‬دﻻور ﺟﻮاﻧﻤﺮد‪ ،‬اﺳﻴﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدي ﺷﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ هﺰار ﺷﻜﻞ دارد و ﺑﺎ راهﺰﻧﻲ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و از ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺠﺮ ﻣﻲ زﻧﺪ‪ .‬دوﻣﺮول ﺁن ﭘﻬﻠﻮان ﺁزادﻩ اآﻨﻮن ﺣﺎل ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ داﺷﺖ و دل در‬

‫ﺳﻴﻨﻪ اش ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮگ ﻧﺒﺎﺷﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﺷﺪ و زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮ از‬

‫ﺷﺎدي ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدي ﺑﺮاي هﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ و او ﺷﺎدي را ﺑﺮاي دﻳﮕﺮان ﻓﺮاهﻢ آﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬

‫‪7‬‬
 ‫ﺑﺮاي ﻗﻮم ﺧﻮدش ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﻲ آﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺷﺎدي و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺁﺧﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﮔﻮش آﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ :‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ زﻳﺒﺎي ﻣﺎ آﻮهﻬﺎﻳﻲ‬

‫اﺳﺖ ﺑﺰرگ و ﺳﺘﺮگ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ هﺎي ﺑﺮف ﭘﻮش و ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ آﻪ ﺣﺘﻲ ﺗﻴﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻮك ﺁن ﻧﻤﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬در داﻣﻨﻪ ي اﻳﻦ آﻮهﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻏﻬﺎي ﻓﺮاواﻧﻲ دارﻳﻢ ﭘﺮ درﺧﺖ‪ .‬و درﺧﺖ ﻣﻮ در اﻳﻦ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﻓﺮاوان‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و اﻳﻦ ﻣﻮهﺎ اﻧﮕﻮرهﺎي ﺳﻴﺎهﻲ ﻣﻲ ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﭼﻪ ﻟﻄﻴﻒ و ﭼﻪ ﭘﺎك و ﺗﻤﻴﺰ‪ .‬اﻧﮕﻮرهﺎ را‬

‫ﻣﻲ ﭼﻼﻧﻴﻢ و ﺧﻤﻬﺎ را از ﺁﺑﺶ ﭘﺮ ﻣﻲ آﻨﻴﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ آﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺷﺮاب ﺷﻮد ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﺁن ﺷﺮاب‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﻴﺨﻮد ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ و ﺑﻲ ﺑﺎك ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ و ﭼﻨﺎن ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻲ زﻧﻴﻢ آﻪ‬

‫ﺷﻴﺮ ﺑﻴﺸﻪ از ﺗﺮس ﻣﻲ ﻟﺮزد و ﻣﻮ ﺑﺮ اﻧﺪاﻣﺶ راﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺁن ﺷﺮاب ﺧﻮردم و ﺑﻴﺨﻮد‬

‫ﺷﺪم و ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬واﻻ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﻣﻠﻮﻟﻢ ﻧﻜﺮدﻩ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪﻩ‬

‫ام و از ﻣﺮگ ﺑﺪم ﻣﻲ ﺁﻳﺪ و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻤﻴﺮم‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺎز هﻢ زﻧﺪﮔﻲ آﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ ﺟﻮاﻧﻤﺮدي آﻨﻢ‪،‬‬

‫ﻧﻴﻜﻲ آﻨﻢ‪ .‬ﺁهﺎي!‪ ..‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬ﻣﺪد!‪ ..‬ﺟﺎﻧﻢ را ﻣﮕﻴﺮ!‪ ..‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﮕﺬار و ﺑﺮو ﺟﺎن ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ را ﺑﮕﻴﺮ آﻪ‬

‫ﺑﺪﻧﺪ و ﺑﺪي ﻣﻲ آﻨﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را در ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ دﻳﮕﺮان ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ آﻨﻨﺪ و ﻧﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻲ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮو!‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﻴﺨﻮد ﻣﻲ زﻧﻲ ﺑﺪﺳﻴﺮت!‪ ..‬از اﻟﺘﻤﺎس و ﺧﻮاهﺶ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﻮي آﻔﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ‬

‫هﻢ اﻳﻨﻜﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻧﻴﺰ ﻣﺨﻠﻮق ﻋﺎﺟﺰي هﺴﺘﻢ و آﺎري از دﺳﺘﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ را اﺟﺮا ﻣﻲ آﻨﻢ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺟﺎن ﻣﺎ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد؟‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻼي ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎﻣﻲ آﻪ ﺧﻮد را ﻗﺎﺗﻲ ﻣﻲ آﻨﻲ؟ از ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ دور ﺷﻮ ﺗﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺧﻮدم آﺎر ﺧﻮدم را ﺑﻜﻨﻢ‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ از ﺳﻴﻨﻪ ي دوﻣﺮول ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ هﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ي ﺳﻔﻴﺪ او ﻣﻲ ﻓﺸﺮد و ﻧﻔﺲ‬

‫دوﻣﺮول ﭘﻬﻠﻮان ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ آﺮد و ﭘﺎي ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺿﺮﺑﻪ هﺎي ﻗﻠﺐ او را ﺣﺲ ﻣﻲ آﺮد و ﮔﺮﻣﻲ اش را ﻣﻲ‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﭘﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ اش را دراز آﺮد و ﺧﻮن ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﭘﺎك آﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻧﻤﻲ‬

‫داﻧﻢ آﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬در آﺠﺎﻳﻲ‪ .‬ﺑﻴﺨﺮدان ﺑﺴﻴﺎري در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬در زﻣﻴﻦ‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺖ ﻣﻲ آﻨﻨﺪ اﻣﺎ هﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد در دل اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺟﺎ داري‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬اﮔﺮ هﻢ ﺟﺎﻧﻢ را‬

‫ﻣﻲ ﮔﻴﺮي ﺧﻮدت ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد واﮔﺬار ﻣﻜﻦ!‪..‬‬

‫‪8‬‬
 ‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻴﭽﺎرﻩ ي ﺑﺪﺑﺨﺖ‪ ،‬از دﻋﺎ و زاري ﺗﻮ هﻢ ﺑﻮي آﻔﺮ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻼﺻﻲ ﻧﺨﻮاهﻲ داﺷﺖ!‪..‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺳﺨﻦ دوﻣﺮول ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎن داد‪ :‬ﺁهﺎي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬اﻳﻦ آﺎرهﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‪.‬‬

‫ﺑﮕﻮ دوﻣﺮول ﺟﺎن دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا آﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﺪ و ﺗﻮ دﻳﮕﺮ ﺟﺎن او را ﻣﮕﻴﺮ‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬اﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﮔﺴﺘﺎخ را ﺳﺮ ﺧﻮد ول آﺮدن ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬ﺗﻮ دﻳﮕﺮ در آﺎرهﺎي ﻣﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻦ‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﺎﻳﺶ را از روي ﺳﻴﻨﻪ ي دوﻣﺮول ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺟﺎن دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا آﻨﻲ‬

‫آﻪ ﻋﻮض ﺟﺎن ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮ آﺎري ﻧﺨﻮاهﻢ داﺷﺖ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد داد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ روي ﭘﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ اش اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ :‬دﻳﺪي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪،‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ از دﺳﺘﺖ در رﻓﺘﻢ؟ ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﭘﻴﺮم‪ .‬او ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺘﻢ دارد‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ را درﻳﻎ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪.‬‬

‫دوﻣﺮول دﻳﻮاﻧﻪ ﺳﺮ ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎد و ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﭘﻴﺮ دوﻣﺮول‪ .‬ﻧﺎم ﭘﺪرش »‬

‫دوﺧﺎﻗﻮﺟﺎ« ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ دوﻣﺮول را ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺧﻮﻧﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ‬

‫اﺳﺖ؟ اﺳﺒﺖ آﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ؟ اﻳﻦ آﻴﺴﺖ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ دوزد؟‬

‫دوﻣﺮول ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﭘﺪر ﭘﻴﺮش را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﺁﻣﺪﻩ‪ :‬آﻔﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎن داد آﻪ از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮود ﺁﻳﺪ و ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ‬

‫ي ﺳﻔﻴﺪم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﺮﺧﺮم اﻓﻜﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اآﻨﻮن ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻣﻲ‬

‫دهﻲ آﻪ ﻣﺮا ول آﻨﺪ و ﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ در ﻋﺰاي ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﭙﻮﺷﻲ و » واي‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ!‪ «..‬ﺑﮕﻮﻳﻲ؟ آﺪام را‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ ﭘﺪر؟ زودﺗﺮ ﺑﮕﻮ آﻪ وﻗﺖ زﻳﺎدي ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫دوﺧﺎﻗﻮﺟﺎ ﺳﺎآﺖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻬﻞ ﭘﻬﻠﻮان دوﻣﺮول از ﺷﻜﺎر ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺐ رﻣﻴﺪﻩ ي او را‬

‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ از راﻩ رﺳﻴﺪ و دوﻣﺮول را ﻧﻴﺎورد‪ .‬هﻤﻪ ﻧﮕﺮان دوﻣﺮول ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و اآﻨﻮن ﻣﻲ‬

‫دﻳﺪﻧﺪ آﻪ ﭘﻬﻠﻮان ﺷﻜﺴﺘﻪ و زﺧﻤﻲ ﭘﻴﺶ ﭘﺪرش اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺪرش ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دوﻣﺮول‪ ،‬اي ﺟﮕﺮ ﮔﻮﺷﻪ‪ ،‬اي ﭘﺴﺮ‪ ،‬اي ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ آﻪ در آﻮدآﻲ ات‬

‫ﻧﻪ ﮔﺎو ﻧﺮ وﺣﺸﻲ را آﺸﺘﻲ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺘﻮن ﺧﺎﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﻲ! ﺗﻮ ﻧﻮﮔﻞ دﺧﺘﺮان و ﻋﺮوﺳﻜﺎن زﻳﺒﺎروي ﻣﻨﻲ!‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارم ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮي‪ .‬اﻳﻦ آﻮهﻬﺎي ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪ آﻪ روﺑﺮو اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮ ﻣﺎل او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﺸﻤﻪ هﺎي ﺳﺮد ﺳﺮدي دارم‪ ،‬اﺳﺒﻬﺎي ﮔﺮدﻧﻔﺮازي دارم‪ ،‬ﻗﻄﺎر در‬

‫ﻗﻄﺎر ﺷﺘﺮ دارم‪ ،‬ﺁﻏﻠﻬﺎ و ﻃﻮﻳﻠﻪ هﺎﻳﻲ دارم ﭘﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺑﺰ‪ ،‬اﮔﺮ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻻزم دارد هﻤﻪ ﻣﺎل او ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﺮ‬

‫ﭼﻘﺪر زر و ﺳﻴﻢ ﻻزم دارد ﻣﻲ دهﻤﺶ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ و ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ آﻨﻢ‪.‬‬

‫‪9‬‬
 ‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪر‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰت ﻣﺎل ﺧﻮدت ﺑﺎد‪ ،‬ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺖ را ﻣﻲ ﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﻣﻲ دهﻲ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬

‫دوﺧﺎﻗﻮﺟﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﺎدرت را داري‪ .‬ﺑﺮو ﭘﻴﺶ او‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ دﺳﺖ ﺑﻪ آﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ ﺟﺎن دوﻣﺮول را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار‪ ،‬ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد!‪ ..‬ﻣﻲ‬

‫روﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدرم‪.‬‬

‫رﻓﺘﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﺎدر ﭘﻴﺮ دوﻣﺮول‪ .‬دوﻣﺮول دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﻲ آﻪ ﭼﺮا‬

‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ام‪ ،‬ﭼﺮا زﺧﻤﻲ ﺷﺪﻩ ام و ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﺁﻣﺪﻩ؟‬

‫ﻣﺎدرش ﻧﺎﻟﻪ آﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬واي ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻲ ﺑﺮ ﺳﺮت ﺁﻣﺪﻩ؟‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺳﺮخ ﺑﺎل از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮ آﺸﻴﺪ و ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺑﺮﺳﻴﻨﻪ ام ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮ‬

‫ﺧﺮﺧﺮم اﻓﻜﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬از ﭘﺪرم ﺟﺎﻧﺶ را ﺧﻮاﺳﺘﻢ آﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ از ﻣﻦ درﮔﺬرد‪ ،‬ﭘﺪرم ﻧﺪاد‪.‬‬

‫اآﻨﻮن از ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﻣﺎدر‪ .‬ﺟﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ در ﻋﺰاي ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﭙﻮﺷﻲ و‬

‫» واي‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ!‪ «..‬ﺑﮕﻮﻳﻲ؟‪ ..‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟‬

‫ﻣﺎدرش ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اي ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬اي ﻧﻮر ﭼﺸﻢ‪ ،‬اي آﻪ ﻧﻪ‬

‫ﻣﺎﻩ در ﺷﻜﻤﻢ زﻧﺪﮔﻲ آﺮدي‪ ،‬اي آﻪ ﺷﻴﺮ ﺳﻔﻴﺪم را ﺧﻮردي‪ ،‬آﺎش در ﻗﻠﻌﻪ هﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺮﺟﻬﺎي دﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﺷﺪي ﻣﻲ ﺁﻣﺪم زر و ﺳﻴﻢ ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻢ و ﻧﺠﺎﺗﺖ ﻣﻲ دادم‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ آﻨﻢ آﻪ در ﺟﺎي‬

‫ﺑﺪي ﮔﻴﺮ آﺮدﻩ اي و ﻣﻦ ﭘﺎي ﺁﻣﺪن ﻧﺪارم‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ و ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻢ‪ .‬ﭼﺎرﻩ اي ﻧﺪارم‪...‬‬

‫ﻣﺎدر دوﻣﺮول ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻧﺶ را درﻳﻎ آﺮد‪ .‬دوﻣﺮول دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺟﺎﻧﺶ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬دوﻣﺮول‬

‫ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﻧﻌﺮﻩ زد‪ :‬دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار‪ ،‬ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد!‪ ..‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﻣﺎن ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻲ ﻣﺮوت!‪..‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ رﻳﺸﺨﻨﺪآﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻬﻠﻮان‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ؟ دﻳﺪي آﻪ هﻴﭻ آﺲ ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻢ ﻧﻜﺮد و‬

‫ﺟﺎن ﻧﺪاد‪ .‬هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺟﺎن ﺑﺪهﻲ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﺧﻮدت اﺳﺖ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ ﺣﺴﺮت ﺑﻪ دﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ؟‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺴﺮت ﭼﻪ آﺴﻲ؟‬

‫دوﻣﺮول ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ هﻤﺴﺮ دارم‪ .‬دو ﭘﺴﺮ دارم‪ ،‬اﻣﺎﻧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮوﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﻤﺴﺮم ﺑﺴﭙﺎرم‪ ،‬ﺁﻧﻮﻗﺖ هﺮ ﭼﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻜﻦ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎد و ﭘﻴﺶ هﻤﺴﺮ ﺧﻮد رﻓﺖ‪ .‬هﻤﺴﺮ دوﻣﺮول دو ﭘﺴﺮش را روي زاﻧﻮاﻧﺶ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻴﺮ ﺑﻪ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲ داد و ﻧﻮازﺷﺸﺎن ﻣﻲ آﺮد و ﺑﭽﻪ هﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎي ﭘﺮ ﻣﺎدرش ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن‬

‫ﺷﻴﺮ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫‪10‬‬
 ‫دوﻣﺮول وارد ﺷﺪ‪ .‬زﻧﺶ را دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﻧﮕﺎﻩ آﺮد و دﻟﺶ از ﺷﺎدي و ﺣﺴﺮت ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﺪ‪ .‬زﻧﺶ ﺗﺎ‬

‫دوﻣﺮول را دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد و از ﮔﺮدن دوﻣﺮول ﺁوﻳﺨﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دوﻣﺮول‪ ،‬اي‬

‫ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻩ ﭘﻬﻠﻮان ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ اﺳﺖ؟ ﺗﻮ آﻪ هﻴﭽﻮﻗﺖ دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ‪ ،‬ﺗﻮ آﻪ ﺷﻜﺴﺖ‬

‫ﻳﺎدت ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ؟‪ ..‬ﭘﺴﺮاﻧﺖ را ﺗﻤﺎﺷﺎ آﻦ‪...‬‬

‫دوﻣﺮول ﺑﻪ دو ﭘﺴﺮش ﻧﮕﺎﻩ آﺮد‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ روي ﭘﻮﺳﺖ ﺁهﻮ ﻏﻠﺖ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان‬

‫ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻲ آﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺻﺪا ﺑﺮﻣﻲ ﺁوردﻧﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن از زﻳﺎدي ﺷﺎدي و ﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﻤﺎﺷﺎ آﺮد‪ .‬ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﻪ زﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪ :‬اي زن‪ ،‬اي هﻤﺴﺮ ﺷﻴﺮﻳﻨﻢ و اي ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪،‬‬

‫ﺑﺪان آﻪ اﻣﺮوز ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺳﺮخ ﺑﺎل از ﺑﻠﻨﺪي ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ روي ﺳﻴﻨﻪ ام ﻧﺸﺴﺖ و‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻨﻢ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭘﻴﺶ ﭘﺪر ﭘﻴﺮم رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ را ﻧﺪاد‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﻣﺎدر ﭘﻴﺮم رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺶ را ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬زﻧﺪﮔﻲ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ و ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻲ آﻨﻴﻢ‪ .‬اآﻨﻮن‪ ،‬اي زن‪ ،‬اي‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻩ ام ﭘﺴﺮاﻧﻢ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎرم‪ .‬آﻮهﻬﺎي ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻠﻨﺪم ﻳﻴﻼﻗﺖ ﺑﺎد! ﺁﺑﻬﺎي ﺳﺮد ﺳﺮدم‬

‫ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺖ ﺑﺎد! اﺳﺒﻬﺎي ﮔﺮدﻧﻔﺮاز زﻳﺎدي در ﻃﻮﻳﻠﻪ هﺎ دارم‪ ،‬ﻣﺮآﺒﺖ ﺑﺎد! ﺧﺎﻧﻪ هﺎي ﭘﺮﺷﻜﻮﻩ زرﻳﻨﻢ ﺳﺎﻳﻪ‬

‫ﺑﺎﻧﺖ ﺑﺎد! ﺷﺘﺮان ﻗﻄﺎر در ﻗﻄﺎرم ﺑﺎرآﺸﺖ ﺑﺎد! ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻴﺸﻤﺎري در ﺁﻏﻞ دارم‪ ،‬ﻣﺮآﺒﺖ ﺑﺎد! اي زن‪ ،‬اي‬

‫ﻣﺎدر ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﺑﺎ هﺮ ﻣﺮدي آﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﺑﭙﺴﻨﺪد و دﻟﺖ دوﺳﺖ ﺑﺪارد ﻋﺮوﺳﻲ آﻦ اﻣﺎ دل‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻣﺸﻜﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻣﺎﻧﺖ ﻣﻲ ﮔﺬارم و ﻣﻲ روم‪...‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ‪ :‬دوﻣﺮول ﺑﻴﺤﺮآﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن زن دوﻣﺮول از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﻣﻴﺎن ﻋﺰراﻳﻴﻞ و ﺷﻮهﺮش‬

‫ﺳﺪ ﺷﺪﻩ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬اي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار!‪ ..‬هﻨﻮز ﻣﻦ هﺴﺘﻢ و ﻧﻤﻲ ﮔﺬارم آﻪ ﺷﻮهﺮم‪ ،‬ﭘﺸﺖ و‬

‫ﭘﻨﺎهﻢ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﻢ ﺑﻤﻴﺮد و ﺟﻮاﻧﻲ و ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻧﻮﻗﺖ روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮهﺮش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اي دوﻣﺮول‪ ،‬اي ﺷﻮهﺮ‪ ،‬اي ﭘﺪر ﭘﻬﻠﻮان ﭘﺴﺮاﻧﻢ‪ ،‬اﻳﻦ‬

‫ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻲ اﺳﺖ آﻪ ﮔﻔﺘﻲ؟‪ ..‬اي آﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز آﺮدﻩ ام ﺗﺮا ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ام‪ ،‬اي آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮدل دادﻩ ام و‬

‫دوﺳﺘﺖ داﺷﺘﻪ ام‪ ،‬اي آﻪ ﺑﺎ دﻟﻲ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ زﻧﺖ ﺷﺪﻩ ام و ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪﻩ ام‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﺪﻩ‬

‫ام‪ ،‬ﭘﺲ از ﺗﻮ آﻮهﻬﺎي ﺳﺮﺳﺒﺰت را ﭼﻪ ﻣﻲ آﻨﻢ؟ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ ﻗﺪم در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺁﺑﻬﺎي‬

‫ﺳﺮد ﺳﺮدت را ﭼﻪ ﻣﻲ آﻨﻢ؟ ﺧﻮن ﺑﺎد اﮔﺮ ﺟﺮﻋﻪ اي ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮ زر و ﺳﻴﻤﺖ را ﭼﻪ ﻣﻲ آﻨﻢ؟‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ در آﻔﻦ ﺧﺮﻳﺪن ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮ اﺳﺒﻬﺎي ﮔﺮدﻧﻔﺮازت را ﭼﻪ ﻣﻲ آﻨﻢ؟ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ ﭘﺎ در‬

‫رآﺎﺑﺸﺎن ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮ ﺷﻮهﺮ را ﭼﻪ ﻣﻲ آﻨﻢ؟ ﭼﻮن ﻣﺎر ﺑﺰﻧﺪم اﮔﺮ ﺷﻮهﺮ آﻨﻢ‪ .‬اي ﻣﺮد اي ﭘﺪر‬

‫ﭘﺴﺮاﻧﻢ‪ ،‬ﺟﺎن ﭼﻪ ارزﺷﻲ دارد آﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﭘﻴﺮت از ﺗﻮ درﻳﻎ آﺮدﻧﺪ؟‪ ..‬ﺁﺳﻤﺎن ﺷﺎهﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﺷﺎهﺪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎهﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن و زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺷﺎهﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ رﺿﺎي دل ﺟﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫‪11‬‬
 ‫ﺑﺨﺸﻴﺪم!‪..‬‬

‫زن ﺷﻮهﺮش را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮاﻧﺶ را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﭘﻴﺶ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺁﻣﺪ و ﺳﺎآﺖ و ﺁرام اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﻋﺰراﻳﻴﻞ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎن زن را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ دﻓﻌﻪ دوﻣﺮول ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد و ﻧﻌﺮﻩ زد‪ :‬اي ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻋﺠﻠﻪ‬

‫اي داري آﻪ ﻣﺎ را ﺳﻴﺎﻩ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻲ؟‪ ..‬دﺳﺖ ﻧﮕﻬﺪار آﻪ ﻣﻦ هﻨﻮز ﺣﺮف دارم‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ دوﻣﺮول را ﭼﻨﺎن ﻏﻀﺒﻨﺎك دﻳﺪ آﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻜﺮد دﺳﺖ ﺑﻪ زن دوﻣﺮول ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺪم دور ﺷﺪ و‬

‫اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫دوﻣﺮول ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ و ﭘﺮدل ﺗﺎب دﻳﺪن ﻣﺮگ هﻤﺴﺮش را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دهﻦ ﺑﺎز آﺮد و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ آﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺘﻲ و در آﺠﺎﻳﻲ!‪ ..‬ﺑﻴﺨﺮدان ﺑﺴﻴﺎري در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﻲ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫در زﻣﻴﻦ ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺖ ﻣﻲ آﻨﻨﺪ اﻣﺎ هﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ آﻪ ﺗﻮ ﺧﻮد در دل اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺟﺎ داري‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ‬

‫راهﻬﺎ ﻋﻤﺎرﺗﻬﺎ درﺳﺖ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن را ﺳﻴﺮ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪ ،‬ﺑﺮهﻨﮕﺎن را ﻟﺒﺎس در ﺗﻦ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪،‬‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ را ﺑﺮاي هﻤﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪ .‬ﻣﻦ زﻧﻢ را دوﺳﺖ دارم‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاهﻲ ﺟﺎن هﺮ دوﻣﺎن را ﺑﮕﻴﺮ و‬

‫اﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮي ﺟﺎن هﺮ دوﻣﺎن را رهﺎ آﻦ!‪..‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺳﺨﻦ دوﻣﺮول ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﻓﺮﻣﺎن داد‪ :‬اي ﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ ،‬اﻳﻦ دو هﻤﺴﺮ ﺻﺪ و ﭼﻬﻞ‬

‫ﺳﺎل دﻳﮕﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺮو ﺟﺎن ﭘﺪر و ﻣﺎدر دوﻣﺮول را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮﮔﺮد‪.‬‬

‫ﻋﺰراﻳﻴﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رﻓﺖ ﺟﺎن ﭘﺪر و ﻣﺎدر دوﻣﺮول را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫دوﻣﺮول هﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را در ﺁﻏﻮش آﺸﻴﺪ و ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪ ﺷﺎن آﺮد‪ .‬هﻤﻪ ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ و ﺁوازهﺎي‬

‫ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺳﺮودهﺎي ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﺳﺮدادﻧﺪ و ﻧﻌﺮﻩ آﺸﻴﺪﻧﺪ و زن و ﻣﺮد رﻗﺼﻴﺪﻧﺪ و اﺳﺐ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‬

‫و در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم » ددﻩ ﻗﻮرﻗﻮد«‪ ،‬ﭘﻴﺮ رﻳﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﻗﻮم اوﻏﻮز‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و در ﺷﺎدي ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪ و‬

‫اﺣﻮال دوﻣﺮول و هﻤﺴﺮش را داﺳﺘﺎن آﺮد و ﺗﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ و درس‬

‫ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ‪.‬‬

‫‪12‬‬