‫‪a‬‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ‪ :‬ﺟﻼل آل اﺣﻤﺪ‬

‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ‪mohammad6347@gmail.com :‬‬

 ‫ﺑﺨﺶ ‪1‬‬

‫ﻳﻚ ﺳﻪ ﺗﺎر ﻧﻮ و ﺑﻲ روﭘﻮش در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﻳﺨﻪ ﺑﺎز و ﺑﻲ ﻫﻮا راه ﻣﻲ اﻣﺪ‪ .‬از ﭘﻠﻪ ﻫـﺎي ﻣﺴـﺠﺪ‬
‫ﺷﺎه ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻣﺪ و از ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﻳﺰ ﻓﺮوش ﻫﺎﻃﺲ و از ﻻي ﻣﺮدﻣـﻲ ﻛـﻪ در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺑﺴﺎط ﮔﺴﺘﺮده ي اﻧﺎن ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﺸـﺘﻨﺪ ‪ ،‬داﺷـﺖ ﺑـﻪ‬
‫زﺣﻤﺖ رد ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺗﺎر را روي ﺷﻜﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ‪ ،‬ﺳﻴﻢ ﻫﺎي ان را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻪ ﺑـﻪ دﮔﻤـﻪ‬
‫ي ﻟﺒﺎس ﻛﺴﻲ ﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي ﺑﺎر ﺣﻤﺎﻟﻲ ﮔﻴﺮ ﻧﻜﻨﺪ و ﭘﺎره ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻋﺎﻗﺒـﺖ اﻣـﺮوز ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد ﺑـﻪ‬
‫ارزوي ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺪ‪.‬دﻳﮕﺮ اﺣﺘﻴﺎج وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮود ‪ ،‬از دﻳﮕﺮان ﺗﺎر ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ‬
‫ﺧﻮن ﭘﺪرﺷﺎن ﻛﺮاﻳﻪ ﺑﺪﻫﺪ و ﺗﺎزه ﺑﺎر ﻣﻨﺖ ﺷﺎن را ﻫﻢ ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ اﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد و روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ راﺳﺘﺶ را ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ ‪.‬ﮔﻮﻧـﻪ‬
‫ﻫﺎﻳﺶ ﮔﻮد اﻓﺘﺎده و ﻗﻴﺎﻓﻪ اش زرد ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮد و از وﺟﺪ و ﺷﻌﻒ ﻣﻲ دوﻳﺪ‪.‬اﮔﺮ ﻣﺠﻠﺴـﻲ‬
‫ﺑﻮد و ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺳﺮ وﺟﺪ ﻣﻲ اﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺗﺎر ﻣﻲ زد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺎي ﻧﻬﻔﺘﻪ و‬
‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻫﺎي دروﻧﻲ ﺧﻮد را در ﻫﻤﻪ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲ داد‪.‬وﻟﻲ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒـﻮد ﺑـﻪ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺎري در ان اﻃﺮاف ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪود و ﺧﻮد را زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ؟از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲ دوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻪ ﺗﺎري ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ ﺳﺮﺣﺎل اﻣﺪ و زﺧﻤﻪ را ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺑﻲ اﺧﺘﻴـﺎر ﺳـﻴﻢ ﻫـﺎي ﺗـﺎر آﺷـﻨﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺗﻪ دﻟﺶ از اﻳﻦ واﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﻴﻢ ﻫﺎ ﭘﺎره ﺷﻮد و ﺻـﺎﺣﺐ ﺗـﺎر ‪ ،‬روز‬
‫روﺷﻦ او را از ﺷﺐ ﺗﺎر ﻫﻢ ﺗﺎرﺗﺮ ﻛﻨﺪ ‪.‬از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ راﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ از اﻳـﻦ ﭘـﺲ‬
‫ﭼﻨﺎن ﻫﻨﺮﻧﻤﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد و ﭼﻨﺎن داد ﺧﻮد را از ﺗﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺎن ﺷﻮري از ان ﺑﺮﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫اورد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺗﺎﺑﺶ را ﻧﻴﺎورد و ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از ﺻﺪاي ﺳﺎز ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ ‪ ،‬ﺧﻮب ﻧﻮاﺧﺘﻪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ان ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻣﻴﺨﻮاﻫﺪﺑﻨﻮازد‪.‬ﻫﻤﻪ اش ﺑﺮاي ﻣﺮدم ﺗﺎر زده ﺑﻮد ؛ ﺑﺮاي ﻣﺮدﻣـﻲ ﻛـﻪ ﺷـﺎد‬
‫ﻣﺎﻧﻲ ﻫﺎي ﮔﻢ ﺷﺪه وﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ي ﺧﻮد را در ﺻﺪاي ﺗﺎر او ودرﺗﻪ اواز ﺣﺰﻳﻦ او ﻣﻴﺠﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﻛﻪ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﻴﺶ وﺳﺮور اواز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدوﺳﺎز زده ﺑﻮد‪ ،‬در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﻴﺶ وﺳﺮوري‬
‫ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه و ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻣﻴﺎورد در اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺷـﺒﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ازﺻﺪاي ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪.‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﭼﻨﺎن ﺳﺎز ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪.‬ﻳﺎﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮدو ﻣﺮدﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ او‬
‫ﭘﻮل ﻣﻴﺪادﻧﺪ و دﻋﻮﺗﺶ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ اﺷﻚ ﻫﺎي او را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪ ،‬وﻳﺎﺧﻮد او از ﺗﺮس‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﺳﻴﻤﻬﺎ ﭘﺎره ﺷﻮد زﺧﻤﻪ را ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﺗﺮ و اﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮاز اﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺑـﺎﻻو‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣـﺎل ‪ ،‬ﺧﻴﻠـﻲ ﻣﻼﻳـﻢ ﺗـﺮ وﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﺎ‬
‫اﺣﺘﻴﺎط ﺗﺮ ازان ﭼﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺗﺎر زده واواز ﺧﻮاﻧﺪه ‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻼﻟﺘﻲ در ﻛﺎر ﻧﻴﺎورد ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮاﺣﺘﻴﺎط ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛـﻪ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل ﻫﺎﻳﺒﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش »ﺑﻲ ﺑﺮﻛﺖ«ﺳﺎزي ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ارزوي ﺧﻮدرﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد‪.‬ﺣـﺎﻻ‬
‫ﺳﺎز ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﻮد ‪.‬ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﺎن ﺗﺎر ﺑﺰﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ اواز ﺧﻮاﻧﻲ ﻣﻴﻜﺮد ‪.‬ﻣﺪرﺳﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ ول ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺗـﻪ ﻛـﻼس‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺑﺮاي ﺧﻮدش زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد ‪.‬دﻳﮕﺮان اﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪادﻧﺪ وﻣﻠﺘﻔـﺖ ﻧﻤﻴﺸـﺪﻧﺪ؛وﻟﻲ ﻣﻌﻠـﻢ‬
‫ﺣﺴﺎب ﺷﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﮔﻴﺮ ﺑﻮد ‪.‬واز زﻣﺰﻣﻪ ي او ﭼﻨﺎن ﺑﺪش ﻣﻲ اﻣﺪ ﻛﻪ ﻋﺼـﺒﺎﻧﻲ ﻣـﻲ ﺷـﺪ و‬
‫ارﻛﻼس ﻗﻬﺮ ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر اﻟﺘﺰام داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﻛﻼس زﻣﺰﻣﻪ ﻧﻜﻨﺪ ؛وﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد؟‬
‫ﻓﻘﻂ ﺳﺎل اﺧﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﺴﻲ زﻣﺰﻣﻪ ي او را از ﺗﻪ ﻛﻼس ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬ان ﻗﺪر ﺧﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد و ان ﻗـﺪر‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻴﺪاري ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﺎ ﺗﺎ ﻇﻬﺮدر رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ؛ و ﻳﺎ ﺳﺮ ﻛﻼس ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴـﺪ ‪.‬وﻟـﻲ‬
‫اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪان ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ وﺑﻪ زودي ﻣﺪرﺳﻪ را ول ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺳﺎل اول ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮدش را ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﻫﺮ ﺷﺐ آواز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و ﺳﺎز زده ﺑﻮد وﻫﺮ روز ﺗﺎ ﻇﻬﺮ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﺗﺮﺗﻴﺒﻲ داده ﺑﻮد وﻫﻔﺘﻪ اي ﺳﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ دﻋـﻮت اﺷـﺨﺎص را‬
‫ﻧﻤﻲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ‪.‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﺳﺮﺷﻨﺎس ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪاﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫دﺳﺘﻪ ي ﻣﻮزﻳﻜﺎل ﻳﺎ آن دﺳﺘﻪ ي دﻳﮕﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ودم درﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺤﻘﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﻣﻲ ﺳﭙﺮدﻧﺪ وﺣﺘﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫آﻣﺪ وﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ‪ ،‬ﺷﺐ ﺧﻮﺷﻲ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬراﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻛﺎر ﻛﺸﻨﺪه اي ﺑﻮد ‪.‬ﻣﺎدرش ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ روز ﺑـﻪ روز ﺑﻴﺸـﺘﺮ ﺗﻜﻴـﺪه ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻮد‪.‬ﺧﻮد او ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﺎﻟﻪ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﻓﻘﻂ در ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬وﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑـﺎ‬

‫‪3‬‬
‫ﺗﺎري ﻛﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ ‪،‬آن ﻃﻮري ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎر ﺑﺰﻧﺪ ‪.‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺑـﻪ آﺳـﺎﻧﻲ ﻣﻤﻜـﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬ﻓﻘﻂ در اﻳﻦ اواﺧﺮ ‪،‬ﺑﺎ ﺷﺒﺎش ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻋﺮوﺳﻲ آﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫ﭼﻴﺰي ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد وﻳﻚ ﺳﻪ ﺗﺎر ﻧﻮ ﺑﺨﺮد‪.‬واﻛﻨﻮن ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ دﻳﮕـﺮ ﭼـﻪ‬
‫آرزوﻳﻲ دارد‪.‬ﻻﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﺪآرزوﻫﺎي ﺑﻴﺶ ﺗﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ‪.‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﺎﻟﻪ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪.‬وﺣـﺎﻻ‬
‫ﻓﻘﻂ در ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪو ﺳﻪ ﺗﺎر ﺧﻮد رادرﺳﺖ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ و ﺗﻮي‬
‫ﻛﻮﻛﺶ ﺑﺮود ‪.‬ﺣﺘﻲ در ﻫﻤﺎن ﻋﻴﺶ و ﺳﺮورﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎر زﻳﺮ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ‪،‬و ﺑـﺎ آﻫﻨـﮓ‬
‫آن آوازي را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﺎن در ﺑﻲ ﺧﺒﺮي ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ وﭼﻨﺎن آﺳﻮده ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ دﻟـﺶ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮا ﺳﺖ ﺗﺎر را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد ‪.‬وﻟﻲ ﻣﮕﺮﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد ؟ ﺧﺎﻧـﻪ ي دﻳﮕـﺮان ﺑـﻮد وﻋـﻴﺶ وﺳـﺮور‬
‫دﻳﮕﺮان و او ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺠﻠﺲ دﻳﮕﺮان را ﮔﺮم ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻫﻤﻪ ي اﻳﻦ ﺑﻲ ﺧﺒﺮي ﻫـﺎ ‪،‬ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﮔﺮم ﻛﻨﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد دل ﺧﻮدش راﮔﺮم ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫درﺷﺐ ﻫﺎي دراز زﻣﺴﺘﺎن ‪ ،‬وﻗﺘﻲ از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ و ﻫﻼك ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸـﺖ و راه ﺧﺎﻧـﻪ‬
‫ي ﺧﻮد را در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺟﺴﺖ ‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﺮﻣﺎي دروﻧﻲ را ﭼﻨﺎن زﻧﺪه وﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺣﺲ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻲ وﺟﻮد آن ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﻢ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ ‪.‬ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺑـﺎر‬
‫دراﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮاﻗﻊ وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ي ﺧﻮد ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ‬
‫در ﮔﻮﺷﻪ ي ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ روز آورده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮد ‪.‬در ﻧﻈﺮ اول ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﺑﻪ ﻳﻚ آدم ﺗﺮﻳﺎﻛﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺷﻮري ﻛﻪ اﻣﺮوز دراو ﺑﻮد وﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ازﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ‪-‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺳـﻪ‬
‫ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪-‬در ﺧﻮد ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد وﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را داغ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ‪ ،‬دم درﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎه رﺳﻴﺪه ﺑﻮد وروي ﺳـﻨﮓ آﺳـﺘﺎن ي آن ﭘـﺎ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﭘﺴﺮك ﻋﻄﺮ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻪ روي ﺳﻜﻮي ﻛﻨﺎر در ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬دﻛﺎن ﺧﻮد را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ‪ ،‬وﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺸـﺘﺮي‬
‫‪ ،‬ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪ ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺟﺴﺖ وﻣﭻ دﺳﺖ اورا ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫‪-‬ﻻ ﻣﺬﻫﺐ!ﺑﺎ اﻳﻦ آﻟﺖ ﻛﻔﺮ ﺗﻮي ﻣﺴﺠﺪ ؟!ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﺪا؟!‬
‫رﺷﺘﻪ ي اﻓﻜﺎر او ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ ‪.‬ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ دل او راه ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ‪.‬اول ﻛﻤﻲ ﮔﻴﺞ ﺷـﺪ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻪ ﭘﺴﺮك ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﻛﺴﻲ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪.‬رﻓﺖ وآﻣﺪﻫﺎ زﻳﺎد ﻧﺒﻮد‪.‬ﻫﻤﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﻳﺰ ﻓﺮوﺷﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬او‬
‫ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪.‬ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﭻ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ وﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﺑﺪ ﻫـﺪ‪ ،‬وﻟـﻲ ﭘﺴـﺮك ﻋﻄـﺮ‬
‫ﻓﺮوش ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻣﭻ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدودادوﺑﻲ داد ﻣﻲ ﻛﺮد‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ي ﺑﻲ دﻳﻦ‪،‬از ﺧﺪا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻲ؟!آﺧﻪ ﺷﺮﻣﻲ ‪ ...‬ﺣﻴﺎﻳﻲ‪.‬‬
‫او ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﭻ دﺳﺖ ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ و ﭘﻲ ﻛﺎر ﺧﻮد ﺑﺮود ‪ ،‬وﻟﻲ ﭘﺴـﺮك ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻦ آﺳﺎﻧﻲ راﺿﻲ ﻧﺒﻮد و ﮔﻮﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻼﻓﻲ ﻛﺴﺎدي ﺧﻮد را ﺳﺮ او در ﺑﻴﺎورد‪.‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﻳﻜﻲ دو‬
‫ﻧﻔﺮ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دور آﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ؛ وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻬﺨﺒﺮ اﺳـﺖ ‪.‬ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻛﺴﻲ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪.‬او ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زودي وﻗﺎﻳﻌﻲ رخ ﺧﻮاﻫﺪ داد ‪.‬اﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ دل او را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ دوﺑﺎره ﺑـﺮ ﻃـﺮف‬
‫ﺷﺪ‪.‬ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ در دل ﺧﻮد ‪ ،‬وﺑﻌﺪ ﻫﻢ در ﻣﻐﺰ ﺧﻮد ‪ ،‬ﺣﺴﻜﺮد ‪.‬ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬ﻋﻨﺎن ﺧﻮد را از دﺳـﺖ داد‬
‫وﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﺳﻴﻠﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ زﻳﺮ ﮔﻮش ﭘﺴﺮك ﻧﻮاﺧـﺖ ‪.‬ﻧﻔـﺲ ﭘﺴـﺮك ﺑﺮﻳـﺪ و ﻟﻌﻨـﺖ ﻫـﺎو‬
‫ﻓﺤﺶ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺧﻮرد‪.‬ﻳﻚ دم ﺳﺮش ﮔﻴﺞ رﻓﺖ ﻣﭻ دﺳﺖ او را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛـﺮده ﺑـﻮد وﺻـﻮرت‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪه واز ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬او ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎرش داﺷﺚ وارد ﻣﺴﺠﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﭘﺴـﺮك‬
‫داﻣﻦ ﻛﺘﺶ را ﭼﺴﺒﻴﺪ وﻣﭻ دﺳﺘﺶ رادوﺑﺎره ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻋﻮا در ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﭘﺴﺮك ﻫﻨﻮز ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﻓﺤـﺶ ﻣـﻲ داد و ﺑـﻪ ﺑـﻲ‬
‫دﻳﻨﻬﺎ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و از اﻫﺎﻧﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪ ي در ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﺪا وارد آﻣـﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺟـﻮش ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮرد وﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮد او ﻫﻢ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ ‪.‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻪ ﺗﺎر او ﺑﺎﻛﺎﺳﻪ ي ﭼـﻮﺑﻲ‬
‫اش ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد وﺑﺎ ﻳﻚ ﺻﺪاي ﻛﻮﺗﺎه وﻃﻨﻴﻦ دار ﺷﻜﺴﺖ وﺳﻪ ﭘﺎره ﺷﺪ وﺳﻴﻢ ﻫﺎﻳﺶ ‪ ،‬در ﻫـﻢ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه وﻟﻮ ﻟﻪ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﭘﺮﻳﺪ و او ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﻴﺮ در ﻛﻨﺎري اﻳﺴﺘﺎد وﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴـﺖ ﻧﮕﺮﻳﺴـﺖ ؛‬
‫ﭘﺴﺮك ﻋﻄﺮ ﻓﺮوش ﻛﻪ ﺣﺘﻢ داﺷـﺖ وﻇﻴﻔـﻪ ي دﻳﻨـﻲ ﺧـﻮدرا ﺧـﻮب اﻧﺠـﺎم داده اﺳـﺖ ‪ ،‬آﺳـﻮده‬
‫ﺧﺎﻃﺮﺷﺪ ‪.‬از ﺗﻪ دل ﺷﻜﺮي ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد رﻓﺖ و ﺳﺮو ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻣﺮﺗـﺐ ﻛـﺮد‬
‫وﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺸﻐﻮل ذﻛﺮ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻓﻜﺎر او ‪ ،‬ﻫﻢ ﭼﻮن ﺳﻴﻢ ﻫـﺎي ﺳـﻪ ﺗـﺎرش درﻫـﻢ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﻟﻮﻟﻪ ﺷﺪه در ﺗﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ دﻟﺶ راه ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ و ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﻧﻴـﺰ ﺳـﺮاﻳﺖ‬

‫‪5‬‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻳﺦ زده ﺑﻮد ودر ﮔﻮﺷﻪ اي ﻛﺮ ﻛﺮده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬و ﭘﻴﺎﻟﻪ اﻣﻴﺪش ﻫﻤﭽﻮن ﻛﺎﺳـﻪ اي اﻳـﻦ‬
‫ﺳﺎز ﻧﻮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺳﻪ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎره ﻫﺎي آن اﻧﮕﺎر ﻗﻠﺐ او را ﭼﺎك ﻣﻲ زد‬

‫***********‬

‫‪6‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪2‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻣﺮدم‬

‫ﺧﻮب ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ ؟ ﺷﻮﻫﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻧﮕﻪ دارد‪.‬ﺑﭽﻪ ﻛـﻪ ﻣـﺎل ﺧـﻮدش‬
‫ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﻣﺎل ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺒﻠﻲ ام ﺑﻮد ‪ ،‬ﻛﻪ ﻃﻼﻗﻢ داده ﺑﻮد‪ ،‬و ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﭽﻪ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺲ‬
‫دﻳﮕﺮي ﺟﺎي ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﺧﻮب ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬اﮔﺮ اﻳـﻦ ﺷـﻮﻫﺮم‬
‫ﻫﻢ ﻃﻼﻗﻢ ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻴﻜﺮدم؟ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ را ﻳﻚ ﺟﻮري ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﻳﻚ زن ﭼﺸﻢ‬
‫و ﮔﻮش ﺑﺴﺘﻪ ‪،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﻓﻜﺮش ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬ﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ را ﺑﻠﺪ ﺑـﻮدم ‪ ،‬ﻧـﻪ‬
‫راه و ﭼﺎره اي ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎه ﮔﺬاﺷﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه دﻳﮕﺮي ﺳﭙﺮد‪ .‬وﻟـﻲ از ﻛﺠـﺎ‬
‫ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ؟از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﻄﻠـﻢ ﻧﻜﻨﻨـﺪ و آﺑـﺮوﻳﻢ را‬
‫ﻧﺒﺮﻧﺪ و ﻫﺰار اﺳﻢ روي ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪ ام ﻧﮕﺬارﻧﺪ ؟ از ﻛﺠﺎ؟ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻـﻮرت ﻫـﺎ ﺗﻤـﺎم‬
‫ﺷﻮد ‪ .‬ﻫﻤﺎن روز ﻋﺼﺮ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ‪ ...،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻛﺪام ﻳﻜﻲ ﺷﺎن ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﺧﻮب ‪ ،‬زن ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ﺑﭽﻪ ات را ﺑﺒﺮي ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎه ﺑﺴﭙﺮي‪ .‬ﻳﺎ ﺑﺒﺮﻳﺶ داراﻻﻳﺘﺎم و‪«...‬‬
‫ﻧﻤﻲ داﻧﻢ دﻳﮕﺮﻛﺠﺎﻫﺎ را ﮔﻔﺖ ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﺎدرم ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ‪:‬‬
‫»ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻲ راش ﻣﻲ دادن؟ ﻫﻪ!«‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺎ آن زن ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎن وﻗﺘﻲ اﻳـﻦ را‬
‫ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺑﺎز دﻟﻢ ﻫﺮي رﻳﺨﺖ ﺗﻮ و ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﺧﻮب زن‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻴﭻ رﻓﺘﻲ ﻛﻪ رات ﻧﺪن؟«‬
‫و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫» ﻛﺎﺷﻜﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرو ﻛﺮده ﺑﻮدم‪«.‬‬
‫وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮرﺷﺘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ راﻫﻢ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫آن وﻗﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬از ﺣﺮف آن زن ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﻏﺼﻪ روي دﻟﻢ رﻳﺨـﺖ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ زﺑﺎﻧﻲ ﻫﺎي ﺑﭽﻪ ام ﻳﺎدم آﻣﺪ ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻴﺎورم‪.‬‬

‫‪7‬‬
‫وﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ در و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ زار زار ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺪ ﺑﻮد ! ﺧﻮدم ﺷﻨﻴﺪم ﻳﻜﻲ ﺷﺎن زﻳﺮ‬
‫ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪»:‬ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ!ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻪ‪«...‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺎدرم ﺑﻪ دادم رﺳﻴﺪ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺪاري ام داد‪.‬ﺧﻮب راﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ اول ﺟـﻮاﻧﻲ ام‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺑﭽﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮرم؟آن ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺷـﻮﻫﺮم ﻣـﺮا ﺑـﺎ ﺑﭽـﻪ ﻗﺒـﻮل ﻧﻤـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬ﺣﺎل ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ دارم ﻛﻪ ﻫﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺳﻪ ﺗﺎ و ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺑﺰاﻳﻢ ‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ اوﻟﻢ ﺑﻮد‬
‫و ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدم‪...‬وﻟﻲ ﺧﻮب‪ ،‬ﺣﺎل ﻛﻪ ﻛﺎر از ﻛﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻛﺮدن ﻧﺪارد‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮودم ﻛﻪ آزار ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﺑﺮوم و اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ‪.‬ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻮد ﻛﻪ اﺻﺮار ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪.‬راﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺲ اﻓﺘﺎده ﻳﻚ ﻧﺮه ﺧﺮ دﻳﮕﺮ را ﺳﺮ ﺳـﻔﺮه اش ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻛﻼﻫﻢ را ﻗﺎﺿﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺣﻖ ﻣﻲ دادم ‪.‬ﺧﻮد ﻣﻦ آﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﭽﻪ ﻫـﺎي‬
‫ﺷﻮﻫﺮم را ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدم دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟و آن ﻫﺎ را ﺳﺮﺑﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮدم ﻧﺪاﻧﻢ؟آن ﻫـﺎ‬
‫را ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﺷﻮﻫﺮم زﻳﺎدي ﻧﺪاﻧﻢ؟ﺧﻮب او ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪ .‬او ﻫﻢ ﺣﻖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﭽـﻪ ﻣـﺮا ‪،‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻣﺮا ﻛﻪ ﻧﻪ ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻳﻚ ﻧﺮه ﺧﺮ دﻳﮕﺮ را‪-‬ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧـﻮدش‪ -‬ﺳـﺮ ﺳـﻔﺮه اش ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪ .‬درﻫﻤـﺎن دو‬
‫روزي ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻫﻤﻪ اش ﺻﺤﺒﺖ از ﺑﭽﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ آﺧﺮ‪،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛـﺮدﻳﻢ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﻲ ﻧﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف زده ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬او ﺑﺎز ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺖ و ﻣـﻦ ﮔـﻮش دادم ‪ .‬آﺧﺮﺳـﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫»ﺧﻮب ﻣﻴﮕﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟«‬
‫ﺷﻮﻫﺮم ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ‪ .‬ﻗﺪري ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻲ ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﻮر ﺧﻮدت ﻣﻲ دوﻧﻲ ﺑﻜﻦ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﭘﺲ اﻓﺘﺎده ﻳـﻪ ﻧـﺮه ﺧـﺮ‬
‫دﻳﮕﻪ رو ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﺧﻮدم ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪«.‬‬
‫راه و ﭼﺎره اي ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬آن ﺷﺐ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻣـﺪ‪.‬ﻣـﺜﻼ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﻗﻬـﺮ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﺷﺐ ﺳﻮم زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮد ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺧﻮدم ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣـﺮا‬
‫ﻏﻀﺐ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﺑﭽﻪ را زودﺗﺮ ﻳﻚ ﺳﺮه ﻛﻨﻢ‪.‬ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻛﻪ از در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻴﺎم ‪ ،‬دﻳﮕﻪ ﻧﺒﺎﻳﺲ ﺑﭽﻪ رو ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪،‬ﻫﺎ!«‬
‫و ﻣﻦ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺧﻮدم را ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻄـﻮر‬
‫دﻟﻢ راﺿﻲ ﺷﺪ!وﻟﻲ دﻳﮕﺮدﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭼﺎدر ﻧﻤﺎزم را ﺑﻪ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﭽـﻪ را ﮔـﺮﻓﺘﻢ و‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻮﻫﺮم از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﭽﻪ ام ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﻪ ﺳـﺎﻟﺶ ﺑـﻮد‪ .‬ﺧـﻮدش ﻗﺸـﻨﮓ راه ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺖ‪.‬ﺑﺪﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻋﻤﺮ ﺻﺮﻓﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم ‪.‬اﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﻤـﻪ دردﺳـﺮﻫﺎﻳﺶ‬

‫‪8‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﻣﺎﻧﺪن ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺗﺎزه اول راﺣﺘﻲ اش ﺑﻮد ‪.‬وﻟﻲ ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎر‬
‫ﺑﻮدم ﻛﺎرم را ﺑﻜﻨﻢ ‪ .‬ﺗﺎ دم اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ رﻓﺘﻢ‪.‬ﻛﻔﺸﺶ را ﻫﻢ ﭘﺎﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻟﺒﺎس ﺧﻮب ﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬ﻳﻚ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار آﺑﻲ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﺎن اواﺧﺮ‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮ ﻗﺒﻠﻲ‬
‫ام ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪،‬اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻫﻲ زد ﻛﻪ ‪:‬‬
‫»زن!دﻳﮕﻪ ﭼﺮا رﺧﺖ ﻧﻮﻫﺎﺷﻮ ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟«‬
‫وﻟﻲ دﻟﻢ راﺿﻲ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟ﭼﺸﻢ ﺷﻮﻫﺮم ﻛﻮر‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪم‪ ،‬ﺑـﺮود و‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻟﺒﺎس ﺑﺨﺮد‪.‬ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺗﻨﺶ ﻛﺮدم‪ .‬ﺳﺮش را ﺷﺎﻧﻪ زدم‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕـﺮم ﭼـﺎدر ﻧﻤـﺎزم را دور ﻛﻤـﺮم ﻧﮕـﻪ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺘﻢ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻫـﻲ ﻓﺤﺸـﺶ ﺑـﺪﻫﻢ ﻛـﻪ ﺗﻨـﺪﺗﺮ‬
‫ﺑﻴ‪Ĥ‬ﻳﺪ‪.‬آﺧﺮﻳﻦ دﻓﻌﻪ اي ﻛﻪ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﺑﺮدم ‪ .‬دوﺳﻪ ﺟﺎ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫»اول ﺳﻮار ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺸﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮات ﻗﺎﻗﺎ ﻣﻲ ﺧﺮم!«‬
‫ﻳﺎدم اﺳﺖ آن رو ز ﻫﻢ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ‪ ،‬ﻫﻲ ا ز ﻣﻦ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻳﻚ اﺳـﺐ ﭘـﺎﻳﺶ ﺗـﻮي‬
‫ﭼﺎﻟﻪ ﺟﻮي آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮدم دورش ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ اﺻﺮار ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪش ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬
‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮدم ‪ .‬و اﺳﺐ را ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺧﺮاش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮن آﻣـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬دﻳـﺪ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ زﻣﻴﻨﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل!دﺳﺲ اوخ ﺳﺪه ﺑﻮد؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬آره ﺟﻮﻧﻢ ‪ ،‬ﺣﺮف ﻣﺎدرﺷﻮ ﻧﺸﻨﻴﺪه ‪ ،‬اوخ ﺷﺪه ‪.‬‬
‫ﺗﺎ دم اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﺷﻴﻦ ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ‪.‬ﻫﻨﻮز اول وﻗﺖ ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑـﻮد‪.‬و ﻣـﻦ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮي اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﻴﺮم اوﻣﺪ‪.‬ﺑﭽﻪ ام ﻫﻲ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪.‬و ﻣـﻦ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪم‪ .‬از ﺑﺲ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ام را ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬دوﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭘﺲ ﻣﺎدل ﭼﻄﻮل ﺳﺪس؟ ﻣﺎﺳﻴﻦ ﻛﻪ ﻧﻴﻮﻣﺪس‪.‬ﭘﺲ ﺑﻠﻴﻢ ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﻠﻴﻢ‪«.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ اﻻن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬و ﮔﻔﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ ﻗﺎﻗﺎ ﻫـﻢ ﺑـﺮاﻳﺶ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻂ ﻫﻔﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺎ ﻣﻴﺪان ﺷﺎه ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ام ﺑﺎز ﻫـﻢ ﺣـﺮف‬
‫ﻣﻲ زد و ﻫﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎدم اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل !ﺗﺠﺎ ﻣﻴﻠﻴﻢ؟«‬
‫ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ‪ ،‬ﺑﻲ آن ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬

‫‪9‬‬
 ‫ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺑﺎﺑﺎ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ ام ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل! ﺗﺪوم ﺑﺎﺑﺎ؟«‬
‫ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺟﻮﻧﻢ ﭼﻘﺪر ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻲ؟ اﮔﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ ﺑﺮات ﻗﺎﻗﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﺮم ﻫﺎ!‬
‫ﺣﺎل ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﻣﻲ ﺳﻮزد‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ دل آدم را ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ‪.‬ﭼﺮا دل ﺑﭽـﻪ ام را در آن‬
‫دم آﺧﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﻜﺴﺘﻢ ؟از ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬـﺪ ﻛـﺮده ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﺗـﺎ آﺧـﺮ ﻛـﺎر‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻧﺸﻮم ‪.‬ﺑﭽﻪ ام را ﻧﺰﻧﻢ‪ .‬ﻓﺤﺸﺶ ﻧﺪﻫﻢ‪.‬و ﺑﺎﻫﺎش ﺧﻮش رﻓﺘﺎري ﻛﻨﻢ ‪.‬وﻟﻲ ﭼﻘﺪر ﺣـﺎﻻ دﻟـﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺳﻮزد!ﭼﺮا اﻳﻨﻄﻮر ﺳﺎﻛﺘﺶ ﻛﺮدم؟‬
‫ﺑﭽﻬﻜﻢ دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮﻛﻪ ﺑـﺮاﻳﺶ ﺷـﻜﻠﻚ در ﻣـﻲ آورد ﺣـﺮف ﻣـﻲ زد ﮔـﺮم‬
‫اﺧﺘﻼط و ﺧﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻣﺤﻞ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ام ﻛﻪ ﻫﻲ روﻳﺶ را ﺑﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻣﻴﺪان ﺷﺎه ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬و وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ام ﻫﻨـﻮز ﻣـﻲ ﺧﻨﺪﻳـﺪ‪.‬ﻣﻴـﺪان‬
‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ‪.‬و اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز وﺣﺸـﺖ داﺷـﺘﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺎري ﺑﻜـﻨﻢ ‪.‬ﻣـﺪﺗﻲ ﻗـﺪم‬
‫زدم‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ‪.‬اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬آﻣﺪم ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺪان ‪.‬ده ﺷـﺎﻫﻲ از ﺟﻴـﺒﻢ درآوردم و‬
‫ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ام دادم ‪.‬ﺑﭽﻪ ام ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻫﻨﻮز ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﺑﻠﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬
‫‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﻨﻢ‪.‬آن ﻃﺮف ﻣﻴﺪان ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪوﻳﻲ داد ﻣـﻲ زد‪.‬ﺑـﺎ اﻧﮕﺸـﺘﻢ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫ﺑﮕﻴﺮ ﺑﺮو ﻗﺎﻗﺎ ﺑﺨﺮ‪.‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻠﺪي ﺧﻮدت ﺑﺮي ﺑﺨﺮي‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ ام ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻮل ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ ﺑﻠﻴﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫ﻧﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎ واﻳﺴﺎدم ﺗﻮ رو ﻣﻲ ﭘﺎم ‪.‬ﺑﺮو ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﻮدت ﺑﻠﺪي ﺑﺨﺮي‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ ام ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ دو دول ﺑﻮد‪.‬و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮﻳﺪ‪.‬ﺗـﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﻤﭽﻪ ﻛﺎري ﻳﺎدش ﻧﺪاده ﺑﻮدم‪.‬ﺑﺮﺑﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻋﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑـﻮد!ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﻜـﻪ ﻓﻘـﻂ‬
‫ﻫﻤﺎن دﻗﻴﻘﻪ دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻣﻨﺼﺮف ﺷﻮم ‪.‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ام رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻓﺮار ﻛﺮدم و ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺣﺘﻲ آن روز ﻋﺼـﺮ‬
‫ﻛﻪ ﺟﻠﻮي درو ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ از زور ﻏﺼﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدم ‪-‬ﻫﻴﭻ اﻳﻦ ﻃﻮر دﻟﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﺣـﺎﻟﻢ ﺑـﺪ ﻧﺸـﺪه‬

‫‪10‬‬
‫‪.‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻃﺎﻗﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪.‬ﻋﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻮد‪.‬ﺑﭽﻪ ام ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺧﻮد را ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﻢ ‪ .‬ﻳـﻚ ﺑـﺎر دﻳﮕـﺮ ﺗﺨﻤـﻪ‬
‫ﻛﺪوﻳﻲ را ﻧﺸﺎﻧﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫»ﺑﺮو ﺟﻮﻧﻢ !اﻳﻦ ﭘﻮل را ﺑﻬﺶ ﺑﺪه ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺗﺨﻤﻪ ﺑﺪه ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ‪ .‬ﺑﺮو ﺑﺎرﻳﻜﻼ‪«.‬‬
‫ﺑﭽﻬﻜﻢ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪوﻳﻲ را ﻧﮕﺎه ﻛـﺮد و ﺑﻌـﺪ ﻣﺜـﻞ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﻬﺎﻧـﻪ ﺑﮕﻴـﺮد و ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ‪،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل ﻣﻦ ﺗﺨﻤﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ‪.‬ﺗﻴﺴﻤﻴﺲ ﻣﻲ ﺧﻮام ‪« .‬‬
‫ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﻲ ﭼﺎره ﻣﻲ ﺷﺪم ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﭽﻪ ام ي‪ :‬ﺧﺮده دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻄﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬اﮔﺮ ﻳﻚ ﺧﺮده ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬وﻟﻲ ﺑﭽﻪ ام ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮد ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺳﺮش داد زدم ‪:‬‬
‫»ﻛﻴﺸﻤﻴﺶ ﻫﻢ داره‪.‬ﺑﺮو ﻫﺮ ﭼﻲ ﻣﻴﺨﻮاي ﺑﺨﺮ‪ .‬ﺑﺮو دﻳﮕﻪ‪«.‬‬
‫و از روي ﺟﻮي ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺎده رو ﺑﻠﻨﺪش ﻛﺮدم و روي اﺳﻔﺎﻟﺖ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻳﻮاش ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻮﻟﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ده ﺑﺮو دﻳﮕﻪ دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻪ‪«.‬‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ .‬از وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ آن ﺗﻪ ﻫﺎ اﺗﻮﺑﻮﺳﻲ و درﺷﻜﻪ اي ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﭽـﻪ ام را زﻳـﺮ‬
‫ﺑﮕﻴﺮد‪.‬ﺑﭽﻪ ام دو ﺳﻪ ﻗﺪم ﻛﻪ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل ﺗﻴﺴﻤﻴﺲ ﻫﻢ داﻟﻪ؟«‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫»آره ﺟﻮﻧﻢ ‪ .‬ﺑﮕﻮ ده ﺷﺎﻫﻲ ﻛﺸﻤﺶ ﺑﺪه ‪«.‬‬
‫و او رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ام وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﻴﺄه ﺑﻮد ﻛﻪ ي‪ :‬ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻳـﻚ ﻣﺎﺷـﻴﻦ ﺑـﻮق زد و ﻣـﻦ از ﺗـﺮس‬
‫ﻟﺮزﻳﺪم ‪ .‬و ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﺧﻮد را وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم و ﺑﭽﻪ ام را ﺑﻐﻞ زدم‬
‫و ﺗﻮي ﭘﻴﺎده رو دوﻳﺪم و ﻻي ﻣﺮدم ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﻋﺮق ﺳﺮ و روﻳﻢ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻧﻔـﺲ ﻣـﻲ‬
‫زدم ‪ .‬ﺑﭽﻬﻜﻢ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدل !ﭼﻄﻮل ﺳﺪس؟«‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫ﻫﻴﭽﻲ ﺟﻮﻧﻢ ‪ .‬از وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﻨﺪ رد ﻣﻴﺸﻦ ‪.‬ﺗﻮ ﻳﻮاش ﻣﻲ رﻓﺘﻲ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﺮي زﻳﺮ ﻫﻮﺗﻮل‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ ام ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ام ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺗﻮي ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫‪11‬‬
 ‫» ﺧﻮب ﻣﺎدل ﻣﻨﻮ ﺑﺰال زﻳﻤﻴﻦ‪.‬اﻳﻨﺪﻓﻪ ﺗﻨﺪ ﻣﻴﻠﻢ ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﭽﻬﻜﻢ اﻳﻦ ﺣﺮف را ﻧﻤﻲ زد‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺎري آﻣﺪه ام ‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﺮا از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﻫﻨﻮز اﺷﻚ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ را ﭘﺎك ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ دوﺑﺎره‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻛﺎري ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﻜﻨﻢ ‪ ،‬اﻓﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻪ ﻳ‪Ĥ‬د ﺷﻮﻫﺮم ﻛﻪ ﻣﺮا ﻏﻀﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬اﻓﺘﺎدم ‪ .‬ﺑﭽﻬﻜﻢ‬
‫را ﻣﺎچ ﻛﺮدم ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎﭼﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺘﻢ ‪.‬ﻣﺎﭼﺶ ﻛﺮدم و دوﺑـﺎره ﮔﺬاﺷـﺘﻤﺶ‬
‫زﻣﻴﻦ و ﺑﺎز ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫»ﺗﻨﺪ ﺑﺮو ﺟﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻴ‪Ĥ‬دش‪«.‬‬
‫ﺑﺎز ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﭽﻪ ام ﺗﻨﺪ ﺗﺮ رﻓﺖ ‪ .‬ﻗﺪم ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﻣﻲ داﺷـﺖ‬
‫و ﻣﻦ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﭙﻴﭽﺪ و زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫آن ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﻣﻦ داﻣﻦ ﻫﺎي ﭼﺎدرم را زﻳـﺮ ﺑﻐﻠـﻢ‬
‫ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ راه ﻣﻲ اﻓﺘﺎدم ‪ .‬ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ام ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬ﻣﻦ‬
‫ﺳﺮ ﺟﺎﻳﻢ ﺧﺸﻜﻢ زد ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دزد ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎه ﻣﭽﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺷـﺪه ﺑـﻮدم ‪ .‬ﺧﺸـﻜﻢ‬
‫زده ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎي ﻳﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آن دﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺳﺮﺟﻴﺐ ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻮدم ‪ -‬ﻫﻤﺎن ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ‪ -‬و ﻛﻨﺪو ﻛـﻮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم و‬
‫ﺷﻮﻫﺮم از در رﺳﻴﺪ‪.‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺧﺸﻜﻢ زده ﺑﻮد ‪ .‬دوﺑﺎره از ﻋﺮق ﺧﻴﺲ ﺷﺪم‪ .‬ﺳﺮم را ﭘـﺎﻳﻴﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ام دوﺑﺎره راه اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد و ﭼﻴـﺰي ﻧﻤﺎﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺨﻤﻪ ﻛﺪوﻳﻲ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻛﺎر ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﭽﻪ ام ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺧﻴﺎﺑﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬از‬
‫ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎري ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ام را ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدم ‪.‬درﺳـﺖ ﻣﺜـﻞ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮدم را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﺗﺎزه ﭘﺎ و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑـﻪ او ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از ﻧﮕﺎه ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮدم ﻣﻲ ﺷﻮد ﺣﻆ ﻛـﺮد‪ ،‬از دﻳـﺪن او ﺣـﻆ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬و ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﻻي ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﻴﺎده رو ﭘﻴﭽﻴﺪم ‪ .‬وﻟﻲ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد‬
‫ﻗﺪﻣﻢ ﺧﺸﻚ ﺑﺸﻮد و ﺳﺮﺟﺎﻳﻢ ﻣﻴﺨﻜﻮب ﺑﺸﻮم ‪.‬وﺣﺸﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺒـﺎدا ﻛﺴـﻲ زاغ ﺳـﻴﺎه ﻣـﺮا‬
‫ﭼﻮب زده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬از اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ‪ ،‬ﻣﻮﻫﺎي ﺗﻨﻢ راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﻦ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻛﺮدم‪.‬دو ﺗﺎ ﻛﻮﭼـﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﺗـﺮ‬
‫ﺧﻴﺎل داﺷﺘﻢ ﺗﻮي ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪازم و ﻓﺮار ﻛﻨﻢ‪.‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺧﻮدم را ﺑﻪ دم ﻛﻮﭼﻪ رﺳﺎﻧﺪه ﺑـﻮدم‪،‬‬
‫ﻛﻪ ﻳﻜﻬﻮ ‪ ،‬ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ ﻣـﭻ ﻣـﺮا ﺧﻮاﻫﻨـﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪12‬‬
‫ﺗﺎ اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎﻳﻢ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺳﺮ ﭼﻬﺎرراه ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ‪ ،‬ﺗﻮي ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﺮﻳﺪه‬
‫ﺣﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﭘﻴﺎده ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﺑﮕﻴﺮد ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧـﻢ ﭼـﻪ ﻃـﻮر ﺑﺮﮔﺸـﺘﻢ و‬
‫ﻋﻘﺐ ﺳﺮم را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ .‬و وارﻓﺘﻢ‪.‬ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎي ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﻮﻟﺸـﺎن را ﻫـﻢ داده ﺑﻮدﻧـﺪ و داﺷـﺘﻨﺪ ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم و ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺳﺮم زد‪ .‬ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ‪ ،‬و ﻳﺎ ﭼﺸـﻤﻢ ﺟـﺎﻳﻲ‬
‫را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮﻳﺪم ﺗﻮي ﺗﺎﻛﺴﻲ و در را ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪا ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻮﻓﺮ ﻏﺮﻏﺮ ﻛﺮد و راه اﻓﺘﺎد‪ .‬و ﭼﺎدر ﻣﻦ ﻻي‬
‫در ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎﻛﺴﻲ دور ﺷﺪ و ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮدم ‪ ،‬در را آﻫﺴـﺘﻪ ﺑـﺎز ﻛـﺮدم‪.‬‬
‫ﭼﺎدرم را از ﻻي در ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم و از ﻧﻮ در را ﺑﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺗﻜﻴﻪ دادم و ﻧﻔﺲ راﺣﺘـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪم‪.‬و ﺷﺐ ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻮل ﺗﺎﻛﺴﻲ را از ﺷﻮﻫﺮم درﺑﻴ‪Ĥ‬ورم‪.‬‬

‫**********‬

‫‪13‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪3‬‬
‫وﺳﻮاس‬

‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺣﻤﺎم ﺑﺎﻻ آﻣﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را ﺗﺎزه ﻛﺮد و ﺑـﺎز‬
‫ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز دو ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ دوﺑﺎره اﻳﺴﺘﺎد‪.‬اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮد ﮔـﺬارد؛ ﺷـﻘﻴﻘﻪ ﻫـﺎ را اﻧـﺪﻛﻲ‬
‫ﻓﺸﺮد و ﺑﻌﺪ اﺑﺮوﻫﺎ را درﻫﻢ ﻛﺸﻴﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺷﻴﻄﺎن را ﻟﻌﻦ ﻛﺮد‪.‬‬
‫درﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬اﻛﻨﻮن ﺑﻪ ﻳﺎدش ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﻳﺎدش رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫اﺳﺘﺒﺮاء ﻛﻨﺪ و ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻏﺴﻠﺶ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭘﺎك ﺷﺪه‪.‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ ﻛـﻪ ﻟﺒﺎﺳـﺶ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺲ ﮔﺮدﻳﺪه و ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻨﻮز ﭼﺮك ﻧﺸﺪه ﻋﻮﺿُُﺶ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﺪ ‪»:‬ﺷﺎﻳﺪاﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده م ‪«...‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﻪ ‪،‬درﺳﺖ ﺑﻮد ‪.‬ﺗﻤﺎم ﻗﺮاﻳﻦ ﮔﻮاﻫﻲ ﻣﻲ دادﻧﺪ ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﻤـﺎم ﺑـﺮود ‪ ،‬وﻟـﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸﻴﺪ واز اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﻛﻪ ﻇﻬﺮ ﻧﻤﺎزش را ﺳﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد وﺗﺎ ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب وﻗﺖ زﻳﺎد‬
‫داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪﻏﺴﻞ ﻛﻨﺪ ‪،‬ﺗﻨﺒﻠﻲ ﻛﺮد و ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺖ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻴﻄﺎن را ﻟﻌﻨﺖ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻐﭽﻪ ي ﺣﻤﺎم ﺧﻮد را زﻳﺮ ﺑﻐﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮدوﻋﺒـﺎي ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﻪ روي آن ﻛﺸﻴﺪ وﺑﺎز ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫***‬

‫آﻓﺘﺎب ‪ ،‬ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺳﻘﻒ ﺣﻤﺎم را ﻗﺮﻣﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن ﺗﻮي ﺧﺰﻳﻨﻪ ‪ ،‬اﻧﮕﺸـﺖ ﺑﻬـﺪر‬
‫ﮔﻮش ﺧﻮد ﮔﺬارده ﺑﻮد وﻗﺮﺑﺖ اﻟﻲ اﷲ ﻏﺴﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﺳﻌﻲ ﻣﻴﻜﺮد ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از ﻣﻘﺪﻣﺎت وﻣﻘﺎرﻧﺎت را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﻮراخ ﻫﺎي ﮔﻮش ﺧﻮد را دﺳﺖ ﻣﺎﻟﻴﺪ ‪،‬ﺗﻮي ﻧﺎف ﺧﻮد را ﺳﺮﻛﺸﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪14‬‬
‫اﺳﺘﺒﺮائ وﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﺖ ‪ ،‬وﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ‪:‬ﻳﻚ دور ﺑﻪ ﻧﻴﺖ ﻃﺮف راﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ دور ﺑـﻪ ﻧﻴـﺖ ﻃـﺮف‬
‫ﭼﭗ ؛ ‪...‬ﻛﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ !‪...‬ازدﻣﺎﻏﺶ ﺧﻮن ﺑﺎز ﺷﺪ ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ دﻣﺎغ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬آب ﺧﺰﻳﻨﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد ﺗﺎ رﻧﮓ ﺧﻮن ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﺑﻌﺪ ﻫﻮل ﻫﻮل از ﺧﺰﻳﻨﻪ درآﻣﺪ ودرﮔﻮﺷﻪ اﻳﺎز ﺣﺎل رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ اش ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ‪.‬اﺳﺘﺎد ﺣﻤـﺎم ﻋﻘـﺐ ﭘﺴـﺮش ﻓﺮﺳـﺘﺎد ‪.‬او را ﺑـﺎ ﻟﻨـﮓ و ﻗﺪﻳﻔـﻪ اش ﺧﺸـﻚ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﺧﻮن دﻣﺎﻏﺶ را ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻨﺪ آوردﻧﺪ واز ﺣﻤﺎم ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﺑﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫دو ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل آﻣﺪ ‪.‬ﭘﺎﺷﺪ ﻧﺸﺴﺖ واز زﻧﺶ وﻗﺎﻳﻊ را ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬وﻟﻲ او ﻫﻨـﻮز‬
‫ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮدش ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد‪.‬‬
‫زﻧﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻐﭽﻪ ي ﺣﻤﺎﻣﺶ راﺣﺎﺿﺮ ﻛﻨﺪ وﺧﻮدش زود ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﺣﻤﺎم ﮔﺬرﺷﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬واﮔﺮ ﻫﻢ ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد او ﻫﺮﮔﺰ روﻳﺶ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن‬
‫ﺟﺎ ﺑﺮود ‪.‬آﻧﺮوز ﺗﻤﺎم ﺑﺴﺎط ﺣﻤﺎﻣﻲ ﺑﻴﭽﺎره را ﺑﻪ ﺧﻮن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬او دو ﺳﻪ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ ودر ﻣﻴﺎن ﻳﻚ ﺑﺎزارﭼﻪ ي ﺗﺎرﻳﻚ ﺳﺮ در آورد ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ ﻣﻮﺷﻲ راه روي ﺣﻤﺎم ﺑﺎزارﭼﻪ ‪ ،‬از ﺗﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد ودرو دﻳﻮار ﻛﺪر ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑـﻮد ‪،‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل از اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻤﺎم ﻫﻨﻮز ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮﺷﺪ‪.‬‬
‫آﺧﺮﻳﻦ دﻻك ﻧﻮﺑﺘﻲ ﺣﻤﺎم داﺷﺖ ﺑﺴﺎط را ور ﻣﻲ ﭼﻴﺪ ﻟﻨﮓ ﻫﺎي ﺧﻴﺲ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔـﺮه ﻣـﻲ زدو از‬
‫در ودﻳﻮار ﻣﻲ آوﻳﺨﺖ ‪.‬ﻳﺎ ﻗﺪﻳﻔﻪ ﻫﺎي ﻛﺎر ﻛﺮده را ﺗﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻣـﻲ زد وﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺮاغ را ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن ﻫﻨﻮز از در وارد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي او را ﺷﻨﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬آﻗﺎ ﺣﻤﻮم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪه ‪.‬‬
‫‪-‬ﺳﺎم ﻋﻠﻴﻜﻢ‪...‬ﻣﻦ اﻧﻘﺪي ﻛﺎر ﻧﺪارم ‪...‬ﻳﻪ زﻳﺮ آب ﻣﻲ رم وﻣﻲ آم‪.‬‬
‫‪-‬آﻗﺎ ﺟﻮن ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪه ‪...‬آﺧﻪ ﻣﺮدم ﻫﻢ راﺣﺘﻲ دارن ؛ وﻗﺖ و ﺑﻲ وﻗﺖ ﻛﻪ ﺣﻤﻮم ﻧﻤﻲ‬
‫آن ﻛﻪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا اوﻗﺎﺗﺘﻮ ﺗﻠﺦ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ داداش ؟ ﺗﺎ ﻳﻪ ﭼﭙﻖ ﭼﺎق ﻛﻨﻲ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ اوﻣﺪه م ‪...‬و ﻟﺒﺎس ﺧـﻮد را در آورد‬
‫‪.‬ﻟﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ و راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺮاغ ﺧﻮاﺳﺖ ‪.‬دﻻك ﺗﻨﺒﻠﻲ ﻛﺮد واز ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻي در ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻴﻪ ﺳﻮز ﺣﻤـﺎم‬
‫را روﺷﻦ ﻛﺮد وﺑﻪ دﺳﺖ او داد‪.‬‬

‫‪15‬‬
 ‫ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن در ﮔﺮم ﺧﺎﻧﻪ ي ﺣﻤﺎم را ﺑﺎز ﻛﺮد ‪.‬ﺑﺴﻢ اﻟﻠﻬﻲ ﮔﻔﺖ و وارد ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻳﻪ ي ﺑﺰرگ وﻟﺮزان ﺳﺮ ﺧﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ وﺳﻂ ﮔﻨﺒﺪ ﻫﺎي ﺳﻘﻒ ﺣﻤﺎم ﻛﺸـﻴﺪه ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺗـﺮس‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد وﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻳﻚ ﺑﺴﻢ اﷲ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ وﺧﻮد را ﺑـﻪ ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎي ﺧﺰﻳﻨـﻪ‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬ﭘﻴﻪ ﺳﻮز را ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﻟﺐ ﺳﻨﮓ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آب ﻣﺰﻣﺰه ﻛﺮد ‪.‬ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد زد ‪.‬ﺑﺎ ﻳﻜﻲ دو ﻣﺸـﺖ دﻳﮕـﺮ ‪ ،‬ﭘﺎﻫـﺎي‬
‫ﺧﻮد را ﺷﺴﺖ وﺧﺰﻳﻨﻪ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺰﻳﻨﻪ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺳﻨﮓ آن ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬آب داغ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻛﻴﻒ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ دﺳﺖ ﻣﻲ‬
‫ﻣﺎﻟﻴﺪ ‪.‬ﺷﻌﻠﻪ ي ﭘﻴﻪ ﺳﻮز ﻛﺞ وراﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﺪو ﺳﺎﻳﻪ روﺷﻦ دﻳﻮار ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن اﻳـﻦ‬
‫ﻳﻜﻲ را در ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ‪ ،‬وﻟﻲ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮان ﻣﻲ اﻳﻨﺪ وﻣﻲ روﻧﺪ وﻫﻮا ﺗﻜـﺎن ﻣـﻲ ﺧـﻮرد‬
‫وﺷﻌﻠﻪ را ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ‪.‬ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﻴﺎ ﻣﺪ ‪.‬ﻳﻚ ﺑﺴﻢ اﷲ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪...‬وﺷﻌﻠﻪ ي ﭘﻴﻪ ﺳﻮز ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮد‪.‬ﺗﺮس وﺗﺎرﻳﻜﻲ را از ﻳﺎد ﺑﺮد ‪.‬‬
‫وﺳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺪن ﺧﻮد را دﺳﺖ ﻣﺎﻟﻴﺪ وﺑﻪ زﻳﺮ آب ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬ﺳﺮ ﻛﻴﻒ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺮ آب ‪ ،‬ﭘﺎﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪ ﻓﺸﺎرداد وﺳﺒﻚ وآﻫﺴﺘﻪ دو ﺳـﻪ ﺛﺎﻧﻴـﻪ ﺧـﻮد را در ﻣﻴـﺎن آب‬
‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪.‬وﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ازآب ﺑﻪ در آورد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎره ﺗﺮﺳﻴﺪ ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﺎﻳﺪ ‪.‬اﻫﻪ !‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮو ﺻﻮرت ودﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﭼﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ودﻻك را ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدي وﺣﺸﺖ آور ‪ ،‬دو ﺳﻪ ﺑﺎرﺻﺪا زد‪.‬‬
‫دﻻك ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ وارد ﺷﺪ ‪.‬ﻫﺮدو در ﻳﻚ آن ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ از ﻫﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﭼﺮاغ ﭼﻪ ﺷﺪ ؟!‪...‬وﻫﺮدو در ﺟﻮاب ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪.‬‬
‫دﻻك ﺑﺮﮔﺸﺖ وﻳﻚ ﭼﺮاغ دﻳﮕﺮ آورد ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻪ ﺳﻮز ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد وﻟﻲ روي آب ﺧﺰﻳﻨﻪ روﻏﻦ ﭼﺮاغ ﻣﻮج ﻣﻲ زد ‪.‬‬
‫وﺳﺮو ﺳﻴﻨﻪ ي ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن ﭼﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫دﻻك ﭼﻨﺪﺗﺎ ﻓﺤﺶ ﻧﺜﺎر اﺳﺘﺎد ﺣﻤﺎم ﻛﺮد و ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن از روي ﺧﺸﻢ و ﺑﻲ ﭼـﺎرﮔﻲ ﻳـﻚ ﻻاﻻه‬
‫اﻻ اﷲ ﮔﻔﺖ و در آﻣﺪ‪.‬روﻏﻦ ﭼﺮاغ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻗﺪﻳﻔﻪ ي ﺧﻮد ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷـﻴﺪ وﻏـﺮ ﻏـﺮ ﻛﻨـﺎن‬
‫رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪16‬‬
 ‫***‬
‫ﻓﺮداﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اذان ‪ ،‬ﺑﺎز ﻏﻼﻣﻌﻠﻲ ﺧﺎن از ﻛﻨﺎر ﻛﻮﭼﻪ‪ ،‬ﺑﻐﭽﻪ ي ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻳـﺮ ﺑﻐـﻞ زده ﺑـﻮد ‪،‬‬
‫ﻋﺒﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد وﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺣﻤﺎم ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬وزﻳﺮ ﻟـﺐ ﻣﻌﻠـﻮم ﻧﺒﻮدﺷـﻴﻄﺎن را‬
‫ﻟﻌﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد‬

‫وﻳﺎ ﻻ اﻟﻪ اﷲ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪...‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻏﺴﻞ واﺟﺐ ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﻪ اﻟﻲ اﷲ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬

‫******‬

‫‪17‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪4‬‬
‫ﻻك ﺻﻮرﺗﻲ‬

‫ﺑﻴﺶ از ﺳﻪ روز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺎﺟﺮ ﺻﺒﺢ روز ﭼﻬﺎرم ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻐﭽﻪ ﺧﻮد را ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﮔﻴﻮه ﻧﻮي را ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻳﻴﻼق ﺳﻪ روزه ﺑﻴ‪Ĥ‬ﻳﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﻮﻣﺎن و ﻧﻴﻢ از ﺑﺎزار ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ور ﻛﺸﻴﺪ و ﺑـﺎ ﺷـﻮﻫﺮش ﻋﻨﺎﻳـﺖ‬
‫اﷲ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ ﻳﻚ روز وﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬آﻓﺘﺎب ﭘﺸﺖ ﻛﻮه ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ و ﮔﺮﻣﻲ ﻫﻮا ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫زن و ﺷﻮﻫﺮ ‪ ،‬ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﺠﺮﻳﺶ ﻗﺪم زدﻧﺪ‪.‬در آن ﺟﺎ ﻫﺎﺟﺮ از اﺗﻮﺑﻮس ﺷـﻬﺮ ﺑـﺎﻻ رﻓـﺖ ‪ .‬و‬
‫ﺷﻮﻫﺮش‪ ،‬ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدن ‪ ،‬راه ﻧﻴﺎوران را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨـﺪ روزي ﻫـﻢ در آن‬
‫ﺟﺎ ﮔﺸﺖ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬در اﻳﻦ ﺳﻪ روزي ﻛﻪ اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺗﻠﻪ ﻣـﻮش‬
‫ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل داﺷﺖ‪.‬ﭼﻨﮕﻲ ﺑﻪ دل ﻧﻤﻲ زد‪.‬وﻟﻲ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ او راﺿﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ﻋﻨﺎﻳﺖ‬
‫اﷲ ﻛﺎﺳﺒﻲ دوره ﮔﺮد ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻮد او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دوازده ﺳﺎل اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﻓﺮوﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬وﻓﻘـﻂ در‬
‫اواﺧﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻪ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻓﺮاﻫﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬از آن ﭘﺲ ﺑﺴـﺎط ﺧـﻮد را در آن ﻣـﻲ‬
‫رﻳﺨﺖ ‪ ،‬ﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﻲ اش را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش دﻛﺎن ﺟﻤﻊ و ﺟﻮري داﺷﺖ و از‬
‫ﻛﺮاﻳﻪ دادن راﺣﺖ ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺧﻮش ﺑﺨﺘﻲ را ﺑﺮاي او ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻛـﺎرو‬
‫ﻛﺎﺳﺒﻲ ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﻴﺪ را ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻏﻴﺮ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺗﻮﻣـﺎن ﻛﺮاﻳـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺎن ‪ ،‬ﻛﺮاﻳـﻪ‬
‫ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮي از آن راه ﺑﻴﻨﺪازد‪.‬‬
‫ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻋﺮوﺳﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﺧﺪا ﻟﻄﻔـﻲ ﻧﻜـﺮده ﺑـﻮد و اﺟﺎﻗﺸـﺎن ﻛـﻮر ﻣﺎﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﻫﺎﺟﺮ ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ‪.‬ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮔﻨﺎه ﻛﺎر ﺑﺪاﻧﺪ‪.‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻓﻜﺮش ﻧﻤﻲ‬
‫رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮش ﺗﻘﺼﻴﺮﻛﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺣﺘﻲ در دل ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﺗﻬﻤﺘﻲ و ﻳـﺎ‬
‫اﻓﺘﺮاﻳﻲ ﺑﺒﻨﺪد‪.‬و ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﭼﺮا ﺑﻴﺨﻮدي ﮔﻨﺎﻫﺸﻮ ﺑﺸﻮرم؟ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاي اون ﻧﻴﺴﺘﻢ ﻛﻪ‪.‬ﺧﻮدش ﻣﻲ دوﻧﻪ و ﺧﺪاي ﺧﻮدش‪«...‬‬

‫‪18‬‬
‫اﺗﻮﺑﻮس ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﺟﺎده ﺷﻤﻴﺮان را زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺎ ﻫﺎﺟﺮ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺬر و ﻧﻴﺎزﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪﻧﺸﺎن ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ دوﺳﻪ روزه ‪ ،‬در اﻣﺎم زاده ﻗﺎﺳـﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻴﻔﺘـﺪ‪...،‬ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ رﺳـﻴﺪه‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺷﺎه آﺑﺎد ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﻫﺎﺟﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﺎن ﭼﺎدر ﻧﻤـﺎز ﺧـﻮد را ﺑـﻪ دور‬
‫ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ و از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎ ﭘﻴـﺎده ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬
‫اﻳﺴﺘﺎد‪:‬‬
‫»اوا !ﭼﺮا ﭘﻴﺎده ﺷﺪم؟«‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺷﺎه آﺑﺎد ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻢ رﻓـﺖ و دﻳﮕـﺮ ﺟـﺎي‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺧﻮش ﺑﺨﺘﻲ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻮل ﺧﺮد داﺷﺖ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬
‫و ﺧﺎﻧﻲ آﺑﺎد ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪.‬‬
‫دل ﺑﻪ درﻳﺎ زد و راه اﻓﺘﺎد‪.‬ﻻﻟﻪ زار را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻔﺮﻳﺤﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺑﻐﭽـﻪ را زﻳـﺮ‬
‫ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﭼﺎدر ﺧﻮد را ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ روي آن ‪ ،‬ﺑﻪ دور ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪.‬در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﻗﺪم‬
‫اول؛ﻫﻔﺘﻪ دﻓﻌﻪ ﺗﻨﻪ ﺧﻮرد‪.‬ﺑﻐﭽﻪ زﻳﺮﺑﻐﻞ او ﻣﺰاﺣﻢ ﮔﺬرﻧﺪﮔﺎن ﺑﻮد ‪.‬و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻏﺮوﻟﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺞ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و‬
‫از ﭘﻬﻠﻮي او ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻏﺮه ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﻣﻬﺮان ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬آن ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﻛﺴﻲ ﺗﻨﺪ ﻋﺒﻮر ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻫﻤﻪ‬
‫دور ﺑﺴﺎط ﺧﺮده ﻓﺮوش ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﺎﻧﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬او ﻫﻢ راه ﻛﺞ ﻛﺮد و ﻛﻨـﺎر ﺑﺴـﺎط ﭘﺴـﺮك‬
‫ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﻫﻴﻜﻞ او را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺮ وراﻧﺪاز ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬ﺷﻴﺸﻪ ﻫـﺎي ﻻك ﻧـﺎﺧﻦ‬
‫را ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و آن ﻫﺎ را ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﭘﺴـﺮك ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ ﻧـﺎﺧﻦ اﻧﮕﺸـﺖ‬
‫ﻫﺎي ﭘﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺧﻮد را ﻫﻢ ﻻ ك زده ﺑﻮد و ﻗﺮﻣﺰي زﻧﻨـﺪه آن از زﻳﺮﮔـﻞ و ﺧـﺎﻛﻲ ﻛـﻪ ﭘـﺎﻳﺶ را‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻻك ﻧﺎﺧﻦ را ﺑﻪ اﻳﻦ آﺳﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان از دﺳﺖ ﻓﺮوش ﻫﺎ ﺧﺮﻳـﺪ‪ .‬آﻫﺴـﺘﻪ آﻫـﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و در دل ‪ ،‬آرزو ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎش ﺷﻮﻫﺮش ﻻك ﻧﺎﺧﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﺎط ﺧﻮد ﻣـﻲ اﻓـﺰود و او ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ‪ ،‬ﻳﻚ دوﺟـﻴﻦ ﺳـﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠـﻲ از ﺑﺴـﺎط او ﻛـﺶ ﻣـﻲ‬
‫رود‪...،‬ﻣﺎﻫﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻻك ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ‪ ،‬ﻻك ﻧﺎﺧﻦ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﻫﺮوﻗﺖ از ﭘﻬﻠﻮي ﺧﺎﻧﻢ ﺷـﻴﻚ ﭘﻮﺷـﻲ‬
‫رد ﻣﻲ ﺷﺪ‪-‬و ﻳﺎ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰاري ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﻲ ﻫﺎي ﻣﺤﻞ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴـﺖ‬
‫ﭼﺮا ‪ ،‬وﻟﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻻك ﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫او ‪ ،‬ﻻك ﺻﻮرﺗﻲ را ﭘﺴﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻨﻔﺶ ﻫﻢ زﻳﺎد ﺳﻨﮕﻨﻴﻦ ﺑﻮد و ﺑـﻪ‬
‫درد ﭘﻴﺮزن ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫از ﺗﻤﺎم ﻟﻮازم آراﻳﺶ ‪ ،‬او ﺟﺰ ﻳﻚ وﺳﻤﻪ ﺟﻮش و ﻳﻚ ﻣﻮﭼﻴﻦ و ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﺳﺮﺧﺎب ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬وﺳﻤﻪ ﺟﻮش و ﻗﻮﻃﻲ ﺳﺮﺧﺎب ‪ ،‬ﺑـﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑﺴـﺎط ﺟﻬﻴـﺰ او ﺑـﻮد و ﻣـﻮﭼﻴﻦ را از ﭘـﺲ‬
‫اﻧﺪازﻫﺎي ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮدن ﺳﻔﻴﺪاب ﻫﻢ زﻳﺎد ﻣﺸﻜﻞ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻛﻮﻟﻲ ﻗﺮﺷﻤﺎل ﻫـﺎ ﻫﻤﻴﺸـﻪ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ داد ﻣﻴﺰدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ‪ ،‬ﻫﻮس ﻣﺎﺗﻴﻚ ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﮔﺮان ﺑﻮد ‪ ،‬و ﮔﺬﺷﺘﻪ از آن ‪ ،‬او ﻣﻲ داﺳـﻨﺖ‬
‫ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻟﺐ ﺧﻮد را ﻫﻢ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮﺧﺎب ‪ ،‬ﻟﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺳﺮﺧﺎب را ﺑﺎ وازﻟﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﺮب ﻛـﺮدن‬
‫ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﺸﻜﻲ ﺷﺪه اش‪ ،‬ﻛﻪ داﻳﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮط ﻣﻲ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﻟـﺐ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﻪ ﺑﺎر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻣﺰه اﻳﻦ ﻣﺎﺗﻴﻚ ﺟﺪﻳﺪ زﻳﺎد ﺧﻮش آﻳﻨﺪ ﻧﺒـﻮد ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﺮاي او اﻫﻤﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ از اﺣﺴﺎس زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻟﺐ ﻫﺎي رﻧﮓ ﺷﺪه اش ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻣﻲ‬
‫دوﻳﺪ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﮔﺮﻣﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭼﻨﺎن ﺑﻪ وﺟﺪ و ﺷﻌﻔﺶ واﻣﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪...‬‬
‫ﻃﻮري ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻔﻬﻤﺪ ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬ﮔﺮﭼﻪ دﺳﺘﺶ از رﻳﺨﺖ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﺑﺪﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺳﻔﻴﺪ‪،‬ﻛﺸﻴﺪه و ﺑﻲ ﻧﻘﺺ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼـﻪ ﺧـﻮب ﺑـﻮد اﮔـﺮ ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن ﻫﺎ را ﻣﺎﻧﻴﻜﻮر ﻛﻨﺪ!اﻳﻦ ﺟﺎ‪ ،‬ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﺎن ‪ ،‬ﻣﺤﺘﺮم ‪ ،‬زن ﻋﺒﺎس آﻗـﺎي‬
‫ﺷﻮﻓﺮ اﻓﺘﺎد‪.‬ﭘﺰﻫﺎي ﻧﺎﺷﺘﺎي او را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم اﻫﻞ ﻣﺤﻞ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ آورد‪.‬ﺣﺴﺎدت و ﺑﻐـﺾ ‪،‬‬
‫راه ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و درد ‪ ،‬ﺗﻪ دﻟﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪...‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ آراﻳﺶ را داﺷﺖ‪.‬در ﺑﺴﺎط او ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ درد ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ‪.‬اﻳﻦ ﺑﺮاي او ﺗﻌﺠﺐ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬در ﺟﻬﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ او‬
‫ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬ﺑﺮاي او اﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ آور ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻜﻲ‪ ،‬ﺑﺴﺎط ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﺼـﻠﻲ را از ﻛﺠـﺎ ﻓـﺮاﻫﻢ‬
‫ﻛﺮده اﺳﺖ!اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮل را از ﻛﺠﺎ آورده اﺳﺖ؟‬
‫ﻗﻴﻤﺖ اﺟﻨﺎس ﺑﺴﺎط او را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ‪.‬وﻟﻲ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻪ ﭘﺮ از ﺧﺮده رﻳﺰ ﺷـﻮﻫﺮش ‪،‬‬
‫ﺑﻪ اﻧﺪازه ده ﺗﺎ از ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﻻك اﻳﻦ ﭘﺴﺮك ارزش ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ آرزو ﻛﺮد ﻛﻪ ﻛﺎش ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ ﻻك ﻓﺮوش ﺑﻮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺴﺮك ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻦ و ﺳـﺎل‬
‫زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮان از او رودرواﺳﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ ‪.‬ﺑﻐﭽـﻪ زﻳﺮﺑﻐـﻞ ﺧـﻮد را ﺟﺎﺑـﻪ ﺟـﺎ‬

‫‪20‬‬
‫ﻛﺮد‪.‬ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدر ﺧﻮد را ﻛﻪ ﺑﺎ دﻧﺪان ﻫﺎي ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬رﻫﺎﻛﺮد و ﻗﻴﻤﺖ ﻻك ﻫﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜـﻲ‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺻﺎﺣﺐ ﻫﻤﭽﻮ ﭘﻮﻟﻲ ﺑﺸﻮد و ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ ‪ ،‬داﻳﻢ ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد ‪:‬‬
‫» ﺑﻴﺲ و ﭼﺎر زار؟!‪...‬ﺑﻴﺴﺪ و ﭼﺎرزار!‪...‬ﻻﺑﺪ اﮔﻪ ﭼﻮﻧﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﻳﻖ ﻗﺮوﻧﺸﻢ ﻛﻢ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ‪...‬ﻧـﻴﺲ ؟ﺗـﺎزه‬
‫ﺑﻴﺲ و ‪...‬ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺸﻪ ‪...‬؟ﭼﻪ ﻣﻲ دوﻧﻢ ؟ﻫﻤﻮﻧﺸﻢ از ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎرم؟‪«...‬‬

‫دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﻣﺎﻧﺪه ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي داغ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ‪ ،‬ﻋﺮق رﻳﺰان و ﻫﻦ ﻫﻦ‬
‫ﻛﻨﺎن ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﺧﻮد را ‪ ،‬در ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ﺗﻨﮓ و ﺧﻠﻮت ‪ ،‬ﺑـﻪ زﺣﻤـﺖ ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫دوش ﻛﺸﻴﺪ‪.‬و ﮔﺎه ﮔﺎه ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد‪:‬‬
‫»آي ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺶ‪...‬ﻗﺎب!ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎي ﻫﻤﺪان ‪ ،‬ﻛﻮزه ﻫﺎي آب ﺧﻮري‪«...‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬در ﻫﺮ ده ﻗﺪم ﻳﻚ ﺑﺎر ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﺖ ﭘﺎره اش ‪ ،‬ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻣـﻲ ﻛـﺮد و‬
‫دوﺑﺎره ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﻪ دوش ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬در ﻫﺮ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻃﻮل ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ را ﻣﻲ‬
‫ﭘﻴﻤﻮد‪ ،‬در ﻛﻨﺎري ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﭙﻘﻲ ﭼﺎق ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫از ﻛﻮﭼﻪ اي ﺑﺎرﻳﻚ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﻴﭻ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و وارد ﻛﻮﭼﻪ اي ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﺎ ﺷﺎرع ﻋﺎم ﺑﻮد‪.‬ﺟﻮي ﺳﺮﺑﺎز وﺳﻂ ﻛﻮﭼﻪ ‪ ،‬ﻧﻮ ﻧﻮارﺗﺮ و ﻫﺰاره ﺳﻨﮓ ﭼﻴﻦ دو ﻃﺮف آن ﻣﺮﺗـﺐ‬
‫ﺗﺮ‪ ،‬و ﮔﺬرﮔﺎه ‪ ،‬وﺳﻴﻊ ﺗﺮ و ﻓﻀﺎي ﻛﻮﭼﻪ دل ﺑﺎزﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﻛﺎﺳـﻪ ﺑﺸـﻘﺎﺑﻲ ﻧﻌﻤـﺖ ﺑﺰرﮔـﻲ‬
‫ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻛﻤﺎل آﺳﻮدﮔﻲ ‪ ،‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﻛﻪ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ‪ ،‬راه ﺑﺮود ‪ ،‬و ﺧﻮرﺟﻴﻦ‬
‫ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﻪ دوﺷﺶ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺧﺮاﺑﻲ ﻟﺒﻪ ﺟﻮي ﻫﺎ ‪ ،‬ﺗﻨﮕﻲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ‪ ،‬و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ‪ ،‬ﻛﻠـﻮخ‬
‫ﻫﺎي ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه و ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﺮ ﭘﻴﭻ ‪ ،‬ﺑﻪ ارﺗﻔﺎع ﻛﻤﺮ اﻧﺴﺎن ‪ ،‬در ﺷـﻜﻢ دﻳﻮارﻫـﺎي ﻛـﺎه ﮔﻠـﻲ ‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﭼﻪ ‪ ،‬ﻛﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪... ،‬در اﻳﻦ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ دردﺳﺮ ﺑﻮد‪ .‬و او ﺑﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﺶ ‪ ،‬ﺑﻪ آﺳﻮدﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﻴﺎن آن ﻫﺎ ﺑﮕﺬرد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎس اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺟﺪﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻧﻬﺎد ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺮد ‪:‬‬
‫»آي ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺶ‪...‬ﻗﺎب!ﻛﺎﺳﻪ ﻫﺎي ﻣﻬﺪاﻧﻲ ‪ ،‬ﻛﻮزه ﻫﺎي ﺟﺎﺗﺮﺷﻲ!«‬
‫و ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داد و ﻛﻴﺴﻪ ﭼﭙﻖ ﺧﻮد را از ﺟﻴﺐ درآورد ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮي او ‪-‬ﭼﻨـﺪ ﻗـﺪم آﻧﻄـﺮف ﺗـﺮ‪ -‬دو‬
‫ﺳﮕﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎن ﺧﺎك روﺑﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻟﻮﻟﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ او را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻤﻲ ﺧﺮ ﺧﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻛﺎر ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ‪.‬ﺑﺎﻻي ﺳﺮ او ‪ ،‬روي زﻣﻴﻨﻪ ﻛﻪ ﮔﻠﻲ دﻳﻮار ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﺳﺘﺮس ﻋﺎﺑﺮان‬

‫‪21‬‬
‫‪ ،‬ﻛﻠﻤﺎت ﻳﻚ ﻟﻌﻨﺖ ﻧﺎﻣﻪ دور و دراز ‪ ،‬ﺑﺎران ﻫﺎي ﺑﻬﺎري ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻦ ﻛـﺎه ﮔـﻞ دﻳـﻮار ‪ ،‬از ﭼﻨـﺪ ﺟـﺎ ‪،‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻧﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺗﺸﺨﻴﺺ داده ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬و ﺑﺎﻻﺗﺮ از آن ‪ ،‬ﻟﺐ ﺑـﺎم دﻳـﻮار ‪،‬‬
‫ﻳﻚ ﻛﻮزه ﺷﻜﺴﺘﻪ ‪ ،‬از دﺳﺘﻪ اش ‪-‬ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ دﻧﺒﺎل ﺑﻨﺪ رﺧﺖ ﭘﻬﻦ ﻛﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎ‬
‫ﺑﻮد ‪-‬آوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭼﭙﻖ ﺧﻮد را آﺗﺶ زده ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺑﺎزي ﻣﻲ‬
‫ﻛﺮد‪ ،‬ﻏﻢ و اﻧﺪوه دل ﺧﻮد را ﺑﺎ دود ﭼﭙﻖ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬داﻏﻲ ﻋﺼﺮ ﻓﺮوﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫـﻮا‬
‫ﻛﻢ ﻛﻢ دم ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻧﻔﺲ در ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﺑـﻮي ﺧـﺎك آﻓﺘـﺎب ﺧـﻮرده زﻣـﻴﻦ ﻛﻮﭼـﻪ ‪ ،‬و‬
‫ﺧﺎﻛﺮوﺑﻪ ﻫﺎي زﻳﺮ و رو ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬ﮔﺬرﻧﺪﮔﺎن ﺗﻚ ﺗﻚ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺳـﮓ ﻫـﺎ‬
‫ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺮو ﻛﻮل ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻏﻮﻏﺎﻳﻲ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻤﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﻮﭼﻪ ‪-‬روﺑﻪ روي ﺗﻞ ﺧﺎك روﺑﻪ ‪-‬دري ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬و ﻫﺎﺟﺮ ﺑﺎ دوﺗﺎ ﻛﺖ ﻛﻬﻨﻪ و ﻳـﻚ‬
‫ﺑﻐﻞ ﻛﻔﺶ دم ﭘﺎﻳﻲ ﭘﺎره ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ را ﺻﺪا زد و ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮدن ﻣﺘﺎع ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫»داداش !ﺑﺒﻴﻦ اﻳﻨﺎ ﺑﻪ دردت ﻣﻲ ﺧﻮره؟‪...‬ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﻤﻲ ﺧﻮام ﻫﺎ!ﺷﻮورم ﺗﺎزه از ﺑﺎزار ﺧﺮﻳﺪه ‪«...‬‬
‫»ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻧﻤﻲ ﺧﺎي ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻣﻴ‪Ĥ‬د ﻣـﻦ ﺗـﻮ ﻛﻮﭼـﻪ ﻫـﺎ ﺳـﮓ دو ﺑـﺰﻧﻢ و‬
‫ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﺘﻮﻧﻮ از ﺑﺎزار ﺑﺨﺮﻳﻦ ﻧﻮن ﻣﻨﻮ آﺟﺮ ﻛﻨﻴﻦ؟«‬
‫»ﺧﻮب ﭼﻪ ﻛﻨﻢ داداش؟!ﻣﺎ ﻛﻪ ﻛﻒ دﺳﺘﻤﻮﻧﻮ ﺑﻮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺪوﻧﻴﻢ ﺗـﻮ اﻣـﺮوز از اﻳـﻦ ﺟـﺎ رد‬
‫ﻣﻴﺶ‪«...‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ و ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺗﺎزه ﺳﺮدﻟﺸﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﺮدي ﮔـﻮﻧﻲ ﺑـﻪ دوش و ﭘﺎﺑﺮﻫﻨـﻪ ‪ ،‬از راه‬
‫رﺳﻴﺪ‪.‬ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و ﻳﻚ راﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﺎك روﺑﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ‪.‬ﻟﮕﺪي ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﺳﮓ‬
‫ﻫﺎ ﺣﻮاﻟﻪ ﻛﺮد؛ زوزه آن ﻫﺎ را ﺑﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ او را دﻳﺪ و ﮔﻮﻳﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻧﻜﻨﻪ ﻫﻤﻮن ﺑﺎﺷﻪ‪«...‬‬
‫ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻫﻢ آن ﻣﺮد و ﻫﻢ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﺷﺮوع‬
‫ﻛﺮد‪:‬‬
‫»آره ﺧﻮدﺷﻪ‪.‬ذﻟﻴﻞ ﺷﺪه ‪ .‬واخ ‪ ،‬ﺧﺪاﺟﻮﻧﻢ ﻣﺮﮔﺖ ﻛﻨﻪ ‪.‬ﭘﺮﻳﺮوز دو ﻣﻦ ﺧﻮرده ﻧﻮن ﺑﺮاش ﺟﻤﻊ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم ؛ دﺳﺖ ﻛﺮد ﺷﻨﺪر ﻏﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ داد!ذﻟﻴﻞ ﻣﺮده ﻧﻤﻴﮕﻪ اﮔـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻄـﺎر ﺳـﺮﮔﺬرﻣﻮن داده ﺑـﻮدم ‪،‬‬
‫دوﺳﻴﺮ ﻓﻠﻔﻞ زرد ﭼﻮﺑﻪ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد‪.‬ﻳﺎاﻗﻞ ﻛﻤﺶ ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻴﺮو وﻳﺮ ‪ ،‬ﻗﻨﺪ و ﺷﻜﺮي ﭼﻴـﺰي ﻣـﻲ داد‬
‫و دوﺳﻪ روزي ﭼﺎﻳﻲ ﺻﺒﺤﻤﻮﻧﻮ راه ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻤﺴﺎده ﻣﻮن ‪...‬واه ﻧﮕﺎش ﻛﻦ ﺧـﺎك‬
‫ﺗﻮﺳﺮ ﮔﺪات ﻛﻨﻦ!‪«...‬‬

‫‪22‬‬
‫»ﺧﻮرده ﻧﻮﻧﻲ«ﻳﻚ ﻧﺼﻔﻪ ﺧﻴﺎر ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎﭼﺎﻗﻮ ﻛﻠﻪ اي ﻛﻪ از ﺟﻴﺐ ﭘﺸﺘﺶ در آورد ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ‬
‫دم ﺧﻮرده و ﻛﺜﻴﻒ آن را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻳﻚ ﮔﺎز ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ آن زد و‪...‬و آن را ﺑﻪ دور اﻧـﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﮔﻮﻳـﺎ ﺧﻴـﺎر‬
‫ﺗﻠﺦ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻪ او را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ‪،‬ﻧﻴﺸﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ‪.‬وﻟﻲ ﺧﻨﺪه اش زﻳﺎد ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻚ و ﻟﻮﭼﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﺎدر را ﺑﻪ دور ﻛﻤﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻗﻬﻘﻪ ﻧﺰد‪.‬‬
‫»آره داداش ‪ ،‬ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ؟‪...‬آره‪...‬ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎدﻣﻮن ‪ ،‬ﺑﺮا ﻣﺮﻏﺎش ﻫﺮ ﭼﻲ از و ﭼـﺰ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﻪ و اﻳﻦ در و اون در ﻣﻲ زﻧﻪ ‪ ،‬ﺧﻮرده ﻧﻮن ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎره ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻪ؟‬
‫آﺧﻪ اﻳﻦ روزا ﻛﻲ ﻧﻮن ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺳﺮﺳﻔﺮه ﺧﻮﻧﻪ ش دﻳﺪه ﻛﻪ ﺧﻮرده ﻧـﻮﻧﺶ ﺑـﺎﻗﻲ ﺑﻤﻮﻧـﻪ ؟ﺗـﺎ اﺣـﺎف‬
‫ﻛﺮﺳﻴﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن رﻳﮕﺎي ﭘﺸﺘﺶ ﻣﻲ ﺧﻮرن ‪ .‬دﻳﮕﻪ راﺳﻲ راﺳﻲ آﺧﺮاﻟﺰﻣﻮﻧﻪ‪،‬ﺑﻪ ﺳﻮﺳـﻚ ﻣﻮﺳـﻜﺎ‬
‫ﺷﻢ ﻛﺴﻲ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻴﺪه‪...‬آره ﺳﻜﻴﻨﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ‪...‬ﺑﻲ ﭼﺎره ﻫﺮ ﺳﻴﺮﺷﻢ دوﺗﺎ ﺗﺨﻢ ﻣـﺮغ ﺳـﻴﺎ‬
‫ﻣﻴﺪه ﻛﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﺰار درد ﺑﻲ دردﻣﻮن آدم دوا ﻣﻴﺸﻪ !آﺧﻪ دون ﻛﻪ ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻴﺎدش ﻛﻪ‪.‬اوﻧﻢ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬
‫دور‪...‬دﻟﺶ ﻧﻤﻴﺎد ﭘﻮل ﺧﺮج ﻛﻨﻪ ‪.‬ﻫﻲ ﻗﻠﻤﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ و زﻳﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺬاره‪«.‬‬
‫ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ از ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﺖ ﻫﺎ ﻓﺎرغ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻛﻔﺶ دﻣﭙﺎﻳﻲ ﻫﺎ رﻓﺖ ‪:‬‬
‫»ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬اﻳﻨﺎ ﭼﻴﻪ ؟اوه‪!...‬ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺘﻪ!ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﮕﻪ اردو اﺗﺮاق ﻣﻲ ﻛﻨﻪ؟!«‬
‫»داداش زﺑﻮﻧﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻴﺮ ﺑﺎﺷـﻪ‪.‬ﺑﮕـﻮ ﻣﺎﺷـﺎﻻه‪.‬ازش ﻛـﻢ ﻧﻤﻴـ‪Ĥ‬د ﻛـﻪ‪.‬ﺷـﻤﺎ ﻣـﺮدا ﭼـﻪ ﻗـﺪر ﺑـﻲ‬
‫اﻋﺘﻘﺎدﻳﻦ!‪«...‬‬
‫»ﺑﺮ ﻫﺮﭼﻲ ﺑﻲ اﻋﺘﻘﺎده ﻟﻌﻨﺖ!ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﻮب ﻳﺎد آدم ﻧﻤﻲ ﻣﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ! آدم ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤـﻪ‬
‫ﻛﻲ آﻓﺘﺎب ﻣﻲ زﻧﻪ و ﻛﻲ ﻏﺮوب ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ‪ .‬ﺷﺎﻣﺎﻫﺎم ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎﺗﻲ از آدم دارﻳﻦ‪«...‬‬
‫»ﻧﻴﮕﺎش ﻛﻦ ﺧﺎك ﺑﺮﺳﺮ و‪...‬ﻗﺮﺑﻮن ﻫﺮﭼﻪ آدم ﺑﺎﻣﻌﺮﻓﺘﻪ‪.‬ﺧﺎك ﺑﺮﺳﺮ ﻣﺮده‪ ،‬ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﭼﻪ ﻃـﻮر از او‬
‫ﻫﻴﻜﻠﺶ ﺧﺠﺎﻟـﺖ ﻧﻜﺸـﻴﺪ دﺳـﺖ ﻛـﺮد ﺳـﻲ ﺷـﻲء ‪-‬ﺳـﻲ ﺷـﻲء ﺑـﻲ ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ‪ -‬ﺗـﻮ دﺳـﺖ ﻣـﻦ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﭘﻮﻻﺷﻮ‪ ،‬ﻛﻪ اﻻﻫﻲ ﺳﺮﺷﻮ ﺑﺨﻮره‪ ،‬اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻪ ‪ ،‬زدم ﺗﻮ ﺳﺮش ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﺧـﺎك ﺗـﻮ ﺳـﺮ‬
‫ﺟﻬﻮدت ﻛﻨﻦ!ﺑﺮو اﻳﻨﻢ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻤﺎل ﺳﺮ ﻛﭽﻞ ﻧﻨﺖ!ذﻟﻴﻞ ﻣﺮده ﺧﻴـﺎل ﻣـﻲ ﻛﻨـﻪ ﻣﺤﺘـﺎج ﺳـﻲ‬
‫ﺷﻴﺌﺶ ﺑﻮدم‪.‬اﻧﻘﺪر اوﻗﺎﺗﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻜـﺮدم ﻧـﻮن ﺧﺸـﻜﺎﻣﻮ ازش ﺑﮕﻴـﺮم‪ .‬ﺑـﻲ ﻋﺮﺿـﮕﻲ رو‬
‫ﺳﻴﺎﺣﺖ!ﻳﻜﻲ ﻧﺒﻮد ﺑﮕﻪ آﺧﻪ ﻓﻼن ﻓﻼن ﺷﺪه ‪ ،‬واﺳﻪ ﭼﻲ ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ دو ﻣﻦ ﺧـﻮرده ﻧﻮﻧﺘـﻮ دادي‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ اﻟﺪﻧﮓ ﺑﺒﺮه ؟‪...‬ﭼﻪ ﻛﻨﻢ؟ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ زن اﺳﻴﺮ ﻛﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪.‬ﺧﺪام رﻓﺘﮕـﺎن‬

‫‪23‬‬
‫ﻣﺎرو ﻧﻴﺎﻣﺮزه ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺎرﻣﻮن اووردن ‪.‬ﻧﻪ ﺳﻮادي ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺘﻲ ‪،‬ﻧﻪ ﻫﻴﭻ ﭼـﻲ!ﻫـﺮ‬
‫ﺧﺎك ﺗﻮﺳﺮ ﻣﺮده اي ﺗﺎ دم ﮔﻮﺷﺎﻣﻮن ﻛﻼه ﺳﺮﻣﻮن ﻣﻴﺬاره و ﺣﺎﻟﻴﻤﻮن ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻲ ﻋﺮﺿﻪ رو ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﻤﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺒﺎ آرﺧﻮﻟﻮﻗﻴﻪ ‪-‬اﻳﻦ ﻣﻼ ﻣﻮﺷـﻲ ﺟﻮﻫـﻮده رو ﻣـﻴﮕﻢ‪-‬‬
‫ﻧﻤﻴﺪم ؛ ﻣﻴﮕﻢ ﺑﺎز ﻫﺮﭼﻲ ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬اﻳﻨﺎ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻦ‪ ،‬ﺧﺪا رو ﺧﻮش ﻧﻤﻴﺎد ﻧﻮﻧﻦ ﻳﻪ ﻣﺴﻠﻤﻮﻧﻮ ﺗﻮ ﺟﻴـﺐ ﻳـﻪ‬
‫ﻛﺎﻓﺮ ﺑﺮﻳﺰم ‪ .‬اون وﺧﺖ ﺗﻮرو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻛﻦ ‪ ،‬اﻳﻨﻢ ﺗﻼﻓﻴﺸﻪ!‬
‫ﻣﻴﺎم ﺛﻮاب ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻛﺒﺎب ﻣﻴﺸﻢ‪ .‬راس راﺳﻲ اﮔﻪ آدم ﻫﻤﻪ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﻢ ﺗﻮ ﻋﺴﻞ ﻛﻨﻪ ‪ ،‬ﺑﻜﻨـﻪ ﺗـﻮ دﻫـﻦ‬
‫اﻳﻦ ﺑﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰا ‪ ،‬آﺧﺮش ﮔﺎزﺷﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮن‪«.‬‬
‫ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﺪ و اﻳﻨﻄﻮر ﺗﻮ او دوﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﻔﺶ ﻛﻬﻨﻪ ﻫﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ درد ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮره‪.‬ﺑﺰا ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﻼﻣﻮﺷﻲ ﺟﻬـﻮده‬
‫ﺑﻴﺎد ازت ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮب ﺑﺨﺮه‪«.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﻛﻪ دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﺳﺮو ﺷـﺎﻧﻪ اي ﻗـﺮ داد و درﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻨﺪﻳـﺪ و‬
‫ﺻﺪاي ﺧﻮد را ﻧﺎزك ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»واه واه!ﭼﻘﺪر ﮔﻨﺪه دﻣﺎغ!ﻣﻦ ﻣﻘﺼﻮدم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ داداش ‪،‬ﺑﻪ اون ذﻟﻴﻞ ﻣـﺮده ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣﻨـﻮ از‬
‫دﻳﺮوز ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﺰوﻧﺪه‪«.‬‬
‫»آﺧﻪ ﺧﻮاﻫﺮ درﺳﺘﻪ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﻮم ﺑﺎ ﻫﺰار ﺟﻮر آدم ﺳﺮو ﻛﻠﻪ ﻣﻲ زﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻠﻪ ﺧﺮ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮرد‬
‫ﻣﺎ ﻧﺪادن ﻛﻪ !ﺗﻮ ﺑﻪ در ﻣﻴﮕﻲ ﻛﻪ دﻳﻮار ﮔﻮش ﻛﻨﻪ دﻳﮕﻪ ‪.‬آﺧﻪ ‪...‬آﺧﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺎم ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻮﭼﻪ ﭘـﺲ‬
‫ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﭘﺲ اﻓﺘﺎده‪«...‬‬
‫»ﻧﻪ داداش‪.‬اوﻗﺎﺗﺖ ﺗﻠﺦ ﻧﺸﻪ ‪.‬آﺧﻪ ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ دﻟﻢ ﭘﺮه‪.‬اﺻﻼ ﺧﺪام ﻫﻤﻪ اﻳـﻦ اﻟـﻢ ﺷـﻨﮕﻪ ﻫـﺎ رو‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮاﻣﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﻓﻘﺮا آورده ‪.‬واه واه ﺧﺪا ﺑﻪ دور!اﻳﻦ اﻋﻴﺎﻧﺎ ﻛﺠـﺎ ﻟﺒـﺎس و ﻛﻔـﺶ ﻛﻬﻨـﻪ دم در ﻣـﻲ‬
‫ﻓﺮوﺷﻦ؟ﻳﺎ ﻣﻲ ﺑﺮن ﺑﺎزار ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﻦ ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻴﺪن ﻛﻠﻔﺖ ﻧﻮﻛﺮاﺷﻮن و ﺳﺮ ﻣﺎه ‪،‬ﭘـﺎي ﻣﻮاﺟﺒﺸـﻮن‬
‫ﻛﻢ ﻣﻲ ذارن‪.‬اﺻﻼ ﺗﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎدﻧﺠﻮﻧﺎﺷﻮﻧﻢ دور ﻧﻤﻲ رﻳﺰن‪.‬‬
‫ﺑﻠﺪن دﻳﮕﻪ ‪.‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ﻛﻪ دارا ﻧﻤﻲ ﺷﺪن ﻛﻪ!اﮔﻪ اوﻧﺎ ﺑﻮدن ‪ ،‬ﻣﮕﻪ ﺧﻮردده ﻧﻮﻧﺎﺷـﻮﻧﻮ اﺻـﻼ‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﻴﮕﺬاﺷﺘﻦ؟زود ﺧﺸﻜﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدن و ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪن ‪ ،‬ﻣﻲ زدن ﺑﻪ ﻛﺘﻠﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻠﺘﻪ؟ﭼﻴﻪ؟‬
‫‪...‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ‪...،‬ﻳﺎ ﻫﺰار ﺧﻮراك دﻳﮕﻪ‪.‬ﺧﺪا ﻋﺎﻟﻤﻪ ﭼﻪ ﻣﺰه اي ﻣﻲ ﮔﻴﺮه‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪه ‪.‬واه واه !ﻫﺮﮔﺰ رﻏﺒﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻴﻨﻪ‪«.‬‬
‫»ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﻪ اﻳﻨﺎ رو ﭼﻨﺪ؟«‬
‫»ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ دوﻧﻢ ‪.‬ﺧﻮد دوﻧﻲ و ﺧﺪاي ﺧﻮدت‪.‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﺮرﺷﺘﻪ ﻧﺪارم ﻛﻪ ‪.‬‬

‫‪24‬‬
 ‫ﺑﻴﺎ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎﺳﻲ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻦ‪«.‬‬
‫»ﭼﺮا ﭘﺎي ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎﺳﻮ ﻣﻴﻮن ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؟ﻣﻦ ﻳﻪ ﺑﺮادر ﻣﺴﻠﻤﻮن‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻨﻲ دﻳﮕﻪ‪.‬دارﻳﻢ ﺑﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬دﻳﮕﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻧﺪاره‪«.‬‬
‫»آﺧﻪ ﻣﻦ ﭼﻲ ﺑﮕﻢ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ ﭼﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﺮي!اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺎس‪«....‬‬
‫»ﻣﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﻮ ﺑﮕﻢ‪ ،‬اﮔﻪ ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﺑﺨﺎي ‪ ،‬ﻳﻪ ﻛﻮزه ﺟﺎﺗﺮﺷﻲ ﻣﻴﺪم ‪ ،‬دوﺗﺎ آب ﺧـﻮري ‪ ،‬اﮔـﻪ‬
‫ﭘﻮل ﺑﺨﺎي‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺎرﺗﻮﻣﻦ و ﻧﻴﻢ‪«.‬‬
‫»ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﺎم‪.‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﭼﺎرﺗﻮﻣﻦ و ﻧﻴﻢ؟اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻛﻔﺸﻪ‪«.‬‬
‫»ﻛﻔﺶ ﻫﺎت ﻣﺎل ﺧﻮدت‪.‬دوﺗﺎ ﻛﺘﺘﻮ ﭼﺎر ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﺮم‪«.‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪.‬ﻛﺎﺳﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﭼﻬﺎرﺗﻮﻣﺎن و ﺷﺶ ﻗﺮان ﺑﻪ ﻫـﺎﺟﺮ داد؛‬
‫ﺧﻮرﺟﻴﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ دوش ﻛﺸﻴﺪ و در ﺧﻢ ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ره اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻓﺮدا اول ﻏﺮوب ‪ ،‬ﻫﺎﺟﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم را آب و ﺟﺎرو ﻛﺮد ؛ ﺟﺎﻫﺎ را اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻮﻫﺮش ‪ ،‬ﻛـﻪ‬
‫ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺸﺐ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻨﺎر ﺣﻴﺎط ﻣﻲ ﭘﻠﻜﻴﺪ؛و ﮔﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻄﺒﺦ ﺳﺮ ﻣﻲ زد‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ ﻫﺎﺟﺮ و ﺷﻮﻫﺮش زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬دو ﻛﺮاﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻜﻲ ﺷﻮﻓﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮔﺮدي ﺑﻮد ‪ ،‬ﻛﻪ داﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ و در ﻏﻴـﺎب ﺧـﻮد ‪ ،‬زن ﺧـﻮد را ﺑـﺎ ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪش آزاد ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ؛ و دﻳﮕﺮي ﭘﻴﻨﻪ دوز ﭼﻬﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ اي ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد و‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ اﺗﺎق در اﺟﺎره ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫از ﻫﻔﺖ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮاﻳﻪ اي آﻧﻬﺎ‪ ،‬دو اﺗﺎق را آن ﻫﺎ داﺷـﺘﻨﺪ ‪ ،‬دو اﺗـﺎق ﻫﻤـﻪ ﺷـﻮﻓﺮ و زﻧـﺶ ﻣـﻲ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬دو اﺗﺎق دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﺨﺮوﺑﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺎس آﻗﺎي ﺷﻮﻓﺮ‪ ،‬ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاز رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و زﻧﺶ ﻣﺤﺘﺮم‪ ،‬ﺑﺎز ﺳـﺮ ﺑـﻪ ﻧﻴﺴـﺖ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﻗﺒﻼ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻨﺪ روزي ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺮود‪.‬وﻟﻲ ﻛﻲ ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﺮد؟‬
‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ﭘﻴﻨﻪ دوز ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺴﺘﺎﺟﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺣﻖ آب و ﮔﻞ‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ود‪.‬دﻛﺎﻧﺶ ﺳﺮ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻮد‪.‬زﻳﺎد زﺣﻤﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲ داد‪ ،‬ﻛﻢ ﺗﺮ دوﻧﺪﮔﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﻫﻔﺘـﻪ‬
‫اي ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺧﺮﻳﺪ ﺗﻴﻤﺎج و ﻣﻐﺰي و ﻧﻮار و دﻳﮕﺮ ﻟﻮازم ﻛﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﻲ رﻓﺖ؛ ﻫﻤﻴﺸـﻪ‬
‫ﻳﺎ در دﻛﺎن ﺑﻮد ‪ ،‬و ﻳﺎ ﻛﻨﺞ اﺗﺎق ﺧﻮد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺎﺳﺒﻲ رو ﺑﻪ راﻫﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪ ﻧﻤﻲ ﮔﺬراﻧﺪ و اﻏﻠﺐ روي ﻛﻮره ذﻏـﺎﻟﻲ اش ‪،‬‬
‫ﻛﻨﺎر درﮔﺎه اﺗﺎق ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻛﻮﭼﻜﺶ ﻏﻞ ﻏﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪25‬‬
‫زﻧﺶ را ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد از ده ﺑﻪ ﺷـﻬﺮ ﺑﻴﺎﻳـﺪ ‪ ،‬در ﻫﻤـﺎن ﺳـﺎل اول ‪ ،‬ول ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﻓﻘـﻂ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﺎط ﭘﻴﻨﻪ دوزي ﺧﻮد ‪ ،‬ﺳﺮي ﺑﻪ ده ﻣﻲ زد ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻧﻴﺰ ﻋﻬﺪي ﺗﺎزه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺳﻮاد ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻛﻼس اﻛﺎﺑﺮ رﻓـﺖ و ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻣﺸﺘﺮي روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﺶ ﻣﻲ آورد ‪ ،‬ﺑﻪ راه راﺳﺖ و ﭼﭗ اﻳـﻦ ﭼﻨـﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻪ را ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬اول ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺸﺘﺮي روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﺶ ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‬
‫و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎي روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬ﺧـﻮد او ﭼـﭗ ﺑـﻮد ‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﭘﻴﻨﻪ دوز ﺑﻮد‪-‬ﺧﻮد او اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻲ آورد‪-‬وﻟﻲ دﻟﺶ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﺣﺎﻓﻆ را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ و وﻗـﺖ‬
‫ﺑﻲ ﻛﺎري ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدش ﻫﻢ از اﻳﻦ ﺗﻨﺒﻠﻲ ‪ ،‬دل زده ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﻫﺮوﻗـﺖ‬
‫رﻓﻴﻖ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﺶ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺧﺮاش دار و ﺑﻢ ﺧﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺳﺮﻛﻮﻓﺖ ﻣﻲ زد ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ داد ﻛﻪ‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ دﻳﮕﺮ در اﺗﺤﺎدﻳﻪ اﺳﻢ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ﻫﻢ آﻣﺪ‪.‬وﻟﻲ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻫﻨﻮز ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻫﺎﺟﺮ رﻓﺖ ﺗـﺎ ﭼـﺮاغ را‬
‫روﺷﻦ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻛﻔﺸﺶ را درآورد‪.‬وارد اﺗﺎق ﺷﺪ‪ .‬ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻛﺸﻴﺪ و وﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﭼﺮاغ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫در روﺷﻨﺎﻳﻲ ﻛﺒﺮﻳﺖ ‪ ،‬ﻻك ﺻﻮرﺗﻲ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي دﺳﺘﺶ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ روي ﻟﻮﻟﻪ ﭼﺮاغ ﺑﺮق ﻣـﻲ زد‪ ،‬ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺮﺗﺒﻪ او را ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬
‫»اﮔﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻲ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ‪...‬؟ﻧﺒﺎدا ﺑﺪش ﺑﻴ‪Ĥ‬د؟!«‬
‫ﭼﻮب ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺗﻪ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺳﻮزاﻧﺪ ورﺷﺘﻪ اﻓﻜﺎر او را ﭘﺎره ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻛﺒﺮﻳﺖ دﻳﮕﺮ ﻛﺸﻴﺪ و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»اي ﺑﺎﺑﺎ!‪...‬ﺧﻮب اوﻧﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه اش ﻳﻪ ﻣﺮده دﻳﮕﻪ ‪«...‬‬
‫در ﺻﺪا ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻠﻮن ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﭘﺎي ﺧﺴﺘﻪ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑـﻪ ﮔـﻮش رﺳـﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ‪ ،‬دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را زﻳﺮ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺗﺎ دم در اﺗﺎق ‪ ،‬ﺑـﻪ اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﺷـﻮﻫﺮش رﻓـﺖ ‪.‬‬
‫ﺳﻼم ﻛﺮد و ﺑﻲ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»‪...‬راﺳﺘﻲ ﻋﻨﺎﻳﺖ ‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﻮ ‪ ،‬ﻻك ﺗﻮ ﺑﺴﺎﻃﺖ ﻧﻤﻲ ذاري ؟«‬
‫»ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﻴﻢ !دﻳﮕﻪ ﭼﻲ دﻟﺖ ﻣﻲ ﺧﺎد ؟ﻋﻮض اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻴـﺎي ﮔـﺮد راﻫﻤـﻮ ﺑﮕﻴـﺮي و‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻲ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻮ ﻧﻴﺎوران ﭼﻪ ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻛﺮدم ‪ ،‬ﺑﺎد ﺳﺮ دﻟﺖ ﻣﻲ زﻧﻲ؟«‬
‫»اوه !ﺑﺎز ﻳﻪ ﭼﻴﺰي اوﻣﺪﻳﻢ ازش ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‪...‬ﺧﻮب ﻧﻴﺎوران ﭼﻪ ﻛﺮدي؟«‬
‫»ﻫﻴﭻ ﭼﻲ‪.‬ﭼﻤﭽﺎره ﻣﺮگ!ﺳﻪ روز از ﺟﻴﺐ ﺧﻮردم‪.‬ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻤﻮ ﺑﻪ ﻫﻦ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺷﺒﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮاﺑﻴﺪم و ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﮔﻮش ﻛﻮب ﻓﺮوﺧﺘﻢ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ!«‬

‫‪26‬‬
‫»ﺑﺎ‪-‬ري‪-‬ﻛﻞ‪-‬ﻻ!اﻣﺎ واﺳﻪ ﭼﻲ ﻏﺼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮري؟ﺧﻮب ﭼﻲ ﻣـﻲ ﺷـﻪ ﻛﺮد؟ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺧـﺪام ﺑﺰرﮔـﻪ‬
‫دﻳﮕﻪ«‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺖ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺟﻌﺒﻪ آﻳﻨﻪ ﺧﻮد را روي ﺑﺨﺎري ﺑﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪،‬ﺑﺎﺧﻮن ﺳﺮدي و آه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻠﻪ ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﻪ ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ام ﺑﺰرﮔﻪ !ﻣﺜﻞ ﺧﻮرده ﻓﺮﻣﺎﻳﺸﺎي زن ﻣﻦ‪...‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛـﺮد ﻛـﻪ درآﻣـﺪ ﻣـﺎ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻜﻪ‪«.‬‬
‫»ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﺮا ﻛﻔﺮ ﻣﻴﮕﻲ؟ﭼﻲ ﭼﻲ ﺧﺪا ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻮس ﻫﺎي ﻣﻦ؟ﺑﺎز ﻣﺎ ﻏﻠﻂ ﻛﺮدﻳﻢ ﻳﻪ‬
‫ﭼﻴﺰي از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ؟ﺑﺎز ﻣﻲ ﺧﺎد ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣـﺖ ﺑﻠﮕـﻪ و ﻣﺴـﺨﺮه ﻛﻨـﻪ ‪ .‬آﺧـﻪ ﻣـﻨﻢ آدﻣـﻢ!دﻟـﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﺎد‪...‬ﻳﺎﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﻮ ﻛﻮر ﻛﻦ ﻳﺎ‪«...‬‬
‫»آﺧﻪ ﻣﮕﻪ ﻛﻠﻪ ﺧﺮ ﺧﻮردت دادن؟ﻓﻜﺮ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ دار و ﻧﺪارم ﭼﻘﺪره؛اون وﻗﺖ ازﻳﻦ ﻫﻮس ﻫﺎ ﺑﻜـﻦ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺮﮔﻨﺞ ﻗﺎرون ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ م ﻛﻪ‪«.‬‬
‫»اوﻫﻮء‪...‬اوه!ﺗﻮام ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﭘﻮﻟﺶ ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﺻﻮل دﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﻤﺮي ؟‬
‫»ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺸﻪ ؟ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ!«‬
‫»ﺑﻴﺲ و ﭼﺎرزار!«‬
‫»ﺑﻴﺲ و ﭼﺎرزار ؟‪...‬از ﻛﺠﺎ ﻧﺮخ ﻣﺎﻧﻴﻜﻮرو ﺑﻠﺪ ﺷﺪي؟«‬
‫ﻫﺎﺟﺮ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﺎدر ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺎ ﻟﺐ ﺧﻨﺪي‪ ،‬ﭘﺮ از ﺳـﺮور و اﻣﻴـﺪ ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭘﺮﻳﺮوز ﻳﻪ دوﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪم!«‬
‫»ﺧﺮﻳﺪي؟!ﭼﻲ ﭼﻲ رو ؟ﺑﺎ ﭘﻮل ﻛﻲ ؟ﻫﺎه؟ﻣﻦ ﻳﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﭘﺎي ﻣﺎﺷﻴﻨﺎي ﺷﻤﺮون واﻳﺴﺎدم ﺗﺎ ﻳﻪ‬
‫ﺷﻮﻓﺮ دﻟﺶ ﺑﻪ رﺣﻢ ﺑﻴ‪Ĥ‬د‪،‬ﻣﻨﻮ ﻣﺠﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺎره‪.‬اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ رﻓﺘﻲ ﺑﻴﺴـﺪ و ﭼـﺎرزار دادي ﻣـﺎﻧﻴﻜﻮر‬
‫ﺧﺮﻳﺪي ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻗﺮ ﺑﺪي؟‪ ...‬ﺑﻴﺴﺪ و ﭼﺎرزار!‪...‬ﭘﻮل از ﻛﺠﺎ اووردي؟از ﻓﺎﺳﻘﺖ؟‪«...‬‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺖ اﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺧﻮرد‪.‬ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻤﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﻲ ﭼﺎرﮔﻲ اﻓﺰود‪:‬‬
‫»ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ‪«...‬‬
‫»ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻜﺶ ﺑﻲ ﻏﻴﺮت!ﻛﻤﺮت ﺑﺰﻧﻪ اون ﻧﻤﺎزاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻲ!ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﺧـﺎي ﻛﻔـﺮ ﻣﻨـﻮ ﺑـﺎﻻ‬
‫ﺑﻴ‪Ĥ‬ري؟ﺧﻮب ﭘﻮل ﺧﻮد ﺑﻮد‪،‬ﺧﺮﻳﺪم دﻳﮕﻪ!ﭼﻲ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﺎي؟‪«...‬‬
‫»ﻏﻠﻂ ﻛﺮدي ﺧﺮﻳﺪي‪.‬ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻪ!ﻣﮕﻪ ﭘﻮل از ﺳﺮﻗﺒﺮ ﺑﺎﺑﺎت اوورده ﺑﻮدي؟ ﻳـﺎﻻ ﺑﮕـﻮ ﺑﺒﻴـﻨﻢ‬
‫ﭘﻮل از ﻛﺠﺎ اوورده ﺑﻮدي؟«‬
‫ﻫﺎﺟﺮ آن روﻳﺶ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﺎدر را ﻛﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬ﺧﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﻳﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪:‬‬

‫‪27‬‬
 ‫»ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!«‬
‫»ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ؟‪!...‬ﻫﻪ!ﻫﻪ!ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ!ﺑﻠﻪ؟زﻧﻴﻜﻪ ﻟﺠﺎره!ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻟﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪«...‬‬
‫او را ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫»آآخ‪...‬واي ﺧﺪا‪...‬واي‪...‬ﺑﻪ دادم ﺑﺮﺳﻴﻦ‪...‬ﻣﺮدم‪«...‬‬
‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ﺣﺎﻓﻆ را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬از روي ﺑﺴﺎط ﺳﻤﺎور ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻮد را رﺳﺎﻧﺪ‪.‬ﭼﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ»ﻳﺎاﷲ«ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ و وارد ﺷﺪ‪.‬ﻋﻨﺎﻳﺖ از ﻫﻮل ﻫﻮل ﭼﺎدر ﺣﺎﺟﺮ را از ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﺮداﺷﺖ و روي ﺳﺮ‬
‫زﻧﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﻛﻨﺎري اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫»ﺑﺎز ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟‪...‬اﻫﻪ!آﺧﻪ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﺎرا ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ داره‪.‬ﺧﺪارو ﺧﻮش ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬د‪«.‬‬
‫»ﺑﻪ ﺟﻮن ﻋﺰﻳﺰي ﺧﻮدت‪ ،‬اﮔﻪ ﻣﺤﺾ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻟﻪ ﻟﻮردش ﻣﻲ ﻛـﺮدم‪.‬زﻧﻴﻜـﻪ ﭘﺘﻴـﺎره داره ﺗـﻮ‬
‫روي ﻣﻨﻢ واي ﻣﻴﺴﻪ‪«...‬‬
‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬ﻳﻚ ﻗﺪم ﺟﻠـﻮﺗﺮ ﮔﺬاﺷﺖ؛دﺳـﺖ ﻋﻨﺎﻳـﺖ را ﮔﺮﻓـﺖ و‬
‫درﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻴﺎ‪...‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮﻳﻢ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻪ ﭼﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮر ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎ ﺑﻴ‪Ĥ‬د‪...‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روزه ‪ ،‬ﻧﻴﺎورون ‪ ،‬ﻛﺎر و‬
‫ﻛﺎﺳﺒﻴﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺴﺎد ﺑﻮده‪...‬ﻧﻴﺲ؟!«‬
‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ﻳﻚ رﺑﻊ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ و ﻫﺎﺟﺮ ار ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد ﺑﺮد ‪.‬ﭼﺎي رﻳﺨﺖ و ﺟﻠﻮي ﻫﺮدوﺷـﺎن‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﺧﻮب!ﻣﻲ ﺧﺎﻳﻦ از ﺧﺮ ﺷﻴﻄﻮن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻦ ﻳﺎ ﺑﺎزم ﺧﻴﺎل ﻛﺘﻚ ﻛﺎري دارﻳﻦ؟«‬
‫ﻫﺎﺟﺮ ﺑﻐﻀﺶ ﺗﺮﻛﻴﺪ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫»ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟آﺧﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﺪاره‪.‬ﭼﻪ ﻛﻨـﻪ؟دﻟﺶ از زﻧـﺪﮔﻲ ﺳـﮕﻴﺶ ﭘـﺮه‪.‬دق دﻟـﻲ‬
‫ﺷﻮ‪،‬ﺳﺮ ﺗﻮ درﻧﻴ‪Ĥ‬ره‪ ،‬ﺳﺮﻛﻲ در ﺑﻴ‪Ĥ‬ره؟«‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺗﻮي ﺣﺮف او دوﻳﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ آرام ‪ ،‬وﻟﻲ ﻣﺤﻜﻢ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫»ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻲ اوﺳﺘﺎ؟ اوﻣﺪﻳﻢ و ﻣﻦ ﻫﻴﭽﻲ ﻧﮕﻢ ‪.‬وﻟﻲ آﺧﻪ اﻳﻦ زﻧﻴﻜﻪ ﻛﻢ ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﭼـﺎدر ﻧﻤـﺎز ﻛﻤـﺮش‬
‫ﻣﻲ زﻧﻬﺖ؛ وﺿﻮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮه ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻻﻛﺎي ﻧﺠﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﻧﺎش ﻣﺎﻟﻴﺪه ‪ ،‬ﻧﻤﺎزش ﺑﺎﻃﻠﻪ !آﺧﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻃﻮري ﻛﻪ آب ﺑﻪ ﺑﺸﺮه ﻧﻤﻲ رﺳﻪ ﻛﻪ‪«.‬‬
‫»اي ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮام‪.‬ﻧﺎﺧﻮن ﻛﻪ ﺟﺰو ﺑﺸﺮه ﻧﻴﺴﺶ ﻛﻪ‪.‬ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﺎر ﻣﺜﻘﺎل ﻧﺎﺧﻮﻧﺎي زﻳـﺎدﻳﺘﻮ ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮي و‬
‫دور ﻣﻲ رﻳﺰي‪ .‬اﮔﻪ ﺟﺰو ﺑﺸﺮه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻴﻨﺪن ﻫﻮ ﻧﻮك ﺳﻮزﻧﺶ ﻛﻠﻲ ﻛﻔﺎره داﺷﺖ‪«.‬‬
‫و روي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻫﺎﺟﺮ ﻛﺮد و اﻓﺰود ‪:‬‬

‫‪28‬‬
 ‫»ﻫﺎن؟ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻲ ﻫﺎﺟﺮ ﺧﺎﻧﻢ؟«‬
‫»ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲ دوﻧﻢ اوس ﺳﺎ‪.‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻳﻪ زن ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﻴﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ ‪.‬ﻛﺠـﺎ ﻣﺴـﺎﻟﻪ ﺳـﺮم‬
‫ﻣﻴﺸﻪ؟‬
‫»اﻳﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﻴﻪ ﻣﻲ زﻧﻲ؟ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ ﻛﺪوﻣﻪ؟ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺲ ﺑﺬاري ﺷﻮﻫﺮﺗﻢ اﻳـﻦ ﺣﺮﻓـﺎرو ﺑﺰﻧـﻪ‪.‬ﺣـﺎﻻ‬
‫ﺧﻮدت ﻣﻴﮕﻴﺶ؟ﺣﻴﻒ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﺎ ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي ﺳﺮﺗﻮن ﻧﻤﻴﺸﻪ‪.‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻛﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﺑﺨﻮﻧﻲ ‪ ،‬وﮔـﻪ‬
‫ﻧﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻣﻦ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻢ‪ .‬اﻳﻨﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻮﻫﺮﺗﻪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻴﺎل ﻛﻨﻲ ﻣﻦ ﭘﺸﺘﻲ ﺗﻮ رو ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺎ!ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻲ ‪ .‬آﺧﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﻲ ﭘﻮﻟﻲ‪ ،‬ﺧﺪا‬
‫رو ﺧﻮش ﻧﻤﻴ‪Ĥ‬د اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﭘﻮل ﺑﺒﺮي ﺑﺪي ﻣﺎﻧﻴﻜﻮر ﺑﺨﺮي‪.‬اﻣﺎ ﺧﻮب ﭼـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻛـﺮد؟ ﻣﺎﻫـﺎ ﺗـﻮ اﻳـﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻨﮕﻤﻮن ‪ ،‬ﻫﻲ ﭘﺎﻫﺎﻣﻮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻪ و رو ﺳﺮ و ﻛﻮل ﻫﻢ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ و ﺧﻴﺎل ﻣﻲ‬
‫ﻛﻨﻴﻢ ﺗﻘﺼﻴﺮ اون ﻳﻜﻴﻪ ‪.‬ﻏﺎﻓﻞ از اﻳﻦ ﻛﻪ‪ ،‬اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺗﻨﮕـﻪ و ﻣﺎﻫـﺎ رو ﺑـﻪ ﺟـﻮن ﻫﻤﺪﻳﮕـﻪ‬
‫ﻣﻴﻨﺪازه‪«...‬‬
‫»آره ‪ ،‬آره اوﺳﺘﺎ راﺳﺖ ﻣﻴﮕﻲ! ﺧﺪا ﻣﻲ دوﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﺧﺎﻟﻴﻪ‪،‬ﻣﺜﻞ ﺑـﺮج زﻫﺮﻣـﺎر ﺷـﺐ‬
‫وارد ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻴﺸﻢ‪.‬اﻣﺎ ﻫﺮوﻗﺖ ﭼﻴﺰي ﺗﻨﮓ ﺑﻐﻠﻤﻪ ‪ ،‬ﺧﻮﻧﻪ م ﺑﺮام ﻣﺜﻞ ﺑﻬﺸﺘﻪ‪.‬ﮔﺮﭼﻪ اﺟـﺎﻗﻤﻮن ﻛـﻮره ‪،‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻦ ﺟﻮر ﺷﺒﺎ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﻴﻢ ﻧﻤﻴﺸﻪ‪«.‬‬
‫اوﺳﺘﺎ رﺟﺒﻌﻠﻲ ف آن ﺷﺐ ‪ ،‬ﺳﻤﺎورش را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ آﺗﺶ ﻛﺮد و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻫـﺎﺟﺮ رﻓـﺖ ﺷـﺎم‬
‫ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮي ﺑﺎﻫﻢ ‪ ،‬ﺳﺮ ﻳﻚ ﺳﻔﺮه ﺷﺎم ﺧﻮردﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ‪ ،‬ﻫﺎﺟﺮ ‪ ،‬ﻻك ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻮك ﻣﻮﭼﻴﻦ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧﻮد ﺗﺮاﺷﻴﺪ و ﺷﻴﺸﻪ ﻻك را‬
‫ﺗﻮي ﭼﺎﻫﻚ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻣﺎرك آن را ﻛﻨﺪ و ﻳﻚ ﺧﺮده روﻏﻦ ﻋﻘﺮﺑﻲ را ﻛﻪ ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ ﻛـﻲ و از‬
‫ﻛﺠﺎ ﻗﺮض ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻮي آن رﻳﺨﺖ و دم رف ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫******‬

‫‪29‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪5‬‬
‫وداع‬

‫ﻗﻄﺎر‪ ،‬ﺻﻔﻴﺮ ﻛﺸﺎن از ﺗﻮﻧﻞ ﺧﺎرج ﺷﺪ ‪.‬دور ﻛﻮﭼﻜﻲ زد ودر اﻳﺴﺘﮕﺎه »ﭼـﻢ ﺳـﻨﮕﺮ«از ﻧﻔـﺲ اﻓﺘـﺎد‪.‬‬
‫ﭼﻬﺎرم ﻧﻮروز ﺑﻮد ‪.‬آﻓﺘﺎب درﺧﺸﺎن ﻛﻮﻫﺴﺘﺎن ‪ ،‬ﮔﺮم وﻣﻄﺒﻮع ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ اﻳﺴﺘﮕﺎه ‪ ،‬رود ﺧﺎﻧﻪ در زﻳـﺮ‬
‫ﭘﻞ ﻣﻲ ﻏﺮﻳﺪ وﻛﻒ ﻛﻨﺎن ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﻳﺴﺘﮕﺎه در داﻣﻨﻪ ي ﺗﭙﻪ اي ﻛﻪ رود ﺧﺎﻧـﻪ در ﭘـﺎي آن ﻣـﻲ‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬ودرآن دورﻫﺎ ‪-‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ‪-‬ﭼﺸﻢ اﻧﺪازي ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ در زﻳـﺮ‬
‫ﭘﺮده اي از ﻣﻪ ﻟﻄﻴﻒ ﺑﻬﺎر ﻣﺤﻮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻮﻳﺪاﺑﻮد‪.‬ﻫﻨﻮز در ﺗﻨﮕﻪ ﻫﺎ و ﺗﻪ دره ﻫﺎي اﻃـﺮاف ‪ ،‬ﺑـﺮف‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﺳﻔﻴﺪي ﻣﻲ زد‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎزه از ﻟﺐ ﻛﻮه ﺑﺎ ﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ از ﺑـﺎران دﻳﺸـﺐ‬
‫ﻫﻨﻮز ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ ‪.‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻬﺎري داﺷـﺖ ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ‬
‫ﻛﻠﺒﻪ ي اﻧﺎن ‪ ...‬در داﻣﻨﻪ ي ﺗﭙﻪ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ رودﺧﺎﻧﻪ ‪ ،‬ﻛﻠﺒﻪ ي ﮔﻠـﻲ آﻧـﺎن روي ﺧـﺎك ﺧـﻴﺲ وﻧـﻢ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ي ﻛﻨﺎر رود ﺧﺎﻧﻪ ‪ ،‬ﻗﻮز ﻛﺮده ﺑﻮد واﻧﮕﺎر ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎي ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﺧـﺎك ﻓـﺮو ﺑـﺮده ﺑـﻮد ودر‬
‫ﺳﺮازﻳﺮي آن ﺟﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ زور روي ﺗﭙﻪ ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪.‬ﺑﺎران ﺳﺮ و روي آن را ﺷﺴـﺘﻪ ‪ ،‬ﺷـﻴﺎرﻫﺎي‬
‫ﺑﺰرﮔﻲ در ﻣﻴﺎن ﻛﺎﮔﻞ ﻃﺎق ودﻳﻮار آﻧﺒﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد وﺷﺎﻳﺪ در داﺧﻞ دﺧﻤﻪ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫اﻓﺮاد آن ﺧﺎﻧﻮاده ‪ ،‬ﺷﺐ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﻣﻲ ﻧﻬﺎدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺰ ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬در ﻛﻨﺎري ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد ودو ﺧﺮوس ﺑﻪ ﺳﺮ و ﻛﻮل ﻫﻢ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧـﺪ ‪.‬ﺑﭽـﻪ‬
‫ﻫﺎي آﻧﺎن ‪ ،‬ﻛﻮﭼﻚ وﺑﺰرگ ‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ از ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻫﺎي رﻳﺰ ﻛﻮﻫﻲ وﺷﻘﺎﻳﻖ ﻫـﺎي ﭼﺸـﻢ‬
‫ﺑﺎز ﻧﻜﺮده را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و در اط راف ﻗﻄﺎر ﻣﻲ ﭘﻠﻜﻴﺪﻧﺪ وداﻳﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮﻳﻦ را ﺑﻪ ﺧﺮﻳـﺪ ﻫﺪﻳـﻪ‬
‫ﻫﺎي ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻧﻮروزي ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﭘﺎ ﻫﺎي ﻟﺨﺖ آﻧﺎن در آب ﺑﺎراﻧﻲ ﻛﻪ در ﮔﻮﺷﻪ وﻛﻨﺎر ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‬
‫وآﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ داﻳﻤﺎ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻗﻄـﺎر ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻻ ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﻫـﺮ دم ﺑـﻪ‬
‫ﺳﻜﻨﺪري رﻓﺘﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﻫﺎي ﻧﺎﭼﻴﺰﺷﺎن ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﻫﺮ ﻛـﺲ دﺳـﺘﻪ ﮔـﻞ ﺑـﺰرگ ﺗـﺮ وﺑﻬﺘـﺮي از‬
‫ﺻﺤﺮاي ﺧﻮزﺳﺘﺎن ‪ ،‬از اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﺎي اﻧﺪﻳﻤﺸﻚ و اﻃﺮاف آن ‪ ،‬ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻋﻄﺮ ﺗﺎزه ي ﻧـﺮﮔﺲ‬
‫ﻫﺎي ﭘﺮ ﮔﻞ ﻛﻪ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ي ﻫﺮ اﺗﺎق ﻗﻄﺎر ﭘﻴﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻮاي آن ﺟﺎ را ﻧﻴﺰ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪30‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﭘﺎي ﻗﻄﺎر ﻣﻲ دوﻳﺪﻧﺪ وﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ﻋﺮﺿـﻪ ﻣـﻲ داﺷـﺘﻨﺪو در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ‬
‫)ق(را از ﻣﺨﺮج )خ(ادا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻬﺎي ﮔﻞ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺧﻮد را از دو ﻗﺮان ﺑﻪ ﻳـﻚ ﻗـﺮان ﭘـﺎﻳﻴﻦ آورده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ وﺑﻲ ﺷﻚ اﮔﺮ ﻗﻄﺎر ﻣﻌﻄﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ده ﺷﺎﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻓﻴﻖ ﻫﻢ اﺗﺎق ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻜﻢ ﺑﺰرگ ﺧﻮد را ﻟﺐ ﺷﻴﺸﻪ ي ﻗﻄﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد و درﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭘـﺎي‬
‫ﺑﺮﻫﻨﻪ ي آن ﭼﻨﺪ ﻛﻮدك ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ ﺣﺴﺎب ﺻﺪﻗﻪ ﻫﺎﻳﻲ را ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ از آﻏﺎز ﺳـﻔﺮ‬
‫ﺧﻮدش ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﺑﻪ اﻳﻦ وآن داده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻮ ‪ ،‬دﻳﺸﺐ ﻛﻪ از ﺗﻜﺎن ﺑﻴﺠﺎي ﻗﻄﺎر ‪ ،‬ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﺮش زده ﺑﻮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﺮاي اوﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر در‬
‫ﻋﻤﺮش ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﺳﻔﺮ اﺧﻴﺮﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ وﺳﻮرﻳﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻢ‬
‫اﺗﺎق ﻫﺎﻳﺶ ‪،‬ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﺳﻔﺮ دور و دراز ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻫﻪ ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺮﻛﺒﺎت ﻋﺎﻟﻲ ودرﺷﺖ ﻓﻠﺴـﻄﻴﻦ ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي را ﺑـﻪ ﻳـﺎد‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻧﻘﻞ ﻛﻨﺪ ‪.‬و در ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪ اش ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ذﻛﺮ ﭘﺮﺗﻘـﺎل ﻫـﺎي ﻣﻠـﺲ ﺣﻴﻔـﺎ دﻫـﺎن‬
‫اﻧﺴﺎن را آب ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ او از دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن آﺷﻨﺎﻳﻲ داﺷﺘﻢ ودر اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ در راه ﻗﻄﺎر ﺑـﻪ او ﺑـﺮ ﺧـﻮردم ‪ ،‬ﭘـﺲ از‬
‫ﺳﻼم و ﺗﻌﺎرف ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬او ﻧﻴﺰ ﮔـﻮﻳﻲ ﺣـﺲ‬
‫ﻛﺮدو زود رد ﺷﺪو ﺷﻤﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ ‪ ،‬ﭘﻲ اﺗﺎق ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻳﻚ اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ ﻗﻄﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮدﻳﻢ ‪.‬وﻟـﻲ او ﺣﺘـﻲ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ‬
‫داﺳﺘﺎن ﺳﻔﺮ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺧﻮد را ﻧﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار ﻣﻲ داد ‪.‬اﻧﮕﺎر ﻣﻲ ﺗﺮ ﺳﻴﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزد‪.‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت وﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻋﻼ ﻗﻪ داﺷﺘﻢ ‪.‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺸـﻨﻬﺎد‬
‫ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﻮﻛﺮ ﺑﺎزﻳﻜﻨﻴﻢ وﻣﻨﻬﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮا ﻧﺴﺘﻢ دﻋﻮت او را اﺟﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺘﻨﮕـﻲ اش‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪.‬وﻟﻲ دﻟﺘﻨﮕﻲ او زود رﻓﻊ ﺷﺪ‪.‬وﻫﻢ ﺑﺎزي ﺧﻮﺑﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﻗﻄﺎر ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ وﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرد‪.‬ﺷﻜﻢ رﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻟﺐ ﭘﻨﺠﺮه ي ﻗﻄﺎر ﺑﻮد ﺳﺮ )ﺳـﻮر(ﺧـﻮرد‬
‫وﺗﻨﻪ ي ﺳﻨﮕﻴﻦ او روي ﻣﻦ اﻓﺘﺎد و او زﺑﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮا ي ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺑﺎز ﻛـﺮد وﻣﻌـﺬرﺗﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭘﺎ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻮ ﺟﻮش اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺘﺎع ﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺮﻳﺪاري ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑـﻮد ﺷـﻌﺎع ﭼﺸـﻢ‬
‫ﻣﻦ ‪ ،‬ﺧﺸﻚ وﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻪ روي آﻧﺎن وﻛﻠﺒﻪ ي وﻳﺮا ﻧﺸﺎن ‪ ،‬ﻛﻪ در آن دور ‪ ،‬زﻳﺮ ﻧﻮر ﮔﺮم ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫ﺑﺨﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﮔﻮﻳﺎ ﺟﻮاب ﻣﻌﺬرت رﻓﻴﻘﻢ راﻧﻴﺰ ﻧﺪادم ‪.‬ﻳﺎ آن را ﻧﺸﻨﻴﺪم‪.‬‬

‫‪31‬‬
‫ﻗﻄﺎر ﻫﻨﻮز ﻗﺪم آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﻴﺪوﻳﺪﻧـﺪ‪.‬ﭘـﺎي ﻳﻜـﻲ از آﻧـﺎن‬
‫دﺧﺘﺮﻛﻲ ﻻﻏﺮ و ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮان ﻛﺸﻴﺪه‪-‬در ﮔﻮدال آﺑﻲ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳـﻜﻨﺪري‪ ،‬در ﻧـﻴﻢ وﺟﺒـﻲ‬
‫ﺧﻂ آﻫﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺷﺪ ‪ ،‬ودﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﭘﻼ ﺳﻴﺪه اش درﮔﻮدال آب ﮔﻞ آﻟﻮد ﭘﻬﻠﻮﻳﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺣﺘﻲ ﻧﺎﻟﻪ اي ﻫﻢ ﻧﻜﺮد ‪.‬ﮔﻮﻳﺎ ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺖ! رﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز ﺷـﻜﻢ ﺧـﻮد را ازﭘﻨﺠـﺮه ي ﻗﻄـﺎر ﺑـﺮ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﺮد وﻣﺮا ﺳﺨﺖ ﺗﻜﺎن داد ‪.‬ﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪم واو ﻛﻪ ﺳﺨﺖ‬
‫وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪-،‬دﻳﺪي ﺑﻴﭻ ﭼﺎره رو ؟ ‪...‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﺮه زﻳﺮ ﻗﻄـﺎر !‪...‬ﺧـﺪا ﺧﻴﻠـﻲ ﺑﻬـﺶ رﺣـﻢ‬
‫ﻛﺮد‪...‬‬
‫‪-‬رﺣﻢ؟ !‪...‬‬
‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي در ﺟﻮاب او ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪.‬او ﺑﺎز ﻫﻢ ﺣﺮف زد وﻟﻲ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﻲ دادم ‪.‬‬
‫ﻗﻄﺎر ﭘﻴﭻ ﺧﻮرد ‪.‬دﺧﺘﺮك دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد وﻟﻲ ﻛﻠﺒﻪ ي آﻧﺎن ﻫﻨﻮز از دور ﺑﺨـﺎر ﻣـﻲ ﻛـﺮد وﺑـﺰ ﻛـﻮ‬
‫ﭼﻜﺸﺎن ﻫﻨﻮز در اﻃﺮاف ﻣﻲ ﭘﻠﻜﻴﺪ وﻋﻠﻒ ﻫﺎي ﺗﺎزه را ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻛﻮدﻛﺎن ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭘﺎ ‪ ،‬در ﻳﻚ آن ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ ي ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ ودر آن دﻳﮕﺮ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﻚ زن ‪،‬ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد ‪،‬‬
‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ ؛ وﻫﺮﺳﻪ دﺳﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻗﻄﺎر دور ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺗﻮﻧﻞ دﻳﮕﺮي ﻧﺰ دﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎﺷﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮي ﭘﻴـﺪا ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺳﺮﻫﺎي ﺧﻮد را از ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﭘﻮﻛﺮ ﻣﻲ زدﻧﺪ وﻳﺎ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ؛ ﻳﺎ ﺑﺮاي ﻫﻢ از ﻛﻴـﻒ‬
‫ﻫﺎ و ﺧﻮش ﮔﺬراﻧﻲ ﻫﺎ ي ﺧﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪوﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎ ﺷﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮي ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺟﺰ ﻛﻠﺒﻪ ي آﻧﺎن از دور‪ ،‬وﻣـﺎدرو ﻛﻮدﻛـﺎﻧﺶ ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﭘـﺎي آن‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪوﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻻﺑﺪ ﭼﻨﺪان ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﻣﺎ وداع ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اﺳﻜﻨﺎﺳﻲ از اﻳﻦ ﻗﻄﺎر ﺑﻪ آﻧﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد وﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﺮاي‬
‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻲ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻄﺎر ‪،‬دﺧﺘﺮك‪ ،‬ﻣﺮدﻧﻲ ﺷﺎن را ‪ ،‬ﻛﻪ از او ﻧﻪ ﺑـﻪ ﻛـﻮه رﻓـﺘﻦ وﻧـﻪ ﻋﻠـﻒ‬
‫ﭼﻴﺪن ﻣﻲ آ ﻣﺪ وﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺪر ﺑﻪ ﺳﺮ راه رﻓﺘﻦ وﺟﺎده ﺻﺎف ﻛﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ وراﺣـﺖ ﻛـﺮده‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ روز ﭘﻴﺶ ﻛﻪ از اﻫﻮاز ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻳﻢ ‪ ،‬در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺷﻬﺮ ﭘﻴﺮ ﻣﺮد اﻻغ ﺳﻮاري را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔـﺬا‬
‫ﺷﺘﻴﻢ ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻗﻄﺎر از ﭘﻬﻠﻮي او ‪ ،‬ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ او ﻛﻪ ﺑﻪ روي اﻫﻞ ﻗﻄﺎر ﺧﻨﺪه ي ﻧﻤﻜﻴﻨـﻲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ‪ ،‬وداع ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺮاي او دﺳﺖ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ‪.‬ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔـﺮ ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺻـﺪاي ﺑﻠﻨـﺪاز او‬
‫اﺣﻮال ﭘﺮﺳﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪوﺑﻲ ﺷﻚ اﮔﺮ در ﺧﻮاﺳﺘﻲ از اﻫﻞ ﻗﻄﺎر ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ داﺷـﺘﻨﺪ ﺑـﺮاﻳﺶ‬

‫‪32‬‬
‫ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻨﺪ ‪.‬دﻳﺮوز ﻫﻤﻪ ﺷﻨﮕﻮل ﺑﻮدﻧﺪوﺑﺮاي ﺷﻮﺧﻲ وﻣﺴﺨﺮﮔﻲ ﻓﻘﻂ وﺳﻴﻠﻪ ﻣـﻲ ﺧـﻮا ﺳـﺘﻨﺪ‪.‬وﻟـﻲ‬
‫اﻣﺮوز در ﭼﻢ ﺳﻨﮕﺮ ؟‪...‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺟﻮاب وداع آﻧﺎن راﻧﺪاد !‬
‫ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﻛﻪ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﺗﻪ ﻗﻄﺎر ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ درﺳﺖ دﻗﺖ ﻛﺮدم ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد وﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ در ﺟﻮاب آﻧﺎن دﺳﺘﻲ وﻳﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﺗﻜﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻠﺒﻪ ي آﻧﺎن ﻛﻪ در زﻳﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺨﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺎ ن ﺑﻮد ‪.‬و آن ﻫﺎ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﻫـﺎ ي‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ ‪.‬ﻫﻨﻮز وﻗﺖ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﻓﺮو رﻓﺖ ‪.‬دﺳﺘﻤﺎﻟﻢ را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪم ؛ ﺳﺮ ﭘﻨﺠـﻪ اﻳﺴـﺘﺎدم وﺳـﺮ و دﺳـﺘﻢ را از‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ي ﻗﻄﺎر ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪم ودﺳﺘﻤﺎل را در ﻫﻮا ‪ ،‬دم ﺑﺎد ﺑﻪ اﻫﺘﺰاز در آوردم ‪...‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻨﻮز دﻳﺮ ﻧﺸـﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫رﻓﻴﻘﻢ ﻓﺮﻳﺎد زد وﻣﺮا ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬از ﭘﻨﺠﺮه دورم ﻛﺮد وﺷﻴﺸﻪ ي آن را ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮد‪.‬ﻗﻄـﺎر وارد ﺗـﻮل‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮدواﮔﺮ او دﻳﺮ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺟﻨﺒﻴﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫******‬

‫‪33‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ‪6‬‬
‫زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‬

‫آﻓﺘﺎب ﻣﻐﺰ آدم را داغ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﺧﻠﻮت ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻣﺪو رﻓﺖ ﺑﻨﺪ ﻣـﻲ آﻣـﺪ‪.‬در ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ي آن ﻃﺮف ﺷﻂ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﻬﻲ ﻣﻮج ﻣﻴﺰد‪.‬ﻣﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﺮدو ﻏﺒﺎر آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻳﻚ ﻛﺸـﺘﻲ‬
‫ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻲ اداره ي ﮔﻤﺮك ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻮت ﻛﺸﻴﺪ‪.‬ﺳﻮت ﺧﻴﻠـﻲ ﻛﻮﺗـﺎﻫﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در‬
‫ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻣﺎي ﻫﻮاي ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﮔﻢ ﺷﺪ‪.‬اﻧﮕﺎ دﻧﺒﺎﻟﻪ ي آﻧﺮا ﻗﻴﭽﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﺰرگ ﺷﺮاﻋﻲ را ﺑﺎر ﻣﻲ زدﻧﺪ‪.‬ﺣﻤﺎل ﻫﺎ ﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ را ﺑﻪ دوش ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ و از‬
‫روي اﻟﻮاري ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﻞ ‪ ،‬از ﻟﺒﻪ ي ﺳﻜﻮ ﺑﻪ ﻟﺒﻪ ي ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ واز ﺗـﻪ‬
‫ﻗﺎﻳﻖ ‪ ،‬ﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎ را روي ﻫﻢ ﻣﻲ اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‪.‬آب ﺷﻂ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻞ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺑـﺎ‬
‫ﻳﺴﺖ از روي آن ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﺎر ﺑﺮ ﻫﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕـﺮ روي ﺳـﻜﻮ‪ ،‬ﻛﻴﺴـﻪ ﻫـﺎي ﺑـﺮﻧﺞ را روي ﻛـﻮل آن ﻫـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻗﺎﻳﻖ ﮔﻮﻧﻲ ﻫـﺎ را ﻣـﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و در ﮔﻮﺷـﻪ اي ردﻳـﻒ ﻣـﻲ‬
‫ﭼﻴﺪﻧﺪ‪.‬ﺗﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺎر زﻳﺎد ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﻫﻢ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺮ دﻳﮕﺮ از راه رﺳﻴﺪ‪.‬زﻳﺎد ﺟﻮان ﻧﺒﻮد ‪.‬ﻛﻮﻟﻮاره اش از ﭘﺸﺖ‪ ،‬روي ﻛﻤﺮش اﻓﺘﺎده ﺑـﻮد وﺷـﻞ‬
‫ووا رﻓﺘﻪ راه ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬ﻳﻚ ﻛﻼه ﻟﺒﻪ دار ﺑﻪ ﺳﺮ دا ﺷﺖ‪.‬رﻳﺸﺶ ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻳﻚ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺗـﻮي‬
‫ﺟﻴﺒﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدوﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﻃﻨﺎب ﺑﺎر ﺑﻨﺪ ﺧﻮد را روي دوش ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻛﺴﻲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪوﻗﺮار ﺷﺪ او ﻫﻢ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ‪.‬ﻃﻄﻨﺎﺑﺶ را ﺑﻪ ﻛﻨـﺎري‬
‫ﻧﻬﺎد‪.‬ﻛﻼﻫﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬ﻛﻮﻟﻪ را روي ﭘﺸﺘﻴﺶ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮدو زﻳﺮ دﺳﺖ آن دو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ روي‬
‫ﺑﺎر ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ‪.‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮق ﻣﻲ زد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻧﻲ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ روي ﻛﻮل او ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺧـﻢ ﺷـﺪه ﺑﻮدوﻣﻬﻴـﺎي ﺑـﺎر‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻓﻜﺮي ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻛﺎر ﮔﻴﺮش آﻣﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺎدي ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺮﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ زاﻧﻮﻫـﺎﻳﺶ ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬
‫ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد وﺑﻌﺪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬ﻗﺪم ﻫﺎ ي ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ داﺷﺖ‪.‬وﻗﺘـﻲ ﻋـﺎدي راه ﻣـﻲ رﻓـﺖ‪،‬‬

‫‪34‬‬
‫ﺑﺮاي او ﻓﺮﻗﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻗﺪم ﻫﺎ ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ وﺧﻮدﺷـﺎن ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﮔـﺬا ﺷـﺘﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬وﻟﻲ ﮔﻮﻧﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ روي دوﺷﺶ ﮔﺬاردﻧﺪ ﮔﻮﻳﺎ ﻗﻀﻴﻪ از ﻗﺮار دﻳﮕﺮ ﺷﺪ‪.‬ﭘـﺎ ﻫـﺎ ﻳـﺶ ﻫﻨـﻮز از‬
‫روي زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﺮار ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪو ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣـﻲ ﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ‪.‬اول ﺟـﺪي‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺖ ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻪ ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ‪.‬دﺳﺖ ﺧﻮد او ﻧﺒﻮد‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد وﻟﻲ ﺑﺎز ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ‬
‫ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﻳﻚ دم ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺎر را ﺑﺒـﺮد‪.‬وﻟـﻲ زود دﻧﺒﺎﻟـﻪ ي ﻓﻜـﺮ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮﻳﺪ ‪.‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ زاﻧﻮﻳﺶ از ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬او ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺑﺎ ﻳﺴﺖ ﻛﻮﺷﺶ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ‬
‫از ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻧﺸﻮد وﺑﺎر ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘﺪ‪.‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻴﺴﻪ ي ﺑﺮﻧﺞ ﭼﻘﺪر وزن دارد‪.‬دﻳﮕﺮان ﺑـﻪ راﺣﺘـﻲ‬
‫ﻣﻴﺒﺮدﻧﺪ ﺗﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ وﻟﻲ ﭘﺎي او ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ وﻧﮕﺬارد‬
‫زا ﻧﻮ ﻳﺶ ﺧﻢ ﺷﻮد‪.‬وﻟﻲ ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬ﺣﺘﻲ ﻣﭻ ﭘﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬ﻳﻚ دم ﭼﺸـﻤﺶ را‬
‫ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﺮد‪.‬دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬
‫زود ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻫﻤﻪ ي راه از ﭘﺎي ﺗـﻞ ﺑـﺎر ﺗـﺎ ﻛﻨـﺎر ﺷـﻂ ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻬﻞ ﻗﺪم ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺎرﻫﺎ را در آن ﻃﺮف ﭘﻴﺎده رو ‪ ،‬ﭘﺎي دﻳﻮار ﭼﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﺣـﺎﻻ وﺳـﻂ ﺧﻴﺎﺑـﺎن‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ رد ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ‪.‬دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دور ﻫﻢ از او ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﺗﺎزه از وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛـﺮد ﺗﻨـﺪ ﺗـﺮ راه‬
‫ﺑﺮود ‪.‬ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ از ﻟﺮزش ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺟﻠﻮ ﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻪ ي ﻫﻤﺘﺶ ﺻﺮف اﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬در ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻛﻪ زود ﺗﺮ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﺑﺮﺳﺪ واز روي ﭘﻞ‬
‫ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﮕﺬرد وﺑﺎر را ﺗﻮي ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد دﻳﮕﺮان ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮﻳﺺ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲ دا ﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬در‬
‫اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﻓﻘﻂ در ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻧﻠﺮزد و زا ﻧﻮ ﻳﺶ ﺧﻢ ﻧﺸﻮد‪.‬ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺑـﺎر ﺑـﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻛﻼه ﺑﻪ ﺳﺮش ﺗﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺳـﺮش اﻧﮕـﺎر ﺑـﺰرگ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻣﻐﺰش درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻋﺮق از ﭼﺎك ﺳﻴﻨﻪ اش ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬ﺣﺲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ دارد‬
‫آب ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬ﭘﻴﺮاﻫﻦ زﻳﺮ ﻛﻤﺮ ﺑﻨﺪش ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدوﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﻲ ﭼﺴﺒﻴﺪ ‪.‬ﭘﺎﻳﺶ ﻫﻨﻮز ﻣـﻲ ﻟﺮزﻳـﺪ‬
‫‪.‬ﺷﺎﻳﺪ دو روز ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬وﻟﻲ ﺑـﺎر ﺳـﻨﮕﻴﻦ ﻧﺒـﻮد‪.‬دو روز ﻛـﺎر ﮔﻴـﺮ ﻧﻴـﺎورده‬
‫ﺑﻮد‪.‬اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ‪.‬اﻳﻦ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ دارﻧﺪ او را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻨﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﻛﺎرﺷﺎن را ول ﻛﺮده اﻧـﺪو او‬
‫را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ‪ ،‬ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﭘﻬﻠﻮي او رد ﺷﺪﻧﺪ‬
‫ورﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎر ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬وﻟﻲ او ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ي آ ن ﻫﺎ در ﮔﻮ ﺷﻪ اي اﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ وﺑﻪ او ﻧﮕـﺎه‬

‫‪35‬‬
‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ وﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﺸﻤﻚ ﻣﻲ زﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬اﮔﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬ﻣﮕﺮ‬
‫از دﻳﮕﺮان ﭼﻪ ﻛﻢ دارد؟‬
‫ﺣﺘﻲ ﺳﺮش را ﻫﻢ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮان اﻳﻦ ﻃﻮر ﻋﺮق ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ آن ﻫﺎ را ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧـﺪ و ﭼﺸـﻤﻚ ﻣـﻲ‬
‫زدﻧﺪ ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺎر ﺧﻮد را ﺑﻜﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬارد ﺑﺎر ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺬارد ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﺮزد؛ وﻟﻲ ﭘﺎ ﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬ﻳﻚ‬
‫دم ﻛﻨﺎر ﺷﻂ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬ﺑﺎز ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﺮزد وﺑﺎر ﺗﻮي ﺷﻂ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬ﺧﻮد را زود ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دم دﻳﮕﺮ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد‪.‬دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ از ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺷﻤﺮده ي ﺧﻮد را روي اﻟﻮار ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪوﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬اﻟﻮار ﻟﻨﮕﺮ ﺑـﺮ‬
‫ﻣﻲ داﺷﺖ وزﻳﺮ ﭘﺎي آن ﻫﺎ ﺑﺎﻻ وﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫وﻟﻲ آن ﻫﺎ ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪.‬او ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮود‪.‬ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ؟‬
‫اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻳﺎﻓﺖ وﻗﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬ﻗـﺪم اوﻟـﺶ را روي اﻟـﻮار ﺟـﺎي داد ‪.‬وﻟـﻲ‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن وﺣﺸﺖ ﻛﺮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪.‬زاﻧﻮﻳﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﺧﻮدش ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪.‬اﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲ دﻳﺪ ‪.‬اﻧﮕﺎر ﻣﭽﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ‪.‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد زاﻧـﻮﻳﺶ ﺧـﻢ ﺷـﻮد وﺑـﺎر‬
‫ﺗﻮي ﺷﻂ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬ﻳﻚ دم ﺑﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ؛ ﺧﻮا ﺳﺖ ﻗﺪم دوﻣﺶ را ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﺪ‬
‫وﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﮕﺬارد ‪.‬ﺣﺘﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻳﻚ ﻗﺪم ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺮدارد‪.‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻗـﺪم دوﻣـﺶ را ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ‬
‫ﭘﺮﺗﺎب ﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ ‪.‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻛﻮﺷﺶ ﻫﻢ ﻛﺮد وﻟﻲ دﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺮاي ﻳﻚ دم ﻫﻢ ﺷﺪه ﭘـﺎي دوﻣـﺶ را از رو ي زﻣـﻴﻦ ﺑـﺮدارد‪ ،‬آن‬
‫دﻳﮕﺮي ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬زاﻧﻮﻳﺶ ﺧﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﻳـﺪ و ﻛﻴﺴـﻪ‬
‫ي ﺑﺮﻧﺞ ﺗﻮي ﺷﻂ ﻏﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪،‬ﺑﻪ ﺑﻲ ﺗﺼﻤﻴﻤﻲ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ داد‪.‬ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪو‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻛﻨﺎري رﻓﺖ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮان ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ وﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ وﺑﻴﺎﻋﺘﻨﺎ از روي اﻟﻮار ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ‬
‫ﻣﻲ داﺷﺖ وﺑﺎﻻ وﭘﺎﻳﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ وﺑﺎر را ﺗﻮي ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ وﺑﺮ ﻣـﻲ ﮔﺸـﺘﻨﺪ‪.‬ﺑـﺮاي‬
‫ﺷﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪36‬‬
‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ زد ‪.‬وﻗﺘﻲ او ﭘﺎﻳﺶ را روي اﻟﻮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﻘﺪر‬
‫ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ؛ وﻟﻲ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺗﻮي ﻗﺎﻳﻖ وﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ‪ ،‬ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﻛﻪ او رد ﺷﻮد‬
‫ﺗﺎﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻋﺒﻮر ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻫﺎاﻳﺴﺘﺎده اﻧﺪ ‪.‬ﻛﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻧﻬﺎده اﻧﺪ واو را ﻣﺴﺨﺮه ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‬
‫وﭼﺸﻤﻚ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ‪.‬ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﻛﺘﺶ ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬آﺳﺘﻴﻨﺶ ﺧﻴﺲ ﺧﻴﺲ ﺷﺪ‪.‬ﺳـﺮش‬
‫را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدوآن دور ﻫﺎ ‪ ،‬ﻻي ﻧﺨﻞ ﻫﺎي آﻧﻄﺮف رود ﺧﺎﻧﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﮔﺸـﺖ ؛ دﻳﮕـﺮ ﭼﺸـﻤﺶ‬
‫ﺑﺮق ﻧﻤﻲ زد ‪.‬ﺑﺮق آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻻي ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪ ؛ ﺳﺮش ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎز‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﭘﺎي او ﻫﻨﻮز ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬دﻳﮕﺮان ﻫﻨﻮز ﺗﻨﺪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨـﺪ‬
‫و ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪.‬او ﻫﻢ ﻧﻴﺮوي ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد وﻗﺪم ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬دو ﺳﻪ ﻗـﺪم را ﺗـﺎ دم ﺷـﻂ ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﭘﻴﻤﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎﻳﺶ ﻫﻨﻮز ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬وﻟﻲ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ‪.‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ زن ﻧﻮﻳﺶ از ﺟﻠـﻮ ﻫـﻢ‬
‫ﺧﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺖ روي اﻟﻮار آﻣﺪ‪.‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﻧﺒﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد ؛ وﻟـﻲ‬
‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪروي ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪.‬ﺳﻪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ رﻓﺖ ‪.‬ﭘﺎ ﻳﺶ ﺑﺎز ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑـﻪ ﻟﺮزﻳـﺪن‬
‫‪.‬ﺳﺨﺖ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬اﻧﮕﺎر ﭘﻞ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻫﻢ زﻳﺮ ﭘﺎي او ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬ﺑﺎز ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪ ه ﺑـﻮد‬
‫از ﭘﻴﺸﺎ ﻧﻴﺶ ﻋﺮق ﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ‪.‬ﻳﻚ دﻓﻌﻪ وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ ‪.‬ﺧﻴﺎل ﻛﺮد ﺣﺎﻻ زاﻧﻮ ﻫـﺎﻳﺶ از ﭘﻬﻠـﻮ ﺧـﻢ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ وﭘﺎﻳﺶ از دو ﻃﺮف اﻟﻮار ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎدوﻛﻴﺴﻪ ي ﺑﺮﻧﺞ ﺗﻮي ﺷﻂ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺷﺪ‪.‬داﺷﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ ﻣﻴﺸﺪ ‪.‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ ‪.‬اﻳﻦ ور و آن ور ﭘﻞ ﻣﻌﻄﻞ او ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‬
‫ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻴﺰد‪.‬از ﺑﺲ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را روي ﺷﻜﻤﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داده ﺑﻮد‪ ،‬اﺳـﺘﺨﻮان اﻧﮕﺸـﺘﺶ درد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻋﺮق از زﻳﺮ ﮔﻠﻮ و ﭼﺎك ﺳﻴﻨﻪ اش ﻣﻲ ﭼﻜﻴﺪ و روي اﻟﻮار ﻣﻲ اﻓﺘﺎد وﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﺷـﺪ ‪.‬اﻟـﻮار‬
‫داﺷﺖ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‪.‬اﻣﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ او وﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ روي دو ﺷﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ روي ﭘﻞ ﺑﺎرﻳﻚ داﺷﺖ‬
‫ﻟﻨﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ ‪.‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد از ﭘﻬﻠﻮي راﺳﺖ ﺗﻮي ﺷﻂ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺷﻮد‪.‬دﺳﺖ ﻫﺎ‬
‫ﻳﺶ را ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻃﻮل اﻟﻮار از ﻫﻔﺖ ﻗﺪم ﺑـﻴﺶ‬
‫ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎد ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬
‫ﻃﺎﻗﺖ داﺷﺖ آب ﺷﺪه ﺑﻮد وﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺮق ازروي آن اﻟﻮار ﻟﻌﻨﺘﻲ ﭼﻜﻴﺪه ﺑﻮد وﭘﻬﻦ ﺷﺪه ﺑـﻮد ‪.‬اﻣـﺎ‬
‫ﭼﻪ ﺟﻮر ﺑﺮﮔﺮدد؟ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ او ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ ! آن وﻗﺖ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﻛﺎر ﮔﻴـﺮ ﺑﻴـﺎورد؟ دو روز اﺳـﺖ‬
‫ﻛﻪ ﻛﺎر ﮔﻴﺮ ﻧﻴﺎورده‪.‬اﻧﮕﺎر ﭘﻞ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﺎب ﺧﻮردن‪.‬داﺷﺖ از زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ در ﻣﻲ رﻓﺖ‬

‫‪37‬‬
‫‪.‬آه ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻲ ﻣﺮد !ﻧﻔﺴﺶ راﺗﻮي ﺳﻴﻨﻪ اش ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺳﺮش ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ از‬
‫وﺣﺸﺖ و ﺿﻌﻒ درﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ از ﻛﺎﺳـﻪ ي درﻳـﺪه ﺷـﺪه ي آﻧﻬـﺎ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ وﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻮي ﻧﻬﺮ ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪-‬ﻳﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﻜﻪ ﻫﺎي ﻋﺮق ﺳﻴﻨﻪ اش روي اﻟﻮار ‪ ،‬روي اﻳـﻦ ﭘـﻞ‬
‫ﻟﻌﻨﺘﻲ ﺑﻴﻔﺘﺪ و اﻳﻦ ﻃﻮر ﭘﻬﻦ ﺷﻮد ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻳﻚ دم ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﺳﺮش داﺷﺖ ﮔﻴﺞ ﻣﻲ‬
‫رﻓﺖ ‪.‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ درون ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮ از ﻗﺮﻣﺰي ﺷﺪ ‪.‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑـﻮد ﺳـﺮﻧﮕﻮن ﺷـﻮد‪.‬زود ﭼﺸـﻤﺶ را ﺑـﺎز‬
‫ﻛﺮد‪.‬ﭼﺸﻤﺶ را درﻳﺪه ﻛﺮد‪.‬ﻧﻤﻲ ﺷﺪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﺮدم را ﻣﻌﻄﻞ ﮔﺬارد‪.‬ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﮔﻔـﺖ ؟وﻟـﻲ‬
‫ﭼﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ زد؟ ﺣﺘﻤﺎ در ﻛﻨﺎري اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬وﺳﻴﮕﺎر ﻣﻲ ﻛﺸـﻴﺪﻧﺪ وﺑـﻪ او ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ !ﭘﺲ ﭼﺮا ﺻﺪا ي ﺧﻨﺪه ﺷﺎن ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ؟ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻫﺎ ! ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺑﻪ زور ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻫﺎ ﻳﺶ را دو ﻣﺮﺗﺒﻪ زﻳﺮ ﺷﻜﻤﺶ ﻗﻼب ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬در ﻫﻢ ﻓﺸﺮد وﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ دو ﺳﻪ ﻗﺪﻣﻲ را‬
‫ﻛﻪ روي اﻟﻮار ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﭘﻴﻤـﻮد و ﭘـﺎﻳﺶ را روي ﺧـﺎك ﻣﺤﻜـﻢ ﺳـﻜﻮي ﻛﻨـﺎر ﺷـﻂ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬آن وﻗﺖ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ دارد ﻣﻲ ﻟﺮزد‪.‬ﺗﻮي دﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬ﺣﺘﻲ روده ﻫـﺎ ﻳـﺶ‬
‫ﻫﻢ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ ﻛﻪ دارﻧﺪ ﻣﻲ ﻟﺮزﻧﺪ‪.‬ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر را زﻣﻴﻦ ﮔﺬارد ‪.‬آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎي ﺗﻞ ﻛﻴﺴﻪ‬
‫ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺞ رﻓﺖ‪.‬ﻋﺮق از ﭼﺎك ﺳﻴﻨﻪ اش واز ﺑﺮ آﻣﺪﮔﻲ زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ روي زﻣﻴﻦ ﻣـﻲ ﭼﻜﻴـﺪ وﻣﻴـﺎن‬
‫ﺧﺎك داغ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻛﻴﺴﻪ ي ﺑﺮﻧﺞ را ﺑﻪ ﺗﺌﻨﻲ از روي ﻛﻮﻟﻪ ي او ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬او ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺧﻢ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد؛ دو ﻻ ﻣﺎﻧـﺪه‬
‫ﺑﻮد ‪.‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﻗﻄﺮه ي ﻋﺮﻗﻲ ﻛﻪ از ﭼﺎك ﺳﻴﻨﻪ اش روي زﻣﻴﻦ ﭼﻜﻴﺪ ودر ﺧﺎك ﻓﺮو رﻓﺖ ؛‬
‫ﻃﺎﻗﺖ او ﻫﻢ ﭼﻜﻴﺪه ﺑﻮد و در ﺧﺎك داغ ﻛﻨﺎر ﺷﻂ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ ي ﺳﻮت ﻛﻮﺗﺎه وﻧﻜﺮه ي ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ را در ﻫﻮا ﻗﻴﭽﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺗﻮري زﻳﺮ اﺳﻜﻠﻪ‬
‫ي ﮔﻤﺮك اﻳﺴﺘﺎد واز ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد ‪.‬در ﻣﻴﺎن ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﻫﺎي آن ﻃﺮف ﺷﻂ ‪ ،‬ﻣﻬﻲ آﻣﻴﺨﺘـﻪ ﺑـﺎ ﮔـﺮدو‬
‫ﺧﺎك ﻣﻮج ﻣﻲ زد ﺑﺮق ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻲ از و ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬در آن ﻣﻴﺎن ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد‪.‬‬

‫*****‬

‫‪38‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ‪7‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم‬

‫ﭘﺪر دو ﺑﺎر دور ﺣﻴﺎط ﮔﺸﺖ و آﻣﺪ ﺗـﻮي اﺗـﺎق‪.‬ﺟـﺎ ﻧﻤـﺎزش را از روي رف ﺑﺮداﺷـﺖ ﭘـﺎي ﺑﺨـﺎري‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪.‬ﺟﺎ ﻧﻤﺎز ‪ ،‬ﭘﺎرﭼﻪ ي ﻗﻠﻢ ﻛﺎر ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺎزش ﻛﺮد ودو زاﻧﻮ روي آن ﻧﺸﺴﺖ ؛ ﺗﺴﺒﻴﺢ را‬
‫ﻫﻼﻟﻲ ﺑﺎ ﻻي ﻣﻬﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ؛ ﻗﺮآن را از ﺟﻠﺪش ﺑﻴﺮون در آ ورد ؛ ﻻﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛـﺮد وﻧﺸـﺎن آن را‬
‫دﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﺟﺰو » اﻟﺤﺎدي ﻋﺸﺮ « ﺑﻮد‪.‬آن را دو ﺑﺎره ﺑﺸﺖ وﺗﺴﺒﻴﺢ راﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ وﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑـﻪ ذﻛـﺮ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﺳﺎ ﻋﺖ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ﭘﺪر دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﻚ ﺷـﺪه ﺑـﻮد وﺣﻮﺻـﻠﻪ اش داﺷـﺖ از‬
‫ﺗﺸﻨﮕﻲ ﺳﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬ﻫﺮ روز از اداره ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻣﻲ ﺧﻮا ﺑﻴـﺪ ‪.‬آن وﻗـﺖ ﺑﻴـﺪار‬
‫ﻣﻴﺸﺪ ‪.‬ﻣﻲ آ ﻣﺪ ﻟﺐ ﺣﻮض‪.‬ﺳﺮش را آب ﻣﻴﺰد واﮔﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮﻣﺶ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻟﺨﺖ ﻣﻲ ﺷـﺪ ؛ ﺗـﻮي آب‬
‫ﻣﻲ رﻓﺖ وﺑﺎ ﻟﮕﻦ ‪ ،‬آب روي ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ رﻳﺨﺖ وﺑﻌﺪ در ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬
‫اول ﺳﺮش را ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺑﻌﺪ وﺿﻮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬دﺷـﺖ وروﻳـﺶ را ﻧﻴـﺰ ﺑـﺎ دﺳـﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛـﻪ روي‬
‫درﺧﺖ اﻧﺎر ﻟﺐ ﺣﻮض ‪ ،‬اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺗﻮي اﺗﻖ ‪.‬ﺟﺎ ﻧﻤـﺎزش را ﭘﻬـﻦ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدو ﺗﺎ دم اﻓﻄﺎر ﺳﺮ ﺟﺎﻧﻤﺎزش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ؛ ﻧﻤﺎز ﻇﻬﺮ وﻋﺼﺮش را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ واﮔﺮ وﻗﺖ ﺑﺎﻗﻲ‬
‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ي ﺟﺰو ﻗﺮآن روز ﻗﺒﻠﺶ را ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻼوت ﻣﻲ ﻛﺮد وﻳﺎ دﻋـﺎي ﻣﺨﺼـﻮص‬
‫آن روز ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﺗﻖ ﺑﺎز ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻮي اﻳﻮان ﭘﻬﻠﻮ ‪،‬ﺳﻤﺎور داﺷﺖ ﺟﻮش ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬ﺑﺴﺎط ﺳﻤﺎور ﺟﻮر ﺑﻮد وزﻧﺶ دور ﺗﺮ‬
‫از ﮔﺮﻣﺎي ﺳﻤﺎور ﺑﻪ دﻳﻮار آن ور اﻳﻮان ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد وﺑﺎ ﻛﺎﻣﻮاي ﺳﺒﺰ ‪،‬آﺳـﺘﻴﻦ ﻳـﻚ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﺑﭽـﻪ‬
‫ﮔﺎﻧﻪ را ﻣﻲ ﺑﺎﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺳﺮش روي ﻛﺎرش ﺑﻮد وﻣﻴﻠﻪ ﻫـﺎ را ﺗﻨـﺪ ﺑـﺎﻻو ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ ﺑـﺮد و از ﺣﻠﻘـﻪ ﻫـﺎي ﻛـﺎﻣﻮا در ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد‪.‬وﮔﻠﻮﻟﻪ ي ﻛﺎﻣﻮا ﻛﻪ وﺳﻂ اﻳﻮان ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮاي ﺧـﻮدش‬
‫اﻳﻦ ور و آن ور ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪39‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﻟﺐ ﺑﺎم آﻣﺪه ﺑﻮد وﻫﻮا ﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد‪...‬از دﻳﻮا ري ﻛﻪ رو ﺑﻪ ﻣﻐﺮب ﺑﻮد ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‬
‫ﻣﻲ زد‪.‬از آﺑﻲ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﺑﻮي ﺧﺎك ﻧﻢ ﻛﺸﻴﺪه‬
‫‪ ،‬ﻫﻮا را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد وﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﺎ اﻳﻦ ور ﺣﻴﺎط ﺗﻮي اﻳﻮان ﻫﻢ ﻣﻲ زد‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ف‪ ،‬دو ﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﻳﻜﻲ ده دوازده ﺳﺎﻟﻪ ودﻳﮕﺮي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ‪ ،‬ﺗﻮي اﻳﻮان رو ﺑﻪ روي ﻣﺎدرﺷﺎن‬
‫‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪواز ﺣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫رﻧﮓ ﺷﺎن ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد ‪.‬دﻫﺎن ﺷﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﭼﺸﻢ ﺷﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎدرﺷﺎن ﻛﻪ ﻫﻨﺰ ﻗﻮت داﺷﺖ‬
‫وﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎ را ﺗﻨﺪ ﺑﺎﻻ وﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ ،‬دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬وﻫﻤﻪ در ﺗﻨﮕﻨﺎي ﺑﻲ ﺣﺎﻟﻲ ﺧﻮد ‪ ،‬ﮔﻴـﺮ ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ وﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر اذان ﻣﻐﺮب ﺳﺎﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر از ﺗﻮي اﺗﺎق ‪،‬ﻫﻤﺎن ﭘﺎي ﺑﺨﺎري ﻛﻪ ﻧﺴﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ي اﻳﻦ ﺑﺴﺎط را ﻣﻲ دﻳﺪ وآﻫﺴـﺘﻪ ذﻛـﺮ‬
‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪.‬ﺳﻤﺎور ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه ﺑﻮد وﺑﺨﺎر آﺑﻲ ﻛﻪ از آن ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‪،‬ﺗﻮي اﺗـﺎ ق ﻣـﻲ زد‪.‬ﭘـﺪر‬
‫ﻳﻚ دم ذﻛﺮش را ﺑﺮﻳﺪ واز ﻫﻤﺎن روي ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش ﺻﺪا زد ‪:‬‬
‫‪-‬ﺻﻐﺮا ! ﭘﺎﺷﻮ ﺳﻤﺎور رو ﺑﺒﺮ اون ور ‪.‬‬
‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﺣﺎل رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ؛ وﻣﺎدر ﺳﺮش ﺑﻪ ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ ﺧﻮدش ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻫﻮا ﻫﻢ ﮔﺮم ﺑﻮد ‪.‬ﻛﺴﻲ ﺑـﻪ‬
‫آﻧﭽﻪ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻧﻜﺮد‪.‬وﭘﺪر دﻳﮕﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ اش داﺷﺖ ﺳﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ﺗﺴـﺒﻴﺢ را ﻫﻼﻟـﻲ روي‬
‫ﻣﻬﺮ ﺟﺎ ﻧﻤﺎزش ﮔﺬاﺷﺖ ؛ ﻳﻚ ﻻاﻻﻫﺎﻻاﷲ ﮔﻔﺖ وﺳﺮ ﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎد وﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻪ ﭘﺎﺷـﻴﺮ ﻫـﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪآن را ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬اذان ﻧﻤﺎزش را ﮔﻔﺖ و وﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﻗﺎ ﻣﻪ را ﺑﮕﻮﻳـﺪ ‪،‬رو ﺑـﻪ دﺧﺘـﺮ ﻫـﺎﻳﺶ‬
‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎم !ﺑﺘﻮل ﺗﻮ ﭘﺎﺷﻮ!ﭘﺎﺷﻮ‪ ،‬ﺳﻤﺎور رو ﺑﺬار اون ور ﺗﺮ ‪.‬ﭼﺎﻳﻲ رم دم ﻛﻨﻴﻦ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻛﺴﻞ وﻧﺎراﺣﺖ از ﺟﺎ ﺗﻜﺎن ﺧﻮرد ‪.‬ﺧـﻮدش را ﺑـﺎ‬
‫ﺳﻤﺎور آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﻛﺸﻴﺪ واز ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﻲ وﺧﺸﻢ زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﺶ ‪...‬ش‪...‬‬
‫ودوﺑﺎره ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ دﻳﻮار داد وﺑﺎز از ﺣﺎل رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ‪ ،‬ﻛﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ اش را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬آﻣﺪ ﺟﻠﻮ ‪.‬ﻗﻮري را آب ﺑﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور‪.‬دﺳﺘﻤﺎل ﻗﻮري را ﻫﻢ روي آن اﻧﺪاﺧﺖ ودوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻛﺎر ﺑـﺎﻓﺘﻨﻲ‬
‫اش را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ وﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻫﻨﻮز اﻗﺎﻣﻪ اش را ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدو ﻳـﻮاش ﻳـﻮاش ﭼﻴـﺰي ﻣـﻲ ﺧﻮاﻧـﺪ ‪.‬و اﻧﮕﺸـﺖ‬
‫ﻫﺎﻳﺶ روي درز ﺷﻠﻮار ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﺎ ﻻ وﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪40‬‬
‫آﻓﺘﺎب داﺷﺖ ﻛﻢ ﻛﻢ از ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬ﮔﺮﻣﺎ وﺑﻮي ﺧﺎك آﻓﺘـﺎب ﺧـﻮرده ﺗـﻮي ﺣﻴـﺎط ﭘﻴﭽﻴـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬وﻳﺨﻲ ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ داد زد ‪.‬ﭘﺪر اﻗﺎﻣﻪ اش را داﺷﺖ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﻳﺨﻲ ‪ ،‬ﺗﻮي ﺣﻴﺎط‬
‫ﭘﻴﭽﻴﺪ ‪.‬ﭘﺪر ﻳﻚ دم ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ورو ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺻﻐﺮا ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو ﻳﺦ ﺑﮕﻴﺮ !‬
‫دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮرد وﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬اﻳﺶ ﺧﺪاﻳﺎ !وﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﺪر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﺧﻮدش را ﺑﺎ دو ﻗﺪم ﺑﻪ اﻳﻮان رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻫﺎ از ﺟﺎي ﺷﺎن ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪.‬ﻣـﺎدر ﻳـﻚ دم ﺳـﺮش را از روي ﻛـﺎرش ﺑﺮداﺷـﺖ ودوﺑـﺎره ﭘـﺎﻳﻴﻦ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺗﻮي ﺣﻴﺎط اﻧﺪاﺧﺘﻪ وﭘﺪر ﻣﺜﻞ آن ﻫﺎ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ‪،‬دﻧﺒﺎل ﺷﺎن اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ ! ﻗﺒﺮ ﭘﺪر ﻣﺎدرﺗﺎن ﺳﮓ‪...‬‬
‫دﺧﺘﺮ ﻫﺎ ﻫﺮ ﻳﻚ از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ دوﻳﺪﻧﺪوﭘﺪر ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ اول ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﺪام ﺷﺎن ﺣﻤﻠـﻪ‬
‫ﻛﻨﺪ ‪.‬وﻟﻲ ﮔﻮﻳﺎ آﺧﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬و دﻧﺒﺎل ﺻﻐﺮا اﻓﺘﺎد ‪.‬وﺑﺘﻮل رﻓﺖ روي ﭘﻠﻪ ي اول ﭘﺎ ﺷﻴﺮ اﻳﺴـﺘﺎد‬
‫وداﺷﺖ زار ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫ﺻﻐﺮا ﺳﻪ ﺑﺎر دور ﺣﻮض ﮔﺸﺖ ؛ﻳﻚ ﺑﺎر ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻮي ﺑﺎﻏﭽﻪ رﻓﺖ و ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻻﻟـﻪ ﻋﺒﺎﺳـﻲ را‬
‫ﺷﻜﺴﺖ‪.‬وﻟﻲ ﭘﺪر ﺑﺎﻻ ﺧﺮه رﺳﻴﺪ ‪.‬و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﺧﺘﺮش ﻣﻲ دوﻳﺪ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﭘﺸـﺘﺶ زد‬
‫‪.‬دﺧﺘﺮ ﺳﻜﻨﺪري رﻓﺖ و دﻣﺮ روي زﻣﻴﻦ ﭘﻬﻦ ﺷﺪ وﻧﺎﻟﻪ اش ﺗﻮي ﺧﺎك ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻫﺎ ! ﻫﻤﺶ اﻳﺶ وﻓﻴﺶ ؟ﻫﻤﺶ اﻳﺶ وﻓﻴﺶ ؟ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﭘﺪر‪...‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ ي ﻓﺤﺸﺶ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺻﻠﻮات ﺑﺮﻳﺪ وﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬دﺳﺘﺶ را ﻟﺐ ﺣﻮض آب ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬
‫روي ﺷﺎﺧﻪ ي اﻧﺎر ﺑﻮد ﺧﺸﻚ ﻛﺮد و رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق ‪ ،‬روي ﺟﺎﻧﻤﺎزش اﻳﺴﺘﺎد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ اﻗﺎﻣﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ‪.‬‬
‫ﺻﻐﺮي ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ اﻓﺘﺎده اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬ﻛﻠﻤﺎت ﺑﺰرگ و ﭘﺮﺳﺮو ﺻﺪاي ﻋﺮﺑﻲ ﻛﻪ از ﺧﺸﻢ ﻫﻨﻮز ﻟﺮزﺷﻲ‬
‫داﺷﺖ از در اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﻲ زد‪.‬و آﻓﺘﺎب ﻛﻪ داﺷﺖ از ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎي دﺧﺘﺮ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز‬
‫دﻣﺮ روي زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻲ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر ‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ﻛﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﻲ اش را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و از در اﺗﺎق ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺗـﺎرﻳﻜﻲ درون‬
‫آن را ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﻳﺪه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ؛ رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﻟﺒﺶ را ﺑﻪ‬
‫دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪41‬‬
 ‫ﺑﺘﻮل ﻫﻢ ﺟﺮات ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪.‬دوﻧﻔﺮي ﺻﻐﺮا را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮك دﻣﺎﻏﺶ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺮاش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻟﺐ ﺑﺎﻻﻳﻲ اش ﺑﺎد‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ي زﺧﻢ ﻫﺎي ﺧﻮن ﻣﻲ آﻣﺪ و ﻳﺨﻲ ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﻛﻮﭼﻪ داد ﻣﻲ زد‪.‬‬
‫ﺻﻐﺮا را ﻟﺐ ﺣﻮض ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬ﺑﺘﻮل آﻓﺘﺎﺑﻪ را آورد ‪ ،‬آب ﻛﺮد و روي دﺳﺖ ﻣﺎدرش ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و او ﺧﻮن‬
‫ﻟﺐ و دﻫﺎن ﺻﻐﺮا را ﺷﺴﺖ‪.‬ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ ﻛﻪ روي ﺷﺎﺧﻪ ي درﺧﺖ اﻧﺎر ﻛﻨﺎر ﺣﻮض‬
‫آوﻳﺰان ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺸﻚ ﻛﺮد ‪.‬ﭘﻴﺮاﻫﻨﺶ را ﻫﻢ ﺗﻜﺎن داد و زﻳﺮ او ﭘﻬﻦ ﻛﺮد و او را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ﻧﻤﺎز اوﻟﺶ را ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﻳﺨﻲ داﺷﺖ دور ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬و آﻓﺘﺎب از ﻟﺐ ﺑﺎم ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺘﻮل !ﺑﺮو زﻧﺒﻴﻞ ور دار ﺑﻴﺎر‪.‬‬
‫از ﻟﺐ رف ﻫﻢ ﭘﻮل ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ او داد و دﻧﺒـﺎل ﻳـﺦ رواﻧـﻪ اش ﻛـﺮد و دوﺑـﺎره ﺳـﺮﻛﺎر ﺧـﻮدش‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪.‬ﺳﻤﺎور ﻏﻠﻐﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﺗﻮي اﻳﻮان ﺑـﻮد‪.‬ﺳـﻔﺮه ي ﭘﻴﭽﻴـﺪه ﺷـﺪه ‪ ،‬آن ﮔﻮﺷـﻪ ي‬
‫اﻳﻮان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧﻤﻜﺪان ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﺎ روي آن ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺎدر اﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺗﻨﺪﺗﺮ‬
‫ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﮔﻠﻮﻟﻪ ي ﻛﺎﻣﻮا وﺳﻂ اﻳﻮان ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮاي ﺧﻮدش اﻳـﻦ ور و‬
‫آن ور ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺪر ‪ ،‬ﻧﻤﺎز اوﻟﺶ را ﺳﻼم ﮔﻔﺖ‪.‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻓﻄﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و او ﻃﺎﻗﺘﺶ دﻳﮕﺮ داﺷﺖ ﺗﻤـﺎم ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪.‬ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺗﺴﺒﻴﺢ را روي ﺟﺎﻧﻤﺎز اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ اذان ﮔﻔﺘﻦ‪.‬ﻛﻠﻤﺎت ﻛﺸـﻴﺪه و‬
‫ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪاي ﻋﺮﺑﻲ ﻛﻪ از اﺗﺎق ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻟﺮزﺷﻲ از ﺧﺸﻢ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد داﺷﺖ‪.‬ﺻﻐﺮا‬
‫آن ﮔﻮﺷﻪ ي اﻳﻮان ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را روي ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ؛ ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ را‬
‫ﺗﻮي ﺷﻜﻤﺶ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﺎ ﻏﻠﻐﻞ ﺳﻤﺎور درﻣﻲ آوﻳﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺎدر دﻳﮕﺮ ﺑﻲ ﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻫﻨﻮز رﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛـﻪ دﺳـﺖ ﻫـﺎﻳﺶ ‪،‬‬
‫ﺗﻨﺪ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎ را ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ ،‬ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﺳﺮ رﻓﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻪ‪...‬ﺑﻲ ﻏﻴﺮت‪...‬ﺑﻲ رﺣﻢ!‪...‬‬
‫اﷲ اﻛﺒﺮ ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﺪر ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺻﺪاي او را در ﺧﻮد ﮔﻢ ﻛﺮد‪.‬و ﻣﺎدر ﺧـﺎﻣﻮش ﺷـﺪ‪.‬در ﺣﻴـﺎط‬
‫ﺻﺪا ﻛﺮد‪.‬ﺑﺘﻮل ﺑﺎ زﻧﺒﻴﻞ ﻳﺦ وارد ﺷﺪ‪.‬ﻳﺦ را ﺗﻮي ﺣﻮض آب ﻛﺸﻴﺪ‪.‬از روي ﻃﺎﻗﭽﻪ ‪ ،‬ﻛﺎﺳـﻪ ي ﺑـﺪل‬
‫ﭼﻴﻨﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻳﺦ را ﺗﻮي آن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻔﺮه رم ﭘﻬﻦ ﻛﻦ!‬
‫ﺑﺘﻮل ﺳﻔﺮه را ﻫﻢ ﭘﻬﻦ ﻛﺮد‪.‬ﻛﺎﺳﻪ ﻳﺦ را وﺳﻂ آن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﻗﺎﺷﻖ ﻫﺎ را ﭼﻴﺪ‪.‬ﻧـﺎن را ﺗﻘﺴـﻴﻢ ﻛـﺮد و‬
‫ﭼﻬﺎر ﻃﺮف ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ﻫﻤﺎن ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺗﻜﻴﻪ داد و از ﺣﺎل رﻓﺖ‪.‬ﻣـﺎدر ﻛـﻢ ﻛـﻢ‬

‫‪42‬‬
‫رﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬دﻳﮕﺮ ﻟﺒﺶ را ﻧﻤﻲ ﮔﺰﻳﺪ‪.‬ﻳﻮاش ﻳﻮاش ﭼﻴﺰي زﻳـﺮ ﻟـﺐ ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ ‪،‬‬
‫وﻟﻲ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﺶ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺗﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﺘﻮل !ﭼﺮاﻏﻮ روﺷﻦ ﻛﻦ‪.‬‬
‫آﻓﺘﺎب ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﭘﺪر ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻋﺼﺮش را آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪه‬
‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﻲ ﺳﻮت ﺑﻠﻨﺪ ﻳﻚ )ص( ﺧﻮد را از ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣـﻲ ﻛﺸـﻴﺪ و در ﮔﺮﻣـﺎي‬
‫اول ﻏﺮوب ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ؛ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻨﺪه ي زاﻧﻮي او ﻛﻪ روي ﺟﺎﻧﻤﺎز ﻣﻲ ﻧﺸﺴـﺖ ‪ ،‬ﮔـﺮپ ‪ ،‬ﺻـﺪا‬
‫ﻣﻲ داد ‪ .‬وﺻﻐﺮا آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻫﻤﺎن ﮔﻮﺷﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ ‪...‬ﺑﺴﻪ ‪ ،‬و زﻳﺮ ﻟﺐ اﻓﺰود‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻲ رﺣﻢ‪...‬ﺑﻲ ﻏﻴﺮت‪.‬‬
‫ﻣﺎدر اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻛﺎرش را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬ﻛﻔﺸﺶ را ﭘﻮﺷﻴﺪ ‪ ،‬و رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ رﺳﻴﺪ ﺻﺪا زد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺘﻮل !ﭘﺎﺷﻮ ﺧﺮﺑﻮزه رو ﺑﻴﺎر ﭘﺎره ﻛﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺘﻮل ﭘﺎﺷﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق‪.‬از ﻛﻨﺎر ﭘﺪرش ﻛـﻪ داﺷـﺖ ﻧﻤـﺎزش را ﺳـﻼم ﻣـﻲ داد رد ﺷـﺪ‪.‬وﻗﺘـﻲ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻛﺎرد آورد‪.‬آن ﻫﺎ را ﺗـﻮي ﺳـﻔﺮه ﮔﺬاﺷـﺖ‪.‬ﻛﻔﺸـﺶ را ﭘﻮﺷـﻴﺪ ‪ ،‬آﻫﺴـﺘﻪ‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﺷﻴﺮ رﻓﺖ و ﺧﺮﺑﺰه را آورد‪.‬آن را ﭼﻬﺎرﻗﺎچ ﻛﺮد‪.‬دو ﻗﺎچ ﺑﺰرگ ﺗـﺮ و دوﺗـﺎي دﻳﮕـﺮ‬
‫ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ‪.‬ﺗﺨﻤﻪ ي آن را ﺗﻮي ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻲ زﻳﺮ اﺳﺘﻜﺎﻧﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد ؛ ﮔﺬاﺷﺖ ﻃﺎﻗﭽﻪ ‪ ،‬ﻗـﺎچ ﻫـﺎي‬
‫ﺧﺮﺑﺰه را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ ﺑﺮﻳﺪ و ﻫﺮﻛﺪام را ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺘﻮل !ﭼﺮاﻏﻮ ﺑﻴﺎر‪.‬‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺪر از ﺗﻮي اﺗﺎق اﻳﻦ ﻃﻮر ﮔﻔﺖ‪.‬ﺻﺪا دﻳﮕﺮ از ﺧﺸﻢ ﻧﻤﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻫﻨﻮز از ﺑﻴﭽﺎرﮔﻲ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺑﺘﻮل ﭼﺮاغ را ﺑﺮد ﺗﻮي اﺗﺎق‪.‬ﺟﻠﻮي ﺟﺎﻧﻤﺎز ﭘﺪرش ﮔﺬاﺷـﺖ و ﺑـﻪ‬
‫ﺻﺪاي ﭘﺪرش ﻛﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺮآن ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪.‬ﺻـﻐﺮا ﻧﺎﻟـﻪ اش ﺑﻨـﺪ آﻣـﺪه ﺑـﻮد ‪.‬ﺑﺘـﻮل‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ او ﻛﺮد و ﺧﻮدش را ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﺻﻐﺮا!ﺻﻐﺮا!ﻧﺨﻮاب!اﻓﻄﺎر ﻧﺰدﻳﻜﻪ‪.‬ﭘﺎﺷﻮ!‬
‫ﺷﺎﻧﻪ اش را ﺗﻜﺎن داد‪.‬ﺻﻐﺮا ﻛﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ اﻓﺘﺎد و اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﺳـﺨﺖ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد ‪ ،‬ﺑﺘﻮل ﻫﻢ داﺷﺖ‬
‫ﮔﺮﻳﻪ اش ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬آب دﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ زور ﻗﻮرت داد‪.‬روي ﺻﻐﺮا ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻫﻴﭻ ﭼﻲ ﻧﮕﻮ!ﺑﺴﻪ دﻳﮕﻪ!ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎرو ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ‪.‬ﻫﻴﭻ ﭼﻲ ﻧﮕﻮ!‬

‫‪43‬‬
 ‫ﻣﻲ دوﻧﻲ ﻛﻪ دم اﻓﻄﺎر ﺳﮓ ﻣﻲ ﺷﻪ ‪.‬‬
‫و اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ي آﺧﺮي را ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﻮر ﭼﺮاغ از آن ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻲ زد‪.‬ﺳﺮو ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪ و ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻇﺮف ﻏﺬا ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬ﻛﻔﺸﺶ را ﻛـﻪ‬
‫روي زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭘﺎي اﻳﻮان ﻛﻨﺪ ‪...‬ﻇﺮف ﻏﺬا را ﺗﻮي ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﺑﺨﺎر ﻏﺬا ﻧﻪ رﻧﮕﻲ داﺷﺖ‬
‫و ﻧﻪ ﺑﻮﻳﻲ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﺑﺸﻘﺎﺑﺎ ﻛﻮش ‪ ،‬ﺑﺘﻮل؟!‬
‫ﺑﺘﻮل ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﺮد و ﺗﻮي اﺗﺎق رﻓﺖ ‪ .‬از ﭘﻬﻠﻮي ﭘﺪرش رد ﺷﺪ و ﻏﺮﺷﻲ را ﻛﻪ‬
‫او ﻛﺮد ﻧﺸﻨﻴﺪه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬در ﺻﻨﺪوق ﺻﺪا ﻛـﺮد و ﺑﺘـﻮل وﻗﺘـﻲ ﺑﺮﮔﺸـﺖ ﺑﺸـﻘﺎب ﻫـﺎ را ﺗـﻮي ﺳـﻔﺮه‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬ﻫﻮا داﺷﺖ ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ ي ﺻﻐﺮا ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻐﺮب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗـﻚ‬
‫ﺻﺪاي اذان ﮔﻮﻫﺎي ﺗﺎزه ﻛﺎر از دوردﺳﺖ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﻛـﻪ ﻫﻨـﻮز ﺻـﺪاي ﻗـﺮآﻧﺶ ‪ ،‬ﺑـﺎ‬
‫ﻗﺮاﺋﺖ و ﻛﺸﻴﺪه از ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﻴﺮون زد‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﺘﻮل !ﭘﺎﺷﻮ ﭼﺮاﻏﻮ وردار ﺑﻴﺎ‪.‬ﺻﻐﺮا ﺗﻮ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻮ دﻳﮕﻪ!‬
‫ﺻﺪاﻳﺶ آﻣﺮاﻧﻪ ﺑﻮد و ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺘﻮل داﺷﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﭼﺮاغ را ﺑﻴﺎورد‪.‬وﻟﻲ ﭘـﺪر ﻗـﺮآﻧﺶ‬
‫را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﺮاغ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺗﻮي اﻳﻮان آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺮاغ را ﺗﻮي ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻛﻨﺎر ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬ﺑﺘﻮل ﭘﻬﻠﻮي دﺳﺖ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ‪.‬ﺻـﻐﺮا ﻫـﻢ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺪر ﻫﻨﻮز زﻳﺮ ﻟﺐ ذﻛﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬ﻣﺎدر ﭘﺎي ﺳﻤﺎور ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬ﺳـﻪ ﺗـﺎ اﺳـﺘﻜﺎن آب‬
‫ﺟﻮش رﻳﺨﺖ ‪.‬ﺟﻠﻮي آن ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺧﺮﺑﺰه اﻓﻄﺎر ﻛﺮد‪.‬ﮔﺮﺑـﻪ ﻫـﻢ از راه رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد و‬
‫ﻛﻨﺎر ﺳﻔﺮه ‪ ،‬ﻫﻤﺎن دم اﻳﻮان ﺳﺮ دودﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺨﺎر ﺑﻲ ﻧﺮگ ﻏﺬا ﺑﺎ ﺑﺨﺎر ﺳﻤﺎور ﻣﻲ آﻣﻴﺨﺖ‬
‫و ﺻﻐﺮا ﻫﻨﻮز ﺳﻜﺴﻜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻣﺎدر ﺳﺮش را از روي ﺳﻔﺮه ﺑﺮد اﺷﺖ‪.‬رﻧﮓ از ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد و‬
‫ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﻳﻚ دم ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺪر دوﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻲ؟اﻳﻦ دﺳﺖ ﻣﺰد دم اﻓﻄﺎرﺷﻮﻧﻪ؟وادارﺷﻮن ﻛﺮده اي روزه ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ؟‪...‬‬
‫و ﺣﺎﻻ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ ﺗﻮي ﻇﺮف ﺧﺮﺑﺰه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ازﻳﻦ روﮔﺮدان ﻧﺒﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ از دﻫﺎﻧﺶ درآﻣﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬ﭘﺪر اﺳﺘﻜﺎن آب ﺟﻮش را ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺗﻮي ﻧﻌﻠﺒﻜـﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و از روي ﺑﻲ ﺣﻮﺻﻠﮕﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮﺑﻪ ‪.‬ﺑﺬار اﻓﻄﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪...‬و ﺑﺸﻘﺎب ﺧﺮﺑﺰه اش را ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ اﻓﻄﺎري ؟از زﻫﺮ ﻫﻼﻫﻠﻢ ﺑﺪﺗﺮه !‬

‫‪44‬‬
‫ﭘﺪر ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺧﺮﺑﺰه ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬ﺻﻐﺮا آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﺑﺘﻮل ﻧﮕـﺮان ﺑـﻮد و ﭼﺸـﻤﺶ دودو ﻣـﻲ‬
‫زد‪.‬ﺳﻤﺎور ﻏﻠﻐﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﻛﻨﺎر زده ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آرام ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺗﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪه ن ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮر دم اﻓﻄﺎر ﺳﮓ ﻣﻲ ﺷﻲ‪ ...‬ﭘﺪر ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳـﺮرﻓﺖ‬
‫ﺑﺸﻘﺎب را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻛﻨﺎر زد‪.‬ﺻﺪاﻳﺶ رﮔﻪ دار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ذاري ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ زﻫﺮ ﻣﺎر ﻛﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اي؟از اول ﻣﺎه ﺗﺎ ﺣﺎﻻ‪ ...‬ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﭘﺪر ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ ؛ وﻟﻲ ﺻﺪاﻳﻲ از آن ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬دﻳﮕﺮ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬داﻣـﻦ‬
‫ﺳﻔﺮه را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق رﻓﺖ‪.‬‬
‫داﻣﻦ ﺳﻔﺮه رو ي ﻇﺮف ﻏﺬا اﻓﺘﺎد‪.‬ﻳﻚ ﻇﺮف ﺧﺮﺑﺰه ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭼﺮﺑﻲ ﻏﺬا داﺷـﺖ ﺗـﻮي ﺳـﻔﺮه‬
‫ﻣﻲ دوﻳﺪ‪.‬ﻣﺎدر ﻫﻨﻮز ﺑﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬ﺑﺘﻮل ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ دﻳﮕﺮ دور ﻧﻴﻢ زد‪.‬ﺻـﻐﺮا‬
‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﻜـﺎن‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫در ﺣﻴﺎط ﻛﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﺤﻜﻢ ﺻﺪا ﻛﺮد و ﮔﺮﺑﻪ از ﺻﺪاي آن ﻣﺘﻮﺣﺶ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﺮم آﻓﺘﺎب ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺳﻤﺎور ﻛﻨﺎره ﺳﻔﺮه ﻣﻲ ﺟﻮﺷﻴﺪ‪.‬ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و ﻫﻴـﺎﻫﻮي دور‬
‫اذان ﮔﻮﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫******‬

‫‪45‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪8‬‬
‫ﮔﻨﺎه‬

‫ﺷﺐ روﺿﻪ ﻫﻔﺘﮕﻲ ﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧـﻪ را آب و ﺟـﺎرو ﻛـﺮدم و رﺧـﺖ ﺧـﻮاب ﻫـﺎ را‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﻣﺴﺘﻌﻤﻌﻴﻦ روﺿﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻴﺎﻃﻤﺎن ﻛﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ دورش را ﺑﺎ ﻗﺎﻟﻲ ﻫﺎي ﻛﻨﺎره ﻣﺎن ﻓﺮش ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ و ﮔﻠﺪان ﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ‬
‫دور ﺣﻮﺿﺶ ﻣﻲ ﭼﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬داﺷﺖ ﭘﺮﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﻣﻦ ﻛﺎرم ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻟﺐ ﺑـﺎم ﻣـﻲ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺣﻴﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد و روﺿﻪ را ﺗﻮي ﺣﻴﺎط ﻣـﻲ ﺧﻮاﻧـﺪﻳﻢ ‪ ،‬اﻳـﻦ‬
‫ﻋﺎدت ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬آن ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﺪﺗﻲ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮدم‪.‬ﻃﻮري ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳﺮ و ﺑـﺪﻧﻢ در‬
‫ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻮد و ﻣﻦ در روﺷﻨﻲ ﺣﻴﺎط ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ ﻳﻜـﻲ ﻣـﻲ آﻣﺪﻧـﺪ و ﺳـﺮﺟﺎي ﻫﻤﻴﺸـﮕﻲ‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬ﺑﺎز ﻫﻢ آن ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬آدم ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻲ ﺧﻨﺪد ‪ ،‬آﻣﺪ و ﺳﺮﺟﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اش ‪ ،‬ﭘﺎي ﺻﻨﺪﻟﻲ روﺿﻪ ﺧـﻮان‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ و ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺻﺪاي ﮔﺮﻳﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻳﻢ‪.‬و ﻣﺎدرم ﻣﺎ را دﻋﻮا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ‬
‫دﺳﺘﺶ را ﮔﺎز ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺎرا واﻣﻲ داﺷﺖ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪.‬ﺳﺮش را ﻫﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﻤﻲ اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬دﻳﮕـﺮان ﻫﻤـﻪ اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي اﺷﻜﺸﺎن را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬وﻟﻲ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﻧﻪ ﺳﺮش را‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬و ﻧﻪ دﺳﺘﺶ را روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ روﺿـﻪ ﺧـﻮان ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬او ﺑﻪ روﺑﻪ روي ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻲ ﺻﺪا اﺷﻚ از ﭼﺸﻤﺶ ‪ ،‬روي ﺻﻮرﺗﺶ ﻛﻪ رﻳـﺶ‬
‫ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ داﺷﺖ‪ ،‬ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬آﺧﺮ ﺳﺮﻫﻢ وﻗﺘﻲ روﺿﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣـﻲ رﻓـﺖ ﺳـﺮ‬
‫ﺣﻮض ‪ ،‬و ﺻﻮرﺗﺶ را آب ﻣﻲ زد‪.‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻴﺲ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﭼـﺎﻳﻲ اش راﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮرد و ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ زﻣﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ روﺿـﻪ را ﺗـﻮي ﭘﻨﺠـﺪري ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻟﺐ ﺑﺎم ‪ ،‬ﺑﺴﺎط روﺿﻪ را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪم‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﻳﻜﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﻨﻴﺪن ﺻـﺪاي ﮔﺮﻳـﻪ اش ﻧﻤـﻲ‬

‫‪46‬‬
‫ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪ ،‬ﻏﺼﻪ ام ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬وﻟﻲ ﻫﺮوﻗﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺪﺟﻨﺴﻢ ﺑﻮدم ‪ ،‬او ﭘﻘﻲ ﻣـﻲ زد ﺑـﻪ ﺧﻨـﺪه و‬
‫ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪاﻧﺪ‪ .‬وآن وﻗﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرﻣﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﺟﺎي ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﻫﺮ ﺷﺒﻲ ﻳﻚ‬
‫ﺟﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﮔﺮﻳﻪ اش ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻲ ﺻـﺪا ﺑـﻮد‪.‬ﺷـﺎﻧﻪ ﻫـﺎﻳﺶ ﻫـﻢ‬
‫ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪.‬ﺻﺎف ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد واﺷـﻚ از روي ﺻـﻮرﺗﺶ ﺳـﺮازﻳﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ و‬
‫رﻳﺶ ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ اش ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﺑﺎم ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﺲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬آن ﺷﺐ او ﻫـﻢ آﻣـﺪ و‬
‫رﻓﺖ ‪ ،‬ﺻﺎف روﺑﻪ روي ﻣﻦ ‪ ،‬روي ﺣﺼﻴﺮ ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬ﻛﻨﺎره ﻫﺎﻣﺎن ﻫﻤﻪ دور ﺣﻴﺎط را ﻧﻤﻲ ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪ و‬
‫ﻳﻚ ﻃﺮف را ﺣﺼﻴﺮ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‪ .‬ﻃﺮف ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﻴﺎط دﻳﮕﺮ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬رﻓﻘﺎي درم ﻫﻤﻪ ﻫﻤـﺎن دم‬
‫داﻻن ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬آﺑﺪارﺑﺎﺷﻲ ﺷﺐ ﻫﺎي روﺿﻪ ﻫﻢ آ ن ﻃﺮف ‪ ،‬ﺗﻮي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﮔﻠـﺪان ﻫـﺎ‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاﻳﺶ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻧﻤﺎزش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﺎزم را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ‪.‬ﭼـﻪ آرزوي ﻋﺠﻴﺒـﻲ ﺑـﻮد!از وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬درﺳﺖ ﻳﺎدم اﺳﺖ ‪ ،‬اﻳﻦ آرزو ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر در دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺧﻴﺎل ﻫـﻢ‬
‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم اﻳﻦ آرزو ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺸﻮد ‪.‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﺮاي ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻳﻚ زن ﻛﻪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﻤﺎزش را ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ‪ ،‬اﻳـﻦ آرزو ﻛﺠـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻤﻠﻲ ﺑﺸﻮد؟اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﻣﺪﺗﻲ ﺗﻮي ﺣﻴﺎط را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻫﻢ از‬
‫ﻣﺴﺠﺪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ زود ﺧﻮدم را از ﻟﺐ ﺑﺎم ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم‪.‬ﻻزم ﻧﺒﻮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬و ﻣﺮدم ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺪرم را ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻧﻤﻲ دﻳﺪم ‪ .‬ﺻﺪاي ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ ﻛﻪ ﺗﻮي ﻛﻮﭼـﻪ روي ﭘﻠـﻪ داﻻن‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﺮق ﺗﻮروق ﭘﺎﺷﻨﻪ آن ﻛﻪ روي ﻛﻒ داﻻن ﻣﻲ ﺧﻮرد ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ ﭘﺪرم آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻫﻢ ﺻﺪاي ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﻛﻔﺶ دﻳﮕﺮ را روي آﺟﺮ ﻓـﺮش داﻻن ﻣـﻲ‬
‫ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻮذن ﻣﺴـﺠﺪ ﭘـﺪرم و دﻳﮕـﺮ ﻣﺮﻳـﺪﻫﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﭘـﺪرم از ﻣﺴـﺠﺪ ﺑﺮﻣـﻲ‬
‫ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬دﻳﮕﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭘﺪرم وارد ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ ،‬ﻧﻌﻠﻴﻨﺶ را آن ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺎي دﻳﻮار ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﻨﺪ‬
‫و روي ﻗﺎﻟﻴﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻛﻤﻨﻲ اش ‪ ،‬ﻛﻪ زﻳﺮ ﭘﺎ ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ اﻳﺴـﺘﺎد و ﻫﻤـﻪ‬
‫ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ دور ﺣﻴﺎط و ﺗﻮي اﺗﺎق ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧـﺪ و ﭼـﺎي ﻣـﻲ ﺧﻮرﻧـﺪ و ﻗﻠﻴـﺎن ﻣـﻲ ﻛﺸـﻨﺪ ‪ ،‬ﺑـﻪ‬
‫اﺣﺘﺮاﻣﺶ ﺳﺮﭘﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻧﺸﺴـﺖ‪.‬اﻳـﻦ ﻫـﺎ را دﻳﮕـﺮ ﻻزم ﻧﺒـﻮد‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬ﻫﻤﻪ را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪.‬آن وﻗﺖ آﺧﺮﻫﺎي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﻮﻣﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ‬
‫روﺿﻪ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ را ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﻲ آﻣـﺪم و ﺗـﻮي ﺣﻴـﺎط را ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪ .‬ﻣﺎدرم دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻮدم ‪ ،‬از ﭘﻠﻜـﺎن‬

‫‪47‬‬
‫ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻦ ﻛﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬وﻣﻦ ﺗﺮﺳﺎن و ﺧﺠﺎﻟـﺖ زده‬
‫از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮدم ‪.‬ﺟﻠﻮي ﻣﺎدرم ﺳﺎﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدم‪.‬و در دل ﺑﺎ ﺧﻮد ﻋﻬﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻟـﺐ‬
‫ﺑﺎم ﻧﻴﺎﻳﻢ‪.‬وﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ؟آﺧﺮ ﺑﺮاي ﻳﻚ دﺧﺘﺮ دوازده ﺳﻴﺰده ﺳـﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ آن وﻗـﺖ ﻣـﻦ ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ‬
‫ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﮔﻮش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ؟اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻢ‪.‬ﭘﺪرم ﻛﻪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف‬
‫رﺧﺘﺨﻮاب ﻫﺎ‪.‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺪرم ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻣﻦ ﺷﺐ ﻫﺎي روﺿﻪ ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﻲ ﻧﺸـﻴﻨﻢ‬
‫و ﻣﺮدﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬اﮔﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﺣﺘﻢ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺎدر ﭼﻐﻠﻲ ﻣـﺮا ﺑـﻪ‬
‫ﭘﺪر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪.‬ﭼﻪ ﻣﺎدر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ داﺷﺘﻴﻢ!ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻐﻠﻲ ﻣﺎ را ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﻃﺮف ﻣﺎ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮ ﭼﺎدر ﻧﻤﺎز ﺧﺮﻳﺪن ﺑﺮاﻳﻤﺎن ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺪرم دﻋﻮا ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮب ﻳﺎدم اﺳﺖ‪.‬رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ ﭘﻬﻦ ﺑﻮد‪.‬ﻫﻮاي ﺳﺮﺷﺐ ﺧﻨﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘـﻲ روي دﺷـﻚ‬
‫ﺧﻮدم ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ام روي آن ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ،‬دﻳﺪم ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻨﻚ ﺑﻮد‪.‬ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!ﻫﻴﭻ دﻳﺪه اﻳﺪ آدم ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟‬
‫اﻣﺎ ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﻛﻮﭼﻚ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻮب ﻳﺎد آدم ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ!ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ آن ﺷـﺐ ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮب ﻳﺎد ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!اﻳﻦ ﻫﻢ ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎن ﻛﻪ آﻣـﺪه ﺑـﻮد رﺧـﺖ‬
‫ﺧﻮاب ﻫﺎﺷﺎن را ﭘﻬﻦ ﻛﻨﺪ و از ﻟﺐ ﺑﺎم ﻣﺮا ﺻﺪا ﻛﺮد ﻣﺤﻠـﻲ ﻧﮕﺬاﺷـﺘﻢ‪.‬ﺧـﻮدم را ﺑـﻪ ﺧـﻮاب زدم و‬
‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم‪.‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﻜﺎر را ﻛﺮدم‪ ،‬وﻟﻲ دﺷﻜﻢ آﻧﻘـﺪر ﺧﻨـﻚ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ از روﻳﺶ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرم ‪.‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎن ﭘـﺎﻳﻴﻦ رﻓـﺖ ‪ ،‬ﻣـﻦ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪم و روي‬
‫رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺻـﺮاﻓﺖ‬
‫اﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻣﺪت ﻫﺎﺳﺖ دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﻮاﺷﻜﻲ ﺑﺮوم و روي رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﺪرم دراز ﺑﻜﺸﻢ‪.‬ﻫﻨـﻮز‬
‫ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻢ آرزو ﻛﻨﻢ ﻛﻪ روي آن ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪.‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روي آن دراز ﺑﻜﺸﻢ‪.‬رﺧـﺖ ﺧـﻮاب‬
‫ﭘﺪرم را ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ آن ﻃﺮف ﺑﺎم ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ و ﻣﺎدرم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﻢ و رﺧـﺖ‬
‫ﺧﻮاب ﺑﺮادرم را ﻛﻪ دو ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻮد آن ﻃﺮف ‪ ،‬آﺧﺮ ردﻳﻒ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻬﺎي ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣـﻲ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ‪.‬ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ ﺳﺮم زد‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ اول از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻛﺸـﻴﺪم و ﻧﮕـﺎﻫﻢ‬
‫را از ﺳﻤﺖ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم‪.‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻳﺎدم ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣـﺪﺗﻲ ﺑـﻪ آﺳـﻤﺎن ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻛﺮدم‪.‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬وﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬ﭘﺎﺷﺪم و آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ و دوﻻ دوﻻ ﺑﺮاي اﻳـﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﺳﺮم در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﺣﻴﺎط ﻧﻴﻔﺘﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ آن ﻃﺮف رﻓﺘﻢ و ﻛﻨﺎر رﺧﺘﺨﻮاب ﭘﺪرم اﻳﺴﺘﺎدم‪.‬ﺗﻨﻬﺎ رﺧـﺖ‬
‫ﺧﻮاب او ﻣﻼﻓﻪ داﺷﺖ‪.‬ﺧﻮب ﻳﺎدم اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪48‬‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ وﻗﺘﻲ رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ را ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬دﺷﻚ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻜﺎﻧﺪم و ﻣﺘﻜﺎ را ﺑﺎﻻي آن ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻟﺤﺎف را ﭘﺎﻳﻴﻨﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﺰرگ ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛـﻪ روي ﻫﻤـﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ و دورو ﺑﺮش را ﺻﺎف ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬ﺳﻔﻴﺪي ﻣﻼﻓﻪ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم ‪ ،‬در ﺗـﺎرﻳﻜﻲ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲ زد و ﻫﺮﺷﺐ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻫـﻮس ﻣـﻲ‬
‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﻮس ﻛﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ‪ ،‬روي آن دراز ﺑﻜﺸﻢ‪.‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺷـﺐ‬
‫ﻫﺎي ﭼﻬﺎرده ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺳﻔﻴﺪﺗﺮ ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﺑﻮد‪.‬ﭼﻪ ﻗﺪر اﻳﻦ ﺧﻴﺎل اذﻳﺘﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدم!اﻣـﺎ ﺗـﺎ آن‬
‫ﺷﺐ ‪ ،‬ﺟﺮات اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ‪.‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮدﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮا‬
‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ دﻳﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻣﮕﺮﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺪي در اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﻫﺮوﻗﺖ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ ﺳـﺮم‬
‫ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪم‪.‬ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬ﻟﺐ ﻫﺎﻳﻢ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ و ﺧﻴﺲ ﻋـﺮق ﻣـﻲ ﺷـﺪم و‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺨﻮرم‪.‬ﻛﻤﻲ دودل ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻌﺪ زود ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﻲ ﻛـﺮدم و ﺑـﻪ‬
‫ﻃﺮف رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﺮدم و روي دﺷﻚ ﺧﻮدم ﻣﻲ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﻳـﻚ ﺷـﺐ ‪ ،‬ﭼـﻪ‬
‫ﺧﻮب ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم از اﻳﻦ ﻛﺎرم ﺧﻨﺪه ام ﻣﻲ ﮔﺮﻓـﺖ و ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﻢ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ آن ﺷﺐ ﻣﻦ!وﻗﺘﻲ روي رﺧﺖ ﺧـﻮاب ﺧـﻮدم اﻓﺘـﺎدم ‪ ،‬ﻣـﺪﺗﻲ ﮔﺮﻳـﻪ‬
‫ﻛﺮدم و ﺑﻴﻦ ﺧﻮب و ﺑﻴﺪاري ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮم آﻣﺪ ﺑﺎﻻ و ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﺮدﻛﻪ ﺷﺎم ﻳﺦ ﻛﺮد‪.‬آن ﺷـﺐ ﻫـﻢ‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺧﻴﺎل ﺑﻪ ﺳﺮم اﻓﺘﺎد‪ ،‬اول ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم‪.‬ﺳﻔﻴﺪي رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘـﺪرم را ﻫﺮﺷـﺐ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﻲ دﻳﺪم‪.‬‬

‫وﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺟﺮات داﺷﺘﻢ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮدم؟اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺟـﺮات ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﻣﺪﺗﻲ ﭘﺎي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ اﻳﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻣﻼﻓﻪ ﺳﻔﻴﺪش و ﺑﻪ دﺷﻚ ﺑﻠﻨﺪش ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدم و ﺑﻌـﺪ‬
‫ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ دﻟـﻢ را ﺑـﻪ درﻳـﺎ زدم و ﺧـﻮدم را روي رﺧـﺖ ﺧـﻮاب ﭘـﺪرم‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻼﻓﻪ ﺧﻨﻚ ﺧﻨﻚ ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ آﻧﻘﺪر ﻳﺦ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ وﻗﺘﻲ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮش‬
‫ﻣﻲ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺣﻆ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ از ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺖ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ اﻳﻨﻄـﻮر ﻳـﺦ ﻛـﺮدم‪.‬وﻟـﻲ‬
‫ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﺑﻮد و ﻗﻠﺒﻢ ﺗﻨﺪ ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫‪49‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺤﺮم ﻣﺮا دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﺳﺮم را ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﭘـﺪرم از در وارد‬
‫ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻦ از ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم وﻟﻲ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ زﻳـﺎد ﻃـﻮل ﻧﻜﺸـﻴﺪ‪.‬ﭘﺸـﺘﻢ ﮔـﺮم‬
‫ﺷﺪ‪.‬ﻋﺮﻗﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و دﻳﮕﺮ ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﻧﺒﻮد ‪.‬وﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ روي رﺧـﺖ ﺧـﻮاب ﭘـﺪرم ﻃﺎﻗﺒـﺎز‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬ﺑﺮادرم ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ در ﻛﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣـﺎدرم ﻛﻤـﻚ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﺧﺴﺘﮕﻲ از ﻛﺎر روز و رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ را ﻛﻪ ﭘﻬﻦ ﻛﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻣﺮا از ﭘﺎ درآورده ﺑـﻮد و ﻧﻤـﻲ‬
‫داﻧﻢ آن ﺷﺐ اﺻﻼ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاب دﻳﻮ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬ﻫﺮوﻗﺖ ﺑـﻪ ﻓﻜـﺮ آن ﺷـﺐ‬
‫ﻣﻲ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﻣﻲ ﺷﻮم و ﻣﻮ ﺑﺮﺗﻨﻢ راﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد‪.‬ﻣﻦ ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴـﺪم ﭼـﻪ‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻬﺎﻳﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ وﻗﺖ ﺑﻴﺪار ﺷﺪم و دﻳﺪم ﻟﺤﺎف ﭘﺪرم ﺗﺎ روي ﺳﻴﻨﻪ ام ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه اﺳـﺖ و‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻬﻠﻮﻳﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬واي!ﻧﻤﻲ داﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم !ﺧـﺪاﻳﺎ!ﻳـﻮاش اﻣـﺎ ﺑـﺎ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﺗﻜﺎن ﺧﻮردم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﺸﻮم ‪.‬وﻟﻲ ﻫﻤﺎن ﺗﻜـﺎن را ﻫـﻢ ﻧﻴﻤـﻪ ﻛـﺎره ول ﻛـﺮدم و‬
‫ﺧﺸﻜﻢ زد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻣﺎﻧﺪم ‪.‬ﺳﺮﺗﺎﭘﺎﻳﻢ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗـﻨﻢ داغ داغ ﺑـﻮد و ﭼﺎﻧـﻪ ام ﻣـﻲ‬
‫ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ را ﻳﻮاش ﻳﻮاش از زﻳﺮ ﻟﺤﺎف ﭘﺪرم درآوردم و ﺗﻮي ﺳﻴﻨﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدم‪ .‬ﭘـﺪرم ﭘﺸـﺘﺶ را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﺶ را زﻳﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺒﻴﻞ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬و ﻣـﻦ‬
‫ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ ﺷﻮم‪ ،‬دود ﺳﻴﮕﺎرش را ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ از ﺑﺎﻻي ﺳﺮش ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬از ﺣﻴـﺎط‬
‫ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي روﺿﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ‪ .‬ﺳﺮوﺻﺪاﻳﻲ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﻛﺎﺳـﻪ ﺑﺸـﻘﺎب از روي ﺑـﺎم‬
‫ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﺎن‪-‬ﻛﻪ دﻳﺮ و ﻫﻤﺎن روي ﺑﺎم ﺷﺎم ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ‪-‬ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬واي ﻛﻪ ﻣـﻦ ﭼـﻪ ﻗـﺪر ﺧﻮاﺑﻴـﺪه‬
‫ﺑﻮدم!ﭼﻪ ﻃﻮر ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد!ﻫﻨﻮز ﭼﺎﻧﻪ ام ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ ‪.‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﻮم؟ﭼﻄﻮر‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ؟ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟ﭼﻄﻮر ﭘﻬﻠﻮي ﭘﺪرم ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﺨﻮاﺑﻢ؟دﻟﻢ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﭘﺸـﺖ ﺑـﺎم‬
‫ﺧﺮاب ﺷﻮد و ﻣﺮا ﺑﺎﺧﻮدش ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬راﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ داﺷﺘﻢ !در اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﭼﻬـﻞ ﺳـﺎﻟﻪ ام ‪،‬ﺣﺘـﻲ‬
‫ﻳﻚ دﻓﻌﻪ ﻫﻢ اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﺪاده اﺳﺖ‪.‬اﻣﺎ راﺳﺘﻲ ﭼﻪ ﺣﺎل ﺑﺪي ﺑﻮد!دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻚ‬
‫دﻓﻌﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺸﻮم ﺗﺎ ﭘﺪرم وﻗﺘﻲ روﻳﺶ را ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا در رﺧﺘﺨﻮاب ﺧﻮدش ﻧﺒﻴﻨـﺪ‪.‬دﻟـﻢ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ دود ﺳﻴﮕﺎر ﭘﺪرم ‪-‬ﻛﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ و ﭘﺪرم ﺑـﻪ آن ﺗـﻮﺟﻬﻲ ﻧﺪاﺷـﺖ‪-‬دود ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻢ‪.‬و ﭘﺪرم ﻣﺮا ﻧﻤﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻲ ﺣﻴﺎ‪ ،‬روي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺧﻮاﺑﻴـﺪه‬
‫ام‪.‬واي ﻛﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ داﺷﺘﻢ!ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎد ﺑﻪ ﭘﻴﺮاﻫﻨﻢ ‪ ،‬ﻛﻪ از ﻋﺮق ﺧـﻴﺲ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﻣـﻲ ﺧـﻮرد و‬
‫ﺳﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﻣﮕﺮ ﺟﺮات داﺷﺘﻢ از ﺟﺎﻳﻢ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرم ؟ﻫﻨﻮز ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﻧـﻪ‬
‫ﻃﺎﻗﺒﺎز ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﻳﻚ ﭘﻬﻠﻮ‪.‬ﻳﻚ ﺟﻮري ﺧﻮدم را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم‪.‬ﺧﻮدم ﻫـﻢ ﻧﻤـﻲ داﻧـﻢ ﭼـﻪ ﺟـﻮر‬
‫ﺑﻮد‪،‬وﻟﻲ ﭘﺪرم ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد و دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﻴﮕﺎرش را دود ﻣﻲ داد‪.‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ‬

‫‪50‬‬
‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻳﻦ ﺷﺐ ﻣﻲ اﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ اﮔﺮ ﭘﺪرم ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻦ آﺧـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم!ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ اﺻﻼ ﻗﺪرت ﻫﻴﭻ ﻛﺎري را ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺣﺘﻤﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻣـﻲ ﻣﺎﻧـﺪم و از‬
‫ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺎ ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺧﺸﻜﻢ ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺒﻴﻠﺶ ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻻي دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» دﺧﺘﺮم !ﺗﻮ ﻧﻤﺎز ﺧﻮﻧﺪي؟«‬

‫ﻣﻦ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم ‪.‬ﻫﻤﺎن از ﺳﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‪.‬وﻟﻲ اﮔﺮ ﻫـﻢ‬
‫ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﻮاب ﭘﺪرم دروغ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ و ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪه ام‪.‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬
‫اﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدش راه ﻓﺮاري ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﺧﻼص ﻛﻨﺪ‪.‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺪري ﺣـﺎل ﺧـﻮدم از دﺳـﺘﻢ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺮس و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻗﺪري آﺑﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ اول ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم در ﺟﻮاب ﭘﺪرم ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬وﻟﻲ‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪،‬ﻳﺎدم آﻣﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ‪:‬‬

‫» ﺑﻠﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه م‪«.‬‬

‫وﻟﻲ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮال و ﺟﻮاب ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﻛﻪ در ﻳﻚ ﭼﺸﻢ ﺑـﻪ ﻫـﻢ زدن ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﺷﻮم و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﻢ را دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮم و ﺧﻮدم را از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازم ‪.‬‬

‫ﺳﻮال ﭘﺪرم ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮا از ﺟﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬راﺳﺘﻲ از ﭘﻠﻜﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و وﻗﺘﻲ ﺗﻮي اﻳـﻮان ‪،‬‬
‫ﻣﺎدرم رﻧﮓ و روي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﺮا دﻳﺪ ‪ ،‬وﺣﺸﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬و ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬

‫» ﭼﺮا رﻧﮕﺖ اﻳﻦ ﺟﻮر ﭘﺮﻳﺪه ؟«‬

‫و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﻮب ﻳﺎدم اﺳﺖ ﻛﻪ روﻳﺶ را ﺗﻨﺪ از ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ از‬
‫اﻳﻮان ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫» ﺧﻮب دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻛﺒﻴﺮه ﻛﻪ ﻧﻜﺮدي ﻛﻪ!«‬

‫‪51‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻣﻢ را ﺧﻮردم و ﻧﻤﺎزم را ﺧﻮاﻧﺪم ‪،‬ﻫﻨﻮز ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﺑﻮدم و ﻫﻨـﻮز از ﺧـﻮدم و از‬
‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﮔﻨﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﮔﻨﺎه ﻛﺒﻴﺮه‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﭘﺪرم ﻣﺮد ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻣﺮا دﻳﺪه‪.‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠـﺐ را از آن‬
‫وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻔﻬﻤﻲ ﻧﻔﻬﻤﻲ درك ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﻴـﻨﻢ ﺗـﺮس و‬
‫وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ آن وﻗﺖ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا آب ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺧﺠﺎﺑﺖ زﻧﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮد ﻧـﺎﻣﺤﺮﻣﻲ‬
‫ﺑﻐﻠﺶ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬وﻗﺘﻲ ﺑﻌﺪ از ﻫﻤﻪ ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺧﻮدم ﺧﺰﻳﺪم و‬
‫ﻟﺤﺎف را ﺗﺎ دم ﮔﻮﺷﻢ ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪم ‪ ،‬ﺧﻮب ﻳﺎدم اﺳﺖ ﻣﺎدرم ﭘﻬﻠﻮي ﭘﺪرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫» اﻣﺎ راﺳﻲ ﻫﻴﭻ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ دﺧﺘﺮت ﭼﻪ وﺣﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد؟ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻛﺒﻴﺮه ﻛﺮده !«‬

‫و ﭘﺪرم ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻧﻪ ﺣﺮﻓﻲ زد‪.‬ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي ﭘﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎرش زد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺸﻴﺪه و دراز ﺑﻮد و‬
‫ﻣﻦ از آن ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد‪.‬‬

‫******‬

‫‪52‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪9‬‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺮزون آﺑﺎد‬

‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪاي در اﺗﺎق ﻣﺮا از ﺧﻮاب ﭘﺮاﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮاب اﻣﺘﺤﺎن آﺧﺮ ﺳﺎل را ﻣﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴـﺖ‬
‫در ﺗﻬﺮان از ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎﻳﻢ ﺑﻜﻨﻢ‪.‬رﻓﻴﻖ ﻫﻢ ﺳﻔﺮم زودﺗﺮ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻛﻠﻴﺪ ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣـﺎ روي ﺧـﻮد‬
‫ﺳﺮﭘﻴﭻ ﺑﻮد و رﻓﻴﻘﻢ وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﺮد ﺑﺎرﻳﻚ و ﻣﺮﺗﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﻔﻨـﮓ ﺑـﻪ دﺳـﺖ ‪ ،‬وارد‬
‫اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ؛ ﺧﻮدش را اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻨﺪه ﺣﺴﻦ ﻧﻮري ؛ ﺑﺎزرس ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺎﻫﻲ‪ .‬ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ رﺳـﻴﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ و در اﻳـﻦ‬
‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﺷﺐ اﺗﺎق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﭼﺸـﻤﻢ ﮔـﺮم ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪.‬ﺷـﻬﺮ ﺣﻜﻮﻣـﺖ‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ اﺳﺘﻌﺒﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ ﻣﺰاﺣﻢ آدم ﺑﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎزرس روي ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﺗﺎق ﻛﻪ رﻓﻴﻘﻢ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺖ‪.‬و ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺗﻔﻨﮓ ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬
‫ﻫﻤﺎن دم در ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب رﻓﻴﻘﻢ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﻲ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮد ‪ ،‬ﻣﻌﺬرﺗﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ و ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺪﻣـﻪ اي‬
‫ﺷﺮوع ﻛﺮد ‪:‬‬
‫‪-‬اﺳﻢ ﺷﺮﻳﻒ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﻲ؟‬
‫رﻓﻴﻘﻢ اﺳﻤﺶ را ﮔﻔﺖ و ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ و او از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪-‬آﻗﺎﻳﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﺮده ن؟‬
‫ﻣﻦ ﺟﻮاب دادم ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬
‫‪-‬ﻛﻲ از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ﺗﺸﺮﻳﻒ آوردﻳﻦ؟‬
‫‪-‬ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ؛ اول ﺷﺐ ‪.‬‬
‫‪-‬ﺗﻮ راه ﺑﺎ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﻛﻴﺎ ﻛﻼﻫﻲ ژاﻧﺪارم ؛ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدﻳﻦ؟‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻫﻤﭽﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪...‬و ﺗﻮي ﻓﻜﺮ رﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫رﻓﻴﻘﻢ ﻛﻪ زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫‪53‬‬
 ‫‪-‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﺎرو را ﻣﻲ ﮔﻪ ‪...‬و ﻣﻦ اﻓﺰودم ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ‪.‬ﻳﻪ ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬ﻣﺎ اﺳﻤﺸﻮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮدﺷﻪ ‪.‬ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ؟‬
‫‪-‬ﺳﺮ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ‪ 9‬ﻛﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﺎ ﭘﻨﭽﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ‪.‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺗﺎ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﭘﻴـﺎده‬
‫ﺑﺮه‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ اش را ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﻛﺮد ‪.‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﺸﻴﺪه اش ﻣﻌﻠـﻮم‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬ﭘﻠﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﻳـﻚ ﺳـﻴﮕﺎر ﺗﻌـﺎرﻓﺶ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﻛﺒﺮﻳﺖ ﻫﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪم و او ﺳﻴﮕﺎرش را ﻛﻪ آﺗﺶ زد ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﺧﻮدﺷﻪ ‪.‬اﻣﺎ ﭼﺮا ﭘﻴﺎده رﻓﺖ‪...‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﻦ؟‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻳﻪ ﻛﺎر ﻓﻮري داره و ﻣﺠﺒﻮره زود ﺑﺮه‪.‬‬
‫و رﻓﻴﻘﻢ اﻓﺰود‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺮ ﺳﭙﺮد ﻛﻪ وﺳﻂ راه وﻗﺘﻲ ﺑﻬﺶ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻧﮕﻪ داره و ﺳﻮارش ﻛﻨﻪ ‪.‬اﻣﺎ ﺷﻮﻓﺮ ﻧﮕﻪ ﻧﺪاﺷـﺖ‬
‫‪.‬اون ﻛﻪ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ داد‪.‬‬
‫‪-‬ازش ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي ﻳﺎدﺗﻮن ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ‪.‬رﻓﻴﻘﻢ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻳﺎرو دﺧﺘﺮه ‪...‬؟‬
‫و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا‪.‬وﻗﺘﻲ راه اﻓﺘﺎد ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺪم ﻛﻪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮه ي دﻫﺎﺗﻲ رﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ دﻳﮕـﻪ‬
‫ﻧﺪﻳﺪﻳﻤﺸﻮن‪.‬‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻛﻪ آن ﮔﻮﺷﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮕﺶ را اﻳﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ رو ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬آﻫﺎه‪...‬ﺧﻮد دﺧﺘﺮه اﺳﺖ!‬
‫و ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز راﺿﻲ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﮕﻴﺪ ‪ ،‬دﺧﺘﺮه ﭼﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ اي داﺷﺖ؟‬

‫‪54‬‬
‫‪-‬ﻗﻴﺎﻓﻪ ش ﻛﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ ‪...‬ﻳﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻋﻠﻒ روي ﺳﺮش ﺑﻮد‪.‬ﭘﺎﭼﻴﻨﺶ ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد‪.‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ي‬
‫دﺧﺘﺮ دﻫﺎﺗﻲ ﻫﺎ‪.‬‬
‫و ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺻﺪاﻳﻲ از ﮔﻠﻮﻳﺶ درآﻣﺪ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻘﻲ زد ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻳـﺎ ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ‪.‬و ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ آﺳﻮده ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮدﺷﻪ ‪.‬و ﺳﻴﮕﺎرش را ﺑﻪ ﻃﺮف دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﺴﺖ‪.‬ﻓﻘﻂ ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم ژاﻧﺪارم ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﻓﺮار ﻛﺮده ﻳﺎ ﻛﺴﻲ او‬
‫را زده ﻳﺎ ﻛﺸﺘﻪ ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰي ﺑﭙﺮﺳﻢ وﻟﻲ ﺳﻮال ﻫﺎي ﭘـﻲ در ﭘـﻲ ﻣـﺎﻣﻮر ﺷـﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷـﺎﻫﻲ‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎرﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ در آﺧﺮ ﻛﺎر ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻘﻄﻪ ي ﮔﺸﺎﻳﺸﻲ در ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ‪ ،‬آﻫﺴـﺘﻪ وﻟـﻲ ﺑـﺎ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ‪...‬دﻳﮕﻪ؟‪...‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎز ﻛﻤﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻨﭽﺮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪ ،‬دو ﺳﻪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ﺑﻪ ژاﻧﺪارم ﻫﻢ ﺳـﻔﺮﻣﻮن‬
‫رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮدم دﻳﺪﻣﺸﻮن‪.‬ﻛﻨﺎره ﺟﺎده ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫و او ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻫﻤﻴﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن؟‬
‫ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم‪.‬ﺳﻮال ﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط و ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد‪.‬و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ‪.‬ﻳﻪ ﭘﺴﺮه ي دﻫﺎﺗﻲ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن ﺑﻮد‪.‬‬
‫و او رو ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ ي ﻃﻔﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺎزﻳﭽـﻪ ي ﮔـﻢ ﺷـﺪه ي‬
‫ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻋﺒﺎس؟ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮه اﺳﺖ ﻛﻪ اوﻣﺪ ﺧﺒﺮ داد ‪ ،‬ﻫﺎ‪...‬و ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪-‬ﺧﻮب‪...‬ﻳﺎدﺗﻮن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟‬
‫رﻓﻴﻘﻢ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻴﺎي ﭘﻨﻴﺮﻛﻼ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺣﺮف رﻓﻴﻘﻢ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻛﺮدم‪.‬ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﻴﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰي ﻳﺎدﺗﻮن ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬

‫‪55‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ‪.‬و ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪم‪.‬رﻓﻴﻘﻢ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ را ﮔﻔﺖ و وﻗﺘﻲ آن ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﻣﻦ رو ﺑـﻪ‬
‫او ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺎﻳﺪ واﻗﻌﻪ ي ﺟﺎﻟﺒﻲ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻪ‪.‬اﺟﺎزه ﻣﻲ دﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﻳﻪ ﺳﻮال از ﺷﻤﺎ ﺑﻜﻨﻢ؟‬
‫و ﻳﻚ ﺳﻴﮕﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﻛﺮدم‪.‬و او ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻨﺪان ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﻦ‪.‬و دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﮕﻪ اﻳﻦ ژاﻧﺪارم ﻃﻮري ﺷﺪه؟ﻓﺮار ﻛﺮده ‪ ،‬ﻛﺴﻲ او را ﻛﺸﺘﻪ ‪ ،‬ﭼﻪ ﺷﺪه ؟‬
‫ﻫﺮ دوي آن ﻫﺎ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ و او ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻪ آﻗﺎ ‪.‬ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ژاﻧﺪارم ‪ ،‬ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه ي ﭘﺎﭼﻴﻦ ﻗﺮﻣﺰ رو ورداﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮدن‪.‬‬
‫ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪم ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ از ﺗﻌﺠﺐ درﻳﺪه ﺷﺪ و ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮد‪.‬رﻓـﻴﻘﻢ از روي ﺗﺨـﺖ ﺧـﻮد ﭘﺮﻳـﺪ‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻴﺪ؟ﻣﻦ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﺧﻮدم را ﺣﻔﻆ ﻛﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ؟!‪...‬ﻣﻲ دوﻧﻴﺪ ﺧﻮدش ﺑﺮاي ﭼﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﺮزون آﺑﺎد؟‬
‫ﻫﻪ!ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺖ ﻳﻪ آدم دﻳﮕﻪ رو ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻛﻨﻪ‪.‬آدم دﻳﮕﻪ اي رو ﻛﻪ ﺗﻮ ﻫﻤـﻴﻦ ﻣـﺮزون آﺑـﺎد ﻳـﻪ‬
‫دﺧﺘﺮه ي دﻳﮕﻪ رو ﻗﺮ زده ﺑﻮد؟‬
‫و آن ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎز ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻳﺪ‪...‬؟‬
‫‪-‬ﻣﺎدر دﺧﺘﺮه ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﺒﺎل ﺷﻮن دﻳﺪه ﻳﻦ ‪ ،‬ﻏﺮوب ﺑـﻪ ﭘﺴـﺖ ﻣـﺮزون آﺑـﺎد ﺧﺒـﺮ‬
‫دادن‪.‬ﭘﺴﺮه ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ اوﻧﺎ ﺑﺴﺘﻪ ي ﻋﻠﻔﻮ ﺑﻬﺶ ﺳﭙﺮده ﺑﻮدن و ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎري ﺑﻪ ده‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﭘﺴﺮه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن ﻛﻪ ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻮن ﺷﺪه ‪.‬ﻣﺎم دﻳﮕﻪ ﭘﺪرﻣﻮن دراوﻣﺪه ﺗﺎ ﺗﻮﻧﺴﺘﻴﻢ از‬
‫ﻳﻜﻲ دوﻧﻔﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬از ﻏﺮوب ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ از ﻣﺮزون آﺑﺎد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ و ﺷﺎﻫﻲ ﺧﺒﺮ داده ن ‪ ،‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ‬
‫ي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﻳﻲ رو ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻲ رﺳﻴﺪه ﺗﻔﺘﻴﺶ ﻛﺮده ﻳﻢ‪.‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﺟﺴﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺳﻴﮕﺎرش را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮده و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪.‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﻋـﺮض ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ و رﻓﺘﻨـﺪ‬
‫‪.‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﺧﻴﺎل ﻛﺮده ﺑﻮد از ﻃﺮف ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﻣـﺎ‬
‫آﻣﺪه اﻧﺪ ؛ ﺗﻮي اﺗﺎق دوﻳﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﭘﺪراﻧﻪ و ﭘﻨﺪ دﻫﻨﺪه ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬دﻳﺪﻳﺪ آﻗﺎﻳﻮن ؟ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮد‪.‬ﻣﻦ ﺑﻲ ﺧﻮد اﺻﺮار ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ﻛـﻪ اﺳـﻢ و رﺳـﻢ‬
‫ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺗﻮﻧﻮ ‪ ،‬ﺗﻮ دﻓﺘﺮ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‪.‬آدم ﭼـﺮا ﺑـﻲ ﺧـﻮد ﺑـﺮاي ﺧـﻮدش دردﺳـﺮ ﺑﺘﺮاﺷـﻪ؟ﺑﺎ‬
‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﻛﺮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻲ ﺑﻮد؟‬

‫‪56‬‬
‫و ﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ و ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ او و اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻨـﻮ رﻓﻴـﻖ ﻫـﻢ‬
‫ﺳﻔﺮم ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن را دوﺗﺎ ﺑﺮادر ﻣﺰﻟﻘﺎن ﺗﭙﻪ اي ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ و ﺷﻤﺎره ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﻫﺮﻛـﺪام‬
‫ﻣﺎن از ﻳﻚ ﻋﺪد ﻫﺸﺖ رﻗﻤﻲ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺪارد‪.‬و او ﻛﻪ رﻓﺖ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳـﺪﻳﻢ و‬
‫ﺑﻌﺪ ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاب رﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ دو ﺑﻌﺪ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ‪ ،‬ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و از‬
‫ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﺎف ﺷﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ وﮔﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﺠـﺎل دور ﻛﺎرﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺧـﺎﻃﺮات‬
‫ﺗﻠﺨﻲ را در ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲ اﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬در ﺧﺎﻃﺮه ام اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﻴﺎن راه را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮدم و در ﻣﻴﺎن آن ﻫﺎ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ ‪.‬ﭘﻲ اﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ژاﻧﺪارم ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺟﺮات اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮد ؟ﭼﻪ ﻃﻮر دﺧﺘﺮك را راﺿﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮش زده و ﻓﺮارش داده ﺑﻮد؟‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻓﻜﺮي ﻛﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ژاﻧﺪارم ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣـﺎ آن دﺧﺘـﺮك را ﻗـﺮ زده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﻳﻌﻲ ﻛـﻪ در را ه ﺑﺎﺑﻠﺴـﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻋﺎدي دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﺟـﺎﻟﺒﻲ در آن‬
‫ﻣﻴﺎن ﻧﻤﻴﺎﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرم و ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﻨﻢ ‪.‬ﭼﺮا ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺎر وﻗﺘﻲ ژاﻧﺪارم ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣـﺎ ‪،‬‬
‫ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺮدد ﻛﻪ دﺧﺘﺮي از اﻫـﺎﻟﻲ ﻣـﺮزون آﺑـﺎد را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ "ﭼﻪ داﺳﺘﺎن زﻳﺒـﺎﻳﻲ از اﻳـﻦ واﻗﻌـﻪ ي‬
‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺳﺎﺧﺖ !" و ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ راه ﺟﺰ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻫـﺎي ﻋـﺎدي ﻣﺎزﻧـﺪراﻧﻲ ﻫـﺎي‬
‫ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﺎ ‪ ،‬ﺑﺎ دﻣﺎغ ﻫﺎ ي ﺑﺎرﻳﻚ و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻫﺎ ي ﻛﻮﺗﺎ ه ﺷﺎن و ﺑﭽﻪ ي آن ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﺎ ﻛﻪ‬
‫زﻳﺮ ﭘﺴﺘﺎن ﻣﺎدرش اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و داﻳﻢ ﻋﺮ ﻣﻲ زد‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي دﻳﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را از ﺑﺎزﭘﺮﺳﻲ ﻫﺎي ﻣﺎﻣﻮر ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺷﺎﻫﻲ درآوردم ‪ ،‬راﺳﺘﻲ ﺧﻴﻠـﻲ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم ‪ .‬ﭼﻮن از ﻗﻴﺎﻓﻪ و رﻓﺘﺎر ژاﻧﺪرام ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺴـﺎرﺗﻲ‬
‫ﺑﻜﻨﺪ و ﻳﻚ دﺧﺘﺮدﻫﻘﺎﻧﻲ را ﮔﻮل ﺑﺰﻧﺪ و دوﺗﺎﻳﻲ ﺑﺎﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬آدﻣﻲ ﺑﻮد ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻲ و ﭘﻨﭻ ﺳـﺎﻟﻪ و‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ وﺳﻂ ﺟﺎده ﺑﺮاي ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓـﻪ ﻳـﻚ ژاﻧـﺪارم‬
‫ﺣﺴﺎﺑﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻳﻌﻨﻲ ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ اراده ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛـﻪ ﭘﻴـﺪا ﺑـﻮد‬
‫اﮔﺮاﺗﻮﺑﻮس ﻧﻤﻲ اﻳﺴﺘﺎد ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺗﻔﻨﻨﮕﺶ را ﻫﻢ را ﺑﻜﺸﺪ و دوﺗﺎ ﭼﺮخ ﻋﻘﺐ اﺗﻮﺑـﻮس را ﺳـﻮراخ‬
‫ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص دروﻏﻲ ﻛﻪ درﺑﺎره ﻣﺤﻞ وﻻدت ﺧﻮد ﺑﻪ رﻓﻴﻖ ﻫﻤﺴﻔﺮ ﻣﻦ )ﻛﻪ از او ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﻛﺠﺎﻳﻲ اﺳﺖ(ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ؛ﻣﺮا ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﺠﺐ دﭼﺎر ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ‪.‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ژاﻧﺪارم ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش آن ﻫﻢ ﻣﻴـﺎن ﺑﺎﺑﻠﺴـﺮ و ﺑﺎﺑـﻞ اﺣﺘﻴـﺎﺟﻲ ﺑـﻪ دروغ‬

‫‪57‬‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارد ‪.‬او ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮﺑﺰه اي ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﻮد و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ روﺳﺘﺎ ﻧﺸﻴﻦ را ﺑـﺮ زده‬
‫ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬او ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺮاﺗـﻲ از ﺧـﻮد ﻧﺸـﺎن داده ﺑـﻮد ‪ ،‬ﭼـﺮا دروغ ﮔﻔـﺖ؟‬
‫ﻗﺴﻤﺖ ﺟﺎﻟﺐ واﻗﻌﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻮد ژاﻧﺪارم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻮاﻧﻲ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ در ﻫﻤﻴﻦ ﻣـﺮزون آﺑـﺎد‬
‫دﺧﺘﺮي را ﺑﺮ زده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا ﻛﻨﺠﻜﺎو ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫آن روز ﻋﺼﺮ ﻛﻪ از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ راه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪ ،‬ﺗﻮي ﺳﻮاري ﻗﺮاﺿﻪ ي ﻣﺎ ﻏﻴـﺮ از ﻣـﺎ دو ﻧﻔـﺮ ‪ ،‬ﻳـﻚ زن و‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺎزﻧﺪراﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻋﺮﻋﺮوﺷﺎن و ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﺎرﻳﻚ و ﻛﭙﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻛﻪ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗـﺎ‬
‫ﻧﺮﺳﻴﺪه ﺑﻪ ﭘﻨﻴﺮﻛﻼه ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺰده رﻳﺎل ﺑﺪﻫﺪ‪.‬ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي از ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ دور ﻧﺸﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ژاﻧـﺪارم‬
‫وﺳﻂ ﺟﺎده دﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪.‬ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬ژاﻧﺪارم ﺗﻔﻨﮕﺶ را روي دوش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮد ‪ ،‬آﻣﺪ ﺟﻠـﻮ و‬
‫ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺮا ﺗﺎ ﻣﺮزون آﺑﺎد ﻣﻲ ﺑﺮي؟‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻮﻣﺎن ﻛﺮاﻳﻪ اش ﻣﻲ ﺷﻮد و ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ﻛﻼﻣﻲ ﮔﺮم و ﭼﺎﭘﻠﻮس اﻓﺰود ‪:‬‬
‫‪-‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ دم ‪.‬ﻛﺮاﻳﻪ ام را اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ دم‪...‬ﭼﺮا ﻧﺪم؟‪...‬‬
‫و ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮ ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ در ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﭘﺮﻳﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ و او ﺳﻮار ﺷﺪ‪.‬ﻣـﻦ ﭘﻬﻠـﻮ ﺑـﻪ ﭘﻬﻠـﻮي‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و رﻓﻴﻘﻢ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ‪.‬و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻛﻨﻮن ﺑﺎ ژاﻧـﺪارم ﭼﻬـﺎر ﻧﻔـﺮ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﺷﺎﮔﺮد ﺷﻮﻓﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭘﺴﺮه ي وارﻓﺘـﻪ ي ﺑـﻲ ﻗـﻮاره اي ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑﻴـﺮون روي رﻛـﺎب‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻧﻜﻨﺪ دﺳﺘﺶ ول ﺷﻮد و ﺑﻲ ﭼـﺎره ﺗـﻮي ﺟـﺎده ﭘـﺮت‬
‫ﺷﻮد!‬
‫ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ژاﻧﺪارم ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ آرام ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬آﺧﻪ از اﻣﻨﻴﻪ ﻫﻢ ﻛﺮاﻳﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮن؟ﻛﺠﺎي دﻧﻴﺎ ﻫﻤﭽﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻫﺴﺖ ؟‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻮاﻇﺐ ﺟﺎده ي روﺑﻪ روي ﺧﻮد ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬از رﻳﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻴﺶ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪.‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ؟‬
‫و ژاﻧﺪارم ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدش را "اﻣﻨﻴﻪ"ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﺟﻮاب داد ‪:‬‬
‫‪-‬آﺧﻪ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻏﻴﺮاز اﻣﻨﻴﻪ اﺳﺖ‪.‬اﻣﻨﻴﻪ ﺑﻪ درد آدم ﻣﻲ ﺧﻮره‪.‬‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪.‬زﻳﺮ ﻟﺐ ﻏﺮﻏﺮي ﻛﺮد و ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺷﻮﻓﺮ ﺟﻮاب‬
‫دادم ‪:‬‬

‫‪58‬‬
‫‪-‬رﻓﻴﻖ اﻳﻦ رو "ﺑﻪ درد ﺧﻮردن "ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺪ‪.‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ي اﻣﻨﻴﻪ ﻫﺎس ﻛﻪ ﺑﻪ درد ﻣﺮدم ﺑﺮﺳـﻦ‪.‬و ﺑـﺎ‬
‫آرﻧﺞ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﺷﻮﻓﺮ زدم و او ﺑﻪ ﻃﻮري ﻛﻪ ﻳﺎرو ﻧﻔﻬﻤﺪ ‪ ،‬ﺧﻨﺪه اي از روي رﺿﺎﻳﺖ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺻﺤﻴﺢ ﻣﻲ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﻦ ‪.‬ﺧﻮب ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬ژاﻧﺪارم ﻛﻪ ﺧﻮدش را "اﻣﻨﻴﻪ"ﺧﻄﺎب ﻣﻲ ﻛـﺮد‬
‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دﻣﺶ را ﺗﻮ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺪورﺗﻲ در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻢ ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣـﻲ دوﻧﻴـﺪ‪ .‬و ﺻـﺤﺒﺖ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺟـﺎ ﺧـﺘﻢ‬
‫ﺷﺪ‪.‬ﻳﻚ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ رﻓﺘﻴﻢ ژاﻧﺪارم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬راﺳﺘﻲ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﭼﻪ دردﺳﺮﻫﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﺮاي اﻧﺴﺎن درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣـﻦ ﺣـﺎﻻ ﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺑـﺮم‬
‫ﺟﻮاﻧﻜﻲ را ﺗﻮﻗﻴﻒ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮزون آﺑﺎدي رو ﮔﻮل زده و ﺑﺎﻫﺎش ﻓﺮار ﻛﺮده ‪....‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺴﻲ اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺒﻲ ﻛﻨﺪ و ﻳﺎ از او درﺑﺎره ي ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﭙﺮﺳﺪ ﺧﻮدش اداﻣﻪ داد‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﺎدر دﺧﺘﺮه اﻣﺮوز اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﺑﺎﺑﻠﺴﺮ ‪.‬ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ‪:‬‬
‫‪-‬دﺧﺘﺮﻣﻮ ﺑﻪ زور ورداﺷﺘﻪ و ﺑﺮده ‪.‬وﻗﺘﻲ ازش ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻗـﺒﻼ از دﺧﺘـﺮش ﺧﻮاﺳـﺘﮕﺎري‬
‫ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮده ‪.‬اﻣﺎ زﻧﻴﻜﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ و ﭘﺪرش راﺿﻲ ﻧﺒﻮدﻳﻢ ﻛﻪ دﺧﺘﺮﻣﻮﻧﻮ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻳﻢ‪.‬راﺳﺘﻲ ﭼﻪ‬
‫دردﺳﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﻣﺮدم درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻣﺤﻠﻲ ﻣﻲ رم ‪.‬اﮔﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﺑﺸـﻪ‬
‫ﭘﺴﺮه ‪ ،‬دﺧﺘﺮه رو ﺑﻪ زور ﺑﺮده ﻣﻲ دم ﭘﻮﺳﺘﺶ رو ﺑﻜﻨﻦ‪.‬ﺑﺎﻳﺲ ﭘﻮﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻮر آدم ﻫﺎ رو ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از ﺷﻴﺸﻪ ي ﺟﻠﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺮﻳﺰه ﻫﺎي ﺟﺎده را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺑـﺎز‬
‫ﭼﺮخ ﻫﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬اي ﺑﺎﺑﺎ !ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﻣﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬ﭘﺴﺮي دﺧﺘﺮي را ﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎﻫﻢ ﭘﻲ ﻛﺎرﺷﻮن رﻓﺘﻪ اﻧﺪ دﻳﮕﻪ‬
‫‪.‬ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺖ دﻋﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻬﺸﻮن ﺧﻮش ﺑﮕﺬره‪.‬‬
‫ﻣﺮدك ﺑﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ وﺳﻂ راه ﭘﺎﻧﺰده رﻳﺎل ﻃﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺮف آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬آﺧﻪ آﻗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ زور ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫و رﻓﻴﻖ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬آﻫﺎه ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ اي اﺳﺖ ‪.‬اﮔﻪ ﺑﻪ زور ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻪ‪...‬اﮔﺮ ﺑﻪ زور ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﻳﻪ ﭼﻴﺰي‪.‬‬
‫و ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف ﻫﺎي دﻳﮕﺮ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻳﺎدم ﻧﻤﺎﻧﺪه ‪ .‬ﺳﺮ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ‪ ،10‬ﻧﺰدﻳﻜﻲ‬
‫ﻫﺎي ﭘﻨﻴﺮﻛﻼ ‪ ،‬ﺷﻮﻓﺮ ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮد ﻛﻪ آن ﻣﺮد ﺑﺎرﻳﻚ ﭘﻴﺎده ﺷﻮد‪.‬ﺷﺎﮔﺮد او زود ﺗﺮ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳـﺪ‪.‬ﭘـﺎﻧﺰده‬
‫رﻳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﺮد ﻛﭙﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ از ﺗﻮي ﻛﻴﺴﻪ ي دﺑﻴـﺖ ﺑﻨـﺪ دارش در آورد ‪ ،‬ﮔﺮﻓـﺖ و وﻗﺘـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬
‫دوﺑﺎره ﺳﻮار ﺷﻮد ‪ ،‬ﺳﺮي ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺮخ ﻫﺎي ﻋﻘﺐ زد و ﻣﻠﺘﻔـﺖ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻳﻜـﻲ از آن ﻫـﺎ ﻛـﻢ ﺑـﺎد‬
‫اﺳﺖ‪.‬ﺷﻮﻓﺮ را ﺧﺒﺮ ﻛﺮد‪.‬او ﻫﻢ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ‪.‬ﺗﻠﻤﺒﻪ را آوردﻧﺪ‪.‬ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ ﺗﻠﻤﺒﻪ زدﻧﺪ و وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﭼـﺮخ‬

‫‪59‬‬
‫ﭘﻨﭽﺮ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻫﻢ ﭘﻴﺎده ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺴﺎط ﭘﻨﭽﺮ ﮔﻴﺮي را ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬ﺷـﻮﻫﺮ آن زن‬
‫ﻣﺎزﻧﺪراﻧﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ اش ﺗﺎزه آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬و ﻣﻦ و رﻓﻴﻘﻢ وﻗﺖ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺎ ژاﻧﺪارم ﻛﻤﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪...‬‬

‫*******‬

‫‪60‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪10‬‬
‫دﻫﻦ ﻛﺠﻲ‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺪ ﭼﺮاغ را زدم در ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﺗﺎق ﻛﻪ از روﺷﻨﺎﻳﻲ دور ﭼﺮاغ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻤﻲ رﻧﮓ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ در‬
‫رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ﻫﻨﻮز رادﻳﻮ روﺷﻦ ﺑﻮد و ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ رواﻧﻲ ﻛﻪ از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ي ﺿـﺨﻴﻢ آن ﺑـﺮ‬
‫ﻣﻲ آﻣﺪ و ﻫﻮاي اﺗﺎق را ﻣﻮج ﻣﻲ داد ﭘﺮ ﺳﺮ وﺻﺪا ﺑﻮد وﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آرام ﺑﮕﻴﺮم ‪.‬ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬ﻧﻮر ﺳﺒﺰ و آﺑﻲ ﻛﻢ رﻧﮕﻲ از ﻛﻨﺎر ﺻﻔﺤﻪ ي راﻫﻨﻤﺎي رادﻳﻮ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻟﺤﺎف را ﺑﺎ‬
‫ﻣﻠﺤﻔﻪ ي ﺳﻔﻴﺪش رﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﭘﻴﭻ رادﻳﻮ را ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫آب ﺳﺮدي ﻛﻪ ﭘﻴﺶ از ﺧﻮاﺑﻴﺪن آﺷﺎﻣﻴﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ ﻋﺮق ﻧﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ در زﻳـﺮ ﭘﺘـﻮﻳﻲ ﻛـﻪ‬
‫روي ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدم ﮔﺮﻣﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺘﻮ را ﻋﻘﺐ ﺑـﺰﻧﻢ و ﺧـﻮدم را ﺧﻨـﻚ ﻛـﻨﻢ‬
‫وﻟﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪم ‪.‬ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ از دوازده ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑـﻮد و‬
‫ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪.‬ﺻـﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎ ﺳـﺎﻋﺖ ﻳـﺎزده ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ و دراﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﻘﻂ ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣﻦ ﺑﻮدﻛﻪ ﺗﺎ آن ﻃﺮف ﻧﺼﻒ ﺷﺐ روﺷﻦ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﺎدم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد م‪.‬ﭼﺸﻤﻢ داﺷﺖ ﮔﺮم ﻣﻲ ﺷﺪ و داﺷﺘﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻓﺮاﻣـﻮش‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻮق زﻧﻨـﺪه ي ﻳـﻚ ﺗﺎﻛﺴـﻲ ﮔﺮﻣـﺎي ﺧـﻮاب را از‬
‫ﭼﺸﻤﻢ دور ﻛﺮد و در ﺳﺮﻣﺎي ﻧﺎراﺣﺘﻲ و ﻋﺬاﺑﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد روي ﺗﺨﺖ ﺗﻜﺎﻧﻲ ﺧﻮردم ﭘﺘـﻮ را‬
‫ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﻴﭽﻴﺪم و وﻗﺘﻲ ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺳﻴﻢ ﻫﺎ و ﻓﻨﺮﻫﺎي ﺗﺨـﺖ ﺧﻮاﺑﻴـﺪ ﻣـﻦ ﻫـﻢ دوﺑـﺎره‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ‪.‬‬
‫اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ اﺟﺎره ﻛﺮده ام ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺰرگ ﺷﻬﺮ در ﻃﺒﻘﻪ ي ﺳﻮم ﻳـﻚ ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗـﺎزه ﺳـﺎز‬
‫اﺳﺖ ‪.‬اﺗﺎق را ﻣﺒﻠﻪ ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮدم و ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻪ ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ دارﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻛـﻪ ﻧﺼـﻒ ﺷـﺐ‬
‫اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ را از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫اول ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم از ﻫﺮ ﺣﻴﺚ راﺣﺘﻢ ‪.‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺪي اﺗﺎق ﺗﺎزه ام ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻨﺠﺎل ﺧﻴﺎﺑـﺎن اﺳـﺖ ‪.‬ﺷـﺐ‬
‫اول ﻛﻪ در آن ﺟﺎﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺪاي اوﻟﻴﻦ ﮔـﺎز اﺗﻮﺑﻮﺳـﻲ ﻛـﻪ آدم ﻫـﺎي‬
‫ﺳﺤﺮ ﺧﻴﺰ را ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺎ رﺷﺎن ﻣﻲ ﺑﺮد از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪم ‪.‬وﻟﻲ روزﻫﺎي ﺑﻌﺪ ﻋﺎدت ﻛﺮدم ‪.‬‬

‫‪61‬‬
‫ﺗﺎزه اﻳﻦ ﻫﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬روﺑﻪ روي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ در ﻃﺒﻘﻪ ي ﺳﻮم ﮔﺎراژي ﻫﺴـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎي ﻛﺮاﻳﻪ اي ﺷﺐ ﻫﺎ در آن ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ اﺗﻮﺷﻮﻳﻲ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻒ ﺣﻴﺎﻃﺶ را آﺳﻔﺎﻟﺖ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و درﺑﺎن آﺑﺮوﻣﻨﺪي ﻫﻢ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺎل ﻣﺮدم را ﺑﭙﺎﻳﺪ ‪.‬ﻳﻚ ﮔﺎراژ ﻓﻜﺴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ دارﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺗﻮي‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎﺷﺎن ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ ﻧﺎ ﺻﺎﺣﺒﻲ دارد و ﻧﻪ درﺑﺎﻧﻲ ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻓﺮو ﻣﻲ روم و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ آرام ﺑﮕﻴﺮم ﺗﺎزه ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮده اﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻛﺎر ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻋﺘﻪ ي روزﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻮﻓﺮﻫﺎي ﻧﺎﺷﻲ و دﺳﺖ ﭘﺎﭼـﻪ‬
‫ﺷﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻫﺮ راﻧﻨﺪه ﻛﻪ وارد ﻣﻲ ﺷﻮد در ﺑﺰرگ و از ﻫﻢ در رﻓﺘﻪ ي ﮔﺎراژ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﻨﺪد و وﻇﻴﻔﻪ‬
‫دارد ﻛﻪ در را ﺑﻪ روي ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺳﻮار ﺑﻌﺪي ﻫﻢ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ‪.‬ﻣﻦ اﻳﻦ را ﺷﺨﺼﺎ رﻓﺘﻢ و ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪.‬‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ در ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ دوﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮق ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر از روي ﭘﻞ ﻛﻨﺎر ﭘﻴـﺎده رو‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﺬرﻧﺪ و ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﻣﺎﺷﻴﻦ را درﺳﺖ وﺳﻂ ﺗﺨﺖ ﻫﺎي ﻛﺎرﻛﺮده ي در ﮔـﺎراژ ﻣـﻴﺦ‬
‫ﻛﻮب ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ي اﻳﻦ ﺳﺮوﺻﺪاﻫﺎ را ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻛﻪ ﺗﻮي رﺧـﺖ ﺧـﻮاﺑﻢ دراز ﻛﺸـﻴﺪه ﺑـﻮدم و در‬
‫ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻢ ﻛﻪ زودﺗﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ‪.‬و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ) آﺧﺮ ﻛﻲ ؟‪ ...‬آﺧﺮ ﻛﻲ ﻣﻦ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ‬
‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ ؟( ﺧﻴﺎﺑﺎن در آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺧﻠﻮت ﺧﻠﻮت اﺳﺖ ‪.‬و ﺣﺘﻲ رﻧﮓ دﺳـﺘﻪ ﺟﻤﻌـﻲ ﻣﺴـﺖ‬
‫ﻫﺎي ﻛﺎﻓﻪ ي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷـﺐ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ ﻫـﺎي ﺳـﺎﻋﺖ دوازده از ﻣﻴـﺎن ﺗـﺎرﻳﻜﻲ‬
‫درﺧﺘﺎن اﻧﺒﻮه ﻳﻚ ﺑﺎغ دور ﺗﺮ از آن ﺟﺎ ﺻﺎف از ﭘﻨﺠﺮه ي اﺗﺎق ﻣﻦ ﺗﻮ ﻣﻲ آﻳﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻫﺎ را داﺷﺘﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﺑﻮق زﻧﻨﺪه اي ﺗﺎﻣﻐﺰ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ ﻧﻔﻮذ ﻛﺮد ‪ .‬وﻣﻦ راﺳﺘﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم و ﭘﺘﻮرا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺘﻢ و‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ روي آﺟﺮﻫﺎي ﺳﻤﻨﺘﻲ ﺧﻨﻚ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺗﻜﻴﻪ دادم ‪.‬‬
‫راﻧﻨﺪه دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻮق زد و وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ در را ﺑﺎز ﻧﻜﺮد ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و رﻓﺖ ﭘﺸﺖ در و ﺑﺎ ﻣﺸـﺖ وﻟﮕـﺪ‬
‫در را ﺑﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺮﺑﺪه ﺑﻜﺸﻢ ‪.‬و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫـﺎ را از‬
‫ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻢ وﻟﻲ ﭼﻪ اﺣﻤﻘﻲ ! ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺣﺎﻻ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪه اﻧﺪ و ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﺸـﺎن‬
‫ﻏﻠﺖ ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺮوﺻﺪا ﻫﺎ ﻋﺎدت ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ...‬اﻳﻦ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪62‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮا وا ﻣﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ در آن دل آرام ﺷﺐ ﻋﺮﺑﺪه اي زﻧﻨﺪه و ﻣﻨﻔﻮ ر ﺑﻜﺸﻢ ‪ .‬و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﻫﺎ را از ﺧﻮاب ﺑﭙﺮاﻧﻢ ‪ .‬ﺳﺮا ﻧﺠﺎم در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﺗﻮر ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﻢ از ﺻـﺪا اﻓﺘـﺎد و ﻧـﻮر‬
‫ﭼﺮاغ آن از وﺳﻂ ﺗﺎرﻳﻚ ﻫﺎي درون ﮔﺎراژ ﭘﺮﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻦ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﻗﺪم زدم ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﻴﻮان دﻳﮕـﺮ از آب‬
‫ﻛﻮزه آﺷﺎﻣﻴﺪم و ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ ‪.‬دﻳﮕﺮ ﺧﻮاب از ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ دم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻛﻪ‬
‫ﻳﻚ ﺑﻮق ﻛﺸﻴﺪه ي دﻳﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺷﻼق ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮ ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑـﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ راه ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻜﻮﺑﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ زﻳﺮ ﮔﻮش ﻣﻦ ﻳﻚ دم اﻳﺴﺘﺎد دﻧﺪه ﻋﻮض ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻧﺎﻟـﻪ در‬
‫آﻣﺪ ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ از اﻳﻦ دﻧﺪه ﺑﻪ آن دﻧﺪه ﺷﺪم و ﺳﺮو ﺻﺪاي ﺳﻴﻢ ﻫـﺎ و ﻓﻨﺮﻫـﺎي ﺗﺨـﺖ در‬
‫آﻣﺪ ‪.‬‬
‫ﭘﺘﻮ را ﻛﻨﺎر زدم و ﭘﺎﺷﺪم روي ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﺗـﻮي ﻣﻬﺘـﺎﺑﻲ‬
‫ﺑﺮوم ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻪ ي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻳﻚ ﺳﺮازﻳﺮي دراز ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺟﻠﻮي‬
‫اﺗﺎق ﻣﻦ زﻳﺮ ﮔﻮش ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺗﺮﻣﺰ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﺳـﻜﻮت و آراﻣـﺶ آور‬
‫ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺟﻨﺠﺎل ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ اﻧﺒﺎﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺻﺪاﻫﺎ اﻓﺘﺎد ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﻴﺰي در ﻣﻦ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ اﮔـﺮ‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺨﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ‪ .‬اول ﻛﻤﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮي اﺗﺎق ﺑﺮوم ﺧـﻮدم‬
‫را ﺗﻮي رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﻨﻢ ‪ .‬وﻟﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﭼﻴﺰي در ﻣﻦ ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑـﻮد‬
‫‪.‬ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﻮد ؟ ﻳﻚ دﻫﻦ ﻛﺠﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻲ ﺑﻮد ؟ ﻣﺜﻞ ﻟﺠﺒﺎز ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺪاد ﻳﻚ دﻳﮕـﺮ را‬
‫ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻨﺪ ‪..‬؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي در ﻣﻦ ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬و ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺳﺮدي آﺟﺮ ﻫـﺎي ﻛـﻒ‬
‫ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ را ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد م ‪.‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﮔﺎراژ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻲ ﻏﻴﺮ از ﻓﺎرﺳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زدﻧﺪ ﺷﻨﻴﺪه ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪.‬‬
‫وﺳﺎﻋﺖ ﺳﻔﺎرت زﻧﮓ دوورﺑﻊ ﻛﻢ را زد ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﻠﻮ ه ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﭘﺎ ي ﻟﻨﮕﻪ در ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑﻮد آﺟﺮ ﭘـﺎره‬
‫ي ﭘﺎي آن ﻟﻨﮕﻪ ي دﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﻳﻚ ﺿﺮﺑﻪ ي ﻣﺤﻜﻢ وﻟﻲ ﺑﻲ ﺻﺪا و ﺧﻔﻪ ﺷﻜﺴﺘﻢ و ﻫﺮ ﺳـﻪ ﭘـﺎره‬
‫ﺳﻨﮓ را روي ﻫﺮه ي ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ‪.‬ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺳﻨﺠﻴﺪم و ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮدم ‪.‬‬
‫ﻗﻠﻮه ﺳﻨﮓ اوﻟﻲ را ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد در دﺳﺖ راﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺑﺎدﺳﺖ ﭼﭙﻢ دو ﭘﺎره آﺟﺮ‬
‫دﻳﮕﺮ را آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ‪.‬‬

‫‪63‬‬
‫و در ﻳﻚ آن وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﭘﭻ ﭘﭻ آن دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺎره ﺳﻨﮓ را ﭘﺸـﺖ ﺳـﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺎراژ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم و ﺳﺮﻳﻊ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ رﻓﺘﻢ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭘﺘﻮرا روي ﺳﻴﻨﻪ ام ﻛﺸﻴﺪم ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ي ﻣﻜﺮر اوﻟﻲ ﭘﺮ ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﻓﻠﺰ ﺗـﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و دو ﺗﺎي دﻳﮕﺮ آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ از دور ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ و وﻗﺘﻲ ﻛﻪ داد و ﻫﻮار راﻧﻨـﺪه‬
‫ﻫﺎ ﻛﻪ دﺳﺖ ﻛﻢ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ از ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺷﺎن ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻓﻜـﺮ ﺑـﻮدم ﻛـﻪ ﭘـﺲ‬
‫ﻛﻲ؟ ‪ ...‬ﭘﺲ ﻛﻲ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ آراﻣﺸﻲ ﺑﻴﺎﺑﻢ؟!(‬

‫*******‬

‫‪64‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪11‬‬
‫آرزوي ﻗﺪرت‬

‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﻫﻨﻮز از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ي ﺳﺮ ﺑﺎزار ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ ه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑـﺎز ﺑـﻪ‬
‫ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد و ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ ‪.‬ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ زﻳـﺮ ه ﭼـﻲ در‬
‫آن ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ﻫﻤﺎن ﺳﺮ ﺑﺎزار ﺑﻮد و او از ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ در ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻠﮕﺮاف‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮود و ﻫﻤﺎن از در ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﺎز ﻧﺎراﺣﺖ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬از اﻳـﻦ ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮوف ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﺪه ي ﺗﻠﮕﺮاف را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻏﺼﻪ اش ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬وﻟـﻲ اﻳـﻦ ﻏﺼـﻪ اش را‬
‫زود ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮش را ﻧﺎراﺣﺖ ﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﻫﺮ وﻗﺖ در ﻛﻮﭼﻪ و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮓ روي دوش ﻳـﻚ ﺳـﺮﺑﺎز ﻳـﺎ‬
‫ژاﻧﺪارم ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻤـﻲ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﭼـﺮا‪.‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻧﺎراﺣـﺖ ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ ﺷـﺪ‬
‫اﺿﻄﺮاب ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺑﻪ اودﺳﺖ ﻣﻲ داد و ﭼﻨﺪﺷﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬رﻧﮕﺶ ﻣﻲ ﭘﺮﻳـﺪ و ﭼﻨـﺪ دﻗﻴﻘـﻪ اي‬
‫ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻳﺎ دﻧﺒﺎل آن ﺳﺮﺑﺎز ﻳﺎ ژاﻧﺪارم ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﻣﻲ رﻓﺖ وﺑﻌﺪ ﻫﻢ اﮔـﺮ واﻗﻌـﻪ اي اﺗﻔـﺎق ﻧﻤـﻲ‬
‫اﻓﺘﺎد و ﭼﻴﺰي او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدش ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﮔﺮداﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮓ روي دوش آن ﺳﺮﺑﺎز ﻳﺎ ژاﻧﺪارم ﻣﺎت زده ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮاﻗﻊ زﻳﺮه ﭼﻲ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺸﺖ و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ دﻧﺒـﺎل ﻛـﺎر‬
‫ﺧﻮدﺑﺮود ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ در ﺑﺎره ي اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﺮد و ﺳـﺮاﻧﺠﺎم ﺑـﻪ ﻧﺘﻴﺠـﻪ اي‬
‫ﺑﺮﺳﺪ ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻫﺮ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ اﻳﻦ ﻃﻮر از ﺧﻮد ﺑـﻲ ﺧـﻮد‬
‫ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ اﺿﻄﺮاﺑﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ و دﺳﺖ ودﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻟﺮزد ؟و ﺧﻮدش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣـﻲ‬
‫ﻛﻨﺪ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اوﻻ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲ دﻫـﺪ و ﺑﻌـﺪ ﺑﻔﻬﻤـﺪ ﻛـﻪ اﺻـﻼ در‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻲ ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻲ ﺷﺪ ؟ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ ؟ اﻣﻴﺪ اﻧﺘﻈـﺎر وﺣﺸـﺖ ﺗـﺮس ﻳـﺎ‬
‫آرزو‪ ...‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰش ﻣﻲ ﺷﻮد ؟‬
‫اﻳﻦ را ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪65‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از رﻓﻘﺎي ﺧﻮد در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺷﺎه آﺑﺎد ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮردﻧـﺪ ‪.‬‬
‫او ﺑﺎز ﺑﻲ اﺧﺘﻴﺎر ﺷﺪ وﻗﺪم ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد آﻫﺴﺘﻪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﺎت وﻣﺒﻬﻮت ﺑﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﻧﻮ ﺑﺮاق روي‬
‫دوش ﻧﻈﺎﻣﻲ زل زده ﺑﻮد و ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ رﻓﻴﻘﺶ ﻛـﻪ از او ﺟﻠـﻮ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ﻣﻠﺘﻔـﺖ ﺷـﺪ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎزوي اورا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ و دوﺑﺎره راﻫﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و او ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد وﺑﻲ اﻳـﻦ ﻛـﻪ‬
‫رﻓﻴﻘﺶ ﭼﻴﺰي از او ﺑﭙﺮﺳﺪ در ﺗﻔﺴﻴﺮاﻳﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪:‬‬
‫‪ -‬دﻳﺪي ﭼﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﻗﺸﻨﮕﻲ ﺑﻮد ؟!‬
‫وﻗﺘﻲ اﻳﻦ ﺣﺮف را زده ﺑﻮد ﻫﻨﻮزاز زﻳﺮ ﮔﻮش آن ﻛﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش داﺷﺖ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و آن‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺗﻔﻨﮓ داﺷﺘﻦ وادارش ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻴﻠﻲ ﺑـﺪﮔﻤﺎن ﺑﺎﺷـﺪ ﻧﺎﭼـﺎر ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺣـﺮف او ﺑـﺎ‬
‫ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد و او وﻗﺘﻲ ﺑـﺎ رﻓـﻴﻘﺶ دور ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻣـﺪﺗﻲ ﭘﺎﺷـﻨﻪ ي ﭘـﺎي آن ﻫـﺎ را ﺑـﺎ‬
‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي و اﻧﺰﺟﺎر ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬رﻓﻴﻘﺶ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻻﻟﻪ زار از ﻫﻢ ﺟـﺪا ﺷـﻮﻧﺪ‬
‫اﻳﻦ را ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﭼﻪ ﻃﻮر آن ﻫﺎ را ﺑﺎ ﺑﺪ ﮔﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑـﻮد ‪ ...‬زﻳـﺮه ﭼـﻲ‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از ﭘﻴﺎده روي ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ و از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣـﻲ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ي ﻫﻢ وﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻓﻘﻂ در‬
‫ﻫﻤﺎن دﻗﻴﻘﻪ اي ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎﻳﻲ دﺳﺖ ﻣﻲ داد ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ را ﻋﻤﻠﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮد او اﻳﻦ را ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد وروي ﻫﻤﻴﻦ اﺻﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد اﻣـﺮوز ﭼﻨـﻴﻦ ﻓﺮﺻـﺘﻲ‬
‫دﺳﺖ داد از ﻓﺮورﻓﺘﻦ در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺬﺑﻪ و ﺷﻮﻗﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ اورا ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻣﺼـﺮوف ﻣـﻲ داﺷـﺖ ودر‬
‫ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ ﮔﻤﺸﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد اﺟﺘﻨﺎب ﻛﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﻫﻮﺷﻴﺎرﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺳـﺖ آﺧـﺮ ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﺧـﻮد را‬
‫ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺷﻤﺲ اﻻﻣﺎره رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﻔـﺖ از اﻳـﻦ ﺗﻔﻨﮕـﺪارﻫﺎ ﺑﺮﺧـﻮرد ‪.‬آن ﻫـﺎ وﺳـﻂ‬
‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد ﻧﺪ و او از ﭘﻴﺎده رو ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﺑﺮود وﻟﻲ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑـﻮد و او ﺗﺮﺳـﻴﺪ ‪.‬وﮔﺬﺷـﺘﻪ از آن ﻳـﻚ ردﻳـﻒ‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻦ و اﺗﻮﺑﻮس ﻣﻴﺎن او و ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺪﻧﺪ و او ﻧﺎﭼـﺎر از ﺗﺼـﻤﻴﻢ ﺧـﻮد ﻣﻨﺼـﺮف‬
‫ﮔﺸﺖ ‪ .‬و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ دﻧﺒﺎﻟﻪ ي اﻓﻜﺎر ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ رﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ روز ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و او ﺗﻮي ﺑﺴـﺎط ﺧـﺮد ه رﻳـﺰ ﻋﻤـﻮﻳﺶ ﻣـﻲ‬
‫ﮔﺸﺖ ﻳﻚ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه زﻧﮓ زده ﻛﺞ ﻣﺜﻞ ﭼﺎﻗﻮﻫﺎي ﺿﺎﻣﻦ دار وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺗـﺮ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮد ‪.‬‬
‫ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ وﻗﺘﻲ او ﻫﻨﻮز ﺑﭽﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ ﺧﻮدش را ﭼﻴﺰ ﺧﻮر ﻛﺮده ﺑـﻮد و ﻳـﻚ روز ﺻـﺒﺢ‬
‫ﻧﻌﺶ ﺳﻴﺎه ﺷﺪه و از ﺷﻜﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ي اورا ﭘﺸﺖ در ﺑﺴﺘﻪ ي اﺗـﺎﻗﺶ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ‪.‬ﺧـﻮد او ﻫـﻴﭻ‬

‫‪66‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮه اي از ﻋﻤﻮﻳﺶ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺧﻮدش را ﭼﻴﺰ ﺧﻮر ﻛـﺮده ﺑـﻮده اﺳـﺖ‬
‫‪.‬وﻟﻲ از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ آن ﺳﺮ ﻧﻴﺰه را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا در ﻓﻜﺮش ﻫﻲ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﻴﺎن‬
‫اﻳﻦ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه ﻛﺞ و زﻧﮓ زده و ﭼﻴﺰ ﺧﻮر ﺷﺪن ﻋﻤﻮﻳﺶ راﺑﻄﻪ اي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪.‬ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ ﭼـﺮا آن‬
‫اواﻳﻞ ﻫﺮ وﻗﺖ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه اش ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﺗﻮي ﻓﻜﺮ ﻋﻤـﻮﻳﺶ ﻣـﻲ رﻓـﺖ ‪.‬ﻳـﺎدش ﺑـﻮد در‬
‫ﻫﻤﺎن اوان ﻛﻪ ﭘﺪرش او را از ﻣﺪرﺳﻪ در آورده ﺑﻮد وﺑﻪ ﺑﺎزار ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ از ﭘـﺪرش‬
‫ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﻋﻤﻮ ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه اش ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﻮده ﻛﻪ زود ﺗﺮ راﺣﺖ ﺷﻮد و ﭼﺮا ﺧـﻮدش را‬
‫ﭼﻴﺰ ﺧﻮر ﻛﺮده ﺑﻮد ه و از ﺷﻜﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ ؟ وﻟﻲ از ﺗﺮس اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺒﺎدا ﭘـﺪرش ﺑﻔﻬﻤـﺪ ﺳـﺮﻧﻴﺰه‬
‫ﻋﻤﻮﻳﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ از اﻳﻦ ﺳﻮال در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﺑﻪ ﻗﺪري در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد و ﺧﺎﻃﺮات ﻛﻮدﻛﻲ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻛﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸـﺪ از ﭘﻬﻠـﻮي ﻳـﻚ‬
‫ﺟﻔﺖ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش دﻳﮕﺮ رد ﺷﺪه اﺳﺖ ‪ .‬و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ از ﭘﻴﺎده رو ﺧﻴﻠﻲ آﻫﺴﺘﻪ ﻣـﻲ ﮔﺬﺷـﺖ‬
‫در اﻓﻜﺎرﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻏﻮﻃﻪ ﻣﻲ ﺧﻮرد ‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ ي اﻓﻜﺎرش داﺷﺖ ﺧﻴﻠﻲ دراز ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺑﺎب ﻫﻤﺎﻳﻮن ﻧﺮﺳـﻴﺪه ﺑـﻮد ‪.‬ﭘﻴـﺎده رو ﻫﻨـﻮز‬
‫ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و او از ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ زن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﭽﻪ داﺷـﺖ وﻟـﻲ ﻫﻨـﻮز ﺳـﺮ ﻧﻴـﺰه ي ﻛـﺞ‬
‫ﻋﻤﻮﻳﺶ را ﺗﻮي ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ي ﺑﺴﺎط ﺧﺮده رﻳﺰ ﺧﻮد ﺣﻔﻆ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮد و‬
‫زن و ﺑﭽﻪ اش ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺳﺮ ﺻﻨﺪوق درش ﻣﻲ آورد و ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ و ﺗﻴﻎ ي آن ور‬
‫ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﻪ دﻗﺖ ﭘﺎﻛﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﮕﺮ زﻧﮓ ﻧﺰﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻛﻪ ورﻗﻪ ي ﺗﻠﮕﺮاف ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺗﻠﮕﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاي ﻫﻨـﺪ ﻣﺨـﺎﺑﺮه ﻛﻨـﺪ‬
‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺮوف ﻻﺗﻴﻦ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﺎز دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺶ اﻟﻔﺒﺎي ﻓﺮﻧﮕﻲ روي ورﻗﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻣﻌﻨﻲ آن را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ از ﺑﺎب ﻫﻤﺎﻳﻮن ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ دار اﻟﻔﻨﻮن ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺎده رو ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻠﻮت ﻣﻲ ﺷﺪ و او دم ﺑﻪ دم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﺑﻮد ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳﺮﻧﻴﺰه ي ﻛﺞ ﺧﻮدش اﻓﺘـﺎد ‪ .‬وﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻳـﺎد آوري‬
‫ﻫﻤﻪ ي ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ از ﺳﺮ ﻧﻴﺰه و ﺗﻔﻨﮓ و ﺧﻮاﺑﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد و ﻧﻔﺖ ﻻﻣﭙﺎﻳﻲ ﻛـﻪ آن روز‬
‫روي زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎدرش ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد دﻋﻮاﻳﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻳﺎد آورد ‪ .‬و ﺑﻌﺪ‬
‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش رﺳﻴﺪ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺗﺼـﻤﻴﻤﻲ دارد ﻛـﻪ ﻋﺎﻗﺒـﺖ ﺑﺎﻳـﺪ ﻋﻤﻠـﻲ اش ﻛﻨـﺪ ‪ .‬دم در‬
‫داراﻟﻔﻨﻮن در ﺧﻠﻮﺗﻲ ﭘﻴﺎده رو ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮﺧﻮرد ‪ .‬ﭘﺎ آﻫﺴﺘﻪ ﻛـﺮد و ﺑـﻲ اﻋﺘﻨـﺎ دﻧﺒـﺎل‬

‫‪67‬‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻲ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه دارش را ﺑﻪ دوش ﭼﭙﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳـﻴﻨﻪ‬
‫ي ﻗﻨﺪاق ﺗﻔﻨﮓ ﺣﻤﺎﻳﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و از ﺗﻮي ﻣﺎل روي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﻨﺎر ﺟﻮي آب روﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓـﺖ ‪.‬و‬
‫آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻲ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ او را ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ دﻧﺒـﺎﻟﺶ ﺑـﺮود و ﺗﻔـﻨﮕﺶ را درﺳـﺖ وارﺳـﻲ ﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮدش ﺑﺮﺳﺪ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﮔﺮ ﭼﻪ از ﻫﻤﺎن اول ﺗﻪ دﻟﺶ راﺿﻲ ﺑﻮد ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﻛﻔﺎﻟﺘﺶ درﺳﺖ ﺷﻮد و از ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻈـﺎم‬
‫ﻣﻌﺎﻓﺶ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ي ﺑﺪﮔﻮﻳﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺮزاي ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن از زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‬
‫او ﺑﺎز ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮﺑﺎزي ﺧﻮد ﺧﻴﺎل ﻫﺎ ﺗﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﻃﺮف ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ اﻗـﺪام‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮد و او ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺸﻤﻮل ﺷﺪﻧﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ داﺷﺖ ﻧﺎﭼﺎرﻛﻔﻴﻞ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷـﺪ و ﮔﺮﭼـﻪ ﻇـﺎﻫﺮا‬
‫راﺿﻲ ﺑﻮد وﻟﻲ ﺑﺎز ﺗﻪ دﻟﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮدﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﻲ در ﺳﺮﺑﺎزﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫او آرزو داﺷﺖ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن آﺷﻨﺎ ﺷﻮد و در ﻛﻨﺎر آﻧﻬـﺎ ﭼﻨـﺪ روزي زﻧـﺪﮔﻲ ﻛﻨـﺪ و‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻔﻨﮓ آﻧﻬﺎ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ و آن ﭘﻮﺗﻴﻦ ﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ را ﺑﭙﻮﺷﺪ ‪.‬‬
‫از ورود ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﻳﻚ ﻣﻘﺼﻮد دﻳﮕﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ ‪.‬اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺮ ﻧﻴﺰه ﺑﻲ ﻛﺎر اﻓﺘـﺎده ي‬
‫ﺧﻮدش را ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺎري ﺑﺰﻧﺪ ‪ .‬آﺧﺮ ﺗﺎﻛﻲ در ﺻﻨﺪ وﻗﭽﻪ اش ﮔﺮد ﺑﺨﻮرد ؟‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﺗﺎ آﺧﺮ ﺣﺪ ﻛﺸﻴﻚ ﺧﻮد را ﭘﻴﻤﻮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪.‬و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ زﻳﺮه ﭼـﻲ اﻓﺘـﺎد‬
‫ﻛﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬وﻟﻲ ﭼﻴﺰ ي ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ ‪ .‬زﻳﺮه ﭼﻲ دو ﺳـﻪ ﻗـﺪم دﻳﮕـﺮ رﻓـﺖ ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬
‫اﻳﺴﺘﺎد ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺻﺒﺮ ﻛﺮد و آن وﻗﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫ﺑﺎز در ﻓﻜﺮﻫﺎي ﺧﻮد ﻏﻮﻃﻪ ورﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ وﻗﺘﻲ ﺧﻮب آرام ﺷـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ ) اﻳﻦ ﺗﻔﻨﮕﺎ اﻧﻘﺪ ﻗﺸﻨﮕﻨﺪ ﻛﻪ آدم ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧـﻮاد ﻳﻜـﻴﺶ را داﺷـﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻪ ( و ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﺧﻮب ﺑﻮد اﻳﻦ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﺎل او ﺑﻮد و او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳـﺮ ﻧﻴـﺰه ي ﻛـﺞ‬
‫ﺧﻮدش را ﻛﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ زﻧﮕﺶ را ﭘـﺎك ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﺳـﺮ آن ﺑﺰﻧـﺪ و روي دوﺷـﺶ‬
‫ﺑﻴﻨﺪازد و‪ ...‬و ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ دوش ﺑﺎز ﺑﺮﮔﺸﺖ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ اورادﻳﺪ‬
‫ﺷﻚ ﺑﺮش داﺷﺖ ‪ .‬ﻛﻤﻲ او را ﺧﻴﺮه ﺧﻴﺮه ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ول ﻛﻦ ﻧﺒﻮد ‪ .‬وﻟﻲ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻧﻈـﺎﻣﻲ ﺑـﺎز‬
‫داﺷﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ ﭘﻴﺎده رو ﺧﻠﻮت ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬او ﺻﺒﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻧﻈﺎﻣﻲ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑـﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸـﺖ و‬
‫آن وﻗﺖ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﺶ اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ اﻓﺘﺎد ‪ .‬دﻟﺶ ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ و ﻧﻤﻲ داﻧﺴـﺖ‬
‫از ﭼﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ‪.‬وﻟﻲ ﻫﻨﻮز دو ﻗﺪم دﻧﺒﺎل ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺗﻔﻨـﮓ روي دوش ﻧﻈـﺎﻣﻲ ﺗﻜـﺎن‬

‫‪68‬‬
‫ﺧﻮرد و ﻧﻈﺎﻣﻲ ﻳﻚ دﻓﻌﻪ اﻳﺴﺘﺎد ! روي ﭘﺎﻳﺶ ﺟﻮر ﻋﺠﻴﺒﻲ ﭼﺮخ ﺧﻮرد و زﻳﺮه ﭼﻲ ﺗﺎ آﻣﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻛﻪ‬
‫ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺤﺶ و ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻲ دﻫﺪ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫـﻢ از راه رﺳـﻴﺪ و دوﺗـﺎﻳﻲ او را ﺑـﻪ ﻛﻼﻧﺘـﺮي‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ ‪.‬زﻳﺮه ﭼﻲ را ﭼﻬﺎرروز ﺑﻌﺪ آزاد ﻛﺮدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ او ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺻـﻨﺪوﻗﭽﻪ ي ﺑﺴـﺎط ﺧـﺮده‬
‫رﻳﺰش ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ در آﻫﻨﻴﻦ زﻧﺪان ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺻﺪا ﻛﺮد و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و او ﭘﺎدوي ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ اش را دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎرش اﻳﺴﺘﺎده روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬
‫در ﺷﻬﺮ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺟﺎن و ﻣـﺎل ﻣـﺮدم را از ﻫـﺮ ﮔﻮﻧـﻪ‬
‫ﺧﻄﺮ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ ﺣﻔﻆ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬زﻳﺮه ﭼﻲ راﻫﻢ ﻻﺑﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﺧﻴﻠﻲ دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮال ﻫـﺎﻳﺶ را از ﭘـﺎدوي ﺗﺠـﺎرت ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺎن ﺑﭙﺮﺳـﺪ ‪ .‬وﻟـﻲ‬
‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻲ از اﻳﻦ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻫﻢ ﭘﺎ را ه ﻣﻲ رﻓﺖ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‬
‫ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ از او ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﭘﺴﺮك ﭘﺎدو ﮔﻮﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻣﻲ داﻧﺴﺖ و ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ‬
‫ﺳﻜﻮت را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻛﻪ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎي زﻳﺮه ﭼﻲ ﻣﻲ دوﻳﺪ زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺪر ﺳﮕﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن رو ﻫﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ !‬
‫وزﻳﺮه ﭼﻲ ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻲ دوﻧﻢ ‪.‬‬
‫و آﺷﻮب دﻟﺶ دو ﭼﻨﺪان ﺷﺪ ‪.‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ؟ از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻧﺮﻓﺖ و ﭘﺎدوي ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎزار رواﻧﻪ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺧﻮدش‬
‫را ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ راه ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ي ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ اش در ﻓﻜﺮ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ي ﺑﺴـﺎط ﺧـﺮده‬
‫رﻳﺰ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﻳـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺮش آﻣـﺪه اﺳـﺖ ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ي اﺳـﺮاراو از دوران‬
‫ﻛﻮدﻛﻴﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻛﻪ زن و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪه ﺑﻮد در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوق ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫از ﻛﻮﭼﻪ و ﭘﺲ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳـﺎﻧﺪ ‪.‬در ﺧﺎﻧـﻪ ﻫﻤـﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮش‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬دﻳﺸﺐ از ﺗﺠﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﺮدا آزاد ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪.‬و ﺣﺎﻻ ﻫﻤـﻪ ﭼﺸـﻢ ﺑـﻪ راه‬
‫دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺑﺎز ﺑﻮد و او ﻳﻜﺴﺮه وارد ﺷﺪ ‪ .‬از داﻻن ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ ‪ .‬از ﺑﻐﻞ ﭘﺴـﺮش ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ داﻧﺴـﺖ از وﺟـﺪ‬
‫وﺷﻌﻒ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎي زﻧﺶ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد از روي ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ ﺑـﻮد‬

‫‪69‬‬
‫ﻳﺎﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ و ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ي اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺑﺎره دور او رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺳﻮال ﻫﺎي ﭘﻲ در ﭘـﻲ‬
‫ﺷﺎن روي ﻟﺐ ﻫﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻲ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻼم ﻛﺴﻲ ﺟﻮاب دﻫﺪ ﻳـﻚ راﺳـﺖ ﺑـﻪ ﻃـﺮف‬
‫ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ‪.‬ﻫﻤﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺴﻲ ﺟﺮات‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ و او را از آن ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﺒﺮ دار ﻛﻨﺪ ‪.‬‬
‫زﻳﺮه ﭼﻲ در ﺻﻨﺪوق را ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ و ﺑﺎ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺑﻪ ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬در ﺳﺨﺖ ﺑﻪ دﻳﻮار ﺧﻮرد و دوﺑـﺎره‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪...‬وﻟﻲ ﺳﺮﻧﻴﺰه ﻧﺒﻮد‪...‬در ﺻﻨﺪوق روي دﺳﺖ زﻳﺮه ﭼﻲ ﻓﺮود آﻣـﺪ و او دﻳﮕـﺮ ﭼﻴـﺰي ﻧﻤـﻲ‬
‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻃﺎق ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاب ﺷﺪه و روي ﺳﺮ او رﻳﺨﺖ ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺗﻔﻨـﮓ‬
‫ﺑﻪ دوش ﺑﺎ ﻗﻨﺪاق ﺗﻔﻨﮕﺶ ﺑﻪ ﺳﺮ او ﻛﻮﻓﺖ و ﻳﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺮ ﻧﻴﺰه از ﻋﻘﺐ ﺑـﻪ ﺳـﺮ او‬
‫ﻓﺮو ﻛﺮدﻧﺪ و او ﮔﻴﺞ ﺷﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻗﻔﻞ در ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ اش در دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑـﻮد روي ﻛـﻒ‬
‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ اش در دﺳﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد روي ﻛﻒ ﺻﻨﺪوق ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻲ ﻫﻮش اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫*******‬

‫‪70‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪12‬‬
‫اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب‬

‫‪-‬آﻗﺎ ي ﺑﻴﺠﺎري اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻛﺴﻠﻴﺪ ؟!‬

‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﻴﺠﺎري ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﺖ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي رﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ‪ .‬ﻗﻴﺎﻓﻪ اش‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻚ دﺳﺘﻪ از ﻣﻮﻫﺎي ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﻲ اش ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﻴﺸـﺎﻧﻲ ﻋـﺮق ﻛـﺮده اش‬
‫ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﭽﻪ ام ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﻮاﺳﻢ ﺟﻤﻊ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺠﺎري در ﺟﻮاب ﻫﻤﻜﺎرش ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺣﻞ ﻳﻚ ﻣﺸﻜﻞ اداري ﺧﻮد ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﮔﻔﺖ ‪.‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻃﻮر آﻗﺎ ﭼﺶ ﺷﺪه ؟‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻋﺮض ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻳﺲ دﻳﻔﺘﺮي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ‪.‬‬
‫‪-‬ﻛﻲ ﺗﺎﺣﺎﻻﺳﺖ ؟‬
‫‪-‬دوروزه ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪.‬دﻳﺮوز ﻫﻢ دﻛﺘﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻣﺶ ‪.‬‬
‫‪-‬ﺧﻮب!ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺧﻄﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‪.‬ﺑﻠﻪ ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﺪاره دﻳﮕﻪ ‪.‬‬
‫‪-‬ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ‪.‬ﻻﺑﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‪.‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮم ﻧﺎراﺣﺘﻪ ‪.‬ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻛﺎر دارم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫‪-‬اﻣﻴﺪوارم ﻓﺮدا ﺧﺒﺮ ﺳﻼﻣﺘﻴﺶ رو ازﺗﻮن ﺑﮕﻴﺮم ‪.‬‬
‫و رﻓﺖ ‪.‬وﺑﺎز اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻣﺎﻧﺪ و اﻓﻜﺎر ﻣﻐﺸﻮش و اﺿﻄﺮاب آورش ﻛﻪ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻ راﺣـﺘﺶ‬
‫ﻧﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﻃﺮﻓﻲ ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﻫﺠﻮم ﻣﻲ آورد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ارﻗﺎم ﺳﺘﻮن ﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻚ و دراز ﺟﻠـﻮي ﭼﺸـﻤﺶ‬
‫ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺳﺮش ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎز در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻓـﺮو ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺖ ‪.‬روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ وارد ﺗﺎﻻر ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﺎرش ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﻮاس ﺟﻤـﻊ ﻛـﺎر‬
‫ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬وﻟﻲ اﻣﺮوز ﻫﻨﻮز ﻛﺎرش را ﺷﺮوع ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻓﻜﺮش ﻣﻐﺸﻮش ﺑﻮد ‪.‬ﺗـﺎره ﺑـﻪ‬
‫ﻓﻜﺮ رﻓﻘﺎي ﻫﻤﻜﺎرش ﻣﻲ اﻓﺘﺎدﻛﻪ در روزﻫﺎي ﺑﻴﻤﺎري او در روزﻫﺎي ﻏﻴﺒﺖ او ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎرش را ﻣﻴـﺎن‬
‫ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻨﺪ و از وري اﻛﺮاه و ﻳﺎ اﮔﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﻤﻚ ﻧﺸﻨﺎس ﺑﺎﺷـﻨﺪ ﺑـﺎ رﺿـﺎﻳﺖ ﺧـﺎﻃﺮ ﻫـﺮ‬
‫روزﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎر او ﻳﻜﺴﺎﻋﺎت دﻳﺮ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪71‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ دراﻓﻜﺎر ﺧﻮد آن ﻗﺪر ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻛﺎر روزاﻧﻪ ي ﺧﻮد‬
‫را از ﻳﺎد ﻣﻲ ﺑﺮد و ﻳﺎ ﻻاﻗﻼ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﻗﺖ آن را دﻧﺒﺎل ﻛﻨـﺪ ‪.‬ﻫـﻲ از ﺧـﻮدش ﻣـﻲ ﭘﺮﺳـﻴﺪ‬
‫ﭘﺴﺮش ﭼﻪ ﻃﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ؟‬
‫ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر اﻓﻜﺎرش ﺗﺎ ﻣﺮده ﺷﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻫﺮروز درﻧﺎﻫﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻏﺬا ﺑﺎ ﻫﺮﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣـﻲ ﺷـﺪ در دل ﻛـﺮد ‪.‬وﻟـﻲ او ﻛـﻲ‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ دﻧﺒﺎل ﻛﺮدن اﻳﻦ درددل ﻫﺎ دوﺳﺘﻲ ﻳﺎ آﺷﻨﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﻛﺴـﻲ ﻃـﺮح ﻣﻌﺎﺷـﺮت‬
‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮي ﺑﺮﻳﺰد ؟‬
‫ﺑﺮاي او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ارﻗﺎم دﻓﺘﺮ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد زﻧﺪﮔﻲ ﺧﺎرج از اﻳﻦ ارﻗﺎم و اﻋﺪاد ﺑﺮاي او‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻟﻜﻪ ﻫﺎي ﺟﻮﻫﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ روي ﻛﺎﻏﺬ ﺑﺪي اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻳـﺎد ﻫﻤﻜـﺎر ﺑﻴﻤـﺎرش‬
‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﺠﺎ ﻛﺴﻲ وﻗﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﺎدﺗﺶ ﺑﺮود ؟ ﻛﺎﻣﻼ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻳـﻦ ﺧﻴﻠـﻲ ﻫـﻢ‬
‫ﻋﺎدي ﺑﻮد ‪.‬‬
‫آﻣﺪ و رﻓﺖ ﺗﻮي ﺗﺎﻻر ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻮد ‪.‬از وﺳﻂ ﻣﻴﺰﻫﺎ ﻛﻪ ﺗﻨﮓ ﻫﻢ ﭼﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺮدم ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و‬
‫ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺎ ي ﻗﺴﻤﺖ دﻳﮕﺮ و ﺧﻮد ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‬
‫و دﻓﺘﺮﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري و ﺗﺮاز را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰﻫﺎ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻛﻨﺎره ﻫﺎﺷﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد‬
‫ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬
‫اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻪ او ﻫﺮﮔﺰ درﺻﺪد ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﺪ از ﻛﺠﺎ و از ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ در‬
‫ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺎﻧﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻔﺮوﺷﺪ اﻣﺮوز ﻫﻢ آﻣﺪ و از ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ او رد ﺷﺪ ‪.‬اﺣﻤـﺪ ﻋﻠـﻲ از ﻛـﺎرش دﺳـﺖ‬
‫ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوش ﻣﻔﻨﮕﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺗﺎﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﻃﻮري ﺗﻮي ﺑﺤﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد و آﻣﺪ و رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬اﻣﺮوز ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ ي‬
‫او ﺑﻪ رﻳﺨﺖ او دﻗﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﻃﻮري ﺗﻮي ﺑﺤﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد و آﻣﺪ و رﻓﺘﻨﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺮوز ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓـﻪ‬
‫ي او ﺑﻪ رﻳﺨﺖ ﻣﻔﻨﮕﻲ او دﻗﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد؟‬
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﺗﺎﻻر زﻧﮓ زد و رﺷﺘﻪ ي ارﺗﺒﺎط اﻓﻜﺎر اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن را ﺑﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﭘﻴﺮﻣـﺮد روزﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ﻓﺮوش ﺑﺮﻳﺪ و او دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﺑﻪ ﻛﻨﺪي ﭘﻴﺶ ﻣـﻲ رﻓـﺖ‬
‫‪.‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﺑﻮد دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠﻢ ﺑﺮد دوﺳﻪ ﺑﺎر آن را در اﻃـﺮاف دوات‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و ﻋﺎﻗﺒﺖ دوات را ﺟﺴﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ‪.‬ﻫﻤﻜﺎر روﺑﻪ روﻳﻲ اﺣﻤـﺪ ﻋﻠـﻲ ﺧـﺎن‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ را ﺻﺪا ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻟﻴﻮان آب ﺧﻮاﺳﺖ ‪.‬ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ آب را آورد ‪.‬‬

‫‪72‬‬
‫ﻳﻚ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻻي ﻣﻴﺰش اﻳﺴﺘﺎد‪.‬ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﺳﻨﺪﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓ و ﭼﻚ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﺰرگ‬
‫را روي ﻣﻴﺰ او ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ‪.‬ﺑﺎز او ﺑﻪ ﻛﺎرش ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﻮاري ﺗﺎﻻر زﻧﮓ ﻧﻪ و ﻧﻴﻢ را‬
‫زد ‪.‬ﻳﻜﻲ دوﻧﻔﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﺷﺎن را د ر آوردﻧﺪ و ﻣﻴﺰان ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬اﺻﻼ ﺣﻮاس او اﻣﺮوز درﺳﺖ ﭘﺮت ﺑـﻮد‬
‫و ﻫﻤﻪ اش دﻳﮕﺮان را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ از‬
‫ﻧﻪ و ﻧﻴﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎز ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻛﺎر اﻣﺮوزش ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧـﺪه اﺳـﺖ ‪.‬اﻣﻴـﺪوار‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ ده ﻛﺎر اوﻟﺶ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻛﺎر ﻫﻤﻜﺎر ﺑﻴﻤﺎرش ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮﻻ روزي دوﺳﺎﻋﺖ از وﻗـﺖ‬
‫او را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺗﺮازو ﭼﻪ ﻛﻨﻢ ؟‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪.‬اﻣﺮوز ‪ 15‬ﻣﺎه اﺳﺖ و او ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺣﺴﺎب ﭘﺎﻧﺰده روزي ﺧﻮد را وارﻳﺰ ﻛﻨﺪ و‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻤﻪ ي دﻓﺘﺮﻫﺎ و ﺣﺴﺎب ﻫﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻄﺒﻴﻖ ﻛﻨﺪ و ﺗﺮازﺑﺪﻫﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻛﺎر اﻣﺮوزش را زﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺗﻮي اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺗﻠﻔـﻦ‬
‫ﻣﻴﺰ رﻳﻴﺲ زﻧﮓ زد ‪ .‬ﺳﺮوﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دﻳﻮار ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺟﻠﻮي اﻓﻜﺎر او اﻓﺘـﺎد و او ﺑـﺎز‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺰ او ﺗﺎ ﻣﻴﺰ رﻳﻴﺲ ﭘﺎﻧﺰده ﻗﺪم ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و او در ﻣﻴﺎن ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﻫﺎ ي ﺧﻮد اﻳـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ رو‬
‫ﺧﻴﻠﻲ واﺿﺢ و روﺷﻦ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ رﻳﻴﺲ در ﺟﻮ اب ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ):‬ﻧﻪ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻧﺪارﻧـﺪ ‪...‬ﺑﻠـﻪ‬
‫‪(...‬او ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ رﻳﻴﺲ ﺣﺴﺎﺑﺪاري را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ رﻓﻴﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﻳﻚ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ از‬
‫ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰش ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬داﻣﻦ ﻛﺘﺶ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ي دﻓﺘﺮ ﺑﺰرگ روزﻧﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺖ و دﻓﺘﺮ روي ﻣﻴـﺰ ﺗﻜـﺎن‬
‫داد ‪.‬و ﻓﻜﺮ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ‪.‬دﻓﺘﺮ اول را ﺑﺴﺖ و دﻓﺘﺮ دوم را ﺑـﺎز ﻛـﺮد و‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ ‪ .‬و ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ارﻗﺎم دﻓﺘﺮ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري را ﺗﻮي اﻳﻦ دﻓﺘﺮ دﻳﮕﺮ وارد ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮد ﻣﻐﺰش ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد و ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد دﻧﺒـﺎل ﺧﻴـﺎﻻت واﻫـﻲ ﻣـﻲ‬
‫رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﺳﺮش درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬و دﻧﮓ دﻧﮓ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻲ از ﻛﺎرش ﻫﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬دﺳـﺘﺶ ﺑـﺎ ﻗﻠـﻢ‬
‫روي دﻓﺘﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺶ از وﺳﻂ ﺷﻴﺸﻪ ي ﭘﻨﺠﺮه ﺗﻮي آﺑﻲ روﺷﻦ آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﻇﻬﺮ ﻫﻲ‬
‫ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬ﻳﻚ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎس از ﻛﻨﺎر ﻣﻴﺰ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧـﺎن ﮔﺬﺷـﺖ ‪.‬از ﻣﻴـﺎن‬
‫ﻣﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ رد ﺷﺪ و ﺟﻠﻮي ﻣﻴﺰ رﻳﻴﺲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻛﺎﻏﺬي ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد ‪.‬ﻫﺮ زﻣﺎن ﻛـﻪ ﻧﺎﻣـﻪ‬
‫ي رﺳﻤﻲ و ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﻪ اي ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ رﻳﻴﺲ ﺳﺮﭘﺎ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺗﺎﻻر را از ﻣﻔﺎد آن ﻣﻄﻠﻊ ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ‪.‬‬

‫‪73‬‬
‫رﻳﻴﺲ ﭘﻲ از ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﻪ را از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ و ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ ﭘﺸـﺖ ﻣﻴـﺰش‬
‫اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮﻓﻪ اي ﻛﺮد و آﻣﺎده ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺧـﺪﻣﺖ ﺧﺒـﺮ ﺑـﺪي آورده ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﭘﺴﺮش را آورده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻳﺎ ﻧﻪ اﻗﻼ ﺧﺒﺮ ﻣﺮگ ﻫﻤﻜـﺎر ﺑﻴﻤـﺎر ﺟـﻮان اورا آورده‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬ﻗﻠﻤﺶ را روي ﻣﻴﺰ رﻫﺎ ﻛﺮد ه ﺑﻮد و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﻧﻴﻢ ﺧﻴﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد وﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫رﻳﻴﺲ ﺷﺮوع ﻛﺮد ‪ ):‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد داﻳﺮه ي ﺑﺎزرﺳﻲ ‪(..‬و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن آﺳﻮده ﺷﺪ ‪.‬ﺑﻘﻴﻪ را ﮔﻮش‬
‫ﻧﺪاد و ﺧﻮدش را روي ﺻﻨﺪﻟﻲ اش رﻫﺎ ﻛﺮد ‪ .‬ﺻﺪاﻳﻲ از ﺻـﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺖ ﻫﻤـﻪ ي ﻛﺎرﻣﻨـﺪان را‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻛﺮد و رﻳﻴﺲ ﻳﻚ دم از ﺧﻮاﻧﺪن دﺳـﺖ ﻛﺸـﻴﺪ و ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺣﺮﻛـﺖ او ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ و ﻧﻔـﺮت‬
‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دوﺑﺎره ﻗﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎر ﺧﻮد اداﻣﻪ داد ‪.‬ﺳﺎﻋﺎت ﻧﺎﻫﺎري ﺑﺎﻧﻚ زﻧﮓ ﻳﻚ رﺑﻊ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ را ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﻃﻨﻴﻦ ﺻﺪاي آن ﻫﻨﻮز در ﻓﻀﺎ ﻣﻮج ﻣﻲ زد ﻛﻪ اﺣﻤـﺪ ﻋﻠـﻲ ﺧـﺎن وارد‬
‫ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﺷﺪ ‪.‬ﻣﻴﺰ ﻫﺎ ﻛﻢ ﺗﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ اﻳـﻦ ﺟﻮاﻧـﺎن‬
‫ﺷﻮخ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻧﻮﻳﺲ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺳﺮ ﺧﺮ ﺷﻮد ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃـﻮر ﺳـﺮ‬
‫ﭘﺎ واﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻚ آﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺳﺮ ﻳﻚ ﻣﻴﺰ اﻳﺴـﺘﺎد‬
‫‪.‬ﻫﻤﻜﺎر روﺑﻪ روﻳﻲ او ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ درد داﺷﺖ ﺑﺎ دو ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ روي ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬ﻣﻴـﺰ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻳﻚ ﺟﺎي ﺧﺎﻟﻲ داﺷﺖ ‪.‬ﺑﻪ ﻣﻴﺰ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪ ﺳـﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و اﺣﻤـﺪ ﻋﻠـﻲ ﺧـﺎن‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻠﻴﺖ ﻏﺬاي ﺧﻮد را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬رﻓﻴﻖ ﻫﻢ اﺗﺎق او ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ درد داﺷـﺖ آن دو ﻧﻔـﺮ‬
‫دﻳﮕﺮ را ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺮد‬
‫‪-‬آﻗﺎي ﺧﻮش ﺣﺴﺎب از دﻓﺘﺮ ارز و آﻗﺎي ذواﻟﻘﻌﺪه از داﻳﺮه ي ﺑﺮوات‪.‬‬
‫و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺮاي آن دو ﻧﻔﺮ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﭼﺮا ﺗﻮي دﻟﺶ ﺧﻨﺪﻳﺪ و‬
‫ﻧﺎم ذواﻟﻘﻌﺪه را ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﺮﻓﺖ و دوﺳﻪ ﺑﺎر در ذﻫﻨﺶ ﺗﻜﺮار ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ آﻣﺪ و ﺑﻠﻴﺖ ﻏﺬاي اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﻗﻬﻘﻬﻪ ي ﻳﻚ دﺳﺘﻪ از ﻛﺎرﻣﻨﺪان ﺟـﻮان‬
‫از ﺗﻪ ﺗﺎﻻر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﻓﻀﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ ‪.‬ﭘﻴﺮﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺎ آه ﺣﺴﺮت ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎه ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ ‪.‬رﻓﻴـﻖ‬
‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪ اش درد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻻي دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ ﺳﺮﻓﻪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ؟راﺳﺘﻲ ﺟﻮوﻧﻲ ﻫﻢ دوره ي ﻋﺰﻳﺰﻳﻪ ‪...‬‬
‫و ﺑﺎز ﺳﺮﻓﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﻠﻪ اش ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪ‪.‬ﺧﻮش ﺣﺴﺎب ﻛﻪ ﺟﻮان ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ي رﻓﻘﺎﻳﺶ ﺑـﻮد‬
‫ﺑﺎﻻي ﻟﻘﻤﻪ اش ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ آب ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫‪74‬‬
‫‪-‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻳﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﺸﺘﺎدﺳﺎﻟﻪ اﻧﺪ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑﻪ ﻛﻤﻚ رﻓﻴﻖ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ؟ ﭼﻪ ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل ﭼﻪ ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎل ‪.‬وﻗﺘﻲ آدم ﺑﻨﻴـﻪ اش ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪه‬
‫دﻳﮕﻪ ‪.‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﺸﻮن ﻛﻪ ﻧﻪ ‪.‬ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﻋﺮض ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬
‫ذواﻟﻘﻌﺪه ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻏﺬاﻳﺶ را ﻣﻲ ﺧﻮرد ﭼﻨﮕﺎﻟﺶ را زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﭘـﺎك‬
‫ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ ‪.‬ﺗﻮاﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﺧﻮﺷـﺤﺎﻟﻲ از ﺳـﺮ ﻧﻔﻬﻤﻴـﻪ آدم ﻫـﺮ ﭼـﻪ اﺣﻤـﻖ ﺗـﺮ ﺑﺎﺷـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮه ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎوت ﺧﺸﻚ و ﺗﻨﺪ ذواﻟﻘﻌﺪه ﻫﻤﻪ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮد ‪.‬ﺑﻌﺪ او اﻓﺰود ‪:‬‬
‫‪-‬ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﺪي ﻛﻪ ﻧﺪارم ‪.‬اﻏﻠﺐ ﺷﻮن رﻓﻘﺎي ﺧﻮد ﻣﻦ اﻧﺪ ‪.‬وﻟﻲ ﺑﺬارﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺎﻧﻚ دوﺳﺎل دﻳﮕﻪ رﻣﻖ‬
‫ﺷﻮﻧﻮ ﺑﻜﺸﻪ آن وﻗﺖ ﻧﺸﻮﻧﺘﻮن ﻣﻲ دم ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺪ ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن از ﻓﻜﺮش اﻳﻦ ﻃﻮر ﮔﺬﺷﺖ‪:‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻪ دوﺳﺎل دﻳﮕﻪ از روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوش اﺗﺎق ﻣـﺎ‬
‫ﻫﻢ ﻣﻔﻨﮕﻲ ﺗﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ روﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ﻛﺮدو ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪-‬راﺳﺘﻲ ﺳﻴﻨﻪ ي ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟‬
‫‪-‬ﻫﻴﭻ ﭼﻲ ‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري درد ﻣﻲ ﻛﻨﻪ ‪.‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﺣﺐ و ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻮده ﺧﻮرده م‪.‬‬
‫و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻳﺪ آﺧﺮ رﻓﻴﻖ ﻫﻢ اﺗﺎق ﻣﻮن ﭼﺸﻪ ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ وﻟﻲ ﻛﻲ ﺑﻮد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺳﻞ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ داره‪.‬‬
‫آﻧﻬﺎ ﻛﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﭗ زدﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪.‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮش ﺣﺴﺎب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ذواﻟﻘﻌﺪه ﻫﻢ‬
‫دﺳﺘﻤﺎﻟﺶ را ﺗﻮي ﺟﻴﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و دﻧﺒﺎل او راه اﻓﺘﺎد و ﺣﺎﻻ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن و رﻓﻴﻖ ﻫـﻢ اﺗـﺎﻗﺶ‬
‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻫﻢ دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻫﺮﻛﺪام ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮد و ﺗﺎرﻳﻚ ﺧﻮدﺷﺎن ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺳﺮ ﺗﺎﺳﺮ زﻧﺪﮔﻲ اش ﻣﺜﻞ ﻏﺬا ﺳـﺮد ﺑـﻮد و دل آدم را ﻣـﻲ زد ‪.‬و‬
‫ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺶ را روي ﭘﻠﻜﺎن ﮔﺬاﺷﺖ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‬
‫‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﻜﻠﺶ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ از روزﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻋﺖ ﻟﻨﮕﺮ دار زﻧﮓ ﭘﻨﺞ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ را ﻫﻢ زد و اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻫﻨﻮز ﻳﻚ رﻳﺎل و ﺑﻴﺴـﺖ و ﭘـﻨﺞ‬
‫دﻳﻨﺎر اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب آﺧﺮي دﻓﺘﺮﻫﺎي ﺧﻮدرا ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬

‫‪75‬‬
‫ﺣﺎل از ﭘﺴﺮش ﺧﺒﺮي ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﻪ دواﺧﺎﻧﻪ ي ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻨﺰل ﺷﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮاغ‬
‫زﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬وﻟﻲ اﮔﺮ زﻧﺶ ﺑﻪ دواﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﺗﺎﺑﺤﺎل ﺗﻠﻔﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﻳﻚ ﺑـﺎر‬
‫دﻳﮕﺮ ﻛﻮﺷﻴﺪ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﻲ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ دور ﺑﺮﻳﺰد و ﻛﺎرش را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﺪ ‪.‬ﭼﻚ ﻫـﺎ و اﺳـﻨﺎدي را‬
‫ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ وارد دﻓﺘﺮﻫﺎي ﺣﺴﺎب ﺟﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺎ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و او از ﺷﺮ ﺷـﺎن‬
‫راﺣﺖ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫دﻓﺘﺮ ﻫﺎ را ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ روي ﻫﻢ ﭼﻴﺪ و دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﻄﺒﻴﻖ ارﻗﺎم آﻧﻬﺎ ‪.‬ﺧﻮﺑﻴﺶ اﻳـﻦ ﺑـﻮد‬
‫ﻛﻪ ﺑﺎز ﻛﺎر او زﺣﻤﺖ زﻳﺎدي ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﺷﺶ را زد ‪.‬اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﺑـﻪ وﺣﺸـﺖ‬
‫اﻓﺘﺎد ‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﻛﺎر دارد ‪ .‬ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ ﺑـﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮود و از ﺣﺎل ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﻳﻀﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻴﺮد ‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل زﻧﺶ ﺧﺒﺮي ﻧﺪاده ﺑﻮد ؟و او را اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﺗﻪ دﻟﺶ ﺣﺘﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﻧﻴﻔﺘﺎده ‪.‬او در اﻓﻜﺎر ﻓﺮزﻧـﺪ ﻣﺮﻳﻀـﺶ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﺎﻋﺖ‬
‫زﻧﮓ ﺷﺶ و ﻧﻴﻢ را زد ‪.‬راﺳﺘﻲ داره ﺷﺐ ﻣﻲ ﺷﻪ ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺰ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ در ﺗﺎﻻر‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬او ﻣﺪام ﻛﺎﺑﻮس ﻫﺎي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻣﻲ دﻳـﺪ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و در ﺗـﺎﻻر ﻣﺸـﻐﻮل ﻗـﺪم زدن ﺷـﺪ و‬
‫ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻣﺎت ﻛﺎرﻛﺮدن ﻫﻤﻜﺎرش ﺷﺪ ه ﺑﻮد و در اﻓﻜﺎر ﺧﻮد ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﻫﻢ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬ﻧﺴﻴﻢ ﻣﻼﻳﻤﻲ وزﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد دود دم ﺣﻤﺎم را ﺗـﺎ ﺗـﻪ ﺣﻠـﻖ اﺣﻤـﺪ‬
‫ﻋﻠﻲ ﺧﺎن ﻓﺮوﺑﺮد ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺖ زﻧﮓ ﻫﻔﺖ و رﺑﻊ را زد ‪.‬و ﺑﻴﺮون ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬و اﺣﻤﺪ ﻋﻠـﻲ ﺧـﺎن ﺑـﻪ ﺟﺴـﺖ و‬
‫ﺟﻮي اﺧﺘﻼف ﺣﺴﺎب ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺻﻔﺤﻪ ي دﻳﮕﺮ دﻓﺘﺮ را ورق زده ﺑﻮدﻛﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد ﺑـﻲ اﻳﻨﻜـﻪ‬
‫ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻨﺪ ﻗﻠﻢ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ ﮔﻮﺷﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﻃﻮر اﻳﺴﺘﺎده ﮔﻮﺷﻲ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﺮف ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫‪-‬ﺑﻠﻪ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺣﺴﺎب ﺟﺎري ﺑﺎﻧﻚ ﺑﻴﺠﺎري ﺧﻮد ﻣﻨﻢ ‪...‬ﻛﻲ ؟ زن ﻣﻦ ؟‪ ..‬و ﺑﻪ ﭘﺘﻪ ﭘﺘﻪ اﻓﺘﺎد ‪.‬‬
‫‪-‬ﻫﺎن !‪...‬ﺑﮕﻮ ‪.‬ﺑﮕﻮ ﺧﻮدﻣﻢ ‪..‬ﺑﮕﻮ‪..‬‬
‫‪....-‬‬
‫و ﮔﻮش از دﺳﺖ اﺣﻤﺪ ﻋﻠﻲ ﺧﺎن رﻫﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﻴﺰ ﺧﻮرد ‪.‬دﺳﺖ ﻫـﺎي او از دو ﻃـﺮف اﻓﺘـﺎد و‬
‫ﺳﺮش ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ روي ﺳﻴﻨﻪ اش ﺧﻢ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪76‬‬
‫ﻫﻤﻜﺎر او ﻛﻪ ﺗﻪ ﺗﺎﻻر روي ﻣﻴﺰ ﺧﻮد ﺧﻢ ﺷﺪ ه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺻﺪاي اﻓﺘﺎدن ﮔﻮﺷﻲ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﻣﻴﺰ رﻳﻴﺲ رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬ﮔﻮﺷﻲ ﻫﻨﻮز ﻗﺮﻗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬
‫ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﮔﻮش دادن ﻗﻴﺎﻓﻪ اش درﻫﻢ ﻓﺮورﻓـﺖ اﺷـﻚ ﺗـﻮي ﭼﺸـﻤﺶ‬
‫ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺮﺷﺪ و از ﻻي دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد ه ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻲ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬
‫‪ -‬آﺧﻪ ﺧﺎﻧﻢ ! ﺧﺒﺮ ﺑﺪ رو ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺮاي آدم ﻧﻤﻲ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ‪...‬‬

‫********‬

‫‪77‬‬
 ‫ﺑﺨﺶ ‪13‬‬
‫اﻟﮕﻤﺎرك و اﻟﻤﻜﻮس‬

‫در ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻣﺮز زﻳﺎد ﻣﻌﻄﻠﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ‪.‬ﺗﺬﻛﺮه ام را ﺑﺎزرﺳﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻋﻜﺴـﺶ را ﺑـﺎ ﻗﻴﺎﻓـﻪ ام ﺗﻄﺒﻴـﻖ‬
‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ ؛ ورﻗﻪ ي آﺑﻠﻪ ﻛﻮﺑﻲ ام را ﻛﻪ ﻫﻤﺎن روز ﺻﺒﺢ در ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ‪ ،‬ﺑـﻪ دو ﺗﻮﻣـﺎن ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدم ‪،‬‬
‫دﻳﺪﻧﺪ و اﺟﺎزه ي ورود دادﻧﺪ ‪.‬‬
‫ﺷﺮﻃﻪ اي ) ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ( ﭘﻴﺶ دوﻳﺪ‪.‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد ‪.‬از ﭘﺎﺳـﮕﺎه ﺗـﺎ ﻟـﺐ ﺷـﻂ ﭼﻨـﺪان‬
‫ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﻧﺒﻮد ‪.‬ﺑﻠﻢ ﻫﺎي دراز و ﻧﻮك ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ‪،‬ﺑﺎ ﻋﺮب ﻫﺎي ﭼﻔﻴﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﭼﻮب ﺑـﻪ دﺳـﺖ ‪،‬ﻛﻨـﺎر‬
‫ﺷﻂ ﺻﻒ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ وﻋﺮﺑﻲ ﺑﻠﻐﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬ﻳﻜﻲ از آن ﻣﻴـﺎن ﭘـﻴﺶ آﻣـﺪ ‪ ،‬ﺑـﺎ ﭘﺎﺳـﺒﺎن ﻣـﺮز‬
‫ﻧﺠﻮاﻳﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﭼﻤﺪان را از او ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﻮي ﺑﻠﻢ ‪.‬ﻣﺎ ﻫـﺮ دو ﺗـﺎ را ﺟـﺎ داد ‪ ،‬وﻟـﻲ را ه ﻧﻴﻔﺘـﺎد‬
‫‪.‬ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺳﻮارﻛﺮد ؛ ﻳﻚ زن روﺑﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ وﻟﻲ ﭼﺎﻻك ؛ ﻳﻚ ﭘﺎﺳﺒﺎن دﻳﮕﺮ و دو ﺗﺎ ﭘﻴـﺮ‬
‫ﻣﺮد ‪.‬و ﺑﻌﺪ را ه اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ روي آب در ﻗﺎﻳﻘﻲ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪.‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ روي آب ‪ ،‬ﺣﺎل آدم ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬
‫ﻣﻲ ﺧﻮرد ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻢ ‪.‬ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر وﻗﺘﻲ ﭘﺎي ﻳﻚ ﻧﻔﺖ ﻛـﺶ دود ﻛﻠـﻪ دور ﻣـﻲ‬
‫زدﻳﻢ ﺳﺮم ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﺧﻴﻠﻲ ﮔﺮم ﺑﻮد ‪.‬ﻣﻪ ﺗﺎ ﺗﻪ ﮔﻠﻮي آدم ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﺰه اي ﺗﺮﺷﻴﺪه داﺷـﺖ‪ .‬ﭼﻴـﺰي ﺑـﻪ ﻇﻬـﺮ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺻﺒﺢ از ﺧﺮم ﺷﻬﺮ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺰار ﭼﻚ و ﭼﺎﻧﻪ ‪،‬ﺑـﻪ ﺑﻴﺴـﺖ ﺗﻮﻣـﺎن ‪ ،‬راه اﻓﺘـﺎده‬
‫ﺑﻮدم‪.‬و وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﮕﺎه ﻣﺮز ﻋﺮاق وارد ﺷﺪم ‪ ،‬ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻇﻬﺮ داﺷﺘﻴﻢ‪.‬رﻓﻘـﺎي راه از ﺗﻬـﺮان ﺗـﺎ‬
‫اﻫﻮازم ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﻮي ﻗﻄﺎر ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ اﺻﺮار ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﻋﺼﺮ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق آن ﻫﺎ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ دوازده ﻧﻔﺮي ﺷﻴﺦ ﻋﺒﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻢ‪.‬ﭘﻴﺶ ﺧﻮدم ﻓﻜﺮ ﻛﺮده‬
‫ﺑﻮدم ﻛﻪ ‪":‬ﭼﺮا ؟ﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺬﻛﺮ دارم ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﺎرﻣﻮ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺪازم؟اوﻧﻢ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻋﺪه ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﻲ ‪ ،‬اوﻧﻢ ﺷﺒﻮﻧﻪ‬
‫و دزدﻛﻲ از ﻣﺮز رد ﺷﻢ؟"‬
‫ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا از ﺧﺮم ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﮕﺎه اول ﻣﺮز ﻋﺮاق آورده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ ﺳﻮار ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﻣﻦ اول ﺧﻴﺎل ﻛﺮدم از آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻮﻟﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪78‬‬
‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻋﺮب ﺷﻬﺮي و دو ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﻟﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و دﻣﺎغ ﭘﻬﻦ اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎﻳﻲ ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺻـﻮرت ﻫـﺎي ﻣﺴـﻲ‬
‫رﻧﮓ و ﭼﺎﻧﻪ ﻫﺎ ي ﻣﺮﺑﻊ ﺷﺎن ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺷﻮﻓﺮ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻋﺮب ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﺻﻼ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ ‪-‬دﻫﻨـﺪ‬
‫‪.‬و ‪":‬اﻳﻨﺎم ﻛﻪ ﻫﻠﻮ ﺟﻮﻧﻲ اﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﭘﻮل ﻛﺪوﻣﻪ ‪.‬ﻣﺎم دﻳﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮرﻳﻢ ﺑﺒﺮﻳﻢ ﺷﻮن"‬
‫ﻳﻜﻲ از ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ دور ﻛﻼه آﻓﺘﺎب ﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬و ﻫﺮ ﭼﻪ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬روي‬
‫آن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬ﻳﻚ ﺟﺎ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ‪ ،‬ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻳﻚ ﺻﻠﻴﺐ دم ﺑﺮﻳﺪه و ﭘﺖ و ﭘﻬـﻦ ‪ ،‬و ﻳـﻚ ﻃـﺮف‬
‫دﻳﮕﺮ دوﺗﺎ دل ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻴﺮ از وﺳﻂ ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ رد ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﺳﺮو دﻣﺶ ﺧﻮن ﻣـﻲ ﭼﻜﻴـﺪ ‪ ،‬و‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻛﻠﻤﻪ ) ﻣﻠﺒﻮرن ( را ﻛﻪ زﻳﺎد ﻫﻢ ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﻧﺸـﺪ ه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺑﺨـﻮاﻧﻢ‬
‫‪.‬ﻓﺎرﺳﻲ اي ﻛﻪ ﺷﻮﻓﺮ ﺑﻪ آن ﺣﺮف ﻣﻲ زد ‪ ،‬ﻏﻠﻴﻆ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻮي دﻟﻢ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪم ‪.‬‬
‫و از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاي دو ﻗﺪم راه ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن اﺿﺎﻓﻪ داده ﺑﻮدم ﭼﻴﺰي ﺑﻪ دل ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ‪.‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻫﻴﺠﺪه ﺗﻮﻣﺎن ﺳﺮم ﻛﻼه ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ ‪.‬‬
‫راﻧﻨﺪه ﻗﺎﻳﻖ داﻣﻦ ﻗﺒﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺑﺎرﻳﻚ ﭼﺮﻣﻲ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼـﻮب ﺑﻠﻨـﺪش را ﺑـﻪ ﺗـﻪ‬
‫ﺷﻂ ﺑﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد وﺑﻪ روي آن ﻓﺸﺎر ﻣﻲ آورد و ﻗﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ راﻧﺪ ‪.‬‬
‫آن ﺟﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺷﻂ ﮔﻮد ﻣﻲ ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﭼﻮب ﺑﻠﻨﺪ او ﺑﻪ ﺗﻪ آن ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬از ﺗﻨﻪ ﻗﺎﻳﻖ ﻫﺎي ﻟﻨﮕـﺮ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ي ﺑﺰرگ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬و ﭘﺎروﻫﺎ ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﺷﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ دو ﺗـﺎ ﻛﻨـﺪه ﻫﻴـﺰم‬
‫ﺑﺎرﻳﻚ و ﺑﻲ ﻣﺼﺮف ‪ ،‬ﺗﻪ ﻗﺎﻳﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﻤﻲ ﻛﻪ از ﻳﻚ آواز دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﻣﻲ آﻣـﺪ ﻛـﻢ‬
‫ﻛﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬ﺻﺪا از ﻣﻴﺎن ﻗﺎﻳﻖ ﺑﺎدﺑﺎﻧﻲ ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻴﺶ روي ﻣﺎ ‪ ،‬ﺗﺎزه از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد و اﻋﺮاب ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺮود دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻲ ﺧﻮد ﻟﻨﮕﺮ آﻧﺮا ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻋﺮض ﺷﻂ را در ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﻤﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﻟﻨﮕﺮ ﮔﺎه ﻋﺸﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ‪.‬وﻣﻦ ﺗـﺎ آﻣـﺪم ﺑـﻪ ﺧـﻮدم‬
‫ﺑﻴﺎﻳﻢ و دﻧﺒﺎل ﭼﻤﺪان ﺑﮕﺮدم ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﭘﻴﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻛﺮاﻳﻪ ﭼﻘﺪر در‬
‫دﺳﺖ ﻗﺎﻳﻘﺮان ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻻﻛﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻮل ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ و ﻋﺒﺎﻫـﺎي دﺳـﺖ و‬
‫ﭘﺎﮔﻴﺮﺷﺎن را ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ازﻣﻦ ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬ﻗﻴﻤﺖ دﻳﻨـﺎر را ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ‬
‫‪.‬وﻟﻲ زود ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﭘﻮﻟﻢ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻜﺮده ام ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﻲ ؟ ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ؟‪...‬ﻣﻦ ﻛﻪ دﻳﻨﺎر ﻧﺪارم ‪.‬‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﭼﻬﺎر ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺪه ‪.‬‬
‫ﻛﻤﻲ آﺳﻮده ﺷﺪ م ‪ .‬ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ﻫﻔﺖ ﺗﻮﻣﺎن و ﺧﺮده اي ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﺮا ﭼﻬﺎر ﺗﻮﻣﺎن ؟‬

‫‪79‬‬
‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻛﺮدم ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮب ﭘﺴﺮك ژﻧﺪه ﭘﻮﺷﻲ ﻛﻪ روي ﺳﻜﻮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﻴﺎده‬
‫ﺷﺪن ﻣﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﻤﻚ ﺧﻮاه ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻣﻲ داد ‪.‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﺮز روي ﺳﻜﻮ ﻣﻌﻄـﻞ‬
‫ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺷﺎره اي ﺑﻪ او ﻛﺮدم ‪ .‬او ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬ﭼﻬﺎر ﺗﻮﻣﺎن دادم و از ﻗـﺎﻳﻖ ﭘﻴـﺎده ﺷـﺪم‬
‫ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﻪ راه ﺑﻴﻔﺘﻢ ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﭘﺴﺮك ﺟﻠﻮ دوﻳﺪ‪.‬‬
‫‪-‬آﻗﺎ ﺟﻴﮕﺎره ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻦ؟‬
‫‪-‬ﻣﻦ اول ﮔﻤﺎن ﻛﺮدم او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮان ﺟﻴﺐ ﻛﻮﭼﻚ و ﭘﺎره ﭘﺎره ﺷﻠﻮار ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ را ﺑﺮاي ﻟﺨـﺖ‬
‫ﻛﺮدن ﻣﻦ آﻣﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ دﻳﺪن ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺧﺎرﺟﻲ ﻣﻦ ﻧﻪ ﭼﻔﻴﻪ ﻋﮕﺎل داﺷﺘﻢ و ﻧـﻪ‬
‫دﺷﺪاﺷﻪ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ و ﺣﺴﺎب ﺟﻴﮕﺎرﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻓﺮوﺧﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد ‪ ،‬ول ﻛﺮد ‪ .‬وﻟﻲ ﻧﮕﺎه ﻣﻀﻄﺮﺑﺶ و ﻓﺎرﺳﻲ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﻛﻪ در ﮔﻮش ﻣﻦ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻧﮓ ﺻـﺪا ﻛـﺮد ‪،‬‬
‫ﻣﺮا از اﺷﺘﺒﺎه در آورد ‪.‬ﺣﺘﻲ ﻳﺎدم اﺳﺖ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اﺳﻜﻨﺎس ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻗـﺎﻳﻖ ران ﻣـﻲ دادم ‪ ،‬ﻋﺼـﺒﺎﻧﻲ‬
‫ﺷﺪ و دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﻃﻮري روي ﻫﻢ ﻓﺸﺮد ﻛﻪ ﻋﻀﻼت روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮآﻣﺪﮔﻲ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد ‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ وﻟﻲ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣﺮز ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه اش را ﺑﻪ او اﻧـﺪاﺧﺖ و او‬
‫ﻛﻪ ﻻﺑﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻛﺘﻔﺎ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪:‬‬
‫‪-‬آﻗﺎ ﺟﻴﮕﺎره ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻦ ؟‬
‫از ﺟﻠﻮﻳﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﺶ دادم ‪:‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ‪.‬‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ؟‬
‫ﺟﻮاﺑﻢ را درك ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﻴﺶ ﺑﺸﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻣـﻲ رﻓـﺘﻢ ‪،‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ‪:‬‬
‫‪-‬از ﮔﻤﺮك ﻛﻪ دراوﻣﺪم ‪...‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﻓﻬﻤﻴﺪ ‪.‬ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺳﻴﮕﺎر ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻴﺪم ‪.‬وﻟﻲ دﺳﺖ ﻛﻢ ﺑﺎ او ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺑـﺰﻧﻢ ‪.‬از‬
‫ﺟﻠﻮﻳﺶ ﻛﻪ رد ﻣﻲ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اي ﻛﻪ روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي او ﮔﻮدي ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺎﺳـﺦ‬
‫دادم و ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﻛﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ او ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﺳﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺑﻲ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﺎره و ﭼﺮك ﺑـﻪ ﺗـﻦ داﺷـﺖ ‪ ،‬ﺑـﺎ ﻳـﻚ‬
‫ﺷﻠﻮار ﻛﻮﺗﺎه ﺧﺎﻛﻲ رﻧﮓ ﻧﻈﺎﻣﻲ ‪ .‬روزﻫﺎي ﺟﻨﮓ ﺑﻮد و از در و دﻳﻮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﻴﮕﺎر ي ﻛـﻪ ﻣـﺮدم‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﻧﮓ ﺟﻨﮓ را داﺷﺖ و ﺑﻮي ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎي آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ را ﻣﻲ داد ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮك ﺷﺎﻳﺪ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺎك ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪80‬‬
‫ﺑﻨﺪ ﺟﻌﺒﻪ اش را ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺟﻌﺒﻪ را روي ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻧﮕﻪ داﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد ؛ و‬
‫دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺗﻮي ﺟﻴﺐ ﺷﻠﻮار ﻛﻮﺗﺎﻫﺶ ﺑﻮد ‪.‬ﻛﻨﺪه ﻫﺎي زاﻧﻮﻳﺶ ﻛﺒﺮه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺣﺘﻢ داﺷـﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ اش ‪ ،‬روي آﺳﻔﺎﻟﺖ داغ ﻳﻚ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎي ﺑﺼﺮه از ﮔﺮﻣـﺎ ﺳﻮزﺷـﻲ‬
‫ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬ﺗﺎ ﺑﻪ اداره ﮔﻤﺮك ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﻣﻦ دوﺳﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻧﮕﺎه ﻛـﺮدم و اورا‬
‫دﻳﺪم ﻛﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﺎ ‪ ،‬وﻟﻲ دورادور ‪ ،‬ﻣﻲ آﻣﺪ و ﻣﺮا ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ ‪ .‬ﺑﺎ رﺳﻮم ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪،‬وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬
‫از در ﺑﺎغ اداره ﮔﻤﺮك داﺷﺘﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻴﻢ ‪ ،‬ﺧﻨﺪه اي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﺮدﻳﻢ و ﻣـﻦ ﺳـﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪم و‬
‫ﺗﻮي ﺑﺎغ رﻓﺘﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻي در اداره ﺑﺎ ﺧﻂ ﺛﻠﺚ و ﺑﺮ آﻣﺪه اي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪:‬اﻟﮕﻤﺎرك و اﻟﻤﻜﻮس ‪.‬‬
‫ﮔﻤﺎرك را زود ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﭼﻴﺴﺖ ‪ .‬وﻟﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﻟﻤﻜﻮس ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬
‫ﻣﺠﻮس ؟ ‪ ...‬ﻣﻘﻮس ؟‪ ...‬ﻣﻐﻮص؟‪ ...‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﻣﻌﻨﻲ ﻧﻤﻲ داد ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻤﺎ اﻳﻦ ﻫﻢ ﻟﻐﺘﻲ ﺑﻮد ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﮔﻤﺎرك و ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ آن وﻗﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ از ﻋﺮﺑﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰي درك ﻛﻨﻢ ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﺧﺪﻣﺖ ‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را از دﺳﺘﻢ در آورد رﺷﺘﻪ اﻓﻜـﺎرم ﺑﺮﻳـﺪه ﺷـﺪ ﺗـﺎزه داﺷـﺘﻢ در رﻳﺸـﻪ‬
‫»م‪.‬ك‪.‬س« دﻧﺒﺎل ﻣﻌﻨﺎي اﻟﻤﻜﻮس ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮي اﺗﺎق راﻫﻨﻤﺎﻳﻴﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬روي دﻳـﻮار ﭼـﭙﺶ‬
‫دري ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ و اﺗﺎق ﺧﻠﻮت ﺑﻮد ‪.‬‬
‫روي ﻣﻴﺰ ﺑﻠﻨﺪ و دراز و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻃﺮف راﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ وارﺳﻲ‬
‫‪.‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻛﺎرم زود ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫وﻟﻲ در ﮔﻤﺮك ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ از ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎط ﺷﻤﺎ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰي ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﻛﻪ ﻃﺒﻖ ﻳﻜـﻲ‬
‫از ﻣﻮاد اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻃﻮﻣﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻤﺮﻛﻲ ‪ ،‬ورود ﻳﺎ ﺧﺮوﺟﺶ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻫﻔﺖ ﺟﻠﺪ ﻛﺘـﺎب ﻓﺎرﺳـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺑﺎﻳﺴـﺖ ﺑﻮﺳـﻴﻠﻪ اداره اﻟﮕﻤـﺎرك و‬
‫اﻟﻤﻜﻮس ﺑﺮاي وزارة اﻧﻄﺒﺎﻋﺎت ﺑﻐﺪاد ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﻮد ﺗﺎ داﻳﺮة اﻟﻨﺸﺮ و اﻟﺪﻋﺎﻳﻪ ﺻﻼﺣﻴﺖ ورودﺷـﺎن را‬
‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪﻫﺪ ‪ .‬و در ﺻﻮرت ﻣﺠﺎز ﺑﻮدن ‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﻣـﻦ رد ﻛﻨﻨـﺪ ‪.‬ﺑﻴﺴـﺖ و ﭼﻬـﺎر ﻗﺎﻟـﺐ‬
‫ﺻﺎﺑﻮن رﺧﺖ ﺷﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم د رﻋﺮاق ﮔﻴﺮ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻚ دورﺑﻴﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﻋﻜﺎﺳﻲ و دو ﻗﻮاره ﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺷﺶ زرﻋﻲ ﻛﺮﺑﺎﺳﻲ ﻗﻢ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺧﻠﻌﺖ ﭘﺪر و ﻣـﺎدرم‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﺑﺮدم ﻛﻪ در آب ﻓﺮات ﺗﺒﺮﻛﺸﺎن ﻛﻨﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ در ﺣﺮم ﻛﺮﺑﻼ و ﻧﺠﻒ ‪ ،‬ﻃﻮاف‬
‫ﺷﺎن ﺑﺪﻫﻢ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ‪.‬از ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮ ﻣﻦ ‪ ،‬ورود ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻢ ﻣﻤﻨﻮع ﺗﺸﺨﻴﺺ داده ﺷﺪ‪.‬‬
‫اول زﻳﺎد ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ‪.‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدم ﭘﺎﭘﻮش ﻣﻲ دوزﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻠﻜﻪ ام ﻛﻨﻨﺪ‪.‬و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺑﻮدم ‪.‬‬

‫‪81‬‬
‫وﻟﻲ ﻓﺼﻞ زﻳﺎرﺗﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﺷﻠﻮغ ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﻮرﻣﺎل ﻛﻮرﻣـﺎل ‪ ،‬ﺑﺴـﺎط ﺳـﻔﺮ ﻣـﺮدم را از زﻳـﺮ‬
‫دﺳﺖ رد ﻛﻨﻨﺪ‪.‬وﺳﻂ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﻣﻐﺰ ﻛﺴﻲ را داغ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ در آن ﮔﺮﻣـﺎي ﻛﺸـﻨﺪه ي‬
‫ﻋﺮاق ﺑﻪ زﻳﺎرت ﺑﺮود‪.‬ﻣﺎﻣﻮر ﭘﻴﺮي ﻛﻪ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﻣﻲ ﮔﺸﺖ و ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮ ﺣﺮف ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑـﺎ آن ﻛـﻪ ﻛﻨـﺎر‬
‫دﺳﺘﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺟﻮاﻧﻜﻲ ﻧﻮﻧﻮار و ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳﻪ درآﻣﺪه ‪ ،‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﮔﻔـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم ‪.‬ﻳﻮاش ﺣﺮف ﻣﻲ زدﻧﺪ‪.‬اﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﭼﻴﺰي درك ﻛﻨﻢ‪.‬وﻟـﻲ از ﻫﻤـﻪ ي‬
‫ﺣﺮف زدن آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺎن ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﺑـﺎﻻ و ﭘـﺎﻳﻴﻦ رﻓـﺘﻦ ﺑﺮﺟﺴـﺘﻨﮕﻲ زﻳـﺮ ﮔﻠﻮﻳﺸـﺎن را‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪.‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮدن ورود اﻳﻦ اﺟﻨﺎس ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪.‬و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻛﻪ آن ﻫﺎ را از‬
‫ﻣﻴﺎن ﺑﺴﺎط ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﺟﺪا ﻛﺮدﻧﺪو ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻗﻀﻴﻪ از ﭼﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ‪.‬‬
‫وارﺳﻲ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺎﻃﻢ را ﺗﻮي ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و آن را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﻛﻨﺎري ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ از ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ درك ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨـﺪ‪.‬دﻳﮕـﺮدر ﮔﻮﺷـﻲ‬
‫ﺣﺮف ﻧﻤﻲ زدﻧﺪ‪.‬ﺧﻴﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺳﺮ ﺣﻘﻮق ﮔﻤﺮك ﻛﺮﺑـﺎس اﺧـﺘﻼف ﻧﻈـﺮ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬ﻣـﻲ‬
‫داﻧﺴﺘﻨﺪ از ﺻﺎﺑﻮن ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻤﺮك ﮔﺮﻓﺖ‪.‬دورﺑﻴﻦ ﻛـﻪ اﺻـﻼ اﺟـﺎزه ي ورود ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬و ﻫﻤـﺎن‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻪ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻓﺎرﺳﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻛﺸـﻴﺪ و‬
‫ﻳﻮاش در ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ آن را ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺨـﺮد‪.‬داﺳـﺘﺎن ﻛﺘـﺎب ﻫـﺎ ﻛـﻪ روﺷـﻦ‬
‫ﺑﻮد‪.‬وﻟﻲ ﻛﺮﺑﺎس ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﺪام ﻳـﻚ‬
‫ﻛﻠﻤﻪ ي ﻋﺮﺑﻲ را ﺗﻜﺮار ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ از ﺗﻌﺮﻓﻪ ي ﮔﻤﺮﻛﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‬
‫‪.‬ﻣﺪﺗﻲ دﻧﺒﺎل آن ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﮔﺸﺘﻨﺪ و دﺳﺖ آﺧﺮ آن ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﻋﺮق ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬ﻛﻢ ﻛﻢ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ام را از دﺳﺖ ﻣﻲ دادم‪.‬‬
‫از دﺳﺖ ﻣﻲ دادم‪.‬از ﻇﻬﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬و ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ ﭼﻤﺪان ﻣﺮا ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و دم در ﺑﺎغ اداره ي اﻟﮕﻤﺎرك و اﻟﻤﻜﻮس را‬
‫ه ﺑﺎزار را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد‪.‬دﻳﮕﺮ ﻓﺎرﺳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زد و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎزار ﺻﺮاف‬
‫ﻫﺎ راه ﺑﻴﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آورد ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺨـﺮد‪.‬ﻣـﻦ ﺧﻨـﺪه اي‬
‫ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ درك ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳـﻲ آب ﻧﻜﺸـﻴﺪه‬
‫اش ﺧﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻳﺎ ﻃﻤﻊ دﻧﺪان ﺗﻴﺰ ﻛﺮده اش را ﻣﺴﺨﺮه ﻛﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﻋﺒﻮر و ﻣﺮور ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬از اﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن آﺗﺶ ﺑﺮﻣﻲ ﺧﺎﺳﺖ‪.‬و ﺑﻮي ﺑﺮگ ﻫﺎي آﻓﺘﺎب ﺧـﻮرده ي‬
‫درﺧﺖ ﻫﺎي ﺑﺎغ اداره ي ﮔﻤﺮك ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺗﻮي دﻣﺎﻏﻢ ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺗﺸﻨﻪ ام ﺑﻮد‪.‬ﻛﻨﺎر ﭘﻴـﺎده رو ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﻤﺖ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد ‪ ،‬راه اﻓﺘﺎدم‪.‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﺪﻗﻪ ي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﮔﺸﺎد ﺷـﺪه‬

‫‪82‬‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي از ﻋﻘﺐ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﻲ آورد و ﺣـﺎﻻ اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺗﺨـﻢ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﻴﺮون ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻛﻼه ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻳﺨﻪ ام ﺑﺎز ﺑﻮد‪.‬دﺳﺘﻤﺎﻟﻢ را ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻛـﺎر ﻛـﺮده‬
‫ﺑﻮدم‪.‬و ﺗﺸﻨﮕﻲ داﺷﺖ ﻣﺮا ﻣﻲ ﻛﺸﺖ‪.‬‬
‫‪-‬آﻗﺎ‪...‬آﻫﺎي آﻗﺎ‪...‬‬
‫ﻳﻚ ﺑﺎره ﺑﻪ ﻳﺎد ﭘﺴﺮك ﺟﻴﮕﺎره ﻓﺮوش ﻟﺐ ﺷﻂ اﻓﺘﺎدم‪ .‬و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ .‬ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑـﻮد و ﺟﻌﺒـﻪ ي‬
‫ﺳﻴﮕﺎرش را روي ﺳﻴﻨﻪ اش ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﻲ دوﻳﺪ‪.‬‬
‫‪-‬آﻫﺎ‪...‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ رﻓﺘﻪ اي‪.‬‬
‫‪-‬ﻛﻲ ﺑﻴﺮون اوﻣﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪم ﺗﻮن؟ﻻﺑﺪ ﻣﻲ رﻳﻦ ﺑﺎزار ﺻﺮاﻓﺎ؟‬
‫‪-‬آره ﻣﮕﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮدي؟‬
‫‪-‬ﭘﺲ ﭼﻲ ؟!‬
‫ﻣﻦ از ﺷﺎدي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻳﺎدم رﻓﺖ‪.‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﺸﻨﻪ ام ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬و ﻧﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدم‪.‬ﻣﺜـﻞ‬
‫اﻳﻨﻜﻪ آﻓﺘﺎب ﻫﻢ زﻳﺮ اﺑﺮﻫﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﺴﺮك را ﺑﺒﻮﺳﻢ ‪.‬ﭘﻴﺶ از آن ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ دوﺑﺎر ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻗﻢ و ﻗﺰوﻳﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و اﻳﻦ اوﻟﻴﻦ ﺳﻔﺮ دور و درازم ﺑﻮد‪.‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻔﺮ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬ﺗﻮي ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﻢ ﻛﻪ از ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﺼﺮه ﻣﻲ آﻣﺪم ‪ ،‬آن ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮ ﻣﺴـﺎﻓﺮ ﻫﻤـﻪ اش ﺑـﺎ‬
‫ﺷﻮﻓﺮ ﻋﺮﺑﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زدﻧﺪ‪.‬و ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و آن دو ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺳﺮﺑﺎز اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎﻳﻲ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪.‬‬
‫از ﺳﺮو روي ﻣﻦ ﻣﻲ ﺑﺎرﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎﻳﻴﻢ ‪.‬و ﻫﻤﻪ ﻣﻲ داﻧﻨﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار آﻣﺪه ام‪.‬ﻫﺮﻳﻚ از‬
‫دﻛﺎن دارﻫﺎ دﻋﻮﺗﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﻋﺒﺪاﷲ را ﺑﻪ ﻧﺎم ووﻟﻚ ﺻﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﻋﺒﺪاﷲ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دوﺳﺘﻲ دارد ﻛﻪ ﻛﻠﻴﻤﻲ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ و ارزان ﺗـﺮ از‬
‫آن ﻫﺎ ي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬در ﻗﻴﺎﻓﻪ ي ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از دﻛﺎن دارﻫﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴـﺘﻢ ﻧﺸـﺎﻧﻪ‬
‫اي از ﻛﻠﻴﻤﻲ ﺑﻮدن ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪.‬وﻟﻲ ﻋﺒﺪاﷲ اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ي ﺻﺮاف ﻫﺎ ﺟﻬﻮدﻧﺪ‪.‬آن ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﻛﻪ‬
‫ﺑﺎ او ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻛﺮدﻳﻢ دﻳﻨﺎر را ﺑﻪ ﺳﻴﺰده ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻨﺞ رﻳﺎل ﻓﺮوﺧﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻫـﺎي دﻳﮕـﺮ ﭼﻨـﺪان ﻓﺮﻗـﻲ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻮاﻧﻜﻲ ﺑﻮد ﺧﭙﻠﻪ و ﺳﻔﻴﺪ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺎزﻧﺪراﻧﻲ ﭘﺨﻤﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﺻـﺮاف‬
‫ﻋﺮب ﺑﺎزار ﺑﺼﺮه ‪،‬ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻓﺎرﺳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زد‪ .‬و ﻣﻦ در دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪم و او اﺻﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ اﮔﺮ‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﻮل دارم ﭘﻴﺶ او ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻢ و ﻧﻴﺰ اﺻﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ در ﺑﻐﺪاد ﺗﺎﺟﺮ ﻃﺮف ﻣﻌﺎﻣﻠـﻪ ي او را‬
‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎ ؛ارزان ﺗﺮ ﺣﺴﺎب ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﺸـﺎﻧﻲ اش را ﻣـﻲ داد‪.‬ﻫﻤـﻪ ي‬
‫داراﻳﻲ ﻣﻦ ﻫﺸﺘﺎد و ﺷﺶ ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻮد و او اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎور ﻛﻨـﺪ ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ ي ﻋـﺮاق را ﺑـﺎ‬

‫‪83‬‬
‫ﻫﻤﻴﻦ ﭘﻮل ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺮدم‪.‬ﺷﺶ دﻳﻨﺎر اﺳﻜﻨﺎس را ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ﺑﻐﻠﻲ ام ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭘـﺎﻧﺰده ﺗـﺎ ﺳـﻜﻪ ي‬
‫ﭼﻬﺎر ﻓﻠﺴﻲ و ده ﻓﻠﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﺟﻴﺒﻢ را ﭘﺮ ﻛﺮد ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸـﺘﻴﻢ ﻋﺒـﺪاﷲ ﺧﻮﺷـﺤﺎل‬
‫ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻫﺮ دﻳﻨﺎر ‪ ،‬دو ﻓﻠﺲ و ﻧﻴﻢ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ داده اﺳﺖ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎرﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ در راه ‪ ،‬آن ﭼﻪ را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ زﺑﺎن آوردم ‪:‬‬
‫‪-‬ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻋﺒﺪاﷲ ‪ ،‬دﻟﺖ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد ﺑﺮﮔﺮدي؟‬
‫‪-‬ﺑﺮﮔﺮدم ؟ﻛﺠﺎ؟آﻫﺎه!ﭼﺮا ‪.‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاد؟!‬
‫‪-‬ﻣﻲ آي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫ﺣﺮﻛﺘﻲ از روي دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮕﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﺎن دم ‪ ،‬ﺟﻌﺒﻪ ي ﺟﻴﮕـﺎره اش را‬
‫ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و ﺑﺎ ﻣﻦ راه ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﭼﺮا ﻧﻴﺎم ؟!‬
‫‪-‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻧﻪ‪.‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺮم دﻳﻮاﻧﻴﻪ و ﺑﻐﺪاد ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ راه ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪،‬‬
‫ﻣﻲ آي ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﻢ؟‬
‫‪-‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﮕﻴﻦ ﻣﻲ آم‪.‬‬
‫وﻟﻲ دﻳﮕﺮ ﺧﻄﻮط ﺻﻮرﺗﺶ آوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺲ ﻛﺮدم ﻛﻪ از ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ‪،‬‬
‫دﻟﺶ ﭼﻨﺪان آب ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف ﻫﺎي دﻳﮕﺮ زدﻳﻢ و ﻣﻦ دم اداره ي ﮔﻤﺮك ﻛﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻧﺎﻫـﺎر ﻧﺨـﻮرده‬
‫ام‪.‬ﺑﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺘﻢ ‪.‬ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف ﻫﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ و ﻫﻤﺎن ﺗﻮي ﺑﺎزار ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜـﺮ‬
‫ﻣﻲ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬از ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردن درﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن در اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻠﻴـﺖ‬
‫ﺑﺨﺮم و ﻳﺎ ﺗﻮي ﻗﻄﺎر ﭼﻴﺰي ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ از ﺳﻪ و ﻧﻴﻢ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ در ﺑﺴﺎط‬
‫ﺳﻔﺮم ﻳﻚ ﮔﺮﻣﻚ داﺷﺘﻢ ﻛﻪ از اﻫﻮاز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﭘﺎره اش ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم و ﺳﻔﺮه ي راﻫﻢ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ داﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻛﺎر ﮔﻤـﺮك را ﺗﻤـﺎم ﻛـﻨﻢ و‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم‪.‬او ﻫﻤﺎن دم در اداره ﭘﻠﻜﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رﻓﺘﻢ و دﺳﺘﻢ را ﺟﻴﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺳـﻜﻪ‬
‫ﻫﺎي ﭼﻬﺎر ﻓﻠﺴﻲ و ده ﻓﻠﺴﻲ ﺗﻮي آن ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻛﺖ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ام را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫اداره ي ﮔﻤﺮك ﺧﻠﻮت ﺗﺮ از ﺻﺒﺢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺧﻠﻮت ﺗﺮ از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ از اداره ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ‪.‬وﻟـﻲ آن‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد و آن ﺟﻮان ﻧﻮ ﻧﻮار و ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳﻪ درآﻣﺪه ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺳﻴﺎه دراز ﺑﻠﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧـﺪ ‪،‬‬
‫و ﺑﺎﻫﻢ ﻋﺮﺑﻲ ﺑﻠﻐﻮر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪84‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد وﻗﺘﻲ ﻣﺮا دﻳﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ او ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪﻫﻢ ‪ ،‬ﭼﺸـﻤﻢ ﺑـﻪ‬
‫آن ﺟﻮاﻧﻚ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ اﺧﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻮي ﻫﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺧﻮدش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ ﺧﻨـﺪه ي‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﻢ ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪.‬‬
‫ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ﺑﺮاي ﺧﺮج ﭘﺴﺖ ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﻣﻤﻨﻮع ‪ ،‬و ﻳﻚ دﻳﻨﺎر و دوﻳﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎه ﻓﻠﺲ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺣﻖ‬
‫ﮔﻤﺮك ‪ ،‬دو ﻗﻮاره ﻛﺮﺑﺎس آب ﻧﺪﻳﺪه و ﭼﻬﺎرده ﻗﺎﻟـﺐ ﺻـﺎﺑﻮﻧﻲ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻋـﺮاق ﺑـﺮده ﺑـﻮدم ‪ ،‬دادم‬
‫‪.‬اﺳﻜﻨﺎس ﻫﺎ را ﻧﺪادم ‪.‬روي ﻣﻴﺰ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم ‪.‬وﻟﻲ آن ﺟﻮان ﺗﺎزه از ﻣﺪرﺳـﻪ درآﻣـﺪه ﻫﻨـﻮز ﺣﺎﺿـﺮ‬
‫ﻧﺒﻮد ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬ﺑﺎز دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ و ﻋﺮق ﻛﺮدم‪.‬دﻧﺪان ﻫـﺎﻳﻢ را روي ﻫـﻢ‬
‫ﻓﺸﺮدم‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻧﮕﻪ دارم ‪.‬وﻟﻲ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪-‬دﻳﮕﻪ ﭼﺮا ؟‪...‬ﭘﺪر ﺳﮕﺎ!‬
‫و ﻓﺤﺸﻢ را ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﻮاﻧﻚ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﺮدم ﻛﻪ آن را ﻓﻬﻤﻴﺪ و ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑـﻮد‬
‫روي ﭘﻴﺶ ﺧﻮان ﺑﭙﺮد و ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ ﻛﻪ اوراق ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب را در آن ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺗـﻮي ﺳـﺮ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺎ درﻣﻴﺎﻧﻲ ﻛﺮد و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﻨﺎري ﻛﺸﻴﺪ‪.‬ﺻﻮرﺗﻢ داغ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣـﻲ داﻧﺴـﺘﻢ ﻛـﻪ رگ ﻫـﺎي‬
‫ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺮآﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬ﺟﻮاﻧﻚ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ زﻳﺮ ﻟﺐ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ‪.‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دﻫﺪ‪.‬وﻟـﻲ ﺑـﻪ‬
‫روي ﺧﻮدم ﻧﻴﺎوردم‪.‬و ﻓﻘﻂ در درون ﺧﻮد ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺘﻢ‪.‬ﻋﺬاب ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪم ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣـﺮد ‪ ،‬وﻗﺘـﻲ آرام ﺗـﺮ‬
‫ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺮﺑﻲ ﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻚ ﮔﻔﺖ و او را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮد و در ﮔﻮش ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-‬ﻫﻤﻪ ش ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاد ‪.‬ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ‪...‬‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻲ آب ﻧﻜﺸﻴﺪه اش ﺧﻨﺪه ام ﻧﮕﺮﻓﺖ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻜﺸﻢ‪.‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻫﻤـﻪ ي‬
‫اﻫﻞ اداره و اﻫﻞ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ دادﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻄﻠﺒﻢ‪.‬ﭼﺮا ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر رﺷﻮه ﺑﺪﻫﻢ ؟در ﻫﻤﻪ ي زﻧـﺪﮔﻲ‬
‫ام ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﻧﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻛﻼﻧﺘﺮي ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻛﺴﻲ در اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم ؛ وﻟﻲ اﻳﻦ ﺟﻮاﻧـﻚ ﻧـﻴﻢ‬
‫دﻳﻨﺎر از ﻣﻦ رﺷﻮه ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﻣﻦ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺶ دﻳﻨﺎر داراﻳﻲ ام ﺑﻮد‪.‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻪ اﻳﻦ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دادم‪.‬ﻣﺜﻞ‬
‫رﻳﮓ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دادم‪.‬ﻓﺤﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮدم ‪.‬‬
‫وﻟﻲ ﺻﺪاﻳﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻛﻮﺗﺎه ﺷﺪ‪.‬ﺑﻪ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدم ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اداره را وﺑﺎ زده ﺑـﻮد‪.‬و ﺑﻴـﺮون از‬
‫در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎ در آن ﺟﻨﺠﺎل ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ‪.‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺒـﻮد‪.‬ﻫﻤـﻪ رﻓﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﺣﺘﻲ ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ‪ ،‬راﻫﺮوﻫـﺎ را ﺟـﺎرو ﺑﻜﺸـﺪ ‪ ،‬ﺷـﻨﻴﺪه ﻧﻤـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪.‬ﻓﺮﻳﺎدﻛﺸﻴﺪن ﻫﻢ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪85‬‬
 ‫ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﺗﻢ را ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم آرام ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻠﺮزد ‪ ،‬از ﭘﻴﺮﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪم ‪:‬‬
‫‪-‬آﺧﻪ ﭼﺮا ﻧﻴﻢ دﻳﻨﺎر ؟ﺑﻲ اﻧﺼﺎف؟‬
‫‪-‬آﺧﻪ ﻛﻮﻣﻮره ﻫﻢ آزاد ﻣﻲ ﺷﻪ‪...‬‬
‫دورﺑﻴﻦ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎره ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻓﺘﺎدم ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻳﻦ اﻓﺘﺎدم ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد دورﺑﻴـﻨﻢ‬
‫را اﺟﺎزه ي ﻋﺒﻮر ﻧﺪﻫﻨﺪ‪...‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎي ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻧﺒﻮد ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس دﻳﮕﺮ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﻓﺤﺶ روي ﻣﻴـﺰ‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻢ‪.‬‬
‫از ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ دﻟﻢ ﻛﻢ ﻛﻢ دارد درد ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ‪.‬دﻫﺎﻧﻢ ﺧﺸـﻚ‬
‫ﺧﺸﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬و ﻗﻄﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬وﻗﺘﻲ از ﺑﺎزار ﺻﺮاف ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ‪ ،‬دﻳﺪه ﺑﻮدم‬
‫ﻛــﻪ ﺗﺎﻛﺴــﻲ ﻫــﺎ ﻛﺠــﺎ ﻣــﻲ اﻳﺴــﺘﻨﺪ و ﺷــﻨﻴﺪه ﺑــﻮدم ﻛــﻪ ﺷــﺎﮔﺮد ﻳــﻚ ﺗﺎﻛﺴــﻲ ﻓﺮﻳــﺎد ﻣــﻲ‬
‫ﻛﺸﻴﺪ»اﻟﻤﻌﮕﻞ‪...‬اﻟﻤﻌﮕﻞ‪«...‬ﻫﻴﭻ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﻴﻔﺘﺎدم ‪.‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻢ ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ درﻳﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑـﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷـﻲ دﭼـﺎر ﺷـﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪.‬ﺑﻪ ﻋﺠﻠﻪ دوﻳﺪم و آن ﭼﻪ ﻓﺤﺶ در ذﻫﻦ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬زﻳﺮ ﻟـﺐ ﻧﺸـﺨﻮار ﻣـﻲ ﻛـﺮدم‪.‬ﻧﺜـﺎر ﻫﺮﭼـﻪ‬
‫ﮔﻤﺮﻛﭽﻲ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻲ ﻛﺮدم‪.‬وﻗﺖ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻠﻴﺖ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻫﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﺎدم‪.‬ﺑﺴﺎط ﺳﻔﺮم ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻣﻦ از زﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎزار ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﮔﺮﻣﺎي ﻋﺼـﺮ ﺑﺼـﺮه را ﺣـﺲ ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺮدم‪.‬ﺳﺮدﻳﻮار ﺑﻠﻨﺪ اﻃﺮاف ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻮاي ﮔﺮم ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﺼـﺮه را در‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي از ﻣﻴﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﻲ ﻓﺸﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺮق از ﺳﺮ و روﻳﻢ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﻢ ﻛﻪ دﺳﺘﻪ ي ﭼﻤﺪان را ﻣﻲ ﻓﺸﺮد ‪ ،‬درد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد‬
‫‪.‬و ﻳﻚ رﻳﺰ زﻳﺮ ﻟﺐ ﻓﺤﺶ ﻣﻲ دادم‪.‬‬
‫ﺟﺎي ردﻳﻒ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و ﻣﻦ از دور دﻳﺪم ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﺻـﺪاي‬
‫ﺷﺎﮔﺮدش را ﻛﻪ روي رﻛـﺎب آن اﻳﺴـﺘﺎده ﺑـﻮد و داد ﻣـﻲ زد‪»:‬اﻟﻤﻌﮕـﻞ‪...‬اﻟﻤﻌﮕـﻞ‪ «...‬ﺷـﻨﻴﺪه ﻣـﻲ‬
‫ﺷﺪ‪.‬دﻳﮕﺮدرﺳﺖ ﻣﻲ دوﻳﺪم ‪.‬ﻧﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﭼﻤﺪاﻧﻢ را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻧﻪ درد اﻧﮕﺸـﺖ ﻫـﺎﻳﻢ را ﻛـﻪ‬
‫دﻳﮕﺮ از آن ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.‬دﻳﮕﺮ ﻓﺤﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ دادم‪.‬ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ رﺳﺎﻧﺪم ‪.‬ﺷﺎﮔﺮدش ﭼﻤﺪاﻧﻢ‬
‫را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ‪.‬ﺗﺎﻛﺴﻲ ﭘﺮ ﺑﻮد‪.‬اﻋﺮاب داﻣﻦ ﻋﺒﺎﻫﺎ و ﻗﺒﺎﻫﺎﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﻛﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ و‬
‫ﻣﺮا ﻫﻢ آن ﻣﻴﺎن ﻫﺎ ﺟﻮري ﺟﺎ دادﻧﺪ‪.‬و ﺷﻮﻓﺮ داﺷﺖ دﻧﺪه را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ‪...‬ﻛﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﻧﻔـﺲ‬
‫زﻧﺎن از راه رﺳﻴﺪ‪.‬ﻫﻴﭻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﻮدم‪.‬ﻳﻚ ﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎدم اﻓﺘﺎد ‪.‬ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻮﻓﺮ را ﺻـﺪا ﺑـﺰﻧﻢ و‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪.‬وﻟﻲ ﺗﺎﻛﺴﻲ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻋﺒﺪاﷲ ﺗﺎزه از را ه ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪86‬‬
‫دوﻳﺪه ﺑﻮد و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد‪.‬روي ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد و‬
‫روي ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﻮد اﻓﺘﺎده اش ﻛﻪ از ﺑﺲ دوﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﭙـﺮد‪.‬و روي‬
‫رﻛﺎب ﺑﺎﻳﺴﺘﺪ‪.‬وﻟﻲ ﺷﺎﮔﺮدش ﺷﻮﻓﺮﻛﻪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز روي رﻛﺎب اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮﻳﺎدي ﺳﺮ او ﻛﺸـﻴﺪ و ﺑـﻪ‬
‫ﻋﺮﺑﻲ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﻓﺤﺶ داد‪.‬ﻋﺒﺪاﷲ ﻫﻤﺎن ﻛﻨﺎر ﺗﺎﻛﺴﻲ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬ﺟﻌﺒﻪ ي ﺟﻴﮕﺎره اش روي ﺳـﻴﻨﻪ اش‬
‫ﻧﺒﻮد‪.‬و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬و زورﻛﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪم ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻛﻪ در ﻫﻤﻪ ي ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ‬
‫ﺑﺼﺮه ‪ ،‬ﺑﻪ داد ﻣﻦ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬و از ﻣﻴﺎن ﻫﻤﻪ ي ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻲ ﻫﺎي اﻳﻦ ﺷﻬﺮ و اﻟﻤﮕﺎرك و اﻟﻤﻜﻮﺳـﺶ‬
‫ﺑﻪ آدم ﺳﻔﺮ ﻧﻜﺮده اي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ‪ ،‬دﻟﺪاري داده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ؟ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﻮل ﺑﻴﻨﺪازم ؟ﺧﻮب ﺑﻮد؟ﻗـﻮل‬
‫ﺑﺪﻫﻢ ﻛﻪ از ﻫﻤﻴﻦ راه ﺑﺮﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ او را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮداﻧـﺪ ؟از ﺗﺎﻛﺴـﻲ ﭘﻴـﺎده ﺷـﻮم و‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺟﻌﺒﻪ ي ﺟﻴﮕﺎره اش را ﭼﻪ ﻛﺮده اﺳﺖ؟‬
‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ؟وﻟﻲ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ داﺷﺖ دور ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬و ﺣﺎﻻ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ‬
‫ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮه ي او را ﻫﻢ ﻧﻤﻲ دﻳﺪم ﻛﻪ زورﻛﻲ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬ﺣﺘﻲ دﺳﺘﻢ را ﻫـﻢ از ﭘﻨﺠـﺮه‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎوردم و ﺑﺎ او وداع ﻧﻜﺮدم‪.‬ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻫﻢ ﺑﻪ روي او ﻧﺰدم ‪.‬ﭼﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم ‪ ،‬ﭼﻘـﺪر‬
‫ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮدم!ﻫﻨﻮز ﻧﻔﺴﻢ ﺗﺎزه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬ﭼﻘﺪر از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﻲ آﻣﺪ! دﻟـﻢ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺧـﻮدم را از‬
‫ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازم و ﭘﻴﺶ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﺮوم‪ ،‬ﻋﺮق ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﭘﺎك ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ روﻳـﺶ ﺑﺨﻨـﺪم و‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻃﻮر زورﻛﻲ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر دروﻏﻲ ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻲ زد؟ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﻣﮕـﺮ ﭼـﻪ‬
‫ﻛﺮده ﺑﻮدم ؟و اﮔﺮ او ﻧﮕﻔﺖ ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻛﺮده ﺑﻮده ام‪ ،‬و از او ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاﻫﻢ‪.‬و اﺻـﻼ از‬
‫ﺧﻴﺎل ﺳﻔﺮ ﻣﻨﺼﺮف ﺑﺸﻮم و از ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻋﺒﺪاﷲ را ﺑﺮدارم و از ﻫﻤﺎن راﻫﻲ ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮﮔـﺮدم‬
‫‪..‬وﻟﻲ‪...‬وﻟﻲ‪...‬ﭼﻪ ﻗﺪر زود ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﻪ اﻟﻤﻌﻘﻞ رﺳﻴﺪﻳﻢ! راه ﺧﻴﻠﻲ دور ﺑﻮد‪.‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪم ‪ ،‬ﭼـﻪ‬
‫ﻗﺪر راه آﻣﺪﻳﻢ‪.‬وﻟﻲ ﺟﻴﮕﺎره ي ﺑﺪﺑﻮ و ﺗﻨﺪ ﻋﺮب ﭼﻔﻴﻪ ﺑﺴﺘﻪ اي ﻛﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﻣﻦ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮد دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﺎدم ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ از ﭼﻨﺪ ﺧﻴﺎﺑﺎن دراز و درﺧﺖ دار ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﻛﻼه ﺧﻨﺪه‬
‫دار و ﻣﺴﺨﺮه ي ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻫﺎي راﻫﻨﻤﺎي دو ﺗﺎ ﭼﻬﺎرراه ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ اي روي ذﻫﻨﻢ ﺑﺎﻗﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ وﻗﺘﻲ در ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧـﻪ ي اﻳﺴـﺘﮕﺎه ‪ ،‬ﺑﺴـﺎط ﺳـﻔﺮم را‬
‫روي ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺟﺎ دادم و ﻳﻚ ﭼﺎﻳﻲ ﺑﺰرگ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻴﺎﺷـﺎﻣﻢ ؛ و از ﺧﺴـﺘﮕﻲ روي ﻧﻴﻤﻜـﺖ‬
‫ﭼﺮك ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ وا رﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻫﻤﻪ ي اﻳﻦ ﻫﺎ اﻓﺘﺎدم و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﭼـﻪ راه درازي را در ﭼـﻪ‬
‫ﻣﺪت ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ آﻣﺪﻳﻢ!‬

‫‪87‬‬
‫ﺑﻨﺎي ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮدﺳﺘﻲ ‪.‬ﻳﻚ ﭼﻬﺎر ﻃﺎﻗﻲ ﺑﺰرگ و دراز و ﺗﺎﻻر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺮواﻧﻲ‬
‫اش روي ﭘﻲ ﻫﺎﻳﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و زﻳﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻲ اش ﻫﻴﭻ ﭘﻮﺷﺶ دﻳﮕﺮي ﻧﺒﻮد‪.‬ﻫﺮم آﻓﺘـﺎب ﻛـﻪ از‬
‫ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﻧﻔﻮذ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻛﻒ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﺎي ﺗﺨﺘﻪ اي را ﻧﻴﺰ داغ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﭼـﺎﻳﻲ ام را داﺷـﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ زدم ﻛﻪ ﺑﺎز از ﻋﺮق ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪.‬روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﺎ ‪ ،‬ﻋﺮب ﻫﺎ ﭼﻬﺎرزاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‬
‫و ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺷﺎن ﺟﻠﻮي روي ﺷﺎن روي زﻣﻴﻦ وارﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬ﻓﻀﺎ ﭘﺮ از ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺑـﻮد و ﺑـﻮي ﺟﻴﮕـﺎره ﺗﻨـﺪ‬
‫ﻋﺮب ﻫﺎ و ﻗﻠﻴﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮﻛﺪام ﺷﺎن ﻫﺸﺖ ده ﺗﺎ ﻧﻲ ﭘﻴﭻ ﺑﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﺮب ﻫـﺎ دورش‬
‫ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻮا را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬ﺟﻠﻮي در ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﻻﺑﺪ ﺑـﻪ ﻣﺤﻮﻃـﻪ ي اﻳﺴـﺘﮕﺎه ﺑـﺎ‬
‫زﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﺗﺎﺑﻮت را روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻛﻪ دو ﺗﺎﻳﺶ ﺳـﻴﺎه ﭘـﻮش ﺑـﻮد و ﺳـﻮﻣﻲ ﻻي‬
‫ﻳﻚ ﺟﺎﺟﻴﻢ ﻋﺮﺑﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬
‫ﺗﺎﺑﻮت ﻫﺎ را رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﻳﻚ رﺑﻊ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ داﺷﺘﻴﻢ و ﺟﻠﻮي ﮔﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﻓﺮوش‬
‫ﺑﻠﻴﺖ‪،‬ﻛﻪ روي دﻳﻮار ﻃﺮف راﺳﺖ ﺗﺎﻻر ﻫﻨﻮز ﺑﺎز ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬و ﺟﻤﻌﻴﺖ زﻳﺎد ﻧﺒﻮد‪.‬و ﻣﻦ ﺣـﺘﻢ داﺷـﺘﻢ‬
‫ﻛﻪ ﺑﻠﻴﺖ ﮔﻴﺮم ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭼﺎﻳﻲ ام را ﺑﻪ زور ﻓﺮوﺑﺮدم ‪.‬ﻫﻴﭻ ﻣﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪.‬ﺣﺘـﻲ وﻗﺘـﻲ ﻫـﻢ ﻛـﻪ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﮔـﺮﻣﻜﻢ را‬
‫درآورم و ﭘﺎره ﻛﻨﻢ ‪ ،‬دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﻴﻞ ﻧﺪارم و ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم ‪ .‬آب دﻫـﺎﻧﻢ را ﻫـﻢ ﺑـﻪ زور ﻗـﻮرت ﻣـﻲ‬
‫دادم‪.‬‬
‫ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬و داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬و ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﻌﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ﺧـﻮد را ﺗﺴـﻠﻲ‬
‫ﺑﺪﻫﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﺎد و ﺷﻨﮕﻮل ‪ ،‬ﻗﻄﺮات ﺗﻠﺦ و ﺳﻴﺎه ﻗﻬﻮه را روي زﺑﺎن ﺷﺎن ﭘﺨـﺶ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﺰه اش را ﻣﺪﺗﻲ در دﻫﺎن ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‪.‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم روي ﻧﮕﺎه ﭼﺸﻤﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﻲ آورد و ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬آﻳﺎ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺗﻮاﻧﺴـﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻗﻬﻮه ﻫﺎي ﻏﻠﻴﻆ را ﺑﺨﻮرم ﻳﺎ ﻧﻪ‪.‬ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻮﺗﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮك ﺟﻴﮕﺎره ﻓﺮوش دم ﮔﻤـﺮك ﺑﺼـﺮه ‪،‬‬
‫ﺗﺴﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد ‪ ،‬رﻓﺘﺎري ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻛﺮده ﺑﻮدم و در آﺧـﺮ ﻛـﺎر ﺑـﻲ‬
‫ﻫﻴﭻ وداﻋﻲ ‪ ،‬ﺑﻲ ﻫﻴﭻ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ و ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺗﺮﻛﺶ ﻛﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬دﻟﻢ را ﺑـﻪ درد آورده ﺑـﻮد ‪.‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﭘﺴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮك دور اﻓﺘﺎده و ﻏﺮﻳـﺐ ‪ ،‬ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬
‫ﭘﺴﺮﻛﻲ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ از ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ي اﻣﻴﺪوارﻛﻨﻨﺪه ي ﻣـﻦ ‪ ،‬در ﺧﻴـﺎل ﺧـﻮد ‪ ،‬دﻧﻴـﺎﻳﻲ ﺷـﻴﺮﻳﻦ ﺑـﺮاي‬
‫ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ ‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪه از اﻧﺘﻈـﺎر او ﺧﺸـﻜﻢ‬
‫زده ﺑﻮد‪.‬ﻻل ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﺧﺪا ﻧﮕﻪ دار ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم!ﻣﺤﺒﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﻪ او ﻣـﻲ‬

‫‪88‬‬
‫ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻋﺬري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ از او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ روي دﻟﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛـﺮد‪.‬و ﺑـﻪ ﺧﻔﻘـﺎن‬
‫دﭼﺎرم ﻣﻲ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ‪.‬دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺴﻲ را ﮔﻴﺮ ﺑﻴﺎورم و ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﮕﻮﻳﻢ‬
‫‪.‬ﺑﺮاﻳﺶ درد دل ﻛﻨﻢ‪.‬وﻟﻲ ﻗﻴﺎﻓﻪ ي ﻋﺮب ﻫﺎي ﭼﻔﻴﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﻗﻬﻮه ي ﺳـﻴﺎه و ﺗﻠـﺦ را روي زﺑـﺎن‬
‫ﻫﺎﻳﺸﺎن ﭘﻬﻦ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻲ ﻣﻜﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺪري زﻧﻨﺪه ﺑﻮد و ﺧﺸﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮم ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻠﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﭘـﺮ از ﺳـﻮء ﻇـﻦ ﭘﺎﺳـﺒﺎﻧﺎن اﻳﺴـﺘﮕﺎه ‪ ،‬ﺑﺴـﺎط ﺳـﻔﺮم را در‬
‫ﮔﻮﺷﻬﺎي از ﻗﻄﺎر ﺑﺼﺮه ‪-‬ﺑﻐﺪاد ﺟﺎ دادم و روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺎراﺣﺖ آن ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮔـﺎﻫﻲ ﺑـﺮاي ﺳـﻔﺮ‬
‫ﺷﺒﺎﻧﻪ ام ﻛﻪ در ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻢ ﻣﻬﻴﺎ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻫﻨﻮز از ﻓﻜﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻴﺮون ﻧﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدم‪.‬و ﻫﻨـﻮز ﺧﻄـﻮط‬
‫ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻋﺮق ﻧﺸﺴﺘﻪ ي ﺻﻮرﺗﺶ را ﻛﻪ زورﻛﻲ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه درآﻣﺪه ﺑﻮد و از ﻫﻢ ﮔﺸﻮده ﺷﺪه ﺑﻮد ‪،‬‬
‫ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ داﺷﺘﻢ و ﻣﺤﺒﺖ درﻳﻎ ﺷﺪه اي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬روي دﻟﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ‬
‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪89‬‬