‫

ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

Follow us on
Facebook https://www.facebook.com/Eterafakhar/
And telegram https://t.me/Eterafaakharr
Prepared by Anjilla

1
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ ‬

‫‪#‬ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت درﯾن آب درآ‬

‫‪#‬ﻧوﯾﺳﻧده_آذر‬
‫ﭼﻛﯾده‬

‫ﻣوﻻﻧـﺎ ﻣﯽﮔوﯾـد‪ :‬ﻋﺷـق ﺑـﮫ درﯾـﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧـد‪ .‬ھـر اﻧﺳـﺎﻧﯽ ﺑـﮫ ﻗـدر ذاﺗـش از آن آب ﺑرﻣﯾـدارد‪ .‬اﯾـن ﮐـﮫ‬
‫ھــر ﮐﺳــﯽ ﭼﻘــدر آب ﺑرﻣﯾــدارد ﺑــﮫ ﮔﻧﺟــﺎﯾش ظــرﻓش ﺑﺳــﺗﮕﯽ دارد‪ .‬ﯾﮑــﯽ ظــرﻓش ﺧﻣــره اﺳــت‪،‬‬
‫ﯾﮑﯽ دﻟو‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﮐوزه‪ .‬دﯾﮕری ﭘﯾﺎﻟﮫ‪.‬‬
‫ﺑﮕو‪ ،‬ظرف ﺗو ﭼﮫ اﻧدازه اﺳت؟‬
‫دﻟت ﺗﺎب آن دارد ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن راه ﺑرود؟‬
‫ﻋﺷ ـق در ﻧظ ـر ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻋﺎﺷ ـق ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬ﮐﻠﻣ ـﮫای ﺧﺷ ـﮏ و ﺗ ـو ﺧ ـﺎﻟﯽ اﺳ ـت‪ .‬ﻧﯾﻣ ـﯽ ﻓرﯾ ـب‪ ،‬ﻧﯾﻣ ـﯽ‬
‫ﺳﻔﺳـ ـطﮫ‪ .‬آن ﮐـ ـﮫ ﻋﺎﺷـ ـق ﻧﯾﺳـ ـت‪ ،‬ﻋﺷـ ـق را ﻧﻣﯾﺗواﻧـ ـد درک ﮐﻧـ ـد‪ ،‬آﻧﮑـ ـﮫ ﻋﺎﺷـ ـق اﺳـ ـت ﻧﻣﯾﺗواﻧـ ـد‬
‫وﺻ ـف ﮐﻧ ـد‪ .‬در اﯾ ـن ﺻ ـورت‪ ،‬در ﺟ ـﺎﯾﯽ ﮐ ـﮫ ﮐﻠﻣ ـﮫ ھ ـﺎ ﺗ ـوان ﻧدارﻧ ـد‪ ،‬ﻋﺷ ـق را ﻣﮕ ـر ﻣﯾﺷ ـود در‬
‫ﻗﺎﻟب ﺳﺧن رﯾﺧت‪.‬‬

‫ﻣوﻻﻧـﺎ ﺑـﮫ ﻣﺳـﺎﯾل ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﯽ دﯾﮕـری ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـرد‪ .‬از ﻧظـر او ‪ ،‬ﺟـزء ﺟـزء ﻋـﺎﻟم ﻋﺎﺷـق ﺑـود و‬
‫ھر ﺟزﯾﯽ ازﯾن ﺟﮭﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﻣرز ﺳرﻣﺳﺗﯽ و و ﺑﯾﺧودی دﻟداده ﺑودﻧد‪.‬‬

‫ﻣوﻻﻧــﺎ ﻣﯾﮕﻔــت‪ :‬ﺧﺎﺻــﯾت ﻋﺷــق آن اﺳــت ﮐــﮫ ﻋﯾــب ﻣﻌﺷــوق را ھﻧــر ﺑــداﻧﯾم او ﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ‬
‫ﻣﻌﺷوق ھﺎ ﺑﯽ ﻋﯾب ﻧﯾﺳﺗﻧد و در ﭘﯽ رﻧﺞ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻧد وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾن ﺣﺎل ﺑﺎ آن ﮐﻧﺎر ﻣﯽ آﻣد‪.‬‬
‫او ﻣﯾداﻧﺳت ﮐﮫ در ﻋﺎﻟم ﻋﺷق‪ ،‬ھﻣﮫ ﭼﯾز اﻣﮑﺎن دارد‪ .‬ﺣﺗﯽ ﻧﺑود ﻋﺷق‪.‬‬

‫ﻋﺷق ﺳﺑب ﺷد ﮐﮫ ﺟﻼلاﻟدﯾن ﺑﻠﺧﯽ؛ ﻣوﻻﻧﺎ ﺷود‬

‫ﮔرﭼﮫ ﯾﮏ زاھد و ﻋﺎﻟم دﯾن در ﯾﮏ ﻣﻧطﻘﮫ ﮐوﭼﮑﯽ ﺑﯾش ﻧﺑود‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎ ﻣوﻻﻧﺎ ﺷدن ﻣرز ھﺎ را ﺷﮑﺳت و ﺟﮭﺎن را ﻓﺗﺢ ﮐرد‬
‫اﻣروز ﻧﮫ ﺑﮫ ﻋﻧوان ﯾﮏ زاھد ﺑل ﺑﮫ ﻋﻧوان ﺑزرگﺗرﯾن ﺷﺎﻋر زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﯾﺎدﺑود ﻣﯾﺷود‬

‫اﺳــم اﯾــن رﻣــﺎن ﻧﯾــز از ﯾﮑــﯽ از زﯾﺑــﺎﺗرﯾن ﻣﺻــرعھﺎی اﺷــﻌﺎر ﻣوﻻﻧــﺎ اﻗﺗﺑــﺎس ﮔردﯾــده اﺳــت و‬
‫دﻟﯾل آن ﻧﯾز ﻣﺣورﯾت ﻋﺷق در داﺳﺗﺎن اﯾن رﻣﺎن ﻣﯾﺑﺎﺷد‬

‫ ‬ ‫ ‪2‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫رﻣ ـﺎن ﻋﺷ ـق آب ﺣﯾ ـﺎت اﺳ ـت در اﯾ ـن آب درآ رﻣﺎﻧﯽاﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻧﻣﯾﺷ ـود ﮐ ـﮫ آن را داﺳ ـﺗﺎن ﺗﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫و ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻏﯾ ـر واﻗﻌ ـﯽ داﻧﺳ ـت‪ .‬زﯾ ـرا ﻗﺳ ـﻣت اﻋظ ـم ﺣ ـوادث داﺳ ـﺗﺎن آن ﺣﻘﯾﻘ ـﯽ ﺑ ـوده و در ﺷ ـﮭر‬
‫ﮐﺎﺑـل اﺗﻔـﺎق اﻓﺗـﺎده اﺳـت اﻣـﺎ ﺷﺧﺻـﯾت ھـﺎی داﺳـﺗﺎن ﻣﺣﺻـول ذھـن و ﺗﺧﯾـل ﻧوﯾﺳـﻧده ﻣﯾﺑﺎﺷـد ﮐـﮫ‬
‫ﺑﮫ ﻧﺣو اﻋﻼ و ﺑرای رﻧﮓ و طﻌم داﺳﺗﺎن اﺳﺗﻔﺎده ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫رﻣـ ـﺎن ﺑـ ـﺎ ﻗﯾـ ـد زﻣـ ـﺎن و ﻣﮑـ ـﺎن ﺑـ ـﺎ ﻟﻔـ ـظ اول ﺷـ ـﺧص ﻧوﺷـ ـﺗﮫ ﺷـ ـده اﺳـ ـت )ﻗﮭرﻣـ ـﺎن داﺳـ ـﺗﺎن‬
‫ﺳرﮔذﺷﺗش را ﺗﻌرﯾف ﻣﯾﮑﻧد( و از ﺳﺎل ‪ ١٣٩٢‬آﻏﺎز ﻣﯾﺷود و اداﻣﮫ دارد‪.‬‬

‫اﻣﯾداورم ﻟذت ﺑﺑرﯾد‪.‬‬

‫ﺑﺎاﺣﺗرام‬
‫ﻧوﯾﺳﻧده رﻣﺎن‪ :‬آذر‬

‫ﻣﻘدﻣﮫ‬
‫ﯾﮑـ ـﯽ از ﻋﺻـ ـر ھـ ـﺎی ﺑﮭﺎرﯾﺳـ ـت! ﺷـ ـﮑوﻓﮫ ھـ ـﺎی زﯾﺑـ ـﺎی رﻧﮕـ ـﯾن‪ ,‬روی ﺷـ ـﺎﺧﮫ ھـ ـﺎی وﺣﺷـ ـﯽ‬
‫درﺧﺗﺎن در ﺳﺎز ﺑﺎد ﻣﯾرﻗﺻﻧد‪.‬‬
‫در ﻧﺑــرد ﺗــن ﺑــﮫ ﺗــن ھــوای زﻣﺳــﺗﺎﻧﯽ و ﺑﮭــﺎری اﯾــن اﻋﺗــدال ﺳــرﻣﺎ و ﮔرﻣﺎﺳــت ﮐــﮫ ﻓﺿــﺎ را‬
‫ﺧوﺷ ـﺎﯾﻧد و دﻟﻧﺷ ـﯾن ﮐ ـرده‪ .‬اﻣ ـروز ﻧﯾ ـز از ﺻ ـﺑﺢ‪ ،‬آﻓﺗ ـﺎب ﺑ ـﺎ ﺳ ـﯾﻣﺎی ﻣﮭرﺑﺎﻧﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـر ﺻ ـورﺗم ﻟﺑﺧﻧ ـد‬
‫ﻣﯾزﻧـد‪ .‬دﯾﮕـر ﺳـرﻣﺎی ﺧﺷـﮏ زﻣﺳـﺗﺎن ﺗﻣـﺎم ﺷـده و ﺣـس ﻣﯾﮑـﻧم ﺳـرﻣﺎی وﺟـود ﻣـرا ھـم ﺑـﺎ ﺧـود‬
‫ﺑرده ﺑﺎﺷد‪ .‬ﯾﻌﻧﯽ واﻗﻌﺎ ﺑرده اﺳت؟ ﻧﻣﯾداﻧم وﻟﯽ اﻣﯾدوارم ﭼﻧﯾن ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫زﻣﺳ ـﺗﺎن ھ ـﺎ را دوﺳ ـت ﻧ ـدارم‪ ،‬ﺑﺎرﯾ ـدن ﺑ ـرف ھ ـﯾﭻ وﻗ ـت ﺑ ـراﯾم ﺟﺎﻟ ـب ﻧﺑ ـوده و از ﻧظ ـرم ﮐوﭼ ـﮫ‬
‫ھﺎی ﺳﻔﯾد ھم اﺗﻔﺎق رﻣﺎﻧﺗﯾﮑﯽ ﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫ﺑــﺎﻻﺧره ﺣــق دارم ﻣــن زﻣﺳــﺗﺎن ھــﺎی ﺳــردی را ﮔذﺷــﺗﺎﻧدم طورﯾﮑــﮫ رﯾﺷــﮫ ھــﺎی زﻧــدﮔﯽ ام را‬
‫ﺧﺷ ـﮏ ﮐ ـرده ﺑودﻧ ـد‪ .‬در ﺑرھ ـﮫی از زﻧ ـدﮔﯽ ﺣ ـس ﯾ ـﺦ زدﮔ ـﯽ ﮐ ـرده ام‪ .‬ﺧ ـوﻧﯽ ﮐ ـﮫ در رگ ھ ـﺎﯾم‬
‫ﺟرﯾــﺎن داﺷــت ﺑﻧــد آﻣــده ﺑــود‪ .‬ﺧﻔﻘــﺎن ﮔﻠــوﯾم را ﻣﯾﻔﺷــرد و ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ھــﯾﭻ ﺑﮭﺎﻧــﮫی ﺑــرای‬
‫ﺗداوم ﺣﯾﺎﺗم ﻧدارم‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧدا را ﭼﮫ دﯾدی؟‬

‫ ‬ ‫ ‪3‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗﯽ ﻣﯾﮕوﯾﯽ ﺑدون او ﻧﻣﯾﺗواﻧم زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم ﺗو را ﺑدون او زﻧده ﻧﮕﮫ ﻣﯾدارد‪.‬‬
‫ﻓﺻ ـل ھ ـﺎ ﻋ ـوض ﻣﯾﺷ ـود‪ ،‬ﺑرگھ ـﺎی ﺧﺷ ـﮑﯾده و زرد ﻣﯾرﯾزﻧ ـد و ﭘ ـس از آن دوﺑ ـﺎره درﺧﺗ ـﺎن ﺑ ـﺎ‬
‫ﺑرگ ھﺎی ﺳﺑز و ﺗﺎزه ﺟﺎن ﻣﯾﮕﯾرﻧد‪.‬‬
‫آﻧــﯽ ﮐــﮫ ﺟــﺎن و دﻟــت ﺑــود ازت ﮔرﻓﺗــﮫ ﻣﯾﺷــود و آﻧــﯽ ﮐــﮫ ازش ﺑﯾــزار ﺑــودی ھﻣــﮫ ﮐــس ات‬
‫ﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫ﺳرﻧوﺷــت آدﻣﺎﺳــت؛ ﭼﯾــزی ﮐــﮫ ﺣــدس ﻧﻣﯾزﻧــﯽ اﺗﻔــﺎق ﻣــﯽ اﻓﺗــد وﻟــﯽ ﭼﯾــزی ﮐــﮫ اﻧﺗظــﺎرش را‬
‫داری واﻗــﻊ ﻧﻣﯽﺷــود‪ .‬آﺧــر ﺳــر ھــم ﻣﯾﮕــوﯾﯽ ﻧﻣﯾﺗــواﻧم زﻧــده ﺑﻣــﺎﻧم وﻟــﯽ ﻣﯾﺑﯾﻧــﯽ ﮐــﮫ ھﻧــوز ھــم‬
‫زﻧــدهﯾﯽ و داری ﻧﻔــس ﻣﯾﮑﺷــﯽ‪ .‬ﻣﻣﮑــن اﺳــت دﻟﯾــل زﻧــده ﺑودﻧــت ﺧــودت ﻧﺑﺎﺷــﯽ وﻟــﯽ وﺟــود‬
‫ﺑرﺧﯽ آدﻣﺎ ﺗو را ﻣﺟﺑور ﺑﮫ اداﻣﮫ ﺣﯾﺎت ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾــد ﺑــﮫ ﺧــﺎطر آﻧﮭــﺎ زﻧــده ﺑﻣــﺎﻧﯽ! دﯾﮕــر ﺧــودت ﻣﮭــم ﻧﯾﺳــﺗﯽ! ﺑﮭﺎﻧــﮫ ھــﺎی زﯾﺑــﺎی داری ﮐــﮫ‬
‫وﺟ ـودت ﺑ ـﮫ وﺟ ـود آن ھ ـﺎ وﺻ ـل اﺳ ـت‪ .‬ﺷ ـﺎﯾد ھ ـم ﺣﺎﺻ ـل وﺟ ـود ﮐﺳ ـﯽ ﺑﺎﺷ ـﻧد ﮐ ـﮫ وﺟ ـودت ﺑ ـﺎ‬
‫وﺟودﺷﺎن در ﯾﮏ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﯾوﻧد ﺧورده ﺑود‪.‬‬

‫ﺑﮭﺎﻧــﮫی زﯾﺑــﺎی ﻣــن ھــم دﺧﺗــر ﻣــﺎهروﯾم »ﻋطﯾــﮫ« اﺳــت ﮐــﮫ ﺣــﺎﻻ ﮐﻧــﺎرم روی ﻣوﺑــل ﻧﺷﺳــﺗﮫ ‪.‬‬
‫ﭘ ـس از اﺗﻔﺎﻗ ـﺎت اﺧﯾ ـر زﻧ ـدﮔﯽام زﻣﺎﻧﯾﮑ ـﮫ دﯾﮕ ـر دﻟﯾﻠ ـﯽ ﺑ ـرای زﻧ ـده ﻣﺎﻧ ـدن ﺑ ـرای ﺧ ـودم ﻧﻣﯾدﯾ ـدم و‬
‫ھﻣ ـﮫ ﺣسھ ـﺎ و آرزوھ ـﺎﯾم در ﯾ ـﮏ ﺷ ـب ﭘ ـﯾش ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﻧ ـﺎﺑود ﺷ ـدﻧد؛ دﻟﯾ ـل ﺑﺎزﮔﺷ ـﺗم و ﻋﻠ ـت اداﻣ ـﮫ‬
‫اﯾن دﻧﯾﺎی ﭘر درد و دﺷوار ھﻣﯾن دﺧﺗر ﻣوﺑﻠﻧد و ﭼﺷم درﺷت اﺳت‪.‬‬
‫ﭘﻧﺳل را از دﺳﺗم ﺑﮫ ﮐﻧﺎر ﻧﻘﺷﮫ ﮔذاﺷﺗم و ﻣﺑﮭوت اﯾن دﺧﺗر ﺷدم‪.‬‬
‫آﺧر اﻧﺳﺎن ﭼﻘدر ﻣﯽﺗواﻧد ﺷﺑﯾﮫ اﻧﺳﺎن دﯾﮕری ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﻣوھ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎهرﻧﮓ ‪ ،‬اﺑروھ ـﺎی ﭘرﭘﺷ ـت‪ ،‬ﭼﺷ ـﻣﺎن آھ ـوﯾﯽ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﯾﺎھﯽ ﺷ ـب ھ ـﺎی ﻣ ـن‪ ،‬ﺑﯾﻧ ـﯽ ﻧﮭﺎﯾ ـت‬
‫ﮐوﭼــﮏ‪ ،‬ﻟﺑــﺎن ﻏﻧﭼــﮫ ﺑــﮫ رﻧــﮓ ﻋﻧــﺎب و اﻣــﺎن از ﭼــﺎل ﮐــﮫ در ﻗﺳــﻣت ﭼﺎﻧــﮫاش ﻧﺷﺳــﺗﮫ اﺳــت‪.‬‬
‫ھ ـر ﻣوﻗ ـﻊ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت دﺧﺗ ـرم ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـﻧم ﻏﻣ ـﯽ ﻋﻣﯾ ـق ﺑ ـر دﻟ ـم ﻣﯾﻧﺷ ـﯾﻧد‪ .‬ﭼط ـور ﻣﻣﮑ ـن اﺳ ـت‬
‫اﯾﻧﻘدر ﺑﮫ ﻣﺎدرش ﺷﺑﺎھت داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﮔــﺎھﯽ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم اﯾــن دﺧﺗــر ھــﯾﭻ ﺳــﮭﻣﯽ از ﭼﮭــرهی ﻣــن ﺑــرای ارث ﻧﭘذﯾرﻓﺗــﮫ و ﺗﻣﺎﻣــﺎ از‬
‫ﺟزﯾﯾــﺎت ﻣــﺎدرش ﺳــﺎﺧﺗﮫ ﺷــده اﺳــت‪ .‬ﺷــﺎﯾد ﻣﯾداﻧﺳــﺗﮫ ﮐــﮫ ﻣــﺎدرش ﻗــرار ﻧﯾﺳــت ﮐﻧــﺎرش ﺑﻣﺎﻧــد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾد ھـم ﺧـدا ﻣﯾﻔﮭﻣﯾـده ﮐـﮫ زﻧـدﮔﯽ ﻣـن ﺑـﺎ اﯾـن ﭼﮭـره ﮔـره ﺧـورده و ﺑـرای ھﻣـﯾن؛ ھﻣـذات دﺧﺗـر‬
‫روﯾﺎھﺎﯾم را دوﺑﺎره ﺑراﯾم ﻓرﺳﺗﺎده اﺳت‪.‬‬
‫رﻋــد و ﺑــرق ﺷــدﯾدی ﻣــرا از ﺧﯾــﺎﻻﺗم ﺑﯾــرون ﮐــرد‪ .‬آﺳــﻣﺎن ﻓرﯾــﺎد ﻣﯾﮑﺷــﯾد و ﺑــرق ﻣﯾــزد از‬
‫روی ﻣوﺑ ـل ﺳـرخ رﻧ ـﮓ ﺑﻠﻧ ـد ﺷـدم و از ﮐﻧ ـﺎر ﻣﯾ ـز ﮔذﺷـﺗم‪ .‬ﺑـﺎران ﺑـﺎ ﺳ ـرﻋت ﺑـﯽ ﻧﮭﺎﯾ ـت ﺷ ـروع‬

‫ ‬ ‫ ‪4‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮫ ﺑﺎرﯾـدن ﮐـرده اﺳـت‪ .‬ﺑﮭـﺎر اﺳـت دﯾﮕـر ﻗـرار ﻧﯾﺳـت آﺳـﻣﺎن ﺑـﮫ ﯾـﮏ ﺣﺎﻟـت ﺑﻣﺎﻧـد‪ .‬ﮔـﺎھﯽ آﻓﺗـﺎب‬
‫و روﺷﻧﯽ و ﮔﺎھﯽ ھم ﻓرﯾﺎد و اﺷﮏ‪ ،‬ھﻣﺎﻧﻧد روزﮔﺎر ﻣن‪.‬‬
‫ﭘﻧﭼ ـره اﺗ ـﺎق ﮐ ـﺎرم را ﺑﺳ ـﺗم ﺑ ـﮫ »ﻋطﯾ ـﮫ« ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم و ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ او ط ـرح ﻣ ـرا ﻣﯾﮑﺷ ـد و‬
‫ﻣﯾﺧواھد ﭘﺎرهاش ﮐﻧد ‪ .‬ورق ﺳﻔﯾدی از روی ﻣﯾز ﺑرداﺷﺗم و ﺑﮫ دﺳﺗش دادم‪:‬‬
‫‪»-‬ﺟﺎن ﭘدر ﺑﺎ اﯾن ﺑﺎزی ﮐن! آن ﻧﻘﺷﮫی ﮐﺎری ﻣن اﺳت«‬
‫ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد ﮐــﮫ ﺗﻣــﺎم زﻧــدﮔﯽ ام را ﻓراﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود ورق را ﮔرﻓــت و ﻣﺷــﻐول ﺑــﺎزی ﺑــﺎ آن ﮐﺎﻏــذ‬
‫ﺳــﻔﯾد ﺷــد‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ اﯾــن ﺷــﺑﺎھت ﻟﺑﺧﻧــدھﺎﯾش ﭘــدرش را وﯾــران ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬او را ﺑــﮫ ﻗﻌــر‬
‫اﺗﻔﺎﻗ ـﺎﺗﯽ ﻣﯾﺑ ـرد ﮐ ـﮫ ﺳ ـﺎل ھ ـﺎ ﺗ ـﻼش ﺑ ـرای از ﺑ ـﯾن ﺑ ـردن آن ھ ـﺎ ﮐ ـﺎﻓﯽ ﻧﺑ ـوده و ﺧ ـﺎطراﺗش را از‬
‫ﻻی ﺑﮫ ﻻی ﻓراﻣوﺷﯽ ھﺎ دوﺑﺎره زﻧده ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫در ﮔوﺷﮫی از دﯾوار اﺗﺎﻗم ﮐﺗﺎبﺧﺎﻧﮫی ﮐوﭼﮑﯽ دارم‬
‫ھﻣــﮫ ﮐﺗــﺎب ھــﺎی ﻣــورد ﻧﯾــﺎزم ﮔردﮔﯾــری ﺷــده و ﻣــﻧظم‪ ،‬ﺑــﺎ ﺳﻠﺳــﻠﮫ ﻣراﺗــب از ﺑــزرگ ﺷــروع‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـﮫ ﮐوﭼ ـﮏ ﭼﯾ ـده ﺷ ـده اﺳ ـت‪ .‬وﻟ ـﯽ در اﯾ ـن ﻣﯾ ـﺎن ﮐﺗ ـﺎﺑﯽ ﺑ ـﯽ ﻧظ ـم از ﻗط ـﺎر در ﮐﻧﺟ ـﯽ از‬
‫ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧﮫ ﮔذاﺷﺗﮫ ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫ﻧزدﯾﮏ ﺷدم و ﮐﺗﺎب را ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫دﯾوان ﺷﻣس ﺗﺑرﯾزی ﺷﺎھﮑﺎر ﻣوﻻﻧﺎ ﺑود‪.‬‬
‫ھﻣﺎن ﮐﺗﺎب ﻣورد ﻋﻼﻗﮫام!‬
‫ھﻣﺎن ﮐﺗﺎﺑﯽ ﮐﮫ در اﯾﺎم ﻧوﺟواﻧﯽ و ﺟواﻧﯽ ھر ﺷب ﺑﺎ رﺑﺎﻋﯾﺎﺗش ﺑﮫ ﺧواب ﻣﯾرﻓﺗم !‬
‫ھﻣﺎن ﮐﺗﺎب ﮐﮫ ﭘس از ﭼﻧدی ﺑﺎﻋث ﻋذاﺑم ﺷده ﺑود‪..........‬‬

‫ﮐﺗﺎب را ﺑﺎز ﮐردم ‪ .‬ﺑوک ﻣﺎرک ﻻی آن در رﺑﺎﻋﯽ ﺷﻣﺎره ‪ 62‬ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫رﺑﺎﻋﯽ ﺷﻣﺎره ‪62‬‬

‫ﮔر ﻋﻣر ﺑﺷد ﻋﻣر دﮔر داد ﺧدا‬

‫ﮔر ﻋﻣر ﻓﻧﺎ ﻧﻣﺎﻧد ﻧﮏ ﻋﻣر ﺑﻘﺎ‬

‫ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھر ﻗطره ازﯾن ﺑﺣر ﺣﯾﺎﺗﯾﺳت ﺟدا‬

‫اوه !‬
‫ﺑﺎ ﺧواﻧدن اﯾن ﺷﻌر ﺷﯾﺷﮫ ھﺎی ﻗﻠﺑم در ھم ﺷﮑﺳﺗﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪5‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫روزی را ﺑــﮫ ﺧــﺎطر آوردم ﮐــﮫ ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر روی ﻧﯾﻣﮑــت ﺑــرای اوﻟــﯾن ﺑــﺎر اﯾــن ﺷــﻌر‬
‫را ﺑﺎ دﻣﺎی ﮐﮫ از ﺷدت ﺳرﻣﺎ از دھﻧم ﺧﺎرج ﻣﯾﺷد ﺑراﯾش ﺧواﻧدم‬
‫و او ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻣوھ ـﺎﯾش در ﺑ ـﺎد ﺧﻧ ـﮏ زﻣﺳ ـﺗﺎن ﻣﯾرﻗﺻ ـﯾدﻧد و داﻧ ـﮫ ھ ـﺎی ﺳ ـﻔﯾد ﺑ ـرف روی‬
‫ﻣوھﺎﯾش ﻣﯾﻐﻠﺗﯾدﻧد ﺑﮫ ﻣن ﻟﺑﺧﻧد ﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﮐﺗﺎب را ﺳر ﺟﺎﯾش ﮔذاﺷﺗﮫ و از آن ﺟﺎ دور ﺷدم‪.‬‬
‫ﮔــﯾﻼس ﻗﮭــوهام را از روی ﻣﯾــز ﺑرداﺷــﺗﮫ و ﺑــﮫ ﮐﻧــﺎر ﭘﻧﺟــره رﻓــﺗم‪ .‬ھﻣﺎﻧطورﯾﮑــﮫ ﺑــﮫ ﺑﯾــرون و‬
‫ﺑ ـﺎران ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـردم ﯾ ـﮏ ﺟرﻋ ـﮫ ﻗﮭ ـوه ﻧوﺷ ـﯾدم‪ .‬ﻣ ـزه اش ﺗﻠ ـﺦ ﺑ ـود‪ .‬راﺳ ـﺗش را ﺑﺧواھﯾ ـد ھﻧ ـوز‬
‫ﺑ ـﮫ ﯾ ـﺎدش ﻗﮭ ـوهی ﺗﻠ ـﺦ ﻣﯾﻧوﺷ ـم‪ .‬ﻓ ـرﻗش اﯾﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ آن زﻣ ـﺎن ﺑ ـﺎ ﺣﺿ ـورش ﺗﻠﺧ ـﯽ ﻗﮭ ـوه ام ﻣﺣ ـو‬
‫ﻣﯾﺷد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ در ﻋدﻣش ﺑﺎ اﯾن ﺗﻠﺧﯽ ﭼﮑﺎر ﮐﻧم؟‬
‫روزی ﮐــﮫ ﻧﺎﻣــﮫ اش را از زﯾــر ﻧﯾﻣﮑــت داﻧﺷــﮕﺎه ﭘﯾــدا ﮐــردم ھــم ھﻣــﯾن طــور ھــوای ﺗــوام ﺑــﺎ‬
‫رﻋـ ـدﺑرق و ﺑـ ـﺎرش ﺑـ ـود‪ .‬ﭘـ ـس ﺧواﻧـ ـدن آن ﻧﺎﻣـ ـﮫ ﺗﻣـ ـﺎم دﻧﯾـ ـﺎﯾم از ھـ ـم ﭘﺎﺷـ ـﯾد‪ .‬ﺣـ ـس ﻏـ ـرور و‬
‫ﻣرداﻧــﮫﮔﯽ ام ﻧــﺎﺑود ﺷــده ﺑــود و از ﺧــودم ﺑــدم ﻣــﯽ آﻣــد‪ .‬ﯾــﮏ ﻣــرد ﭼــﮫ ﺣﺳــﯽ ﻣﯽﺗواﻧــد داﺷــﺗﮫ‬
‫ﺑﺎﺷد ﮐﮫ در ﻧﺎﻣﮫ ﺑﮫ ﻋﻧوان ﯾﮏادم ﺗرﺳو‪ ،‬ﺑﯽ ﻏﯾرت و ﻧﺎﻣرد ازش ﯾﺎد ﺷده ﺑﺎﺷد؟‬

‫آﻏﺎز******‬

‫ﮐﺎﺑل‪ ،‬ﻣﯾزان ‪1392‬‬

‫ﻣن »ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ« ھﺳﺗم‪.‬‬

‫ﻣﺗوﻟد ﺷﮭر ﻓرھﻧﮕﯽ ھرات و ﺑزرگ ﺷدهی ﭘﺎﯾﺗﺧت ﮐﺷور در ﮐﺎﺑلزﯾﺑﺎ‪.‬‬
‫ﺗوﻟــد ﻣــن در ھــرات در ﯾــﮏ ﺧــﺎﻧواده ﻋﻠــم دوﺳــت و از ﻟﺣــﺎظ اﻗﺗﺻــﺎدی ﻣﺗوﺳــط رو ﺑــﮫ ﺑــﺎﻻ‬
‫اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده اﺳت‪.‬‬
‫و اوﻟــﯾن ﻓرزﻧــد ﭘﺳــر در ﺧﺎﻧواﻧــده »اﺻــﻼﻧﯽ« اﺳــﺗم‪ .‬وﻟــﯽ از آﻧﺟــﺎ ﮐــﮫ ﺷــراﯾط ﺷــﻐﻠﯽ ﭘــدرم‬
‫اﯾﺟ ـﺎب ﻣﯾﮑ ـرد؛ ﺧ ـﺎﻧواده ام ﻧ ـﺎﮔزﯾر ﺑ ـﮫ ﺗ ـرک ھ ـرات و آﻣ ـدن ﺑ ـﮫ ﺷ ـﮭر ﺑ ـزرگ و ﭘرﻧﻔ ـوس ﮐﺎﺑ ـل‬
‫ﺷدﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪6‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آن زﻣ ـﺎن ﻣ ـن ﻓﻘ ـط ﯾﮑﺳ ـﺎل ﺳ ـن داﺷ ـﺗم‪ .‬ﻣ ـن ﻓرزﻧ ـد ﺑ ـزرگ ﺧ ـﺎﻧواده ﭘ ـﻧﺞ ﻧﻔ ـری ام ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ‬
‫ﺑرادر ﺑﮫ ﻧﺎم »ﺑﮭزاد« و ﯾﮏ ﺧواھر ﺑﮫ اﺳم »اﺣﺳﺎس« ﮐوﭼﮏ ﺗر از ﺧودم دارم‪.‬‬
‫از وﻗﺗــﯽ ﯾــﺎدم ﻣــﯽ اﯾــد ﻋﺎﺷــق درس و ﺗﺣﺻــﯾل ﺑــودم‪ .‬ﺑــر ﺧــﻼف ﭘﺳــرھﺎی ھﻣﺳــن و ﺳــﺎﻟم‬
‫ھﻣﯾﺷ ـﮫ در ﻣﮑﺗ ـب و درس ﭘﯾﺷ ـﮕﺎم و واﻻ ﻣﻘ ـﺎم ﺑ ـودم‪ .‬ﺗ ـﺎ زﻣ ـﺎن ﻓراﻏ ـت ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان ﭘﺳ ـر ﻧﺧﺑ ـﮫی‬
‫ﻣﮑﺗﺑم ﯾﺎد ﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫ﯾ ـﺎدم اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺳ ـﺎل آﺧ ـر دوره ﻣﮑﺗ ـب را ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان اول ﻧﻣ ـرهی ﻋﻣ ـوﻣﯽ ھﻣ ـﺎن ﺳ ـﺎل ﺑ ـﮫ ﭘﺎﯾ ـﺎن‬
‫رﺳــﺎﻧدم‪ .‬در طــول ﺳــﺎل ھــﺎی ﺗﻌﻠﯾﻣــﯽ ام در ﺑرﻧﺎﻣــﮫ ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت و ﻣﺳــﺎﺑﻘﮫ ھــﺎی ﮐــﮫ ﻣﯾــﺎن‬
‫ﻣﮑﺎﺗ ـب ﺑرﮔ ـزار ﻣﯾﺷ ـد ﯾ ـﺎ ﭘروﮔ ـرام ھ ـﺎی ﺗﻠوﯾزﯾ ـوﻧﯽ‪ ،‬ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان ﻧﻣﺎﯾﻧ ـده ﻣﮑﺗ ـب‪ ،‬اوﻟ ـﯾن ﻧﻔ ـر‬
‫ﻓرﺳﺗﺎده ﻣﯾﺷدم و ھﻣﯾﺷﮫ ھم ﻗﮭرﻣﺎن از ﻣﺳﺎﺑﻘﮫ ﺑرﻣﯾﮕﺷﺗم‪.‬‬
‫ﻣﺎﯾ ـﮫی اﻓﺗﺧ ـﺎر ﺧ ـﺎﻧواده و ﻣﻌﻠﻣ ـﺎن ام و اﻟﮕ ـوی ھﻣ ـﮫی دوﺳ ـﺗﺎن و ھﻣﺳ ـن و ﺳ ـﺎﻻﻧم ﺑ ـودم‪ .‬ھﻣ ـﺎن‬
‫ﭘﺳری ﺑودم ﮐﮫ ھر ﺧﺎﻧواده آرزوﯾش را و ھﻣﺎن ﻣﺗﻌﻠﻣﯽ ﮐﮫ ھر اﺳﺗﺎد ﻣﻌﯾﺎرش را داﺷت‪.‬‬
‫در ﭘﺎﯾــﺎن ﺳــﺎل ‪ ٩١‬در اﻣﺗﺣــﺎن ھﻣﮕــﺎﻧﯽ ﮐــﺎﻧﮑور اﺷــﺗراک ﮐــردم و از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﻋﻼﻗــﮫی ﺑــﮫ‬
‫طﺑﺎﺑــــت ﻧداﺷــــﺗم ﺑــــﺎ ﺑﻠﻧــــدﺗرﯾن ﻧﻣــــره در رﺷــــﺗﮫ دﻟﺧــــواه و اﻧﺗﺧــــﺎب ﻧﺧﺳــــت ام ﯾﻌﻧــــﯽ‬
‫ﻣﮭﻧدﺳﯽ)اﻧﺟﯾﻧﯾری( داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل ﻗﺑول ﺷدم‪.‬‬
‫ﻣـن ﯾـﮏ ﭘﺳـر ﺧـﺎﻧواده دوﺳـت و ﺣـرف ﺷـﻧو ﺑـودم وﻟـﯽ در ﻋـﯾن ﺣـﺎل ﻧﻣﯽﺷـود ﺗﮑﺑـر ﮔﻔـت اﻣـﺎ‬
‫ﻏ ـرور ﺧﺎﺻ ـﯽ داﺷ ـﺗم‪ .‬ھﻣ ـﮫی ﺗﻣرﮐ ـز ام روی اھ ـداﻓم ﺑ ـود آدم ﻧﮑﺗ ـﮫ ﺳ ـﻧﺟﯽ ﺑ ـودم ﺑ ـﮫ ﻧﺣ ـوی ﮐ ـﮫ‬
‫ﺛﺎﻧﯾـ ـﮫ ﺛﺎﻧﯾـ ـﮫ زﻧـ ـدﮔﯽ ام را ﺑرﻧﺎﻣـ ـﮫ رﯾـ ـزی ﻣﯾﮑـ ـردم و ﻧﻣﯾﺧواﺳـ ـﺗم اﺗﻔـ ـﺎﻗﯽ ﺧـ ـﺎرج از ﻣﺣوطـ ـﮫی‬
‫ﭘــﻼن ھــﺎﯾم رخ دھــد‪ .‬دوﺳــت داﺷــﺗم ھﻣــﮫ ﭼﯾــز را از ﻗﺑــل ﭘــﯾش ﺑﯾﻧــﯽ ﮐــﻧم؛ در ﭼــﮫ زﻣــﺎﻧﯽ در‬
‫ﮐﺟﺎ ﺑﺎﺷم در ﭼﮫ ﺟﺎی ﭼﮫ ھدﻓﯽ را دﻧﺑﺎل ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻓﻘــط ﺑــر روی دﺳــﺗﺎوردھﺎﯾم ﺗﻣرﮐــز ﮐــرده و ھــر روز ﺟﻌﺑــﮫ ﻣوﻓﻘﯾــت ھــﺎی ﺧــود را ﺑررﺳــﯽ‬
‫ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﮕر ﻣﯾﺷود ﻋﺷق را ﭘﯾش ﺑﯾﻧﯽ ﮐرد ﯾﺎ ﻣﯾﺷود آن را ﻣﮭﺎر؟‬
‫ﻧــﮫ ﺗﻧﮭــﺎ ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗــوان ﻋﺷــق را اداره ﮐــرد ﮐــﮫ ھﻣــﮫ اﻣــورات اداره ﺷــده را ﻧﯾــز ﻋﺷــق ﺑــﮫ ھــم‬
‫ﻣﯾرﯾزد و ﺗو ﻧﻣﯾداﻧﯽ از ﮐدام ﻧﻘطﮫ اﺷﺗﺑﺎه رﻓﺗﯽ ﺷﺎﯾد ھم ھﻣﮫی راه را‪.‬‬
‫ﺳﻣﺳــﺗر اول داﻧﺷــﮕﺎه را ﺑــﺎ ﮐﺳــب ﺑﻠﻧــدﺗرﯾن ﻧﻣــره ﺑــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن رﺳــﺎﻧده و ﺷــﺎﮔرد اول ﺻــﻧف ام‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـودم و ھﻣ ـﮫروزه ﺑ ـﺎ ﻋﻼﻗ ـﮫی واﻓ ـر ﺑ ـرای ﻓراﮔﯾ ـری دروﺳ ـم ﻣﯾ ـرﻓﺗم‪ .‬آن روز ھ ـم ﺑﻌ ـد از‬
‫ﺻــرف ﯾــﮏ ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﻣﻌرﮐــﮫ ﺗوﺳــط ﻣــﺎدر ﻋزﯾــزم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﮐــﮫ ﻣــرا ﻣﯾﺑوﺳــﯾد و ﻗرﺑــﺎن‬
‫ﺻ ـدﻗﮫ ام ﻣﯾرﻓ ـت ازش دﻋ ـﺎ ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﺧ ـداﺣﺎﻓظﯽ ﮐ ـردم‪ .‬ﭘ ـدرم ھ ـم ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﺑرﻧﺎﻣ ـﮫ ﮐ ـﺎری‬
‫روزش را ﭼـــﮏ ﻣﯾﮑـــرد ازم ﺧـــداﺣﺎﻓظﯽ ﮐـــرد‪ .‬ﺑـــرادرم »ﺑﮭـــزاد« ﮐـــﮫ ﺳـــﮫ ﺳـــﺎل از ﻣـــن‬
‫ﮐــوﭼﮑﺗر اﺳــت دوره ﻟﯾﺳــﮫ را ﺳــﭘری ﻣﯾﮑــرد‪ .‬او ﯾــﮏ آدم ﺑــﯽ ﻧﮭﺎﯾــت ﺟــدی و ﺧوﻧﺳــرد‪ ،‬اﺳــﺗﺎد‬
‫ﮐــورس ھــﺎی آﻣــوزش رﯾﺎﺿــﯽ و ﻧﺎﺑﻐــﮫ رﯾﺎﺿــﯾﺎت دوره ﺧــودش ﺑــود‪ .‬ﺗﻘرﯾﺑــﺎ ﻣﯾﺷــود ﮔﻔــت ﮐــﮫ‬
‫ھـ ـم ﻋـ ـﺎدات ﺑـ ـودﯾم وﻟـ ـﯽ او ﺳـ ـﮭﻣﯽ ﺑﯾﺷـ ـﺗری از ﺟـ ـدﯾت را ﺑـ ـﮫ ارث ﺑـ ـرده ﺑـ ـود‪ .‬وﻟـ ـﯽ دﻧﯾـ ـﺎی‬

‫ ‬ ‫ ‪7‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺧــواھرم »اﺣﺳــﺎس« ﮐــﺎﻣﻼ ﻣﺗﻔــﺎوت از ﻣــﺎ اﺳــت‪ .‬او ﮐــﮫ ھﻔــت ﺳــﺎل ﮐﻣﺗــر از ﺳــن ام زﻧــدﮔﯽ‬
‫ﮐ ـرده ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر ھﻧردوﺳ ـت و ﺑ ـﯽ ﻧﮭﺎﯾ ـت ﺷﺎداﺳ ـت‪ .‬در اﺻ ـل ﭼ ـون ﻓرزﻧ ـد آﺧ ـر و ﺗ ـﮏ دﺧﺗ ـر‬
‫ﺧـﺎﻧواده ﻣـﺎن ﻣﯾﺑﺎﺷـد؛ ﭘـدر و ﻣـﺎدرم ﺑـر ﺧـﻼف ﻣـن و ﺑـرادرم ﻓﺷـﺎری زﯾـﺎدی ﺑـرای آﻣـوزش ﺑـر‬
‫او وارد ﻧﮑردﻧـ ـد و ﺧواﺳـ ـﺗﻧد ﺧـ ـودش دﻧﯾـ ـﺎﯾش را ﺑﺳـ ـﺎزد و از آﻧﺟـ ـﺎی ﮐـ ـﮫ »اﺣﺳـ ـﺎس« ﻋﺎﺷـ ـق‬
‫ﻧﻘﺎﺷ ـﯽ و رﺳ ـﺎﻣﯽ ﺑ ـود اﺣﺗﻣ ـﺎﻻ ﻣﯾﺷ ـود ﮔﻔ ـت ﮐ ـﮫ ھﻧرﻣﻧ ـد ﻣﻌروﻓ ـﯽ در رﺷ ـﺗﮫ ﺧ ـود ﺧواھ ـد ﺷ ـد‪.‬‬
‫ﺑﻧــﺎﺑر ﻋــﺎدت ھﻣﯾﺷــﮕﯽ ام ﺳــر »اﺣﺳــﺎس« را ﺑوﺳــﯾده و ﺑﺎﻓــت ﻣــوی ﮐوﭼــﮏ طﻼﯾــﯽ رﻧــﮓ او‬
‫را ﮐﻣﯽ ﮐﺷﯾدم ﮐﮫ ﺻدای اﻋﺗراض اش ﺑﻠﻧد ﺷد‪:‬‬
‫‪ »-‬ﻻﻻ ﺷﮭرﯾﺎر ﺗورا ﺑﮫ ﺧدا ﺑس ﮐن دﯾﮕﮫ«‬
‫ﺑﮭــزاد ﮐــﮫ ﺳــرش از روی ﺑﺷــﻘﺎب ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﺑﻠﻧــد ﻧﻣﯾﺷــد ﺑــﺎ ﻟﺣــن ﺟــدی ﻣــداوم اش ﮔﻔــت‪»:‬ﻻﻻ‬
‫ﺟﺎن روز ﺧوش داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ«‬
‫ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـم ﻣﺧﺻ ـوص ﺻ ـورت ﺧ ـودم‪ ،‬ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﮫ روز ﺧ ـوش و آرزوی ﻣوﻓﻘﯾ ـت ﺧواﺳ ـﺗﮫ از ﺧﺎﻧ ـﮫ‬
‫ﻣ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﺷ ـﺑﯾﮫ ﯾ ـﮏ ﻋﻣ ـﺎرت زﯾﺑ ـﺎ و ﺑزرگﺑ ـود ﺧ ـﺎرج ﺷ ـدم‪ .‬ﺧﺎﻧ ـﮫ ﮐ ـﮫ در آن زﻧ ـدﮔﯽ ﻣﯾﮑ ـردﯾم‬
‫ﻧﯾ ـز ﯾﮑ ـﯽ از ﺷ ـﺎھﮑﺎرھﺎی ﭘ ـدرم ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣﮭﻧدﺳ ـﯽ و طراﺣ ـﯽ ﻧﻘﺷ ـﮫی ﺳ ـﺎﺧﺗﻣﺎﻧﯽ آن را ﺑ ـﮫ وﺟ ـﮫ‬
‫اﺣﺳن اﻧﺟﺎم داده ﺑود و ﺣﺎﻻ ﺷده ﺑود آﺷﯾﺎﻧﮫ ﭘﻧﺞ ﻧﻔری ﻣﺎ‪.‬‬
‫از ﻋﻣـ ـﺎرت ﺧـ ـﺎرج ﺷـ ـده و ﺑـ ـﮫ ﺳـ ـﻣت ﻣـ ـوﺗرم در ﺣرﮐـ ـت ﺷـ ـدم‪ .‬ﺳـ ـوﯾﭻ ﻣـ ـوﺗر را از دور ﺑـ ـﮫ‬
‫ﺳـــﻣﺗش ﮔـــرﻓﺗم و ﻓﺷـــﺎر دادم‪ .‬ﻣـــوﺗر ﺑـــﺎ ﭼـــراغ ھـــﺎﯾش ﭼﺷـــﻣﮑﯽ زد و ﺑـــﺎ اﯾﺟـــﺎد ﺻـــدای‬
‫ﻣﺧﺻــوص‪ ،‬درھــﺎی آن ﺑــﺎز ﺷــد‪ .‬ﺗــﮫ دﻟــم ذوق رﻓــﺗم و ﺑــﮫ ﺧــودم اﻓﺗﺧــﺎر ﮐــردم‪ .‬اﯾــن ﻣــوﺗر‬
‫دﺳ ـﺗﺎوردم ﺑ ـرای ﻗﺑ ـوﻟﯽ در داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﭘ ـدرم از روی اﻓﺗﺧ ـﺎر و ﺗﺣﺳ ـﯾن ﺑ ـراﯾم ھدﯾ ـﮫ‬
‫ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و از آﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻋﺎﺷ ـق وﺳ ـﯾﻠﮫ ﻧﻘﻠﯾ ـﮫ ﻣﺳ ـﺗﻘل ﺑ ـرای ﺧ ـودم ﺑ ـودم اﯾ ـن ﻣ ـوﺗرم را ﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫دوﺳت داﺷﺗم و واﻗﻌﺎ از داﺷﺗﻧش ﻟذت ﻣﯾﺑردم‪.‬‬
‫ﭘﺷ ـت ﻓرﻣ ـﺎن ﻣ ـوﺗر ﻧﺷﺳ ـﺗم ﮐﻠﯾ ـد اﻧ ـداﺧﺗم و روﺷ ـﻧش ﮐ ـردم‪ .‬ھ ـوا ﮔ ـرم ﺑ ـود و ﺳ ـردﮐن ﻣ ـوﺗر را‬
‫ھ ـم ﻓﻌ ـﺎل ﮐ ـردم ھ ـوای ﺧﻧﮑ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم زد و ﺣ ـﺎﻟم ﺟ ـﺎ آﻣ ـد‪ .‬آھﻧ ـﮓ ﯾﮑ ـﯽ از ھﻧرﻣﻧ ـدان ﺟ ـوان‬
‫»ﻧوﯾدﺻﺎﺑرﭘور« را در ﻓﺿﺎی ﻣوﺗر ﭘﺧش ﮐردم‪:‬‬
‫»ﺑﮭر ﻗﺗل ﻣن ﻧﺑﺎﺷد ﺣﺎﺟت ﺗﯾر و ﮐﻣﺎن‪ .......‬ﭼون ﻧﮕﺎه رازدارت ﮐﺎر ﺧﻧﺟر ﻣﯾﮑﻧد‪«....‬‬
‫ھرﭼﻧــد ﻋﺎﺷــق اﯾــن آھﻧــﮓ و اﺣﺳــﺎس ھﻧرﻣﻧــدش ﺑــودم وﻟــﯽ در دﻟــم ﭘوزﺧﻧــدی زدم ھﻣﯾﺷــﮫ از‬
‫اﻓــراط ﺷــﺎﻋر ھــﺎ ﺑــرای ﺗوﺻــﯾف ﻋﺷــق و ﻣﻌﺷــوق ﻣﺗﻌﺟــب ﻣﯾﺷــدم و آن را ﻣﺑﺎﻟﻐــﮫ و دروﻏــﯽ‬
‫ﺑﯾش ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﺑــﺎ ﺳــرﻋت ﻣﻼﯾــم ﻧﺎﺷــﯽ از اﺣﺗﯾــﺎط و آھﻧــﮓ ﭘــر از اﺣﺳــﺎس ﺑــﮫ ﺳــﻣت داﻧﺷــﮕﺎه در ﺣرﮐــت‬
‫ﺷ ـدم‪ .‬ﻗ ـرار ﺑ ـود روز زﯾﺑ ـﺎ و ﻋ ـﺎدی دﯾﮕ ـری ﺑ ـراﯾم رﻗ ـم ﺑﺧ ـورد‪ .‬اﻣ ـﺎ اﻧﺳ ـﺎنھﺎ ﭼ ـﮫ ﻣﯾداﻧﻧ ـد ﺑ ـﮫ‬
‫ﮐﺟ ـﺎ ﻣﯾروﻧ ـد و ﭼ ـﮫ در اﻧﺗظﺎرﺷ ـﺎن اﺳ ـت ﻣ ـﺎ ﻓﻘ ـط ﻣﯾ ـروﯾم وﻟ ـﯽ اﯾ ـن ﺳرﻧوﺷ ـت اﺳ ـت ﮐ ـﮫ راه را‬
‫ﻣﯾﺳﺎزد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪8‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫*****‬
‫داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل‪ :‬ﻣﯾزان ‪1392‬‬

‫ﻣــوﺗرم را در ﯾــﮏ ﺣﺎﺷــﯾﮫی از داﻧﺷــﮕﺎه وﺳــﯾﻊ و در ﻋــﯾن ﺣــﺎل ﺷــﮕﻔت اﻧﮕﯾــز ﮐﺎﺑــل‪ ،‬ﭘــﺎرک‬
‫ﮐــردم و ازش ﭘﯾــﺎده ﺷــدم‪ .‬ﻋﯾﻧــﮏ آﻓﺗــﺎﺑﯽ ام را ھﻣــﺎﻧطور در ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﻧﮕﮭداﺷــﺗﮫ و ﺑــﮫ طــرف‬
‫داﻧﺷــﮑده روان ﺷــدم‪ .‬ﻓﺿــﺎی داﻧﺷــﮕﺎه ﮐﺎﺑــل ﺑــرای ﻗــدم زدن ﻣﺣﺷــر ﺑــود‪ .‬ﺗﻘرﯾﺑــﺎ ﭘــﻧﺞ دﻗﯾﻘــﮫ راه‬
‫ﺗ ـﺎ رﺳ ـﯾدن ﺑ ـﮫ داﻧﺷ ـﮑده ﻓﺎﺻ ـﻠﮫ داﺷ ـت و ﻣ ـن اﯾ ـن ﭘ ـﻧﺞ دﻗﯾﻘ ـﮫ را دوﺳ ـت داﺷ ـﺗم ﺑ ـﮫ ده دﻗﯾﻘ ـﮫ ﻣﺑ ـدل‬
‫ﮐــرده و وارد ﺻــﻧف ﺷــوم وﻟــﯽ از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ اﻣــروز دﯾــرم ﺷــده ﺑــود ﮐﻣــﯽ ﺑــﺎ ﺳــرﻋت روان‬
‫ﺷـدم‪ .‬ﻣﺣﺻـﻠﯾن ھﻣـﮫ‪ ،‬ھـم ﺟﮭـت ﺑـﺎ ﻣـن ﺑـﮫ ﺳـوی داﻧﺷـﮑده ھـﺎی ﻣﺧﺗﻠـف ﺷـﺎن در ﺣرﮐـت ﺑودﻧـد‪.‬‬
‫وارد ﺻ ـﻧف ﮐ ـﮫ ﺷ ـدم ﺑ ـﺎ ﭼﮭرهھ ـﺎی ﺧﻧ ـدان و ﺷ ـﺎد ھﻣ ـﮫ ﻣﺣﺻ ـﻠﯾن ﺻ ـﻧف ﻣﻘﺎﺑ ـل ﮔﺷ ـﺗم‪ .‬ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﮫ‬
‫ﭘﺳ ـرا دﺳ ـت دادم و دوﺳــت ﺻــﻣﯾﻣﯽ ام »اﻟﯾــﺎس« را ﺑــﮫ آﻏ ـوش ﮐﺷ ـﯾدم‪ .‬ﺑــﮫ دﺧﺗ ـرا ھــم ﻣﻌﻣــوﻻ‬
‫از روی اﺣﺗ ـرام دﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﺳ ـﯾﻧﮫ ﺳ ـﻼم ﻣﯾ ـدادم‪ .‬ھﻣ ـﮫ ﺻ ـﻧﻔﯽ ھ ـﺎ اﻋ ـم دﺧﺗرھ ـﺎ و ﭘﺳ ـرھﺎ ھﻣ ـدﯾﮕر‬
‫را ﺧﯾﻠ ـﯽ دوﺳ ـت داﺷ ـﺗﯾم و ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﻣﺎﯾﻧ ـده ﺻ ـﻧف و ﺷ ـﺎﮔرد ﻣﻣﺗ ـﺎز ﺑ ـودم ھﻣ ـﮫ ﻣ ـرا‬
‫دوﺳت داﺷﺗﻧد و ﺑراﯾﺷﺎن ﻣﺣﺗرم ﺑودم‪.‬‬
‫»روﯾـﺎ« ﻣﺛـل ھﻣﯾﺷـﮫ در ﯾـﮏ ﭼـوﮐﯽ ﻣرﺑـوط ﻗطـﺎر دﺧﺗرھـﺎ وﻟـﯽ ﻣـوازی ﺑـﺎ ﻣـن ﻧﺷﺳـﺗﮫ ﺑـود و‬
‫ﻣ ـن ھ ـم ﮐﻧ ـﺎرش ﻗ ـرار ﮔ ـرﻓﺗم‪ .‬ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﭼﮭ ـﺎر اﻧﮕﺷ ـت ﺑﺎرﯾ ـﮏ دﺳ ـﺗﺎﻧش راروی ﻣﯾ ـز ﺑ ـﺎﻻ و‬
‫ﭘ ـﺎﯾﯾن ﻣﯾﮑ ـرد ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـم ﺑ ـﮫ ﭼﮭ ـرهام ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد‪ .‬ﻣ ـن ھ ـم ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـد ﺟوﯾ ـﺎی اﺣ ـواﻟش ﺷ ـدم »روﯾ ـﺎ«‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﺧوﺑم ﻣﻣﻧون«‬
‫»روﯾﺎ« ﺷﺎﮔرد دوم ﺻﻧف ﺑود ﺧﯾﻠﯽ ﻻﯾق ﺑﺎ دراﯾت‪.‬‬
‫ھرﭼﻧـد ﮐـﮫ ﻓﮑـر ﻣﯾﮑـردم ﺑـﮫ دﻟﯾـل رﻗﺎﺑـت ﺳـﺧت‪ ،‬ﻣﯾﺎﻧـﮫی او ﺑـﺎ ﻣـن ﺑـﮫ ھـم ﺑﺧـورد وﻟـﯽ ﭘـس از‬
‫آﻣدن ﻧﺗﺎﯾﺞ ھم ﭼﯾزی در رﻓﺗﺎرش ﺗﻐﯾﯾر ﻧﮑرد و ﻣن ازﯾن ﺑﺎﺑت ﺧوﺷﺣﺎل ﺑودم‪.‬‬
‫»روﯾــﺎ« دﺧﺗــر ﻣﻘﯾــد و ﺑــﺎ ﺣﺟــﺎب ﺻــﻧف ﺑــود و ﺑــﺎ ھــﯾﭻ ﭘﺳــری دﯾﮕــری ﮐﻼﻣــﯽ رد و ﺑــدل‬
‫ﻧﻣﯾﮑرد اﻻ ﻣن‪.‬‬
‫ﻣــن ھــم واﻗﻌــﺎ دوﺳــﺗش داﺷــﺗم و ازش ﺧوﺷــم ﻣــﯽ آﻣــد‪ .‬آرزو داﺷــﺗم اﮔــر روزی ازدواج ﻣﯾﮑــﻧم‬
‫دﺧﺗــری ﻣﺛــل »روﯾــﺎ« را اﻧﺗﺧــﺎب ﮐــﻧم و دﻟﯾــل اﯾﻧﮑــﮫ ﺧــود »روﯾــﺎ« را اﻧﺗﺧــﺎب ﻧﻣﯾﮑــردم اﯾــن‬
‫ﺑ ـود ﮐ ـﮫ از ﻧظ ـرم ﺻ ـﻧﻔﯽ ھ ـﺎ ﻣﺛ ـل ﺧ ـواھر و ﺑ ـرادر اﻧ ـد و ﻧﺑﺎﯾ ـد ازﯾ ـن ﺣ ـد ﭘ ـﺎ ﻓراﺗ ـر ﮔذاﺷ ـت و‬
‫ﻣرز را ﺷﮑﺳت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪9‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻧ ـد ﻟﺣظ ـﮫی ﺑ ـﯾش ﻧﮕذﺷ ـت ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد ﭼ ـﺎق و ﮐوﺗ ـﺎه ﻗ ـد ﻣﺿ ـﻣون رﯾﺎﺿ ـﯽ وارد ﺻ ـﻧف ﺷ ـد و‬
‫ھﻣ ـﮫ ﻣﺣﺻ ـﻠﯾن ﺑ ـﺎ ادای اﺣﺗ ـرام ازش ﭘ ـذﯾراﯾﯽ ﮐردﻧ ـد‪ .‬اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ ﻣ ـﺎن ﮐ ـﮫ آدم ﺧﺷ ـﮏ و ﺑ ـﯽ‬
‫ﻧﮭﺎﯾت ﺟدی ﺑود‪ ،‬درﺑﺎرهی ﭼﯾزی ﺑﮫ ﺟز درس ﺣرف ﻧﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﻧﺻ ـف درس ﮔذﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود و اﺳ ـﺗﺎد داﺷ ـت روی ﺣ ـل ﯾ ـﮏ ﻗﺿ ـﯾﮫ ﮐ ـﺎر ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ ﺻ ـدای دروازه‬
‫ﺻ ـﻧف ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـد‪ .‬دروازهی ﺻ ـﻧف ﺑ ـدون اﺟ ـﺎزه ﺑ ـﺎز ﺷ ـد و دﺧﺗ ـری ﺑ ـﺎ ﺳ ـر وﺿ ـﻌﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ‬
‫ﻣﺣﺻل اﻓﻐﺎن ﺷﺑﺎھﺗﯽ ﻧداﺷت وارد ﺷد‪.‬‬
‫ﻣوھ ـﺎی ﺑﻠﻧ ـد ﺳ ـﯾﺎه از ﮐﻣ ـر ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎﯾﯾن ھﻣ ـﺎﻧطور ﺑ ـﺎز‪ ،‬ﭼ ـﺎدری ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ﮐرﯾﻣ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻋ ـرض اش‬
‫ﺑــﮫ اﻧــدازهی ﺷــﺎل ﮔــردن ﺑــﯾش ﻧﺑــود روی ﺳــرش اﻓﺗــﺎده ﺑــود‪ .‬ﯾــﮏ ﺑﻠــوز ﺷــﯾرﭼﺎﯾﯽ ﮐــﮫ ﻗﺳــﻣت‬
‫ﭘــﺎﯾﯾن آن را داﺧــل ﭘطﻠــون ﺗﻧــﮓ ﺳــرﻣﮫﯾﯽ ﮐــرده ﺑــود و ﯾــﮏ ﮐــورﺗﯽ ﮐرﯾﻣــﯽ ﺑــﺎﻻﺗر از زاﻧــو‬
‫ھﺎﯾش ﺑﺎ دﮐﻣﮫ ھﺎی ﺑﺎز ﺑﮫ ﺗن داﺷت‪.‬‬
‫دھ ـن ھﻣ ـﮫ ﻣﺣﺻ ـﻠﯾن از ﺗﻌﺟ ـب ﺑﺎزﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﺑ ـﮫ »اﻟﯾ ـﺎس« ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت دﺳ ـت راﺳ ـﺗم ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ‬
‫ﺑ ـود ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬دھﻧ ـت را ﺑﺑﻧ ـد ﻧﮑﻧ ـﮫ ﺣﺷ ـرهی داﺧ ـل ﺷ ـود و ﮐ ـﺎر ﺑ ـﮫ دﺳ ـﺗﻣﺎن ﺑ ـدی‪«.‬‬
‫اﻟﯾﺎس دھﻧش را ﺑﺳت و ﻣﻌذرت ﺧواھﯽ ﮐرد‪.‬‬
‫ﺻـ ـدای ﻣﻌـ ـﺎون داﻧﺷـ ـﮑده از ﺑﯾـ ـرون ﺻـ ـﻧف ﻣﯾﺎﻣـ ـد ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـﺎﻻی ﻣﺣﺻـ ـﻠﯾن ﺑﯾـ ـرون از ﺻـ ـﻧف‬
‫اﻋﺗ ـراض ﻣﯾﮑ ـرد و ھﻣ ـﯾن ط ـور ﻏ ـر زده وارد ﺻ ـﻧف ﻣ ـﺎ ﺷ ـد‪ .‬از اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ اﺟ ـﺎزه ﮔرﻓ ـت‬
‫و ﮔﻔــت‪» :‬اﯾــن ﭘﺳــرھﺎ اﺻــﻼح ﺷــدﻧﯽ ﻧﯾﺳــﺗﻧد در ﺳــﺎﻋت درﺳــﯽ ھﻣﯾﻧطــور وﻟــو ﻣﯾﮕردﻧــد‪ «.‬و‬
‫ﺑﻌــد اﺷــﺎره ﺑــﮫ دﺧﺗــر ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬اﺳــﺗﺎد ﻣﺣﺗــرم ای دﺧﺗــر ﺧــﺎﻧم از ﭘوھﻧﺗــون ﻟﻧــدن ﺑــﮫ‬
‫داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل ﻣﻧﺗﻘ ـل ﺷ ـده اﺳ ـﻣش »راﺣﯾ ـل« اﺳ ـت و ازﯾ ـن ﺑ ـﮫ ﺑﻌ ـد ﻣﺣﺻ ـل ﺷ ـﻣﺎ و ھ ـم ﺻ ـﻧﻔﯽ‬
‫ا ﯾ ﻧ ﺎ ﺧواھد ﺑود ‪« .‬‬
‫ﻣﻌ ـﺎون داﻧﺷ ـﮑده ﺑ ـﺎ ﭘ ـوزش زﯾ ـﺎد ﺑ ـرای اﺧ ـﻼل ﺳ ـﺎﻋت درﺳ ـﯽ از ﺻ ـﻧف ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻋت ﺧ ـﺎرج ﺷ ـد‬
‫و »راﺣﯾــل« ھﻧــوز ھــم ﻣﺛــل ﺑــت ﮐوﭼــﮏ در ﺻــﺣن ﺻــﻧف اﯾﺳــﺗﺎد ﺑــود‪ .‬اﺳــﺗﺎد ﺳــرﺗﺎﭘﺎ او را‬
‫ﺑراﻧداز ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬دﺧﺗرﺟﺎن ﻧﻣﯾﺧواھﯽ ﺧودت را ﮐﻣﯽ ﻣﻌرﻓﯽ ﮐﻧﯽ«‬
‫»راﺣﯾــل« ﮐﻣــﯽ ِﻣــن ِﻣــن ﮐــرد و ﺑــﺎ ﻟﮭﺟــﮫی ﺧــﺎص ﮔﻔــت‪ Actually» :‬ﻣــن ﺧﯾﻠــﯽ ﻓﺎرﺳــﯽ‬
‫ﻓﮭﻣﯾدن ﻧﻣﯽ ﺗواﻧم«‬
‫از طــرز ﺻــﺣﺑت اش ھﻣــﮫ ﺻــﻧف ﯾــﮏ ﺑــﺎره ﺷــروع ﺑــﮫ ﺧﻧدﯾــدن ﮐردﻧــد‪ .‬اﺳــﺗﺎد ﺑــﺎ ﭼﮭــرهی‬
‫ﻗﮭراﻣﯾــز ھﻣــﮫ را ﺑــﮫ ﺳــﮑوت دﻋــوت ﮐــرد و ﮔﻔــت‪ » :‬دﺧﺗرﺟــﺎن! اﯾﻧطــور ﺳــﺧت ﻧﻣﯽﺷــود‬
‫ﺗﺣﺻﯾل ﮐردن در اﯾﻧﺟﺎ؟«‬
‫»راﺣﯾــل« ﮐــﮫ ﻋﺻــﺑﯽ ﺑــﮫ ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد ﮔﻔــت‪» :‬ﻧﺧﯾــر ﺳــﺧت ﻧﯾﺳــت ﺑﺎﺷــد ﺧــود را ﻣﻌرﻓــﯽ‬
‫ﻣﯾﮑﻧم‪ ،‬ﻣن راﺣﯾل‪ ،‬ﭘﺷﺗون‪ ،‬ﮐﻧر‪ one ،‬ﺳﻣﺳﺗر ﻟﻧدن & ﺣﺎﻻ اﯾﻧﺟﺎ«‬
‫اﺳـﺗﺎد ﭘوزﺧﻧـدی زد و ﮔﻔـت‪» :‬ﺑﺑﯾﻧـﯾم ﮐـﮫ اﯾـن ﺳﻣﺳـﺗر ﺑـﺎ ﻣﺿـﻣون ﻣـن ﭼﮑـﺎر ﺧـواھﯽ ﮐـرد ﺣـﺎﻻ‬
‫ھم ﺑرو ﺑﺷﯾن«‬

‫ ‬ ‫ ‪10‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫»راﺣﯾــل« ﺑــدون ﻧﺷــﺎن ﻋﮑــس اﻟﻌﻣﻠــﯽ از ﺣــرف اﺳــﺗﺎد ﺑــﺎ ﮐﻔــش ھــﺎی ﭘﺎﺷــﻧﮫ ﺑﻠﻧــد و ﭘطﻠــون‬
‫ﮐوﺗ ـﺎه ﮐ ـﮫ ﺑﻧ ـد ﭘ ـﺎی او را ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺑ ـﮫ ﻧﻣ ـﺎﯾش ﻣﯾﮕذاﺷ ـت آھﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﻗ ـدم زدن ﮐ ـرد و رﻓ ـت‬
‫وﺳـط ﭘﺳـر ھـﺎ‪ .‬اﻣـﺎ ﺑـﺎ ﻣﺧﺎﻟﻔـت آﻧﮭـﺎ روﺑـرو ﺷـد و رﻓـت ﻣﯾـﺎن دﺧﺗرھـﺎ ﻧﺷﺳـت‪ .‬ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﮐـﮫ‬
‫ھ ـﯾﭻ ﮐ ـس ازش ﺧوﺷ ـش ﻧﯾﺎﻣ ـده راﺳ ـﺗش ﻣ ـن ھ ـم ھﻣ ـﯾن ﺣ ـس را داﺷ ـﺗم و ﻓﮑ ـر ﻧﻣﯾﮑ ـردم ﺑﺗ ـواﻧم‬
‫ﻣﺛل ﺑﻘﯾﮫ ھﻣﺻﻧﻔﺎﻧم ﺑﺎ او ﺻﻣﯾﻣﯾت اﯾﺟﺎد ﮐﻧم‪.‬‬
‫در ﭘﺎﯾــﺎن ﺳــﺎﻋت درﺳــﯽ ﻗــرار داﺷــﺗﯾم و اﺳــﺗﺎد ﺗﻣــرﯾن ھــﺎی ﺳــﺧﺗﯽ را ﺑراﯾﻣــﺎن ﮐﺎرﺧــﺎﻧﮕﯽ داد‬
‫و در ﺿـﻣن ﮐـﺎر ﺑـﺎﻻی ﯾـﮏ ﭘـروژه را ھـم ﺑـﮫ دوش ﻣـﺎ ﮔذاﺷـت وﻟـﯽ ﮔﻔـت ﮐـﮫ ﺑﺎﯾـد ﺗـﯾم ھـﺎی دو‬
‫ﻧﻔره اﯾﺟﺎد ﮐﻧﯾم و ﺧودش ھم ﺑﮫ ﺧواﺳت ﺧود اﯾن ﺗﯾم ھﺎ را ﻣﯾﺳﺎزد‪.‬‬
‫از ﺳــر »روﯾــﺎ« ﺷــروع ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺗــو ﺑــﺎ اﻟﯾــﺎس!« روﯾــﺎ ﻓــورا اﻋﺗــراض ﮐــرد و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﻧﺧﯾر اﺳﺗﺎد ﻣن ﺑﺎ ﺷﮭرﯾﺎر!«‬
‫اﺳﺗﺎد‪» :‬ﺑس! ﭼﯾزی ﮐﮫ ﺧودم ﻣﯾﺧواھم«‬
‫روﯾـﺎ ﻋﺻـﺑﯽ ﺷـد و اﻟﯾـﺎس ﺑـﮫ ﺷـﺎﻧﮫ ام زد و ﮔﻔـت‪» :‬رﻓﯾـق ﺑـﮫ ﺧـدا روﯾـﺎ ﺗﺑـﺎه ﺷـد‪ .‬ﺑـﺎ ﺗﻧﺑﻠـﯽ ﻣﺛـل‬
‫ﻣن ﭼﮑﺎر ﺧواھد ﮐرد؟« و زد زﯾر ﺧﻧده‬
‫اﺳﺗﺎد ھﻣﮫ ﮔروهھﺎی را ﺗﺷﮑﯾل داد و اﮐﺛرﯾت راﺿﯽ ﻧﺑودﻧد‬
‫اﺳ ـﺗﺎد ﮔﻔ ـت‪» :‬ھﻣﭼ ـﯾن اﻋﺗ ـراض ﻣﯾﮑﻧﯾ ـد و ﻣﯾﮕﯾ ـد اﯾ ـن ﻧ ـﮫ آن را ﺑ ـراﯾم ﺑ ـده ﮐ ـﮫ ﮔوﯾ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺎﻋت‬
‫درﺳﯽ ﻧﮫ ﺑﻠﮑﮫ ﺑﺎزار ﻟﯾﻼﻣﯽ آﻣده اﯾد!« ﺻﻧف از ﺣرف اﺳﺗﺎد ﻣﻧﻔﺟر ﺷد از ﺧﻧده‪.‬‬
‫ھ ـﯾﭼﮑس دﯾﮕ ـری ﻧﻣﺎﻧ ـده ﻓﻘ ـط ﻣ ـن و راﺣﯾ ـل ﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـودﯾم‪ .‬ﺧﯾﻠ ـﯽ اﺳ ـﺗرس داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد ﻣ ـﺎ را‬
‫ھــم ﺗــﯾم ﻧﮑﻧــد اﻣــﺎ در دﻟــم ﻣﯾﮕﻔــﺗم ﺷــﺎﯾد اﺳــﺗﺎد ﺑﺧواھــد ﻣــن ﻧﻣﺎﯾﻧــده ھﻣــﮫ ﮔروهھــﺎ ﺑﺎﺷــم و از‬
‫ﮐﺎرﺷــﺎن ﻧظــﺎرت ﮐــﻧم و »راﺣﯾــل« ھــم ﭼــون ﺗــﺎزه وارد اﺳــت ﻓﻌــﻼ وارد ھــﯾﭻ ﺗﯾﻣــﯽ ﻧﺷــود‪.‬‬
‫ﺧـ ـود را ﺗﺳـ ـﻠﯽ ﻣﯾـ ـدادم ﮐـ ـﮫ اﺣﺗﻣـ ـﺎﻻ ھﻣﯾﻧطـ ـور ﺧواھـ ـد ﺷـ ـد‪ .‬ﻟﺑـ ـﺎﻧم را از اﺳـ ـﺗرس زﯾـ ـﺎد ﮔـ ـﺎز‬
‫ﻣﯾﮕرﻓﺗم ﮐﮫ ﺑﺎ ﺻدای ﻋﺻﺑﺎﻧﯽ اﺳﺗﺎد ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﯾﻎ ﺷﺑﺎھت داﺷت ﺑﮫ ﺧودم آﻣدم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ ﻏﺿ ـب ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد و ﮔﻔ ـت‪ » :‬ﻣﮕ ـر ﻣ ـن اﯾﻧﺟ ـﺎ ﻣ ـوﻟﯽ ھﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﭘ ـﯾش روی ﻣ ـن‬
‫ﻧﺎﺧن ﺳوھﺎن ﻣﯾﮑﻧﯽ؟«‬
‫ھﻣﮫ ﺻﻧف ارواح زده ﻣﻧﺗظر ﭘﺎﺳﺦ راﺣﯾل ﺑودﻧد‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑﺳ ـﯾﺎر ﺑ ـﯽ ﺗﻔ ـﺎوت ﮔﻔ ـت‪ » :‬اﺳ ـﺗﺎد ‪ Time is up‬وﻗ ـت درس ﮐ ـﮫ ﻧﯾﺳ ـت ﭘ ـس ﻣ ـن آزادم‬
‫ﺧواﺳﺗم ھر ﮐﺎری ﮐﻧم ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫رگ ھﺎی ﭘﯾﺷﺎﻧﯽ اﺳﺗﺎد ورم ﮐرده ﺑود ﺑﺎ ﻋﺻﺑﺎﻧﯾت ﻓرﯾﺎد زد‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎرررررر!!!!«‬
‫ب ﺑﻠﮫ؟«‬ ‫ﻣن‪َ » :‬‬
‫اﺳ ـﺗﺎد‪ » :‬اﯾ ـن دﺧﺗ ـر در ﮔ ـروه ﺗ ـو اﺳ ـت! اﯾ ـن را آدم ﻣﯾﮑﻧ ـﯽ ﻓﺎرﺳ ـﯽ ﯾ ـﺎدش ﻣﯾ ـدھﯽ و ﻧزاﮐ ـت و‬
‫ادب را ﻣﺛل اﻟﻔﺑﺎ ﺑراﯾش ﻣﯾﻔﮭﻣﺎﻧﯽ وﮔرﻧﮫ از ﺧود ﮔﻠﮫ داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ از ﻣن ﻧﮫ‪«.‬‬
‫ﻣن ﮐﮫ ﻓﮑر ﮐردم ﺳطل آﺑﯽ ﺟوش ﺑﮫ ﺳرم رﯾﺧﺗﻧد در ﺳﮑوت ﻓرو رﻓﺗﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫اﺳﺗﺎد‪ » :‬ﻣﮕر ﻧﺷﻧﯾدی؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪11‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﻧ ـﮫ ﯾ ـﺎرای اﻋﺗ ـراض ﺑ ـراﯾم ﻣﺎﻧ ـد ﺑ ـود و ﻧ ـﮫ ﺗواﻧ ـﺎی ﭘ ـذﯾرش را در ﺧ ـودم ﻣﯾدﯾ ـدم ﻧﺎﭼ ـﺎر‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺷﻧﯾدم«‬
‫اﺳــﺗﺎد از ﺻــﻧف ﺧــﺎرج ﺷــده ﺑــود و ھﻣــﮫ درﺑــﺎره اﺗﻔــﺎق اﻣــروز و ﺗــﯾم ھﺎﯾﺷــﺎن ﺳــﺧن ﻣﯾﮕﻔﺗﻧــد‪.‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس از دور ﺑ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﻣﺗﻠ ـﮏ ﻣﯾﮕﻔ ـت و اذﯾ ـت اش ﻣﯾﮑ ـرد‪ » :‬روﯾ ـﺎ ﺟ ـﺎن ﻣ ـﺎر از ﭘودﯾﻧ ـﮫ ﺑ ـدش‬
‫ﻣ ـﯽ اﯾ ـد ﺑ ـﺎز ﭼ ـﯽ ﻣﯾﺷ ـود؟ « و ﻣﯾﺧﻧدﯾ ـد ﻧﮕ ـﺎه ھ ـﺎی روﯾ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﭘ ـر از ﺧﺷ ـم ﺑ ـود ﻋﺎﺟزاﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن‬
‫ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﭼﮑ ـﺎر ﮐ ـﻧم؟ ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم ﺑ ـﺎ اﻟﯾ ـﺎس‪ ....‬واﻗﻌ ـﺎ ﻣﺷ ـﮑل اﺳ ـت‪ .‬ﻟطﻔ ـﺎ‬
‫ﺑﯾﺎ ﮔروه ﻣن‪ .....‬ﺗو ﮐﮫ ﻧﻣﯽ ﺧواھﯽ راﺣﯾل را ﻗﺑول ﮐﻧﯽ ﻧﮫ؟«‬
‫ﻣـن ﮐـﮫ در دﻧﯾـﺎی ﺧـودم ﻏـرق ﺑـودم ﮔﻔـﺗم‪ » :‬اﻟﺑﺗـﮫ روﯾـﺎ! ﻣـن ھـم ﺧوﺷـﺣﺎل ﺑـودم در ﮔـروه ﻣـن‬
‫ﺑﺎﺷﯽ ﻧﻣﯾداﻧم ﭼﯾﮑﺎر ﮐﻧم ﺑﺎ اﯾن دﺧﺗر ﺑﯽ ﺳروﭘﺎ‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم در ﺣ ـﺎل ﺟوﯾ ـدن ﺳ ـﺎﺟق ﺑ ـود و ﺑ ـﺎ ﻧﮕﺎھ ـﺎﯾش اﻧﮕ ـﺎر ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﻣ ـرا ﺑﺑﻠﻌ ـد‪.‬‬
‫دوﺑــﺎره روﺑــﮫ روﯾــﺎ ﮐــردم و ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﺳــﺗﺎد ﻋﺻــﺑﯽ ﺑــود ﺷــﺎﯾد ﺑﻌــدا ﺑــﮫ آراﻣــﯽ ﺑــراﯾش ﺑﮕــوﯾم‬
‫ﻗﺑول ﮐﻧد ‪« .‬‬
‫روﯾﺎ‪»:‬اﻣﯾدوارم!«‬
‫ﯾــﮏ ﺑــﺎر دﯾﮕــر ﺑــﺎ ﻧــﺎ اﻣﯾــدی ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﻧﮕــﺎه ﮐــردم داﺷــت ﺑــﺎ دﺳــتھﺎﯾش ﻣوھــﺎﯾش را ﻣــﻧظم‬
‫ﻣﯾﮑرد ﮐﮫ ﻣﺗوﺟﮫ ﻧﮕﺎه ﻣن ﺷد اﺧم ﮐرده ﺑﺎ اﺷﺎره ﮔﻔت‪«what?» :‬‬
‫ﻣ ـن ھ ـم ﺳ ـرم را ﭘ ـﺎﯾﯾن اﻧ ـداﺧﺗم‪ .‬ﺧ ـداﯾﺎ اﯾ ـن ﭼ ـﮫ ﻣﺻ ـﯾﺑﺗﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻧ ـﺎزل ﺷ ـد؟ ﻣ ـن ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ﭼﮑ ـﺎر‬
‫ﮐﻧم؟ ﭼطور ﻣﯽﺗواﻧم اﺻﻼﺣش ﮐﻧم؟‬
‫اﯾن ﮐﮫ ﻣﺛل آدم ﺑﺎ ﮐﺳﯽ رﻓﺗﺎر ﻧﻣﯾﮑﻧد ﻣن ﭼﮕوﻧﮫ ﺑﺎ اﯾن ﮐﻧﺎر ﺧواھم آﻣد؟‬

‫*****‬
‫ھــوا ﺗﺎرﯾــﮏ ﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﺑرﮔﺷــﺗم‪ .‬ﻣــﺎدرم ﺑوھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ راه اﻧداﺧﺗــﮫ ﺑــود ﺑــﺎ‬
‫اﺳﺗﺷــﻣﺎم ﺑــوی ﻏــذا ﺗﻣــﺎم ﺧﺳــﺗﮕﯽ ام ﻓــرار ﮐردﻧــد‪ .‬ﺳــری ﺑــﮫ آﺷــﭘزﺧﺎﻧﮫ زدم و ﺟوﯾــﺎی اﺣــوال‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﺷ ـدم ازش ﭘرﺳ ـﯾدم ﮐ ـﮫ ﭼ ـﯽ ﭘﺧﺗ ـﮫ اﺳ ـت و او ﺑ ـﺎ ﮔﻔ ـﺗن ﮐﭼﯾری)ﻏ ـذای ﻣﺣﻠ ـﯽ دﯾ ـﺎرم( ﻣ ـرا‬
‫ﺑﮫ وﺟد آورد‪.‬‬
‫ﺷ ـب ﮐﻧ ـﺎر ﺧ ـﺎﻧواده در ﮐﻣ ـﺎل ﺳ ـﮑوت ﻏ ـذا ﺧ ـوردم‪ .‬ﭘ ـس از ﻏ ـذا ﭘ ـدرم و »ﺑﮭ ـزاد« در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ‬
‫روی ﮐ ـﺎر ﺟدﯾ ـد ﺷ ـﺎن ﺻ ـﺣﺑت ﻣﯾﮑردﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﺑﮭﺎﻧ ـﮫی ﺧﺳ ـﺗﮕﯽ ﺻ ـﺎﻟون را ﺗ ـرک ﮐ ـرده و ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗم‬
‫ﭘﻧـ ـﺎه ﺑـ ـردم‪ .‬ﻟﺑﺎﺳـ ـم را ﻋـ ـوض ﮐـ ـردم و روی ﺗﺧـ ـت ﻏﻠﺗـ ـﯽ زدم‪ .‬ﺧـ ـودم را ازﯾـ ـن ور ﺑـ ـﮫ آن ور‬
‫ﮐردم اﻣﺎ ﺧواﺑﯽ ﺑﮫ ﭼﺷﻣم ﻧﯾﺎﻣد‪.‬‬
‫ﻣوﺑﺎﯾل ھﻣراھم را ﺑرداﺷﺗم و در ﺻﻔﺣﮫ اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻓﯾﺳﺑوک ﮔﺷﺗﯽ زدم‪.‬‬
‫اﺧﺗطــﺎف ﯾــﮏ ﭘﺳــر ﺧوردﺳــﺎل در ھــرات‪ ،‬ﮐﺷــﺗن ﯾــﮏ ﺟــوان ﺑــرای ﮔــرﻓﺗن ﻣوﺑﺎﯾــل و ﭘــول‬
‫ھ ـﺎﯾش در ﮐﺎﺑ ـل‪ ،‬ﺷ ـدت ﻣﻘﺎﺑﻠ ـﮫ ﻧﯾ ـروی ھ ـﺎی ﻧظ ـﺎﻣﯽ ﺑ ـﺎ طﺎﻟﺑ ـﺎن در ﮐﻧ ـدز‪ ،‬اﻓ ـزاﯾش ﺑﮭ ـﺎی داﻟ ـر در‬

‫ ‬ ‫ ‪12‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﻘﺎﺑـل ﭘـول اﻓﻐـﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺗﻣـﺎﻣش ﺧﺑرھـﺎی ﮐﻼﻓـﮫ ﮐﻧﻧـدهی ﺑـود ﮐـﮫ در ﻓـﯾس ﺑـوک ﻣﺷـﺎھده ﮐـردم‪ .‬ﭘـس‬
‫از ﻧـﯾم ﺳـﺎﻋت ﮐﻠﻧﺟـﺎر رﻓـﺗن ﺑـﺎ ﻣوﺑﺎﯾـل‪ ،‬ھﺷـدار ﺗﻠﻔـن را ﺑـرای ﺳـﺎﻋت ھﻔـت ﺻـﺑﺢ ﺗﻧظـﯾم ﻧﻣـوده‬
‫و ﺑﻌدا آن را ﺑﮫ ﮐﻧﺎری ﮔذاﺷﺗم‪.‬‬
‫ﺑﯾﺷ ـﺗر اﻋﺻ ـﺎﺑم ﺑ ـﮫ ھ ـم رﯾﺧﺗ ـﮫ ﺷ ـد‪ .‬داﺷ ـﺗم ﮐﻠﻣ ـﺎت را روی ھ ـم ﻣﯾﭼﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﻓ ـردا ﺑ ـﺎ ﭼ ـﮫ اﻟﻔ ـﺎظﯽ‬
‫اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ را ﻗﻧﺎﻋ ـت ﺑ ـدھم ﮐ ـﮫ ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم از ﭘ ـس آن دﺧﺗ ـر ﺑرﺑﯾ ـﺎﯾم‪ .‬ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـردم ﺧ ـودم‬
‫را اﻧ ـرژی ﻣﺛﺑ ـت ﺑ ـدھم ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد ﺣﺗﻣ ـﺎ ﻓ ـردا ﻣ ـرا درک ﺧواھ ـد ﮐ ـرد اﻣ ـﺎ اﯾﻣ ـﺎن داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد‬
‫رﯾﺎﺿﯽ ﻣﺣﺎل اﺳت ﻗﺑول ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾــداﻧم ﭼﻧــد ﺳــﺎﻋت ھﻣــﺎﻧطور در ﺣــﺎل ﺷــﮑﻧﺟﮫ ﺑــودم ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺻــدای دﻟﺧــراش ھﺷــدار ﻣوﺑﺎﯾــل‬
‫از ﺟــﺎﯾم آزاد ﺷــدم‪ .‬اطــراﻓم را ﻧﮕــﺎه ﮐــردم ﺻــﺑﺢ ﺷــده ﺑــود‪ .‬ﻣوﺑﺎﯾــل را ﮔرﻓﺗــﮫ و ﺑــﺎ ﻣﺎﻟﯾــدن‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم دﯾــدم ﮐــﮫ ﺳــﺎﻋت دﻗﯾﻘــﺎ ھﻔــت ﺻــﺑﺢ اﺳــت‪ .‬ﭼطــور اﻣﮑــﺎن داﺷــت اﯾﻧﻘــدر زود ﺻــﺑﺢ‬
‫ﺷود؟ ﻣن ﮐﮫ ھﻣﯾن ﻟﺣظﮫ ﺧواﺑم ﺑرده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﺎ ﯾــﺎدآوری ﮐﺎرھــﺎی اﻣــروزم دوﺑــﺎره ﻏــم ھــﺎ ﺑــر ﺳــرم آوار ﺷــد‪ .‬ﺧــودم را روی ﺗﺧــت رھــﺎ‬
‫ﮐـرده و ﺑـﮫ ﻣـدت ﭘـﺎﻧزده دﻗﯾﻘـﮫ ﻣﺛـل روح ﺑـﮫ ﺳـﻘف اﺗـﺎق ﺧﯾـره ﻣﺎﻧـده ﺑـودم ﮐـﮫ اﯾﻧﺑـﺎر ھﺷـدار ﺑـﺎ‬
‫ﺻدای دﻟﺧراش ﺗر ﺷروع ﺑﮫ زﻧﮓ زدن ﮐرد‪.‬‬
‫اﯾﻧﺑ ـﺎر ﮐ ـﻼ زﻧ ـﮓ ھﺷ ـدار را ﻣﺗوﻗ ـف ﮐ ـردم و ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ از ﮐوھﻧ ـوردی ﺑرﮔﺷ ـﺗﮫ ﺑﺎﺷ ـد‬
‫ﺟﺎنﭘ ـﺎک ام را ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﺣﻣ ـﺎم روان ﺷ ـدم‪ .‬ﺳ ـﺎﻋت ھﻔ ـت و ﻧ ـﯾم ﺑ ـود ﮐ ـﮫ از ﺣﻣ ـﺎم ﺧ ـﺎرج‬
‫ﺷدم و در آﯾﯾﻧﮫی ﻗدﻧﻣﺎی ﮐﮫ روی اﻟﻣﺎری ﻟﺑﺎﺳم ﺑود ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﺧودم اﻧداﺧﺗم‪.‬‬
‫ﻣوھ ـﺎی ﺣﺎﻟ ـت دار ﻗﮭ ـوهﯾﯽ‪ ،‬اﺑروھ ـﺎی ﻗﮭ ـوهﯾﯽ‪ ،‬ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺳ ـﺑز ﻣﺗﻣﺎﯾ ـل ﺑ ـﮫ آﺑ ـﯽ ﮐ ـﮫ از ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﮫ‬
‫ارث ﺑــرده ﺑــودم‪ ،‬ﻣژهھــﺎی ﺧﯾﻠــﯽ ﺑﻠﻧــد ﮐــﮫ اﻧﺗﮭــﺎﯾش ِﻓــر ﻣﯾﺧــورد‪ ،‬ﺑﯾﻧــﯽ ﮐﺷــﯾده و دراز‪ ،‬و ﻟﺑــﺎن‬
‫ﺑﺎرﯾــﮏ از ﺧﺻوﺻــﯾﺎت ﭼﮭــره ام ﺑــود‪ .‬ﻣــن آن روز ﭼﯾــزی ﺑﯾﺷــﺗر از ﻧــزده ﺳــﺎل داﺷــﺗم وﻟــﯽ‬
‫ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل رﺷ ـد اﺳ ـﺗﺧوان ھ ـﺎ و اﻧ ـدام ھ ـﺎی ﺑ ـدﻧم ﺑ ـﮫ آدﻣ ـﺎی ﺑﯾﺳ ـت و ﺳ ـﮫ ﯾ ـﺎ ﺑﯾﺳ ـت و ﭼﮭ ـﺎر ﺳ ـﺎل‬
‫ﻣﯾﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫ﺳــراﭘﺎ ﺧــودم را ﺑراﻧــداز ﮐــرده و ﭘوزﺧﻧــدی زدم دﯾﮕــر ﺑــﮫ ﭘﺳــرھﺎی ﻧوﺟــوان ﺷــﺑﺎھت ﻧداﺷــﺗﮫ‬
‫وﮐﺎﻣﻼ ﻣرد ﺑﺎﻟﻐﯽ ﺑرای ﺧودم ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺧوﺷــﺑﺧﺗﺎﻧﮫ ﭘــس از ﺣﻣــﺎم دوﺑــﺎره ﻧﺷــﺎط روز ھــﺎی ﻗــﺑﻠم را ﭘﯾــدا ﮐــرده و در ﺻــدد اﻧﺗﺧــﺎب‬
‫ﻟﺑﺎﺳ ـم ﺑراﻣ ـدم‪ .‬دری اﻟﻣ ـﺎری ﻟﺑﺎﺳ ـم را ﮐﺷ ـﯾدم و ﺑ ـﺎ ﺗﻌ ـداد زﯾ ـﺎد ﯾﺧنﻗ ـﺎق ھ ـﺎی ﭘ ـﺎک و اﺗ ـو ﮐﺷ ـﯾده‬
‫روﺑ ـرو ﺷ ـدم‪ .‬ﺗﻣ ـﺎﻣش دﺳ ـت ﻧﺷ ـﺎن ﺧﻼﻗﯾ ـت و ﺳ ـﻠﯾﻘﮫ ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـود‪ .‬از ﻣﯾ ـﺎن آﻧﮭ ـﺎ ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎق ﮐ ـﺎﻣﻼ‬
‫ﺳــﻔﯾد ﺑــﺎ ﭘطﻠــون ﺳــﯾﺎه اﻧﺗﺧــﺎب ﮐــردم و ﭘوﺷــﯾدم ﻣوھــﺎﯾم را ھــم ﮐﻣــﯽ ﺑــﺎ ﺷــﺎﻧﮫ ﺣﺎﻟــت داده و از‬
‫ﻋطــر ھﻣﯾﺷــﮕﯽ ام اﻧــدﮐﯽ در ﻓﺿــﺎ ﭘﺎﺷــﯾدم ﮐــﮫ ﺑﺎﻋــث ﺷــد ذرات ﻋطــر روی ﺻــورت‪ ،‬ﻧــواﺣﯽ‬
‫ﮔردن و ﻟﺑﺎﺳم ﭘﺧش ﺷوﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪13‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﺛـ ـل ھﻣﯾﺷـ ـﮫ ﺻـ ـﺑﺣﺎﻧﮫ روی ﻣﯾـ ـز ﺣﺎﺿـ ـر ﺑـ ـود ﮐﻣـ ـﯽ ﭘﻧﯾـ ـر ﻻی ﻧـ ـﺎن ﮐـ ـردم و ھﻣـ ـﺎﻧطور ﮐـ ـﮫ‬
‫ﻣﻘــداری آن را ﺑــﺎ ﯾــﮏ دﺳــﺗم وارد دھــﻧم ﻣﯾﮑــردم ﺑــﺎ دﺳــت دﯾﮕــر ﺑﺎﻓــت ﻣــوی »اﺣﺳــﺎس« را‬
‫ﮐﺷﯾدم ﮐﮫ ﺑﺎز ھم ﺻدای ﭼﯾﻎ اش ﺑﻠﻧد ﺷد‪.‬‬
‫»ﺑﮭــزاد« ﺑــﮫ روال ھــر روز ﺑــراﯾم روز ﺧــوش آرزو ﮐــرد و ﻣــﺎدرم دﻧﺑــﺎﻟم ﻣﯾدوﯾــد ﺗــﺎ ﯾــﮏ‬
‫ﻟﻘﻣــﮫی آﺧــری را وارد دھــﺎﻧم ﮐﻧــد‪ ،‬ﻗﺑــول ﻧﻣﯾﮑــردم و ﮔﻔــﺗم‪» :‬دﯾــر ﺷــده اﺳــت ﻣــﺎدرم و ﺑــﺎور‬
‫ﮐﻧﯾد اﺷﺗﮭﺎ ﻧدارم«‬
‫ﻣ ـﺎدر‪» :‬آﺧ ـر ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﺟ ـﺎن ﺗ ـﺎ ﺳ ـﯾر ﻧﺑﺎﺷ ـﯽ آن ھﻣ ـﮫ ﻣﺿ ـﺎﻣﯾن ﺳ ـﺧت را ﺑ ـﺎ ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎی ﺣﺟ ـﯾم‬
‫ﻣﯾﺗــواﻧﯽ ﯾــﺎد ﺑﮕﯾــری؟ ﻗطﻌــﺎ ﮐــﮫ ﻧــﮫ« و ﺑــﮫ زور ﻟﻘﻣــﮫ را وارد دھــﻧم ﮐــرد‪ .‬از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﻟﻘﻣــﮫ‬
‫ﺧﯾﻠﯽ ﺑزرگ ﺑود ﭼﯾزی ﻧﻣﺎﻧده ﺑود ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﺣدﻗﮫ ﺑﯾرون ﺑﯾﺎﯾﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬اﻟﮭﯽ ﻓدای ﭼﺷﻣﺎن رﻧﮕﯽ ﭘﺳر ﻋزﯾز ﺧود ﺷوم آرام آرام ﺑﺧور«‬
‫ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺣﺎﻟــت ﺧﻔﮕــﯽ ﺑــراﯾم دﺳــت داده ﺑــود ﺣــرﻓش را ﺑــﺎ ﺳــر ﺗﺎﯾﯾــد ﮐــردم و ﺑــﺎ ﮔﻔــﺗن‬
‫ﺧداﺣﺎﻓظ از ﻣﺎدرم ﺟدا ﺷدم‪.‬‬
‫ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ﺳ ـﺎﻋت ﻧ ُ ـﮫ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺻ ـﻧف وارد ﺷ ـدم‪ .‬ھﻣ ـﮫ دﺧﺗ ـران و ﭘﺳ ـران ﺣﺎﺿ ـر ﺑودﻧ ـد آﺧ ـرﯾن‬
‫ﻓــرد ﻣــن ﺑــودم ﮐــﮫ وارد ﺻــﻧف ﺷــدم‪ .‬ھﻣﯾﻧﮑــﮫ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺳــر ﺟــﺎﯾم ﺑﻧﺷــﯾﻧم ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن آھــوﯾﯽ‬
‫»راﺣﯾـ ـل« ﺳــر ﺟــﺎﯾم ﺧﺷــﮏ ﻣﺎﻧــدم‪ .‬درﺳــت ﮐﻧـ ـﺎر ﻣــن در ﭼــوﮐﯽ »روﯾــﺎ« ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود و‬
‫ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ دھ ـﺎﻧش را ﺑ ـﮫ ﻧﺷ ـﺎن اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺳ ـﺎﺟق ﻣﯾﺟ ـود ﮐ ـﺞ و ﻣﻌ ـوج ﻣﯾﮑ ـرد ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﺧﯾ ـره‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﭼﻧ ـد ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﻣﺣ ـو ھﻣ ـدﯾﮕر ﺷ ـده ﺑ ـودﯾم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﺣ ـرﻓش ﺑ ـﮫ ﺧ ـود آﻣ ـدم‪your eyes » :‬‬
‫‪«are amazing‬‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺣ ـرﻓش را ﺑ ـﺎور ﮐ ـﻧم اﯾ ـن ﭼ ـﯽ ﻣﯽﮔوﯾ ـد ﺣﺗﻣ ـﺎ دﯾواﻧ ـﮫ اﺳ ـت‪ .‬ﺑ ـدون ﺗوﺟ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺣ ـرﻓش‬
‫ﺑراﯾش ﮔﻔﺗم‪»:‬اﯾﻧﺟﺎ ﭼرا ﻧﺷﺳﺗﯽ ﭘس روﯾﺎ ﮐﺟﺎﺳت؟؟«‬
‫ﺑ ـﺎ اﻧﮕﺷ ـت اﺷ ـﺎره ﺑ ـﮫ آﺧ ـر ﺻ ـﻧف اﺷ ـﺎره ﮐ ـرد رد دﺳ ـﺗش را ﮔ ـرﻓﺗم و دﯾ ـدم »روﯾ ـﺎ« ﮐ ـﮫ ﭼﯾ ـزی‬
‫ﻧﻣﺎﻧده ﺑﻐﺿش ﺑﺗرﮐد در آﺧرﯾن ﭼوﮐﯽ ﺻﻧف ﻧﺷﺳﺗﮫ اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼرا روﯾﺎ آﻧﺟﺎ رﻓﺗﮫ؟؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﮔﺷﺎد ﺷده‪» :‬ﭼون ﻣن ﺧﺎﺳﺗم!!«‬
‫ﮐ ـم ﮐ ـم اﺳ ـﺗرس ﻧﺎﺷ ـﯽ از ﺣﺎﺿ ـر ﺟ ـواﺑﯽ اﯾ ـن دﺧﺗ ـر ﺑ ـﮫ ﺳ ـراﻏم ﻣ ـﯽ آﻣ ـد ﺑ ـﺎ ﻟﺣ ـن ﺗﮭدﯾ ـد ﺗ ـوام ﺑ ـﺎ‬
‫ﺟــدﯾت ﭘرﺳــﯾدم‪» :‬ﻣﻌــذرت ﻣﯾﺧــواھم اﻣــﺎ ﺗــو ﭼﮑــﺎرهﯾﯽ؟؟ اﯾــن ﺟــﺎی روﯾﺎﺳــت و ﺗﻧﮭــﺎ او ﮐﻧــﺎر‬
‫ﻣن ﺣق ﻧﺷﺳﺗن دارد اﻓﺗﺎد؟«‬
‫راﺣﯾــل ﻧﮕــﺎھﯽ ﺣﻘﯾــری ﺑــﮫ روﯾــﺎ ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﯾﻌﻧــﯽ از ھﻣــﯾن دﺧﺗــر ﺧوﺷــت آﻣــده؟« و‬
‫ﭘوزﺧﻧدی زد‪.‬‬
‫از ﻓﮑـر ﭘـوﭼش ﺑـﯽ ﻧﮭﺎﯾـت ﻋﺻـﺑﯽ ﺷـدم ﺑـﺎ ﺻـدای ﮐﻧﺗـرول ﺷـده ﮔﻔـﺗم‪» :‬واﻗﻌـﺎ ﻣﺗﺎﺳـﻔم از طـرز‬
‫ﻓﮑرت«‬

‫ ‬ ‫ ‪14‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾــل از روی ﭼــوﮐﯽ ﺑــﮫ آراﻣــﯽ ﺑﻠﻧــد ﺷــد و ﮔﻔــت‪ Mr.Shahryaar» :‬ﻣــن در ﺗــﯾم ﺗــو ام!‬
‫ﭘ ـس ﻣ ـن ﺑﺎﯾ ـد ﺑﺷ ـﯾﻧم اﯾﻧﺟ ـﺎ ﮐﻧ ـﺎر ﺗ ـو« ﭘ ـس از ﻣﮑﺛ ـﯽ ﮐوﺗ ـﺎه ﻟﺑ ـﺎﻧش را ﺑ ـﺎ زﺑ ـﺎن ﺧ ـود ﺗ ـر ﮐ ـرد و‬
‫ﮔﻔـ ـت‪ confuse» :‬ﻧﺑـ ـﺎش ﻣـ ـن از او زﯾﺑـ ـﺎﺗرم ﻧﺑـ ـودش را ﺑراﯾـ ـت ﺟﺑـ ـران ﻣﯾﮑـ ـﻧم« و ﭼﺷـ ـﻣﮑﯽ‬
‫زد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎت و ﻣﺑﮭ ـوت ﺑ ـﯽ ﺣﯾ ـﺎﯾﯽ اﯾ ـن دﺧﺗ ـر ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬ﺑ ـﮫ اط ـراﻓم ﻧﮕ ـﺎھﯽ اﻧ ـداﺧﺗم و دﯾ ـدم ھ ـم ﺗﻣ ـﺎم‬
‫ﺻـﻧف ﻣﺛـل ﻓـﯾﻠم ﺑـﮫ ﻣـﺎ ﻧﮕـﺎه ﻣﯽﮐﻧﻧـد‪ .‬از ﻋﺻـﺑﺎﻧﯾت زﯾـﺎد دﺳـﺗﯽ ﺑـﮫ ﻣوھـﺎﯾم ﮐﺷـﯾدم‪ .‬ﺑـﮫ ﻧﺷـﺎﻧﮫی‬
‫ﺗﺎﺳف ﺑﮫ راﺣﯾل ﺳری ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﮫ ﺳرﻋت از ﺻﻧف ﺧﺎرج ﺷدم‪.‬‬
‫ﯾ ـﮏ راﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﻣ ـدﯾرﯾت اﺳ ـﺎﺗﯾد رﻓ ـﺗم و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ را ﻣ ـﯽ ﭘﺎﻟﯾ ـد‪ .‬دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ در آﺧ ـر‬
‫اﺗ ـﺎق ﭘﯾﺎﻟ ـﮫی ﭼ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎه ﺗﯾ ـره رﻧﮕ ـﯽ در دﺳ ـت دارد و ﺗﻧ ـد ﺗﻧ ـد ﻣﺷ ـﻐول ﺑررﺳ ـﯽ اوراﻗ ـﯽ اﺳ ـت‪.‬‬
‫در دﻟـم ﮔﻔـﺗم ﺑـﺎ اﯾـن ﺷـﻠوﻏﯽ در ﺳـرش‪ ،‬ﻋُﻣـرا ً ﺣـرﻓم را ﺑﺷـﻧود‪ .‬وﻟـﯽ ﺑـﺎز ھـم ﺑـﺎ ﺗوﮐـل ﺑـر ﺧـدا‬
‫و اﻋﺗﻣﺎد ﺑﮫ ﻧﻔس وارد اﺗﺎق ﺷدم‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﺟﺎزه اﺳت اﺳﺗﺎد ﻣطﻠﺑﯽ ﺑﺎ ﺷﻣﺎ در ﻣﯾﺎن ﺑﮕذارم؟«‬
‫اﺳﺗﺎد ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ ھﻧوز ﻣﺷﻐول ﺑررﺳﯽ دوﺳﯾﮫ ھﺎ ﺑود ﮔﻔت‪ » :‬ﺑﮕو «‬
‫ﺗﻣ ـﺎم ﻧﯾ ـروﯾم را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده و ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـس ﺣ ـرﻓم را زدم‪» :‬ﺑﺑﻧ ـﯾن اﺳ ـﺗﺎد! دﯾ ـروز ﺷ ـﻣﺎ ﻣ ـن و او‬
‫دﺧﺗــر ﺗــﺎزه وارد را ھــم ﮔــروه ﮐردﯾــد‪ .‬راﺳــﺗش ﻣﯾﺧواﺳــﺗم درﯾــن راﺳــﺗﺎ ﮐﻣــﯽ ﺗﻐﯾﯾــرات اﯾﺟــﺎد‬
‫ﮐﻧــﯾن ﺧــواھش ﻣﯾﮑــﻧم ﭼــون ﻧﻣﯽﺷــود از ﻣــن و او‪ .‬ﺑــﮫ ﺟــﺎی او ﺣﺗــﯽ ده ﻧﻔــر ره ﺗــرﺟﯾﺢ ﻣﯾــدھم‬
‫راھﻧﻣﺎ ﺑﺎﺷم وﻟﯽ ﺧواھﺷﺎﻧﮫ اﯾن ﮐﺎر را از ﻣن ﻧﺧواھﯾد«‬
‫اﺳــﺗﺎد ﭘﯾﺎﻟــﮫی ﭼــﺎی را روی ﻣﯾــز ﮔذاﺷــت‪ .‬ﻋﯾــﻧﮑش را از ﭼﺷــﻣش ﺑﯾــرون ﮐــرده ﺑــﮫ ﻣــن ﻧﮕــﺎه‬
‫ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺑﯾن ﺷﮭرﯾﺎر ﭘﺳرم‪«.‬‬
‫دھــﺎﻧم از ﺗﻌﺟــب ﺑــﺎز ﻣﺎﻧــده ﺑــود ﯾﻌﻧــﯽ اﯾــن واﻗﻌــﺎ اﺳــﺗﺎد رﯾﺎﺿــﯽ ﺑــود ﮐــﮫ اﯾﻧﻘــدر ﻣﮭرﺑﺎﻧﺎﻧــﮫ‬
‫ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑرد؟‬
‫اﺳ ـﺗﺎد‪» :‬ﻣ ـن ھﯾﭼوﻗ ـت از ﺗﺻ ـﻣﯾم ﮐ ـﮫ ﻣﯾﮕﯾ ـرم ﻣﻧﺻ ـرف ﻧﻣﯾﺷ ـوم ﭼ ـون وﻗﺗ ـﯽ ﺣرﻓ ـﯽ ﻣﯾ ـزﻧم ﺑ ـﺎ‬
‫ﻧﮭﺎﯾ ـت دﻗ ـت ﻣﯾ ـزﻧم‪ .‬اﻧﺗﺧ ـﺎب ﺗ ـو ﺑ ـرای »راﺣﯾ ـل« ﻣﻧﺎﺳ ـبﺗرﯾن اﺳ ـت ﭼ ـون ﺑ ـﮫ ﺻ ـﺑر و ﺷ ـﮑﯾﺑﺎﯾﯽ‬
‫ﺗــو اﯾﻣــﺎن دارم‪ .‬ﻣــن ھﻣــﯾن اﮐﻧــون ﭘروﻧــده »راﺣﯾــل« را ﻣﯾﺧواﻧــدم ﮐــﮫ آﻣــدی‪ .‬او ھــﯾﭻ ﺷــﺑﺎھﺗﯽ‬
‫ﺑـ ـﺎ دﺧﺗرھـ ـﺎی ﮐﺷـ ـورت ﻧـ ـدارد ﮐـ ـﺎﻣﻼ ﻏـ ـرب زده ﺷـ ـده و اﯾـ ـن ﻣﺷـ ـﮑل ﺑـ ـزرگ اﺳـ ـت‪ .‬ﻋﻠـ ـﯽ‬
‫اﻟﺧﺻـ ـوص در ﺟﺎﻣﻌـ ـﮫ ﻣـ ـﺎ‪ .‬از آﻧﺟـ ـﺎی ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـر ﭘﺳـ ـرھﺎی دﯾﮕـ ـﮫ اﻋﺗﻣـ ـﺎد ﻧـ ـدارم و اﯾﻧﮑـ ـﮫ ھـ ـﯾﭻ‬
‫دﺧﺗـــری ھـــم ﻧﻣﯾﺗواﻧـــد روی »راﺣﯾـــل« ﺗـــﺎﺛﯾری ﺑﮕـــذارد ﺑﮭﺗـــرﯾن اﻧﺗﺧـــﺎب ﺑـــرای ﭘﯾﺷـــرﻓت‬
‫»راﺣﯾـــل« در درﺳـــﮭﺎﯾش و رﻓﺗـــﺎرش ﺗـــو اﺳـــﺗﯽ‪ .‬ﻣﯾـــداﻧم ﺗـــو ﻓـــرد ﺗـــﺎﺛﯾر ﮔـــذاری ھﺳـــﺗﯽ و‬
‫»راﺣﯾ ـل« را ﻣﺗ ـﺎﺛر ﺧ ـواھﯽ ﮐ ـرد و ﻣ ـرا ھ ـم ﻧﺎاﻣﯾ ـد ﻧﻣﯾﮑﻧ ـﯽ‪ .‬ھﻔﺗ ـﮫ ﺑﻌ ـد اﻣﺗﺣ ـﺎن ﺳ ـﺧﺗﯽ از ھﻣ ـﮫ‬
‫اﻋﺿــﺎی ﮔــروپ ﻣﯾﮕﯾــرم وﻟــﯽ ﻧﻣــره اش را ﺑــﮫ ﺳــرﮔروه ھــﺎ ﻣﯾــدھم ﯾﻌﻧــﯽ ھــر ﻧﻣــرهی ﮐــﮫ‬
‫»راﺣﯾل« ﺑﮕﯾره اﻧﮕﺎر ﺗو ﻣﯾﮕﯾری‪ .‬ﭘس ﺑﺎﯾد او را در درسھﺎﯾش ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺑرﺳﺎﻧﯽ«‬

‫ ‬ ‫ ‪15‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻧﺎاﻣﯾداﻧ ـﮫ از دﻓﺗ ـر ﺧ ـﺎرج ﺷ ـدم ﺗﯾ ـرم ﺑ ـﮫ ھ ـدف ﻧﺧ ـورده ﺑ ـود وﻟ ـﯽ واﻗﻌ ـﺎ ﺗﺣ ـت ﺗ ـﺎﺛﯾر ﮔﻔﺗ ـﺎر‬
‫اﺳ ـﺗﺎد رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـودم‪ .‬ﯾﻌﻧ ـﯽ واﻗﻌ ـﺎ ﻣ ـن ﯾ ـﮏ آدم ﺗﺎﺛﯾرﮔ ـذار اﺳ ـﺗم؟ ﺷ ـﺎﯾد ﺑﺎﺷ ـم؟ وﻟ ـﯽ ﯾﻘ ـﯾن دارم اﯾ ـن‬
‫ﺗﺎﺛﯾر روی آن دﺧﺗر ﺑﯽ اﺛر ﺧواھد ﺑود‪.‬‬
‫آن روز ﻣــن در راھــرو داﻧﺷــﮑده ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﭼﮕوﻧــﮫ روی اﯾــن دﺧﺗــر ﺗــﺎﺛﯾر ﺑﮕــذارم وﻟــﯽ‬
‫ﭼ ـﯽ ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﺗ ـﺎﺛﯾری ﮐ ـﮫ ﻗ ـرار اﺳ ـت او ﺑ ـر ﻣ ـن ﺑﮕ ـذارد ھﻣ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎﯾم را ﻣﺗﺣ ـول ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ .‬زﻧ ـدﮔﯾم‬
‫را زﯾر و رو ﮐرده و از ﻣن اﻧﺳﺎن دﯾﮕری ﻣﯾﺳﺎزد‪.‬‬

‫*****‬
‫ﺳــﺎﻋت اول درﺳــﯽ ﮐــﮫ از دﺳــﺗم رﻓﺗــﮫ ﺑــود و ﻧﺗواﻧﺳــﺗﮫ ﺑــودم ﺑــﮫ ﻣوﻗــﻊ وارد ﺻــﻧف ﺷــوم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت دوم ﻣــﺎن ﺑﺧــش طراﺣــﯽ ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ﺑــود ﮐــﮫ داﺧــل ﺻــﻧف ﺷــدم‪ .‬اﺳــﺗﺎد ﺑﺧــش ﻣرﺑوطــﮫ‬
‫ﻗﺑــل از ﻣــن وارد ﺷــده ﺑــود‪ .‬وﻟــﯽ ﭼــون روی ﻣــن ﺣﺳــﺎب ﻣﯾﮑــرد ﻣــﺎﻧﻊ ورود ﻣــن ﺑــﮫ داﺧــل‬
‫ﺻــﻧف ﻧﺷــد‪ .‬ھﻣﯾنﮐــﮫ ﻧزدﯾــﮏ ﭼــوﮐﯽ ام رﺳــﯾدم؛ »روﯾــﺎ« از آﺧــر ﺻــﻧف ﺑــﺎ ﻧﮕــﺎه ﭘــر از‬
‫اﻟﺗﻣـ ـﺎس و ﭘرﺳـ ـش ﺑراﻧﮕﯾـ ـز ﺗﻌﻘﯾـ ـﺑم ﻣﯾﮑـ ـرد‪ .‬ﺳـ ـﮑوت ﮐـ ـردم و ﺣرﻓـ ـﯽ ﻧـ ـزدم و او ﮐـ ـﮫ ﻣﻌﻧـ ـﺎی‬
‫ﺣرﮐــﺎت و رﻓﺗــﺎرم را ﻋﻣﯾﻘــﺎ ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــد داﻧﺳــت ﮐــﮫ ﻣوﺿــوع ﻻﯾﻧﺣــل ﺑــﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧــده اﺳــت‪ .‬آھــﯽ‬
‫ژرف ﮐﺷﯾد و اﺧم ھﺎﯾش رﻓت درھم‪.‬‬
‫ﺳـــﺎﻋت اﺳـــﺗﺎد »آرزو« ﻣﻌﻠـــم طراﺣـــﯽ ﺳـــﺎﺧﺗﻣﺎن ﺑـــود‪ .‬اﺳـــﺗﺎد »آرزو« ﮐـــوﭼﮑﺗرﯾن اﺳـــﺗﺎد‬
‫داﻧﺷــــﮕﺎه‪ ،‬ﺑــــﺎ ﺗﻔــــﺎوت ﺳــــﻧﯽ ﮐﻣــــﯽ از ﻣﺣﺻــــﻠﯾن وﻟــــﯽ در ﻋــــﯾن ﺣــــﺎل از ﻣوﻓــــقﺗرﯾن و‬
‫ﺑﺎﺳﯾﺎﺳـ ـتﺗرﯾن اﺳـ ـﺗﺎدان داﻧﺷـ ـﮑده ﺑـ ـود‪ .‬ھﻣﯾﺷـ ـﮫ از ﻋﯾﻧﮑـ ـﯽ ﺑـ ـﺎ ﺷﯾﺷـ ـﮫ ھـ ـﺎی داﯾـ ـروی اﺳـ ـﺗﻔﺎده‬
‫ﻣﯾﮑ ـرد و ﯾ ـﮏ ﻣ ـﺎﻧﺗو ﺑﻠﻧ ـد ﺳ ـﯾﺎه ﻣﯾﭘوﺷ ـﯾد‪ .‬ﭼ ـون دارای اﻧ ـدام ﻣﺗﻌ ـﺎدل و ﻗ ـدی ﺑﻠﻧ ـد ﺑ ـود اﯾ ـن ﻣ ـدل‬
‫ﻟﺑــﺎس ﺑــﯽ ﻧﮭﺎﯾــت ﺑــراﯾش ﻣﯾزﯾﺑﯾــد‪ .‬ﮐﻔــش ھــﺎی ﭘﺎﺷــﻧﮫ ﺑﻠﻧــدی ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــﮫ ﭘــﺎ داﺷــت‪ .‬ﻣوﻗــﻊ ﮐــﮫ‬
‫ﻣﺷــﻐول ﺗوﺿــﯾﺢ درس ﺑــود ﺻــدای ﮐــوری ھــﺎی ﮐﻔــش ھــﺎﯾش ﻧﺎﺷــﯽ از ﻗــدم زدن در ﺻــﺣن‬
‫ﺻـــﻧف‪ ،‬ﻣوﺳـــﯾﻘﯽ ﺑﮑﮕورﻧـــد ﺗـــدرﯾس اش ﻣﯾﺷـــد‪ .‬اﻟﮕـــوی دﺧﺗـــران و ﻣوردﻋﻼﻗـــﮫی ھﻣـــﮫی‬
‫ﭘﺳ ـران داﻧﺷ ـﮑده ﺑ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻏ ـرور ﻧﺎﻣﮭرﺑ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﯾش از ﺣ ـد ازش اﺳ ـﺗﻔﺎده ﻣﯾﮑ ـرد ﭘ ـﺎزل ھ ـﺎی‬
‫ﻣﮭرش را در دل داﻧﺷﺟوﯾﺎن روز ﺑﮫ روز ﮐم ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫اﺳـ ـﺗﺎد »آرزو« ھﻣـ ـﺎﻧطور ﮐـ ـﮫ روی ﺻـ ـﺣن ﻗـ ـدم ﻣﯾـ ـزد و دﺳـ ـﺗﺎﻧش را ﺑـ ـﺎ ﻧـ ـﺎﺧن ھـ ـﺎی ﻧﺳـ ـﺑﺗﺎ‬
‫ﺑﻠﻧــدش ﺑــﮫ ھــم ﻣﺎﻟﯾــد‪ ،‬ﮔﻔــت‪» :‬اﻣــروز ﭼــون ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم از روزھــﺎی ﺷــﺎﻧس ﺷــﻣﺎ اﺳــت درس‬
‫زﯾ ـﺎدی ﻧﻣﯾﺧ ـواﻧﯾم وﻟ ـﯽ طراﺣ ـﯽ ﻣﺳ ـﺟدی ﮐ ـﮫ ﺑراﯾﺗ ـﺎن ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـودم اﮔ ـر ﻧزدﺗ ـﺎن اﺳ ـت ﺑﯾ ـﺎرﯾن ﺗ ـﺎ‬
‫ﻧﻘـ ـد و اﺻـ ـﻼﺣش ﮐـ ـﻧم‪ «.‬ھﻣـ ـﮫ از ﺧوﺷـ ـﺣﺎﻟﯽ ﺑـ ـﺎل درآوردﻧـ ـد ﭼـ ـون ھـ ـم درس ﻧﺑـ ـود و ھـ ـم در‬
‫ﻣودل ھﺎی طراﺣﯽ ﺷﺎن را ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗﻧد اﺻﻼح ﺳﺎزی ﮐﻧﻧد‪.‬‬
‫ﻧﺧﺳـ ـﺗﯾن ﻣﺣﺻـ ـل ﻣـ ـن ﺑـ ـودم ﮐـ ـﮫ طراﺣـ ـﯽ ام را ﺟﮭـ ـت ﻧﻘـ ـد و ﺑررﺳـ ـﯽ ﺑـ ـرای اﺳـ ـﺗﺎد »آرزو«‬
‫ﺑــردم‪ .‬ﻣﺳــﺟدی ﮐــﮫ روی ﮐﺎﻏــذی ﺧﻠــق ﮐــرده ﺑــودم اﯾــدهی ذھﻧــﯽ ﺧــودم ﺑــود ﯾــﮏ ﻣﺳــﺟد ﺗﻣــﺎم‬
‫ﻋﯾــﺎر ﺑــﺎ ﻣﻌﯾﺎرھــﺎی ﮐــﮫ ھﻧــوز ﺟﮭــﺎن ازش ﺑﯾﺧﺑــر ﻣﺎﻧــده ﺑــود‪ .‬ﭘــس از ﺛﺎﻧﯾــﮫھﺎی ﻣﺗــواﻟﯽ ﮐــﮫ‬

‫ ‬ ‫ ‪16‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﺳــﺗﺎد »آرزو« ﺑــﮫ ﻣﺳــﺟد ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﺳــرش را ﺑــﺎﻻ آورد و ﺑــﮫ ﺻــورﺗم ﻟﺑﺧﻧــد زد‪ .‬ﭼﮭــرهام‬
‫روی ﻋﯾﻧﮏ ھﺎی داﯾروی اش ﻣﻧﻌﮑس ﺷده ﺑود و از دﯾدن ﺧودم ﺣس ﺧوﺷﯽ ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫اﺳﺗﺎدآرزو‪» :‬ﻧﻣﯾداﻧم ﭼﮫ ﺑﮕوﯾم‪ ،‬ﻓﮑر ﮐﻧم ﯾﮏ ھﻔﺗﮫ اﺳت اﯾن ﮐﺎر را ﮔﻔﺗم ﺷروع ﮐﻧﯾد؟«‬
‫ﺑﺎ ﺣرﮐت ﺳر ﺣرﻓش را ﺗﺎﯾﯾد ﮐردم‪.‬‬
‫اﺳـــﺗﺎد آرزو‪» :‬ﮐـــﺎرت ﻓـــوق اﻟﻌـــﺎده ﺗﮑﻣﯾـــل اﺳـــت‪ ....‬ھـــﯾﭻ اﯾـــرادی ھـــم ﻧدارد‪......‬ﺷـــﮭرﯾﺎر‬
‫ﻣﯾــداﻧﯽ؟؟؟ ﻣﮭﻧدﺳــﯾن ﮐــﮫ ﺳﺎﻟﮭﺎﺳــت در ﺑﺧــش طراﺣــﯽ ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ﮐــﺎر ﻣﯽﮐﻧﻧــد ﻣــن ھﻧــوز در‬
‫ﮐﺎرھﺎﯾﺷﺎن ھﻣﭼﯾن ﺧﻼﻗﯾت و ﻧﮑﺗﮫ ﺳﻧﺟﯽ را ﻧدﯾدهام‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﻣﻧون ﻟطف ﺷﻣﺎﺳت«‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو‪» :‬ﮐﺎش ﻣﯾﻔﮭﻣﯾدی ﮐﮫ ﻟطفام ﻧﯾﺳت ﺣﻘﯾﻘت اﺳت«‬
‫ﻟﺑﺎﻧم را ﺟﻣﻊ ﮐرده و ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﭘﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪»:‬آﺧر ھﻔﺗــﮫ ﺑﺎﯾــد ﮐــﺎرت را ﻣﻘﺎﺑــل ﺻــﻧف ﺗوﺿــﯾﺢ دھــﯽ ﻣﯾﺧــواھم‬
‫از زﺑﺎن ﺧودت ﺑﺷﻧوم«‬
‫ﻣن ھم ﻗﺑول ﮐردم‪.‬‬
‫ﭘـ ـس از ﻣـ ـن ﺷـ ـﻣﺎر زﯾـ ـﺎدی از ﻣﺣﺻـ ـﻠﯾن ﮐﺎرﺷـ ـﺎن را ﺑـ ـرای اﺻـ ـﻼح ﺑردﻧـ ـد وﻟـ ـﯽ ﻣﺗﺎﺳـ ـﻔﺎﻧﮫ‬
‫اﮐﺛرﯾـت آﻧﮭـﺎ ﮐﻼﻓـﮫ دوﺑـﺎره ﺑـﮫ ﻣﯾـز ﺷـﺎن ﺑرﮔﺷـﺗﻧد‪ .‬وﻗﺗـﯽ ھـم ﮐـﮫ ﺑـﮫ طـرح ﺷـﺎن ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـردی‬
‫ﺑ ـﮫ ﺧطھ ـﺎی ﺧﺷ ـن ﺧودﮐ ـﺎر ﺳ ـرخ رﻧ ـﮓ اﺳ ـﺗﺎد »آرزو« ﻣواﺟ ـﮫ ﻣﯾﺷ ـدی ﮐ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـﺎن را ﻧﻘ ـد‬
‫ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫»اﻟﯾ ـﺎس« ﮐ ـﮫ ط ـرﺣش روی ﻣﯾ ـز ﺑ ـود و ھﻧ ـوز ﺟ ـرات ﻧﻣﯾﮑ ـرد آن را ﺑﺑ ـرد ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻧ ـﺎﺧن‬
‫ھــﺎﯾش را ﻣﯾﺟوﯾــد ﺑــﮫ ﻣــن ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎر ﺟــﺎن ﺑــﮫ ﺧــدا ﺧﯾﻠــﯽ اﺳــﺗرس دارم ﺣــﺎﻻ اﮔــر ﺑﺑــرم‬
‫طــرح ﺧــود را زﺣﻣــت ﯾــﮏ ھﻔﺗــﮫ ام را ﻧــﺎﺑود ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس ام را ﺿــرب ﺻــﻔر‬
‫ﻣﯾﮑﻧد ﭼﮑﺎر ﮐﻧم؟«‬
‫ﻣـ ـن‪» :‬ﻧـ ـﮫ اﺻـ ـﻼ ﻧﮕـ ـران ﻧﺑـ ـﺎش ﮐـ ـﺎرت ﺧـ ـوب اﺳـ ـت ﺟﺎھـ ـﺎی ﮐﻣـ ـﯽ ﻣﺷـ ـﮑل دارد اﺻـ ـﻼﺣش‬
‫ﻣﯾﮑﻧد«‬
‫اﻟﯾـﺎس‪ » :‬ﺧـدا ﮐﻧـد وﻟـﯽ ﻣطﻣـﯾن ام اﮔـر اﯾـن طـرح را ﺗـو ﺑـﮫ آرزو ﻧﺷـﺎن ﺑـدی ﻗطﻌـﺎ ﺗﺎﯾﯾـد ﻣﯾﮑﻧـد‬
‫وﻟﯽ اﻣﺎن از ﻧﺷﺎن دادن ﻣن«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب‪ ....‬آن وﻗت ﭼﯽ ﻓرق دارد؟«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﻓرﻗش اﯾﻧﺳت ﮐﮫ آرزو ﺗو را دوﺳت دارد ﻣن را ﻧﮫ«‬
‫ﻣ ـن‪» :‬اﺳ ـﺗﻐﻔرﷲ‪ ،‬ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ط ـرز ﻓﮑرھ ـﺎ‪ .‬اﻣ ـروز ھﻣ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ را ﭼ ـﯽ ﺷ ـده اﺳ ـت؟ ﮐﻣ ـﯽ ﺷ ـرم ﮐ ـن‬
‫ﭘﺳـرﺟﺎن او اﺳـﺗﺎد ﻣـن اﺳـت ﺣـﺎﻻ ﮐـﮫ ﺗﻔـﺎوت ﺳـﻧﯽ ﮐﻣـﯽ ﺑـﺎ ھـم دارﯾـم دﻟﯾـل ﻧﻣﯽﺷـود ﮐـﮫ ھﻣﭼـﯾن‬
‫ﻓﮑرھﺎی ﮐﻧﯽ‪«..‬‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺎراﺣت ﻧﺷو ﺣﻘﯾﻘت ﮔﻔﺗم«‬
‫ﻣن‪» :‬اﺻﻼ ھم ﺣﻘﯾﻘت ﻧﯾﺳت«‬

‫ ‬ ‫ ‪17‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾﺎس‪»:‬اﻣﺗﺣﺎن ﮐﻧﯾم؟«‬
‫ﻣن ‪» :‬ﺑﺎﺷد اﻣﺎ ﭼطور؟«‬
‫اﻟﯾﺎس‪ » :‬طرح ام را ﺑﺑر ﺑﮫ آرزو ﺑﮕو ﺑﮫ اﺳﺎس دﻟﺧواه ﺧود ﮐﺷﯾدی ﺑﺑﯾن ﭼﮫ ﻣﯽﮔوﯾد؟«‬
‫طــرح را از روی ﻣﯾــز ﮐﺷــﯾدم و رﻓــﺗم ﮐﻧــﺎر اﺳــﺗﺎد‪ .‬ﻧﮕــﺎھﯽ ﻣﮭرﺑــﺎﻧﯽ ﺑــﮫ ﻣــن اﻧــداﺧت و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﮐﺎری داری؟«‬
‫ﻣن‪» :‬راﺳﺗش اﯾن طرح را ﻣن در اوﻗﺎت ﺑﯾﮑﺎری ﮐﺷﯾدم ﺑﺑﻧﯾن ﭼطور اﺳت؟«‬
‫اﺳــﺗﺎد »آرزو« طــرح را ﺑــﮫ دﻗــت ﻧﮕــﺎه ﮐــرد ﭼﻧــد ﺑــﺎر از ﺑــﺎﻻ ﺑــﮫ ﭘــﺎﯾﯾن ﺧﯾــره ﺷــد و ﺑﻌــدا‬
‫ﯾﮑﺑﺎره از ﺟﺎﯾش ﺑﻠﻧد ﺷد و رو ﺑﮫ ھﻣﮫ ﺻﻧف اﯾﺳﺗﺎد‪.‬‬
‫ھﻣﮫ ﻣﺣﺻﻠﯾن ﺑﮫ ﭼﮭرهاش ﺧﯾره ﺷدﻧد‪.‬‬
‫آرزو ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن ﭼﻧ ـد ﻣ ـﺎھﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ درس داﺷ ـﺗم ﻣﻌرﻓﺗ ـﯽ ﻧﺳ ـﺑﯽ ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردم‪ .‬ﺑﺎﯾ ـد‬
‫اﯾــن ﻧﮑﺗــﮫ را ﺑداﻧﯾــد ﮐــﮫ طراﺣــﯽ ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ﮐــﺎر ﺑــﯽ ﺧــود ﻧﯾﺳــت ﮐــﮫ ھــر ﻓــرد ﺑﯾﺎﯾــد ﻣﺛــل‬
‫ﺑﭼﮕﯽھﺎﯾش ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﻧد‪.‬‬
‫طرح ھر ﻣﮭﻧدس ﻣﻧﻌﮑس ﮐﻧﻧده ﺷﺧﺻﯾت‪ ،‬ﺧﻼﻗﯾت و ظراﻓت ذھﻧﯽ او اﺳت‪.‬‬
‫ﭼﻧـد دﻗﯾﻘـﮫ ﻗﺑـل ﺷـﮭرﯾﺎر طرﺣـﯽ ﺑـراﯾم آورد ﮐـﮫ اﮔـر ﯾـﮏ آدم ﻏرﯾﺑـﮫ ھـم ﺑـراﯾم ﻣﯾـداد ﻣـن در آن‬
‫طــرح‪» ،‬ﺷــﮭرﯾﺎر« را ﻣــﯽ ﯾــﺎﻓﺗم‪ .‬ﭼــون ﺟــوھره ذھــن ﺷــﮭرﯾﺎر را ﺷــﻧﺎﺧﺗﮫ ام‪ .‬ﺣــﺎﻻ ھــم اﯾــن‬
‫طرح را آورده ﺣﺗﯽ ﮔﻔﺗﮫ در اوﻗﺎت ﻓراﻏت روی اﯾن ﮐﺎر ﮐرده ‪،‬‬
‫وﻟــﯽ ﻣﯾداﻧﯾــد ﭼﯾﺳــت؟ ﻣــن ﻧﺗواﻧﺳــﺗم در اﯾــن طــرح ﺷــﮭرﯾﺎر را ﺑﯾــﺎﺑم ﭼــون اﯾــن طــرح ﮐــﺎر او‬
‫ﻧﯾﺳت‪«.......‬‬
‫ھﻣــﮫ ﺻــﻧف ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن ﺣﯾــران ﻣﻧﺗظــر اداﻣــﮫ ﺑﺣــث ﺑودﻧــد‪ .‬ﻣــن و اﻟﯾــﺎس ھــم ﭘــﯾش ﺧــداﯾﻣﺎن‬
‫ﻋﺎﺟز ﺷده ﺑودﯾم ﮐﮫ از دﺳت اﺳﺗﺎد »آرزو« راه ﻓراری ﺑراﯾﻣﺎن ﺧﻠق ﮐﻧد‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد »آرزو« طــرح را روی ﻣﯾــز رھــﺎ ﮐــرد و در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﻣﻌﻠــوم اﺳــت ﮐــﮫ ﮐــﺎر آﻗــﺎ‬
‫اﻟﯾﺎس اﺳت!!!«‬
‫ﺗﻣ ـﺎم ﺻ ـﻧف از ﺧﻧ ـده ﻏ ـش ﮐردﻧ ـد‪ .‬ﺣﺗ ـﯽ »روﯾ ـﺎ« ھ ـم از ﺗراژﯾ ـدی اش ﺑﯾ ـرون ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﻓﻘ ـط‬
‫اﯾن »راﺣﯾل« ﺑود ﮐﮫ ھﻧوز ﺑﺎ ﻧﮕﺎھﺎی ﻣرﻣوزش ﻣن را اذﯾت ﻣﯾﮑرد‪.‬‬

‫***‬

‫ﭘــس از ﺗﻣــﺎم ﺷــدن درس ھــﺎ ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺑــﺎ »اﻟﯾــﺎس« از ﺻــﻧف ﺧــﺎرج ﻣﯾﺷــدﯾم ﺧﻧدﯾــده‬
‫ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺟــﺎن ﻻﻻی ﺧــود! ﺑﺎﯾــد ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــدی ﮐــﮫ ﻧﻣﯽﺷــود ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎد آرزو ﺳــر ﺑــﮫ ﺳــر‬
‫ﺑﮕذاری؟‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﺣﺎﻻ ھر ﭼﯽ ﺑود ﺑﺎز ھم ﻋﻼﻗﮫاش ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﺗو آﺷﮑﺎر ﺷد دﯾﮕر«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺣرف ﻧﺑﺎﺷد! او ﮐﺎر ﺗو را ھم ﺷﻧﺎﺧت ﭘس دﻟﯾل ﻧﻣﯽﺷود ﻋﺎﺷق ﺗو ھم ﺑﺎﺷد‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪18‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬ﺗ ـو ﻧﻣﯾ ـداﻧﯽ ﯾ ـﺎ ﻧﻣﯽﺧ ـواھﯽ ﺑ ـداﻧﯽ وﻟ ـﯽ از ھ ـر ﮐ ـﯽ دوﺳ ـت داری ﺑﭘ ـرس اﮔ ـر ﺧ ـﻼف‬
‫ﻧظر ﻣن داد ﺑﯾﺎ دﺳت ﺗو ﮔرﯾﺑﺎن ﻣن«‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺧــدا ﻧﮑﻧــد اﻟﯾــﺎس ھﯾﭼوﻗــت اﯾــن ﮐــﺎر را ﻧﻣﯾﮑــﻧم ﻣــﺎ ﺑــﺎ ھــم دوﺳــﺗﯾم ﻧﻣﯾﺧــواھم ﺟﻧﮕــﯽ‬
‫ﺷود ‪« .‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﮐــﮫ ﺑــﺎ دﯾــدن »روﯾــﺎ« دوﺑــﺎره ﺣــس اذﯾــت ﮐــردﻧش ﮔــل ﮐــرده ﺑــود ﮔﻔــت‪ » :‬ﺑــﮫ ﻧظــرت‬
‫ﭼﮑﺎر ﮐﻧم روﯾﺎ ﻣرا در ﮔروھش ﻗﺑول ﮐﻧد؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﺟﺑـور اﺳـت ﻗﺑـول ﮐﻧـد ﮐـﺎری اﺳـت ﮐـﮫ ﺷـده ﻗﺎﺑـل ﺗﻐﯾﯾـر ﻧﯾﺳـت اﮔـر ﻗﺎﺑـل ﺗﻐﯾﯾـر ﺑـود ﻣـن‬
‫و راﺣﯾل ﺣﺎﻻ در ﯾﮏ ﮔروه ﻧﺑودﯾم«‬
‫ﺑﺎ ھﻣﯾن ﺣرﻓم »راﺣﯾل« از ﺻﻧف ﺧﺎرج ﺷد و در ﯾﮏ ﻗدﻣﯽ ﻣن اﯾﺳﺗﺎد‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪ »:‬ﻣﯾﺑﯾﻧم اﺳﻣم ورد زﺑﺎﻧت ﺷده!«‬
‫اﻟﯾـﺎس ﮐـﮫ دﯾـد اوﺿـﺎع اﺿـطراری اﺳـت ﻓـرار ﮐـرد‪ .‬ﻣـن ﮐـﮫ ازﯾـن ﺣرﮐـﺎت راﺣﯾـل ﻣﺗﻧﻔـر ﺑـودم‬
‫ﺑ ـراﯾش ﮔﻔ ـﺗم‪ »:‬اوﻻ ﮐﻣ ـﯽ ﻋﻘ ـب ﺗ ـر اﯾﺳ ـﺗﺎد ﺑ ـﺎش ﺗ ـو ﭘﺳ ـر ﻧﯾﺳ ـﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﺑﭼﺳ ـﺑﯽ و ﻋﯾﺑ ـﯽ‬
‫ﻧﺑﺎﺷــد‪ .‬در ﺿــﻣن ﺣــﺎﻻ ﻣــن ﺳــرﮔروه و رﯾــﯾس ﺗــو ﺷــدم ھــر ﭼــﯽ ﺑﮕــوﯾم ﺑﺎﯾــد ﻗﺑــول ﮐﻧــﯽ و‬
‫ھرﻣوﻗﻊ ﺑﺧواھم ﺑﺎﯾد ﺣﺎﺿر ﺑﺎﺷﯽ«‬
‫راﺣﯾــل ﻧﮕــﺎه ﺷــﯾطﻧت آﻣﯾــزی ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ھــر ﭼــﯽ ﺑﮕــﯽ ﻗﺑــول ﻣﯾﮑــﻧم ھــر ﻣوﻗــﻊ‬
‫ﺑﺧوای ﺣﺎﺿر ﻣﯾﺷوم‪«.‬‬
‫و رﻓت‪.‬‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ از اﻓﮑــﺎر ﻣﻧﺣــرف اﯾــن دﺧﺗــر داغ آﻣــده ﺑــودم ﺑــﮫ ﺳــرﻋت از ﺗﻌﻣﯾــر ﺧــﺎرج ﺷــده و در‬
‫ﻣﺣوط ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﻗ ـدم زدن ﮐ ـردم ﺗ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ ﻧﻔ ـس ﺑﮕﯾ ـرم‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﻋﺎﻗﺑ ـت ام ﺑ ـﺎ اﯾ ـن‬
‫دﺧﺗر ﭼﮫ طور ﺧواھد ﺷد و ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪.‬‬

‫*****‬
‫ﺑﻌــد از ظﮭــر آن روز‪ ،‬ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺣــﺎل و ھــواﯾم را ﺗﻐﯾﯾــر داده ﺑﺎﺷــم ﺑــﮫ دﻓﺗــر ﮐــﺎری ﭘــدرم‬
‫ﺳ ـری زدم‪ .‬ھﻧ ـوز وارد دﻓﺗ ـر ﻧﺷ ـده ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﻟوﺣ ـﮫی ﺑ ـزرگ ﮐ ـﮫ در ﺳ ـر دﻓﺗ ـر ﻧﺻ ـب ﺑ ـود‬
‫ﻣواﺟﮫ ﺷدم‪» :‬دﻓﺗر ﮐﺎری ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ«‬
‫آﻧﻘـ ـدر ﺑـ ـرای ﺧــﺎﻧواده و ﭘـ ـدرم ﺑـ ـﺎ ارزش ﺑـ ـودم ﮐـ ـﮫ ﺣﺗـ ـﯽ ﺑزرﮔﺗــرﯾن ﺷـ ـﻧﺎﺧﺗش را ﮐــﮫ ھﻣــﯾن‬
‫دﻓﺗ ـرش اﺳ ـت ﺑ ـﮫ اﺳ ـم ﻣ ـن ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼﮕوﻧ ـﮫ ﻣﯽﺗ ـواﻧم ﭘﺎﺳ ـﺦ ﻣﺣﺑ ـت ھ ـﺎی واﻓ ـر و‬
‫ﻋﺷ ـق ﺑ ـﯽ ﭘﺎﯾ ـﺎن ﺧ ـﺎﻧواده را ﻧﺳ ـﺑت ﺑ ـﮫ ﺧ ـودم ﺑ ـدھم‪ .‬ﻣﺷ ـوق و ﺣ ـﺎﻣﯽ اﺻ ـﻠﯽ ام در زﻧ ـدﮔﯽ آﻧﮭ ـﺎ‬
‫ﺑودﻧ ـد‪ .‬ﻣﻧﺑ ـﻊ دﺳ ـﺗﺎوردھﺎﯾم و ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﺣ ـﺎﻻ ﻣ ـن ﺷ ـدم ﻣﺳ ـﺑب ھﻣ ـﮫاش ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ﺑودﻧ ـد‪ .‬ﺑ ـﺎ‬
‫دﯾ ـدن اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﺧ ـوﺑﯽ ھ ـﺎ و داﺷ ـﺗن ﻧﻌﻣ ـﺎت ﺣ ـس ﻏ ـروری ﺑﯾﮕﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺑ ـدﻧم دوﯾ ـد‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم‬

‫ ‬ ‫ ‪19‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز ﺗ ـﺎ اﺑ ـد ﺑ ـراﯾم ﺑ ـﺎﻗﯽ ﺧواھ ـد ﻣﺎﻧ ـد‪ .‬اﯾ ـن زﻧ ـدﮔﯽ‪ ،‬اﯾ ـن ﺧ ـﺎﻧواده‪ ،‬اﯾ ـن ﭘ ـول و ﻧﻌﻣ ـت‪ ،‬اﯾ ـن‬
‫اﺣﺗرام و ﻟﯾﺎﻗت‪ ،‬اﯾن اﺳم و رﺳم‪....‬‬
‫وﻟــﯽ ﭼــﯽ ﻣﯾداﻧﺳــﺗم؟ روزی ھــم ﺧواھــد آﻣــد ﮐــﮫ ارزش ھﻣــﮫی اﯾﻧﮭــﺎ ﺑــراﯾم ﺑــﯽ ﻣﻌﻧــﺎ ﺷــود و‬
‫رﻧ ـﮓ ﺑﺑ ـﺎزد‪ .‬روزی ﺷ ـود ﮐ ـﮫ ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز را رھ ـﺎ ﮐ ـﻧم و ﺑ ـﮫ ﺳ ـوی ﺳرﻧوﺷ ـت ﻧ ـﺎﻣﻌﻠوم ﺑﺷ ـﺗﺎﺑم‪ .‬و‬
‫ﯾﮑﺑﺎره ﺑﺑﯾﻧم راھم را ﮔم ﮐرده ام و دﺳﺗم ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧده اﺳت‪.‬‬
‫ﺑــﺎ اﺟــﺎزه وارد دﻓﺗــر ﺷــدم‪ .‬ﭘــدرم و ﺑﮭــزاد روی ﭘــروژهی ﺟدﯾــد ﯾــﮏ ﺷــﮭرک در ﺣــﺎل ﮐــﺎر‬
‫ﺑودﻧـــد‪ .‬ﺳـــﻼم و اﺣـــوال ﭘرﺳـــﯽ ﮐـــرده روی ﻣوﺑـــل راﺣﺗـــﯽ ﻧﺷﺳـــﺗم‪ .‬ﭘـــدرم از آﻣـــدﻧم ﺧﯾﻠـــﯽ‬
‫ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــﮫ ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد‪ .‬ﺑــرادرم ھــم ﺑــرای ﺗــدارک ﭼــﺎی ﺑﻠﻧــد ﺷــد و ﭘــس از ﻣــدﺗﯽ ﺑــﮫ ﻣــﺎ‬
‫ﭘﯾوﺳت‪ .‬رو ﺑﮫ ﭘدر و ﺑرادرم ﮐرده ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﭘروژهی ﺟدﯾد اﺳت؟«‬
‫ﭘ ـدر‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ‪ ....‬ﮐ ـﺎرش ﻣﺷ ـﮑل اﺳ ـت وﻟ ـﯽ ﭼﯾ ـزی ﺧ ـوﺑﯽ از آب در ﺧواھ ـد آﻣ ـد‪ .‬ﻧظﯾ ـرش را در‬
‫ﮐﺎﺑل ﻧﺧواھﯽ ﯾﺎﻓت«‬
‫ﻣــن‪» :‬ھﻣﻣﻣــم ﭘــس ﻋــﺎﻟﯽ اﺳ ـت ﺑﺳ ـﯾﺎر ﻣﻧﺗظ ـرم ﺑﺑﯾــﻧم ﭼﻧ ـد ﺳــﺎل ﺑﻌــد ﭼــﯽ ﭼﯾــزی ﺑﯾﻧظﯾــری در‬
‫ﮐﺎﺑل دﺳت ﻧﺷﺎﻧده ﭘدر و ﺑرادرم ﺧواھد ﺷد«‬
‫ﭘدر‪» :‬ﺑﻠﯽ ﭘﺳرم اﮔر زﻧده ﺑودم!«‬
‫ﻣن‪»:‬ھزار ﺳﺎل زﻧده ﺑﻣﺎﻧﯾن ﭘدر ﺟﺎن! اﯾن ﭼﮫ ﺣرﻓﯽ اﺳت؟«‬
‫ﺑﮭ ـزاد ﻣﺛ ـل ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺧ ـﺎﻣوش و ﺳ ـرش ﺑ ـﮫ ﮐ ـﺎرش ﺑ ـود‪ .‬ھرﭼﻧ ـد ھﻧ ـوز دوره ﻟﯾﺳ ـﮫ را ﭘﺷ ـت ﺳ ـر‬
‫ﻧﮕذاﺷــﺗﮫ ﺑــود وﻟــﯽ ﺑــﮫ اﻧــدازهی ﯾــﮏ ﻣﺎﺳــﺗر اﻣــورات ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎﻧﯽ را ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــد و درک ﻣﯾﮑــرد‪.‬‬
‫از ﻟﺣــﺎظ ظــﺎھری ﺑــﮫ ھــم ﺷــﺑﺎھﺗﯽ ﻧداﺷــﺗﯾم او دارای ﭼﺷــﻣﺎن ﺳــﯾﺎه و ﻣوھــﺎی ﺳــﯾﺎه ﺑــود و ﺑــر‬
‫ﻋﮑ ـس ﻣ ـن دﺳ ـت ھ ـﺎی زﻣﺧ ـت و ﻗ ـوی داﺷ ـت‪ .‬ﭼﻧﺎﻧﭼ ـﮫ ھ ـر ﻣوﻗ ـﻊ ﭘﻧﺳ ـﻠﯽ ﺑ ـﮫ دﺳ ـت ﻣﯾﮕرﻓ ـت؛‬
‫اﺣﺳـ ـﺎس از روی ﺷـ ـوﺧﯽ ﻣﯾﮕﻔـ ـت‪» :‬وای ﺑـ ـﮫ ﺣـ ـﺎل ﭘﻧﺳـ ـل ﺑﯾﭼـ ـﺎره ﮐـ ـﮫ ﻻی دﺳـ ـت ھـ ـﺎی ﺗـ ـو‬
‫ﺑﺎﺷد‪«.‬‬
‫از ﻟﺣ ـﺎظ ﺧﺻوﺻ ـﯾﺎت اﺧﻼﻗ ـﯽ ھ ـم او ﻣﺻ ـﻣم ﺗ ـر و ﺧﺷ ـﮏ ﺗ ـر از ﻣ ـن ﺑ ـود ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺧﺗﯽ ﻣﯾﺧﻧدﯾ ـد‬
‫و آدم ﺳــر ﺑــﮫ زﯾــری ﺑــود‪ .‬او ﺑــرای ﻣــن ﯾــﮏ ﺑــرادر ﻓــداﮐﺎر و ﻣﮭرﺑــﺎن ﺑــود درﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣــن‬
‫ﺑزرﮔﺗ ـر و ﺗﺣﺻ ـﯾل ﮐ ـرده ﺗ ـر از او ﺑ ـودم و ﺑﺎﯾ ـد ﻣ ـن دﺳ ـﺗﯾﺎر ﭘ ـدرم ﻣﯾﺷ ـدم وﻟ ـﯽ او ﺑ ـﺎ از ﺧ ـود‬
‫ﮔذری اﯾن ﻣﺳوﻟﯾت را ﺑﯽ ﻣﻧت ﺑر ﻋﮭده ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬

‫***‬

‫در ﯾﮑ ـﯽ از ﭼﻣ ـن ھ ـﺎی زﯾﺑ ـﺎ و ﺳ ـﺑز داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـودم‪ .‬ھ ـوای ﭘ ـﺎﯾﯾزی ﻋ ـﺎﻟﯽ ﺑ ـود‪ .‬ﻣ ـﺎه‬
‫ﻣﯾزان ﺑود ھـوا ﻧـﮫ ﮔـرم ﺑـود ﻧـﮫ ﺳـرد‪ .‬روﺑـروﯾم ﭼﻧـد ﮐﺗـﺎب و ﮐﺗﺎﺑﭼـﮫ ﺑـﮫ ﺻـورت ﺑـﺎز ھﻣـراه ﺑـﺎ‬
‫ﺗﻌــدادی ﺧودﮐــﺎر ھــﺎی رﻧﮕﺎرﻧــﮓ اﻓﺗــﺎده ﺑــود‪ .‬ﺻــدای ﻣﺣﺻــﻠﯾن از ﺑﺳــﯾﺎر دور ﻣــﯽ آﻣــد ﯾﻌﻧــﯽ‬
‫ﺟ ـﺎی ﻧﺳ ـﺑﺗﺎ ﺧﻠ ـوﺗﯽ ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـودم‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ وﺟ ـود اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ آراﻣ ـش‪ ،‬ﺣﺳ ـﯽ داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﻣ ـرا اذﯾ ـت‬

‫ ‬ ‫ ‪20‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﺑــﺎ وﺟــود آن ازﯾــن ﻓﺿــﺎ ﺑﮭﯾﻧــﮫ ﺑﺑــرم‪ .‬ﺑﻠــﯽ ﺧــودش ﺑــود‪ ،‬راﺣﯾــل ﮐﻧــﺎرم‬
‫ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود‪ ،‬ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ زل زده ﺑــﮫ ﻣــن و ﻣﻧﺗظــر ﻋﮑساﻟﻌﻣــل ام ﺑــود ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑﻔﮭﻣــد ﺑــﮫ‬
‫ﭼﯽ ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم‪ .‬ﭼﮫ ﻓﮑری دردﻧﺎک ﺗر از ﻓﮑر او در آن ﻟﺣظﮫ ﺑوده ﻣﯾﺗواﻧﺳت؟‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ھﯽ‪.....‬ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋت اﺳــت‪ .‬ﺣــرف ﺑــزن‪ ،‬ﮐــﺎری ﮐــن! ﭼــرا ﻣﺛــل ﻣــﺎدرﺗرزا ﺳــﮑوت‬
‫رﻓﺗﯽ؟؟؟«و ھﺎ ھﺎ ﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫اﺻـ ـﻼ ﺑـ ـﮫ اداھـ ـﺎ و اطـ ـوارش ﻣﺣﻠـ ـﯽ ﻧـ ـدادم و ﯾـ ـﮏ ﺳـ ـوال رﯾﺎﺿـ ـﯽ از ﺑﺧـ ـش ﻟﯾﻣﯾـ ـت ﻧوﺷـ ـﺗم‬
‫دادﻣش ﮐﮫ ﺣل ﮐﻧد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﻧﮕﺎھﯽ ﺳرﺳری ﺑﮫ ﺳوال ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬اول ﯾﺎدم ﺑده ﺑﻌد ‪ exam‬ﺑﮕﯾر!«‬
‫ﺑـﺎ ﺧـودم ﻓﮑـر ﮐـردم ‪ .‬ﺣـق دارد ﮐـﮫ اﯾـن ﺣـرف را ﻣﯾزﻧـد‪ .‬ﻗﺑـول دارم ﮐـﮫ ازش ﺧوﺷـم ﻧﻣـﯽ آﯾـد‬
‫وﻟــﯽ ﻧﺑﺎﯾــد ﻣــن ظﻠــم ﮐــﻧم و ظــﺎﻟم ﺷــوم‪ .‬وﻟــﯽ واﻗﻌــﺎ از دﺳــﺗش ﻋﺻــﺑﺎﻧﯽ ﺑــودم ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻــوص‬
‫وﻗﺗ ـﯽ روﯾ ـﺎ را اﯾﻧﻘ ـدر اذﯾ ـت ﮐ ـرد‪ .‬آن ﻣوﻗ ـﻊ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم روﯾ ـﺎ را ﺧﯾﻠ ـﯽ دوﺳ ـت دارم ﭼ ـون ﺑ ـﮫ‬
‫طــور دﻗﯾــق ﻣﻌﻧــﺎی ﻋﺷــق را ﻧﻣــﯽ ﻓﮭﻣﯾــدم اﯾﻧطــور ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم‪ .‬در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣــن ﺑــﮫ روﯾــﺎ‬
‫اﺣﺗرام داﺷﺗم و ﺑﮫ ﻣﺗﺎﻧت اش اﻓﺗﺧﺎر ﻣﯾﮑردم؛ ﻧﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﻋﺎﺷق اش ﺑوده ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﮐﺗﺎﺑﭼﮫ را ﮔرﻓﺗم ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧودﮐﺎر ﮔﻔﺗم‪» :‬دﻗﯾق ﮔوش ﮐن ﺗﮑراری در ﮐﺎر ﻧﯾﺳت«‬
‫راﺣﯾل ﺳرش را ﻧزدﯾﮏ ﮐرد و ﺑﮫ ﺳوال ﺧﯾره ﺷد‪.‬‬
‫ﻣن‪ »:‬اﯾﮑس ﻣﻧﻔﯽ دو‪ ،‬ﮐل ﻣرﺑﻊ‪ .‬اﯾﮑس ﺗﻘرب ﮐرده ﺑﮫ طرف ﺻﻔر‪«.‬‬
‫ﻋط ـر ﻧﻔ ـس ھ ـﺎی راﺣﯾ ـل دم ﺑ ـﮫ دم ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم ﻣﯾﺧ ـورد‪ .‬و ازﯾ ـن ﺗﻣ ـﺎس ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم روی ﺳ ـوال‬
‫ﺗﻣرﮐز ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﯾﺷﮫ ﮐﻣﯽ از دور ﻧﮕﺎه ﮐﻧﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭼرا؟ از دور ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﻔس ھﺎﯾت ﺑﮫ ﺻورﺗم ﺑرﺧورد ﻣﯾﮑﻧد اﺻﻼ ﺧوﺷﺎﯾﻧد ﻧﯾﺳت‪«.‬‬
‫راﺣﯾل‪ !oh god »:‬ﻧﮑﻧﮫ دھﻧم ﺑوی ﺑد ﻣﯾدھد ﻣن ھر روز دﻧدان ھﺎﯾم را ﺑرس ﻣﯾزﻧم‪«.‬‬
‫ﺑــﮫ زور ﺧﻧــده ام را ﮐﻧﺗــرول ﮐــردم و ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻧــﮫ ﺑــوی ﺑــد ﻧﻣﯾدھــد ﮐــﻼ ﺑﮕــذرﯾم ﮔــوش ﮐــن ﮐــﮫ‬
‫ﺗﮑرار ﻧﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﺳـوال ﮐـﮫ ﺣـل ﺷـد ﺳـواﻟﯽ دﯾﮕـری ﺑـراﯾش ﻧوﺷـﺗم و ﮔﻔـﺗم‪» :‬اﯾـن از ﻗﺑـل آﺳـﺎن ﺗـر اﺳـت ﺣـل اش‬
‫ﮐن«‬
‫راﺣﯾل‪ but»:‬ﻣن ھﻧوز ﻧﮕرﻓﺗم ﯾﺎد«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﮫ ﻣن ﭼﮫ؟ ﻣﮫ ﮐﮫ ﮔﻔﺗم ﺧوب ﮔوش ﮐن ﺗﮑرار ﻧﻣﯾﮑﻧم!«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ اﺧم ﮔﻔت‪ ok» :‬ﻣن ﻣﯾرم ﺑﮫ اﺳﺗﺎد ﻣﯾﮕم ﮐﮫ ﺗﮑرار ﻧﻣﯾﮑﻧد« و ﺑﻠﻧد ﺷد‪.‬‬
‫ﻣـ ـن ﮐـ ـﮫ ﻓﮑـ ـر ﮐـ ـردم راﺳـ ـت ﻣﯽﮔوﯾـ ـد وارﺧطـ ـﺎ ﺷـ ـده از دﺳـ ـﺗش ﮐﺷـ ـﯾدم و دوﺑـ ـﺎره رو زﻣـ ـﯾن‬
‫ﻧﺷﺳت و ﺷروع ﮐرد ﺑﮫ ﺧﻧدﯾدن‪،‬‬
‫آن ھم ﭼﮫ ﺧﻧده ھﺎی‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪21‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻏـرق ﺻـدای ﺧﻧـدهھﺎﯾش ﺷـدم ﺗـﺎ ھﻧـوز ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣم ﻧدﯾـده و ﺑـﮫ ﮔوﺷـم ﻧﺷـﻧﯾده ﺑـودم ﮐـﮫ ﯾـﮏ دﺧﺗـر‬
‫آزاد و رھﺎ از ھر ﺑﯾم‪ ،‬اﯾﻧطور ﺑﯽ دﻏدﻏﮫ ﺑﺧﻧدد‪.‬‬
‫او ﻣﺗﻔﺎوت ﺑود‪ .....‬از ﺧﻧدهھﺎﯾش ﻣﻌﻠوم ﺑود‪.......‬‬
‫راﺣﯾــل ﮐــﮫ ھﻧــوز در ﺣــﺎل ﻏــش ﺑــود ﮔﻔــت‪ don’t worry »:‬ﻧﻣــﯾﮕم‪ .‬ﭘــس اﺳــﺗﺎد رﯾﺎﺿــﯽ‬
‫ﻧﻘطﮫ ﺿﻌف ﺗو اﺳت ﺣﺎﻻ ﻓﮭﻣﯾدم‪ You were all over .‬ھﺎ ھﺎھﺎ«‬
‫ﺣﯾــران ﮐﺎرھــﺎﯾش ﺑــودم ﮐــﮫ ﭼﻧــد ﺗــﺎ ﭘﺳــرھﺎی ﺻــﻧف از ﮐﻧــﺎر ﻣــﺎ ﮔذﺷــﺗﻧد‪ .‬ﯾﮑــﯽ از آﻧﮭــﺎ ﮐــﮫ‬
‫ﻏوﻟــدور و ﺑــدﻣﺎش داﻧﺷــﮕﺎه ﺑــود و ﻣﻌﻠــوم ﺑــود از راهھــﺎی ﻏﯾــر ﻗــﺎﻧوﻧﯽ ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه راه ﯾﺎﻓﺗــﮫ‬
‫اﺳــت‪ .‬ﭼﺷــﻣﮑﯽ ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬وﻻ ﻻﻻ ﺧــوب ﻣــﺎﻟﯽ ﮔﯾــر آوردی ھــر روز ﺧــوش‬
‫ﻣﯾﮕذراﻧﯽ ﺑﯾﺷﮏ ﺑﮫ ﺧدا«‬
‫ﻣﺗﻧﻔــر ﺑــودم از ھﻣﺻــﺣﺑت ﺷــدن ﺑــﺎ اﯾﻧطــور اﻓــراد وﻟــﯽ راﺣﯾــل ﻣﺛــل اﯾﻧﮑــﮫ دوﺳــت ﻧداﺷــت‬
‫ﺧﺎﻣوش ﺑﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭼﯽ ﺷد؟ ﺣﺳودﯾت ﺷد؟ «‬
‫از ﺟــﺎﯾش ﺑﻠﻧــد ﺷــد و ﺑــﮫ ﺳــﻣت او رﻓــت ﺳــﺎﺟق اش را ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ از دھــﻧش ﺧــﺎرج ﻣﯾﮑــرد‬
‫ﮔﻔــت‪» :‬از ﻣــن ﻓﻘــط ھﻣــﯾن ﺑــﮫ ﺗــو ﻣﯽرﺳــد! ‪ «this gum‬و ﺳــﺎﺟق را درﺟﯾــب ﭘطﻠــون ﭘﺳــر‬
‫ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺑ ـﺎرهﮔﯽ رگ ھ ـﺎی ﮔ ـردن و ﭘﯾﺷ ـﺎﻧﯽ ﭘﺳ ـر ﺑﯾ ـرون زد و ﻣﺛ ـل ﻻﻟ ـﮫ ﺳ ـرخ ﺷ ـد‪ .‬وﻟ ـﯽ ھ ـﯾﭻ‬
‫ﺟــواﺑﯽ ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﻧــداد‪ .‬در ﺣﻘﯾﻘــت ﭘــس از ﻋﮑساﻟﻌﻣــل او ﮐﻠﻣــﺎت را ﮐــﺎﻣﻼ ﻓراﻣــوش ﮐــرده‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﭘس از ﻣدﺗﯽ راﺣﯾل و ﭘﺳر ھﺎ رﻓﺗﻧد و ﻣن ﺑﺎ ﯾﮏ دﻧﯾﺎ ﺗﻌﺟب و ﺗﺣﯾر ﺗﻧﮭﺎ ﻣﺎﻧدم‪.‬‬

‫*****‬

‫»ﮐﻔ ـر ﻣ ـرا درآورده او دﺧﺗ ـر‪ ،‬ﻧﻣﯾ ـداﻧم از ﮐ ـدام ﮔ ـوری ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﭘﯾ ـدا ﺷ ـد‪ .‬ﺧ ـداﯾﺎ ﭼ ـرا ﻣ ـن؟ ﻓﻘ ـط‬
‫اﯾ ـن ﺻ ـﻧف ﻣ ـن ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد او ﻣ ـﯽ آﻣ ـد؟ و ﺗﻧﮭ ـﺎ اﯾ ـن ﻣ ـن ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد درﺟ ـﮫ ام را ﻣﯾﮕرﻓ ـت؟‬
‫ﺧداﯾﺎ ﺑﮭﺗر ﺑود ﻣرا ﻣﯾﮑﺷﺗﯽ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎھم را ﺑﮫ دﯾﮕری ﻣﯾدادی‪«.‬‬
‫اﯾــن ﺻــدای ﺧــواھرم اﺣﺳــﺎس ﺑــود ﮐــﮫ ﮐﺗــﺎب رﯾﺎﺿــﯽ ﺑــﮫ دﺳــت‪ ،‬در ﺑﻧﺎﮔوﺷــم ﻏرزﻧــﺎن از‬
‫ﺻــﻧﻔﯽ ﺟدﯾــد ﺧــود ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﮔﻔﺗــﮫ ﺧــودش درﺟــﮫ اورا در ﺻــﻧف ﺻــﺎﺣب ﺷــده ﺑــود ﺷــﮑﺎﯾت‬
‫ﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﺑــﮫ ﭼﮭــره زﯾﺑــﺎﯾش ھﻣﭼﻧــﺎن ﺧﯾــره ﻣﺎﻧــده ﺑــودم و ﻣــﺎدر و ﭘــدرم در ﺧﻔــﺎ ﺑــﮫ ﺣرﮐــﺎت و‬
‫ﮔﻔﺗــﺎر او ﻣﯾﺧﻧدﯾدﻧــد‪ .‬وﻟــﯽ اﯾــن ﺑﮭــزاد ﺑــود ﮐــﮫ واﻗﻌــﺎ ﺗﺣــت ﺗــﺎﺛﯾر ﺣرفھــﺎی اﺣﺳــﺎس ﻗــرار‬
‫ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود و ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ازﯾن اﺗﻔﺎق ﻧﺎراﺣت ﺷده اﺳت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪22‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺑــﺎ اﺣﺳــﺎس روی ﻣوﺑــل ﺻــﺎﻟون ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــودم ﺑــﮫ ﺣرفھــﺎﯾش ﮔــوش ﻣﯾﮑــردم او‬
‫در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﻻﻻ ﺷــﮭرﯾﺎر ﺑــﮫ ﻧظــر ﺗــو ﭼﯾﮑــﺎر ﮐــﻧم ﺑــﺎ اﯾــن دﺧﺗــر؟ ﻣﯾﺧــواھم در اﻣﺗﺣــﺎن‬
‫ﻧﮭﺎﯾﯽ ﺑد رﻗم ﺷﮑﺳﺗش دھم ﮐﮫ ھﻣﮫ ﻋﻣر ﺑﮫ ﯾﺎد داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﮐﮫ ﺧود را ﺑﺎ ﻣن ﻧزﻧد‪«.‬‬
‫در ﻧﺎﺧودآﮔــﺎه ذھــﻧم ﺧــود را ﺟــﺎی اﺣﺳــﺎس و راﺣﯾــل را ﺟــﺎی آن دﺧﺗــر ﻗــرار ﻣﯾــدادم‪ .‬ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑــردم ﭼطــور ﻣﯾﺷــود از ﭘــس اش ﺑراﻣــد و ﺷﮑﺳــﺗش داد‪ .‬ذھــﻧم ﺷــده ﺑــود رﯾﻧــﮏ ﺑــوﮐس و‬
‫ﻣــن و راﺣﯾــل رو در روی ھــم آﻣــﺎده دﻋــوا ﺑــودﯾم‪ .‬ﻣــن ﻋــرق ﮐــرده ﺑــودم و راﺣﯾــل ﺑــﺎ آن‬
‫ﭼﺷـﻣﺎن ﺳـﯾﺎه آھـوﯾﯽ زل زده ﺑـود ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎﻧم و ﻓﻘـط ﻣﻧﺗظـر ﯾـﮏ ﻏﻔﻠـت ﻣـن ﺑـود ﺗـﺎ ﻧﻘـش زﻣﯾـﻧم‬
‫ﮐﻧد ‪.‬‬
‫ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم ﻣ ـن ﺑﺎزﻧ ـده ازﯾ ـن رﯾﻧ ـﮓ ﺧ ـﺎرج ﻣﯾﺷ ـوم ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن اﺳ ـﺗرس ﻋﺟﯾ ـب ﺳ ـراﭘﺎﯾم را‬
‫ﻓرا ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪ .‬ﺑﺎ ﯾﮏ اﺷﺎرهی دﺳتھﺎی ﮐوﭼﮏ و ﻧﺎز اﺣﺳﺎس‪ ،‬از ﺗﺧﯾﻼت ﺑﯾرون آﻣدم‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس‪» :‬ھﯽ! ﺑﮫ ﭼﯽ ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯽ از ﺗو ﺳواﻟﯽ ﭘرﺳﯾدم«‬
‫ﻣــن ﺳراﺳــﯾﻣﮫ ﺑــﮫ اطــراف ﻧﮕــﺎه ﮐــردم‪ .‬دﯾــدم ﻣــﺎدرم ﻏــش ﻏــش ﻣﯾﺧﻧــدد و ھﻣــﺎﻧطور ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد‬
‫ﮔﻔــت‪» :‬اﺣﺳــﺎس! ﻋزﯾــز ﻣــﺎدر‪ ،‬ﻓﮑــر ﮐــﻧم درﮔﯾــری ھــﺎی ذھﻧــﯽ ﺷــﮭرﯾﺎر ﺑــﮫ ﻣراﺗــب از ﺗــو‬
‫ﺑﯾﺷﺗر اﺳت«‬
‫ﭘدرم‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺧودش اﯾﻧﺟﺎﺳت روح اش ﭘﯾش اھﻣﻣﻣم اھﻣﻣﻣم«‬
‫ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺧﺟﺎﻟـت ﺷـده ﺑـودم و ﺗﻧـد ﺑـﮫ ﺑﮭـزاد ﻧﮕـﺎه ﮐـردم‪ .‬او ﮐـﮫ ﺳـراﭘﺎ ﺣﯾـﺎ ﺑـود ﺑـﮫ زﻣـﯾن ﺧﯾـره‬
‫ﺷده ﺑود و ﭼﯾزی ﻧﻣﯾﮕﻔت‪.‬‬
‫ﻣــن ﻣــن ﮐﻧــﺎن ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻧــﮫ‪ .....‬ﭼﯾــزه‪ ......‬در واﻗــﻊ‪ ......‬راﺳــﺗش ﻣــن‪ .....‬ﺑﻠــﯽ ﯾــﮏ ﻣﺷــﮑل‬
‫دارم«‬
‫ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ﻣﺗﻌﺟ ـب ﺷ ـده ﺑ ـرای داﻧﺳ ـﺗن ﺣﻘﯾﻘ ـت رو ﺑ ـﮫ ﺟﻠ ـو ﺧ ـم ﺷ ـدﻧد‪ .‬ﺑﮭ ـزاد ھ ـم ﺳ ـرش را‬
‫ﮐﻧﺟﮑﺎواﻧﮫ ﺑﻠﻧد ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬در ﻣﺿ ـﻣون رﯾﺎﺿ ـﯽ ام ﯾ ـﮏ ھ ـم ﺗﯾﻣ ـﯽ دارم ﮐ ـﮫ ﺧﯾﻠ ـﯽ ازش راﺿ ـﯽ ﻧﯾﺳ ـﺗم‪ .‬اﮔ ـر واﺿ ـﺢ‬
‫ﺗر ﺻﺣﺑت ﮐﻧم ﺑﺎﯾد ﺑﮕوﯾم ﮐﮫ اﺻﻼ ازش راﺿﯽ ﻧﯾﺳﺗم‪«.‬‬
‫ﭘدر‪» :‬ﻧﺎﻻﯾق و ﺗﻧﺑل اﺳت؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ‪ ،‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم ﮐﮫ ذھن ﺧوﺑﯽ دارد وﻟﯽ‪ .....‬ﯾﮏ رﻗﻣﯽ‪ ....‬ﭼﯾزه‪ ....‬اﯾﯾﯾﯽ«‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻟﺣن آرام و ﮐﺷدار‪» :‬دﺧﺗر اﺳت؟«‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﺣﺎﻟت ﻋﺎدی ﺑﺎز ﺗر ﺷد‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯾﯾﯾﯽ«‬
‫ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس‪ ،‬ﺧــود را ﺑــﮫ ﻣوﺑــل ﺗﮑﯾــﮫ داد و ﺑــﺎ ﺣــﺎﻟﺗﯽ ﺗــوام ﺑــﺎ ﻏــرور ﺑــﮫ ﭘــدرم‬
‫ﮔﻔــت‪» :‬ﭘﺳــرم را ﻣﯾﺑﯾﻧــﯽ ﻣــرد! دﺳــت ﻧﺷــﺎﻧده ﺧــودم اﺳــت‪ .‬ﻋﻔــت و ﺧوﯾﺷــﺗﻧداری از ﺳــر و‬
‫ﺻورﺗش ﻣﯾﺑﺎرد‪ .‬ﺣﺗﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺧﺗر در ﯾﮏ ﺗﯾم ﻧﻣﯾﺗواﻧد ﺗﺎب ﺑﯾﺎورد‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪23‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـن‪» :‬ﺗﻧﮭ ـﺎ ﻣﺳ ـﺎﻟﮫ دﺧﺗ ـر ﺑ ـودﻧش ﻧﯾﺳ ـت ﻣ ـﺎدر! او ﮐ ـﺎﻣﻼ آدﻣ ـﯽ دﯾﮕ ـﮫای اﺳ ـت ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم ﺧ ـود را‬
‫ﺑــﺎ او ﻗﺎﻟــب ﮐــﻧم‪ .‬او ﺑــزرگ ﺷــدهی ﻟﻧــدن اﺳــت و ﺳــر و وﺿــﻌﯽ ﻣﻧطﺑــق ﺑــﺎ ﺷــرع و ﻋــرف‬
‫ﺟﺎﻣﻌ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﻧ ـدارد‪ .‬ﺧﯾﻠ ـﯽ ﮐوﺷ ـش ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد ﻣ ـرا از او ﺟ ـدا ﮐﻧ ـد وﻟ ـﯽ اﻧﮕ ـﺎر ﻧ ـﮫ اﻧﮕ ـﺎر‪ .‬از‬
‫طرﻓﯽ ﺑﺳﯾﺎر ﮔﺳﺗﺎخ و ﺣﺎﺿرﺟواب ھم اﺳت‪«.‬‬
‫ﺑﮭزاد ﺧﻧـده ﺷـﯾطﻧت آﻣﯾـزی ﮐـرد‪ .‬ﮐـﺎری ﮐـﮫ ﺑـﮫ ﻧـدرت اﻧﺟـﺎم ﻣﯾـداد وﻟـﯽ ﻧﻣﯾـداﻧم ﭼـﮫ ﭼﯾـز ﺳـﺑب‬
‫اﯾن ﮐﺎرش ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﻻﻻ ﺟ ـﺎن ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـﻧم ﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ از ﭘ ـس اش ﺑراﯾ ـﯽ‪ ،‬ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺗ ـو اﯾﻣ ـﺎن دارم« و دوﺑ ـﺎره‬
‫ﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫دھﻧم از ﺗﻌﺟب ﺑﺎز ﻣﺎﻧده ﺑود وﻟﯽ ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫ﭘ ـدرم ﮐ ـﮫ ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺧ ـود را ﺑ ـرای ﺳ ـﺧﻧراﻧﯽ ﺑزرﮔ ـﯽ آﻣ ـﺎده ﻣﯾﮑﻧ ـد ﺻ ـداﯾش را ﺻ ـﺎف ﮐ ـرد و‬
‫ﺑ ـﺎ ﺟ ـدﯾت ﺗﻣ ـﺎم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎررر ﭘﺳ ـر ﺻ ـﺑور و داﻧ ـﺎی ﻣ ـن! ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺧﻠﻘﯾ ـﺎت و ﺑردﺑ ـﺎری ﺗ ـو‬
‫ﯾﻘــﯾن ﮐﺎﻣــل دارم‪ .‬ﺗــو ھﻣﯾﺷــﮫ ﻋــﺎﻟﯽ ﺑــودی و ﺳــر ﻣــﺎ را در زﻣﯾﻧــﮫ ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﺑﻠﻧــد ﮐــردی‪.‬‬
‫ﻣن و ﻣﺎدرت ﺗﺎ در ﺧﺎﻧﮫ ﺧدا ازت راﺿﯽ ھﺳﺗﯾم ﺧدا ازت راﺿﯽ ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﻣﯾ ـداﻧﯽ ﭼﯾﺳ ـت؟ ﺧداوﻧ ـد ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑﻧ ـدهھﺎی ﺧ ـﺎص ﺧ ـود را در ﺑرھ ـﮫھﺎی زﻣ ـﺎﻧﯽ ﻣﺷﺧﺻ ـﯽ‬
‫اﻣﺗﺣــﺎن ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬اﯾــن اﻣﺗﺣــﺎن طــوری در زﻧــدﮔﯽ آدﻣــﺎ ﻣــﯽ آﯾــد و ﻣــﯽرود ﮐــﮫ اﺻــﻼ ﺑــوﯾﯽ‬
‫ﻧﻣﯾﺑ ـری وﻟ ـﯽ ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ ﻣﮭ ـم اﺳ ـت ﻧﺎﯾ ـل و ﻣوﻓ ـق ﺷ ـدن در اﯾ ـن اﻣﺗﺣ ـﺎن اﺳ ـت‪ .‬اﯾ ـن اﻣﺗﺣ ـﺎن ﺑ ـﺎ‬
‫ورود ﭼﯾــزی ﻧﺎﻣــﺎﻧوس وارد زﻧــدﮔﯽ ھــر ﻓــرد ﻣﯾﺷــود‪ .‬ﻣﯽﺗواﻧــد ﻓﻘــر ﺑﺎﺷــد ﯾــﺎ از دﺳــت دادن‬
‫ﺟﺎﯾﮕ ـﺎه و ﯾﮑ ـﯽ از ﻋزﯾ ـزان ﯾ ـﺎ آﻣ ـدن ﻣرﯾﺿ ـﯽ و ﯾ ـﺎ ھ ـم ﻣﺛ ـل ﺣ ـﺎﻻ آﻣ ـدن ﯾ ـﮏ ﻓ ـرد ﺑ ـﺎ ﺧ ـوی و‬
‫ﻋﻼﯾ ـق ﻣﺧ ـﺎﻟف ﺗ ـو‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺗ ـو ﺑﺎﯾ ـد ﻣﻧﺷ ـﺎ اﯾ ـن ﻣﺷ ـﮑل را ﺑﺷﻧﺎﺳ ـﯽ و ﺑ ـﮫ ﺧ ـوﺑﯽ آن را ﺣ ـل ﮐﻧ ـﯽ آن‬
‫وﻗـت اﺳـت ﮐـﮫ ﻣﯾﺗـواﻧﯽ از اﻣﺗﺣـﺎن اﻟﮭـﯽ ﺧـﺎرج ﺷـوی‪ .‬ﺣـﺎﻻ ھـم اﯾـن را ﯾـﮏ اﻣﺗﺣـﺎن ﻓﮑـر ﮐـن‪،‬‬
‫ﻣن ﻣﯾداﻧم ﻣﺛل ﺗﻣﺎم اﻣﺗﺣﺎنھﺎی زﻧدﮔﯽ ات ازش ﻣوﻓق ﺑدر ﺧواھﯽ آﻣد‪«.‬‬
‫ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ ﻟﺣ ـن ﺷ ـوﺧﯽ آﻣﯾ ـزی اﺷ ـﺎره ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـﺛﻼ آﻣ ـدن ﻣ ـﺎدرت در زﻧ ـدﮔﯽ ام‬
‫ﯾﮏ اﻣﺗﺣﺎن ﺳﺧت اﻟﮭﯽ ﺑود ﮐﮫ ھﻧوز ﮐﮫھﻧوز اﺳت دارم ﻣﺑﺎرزه ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﮐ ـﮫ ازﯾ ـن ﺣ ـرف ﻏﯾ ـر ﻣﻧﺗظ ـره ﭘ ـدرم ﺷ ـوﮐﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﮫ ﺷ ـﺎﻧﮫی ﭘ ـدرم زد و ﺗﮭدﯾ ـد وار‬
‫ﮔﻔت‪»:‬ﺣ ـﺎﻻ ﻣ ـن اﻣﺗﺣ ـﺎن زﻧ ـدﮔﯽ ﺗ ـو ھﺳ ـﺗم ھ ـﺎ؟ ﭼ ـرا اﯾ ـن را ﺑﯾﺳ ـت و دوﺳ ـﺎل ﭘ ـﯾش ﺑ ـراﯾم ﻧﮕﻔﺗ ـﯽ‬
‫ﮐﮫ ھﻣﺎن ﻣوﻗﻊ ﻧﮑﺎح‪ ،‬ﺑراﯾت ﻧﮫ ﻣﯾﮕﻔﺗم‪ .‬آﻧوﻗت از اﻣﺗﺣﺎن اﻟﮭﯽ ﺧﻼص ﻣﯾﺷدی‪«.‬‬
‫ﭘ ـدرم‪» :‬ﺧ ـﺎﻧوم ﻋزﯾ ـزم ﺗ ـو ﺗ ـﺎج ﺳ ـر ﻣﻧ ـﯽ ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـداﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺷ ـﺎه ﺗ ـو ام و ﺗ ـو ھ ـم ﻣﻠﮑ ـﮫی ﻣ ـن‪.‬‬
‫ورود ﺗ ـو ﺑ ـﮫ زﻧ ـدﮔﯽ ام ﺑزرگﺗ ـرﯾن دﺳ ـﺗﺎوردم در اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ ﺑ ـوده و ﺑﻌ ـدا ﺑ ـﺎ ھدﯾ ـﮫ دادن دو ﺗﮑ ـﮫ‬
‫اﻟﻣــﺎس و ﯾــﮏ ﺗﮑــﮫ طــﻼ ﺑــﮫ ﻧﺎمھــﺎی ﺷــﮭرﯾﺎر و ﺑﮭــزاد و اﺣﺳــﺎس ﺑــراﯾم‪ ،‬دﻧﯾــﺎﯾم را رﻧﮕــﯾن‬
‫ﮐــردی‪ .‬ﻋزﯾــزم ﺗــو را ﺧﯾﻠــﯽ دوﺳــت دارم ﮐــﺎش ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــراﯾم ﺑﻣــﺎﻧﯽ‪ «.‬و دﺳــﺗﺎن ﻣــﺎدرم را‬
‫ﺑوﺳﯾد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪24‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻓﺿــﺎی ﺻــﺎﻟون ﺧﺎﻧــﮫی ﻣــﺎ آن ﺷــب ﺧﯾﻠــﯽ رﻣﺎﻧﺗﯾــﮏ ﺷــده ﺑــود و واﻗﻌــﺎ ازﯾــن ﻟﺣظــﺎت ﻟــذت‬
‫ﻣﯾﺑــردم‪ .‬ﭘــدرم ﻣﻌﺗﻘــد ﺑــود ﮐــﮫ ﯾــﮏ زن ﻧﯾروﻣﻧــد ﺣﺗــﯽ از ﯾــﮏ ﻣــرد ھــم ﻗــوی ﺗــر اﺳــت ‪.‬‬
‫ﻣﺧﺻوﺻ ـﺎ اﮔ ـر در دﻟ ـش ﻋﺷ ـق ھ ـم ﺑﺎﺷ ـد! ﯾﻌﻧ ـﯽ ﯾ ـﮏ زن ﻧﯾروﻣﻧ ـد ﻋﺎﺷ ـق ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ﻧ ـﺎﺑود ﻧﺷ ـدﻧﯽ‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫آن ﺷــب آرزو ﮐــردم ﮐــﺎش ھﻣﯾﺷــﮫ ﮐﻧــﺎرھم ﺑﻣــﺎﻧﯾم و ھــﯾﭻ طوﻓــﺎﻧﯽ ﻣوﻓــق ﺑــﮫ ﺟــدا ﮐــردن ﻣــﺎ‬
‫ازھﻣ ـدﯾﮕر ﻧﺷ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ اﯾ ـن ﺳرﻧوﺷ ـت اﺳ ـت ﮐ ـﮫ طوﻓ ـﺎن دارد و اوﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺗﺻ ـﻣﯾم ﻣﯾﮕﯾ ـرد ﮐ ـﯽ‬
‫در ﭼﮫ زﻣﺎﻧﯽ در ﮐﺟﺎ ﺑﺎﺷد؟‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ آن ﻣوﻗ ـﻊ ﺑ ـﮫ ﺣ ـرف ھ ـﺎی ﻣ ـﺎ ﮔ ـوش ﻣﯾ ـداد‪ .‬اﻋﺗ ـراض ﮔوﻧ ـﮫ ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧ ـوب ﭘ ـس‬
‫ﺗﮑﻠﯾف ﻣن ﭼطور ﻣﯾﺷود ﻣن ﺑﺎ اﯾن دﺧﺗر ﭼﮑﺎر ﮐﻧم؟ اﯾن ھم اﻣﺗﺣﺎن اﻟﮭﯽ اﺳت؟«‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﺑ ـﺎرﺑﯽ ﮐ ـوﭼﮑم! ﺑﻠ ـﯽ اﯾ ـن ھ ـم اﻣﺗﺣ ـﺎن اﻟﮭ ـﯽ اﺳ ـت وﻟ ـﯽ راھ ـش ﻓﻘ ـط ﮐوﺷ ـش و ﺗ ـﻼش‬
‫ﺑﯾﺷـــﺗر در دروس ات اﺳـــت ﺗـــو رﯾﺎﺿـــﯽ را ﺑﭼﺳـــب ﺑـــﺎز ﺑﺑـــﯾن ﮐـــﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧـــد ﺟﻠوﯾـــت ﺗـــﺎب‬
‫ﺑﯾﺎورد‪«.‬‬
‫اﺣﺳــﺎس ﺑــﺎ ﺣﺎﻟــت ﻧﺎراﺿــﯽ‪» :‬آﺧــﮫ ﻻﻻ ﺑﮭــزاد رﯾﺎﺿــﯽ ﺳــﺧﺗﮫ‪ ،‬ازش ﻣﺗﻧﻔــرم‪ ،‬ﻣــن ﻣﺛــل ﺗــو و‬
‫ﺷﮭرﯾﺎر ﯾﺎد ﻧﻣﯾﮕﯾرم ﭼﯾﮑﺎر ﮐﻧم؟«‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﻧﮕ ـران ﻧﺑ ـﺎش ﻋزﯾ ـز ﻻﻻ! ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺗ ـو ھﻣﮑ ـﺎری ﻣﯾﮑ ـﻧم ﭼﯾ ـزی ﻧﯾﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺣ ـل ﻧﺷ ـود ﺑ ـﺎ‬
‫ھم درﺳﺗش ﻣﯾﮑﻧﯾم‪«.‬‬
‫ﺗﻠﻔن ﺑﮫ ﺻدا درآﻣد و ﻣﺎدرم ﺧﻧده ﮐﻧﺎن ﺑﮫ ﺟواب دادن رﻓت‪.‬‬
‫ﻣـ ـﺎدرم دﺳـ ـﺗور ﭘـ ـﺎﯾﯾن ﮐـ ـردن ﺻـ ـدای ﺗﻠوﯾزﯾـ ـون را داده و ھﻣـ ـﺎﻧطور ﮐـ ـﮫ ﺻـ ـداﯾش را ﺻـ ـﺎف‬
‫ﻣﯾﮑــرد ﮔوﺷــﯽ ﺗﻠﻔــن را ﺑرداﺷــت و ﺷــروع ﺑــﮫ ﺻــﺣﺑت ﮐــرد‪ .‬در ﺣــدود ﺑﯾﺳــت دﻗﯾﻘــﮫی ﮐــﮫ‬
‫ﻣﯾﮕﻔــت و ﻣﯾﺧﻧدﯾــد ﺑــﺎﻻﺧره ﺧــداﺣﺎﻓظﯽ ﮐــرد و ﮔوﺷــﯽ را ﺳــر ﺟــﺎﯾش ﮔذاﺷــت‪ .‬ﺑــﺎ ﺧوﺷــﺣﺎﻟﯽ‬
‫دوﭼﻧ ـد ﺷ ـده دوﺑ ـﺎره ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﭘﯾوﺳ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻓ ـردا ﺑ ـرای ظﮭ ـر ﺧﺎﻟ ـﮫﺗﺎن ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﮫ ﺧ ـﺎﻧواده ﺷ ـﺎن‬
‫ﻣﯾﺎﯾﻧد اﯾﻧﺟﺎ‪«.‬‬
‫و زﯾرﭼﺷﻣﯽ ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﮐرد و ﮐﻧﺎﯾﮫ ﮔوﻧﮫ ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺎران ھم ﻣﯽ آﯾد‪«.‬‬
‫ﻣن ﮐﮫ ﺗﺎ ﻋﻣق ﻣﺳﺎﻟﮫ رﻓﺗﮫ ﺑودم ﺑﺎ ﺟدﯾت ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧوب ﭼﮫ اﻣر و ﺧدﻣﺗﯽ ﺑﮫ ﻣن؟«‬
‫ﻣ ـﺎدر‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻧﻣﯾﺧ ـواھم ﺑ ـﺎز ﻟﺟﺑ ـﺎزی ﮐﻧ ـﯽ ﻓ ـردا ﺗ ـو ھ ـم ظﮭ ـر ﺑ ـرای ﻏ ـذا ﺧﺎﻧ ـﮫ ﻣﯾ ـﺎی ﻓﮭﻣﯾ ـده‬
‫ﺷد؟«‬
‫و ﺑﻌـ ـد ﺑـ ـﺎ ﻟﺣـ ـن آرامﺗـ ـر ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﺧﺎﻟـ ـﮫ ات را ﻧﺎراﺣـ ـت ﻧﮑـ ـن او دوﺳـ ـت دارد ﺗـ ـو را ﺑﺑﯾﻧـ ـد و‬
‫ھﻣﭼﻧـﺎن ﺧـواھرزاده ام ﺑـﺎران ﺟـﺎن‪ .‬ﺧﯾﻠـﯽ ﺳـﻧﮓ دل ﻧﺑـﺎش ﺑـﺎران ﺑـرای دﯾـدن ﺗـو ﻣـﯽ اﯾـد‪ .‬ﮔﻧـﺎه‬
‫دارد در ﻣﻘﺎﺑﻠش ﻏرور ﻣﯾﮑﻧﯽ‪«.‬‬
‫ﻓﻘ ـط ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﺑ ـر زﺑ ـﺎﻧم ﻧﯾﺎﯾ ـد و ﻣ ـﺎدرم ﻧﺎراﺣ ـت ﻧﺷ ـود ﺻ ـﺑر ﮐ ـردم و ﭼﯾ ـزی ﻧﮕﻔ ـﺗم‬
‫وﻟــﯽ آﻣــدن در ﻏــذای ظﮭــر را وﻋــده ﻧــدادم ﭼــون واﻗﻌــﺎ ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑــﺎ ﺑــﺎران ﻣﻘﺎﺑــل ﺑﺎﺷــم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم از زﯾــر ﻧﮕﺎهھــﺎی او ﺧــود را در اﻣــﺎن ﻧﮕﮭــدارم در واﻗــﻊ ﺣــس ﮔﻧــﺎه ﻣﯾﮑــردم از‬

‫ ‬ ‫ ‪25‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫طرﻓــﯽ ھــم دﻟــم ﻧﻣــﯽ آﻣــد ﻗﻠــﺑش از دﺳــﺗم ﺑﺷــﮑﻧد در اﯾــن ﺻــورت ﺣــس ﮔﻧــﺎھم ﭼﻧــدﯾن ﺑراﺑــر‬
‫ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻟﺣظ ـﺎﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﺑﮭ ـزاد و اﺣﺳ ـﺎس در ﺣ ـﺎﻟﯽ ﺣ ـل ﻣﺳ ـﺎﯾل رﯾﺎﺿ ـﯽ ﺑودﻧ ـد و ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ھ ـم‬
‫ﺳــ﷼ ﻣــورد ﻋﻼﻗــﮫی ﺷــﺎن را ﭘــﺎی ﺗﻠوﯾزﯾــون ﺗﻣﺎﺷــﺎ ﻣﯾﮑردﻧــد‪ .‬ﻣــن درﺣﺎﺷــﯾﮫی دﻧــﺞ ﺻــﺎﻟون‪،‬‬
‫ﮐﺗـ ـﺎب »دﯾـ ـوان ﺷـ ـﻣس« ﺑرﮔزﯾـ ـده از رﺑﺎﻋﯾـ ـﺎت ﻣوﻻﻧـ ـﺎ را ﻣﯾﺧواﻧـ ـدم‪ .‬ﻣوﻻﻧـ ـﺎ ھـ ـم ﭼـ ـﮫ دﻧﯾـ ـﺎی‬
‫داﺷــﺗﮫ‪ ،‬ھــر ﻣﺻــرع ﺷــﻌرش را ﮐــﮫ ﻣﯾﺧواﻧــدم روزھــﺎ و ﺣﺗــﯽ ھﻔﺗــﮫ ھــﺎ در ﻣــوردش ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ در اﺷ ـﻌﺎر اﯾ ـن آدم ﻣرﻣ ـوز ﻣ ـرا ﺑ ـﮫ ﺷ ـﮕﻔﺗﯽ وا ﻣﯾداﺷ ـت اﺳ ـﺗﻔﺎده ﮐﻠﻣ ـﮫ ھ ـﯾﭻ‬
‫در اﮐﺛر اﺑﯾﺎﺗش ﺑود‪.‬‬
‫ﭼرا ﮐﻠﻣﮫ »ھﯾﭻ«؟‬
‫ﻧﮫ واﻗﻌﺎ ﭼرا »ھﯾﭻ«؟‬

‫آنﮐس ﮐﮫ ﺗو را ﺧواﺳت‪ ،‬دﮔر ھﯾﭻ ﻧدﯾد‬

‫آنﮐس ﮐﮫ ﺗو را دﯾد دﮔر‪ ،‬ھﯾﭻ ﻧﺧواﺳت‪!....‬‬

‫ﭼﮫ ﺑﺎﻋث ﻣﯾﺷود ﯾﮏ اﻧﺳﺎن ھﯾﭻ ﺷود؟‬

‫ﯾﺎ رﺑﺎﻋﯽ ‪١۵۴٩‬‬

‫ﺗو ھﺳﺗﯽ ﻣن ﺷدی‪ ،‬ازآﻧﯽ ھﻣﮫ ﻣن‬

‫ﻣن ﻧﯾﺳت ﺷدم در ﺗو‪ ،‬از آﻧم ھﻣﮫ ﺗو‪!.....‬‬

‫و ﭼﮫ ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ اﻧﺳﺎن وارد ﻣﯾﺷود ﮐﮫ آدم را ﺑﮫ ﺳوی ﻧﯾﺳﺗﯽ و ﻧﺎﺑودی ﻣﯾﺑرد؟‬

‫ﻋﺷق؟‬
‫ﯾﺎ ﭼﯾزی ﻓراﺗر از آن؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ ﻋﺷق ارزش اﯾن را دارد ﮐﮫ اﻧﺳﺎن ﻧﯾﺳت و ھﯾﭻ ﺷود؟‬
‫آن ﻣوﻗﻊ واﻗﻌﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ‪........‬‬

‫*****‬

‫داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل‪ :‬ﻋﻘرب ‪1392‬‬

‫ ‬ ‫ ‪26‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺟﻠﺳ ـﮫی درﺳ ـﯽ اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـود و ﻣ ـن طﺑ ـق وﻋ ـده ام ﺳ ـﺎﺧﺗﻣﺎن ﻣﺳ ـﺟدی را ﮐ ـﮫ طراﺣ ـﯽ ﮐ ـرده‬
‫ﺑودم در ﺑﺎره اش روی ﺻﺣن ﺻﻧف ﺗوﺿﯾﺢ ﻣﯾدادم‪:‬‬
‫»اﯾــن طراﺣــﯽ ﯾــﮏ ﻣﺳــﺟد ﻣﻌﯾــﺎری و ﻣﺣﺻــول ﺗﺧﯾــلام در ﻣــدت ﯾــﮏ ھﻔﺗــﮫ اﺳــت‪ .‬ﻣﺳــﺎﺣت‬
‫وﺳــﯾﻌﯽ ﻧــدارد وﻟــﯽ در ﻋــﯾن ﺣــﺎل از اﺳــﺗﺣﮑﺎم و ﭘﺎﯾــﮫھﺎی اﺳــﺗوار ﺑرﺧــوردار اﺳــت‪ .‬ﻧظﯾــرش‬
‫در ﮐﺷــور وﺟــود ﻧــدارد وﻟــﯽ ﻣﯽﺗــواﻧم ﺑﮕــوﯾم از روی ﻣﺳــﺎﺟد ﮐــﮫ در ھــرات ﻣوﺟــود اﺳــت‬
‫اﻟﮭﺎم ﮔرﻓﺗﮫ ام‪«.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو دﺳــﺗﺎﻧش را از ﺣﺎﻟــت ﺑﻐــل ﮐــردن ﺑﯾــرون ﮐــرده در ﺟﯾبھــﺎی ﭼــﭘن ﺳــﯾﺎه درازش‬
‫ﻓروﺑ ـرد‪ .‬ﮐﻣ ـﯽ اﺑروھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎﻻ و ﭘ ـﺎﯾﯾن ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭘ ـس‪ ،‬از ﻣﺳ ـﺎﺟد ھ ـرات اﻟﮭ ـﺎم ﮔرﻓﺗ ـﮫ‬
‫ای ؟«‬
‫ﻣن‪»:‬ﺑﻠﯽ دﻗﯾﻘﺎ«‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو‪ »:‬ﻣــن ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ھــﺎی زﯾــﺎدی را در داﺧــل و ﺧــﺎرج دﯾــده و طراﺣــﯽ ھــﺎی ذھﻧــﯽ‬
‫زﯾ ـﺎدی ھ ـم ﺑ ـرای ﺧ ـودم ﮐﺷ ـﯾدهام ﮐ ـﮫ اﮐﺛرﯾ ـت ﺷ ـﺎن ﺑ ـﮫ ﻣﻧﺻ ـﮫی اﺟ ـرا درآﻣ ـده ‪ ،‬وﻟ ـﯽ اﯾ ـن ﮐ ـﺎر‬
‫واﻗﻌــﺎ ﺧــﺎص اﺳــت ﯾﻌﻧــﯽ ﺑﯽﻧﮭﺎﯾــت ﺗوﺟــﮫام را ﺑــﮫ ﺧــود ﺟﻠــب ﮐــرده اﺳــت‪ .‬ھرﭼﻧــد ﮐــﮫ اﯾــن‬
‫ﺳ ـﺎﺧﺗﮫ دﺳ ـت ﯾ ـﮏ ﻣﺣﺻ ـل اﺳ ـت و ﻗﺑ ـول آن ﺑ ـرای اﺟ ـرا ﻣﺷ ـﮑل‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣ ـن ﻗ ـول ﻣﯾ ـدھم ﮐ ـﮫ در‬
‫ﺳﺎل ھﺎی آﯾﻧده ھﻣﮫ ﺷﻣﺎ ﺷﺎھد ﺑﻧﺎی اﯾن ﺷﺎھﮑﺎر در ﮐﺷور ﺧواھﯾد ﺑود‪«.‬‬
‫ﺑـﮫ ﯾﮑﺑـﺎرهﮔﯽ ھﻣـﮫ ﺻـﻧف ﺷـروع ﺑـﮫ دﺳـت زدن ﮐردﻧـد‪ .‬ﻣـن ﻧداﻧﺳـﺗم اﯾـن ﮐـﺎر ﺑـرای ﺗﺣﺳـﯾن از‬
‫طراﺣﯽ ﻣن ﺑود ﯾﺎ وﻋده اﺳﺗﺎد ﺑرای اﺟرای ان‪.‬‬
‫ﺣــدود ده ﺛﺎﻧﯾــﮫ ﻣﯾﺷــد ﮐــﮫ ھﻣــﮫ ﮐــف ﻣﯾزدﻧــد‪ .‬روﯾــﺎ ﮐــﮫ ﺑﯽﻧﮭﺎﯾــت ﺣــس اﻓﺗﺧــﺎر ﻧﺳــﺑت ﺑــﮫ ﻣــن‬
‫ﻣﯾﮑــرد ﮐــف زدن ھــﺎﯾش ﺷــدﯾد ﺗــر از ﺑﻘﯾــﮫ ﺻــﻧف ﺑــود‪ .‬وﻟــﯽ ﻣــن در ﻣﯾــﺎن اﻧﺑــوه از ﻣﺣﺻــﻠﯾن‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﻓ ـردی دﯾﮕ ـر را ﻣﯾﭘﺎﻟﯾ ـد ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم دﻧﺑ ـﺎل ﮔﻣﺷ ـدهام ﻣﯾﮕ ـردم وﻟ ـﯽ ﮐﺟﺎﺳ ـت؟ ﺗ ـﮏ ﺑ ـﮫ‬
‫ﺗـ ـﮏ ﺣﺎﺿـ ـرﯾن را از ﻧظـ ـر ﮔذﺷـ ـﺗﺎﻧدم ﺗـ ـﺎ ﭘﯾـ ـداﯾش ﮐـ ـﻧم در ﮔوﺷـ ـﮫی از ﺻـ ـﻧف دﯾـ ـدﻣش‪ .‬ﻣﺛـ ـل‬
‫ﻣ ـﺎﻧﮑن ﺑ ـﯽ ﻧﻔ ـس روی ﭼ ـوﮐﯽ ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود‪ .‬راﺣﯾ ـل را ﻣﯾﮕ ـوﯾم‪ ،‬آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـود! ﺑ ـﺎ ﭼ ـﺎل روی ﭼﺎﻧ ـﮫ‬
‫اش ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـرد‪ .‬ﮐـف ﻧﻣﯾـزد وﻟـﯽ ﻧﮕﺎھـﺎﯾش ﻓرﯾـﺎد ﻣﯾـزد ﮐـﮫ از طـرحام ﺧوﺷـش آﻣـده و‬
‫ﻣرا ﺗﺣﺳﯾن ﻣﯾﮑﻧد‪ .‬از ﺣق ﻧﮕذرﯾم او زﯾﺑﺎ ﺑود‪........‬‬
‫ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت زﯾﺑﺎ‪......‬‬
‫از زاوﯾﮫ ﮐﮫ ﻣن ﺑﮫ او ﻣﯾﻧﮕرﯾﺳﺗم‪ ،‬ﻓوقاﻟﻌﺎده در ﭼﺷﻣم زﯾﺑﺎ ﻣﯾﻧﻣود‪.‬‬
‫آن روز ﺑـ ـود ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـرای اوﻟـ ـﯾن ﺑـ ـﺎر در طـ ـول ﻋﻣـ ـرم‪ ،‬از دﯾـ ـد ﯾـ ـﮏ ﻣـ ـرد ﺑـ ـﮫ دﺧﺗـ ـری ﻧﮕـ ـﺎه‬
‫ﻣﯾﮑردم‪.......‬‬
‫دوﺳــت داﺷــﺗم اﯾــن ﺻــﺣﻧﮫ ﻗطــﻊ ﻧﺷــود و اﻧﻌﻛــﺎس ﺗﺻــوﯾر او در ﭼﺷــﻣﺎﻧم ھﻣﭼﻧــﺎن دواﻣــدار‬
‫ﺑﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫اﮐﻧــون درک ﮐــردم ﮐــﮫ ﺑﮭﺗــرﯾن ﻗﺳــﻣت راﺑطــﮫ زﻣــﺎﻧﯽ اﺳــت ﮐــﮫ ھﻧــوز از ﺣــس ﻣــﺎن ﺑــﮫ ھــم‬
‫ﻧﮕﻔﺗﮫاﯾم و ﺧﯾﻠﯽ ﻧﺎﻣﺣﺳوس ﺑﮫ ھم ﺗوﺟﮫ ﻣﯾﮑﻧﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪27‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو ط ـرح را ازم ﮔرﻓ ـت و ﮔﻔ ـت ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواھ ـد ﺑ ـرای ﻣ ـدﺗﯽ ﻧ ـزد ﺧ ـودش ﻧﮕﮭ ـدارد ﺗ ـﺎ آن‬
‫را ﺑــﮫ ﻣﮭﻧدﺳــﯾن ﻧﺎﻣــدار داﺧﻠــﯽ و ﺧــﺎرﺟﯽ ﻧﺷــﺎن داده‪ ،‬اﺷــﮑﺎﻻت ﺟزﯾــﯽ و ﮐــم و ﮐﺎﺳــﺗﯽ ﯾــﺎ‬
‫اﺿﺎﻓﺎت ﮐﮫ وﺟود داره را ﺑﺎ ھم اﺻﻼح ﮐﻧﻧد و ﺑرای اﺟرای آن اﻗداﻣﺎﺗﯽ اﻧﺟﺎم ﺑدھﻧد‪.‬‬
‫ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺑ ـودم‪ .‬ﺑﻠ ـﯽ ﺑﺳ ـﯾﺎر ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺑ ـودم ﺣ ـدس ﻧﻣﯾ ـزدم در اواﯾ ـل ﻣﺳ ـﯾر اﯾﻧﻘ ـدر ﮐ ـﺎرم ﺗﺎﯾﯾ ـد‬
‫ﺷــود‪ .‬ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ھﻣــﮫ ﻣوﻓﻘﯾــت ﺷــﮑرﮔذار ﺧداوﻧــد و ﻣــدﯾون ﺧــﺎﻧواده ام ﺑــودم وﻟــﯽ ھﯾﭼﮕــﺎه‬
‫ﺣــس ﻏــرور و ﺗﮑﺑــر را در زﻧــدﮔﯽ ام ﺟــﺎ ﻧــدادم‪ .‬از ﺧداوﻧــد ھﻣﯾﺷــﮫ آرزو ﻣﯾﮑــردم ھــر ﭼــﯽ‬
‫ﺑ ـراﯾم ﻣﯾدھ ـد‪ ،‬ﺑدھ ـد! »ﭘ ـول و ﺛ ـروت‪ ،‬ﺟﺎﯾﮕ ـﺎه و اﺣﺗ ـرام‪ ،‬ﻋ ـزت و ﺷ ـرف‪ ،‬ﻋﺷ ـق و ﻣﮭ ـر« وﻟ ـﯽ‬
‫ھﯾﭻ ﮔﺎه ﻏرور ﻧدھد ﮐﮫ ﺑﯾزارم ازش‪.‬‬

‫***‬
‫ﺳـﺎﻋت دﻗﯾﻘـﺎ ﯾـﮏ ﺑﻌـد از ظﮭـر ﺑـود ﮐـﮫ ﺧـود را در ﮐﻧـﺎر ﻣﯾـز ﻏـذای ﻣﻌرﮐـﮫی ﮐـﮫ ﻣـﺎدرم ﺑـرای‬
‫ﻣﮭﻣﺎﻧــﺎﻧش ﺗــدارک دﯾــده ﺑــود‪ ،‬ﯾــﺎﻓﺗم‪ .‬ﺳــﻔرهی زﯾﺑــﺎی ﮐــﮫ آﻧﻘــدر ﺗﺣرﯾــﮏ ﮐﻧﻧــده اﺷــﺗﮭﺎ ﺑــود ﮐــﮫ‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗﯽ زود ﺗ ـر از ﮐ ـدام ﻏ ـذاﯾش ﺷ ـروع ﮐﻧ ـﯽ‪ .‬ﻣ ـن ھ ـم ﮐ ـﮫ آدم ﺧ ـوش ﺧ ـوراﮐﯽ ﺑ ـودم واﻗﻌ ـﺎ‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم ھﻣﮫ ﻏذاھﺎ را ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺧورم ‪.‬‬
‫اطـراف اﯾـن ﻣﯾـز زﯾﺑـﺎ ھـم ﻣﮭﻣﺎﻧـﺎن ﮐـﮫ ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﺧﯾﻠـﯽ ﺑـﮫ ﺳـرو وﺿـﻊ ﺷـﺎن رﺳـﯾده و ﺣﺎﻟـت‬
‫رﺳ ـﻣﯽ ﮔوﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺧ ـود اﺧﺗﯾ ـﺎر ﮐ ـرده اﻧ ـد‪ ،‬ﭘ ـر ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬ﺧﺎﻟ ـﮫی زﯾﺑ ـﺎ و در ﻋ ـﯾن ﺣ ـﺎل ﻣﻐ ـرور‬
‫ﻣــن‪ ،‬دﺧﺗــرش »ﺑــﺎران« ﮐــﮫ ﺳــﮭم زﯾﺑــﺎﯾﯽ ﻣــﺎدر و ﭘــدرش را ﺑــﮫ ﺻــورت ﻣﺷــﺗرک ﺑــﮫ ارث‬
‫ﺑــرده ﺑــود و ﺷــده ﺑــود ﻋــﯾن ﻋروﺳــﮏ ھــﺎی زﯾﺑــﺎی ﮐــﮫ ﭼﺷــم ھﻣــﮫ را ﺑــﮫ ﺧــود ﺧﯾــره ﻣﯾﮑــرد‪.‬‬
‫ﺷــوھر ﺧﺎﻟــﮫ ام ﯾــﮏ ﻣــرد ﺟــدی و اﮐﺛــرا ﺧــﺎﻣوش وﻟــﯽ اﻣــﺎن از وﻗﺗــﯽ ﮐــﮫ ﻋﺻــﺑﺎﻧﯽ ﻣﯾﺷــد‪،‬‬
‫دﯾﮕر دوﺳت و ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ را از ھم ﺗﻣﯾز ﻧﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫و ﭘــدر و ﻣــﺎدرﺧودم‪ ،‬ﺑﮭــزاد و ﺑــﺎرﺑﯽ ﮐــوﭼﮑم اﺣﺳــﺎس‪ .‬ھﻣــﮫ ﺑــﺎ ھــم ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــودﯾم و در ﮐﻣــﺎل‬
‫ﺧﺎﻣوﺷﯽ ﻏـذا ﻣﯾﺧـوردﯾم‪ .‬وﻟـﯽ ﺟـﺎی ﺗﻌﺟـب اﯾﻧﺟـﺎ ﺑـود ﮐـﮫ ھـر ﻣوﻗـﻊ ﻣـﺎ ﺑـرای ﻣﮭﻣـﺎﻧﯽ ﺑـﮫ ﺧﺎﻧـﮫ‬
‫ﺧﺎﻟــﮫ ام ﻣﯾــرﻓﺗﯾم ﯾــﺎ اوﻧــﺎ ﻣﺛــل آن روز ﺑــرای ﻣﮭﻣــﺎﻧﯽ ﻣــﯽ آﻣدﻧــد؛ ﺑــﺎران درﺳــت در ﭼــوﮐﯽ‬
‫ﻣﻘــﺎﺑﻠم و رخ ﺑــﮫ ﺻــورت ﺧــودم ﻣﯾﻧﺷﺳــت و اﺻــﻼ ﻣﻣﮑــن ﻧﺑــود ﮐــﮫ ﺣــداﻗل ﯾﮑﺑــﺎر ﭼﺷــﻣم در‬
‫ﭼﺷــﻣش ﺗﺻــﺎدم ﻧﮑﻧــد‪ .‬ﺑــﺎ وﺟــود اﯾﻧﮑــﮫ ﺗــﻼش زﯾــﺎدی ﻣﯾﮑــردم ﮐــﮫ ﻣراﻗــب ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﺑﺎﺷــم ﮐــﮫ‬
‫ﻣﺑــﺎدا اذﯾــﺗش ﮐﻧــد وﻟــﯽ ﭼــون درﺳــت ﻣﻘــﺎﺑﻠم ﻣﯾﻧﺷﺳــت؛ اﯾــن ﮐــﺎر دﺷــوار ﺑــود‪ .‬آن ﻣوﻗــﻊ ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑردم اﺗﻔﺎﻗﯽ اﯾﻧطور ﻣﯾﺷود وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﯾداﻧم ﺑﺎران ﻋﻣدا اﯾن ﮐﺎر را ﻣﯾﮑرده اﺳت‪.‬‬
‫ﺳﮑوت ﺳﻔره را اﺣﺳﺎس ﺑﺎﻻﺧره ﺷﮑﺳت‪» :‬ﻣﺎدر ﻣﯾﺷﮫ ﺟﮏ آب را ﺑدھﯾد ﻟطﻔﺎ«‬
‫ﭘــﯾش از اﯾﻧﮑــﮫ ﻣــﺎدرم اﻗــدام ﮐﻧــد‪ ،‬ﺑــﺎران ﻓــورا ﭘﯾﺎﻟــﮫی را ﭘــر از آب ﮐــرد و ﺑــﮫ ﺳــﻣت اﺣﺳــﺎس‬
‫ﮔرﻓ ـت‪» :‬ﻋزﯾ ـزم ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﻧزدﯾ ـﮏ ﺗ ـر ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ام ﭼ ـرا ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﻣﯾﮕ ـوﯾﯽ؟ ﻟطﻔ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن راﺣ ـت‬
‫ﺑﺎش!«‬

‫ ‬ ‫ ‪28‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﺣﺳﺎس ﻧﮕﺎه ﮐﺟﯽ ﺑﮫ ﺑﺎران ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﻣﻣﻧون«‬

‫ﺑـﺎران ﺗﺑﺳـﻣﯽ ﻣﻌﻧـﺎداری ﮐـرده و زﯾرﭼﺷـﻣﯽ ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﮐـرد ﺗـﺎ ﺑﺑﯾﻧـد ﻣـن ﻣﺗوﺟـﮫ ھﺳـﺗم ﯾـﺎ ﻧـﮫ‬
‫وﻟـﯽ ﻣـن ﻓـورا ﻧﮕـﺎھم را ﺑـﮫ ﺑﺷـﻘﺎﺑم دوﺧـﺗم و ﺑـﺎران دوﺑـﺎره ﺑـﺎ ﭼﻧﮕـﺎل ﻣﺷـﻐول ﺑـﺎزی ﺑـﺎ ﻏـذاﯾش‬
‫ﺷ ـد‪ .‬ﺗﻣ ـﺎم وﻗ ـت ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺑ ـﺎ وﻟ ـﻊ ﺗﻣ ـﺎم ﻏ ـذا ﻣﯾﺧ ـوردم او ﺑ ـﺎ ﻏ ـذاﯾش ﺑ ـﺎزی ﻣﯾﮑ ـرد وﻟ ـﯽ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش‬
‫رد ﭼﮕوﻧﮕﯽ ﻏذا ﺧوردن ﻣرا ﻣﯾﺑرد‪.‬‬
‫آﺧـر ﺳـر ھـم اﺷـﺗﮭﺎی ﻣـن ﮐـور ﺷـد و ﺑـﺎ اﺟـﺎزه و ﻧـوش ﺟـﺎن ﮔﻔﺗـﮫ از ﺳـر ﻣﯾـز ﺑﻠﻧـد ﺷـدم و ﺑـﮫ‬
‫اﺗﺎﻗم رﻓﺗم‪.‬‬
‫ھ ـوا ﮔ ـرم ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺧﯾﻠ ـﯽ اﺣﺳ ـﺎس ﺧﺳ ـﺗﮫ ﮔ ـﯽ ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﺗﺻ ـﻣﯾم ﮔ ـرﻓﺗم ازﯾﻧﮑ ـﮫ ﻓرﺻ ـت اﺳ ـت‬
‫ﯾـﮏ ﺣﻣـﺎم ﺣﺳـﺎﺑﯽ ﺑﮑـﻧم ﺗـﺎ ﺧﺳـﺗﮕﯽ و ﺑـﯽ ﺣـﺎﻟﯽ ام در ﺑـرود‪ .‬ﻟﺑـﺎس و وﺳـﺎﯾل ﻣـورد ﻧﯾـﺎز ﺣﻣـﺎم‬
‫ام را ﺑرداﺷــﺗﮫ و داﺧــل ﺣﻣــﺎم ﺷــدم زﯾــر ﺷــﺎور آب ﺳــرد ﺑــودم وﻟــﯽ ذھــﻧم اﻧﺟــﺎ ﻧﺑــود ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ ﭼط ـور ﺑرﻧﺎﻣ ـﮫ ھ ـﺎ و ﮐﺎرھ ـﺎﯾم را ط ـوری ﺗﻧظ ـﯾم ﮐ ـﻧم ﮐ ـﮫ ھﻣ ـﮫ اش رو در روی ھ ـم‬
‫ﻧﯾﻔﺗﻧـد‪ .‬از ھﻣـﮫ ﻣﮭـم ﺗـر اﯾﻧﮑـﮫ از ﭼـﮫ ﺷـﯾوهی ﺑـرای ﭘﯾﺷـرﻓت و اﺻـﻼح راﺣﯾـل اﺳـﺗﻔﺎده ﮐـﻧم‪ .‬ﺑـﺎ‬
‫او ﺗﻧد ﺑرﺧورد ﮐﻧم ﯾﺎ ﻣﻼﯾم؟‬
‫از اﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﻣــن ﺷﺧﺻــﯾت آراﻣــﯽ داﺷــﺗم و زﻧــدﮔﯽ ام ﺑــر ﻣﺑﻧــﺎی اﺻــول و ﻗواﻋــد از ﭘــﯾش‬
‫ﺗﻧظــﯾم ﺷــده ﺑــود‪ ،‬ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــﺎ ھﻣــﮫی آدﻣــﺎ از راه ﻣﻧطﻘــﯽ و آرام راﺑطــﮫ ﺑرﻗــرار ﮐــﻧم‬
‫وﻟ ـﯽ ﮔﻔ ـﺗم ﺑ ـﺎ آدﻣ ـﺎ!! راﺣﯾ ـل را ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺟﻣ ـﻊ آدﻣ ـﺎ ﺣﺳ ـﺎب ﻧﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬او ﺣﯾ ـوان ﮔرﯾ ـزی ﺑ ـود ﮐ ـﮫ‬
‫اﻧﮕ ـﺎر ﺗ ـﺎزه از دام رھ ـﺎ ﺷ ـده اﺳ ـت و ﻧﻣﯾداﻧ ـد زودﺗ ـر ﺑ ـﮫ ﮐ ـدام ﺳ ـو ﺑ ـرود؟ در اﯾ ـن راه ﺑﺎﯾ ـد ﻣ ـن‬
‫ﭼراغ راھﻧﻣﺎﯾش ﻣﯾﺷدم اﻣﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼطور؟‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﺣواﺳ ـم ﺳ ـر ﺟ ـﺎﯾش آﻣ ـد ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ ﻣ ـدت زﯾ ـﺎدی اﺳ ـت در ﺣﻣ ـﺎم ﻣﺎﻧ ـده ام و اﺣﺗﻣ ـﺎﻻ‬
‫دﯾ ـر ﺷ ـده اﺳ ـت‪ .‬زود ﺷ ـﯾر آب را ﺑﻧ ـد ﮐ ـرده و ﺗ ـﻧم راﺧﺷ ـﮏ ﮐ ـردم‪ .‬ﻟﺑﺎﺳ ـم را ﭘوﺷ ـﯾده ﺑ ـودم وﻟ ـﯽ‬
‫دﮐﻣ ـﮫ ھ ـﺎی ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎق ام ﻧﺑﺳ ـﺗﮫ از ﺣﻣ ـﺎم ﺧ ـﺎرج ﺷ ـدم‪ .‬اط ـﺎﻗم ﮔ ـرم و ﺧ ـﺎﻣوش ﺑ ـود و ﻧ ـور ﮐﻣ ـﯽ‬
‫ﺑ ـر آن ﻣﯾﺗﺎﺑﯾ ـد‪ .‬ﺣ ـس ﺧ ـوﺑﯽ ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردم و ﺗ ـﺎ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﻧﻔ ـس راﺣﺗ ـﯽ ﺑﮑﺷ ـم ﭼﯾ ـزی را دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ‬
‫در ﻋﻣ ـرم ﻧدﯾ ـده ﺑ ـودم؛ روی ﺗﺧ ـﺗم ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر دراز ﮐﺷ ـﯾده ﺑ ـود وﻟ ـﯽ ﭼ ـون ﺻ ـورﺗش ﺑ ـﮫ ﺟﺎﻧ ـب‬
‫دﯾﮕر ﺑود ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﺑﯾﻧﻣش‪ .‬ﻓورا ﺑﮫ آن ﺳوی ﺗﺧت رﻓﺗم ﺗﺎ ﺑﺑﯾﻧم ﮐﯽ اﺳت ‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــود! ھﻣﺎﻧطورﯾﮑــﮫ ﺑﺎﻟﺷــم را در آﻏــوش ﮔرﻓﺗــﮫ و ﭘﯾــراھن ﯾﮑراﺳــت ﺷــﯾرﭼﺎﯾﯽ رﻧــﮓ‪،‬‬
‫ﺑــدن ﻧﺣــﯾﻔش را ﭘوﺷــﺎﻧده ﺑــود‪ ،‬آرام ﺧــواﺑش ﺑــرده ﺑــود ‪ .‬ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ﺻــﺣﻧﮫ روح از ﺳــرم‬
‫ﮐــوچ ﮐــرد‪ .‬ﯾــﮏ اﺳــﺗﻐﻔرﷲ ﮔﻔــﺗم و ﮐوﺷــش ﮐــردم ﺧﺷــﻣم را ﻓــرو ﺑﺑــرم‪ .‬ﺑــرای ﭼﻧــد ﺛﺎﻧﯾــﮫ‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم و در دﻟم ﺑﺎ ﺑﺎران دﻋوا راه اﻧداﺧﺗم‪:‬‬
‫»دﺧﺗ ـر ﻣﮕ ـر دﯾواﻧ ـﮫﯾﯽ؟ ﯾ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻣﯾ ـﺎن اﻧﺳ ـﺎن ھ ـﺎ زﻧ ـدﮔﯽ ﻧﮑ ـردی ﮐ ـﮫ رﺳ ـم در زدن ﯾ ـﺎ اﺟ ـﺎزه‬
‫ﮔ ـرﻓﺗن ﺑﻌ ـدا ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗﯽ داﺧ ـل ﺷ ـدن را ﯾ ـﺎد ﻣﯾﮕرﻓﺗ ـﯽ؟ اﺻ ـﻼ وارد ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗﯽ ﻓ ـردی ﺑﯾﮕﺎﻧ ـﮫ‬
‫ﭼﮫ ﻣﻌﻧﺎی دارد؟ ﭘرروﯾﯽ ھم از ﺧود ﺣدی دارد«‬

‫ ‬ ‫ ‪29‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗ ـﯽ دﻋ ـوای ذھﻧ ـﯽ ام ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـد ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم و ﺣ ـس آراﻣ ـش ﺑ ـراﯾم دﺳ ـت داد‪ .‬در ﮐ ـل‬
‫ﻋــﺎدت داﺷــﺗم وﻗﺗــﯽ از ﭼﯾــزی ﻋﺻــﺑﯽ ﻣﯾﺷــدم ﻓــورا در ذھــﻧم ھــر ﭼــﯽ دﻋــوا و ﺟﻧﮕــﯽ ﮐــﮫ در‬
‫ﺳ ـرم ﻣﯾﭼرﺧﯾ ـد در ﻣ ـﺎورای ﻣﻐ ـزم اﻧﺟ ـﺎم ﻣﯾ ـدادم ﺗ ـﺎ ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯾت ام ﮐ ـم ﺷ ـده و ﻗﺎﺑ ـل ﮐﻧﺗ ـرول ﺷ ـود‬
‫و ﺑــﮫ ﺻــورت ﻣﺳــﺎﻟﻣت اﻣﯾــز ﻣﺳــﺎﻟﮫ را ﺣــل ﮐــرده و ﺣرفھــﺎی ﮐــﮫ ﺑﺎﻋــث ﻧــﺎراﺣﺗﯽ ﻣﺧــﺎطﺑم‬
‫ﻣﯾﺷود را ﺑﮫ زﺑﺎن ﻧﯾﺎرم‪.‬‬
‫ﯾ ـﮏ ﺳ ـرﻓﮫی ﺧﻔﯾ ـف ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ ﺑﻠﮑ ـﯽ ﺑﯾ ـدار ﺷ ـود‪ ،‬وﻟ ـﯽ ﮐﺟ ـﺎ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑﯾ ـدار ﺷ ـود؟ ﯾ ـﮏ ﺳ ـرﻓﮫ‬
‫ﺷدﯾد ﺗر ﮐردم وﻟـﯽ ﺑـﺎز ھـم ﺑـﯽ ﻓﺎﯾـده ﺑـود‪» .‬ﺧـداﯾﺎ ﭼﯾﮑـﺎر ﮐـﻧم ﮐـﮫ ھـم ﺑﺎﻋـث ﺑﯾـدار ﺷـدﻧش ﺷـود‬
‫و ھ ـم ﻧﺗرﺳ ـد« ﺗﺻ ـﻣﯾم ﮔ ـرﻓﺗم ﮐ ـﺎری ﻧﮑ ـﻧم و ﻣﺷ ـﻐول ﺑﺳ ـﺗن دﮐﻣ ـﮫ ھ ـﺎی ﻟﺑﺎﺳ ـم ﺷ ـدم‪ .‬ﻣوھ ـﺎﯾم را‬
‫ﺷــﺎﻧﮫ ﮐــردم و ﺳــﺎﻋﺗم را ﭘوﺷــﯾدم‪ .‬ھﻣﯾﻧﮑــﮫ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﻣوﺑﺎﯾــل ام را ﮔرﻓﺗــﮫ از اﺗــﺎق ﺧــﺎرج ﺷــوم‬
‫ﺻداﯾش ﮐﮫ ﺷﺑﯾﮫ ﻧﺟوا ﺑود ﻣرا در ﺟﺎﯾم ﻣﯾﺧﮑوب ﮐرد‪.‬‬
‫»ﻣﺛل ھﻣﯾﺷﮫ ﺟذاب ﺷدی!«‬
‫ﺻــورﺗم را ﺑرﮔرداﻧــدم‪ .‬ﺑــﺎران ﺑــﺎ ﮔــردن ﮐــﺞ روی ﺗﺧــت ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود و ﺑــﺎ ﺗﺑﺳــﻣﯽ ﻣﺧﺻــوص‬
‫ﭼﮭره ﺧودش ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ‪» :‬ﻣﻣﻧون! ﺑﯾدار ﺷدی؟ ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﻗﺻد ﺑﯾدار ﺷدن ﻧداری«‬
‫ﺑــﺎران ﺑــﺎ آراﻣــش‪» :‬آدﻣــﯽ ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ ھﺳــﺗﯽ‪ ،‬ﻋطــرت روی ﺗﺧــت ھــوش آدم را ﻣﯾﮕﯾــرد و ﺑــﯽ‬
‫ﺧود ﻣﯾﮑﻧد‪ .‬وﻟﯽ ﺣﺿورت دوﺑﺎره آدم را ﺑﮫ دﻧﯾﺎ دﻋوت ﻣﯾﮑﻧد‪«.‬‬
‫ﻣن‪»:‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم ھﻧوز ﺧواﺑﯽ‪ .‬ﭼﯽ ﭼرت و ﭘرت ﻣﯾﮕﯽ؟«‬
‫ﺑﺎران‪» :‬ﺣﺎﻻ ھر ﭼﯽ دوﺳت داری ﻓﮑر ﮐن ﻣن ﺷﮑﺎﯾﺗﯽ ﻧدارم«‬
‫ﺑــﮫ ﯾﮑﺑــﺎرﮔﯽ ﺣــس ﺧﺷــم ﺑــﮫ ﺣﺟــرات ﺑــدﻧم دوﯾــد و ﮐﻠﻣــﺎت ﻧﺎﺳــزای را ﺟﻣــﻊ ﮐــرده ﺑــﮫ زﺑــﺎﻧم‬
‫ﻓرﺳــﺗﺎد‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑــدون ﻟﺣظــﮫی ﻓﮑــر‪ ،‬ھــر ﭼــﯽ اﺳــت ﻧﺛــﺎرش ﮐــﻧم و اﺻــﻼ ﭘﺷــﯾﻣﺎن ﻧﺷــوم‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﭼﺷ ـﻣﺎن زﯾﺗ ـوﻧﯽ ﻣﻌﺻ ـوم اش ﭘ ـر از اﺷ ـﮏ ﺷ ـده و ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﭘ ـس ﺳ ـﮑوت ﺷ ـﺎن ھزارھ ـﺎ‬
‫ﺳ ـﺧن دارﻧ ـد‪ .‬ﻣوھ ـﺎی ﻗﮭ ـوهی ﻣﺷ ـﺎﺑﮫ ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ﻣوھ ـﺎی ﻣ ـن در اط ـراف ﺷ ـﺎﻧﮫھﺎﯾش رﯾﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪.‬‬
‫ﭼﮭــرهی ﮔــرد و ﮐوﭼــﮏ اش در ﺗــﺎرﯾﮑﯽ اﺗــﺎق ﻣﺛــل ﻣــﺎه ﻣﯾﺗﺎﺑﯾــد‪ .‬ﻟــب ھــﺎی ﮐــوﭼﮑش را ﻏﻧﭼــﮫ‬
‫ﮐرده ﺑود و ﻣﯾﺧواﺳت ﻣﺎﻧﻊ ﺑﯾرون ﺷدن ﺻدای ﮔرﯾﮫ اش ﺷود‪..‬‬
‫ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـس ﻋﻣﯾ ـق ﮐﺷ ـﯾدم و ھ ـﯾﭻ ﻧﮕﻔ ـﺗم‪ .‬در واﻗ ـﻊ ﺑﻌ ـد از دﯾ ـدن ﺣ ـﺎﻟﺗش دﯾﮕ ـر دﻟ ـم ﻧﯾﺎﻣ ـد ﭼﯾ ـزی‬
‫ﺑﮕـوﯾم و ﻓﻘـط ﻣﯾﺧواﺳـﺗم ھـر ﭼـﮫ زودﺗـر اﺗـﺎق را ﺗـرک ﮐـﻧم‪ .‬ﺗـﺎ ﻣﯾﺧواﺳـﺗم ﺑﯾـرون ﺷـوم اﺣﺳـﺎس‬
‫ﺧ ـود را ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق اﻧ ـداﺧت و ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺣﯾ ـرت زده ﺑ ـﮫ ﻣ ـن و ﺑ ـﺎران ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪ » :‬ﺷ ـﻣﺎ‬
‫دو ﺗﺎ اﯾﻧﺟﺎ ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ ﭼﯾﮑﺎر ﻣﯾﮑﻧﯾن؟«‬
‫ﻣ ـن‪» :‬اﺣﺳ ـﺎس ﺟ ـﺎن ﺑ ـﺎران ﺑﻌ ـد از ﻣ ـدت ھ ـﺎ آﻣ ـده داﺷ ـﺗﯾم ﻗﺻ ـﮫھﺎی دﺧﺗ ـر ﺧﺎﻟ ـﮫ ﭘﺳ ـر ﺧﺎﻟ ـﮫای‬
‫ﻣﯾﮑردﯾم«‬
‫ﺑ ـﺎران ﺳ ـرخ ﺷ ـده ﺑ ـود وﻟ ـﯽ ﺣرﻓ ـﯽ ﺑ ـﮫ زﺑ ـﺎن ﻧﯾ ـﺎورد‪ .‬اﺣﺳ ـﺎس ھ ـم ﮐ ـﮫ ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺑ ـﺎور ﻧﮑ ـرده‬
‫اﺳت ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ﺟدی ﮔﻔت‪» :‬ﻣﺎدر و ﺧﺎﻟﮫ ﮔﻔﺗن ﺑﯾﺎﯾن ﻣﯾوه ﺑﺧورﯾن«‬

‫ ‬ ‫ ‪30‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﺑﺎران ﻣﯾﺎﯾد وﻟﯽ ﻣن ﺑﺎﯾد ﺑروم ﮐﺎر دارم«‬

‫اﺣﺳﺎس‪» :‬ﺗو ﮐﮫ ﮔﻔﺗﯽ اﻣروز ﺑﯾﮑﺎری«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ وﻟﯽ دﯾدن ﯾﮏ دوﺳﺗم ﻣﯾرم«‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﻗﺑ ـول ﮐ ـرد و ﻧﮕ ـﺎه ﺗ ـوام ﺑ ـﺎ ﺳرزﻧﺷ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران ھدﯾ ـﮫ ﮐ ـرده و رﻓ ـت‪ .‬آری ﺑ ـﺎران ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن ﻋﺷق ﻣﯾورزﯾد‪......‬‬
‫اﯾن را ھﻣﮫ ﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد‪.....‬‬
‫ﺣﺗﯽ اﺣﺳﺎس‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧواده ﺧودش‪ ،‬ﺧﺎﻧواده ﻣن‪،‬‬
‫ﺧـودم ھـم ﻣﯾداﻧﺳـﺗم ﭼـون رﻓﺗـﺎرش ﮐـﺎﻣﻼ واﺿـﺢ ﺑـود‪ .‬وﻟـﯽ ﺧـودم را ﮔـول ﻣﯾـزدم ﮐـﮫ ﻧـﮫ ﭼﯾﻧـﯾن‬
‫ﭼﯾــزی ﻧﯾﺳــت ﻓﻘــط وھــم ﻣــن اﺳــت‪ .‬ﺑــﺎران ﭼﯾــزی ﺑــﮫ ﻣــن ﻧﻣــﯽ ﮔﻔــت وﻟــﯽ ﻏﯾــر ﻣﺳــﺗﻘﯾم ﻣﺛــل‬
‫رﻓﺗ ـﺎر آن روزش ﮐﺎرھ ـﺎی ﻓراواﻧ ـﯽ اﻧﺟ ـﺎم ﻣﯾ ـداد‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﭼ ـون واﺿ ـﺢ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن ﺻ ـﺣﺑت‬
‫ﻧﮑ ـرده ﭘ ـس ﺷ ـﺎﯾد ﻣ ـن در اﺷ ـﺗﺑﺎھم‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ دﺧﺗرھ ـﺎ ھرﮔ ـز ﻋﺷ ـق ﺷ ـﺎن را ﻓرﯾ ـﺎد ﻧﻣﯾزﻧﻧ ـد‬
‫ﺑﻠﮑــﮫ ﺑــﺎ ﺣﻔــظ ﻧﺟﺎﺑــت و در ﭘــس ﺳــﮑوت ﻣﺣــض ﺧــود‪ ،‬ﻋﺷــق را ﺑــﮫ ﻣﺧﺎطــب اﺑــراز ﻣﯾﮑﻧﻧــد‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ھ ـم از ﺟﻣﻠ ـﮫ ھﻣ ـﯾن دﺧﺗرھ ـﺎ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ دﻟ ـش و ﻗﻠ ـﺑش دﺳ ـﺗور ﻣﯾ ـداد و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺑ ـﺎ ﻗط ـرات‬
‫زﻻل اﺷــﮏ ﻓرﯾــﺎد ﻣﯾــزد وﻟــﯽ از زﺑــﺎﻧش ﭼﯾــزی ﺟــز ﺳــﮑوت ﺷــﻧﯾده ﻧﻣﯾﺷــد‪ .‬ﭼطــور ﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم‬
‫ﺻدای ﺳﮑوﺗش را ﺑﺷﻧوم؟ ﺷﺎﯾد ھم ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم وﻟﯽ ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺷﻧوم‪.‬‬

‫******‬

‫ﻗـرار ﺑـود ﺑـﺎ راﺣﯾـل ﺑﻧـﺎﺑر ﺧواﺳـت ﺧـودش ﺑـﮫ ﯾـﮏ ﻗﺳـﻣت ﻧـﺎﻣﻌﻠوم ﭘوھﻧﺗـون ﺑـروم‪ .‬ھـﯾﭻ وﻗـت‬
‫ﺧــﺎرج از ﺳــﺎﺣﮫ ﮐــﮫ ﻣرﺑــوط ام ﻣﯾﺷــد و ﮐــﺎری در آﻧﺟــﺎ ﻧداﺷــﺗم ﻧﻣــﯽ رﻓــﺗم وﻟــﯽ ﺧــوب راﺣﯾــل‬
‫اﺻﻼ ﻣﺛل ﻣن ﻧﺑود‪.‬‬
‫از ﺟﺎھــﺎی ﮐــﮫ ﻣــن ھﻣﯾﺷــﮫ در آﻧﺟــﺎ ﻣﯾــرﻓﺗم ﯾــﺎ ﻣﯾﮕذﺷــﺗم ﺑﯾــرون رﻓﺗــﯾم‪ .‬دﻗﯾﻘــﺎ ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده‬
‫ھﻧ ـر ھ ـﺎی زﯾﺑ ـﺎ ﻓﻘ ـط ﯾ ـﮏ ﻧﯾﻣﮑ ـت )ﭼ ـوﮐﯽ دراز رخ( ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ﺳ ـﺑز ﮐ ـﮫ از دور ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـم ﻣ ـﯽ‬
‫آﻣ ـد ﻗ ـرار داﺷ ـت‪ .‬راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـم ﺑ ـر ھﻣزدﻧ ـﯽ دوﯾ ـد و روی ﻧﯾﻣﮑ ـت ﻗ ـرار ﮔرﻓ ـت و از دور ﺑ ـﮫ‬
‫ﺳـوی ﻣـن ﺑـﺎی ﺑـﺎی ﮐـرد و ﺑﻌـدا ﺑـﺎ دﺳـﺗش اﺷـﺎره داد ﮐـﮫ ﻧزدﯾـﮏ ﺷـوم‪ .‬ﮐﺎرھـﺎﯾش طﻔﻼﻧـﮫ وﻟـﯽ‬
‫در ﻋ ـﯾن ﺣ ـﺎل ﺟﺎﻟ ـب ﺑ ـود‪ .‬ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـم ﻧﺎﺷ ـﯽ از ﮐﺎرھ ـﺎی ﻋﺟﯾ ـب ﺧ ـودش ﮐﻧ ـﺎرش ﻧﺷﺳ ـﺗم و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬‬
‫ﺗﻘرﯾﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺳــﺎل اﺳــت اﯾﻧﺟــﺎ درس ﻣﯾﺧــﺎﻧم وﻟــﯽ اوﻟــﯾن ﺑــﺎر اﺳــت در اﯾــن ﻧﻘطــﮫ آﻣــدم‪ .‬ﺗــو‬
‫ﭼطوری اﯾﻧﺟﺎ را ﭘﯾدا ﮐردی در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ دو ھﻔﺗﮫ ﺑﯾﺷﺗر ﻧﻣﯾﺷﮫ آﻣدی‪«.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﻣردﻣ ـﮏ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش را ﺑ ـﮫ ﺷ ـﮑل داﯾ ـروی ﭼ ـرخ داده ﮐﻣ ـﯽ ﺑ ـﺎز و ﺑﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـﺎن ﮐ ـرد و ﺑ ـﺎ‬
‫ﻋﺷوه ﮔﻔت‪» :‬از ﺧﻼﻗﯾت ھﺎی ﺧودم اﺳت«‬

‫ ‬ ‫ ‪31‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﺑﮫ اﯾﻧﮑﮫ ھر ﺟﺎی را ﺑﯽ ﺧود ﺑﮕردی‪ ،‬ﺧﻼﻗﯾت ﻧﻣﯾﮕن‪ .‬ﺟﺎﺳوﺳﯽ ﻣﯾﮕن«‬
‫راﺣﯾ ـل‪ ،Does not matter» :‬ﻣ ـن ﺑ ـراﯾش ﻣ ـﯾﮕم ﺧﻼﻗﯾ ـت‪ .‬ﻓﮑ ـر ﮐ ـردی ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺗ ـو در طراﺣ ـﯽ‬
‫ھﺎﯾــت ﺧﻼﻗﯾــت داری؟ ﻣــن ھــم ﺑــرای ﺧــودم ﯾــﮏ ﮐــﺎرهﯾﯽ ھﺳــﺗم‪ Also .‬ﺗــو ﺣﺳــودﯾت ﺷــد ﮐــﮫ‬
‫اﯾن ﺟﺎی زﯾﺑﺎ و ‪ private‬را ﻣن ﭘﯾدا ﮐردم و ﺗو ﻧﺗﺎﻧﺳﺗﯽ در ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯾدا«‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﺗﻌﺟ ـب‪ ،‬ﭘوزﺧﻧ ـدی ﺑﻠﻧ ـدی زدم و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﭼ ـﯽ؟ ﻣ ـن ﺣﺳ ـودی ام ﺷ ـد؟ اﻧﮕ ـﺎر ﭼﯾ ـزی‬
‫ﺑ ـزرگ ﮐﺷ ـف ﮐ ـردی ﮐ ـﮫ اﯾ ـن ط ـور اﻓﺗﺧ ـﺎر ﻣﯾﮑﻧ ـﯽ و ﺑﺎﻋ ـث ﺑﺷ ـود ﮐ ـﮫ ﺣﺳ ـﺎدت ﮐ ـﻧم‪ .‬در ﺿ ـﻣن‬
‫اﯾﻧﺟﺎ ھﯾﭼﯽ ﻧﯾﺳت ‪،‬ﺧﺎﻟﯽ و ﺧﻠوت اﺳت ھﯾﭻ ﭼﯾز ھم ﻧدارد‬
‫اﺳﻣش ﺑﺎﯾد ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﺑﺎﺷد«‬
‫ﺑﻌدا ﺑﺎ ﻏرور اداﻣﮫ دادم‪» :‬وﻟﯽ از ﺣق ﻧﮕذرﯾم ﺧوﺷم آﻣد ﺟﺎی ﺧوﺑﯾﺳت‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﻧﺎز ﮔﻔت‪ ,yeah» :‬ﺑرای ﻧﺷﺳﺗن ﻣن و ﺗو ﻋﺎﻟﯽ اﺳت”ھﯾﭼﺳﺗﺎن”«‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم را رﯾــز ﮐــرده ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺑــرای ﻧﺷﺳــﺗن ﻧــﮫ ﺑــرای ﺳــواﻻت آﻧﺗﯾﮕــرال رﯾﺎﺿــﯽ‬
‫ﻋﺎﻟﯽ اﺳت‪«.‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﮏ ﺑﺎرهﮔﯽ ﻟﺑﺧﻧدش ﺗﺑدﯾل ﺑﮫ اﺧم ﺷد و ﺳﺎﮐت ﭼﯾزی ﻧﮕﻔت‪.‬‬
‫ﭼﻧــد دﻗﯾﻘــﮫی ﻣﯾﺷــد ﮐــﮫ ھﻣﺎﻧﺟــﺎ ﻣﺷــﻐول درس ﺑــودﯾم‪ .‬ھــﯾﭻ ﮐــس از آﻧﺟــﺎ ﻧﻣﯾﮕذﺷــت ﺗــﺎ ﺑﺎﻋــث‬
‫ﺷود ﺗﻣرﮐزم ﺑﮫ ھم ﺑﺧورد و واﻗﻌﺎ راﺿﯽ ﺑودم ﺧﻠوت ﺧﻠوت ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺳــرش را ﻧزدﯾــﮏ ﻣﯾﮑــرد و ﭼﺷــم ﻣﯾــدوﺧت ﺑــﮫ ﺻــﻔﺣﮫ ﮐﺎﻏــذ‪ ،‬ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــودم ﮐــﮫ ﺑــﮫ‬
‫ﺣــرﻓم ﮔــوش ﻣﯾﮑﻧــد و ﻣﺎﯾــل اﺳــت ﭼﯾــزی ﯾــﺎد ﺑﮕﯾــرد اﻣــﺎ ھﻣﯾﻧﮑــﮫ روی ﭼﯾــزی ﺗﺎﮐﯾــد ﻣﯾﮑــردم‬
‫ﺳ ـرش را ﺑ ـﺎﻻ ﻣﯾﮑ ـرد و ﭼﺷ ـم در ﭼﺷ ـﻣم ﻣﯾ ـدوﺧت‪ .‬در اﯾ ـن وﺿ ـﻌﯾت واﻗﻌ ـﺎ ﺑ ـراﯾم ﻣﺷ ـﮑل ﺑ ـود‬
‫ﺗﺎ دوﺑﺎره او را ﺑﮫ ﺣﺎﻟت اول ﺑرﮔرداﻧم ﭼون ﻣﺛل ﺑت ﻓﻘط ﺑﮫ ﺻورﺗم ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫راﯾﺣــﮫی ﻣﻌطــری از ﻻ ﺑــﮫ ﻻی ﮔﯾﺳــوھﺎی ﺑــﺎزش ﺑــﮫ دﻣــﺎﻏم ﻣﯾرﺳــﯾدﻧد و ﺣﺟــرات ﺣﺳــﯽ ام‪،‬‬
‫آن ﺑــو را ﺑــﮫ ﺳــﻠول ﺳــﻠول ﻣﻐــزم ھــداﯾت ﮐــرده و آﻧﮭــﺎ را ﻧــوازش ﻣﯾﮑــرد‪ .‬اﻣــﺎ در اﯾــن ﻣﯾــﺎن‬
‫ﭼﯾزی ﺑود ﮐﮫ ﻣرا واﻗﻌﺎ رﻧﺞ ﻣﯾداد آن ھم ﻟﺑﺎس ﭘوﺷﯾدن ﻧﺎﻣﻧﺎﺳب راﺣﯾل ﺑود‪.‬‬
‫ﭘ ـس از اﯾﻧﮑ ـﮫ درس ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـد آﻓﺗ ـﺎب ھ ـم آرام آرام داﺷ ـت ﭘﺷ ـت ﮐ ـوه ﻣﯾرﻓ ـت و در ﺣ ـﺎل ﻏ ـروب‬
‫ﺑ ـود‪ ،‬ﺧﯾﻠ ـﯽ رﻧ ـﮓ آﺳ ـﻣﺎن زﯾﺑ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯾرﺳ ـﯾد در آن ھﻧﮕ ـﺎم ﻣ ـن دوﺳ ـﺗﺎﻧﮫ و ﻋﺎﺟزاﻧ ـﮫ رو ﺑ ـﮫ‬
‫راﺣﯾل ﮐرده و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﯾﺷود ﯾﮏ ﺧواھﺷﯽ ازت ﺑﮑﻧم؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣوﺻﻠﮫای ﮔﻔت‪»:‬اﻣر ﮐن رﯾﯾس!«‬
‫از ﺣرف اش ﻟﺑﺧﻧدی ﺑﮫ ﭼﮭرهام وﺻل ﺷد ﺑراﯾش ﮔﻔﺗم‪:‬‬
‫»ﺑﺑﯾن راﺣﯾـل! ﻣـن دوﺳـت ﻧـدارم ﺑـﮫ ﮐـﺎری ﮐﺳـﯽ ﻣداﺧﻠـﮫ ﮐـﻧم و و ﺑـﮫ ﺧـودم اﺟـﺎزه ﻧﻣﯾـدم ﮐـﮫ ﺑـﮫ‬
‫ھ ـر ﮐﺳ ـﯽ ﻧظ ـر ﺑ ـدھم‪ ،‬وﻟ ـﯽ ﭼ ـون ﺗ ـو ﺗ ـﺎزه اﯾﻧﺟ ـﺎ آﻣ ـدی و ﭼﯾ ـزی درﺳ ـﺗﯽ از ﻓرھﻧ ـﮓ و ﻣ ـردم‬
‫ﻣﺎن ﻧﻣﯾداﻧﯽ اﯾن را ﺑرای ﺧوﺑﯽ ﺧودت ﻣﯾﮕوﯾم«‬
‫راﺣﯾل ﮐﮫ ﺑﮫ دھﻧم ﺧﯾره ﻣﺎﻧده ﺑود ﮔﻔت‪» :‬از ﻧﺻﯾﺣت ﻣﺗﻧﻔرم«‬

‫ ‬ ‫ ‪32‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪»:‬ﺧــوب اﯾــن را ﯾــﮏ ﭘﯾﺷــﻧﮭﺎد ﻓﮑــر ﮐــن و در ﺑــﺎرهش ﮐﻣــﯽ ﺑﯾﻧــدﯾش‪ .‬ﻣــن ﺣــرﻓم را ﻣﯾــزﻧم‬
‫وﻟﯽ ﺗو ﺧودت ﺗﺻﻣﯾم ﺑﮕﯾر«‬
‫راﺣﯾل‪»:‬ﺧوب ﺑﮕو دﮔﮫ«‬
‫ﻣــن‪» :‬دﯾﮕــر ھﻣﭼــﯾن ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﻧﭘــوش‪ .‬ﻣــﺛﻼ ھﻣــﯾن ﺧﯾﻠــﯽ ﯾﺧــن اش ﺑــﺎز اﺳــت و ﻣوھﺎﯾــت‬
‫ﮐــﺎﻣﻼ روی ﺷــﺎﻧﮫھﺎﯾت رھــﺎ‪ .‬ﮐوﺷــش ﮐــن ﻣوھﺎﯾــت را ﺑﺑﻧــدی و روﺳــری ﺑزرگﺗــری ﺑﭘوﺷــﯽ‬
‫و ﻟﺑﺎس ھﺎی ﺑﻠﻧد ﺗر ﺣداﻗل ﺗﺎ ﺳر زاﻧو ﺑﭘوش ﻣﻧﺎﺳب ﺧواھد ﺑود«‬
‫راﺣﯾل اﻋﺗراض ﮐﻧﺎن ﮔﻔت‪» :‬ﭼرا ﺑﺎﯾد اﯾن ﮐﺎر ره ﺑﮑﻧم‪ .‬اﯾن اﺳﺗﺎﯾل ﻣن اﺳت«‬
‫ﻣـن ﺑـﺎ ﺧوﻧﺳـردی‪» :‬ﻣﯾـداﻧم وﻟـﯽ ﺷـرﻋﺎ و ﻋرﻓـﺎ اﯾـن ﺗﯾـپ ﺗـو ﻣﻧﺎﺳـب ﻧﯾﺳـت ﺑﺑـﯾن! اﯾـن ﭼﯾزھـﺎ‬
‫از ﺟﻣﻠﮫ زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎی دﺧﺗران اﺳت ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﭘﻧﮭﺎن ﺑﻣﺎﻧد ﺗﺎ ھر رھﮕذری ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻧد«‬
‫راﺣﯾـل‪» :‬ﻣـن ﺑـﮫ ﻓرھﻧـﮓ و ﻋـرف اﺻـﻼ ﮐـﺎری ﻧـدارم وﻟـﯽ ﻣﯾـداﻧم ﮐـﮫ ﺧـدا ﺑـدﻧم را ﺧﻠـق ﮐـرده‬
‫ﺣ ـﺎﻻ زﯾﺑ ـﺎ ﯾ ـﺎ زﺷ ـت‪ .‬ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﺗ ـو ﮐ ـﮫ زﯾﺑ ـﺎ ﺧﻠ ـق ﮐ ـرده ﭘ ـس ﭼ ـرا ﺑﺎﯾ ـد ﭘﻧﮭ ـﺎن ﮐ ـﻧم ﺑﺎﯾ ـد اﯾ ـن ﮐ ـﺎر‬
‫زﯾﺑﺎی ﺧداون ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺑﺎﺷد‪«.‬‬
‫ﺑﻌــد از ﻣﮑﺛــﯽ ﮐوﺗــﺎه‪ ،‬ﺑــﺎ ﮐﻣــﺎل ﺷــﯾطﻧت ﮔﻔــت‪ » :‬ﭘــس ﭼــرا ﻣردھــﺎ زﯾﺑــﺎﯾﯽ ھﺎﯾﺷــﺎن را ﭘﻧﮭــﺎن‬
‫ﻧﻣﯾﮑﻧﻧد؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼون ﻣردھﺎ ﭼﯾزی زﯾﺑﺎی ﻧدارﻧد ﮐﮫ ﻗﺎﺑل ﭘﻧﮭﺎن ﺑﺎﺷد‪«.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﺷ ـﯾطﻧت ﺑﯾﺷ ـﺗر ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻧ ـﮫ اﺻ ـﻼ ھ ـم اﯾﻧط ـور ﻧﯾﺳ ـت‪ .‬اﮔ ـر ﻣﺟﺑ ـورﯾم زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ھ ـﺎ را‬
‫ﭘﻧﮭـﺎن ﮐﻧـﯾم ﺗـو ھـم ﺑﺎﯾـد ازﯾـن ﺑـﮫ ﺑﻌـد ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎت ﻋﯾﻧـﮏ ﺑزﻧـﯽ ﺗـﺎ رﻧـﮓ ﺷـﺎن دﯾـده ﻧﺷـوﻧد‪ .‬ﺑﺎﯾـد‬
‫ﮐﻼه ھم ﺑﭘوﺷﯽ ﺗﺎ اﯾن ﻣوھﺎی ﺻﺎف و ﻗﮭوهﯾﯽ رﻧﮓ ات ﭘﻧﮭﺎن ﺑﻣﺎﻧد‪ .‬و ‪« .......‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم ﺻ ـورﺗم ﯾ ـﮏ ﻧﮕ ـﺎھﯽ اﻧ ـداﺧت و در اداﻣ ـﮫ ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻧ ـﮫ ﻧﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺻ ـورﺗت را‬
‫ﺑﭘوﺷﺎﻧﯽ ﭼون ﺧﯾﻠﯽ ﺟذاب اﺳت ﻧﻣﯽﺷود ﮐﮫ رھﮕذری ﻧﮕﺎھﯽ ﻧﮑﻧد‪«.‬‬
‫ﻣ ـن ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑﻔﮭﻣ ـم ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﭼ ـﮫ ﻣﯽﮔوﯾ ـد؛ ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﯾن دﻟﯾ ـل‪ ،‬ھ ـم ﺷ ـﯾﻔﺗﮫی او ﺑ ـودم و ھ ـم دﻟ ـم‬
‫ﻣﯾﺧواﺳت در ﺑراﺑر او واﮐﻧش ﻧﺷﺎن ﺑدھم‪.‬‬
‫ﺧﻧـدهی ﺑﻠﻧـدی ﮐـردم و ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﻣﻣﻧـون از ﺣﺳـن ﻧظـرت وﻟـﯽ اﯾﻧﻘـدر ھـم ﮐـﮫ ﺗـو ﻣﯾﮕـﯽ ﻧﯾﺳـت در‬
‫ﺿـﻣن ﺷـرﯾﻌت ﺑـرای ﻣـﺎ اﯾـن اﺻـول را ﺗﻌﯾـﯾن ﮐـرده ﭼـون اﯾﻧطـور ﻣﻧﺎﺳـب ﺑـوده اﺳـت‪ .‬ﺑـﺎز ھـم‬
‫از ﻣن ﮔﻔﺗن ﺑود ﺗﺻﻣﯾم ﺑﺎ ﺧودت اﺳت«‬
‫دﯾﮕـر دﯾـر ﺷـده ﺑـود و ﺑﺎﯾـد ﺑـﮫ ﺧﺎﻧـﮫ ﺑرﻣﯾﮕﺷـﺗﯾم ﺑـﮫ راﺣﯾـل ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺧـوب دﯾﮕـر ﺷـﺎم ﺷـده اﺳـت‬
‫ﺑﺎﯾد ﺑروﯾم‪ .‬اﮔر ﻣﯾﺧﺎﯾﯽ ﻣن ﺗو را ﻣﯾرﺳﺎﻧم‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﻋﺷوه ﮔﻔت‪«Are u sure?» :‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬اﻟﺑﺗ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﻣطﻣ ـﯾنام! ﻣ ـرا ﭼ ـﮫ ﻓ ـرض ﮐ ـردی؟ دﺧﺗ ـری را ﺗﻧﮭ ـﺎ اﯾ ـن وﻗ ـت ﺷ ـﺎم رھ ـﺎ ﻣﯾﮑ ـﻧم‬
‫ﮐﮫ ﺧودش ﺧﺎﻧﮫ ﺑرود؟ در ﺿﻣن ﮐوﺷش ﮐن ﮐﮫ دﯾﮕر ﺧﺎرﺟﯽ ﺻﺣﺑت ﻧﮑﻧﯽ؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪33‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾــل‪» :‬ﺗﺷــﮑررر ﺷــﮭرﯾﺎررررﺟﺎن ﻣﯾــداﻧم ﮐــﮫ ﻣــردی‪ .....‬ﭼﯾــز‪ ....‬ﭼــﯽ ﻣــﯾﮕن اش‪ ....‬ھــﺎ‬
‫ﻏﯾرﺗــﯽ ھﺳــﺗﯽ‪ .‬ﺧــوب ﻣــرا ﺑرﺳــﺎن ﺧــوش ﻣﯾﺷــم‪ .‬و ﻣﺎﻧــد ﮔــپ ﺧــﺎرﺟﯽ ﭼــرا ﻧﺑﺎﯾــد ﺻــﺣﺑت‬
‫ﮐﻧم؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوووووب ﭼون دوﺳت ﻧدارم«‬
‫راﺣﯾــل ﺗﺑﺳــﻣﯽ ﻣﻌﻧــﺎداری ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ھﻣﻣﻣــم اﯾــن ﮔــپ ھــﺎی ﺗــو ره زﯾــﺎد ﺧــوش دارم‬
‫ﺷــﮭرﯾﺎررر! ﻣﯾــداﻧﯽ ﮐــﮫ ﻣــن ﭘﺷــﺗون ھﺳــﺗم و ھﻣــﮫ ﻋﻣــرم در اﻧﮕﻠــﯾس ﺑــودم در ﺧﺎﻧــﮫ ﻣــﺎ ﭘﺷــﺗو‬
‫ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﺷــد و در ﺑﯾــرون اﻧﮕﻠﺳــﯽ‪ .‬ھﻣﯾﻧﻘــدر ھــم ﮐــﮫ ﻓﺎرﺳــﯽ ﻣــﯾﮕم زﯾــﺎد اﺳــت ﭼــون ﯾــﮏ‬
‫دوﺳ ـت ﺻ ـﻣﯾﻣﯽ از ﻣ ـزار داﺷ ـﺗم در آﻧﺟ ـﺎ ازاو ﯾ ـﺎد ﮔ ـرﻓﺗم‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺧ ـوب ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـﻧم ﺑ ـﮫ ﺧ ـﺎطر‬
‫ﺗو زﯾﺎد ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﮕوﯾم ﭼون ﺑﮫ ﮔﻔﺗﮫ ﺧودت دوﺳﺳﺳت داری«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب اﻓرﯾن دوﺳت ﻣزاری ﺗو ﮐﮫ ﺗواﻧﺳﺗﮫ ﺗﺣﻣلات ﮐﻧد«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ اﺧ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـرا ﻣ ـن ﭼ ـﯽ ﮐ ـم دارم؟ در اﺻ ـل ﻣ ـرا ﺑﺳ ـﯾﺎر ھ ـم ﺧ ـوش داﺷ ـت دﻗﯾﻘ ـﺎ‬
‫ﺑرﻋﮑس ﺗو«‬
‫ﻣن‪»:‬ﺧوب اﺳت اﻧﺳﺎن ﺑﺎ ﺗﺣﻣﻠﯽ ﺑوده دﮔﮫ اﻓرﯾﻧش! ﺑﯾﺎ ﮐﮫ ﺑرﯾم«‬
‫راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫ اش در ﻣﮑرورﯾ ـﺎن رﺳ ـﺎﻧدم و او ﮔﻔ ـت ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﻓﺎﻣﯾ ـل ﻣﺎﻣ ـﺎﯾش ﻣوﻗﺗ ـﺎ زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫ﻣﯾﮑﻧــد و ﻓﻌــﻼ ﭘــدر و ﻣــﺎدرش در ﻟﻧــدن ھﺳــﺗﻧد‪ .‬ﺧﯾﻠــﯽ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم دﻟﯾــل آﻣــدن راﺣﯾــل را ﺑــﮫ‬
‫اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن ﺑ ـداﻧم وﻟ ـﯽ ﻓﮑ ـر ﮐ ـردم ﻧﺑﺎﯾ ـد ﺳ ـواﻻت ﺧﺻوﺻ ـﯽ ﺑﭘرﺳ ـم و ﺷ ـﺎﯾد دوﺳ ـت ﻧداﺷ ـﺗﮫ ﺑﺎﺷ ـد‬
‫ﮐﮫ ﻣن ﺑداﻧم‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑرﮔﺷ ـﺗم و ﺷ ـب ﻣﺛ ـل ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻏ ـذای ﻓوقاﻟﻌﺎده)ﻗ ـﺎﺑﻠﯽ ﮔوﺷ ـت ﻣ ـرغ( ﺑ ـﮫ دﺳ ـت‬
‫ﻣﺎدر ﻋزﯾزم ﺻرف ﮐردم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت ھــﺎی ده ﺷــب ﺑــود و ﻣــن طﺑــق ﻣﻌﻣــول در اﺗــﺎﻗم روی ﺗﺧــت‪ ،‬ﻓﯾﺳــﺑوکام را ﻣﯾدﯾــدم ﺗــﺎ‬
‫از آﺧــرﯾن اﺧﺑــﺎر روز ﻣطﻠــﻊ ﺷــوم‪ .‬ﺑﻌــد از ﮐﻣــﯽ ﺑــﺎﻻ و ﭘــﺎﯾﯾن رﻓــﺗن ﺧﺳــﺗﮫ ﺷــدم ﺑــﮫ ﻟﯾﺳــت‬
‫درﺧواﺳـ ـت ھـ ـﺎی دوﺳـ ـﺗﯽ ام ﻧﮕـ ـﺎه ﮐـ ـردم‪ .‬ﺗﻘرﯾﺑـ ـﺎ ﺳـ ـﯽ درﺧواﺳـ ـت داﺷـ ـﺗم ھﻣـ ـﮫ را از ﻧظـ ـر‬
‫ﮔذﺷــﺗﺎﻧدم و روی ﯾــﮏ درﺧواﺳــت ﻣﺗﻣرﮐــز ﺷــدم‪ .‬ﻋﮑــس ﭘروﻓــﺎﯾﻠش ﯾــﮏ دﺧﺗــری ﺧــوش اﻧــدام‬
‫ﮐ ـﮫ از ﭘﺷ ـت ﺳ ـر روی ﻗﻠ ـﮫی ﮐ ـوه ﻋﮑ ـس ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﺧورﺷ ـﯾد را ﺗﻣﺎﺷ ـﺎ ﻣﯾﮑ ـرد ﻓﻘ ـط ﻧﺻ ـف‬
‫ﺻورﺗش در ﻋﮑس ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺑود‪ .‬ﺷﺑﺎھﺗﯽ ﺑﯾﺣد و ﺣﺻر ﺑﮫ راﺣﯾل داﺷت‪.‬‬
‫روی ﻋﮑــس اش ﻓﺷــﺎر دادم و ﻋﮑــس ﺑــﺎز ﺷــد‪ .‬ﻣوﺑﺎﯾــل را ﻧزدﯾــﮏ ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﻗــرار داده و ﺑــﮫ‬
‫دﻗــت ﻧﮕــﺎه ﮐــردم‪ .‬ﺧــودش ﺑــود‪» .‬وااااااااای! اﯾــن دﺧﺗــر ﮐــﮫ راﺣﯾــل اﺳــت‪ ....‬ﻋﮑــس اش ھــم‬
‫روی ﭘروﻓﺎﯾــل اﯾــن ھــم ﺑــﺎ ﭼــﮫ وﺿــﻌﯽ؟ ﺧــدای ﻣــن واﻗﻌــﺎ زﯾﺑﺎﺳــت« ﺑــرای ﯾــﮏ ﻟﺣظــﮫ ﻧﻣــﯽ‬
‫ﻓﮭﻣﯾــدم ﭼــﮫ ﻣﯾﮕــوﯾم از ﺣرﻓــﺎﯾم ﻣﺗﻌﺟــب ﺷــده و ﺧــود را زﯾــر ﺑــﺎر ﺗﺎدﯾــب ﻗــرار دادم اﯾــن ﭼــﮫ‬
‫ﺣـرف ھـﺎی ﺑـود ﮐـﮫ ﻣﯾـزدم؟ دﯾـدم اﺳـﻣش ھـم ﻧوﺷـﺗﮫ ﺑـود‪«RAHEEL» .‬ﯾﻘـﯾن ﮐـردم ﮐـﮫ ﺧـودش‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪34‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﺗوﺟــﮫ ﺷــدم ﮐــﮫ ﺳــﮫ روز از درﺧواﺳــت اش ﮔذﺷــﺗﮫ وﻟــﯽ ﻣــن ﻣﺗوﺟــﮫ ﻧﺷــده ﺑــودم ﻓــورا ﻗﺑــول‬
‫ﮐــردم و ﻣﺳــﻧﺟر اﺟــﺎزه ﺻــﺣﺑت و ﭼــت را ﺑــراﯾم داد‪ .‬دﯾــدم ﮐــﮫ ﭼــراغ ﺳــﺑز رﻧــﮓ راﺣﯾــل‬
‫روﺷ ـن اﺳ ـت و آﻧﻼﯾ ـن ﺑ ـودن او را ﻧﺷ ـﺎن ﻣﯾدھ ـد‪ .‬ﭼ ـون دﯾ ـر ﺷ ـده ﺑ ـود ﻧﺧواﺳ ـﺗم ﭘﯾ ـﺎﻣﯽ ﺑﻔرﺳ ـﺗم‬
‫وﻟﯽ در ﺣﻘﯾﻘت اﮔر دﯾر ھم ﻧﻣﯾﺑود ﭘﯾﺎﻣﯽ ﻧﻣﯾﻔرﺳﺗﺎدم ﭼون ﺧودم را ﻣﯾﺷﻧﺎﺳم‪.‬‬
‫ﺑﻌــد از ﭼﻧــد دﻗﯾﻘــﮫ ﭼــراغ آﻧﻼﯾــن اش ﺧــﺎﻣوش ﺷــد و ﻣــن ﺣــدس زدم ﮐــﮫ ﺧواﺑﯾــده ﺑﺎﺷــد ﺑــرای‬
‫ھﻣــﯾن ﻣوﺑﺎﯾــل را ﺳــر ﺳــﺎﻋت ھﻔــت ﺗﻧظــﯾم ﮐــرده و آن را ﺑــﮫ ﮐﻧــﺎری ﮔذاﺷــﺗم ﺗــﺎ ﺑﺧــواﺑم ھﻧــوز‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﮔــرم ﻧﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ ﺻــدای ﻣﺳــﻧﺟر ﺑــﺎﻻ ﺷــد‪ .‬ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑــﺎز ﮐــرده و ﻣوﺑﺎﯾــل را‬
‫ﺑرداﺷــﺗم‪ «RaHeel -sent you a message» .‬ﯾﮑراﺳــت ﺳــر ﺟــﺎﯾم ﻧﺷﺳــﺗم واﻗﻌــﺎ راﺣﯾــل‬
‫ﭘﯾﺎم ﻓرﺳﺗﺎده؟‬
‫دو دل ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎز ﮐ ـﻧم ﯾ ـﺎ ﻧ ـﮫ ﭼ ـون ﺳ ـﺎﻋت ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ﯾ ـﺎزده ﺷ ـب ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼﮑ ـﺎر ﮐ ـﻧم‬
‫از ﯾ ـﮏ ط ـرف دﻟ ـم ﺷ ـور ﻣﯾ ـزد ﺑﺑﯾ ـﻧم ﭼ ـﯽ ﮔﻔﺗ ـﮫ و از طرﻓ ـﯽ ھ ـم ﻗ ـﺎﻧوﻧم اﺟ ـﺎزه ﻧﻣﯾ ـداد اﯾ ـن وﻗ ـت‬
‫ﺷـب ﺑـﺎ دﺧﺗـر ﺑﯾﮕﺎﻧـﮫ ﺻـﺣﺑت ﮐـﻧم ﺑـﺎز راﺣﯾـل را ﮐـﮫ ﻣﯾﺷـﻧﺎﺧﺗم اﺻـﻼ ﮐـﺎر درﺳـﺗﯽ ﻧﺑـود ﺟـواب‬
‫دادن ﭘﯾﺎﻣش آن ﻣوﻗﻊ ﺷب‪ .‬وﻟﯽ ﻧﺗواﻧﺳﺗم طﺎﻗت ﺑﯾﺎوردم‪ ،‬ﭘﯾﺎم را ﺑﺎز ﮐردم ‪.‬‬
‫و ﭼﻘــدر اﻧﺳــﺎن دﯾــر ﻣﺗوﺟــﮫ ﻣﯾﺷــود ﮐــﮫ دل ﻣﯽﺗــوان ھرﮐــﺎری را ﺑﺧواھــد روی ﻣﻧطــق اﻧﺟــﺎم‬
‫د ھ د‪.‬‬
‫ﺑـﺎ ﮐﻠـﯽ ھﯾﺟـﺎن ﭘﯾـﺎم را ﺑـﺎز ﮐـردم وﻟـﯽ از دﯾـدن اوﻟـﯾن ﭘﯾـﺎم اﯾـن ھﯾﺟـﺎن ﺿـرب در ﺻـﻔر ﺷـد ﺑـﺎ‬
‫اﯾن طرز ﻧوﺷﺗن اش‪» :‬ﺧودت ره ﭼﯽ ﻓرض ﮐردی؟🤨 «‬
‫ﯾﻌ ﻧ ﯽ ﭼ ﯽ ؟‬
‫ﭼرا اﯾﻧطور ﻧوﺷﺗﮫ اﺳت؟‬
‫واﻗﻌ ـﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑﻔﮭﻣ ـم در ﺳ ـر اﯾ ـن دﺧﺗ ـر ﭼ ـﯽ ﻣﯾﮕ ـذرد‪ .‬ﻣﮕ ـر در اﯾ ـن ﻧﺻ ـف ﺷ ـب ﺑ ـﮫ ﺳ ـرش‬
‫زده و دﯾواﻧﮫ ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫ﺣــدود ده دﻗﯾﻘــﮫ ﻣــﺎت ﻣﺎﻧــده ﺑــودم ﮐــﮫ ﺑــﮫ اﯾــن ﭼــﯽ ﺑﮕــوﯾم ﻣﺗوﺟــﮫ ﺷــدم ﭘﯾــﺎم دوم را ﻓرﺳــﺗﺎد‪:‬‬
‫»ھﯾﯾﯽ زﻧدهای؟🧐 ﻣﺳﺞ ﻣﯾﺧﺎﻧﯽ وﻟﯽ ﻣﺛل ﺑت ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧﯽ ﺧوب ﺣرﻓﯽ ﺑزن😬 «‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺣﺳ ـﺎﺑﯽ ﻋﺻ ـﺑﯽ ﺷ ـده ﺑ ـودم ﮐﻧﺎﯾ ـﮫای ﻧوﺷ ـﺗم‪» :‬ﻋﻠ ـﯾﮑم ﺳ ـﻼم‪ ،‬ﻣﻣﻧ ـون ﻣ ـن ﺧ ـوﺑم ﺧ ـدا ﮐﻧ ـد‬
‫ﺷﻣﺎ ھم ﺧوب ﺑﺎﺷﯾد«‬
‫راﺣﯾل‪ ، 😂» :‬ﺳﺎری ﺑﺑﺧﺷﯾد‪ .‬ﺧوﺑﯽ ﺷﮭرﯾﺎررر؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوﺑم ﻣﻣﻧون‪ .‬ﮐﺎری داﺷﺗﯽ؟«‬
‫راﺣﯾـ ـل‪» :‬ﭼﻘـ ـدر ﺗـ ـو ﺳـ ـردی😏 ‪ ،‬ﻧـ ـﮫ ﮐـ ـﺎری ﻧداﺷـ ـﺗم ﻣﯾﺧﺎﺳـ ـﺗم ﺑـ ـﺎ ﺗـ ـو ﺣـ ـرف ﺑـ ـزﻧم ﻣﺷـ ـﮑﻠﯽ‬
‫اﺳت؟🙄 «‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺑﻠــﯽ اﯾــن ﻣوﻗــﻊ ﺷــب ﻣﺷــﮑﻠﯽ اﺳــت‪ ،‬ﻋﻠــﯽ اﻟﺧﺻــوص ﭘﯾــﺎم اوﻟــت در ﮐــل ﻣﺷــﮑل داره‬
‫ﻣﻧظورت ﭼﯾﺳت؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪35‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾــل‪ ، 😅» :‬ﯾﻌﻧــﯽ ﺗــو از ﭘﯾــﺎم اوﻟــم ﻋﺻــﺑﯽ ﺷــدی🤣 ‪ ،‬ﻣﯾــداﻧﯽ ﮐــﮫ ﻣــن آدم ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ ھﺳــﺗم‬
‫اﯾﻧط ـور ﻧوﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ اوﻟ ـﯾن ﻣﺳ ـﺟم ھﻣﯾﺷ ـﮫ در ذھﻧ ـت ﺣﮑ ـﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬و ﻣﻧظ ـورم ھ ـم اﯾ ـن ﺑ ـود ﮐ ـﮫ‬
‫ﺳﮫ روز ﻣﻧﺗظر ﻗﺑوﻟﯽ ﺗو ﺑودم دﺧﺗر ھﺎ ھم اﯾﻧﻘدر ﻧﺎز ﻧﻣﯾﮑﻧن ﮐﮫ ﺗو ﮐردی🙃 ☺ «‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﺳﺎﻟﮫی ﻧﺎز ﻧﯾﺳت‪ .‬ﺧوب اﻣﺷب ﻣﺗوﺟﮫ درﺧواﺳت ات ﺷدم«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ھﻣﻣم😏 ﭘس ﺑﺎﯾد روی ﺷﺎﻧﺳم ﺣﺳﺎب ﮐﻧم ﮐﮫ اﻣﺷب ﺑﺎﻻﺧره ﻣﺗوﺟﮫ ﺷدی😒 «‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ‪ ،‬ﺧوب اﮐﮫ ﮐﺎری ﻧداری ﺷب ات ﺑﺧﯾر «‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎررررررر!😌 «‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﺎراﺣت ﺷدی 🥺؟«‬
‫ازﯾن ﭘﯾﺎﻣش داﺷت ﺧﻧده ام ﻣﯾﮕرﻓت ﻧوﺷﺗم‪» :‬ﻧﮫ ﭼرا؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺧوب ﻣﮫ ای طور ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم‪ ،‬ﻟطﻔﺎ ﻣره ﺑﺑﺧش😞 «‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ راﺣت ﺑﺎش ﻣﮫ ﮐﺎﻣﻼ ﺧوب ھﺳﺗم«‬
‫راﺣﯾل‪:‬ﺧووووب! ﺷﮭرﯾﺎرررر؟ 🥺«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯾﯾﯾﯽ؟ ﭼرا اﯾﻧﻘدر ﮐﺷدار اﺳﻣم ره ﻣﯾﻧوﯾﺳﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭼون ﺧوﺷم ﻣﯾﺎﯾﮫ و اﺳﻣت ره دوﺳت دارم 🥰«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺗﺷﮑر از ﺣﺳن ﻧظرت‪ .‬ﺧواب راﺣت داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺧوب اﺳت ﺗو ھم🙁 «‬
‫ﻧﻔ ـس راﺣﺗ ـﯽ ﮐﺷ ـﯾدم و ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﻣوﺑﺎﯾ ـل را ﺧ ـﺎﻣوش ﮐ ـﻧم ﮐ ـﮫ دﯾ ـدم ﭘﯾ ـﺎﻣﯽ دﯾﮕ ـری آﻣ ـد‪ .‬ﺑ ـﺎز ھ ـم‬
‫راﺣﯾل ﺑود ﺑﺎ اﯾن ﭘﯾﺎم‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎررررر ﭼطور ﻣﯽﺗﺎﻧم اﻣﺷب ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺗﻧت ﺷوم😞 ‪ 1‬؟‬
‫ﻧﮭﺎﯾت ﺗﻌﺟب ﮐردم ﭼﯽ ﻣﯾﮕﮫ اﯾن دﺧﺗر؟‬
‫ﻣن‪» :‬راﺣﯾل ﺗو ﺧوﺑﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﮫ اﺻﻼ ﺧوب ﻧﯾﺳﺗم😔 ‪ ،‬ﺑﮫ ﺗو ﻧﯾﺎز دارم ﻟطﻔﺎ ﻧرو ﺧواھش ﻣﯾﮑنم☹ «‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ واﻗﻌ ـﺎ ﻧﮕ ـران ﺷ ـده ﺑ ـودم ﭘرﺳ ـﯾدم‪» :‬راﺳ ـﺗش را ﺑﮕ ـو ﭼ ـﯽ ﺷ ـده؟ اﺗﻔ ـﺎﻗﯽ ﺑ ـدی اﻓﺗ ـﺎده؟ از‬
‫ﭘدر و ﻣﺎدرت ﺧﺑری ﺑدی رﺳﯾده؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎرم! ﭼﯾزی ﻧﭘرس ﭘﻠﯾﯾزز!‪ 1‬ﻓﻘط اﻣﺷب ﺑﺎ ﻣن ﺑﻣﺎن😞 ‪«.‬‬
‫ﺧداﯾﺎ ﭼﮑﺎر ﮐﻧم ﺑﺎ اﯾن؟ ﭼﯽ ﺑﮕوﯾﻣش؟ ﯾﻌﻧﯽ ﭼﯽ ﺷده؟‬
‫ﭘرﺳﯾدم اﻣﺎ ﺧواھش ﮐرد ﮐﮫ ﻧﭘرﺳم ﻣن ھم دﯾﮕر ﻧﺗواﻧﺳﺗم دﻟﯾﻠش را ﺑﻔﮭﻣم‪.‬‬
‫ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋت‪،‬دو ﺳــﺎﻋت‪ ،‬ﺳــﮫ ﺳــﺎﻋت ﮔذﺷــت و ھﻧــوز ﺑــﺎ ھــم ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑــردﯾم ﺑــﺎورم ﻧﻣﯾﺷــد‬
‫وﻟ ـﯽ ﺧ ـواﺑﯽ در ﮐ ـﺎر ﻧﺑ ـود‪ .‬ھ ـر ﭼ ـﯽ ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺣ ـرف ﻣﯾ ـزدﯾم ﺗﻣ ـﺎﯾﻠم ﺑ ـرای اداﻣ ـﮫ ﺻ ـﺣﺑت ﺑﯾﺷ ـﺗر‬
‫ﻣﯾﺷــد‪ .‬وﻟــﯽ ﺑــﮫ روی ﺧــودم ﻧﻣﯾــﺎوردم و در ﻋــوض اﯾــن راﺣﯾــل ﺑــود ﮐــﮫ ﻏﯾــر ﻣﺳــﺗﻘﯾم ﻣــدام‬
‫اﺑراز ﻋﻼﻗﮫ ﻣﯾﮑرد و ﺑﺎﺑت ﺑودﻧم ﺷﮑرﮔذار ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪36‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ھ ـوا در ﺣ ـﺎل روﺷ ـن ﺷ ـدن ﺑ ـود ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎرر ﺷ ـﺎﯾد اﯾ ـن ره ﻧﻔﮭﻣ ـﯽ اوﻟ ـﯾن‬
‫ﻧﻔـ ـری ھﺳـ ـﺗﯽ ﮐـ ـﮫ روی ﻣـ ـن ﺗـ ـﺎﺛﯾر ﻣﯾﮕـ ـذاری ﺗـ ـو ﺑـ ـﮫ ﻣـ ـن ﻣﻧﺑـ ـﻊ آراﻣـ ـش و در ﻋـ ـﯾن ﺣـ ـﺎل‬
‫اﺿطراﺑﯽ😟 😇 «‬
‫ﻣ ـن را ھ ـم ﮐ ـﮫ ﺧﺳ ـﺗﮕﯽ و ﺧ ـواب ﻣﺣ ـو ﮐ ـرده ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﭼﺎﺷ ـﻧﯽ ﺻ ـﺣﺑت ھ ـﺎی ﺷ ـﯾرﯾن راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ‬
‫اوج رﺳ ـﯾده ﺑ ـودم ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼ ـﯽ ﻣﯾﮕ ـوﯾم ‪» :‬ﺗ ـو ھ ـم اوﻟ ـﯾن ﻧﻔ ـری ھﺳ ـﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﭘ ـﺎی ﺣرﻓ ـﺎﯾش ﺷ ـب‬
‫را ﺑﮫ ﺻﺑﺢ رﺳﺎﻧدم‪ .‬ﺑﻔﮭم ﮐﮫ ﺑرای ھر ﮐﯽ اﯾن ﮐﺎر را ﻧﻣﯾﮑﻧم«‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎررر ﺗ ـو ﺑﮭﺗرﯾﻧ ـﯽ😍 ‪ .‬ﺗ ـو ﻋزﯾ ـزی اﺳ ـم ﺗ ـو ﻋزﯾ ـز اﺳ ـت ﺣ ـرف ھ ـﺎی ﺗ ـو ﻋزﯾ ـز‬
‫اﺳت 🥰 ﺷﮭرﯾﺎررر ﻣﮫ واﻗﻌﺎ ﺑﮫ ﺗو ﻋﻼﻗﮫ دارم😘 «‬
‫ﻣـن‪» :‬ﮐـﺎﻓﯽ اﺳـت دﮔـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ﭘـﯾش ﻧـرو ﮐـﮫ ﺑﻌـدا ھﺿـم ﮐـرده ﻧﺗـﺎﻧﯽ ﺣـﺎﻻ ھـم اﮔـﮫ راﺣـت ﺷـدی‬
‫ﮐﻣــﯽ ﺑﺧــواب اﻣــروز ﺑﺎﯾــد ﺑﯾﺷــﺗر رﯾﺎﺿــﯽ ﮐــﺎر ﮐﻧــﯾم ﻣﯾﻔﮭﻣــﯽ ﮐــﮫ اﻣﺗﺣــﺎن ﻧزدﯾــﮏ اﺳــت‪ .‬در‬
‫ﺿ ـﻣن اﻣﺷ ـب ﻣﺛ ـل دوﺳ ـت ﻧزدﯾ ـﮏ ﺑ ـودم اﻣ ـﺎ در وﻗ ـت درس ﯾ ـﮏ ﻣرﺑ ـﯽ ﺧﺷ ـن اﺳ ـﺗم ﺧ ـودت ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣﯾداﻧﯽ«‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﺗــو در ھــر ﺣــﺎل ﺑــرای ﻣــن ﺧــﺎص اﺳــﺗﯽ ﭼــﮫ در زﻣــﺎن ﻣﮭرﺑــﺎﻧﯽ🙂 و در ﺣــﺎل‬
‫«‬ ‫🤗‬ ‫ﺧﺷن😡 ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﺎش ﻣﯾﺷد ﮐﮫ زﻣﺎن را ﺑرای اﻣﺷب ﻣﺗوﻗف ﻣﯾﮑردم ﺗﺎ ﺑﯾﺷﺗر ﻣﯾﺑودی‬
‫ﻣن‪» :‬وای ﯾﻌﻧﯽ ھﻧوز ﺧﺳﺗﮫ ﻧﺷدی؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﮫ اﺻﻼ«‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺧ ـوب ﺑ ـﮫ ھ ـر ﺣ ـﺎل ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـرم زﻣ ـﺎن ورزش ام ﻓ ـرا رﺳ ـﯾده و ﺑﻌ ـدا ھ ـم ﮐ ـﺎر دارم ﻧﻣﯾ ـداﻧم‬
‫اﻣروزم را ﭼﮕوﻧﮫ ﺑﺳر ﮐﻧم ﺑﺎ اﯾن ﺑﯽ ﺧواﺑﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎرر ﺑرو وﻟﯽ اﻣروز ﺑﯾﺎﯾﯽ ﭘوھﻧﺗون ﯾﺎدت ﻧره ﻣﻧﺗظرت ھﺳﺗم🤓 «‬
‫ﺑــﺎ ده ﺑــﺎر وﻋــده آﻣــدن و ﺗﻘرﯾﺑــﺎ ﺑﯾﺳــت ﺑــﺎر ﺧــداﺣﺎﻓظﯽ ﺑــﺎﻟﺧره ﻣوﻓــق ﺷــدم ﻣوﺑﺎﯾــل را ﮐﻧــﺎر‬
‫ﺑﮕــذارم و ﻧﻔــس راﺣﺗــﯽ ﮐﺷــﯾده ﺑــﮫ ﺳــﻘف اﺗــﺎق ﺧﯾــره ﺷــدم‪ .‬ﺑــﺎورم ﻧﻣﯾﺷــد واﻗﻌــﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﺑــﮫ‬
‫ﮐﺎری ﮐﮫ ﮐردم ﺗوﺟﯾﮭﯽ ﺑﯾﺎورم‬
‫ﻣ ـن ﺗ ـﺎ ﺻ ـﺑﺢ ﺑ ـرای ﺧ ـواھش ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر ﺑﯾ ـدار ﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـودم ﮐ ـﺎری ﮐ ـﮫ اﺻ ـﻼ در زﻧ ـدﮔﯽ ﺣ ـدس‬
‫ﻧﻣﯾــزدم ﯾــﮏ وﻗــت اﻧﺟــﺎم ﺑــدم‪ .‬ﭼطــور راﺣﯾــل ﺗواﻧﺳــت ﺑــود اﯾﻧﻘــدر ﻣــرا در ﮐﻧﺗــرول ﺧــود‬
‫ﺑ ﯾ ﺎورد؟‬
‫ﻧــﮫ اﯾــن ﮐﻧﺗــرول ﻧﺑــود اﯾــن ﺧواﺳــت ﺧــودم ﺑــود و ﺧــودم اﻧﺗﺧــﺎﺑش ﮐــرده ﺑــودم و اﯾــن ﻟﺣظــﮫ‬
‫ﻟﺣظﮫی ﺳﺎده ﻧﺑود‪.‬‬
‫و اﻧﺳﺎن ھﯾﭼﮕﺎه ﻧﻣﯾداﻧد ﭼﯽ وﻗت ﺗﺳﻠﯾم ﻋﺷق ﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫ﻣ ـن ان ﺷ ـب ﺗ ـﺎ ﺻ ـﺑﺢ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﻣﺟ ـﺎزی ﮐﻧ ـﺎر او ﺑ ـودم اﻧﮕ ـﺎر ﻋﺷ ـق ﯾﻌﻧ ـﯽ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺑﺧ ـواھﯽ‬
‫ﻓــردی را ﺑــﺎ ﺗﻣــﺎم وﯾژﮔــﯽ ھــﺎ و ﻧﻘــﺎﯾص اش ﺑﺷﻧﺎﺳــﯽ و ھﻧﮕــﺎم ﻧﯾــﺎزش دﻟــت ﻧﯾﺎﯾــد او را ﺗــرک‬
‫ﮐﻧﯽ‪ .‬ﯾﻌﻧﯽ واﻗﻌﺎ ﻋﺷق اﯾﻧطور ﭼﯾزی ﺑوده؟‬

‫ ‬ ‫ ‪37‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫******‬
‫ﮐﺎﺑل‪ :‬ﻋﻘرب ‪1392‬‬
‫ھ ـوا ﻧﮭﺎﯾ ـت ﭘ ـﺎک و ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ﺳ ـرد ﺑ ـود‪ .‬در ﯾﮑ ـﯽ از ﺗﭘ ـﮫ ھ ـﺎی زﯾﺑ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـﮭر را ﻣﯾﺷ ـد ازش‬
‫ﺗﻣﺎﺷ ـﺎ ﮐ ـﻧم ﻣﺷ ـﻐول ورزش ﺑ ـودم‪ .‬ﯾ ـﮏ‪ ...‬دو‪ ....‬ﺳ ـﮫ‪ ...‬ﺑ ـﮫ ﺗرﺗﯾ ـب ﺳ ـﯾﻧﮫ ﮐﺷ ـﯽ ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﺑﻌ ـد از‬
‫ﺷــﻣﺎره ھﺷــﺗﺎد دﮔــﮫ ﻧﻔﺳــم ﺑــﮫ ﺷــﻣﺎره اﻓﺗــﺎد و روی زﻣــﯾن دراز ﺷــدم‪ .‬ﺧــودم را ﺳــرزﻧش ﮐــردم‬
‫ﮐـﮫ ﭼـرا از روزھـﺎي دﯾﮕـر ﺑـدﺗر ﻋﻣـل ﻣﯾﮑـردم وﻟـﯽ دﻟـﯾﻠش ﻣﻌﻠـوم ﺑـود‪ .‬ھـﯾﭻ ﻓﮑـرم ﺳـر ﺟـﺎﯾش‬
‫ﻧﺑــود و ﭼﻧــد ﺑــﺎر ﺷــﻣﺎرش اﻋــداد از ذھــﻧم ﻓــرار ﮐــرد‪ .‬ﺧــودم را دور داده رو ﺑــﮫ آﺳــﻣﺎن دراز‬
‫ﮐﺷــﯾدم‪ .‬ﺧورﺷــﯾد ﺑــﮫ ﺻــورﺗم ﻟﺑﺧﻧــد ﻣﯾــزد و اﺑرھــﺎ ھــﺎج و واج ﻧﮕــﺎھم ﻣﯾﮑردﻧــد و ﭼﻘــدر آﺑــﯽ‬
‫آﺳــﻣﺎن زﯾﺑــﺎ ﺑــﮫ ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد‪ .‬ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺣرﮐــت آرام اﺑرھــﺎ ﭼﺷــمھﺎﯾم را ﺑــﮫ ﺗﻌﻘﯾــب ﺧــود‬
‫واﻣﯾداﺷــﺗﻧد در ﯾــﮏ ﭼﺷــم ﺑــﮫ ھــم زدن ﺻــورت راﺣﯾــل در آﺳــﻣﺎن ﻧﻘﺎﺷــﯽ ﺷــد‪ .‬ﭼﺷــﻣﺎﻧم را‬
‫ﻣﺣﮑ ـم ﺑﺳ ـﺗم و ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم ھﯾﭼ ـﯽ ﻧﺑ ـود و ﻣ ـن ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ دﭼ ـﺎر وھ ـم ﺷ ـده ام‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎرر! ﻓﻘ ـط‬
‫دﯾواﻧﮕﯽ ات ﻣﺎﻧده ﺑود ﮐﮫ ھﻣﯾن را ھم دﯾدی«‬
‫ﺑــﺎ اﯾــن ﮐﻠﻣــﺎت از ﺟــﺎﯾم ﺑرﺧﺎﺳــﺗﮫ ﺑــﮫ ﺳــوی ﺧﺎﻧــﮫ روان ﺷــدم ﺳــﺎﻋت ﺷــش ﺻــﺑﺢ ﺑــود و ﯾــﮏ‬
‫ﺳﺎﻋت زﻣﺎن ﺑرای اﺳﺗراﺣت داﺷﺗم‪.‬‬
‫ﯾــﮏ راﺳــت ﺑــﮫ اﺗــﺎﻗم رﻓﺗــﮫ و ﺧــودم را روی ﺗﺧــت رھــﺎ ﮐــردم‪ .‬ﺻــدای ﻣــﺎدرم روﯾﺎﮔوﻧــﮫ در‬
‫ﻣﻐ ـزم ﻣﯾﭼرﺧﯾ ـد ﮐ ـﮫ ﻣﯾﮕﻔ ـت‪» :‬ﭘﺳ ـرﺟﺎن وﻗ ـت ﺧ ـواب ﺗﻣ ـﺎم اﺳ ـت ﺑﯾ ـﺎ ﭘ ـﺎﯾﯾن! ﺻ ـﺑﺣﺎﻧﮫ ات ﺳ ـرد‬
‫ﻣﯾﺷﮫ«‬
‫وﻟ ـﯽ ﻣ ـن آن زﻣـﺎن ﻓﻘ ـط از ﺧـواب دﺳ ـﺗور ﻣﯾﮕ ـرﻓﺗم ﭼـون ﮐـﺎﻣﻼ ﻣـرا ﺧـواب در ﺑـر ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪.‬‬
‫ﭼﻧ ـد وﻗﺗ ـﯽ در ھﻣ ـﺎن ﺣ ـﺎل ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ اﻧﮕﺷ ـﺗﺎن ﻣ ـﺎدرم را ﻻی ﻣوھ ـﺎﯾم اﺣﺳ ـﺎس ﮐ ـردم ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن‬
‫ﺑﺳﺗﮫ ﻟﺑﺧﻧدی زدم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻓدای آراﻣش اﯾن دﺳﺗﺎﻧت ﺷوم ﻣﺎدر!«‬
‫ﻣــﺎدرم ﻣــرا ﺑوﺳــﯾد و ﮔﻔــت‪» :‬ﭘﺳــرم ﺗــو ﺑــزرگ ﺷــدی درﺳــت ﻧﯾﺳــت ﺑﺑوﺳــﻣت وﻟــﯽ ﻣﺟﺑــورم‬
‫ﻣﯾﮑﻧﯽ ﭼرا اﯾﻧﻘدر ﺗو ﻧﺎز اﺳﺗﯽ؟«‬
‫ﭼﺷـ ـﻣﺎﻧم را ﺑـ ـﺎز ﮐـ ـردم و روی زاﻧـ ـوﯾش ﺳـ ـرم را ﮔذاﺷـ ـﺗم و ﮔﻔـ ـﺗم‪» :‬ﻏﯾـ ـر ﺗـ ـو ﮐـ ـﯽ ﻣﯽﺗواﻧـ ـد‬
‫اﯾﻧﻘدر ﺧوب ﻣوھﺎﯾم را ﻧوازش ﮐﻧد؟«‬
‫ﻣــﺎدرم‪ » :‬وﻗﺗــﯽ دﺧﺗــر روﯾﺎھﺎﯾــت ﺑــﺎ اﻧﮕﺷــﺗﺎن ظرﯾــف ﺧــود ﻻی ﻣوھﺎﯾــت ﺑﺧــزد آراﻣــش ﺑــﮫ‬
‫ﺗﮏ ﺗﮏ ﺳﻠول ھﺎی ﺳرت ﻣﯾدود آن وﻗت ﻣﯾداﻧﯽ ﻓرﻗش ﭼﯾﺳت ﺟﺎن ﻣﺎدر«‬
‫ﺑــﺎ اﯾــن ﺣــرف ﺧــواب از ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﭘرﯾــد و ﯾــﮏ راﺳــت ﺳــر ﺗﺧــﺗم ﻧﺷﺳــﺗم ﭼــون در زﻣــﺎن اﯾــن‬
‫ﺻﺣﺑت ﻓﻘط ﺣس ﻧوازش ﺷدن ﺗوﺳط راﺣﯾل ﺑﮫ ذھﻧم رﺳﯾد‪.‬‬
‫از ط ـرز ﺗﺧ ـﯾﻠم ﺧﺟ ـل ﺷ ـدم و ﺑ ـﮫ ﺣﻣ ـﺎم رﻓ ـﺗم‪ .‬ﺧ ـودم را آﻣ ـﺎده ﮐ ـرده و ﺑ ـﮫ ﺳ ـوی داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل‬
‫در ﺣرﮐت ﺷدم‬

‫ ‬ ‫ ‪38‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫در ﺟرﯾــﺎن درس ﭼﺷــﻣﺎﻧم از ﺧــواب زﯾــﺎد ﺑﺳــﺗﮫ ﻣﯾﺷــد وﻟــﯽ ﮐوﺷــش ﻣﯾﮑــردم ﺧــودم را ﻋــﺎدی‬
‫ﻧﺷــﺎن دھــم‪ .‬اﻟﯾــﺎس ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر دﻟﯾــل ﺑــﯽ ﺧــواﺑﯽ ام را ﭘرﺳــﯾد و ﺑــﺎ ﮔﻔــﺗن ﺳــرم درد ﻣﯾﮑﻧــد از‬
‫ﺣﻘﯾﻘت طﻔره رﻓﺗم‪.‬‬
‫ﭘ ـس از درس ھ ـم ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﮐﻣ ـﯽ درس ﺧﺎﻧ ـدﯾم و او ﻣﺛ ـل ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺧ ـود رﺳ ـﯾده ﺑ ـودم و ﺑ ـوی‬
‫ﺧ ـوش ﻣﯾ ـداد‪ .‬ازم ﺑﺎﺑ ـت ﺷ ـب ﻗﺑ ـل زﯾ ـﺎد ﻣﻣﻧ ـون ﺑ ـود و ﻣﯾﮕﻔ ـت ﮐ ـﺎرم را ﻓراﻣ ـوش ﻧﻣﯾﮑﻧ ـد‪ .‬ﻣ ـن‬
‫ھم در ﺟواﺑش ﮐوﺗﺎه ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﮭم ﻧﺑود ﺧواھش ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﭼﻧـ ـدﯾن روز از آن زﻣـ ـﺎن ﮔذﺷـ ـت و روزھـ ـﺎ و ﺷـ ـبھﺎ ﺑـ ـﺎ راﺣﯾـ ـل ﺳـ ـﭘری ﻣﯾﺷـ ـد دﮔـ ـر ﮐـ ـﺎﻣﻼ‬
‫ﺑراﯾش ﻋﺎدت ﮐردم ﺑودم‪.‬‬
‫ﺷ ـب ھ ـﺎ اﮔ ـر ﭘﯾ ـﺎﻣش ﮐﻣ ـﯽ دﯾ ـر ﻣ ـﯽ آﻣ ـد ﯾ ـﮏ ﺟﻧﺑ ـﮫام ﻧﮕ ـران ﻣﯾﺷ ـد و ﺟﻧﺑ ـﮫ دﯾﮕ ـرم ﺧوﺷ ـﺣﺎل‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﺣﺗﻣ ـﺎ ﭘﯾ ـﺎم ﻣﯾﻔرﺳ ـﺗﺎد ﺗ ـوام ﺑ ـﺎ ﮔﻼﯾ ـﮫ؛ ﮐ ـﮫ ﻣﺟﺑ ـور اﺳ ـت ھﻣﯾﺷ ـﮫ او اﻗ ـدام ﮐﻧ ـد‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ اﯾ ـن‬
‫وﺟــود ﺑﺳــﯾﺎر ﮐوﺗــﺎه ﺟــواب ﻣﯾــدادم و ﺷــب ﺑﺧﯾــری ﮐــرده ﻣوﺑﺎﯾــل را ﮐﻧــﺎر ﻣﯾﮕذاﺷــﺗم‪ .‬اﻣــﺎ ھــر‬
‫ﺷ ـب ﺑ ـدون ﺷ ـب ﺑﺧﯾ ـری ﮔﻔ ـﺗن او ﺧ ـواﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﻧﻣ ـﯽ آﻣ ـد اﯾ ـن ﺣﺳﺎﺳ ـﯾت ﻣوھ ـوم ﻣﻌﺗ ـﺎدم‬
‫ﮐــرده ﺑــود و ﭼــﯽ ﮐﺳــﯽ ﻣﯽﺗواﻧــد درک ﮐﻧــد ﮐــﮫ اﻋﺗﯾــﺎد ﺗﻧﮭــﺎ ﺑــﮫ ﻣــواد ﻧﯾﺳــت و ﭼــﯽ ﭼﯾــزی‬
‫ﻣﯽﺗواﻧد اﻋﺗﯾﺎد آور ﺗر از ﻋﺷق ﺑﺎﺷد؟‬

‫در ﭘﺎﯾـ ـﺎن ﯾـ ـﮏ روز درﺳـ ـﯽ ﺑـ ـﺎ راﺣﯾـ ـل ﺑـ ـﮫ ﺳـ ـﻣت در ﺧروﺟـ ـﯽ ﭘوھﻧﺗـ ـون در ﺣرﮐـ ـت ﺷـ ـدﯾم‬
‫ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗﯾم ھ ـر ﮐ ـدام ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﺧﺎﻧ ـﮫھﺎی ﺧ ـود ﺑ ـروﯾم‪ .‬ھﻧ ـوز از ﻣﺣوط ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه ﺧ ـﺎرج ﻧﺷ ـده‬
‫ﺑــودم ﮐــﮫ از دور ﭼﺷــﻣم ﺑــﮫ روﯾــﺎ و اﻟﯾــﺎس اﻓﺗــﺎد ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﻣﻼﯾﻣــت ﮐﻧــﺎر ھــم ﻗــدم ﻣﯾزدﻧــد‪ .‬از‬
‫ﻓﺎﺻ ـﻠﮫی ﮐ ـﮫ ﻗ ـدم زدن ﺷ ـﺎن را ﺗﻣﺎﺷ ـﺎ ﻣﯾﮑ ـردم ﺧﯾﻠ ـﯽ زﯾﺑ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯾرﺳ ـﯾدﻧد و ﻗدمھﺎﯾﺷ ـﺎن را‬
‫ھ ـم زﻣ ـﺎن ﺣرﮐ ـت ﻣﯾدادﻧ ـد‪ .‬روﯾ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺑ ـﮫ زﻣ ـﯾن دوﺧﺗ ـﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود و ﺣرفھ ـﺎی اﻟﯾ ـﺎس را‬
‫ﮐـﮫ ﺑـﺎ اﺷـﺗﯾﺎق ﻓـراوان ﺗﻌرﯾـف ﻣﯾﮑـرد‪ ،‬ﻣﯾﺷـﻧﯾد‪ .‬ﯾـﮏ ﻟﺣظـﮫ ﺑـﺎ ﺧـودم ﻓﮑـر ﮐـردم ﮐـﮫ ﭼﻘـدر زود‬
‫اﯾــن دو ﻧﻔــر ﺑــﺎ ھــم ﮐﻧــﺎر آﻣدﻧــد در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ روﯾــﺎ از اﻟﯾــﺎس ﻣﺗﻧﻔــر ﺑــود‪.‬وﻟﯽ ﭼــرا ﻣــن ﻧﻣﯾﺗــواﻧم‬
‫ﺧودم را ﺑﺎ راﺣﯾل وﻓق دھم؟‬
‫ﭼطور اﻟﯾﺎس روﯾﺎ را ﻗﻧﺎﻋت داده اﺳت؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﻣن واﻗﻌﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧم ﻣﺛل اﻟﯾﺎس ارﺗﺑﺎطﺎت ﺧوﺑﯽ ﺑﺎ ھم ﺗﯾﻣﯽام اﯾﺟﺎد ﮐﻧم؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﻣﺷﮑل در ﮐﺟﺎ اﺳت؟‬
‫ﮐﺟﺎی ﮐﺎرم ﻣﯾﻠﻧﮕد؟ ﺑﺎﯾد ﭘﯾداﯾش ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫روﯾ ـﺎ از دور ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺣﺿ ـورم ﺷ ـد و ﭘ ـس از دﯾ ـدن ﻣ ـن ﺗﺑﺳ ـﻣﯽ زﯾﺑ ـﺎی ﮐ ـرده ﻗ ـدم ھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﮫ‬
‫ﺳ ـﻣت ﻣ ـن ﺟﮭ ـت داد‪ .‬اﻟﯾ ـﺎس ھ ـم رد او را ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺎﺑ ـل ﻣ ـن در ﺣ ـﺎل آﻣ ـدن ﺑودﻧ ـد‪ .‬ﯾﮑﺑ ـﺎره‬
‫ﻣﺗوﺟـﮫ ﺷـدم ﮐـﮫ ﻟﺑﺧﻧـد روﯾـﺎ ﺗﺑـدﯾل ﺑـﮫ ﭼـﯾن ﻋﻣﯾـق ﭘﺷـﯾﻣﺎﻧﯽ ﺗـوام ﺑـﺎ ﺳـﮑوت ﺷـد و ﭼﺷـﻣﺎﻧش را‬
‫ﺑ ـﮫ ﺷ ـدت ﺑ ـﮫ زﻣ ـﯾن دوﺧ ـت‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼ ـﮫ اﺗﻔ ـﺎﻗﯽ اﻓﺗ ـﺎده ﮐ ـﮫ ﻣوﺟ ـب دﻟﺧ ـوری روﯾ ـﺎ ﮔردﯾ ـد وﻟ ـﯽ‬
‫راﺣﯾــل را ﮐﻧــﺎرم ﺣــس ﮐــردم ﮐــﮫ آﻣــده ﺑــود و در ﭼﻧــد ﻣﯾﻠــﯽ ﻣﺗــری ام اﯾﺳــﺗﺎده اﺳــت‪ .‬ﻣﺗوﺟــﮫ‬

‫ ‬ ‫ ‪39‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـمھﺎ و اﺑروھ ـﺎی ﮐﻣ ـﺎﻧﯽ ﺧ ـود ﻧ ـﺎز و ﻏﻣ ـزه ﮐ ـرده‪ ،‬دارد روی اﻋﺻ ـﺎب روﯾ ـﺎ راه‬
‫ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﺑـرای اﯾﻧﮑـﮫ ﺗواﻧﺳـﺗﮫ ﺑﺎﺷـم ﮐﻣـﯽ ﺣـﺎل روﯾـﺎ را ﺑﮭﺗـر ﮐـﻧم ﯾـﮏ ﻣﻘـدار از راﺣﯾـل ﻓﺎﺻـﻠﮫ ﮔرﻓﺗـﮫ و‬
‫ﺑﮫ ﮐﻧﺎر اﻟﯾﺎس اﯾﺳﺗﺎدم‪.‬‬
‫واﻗﻌ ـﺎ دﻟ ـم ﻧﻣ ـﯽ آﻣ ـد دل روﯾ ـﺎ ﺑﮕﯾ ـرد او را دوﺳ ـت داﺷ ـﺗم و ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ھ ـﯾﭻ ﻧ ـوع ﻧ ـﺎراﺣﺗﯽ ذھﻧ ـﯽ‬
‫از آدرس ﻣــن ﻧداﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــد‪ .‬وﻗﺗــﯽ روﯾــﺎ ﻓﮭﻣﯾــد ﺑــرای او ﺧوﺷــﺣﺎﻟﯽ او اﯾﻧﮑــﺎر را ﮐــردم ﺷــﺎد‬
‫ﺷــده و ﺑــﺎ ﻏــرور ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﻧﮕرﯾﺳــت‪ .‬وﻟــﯽ راﺣﯾــل اﻋﺗﻧــﺎﯾﯽ ﺑــﮫ او ﻧﻣﯾﮑــرد و ﺑــﮫ ﻧﻘطــﮫی‬
‫ﻧﺎﻣﻌﻠوﻣﯽ ﺧﯾره ﺑود‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ھﯽ ﺷﮭرﯾﺎر ﺑرای ﺷﺎم ﭼﯽ ﺑرﻧﺎﻣﮫ داری؟«‬
‫ﻣن‪» :‬در واﻗﻊ ﺑرﻧﺎﻣﮫی ﻧدارم وﻟﯽ ﺑﺳﯾﺎر ﻣﯾﺧواھم ﺟﺎی ﺑرای ﮔردش ﺑروﯾم«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬راﺳ ـﺗش رﻓﯾ ـق ﻣ ـن ھ ـم ﻣﯾﺧ ـواھم ﺑ ـرﯾم ﯾ ـﮏ ﺷ ـﯾرﯾﺦ ﯾ ـﺎ ﻗﮭ ـوه ﭼﯾ ـزی ﺑﺧ ـورﯾم ھﻣﯾﻧط ـور‬
‫داﻧﺷﺟوﯾﯽ ﺑﺎﺷد« و ﺑﮫ روﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﮐرد‪.‬‬
‫روﯾﺎ اﺑرو ﺑﺎﻻ اﻧداﺧت و ﮔﻔت‪ »:‬ﻋﺎﻟﯾﺳت ﻣن ھم ﻣﯾﺎﯾم وﻟﯽ ﺑرای ﯾﮏ ﺳﺎﻋت«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺷ ـده ﺑ ـﺎ ﺣرﮐ ـﺎت ﮐ ـﺞ و ﮐ ـول اﺑروھ ـﺎﯾش‪ ،‬ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل اﺷ ـﺎره ﮐ ـرد ﮐ ـﮫ ﻣ ـن‬
‫ﻧظرش را ﺑﭘرﺳم‪.‬‬
‫ھرﭼﻧــد دوﺳــت ﻧداﺷــﺗم روﯾــﺎ و راﺣﯾــل ھــر دو در ﯾــﮏ ﻣﮑــﺎن ﻗــرار ﺑﮕﯾرﻧــد و ﻟــﯽ ﻧﺎﭼــﺎر ﺑــﺎ‬
‫آواز ﻣﻼﯾم ﻧظر راﺣﯾل را ﭘرﺳﯾدم‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ دﻧﯾ ـﺎ ﻧﺧ ـره ﭼﺷ ـم ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣم دوﺧ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺗ ـو دوﺳ ـت داری ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ‬
‫ﺑﯾﺎم ﯾﺎ ﻧﮫ«‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺳ ـرم از ﺣرﮐ ـﺎت ﻋﺟﯾ ـب اﯾ ـن دﺧﺗ ـر داغ ﮐ ـرده ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﻟﺣ ـن ﻗﮭرآﻣﯾ ـز وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای‬
‫ﻧﮭﺎﯾت ﭘﺎﯾﯾن ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﺗوﺟﮫ ﺣرف زدﻧت ﺑﺎش اﯾﻧﺟﺎ ﺗﻧﮭﺎ ﻧﯾﺳﺗﯾم ﺑﻘﯾﮫ ﺑد ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﻧد‪«.‬‬
‫ﺑﻌـد ھـم ﺑـﺎ ﺻـدای ﺑﻠﻧـد ﺗـر ﮐـﮫ روﯾـﺎ و اﻟﯾـﺎس ﻗـﺎدر ﺑـﮫ ﺷـﻧﯾدن اش ﺑودﻧـد ﮔﻔـﺗم‪ » :‬ﺑـﮫ ﻣـن رﺑطـﯽ‬
‫ﻧـدارد ﮐـﮫ ﻣﯾـﺎی ﯾـﺎ ﻧـﮫ ﻣـﺎ ھﻣﯾﺷـﮫ ﺳـﮫ ﻧﻔـری ﻣﯾـرﯾم وﻟـﯽ ﭼـون اﻣـروز اﯾﻧﺟـﺎ ﺑـودی ﻧﺎﭼـﺎر ﺑـﮫ ﺗـو‬
‫ھم ﮔﻔﺗﯾم«‬
‫اﺣﺳــﺎس ﮐــردم روﯾــﺎ از ﺧوﺷــﺣﺎﻟﯽ اﯾــن ﺣــرﻓم ﻣﯾﺧواھــد ﺑــﮫ ﭘــرواز ﺑﯾﺎﯾــد وﻟــﯽ ﺣﯾــف ﮐــﮫ ﺑــﺎل‬
‫ﻧداﺷــت‪ .‬وﻟــﯽ راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﺑــﯽ ﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﺗﻣــﺎم ﮔﻔــت‪» :‬ﺗﺷــﮑر ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﻣــن را اﺿــﺎﻓﮫ ﻓــرض‬
‫ﮐردی وﻟﯽ ﻣن ھم ﻣﯾﺎم ﺗﺎ ازی ﺑﮫ ﺑﻌد ﺑﮫ ﻣن ﻋﺎدت ﮐﻧﯾد«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب ﺑﺎﺷد ﺑﺎ ھم ﻣﯾروﯾم ﭼﮭﺎر ﻧﻔری«‬
‫ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﻣــوﺗرم در ﺣرﮐــت ﺷــدﯾم و ﻣــن ﭘﺷــت ﻓرﻣــﺎن‪ ،‬اﻟﯾــﺎس ﮐﻧــﺎرم و راﺣﯾــل و روﯾــﺎ ﺑــﺎ‬
‫ﻓﺎﺻــﻠﮫ زﯾــﺎد از ھــم در ﻋﻘــب ﻣــوﺗر ﻧﺷﺳــﺗﻧد‪ .‬در ﺟرﯾــﺎن راه اﻟﯾــﺎس از روزش ﮐــﮫ ﭼطــور ﺑــﺎ‬
‫روﯾــﺎ ﮔذﺷــﺗﮫ ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑــرد و ﻣﯾﮕﻔــت ﮐــﮫ ﭼﻘــدر روﯾــﺎ را ﺑــﮫ زﺣﻣــت ﮐــرده ﺗــﺎ ﺳــوال ھــﺎ را‬
‫ﺗواﻧﺳــﺗﮫ اﺳــت ﺣــل ﺑﮑﻧــد‪ .‬روﯾــﺎ ھــم ﻣﯾﺧﻧدﯾــد و از آﯾﯾﻧــﮫ ﻋﻘــب ﻣــوﺗر ﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﭼﺷــﻣﺎن ﭘــر‬

‫ ‬ ‫ ‪40‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣﯾــدش را روی ﭼﺷــم ھــﺎی ﺧــودم اﺣﺳــﺎس ﮐــﻧم‪ .‬ﺛﺎﻧﯾــﮫ ھــﺎی ھــم ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــردم ﮐــﮫ‬
‫آرﻧــﺞ روی ﺷﯾﺷــﮫی ﭘــﺎﯾﯾن ﮐﺷــﯾده ﺷــده ﻣــوﺗر ﮔذاﺷــﺗﮫ و ﭼﺎﻧــﮫاش را ﺑــﮫ دﺳــﺗش ﺗﮑﯾــﮫ داده ﺑــود‪.‬‬
‫او ﻣﺣو ﻓﺿﺎی ﺑﯾرون ﻣوﺗر ﮔﺷﺗﮫ و ھﯾﭻ اھﻣﯾﺗﯽ ھم ﺑﮫ ﺻﺣﺑت ھﺎی ﻣﺎ ﻧﻣﯾداد‪.‬‬
‫ﭼــﺎل زﯾﺑــﺎﯾﯽ در ﭼﺎﻧــﮫ اش وﺟــود داﺷــت ﮐــﮫ ﺻــورﺗش را ﺟــذاب ﺗــر ﻣﯾﮑــرد‪ .‬وﻗﺗــﯽ راﺣﯾــل‬
‫ﻣﻘــﺎﺑﻠم ﺑــود ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﭼﺷــﻣﺎﻧم را آﻧطــور ﮐــﮫ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم در ﮐﻧﺗــرول ﺧــودم داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــم ﺑــﮫ‬
‫ﻧﺣ ـوی ﮐ ـﮫ ھ ـر ﭼ ـﮫ ﺗ ـﻼش ﻣﯾﮑ ـردم ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت دﯾﮕ ـری ﺧﯾ ـره ﺷ ـوم ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﺑ ـدون اراده ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت‬
‫او ﻣﯾﭼرﺧﯾد و اﯾن ﺑراﯾم ﻋذاب ﺷﯾرﯾﻧﯽ ﺑود ﮐﮫ ھم دوﺳﺗش داﺷﺗم و از ازش ﺑﯾزار ﺑودم‪.‬‬
‫وارد رﺳــﺗوران زﯾﺑــﺎ و ﺑــﺎ ﻓﺿــﺎی ﻧﮭﺎﯾــت آراﻣــﯽ ﺷــدﯾم‪ .‬رﺳــﺗوران ﮐﻼﺳــﯾﮏ ﮐــﮫ اطــراﻓش ﺑــﺎ‬
‫رﻧﮓھ ـﺎی طﻼﯾ ـﯽ ﺗ ـزﯾﯾن ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردی وارد ﻗﺻ ـر طﻼﯾ ـﯽ و ﻣﺟﻠﻠ ـﯽ ﺷ ـده ﺑﺎﺷ ـﯽ‪ .‬ﻣ ـﺎ‬
‫ﯾــﮏ ﮔوﺷــﮫی دﻧــﺞ و ﺧﻠــوﺗﯽ را ﺑــرای ﻧﺷﺳــﺗن اﻧﺗﺧــﺎب ﮐــردﯾم و ﮔﺎرﺳــون آﻣــده و درﺧواﺳــت‬
‫ھﺎی ﻣﺎ را ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﯾﮏ ﻗﮭوه ﺳﺎده ﺑﺎ ﮐﻣﯽ ﺑﻐﻼوه«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﯾﮏ ﻗﮭوه ﺷﯾردار ﺑﺎ ﻣﯾﺗﺎﯾﯽ رﻧﮕﯽ«‬
‫روﯾﺎ‪ »:‬ﻣﺛل آﻗﺎ ﺷﮭرﯾﺎر ﺑﮫ ﻣن ھم«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻓﻘط ﯾﮏ ﻗﮭوه ﺗﻠﺦ«‬

‫ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻋﺻ ـﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯾرﺳ ـﯾد وﻟ ـﯽ ﺑ ـر ﻋﮑ ـس او‪ ،‬روﯾ ـﺎ‬
‫ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــود‪ .‬وﻗﺗــﯽ ﺳﻔﺎرﺷــﺎت آﻣــد ھﻣــﮫﻣﺎن ﻣﺷــﻐول ﺧــوردن ﺷــده ﺑــودﯾم وﻟــﯽ راﺣﯾــل ھــﯾﭻ‬
‫ﻧﻣﯾﺧورد و ﻗﮭوه اش ھم ﮐﺎﻣﻼ ﺳرد ﺷد‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬راﺣﯾل اﮔر ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗﯽ ﯾﮏ ﭼﯾزی دﯾﮕﮫ ﺳﻔﺎرش ﻣﯾدادی«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﮫ ﻣﯾﺧواﯾم وﻟﯽ ﺧﯾﻠﯽ ﺗﻠﺦ اﺳت«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب ﭼرا ﺗﻠﺦ ﺳﻔﺎرش دادی ﮐﻣﯽ ﺑﻐﻼوه ﺳﻔﺎرش ﻣﯾدادی ﮐﮫ ﺑﺎ ھم ﻣﯾﺧوردی«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺑﻠﯽ وﻟﯽ ﺗو ﺑﻐﻼوه ﺳﻔﺎرش داده ﺑودی ﮔﻔﺗم ﺑﺎ ھم ﻣﯾﺧورﯾم«‬
‫و ﭼــوﮐﯽ اش را ﮐﻧــﺎر ﭼــوﮐﯽ ﻣــن ﮐﺷــﯾد ﺑــﮫ ﻧﺣــوی ﮐــﮫ ﺑــﺎزوﯾش ﺑــﮫ ﺑــﺎزوﯾم ﺑرﺧــورد ﮐــرد‪.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس و روﯾــﺎ ﺣﯾــران ﮐﺎرھــﺎﯾش ﻗــرار ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑودﻧــد وﻟــﯽ ﭼﯾــزی ﻧﮕﻔ ـﺗن‪ .‬راﺣﯾــل ﺷــروع ﮐــرد‬
‫ﺑ ـﮫ ﺧ ـوردن ﺑﻐﻼوهھ ـﺎی ﻣ ـن‪ .‬ھﻣ ـﮫ اش را ﻣﯾﺧ ـورد و ﻗﮭ ـوه ﺳرﻣﯾﮑﺷ ـﯾد ﺗ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﻓﻘ ـط ﯾ ـﮏ ﺑﻐ ـﻼوه‬
‫ﻣﺎﻧـد‪ .‬آﻧـرا ھـم دﻧـدان ﮔرﻓـت و ﻧﺻـف ﮐـرد ﺑﻌـد ﺑـﺎ ھﯾﺟـﺎن ﮔﻔـت‪ ,oh shit»:‬ﻓراﻣـوش ﮐـردم ﮐـﮫ‬
‫ﺑﮫ ﺗو ھم ﺑدم ﺑﯾﺎ اﯾﻧرا ﺑﺧور«‬
‫ﻣــن ﺑــﺎ ﺣرﮐــت ﺳــر ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﻣــﺎﻧﻊ اش ﺷــوم وﻟــﯽ او ﺑــﮫ زور ﺑﻐــﻼوه ﺧــوردهاش را ﺑــﮫ دھــﻧم‬
‫ﮐرد‪.‬‬
‫ﺣـس ﺧﻔـﮫ ﺷـدن را ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﺑﻐـﻼوه ﻧـﯾم ﺷـده ﭘﯾـدا ﮐـرده ﺑـودم و واﻗﻌـﺎ ﻣﻐـزم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـت اﯾـن ﮐـﺎر‬
‫اﺣﻣﻘﺎﻧــﮫ راﺣﯾــل را ﺗﺣﻠﯾــل ﮐﻧــد‪ .‬راﺣﯾــل ھرھــر ﺧﻧدﯾــد و ﮔﻔــت‪»:‬ﻧوش ﺟﺎﻧــت ﻋزﯾــز ﻣــن‪ ،‬ﻣــردم‬

‫ ‬ ‫ ‪41‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﺎی ﺟﮭﺎن ﺳوم ﻣـﯾﮕن ﺑـﺎ اﯾـن ﮐـﺎر ﻣﺣﺑـت ھـﺎ زﯾـﺎد ﻣﯾﺷـﮫ« و ﺑـﺎز ﺧﻧدﯾـد‪ .‬اﻟﯾـﺎس ھـم ﺑـﺎ اﯾـن ﮐـﺎر‬
‫راﺣﯾــل ﺷــروع ﺑــﮫ ﺧﻧدﯾــدن و ﻣﺳــﺧره ﮐــردن ﻣــن ﮐــرده ﺑــود وﻟــﯽ در اﯾــن ﻣﯾــﺎن روﯾــﺎ‪ ،‬ﭼﯾــزی‬
‫ﻧﻣﺎﻧده ﺑود ﮐﮫ از ﻋﺻﺑﺎﻧﯾت ﻣﻧﻔﺟر ﺷود‪.‬‬
‫ﺑــﺎ ﭼﺷــمھﺎی ﻏﺿــﺑﻧﺎک ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣﺎن راﺣﯾــل زل زدم‪ .‬ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﮐــﮫ ﺿــرﺑﺎن ﻗﻠــب راﺣﯾــل ھــم‬
‫ﺗﻧــدﺗر ﺷــده و از ﺣﺎﻟــت ﭼﮭــرهام ﺗــرس ﮔرﻓﺗــﮫ اﺳــت‪ .‬اﻧﮕﺷــت اﺷــﺎرهام را ﺑــﮫ ﻧﺷــﺎن ﺗﮭدﯾــد ﺑــﮫ‬
‫ﺳـﻣﺗش ﮔرﻓﺗـﮫ و ﺑـﺎ ﻟﺣـن ﻣﺣﮑـم ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺑـﺎر آﺧـرت ﺑﺎﺷـد راﺣﯾـل ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﻣـن ھﻣﯾﭼـﯾن ﺑرﺧـوردی‬
‫ﻣﯾﮑﻧــﯽ! ﻣــن دوﺳــت ﺻــﻣﯾﻣﯽ ﺗــو ﻧﯾﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺟﻠــو اﯾــن ھﻣــﮫ آدم ھــر ﮐــﺎری ﺑﺧــواھﯽ ﺑﮑﻧــﯽ‬
‫ﻓﮭﻣﯾدی؟«‬
‫ﺑ ـﺎ اﯾ ـن وﺿ ـﻊ ﺳ ـﮑوﺗﯽ ﻣ ـﺑﮭم ﺑ ـر ﺧ ـﻼف ﺷ ـﻠوﻏﯽ ﮐﺎﻓ ـﮫ در ﻣﺣوط ـﮫ ﻣﯾ ـز ﻣ ـﺎ ﺣ ـﺎﮐم ﺷ ـد‪ .‬روﯾ ـﺎ از‬
‫طــرز ﺑرﺧــوردم ﺑــﺎ راﺣﯾــل ﺑــﮫ وﺟــد آﻣــده و ﻧﻔﺳــﯽ ﻋﻣﯾــق از روی راﺣﺗــﯽ ﮐﺷــﯾد اﻧﮕــﺎر ﮐــﮫ‬
‫ﺣــرف ھــﺎی دل او را ﻣــن ﮔﻔﺗــﮫ ﺑﺎﺷــم‪ .‬اﻟﯾــﺎس ھــم ﮐــﮫ ﻓﮭﻣﯾــده ﺑــود ﺟــﺎی ﺷــوﺧﯽ ﻧﯾﺳــت و ﻣــن‬
‫واﻗﻌ ـﺎ ﺟ ـدی ﺷ ـدم ﺧﻧ ـدهاش را ﺧ ـورد و ھ ـﯾﭻ ﻧﮕﻔ ـت‪ .‬راﺣﯾ ـل ھ ـم ﮐ ـﮫ اﻧﺗظ ـﺎر ﭼﻧ ـﯾن ﻋﮑساﻟﻌﻣﻠ ـﯽ‬
‫را از ﻣن ﻧداﺷـت ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ از ﻣـن دﻟﺧـور ﺷـده اﺳـت‪ .‬ﺑـرای ﭼﻧـد ﺛﺎﻧﯾـﮫ ﺑـﮫ ﻣـن ﺧﯾـره‬
‫ﺷد و ﺑﻌدا ﺳرش را ﺑﮫ ﺳﻣت ﺧﻼف ﻣن ﺑرﮔرداﻧد و ﺗﺎ آﺧر دﯾﮕر ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻧﮑرد‪.‬‬
‫ﻟﺣظــﺎت اﺧﯾــر ﺣﺿــور ﻣــﺎ در ﮐﺎﻓــﮫ ﺑــود و ﻣﯾﺧواﺳــﺗﯾم آرام آرام ﺑﻠﻧــد ﺷــوﯾم و ﺑــروﯾم ﮐــﮫ ھﻣــﺎن‬
‫ھﻧﮕــﺎم ﻣﺗوﺟــﮫ ﻧﮕﺎهھــﺎی ﻣرﻣــوز و در ﻋــﯾن ﺣــﺎل ﻋﻣﯾــق ﭘﺳــری ﺧــوش اﻧــدام ورزﺷــﮑﺎر ﺑــر‬
‫روی راﺣﯾــل ﺷــدم‪ .‬ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﻣﯾﺧواﺳــت راﺣﯾــل را زﻧــده زﻧــده ﺑﺑﻠﻌــد‪ .‬ﻣردﻣــﮏ ﭼﺷــﻣﺎﻧش‬
‫ﯾﮑﺑـ ـﺎر ﭼﺷـ ـﻣﺎن آھـ ـوﯾﯽ راﺣﯾـ ـل را ﻧﺷـ ـﺎﻧﮫ ﻣﯾرﻓـ ـت و ﯾﮑﺑـ ـﺎر ﭘـ ـﺎﯾﯾن آﻣـ ـده و رد ﻟبھـ ـﺎی او را‬
‫ﻣﯾﮕرﻓت‪.‬‬
‫ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ﺻــﺣﻧﮫ ﺣــس ﻏﯾــرت و ﻏــرور ﻣرداﻧــﮫام ﺑــﯾش از ﺣــد ﻣﻌﻣــول ﻓﻌــﺎل ﺷــده ﺑــود‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻـ ـوص ﺑﻌـ ـد ازﯾﻧﮑـ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾـ ـدم راﺣﯾـ ـل ھـ ـم ﻣﺗوﺟـ ـﮫ ﺷـ ـده و ﺑـ ـراﯾش ﻋﺷـ ـوه ﻣﯽآﯾـ ـد‪ .‬ﺑـ ـﮫ‬
‫ﻧﺣویﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺳــوﯾش ﻧﮕــﺎه ﮐــرده و ﺑﻌــد از ﻟﺣظــﮫی ﭘﻠﮑــﺎﻧش را ﺑــﺎ ﻧــﺎز ﻓــراوان ﺑــﺎﻻ و ﭘــﺎﯾﯾن‬
‫ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ .‬ﻧﯾ ـروی ﺣﺳ ـﺎدت ﺑ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم اﻋﺿ ـﺎی ﺑ ـدﻧم ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ دوﯾ ـدن ﮐ ـرد‪ .‬دﺳ ـت ﺧ ـودم ﻧﺑ ـود وﻟ ـﯽ‬
‫آن ﻟﺣظ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم از ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﻣﻧﻔﺟ ـر ﺷ ـوم‪ .‬دﺳ ـﺗﺎﻧم را ﺑ ـﮫ ھ ـم ﻣﺷ ـت ﮐ ـردم و دﻧ ـدانھﺎﯾم را‬
‫روی ھ ـم ﻣﯾﺳ ـﺎﯾﯾدم و در دﻟ ـم ﺗﮑ ـرار ﻣﯾﮑ ـردم‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر آرام ﺑ ـﺎش ﺑ ـﮫ ﺗ ـو رﺑط ـﯽ ﻧ ـدارد ﺧ ـب!‬
‫ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـو ﺑ ـرو دﮔ ـﮫ« در ذھ ـﻧم ﺑ ـﺎ آن ﭘﺳ ـر دﻋ ـوا راه اﻧداﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـودم و ﭼﻧ ـﺎن ﺑ ـﮫ ﺳ ـر وﺻ ـورﺗش‬
‫ﻣﯾﮑوﺑﯾ ـدم ﮐ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎﻧم و ﺻ ـورت او ﯾﮑ ـﯽ ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬اﻣ ـﺎ اﯾ ـن ﯾ ـﮏ ﺗﺻ ـور ﺑ ـود ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑﺳ ـﺗﮫ‬
‫ﮐ ـردم و ﻧﻔ ـس ﻋﻣﯾ ـق ﮐﺷ ـﯾدم دوﺑ ـﺎره ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم و در ﯾ ـﮏ ﺣرﮐ ـت ﺳ ـرﯾﻊ ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـده و‬
‫ﮐﺎﻓ ـﮫ را ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻋت ﺑ ـرق ﺗ ـرک ﮐ ـردم‪ .‬ﻓ ـورا داﺧ ـل ﻣ ـوﺗرم ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ و ﺑ ـﺎ ﺳ ـرﻋت ‪ ١٢٠‬ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت‬
‫ﺧﺎﻧ ـﮫ رﻓ ـﺗم‪ .‬اﺻ ـﻼ ﺑﯽﺧﯾ ـﺎل روﯾ ـﺎ و اﻟﯾ ـﺎس ﮐ ـﮫ ﭘﺷ ـت ﺳ ـرم ﻣﯾدوﯾدﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﭼ ـﯽ ﺷ ـد ﯾ ـﮏ دﻓﻌ ـﮫﯾﯽ؟‬
‫ﯾﺎ ﮐﺟﺎ رﻓﺗﯽ؟‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت آﻧﮭﺎ را رھﺎ ﮐردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪42‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺷـب در ﺧﺎﻧـﮫ ﻟـب ﺑـﮫ ﻏـذا ﻧـزدم‪ ،‬ﻣوﺑـﺎﯾﻠم را ﺧـﺎﻣوش ﮐـرده و ﺑـﮫ اﺗـﺎﻗم ﭘﻧـﺎه ﺑـردم‪ .‬از اﯾـن ور ﺑـﮫ‬
‫آن ور ﻏﻠــت ﻣﯾــزدم اﻣــﺎ ﺧــواﺑم ﻧﻣــﯽ آﻣــد‪ .‬در ﻋــوض ﻋﺷــوه و اداھــﺎ و اطــوار راﺣﯾــل ﺑــﮫ آن‬
‫ﭘﺳ ـر ﺟﻠ ـو ﭼﺷ ـﻣم ﺳ ـﺑز ﻣﯾﺷ ـد ﮐ ـﮫ از درون ﻣ ـرا ﻣﯾﮑﺷ ـت‪ .‬اﮔ ـر آن ﺷ ـب دﯾواﻧ ـﮫ ﻧﺷ ـدم ﻓﻘ ـط ﻣﯾﺷ ـود‬
‫ﭘــﺎی ﻟطــف و ﻣرﺣﻣــت ﺧــدا ﮔذاﺷــﺗش ﭼــون ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم دﯾﮕــر ﻋﻘﻠــم ﺳــرﺟﺎﯾش ﺑــﺎﻗﯽ ﻧﻣﺎﻧــده‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﭼرا اﯾﻧطور ﺷده ﺑودم؟‬
‫ﭼرا از ﺣﺳﺎدت زﯾﺎد ﻣﯾﺧواﺳﺗم از درون ﻣﺗﻼﺷﯽ ﺷوم؟‬
‫ﭼرا آﻧﺷب ﺧواﺑم ﻣﺣو ﺷده ﺑود؟‬
‫دﻟﯾﻠش را ﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫از ھﻣــﺎن ﺷــب ﻋﻠــت اﯾــن وﺿــﻌم را ﻓﮭﻣﯾــده ﺑــودم‪ ،‬اﻣــﺎ ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑــﺎورش ﮐــﻧم ﭼــون از ﺑــﺎور‬
‫ﮐردﻧش ھراس داﺷﺗم و ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪.‬‬

‫******‬

‫ﯾ ـﮏ ھﻔﺗ ـﮫی از آن اﺗﻔ ـﺎق ﮐ ـﮫ در ﮐﺎﻓ ـﮫ اﻓﺗ ـﺎده ﺑ ـود ﻣﯾﮕذﺷ ـت و ﻣ ـن ظ ـﺎھرا ﺑ ـﯽ ﺧﯾ ـﺎل ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـودم و ﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل و ﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ رﻓﺗـﺎرش اھﻣﯾﺗ ـﯽ ﻧﻣﯾـدادم‪ .‬راﺣﯾـل ﮐـﮫ ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ازﯾ ـن ﺑ ـﯽ‬
‫ﻣﺣﻠﯽ ھﺎی ﻣـن ﺑـﮫ ﺳـﺗوه آﻣـده ھـر ﻟﺣظـﮫ ﻧﮕﺎھـﺎﯾش ﻣـرا ﻣﯾﭘﺎﯾﯾـد و ﺑـﮫ ھـر زاوﯾـﮫ ﮐـﮫ ﻗـدم ﻣﯾـزدم‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش در ﺗﻌﻘﯾ ـﺑم ﺑ ـود‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ﮐ ـﺎرم ازش اﻧﺗﻘ ـﺎم ﺑﮕﯾ ـرم و ﺣ ـس ﺑ ـدی ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن‬
‫داده ﺑ ـود را ﺑ ـﮫ او ھ ـم ﻣﻧﺗﻘ ـل ﮐ ـﻧم‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـﻧم ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ ﺟ ـﺎی ﺑ ـﮫ ھ ـدﻓم رﺳ ـﯾده ﺑ ـودم ﭼ ـون ﮐ ـﺎﻣﻼ‬
‫ﻧﻣﺎﯾ ـﺎن ﺑ ـود راﺣﯾ ـل در ﭼ ـﮫ وﺿ ـﻌﯽ ﻗ ـرار ﮔرﻓﺗ ـﮫ اﺳ ـت‪ .‬ﻧ ـﮫ ﻏ ـرورش اﺟ ـﺎزه ﻣﯾ ـداد ﺗ ـﺎ ﺑﯾﺎﯾ ـد از‬
‫ﻣ ـن دﻟﯾ ـل اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﯽ ﺧﯾ ـﺎﻟﯽ ھ ـﺎﯾم را ﺑﭘرﺳ ـد و ﻧ ـﮫ ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺑ ـﺎ اﯾ ـن رﻓﺗ ـﺎرم ﮐﻧ ـﺎر ﺑﯾﺎﯾ ـد‪ ،‬ﺷ ـده‬
‫ﺑـود ﯾـﮏ ﻋروﺳـﮏ ﮐـوﮐﯽ ﮐـﮫ ﻓﻘـط ﻣﯾﺗواﻧﺳـت ﺑـﮫ ﯾـﮏ ﺳـﻣت و ﺳـو در ﺣرﮐـت ﺑﺎﺷـد و ﻗـﺎدر ﺑـﮫ‬
‫ﻧﻣﺎﯾش ھﯾﭻ ﻋﻼﺋﻣﯽ ﺣﯾﺎﺗﯽ دﯾﮕری ﻧﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫وﻟــﯽ اﻣــﺎن از دل ﻣــن‪ ،‬ﭼــﮫ ﮐﺳــﯽ ﻣﯾﺗواﻧﺳــت ﺣــدس ﺑزﻧــد ﮐــﮫ ﭼــﮫ ﻏوﻏــﺎی در دل ﻣــن اﺗﻔــﺎق‬
‫اﻓﺗ ـﺎده اﺳ ـت؟ ﺑﺣ ـران از دﻟ ـم رﯾﺷ ـﮫ ﮐ ـرده و ﻓ ـوراﻧش ﺗ ـﺎ ﮔﻠ ـوﯾم ﻣﯾرﺳ ـﯾد و ﭼﯾ ـزی ﺑ ـﮫ ﺧﻔ ـﮫ ﮐ ـردﻧم‬
‫ﻧﻣﯾﮕذاﺷ ـت؛ اﻣ ـﺎ ﻋﻣ ـرا اﺟ ـﺎزه ﻧﻣﯾ ـدادم ﭼﺷ ـمھﺎﯾم ﭘﺎﺳ ـﺦ اﯾ ـن ﻏوﻏ ـﺎ را ﺑ ـﺎ اﺷ ـﮏ ﺑدھ ـد‪ .‬ﭼ ـون در‬
‫ﻗ ـﺎﻧون زﻧ ـدﮔﯽ ﻣ ـن ﭼﯾ ـزی ﺑ ـﮫ ﻧ ـﺎم ﮔرﯾ ـﮫ وﺟ ـود ﻧداﺷ ـت و اﺷ ـﮏ ﯾ ـﮏ ﮐﻠﻣ ـﮫ ﺑﯽﻣﻔﮭ ـوم و ﻧﺎﻣ ـﺎﻧوس‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫از آن روز ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر روﯾــﺎ و اﻟﯾــﺎس دﻟﯾــل ﺗــرک ﺑــﯽ ﻣوﻗــﻊ ﮐﺎﻓــﮫ را ازم ﭘرﺳــﯾدﻧد وﻟــﯽ ﻣــن‬
‫ھﻣﯾﺷــﮫ از ﺟــواب دادن طﻔــره رﻓــﺗم و ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺟﻣﻠــﮫ ﮐوﺗــﺎه »ﮐــﺎری ﭘــﯾش آﻣــد« ﺑﺣــث را ﺧــﺗم‬
‫ﻣﯾﮑــردم‪ .‬اﻣــﺎ روﯾــﺎی ﺑﺎرﯾــﮏ اﻧــدﯾش ﮐــﮫ ﻣﯾداﻧﺳــت اﺻــﻼ اﯾــن ﻣﺳــﺎﻟﮫ ﻧﯾﺳــت و ﻗطﻌــﺎ اﺗﻔــﺎﻗﯽ‬

‫ ‬ ‫ ‪43‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﯾﮕ ـری ﻣﺳ ـﺑب آن رﻓﺗ ـﺎرم ﺷ ـده اﺳ ـت وﻟ ـﯽ ﺑ ـﮫ روی ﺧ ـودش ﻧﻣ ـﯽ آورد و ﻣﯾداﻧﺳ ـت اﮔ ـر ﺑﭘرﺳ ـد‬
‫ھم ﺟواﺑﯽ ﻧﻣﯾﮕﯾرد‪.‬‬
‫ﺑ ـﮫ اﻣﺗﺣ ـﺎن ﻣﮭ ـم رﯾﺎﺿ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻗ ـرار ﺑ ـود از اﻋﺿ ـﺎی ﮔ ـروه ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺷ ـود ﻧزدﯾ ـﮏ ﻣﯾﺷ ـدﯾم و ھ ـر‬
‫روز ﺑ ـﮫ ﺑﺳ ـﯾﺎر ﺣﺎﻟ ـت ﺧﺷ ـﮏ و ﺑ ـﯽ روح ﺑ ـرای راﺣﯾ ـل ﺳ ـواﻻت ﻣﮭ ـم و اﺳﺎﺳ ـﯽ را ﯾ ـﺎد ﻣﯾ ـدادم‬
‫و ﯾــﮏ ﻋــﺎﻟم ﺳــوال دﯾﮕــر ﺑــراﯾش ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ﮐﺎرﺧــﺎﻧﮕﯽ ﻣﯾﻧوﺷــﺗم ﺑﻌــد از درس ھــم ﺑــﯽ ھــﯾﭻ‬
‫ﻣﻌطﻠــﯽ و ﮔﻔﺗﮕــوی اﺿــﺎﻓﯽ ازش ﻓﺎﺻــﻠﮫ ﻣﯾﮕــرﻓﺗم و دور ﻣﯾﺷــدم‪ .‬ﺟﺎﻟــب اﯾﻧﺟــﺎ ﺑــود ﮐــﮫ راﺣﯾــل‬
‫ﺗﻣــﺎم ﮐﺎرﺧــﺎﻧﮕﯽ و ﺳــواﻻت ﺳــﺧت ﮐــﮫ ﻗﺻــدا ﺑــراﯾش ﻣﯾﻧوﺷــﺗم را ﺣــل ﻣﯾﮑــرد و ﺣﺗــﯽ ﺻــﺣت‬
‫ﺑــودن آﻧــرا ﻧﯾــز اﻣﺗﺣــﺎن ﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﺗﻐﯾﯾــر ﯾﮑﺑــﺎره ﮔــﯽ راﺣﯾــل را در درس ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــم ﺑــﺎور ﮐــﻧم‬
‫وﻟــﯽ واﻗﻌــﺎ ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــودم ﮐــﮫ ﺗواﻧﺳــﺗم ﺣــداﻗل در زﻣﯾﻧــﮫ درس در او ﺗﻐﯾﯾراﺗــﯽ ﻣﺛﺑﺗــﯽ اﯾﺟــﺎد‬
‫ﮐ ـﻧم‪ .‬راﺣﯾ ـل ھ ـر روز ﺑﮭﺗ ـر ﻣﯾﺷ ـد اﻣ ـﺎ ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل رﻓﺗ ـﺎر ﺳ ـرد و ﺑ ـﯽ روﺣ ـم ﺑ ـﺎ او ھ ـر‬
‫روز روﺣﯾــﮫ اش را ﻣﯾﺑﺎﺧــت و اﯾــن ﺗــﺎﺛﯾر روی ﺻــورت ظــﺎھری او ھــم ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﻣﯾﺷــد‪ .‬ﭼﮭــره‬
‫او دﯾﮕــر ﻓــروغ ﮔذﺷــﺗﮫ را ﻧداﺷــت و زﯾــر ﭼﺷــمھﺎﯾش ﺳــﯾﺎھﯽ ﭘﯾــدا ﺷــده ﺑــود‪ .‬ﺑــﮫ ھــدﻓم رﺳــﯾده‬
‫ﺑــودم و اﻧﺗﻘــﺎﻣﯽ ﺳــﺧت ﺑﺎﺑــت آن ﮐــﺎرش ﮔــرﻓﺗم وﻟــﯽ ﺧداوﻧــد ﺷــﺎھد اﺳــت ﮐــﮫ ﺧــودم ھــم ازﯾــن‬
‫ﺣـــﺎﻟﺗش رﻧـــﺞ ﻣﯾﮑﺷـــﯾدم و از درون ﺷـــﮑﻧﺟﮫ ﻣﯾﺷـــدم وﻟـــﯽ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـــﺗم او را ﺑﺎﺑـــت ﮐـــﺎر آن‬
‫روزش در ﮐﺎﻓﮫ ﺑﺑﺧﺷم و وی را ﻣﺳﺗﺣق اﯾن ﻣﺟﺎزات ﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫روز اﻣﺗﺣ ـﺎن ﻓ ـرا رﺳ ـﯾده ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺻ ـﺑﺢ زود ﺧ ـودم را ﺑ ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه رﺳ ـﺎﻧدم‪ .‬ھﻣ ـﮫ ﺳ ـر ﮔ ـروه‬
‫ھ ـﺎ ﺑ ـﺎ اﻋﺿ ـﺎی ﮔروهﺷ ـﺎن در ﺻ ـﻧف ﺳ ـرﮔرم ﮔﻔﺗﮕ ـو ﺑودﻧ ـد و روﯾ ـﺎ و اﻟﯾ ـﺎس ھ ـم ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﮐﻧ ـﺎر‬
‫ھــم اﯾﺳــﺗﺎده و در ﻣــورد ﭼﮕــوﻧﮕﯽ ﺳــوال ھــﺎ ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑردﻧــد‪ .‬روﯾــﺎ ﺑــﮫ اﻟﯾــﺎس روﺣﯾــﮫ و‬
‫اﻧ ـرژی ﻣﺛﺑ ـت ﻣﯾ ـداد و از اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻣطﻣ ـﯾن اﺳ ـت اﻣﺗﺣ ـﺎن اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﮫ ﺑﮭﺗ ـرﯾن ﺷ ـﮑل ﻣﯾﮕ ـذرد ﺑ ـراﯾش‬
‫ﮔوﺷ ـزد ﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺣﺿ ـور روﯾ ـﺎ ﻣﺳ ـﺑب ﺗﻐﯾﯾ ـر و اﺻ ـﻼح رﻓﺗ ـﺎر اﻟﯾ ـﺎس ﺷ ـده‬
‫ﺑــود و او ھــم ﺑــﮫ ﻟﺣــﺎظ درس و ھــم ﺑــﮫ ﻟﺣــﺎظ رﻓﺗــﺎر ﮐــﺎﻣﻼ واﺑﺳــﺗﮫ و ھمﺷــﮑل ﺧﻠﻘﯾــﺎت روﯾــﺎ‬
‫ﮔردﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﻓﮑـرم ﺳـوی راﺣﯾـل ﻣﯾرﻓـت ﺧـودم را ﺳـرزﻧش ﻣﯾﮑـردم ﮐـﮫ ﻣـن ﺑـرای ﺗﻐﯾﯾـر راﺣﯾـل ﻧﺎﮐـﺎم ﺷـدم‬
‫ﺗوﻗــﻊ ﮐــﮫ اﺳــﺗﺎد رﯾﺎﺿــﯽ ازم داﺷــت را ﻧﺗواﻧﺳــﺗم ﺟﺎﻣــﮫ ﻋﻣــل ﺑﭘوﺷــﺎﻧم و ﺗــﺎﺛﯾر ﻣﺛﺑﺗــﯽ روی‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑﮕ ـذارم‪ .‬واﻗﻌ ـﺎ ﺧ ـودم را درﯾ ـن ﻋرﺻ ـﮫ دﺳ ـت ﮐ ـم ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـودم و ﺑﻌ ـدا ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﭼ ـﯽ‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﺑﮫ ﺳر راﺣﯾل آورده ام ﺑدون اﯾﻧﮑﮫ ﻓﮑرش را ھم ﺑﮑﻧم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت اﻣﺗﺣــﺎن ﻓــرا رﺳــﯾد و ھﻣــﮫ در ﺟﺎھﺎﯾﺷــﺎن ﻗــرار ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑودﻧــد اﺳــﺗﺎد ھــم وارد ﺷــد اﻣــﺎ‬
‫ھﻧ ـوز از راﺣﯾ ـل ﺧﺑ ـری ﻧﺑ ـود داﺷ ـﺗم ﻧﮕ ـران ﻣﯾﺷ ـدم اﺳ ـﺗﺎد ھ ـم ﺳ ـراﻏش را از ﻣ ـن ﻣﯾﮕرﻓ ـت اﻣ ـﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺟواب ﻣﻧﻔﯽ ام ﻣﻘﺎﺑل ﺷد‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد ﻓﻘــط ﭘــﻧﺞ دﻗﯾﻘــﮫ دﯾﮕــر ﺑــرای راﺣﯾــل ﻓرﺻــت داد ﺗــﺎ ﺑﯾﺎﯾــد در ﻏﯾــر آن اﻣﺗﺣــﺎن ﺑــدون او‬
‫ﺷــروع ﻣﯾﺷــد‪ .‬واﻗﻌــﺎ ﻧﮕــران ﺷــده ﺑــودم و ﭼﺷــﻣم ﺑــﮫ دروازه ﺻــﻧف دوﺧﺗــﮫ ﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ در‬
‫ﻟﺣظﺎت اﺧﯾر ﻓرﺻت‪ ،‬راﺣﯾل ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ژوﻟﯾده وارد ﺻﻧف ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪44‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑـﺎورم ﻧﻣﯾﺷـد ﮐـﮫ ﺧـود راﺣﯾـل ﺑﺎﺷـد‪ .‬ﯾﻌﻧـﯽ ﯾـﮏ اﻧﺳـﺎن ﭼﻘـدر ﻣﯽﺗواﻧـد در ﯾـﮏ ﺷـب ﺗﻐﯾﯾـر ﮐﻧـد؟‬
‫او ﻻﻏ ـر ﺗ ـر و ﻧﺣﯾ ـف ﺗ ـر ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـم ﻣ ـﯽ آﻣ ـد‪ ،‬ﻟﺑ ـﺎس ھ ـﺎی ﺗﺎرﯾ ـﮏ و ﭼ ـﺎدری ﺳ ـﯾﺎه رﻧ ـﮓ ﭘوﺷ ـﯾده‬
‫ﺑ ـود‪ ،‬ﺑ ـر ﺧ ـﻼف روزھ ـﺎی دﯾﮕ ـر ﻧ ـﮫ ﻣوھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎز ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود و ﻧ ـﮫ آراﯾﺷ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗش‬
‫ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﺑــود‪ .‬ﻣوھــﺎﯾش را ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺑﻧــد ﻣﺣﮑــم ﺑﺳــﺗﮫ ﺑــود اﻧﮕــﺎر ﮐــﮫ ﺧواﺳــﺗﮫ ﺑﺎﺷــد آﻧﮭــﺎ را ﺧﻔــﮫ‬
‫ﮐﻧد ‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ اﺟــﺎزهی اﺳــﺗﺎد در ﯾﮑــﯽ از ﭼــوﮐﯽ ھــﺎی ﺻــﻧف ﻗــرار ﮔرﻓــت و دﺳــﺗﺎﻧش را روی‬
‫ﻣﯾـز ﺑـﮫ ھـم ﮔـره زد‪ .‬ﻣردﻣـﮏ ﺳـﯾﺎه ﭼﺷـﻣﺎﻧش اطـراف زﻣـﯾن را ﻣﯾﮕﺷـت ﮔوﯾـﺎ ﭼﯾـزی ﮔـم ﮐـرده‬
‫ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬در ﺻ ـدم ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎن آھ ـوﯾﯽ اش را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗم ﮔرﻓ ـت و ﻧﮕﺎهھﺎﯾﻣ ـﺎن ﺑ ـﮫ ھ ـم ﺗﻼﻗ ـﯽ ﮐ ـرد‪.‬‬
‫ﮔ ـودی در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﭘﯾ ـدا ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻓرﯾ ـﺎد ﻣﯾ ـزد دﯾﺷ ـب را ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎی ﺧ ـواب ﻓﻘ ـط ﮔرﯾ ـﮫ‬
‫ﮐرده اﺳت‪.‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ھﻣ ـﺎن ﻟﺣظ ـﮫ از درد ﮐ ـﮫ ﻗﻠ ـﺑم را در ﭼﻧﮕ ـﺎﻟش ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﻓرﯾ ـﺎد ﺑ ـزﻧم اﻣ ـﺎ‬
‫ﻧــﮫ ﺗﻧﮭــﺎ ﮐــﮫ ﻏــرور ﻟﻌﻧﺗــﯽ ام اﺟــﺎزه اﯾــن ﮐــﺎر را ﺑــراﯾم ﻧــداد ﮐــﮫ دﺳــﺗور داد ﻧﮕــﺎھم را ﻧﯾــز از‬
‫راﺣﯾل ﺳﻠب ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭼﺷـﻣﺎﻧم را از او ﮔرﻓﺗـﮫ ﺑـﮫ ﺳـﻣت دﯾﮕـری ﺧﯾـره ﺷـدم و ﺗـﺎ ﭘﺎﯾـﺎن اﻣﺗﺣـﺎن دﯾﮕـر ﺑـﮫ راﺣﯾـل ﻧﮕـﺎه‬
‫ﻧﮑردم‪.‬‬

‫***‬

‫ﯾــﮏ ھﻔﺗــﮫ دﯾﮕــر ﻧﯾــز از روز اﻣﺗﺣــﺎن ﮔذﺷــت و دوﺑــﺎره ﻗــرار ﺑــود ﺟﻠﺳــﮫ اﺳــﺗﺎد رﯾﺎﺿــﯽ را‬
‫ﺑرﮔ ـزار ﮐﻧ ـﯾم‪ .‬ﻧﮑﺗ ـﮫ ﻣﮭ ـم اﯾﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ آن روز ﻧﺗ ـﺎﯾﺞ اﻋﺿ ـﺎی ﮔ ـروه ھ ـم ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـد و ﻧﻣ ـره‬
‫ﺷ ـﺎن ﻋ ـﻼوه ﺑ ـر درج ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ ﺧ ـود ﻋﺿ ـو ﮔ ـروه‪ ،‬ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﮔروه ﻧﯾ ـز ﺗﻌﻠ ـق ﻣﯾﮕرﻓ ـت‪ .‬ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم‬
‫ﮐـ ـﮫ راﺣﯾـ ـل ﻧﻣـ ـره ﺧـ ـوﺑﯽ ﮔرﻓﺗـ ـﮫ اﺳـ ـت ﭼـ ـون از ﺗﻐﯾﯾـ ـرات ﻣﺛﺑﺗـ ـﯽ ﮐـ ـﮫ در اﯾـ ـن اواﺧـ ـر در او‬
‫ﻣﺷ ـﺎھده ﮐ ـرده ﺑ ـودم ﮐ ـﺎﻣﻼ رﺿ ـﺎﯾت داﺷ ـﺗم‪ .‬وﻟ ـﯽ رﻓﺗ ـﺎرم ﺑ ـﺎ او ﺗﻐﯾﯾ ـر ﻧﮑ ـرده ﺑ ـود‪ .‬ﻏﯾﺎﺑ ـت ھ ـﺎﯾم‬
‫ھـ ـم در اﯾـ ـن ﻣـ ـدت اﻓـ ـزاﯾش ﭘﯾـ ـدا ﮐـ ـرده ﺑـ ـود و ﺗـ ـﺎ درس ﺧﯾﻠـ ـﯽ ﻣﮭﻣـ ـﯽ ﻧﻣﯾداﺷـ ـﺗم ﺑـ ـﮫ داﻧﺷـ ـﮕﺎه‬
‫ﻧﻣﯾــرﻓﺗم‪ .‬دوﺳــﺗﺎﻧم ﻧﮕــران اﯾــن ﺗﻐﯾﯾــر ﺑــﯽ ﭘﯾﺷــﯾﻧﮫ در ﻣــن ﺷــده ﺑودﻧــد و ﻣــن آﻧــرا ﺧﺳــﺗﮫﮔﯽ و‬
‫ﻣﺷــﻐﻠﮫ ﮐــﺎری در دﻓﺗــر ﭘــدرم ﺑﮭﺎﻧــﮫ ﮐــرده و از ﺻــﺣﻧﮫ ﻓــرار ﻣﯾﮑــردم‪ .‬وﻟــﯽ ﮐــﯽ ﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ‬
‫ﺣﺗ ـﯽ ﯾﮑﺑ ـﺎر ھ ـم ﺑ ـﮫ دﻓﺗ ـر ﻧرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـودم و ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎی آن روزھ ـﺎ روی ﺗﺧ ـت دراز ﮐﺷ ـﯾده و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم‬
‫ﺑﮫ ﺳﻘف اﺗﺎق ﻗﻔل ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل وﻟــﯽ ھــر روز ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه ﻣــﯽ آﻣــد و ﻣﺛﻠــﯽ ﺑــت ﮐوﭼــﮏ ﻓﻘــط ﺑــﮫ دھــن اﺳــﺗﺎد ﭼﺷــم‬
‫ﻣﯾ ـدوﺧت ھ ـﯾﭻ ﻋﻼﯾ ـم دﯾﮕ ـری از ﺧ ـود ﻧﺷ ـﺎن ﻧﻣﯾ ـداد و ﺑﻌ ـد از ﺧ ـﺗم درس ھ ـم ﯾﮑراﺳ ـت ﺑﯾ ـرون‬
‫از داﻧﺷــﮕﺎه ﻣﯾرﻓــت‪ .‬از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﮐــﮫ ﮐﺳــﯽ او را دوﺳــت ﻧداﺷــت و او اﺻــﻼ ﺑــﮫ دﯾﮕــران‬
‫ﻣﺣﻠ ـﯽ ﻧﻣﯾ ـداد‪ ،‬ھ ـﯾﭼﮑس ﺳ ـراغ او را ﻧﻣﯾﮕرﻓ ـت و ﺑ ـﮫ ﺣ ـﺎل ﺧ ـودش رھ ـﺎ ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬در واﻗ ـﻊ در‬

‫ ‬ ‫ ‪45‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﯾــن داﻧﺷــﮕﺎه ﺑــزرگ او ﺗﻧﮭــﺎ ﻣــن را داﺷــت ﮐــﮫ ﺗــﺎزهﮔﯽ ھــﺎ ﻣــن ھــم از دﺳــﺗش رﻓﺗــﮫ ﺑــودم و‬
‫ھ ـﯾﭼﮑس ﺑ ـراﯾش ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣﺳ ـﺎﻟﮫ روﯾ ـﺎ و اﻟﯾ ـﺎس ﻓ ـرق ﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬روﯾ ـﺎ ﺑﺷ ـﺎش ﺗ ـر از ﻗﺑ ـل‬
‫ﺷـده ﺑـود و ﺑﯾﺷـﺗر ﻟﺑﺧﻧـد ﻣﯾـزد اﻟﯾـﺎس او را ﺑـﮫ دﻧﯾـﺎی ﺧـودش ﮐـﮫ ﭘـر از ﺷـوﺧﯽ‪ ،‬ﻣـزاح و ﺧﻧـده‬
‫ﺑـود دﻋـوت ﮐـرده ﺑـود و ﻣﻌﻠـوم ﻣﯾﺷـد روﯾـﺎ ھـم ازﯾـن دﻋـوت ﺧوﺷـﺣﺎل ﺷـده و ﺑـﺎ رﺿـﺎﯾت ﺗﻣـﺎم‬
‫در آن اﺷــﺗراک ﮐــرده اﺳــت‪ .‬روزھــﺎ ﻣﯾدﯾــدم ﮐــﮫ ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ روﯾــﺎ ﻣﯾﺧﻧــدد‪ ،‬اﻟﯾــﺎس در ﺧﻧــده‬
‫ھﺎی او ﻏرق ﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫روزﮔ ـﺎری ﻋﺟﯾﺑ ـﯽ اﺳ ـت اﻧﺳ ـﺎن ھ ـﺎ ﭼط ـور در ﻗﺎﻟ ـب ﯾﮑ ـدﯾﮕر ﺟ ـﺎ ﻣﯾﮕﯾرﻧ ـد و ﺑ ـﺎ ھﻣ ـدﯾﮕر ﮐﻧ ـﺎر‬
‫ﻣﯽ آﯾﻧد؟ در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ در اواﯾل از ﺳﺎﯾﮫ ھم ﻣﯾﮕرﯾزﻧد‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﮐ ـﮫ اﻧﺗﺧ ـﺎب اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـرای روﯾ ـﺎ ﺗوﺳ ـط اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ ﺑﮭﺗ ـرﯾن ﮔ ـزﯾﻧش ﺑ ـوده اﺳ ـت؛‬
‫وﻟﯽ آﯾﺎ اﯾن ﻣﺳﺎﻟﮫ در ﻣورد ﻣن و راﺣﯾل ھم ﺻدق ﻣﯾﮑرد؟‬
‫ﻧﺎراﺣ ـت ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑ ـﺎ او ﺳ ـﺎزش ﮐ ـﻧم و ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ اﯾ ـن از ﺑﯽﮐﻔ ـﺎﯾﺗﯽ ﺧ ـودم‬
‫ﺑ ـوده اﺳ ـت‪ .‬اﻣﺎﺣ ـﺎﻻ ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﭼ ـﮫ دور اﻧدﯾﺷ ـﯽ و ذھﻧﯾﺗ ـﯽ راﺣﯾ ـل را ﺑ ـراﯾم‬
‫ﺑرﮔزﯾده ﺑود و اﯾن آدم ﭼﮫ ﻓﮑری و ﺑرﻧﺎﻣﮫی وﺳﯾﻌﯽ ﺑراﯾﻣﺎن ﺳﻧﺟﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﭘـﺎﻧزده دﻗﯾﻘـﮫ از ﺳـﺎﻋت درﺳـﯽ ﮔذﺷـت وﻟـﯽ ﺑـر ﺧـﻼف ھﻣـﮫ روزھـﺎی ﭘﺎﺑﻧـدی اﺳـﺗﺎد ﺑـﮫ ﺳـﺎﻋت‪،‬‬
‫از او درﮐــﯽ ﻧﺷــد‪ .‬ھﻣــﮫ ﻣﺣﺻــﻠﯾن دﯾﮕــر ﺑــﯽ ﺗــﺎب ﺷــده ﺑودﻧــد ﻣــن ھــم آرام آرام ﺗﺷــوﯾش ام‬
‫اﻓزاﯾش ﻣﯾﺎﻓت‪ .‬ﯾﻌﻧﯽ ﭼرا ﻧﯾﺎﻣد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ﺑــﮫ اﺧﯾــر ﺻــﻧف ﻧﮕــﺎه ﮐــردم راﺣﯾــل در آﺧــرﯾن ﭼــوﮐﯽ ﻣوﺟــود در ﺻــﻧف ﺗﻧﮭــﺎ ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود و‬
‫ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺑ ـﮫ ﻣ ـردهای ﻣﺗﺣ ـرک ﻣﯾﻣﺎﻧﺳ ـت‪ .‬در دﻟ ـم ﺧ ـود را ﻧﻔ ـرﯾن ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ ﺑﺎﻋ ـث اﯾ ـن ﺣ ـﺎل و‬
‫روزش ﺷده ﺑودم ﯾﻌﻧﯽ ﭼﻘدر ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﯽرﺣم ﺑﺎﺷم؟‬
‫ﻣﻐزم ﮔﻔت؛ ﺑﺎﯾد ازﯾن دﺧﺗر ﻣﺗﻧﻔر ﺑﺎﺷم‪ ،‬ﻣﯾداﻧم ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﺑﺎﺷم‪،‬‬
‫ﻗﻠﺑم ﮔﻔت‪ :‬اﻣﺎ ﭼﻧﯾن ﺣﺳﯽ ﻧدارم‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎﺳم ﮐﻣﯽ ﭘﯾﭼﯾده ﺗر از اﯾن اﺳت‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧم ﻧﺎﻣش ﭼﯾﺳت؟‬
‫ﻋﺷق ﻧﯾﺳت؟‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم اﯾــن ﻣــرز را ﺑﺷــﮑﻧم و ﺑــروم ازش ﻋــذرﺧواھﯽ ﮐــﻧم و ﺑــﮫ اﯾــن ﻓﻼﮐــت ﭘﺎﯾــﺎن ﺑﺑﺧﺷــم‬
‫وﻟـــﯽ ھﻧـــوز ﯾـــﮏ ﻗـــدم ﺑـــﮫ ﺳـــوﯾش ﻧﮕذاﺷـــﺗﮫ ﺑـــودم ﮐـــﮫ ﻧـــﺎظم داﻧﺷـــﮕﺎه وارد ﺷـــد و ﮔﻔـــت‪:‬‬
‫»ﺷﮭرﯾﺎررر در ھﻣﯾن ﺻﻧف اﺳت؟«‬
‫ﻣﺣﺻﻠﯾن ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻدا‪» :‬ﺑﻠﯽ اﯾﻧﺟﺎ اﺳت«‬
‫ﻧﺎظم‪»:‬ﮐﯽ اﺳت؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣن ھﺳﺗم«‬
‫ﻧﺎظم‪» :‬اﺳﺗﺎد رﯾﺎﺿﯽ ﻋﺎﺟﻼ ﺑﮫ ﺗو ﮐﺎر دارد«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ﻣﺗﻌﺟب ﺷده ﻣن ﻣن ﮐﻧﺎن ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﺎﺷد ﭼﺷم ﺣﺎﻻ ﻣﯾروم«‬

‫ ‬ ‫ ‪46‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﮫ ﮐﻠ ـﯽ ﻓراﻣ ـوش ﮐ ـرده و ﺑ ـﺎ ﺳ ـرﻋت در ﺣرﮐ ـت ﺷ ـدم و ﺑ ـﮫ دﻓﺗ ـر اﺳ ـﺎﺗﯾد رﻓ ـﺗم‪ .‬او‬
‫ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑ ـود و ﻋﺻ ـﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯾرﺳ ـﯾد‪ .‬از ﻧﮕ ـﺎه ھ ـﺎی ﺗرﺳ ـﻧﺎکاش داﺷ ـت ﻗﻠ ـﺑم ﺑ ـﮫ دھ ـﻧم ﻣ ـﯽ آﻣ ـد‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﭼﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده ﺑود؟‬
‫ﺑﺎ ﺻدای ﻟرزان ﺑﮫ او ﮔﻔﺗم »ﭼﯾزی ﺷده؟«‬
‫ﺣ ـدود ﺳ ـﮫ ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯾت ﺗﻣ ـﺎم ﯾ ـﮏ ورق را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗم ﭘ ـرت ﮐ ـرد و‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺑﯾن ﮐﮫ ﭼﯽ ﺷده؟«‬
‫ورق را از روی زﻣﯾن ﺑرداﺷﺗم و ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ آن اﻧداﺧﺗم‪.‬‬
‫اﺳـﺗﺎد‪» :‬اﯾـن ھـم ﻧﺗﯾﺟـﮫ ﻏﻔﻠـت و ﺑـﯽ ﭘرواﯾـﯽ ﺗـو‪ .‬ﻧﻣﯾـداﻧم اﯾـن ﻣـدت ﮐـﮫ ﺑـﮫ ﺗـو ﻓرﺻـت دادم ﭼـﮫ‬
‫ﻏﻠطﯽ ﻣﯾﮑردی؟ روی آدﻣﺎی ﮐﮫ ﺣﺳﺎب ﻧﻣﯾﮑردم از ﺗو ﮐﺎرا ﺗر از آب دراﻣدﻧد«‬
‫ﮔــوش ھــﺎﯾم از ﺷــﻧﯾدن ﺣــرف ھــﺎی ﺳــﻧﮕﯾن اﺳــﺗﺎد داغ آﻣــده ﺑــود و ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﺣــرارﺗش ﺑــﮫ‬
‫ﻓﺿﺎ ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫دوﺑــﺎره ﺑــﮫ ورق ﻧﮕــﺎه ﮐــردم‪ .‬ورق اﻣﺗﺣــﺎن ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﺗﻌﻠــق داﺷــت وﻟــﯽ ﮐــﺎﻣﻼ‬
‫ﺳﻔﯾد‪ .....‬ھﯾﭻ ﺧطﯽ ھم در آن ﻧﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﭼطور اﻣﮑﺎن داﺷت؟‬
‫راﺣﯾل ﮐﮫ ﯾﺎد ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪ .‬ﭘس ﭼﯽ ﺷد؟‬
‫ﭼطور ﻣﻣﮑن اﺳت ھﻣﭼﯾن ﮐﺎری ﺑﺎ ﻣن ﮐرده ﺑﺎﺷد؟‬
‫اﺳ ـﺗﺎد ﺑ ـﺎ ﻟﺣ ـن ﺟ ـدی ﺗ ـر ﮔﻔ ـت‪» :‬واﻗﻌ ـﺎ از ﺗ ـو ﺗوﻗ ـﻊ ﻧداﺷ ـﺗم اﯾﻧﻘ ـدر ﺑ ـﯽ ﮐﻔﺎﯾ ـت ﺑﺎﺷ ـﯽ ﮐ ـﮫ از ﭘ ـس‬
‫اش ﺑرﻧﯾــﺎﯾﯽ‪ ....‬ﺗــو ﻧﺗواﻧﺳــﺗﯽ ﭼﻧــد ﺗــﺎ ﺳــوال ﺑــﮫ ﯾــﮏ دﺧﺗــر ﯾــﺎد ﺑــدھﯽ‪ .‬اﻓﺳــوس ﺑــﮫ ﺣﺎﻟــت!!!‬
‫ﺣﯾف اﻋﺗﻣﺎدم‪ ...‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺗو ﺑﮭﺗرﯾن اﻧﺗﺧﺎﺑﯽ‪.‬‬
‫وﻟــﯽ ﺑﮭﺗــر ﺑــود ﺑــد ﺗــرﯾن ﻣﺣﺻــل ره اﻧﺗﺧــﺎب ﻣﯾﮑــردم ﺷــﺎﯾد ﻧﺗﯾﺟــﮫ اش ﺑﮭﺗــر ازﯾــن وﺿــﻊ‬
‫ﺑود‪ ....‬ﭼﮫ ﺗوﺟﯾﮭﯽ ﺑرای اﯾن ورق ﺳﻔﯾد داری ھﺎ؟ ﺑﮕو!!«‬
‫ھرﮔــز در ﺗﻣــﺎم ﻋﻣــرم در ھــﯾﭻ آزﻣــوﻧﯽ رد ﻧﺷــده ﺑــودم‪ .....‬ازﯾــن ﺑﺎﺑــت ﺷرﻣﺳــﺎر ﺷــدم ﭼــون‬
‫ﮐﺳﺎﻧﯽ ﮐـﮫ ﻣـرا ﺗﺷـوﯾق ﮐـرده ﺑودﻧـد را ﻧﺎاﻣﯾـد ﮐـردم‪ .‬ﻣـن ﺑـﮫ اﺷـﺗﺑﺎه ﮐـردن آن ھـم اﺷـﺗﺑﺎه ﺑـﮫ اﯾـن‬
‫ﺑزرﮔ ـﯽ ﻋ ـﺎدت ﻧداﺷ ـﺗم‪ .‬ﻣ ـن ھﻣﯾﺷ ـﮫ و در ھﻣ ـﮫ ﺣ ـﺎل ﺗ ـﻼش ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ ﻻزم ﺑ ـود ﺧ ـود را ﺑ ـرای‬
‫ﮐﺎرھﺎی ﺑزرگ آﻣﺎده ﻣﯾﮑردم اﻣﺎ اﯾن ﺑﺎر ﺧراب ﮐردم!‬
‫ﻓﻘـ ـط ﺟﺳـ ـﻣم آن ﻟﺣظـ ـﮫ در اﺗـ ـﺎق ﺑـ ـود و از روﺣـ ـم اطﻼﻋـ ـﯽ ﻧداﺷـ ـﺗم ﻓﮑـ ـر ﮐـ ـردم ھﻣـ ـﮫ ﺗﻌﻣﯾـ ـر‬
‫داﻧﺷ ـﮑده روی ﺳ ـرم آوار ﺷ ـده اﺳ ـت‪ .‬در زﻧ ـدﮔﯽ ھﯾﭼوﻗ ـت ﺗ ـﺎ اﯾ ـن ﺣ ـد ﺗﺣﻘﯾ ـر ﻧﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬ﻣ ـن‬
‫ﮐﺳــﯽ ﺑــودم ﮐــﮫ ﻣــدام ﻣــورد ﺗﺎﯾﯾــد و ﺗﺣﺳــﯾن ﺧــﺎﻧواده و ﻣﺣــل ﺗﺣﺻــﯾل و ﮐــﺎرم ﻗــرار ﻣﯾﮕــرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـودم اﻟﮕ ـو و ﺣﺳ ـرت ھﻣ ـﮫ اطراﻓﯾ ـﺎﻧم! وﻟ ـﯽ ﯾﮑﺑ ـﺎره ﭼ ـﯽ ﺑ ـر ﺳ ـرم آﻣ ـده ﺑ ـود؟ ﭼ ـرا ﺑ ـﮫ اﯾ ـن‬
‫وﺿـﻊ رﺳـﯾدم؟ ﮐﺟـﺎی راه را اﺷـﺗﺑﺎه رﻓﺗـﮫ ﺑـودم؟ ﭼطـور ﻣﻣﮑـن ﺑـود ﯾـﮏ دﺧﺗـر ﺗـﺎ اﯾـن ﺣـد ﻣـرا‬
‫ﺑﮫ ﻓﻼﮐت ﺑﮑﺷﺎﻧد؟‬

‫ ‬ ‫ ‪47‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫در ﺟ ـواب اﺳ ـﺗﺎد ﺣﺗ ـﯽ آھ ـﯽ ھ ـم ﻧﮑﺷ ـﯾدم‪ .‬ﺳ ـرم ﮔ ـﯾﺞ ﻣﯾرﻓ ـت ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﺗ ـﺎر ﻣﯾدﯾ ـد و ﮔ ـوش ھ ـﺎﯾم‬
‫زﻧ ـﮓ ﻣﯾ ـزد‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم روی زﻣ ـﯾن وﻟ ـو ﺷ ـوم وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﺑ ـﺎز و ﺑﺳ ـﺗﮫ ﮐ ـردن ﭼﺷ ـمھﺎﯾم ﺧ ـودم را‬
‫ﺗﺣــت ﮐﻧﺗــرول آورده و ﺑــﮫ ﺳــرﻋت از دﻓﺗــر ﺧــﺎرج ﺷــدم‪ .‬اﯾﻧﻘــدر ﺳــرﯾﻊ در ﺣرﮐــت ﺑــودم ﮐــﮫ‬
‫دﯾﮕــر ﮐﺳــﯽ را ﻧﻣﯾدﯾــدم‪ .‬در راه ﺑــﮫ ﭼﻧــد ﻧﻔــر ﺷــﺎﻧﮫ زدم وﻟــﯽ اﺻــﻼ ﺧﯾــﺎﻟم ﻧﺑــود اطــراﻓم را‬
‫ﻧﻣﯾدﯾ ـدم ﻓﻘ ـط ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺎﺑ ـل ﺧﯾ ـره ﺑ ـودم و ﺗﻧ ـد ﺗﻧ ـد راه ﻣﯾ ـرﻓﺗم دروازه ﺻ ـﻧف را ط ـوری ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم‬
‫ﮐ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود از ﺟ ـﺎ ﮐﻧ ـده ﺷ ـود‪ .‬اﺳ ـﺗﺎد دﯾﮕ ـری ﻣﺷ ـﻐول ﺑ ـﮫ درس ﺑ ـود و ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن اﯾ ـن‬
‫وﺿ ـﻌﯾت ام ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯽ ﺷ ـد و ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن ﭼ ـﮫ وﺣﺷ ـﯽ ﮔ ـری اﺳ ـت‪ .‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ررر ﺑ ـﺎورم ﻧﻣﯾﺷ ـﮫ‬
‫ﺗو اﯾﻧﮑﺎر ره ﮐرده ﺑﺎﺷﯽ«‬
‫وﻟــﯽ ﻣــن دﯾﮕــر ﻧﻣﯾﺷــﻧﯾدم‪ .‬در آﺧــر ﺻــﻧف رﻓــﺗم ﺑــﺎزوی راﺣﯾــل را اﯾﻧﻘــدر ﻣﺣﮑــم ﮔــرﻓﺗم ﮐــﮫ‬
‫ﺻــدای اﻋﺗراﺿــش ﺑﻠﻧــد ﺷــد او را دﻧﺑــﺎل ﺧــودم ﮐﺷــﯾدم‪ .‬ھﻣــﮫ ﻣﺣﺻــﻠﯾن ﻏﻠﻐﻠــﮫ راه اﻧداﺧﺗــﮫ‬
‫ﺑودﻧــد و اﺳــﺗﺎد دھــﻧش ﺑــﺎز ﻣﺎﻧــده ﺑــود ﺗــﺎ اﺳــﺗﺎد ﻣﯾﺧواﺳــت ﭼﯾــزی ﺑﮕوﯾــد اﻟﯾــﺎس ﻣــﺎﻧﻌش ﺷــده‬
‫ﮔﻔ ـت‪» :‬ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز ﻣرﺗ ـب اﺳ ـت اﺳ ـﺗﺎد! ﺷ ـﻣﺎ ﻧﮕ ـران ﻧﺑﺎﺷ ـﯾد اﺳ ـﺗﺎد رﯾﺎﺿ ـﯽ ھ ـر دو را ﺑ ـﮫ دﻓﺗ ـر‬
‫ﺧواﺳﺗﮫ اﺳت«‬
‫راﺣﯾــل را ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــﮫ ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر دﻗﯾﻘــﺎ ﻧزدﯾــﮏ ﻧﯾﻣﮑــت ﮐــﮫ آﻧﺟــﺎ ھﻣﯾﺷــﮫ ﻣﯾﻧﺷﺳــﺗﯾم؛‬
‫ﺑــردم‪ .‬ﺑــﺎزوﯾش را طــوری رھــﺎ ﮐــردم ﮐــﮫ ﺑــﮫ دﯾــوار ﺧــورد و ﺻــدای آخ اش ﺑﻠﻧــد ﺷــد‪ .‬ﺑــرای‬
‫ﭼﻧــد ﺛﺎﻧﯾــﮫ ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن ﻏﺿــﺑﻧﺎک ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣﺎن ﺗرﺳــﯾدهی او ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــردم اﻣــﺎ ﭘــس از آن ﺗﻣــﺎم‬
‫ﻧﯾروﯾم را ﺟﻣﻊ ﮐردم و ﮔﻔﺗم‪:‬‬
‫»ﻟﻌﻧت ﺑﮫ ﻣن!‬
‫ﻟﻌﻧت ﺑﮫ اﻋﺗﻣﺎدم ﺑﮫ ﺗو!‬
‫ﻟﻌﻧت ﺑﮫ آن ھﻣﮫ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ ﺗو ﺗﻠف ﺷد! «‬
‫دﺳ ـﺗم را ﻣﺷ ـت ﮐ ـردم و ﭼﯾ ـزی ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗش ﺑ ـزﻧم ﮐ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎﻧش را ﺟﻠ ـو ﺻ ـورﺗش‬
‫ﺑــرای دﻓــﺎع ﮔرﻓــت‪ .‬ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ﺣﺎﻟــت ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑﺳــﺗم ﻧﻔــس ﻋﻣﯾــق ﮐﺷــﯾدم و ﺧﺷــﻣم را‬
‫ﻓروﺧ ـوردم در دﻟ ـم ﺧ ـود را ﺳ ـرزﻧش ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ ﭼط ـور ﻣﯽﺗ ـواﻧم روی ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر دﺳ ـت ﺑ ـﺎﻻ‬
‫ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺳـ ـﭘس ﺻـ ـداﯾم را ﺗـ ـﺎ ﺣـ ـد ﻧﮭـ ـﺎﯾﯽ ﭘـ ـﺎﯾﯾن آورم و ﺻـ ـورﺗم را ﻧزدﯾـ ـﮏ ﺻـ ـورت راﺣﯾـ ـل ﮔرﻓﺗـ ـﮫ‬
‫»ﻣﯾداﻧﯽ از دﺳت ﺗو اﻣروز ﭼﻘدر ﺗﺣﻘﯾر ﺷدم؟‬ ‫ﻧﺟواﮐﻧﺎن ﮔﻔﺗم‪:‬‬
‫ﺑﻠﯽ!‬
‫ﻣﯾداﻧﯽ اﺻﻼ ﺗو ھﻣﯾن را ﻣﯾﺧواﺳﺗﯽ‪.‬‬
‫ﺗو ﻣﯾﺧواھﯽ ﻣرا ﺿﻌﯾف ﮐﻧﯽ ھﺎ؟‬
‫ﭼﮫ ﻧﯾت داری؟«‬
‫راﺣﯾل ﭼﯾزی ﻧﻣﯾﮕﻔت اﻧﮕﺎر زﺑﺎن ﻧداﺷت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪48‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺳــﮑوﺗش ﺑــر ﻋﺻــﺑﺎﻧﯾﺗم ﻣــﯽ اﻓــزود ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺟــﺎی درس ﺧواﻧــدن ﺑــﺎز ھــم ﺑــﮫ‬
‫ﺧوﺷ ـﮕذراﻧﯽ رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـوده ﺑﺎﺷ ـد اﯾ ـن ﻓﮑ ـر ﻣ ـرا دﯾواﻧ ـﮫ ﮐ ـرده ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﺑﻠﻧ ـد ﻓرﯾ ـﺎد زدم‪» :‬ﺷ ـب‬
‫اﻣﺗﺣﺎن ﺑﮫ ﺟﺎی درس ﺧﺎﻧدن ﭼﯽ ﻏﻠطﯽ ﻣﯾﮑردی ھﺎ؟ ﺑﮕو«‬
‫راﺣﯾل ھﻣﭼﻧﺎن در ﺳﮑوت ﺑود‬
‫دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﺗر ﮔﻔﺗم‪» :‬ﮔﻔﺗم ﺑﮕو!«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺳ ـرش را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗم ﺑ ـﺎﻻ ﮔرﻓ ـت و ﻧﮕ ـﺎھش را ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﻣﺑ ـذول ﮐ ـرد‪ .‬ﭼﮭ ـره اش ﮐ ـﺎﻣﻼ‬
‫ﻣ ـوازی ﺑ ـﺎ ﭼﮭ ـرهی ﻣ ـن ﺑ ـود ﻧﻔ ـس ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد و ﺑ ـﺎزدم اش ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم ﺑرﺧ ـورد ﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬ﺿ ـرﺑﺎن‬
‫ﻗﻠــﺑم ﺗﻧــدﺗر ﺷــده ﺑــود ﺑــﺎ ﺣﺎﻟــت ﻣﻼﯾــم و ﻣــژه ھــﺎی زﯾﺑــﺎی ﺑﻠﻧــدش ﭘﻠــﮏ ﻣﯾــزد‪ .‬آب دھــﺎﻧش را‬
‫ﻗــورت داد وﺑــﺎ ﻟﺣــن ﭘــر از آراﻣــش ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــب اﻣﺗﺣــﺎن ﺑــﮫ ﺟــﺎی درس ﺧواﻧــدن‪ ......‬ﺑــﮫ ﺗــو‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم!!!!!!!!!«‬
‫ﭼ ﯾﯾﯾﯽ ؟‬
‫ﮔوش ھﺎﯾم دوﺑﺎره ﺑﺳﺗﮫ ﺷد‪.‬‬
‫دﯾﮕـ ـر ﺻـ ـدای ﺑـ ـرگ ھـ ـﺎی درﺧﺗـ ـﺎن را ﮐـ ـﮫ در وزش ﺑـ ـﺎد ﻣﯾرﻗﺻـ ـﯾدﻧد و ﺻـ ـدای ﻋﺑـ ـور و‬
‫ﻣــرور ﻣــوﺗر ھــﺎ را در ﺳــرک‪ ،‬ﻧﻣﯾﺷــﻧﯾدم‪ .‬ﻓﻘــط اﯾــن ﺟﻣﻠــﮫ راﺣﯾــل ﺑــود ﮐــﮫ در ﺳــرم ﺗﮑــرار‬
‫ﻣﯾﺷد‪» .‬ﺑﮫ ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم!!!!!!«»ﺑﮫ ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم!!!!!!«»ﺑﮫ ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم!!!!!«‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺣرﻓش را ﺗﺟزﯾﮫ و ﺗﺣﻠﯾل ﮐﻧم ﯾﻌﻧﯽ ﭼﮫ؟‬
‫ﭼﯽ ﻣﻌﻧﺎ ﻣﯾداد اﯾن ﺣرف؟‬
‫ﻗﻠﺑم ﮔﻔت‪» :‬راﺣﯾل ﺑﮫ ﺗو ﻋﻼﻗﮫ دارد«‬
‫اﻣﺎ ﻣﻐزم رد ﮐرده ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﺧﯾر‪ ،‬او ھﻣﮫ ﭘﺳر ھﺎ را ﻓرﯾب ﻣﯾدھد‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﺷ ـدت ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻋﻘ ـل ﺣ ـواس ﺟﻣ ـﻊ ﻧﯾ ـﺎز ﭘﯾ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـودم وﻟ ـﯽ آن ﻣوﻗ ـﻊ اﯾ ـن ﺧ ـواھش ﻣﺣ ـﺎل‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ھﻧوز ﺑﺎ اﯾن ﺣرﻓش ﮐﻧﺎر ﻧﯾﺎﻣده ﺑودم ﮐﮫ ﺑﺎ ﮐﺎری ﮐﮫ ﮐرد ﺗﻣﺎم اﻋﺿﺎی ﺑدﻧم ﻓﻠﺞ ﺷد‪....‬‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﻔﮭﻣم ﭼﮫ اﺗﻔﺎﻗﯽ در ﺣﺎل وﻗوع اﺳت‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﮐﺎﺳﮫ ﺑﯾرون ﻣﯾﺷدﻧد‪....‬‬
‫ﻗﻠﺑم ﻣﯾﺧواﺳت از ﺳﯾﻧﮫ ام ﺑﯾرون ﺑزﻧد‪.....‬‬
‫ﺗﻣــﺎم ﻧﯾــورون ھــﺎی ﺣﺳــﯽ ﺑــدﻧم ﺟﻣــﻊ ﺷــده ﺑــود در ﻧﻘطــﮫی از ﮔــردﻧم ﮐــﮫ ﺣــرارت ﻧﻔــس ھــﺎی‬
‫راﺣﯾل در آﻧﺟﺎ ﻣﯾﺧورد و ﺑﺎ ﺑﯾﻧﯽاش ﻋﻣﯾﻘﺎ اﺳﺗﺷﻣﺎم ﻣﯾﮑرد‪....‬‬
‫ﺳ ـر ﺟ ـﺎﯾم ﺧﺷ ـﮑم زده ﺑ ـود‪ ،‬ﻗط ـرات ﮐوﭼ ـﮏ ﻋ ـرق از ﺳ ـر و روﯾ ـم ﺟ ـﺎری ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد‪ ...‬ﺷ ـده‬
‫ﺑودم ﻋﯾن ﺑت ﮐﮫ ھﯾﭻ ﻋﻼﺋﻣﯽ ﺣﯾﺎﺗﯽ از ﺧود ﻧﺷﺎن داده ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت‪.‬‬
‫ﭘﻧﺞ ﺛﺎﻧﯾﮫ طول ﮐﺷﯾد ‪.....‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﮑر ﮐردم ده ﺳﺎل ﻋﻣرم ﺑﮫ ﻓﻧﺎ رﻓت‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪49‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫داﺷــﺗم از ﺑــﯽ ﭼــﺎرهﮔﯽ ذوب ﻣﯾﺷــدم و ﮐﺳــﯽ ﻧﺑــود ﮐــﮫ آن ﻣوﻗــﻊ ﺑــﮫ دادم ﺑرﺳــد‪ ،‬ﺑــﺎ ﺣﺎﻟــت ﻓﻠــﺞ‬
‫زده از ﺧداوﻧد ﮐﻣﮏ و ﯾﺎری ﺧواﺳﺗم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧره راﺣﯾل ﺑدﻧش را ازﺑدﻧم ﺟدا ﮐرد‪.‬‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﺣﻠﻘــﮫ آب ﺷــده ﺑــود و ﻗطــرات زﻻل اﺷــﮑﮭﺎﯾش ﺷــروع ﺑــﮫ ﻓــوران ﮐــرده ﺑودﻧــد ﺑــﺎ‬
‫ﮔﻠ ـوی ﭘ ـر از ﺑﻐ ـض ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـدت ھﺎﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻗﻠ ـب ھﺎﯾﻣ ـﺎن در ھ ـم ﮔ ـره ﺧ ـورده ﺑ ـود‪ :‬ﺗ ـو‪ ،‬ﻣ ـن‬
‫ﺷــده ﺑــودی و ﻣــن‪ ،‬ﺗــو ﺷــده ﺑــودم‪ .‬ﻣﺛــل ﯾــﮏ ﭘــﯾﭼش اﻓﺳــوﻧﮕر ﻋﺷــق!!! ﺧواﺳــﺗم اﯾــن را ﻋﻣــﻼ‬
‫ﺑراﯾت ﻧﺷﺎن دھم«‬
‫راﺣﯾل ﺑﮫ ﺳرﻋت دوﯾد و از ﻣن دور ﺷد ﻣن ﻣﺎﻧده ﺑودم و ﯾﮏ دﻧﯾﺎ ﻋذاب!‬
‫ﺳ ـرم ﺳ ـوت ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد ﺣ ـس ﻣﻌﯾوﺑﯾ ـت ﭘﯾ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـودم ‪ .‬آن ﻟﺣظ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﮐ ـردم ﺷ ـﮭرﯾﺎر دﯾﮕ ـر از‬
‫ﺑــﯾن رﻓــت و ﺗﻣــﺎم ﺷــد‪ .....‬دﯾﮕــر ﻧﻣﯾﺗــواﻧم آن را ﺑﯾــﺎﺑم‪ .....‬اﻣــﺎ ﭼــﯽ ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﺑﻌــد از ﻣــردن‬
‫ﺷ ـروﻋﯽ دوﺑ ـﺎره اﺳ ـت و ﭼ ـﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـدم زﻧ ـدﮔﺎﻧﯽ ﺟدﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﻣراﺗ ـب ﺑﮭﺗ ـر از زﻧ ـدﮔﯽ ﻗﺑ ـل ﺧواھ ـد‬
‫ﺑود‪.....‬‬
‫‪ .‬ﻣ ـن ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻓرزﻧ ـد ﺷ ـﮭر ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن؛ آن روز ﭘﺷ ـت داﻧﺷ ـﮑده ھﻧ ـر »ھ ـﯾﭻ« ﺷ ـدم‪ .‬اﯾ ـن ﻧﯾﺳ ـﺗﯽ و‬
‫ﭘوﭼﯽ ﻗرار ﺑود ﭼﮫ ﺑر ﺳرم ﺑﯾﺎورد؟ ﺷﺎﯾد ھم اﯾن اﺗﻔﺎق ﺟرﻗﮫی ﺑود ﺑرای ﻧو ﺷدن‪!.....‬‬

‫******‬

‫ﻗطـ ـرات آب ﺳـ ـرد ﺑـ ـﺎ ﺳـ ـرﻋت روی ﺑـ ـدﻧم ﻣﯾﻐﻠﺗﯾدﻧـ ـد‪ .‬ھـ ـر ﻗطـ ـره آﺑـ ـﯽ ﺳـ ـردی ﮐـ ـﮫ آن روز از‬
‫ﺷ ـﺎور ﺑ ـر ﺳ ـرم ﻣﯾرﯾﺧ ـت ھﻣﭼ ـون ﺷ ـﻼﻗﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان ﺗﺎدﯾ ـب روی ﺑ ـدﻧم ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم‪.‬‬
‫ﺣــس ﯾــﮏ ﺟﺳــدی را داﺷــﺗم ﮐــﮫ ﺧــوﻧﯽ در ﺑــدن ﻧــدارد‪ .‬ﻣــن ﺑــرای ﻧﺧﺳــﺗﯾن ﺑــﺎر ﮔﻧــﺎه را در‬
‫وﺟ ـودم اﺣﺳ ـﺎس ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬آن ﻟﺣظ ـﮫ ﺑ ـﮫ راﺳ ـﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺑﻣﯾ ـرم و ازﯾ ـن زﺟ ـر ﺑ ـﮫ ﻧﺣ ـوی‬
‫رھﺎﯾﯽ ﺑﯾﺎﺑم‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم! ﻣدام ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم!‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ ﭼرا اﻗداﻣﯽ ﺑرای ﺟﻠوﮔﯾری اﻧﺟﺎم ﻧدادم؟‬
‫ﭼرا ﻣﺎﻧﻊ اﯾن ﮐﺎر ﯾﺎ ﺣداﻗل ﻣﺎﻧﻊ اداﻣﮫاش ﻧﺷدم؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺗواﻧﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺷدن را داﺷﺗم؟‬
‫اﮔر ﮐﺳﯽ ﺑﻐﯾر راﺣﯾل ﺑود ﻣﯾﮕذاﺷﺗم ﭼﻧﯾن ﮐﺎری ﮐﻧد؟‬
‫ﻧﮫ اﺑدا ﻧﮫ!!‬
‫اﻣﺎ ﭼرا او را ﮔذاﺷﺗم؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﻣن ﮐﺎر او را ﻣﯾﺧواﺳﺗم؟‬

‫ ‬ ‫ ‪50‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﯾﻌﻧﯽ ﻣن راﺿﯽ ﺑودم؟‬

‫ﺧداﯾﺎااا دﯾﮕر ﻋﻘﻠم ﻗد ﻧﻣﯾﮑﺷﯾد‪.‬‬
‫آب از ﻧــواﺣﯽ ﮔــردﻧم ﺳــرازﯾر ﻣﯾﺷــد و ﻗطــراتاش از آن ﻗﺳــﻣت ﺑوﺳــﮫی راﺣﯾــل ﻣﯾﮕذﺷــت و‬
‫ﯾـ ـﺎد آن واﻗﻌـ ـﮫ را ھـ ـر ﻟﺣظـ ـﮫ ﭘـ ـﯾش ﭼﺷـ ـﻣﺎﻧم ﻣـ ـﯽ آورد‪ .‬ﺑـ ـﺎ دﺳـ ـﺗم ﮔـ ـردﻧم را آﻧﻘـ ـدر ﻣﺎﻟﯾـ ـدم و‬
‫ﻧﯾﺷ ـﮕون ﮔ ـرﻓﺗم ﮐ ـﮫ ﺣ ـس ﮐ ـردم ﭘوﺳ ـﺗش ﺷ ـﺎرﯾد ﺑ ـﮫ ﺧﯾ ـﺎل آﻧﮑ ـﮫ ﻣﯾﺧ ـواھم آن را ﭘ ـﺎک ﮐ ـﻧم‪ .‬ﺑ ـﯽ‬
‫ﺧﺑر از آﻧﮑﮫ اﯾن داغ داﯾﻣﯽ روی ﺑدﻧم ﺣﮏ ﺷده و ھﯾﭼﮕﺎھﯽ ﻗﺎﺑل ﭘﺎک ﺷدن ﻧﯾﺳت‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﺑ ـل آﯾﯾﻧ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗم اﯾﺳ ـﺗﺎد ﺑ ـودم و ﻧﮕ ـﺎھﯽ ﺑ ـﮫ ﮔوﺷ ـﮫ ﮔ ـردﻧم اﻧ ـداﺧﺗم‪ .‬ﮐﺑ ـودی ﻋﻣﯾ ـق در آﻧﺟ ـﺎ دﯾ ـده‬
‫ﻣﯾﺷد‪ .‬ﻋﻠت آن ﻧﯾﺷﮕون و ﺷدت ﻣﺎﻟﯾدن آن ﺑﺎ دﺳت ﺧودم ﺑرای ﺗﺎدﯾب ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼــﺎر روی ﭼــوﮐﯽ ﻧﺷﺳــﺗﮫ و ﺳــرم را ﻣﯾــﺎن دو دﺳــﺗم ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــودم‪ .‬ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم اﻓﺳــرده و‬
‫ﻣﻧزوی ﺷده ام و دﯾﮕر ھﯾﭻ ﮔﺎه آن آدم ﺳﺎﺑق ﻧﺧواھم ﺷد‪.‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ھﻣــﯾن ﺟــﺎ راﺣﯾــل و ھــر ﭼــﮫ ﻣرﺑــوط ﺑــﮫ آن اﺳــت ﻓراﻣــوش ﮐــﻧم اﻣــﺎ ﻧﻣــﯽ داﻧﺳــﺗم‬
‫ﺗﻣﺎﯾل ﺷدﯾد ﺑرای از ﯾﺎد ﺑردن او ﺧود ﻋﺎﻣل ﻗوی ﺑرای ﺑﮫ ﯾﺎد آوردن اوﺳت‪.‬‬
‫از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ھــوا ﺳــرد ﺷــده ﺑــود ﺑــرای ﭘﻧﮭــﺎن ﮐــردن ﮐﺑــودی ﮔــردﻧم ﯾــﮏ ﺟﺎﮐــت ﮔــردن دار‬
‫ﭘوﺷﯾدم و ﺑرای ﺧوردن ﻧﺎن ﺷب ﭘﺎﯾﯾن رﻓﺗم‪.‬‬
‫ﻋطﯾـ ـﮫ و ﺑﮭـ ـزاد ﺑـ ـﺎ ھـ ـم ﺑﮕـ ـو ﻣﮕـ ـو داﺷـ ـﺗﻧد و ﭘـ ـدر و ﻣـ ـﺎدرم ھـ ـم در ﻣـ ـورد ﭼﯾـ ـزای ﺻـ ـﺣﺑت‬
‫ﻣﯾﮑردﻧــد و ﮔــﮫﮔﺎھﯽ ﺑــﮫ ﻣــن ﺧﯾــره ﻣﯾﺷــدﻧد وﻟــﯽ ھﻣــﯾن ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺻــورت ﺷــﺎن ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــردم‬
‫دوﺑ ـﺎره ﻣﺷ ـﻐول ﺻ ـﺣﺑت ﺧ ـود ﻣﯾﺷ ـدﻧد و اﻧﮕ ـﺎر در ﻣ ـورد ﭼﯾ ـزی دﯾﮕ ـری داﺷ ـﺗﻧد ﺣ ـرف ﻣﯾزدﻧ ـد‬
‫ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣن ﺗﻌﻠق ﻧدارد اﻣﺎ ﻣن ﮐﮫ ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﯾزای در ﻣورد ﻣن اﺳت‪.‬‬
‫وﻟــﯽ از اﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ذھــﻧم ﺧﯾﻠــﯽ درﮔﯾــر ﺑــود اﺻــﻼ ﺟــﺎی ﺑــرای ﻓﮑــر دﯾﮕــر ﻧﻣﯾﮕذاﺷــت ﺑــرای‬
‫ھﻣﯾن اﺻﻼ ﺗوﺟﮫ و ﮐﻧﺟﮑﺎوی ﻧﮑرده و ﺑﮫ اﺗﺎﻗم ﭘﻧﺎه ﺑردم‪.‬‬
‫ﻓــردای آن روز ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎد آرزو درس داﺷــﺗﯾم و او ﻣﺛــل ھﻣﯾﺷــﮫ ﺷــﺎد و ﺑــﺎ ﻧﺷــﺎط ﮐﺎﻣــل‪ ،‬ﭘــر از‬
‫اﻋﺗﻣﺎد ﺑﮫ ﻧﻔس ﺑﺎ ھﻣﺎن ﭼﭘن ﺳﯾﺎه دراز و دﺳت در ﺟﯾب ﺑﺳﯾﺎر آﮔﺎھﺎﻧﮫ ﺗدرﯾس ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫روﯾــﺎ ﮐــﮫ ھﻧــوز ﮐﻧــﺎر ﻣــن ﻣﯾﻧﺷﺳــت و ﻧﻣﯾﺧواﺳــت ھﻣراھــﯽام را از دﺳــت دھــد؛ اﯾــن اواﺧــر‬
‫ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـده ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﭼﺷ ـم ھ ـﺎﯾش ﮔ ـﺎھﯽ اط ـراف دﯾﮕ ـری را ﻣﯾﭘﺎﯾ ـد و ﺑﻌﺿ ـﺎ ﮐ ـﮫ رد ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش‬
‫را ﻣﯾﮕــرﻓﺗم ﺑــﮫ ﺳــﯾﻣﺎی اﻟﯾــﺎس ﺑرﺧــورد ﻣﯾﮑــردم و او را در ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﻧظــﺎره ﮔــر ﻣﯾﺷــدم‪ .‬از‬
‫اول ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﻋﻼﻗ ـﮫ دارد و ازﯾﻧﮑ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﺑ ـﯾش از ھ ـر ﭘﺳ ـری دﯾﮕ ـری‬
‫در ﺻــﻧف ارزش ﻗﺎﯾــل ﺑــود‪ ،‬رﺷــﮏ ﻣﯾﺑــرد اﻣــﺎ ﭼــون ﺑــﺎ ﺧﻠﻘﯾــﺎت ﻣــن و ﺣــس اﺣﺗراﻣــﯽ ﮐــﮫ‬
‫ﻧﺳــﺑت ﺑــﮫ روﯾــﺎ داﺷــﺗم ﻣطﻣــﯾن ﺑــود طﺎﻗــت از ﮐــف ﻧﻣﯾــداد‪ .‬وﻟــﯽ اﻋﺗــراف ﻣﯾﮑــﻧم ﮐــﮫ ھﻣﯾﺷــﮫ‬
‫اﻟﯾــﺎس را ﺑــرای ﺑــﮫ دﺳــت آوردن دل روﯾــﺎ ﺗﺣﺳــﯾن ﻣﯾﮑــﻧم ﭼــون در ﻣــدت ﮐوﺗــﺎھﯽ ﺑــﺎ ﻓرﺻــﺗﯽ‬
‫ﮐــﮫ ﭘــﯾش آﻣــده ﺑــود ﺗواﻧﺳــت ﺣــداﻗل ﺗوﺟــﮫ او را ﺑــﮫ ﺧــودش ﺟﻠــب ﮐﻧــد و اﯾــن واﻗﻌــﺎ ﭘﯾﺷــرﻓت‬
‫ﻋﺎﻟﯽ ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪51‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﺳــﺗﺎد آرزو ﭘــس از اﯾﻧﮑــﮫ درس را ﺧــﺗم ﮐــرد ﺑــرای ﺿــﻣﯾﻣﮫ ﺣرفھــﺎﯾش رو ﺑــﮫ ﺗﻣــﺎم ﺻــﻧف‬
‫ﮐــرده ﮔﻔــت‪» :‬ﻣﺣﺻــﻠﯾن ﻋزﯾــز! ھﻣــﯾن طــور ﮐــﮫ ھﻣــﮫ ﺗــﺎن ﻣﯾداﻧﯾــد ﺻــﻧف ﺷــﻣﺎ ﺟــزو ﺑﮭﺗــرﯾن‬
‫ﺻــﻧف اﻧﺟﯾــری داﻧﺷــﮕﺎه اﺳــت‪ .‬ﮔرﭼــﮫ ﺳﻣﺳــﺗر دو ھﺳــﺗﯾد و ﺗوﻗــﻊ زﯾــﺎد از ﺷــﻣﺎ ﻧﻣﯾــره وﻟــﯽ‬
‫واﻗﻌـ ـﺎ ﺗﻧﮭـ ـﺎ ﻣـ ـن ﻧـ ـﮫ ﺑـ ـل ھﻣـ ـﮫ اﺳـ ـﺎﺗﯾد از ﻧﻣـ ـرات و ﮐﺎرﮐردھـ ـﺎی ﺻـ ـﻧف ﺷـ ـﻣﺎ ﺣﯾـ ـرت زده و‬
‫ﺧوﺷ ـﺣﺎل ھﺳ ـﺗﻧد‪ .‬ﺑ ـﺎور ﮐﻧ ـﯾن ﻣ ـن اﮐﺛ ـرا در ﻣ ـورد ﺷ ـﻣﺎ ﺑ ـﮫ ﺻ ـﻧف ھ ـﺎی دﯾﮕ ـر ﺻ ـﺣﺑت ﻣﯾﮑ ـﻧم و‬
‫آﻧﮭــﺎ واﻗﻌــﺎ در ﺣﺳــرت ﻟﯾﺎﻗــت ﺷــﻣﺎ ھﺳــﺗﻧد‪ .‬ﺧﺻوﺻــﺎ در ﻧﻘﺷــﮫ ﮐﺷــﯽ و طــرح ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ھــﺎی‬
‫ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎه ﻗﺑ ـل ﺑ ـرای ﻣ ـن اﻧﺟ ـﺎم داده ﺑودﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﺟ ـرات ﻣﯽﺗ ـواﻧم ﺑﮕ ـوﯾم ط ـﯽ ھﻣ ـﮫ ﺳ ـﺎلھﺎی ﺗدرﯾﺳ ـم‬
‫ﭼﻧﯾن طرح ھﺎی ﮐم ﻧﻘص ﻧدﯾده ﺑودم«‬
‫ﺳـــﭘس دﺳـــت ھـــﺎﯾش را از ﺟﯾـــﺑش ﺑﯾـــرون ﮐـــرده و اﻧﮕﺷـــﺗﺎﻧش در ھـــم ﮔـــره زده اداﻣـــﮫ داد‪:‬‬
‫»ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻ ـوص ط ـرح ﺷ ـﮭرﯾﺎر! ﻣ ـن ط ـرﺣش را ﺑ ـﺎ اﻧﺟﯾﻧﯾ ـر ھ ـﺎی زﯾ ـﺎدی ﺑررﺳ ـﯽ ﮐ ـردم آﻧﮭ ـﺎ‬
‫ﮐــﮫ ھــر ﮐــدام ﺷــﺎن از ﻣﮭﻧدﺳــﯾن ﻧﺎﻣــدار ﮐﺷــور ھﺳــﺗﻧد؛ طــرح را ﺗﻘــدﯾر ﮐــرده و ﮔﻔﺗﻧــد ﮐــﮫ‬
‫اﻣﯾدوارﻧد ﺗﺎ ﭘﻧﺞ ﺳﺎل آﯾﻧده اﯾن طرح ﻋﻣﻠﯽ ﺷود‪«.‬‬
‫ھﻣ ـﮫ ﺻ ـﻧف ﺑ ـرای ﺗﺷ ـوﯾق و اﺑ ـراز ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟﯽ ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ دﺳ ـت زدن ﮐردﻧ ـد‪ .‬ﻣ ـن ھ ـم ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ‬
‫ﻟﺑﺧﻧد ﻣﺻﻧوﻋﯽ از ھﻣﮫ ﺷﺎن ﺳﭘﺎﺳﮕذاری ﮐردم‪.‬‬
‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ ﻟﺣ ـن ھﯾﺟ ـﺎﻧﯽ اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬اﻟﺑﺗ ـﮫ اﯾ ـن آﺧ ـرش ﻧﯾﺳ ـت ﭼ ـون ﯾ ـﮏ ﺳ ـورﭘراﯾز دﮔ ـﮫ‬
‫ھم ﺑراﯾﺗﺎن دارم«‬
‫ھﻣــﮫ ﺻــﻧف ﺳــﮑوت ﮐــرد و ﻓﻘــط ﺑــﮫ دھــن و ﻟــب ھــﺎی اﺳــﺗﺎد آرزو ﺧﯾــره ﺷــدﻧد ﺗــﺎ ﺣــرﻓش را‬
‫ﺗﮑﻣﯾل ﮐﻧد‪.‬‬
‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ ﻣﮑ ـث ﮔﻔ ـت‪ »:‬ﺑ ـرای اﯾ ـن ﮐ ـﺎر ﺑ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﯾ ـﮏ ﺳ ـﯾر ﻋﻠﻣ ـﯽ و ﺳ ـﻔری داﺧﻠ ـﯽ‬
‫در ﻧظر ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده«‬
‫ﺗﻣ ـﺎم ﺻ ـﻧف ﺑ ـﮫ ﯾﮑﺑ ـﺎرﮔﯽ ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﺗﺷ ـوﯾق و ﺧﻧ ـده و ﺳ ـرو ﺻ ـدا ﺷ ـدﻧد و اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﮐوﺷ ـش‬
‫ﺑ ـﮫ آرام ﺳ ـﺎﺧﺗن آﻧﮭ ـﺎ ﻣﯾﮑ ـرد ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺑﻌ ـد از ﯾ ـﮏ دﻗﯾﻘ ـﮫ ﺗﺑﺻ ـره ﻣﯾ ـﺎنﺧودی ﺑ ـﺎﻻﺧره ﺻ ـﻧف ﺑ ـﮫ‬
‫ﺣﺎﻟت ﻧورﻣﺎل ﺑرﮔﺷت‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ﺑــﺎ ﭼﮭــره طﻠبﮐﺎراﻧــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬اﺻــﻼ ﻣﻌﻠــوم ﻧﻣﯾﺷــﮫ ﻣﺣﺻــﻠﯾن داﻧﺷــﮕﺎه ﺑﺎﺷــﯾن!‬
‫ﮔــﺎھﯽ طــوری رﻓﺗــﺎر ﻣﯾﮑﻧــﯾن ﮐــﮫ ھﻧــوز در ﮐودﮐﺳــﺗﺎن ھﺳــﺗﯾن! دﮔــﮫ ﺗﮑــرار ﻧﺷــﮫ ﮐــﮫ اﺻــﻼ‬
‫دوﺳت ﻧدارم‪«.....‬‬
‫ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ ادای ﻓ ـراوان ﭼﺷ ـم ھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎز و ﺑﺳ ـﺗﮫ ﮐ ـرده اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬ﺧ ـوب ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺑﮕ ـوﯾم ﮐ ـﮫ‬
‫اﯾــن ﺳــﻔر ﺑــرای ﺗﻣﺎﺷــﺎی ﻣﮑــﺎن ھــﺎی ﻓرھﻧﮕــﯽ و ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ھــﺎی ﻗــدﯾﻣﯽ اﺳــت ﮐــﮫ در ﻋﺻــر‬
‫ھ ـﺎی ﭘﺎدﺷ ـﺎھﺎن ﺳ ـﺎﺧﺗﮫ ﺷ ـده ﺗ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ ﺑﻧﺎھ ـﺎی ﻗ ـدﯾﻣﯽ را از ﻧزدﯾ ـﮏ ﺑﯾﻧﯾ ـد‪ ،‬ﺑررﺳ ـﯽ ﮐﻧﯾ ـد و ﺑ ـرای‬
‫ﺑﺎزﺳـﺎزی ﺷـﺎن راه ﺣـل ﻣﻌﻘـول و ﮐـم ھزﯾﻧـﮫ ﺑﯾﺎﺑﯾـد‪ .‬ﻣـﺎ زﯾـﺎد در اﯾـن ﻣـورد ﻓﮑـر ﮐـردﯾم ﮐـﮫ ﮐﺟـﺎ‬
‫ﻣﻧﺎﺳب اﯾـن ﺳـﻔر ﺧواھـد ﺑـود ودر ﻧﮭﺎﯾـت ﺗﺻـﻣﯾم ﺑـر اﯾـن ﺷـده ﮐـﮫ اﯾـن ﺳـﻔر ﺑـﮫ وﻻﯾـت ﻓرھﻧﮕـﯽ‬

‫ ‬ ‫ ‪52‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫و ﺑﺎﺳــﺗﺎﻧﯽ »ھــرات« ﺑﺎﺷــد‪ .‬ﭼــون ﺑﮭﺗــرﯾن اﻧﺗﺧــﺎب ﻣﻣﮑﻧــﮫ ﺑــرای اﯾــن ﮐــﺎر ﺑــﮫ ﻧظــرم ھﻣــﯾن‬
‫وﻻﯾت اﺳت‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﯾﮑﺑ ـﺎرﮔﯽ اﺣﺳ ـﺎس ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟﯽ ﮐ ـردم و ازﯾﻧﮑ ـﮫ ﺑﻌ ـد اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﺳ ـﺎل ﻓرﺻ ـت رﻓ ـﺗن ﺑ ـﮫ دﯾ ـﺎر و‬
‫زادﮔﺎھم ﻣﯾﺳر ﺷده ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺧرﺳﻧد ﮔﺷﺗم‪.‬‬
‫ﻣﯾﻧ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﯾﮑ ـﯽ از دﺧﺗرھ ـﺎی ﻣﻘﯾ ـد و ﺑ ـﮫ ﻟﺣ ـﺎظ اﻗﺗﺻ ـﺎدی در وﺿ ـﻌﯾت ﻧ ـﮫ ﭼﻧ ـدان ﺧ ـوﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﺳ ـر‬
‫ﻣﯾﺑ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬اﺳ ـﺗﺎد ﺑﺑﺧﺷ ـﯾن ﻣ ـﺎ ھزﯾﻧ ـﮫ اﯾ ـن ﺳ ـﻔر ره ﭼط ـور ﺑﭘ ـردازﯾم و آﯾ ـﺎ ﻣ ـﺎ ﺑ ـدون ﻣﺣ ـرم‬
‫ﺑرﯾم؟«‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو‪» :‬ﻧــﮫ ﺟــﺎﻧم! ﺣــﺎﻣﯽ ﺳــﯾر ﻋﻠﻣــﯽ ﻣــﺎ ﺗﻣــﺎم ھزﯾﻧــﮫ ھــﺎ را ﺧــودش ﺗــﺎﻣﯾن ﻣﯾﮑﻧــﮫ و‬
‫دﺧﺗ ـران ﻣﯽﺗواﻧﻧ ـد ﯾ ـﮏ ﻣﺣ ـرم ﺑ ـﺎ ﺧودﺷ ـﺎن ﺑﯾﺎورﻧ ـد و ھ ـر ﮐ ـس ھ ـم ﻣﺷ ـﮑل داﺷ ـت ﻣﯽﺗواﻧ ـد در‬
‫اﯾن ﺳﻔر اﺷﺗراک ﻧﮑﻧد ﻣﺷﮑﻠﯽ ﻧدارد‪«.‬‬
‫ﺑـﮫ ھﻣـﯾن ﺗرﺗﯾـب ھـر ﮐـﯽ ﺳـواﻟﯽ داﺷـت ﻣطـرح ﮐـرد و اﺳـﺗﺎد ﺑـﺎ ﮐﻣـﺎل ﺧوﻧﺳـردی ﺑـﮫ ھﻣـﮫ ﺷـﺎن‬
‫ﭘﺎﺳــﺦ داد‪ .‬در ﻧﮭﺎﯾــت زﻧــﮓ ﺻــﻧف زده ﺷــد و ﺳــﺎﻋت درﺳــﯽ ﺑــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن رﺳــﯾد‪ .‬و ھﻣــﮫ ﺻــﻧﻔﯽ‬
‫ھــﺎ ﺑــﺎ ﮐﻧﺟﮑــﺎوی و ھﯾﺟــﺎن ﺑــرای ﺷــﻧﯾدن اداﻣــﮫ ﻣﻌﻠوﻣــﺎت در ﺑــﺎره اﯾــن ﺳــﯾر ﻋﻠﻣــﯽ ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎد‬
‫آرزو ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎدﻧد ‪.‬‬
‫روﯾ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﮐﻠ ـﯽ ھﯾﺟ ـﺎن رو ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻧﻣﯾ ـداﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﭼﻘ ـدر آرزو داﺷ ـﺗم ﯾﮑﺑ ـﺎر‬
‫ﺑ ـﮫ ھ ـرات ﺑ ـروم و آﻧﺟ ـﺎ را ﺑﯾﻧ ـﯾم ﺑﯾ ـﯾن ﭼ ـﮫ ﻓرﺻ ـﺗﯽ آﻣ ـد و ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﭼط ـور ﺑراﯾ ـت ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟﯽام‬
‫را ﻧﺷــﺎن دھــم ﮐــﮫ ﻗــرار اﺳــت ﺑــﺎ ﺗــو آﻧﺟــﺎ ﺑــرم‪ .‬واﻗﻌــﺎ ﻧﮭﺎﯾــت ﺧــوش ﭼﺎﻧﺳــﯽ ام اﺳــت اﯾﻧﺑــﺎر‬
‫واﻻ«‬
‫ﻣن‪» :‬روﯾﺎ ﺟﺎن! اﻣﯾدوارم ﺑﮫ ھﻣﮫ آرزوھﺎﯾت ﻣﺛل اﯾن ﺑرﺳﯽ«‬
‫روﯾﺎ ﮐﻣﯽ ﺧﺟل ﺷد و ﮔﻔت‪» :‬ﻣﻣﻧوﻧت ﺷﮭرﯾﺎر!«‬
‫ﮐﺗــﺎب ھــﺎﯾم را ﺑرداﺷــﺗم و ﻣﯾﺧواﺳــﺗم از ﺻــﻧف ﺧــﺎرج ﺷــوم ﮐــﮫ راﺣﯾــل ﻣﻘــﺎﺑﻠم ﺳــﺑز ﺷــد ﮐــم‬
‫ﻣﺎﻧده ﺑود ﺑﮫ ﺟﺎﻧش ﺑﺧورم‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬وﻗت داری ﺷﮭرﯾﺎر!«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣﯾﺧواھم ﺑﺎ ﺗو ﺻﺣﺑت ﮐﻧم«‬
‫راﺣﯾـ ـل آراﯾـ ـش ﺳـ ـﺎده و زﯾﺑـ ـﺎی ﮐـ ـرده ﺑـ ـود و ﻣوھـ ـﺎﯾش را ﺑـ ـﮫ ﯾـ ـﮏ طـ ـرف ﺷـ ـﮑل داده ﺑـ ـود‪.‬‬
‫ﺷ ـﺎداﺑﯾت ﻗﺑﻠ ـﯽ اش دوﺑ ـﺎره ﺑرﮔﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود و ﻣﺛ ـل ﻣ ـﺎه ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬از ﻋط ـرش ﻧﮕ ـو ﮐ ـﮫ دﯾواﻧ ـﮫ‬
‫ﮐﻧﻧده ﺑود و ﻣرا ﺑﮫ ﯾﺎد ﻋطش آن روزش ﻣﯽ اﻧداﺧت‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﺳرﻋت ﭼﺷﻣم را ﭘﺎﯾﯾن اﻧداﺧﺗم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻧﻣﯾﺧواھم ﭼﯾزی ازت ﺑﺷﻧوم!«‬
‫راﺣﯾل ﺻداﯾش را ﻧﺎزک ﺗر و آرام ﺗر ﮐرده ﮔﻔت‪ !please» :‬ﻧﮕﺎه ﮐن ﺑﮫ ﻣن«‬

‫ ‬ ‫ ‪53‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗــﯽ ﻧﮕــﺎھم ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣﺎن آھــوﯾﯽ اش اﻓﺗــﺎد ﭼﯾــزی ﻧﻣﺎﻧــده ﺑــود ﺗﺳــﻠﯾم ﺧواﺳــﺗﮫ اش ﺷــوم اﻣــﺎ ﺑــﮫ‬
‫ﺳــرﻋت ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﮔــر ﻣﯾﺧــواھﯽ ﺑــرای ﮐــﺎر اﺣﻣﻘﺎﻧــﮫ دﯾــروزت ﺗــوﺟﯾﮭﯽ ﺑﯾــﺎوری اﺻــﻼ‬
‫ﺑراﯾم ﻗﺎﺑل ﻗﺑول ﻧﯾﺳت« و ازش دور ﺷده ﺻﻧف را ﺗرک ﮐردم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﻧــﮫ ﺷــﮭرﯾﺎرر! در راﺑطــﮫ ﺑــﮫ ﻣوﺿــوﻋﯽ دﯾﮕــری اﺳــت‪ .‬ﺧــواھش ﻣﯾﮑــﻧم ﻓﻘــط ﭘــﻧﺞ‬
‫دﻗﯾﻘﮫ ﺑﮫ ﻣن ﻓرﺻت ﺑده«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯾﻠﯽ ﮐﺎﻣل ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧب ﻓﻘط دو دﻗﯾﻘﮫ«‬
‫راﺣﯾل ﻟﺑﺎﻧش را ﺟﻣﻊ ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺗﺷﮑر«‬
‫راﺣﯾـ ـل‪ »:‬ﺷـ ـﮭرﯾﺎرر در دﻗﯾﻘـ ـﮫ اول ﺻـ ـﺣﺑت ھـ ـﺎﯾم ﻣﯾﺧـ ـﺎﯾم ﺑﮕـ ـوﯾم ﮐـ ـﮫ ﻣـ ـن اﻣـ ـروز ﺑـ ـﺎ اﺳـ ـﺗﺎد‬
‫رﯾﺎﺿ ـﯽ ﮔ ـپ زدم و ﺑ ـﮫ او در ﺑ ـﺎره زﺣﻣ ـﺎت ﺗ ـو ﺑ ـرای ﯾ ـﺎدﮔﯾریام ﯾ ـﺎدآوری ﮐ ـردم و ورق ﺳ ـﻔﯾد‬
‫را ﺑــرای ﻣﺷــﮑل ﮐــﮫ ﺑــراﯾم رخ داده ﺑــود ﺑــﮫ دﺳــﺗش ﺳــﭘرده ﺑــودم و ﺑﻌــد از ﯾــﮏ ﻋــﺎﻟم ﻋــذر و‬
‫ﭼﺎﭘﻠوﺳ ـﯽ ﻗﺑ ـول ﮐ ـرد ﮐ ـﮫ روز ﺑﻌ ـدی ازم اﻣﺗﺣ ـﺎن ﺑﮕﯾ ـره ﺗ ـﺎ ﻧﻣ ـرهات ﺿ ـﺎﯾﻊ ﻧﺷ ـﮫ‪ .‬اﻟﺑﺗ ـﮫ او را ھ ـم‬
‫ﺑﮫ دﻟﯾل ﮐدر ﺑودن ﺗو ﻗﺑول ﮐرد ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧﻣراﺗت آﺳﯾب ﻧرﺳد«‬
‫ﻣـن‪» :‬ﻻزم ﻧﺑـود ﮐـﺎری ﮐﻧـﯽ؛ ﻣـن ﺑـﮫ اﻧـدازه ﮐـﺎﻓﯽ ﭘﯾﺷـش ﺧـرد ﺷـدم دﯾﮕـﮫ ھـﯾﭻ ﮐـﺎری ﻧﻣﯾﺗواﻧـد‬
‫ﺟﺑران ﮐﻧد«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑﻌ ـد از ﭘ ـﻧﺞ ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﺳ ـﮑوت‪ » :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎررر ! ﻣ ـن! ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﭼ ـﯽ ﺑراﯾ ـت ﺑﮕ ـوﯾم ﺗ ـﺎ ﮐ ـﺎرم را‬
‫ﺗوﺟﯾﺢ ﮐﻧم اﻣﺎ واﻗﻌﺎ آن روز ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم در ورق ﭼﯾزی ﺑﻧوﯾﺳم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﮭم ﻧﯾﺳت!« و ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑروم‬
‫راﺣﯾ ـل ﻣ ـﺎﻧﻊ ﺷ ـد و ﮔﻔ ـت‪» :‬در دﻗﯾﻘ ـﮫ دوم زﻣ ـﺎﻧم ﻣﯾﺧ ـﺎﯾم ﺑﮕ ـوﯾم ھ ـر ﭼﻧ ـد اﺗﻔ ـﺎق دﯾ ـروز ﻓراﺗ ـر از‬
‫اراده ام ﺑ ـود و ﺧ ـودم ھ ـم ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﭼط ـور ﺟ ـرات ﮐ ـردم ﺑ ـﮫ آدم ﺧ ـودداری ﻣﺛ ـل ﺗ ـو ﻧزدﯾ ـﮏ ﺷ ـوم‬
‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﮫ ﺧوش ﺷوی ﯾﺎ ﻧﺷوی ﺑرﯾت اﻋﺗراف ﻣﯾﮑﻧم ﮐﮫ از ﮐﺎرم ﭘﺷﯾﻣﺎن ﻧﯾﺳﺗم«‬
‫ﻣ ـن آن ﻟﺣظ ـﮫ ﺣ ـس ﮐ ـردم رگ ﮔ ـردﻧم از ﺧﺷ ـم اﯾﺳ ـﺗﺎده اﺳ ـت‪ ،‬ﺑ ـﺎ ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎد وﻟ ـﯽ آرام ﺑ ـراﯾش‬
‫ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺷ ـﺎﯾد زﺷ ـت ﺗ ـرﯾن دﺧﺗ ـر روی زﻣ ـﯾن ﻣﯾﺑ ـودی ﺗ ـرا ﺑﯾﺷ ـﺗر دوﺳ ـت ﻣﯾداﺷ ـﺗم ﻧﺳ ـﺑت ﺑ ـﮫ ﺑ ـﯽ‬
‫ﺣﯾـﺎﯾﯽ ھـﺎی ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﭼﮭـره زﯾﺑﺎﯾـت ﻣﯾﮑﻧـﯽ‪ .‬اﮔـر ﺧواﺳـﺗﮫ ﺑﺎﺷـﯽ ﺑـﺎ اﯾـن ﻣﻣﻧوﻋـﺎت ﺑـﮫ ﻣـن ﻧزدﯾـﮏ‬
‫ﺷوی ﮐور ﺧﺎﻧدی‪ .‬ﻣن از دﺧﺗری ﮐﮫ ﻧﺟﺎﺑت و ﺧوﯾﺷﺗن داری ﺧود را ﺑﻠد ﻧﺑﺎﺷد ﺑﯾزارم‪«.‬‬
‫و ﺑــﺎ ﭘﺎﯾــﺎن اﯾــن ﺟﻣﻠــﮫ ﺑــﮫ اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس راﺣﯾــل ھــم ﻧﻘطــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن ﮔذاﺷــﺗﮫ و ﻣﮑــﺎن را ﺗــرک‬
‫ﮐردم‪.‬‬
‫ظﺎھرا ﺣس ﻣﯾﮑردم از ﺣرفھﺎی زﻧﻧدهی ﮐﮫ ﺑﮫ راﺣﯾل ﮔﻔﺗم دﻟم ﺧﻧﮏ ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺧون ﮐﮫ ﺑﺎ ﺧون ﺷﺳﺗﮫ ﻧﻣﯾﺷود‪....‬‬
‫ﻣــن ﻓﮭﻣﯾــدم ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ھــر ﻟﺣظــﮫ ﺑــﺎ ھــر ﻗــدم از راﺣﯾــل دور ﻣﯾﺷــدم او در ﭘﺷــت ﺳــرم‬
‫وﯾران ﻣﯾﺷد‪...‬‬
‫و ﭼﻘدر ﺳﺧت اﺳت ﮐﮫ ﺗو ﻣﯾروی اﻣﺎ ﭘﺎھﺎﯾت ﺑﺎ ﺗو ﻧرود‪......‬‬

‫ ‬ ‫ ‪54‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻘــدر ﺳــﺧت ﺗــر از آن اﺳــت ﮐــﮫ ﻧﻘطــﮫی ﻧﺎﻣــﺎﻧوس ﮐــﮫ ﮔوﯾــﺎ ﻋﺷــق اﺳــت ﭘﺷــت ﺳــرت ﻓــرو‬
‫ﻣﯾرﯾزد و ﺗو ھﻣﭼﻧﺎن ﻣﯾروی‪!....‬‬

‫******‬

‫»دی اﯾﮑس ﻣﺳﺎوی ﺑﮫ دی ﻣرﺑﻊ ﻣﻧﻔﯽ آر ﻣرﺑﻊ‪«.....‬‬

‫اﯾ ـن ﮐﻠﻣ ـﺎﺗﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ اﺣﺳ ـﺎس ﻧﺟ ـوا ﮐﻧ ـﺎن زﯾ ـر ﻟ ـب زﻣزﻣ ـﮫ ﻣﯾﮑ ـرد و روی ﻣﯾ ـز ﻗﻠ ـم ﺑ ـﮫ دﺳ ـت و‬
‫ﮔﺎھﯽ ﻗﻠم ﺑﮫ دھن ﺑﮫ ﺳوال رﯾﺎﺿﯽ اش ﻓﮑر ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ھـر از ﮔـﺎھﯽ ھـم ﮐـﮫ ﻓﮑـرش ﮐـﺎر ﻧﻣﯾﮑـرد ﻣﯾرﻓـت ﭘـﯾش ﺑﮭـزاد ﺗـﺎ راھﻧﻣـﺎﯾﯽ اش ﮐﻧـد‪ .‬ﺑﮭـزاد ﮐـﮫ‬
‫ﻣﺷﻐول اﻣﺿﺎی اوراق اﻣﺗﺣﺎن ﺷﺎﮔرداﻧش ﺑود؛ ﺻﺣت و ﺳﻘم ﺳواﻟش را ﺑراﯾش ﻣﯾﮕﻔت‪.‬‬
‫ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ھ ـم ﮐ ـﮫ اﯾ ـن اواﺧ ـر ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻣرﻣ ـوز ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد دور از ﻣ ـﺎ در ﮐﻧﺟ ـﯽ ﺳ ـﺎﻟون ﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫آرام ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑردﻧد و ﮔﺎھﯽ ھم ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫از اﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﺗﻠوﯾزﯾ ـون روﺷ ـن ﺑ ـود و ﻣ ـن اﻧﮕ ـﺎر اﺧﺑ ـﺎر ﻣﯾدﯾ ـدم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑﻔﮭﻣ ـم در ﺑ ـﺎره ﭼ ـﯽ‬
‫ﺣ ـرف ﻣﯾزﻧﻧ ـد در اﺻ ـل ﺧﯾﻠ ـﯽ اھﻣﯾﺗ ـﯽ ھ ـم ﻧﻣﯾ ـدادم‪ ،‬درﮔﯾ ـری ھ ـﺎی ذھﻧ ـﯽ ام ﺑ ـﮫ ﻣراﺗ ـب ﺑﯾﺷ ـﺗر‬
‫از آن ﺑــود ﮐــﮫ ﺣوﺻــﻠﮫی ﮐﻧﺟﮑــﺎوی ﺑــرای ﻣرﻣــوز ﺷــدن ﭘــدر و ﻣــﺎدرم را داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــم ‪ .‬ﭘــس‬
‫آﻧ ـرا ﺻ ـﺣﺑت در ﻣ ـورد ﺳ ـﻔر ھ ـرات ﮐ ـﮫ ﺳ ـر ﻏ ـذای ﺷ ـب ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﺗﻌرﯾ ـف ﮐ ـردم ﺣ ـدس زدم و‬
‫ﺗﻠوﯾزﯾــون را ﺧــﺎﻣوش ﮐــرده ﺑــﮫ اﺗــﺎﻗم رﻓــﺗم‪ .‬ﺑﻠــوزم را ﺑﯾــرون ﮐــرده و ﺧــود را روی ﺗﺧــت‬
‫اﻧداﺧﺗم و طﺑق ﻣﻌﻣول ﺑﮫ ﺳﻘف اﺗﺎق ﺧﯾره ﺷدم‬
‫در راﺑطــﮫ ﺑــﮫ ﺳــﻔر ﻋﻠﻣــﯽ ﺑرﻧﺎﻣــﮫ رﯾــزی ﮐــردم و ﺑﻌﺿــﯽ ﻟﺑــﺎس ھــﺎﯾم را از اﻟﻣــﺎری ﺑﯾــرون‬
‫ﮐردن ﺗﺎ در ﺑﯾﮓ ﺳﻔریام ﺑﮕذارم‪.‬‬
‫در ﺣﺎل ﭘﺎﻟﯾدن ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﻣورد ﻋﻼﻗﮫام ﺑودم ﮐﮫ ﻋﮑﺳﯽ رو ﺑﮫ ﭘﺷت ﭘﯾش ﭘﺎﯾم اﻓﺗﺎد‪.‬‬
‫ﺟﻣﻠﮫی ﮐﮫ ﭘﺷت ﻋﮑس ﻧوﺷﺗﮫ ﺑود ﻣرا ﻣﺟذوب ﺧودش ﮐرد‬
‫ﯾﮏ ﺧط زﯾﺑﺎ و راﺳت ﺑﺎ ﯾﮏ ﻗﻠم ﺧوش رﻧﮓ‪:‬‬
‫و ﺑرای ﺧودم ﺗـ♡ـو را آرزو ﻣﯽ ﮐﻧم‬
‫و در ﭘﺎﯾﺎن اﯾن ﺟﻣﻠﮫ ھم ﯾﮏ اﻣﺿﺎ ﮐﮫ ﻧﺷﻧﺎﺧﺗم از ﭼﮫ ﮐﺳﯽ اﺳت‪.‬‬
‫ﺧﯾﻠــﯽ ﻣﺎﯾــل ﺑــودم ﺑﺑﯾــﻧم ﻋﮑــس ﭼــﯽ ﺷﺧﺻــﯽ اﺳــت؟ ﻋﮑــس را ﺑرﮔرداﻧــدم ﺗــﺎ ﺑﺑﯾــﻧم ﻋﮑــس‬
‫ﮐﯾﺳت‪ ،‬ﻋﮑس ﻣن ﺑود‪!.‬‬
‫از دﯾدن ﭼﮭره ﺧودم ھﯾﺟﺎن زده ﺷدم!‬
‫ﻋﮑﺳﯽ ﺑود ﮐﮫ ﺑﻌد از ﻓراﻏت از ﻣﮑﺗب در ﻓﯾﺳﺑوک ﻧﺷر ﮐرده ﺑودم ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣوھﺎی ﻣرﺗب و ﭼﮭرهی ﮐﮫ ﺟواﻧﯽ ازش ﻣﯾﺑﺎرﯾد‬

‫ ‬ ‫ ‪55‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﺷـﻣﺎﻧم زﯾـر ﻧـور آﻓﺗـﺎب ﺑﯾﺷـﺗر رﻧـﮓ آﺑـﯽ ﺧﺳـﺗﮫ را ﺑـﮫ ﺧـود ﮔرﻓﺗـﮫ ﺑـود‪ .‬ﯾـﮏ ﯾﺧـن ﻗـﺎق ﺳـﻔﯾد‬
‫ﮐﮫ دﮐﻣﮫ ﺑـﺎﻻﯾﯽ اش ﺑـﺎز ﺑـود ﺑـﮫ ﺗـن داﺷـﺗم و دﯾﭘﻠـوم ﻓراﻏـت ھـم در دﺳـﺗم ﺑـود‪ .‬ﯾـﺎدم آﻣـد ﺑـﺎ ﯾـﮏ‬
‫دﻧﯾﺎ اﻋﺗﻣﺎد ﺑﮫ ﻧﻔس ﻋﮑس را ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودم!‬
‫ﺑﺎ دﯾدن ﻋﮑس ﺧﺎطراﺗم ﺗﺎزه ﺷد اﻣﺎ آﻧﭼﮫ ﮐﮫ ﻣوھوم ﺑود ﺻﺎﺣب اﯾن ﻋﮑس ﺑود‪.‬‬
‫ﭼــﮫ ﮐﺳــﯽ ﻣﯾﺗواﻧﺳــت اﯾــن ﻋﮑــسام را از ﻓﯾﺳــﺑوک ﺑﮕﯾــرد‪ ،‬ﭼــﺎپ ﮐﻧــد و ﭘﺷــﺗش اﯾــن ﺟﻣﻠــﮫی‬
‫زﯾﺑﺎ را ﺑﺎ ﻧﮭﺎﯾت دﻗت و زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺑﻧوﯾﺳد؟‬
‫ھر ﮐس را ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺣدس ﺑزﻧم اّﻻ ﺻﺎﺣب اﺻﻠﯽ آن ‪.‬‬
‫از ﺑــس اﯾــن ﻋﮑــس ﺧوﺷــم آﻣــد اﺻــﻼ ﻓﮑــرم را درﮔﯾــر ﻧﮑــردم و ﯾــﮏ راﺳــت آن را داﺧــل‬
‫ﮐﺗﺎﺑﭼﮫ ﯾﺎداﺷت ﮐﮫ ﺑرای ﺳﻔر ﻋﻠﻣﯽ ام ﻣﯾﺑردم ﮔذاﺷﺗم ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧود ﺑﺑرم‪.‬‬
‫*‬
‫ﻓــردای آن روز ﺑــﮫ دﻟﯾــل اﯾﻧﮑــﮫ ﭘــرواز ﻣــﺎ ﺑﻌــد از ظﮭــر ﺑــود اول ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه ﺳــری زدم ﺗــﺎ‬
‫ﺑﺑﯾ ـﻧم ﭼ ـﮫ ﮐﺳ ـﺎﻧﯽ ﻣﺎﯾ ـل اﻧ ـد ﺑ ـﺎ ﻣ ـﺎ ﺑﯾ ـﺎﯾن و ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﯾن ﺗرﺗﯾ ـب در ﺑ ـﺎره ﺗﻘﺳ ـﯾم اوﻗ ـﺎت ﮐ ـﺎری ﻣ ـﺎ در‬
‫آﻧﺟﺎ ﺑﺎ اﺳﺗﺎد آرزو ﺻﺣﺑت ﮐﻧم‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ﺷــﯾﮏ ﺗــر از ھــر روز دﯾﮕــر ﺑــﮫ ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد و اﯾــن ﺑــﺎر ﮐﻣــﯽ ﺑﯾﺷــﺗر آراﯾــش‬
‫ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫او ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎدان دﯾﮕــر ﺳــرﮔرم ﮔﻔﺗﮕــو ﺑــود ﺑــﺎ دﯾــدن ﻣــن ﻣﺳــرور ﺷــد و ﻣــرا ﺑــﮫ‬
‫ﺟﺎﻧب ﺧود ﻓراﺧواﻧد‪.‬‬
‫ﻣن ھم ﮐﻧﺎرش اﯾﺳﺗﺎدم و ﺑﺎ اﺳﺗﺎدان دﯾﮕر اﺣوال ﭘرﺳﯽ ﻣﺧﺗﺻری ﮐردم‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﺳﺗﺎد! ﭼطور ﺷد ﺑرﻧﺎﻣﮫ ﭼﯾﺳت؟«‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو‪» :‬ﺑرﻧﺎﻣــﮫ طــوری اﺳــت ﮐــﮫ ﺑﻌــد از ﻧﺷﺳــت طﯾــﺎره ﺑــﺎ ﺗراﻧﺳــﭘورت ﺑــﮫ ھــوﺗﻠﯽ ﮐــﮫ‬
‫ﺑراﯾﻣــﺎن ﮔرﻓﺗــﮫ ﺷــده ﻣﯾــرﯾم اﻣــروز اﺳــﺗراﺣت ﻣﯾﮑﻧــﯾم و ﺳــﮫ روز ﺑــرای ﮐﺎرھﺎﯾﻣــﺎن اﺳــت و‬
‫ﯾ ـﮏ روز اﺧﯾ ـر ھ ـم ﺑ ـرای ﺗﻔ ـرﯾﺢ ھ ـر ﺟ ـﺎ ﺑﺧ ـواھﯾم ﻣﯾ ـروﯾم‪ .‬اﻟﺑﺗ ـﮫ ﺑ ـﮫ اﺳ ـﺎس اﺻ ـرار ﻣ ـن روز‬
‫اﺧﯾر را ﺑرای ﺗﻔرﯾﺢ ﻗﺑول ﮐردن«‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺧﯾﻠــﯽ ﻣﻣﻧــون از ﻟطــف ﺷــﻣﺎ اﺳــﺗﺎد! واﻗﻌــﺎ ﺑﻌــد از ﺳــﮫ روز ﮐــﺎر ﯾــﮏ روز ﺗﻔــرﯾﺢ ﻧﯾــﺎز‬
‫ﺑــود و اﯾــن ﺑﺎﻋــث ﻣﯾﺷــﮫ ﺳــرﺣﺎل ﺗــر از ﺳــﻔر ﺑرﮔــردﯾم‪ .‬ﺧــب ﺣــﺎﻻ ﻟﯾﺳــت اﻓــرادی ﮐــﮫ اﻣــروز‬
‫ﻗ ـرار اﺳ ـت ﺑ ـﺎ ﻣ ـﺎ ﺑﯾ ـﺎﯾن ﺑ ـراﯾم ﺑدھﯾ ـد ﺗ ـﺎ ﺑﺑﯾ ـﻧم ﭼﻧ ـد ﻧﻔ ـر ﺷ ـدﯾم و ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﻣﺷ ـوره ھ ـﺎی ﻻزم را‬
‫ﺑدھم و ﺗﻧظﯾم ﺷﺎن ﮐﻧم‪«.‬‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو ﻟﯾﺳت را ﺑراﯾم داد ﻣن ازش ﭼﻧد ﻗدم دور ﺷدم‪:‬‬
‫‪-‬ﺷﮭرﯾﺎر‬
‫‪-‬ﺣﮑﻣت‬
‫‪-‬ﺻﻣﯾم‬
‫‪-‬ﻓرﺣﻧﺎز‬

‫ ‬ ‫ ‪56‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫‪-‬ﺷرﯾف‬
‫‪-‬ﺻدﯾق‬
‫‪-‬اﻟﯾﺎس‬
‫‪-‬ﻣﮭﻧﺎز‬
‫‪-‬ﺷﮭزاد‬
‫‪-‬روﯾﺎ ‪......‬‬
‫وﻟـﯽ ﭼﺷـﻣﺎﻧم اﺳـﻣﯽ دﯾﮕـری را ﻣﯾﭘﺎﻟﯾـد‪ .‬ﮔرﭼـﮫ ﺑـﮫ ظـﺎھر ﺑـراﯾم ﻣﮭـم ﻧﺑـود وﻟـﯽ اﯾـن ﯾـﮏ ﻓرﯾﺑـﯽ‬
‫ﺑود ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺧودم را ﻣﯾدادم‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺑﯾﻧم او ھم ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯾﺎﯾد ﯾﺎ ﺧﯾر؟‬
‫ﭼﮫ ﻓرﻗﯽ ﻣﯾﮑرد اﮔر اﺳم او ھم در ﻟﯾﺳت ﺑود؟‬
‫اﮔر ﺑود ﭼﮫ ﻣﯾﺷد؟‬
‫اﮔر ﻧﺑود ﭼﮫ؟‬
‫در ﮐدام ﺣﺎﻟت ﺧوﺷﺣﺎل ﻣﯾﺷدم؟‬
‫وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن اﺳ ـﻣش در اﺧﯾ ـر ﻟﯾﺳ ـت ﻧﺎﺧوداﮔ ـﺎه زاوﯾ ـﮫی دھ ـﻧم ﺗﻐﯾﯾ ـر ﮐ ـرد و ﻟﺑﺧﻧ ـدی در ﻟﺑ ـﺎﻧم‬
‫ﻧﻘش ﺑﺳت‪.‬‬
‫‪-‬ذﺑﯾﺢ‬
‫‪-‬اﻟﮭﺎم‬
‫‪-‬راﺣﯾل‬
‫ھﻣﯾن ﮐﮫ ﻟﯾﺳت را از ﭘﯾش ﭼﺷﻣﺎﻧم دور ﮐردم ﺑﺎ اﻧدام ﺑﺎرﯾﮏ و ﺑﻠﻧدش ﻣﻘﺎﺑل ﺷدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺗﮫ ﺑودم ﺑﻌد ازﯾن ﺑﺎﯾد ﻓراﻣوﺷش ﮐﻧم‪،‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺗﯽ دﯾدﻣش ھﻣﮫ ﮔﻔﺗﮫ ھﺎﯾم را از ﯾﺎد ﺑردم‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧدی ﻣﺧﻠوط ﺑﺎ ﺗرس ﮐﮫ ﭼﮭرهی ﻋﺟﯾب ﺑراﯾش ﺑﺧﺷﯾده ﺑود ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣوھﺎﯾش زﯾر ﭼﺎدر ﺑﺎز ﺑود و ﺷﻣﺎل زﯾر ﺷﺎن ﻣﯾزد و آﻧﮭﺎ را ﺑﮫ ھوا ﺑﻠﻧد ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﮐﻔ ـش ھ ـﺎی ﮐ ـﺎﻣﻼ ھﻣ ـوار و ﺳ ـﯾﺎه ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎ داﺷ ـت و ﯾ ـﮏ ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎق ﺷ ـﯾرﭼﺎﯾﯽ و روﯾ ـش ﮐ ـورﺗﯽ‬
‫ﺑﻠﻧد ﺳﯾﺎه ﭘوﺷﯾده ﺑود ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘطﻠون ﮐﺎوﺑﺎﯾﯽ ﮐوﺗﺎه ‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ دﯾ ـدﻧش ﻣورﯾﺎﻧ ـﮫ ھ ـﺎی ﻧ ـﺎﻣرﻋﯽ ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﺟوﯾ ـدن ﺣﺟ ـرات ﺑ ـدﻧم ﮐردﻧ ـد‪ .‬ﺑ ـﺎزم زﯾﺑ ـﺎ ﺷ ـده ﺑ ـود‬
‫و اﯾن زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎی ﮐوﭼﮏ ﻣرا ﻓرو ﻣﯾرﯾﺧت‪.‬‬
‫او ﻧزدﯾﮑم آﻣد و آرام ﺳﻼم ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﺷﺎره ﺳر ﺟواب ﺳﻼﻣش را دادم‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣن ھم ﺑﺎ ﺷﻣﺎ ﻣﯾﺎم ازی ﺑﺎﺑت ﺧوﺷﺣﺎل ﺷدی ﯾﺎ ﻧﺎراﺣت«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﮫ ﻣن رﺑطﯽ ﻧدارد«‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﺧ ـب ﺧﯾ ـر ﺑﺎﺷ ـد راﺳ ـﺗش ﻣ ـن اﻣ ـروز اﻣﺗﺣ ـﺎن رﯾﺎﺿ ـﯽ دادم و اﺳ ـﺗﺎد ﮔﻔ ـت ھﻔﺗ ـﮫ ﺑﻌ ـدی‬
‫ﻧﺗﯾﺟﮫام را ﻣﯽﮔوﯾد‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪57‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـن‪» :‬ﮐ ـﺎری ﺧ ـوﺑﯽ ﮐ ـردی ﮔرﭼ ـﮫ ﻣ ـن دﯾﮕ ـر آن ﻧﻣ ـره را ﻧﻣﯾﺧ ـواھم وﻟ ـﯽ ﺑ ـرای ﺧ ـودت ﺧ ـوب‬
‫ﺧواھد ﺑود«‬
‫و ﻣﯾﺧواﺳﺗم ازش دور ﺷوم‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎر رر!«‬
‫ﻣن اﯾﺳﺗﺎدم و ﭘﺷﺗم ھﻧوز ﺑﮫ او ﺑود‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﻧﻣﯽﺧواھﯽ ﻣرا ﺑﺑﺧﺷﯽ؟«‬
‫ﺻ ـورﺗم را ﺑرﮔرداﻧ ـده ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﺑ ـﺎ ﺗ ـو ﭼﯾﮑ ـﺎر ﮐ ـﻧم ھﻧ ـوز ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﺧطﺎﯾ ـت ﮐﻧ ـﺎر ﻧﻣ ـﯽ آﯾ ـم‬
‫ﮐﮫ ﺧطﺎی دﯾﮕر ﻣﯾﮑﻧﯽ؛ ﺧطﺎ ﺑر ﺳر ﺧطﺎ‪ .‬ﮐدام ﯾﮏ را ﺑﺑﺧﺷم؟«‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﻣــﯾﻔﮭﻣم ﮐــﮫ ﺧطﺎﮐــﺎر ھﺳــﺗم وﻟــﯽ از ﺧــوش ﻗﻠﺑــﯽ ﺗــو ھــم ﺧﺑــردارم‪ .‬آن روز ﯾﮑﺑــﺎره‪،‬‬
‫ﺧ ـﺎم و ﺑ ـﯽ ھ ـﯾﭻ ﺧﺟ ـﺎﻟﺗﯽ و ﺑ ـﺎ ﺗ ـرس و ﻟ ـرز و ﻋ ـذاب ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﺗ ـو آﻣ ـدم‪ .‬آن ﻟﺣظ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣﻌﻧ ـﺎی‬
‫واﻗﻌﯽ ﻓﮭﻣﯾدم ﮐﮫ آدم ھﺎی ﮐﻣﯽ ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﮐﻧﺎرﺷﺎن ﺣس اﻣﻧﯾت ﻣﯾﮑﻧﯽ«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺗﻧﮭﺎ ﺧﺎم و ﺑﺎ ﺗرس و ﻋذاب ﻧﺑود‪ ،‬دﯾواﻧﮕﯽ و ﯾﮏ ﮐﺎر اﺣﻣﻘﺎﻧﮫ ﻣﺣض ﺑود«‬
‫راﺣﯾـ ـل‪» :‬اﮔـ ـر اﻧﺳـ ـﺎن ھـ ـﺎ ﮔـ ـﺎه ﮔـ ـﺎھﯽ ﮐـ ـﺎر ھـ ـﺎی اﺣﻣﻘﺎﻧـ ـﮫ اﻧﺟـ ـﺎم ﻧﻣـ ـﯽ دادﻧـ ـد‪ ،‬ھـ ـﯾﭻ اﺗﻔـ ـﺎﻗﯽ‬
‫ارزﺷﻣﻧدی رخ ﻧﻣﯾداد‪«.‬‬
‫و ﭘﯾش از اﯾﻧﮑﮫ ﻣن ﺑروم او رﻓت‪.‬‬

‫***‬

‫ﺷــﯾرﯾﻧﯽ ﮐــﮫ ﻣــﺎدرم آﻣــﺎده ﮐــرده ﺑــود را داﺧــل ﺑﯾــﮓ ﮔذاﺷــﺗم‪ .‬دﺳــت ﺑﯾــﮓ را ﺑﻠﻧــد ﮐــرده در‬
‫ﺣرﮐت ﺷدم‬
‫ﻣﺎدر و ﭘدر‪ ،‬ﺑﮭزاد و اﺣﺳﺎس ھم دﻧﺑﺎﻟم ﻣﯽ آﻣدﻧد‬
‫دﺳ ـت ﻣ ـﺎدرم را ﺑوﺳ ـﯾدم ﭘ ـدرم را در آﻏ ـوش ﮔ ـرﻓﺗم ﺑ ـﺎ ﺑﮭ ـزاد دﺳ ـت دادم و طﺑ ـق ﻣﻌﻣ ـول ﺑﺎﻓ ـت‬
‫ﻣوی اﺣﺳﺎس را ﮐﺷﯾدم ﺑﺎزم ﺻداﯾش ﺑﺎﻻ ﺷد اﻣﺎ ﻣرا در آﻏوش ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﺑﺎ ھﻣﮫ ﺧداﺣﺎﻓظﯽ ﮐردم‪.‬‬
‫و وارد ﻣوﺗر ﺷدم ﺗﺎ ﺑﮫ ﻣﯾدان ھواﯾﯽ ﺑروم‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس ھم ﺑﮫ ﻓرﻣﺎن ﻣﺎدرم ﺳطل آﺑﯽ ﺑﮫ دﻧﺑﺎﻟم زد‪.‬‬
‫ﮔرﭼــﮫ ﺑــﮫ اﯾــن ﻣﺳــﺎﯾل اﻋﺗﻘــﺎدی ﻧداﺷــﺗم وﻟــﯽ از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﺧﻠــوص ﻗﻠﺑــﯽ ﻣــﺎدرم را ﺑــرای‬
‫ﺑﺎزﮔﺷت دوﺑﺎرهام ﺑﮫ ﻧﻣﺎﯾش ﻣﯾﮕذاﺷت؛ دوﺳﺗش داﺷﺗم‪ .‬و ازﯾن ﮐﺎر ﻟذت ﻣﯾﺑردم‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﻣﯾدان ھواﯾﯽ ﮐﮫ رﺳﯾدم ھﻣﮫ ﭘﺳرھﺎ ﺷﯾﮏ ﮐرده ﺑودﻧد و دﺧﺗرا ھم آﻣﺎده رﻓﺗن ﺑودﻧد‪.‬‬
‫روﯾﺎ ﯾﮏ ﺣﺟﺎب ﺳﯾﺎه زﯾﺑﺎ ﺑﮫ ﺗن ﮐرده ﺑود و ﭼﺎدرش را ھم ﺑﺎ ﻣدل زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺑﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل در ﭼ ـوﮐﯽ اﺧﯾ ـر اﻧﺗظ ـﺎر ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود و ﻣﺛ ـل ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺟ ـدا از ھﻣﮕ ـﺎن و ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﺎن ﺗﯾ ـپ ﮐ ـﮫ‬
‫در داﻧﺷﮕﺎه دﯾده ﺑودﻣش‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪58‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣﮫ ﻣﺎ در ﭼوﮐﯽ ھﺎی ﻧزدﯾﮏ ﺑﮫ ھم ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودﯾم وﻟﯽ او دور ﺑود ‪.‬‬
‫ﺻدا زدم‪» :‬راﺣﯾل! ﺑﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺷﯾن‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﮐﮫ اﻧﺗظﺎر ﭼﻧﯾن درﺧواﺳﺗﯽ از ﻣن ﻧداﺷت ﮔﻔت‪» :‬ﻣطﻣﯾﻧﯽ؟«‬
‫ﻣن‪» :‬اﻟﺑﺗﮫ«‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﻣﻣﻧ ـون ﺷ ـﮭرﯾﺎرر وﻟ ـﯽ آدﻣ ـﺎی ھﺳ ـﺗن ﮐ ـﮫ ﻣ ـرا آﻧﺟ ـﺎ دوﺳ ـت ﻧ ـدارن« و ﻧﮕ ـﺎه ﮐﺟ ـﯽ ﺑ ـﮫ‬
‫روﯾﺎ ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﮭم ﻧﯾﺳت ﺣﺎﻻ ﮐﮫ ﻗرار اﺳت ﺑﺎ ھم ﺑرﯾم ﭘس ﺑﺎﯾد ھرﺟﺎ ﺑﺎ ھم ﺑﺎﺷﯾم«‬
‫ﻣـن ﺷـﯾرﯾﻧﯽ ﮐـﮫ ﻣـﺎدرم درﺳـت ﮐـرده ﺑـود را ﺑﯾـرون ﮐﺷـﯾدم و ﻣﯾـﺎن ھﻣـﮫ ﺗﻘﺳـﯾم ﮐـردم ﺗـﺎ زﻣـﺎن‬
‫اﻧﺗظــﺎر ﺑــرای ﺳــﻔر ﮐوﺗــﺎه ﺗــر ﺷــود ھﻣﭼﻧــﺎن ﮔﻠوﮐــوز طﺑﯾﻌــﯽ اش ﺑــرای اﻓــزاﯾش ﻧﺷــﺎط ﺳــﻔر‬
‫ﻣﻔﯾد ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس ﺑــﺎﻻ آﻣــد و دﻗﯾﻘــﺎ ﮐﻧــﺎرم ﻧﺷﺳــت دﺳــﺗﺎﻧش را ﺑﻐــل ﮐــرد و ﭘــﺎﯾش را‬
‫ﺑ ـﺎﻻی ﭘ ـﺎی دﯾﮕ ـرش اﻧ ـداﺧت و ﻣ ـن ﺑ ـرای او ھ ـم ﻣﻘ ـداری ﺷ ـﯾرﯾﻧﯽ دادم‪ .‬او ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ وﻟ ـﻊ‬
‫آن را ﺑﮫ دھﺎن اﻧداﺧت‪،‬‬
‫ﺳرش را ﻧزدﯾﮏ ﮔوﺷم ﺑرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺧﯾﻠﯽ ﺟذاب ﺷدی ﺷﮭرووﺟﺎن«‬
‫ﻣــن ﯾــﮏ ﻧﻔــس ﻋﻣﯾــق ﮐﺷــﯾدم و ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﮔــر ﺗــو را ﻧزدﯾــﮏ ﻣــﺎن ﺧواﺳــﺗم دﻟﯾــل ﻧﻣﯾﺷــﮫ ﮐــﮫ‬
‫رﻓﺗ ـﺎرت ﺑ ـﺎ ﻣ ـن ﻣﺛ ـل ﺳ ـﺎﺑق ﺷ ـود و در ﺿ ـﻣن اﺳ ـم ﻣ ـن ﺷ ـﮭرﯾﺎرر اﺳ ـت اﯾ ـن را ﺑﻔﮭ ـم و درﺳ ـت‬
‫ﺗﻠﻔظ ﮐن«‬
‫راﺣﯾل ﻣﯾﺧواﺳت ﭼﯾزی ﺑﮕوﯾد وﻟﯽ ھﯾﭻ ﻧﮕﻔت و ﺻورﺗش را ﺑرﮔرداﻧد‪.‬‬
‫ﭘس از ﭼﻧد دﻗﯾﻘﮫ اﺳﺗﺎد آرزو آﻣد و ھﻣﮫ ﻣﺎ را ﺑﮫ طرف طﯾﺎره راھﻧﻣﺎﯾﯽ ﮐرد‪.‬‬
‫ھﻣﮫ ﺑﯾﮓ ھﺎﯾﻣﺎن را ﺑرداﺷﺗﯾم و در ﺣرﮐت ﺷدﯾم‪.‬‬
‫راﺣﯾـل ﮐـﮫ ﺑﯾـﮓ اش از ﺧـودش ﺑزرگﺗـر ﺑـود )ﻧﻣﯾـداﻧم ﭼـﮫ ﭼﯾـزی ﺑـﺎ ﺧـود ﻓﮑـر ﮐـرده ﺑـود ﮐـﮫ‬
‫اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ وﺳ ـﺎﯾل ﺑ ـﺎ ﺧ ـود ﻣﯾﺑ ـرد( را ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺑ ـﺎ ﺧ ـود ﺑﺑ ـرد ھﻣ ـﺎن زﻣ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺑ ـﺎ او‬
‫ﮐﻣـﮏ ﮐـﻧم‪ ،‬ﭘﺳـری دﯾﮕـری ﺑـﺎ او ھـم ﮐـﻼم ﺷـد‪ .‬دﯾـدم ﺧﯾﻠـﯽ ﺻـﻣﯾﻣﺎﻧﮫ ﺑﯾـﮓ راﺣﯾـل را ﮔرﻓـت ﺗـﺎ‬
‫ﺑﺎ او ﮐﻣﮏ ﮐﻧد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ھم ﺑدون ﺗوﺟﮭﯽ ﺑﮫ ﻣن ﺗﺑﺳم ﮐﻧﺎن دﻧﺑﺎل ﭘﺳر راه اﻓﺗﺎد‪.‬‬
‫او ﺑ ـﺎ آن ﭘﺳ ـر ﻏرﯾﺑ ـﮫ ﭼﻧ ـﺎن ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت طﯾ ـﺎره در ﺣرﮐ ـت ﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﺣﺗ ـﯽ ﯾ ـﮏ زرهﯾ ـﯽ‬
‫ھم ﺑﮫ ﻣن اھﻣﯾت ﻧداد ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾدم ﭼرا اﯾن ﮐﺎر ھﺎ را ﻣﯾﮑرد؟‬
‫ﺑﺎ ﺧود ﭼﮫ ﻓﮑر ﻣﯾﮑرد؟‬
‫و ﻣـ ـن آن ﻟﺣظـ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾـ ـدم دﺧﺗـ ـری ﮐـ ـﮫ ﻧﻣـ ـﯽ ﻓﮭﻣـ ـﯽ در ذھـ ـن ﻟﻌﻧﺗـ ـﯽ اش ﭼـ ـﮫ ﻣﯾﮕـ ـذرد‪ ،‬ﭼﻘـ ـدر‬
‫ﻣﯽﺗواﻧد دﯾواﻧﮫ ﮐﻧﻧده و ﺟذاب ﺑﺎﺷد‪!....‬‬

‫******‬

‫ ‬ ‫ ‪59‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﯾدان ھواﯾﯽ ﮐﺎﺑل‪ :‬ﻗوس ‪1392‬‬

‫ﻣﺳــﺎﻓرﯾن ﻋزﯾــز ﮐﻣرﺑﻧــدھﺎﯾﺗﺎن را ﺑــﮫ اﯾــن ﺷــﮑل ﺑﺑﻧدﯾــد!! اﮔــر اﺣﺳــﺎس ﮐﻣﺑــود اﮐﺳــﯾﺟن ﮐردﯾــد‬
‫ﺳ ـوﯾﭻ ﺑ ـﺎﻻی ﺳ ـر ﺧ ـود را ﻓﺷ ـﺎر داده و ﻣﺎﺳ ـﮏ از ﺑ ـﺎﻻی ﺳ ـر ﺷ ـﻣﺎ آوﯾ ـزان ﻣﯾﺷ ـود‪ .‬ﻣﺎﺳ ـﮏ را‬
‫ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺷ ـﮑل ﺑ ـﮫ دھ ـﺎن و ﺑﯾﻧ ـﯽ ﺗ ـﺎن ﻗ ـرار دھﯾ ـد! طﯾ ـﺎره ﻣ ـﺎ ھﺷ ـت در ﺧروﺟ ـﯽ دارد‬
‫در ﺻ ـورت ﺣ ـس ﺧط ـر ھﻣ ـﮫ دروازه ھ ـﺎ ﺑ ـﺎز ﻣﯾﺷ ـود و ﺑ ـﮫ ﺗﻌ ـداد ﻣﺳ ـﺎﻓرﯾن ﺑﮑ ـس ﻧﺟ ـﺎت در ھ ـر‬
‫در ﺧروﺟــﯽ ﻣوﺟــود اﺳــت!! ﭘــرواز ﻣــﺎ ﺣــدود ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋت و ﭘــﺎﻧزده دﻗﯾﻘــﮫ ﺑــﮫ طــول ﺧواھــد‬
‫اﻧﺟﺎﻣﯾد‪.‬‬
‫ﺑرای ﺗﺎن ﺳﻔر ﭘر از ﺧﺎطره اﻣﯾدوارﯾم و‪..........‬‬
‫ﻣﮭﻣﺎﻧـ ـدار ﺑـ ـرای ﻣﺳـ ـﺎﻓرﯾن ﺗـ ـذﮐرات ﻻزم ﺑـ ـرای ﺳـ ـﻔر راﺣـ ـت را ﻣﯾـ ـداد و ھﻣـ ـﮫ ﺑـ ـﮫ او ﮔـ ـوش‬
‫ﻣﯾﮑردﻧد ‪.‬‬
‫ﻣن و اﻟﯾﺎس ﮐﻧﺎر ھم ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودﯾم ‪.‬‬
‫روﯾــﺎ ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎد آرزو در ﻋﻘــب ﻣــﺎ ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑودﻧــد و اﯾــن راﺣﯾــل ﺑــود ﮐــﮫ ﺳــﯾت اش ﭘــﯾش روی‬
‫ﺳﯾت ﻣن و اﻟﯾﺎس ﻗرار داﺷت‪.‬‬
‫آن ﭘﺳــری ﮐــﮫ ﺑــراﯾش در آوردن ﺑﯾــﮓ ﮐﻣــﮏ ﮐــرده ﺑــود ﺑــﺎ وﺟــود آﻧﮑــﮫ ﺳــﯾت دﯾﮕــری داﺷــت‬
‫وﻟــﯽ از ﻣﺳــﺎﻓر ﮐﻧــﺎری راﺣﯾــل ﺧــواھش ﮐــرده ﺑــود ﺗــﺎ ﺟــﺎﯾش را ﺑــﺎ او ﻋــوض ﮐﻧــد و اﺟــﺎزه‬
‫راﺣﯾل را ازﯾن ﺑﺎﺑت ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫وﻟــﯽ دﻟﯾــل اﺻــﻠﯽ ﮐــﮫ ﻣــن را ﻣﯾﺧواﺳــت از ﮐــوره در ﺑﺑــرد ﭘــذﯾرﻓﺗن ﺑــﯽ ﻗﯾــد و ﺷــرط راﺣﯾــل‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫آن ﻣوﻗ ـﻊ ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل اﯾ ـن ﮐﺎرھ ـﺎ را ﻋﻣ ـدا اﻧﺟ ـﺎم ﻣﯾدھ ـد در واﻗ ـﻊ او ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺻ ـﺑر‬
‫ﻣ ـرا اﻣﺗﺣ ـﺎن ﮐﻧ ـد و ﺑﺑﯾﻧ ـد واﻗﻌ ـﺎ او ﺑ ـراﯾم اھﻣﯾﺗ ـﯽ ﻧ ـدارد؟ ﯾ ـﺎ ﻧزدﯾﮑ ـﯽ و ﺻ ـﻣﯾﻣت وی ﺑ ـﺎ آدﻣ ـﺎی‬
‫دﯾﮕر ﻣوﺟب ﺑراﻧﮕﯾﺧﺗن ﺣس ﺣﺳﺎدﺗم ﻣﯾﺷود؟‬
‫ﮔرﭼــﮫ ظــﺎھرا ﺷــﺎﯾد او ﭼﯾــزی ﻧﻣﯾﻔﮭﻣﯾــد وﻟــﯽ ﺣﻘﯾﻘﺗــﺎ ﻣــن ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ﺻــﺣﻧﮫ ھــﺎ از درون‬
‫ﻣﺗﻼﺷﯽ ﺷده و ھر ﻟﺣظﮫ وﯾران ﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻋﺷق ﯾﻌﻧﯽ اﯾﻧﮑﮫ ﺧودت اﻧﺗﺧﺎب ﮐﻧﯽ ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﺗو را ﻓرو ﺑرﯾزد!‬
‫او ﻣرا ﻓروﻣﯾرﯾﺧت آن ھم از ﺑﻧﯾﺎد و از درون‪.‬‬
‫ظﺎھرا ھوﯾدا ﻧﺑود اﻣﺎ اﺳﺗواری و ﻣرداﻧﮕﯽام را ﺑﮫ ﭼﺎﻟش ﻣﯾﮑﺷﯾد‪.‬‬
‫او واﻗﻌﺎ ﻣﯾداﻧﺳت ﺑﺎ ﻣن ﭼﮑﺎر ﮐﻧد!‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧودم ﻧﺟوا ﻣﯾﮑردم‪ :‬ﺧداﯾﺎ!‬
‫او را آﻧﭼﻧــﺎن ﮐــﮫ در ﭼﺷ ـﻣﺎن ﻣــن زﯾﺑــﺎ ﺳــﺎﺧﺗﯽ در ﭼﺷ ـم دﯾﮕــران زﯾﺑــﺎ ﻧﺳ ـﺎز‪ .....‬اﻣــﺎ ﺑــﮫ ﻧظ ـر‬
‫ﻣﯾرﺳﯾد ﮐﮫ اﯾﻧطور ﻧﯾﺳت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪60‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗﯽ طﯾﺎره ﭘرواز ﮐرد روﯾﺎ ﺷروع ﮐرد ﺑﮫ دﻋﺎ ﺧواﻧدن و ﻓﮭﻣﯾده ﻣﯾﺷد ﺗرﺳﯾده اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن و اﻟﯾﺎس ﺑﮫ ﻋﻘب ﻧﮕﺎه ﮐردﯾم و او را دﻟداری دادﯾم‪.‬‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو‪» :‬روﯾﺎ آرام ﺑﺎش ﭼﯾزی ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯾﺳت ﭼﻧد ﻟﺣظﮫ ﺑﻌد ﺑراﯾت ﻋﺎدی ﻣﯾﺷود«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬روﯾﺎ ﺟﺎن ﺗو ﻣﯾﺗرﺳﯽ؟«‬
‫روﯾﺎ‪» :‬ﺑﻠﮫ ﮐﻣﯽ ﺗرﺳﯾدم وﻟﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺧوﺑم«‬
‫ﻣـ ـن ﮐـ ـﮫ از ﺟﺎﻧـ ـب روﯾـ ـﺎ دل ﺟﻣـ ـﻊ ﺷـ ـدم دوﺑـ ـﺎره ﺻـ ـورﺗم را ﺑرﮔرداﻧـ ـدم از ﻣﯾـ ـﺎن ﻓﺎﺻـ ـﻠﮫی‬
‫ﺳ ـﯾتھﺎ؛ راﺣﯾ ـل و آن ﭘﺳ ـر را دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﭼﻧ ـدﯾن ﺑ ـﺎر آرﻧ ـﺞ راﺣﯾ ـل و او ﺑ ـﮫ ھ ـم ﺗﺻ ـﺎدم ﻣﯾﮑ ـرد و‬
‫ﺑﺎﻋث ﻣﯾﺷد راﺣﯾل و او ﭼﺷم ﺑﮫ ﭼﺷم ﺷوﻧد‪.‬‬
‫ﮔرﭼ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎھش را زود از آن ﭘﺳ ـر ﻣﯾﮕرﻓ ـت وﻟ ـﯽ او ﭼﻧ ـد ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﻣﺗ ـواﺗر ﺑ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﺧﯾ ـره‬
‫ﻣﯾﻣﺎﻧد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﭼﺷﻣﺎﻧش را ﮐﻧﺗرول ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﮔ ـﺎھﯽ ﺑ ـراﯾش ﺣ ـق ﻣﯾ ـدادم آﺧ ـر ﻣ ـن ھ ـم در ﻣﻘﺎﺑ ـل آن ﭼﺷ ـمھﺎ ﮔ ـﺎھﯽ ﺟ ـﺎم ﻣﯾﮑ ـردم ﭼ ـﮫ ﺑرﺳ ـد ﺑ ـﮫ‬
‫آن ﻏرﯾﺑﮫ‪.‬‬
‫راﺣﯾل زﯾﺑﺎ ﺑود و اﯾن زﯾﺑﺎﯾﯽ‪ ،‬زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺳﺎده ﻧﺑود‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ آرزو ﻣﯾﮑردم ﮐﺎش اﯾﻧﻘدر زﯾﺑﺎ ﻧﺑود ﺗﺎ ﻣن اﯾن ھﻣﮫ زﺟر ﻧﻣﯾﮑﺷﯾدم‪.‬‬
‫آﺧر دﻟﺑرت ھر ﻗدر زﯾﺑﺎﺗر ﺑﺎﺷد ﻏمات ھم ﺑﯾﺷﺗر اﺳت‪.‬‬
‫در طول راه ﺗﻣﺎم ﻓﮑرم ﺑﮫ ﺟﺎﻧب او دو ﻧﻔر ﺑود‪.‬‬
‫او را ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم و رﻧﺞ ﻣﯾﮑﺷﯾدم‪.‬‬
‫و ﻣﯾدﯾدم ﭘﺳر ﭼﻘدر از راﺣﯾل ﺳوال ﻣﯾﭘرﺳﯾد آن ھم ﭼﮫ ﺳؤالھﺎی اﺳﺎﺳﯽ!‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــﺗم اﯾــن ﺳــوال ھــﺎ ﺳــوال ھــﺎی روزﻣــره و ﻋــﺎدی ﻧﺑــود ﺑﻠﮑــﮫ ﺟــواﺑش ﺑــرای ﯾــﮏ ﻋﻣــر‬
‫ﮐ ـﺎﻓﯽ ﺑ ـود و آن روز ﻣ ـن ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ اﮔ ـر ﻣ ـن ﮐ ـﺎری ﻧﮑ ـﻧم راﺣﯾ ـل ﺧﯾﻠ ـﯽ زود از دﺳ ـت ﺧواھ ـد‬
‫رﻓت‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﻣﯾﺧﻧدﯾد و ﺣرف ﻣﯾزد‪.‬‬
‫ای ﮐــﺎش راﺣﯾــل ھــﯾﭻ وﻗــت ﺳــﺎﮐت ﻧﻣﯾﺷــد‪ .‬ای ﮐــﺎش روز ھــﺎ و روز ھــﺎ ﺑــﮫ ﺗﻌرﯾــف ﮐــردن‬
‫اداﻣﮫ ﻣﯾداد؛ اﻣﺎ ﻓﻘط ﺑرای ﻣن‪ ،‬ﻓﻘط ﺑرای ﺧودم‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس ﻣرا ﺑﺎ ﺷﺎﻧﮫ زدن ﺑﮫ ﺧودم آورد و ﮔﻔت‪:‬‬
‫»ﻻﻻ ﺟﺎن ﭼﯽ ﮔپ اﺳت؟ ﭼرا اﯾﻘدر ﻣﺷﻐول ﻓﮑری؟ ﯾﺎ ﮐﮫ ﺗو ھم از طﯾﺎره ﻣﯾﺗرﺳﯽ؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ اﻟﯾﺎس ﺟﺎن ﻧﻣﯾﺗرﺳم«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﭘس ﭼﯽ ﮔپ اﺳت؟ آھﺎ ﻓﮭﻣﯾدم! از ﮐﺎر راﺣﯾل ﺧوﺷت ﻧﺎﻣده؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ ای ﮔپ ﻧﯾﺳت«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬اوه ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﭘ ـس ﭼ ـﯽ اﺳ ـت؟ ﻣ ـﯾﻔﮭﻣم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ او ﭘﺳ ـر ﺣﺳ ـﺎدت ﻣﯾﮑﻧ ـﯽ‪ .‬ﺧ ـب ﻣ ـن ﺗ ـو را‬
‫درک ھــم ﻧﻣﯾﺗــواﻧم ﺑــﮫ راﺣﯾــل ھــم ﻣﺣــل ﻧﻣﯾﮕــذاری و ازﯾــن ﮐﺎرھــﺎ ھــم ﺑــدت ﻣﯾﺎﯾــﮫ ﭘــس ﭼــﯽ؟‬
‫ﺗﮑﻠﯾ ـف ات ﭼ ـﯽ اﺳ ـت؟ راﺣﯾ ـل ﺑﺳ ـﯾﺎر ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﻓرﺻ ـت داد وﻟ ـﯽ ﺗ ـو ازش دوری ﮐ ـردی‪ .‬ﺑ ـﺎﻟﺧره‬

‫ ‬ ‫ ‪61‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﺟـوان و زﯾﺑـﺎ اﺳـت ﻧﮕـﺎه ھـر ﭘﺳـری را ﺑـﮫ ﺧـود ﺟﻠـب ﻣﯾﮑﻧـد‪ .‬اﯾـن ﯾـﮏ ﭼﯾـز ﻋـﺎدی اﺳـت ﺑـﺎ‬
‫اﯾن ﻣﺳﺎﻟﮫ ﮐﻧﺎر ﺑﯾﺎ ﺟﺎن ﻻﻻ «‬
‫ﻣن‪» :‬اوﻻ ﮐﮫ ﻣن ﺣﺳﺎدت ﻧﻣﯾﮑﻧم! ﻣن ﮐﺟﺎ و اﯾن ﭘﺳر ﮐﺟﺎ؟«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﮐ ـﮫ ﻧ ـﺎﺧود آﮔ ـﺎه اﺑروھ ـﺎﯾش ﺑﻠﻧ ـد رﻓ ـت و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺑ ـزرگ ﺷ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬واااای ﺟ ـﺎن ﻻﻻ!‬
‫واﻻ ﮐﮫ از روی ﺣﺳﺎدت اﯾن ﺣرف را ﮔﻔﺗﯽ وﮔرﻧﮫ ﺗو ﺧﯾﻠﯽ ﺷﮑﺳﺗﮫ ﻧﻔﺳﯽ«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﮐﻣﯽ ﺧﺟﺎﻟت‪» :‬ﺧب‪ ....‬ﭼﯾزه‪ ...‬راﺳت ﻣﯾﮕم ﻣن ازﯾن ﭘﺳر ﺑﮭﺗر ﻧﯾﺳﺗم؟«‬
‫اﻟﯾــﺎس‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎر ﻻﻻ! از ﺷــوﺧﯽ ﮔذﺷــﺗﮫ ھﻣــﯾن ﻗــد ﺗــو ﺗﻣــﺎم دار و ﻧــدار اﯾــن ﺑﭼــﮫ را ﻣﯾﺧــره‬
‫دﮔﮫ ﭼﯽ؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺧﻧده‪» :‬از دﺳت ﺗو اﻟﯾﺎس ﭼﯽ ﺑﮕم ﺑﺳﯾﺎر ﻣزاق ھﺎی ﺟﺎﻟب ﻣﯾﮑﻧﯽ!«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬راﺳ ـت ﮔﻔ ـﺗم ﺟ ـﺎن ﻻﻻ ﻣ ـﮫ ﺑراﯾ ـت ﯾ ـﮏ ﺣ ـرف دﮔ ـﮫ ھ ـم ﻣ ـﯾﮕم وﻟ ـﯽ ﺧ ـود داﻧ ـﯽ دﯾﮕ ـﮫ‪،‬‬
‫راﺣﯾل واﻗﻌﺎ ﺑﮫ ﺗو ﻋﺷق ﻣﯾورزد ﻣن او را وﻓﺎدار و ﻋﺎﺷق ﻣﯾﺑﯾﻧم اﯾن را ھﻣﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣﻧد‪.‬‬
‫ﻣن ﻓﮑـر ﻣﯾﮑـﻧم اﯾـن ﮐﺎرھـﺎ ھـم ﺑـرای ﺑـراﻧﮕﯾﺧﺗن ﺗـو ﺑﮑﻧـد وﻟـﯽ ﻣـن ﺑـﮫ ﺧواﺳـت ﺗـو ﺗﺳـﻠﯾم ھﺳـﺗم‬
‫اﮔ ـر از راﺣﯾ ـل ﺧوﺷ ـت ﻧﻣ ـﯽ آﯾ ـد ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ ﺑﮭﺗ ـرﯾن اﻧﺗﺧ ـﺎب را ﺑ ـرای ﺧ ـود ﺧ ـواھﯽ ﮐ ـرد و اﯾ ـن‬
‫ھـ ـم از ﺟـ ـواﻧﻣردی ﺗـ ـو اﺳـ ـت ﮐـ ـﮫ ﯾـ ـﮏ دﺧﺗـ ـر ﺧـ ـود را ﺑـ ـﮫ ﺗـ ـو ﺗﺳـ ـﻠﯾم ﮐـ ـرده اﻣـ ـﺎ ﺗـ ـو ازش‬
‫روﯾﮕرداﻧدی‪ .‬ﮐﺳﯽ دﯾﮕری ﺑود ازش ﺳو اﺳﺗﻔﺎده ﻣﯾﮑرد«‬
‫ﻣن‪» :‬اﺳﺗﻐﻔرﷲ! ﺧدا ﻣﺎ را و ھﻣﮫ ﺟواﻧﺎن را ازﯾن ﺣرام دور داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬اﻣ ـﯾن! اﻣ ـﯾن! ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻣ ـن ھ ـم ﺑ ـرای ﺣ ـﻼل ﮐ ـردن ﯾ ـﮏ ﮐ ـﺎر ﺗﺻ ـﻣﯾم ﮔرﻓﺗ ـﮫ ام ﯾ ـﺎری‬
‫ﺧداوﻧد و ﻣﯾﺎﻧﺟﯾﮕری ﺗو ﺑﺎﺷد ﺑﮫ زودی اﻗدام ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ ﻓﮭﻣﯾــده ﺑــودم اﻟﯾــﺎس در ﻣــورد ﭼــﯽ ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧــد آرام در ﮔوﺷــش ﮔﻔــﺗم‪» :‬روﯾــﺎ‬
‫ﺧوﺷﺑﺧت اﺳت ﮐﮫ ﭘﺳری ﺟذاب ﺑﮫ اﻧدازه ﺗو او را ﺗﺎ اﯾن ﺣد دوﺳت دارد«‬
‫اﻟﯾﺎس ﺑﻠﻧد ﺧﻧدﯾد و در ﮔوﺷم ﮔﻔت‪» :‬ھﻣﺳر ﺗو ﺧوﺷﺑﺧت ﺗر اﺳت!!!«‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎرﮔﯽ ﻟﺑﺧﻧدم ﻣﺣو ﺷد و ﭼﮭرهام ﻣﺎﯾوس‪.‬‬
‫ھﻣﺳر؟‬
‫ھﻣﺳﻔر؟‬
‫ھﻣراه زﻧدﮔﯾم؟‬
‫ﺗ ﺎ اﺑد؟‬
‫راﺣﯾل؟‬
‫ﺑﮫ راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﮐردم ﮐﮫ ﺑﺎ آن ﭘﺳر ﻣﯾﮕﻔت و ﻣﯾﺧﻧدﯾد ‪.‬‬
‫ﻧﮫ! راﺣﯾل ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳت ﺑﺎ ﻣن ﺗﺎ اﺑد ھﻣراه ﺷود؟‬
‫او ھﻣراه و ھﻣﺳﻔر زﻧدﮔﯽام داﯾﻣﺎ ﺧواھد ﺷد؟‬
‫ﺗردﯾ ـد و ﺷ ـﮏ ﻣ ـرا در ﺑ ـر ﮔرﻓ ـت و ﭼﻧ ـد ﻟﺣظ ـﮫ ﺑﻌ ـد ﭼﮭ ـرهی ﮐوﭼ ـﮏ ﺑ ـﺎران در ﭘ ـﯾش ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم‬
‫ﻣﺟﺳم ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪62‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘﻠﮑﺎﻧش را ﺑﺎز و ﺑﺳﺗﮫ ﻣﯾﮑرد و ﺗﺑﺳﻣﯽ ﺑر ﻟب داﺷت‬

‫ﺑﮫ ﺧودم آﻣدم و ﺗﺻوﯾر ﻧﺎﭘدﯾد ﺷد‪.‬‬
‫ھﯾﺟﺎﻧﯽ و وارﺧطﺎ ﺷده ﺑودم ﭼرا ﯾﮑﺑﺎره او ﺑﮫ ﻓﮑرم آﻣد؟‬
‫ﺧداﯾﺎ ﻣرا ﺑﺑﺧش ﭼﯽ در ذھﻧم ﻣﯾﮕذره؟‬
‫آﺧر ﭼطور ﺿﻣﯾرﻧﺎﺧوداﮔﺎھم او را ﭘﯾش روﯾم آورد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر وﻗﺗﯽ ﮐﺳﯽ ﺑﯽ ﺣد ﺑﮫ ﯾﺎد ﺗو ﺑﺎﺷد در ﮐﻣﺎل ﻧﺎﺑﺎوری ﺑﮫ ﯾﺎدت ﺧواھد آﻣد ‪!.....‬‬

‫***‬

‫طﯾﺎره در زﻣﺎن ﺗﻌﯾﯾن ﺷده ﻧﺷﺳت‪.‬‬

‫و ﻣﺳﺎﻓرﯾن ﺟﻠو آرام آرام ﺷروع ﺑﮫ ﺑرداﺷﺗن وﺳﺎﯾل و ﭘﺎﯾﯾن ﺷدن از طﯾﺎره ﮐردﻧد‪.‬‬
‫ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﻧوﺑــت ﺑــﮫ راﺣﯾــل و آن ﺟــوان رﺳــﯾد و ﺑــﮫ ﺗﻌﻘﯾــب آن ﻣــن و اﻟﯾــﺎس و دﯾﮕــر اﻋﺿــﺎی‬
‫ﮔروپ ﭘﺎﯾﯾن ﺷدﯾم‪.‬‬
‫در ﺗرﻣﯾﻧــﺎل ﻣﯾــدان ھــواﯾﯽ ھــرات وﻗﺗــﯽ ﻣﻧﺗظــر آﻣــدن ﺑﯾﮓھﺎﯾﻣــﺎن ﺑــودﯾم؛ آن ﺟــوان رو ﺑــﮫ‬
‫راﺣﯾل ﮐرد و ﺻﻣﯾﻣﺎﻧﮫ ازش درﺧواﺳت ﺷﻣﺎره ﺗﻠﻔن ﮐرد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﮐﻣﯽ ﻣن و ﻣن ﮐرد‪ ،‬ﻣﻌﻠوم ﺑود دﻟش ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﭘﺎﺳﺧﯽ ﻣﺛﺑت ﺑﮫ ﺟوان ﺑدھد‪.‬‬
‫ﭘﺳ ـر ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﮫ ﻣ ـن اﻋﺗﻣ ـﺎد ﮐﻧﯾ ـد ﺷ ـﺎﯾد ﭘ ـس از اﯾ ـن ﺳ ـﻔر ﺑ ـرای ﮐ ـﺎر ﻧﯾ ـﮏ ﻣ ـزاﺣم ﻓﺎﻣﯾ ـل ﺷ ـﻣﺎ‬
‫ﺑﺷوﯾم‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﯾﮑﺑ ـﺎره دﻟ ـم رﯾﺧ ـت‪ .‬ﯾﻌﻧ ـﯽ رﺳ ـﻣﺎ از راﺣﯾ ـل ﺧواﺳ ـﺗﮕﺎری ﮐ ـرد‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ دﯾﮕ ـر از‬
‫دﺳﺗش دادم ﯾﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﺧودم از دﺳت رﻓﺗم! ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﻓﻘـط ﺑـﮫ راﺣﯾـل ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـردم و ﺑـﯽ ﺻـﺑراﻧﮫ ﻣﻧﺗظـر ﺟـواب ﻣﻧﻔـﯽ و ﻋﮑـس اﻟﻌﻣـل ﺗﻧـد ﻧﺳـﺑت ﺑـﮫ‬
‫آن ﭘﺳر ﺑودم وﻟﯽ از ﮐﺎری ﮐﮫ راﺣﯾل ﮐرد ھﯾﭻ اﻧﺗظﺎری ازش ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﯾ ـﮏ راﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﻟﺑﺧﻧ ـد زد و ﺑﻌ ـد آھﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـﮫ ﭘﺳ ـر ﭼﯾ ـزی ﮔﻔ ـت و او را‬
‫ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﻣن ھداﯾت ﮐرد وﻗﺗﯽ ھر دو ﺑﮫ ﻣن رﺳﯾدﻧد اﺣﺳﺎس ﺿﻌف ﻋﻣﯾق ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪»:‬ﻣﺻ ـطﻔﯽﺟﺎن! )اﺳ ـم ﺟ ـوان ﻣﺻ ـطﻔﯽ ﺑ ـود( ﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎ ھ ـم ﺗﯾﻣ ـﯽ ھ ـﺎﯾم ﮐ ـﮫ ﺳ ـرﮔروپ ﺷ ـﺎن‬
‫ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ اﺳت ﺑﮫ ﺳﯾر ﻋﻠﻣﯽ ﺑﮫ ھرات آﻣدﯾم«‬
‫ﻣﺻ ـطﻔﯽ ﻟﺑﺧﻧ ـدی ﺗﻠﺧ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن زد و ﺳ ـرو ﭘ ـﺎﯾم را وارﺳ ـﯽ ﮐ ـرده و از آﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﭘﺳ ـر ﻣ ـودب‬
‫و ﺧــﺎﻧواده داری ﻣﻌﻠــوم ﻣﯾﺷــد ﺑــﺎ اﺣﺗــرام ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﮔﻔــت‪» :‬راﺣﯾــل ﺟــﺎن ﻣﻣﻧــون از ﻣﻌرﻓــت‪،‬‬
‫وﻟﯽ اﯾن ﺟواب ﺳوال ﻣن ﻧﺑود«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬در اﺻ ـل ﺟ ـواب ھﻣ ـﯾن اﺳ ـت‪ .‬ﻣﺻ ـطﻔﯽ ﺟ ـﺎن ﻣ ـن واﻗﻌ ـﺎ از ھﻣﮑ ـﺎری‬
‫و ادب ات ﻣﻣﻧوﻧم و از ﭘﯾﺷﻧﮭﺎدت ھم ﻣﻣﻧوﻧم وﻟﯽ ﺧوﺷﺑﺧﺗﺎﻧﮫ ﻣن ﻧﺎﻣزدم«‬

‫ ‬ ‫ ‪63‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﺎ اﯾـن ﺟﻣﻠـﮫ ﻣـن و ﻣﺻـطﻔﯽ ﺑـﮫ ﯾـﮏ وﺿـﻊ ﻗـرار ﮔـرﻓﺗﯾم ﻣـن ﮐـﮫ ﻗـﺎدر ﺑـﮫ دﯾـدن ﺻـورت ﺧـودم‬
‫ﻧﺑــودم ﻓﻘــط اﺣﺳــﺎس درد ﻋﺟﯾــب در ﻣﻌــدهام ﻣﯾﮑــردم ﮔوﯾــﺎ اﺳــﯾد ﻣﻌــدهام ﺑــﺎﻻ رﻓﺗــﮫ ﺑــود وﻟــﯽ‬
‫ﭼﮭ ـره آن ﭘﺳ ـر زرد ﻣﺎﯾ ـل ﺑ ـﮫ ﮐﺑ ـود ﺷ ـد و در ﮐﻣ ـﺎل ﻧﺎﺑ ـﺎوری ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺟ ـدی؟ وﻟ ـﯽ ﻣﺟ ـرد ﻣﻌﻠ ـوم‬
‫ﻣﯾﺷدﯾن ﭼطور ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ ﺑﮫ ﺳﻔر آﻣدﯾن«‬
‫راﺣﯾـل ﺑـﺎزم ﺑـﺎ ﭼﮭـره ﺧﻧـدان ﮔﻔـت‪» :‬ﺗﻧﮭـﺎ ﮐـﮫ ﻧﯾﺎﻣـدم ﺑـﺎ ﻧـﺎﻣزدم آﻣـدم‪ ....‬ﺧـب‪ ....‬ﺑـﯽ دﻟﯾـل ﮐـﮫ‬
‫ﺷﻣﺎ را ﺑﮫ اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾﺎوردم‪.......‬‬
‫آﻗﺎی ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ ﻧﺎﻣزد ﻣن اﺳﺗﻧد‪«!!!!....‬‬
‫آﻗﺎی ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ ﻧﺎﻣزد ﻣن اﺳﺗﻧد‪!!!...‬‬
‫آﻗﺎی ﺷﮭرﯾﺎر اﺻﻼﻧﯽ ﻧﺎﻣزد ﻣن اﺳﺗﻧد‪!!!!!.........‬‬

‫*‬

‫ﮐﻠﻣﺎت اﯾن ﺟﻣﻠﮫ در ﺳرم ﻣﯾﭼرﺧﯾدﻧد و ﺳرم ﮔﯾﺞ ﻣﯾرﻓت ‪..‬‬

‫ھ ـوا ﺑ ـﺎراﻧﯽ ﺑ ـود و ھﻣ ـﮫ ﭘﺳ ـر و دﺧﺗ ـران در ﻣ ـوﺗری ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای ﺑ ـردن ﻣ ـﺎ ﺑ ـﮫ ھوﺗ ـل ﻣﺣ ـل اﻗﺎﻣ ـت‬
‫آﻣده ﺑود ﺳوار ﺑودﻧد و آواز ﻣﯾﺧواﻧدﻧد و ﻣﯾﺧﻧدﯾدﻧد‪.‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﮔ ـﺎھﯽ دﺳ ـﺗﺎﻧش را ﺑ ـﮫ ﻋﻼﻣ ـت رﻗ ـص ﺑ ـﺎﻻ ﻣﯾﺑ ـرد و ﻣﯾﺧواﻧ ـد‪» :‬ط ـرح ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺗ ـو و ﺟ ـﺎن‬
‫ﺗو و آن ﻟب ﺧﻧدان ﺗو‬
‫اﯾﻣﺎن ﻣرا ﺑرد‬
‫اﯾﻣﺎن ﻣرا ﺑرد‬
‫ﯾﮏ ﺑﯽ ﺧﺑر از راه رﺳﯾد‬
‫ﺟﺎن ﻣرا ﺑرد‪«....‬‬
‫و ﺑــﮫ روﯾــﺎ ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــرد و روﯾــﺎ ﺑــﺎ ﺗﺑﺳــﻣﯽ زﯾﺑــﺎ روﯾــش را ﺑرﻣﯾﮕرداﻧــد و ﺑــﮫ ﺧﯾﺎﺑــﺎن ﺧﯾــره‬
‫ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﭼطور ﯾﮏ ﺧﺑر از راه ﺑرﺳد و ﺟﺎن را ﺑﺑرد؟‬
‫آن ﺑﯽ ﺧﺑر؛ دل ﻣرا ﮐﮫ ﺑرده ﺑود ﺧب ﺣﺎﻻ ھم در ﮐﻣﯾن ﺟﺎﻧم ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑود؟‬
‫راﺣﯾــل را ﻣﯾﮕــوﯾم اﯾﻧﺑــﺎر ﮐﻧــﺎر ﻣــن ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود و ﮔــﺎھﯽ ﺑــﮫ ﻣــن ﻣﯾﭼﺳــﺑﯾد‪ .‬ﺑــدﻧم را ازش ﺟــدا‬
‫ﻣﯾﮑردم و او ﻧﮕﺎه ﭘر ﻣﻌﻧﺎ و ﺟذاب ﻧﺛﺎرم ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﻧــﺎﻣزد ﻋزﯾــزم ﭼــرا ازم ﺧــود را دور ﻣﯾﮑﻧــﯽ ﺑﮕــذار ﺳــر ﺑــر ﺷــﺎﻧﮫات ﺑﮕــذارم« و‬
‫ﺑﻌد ﺑﻠﻧد ﻣﯾﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬دﯾواﻧﮫﮔﯽ ات را ﺑس ﮐن! ﺑﮫ اﻧدازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑراﯾم آﺑرو ﻧﮕذاﺷﺗﯽ«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺧب ﺑﺎﯾد ﺧود را از آن ﭘﺳر ﻧﺟﺎت ﻣﯾدادم«‬
‫ﻣن‪» :‬دﯾﮕر راھﯽ ﻧﺑود؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪64‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﺑﻠ ـﮫ ﺑ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣ ـن روﯾ ـﺎﯾﯽ ﺗ ـرﯾن اش ره اﻧﺗﺧ ـﺎب ﮐ ـردم ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای ﻗﻠ ـﺑم اﻟﮭ ـﺎم‬
‫ﺷد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﮔر ﺑﮫ آن ﭘﺳر رو ﻧﻣﯾدادی اﯾﻧطور ﻧﻣﯾﺷد و اﻟﮭﺎم ھﺎی ﻗﻠﺑﯽ ﻣدام ﺑﮫ ﻧﻔﻊ آدم ﻧﯾﺳت«‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﮐرﯾﺳــﺗف ﮐﻠﻣــب اﻟﮭــﺎم ﻗﻠﺑــﯽ ﺧــود را دﻧﺑــﺎل ﮐــرد و اﻣرﯾﮑــﺎ ﮐﺷــف ﺷــد‪ .‬ﻣــن اﻟﮭــﺎم‬
‫ﻗﻠﺑﯽام را دﻧﺑﺎل ﻣﯾﮑﻧم ﺗﺎ ‪ «.....‬و ﺑﺎﻗﯽ ﺣرﻓش را ﻧﮕﻔت‪.‬‬

‫ﮔرﭼﮫ ﺣﻔظ ظﺎھر ﻣﯾﮑردم اﻣﺎ ﺗﮫ دﻟم ﺧوﺷﺣﺎل ﺑودم‬

‫در واﻗﻊ ازﯾن ﮐﺎر راﺣﯾل ﯾﮏ ﺟﻧﺑﮫام ﻧﺎراﺣت و ﺟﻧﺑﮫی دﯾﮕرم ﺧوﺷﺣﺎل ﺑود‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ رﺳﯾده ﺑود ﮐﮫ دﯾﮕر ﻗﺎدر ﺑﮫ درک ﺧودم ﻧﺑودم‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣن دو ﻧﻔر ﺑودم دو ﻧﻔر ﻣﺗﺿﺎد ﮐﮫ ﯾﮑﯽ آن ﺳرﮐش اﺳت و دﯾﮕری ﻓروﺗن‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﺣق ﺑﺎ ﮐدام طرف اﺳت؟‬
‫و ﭼرا دو ﻧﻔر ﺷدهام؟‬
‫اﻟﮭﺎم ﻗﻠﺑﯽ ﻣن ﭼﮫ ﻣﯾﮕﻔت؟ و ﻣرا ﺑﮫ ﮐﺟﺎ ﻣﯾﮑﺷﺎﻧد؟‬
‫ﻣن ھم دوﺳت داﺷﺗم ﺑﮫ اﻟﮭﺎم ﻗﻠﺑﯽام ﺗوﺟﮫ ﮐﻧم ﯾﺎ ﻧﮫ؟‬
‫ﺑﻠﯽ دوﺳت داﺷﺗم و اﻟﮭﺎم ﻗﻠﺑﯽ ﻣن »ﻋﺷق« ﺑود‪.‬‬

‫******‬

‫ھرات‪ ،‬ﭼﮭﺎراه ﻣﺳﺗوﻓﯾت ‪ :‬ﻗوس ‪1392‬‬

‫در ﯾﮑــﯽ از ھوﺗــل ھــﺎی ﺑــزرگ ھــرات ﺑــرای اﻗﺎﻣــت رﻓﺗــﯾم و در آﻧﺟــﺎ اﺗــﺎق ھــﺎی ﺑراﯾﻣــﺎن در‬
‫ﻧظر ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ھﻣـﮫ ﮐوﺷـش ﻣﯾﮑردﻧـد ﺗـﺎ ﺑـﺎ دوﺳـﺗﺎن ﺷـﺎن در اﺗـﺎق ھـﺎی ﻣﺷـﺗرک ﺟـﺎﯾﮕزﯾن ﺷـوﻧد ﺗـﺎ راﺣـت ﺗـر‬
‫ﺑﺎﺷﻧد‪.‬‬
‫ﺑــرای ھﻣــﯾن ﻣــن و اﻟﯾــﺎس درﺧواﺳــت اﺗــﺎق ﻣﺷــﺗرک ﮐــردﯾم‪ .‬ﮔرﭼــﮫ زﻣــﺎن ھــﺎی ﻏﯾــر ﺧــواب‬
‫ھﻣـﮫ در ﯾـﮏ اﺗـﺎق ﺟﻣـﻊ ﻣﯾﺷـدﯾم وﻟـﯽ در زﻣـﺎن ﺧـواب ﺟـدا ﺑـودﯾم و ﻣـن و اﻟﯾـﺎس در ﯾـﮏ اﺗـﺎق‬
‫ﺑﺎ دو ﺗﺧت ﺟدا ﻣﯾﺧواﺑﯾدﯾم‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﭼ ـون اﺗ ـﺎق ھ ـﺎی ﺑزرگﺗ ـر ﺑ ـرای دﺧﺗرھ ـﺎ در ﻧظ ـر ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود ﻓ ـﯽ اﺗ ـﺎق ﺑ ـرای ﭘ ـﻧﺞ‬
‫ﻧﻔر ﺑود و دو اﺗﺎق ﺑرای ده دﺧﺗر ﮐﮫ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑودﻧد ﮐﻔﺎﯾت ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ھﻣﮫ ﻣﺳوﻟﯾن و ﻣﺣﺻﻠﯾن و اﺳﺗﺎدان ﮐﮫ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑودﻧد در اﺗﺎق ھﺎﯾﻣﺎن رﻓﺗﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪65‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻏ ـروب ﺷ ـده ﺑ ـود و ﻣ ـن از ﭘﻧﺟ ـره اﺗ ـﺎﻗم ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺷ ـﮭر ھ ـرات را ﺑﺑﯾ ـﻧم رﯾ ـزش ﺑ ـﺎران ﺳ ـرﯾﻊ‬
‫ﺷده ﺑود و ﭘﺎﯾﯾز را ﺑﯾﺷﺗر ﺑﮫ ﻧﻣﺎﯾش ﻣﯾﮕذاﺷت‪.‬‬
‫ﮔرﭼ ـﮫ ﺑ ـﮫ ھ ـرات ﺳ ـﻔر زﯾ ـﺎد ﻣﯾﮑ ـردم وﻟ ـﯽ اﯾ ـن ﺑ ـﺎر ﻣﺗﻔ ـﺎوت ﺗ ـر از ﻗﺑ ـل ﺑ ـود و ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﺳ ـﯾﻣﺎی‬
‫ﺷﮭر ھم ﺑﺎ اﯾن ﺗﻔﺎوت‪ ،‬ﻣﺗﻔﺎوت ﺗر ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﭼﻧ ـد دﻗﯾﻘ ـﮫ روی ﺗﺧ ـﺗم دراز ﮐﺷ ـﯾده ﺑ ـودم و ﺑ ـﺎ ﺧ ـﺎﻧواده ام در ﺗﻣ ـﺎس ﺷ ـدم و ﺧﺑ ـر ﺑﺧﯾ ـر رﺳ ـﯾدﻧم‬
‫را ﺑﮫ ﺳﻣﻊ ﺷﺎن رﺳﺎﻧدم‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس در ﮔروپ واﺗﺳﺎپ ﺻﻧف اﺣوال ھﻣﮫ را ﭘرﺳﯾد و ﮐﻣﯽ ﻣزاح و ﺷوﺧﯽ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﭘﯾ ـﺎم »ﺗ ـﺎ وﻗ ـت ﺻ ـرف ﻏ ـذای ﺷ ـب ھ ـﯾﭻ ﭘﯾ ـﺎﻣﯽ ﻧﻔرﺳ ـﺗﯾد« او را ﻣ ـﺎﻧﻊ‬
‫ﺷد‪.‬‬
‫ﭼﮭرهاش واﻗﻌﺎ ﻗﺎﺑل دﯾدن ﺑود‪،‬‬
‫اﻟﯾــﺎس‪» :‬واﻻ ﮐــﮫ آرزو ﺑــﺎ ﻣــن ﻣﺷــﮑل دارد! ﺑﺑــﯾن ﻣﯾﮕــﮫ ﭘﯾــﺎم ﻧﻔرﺳــت ﻧﻣﯾــداﻧم ﭼــﯽ ﺧﺑــر اﺳــت‬
‫وﻟ ـﯽ ﮔﻣ ـﺎن ﻣﯾﮑ ـﻧم ﻣ ـﺎ ﻗ ـﺑﻼ ﻣﺷ ـﮑﻼت ﻓ ـﺎﻣﯾﻠﯽ داﺷ ـﺗﯾم ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺑ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎ ﻧﯾﺎﻣ ـده ﺑ ـودم اّﻻ ازﯾ ـن ﭘ ـس‬
‫ﭼﮫ ﺣرﻓﯽ ﻣﯾﺗواﻧد ﺑﺎﺷد ﮐﮫ اﯾﻧﻘدر اﺳﺗﺎد آرزو ازم ﺑدش ﻣﯽ آﯾد؟‬
‫ﻣـن‪» :‬ھﻣﻣـم‪ ،‬ﺗﻘﺻـﯾر ﺗـو ﻧﯾﺳـت ﺗﻘﺻـﯾر ﻋﻣﻠﮑـرد ﺗوﺳـت ھﻣـﮫ ﺧﺳـﺗﮫ اﺳـﺗﻧد ﺗـو ھـم دﯾﻧـﮓ دﯾﻧـﮓ‬
‫ﭘﯾﺎم ﻣﯾﻔرﺳﺗﯽ ھﻣﮫ را اذﯾت ﻣﯾﮑﻧﯽ«‬
‫اﻟﯾـﺎس‪»:‬واﻻ ﮐـﮫ ﺑـﮫ ﻓﮑـر ھـﯾﭻ ﮐـدام ﺷـﺎن ﻧﯾﺳـﺗم ﻓﻘـط ﻣﺳـﺞ ﻣﯾﮑـﻧم ﺗـﺎ ﺑﯾﯾـﻧم روﯾـﺎ ھـم ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑﻧـد‬
‫ﯾﺎ ﻧﮫ‬
‫ﮐﮫ ﺧوﺷﺑﺧﺗﺎﻧﮫ اﯾن اواﺧر اوﻟﯾن ﻧﻔر ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧد«‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺧ ـوب اﺳ ـت اﯾ ـن ھ ـم ﯾ ـﮏ ﺣ ـرف ﻣﺛﺑ ـت ! ﺟ ـرات ﮐ ـﮫ ﻧ ـداری ﺑ ـرای ﺧ ـودش ﭘﯾ ـﺎم ﺑﮕ ـذاری‬
‫ﻏﯾر ﻣﺳﺗﻘﯾم ﻋﻣل ﻣﯾﮑﻧﯽ‪«.‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ ﭘ ـدرم ﺟ ـرات ﻧﮑﻧ ـد ﯾ ـﮏ ﺣرﮐﺗ ـﯽ اﺷ ـﺗﺑﺎھﯽ ﻣ ـن ﺑﺎﻋ ـث دوری روﯾ ـﺎ ازم ﺧواھ ـد ﺷ ـد‬
‫ﺑﺎﯾد ھر ﻗدﻣم ﺳﻧﺟﯾده ﺑﺎﺷد«‬
‫ﻣـن‪» :‬اﻟﯾـﺎس دوﺳـت ﺧـوﺑم ﺗـو ﺑﮭﺗـرﯾن آدﻣـﯽ اﺳـﺗﯽ ﮐـﮫ در داﻧﺷـﮕﺎه دﯾـدم‪ .‬ﺷـوخ طﺑﻌـﯽ ﺗـو دﻟﯾـل‬
‫ﺑ ـر ﺑ ـد ﺑ ـودن ﺗ ـو ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬از ھﻣ ـﮫ ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺧ ـودم اﯾ ـن را ﻣﯾ ـداﻧم و ﻣطﻣﯾ ـﻧم روﯾ ـﺎ ﺗ ـو را ﺑرﻣﯾﮕزﯾﻧ ـد‬
‫در واﻗ ـﻊ او ﺗﻧﮭ ـﺎ دﺧﺗ ـری اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ارزش ﺗ ـو را دارد‪ .‬ﻣ ـن روﯾ ـﺎ را ﺧﯾﻠ ـﯽ دوﺳ ـت دارم ﻧﺟﺎﺑ ـت‬
‫روﯾﺎ زﺑﺎﻧزد ﻋﺎم و ﺧﺎص اﺳت«‬
‫اﻟﯾــﺎس‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر واﻻ اﯾﻧﻘــدر ﺗﻌرﯾــف ﻧﮑــن دﻟــم ﺿــﻌف ﻣﯾــرود‪ .‬ﺣﺗــﯽ اﺳــم روﯾــﺎ ﺑــراﯾم‬
‫ھﯾﺟﺎن ﻣـﯽ آﻓرﯾﻧـد او روﯾـﺎی ﻣـن ﺷـده ﺧـواب وﺧﯾـﺎﻟم اﺳـت‪ .‬ﺧـدا ﻗﺳـﻣت ﮐﻧـد ﭘـس ازﯾـن ﺳـﻔر ﺑـﮫ‬
‫ﺧواﺳﺗﮕﺎری اش ﻣﯽروم‪.‬‬
‫ﻗﺳم اﺳت ﺗﺎ ﺟواب ﻣﺛﺑت ﻧﮕﯾرم رھﺎ ﻧﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻣﯾر‪ ،‬ﺑﮭﺗر اﺳت‪« ...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪66‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾـ ـﺎس‪» :‬ﺗـ ـو ﻧﻣﯾـ ـداﻧﯽ‪ .‬ﻣـ ـرا درک ﻧﻣﯾﮑﻧـ ـﯽ‪ .‬اﮔـ ـﮫ ﻻزم ﺑﺎﺷـ ـﮫ ﻣﯾﻣﯾـ ـرم‪ .‬ﮔﻧﺎھـ ـت ﻧﯾﺳـ ـت ﺳـ ـر از‬
‫ﻋﺷق در ﻧﻣﯽ آری ﺷﺎﯾد ھم ﻋﺷق را ﺑﯾﮭوده ﻣﯾداﻧﯽ«‬
‫ﻋﺷق را ھرﮔز ﺑﯾﮭوده ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﺑــﮫ ﻋﺷــق ﺑﺎورﻣﻧــد ﺑــودم و ﻣﺣﺗــرم ﻣﯾداﻧﺳــﺗم آﻧﻘــدر ﮐــﮫ ﺑــرای ھــر ﮐــس ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم اﯾــن ﺣــس‬
‫ﭘﺎک ﺗﻠف ﺷود‪.....‬‬
‫ﻋﺷق ﻣﺎﯾﮫ ھﺳﺗﯽ اﺳت ﻧﺑﺎﯾد آن را ھدر داد‪.....‬‬
‫ﺑﺎﯾد آﻧﮑﮫ ﻻﯾق اﺳت ﻋﺷق ﺑﺎران ﺷود‪...‬‬
‫ﻋﺷق ﻣن ﺑﺎﯾد ﺑرای ﻓردی ﻣﺻرف ﺷود ﮐﮫ آن را‬
‫ﻗدر ﺑداﻧد ‪....‬‬
‫ﻋﺷق ﻣن ﺑراﺑر ﻋﻣر ﻣن اﺳت ﻋﻣر ﻣن ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﭘﺎی ﻓردی ارزﺷﻣﻧد ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﺑرﺳد ‪....‬‬
‫وﻟﯽ ﺑرای اﻟﯾﺎس ﺳﮑوت ﮐردم و ھﯾﭻ ﻧﮕﻔﺗم‪...‬‬
‫در واﻗﻊ ﻋﺷق آن ﺷﻌری اﺳت ﮐﮫ ﻣن ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻣﯾﺧواﻧم‪.‬‬
‫ﭘﯾﺎﻣﯽ در ﮔروپ ﻧﺷر ﺷد ‪» :‬وﻗت ﺻرف ﻏذای ﺷب آﺳت ھﻣﮫ ﭘﺎﯾﯾن ﺑﯾﺎﯾﻧد«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس از ﺟ ـﺎ ﭘرﯾ ـد و ﮔﻔ ـت ‪» :‬ﺑ ـﺎﻻﺧره!! ﮐ ـم ﺑ ـود ﺑﻣﯾ ـرم از ﮔرﺳ ـﻧﮕﯽ ﺑ ـرﯾم‪ .‬آخ ﮐ ـﮫ در ﺟ ـواب‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو ﺑﻧوﯾﺳم ﻣﻣﻧون از ﺧدﻣﺗﮕذاریات ﭘﯾﺷﺧدﻣت ﺟﺎن‪ .‬دﻟم ﺧﻧﮏ ﺷود«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﺿری ﻧﮑن او اﺳﺗﺎد اﺳت«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﺑﻠﯽ اﺳﺗﺎد ﺧﺷن ﮐﮫ ﺑﮫ ﺷﺎﮔردش دل ﺑﺳﺗﮫ«‬
‫ﻣن ‪» :‬ﯾﮏ روز ﺑﺎ اﯾن ﺣرف ھﺎﯾت ﺷرﻣﺳﺎر ﻣﯾﮕردی و ﮐﺎر دﺳت ﻣن ھم ﺧواھﯽ داد«‬

‫***‬
‫ﻣ ـن ﯾ ـﮏ ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎق ﺳ ـﻔﯾد ﮐ ـﮫ ﺧ ـط ھ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎه داﺷ ـت و ﺑ ـﮫ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم زﯾ ـﺎد ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻣ ـﯽ آﻣ ـد‬
‫ﭘوﺷﯾدم ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘطﻠون ﺳﯾﺎه‪ .‬ﯾﮏ ﺳﻠﻔﯽ ﮔرﻓﺗم و ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﻓرﺳﺗﺎدم و ﺑﯾرون ﺷدم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﭘ ـﺎﯾﯾن ﺳ ـر ﻣﯾ ـز ﻏ ـذا ﺧ ـوری ﺑ ـزرگ ﮐ ـﮫ در ﻧظ ـر ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـودن رﺳ ـﯾدم ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ‬
‫اﮐﺛرﯾ ـت ﻣﺣﺻ ـﻠﯾن آﻣ ـده اﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﺟ ـز ﭼﻧ ـد دﺧﺗ ـر‪ .‬ﺑﻧ ـﺎﺑر اﻧﺗظ ـﺎر ﺑ ـر ﺣﺿ ـور دﺧﺗ ـر ھ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ ﻣ ـﺎ‬
‫ﭘﺳر ھﺎ ﺑﺎ ھم ﻧﺷﺳﺗﯾم و ﺷوﺧﯽ ﻣﯾﮑردﯾم‬
‫ﺣﮑﻣت ﮔﻔت‪» :‬ﺑﮫ ﻧظرم آراﯾش دﺧﺗرھﺎ ﺗﻣﺎم ﻧﺷده«‬
‫و ھﻣﮫ ﺧﻧدﯾدﯾم‪.‬‬
‫ﻗـﯾس در اداﻣـﮫ ﺻـﺣﺑت ﺣﮑﻣـت ﮔﻔـت‪» :‬ﻣـﺎ ﭘﺳـر ھـﺎ ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﯾﺧـن ﻗـﺎق ﻣﺛـل ﺑﭼـﮫ ﻓﻠـم ﻣﯾﺷـﯾم اﻣـﺎ‬
‫دﺧﺗر ھﺎ ﺑﺎ آراﯾش زﯾﺎد ﮐﻣﯽ ﻗﺎﺑل دﯾد ﻣﯾﺷن«‬
‫ﺑﺎزم ھﻣﮫ ﺗﺎﯾﯾد ﮐرده و ﺧﻧدﯾدﻧد‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬از ﺣق ﻧﮕذرﯾم ﺑﻌﺿﯽ دﺧﺗرھﺎ ﺑﯽ ھﯾﭻ آراﯾﺷﯽ زﯾﺑﺎ ھﺳﺗﻧد«‬
‫ﻗﯾس‪» :‬ﻣن ﮐﮫ ﻧدﯾدم«‬

‫ ‬ ‫ ‪67‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﺗو ﻧدﯾدی !«‬

‫ﻗﯾس‪» :‬ﺣﺗﻣﺎ ﺗو دﯾدی ﭘﺳر ﺟﺎن؟«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﺑﻠﯽ دﯾدم و ﭘﺳﻧدﯾدم ﺑﮫ زودی ﻣﻌرﻓﯽ ﻣﯾﺷوﯾد ﺑﺎ ھم«‬
‫ھﻣﮫ ﭘﺳرھﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻدا ﮔﻔﺗﻧد‪» :‬اوھوووو ﺑﯾﺷﮏ«‬
‫در ھﻣ ـﯾن اﺛﻧ ـﺎ اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﮫی دﺧﺗ ـرا ﺑ ـﺎ ﺗﻧظ ـﯾم و ھ ـداﯾت ﮔﺎرﺳ ـون ھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺟﺎﻧ ـب ﻣﯾ ـز ﻣ ـﺎ‬
‫در ﺣرﮐت ﺷـدﻧد ﺑـرای اوﻟـﯾن ﺑـﺎر اﺳـﺗﺎد آرزو ﯾـﮏ ﻟﺑـﺎس ﻏﯾـر رﺳـﻣﯽ ﺑـﮫ ﺗـن ﮐـرده ﺑـود ﮐـﮫ ﺑـﯽ‬
‫ﻧﮭﺎﯾ ـت زﯾﺑ ـﺎ ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود آن ﭼ ـﭘن ﺳ ـﯾﺎه دراز در ﭘوھﻧﺗ ـون ﺧﯾﻠ ـﯽ از زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ھ ـﺎﯾش‬
‫را ﭘﻧﮭﺎن ﻣﯾﮑرده اﺳت‪.‬‬
‫اﻣﺎ راﺣﯾل‪.....‬‬
‫ﯾ ـﮏ ﭘﯾ ـراھن ﺣرﯾ ـر ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ آﺳ ـﻣﺎﻧﯽ دراز ﺑ ـﮫ ﺗ ـن ﮐ ـرده ﺑ ـود و ﯾ ـﮏ ﮐﻣ ـﺎﻧﯽ ﺑ ـﮫ ﻣوھ ـﺎی ﻧ ـرﻣش‬
‫ﺑﺳﺗﮫ ﺑود‪...‬‬
‫او ﺑــﺎ آراﯾــش ﻣﻼﯾــم و رﯾﻣــل ھــﺎی ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﻣژﮔــﺎن اش زده ﺑــود ﻣﺛــل ﻣــﺎﻧﮑن زﯾﺑــﺎ آرام آرام ﺑــﮫ‬
‫ﻣﯾز ﻧزدﯾﮏ ﺷد و در روی ﯾﮑﯽ از ﭼوﮐﯽ ھﺎ ﻧﺷﺳت‪.‬‬
‫ﻏذا آورده ﺷد‪...‬‬
‫ﻏذا ﺻرف ﺷد‪...‬‬
‫ظرف ھﺎ ﺑرده ﺷد وﻟﯽ ﭼﯾزی از ﮔﻠوی ﻣن ﭘﺎﯾﯾن ﻧرﻓت!‬
‫ﭼون ﺗﻣﺎم ﻣدت راﺣﯾل ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد و وادارم ﻣﯾﮑرد ﺗﺎ ﻧﮕﺎھش ﮐﻧم ‪.‬‬
‫در ﻧﺑ ـرد ﺗ ـن ﺑ ـﮫ ﺗ ـن ﭼﺷ ـم و ﻣﻐ ـزم‪ ،‬ﺣ ـﺎﻻ دﯾﮕ ـر اﯾ ـن ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻏﺎﻟ ـب ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد و ﺑ ـﮫ‬
‫راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم از روﯾــش ﭼﺷــم ﺑــردارم‪ .‬دﯾﮕــر اﺧﺗﯾــﺎر از ﮐــف داده ﺑــودم‪ .‬او ھــم ﮐــﮫ ﻓﮭﻣﯾــده ﺑــود‬
‫ﮐﮫ ﻏرقاش ﺷدهام ﻣرا ﺑﯾﺷﺗر ﺗﺣرﯾﮏ ﻣﯾﮑرد ﺗﺎ ﻧﮕﺎھش ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﭘﻠﮏ ھﺎﯾش را ﻣﯾﺑﺳت و ﮔﺎھﯽ ﺑﺎز ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﻟب ھﺎﯾش را ازھم ﺑﺎز ﻣﯾﮑرد و ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﻣن ﺗﺑﺳﻣﯽ ﮐوﺗﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺑﮫ آن ﺳو ھﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد و ﮔﺎھﯽ ﺑﮫ زﻣﯾن ﺧﯾره ﻣﯾﮕﺷت‪.‬‬
‫راﺣﯾل آن ﺷب ﺑﯽ اﻧدازه ﺑراﯾم ﻋﺷوه ﮐرد‪....‬‬
‫او ﺣس ﻣرد ﺑودﻧم را ﺑﯾدار ﻣﯾﮑرد‪.....‬‬
‫او ﻣﯾداﻧﺳت ﭼطور ﻣرا درﮔﯾر ﺧود ﮐﻧد‪.....‬‬
‫ﺑﺳﯾﺎر ھم ﺑدرﻗم ﻣﯾداﻧﺳت‪....‬‬
‫او ﻣرا ﺑﺎ اﯾن ﮐﺎرھﺎﯾش وﯾران ﻣﯾﮑرد‪.......‬‬

‫***‬

‫ ‬ ‫ ‪68‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘـس از ﻧـﺎن ﺷـب ھﻣـﮫ ﺑـﮫ اﺗـﺎق ﻣـﺎ ﺟﻣـﻊ ﺷـده ﺑودﻧـد و ﻣوﺳـﯾﻘﯽ ﺑـود و رﻗـص‪ .‬ﺗﻣـﺎم ھوﺗـل را ﺑـﮫ‬
‫ﺳــر ﺧــود ﺑرداﺷــﺗﮫ ﺑودﻧــد‪ .‬ﺧﯾﻠــﯽ ﺧــوش ﮔذﺷــت و ﺣﺗــﯽ ﻓﮑــر ﻣــن ھــم ﻋــوض ﺷــده ﺑــود‪.‬‬
‫ﮐﺎرﻣﻧــدان ھوﺗــل ﺑراﯾﻣــﺎن ﭼــﺎی و ﺷــﯾرﯾﻧﯽ ھــم آوردﻧــد‪ .‬آﻧﮭــﺎ واﻗﻌــﺎ ﺧــوب ﻣﮭﻣــﺎن ﻧــوازی‬
‫ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﻣوﺿـوع ﺑﺣـث ﻣـﺎ ﺳـر ھﻣﺻـﻧﻔﯽ ﻣـﺎ ﯾـوﻧس ﺑـود ﮐـﮫ ﻣـردی ﻣﺗﺎھـل ﺑـود‪ .‬ﺗـﺎزه ازدواج ﮐـرده ﺑـود‬
‫و اوﻟﯾن ﺑﺎر ﺑود از ﺧﺎﻧﻣش ﺟدا ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ھﻣﮫ او را ﺳر ﮐﺎر ﻣﯾﮕذاﺷﺗﻧد و اذﯾت اش ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﺣﮑﻣــت‪» :‬واﻻ ﺑﺧﺷــش ﺑﺎﺷــد دﮔــﮫ ﯾــوﻧس ﺧــﺎن اﻣﺷــب ﺗﻧﮭــﺎ ﻣﯾﻣــﺎﻧﯽ ھﺎھﺎھــﺎ راﺳــﺗش دل ﻣــﺎن‬
‫ﻧﻣﯽ آﻣد از ﯾﻧﮕﮫ ﻣﺎ ﺟدا ﺑﺎﺷﯽ وﻟﯽ ﭼﯾﮑﺎر ﮐﻧﯾم ﺟﺑرا اﯾن ﮐﺎر ﺷد« و ھﻣﮫ ﻣﯾﺧﻧدﯾدﯾم‪.‬‬
‫ﯾ ـوﻧس ‪» :‬ﻣﺳ ـﺧرهﮔﯽ ﺑﻧ ـد! اﯾﻧﻘ ـدر ھ ـﺎ ھ ـم ﮐ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﻣﯾﮕ ـﯾن واﺑﺳ ـﺗﮕﯽ ﻧ ـدارم دﮔ ـﮫ ﮔ ـپ ﺳ ـﮫ ﺷ ـب‬
‫اﺳت ﺑﺎزم ﯾﮑﺟﺎ ﻣﯾﺷﯾم وای از دﺳت ﺷﻣﺎ ﮐﮫ ھﯾﭼﮑس؛ ﻣﺟرد و ﻣﺗﺎھل روز ﻧدارد«‬
‫ﻗﯾس‪» :‬روز ﮐﮫ داری‪ ،‬ﺷب ﻧداری « و اﺗﺎق از ﺻدای ﺧﻧده ھﺎی ﻣﺎ ﻣﻧﻔﺟر ﺷد ‪...‬‬

‫***‬
‫دوازده ﺷ ـب ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ھﺎﯾﻣ ـﺎن رﻓﺗ ـﯾم ﺗ ـﺎ اﺳ ـﺗراﺣت ﮐﻧ ـﯾم ﻓ ـردا ﺻ ـﺑﺢ وﻗ ـت ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﮐﺎرﻣ ـﺎن‬
‫ﻣﯾرﻓﺗﯾم‪.‬‬
‫ﻗﺑــل از ﺧــواب ﺑــﮫ ﻣوﺑــﺎﯾﻠم ﻧﮕــﺎھﯽ اﻧــداﺧﺗم ﭼﻧــد ﺗﻣــﺎس ﺑــﯽ ﭘﺎﺳــﺦ و ﭼﻧــد ﭘﯾــﺎم از اﺷــﺧﺎص‬
‫ﻣﺧﺗﻠف وﻟﯽ در اﯾن ﻣﯾﺎن اﺳﻣﯽ ﮐﮫ ﭼﺷﻣﺎﻧم ﻣﯾﭘﺎﻟﯾد ﻧﮫ ﭘﯾﺎﻣﯽ و ﻧﮫ ﺗﻣﺎﺳﯽ ﻧﮕرﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم در ﺟ ـواب ﺳ ـﻠﻔﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـراﯾش ﻓرﺳ ـﺗﺎده ﺑ ـودم ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪» :‬ﻣﺎﺷ ـﺎ” ﺑ ـﮫ ﭘﺳ ـرم؛ ﻋﺟ ـب ﺟ ـذاب‬
‫ﺷدی ﺑﺎورم ﻧﻣﯾﺷﮫ ﻣن ﺗو را ﺑﮫ دﻧﯾﺎ آوردم ‪ ..‬ﺻدﻗﮫ زﯾﺎد ﺑده ﺟﺎن ﻣﺎدر!! ﭼﺷم ﻧﺧوری«‬
‫ﻣﺎدرم ﺑود دﯾﮕر زﯾﺎد ﺑﮫ ﭼﺷﻣش ﻣﯽ آﻣدم و ﻧﺎزم ﻣﯾداد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﭘﯾﺎﻣﯽ از راﺣﯾل ﻧﯾﺎﻣده ﺑود‪.‬‬
‫ﺣــﺎﻻ او ﺗﺎﮐﺗﯾــﮏ دوری از ﻣــرا ﭘــﯾش ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود و ﻣﯾﺧواﺳــت ازم ﻓﺎﺻــﻠﮫ ﺑﮕﯾــرد اﺑﺗــدا ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑردم ﺑراﯾم ﺧوب و ﺑﮭﺗر اﺳت اﻣﺎ ﻧﺑود‪.‬‬
‫او ﺧوب ﻣﯾداﻧﺳت ﺑﺎ اﯾن ﮐﺎر ﻣرا ﺑﯾﺷﺗر واﺑﺳﺗﮫ ﻣﯾﺳﺎزد وﻟﯽ ﺧودم ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ‪.‬‬
‫آن ﺷـب ﻣـﺎ ﭼﻧـد اﺗـﺎق از ھـم ﻓﺎﺻـﻠﮫ داﺷـﺗﯾم اﻣـﺎ ھـﯾﭻ ﺟراﺗـﯽ ﻧداﺷـﺗم ﺗـﺎ ﺑـروم و ازش ﺑﭘرﺳـم ﮐـﮫ‬
‫ﭼﮫ ﺑر ﺳرم آورده اﺳت؟‬
‫ﭼرا از ﻣﯾﺎن ھﻣﮫ ﮐس او ﻣﻠﮑﮫی ذھﻧم ﺷده و ﻣدام ﺑﮫ او ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم؟‬
‫ﯾﺎ ﭼرا ازش دوری ﻣﯾﮑﻧم؟‬
‫اﺻﻼ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼرا اﯾن ﮐﺎر را ﻣﯾﮑﻧم ﭼرا ﮐﻧﺎر ﻣﯽروم؟‬
‫ھ ـﯾﭻ ﻣ ـﺎﻧﻌﯽ ﻣﯾ ـﺎن ﻣ ـﺎن ﻧﯾﺳ ـت‪ ،،.،.‬اﻣ ـﺎ ﭼﯾ ـزی ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـرا واﻣﯾداﺷ ـت و ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم از ﻣ ـن‬
‫و راﺣﯾل ﻧﻣﯾﺷود‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪69‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫******‬

‫ھرات‪ ،‬ھوﺗل ﻣﺣل اﻗﺎﻣت‪ :‬ﻗوس ‪1392‬‬

‫ﻓ ـردا راس ﺳ ـﺎﻋت ‪ 8‬ﺑ ـﮫ دﺳ ـﺗور اﺳ ـﺗﺎد آرزو از اﺗ ـﺎق ھﺎﯾﻣ ـﺎن ﺧ ـﺎرج ﺷ ـدﯾم و ازﯾﻧﮑ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣﮑ ـﺎن‬
‫ھﺎی رﺳﻣﯽ ﻣﯾرﻓﺗﯾم ﻟﺑﺎس رﺳﻣﯽ ھم ﺑﺎﯾد ﻣﯾﭘوﺷﯾدﯾم‪.‬‬
‫ﻣن ﮐورﺗﯽ و ﭘطﻠون ﺑﮫ رﻧﮓ ﻓوﻻدی ﺑﺎ ﯾﮏ ﯾﺧن ﻗﺎق ﺳﻔﯾد ﭘوﺷﯾده ﺑودم‪.‬‬
‫و ﺑــرای ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﺑــﺎزم ﺑــﮫ رﺳــﺗوراﻧت ھوﺗــل رﻓﺗــﯾم و ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ را ﮔﺎرﺳــون ھــﺎ ﺑــﮫ ﺷــﮑل‬
‫ﺑوﻓﯾت آﻣﺎده ﮐرده ﺑودﻧد و ﯾﮏ ﻧﻔر ﺑرای ﭘذﯾراﯾﯽ و راھﻧﻣﺎﯾﯽ اﯾﺳﺗﺎد ﺑود‪.‬‬
‫ﻣ ـن از ﻣﮭﻣ ـﺎن ﻧ ـوازی اش ﺗﺷ ـﮑری ﮐ ـرده و ﺧ ـودم دﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﮐ ـﺎر ﺷ ـدم‪ .‬ﮐﻣ ـﯽ ﺑ ـراﯾم اﻣﻠﯾت‪،‬ﻧ ـﺎن‬
‫ﺧﺷﮏ‪ ،‬ﯾﮏ ﮔﯾﻼس ﭼﺎی و ﻣﻘداری زﯾﺗون ﺳﺑز ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺳر ﻣﯾز رﺳﯾدم ﺗﻘرﯾﺑﺎ ھﻣﮫ آﻣده ﺑودﻧد؛‬
‫راﺣﯾــل ھــم ﺑــود‪ .‬ﯾــﮏ ﮐــورﺗﯽ ﺑــﺎﻻﺗر از زاﻧــو ﻣــدل ﭘﻠﻧﮕــﯽ ﭘوﺷــﯾده ﺑــود و ﺑــﺎ ﭘطﻠــون و ﭼــﺎدر‬
‫ﺳ ـﯾﺎه ﺳ ـت ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬ﻣوھ ـﺎﯾش را ھ ـم در ﯾ ـﮏ ﺑﻐ ـل ﺑﺎﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﺑ ـﮫ ﺟﻠ ـو ﺳ ـﯾﻧﮫ اﻧداﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـود و‬
‫دو ﺷﺎﺧﮫ از ﻣوھﺎی ﺳر را روی ﺻورت رھﺎ ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﯾــﮏ آراﯾــش ﻣﻼﯾــم وﻟــﯽ ﺑــﮫ رﻧــﮓ ﭘــﺎﯾﯾز )ﭘﺷــت ﭼﺷــمھﺎی ﻗﮭــوهﯾﯽ و رژ ﻟــب ﻗﮭــوهﯾﯽ( اﯾــن‬
‫ظراﻓت را ﮐﺎﻣل ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫دو ﭼوﮐﯽ ﻓﺎرغ ﺑود ﯾﮑﯽ ﮐﻧﺎر راﺣﯾل و ﯾﮑﯽ ﮐﻧﺎر اﺳﺗﺎد آرزو!‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐدام را اﻧﺗﺧﺎب ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭼ ـوﮐﯽ ﮐﻧ ـﺎری اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل اﺣﺗ ـرام و ﯾ ـﺎ ھ ـم ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﺗ ـرس از ﺧ ـود اﺳ ـﺗﺎد ﺧ ـﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧ ـده‬
‫ﺑود و ﭼوﮐﯽ ﮐﻧﺎری راﺣﯾل ھم ﺑﮫ اﯾن دﻟﯾل ﺑود ﮐﮫ ﮐﺳﯽ ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﮐﻧﺎرش ﺑﺷﯾﻧد‪.‬‬
‫ﺑﮫ راﺳﺗﯽ ﮐﮫ او دﻧﯾﺎی ﺗﻧﮭﺎی داﺷت!!‬
‫ﺷﺎﯾد اﯾن اﻧﺗﺧﺎب ﺧودش ﺑود ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷد!!!‬
‫ﺷﺎﯾد ھم دوﺳت ﻧداﺷت دﻧﯾﺎﯾش را ﺑﺎ ھﻣﮫ ﭘر ﮐﻧد!‬
‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﻣ ـن در اﻧﺗﺧ ـﺎب ﭼ ـوﮐﯽ دﭼ ـﺎر ﺗردﯾ ـد ﺷ ـدهام ﻟ ـذا ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﻟﻘﻣ ـﮫی‬
‫اﻣﻠﯾت ﺑﮫ دھﻧش ﺑود ﺑﺎ اﺷﺎره ﺳر ﺑراﯾم ﮔﻔت ﮐﮫ ﮐﻧﺎرش ﺑﺷﯾﻧم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﻗﺑ ـول ﮐ ـﻧم ﯾ ـﺎ ﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم‪ .‬او ﭼﯾ ـزی ﻧﻣﯾﮕﻔ ـت وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻧﮕﺎھ ـﺎی‬
‫ﻣﻌﺻوم از ﻣن دﻋوت ﻣﯾﮑرد و درﺷﺗﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﻣن ﺧﯾره ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑرای ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﺧﯾﻠﯽ اﻧﺗﺧﺎب ﺳﺧت ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪70‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﺎ ﺧ ـﻼی ﻋﻣﯾﻘ ـﯽ ﮐ ـﮫ از دوری راﺣﯾ ـل در اﯾ ـن ﭼﻧ ـد روز ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم در ﺟ ـواب ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻧ ـﮫ‬
‫ﻣﻣﻧون اﺳﺗﺎد! ﺷﻣﺎ راﺣت ﺑﺎﺷﯾد‪ .‬ﻣن اﯾن ﺳﻣت ﻣﯾﻧﺷﯾﻧم«‬
‫و رﻓﺗم ﮐﻧﺎر راﺣﯾل ﻧﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺎﺷد ھر طور ﮐﮫ ﻣﺎﯾﻠﯽ«‬
‫ﻣــن ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﻧﮕــﺎھﯽ ﮐــﻧم ﻧﺷﺳــﺗم وﻟــﯽ ﺣــس ﻣﯾﮑــردم او ﻧﮕــﺎھم ﻣﯾﮑﻧــد‪.‬از ﺳــﻧﮕﯾﻧﯽ‬
‫ﻧﮕﺎھش ﻣﺿطرب ﺷده و ﻟب ھﺎﯾم را ﻣﯾﺧوردم ‪.‬‬
‫ﻓﻘــط ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﺑﺷــﻘﺎﺑم ﻣﺗﻣرﮐــز ﺷــده و ﻣﺻــروف ﻣﯾــل ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫام ﺷــدم‪ .‬راﺣﯾــل دﺳــﺗﺎﻧش را‬
‫روی ﻣﯾز دراز ﮐرد و ﮐﻣر ﮔﯾﻼس ﻗﮭوهاش را ﮔرﻓت و ﺑﺎ آن ﺑﺎزی ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧنھ ـﺎﯾش را ﺳ ـرخ رﻧ ـﮓ ﮐ ـرده ﺑ ـود و ﭼﻧ ـد اﻧﮕﺷ ـﺗر ظرﯾ ـف ﺑ ـﺎ ﻧﮕ ـﯾن ھ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎه ﺑ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎﻧش‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫در دﻧﯾﺎی دﯾﮕری رﻓﺗﮫ ﺑودم ﮐﮫ ﺻداﯾش ﻣرا ﺑﺎزﮔرداﻧد‪.‬‬
‫»دﯾﺷب ﺧوب ﺧواﺑﯾدی؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼﯽ؟ ﺑﺎ ﻣﻧﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺑﻠﯽ از ﺗو ﭘرﺳﯾدم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب‪ ....‬ﺑﻠﯽ‪ ...‬ﭼﯾز‪ ....‬راﺣت ﺧواﺑﯾدم‪ ...‬ﭼرا ﺑﺎﯾد راﺣت ﻧﺑﺎﺷم؟«‬
‫اﻧﮕﺎر ﮐﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺎ ﺳواﻟﯽ دﯾﮕر ﺳﻠﺳﻠﮫ ﺻﺣﺑت را اداﻣﮫ داده ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫در ﺟ ـواب ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـون ﺷ ـﮭری دﯾﮕ ـر اﺳ ـت ﺑ ـرای ﻣ ـن ﺳ ـﺧت ﺑ ـود دﯾﺷ ـب در ﮐ ـل ﺑﯾ ـدار ﺑ ـودم‬
‫ﮔﻔﺗم ﺷﺎﯾد ‪ you like me‬ﺷده ﺑﺎﺷﯽ!«‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑﮕــوﯾم ﭼــرا ﺑــﺎ ﻣــن ﺗﻣــﺎس ﻧﮕرﻓﺗــﯽ ﺗــﺎ ﺷــب را ﺑــﺎ ﺗــو ﺑــﮫ ﺻــﺑﺢ ﻣﯾرﺳــﺎﻧدم ﯾــﺎ ﭼــرا‬
‫ﻧﯾﺎﻣدی در ﺣوﯾﻠﯽ ھوﺗل ﻗدم ﻣﯾزدﯾم و ﺷب زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺧﻠق ﻣﯾﮑردﯾم اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺗم ﮐﮫ ﻧﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ اﺻﻼ اﯾﻧﺟﺎ ﺷﮭر ﺧودم اﺳت زﯾﺎد آﻣدم ﻋﺎدت دارم ﺧﯾﻠﯽ ھم راﺣت ﺑودم«‬
‫راﺣﯾل ﺳﮑوت ﮐرد و دوﺑﺎره ﻣﺷﻐول ﺑﺎزی ﺑﺎ ﮔﯾﻼس ﺷد‪.‬‬
‫*‬
‫ﺑﻌــد از ﺻــرف ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﺑــﺎ ﺗراﻧﺳــﭘورت از ﻗﺑــل ﺗﻌﯾــﯾن ﺷــده اﺑﺗــدا ﺑــﮫ اﻧﺟﻣــن ﻣﮭﻧدﺳــﯾن ﺷــﮭر‬
‫ھ ـرات رﻓﺗ ـﯾم و در آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﺑﻌﺿ ـﯽ اﻧﺟﯾﻧ ـر ھ ـﺎی ﺧوشﻧ ـﺎم دﯾ ـدار ﮐ ـردﯾم و آﻧﮭ ـﺎ ﻣواﻓ ـق ﺷ ـدﻧد ﺗ ـﺎ‬
‫در دﯾدار ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ھﺎی ﻗدﯾﻣﯽ و ﻋﺻری ﺷﮭر ھرات ﺑﺎ ﻣﺎ ھﻣراه ﺷوﻧد‪.‬‬
‫ﯾﮑـﯽ ازﯾـن ﻣﮭﻧدﺳـﯾن ﮐـﮫ ﺳـن اش ﺑـﺎﻻی ﭘﻧﺟـﺎه ﺳـﺎل ﺑـود ﮔﻔـت‪» :‬ﺑـرای دﯾـدن اﻣـﺎﮐن ﺗـﺎرﯾﺧﯽ ﺑـﺎ‬
‫ﯾ ـﮏ ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﻣوﻓ ـق ﻣﻌرﻓ ـﯽ ﺗ ـﺎن ﻣﯾﮑ ـﻧم ﺗ ـﺎ او ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ در اﯾ ـن اﻣ ـﺎﮐن ھﻣ ـراه ﺷ ـود‪ .‬او در‬
‫راه اﺳــت و ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم در ﺗراﻓﯾــﮏ ﮔﯾــر ﮐــرده ﺑﺎﺷــد‪ .‬اﻣــروز ﯾﮑــﯽ از ﺳﯾﺎﺳــﯾون از ﮐﺎﺑــل ﺑــﮫ‬
‫ھرات آﻣد و ﺑﮫ اﯾن ﻣﻧظور ﺧﯾﻠﯽ راه ھﺎ ﻣزدﺣم اﺳت«‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو» ﻣﻣﻧــوﻧم از دﻋــوت و ھﻣﮑــﺎری ھــﺎی ﺷــﻣﺎ ﺟﻧــﺎب اﺳــﺗﺎد! ﻣــن ﺑــﮫ ﺷــﻣﺎ اطﻣﯾﻧــﺎن‬
‫ﻣﯾدھم ﮐـﮫ ﻋـﻼوه ازﯾﻧﮑـﮫ اﯾـن ﺳـﻔر ﺑـرای ﻣـﺎ ﻣﻔﯾـد ﺧواھـد ﺑـود ﺑـرای ﺷـﻣﺎ ھـم ﺧـﺎﻟﯽ از دﺳـﺗﺎورد‬

‫ ‬ ‫ ‪71‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧﺧواھ ـد ﺑ ـود‪ .‬ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﻣﺣﺻ ـﻠﯾن داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل آﻣ ـدهام اﺷﺧﺎﺻ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ آﺳ ـﺎﻧﯽ در اﯾ ـن داﻧﺷ ـﮕﺎه‬
‫راه ﭘﯾـدا ﻧﮑردﻧـد و ﺑـﮫ ﺟـرات ﻣﯽﺗـواﻧم ﺑﮕـوﯾم ﮐـﮫ در ﺑـﯾن اﯾﻧـﺎ ﻣﺣﺻـﻠﯾﻧﯽ ھـم ھﺳـﺗﻧد ﮐـﮫ ﺷـﻣﺎ را‬
‫ﺷﮕﻔت زده ﺧواھﻧد ﮐرد و در زﻣﺎن ﺧودﺷﺎن ھﻧر و ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ھﺎی اﻟﮕو ﺑﺳﺎزﻧد«‬
‫ﺑﻌ ـدا ﺑ ـﺎ دﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﻣ ـن اﺷ ـﺎره ﮐ ـرد و رو ﺑ ـﮫ ط ـرف اﺳ ـﺗﺎد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـﺛﻼ آﻗ ـﺎی ﺷ ـﮭرﯾﺎر اﺻ ـﻼﻧﯽ!‬
‫ﻣ ـن ﻣﯾﺧ ـواھم ﺷ ـﻣﺎ اﯾ ـن اﺳ ـﺗﻌداد ھ ـﺎ را ﺣﻣﺎﯾ ـﮫ ﮐﻧﯾ ـد! ﭼﻧ ـدی ﻗﺑ ـل ﯾ ـﮏ ﻣﺳ ـﺟد ﻧﻘﺷ ـﮫ ﮐﺷ ـﯽ ﮐ ـرده‬
‫ﺑود ﮐﮫ اطﻣﯾﻧﺎن ﻣﯾدھم در آﺳﯾﺎ ﻧظﯾرش ﻧﯾﺳت«‬
‫اﺳﺗﺎد ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﺑراق ﺑﮫ ﺳﻣﺗم ﻧﮕﺎه ﮐرد و ﮔﻔت‪:‬‬
‫»ﺟ ـوان رﻋﻧ ـﺎ! ﻣﺎﺷ ـﺎ” از ﺷ ـﮑل و ﻗﯾﺎﻓ ـﮫی ﺷ ـﻣﺎ ھ ـم ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﭼط ـور آدﻣ ـﯽ ﮐﺎرﯾزﻣ ـﺎ و‬
‫ﮐﺎرآﻓرﯾن اﺳﺗﯽ«‬
‫ﻣن ﺳرم را ﺧم ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑزرﮔﯽ ﺷﻣﺎﺳت اﺳﺗﺎد«‬

‫*‬
‫ﻣن و اﻟﯾﺎس ﺑﺎ ھم ﻣﺑﮭوت ﺑﮫ ﻧﻘﺷﮫ ھﺎی ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ھﺎ در دﯾوار ھﺎی اﻧﺟﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﭘﯾﭼﯾده ﺑود !‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ھﺎ ﺑﺎ ﻣوم درﺳت ﺷده ﺑودﻧد و ﺑﻌﺿﯽ ﺑﺎ ﮐﺎرﺗن ﺑﻌﺿﯽ ﺑﺎ ﭼوب‪.‬‬
‫ھﻣﮫ اش ﻋﺎﻟﯽ ﺑود ﻣﺎ ﺳﺎﻋت ھﺎ آﻧﺟﺎ ﺳرﮔرم ﺷدﯾم‬
‫ﺗــﺎ ﮐــﮫ ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷــﻧﺎس رﺳ ـﯾد‪ .‬طــوری وارد اﻧﺟﻣــن ﺷــد ﮐــﮫ از اﻋﺗﻣ ـﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔ ـس اش ھﻣــﮫ ﺑــﮫ او‬
‫ﺗوﺟﮫ ﮐردﻧد‪.‬‬
‫او ﮐﮫ ﺑـﺎ ﺳـرﻋت ﺑـﮫ ﻣـﺎ ﻧزدﯾـﮏ ﻣﯾﺷـد‪ ،‬ﯾـﮏ ﺟـوان ﺗﻘرﯾﺑـﺎ ‪ ٣۵‬ﺳـﺎﻟﮫ ﻗـد ﺑﻠﻧـد و ﻻﻏـر ﺗـر از ﻣـن‬
‫ﺑـود‪ .‬ﻣوھـﺎﯾش ﺑـﮫ ھـم رﯾﺧﺗـﮫ ﺑـود و داﺷـت ﺑـﺎ دﺳـت ﻣرﺗـب ﺷـﺎن ﻣﯾﮑـرد و درﯾﺷـﯽ ﺳـﯾﺎه ﺑـﺎ ﯾـﮏ‬
‫ﯾﺧن ﻗﺎق ﺳﻔﯾد ﭘوﺷﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﺎ ﻧزدﯾــﮏ ﺷــدن ﺑــﺎ ﻣــﺎ‪ ،‬ﺑــﺎ رﯾــﯾس اﻧﺟﻣــن دﺳــت داد و ﺑــرای ﺑﻘﯾــﮫ ھــم ﺳــﻼم داد و ﺑﺎﺑــت دﯾــر‬
‫ﮐردﻧش ﻋذر ﺧواھﯽ ﮐرد‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﺳــر ﺗــﺎ ﻗــدم او را ﺑراﻧــداز ﻣﯾﮑــرد طﻌﻧــﮫ آﻣﯾــز در ﺟــواﺑش ﮔﻔــت‪» :‬‬
‫ﺑﻠﯽ ﻣﻌﻠوم ﺷد ﮐﮫ ﺑﺎﺳﺗﺎن ﺷﻧﺎﺳﯾد‪ .‬ﭼون اﺻﻼ ﺑﮫ ﺗﺎﯾم ﻣﻌﺎﺻر اھﻣﯾت ﻧﻣﯾدھﯾد«‬
‫آرزو ﺑود دﯾﮕر! دوﺳت داﺷت ھﻣﮫ را در ﻣﻼﻗﺎت اول‬
‫زﯾر ﺗﺎﺛﯾر ﺧود ﺑﯾﺎورد ھرﭼﻧد ﺑﺎﻋث ﺷود از او ﻣﺗﻧﻔر ﺷوﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﻧﮕ ـﺎھﯽ زﯾﺑ ـﺎی ﺑ ـﮫ آرزو ﮐ ـرده و ﺑ ـﺎ ﺟ ـرات ﺗﻣ ـﺎم ﮔﻔ ـت‪ » :‬ﺑﻠ ـﯽ وﻟ ـﯽ در ﻋ ـوض‬
‫از ﺧﺎﻧم ھﺎی ُرک ﻣﻌﺎﺻر ﺧوﺷم ﻣﯽ آﯾد«‬
‫ھﻣ ـﮫ دھ ـﺎن ﺷ ـﺎن از ﺗﻌﺟ ـب ﺑ ـﺎز ﻣﺎﻧ ـد و اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ ﺧﺟﺎﻟ ـت دﺧﺗراﻧ ـﮫ روی ﺑرﮔرداﻧ ـد‪.‬‬
‫اوﻟﯾن ﻓردی ﺑود ﮐﮫ او را ﺳﺎﮐت و ﺧﺎﻣوش ﮐرده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪72‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﺎﺳـ ـﺗﺎن ﺷـ ـﻧﺎس در اداﻣـ ـﮫ ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﻣـ ـن آرش ﺻـ ـﻔﺎری اﺳـ ـﺗم‪ .‬ﻟﯾﺳـ ـﺎﻧس و ﻣﺎﺳـ ـﺗری در ﺑﺧـ ـش‬
‫ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷﻧﺎﺳ ـﯽ دارم و ﻣ ـدت ھﺷ ـت ﺳ ـﺎل اﺳ ـت ﮐ ـﮫ در ھﻣ ـﯾن ﺑﺧ ـش ﮐ ـﺎر ﻣﯾﮑ ـﻧم‪ .‬ﭘ ـﻧﺞ ﺳ ـﺎل ﺷ ـد‬
‫ﮐﮫ در اﯾن اﻧﺟﻣن ﮐﺎر ﮐردم و ﺣﺎﻻ ھم اﻓﺗﺧﺎر ﮐﺎر ﺑﺎ ﺷﻣﺎ را دارم‪«.‬‬

‫از ﺗﻣــﺎم ﺻــﺣﺑت ھــﺎﯾش داﻧــش و اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس ﻣﯾﺑﺎرﯾــد ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــودم ﮐــﮫ ﭼﻘــدر ﺟواﻧــﺎن‬
‫ﮐﺷــور در ﺻــدد اﻓــزاﯾش داﻧــش در ﺑﺧــش ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت اﺳــﺗﻧد و ﺣــﺎﻻ ھــم ﻗــرار اﺳــت ﺑــﺎ ھــم‬
‫ﮐﺎر ﮐﻧﯾم‪.‬‬
‫آرش ‪ »:‬ﺑــﮫ ﻧظــر ﺷــﻣﺎ ﭼــرا ﺑﺎﯾــد از آﺛــﺎر ﺑﺎﺳــﺗﺎﻧﯽ ﻣراﻗﺑــت ﮐﻧــﯾم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣﯾﺗــواﻧﯾم ﺑــرای‬
‫ﭘﯾﺷرﻓت ﮐﺷور ﺗﻌﻣﯾر ھﺎی زﯾﺑﺎ ﺑﺳﺎزﯾم؟«‬
‫روﯾﺎ‪» :‬ﭼون ﻧﻣﺎﯾﺎﻧﮕر ﻓرھﻧﮓ ﻏﻧﯽ ﻣﺎﺳت«‬
‫ﯾوﻧس‪» :‬ﭼون اﺟداد و ﭘﺎدﺷﺎھﺎن ﻣﺎن ﺳﺎﺧﺗﮫ ﺑودﻧد ﭘس ﻣﯾراث ﻓرھﻧﮕﯽ ﻣﺎﺳت«‬
‫ﻣ ـن ھ ـم اﺟ ـﺎزه ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑ ـﺎ ﺗﺎﯾﯾ ـد ﺣ ـرف دوﺳ ـﺗﺎن! ھ ـدف ﻣﮭ ـم آﺛ ـﺎر و آﺑ ـدات ﺗ ـﺎرﯾﺧﯽ ﺟ ـذب‬
‫ﺗورﯾﺳتھﺎ و ﮐﻣﮏ ﺑﮫ اﻗﺗﺻﺎد ﮐﺷورھﺎﺳت‪.‬‬
‫اﻣــروزه ﻗﺳــﻣت اﻋظــم درآﻣــد ﮐﺷــور ھــﺎ از راه ﮔردﺷــﮕری ﺗــﺎﻣﯾن ﻣﯾﺷــﮫ و ﮐﺷــور ﻣــﺎ اﺷــد‬
‫ﺿرورت ﺑﮫ اﯾن ﮐﺎر دارد«‬
‫آرش اﻧﮕﺎر ﻗﻧﺎﻋت ﮐرده ﺑﺎﺷد ﮔﻔت‪» :‬اﺣﺳﻧت!! ﭘﺎﺳﺦ ﻣورد ﻧﯾﺎز ﻣن ھﻣﯾن ﺑود«‬
‫ﺑﻌــدا ﺻــﺣﺑت ھــﺎﯾش را اداﻣــﮫ داده و ھﻣــﺎﻧطور ﻣــﺎ را ﺑــﮫ ﻣﻧــﺎزل دﯾﮕــر اﻧﺟﻣــن ھــداﯾت ﮐــرد‪،‬‬
‫ﺗﻣ ـﺎم ﻣ ـواد و آﺛ ـﺎر آﻧﺟ ـﺎ را ﻣﻌرﻓ ـﯽ ﮐ ـرد و ﺑ ـﺎ اﺳ ـﺗﺎد آرزو ھ ـم ﺑﺣ ـث و ﺗﺑ ـﺎدل ﻧظ ـر ﻣﯾﮑ ـرد و ﺑ ـﺎ‬
‫ھم ﮔرم ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودﻧد‪.‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس آھﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﭼط ـور ﺟ ـواب آرزو را داد‪ .‬ﺣﯾ ـران ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ‬
‫ﭼطور ﺑﺎز آرزو ﺟواب دﻧدان ﺷﮑن دﯾﮕر ﺑراﯾش ﻧداد و ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧد«‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺧ ـب ﻧﻣﯾ ـداﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای ﺗﺣ ـت ﺗ ـﺎﺛﯾر دراوردن ﺧ ـﺎﻧﻣﯽ ھ ـر ﭼﻧ ـد ﺧﺷ ـن‪ ،‬ﻓﻘ ـط ﮐﻣ ـﯽ ﺑﺎﯾ ـد از‬
‫او ﺗﻌرﯾف ﮐﻧﯽ؟«‬
‫اﻟﯾﺎس ﺑﺎ ﮐﻣﯽ ﺗﻔﮑر ‪» :‬ﺑﻠﯽ اﻣﺎ ﻧﮫ ﺑﮫ اﺳﺗﺎد آرزو«‬
‫ﻣـ ـن ﺑـ ـﮫ آرش ﻧﮕـ ـﺎه ﮐـ ـرده ﮔﻔـ ـﺗم‪» :‬اﯾـ ـن ﺑﺎﺳـ ـﺗﺎن ﺷـ ـﻧﺎس ﺧﯾﻠـ ـﯽ ﺑﺎرﯾـ ـﮏﺑﯾن و ھﺷـ ـﯾﺎر اﺳـ ـت از‬
‫رﺷ ـﺗﮫی ﮐ ـﮫ ﺧواﻧ ـده ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـود ﮐ ـﮫ ﭼﻘ ـدر ظراﻓ ـت ذھﻧ ـﯽ دارد و ﻣﯾداﻧ ـد ﺑ ـﺎ ظرﯾفھ ـﺎ ﭼﮕوﻧ ـﮫ‬
‫ﺑرﺧورد ﮐﻧد‪ .‬آﻓرﯾﻧش!«‬
‫اﻟﯾــﺎس‪» :‬واﻗﻌــﺎ آرزو را ﺗﺣــت ﺗــﺎﺛﯾرش آورده ﺑــﺎز اﯾــن اﺧﻼﻗــش ﻣــرا ﻋﺻــﺑﺎﻧﯽ ﻣﯾﮑﻧــد ﺑﺑــﯾن‬
‫ﭼطـــور ﺑـــﺎ او ﮔـــرم ﮔرﻓﺗـــﮫ او ھﻣﯾﺷـــﮫ ﺧـــوش دارد ﺑـــﺎ آدﻣـــﺎی ﮐـــﮫ ﺑـــﺎ او رﻓﺗـــﺎر ﻧـــرم دارن‬
‫ﺑدرﻓﺗﺎری ﮐﻧد و ﺑﺎ اﻓرادﯾﮑﮫ ﮐﮫ ﺣقاش را ﮐف دﺳﺗش ﺑﮕذارﻧد ﻣﻼﯾم ﻣﯾﺷود‪«.‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺑﻠــﯽ ﭼــون از ﭼﺎﭘﻠوﺳــﯽ ﻣﺗﻧﻔــر اﺳــت و ھــر ﮐــس ﮐــﮫ ﺑــﮫ او ﺗــوﺟﮭﯽ ﻧﮑﻧــد ﺑــﮫ ﺳــﻣت او‬
‫ﺟذب ﻣﯾﺷود‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪73‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾـ ـﺎس ﺑـ ـﺎ ﭘوزﺧﻧـ ـد ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﺑﻠـ ـﯽ آن روزی ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـرای اوﻟـ ـﯾن ﺑـ ـﺎر وارد ﺻـ ـﻧف ﺷـ ـد و ھﻣـ ـﮫ‬
‫ﭘﺳ ـرھﺎی ﺻ ـﻧف ﺑ ـراﯾش ﻏ ـش ﮐردﻧ ـد‪ ،‬اﻋﺗﻧ ـﺎﯾﯽ ﻧﮑ ـرد و ﺗ ـو ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ او ﭼﯾ ـزی ﺑﯾﺷ ـﺗر از اﺣﺗ ـرام‬
‫ﻗﺎﯾـل ﻧﺑـودی‪ ،‬ﺑـﮫ ﺗـو ﻣﺗﻣﺎﯾـل ﺷـد‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺑﺑﯾـﻧم ﮐـﮫ ﺑـﺎ اﯾـن ﻣـرد ﭼﻘـدر ﺗﻣﺎﯾـل ﭘﯾـدا ﺧواھـد ﮐـرد‪ .‬ﻣـن‬
‫ﮐﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣم اﯾن ﻣردک او را ﮔپ داد«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑس ﮐن اﻟﯾﺎس ﺗو دﯾﮕﮫ ﺧﯾﻠﯽ از ﺣد ﻣﯾﮕذری رﻓﯾق«‬
‫اﻟﯾــﺎس ﺧــﺎﻣوش ﺷــد اﻣــﺎ ھﻧــوز ﺑــد ﺑــد ﺑــﮫ ﺳــوی آﻧﮭــﺎ ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑــرد و ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭼــﯽ در ذھــﻧش‬
‫ﻣﯾﮕذرد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺗﮫ اﻧد اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ دوﺳت ﺑﮕذرد ھدر ﻧﻣﯾﮕذرد !‬
‫آن ھم ﭼﮫ دوﺳﺗﯽ ﮐﮫ ﻣدام ﻣرا از دروﻧﮕراﯾﯾم ﺑﯾرون ﻣﯾﺎورد و ﺣﺎﻟم را ﻋوض ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣ ـن واﻗﻌ ـﺎ دوﺳ ـﺗش داﺷ ـﺗم ھ ـر ﭼﻧ ـد اﺧ ـﻼق ﻣ ـﺎن زﻣ ـﯾن و آﺳ ـﻣﺎن ﺗﻔ ـﺎوت داﺷ ـت اﻣ ـﺎ ﻣ ـﺎ ﻣﮑﻣ ـل‬
‫ھﻣدﯾﮕر ﺑودﯾم و اﻟﯾﺎس ﯾﮕﺎﻧﮫ دوﺳت ﺻﻣﯾﻣﯽ ﻣن در طول ﻋﻣرم ﺑود‪.....‬‬

‫******‬

‫ھرات‪ ،‬ﻗﻠﻌﮫ اﺧﺗﯾﺎراﻟدﯾن‪ ،‬ﻗوس ‪1392‬‬

‫آن روز‪ ،‬روز ﺳــوم ﺳــﻔر ﻣــﺎن ﺑــود و ﻣــﺎ ﺑــﮫ دﯾــدار ارگ ﯾــﺎ ﻗﻠﻌــﮫ اﺧﺗﯾﺎراﻟــدﯾن ھــرات رﻓﺗــﮫ‬
‫ﺑودﯾم‪.‬‬
‫ﺳ ـﺎﻋت ﻧ ـﮫ ﺻ ـﺑﺢ ﺑ ـود‪ ،‬آن روز ﻧﺳ ـﺑت ﺑ ـﮫ روزھ ـﺎی دﯾﮕ ـر ھ ـوا ﮔ ـرم ﺗ ـر ﺑ ـود و آﻓﺗ ـﺎب ﺑﯾﺷ ـﺗر‬
‫ﻣﯾﺗﺎﺑﯾد‪.‬‬
‫ھ ـر ﭼﻧ ـد ﺻ ـﺑﺢ زود ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺳ ـرﻣﺎی ﺧﺷ ـﮑﯽ ﺑ ـود اﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﭘﯾﺷ ـرﻓت روز ھ ـوا ﻣﻧﺎﺳ ـب ﺗ ـر ﻣﯾﺷ ـد و‬
‫ﭘﺎﯾﯾز‪ ،‬رﻧﮓ ﻣﯽﺑﺎﺧت‪ .‬از ﺑﺎرش روز اول ﺳﻔر ھم ﺧﺑری ﻧﺑود‪.‬‬
‫ﻣﺎ دﻗﯾﻘﺎ ﻣﻘﺎﺑل دروازه ارگ ﻗرار داﺷﺗﯾم و ﺑرای رﻓﺗن ﺑﮫ داﺧل ﺗﻼﺷﯽ دادﯾم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ وارد ﺣ ـوﯾﻠﯽ ﻋﻣ ـﺎرت ﺷ ـدﯾم زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ﺧﯾ ـره ﮐﻧﻧ ـده و اﺻ ـﺎﻟت ﺷ ـﮭر ھ ـرات ﻣ ـﺎرا ﺑ ـﮫ ﺣﯾ ـرت‬
‫آورد‪.‬‬
‫اوﻟﯾن ﺑﺎر ﺑود ﮐﮫ در اﯾن ﻣﮑﺎن ﺧود را ﻣﯾدﯾدم‪ ،‬ﭼﮫ ﺻﻔﺎ و آراﻣﺷﯽ ﺑود در اﯾن ﻓﺿﺎ!‬
‫دروازهھﺎی ﻗدﯾﻣﯽ ﮐوﭼﮏ‪ ،‬دﯾوار ھﺎی ﮐوﺗﺎه ﮐﺎھﮕﻠﯽ‪ ،‬ﻣﻧﺑر ھﺎی زﯾﺑﺎ واااای ‪!.....‬‬

‫آرش ﺑﺎﺳـــﺗﺎن ﺷـــﻧﺎس ﺿـــﻣن ﺧـــوش آﻣـــد ﮔوﯾﯽﻣـــﺎن ﺑـــﮫ ارگ در ﻣـــورد ﻗـــداﻣت ﺗـــﺎرﯾﺧﯽ و‬
‫ﭼﮕـ ـوﻧﮕﯽ ﺳـ ـﺎﺧت اﯾـ ـن ﻣﮑـ ـﺎن ﻣﻌﻠوﻣـ ـﺎت ﮐـ ـﺎﻓﯽ و ﻣﻔﺻـ ـل داد و ﺑﻌﺿـ ـﯽ از دوﺳـ ـﺗﺎن ﯾﺎدداﺷـ ـت‬
‫ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﭘس از ﺧﺗم ﻣﻌﻠوﻣﺎت ﺑﮫ ھﻣﮫ اﺟﺎزه داده ﺷد ﺗﺎ در ﮔرداﮔرد ارگ ﻗدم ﺑزﻧﻧد و آزاد ﺑﺎﺷﻧد‪.‬‬
‫دﺧﺗران ھﻣﮫ ﺑﺎ ھم اﯾن طرف و آن طرف ﻣﯾرﻓﺗﻧد‪ ،‬ﭘﺳر ھﺎ ﻋﮑس دﺳﺗﮫﺟﻣﻌﯽ ﻣﯾﮕرﻓﺗﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪74‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣ ـﺎ ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺗﻧﮭ ـﺎﯾﯽ ھﻣ ـﮫ اﺗ ـﺎق ھ ـﺎ و دروازه ھ ـﺎی ارگ ﺑ ـﮫ دﻗ ـت وارﺳ ـﯽ ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬دﯾوارھ ـﺎﯾش‬
‫را ﻟﻣس ﻣﯾﮑردم و از ﺷﮑل ﻣﻧﺑر ھﺎﯾش اﻟﮭﺎم ﻣﯾﮕرﻓﺗم ‪.‬‬
‫در ﺑﻌﺿــﯽ ﻧﻘــﺎط دور ارگ اﺗــﺎق ھــﺎی ﺧــﺎﻟﯽ ﺑــﺎ ﭘﻧﺟرهھــﺎی ﻓﻠــزی ﺑــود ﮐــﮫ ﻣﻌﻠــوم ﺑــود زﻧــدان‬
‫ﻣﺟرﻣﯾن آن زﻣﺎن ﺑوده ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫زﻧدان ھﺎﯾش ﺟﺎی ﻣﻧﺎﺳﺑﯽ ﺑود و ﻧﻣﯾﺷد ﺧﯾﻠﯽ زﺟر آور ﺗﻠﻘﯽ ﺷﺎن ﮐرد‪.‬‬
‫از زﯾﻧﮫ ھﺎی ارگ ﺑﺎﻻ ﺷدم و ﺑﮫ ﺑﺎم ارگ رﺳﯾدم‪...‬‬
‫ﺧورﺷﯾد ﻣﺳﺗﻘﯾم در ﺳر و ﭼﺷﻣﺎﻧم ﻣﯾﺗﺎﺑﯾد و ﻧﻣﯽ ﺷد واﺿﺣﺎ ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎز ﮐﻧم‪.‬‬
‫دﺳﺗم را ﺟﻠوی آﻓﺗﺎب ﮔرﻓﺗم ﺗﺎ ﺑﺗواﻧم از ﻧور زﯾﺎد در ﭼﺷﻣﺎﻧم ﺟﻠوﮔﯾری ﮐرده ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﻧﺎﮔﮭ ـﺎن در ﭘ ـﺎﯾﯾن دﺧﺗ ـری ﺧ ـوش ﻗ ـد و ﻗﺎﻣ ـت ھراﺗ ـﯽ را دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﭼﺎدرﻧﻣ ـﺎز ھراﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺳ ـر دارد‬
‫و راه ﻣﯾرود‪.‬‬
‫ﭼ ـﺎدر ﻧﻣ ـﺎزش ﺑ ـﺎ ﮔلھ ـﺎی ﮔﻼﺑ ـﯽ ﮐ ـﮫ داﺷ ـت در دﺳ ـت ﺑ ـﺎد ﻣﯾرﻗﺻ ـﯾد و او ﮔوﺷ ـﮫھﺎی ﭼﺎدرﻧﻣ ـﺎز‬
‫را ﺑﻠﻧد ﻣﯾﮑرد و ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﯾﺷﺗر ﺑﺎد آن را در ﭼﻧﮕش درآورد‪.‬‬
‫در دﻟم ﮔﻔﺗم‪ » :‬ﭼطور اﯾن دﺧﺗر در اﯾﻧﺟﺎ ﻗدم ﻣﯾزﻧد؟«‬
‫او ﮐﻣــﯽ از ﻣوھــﺎی ﺳــﯾﺎھش را از درون ﭼﺎدرﻧﻣــﺎز ﺑﯾــرون ﮐــرد و آن ھــﺎ را ھــم ﺑــﮫ دﺳــت ﺑــﺎد‬
‫ﮔذاﺷت‪.‬‬
‫ﻣوھﺎﯾش ﺑﯽ آھﻧﮓ ﻣﯾﭼرﺧﯾدﻧد و ﻣﯾرﻗﺻﯾدﻧد‪.‬‬
‫روﯾش را ﺑرﮔرداﻧد؛ ﯾﮑﺑﺎره ﻓﮑر ﮐردم ﮐﮫ راﺣﯾل ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را رﯾز ﮐردم ﮐﮫ واﺿﺢ ﺗر ﺑﺑﯾﻧم؛‬
‫روﯾش را ﮐﺎﻣﻼ ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﻣن ﮐرد وﻟﯽ ﻣرا ﻧﻣﯾدﯾد‪.‬‬
‫ﺑﻠ ـﯽ او راﺣﯾ ـل ﺑ ـود‪ !...‬او ﺑ ـﺎ ﭼﺎدرﻧﻣ ـﺎز ھراﺗ ـﯽ و ﻣوھ ـﺎی ﺑ ـﺎز‪ ،‬داﺷ ـت ژﺳ ـت ﻣﯾﮕرﻓ ـت ﺗ ـﺎ ازش‬
‫ﻋﮑس ﺑﮕﯾرﻧد‪.‬‬
‫ﻣﮭﻧــﺎز ﺻــﻧﻔﯽ ﻣــﺎ ﮐــﮫ در ﻋﮑــس ﮔــرﻓﺗن ﻣﮭــﺎرت داﺷــت‪ ،‬از او ﻋﮑﺎﺳــﯽ ﻣﯾﮑــرد و او ﺷــﺑﯾﮫ‬
‫ﻣـﺎﻧﮑن ﮔـﺎھﯽ از ﺳـﻣت راﺳـت‪ ،‬ﮔـﺎھﯽ از ﻋﻘـب ﺑـﮫ دورﺑـﯾن ﮐﻣـره ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـرد ﺗـﺎ ﻋﮑـس ھـﺎﯾش‬
‫زﯾﺑﺎ ﺑﯾﻔﺗﻧد‪.‬‬
‫ﻣن از ﺑﺎم ارگ ﺧﯾﻠﯽ راﺣت ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم او را ﺑﺑﯾﻧم ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﻣﺗوﺟﮫ ﺷود ‪....‬‬
‫او از دور ظرﯾـ ـف و ﮐـ ـوﭼﮑﺗر ﻣﻌﻠـ ـوم ﻣﯾﺷـ ـد و ﻋروﺳـ ـﮏ وار دورش ﻣﯾﭼرﺧﯾـ ـد‪ .‬ﭼـ ـﺎدر ﻧﻣـ ـﺎز‬
‫او را در ﺑر ﻣﯾﮕرﻓت و ﮔﺎھﯽ ﺑﮫ ﺳﻣت ﺑﺎد ﻣﯾرﻓت وﻟﯽ راﺣﯾل آن را ﻧﮕﮫ ﻣﯾداﺷت‪.‬‬
‫آن ﻟﺣظــﮫ ﭼﺷ ـم از او ﺑــر ﻧﻣﯾداﺷــﺗم‪ .‬آرزو ﮐــردم ﮐــﺎش ھﻣــﮫی ﭼﺷ ـم ھــﺎی ﻣــردم دﻧﯾــﺎ را ﻗــرض‬
‫ﺑﮕﯾرم ﺗﺎ ﺑﺗواﻧم ﺑﯾﺷﺗر ﻧﮕﺎھش ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﯾﺎ ﮐﺎش ھﻣﮫی ﭼﺷمھﺎی ﮐﮫ او را ﻣﯾﺑﯾﻧﻧد‪ ،‬ﭼﺷم ھﺎی ﻣن ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺑرای اوﻟﯾن ﺑﺎر ﻣﺟذوب ﻧﻣﺎﯾش ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده او ﺷده ﺑودم‪....‬‬
‫او را آرام دوﺳت داﺷﺗم؛ آﻧﻘدر آرام ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﺧودم ھم ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪75‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﺧﺗ ـر ﻋﺟﯾﺑ ـﯽ ﺑ ـود! او آﻣﯾ ـزهی از ھﻣ ـﮫ ﺧﺻوﺻ ـﯾت ھ ـﺎی ﺟﺎﻟ ـب وﻣﺗﻧ ـوع ﺑ ـود! او ﺑ ـﯽ رﺣﻣﺎﻧ ـﮫ‬
‫زﯾﺑﺎ ﺑود‪!...‬‬
‫ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ آرزو ﮐردم ﮐﮫ ﮐﺎش آن ﭼﺎدر ﻧﻣﺎز ﺑودم ‪!...‬‬
‫ﮐﺎش ﻣن دور و ﺑر اﯾن دﺧﺗر ﻣﻐرور ﺑودم ‪!....‬‬
‫ﮐﺎش آن ﮐﻣره ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺑودم ﮐﮫ راﺣﯾل آن ﮔوﻧﮫ ﻧﮕﺎھش ﻣﯾﮑرد ‪!....‬‬
‫ﮐﺎش آن ﺑﺎد ﺑودم ﮐﮫ ﻣوھﺎﯾش را ﻧوازش ﻣﯾﮑرد‬
‫ﮐﺎش‪!.....‬‬
‫ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم آن ﻣﻧظره را از دﺳت ﺑدھم ھﻣﭼﻧﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم و دﻗﯾقﺗر ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪!.....‬‬
‫دﯾﮕر ﮐﺎﻣﻼ ﻋﻔت ﭼﺷﻣﺎﻧم ﮔم ﺷده ﺑود ‪!.....‬‬
‫آن ﻋﻔﺗﯽ ﮐﮫ در ﻣﻘﺎﺑل دﺧﺗران داﺷﺗم دﯾﮕر ﻧﺑود ‪!....‬‬
‫ﻣن راﺣﯾل را ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم و ﺧوب ھم ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪!.......‬‬
‫ﺣﺎﻟت ﻋﺟﯾﺑﯽ داﺷﺗم!‬
‫ﻧﮫ از او دور ﺑودم ﺗﺎ اﻧﺗظﺎرش را ﺑﮑﺷم ‪...‬‬
‫و ﻧﮫ ھم ﺑﮫ او ﻧزدﯾﮏ ﺑودم ﺗﺎ ﺧوب دﯾدارش ﮐﻧم‪...‬‬
‫ﻧﮫ از آن ﻣن ﺑود ﺗﺎ ﻗﻠﺑم آرام ﺑﮕﯾرد ‪...‬‬
‫و ﻧﮫ ھم ﻣﺣروم از او ﺑودم ﮐﮫ ﻓراﻣوﺷش ﮐﻧم‪...‬‬
‫او در ﻣﯾﺎﻧﮫی ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺑود‪.....‬‬

‫***‬

‫دﻗ ـﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌ ـد ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﺎ ھ ـم ﺑ ـرای ﮔ ـرﻓﺗن ﻋﮑ ـس دﺳ ـﺗﮫ ﺟﻣﻌ ـﯽ در زﯾﻧ ـﮫ ھ ـﺎی ارگ ﻣرﺗ ـب اﯾﺳ ـﺗﺎدﯾم‬
‫و ﻋﮑﺎﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ ھﻣ ـراه ﺑ ـﺎ ﻣ ـﺎ آﻣ ـده ﺑ ـود ﻣ ـﺎ را در ﻓﺎﺻ ـﻠﮫ ھ ـﺎی ﻣﻧﺎﺳ ـب ﺗﻧظ ـﯾم ﻣﯾﮑ ـرد و ھ ـداﯾت‬
‫داد ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺑﺎﯾد ﻋﯾﻧﮏ آﻓﺗﺎﺑﯽ ﺑزﻧﻧد‪.‬‬
‫ﻣــن ﯾــﮏ ﻋﯾﻧــﮏ ﺑــﺎ ﺷﯾﺷــﮫ ھــﺎی آﯾﯾﻧــﮫﯾﯽ ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣم زدم‪ .‬روﯾــﺎ ﻋﯾﻧــﮏ ﺳــﯾﺎه‪ ،‬اﻟﯾــﺎس ﻋﯾﻧــﮏ‬
‫زﻣــردی ﺳــﺑز‪ ،‬اﺳــﺗﺎد آرزو ﻋﯾﻧــﮏ داﯾــروی ﺳــﯾﺎه‪ ،‬آرش ﻋﯾﻧــﮏ ﺑﯾﺿــﮫوی آﺑــﯽ‪ ،‬راﺣﯾــل ھــم‬
‫ﻋﯾﻧﮑــﯽ ﺑــﺎ ﻗﺎبھــﺎی ﺑــزرگ ﻣﺳــﺗطﯾﻠﯽ ﺳــﯾﺎه ﮐــﮫ دﺳــﺗﮫھﺎﯾش ﻣﺛــل ﮐــورﺗﯽ اش ﭘﻠﻧﮕــﯽ ﺑــود ﺑــﮫ‬
‫ﭼﺷ ـم زد ھﻣ ـﮫ ﻋﯾﻧ ـﮏ ھﺎﯾﺷ ـﺎن را ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـم زدﻧ ـد‪ .‬ﺣﮑﻣ ـت ﮐ ـﮫ ﻋﯾﻧ ـﮏ ﻧداﺷ ـت ﺧواﺳ ـﺗﺎر ﻋﯾﻧ ـﮏ‬
‫اﺿﺎﻓﯽ ﺷد‪.‬‬
‫زﯾﻧ ـب دو ﺗ ـﺎ ﻋﯾﻧ ـﮏ داﺷ ـت ﻋﯾﻧ ـﮏ ﻧ ـﺎرﻧﺟﯽ را ﺑ ـﮫ ﺣﮑﻣ ـت داد ﺑﯾﺷ ـﺗر ﻧ ـوع دﺧﺗراﻧ ـﮫ ﺑ ـود وﻗﺗ ـﯽ‬
‫ﺑــﮫ ﭼﺷــم زد ھﻣــﮫ ﺧﻧدﯾدﻧــد و ﻋﮑــس ھــم در ھﻣــﯾن اﺛﻧــﺎ ﮔرﻓﺗــﮫ ﺷــد و آن ﻋﮑــس ﺑﮭﺗــرﯾن ﻋﮑــس‬
‫ﺳﻔر ﻣﺎن ﺷد‪.‬‬
‫ﻋﮑﺳﯽ ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺧﻧدﯾده ﺑودﻧد ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪76‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣﺎﻻ ﮐﮫ آن ﻋﮑس را ﻣﯾﺑﯾﻧم ﺣﺳرت دوره ﻧوﺟواﻧﯽ و ﻧﺷﺎط آن زﻣﺎن ﻣرا ﻣﺳﺣور ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﻣﯾداﻧﯾم ﮐﮫ ﺑﮭﺗرﯾن روزھﺎی ﻣﺎن روزھﺎی اﺳت ﮐﮫ ﻣﯾﮕذرد‪.‬‬
‫ھـ ـر ﭼﻧـ ـد آن زﻣــﺎن ﻓﮑــر ﻣﯾﮑـ ـردم روزھـ ـﺎی دﺷــواری دارم اﻣــﺎ آن طــور ﻧﺑـ ـود و آن زﻣـ ـﺎن‬
‫زﯾﺑﺎﺗرﯾن روزھﺎی ﻋﻣرم ﺑود‪ .‬ﮐﺎش ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺧﺷﮏ ﺷﺎن ﮐرده ﻻی ﮐﺗﺎﺑم ﻗﺎﯾم ﺷﺎن ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺧﺎطرات ﭼﮫ ﺷﯾرﯾن و ﭼﮫ ﺗﻠﺦ روزی آدم را دردﻣﻧد ﻣﯾﮑﻧﻧد‪.‬‬

‫*‬
‫ﻧﺎن ﭼﺎﺷت را در ﯾﮑﯽ از رﺳﺗوراﻧت ھﺎی ﻣﺷﮭور ﺷﮭر ھرات ﺻرف ﮐردﯾم‪.‬‬
‫ﻋﺟﯾ ـب ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻏ ـذای ﻣ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﻣﺧﻠ ـوطﯽ از ﭘ ـﻧﺞ ﻧ ـوع ﺑ ـرﻧﺞ و ﭼﮭ ـﺎر ﻧ ـوع ﮔوﺷ ـت و در ﭘﮭﻠ ـوی‬
‫آن ھ ـم ﭼﻧ ـد ﻧ ـوع ﺧورﺷ ـت ﺑ ـود ھﻣ ـﮫ در ﯾ ـﮏ ﺳ ـﯾﻧﯽ ﺟ ـﺎ داده ﺷ ـده ﺑ ـود و ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﺎ ھ ـم ﻣﯾﺧوردﻧ ـد‬
‫ﮐﮫ ﻣﺳﺑب اﻓزاﯾش اﺷﺗﮭﺎ و دﻟﮕرﻣﯽ دوﺳﺗﺎن ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﻣﺎن از دوغ !!!‬
‫ھ ـر ﭼﻧ ـد ﭘ ـﺎﯾﯾز ﺑ ـود و ھ ـوا رو ﺑ ـﮫ ﺳ ـردی رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود اﻣ ـﺎ از دوغ ﻧﻣﯾﺷ ـد ﻣﻧﺻ ـرف ﺷ ـد ﯾ ـﮏ دوغ‬
‫ﻋﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺟﮕر را ﺗﺎزه ﻣﯾﮑرد ‪ .‬طﻌم آن دوغ ھﺎ ھرﮔز ﻓراﻣوﺷم ﻧﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫ﺑﻌـد از ظﮭـر ﺑـرای دﯾـدن ﻣـوزﯾم ھـرات آﻣـﺎده رﻓـﺗن ﺷـدﯾم وﻗﺗـﯽ در ﻧزدﯾﮑـﯽ ﻣـوزﯾم ﭘﯾـﺎده ﺷـدﯾم‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑـ ـﮫ ﮐـ ـف دﺳـ ـﺗﺎن ﻣـ ـﺎن و ﮔﻠـ ـوی ﺑﻌﺿـ ـﯽ دوﺳـ ـﺗﺎن از دﺳـ ـت زدن و زﻣزﻣـ ـﮫ آھﻧـ ـﮓ در‬
‫طول راه درد ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود ﺷﻣﺎل ﺧﻧﮑﯽ روی ھﻣﮫ ﻣﺎ را ﺳوزاﻧد و ﮔﺎھﯽ ھم ﺑﯾﺷﺗر از آن ‪.‬‬
‫ﺑﯾﻧﯽ ﻣن از ﻓرط ﺳرﻣﺎ ﺑﯽ ﺣس ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ھﻣ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﺎن را ﻣﯾﻣﺎﻟﯾدﻧ ـد و ﺧ ـود را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده ﺑودﻧ ـد‪ .‬ﻧزدﯾ ـﮏ ﮐ ـوه ﺑ ـود و ﺑ ـﺎد ﺑ ـﮫ آراﻣ ـﯽ‬
‫وﻟﯽ ﺳوزﻧﺎک ﻣﯾوزﯾد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎ داﺧ ـل رﻓﺗ ـﯾم و ھ ـوای اﺗ ـﺎق ھ ـﺎی داﺧ ـل ﻣ ـوزﯾم ﮔ ـرم ﺗ ـر ﺑ ـود‪ .‬ﺑﻌ ـد از دﯾ ـدن اﻧ ـواع ﻟﺑ ـﺎس و‬
‫ﺑﯾــرق ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت ﮐﺷــور در دورهھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت و ھﻣﭼﻧــﺎن دﯾــدن ﻋﮑــس و ﺷــﮭرت ﺟﮭــﺎدی‬
‫ھﺎ‪ ،‬وارد ﻣﯾدان ﺑزرﮔﯽ ﺷدﯾم ﮐﮫ ﺟﻧﮓ ‪ ٢٩‬ﺣﻣل ھرات را ﻣﻌﻣﺎری ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﮫ آن ﻣﻧظره دردﻧﺎک ﺟﻧﮓ ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردی ﺣس وارد ﺷدن ﺑﮫ ﺟﻧﮓ را داﺷﺗﯽ!!‬
‫ﯾﮏ ﺧﻼﻗﯾﺗﯽ ﻋﺟﯾب و ﻏرﯾﺑﯽ ﮐﮫ ﻗﻠب اﻧﺳﺎن را ﺑﮫ درد ﻣﯽ آورد ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧــﮫی ﮔﻠــﯽ ﮐــﮫ در اﺛــر ﺑرﺧــورد راﮐــت وﯾــران ﺷــده ﺑــود و ﺧــﺎک ھــﺎی ﮐــﮫ روی ﻣــﺎدر و‬
‫ﭘدری ﮐﺷﺗﮫ ﺷده و ﻧوزادی در ﮔﮭواره رﯾﺧﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫آن طـــرف ﺗـــر در ھﻣﺳـــﺎﯾﮕﯽ آن‪ ،‬ﺧﺎﻧـــﮫی دﯾﮕـــر ﮐـــﮫ از روی ﺣـــوﯾﻠﯽ دﺧﺗـــری ﺳـــﻧﮓ ﺑـــﮫ‬
‫ﺑرادرش در روی ﺑﺎم ﻣﯾداد ﺗﺎ ﺑﮫ ﺳوی اﺷﻐﺎﻟﮕران ﭘرﺗﺎب ﮐﻧد‪.‬‬
‫آن ﺳو ﺗر ﻣﺎدر ﻏﻣﮕﯾﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻋﮑس ﺷﮭﯾد ﭘﺳر و ﺷوھرش ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﮫ ھﺎ در ﮐوﭼﮫ ﭘﺳری ﺑودﮐﮫ ﻣردی زﺧﻣﯽ را در ﮐراﭼﯽ اﻧﺗﻘﺎل ﻣﯾداد‪.‬‬
‫ﭼﻧد ﮐوﭼﮫ آن طرف ﺗر ﻣردﻣﯽ ﮐﮫ ﺗظﺎھرات و ﻣرگ ﺑر اﺷﻐﺎﻟﮕران ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪77‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫رﺳﯾدم ﺑﮫ ﻣﯾدان ﺟﻧﮓ‪.....‬‬

‫ﻣردم ﺑﮫ ﺳﻧﮓ و ﭼوب اﻣﺎ دﺷﻣن ﺑﺎ ﺗوپ و ﺗﺎﻧﮏ ﺿرﺑﮫ ﻣﯾﮑردﻧد ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺿــﯽ روی زﻣــﯾن اﻓﺗــﺎده ﻣــرده ﺑــودن‪ .‬ﺑﻌﺿــﯽ در ﺣــﺎل ﻓــرار و ﺑﻌﺿــﯽ ﺷــﺟﺎﻋﺎﻧﮫ ﻣﯾﺟﻧﮕﯾدﻧــد‬
‫‪.‬‬
‫ﺑـﺎ آن ﻣوﺳـﯾﻘﯽ ﻏﻣﮕﯾﻧـﯽ ﮐـﮫ در ﻓﺿـﺎی ﻣـوزﯾم ﭘﺧـش ﮐـرده ﺑودﻧـد ﺣـس ﮐـردم ﻣـن ھـم در آن ﺟـﺎ‬
‫ھﺳﺗم‪.‬‬
‫ﻣﻌدهام ﻣﯾﺳوﺧت و ﺳرم ﺳوت ﻣﯾﮑﺷﯾد‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﻣﺗﺎﺛر ﺷده ﺑودم!!!‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﮫ دﻧﯾﺎی ﺧود آﻣدم دﯾدم ﮐﮫ ﭼﻧد دﺧﺗر دارﻧد ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑﻧﻧد ‪.‬‬
‫اﺳﺗﺎد آرزو ﻧﻘش دﯾوار ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫ھﻣﮫ ﻣﺎت و ﻣﺑﮭوت ﺑودﻧد‪.‬‬
‫آﻧﮭﺎ ﻧﯾز ﻣﺎﻧﻧد ﻣن وارد ﺟﻧﮓ ﺷده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫آن زﻣـﺎن ﺑـﮫ ﻣﻌﻧـﯽ واﻗﻌـﯽ درک ﮐـردم ﮐـﮫ ﺟﻧـﮓ ھـر دو روﯾـش درﻧـﺎک اﺳـت ﭼـﮫ ﺑرﻧـده ﺑﺎﺷـﯽ‬
‫ﭼﮫ ﺑﺎزﻧده‪.‬‬

‫در اﯾ ـن ﻣﯾ ـﺎن آرش ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻣﺳ ـﻠط ﺑ ـر ﺧ ـود ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﮐ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎﻧش را در ﻋﻘ ـب اش‬
‫ﮔره ﮐرده ﺑود و ﻟﺑﺎﻧش را ﺑﮫ ھم ﻓﺷﺎر ﻣﯾداد ﺑﯽ ھﯾﭻ ﺗﺎﺛﯾری اﯾﺳﺗﺎده ﺑود‪.‬‬
‫او اﯾﻧﺑﺎر ھﯾﭻ ﺗوﺿﯾﺢ و ﺣرﻓﯽ ﻧزد‬
‫ﭼون ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺳﺧن ﻣﯾﮕﻔت و ﻓرﯾﺎد ﻣﯾزد‪.....‬‬

‫******‬

‫ﺷ ـﺎم ھﻧﮕ ـﺎم ﺑ ـﮫ ھوﺗ ـل رﺳ ـﯾدﯾم و ازﯾﻧﮑ ـﮫ روز ﭘ ـر ﮐ ـﺎر و ﮐﻣ ـﯽ ﻧﺎراﺣ ـت ﮐﻧﻧ ـده داﺷ ـﺗﯾم ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﮫ‬
‫اﺗﺎق ھﺎﯾﻣﺎن ﺑرای اﻧدﮐﯽ اﺳﺗراﺣت رﻓﺗﯾم‪.‬‬
‫ﻣ ـن دﻓﺗ ـر ﯾﺎداﺷ ـﺗم را ﺑرداﺷ ـﺗم و ھﻣ ـﮫ اﺗﻔﺎﻗ ـﺎت و وﻗ ـﺎﯾﻊ ﮐ ـﮫ در ﺟرﯾ ـﺎن روز اﺗﻔ ـﺎق اﻓﺗ ـﺎده ﺑ ـود را‬
‫ﺛﺑت ﮐردم‪.‬‬
‫ﺳرم درد ﻣﯾﮑرد و ﭼﺷﻣﺎﻧم ﺧواب آﻟود ﺑود‪.‬‬
‫روی ﺗﺧـ ـﺗم دراز ﮐﺷـ ـﯾدم و دﺳـ ـﺗم را روی ﭼﺷـ ـﻣﺎﯾم ﮔذاﺷـ ـﺗم ﮐـ ـﮫ روﺷـ ـﻧﯽ ﮔـ ـروپ ﺑـ ـرق اذﯾـ ـﺗم‬
‫ﻧﮑﻧد‪ .‬در اﯾن ھﻧﮕﺎم دروازه اﺗﺎق زده ﺷد‪.‬‬
‫ﺣــدس زدم ﮔﺎرﺳــون ﺑﺎﺷــد و اﺣﺗﻣــﺎﻻ ﭼــﺎی آورده ﺑﺎﺷــد‪ .‬دﺳــﺗم را از روی ﭼﺷــﻣﺎﯾم ﺑرداﺷــﺗم و‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻔرﻣﺎﯾﯾد!!«‬

‫ ‬ ‫ ‪78‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻧدﮐﯽ دﺳﺗﮫ دروازه ﭘﺎﯾﯾن ﺷد و ﺑﮫ آراﻣﯽ در ﺑﺎز ﺷد‪.‬‬

‫ﭼﺷــﻣﺎن راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﯾــﮏ ﺧــط ﭼﺷــم ﺧﯾﻠــﯽ ﮐﺷــﯾده زده ﺑــود ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﺷــد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر‬
‫?‪«may come in‬‬
‫ھــﯾﭻ اﻧﺗظــﺎر آﻣــدﻧش را ﻧداﺷــﺗم‪ .‬ھﻣﯾﺷــﮫ وﻗﺗــﯽ ھــﯾﭻ اﻧﺗظــﺎرش را ﻧــداری ﻋﺷــق در ﻣﻘﺎﺑﻠــت‬
‫ظﺎھر ﻣﯾﺷود‪ .‬ﻧﺎﺧودآﮔﺎه ﺑﺎ دﯾدﻧش از ﺟﺎ ﭘرﯾدم و روی ﺗﺧﺗم ﻧﺷﺳﺗم ‪.‬‬
‫ﺿ ـرﺑﺎن ﻗﻠ ـﺑم ﺑﻠﻧ ـد رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﻟ ـرزان ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬اﻟﺑﺗ ـﮫ ‪ ....‬ﭼ ـﯽ ‪ ...‬ﭼﯾ ـزه‪ ...‬ﭼ ـرا اﯾﻧﺟ ـﺎ‬
‫آﻣدی؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣن ﻧﻔﮭﻣﯾدم ﯾﻌﻧﯽ اﺟﺎزه دادی ﯾﺎ ﻧﮫ؟«‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ ﺧــودم از طــرز ﮔﻔﺗــﺎرم ﺳــر در ﻧﯾــﺎوردم ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺧــب ﺣــﺎﻻ ﮐــﮫ آﻣــدی ﺑﯾــﺎ ﮐــﺎرت ره‬
‫ﺑﮕو«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﮐﻔ ـش ھ ـﺎی روﻓرﺷ ـﯽ ﺳ ـرخ رﻧ ـﮓ ﮐ ـﮫ ﻋﮑ ـس ﯾ ـﮏ ﻣﯾﻧﯽﻣ ـوز روﯾ ـش ﺑ ـود ﭘ ـﺎورﭼﯾن‬
‫ﭘ ـﺎورﭼﯾن آﻣ ـد و ﻣﻘﺎﺑ ـل ﻣ ـن روی ﺗﺧ ـت اﻟﯾ ـﺎس ﻧﺷﺳ ـت و ھ ـر دو دﺳ ـﺗش را زﯾ ـر ﭼﺎﻧ ـﮫاش ﺑ ـﺎ ھ ـم‬
‫ﮔره ﮐرد‪.‬‬
‫ﭼﺎل ﭼﺎﻧﮫاش ﺑﮫ وﺿوح ﻗﺎﺑل دﯾد ﺑود و ﺑﺎ اﯾن ﺧط ﭼﺷم ﺳﺑز‪ ،‬ﭼﺷﻣﺎﻧش ﺑزرگﺗر ﻣﯾﻧﻣود‪.‬‬
‫اﺑﺗدا ﺑـﮫ ﻣوھـﺎی ﺑـﮫ ھـم رﯾﺧﺗـﮫام ﻧﮕـﺎه ﮐـرد و اداﻣـﮫ داده ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎن ﺧﺳـﺗﮫام رﺳـﯾد‪ .‬ﺣـس ﺑـد ﭘﯾـدا‬
‫ﮐرده ﺑودم‪ .‬ھﻣﯾن طور ﭘﺎﯾﯾن آﻣد و ﺑﮫ دﮐﻣﮫی ﺑﺎز ﯾﺧن ﻗﺎق ام ﻧﮕﺎه ﮐرد‪.‬‬
‫دﮐﻣﮫام را ﺑﺳﺗﮫ ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺧواﺑم‪ .‬اﮔر ﮐﺎری داری زود ﺗر ﺑﮕو«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﮐﺎری ﻧداﺷﺗم وﻟﯽ ﺑرای دﯾدن ﺗو آﻣدم«‬
‫ﻣن؛ »ﻣرا ﮐﮫ ھر روز ﻣﯾﺑﯾﻧﯽ آن ھم ﺑﮭﺗر اﺳت ﺑﮕوﯾم ھر ﻟﺣظﮫ ﺑﺎ ھﻣﯾم«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﮫ!! آن اﺻﻼ ﺑﮫ اﯾن دﯾدن ﻧﻣﯽ رﺳد«‬
‫ﻣــن؛ »ﺧــب‪ ،‬ﺧــوب اﺳــت اﯾــن روز ھــﺎ ﻣﻧــزوی ﺷــده ﺑــودی ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم دﯾﮕــر ﺑراﯾــت ﻣﮭــم‬
‫ﻧﺑﺎﺷم«‬
‫ﺧودم را ﻧﻔرﯾن ﮐردم ﮐﮫ ﭼرا اﯾن ﺟﻣﻠﮫ را ﮔﻔﺗم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ دﯾﮕر از دھﻧم ﺑﯾرون ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد ﻣﻠــﯾﺢ دﻓﺗــر ﯾﺎداﺷــﺗم را ﺑــﮫ دﺳــت ﮔرﻓــت و ھﻣﭼﻧــﺎن ﮐــﮫ ورق ﻣﯾــزد ﮔﻔــت‪» :‬‬
‫ﮔﺎھﯽ اﯾﻧطور ﻣﯾﺷوم ‪ ...‬ﯾﻌﻧﯽ ھر ﮔﺎه ﻧﯾﺎز ﺑﺎﺷد‪ ...‬وﻟﯽ ھﻣﯾﺷﮫ ﺑﮫ ﻓﮑرت ھﺳﺗم‪«.‬‬
‫در ﻻی دﻓﺗ ـرم ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﯾﺎدداﺷ ـت ھ ـﺎﯾم ﺷ ـد و اداﻣ ـﮫ داد‪»:‬دﺳ ـت ﺧ ـط ات زﯾﺑﺎﺳ ـت ﯾ ـﺎ ﻣ ـن اﯾﻧط ـور‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣن زﻣﺎﻧﯽ ﺧطﺎطﯽ درس ﻣﯾدادم«‬
‫راﺣﯾــل‪»:‬اوه! از ﺗــو ﺑﻌﯾــد ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم! ھرﭼﻧــد ﻣــن ﺧــط ﻓﺎرﺳــﯽ را ﻧﻣﯾــداﻧم ﮐــﮫ ﭼطــور زﯾﺑــﺎ‬
‫ﻣﯾﺷــود وﻟــﯽ ﻗﻠــﺑم ﮔﻔــت ﮐــﮫ اﯾــن ﺧــط ﺧﯾﻠــﯽ زﯾﺑﺎﺳــت« و ھﻣــﯾن طــور ورق زد و ﻋﮑــسام را‬
‫داﺧﻠش ﭘﯾدا ﮐرد‪.‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی زد و ﻋﮑس را ﺑرﮔرداﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪79‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫»ﺑراﯾﺧودم ﺗـ♡ـو را آرزو ﻣﯽ ﮐﻧم«‬

‫ﺑــﺎ دﯾــدن اﯾــن ﺟﻣﻠــﮫ ﯾﮑﺑــﺎره رﻧــﮓ از رﺧــش ﭘرﯾــد و ﻋﮑــس را ﻻی دﻓﺗــر ﮔذاﺷــت‪ .‬ﺳــرﺟﺎﯾش‬
‫اﯾﺳـ ـﺗﺎد و ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﻣﻌﺷـ ـوﻗﮫات در ﺑﯾـ ـرون ﺑـ ـﺎ اﻟﯾـ ـﺎس وﻗـ ـت ﻣﯾﮕذراﻧـ ـد وﻟـ ـﯽ ﺗـ ـو ﺧـ ـﺎطراﺗش را‬
‫ﻧﮕﮫﻣﯾداری؟«‬
‫ﻣــن ھــم از ﺟــﺎﯾم اﯾﺳــﺗﺎد ﺷــده ﮔﻔــﺗم‪» :‬روﯾــﺎ ﻣﻌﺷــوﻗﮫی ﻣــن ﻧﯾﺳــت او و اﻟﯾــﺎس ﺑــﮫ ھﻣــﯾن زودی‬
‫ﻧﺎﻣزد ﺧواھﻧد ﺷد و اﮔر ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯽ اﯾن ﻋﮑس را روﯾﺎ ﺑﮫ ﻣن داده ﺳﺧت در ﺗوھﻣﯽ«‬
‫راﺣﯾـل از ﺷـﻧﯾدن ﺣـرف ھـﺎی ﻣـن ﻧﻔـس راﺣـت ﮐﺷـﯾده ﺑـﺎ ﭘوزﺧﻧـدی ﮔﻔـت‪» :‬ﺧـوب اﺳـت ﺑـﮫ ھـم‬
‫ﻣﯾﺎﯾن ﺑﺧﯾر ﺷﺎن ﺑﺎﺷد اﻣﺎ اﯾن ﻋﮑس ره ﮐﯽ ﺑرﯾت داده؟«‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺧ ـودم ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﺎر ﮐ ـﯽ اﺳ ـت ﺑ ـرای رﻓ ـﻊ ﺳ ـو ﺗﻔ ـﺎھم راﺣﯾ ـل ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬اﯾ ـن را ﺧ ـواھر‬
‫ﮐوﭼﮑم اﺣﺳﺎس ﺑراﯾم ﮔذاﺷﺗﮫ ﺗﺎ در ﺳﻔر ﺑﮫ ﯾﺎدش ﺑﺎﺷم«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺑﮫ ﺑﮫ ﺧواھر ﮐوﭼﮏ ھم داری؟ ﭼﻧد ﺳﺎﻟش اﺳت؟«‬
‫ﻣن‪» :‬دوازده«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﮐﺎﺑل ﮐﮫ رﻓﺗﯾم ﺣﺗﻣﺎ ﻣرا ﺑﮫ دﯾدﻧش ﺑﺑر«‬
‫ﻣن‪» :‬اﮔر ﻣﮭﯾﺎ ﺷد اﻟﺑﺗﮫ«‬
‫ﺑﻌــد از ﭼﻧــد ﻟﺣظــﮫ ﺳــﮑوت آزار دھﻧــده ﮐــﮫ ﻣﯾــﺎن ﻣــﺎ ﺑرﻗــرار ﺷــد راﺣﯾــل ﻧزدﯾــﮏ ﺗــر آﻣــد و‬
‫ﻧﺟواﮐﻧﺎن ﻧزدﯾﮏ ﮔوﺷم ﮔﻔت‪» :‬دلﺗﻧﮓات ﺑووووودم«‬
‫ﻋطر ﻧﻔس ھﺎﯾش از ﺑرﺧورد ﻟﺑﮭﺎﯾش ﺑﯾرون زده و ﺣس ﺑوﯾﺎﯾﯽ ﻣرا ﻓﻌﺎل ﮐرد‪.‬‬
‫ﭘﻠﮏ ھﺎﯾم را روی ھم ﮔذاﺷﺗم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣن ‪ ....‬ﻣﻧم‪ ،،..‬ھﻣﯾﻧطور«‬
‫راﺣﯾل ﻟﺑﺧﻧد ﺷﯾطﻧت آﻣﯾزی زد و رﻓت‪.‬‬

‫ﺑـﺎ رﻓـﺗن راﺣﯾـل ﺧﺳـﺗﮕﯽ ھـم از ﻣـن ﻓـرار ﮐـرد‪ .‬ﺣـس ﻓـرح و ﻧﺷـﺎط ﺗﻣـﺎم وﺟـودم را ﮔرﻓﺗـﮫ ﺑـود‬
‫و ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ھﻣﮫ دﻧﯾﺎ از آن ﻣن اﺳت‪.‬‬
‫ﭘ ـر از اﻧ ـرژی ﺷ ـدم و ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼط ـور اﯾ ـن اﻧ ـرژی را ﺗﺧﻠﯾ ـﮫ ﮐ ـﻧم ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم زﻧ ـﮓ زدم و ﮔﻔ ـﺗم‬
‫ﺧﯾﻠــﯽ ﺧﯾﻠــﯽ دوﺳــﺗش دارم ﻣــﺎدرم ﮐــﮫ ﺑﺳــﯾﺎر ﺗﻌﺟــب ﮐــرده ﺑــود ﮔﻔــت ‪»:‬ﺣــدس ﻣﯾــزﻧم ﺧﯾﻠــﯽ‬
‫ﺳﻔرت ﺧوش ﻣﯾﮕذره«‬
‫ﻣن‪» :‬اﺻﻼ ﻧﭘرس ﻣﺎدر ﻋﺎﻟﯽ اﺳت«‬
‫ﻣﺛل ﺧﺎﻧم ھﺎی ﺑﮫ ھم رﺳﯾده ﻧﯾم ﺳﺎﻋت ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺻﺣﺑت ﮐردم و ﻟذت ﺑردم ‪.‬‬
‫ﺑﻌـدش اﻟﯾـﺎس و ﺑـﺎﻗﯽ ﭘﺳـر ھـﺎ دﻧﺑـﺎﻟم آﻣدﻧـد ﺗـﺎ ﺑـرای ﻓوﺗﺑـﺎل ﺑـروﯾم و اﯾـن ﺑﮭﺗـرﯾن ﻓرﺻـت ﺑـرای‬
‫ﺗﺧﻠﯾﮫ اﻧرژی ام ﺑود ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﻓوﺗﺑﺎل ﻋﺎﻟﯽ داﺷﺗم ﺗﻧﮭﺎ ﺳﮫ ﺗﺎ ﮔول ﺧودم زدم و ﺗﯾم ﻣﻘﺎﺑل را ھﻔت‪/‬ﯾﮏ ﺷﮑﺳت دادﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪80‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﯾــﺎزده ﺷــب دوﺑــﺎره ﺑــﮫ ھوﺗــل ﺑرﮔﺷــﺗﯾم و ﻣــن و اﻟﯾــﺎس ﯾــﮏ راﺳــت ﺧــود را روی ﺗﺧــت ﻣــﺎن‬
‫رھﺎ ﮐردﯾم‪.‬‬
‫ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـده ﺑ ـودﯾم ‪.‬ﺣﺗ ـﯽ ﺣوﺻ ـﻠﮫ ﻧداﺷ ـﺗم ﺣﻣ ـﺎم ﮐ ـﻧم‪ .‬ﻣوﺑﺎﯾ ـلام ﭼ ـﮏ ﮐ ـردم و ﺑ ـﮫ ﻓﯾﺳ ـﺑوک‬
‫و اﻧﺳــﺗﺎﮔرام ﺳــری زدم‪ .‬ھﻣــﮫ دوﺳــﺗﺎن از ﺟرﯾــﺎن ﺳــﻔر ﻋﮑــس اﻧداﺧﺗــﮫ ﺑودﻧــد‪ .‬ھﻣــﮫ را ﻻﯾــﮏ‬
‫ﮐردم‪.‬‬
‫و در ﻋﮑس ﺣﮑﻣت ﺑﺎ ﻋﯾﻧﮏ ﻧﺎرﻧﺟﯽ ﮐﻣﻧت ﺧﻧدهداری ھم ﻓرﺳﺗﺎدم‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﺑﮫ ﺻﻔﺣﮫ راﺣﯾل رﺳﯾدم‪!......‬‬
‫راﺣﯾل ﻋﮑﺳﯽ را ﮐﮫ اﻣروز در ارگ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻧﻣﺎز ھراﺗﯽ ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود ﭘﺳت ﮐرده ﺑود ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﮔوﺷﮫ ﭼﺎدر در دھﺎﻧش ﯾﮏ ﮔوﺷﮫ اش در دﺳﺗش‬
‫و ﺑﺎﻗﯽ ﭼﺎدر و ﻣﻘداری زﻟف ھﺎی ﻣوﯾش رھﺎ در ﺑﺎد‬
‫ﻋﻘب اش ھم ﮔﻧﺑد ارگ‪.‬‬
‫ﻋﮑﺳﯽ ﺑﺎ ﮐﯾﻔﯾﺗﯽ ﺑود ﺗﻣرﮐز دورﺑﯾن ﺑﺎﻻی راﺣﯾل و ﮔﻧﺑد ھم ﺑﮫ ﺻورت ﭘورﺗرﯾت‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎھــﺎی راﺣﯾــل طــوری ﻣﻌﻠــوم ﻣﯾﺷــد ﮐــﮫ درد ژرﻓــﯽ وﺳــط درﯾــﺎی ﺳــﯾﺎه آن ﭼﺷــم ھــﺎ ﯾﺎدﮔــﺎر‬
‫داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣن آن را ﺑﮫ ﭘﺎی اﺳﺗﻌداد راﺣﯾل ﺑرای ژﺳت ﻋﮑﺎﺳﯽ ﻓرض ﮐردم‪.‬‬
‫ﻋﮑس راﺣﯾل را داﺧل ﻣوﺑﺎﯾﻠم ذﺧﯾره ﮐردم‪.‬‬
‫ط ـوری رﻓﺗ ـﺎر ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ اﻧﮕ ـﺎر راﺣﯾ ـل ﻣ ـﺎل ﻣ ـن ﺑﺎﺷ ـد ‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻧ ـﮫ ﻻﯾ ـﮏ و ﻧ ـﮫ ﮐﻣﻧ ـت ھ ـﯾﭻ ﮐ ـدام‬
‫ﻧﮑردم‪.‬‬
‫دوﺑــﺎره ﺧــواب از ﺳــرم ﭘرﯾــد و ﻣﺟﺑــور رﻓــﺗم ﺣﻣــﺎم ھــم ﮐــردم ‪ .‬ﭘــس از ﺣﻣــﺎم دﯾﮕــر ﺑﯾﮭــوش‬
‫ﺷدم و ﺗﺎ ﺻﺑﺢ ھﯾﭻ ﻧﻔﮭﻣﯾدم‪.‬‬

‫*‬
‫روز آﺧــر ﺳــﻔرﻣﺎن ﺑــود و در اﯾــن روز از طــرف ﺻــﺑﺢ ﻣــﺎ ﺑــﮫ دﯾــدن داﻧﺷــﮕﺎه ھــرات و ﭼﻧــد‬
‫داﻧﺷﮕﺎه ﺧﺻوﺻﯽ رﻓﺗﯾم و ﺑﺎ روﺳﺎی داﻧﺷﮑده ھﺎی آن دﯾدار و ﮔﻔﺗﮕو ﮐردﯾم‪.‬‬
‫و از طــرف ﻋﺻــر ھــم ﺑــﮫ ﭘــﺎی ﻣﻧﺎرھــﺎی ھــرات رﻓﺗــﯾم‪ .‬ﻣﻧــﺎر ھــﺎی ﺑﻠﻧــدی ﮐــﮫ ﮔرﭼــﮫ رو ﺑــﮫ‬
‫ﺗﺧرﯾب رﻓﺗﮫ ﺑود وﻟﯽ اﺻﺎﻟت ﺷﺎن ھﻣﭼﻧﺎن ﺣﻔظ ﺑود‪.‬‬
‫ﻣــن در آﻧﺟــﺎ ﻧﺷــد ﮐــﮫ ﻣــﺎﻧﻊ ﺧــودم ﺷــوم و از اﻟﯾــﺎس ﺧــواھش ﮐــردم ﭼﻧــد ﻗطﻌــﮫ ﻋﮑــس از ﻣــن‬
‫ﺑﮕﯾرد‪.‬‬
‫در ﺟرﯾـﺎن ﻋﮑـس ﮔـرﻓﺗن ﻋﮑـﺎس ھﻣـراه ﻣـﺎ آﻣـد و ﺑـﮫ ﻣـن ﮔﻔـت‪» :‬اﺻـﻼﻧﯽ ﺻـﺎﺣب اﮔـر اﺟـﺎزه‬
‫ﺑدﯾن ﻣﮫ از ﺷﻣﺎ در ﮐﻣره ﻣﺧﺻوص ﻋﮑس ﻣﯾﮕﯾرم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﺎ ﮐﻣﺎل ﻣﯾل ﭼرا ﮐﮫ ﻧﮫ«‬

‫ ‬ ‫ ‪81‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻋﮑــﺎس‪» :‬ﺷــﻣﺎ ﭼﮭــرهی ﺧــوﺑﯽ ﺑــرای ﻋﮑﺎﺳــﯽ دارﯾــد! آدم دﻟــش ﻣﯾﺧواھــد ﻣــدام از ﺷــﻣﺎ ﻋﮑــس‬
‫ﺑﮕﯾـرد وﻟـﯽ ﻣﻌﻠـوم ﻣﯾﺷـود ﺧﯾﻠـﯽ ﻋﮑـس ﻧﮕرﻓﺗﯾـد ﺑـرای ھﻣـﯾن ﺗﺟرﺑـﮫ ﮐـﺎﻓﯽ ﺑـرای ژﺳـت ﮔـرﻓﺗن‬
‫در ﻋﮑس ﻧدارﯾد«‬
‫ﻣـن ﮐـﮫ ﮐﻣـﯽ ﺧﺟـل ﺷـده ﺑـودم ﮔﻔـﺗم‪» :‬راﺳـت ﻣﯾﮕوﯾﯾـد ﻣـن درﺳـت ﻋﮑـس اﻧـداﺧﺗن ﺑﻠـد ﻧﯾﺳـﺗم و‬
‫ﺧﯾﻠﯽ ھم ﻋﻼﻗﮫ ﻧدارم«‬
‫ﻋﮑــﺎس‪ » :‬ﺣرﻓــﯽ ﻧﯾﺳــت ﻣــن ﺑــرای ﺷــﻣﺎ ﭼﻧــد ژﺳــت ﻣﺧﺻــوص ﮐرﮐﺗــر ﺗــﺎن ﻣﯾﮕــوﯾم ﻋــﺎﻟﯽ‬
‫ﺧواھد ﺷ د «‬
‫ﺑـﺎ ﺣرﮐـﺎت ﮐـﮫ ﻣﯾﮕﻔـت ﺳـﺎزش ﻣﯾﮑـردم و او ھـم ﻋﮑـس ﻣﯾﮕرﻓـت ھـر ﭼﻧـد ﺧﯾﻠـﯽ ﺑـﺎ اﯾـن ژﺳـت‬
‫ھﺎ راﺣت ﻧﺑودم وﻟﯽ وﻗﺗﯽ ﮐﮫ ﻋﮑس ھﺎ را دﯾدم واﻗﻌﺎ ﺟذاب ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﻋﮑـس ھـﺎ را ﺑـﮫ ﻣوﺑﺎﯾـل ام ﻣﻧﺗﻘـل ﮐـرده و ﯾﮑـﯽ از آن ھـﺎ ﮐـﮫ ﺑـﮫ ﻧظـرم ﻋـﺎدی ﺗـر آﻣـده ﺑـوده در‬
‫اﻧﺳﺗﺎﮔرام ﺧود ﺷرﯾﮏ ﮐردم‪.‬‬
‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو و آرش ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس در ﮐﻧ ـﺎر ﯾﮑ ـﯽ از ﻣﻧ ـﺎر ھ ـﺎ ﮔ ـرم ﮔﻔﺗﮕ ـو ﺑودﻧ ـد و ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود‬
‫آرش در ﻣورد ﭼﮕوﻧﮕﯽ ﺑﺎزﺳﺎزی اﯾن ﻣﻧﺎر ھﺎ ﺗوﺿﯾﺣﺎت ﻣﯾداد‪.‬‬
‫آرزو از دور ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﻧﮕ ـﺎه ﻣ ـن ﺷ ـد و ﺗﺑﺳ ـﻣﯽ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم زد ﻣ ـن ھ ـم ﺟ ـواب ﺗﺑﺳ ـﻣش را ﺑ ـﺎ ﺳ ـر‬
‫ﺗﺎﯾﯾد ﮐردم و ﺑﺎ ﭘﺳر ھﺎی دﯾﮕر ﯾﮑﺟﺎ ﺷدم‪.‬‬
‫ﭘــس از آن ﺑــرای ﺧــوردن ﻧوﺷــﯾدﻧﯽ ﻣﻌرﮐــﮫ و ﻣﺧﺻــوص ھــرات »ﻣﻌﺟــون« رﻓﺗــﯾم‪ .‬آﯾﺳــﮑرﯾم‬
‫ﺣﺎوی ﻋﺳل‪،‬ﺷﯾر و ﻗﯾﻣﺎق و اﻧواع ﻣﻐزﯾﺎت!‬
‫اوووو ﻋﺎﻟﯽ ﺑود!!!‪.‬‬
‫ﺑﻌ ـدا ھ ـم ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎرک و ﺷ ـﮭر ﺑ ـﺎزی رﻓﺗ ـﯾم و ﮐﻠ ـﯽ ﺗﻔ ـرﯾﺢ ﮐ ـردﯾم در ﭘﺎﯾ ـﺎن روز ﮐ ـﮫ ﺷ ـﺎم ﺷ ـده ﺑ ـود‬
‫ﻣ ـن در ﯾﮑ ـﯽ از ﻣﺳ ـﺟد ھ ـﺎی آن ﺷ ـﮭر ﺑ ـﮫ ﻧ ـﺎم ﻣﺳ ـﺟد ﺧواﺟ ـﮫ ﻋﺑ ـدا” اﻧﺻ ـﺎر ﻧﻣ ـﺎز ﻣﻐ ـرب را ادا‬
‫ﮐــرده و ﺑــرای ﭘﯾﺷــرﻓت و ﺻــﻠﺢ ﮐﺷــور دﻋــﺎ ﻧﻣــودم و ﺿــﻣن آن ﻋــذرﺧواھﯽ و اﺳــﺗدﻋﺎی ﺗﻘــوا‬
‫و ﭘﺎﮐداﻣﻧﯽ از ﭘروردﮔﺎرم ﻧﻣودم و دﻋﺎ ﮐردم ﺧداوﻧد ﻣرا ﺑرای ﮐﺎر ھﺎی اﺧﯾرم ﺑﺑﺧﺷد‪.‬‬

‫در ﭘﺎﯾ ـﺎن ھ ـم ﻣ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺑﻌﺿ ـﯽ ﻓروﺷ ـﮕﺎهھﺎ ﺑ ـرای ﺧرﯾ ـد ﺳ ـوﻏﺎﺗﯽ ﺑ ـرای ﻋزﯾ ـزان و ﻓ ـﺎﻣﯾﻼی ﻣ ـﺎن‬
‫رﻓﺗﯾم‪.‬‬
‫ﺷ ـرﯾﻧﯽ ﺳ ـوھﺎن و ﺷ ـﯾرﯾﻧﯽ ﻗ ـم و ھﻣﭼﻧ ـﺎن زﻋﻔ ـران اﻋ ـﻼ‪ ،‬ﺳ ـوﻏﺎت ھ ـرات ﮔ ـرﻓﺗم و ﯾ ـﮏ دﺳ ـت‬
‫ﻟﺑــﺎس ﺑــرای ﭘــدرم و ﺑﮭــزاد و ﯾــﮏ ﭘــﺎزل ﺑــرای اﺣﺳــﺎس ﺑــرای ﻣــﺎدرم ھــم ﭼــﺎدر اﺑرﯾﺷــﻣﯽ‬
‫ﺳﺎﺧت دﺳت دﺧﺗران ھراﺗﯽ ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ آﻧﭼ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﺣﯾ ـرت ﻣ ـرا ﺑراﻧﮕﯾﺧ ـت راﺣﯾ ـل ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﭼ ـﺎدر ﻧﻣ ـﺎز ھراﺗ ـﯽ را ﺑ ـﺎﻻ و ﭘ ـﺎﯾﯾن‬
‫ﻣﯾﮑرد و ﺑﻌدا ﺑﮫ ﺳراغ دﯾﮕر ﭼﺎدر ھﺎ رﻓت‪.‬‬
‫ﺑــﺎﻻﺧره راﺣﯾــل ﭘــس از دل زدن و دو دﻟــﯽ زﯾــﺎد ﯾــﮏ ﭼــﺎدر ﻧﻣــﺎز ﺳــﻔﯾد ﺑــﺎ ﮔــل ھــﺎی ﻧﯾﻠــﯽ‬
‫اﻧﺗﺧﺎب ﮐرد و ﮔﻔت ﭘﺎﮐت اش ﮐﻧﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪82‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗﯽ ﻣﯾﺧواﺳت ﭘول ﺑﭘردازد ﻓروﺷﻧده ﮔﻔت‪» :‬ﺧﺎﻧم اﯾن ھدﯾﮫ اﺳت«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺗﻌﺟب‪» :‬ھدﯾﮫ؟ ھدﯾﮫ ﮐﯽ؟ از ﺷﻣﺎ ﺑﮫ ﻣن«‬
‫ﻓروﺷﻧده‪» :‬ﻧﮫ ﯾﮏ آﻗﺎی از ﻣﯾﺎن ﮔروه ﺷﻣﺎ ھدﯾﮫ ﮐرد«‬
‫راﺣﯾل اﺑﺗدا ﺑﮫ زﻣﯾن و ﺑﻌد ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﻣن ﭼﺷم دوﺧت و ﺑﺎ ﮐﻧﺞ ﻟب ﺑراﯾم ﻟﺑﺧﻧدی زد!‬
‫ﻣن ھم ھﻣﺎﻧﻧد ﺧودش از ﮐﻧﺞ ﻟب ﺑراﯾش ﻟﺑﺧﻧد زدم‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ آن ﭼــﺎدر ﻧﻣــﺎز زﯾﺑــﺎﯾﯽ او را ﭼﻧــدﯾن ﺑراﺑــر ﻣﯾﮑــرد ﭘــس ﻻﯾــق او ﺑــود و او ھــم‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ در ﻣﯾــﺎن ﮔــروه اش ﭼــﮫ ﮐﺳــﯽ دل ﺑﺳــﺗﮫی او ﺷــده ﮐــﮫ ﺑــراﯾش ھدﯾــﮫی ﺑــﮫ اﯾــن‬
‫ظراﻓت ﻣﯾﺧرد‪.‬‬
‫از ﻣن ﺑﻌﯾد ﺑود وﻟﯽ ﻋﺎﺷﻘش ﺷدم اﻣﺎ از او ﺑﻌﯾد ﻧﯾﺳت ﮐﮫ ﺗﻣﺎم ﺟﮭﺎن ﻋﺎﺷﻘش ﺷود ‪!.....‬‬
‫ﭘس از ﺧـﺗم ﮐـﺎر ﻣـﺎن ھﻣـﮫ ﺑـﮫ ھوﺗـل ﺑرﮔﺷـﺗﯾم ﺗـﺎ ﺷـب اﺧﯾـر ﻣـﺎن را ﺑﮕـذراﻧﯾم ھﻣـﮫ دﻟﮕﯾـر ﺑودﻧـد‬
‫و ای ﮐﺎش ﻣﯾﮑردﻧد ﮐﮫ ﭼﻧد روزی ﺑﯾﺷﺗر ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﻣـ ـن ﺣـ ـس ﮐـ ـودﮐﯽ را داﺷـ ـﺗم ﮐـ ـﮫ ﻏـ ـروب ﺟﻣﻌـ ـﮫ آﻣـ ـده و او درس روز ﺷـ ـﻧﺑﮫ اش را ﻧﺧواﻧـ ـده‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫ھﻣ ـﮫ ﻣ ـﺎن در ﺻ ـﺣن ﺣ ـوﯾﻠﯽ ھوﺗ ـل دور ﯾ ـﮏ ﻣﯾ ـز ﺟﻣ ـﻊ ﺷ ـده ﺑ ـودﯾم ﭘ ـس از ھ ـداﯾت دادن اﺳ ـﺗﺎد‬
‫آرزو ﻣﺑﻧــﯽ ﺑــر ﺗﮭﯾــﮫ ﮔــذارش ﺳــﻔری ﻣــﺎن ﺑــﮫ زودﺗــرﯾن ﻓرﺻــت‪ ،‬ﻧظرﯾــﺎت ﻣــﺎن را در ﻣــورد‬
‫دﺳﺗﺎورد ھﺎ در اﯾن ﺳﮫ روز اراﯾﮫ ﮐردﯾم‪.‬‬
‫و ﺑﻌــدا ھﻣــﮫ را ﺑــﮫ ﺣــﺎل ﺧــود ﮔذاﺷــت و ﺗﻣــﺎم ﻣــﺎن ﺑــﺎ ھــر ﮐــﯽ دوﺳــت داﺷــﺗﻧد ﮔــرم ﺻــﺣﺑت‬
‫ﺑودﻧد ‪.‬‬
‫روﯾ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﺑﻐ ـل دﺳ ـت ﻣ ـن ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑﺎﯾ ـد ﺣ ـدس ﻣﯾ ـزدم ﭼط ـور ﻣﻣﮑ ـن اﺳ ـت ﯾ ـﮏ آدم‬
‫اﯾﻧﻘدر ﺧوب و ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﺎﺷد«‬
‫ﻣن ‪»:‬ﭼطور؟«‬
‫روﯾــﺎ‪» :‬وﻗﺗــﯽ ﺑــﮫ ﺷــﮭری ﺑﯾﮕﺎﻧــﮫ آﻣــدم و اﯾﻧﻘــدر ﺑــرای رﻓــﺗن ﻧــﺎراﺣﺗم ﺣــدس ﻣﯾــزﻧم ﮐــﮫ ﭼــﮫ‬
‫ﺷــﮭری اﺳــت! اﯾﻧﺟــﺎ و ﭼطــور آدﻣــﺎ ھــﺎﯾﯽ ره ﭘــرورش ﺧواھــد داد!! زادﮔــﺎھﯽ ﭼــﮫ ﺧــوش ﻗﻠــب‬
‫و روﺷـن دل ھـﺎی ﺧواھـد ﺑـود! ﭼﻧـﯾن ﺷـﮭری ﺑـﺎ وﯾژﮔـﯽ ھـﺎی ﻧـﺎب ﺑﺎﯾـد زادﮔـﺎه ﺷﺧﺻـﯽ ﻧـﺎب‬
‫ﺑﺎﺷد« و ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﺑراق ﺑﮫ ﭼﺷﻣﺎﻧم ﻧﮕﺎه ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣـن رﯾـشام را ﻟﻣـس ﮐـرده ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺗـو ھﻣﯾﺷـﮫ در ﺣـق ﻣـن ﻟطـف ﻣﯾﮑﻧـﯽ روﯾـﺎ ﺟـﺎن! ﺑـﺎ وﺻـف‬
‫ﺧوﺑﯽ ھﺎی ﺗو ﭘس ﺷﮭر ﺗو ھم ﻧﺎب ﺧواھد ﺑود«‬
‫روﯾﺎ ﺗﺎ ﻣﯾﺧواﺳت ﺣرﻓﯽ ﺑزﻧد ﺑﮫ ﻣوﺑﺎﯾﻠم ﺗﻣﺎس آﻣد‬
‫ﺷﻣﺎره ﻧﺎﺷﻧﺎس ﺑود از روﯾﺎ ﻣﻌذرت ﺧواﺳﺗﮫ و ﺟواب دادم‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺑﻔرﻣﺎﯾﯾد!«‬
‫‪» :-‬اﻟووو«‬
‫ﺻدای ﯾﮏ دﺧﺗر ﺑود وﻟﯽ ﻧﺷﻧﺎﺧﺗم‬

‫ ‬ ‫ ‪83‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺑﻔرﻣﺎﯾﯾد ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﺎر داﺷﺗﯾد؟«‬

‫‪» :-‬ﺑﺎ ﺷﮭرﯾﺎررر«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧودم ھﺳﺗم ﺷﻣﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﯾن؟«‬
‫‪»:-‬ﻣن دﺧﺗر ﺧﺎﻟﮫ ات‪ .....‬ﺑﺎران ھﺳﺗم«‬
‫در ﺟﺎ ﺧﺷﮑم زد‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧودآﮔﺎه ﺑﮫ ﺳﻣت راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﮐردم‪.‬‬
‫او داﺷت ﺑﮫ ﮔل ھﺎی ﺣوﯾﻠﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﺎران؟«‬
‫ﺑﺎران‪» :‬ﺑﻠﯽ ‪ ،‬ﻣﻧم«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوﺑﯽ؟ ﺧﺎﻟﮫام ﭼطور اﻧد ؟ ﻣﺎدرم ﭼطور ﺧﺎﻧﮫ ﻣﺎﯾﯽ؟ ﭼﯾزی ﺷده؟«‬
‫ﺑــﺎران‪» :‬آرام ﺑــﺎش! ھﻣــﮫ ﺧــوﺑن‪ .‬ﻣــﻧم ﺧــوﺑم! ﻣﻣﻧوﻧــت‪ .‬ﻣــن ﺧﺎﻧــﮫ ﺧــودم ھﺳــﺗم ﭼﻧــد روز ﺑــود‬
‫ازت اطﻼﻋ ـﯽ ﻧداﺷ ـﺗم اﻣ ـروز ﻋﮑﺳ ـت را در اﻧﺳ ـﺗﺎﮔرام دﯾ ـدم و ﻧﺷ ـد ﮐ ـﮫ اﺣ ـوال ﻧﮕﯾ ـرم ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر‬
‫ﻣﯽرﺳد ﺧوش ﻣﯾﮕذره‪«.‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﻣﻣﻧــوﻧم ﺑﻠــﯽ ﺧــوش ﮔذﺷــت انﺷــﺎ” ﻓــردا ﺑرﻣﯾﮕــردم ﺗﺷــﮑر از اﺣــوال ﮔرﻓﺗﻧــت ﻓﻌــﻼ‬
‫ﺧداﻧﮕﮭدار«‬
‫ﺑﺎران ﻓورا ﮔﻔت‪» :‬ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﻗطﻊ ﻧﮑن!«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺑﮕو ﭼﯾزی ﻣﯾﭘرﺳﯽ؟ «‬
‫ﺑﺎران‪» :‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﭘرﺳم ﻋﮑس ﺑﮫ دﺳﺗت رﺳﯾد؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﮐدام ﻋﮑس؟«‬
‫ﺑﺎران‪» :‬ھﻣﺎن ﮐﮫ در اﻟﻣﺎری ات ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑودم ﻋﮑس دوره ﻓراﻏﺗت از ﻣﮑﺗب«‬
‫ﻣن آن ﻟﺣظﮫ ﻓﮭﻣﯾدم ﮐﮫ ﮔذاﺷﺗن آن ﻋﮑس ﮐﺎر ﺑﺎران ﺑوده اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن‪»:‬ﺑﻠﯽ دﯾدﻣش‪«.‬‬
‫ﺑــﺎران ﮐــﮫ ﻣﻧﺗظــر ﺷــﻧﯾدن اداﻣــﮫی ﺣرﻓــﺎی ﻣــن ﺑــود اﻣــﺎ ﺑــﺎ ﺳــﮑوﺗم ﻣواﺟــﮫ ﺷــد‪ ،‬ﺑﻌــد از ﮐﻣــﯽ‬
‫ﻣﮑـــث ﺑـــﺎ آوازی آرام ﮔﻔـــت‪ » :‬ﺗﺷـــﮑر ﮐـــﮫ ﺟـــواب ﺗﻠﻔـــﻧم را دادی ﺧﯾﻠـــﯽ ﻧﮕراﻧـــت ﺑـــودم ‪.‬‬
‫اﻣﯾدوارم زودﺗر ﺑرﮔردی ﻣن ﺣﺗﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺑﮫ دﯾدﻧت ﻣﯾﺎﯾم«‬
‫ﻣن‪» :‬درﺳت اﺳت ﺗﺷﮑر ﺑﮫ ﺧﺎﻟﮫ ﺳﻼم ﺑرﺳﺎن ﺧداﻧﮕﮭدار«‬
‫و ﺧودم ﻗطﻊ ﮐردم‪.‬‬
‫ﻋذاب وﺟداﻧم ﺑﺎزھم ﺑﯾدار ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ھر ﭼﮫ ﻗدر ﺗﻼش ﻣﯾﮑردم ﺑﮫ ﺑﺎران اﻣﯾدواری ﻧدھم ﻧﻣﯾﺷد و او ﻗﺑول ﻧﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫از ﺷوھر ﺧﺎﻟﮫام ﻣﺗﻧﻔر ﺑودم او ﺳﺑب ﺷد ﺗﺎ ﺑﺎران ﺑﮫ ﻣن اﻣﯾدوار ﺷود‪.‬‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﭼﮫ ﮐﮫ دو ﮐودک را ﺑﮫ ﻧﺎم ھم ﮐﻧﻧد؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ اﺻﻼ آﻧﮭﺎ ﺣق اﻧﺗﺧﺎب ﻧدارﻧد؟‬

‫ ‬ ‫ ‪84‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣ ـﺎﻻ ھ ـم ھ ـر ﭼ ـﮫ ﻗ ـرار ﺑ ـود اﺗﻔ ـﺎق ﺑﯾﻔﺗ ـد ﺗﻘﺻ ـﯾر ﭘ ـدر ﺑ ـﺎران ﺑ ـود ﮐ ـﮫ دﺧﺗ ـر ﻧ ـوزادش را ﺑ ـﮫ ﻧ ـﺎم‬
‫ﭘﺳر دو ﺳﺎﻟﮫ ﮐرده ﺑود ﮐﮫ ھﯾﭻ ﭼﯾز از ازدواج ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾد ‪.‬‬
‫دﯾﮕر ﺑﺎﯾد ﭼﻘدر طول ﻣﯾﮑﺷﯾد ﮐﮫ اﯾن رﺳوم ﺑد از ﮐﺷورم رﯾﺷﮫ ﮐن ﺷوﻧد‪....‬؟‬

‫******‬

‫ﺷـــب آﺧـــر ﺳـــﻔرﻣﺎن در ھـــرات ﺑـــود‪.‬ﻣن و اﻟﯾـــﺎس ھـــر دو روی ﺗﺧـــت ھﺎﯾﻣـــﺎن دراز ﮐﺷـــﯾده‬
‫ﺑودﯾم‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﻧﺎﺑر ﻋﺎدت ھﻣﯾﺷﮕﯽ ﺑﮫ ﺳﻘف اﺗﺎق ﺧﯾره ﺑودم‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﻟﯾﺎس ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑود‪.‬‬
‫ﮔــﺎھﯽ دراز ﻣﯾﮑﺷــﯾد‪ ،‬ﮔــﺎھﯽ ﻣﯾﻧﺷﺳــت‪ ،‬ﮔــﺎھﯽ ﺧــودش را ﻣﯾﺧﺎراﻧــد‪ ،‬ﮔــﺎھﯽ ﻣوﺑــﺎﯾﻠش را ﭼــﮏ‬
‫ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫آﺧ ـر ﺳ ـر ھ ـم ﺧﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـده ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻻﻻ! اﺻ ـﻼ ﺣ ـﺎﻟم ﺧ ـوب ﻧﯾﺳ ـت ﺣ ـس ﺑ ـدی دارم اﯾ ـن‬
‫ﺳــﻔر ﺑــرای ﺗﺟدﯾــد روﺣﯾــﮫ و اﻓــزاﯾش اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔﺳــم ﺑــود ﺗــﺎ ﭘــس از ﺑرﮔﺷــت ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل‬
‫ﺑزرگﺗرﯾن ﺣﺎدﺛﮫ زﻧدﮔﯾم رﻗم ﺑﺧورد«‬
‫ﻣــن ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ از ﺣــﺎﻟﺗﯽ ﮐــﮫ داﺷــﺗم اﻧــدک ﺗﻐﯾﯾــری ﺑﮑــﻧم‪ ،‬در ﮐﻣــﺎل ﺑــﯽ ﺧﯾــﺎﻟﯽ ﮔﻔــﺗم‪» :‬انﺷــﺎ”‬
‫ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺧوب ﭘﯾش ﻣﯾرود ﻧﮕران ﻧﺑﺎش«‬
‫اﻟﯾﺎس ﮐﮫ دﯾد ﺧﯾﻠﯽ ﺑﯽ ﻣﯾل ھﺳﺗم ﻣوﺑﺎﯾل را ﮔرﻓت و دوﺑﺎره ﻣﺻروف ﺷد‪.‬‬
‫ﺑﻌد از ﭼﻧد دﻗﯾﻘﮫ ﮔﻔت‪» :‬ﺑﯾﺷﮏ ﺑﯾﺷﮏ ﻻﻻ ﭼﮫ ﯾﮏ ﻋﮑﺳﯽ در اﻧﺳﺗﺎﮔرام اﻧداﺧﺗﯽ«‬
‫ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫اداﻣـ ـﮫ داد‪ »:‬ﻧوﺷـ ـﺗﯽ روزی در زادﮔـ ـﺎھم ھـ ـرات‪ ...‬ﮐـ ـﺎش ﯾـ ـﮏ ﺷـ ـﻌر ﻋﺎﺷـ ـﻘﺎﻧﮫ ھـ ـم ﻣﯾﻧوﺷـ ـﺗﯽ‬
‫ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯾﺷد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﯾداﻧﯽ ﮐﮫ ﺧودﺷﯾﻔﺗﮫ ﻧﯾﺳﺗم«‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺣ ـرﻓم ﺗوﺟ ـﮫ ﮐﻧ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬اووووو! ﻻﯾ ـﮏ ھ ـﺎ و ﮐﻣﻧ ـت ھ ـﺎ ره ﺑﯾ ـﯾن ﺑﮕ ـذار‬
‫ﺑﺑﯾﻧم ﮐﯽ ھﺎ ﮐﻣﻧت ﮐردﻧد‪«.‬‬
‫و ﭼﻧد ﻟﺣظﮫ ﺧﯾره ﻣﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫ﭼﻧد ﻟﺣظﮫ ﺑﻌد ﺳرش را ﺑﺎﻻ ﮐرده ﺑﮫ ﺳﻣت ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻧﺎداری ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧدی ﻣرﻣوز ﮐرد‪.‬‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﻻﻻ ای ﭼﯽ ﺣﺎل اﺳت ﺳرت؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﺎز ﭼﯽ ﻣﯾﮕﯽ اﻟﯾﺎس؟«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬راﺣﯾل را ﻣﯾﮕوﯾم!!«‬

‫ ‬ ‫ ‪85‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻧﯾدن اﺳ ـم راﺣﯾ ـل ﯾ ـﮏ راﺳ ـت از ﺟ ـﺎﯾم ﭘرﯾ ـدم و ﻣوﺑﺎﯾ ـل را از دﺳ ـﺗش ﮔ ـرﻓﺗم ﺗ ـﺎ ﺑﯾﯾ ـﻧم ﭼ ـﯽ‬
‫اﺳت؟‬
‫دﯾدم ﮐﮫ راﺣﯾل ھﯾﭻ ﮐﻣﻧﺗﯽ ﻧﮑرده وﻟﯽ اﺳﺗﺎد آرزو‬
‫ﻧوﺷﺗﮫ‪» :‬ﯾﮏ ﺗﺻوﯾر ﺑﯽ ﺑدﯾل‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت اﻟﯾ ـﺎس ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﭘﻧﮭ ـﺎﻧﯽ از ﺧﻧ ـده زﯾ ـﺎد ﺑﺗرﮐ ـد آﺧ ـر ﻧﺷ ـد روی ﺗﺧ ـت‬
‫اﻓﺗﺎد و اﯾﻧﻘدر ﺧﻧدﯾد ﮐﮫ ﺷﮑﻣش درد ﮔرﻓت‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬دﺧﺗره رﺳﻣﺎ اﺑراز ﻋﻼﻗﮫ ﮐرده ھﺎھﺎھﺎھﺎ«‬
‫ﻣـن ﺑـﺎزم ازﯾـن ﮐـﺎر اﻟﯾـﺎس ﺧوﺷـم ﻧﯾﺎﻣـد و رد اداﻣـﮫ ﮐﻣﻧـت ھـﺎ را ﮔـرﻓﺗم ھﻣـﮫ ﺗﺷـوﯾق و ﺗﺣﺳـﯾن‬
‫ﮐرده ﺑودﻧد‪ .‬روﯾﺎ ﻣوﻓﻘﯾﺗم را ﺧواﺳﺗﮫ ﺑود‪،‬‬
‫و ھﻣﯾن طور دوﺳﺗﺎن دﯾﮕر‪.‬‬
‫در اﺧﯾر ھم ﺑﺎران ﯾﮏ ﭼﺷمﻣﮭره ﮔﮏ ﺑراﯾم ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑود ﮐﮫ ﺑﮫ اﺻطﻼح ﭼﺷم ﻧﺧورم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ھﯾﭻ‪.‬‬
‫ﻣوﺑﺎﯾــل اﻟﯾــﺎس را روی ﺳــﯾﻧﮫ اش ﭘــرت ﮐــردم ﮐــﮫ ﺧﻧــده اش ﻣﺗوﻗــف ﺷــد و ﺑــﺎ ﻧﺎﻟــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬آخ‬
‫ﻣوردم اﯾن ﻻﻣﺻب ﭼﻘدر ﺳﻧﮕﯾن ﺑوده«‬
‫ﻣوﺑﺎﯾل ﺧودم را ﮔرﻓﺗم و وارد اﻧﺳﺗﺎﮔرام ﺷدم‬
‫وﻟﯽ از دﯾدن آن ﻣﺗﺣﯾر ﺷده و ﻟﺑﺧﻧدی روی ﻟﺑم ﻧﻘش ﺑﺳت ‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﻋﮑــس ﭘــﺎی ﻣﻧــﺎر ﻣــرا و ﺑــﺎ ﻋﮑــس ﺧــودش در ارگ ﮐﻧــﺎر ھــم ﻗــرار داده ﺑــود و ﻣــرا‬
‫ﺗﮓ زده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑـﺎ اﯾـن ﻣـﺗن» ‪Life is not the things we collect, the life of the hearts that‬‬
‫‪«we attract‬‬
‫»ﯾﻌﻧــﯽ‪ :‬زﻧــدﮔﯽ ﭼﯾزھــﺎﯾﯽ ﻧﯾﺳــت ﮐــﮫ ﻣــﺎ ﺟﻣــﻊ ﻣﯾﮑﻧــﯾم‪ ،‬زﻧــدﮔﯽ ﻗﻠــب ھــﺎﯾﯽ ﮐــﮫ ﻣــﺎ ﺟــذب ﻣــﯽ‬
‫ﮐﻧﯾم«‬

‫ﺑﺳﯾﺎر ﺣس ﻣﺳرت و ﺧوش ﺣﺎﻟﯽ ﭘﯾدا ﮐردم و اﯾن ﺣس را ﺑﺎ اﻟﯾﺎس ﺷرﯾﮏ ﻧﮑردم‪.‬‬
‫ﻋ ـﺎدت داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺣسھ ـﺎی ﺧﺎﺻ ـم را ﻣ ـدام ﮔوﺷ ـﮫ ﻗﻠ ـﺑم ﭘﻧﮭ ـﺎن ﮐ ـﻧم‪ .‬اﻧﮕ ـﺎر ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﺑ ـﺎزﮔو ﮐ ـردن‬
‫ﺷ ـﺎن ﺑ ـﮫ دﯾﮕ ـران‪ ،‬از ﺧﺎﺻ ـﯾت آﻧﮭ ـﺎ ﻣﯾﮑﺎﺳ ـﺗم‪ .‬زﯾﺑ ـﺎﺗرﯾن اﺣﺳ ـﺎسھﺎ آﻧﮭ ـﺎی ھﺳ ـﺗﻧد ﮐ ـﮫ ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ‬
‫ﺑــﮫ زﺑــﺎن ﺑﯾــﺎوری و ﺑــﺎ ﮐﺳــﯽ ﺷــرﯾﮏ ﮐﻧــﯽ ﺑــرای ھﻣــﯾن ﺷــده ﺑــودم ﯾــﮏ آدم دروﻧﮕــرای ﮐــم‬
‫ﺣرف‪.‬‬
‫ﻓـردای آن روز ھﻣـﮫ ﺑـﺎ ﯾـﮏ دﻧﯾـﺎ ﺣﺳـرت ﺑـﺎ ﺑﯾﮓھـﺎی ﭘـر از دﻟﺗﻧﮕـﯽ ﺑـﮫ ﻣﯾـدان ھـواﯾﯽ رﻓﺗـﯾم ﺗـﺎ‬
‫دوﺑــﺎره ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل ﺑرﮔــردﯾم‪ .‬ھــر وﻗــت ﺟــﺎﯾﯽ را ﺗــرک ﻣﯾﮑــﻧم‪ ،‬اﻧﮕــﺎر ﺑﺧﺷــﯽ از وﺟــودم را ﺟــﺎ‬
‫ﮔذاﺷﺗﮫ ام‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪86‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗﻣــﺎﻣﯽ دوﺳــﺗﺎن ﭘــر از دﺳــﺗﺎورد و ﺑــﺎ روﺣﯾــﮫ ﺑــﺎﻻ ﺧواھــﺎن ﺑﺎزﮔﺷــت ﺑودﻧــد‪ .‬رﯾــﯾس اﻧﺟﻣــن ﺑــﺎ‬
‫ﺗﻌ ـدادی دﯾﮕ ـر ﮐ ـﮫ آرش ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﻧﯾ ـز ﺑ ـﺎ آﻧﮭ ـﺎ ﺑ ـود ﺑ ـرای ﺑدرﻗ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﺗ ـﺎ ﻣﯾ ـدان ھ ـواﯾﯽ آﻣ ـده‬
‫ﺑودﻧد و دﺳت ھﻣﮫ را ﺑﮫ ﮔرﻣﯽ ﻓﺷردﻧد‪.‬‬
‫آرزو و آرش ﺑــﺎزم ﺑــﺎ ھــم ﮔﻔﺗﮕــو ﻣﯾﮑردﻧــد و ﺧﯾﻠــﯽ ھــم ﺻــﻣﯾﻣﺎﻧﮫ ﺑرﺧــورد ﻣﯾﮑردﻧــد‪ .‬در اﯾــن‬
‫ﺳﮫ روز طوری ﺷده ﺑودﻧد ﮐﮫ ﺣدس ﻣﯾزدی ﺳﺎل ھﺎﺳت ھﻣدﯾﮕر را ﻣﯾﺷﻧﺎﺳﻧد‪.‬‬
‫آرش ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧﯾﻠ ـﯽ از دﯾ ـدن ھﻣ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟم و ھﻣﮑ ـﺎری ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ ﺑ ـراﯾم ﻣﺳ ـرت ﺑﺧ ـش ﺑ ـود‬
‫‪ .‬انﺷـﺎ” ھﻣـﮫ طـرح ھـﺎی ﻋـﺎﻟﯽ ﺷـﻣﺎ ﺑـﮫ زودی ﺑـﮫ ﻣﻧﺻـﮫ اﺟـرا درﺧواھـد آﻣـد و ﺧﻼﻗﯾـت ھـﺎی‬
‫ﺷﻣﺎ در ﺷﮭر ھﺎی ﮐﺷور ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺧواھد ﺷد‪ .‬اﻟﺑﺗﮫ ﺟﺎ دارد ﮐﮫ ﺑﮕوﯾم‬
‫ﻏﻧﯾﻣ ـت ﺑ ـزرگ ﺷ ـﻣﺎ اﺳ ـﺗﺎد آرزو اﺳ ـت‪ .‬ﺑﺎﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﺑ ـﺎ دراﯾ ـت ﺑودﯾ ـد! اﻣ ـﺎ اﮔ ـر اﯾ ـن اﺳ ـﺗﻌداد‬
‫ھﺎ ﺷﮑوﻓﺎ ﻧﺷود ﭼطور ﻣﻣﮑن اﺳت ﮐﺎرﺳﺎز ﺑﺎﺷد؟«‬
‫و ﺑـ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧـ ـدی ﺧـ ـﺎص ﺑـ ـﮫ ﺻـ ـورت آرزو ﮔﻔـ ـت‪» :‬ارزش اﺳـ ـﺗﺎد ﺗـ ـﺎن را ﺑداﻧﯾـ ـد!!« آرزو ﮐـ ـﮫ‬
‫ﻧﮭﺎﯾت ﺣس ﻏرور ﻣﯾﮑرد از آرش ﺳﭘﺎﺳﮕذاری ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣــن آن ﻟﺣظــﮫ ﻓﮭﻣﯾــدم ﮐــﮫ آرش ﺑــرای ﺗﺎﺛﯾرﮔــذاری روی ﻗﻠــب آرزو ﻧﻘطــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن را ﮔذاﺷــت و‬
‫ﺧوب ﺗواﻧﺳت از ﻋﮭدهاش ﺑرﺑﯾﺎﯾد‪.‬‬
‫در دﻟــم ﺑــراﯾش ﺗﺑرﯾــﮏ ﮔﻔﺗــﮫ و او را ﺗﺣﺳــﯾن ﮐــردم‪ .‬او ﯾﮕﺎﻧــﮫ ﻓــردی ﺑــود ﮐــﮫ در زﻣــﺎن ﮐــم‬
‫اﯾﻧﻘدر ﮐﺎراﻣد ﺑﺎﺷد‬
‫ﭼﻧﯾن ﻣردھﺎی اﻧﮕﺷت ﺷﻣﺎرﻧد‪.‬‬

‫*‬
‫ﺷ ـب ﻏ ـذا را ﺑ ـﺎ ﺧ ـﺎﻧواده ﻋزﯾ ـزم ﺻ ـرف ﮐ ـردم و ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﯽ ﻧﮭﺎﯾ ـت زﺣﻣ ـت ﮐﺷ ـﯾده ﺑود‪.‬ﭘ ـدرم و‬
‫ﺑرادر و ﺧواھرم ﮐﻧﺎرم ﺑودﻧد و ﺧﯾﻠﯽ ﺣس ﺧوش داﺷﺗم ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟ ـﮫ و دﺧﺗ ـر ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺑ ـﺎران ﻧﯾ ـز ﺑ ـرای دﯾ ـدن ﻣ ـن آﻣ ـده ﺑودﻧ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ ﺷ ـوھر ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺳ ـﻔر‬
‫ﮐﺎری رﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﮫام ﺑﯾﭼﺎره ﭼﻧد ﻧوع ﻏذا آﺷﮏ و ﺳﻣﺑوﺳﮫ ھﺎی ﺧوﺷﻣزه آﻣﺎده ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣـﻧم ﮐـﮫ آدم ﺧـوش اﺷـﺗﮭﺎی ﺑـودم از ﺧـوردن آﻧﮭـﺎ ﺳـﯾر ﻧﻣﯾﺷـدم ‪.‬ھرﭼﻧـد ﺧﺎﻟـﮫام ﻣـدام ﻣﯾﮕﻔـت ﮐـﮫ‬
‫اﯾن ﻏذاھﺎ دﺳت ﭘﺧت ﺑﺎران اﺳت وﻟﯽ ھﯾﭻ اھﻣﯾﺗﯽ ﻧﻣﯾدادم و ﻓﻘط ﻣﯾﺧوردم ‪.‬‬
‫آﺧـر ھـر ﮐـﮫ ﭘﺧﺗـﮫ ﺑﺎﺷـد ﺑـﮫ ﻣـن ﻣرﺑـوط ﻧﯾﺳـت ﻣﮭـم اﯾـن ﺑـود ﮐـﮫ واﻗﻌـﺎ ﻋـﺎﻟﯽ آﻣـﺎده ﺷـده ﺑـود و‬
‫ﻓﻘط ﻣﯾﺧواﺳﺗم ھﻣﮫ ﺷﺎن را ﺑﺑﻠﻌم‪.‬‬
‫آﺧـ ـر ﺷـ ـب ھﻣـ ـﮫ ﺳـ ـوﻏﺎﺗﯽ ھـ ـﺎ را از ﺑﯾـ ـﮓ ﺳـ ـﻔری ام دراوردم و ﺑـ ـﮫ ھﻣـ ـﮫ ﺻـ ـﺎﺣﺑﺎن آن ﺗﻘـ ـدﯾم‬
‫ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑــرای ﺑــﺎران و ﻣــﺎدرش ﭼــون ﻧﻣــﯽ ﻓﮭﻣﯾــدم ﮐــﮫ ﺷــب ﺑــﮫ دﯾــدﻧم ﻣﯾﺎﯾﻧــد ﭼﯾــزی ﺧــﺎص ﻧﮕرﻓﺗــﮫ‬
‫ﺑودم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪87‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﺑ ـﺎ ﺧﺟﺎﻟ ـت از ﺷ ـرﯾﻧﯽ ھ ـﺎی ﺳ ـوھﺎن و ﮔ ـز ﺑ ـﺎ دو ﻗ ـوطﯽ زﻋﻔ ـران ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﮐﻧ ـﺎر‬
‫ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺧﺎﻟ ـﮫ ﺟ ـﺎن ﻣﻌ ـذرت ﻣ ـرا ﺑﭘذﯾرﯾ ـد ﻣ ـن ﺑﯾ ـﮓ ﮐ ـوﭼﮑﯽ ﺑ ـرده ﺑ ـودم و وﻗ ـت ﺳ ـﻔرم‬
‫ﻧﮭﺎﯾت ﮐم ﺑود‪ ،‬ﻧﺗواﻧﺳﺗم ﭼﯾزی درﺳﺗﯽ ﺑرای ﺷﻣﺎ ھدﯾﮫ ﺑﮕﯾرم«‬
‫ﺧﺎﻟــﮫام ﮔﻔــت‪» :‬ﻓــدای ﺳــرت ﺧــواھر زاده ﭼﺷــم ﻗﺷــﻧﮕم! ھﻣــﯾن ھــﺎ ھــم زﯾــﺎد اﺳــت ﺟــﺎن ﺧﺎﻟــﮫ‬
‫ﻧﯾﺎز ﻧﺑود ﺧوب ﺷد ﮐﮫ ﺑﮫ ﺳﻼﻣت ﺑرﮔﺷﺗﯽ«‬

‫ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻣﮭرﺑ ـﺎن ﺑ ـود و ﻣ ـرا دوﺳ ـت ﻣﯾداﺷ ـت‪ .‬ﻣ ـﻧم دوﺳ ـﺗش داﺷ ـﺗم اﻣ ـﺎ ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭼﺷ ـم‬
‫اﻣﯾ ـد ﺷ ـﺎن از داﻣ ـﺎد ﺷ ـدﻧم ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﻗط ـﻊ ﺷ ـود زﯾ ـﺎد ﻣﺣ ـل ﻧﻣﯾﮕذاﺷ ـﺗم و آرزو ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ ﺑﺎﻋ ـث‬
‫دﻟﺧوری ﺷﺎن ﻧﺷوم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـمھﺎی رﻧﮕ ـﯽ ﻣﻌﺻ ـوم ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد و ﺑ ـﮫ ﮔﻔﺗﮕوھ ـﺎﯾم ﮔ ـوش ﻣﯾ ـداد‪ .‬و ھ ـر‬
‫ﻣوﻗﻊ ﮐﮫ ﻣن ﺑﮫ او ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم ﻣﯾدﯾدم ﮐﮫ او دارد ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫او ھ ـر ﺑ ـﺎر ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫﻣﺎن ﻣ ـﯽ آﻣ ـد ﺑزرگﺗ ـر ﻣﯾﺷ ـد و ﺧ ـوش ھﯾﮑ ـل ﺗ ـر‪ .‬ھﻣﭼﻧ ـﺎن در ﺻ ـدد‬
‫اﻓزاﯾش وزن ھم ﺑود وﻟﯽ ﻧﮫ اوﻧطوری ﮐﮫ ﺑﮫ ھﯾﮑﻠش ﻧﯾﺎﯾد‪.‬‬
‫ھــر ﺑــﺎر ﺻــورﺗش ﮔردﺗــر و ﮔوﻧــﮫھﺎﯾش ﺑرﺟﺳــﺗﮫ ﺗــر ﻣﯾﺷــد‪ .‬ﭼﮭــرهاش ﻧــوراﻧﯽ ﺑــود و ھﻣﯾﺷــﮫ‬
‫ﻧوک ﺑﯾﻧﯽاش ﻣﯾدرﺧﺷﯾد‪.‬‬
‫*‬
‫ﻣن ﺑﻌد ﻣدﺗﯽ ﺑﮫ ﮐﻧﺎر ﺳﺎﻟن روی ﻣوﺑل ﻧﺷﺳﺗم و دﯾوان ﺷﻣس را در دﺳﺗم ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺻﻔﺣﮫی آن را ﺑﺎز ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎ ﭘﯾراھن ﻗدﻧﻣﺎی ﺳﻔﯾدرﻧﮓ ﺑﺎ ﮔل ھﺎی ﺳرخ در ﻣﻘﺎﺑﻠم ظﺎھر ﺷد‪.‬‬
‫ﺑﺎران‪» :‬ﻣﮭﻧدس ﻧدﯾدم ﮐﮫ ﺷﻌر ﺑﺧواﻧد«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧدی ﮐوﺗﺎه ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺷﻌر ھﻧر اﺳت ﻣن اﯾن ھﻧر را دوﺳت دارم«‬
‫ﺑ ـﺎران‪ »:‬ﻣ ـﻧم ھﻣﯾﻧط ـور وﻗﺗ ـﯽ از ﻣﮑﺗ ـب ﻓ ـﺎرغ ﺷ ـدم ادﺑﯾ ـﺎت ﻣﯾﺧ ـواﻧم و دوﺳ ـت دارم ﻣﺎﺳ ـﺗریام‬
‫را در ﻣوﻻﻧﺎ ﺷﻧﺎﺳﯽ ﺑﮕﯾرم«‬
‫از اﻧﺗﺧــﺎﺑش ﺧرﺳــﻧد ﺷــده ﻟﺑﺧﻧــدی زدم و دﯾــوان ﺷــﻣس را ﺑــرﯾش دادم ﺗــﺎ ﯾــﮏ ﻣﺻــرع از آن‬
‫را ﺑﺧواﻧد‬
‫او ﺑﺎ ﺧوﺷروﯾﯽ ﭘذﯾرﻓت و ﺷروع ﮐرد ﺑﮫ ﺧواﻧدن‪:‬‬

‫»ﺑﺎ ﻟب او ﭼﮫ ﺧوش ﺑود‪...‬‬

‫ﮔﻔت و ﺷﻧﯾد و ﻣﺎﺟرا ‪«...‬‬

‫ﺑ ـﺎ ﺧواﻧ ـدن آن ﻟ ـب ھ ـﺎﯾش را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرد اﻧﮕ ـﺎر ﺧﺟﺎﻟ ـت ﮐﺷ ـﯾده ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬ﺻ ـداﯾش ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻧ ـرم ﺑ ـود‬
‫دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮕوﯾم اداﻣﮫ دھد وﻟﯽ ﺧوﯾﺷﺗﻧداری ﮐردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪88‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﺻﻧف ﭼﻧد اﺳﺗﯽ؟«‬

‫ﺑﺎران‪» :‬ﯾﺎزده«‬
‫ﻣن‪» :‬ھﻣﻣم ﺑزرگ ﺷدی وﻟﯽ ھﻧوز ﺻﻧف ﯾﺎزده اﺳﺗﯽ؟«‬
‫ﺑﺎران ﮐﮫ ﮔوﻧﮫ ھﺎﯾش ﺳرخ ﺷده ﺑود ﮔﻔت‪» :‬ﻣن ھﻔده ﺳﺎﻟﮫ ھﺳﺗم ﺧودت ﮐﮫ ﻣﯾداﻧﯽ«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺧﻧده ﺷﯾطﻧت اﻣﯾزی ﮔﻔﺗم‪» :‬وﻟﯽ ﺗو ﺑزرگ ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷﯽ ھﻣﻣم ﺷﺎﯾد ھم ﭼﺎق ﺷدی«‬
‫ﺑــﺎران ﺧﯾﻠــﯽ ﺧﺟﺎﻟــت زده ﺷــده ﮔﻔــت‪» :‬ﭼﯾــزه‪ ...‬ﭼــﺎق ﺷــدم‪...‬؟ ﻧﻣﯾــداﻧم‪ !...‬ﺗــو دوﺳــت ﻧــداری‬
‫اﯾﻧطور؟«‬
‫ﻣـن ﮐـﮫ ﺣـس ﮐـرده ﺑـودم ﺑـﺎران ﺧﯾﻠـﯽ ﺗﺣـت ﺗـﺎﺛﯾرم ﻗـرار ﮔرﻓﺗـﮫ ﺑـﺎ ﺷـوﺧﯽ ﺑﯾﺷـﺗر ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺧـب‬
‫‪ ...‬ﺑــﮫ ﻣــن رﺑطــﯽ ﻧــدارد‪ ....‬وﻟــﯽ ﭼــﺎﻗﯽ ﺧــوب اﺳــت‪ ...‬ﻣــن ﻣﺛــل ﺑــرادرت ھﺳــﺗم ﭘــس واﺿــﺢ‬
‫ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧم‪ ...‬ﻣردھﺎ دﺧﺗر ھﺎی ﭼﺎق ره دوﺳت دارﻧد« و ﭼﺷﻣﮑﯽ ﺑراﯾش زدم‪.‬‬
‫ﻗط ـرات رﯾ ـز ﻋ ـرق روی ﭘﯾﺷ ـﺎﻧﯽ ﺑ ـﺎران ﺟﻣ ـﻊ ﺷ ـد ھ ـم از روی ﺣﯾ ـﺎ و ھ ـم از روی ﯾ ـﺎس و ﺑ ـﯽ‬
‫اﻣﯾدی‪.‬‬
‫ﭼﻧ ـد ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻟ ـب ھ ـﺎﯾش را ﻣﯾﺟوﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد آﺧ ـر ﺗﻣ ـﺎم ﻗ ـواﯾش را‬
‫ﺟﻣﻊ ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺗو ﺑرادر ﻣن ﻧﯾﺳﺗﯽ!«‬
‫ﻣن اﺑروھﺎﯾم را ﺑﺎﻻ اﻧداﺧﺗﮫ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺟدی؟! ﺗو ﻣرا ﺑرادرت ﻗﺑول ﻧداری؟«‬
‫ﺑﺎران ﺑرای ﺑرطرف ﮐردن ﺳو ﺗﻔﺎھم ﮔﻔت‪ »:‬ھر ﭼﯽ ﻗﺑول دارم ﻏﯾر از ﺑرادر«‬
‫ﻣن ﮐﮫ ﺗﺎ ﻋﻣق ﻣﺳﺎﻟﮫ رﻓﺗﮫ ﺑودم ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ ﭼﻘدر ﺑﺎران ﻣﯾﺗواﻧد ﺷﮑﻧﻧده ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫دوﺑـﺎره ﺑـﺎ ﺧوﻧﺳـردی ﺑـﮫ او ﮔﻔـﺗم ‪ »:‬ﺑـﺎران ﺟـﺎن! دﺧﺗـر ﺧﺎﻟـﮫی زﯾﺑـﺎی ﻣـن! ﺗـو واﻗﻌـﺎ ﺟـذاب و‬
‫زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ و ھ ـر روز ھ ـم ﺑﯾﺷ ـﺗر ﻣﯾﺷ ـﮫ اﯾ ـن را ﺑراﯾ ـت ﺟ ـدی ﻣ ـﯾﮕم!! ﭼ ـون در اوج ﺟ ـواﻧﯽ ھﺳ ـﺗﯽ‬
‫و ھـر روز ﺑﯾﺷـﺗر ﺷـﮕﻔﺗﮫ ﻣﯾﺷـوی‪ .‬وﻟـﯽ ﺧﯾﻠـﯽ ﺷـﮑﻧﻧدهﯾﯽ‪ .‬ﺗـو ﺑﺎﯾـد اﻋﺗﻣـﺎد ﺑـﮫ ﻧﻔـس وﺳـﯾﻌﯽ ﭘﯾـدا‬
‫ﮐﻧـﯽ ‪ ،‬اﮔـر اﯾﻧطـور ﺑﺎﺷـﯽ ھـر ﭘﺳـری روی ﺗـو اﺛـر ﺧواھـد ﮔذاﺷـت و ﺑـﮫ آﺳـﺎﻧﯽ ھـر ﭼﯾـز از ﺗـو‬
‫ﺗوﻗﻊ ﺧواھﻧد ﮐرد«‬
‫ﺑـﺎران ﮐـﮫ ﺣـﺎﻻ ﭼﺷـﻣﺎﻧش ﺣﻠﻘـﮫی آب ﺷـده ﺑـود ﮔﻔـت‪» :‬ھـﯾﭻ ﭘﺳـری ﺟـرات ﻧﻣﯾﮑﻧـد ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه‬
‫ﮐﻧ ـد ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش را درﻣ ـﯽ آورم‪ .‬ﻣ ـن ﻓﻘ ـط ﺑ ـرای ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـر ھﺳ ـﺗم و دﻟﯾ ـل زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ روز اﻓ ـزون ﻣ ـن‬
‫ھ ـم اﻧﺗظ ـﺎر ﺑ ـرای وﺻ ـﻠت ﺑ ـﺎ اوﺳ ـت!! ﻓﻘ ـط او ھ ـر ﭼ ـﮫ ازم ﺗوﻗ ـﻊ ﮐﻧ ـد ﺑ ـراﯾش ﻣﮭﯾ ـﺎ ﻣﯾﮑ ـﻧم ﺣﺗ ـﯽ‬
‫اﮔر ﺑﯾﺷﺗر از ﺣدودم ﺑﺎﺷد ﻣﮭم ﻧﯾﺳت«‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را در ﺑراﺑرش رﯾز ﮐردم و ﺑد ﻧﮕﺎھش ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑـﺎران اداﻣـﮫ داد‪» :‬ﻣﯾـداﻧم ﮐـﮫ ﻗﻠـﺑش ھﻣﺎﻧﻧـد ﻗﻠـﮫ اورﺳـت اﺳـت اﻣـﺎ ﻣـن ﺑـﺎﻻﺧره اﯾـن ﻗﻠـﮫ را ﻓـﺗﺢ‬
‫ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﺑﻌــد ﺑــﺎ ﺻــدای ﮐــﮫ ﻣﯾﻠرزﯾــد اداﻣــﮫ داد‪ » :‬ﭘﺳــری اﺳــت ﮐــﮫ ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﻣــدام ھﻣرﻧــﮓ ﻟﺑﺎﺳــش‬
‫ﻣﯾﺷود و آدم را دﯾواﻧﮫ ﻣﯾﮑﻧد«‬
‫و ﺑﺎ ﺳرﻋت از ﭘﯾش ﻣن دور ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪89‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﯾ ـن اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎری ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﻣﺳ ـﺗﻘﯾﻣﺎ ﺣ ـرف ھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻣﯾزد‪.‬دﯾﮕ ـر ﺷ ـﮑﯽ را ھ ـم ﮐ ـﮫ‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺗﺳﻠﯽ ﺧﺎطرم ﻣﯾﮑردم از ﺑﯾن رﻓت و ﻧﺎﺑود ﺷد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم و ﭼﻧد ﻟﺣظﮫ ﺑﮫ ھﻣﺎن ﺣﺎل ﻣﺎﻧدم‬
‫ﺑ ـﺎران در ﺟ ـوش و ﺧ ـروش ﺟ ـواﻧﯽ ﺑ ـود اﺻ ـﻼ ﻧﻣﯾﺷ ـد او را ﺗﺣ ـت ﮐﻧﺗ ـرول آورد او ﮐ ـوھﯽ ﺑ ـود‬
‫ﮐﮫ ھر ﻟﺣظﮫ ﻣﻣﮑن ﺑود دروﻧش ﺑﺎ اﻧدک اﺷﺗﺑﺎه آﺗش ﻓﺷﺎن ﺷود‬
‫اﯾــن را ﺧــوب ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﻣواظﺑــت از ﯾــﮏ ﺑﯾــﮓ ﭘــر از ﺷــﺎﭘرک آﺳــﺎن ﺗــر از ﮐﻧﺗــرول ﯾــﮏ‬
‫دﺧﺗر ﻋﺎﺷق اﺳت‪.‬‬
‫ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﻟ ـب ﺑﺣ ـری ﺑزرﮔ ـﯽ اﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ آب ﺑﺣ ـر وﺣﺷ ـﯽ ﺗ ـر از ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑ ـﺎ طوﻓ ـﺎن درﮔﯾ ـر‬
‫ﺟﻧﮓ اﺳت‬
‫اﺑﺗــدا ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﮐﻧــﺎر ﺳــﺎﺣلام‪ ،‬اﻣــﺎ دﯾــدم ﮐــﮫ ﮐــﺎرم از ﺳــﺎﺣل ﮔذﺷــﺗﮫ ﺑــود درﺳــت وﺳــط‬
‫اﻗﯾﺎﻧوس رﺳﯾده ﺑودم‪......‬‬

‫******‬

‫روزھﺎ و ھﻔﺘﮫھﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ و ھﺮ روز ﻋﻤﺮ روزھﺎ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن در راه ﺑﻮد و‬
‫روزھﺎی آﺧﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﺪت اﻟﯿﺎس ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر از روﯾﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺎﻣﯿﻠﺶ را ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫی روﯾﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد و ھﻤﭽﻨﯿﻦ اداﻣﮫ داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﺒﺮھﺎی ﻣﺜﺒﺘﯽ در راه اﺳﺖ وﻟﯽ ﻓﺎﻣﯿﻞ روﯾﺎ در ﻋﺮوس ﮐﺮدن دﺧﺘﺮ ﺧﻮد ﺧﯿﻠﯽ دل‬
‫ﻣﯿﺰدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻖ داﺷﺘﻨﺪ روﯾﺎ دﺧﺘﺮی ﺳﺎدهای ﻧﺒﻮد‪ .‬رﻓﺘﻨﺶ را ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺟﺒﺮان‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫روﯾﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر از ﻣﻦ درﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺸﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ھﺮ ﺑﺎر ﻣﻦ از ﻋﺸﻖ ﺑﯽ اﻧﺘﮭﺎی اﻟﯿﺎس‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم و او را ﻣﺨﺘﺎر وﻟﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب اﻟﯿﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ‪.‬روﯾﺎ ھﻤﭽﻨﺎن دو‬
‫دل ﺑﻮد و ﻣﻦ دﻟﯿﻞ آن را ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻮادهی روﯾﺎ از اﻟﯿﺎس و ﺧﺎﻧﻮاده اش‬
‫ﻧﮭﺎﯾﺖ ﺧﺮﺳﻨﺪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎرھﺎ دﻟﯿﻞ دودﻟﯽ روﯾﺎ را ﭘﺮﺳﯿﺪم و او ﺧﯿﺮه در ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ھﻤﭽﻨﺎن ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﮫ روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﮫ ﻣﺪت ﯾﮏ ھﻔﺘﮫ ﺑﮫ داﻧﺸﮕﺎه ﻧﯿﺎﯾﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ رﺧﺼﺘﯽ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻦ‬
‫ﯾﮏ ھﻔﺘﮫ ﮐﺎﻣﻼ روی اﻟﯿﺎس ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﺪ ﺑﯽ آﻧﮑﮫ او را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ او‬
‫زﻧﺪﮔﯽ را ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﮫ‪ .‬روﯾﺎ ھﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﯾﮏ ھﻔﺘﮫ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﮫ ﺑﮫ داﻧﺸﮕﺎه ﻧﻤﯽ آﻣﺪ‪.‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﺪت راﺣﯿﻞ در ﺟﺎی او ﮐﻨﺎرم ﻣﯿﺸﻨﺴﺖ و ﯾﮏ ھﻔﺘﮫ ﮐﺎﻣﻞ در ﺻﻨﻒ و ﺧﺎرج از ﺻﻨﻒ‬
‫ﺑﺎ ھﻢ ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪90‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮫ راﺣﯿﻞ ﮐﮫ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ؛ ﯾﮏ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﯾﮏ داﺷﺖ‪ .‬ھﯿﭻ اﺿﺎﻓﮫ وزﻧﯽ در ﺑﺪﻧﺶ ﭘﯿﺪا‬
‫ﻧﺒﻮد و او ﮐﺎﻣﻼ ﻻﻏﺮ ﺑﻮد اﻣﺎ او زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﮫ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪه ﺑﻮدم‪.‬در ﺣﺎﻟﯿﮑﮫ ﺑﮫ ﺑﺎران‬
‫ﮔﻔﺘﮫ ﺑﻮدم ﻣﺮدھﺎ ﭼﺎﻗﯽ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺮدھﺎ ﻋﺎﺷﻖ ظﺎھﺮ و اﻧﺪام ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ ﺑﻞ ﺑﺎﯾﺪ درون دﺧﺘﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﺪ ﮐﮫ‬
‫درون ﻣﺮدھﺎ از آن ﺧﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮫ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﮫ ﺣﺲ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ‪.‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺻﻞ ﺑﺮ‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﺮدھﺎ ﺧﻮاھﺎن ﭘﺮ ﮐﺮدن ﺧﻼھﺎی دروﻧﯽ ﺧﻮد ھﺴﺘﻨﺪ و ﭼﯿﺰی ﮐﮫ ﻓﺎﻗﺪ آن ﺑﺎﺷﻨﺪ را‬
‫ﻣﯿﭙﺴﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫*‬
‫ﻧﺘﯿﺠﮫی اﻣﺘﺤﺎن راﺣﯿﻞ ھﻢ آﻣﺪ و او ﻣﻮﻓﻖ ﺑﮫ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﺮه ‪ ١٨‬از اﺳﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﭼﮫ ﺑﺎ آن‬
‫ھﻤﮫ زﺣﻤﺎﺗﻢ اﯾﻦ ﻧﻤﺮه ﮐﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎزم از اﺳﺘﺎد رﯾﺎﺿﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺖ راﺣﯿﻞ‬
‫ﺑﻌﺪ از اﻟﯿﺎس ﮐﮫ ﻣﺴﺘﺤﻖ ‪ ١٩‬ﻧﻤﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد دوﻣﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و اﯾﻦ ﺑﺎر روﯾﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ از ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد و اﺳﺘﺎد رﯾﺎﺿﯽ در ﻏﯿﺎب او از روﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻟﯿﺎس ﮐﮫ از ﻏﯿﺎﺑﺖ روﯾﺎ ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﮫ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ھﻤﯿﺸﮫ ﻧﮕﺮان ﺑﺎر ﻣﻨﻔﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮاﯾﺶ اطﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﮫ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮای روﯾﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﺧﻮاھﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ در اﺧﯿﺮ ﻧﮕﻮﯾﺪ او ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﮫ‬
‫ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺖ و ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ ﯾﮏ دﻓﻌﮫﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮش آﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻟﯿﺎس ھﻢ اطﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎطﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮد و ھﻤﮫ روزه ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﯾﺎن ھﻔﺘﮫ و ﺑﺮﮔﺸﺖ دوﺑﺎره روﯾﺎ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫روز ھﺎ ھﻤﯿﻦ طﻮر ﮔﺬﺷﺖ و در ﭘﺎﯾﺎن ھﻔﺘﮫ روﯾﺎ ﺑﺎ دادن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﮫ اﻟﯿﺎس ﺗﻤﺎم ﺻﻨﻒ را‬
‫ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ زﯾﺎد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻟﯿﺎس در ﺻﻨﻒ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﭼﯿﻎ ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ و روی زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﮫ دﺳﺖ ھﺎی روﯾﺎ را‬
‫ﺑﻮﺳﯿﺪ و ھﻤﮫ ﺻﻨﻒ ﺑﺮای ﺷﺎن دﺳﺖ زدﻧﺪ و آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﮫ روﯾﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﮫ و ﯾﺎداوری ﮐﺮدم ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻋﻤﺮش را ﮔﺮﻓﺘﮫ‪ ،‬روﯾﺎ ھﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﮫ‬
‫ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن اﺷﮑﯽ ﺑﮫ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﯿﺪوارم«‬
‫ﺑﻌﺪا اﻟﯿﺎس را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ وﻟﯽ راﺣﯿﻞ روﯾﺎ را ﺑﮫ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاﯾﺶ آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮد روﯾﺎ ھﻢ‬
‫ﺑﯽ ھﯿﭻ ﮐﯿﻨﮫﯾﯽ راﺣﯿﻞ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ھﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯿﮑﺮد‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ھﻔﺘﮫ دﯾﮕﺮ ﮔﺬﺷﺖ و زﻣﺴﺘﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮف ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ و ﯾﺨﺒﻨﺪان ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫روزھﺎی اﺧﯿﺮ ﺳﻤﺴﺘﺮ دوم ﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻣﺎ ﺑﺮای اﻣﺘﺤﺎن ﻓﺎﯾﻨﻞ آﻣﺎدﮔﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺧﺘﻢ درس اﮐﺜﺮ روزھﺎ ﺑﺎ ھﻤﮫ دوﺳﺘﺎن ﺑﮫ ﮐﺎﻓﮫ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ و آﻧﺠﺎ درس ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﯾﻢ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪91‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮔﺎھﯽ ھﻢ ﻣﻦ و راﺣﯿﻞ ﺗﻨﮭﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ و از وﻗﺘﯽ اﻟﯿﺎس و روﯾﺎ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ‬
‫ھﻤﺮاه ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آن روزھﺎ ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ روزھﺎﯾﻢ را ﺑﺎ راﺣﯿﻞ ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪم‬
‫ھﺮ دوﯾﻤﺎن ﻧﮭﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫و ﮔﺮاف ﺻﻤﯿﻤﺖ ﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﮫ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺼﺮ ھﺎ ﺗﺎ ﺷﺎم در ﮐﺎﻓﮫ ﺑﺎ ھﻢ ﻣﯿﺒﻮدﯾﻢ ﻗﮭﻮه ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ و در ﮔﯿﻼس ﻗﮭﻮه‪ ،‬دﺳﺖ ھﺎﯾﻤﺎن را ﮔﺮم‬
‫ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﮫ ھﻢ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻏﯿﺎﺑﺖ ﻣﺎ ﺑﮫ ﭘﻮھﻨﺘﻮن ﺻﻔﺮ ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ روزی ﮐﮫ درس ھﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ھﻤﺪﯾﮕﺮ ﺑﮫ‬
‫داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ھﻤﯿﺸﮫ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎطﺮات در ﺳﺎده ﺗﺮﯾﻦ روز ھﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‪ ..‬اﻣﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﮫ ﻣﺎ‬
‫ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﮫ ھﺎی ﻋﻤﺮﻣﺎن را ﺳﭙﺮی ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ و اداﻣﮫی ﻋﻤﺮﻣﺎن ﭘﺮ از درد و رﻧﺞ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺑﮭﺘﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﮫی ﻋﻤﺮﻣﺎن دورهی ﺑﻮد ﮐﮫ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﮫ ﺑﮫ آﯾﻨﺪهی ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﺮس ازﯾﻦ دﻧﯿﺎی‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪه‪ ،‬ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدﯾﻢ‪!......‬‬
‫ﯾﮏ روز ھﻤﭽﻨﺎن ﮐﮫ درس ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ھﻢ ﭘﺸﺖ داﻧﺸﮑﺪه ھﻨﺮ روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺳﺒﺰرﻧﮓ در ﻣﮑﺎن‬
‫ھﯿﭽﺴﺘﺎن ﻣﺎن رﻓﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮف داﻧﮫ داﻧﮫ از آﺳﻤﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ ھﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭼﻮن اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﻣﺎن ﺑﻮد ﻣﻦ دو ﺗﺎ ﭼﺎی ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﯾﻮان ﺷﻤﺲ را ھﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫راﺣﯿﻞ ازدﯾﺪن دﯾﻮان ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻌﻀﯽ اﺷﻌﺎر را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ھﻢ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ آوازم ﺻﺎف ﺷﻮد و دﯾﻮان را ﺑﺎز ﮐﺮدم‪.‬‬

‫رﺑﺎﻋﯽ ﺷﻤﺎره ‪ ۶٢‬آﻣﺪ!‬

‫ﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺸﺪ ﻋﻤﺮ دﮔﺮ داد ﺧﺪا‬

‫ﮔﺮ ﻋﻤﺮ ﻓﻨﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻧﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﻘﺎ‬

‫ﻋﺸﻖ آب ﺣﯿﺎت اﺳﺖ در اﯾﻦ آب درآ‬

‫ھﺮ ﻗﻄﺮه ازﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﺣﯿﺎﺗﯿﺴﺖ ﺟﺪا‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺎد ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻣﯿﻮزﯾﺪ و ﻣﻮھﺎی راﺣﯿﻞ را ﺑﮫ رﻗﺺ ﻣﯽ آورد‪ .‬ﺑﺨﺎر ھﻨﮕﺎم ﺗﻠﻔﻆ‬
‫ھﺮ ﮐﻠﻤﮫی ﺷﻌﺮ‪ ،‬از دھﻨﻢ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ ﮐﮫ ﻧﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮ ﺳﺮدی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬داﻧﮫ ھﺎی‬
‫ﺑﺮف روی ﻣﻮھﺎی راﺣﯿﻞ ﻣﯿﻐﻠﺘﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫راﺣﯿﻞ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﮫ وﺟﺪ آﻣﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬واووووو ﭼﻘﺪر ﻋﺎﻟﯽ!!! ﻋﺸﻖ آب ﺣﯿﺎت اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻣﯿﮕﮫ در اﯾﻦ آب داﺧﻞ ﺷﻮ!!«‬

‫ ‬ ‫ ‪92‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﻦ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﮫ ﻋﺸﻖ را ﻻی ﮐﺘﺎب ھﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺸﻖ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺗﺎب‬
‫ﺑﯿﺎورد«‬
‫راﺣﯿﻞ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﮫ ﺣﺮفات اﻋﺘﺮاض دارم‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺧﺎرج از ﮐﺘﺎب ھﺎ ھﻢ دوام ﺑﯿﺎورد«‬
‫ﻣﻦ‪»:‬ﺧﺐ ﺗﻮ ﺑﮫ ﺣﺮف ﻣﻮﻻﻧﺎ ﮔﻮش ﻣﯿﺪھﯽ؟«‬
‫راﺣﯿﻞ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﺜﺒﺖ ﮔﺮای ﺑﮫ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ را ﺿﯿﺎع‬
‫وﻗﺖ ﻣﯿﺪاﻧﯽ؟«‬
‫ﻣﻦ‪» :‬ﻟﺤﻈﮫی ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﮫ ﺟﮭﺎن ﻣﯽ ارزد«‬
‫راﺣﯿﻞ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﯾﮑﯽ آﺷﻨﺎ ﻣﯿﺸﻮی‪ ،‬ﯾﮑﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ آدم ھﺎی ﮐﮫ‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻ دور و ﺑﺮت ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ‪ ،‬ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد؛ ھﻤﮫ ﭼﯿﺰ را طﻮر دﯾﮕﺮی ﻣﯿﺒﯿﻨﺪ و ﺗﻮ را ھﻢ ﺑﮫ‬
‫طﺮﻓﯽ ﺳﻮق ﻣﯿﺪھﺪ ﮐﮫ زاوﯾﮫ دﯾﺪ ﺧﻮدش اﺳﺖ ﺑﮫ ﺗﺪرﯾﺞ دﻧﯿﺎ را از دﯾﺪ او ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ‪ ،‬درون و‬
‫ﺑﯿﺮوﻧﺖ را ھﻢ‪ .‬ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮی‪ ،‬اﺳﯿﺮ ﺟﺎدوﯾﺶ ﻣﯿﺸﻮی‪ ،‬اواﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯽ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﮫ ات را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﯾﮏ دﻓﻌﮫ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﻣﺘﻮﺟﮫ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ از ﺳﺎﺣﻞ دور ﺷﺪه ای‪،‬‬
‫درﺳﺖ در ﻣﯿﺎن ﺑﺤﺮ رﺳﯿﺪی‪«.‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﮫ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ را از زﺑﺎن راﺣﯿﻞ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﺣﺮف ﻗﻠﺒﻢ را ﮔﻮش داده‬
‫ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» :‬ﺗﻮ در ﮐﺠﺎی ﺑﺤﺮی؟«‬
‫ﺑﯽ ھﯿﭻ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬در ﻋﻤﻖ ﺑﺤﺮ«‬
‫ﻣﻦ‪» :‬ﮐﺪام ﺑﺤﺮ؟«‬
‫راﺣﯿﻞ‪» :‬ﺑﺤﺮ ﻋﺸﻖ ﮐﮫ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده«‬
‫ﻣﻦ‪» :‬ﺑﺤﺮ ﻋﺸﻖ ﮐﯽ؟«‬
‫راﺣﯿﻞ ﻣﻤﺎس ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‪ » :‬ﺗﻮ ﻣﮭﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد ﺟﮭﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم‪ ،‬اﻟﺒﺘﮫ ﮐﮫ در ﺑﺤﺮ‬
‫ﻋﺸﻖ ﺗﻮ!«‬
‫*‬
‫*‬
‫ﺣﺲ ﭘﺮﻧﺪهی را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﮫ ﺗﺎزه دروازه ﻗﻔﺲ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ھﻤﺎن ﻟﺤﻈﮫ‬
‫ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﺳﺮﻣﺎ روﯾﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﺮم آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺸﻮد ﮔﻔﺖ داغ ﮐﺮده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر دﺳﺖ راﺣﯿﻞ را در دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﯾﮏ دﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻧﺎزک ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺴﺎوی ﻻی اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﮐﺮد و آن زﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﮫ‬
‫ﻣﻦ ﺑﮫ ﻣﻌﻨﺎی واﻗﻌﯽ ﻋﺪاﻟﺖ ﭘﯽ ﺑﺮدم‪ .‬ﻣﻦ ﺳﮭﻤﻢ را ازﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮔﺮﻓﺘﮫ ﺑﻮدم ﻣﮕﺮ دﯾﮕﺮ ﭼﮫ‬
‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ؟‬
‫در واﻗﻊ ﻣﻦ آراﻣﺶ واﻗﻌﯽ را ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﺮدم‪ ،‬در ﻋﺸﻖ آراﻣﺶ و وﻗﺎری وﺟﻮد دارد ﮐﮫ ﮔﻮﯾﺎ در‬
‫ﺑﮭﺸﺖ ھﺴﺘﯽ ‪.....‬‬

‫*‬

‫ ‬ ‫ ‪93‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻗﺎﯾﻘﯽ طﻮﻻﻧﯽ ھﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺎن رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﮏ‬
‫ﻧﻔﺲ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﯿﺨﻮاھﻢ در ﻣﻮردت ﺑﻔﮭﻤﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﯽ ھﺴﺘﯽ و از ﮐﺠﺎ آﻣﺪی؟ ﭼﺮا ﺳﺎﻟﮭﺎ در ﺧﺎرج‬
‫ﺑﻮدی و ﺗﻨﮭﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ؟ ﭼﺮا ﺧﺎﻧﻮادهات ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺮاﯾﺖ ﻧﺪﯾﺪم زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻨﺪ؟«‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺒﺎره دﺳﺖ راﺣﯿﻞ ﺑﮫ ﺳﺮدی ﮔﺮاﯾﯿﺪ ﺑﮫ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دﺳﺘﺶ را از دﺳﺘﻢ رھﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﻟﯿﻞ ﮐﺎرش را ﭘﺮﺳﯿﺪم اﻣﺎ ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ از روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬
‫ﻣﻦ‪» :‬راﺣﯿﻠﻠﻞ! ﭼﯽ ﺷﺪ؟«‬
‫راﺣﯿﻞ‪» :‬ﺷﮭﺮﯾﺎرر ﻟﻄﻔﺎ از ﮔﺬﺷﺘﮫام ھﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﭙﺮس!«‬
‫ﻣﻦ‪» :‬ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم؟ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ھﻤﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﮭﻤﻢ«‬
‫راﺣﯿﻞ ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس‪» :‬ﺧﻮاھﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ھﯿﭽﯽ ﻧﭙﺮس‪ ،‬درون ھﺮ اﻧﺴﺎن داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﮫ ﻣﯿﺨﻮاھﺪ‬
‫آن را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ! ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدهام ﺗﻮ ھﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻔﮭﻤﯽ ﻣﺮا ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﯽ!«‬
‫ﻣﻦ ﮐﮫ دﯾﻮاﻧﮫ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ اﻟﺒﺘﮫ ﮐﮫ ﺗﺮک ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﮫ دﻟﯿﻞ ﮔﺬﺷﺘﮫات ﺗﺮک ات ﮐﻨﻢ؟‬
‫راﺣﯿﻞ ﮔﺮﯾﮫ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ ‪» :‬اﮔﺮ واﻗﻌﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ داری و ﻣﯿﺨﻮاھﯽ‪ ،‬ھﯿﭻ ﻧﻔﮭﻢ ﺧﻮاھﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ‬
‫‪،‬اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎ«‬
‫و روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫راﺣﯿﻞ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ او ﮐﺎﻣﻼ داﺧﻞ ﺟﻤﭙﺮم رﻓﺘﮫ ﺑﻮد و ﻣﺮا ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪاد و‬
‫ھﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﯾﮫ ﻣﯿﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﮫ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮑﺒﺎره ﭼﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﺑﺮای دﻟﺪاری راﺣﯿﻞ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﺑﺎﺷﺪ ﻗﻮل ﻣﯿﺪھﻢ ﮐﮫ دﯾﮕﺮ‬
‫ھﯿﭽﯽ ﻧﭙﺮﺳﻢ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ آرام ﺑﺎش«‬
‫اﯾﻦ را ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از درد و رﻧﺞ راﺣﯿﻞ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟‬
‫ﺧﺎﻧﻮاده اش ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ؟‬
‫ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ راﺣﯿﻞ را ﻋﺎق ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؟‬
‫ھﺰار راه ﺑﮫ ﻓﮑﺮم آﻣﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺪام درﺳﺖ اﺳﺖ!!‬
‫ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﯽ ﺣﺪ و ﺣﺼﺮ ﺑﮫ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮا وﯾﺮان ﻣﯿﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟‬
‫ﻋﻘﻠﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ راﺑﮭﺘﺮ ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﮫ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﺸﻮی‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ‪ :‬از ھﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻋﺎﺷﻖ او ﺷﺪهای‪ ،‬ھﺮﮔﺰ او را ﻧﺨﻮاھﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺸﻢ ھﺎ ﭼﯿﺰی را ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﮫ دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮫ ﭼﯿﺰی ﮐﮫ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ اﺳﺖ و اﯾﻦ اﺑﺘﺪای وﯾﺮاﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ‪........‬‬

‫ ‬ ‫ ‪94‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫******‬
‫ﮐﺎﺑل؛ ﺣﻣل ‪1393‬‬

‫روزھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻋت ﻣﯾﮕذﺷ ـﺗﻧد‪ .‬ﭼ ـون روزای ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺑ ـودم ﮔ ـذر زﻣ ـﺎن را ﺣ ـس ﻧﻣﯾﮑ ـردم‪.‬‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن روزھﺎ ﺑراﯾم ﻣﺛل ﺟرﻗﮫی از رﻋد و ﺑرق ﺑﮭﺎری ﻣﯾﮕذﺷﺗﻧد‪.‬‬
‫ﺳــﺎل دوم ﺗﺣﺻــﯾﻠﯽ ﻣــﺎن آﻏــﺎز ﺷــده ﺑــود و ﺑﮭــﺎر ﺳــﺎل ﺟدﯾــد ھــم ﻓرارﺳــﯾده ﺑــود‪ .‬ﻗرارﺑــود در‬
‫اواﺧر ﺑﮭﺎر ﺟﺷن ازدواج روﯾﺎ و اﻟﯾﺎس ھم ﺑر ﭘﺎ ﺷود ‪.‬‬
‫ﺑــرای دوﺳــﺗم اﻟﯾــﺎس ﻧﮭﺎﯾــت ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــودم‪ .‬او ﺑــﮫ ﻟطــف اﻟﮭــﯽ ﺑــﺎ دﺧﺗــر دﻟﺧــواھش ﻧﮑــﺎح‬
‫ﻣﯾﮑــرد و ھﻣﺳــرش ﻣﯾﺷــد‪ .‬ﭼــﮫ ﺣﺳــﯽ ﺑﮭﺗــر از آن اﺳــت ﮐــﮫ ﻋﺷــﻘت ھﻣﺳــرت ﺑﺷــود؟ اﺣﺗﻣــﺎﻻ‬
‫ھﯾﭻ ﺣﺳﯽ!‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ھــم در ﺳﻣﺳــﺗر ﺟدﯾــد ﺑــﺎ ﻣــﺎ درس ﻧداﺷــت وﻟــﯽ ﮔــﺎھﯽ او را در ادارات داﻧﺷــﮕﺎه‬
‫ﻣﯾدﯾدم ‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﺎن ﻣ ـﺎﻧﺗو ﺳ ـﯾﺎه ﺑﻠﻧ ـد و ﻋﯾﻧ ـﮏ داﯾ ـروی اﻣ ـﺎ زﯾﺑ ـﺎﺗر از ھﻣﯾﺷ ـﮫ‪ ،‬ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼ ـﮫ ﺗﻐﯾﯾراﺗ ـﯽ در‬
‫او آﻣــده اﺳــت‪ ،‬اﻧﮕــﺎر ﮐﻣــﯽ آراﯾــش ﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﺗﻐﯾﯾــرات در وﺟــود او ﭘﯾــدا ﺷــده ﺑــود و دﻟــش ﺑــﮫ‬
‫زﻧدﮔﯽ ﮔرم ﺗر ﺷده ﺑود ‪.‬‬
‫در ﺑﮭ ـﺎر ھﻣ ـﺎن ﺳ ـﺎل آرش ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس از ط ـرف اﻧﺟﻣﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ در آﻧﺟ ـﺎ ﻣﺷ ـﻐول ﮐ ـﺎر ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ﮐﺎﺑـل ﺑـرای دﯾـدن »ﻣرﮐـز اﻓﻐﺎﻧﺳـﺗﺎن ﺷﻧﺎﺳـﯽ« داﻧﺷـﮕﺎه ﮐﺎﺑـل آﻣـده ﺑـود ﺗـﺎ آﺛـﺎر و اﺳـﻧﺎد ﺗـﺎرﯾﺧﯽ‬
‫را ﺑررﺳ ـﯽ ﮐ ـرده ﻓرﻣ ـﺎن ھ ـﺎی ﭘﺎدﺷ ـﺎھﺎن اﺳ ـﺑق را ﺑ ـﺎ داﻧ ـش و ﻣﮭ ـﺎرت ﮐ ـﮫ داﺷ ـت از ﻓرﺳ ـودﮔﯽ‬
‫ﻣﺣﺎﻓظت ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﭼﻧــدﯾن روز آرش در داﻧﺷــﮕﺎه رﻓــت و آﻣــد ﻣﯾﮑــرد و ھﻣﯾﻧطــور آرزو ﮐﻧــﺎرش ﺑــود‪ .‬ﮔرﭼــﮫ ﺗــﺎ‬
‫ﮐﻧ ـون ﻧدﯾ ـده ﺑ ـودم آرزو ﺑ ـﮫ ﺟ ـز ﺟﺎھ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻧﯾ ـﺎز ﺑ ـود ﻣوﺟ ـود ﺑﺎﺷ ـد‪ ،‬ﺟ ـﺎی دﯾﮕ ـری ﺑ ـرود‪ .‬وﻟ ـﯽ‬
‫ﮔرﭼﮫ آن ﻣﺣل اﺻﻼ رﺑطﯽ ﺑﮫ ﺣﺿور آرزو ﻧداﺷت اﻣﺎ ﻣدام آﻧﺟﺎ ﮐﻧﺎر آرش ﺑود‪.‬‬

‫*‬
‫ﯾــﮏ روز ﺑﻌــد از ﺻــرف ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﻧﻘﺷــﮫ و ﻗﻠمھــﺎﯾم را در دﺳــت داﺷــﺗم ﺧطــﺎب‬
‫ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﮔﻔﺗم‪:‬‬
‫»ﻣﺎدر ﺟﺎن! اﻣروز ﯾﮏ ھمﺻﻧﻔﯽام را ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﻣﯽ آورم ﻣﯾﺧواھد اﺣﺳﺎس را ﺑﺑﯾﻧد «‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬اﻟﯾﺎس اﺳت ﯾﺎ روﯾﺎ؟«‬
‫ﻣﺎدرم ﻓﻘط اﯾن دو دوﺳﺗم را ﻣﯾﺷﻧﺎﺧت‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای آرام ﺗ ـر ﮔﻔ ـﺗم ‪» :‬ﻧ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم‪ ،‬ﯾ ـﮏ دوﺳ ـت دﯾﮕ ـرم اﺳ ـت‪ ...‬راﺳ ـﺗش ﻣﯾﺧ ـواھم ﺷ ـﻣﺎ‬
‫ھم ﺑﺑﯾﻧﯾدش‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪95‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ اﯾــن ﺣــرف رﻧــﮓ از رخاش ﭘرﯾــد و ﺗــﺎ ﻋﻣــق ﻣﺳــﺎﻟﮫ رﻓــت‪ .‬اﺣﺳــﺎس ﮐﻧﺟﮑﺎواﻧــﮫ‬
‫ﻣﻧﺗظر اداﻣﮫ ﺑﺣثام ﺑود ﺗﺎ ﺑداﻧد ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﻣﯾﺧواھد او را ﺑﺑﯾﻧد‪.‬‬
‫ﭘ ـدرم ھﻣﭼﻧ ـﯾن ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﮔ ـﯾﻼس ﭼ ـﺎی در دﺳ ـت و ﻋﯾﻧ ـﮏاش ﺑ ـﮫ وﺳ ـط ﺑﯾﻧ ـﯽاش رﺳ ـﯾده ﺑ ـود‬
‫ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬ﺑﮭ ـزاد ھ ـم ﻣﺛ ـل ھﻣ ـﯾش ﺧ ـﺎﻣوش ﺑ ـود و ﻣﻧﺗظ ـر واﮐ ـﻧش ﻣ ـن‪ .‬ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ‬
‫ﯾﮑﺑــﺎرهﮔﯽ در ﻣرﮐــز دﯾــد ﺧــﺎﻧوادهام ﻗــرار ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــودم‪ ،‬ﺣــس ﺑــدی ﭘﯾــدا ﮐــردم و ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ‬
‫اوﺿ ـﺎع را ﻣ ـدﯾرﯾت ﮐ ـرده ﺑﺎﺷ ـم ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ای ﺑﺎﺑ ـﺎ ﭼﻘ ـدر ﺗﻌﺟ ـب ﮐردﯾ ـد‪ .‬ﭼﯾ ـزی ﻧﯾﺳ ـت‪ .‬ﯾ ـﮏ روز‬
‫در ﻣورد اﺣﺳﺎس ﺻﺣﺑت ﮐردم ﻣﺎﯾل ﺷد ﺑﺑﯾﻧدش ﻓﻘط ﺑرای ﭼﻧد دﻗﯾﻘﮫ ﺧواھد آﻣد ھﻣﯾن«‬
‫ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ ﺳــﮑوت‪ ،‬ﻣﺷــﻐول ﺟﻣــﻊ ﮐــردن ظــروف ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﺷــد و آﻧﮭــﺎ را از روی ﻣﯾــز ‪ ،‬ﺳــر‬
‫ﺳﻧﮓ آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫ ﮔذاﺷت ‪.‬‬
‫اﺣﺳـﺎس ﺑـﺎ ھﻣـﮫ روﺑوﺳـﯽ ﮐـرده و ﺑـﺎ ﺧوﺷـﺣﺎﻟﯽ ﺑـﮫ ﺳـوی ﻣﮑﺗـﺑش رﻓـت‪ .‬او دﯾﮕـر ﺑـﺎ ھﻣﺻـﻧﻔﯽ‬
‫ﺟدﯾ ـدش ﻋ ـﺎدت ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬دﯾﮕ ـر ﺑ ـراﯾش ﻣﮭ ـم ﻧﺑ ـود ازش ﺟﻠ ـو ﺑزﻧ ـد‪ .‬ﭼ ـون ﻓﮭﻣﯾ ـده ﺑ ـود ھ ـدف‬
‫اﺻــﻠﯽ درس ﺧواﻧــدش ﭼﯾﺳــت! او ﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ ﺑﺷــر ﻣوﺟــودی اﺳــت ﮐــﮫ ﻗــﺎدر اﺳــت ﺑــﮫ ھــر‬
‫ﭼﯾزی ﮐﮫ ﺑر ﺳرش ﻣﯾﺎﯾد ﻋﺎدت ﮐﻧد‪!....‬‬
‫ﺑﮭــزاد ﺑــﮫ ﮐــورس ﮐــﮫ ﺗــدرﯾس ﻣﯾﮑــرد رﻓــت و ﭘــدر ھــم ﺑــﮫ دﻓﺗــر ﮐــﺎرﯾش رواﻧــﮫ ﺷــد‪ ،‬ھرﭼﻧــد‬
‫ھﻣﯾﺷــﮫ ﻣــن زودﺗــر از ھﻣــﮫ از ﺧﺎﻧــﮫ ﺑﯾــرون ﻣﯾﺷــدم اﻣــﺎ اﯾﻧﺑــﺎر ﮐــﮫ ﺣــس ﮐــردم اوﺿــﺎع ﺧﯾــت‬
‫ﺷــده اﺳــت ﻣﺎﻧــدم‪ .‬ﻣــﺎدرم ﺑــﺎﻻﺧره ﺳــﮑوت را ﺷﮑﺳــت و ﭘرﺳــﯾد‪» :‬اﯾــن دﺧﺗــر ﮐــﯽ اﺳــت و‬
‫ﭼطور ﯾﮑﺑﺎره اﯾﻧﻘدر ﺑﺎ او ﺻﻣﯾﻣﯽ ﺷدی؟«‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ زﺑ ـﺎﻧم رگ ﺷ ـده ﺑ ـود ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﭼﯾ ـزه‪ ...‬ﻣ ـﺎدر ﺟ ـﺎن راﺣﯾ ـل اﺳ ـت ﻗ ـﺑﻼ در ﻣ ـوردش ﺑ ـرای‬
‫ﺗﺎن ﮔﻔﺗﮫ ﺑودم ھﻣﺎن ﮐﮫ در ﺳﻣﺳﺗر ﻗﺑل آﻣده ﺑود او ﻣﯾﺧواھد ﺑﯾﺎﯾد«‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬ﺑﺎﺷد‪ ،‬ﺧوش ﻣﯾﺎﯾد ﻣﻧﺗظرش ﻣﯾﻣﺎﻧم‪.‬‬

‫*‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم روز ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﮔوﺷ ـزد ﮐ ـردم ﻟﺑ ـﺎس ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻣﻧﺎﺳ ـﺑﯽ ﺑﭘوﺷ ـد و ﺳ ـر و وﺿ ـﻌش را‬
‫ﻣرﺗـب ﮐـرده ﺑﯾﺎﯾـد ﭘـس از آﻣـدﻧش ﺧـون ﺑـﮫ رگ ھـﺎﯾم ﺧﺷـﮏ ﺷـد‪ .‬ﺣﺗـﯽ ﺑـدﺗر از روز ھـﺎی ﻗﺑـل‬
‫آﻣده ﺑود‪.‬‬
‫‪-‬ﻣوھﺎﯾش را ﺑﺎ اﺗو ﺣﺎﻟت داده ﺑود‪،‬‬
‫‪-‬ﺑﯾﺷﺗر آراﯾش ﮐرده ﺑود‪،‬‬
‫‪-‬ﻟﺑﺎس ﮐوﺗﺎه و رﻧﮓ روﺷن ﭘوﺷﯾده ﺑود و ﮐﻔش ھﺎﯾش ﺑﻠﻧد ﺑود‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬اوه ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐردی ﻣﮕر ﻣن ﺑراﯾت ﻧﮕﻔﺗم‪«....‬‬
‫ﺣرﻓم را ﻧﺎﺗﻣﺎم ﮔذاﺷت و اﻧﮕﺷت اﺷﺎره اش را روی ﻟب ھﺎﯾم ﻗرار داد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪96‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮔﻔــت‪» :‬ھﯾﺳــس! وﻗﺗــﯽ ﻋﺻــﺑﯽ ﺣــرف ﻣﯽزﻧــﯽ اﺻــﻼ ﺟــذاب ﻧﯾﺳــﺗﯽ! ﺿــﻣﻧﺎ ﻣــن ﺑﺎﯾــد زﯾﺑــﺎ‬
‫ﻣﯾﺑــودم ﺗــﺎ دﯾــدن ﺧــﺎﻧوادهات ﺑــروم و ھﻣﭼﻧــﯾن ﺑــﺎ ﺗﯾــپ اﺻــﻠﯽ ﺧــودم ﺑﺎﯾــد ﺑــرم ﻧــﮫ ﺑــﮫ ﺻــورت‬
‫ﻓﯾﮏ«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺗو در ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﯾﺷﺗر زﯾﺑﺎ ﺧواھﯽ ﺷد‪ .‬اﺻﻼ از ﻧظر ﺗو زﯾﺑﺎﯾﯽ ﭼﯾﺳت؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﻣﺗﻔﮑراﻧ ـﮫ ﮔﻔت‪»:‬ﯾ ـﮏ ﻧﻘ ـﺎش اﯾﺗﺎﻟﯾ ـﺎﯾﯽ اﺳ ـﻣش ﮐ ـﺎﻟوﺗﯽ اﺳ ـت‪ .‬او ﻣﯾﮕ ـﮫ؛ زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ‬
‫ﻣﺟﻣوﻋــﮫی از اﺟــزای اﺳــت ﮐــﮫ آن ﭼﻧــﺎن ﺑــﺎ ھــم ھﻣﺎھﻧــﮓ ھﺳــﺗن ﮐــﮫ ﻧﯾــﺎزی ﻧﯾﺳــت ﭼﯾــزی‬
‫دﯾﮕ ـﮫای ﺑ ـرﯾش اﺿ ـﺎﻓﮫ ﺷ ـود ‪ ،‬ﺑرداﺷ ـﺗﮫ ﺷ ـود ﯾ ـﺎ ﺟ ـﺎﯾﮕزﯾن ﺷ ـود‪ .‬و اﯾ ـن دﻗﯾﻘ ـﺎ ﭼﯾ ـزی اﺳ ـت ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣن ھﺳﺗم‪«.‬‬

‫ھرﭼﻧ ـد ﺗ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﺟ ـﺎﯾﯽ ﺣ ـرﻓش درﺳ ـت ﺑ ـود اﻣ ـﺎ ﺑ ـرای ﺧ ـﺎﻧوادهام ﭘ ـذﯾرش اﯾ ـن ﻣﺳ ـﺎﻟﮫ دﺷ ـوار ﺑ ـﮫ‬
‫ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد‪ .‬ﺧــﺎﻧوادهی ﻣــن ﯾــﮏ ﺧــﺎﻧوادهی ﻧﺟﯾــب زاده و اﺻــﯾل ﺑودﻧــد‪ ،‬ﺟــﺎی ﮐــﮫ راﺣﯾــل و‬
‫آدﻣــﺎی ﻣﺛــل او دوﺳﺗداﺷــﺗﻧﯽ ﻧﻣﯾﺷــدﻧد‪ .‬ﺧــودم ھــم ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭼطــور ﻣﯽﺗــواﻧم ﻋﺎﺷــق دﺧﺗــری‬
‫ﻣﺛل راﺣﯾل ﺷوم‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾد اﮔر ﺑﮫ ﻓﮑرم ﺧطور ﻣﯾﮑرد دﯾواﻧﮫ ﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻋﺷق ﮐﮫ ﯾﮑﺑﺎره ﻣﯾﺎﯾد و آدم را ﮐور ﻣﯾﮑﻧد‪.....‬‬
‫ﺑــرای ھﻣــﯾن ﻣــن ﺳــﺧﻧش را رد ﻧﻣــوده ﮔﻔــﺗم‪» :‬زﯾﺑــﺎﯾﯽ ﯾــﮏ زن در ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﮐــﮫ ﻣﯾﭘوﺷــد‬
‫ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬در ﭼﮭ ـره و ﯾ ـﺎ در ﻧﺣ ـوه آراﯾ ـش ﻣوھ ـﺎﯾش ھ ـم ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ﯾ ـﮏ زن در ﭼﺷ ـم ھ ـﺎﯾش‬
‫اﺳت‪ !...‬ﭼون ﭼﺷم ھﺎﯾش راه ورودی ﻗﻠﺑش ھﺳﺗﻧد‪ ،‬ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﻋﺷق در آن ﺟﺎی دارد!«‬
‫ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﻟ ـب ھ ـﺎی آوﯾ ـزان ﺷ ـده راﺣﯾ ـل از ﺗ ـﺎﺛﯾر ﺣ ـرﻓم‪ ،‬دوﺑ ـﺎره ﺣ ـرﻓم را ﺑ ـرﻋﮑس ﮐ ـرده ﮔﻔ ـﺗم‪:‬‬
‫»ﺑــﺎزھم از ﺣــق ﻧﮕــذرﯾم از ھﻣﯾﺷــﮫ زﯾﺑــﺎ ﺗــر ﺷــدی ﺧﺻوﺻــﺎ اﯾــن ﻣــدل ﻣــو ﺑﺳــﯾﺎر ﺑراﯾــت‬
‫ﻣﯾزﯾﺑد«‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔت‪» :‬اﯾن ﯾﮏ ﻣﺳﺎﻟﮫ ﻋﺎدی اﺳت‪ .‬زن ھﺎ وﻗﺗﯽ ﻋﺎﺷق ﻣﯾﺷوﻧد‪ ،‬زﯾﺑﺎﺗرﯾﻧﻧد‪«!....‬‬
‫و ﭼﻘدر اﯾن ﺣرﻓش ﺗﺎﺛﯾرﮔذار و دﻗﯾق ﺑود‪!...‬‬
‫ﺳ ـﭘس راﺣﯾ ـل ﻣوﺑﺎﯾ ـل را از ﺟﯾ ـﺑش ﺑﯾ ـرون ﮐﺷ ـﯾده روی ﮐﻣ ـرهاش را ﻟﻣ ـس ﮐ ـرد‪ .‬ﺑﻌ ـد ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـن‬
‫اﯾﺳﺗﺎد و دورﺑﯾن را ﺑﮫ ﺻورت ﻣﺎن ﮔرﻓت‪ .‬ﺑراﯾم ﮔﻔت‪» :‬ﻟﺑﺧﻧد ﺑزن‪«!..‬‬
‫ﺑﻌــد اﺧــم ھــﺎﯾش را در ھــم ﮐﺷــﯾد و ﮔﻔــت‪»:‬اوﻓف ھﻣﯾﺷــﮫ در ﺳــﻠﻔﯽ ﭼﮭــرهام ﻣﺛــل ﻧــﺎن ﺑــﺎزاری‬
‫دراز ﻣﯽ آﯾد‪«...‬‬
‫از طرز ﺻﺣﺑت ﺟﺎﻟﺑش ﭘوزﺧﻧدی ﺑﻠﻧد زدم و در ھﻣﯾن اﺛﻧﺎ ﻋﮑس ﮔرﻓﺗﮫ ﺷد‪...‬‬
‫و آن ﻋﮑس ﺧﻧدهدار ﺗرﯾن ﺳﻠﻔﯽ ﻣﺎن ﺷد‪!...‬‬
‫ﭘﯾﺷﺎﻧﯽ ﺗرش راﺣﯾل ﺑﺎ ﭘوزﺧﻧد ﻣن‪!.....‬‬
‫ﯾﮏ ﺧﺎطرهی ظﺎھرا ﺧﻧده دار و در اﺻل دردﻧﺎک‪!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪97‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫*‬
‫ﻋﺻ ـر راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫام رﺳ ـﺎﻧدم‪ .‬او ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﻋﻣ ـﺎرت ﺷ ـﮕﻔت زده ﺷ ـده ﮔﻔ ـت‪》:‬اﯾ ـن ﺧﺎﻧ ـﮫ‬
‫ﺷﺑﺎھت ﺑﮫ آﺛﺎر و طراﺣﯽ ھﺎی ﺗو دارد ﮐﮫ در ﻧﻘﺎﺷﯽ ھﺎی اﺳﺗﺎد آرزو رﺳم ﻣﯾﮑردی‪《 .‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی زده ﮔﻔﺗم‪》:‬ﻧﺧﯾر اﯾن طرح ﭘدر ﺑزرﮔوار اﺳت《‬
‫او ﺑـﮫ ﺗﺻـوﯾر ﯾـﮏ ﻧﺎاﻣﯾـد ﺑـﮫ ﭼﮭـرهام ﻧﮕـﺎه ﮐـرد و ﮔﻔـت‪》 :‬ﻣﺛـل اﯾﻧﮑـﮫ ﭘـدرت را ﺧﯾﻠـﯽ دوﺳـت‬
‫داری؟《‬
‫ﻣن ﺟﺎﻧﺑداراﻧﮫ ﮔﻔﺗم‪》:‬اﻟﺑﺗﮫ! ﻣﮕر ﺗو ﻧداری؟《‬
‫او ﺳﮑوت ﮐرد وﻟﯽ ﺑﻌد از ﭼﻧد ﺛﺎﻧﯾﮫ ﮔﻔت‪》 :‬ﻧﮫ《‬
‫ﻓﮭﻣﯾــدم ﻣوﺿــوع ﺳــر ﻣﺳــﺎﻟﮫی اﯾﺳــت ﮐــﮫ ﻗــول دادم ازش ﭼﯾــزی ﻧﭘرﺳــم ﺑــﮫ ھﻣــﯾن ﻣﻧظــور‬
‫ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧدم‪.‬‬

‫اﺣﺳـﺎس ﮐـﮫ ﻓﮭﻣﯾـده ﺑـود راﺣﯾـل ﺑـﮫ دﯾـدن او ﻣﯾﺎﯾـد ھﻣـﺎﻧطور ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ﺑـﮫ ﺧـودش رﺳـﯾده ﺑـود و‬
‫ﻣوھــﺎﯾش را ﺑــﺎ زﯾﺑــﺎﯾﯽ ﺧــﺎص ﺑﺎﻓﺗــﮫ ﺑــود‪ ،‬ﺑــﺎ اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس ﺑــﺎﻻ ﺑــرای ﭘــذﯾراﯾﯽ ﻣــﺎن درب‬
‫ﺧﺎﻧﮫ اﯾﺳﺗﺎد ﺑود‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ دﯾ ـدﻧش از دور ﺑ ـﺎی ﺑ ـﺎی ﮐ ـردم و ﺑ ـﺎ ﺳ ـرﻋت ھﻣ ـراه ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗش رﻓﺗ ـﯾم‪ .‬راﺣﯾ ـل در‬
‫راه دﺳ ـﺗم را در دﺳ ـت ﮔرﻓ ـت‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻋت دﺳ ـﺗم را از ﻻی دﺳ ـﺗش ﺑﯾ ـرون ﮐﺷ ـﯾدم ﺗ ـﺎ‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﻧﺑﯾﻧ ـد اﻣ ـﺎ دﯾﮕ ـر دﯾ ـر ﺷ ـده ﺑ ـود ‪ .‬وﻗﺗ ـﯽ ﻧزدﯾ ـﮏ ﺷ ـدم‪ .‬اﺣﺳ ـﺎس ﻣ ـرا ﺑﻐ ـل ﮐ ـرد و ﺧ ـوش‬
‫آﻣد ﮔﻔت‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس از دﯾدن راﺣﯾل ﺣﺎﻟت ﺗﻌﺟب ﺑﮫ ﺧود ﮔرﻓت‬
‫و ﻓﮭﻣﯾ ـده ﻣﯾﺷ ـد اﻧﺗظ ـﺎر ﻧداﺷ ـت ﺑ ـﺎ ﭼﻧ ـﯾن دﺧﺗ ـری ﻣﻘﺎﺑ ـل ﺷ ـود‪ .‬ﺑ ـﺎ او ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧﺷ ـﮏ دﺳ ـت داد و‬
‫ﮔﻔت‪» :‬از دﯾدن ﺷﻣﺎ ﺧوﺷﺣﺎﻟم« ھرﭼﻧد اﺻﻼ ﺧوﺷﺣﺎل ﺑﮫ ﻧظر ﻧﻣﯾرﺳﯾد‪.‬‬
‫وﻗﺗــﯽ وارد ﺧﺎﻧــﮫ ﺷــدﯾم راﺣﯾــل را ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﺳــﺎﻟن ﻣﮭﻣــﺎن ﺧﺎﻧــﮫ ھــداﯾت ﮐــردم‪ .‬ﭘﯾــدا ﺑــود ﮐــﮫ‬
‫راﺣﯾــل از ﻣــدل ﺧﺎﻧــﮫ ﺧﯾﻠــﯽ ﺧوﺷــش آﻣــده زﯾــرا ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﺑﯾﺷــﺗر از ﭘــﯾش ﺑــرق ﻣﯾــزد و اﯾــن‬
‫ﺑرق را ﺑﮫ اطراﻓش ﭘﺧش ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣـﺎدرم از اﺷـﭘزﺧﺎﻧﮫ ﺑـﺎ ﻟﺑﺧﻧـدی ﺧـﺎص ﮐـﮫ ﺗـﺎ ﮐﻧـون ﻧدﯾـده ﺑـودم وارد ﺷـد‪ .‬راﺣﯾـل ﺑـﺎ ﺧوﺷـروﯾﯽ‬
‫ﺳــﻼم داد و ﻣــﺎدر ﺟــواب ﺳــﻼم اش را داد‪ .‬ﻣــﺎدرم ﺳــرﺗﺎ ﭘــﺎی راﺣﯾــل را ﺑراﻧــداز ﮐــرد و ﺑﻌــدا‬
‫ﺑـﮫ ﭼﮭـرهی ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﮐـرد‪ .‬ﻣـن ھـم ﺑـﺎ ﻟﺑـﺎن ﺟﻣـﻊ و ﺧﺟﺎﻟـت زده ﺑـﮫ ﻣـﺎدرم ﻧﮕـﺎھﯽ ﮐـردم اﻧﮕـﺎر‬
‫ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺣ ـرف دل ﻣ ـﺎدر را در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺑﺧ ـواﻧم اﻣ ـﺎ ﺣ ـدس ﻣﯾ ـزدم ﺣ ـرف ھ ـﺎی اﻣﯾ ـد ﺑﺧﺷ ـﯽ‬
‫ﻧﺑﺎﺷــد‪ .‬از ﺣﺎﻟــت اﺣﺳــﺎس و ﻣــﺎدرم ﺑﻌــد از دﯾــدن راﺣﯾــل ﺧﯾﻠــﯽ ﻧﺎراﺣــت ﺷــدم‪ .‬ﯾﻌﻧــﯽ ﭼــرا از‬
‫راﺣﯾل ﺧوش ﺷﺎن ﻧﯾﺎﻣد؟‬
‫او ﮐﮫ زﯾﺑﺎﺳت!‬

‫ ‬ ‫ ‪98‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗﻧﮭﺎ زﯾﺑﺎ ﻧﯾﺳت ادای اﺣﺗرام ھم ﮐﮫ ﻣﯾﮑﻧد!!‬

‫ﭘس ﻣﺷﮑل در ﮐﺟﺎﺳت؟‬
‫ﯾﮑﺑﺎر ﯾﺎدم از اوﻟﯾن ﻣﻼﻗﺎﺗم ﺑﺎ راﺣﯾل آﻣد‪.‬‬
‫در اوﻟﯾن دﻓﻌﮫ ﻣن ازش ﺧوﺷم آﻣده ﺑود؟ »ﻧﮫ!«‬
‫اﻟﺑﺗﮫ ﮐﮫ راﺣﯾل دﺧﺗری اﺳت ﮐﮫ ھﯾﭻ ﻣوﻗﻊ در ﻧﮕﺎه اول ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ دوﺳﺗش داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫ﺑﻠﯽ ھﻣﯾن طور اﺳت‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧودم ﮐﻠﻧﺟﺎر ﻣﯾرﻓﺗم و اﻧﮕﺎر ﺧودم‪ ،‬ﺧودم را ﻗﻧﺎﻋت ﻣﯾدادم‪.‬‬
‫درﮐل دﯾواﻧﮫ ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل را ﺑــﮫ ﻧﺷﺳــﺗن روی ﻣوﺑــل دﻋــوت ﮐــردم و او ﺑــﺎ ﻧــﺎز ﺧــﺎص ﺧــودش ﻧﺷﺳــت و ﻋطــر‬
‫وﺟــودش را در ﻓﺿــﺎ آﮐﻧــده ﮐــرد‪ .‬اﺣﺳــﺎس دﯾﮕــر واﻗﻌــﺎ ﺑــد ﺑــﮫ طــرف راﺣﯾــل ﻣﯾدﯾــد و اﻣــﺎ‬
‫راﺣﯾل ﺑﮫ ﺻورﺗش ﻟﺑﺧﻧد ﻣﯾزد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل رو ﺑــﮫ اﺣﺳــﺎس ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎررر ﻋزﯾــز در ﻣــورد ﺗــو ﺑــراﯾم ﺧﯾﻠــﯽ ﺗﻌرﯾــف‬
‫ﮐرد‪ .‬ﻣﺷﺗﺎق دﯾدارت ﺷدم ﻣﺎرﻣوﻟﮏ ﻣﻘﺑول«‬
‫اﺣﺳﺎس ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ازﯾـن ﺣـرف ﺑـدش آﻣـد ﺑـﺎ ﺟـدﯾت ﮔﻔـت‪» :‬ﻣـن ﺑـزرگ ﺷـدم ﺣـﺎﻻ ﺻـﻧف ھﺷـت‬
‫ھﺳﺗم«‬
‫راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾ ـده ﺑ ـود ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺳ ـرﯾﻊ ﺻ ـﻣﯾﻣﯽ ﺷ ـده اﺳ ـت ﮔﻠ ـوﯾش را ﺻ ـﺎف ﮐ ـرده ﮔﻔ ـت‪» :‬اﻟﺑﺗ ـﮫ‬
‫ﻣﺎﺷﺎ” وﻟﯽ ﭼون در اﯾن ﺧﺎﻧﮫ ﮐوﭼﮏ ﺗرﯾن اﺳﺗﯽ ھﻣﯾﺷﮫ اﯾﻧطور ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯽ«‬
‫ﺑﻌد رو ﺑﮫ ﻣﺎدر ﮐرد و ﻟﺑﺧﻧدی ﻣﺻﻧوﻋﯽ زد‪ .‬ﺧوووب زﯾر ﺗﺎﺛﯾر ﻣﺎدرم رﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬ﺧب دﺧﺗرم ﻣﺎدر و ﭘدرت ﺧوﺑن؟ اﯾﻧﺟﺎ ھﺳﺗن ﯾﺎ ﺑﯾرون و ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯾﮑﻧن؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﮔﻠ ـوﯾش ﺧﺷ ـﮏ ﺷ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﺎزم ﮔﻠ ـوﯾش را ﺻ ـﺎف ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼﯾ ـزه ‪ ....‬اوﻧ ـﺎ اﯾﻧﺟ ـﺎ‬
‫ﻧﯾﺳﺗن«‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬ﮐﺟﺎﯾﻧد؟«‬
‫راﺣﯾل‪»:‬ﻟﻧدن«‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬ﺧب! ﭘس اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺎ ﮐﯽ زﻧدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﯾم و ﺧﺎﻧﻣش«‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬ﻧﮕﻔﺗﯽ ﭼﯾﮑﺎر ﻣﯾﮑﻧن؟«‬
‫راﺣﯾل ﺻداﯾش ﻣﯾﻠرزﯾد‪» :‬ﭼﯽ‪ ...‬ﭼﯾز ‪ ...‬ﻣﯾﮑﻧن‪ ...‬ﭼﯽ‪«...‬‬
‫ﺣــﺎل راﺣﯾــل ﺑــﮫ ھــم رﯾﺧﺗــﮫ ﺑــود ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﭼــﯽ ﺑﺎﯾــد ﺑﮕوﯾــد‪ .‬ﮐــﺎش در اﯾــن وﺿــﻊ ﻗــرار‬
‫ﻧﻣﯾﮕرﻓــت ھــر ﮐــﺎر ﮐــردم ﻧﺗواﻧﺳــﺗم ﺑــراﯾش ﮐــﺎری اﻧﺟــﺎم ﺑــدم‪ .‬ﻣــﺎدرم ھﻣﭼﻧــﺎن ﻣﻧﺗظــر ﺟــواب‬
‫ﺑــود و راﺣﯾــل ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﭼطــور ﺧــودش را ﻧﺟــﺎت دھــد‪ .‬ﻓﺿــﺎی ﺧﺎﻧــﮫ ﻣوھوﻣﯾــت ﻋﺟﯾــب ﭘﯾــدا‬
‫ﮐرده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪99‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐــﮫ ﯾﮑﺑــﺎر ﺻــدای از ﭘﯾﺎﻟــﮫ ھــﺎی ﭼﯾﻧــﯽ ﮐــﮫ روی ﭘﺗﻧــوس ﺑــﮫ ھﻣــدﯾﮕر ﻣﯾﺧوردﻧــد و ﺳــﮑوت‬
‫ﺳﺎﻟن را ﻣﯾﺷﮑﺳﺗﻧد در ﻓﺿﺎ ﭘﺧش ﺷد‪.‬‬
‫دﺧﺗــری ﺑــﺎ ﭘﯾراھﻧــﯽ ﺑﻠﻧــد ﻟﯾﻣــوﯾﯽ آرام آرام ﻧزدﯾــﮏ ﺷــد‪ .‬ﻣوھــﺎﯾش را ﺑــﺎ ﻻﺷــﺗﯾﮑﯽ ھﻣرﻧــﮓ‬
‫ﻟﺑﺎﺳش دم اﺳﺑﯽ ﺑﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫او ﻧزدﯾﮏ و ﻧزدﯾﮏ ﺗر ﺷد‪ ....‬او ﺑﺎران ﺑود‪!.....‬‬
‫از دﻧﺑﺎﻟش ﺧﺎﻟﮫام ﻧﯾز آﻣد‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ اﺣﺗ ـرام ھ ـر دو اﯾﺳ ـﺗﺎد ﺷ ـد و ﺳ ـﻼم و اﺣ ـوال ﭘرﺳ ـﯽ ﮐ ـرد‪ .‬ﻗﺑ ـل ازﯾﻧﮑ ـﮫ ﻣ ـن ﺳ ـواﻟﯽ‬
‫ﺑﭘرﺳــم ﻣــﺎدرم ﮔﻔــت‪» :‬اﻣــروز ﮐﻣــﯽ ﻧــﺎﺧوش ﺑــودم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﮐﯾــﮏ و ﮐﻠوﭼــﮫ درﺳــت ﮐــﻧم‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن از ﺑﺎران ﺧواﺳﺗم ﮐﻣﮏام ﮐﻧد‪ .‬ﺑﯾﭼﺎره ﺧﯾﻠﯽ زﺣﻣت ﮐﺷﯾد«‬
‫ﺑ ـﺎران ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻣﺷ ـﻐول ﭼﯾ ـدن ﭘﯾﺎﻟ ـﮫ ھ ـﺎی ﻗﮭ ـوه ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﮫ ﻣ ـﺎن ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧ ـواھش ﻣﯾﮑ ـﻧم‬
‫ﺧﺎﻟﮫ ﺟﺎن زﺣﻣت ﮐﺟﺎ ﺑود؟«‬
‫ﺑـــﺎران ﺑـــﺎزھم در ﻧظـــرم ﺑزرگﺗـــر از دﻓﻌـــﮫ ﻗﺑـــل ﻣﻌﻠـــوم ﻣﯾﺷـــد و ھﻣﭼﻧـــﺎن ﺑـــﺎ اﯾـــن ﻟﺑـــﺎس‬
‫ﺧوﺷرﻧﮓ‪ ،‬ﻧوراﻧﯽ ﺗر ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔت‪» :‬ﻧﯾﺎزی ﻧﺑود اﯾﻧﻘدر ﺑرای ﻣن زﺣﻣت ﻣﯾﮑﺷﯾدﯾن‪ .‬اﺻﻼ راﺿﯽ ﻧﺑودم«‬
‫ﻣﺎدرم ﺣرﻓﯽ ﻧزد‪.‬‬
‫ﺣـدود ﭼﮭـل دﻗﯾﻘـﮫ ھﻣـﮫ ﺑـﺎ ھـم ﺻـﺣﺑت و اﺧـﺗﻼط ﮐـردﯾم‪ .‬ﺑـﺎران ﺑـرﺧﻼف ﺑﻘﯾـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ﺑـﺎ راﺣﯾـل‬
‫ﺻ ـﻣﯾﻣﯽ ﺷ ـده ﺑ ـود و ﺣرفھ ـﺎ دﺧﺗراﻧ ـﮫ ﺷ ـد و رﻓ ـت ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت آراﯾ ـش و ﻣ ـدل ﻣ ـو و ﺣﺗ ـﯽ ﺑ ـﺎران‬
‫اﺳم ﻋطری ﮐﮫ راﺣﯾل دوﺳت داﺷت اﺳﺗﻔﺎده ﮐﻧد را ﭘرﺳﯾد!‬
‫راﺣﯾــل ﺧﯾﻠــﯽ ﺧوﺷــﺣﺎل ﺑــﮫ ﻧظــر ﻣﯾرﺳــﯾد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎر ﺟــﺎن دﺧﺗرﺧﺎﻟــﮫات ﺧﯾﻠــﯽ ‪cute‬‬
‫اﺳ ـت ﭼﻘ ـدر ﺧـوب ﺷـﻣﺎ ﻣﺛ ـل ﺧـواھر و ﺑ ـرادر ﺑ ـزرگ ﺷـدﯾن ﻣـن ﮐـﮫ ﻧـﮫ ﺧـواھر دارم ﻧ ـﮫ ﺑ ـرادر‬
‫و ﺣﺗﯽ دوﺳﺗﯽ ھم ﺟز ﺷﮭرﯾﺎر ﻧدارم«‬
‫ﺑــﺎران ﭘــس از ﺷــﻧﯾدن اﯾــن ﺣــرف ﺳــرد ﺷــد و دﯾﮕــر ﺣﺗــﯽ ﯾــﮏ ﮐﻠﻣــﮫ ھــم ﺑــﺎ راﺣﯾــل ﺻــﺣﺑت‬
‫ﻧﮑــرد اوﺿــﺎع ﺧﺎﻧــﮫ ﺑــﮫ ھــم رﯾﺧــت و از آن ﺻــﺣﺑت ھــﺎ دﯾﮕــر ﺧﺑــری ﻧﺷــد‪ .‬ﻣــﺎدرم ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﻋﺟﯾ ـب اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ھ ـﯾﭻ دوﺳ ـﺗﯽ ﻧ ـداری ﻓﻘ ـط ﯾ ـﮏ دوﺳ ـت داری آن ھ ـم ﺷ ـﮭرﯾﺎرر ﮐ ـﮫ ھ ـم ﺟ ـﻧس‬
‫ﺗو ﻧﯾﺳت ﭼطور ﻣﻣﮑن اﺳت؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑـﺎ ﺻـداﻗت ﮔﻔـت‪» :‬ﭼـون ﻣـرا ﮐﺳـﯽ دوﺳـت ﻧـدارد ﻣـن ھـم ﺑـﮫ ﮐﺳـﯽ ﻣﺎﯾـل ﻧﻣﯾﺷـم ﮐـﻼ آدم‬
‫اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ ﻧﯾﺳﺗم«‬
‫اﻣﺎ ﻣﻌﻠوم ﺷد ﮐﮫ ﺑﺎ اﯾن ﺣرفھﺎ ﻣﺎدرم ﺑﯾﺷﺗر از راﺣﯾل ﺑدش آﻣد‪.‬‬
‫در وﺿـ ـﻌﯾﺗﯽ ﺑـ ـدی ﻗـ ـرار ﮔرﻓﺗـ ـﮫ ﺑـ ـودم‪ .‬اﺻـ ـﻼ آﻧطورﯾﮑـ ـﮫ ﺣـ ـدس ﻣﯾـ ـزدم اﺗﻔـ ـﺎق ﻧﯾﻔﺗـ ـﺎد ھﻣـ ـﮫ‬
‫اﻋﺿﺎی ﺧﺎﻧوادهام از راﺣﯾل ﺧوش ﺷﺎن ﻧﯾﺎﻣد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪100‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺧﯾﻠــﯽ ﻏﻣﮕــﯾن ﺷــده ﺑــودم‪ .‬ﻣــﺎدرم و راﺣﯾــل ھــر دو ﻓﮭﻣﯾــده ﺑودﻧــد ﮐــﮫ ﭼﻘ ـدر ﻏﻣﮕﯾــﻧم و ھــر دو‬
‫ھرازﮔـ ـﺎھﯽ ﺑـ ـﮫ ﺻـ ـورﺗم ﻧﮕـ ـﺎه ﻣﯾﮑردﻧـ ـد‪ .‬ﺑـ ـﺎران ھﻣﭼﻧـ ـﯾن ﮐـ ـﮫ دﺳـ ـﺗﺎﻧش را ﺑﻐـ ـل ﮐـ ـرده ﺑـ ـود‬
‫ﺧﺷﻣﮕﯾن ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫آن روز ﻣــن در وﺳــط ﺳــﺎﻟن زﯾﺑــﺎی ﻣﮭﻣــﺎن ﺧﺎﻧــﮫ ﻧﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــودم ﺑــل در ﺑﺣــری از ﻏــم ﻧﺷﺳــﺗﮫ‬
‫ﺑودم ﮐﮫ ھر ﻟﺣظﮫ ﻣﻣﮑن ﺑود ﻏرق ﺷوم‪.‬‬
‫اﺻــﻼ ﻓرﻗــﯽ ﻧﻣﯾﮑﻧــد در ﺧﺎﻧــﮫی ﻣﺟﻠــل ﺑــﺎ دﯾــوار ھــﺎی ﺑﻠﻧــد ﺑﺎﺷــﯽ ﯾــﺎ ﯾــﮏ ﮐﻠﺑــﮫی ﮔﻠــﯽ‪ .‬ﻣﮭــم‬
‫اﯾﻧﺳت وﻗﺗﯽ در آﻧﺟﺎ ﻧﺷﺳﺗﮫﯾﯽ‪ ،‬ﭼﮫ ﺣﺳﯽ داری!‬
‫ﻣــن آن روز در ﺧﺎﻧــﮫی ﺧــودم اﺣﺳــﺎس ﺑﯾﮕﺎﻧــﮫﮔﯽ ﻣﯾﮑــردم ﭼــون ﺑــﮫ دﺧﺗــری ﮐــﮫ ﻗﻠﺑــﺎ واﺑﺳــﺗﮫ‬
‫ﺷده ﺑودم ﻣﺗﻌﻠﻘﯾنام ﺑﯾﮕﺎﻧﮫوار و ﺳرد ﺑﺎ او رﻓﺗﺎر ﮐردﻧد‪......‬‬

‫******‬

‫ھﻧﮕﺎم ﺧداﺣﺎﻓظﯽ و ﺑدرﻗﮫ راﺣﯾل ﻓرارﺳﯾده ﺑود‪.‬‬

‫راﺣﯾــل در اﺧﯾــر دو ﺟﻌﺑــﮫ ﺗﺣﻔــﮫ از ﭘــﺎﮐﺗﯽ ﮐــﮫ ھﻣــراھش آورده ﺑــود‪ ،‬ﺑﯾــرون ﮐــرد و ﯾﮑــﯽ از‬
‫آن ھــﺎ را ﺑــﮫ روی ﻣﯾــز ﻣﻘﺎﺑــل ﻣــﺎدر و دﯾﮕــر را روی ﻣﯾــز ﻣﻘﺎﺑــل اﺣﺳــﺎس ﮔذاﺷــت و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﻗﺎﺑ ـل ﺷ ـﻣﺎ را ﻧ ـدارد‪ .‬دوﺳ ـت ﻧداﺷ ـﺗم دﺳ ـت ﺧ ـﺎﻟﯽ آﻣ ـده ﺑﺎﺷ ـم‪ .‬ﮔرﭼ ـﮫ ﻧﻣ ـﯽ ﺗواﻧ ـد اﯾ ـن ﺷ ـﯾرﯾﻧﯽ و‬
‫ﮐﯾــﮏ ھــﺎی ﺧوﺷــﻣزه ﺷــﻣﺎ را ﺟﺑــران ﮐﻧــد! وﻟــﯽ اﯾــن در ﻧﮭﺎﯾــت ﭼﯾــزی ﺑــود ﮐــﮫ ﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﺑــﮫ‬
‫ﺷﻣﺎ ھدﯾﮫ ﺑدھم‪«.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺧوﺷروﯾﯽ ﮔﻔت‪» :‬ﻧﯾﺎز ﻧﺑودم دﺧﺗرم زﺣﻣت ﮐﺷﯾدی؟!«‬
‫ﻣن ھم زﯾر ﻟب ﺑﮫ راﺣﯾل ﮔﻔﺗم‪» :‬ﭼرا زﺣﻣت ﮐﺷﯾدی راﺣﯾل ﺟﺎن؟«‬
‫وﻟ ـﯽ در دﻟ ـم ازﯾ ـن اﺣﺗ ـراﻣش ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧرﺳ ـﻧد ﺷ ـدم او ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ﮐ ـﺎرش ﻧﺷ ـﺎن داد ﮐ ـﮫ واﻗﻌ ـﺎ آداب را‬
‫ﻣﯾﻔﮭﻣد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﻟﺑــﺎﻧش را ﻏﻧﭼــﮫ و ﻧﮕــﺎه ﻣﻌﻧــﺎداری ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــرد و زﯾــر ﻟــب ﮔﻔــت‪» :‬ھﻣــﮫی اﯾﻧﮭــﺎ را‬
‫ﻓﻘط ﺑﮫ ﺧﺎطر ﺗو اﻧﺟﺎم ﻣﯾدم‪«.‬‬
‫وﻟــﯽ اﺣﺳــﺎس ھــﯾﭻ ﮐﻠﻣــﮫی ﻧﮕﻔــت‪ .‬ﻣــن ﺑــﮫ ﺳــوﯾش ﻧﮕــﺎھﯽ ﺑــدی ﮐــردم و او ﻣﺟﺑــورا ﺑــﮫ زور‬
‫ﺗﺷﮑری ﺑﯽ روﺣﯽ ﮐرد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﻌد از ﭼﻧد ﺛﺎﻧﯾﮫ ﮔﻔت‪» :‬ﻧﻣﯽ ﺧواھﯾد ﺑﺎز ﮐﻧﯾد؟«‬
‫ﻣﺎدرم ﺣﯾرت زده ﺑﮫ راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﮐــﮫ ﺗــﺎ آن زﻣــﺎن ﺧــﺎﻣوش ﺑــود ﮔﻔــت‪» :‬در ﮐﺎﺑــل زﺷــت اﺳــت ﺗﺣﻔــﮫ در ﺣﺿــور ﻣﮭﻣــﺎن‬
‫ﺑﺎز ﺷود«‬
‫راﺣﯾل ﺟواب داد‪» :‬اوه! اﺻﻼ! ﻟطﻔﺎ ﺑﺎز ﮐﻧﯾد ﻣن ﻣﯾﺧواھم ﺑﺑﯾﻧم ﺑﮫ ﺷﻣﺎ ﻣﯽ آﯾد ﯾﺎ ﻧﮫ‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪101‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـﺎدرم ﺗﺣﻔ ـﮫ راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﺎز ﮐردﻧ ـد‪ .‬ﺗﺣﻔ ـﮫ ﻣ ـﺎدر ﯾ ـﮏ داﻣ ـن زﯾﺑ ـﺎ و ﮐوﺗ ـﺎه ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ﺷ ـﯾرﭼﺎﯾﯽ‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟـﮫام از دﯾ ـدن اﯾ ـن داﻣـن اﺑروھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎﻻ ﮐﺷـﯾده ﮔﻔـت‪» :‬ﺧـواھر! ﺗـو ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻ ازﯾ ـن داﻣﻧ ـﮏ‬
‫ھﺎی ﮐوﺗﺎه ﺑﮫ رﻧﮓ دﺧﺗراﻧﮫ ﭘوﺷﯾدی؟«‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔت‪» :‬ﺧﯾﻠﯽ ﺑﮫ ﺳن ﻣن ﺟوان اﺳت وﻟﯽ ﺑﺎزم ﺗﺣﻔﮫ اﺳت ﻣﻣﻧون دﺧﺗرم«‬
‫راﺣﯾـل ﮐﻣـﯽ دﻟﺧـور ﺷـده ﮔﻔـت‪» :‬وﻟـﯽ ھﻧـوز ﺷـﻣﺎ ﺧﯾﻠـﯽ ﺟـوان ھﺳـﺗﯾد ﺷـﻣﺎ ﺗـﺎ ده ﺳـﺎل دﮔـﮫ ھـم‬
‫ﻣﯾﺗواﻧﯾد ازﯾن داﻣن اﺳﺗﻔﺎده ﮐﻧﯾد«‬
‫ﻣﺎدرم ﻟﺑﺧﻧدی زد و ھﯾﭻ ﻧﮕﻔت‪.‬‬
‫اﺣﺳــﺎس ﺑﻌــد از دﯾــدن ﺗﺣﻔــﮫاش ﮐــﮫ ﺳــﯾت ﻟــوازم آراﯾــش ﺑــود ﭼﺷــﻣﺎﻧش از ﺣدﻗــﮫ ﺑﯾــرون آﻣــد‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠوم ﺑـود ﺧوﺷـش آﻣـده اﻣـﺎ ﻓـورا ﺧـود را ﺟﻣـﻊ ﮐـرد و ﺑـﺎ ﺑـﯽ ﺗﻔـﺎوﺗﯽ ﮔﻔـت‪» :‬ﻣـن ھﻧـوز ﺑـرای‬
‫اﯾن ھﺎ ﺧﯾﻠﯽ ﮐوﭼﮑم«‬
‫راﺣﯾل ﺧﻧدهی ﺑﻠﻧدی ﮐرد و ﮔﻔت ‪» :‬ﻋزﯾزم ﻗﺑﻼ ﮐﮫ ﮔﻔﺗﯽ ﺑزرگ ﺷدی؟«‬
‫اﺣﺳﺎس ﺑﺎ ﺧﺟﺎﻟت ﮔﻔت‪ »:‬وﻟﯽ ﺑرای آراﯾش ﮐردﻧم زود اﺳت‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺗﺑﺳم ﮔﻔت‪» :‬اﺣﺳﺎس ﺟﺎن ھر ﻣوﻗﻊ ﻣﻧﺎﺳب دﯾدی ازﺷﺎن اﺳﺗﻔﺎده ﮐن«‬
‫و ﺑﻠﻧد ﺷد و ﮔﻔت ‪» :‬وﻗت رﻓﺗن اﺳت«‬
‫ﻣ ـﺎدر‪ ،‬ﺧﺎﻟ ـﮫ‪ ،‬ﺑ ـﺎران و اﺣﺳ ـﺎس ﺑ ـرای ﺑدرﻗ ـﮫ راﺣﯾ ـل دﻧﺑ ـﺎل ﻣ ـﺎن آﻣدﻧ ـد‪ .‬و ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺧ ـداﺣﺎﻓظﯽ‬
‫ﮐردﻧ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ اﺣﺳ ـﺎس ﺗ ـﺎ دم دروازه ﺣ ـوﯾﻠﯽ ﮐ ـﮫ ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺑ ـﺎ دروازه ﺧﺎﻧ ـﮫ ﻓﺎﺻ ـﻠﮫ داﺷ ـت ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﺎن‬
‫ﺑﻐل ﮐرده ﺑﺎ ﻣﺎ آﻣد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﮫ ﺷوﺧﯽ ﺑﮫ اﺣﺳﺎس ﮔﻔت ‪ »:‬ﺑﮫ ﻧظرت ﻣن و ﺷﮭرﯾﺎر ﺑﮫ ھم ﻣﯾﺎﯾﯾم؟«‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﺑ ـﺎ ﺗﻌﺟ ـب و ﺧﺷ ـم ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـﯽ؟ اﯾ ـن ﺣرﻓ ـت را ﺷ ـوﺧﯽ ﻓ ـرض‬
‫ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ ازﯾ ـن ﺣ ـرف ﻧﺎراﺣ ـت ﺷ ـده ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـرا اﻟﺑ ـت ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﻣﻧﺎﺳ ـب ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻧﯾﺳ ـﺗم‪.‬‬
‫ﺑﺑـﯾن ﺣﺗـﯽ ﻗـد ﻣـﺎ ھـم ﺑراﺑـر اﺳـت در ﺑـﯾن دﺧﺗرھـﺎ ﺑـﺎ ﻗـد ﻣـن ﺑـﮫ آﺳـﺎﻧﯽ ﮐﺳـﯽ ﭘﯾـدا ﻧﻣﯾﺷـود‪ .‬ھـم‬
‫ﺳن و ﺳﺎل ھم ﮐﮫ ھﺳﺗﯾم ﻓﻘط ﻧﮫ ﻣﺎه از ﺷﮭرﯾﺎر ﺑزرگﺗرم وﻟﯽ اﯾن ﻣﮭم ﻧﯾﺳت«‬
‫اﺣﺳـﺎس‪» :‬اوﻻ ﮐـﮫ ﺷـﻣﺎ ﮐﻔـش ﺑﻠﻧـد ﭘوﺷـﯾدﯾن‪ .‬دوﻣـﺎ ھﻧـوز ھـم ﮐﻣـﯽ ﮐوﺗـﺎه ﺗـر از ﻻﻻﯾـم ھﺳـﺗﯾن‪.‬‬
‫ﺳوﻣﺎ ﺷﻣﺎ اﺻﻼ ﺑﮫ ﺷﺧﺻﯾت او ﺑراﺑر ﻧﯾﺳﺗﯾن‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ دﻟﺧوری ﺑﯾﺷﺗر ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺎﺷد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷود‪«.‬‬
‫اﺣﺳﺎس ھم ﺑﺎ ﺿد ﺑﯾﺷﺗر ﮔﻔت‪» :‬اﻟﺑﺗﮫ‪ ،‬ﺧواھﯾم دﯾد‪«.‬‬
‫ﻣن ﺑـﺎ دﯾـدن ﺻـﺣﻧﮫ ﺟﻧـﮓ ﻟﻔظـﯽ اﯾـن دو ﻧﻔـر ﭼﺷـﻣﺎﻧم از ﺣدﻗـﮫ ﺑﯾـرون ﺷـده ﺑـود‪ .‬راﺣﯾـل ھـم ﮐـﮫ‬
‫در دﻗﯾﻘــﮫ ﻧــود از اﺣﺳــﺎس ﻣﺗﻧﻔــر ﺷــده ﺑــود ﺑــﺎ ﻧﮕــﺎه ﮐﺟــﯽ از او روﺑرﮔرداﻧــد و ﺑــﺎ ﻏﻣــزه رﻓــت‬
‫ﺳﯾت ﺟﻠوی ﻣوﺗر ﻧﺷﺳت‪ .‬ﻣن ھم ﺳوار ﻣوﺗر ﺷدم و ﺣرﮐت ﮐردﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪102‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗﻣ ـﺎم ط ـول راه را ﺑ ـﺎ ﺳ ـﮑوت ط ـﯽ ﮐ ـردﯾم‪ .‬ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم راﺣﯾ ـل ﯾ ـﮏ درﯾ ـﺎ ﺳ ـﺧن ﺑ ـﺎ ﺧ ـود دارد اﻣ ـﺎ‬
‫ﺣرﻓﯽ ﻧﻣﯾزد‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎ ﺷرﻣﻧدهاش ﺷده ﺑودم ﮐﮫ ھﯾﭻ ﮐﺳﯽ از او ﺧوﺷش ﻧﯾﺎﻣد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎزھم ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ی راﺣﯾل رﺳﯾدم او ﭘﯾﺎده ﺷد‬
‫و ﺑﯽ ﺧداﺣﺎﻓظﯽ رﻓت‪.‬‬
‫اﻣ ـﺎ ﭘ ـس از ﮔذاﺷ ـﺗن ﭼﻧ ـد ﻗ ـدم دوﺑ ـﺎره ﺑرﮔﺷ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬از او دﺧﺗ ـر ﻣ ـوی زرد ﮐ ـﮫ ﭘﯾ ـراھن‬
‫زرد ﭘوﺷﯾده ﺑود‪ ،‬دور ﺑﺎش‪ .‬ﺧﯾﻠﯽ ﻋﻣﯾق ﺑﮫ ﺗو ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد«‬
‫ﻣـن ﺑـﺎ ﺧﻧـدهی ﺑﻠﻧـد ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﻋﺟـب! ﺗـو ﮐـﮫ ﻣﯾﮕﻔﺗـﯽ او دﺧﺗـر ﺧﺎﻟـﮫ ﻣـن اﺳـت و ﺑﺎﯾـد ﻣﺛـل ﺧـواھر‬
‫ﺑرادر ﺑﺎﺷﯾم ﭼﯽ ﺷد؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﻗﯾﺎﻓ ـﮫی داﻧﺷ ـﻣﻧداﻧﮫ ﮔﻔ ـت‪» :‬ھﻣ ـﺎن ﻟﺣظ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﻣوﺿ ـوع از ﭼ ـﮫ ﻗ ـرار اﺳ ـت و ﻋﻣ ـدا‬
‫اﯾن ﺣرف را زدم ﮐﮫ ﭘﺎﯾش را ﭘﯾش ﺧودش ﻧﮕﮭدارد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب ﯾﻌﻧﯽ ﺗو ﺑﮫ ﻧﮕﺎه ﮐردن او ﯾﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﮐﻧﺎرم ﺑﺎﺷد ﺣﺳﺎدت ﻣﯾﮑﻧﯽ؟«‬
‫راﺣﯾــل ﭼﺷــﻣﺎﻧش را ﺳــﻣت آﺳــﻣﺎن ﮔرﻓﺗــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬اﻋﺗــراف ﻣــﯽﮐﻧم‪ :‬ھرﮔــز ﺑــﮫ ﺑودﻧــت ﮐﻧــﺎر‬
‫دﯾﮕری ﺣﺳﺎدت ﻧﻣﯾﮑﻧم ‪ ...‬ﭼون ﻣن آن ﻟﺣظﮫ ھﺎ را ﻣﯾﻣﯾرم«‬
‫از طــرز ادای اﯾــن ﮐﻠﻣــﺎت از زﺑــﺎﻧش دﻟــم ﻣﺛــل ﺟﮭــﺎن وﺳــﯾﻊ ﻣﯾﺷــد اﻣــﺎ ﺑــﺎز ھــم دوﺳــت داﺷــﺗم‬
‫اذﯾــتاش ﮐــﻧم‪ .‬ھــوای ﺷــوﺧﯽ ﺑــﮫ ﺳــرم زده ﺑــود در ﺟــواب راﺣﯾــل ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺧــب ﺑــﮫ ﻣــن ﭼــﮫ؟‬
‫ﺧود ﺷﻣﺎ ﺑﺎ ھم ﮐﻧﺎر ﺑﯾﺎﯾﯾد!«‬
‫راﺣﯾ ـل ﭘوزﺧﻧ ـدی زد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﺎ ﺳ ـﻔﯾدی ﺑﯾﺷ ـﺗر و ﭼﺷ ـم ھ ـﺎی رﻧﮕ ـﯽ و ﻣوھ ـﺎی زرد ﻧﻣﯾﺗواﻧ ـد‬
‫ﺑـﺎ ﻣـن رﻗﺎﺑـت ﮐﻧـد‪ .‬ﺗـﺎ آﺧـر ﻋﻣـر درﮔﯾـر ﻣـن ﻣﯾﻣـﺎﻧﯽ و ﺗظـﺎھر ﻣﯾﮑﻧـﯽ ﮐـﮫ ﻧﯾﺳـﺗﯽ ﻣﻘﺎﯾﺳـﮫ ﺗـو را‬
‫از ﭘــﺎ ﻣــﯽ اﻧــدازد‪ .‬ﻣــن ﻣﯾــداﻧم ﺑــﮫ ﮐﺟــﺎی ﻗﻠﺑــت ﺷــﻠﯾﮏ ﮐــردم ﮐــﺎری ﮐــﮫ او ﺑــﮫ ﺻــد ﺳــﺎل‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧد‪ «.‬ھﻣﯾن را ﮐﮫ ﮔﻔت‪ ،‬رﻓت‪.‬‬

‫ﺑﻠﯽ ﻣن ﺗﺳﻠﯾم ﺣرف ھﺎی او ﺑودم !‬

‫او ﻣﺎھراﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻧﻘط ـﮫی درﺳ ـت ﺷ ـﻠﯾﮏ ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬اﺛ ـر آن ﺷ ـﻠﯾﮏ ﺟﺎوﯾ ـدان ﺑ ـود‪ .‬ﻣ ـن دﯾﮕ ـر ھ ـﯾﭻ‬
‫وﻗت ﺧوب ﻧﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــﺎ ھــر ﻧــوع زﯾﺑــﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻣﺗﺎﻧــت‪ ،‬ﻣﮭــﺎرت و ﻗراﺑــت و ھــر ﭼﯾــزی دﯾﮕــر ﻧﻣــﯽ ﺗواﻧﺳــت آن‬
‫ﺷﻠﯾﮏ را ﺑﮑﻧد‪.‬‬
‫ﺻد ﺳﺎل ﮐﺟﺎ ﺑود؟‬
‫ﺗﺎ اﺑد ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت‪!..،.‬‬
‫*‬
‫ﭘس از ﺑرﮔﺷت ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺎ ﺳﮑوت طوﻻﻧﯽ ﻣﺎدرم ﻣﻘﺎﺑل ﺷدم‪ .‬ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺳﺗﮫ ﺷده ﺑودم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪103‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑــﺎران و ﺧﺎﻟــﮫ رﻓﺗــﮫ ﺑودﻧــد وﻟــﯽ ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺗــﺎﺛﯾر ﺣــرف ھــﺎی ﮐــﮫ ﺑﻌــد از رﻓــﺗن راﺣﯾــل ﺑــﮫ‬
‫ﻣﺎدرم ﮔﻔﺗﮫ ﺑودﻧد ھﻣﭼﻧﺎن در ﻓﺿﺎی ﺧﺎﻧﮫ و روی ﺳر ﻣﺎدرم ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﺑــرﻧﺞ ھــﺎ را ﺷﺳــت و در دﯾــﮓ اﻧــداﺧت و ﺳــر دﯾــﮓ را ﺑﺳــت‪ .‬آﻣــد و ﮐﻧــﺎر ﻣــن روی‬
‫ﻣوﺑل ﻧﺷﺳت‪.‬‬
‫ﻣــﺎدر‪» :‬ﻗــﺑﻼ ﻏﯾــر از روﯾــﺎ و اﻟﯾــﺎس ﺑــﮫ ھــﯾﭻ ﮐــس ﻣﺎﯾــل ﻧﺑــودی و ﮐﺳــﯽ را ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﻧﻣــﯽ‬
‫آوردی ﭼ ـﯽ ﺷ ـد ﮐ ـﮫ اﯾ ـن دﺧﺗ ـر را ﻣﯾ ـﺎوری و اﻟﺑﺗ ـﮫ ﺑ ـوی ﺧ ـوﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﻣﺷ ـﺎﻣم ﻧﻣﯾرﺳ ـد ازﯾ ـن ﺑﺎﺑ ـت‬
‫ﺧدا ﺧﯾر ﮐﻧد«‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ ازﯾــن ﺣــرف و ﺣــدﯾث ﻣــﺎدر ﺗﻘرﯾﺑــﺎ دﻟﺧــور ﺷــده ﺑــودم‪ ،‬ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣــﺎدر ﺟــﺎن راﺣﯾــل‬
‫دﺧﺗ ـری ﺧ ـوﺑﯽ اﺳ ـت ﺧواﺳ ـﺗم او را ﺑﺑﯾﻧﯾ ـد ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﯾ ـﮏ ﺟ ـوراﯾﯽ ﺑ ـراﯾش واﺑﺳ ـﺗﮕﯽ دارم ﯾ ـﺎ اﮔ ـر‬
‫واﺿﻊ ﺑﮕوﯾم ﻣن ‪« .....‬‬
‫ھــﯾﭻ وﻗــت در ﻣﻘﺎﺑــل ﮐﺳــﯽ اﯾﻧطــور ﻋﺎﺟزاﻧــﮫ ﺻــﺣﺑت ﻧﮑــرده ﺑــودم اﻣــﺎ او ﻣــﺎدرم ﺑــود و در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠش در ﺑﺎره دﺧﺗری ﮐﮫ ﻋﺎﺷﻘش ﺷده ﺑودم ﺣرف ﻣﯾزدم‪.‬‬
‫»ﻣن ﺑرﯾش ﻋﻼﻗﮫ دارم‪«!....‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﭼﺷــﻣﺎﻧش را ﺑﺳــت و ﻧﻔﺳــﯽ از اﻋﻣــﺎق ﻗﻠــب ﮐﺷــﯾد ﺑﻌــدش ﺑــﮫ ﻣوﺑــل ﺗﮑﯾــﮫ داد و دﺳــﺗش‬
‫را ﺑﮫ ﺳرش ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﺧﯾﻠ ـﯽ اﺣﺳ ـﺎس ﯾ ـﺎس و ﻧﺎاﻣﯾ ـدی ﮐ ـردم ﭼط ـور ﻣ ـﺎدرم اﯾﻧط ـور ﻧﺎراﺣ ـت ﺷ ـد؟ ﻣ ـﺎدر ﻣ ـن اﯾﻧط ـور‬
‫زود ﻗﺿﺎوت ﻧﻣﯾﮑرد‪ .‬ﭼﯽ ﻗرار ﺑود اﺗﻔﺎق ﺑﯾﻔﺗد ﯾﺎ اﺻﻼ ﭼﯽ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده ﺑود؟‬
‫ﻣﺎدرم آھﯽ ﺑﻠﻧد ﮐﺷﯾد و ﮔﻔت‪» :‬ازﯾن روز ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪ ،‬ﭘس ﻋﺎﺷق ﺷدی؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺳر اﻓﮑﻧدﮔﯽ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻠﯽ ﻣﺎدر«‬
‫ﻣﺎدر‪» :‬واااای ﮐﺎش اﯾﻧطور ﻧﻣﯾﺷد اﮔر ھم ﻣﯾﺷد طوری دﯾﮕری ﻣﯾﺷد!«‬
‫ﻣـن از ﺣـرف ھـﺎی ﻣـﺎدرم ﺳـر در ﻧﻣﯾـﺎوردم ﺑـﮫ ھﻣـﯾن ﻣﻧظـور ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎن ﺳـﺑز ﻣﺗﻣﺎﯾـل ﺑـﮫ آﺑـﯽ‬
‫ﻣﺎدرم زل زدم‬
‫ﻣﺎدرم ھم ﺑﮫ ﭼﺷﻣﺎن ﻣن ﺧﯾره ﺷده ﮔﻔت ‪»:‬ﭘﺳرم ﭘس ﺑﺎران ﭼﮫ؟«‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎرﮔﯽ ﺣس ھﺎی ﺑد ﺑﮫ ﺳراﻏم دوﯾدﻧد‬
‫ﯾﻌ ﻧ ﯽ ﭼ ﯽ ؟‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﮫ ﺧﺎطر ﺑﺎران از ﻋﺎﺷق ﺷدﻧم اﯾﻧﻘدر ﻧﺎراﺣت ﺷد؟‬
‫ﺑﺎ وﺟود اﯾﻧﮑﮫ ﻣﯾداﻧد ھﯾﭻ ﻣﯾﻠﯽ ﺑﮫ آن دﺧﺗر ﻧدارم‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟود ﮐﮫ ﻣﯾداﻧد ﻣﺎ ﺑﺎ ھم ﺑزرگ ﺷدﯾم و ﺑﺎ ھم ﺑﺎزی ﻣﯾﮑردﯾم؟‬
‫»ﭼرا؟ « اﯾن را ﻣن ﭘرﺳﯾدم‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻗﺎطﻌﺎﻧﮫ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼون ﺑﺎران ﻻﯾق ﺗوﺳت«‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻣﯾﺷد ﻣﺎدرم اﯾن ﺣرف را ﻣﯾزﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎزم ﮔﻔﺗم »ﭼرا؟ ﻣﮕر ﻧﻣﯾداﻧﯾد ﻣن ﺑﺎران را دوﺳت ﻧدارم«‬

‫ ‬ ‫ ‪104‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﺎدر‪» :‬ﻣﯾـداﻧم اﻣـﺎ اﯾـن را ھـم ﻣﯾـداﻧم ﮐـﮫ ﺑـﺎران ﭼﻘـدر ﺗـو را ﻣﯾﺧواھـد ﻣـن ھـم ﯾـﮏ دﺧﺗـر ﺑـودم‪،‬‬
‫ﻣﯾﺗواﻧم ﺣس اش درک ﮐﻧم‪ .‬ﺗو ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ از او ﭼﺷم ﺑﭘوﺷﯽ«‬
‫داﺷﺗم دﯾواﻧﮫ ﻣﯾﺷدم‪ .‬ﺻداﯾم ﺑﺎﻻﺗر رﻓت‪.‬‬
‫»ﻣ ـﺎدری ﻣ ـن! ﭘ ـس ﺣ ـس ﻣ ـن ﭼ ـﯽ ﻣﯾﺷ ـود؟ ﻣﮕ ـر ﻣ ـن ﭘﺳ ـر ﺗ ـو ﻧﯾﺳ ـﺗم؟ ﻣ ـﺎ ﻧﻣ ـﯽ ﺗ ـواﻧﯾم در ﮐ ـﺎر‬
‫ﺧ ـدا دﺧﺎﻟ ـت ﮐﻧ ـﯾم‪ ،‬ﺧ ـدا ﺧ ـودش ﺧواﺳ ـﺗﮫ ﻣ ـن ﻋﺎﺷ ـق او ﺑﺎﺷ ـم ‪ .‬وﮔرﻧ ـﮫ ﮐ ـﺎری ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎران‬
‫را دوﺳــت داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــم ﭼــون او ﺑﯾﺷــﺗر ﺑــﮫ ﺑﻧــده ھــﺎﯾش ﻓﮑــر ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬در ﺿــﻣن ﻓﮑــر ﻧﻣﯾﮑﻧــﯽ‬
‫درک ﮐردن ﻣن ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﺑﺎران ﻣﻘدم ﺗر اﺳت؟«‬
‫ﻣ ـﺎدرم اﺷ ـﮏ در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺟﻣ ـﻊ ﺷ ـده ﺑ ـود ﺑﻐﺿ ـش را ﻗ ـورت ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺗ ـو ﺟ ـوان اﺳ ـﺗﯽ‬
‫ﭘﺳر ﺟﺎن! اﯾن دﺧﺗر ﺑرای ﺗو ﻧﯾﺳت‪ .‬او ﻏﯾر از زﯾﺑﺎﯾﯽ ظﺎھری دﯾﮕر ﭼﯽ دارد؟ «‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﻣــﺎدرم ﭼــرا اﯾﻧطــور ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧــد ﻣردﻣــﮏ ﭼﺷــﻣﺎﻧم را دور ﭼﺷــمھﺎﯾم‬
‫ﭼرﺧﺎﻧـ ـدم و ﺗﻧـ ـد ﺗﻧـ ـد ﭘﻠـ ـﮏ زدم‪ .‬ﻟـ ـب ھـ ـﺎﯾم را روی ھـ ـم ﻓﺷـ ـﺎر دادم و ﭘـ ـس از ﻣﮑﺛـ ـﯽ ﮔﻔـ ـﺗم‪:‬‬
‫»ﻣــﺎدر! او ﻗﻠــب ﻣﮭرﺑــﺎن دارد‪ .‬او ﭼﻘــدر اﺣﺗــرام ﮐــرد ﺑــﮫ ﺷــﻣﺎ! ﺣــﺎﻻ اﮔــر او ﺑــزرگ ﺷــدهی‬
‫ﺧﺎرج اﺳت دﻟﯾل ﻧﻣﯾﺷود ﮐﮫ دﯾﮕر ﻣرﺑوط ﻣﺎ ﻧﺷود!«‬
‫ﻣـﺎدر‪» :‬ﻋزﯾـزم! ﺑـﮫ ﻣـن رﺑطـﯽ ﻧـدارد اﯾـن دﺧﺗـر ﭘﺷـﺗون اﺳـت ﯾـﺎ ﭼـرا در ﻟﻧـدن ﺑـزرگ ﺷـده ﯾـﺎ‬
‫ھ ـم ﭼ ـرا ﻓرھﻧ ـﮓ ﻏرﺑ ـﯽ را ھﻧ ـوز دﻧﺑ ـﺎل ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺣرﻓ ـﯽ در ﻣ ـورد ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرش زد؟ آﯾ ـﺎ‬
‫ﺻ ـﺣﺑﺗﯽ ﺑﯾﺷ ـﺗر در ﻣ ـورد ﺧ ـودش ﮐ ـرد؟ اﺻ ـﻼ آﯾ ـﺎ ﺧ ـودت ﭼﯾ ـزی در ﻣ ـورد اﯾ ـن دﺧﺗ ـر ﻣﯾ ـداﻧﯽ‬
‫؟«‬
‫ﻣﺛل ﺑت ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﻣﺎﻧده ﺑودم ‪ .‬ﻣﺎدرم ﺣق داﺷت ھﯾﭻ ﻧﻣﯾﻔﮭﻣﯾدم اﺻل و ﻧﺳب راﺣﯾل را‪.‬‬
‫وﻟــﯽ ﺑــﺎ ﺣــق ﺑــﮫ ﺟــﺎﻧﺑﯽ ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣــﺎدر ﻣــن ﻣﯾﺧــواھم ﺑــﺎ راﺣﯾــل ازدواج ﮐــﻧم‪ ،‬ھــﯾﭻ ﻧﯾــﺎزی ﺑــﮫ‬
‫ﺷ ـﻧﺎﺧت ﺧ ـﺎﻧوادهی او ﻧﻣﯾﺑﯾ ـﻧم‪ .‬اﺻ ـﻼ ﺧ ـودش آﻧﮭ ـﺎ را دوﺳ ـت ﻧ ـدارد ﭘ ـس ﻣ ـن ﭼ ـرا ﺑﺷﻧﺎﺳ ـم ﺷ ـﺎن‪.‬‬
‫او اﯾﻧﺟــﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧــد و دﯾﮕــر ھــﯾﭻ رﺑطــﯽ ھــم ﺑــﺎ ﻟﻧــدن و ﭘــدر و ﻣــﺎدر ﯾــﺎ ﺣﺗــﯽ ھــر ﮐﺳــﯽ ﻧﺧواھــد‬
‫داﺷت‪«.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ ﺻــدای آرام و ﻟــرزان ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــﺎران از ھــر ﻟﺣــﺎظ ﺑﮭﺗــر ازوﺳــت‪ .‬دﯾﮕــر ﻣﺛــل او‬
‫ﻧﺧواھﯽ ﯾﺎﻓت ﺑﻌدا ﻣﺗوﺟﮫ ﻣﯾﺷوی‪ !....‬ﻓﻘط دﻋﺎ ﻣﯾﮑﻧم ﺧﯾﻠﯽ دﯾر ﻧﺑﺎﺷد ﮐﮫ رﻧﺞ ﺑﺑری«‬
‫از ﺟﺎ ﺑرﺧﺎﺳت و ﺑﮫ آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫ رﻓت‪.‬‬
‫دﯾﮕ ـر آن ﺧﺎﻧ ـﮫ ﻣ ـرا ﺟ ـﺎ ﻧﻣﯾ ـداد‪ .‬ﺣ ـﺎﻟم داﺷ ـت ﺑ ـﮫ ھ ـم ﻣﯾﺧ ـورد‪ .‬از ﺑ ـﺎران و ﺧﺎﻟ ـﮫام ﯾﮑﺑ ـﺎره ﻣﺗﻧﻔ ـر‬
‫ﺷدم‪ .‬ھر ﻣوﻗﻊ ﻣن ﮐﺎری ﻣﯾﮑردم ﻣﺎﻧﻊ ﺳر راھم ﺑودﻧد‪ .‬ﮐﻼ ﻣوی دﻣﺎﻏم ﺷده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ اﻟﯾ ـﺎس و ﭼﻧ ـد ﺗ ـن از ﭘﺳ ـرھﺎ ﻗرارﮔذاﺷ ـﺗﯾم و رﻓﺗ ـﯾم ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﮐﺎﻓ ـﮫ‪ .‬آﻧﺟ ـﺎ ھ ـﯾﭻ ط ـور ﻓﮑ ـرم آرام‬
‫ﻧﺷد‪.‬‬
‫ﭼﺎی ﺳﺑز ﯾﺎ زﻋﻔران‪ ،‬ﭼﺎی ﻧﻌﻧﺎ و ﻟﯾﻣو ‪ ،‬ﻗﮭوه ﺗﻠﺦ ھﯾﭼﮑدام ﻣوﺛر ﻧﺑودﻧد‪.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﺑﺎرھــﺎ دﻟﯾــل ﺣــﺎﻟم را ﭘرﺳــﯾد اﻣــﺎ ﭘﺎﺳــﺦ ﻧــدادم‪ .‬ﭘﺳــر ھــﺎی دﯾﮕــر ھــم ﻣﺗوﺟــﮫ ﺑودﻧــد اﻣــﺎ‬
‫ﭼﯾزی ﻧﭘرﺳﯾدﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪105‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣﮑﻣــت ﮔﻔــت‪» :‬در ﻗــﺎﻧون ﻣــﺎ ﭘرﺳــﯾدن دﻟﯾــل ﻏﻣﮕﯾﻧــﯽ ﻣــرد ﻧﯾﺳــت‪ .‬ﻣــﺎ درﻣــﺎن ﻏــم اش را‬
‫ﺑراﯾش ﻣﯾدھﯾم‪«.‬‬
‫ﭘوزﺧﻧدی زدم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧب درﻣﺎﻧش ﭼﯾﺳت؟«‬
‫ﺣﮑﻣ ـت ﺑ ـﮫ ﻋ ـوض ﭘﺎﺳ ـﺦ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﮔﺎرﺳ ـون ﮔﻔ ـت‪» :‬از ھﻣ ـﺎن ھﻣﯾﺷ ـﮕﯽ طﻌ ـم دوﺳ ـﯾب ﻧﻌﻧ ـﺎ‬
‫ﺑﯾﺎر‪«.‬‬
‫اﻟﯾﺎس ﮔﻔت‪» :‬ﻧﮫ ﺣﮑﻣت! ﺷﮭرﯾﺎر ازﯾن ﮐﺎرھﺎ دور اﺳت‪ .‬دﯾﮕر ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺧواھد آﻣد‪«.‬‬
‫ﺣﮑﻣت‪» :‬ﺑرو ﺑﺎﺑﺎ ھﻣﯾن دوای دردش اﺳت ﺣﺎﻻ ﺑﺑﯾن‪«.‬‬
‫ﮔﺎرﺳ ـون ﭘ ـس از ﭼﻧ ـد دﻗﯾﻘ ـﮫ ﻗﻠﯾ ـون ﻣﯾ ـوهﯾﯽ ﺑ ـﺎ ﺷ ـﮑوھﯽ آورد‪ .‬ﺣﮑﻣ ـت ﺑ ـﺎ ﺣرﮐ ـت ﭼﺷ ـم و اﺑ ـرو‬
‫ﺑــﮫ طــرف ﻣــن اﺷــﺎره ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﺎه! اﻣﺷــب ﺻــﺎﺣب اﯾــن ﻗﻠﯾــون اﺳــت ﭘــﯾش روی او‬
‫ﺑﮕذار«‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ ﺣــﺎل و ھــوای ﺑﺣــث ﻧداﺷــﺗم و ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ازﯾــن ﺣــﺎل ﺑﯾــرون ﺑــراﯾم‪ ،‬رﯾﺳــﮏ ﺑــزرگ‬
‫ﮐردم و ﻗﻠﯾون را ﺑﮫ دﺳت ﮔرﻓﺗم و ﺗﻧد ﺷروع ﮐردم ﺑﮫ ﮐﺷﯾدن«‬
‫اﻟﯾﺎس ﺑﺎزھم دھﻧش واﻣﺎﻧده ﺑود و ھﯽ ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎر ﺟﺎن ﺗو ﻣطﻣﯾﻧﯽ؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺣرف ﻧزن اﻟﯾﺎس ﺣوﺻﻠﮫ ﻧدارم‪«.‬‬
‫و ﻗﻠﯾﺎن ﮐﺷﯾدم و ﮐﺷﯾدم‪ .‬دودش را رھﺎ ﮐردم‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺳرﻓﮫ ﮐردم و ﺑﺎزم دود ﮐردم‪.‬‬
‫ﯾوﻧس ﮔﻔت‪» :‬ﻣﺛل ﺣرﻓﮫی ھﺎ ﻣﯾﮑﺷد اولﻧﻣره و رﯾﯾس ﻣﺎ«‬
‫ﺣﺎﻟم ﺑد ﺑود و ﺳرم درد ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫در اﯾن ﺑرھﮫی زﻧدﮔﯽ ﺑﮫ ﻣﺷﮑﻼت ﺑزرﮔﯽ ﺑرﺧورده ﺑودم آن ھم از آدرس ﻋﺷق‪.‬‬
‫ﻣوﻻﻧﺎ ﻣﯽﮔوﯾد‪:‬‬
‫ور ﻋﺷق ﺧوش اﺳت‬
‫اﯾن ھﻣﮫ ﻓرﯾﺎد ﭼراﺳت؟‬
‫ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ﻋﺷق ﺧوش ﻧﯾﺳت‪ ،‬ﻋﺷق ﻓرﯾﺎد دارد‪ ،‬ﻓرﯾﺎدی از ﺳﮑوت‪.‬‬
‫ﻣوﻻﻧﺎ ﻟﻘﺑش ﺧﺎﻣوش ﺑود و ﺳﮑوت‪.‬‬
‫اﻣﺎ دﯾوان ﺷﻣس ﺑﺎ ﮐﻠﻣﮫی ﺑﺷﻧو آﻏﺎز ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﺑﺷﻧو از ﻧﯽ ﭼون ﺣﮑﺎﯾت ﻣﯾﮑﻧد‬
‫ﯾﻌ ﻧ ﯽ ﭼ ﯽ ؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺳﮑوت را ﻣﯾﺷود ﺷﻧﯾد؟‬
‫ﺳﮑوت ﻣن ھم ﭘر از ﻓرﯾﺎدھﺎ ﺑود اﻣﺎ اﯾن ﻓرﯾﺎد ﺷﻧﯾده ﻣﯾﺷد؟‬

‫******‬

‫ ‬ ‫ ‪106‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐﺎﺑل‪ :‬ﺟوزای ‪1393‬‬

‫در ﺟـﺎی ﮐـﮫ ﻣـن ﻗـرار داﺷـﺗم‪ ،‬ﻣـﺎﻧﮑن ھـﺎی ﺑﻠﻧـد ﺑـﺎ درﯾﺷـﯽ ھـﺎی ﻣرداﻧـﮫ ﻣرﺗـب ﺑـﮫ ﺷـﮑل ﻗطـﺎر‬
‫اﯾﺳﺗﺎده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫رﻧﮓ ﺳﻔﯾد ﺑﺎ ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﺳﺑز ‪،‬‬
‫ﮐرﯾﻣﯽ ﺑﺎ ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﺳرخ‪،‬‬
‫ﺳﺑز ﺑﺎ ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﭘﺳﺗﮫﯾﯽ‪،‬‬
‫ﺳرﻣﮫﯾﯽ ﺑﺎ ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﺑﻧﻔش‪.‬‬
‫ﺳﯾﺎه ﺑﺎ ﻧﮑﺗﺎﯾﯽ ﺳﯾﺎه ‪.....‬‬
‫ھر ﻧوع و رﻧﮓ ﻣوﺟود ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﮕﺎھﯽ ﻣﺧﺗﺻری ﮐرده و از ﮐﻧﺎر ھﻣﮫ ﻣﯾﮕذﺷﺗم‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از ﻣـﺎﻧﮑن ھـﺎ ﺗـوﺟﮭم را ﺑـﮫ ﺧـود ﺟﻠـب ﮐـرد ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﭘﺎھـﺎی ﮐـﮫ از ھـم ﮐﻣـﯽ ﻓﺎﺻـﻠﮫ داﺷـﺗﻧد و‬
‫دﺳ ـت ﭼ ـپ اش زﻧ ـﺦ اش را ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و دﺳ ـت راﺳ ـﺗش آرﻧ ـﺞ دﺳ ـت راﺳ ـت را ﻧﮕﮭداﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود‬
‫ﺑﺎ ژﺳت ﺧﺎص اﯾﺳﺗﺎده ﺑود‪.‬‬
‫در ﺑــدن ﻣــﺎﻧﮑن ﯾــﮏ ﺑﻠــوز آﺳــﺗﯾن ﮐوﺗــﺎه ﺳــﯾﺎه ﺑــﺎ ﭘطﻠــون ﮐرﯾﻣــﯽ ﺑــود‪ .‬از طــرز اﯾﺳــﺗﺎدن اﯾــن‬
‫ﻣﺎﻧﮑن ﺧﯾﻠﯽ ﺧوﺷم آﻣد و ﻧﮕﺎھش ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﺻدای اﻟﯾﺎس را ﺷﻧﯾدم ﮐﮫ از ﭘﺷت ﻣﺎﻧﮑن ھﺎ ﻣرا ﺻدا ﻣﯾزد و ﻣﯾﭘﺎﻟﯾد‪.‬‬
‫ﻣ ـن ھ ـم ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ اﻟﯾ ـﺎس را ﮐﻣ ـﯽ آزار داده ﺑﺎﺷ ـم ﻣﺛ ـل ھﻣ ـﺎن ﻣ ـﺎﻧﮑن ژﺳ ـت ﮔ ـرﻓﺗم و ﮐﻧ ـﺎرش‬
‫اﯾﺳﺗﺎدم‪.‬‬
‫در ﺑدن ﻣن ﺑﻠوز ﺷﯾرﭼﺎﯾﯽ و ﭘطﻠون آﺑﯽام ﺑود‪.‬‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺑﯾﮫ ﻣﺎﻧﮑن ﺑﯽ ھﯾﭻ ﺣرﮐﺗﯽ اﯾﺳﺗﺎدم‪.‬‬
‫اﻟﯾـﺎس از ﭘـﯾش روی ھﻣـﮫ ﻣـﺎﻧﮑن ھـﺎ ﮔذﺷـت و ﺣﺗـﯽ از ﻣﻘﺎﺑـل ﻣـن ھـم‪ .‬اﻣـﺎ ﻣﺗوﺟـﮫ ﺣﺿـور ﻣـن‬
‫ﻧﺷد‪.‬‬
‫ﺧﻧدهام ﮔرﻓت و ﺧودم را ﮐﻧﺗرول ﮐردم و ﺑﮫ ﺣﺎﻟﺗم اداﻣﮫ دادم‪.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﭘــس از اﯾﻧﮑــﮫ ھﻣــﮫ ﻣﻐــﺎزه را ﮔﺷــت و ﻣــرا ﻧﯾﺎﻓــت دﻗﯾﻘــﺎ ﭘﺷــت ﺑــﮫ ﻣــن اﯾﺳــﺗﺎده ﺑــود و‬
‫ھﻣـﺎﻧطور ﮐـﮫ ﺑـﺎ دﺳـت ﺳـرش را ﻣﯾﺧﺎرﯾـد ﮔﻔـت‪» :‬ﺧـداﯾﺎ اﯾـن ﭘﺳـر ﭼـﯽ ﺷـد ﯾﮑﺑـﺎره؟ ھﻣـﯾن ﺣـﺎﻻ‬
‫ﮐﮫ اﯾﻧﺟﺎ ﺑود«‬
‫ﻣــن از ﭘﺷتﺳــر ﺑــﮫ آراﻣــﯽ دﺳــﺗم را روی ﺷــﺎﻧﮫ اش ﮔذاﺷــﺗم ﮐــﮫ ﯾﮑﺑــﺎره ﺑــﺎ ﭼﯾــﻎ‪ ،‬دو ﻣﺗــر ﺑــﮫ‬
‫ھوا ﭘرﯾد‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ ﺣرﮐ ـت ﻧﺎﮔﮭ ـﺎﻧﯽ اش از ﺧﻧ ـده ﺿ ـﻌف ﺑ ـﮫ ﺳ ـرم آﻣ ـد‪ .‬اﯾﻧﻘ ـدر ﺧﻧدﯾ ـدم ﮐ ـﮫ آﺧ ـر دﺳ ـت ھ ـﺎﯾم را‬
‫روی زاﻧو ﮔرﻓﺗﮫ ﮐﻣرم را ﺧم ﮐردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪107‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾــﺎس ﺑــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ دﺳــﺗش روی ﻗﻠــﺑش ﺑــود و ﺑــﺎ ﭘﯾﺷــﺎﻧﯽ ﺗــرش ﻧﻔــس ﻧﻔــس ﻣﯾــزد ﮔﻔــت‪» :‬ﻗﻠــﺑم را‬
‫اﯾﺳﺗﺎد ﮐردی ﺗو ﺧود را ﺷﺑﯾﮫ ﻣﺎﻧﮑن ھﺎ ﮐردی و ﻻی آﻧﮭﺎ ﻗﺎﯾم ﺷده ﺑودی؟«‬
‫ﻣن ﮐﮫ ﯾﺎرای ﺻﺣﺑت ﻧداﺷﺗم و ھﻧوز ﻣﯾﺧﻧدﯾدم ﺑﺎ ﺳر ﺗﺎﯾﯾد ﮐردم‪.‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس‪» :‬ﭘﺳ ـر واﻻ ﮐ ـﮫ از ﻣ ـﺎﻧﮑن ھ ـﺎ ھ ـﯾﭻ ﺗﻔ ـﺎوﺗﯽ ﻧ ـداری ﺑ ـﺎ ھﻣ ـﺎن ﻗ ـد و اﻧ ـدام‪ .‬ﮐ ـﻼ آدم اﺷ ـﺗﺑﺎه‬
‫ﻣﯾﮕﯾرد« و ﺧودش ھم زد زﯾر ﺧﻧده‪.‬‬
‫در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﻻﻻ ﺑﯾــﺎ دﮔــﮫ ﺑﺎﯾــد ﺑــراﯾم ﻟﺑــﺎس اﻧﺗﺧــﺎب ﮐﻧــﯽ آﺧــر ﻣــن داﻣــﺎد ﻣﯾﺷــوم ﺧﯾﻠــﯽ‬
‫اﺳﺗرس دارم ﻧﻣﯾﺗواﻧم ﭼﯾزی اﻧﺗﺧﺎب ﮐﻧم ﺑﯾﺎ ﮐﻣﮏم ﮐن«‬
‫ﭼﻧد دﻗﯾﻘﮫ ﺑﻌد ھردوی ﻣﺎن ﭘﯾش ﻣﻐﺎزه دار اﯾﺳﺗﺎده ﺑودﯾم و او ﭼﻧد ﻧوع درﯾﺷﯽ آورد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎ دو دﺳ ـت ﻟﺑ ـﺎس ﺑ ـرای اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـرای ﻧﮑ ـﺎح و ﻋروﺳ ـﯽ اش ﻧﯾ ـﺎز داﺷ ـﺗﯾم و ﯾ ـﮏ دﺳ ـت ھ ـم ﻣ ـن‬
‫ﺑرای ﺧودم ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺧرم‪ .‬آﺧر ﻣﺣﻔل از ﺻﻣﯾﻣﯽ ﺗرﯾن دوﺳﺗم ﺑود‪.‬‬
‫ﻓروﺷ ـﻧده ﯾ ـﮏ درﯾﺷ ـﯽ ﺳ ـﯾﺎه رﻧ ـﮓ آورد و آن را ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎن ﻣ ـن اﻧ ـدازه ﮔرﻓ ـت و ﺑﻌ ـد از ﺑررﺳ ـﯽ‬
‫و ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻟ ـب ھ ـﺎﯾش را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده ﺑ ـود و اﺑروھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎﻻ و ﭘ ـﺎﯾﯾن ﻣﯾﮑ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬آﻗ ـﺎ‬
‫اﯾــن ﻟﺑــﺎس ﺑــرای ﺷــﻣﺎ ﺧﯾﻠــﯽ ﻋــﺎﻟﯽ اﺳــت‪ .‬داﻣــﺎد ھــﺎ اﮐﺛــرا درﯾﺷــﯽ ﺳــﯾﺎه ﻣﯾﮕﯾرﻧــد و اﯾــن ﻣــدل‬
‫ﺑرای داﻣﺎد ھﺎ ﺗﮏ اﺳت«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب اﯾن ﭼﯽ رﺑطﯽ ﺑﮫ ﻣن دارد؟«‬
‫ﻓروﺷﻧده‪» :‬ﮔﻔﺗم ﮐﮫ داﻣﺎد ھﺎ اﯾن ﻣدل را دوﺳت دارﻧد‪«.‬‬
‫اﻟﯾﺎس زد زﯾر ﺧﻧده و ﮔﻔت‪» :‬ﺟﻧﺎب آﻗﺎی ﻓروﺷﻧده! ﮔل ﺑﮫ ﺻورت ﺷﻣﺎ‪ ،‬ﻣن داﻣﺎدم«‬
‫ﻓروﺷـ ـﻧده ﺧﺟﺎﻟـ ـت زده ﺑـ ـرای اﯾﻧﮑـ ـﮫ ﻓﺿـ ـﺎ را در ﮐﻧﺗـ ـرول ﺑﯾـ ـﺎورد ﭼﻧـ ـد ﺳـ ـرﻓﮫ ﮐـ ـرد و ﮔﻔـ ـت‪:‬‬
‫»ھﻣﻣــم‪ ....‬ﺑﺑﺧﺷــﯾد ﻣــن ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم اﯾــن آﻗــﺎ داﻣــﺎد اﺳــت ﺑﻌــد ﭼﺷــﻣﮑﯽ زد و ﮔﻔــت ﭼــون‬
‫ﻧزدﯾـﮏ ﻋروﺳـﯽ‪ ،‬داﻣـﺎد ﻧـور ﻣـﯽ اﻧـدازه اﯾﻧطـور ﻓﮑـر ﮐـردم‪ .‬ﺣـﺎﻻ اﯾـن دوﺳـت ﺷـﻣﺎ ﺧﯾﻠـﯽ ﻧـور‬
‫اﻧداﺧﺗﮫ«‬
‫اﻟﯾــﺎس ھﻣﭼﻧــﺎن ﺑــﮫ ﺧﻧــده اش اداﻣــﮫ داده ﮔﻔــت‪» :‬اﯾــن دوﺳــت ﻣــﺎ ﻣــﺎداماﻟﻌﻣر ﻧــور اﻧــداﺧﺗﮕﯽ‬
‫اﺳت داﻣﺎدی و ﻏﯾر داﻣﺎدی ﻧدارد«‬
‫ﻣن زﯾر ﻟب ﮔﻔﺗم‪» :‬اﻓراط ﻧﮑن دﮔﮫ«‬
‫ﻓروﺷﻧده‪» :‬ﺧب ﺑﺧﯾر ازدواج اﯾﻧﺎ ھم ﺳر ﺑﮕﯾرد اﻟﺑﺗﮫ ﺑﺎ دﺧﺗری ﮐﮫ دوﺳﺗش دارﻧد«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺷﻧﯾدن اﯾن ﺣرف ﮐﻣﯽ ﻣﺣزون ﺷدم‪.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﮔﻠــوﯾش را ﺻــﺎف ﮐــرد و ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺣــرف را ﻋــوض ﮐــرده ﺑﺎﺷــد ﮔﻔــت‪» :‬ﺧــب اﯾــن‬
‫درﯾﺷﯽ را ﺑﮫ ﻣن اﻧدازه ﺑﮕﯾرﯾد ﺑﺑﯾﻧم ﭼطور اﺳت«‬
‫و ﻓروﺷﻧده ﺑﺎ اﻟﯾﺎس ﻣﺷﻐول ﺷد‪.‬‬
‫در ﻧﮭﺎﯾــت ﻟﺑــﺎس ھــﺎ را ﮔــرﻓﺗﯾم و ﻣــن ھــم ﯾــﮏ ﻟﺑــﺎس اﺳــﭘرت ﮐﺎوﺑــﺎﯾﯽ ﮔــرﻓﺗم رﻧــﮓ ﭘطﻠــون‬
‫ﺟﻣﭘ ـر ﺳ ـرﻣﮫﯾﯽ ﮐﺎوﺑ ـﺎﯾﯽ ﺑ ـود و زﯾ ـرش ﯾ ـﮏ ﺑﻠ ـوز ﺳ ـﻔﯾد و ﺑ ـﺎ ﮐ ـرﻣﭻ ﺳ ـﻔﯾد در اﯾ ـن ﻣ ـدل ﻟﺑ ـﺎس‬

‫ ‬ ‫ ‪108‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐـﺎﻣﻼ راﺣـت ﺑـودم و رﻧـﮓ ﻟﺑـﺎس ھـم ﭼـون ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎﻧم ﺷـﺑﯾﮫ ﺑـود ﺑـﮫ ﻧظـرم ﻋـﺎﻟﯽ ﻣﻌﻠـوم ﻣﯾﺷـد‬
‫ﻟﺑﺎس ھﺎ را داﺧل ﭘﺎﮐت ھﺎ ﮔرﻓﺗﮫ و ﺑﺎ ھم ﻣﻐﺎزه را ﺗرک ﮐردﯾم‪.‬‬

‫*‬
‫ھﻔﺗ ـﮫ ی ﺑﻌ ـد ﻣراﺳ ـم ﻋروﺳ ـﯽ روﯾ ـﺎ و اﻟﯾ ـﺎس ﺑرﮔ ـذار ﺷ ـد و ﻣ ـن از ھﻣ ـﮫ زودﺗ ـر ﺑ ـرای ﭘ ـذﯾراﯾﯽ‬
‫ﻣﮭﻣﺎن ھﺎ ﺑﺎ ﺟﻣﻌﯽ ھﻣﺻﻧﻔﺎن اﯾﺳﺗﺎده ﺑودﯾم و ﺑﮫ ھﻣﮫ ﻣﮭﻣﺎن ھﺎ ﺧوش آﻣد ﻣﯾﮕﻔﺗﯾم‪.‬‬
‫ﭘ ـس از اﺗﻣ ـﺎم ﻣﮭﻣ ـﺎن ھ ـﺎ ھﻣ ـﮫ دوﺳ ـت ھ ـﺎ ﺑ ـرای رﻗ ـص در ﻣﯾ ـدان رﻓﺗﻧ ـد و از آﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻣ ـن در‬
‫رﻗــص ﺑــﯽ ھﻧــر ﺗــرﯾن ﻓــرد دﻧﯾــﺎ ﺑــودم و دوﺳــﺗﺎﻧم ﻧﯾــز ازﯾــن ﺣــرف ﻣطﻠــﻊ ﺑودﻧــد ﻣــرا اذﯾــت‬
‫ﻧﮑردﻧد و ﺑﮫ ﺣﺎل ﺧود ﮔذاﺷﺗﻧد‪.‬‬
‫در ﻋوض ﻣن ﺑﺎ ﻣوﺑﺎﯾل ازﺷﺎن ﻓﯾﻠم ﻣﯾﮕرﻓﺗم ‪.‬‬
‫ھﻣﭼﯾن رﻗص ھﺎی ﻋﺟﯾب و ﻏرﯾب ﻣﯾﮑردﻧد ﮐﮫ ﺑﯾﺷﺗر ﺑﮫ طﻧز ﺷﺑﺎھت داﺷت ﺗﺎ رﻗص‪.‬‬
‫ﮔـــﺎھﯽ ﭼـــرخ ﻣﯾﺧوردﻧـــد و ﮔـــﺎھﯽ ﺧـــود را روی زﻣـــﯾن ﻣـــﯽ اﻧداﺧﺗﻧـــد‪ ،‬ﮔـــﺎھﯽ ھـــم ﺧـــود را‬
‫ﻣﯾﻠرزاﻧدﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ اﯾن ﮐدام ﻣدل رﻗص ﺑود ﺑﯾﺷﺗر ﺑﮫ رﯾﺷﺧﻧدی ﻣﯾﻣﺎﻧﺳت‪.‬‬

‫در ﻣﺣﻔل ﺧﺎﻧمھﺎ ﻓﺎﻣﯾل ﻣن ھم دﻋوت ﺷده ﺑودﻧد ﮐﮫ ﻣﺎدرم و اﺣﺳﺎس اﺷﺗراک ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ھﻣﭼﻧــﺎن ﭘــدرم در اﯾﻧﺟــﺎ ﺑــود اﻣــﺎ ﺑﮭــزاد ﻧﯾﺎﻣــده ﺑــود او اﺷــﺗراک در ﻣﺣﻔــل ﻋروﺳــﯽ را دوﺳــت‬
‫ﻧداﺷت‪.‬‬
‫راﺣﯾـل ھـم دﻋـوت ﺷـده ﺑـود اﻣـﺎ ﻧﯾﺎﻣـده ﺑـود‪ .‬ﻓﮑـر ﻣﯾﮑـردم ﺑـﺎزم ﻣﯾﺎﻧـﮫی او و روﯾـﺎ ﺑﻧـﺎﺑر ﺣرﻓـﯽ‬
‫ﺧراب ﺷده ﺑود‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم و دوﺳت ھم ﻧداﺷﺗم ﺑداﻧم‪.‬‬
‫ھﻧﮕــﺎم ﻧﮑــﺎح‪ ،‬ﻣــﺎ ھﻣــﮫ ﺑــﮫ ﻧﮑﺎحﺧﺎﻧــﮫ رﻓﺗــﯾم و دور ﯾــﮏ ﻣﯾــز ﻣﺳــﺗطﯾل ﺷــﮑل ﺑــزرگ ﻧﺷﺳــﺗﯾم‪.‬‬
‫اﻟﯾـﺎس دﺳـت راﺳـت ﻣـﻼ و ﭘـدرش ﮐﻧـﺎرش ﻧﺷﺳـﺗﮫ ﺑودﻧـد و ﻣـن ﺑـﮫ دﺳـت ﭼـپ ﻣـﻼ و ﭘـدر روﯾـﺎ‬
‫ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـن و ﭘ ـدر ﺧ ـودم ﮐﻧ ـﺎر ﭘ ـدر روﯾ ـﺎ و ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﯾن ﺗرﺗﯾ ـب ھﻣ ـﮫ ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـودﯾم و ﻣ ـﻼی ﺑ ـرای‬
‫ﺑﺳــﺗﮫ ﮐــردن ﻧﮑــﺎح آﻣــده ﺑــود ﺑــﺎ اﺟــﺎزه ھﻣــﮫ ﺷــروع ﮐــرد‪» :‬ﭘــدر ﻋــروس! در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﺷــﻣﺎ‬
‫دارای اھﻠﯾــت ﺷــرﻋﯽ و ﺣﻘــوﻗﯽ ﺧــوﯾش ھﺳــﺗﯾد‪ .‬روﯾــﺎ ﺑﻧــت ﻣﺣﻣــدﻧﺎدر را وﻻﯾﺗــﺎ و وﮐﺎﻟﺗــﺎ در‬
‫ﺑــدل ﻣﮭــر ﺗﻌﯾــﯾن ﺷــده ﺑــﮫ ﻋﻘــد ﺻــﺣﯾﺢ و ﺷــرﻋﯽ ﺑــﮫ اﻟﯾــﺎس وﻟــد ﻋﺑــداﻟطﯾف دادﯾــد و ﺗﺳــﻠﯾﻣش‬
‫ﻧﻣودﯾد؟«‬
‫و ﺳﮫ ﺑﺎر ﺗﮑرار ﮐرد و ﭘدر روﯾﺎ ﺳﮫ ﺑﺎر ﺗﺎﯾﯾد ﮐرد و ﺑﻠﮫ ﮔﻔت‪.‬‬
‫ﺑﻌـدا ﻣـﻼ ھﻣـﺎﻧطور ﮐـﮫ ﺳـرش ﭘـﺎﯾﯾن ﺑـود ﮔﻔـت‪» :‬اﻟﯾـﺎس وﻟـد ﻋﺑـداﻟطﯾف‪ ،‬روﯾـﺎ ﺑﻧـت ﻣﺣﻣـد ﻧـﺎدر‬
‫را ﮐــﮫ ﺑــﮫ اﯾــن ﻧــﺎم دﯾﮕــر دﺧﺗــری ﻧدارﻧــد‪ ،‬در ﺑــدل ﻣﮭــر ﺗﻌﯾــﯾن ﺷــده در اﯾــن ﻣﺟﻠــس‪ ،‬ﺑــﮫ ﻋﻘــد‬
‫ﺻﺣﯾﺢ و ﺷرﻋﯽ ﺧوﯾش اﺻﺎﻟﺗﺎ ﺧواﺳﺗﯾد و ﻗﺑوﻟش ﻧﻣودﯾد؟«‬
‫ﺳﮫ ﺑﺎر ﺗﮑرار ﮐرد و ﺳﮫ ﺑﺎر اﻟﯾﺎس ﻗﺑول ﮐرد و ﺑﻠﮫ را ﮔﻔت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪109‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﻌــدا ھﻣــﮫ ﺑــرای ﺧوﺷــﺑﺧﺗﯽ دو ﺟــوان دﻋــﺎ ﮐــردﯾم و ﻣــﻼ ﺻــﺎﺣب ﻣﻘــداری ﺷــﯾرﯾﻧﯽ ﮐــﮫ ﭘــﯾش‬
‫روﯾش ﮔذاﺷﺗﮫ ﺷده ﺑود را روی ﺳر اﻟﯾﺎس رﯾﺧت‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس ﻧﻔس راﺣﺗﯽ از روی آﺳﺎﯾش ﻗﻠﺑﯽ ﮐﺷﯾد‪.‬‬
‫ﻣ ـن آن ﻟﺣظ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ رﺳ ـﯾدن ﺑ ـﮫ ﻧﻘط ـﮫی آﺧ ـر آرزو ﭼﻘ ـدر ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﭘ ـر از آراﻣ ـش و ﺣ ـس‬
‫ﻧﺎب ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﺣــق داﺷــت آﻧﻘــدر ﺧوﺷــﺣﺎل و راﺣــت ﺷــود ﺑــﮫ روﯾــﺎﯾش رﺳــﯾده ﺑــودم‪ .‬ھﻣــﺎن روﯾــﺎی‬
‫ﺷﯾرﯾن ﮐﮫ اﺣﺗﻣﺎل ﻧﻣﯾداد ﺑﮫ ﺣﻘﯾﻘت ﺑﯾﺎﻧﺟﺎﻣد‪.‬‬
‫ھﻣﮫ ﻣﺎن ﺑراﯾش ﺗﺑرﯾﮏ ﮔﻔﺗﯾم و دوﺑﺎره ﺑﮫ ﻣﺣﻔل ﺑرﮔﺷﺗﯾم‪.‬‬
‫ھﻧﮕـﺎم ﺗﻘﺳـﯾم ﻏـذا ﻣـن ﻣﺎﻧﻧـد ﭘﯾﺷـﺧدﻣت ھـﺎ ﺑـرای ﻣﮭﻣﺎﻧـﺎن ﺧـدﻣت ﮐـردم و ﺳـر ھـر ﻣﯾـز رﻓـﺗم ﺗـﺎ‬
‫ﮐــم و ﮐﺳــری ﻧﺑﺎﺷــد و ﺑــﮫ ﻧﺣــوی از ﺳــروﯾس ﺧــوب ﻏــذا ﻣطﻣــﯾن ﺑﺎﺷــم‪ .‬ﺧــودم ﻟــب ﺑــﮫ ﻏــذا‬
‫ﻧﺗواﻧﺳـﺗم ﺑـزﻧم ﻣـدام دور ﻣﯾزھـﺎ ﻣﯾﮕﺷـﺗم‪ .‬در دﻗﯾﻘـﮫ ﻧـود ﯾـﺎدم از ﻋـروس ﺧﺎﻧـﮫ آﻣـد ﮐـﮫ آﻧﺟـﺎ ﻏـذا‬
‫ﻓرﺳﺗﺎده ﻧﺷده‪.‬‬
‫ﻓورا ﺑﮫ ﯾﮑﯽ از ﮔﺎرﺳون ھﺎ ﮔﻔﺗم ﯾﮏ ﭘﺗﻧوس ﻏذا ﺑﯾﺎورد و آن را ﺑﮫ ﻋروس ﺧﺎﻧﮫ ﺑردﯾم‪.‬‬
‫دروازه ﺗﮏ ﺗﮏ زدم و ﻣﺎدر روﯾﺎ در را ﺑﺎز ﮐرد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺑﺳم ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﺎدرﺟﺎن ﻏذا آوردم‪«.‬‬
‫ﻣ ـﺎدر روﯾ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـدی ﺑ ـﮫ ﭘﮭﻧ ـﺎی ﻟ ـب ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺻ ـدﻗﮫ ﺳ ـرت ﭘﺳ ـر ﺧوﺷ ـﮕل و ﻧ ـﺎزﻧﯾن!‬
‫اﻣــروز ﻣﺗوﺟــﮫ ﺑــودم ﮐــﮫ ﭼﻘــدر زﺣﻣــت ﮐﺷــﯾدی‪ .‬ﺑــرادر ھــﺎی اﺻــﻠﯾش اﯾﻧﻘــدر ﺗــﻼش ﻧﮑردﻧــد‬
‫ﺟﺎن ﺧﺎﻟﮫ ﺧود‪ .‬ﺑﺧﯾر ﻋروﺳﯽ ﺗو ھم اﻟﯾﺎس ﺟﺑران ﻣﯾﮑﻧد انﺷﺎ”«‬
‫ﻣن از روی اﺣﺗرام ﺳرم را ﭘﺎﯾﯾن اﻧداﺧﺗﮫ ﺗﺷﮑر ﮐردم‬
‫ﮐﮫ ﺻدای روﯾﺎ ﺑﻠﻧد ﺷد‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎر اﺳت؟ ﻟطﻔﺎ ﺑﮕوﯾﯾد ﯾﮑﺑﺎر داﺧل ﺑﯾﺎﯾد!«‬
‫ﻣﺎدر روﯾﺎ ﮔﻔت‪» :‬ﭘﺳرم ﺑﯾﺎ روﯾﺎ ﻣﯾﺧواھد ﺗو را ﺑﺑﯾﻧد!«‬
‫ﻣن‪»:‬راﺳـ ـﺗش ﻣﻧﺎﺳـ ـب ﻧﺧواھـ ـد ﺑـ ـود ﮐـ ـﮫ ﻣـ ـن وارد ﻋـ ـروس ﺧﺎﻧـ ـﮫ ﺷـ ـوم ﺑـ ـراﯾش ﺳـ ـﻼم ﻣـ ـرا‬
‫ﺑرﺳﺎﻧﯾد‪«.‬‬
‫ﻣ ـﺎدر روﯾ ـﺎ‪» :‬ﻧ ـﮫ ﻧ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﻋ ـروس ﺑﺎﺣﺟ ـﺎب اﺳ ـت ﻣﺷ ـﮑﻠﯽ ﻧﯾﺳ ـت« و ﺑﻌ ـد روﯾ ـش را دور داده‬
‫ﺑ ـﮫ دﺧﺗ ـران آﻧﺟ ـﺎ ﮔﻔ ـت‪» :‬دﺧﺗ ـرا ھﻣ ـﮫ ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ھ ـﺎی ﺗﺑ ـدﯾل ﻟﺑ ـﺎس ﺑ ـرای ﭼﻧ ـد ﻟﺣظ ـﮫ ﺑروﯾ ـد‪ .‬ﮐ ـﮫ‬
‫دوﺳــت راﺣﯾــل داﺧــل ﻣﯾﺎﯾــد ھﻠــﮫ ﻋﺟﻠــﮫ ﮐﻧﯾــد« ھﻣــﮫ دﺧﺗرھــﺎ ﮐــﮫ آراﯾــش زﯾــﺎد و ﻟﺑــﺎس ﻣﺣﻔﻠــﯽ‬
‫داﺷ ـﺗﻧد‪ ،‬ﻓ ـورا ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ھ ـﺎی ﮐوﭼ ـﮏ رﻓﺗﻧ ـد در را ھ ـم روی ﺷ ـﺎن ﺑﺳ ـﺗﻧد و ﺑﻌ ـد ﻣ ـﺎدر روﯾ ـﺎ ﻣ ـرا‬
‫داﺧل ﺧواﺳت‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ ﺣ ـس ﺑ ـدی ﭘﯾ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـودم و ﻣﻘﺎﺑ ـل اﺻ ـرار روﯾ ـﺎ و ﻣ ـﺎدرش ھ ـم ﻧﺗواﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﺎری ﮐ ـﻧم‬
‫داﺧل ﺷدم‪.‬‬
‫روﯾــﺎ از روی ﻣوﺑــل اﯾﺳــﺗﺎد و دﺳــﺗﺎﻧش را ﺑــر روی داﻣــن ﺳــﻔﯾد ﻟﺑــﺎس ﻋــروس ﺑــﮫ ھــم ﮔــره‬
‫ﮐرد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪110‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫روﯾ ـﺎ ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻟﺑ ـﺎس ﺑ ـﺎ ﺣﺟ ـﺎب ﺑ ـﮫ ﺗ ـن ﮐ ـرده ﺑ ـود و ﻣﺛ ـل ھﻣ ـﯾش ﻧﺟﺎﺑ ـت و وﻗ ـﺎر از ﺳ ـر و روﯾ ـش‬
‫ﻣﯾﺑﺎرﯾد‪.‬‬
‫از آراﯾ ـش ﻏﻠﯾظ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻣﻌﻣ ـوﻻ ﻋ ـروس ھ ـﺎ اﻧﺟ ـﺎم ﻣﯾدادﻧ ـد در ﺳ ـرو روﯾ ـش ﺧﺑ ـری ﻧﺑ ـود و ﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫زﯾﺑ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯽرﺳ ـﯾد‪ .‬ﻟﺑ ـﺎﻧش ﺑ ـﮫ ﺟ ـﻼی ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻟ ـب زده ﺑ ـود ﺑ ـرق ﻣﯾ ـزد و ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش‬
‫از اﺷﮏ ﺷوق‪ .‬اﯾﻧﮭﺎ ﺑﺎ ھم اﻧطﺑﺎق ﺧوﺑﯽ ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﻧزدﯾﮏ اش رﻓﺗم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﺑﺎرک ﺑﺎﺷد روﯾﺎ ﺟﺎن و در ﺿﻣن ﺧﯾﻠﯽ ھم زﯾﺑﺎ ﺷدی«‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی زد اﻣﺎ ھﻣﭼﻧﺎن ﻧﮕﺎھش درد آﻟود ﺑود‪.‬‬
‫روﯾ ـﺎ ھﻣ ـﺎﻧطور ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن اﺷ ـﮑﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣﻣﻧ ـون ﺷ ـﮭرﯾﺎرﺟﺎن! ازت‬
‫ﺧﯾﻠﯽ ﺷرﻣﻧده ھﺳﺗم ﺑرای ھﻣﮫ ﭼﯾز« و اﺷﮑش ﺟﺎری ﺷد‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬اوه ﻧ ـﮫ روﯾ ـﺎ ﻟطﻔ ـﺎ! آراﯾ ـش ات ﺧ ـراب ﻧﺷ ـود‪ .‬ﻣ ـن ﺑ ـرای دﯾ ـدن ﺗ ـو آﻣ ـدم ﻧ ـﮫ اﯾﻧﮑ ـﮫ‬
‫ﺣﺎل ﺗو را ﺧراب ﮐﻧم«‬
‫روﯾ ـﺎ اﺷ ـﮏ ھ ـﺎﯾش را ﭘ ـﺎک ﮐ ـرد و ﺳ ـرش را ﺑ ـﺎﻻ ﮔرﻓ ـت ﮐ ـﮫ اﺷ ـﮏ در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺧﺷ ـﮏ ﺷ ـود‬
‫ﺑﻌ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﻣ ـن ﻋ ـروس ﺷ ـدم و ﺗ ـو ﺑﺎﻋ ـث ﺷ ـدی ﻣ ـن ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺧوﺷ ـﺑﺧﺗﯽ ﺑرﺳ ـم‪ .‬آدﻣ ـﯽ‬
‫ﻣﺛ ـل اﻟﯾ ـﺎس ﮐ ـﮫ اﯾﻧﻘ ـدر ﻣ ـرا دوﺳ ـت دارد و ﺧ ـوش ﻧﮕﮭﻣﯾ ـدارد را در ﻋﻣ ـرم ﭘﯾ ـدا ﻧﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﺑ ـﺎور‬
‫ﮐن«‬
‫ﻣن ‪» :‬ﺧواھش ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫روﯾ ـﺎ‪» :‬اﻣ ـﺎ ﻣﯾ ـداﻧﯽ ﭼﯾﺳ ـت؟ ﺑﻔﮭ ـم ﮐ ـﮫ ھﻧﮕ ـﺎم ﻣ ـرگ‪ ،‬وﻗﺗ ـﯽ ﺣﺎﻓظ ـﮫام در ﺣ ـﺎل ﭘ ـﺎک ﺷ ـدن ﺑﺎﺷ ـد‬
‫در آﺧرﯾن ﻟﺣظﮫ‪ ،‬آﺧرﯾن ﻓردی ﮐﮫ ﺑﮫ ﯾﺎدم ﺧواھد ﺑود ‪ .....‬ﺗو ھﺳﺗﯽ‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﻧﯾدن اﯾن ﺳﺧن ﺳرم را ﭘﺎﯾﯾن اﻧداﺧﺗم‪.‬‬
‫روﯾــﺎ ﺑــﺎ اﺣﺳــﺎس و ھﯾﺟــﺎن ﺑﯾﺷــﺗر اداﻣــﮫ داد ‪» :‬ﺗــو ﺗﺎﺛﯾرﮔــذارﺗرﯾن‪ ....‬و ﺑﮭﺗــرﯾن ﻣــرد روی‬
‫زﻣﯾن ھﺳﺗﯽ! «‬

‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎ اﺑرو ھﺎﯾم ﺑﻠﻧد ﮐردم و ﺑﮫ ﺻورت روﯾﺎ ﻧﮕﺎھﯽ اﻧداﺧﺗم‪.‬‬

‫ﻋﻣﯾق و ژرف ﻧﻔس ﻣﯾﮑﺷﯾد‬
‫و ﻋﻣﯾق و ژرف ﻧﮕﺎھم ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﺗﺷﮑر ﻣﺧﺗﺻر ﮐرده و از ﻋروس ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾرون ﺷدم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼ ـرا اﯾﻧﻘ ـدر وزن ﺣ ـرف ھ ـﺎی روﯾ ـﺎ روی ﻗﻠ ـﺑم ﺳ ـﻧﮕﯾن ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬از آن ﭘ ـس ھ ـر‬
‫ﻣوﻗﻊ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﻣد وﺿﻌﯾﺗم ﺧراب ﻣﯾﺷد و ﮐوﺷش ﻣﯾﮑردم دﯾﮕر ﺑراﯾﺷﺎن ﻓﮑر ﻧﮑﻧم‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻣﺣﻔ ـل ازدواج‪ ،‬ﺑ ـﺎ اﻟﯾ ـﺎس ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻣﻼﻗ ـﺎت ﮐ ـردم اﻣ ـﺎ روﯾ ـﺎ را ﺑ ـﮫ آﺳ ـﺎﻧﯽ ﻧدﯾ ـدم ھ ـر ﻣوﻗ ـﻊ‬
‫ھم ﮐﮫ اﻟﯾﺎس ﻣرا ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ دﻋوت ﻣﯾﮑرد ﻧﻣﯾﭘذﯾرﻓﺗم و ﺑﮫ ﻧﺣوی ﺑﮭﺎﻧﮫ ﻣﯽ آوردم‪.‬‬
‫ھ ـر ﻗ ـدر ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـردم ﺣ ـرف ھ ـﺎی روﯾ ـﺎ را ﺧ ـوب ﺗﻌﺑﯾ ـر ﮐ ـﻧم اﻣ ـﺎ در زﻣ ـﺎن ﺗﺣﻠﯾ ـل ﺷ ـﺎن ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣﺷﮑل ﺑرﻣﯾﺧوردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪111‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣ ـرف ھ ـﺎی روﯾ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻣﻌﻧ ـﯽ ﮐ ـردن ﺷ ـﻌر ﭘﯾﭼﯾ ـدهی ﻣﯾﻣﺎﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ ظ ـﺎھرا ﯾ ـﮏ ﻣﻌﻧ ـﺎ اﻣ ـﺎ ﻋﻣﯾﻘ ـﺎ‬
‫ﻣﻌﻧﺎی دﯾﮕری داﺷت‪....‬‬
‫ﻟ ـذا ﻣﻼﻗ ـﺎت ﺑ ـﺎ روﯾ ـﺎ و ﻣﻌﺎﺷ ـرت ﺑ ـﺎ او را ﭘ ـس از آن ازدواﺟ ـش ﺧﯾﺎﻧ ـت ﺑ ـﮫ ھﻣﺳ ـرش و ﺑﮭﺗ ـرﯾن‬
‫دوﺳت ﺧودم ﻣﯾداﻧﺳﺗم ‪.‬‬
‫ﻗﻠﺑم آزرده ﺷده ﺑودم و ﺑﺎ ﯾﺎدآوری آن‪ ،‬ھﻣﮫ ﺣس ھﺎی ﺑد ﺑﮫ ﺳراﻏم ﻣﯾدوﯾدﻧد‪.‬‬
‫ﺳﺎلھﺎی ﺳﺎل دﯾﮕر روﯾﺎ را ﻧدﯾدم‪....‬‬
‫ھرﭼﻧد ﮐﮫ ﻣﺎدر ﺷده ﺑود و ﺑﮫ اﻟﯾﺎس ﻓرزﻧدی ﭘﺳر ﺑﺧﺷﯾده ﺑود‪.......‬‬

‫******‬

‫ﮐﺎﺑل‪ :‬ﺧزان ‪1393‬‬

‫ﻣـدﺗﯽ ﻣﯾﺷـد ﮐـﮫ در ﻣـورد ﻣﺳـﺎﻟﮫی ﺧـودم و راﺣﯾـل ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧواده ﺻـﺣﺑت ﮐـرده ﺑـودم اﻣـﺎ ﻧـﮫ ﺗﻧﮭـﺎ‬
‫ﮐــﮫ ﻣــﺎدرم ﺑــل ھﻣــﮫی اﻋﺿــﺎی ﻓﺎﻣﯾــل ﻣﺧﺎﻟﻔــت ﻣﯾﮑردﻧــد و دﻟﯾــل اﺻــﻠﯽ ﻣﺧﺎﻟﻔــت ھــم ﻋــدم‬
‫ﺷﻧﺎﺧت ﮐﺎﻣل راﺣﯾل ﺑود‪.‬‬
‫ﻣ ـن ھ ـم ﺧواھ ـﺎن ﺷ ـﻧﺎﺧت درﺳ ـت و واﻗﻌ ـﯽ راﺣﯾ ـل ﺑ ـودم‪ .‬آﺧ ـر ﻣ ـن ﺗﺻ ـﻣﯾم ﺗﻣ ـﺎم ﻋﻣ ـر را ﺑ ـﺎ او‬
‫ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودم ﭼطور ﻣﻣﮑن ﺑود ﭼﯾزی در ﻣوردش ﻧداﻧم‪.‬‬
‫اﻧﮕ ـﺎر ﻋﺎﺷ ـق ﮐﺳ ـﯽ ﺷ ـدن ﯾﻌﻧ ـﯽ اﯾﻧﮑ ـﮫ دﻟ ـت ﺑﺧواھ ـد آن ﺷ ـﺧص را ﺑ ـﺎ ﺗﻣ ـﺎم رازھ ـﺎ‪ ،‬ﻧﻘﺻ ـﺎن ھ ـﺎ‬
‫و ﮐﻣﺑودھﺎﯾش ﮐﺷف ﮐﻧﯽ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم؟‬
‫راﺣﯾ ـل ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت و ھ ـﯾﭻ ﮐﻣﮑ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن در اﯾ ـن ﻣ ـورد ﻧﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬ﺣﺗ ـﯽ ﻣﺧ ـﺎﻟف ﺑ ـود ﺗ ـﺎ ﺧ ـودم‬
‫ﺑﻔﮭﻣم‪ .‬اﻣﺎ از ﻧظرم اﯾن راه ﺣل ﻧﺑود ﺑﺎﯾد در ﺟﺳﺗﺟوی ﮐﺷف راﺣﯾل ﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫ﻣـن آن زﻣـﺎن ﺑﯾﺳـتو ﯾـﮏ ﺳـﺎﻟﮫ ﺑـودم و ﺳـﺎل دوم داﻧﺷـﮕﺎھم رو ﺑـﮫ ﭘﺎﯾـﺎن ﺑـود ‪ .‬ﺑـﺎ وﺟـود اﯾﻧﮑـﮫ‬
‫ﺑــرای آﯾﻧــده و درس ھــﺎﯾم ﺗــﻼش ھــﺎی وﺳــﯾﻊ ﻣﯾﮑــردم در ﻋــﯾن ﺣــﺎل ﭘــﺎی ﻋﺷــق را ﻧﯾــز در‬
‫زﻧدﮔﯽام ﮐﺷﯾده ﺑودم‬
‫و اﯾن ﯾﮏ رﯾﺳﮏ ﺑزرﮔﯽ ﺑود ﮐﮫ اﻣﮑﺎن داﺷت ﻣﺷﮑﻼﺗﯽ ﺑزرگ ﺑراﯾم ﺧﻠق ﮐﻧد‪.‬‬
‫در ﯾﮑــﯽ از روز ھــﺎ ﮐــﮫ راﺣﯾــل ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه رﻓﺗــﮫ ﺑــود‪ ،‬ﻣــن ﺑــﮫ ﺑﮭﺎﻧــﮫی ﮐــﺎر ﺑــﮫ او ﮔﻔــﺗم ﮐــﮫ‬
‫ﻧﻣﯾﺗــواﻧم اﻣــروز ﺑــﮫ درس ﺣﺎﺿــر ﺷــوم و ﺗﺻــﻣﯾم ﮔــرﻓﺗم ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫی ﻓﻌﻠــﯽ راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﺧﺎﻧــﮫی‬
‫ﻣﺎﻣ ـﺎﯾش ﺑ ـود ﺑ ـروم‪ .‬ﮔرﭼ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﺧﯾﻠ ـﯽ اﺻ ـرار ﮐ ـرد ﮐ ـﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧ ـد ﺑ ـدون ﻣ ـن در ﺻ ـﻧف ﺑﺎﺷ ـد‬

‫ ‬ ‫ ‪112‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻟــﯽ او را ﻗﻧﺎﻋــت دادم و وﻋــده دادم ﮐــﮫ ﻋﺻــر ﺑــﺎ ھــم ﺑــﮫ ﺑﯾــرون ﺑــرای ﻗــدم زدن ﺑــروﯾم و او‬
‫ھم ﭘذﯾرﻓت‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت ده ﺻــﺑﺢ ﺑــود ﮐــﮫ ﻣــن زﯾــر ﯾﮑــﯽ از ﺑــﻼک ھــﺎی ﻣﮑرورﯾــﺎن ﺳــوم ﮐــﮫ ﺧﺎﻧــﮫی ﻣﺎﻣــﺎی‬
‫راﺣﯾــل ﺑــود داﺧــل ﻣــوﺗرم ﻣﻧﺗظــر ﺑــودم‪ .‬داﺷــﺗم ﮐﻠﻣــﺎﺗم را درﺳــت ﻣﯾﮑــردم ﺗــﺎ ﺑﺗــواﻧم ﭼراﯾــﯽ‬
‫آﻣدﻧم را ﺑﮫ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﮫ ﻣﻧﺎﺳب ﺑﺎﺷد ﺑﮫ ﻣﺎﻣﺎﯾش ﺑﻔﮭﻣﺎﻧم‪.‬‬
‫ﭼﻧد دﻗﯾﻘﮫ در ﻣوﺗر ﺑﺎ ﺧودم ﮐﻠﻧﺟﺎر ﻣﯾرﻓﺗم و ﺑﺎﻻﺧره ﺟرات ﮐردم و از ﻣوﺗر ﭘﯾﺎده ﺷدم‪.‬‬
‫وارد ﺑـ ـﻼک ﺷـ ـدم و در ﻣـ ـورد ﺷـ ـﻣﺎره آﭘﺎرﺗﻣـ ـﺎن ﺷـ ـﺎن از ھﻣﺳـ ـﺎﯾﮫ ھـ ـﺎ ﭘرﺳـ ـﯾدم آﻧﮭـ ـﺎ آدرس و‬
‫ﺷﻣﺎره آﭘﺎرﺗﻣﺎن را ﺑراﯾم دادﻧد و ﻣن ﻣﻘﺎﺑل دروازه آﭘﺎرﺗﻣﺎن اﯾﺳﺗﺎدم‬
‫زﻧﮓ در را ﻓﺷﺎر دادم و ﻧﻔس ﻋﻣﯾق ﮐﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﮐﺳﯽ در را ﺑﺎز ﻧﮑرد!‬
‫ﺑﺎر دﯾﮕر ﻓﺷﺎر دادم‪ ،‬ﺑﺎزم ﮐﺳﯽ ﺑﺎز ﻧﮑرد!‬
‫داﺷ ـﺗم ﻧ ـﺎ اﻣﯾ ـد ﻣﯾﺷ ـدم ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـر از زﯾﻧ ـﮫ ھ ـﺎ ﭘ ـﺎﯾﯾن آﻣ ـد‪ .‬ﺳ ـﻼم داده و ازش در ﻣ ـورد ﺳ ـﺎﮐﻧﯾن‬
‫اﯾ ـن آﭘﺎرﺗﻣ ـﺎن ﭘرﺳ ـﯾدم او ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭘﺳ ـرم در اﯾﻧﺟ ـﺎ دو زن و ﺷ ـوھر ﻣﯾﺎﻧ ـﮫ ﺳ ـن زﻧ ـدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧ ـد و‬
‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧواھر زاده ﺷﺎن ﮐﮫ ﭼﻧد وﻗت ﻣﯾﺷﮫ ﮐﺎﺑل آﻣده«‬
‫ﺧوﺷــﺣﺎل ﺷــدم ﮐــﮫ آدرس را درﺳــت آﻣــدهام و ﭘرﺳــﯾدم‪» :‬ﭼــرا ﺑــﺎز ﻧﻣﯾﮑﻧﻧــد ﺷــﻣﺎ ﻧﻣﯾداﻧﯾــد ﮐﺟــﺎ‬
‫ھﺳﺗﻧد؟«‬
‫ﭘﯾ ـر ﻣ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬دﺧﺗ ـر ﺟ ـوان ﺑ ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه ﻣﯾ ـرود‪ ،‬ﺧ ـﺎﻧم اﯾ ـن ﺧﺎﻧ ـﮫ ﻣﻌﻠ ـم ﮐودﮐﺳ ـﺗﺎن اﺳ ـت اﻣ ـﺎ‬
‫ﺷوھرش ﺗﻘﺎﻋد ﮐرده و در ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺎﯾد ﺑﺎﺷد« ﺑﻌد ﻓﮑری ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬آھﺎن ﯾﺎدم آﻣد!«‬
‫و رﻓت دروازه را ﺑﺎ دﺳت ﺑﮫ ﺻورت ﻣﺣﮑم در زد‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﭘوزﺧﻧ ـدی زدم و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﭘ ـدر ﺟ ـﺎن ﺑ ـرق اﺳ ـت زﻧ ـﮓ را ﺑزﻧﯾ ـد ﻻزم ﻧﯾﺳ ـت در ﺑزﻧﯾ ـد دﺳ ـت‬
‫ﺗﺎن درد ﮔرﻓت«‬
‫ﭘﯾرﻣ ـرد ھ ـم ﭘوزﺧﻧ ـدی زد و دوﺑ ـﺎره ﻣﺣﮑ ـم ﺗ ـر در زد ﮐ ـﮫ ﯾﮑﺑ ـﺎر در ﺑ ـﺎز ﺷ ـد و ﯾ ـﮏ ﻣ ـرد ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ‬
‫ﭘﻧﺟ ـﺎه ﺳ ـﺎل ﭘﺷ ـت در ﺑ ـود‪ .‬ﺑﻌ ـد ﭘﯾرﻣ ـرد رو ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭘﺳ ـرم دﯾواﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﮐ ـﺎر ﺧ ـود‬
‫ھوﺷﯾﺎر اﺳت اﯾن آﻗﺎ ﻣﺷﮑل ﮔوش دارد ﺑﮫ زﻧﮓ و ﻣﻧﮓ ﻧﻣﯾﺷﻧود‪«.‬‬
‫ﻣ ـن ﮐ ـﮫ از ﮔﻔﺗ ـﮫام ﺧﺟ ـل و ﭘﺷ ـﯾﻣﺎن ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ ،‬ﻣﻌ ـذرت ﺧواﺳ ـﺗم و ﺗﺷ ـﮑری ﮐ ـردم و ﭘﯾ ـر ﻣ ـرد‬
‫رﻓت‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﻣرد ﭘﺷت در ﺳﻼﻣﯽ دادم و او ھم ﺑﺎ اﺷﺎرهی ﺳر ﺟواب ﺳﻼﻣم را داد‪.‬‬
‫ﻣـن ﺧـود را ﻣﻌرﻓـﯽ ﮐـردم اﻣـﺎ او ﻧﺷـﻧﯾد و ﺑـﺎ اﺷـﺎره ﮔﻔـت ﺑﺎﯾـد ﺑﻠﻧـدﺗر ﺻـﺣﺑت ﮐـﻧم‪ .‬ﻣـن ھـم ﮐـﮫ‬
‫ﺻ ـداﯾم را ﺷ ـﺑﯾﮫ ﺑ ـﮫ ﭼﯾ ـﻎ ﮐ ـرده ﺑ ـودم ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣ ـن ﺷ ـﮭرﯾﺎر ھﺳ ـﺗم ھ ـم ﺻ ـﻧﻔﯽ و دوﺳ ـت راﺣﯾ ـل‬
‫ﺑﺎﯾد ﺑﺎ ﺷﻣﺎ در ﺑﺎره ﻣوﺿوﻋﯽ ﺻﺣﺑت ﮐﻧم‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣﺎی راﺣﯾل از طرز ﺻﺣﺑﺗم ﺧوﺷش ﻧﯾﺎﻣد وﻟﯽ ﺑﺎز ھم ﻣرا ﺑﮫ داﺧل دﻋوت ﮐرد ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪113‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﺎ اﺟ ـﺎزه داﺧ ـل رﻓ ـﺗم و روی ﯾ ـﮏ ﻣوﺑ ـل ﻗ ـدﯾﻣﯽ ﻧﺷﺳ ـﺗم‪ .‬ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم و ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم‬
‫ﺑﮫ ﻧﺣوی ارﺗﺑﺎطﯽ ﭼﺷﻣﯽ ﻣﻧﺎﺳب ﺑﺎ او ﺑرﻗرار ﮐﻧم ﺗﺎ ﺑﺗواﻧم راﺣت ﺗر ﺻﺣﺑت ﮐﻧم‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب ھﺳﺗﯾد ﻣﺎﻣﺎ ﺟﺎن«‬
‫ﻣﺎﻣﺎ‪» :‬زه ﺷﮫ ﯾم‪ .‬ﺗﺎﺳو ﺷﮫ ﯾﯽ؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺗﺷﮑر ﻣن ھم ﺧوﺑم«‬
‫ﻣﺎﻣﺎ‪» :‬اﻟﺣﻣد ”«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم در ﻣورد راﺣﯾل ﮐﻣﯽ ﺻﺣﺑت ﮐﻧﯾم«‬
‫ﻣﺎﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﮭرهی ﻏﻣﮕﯾن ﮔﻔت‪» :‬زه ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﭘوھﯾژم«‬
‫ﻣـن ﮐـﮫ ﺣـﺎﻟم ﺑـﮫ ھـم رﯾﺧـت در دﻟـم ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﮔـوش ھـﺎی ﺳـﻧﮕﯾن ﮐـم ﺑـود ﮐـﮫ ﺣـﺎﻻ ﺑـﮫ زﺑـﺎﻧم ھـم‬
‫ﻧﻣــﯽ ﻓﮭﻣــد‪ .‬ﺧــداﯾﺎ ﻣﯾــداﻧم ﭼــون راﺣﯾــل راﺿــﯽ ﺑــﮫ اﯾــن ﮐــﺎر ﻧﯾﺳــت اﯾﻧﻘــدر ﻣﺷــﮑﻼت در ﺳــرم‬
‫ﻣﯾﺎﯾد‪ .‬ﻟطﻔﺎ ﻣرا اول ﺑﺑﺧش و ﺑﻌد ﮐﻣﮏ ام ﮐن«‬
‫ﻣن‪» :‬زه ﭘﺷﺗو ﭘوھﯾژم ﺧو ﻧﮫﮐوﻟﯽ ﺷم ﭼﯽ ﭘﺷﺗو واﯾم ﻟژ ﻟژ واﯾم«‬
‫ﭘﯾش ﺧداﯾم ﻋﺎﺟز آﻣدم ﮐﮫ اﺷﺗﺑﺎه ﺣرف ﻧزده ﺑﺎﺷم ﮐﮫ آﺑروﯾم ﻧرﻓﺗﮫ ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣـ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧـ ـدی زد و ﺑـ ـراﯾم ﻓﮭﻣﺎﻧـ ـد ﮐـ ـﮫ ھﻣﺳـ ـرش ﻓﺎرﺳـ ـﯽ ﻣﯾﻔﮭﻣـ ـد و ﺑﺎﯾـ ـد ﻣﻧﺗظـ ـر او ﺑﺎﺷـ ـﯾم‪.‬‬
‫ﺧوﺷﺣﺎل ﺷدم و ﻣﻧﺗظر ﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫ﺣدود ﯾﮏ ﺳﺎﻋت و ﻧﯾم ﻣن و ﻣﺎﻣﺎ ﺑﮫ ﺻورت ھﻣدﯾﮕر ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﯾم و زﺟر ﻣﯾﮑﺷﯾدﯾم‪.‬‬
‫او آدم ﻋﺟﯾﺑ ـﯽ ﺑ ـود و ط ـوری دﻗﯾ ـق ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ زﯾ ـر ﺗ ـﺎﺛﯾرش ﻣﯾ ـرﻓﺗم وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻟﺑﺧﻧ ـد‬
‫ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـردم ﭘﺎﺳ ـﺦ ﻧﮕﺎهھ ـﺎﯾش را ط ـوری ﺑ ـدھم ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ دﯾﮕ ـر ﻧﮕ ـﺎه ﻧﮑﻧ ـد اﻣ ـﺎ ﮐﺟ ـﺎ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ‬
‫ﻗﻧﺎﻋت ﮐﻧد ‪.‬‬
‫ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ دﻋــﺎﯾم ﻗﺑــول ﺷــد و در ﺑــﮫ ﺻــورت ﻣﺣﮑــم زده ﺷــد‪ .‬ﻓﮭﻣﯾــدم ھﻣﺳــر اﯾــن آﻗــﺎ اﺳــت و‬
‫ﻣﯾداﻧد ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﻣﺣﮑم در ﺑزﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎﻣــﺎ رﻓــت و در را ﺑــﺎز ﮐــرد و ﺧــﺎﻧﻣﯽ ﮐــﮫ ﻣﻌﻠــوم ﺑــود‪ ،‬ﺗﻔــﺎوت ﺳــﻧﯽ زﯾــﺎد ﺑــﺎ ﺷــوھرش دارد‬
‫وارد ﺷد‪.‬‬
‫از دﯾــدﻧم ﻣﺗﻌﺟــب ﺷــد و آھﺳــﺗﮫ از ﺷــوھرش در ﻣــوردم ﭘرﺳــﯾد و ﻣﺎﻣــﺎ ھــم ﭼﯾــزای در ﮔوﺷــش‬
‫ﮔﻔت ﮐﮫ ﻣن ﻧﻔﮭﻣﯾدم‪.‬‬
‫ﺑﻌد ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣـﺎ ﯾـﮏ ﭼﺎﯾﻧـﮏ ﭼﯾﻧـﯽ زﯾﺑـﺎ ﮐـﮫ ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﻓﻘـط ﺑـﮫ ﻣﮭﻣـﺎن ھـﺎی ﺧـﺎص ﺧـود ﻣﯾـﺎورد‬
‫و ﺳﮫ ﻋدد ﭘﯾﺎﻟﮫ ھﺎی ھﻣرﻧﮓاش آورد و ﺳﻼم داد‪.‬‬
‫ﻣــن ﺑــﺎ ﺗﻌــﺎرف ﮔﻔــﺗم‪ » :‬ﻋﻠــﯾﮑم ﺳــﻼم ﺧــﺎﻧم ﻣﺎﻣــﺎ ﺟــﺎن ﻧﯾــﺎز ﻧﺑــود ﭼــرا زﺣﻣــت ﮐﺷــﯾدﯾد‪ .‬ﻣــن‬
‫ﻣﯽروم ﭘس از اﻧﺟﺎم ﮐﺎرم«‬
‫ﺧــﺎﻧم ﻣﺎﻣــﺎ ﻟﺑﺧﻧــدی زﯾﺑــﺎی زد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺧــواھش ﻣﯾﮑــﻧم ﭘﺳــرم! ﻣــن ﯾــﮏ رواﻧﺷــﻧﺎس ھﺳــﺗم و‬
‫ﮐودﮐـﺎن را آﻣـوزش اﺑﺗـداﯾﯽ ﻣﯾـدھم ﭘـس ﺷـﻧﺎﺧﺗن اﻧﺳـﺎن ھـﺎ ﺑـراﯾم آﺳـﺎن اﺳـت‪ .‬ﻓﮭﻣﯾـدم ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ‬

‫ ‬ ‫ ‪114‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آدم ﻣﺗﺷ ـﺧص و ﻣ ـودﺑﯽ‪ .‬وﻟ ـﯽ ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـﻧم ذھﻧ ـت ﺑﺳ ـﯾﺎر درﮔﯾ ـر اﺳ ـت ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ ھﻣ ـﯾن اﮐﻧ ـون‬
‫ﺑﮫ ﭼﻧد ﻣوﺿوع ھﻣزﻣﺎن ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯽ«‬
‫از طــرز ﺻــﺣﺑت ﺧــﺎﻧم ﻣﺎﻣــﺎ ﺧﯾﻠــﯽ ﺧوﺷــم آﻣــد او واﻗﻌــﺎ رواﻧﺷــﻧﺎس ﻣﺳــﻠﮑﯽ ﺑــود او در ﭼﻧــد‬
‫ﺛﺎﻧﯾﮫ ﺗﺷﺧﯾص داد ﭼﻘدر ﻧﮕران و ﻣﺿطرﺑم‪.‬‬
‫در ﺟــواﺑش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣﻣﻧــون ﻟطــف دارﯾــد ﺧــﺎﻧم! ﺣﻘﯾﻘﺗــﺎ ﻣــن ﺑــرای ﺧــواھر زاده ﺷــوھر ﺷــﻣﺎ‬
‫آﻣدهام‪ ...‬ھﻣﻣﻣﻣم‪ .‬راﺳﺗش ﻣن ھمﺻﻧﻔﯽ داﻧﺷﮕﺎه او ھﺳﺗم«‬
‫ﻣﺎﻣــﺎ و ﺧــﺎﻧﻣش ﯾــﮏ ﺟــوراﯾﯽ ﻋﺟﯾــب ﻧﮕــﺎھم ﻣﯾﮑردﻧــد و ﺣــق ھــم داﺷــﺗﻧد اﯾﻧطــور ﺑﺑﯾﻧﻧــد آﻧﮭــﺎ‬
‫ھﯾﭻ ﺷﻧﺎﺧﺗﯽ از ﻣن ﻧداﺷﺗﻧد‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺻ ـﺣﻧﮫ را ﺑ ـﮫ ﻧﻔ ـﻊ ﺧ ـود ﺗﻐﯾﯾ ـر زاوﯾ ـﮫ ﺑ ـدھم ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﭼط ـور ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ‬
‫زﻧ ـدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧ ـد؟ او ﺑ ـراﯾم ﮔﻔﺗ ـﮫ ﮐ ـﮫ در اﻧﮕﻠﺳ ـﺗﺎن ﺑ ـود و از آﻧﺟ ـﺎ ﺗﺑ ـدﯾﻠﯽ آﻣ ـده وﻟ ـﯽ ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرش‬
‫ﭼرا ﻧﯾﺎﻣدﻧد؟«‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـدی ﺗﻠﺧ ـﯽ زد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ راﺣﯾ ـل دﺧﺗ ـر ﻗ ـوی اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑﯾﺎﯾ ـد و‬
‫ﺗﻧﮭ ـﺎ و ﻣﺳ ـﺗﻘل زﻧ ـدﮔﯽ ﮐﻧ ـد‪ .‬ﻣ ـن ازش ﺧواﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﻟﻧ ـدن را ﺗ ـرک ﮐﻧ ـد و ﺑﯾﺎﯾ ـد در ﮐﺷ ـور ﺧ ـودش‬
‫ﺗﺣﺻﯾل ﮐﻧد و ﮐﺎر ھﺎی ﺗﺑدﯾﻠﯽ اش را ﻣﺎﻣﺎﯾش اﻧﺟﺎم داد«‬
‫ﻣـن‪» :‬ﺧﯾﻠـﯽ ﺧـب! وﻟـﯽ ﺷـﻣﺎ ﻧﻣﯾﺧواھﯾـد در ﻣـورد ﮔذﺷـﺗﮫ و ﭘـدر و ﻣـﺎدر راﺣﯾـل ﺑـﮫ ﻣـن ﭼﯾـزی‬
‫ﺑﮕوﯾﯾد؟«‬
‫ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ‪» :‬ﭼرا ﺷﻣﺎ ﻣﯾﺧواھﯾد اﯾﻧﮭﺎ را ﺑداﻧﯾد؟«‬
‫ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ رﻓت ﺳر اﺻل ﻣطﻠب و ﻣﺟﺑورم ﮐرد ﯾﮏ دﻓﻌﮫﯾﯽ وارد ﻣرﺣﻠﮫ ﺳﺧت ﺷوم‪.‬‬
‫ﺻ ـداﯾم را ﭼﻧ ـد ﺑ ـﺎر ﺻ ـﺎف ﮐ ـردم و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺧ ـب‪ ...‬در واﻗ ـﻊ ﻣ ـن ﺗﻧﮭ ـﺎ ھمﺻ ـﻧﻔﯽ راﺣﯾ ـل ﻧﯾﺳ ـﺗم‬
‫‪ ....‬ﯾﻌﻧــﯽ‪ ....‬ﭼطــور ﺑﮕــوﯾم؟ ﻣــن و راﺣﯾــل ﺗﺻــﻣﯾم ھــﺎی ﺑــرای آﯾﻧــده دارﯾــم ‪ .....‬ھﻣﻣــم‪.....‬‬
‫اﮔر ﺧدا ﺑﺧواھد‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣ ـﺎ و ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻧﮕ ـران ﺑ ـﮫ ھﻣ ـدﯾﮕر ﻧﮕ ـﺎه ﮐردﻧ ـد و ﭼﻧ ـد ﻟﺣظ ـﮫی ﺧودﺷ ـﺎن را ﺑ ـﮫ اﯾ ـن و‬
‫آن ﻣﺷﻐول ﮐردﻧد‪.‬‬
‫دوﺑــﺎره ﭘرﺳــﯾدم‪» :‬ﺧــﺎﻧم؟ ﺷــﻣﺎ ﮐــﮫ اﻧﺳــﺎن ﺷﻧﺎﺳــﯽ ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــد ﺑــﮫ ﻧظــر ﺷــﻣﺎ ﻣــن اﯾــن ﺣــق را ﺑــﮫ‬
‫ﻋﻧوان ﯾﮏ اﻧﺳﺎن ﻧدارم ﮐﮫ در ﻣورد ھﻣﺳر آﯾﻧدهام ﺑﻔﮭﻣم؟«‬
‫ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ ﺳرش را ﺑﻠﻧد ﮔرﻓت و ﮔﻔت‪» :‬ﺧب ﭼرا از ﺧود راﺣﯾل ﻧﻣﯽ ﭘرﺳﯽ؟«‬
‫ﻣـن‪ »:‬اﻟﺑﺗـﮫ ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ﮐوﺷـش ﮐـردم اﻣـﺎ او ﻧﻣـﯽ ﺧواھـد ﺣرﻓـﯽ ﺑزﻧـد و ﺧـﺎﻧواده ام ﺷـرط ﻗﺑـوﻟﯽ‬
‫ازدواج ﺑﺎ راﺣﯾل را ﺗﺷﺧﯾص و ﺷﻧﺎﺧﺗن دﻗﯾق ﺧﺎﻧواده اش ﮔذاﺷﺗﮫ اﻧد«‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﺟ ـدﯾت ﮔﻔ ـت‪» :‬راﺣﯾ ـل از ﻣ ـﺎ ﺧواﺳ ـﺗﮫ در ﻣ ـورد ﮔذﺷ ـﺗﮫ اش ﺑ ـﺎ ھ ـﯾﭻ ﮐﺳ ـﯽ ﺳ ـﺧن‬
‫ﻧﮕوﯾﯾم و ﻣن ﻣﺎﻣﺎﯾش ھم ﮔذﺷﺗﮫ ﺑد او را دﻓن ﮐردﯾم‪«.‬‬
‫ﮔذﺷﺗﮫی ﺑد؟‬
‫ﯾﻌ ﻧ ﯽ ﭼ ﯽ ؟‬

‫ ‬ ‫ ‪115‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾل ﮔذﺷﺗﮫی ﺗﻠﺧﯽ داﺷﺗﮫ؟‬

‫دﯾﮕـــر آرام آرام ﮔـــراف اﺳـــﺗرس و ﻧﮕراﻧـــﯽ ام ﺑـــﺎﻻ ﻣﯾرﻓـــت‪ .‬ﭘﺎﻓﺷـــﺎری و اﺻـــرار ﮐـــردم‪:‬‬
‫»ﺧواھش ﻣﯾﮑﻧم ﻣن ﻣﺟﺑورم ﺑﻔﮭﻣم«‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ از ﺟ ـﺎﯾش ﺳ ـرﯾﻊ ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭘ ـس ﺑﺎﯾ ـد راﺣﯾ ـل ﺧ ـودش ﺑﯾﺎﯾ ـد ﺗ ـﺎ اﯾ ـن ﻣوﺿ ـوع‬
‫ﺣ ل ﺷود«‬
‫ﻣــن ھــم ﺳــرﯾﻊ ﺑﻠﻧــد ﺷــدم و ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻧــﮫ ﻧﻣﯾﺷــود او اﺻــﻼ ﻧﺑﺎﯾــد از آﻣــدن ﻣــن ﻣطﻠــﻊ ﺷــود ﭼــﯽ‬
‫ﺑرﺳد ﺑﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﺑﯾﺎﯾد و ﻣرا اﯾﻧﺟﺎ ﺑﺑﯾﻧد‪«.‬‬
‫ﻣﺎﻣــﺎ ﮐــﮫ رگ ھــﺎی ﭘﯾﺷــﺎﻧﯽ و ﮔــردﻧش ورم ﮐــرده ﺑــود ﻟــب ھــﺎﯾش را ﻣﯾﺟوﯾــد ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــدم ﮐــﮫ‬
‫ھﻣــﺎن ﻣوﻗــﻊ ﺑــﮫ دوای اﻋﺻــﺎﺑش ﻧﯾــﺎز دارد و ﻓﺷــﺎر ﻋﺻــﺑﯽ اش ﺑــﮫ آﺳــﻣﺎن رﻓﺗــﮫ اﻣــﺎ ﭼــرا؟‬
‫اﯾﻧﻘدر ﻓﺷﺎر ﺑر ﺳرش وارد ﺷد؟‬
‫ﺧــﺎﻧم ﻣﺎﻣــﺎ روﯾــش را ازم ﺑرﮔرداﻧــد و ﮔﻔــت‪» :‬ﭘﺳــرم ﺑــﺎ ھﻣــﮫی اﯾــن ﺣــﺎﻻت ﺗــو ﻧﻣﯾﺗــواﻧﯽ ﺑــﺎ‬
‫راﺣﯾل ازدواج ﮐﻧﯽ!«‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ ازدواج ﮐﻧﯽ!‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ ازدواج ﮐﻧﯽ‪!.....‬‬
‫‪...............‬‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﻓﻘ ـط ﯾﮑﺑ ـﺎر اﯾ ـن را ﮔﻔ ـت اﻣ ـﺎ ﺳ ـﺎلھﺎ اﯾ ـن ﺣ ـرف در ﮔوﺷ ـم ﺗﮑ ـرار ﻣﯾﺷ ـد آﻧﻘ ـدر ﮐ ـﮫ‬
‫دﯾﮕر ﺣواﺳﯽ ﺑراﯾم ﻧﮕذاﺷﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫دردﻧﺎک ﺗرﯾن ﺟﻣﻠﮫی زﻧدﮔﯽام را آن ﻣوﻗﻊ ﺷﻧﯾدم‪.‬‬
‫ﭼﻘــدر ﻣﯾــزان ﯾــﮏ درد ﻣﯾﺗواﻧــد ﺑﻠﻧــد ﺗــر از دور ﮐــردن ﻣﻌﺷــوق ﺑﺎﺷــد اﯾــن درد را از ﻣوﻻﻧــﺎ‬
‫ﻣﯽﺗوان ﭘرﺳﯾد‬
‫او ﻣﯾداﻧد‬
‫ﻓﻘط او‪.....‬‬

‫ﻣن رو ﺑﮫ ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ اﯾﺳﺗﺎدم و ﻋﺎﺟزاﻧﮫ ﮔﻔﺗم‪» :‬اﻣﺎ ﭼرا؟«‬

‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ھﻣﮫ دﻧﯾﺎ دﺳت ﺑﮫ ھم دادﻧد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ اﯾن وﺻﻠت ﺷوﻧد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧوادهی ﻣن‬
‫ﺧﺎﻧوادهی راﺣﯾل‬
‫ﻓﻘ ـط دو ﺧ ـﺎﻧواده ﺑودﻧ ـد‪ ،‬اﻣ ـﺎ ﻣﮭ ـم ﺗ ـرﯾن آدﻣ ـﺎی زﻧ ـدﮔﯽام ﺑودﻧ ـد‪ .‬اﮔ ـر ھﻣ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎ ﻣواﻓ ـق ﺑ ـود ﭼ ـﮫ‬
‫ﻓرﻗﯽ ﻣﯾﮑرد وﻗﺗﯽ ﻣﮭم ﺗرﯾن ھﺎی زﻧدﮔﯽام ﻧﻣﯾﺧواھﻧد‪.‬‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣـﺎ در ﺟ ـواب ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑﺑﯾﻧﯾ ـد ﻣ ـن ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﭼ ـرا اﯾ ـن اﺗﻔ ـﺎق ﺑ ـرای ﺷ ـﻣﺎ اﻓﺗ ـﺎده و ﻣﺳ ـﺎﻟﮫ ﺗ ـﺎن‬
‫ﺗـﺎ ﺗﺻـﻣﯾم ﺑـﮫ ازدواج ﮐﺷـﯾده ﺷـده وﻟـﯽ ﻣﯾـداﻧم ﮐـﮫ اﯾـن ﺗﻘﺻـﯾر راﺣﯾـل اﺳـت و ﻧﺑﺎﯾـد اﺟـﺎزه ﻣﯾـداد‬

‫ ‬ ‫ ‪116‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣ ـس ﺷ ـﻣﺎ اﯾﻧﻘ ـدر ﻗ ـوی ﺷ ـود ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ اﯾﻧﺟ ـﺎ ﺑرﺳ ـﯾد‪ .‬او ﮐ ـﮫ ﺧ ـودش ﻣﯾداﻧﺳ ـت ﭼﻧ ـﯾن ﭼﯾ ـزی ﻣﻣﮑ ـن‬
‫ﻧﯾﺳت؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﯾداﻧﺳت؟ ﯾﻌﻧﯽ ﭼﯽ؟«‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ! ﺑﺎﯾ ـد ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻣواظ ـب ﻣﯾﺑ ـود‪ .‬اﻣ ـﺎ ﻣ ـن از ﻧظ ـر ﯾ ـﮏ رواﻧﺷ ـﻧﺎس ﻣﯾ ـداﻧم ﭼ ـرا از‬
‫ﺷﻣﺎ اﺳﺗﻔﺎده ﮐرده‪«.‬‬
‫دﯾﮕ ـر اﺣﺳﺎﺳ ـﺎﺗم دﺳ ـت ﺧ ـودم ﻧﺑ ـود ھ ـر ﭼ ـﮫ ﺣ ـس ﺑ ـد در دﻧﯾ ـﺎ وﺟ ـود داﺷ ـت ﯾﮑﺑ ـﺎره ﺧ ـود را در‬
‫ﺟ ـﺎﻧم زدﻧ ـد‪ :‬ﺣ ـس ﯾ ـﺎس‪ ،‬ﺣ ـس درد‪ ،‬ﺣ ـس ﻏ ـم‪ ،‬ﺣ ـس ﭘ ـوﭼﯽ‪ ،‬ﺣ ـس ﺑ ـﯽ ﻓﺎﯾ ـدﮔﯽ و ھ ـر ﭼ ـﮫ ازﯾ ـن‬
‫ﻗﺑﯾل‪.‬‬
‫ﻣﺛل آدم ھﺎی ﮐﮫ ﻣﺷﮑل ﺗﻧﻔﺳﯽ دارﻧد ﻧﻔس ﻣﯾﮑﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﭼ ـرا ﻣ ـن از ﺳ ـﺧﻧﺎن اﯾ ـن زن ﺳ ـر در ﻧﻣ ـﯽ آوردم او ﮐ ـﮫ ﻓﺎرﺳ ـﯽ ﺻ ـﺣﺑت ﻣﯾﮑ ـرد اﻣ ـﺎ اﮔ ـر ﭘﺷ ـﺗو‬
‫ﺑود ﺷﺎﯾد ﺑﮭﺗر درک ﻣﯾﮑردم ﺗﺎ اﯾن ﻧوع ﻓﺎرﺳﯽ‪.‬‬
‫وﻗﺗـﯽ ﺧـﺎﻧم ﻣﺎﻣـﺎ ﺑـﺎ ﺳـﮑوﺗم ﻣﻘﺎﺑـل ﺷـد اداﻣـﮫ داد‪» :‬راﺣﯾـل ﺑـﮫ دﻟﯾـل ﺧـﻼی ﻋﻣﯾـق ﻋـﺎطﻔﯽ ﮐـﮫ در‬
‫زﻧــدﮔﯽ داﺷــﺗﮫ دﺳــت ﺑــﮫ ﭼﻧــﯾن ﮐــﺎری زده‪ ،،‬او ھــﯾﭻ وﻗــت طﻌــم ﻋﺷــق واﻗﻌــﯽ را ﻧﭼﺷــﯾده ﺑــود‬
‫وﻟﯽ ﻧﯾﺎزھﺎﯾش ﺑﺎﻋث ﺷده اﯾن ﮐﺎر را ﺑﮑﻧد«‬
‫ﯾﮑﺑ ـﺎر دﯾﮕ ـر ﺑ ـﮫ ﺷ ـﮑل اﻟﺗﻣ ـﺎس ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺷ ـﻣﺎ را ﺑ ـﮫ ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻣﻌﺑ ـود ﻣﯾداﻧﯾ ـد ﻗﺳ ـم ﻣﯾ ـدھم‪ ،‬واﺿ ـﺢ‬
‫ﺣ ـرف ﺑزﻧﯾ ـد! اﯾ ـن ﭼﯾ ـزا ﭼ ـﮫ ﻣﻌﻧ ـﯽ؟ ﻓﻘ ـط ﺑﮕوﯾﯾ ـد ﭼ ـرا ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم ﺑ ـﺎ او ازدواج ﮐ ـﻧم و ﯾﻌﻧ ـﯽ‬
‫ﭼﯽ ﮐﮫ راﺣﯾل از ﻣن اﺳﺗﻔﺎده ﮐرده؟«‬
‫ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـس ط ـوﻻﻧﯽ و ﻋﻣﯾ ـق ﮐﺷ ـﯾد ﮔ ـوﯾﯽ ﮐ ـﮫ ﺗﻣ ـﺎم ﻧﯾ ـروﯾش را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده ﺑﺎﺷ ـد ﺗ ـﺎ‬
‫ﺣﻘﯾﻘــت را ﺑﮕوﯾــد‪ .‬اول ﺑــﮫ ﺷــوھرش ﻧﮕــﺎه ﮐــرد و ﻣﺎﻣــﺎ ﺑــﺎ اﺷــﺎره ﺳــر اﺟــﺎزه داد ﺗــﺎ ﺣﻘﯾﻘــت را‬
‫ﺑﮕوﯾـ ـد و ﺑﻌـ ـد ﺑـ ـﮫ ﭼﺷـ ـﻣﺎﻧم زل زد و ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﺗـ ـو را ﻓﮭﻣﯾـ ـدم ﮐـ ـﮫ ﭼﻘـ ـدر ﺧـ ـوش ﻗﻠـ ـب و ﻧﯾـ ـﮏ‬
‫ﺳرﺷ ـﺗﯽ و ﺣ ـس ات ﻧﺳ ـﺑت ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل واﻗﻌ ـﯽ و ﻋﻣﯾ ـق اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ اﯾﻧﺟ ـﺎ آﻣ ـدی دﻟ ـم ﻧﻣ ـﯽ آﯾ ـد‬
‫ﺑﯾﺷﺗر ﻓرﯾب ﺑﺧوری!« و ﻣﮑث ﮐرد‪.‬‬
‫ﭼﺷم ھﺎﯾش را ﺑﮫ زﻣﯾن دوﺧت و ﻟب ھﺎﯾش را ﺟوﯾد‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺑﻌ ـد از ﮔﻔ ـﺗن آﺧ ـرﯾن ﺟﻣﻠ ـﮫ ﻟﺣظ ـﮫ ھ ـﺎی اﺧﯾ ـر ﻋﻣ ـرم را ھ ـم ﺧ ـواھم دﯾ ـد‪ .‬و ﭼﻘ ـدر‬
‫ﺳﺧت اﺳت وﻗﺗﯽ اﻧﺳﺎن اﻧﺗﮭﺎی زﻧدﮔﯾش را ﻣﯾﺑﯾﻧد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ‪» :‬راﺣﯾل ﻣﺗﺎھل اﺳت!«‬
‫ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﺧﺳﺗﮫام ﭘﻠﮏ زدم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ‪» :‬ﺑﻠﯽ او ازدواج ﮐرده و ﺷوھر دارد«‬
‫ﭘﻠﮑﯽ دﯾﮕر زدم‪.‬‬
‫اداﻣﮫ داد‪» :‬ﭼﻧدﯾن ﺳﺎل ﭘﯾش ازدواج ﮐرده در زﻣﺎن ﻧوﺟواﻧﯽ اش«‬
‫دﻧﯾﺎ ﺳرم ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪ .‬ھر ﮐﻠﻣﮫی ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎ ﻣﺛل ﻣﯾﺦ در ﺳرم ﻓرو ﻣﯾرﻓت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪117‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑـﺎزم ﮔﻔـت‪» :‬ﻣـردی ﮐـﮫ ﮐﻣـﮏ ﺷـﺎن ﮐـرده ﺑـود ﺑـﮫ ﺧـﺎرج از ﮐﺷـور ﻣﮭـﺎﺟر ﺷـوﻧد ﺑـﺎ او ازدواج‬
‫ﮐرده اﺳت اﺳﻣش زﻟﻣﯽ ﺑﺑری اﺳت«‬
‫دﯾﮕـر طﺎﻗـت ﻧداﺷـﺗم ﮐـﮫ ﻣـﺎﺑﻘﯽ ﺣـرف ھـﺎﯾش را ﺑﺷـﻧوم‪ ،‬ﺑـرای ھﻣـﯾن ﻣﺛـل ﺑـرق از ﺧﺎﻧـﮫی ﺷـﺎن‬
‫زدم ﺑﯾ ـرون اﺻ ـﻼ ﺑ ـﯽ ﺧﯾ ـﺎل اداﻣ ـﮫی ﺣ ـرف ھ ـﺎی ﺧ ـﺎﻧم ﻣﺎﻣ ـﺎ ﮐ ـﮫ ﭘﺷ ـﺗم ﻣﯾدوﯾ ـد و ﻣﯾﮕﻔ ـت ﮔ ـوش‬
‫ﮐن! ﺑﺎﯾد ﭼﯾزای دﯾﮕری را ﺑداﻧﯽ!!‬
‫اﻣﺎ ﻣن ﭼﯾزی را ﮐﮫ ﻧﺑﺎﯾد ﻣﯾداﻧﺳﺗم را داﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﺣرف راﺣﯾل را ﻗﺑول ﻣﯾﮑردم و ﮐﻧﺟﮑﺎوی ﻧﻣﯾﮑردم‪!......‬‬
‫ﮐﺎش ھﯾﭻ وﻗت ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾدم ‪!.....‬‬
‫ﮐﺎش اﺻﻼ ﺧواب ﺑود‪!....‬‬
‫ﮐﺎش ھﯾﭻ وﻗت راﺣﯾل را ﻧﻣﯾدﯾدم ‪!......‬‬
‫ﮐﺎش ھﯾﭻ وﻗت او را ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺧﺗم ‪!......‬‬
‫ھﻣﯾﺷـ ـﮫ داﺷـ ـﺗن و از دﺳـ ـت دادن ﺑـ ـﮫ ﻣراﺗـ ـب آدم را ﺑﯾﺷـ ـﺗر ﻧﺎراﺣـ ـت ﻣﯾﮑﻧـ ـد ﺗـ ـﺎ اﯾﻧﮑـ ـﮫ از اول‬
‫ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ ‪....‬‬

‫*‬
‫روی ﭘﯾــﺎدهرو ھــﺎی ﻣﮑرورﯾــﺎن ﻣﺛــل آدم ھــﺎی ﻓﻠــﮏ زده و ﻣــﺎﺗم دار راه ﻣﯾــرﻓﺗم‪ .‬ﺣــس ﻣﯾﮑــردم‬
‫ﯾﮑﯽ ﻗﻠﺑم را ﻣﯾﺎن دﺳﺗﺎن ﻗوی اش ﮔرﻓﺗﮫ و ﻓﺷﺎر ﻣﯾدھد‪.‬‬
‫در راھــﯽ ﺣﻧﺟــرهام اﺣﺳــﺎس زﺧــم ﻣﯾﮑــردم‪ .‬ﻣﻌــدهام ﻣﯾﺳــوﺧت و ﻣﯾداﻧﺳــﺗم اﺳــﯾدش ﺑــﺎز زﯾــﺎد‬
‫ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫دﺳت ﺧودم ﻧﺑود اﻣﺎ ﻣﯾﻠرزﯾدم ‪.‬‬
‫ھــوا ﺳــرد ﺷــده ﺑــود و ﭘــﺎﯾﯾز ﺑﯾﺷــﺗر ﺣــس ﻣﯾﺷــد اﻣــﺎ ﻧــﮫ آﻧﻘــدر ﮐــﮫ ﻣــرا ﻣﺎﻧﻧــد ﭼﻠــﮫی زﻣﺳــﺗﺎن‬
‫ﺑﻠرزاﻧد‪.‬‬
‫ﻣوﺗرم را از ﯾﺎد ﺑرده ﺑودم و رھﺎﯾش ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫ﭘﯾـ ـﺎده راه ﻣﯾـ ـرﻓﺗم و در دﻟـ ـم ﮔرﯾـ ـﮫ ﻣﯾﮑـ ـردم در واﻗـ ـﻊ ﻣـ ـن آن روز ﺑـ ـدون اﺷـ ـﮏ‪ ،‬ﮔرﯾﺳـ ـﺗن را‬
‫آﻣوﺧﺗم ‪.‬‬
‫ﻗﻠﺑم ﮐﮫ ﻧﮫ وﻟﯽ ﺗﮑﮫ ھﺎﯾش ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑردﻧد ﭼون ﻗﻠﺑﯽ ﻧﻣﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫ﭼﻘدر ﺣﻘﯾر ﺷده ﺑودم ‪....‬‬
‫ﭼﻘدر ﺿﻌﯾف ﺷده ﺑودم‪...‬‬
‫ﻋﺷق ﻣرا ﺣﻘﯾر و ﺿﻌﯾف ﮐرده ﺑود ‪.....‬‬
‫ﻋﺷق ﻣرا ﺑﮫ ﻓﻼﮐت ﮐﺷﺎﻧده ﺑود ‪.....‬‬
‫آن زﻣﺎن ﺑود ﮐﮫ ﻣﻌﻧﯽ واﻗﻌﯽ رﺑﺎﻋﯽ ‪ ١۵۴٩‬ﻣوﻻﻧﺎ را درک ﮐردم ‪:‬‬
‫ﺗو ھﺳﺗﯽ ﻣن ﺷدی از آﻧﯽ ھﻣﮫ ﻣن‬

‫ ‬ ‫ ‪118‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن ﻧﯾﺳت ﺷدم در ﺗو از آﻧم ھﻣﮫ ﺗو‬

‫ﻋﺷق ﻣرا ھم ﺑﮫ ﻧﯾﺳﺗﯽ و ﭘوﭼﯽ رﺳﺎﻧده ﺑود‪.‬‬

‫اﺣﺳ ـﺎس ﻣﯾﮑ ـردم ﯾﮏﺟ ـﺎی زﻧ ـدﮔﯾم راه را ﻏﻠ ـط رﻓ ـﺗم وﻟ ـﯽ اﯾﻧﻘ ـدر ﺟﻠ ـو رﻓ ـﺗم ﮐ ـﮫ دﯾﮕ ـر اﻧ ـرژی‬
‫ﺑرای ﺑرﮔﺷت ﻧدارم‪ .‬آﻧﻘدر ﭘﯾﺎده رﻓﺗﮫ ﺑودم ﮐﮫ در ﭘﺎھﺎﯾم زﺧم ﺣس ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫وﻟــﯽ ﭼﮕوﻧــﮫ ﺑــﮫ زﺧــم ﭘﺎھــﺎﯾم ﻣﯾﮕﻔــﺗم ﮐــﮫ ﻣــن ھﻣــﮫی راه را اﺷــﺗﺑﺎه رﻓﺗــﮫام ﻧــﮫ ﻓﻘــط اﯾــن راه‬
‫را‪......‬‬
‫اﮔــر ﺗﻣــﺎم ﻋﻣــر ﺟــوراب اﺑرﯾﺷــﻣﯽ ھــم ﻣﯾﭘوﺷــﯾدم‪ ،‬اﺛــر زﺧﻣــﯽ ﮐــﮫ روی ﻗﻠــﺑم ﺑــود را ﻣﺣــو‬
‫ﻧﻣﯾﮑرد‪.....‬‬

‫******‬

‫ھ ـوا را اﺑ ـر ھ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎھﯽ در ﺑ ـر ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﻗط ـرات ﺑ ـﺎران روی ﺳ ـرم ﻣﯾﺑﺎرﯾ ـد‪ ،‬راﺣﯾ ـل ﻣ ـدام‬
‫زﻧﮓ ﻣﯾزد و ﻣن ﮐﮫ ھﻧوز ﻗدم ﻣﯾزدم‪ ،‬ﺑرای ﺗﻣﺎس ھﺎﯾش ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻣﯾدادم‪.‬‬
‫ﺑﺎزم زﻧﮓ ﻣﯾزد و ﺑﺎزم ﺟواب ﻧدادم ‪.‬‬
‫ﺳ ـرکھﺎ را ﻣﺗ ـر ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﭼﻘ ـدر ﺑ ـد اﺳ ـت ﮐ ـﮫ دﻟﺗﻧﮕ ـﯽ ھ ـﺎی آدﻣﯾ ـزاد از ط ـول ﺳ ـرکھﺎ ﺑﯾﺷ ـﺗر‬
‫ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫و ھر ﻗدر ﺑﺎ دﻟﺗﻧﮕﯽ راه ﺑروی ھﻣﺎﻧﻘدر ﺳرک ﺑراﯾت راه ﺑﺎز ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﭼﻘدر راه دور و دردآور ﺑود‪.‬‬
‫ﮐﺟﺎ ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑروم؟‬
‫ھﻣﮫی راهھﺎ ﺑﮫ او ﺧﺗم ﻣﯾﺷدﻧد‪! ...‬‬
‫ﺣﺗﯽ آﻧﮭﺎی ﮐﮫ ﺑرای از ﯾﺎد ﺑردﻧش طﯽ ﮐرده ﺑودم‪!...‬‬
‫از ﻣﮑرورﯾﺎن ﺷروع ﮐرده و ﺑﮫ داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل رﺳﯾدم‪.‬‬
‫ﭘﺎھﺎﯾم ﺑﯽ ﺣس ﺷده ﺑودﻧد و ﺧﺳﺗﮕﯽ طول راه را ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾدم‪.‬‬
‫ﯾﮑراﺳــت ﺑــﮫ ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر ﺑــﮫ ھﯾﭼﺳــﺗﺎن ﻣــﺎن رﻓــﺗم‪ .‬از دور دﯾــدم ﮐــﮫ راﺣﯾــل روی‬
‫ﻧﯾﻣﮑ ـت ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ اﺳ ـت‪ .‬ﮔ ـردن ﺧ ـود را ﺧ ـم ﮐ ـرده و ﻻی ﺷ ـﺎﻧﮫھﺎﯾش ﭘﻧﮭ ـﺎن ﮐ ـرده و دو دﺳ ـﺗش را‬
‫ﻣﯾـﺎن ران ﭘﺎھـﺎﯾش ﻓـرو ﮐـرده ﺑـود‪ .‬ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﺧﻧـﮏ ﺧـورده اﺳـت‪ ،‬اﻣـﺎ از ﺳـردی ﻗﻠـب ﻣـن ﺑـﯽ‬
‫ﺧﺑر ﺑود‪ .‬ﺑﺎ دﯾدن ﻣن از ﺟﺎ آزاد ﺷد و ﺧﻧده ﮐﻧﺎن ﺑﮫ ﺳوﯾم ﺑﺎی ﺑﺎی ﮐرد‪.‬‬
‫ﺗﺎ وﻗﺗﯽ ﺑﮫ ﺳﻣﺗش رﺳﯾدم ﻧﮕﺎھش ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﻧزدﯾﮑش رﺳﯾدم ھم ﻧﮕﺎھش ﮐردم‪.‬‬
‫اﯾﻧﺑﺎر ﻟﺑﺧﻧدھﺎﯾش را ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ ﻣﯾدﯾدم‪.‬‬
‫ﭘﻠﮏ زدن ھﺎﯾش را ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ ﺣس ﻣﯾﮑردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪119‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣــس ﻣﯾﮑــردم آن ﻣوھــﺎی ﺳــﯾﺎه را ﮐــﮫ ﺑــﺎز رھــﺎ ﮐــرده ﺑــود‪ ،‬دﺳــت ھــﺎی دﯾﮕــری ﻗــﺑﻼ ﻧــوازش‬
‫ﺷﺎن ﮐرده اﺳت‪.‬‬
‫اﺳ ـﯾد ﻣﻌ ـدهام آﻧﻘ ـدر ﺑ ـﺎﻻ رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺣﺎﻟ ـت ﺗﮭ ـوع ﭘﯾ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـودم‪ .‬ﺷ ـﺎﯾد ھ ـم ﺣ ـﺎﻟﺗم ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل‬
‫ﯾﺎدآوری ﻟﻣس و ﻧوازش راﺣﯾل ﺑﺎ دﺳﺗﺎن دﯾﮕری ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﻣﺗوﺟــﮫ ﺣﺎﻟــت ﻏﯾــر ﻋــﺎدیام ﺷــد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر ﻋﺷــﻘم! ﺗــو ﺧــوﺑﯽ؟ ﭼــرا دﯾــر‬
‫ﮐردی؟ و ﺗﻣﺎس ھﺎﯾم را ﺟواب ﻧﻣﯾدادی؟«‬
‫وﻟــﯽ ﻣــن اﻧﮕــﺎر روزهی ﺳــﮑوت ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــودم ﺣرﻓــﯽ ﻧــزدم‪ .‬راﺣﯾــل دﺳــﺗﺎﻧم را ﮔرﻓــت و ﻟﻣــس‬
‫ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﭼﻘدر ﺳرد ﺷدی ﻣﺛل زﻣﺳﺗﺎن! ﭼرا اﯾﻧﻘدر ﺧﺳﺗﮫ و ﮐﺳل ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯽ؟«‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑﮕــوﯾم آﻧﻘــدر ﺧﺳــﺗﮫ ھﺳــﺗم ﮐــﮫ ﻓرھــﺎد از ﮐﻧــدن ﮐــوه ﻧﺷــده ﺑــود وﻟــﯽ ﺑــﺎزم ﺳــﮑوت‬
‫ﮐردم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎر ﻣﯾﺷــﮫ ﺑﮕــوﯾﯽ؟ اﺗﻔــﺎﻗﯽ ﺑــدی اﻓﺗــﺎده؟ اﺻــﻼ اﮔــﮫ ﺣوﺻــﻠﮫ ﻗــدم زدن ﺑــرای‬
‫اﻣروز ﻣﺎن را ﻧداری ﻣﺷﮑل ﻧﯾﺳت روزی دﯾﮕری ﻣﯾروﯾم اوﮐﯽ؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎﻻﺧره ﺣرف زدم‪» :‬دﯾﮕر ھﯾﭻ روزی ﻧﻣﯾروﯾم!!!!«‬
‫راﺣﯾل ﺑﮫ ﺳرﻋت ﺑﮫ ﭼﺷم ھﺎﯾم ﻧﮕﺎه ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﭼﯾزی ﮔﻔﺗﯽ؟«‬
‫ﻣن ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﺑﮫ اﯾن ﺳواﻟش ﭘﺎﺳﺦ ﺑدھم‪ ،‬ﺳواﻟﯽ دﯾﮕری ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﺗو ﮐﯽ اﺳﺗﯽ؟ «‬
‫راﺣﯾل در ﮐﻣﺎل ﺗﻌﺟب‪» :‬ﭼﯽ؟ «‬
‫ﻣن‪» :‬از ﮐﺟﺎ ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ ﻣن ﭘرت ﺷدی؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﮔﺷﺎد ﺷده‪» :‬ﭼﯽ ﻣﯾﮕﯽ؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎ اﻟﻔﺎظ ﺷدﯾد ﺗر‪» :‬دﯾﮕر ﮐﺳﯽ ﻧﺑود ﮐﮫ ﺑﺎ او ﺑﺎزی ﻣﯾﮑردی؟‬
‫ﮐﺳﯽ ﻧﺑود ﮐﮫ ﺑﺎ او ﺧوﺷﮕذراﻧﯽ ﻣﯾﮑردی؟‬
‫ﮐﺳﯽ ﻧﺑود ﮐﮫ ﺑﺎ او ﺧﻼی ﻋﺎطﻔﯽ ﺧود را ﭘر ﻣﯾﮑردی ﺑﮫ ﺟز ﻣن؟‬
‫دﯾﮕـ ـر ﮐﺳـ ـﯽ ﻧﺑـ ـود ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـﺎ وﺟـ ـود ﺗﻌﮭـ ـد و ﻣﺗﺎھـ ـل ﺑودﻧـ ـت او را ﻣﯾﺑوﺳـ ـﯾدی و ﺑـ ـﮫ آﻏوﺷـ ـش‬
‫ﻣﯾرﻓﺗﯽ‪....‬؟«‬
‫ﺣــس ﮐــردم ﮐــﮫ ھــوای ﻗﻠــب راﺣﯾــل را رﻋــد و ﺑــرق ﻓراﮔرﻓــت ھﻣﺎﻧﻧــد رﻋــد و ﺑرﻗــﯽ ﮐــﮫ در‬
‫آﺳﻣﺎن ﮐﺎﺑل و در آﺳﻣﺎن ﻗﻠب ﻣن ﺑود‪.‬‬
‫ﺑـﺎ ﺻـدای ﺑﻠﻧـدﺗر ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﻣـرا ﺑﯾـﯾن! ﻣﻧـﯽ اﺣﻣـق را ﮐـﮫ ﻣﯾﺧواﺳـﺗم ﺑـﮫ ﺣـس ﺗـو اﺣﺗـرام ﺑﮕـذارم و‬
‫ﺷـرﻋﺎ ﺑـﺎ ﺗـو ازدواج ﮐـﻧم‪ .‬ﻧﺧواﺳـﺗم ﺣـس ﺗـو ﺿـﺎﯾﻊ ﺷـود وﮔـر ﻧـﮫ ﺑـﮫ ﺗـو ﮐـﮫ ﺗﻔـﺎوﺗﯽ ﻧﻣﯾﮑـرد‪!...‬‬
‫ﺑﯽ اﺳم و رﺳﻣﯽ ﺑﮫ ﻣن در ھر ﻣوﻗﻊ‪ ،‬در ھر ﻓرﺻﺗﯽ ﻧزدﯾﮏ ﻣﯾﺷدی‪«.‬‬
‫»آﺧ ـر ﻟﻌﻧﺗ ـﯽ! ﻏﯾ ـر ﻣ ـن اﮔ ـر ﭘﺳ ـری دﯾﮕ ـری ﺑ ـود واﻻ ﮐ ـﮫ ازت ﺳ ـو اﺳ ـﺗﻔﺎده ﻣﯾﮑ ـرد ﺗ ـو ﺧ ـودت‬
‫را ﺑــراﯾم در ﺑﺷــﻘﺎب ﮐــردی و ﭘﯾﺷــم ﮔذاﺷــﺗﯽ‪ ،‬ﻣﯽﺗواﻧﺳــﺗم ھﻣــﺎن ﻟﺣظــﮫ ﺑﺧورﻣــت اﻣــﺎ اﯾــن ﮐــﺎر‬
‫را ﻧﮑردم«‬
‫اﻧﮕﺎر ﮐﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم روﯾش ﻣﻧت ﺑﮕذارم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪120‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﭼــﮫ ﺑﮕوﯾــد ﭘــس ﻣــن اداﻣــﮫ داده ﮔﻔﺗم‪»:‬ﺑﻠــﯽ ! اﻟﺑﺗــﮫ دﯾﮕــر! ﺗــو ﮐــﮫ ﺑــﮫ ازدواج‬
‫اھﻣﯾﺗ ـﯽ ﻧﻣﯾ ـدادی ﺗ ـو ﮐ ـﮫ ازدواج ﮐ ـرده ﺑ ـودی ﭼ ـﮫ ﻧﯾ ـﺎزی ﺑ ـﮫ ازدواج دﯾﮕ ـر ﺑ ـود‪ .‬اﻟﺑﺗ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﻓﻘ ـط‬
‫روزھﺎﯾت را ﺧوش ﻣﯾﮕذراﻧدی«‬
‫»اﻣﺎ ﭼرا؟‬
‫ﭼرا اﯾﻧﻘدر ﺑد ﺑودی؟«‬
‫»ﺗ ـو ﻣ ـرا ﺑ ـﮫ ﺧ ـودت دﻟﺑﺳ ـﺗﮫ ﮐ ـردی‪ .‬ﺗ ـو ﻣ ـرا وﯾ ـران ﮐ ـردی‪ !.‬ﻣ ـن ﻗﻠ ـﺑم را ﺑ ـﮫ ﺗ ـو دادم ﭼط ـور‬
‫ﻣﯾﺗواﻧﯽ اﯾن طور ﺑﯽ رﺣم ﺑﺎﺷﯽ؟«‬
‫در دﻟم ﺑﮫ راﺣﯾل ﻓﺣش ﻣﯾدادم‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ھﯾﭻ ﮐس ﻓﺣش ﻧداده ﺑودم‪.‬‬
‫اﺑرھــﺎی ﭼﺷــﻣﺎن راﺣﯾــل ﺗﺑــدﯾل ﺑــﮫ ﻗطــرات ﺑــﺎران ﺷــده ﺑــود و اﯾــن ﻗطــره ھــﺎی ﺑــزرگ ﭼــﮏ‬
‫ﭼ ـﮏ از ﭼﺷ ـم ھ ـﺎﯾش ﻣﯾرﯾﺧ ـت‪ .‬آﻧﻘ ـدر ﺳ ـرﯾﻊ ﻧﻔ ـس ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد ﮐ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردی ﺣ ـﺎﻻ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ‬
‫ﻗﻠﺑش ﺑﮫ دھﻧش ﺑﯾﺎﯾد‪.‬‬
‫زﯾر ﻟب ﺗﮑرار ﻣﯾﮑرد ‪» :‬ﻣﺎﻣﺎ و زن ﻣﺎﻣﺎ ‪ ....‬ﻧﮫ‪ ...‬ﻧﺧﯾر‪«...‬‬
‫ﭼﯾﻎ زدم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻠﯽ ! ﻣﺎﻣﺎ و زن ﻣﺎﻣﺎﯾت ھﻣﮫ ﭼﯾز ره ﮔﻔﺗن‪ .‬ﺗو را ﻓﺎش ﮐردﻧد ‪«.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻣﻼﯾﻣ ـت ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـم ھ ـﺎی ﭘ ـر از اﺷ ـﮏ و ﻣﻌﺻ ـوم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎرر ﺑ ـﺎور ﮐ ـن‬
‫طوری دﯾﮕری اﺳت‪ .‬ﺑﻠﯽ ﻣن ﻣﺗﺎھﻠم وﻟﯽ‪........‬‬
‫ھر آﻧﭼﮫ دوﺳت داﺷﺗم ﺑرای ﻣن ﻧﻣﺎﻧد و رﻓت! اﻣﯾد آﺧری اﮔر ﺗوﯾﯽ‪ ....‬ﺑرای ﻣن ﺑﻣﺎن«‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑﺳ ـﺗم و ﻓرﯾ ـﺎد زدم‪» :‬ﺑ ـس ﮐ ـن! ﻓﮭﻣﯾ ـدم دﯾﮕ ـر ‪ .‬ﺣ ـﺎﻻ اﮔ ـر ﺗﻣ ـﺎم دﻻﯾ ـل دﻧﯾ ـﺎ را ھ ـم ﺑ ـﮫ‬
‫ﭘﺎﯾم ﺑرﯾزی ﭼﯽ ﻓرﻗﯽ ﻣﯾﮑﻧد؟ وﻗﺗﯽ ﺧودت ﻣﯾﮕوﯾﯽ ﻣﺗﺎھﻠﯽ‪«.‬‬
‫راﺣﯾـــل ﺑـــﺎ اﻟﺗﻣـــﺎس در ﺣﺎﻟﯾﮑـــﮫ دو طـــرف ﺟﻣﭘـــر ﭼرﻣـــﯽ ﺳـــﯾﺎهرﻧﮕم را ﮔرﻓﺗـــﮫ ﺑـــود ﮔﻔـــت‪:‬‬
‫»ﺧ ـواھش ﻣﯾﮑ ـﻧم ﺷ ـﮭرﯾﺎر! ﺗ ـو ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯽ اﺳ ـﺗﯽ اﮔ ـر آرام ﺷ ـوی ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﺗوﺿ ـﯾﺢ ﻣﯾ ـدھم! ﻣ ـن‬
‫ﺑﮫ ﻗﻠﺑت ﻧﮕﺎه ﮐردم و ﻋﺎﺷﻘت ﺷدم«‬
‫وﻟﯽ ﮐﺟﺎ ﺑود ﮐﮫ آن زﻣﺎن ﻣﻐز ﻣن آرام ﺑﺎﺷد و ﻣﻌﻘوﻻﻧﮫ ﺗﺻﻣﯾم ﺑﮕﯾرد‪.‬‬
‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﺑزرگﺗــرﯾن اﺷــﺗﺑﺎه زﻧــدﮔﯾم ﻋﺷــق ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﺑــوده اﺳــت اﻣــﺎ اﯾﻧطــور ﻧﺑــود‬
‫ﺑزرگﺗرﯾن اﺷﺗﺑﺎه زﻧدﮔﯾم ﮔوش ﻧدادن ﺑﮫ راﺣﯾل در آن روز ﺑود‪.‬‬
‫اﺷــﺗﺑﺎھﯽ ﮐــﮫ ﺑﺎﻋــث ﺷــد راﺣﯾــل را ﺑــﮫ ﮔوﻧــﮫی ﮐﺎﻣــل از دﺳــت ﺑــدھم اﺷــﺗﺑﺎھﯽ ﮐــﮫ ﺑﺎﻋــث ﺧﻠــق‬
‫ﯾﮏ ﻋﺎﻟم ﺣﺎدﺛﮫی ﺑدی دﯾﮕر در زﻧدﮔﯽام ﺷد‪.‬‬
‫دﺳــت ھــﺎﯾش را از ﺟﻣﭘــرم دور ﮐــردم و ھﺷــدارﮔوﻧﮫ ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺑــﺎﺧﺑر ﮐــﮫ دﯾﮕــر ﺑــﮫ ﻣــن دﺳــت‬
‫ﺑزﻧﯽ‪ .‬ﻣن و ﺗو ﻣﺎﻧﻧد دو آب ﺧﻼف ﻣﺳﯾرﯾم‪ .‬رﺳﯾدن ﻣﺎ ﺑﮫ ھم ﻏﯾر ﻣﻣﮑن اﺳت«‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﯽ ھــﯾﭻ اﻋﺗﻧــﺎﯾﯽ ﺑــﮫ ﻣــن ﺧــود را ﺑــﮫ آﻏوﺷــم اﻧــداﺧت و دﺳــﺗﺎﻧش را ﻣﺣﮑــم در ﭘﺷــﺗم‬
‫ﮔره ﮐرد‪ .‬آﻧﻘدر ﻣﺣﮑم ﮐﮫ ﺣس ﻣﯾﮑردم ﺗﮑﮫ ھﺎی ﺷﮑﺳﺗﮫ ﺟﺳﻣم را ﻣﯾﺧواھد ﭘﯾوﻧد ﺑزﻧد ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪121‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﺗﻣ ـﺎس ﮐﻧ ـﺎن ﮔﻔ ـت‪» :‬ازﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﻏﯾ ـر ﻣﻣﮑ ـن در زﻧ ـدﮔﯽ ﺧﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـدم ‪ .‬ﺗ ـو را ﺑ ـﮫ ﺧ ـدا ﺷ ـﮭرﯾﺎر‬
‫ﻣرا رھـﺎ ﻧﮑـن‪ ،‬ﺧـواھش ﻣﯾﮑـﻧم‪ ،‬ﺑـﮫ ﻓﮑـر ﭼﯾـزای ﮐـﮫ در ﮔذﺷـﺗﮫ ﻣـن ﺑـوده ﻧﺑـﺎش‪ .‬اﺻـﻼ ﺑﯾـﺎ ﺑـﺎھم‬
‫ازﯾﻧﺟﺎ ﻣﯾروﯾم!‬
‫ﺑﺎھم ھﻣﮫ را رھﺎ ﻣﯾﮑﻧﯾم‪ .‬از ھر ﭼﮫ ﺗﻌﻠق دارﯾم رھﺎ ﻣﯾﺷوﯾم ھﺎ؟«‬
‫ﭼﻘدر دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﺟواب ﻣﺛﺑت ﺑدھم‪،‬‬
‫ﭼﻘدر ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺟﺎی دﻧﺟﯽ ﺑﺎﺷد و ﻣن و او ‪....‬‬
‫ﭼﻘدر ﻣﯾﺧواﺳﺗم راﺣﯾل از ﻣن ﺑﺎﺷد‪..‬‬
‫ﻧﻣﯽداﻧم ﮐدام را راﺿﯽ ﮐﻧم؟‬
‫دﻟﯽ ﮐﮫ ﻣﯾﺧواھد ﻋﺎﺷق ﺑﺎﺷد‪...‬‬
‫ﯾﺎ ﻋﻘﻠﯽ ﮐﮫ ﻣﯾﺧواھد ﻋﺎﻗل ﺑﺎﺷد؟‬

‫دﺳت ھﺎی راﺣﯾل را از ﮐﻣرم ﺟدا ﮐردم و او را ھل دادم ﮐﮫ ﺟﺑرا روی ﻧﯾﻣﮑت اﻓﺗﺎد‪.‬‬
‫ﺑــﺎ اﻓﺗــﺎدﻧش ﺣــس ﻧــﺎﺗواﻧﯽ ﺧــود را در ﻣﻘــﺎﺑﻠم دﯾــد و درک ﮐــرد ﮐــﮫ از ﻗﻧﺎﻋــت دادن ﻣــن دﯾﮕــر‬
‫ﮔذﺷﺗﮫ‪ .‬ﺗﻧد ﺗﻧد ﻧﻔس ﮐﺷﯾد و آﺧر ﺳر ھم ﮔرﯾﮫ ﺳر داد‪.‬‬
‫اﺻﻼ ﺗوﺟﮭﯽ ﺑﮫ او ﻧﮑردم و ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎدم ‪.‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣرا اﯾﻧﺟﺎ رھﺎ ﻧﮑن!«‬
‫ﻣن ﻗدم ھﺎﯾم را ﺳرﻋت ﺑﺧﺷﯾدم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﺗر‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎرررر! ﻧرو‪ .........‬ﻣﯾﻣﯾرم‪«!....‬‬
‫ﻣن ﺗﯾز ﺗر رﻓﺗم‪!.....‬‬
‫راﺣﯾل ﭼﯾﻎ ﮐﺷﯾد! »ﺷﮭرﯾﺎررررررر ر!«‬

‫در طــول ﻋﻣــرم زﯾﺑــﺎﺗرﯾن ﺗﻠﻔــظ اﺳــﻣم را از زﺑــﺎن راﺣﯾــل ﺷــﻧﯾده ﺑــودم‪ .‬ﺑــﮫ ﻧﺣــوی ﮐــﮫ ﭘــس از‬
‫ﺻدا زدﻧش ﻟﺣظﮫی ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم درﻧﮓ ﮐﻧم‪ .‬ﻓورا ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯾدادم‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﯾــد؟ وﻗﺗــﯽ ﮐﺳــﯽ را ﮐــﮫ دوﺳــﺗش دارﯾــم او زﯾﺑــﺎﺗر از ھــر ﮐﺳــﯽ دﯾﮕــر اﺳــم ﻣــﺎن را ﺻــدا‬
‫ﻣﯾزﻧد‪.‬‬
‫اﻣﺎ آن روز دﻟﺧراش ﺗرﯾن ﺗﻠﻔظ اﺳﻣم را ﻧﯾز از راﺣﯾل ﺷﻧﯾدم‪.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﻗ ـدری اذﯾ ـت ﮐﻧﻧ ـده و دﻟﺧ ـراش ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ ﻣ ـدت ھ ـﺎ اﯾ ـن ﺻ ـدا زدﻧ ـش در ﮔوﺷ ـم طﻧ ـﯾن ﻣ ـﯽ‬
‫اﻧداﺧت و ﮔوش ھﺎﯾم را اذﯾت ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫اﯾن ﺻدا ﺧواب ﺷبھﺎﯾم را از ﺑﯾن ﺑرد و ھﻣﯾش ﺷﺑﺎھﻧﮕﺎم در ﮔوﺷم ﺗﮑرار ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫اﯾن ﺻدا ﭼﻧد ﺳﺎل ﻋﻣر ﻣرا ﺣرام ﮐرد‪.‬‬

‫*‬

‫ ‬ ‫ ‪122‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻏ ـروب ﺑ ـود و ھ ـوا ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾ ـﮏ ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑرﮔﺷ ـﺗم‪ .‬ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﺣ ـﺎل ﺧ ـراﺑم‬
‫ﻧﮕران ﺷد و ﺑﮫ ﺳﻣﺗم آﻣد ﺟوﯾﺎی ﺣﺎﻟم ﺷد و ﺑﺎ ﮔﻔﺗن ﺧوﺑم ﻣﺳﺎﻟﮫ را ﺧﺗم ﮐردم‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺟﻣﭘرم را از ﺟﺎﻧم ﮐﺷﯾد و ﺑرد ﮐﮫ آب ھﺎی روی ﭼرﻣش را ﭘﺎک ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﺑدﻧم داغ ﺑود و ﮔﻠوﯾم ﻣﯾﺳوﺧت‪.‬‬
‫ﺑــﮫ ﺑﮭــزاد ﮔﻔــﺗم ﻣــوﺗرم را ﮐــﮫ در ﻣﮑرورﯾــﺎن رھــﺎ ﮐــرده ام و ﺑــرود او را ﺑﯾــﺎورد‪ .‬او ھــم ﺑــﯽ‬
‫ھﯾﭻ ﭘرﺳﺷﯽ ازﯾن ﮐﺎر ﻏﯾرﻣﺳووﻻﻧﮫ ام ﮐﮫ ﺳﺎﺑﻘﮫ ﻧداﺷت ﺑرای آوردﻧش رﻓت‪.‬‬
‫ﺷــب ﻏــذا ﻧﺧــوردم ‪ ،‬ﻣــﺎدرم ﺑــرای ﺑﮭﺗــر ﺷــدن ﺣــﺎﻟم ﺳــوپ درﺳــت ﮐــرده ﺑــود اﻣــﺎ آن را ﻧﯾــز‬
‫ﻧﺧوردم‪.‬‬
‫ﺗ ـبام ﺑﻠﻧ ـد ﻣﯾرﻓ ـت و ﺧﻧ ـﮏ ﻣﯾﺧ ـوردم‪ .‬ﻟﺣ ـﺎف را روﯾ ـم ﮐﺷ ـﯾدم اﻣ ـﺎ ﻓﺎﯾ ـده ﻧداﺷ ـت ﺑ ـﺎزم اﺣﺳ ـﺎس‬
‫ﺳ ـرﻣﺎ ﻣﯾﮑ ـردم ‪ .‬اﯾ ـن ﺳ ـرﻣﺎ ﺳ ـرﻣﺎی ﺳ ـﺎده ﻧﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻟﺣ ـﺎف از ﺑ ـﯾن ﺑ ـرود‪ ،‬ﻣ ـن دﻟﮕرﻣ ـﯽ‬
‫زﻧدﮔﯽام را ﺑﺎﺧﺗﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑرﮔﺷﺗﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑﮭزاد دﺳت ﺧﺎﻟﯽ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑرﮔﺷت و ﮔﻔت‪» :‬ﻣوﺗر ﺳر ﺟﺎﯾش ﻧﺑود! «‬
‫ﻓﮑــر ﮐــردم اﺣﺗﻣــﺎﻻ ھدﯾــﮫی ﭘــدرم را دزد ﺑــرده اﺳــت اﻣــﺎ دردم آﻧﻘــدر زﯾــﺎد ﺑــود ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺷــد ﺑــﺎ‬
‫دزدی ﻣوﺗرم ﻣﻘﺎﯾﺳﮫ ﮐرد‪ .‬دﯾﮕر ﭼﮫ ﻗرار ﺑود از دﺳت ﺑدم؟‬
‫•‬
‫ﺣــدود ﯾــﮏ ھﻔﺗــﮫ در اﺗــﺎﻗم ﺑﺳــﺗر ﺑــودم و اﺳــﺗراﺣت ﻣطﻠــق داﺷــﺗم ‪ .‬ھــﯾﭻ ﻧــوع ﮐــﺎر و ﻓﻌــﺎﻟﯾﺗﯽ‬
‫اﻧﺟــﺎم ﻧﻣﯾــدادم ﻓﻘــط ﯾﮑﺑــﺎر در ﺟﺳــﺗﺟوی ﻣــوﺗرم ﺑراﻣــدم و ﭘــس از ﺑررﺳــﯽ ﻓﮭﻣﯾــدم ﺑــﮫ دﻟﯾــل‬
‫ﭘ ـﺎرک در ﻣوﻗﻌﯾ ـت ﻏﯾ ـر ﻣﻧﺎﺳ ـب ﺗوﺳ ـط ﺷ ـﮭردار ﮐﺎﺑ ـل ﺑ ـرده ﺷ ـده و ﻣﺟﺑ ـور ﺷ ـدم ﺑﺎﺑ ـت اش ﮐﻠ ـﯽ‬
‫ﭘــول ﺟرﯾﻣــﮫ ﺑﭘــردازم‪ .‬ﺑــﺎﻗﯽ روزھــﺎ در ﺧﺎﻧــﮫ ﺑــودم و ﭼﺷــﻣﺎﻧم طﺑــق ﻣﻌﻣــول ﺑــﮫ ﺳــﻘف اﺗــﺎق‬
‫ﻣﺑ ـذول ﺑ ـود و ﺳ ـﮫ وﻋ ـده ﻏ ـذاﯾم ﻣ ـﯽ آﻣ ـد و ﻣﯾرﻓ ـت ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﺑﺧ ـورم‪ .‬وزن زﯾ ـﺎدی ﺑﺎﺧﺗ ـﮫ‬
‫ﺑودم و ﭼﮭرهام ﻓروغ ﮔذﺷﺗﮫ را ﻧداﺷت‪.‬‬
‫ﭘــس از ﯾــﮏ ھﻔﺗــﮫ ﺑــﺎ اﺻــرار ﻣــﺎدرم و اﻟﯾــﺎس ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه رﻓــﺗم دﯾﮕــر داﻧﺷــﮕﺎه ھــم در ﻧظــرم‬
‫ﺣــﺎل و ھــوای ﮔذﺷــﺗﮫ را ﻧداﺷــت و ﻋﻼﻗــﮫی ﺑــﮫ رﻓــﺗن ﻧداﺷــﺗم ﺣــس ﮐــودﮐﯽ را داﺷــﺗم ﮐــﮫ ﺑــﮫ‬
‫زور او را ﺑﮫ ﻣﮑﺗب ﻣﯾﺑردﻧد‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ورود ﺑ ـﮫ ﺻ ـﻧف ھﻣ ـﮫ ﺻ ـﻧﻔﯽ ھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺳ ـراﻏم آﻣدﻧ ـد و اﺣ ـواﻟم را ﭘرﺳ ـﯾدﻧد و ھﻣ ـﮫی ﺷ ـﺎن‬
‫ﺑﮫ اﯾن ﻧظر ﺑودﻧد ﮐﮫ ﺧﯾﻠﯽ ﻻﻏر ﺷدم‪.‬‬
‫اﻟﯾـﺎس ﻣـرا ﺑـﮫ آﻏـوش ﮐﺷـﯾد و ﮔﻔـت‪» :‬ﺷـﮭرﯾﺎرر ﺗـو ﭼﺷـم ﺧـوردی ﺑـﮫ ﺧـدا ﻧظـر ﺷـدی ! اﺻـﻼ‬
‫ﺗو ﭼﮫ ﺑودی ﭼﮫ ﺷدی؟«‬
‫ﺣ ـق داﺷ ـت ﻣ ـن ﭘ ـر از ﺧ ـﺎک ﺑ ـودم‪ ،‬آﻧﮑ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎﯾم ﺑ ـود ﭼﻧ ـﺎن زﻣﯾ ـﻧم زده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد ﺗﻣ ـﺎم ﻋﻣ ـر‬
‫ﺧود را ﻣﯾﺗﮑﺎﻧدم‪ .‬ﺧﯾﺎل راﺣﯾل ﻣرا از ﮐﺟﺎ ﺑﮫ ﮐﺟﺎ رﺳﺎﻧده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪123‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾــل در ﺻــﻧف ﻧﺑــود ﮔرﭼــﮫ ﺧﯾﻠــﯽ ﺑــﺎ ﺧــودم ﻣﺑــﺎرزه ﮐــردم ﺗــﺎ در ﻣــوردش ﻧﭘرﺳــم اﻣــﺎ ﻧﺷــد‬
‫ﺳــراﻏش را از اﻟﯾــﺎس ﮔــرﻓﺗم و او ﮔﻔــت‪» :‬راﺣﯾــل ﻓﻘــط ﯾــﮏ روز ﺑﯾﺷــﺗر از ﺗــو آﻣــد‪ .‬او را در‬
‫ﺻﺣن داﻧﺷﮕﺎه دﯾدم وﻟﯽ وارد ﺻﻧف ﻧﺷد او ھم ﺷش روز اﺳت ﺑﮫ داﻧﺷﮕﺎه ﻧﯾﺎﻣده ‪« .‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس از ھﻣ ـﮫ واﻗﻌ ـﺎت ﺧﺑ ـر ﺷ ـده ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺑ ـراﯾش ﺗﻌرﯾ ـف ﮐ ـرده ﺑ ـودم وﻟ ـﯽ او ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ‬
‫ﺣــﺎل ﻣــرا ﻋــوض ﮐﻧــد ﮐــﺎﻣﻼ ﺑــﯽ ﺗﻔــﺎوت ﺑــود ﻣــدام ازﯾــن ﺟــداﯾﯽ اﺑــراز ﺧرﺳــﻧدی ﻣﯾﮑــرد و‬
‫ﻣﯾﮕﻔــت‪» :‬از اول ھــم او ﻋــﺎدی ﻣﻌﻠــوم ﻧﻣﯾﺷــد‪ .‬او اﺻــﻼ ﻻﯾــق ﺗــو ﻧﺑــود ﺧــوب ﺷــد ﮐــﮫ زود‬
‫ﻓﮭﻣﯾدی‪ .‬ﮔـﺎھﯽ ﺗﺻـﻣﯾم ﺑـﮫ ﺗﻣـﺎم ﮐـردن ﯾـﮏ راﺑطـﮫ ﺣﺗـﯽ اﮔـر ﺑـﮫ ﻗﯾﻣـت ﺷﮑﺳـﺗﮫ ﺷـدن ﻗﻠﺑﻣـﺎن ھـم‬
‫ﺗﻣــﺎم ﺷــود‪ ،‬ﺑزرگﺗــرﯾن ﻟطــف در ﺣــق ﺧودﻣــﺎن اﺳــت‪ .‬ﻣﯾــداﻧم ﺗــو ﺑﮭﺗــرﯾن دﺧﺗــر را ﻧﺻــﯾب‬
‫ﺧواھﯽ ﺷد‪«.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﻣ ـن دﯾﮕ ـر ﺑ ـﮫ ھ ـﯾﭻ دﺧﺗ ـری ﻓﮑ ـر ﻧﻣﯾﮑ ـردم و ھ ـﯾﭻ ﺧواﺳ ـﺗﺎر ازدواج ﻧﺑ ـودم‪ .‬ﺣﻘﯾﻘﺗ ـﺎ از اﺳ ـم‬
‫دﺧﺗر ﺑـدم آﻣـده ﺑـود‪ .‬از اﺳـم ﻋﺷـق ﺑـدم آﻣـده ﺑـود‪ .‬از اﺳـم وﻓـﺎداری ﺑـدم آﻣـده ﺑـود‪ .‬درﮐـل ﻣـن ﺑـﺎ‬
‫ﮐﻠﻣﺎت اﺣﺳﺎﺳﯽ ﺣﺳﺎﺳﯾت ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑﻌـــدا در ﻣـــورد روﯾـــﺎ از اﻟﯾـــﺎس ﭘرﺳـــﯾدم‪» :‬ﭼـــرا روﯾـــﺎ ﻧﻣـــﯽ آﯾـــد ﻓﮑـــر ﻧﻣﯾﮑﻧـــﯽ رﺧﺻـــﺗﯽ‬
‫ازدواﺟش ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯾده‪.‬؟«‬
‫اﻟﯾﺎس‪» :‬ﻧﻣﯾداﻧم وﻟﯽ ﻣﯽﮔوﯾد دﯾﮕر ﺑﮫ ﭘوھﻧﺗون ﻧﻣﯽ روم!«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮑﻧد ﺗو ﻣﺎﻧﻊ آﻣدﻧش ﺷدی؟«‬
‫اﻟﯾــﺎس‪» :‬اﺳــﺗﻐﻔرﷲ! ﻣــن از ﺷــوھر ھــﺎی ﮐــﮫ ﻣــﺎﻧﻊ ﺗﺣﺻــﯾل ھﻣﺳرﺷــﺎن ﻣﯾﺷــوﻧد ﺑﯾــزارم‪!...‬‬
‫ﻧﻣﯾــداﻧم ﭼــﮫ ﺑــر ﺳــر روﯾــﺎ ﺑــد ﺧــورده ﻣﯾﮕــﮫ ﺗﻌﺟﯾــل ﻣﯾﮕــذارم و ﻧﻣﯾﺧــواھم ﺣــﺎﻻ ﺣــﺎﻻ ھــﺎ ﺑــﮫ‬
‫ﭘوھﻧﺗون ﺑرﮔردم‪«.‬‬
‫دﻟﯾل ﮐﺎر روﯾﺎ ﺑراﯾم روﺷن ﺑود‪ .‬او دﯾﮕر ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﻣرا ﺑﺑﯾﻧد‪!....‬‬
‫دﻟ ـم ﺑ ـرای روﯾ ـﺎ ﮔرﻓ ـت‪ ...‬ﭼط ـور ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺑ ـرای ﯾ ـﮏ ﺣ ـس ﻣﻣﻧوﻋ ـﮫ ﺗﺣﺻ ـﯾل ﺧ ـود را ﭘﺷ ـت‬
‫ﮔــوش ﺑﯾﺎﻧــدازد‪...‬؟ و ﭼطــور ﻣﯾﺗواﻧﺳــت ﺑــﺎ وﺟــود ﻋﺷــق ﺑــزرگ ھﻣﺳــرش ﺑــﮫ ﻓــردی دﯾﮕــر‬
‫ﻣﺗﻣﺎﯾل ﺑﺎﺷد‪..‬؟‬
‫وﻟــﯽ ﺑــراﯾش ﺣــق دادم‪ ،‬ﻣﮕــر ﺧــودم ﺑــرای ﯾــﮏ ﺣــس ﻣﻣﻧوﻋــﮫ ﺑــﮫ اﯾــن ﺣــﺎل ﻧرﺳــﯾده ﺑــودم‪...‬؟‬
‫ﻣﮕــر ﺧــودم ﺑــﮫ ﯾــﮏ زن ﺷــوھر دار دل ﻧﺑﺳــﺗﮫ ﺑــودم ‪....‬؟ ﻣﮕــر ﻣــن ﺑــﺎ وﺟــود ﺧﺑــر ﺷــدن از‬
‫ﺗﺎھل راﺣﯾل ھﻧوز او را دوﺳت ﻧداﺷﺗم‪.....‬؟‬
‫در اﯾــن ﺟرﯾــﺎن ﺧﺑــر ﺧــوش و ﻣﻧﻔﺟرﮐﻧﻧــده در ﺳــطﺢ داﻧﺷــﮕﺎه از ﻧــﺎﻣزدی اﺳــﺗﺎد آرزو ﺑــﺎ آرش‬
‫ﺑﺎﺳــﺗﺎن ﺷــﻧﺎس ﭘﺧــش ﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ آن روز ﺳــرﺧط ﺻــﺣﺑت ھﻣــﮫی ﻣﺣﺻــﻠﯾن ﺑــود‪ .‬در ھــر‬
‫ﮔوﺷﮫ و ﮐﻧﺎر داﻧﺷﮕﺎه در ﻣورد ﭼﮕوﻧﮕﯽ اﯾن وﺻﻠت ﺳﺧن زده ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫اﻟﯾـ ـﺎس ﮐـ ـﮫ از ھﻣـ ـﮫ ﺑﯾﺷـ ـﺗر ﺣﯾـ ـرت زده ﺷـ ـده ﺑـ ـود و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـ ـت اﯾـ ـن ﺣـ ـرف را ﺑـ ـﺎور ﮐﻧـ ـد‪.‬‬
‫ﮔﻔــت‪»:‬در ﺗﻌﺟــبام ﮐــﮫ ﺑــﺎﻻﺧره آرزو ﺑــﺎ ﯾﮑــﯽ وﺻــﻠت ﮐــرد‪ .‬ﺑــﮫ ﺧــدا ﺑــﺎ اﯾــن اﺧﻼﻗــش ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑردم ﺗﺎ آﺧر ﻣﺟرد ﻣﯾﻣﺎﻧد‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪124‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﻧﺧﯾر ‪ ،‬ﮐﺳﯽ ﮐﮫ ﻣﺟرد ﻣﯾﻣﺎﻧد ﻓﻘط ﻣن ھﺳﺗم«‬

‫اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﺎ اﺧ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻧ ـﮫ ! اﺻ ـﻼ ﻣﻣﮑ ـن ﻧﯾﺳ ـت ﺷ ـﮭرﯾﺎر! ﺗ ـو ﻗطﻌ ـﺎ ازدواج ﻣﯾﮑﻧ ـﯽ! ﺣﺗ ـﯽ اﮔ ـر‬
‫ﺗــو ﻧﺧــواھﯽ ﺷــرط ﻣﯾــزﻧم ﮐــﮫ دﺧﺗرھــﺎ رھﺎﯾــت ﻧﻣﯾﮑﻧﻧــد‪ .‬ﻣﺟﺑــوری ﺑــﺎﻻﺧره ﯾﮑــﯽ را ﻋﻘــد ﮐﻧــﯽ‬
‫ﮐﮫ از دﺳت ﺷﺎن آزاد ﺷوی«‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﭘوزﺧﻧ ـدی ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻗ ـﺑﻼ ھ ـم ﺷ ـرط زده ﺑ ـودی ﮐ ـﮫ اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻋﻼﻗ ـﮫ ﻣﻧ ـد اﺳ ـت و‬
‫ﺑﮫ زودی ھﻣﮫ ﭼﯾز آﺷﮑﺎر ﻣﯾﺷود اﻣﺎ دﯾدی اﺻﻼ ھم اﯾﻧطور ﻧﺑود«‬
‫اﻟﯾــﺎس ‪» :‬ﺧــب‪ ...‬اﯾــن آرش ﺑﺎﺳــﺗﺎن ﺷــﻧﺎس ﯾــﮏ دﻓﻌــﮫﯾﯽ او را ﮔﻣــراه ﮐــرد وﮔرﻧــﮫ ﺣــدس ﻣــن‬
‫درﺳـت ﺑـود ﺑـﮫ ﺧـدا! ﺣـﺎﻻ ھـم ﺷـرط ﻣﯾﺑﻧـدم ﮐـﮫ ﺗـو ازدواج ﻣﯾﮑﻧـﯽ ﺣﺗﻣـﺎ اﮔـر ﭼـﮫ دﯾـر اﮔـر ﭼـﮫ‬
‫زود ‪« .‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوب اﺳت ﺑﺎز ﺧواھﯾم دﯾد‪«.‬‬
‫ھﻧﮕــﺎﻣﯽ ﮐــﮫ از داﻧﺷــﮑده اﻧﺟﯾﻧﯾــری ﺑــﮫ ﺳــﻣت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر در ﺣرﮐــت ﺑــودم در ﻣﯾــﺎن راه ﺑــﺎ‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ﻣﻘﺎﺑــل ﺷــدم‪ .‬دﯾﮕــر از ﻣــﺎﻧﺗو ﺳــﯾﺎه ﺑﻠﻧــد و ﻋﯾﻧــﮏ ھــﺎی داﯾــروی ﺧﺑــری ﻧﺑــود‪ .‬او‬
‫ﭘﯾراھن زﯾﺑﺎی ﺳرخ رﻧﮓ ﺑﮫ ﺗن ﮐرده ﺑود‪ .‬رﻧﮓ ﻣوھﺎﯾش را ﻋوض ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﯾﺷﺗر آراﯾش ﮐرده ﺑود و ﺑر ﺧﻼف ﮔذﺷﺗﮫ ﺳﻼم ھﻣﮫ را ﻋﻠﯾﮏ ﻣﯾﮕرﻓت‪.‬‬
‫ﭼﻘدر ﻋﺷق اﻧﺳﺎن را ﺗﻐﯾﯾر ﻣﯾدھد!‬
‫ﯾﮑﯽ را ﺑﮫ اوج ﻣﯾرﺳﺎﻧد ﯾﮑﯽ را ﺑﮫ ﻣوج!‬
‫ﯾﮑﯽ را ﺑﮫ آﺳﻣﺎن ﯾﮑﯽ را ﺑﮫ ﻗﮭﻘرا!‬
‫آرزو ھ ـم ﻣﺛ ـل ﻣ ـن ﻋﺷ ـق را آب ﺣﯾ ـﺎت ﻓ ـرض ﮐ ـرده و داﺧ ـل اﯾ ـن آب ﺷ ـده ﺑ ـود اﻣ ـﺎ ﺗﻔ ـﺎوﺗش ﺑ ـﺎ‬
‫ﻣـن اﯾـن ﺑـود ﮐـﮫ او در ﻣﺳـﯾر آب ﺑـﺎ ﺷـﻧﺎﮔری ﺧـوب ھﻣـراه ﺷـده ﺑـود‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯾﮑـﮫ ﻣـن در وﺳـط‬
‫آب ﮔﯾر ﻣﺎﻧده ﺑودم‪.‬‬
‫اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﻣ ـن ﻟﺑﺧﻧ ـدش را ﺧ ـورد و ﺣﺎﻟ ـت ﺟ ـدی ﺳ ـﺎﺑق را ﺑ ـﮫ ﺧ ـود ﮔرﻓ ـت‪ .‬ﻧزدﯾ ـﮏ‬
‫ﺷـ ـدم و ﺳـ ـﻼم دادم و او ھـ ـم ﺳـ ـﻼم داد ﺑـ ـﯽ ھـ ـﯾﭻ ﻣﻘدﻣـ ـﮫی ﻧـ ـﺎﻣزدی اش را ﺗﺑرﯾـ ـﮏ ﮔﻔـ ـﺗم‪ .‬اﻣـ ـﺎ‬
‫ﺑرﺧﻼف اﻧﺗظﺎرم از ﺗﺑرﯾﮑﯽ ﻣن ﺧوﺷﺣﺎل ﻧﺷد و ﺗﺷﮑری ﺳرد ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑﻌد ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﺻورت و ﺟﺳﻣم اﻧداﺧت و ﮔﻔت‪» :‬ﭼﮫ ﺑر ﺳرت آوردی ﺷﮭرﯾﺎرر؟«‬
‫ﻣن ﺳرم را ﭘﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﯾﮏ ھﻔﺗﮫﯾﯽ ﻣرﯾض ﺑودم«‬
‫آرزو ﻣﺗﻔﮑراﻧﮫ ﮔﻔت‪»:‬ﺣس ﻣﯾﮑﻧم ﭼﯾزی ﻓراﺗر از ﻣرﯾﺿﯽ ﺑوده«‬
‫ﻣن ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫آرزو ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺳــﮑوﺗم ﻣﻘﺎﺑــل ﺷــده ﺑــود ﺳــرش را ﻧزدﯾــﮏ ﮔوﺷــم آورد و ﮔﻔــت‪» :‬ھﻧــوز ﺧﯾﻠــﯽ‬
‫ﺟــوان ھﺳــﺗﯽ ﺧــودت را ﻧﺑــﺎز! ﻓﻘــط ﺑــﮫ ﻓﮑــر ﺗﺣﺻــﯾل و آﮔــﺎھﯽات ﺑــﺎش ﺑــﺎز ﺑﺑــﯾن ﮐــﮫ ﭼطــور‬
‫آﯾﻧده ﺑراﯾت ﺳر ﺧم ﻣﯾﮑﻧد‪«.‬‬
‫ﺳ ـرش را دور ﮐ ـرد و ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﺑﻠﻧ ـدﺗر اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬زﻣ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـن ﺗ ـو ﺑ ـودم اﺣﺗﯾ ـﺎط ﮐ ـردم‬
‫ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺣﺎﻟ ـت ﻓﻌﻠ ـﯽ ﺗ ـو دﭼ ـﺎر ﻧﺷ ـوم‪ .‬ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﺧﺷ ـﮏ و ﺑ ـﯽ ﻣﮭ ـر ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـدم‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ‬

‫ ‬ ‫ ‪125‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻧ ـﯾن ﻧﺑ ـودم ﻣ ـن ھ ـم ﯾ ـﮏ اﻧﺳ ـﺎن و ھﻣﭼﻧ ـﯾن ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر ﺑ ـودم ﭘ ـر از اﺣﺳ ـﺎس‪ .‬اﻣ ـﺎ آن را ﭘﻧﮭ ـﺎن‬
‫ﻣﯾﮑ ـردم ‪ .‬ﭼ ـون ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﯾ ـﮏ زن ﻣﺳ ـﺗﻘل زﯾﺑ ـﺎﺗر از ﯾ ـﮏ زن ظ ـﺎھرا زﯾﺑﺎﺳ ـت‪ .‬وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ‬
‫آﻧﭼـﮫ ﻣﯾﺧواﺳـﺗم رﺳـﯾدم و دﯾـدم ﻧﺳـﺑت ﺑـﮫ دﻧﯾـﺎ ﺑـﺎز ﺷـد‪ ،‬ﺑـﮫ ﻣﺳـﺎﯾﻠﯽ دﯾﮕـری ﻧﯾـز ﻓﮑـر ﮐـردم ‪.‬ﺑـﮫ‬
‫ﻣﺳﺎﯾﻠﯽ ﻧظﯾر ﻋﺎطﻔﮫ و ﻋﺷق‪« ........‬‬
‫ﺑﻌ ـد ﺳ ـرش را ﺑ ـﮫ آﺳ ـﻣﺎن ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﺑ ـﺎ آه ﮔﻔ ـت‪ » :‬در اﺑﺗ ـدای راه‪ ،‬ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم اﺷ ـﺗﺑﺎه ﺑ ـرم و ﺧ ـود‬
‫را درﮔﯾ ـر ﻓ ـردی ﮐ ـرده ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن ﺗﻔ ـﺎوت داﺷ ـت‪ .‬اﻣ ـﺎ اﯾ ـن درﮔﯾ ـری آﻧﻘ ـدر ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗﻔ ـﺎوت‬
‫ھﺎ در ﻧظرم ﻧﻣﯽ آﻣد‪ .‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﻋﺷق ھﻣﮫ ﺗﻔﺎوت ھﺎ را از اﻋﺗﺑﺎر ﻣﯽ اﻧدازد‪.‬‬
‫ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﮐﺳ ـﯽ را ﮐ ـﮫ ﻣﺳ ـﺑب درﮔﯾ ـری ذھﻧ ـﯽام ﺷ ـده ﺑ ـود را ﭘﺷ ـت داﻧﺷ ـﮑده ھﻧ ـر ﺑ ـﺎ ﯾﮑ ـﯽ دﯾﮕ ـﮫ‬
‫ﯾﺎﻓﺗم«‬
‫ﺑﺎ ﺷﻧﯾدن اﯾن ﺟﻣﻠﮫ ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم و آب دھﺎﻧم را ﻗورت دادم‪.‬‬
‫آرزو ﺑ ـﺎ اﻓﺳ ـوس اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬اﻣ ـﺎ آن ﯾ ـﺎﻓﺗن‪ ،‬ﯾ ـﺎﻓﺗن ﺳ ـﺎده ﻧﺑ ـود و ﻣﺗﺎﺳ ـﻔﺎﻧﮫ ﺣ ـﺎﻟﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﻣ ـن دﯾ ـدم‬
‫ھــم ﺳــﺎده ﻧﺑــود‪ .‬ﻓﮑــر ﻣــن ﮐــﺎﻣﻼ ﺑــﺎز اﺳــت و دﯾــدن او ﺑــﺎ ﯾــﮏ دﺧﺗــر ﺑــراﯾم ﻋﺟﯾــب ﻧﺑــود اﻣــﺎ‬
‫طوری ﮐﮫ ﻣن آﻧﮭﺎ را دﯾدم‪ ،‬داﻧﺳﺗم ﮐﮫ دﯾﮕر ﺑرای ﻣن دﯾر اﺳت‪«.‬‬
‫آرزو ﺑــﺎ اﺳــﺗﻔﺎده از ﺿــﻣﯾر ﺳــوم ﺷــﺧص در ﻣــورد ﻣــن ﺳــﺧن ﻣﯾﮕﻔــت ﭼــون ﻣﺳــﺗﻘﯾﻣﺎ اﺳــﺗﻔﺎده‬
‫از ﮐﻠﻣــﮫ »ﺗــو« ﺑــراﯾش دﺷــوار ﺑــود ‪ .‬او ﻣــﺎرا روزی ﮐــﮫ راﺣﯾــل ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر ﺑﻌــد از‬
‫دﻋواﯾﻣ ـﺎن ﻣ ـرا ﺑ ـﮫ آﻏ ـوش ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪ ،‬دﯾ ـده ﺑ ـود! آن ﻟﺣظ ـﮫ آرزو ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﺎش زﻣ ـﯾن ﭼ ـﺎک‬
‫ﺷود و ﻣن داﺧﻠش ﺑروم و ﻧﺎﺑود ﺷوم اﻣﺎ ﻧﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫آرزو‪» :‬اواﯾــل ﺳــﺧت ﺑــود و ﻣــرا اذﯾــت ﻣﯾﮑــرد اﻣــﺎ آن اﺗﻔــﺎق ﺳــﺑب ﺷــد ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺗﻔــﺎوت ھــﺎی‬
‫وﺳــﯾﻊ ﺷﺧﺻــﯾﺗﯽ‪ ،‬ﺳــﻧﯽ‪ ،‬ﻣــوﻗﻌﯾﺗﯽ ام ﺑــﺎ او ﭘــﯽ ﺑﺑــرم و ﺧــودم را ﻧﺟــﺎت ﺑــدم و ﺧــدا را ﺷــﮑر‬
‫ﻣﯾﮑﻧم ﮐﮫ آدﻣﯽ ﻣﻧﺎﺳب ﺑﺎ روﺣﯾﺎت و ﺧﻠﻘﯾﺎﺗم را ﺑراﯾم ﻓرﺳﺗﺎد‪.‬‬
‫ﺣــﺎﻻ ھــم ﻣﯾﺧــوام ﺑراﯾــت ﺑﮕــوﯾم ﮐــﮫ ھﻣــﮫ ﺟــوان ھــﺎ ﺑــﺎﻻﺧره ﯾــﮏ روز ﻋﺎﺷــق ﻣﯾﺷــوﻧد وﻟــﯽ‬
‫ھﻣﮫ زﻧدﮔﯽ ﺑﮫ ھﻣﺎن ﻋﺷق اول ﺧﺗم ﻧﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫ﻣﻌﻣ ـوﻻ آدم ﺑ ـﺎ ﻋﺷ ـق اوﻟ ـش ازدواج ﻧﻣﯾﮑﻧ ـد‪ ،‬ﺣﺗ ـﯽ ﮔ ـﺎھﯽ ﺑ ـﺎ او ﺣ ـرف ھ ـم ﻧﻣﯾزﻧ ـد‪ ،‬اﻣ ـﺎ اﺣﺳ ـﺎس‬
‫ﻗﺷﻧﮕﯽ اﺳت ﮐﮫ ھﻣﯾﺷﮫ ﺧﺎطرات آدم را ﺷﯾرﯾن ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﻋﺷــق ھــﺎی دوره ﺟــواﻧﯽ ھﻣــﯾن ﺳــﺗﺎره ھــﺎ ھﺳــﺗﻧد و ﺗــو ھــر وﻗــت ﺑــﮫ ﺳــﺗﺎره ھــﺎ ﻧﮕــﺎه ﮐﻧــﯽ‬
‫ﻣﯾﻔﮭﻣﯽ ﮐﮫ ﯾـﮏ ﺟـﺎﯾﯽ‪ ،‬ﯾـﮏ ﺟـﺎﯾﯽ ازﯾـن دﻧﯾـﺎ ﯾـﮏ ﮐﺳـﯽ ھﺳـت ﮐـﮫ وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ ﺗـو ﻓﮑـر ﻣﯾﮑﻧـد ﺗـﮫ‬
‫ﻗﻠﺑش ﮔرم ﻣﯾﺷود‪« .‬‬
‫ﻣ ـن ﻟ ـب ھ ـﺎی ﺑ ـﯽ ﺧ ـون و ﺧﺷ ـﮑم را ﺑ ـﺎ زﺑ ـﺎﻧم ﺗ ـر ﮐ ـرده ﺑ ـﺎ زﺣﻣ ـت ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻣﺎ ﻣ ـواﻓﻘم و‬
‫ﺑرای ﺳﻌﺎدت ﺗﺎن ﺧوﺷﺣﺎل ھﺳﺗم و آرزوی ﺧوﺷﺑﺧﺗﯽ ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫آرزو‪» :‬ﻣﻧم ھﻣﯾﻧطور !«‬
‫ھر دو ﺑﮫ ﺳﻣت ھﺎی ﻣﺧﺎﻟف در ﺣرﮐت ﺷدﯾم‬
‫او ﺑﮫ ﺳﻣت داﻧﺷﮑده اﻧﺟﯾﻧﯾری و ﻣن ﺑﮫ ﺳﻣت ھﯾﭼﺳﺗﺎن‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪126‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﮫ ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر رﺳــﯾدم ﯾــﺎد ﮔذﺷــﺗﮫ در ﺟــﺎﻧم ﺧﻠﯾــد و ﺟﺳــم و روﺣــم را آزرده‬
‫ﮐرد‪.‬‬
‫در ھر ﻗﺳﻣت آن ﺧﺎطرهی ﺑود!‬
‫در ﯾﮏ ﺟﺎ ﺧﺎطرهی ﺗدرﯾس ﻣن ﺑﮫ راﺣﯾل !‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎ ﺷﻌر ﺧواﻧدن ﻣن ﺑﮫ راﺣﯾل !‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎ دﻋوای ﻣن ﺑﺎ راﺣﯾل !‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎ ﻋﺷق ورزﯾدن ﻣن و راﺣﯾل !‬
‫ﯾﮏ ﺟﺎ ﺟدا ﺷدن ﻣن از راﺣﯾل!‬
‫ﺧﺎطرات ﭼﮫ ﺷﯾرﯾن و ﭼﮫ ﺗﻠﺦ ھﻣﯾﺷﮫ ﻣﻧﺑﻊ ﻋذاب ھﺳﺗﻧد‪.‬‬
‫رﻓ ـﺗم روی ﻧﯾﻣﮑ ـت ﺳ ـﺑز رﻧ ـﮓ ﻧﺷﺳ ـﺗم ﺣ ـﺎﻟم ﺑ ـد ﺑ ـود و ﺑ ـدﺗر ﺷ ـد‪ .‬دو دﺳ ـﺗم را در ﺳ ـرم ﮔ ـرﻓﺗم و‬
‫ﺳرم را ﻣﺎﺳﺎژ دادم ﺗﺎ ﺑﻠﮑﯽ ﮐﻣﯽ از دردش ﮐﺎﺳﺗﮫ ﺷود ‪.‬‬
‫در ﻣورد راﺣﯾل ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ ﺣﺎﻻ ﮐﺟﺎ ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﮐـﺎش ﻏـرورم اﺟـﺎزه ﻣﯾـداد ﮐـﮫ ﺑـﮫ او زﻧـﮓ ﺑـزﻧم اﻣـﺎ دﯾﮕـر ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـﺗم‪ .‬او ﺷـوھر داﺷـت و ﻣـن‬
‫ﯾﮏ آدم اﺿﺎﻓﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫ﺳرم را ﮐﮫ رھﺎ ﮐردم ﻧﺎﮔﮭﺎن ﭼﺷﻣم ﺑﮫ ﭘﺎﮐت ﺳﻔﯾد ﯾﮏ ﻧﺎﻣﮫ در ﺑﻐل ﭘﺎﯾﮫی ﻧﯾﻣﮑت ﺧورد ‪.‬‬
‫ﻓورا ﺣدس زدم ﮐﮫ ﻧﺎﻣﮫی راﺣﯾل ﺑﺎﺷد ‪.‬‬
‫ﭘﺷــت ﭘﺎﮐــت ﻧوﺷــﺗﮫ ﺷــده ﺑــود‪» :‬ﺑرﺳــد ﺑــﮫ دﺳــت ﺷــﮭرﯾﺎر اﺻــﻼﻧﯽ!« و ﭘــﺎﯾﯾن آن اﻣﺿــﺎی‬
‫راﺣﯾل‪.‬‬
‫ﭘﺎﮐت را ﭘﺎره ﮐردم و ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﺎز ﮐردم‬
‫ﻧﺎﻣﮫ ﺣﺎوی اﯾن ﺟﻣﻼت ﺑود‪:‬‬
‫»ﺷﮭرﯾﺎرر !‬
‫دﻟــم ﻣﯾﺧواھــد در ﮐﻧــﺎر اﺳــﻣت ﭘﺳــوﻧد »ﻋﺷــﻘم« را اﺿــﺎﻓﮫ ﮐــﻧم! اﻣــﺎ ﻧﻣﯾﺗــواﻧم‪ .....‬ﺗــو ﻣــرا‬
‫ﻧﺎﺗوان ﮐردی!!‬
‫ﻣن ﺑﮫ ﺗو ﺗﮑﯾﮫ ﮐردم اﻣﺎ ﺗو ﺑﮫ ﻣن ﺷﺎﻧﮫ ﻧدادی‪ ،‬ﻣرا ﺑﮫ زﻣﯾن زدی‪.‬‬
‫از ﺗو ﭘﻧﺎه ﺧواﺳﺗم اﻣﺎ ﻧدادی؟ ﺗو ﺑﯽ ﻏﯾرﺗﯽ ﮐردی!‬
‫از ﺗو ﺧواﺳﺗم ﺑﺎ ھم ازﯾﻧﺟﺎ ﺑروﯾم ﻗﺑول ﻧﮑردی‪ ،‬ﺗو ﺗرﺳو ﺑودی!‬
‫ﺣ ـﺎﻻ ھ ـم ﻣ ـن ازﯾﻧﺟ ـﺎ ﻣ ـﯽروم دوﺑ ـﺎره ﺑرﻣﯾﮕ ـردم ﺑ ـﮫ ﻟﻧ ـدن‪ .‬ﺑ ـﺎ ﻣﺎﻣ ـﺎ و زﻧ ـش ھ ـم دﻋ ـوا ﮐ ـردم و‬
‫دﯾﮕر ﻧﻣﯾﺧواھم ﺑﺎ آﻧﮭﺎ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم‪.‬‬
‫وﻟــﯽ ﺑــﺎ اﯾــن ھﻣــﮫ ﻣــن در طــول ﻋﻣــرم روزھــﺎی ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺗــو ﺑــودم را ﺑــﺎ ھــﯾﭻ ﭼﯾــزی ﻣﻘﺎﯾﺳــﮫ‬
‫ﻧﻣﯾﮑﻧم‪.‬‬
‫ﺗو ﺑﺎﻋث ﺧﻠق زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﺧﺎطرهھﺎ ﺑراﯾم ﺷدی!!‬
‫ﻣن ﺑﮫ ﺗو ﻋﺷق دادم و ﺗو آﻧرا ﭘذﯾرﻓﺗﯽ!!!‬

‫ ‬ ‫ ‪127‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗ ـو ﮔﻔﺗ ـﯽ ﻣ ـن در ھ ـر ﻓرﺻ ـﺗﯽ ﮐوﺷ ـش ﺑ ـﮫ ﻧزدﯾ ـﮏ ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ ﺗ ـو را داﺷ ـﺗم‪ ،‬ﺑﻠ ـﯽ درﺳ ـت اﺳ ـت!‬
‫اﯾــن را ﺑــدان ﮐــﮫ زن در ﮐﯾﻧــﮫ و ﻋﺷــق وﺣﺷــﯽ ﺗــر از ﻣــرد اﺳــت‪ .‬ﭘــس وﻗﺗــﯽ ﯾــﮏ زن ﻋﺎﺷــق‬
‫ﺑود دﯾﮕر اھﻠﯾت ﻧدارد‪.‬‬
‫ﺣﺗﯽ اﮔر ﺗـو از ﻣـن ﺳـو اﺳـﺗﻔﺎده ھـم ﻣﯾﮑـردی ﺑـراﯾم ﻣﮭـم ﻧﺑـود ﭼـون ﻣـن ﻓﻘـط ﺑـﺎ ﺗـو اﯾـن ﭼﯾزھـﺎ‬
‫را ﻣﯾﺧواﺳﺗم‪ ،‬ﭼﯾزھﺎی ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﺑﺎ ﺷوھرم ﻧﺧواﺳﺗم‪.‬‬
‫اﻣ ـﺎ ﻓراﻣ ـوش ﻧﮑ ـن ﮐ ـﮫ آدﻣ ـﯽ در اﯾ ـن ﺟﮭ ـﺎن اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ھﻣﯾﺷ ـﮫ و در ھ ـر ﻟﺣظ ـﮫ ﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ ﭘ ـﯾش او‬
‫ﺑرﮔردی‬
‫ﭼــون ﻣــن ھــر ﭼــﮫ دارم و ھــر ﭼــﮫ ھﺳــﺗم را ﺑــﮫ ﺗــو ﺑﺧﺷــﯾدهام ‪ .‬ﺗــو ﻗﻠــﺑم را ﺑــﺎ ﺧــود ﺧــواھﯽ‬
‫داﺷت ﺗﺎ وﻗﺗـﯽ ﮐـﮫ ﻣـن اﯾـن ﺟﮭـﺎن ﻏرﯾـب را ﺗـرک ﺑﮕـوﯾم‪ .‬ﺟﮭـﺎﻧﯽ ﮐـﮫ ﻣـرا ﻣـدت ھـﺎ ﺑـود ﺧﺳـﺗﮫ‬
‫ﮐـرده ﺑـود وﻟـﯽ ﺗـو ﻣـرا ﺑـﮫ زﻧـدﮔﯽ اﻣﯾـدوار ﮐـردی‪ .‬آدم ھـﺎ ﯾـﮏ زﻣـﺎﻧﯽ در ﯾـﮏ ﺟـﺎﯾﯽ ﺧودﺷـﺎن‬
‫را ﺟــﺎ ﻣﯾﮕذارﻧــد و ﻣﯾروﻧــد‪ .‬ﻣــن ﻣــﯽروم وﻟــﯽ روﺣــم را آﻧﺟــﺎ ﭘــﯾش ﺗــو ﮔذاﺷــﺗﮫام ﺗــو ﻣــرا‬
‫ﺧواھﯽ داﺷت ﻓﻘط ﺟﺳﻣم ﺑﺎ ﻣن اﺳت‪.‬‬
‫ﺗﻧﮭﺎ اﻣﯾدم اﯾن اﺳت ﮐﮫ روزی ﺗو ﺑﻔﮭﻣﯽ ﮐﮫ ﭼﻘدر دوﺳﺗت داﺷﺗﮫام!‬
‫ﻋﺷق ﻣن ﺑﮫ ﺗو دروغ و ھوس ﻧﺑود‪.‬‬
‫ﻣن واﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻘت ﺑودم!‬
‫راﺣﯾل‬

‫ﺑﺎ ﻗطرهی اﺷﮑﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ روی ﻧﺎﻣﮫ ﭼﮑﯾد ﺑﮫ ﺧودم آﻣدم و ﻓﮭﻣﯾدم ﻧﺎﻣﮫ ﺗﻣﺎم ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫رﻓﺗن آدم ھﺎ ﭼﻘدر ﺳﺧت اﺳت!‬
‫ﺗﺎ آﺧرﯾن ﻟﺣظﮫ ھم ﺑﺎور ﻧﻣﯾﮑﻧﯽ ‪ ،‬ﮐﮫ از دﺳت ﺷﺎن دادی‪.‬‬
‫راﺣﯾــل رﻓﺗــﮫ ﺑــود از ﺗــﺎرﯾﺦ ﻧﺎﻣــﮫ ﭘــﻧﺞ روز ﮔذﺷــﺗﮫ ﺑــود و ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﭘــﻧﺞ روز ﻗﺑــل راﺣﯾــل‬
‫رﻓﺗﮫ اﺳت‪.‬‬
‫ﭼﻧﺎن ﯾﮏ ﮐودک ﮔرﯾﮫ ﮐردم ‪.‬‬
‫ھﻣﺎﻧﮕوﻧﮫ ﺧﺎﻟﯽ‪ ،‬ھﻣﺎﻧطور ﺑﯽ ﻣﻌﻧﺎ‬
‫زﯾرا ﮐﮫ ﻣن ﺑﮫ ﻧﺎﺣق از او دور ﺷدم‪.‬‬
‫ﺑرای ﯾﮏ دﻟﯾل ﺑﯽ ﺧود ﮐﮫ ﻧﮫ ﻣن ﻣﯾﺧواﺳﺗم و ﻧﮫ او‪.‬‬
‫ﺣــس ﻏــرور ﻣرداﻧﮕــﯽام ﻧــﺎﺑود ﺷــده ﺑــود راﺣﯾــل ﻣــرا ﺑــﯽ ﻏﯾــرت و ﺗرﺳــو ﻣﯾداﻧﺳــت‪ ،‬ﺑــﺎ اﯾــن‬
‫وﺟ ـود اﯾ ـن را ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻓﮭﻣﯾ ـدم و درک ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ زﺧ ـم ﺣ ـرف ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ دوﺳ ـﺗش داری‪ ،‬ھﯾﭼوﻗ ـت‬
‫ﺧوب ﻧﻣﯾﺷود‪.... .‬‬

‫******‬

‫ ‬ ‫ ‪128‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﺎ دﺳﺗم ﺻدای رادﯾوی ﻣوﺗرم را ﺑﻠﻧد ﮐردم‪.‬‬

‫ﻣ ـوج رادﯾ ـو ﮐﻣ ـﯽ ﺧ ـش ﺧ ـش ﮐ ـرد و ﺗوﺳ ـط ﺳ ـوﯾﭻ دﯾﮕ ـر‪ ،‬ﻣ ـوج آن را ﺗﻧظ ـﯾم ﮐ ـردم‪ .‬ﭼﻧ ـدی ﺑﻌ ـد‬
‫ﺻدای رادﯾو ﺻﺎف ﺷد ‪.‬‬
‫آھﻧﮕــﯽ ﻏﻣﮕــﯾن ﻧواﺧﺗــﮫ ﻣﯾﺷــد‪ .‬ﻧﻣﯾــداﻧم ﭼــرا ﻣﻐــز اﻧﺳــﺎن‪ ،‬ﻣوزﯾــﮏ ھــﺎی ﻏﻣﮕــﯾن را دوﺳــت‬
‫دارد؟ ھرﭼﻧــد ﺷــﻧﯾدن اﯾــن ﺳــﺎزھﺎ درد را دو ﭼﻧــد ﻣﯾﮑﻧــد وﻟــﯽ ﺑــﺎزم دوﺳــت داری ﺑﺷــﻧوی ﮔوﯾــﺎ‬
‫ﮐﮫ ﻣﻐز از درد ﮐﺷﯾدن ﻗﻠب ﻟذت ﻣﯾﺑرد ﭼون اﯾن واﻗﻌﺎ ﭘﺎداش ﺑﯽﺧردی ﻗﻠب اﺳت‪.‬‬
‫ﺑﺎزم ﺻدای ﻧوﯾد ﺻﺎﺑرﭘور ﺑﻠﻧد ﺷد‪» :‬ﻣرا ﭼﮕوﻧﮫ ﻓراﻣوش ﻣﯾﮑﻧﯽ ﻣﮭرم؟‬
‫ﻣرا ﭼﮕوﻧﮫ ﺳزاوار ﻏﺻﮫ ﻣﯾداﻧﯽ ؟«‬
‫از ﻗﻠ ـﺑم ﮐ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود اﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﺷ ـﻧﯾدن اﯾ ـن ﺟﻣ ـﻼت ﺑ ـﺎ اﺣﺳ ـﺎس از آواز اﯾ ـن ھﻧرﻣﻧ ـد ﮐ ـﮫ‬
‫ﺻداﯾش را دوﺳت داﺷﺗم‪ ،‬ﺗﮑﮫ ھﺎی ﻗﻠﺑم ﺑﮫ ﻟرزه آﻣدﻧد‪.‬‬
‫ﺷ ـﺎﯾد ﺣﺗ ـﯽ ﺧ ـود آواز ﺧواﻧ ـﺎن ﻧﻣﯾداﻧﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ ﺷ ـﺎن ﺷ ـﻧوﻧده را ﺑ ـﮫ ﭼ ـﮫ ﺣ ـﺎﻟﺗﯽ ﻣﯾرﺳ ـﺎﻧد و‬
‫آﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﮐﺟﺎ ﻣﯾﺑرد‪!...‬‬
‫ﯾ ـﮏ ﺳ ـﺎل ﭘ ـﯾش ﺑ ـﮫ آھﻧ ـﮓ او در ھﻣ ـﯾن ﻣ ـوﺗرم ﺣﯾ ـرت زده ﺷ ـده ﺑ ـودم وﻗﺗ ـﯽ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪»:‬ﮔردش‬
‫ﭼﺷم ﺧﻣﺎر ﺗو ﭼﯽ ﻣﺣﺷر ﻣﯾﮑﻧد ‪....‬‬
‫ﺑﮭر ﻗﺗل ﻣن ﻧﺑﺎﺷد ﺣﺎﺟت ﺗﯾر و ﮐﻣﺎن ﭼون ﻧﮕﺎه رازدارت ﮐﺎر ﺧﻧﺟر ﻣﯾﮑﻧد‪«..‬‬
‫درﺳت ﯾﮑﺳﺎل ﺑﻌد ﺑﺎزم ﺑﺎ ﯾﮏ آھﻧﮓ دﯾﮕر از ھﻣﯾن ﺻدا وﯾران ﺷدم‪.......‬‬

‫*‬
‫روزھﺎﯾم ﺑﮫ ﺑدﺗرﯾن ﺷﮑل ﻣﻣﮑن ﻣﯾﮕذﺷت ‪!.....‬‬
‫در ﺳــن ﺟــواﻧﯽ ﺑــﮫ ﮐﮭوﻟــت رﺳــﯾده ﺑــودم‪ .‬روﺣــم درد ﻣﯾﮑــرد ‪ .‬ھــﯾﭻ وﻗــت ﻧﻔﮭﻣﯾــده ﺑــودم ﮐــﮫ‬
‫روح اﻧﺳﺎن در ﮐﺟﺎﺳت وﻟﯽ وﻗﺗﯽ روح اﻧﺳﺎن درد ﺑﮕﯾرد‪ ،‬ﻣﯾداﻧﯽ ﮐﮫ ﮐﺟﺎﺳت‪.‬‬
‫ھ ـﯾﭻ ﭼﯾ ـزی ﺑ ـراﯾم ﻧ ـور و ﻧﻣ ـﮏ ﻧداﺷ ـت و ھ ـﯾﭻ ﭼﯾ ـز ھ ـم ﻧﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـرا ﺳ ـر ﺷ ـوق ﺑﯾ ـﺎورد ﺟ ـز‬
‫ﺧود راﺣﯾل ﮐﮫ دﯾﮕر او ھم ﻧﺑود‪.‬‬
‫ﭘـــس از‪ ،‬از دﺳـــت دادن‪ ،‬ھﻣـــﮫی اﻣـــورات زﻧـــدﮔﯽ دﺷـــوار و آزار دھﻧـــده ﻣﯾﺷـــود‪ .‬ﺣﻘﯾﻘﺗـــﺎ‬
‫ﻧﺎراﺣــت ﮐﻧﻧــده اﺳــت! ﺣﺗــﯽ راه رﻓــﺗن در ﺧﺎﻧــﮫ‪ ،‬ﺑــﺎزﮐردن در ﯾﺧﭼــﺎل‪ ،‬ﭘوﺷــﯾدن ﯾــﮏ ﺟﻔــت‬
‫ﺟــوراب‪ ،‬ﻣﺳــواک زدن ھﻣﮕــﯽ آزاردھﻧــده اﺳــت ‪ .‬طﻌــم ﻏــذاھﺎ را اﺣﺳــﺎس ﻧﻣــﯽ ﮐﻧــﯽ‪ ،‬ﻧﺳــﺑت‬
‫ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ھ ـﺎ ﺑ ـﯽ ﺗﻔ ـﺎوت ﻣﯾﺷ ـوی‪ ،‬ﮔ ـوﯾﯽ ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺑ ـﯽ رﻧ ـﮓ ھﺳ ـﺗﻧد‪ .‬ﺷ ـﻧﯾدن ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ ﻋ ـذاب آور‬
‫اﺳـ ـت و ﯾـ ـﺎدآوری ﺧـ ـﺎطرات ﺑـ ـدﺗر اﺳـ ـت‪ .‬ھﻣـ ـﮫ ﺻـ ـﺣﻧﮫ ھـ ـﺎ ﺑراﯾـ ـت ﻏـ ـم اﻧﮕﯾـ ـز ھﺳـ ـﺗﻧد ﺣﺗـ ـﯽ‬
‫ﻣواردﯾﮑﮫ ﻗﺑﻼ از ﻣﺷﺎھده آن ﻟذت ﻣﯾﺑردﯾم‪.‬‬
‫روزھــﺎﯾم ﺳــﭘری ﻣﯾﺷــد و ھروﻗــت ﺑــﮫ ﺟــﺎی ﺗــﺎزه ﻣــﯽرﻓﺗم ﯾــﺎ ﭼﯾــزی ﻗﺷــﻧﮓ ﻣﯾدﯾــدم ﺑــﺎ ﺧــودم‬
‫ﻣﯾﮕﻔﺗم اﮔر او ﺑود ﭼﮫ ﻓﮑری ﻣﯾﮑرد؟ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ھﻣﮫ زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎ را ﺑﺎ او ﻗﺳﻣت ﮐﻧم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪129‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او را ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﻓراﻣــوش ﮐــﻧم ھــر ﭼــﮫ در دﻟــم ﺗﮑــرار ﻣﯾﮑــردم ﮐــﮫ دﯾﮕــر ﻣــرا ﺑــﺎ او ﺳــرو‬
‫ﮐﺎری ﻧﯾﺳت اﻣﺎ ﺣﺗﯽ در و دﯾوار ﮔواھﯽ ﻣﯾدادﻧد ﮐﮫ دروغ ﻣﯾﮕوﯾم‪.‬‬
‫در و دﯾـ ـوار ﺻـ ـﻧف‪ ،‬ﺻـ ـﺣن داﻧﺷـ ـﮕﺎه‪ ،‬ﭘﺷـ ـت داﻧﺷـ ـﮑده ھﻧـ ـر در ھﯾﭼﺳـ ـﺗﺎن‪ ،‬آن ﻧﯾﻣﮑـ ـت ﺳـ ـﺑز‬
‫رﻧ ـﮓ ﻟﻌﻧﺗ ـﯽ‪ ،‬آن ﻧﺎﻣ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ روز ﭘ ـﺎره ﭘ ـﺎرهاش ﮐ ـردم ‪ ،‬ﺣﺗ ـﯽ آن دﯾ ـوان ﺷ ـﻣس و رﺑﺎﻋﯾ ـﺎﺗش‬
‫اذﯾﺗم ﻣﯾﮑرد و دﯾﮕر ﻻﯾش را ھم ﺑﺎز ﻧﮑردم‪.‬‬
‫ھــر روز ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑده ھﻧــر ﻣﯾــرﻓﺗم و روی ﻧﯾﻣﮑــت ﻣﯾﻧﺷﺳــﺗم و ﭼﻘــدر ﺟــﺎی ﺧــﺎﻟﯽ راﺣﯾــل‬
‫ﮐﻧﺎرم اﺣﺳﺎس ﻣﯾﺷد ‪.....‬‬
‫ھــر ﻣوﻗــﻊ اﻟﯾــﺎس ﻣــرا در داﻧﺷــﮕﺎه ﮔــم ﻣﯾﮑــرد‪ ،‬ﻣﯾداﻧﺳــت در ﮐﺟــﺎ ﭘﯾــداﯾم ﮐﻧــد‪ .‬او ﺑــﮫ ھﯾﭼﺳــﺗﺎن‬
‫ﻣﯽ آﻣد‪ ....‬ﮐﻧﺎرم ﻣﯾﻧﺷﺳت و ﻣرا در آﻏوش ﻣﯾﮕرﻓت‬
‫ﺑﮫ راﺳﺗﯽ ﮐﮫ او دوﺳت ﺻﺎدق و ھﻣدرد ﺧوﺑﯽ ﺑراﯾم ﺑود‪.‬‬
‫ﮔــﺎھﯽ روزھــﺎ را در آﻧﺟــﺎ ﺑــﮫ ﻏــروب ﻣﯾرﺳــﺎﻧدم و ھﻣﭼﻧــﺎن آﻧﺟــﺎ ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــودم‪ .‬ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﭼﯾ ـزی را ﮐ ـﮫ در ﯾ ـﮏ ﺟ ـﺎ ﮔ ـم ﻣﯾﮑﻧ ـﯽ ﭘ ـس از ھﻣﺎﻧﺟ ـﺎ ﭘﯾ ـداﯾش ﺧ ـواھﯽ ﮐ ـرد ‪ ....‬ﺳ ـﮭراب‬
‫ﺳﭘﮭری در ﯾﮑﯽ از اﺷﻌﺎرش ﻣﯽﮔوﯾد‪:‬‬
‫ﺑﮫ ﺳراغ ﻣن اﮔر ﻣﯽ آﯾﯾد‪ ،‬ﭘﺷت ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﺑﯾﺎﯾﯾد!!‬
‫ﭘﺷت ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﺟﺎﯾﯾﺳت ‪!.....‬‬
‫ﺑﮫ ﺳراغ ﻣن اﮔر ﻣﯽ آﯾﯾد‪ ،‬ﻧرم و آھﺳﺗﮫ ﺑﯾﺎﯾﯾد‪!...‬‬
‫ﻣﺑﺎدا ﺗرک ﺑردارد ﭼﯾن ﻧﺎزک ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ ﻣن‪!....‬‬
‫و ﭼﻘ ـدر اﯾ ـن ﺷ ـﻌر ﺑ ـﺎ ﻣﻘط ـﻊ ﻣﮭ ـم زﻧ ـدﮔﯽ ﻣ ـن ﺗﺻ ـﺎدم ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﻣ ـن در ھﯾﭼﺳ ـﺗﺎن‬
‫ﺧودم ﺗﻧﮭﺎی ﺗﻧﮭﺎ ﺑودم‪!..‬‬
‫ﺑــﮫ ﮐﻧﻔــراﻧس ھــﺎی راز ﺷــﺎد زﯾﺳــﺗن ﯾــﺎ اﻣﯾــد ﺑــﮫ زﻧــدﮔﯽ اﺷــﺗراک ﻣﯾﮑــردم و ده ھــﺎ ﮐﺗــﺎب ﺑــﺎ‬
‫ﻣوﺿوع ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﺧرﯾدم و ﻣطﺎﻟﻌﮫ ﮐردم اﻣﺎ ھﻣﮫی ﺷﺎن ﺑر روﯾم ﺑﯽ اﺛر ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﭼﻘ ـدر ﺑﺎﯾ ـد ﺑﮕ ـذرد ﺗ ـﺎ آدم ﺑ ـوی ﮐﺳ ـﯽ را ﮐ ـﮫ دوﺳ ـت داﺷ ـﺗﮫ از ﯾ ـﺎد ﺑﺑ ـرد ؟! و ﭼﻘ ـدر ﺑﺎﯾ ـد ﺑﮕ ـذرد‬
‫ﺗﺎ ﺑﺗوان دﯾﮕر او را دوﺳت ﻧداﺷت ؟!‬
‫ﺑﮫ ﻗﻠﯾﺎن ﺧﺎﻧﮫ ﻣﯾرﻓﺗم‪....‬‬
‫ﺗﺎ ﻋﺷق ﻣﺎن را ﻓراﻣوش ﮐﻧم‪....‬‬
‫و اﻧدوه ﺧود را دﻓن ﮐﻧم‪....‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ھم ﺻورت او ﭘدﯾدار ﺷد‪....‬‬
‫ﺣﺗﯽ از ﺗرﺳﯾم دود ﮐﺷﯾده ﺷدهی ﻗﻠﯾﺎن!‬
‫ھ ـر ﭼﯾ ـز را ﻣﯾﺷ ـود ﺗﮑ ـذﯾب ﮐ ـرد‪ ،‬ﺟ ـز ﺻ ـورت زﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ دوﺳ ـﺗش دارﯾ ـم ‪ ،‬ھ ـر ﭼﯾ ـز را ﻣﯾﺷ ـود‬
‫ﭘﻧﮭﺎن ﮐرد‪ ،‬ﺟز ﻗدم ھﺎی زﻧﯽ ﮐﮫ درون ﻣﺎن راه ﻣﯾرود‪...‬‬
‫اﯾﻧﮭﺎ ﻓراﻣوش ﻧﺷدﻧﯽ ھﺳﺗﻧد ‪.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪130‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آدم ھــﺎ وﻗﺗــﯽ ﻣﯾﺎﯾﻧــد ﺑــوی ﺧودﺷــﺎن را ھــم ﺑــﺎ ﺧــود ﻣﯾﺎورﻧــد‪ .‬وﻟــﯽ وﻗﺗــﯽ ﻣﯾروﻧــد ﺑــﺎ ﺧــود‬
‫ﻧﻣﯾﺑرﻧـــد‪ .‬آدم ھـــﺎ ﻣﯾﺎﯾﻧـــد و ﻣﯾروﻧـــد وﻟـــﯽ در دﻟﺗﻧﮕﯽھﺎﯾﻣـــﺎن‪ ،‬ﺷـــﻌرھﺎﯾﻣﺎن و ﺣﺗـــﯽ در ﺧـــواب‬
‫ھﺎی ﺷﺑﺎﻧﮫی ﻣﺎن ﻣﯾﻣﺎﻧﻧد‪....‬‬
‫دﯾﮕــر اھــداف و ﺗﺣﺻــﯾل روی ﺷــﺎﻧﮫام اﺿــﺎﻓﯽ ﻣﯾﮑــرد‪ .‬آﻧﻘــدر ﻏــم داﺷــﺗم ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم آن ھــﺎ‬
‫را ﺣﻣل ﮐﻧم‬
‫ﻧﻣــراﺗم اﻓــت ﺷــدﯾد ﮐــرده ﺑــود و ﺣﺗــﯽ از ﻣﻘــﺎم ﺻــﻧف ھــم اﻓﺗــﺎده ﺑــودم دﯾﮕــر ﮐــدر ﻧﺑــودم و‬
‫ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم ھم ﮐﮫ ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﮔـــﺎھﯽ در ﺗـــﺎرﯾﮑﯽ اﺗـــﺎﻗم روی ﻧﻘﺷـــﮫ ھـــﺎی ﺳـــﺎﺧﺗﻣﺎﻧﯽام ﮐـــﺎر ﻣﯾﮑـــردم و ﺻـــدای ﺧﻧـــدهھﺎی‬
‫راﺣﯾـل ﮐـﮫ اوﻟـﯾن ﺑـﺎر ﺷـﻧﯾده ﺑـودم در ﮔوﺷـم طﻧـﯾن ﻣـﯽ اﻧـداﺧت‪ .‬ﺣﺗـﯽ ﺧـودش ھـم ﻧﻣﯾداﻧﺳـت ﮐـﮫ‬
‫ﭼﻘدر زﯾﺑﺎ ﻣﯾﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫آن زﻣﺎن ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ دﻟﺗﻧﮕﯽ را ﻓﮭﻣﯾدم‪:‬‬
‫دل ﺗﻧﮕﯽ ﯾﻌﻧﯽ ﺻدای ﻣﺣﺑوب ات را ﺑﺷﻧوی‪ ،‬روی ﺑرﮔرداﻧﯽ و ﮐﺳﯽ آﻧﺟﺎ ﻧﺑﺎﺷد!!!‬
‫ﻣــﺎدرم ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر در ﻣــورد راﺣﯾــل و اﯾﻧﮑــﮫ آﯾــﺎ در ﺑــﺎره ﺧــﺎﻧوادهاش ﭼﯾــزی ﻓﮭﻣﯾــدم ﯾــﺎ ﻧــﮫ‬
‫ﭘرﺳـﯾده ﺑـود اﻣـﺎ ﺑـراﯾش ﻣﯾﮕﻔـﺗم‪» :‬دﯾﮕـر ھـﯾﭻ وﻗـت اﺳـم او را ﻣﻘﺎﺑـل ﻣـن ﺑـﮫ زﺑـﺎن ﻧﮕﯾـرد و اﯾـن‬
‫ﺑﺣث را ﭘﺎﯾﺎن اﺑدی ﺑﺑﺧﺷد‪«.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ھــم ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــت ﺣــﺎل و روز ﺧــراﺑم را ﺷــﺎھد ﺑﺎﺷــد ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﭘﺳــرش را ازﯾــن‬
‫ﺣﺎﻟـت در ﺑﯾـﺎورد ﺑـﮫ ﻓﮑـر اﻧﺟـﺎم ﮐﺎرھـﺎی ﺷـد ﮐـﮫ ﻧـﮫ ﺗﻧﮭـﺎ ﺣـﺎﻟم را ﺧـوب ﻧﻣﯾﮑـرد ﮐـﮫ اوﺿـﺎع را‬
‫ﺑد ﺗر ھم ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم در ﺧﻔ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺧواﺳ ـﺗﮕﺎری رﺳ ـﻣﯽ و ﻋﻠﻧ ـﯽ ﺑ ـﺎران ﻣﯾرﻓ ـت ﺗ ـﺎ ﺑﺎﺷ ـد اﯾ ـن ﺣرﻓ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﺑ ـﮫ‬
‫ﻧﺎم ھم ھﺳﺗﯾم را ﺟدی ﮐﻧد و ازدواج ھم ﻣﺳﺑب ﺗﻐﯾﯾر ﺣﺎﻟم ﺷود‪.‬‬
‫در ﺣ ـﺎﻟﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ رﻓ ـﺗن راﺣﯾ ـل ﺷ ـﺎدی و اﻣﯾ ـدھﺎﯾم ھ ـم رﻓﺗ ـﮫ ﺑودﻧ ـد‪ ،‬ﭘ ـس دﯾﮕ ـر ﭼﮕوﻧ ـﮫ ﻋﺷ ـق را‬
‫آرزو ﻣﯾﮑردم؟‪.....‬‬

‫*‬

‫داﻧﺷـﮕﺎھم را ﺑ ـﺎ ﺑ ـدﺗرﯾن ﺷـﮑل ﻣﻣﮑـن وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻧﻣـرات ﻧﺳ ـﺑﺗﺎ ﺧـوب‪ ،‬آن ھـم ﺑـﮫ ﻟط ـف اﺳ ـﺗﺎدان و‬
‫اﻏﻣﺎض و ﭼﺷم ﭘوﺷﯽ اﯾﺷﺎن ﮐﮫ روی ﻣن از آن زﻣﺎن ﺣﺳﺎب ﻣﯾﺑردﻧد ﺗﻣﺎم ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﻌــد از ﻓــراﻏﺗم اﺳــﺗﺎد آرزو ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ھدﯾــﮫی ﻓﺎرغاﻟﺗﺣﺻــﯾل ﺷــدﻧم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﺑــﺎردار ﺑــود‪،‬‬
‫وﻋ ـده ﺳ ـﭘرد ﮐ ـﮫ ط ـرح ﻣﺳ ـﺟدی را ﮐ ـﮫ در ﺳﻣﺳ ـﺗر دوم داﻧﺷ ـﮕﺎه آﻣ ـﺎده ﮐ ـرده ﺑ ـودم ﺑ ـﮫ زودی در‬
‫ﮐﺎﺑ ـل ﭘﺎﯾ ـﮫ رﯾ ـزی ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ .‬آن ھ ـم ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻣﺎﯾﮫ ﮔ ـذاری آرش ﺻ ـﻔﺎری ﮐ ـﮫ ﺣ ـﺎﻻ ﺷ ـوھرش و ﭘ ـدر‬
‫ﻓرزﻧدش ﺑود ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪131‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫از ھدﯾــﮫی ﮔراﻧﺑﮭــﺎﯾش ﺧوﺷــﺣﺎل ﺷــده و اظﮭــﺎر ﺳــﭘﺎس و اﻣﺗﻧــﺎن ﮐــردم و اﺳــﺗﺎد آرزو ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﻣﮕ ـر ﺷ ـرط اش آﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد ﻣﮭﻧدﺳ ـﯽ ﻣﺳ ـﺟد را ﺧ ـودت اﻧﺟ ـﺎم دھ ـﯽ‪ ،‬ﭼ ـون ﺧ ـودت ط ـراح‬
‫ﺑودی و ﺑﮭﺗر ﻣﯾﻔﮭﻣﯽ ﺑﺎ ﭼﮫ اﯾدهای ﺑﺎﯾد ﺳﺎﺧﺗﮫ ﺷود‪«.‬‬
‫ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺗرﺗﯾ ـب ﭘ ـس از ﻓراﻏ ـت اوﻟ ـﯾن ﮐ ـﺎرم ﺷ ـروع ﺷ ـد و اﯾ ـن ﺑ ـﺎر ﺑ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ اﻧﮕﯾ ـزهی ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺑ ـﮫ‬
‫ﻓﮑر ﺳﺎﺧﺗن ﻣﺳﺟدم ﺷدم‪.‬‬

‫*‬
‫در اﯾ ـن ﺳ ـﺎل ھ ـﺎی اﺧﯾ ـر‪ ،‬اﺣﺳ ـﺎس ﺧ ـﻼی ﻋﻣﯾ ـق ﻣﯾﮑ ـردم و ھ ـﯾﭻ ﮐ ـس را ھ ـم در اﯾ ـن ﺗﻧﮭ ـﺎﯾﯽام‬
‫ﺷــرﯾﮏ ﻧﻣﯾﮑــردم‪ ،‬وﻗﺗــﯽ آدم ﯾــﮏ ﻧﻔــر را دوﺳــت داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــد ﺑﯾﺷــﺗر ﺗﻧﮭﺎﺳــت‪ .‬ﭼــون ﻧﻣﯾﺗواﻧــد‬
‫ﺑﮫ ھﯾﭻ ﮐس ﺟز او ﺑﮕوﯾد ﭼﮫ اﺣﺳﺎﺳﯽ دارد‪.....‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﺎ ﺧودم ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷم؛‬
‫ﭼون از آﺧرﯾن ﺑﺎری ﮐﮫ ﯾﮏ ﻧﻔر ﮐﻧﺎرم ﺑود‪ ،‬ﺧﺎطرهی ﺧوﺑﯽ ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫ﻋــﺎدت داﺷــﺗم ھﻣﯾﺷــﮫ ﻏﺻــﮫھﺎﯾم را ﺗﻧﮭــﺎﯾﯽ ﺑﺧــورم ﮔرﭼــﮫ ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ اﮔــر ﻏــم ھــﺎ را ﺗﻘﺳــﯾم‬
‫ﻧﮑﻧم روزی ﻏم ھﺎ ﻣرا ﺗﻘﺳﯾم ﺧواھد ﮐرد‪.... .‬‬

‫ﻏم زﻣﺎﻧﯽ ﻋظﯾم اﺳت ﮐﮫ ﻣﺎ را ﺑﮫ ﺳﮑوت واﻣﯾدارد‪.‬‬

‫و ﺳــﮑوت‪ ،‬اﻧﺗﮭــﺎی ﻣﺣﺑــت ﺑــﮫ ﮐﺳــﯽ اﺳــت ﮐــﮫ از او ﺧﺷــﻣﯽ در دل دارﯾــم اﻣــﺎ ﺗــوان از دﺳــت‬
‫دادﻧش را ﻧدارﯾم‪.‬‬
‫اﻏﻠــب ﻧﻣﯾــداﻧﯾم ﺑــﺎ آن ﭼﯾــزی ﮐــﮫ اﺳــﻣش را ﻋﺷــق ﮔذاﺷــﺗﮫاﯾم ﭼــﮫ ﺑﻼﯾــﯽ ﺳــر روﺣﻣــﺎن ﻣــﯽ‬
‫آورﯾم‪.‬‬
‫ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ آراﻣش واﻗﻌﯽ را زﻣﺎﻧﯽ دارﯾم ﮐﮫ ﺑﮫ ﮐﺳﯽ ﻋﻼﻗﮫ ﻣﻧد ﻧﯾﺳﺗﯾم‪.‬‬

‫*‬
‫ﭘــس از دو ﺳــﺎل ﻣﺳــﺟدی را ﮐــﮫ در ذھــﻧم طراﺣــﯽ و ﺧﻠــق ﮐــرده ﺑــودم ﺗواﻧﺳــﺗم در ﺑﮭﺗــرﯾن‬
‫ﻣوﻗﻌﯾ ـت ﺷ ـﮭر ﮐﺎﺑ ـل ﺑﺑﯾ ـﻧم‪ .‬ﻣﺻ ـرف ﻣ ـﺎﻟﯽ زﯾ ـﺎدی روﯾ ـش ﺷ ـده ﺑ ـود و ﮐ ـﺎر ﺧﺎرقاﻟﻌ ـﺎدهی ﺑ ـرای‬
‫ﺟﺎﻣﻌﮫ ﺗﻘدﯾم ﺷد ‪...‬‬
‫ﺑــﮫ ﺷــدت ﻣﯾــﺎن ﻣــردم ﻣﻌــروف ﺷــده ﺑــود و ھﻣــﮫی ﻧﻣــﺎزﮔزاران ﺣﺗــﯽ از ﺟﺎھــﺎی دور ﺑﻧــﺎﺑر‬
‫ﻋﻼﻗﮫی واﻓرﯾﮑﮫ ﺑﮫ اﯾن ﻣﺳﺟد داﺷﺗﻧد ﻣﯾﺎﻣدﻧد و ﻧﻣﺎز ﻣﯾﺧواﻧدﻧد‪.‬‬
‫ﯾـﮏ ﻣﺳـﺟد ﺗﻣـﺎم ﻋﯾـﺎر ﺷـده ﺑـود و ھﻣـﮫی اﻣﮑﺎﻧـﺎﺗﯽ را ﯾـﮏ ﻣﺳـﺟد ﻧﯾـﺎز داﺷـت در ﺧـود داﺷـت‪.‬‬
‫وﺿــو ﺧﺎﻧــﮫ ﻣﺟﮭــز‪ ،‬ﻣﻧﺑــر ﺑﻠﻧــد ﺑــرای اﯾــراد ﺧطﺑــﮫ ﻧﻣــﺎز ﺟﻣﻌــﮫ‪ ،‬ﯾــﮏ ﻣﻧــﺎر ﺑﻠﻧــد ﺑــرای اذان‬
‫ﮔﻔ ـﺗن‪ ،‬ﻧﻣﺎزﺧﺎﻧ ـﮫ ﻣﺟﮭ ـز‪ ،‬ﯾ ـﮏ ﺳ ـﺎﻟن ﺑ ـزرگ ﺑ ـرای ﻓراﮔﯾ ـری ﻗ ـرآن و ﻋﻠ ـوم دﯾﻧ ـﯽ ﺑ ـرای اطﻔ ـﺎل‪،‬‬

‫ ‬ ‫ ‪132‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻧـدﯾن اﺗـﺎق ﺑـزرگ ﺑـرای اﺳـﺗراﺣت ﻣـوذن ھـﺎ و اﻣـﺎم ھـﺎی ﻣﺳـﺟد‪ ،‬ﯾـﮏ طﻌـﺎم ﺧﺎﻧـﮫ ﺗﻣـﺎم ﻋﯾـﺎر‬
‫و ﻏﯾره ﮐﮫ ﺗﻣﺎﻣش ﺑﺎ طراﺣﯽ و ﻣدل ﻣﻌﺎﺻر ﺳﺎﺧﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﮐــﺎرش ﮐــﺎﻣﻼ ﺗﻣــﺎم ﺷــد ﺑــرای ﺷــﮑرﮔذاری ﻣــن و آرش ﺑﺎﺳــﺗﺎن ﺷــﻧﺎس در ھﻣــﯾن ﻣﺳــﺟد‬
‫وﺿو ﮔرﻓﺗﮫ و ﻧﻣﺎز ﺷﮑر ادا ﮐردﯾم‪...‬‬
‫آرش ﭘــس از ازدواج ﺑــﺎ اﺳــﺗﺎد آرزو ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل ﻧﻘــل ﻣﮑــﺎن ﮐــرده ﺑــود و در ﻣرﮐــز اﻓﻐﺎﻧﺳــﺗﺎن‬
‫ﺷﻧﺎﺳــﯽ داﻧﺷــﮕﺎه ﮐﺎﺑــل ﻣﺷــﻐول ﮐــﺎر ﺷــده ﺑــود او ﺑــﺎ درآﻣــدی ﺧــوﺑﯽ ﮐــﮫ از ﻧﺎﺣﯾــﮫ ﮐــﺎرش در‬
‫ھـرات ﮐﺳـب ﮐـرده ﺑـود ﻣوﻓـق ﺑـﮫ ﭘﺎﯾﮫﮔـذاری اﯾـن ﻣﺳـﺟد ﺷـد و ﭘـس از اﻧﺟـﺎم ﮐـﺎر ﻣﮭﻧدﺳـﯽ اﯾـن‬
‫ﻣﺳــﺟد ‪ ،‬ﺣقاﻟزﺣﻣــﮫ ﺧﯾﻠــﯽ ﻣﻧﺎﺳــﺑﯽ ھــم ﻧﺻــﯾب ﻣــن ﺷــد‪ .‬و در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣــن ‪ ٢۵‬ﺳــﺎل ﺳــن‬
‫داﺷ ـﺗم در آن زﻣ ـﺎن ﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑﮭﺗ ـرﯾن اﺛ ـر و درآﻣ ـدی ﺧ ـوﺑﯽ را ﮐﺳ ـب ﮐ ـﻧم‪ .‬و ﭼ ـﮫ ﺣﺳ ـﯽ ﺧ ـوﺑﯽ‬
‫اﺳت وﻗﺗﯽ ﮐﮫ ﺧودت اﺳﺗﻘﻼل ﻣﺎﻟﯽ داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ و روی ﭘﺎی ﺧودت اﯾﺳﺗﺎده ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫ﭘ ـس از اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻧﻣ ـﺎزم را ﺳ ـﻼم دادم ﺗ ـوﺟﮭم ﺑ ـﮫ آرش ﺟﻠ ـب ﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﭼﮭ ـره ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـم ﻧﮕ ـﺎه‬
‫ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫آرش ﮔﻔت‪» :‬ﻗﺑول ﺑﺎﺷد ھمﺷﮭری!«‬
‫ﻣــن‪» :‬از ﺷــﻣﺎ ھﻣﭼﻧــﯾن آﻗــﺎی ﺻــﻔﺎری! ﮔرﭼــﮫ ھــر دو ﺷــﮭر ﻣــﺎن را ﺗــرک ﮐــردﯾم و در ﮐﺎﺑــل‬
‫ﺗﺷرﯾف دارﯾم!«‬
‫آرش ﺧﻧــدهی ﺑﻠﻧــدی ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﭘــﺎی ﻣــرا ﮐــﮫ ﻋﺷــق ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل ﮐﺷــﺎﻧد ﺧــودت ﮐــﮫ ﻣﯾــداﻧﯽ!‬
‫وﮔرﻧﮫ ﻣن ھﯾﭼﮕﺎه ھرات را ﺗرک ﻧﻣﯾﮑردم‪ .‬ﺗو ﭼرا در ﮐﺎﺑل ھﺳﺗﯽ؟«‬
‫ﻣــن‪» :‬ﻣــﺎ ﺑﻧــﺎﺑر ﺷــراﯾط ﺷــﻐﻠﯽ ﭘــدرم ﺳــﺎل ھــﺎ ﻗﺑــل ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل آﻣــدﯾم‪ .‬آن زﻣــﺎن ﭘــدرم ﺷــراﯾط‬
‫اﻗﺗﺻﺎدی ﺑدی داﺷت «‬
‫آرش‪» :‬ﺑﻠــﯽ ھﻣــﮫی آدﻣــﺎ در ﺑرھــﮫ ھــﺎی زﻧــدﮔﯽ دﭼــﺎر ﺿــﻌف ﺷــدﯾد اﻗﺗﺻــﺎدی ﻣﯾﺷــوﻧد ھﻣــﯾن‬
‫دﻟﯾ ـل اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻣﺟﺑ ـور ﻣﯾﺷ ـوﻧد روی ﭘ ـﺎی ﺧ ـود ﺑﺎﯾﺳ ـﺗﻧد‪ .‬ﺧ ـﺎﻧوادهی ﻣ ـن ھ ـم ﺗ ـﺎ زﻣ ـﺎن ﻣﺗﻌﻠﻣ ـﯽام‬
‫ﻧ ـﺎن ﺧﺷ ـﮏ ﺑ ـرای ﺧ ـوردن ﻧداﺷ ـﺗﻧد وﻟ ـﯽ ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﻓﮑ ـر و اﯾ ـدهھﺎی ذھﻧ ـﯽ ﺧ ـودم ﺑ ـﮫ اﯾﻧﺟ ـﺎ رﺳ ـﯾدم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ﻓﮭﻣﯾدﻧ ـد ﻣﯾﺧ ـواھم ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس ﺷ ـوم ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﺧﻧدﯾدﻧ ـد و ﺑﻌ ـدا ﮔﻔﺗﻧ ـد ﮐ ـﺎری‬
‫ﭘﯾدا ﮐن ﮐﮫ ﻧﺎن داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ‪.‬‬
‫اﻣــﺎ ﻣــن ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﻋﻼﻗــﮫ‪ ،‬ﺧــودش ﻧــﺎن ﻣــﯽ آورد و اﯾــن ﺑــود ﮐــﮫ آرش ﺻــﻔﺎری ﮐــﮫ ﯾــﮏ‬
‫آھﻧﮕر ﺑود ﺑﮫ ﺑﺎﺳﺗﺎن ﺷﻧﺎس ﻣﻌروف ﻣﺑدل ﺷد‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧد آراﻣم‪ ،‬آرش را ﺗﺣﺳﯾن ﮐردم ‪.‬‬
‫آدم ھــﺎی ﮐﻣــﯽ در اﯾــن دﻧﯾــﺎ ھﺳــﺗﻧد ﮐــﮫ ﻣﺷــﮑﻼت زﻧــدﮔﯽ را ﺑــﮫ ﻣﺳــﺧرهﮔﯽ ﺑﮕﯾرﻧــد و دﯾواﻧــﮫ‬
‫وار اﻣﯾدوار ﺑﺎﺷﻧد و ﺑﺎﻻﺧره ھﻣﺎن ھﺎ ھم ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﺑر زﻧدﮔﯽ ﻧﺎﻣرد ﭘﯾروز ﻣﯾﺷوﻧد‪.....‬‬

‫*‬

‫ ‬ ‫ ‪133‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘـ ـس از اﻋﻣـ ـﺎر ﻣﺳـ ـﺟدم ﭘﯾﺷـ ـﻧﮭﺎد ھـ ـﺎی ﮐـ ـﺎری ﻓوقاﻟﻌـ ـﺎدهﯾﯽ ﺑـ ـراﯾم در ﺷـ ـرﮐت ھـ ـﺎی ﺑـ ـزرگ‬
‫ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ﺳــﺎزی ﮐــﮫ اﮐﺛــرﯾﺗش ﮐﻣﭘﻧــﯽ ھــﺎی ﺧــﺎرﺟﯽ ﺑودﻧــد‪ ,‬ﻣﯾﺷــد‪ .‬وﻟــﯽ ﻣــن ﺗــرﺟﯾﺢ دادم در‬
‫دﻓﺗر ﭘدرم ﮐﺎر ﮐﻧم و ﺑﺎ او در ﻗﺳﻣت آﺑﺎداﻧﯽ ﭘﺎﯾﺗﺧت و ﺷﮭر ھﺎی ﮐﺷور ﺧودم ﺑﮑوﺷم‪.‬‬
‫اﺣﺳـ ـﺎس دورهی ﻟﯾﺳـ ـﮫ را در ﻣﮑﺗـ ـب آﻏـ ـﺎز ﮐـ ـرده ﺑـ ـود و ھﻣﭼﻧـ ـﯾن در ﭘﮭﻠـ ـوی آن ﻧﻘﺎﺷـ ـﯽ ﻣـ ـﯽ‬
‫آﻣوﺧــت‪ .‬اﻣــﺎ ﺑﮭــزاد ﺑــﮫ داﻧﺷــﮕﺎه راه ﯾﺎﻓﺗــﮫ ﺑــود و ﻋــﻼوه ﺑــر آن ﺧــودش ﯾــﮏ ﻣرﮐــز آﻣوزﺷــﯽ‬
‫آﻣﺎدﮔﯽ ﮐﺎﻧﮑور را اﯾﺟﺎد ﮐرده ﺑود و ھﻣﭼﻧﯾن در آﻧﺟﺎ ﺗدرﯾس ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫از آﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻣﺷ ـﻐوﻟﯾت ھ ـﺎی ﺑﮭ ـزاد اﻓ ـزاﯾش ﭘﯾ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ ،‬دﯾﮕ ـر ﮐﻣﺗ ـر ﺑ ـﮫ دﻓﺗ ـر ﻣ ـﯽ آﻣ ـد و‬
‫اﯾن ﺑﺎر ﻣن ﺑودم ﮐﮫ ﺑﮫ ﺟﺎی او ﺑﺎ ﭘدرم ھﻣﮑﺎری ﻣﯾﮑردم و ﺟﺎﮔزﯾناش ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑرای ﻣن ھم ﻣﻔﯾد ﺑود از ﺻﺑﺢ ﺗﺎ ﺷب آﻧﺟﺎ ﻣﺷﻐول ﮐﺎر ﺑودم‪.‬‬
‫ﻋ ـﻼوه از آﻧﮑ ـﮫ ﻧﻘﺷ ـﮫ ھ ـﺎی ﺳﻔﺎرﺷ ـﯽ ﻣﺷ ـﺗری ھ ـﺎ را درﺳ ـت ﻣﯾﮑ ـردم ﭼﻧ ـدﯾن ﻧﻣوﻧ ـﮫ از ﺗﺧ ـﯾﻼت‬
‫ﺧود را ﻧﯾز روی ﺻﻔﺣﮫ ﮐﺎﻏذ ﻣﯾرﯾﺧﺗم‪.‬‬
‫اطــراﻓم ھﻣﯾﺷــﮫ ﭘــر از ﻧﻘﺷــﮫ و ﮐﺎﻏــذ ﺑــود و ھــر ﻣوﻗــﻊ ﻗﻠﻣــم را ﮔــم ﻣﯾﮑــردم دﯾﮕــر ﻣﺣــﺎل ﺑــود‬
‫ﭘﯾداﯾش ﮐﻧم‪.‬‬
‫آﻧﻘدر ذھﻧم را ﻣﺻروف ﺳﺎﺧﺗﮫ ﺑودم ﮐﮫ ﺷب و روز را ﺑﺎ ھم ﻗﺎطﯽ ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑـﮫ ھـﯾﭻ ﭼﯾـز ﻓﮑـر ﻧﻣﯾﮑـردم ﯾﻌﻧـﯽ ﺗـﻼش ﻣﯾﮑـردم ﮐـﮫ ﻓﮑـر ﻧﮑـﻧم‪ .‬ﻣـن ﻓﻘـط ﮐـﺎر ﻣﯾﮑـردم و ﮐـﺎر‬
‫ﻣﯾﮑردم زﯾرا ﺑﮫ ﻣﺟرد ﮐﮫ آدم ﮐﺎر ﻧﮑﻧد و ذھﻧش ﺑﯾﮑﺎر ﺷود ﺑﮫ ﻋﺷق ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧد‪.....‬‬

‫*‬
‫ﻧــﺎ وﻗــت ھــﺎی ﺷــب ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﺑرﮔﺷــﺗم و از ﺧﺳــﺗﮕﯽ زﯾــﺎد روی ﺗﺧــت ﺧــواب آﺑــﯽ رﻧﮕــم وﻟــو‬
‫ﺷدم‪.‬‬
‫زود ﺗـ ـر از ﯾـ ـﮏ دﻗﯾﻘـ ـﮫ ﺧـ ـواﺑم ﺑـ ـرد‪ .‬در ﺣﺎﻟﯾﮑـ ـﮫ ﺑـ ـﮫ ﺧـ ـواب رﻓـ ـﺗن در اﯾـ ـن ﻣـ ـدت ﮐـ ـم‪ ،‬ﻏﯾـ ـر‬
‫ﻣﻌﻣوﻟﯽ ﺗرﯾن ﺧواب اﻓراد اﺳت‪.‬‬
‫ﺑـــﺎ ﺷـــﻧﯾدن ﺻـــدای راﺣﯾـــل ﮐـــﮫ ﻣﺛـــل زﻧـــﮓ دل ﺧـــراش در ﮔوﺷـــم ﺧـــورد از ﺟـــﺎ ﭘرﯾـــدم‪:‬‬
‫»ﺷﮭرﯾﺎررررررررررر!«‬
‫ﺻدای آﺧرﯾن ﺑﺎرش ﮐﮫ در ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﺻداﯾم زده ﺑود وﻟﯽ ﻣن ﺑﮫ ﻋﻘب ﺑرﻧﮕﺷﺗم‪.‬‬
‫اﺗﻔ ـﺎق ﺗ ـﺎزهی ﻧﺑ ـود‪ ،‬اﯾ ـن ﺻ ـدا ھﻣﯾﺷ ـﮫ در ﮔوﺷ ـم ﻣﯾرﺳ ـﯾد‪ .‬ﺧ ـواب ھ ـﺎﯾم را رﺑ ـوده ﺑ ـود و زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫را ﺑراﯾم ﺗﻠﺦ ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫روزھــﺎ از ﮐــﺎر زﯾــﺎد ﺧــودم را ﻣﯾﮑﺷــﺗم ﺗــﺎ ﺑﻠﮑــﯽ ﺷــب از ﺧﺳــﺗﮕﯽ زﯾــﺎد دﯾﮕــر ﻣﺟــﺎل ﺧــواب‬
‫دﯾدن ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷم‬
‫اﻣﺎ ھر ﺷب اﯾن ﺧواب را ﻣﯾدﯾدم ‪.‬‬
‫از ﺷ ـب ھ ـﺎ ﻣﺗﻧﻔ ـر ﺑ ـودم ﭼ ـون ﺑﺎﻋ ـث ﻣﯾﺷ ـدﻧد ﺗﻣ ـﺎم ﺗ ـﻼش روزاﻧ ـﮫام ﺑ ـرای ﻓراﻣوﺷ ـﯽ راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ‬
‫ﻓﻧﺎ ﺑرود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪134‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫روی ﺗﺧﺗم زاﻧو در ﺑﻐل ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودم‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﮐﮫ وﺳط زﻧدﮔﯽ ﻧﺷﺳﺗﮫ ام‪،‬‬
‫ﺻﺑور‪،‬‬
‫ﻏﻣﮕﯾن ‪،‬‬
‫ﻧﺎاﻣﯾد‪،‬‬
‫ﺧﺳﺗﮫ ‪،‬‬
‫ﻓﻘط اداﻣﮫ دھﻧده و اداﻣﮫ دھﻧده ‪.....‬‬

‫******‬

‫ﮐﺎﺑل‪ :‬ﺗﺎﺑﺳﺗﺎن ‪1397‬‬

‫در اﺗﺎﻗم ﺑﮫ ﺷدت ﻣﺷﻐول طرح ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ﮐﮫ ﻗرار ﺑود ﺑﮫ ﺑﺎﻧﮏ ﺗﺑدﯾل ﺷود ﺑودم‪.‬‬
‫ھر ﻗدر ﮐوﺷش ﻣﯾﮑردم اﻧدازهھﺎی ﺧطوط ﺑﺎ ھم ﻣﺳﺎوی ﻧﻣﯽ آﻣد‪ ،‬ﭼﻧد ﺑﺎر ﻣﺣﺎﺳﺑﮫ ﮐردم‪.‬‬
‫از رﯾﺎﺿــﯽ اﺳــﺗﻔﺎده ﮐــردم‪ ،‬از ﻣﺷــﺗق‪ ،‬از ﻟﯾﻣﯾــت‪ ،‬از اﻧﺗﯾﮕــرال‪ ،‬اﻣــﺎ ﻧﺷــد ﻣﻐــزم ﮐــﺎر ﻧﻣﯾﮑــرد‪.‬‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم آﻧﻘ ـدر ﺧﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﭘﺷ ـت ﭘﻠ ـﮏ ھ ـﺎﯾم ﺳ ـﻧﮓ ھ ـﺎی ﺳ ـﻧﮕﯾن ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺷ ـده‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫ﻗﻠــم ﭘﻧﺳــل را از ﺷــدت ﻋﺻــﺑﯽ ﺷــدﻧم ﺑــﮫ دﯾــوار زدم و ﺳــرم را روی ﻣﯾــز ﮔذاﺷــﺗم‪ .‬ﺣــدود ﭘــﻧﺞ‬
‫دﻗﯾﻘﮫ ﺑﮫ ھﻣﯾن ﺻورت ﺑودم و ﺑﻌدش ﺑﻠﻧد ﺷدم و ﺑرای آراﻣش روح و ذھﻧم ﯾوﮔﺎ ﮐردم‪....‬‬
‫در ﺟرﯾﺎن ﯾوﮔﺎ زﻣﺎﻧﯾﮑﮫ ﭼﺷﻣﺎﻧم ﺑﺳﺗﮫ ﺑودﻧد‪.....‬‬
‫ﺟرﯾﺎن ﭘﻧﺞ ﺳﺎل اﺧﯾرم ﻣﺛل ﻓﯾﻠم از ﭘﯾش ﭼﺷﻣم ﮔذﺷﺗﻧد‪.‬‬
‫‪-‬اوﻟﯾن روز ﻣﻼﻗﺎﺗم ﺑﺎ راﺣﯾل‬
‫‪-‬ﺗﺣﻘﯾر ﺷدﻧم ﺗوﺳط اﺳﺗﺎد رﯾﺎﺿﯽ‬
‫‪-‬دﻋوا ھﺎﯾم ﺑﺎ راﺣﯾل‬
‫‪-‬ﭼﺷمھﺎ و ﻟﺑﺧﻧدھﺎی راﺣﯾل‬
‫‪-‬ﻧزدﯾﮏ ﺷدن ﻣﺎن در ﭘﺷت داﻧﺷﮑده ھﻧر‬
‫‪-‬ﭼﺷﻣﺎن اﺷﮑﯽ ﺑﺎران‬
‫‪-‬ﺣرف ھﺎی روﯾﺎ در ﺷب ﻋروﺳﯽ اش‬
‫‪-‬ﺳﺧﻧﺎن ﺧﺎردار اﺳﺗﺎد آرزو‬
‫‪-‬ﭼﮭرهھﺎی ﻏم زده ﻣﺎﻣﺎ و ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎی راﺣﯾل‬
‫‪-‬ھل دادن راﺣﯾل روی ﻧﯾﻣﮑت‬
‫‪-‬ﺻدای دﻟﺧراش راﺣﯾل ﺑﺎ ﺻدا زدﻧم»ﺷﮭرﯾﺎررررر!«‬
‫‪-‬ﮐﺎﺑوس ھﺎی ﺷبھﺎﯾم‬

‫ ‬ ‫ ‪135‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﯾﮕر ﭼﮫ ﻗرارﺑود ﺑر ﺳرم ﺑﯾﺎﯾد؟‬

‫ﺑ ـﮫ ﺷ ـدت ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم و ﻧﻔ ـس ﻋﻣﯾ ـق ﮐﺷ ـﯾدم‪ .‬ﺑﻌ ـدا ﺣ ـس آراﻣ ـش ﺑ ـﮫ ﻣ ـن دﺳ ـت داد و‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗﮫ ﮐرده ﺑﺎ ﺧداﯾم ﻧﯾﺎﯾش ﮐردم‪ ....‬آﻧﻘدر ﮐﮫ ﮐﺎﻣﻼ ﻗﻠﺑم آﺳوده ﺷد‪.....‬‬
‫دروازه اﺗﺎﻗم در زده ﺷد و ﻣﺎدرم داﺧل آﻣد‪.‬‬
‫در دﺳﺗش ﮔﯾﻼس ﺷﯾر ﺑود و ﺑﺎ ﺧوﺷروﯾﯽ آن را ﮐﻧﺎر ﺗﺧﺗم ﮔذاﺷت ‪.‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧد زدم و ﺳﭘﺎﺳﮕذاری ﮐردم‪.‬‬
‫ﻣـﺎدرم ﻣـرا دﻋـوت ﮐـرد ﮐـﮫ روی ﺗﺧـت ﺑـﺎ او ﺑﻧﺷـﯾﻧم‪ .‬ﻣـن ھـم ﻗﺑـول ﮐـردم‪ .‬ﮔـﯾﻼس ﺷـﯾر را ﮐـﮫ‬
‫رﻧ ـﮓ زﻋﻔراﻧ ـﯽ داﺷ ـت ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗم ﮔرﻓ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎر! اﯾ ـن ﺷ ـﯾر زﻋﻔراﻧ ـﯽ اﺳ ـت داﺧ ـل‬
‫اش دارﭼ ـﯾن ﮐ ـﮫ ﺧﺎﺻ ـﯾت ﮔ ـرم دارد و ﺑ ـرای ﺗﻧظ ـﯾم ﻓﺷ ـﺎر اﻋﺻ ـﺎب ﻣﻧﺎﺳ ـب اﺳ ـت اﻧ ـداﺧﺗم اﻟﺑﺗ ـﮫ‬
‫ﮐﻣﯽ ﭼﮭﺎرﻣﻐز و ﺑﺎدام ھم آﺳﯾﺎب ﮐردم و اﻓزودم‪.‬‬
‫دﺳﺗﺎن ﻣﺎدرم را ﺑﮫ ﮔرﻣﯽ ﻓﺷردم و ﺷﯾر را ﺳر ﮐﺷﯾدم‪ .‬طﻌﻣش ﻋﺎﻟﯽ ﺑود‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﺎ ﺳ ـﯾﻣﺎی ﻣﮭرﺑﺎﻧﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﺎﻧش ﮐ ـﮫ ھﻧ ـوز آﺛ ـﺎر ﭘﯾ ـری در‬
‫آن ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﻧﻣﯾﺷــد و ﮐــﺎﻣﻼ ﭘوﺳــت ﺻــﺎف داﺷــت ﺟﻠــد ﺻــورﺗم را ﻧــوازش ﮐــرد‪ .‬ﭘــدر و ﻣــﺎدرم‬
‫در ﻣﮑﺗــب ﺑــﺎ ھــم آﺷــﻧﺎ ﺷــده ﺑودﻧــد و در ﯾــﮏ ﺻــﻧف درس ﻣﯾﺧواﻧدﻧــد‪ .‬ﭘــدرم از ھﻣــﺎن اﺑﺗــدا‬
‫ﻣﺣ ـو زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﺎ آن ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺳ ـﺑز ﻣﺗﻣﺎﯾ ـل ﺑ ـﮫ آﺑ ـﯽ ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬آﻧﮭ ـﺎ روزھ ـﺎ را ﺑ ـﺎ ھ ـم در‬
‫ﯾــﮏ ﺻــﻧف ﻣﯾﮕذراﻧدﻧــد ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ طﺎﻟﺑــﺎن آﻣدﻧــد و دﺧﺗــران ﻣﺣــروم از درس و ﺗﺣﺻــﯾل ﺷــدﻧد‪.‬‬
‫ﭘــدرم ﺑــﺎ ﻋــدم وﺟــود ﻣــﺎدرم در ﺻــﻧف ﺑــﮫ اﻓﺳــردﮔﯽ ﺷــدﯾد دﭼــﺎر ﺷــده ﺑــود و دﯾﮕــر دﻟــش‬
‫ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ ﻣﮑﺗب ﺑرود ‪.‬‬
‫او ﺳ ـﺎل ھ ـﺎی ﺗﺣﺻ ـﯾﻠش را ﺑ ـﺎ ﻏ ـم واﻓ ـر ﺗﻣ ـﺎم ﮐ ـرد و ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺗواﻧﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﺧواﺳ ـﺗﮕﺎری ﻣ ـﺎدرم‬
‫ﺑرود و از طﺎﻟﻊ ﺑﻠﻧدش ﭘدرﺑزرﮔم ﻗﺑول ﮐرد و دﺧﺗرش را ﺑراﯾش داد‪.‬‬
‫ﻣــﺎدر و ﭘــدرم در اوج ﻧوﺟــواﻧﯽ ازدواج ﮐردﻧــد و ﻣــﺎدرم در ﺳــن ھﻔــده ﺳــﺎﻟﮕﯽ ﻣــرا ﺑــﺎردار‬
‫ﺷد‪.‬‬
‫و از آﻧﺟـﺎی ﮐـﮫ زﻧـدﮔﯽ ﺧوﺷـﯽ را ﺑـﺎ ﭘـدرم آﻏـﺎز ﮐـرد و ﺑـﮫ اﯾﻧﺟـﺎ رﺳـﺎﻧد ھﻧـوز ھـم ﺟﻠـد ﺷـﻔﺎف‬
‫و زﯾﺑﺎ دارد و ھﻣﭼﻧﺎن ﺟوان اﺳت‪.‬‬
‫ﺳ ـرم را روی زاﻧ ـوی ﻣ ـﺎدرم ﮔذاﺷ ـﺗم و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑﺳ ـﺗم او ھ ـم ﻣﺛ ـل ﮔذﺷ ـﺗﮫ ھ ـﺎ اﻧﮕﺷ ـت ھ ـﺎﯾش‬
‫را ﻻی ﻣوھﺎﯾم ﻓرو ﺑرد و آراﻣش را ﺑﮫ ھر ﺗﺎر ﻣوﯾم ﺧزاﻧد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﮐ ـﮫ ﻣﺷ ـﻐول ﻟﻣ ـس و ﻧ ـوازش ﻣوھ ـﺎﯾم ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن روز ھ ـﺎ ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧ ـودت را‬
‫اذﯾـت ﮐـردی ﺟـﺎن ﻣـﺎدر! ﻣﯾـداﻧم ﭼﻘـدر ﻣﻐـزت ﺧﺳـﺗﮫ اﺳـت‪ .‬ﻧﻣـﯾﮕم ﮐـﺎر ﻧﮑـن‪ ،‬ﮐـﺎر ﮐـن وﻟـﯽ ﺑـﮫ‬
‫اﻧــدازه‪ .‬ﮐــﺎر زﯾــﺎد ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻــوص اﮔــر ﮐــﺎر ﻓﮑــری ﺑﺎﺷــد اﻧﺳــﺎن را اﺳــﺗﮭﻼک ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬ﺗــو ﺑــﮫ‬
‫اﻧـدازه ﮐـﺎﻓﯽ ﺗـﻼش ﮐـردی و ﺣﺗـﯽ ﺑﯾﺷـﺗر از ﺳـنات ﻣوﻓﻘﯾـت ﭘﯾـدا ﮐـردی‪ .‬ﺑـﮫ ﺗـو ﭼﯾـز ﺑـﺎﻻﺗر از‬
‫اﻓﺗﺧﺎر دارم ﭘﺳر ﺧوﺑم«‬

‫ ‬ ‫ ‪136‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣــن ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن ﺑﺳــﺗﮫ‪» :‬زﻧــده ﺑﺎﺷــﯾد ﻣــﺎدر ﻧﯾــﺎز ﺑــﮫ ﺗﺷــﮑری و اﻓﺗﺧــﺎر ﻧﯾﺳــت ﭼــون ھﻣــﮫ اﯾــن‬
‫ﻣوﻓﻘﯾت ھﺎ ﺣﺎﺻل ﺗﻼش ﺷﻣﺎ ﺑوده«‬
‫ﻣــﺎدر‪ » :‬ﻣـ ـن و ﭘـ ـدرت ﺗـ ـﻼش ﮐـ ـردﯾم ﺗـ ـﺎ ﺷــﻣﺎ اﻓــراد ﻣﻧﺎﺳـ ـب ﺟﺎﻣﻌــﮫ ﺑﺎﺷــﯾد‪ ،‬درﺳــت! وﻟـ ـﯽ‬
‫ﻧﺧواﺳ ـﺗﯾم ﺷ ـﻣﺎ ﺗﻔ ـرﯾﺢ و زﻧ ـدﮔﯽ را ﺑ ـر ﺧ ـود ﺣ ـرام ﮐﻧﯾ ـد! زﻧ ـدﮔﯽ در ﮐ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﻧﯾﺳ ـت ‪ ،‬زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫ھﻣ ـﯾن اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺟ ـﺎی دﻧﺟ ـﯽ ﺑﻧﺷ ـﯾﻧﯽ و ﭘﯾﺎﻟ ـﮫی ﭼ ـﺎﯾﯽ ﺑ ـﯽ ھرﮔوﻧ ـﮫ دﻏدﻏ ـﮫی ﻓﮑ ـری ﻣﯾ ـل ﮐﻧ ـﯽ‪.‬‬
‫ھﻣﺳر و ﻓرزﻧداﻧت را ﺑﺑﯾﻧﯽ و ﺑﮫ آراﻣش واﻗﻌﯽ دﺳت ﭘﯾدا ﮐﻧﯽ«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣن ھﯾﭻ وﻗت ﺑﮫ اﯾن آراﻣش دﺳت ﭘﯾدا ﻧﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﻣ ـﺎدر‪» :‬اﯾﻧط ـور ﻧﮕ ـو‪ ،‬ﺟ ـواﻧﯽات از ﺗ ـو ﮔﻠ ـﮫ ﻣﻧ ـد ﺧواھ ـد ﺷ ـد‪ .‬ﺗ ـو در ﻣﻘﺎﺑ ـل آن ﻣﺳ ـوول و ﭘﺎﺳ ـﺦ‬
‫ﮔو ھﺳﺗﯽ‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﯾن ﺣﺎﻟت ﻣن دواﻣدار اﺳت ﻣﺎدر ﻧﻣﯾﺷﮫ ﮐﺎری ﮐرد ‪«.‬‬
‫ﻣـــﺎدر‪» :‬ﺗﻧﮭـــﺎ ﻧـــﺎن و ﭘـــول رزق و روزی ﻧﯾﺳـــت‪ .‬آدم ھـــﺎی ﺧـــوب زﻧـــدﮔﯽات ھـــم رزق و‬
‫روزی اﻧد‪ .‬آن دﺧﺗر ﻣﻌﻠوم اﺳت ﮐﮫ رزق و روزی ﺗو ﻧﺑوده‪«.‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎرﮔﯽ ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎز ﮐردم و ﺑﮫ ﺻورت ﻣﺎدرم ﭼﺷم دوﺧﺗﮫ و ﺳرم را ﺑﺎﻻ ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬در ﻣورد او ﻧﻣﯾﺧواھم ﭼﯾزی ﺑﺷﻧوم‪«.‬‬
‫ﻣﺎدرم‪» :‬ﻣن ھم در ﻣورد او ﻧﻣﯾﺧوامﭼﯾزی ﺑﮕوﯾم در ﻣورد ﭼﯾزی دﯾﮕرﯾﺳت‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼﯽ اﺳت ﻣﺎدر؟«‬
‫ﻣـﺎدر ﺑـﮫ ﯾﮑﺑـﺎرﮔﯽ ﺑـﺎ ﺧوﻧﺳـردی در ﺣﺎﻟﯾﮑـﮫ ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﻧﻣﯾﮑـرد و ﺑـﮫ ﻣﯾـز ﺗﺣرﯾـرم ﺧﯾـره ﺑـود‬
‫اﻧﮕﺎر ﮐﮫ از ﻣﺷﺎھدهام ﻣﯾﺗرﺳﯾد ﮔﻔت‪» :‬ﻣﯾﺧواھم ازدواج ﮐﻧﯽ!«‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎ آراﻣﯽ ﺑﺎز و ﺑﺳﺗﮫ ﮐردم و ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻧﻣﯾﺧواھم ﻣﺎدر«‬
‫ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ ﺗﺎﮐﯾــد‪» :‬ﺑﺧــواه! اﯾــن ﺑــﮫ ﺧــوﺑﯽ ﺗوﺳــت! ﺑﺎﯾــد ازدواج ﺑﮑﻧــﯽ! ﺳــن ات ﮐــﺎﻣﻼ ﻣواﻓــق‬
‫ازدواج اﺳت و ﺑﮫ اﻧدازه ﮐﺎﻓﯽ ھم آﻣﺎده ھﺳﺗﯽ‪ .‬ﺗو ﺑﮫ ﻋﺷق ﻧﯾﺎزﻣﻧدی«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯾدی ﮔﻔﺗم‪» :‬ﯾﮑﺑﺎر طﻌم ﻋﺷق را ﭼﺷﯾدم‪:‬‬
‫ﺿ ـرﺑﺎن ﻗﻠ ـﺑم را ﺗﻧ ـد ﮐ ـرد‪ ،‬ﺑ ـدﻧم را دﯾواﻧ ـﮫ ‪....‬ﺣواﺳ ـم را ﺑ ـﮫ ھ ـم رﯾﺧ ـت و رﻓ ـت ‪ !......‬دﯾﮕ ـر‬
‫ﻧﻣﯾﺧواھم‪«.‬‬
‫ﻣــﺎدرم‪» :‬ﺗــو در ﻋﺷــق ﻗﺑــل از ازدواج ات ﺷﮑﺳــت ﺧــوردی اﻣــﺎ ﺑﯾــﺎ ﻋﺷــق ﺑﻌــد از ازدواج را‬
‫اﻣﺗﺣ ـﺎن ﮐ ـن‪ .‬روزی ﻓ ـردی ﺑ ـﮫ زﻧ ـدﮔﯽ ات ﻗ ـدم ﺧواھ ـد ﮔذاﺷ ـت ﮐ ـﮫ ﺑراﯾ ـت ﺛﺎﺑ ـت ﻣﯾﮑﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﭼ ـرا‬
‫ﻧﺗواﻧﺳﺗﯽ ﺑﺎ ھﯾﭻ ﮐﺳﯽ ﻏﯾر او دوام ﺑﯾﺎوری!«‬
‫ﺣــرف ھــﺎی ﻣــﺎدرم را ﻋــذاب ﻣﯾداﻧﺳــﺗم و ھــﯾﭻ ﯾــﮏ را ﻗﺑــول ﻧداﺷــﺗم وﻟــﯽ او ھﻣﭼﻧــﺎن اداﻣــﮫ‬
‫داد‪» :‬ﺗــو در وﺿــﻌﯽ ھﺳــﺗﯽ ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗــواﻧﯽ ﺧــوﺑﯽ ات را درک ﮐﻧــﯽ وﻟــﯽ ﻣــن ﺗــو را ازﯾــن‬
‫ﺣﺎﻟ ـت ﺑﯾ ـرون ﻣﯾﮑ ـﻧم‪ ....‬ﻣ ـن ﻣﯾ ـداﻧم ﭼ ـﮫ ﮐﺳ ـﯽ در اﯾ ـن راه ھﻣﮑ ـﺎرم ﻣﯾﺷ ـود و اﯾﻣ ـﺎن دارم ﺗ ـو را‬
‫ازﯾن وﺿﻊ ﻓﻼﮐت ﺑﺎر آزاد ﻣﯾﮑﻧد‪«....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪137‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗــﯽ ﻣــﺎدرم ﺑــﺎ ﺳــﮑوﺗم ﻣواﺟــﮫ ﺷــد ﺗﻣــﺎم ﺣــرف ھــﺎی ﺣﻘﯾﻘــﯽ را ﮐــﮫ در اﯾــن ﻣــدت ﺑــراﯾش‬
‫ﻣﻘدﻣ ـﮫی ط ـوﻻﻧﯽ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﺗ ـﺎ راھ ـش ﺑ ـﺎز ﺷ ـود را در ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـس ﮔﻔ ـت‪» :‬در اﯾ ـن ﻣ ـدت ﺑ ـﺎران‬
‫را رﺳــﻣﺎ ﺑراﯾــت ﺧواﺳــﺗﮕﺎری ﻧﻣــودم و ھﻣــﮫ ﻣواﻓــق ھﺳــﺗﻧد‪ .....‬ﻗــرار اﺳــت ﻓــردا ﺷــﯾرﯾﻧﯽ ﺑﻠــﮫ‬
‫را ﺑراﯾﻣﺎن ﺑدھﻧد‪«......‬‬
‫ﺑ ـرای اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎر ﭘﺷ ـت ﭘﻠ ـﮏ ھ ـﺎﯾم ﻣﯾﻠرزﯾ ـد و ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﻓﺷ ـﺎر ﻋﺻ ـﺑﯽ زﯾ ـﺎدی ﺑ ـر روﯾ ـم وارد‬
‫ﺷده اﺳت‬
‫ﮐﻠﻣﺎت ﻣﺎدرم را ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺗﺣﻠﯾل و ﺗﺟزﯾﮫ ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭘس ﻧظر ﻣن ﭼﮫ؟‬
‫ﭘس اﻧﺗﺧﺎب ﻣن ﭼﮫ؟‬
‫دﺧﺗ ـران در ط ـول ﺗ ـﺎرﯾﺦ‪ ،‬ازﯾﻧﮑ ـﮫ ﺑ ـﯽ اﺟ ـﺎزه آنھ ـﺎ را ﺑ ـﮫ ﺷ ـوھر ﻣﯾدادﻧ ـد ﺷ ـﺎﮐﯽ اﻧ ـد اﻣ ـﺎ ﭼﻘ ـدر‬
‫ﭘﺳرھﺎی ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ روزﮔﺎر ﺷﺎن ﻣﺛل روزﮔﺎر ﻣن ﺷده اﻣﺎ درد ھﺎی ﺷﺎن را دﻓن ﮐردﻧد؟‬
‫ﻣ ـن ﻋﺎﺟزاﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣ ـﺎدرررر! ﭼط ـور ﻗﺑ ـول ﮐ ـﻧم اﯾ ـن ﺣ ـرف ھ ـﺎ را ﺷ ـﻣﺎ ﻣﯾﮕوﯾﯾ ـد؟‬
‫ﺷ ـﻣﺎ ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺧ ـﺎﻧم روﺷ ـﻧﻔﮑر اﺳ ـﺗﯾد؟ ﺣ ـق ﻧداﺷ ـﺗم ﯾ ـﮏ ﺑ ـﺎر ﺣ ـداﻗل ﯾ ـﮏ ﺑ ـﺎر درﯾ ـن ﻣ ـورد ﻧظ ـر‬
‫ﺑدم؟«‬
‫ﻣــﺎدرم ﻣﻐروراﻧــﮫ ﺑــﮫ ﻣــن ﮔﻔــت‪» :‬ﻧظــرت را ﺧــودم ﻣﯾداﻧﺳــﺗم وﻟــﯽ ﺗــو ﺑــﮫ ﺧــوﺑﯽ ﺧــود ﻧﻣــﯽ‬
‫ﻓﮭﻣﯾــدی و ﻧﻣــﯽ ﺧواﺳــﺗﯽ ھــم ﮐــﮫ ﺑﻔﮭﻣــﯽ‪ .‬ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﺑﺑﯾــﻧم ﭘﺳــر ﺟــواﻧم ﭘــﯾش ﭼﺷــﻣم ﻧــﺎﺑود‬
‫ﻣﯾﺷود‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯾد ﺑﺎ اﯾن ﮐﺎر آﺑﺎد ﻣﯾﺷوم؟ ﺑر ﻋﮑس ﻣدت وﯾراﻧﯽ ام ﻧزدﯾﮏ ﺗر ﻣﯾﺷود‪«.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﺳــر ﭘــﺎﯾش اﯾﺳــﺗﺎد ﺷــده ﭘﺎﺳــﺦ داد‪» :‬ﻣــن ﻣﯾــداﻧم ﭼﮑــﺎر ﮐــردم از ﺗﺻــﻣﯾﻣم ﭘﺷــﯾﻣﺎن ھــم‬
‫ﻧﯾﺳﺗم‪ .‬ﻓﻘط ﺑﺎﯾد ﻗﺑول ﮐﻧﯽ‪«.‬‬
‫دﯾﮕ ـر دﺳ ـت ﺧ ـودم ﻧﺑ ـود ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯽ ﺷ ـده ﺑ ـودم و اﺻ ـﻼ اﯾ ـن ﺑرﺧ ـورد را از ﻣ ـﺎدرم اﻧﺗظ ـﺎر ﻧداﺷ ـﺗم‬
‫‪ .‬ﻣــــن ھــــم اﯾﺳــــﺗﺎد ﺷــــدم و ﭼﺷــــم در ﭼﺷــــم ﻣــــﺎدرم ﻓرﯾــــﺎد زدم‪» :‬ﻣــــن ھــــم ﺑــــﺎااران را‬
‫ﻧﻣﯾﯾﯾﯾﯾﯾﺧواااااااھﻣﻣﻣﻣﻣم‪ .‬اﯾن ﺣرف را ھم ﺷﻣﺎ ﻗﺑول ﮐﻧﯾد! «‬
‫از اﺗــﺎق ﺑﯾــرون ﺷــده و دروازه را ﺑــﮫ ﺷــدت ﮐوﺑﯾــدم‪ .‬ﺗــﺎ ﻧﺻــف ﺷــب ﺑــﺎ اﻟﯾــﺎس ﺑــﮫ ﻗﻠﯾــﺎن ﺧﺎﻧــﮫ‬
‫رﻓﺗم و ﻗﻠﯾﺎن ﮐﺷﯾدم‪..‬‬
‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ﺑد ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑرﮔﺷﺗم و ﺗﺎ دﯾر وﻗت ﺧواﺑﯾدم‪.‬‬
‫ﺗﻣﺎم روز ﻣـﺎدرم ﺑـﺎ ﻣـن ﺣـرف ﻧـزد و ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ﮐـﮫ ﺑـﮫ ﮔـرﻓﺗن ﮔـل و ﺷـﯾرﯾﻧﯽ ﺑـﺎران ھـم ﻧرﻓﺗـﮫ‬
‫اﺳت اﺣﺗﻣﺎﻻ ﺟواب ﻣﻧﻔﯽ ام را ﺑﺎ آﻧﮭﺎ ﻧﯾز داده ﺑود و ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺧﺗم ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺣداﻗل ﻣن اﯾﻧطور ﺧودم را آرام ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﺳﺎﻋت ﻧﮫ ﺷب دروازه ﺧﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﺷدت ﮐوﺑﯾده ﺷد‪.‬‬
‫آﻧﻘدر ﮐﮫ ھﻣﮫ ھراس ﻧﺎک ﺷدﯾم‪.‬‬
‫ﭘدرم ﻋﺻﺑﯽ ﺷده و ﺑﺎ ﮔﻔﺗن »اﯾن وﺣﺷﯽ ﮐﯽ اﺳت ؟« در ﺟﺎﯾش اﯾﺳﺗﺎد ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪138‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن رﻓﺗم را در را ﺑﺎز ﮐردم‪.‬‬

‫ھﻣــﯾن ﮐــﮫ ﭼﺷــﻣم ﺑــﮫ ﭼﺷــم ﭘــدر ﺑــﺎران اﻓﺗــﺎد‪ ،‬ﯾــﮏ ﺳــﯾﻠﯽ ﺑــﮫ ﺻــورﺗم زد‪ .....‬ھﻧــوز ﺑــﮫ ﺧــود‬
‫ﻧﯾﺎﻣ ـدم ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻣﺷ ـت ﺑ ـﮫ آن ط ـرف ﺻ ـورﺗم ﮐوﺑﯾ ـد‪ ....‬روی زﻣ ـﯾن اﻓﺗ ـﺎدم‪ .‬ﺧﯾﻠ ـﯽ دردﻧ ـﺎک ﺑ ـود‬
‫و ﻓﮑر ﮐردم ﺑﯾﻧﯽام ﻧﺎﺑود ﺷد‪.‬‬
‫ﭘــدرم و ﺑﮭــزاد ﻣــﺎﻧﻊ اداﻣــﮫ ﮐــﺎر ﺷــوھرﺧﺎﻟﮫام ﺷــدﻧد اﻣــﺎ او ھﻧــوز ھــم ﮐــﮫ ﻣﺛــل ﮔــرگ وﺣﺷــﯽ‬
‫ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ ﻣن ﺣﻣﻠﮫ ﮐﻧد‪ ،‬ﺑﯾن دﺳت ھﺎی ﭘدرم و ﺑﮭزاد ﺗﻘﻼ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﭼﯾﻎ ﺑﻠﻧدی ﮐﺷﯾد و ﻣﺎدرم ﮔرﯾﮫ ﮐﻧﺎن ﻣرا در آﻏوش ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﺷ ـوھر ﺧﺎﻟ ـﮫام در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﯾ ـﮏ دﮐﻣ ـﮫی ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎﻗش از ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﮐﻧ ـده ﺷ ـده ﺑ ـود و دﮐﻣ ـﮫ ھ ـﺎی‬
‫دﯾﮕ ـر ھ ـم ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎدی ﺑ ـرای ﻧﮕﮭداﺷ ـﺗﮫ ﺷ ـدن ﺗﺣﻣ ـل ﻣﯾﮑردﻧ ـد ﺑ ـﺎ ﻧﮕ ـﺎه زﻧﻧ ـدهی ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻓرﯾ ـﺎد‬
‫زد‪» :‬رھﺎﯾم ﮐﻧﯾد ﮐﮫ ﭼﺷﻣﺎن اﯾن ﺑﭼﮫی اﺣﻣق را از ﺳرش ﺑﯾرون ﺑﮑﺷم‪«.‬‬
‫ﭘ ـدرم در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ اﻧ ـرژی زﯾ ـﺎدی ﺑ ـرای ﻧﮕﮭداﺷ ـﺗن ﭘ ـدر ﺑ ـﺎران ﺧ ـرج ﻣﯾﮑ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـﯽ ﺷ ـده‬
‫ﺑﺎﺟﮫ ﺟﺎن ﭼرا اﯾﻧﻘدر ﻋﺻﺑﺎﻧﯽ اﺳﺗﯽ ﻣﮕر ﺷﮭرﯾﺎرر ﭼﮑﺎر ﮐرده؟«‬
‫ﭘــدر ﺑــﺎران‪» :‬ﻟﻌﻧــت ﺑــﮫ روزی ﮐــﮫ دﺧﺗــر ﯾﮕﺎﻧــﮫام ﺑــﮫ اﺳــم اﯾــن ﺑــﯽ ﻟﯾﺎﻗــت ﮐــردم‪ ....‬ﻟﻌﻧــت ﺑــﮫ‬
‫ﻣن‪....‬‬
‫ﺳــر دﺧﺗــر ﯾﮑداﻧــﮫی ﻣــن ﻏــرور ﻣﯾﮑﻧــﯽ‪....‬؟ ﺗــو ﮐــﯽ اﺳــﺗﯽ‪...‬؟ ﯾــﮏ آدم دروﻧﮕــرای ﻣﻧــزوی‬
‫اﺣﻣق ﮐﮫ ھﻣﯾش ﺳرش در ﯾﺧناش ﻓروﮐرده اﺳت‪«.‬‬
‫ﮐﻠﻣﺎﺗش دور ﺳرم ﻣﯾﭼرﺧﯾدﻧد‪....‬‬
‫)آدم دروﻧﮕــرا ‪ ،‬ﻣﻧــزوی ‪ ،‬اﺣﻣــق‪ ،‬ﺳــرم در ﯾﺧــنام ﻓــرو ﮐــرده ‪ (....‬ﯾﻌﻧــﯽ ﻣــن اﯾﻧطــور آدﻣــﯽ‬
‫ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷدم؟‬
‫در ﻧظر ﮐﯽ؟‬
‫ﺗﻧﮭﺎ ﺷوھر ﺧﺎﻟﮫام‪....‬؟‬
‫ﺷﺎﯾدم در ﻧظر ھﻣﮫ‪!.....‬‬
‫ﺑﮭ ـزاد ﮐ ـﮫ ﺻ ـورﺗش از ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﭼ ـﯾن اﻧداﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﺎﻧش ﮐ ـﮫ ﺣ ـﺎﻻ ﺑ ـﮫ دﺳ ـﺗﺎن ﯾ ـﮏ‬
‫ﻣ ـرد ﺟ ـوان ﻗ ـوی ﺗﺑ ـدﯾل ﺷ ـده ﺑ ـود‪ ،‬ﭘ ـدر ﺑ ـﺎران را ﻣﺣﮑ ـم ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﮐﺎﮐ ـﺎ ﺟ ـﺎن ﻻﻻﯾ ـم‬
‫ﺑﯽ ﮔﻧﺎه اﺳت ‪ .‬ﻣﯾﺷﮫ ﮐﻣﯽ آرام ﺑﺎﺷﯾد‪ !...‬ﺗﺎ ﻣﺛل ﭼﮭﺎر ﺗﺎ آدم ﺑﺎﻟﻎ ﺣرف ﺑزﻧﯾم‪...‬؟«‬
‫اﻧﮕـ ـﺎر ﮐـ ـﮫ ﭘـ ـدر ﺑـ ـﺎران آرام ﮔرﻓﺗـ ـﮫ ﺑﺎﺷـ ـد در ﺟـ ـﺎﯾش اﯾﺳـ ـﺗﺎد ﺷـ ـد و ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﻧﻣﯾـ ـداﻧم ﭼطـ ـور‬
‫ﺧﺎﻧوادهی ھﺳﺗﯾد ‪...‬‬
‫ﺷـ ـﻣﺎ ﺧـ ـود را ﭼـ ـﮫ ﻓـ ـرض ﮐردﯾـ ـد؟ آﯾـ ـﺎ ﻣـ ـﺎ ﺑﺎزﯾﭼـ ـﮫی ﺷـ ـﻣﺎ ھﺳـ ـﺗﯾم؟ ﭘﺳـ ـر ﺧﺑـ ـر ﻧـ ـدارد ﺑـ ـﮫ‬
‫ﺧواﺳ ـﺗﮕﺎری دﺧﺗ ـرم ﻣ ـﯽ آﯾﯾ ـد و ﺑﻌ ـدا ﺑ ـﺎ ﮐﻣ ـﺎل ﺑ ـﯽ ﺷ ـرﻣﯽ ﻣﯾﮕوﯾﯾ ـد‪» :‬واﻻ ﭘﺳ ـرﻣﺎن ﻗﺑ ـول ﻧ ـدارد‬
‫ﺑﺑﺧﺷ ـﯾد!« ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑﻧﯾ ـد در ھﻣ ـﯾن ﺟ ـﺎ ﺗﻣ ـﺎم ﻣﯾﺷ ـود؟ ذرهی ﻓﮑ ـر ﮐردﯾ ـد ﮐ ـﮫ ﺑ ـر ﺳ ـر دﺧﺗ ـرم ﭼ ـﮫ‬
‫ﺧواھد آﻣد؟«‬
‫ﻣﺎدرم دﺳﺗش را ﺟﻠوی دھﻧش ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود و ﻋﻠﻧﺎ اﺷﮏ ﻣﯾرﯾﺧت و ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪139‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن ﺳرم را ﺧم ﮐردم و ﻗطرھﺎی ﺧون از ﺑﯾﻧﯽام روی زﻣﯾن ﭼﮑﯾد و ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ﺧﯾره ﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫ﺷــوھر ﺧﺎﻟــﮫ ام ﮐــﮫ ﮔــوﯾﯽ ﮐﻣــرش ﺧــم ﺷــده و ﻧــﺎﺗوان ﺷــده ﺑــود اﺷــﮑش ﺟــﺎری ﺷــد و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»دﺧﺗــرم ﺑﻌــد از ﺟــواب رد ﭘﺳــر ﺑــﯽ ﺧــرد ﺷــﻣﺎ ھــر ﭼــﮫ دم دﺳــﺗش آﻣــده ﺧــورده و ﻣﯾﺧواﺳــﺗﮫ‬
‫ﺧود را ﺑﮑﺷد«‬
‫ﺑـﺎ ﮔﻔـﺗن اﯾـن ﺣـرف ھﻣـﮫ ارواح زده ﺑـﮫ ﺷـوھر ﺧﺎﻟـﮫام ﺧﯾـره ﺷـدﻧد‪ .‬ﻓﻘـط ﻣـن ﺑـودم ﮐـﮫ ھﻧـوز ﺑـﮫ‬
‫ﻗطرات ﺧوﻧم ﮐﮫ داﺷت ﻣﯾﭼﮑﯾد ﻣﺗﻣرﮐز ﻣﺎﻧده ﺑودم‪.‬‬
‫ﭘدرم ﺑﺎ آراﻣﯽ ﭘرﺳﯾد‪ »:‬ﭼطور اﺳت وﺿﻌﯾت اش؟«‬
‫ﭘـ ـدرﺑﺎران ﭘﺎﺳـ ـﺦ داد‪» :‬او را ﺑـ ـﮫ ﺷـ ـﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﻣﻧﺗﻘـ ـل ﮐـ ـردﯾم و ﻣﻌـ ـدهاش را ﺷﺳـ ـﺗﯾم اﻣـ ـﺎ وﺿـ ـﻌﯽ‬
‫ﻣﺳﺎﻋدی ﻧدارد«‬
‫ھﻣ ـﮫ ﺳ ـﮑوت ﮐ ـردﯾم ‪ .‬ﺑﻌ ـد اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬ﮐﻣ ـرم را ﺷﮑﺳ ـﺗﯾد‪ ...‬ﯾ ـﮏ ﭘ ـدر ﺿ ـﻌﯾف ﺷ ـدم ‪ ...‬دﺧﺗ ـرم‬
‫را ﻧﺎﺑود ﮐردﯾد ‪«....‬‬
‫ﺑﻌــد ﮔوﯾــﺎ ﮐــﮫ دوﺑــﺎره ﺧﺷــﻣش ﻓــوران ﮐــرده ﺑﺎﺷــد اﻧﮕﺷــت اﺷــﺎرهاش را ﺑــﺎﻻ ﮐــرده ﺑــﮫ ﺳــﻣﺗم‬
‫ﮔرﻓ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﺎ ﺧﺑ ـر اﮔ ـر ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـر دﯾﮕ ـر از ﻓﺎﻣﯾ ـل ﺷ ـﻣﺎ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـﺎن ﺑﯾﺎﯾ ـد ﺑ ـﮫ واﻻ ﻗﺳ ـم‬
‫ﺧوﯾﺷﺎوﻧدی را ﻓراﻣوش ﮐرده ﻣﺎدرش را ﺑﮫ ﻋزاﯾش ﻣﯾﻧﺷﺎﻧم‪«.‬‬
‫و ﺧﺎﻧﮫ را ﺳرﯾﻊ ﺗرک ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺷروع ﺑﮫ ﮔرﯾﮫ ھﺎی ﺑﯾﺷﺗر ﮐرد و ﭘدرم او را در آﻏوش ﮔرﻓﺗﮫ دﻟداری داد‪.‬‬
‫ﺑﮭ ـزاد ﻣ ـرا ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗم ﺑ ـرد و ﮐﻣ ـﮏام ﮐ ـرد ﺑﯾﻧ ـﯽام را ﺑﺷ ـوﯾم و ﺑﻌ ـدا ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﻣﺎل ﺧﺷ ـﮏ ﮐ ـردم و‬
‫ازش ﺧواﺳﺗم ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﺑﮭزاد رﻓت وﻟﯽ در ﻋوض ﻋذاب ھﺎﯾم ﺑﮫ ﺳراﻏم آﻣدﻧد ‪....‬‬
‫آﻧﻘدر درد داﺷﺗم ﮐﮫ درد ﺻورت و ﺑﯾﻧﯽ ام را ﻓراﻣوش ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﮫ آﯾﯾﻧﮫی روی اﻟﻣﺎری ﻧﮕﺎه ﮐردم‪.‬‬
‫اﺑروی ﺳﻣت راﺳﺗم ﭘﺎره ﺷده ﺑود و ﭼﺷم راﺳﺗم ﮐﺑود ﺷده ﺑود ‪.‬‬
‫ﮐ ـﺎش راﺣﯾ ـل آن آﯾﯾﻧ ـﮫ ﺑ ـود ﺗ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎﯾش ﺣ ـﺎل و روز ﻣ ـرا ﻣﯾدﯾ ـد و ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـد ﭼ ـﮫ ﺑ ـر ﺳ ـرم آورده‬
‫اﺳت‪!.....‬‬
‫ﺑــﮫ اﻟﯾــﺎس ﺗﻣــﺎس ﮔــرﻓﺗم و ﺟرﯾــﺎن را ﺑــراﯾش ﺗﻌرﯾــف ﮐــرده ازش ﺧواﺳــﺗم ﺑــﮫ ﺷــﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺑــرود و‬
‫از اﺣـوال ﺑـﺎران ﺑـراﯾم اطـﻼع دھـد‪ .‬ﭼـون ﭘـدر ﺑـﺎران ﻣـﺎ را از رﻓـﺗن ﺑـﮫ آﻧﺟـﺎ ﻣﻧـﻊ ﮐـرده ﺑـود و‬
‫اﻟﯾﺎس را ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺧﺗﻧد‪.‬‬
‫ﭘــس از ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋت اﻟﯾــﺎس زﻧــﮓ زد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــﺎران از اﺗــﺎق ﻋﺎﺟــل ﺑﯾــرون ﺷــده و ﺑﺳــﺗر‬
‫اﺳ ـت اﻣﺷ ـب اﯾﻧﺟ ـﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧ ـد ﺣ ـﺎﻟش ﺧ ـوب اﺳ ـت اﻣ ـﺎ رﻧﮕ ـش ﻣﺛ ـل آﻓﺗ ـﺎب زرد ﻣﯾزﻧ ـد ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـود‬
‫اﮔر ﺟﺳﻣش زﻧده اﺳت‪ ،‬روﺣش ﻣرده‪«...‬‬
‫ﺗﻠﻔن را ﻗطﻊ ﮐردم و روی ﻣﯾز ﮔذاﺷﺗم‪...‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕر ﻋذاب وﺟدان ﺑﮫ ﺳراﻏم آﻣده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪140‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣـﮫ ﺣـس ھـﺎی ﺑـد را ﺗﺟرﺑـﮫ ﮐـرده ﺑـودم ﻓﻘـط ھﻣـﯾن ﺣـس ﻣﺎﻧـده ﺑـود ﮐـﮫ آن ﺷـب ﺑـﺎ ﺷـﮑل ﺳـﯾل‬
‫آﺳﺎ ﺑﮫ ﺳﻣﺗم دوﯾد‪.‬‬
‫ﺗﻣﺎم ﺷب ﺑﯾدار ﻣﺎﻧدم و ﺑﮫ ﺑﺎران ﻓﮑر ﮐردم ‪....‬‬
‫ﺑﮫ ﺣﺎل ﺑدش‪ ،‬ﺑﮫ ﻧﺎاﻣﯾدی ھﺎﯾش‪ ،‬ﺑﮫ اﺷﮏ ھﺎﯾش‪،‬‬
‫ﺑﮫ ﺿﻌف ﭘدرش‪ ،‬ﺑﮫ ﻧﻔرت ﻣﺎدرش‪،‬‬
‫ﺑﮫ ﻏم ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺑﮫ ﻏرور از دﺳت رﻓﺗﮫ ﭘدرم‪.‬‬
‫ھﻣﮫ اﯾﻧﮭﺎ ﺑراﯾم ﻣﻧﺑﻊ ﻋذاب ﺑودﻧد‪.....‬‬
‫از ﻣن ﮐﮫ ﭼﯾزی ﻧﻣﺎﻧده ﺑود اﻣﺎ ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم اطراﻓﯾﺎﻧم را ھم ﺑﮫ اﯾن روزم ﺑﮑﺷﺎﻧم‪.....‬‬
‫ﺷﺎﯾد ﻋﺟوﻻﻧﮫ ﺗرﯾن و اﺣﺳﺎﺳﯽ ﺗرﯾن ﺗﺻﻣﯾم ﻋﻣرم را ھﻣﺎن ﺷب ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ اﻧﺳﺎن ﭼﯾزی ﺑﮫ از دﺳت دادن ﻧدارد ﺣﺗﯽ ﺧودش را ھم ﺑﮫ ﻓﻧﺎ ﻣﯾدھد‪.....‬‬
‫ﻓـردا ﺻـﺑﺢ ﺟﻠـوی ﻣـﺎدر و ﻓـﺎﻣﯾﻠم اﯾﺳـﺗﺎد ﺷـده و ﺑـﺎ ﺣرﻓـﯽ ﮐـﮫ ﮔﻔـﺗم ﻣـﺎت ﺷـﺎن ﺑـرده ﺑـود و ھـﺎج‬
‫و واج ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪.....‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﺎران را ﻣﯾﺧواھم‪ !.....‬ھﻣﯾن اﻣروز ﮔل اش را ﺑراﯾم ﺑﯾﺎورﯾد‪«!........‬‬
‫و ﺗﻣﺎم‪!!!!...........‬‬

‫******‬

‫ﮐﺎﺑل‪ 31 :‬ﺳﻧﺑﻠﮫ ‪1397 ،‬‬

‫روز آﺧـر ﺗﺎﺑﺳـﺗﺎن ﺑـود و ﺳـر از ﻓـردا ﻓﺻـل ﺧـزان ﺑـﺎ ھﻣـﮫی دﻟﺗﻧﮕـﯽ ھـﺎﯾش ﻣـﯽ آﻣـد‪ ....‬وﻟـﯽ‬
‫دراﯾن ﻣﯾﺎن ﻣن ﻗﺑل از آﻣدن ﺧزان رﯾﺧﺗﮫ ﺑودم‪.....‬‬
‫ﻣﺛل درﺧت ﺧﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ رﯾﺷﮫ اش ﻣﺎﻧده و ھر ﭼﮫ داﺷﺗﮫ اﻓﺗﺎده اﺳت‪.....‬‬
‫ﺳــﺎﻋت ﻧــﮫ ﺻــﺑﺢ ﺑــود وﻟــﯽ ﻣــن ﺑــر ﺧــﻼف روزھــﺎی دﯾﮕــر اﺻــﻼ ﺗﻣــﺎﯾﻠﯽ ﺑــرای ﺑرﺧﺎﺳــﺗن‬
‫ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫روی ﺗﺧﺗم دراز ﮐﺷﯾده ﺑودم و دﺳﺗم را روی ﭘﯾﺷﺎﻧﯽ و ﭼﺷﻣﺎﻧم ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم وﻗﺗــﯽ ﺷــب ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﺑرﮔــردم ھﻣــﮫی اﺟــزای اﯾــن اﺗــﺎق ﻣﺗﺣــول ﺧواھــد ﺑــود‪...‬‬
‫دﯾﮕــر ﺗﻧﮭــﺎ اﺗــﺎق ﻣــن ﻧﺧواھــد ﺑــود‪ ....‬دﯾﮕــر ﺣﺗــﯽ در اﯾﻧﺟــﺎ ھــم ﺧﻠــوت و آﺳﺎﯾﺷــﯽ ﻧﺧــواھم‬
‫داﺷت‪.....‬‬
‫دﯾﮕر در زﻧدﮔﯾم اﺳﺗﻘﻼﻟﯽ ھم ﻧﺧواھد ﺑود‪....‬‬
‫دﯾﮕ ـر ھ ـﯾﭻ ﭼﯾ ـز ﺑ ـراﯾم ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود‪ ...‬دﻗﯾﻘ ـﺎ ﺷ ـﺑﯾﮫ درﺧﺗ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﺧ ـزان را ﮔذﺷ ـﺗﺎﻧده و در آﺳ ـﺗﺎﻧﮫی‬
‫زﻣﺳﺗﺎن اﺳت‪......‬‬

‫ ‬ ‫ ‪141‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آن روز ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ روی ﺗﺧــت دراز ﮐﺷــﯾده ﺑــودم و ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﺧﯾــره ﺑــﮫ ﺳــﻘف ﻣﺎﻧــده ﺑــود‪...‬‬
‫داﺷ ـﺗم آﺧ ـرﯾن ﻟﺣظ ـﺎت ﻣﺟ ـردیام را ﺳ ـﭘری ﻣﯾﮑ ـردم‪ ....‬ﭼ ـون ﻗ ـرار ﺑ ـود ﺗ ـﺎ ﭼﻧ ـد ﺳ ـﺎﻋت دﯾﮕ ـر‬
‫ازدواج ﮐﻧم و ﻣﺗﺎھل ﺷوم‪.‬‬
‫روز داﻣﺎدیام ﻣﺟﺎل ﺑرﺧﺎﺳﺗن از ﺗﺧﺗم را ﻧداﺷﺗم ﺗﺎ اﯾن ﺣد ﺑﯽ ﺣس ﺑودم‪....‬‬
‫ﺗـﺎ وﻗﺗـﯽ اﻧﮕﯾـزه ﺑﺎﺷـد‪ ،‬ﻗـﺎدری ﮐوهھـﺎ را ﺑـﺎ ھـم ﺟﺎﺑـﮫ ﺟـﺎ ﮐﻧـﯽ اﻣـﺎ وﻗﺗـﯽ اﻧﮕﯾـزهات ﻣـرده ﺑﺎﺷـد‪،‬‬
‫ﻣﯾل ﻧداری ﭘﻠﮏ ﺑزﻧﯽ‪ .‬ﺣﺗﯽ ﻧﻔس ﮐﺷﯾدن ﻋذاب اﺳت‪.....‬‬
‫ﺗﻘرﯾﺑــﺎ دو ﻣــﺎه ﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺑــﺎران ﻧــﺎﻣزد ﺷــده ﺑــودم‪ ،‬اﻣــﺎ در اﯾــن دوﻣــﺎه ﺣﺗــﯽ ﺻــداﯾش را‬
‫ﻧﺷﻧﯾدم‪.‬‬
‫ﯾﮑﺑﺎر ھم ﺑﮫ دﯾدﻧش ﻧرﻓﺗم و دﻓﻌﮫی ھم ﺑﺎ او در ﺗﻠﻔن ﺻﺣﺑت ﻧﮑردم‪.‬‬
‫ﭘـس از ﻗﺑـول ﻣـن ﺑـرای ازدواج ﺑـﺎ ﺑـﺎران‪ ،‬ﭘـدرش راﺿـﯽ ﺑـﮫ اﯾـن وﺻـﻠت ﻧﺑـود و ﻧﻣـﯽ ﺧواﺳـت‬
‫دﺧﺗــرش ﺑــﯾش ازﯾــن زﺟــر ﺑﮑﺷــد اﻣــﺎ ﺑــﺎران ﭘــس از اطــﻼع از ﻗﺑــوﻟﯽ ﻣــن ﺧــود را ﺑــﮫ ﭘﺎھــﺎی‬
‫ﭘ ـدرش اﻧداﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﺗ ـﺎ ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ازدواج راﺿ ـﯽ ﺷ ـود‪ ....‬آﺧ ـر ﺑ ـﺎورش ﻧﻣﯾﺷ ـد روزی ﻣ ـن ﻗﺑ ـول‬
‫ﮐﻧم‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳت ﺗن ﺑﮫ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺗﯽ ﭘدرش دھد‪....‬؟‬
‫ﭘ ـدرش ظ ـﺎھرا ﺑ ـﮫ ﺧ ـﺎطر دل دﺧﺗ ـر ﯾﮕﺎﻧ ـﮫاش ﮐ ـﮫ ﺣﺎﺻ ـل ﻋﺷ ـق ﺟﻧﺟ ـﺎﻟﯽ او ﺑ ـﺎ ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ازدواج ﻣﺎن ﺑﻠﮫ ﮔﻔت اﻣﺎ ﻣﻌﻠوم ﺑود اﻧﺗﻘﺎﻣﯽ ﺳﺧﺗﯽ ﺑﺎﺑت ﮐﺎرھﺎی اﺧﯾرم ﺧواھد ﮔرﻓت‪....‬‬
‫دﯾﮕـ ـر ﺑـ ـرای ﻣـ ـن ﻣﮭـ ـم ﻧﺑـ ـود ﺣﺗـ ـﯽ اﮔـ ـر ﻣـ ـرا ﻣﯾﮑﺷـ ـت‪ ...‬ﻣﮕـ ـر ﻣﯾﺷـ ـود ﻣـ ـردهی را دوﺑـ ـﺎره‬
‫ﮐﺷت‪.....‬؟‬

‫*‬
‫ﺳ ـﺎﻋت ﯾ ـﺎزده ﺻ ـﺑﺢ ﺑ ـﺎ اﻟﯾ ـﺎس در ﯾ ـﮏ آراﯾﺷ ـﮕﺎه ﻣرداﻧ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﺧ ـودش از ﻗﺑ ـل ﺑ ـراﯾم وﻗ ـت ﮔرﻓﺗ ـﮫ‬
‫ﺑود‪ ،‬وارد ﺷدﯾم‪.‬‬
‫آراﯾﺷـﮕر ﯾـﮏ ﻓـرد ﻗـد ﺑﻠﻧـدی ﺑـود در آﺳـﺗﺎﻧﮫی ﭼﮭـل ﺳـﺎﻟﮕﯽ‪ .‬وﻟـﯽ ﺑـﺎ ﺗﯾـپ آدم ھـﺎی ﺑﯾﺳـت و دو‬
‫ﺳﺎل‪.‬‬
‫ﺳ ـر و رﯾ ـش ﺧ ـود را ﺟ ـو ﮔﻧ ـدﻣﯽ ﮐ ـرده ﺑ ـود و ﻣوھ ـﺎﯾش را ﭘﺷ ـت ﺳ ـر ﺷ ـﺑﯾﮫ دم ﺑ ـز ﺑﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود‪،‬‬
‫او ﺑ ـﺎ دﯾ ـدﻧم ﺧرﺳ ـﻧد ﺷ ـده ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬آﻗ ـﺎ داﻣ ـﺎد! ﭼﻧ ـد ﺳ ـﺎﻋت ﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﻣﻧﺗظ ـر ﺷ ـﻣﺎ ﺑ ـودﯾم‬
‫ﺧﯾﻠﯽ دﯾر ﮐردﯾد‪«!.‬‬
‫ﻣن ﭘﺎﺳﺧﯽ ﻧدادم و روی ﭼوﮐﯽ اﺻﻼح ﻧﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫اﻟﯾﺎس ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺑﺧﺷﯾد! آﻗﺎ داﻣﺎد ﻣﺎ در ﺧواب ﻣﺎﻧده ﺑودﻧد‪«.‬‬
‫آراﯾﺷـﮕر ﺧﻧـدهی ﺑﻠﻧـدی ﮐـرد و ﮔﻔـت‪» :‬ﭼﻘـدر داﻣـﺎد ﺧـون ﺳـرد‪ !...‬ﻣـن ﺷـب ازدواﺟـم ﺗـﺎ ﺻـﺑﺢ‬
‫ﭼﺷم رو ھم ﻧﮕذاﺷﺗم از ﺑس ھﯾﺟﺎن داﺷﺗم«‬
‫اﻟﯾــﺎس ﺑــﺎ ﺧﻧــده ﺣــرﻓش را ﺗﺎﯾﯾــد ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﻣــﻧم ھﻣﯾﻧطــور‪ ...‬وﻟــﯽ ﺷــﮭرﯾﺎر دﯾــدش ﻓــرق‬
‫ﻣﯾﮑﻧد دﯾﮕر«‬

‫ ‬ ‫ ‪142‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗ ـﯽ آراﯾﺷ ـﮕر اﺻ ـﻼح ﻣوھ ـﺎﯾم را ﺗﻣ ـﺎم ﮐ ـرد‪ ،‬ﯾ ـﮏ ﺑﮑ ـس ﭘ ـر از ﻟ ـوازم را ﭘ ـﯾش روﯾ ـم ﮔﺷ ـود و‬
‫ﻣﯾﺧواﺳت ﮐﺎر ﭼﮭرهام را آﻏﺎز ﮐﻧد‪ .‬ﻓورا ﭘرﺳﯾدم‪» :‬اﯾﻧﮭﺎ ﺑرای ﭼﯾﺳت؟«‬
‫آراﯾﺷﮕر‪» :‬ﺧب ﺷﻣﺎ داﻣﺎد ھﺳﺗﯾد ﺑﺎﯾد ﮐﻣﯽ دﺳﺗﯽ ﺑﮫ ﺻورت ﺷﻣﺎ ﺑزﻧﯾم«‬
‫وﻗﺗﯽ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺗﯽ را در ﭼﮭرهام ﻣﺗوﺟﮫ ﺷد اﺿﺎﻓﮫ ﮐرد‪» :‬اﻟﺑﺗﮫ اﮔر ﻣﺎﯾل ﺑﺎﺷﯾد!«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺟدﯾت ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻧﮫ ﻧﻣﯾﺧوام ﻓﻘط رﯾشام را اﺻﻼح ﮐن ﺗﻣﺎم!«‬
‫اﻟﯾﺎس آرام در ﮔوﺷم ﮔﻔت‪» :‬ﻻﻻ! ﭘول آراﯾش داﻣﺎد را ﭘرداﺧت ﮐردم‪ ،‬ﺑﮕذار دﯾﮕر«‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﻗﮭ ـر ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت اﻟﯾ ـﺎس ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم و او ﺧ ـودش را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده ﮔﻔ ـت‪» :‬اوﮐ ـﯽ ﭼﺷ ـﻣﺎن‬
‫ﺳﺑز ﺧود را ﺑر ﺳرم ﻧﮑش ﻣﯾﺗرﺳم! ھر طور دوﺳت داری«‬
‫آراﯾﺷ ـﮕر ھ ـم ﮐ ـﮫ دﯾ ـد اوﺿ ـﺎع ﺧﯾ ـت اﺳ ـت ﮔﻔ ـت‪» :‬آﻗ ـﺎ داﻣ ـﺎد ﻣ ـﺎ ﻧﯾ ـﺎز زﯾ ـﺎدی ﺑ ـﮫ ﮐ ـﺎر ﻧ ـدارن‪،‬‬
‫اﺑروھﺎﯾﺷ ـﺎن ﺑ ـﯽ ﻧظ ـم ﻧﯾﺳ ـت و ﺟﻠ ـد ﺷ ـﺎن ھ ـم آﻓﺗ ـﺎب ﺳ ـوﺧﺗﮫ ﻧﯾﺳ ـت و ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺷ ـﻔﺎف و ﺳ ـﻔﯾدﭼﮭره‬
‫ھﺳﺗﻧد رﯾش اﺻﻼح ﺷود داﻣﺎد ﺗﻣﺎم ﻋﯾﺎر ﻣﯾﺷوﻧد «‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﺷ ـوﺧﯽ ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن دوﺳ ـت ﻣ ـﺎ را در اﯾ ـن ﺣ ـﺎل ﻧﺑ ـﯾن‪ ،‬روزﮔ ـﺎر ﺧ ـراﺑش ﮐ ـرده‬
‫ﻻﻏر و ﻣﺣزون ﺷده وﮔرﻧﮫ در دوران داﻧﺷﮕﺎه‪ ،‬دﺧﺗرﮐُش ﺑود«‬
‫آراﯾﺷ ـﮕر ﺧﻧ ـدهی ﻣﺻ ـﻧوﻋﯽ ﮐ ـرده ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺣ ـﺎﻻ ھ ـر ﻗ ـدر ﻣﺣ ـزون ﺑﺎﺷ ـﻧد ﭼﯾ ـزی در ﻗ ـد و رﻧ ـﮓ‬
‫ﭼﺷــم و ﻣــوی ﺷــﺎن ﻧﻣــﯽ آﯾــد‪ .‬ھﻧــوز ھــم ﺟــوان و ﮐــﺎﻣﻼ ﺟــذاب ھﺳــﺗﻧد‪ ،‬ﻣــن ﺧــودم ﮐــﺎرم‬
‫آراﯾﺷ ـﮕری اﺳ ـت ھ ـزار ﺗرﻓﻧ ـد ﻣﯾ ـزﻧم ﺗ ـﺎ ﮐﻣ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺳ ـر و ﺻ ـورﺗم ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرده ﺷ ـود« و ھ ـر دو‬
‫ﺑﻠﻧد ﺧﻧدﯾدﻧد‪.‬‬
‫در دﻟــم ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﮔــر ﭼﮭــرهات را ﻣﺛــل اﻧﺳــﺎن ﻋــﺎدی ﻧﮕــﮫ ﻣﯾداﺷــﺗﯽ ﺷــﺎﯾد ﺑﯾﺷــﺗر ازﯾــن ﭼﮭــره‬
‫ﻣﺻــﻧوﻋﯽ ﻗﺎﺑــل ﺗوﺟــﮫ ﺑــودی‪ «!...‬وﻟــﯽ اﺻــﻼ ﺣــﺎل و ھــوای ﺻــﺣﺑت و ﺑﺣــث ﺑــﺎ اﯾــن آدم را‬
‫ﻧداﺷﺗم‪ ،‬ﭘس ﺣرﻓﯽ ﻧزدم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﮐ ـﺎرم ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـد آراﯾﺷ ـﮕر ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـدی ﮐ ـﮫ ﻧﺷ ـﺎن از ﺗﺣﺳ ـﯾن ﮐ ـﺎر ﺧ ـودش ﺑ ـود رو ﺑ ـﮫ ﻣ ـن‬
‫ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺑﯾﻧﯾد ﭼطور اﺳت ﺑﮫ دل ﺗﺎن ﺷده؟«‬
‫وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ آﯾﯾﻧـﮫ ﻧﮕـﺎه ﮐـردم ﺧـﺎطرهی ﭘـﻧﺞ ﺳـﺎل ﻗﺑـل ﮐـﮫ ﺧـودم را در آﯾﯾﻧـﮫی اﺗـﺎﻗم ﺑـﮫ دﻗـت ﻧﮕـﺎه‬
‫ﮐرده ﺑودم ﭘﯾش ﭼﺷﻣم ﺟﺎن ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﭼﻘدر ﺗﻔﺎوت ‪! .....‬‬
‫وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ ﺧـودم ﻧﮕـﺎه ﮐـردم ﺣـس آدم ھـﺎی ﭘﻧﺟـﺎه ﺳـﺎﻟﮫی را داﺷـﺗم ﮐـﮫ از ﺳـر ﻣﺟﺑورﯾـت ﺑﻌـد از‬
‫ﻓوت ھﻣﺳرﺷﺎن ازدواج ﻣﯾﮑﻧﻧد‪....‬‬
‫ﻣوھــﺎی ﻗﮭــوهﯾﯽ ﮐــﮫ از ﺷــدت ﻣــﺎﻟش و اﻧــواع ﻣــواد آراﯾﺷــﮕر رﻧــﮓ ﺷــﺎن ﺑــﮫ ﺳــﯾﺎھﯽ ﮔراﯾﯾــده‬
‫ﺑود‪..‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎن آﺑﯽ ﺧﺳﺗﮫام‪ ،‬ﻣژهھﺎی ﺷﮑﺳﺗﮫام ‪...‬‬
‫ﻟب ھﺎی ﺑﺎرﯾﮏ و ﺑﯽ رﻧﮕم‪ ....‬ﺷﺎﻧﮫھﺎی ﮐﮫ ﻧﺣﯾف و ﻻﻏر ﻣﯾﻧﻣود‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪143‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘـﻧﺞ ﺳـﺎل ﻗﺑـل ھـم وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ آﯾﯾﻧـﮫ ﻧﮕـﺎه ﮐـردم ﺳـنام ﺑﻠﻧـدﺗر ازﺳـن واﻗﻌـﯽ ام ﻣﻌﻠـوم ﻣﯾﺷـد وﻟـﯽ ﺑـﺎ‬
‫اﯾ ـن ﺗﻔ ـﺎوت ﮐ ـﮫ آن زﻣ ـﺎن ﺟ ـواﻧﯽ از ﺳ ـرو روﯾ ـم ﻣﯾﺑﺎرﯾ ـد وﻟ ـﯽ ﺣ ـﺎﻻ ﺟ ـوان ‪ ٢۵‬ﺳ ـﺎﻟﮫی ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ‬
‫ﺑﮫ آدم ھﺎی ‪ ٣٠‬ﺳﺎل ﺷﺑﯾﮫ ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫اﯾن ﮔذر زﻣﺎن ﻧﯾﺳت ﮐﮫ اﻧﺳﺎن را ﭘﯾر ﻣﯾﮑﻧد‪ ،‬ﭘﯾری اﻧﺳﺎن دﻟﯾل ﻓراﺗر از آن دارد‪....‬‬
‫ﺧﯾﻠــﯽ اﻧﺳــﺎن ھــﺎ ﺑــﺎ ﯾــﮏ اﺗﻔــﺎق ‪ ،‬ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺣﺎدﺛــﮫ‪ ،‬ﺑــﺎ ﯾــﮏ از دﺳــت دادن و ﯾــﺎ ھــر ﭼﯾــز ﯾــﮏ‬
‫ﻣﻧﺗظره در ﯾﮏ ﺷب ﭘﯾر ﻣﯾﺷوﻧد‪....‬‬
‫در ﭘﺎﺳ ـﺦ ﺑ ـﮫ آراﯾﺷ ـﮕر ﮔﻔ ـﺗم ‪» :‬دﯾﮕ ـر ﻣدتھﺎﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﺑ ـﮫ دل ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺷ ـود‪ ،‬ﻣ ـن ﺑ ـﮫ اﯾ ـن‬
‫ﭼﯾزھﺎ ﻋﺎدت ﮐردم‪ ....‬از زﺣﻣت ﺷﻣﺎ ﻣﻣﻧوﻧم«‬
‫آراﯾﺷــﮕر ﻧﮕــﺎه ﻣرﻣــوز و ﻏﻣﻧــﺎﮐﯽ ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــرد و ﺑﻌــدا ﺳــرﯾﻊ ﭼﺷــﻣﺎﻧش را ﺑــﮫ ﺳــﻣت اﻟﯾــﺎس‬
‫ﮔرﻓ ـت‪ .‬اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـﺎ اﺷ ـﺎرهی اﺑ ـرو ﺑ ـراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﻧﺑﺎﯾ ـد ﭼﯾ ـزی ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺑﭘرﺳ ـد و اراﯾﺷ ـﮕر ھ ـم‬
‫ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫*‬
‫ﺳــﺎﻋت ﭼﮭــﺎر ﻋﺻــر درﯾﺷــﯽ ﺳــﯾﺎهرﻧﮓ ﺑــﺎ ﯾﺧنﻗــﺎق ﺳــﻔﯾد و ﻧﮑﺗــﺎﯾﯽ ﺳــﯾﺎه ﺑــﮫ ﺗــن ﮐــردم‪ .‬ﺑــﯽ‬
‫ھـﯾﭻ ﺗـوﺟﮭﯽ ﺑـﺎ ﺣـرف ھـﺎی ﻣـﺎدرم ﮐـﮫ ﻣﯾﮕﻔـت‪ » :‬ﺑﺎﯾـد ﺳـﮫ دﺳـت ﻟﺑـﺎس ﺟدﯾـد داﻣـﺎدی ﺑﺧـری«‬
‫ﻣــن ﯾﮑــﯽ از درﯾﺷــﯽ ھــﺎﯾم را از اﻟﻣــﺎری ﺑرداﺷــﺗﮫ ﭘوﺷــﯾدم و ھﻣــﯾن ﯾــﮏ درﯾﺷــﯽ ﺑــرای ﺗﻣــﺎم‬
‫ﻣﺣﻔل‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﮫ ﻓﺎﺗﺣﮫ ﻣﯾرﻓﺗم ﻧﮫ ﻣﺣﻔل ازدواﺟم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت ﭼﮭــﺎر ﻋﺻــر ﻣــوﺗرم را ﮐــﮫ ﮔلھــﺎی ﺳــرخ رﻧــﮓ رز ﺑــﮫ ﺷــﮑل ﻗﻠــب در ﭘــﯾش رو و‬
‫ﭘﺷ ـت ﺳ ـرش ﻧﺻ ـب ﮐ ـرده ﺑودﻧ ـد‪ ،‬ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت آراﯾﺷ ـﮕﺎھﯽ رﻓ ـﺗم ﮐ ـﮫ آراﯾ ـش ﺑ ـﺎران در آﻧﺟ ـﺎ‬
‫اﻧﺟﺎم ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫در ﺷ ـﮭر ﻧ ـو ﻣﻘﺎﺑ ـل ﯾ ـﮏ آراﯾﺷ ـﮕﺎه ﺑ ـزرگ اﯾﺳ ـﺗﺎدم و از ﻣ ـوﺗر ﭘﯾ ـﺎده ﺷ ـده ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت در ورودی‬
‫آراﯾﺷــﮕﺎه رﻓــﺗم‪ .‬ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﺑــﺎران ﺑﮭﺗــرﯾن آراﯾﺷــﮕﺎه ﺷــﮭر را ﺑــرای آراﯾﺷــش اﻧﺗﺧــﺎب ﮐــرده‬
‫ﺑود و ﻣﯾﺧواﺳت آن ﺷب زﯾﺑﺎﺗر از ھر ﮐس و ھر وﻗت ﺧودش ﺑﺎﺷد‪ .‬اﻣﺎ آﯾﺎ اﯾن ﻣﮭم ﺑود؟‬
‫ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـﻧم ﻋﺷ ـق ھﻣﺳ ـر ﺑ ـرای ﯾ ـﮏ ﻋ ـروس در ﺷ ـب ﻋروﺳ ـﯽاش از ھﻣ ـﮫ ﻣﮭ ـم ﺗ ـر ﺑﺎﺷ ـد ھ ـر‬
‫ﭼﻧد او ھﯾﭻ آراﯾﺷﯽ ﻧﮑﻧد‪....‬‬

‫ﻧﮕﮭﺑـ ـﺎن آراﯾﺷـ ـﮕﺎه را ﮔﻔـ ـﺗم ﮐـ ـﮫ ﻋـ ـروس را ﺑﯾـ ـﺎور‪ .‬ﻧﮕﮭﺑـ ـﺎن ھﻧـ ـوز ﻧﮕـ ـﺎھم ﻣﯾﮑـ ـرد‪ ،‬ﻓﮭﻣﯾـ ـدم‬
‫ﺷﯾرﯾﻧﯽ ﻣﯾﺧواھد در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ از ﺗﻠﺦﮐﺎﻣﯽ ﻣن ﺑﯽ اطﻼع ﺑود‪.‬‬
‫دﺳــﺗم را در ﺟﯾــب ﺑــردم و ﭘﻧﺟﺻــد اﻓﻐــﺎﻧﯽ ﺑــراﯾش دادم ﻧﮕــﺎھﯽ ﺑــﮫ ﭘــول ﮐــرد و ﺗﺷــﮑر ﮔﻔــت‪،‬‬
‫اﻣ ـﺎ ھﻧ ـوز اﯾﺳ ـﺗﺎد ﺑ ـود‪ .‬ﺑ ـﺎ اﺷ ـﺎره ﺳ ـر ﺑ ـراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧ ـدم ﮐ ـﮫ ﻣﻧﺗظ ـر ﭼﯾﺳ ـت؟ او ﮔﻔ ـت‪ » :‬اﯾ ـن ﮐ ـﮫ‬
‫ﺷــﯾرﯾﻧﯽ داﻣــﺎدی ﺗــﺎن ﺑــود‪ ،‬ﺷــﯾرﯾﻧﯽ ﻣﻼﻗــﺎت ﻋــروس ﺑﺎﯾــد ﺑﯾﺷــﺗر ازﯾــن ﺑﺎﺷــد و ﻟﺑﺧﻧــدی ﺑــدی‬
‫زد‪ .‬از ﺟﯾ ـﺑم ﯾ ـﮏ ھ ـزار دﯾﮕ ـر ﺑﯾ ـرون ﮐﺷ ـﯾدم و ﮔﻔ ـﺗم‪ » :‬ﯾ ـﮏ ﮐﻠﻣ ـﮫ دﯾﮕ ـر ﻧﺷ ـﻧوم زود ﻋ ـروس‬
‫را ﺑﯾﺎر‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪144‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او در آراﯾﺷﮕﺎه را ﺑﮫ ﺳﻣﺗم ﺑﺎز ﮐرده و ﮔﻔت‪ :‬ﺑﺎﯾد در اﺗﺎق اﻧﺗظﺎر ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫داﺧ ـل ﺷ ـدم و ﭘ ـس از ﻟﺣظ ـﮫی ﺧﺎﻟ ـﮫی زﯾﺑ ـﺎ و ﻣﻐ ـرور ﻣ ـن ﮐ ـﮫ از ھﻣﯾﺷ ـﮫ زﯾﺑ ـﺎﺗر ﺷ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ﺳﻣﺗم آﻣد و ﻣرا ﺧوﺷﺎﻣد ﮔﻔت و در ﺟﯾب ﮐورﺗﯽام ﭼﯾزی ﮔذاﺷت‪ .‬ﭘرﺳﯾدم‪ »:‬ﭼﯾﺳت؟«‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﭼﺷم ﻣﮭرهاﺳت ﭘﺳرم ﮐﮫ از ﭼﺷم ﺑد دور ﺑﻣﺎﻧﯽ اﻣﺷب‪«.‬‬
‫ﺣﯾ ـران ﮐ ـﺎرش ﺷ ـدم اﻣ ـﺎ ﭼﯾ ـزی ﻧﮕﻔ ـﺗم ﺧ ـدا ﻣﯾداﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ دﺧﺗ ـرش ﭼﻘ ـدر ﭼﺷ ـم ﻣﮭ ـره وﺻ ـل‬
‫ﮐرده ﺑﺎﺷد‪.‬‬

‫ﭘـس از ﻟﺣظـﺎﺗﯽ ﺧﺎﻟـﮫام ﮔﻔـت‪» :‬ﮐـﺎر ﺑـﺎران ﺗﻣـﺎم اﺳـت ﺗـو ﻋﮑـﺎس و ﻓﯾﻠﻣﺑـردار را ﺻـدا ﮐـن ﮐـﮫ‬
‫ﺑﯾﺎﯾﻧد و آﻣﺎده ﻋﮑﺎﺳﯽ ﺷوﻧد‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺧوﻧﺳردی ﮔﻔﺗم‪» :‬آﻧﮭﺎ در ﺗﺎﻻر ھﺳﺗﻧد ﻧﯾﺎز ﻧدﯾدم در آراﯾﺷﮕﺎه ھم ﺑﯾﺎﯾﻧد!«‬
‫ﺧﺎﻟﮫ ام ﮐﮫ ﻣﻌﻠوم ﺑود ﻏﻣﮕﯾن ﺷده اﺳت ﻧﮕﺎھﯽ ﺗﺎﺳف ﺑﺎری ﺑﮫ ﻣن ﮐرد اﻣﺎ ﭼﯾزی ﻧﮕﻔت‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻟﺣظ ـﺎﺗﯽ اﺣﺳ ـﺎس ﭘ ـﺎﯾﯾن ﺷ ـد و ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﻣ ـن دوﯾ ـد و ﺧ ـود را در آﻏوﺷ ـم اﻧ ـداﺧت و ﮔﻔ ـت‪:‬‬
‫»ﻻﻻ ﺟﺎن ﭼﻘدر ﺧوش ﺗﯾپ ﺷدی‪«..‬‬
‫ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑ ـﺎرﺑﯽ زﯾﺑ ـﺎی ﻣ ـن ﺗ ـو ھ ـم ﺧﯾﻠ ـﯽ زﯾﺑ ـﺎ ﺷ ـدی« و اﯾﻧﺑ ـﺎر ﻣوھ ـﺎی طﻼﯾ ـﯽ اش را ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎز‬
‫ﺑودﻧد‪ ،‬ﮐﺷﯾدم و ﺑﺎز ھم ﺻدای آخ اش ﺑﻠﻧد ﺷد‪.‬‬
‫ھﻣﺎن ھﻧﮕـﺎم ﻣـﺎدرم ﺑـﺎ ﻋـروس ﮐـﮫ ﭘﯾـراھن ﺳـﺑز ﻧﮑـﺎح ﺑـﮫ ﺗـن داﺷـت و ﺷـﺎل ﺳـﺑزی ﮐـﮫ روﯾـش‬
‫اﻧداﺧﺗﮫ ﺷده ﺑود آرام آرام از زﯾﻧﮫھﺎ ﭘﺎﯾﯾن ﺷدﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺎ دﯾدن ﻣن ﻟﺑﺧﻧد ﺑﮫ ﭼﮭرهاش وﺻل ﺷد و ﻗدم ھﺎﯾش را ﺗﯾز ﺗر ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــﺎ ﻧزدﯾــﮏ ﺷــدن ﺑــﮫ ﻣــن ﻣﯾﺧواﺳــت ﺷــﺎﻟش را ﺑــردارد اﻣــﺎ ﺑــﺎ ﻣﺧﺎﻟﻔــت ﻣــﺎدرش ﻣواﺟــﮫ‬
‫ﺷد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺑ ـﺎ ﻏ ـرور ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺣ ـﺎﻻ ﮐ ـﮫ ﻋﮑ ـﺎس ھ ـم ﻧﯾﺎﻣ ـده ﻧﯾ ـﺎز ﻧﯾﺳ ـت داﻣ ـﺎد ﺗ ـو را ﺑﺑﯾﻧ ـد ﺑﮕ ـذارش‬
‫ﺑﻌد از ﻧﮑﺎح‪«.‬‬
‫ﭼﮫ ﻓﮑر ﭘوﭼﯽ‪!....‬‬
‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــرد ﺧﯾﻠــﯽ ﺑــﮫ دﯾــدن ﻋــروس ﺗﻣﺎﯾــل دارم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ از ھــر ﭼﯾــز و ھــر ﮐــس در آن‬
‫ﺷب ﺑﯾزار ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑﺎران را در ﺳﯾت ﻋﻘب ﻣوﺗرم ﻧﺷﺎﻧدم و ﺧودم در ﺳﯾت ﺟﻠو ﻧﺷﺳﺗم و ﺣرﮐت ﮐردﯾم‪.‬‬
‫ﺑﻘﯾﮫ ھم ﺑﺎ ﻣوﺗری دﯾﮕر در ﻋﻘب ﻣﺎ ﻣﯽ آﻣدﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎ ھﻣﮫی ﻣﺎ ﺑﮫ ﺳوی ﺳرﻧوﺷت ﻣﯾرﻓﺗﯾم‪.‬‬
‫ﺑﻌﺿــﯽ ﺧوﺷــﺣﺎل و ﺑﻌﺿــﯽ ﻏﻣﮕــﯾن ﺑــﺎ اﯾــن ﻧﻘطــﮫ اﺷــﺗراک ﮐــﮫ ھﻣــﮫ از ﺳرﻧوﺷــت ﺑــﯽ ﺧﺑــر‬
‫ﺑودﯾم‪.....‬‬
‫*‬

‫ ‬ ‫ ‪145‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺷ ـب ازدواﺟ ـم ﺑ ـود و ﺧ ـودم را دور ﯾ ـﮏ ﻣﯾ ـز ﻣﺳ ـﺗطﯾل ﺷ ـﮑل ﺑ ـزرگ ﯾ ـﺎﻓﺗم‪ .‬دور و ﺑ ـرم ھﻣ ـﮫی‬
‫ﺑزرﮔﺎن ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودﻧد و ﺧودم ﮐﻧﺎر ﻗﺎﺿﯽ ﮐﮫ اﯾﻧﺑﺎر ﻗرار ﺑود ﻧﮑﺎح ﻣرا ﺑﺳﺗﮫ ﮐﻧد‪ ،‬ﻣﯾدﯾدم‪.‬‬
‫در اﺑﺗــدا ھﻣــﮫ ﺑــﺎ ھــم ﺻــﺣﺑت ﻣﯾﮑردﻧــد و ﯾــﮏ ﻧﺎھﻣــﺎھﻧﮕﯽ در ﻧﮑــﺎح ﺧﺎﻧــﮫ وﺟــود داﺷــت‪ .‬اﻣــﺎ‬
‫ﭘــس از ﻟﺣظــﺎﺗﯽ ﻗﺎﺿــﯽ ھﻣــﮫ را ﺑــﮫ ﺳــﮑوت دﻋــوت ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــرادران ﻋزﯾــز ﻓﮑــر‬
‫ﻣﯾﮑﻧم ﻣﺷوره ھﺎی ﺗﺎن ﺗﻣﺎم ﺷده ﺑﺎﺷد و ﺗﺻﻣﯾم ھﺎی ﺧود را ﮔرﻓﺗﮫ ﺑﺎﺷﯾد‪....‬‬
‫ﺑﮫ اﺟﺎزه ﭘدر ﻋروس دﯾﮕر ﺑﺎﯾد ﻣﺳﺎﻟﮫ ﻣﮭر ﻣﻌﻠوم ﺷود‪«.‬‬
‫ھﻣ ـﮫی ﺣﺎﺿ ـرﯾن ﺑ ـﮫ دھ ـن ﭘ ـدر ﺑ ـﺎران ﭼﺷ ـم دوﺧﺗ ـﮫ ﺑودﻧ ـد او ھ ـم ﮐ ـﮫ ﮔوﯾ ـﺎ ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺧ ـود را‬
‫ﺑــرای ﺳــﺧﻧراﻧﯽ آﻣــﺎده ﮐﻧــد‪ ،‬ﻟﺑــﮫھﺎی ﮐــورﺗﯽ اش را ﭘــﯾش ﮐﺷــﯾد و ﭼﻧــد ﺑــﺎر ﮔﻠــوﯾش را ﺻــﺎف‬
‫ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ آراﻣ ـش ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـن از آن ﭘ ـدر ھ ـﺎی ﻧﯾﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ دﺧﺗ ـرم را ﺑﻔروﺷ ـم و ﺑﺎﺑ ـت ازدواج اش‬
‫ﭘ ـول ھﻧﮕﻔ ـت از داﻣ ـﺎد ﺑﮕﯾ ـرم‪ .‬ھ ـﯾﭻ ﻣﺑﻠﻐ ـﯽ ﺗﺣ ـت ﻧ ـﺎم طوﯾﺎﻧ ـﮫ و ﺷ ـﯾرﺑﮭﺎ و ﻧﻣﯾ ـداﻧم ھ ـر ﺧ ـرت و‬
‫ﭘرﺗﯽ ﮐﮫ اﺳت‪ ،‬ﻧﻣﯾﮕﯾرم‪ .‬ﻣن از طوﯾﺎﻧﮫ و ﻣﺎدرش از ﺷﯾر ﺑﮭﺎ ﻣﯾﮕذرﯾم ‪ ......‬اﻣﺎ‪«.......‬‬
‫در اﯾــن ﺑــﯾن ﻧﮕــﺎه ﺑــدی ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــرد و ﺑﺣــث را اداﻣــﮫ داد‪» :‬اﻣــﺎ ﺣــق دﺧﺗــرم ﮐــﮫ ھﻣــﺎن ﻣﮭــر‬
‫اﺳ ـت را ﺑﺎﯾ ـد داﻣ ـﺎد ﺑﭘ ـردازد ‪ .‬ﻣ ـن ھ ـم ﮐ ـﮫ ﭘ ـدروﮐﯾل ﻋ ـروس ھﺳ ـﺗم ﻣﮭ ـر دﺧﺗ ـرم را ﭘ ـﻧﺞ ﻣﻠﯾ ـون‬
‫اﻓﻐﺎﻧﯽ ﺗﻌﯾﯾن ﻣﯾﮑﻧم‪«!...‬‬
‫ﺑـﺎ اﯾـن ﺣـرف ‪ ،‬ﺳـﮑوﺗﯽ ﻧﺎراﺣـت ﮐﻧﻧـده در ﻓﺿـﺎی ﻧﮑـﺎح ﺧﺎﻧـﮫ ﺣـﺎﮐم ﺷـد ‪ .‬ھﻣـﮫی ﺣﺎﺿـرﯾن ﺑـﮫ‬
‫ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد ﺗﺎ ﺑﺑﯾﻧﻧد ﭼﮫ ﻧظری ﻣﯾدھم‪...‬‬
‫ﻣ ـن ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﭼ ـرا اﯾ ـن ﻗ ـدر ﻣﺑﻠ ـﻎ ھﻧﮕﻔ ـت ﺑ ـرای ﻣﮭ ـر ﺑ ـﺎران ﻣﯾطﻠﺑ ـد‪ .‬او ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﻣ ـن ﺗ ـﺎ آﺧ ـر‬
‫ﻋﻣـــرم ﻧﺗـــواﻧم از دﺧﺗـــرش ﺟـــدا ﺷـــوم و اﮔـــر روزی ﺗﺻـــﻣﯾم طـــﻼق را ﺑﮕﯾـــرم ﯾـــﺎ ﻣﮭـــر را‬
‫ﭘرداﺧﺗﮫ زﻧدﮔﯽ ام را ﺑﮫ ﺑﺎد دھم و ﯾﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻋﻣرم در زﻧدان ﺑﮕذراﻧم‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿــﯽ ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺳــﮑوت ﻣــن ﻣواﺟــﮫ ﺷــده ﺑــود ﮔﻔــت‪»:‬ﺑﮭﺗرﯾن ازدواجھــﺎ ازدواﺟــﯽ اﺳــت ﮐــﮫ‬
‫ﮐﻣﺗرﯾن ﻣﮭر را داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد« وﻟﯽ ﭘدر ﺑﺎران اﺻﻼ ﺗوﺟﮭﯽ ﺑﮫ اﯾن ﺣرف ﻧﮑرد‪.‬‬
‫ﻣرﮐ ـز دﯾ ـد ھﻣ ـﮫی ﺣﺎﺿ ـرﯾن ﺑ ـودم‪ .‬ﺑ ـﮫ ﭘ ـدرم ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﻋﺻ ـﺑﯽ ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﻣﯾرﺳ ـﯾد اﻣ ـﺎ‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧش ﺑﮫ ﻣﯾز دوﺧﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﻓﮭﻣﯾدم ﮐﮫ ﺧودم ﺑﺎﯾد ﺗﺻﻣﯾم ﺑﮕﯾرم‪.‬‬
‫ﻣﮭ ـم ﻧﯾﺳ ـت ﭼﻘ ـدر ﺑ ـﮫ دﯾﮕ ـران ﻧ ـزدﯾﮑﯾم‪ .‬ﻣﮭ ـم اﯾﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ ھ ـر اﻧﺳ ـﺎن ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﺗﻧﮭ ـﺎﯾﯽ ﺑ ـﺎ زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫ﻣﻘﺎﺑل ﺷود‪!...‬‬
‫ﺑﮫ ﭼﺷﻣﺎن ﺧﺳرم ﻧﮕﺎه ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻗﺑول دارم‪«!..‬‬
‫اﻣﺎ اﺻﻼ ﭘدر ﺑﺎران از ﺣرﻓم ﺧوﺷﺣﺎل ﻧﺷد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﭼﯾزی دﯾﮕری ﺗوﻗﻊ داﺷت‪...‬‬
‫ﺷ ـﺎﯾد اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭼﺎﻧ ـﮫ زﻧ ـﯽ ﮐ ـﻧم و ﯾ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﮐ ـﻼ از ﻣﯾ ـز ﻧﮑ ـﺎح ﺑرﺧﯾ ـزم و ازدواج را ﻟﻐ ـو ﮐ ـﻧم‪ .‬اﻣ ـﺎ‬
‫ﺑــرﺧﻼف ﺗﺻــورش در ﮐﻣــﺎل آراﻣــش ھﻣــﮫ درﺧواﺳــت ھــﺎﯾش را ﻗﺑــول ﮐــردم و ﻗﺎﺿــﯽ ﺳــﮫ‬

‫ ‬ ‫ ‪146‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣرﺗﺑــﮫ از ﻣــن ﭘرﺳــﯾد و ﻣــن ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻗﺑــول دارم« ﮔوﯾــﺎ رﺑــﺎطﯽ ﺑﺎﺷــم ﮐــﮫ ﻓﻘــط ﻗــﺎدر ﺑــﮫ ادای‬
‫ھﻣﯾن دو ﮐﻠﻣﮫ اﺳت‪.‬‬
‫در ﺗﻣ ـﺎم ﻣﺟﻠ ـس ھﻣ ـﯾن دو ﮐﻠﻣ ـﮫ »ﻗﺑ ـول دارم« را ﭼﻧ ـدﯾن ﺑ ـﺎر ﮔﻔ ـﺗم و ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺗرﺗﯾ ـب ﻧﮑ ـﺎح ﻣ ـﺎن‬
‫ﺑﺳﺗﮫ ﺷد‪.‬‬
‫ﺑﻌ ـد از ﻧﮑ ـﺎح ھ ـم ﻧﺧواﺳ ـﺗم ﺑ ـﺎران را ﺑﺑﯾ ـﻧم و او دﻓﻌ ـﮫی اول ﺑ ـﺎ ﻟﺑ ـﺎس ﺳ ـﺑز ھﻣ ـراه ﺑ ـﺎ دﺧﺗ ـر ھ ـﺎ‬
‫وارد ﺳﺎﻟن ﺷده ﺑود و ﺗﻧﮭﺎ رﻓﺗﮫ ﺑود ‪.‬‬
‫اﯾــن ﺑــﺎر ﮐــﮫ ﻟﺑــﺎس ﺳــﻔﯾد را ﺑــﮫ ﺗــن ﮐــرده ﺑــود و ﺟــﺎﻟﯽ روﺳــری ﭘﯾــراھن را روی ﺻــورﺗش‬
‫اﻧداﺧﺗﮫ ﺑود‪،‬‬
‫ﻣﻧﺗظر ﺑود دﺳﺗم را ﺑﮕﯾرد ﺗﺎ ﺑﺎ ھم ﺑروﯾم ‪.‬‬
‫ﻋﮑــﺎس ھــﺎ آﻣدﻧــد و ﻣﯾﺧواﺳــﺗﻧد ﻋﮑــس ھــﺎی ﻣــن و ﺑــﺎران را ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ﻋﮑــس ھــﺎی ازدواج‬
‫ﺑﮕﯾرﻧد اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺧﺎﻟﻔت ﻣن ﻣﻘﺎﺑل ﺷدﻧد‪.‬‬
‫ﻣن ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺗﻧﮭﺎ از ﻋروس در ﺻورﺗﯽ ﮐﮫ ﻣﺎﯾل اﺳت ﻋﮑس ﺑﮕﯾرﯾد ﻣن ﻧﻣﯽ ﺧواھم‪«.‬‬
‫ﻋﮑــﺎس ﻣﺗﻌﺟــب ﺷــده ﮔﻔــت‪» :‬ﭘــس ﻋﮑــس ھــﺎی ﺟــورهﯾﯽ ﺷــﻣﺎ ﭼــﯽ؟ ﻧﻣﯾﺧواھﯾــد ﻋﮑــس زوج‬
‫وار ﺑﮕﯾرﯾد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﺧﯾر ﻧﻣﯽ ﺧواھم‪«.‬‬
‫ﺑﺎران ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﻣﺎﯾوس ﺷد اﻣﺎ ﺑﺎزم ﺣرف ﻧزد‪.‬‬
‫ﻋﮑـﺎس ھـﺎ ﺑـﮫ ھـم ﻧﮕـﺎه ﮐـرده و زﯾـر ﻟـب ﮔﻔﺗﻧـد‪» :‬اﯾـن ﭼـﯽ طـور داﻣـﺎدی اﺳـت در ﻋﻣـرم ﭼﻧـﯾن‬
‫آدﻣﯽ ﻧدﯾدﯾم«‬
‫وﻟﯽ ﺑرای ﻣن ھﯾﭻ ﻓﮑر و ﺣرف ﺷﺎن اھﻣﯾت ﻧداﺷت‪.‬‬
‫و در ھﻣﮫی ﻋﮑس ھﺎ ﺑﺎران ﺑﺎ ﭼﮭرهی ﻏﻣﻧﺎک ﺗﻧﮭﺎ ﺑود‪.‬‬
‫*‬
‫ﻧ ـﺎن ﺷ ـب ﺗ ـﺎﻻر را ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای ازدواج ﻣ ـن آﻣ ـﺎده ﮐ ـرده ﺑودﻧ ـد‪ ،‬ﺣﺗ ـﯽ ﻧﭼﺷ ـﯾدم‪ .‬و دھ ـﻧم ﺑ ـﯽ ﻣ ـزه‬
‫ﺑود و ھﯾﭻ ﻧﯾروی ھم ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫ﺷ ـب ﮔذﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود و ھﻣ ـﮫ ﻣﻧﺗظ ـر ورود ﻋ ـروس و داﻣ ـﺎد ﺑ ـﮫ داﺧ ـل ﺳ ـﺎﻟن ﺑودﻧ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ ﻣ ـن ﭼﻧ ـﯾن‬
‫ﺗﺻﻣﯾﻣﯽ ھم ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫اﯾﻧﻘدر ﺧرد و ﺧﻣﯾر ﺷده ﺑودم ﮐﮫ اﺻﻼ ﺗﻣﺎﯾل ﺑﮫ ﮔرﻓﺗن دﺳﺗﺎن ﺑﺎران ﺑراﯾم ﻧﻣﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﺎران در آن طــرف از ﮐــﻧﺞ ﻋروسﺧﺎﻧــﮫ ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــود و ﺟــرات ﻧﻣﯾﮑــرد ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺳــراﻏم ﺑﯾﺎﯾــد‬
‫و ﭼﯾزی ازم ﺑﭘرﺳد‪ .‬ﻣن ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم اﯾن ﺣﺎﻟش ﺑرای ﭼﯾﺳت؟‬
‫از ﺣﯾﺎی ﯾﮏ ﻋروس ﯾﺎ از ﺣﯾﺎی ﮐﺎرھﺎی اﺧﯾرش‪!...‬‬
‫ﭘــس از ﻟﺣظــﺎﺗﯽ ﺑــﺎ ﻋﺟﻠــﮫ ﯾــﮏ ﮔــروه وارد ﻋــروس ﺧﺎﻧــﮫ ﺷــدﻧد‪ :‬ﭘــدر و ﻣــﺎدرم‪ ،‬ﭘــدر و ﻣــﺎدر‬
‫ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﮭزاد و اﺣﺳﺎس ‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪147‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣ ـﮫی ﺷ ـﺎن ﺑ ـﺎ ﻧﮕ ـﺎه ﭘرﺳ ـش ﺑراﻧﮕﯾ ـز ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﺧﯾ ـره ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد و ﺑ ـﺎﻻﺧره ﺧﺎﻟ ـﮫام ﺳ ـﮑوت را‬
‫ﺷﮑﺳ ـت و ﮔﻔ ـت‪» :‬ای ﺑﺎﺑ ـﺎ ﭼﯾﮑ ـﺎر ﻣﯾﮑﻧﯾ ـد ﻧﺻ ـف ﺷ ـب ﺷ ـد! ﺧ ـب ﺑﯾﺎﯾﯾ ـد دﯾﮕ ـر ﻣﮭﻣﺎﻧ ـﺎن ﻣﻧﺗظ ـر‬
‫ﻋروس و داﻣﺎد ھﺳﺗﻧد‪«.‬‬
‫ﺑـﺎران ﭼﺷـﻣﺎﻧش را ﺑـﮫ زﻣـﯾن دوﺧـت و ﺧﺎﻟـﮫ ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﮐـرد اﻧﮕـﺎر ﺟـواب ﺣـرﻓش را از ﻣـن‬
‫ﻣﯾﺧواﺳت‪.‬‬
‫در ﯾﮏ ﺟﻣﻠﮫ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣن ﺑﮫ ﺳﺎﻟن ﻧﻣﯾروم‪«!.....‬‬
‫ﺑرای ﻟﺣظﮫﯾﯽ ھﯾﭻ ﮐس ﻋﮑساﻟﻌﻣل ﻧﺷﺎن ﻧداد اﻧﮕﺎر ﻧﺷﻧﯾده ﺑودﻧد‪ ،‬ﻣﺎت ﺷﺎن ﺑرده ﺑود‪.‬‬
‫دوﺑ ـﺎره ﺧﺎﻟ ـﮫام ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾ ـن ﭼ ـﮫ ﺣرﻓ ـﯽ اﺳ ـت ﺷ ـﮭرﯾﺎر‪..‬؟ رﻓ ـﺗن ﺗ ـو ﺣﺗﻣ ـﯽ اﺳ ـت ﭼط ـور داﻣ ـﺎد‬
‫وارد ﺳﺎﻟن ﻧﺷود‪...‬؟ ﻣردم ﭼﮫ ﻣﯾﮕوﯾﻧد‪...‬؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎزم ﺑـﺎ ﺧوﻧﺳـردی ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺑـﮫ ﻣـن ﻣرﺑـوط ﻧﯾﺳـت ﮐـﮫ ﻣـردم ﭼـﯽ ﻣﯾﮕوﯾﻧـد‪ ...‬ﻣـن ﺑـﮫ ﻗـول ﮐـﮫ‬
‫ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ دادم ﻋﻣ ـل ﮐ ـردم و ﻧﮑ ـﺎح ﺻ ـورت ﮔرﻓ ـت‪ ...‬ﺷ ـﻣﺎ ھ ـم ھﻣﯾﻧﻘ ـدر ﺗواﻓ ـق ﮐ ـرده ﺑودﯾ ـد‬
‫ﭘس ﺣﺎﻻ ﺣﺳﺎب ﻣﺎن ﺧﺗم ﺷده‪«....‬‬
‫آن روز ھﻣــﮫ اﻋﺿــﺎی ﻓــﺎﻣﯾﻠم ﺑــﮫ ﻧﻔــرت ﺑــﮫ ﻣــن ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑردﻧــد ﭼﯾــزی ﮐــﮫ در ﻋﻣــر ﺣــدس‬
‫ﻧﻣﯾزدم‪.‬‬
‫ﺑﺎران آرام آرام در ﺧﻔﺎ ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد و ﺑﺎورش ﻧﻣﯾﺷد ﭼرا ﻧﻣﯾﺧواھم ﺑﺎ او ﺑروم‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﻧﺟواﮔوﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺷ ـﮭرﯾﺎرر داﺧ ـل ﯾ ـﮏ ﻋ ـﺎﻟم آﻣ ـﺎدﮔﯽ ﺑ ـرای ورود ﺷ ـﻣﺎ ﮔرﻓﺗ ـﮫ‬
‫ﺷده ھﻣﮫ ﻣﻧﺗظر اﻧد اﮔر ﻧری ھﻣﮫ از ﻋدم رﺿﺎﯾت ﺗو در اﯾن ﻧﮑﺎح ﻣطﻠﻊ ﻣﯾﺷوﻧد‪«.‬‬
‫وﻟﯽ آﯾﺎ اﯾن ﺑرای ﻣن ﻣﮭم ﺑود‪.....‬؟‬
‫ﺳــﺎﻋت دوازده ﺷــب ﺷــده ﺑــود و ﻣــن ھﻧــوز روی ﺣــرﻓم ﺑــودم و اﺻــﻼ ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑــرای ﯾــﮏ‬
‫ظــﺎھر ﺳــﺎزی ﻣﺻــﻧوﻋﯽ دﺳــت ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ ھــﯾﭻ ﺣﺳــﯽ ﺑــراﯾش ﻧــدارم و ﺑﮕﯾــرم و ﺧــودم را ﺑــﺎ‬
‫ﻋﺷق دروﻏﯾن ﺑﺎ ھﻣﮫ ﻣﮭﻣﺎﻧﺎن ﻧﺷﺎن دھم‪.‬‬
‫ﺑﮭــزاد از ﻋــروس ﺧﺎﻧــﮫ دوﺑــﺎره ﺑــﮫ ﺳــﺎﻟن ﺑرﮔﺷــﺗﮫ ﺑــود و ﻣوﺿــوع را ﺑــﮫ ﺳــﻣﻊ اﻟﯾــﺎس رﺳــﺎﻧده‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫اﻟﯾـﺎس ﮐ ـﮫ اﺧﻼﻗـم را ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـد‪ ،‬ﻣﺛ ـل ﯾ ـﮏ دوﺳ ـت وﻓ ـﺎدار و ﺻـﺎدق ﺑـﮫ ﻣﯾـدان رﻗ ـص رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و‬
‫ﺑرای اﯾﻧﮑﮫ ﻣردم از ﻣﺳﺎﻟﮫی دﯾر ﮐردن ﻣﺎن ﺑوﯾﯽ ﻧﺑرﻧد ﻣﺣﻔل را ﮔرم ﻧﮕﮫ داﺷﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫طورﯾﮑــﮫ ھﻣــﮫ را دور ﺧــودش ﺟﻣــﻊ ﮐــرده و ﺑــﺎ ھﻣــﮫ ﺷــﺎد ﺷــﺎد ﻣﯾرﻗﺻــﯾد اﻧﮕــﺎر ھﻣــﮫ ﭼﯾــز‬
‫ﻣرﺗب اﺳت‪.‬‬

‫ﭘــدرﺑﺎران ﮐــﮫ ﺗــﺎ آن زﻣــﺎن ﺧﺷــﻣش را ﻧﮕــﮫ داﺷــﺗﮫ ﺑــود‪ ،‬ﮐﻧﺗــروﻟش را از دﺳــت داد و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﭼﺷــﻣﺎﻧت را در ﻣــﯽ آوردم ﭘﺳــر ﺑــﯽ ﺧــرد و ﺳــﻧﮓ دل‪ «.‬ﺗــﺎ ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﮫ ﻣــن ﺣﻣﻠــﮫ ﮐﻧــد‪،‬‬
‫ﺣـﺎل ﺧﺎﻟـﮫام ﺑـد ﺷـد و روی ﻣوﺑـل اﻓﺗـﺎد‪ .‬ﺷـوھر ﺧﺎﻟـﮫام درﮔﯾـر او ﺷـد و اﯾـن ﺑـﺎر ﻣـﺎدرم ﺑـود ﮐـﮫ‬
‫ﺑﺎ ﺳﯾﻠﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺻورﺗم زد روﯾم ﺑرﮔرداﻧده ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪148‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آﻧﻘ ـدر ﺳ ـﯾﻠﯽاش دردﻧ ـﺎک ﺑ ـود ﮐ ـﮫ اﻻﺷ ـﮫام ﺑﯾﺟ ـﺎ ﺷ ـده ﺑ ـود و ﺗ ـﺎ ﺣ ـﺎﻻ ھ ـم ﺻ ـدا و دردش را ﺣ ـس‬
‫ﻣﯾﮑﻧم‪.‬‬
‫ﻣـ ـﺎدری ﮐـ ـﮫ ﭘﺳـ ـرش را ﺗـ ـﺎ آن ﺳـ ـن ﻏﯾـ ـر ﻧـ ـوازش ﮐـ ـﺎری ﻧﮑـ ـرده ﺑـ ـود آن روز ﺑـ ـرای ﺣـ ـس‬
‫ﻓﯾﻣﻧﺳ ـﺗﯽاش روی ﭘﺳ ـر ‪ ٢۵‬ﺳ ـﺎﻟﮫای ﺧ ـود دﺳ ـت ﺑﻠﻧ ـد ﮐ ـرد‪ .‬ﭼ ـون ﻧﺗواﻧﺳ ـت ﮔرﯾ ـﮫ ھ ـﺎ و ﺿ ـﻌف‬
‫ھﺎی ھﻣﺟﻧس ھﺎی ﺧود را ﺑﺑﯾﻧد‪.‬‬
‫ﺑﻌــد اﻧﮕﺷــت اﺷــﺎرهاش را ﺗﮭدﯾــدوار ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﻣــن ﮔرﻓــت و ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــﮫ ﺧــدا اﮔــر اﻣﺷــب ﺑــﮫ‬
‫ﺣرف ﻣن ﮔوش ﻧﮑﻧﯽ ﺷﯾرم را ﺑراﯾت ﻧﻣﯾﺑﺧﺷم‪«.‬‬
‫ﻣﻘﺎﺑل ھﻣﮫ ﺗﺣﻘﯾر ﺷده ﺑودم ‪!...‬‬
‫ﺧرد و زﻣﯾن ﮔﯾر ﺷده ﺑودم‪!....‬‬
‫ﺳرم ﺧم و ﻗﻠﺑم اﻓﮕﺎر ﺑود‪!...‬‬
‫ﻣـــﺎدرم اداﻣـــﮫ داد‪» :‬رﺳـــواﯾﯽ ھﺎﯾـــت را ﺟﻣـــﻊ ﮐـــن و دﺳـــت زﻧـــت را ﺑﮕﯾـــر و ﺣرﮐـــت ﮐـــن‬
‫ﯾﺎﻻ‪«!....‬‬
‫ﺑﻐﺿــم را ﺑــﮫ ﺳــﺧﺗﯽ ﻗــورت دادم ﮔوﯾــﺎ ﺳــﻧﮕﯽ در راه ﮔﻠــوﯾم ﺑــود‪ .‬ﺧﯾﻠــﯽ ﺑﯾﭼــﺎره ﺷــده ﺑــودم‪،‬‬
‫دﯾﮕـــر ھـــﯾﭻ ﮐـــس طـــرف ﻣـــن ﻧﺑـــود‪ .‬ﺗﻧﮭـــﺎ ﺷـــده ﺑـــودم و ﻣﻌﻧـــﺎی واﻗﻌـــﯽ ﺗﻧﮭـــﺎﯾﯽ را درک‬
‫ﻣﯾﮑردم‪.....‬‬
‫ﺳــرﯾﻊ دﺳــت ﺑــﺎران را ﮔرﻓﺗــﮫ و ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﺳــﺎﻟن ﺣرﮐــت ﮐــردم آﻧﻘــدر ﺳــرﯾﻊ اﺻــﻼ ﺑــﯽ ﺧﯾــﺎل‬
‫آھﻧﮓ ﮐﮫ ﻣدام ﻣﯾﺧواﻧد‪» :‬آھﺳﺗﮫ ﺑرو«‪،‬‬
‫ﭘﯾ ـراھن ﺑ ـﺎران زﯾ ـر ﭘ ـﺎﯾش ﻣ ـﯽ آﻣ ـد و ﻧزدﯾ ـﮏ ﺑ ـود زﻣ ـﯾن ﺑﺧ ـورد اﻣ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻓﮑ ـرش ﻧﺑ ـودم و ﺗﯾ ـز‬
‫ﻣﯾرﻓﺗم‪ .‬ﺗﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﺑﮫ درب ﺳﺎﻟن ﺑزرگ رﺳﯾدﯾم‪....‬‬
‫ﺑــﺎ دﯾــدن آن ﺳــﺎﻟن ﺑــزرگ و ﺑــﺎ ﺗزﯾﯾﻧــﺎت وﺳــﯾﻊ و آن ھﻣــﮫ ﻣﮭﻣــﺎن در ﺟــﺎﯾم ﺳــﺎﮐن و ﻣﯾﺧﮑــوب‬
‫ﺷدم و ﺣﺎﻻ ﺑﺎران ﺑود ﮐﮫ ﻣرا ﺑرای رﻓﺗن ھداﯾت ﻣﯾداد‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ رﺳ ـﯾدن ﻣ ـﺎ ﺑ ـﮫ درب ﺳ ـﺎﻟن ھﻣ ـﮫ ﭼ ـراغ ھ ـﺎ ﯾﮑﺑ ـﺎره ﺧ ـﺎﻣوش ﺷ ـد و ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ آرام و دﻟﻧ ـوازی‬
‫ﮐﮫ ﺻدای وﯾوﻟن ﺑود ﺷروع ﺑﮫ ﻧواﺧﺗن ﮐرد‪.‬‬
‫ﯾــﮏ ﻧــور داﯾــروی از دور ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﻣــﺎ ﭘرﺗــﺎب ﺷــد‪ .‬طورﯾﮑــﮫ ھﻣــﮫ ﺳــﺎﻟن ﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗﻧد ﻣــﺎ را‬
‫ﺑﺑﯾﻧد وﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗﯾم آﻧﮭﺎ را ﺑﺑﯾﻧﯾم‪.‬‬
‫ﻣرﮐز ﺗوﺟﮫ ﺷده ﺑودم از ﭼﯾزی ﮐﮫ ﻣﺗﻧﻔر ﺑودم‪.‬‬
‫از درب ﺳــﺎﻟن ﺗــﺎ ﺳــر اﺳــﺗﯾﺞ ﭼﮭــﺎرﭼوب ھــﺎ ﺑــﺎ ﮔــل ھــﺎی ﺳــﻔﯾد زده ﺷــده ﺑــود و ﺗﮑــﮫی ﺳــﻔﯾد‬
‫زﯾر ﭘﺎی ﻣﺎن ﭘر از ﮔل رز و ﺷﻣﻊ ھﺎی ﻗﻠب ﺷﮑل ﺑود‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن اﯾ ـن ﭼﯾزھ ـﺎ روح از ﺳ ـرم ﮐ ـوچ ﮐ ـرده ﺑ ـود ‪ ...‬ﭼﻧ ـدﯾن ﻓﯾﻠﻣﺑ ـردار و ﻋﮑ ـﺎس دور و ﺑ ـر‬
‫ﻣﺎ ﻣﯾﭘﻠﮑﯾدﻧد و ﻣﯾﺧواﺳﺗن از ﻟﺣظﮫ ﻟﺣظﮫی ﻣﺎ ﻓﯾﻠم ﺑﮕﯾرﻧد ‪.‬‬
‫اﯾﻧﻘــدر دﻗﯾــق ﮐــﺎر ﻣﯾﮑردﻧــد‪ ،‬اﺣﺗﻣــﺎﻻ ﺣــدس ﻣﯾزدﻧــد ﮐــﮫ دارﻧــد از ﻟﺣظــﺎﺗﯽ ﺧوﺷــﺎﯾﻧد ﻣــﺎ ﻓــﯾﻠم‬
‫ﻣﯾﮕﯾرﻧد‪ ،‬و اﻣﺎ ازﯾﻧﮑﮫ ﺟﺑری ﺗرﯾن ﺻﺣﻧﮫی زﻧدﮔﯾم را ﻓﯾﻠم ﻣﯾﮕرﻓﺗﻧد ﻏﺎﻓل ﺑودﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪149‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﮐﻧ ـﺎر ﻣﯾ ـز ﮐﯾ ـﮏ ﮐ ـﮫ ﭼﮭ ـﺎر ﭼ ـوب ﻣﯾ ـزش ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻘف ﺳ ـﺎﻟن ﻣﯾرﺳ ـﯾد و ﺗﻣ ـﺎﻣش ﺑ ـﺎ ﮔ ـل‬
‫ھ ـﺎی ﺳ ـرخ ﭘوﺷ ـﯾده ﺷ ـده ﺑ ـود‪ ،‬رﺳ ـﯾدم ھﻣ ـﮫ ﭼ ـراغ ھ ـﺎی ﺳ ـﺎﻟن روﺷ ـن ﺷ ـد و ﻣ ـن ﺧ ـودم را در‬
‫دﻧﯾﺎی ﻣﺣﺷر ﺣس ﻣﯾﮑردم‪.....‬‬
‫اﯾـن ﺳـﺎﻟن ﺑـزرگ و اﯾـن ھﻣـﮫ ﺗزﯾﯾﻧـﺎت‪ ،‬اﯾـن ھﻣـﮫ ﻣﮭﻣـﺎن ھـﺎی ﮐـﮫ ﻧﮭﺎﯾـت ﺑـﮫ ﺧـود رﺳـﯾده ﺑودﻧـد‬
‫و آﻧﮭــﺎ ﺑــﮫ ﻣــن و ﻣــن ﺑــﮫ آﻧﮭــﺎ ﺣﯾــران ﻣﺎﻧــده ﺑــودم‪ .‬ﻣﮕــر ﭼﻘــدر روی اﯾــن ازدواج ﭘــول ﺧــرج‬
‫ﮐرده ﺑودﻧد؟‬
‫ﺑــﺎ دﯾــدن آن وﺿــﻊ ﻓﮭﻣﯾــدم ﮐــﮫ ﭘــدر ﺑــﺎران ھﻣــﮫی داراﯾــﯽ ام در ﯾــﮏ ﺷــب ﺑــﮫ ﺗــﺎراج داده‬
‫اﺳت‪....‬‬

‫ھﻧــوز ﻏــرق درﯾــﺎی ﺣــزن ﺑــودم‪ ،‬در وﺳــط ﻣﯾــدان ﺑــزرگ دﺳــت و ﭘــﺎﯾم را ﮔــم ﮐــرده ﺑــودم و‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﯾﮑﺎر ﺑﺎﯾد ﺑﮑﻧم‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ﺑﺎران ﺑرﻧﺎﻣﮫ رﯾزی ﺧوﺑﯽ روی دﺳت دارد‪.‬‬
‫ﺑــﺎران درﺳــت ﻣﻘﺎﺑــل ﻣــن در وﺳــط ﻣﯾــدان اﯾﺳــﺗﺎد ﺷــد‪ ...‬دﺳــﺗﺎﻧش را رو ﺑــﮫ آﺳــﻣﺎن ﮔرﻓــت و‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧش را ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﻣــن‪ ....‬ﻣوﺳــﯾﻘﯽ ﻋــروس وار ﺷــروع ﺑــﮫ ﻧــواﺧﺗن ﮐــرد و ھﻣــراه ﺑــﺎ آن‬
‫ﺑﺎران ﺧود را ھﻣﺎھﻧﮓ ﮐرد وﺷروع ﮐرد ﺑﮫ رﻗﺻﯾدن‪.‬‬
‫»از ھﻣﺎن ﻧﮕﺎه اول دﯾدﻣت ﭼﺷم ﺧرﯾدار ﻋزﯾزم ﭼﺎدر را ﺑردار«‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎ اﯾن ﺟﻣﻠﮫ آھﻧﮓ ﺟﺎﻟﯽ ﭘﯾراھن را از روی ﭼﮭره ﺧود ﺑرداﺷت‪.‬‬
‫»ﺗو ﻣﺛل ﯾﮏ ﻗرص ﻣﺎھﯽ زﯾر آن ﭼﺎدر ﮔﻠدار‪ ،‬ﻋزﯾزم ﭼﺎدر را ﺑردار«‬
‫»ای ﯾﺎر دﻟدار‪ ،‬ﭘﯾش ﻣن ﭼﺎدر را ﺑردار«‬
‫ﻣﺛﻼ ﯾﻌﻧﯽ ﺑﺎران ﺑرای ﻣن ﭼﺎدر ﺧود را ﺑرﻣﯾداﺷت‪..‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﭼﺷﻣم ﺑﮫ ﺑﺎران اﻓﺗﺎد‪ ،‬ھﻣﮫ ﻏم ھﺎﯾم ﻓراﻣوش ﺷد و ﻏم ﺗﺎزه در ﻣﻘﺎﺑﻠم ﺟﺎن ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﭘﯾ ـراھن ﺳ ـﻔﯾد ﭘ ـر از ﻧﮕ ـﯾن ﮐ ـﮫ ﭼﺷ ـم ھﻣ ـﮫ را ﺑ ـﮫ ﺧ ـود ﺧﯾ ـره ﻣﯾﮑ ـرد ﺑ ـﮫ ﺗ ـن داﺷ ـت‪ .‬در‬
‫ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﭘﯾراھن ھﯾﭻ آﺳﺗﯾﻧﯽ ﻧداﺷت و دﺳت ھﺎ و ﺷﺎﻧﮫھﺎی ﺳﻔﯾدش ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺑود‪.‬‬
‫او ﻣوھـﺎی طﻼﯾـﯽ ﺧـود را ﻓـر داده ﺑـود و ﺑـﺎ ﮔذاﺷـﺗن ﯾـﮏ ﺗـﺎج ﺑـر ﺳـرش ﺑـر ﻣـﺎه ﺷـب ﭼﮭـﺎرده‬
‫ﻧﻘطﮫی ﭘﺎﯾﺎن ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑود ‪.‬‬
‫آﻧﻘــدر زﯾﺑــﺎ ﺷــده ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﺎ دﯾــدﻧش ھﻣــﮫی ﻣﮭﻣــﺎن ھــﺎ اﻧﮕﺷــت ﺑــﮫ دھــن ﻣﺎﻧــده ﺑودﻧــد‪ .‬او ﺑــﺎ‬
‫ﺷ ـﺎﻧﮫھﺎی ﺑرھﻧ ـﮫی ﺧ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ آﻧﮭ ـﺎ ﻧﮕ ـﯾن ھ ـﺎی اﻟﻣ ـﺎس ﺷ ـﮑل ﭼﺳ ـﭘﺎﻧده ﺑ ـود‪ ،‬ﻓراﺗ ـر از ﺳ ـﺗﺎره و‬
‫ﻣﺎه ﻣﯾدرﺧﺷﯾد‪.‬‬
‫دﯾﮕــر ھﻣــﮫی ﮔﺎرﺳــون ھــﺎ دﺳــت از ﮐــﺎر ﮐﺷــﯾده ﺑودﻧــد و ﺑــﮫ ادا و اطــوار ﺑــﺎران ﮐــﮫ ﻣﺛــل‬
‫ﻣﻠﮑﮫھﺎی زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺷده ﺑود ﺣﯾرتوار ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾد ھم در دل ﺷﺎن ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد‪»:‬ﺧوش ﺑﮫ ﺣﺎل داﻣﺎد ﺑﺎ اﯾن ﻋروس زﯾﺑﺎ«‬
‫و ﯾﺎ ھم دﺧﺗرھﺎی دم ﺑﺧت ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد‪ »:‬ﺧوش ﺑﮫ ﺣﺎل ﻋروس ﺑﺎ اﯾن ﻣﺣﻔل ازدواج«‬
‫اﻣﺎ ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ ﺧوش ﺑﮫ ﺣﺎل ﺧودﺷﺎن ﮐﮫ ازﯾن ﻧﻣﺎﯾش ﻣﺻﻧوﻋﯽ ﻟذت ﻣﯾﺑردﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪150‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻧ ـدی ﻧﮕذﺷ ـت ﮐ ـﮫ آھﻧ ـﮓ ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ ﺗﯾ ـز ﺗ ـر ﺷ ـد و ﯾ ـﮏ ﮔ ـروه دﺧﺗ ـر ﮐ ـﮫ ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ده ﻧﻔ ـر ﻣﯾﺷ ـدﻧد‬
‫از دو طرف ﺳﺎﻟن ﺑﮫ ﺳﻣت ﺑﺎران آﻣدﻧد و او را داﯾره وار در ﺑر ﮔرﻓﺗﻧد‪.‬‬
‫»ﮐﺎﺷﮑﯽ آن روز ﺑرﺳد ﮐﮫ ﺑﺎ ﺗو ھﻣﺧﺎﻧﮫ ﺷوم«‬
‫»ﺑﮑﺷﯽ ﺷﺎﻧﮫ ﺑﮫ ﻣو ﺗﺎ ﮐﮫ دﯾواﻧﮫ ﺷوم«‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ اﺷ ـﺎره ﺧﯾ ـره ﺑ ـﮫ ﻣ ـن اﯾ ـن آھﻧ ـﮓ را ﺑ ـراﯾم زﻣزﻣ ـﮫ ﻣﯾﮑ ـرد اﻧﮕ ـﺎر ﻣﯽﺧواﺳ ـت ﺣ ـرف‬
‫ھﺎی دﻟش را ﺗوﺳط اﯾن آھﻧﮓ ﺑﮫ ﻣن ﺑﮕوﯾد‪.‬‬
‫»در ﻧﮕﺎه ﺗو ﯾﮏ دﻧﯾﺎﺳت دل ﻣن ﻏرق ﺗﻣﺎﺷﺎﺳت‪«.‬‬
‫»ﻧﮑﻧ ـد ﯾ ـﮏ روز ﺑﮕ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻗﻠ ـب ﺗ ـو ﻋﺎﺷ ـق ﻣ ـﺎ ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬در دﻟ ـت ھ ـوای ﻣ ـﺎ ﻧﯾﺳ ـت‪.‬زﺑﺎﻧم ﻻل ﺷ ـود‬
‫وااااااای«‬
‫»ای ﮔل ﮔﻠزار ﭘﯾش ﻣن ﭼﺎدر را ﺑردار«‬
‫دﯾﮕ ـر ﺑ ـﮫ آﻧﮭ ـﺎ ﻧﮕ ـﺎه ﻧﮑ ـردم و ﭼﺷ ـﻣم را ﺑ ـﮫ زﻣ ـﯾن دوﺧ ـﺗم و زاوﯾ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣم ﻓﻘ ـط ﭘﺎھ ـﺎی آﻧﮭ ـﺎ را‬
‫ﻣﯾﺗواﻧﺳت ﺑﺑﯾﻧد ﮐﮫ ﭼطور ﻣﯾﭼرﺧﯾدﻧد و ﻣﯾرﻗﺻﯾدﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺧ ـش ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ ﻣﯾﻧواﺧﺗﻧ ـد و ﻋﮑ ـﺎس ھ ـﺎ ﻋﮑ ـس ﻣﯾﮕرﻓﺗﻧ ـد و اﯾ ـن ﻣ ـن ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﭼﮭ ـرهی ﮐ ـﮫ‬
‫ﻧﺷ ـﺎن ﺳ ـﮫ اﻧﮕﺷ ـت از ﺳ ـر ﺑرﺧ ـورد ﺳ ـﯾﻠﯽ ﭘ ـر از ﻧﻔ ـرت ﻣ ـﺎدرم در ﭼﮭ ـرهام ﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود‪ ،‬در ﺗﻣ ـﺎم‬
‫ﻋﮑس ھﺎ وﯾران ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫ظــﺎھرا ﺑــﺎران ﺑــرای ﻣــن ﻣﯾرﻗﺻــﯾد اﻣــﺎ در واﻗــﻊ او ﺑــﮫ ھرﮐﺳــﯽ در آن ﻣﺣﻔــل ﻣﯾرﻗﺻــﯾد اﻻ‬
‫ﻣن‪ !....‬ﭼون ﺗﻧﮭﺎ ﮐﺳﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺑﺎران ﻧﮕﺎه ﻧﻣﯾﮑرد ﻣن ﺑودم‪.‬‬
‫در دﻟـم آرزو ﮐـردم ﮐـﺎش آﺳـﻣﺎن دھـن ﺑـﺎز ﮐﻧـد و ﻣـرا ﺑﺑﻠﻌـد و ﯾـﺎ زﻣـﯾن ﭼـﺎک ﺷـود و ﻣـن ﻓـرو‬
‫ﺑرم ﺗﺎ ازﯾن ﺣﺎل ﻧﺟﺎت ﭘﯾدا ﮐﻧم‪ .‬اﻣﺎ ھﯾﭼﮑدام ازﯾن اﺗﻔﺎق ھﺎ ﻗرار ﻧﺑود ﮐﮫ ﺑﯾﻔﺗد‪.‬‬
‫رﻗـص ﺑـﺎران ﮐـﮫ ﺗﻣـﺎم ﺷـد ﺑـﮫ ﯾﮑﺑـﺎره ﺳـﺎﻟن از ﮐـف و ﺗﺷـوﯾق ﺑـﮫ ھـوا رﻓـت ھﻣـﮫ را ﺷـﮕﻔت زده‬
‫ﮐرده ﺑود ‪.‬‬
‫آن ﺷب ﺑﺎران ﺑﺎ زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺗﻣﺎم طوری ﺑر ﺣﺎﺿرﯾن ﺑﺎرﯾد ﮐﮫ ھﻣﮫ را ﻏرق ﺧودش ﮐرد‪.....‬‬

‫اﻣـﺎ ﭘـس از آن ﻣوﺳـﯾﻘﯽ آﺑﺷـﺎری ﻣﺣﻠـﯽ ﺷـروع ﺑـﮫ ﻧـواﺧﺗن ﮐـرد و اﯾـن ﺑـﺎر ﭘـدر و ﻣـﺎدرم‪ ،‬ﺧﺎﻟـﮫ‬
‫و ﺷ ـوھرش‪ ،‬اﺣﺳ ـﺎس و ﺣﺗ ـﯽ ﺑﮭ ـزاد ﮐ ـﮫ ازش اﻧﺗظ ـﺎر ﻧداﺷ ـﺗم و ھﻣ ـﮫی اﻗ ـوام ﻧزدﯾ ـﮏ ﺑ ـﮫ ﻣﯾ ـدان‬
‫آﻣدﻧد و ﻣﺎ را در وﺳط ﻣﯾدان ﮐرده ﺷروع ﺑﮫ رﻗﺻﯾدن ﮐردﻧد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﭼﻧد ﻟﺣظﮫ ﭘﯾش ھﯾﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯾﻔﺗﺎده ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﭼﻘدر ﻣﻘﺎﺑل ﻣردم ﺧوب ﻧﻘش اﯾﻔﺎ ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ اﯾﻧﮭﺎ ﺧﺎﻧوادهی ﻣن ﺑﺎﺷﻧد‪.‬‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﭼﻘدر ﺣرف ﻣردم ﺑراﯾﺷﺎن ﻣﮭم ﺑود؟‬
‫ﺣﺗﯽ از وﯾران ﺷدن ﭘﺳرﺷﺎن ﮔذﺷﺗﻧد و اﯾﻧﻘدر آﺳوده ﻣﯾرﻗﺻﯾدﻧد‪!.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪151‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻟﯾـﺎس از ﺑـﯾن ھﻣـﮫ رﻗﺻـﯾده ﺑـﮫ ﺳـﻣت ﻣـن آﻣـد و ﻣـرا در آﻏـوش ﮔرﻓﺗـﮫ ﮔﻔـت‪» :‬دوﺳـت ﺻـﺑور‬
‫ﻣن! ﭼﯾزی ﻧﻣﺎﻧده ﻧﻣﺎﯾش ﺗﻣﺎم ﻣﯾﺷود‪«.‬‬
‫و دﺳﺗﺎﻧم را ﮔرﻓت و ﻣﯾرﻗﺻﯾد‪.‬‬
‫آن روز درﺳــﯽ ﺑزرﮔــﯽ را ﯾــﺎد ﮔــرﻓﺗم‪ :‬ھــﯾﭻ وﻗــت ﻧﺑﺎﯾــد ظــﺎھر زﻧــدﮔﯽ دﯾﮕــران را ﺑــﺎ ﺑــﺎطن‬
‫زﻧدﮔﯽ ﺧود ﻣﻘﺎﯾﺳﮫ ﮐﻧﯾم‪.‬‬
‫آن ﺷـب ﻣـﺎ ﺧوﺷـﺑﺧت ﺗـرﯾن ﺧـﺎﻧواده آن ﻣﺣﻔـل ﺑـودﯾم اﻣـﺎ ﭼـﮫ ﮐﺳـﯽ ﻣﯾداﻧﺳـت ﮐـﮫ آن ھﻣـﮫ اﻓـراد‬
‫در ﻣﯾدان رﻗص ﺑﺎ ﻟب ﺧﻧدان وﻟﯽ ﺑﺎ ﻗﻠوب ﺷﮑﺳﺗﮫ ﻣﯾرﻗﺻﯾدﻧد‪......‬؟‬

‫******‬

‫ﺳﺎﻋت ﻧزدﯾﮏ ﺳﮫ ﺻﺑﺢ ﺑود ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ رﺳﯾدﯾم‪.‬‬

‫ﺗﻣــﺎم ﻣــدﺗﯽ ﮐــﮫ در طــول راه ﺑــودﯾم ﮐﻠﻣــﮫی ﺑــﺎ ﺑــﺎران ﺣــرف رد و ﺑــدل ﻧﮑ ـردم و او ﮐــﮫ اﯾﻧﺑــﺎر‬
‫در ﺳ ـﯾت ﺟﻠ ـو ﻣ ـوﺗر در ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـن ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـود ﭼﻧ ـدﯾن ﺑ ـﺎر ﺻ ـورﺗش را ﺑرﮔرداﻧ ـده ﺑ ـﮫ ﭼﮭ ـرهام‬
‫ﻧﮕﺎه ﮐرد وﻟﯽ ﻣن اھﻣﯾﺗﯽ ﻧدادم‪.‬‬
‫ﯾﮑﺑــﺎر ﮐــﮫ دﺳــﺗم روی ﮔﯾــر ﻣــوﺗر ﺑــود ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﺎ دﺳــﺗش ﻟﻣــسام ﮐﻧــد اﻣــﺎ ﻣــن طــوری ﮐــﮫ‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﺗوﺟﮫ ﻧﺷدم‪ ،‬دﺳﺗم را ﮐﻧﺎر زدم و او ھم ﻣﺎﯾوس ﺷده دﯾﮕر ﮐﺎری اﻧﺟﺎم ﻧداد‪.‬‬
‫ﺧ ـﺎﻧوادهام ﮐ ـﮫ از ﺧﺳ ـﺗﮕﯽ ﻣﺟ ـﺎﻟﯽ ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﻧﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﯽ ھ ـﯾﭻ ﮐ ـﺎری دﯾﮕ ـر ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ھﺎﯾﺷ ـﺎن‬
‫ﭘﻧــﺎه ﺑردﻧــد‪ .‬ﺑــﺎران ھــم ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﺧﺎﻧــﮫ رﻓــت و ﻣــن ﻣــدﺗﯽ طــوﻻﻧﯽ در ﺣــوﯾﻠﯽ ﻋﻣــﺎرت ﮐﻧــﺎر‬
‫آﺑﺷﺎر ﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫ھوا ﺳرد ﺑود و ﻣﯾداﻧﺳﺗﯽ ﻓردا ﺧزان آﻣدﻧﯽ اﺳت!‬
‫آﺑﺷ ـﺎر ط ـوری آبھ ـﺎ را ﻓ ـوران ﻣﯾ ـداد ﮐ ـﮫ رطوﺑ ـت آن ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم ﻣﯾﺧ ـورد و ﺣ ـﺎﻟم را ﺟ ـﺎ ﻣ ـﯽ‬
‫آورد‪.‬‬
‫ھـوا ھـم طـوری ﺑـود ﮐـﮫ ﺗـو را ﺑـﮫ ﺧﺎﻧـﮫ دﻋـوت ﻣﯾﮑـرد و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـﺗﯽ طـوﻻﻧﯽ ﻣـدت در ﺑﯾـرون‬
‫ﺑﻣﺎﻧﯽ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣـن ﻧﻔـس ھـﺎی ﻋﻣﯾـق ﻣﯾﮑﺷـﯾدم و ﺑـﺎز دﻣـم ﮐـﮫ ﭘـر از ﺑﻐـض‪ ،‬ﯾـﺎس و ﺧﺳـﺗﮕﯽ ﺑـود ﺑـﮫ ﻓﺿـﺎ‬
‫ﻣﻧﺗﻘل ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﭼﯾزھﺎی ﻋﺟﯾب در ذھﻧم ﻣﯾﮕذﺷت‪ ،‬اﯾﻧﮑﮫ ھﻣﮫ ﭼﯾز را رھﺎ ﮐﻧم و ازﯾن ﻣﮑﺎن ﻓرار ﮐﻧم‪....‬‬
‫ﯾﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﻏﺎﯾب ﺷوم و دﯾﮕر ﮐﺳﯽ ﭘﯾداﯾم ﻧﮑﻧد‪...‬‬
‫ﯾﺎ اﺻﻼ ﺑﻣﯾرم و دﯾﮕر در اﯾن دﻧﯾﺎ رﻧﺞ ﻧﮑﺷم‪....‬‬
‫اﻣ ـﺎ ھﯾﭼﮑ ـدام اﯾ ـن ﮔزﯾﻧ ـﮫ ھ ـﺎ ﻣﻣﮑ ـن ﻧﺑ ـود و ﺑﺎﯾ ـد زﻧ ـده ﻣﯾﻣﺎﻧ ـدم و زﺟ ـر ﻣﯾﮑﺷ ـﯾدم‪ .‬آن ﺷ ـب ﮐ ـﮫ‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ھﻣﮫ ﭼﯾز اوﻟﯾﮫ زﻧدﮔﯾم را داﺷﺗم‪:‬‬

‫ ‬ ‫ ‪152‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺧﺎﻧــﮫ‪ ،‬ﺷــﻐل‪ ،‬ﻣــوﺗر‪ ،‬ﺗﺣﺻــﯾل‪ ،‬ﺧــﺎﻧواده‪ ،‬ھﻣﺳــر‪ ،‬دوﺳــت‪ ،‬ﭘــول‪ ،‬ﻣﻘــﺎم‪ ،‬ﻋــزت و ﺷــرف اﻣــﺎ‬
‫اﻧﮕﺎر ﭼﯾـزی ﺑزرﮔـﯽ ﮐـم داﺷـﺗم ﮐـﮫ ﺑﺎﻋـث ﺷـده ﺑـود ھﻣـﮫی اﯾﻧﮭـﺎ آن طـوری ﮐـﮫ اﺳـت ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣم‬
‫ﻧﯾ ﺎﯾ د ؟‬
‫آن ﻧداﺷﺗﮫام ﭼﯽ ﺑود؟‬
‫ﻋﺷق ﻧﺑود ‪...‬؟‬
‫ھر ﻗدر ھم ﮐﮫ زﻧدﮔﯽ اﻧﺳﺎن ﺧوب ﺑﺎﺷد ﮔﺎھﯽ وﻗت ھﺎ دﻟش ﻣﯾﺧواھد ﺑﻣﯾرد‪....‬‬
‫*‬

‫اذان ﺻـ ـﺑﺣﮕﺎھﯽ آرام آرام ﺑـ ـﮫ ﮔوﺷـ ـم رﺳـ ـﯾد و ﮔـ ـوش ھـ ـﺎﯾم را ﻧـ ـوازش داد‪ .‬اﻧﮕـ ـﺎر آن روز دم‬
‫ﺻـﺑﺢ ﺧـدا ﺑـراﯾم اﻟﮭـﺎم ﮐـرد ﮐـﮫ ﻣـن ﺑراﯾـت ﮐـﺎﻓﯽام‪ .‬واﻗﻌـﺎ ھـم ﮐـﮫ ﭼﻧـﯾن ﺑـود‪ .‬اﮔـر ﺗـﺎ آن زﻣـﺎن‬
‫دﯾواﻧﮫ و ﻣﻔﺗون ﻧﺷده ﺑودم ﻟطف و ﻣرﺣﻣت ﷲ ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ رﻓــﺗم و وﺿــو ﮔرﻓﺗــﮫ و ﻧﻣــﺎز ﺻــﺑﺢ را در ﺻــﺎﻟون ﺧﺎﻧــﮫ ادا ﮐــردم‪ .‬در ﭘﺎﯾــﺎن ﻧﻣــﺎز‬
‫ﭘﯾش ﭘروردﮔﺎر ﻧﯾﺎﯾش ﮐردم‪.‬‬
‫ﺳــﭘس اﯾﺳــﺗﺎدم و ﺑــﮫ دروازه اﺗــﺎﻗم ﺧﯾــره ﺷــدم‪ .‬دﯾﮕــر آﺷ ـﻧﺎ ﻧﺑــود و اﺗــﺎﻗﯽ ﺑﯾﮕﺎﻧ ـﮫ ﺑــﮫ ﻧظ ـرم ﻣــﯽ‬
‫آﻣ ـد‪ .‬اﺻ ـﻼ دﻟ ـم ﻧﻣ ـﯽ آﻣ ـد وارد ﺷ ـوم اﻣ ـﺎ دﯾﮕ ـر راھ ـﯽ ﻧداﺷ ـﺗم‪ .‬دروازهی اﺗ ـﺎق را ﺗ ـﮏ ﺗ ـﮏ زدم‬
‫و ﭘس از ﺳﮫ ﺛﺎﻧﯾﮫ وارد ﺷدم‪.‬‬
‫ﻟﺑ ـﺎس ﻋ ـروس ﺑ ـﺎران روی ﺗﺧ ـت‪ ،‬ﺟ ـواھراﺗش روی ﻣﯾ ـز‪ ،‬ﮐﻔ ـش ھ ـﺎی ﺑﻠﻧ ـد و ﺳ ـﻔﯾدش ﮐ ـف اﺗ ـﺎق‬
‫رھ ـﺎ ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد و ﺧ ـودش ﮐ ـﮫ ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود آراﯾ ـش ﺧ ـود را ﭘ ـﺎک ﮐ ـرده و ﻟﺑ ـﺎس ﺧ ـواب اﺑرﯾﺷ ـﻣﯽ‬
‫ﺳـرخ رﻧـﮓ ﺑـﮫ ﺗـن ﮐـرده ﺑـود در ﮔوﺷـﮫی دﯾﮕـر ﺗﺧـت در ﺣﺎﻟﯾﮑـﮫ ﺑـﺎﻟش ﻣـرا در آﻏـوش ﮔرﻓﺗـﮫ‬
‫ﺑود آﻧﻘدر ﻋﻣﯾق ﺧواب ﺑود ﮐﮫ ھﻔت دورهی ﭘﺎدﺷﺎھﯽ را ﺑﮫ ﺧواب دﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﭘﯾدا ﺑود ﮐﮫ ﺧﯾﻠﯽ ﻣﻧﺗظر ﻣﺎﻧده و از ﺧﺳﺗﮕﯽ زﯾﺎد ﺑﯽ ھوش اﻓﺗﺎده اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن ﭘﺷت ﻣﯾز ﮐﺎریام رﻓﺗم و روی ﭼوﮐﯽ ﻧﺷﺳﺗم‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﺳــﻧﮕﯾن ﺷــده ﺑــود و دﺳــﺗور ﻣﯾــداد ﺳــرم را روی ﻣﯾــز ﺑﮕــذارم ﭼﻧــﯾن ﮐــردم و دﯾﮕــر‬
‫ﻧﻔﮭﻣﯾدم‪.‬‬
‫در ﺧ ـواب ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم دﺳ ـت ھ ـﺎی ﻧ ـﺎزﮐﯽ ﻻی ﻣوھ ـﺎﯾم ﻓ ـرو ﻣﯾ ـرود و رگ ھ ـﺎی اﻋﺻ ـﺎﺑم را‬
‫ﻣﺎﺳــﺎژ ﻣﯾدھــد‪ ،‬ﻣوھــﺎﯾم ﻧــوازش ﻣﯾﺷــود و آن دﺳــت آرام آرام روی ﭼﺷــم ھــﺎﯾم ﻣﯽرﺳــد و ﻣــژه‬
‫ھﺎﯾم را ﻟﻣس ﻣﯾﮑﻧد ‪.‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی زدم و روﺣم ﺷﺎد ﺷد!‬
‫ﻣدت ھﺎ ﺑودﮐﮫ ﺑﮫ اﯾن ﻧوازش ﻧﯾﺎز داﺷﺗم!!‬
‫و ﭼﻘدر ﯾﮏ اﻧﺳﺎن ﺑﮫ ﻣﺣﺑت و ﻋﺎطﻔﮫ ﻧﯾﺎزﻣﻧد اﺳت‬
‫اﮔر اﯾن ھﺎ ازش دور ﺷود ﻗﻠﺑش ﺳﻧﮓ و ﺧودش ﻣﻧﻔور ﻣﯾﺷود ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪153‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آرام ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم و در ﻣﻘ ـﺎﺑﻠم ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻧﺎروﺷ ـن دﺧﺗ ـر ﻣ ـوطﻼﯾﯽ ﺳ ـﻔﯾد ﭼﮭ ـره ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺎﺳ ـﯽ‬
‫ﺑــﮫ رﻧــﮓ اﻧــﺎر اﯾﺳــﺗﺎده ﺑــود‪ .‬از دﯾــدﻧش ﺣــس ﺧوﺷــﯽ ﻧداﺷــﺗم و وﻗﺗــﯽ ﭼﺷــﻣﺎﻧم ﺑــﮫ ﻧــور ﻓﺿــﺎ‬
‫ﻋﺎدت ﮐرد و ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎز ﺷد ﺑﺎران را ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧد ﭘﯾش روﯾم دﯾدم‪.‬‬
‫ﭼﺷـ ـﻣﺎﻧم را ﻣﺎﻟﯾـ ـدم و ﻣﺗوﺟـ ـﮫ ﺷـ ـدم ﺳـ ـﺎﻋت ‪ 08:00‬ﺻـ ـﺑﺢ اﺳـ ـت‪ .‬ﺑـ ـﺎران از ﮐـ ـﻧﺞ ﻟـ ـب ﻟﺑﺧﻧـ ـد‬
‫ﻣﯾ ـزد‪ .....‬آرام وﻟ ـﯽ ﻋﻣﯾ ـق ﻧﻔ ـس ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد و ﺑﺎﻻﺗﻧ ـﮫاش ﺑ ـﺎﻻ و ﭘ ـﺎﯾﯾن ﻣﯾرﻓ ـت‪ .‬ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫ھﯾﺟﺎن دارد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ ﺻدای ﻧﺎزﮐﺗر و ﺑﺎ ﻧﺎز ﮔﻔت‪» :‬ﻋزﯾزم! اﯾﻧﺟﺎ ﺧواﺑت ﺑرده ﺑود؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯾﻠﯽ ‪» :‬ﺑﻠﯽ!«‬
‫ﺑ ـﺎران ﺳ ـرش را ﭘ ـﺎﯾﯾن ﮐ ـرد اﻧﮕ ـﺎر ﺑ ـﺎ زﻣ ـﯾن ﺣ ـرف ﻣﯾ ـزد‪» :‬ﺧوﺑﯾ ـﺎت ﻧ ـداره اﯾﻧﺟ ـﺎ ﺑﺧ ـواﺑﯽ‪ .‬ﺑﯾ ـﺎ‬
‫روی ﺗﺧت‪ ....‬ﻧﻣﯾﺧواھم ﺧﺎﻧواده دﻧﺑﺎل ﻣﺎ ﺣرﻓﯽ ﺑزﻧﻧد«‬
‫ﻣـ ـن ﺑـ ـﯽ آﻧﮑـ ـﮫ ﺟـ ـواب اﯾـ ـن ﺣـ ـرف را ﺑﮕـ ـوﯾم ازش ﭘرﺳـ ـﯾدم‪» :‬ﭼـ ـرا اﻣـ ـروز ﺑـ ـﮫ داﻧﺷـ ـﮕﺎھت‬
‫ﻧرﻓﺗﯽ؟«‬
‫ﺑﺎران آن زﻣﺎن ﻣﺣﺻل ﺳﺎل ﺳوم داﻧﺷﮑده زﺑﺎن و ادﺑﯾﺎت ﭘوھﻧﺗون ﮐﺎﺑل ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﺎران‪» :‬اﻣــروز روز اول زﻧــدﮔﯽ ﻣﺷــﺗرک ﻣــن اﺳــت ﭼطــور ﺑــرم؟ ھــم ﺻــﻧﻔﯽ ھــﺎﯾم ﭼــﮫ‬
‫ﻣﯾﮕوﯾﻧـــد ﺣﺗﻣـــﺎ ﻓﮑـــر ﺧواھﻧـــد ﮐـــرد ﻣـــرا در ھﻣـــﺎن ﺷـــب اول ﺑﯾـــرون ﮐردهﯾـــﯽ« و ﺧﻧـــدهی‬
‫ﻣﻌﻧﺎداری ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﺑــﺎران ﺗوﻗﻌــﺎﺗﯽ واﻓــری از ﻣــن داﺷــت ﮐــﮫ ﻣــن ھــﯾﭻ وﻗــت ﻗــﺎدر ﺑــﮫ ﺑــرآوردن آﻧﮭــﺎ‬
‫ﻧﺑودم ﭘس ﻻزم ﺑود ھﻣﺎن ﻣوﻗﻊ ﻗواﻧﯾن را ﺑراﯾش ﻣﯾﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫روی ﭘــﺎﯾم اﯾﺳــﺗﺎدم و ﺑــﮫ ﺻــورت ﺑــﺎران ﻧﮕــﺎه ﮐــردم او ھــم رد ﻗــدم را ﮔرﻓــت و ﭼﺷــﻣﺎﻧش را‬
‫از زﻣﯾن ﺑﻠﻧد ﮐرد‪.‬‬
‫ﮔﻔــﺗم‪» :‬ھﻣﻣــم! ﺑﺑــﯾن ﺑــﺎران ﺟــﺎن‪ !...‬ﺧــودت ﮐــﺎﻣﻼ از ﭼﮕــوﻧﮕﯽ وﺻــﻠت ﻣــﺎن آﮔــﺎه اﺳــﺗﯽ و‬
‫ﺧوب ھم ﻣﯾداﻧﯽ ﮐﮫ ﭼطور اﯾن ازدواج ﺳر ﮔرﻓت‪ .‬ﻧﯾﺎز ﻧﻣﯾﺑﯾﻧم ﺑراﯾت ﯾﺎدآوری ﮐﻧم‪«.‬‬
‫ﺑـﺎران آب دھـﺎﻧش را ﻗـورت ﮐـرد و ﻧﮕـران ﺷـد‪ ،‬اﻧﮕـﺎر ﻓﮭﻣﯾـده ﺑـود ﮐـﮫ ﭼـﯽ ﻣﯾﮕـوﯾم‪ .‬ﻣـن اداﻣـﮫ‬
‫دادم‪» :‬ﺑ ـﮫ ﭼﻧ ـد دﻟﯾ ـل ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺗ ـو ازدواج ﮐ ـردم‪ :‬ﺟﻠ ـوﮔﯾری از ﺧﺻ ـوﻣت ﻣﯾ ـﺎن دو ﺧ ـواھر‪ ،‬ﻣ ـﺎﻧﻊ‬
‫ﺷــدن از ﺧودﮐﺷــﯽ ﺗــو‪ ،‬اﺣﺗــرام ﺑــﮫ دﻟﺷﮑﺳــﺗﮕﯽ ﭘــدرت‪ ،‬ﺣرﻣــت اﺷــﮏ ھــﺎی ﻣــﺎدرت و اﺣﺗــرام‬
‫ﺑﮫ اﺣﺳﺎس ﺧودت ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﻣن«‬
‫ﺗو اﺳﻣﺎ و رﺳﻣﺎ ﺧﺎﻧم ﻣن ﺧواھﯽ ﺑود‪ .‬در ﺗﻣﺎم ﻣن ﺟﺎﺧواھﯽ داﺷت ﺟز ﻣﻌﻧوﯾﺎت‪«!....‬‬
‫ﺑﺎران ﺷروع ﺑﮫ ﺟوﯾدن ﻟب ھﺎﯾش ﮐرد‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻣﮑﺛ ـﯽ ﮐوﺗ ـﺎه اداﻣ ـﮫ دادم‪»:‬ﻣ ـن و ﺗ ـو ھﯾﭼﮕ ـﺎه زن و ﺷ ـوھر واﻗﻌ ـﯽ ﻧﺧ ـواھﯾم ﺷ ـد اﯾ ـن را‬
‫ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــﮫ ﻓﮑــرت ﺑﮕﯾــر‪ .‬ﺗــو ھﻧــوز دﺧﺗرﺧﺎﻟــﮫ و ﻣــن ﭘﺳــر ﺧﺎﻟــﮫات اﺳــﺗم ﻧــﮫ ﭼﯾــزی ﺑﯾﺷــﺗر‬
‫ﻓﮭﻣﯾدی؟‪.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪154‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣﺗــﯽ دوﺳــت ھــم ﻧﯾﺳــﺗﯾم اﯾــن را ھــم ﺑﻔﮭــم‪ .‬درﻣﯾــﺎن زﻧــدﮔﯽ اﺟﺗﻣــﺎﻋﯽ و آن ھﻣــﮫ ﻗﺎﻟــب ھــﺎی‬
‫ﻓﮑری‪ ،‬ﻣرز ﺑﺎرﯾﮏ وﺟود دارد‪ !....‬ﭘﺎ را از آن ﻓراﺗر ﻧﮕذار‪!....‬‬
‫از ﭼﮭــﺎرﭼوب »دﺧﺗــر ﻧﺟﯾــب‪ ،‬ﻣﺗواﺿــﻊ و ﻣــودب« ﺧــﺎرج ﻧﺷــو‪ ،‬آزاد ﺷــدن و ﻧزدﯾــﮏ ﺷــدن‬
‫ﺑـ ـﮫ آن ﺧـ ـط ﻗرﻣـ ـزی ﮐـ ـﮫ دﺧﺗـ ـران ﺧـ ـوب را از دﺧﺗـ ـران ﺑـ ـد ﺟـ ـدا ﻣﯾﮑﻧـ ـد‪ ،‬ﻣﻧظـ ـورم را ﮐـ ـﮫ‬
‫ﻣﯾﻔﮭﻣﯽ‪...‬؟‬
‫ﭘس ﻣﺗوﺟﮫ رﻓﺗﺎر‪ ،‬ﮔﻔﺗﺎر و ﻟﺑﺎس ﭘوﺷﯾدﻧت در اﯾن اﺗﺎق ﺑﺎش‪....‬‬
‫ﺑﻠــﯽ ھــر دوﺗﺎﯾﻣــﺎن در اﯾــن اﺗــﺎق ﻣﯾﻣــﺎﻧﯾم ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺧــﺎﻧواده ﺑــوﯾﯽ ﻧﺑرﻧــد اﻣــﺎ در ﭼﮭــﺎرﭼوب‬
‫ﻗواﻧﯾن ﮐﮫ ﮔﻔﺗم‪«.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﻏﻣﻧ ـﺎک ﺑ ـﮫ ﭼﮭ ـرهام ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﮔﻔت‪»:‬ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ از ﻣ ـن ﺧﯾﻠ ـﯽ دﻟﺧ ـوری!‬
‫ﺑﺎﺑــت ﺣــوادث اﺧﯾــر ﺷــرﻣﻧدهات ھﺳــﺗم ﺗــو ﺑــﮫ ﺧــﺎطر ﻣــن دو ﺑــﺎر اذﯾــت ﺷــدی‪ ،‬ﭘــدرم و ﺧﺎﻟــﮫام‬
‫روی ﺗو دﺳت ﺑﻠﻧد ﮐردﻧد‪«.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎن ﺑﺎران اﺷﮑﯽ ﺷد‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﺧدای ﮔرﯾﮫ ﺑود‪ ...‬آب از آب ﺗﮑﺎن ﻧﻣﯾﺧورد ﮐﮫ اﺷﮏ ھﺎﯾش ﺟﺎری ﻣﯾﺷد‪...‬‬
‫ﻣﺗﻧﻔــرم ازﯾــن ﺧﺻوﺻــﯾت دﺧﺗرھــﺎ‪ ....‬ﭼــون واﻗﻌــﺎ ﻧﻣﯾﺗــواﻧم ﺑــرای ﻣــﺎﻧﻊ اﯾــن اﺷــﮏھﺎ ﮐــﺎری‬
‫ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺑ ـرای آرام ﺷ ـدﻧش ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣﮭ ـم ﻧﯾﺳ ـت اول ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـردی اﯾ ـن ﮐﺎرھ ـﺎ ﻧﻣﯾﺷ ـد ﺣ ـﺎﻻ ﮐ ـﮫ ﺷ ـد‪،‬‬
‫اﻓﺳوس و ﺣﺳرت ﻧﺧور‪ .‬ﻓﻘط ﺑﮫ ﺣرف ھﺎی ﮐﮫ ﮔﻔﺗم ﺗوﺟﮫ و ﻋﻣل ﮐن«‬
‫ﺑﺎران اﻟﺗﻣﺎس ﮔوﻧﮫ ﮔﻔت‪»:‬ﭘس ﻗواﻧﯾن ﻣن ﭼﯽ؟‬
‫ﭘس اﺣﺳﺎﺳﺎت ﻣن ﭼﯽ؟‬
‫اﯾﻧﮑﮫ ﺗو را دوﺳت دارم و ﺑرای ﺗو ھﺳﺗم؟«‬
‫ﺣــرف ھــﺎی ﺑــﺎران روی ﻣــن اﺛــر ﻧداﺷــت ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑــﮫ ﺳــﻘف دوﺧــﺗم و طﻌﻧــﮫوار ﮔﻔــﺗم‪:‬‬
‫»ھرﮔ ـز ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ ﺧ ـود را در دل ﮐﺳ ـﯽ ﺟ ـﺎ دھ ـﯽ اﯾ ـن ﯾ ـﮏ آرزوی ﻣﺣ ـﺎل اﺳ ـت‪ .‬ﺿ ـﻣﻧﺎ دﯾﺷ ـب‬
‫ﺑﮫ اﻧدازه ﮐﺎﻓﯽ ﺧودت را ﺑﮫ ﻧﻣﺎﯾش ھﻣﮫ ﺳﺎﻟن ﮔذاﺷﺗﯽ ﺑﮫ ﻣن ﭼﯾزی ﻧﻣﺎﻧد«‬
‫ﺑﺎران ﺷرﻣﻧﺎک و ﺑﺎ ﺻدای ﻟرزان ﮔﻔت‪» :‬ھﻧوز ھم آن دﺧﺗر را ﻓراﻣوش ﻧﮑردی‪....‬؟«‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎرﮔﯽ دﻟم رﯾﺧت‪!.....‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺧﻧدهھﺎی رھﺎﯾش‪....‬‬
‫ﺑﺎ طرز ﻧﮕﺎهھﺎی ﻣﺧﺻوﺻش ‪....‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎی ﺑﺎی ﮐردﻧش از دور ﺑﮫ ﻣن روی ﻧﯾﻣﮑت ﺳﺑز‪...‬‬
‫ﺗﻣﺎﻣش روح ﮔرﻓﺗﮫ و ﭘﯾش ﭼﺷﻣم ﺳﺑز ﺷدﻧد‪.‬‬
‫اﮔ ـر ﺑ ـﺎران ﻣﯾداﻧﺳ ـت ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ﺣ ـرف ﭼ ـﮫ ﭼﯾزھ ـﺎی را ﺑ ـﮫ ﺧ ـﺎطرم آورده اﺳ ـت اﺑ ـدا اﯾ ـن ﺣ ـرف را‬
‫ﻧﻣﯾزد‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﺎران ﻣﺗوﺟﮫ ﺗﻐﯾﯾر ﺣﺎﻟم ﺷد ﻓورا از ﮔﻔﺗﮫاش ﭘﺷﯾﻣﺎن ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪155‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣﺎ ﺣرف ﮐﮫ از دھﺎن ﺧﺎرج ﺷود دﯾﮕر ﺑر ﻧﻣﯾﮕردد‪.‬‬

‫ﺑرای ﻧﺟﺎت از ﺳرزﻧشام اﺷﮏ ھﺎﯾش ﻓرورﯾزان ﺷد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم ﺗﺎ دﯾﮕر اﯾن اﺷﮏھﺎ را ﻧﺑﯾﻧم‪.‬‬
‫ﭼرا ﻣﺟﺑور ﺑودم اﯾﻧطوری ﺑﺎﺷم؟‬
‫ﭼرا اﯾن دﺧﺗر ﻣودب‪ ،‬ﺧودﻣﺎﻧﯽ و ﺧوش ﺑرﺧورد ﺑﮫ ﻧظرم ﺟذاب ﻧﻣﯽ آﻣد؟‬
‫در ﻋــوض‪ ،‬ﺑــرای راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﻣوﺟــودی دﺳــت ﻧﯾــﺎﻓﺗﻧﯽ ﺑــود از درون ﻣﯾﺳــوﺧﺗم؛ ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ‬
‫ﻣﺗﺎھل ﺑود‪ ،‬اﺷﺗﺑﺎھﯽ ﺑزرگ و ﻣﻣﻧوﻋﮫ ﺑرای ﻣن‪.‬‬
‫ﻣﮕـ ـر دﻟـ ـم ﻧﻣـ ـﯽ ﺧواﺳـ ـت ﺧوﺷـ ـﺑﺧت ﺷـ ـوم؟ ﭼـ ـرا اﯾـ ـن ھﻣـ ـﮫ ﮐﺗـ ـﺎب و ﮐﻧﻔـ ـراﻧس ﺑـ ـﺎ ﻣوﺿـ ـوع‬
‫»ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ« در ﻣن اﺛر ﻧﮑرده ﺑود؟‬
‫اﻟﺑﺗـﮫ ﮐـﮫ دﻟـم ﻧﻣﯾﺧواﺳـت ﺑـدﺑﺧت ﺷـوم؛ اﻣـﺎ ﺑـﺎران را ﺗـرﺟﯾﺢ ﻧﻣﯾـدادم ﺑـﺎ اﯾـن ﮐـﮫ ﻣﯾداﻧﺳـﺗم دوﺳـﺗم‬
‫دارد و ﺧوﺷ ـﺑﺧﺗم ﻣﯽﮐﻧ ـد؛ ﭼ ـرا ﺑﺎﯾ ـد دﻟ ـم را ﺑ ـرای آدﻣ ـﯽ ﻣﺛ ـل راﺣﯾ ـل ﻣﯾ ـدادم ﮐ ـﮫ ﺑ ـراﯾم ﻣﻣﻧوﻋ ـﮫ‬
‫ﺑود؟‬

‫***‬
‫روز ھـ ـﺎ ﮔذﺷـ ـت و ﻣـ ـن دوﺑـ ـﺎره ﺑـ ـﮫ ﮐـ ـﺎرم ﺑرﮔﺷـ ـﺗم و ﺑـ ـﺎران ھـ ـم ھﻣـ ـﮫ روزه ﺑـ ـﮫ داﻧﺷـ ـﮕﺎھش‬
‫ﻣﯾرﻓت‪.‬‬
‫ﭘــوﻟﯽ ﺑــرای ﻣــن ﻧﻣﺎﻧــده ﺑــود و وﻗﺗــﯽ ﺣﺳــﺎب ﺑــﺎﻧﮑﯽام را ﺑررﺳــﯽ ﮐــردم ﻓﻘــط ده ھــزار اﻓﻐــﺎﻧﯽ‬
‫از ﭘـس اﻧـداز ﭼﻧـدﯾن ﺳـﺎل ﮐـﺎرم ﻣﺎﻧـده ﺑـود‪ .‬ﻣﺗﺑـﺎﻗﯽ ھﻣـﮫ در ﻣﺻـﺎرف ازدواﺟـم ﺑـﺎ ﺑـﺎران ﺑـﮫ ﺑـﺎد‬
‫ھ ـوا ﻣﺑ ـدل ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻻاﻗ ـل ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ آن ﺟﺷ ـن ﺑ ـﯽ ﺳ ـر و ﺗ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﻣ ـن دﯾ ـدم‪،‬‬
‫ﻗرﺿدار ﻧﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫دوﺑ ـﺎره ﺑﺎﯾ ـد از ﺻ ـﻔر ﺷ ـروع ﻣﯾﮑ ـردم و ﮐﺎرھ ـﺎﯾم روی ھ ـم ﺑ ـود‪ .‬ﭼﻧ ـدﯾن ط ـرح داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد‬
‫روی ﺷ ـﺎن ﮐ ـﺎر ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﺧﺳ ـﺗﮕﯽ ھ ـﺎﯾم دوﺑ ـﺎره آﻏ ـﺎز ﺷ ـد‪ .‬ﺻ ـﺑﺢھﺎ ﻗﺑ ـل از ﺻ ـﺑﺣﺎﻧﮫ ﻣﯾ ـرﻓﺗم و‬
‫ﺷ ـب ھ ـﺎ دﯾروﻗ ـت ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑرﻣﯾﮕﺷ ـﺗم‪ .‬ﺑ ـﺎران اﮐﺛ ـرا ﻣﯾﺧواﺑﯾ ـد و اﮔ ـر ﻣﻧﺗظ ـر ھ ـم ﻣﯾﻣﺎﻧ ـد ﭼﯾ ـزی‬
‫ﺣﺎﺻل ﻧﻣﯽﮐرد‪.‬‬
‫ھــر دوﯾﻣــﺎن ﺑــﮫ دو ﺳــﻣت ﺗﺧــت ﺑــﺎ ﻓﺎﺻــﻠﮫی زﯾــﺎد از ھــم ﻣﯾﺧواﺑﯾــدﯾم طــوری ﮐــﮫ ﭼﯾــزی ﻧﻣــﯽ‬
‫ﻣﺎﻧد از ﺗﺧت ﭘﺎﯾﯾن ﺑﯾﻔﺗﯾم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ھ ـم ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﺗرﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ از ﻣ ـن داﺷ ـت ﮐوﺷ ـش ﻧﻣﯾﮑ ـرد از ﻗ ـواﻧﯾن ﮐ ـﮫ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـودم ﭘ ـﺎﻓراﺗر‬
‫ﺑﮕذارد و اﯾن ﺑراﯾم ﺣﯾرت آور ﺑود‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﭼﯾ ـزی از ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت اﻣ ـﺎ ﻣ ـن ھ ـر روز ﺑ ـراﯾش ﭘ ـول ﻣﯾﮕذاﺷ ـﺗم و او ھﻣ ـﮫی ﭘ ـول را‬
‫روی ﻟﺑ ـﺎس و آراﯾ ـش ﻣﺻ ـرف ﻣﯾﮑ ـرد و ﺑ ـﮫ ﻣﮭﻣ ـﺎﻧﯽ ھ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣﻧﺎﺳ ـﺑت ازدواجﻣ ـﺎن دﻋ ـوت‬
‫ﻣﯾﺷد‪ ،‬ﻣﯾرﻓت‪ .‬وﻟﯽ ﻣن ﺑﮫ ھﯾﭼﮑدام ازﯾن ﻣﮭﻣﺎﻧﯽھﺎ اﺷﺗراک ﻧﮑردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪156‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﺎهھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﯾن ﻣﻧ ـوال ﮔذﺷ ـت و زﻣﺳ ـﺗﺎن ﻓ ـرا رﺳ ـﯾده ﺑ ـود‪ .‬ﺑ ـﺎران ﮐ ـﮫ از ﺣ ـﺎل و ھ ـوای ﻣﮭﻣ ـﺎﻧﯽ‬
‫و ﺧرﯾـ ـداری و ﮔﺷـ ـت و ﮔـ ـذار ﻓـ ـﺎرغ ﺷـ ـده ﺑـ ـود‪ .‬آرام آرام آﺛـ ـﺎر اﻧـ ـزوا و اﻓﺳـ ـردﮔﯽ ﻧﺎﺷـ ـﯽ از‬
‫دوری ﺑﺎ ﻣن را روﯾش اﺣﺳﺎس ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺑدﺧﻠﻘﯽ ﻣﯾﮑرد‪....‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد‪....‬‬
‫ﮔﺎھﯽ روراﺳت ﺑﺎ ﻣن ﺣرف ﻣﯾزد اﻣﺎ ﻣن ھﯾﭻ ﻣوﻗﻊ ﺑراﯾش اھﻣﯾﺗﯽ ﻧﻣﯾدادم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟــﮫام دﯾﮕــر ﮐــﺎﻣﻼ از ﻣــن ﻣﺗﻧﻔــر ﺷــده ﺑــود و آن ﻣﺣﺑــت ﺳــﺎﺑﻘش ﻧﺳــﺑت ﺑــﮫ ﻣــن ذرهی ﻧﻣﺎﻧــده‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﺷوھرش ﮐﮫ اﺻﻼ ﺑﮫ دﯾدن دﺧﺗرش ھم ﻧﻣﯽ آﻣد‪.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر ﮐوﺷــش ﺑــﮫ ﻧﺻــﯾﺣت و وادار ﮐــردن ﻣــن ﮐــرد‪ .‬او ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ آدم ھــﺎ‬
‫ﯾﮑﺑــﺎر ﻋﻣﯾﻘــﺎ ﻋﺎﺷــق ﻣﯾﺷــوﻧد‪ ....‬ﭼــون ﻓﻘــط ﯾﮑﺑــﺎر ﻧﻣﯾﺗرﺳــﻧد ﮐــﮫ ھﻣــﮫ ﭼﯾــز ﺧــود را از دﺳــت‬
‫ﺑدھﻧد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌد از ھﻣﺎن ﯾﮑﺑﺎر ﺗرسھﺎ آﻧﻘدر ﻋﻣﯾق ﻣﯾﺷود ﮐﮫ ﻋﺷق دﯾﮕر دور ﻣﯽ اﯾﺳﺗد‪.‬‬
‫ﻣــن رک و راﺳــت ﺑــﮫ ﻣــﺎدرم ﮔﻔــﺗم‪ »:‬اﮔــر ﺑــﺎزھم ﻓﮑــر ﻣﯾﮑﻧﯾــد ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺳــﯾﻠﯽ و ﻟــتوﮐوب‬
‫ﻣﯾﺗواﻧﯾــد ﻣــرا ﻗــﺎﻧﻊ ﮐﻧﯾــد در اﺷــﺗﺑﺎھﯾد‪ .‬ﭼــون وﻗﺗــﯽ آدم ﭼﯾــزی را ﯾﮑﺑــﺎر ﺗﺟرﺑــﮫ ﮐــرد دﯾﮕــر‬
‫روﯾش اﺛر ﻧدارد‪«.‬‬
‫ﺣرﻓم درﺳت ﺑود اﻣﺎ ﻣﺎدرم ھوﺷﯾﺎرﺗر از ﻣن ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﻠﯽ او ﮐﺎری ﮐرد ﮐﮫ ھﻧوز ﺗﺟرﺑﮫ ﻧﮑرده ﺑودم ﺗﺎ ﺑﺎﺷد ﺑﺎز ھم روی ﻣن اﺛر ﮐﻧد‪.‬‬
‫او ﺑﯾﺷ ـﺗر از ﭘﺳ ـرش ﺑ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﺧ ـواھر زاده و ﻋروﺳ ـش ﺑ ـود و ھﻧ ـوز ھ ـم ﺣسھ ـﺎی ﻓﯾﻣﻧﺳ ـﺗﯽاش‬
‫ﻓﻌﺎل و از ﺗﺳﻠط ﻣردان ﺑرای ﻗﺑوﻻﻧدن ﺗﺻﻣﯾمھﺎ ﺑﺎﻻی زن ﻣﺗﻧﻔر ﺑود‪.‬‬
‫روزی ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ اﻓﺳ ـردﮔﯽ زﯾ ـﺎد ﭘ ـﯾش ﻣ ـﺎدرم ﮔﻠ ـﮫ و ﮔرﯾ ـﮫ ﺳ ـر داده ﺑ ـود‪ ،‬آﻧﮭ ـﺎ در ﻗﺑ ـﺎل ﻣ ـن‬
‫ﺗﺻﻣﯾﻣﯽ ﮔرﻓﺗﻧد ﮐﮫ ھﯾﭻ وﻗت ﻧﻣﯾﺗواﻧم ﻓراﻣوش ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺷــﺎﯾد ﭘــس از اﯾــن ھﻣــﮫ ﺳــﺎل ﮐﺎرھﺎیﺷــﺎن را ﺑﺧﺷــﯾده ﺑﺎﺷــم اﻣــﺎ ھــﯾﭻ وﻗــت ﻧﻣﯾﺗــواﻧم ﻓراﻣــوش‬
‫ﮐﻧم‪.....‬‬

‫روزی ﮐــﮫ ﺑــﺎران از ﻟﺑرﯾــز ﺷــدن ﮐﺎﺳــﮫی ﺻــﺑرش ﻧــزد ﻣــﺎدرم ﮔﻼﯾــﮫ ﮐــرد‪ ،‬ﻣــﺎدرم ﺗﺻــﻣﯾﻣﯽ‬
‫ﮔرﻓت ﮐﮫ ﺑزرگﺗرﯾن ﻗرﺑﺎﻧﯽ ﺑرای ﺑﺎران و ﺑزرﮔﺗرﯾن ﺧﯾﺎﻧت در ﻣﻘﺎﺑل ﭘﺳرش ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﻣﯽ ﺗواﻧم ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺎدرم را ﻣﻘﺻر ﺑداﻧم‪.‬‬
‫او ﻗﺑل از ﻣﺎدر ﺷدن ﯾﮏ دﺧﺗر و ﯾﮏ زن ﺑود‪.‬‬
‫او ﮐ ـﺎﻣﻼ ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﭼ ـﯽ ﻣﯾﮑﺷ ـد و ﭼﻘ ـدر ﺑ ـﯽ ﻋﻼﻗ ـﮫﮔﯽ ﺷ ـوھر ﻣﯾﺗواﻧ ـد در زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫زن ﺗﺎﺛﯾر ﺳو داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﺿ ـﻣﻧﺎ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـرد ﻣ ـن در اﺷ ـﺗﺑﺎھم و ﺑ ـﺎران ﺑﮭﺗ ـرﯾن اﻧﺗﺧ ـﺎب و ﻋ ـﺎﻟﯽ ﺗ ـرﯾن ھﻣﺳ ـر ﺑ ـرای ﻣ ـن‬
‫ﺧواھد ﺷد‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪157‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻟﯽ ﺷﺎﯾد ﻣﺎدرم ﺣق داﺷت‪...‬‬

‫ﺷﺎﯾد او ﺑﮭﺗر از ﻣن ﻣﯾداﻧﺳت‪.....‬‬
‫ﻣﮕر ﻣﺎدری ﺑدی ﻓرزﻧدش را ﻣﯾﺧواھد‪.....‬؟‬

‫ﻣــﺎدرم و ﺧﺎﻟــﮫام و ﺑــﺎران ﮔــروه ﺳــﮫ ﻧﻔــری ﺧطرﻧــﺎﮐﯽ را ﺗﺷــﮑﯾل داده و ھــدف ﻏــﺎﯾﯽ ﺷــﺎن رام‬
‫ﮐردن ﻣن ﺑود‪.‬‬
‫ﭼﮫ ﭼﯾزی ﻣﯾﺗواﻧد ﺧطرﻧﺎک ﺗر از ﮔروه زﻧﺎﻧﮫی ﺑﺎﺷد ﮐﮫ ﯾﮏ ھدف ﻣﺷﺗرک دارﻧد‪...‬؟‬
‫آﻧﮭﺎ ﻧزد طﺑﯾب ﯾوﻧﺎﻧﯽ رﻓﺗﮫ ﺑودﻧد و ﺟرﯾﺎن ﻣرا ﺑراﯾش ﺗﻌرﯾف ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫طﺑﯾ ـب در ﺟ ـواب ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪» :‬ﻣ ـن زوج ھ ـﺎی زﯾ ـﺎدی دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﻣﺷ ـﮑﻼت ﺟﺳ ـﻣﯽ ﺷ ـﺎن ﺳ ـﺑب ﺑ ـﯽ‬
‫ﻣﯾﻠﯽ ﻣﯾﺎن ﺷﺎن ﺷده اﺳت‪ .‬وﻟﯽ اﯾن ﻣدل ﺑﯽ ﻣﯾﻠﯽ ﻧﺎدر اﺳت‪«.‬‬
‫و ﺑﮫ ﻓﮑر ﻓرو رﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم ﮐــﮫ طﺑﯾــب آدم ﺑــﯽ ﻣــوی ﺑﺎﺷــد ﮐــﮫ رﯾــش ﺑﻠﻧــد و ﻻﻏــری دارد و دﺳــت ﺑــﮫ رﯾﺷــش‬
‫ﺑرده و در ﻣورد ﻣن ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧد‪ .‬اﺣﺗﻣﺎﻻ ﭼﻧﯾن آدﻣﯽ ﺑوده‪!....‬‬
‫ﺧﺎﻟﮫام ﺗﺎﮐﯾد ﮐرده ﮐﮫ ھر طور ﻣﯾﺷود ﺑﺎﯾد ﮐﺎری ﮐﻧﯾد‪.‬‬
‫و طﺑﯾــب ھــم ﺑزرگﺗــرﯾن رﯾﺳــﮏ زﻧــدﮔﯽاش را اﻧﺟــﺎم داده و دو ﻧــوع دارو ﮐــﮫ ﯾﮑــﯽ در ﺑوﺗــل‬
‫ﮐوﭼﮏ و دﯾﮕری در ﺑوﺗل ﺑزرگ وﺟود دارد‪ ،‬ﺑﮫ دﺳت ﺑﺎران ﻣﯾدھد‪.‬‬
‫و ﻣﯽﮔوﯾ ـد‪» :‬دﺧﺗرﺟ ـﺎن ﺑوﺗ ـل ﮐوﭼ ـﮏ را ھ ـر ﺷ ـب ﯾ ـﮏ ﻗﺎﺷ ـق ﺗ ـو ﻣﯾ ـل ﮐ ـن‪ .‬و‪ .....‬ازﯾ ـن ﺑوﺗ ـل‬
‫ﺑ ـزرگ ﭘ ـﻧﺞ ﻗﺎﺷ ـق در ﭼ ـﺎی ﺷ ـوھرت ﺑرﯾ ـز و ﻗﺑ ـل از ﺧ ـواب ﺑ ـﮫ ﺧ ـوردش ﺑ ـده‪ .‬ھ ـر ﺷ ـب اﯾ ـن‬
‫ﮐـﺎر را ﺗﮑـرار ﮐـن! در ﺳـﮫ ﺷـب ﺟـواب ﻣﯾﮕﯾـری انﺷـﺎﷲ‪ ....‬ھـر ﻗـدر ﺷـوھر ﺑـﯽ ﻣﯾـل ﺑﺎﺷـد ﺑـﺎ‬
‫اﯾــن دارو ﺧــوب ﻣﯾﺷــود‪ .‬ﺧداوﻧــد اﯾــن ﮐــﺎر را ﺑــﮫ ﭘــﺎی ﺣﺳــﻧﺎﺗم ﺣﺳــﺎب ﮐﻧــد ﭼــون ﻣــن ﺑــرای‬
‫ﺗﺣﮑﯾم رواﺑط ﯾﮏ زوج اﯾن ﮐﺎر را ﻣﯾﮑﻧم‪«.‬‬
‫وﻟﯽ آﯾﺎ ﺧداوﻧد ﺑﮫ ﻣن ﺣق ﻣﯾداد ﯾﺎ ﺑﮫ او‪...‬؟‬

‫***‬
‫ﻣن ﮐﮫ ھـر ﺷـب ﺑـﮫ ﻧوﺷـﯾدن ﯾـﮏ ﭘﯾﺎﻟـﮫ ﭼـﺎی اﻋﺗﯾـﺎد داﺷـﺗم و اﯾـن اﻋﺗﯾـﺎد در اﯾـن اواﺧـر ﺑـﮫ دﻟﯾـل‬
‫ﺧﺳـ ـﺗﮕﯽ و ﮐـ ـﺎر زﯾـ ـﺎد اﻓـ ـزاﯾش ﭘﯾـ ـدا ﮐـ ـرده ﺑـ ـود‪ .‬ھـ ـر ﺷـ ـب ﭼﺎﯾﻧـ ـﮏ ﭼـ ـﺎی را ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـﺎران ﺑـ ـﺎ‬
‫ﺧوﺷ ـروﯾﯽ ﺑ ـراﯾم ﻣ ـﯽ آورد ﺗﺷ ـﮑر ﮐ ـرده و ﻣﯾﻧوﺷ ـﯾدم‪ .‬اﻟﺑﺗ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﭘ ـﻧﺞ ﻗﺎﺷ ـق ﭼﯾ ـزی ﻧﺎﻣ ـﺎﻧوس‬
‫در آن ﻣـ ـزهی ﺟدﯾـ ـدش را ﺣـ ـس ﻣﯾﮑـ ـردم وﻟـ ـﯽ ﻓﮑـ ـر ﻣﯾﮑـ ـردم ﺑـ ـﺎران ﺑـ ـرای رﻓـ ـﻊ ﺧﺳـ ـﺗﮕﯽام‬
‫داروی ﻣﯽ اﻧدازد‪.‬‬
‫ﻣوﻗﻊ ﺧواب از ﺧﺳﺗﮕﯽ زﯾﺎد روی ﺗﺧت ﺧواﺑم ﻣﯽ اﻓﺗﺎدم وﻟﯽ ﺧﯾﻠﯽ ﺑﯽ ﺧواﺑﯽ ﻣﯾﮑﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﺣس ھﺎی داﺷﺗم ﮐﮫ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻧداﺷﺗم‪....‬‬
‫ﺣﺎﻟم ﺑد ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪158‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗﺻوﯾر ھﺎی ﻋﺟﯾب و ﻏرﯾب ﭘﯾش ﭼﺷﻣﺎﻧم ﻧﻘش ﻣﯾﺑﺳت و ﻣﺣو ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﺣس ھﺎی ﻣﻣﻧوﻋﮫ ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫ﯾــﮏ ﺷــب ﮐــﮫ داﺷــﺗم ﭼــﺎی ﻣﯾﺧــوردم و ﺑــﺎ ﻟــب ﺗــﺎﭘم ﻣﺷــﻐول ﮐــﺎر ﺑــودم‪ ،‬اﺣﺳــﺎس ﻧــزدم آﻣــد و‬
‫ﺳﻣت ﭼپ ﭘﯾﺷﺎﻧﯽام را ﺑوﺳﯾد‪.‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی ﺑﮫ ﺻورﺗش زدم و ﮐوﻣﮫاش را ﻧﯾﺷﮕوﻧﯽ آراﻣﯽ ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫او ﻏﻣــزه ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺣــﺎﻻ دﯾﮕــر اﺻــﻼ ﺑــﮫ ﻓﮑــر ﻣــن ﻧﯾﺳــﺗﯽ‪ ....‬ﻣــدام ﻣﺷــﻐوﻟﯽ ﭼــﯽ ﻧﯾــﺎز‬
‫اﺳت؟«‬
‫او ﺣــق داﺷــت و ﻣــن ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭼــﯽ در ﺟــواﺑش ﺑﮕــوﯾم‪ .‬ﮔﻔــﺗم‪ »:‬ﭼﯾــزی ﺑــرای ﮔﻔــﺗن ﻧــدارم‬
‫اﺣﺳﺎس ﺟﺎن وﻟﯽ اﮔر ﮐﺎر ﮐﻧم ﺑﮭﺗر اﺳت‪«.‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﮔﻔت‪» :‬ﺗﻣﺎﻣش ﺗﻘﺻﯾر ﺑﺎران اﺳت‪ .‬ﺗو از ﺧﺎطر او اﯾﻧطور ﺷدی‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﮫ او ﻧﯾﺳت ﭼﯾزی دﯾﮕرﯾﺳت‪«.‬‬
‫و ﺟرﻋﮫی ﭼﺎی ﻧوﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﮐﻧﺟﮑﺎواﻧﮫ ﺑﮫ ﭼﺎی ﻧﮕﺎه ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬اﯾن را ﺑﺎران ﺑراﯾت آورد؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ!«‬
‫اﺣﺳﺎس‪ » :‬دﯾﮕر ﻧﻧوش‪ .‬ﻣن اﻣروز دﯾدم ﮐﮫ ﺑﺎران ﭼﯾزی ﻣرﻣوزی در ﭼﺎﯾت ﻣﯾرﯾﺧت‪«.‬‬
‫ﻣــن ﻣﯾداﻧﺳــﺗم اﺣﺳــﺎس از ﺑــﺎران ﺧوﺷــش ﻧﻣــﯽ آﯾــد ﺑــرای ھﻣــﯾن اﯾــن ﺣــرﻓش را ﻧﯾــز ﺑــﮫ ﭘــﺎی‬
‫ﻧﻔــرﺗش ﮔذاﺷــﺗﮫ ﮔﻔﺗم‪»:‬ﻋﯾــب اﺳــت ﺟــﺎن ﻻﻻ! او دارﭼــﯾن ﯾــﺎ زﻧﺟﺑﯾــل ﭼــﯽ ﻣﯾــداﻧم ازﯾﻧــﺎ ﻣــﯽ‬
‫اﻧدازد ﺑرای رﻓﻊ ﮐردن ﺧﺳﺗﮕﯽ ﻣن«‬
‫اﺣﺳــﺎس‪» :‬ﻣــن دارو ھــﺎی ﮔــرم ﻋطــﺎری را ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺳــم اﻣــﺎ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم آن ﭼﯾــزا ﻧﺑــود‪ .‬ﭼﯾــزی‬
‫دﯾﮕری ﺑود‪«.‬‬
‫ﺗﺑﺳﻣﯽ ﻣﻌﻧﺎدار ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﯾﻌﻧﯽ ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯽ ﺑﺎران ﻣﯾﺧواھد ﻣرا ﺑﮑﺷد؟«‬
‫اﺣﺳـ ـﺎس ﭼﺷـ ـﻣﺎﯾش ﺑﯾـ ـرون ﺷـ ـده ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﻧـ ـﮫ‪!....‬ﺧب‪ ...‬ﻧﻣﯾـ ـداﻧم‪ ...‬ھﻣﯾﻧطـ ـور ﺷـ ـﮏ ﭘﯾـ ـدا ﺷـ ـد‬
‫ﺑرﯾم«‬
‫ﻣن‪» :‬ھﻣﻣم ﭘس ﻣﺷﮑﻠﯽ ﻧﯾﺳت‪«.‬‬
‫و ﭼﺎﯾم را ﺗﻣﺎم ﮐردم‪.‬‬
‫ﺳﮫ ﺷب از ﻧوﺷﯾدن آن ﭼﺎی ﮔذﺷﺗﮫ ﺑود‪....‬‬
‫ﻣــن ﺑــﺎ ﺣــﺎﻟﺗﯽ ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗــواﻧم درﺳــت ﺗوﺻــﯾف ﮐــﻧم ﺑــﮫ اﺗــﺎﻗم رﻓــﺗم و ﻣﺛــل ھﻣــﯾش در ﮐــﻧﺞ ﺗﺧــت‬
‫ﺳرم را ﮔذاﺷﺗم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران وارد ﺷ ـد و ﭼ ـراغ ﺧ ـواب را روﺷ ـن ﮐ ـرد‪ .‬اﺣﺗﻣ ـﺎﻻ ﺣ ـدس ﻣﯾ ـزد ﮐ ـﮫ ﺷ ـب ﺳ ـوم اﺳ ـت و‬
‫طﺑﯾب ھﻣﯾﻧﻘدر ﻓرﺻت داده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣن ﭘﺷﺗم ﺑﮫ ﺑﺎران ﺑود اﻣﺎ ﺳﺎﯾﮫاش را روی دﯾوار ﻣﯾدﯾدم‪.‬‬
‫ﺑﺎران ھم ﻣﯾداﻧﺳت ﮐﮫ ﻣن او را از روی دﯾوار ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧم ﺑرای ھﻣﯾن دﺳت ﺑﮫ ﮐﺎر ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪159‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﺑــﺎ آراﻣــش ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﺧــود را در آورد‪ .‬و روی زﻣــﯾن اﻧــداﺧت‪ ...‬ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﻧﮕــﺎه ﻧﮑــﻧم‬
‫اﻣ ـﺎ ﻧﯾروﯾ ـﯽ ﻣ ـﺎﻧﻌم ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬ﺑرﺟﺳ ـﺗﮕﯽ ھ ـﺎی ﺑ ـدﻧش از ﭘ ـﯾش رو و ﭘﺷتﺳ ـر روی دﯾ ـوار ﻣ ـﻧﻌﮑس‬
‫ﺷ ـده ﺑ ـود و واﺿ ـﺣﺎ ﻗﺎﺑ ـل دﯾ ـد ﺑ ـود‪ .‬او ﺑ ـﺎ ﻣوھ ـﺎﯾش ﮐﻣ ـﯽ ﺑ ـﺎزی ﮐ ـرد و ﺑﻌ ـدا آﻧﮭ ـﺎ را ﺑ ـﺎ ﻗﯾﺗﮑ ـﯽ‬
‫ﺑﺳﺗﮫ ﮐرد‪.‬‬
‫دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت او را روی دﯾوار ﺗﻣﺎﺷﺎ ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭼ ـون ﺑ ـﺎ ﻣﻧظ ـره ﮐ ـردﻧش ﺣ ـس ﺧ ـوﺑﯽ ﺑ ـراﯾم دﺳ ـت ﻣﯾ ـداد اﻣ ـﺎ آن ﺣ ـس ﺧ ـوب ﺑ ـﺎ ﺧ ـود ﭼﺎﺷ ـﻧﯽ‬
‫ﻋذاب ھم داﺷت‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﻋﺟﯾﺑﯽ ﺑود‪....‬‬
‫ﺑﺎ ﺧودم ﻣﺑﺎرزه ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧره ﻣوﻓق ﺷدم و ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم‪ .‬ﺳرم را در ﺑﺎﻟﺷم ﻓرو ﺑردم ﺗﺎ دﯾﮕر ﻧﺑﯾﻧم‪.‬‬
‫ﮔــوش ھــﺎﯾم ﺻــدای ﭘوﺷــﯾدن ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﺧــواﺑش را ﻣﯾﺷــﻧﯾد و ﺑﻌــدا ﺗﺧــت ﮐﻣــﯽ ﻓــرو رﻓــت و‬
‫ﻓﮭﻣﯾ ـدم او روی ﺗﺧ ـت دراز ﮐﺷ ـﯾد وﻟ ـﯽ ھ ـر ﻟﺣظ ـﮫ ﺧ ـودش را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـن ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد و ﻧزدﯾ ـﮏ‬
‫ﺗر ﻣﯾﮑرد‪ .‬او ﮐﺎﻣﻼ ﺑﮫ ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﺷده ﺑود و ﻧﻔس ھﺎﯾش ﺑﮫ ﭘﺷت ﮔردﻧم ﻣﯾﺧورد‪.‬‬
‫ﺧ ـودم را ﺑ ـﮫ ﺧ ـواب زده ﺑ ـودم و ﺑ ـﺎران ھ ـم ﭘ ـس از ﮐﻠﻧﺟ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﺑ ـﺎ ﺧ ـودش‪ ،‬ﺟ ـرات ﻧﮑ ـرد ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن دﺳت ﺑزﻧد‪.‬‬
‫ﺷب ﺳوم ﮔذﺷت و دارو آﻧطور ﮐﮫ ﮔﻔﺗﮫ ﺷده ﺑود روی ﻣن اﺛر ﻧﮑرد‪...‬‬
‫ﺷ ـﺎﯾد ﺑ ـﺎران آن ﻣوﻗ ـﻊ از ﻋ ـدم ﻧﺗﯾﺟ ـﮫ ﻣ ـوﺛر دارو ﺷ ـﺎﮐﯽ ﺷ ـده ﺑﺎﺷ ـد و ﯾ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ اﺣﺗﻣ ـﺎﻻ ﺗﺻ ـﻣﯾم‬
‫ﮔرﻓﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﻣﻘدارش را زﯾﺎد ﮐﻧد‪....‬‬
‫ھــر ﭼﯾــزی ﮐــﮫ در ﻓﮑــرش ﺧطــور ﻣﯾﮑــرد ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم اﻣــﺎ او ھــم ﻧﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ ﭼــﮫ ﺑــر ﺳــرم‬
‫آورده اﺳ ـت و ﻣ ـن آن ﺷ ـب ﭼ ـﮫ ﻣﺑ ـﺎرزهی را ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺧ ـودم راه اﻧداﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـودم ﺗ ـﺎ ﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺑ ـر آن‬
‫دارو ﻓﺎﯾق ﺑﯾﺎﯾم‪....‬‬

‫******‬

‫ﮐﺎﺑل؛ ‪1‬ﺟدی‪1397 ،‬‬

‫ھﻔت روز ﺷده ﺑود ﮐﮫ در آن وﺿﻊ ﺑودم‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺑرای ﺧﺳﺗﮕﯽ ﺑﺎﺷد ﯾﺎ ﭼﯾزی ﺷﺑﯾﮫ آن‬
‫اﻣﺎ آن ﺣﺎﻟت ﻣﺗﻔﺎوت ﺗر از ﺧﺳﺗﮕﯽ ﺑود‪ ...‬ﺧﯾﻠﯽ ﻣﺗﻔﺎوت ﺗر‪.....‬‬
‫ھ ـر ﺷ ـب از آن ﭼ ـﺎی ﻣﯾﻧوﺷ ـﯾدم ﺣﺗ ـﯽ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم آن ﭼ ـﺎی ﺑ ـرای ﺣ ـﺎﻟم ﻣﻔﯾ ـد ﺑﺎﺷ ـد ﭼ ـون ﭘ ـس‬
‫از ﻧوﺷــﯾدن‪ ،‬ﺑــرای ﭼﻧــد دﻗﯾﻘــﮫ آراﻣــش ﻧﺳــﺑﯽ ﭘﯾــدا ﻣﯾﮑــردم اﻣــﺎ ﭘــس از ﻣــدﺗﯽ دوﺑــﺎره ھﻣــﺎن‬
‫وﺿﻌﯾت ﭘﯾش ﻣﯽ آﻣد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪160‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آن ﺷ ـب ھ ـوای ﺑﯾ ـرون ﻧﮭﺎﯾ ـت ﺳ ـرد ﺑ ـود و ﺑ ـﺎدی ﺗﻧ ـد ﻣﯾوزﯾ ـد‪ .‬در ﺟرﯾ ـﺎن روز ﺑ ـرف ﺑﺎرﯾ ـده ﺑ ـود‬
‫و ﺑـ ـﺎ وزﯾـ ـدن آن ﺑـ ـﺎد ﺗﻧـ ـد روی ﺑـ ـرف‪ ،‬اﺣﺗﻣـ ـﺎﻻ ﯾﺧﺑﻧـ ـدان ﺷـ ـدﯾد ﺑـ ـرای ﻓـ ـردای آن روز رﻗـ ـم‬
‫ﻣﯾﺧورد‪.‬‬
‫دﯾــر وﻗــت ﺷــب ﺑــود و ھﻣــﮫ ﺑــﮫ اﺗــﺎق ھﺎﯾﺷــﺎن ﺑــرای ﺧــواب رﻓﺗــﮫ ﺑودﻧــد‪ .‬ﺑــﺎران ﯾــﮏ ﺳــﺎﻋﺗﯽ‬
‫ﻣﯾﺷ ـد ﮐ ـﮫ در اﺗ ـﺎق رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود‪ .‬ﭼ ـون از ﺣ ـﺎﻟم واﻗ ـف ﺑ ـودم ﺗ ـرﺟﯾﺢ ﻣﯾ ـدادم دﯾ ـر ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ﺑ ـرم ﺗ ـﺎ‬
‫ﺑﺎران ﺧواﺑﯾده ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﺳـــﺎﻋت ‪ 11:30‬دﻗﯾﻘـــﮫ ﺷـــب ﺑـــود ﮐـــﮫ دﯾﮕـــر ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـــﺗم ﺗﺣﻣـــل ﮐـــﻧم‪ .‬ﺑﺎﯾـــد ﻓـــورا ﻣﯾـــرﻓﺗم و‬
‫ﻣﯾﺧواﺑﯾدم ﺗﺎ ﮐﻣﯽ اﻋﺻﺎﺑم ﺳر ﺟﺎﯾش ﻣﯽ آﻣد‪.‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﮫ اﺗــﺎق ﺧــواﺑم رﻓــﺗم ﺑــدﻧم ﺣﺎﻟــت ﻧوﺳــﺎن ﭘﯾــدا ﮐــرده ﺑــود و دور ﺳــرم ﭼــرخ و ﻓﻠــﮏ‬
‫ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪.‬‬
‫ﺣﺳﯽ ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم ﮐﮫ ﺗﺎ آن ﻣوﻗﻊ ﻧداﺷﺗم‪...‬‬
‫ﺑ ـدﻧم داغ ﺑ ـود‪ ،‬ﺑ ـﺎزھم ﭼﯾزھ ـﺎی ﻋﺟﯾ ـب و ﻏرﯾ ـب و در ﻋ ـﯾن ﺣ ـﺎل ﻣﻣﻧوﻋ ـﮫ ﭘ ـﯾش ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﻣﺛ ـل‬
‫ﻓﯾﻠم ﻧﻘش ﻣﯽ ﺑﺳت و ﺑﺎ ﭼﺷم ﺑر ھم زدﻧﯽ ﻣﺣو ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﺑﮫ زﺣﻣت ﺧود را ﺑﮫ اﺗﺎﻗم رﺳﺎﻧدم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ وارد اﺗ ـﺎق ﺷ ـدم ﺣ ـس ﮐ ـردم اﺗ ـﺎق ھ ـم ﻋﺟﯾ ـب و ﻏرﯾ ـب و ﻣﺗﻔ ـﺎوت از ﺷ ـب ھ ـﺎی ﻗﺑ ـل ﺷ ـده‬
‫اﺳت ‪.‬‬
‫اﺗ ـﺎق ﺗﺎرﯾ ـﮏ ﺑ ـود و راﯾﺣ ـﮫی ﺧوﺷ ـﺑوی ﻣﯾوزﯾ ـد آﻧﻘ ـدر ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﻣﻧﺷ ـﺎ آن ﺑ ـو را ﭘﯾ ـدا ﮐ ـﻧم و‬
‫ﻧزدش ﺑرم ﺗﺎ اﯾن ﺑوی ﺧوش ﺑﯾﺷﺗر ﺷود‪.‬‬
‫ﭼ ـراغ ھ ـﺎی ﺑ ـرق ﺧ ـﺎﻣوش ﺑ ـود و در ﻋ ـوض ﭼﮭ ـﺎر ﮔوﺷ ـﮫ اﺗ ـﺎق ﺷ ـﻣﻊ ھ ـﺎی زﯾﺑ ـﺎ روﺷ ـن ﺷ ـده‬
‫ﺑود‪ .‬ﺑﺧﺎری آرام آرام ﻣﯾﺳوﺧت و ﻓﺿﺎی اﺗﺎق ﮔرم و ﻣﻼﯾم ﺑود‪.‬‬
‫ﮔلھ ـﺎی ﺗ ـﺎزه ﭘ ـر ﭘ ـر ﺷ ـده در ھﻣ ـﮫ ﺟ ـﺎ رﯾﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـود اﯾ ـن ﮔلھ ـﺎ در اﺗ ـﺎق ط ـوری ﺗﻧظ ـﯾم ﺷ ـده ﺑ ـود‬
‫ﮐﮫ ﺗو را ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﺗﺧﺗﺧواب ھداﯾت ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫و در زﻣﯾﻧ ـﮫی اﺗ ـﺎق ھ ـم ﯾ ـﮏ ﻣوﺳ ـﯾﻘﯽ آرام ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﭘﯾ ـﺎﻧو ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺧﺗﯽ ﻗﺎﺑ ـل ﺷ ـﻧﯾدن ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ﮔوش ﻣﯾرﺳﯾد ﯾﺎ ﺷﺎﯾد ﮔوش ھﺎی ﻣن آن ﺷب ﻣﺷﮑل ﭘﯾدا ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم ﺑ ـﮫ ﺗ ـﺎرﯾﮑﯽ ﻋ ـﺎدت ﮐ ـرد ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم ﮐ ـﮫ ﻣﻠﺣﻔ ـﮫ ھ ـﺎی ﺗﺧ ـت ﺧ ـواب ھ ـم ﻋ ـوض‬
‫ﺷــده و دﯾﮕــر از رﻧــﮓ آﺑــﯽ دﻟﺧــواھم ﺧﺑــری ﻧﯾﺳــت‪ .‬ﺑﻠﮑــﮫ اطــراف آن را ﺑــﺎﻟش و ﻟﺣــﺎف ﻧــرم‬
‫ﭘﻧﺑﮫﯾﯽ ﺳﻔﯾد ﻣﺛل ﺑرف ﭘوﺷﺎﻧده اﺳت و روی ﺑﺎﻟش ﮔﻠﺑرگ ھﺎی ﮔل رز رﯾﺧﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺳ ـﺎﻋﺗم را از دﺳ ـﺗم ﺑﯾ ـرون ﮐﺷ ـﯾدم و روی ﻣﯾ ـز رھ ـﺎ ﮐ ـردم‪ .‬ﮐﻣرﺑﻧ ـدم را ھ ـم ﺑﯾ ـرون ﮐ ـردم اﻣ ـﺎ ﺗ ـﺎ‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﻟﺑﺎس ھﺎﯾم را ﻋوض ﮐﻧم‪ ،‬ﺑﺎران از ﺣﻣﺎم ﺑﯾرون آﻣد!‬
‫او ﺑﮫ ﻣﺟرد ﺑﯾرون ﺷدن از ﺣﻣﺎم ﺑﺎ ﺗﻣﺎم ﻗوا ﺑوی ﺧوش را ﻧﯾز ﺑﺎ ﺧود ﺑﯾرون ﮐﺷﯾد‪.‬‬
‫ﻋﻣﯾ ـق ﻧﻔ ـس ﻣﯾﮑﺷ ـﯾدم و اﯾ ـن ﺑ ـو از راه ﺑﯾﻧ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻣﻐ ـزم ﻣﯾرﻓ ـت‪ .‬ﺑ ـوی آﺷ ـﻧﺎ ﺑ ـود اﻣ ـﺎ آﻧﻘ ـدر ﻣﻐ ـزم‬
‫ﻣﺧﺗل ﺑود ﮐﮫ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم اﯾن ﺑو را ﻗﺑﻼ در ﮐﺟﺎ اﺳﺗﺷﻣﺎم ﮐرده ﺑودم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪161‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ ﻟﺑ ـﺎس ﺧ ـواب ﺑﯾ ـرون آﻣ ـده ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﭘﺎھ ـﺎی ﺑرھﻧ ـﮫ ﮐ ـﮫ ﮐﻔ ـش ھ ـﺎی رو ﻓرﺷ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎﯾش‬
‫ﺑ ـود‪ .‬آرام ﻧزدﯾ ـﮏ آﻣ ـد و ﺑ ـﺎ ھ ـر ﻗ ـدم آن ﺑ ـوی ﺧ ـوش را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻣﯾرﺳ ـﺎﻧد‪ .‬ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم از او‬
‫ﭼﺷــم ﺑــردارم ﯾــﺎ ﻣﺛــل ﮔذﺷــﺗﮫ ﺑــﮫ او ﻧﮕــﺎه ﻧﮑــﻧم اﻧﮕــﺎر ﮐــﮫ آدم ﻗﺑــل ﻧﺑﺎﺷــم ﯾــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﺧــودم در‬
‫اﺧﺗﯾﺎر ﺧودم ﻧﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﯽ اﻋﺗﻧ ـﺎ ﺑ ـود و ﺑ ـﮫ ﮐﺎرھ ـﺎﯾش اداﻣ ـﮫ ﻣﯾ ـداد‪ .‬دﺳ ـت و روﯾ ـش را ﮐ ـرم ﻣرط ـوب ﮐﻧﻧ ـده زد‬
‫و ﺑـﮫ ﻟـب ھـﺎﯾش ﮐﻣـﯽ ﻟـب ﭼـرب ﺑـﯽ رﻧـﮓ‪ ،‬ﻟـب ھـﺎﯾش را در آﯾﯾﻧـﮫ ﺟﻣـﻊ ﮐـرد و ﺑﻌـدا ﺑـﮫ ﺣﺎﻟـت‬
‫ﻋﺎدی ﺑرﮔرداﻧد‪.‬‬
‫او ﻟﺑـﺎس ﭘـﯾش روﯾـش را ﺑـﺎز ﮐـرد و روی ﺗﺧـت رھـﺎﯾش ﮐـرد ﺑـﺎز ھـم ﺑـﯽ ھـﯾﭻ ﺗـوﺟﮭﯽ ﺑـﮫ ﻣـن!‬
‫ﮔوﯾﯽ از ﺣﺎل ﻣن و از ﺑﯽ ارادﮔﯽ ﻣن ﺧﺑر داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد اﻣﺎ ﺑﮫ روﯾش ﻧﯾﺎورد‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﭼﻧــد ﺷــﻣﻌﯽ را ﮐــﮫ ﺧــﺎﻣوش ﺷــده ﺑودﻧــد ﻣﺟــددا روﺷــن ﮐــرد و ﺑــﺎزم ﻧزدﯾــﮏ ﻣــن ﮐﻧــﺎر‬
‫ﻣﯾز آراﯾﺷش آﻣد و ﺟﺎنﭘﺎک را از ﻣوھﺎﯾش ﺑﺎز ﮐرد‪.‬‬
‫اﯾ ـن ﺑ ـوی ﺧ ـوش از ﻻﺑ ـﮫ ﻻی ﻣوھ ـﺎی ﺑ ـﺎران ﻓ ـرار ﮐ ـرده ﺑ ـود و ﺧ ـود را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن رﺳ ـﺎﻧده ﺑودﻧ ـد‬
‫ﮐﮫ ﺑﺎ آزاد ﺷدن ﺷﺎن از ﺷر ﺟﺎنﭘﺎک ﻣﺛل طوﻓﺎن ﺑﮫ ﺳﻣﺗم دوﯾدﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﯽ اﺳت ﭼﮫ ﺷوﯾﻧدهی ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﺷﺎﻣﭘو‪....‬؟ ﻧﮫ ‪....‬‬
‫ﺻﺎﺑون‪....‬؟ ﻧﮫ ‪.......‬‬
‫ﮔوﯾﺎ ﺑﺎ ﻋطر ﺧود را ﺷﺳﺗﮫ ﺑود اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﮫ ﻋطری؟‬
‫ﺑﺎران آن ﺷب ﭼﮑﺎر ﮐرده ﺑود و ﭼﮫ ﻗرار ﺑود ﺑﮫ ﺳرم ﺑﯾﺎورد؟‬
‫او ﺑ ـﺎﻻﺧره ﺑ ـﺎ ﻣوھ ـﺎی ﻧ ـم دار ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ دو ط ـرف ﺷ ـﺎﻧﮫھﺎﯾش رﯾﺧﺗ ـﮫ ﺑودﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـن آﻣ ـد و‬
‫در ﯾﮏ ﻗدﻣﯽام اﯾﺳﺗﺎد ﺷد‪ ،‬او ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد و ﻣن ﺑﮫ او ‪!.....‬‬
‫ﭘ ـس از ازدواج اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎر ﺑ ـود ﮐ ـﮫ اﯾﻧﻘ ـدر دﻗﯾ ـق ﻧﮕ ـﺎھش ﻣﯾﮑ ـردم ﯾ ـﺎ ﺷ ـﺎﯾد ھ ـم درﮐ ـل اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎر‬
‫ﺑود‪....‬‬
‫اﯾن ﭼﺷـم ھـﺎی ﮐـﮫ رﻧـﮓ ﺷـﺎن دﻗﯾﻘـﺎ ﺷـﺑﯾﮫ ﭼﺷـﻣﺎن ﺧـودم ﺑودﻧـد‪ ،‬ﻣـژه ھـﺎی ﺑﻠﻧـد ﮐـﮫ اﻧﺗﮭـﺎﯾش ﻓـر‬
‫ﻣﯾﺧورد ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺛل ﺧودم‪ ،‬ﭼﻘدر ﺑﺎران ﺑﮫ ﻣن ﺷﺑﯾﮫ ﺑوده ﮐﮫ ﻣن ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﻟــب ھــﺎی ﺑرﺟﺳــﺗﮫی ﮐــﮫ ﺑــﺎ آن ﻟــبﭼرب ﺑــﯽ رﻧــﮓ ﺑــﮫ ﺟــﻼ آﻣــده ﺑودﻧــد ‪ .‬دو ﺟــوره ﻣروارﯾــد‬
‫ﺳــﻔﯾد رﻧــﮓ ﺑــﺎ اﻧــدازه ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت در دو ﺳــوراخ ﮔوﺷــش ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﺑــود‪ .‬اﯾــن ﻣوھــﺎی طﻼﯾــﯽ‬
‫وااااای ﭼﻘدر زﯾﺑﺎ ﺑودﻧد روی ﺷﺎﻧﮫ ھﺎی ﺑرھﻧﮫاش رھﺎ ﺷده ﺑودﻧد ‪..‬‬
‫ﭼرا ﻣن ﻗﺑﻼ ﻣﺗوﺟﮫ اﯾن زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎ ﻧﺷده ﺑودم ؟‬
‫ﯾﺎ ﭼرا ﺣﺎﻻ ﻣﯾﺷوم ؟‬
‫ﮐدام ﺣﺎﻟﺗم ﻋﺎدی ﺑود ؟‬
‫آن زﻣﺎن ﯾﺎ ﺣﺎﻻ؟‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎز ھم ﮔوﺷﺗﯽ ﺗر از ﻗﺑل ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷد و ﺑزرگﺗر ﺷده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪162‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﯾﮕر در ﻣﻘﺎﺑﻠم آن دﺧﺗر ﻧوﺟوان ھﻔده ﺳﺎﻟﮫ ﻧﺑود‪.‬‬

‫او ﺑرای ﺧودش ﺧﺎﻧم ﺷده ﺑود‪.‬زﯾﺑﺎ و دﻟرﺑﺎ!‬
‫ط ـوری ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ اﻧﮕ ـﺎر ﻗرﺿ ـدارم ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬و او ھ ـم ھ ـر ﻟﺣظ ـﮫ ﺧ ـودش را ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﺗر ﻣﯾﮑرد‪ .‬او دو ﻟﺑش را آرام از ھم ﺟدا ﮐردو دﻧدان ھﺎی ﺳﻔﯾدش ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺷد‪.‬‬
‫اﯾ ـن ھ ـﺎ ھﻣﮫﺷ ـﺎن ﻣ ـواردی ﺑودﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ھ ـﯾﭻ وﻗ ـت ﻧدﯾ ـده ﺑ ـودم و ﮐ ـﺎﻣﻼ آن ﺷ ـب ﺑ ـراﯾم ﺗ ـﺎزﮔﯽ‬
‫داﺷت‪.‬‬
‫ﭘــس از ﺛﺎﻧﯾــﮫ ھــﺎی ﻣﺗــواﺗر ﺑــﮫ دﻟﯾــل ﺗﻔــﺎوت ﻗــدی ﻣﯾــﺎن ﻣــن و او ‪ ،‬ﺳــر و ﭼﺷــﻣﮭﺎی ﺑــﺎران ﺑــﮫ‬
‫ﺻ ـورﺗم رو ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎﻻ و ﺳ ـر و ﭼﺷ ـﻣﮭﺎی ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﺑ ـﺎران رو ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود‪.‬‬
‫ﻟب ھﺎﯾﻣﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﻣوازی ﺑﮫ ھم ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن اﯾن ﺣﺎﻟت ﭼﺷﻣﮭﺎی ﺑﺎران اﺷﮑﯽ ﺷد ﮔوﯾﺎ ھرﮔز اﯾن ﻟﺣظﮫ را ﺗﺻور ﻧﻣﯾﮑرد‪.....‬‬
‫ﺑــﺎ ﺻــدای ﮐــﮫ ﺑﯾﺷــﺗر ﺑــﮫ ﻧﺟــوا ﻣﯾﻣﺎﻧﺳــت ﮔﻔــت‪» :‬ھــﯾﭻ ﻋﻼﻗــﮫی از ﺧــودت ﺑــﮫ ﻣــن ﻧﺷــﺎن‬
‫ﻧدادی!«‬
‫و ﻗطرهی اﺷﮑﯽ از ﭼﺷﻣش ﭼﮑﯾد‪.‬‬
‫او ﮔﻔت‪» :‬ﺳﺎلھﺎ ﻋﺎﺷﻘت ﺑودم اﻣﺎ ذرهی ﻧﺷﺎن ﻧدادی!«‬
‫و ﻗطرهھﺎی دﯾﮕر ﭼﮑﯾد‪.‬‬
‫او اداﻣــﮫ داد‪» :‬ﺗــو را از دور ﻣﯾدﯾــدم اﻣــﺎ ھــﯾﭻ وﻗــت ﺑــﮫ ﺳــوﯾم ﻧﮕــﺎه ﻧﮑــردی و از ﻧزدﯾــﮏ ھــم‬
‫دﯾدم ﻧﮕﺎه ﻧﮑردی‪.‬ﭘس اﻣﺷب ﭼﯽ ﺷده ﮐﮫ ﻧﮕﺎھم ﻣﯾﮑﻧﯽ؟«‬
‫ﻣــن در ﺳــﮑوت ﺑــودم ﭼطــور اﻧﺗظــﺎر داﺷــت ﺣــرف ﺑــزﻧم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻋﻘــل و زﺑــﺎﻧم را ﻣﺧﺗــل‬
‫ﮐرده ﺑود؟‬
‫ﺑﺎزھم ﮔﻔت‪» :‬ھﻣﮫ ﯾﮏ ﺟﮭﻧم دارﻧد‪!...‬‬
‫ﺗﻧﮭﺎ ﻣﻧم ﮐﮫ ﭼﻧدﯾن ﺟﮭﻧم دارم!‬
‫ﺟﮭﻧم دوری از ﺗو‪ ،‬ﺟﮭﻧم ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ‪...‬‬
‫ﺟﮭﻧم ﺑﯽ ﮐﺳﯽ‪ ،‬ﺟﮭﻧم ﺑﯽ ﺻداﯾﯽ‪....‬‬
‫اﺻﻼ ﺟﮭﻧم ﻗﻠﺑﯽاﺳت ﮐﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧد دوﺳت داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷد ﯾﻌﻧﯽ ﻗﻠب ﺗو‪«....‬‬
‫ﺑﻌــد ﺳــرش را ﭘــﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗــﮫ و ﭘوزﺧﻧــدی زد‪»:‬دﺧﺗــران ﻣــدام از ﺗوﺟــﮫ زﯾــﺎد و ﺑﯾﺟــﺎی ﭘﺳــران‬
‫اذﯾت ﻣﯾﺷوﻧد!‬
‫وﻟﯽ ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﻣﯾداﻧد ﮐﮫ ﺗو ﭼﻘدر ﺑﺎ ﺑﯽﺗوﺟﮭﯽھﺎﯾت اذﯾﺗم ﮐردی ‪....‬؟‬
‫ﺧودت ﻣﯾداﻧﯽ ﭼﻘدر اذﯾﺗم ﮐردی‪....‬؟ «‬
‫ﺑﺎزھم ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم‪....‬‬
‫او ﻟ ـب ھ ـﺎﯾش را ﺑ ـﺎ زﺑ ـﺎن ﺗ ـر ﮐ ـرد و ﻧﻔ ـس ﻋﻣﯾ ـق و راﺣ ـت ﮐﺷ ـﯾد ﺑ ـﺎز ھ ـم ﻧﺟواﮔوﻧ ـﮫ در ﮐﻧ ـﺎر‬
‫ﮔوﺷم ﮔﻔت‪ » :‬ﻣن ﺗﻘدﯾر ﺗو ھﺳﺗم!«‬

‫ ‬ ‫ ‪163‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑــرای ﻟﺣظــﮫی ﺳــﮑوت ﻣﯾــﺎن ﻣــﺎ ﺣــﺎﮐم ﺷــد و در اﯾــن ﻣﯾــﺎن‪ ،‬ﺑــﺎران ﻣﺛــل ﮐــودک ﮔرﺳــﻧﮫی ﮐــﮫ‬
‫روزھـﺎ ﻏـذا ﻧﺧـورده ﺑﺎﺷـد و طﻠـب ﻧـﺎن ﮐﻧـد ﺑـﮫ ﻣـن ﻧﮕـﺎه ﻣﯾﮑـرد‪ ،‬اﻣـﺎ او از ﻣـن ﻋﺷـق ﻣﯾطﻠﺑﯾـد‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـدت ھﺎﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺟ ـﺎﯾﯽ در اﻋﻣ ـﺎق وﺟ ـودش ﻣﺣﺗ ـﺎج ﻋﺷ ـق اﺳ ـت‪ ،‬و در ﺣﺳ ـرت‬
‫ﻋﺷق ﻣﯾﺳوزد ﺑﺎز ھم دﻗﯾﻘﺎ ﺷﺑﯾﮫ ﺧودم‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﺳﮑوت را ﺷﮑﺳت‪» :‬ﮐﺎش ﺑﮫ ﺟﺎی ھﻣﮫ ﭼﯾز ھﺎی ﺑودم ﮐﮫ ﺗو دوﺳت ﺷﺎن داری‪«.‬‬
‫» ﻣــن ازت ھــﯾﭻ ﭼﯾــز ﻧﺧواﺳــﺗم و ﻧﻣﯽﺧواﺳــﺗم ﺟــز ﻋﺷــق‪ ،‬آن را ﺑــراﯾم ﻧــدادی‪ ،‬ﺣــﺎﻻ ھــم ﮐــﮫ‬
‫ﻗﺎﻧون و ﺷرع ﺑﮫ ﻣﺎ ﺣق داده ﺗو ﺣﻘم را ﻧﻣﯾدھﯽ ‪.‬‬
‫ﺣقام را ﺑده‪!.......‬‬
‫‪ ،‬ﻣن اﻣﺷب از ﺗو ﺣقام را ﻣﯾﺧﺎھم‪!....‬‬
‫ﻣن ﺗو را ﺑﮫ اﻧدازه ﻧﺎﮐﺎﻣﯽام در داﺷﺗﻧت‪ ،‬ﻣﯾﺧواھم‪«.‬‬
‫اﺷــﮏھﺎﯾش را ﭘــﺎک ﮐــرد و ﺑــﺎزم ﮔﻔــت‪» :‬ﻧﮕــذار در ﺣﺳــرت ﻋﺷــق ﺗــو ﺑﻣﯾــرم و ﭼﯾــزی ازت‬
‫ﻧﺑﯾﻧم در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺣق دار ﺑودم«‬
‫اﺣﺳﺎﺳﺎﺗم ﺑﺎ اﯾن ﺣرف ھﺎ ﻓوران ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫و ﺣس ھﺎی ﻣﻣﻧوﻋﮫام ﻧﯾز آزاد ﺷده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺣس ھﺎی ﮐﮫ ﺗﺎ آن ﻟﺣظﮫ دﻓن ﺷﺎن ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫دﯾﮕر ﺗﺎب آوردن ﺑراﯾم ﻣﺣﺎل ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺧﺳﺗﮫ ﺷـده ﺑـودم‪ ،‬آﻧﻘـدر ﺧﺳـﺗﮫ ﮐـﮫ دﯾﮕـر ﺑـﮫ ﻧﻘطـﮫی ﺻـﻔر رﺳـﯾده ﺑـودم‪ .‬ﺗـﮫ ﻣﺎﻧـدهی ﺧﺳـﺗﮕﯽ ھـﺎ‬
‫ﻣرا ﻋذاب ﻣﯾداد‪ .....‬اﯾن ﺑود ﮐﮫ ﺧود را ﺑر ﺑﺎران رھﺎ ﮐردم‪! ........‬‬

‫ﺑ ـﺎ ﻧزدﯾ ـﮏ ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﺑ ـوی ﻋط ـر راﺣﯾ ـل را ﺗﺷ ـﺧﯾص دادم‪ .‬ﺑﻠ ـﯽ اﯾ ـن راﯾﺣ ـﮫی زﯾﺑ ـﺎ ﺑ ـوی‬
‫ﻣوھﺎی راﺣﯾل ﺑود ﮐﮫ ھﻧﮕﺎم درس رﯾﺎﺿﯽ ﺑﮫ ﻣﺷﺎﻣم ﻣﯾرﺳﯾدﻧد‪.‬‬
‫و ﺑﺎران ﺑرای اﻏوا ﮐردن ﻣن از آن اﺳﺗﻔﺎده ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫اﻣ ـﺎ دﯾﮕ ـر دﯾ ـر ﺷ ـده ﺑ ـود‪ ......‬ﺧﯾﻠ ـﯽ دﯾ ـر‪ .....‬آﻧﻘ ـدر ﮐ ـﮫ دﯾﮕ ـر ﮐ ـﺎری از دﺳ ـﺗم ﺑ ـر ﻧﻣ ـﯽ آﻣ ـد‪....‬‬
‫ﺑﯽ اراده و اﺧﺗﯾﺎر ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ آدم ﺑ ـﮫ ﻋﺷ ـق ﺣﻘﯾﻘ ـﯽ دﺳ ـت ﭘﯾ ـدا ﻧﮑﻧ ـد زﯾ ـﺎد دور ﻧﻣﯾ ـرود‪ ،‬در ھﻣ ـﺎن ﺣ ـواﻟﯽ ﭘرﺳ ـﮫ ﻣﯾزﻧ ـد‪.‬‬
‫در ﺣﻘﯾﻘت ﺑﮫ ﭼﯾزی ﺷﺑﯾﮫ ﺑﮫ ﻋﺷق ﻣﺗوﺳل ﻣﯾﺷود‪.‬‬
‫ﻣن آن ﺷب دﻧﺑﺎل راﺣﯾل ﻣﯾﮕﺷﺗم اﻣﺎ در آدﻣﯽ دﯾﮕر ‪..... .‬‬

‫***‬

‫ﭘــس از ﺳــﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐــﺎﺑوس ھــﺎﯾم ﺷــروع ﺷــد‪ .‬در ﺗﻣــﺎم طــول ﺷــب ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر آﺧــرﯾن ﺻــدای‬
‫دﻟﺧراش راﺣﯾل را ﺑﮫ ﺧواب دﯾدم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪164‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫»ﺷﮭرﯾﺎرررررر!«‬
‫اﯾن ﺻدا ﺑﺎﻻﺧره ﻣرا ﻣﯾﮑﺷت‪.‬‬
‫روی ﺗﺧت در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودم و ﺣس ﻋذاب وﺟدان ﺑﮫ اﻋﺿﺎی ﺑدﻧم رﺧﻧﮫ ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫دﻗــﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌــد ﺑــﺎران ﺑﯾــدار ﺷــد و دﯾــد ﮐــﮫ ازم در ﺟرﯾــﺎن ﺧــواب ﻓﺎﺻــﻠﮫ ﮔرﻓﺗــﮫ‪ ،‬او ﻣﺛــل ﮔــرگ‬
‫ﻧــﺎدر ﺧــود را ﺑــﮫ آﻏوﺷــم اﻧــداﺧت‪ ،‬ﻣــرا در ﭼﻧــﮓ ﮔرﻓــت و ﺳــﭘس ﺑــﮫ ﺧــواب رﻓــت‪ .‬او ﻣﺛــل‬
‫ﮐﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـرض ﻣ ـوت دﭼ ـﺎر اﺳ ـت و ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ زﻧ ـدﮔﯽ را ارزﺷ ـﻣﻧد ﻣﯾداﻧ ـد‪ ،‬ﺷ ـده ﺑ ـود و‬
‫ﺣﺗﯽ ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﺑودن ﺑﺎ ﻣن را ﻧﻣﯾﺧواﺳت ھدر ﺑدھد‪ .‬دﯾﮕر ﻓﺎﺻﻠﮫی ﻣﯾﺎن ﻣﺎن ﻧﺑود!‬
‫ﻧﮫ ﺑﺎﻟش‪ ،‬ﻧﮫ ﻣﻠﺣﻔﮫ‪ ،‬ﻧﮫ ﺗﮑﮫی ﯾﺎ ﺣﺗﯽ ﻟﺑﺎﺳﯽ!‬

‫***‬
‫ﺻــﺑﺢ ﺑــﺎ درﯾــﺎی از ﭘﺷــﯾﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬از ﺧــواب ﺑﯾــدار ﺷــده ﺑــودم‪ .‬ﺑــﺎران ھــم ﭘــس از ﺑــﺎز ﮐــردن‬
‫ﭼﺷــﻣﮭﺎﯾش و ﺑــﺎ دﯾــدن وﺿــﻌﯾت ﺧــودش دوﺑــﺎره آﺛــﺎر ﺷــرم ﺑــﮫ ﺳــراﻏش دوﯾــد و ﺑــﺎ ﻣﻠﺣﻔــﮫ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﻧــﮫاش را ﭘﻧﮭــﺎن ﮐــرد‪ .‬از ﺟــﺎﯾم ﺑﻠﻧــد ﺷــدم و ھﻣــﮫ ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﺑــﺎران را ﮐــﮫ ﺷــب ﻗﺑــل ھــر‬
‫ﮐدام ﺑﮫ ﺳﻣﺗﯽ ﭘرت ﺷده ﺑودﻧد را ﺟﻣﻊ ﮐرده ﺑﮫ دﺳﺗش دادم و ﺧودم ﺑﮫ ﺣﻣﺎم رﻓﺗم‪.‬‬
‫ﻧ ـل آب را ﺑ ـﺎز ﮐ ـردم و ﺑ ـﺎز ھ ـم آب ﺳ ـرد را روی ﺳ ـرم ﺟ ـﺎری ﺷ ـد و ھ ـر ﻗط ـرهی آب ﺳ ـرد ﮐ ـﮫ‬
‫ﺑر ﺷﺎﻧﮫ و ﺳرم ﻓرود ﻣﯽآﻣد ﺣس ھﺎی ﺑد را ﺑﮫ ﺟﺎﻧﺑم روان ﻣﯾﮑردﻧد‪....‬‬
‫اﯾﻧﻘــدر ﮐــﮫ آﺧــر ﺳــرم را در دﯾــوار ﺣﻣــﺎم ﺗﮑﯾــﮫ دادم و ﭼﺷــم ھــﺎﯾم را ﺑﺳــﺗم‪ .‬ﺣــوادث ﺷــب ﻗﺑــل‬
‫ﺗﮏ ﺑﮫ ﺗﮏ ﭘﯾش ﭼﺷم ھﺎﯾم ﺟﺎن ﻣﯾﮕرﻓﺗﻧد و ﻣرا ﻋذاب ﻣﯾدادﻧد‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺣﻣﺎﻣم ﺗﻣﺎم ﺷد ﺑﺎر دﯾﮕر وﯾران ﺷدم‪!....‬‬
‫ﭘس از ﺧﺎرج ﺷدن از ﺣﻣﺎم ﺑﮫ ﺳرﻋت ﺑرق اﺗﺎق را ﺗرک ﮐردم و ﺑﯾرون ﺷدم ‪.‬‬
‫دﯾ ـدم ﺑ ـﺎران و ﻣ ـﺎدرم در ﺳ ـﺎﻟن در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﻟﺑﺧﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﭼﮭ ـره دارﻧ ـد ﺻ ـﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧﻧ ـد و ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﺎ‬
‫ﺣﺎﻟت ﺗﻌﺟب ﺑﮫ ﺣرف ھﺎی ﺑﺎران ﮔوش ﻣﯾﮑﻧد‪...‬‬
‫اﺣﺗﻣﺎﻻ ﺑﺎران از ﺑردش ﺳﺧن ﻣﯾﮕﻔت و ﯾﺎ ﺑﮭﺗر ﺑﮕوﯾم از ﺑرد ﮔروهﺷﺎن‪!.....‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺗﯽ ﮐـﮫ اﻧﮕـﺎر دﻟـش ﺑـراﯾم ﻣﯾﺳـوﺧت ﻧﮕـﺎھم ﮐـرد‪ .‬ﺣـﺎﻟم ﺑـد ﺗـر از ﭘـﯾش ﺷـد‪ ،‬ﺧﺟﺎﻟـت‬
‫زده ﺧﺎﻧﮫ را ﺗرک ﮐردم‪.‬‬
‫ﺻﺑﺣﺎﻧﮫ ھم اﺻﻼ ﻧﺧوردم و ﺑﺎ ﻣوﺗرم ﻣﺛل ﺑرق از ﺧﺎﻧﮫ زدم ﺑﯾرون‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻣ ـدت ھ ـﺎ ﺑ ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل رﻓ ـﺗم‪ .‬ﻣﺳ ـﺗﻘﯾم ﺑ ـﮫ ﭘﺷ ـت داﻧﺷ ـﮑده ھﻧ ـر ھ ـﺎی زﯾﺑ ـﺎ‪ ،‬ﺑ ـﮫ ﻣﮑ ـﺎن‬
‫ﻣن و راﺣﯾل رﻓﺗم‪....‬‬
‫ﭘﯾش ﻧﯾﻣﮑت ﺳﺑز زاﻧو زدم و ﺳرم را روی آن ﮔذاﺷﺗم‪ .‬ﮔﻠوﯾم ﭘر ﺷده ﺑود‪:‬‬
‫از ﺑﻐض‪ ،‬ﮐﯾﻧﮫ‪ ،‬اﻧزﺟﺎر‪ ،‬ﺿﻌف‪ ،‬ﺑﯽ ارادﮔﯽ‪.....‬‬
‫ﻗطرات اﺷﮑم روی ﻧﯾﻣﮑت ﻗطﺎر ﺷده ﺑودﻧد‪....‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن آن ﻗطرهھﺎ ﻋﻣﻼ ﺑﮫ ﮔرﯾﮫ اﻓﺗﺎدم‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪165‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﻘدر ﮔرﯾﮫ ﯾﮏ ﻣرد ﭘر از دﻟﺗﻧﮕﯽ ﻣﯾﺗواﻧد ﺑﺎﺷد؟‬

‫ﭼﻘدر ﮔرﯾﮫ ﯾﮏ ﻣرد ﻣﯾﺗواﻧد ﻧﺎزﯾﺑﺎ و ﻣﻧﻔور ﺑﺎﺷد‪...‬؟‬
‫و ﭼﻘدر ﯾﮏ ﻣرد ﻣﯾﺗواﻧد ﺿﻌﯾف ﺷده ﺑﺎﺷد ﮐﮫ ﻣﺛل آن روز ﻣن ﮔرﯾﮫ ﮐﻧد‪...‬؟‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﮐــﺎر ﻣــن در ھــﯾﭻ آﯾــﯾن و دﯾﻧــﯽ ﻣﺷــﮑل ﻧداﺷــت در ھــﯾﭻ ﻋــرف و رﺳــﻣﯽ ھﻣﭼﻧــﺎن‪،‬‬
‫وﻟﯽ ﺣس ﻣﯾﮑردم ﺑﮫ راﺣﯾل ﺧﯾﺎﻧت ﮐردهام‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑـﮫ او از ﺗﺎھـل ﺧـود ﻣـرا ﺑـﯽ ﺧﺑـر ﮔذاﺷـﺗﮫ ﺑـود و ﻣـرا ﻋﻣـﻼ ﻓرﯾـب داد وﻟـﯽ ھﻧـوز ﻓﮑـر‬
‫ﻣﯾﮑردم اﯾن ﻣن ﺑودم ﮐﮫ ﺧﯾﺎﻧت ﮐردم‪.‬‬
‫ﻧﻔس ھﺎﯾم ﺗﯾز ﺗر ﺷده ﺑود و ﺑﯾﭼﺎرﮔﯽام را ھوﯾدا ﻣﯾﮑرد‪...‬‬
‫دﻟم ﺑرای راﺣﯾل ﺗﻧﮓ ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫در واﻗﻊ دﻟم ﺑﮫ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﺗﺎر ﻣوﯾﯽ رﺳﯾده ﺑود‪...‬‬
‫ھﻣــﺎن روز ﺑــﺎ دل ﻏﻣﻧــﺎک و رﻧــﺞ دﯾــده از ﺧداوﻧــد راﺣﯾــل را ﺧواﺳــﺗم‪ .‬او را ﺑــﺎ ﺗﻣــﺎم وﺟــود‬
‫آرزو ﮐردم و ﻣﺛل داراﯾﯽ ﺧودم او را از ﺧدا طﻠب ﮐردم‪.‬‬
‫ﻣﮕر ﺧدا ﺗﺎ ﭼﯽ وﻗت ﻣﯾﺗواﻧﺳت ﺧﺎﻣوش و ﻧﺎظر ﺑﻣﺎﻧد‪....‬؟‬
‫ﻣﮕر ﺧدا ﭼﻘدر ﻣرا اﻣﺗﺣﺎن ﻣﯾﮑرد‪...‬؟‬
‫دﯾﮕر اﻣﺗﺣﺎﻧم ﺗﻣﺎم ﺷده ﺑود و وﻗﺗش رﺳﯾده ﺑود ﮐﮫ ﺑﮫ ﺧدا واﮔذار ﮐﻧم‪...‬‬
‫و ﭼﮫ ﺳﭘردﻧﯽ ﺑﮭﺗر از واﮔذاری ﺑﮫ ﺧداﺳت‪...‬؟‬

‫******‬

‫ﮔ ـﺎھﯽ ﭘ ـﯾش ﻣ ـﯽ آﯾ ـد ﮐ ـﮫ ظ ـﺎھرا ﻣﺷ ـﻐوﻟﯽ ﮐ ـﺎر ﺧﺎﺻ ـﯽ ھﺳ ـﺗﯾم‪ ...‬دﺳ ـتھﺎ و ﭘﺎھﺎﯾﻣ ـﺎن آن ﮐ ـﺎر را‬
‫اﻧﺟﺎم ﻣﯾدھد‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ روح ﻣﺎ آﻧﺟﺎ ﻧﯾﺳت‬
‫ﺷﺎﯾد در ﺟﺎھﺎی دﯾﮕر ﺳﯾر ﻣﯾﮑﻧد ‪...‬‬
‫ﻣﯾﮕردد و ﺳرﮔردان اﺳت‪...‬‬
‫ھ ـﯾﭻ وﻗ ـت درک ﻧﮑ ـردم ﺑ ـﺎ وﺟ ـود اﯾﻧﮑ ـﮫ روح ﻣ ـﺎ در ﺟ ـﺎی دﯾﮕرﯾﺳ ـت ﭼط ـور ﺟﺳ ـم ﻣ ـﺎن ﮐ ـﺎر‬
‫دﯾﮕری اﻧﺟﺎم ﻣﯾدھد‪ .....‬در اﯾن ﻧوع ﺧﻠﻘت ﭼﮫ رازی اﺳت‪...‬؟‬
‫آن روز ﻣن ھم ﭼﻧﯾن ﺣﺎﻟﯽ داﺷﺗم‪.....‬‬
‫در ﺣــﺎل راﻧﻧــدﮔﯽ ﺑــودم و ﺳــرکھﺎی ﻧوﺳــﺎﺧت را ﺑــﺎ ﺳــرﻋت زﯾــﺎد ﻣﯾﭘﯾﻣــودم‪ .‬اﻣــﺎ ﻓﮑــرم آﻧﺟــﺎ‬
‫ﻧﺑود‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪166‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗــﯽ از داﻧﺷــﮕﺎه ﮐﺎﺑــل ﺑﯾــرون ﺷــدم در ﺟرﯾــﺎن راه ﺑــﮫ ﺗﻣــﺎم ﺣــوادث اﺧﯾــر ﺧــوووب ﻓﮑــر‬
‫ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾــد ﻣﻧﺷــﺎ اﯾــن اﺷــﺗﺑﺎھم را ﭘﯾــدا ﻣﯾﮑــردم و دﻟﯾــل ﺣــس ھــﺎی ﻧﺎﺷــﻧﺎﺧﺗﮫ ﮐــﮫ اﯾــن اواﺧــر ﮔرﯾﺑــﺎن‬
‫ﮔﯾرم ﺷده ﺑود و در اﺧﯾر ﺑﺎﻋث ﺷد ﮔرﯾﺑﺎﻧم را ﭘﺎره ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﭼطور ﺷد؟‬
‫ﻣن ﮐﮫ اﯾﻧطور اﻧﺳﺎﻧﯽ ﺑﯽ اراده ﻧﺑودم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧم ﺑﮭﺎﻧﮫ ﺑﯾﺎورم ﮐﮫ از ﺷدت دوری و ﺣذف ﻋﺷق ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﻣﮕر ﭼﻧد ﺳﺎل ﺑود روی ﻋﺷق را ﻧدﯾده ﺑودم‪..‬؟‬
‫ﺗﻧﮭﺎ ھﻣﯾن ﭼﻧد روز ﺑﮫ اﯾن ﺣﺎل ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑرﺳم؟‬
‫ﻧﮫ!!! ھرﮔز‪!..‬‬
‫ﺗﻣﺎﯾل ﺷدﯾد ﺑﮫ ﺑﺎران ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻوص در ﺳﮫ ﯾﺎ ﭼﮭﺎر ﺷب ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﻣﺳﺄﻟﮫی ﻋﺎدی ﺑﺎﺷد ‪.‬‬
‫ﭼطور ﻣﻣﮑن ﺑود؟‬
‫ﭘﭻ ﭘﭻ ھﺎی اﻣروز ﻣﺎدرم و ﺑﺎران‪....‬‬
‫رﻓت و آﻣد ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﮫ ﺧﺎﻟﮫام در ﯾﮏ ھﻔﺗﮫ اﺧﯾر‪...‬‬
‫ﺷﮏ و ﺗردﯾد ھﺎی اﺣﺳﺎس روی ﭼﺎﯾم‪...‬‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ در آن ﭼﺎی ﭼﯾزی ﺑوده ﺑﺎﺷد‪...‬؟‬
‫اﯾن ﻓﮑر ﻣرا ﻣﺛل ﻣورﯾﺎﻧﮫ ﻣﯾﺟوﯾد‪.‬‬
‫ﺳرﻋت ﻣوﺗر را اﻓراﯾش داده و ﺑﮫ ﺳﻣت ﺧﺎﻧﮫ رﻓﺗم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ وارد ﺧﺎﻧﮫ ﺷدم ﻣﺎدرم از دﯾدﻧم در آن وﻗت روز ﻣﺗﻌﺟب ﺷد و ﺳر ﺟﺎﯾش اﯾﺳﺗﺎد ‪.‬‬
‫ﺳﻼم ﺧﺷﮑﯽ ﮐرده و ﯾﮑراﺳت وارد اﺗﺎﻗم ﺷدم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋﺗم را دراوردم و دﮐﻣــﮫی ﺑــﺎﻻﯾﯽ ﯾﺧنﻗــﺎق ﺳــرﻣﮫﯾﯽ رﻧﮕــم را ﺑــﺎز ﮐــردم‪ .‬ﺣــﺎﻻ دﯾﮕــر اﺗــﺎق‬
‫ﺧ ـواﺑم ھ ـم ﻋ ـذاب آور ﺑ ـود و ﻋ ـذاب آور ﺗ ـر از آن ﺗﺧ ـت ﺧ ـواﺑﯽ ﮐ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم آن روز ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن دھن ﮐﺟﯽ ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫دﺳ ـت ھ ـﺎﯾم را روی ﻣﯾ ـز آراﯾ ـش ﺑ ـﺎران ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـﮫ آﯾﯾﻧ ـﮫ ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـردم ﮐ ـﮫ اﺣظ ـﮫی ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎران‬
‫وارد اﺗﺎق ﺷد‪.‬‬
‫از آﯾﯾﻧﮫ ﺑﮫ ﭼﮭرهاش ﻧﮕﺎھﯽ ﺗﻠﺧﯽ ﮐردم و او ﻣﻌﻠوم ﺑود ﺗرﺳﯾده اﺳت‪.‬‬
‫روﯾم را ﺑرﮔرداﻧده ﺑﮫ ﺳﻣﺗش رﻓﺗم و ﻣﺣﮑم ﺑﺎزوھﺎی ﺑرھﻧﮫاش را ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺧــودش را اﻧــدﮐﯽ ﺟﻣــﻊ ﮐــرد و اﻣــﺎ ﻧﮕﻔــت ﮐــﮫ رھــﺎﯾم ﮐــن‪ .‬ﺣﺗــﯽ ﺑﺎﺑــت ﮐــﺎر ﺷــب ﮔذﺷــﺗﮫام از‬
‫ﺑﺎران ﺧﺟﺎﻟت ﻣﯾﮑﺷﯾدم در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺧودش وادارم ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫از ﮔﻔﺗــﻧش ھــراس داﺷــﺗم وﻟــﯽ ﻣﺟﺑــور ﺑــودم ﮐــﮫ ﺑﭘرﺳــم‪» :‬ﯾــﮏ ﺳــوال از ﺗــو ﻣﯾﭘرﺳــم دروغ‬
‫ﻧﮕوﯾﯽ!«‬
‫ﺑﺎران ﻣن ﻣن ﮐﻧﺎن ﮔﻔت‪» :‬چ‪ ...‬ﭼﯽ‪..‬؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪167‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﺎزوھﺎﯾش را ﻣﺣﮑم ﺗر ﻓﺷﺎر دادم و او درد را اﺣﺳﺎس ﮐرد‪.‬‬

‫ﭘرﺳﯾدم‪»:‬در ﭼﺎی ﺷﺑﺎﻧﮫام ﭼﯽ ﻣﯽ اﻧداﺧﺗﯽ؟«‬
‫ﯾﮑﺑ ـﺎره ﭼﺷ ـﻣﺎن زﯾﺗ ـوﻧﯽ ﺑ ـﺎران ﮔﺷ ـﺎد ﺷ ـد و ﻧﻔ ـس ھ ـﺎﯾش ﺗﻧ ـد ﺗ ـر‪ .‬ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﺷ ـﮏ و ﺗردﯾ ـد اﺣﺳ ـﺎس‬
‫درﺳت ﺑوده اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ھﻣﻣم‪ ،‬ﭘس ﭼﯾزی رﯾﺧﺗﮫ ﺑودی‪..‬؟«‬
‫ﺑـ ـﺎران ﺗـ ـرس اش ﻏﺎﻟـ ـب ﺷـ ـده ﺑـ ـود اﻣـ ـﺎ ﻧﯾـ ـروﯾش را ﺟﻣـ ـﻊ ﮐـ ـرد و ﮔﻔـ ـت‪» :‬داروی ﮔـ ـرم ﻣـ ـﯽ‬
‫اﻧداﺧﺗم ﺑرای رﻓﻊ ﺧﺳﺗﮕﯽ ات«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺧﺷم‪» :‬دروغ ﻧﮕو! ﺗو ﭼﯾزی دﯾﮕری ﻣﯽ اﻧداﺧﺗﯽ ﻣﯾداﻧم ﭘس راﺳت ﺑﮕو‪«!...‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﻣﯾﻠرزﯾ ـد و ﻓﮭﻣﯾ ـد دﯾﮕ ـر ﻧﻣﯾﺗواﻧ ـد ﻓ ـرار ﮐﻧ ـد ﻟ ـذا ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﮫ ﺧ ـدا ﻣﺟﺑ ـور ﺑ ـودم‪ !...‬ﭼﯾ ـزی‬
‫ﺑدی ﻧﺑود ﺑﮫ ﷲ ﻗﺳم ﻣﯾﺧورم‪ .‬ﻓﻘط ﺑرای اﯾن ﺑود ﮐﮫ ﻣرا دوﺳت داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ‪«.‬‬
‫ﺑﺎران ﭼﻘدر ﺳﺎده ﺑود!‬
‫ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ﺑرای اﯾﻧﮑﮫ دوﺳﺗم داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ«‬
‫ﻣﮕر ﺑﺎ ﯾﮏ دارو و ﯾﮏ ھم آﻏوﺷﯽ ﻣﯾﺷود ﮐﺳﯽ را دوﺳت داﺷت؟‬
‫ﺧﺷﻣم ﻓوران ﮐرده ﺑود و دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﯾﮏ زدن واﻗﻌﯽ ﺑراﯾش ﺑدھم‪.‬‬
‫ﺣرﻓش دور ﺳرم ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪» :‬ﻣﺟﺑور ﺑودم!«‬
‫ﻣﺟﺑور ﺑود‪...‬؟‬
‫ﭼرا‪..‬؟‬
‫اﯾن اﺟﺑﺎر از ﮐﺟﺎ آﻣده ﺑود‪....‬؟‬
‫ﮐﻣﯽ ﻓﮑر ﮐردم‪....‬‬
‫ﻣﮕر ﻣﻧﺷﺎ اﯾن ﺟﺑر و اﯾن ﮐﺎر ﮐﺛﯾف ﻣن ﻧﺑودم‪ ...‬؟‬
‫ﻣﮕر ﺧودم ﻣﻘﺻر ﻧﺑودم ‪....‬؟‬
‫ﻣﮕر ﻣن ﺑﺎران را ﺑﮫ اﯾن ﮐﺎر ﻣﺟﺑور ﻧﮑرده ﺑودم‪....‬؟‬
‫ﻣـن ﺗ ـﺎ ﭘﺎﯾ ـﺎن ﻋﻣـرم ﺑـﮫ اﯾ ـن ﻣ ـﯽ اﻧدﯾﺷـم ﮐ ـﮫ زﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﻋﺷـق را ﻣﯾﭘـذﯾرد ﺗـﺎ ﭼـﮫ اﻧـدازه ﺑ ـﯽ دﻓـﺎع‬
‫ﻣﯾﮕردد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗم و ﺑﺎزوھﺎی ﺑﺎران را رھﺎ ﮐردم‪.‬‬
‫ﺟﺎی ﭼﮭﺎر اﻧﮕﺷﺗم روی ﺑﺎزوھﺎﯾش ورم ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎ دو دﺳﺗش ﺑﺎزوھﺎﯾش را ﻣﺣﮑم ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود و ﻣﻌﻠوم ﺑود ﺧﯾﻠﯽ درد دارد‪.‬‬
‫از ﮐﺎرم ﭘﺷﯾﻣﺎن ﺷده روی ﺗﺧت ﻧﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫ﺳرم را ﻣﯾﺎن دو دﺳﺗم ﮔرﻓﺗم و ﻣوھﺎﯾم را ﭼﻧﮓ زدم‪.‬‬
‫ﺣــس ﺑﯾﮭــودﮔﯽ ﻣﯾﮑــردم‪ ...‬وﻗﺗــﯽ اﯾــن ﺣــس در وﺟــود آدم ﺑﯾدارﺷــده ﺑﺎﺷــد دﯾﮕــر ﺣﯾــﺎت اﻧﺳــﺎن‬
‫ﺑــﯽ ﻣﻌﻧﺎﺳــت‪ .‬ﺑــﮫ ﻣﻘطﻌــﯽ از زﻧــدﮔﯽ رﺳــﯾده ﺑــودم ﮐــﮫ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﺑﯾﮭــوده ﻧﻔــس ﻣﯾﮑﺷــم و‬
‫ﻧﺎروا ﻗﺳﻣﺗﯽ از زﻣﯾن را اﺷﻐﺎل ﮐردهام‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪168‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻟم ﻧﺎزک ﺷده ﺑود ﭼون ﭘوﺳت ﺳﯾر ‪...‬‬

‫دﯾﮕر ﻣﺛل دل ﯾﮏ ﻣرد ﻗوی ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﻣﺛل دل طﻔﻠﯽ ﺑود ﮐﮫ ﮐﺳﯽ را درﯾن دﻧﯾﺎ ﻧدارد‬
‫و ﻣدام دﻟش ﻣﯾﺧواھد ﮔرﯾﮫ ﮐﻧد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﮕر ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﺗواﻧﺳت آراﻣم ﮐﻧد‪...‬؟‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﮫ ﺧودم آﻣدم داﺷﺗم ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑردم‪...‬‬
‫اﯾـن ﺣـﺎﻟﺗم ﺑـرای ﺑـﺎران ﺗـﺎزﮔﯽ داﺷـت ‪ ..‬ھـﯾﭻ وﻗـت ﺣـدس ﻧﻣﯾـزد ﺗـﺎ اﯾـن ﺣـد ﺿـﻌﯾف ﺷـده ﺑﺎﺷـم‬
‫ﮐﮫ ﮔرﯾﮫام را ﺑﺑﯾﻧد‪.‬‬
‫او ﭼﻧــد ﻟﺣظــﮫ ﻧﮕــران و ﺣﯾــران ﺗﻣﺎﺷــﺎﯾم ﮐــرد و ﭘــس از آن اﻧﮕــﺎر ھﻣــﮫی ﺟــرات ھــﺎﯾش را از‬
‫ﮔوﺷــﮫ ﮔوﺷــﮫی اﻋﺿــﺎی ﺑــدﻧش ﺟﻣــﻊ ﮐــرده ﺑﺎﺷــد‪ ،‬دﺳــﺗش را روی ﺳــرم ﮔذاﺷــت و ﺳــرم را‬
‫دﺳت ﮐﺷﯾد‪.‬‬
‫ھﯾﭻ ﻋﮑساﻟﻌﻣﻠﯽ ﻧﺷﺎن ﻧدادم و ﺑﺎران ﺑﯾﺷﺗر ﺟرات ﮐرد و ﻣﻘﺎﺑل ﻣن ﻧﺷﺳت‪.‬‬
‫ﺻورﺗم را ﺑﺎﻻ ﮔرﻓت و ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﮐرد‬
‫دﯾدم اﺷﮏ ھﺎی او ھم روان ﺷدهاﻧد‪...‬‬
‫ﻟﺣظﮫی ﺑﻌد ﻣرا ﺗﻧﮓ در آﻏوش ﮔرﻓت‪....‬‬
‫او ﺑﯽ ﻣﮭﺎﺑﺎ ﺑﻐﻠم ﮐرد‪.‬‬
‫ھﯾﭻ از ﻋﮑساﻟﻌﻣلام ﻧﺗرﺳﯾد و ﺳرم را روی ﺳﯾﻧﮫاش ﻓﺷﺎر داد‪.‬‬
‫ﺑﺎزھم ﻣﺎﻧﻊاش ﻧﺷدم‪!.....‬‬
‫دﯾﮕر واﻗﻌﺎ ﺑﮫ ﻧوازش ﻧﯾﺎز داﺷﺗم و ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﮐﺳﯽ در اﯾن دﻧﯾﺎی ﻏرﯾب ھﻣدردم ﺷود‪...‬‬
‫ﺧﯾﻠ ـﯽ وﻗ ـت ﺑ ـود طﻌ ـم واﻗﻌ ـﯽ آراﻣ ـش را ﺑ ـﮫ ﻓراﻣوﺷ ـﯽ ﺳ ـﭘرده ﺑ ـودم‪ .‬ﻣ ـدت ھ ـﺎ ﺑ ـود ﺧ ـواب آرام‬
‫را ﮔ ـم ﮐ ـرده ﺑ ـودم‪ .‬از آﺧ ـرﯾن ﺑ ـﺎری ﮐ ـﮫ ﺑ ـﯽ ﺧﯾ ـﺎل ﺑ ـﮫ ﺧ ـواب رﻓﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـم ﯾ ـﺎدم ﻧﻣ ـﯽ آﻣ ـد‪ .‬دﯾ ـر‬
‫زﻣ ـﺎﻧﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣﺣﺗ ـﺎج ﻧ ـوازش ﻣوھ ـﺎﯾم ﺑ ـودم‪ .‬اﻧﺳ ـﺎن از ﺑ ـﯽ ﻏ ـذاﯾﯽ ﻧﻣﯾﻣﯾ ـرد اﻣ ـﺎ از ﺑ ـﯽ ﻣﺣﺑﺗ ـﯽ‬
‫و ﺑﯽ ﻋﺎطﻔﮫﮔﯽ ﻗطﻌﺎ ﺧواھد ﻣرد‪.‬‬
‫ﺧﺻوﺻــﺎ اﮔــر ﺧــودش رژﯾــم ﻣﺣﺑــت ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑﺎﺷــد و ﺧــود را از ﻋﺷــق ﭘرھﯾــز ﮐــرده ﺑﺎﺷــد‪،‬‬
‫دﯾﮕر ﺧﺗم ﺧودش را ﺧواﻧده اﺳت‪...‬‬
‫در واﻗﻊ ﺑﺎران ھﻣﺎﻧﻧد ﻣﺳﮑن ﺑراﯾم ﺷده ﺑود ﮐﮫ ﻣوﻗﺗﺎ دردم را از ﺑﯾن ﻣﯾﺑرد‪.‬‬
‫اﻧﮕــﺎر ﻣﺳــﮑن ﮐــﺎرش را درﺳــت اﻧﺟــﺎم داد و ﭘــس از ﮐــﺎھش درد ﺑــﮫ ﺧــواب ﻋﻣﯾــق و آﺳــوده‬
‫رﻓﺗم‪!.....‬‬

‫***‬
‫ﺣــﺎﻻ ھــم ﺑــﺎران ﺑــﮫ ﺧــواب رﻓﺗــﮫ اﺳــت و آرام ﺧــودم را ازش ﺟــدا ﮐــردم‪ .‬و او را روی ﺑــﺎﻟش‬
‫رھﺎ ﮐردم‬

‫ ‬ ‫ ‪169‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣوھــﺎی زرد و ﻟوﻟــﮫاش روی ﺑــﺎﻟش وﻟــو ﺷــده ﺑودﻧــد و ﺧــودش ﺑــﺎ ﺗﺑﺳــم ﺑــﮫ ﺧــواب رﻓﺗــﮫ ﺑــود‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر او ھم ﻣﺎﻧﻧد ﻣن ﻓﮑر ﻣﯾﮑرد ﻻی اﺑرھﺎ اﺳت‪ ،‬ﺷﺎﯾد ھم روی اﺑرﯾﺷم‪....‬‬
‫اﺗﺎق ﮐﻣﯽ ﺳرد ﺷده ﺑود‪ .‬ﻣﻠﺣﻔﮫ را روﯾش ﮐﺷﯾدم و آﺗش ﺑﺧﺎری را ﺗﯾزﺗر ﮐردم‪.‬‬
‫ﺧودم ﺑﮫ ﺳﺎﻟن رﻓﺗم و روی ﻣوﺑل ﺧودم را رھﺎ ﮐردم‪.‬‬
‫ﺗﻠوﯾزﯾون روﺷن ﺑود و زﻣﺎن اﺧﺑﺎر ﺷروع ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ظ ـﺎھرا ﺣواﺳ ـم ﺑ ـﮫ اﺧﺑ ـﺎر ﻧﺑ ـود و ﻣﺷ ـﻐول ﻣوﺑ ـﺎﯾﻠم ﺑ ـودم اﻣ ـﺎ در ﺿ ـﻣﯾر ﻧﺎﺧودآﮔ ـﺎھم ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت‬
‫ﭘﺎﺳﯾو ﺧﺑر ھﺎ را ﻣﯾﺷﻧﯾدم‪.‬‬
‫»اﯾــن اواﺧــر ﻣﮭــﺎﺟرت ھــﺎی ﻏﯾــر ﻗــﺎﻧوﻧﯽ از ﮐﺷــور ھــﺎی ﺟﻧــﮓ زده ﺑــﮫ اروﭘــﺎ اﻓــزاﯾش ﺑــﯽ‬
‫ﺳﺎﺑﻘﮫ ﯾﺎﻓﺗﮫ اﺳت‪.‬‬
‫ﻣﮭ ـﺎﺟرﯾن اﻓﻐ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ از ﻧﺑ ـود ﮐ ـﺎر و ﺷ ـﻐل ﻣﻧﺎﺳ ـب ﻧ ـﺎراض ھﺳ ـﺗﻧد ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺧواھ ـﺎن ﺑﯾ ـرون ﺷ ـدن‬
‫از ﮐﺷــور ﻣﯾﺑﺎﺷــﻧد‪ .‬ﮐﺷــور اﯾــران اﻋــﻼم ﮐــرده اﺳــت ﮐــﮫ ﺗﺣــت ھــﯾﭻ ﺷــراﯾطﯽ اﺟــﺎزه ﻋﺑــور‬
‫ﻣﮭﺎﺟرﯾن اﻓﻐﺎن را ﺑﮫ ﺻورت ﻏﯾر ﻗﺎﻧوﻧﯽ از ﻣرز ھﺎی ﮐﺷورش ﻧﻣﯾدھد‪.‬‬
‫اﯾــن در ﺣ ـﺎﻟﯽ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ دو روز ﻗﺑ ـل ﺳ ـﯽ ﺗــن از ﻣﮭــﺎﺟرﯾﻧﯽ ﮐــﮫ ﻣﯾﺧواﺳــﺗﻧد ﺑــﮫ ﺻــورت ﻏﯾــر‬
‫ﻗـ ـﺎﻧوﻧﯽ از ﻣـ ـرز اﯾـ ـران ﺑـ ـﮫ ﺗرﮐﯾـ ـﮫ ﺑروﻧـ ـد ﺗوﺳـ ـط ﺳـ ـرﺑﺎزان ﻣـ ـرزی اﯾـ ـران ﺗﯾرﺑـ ـﺎران ﺷـ ـده‬
‫اﻧد‪«.....‬‬
‫ﺑﺎ ﺷﻧﯾدن ﺟﻣﻠﮫ اﺧﯾر ﺧﺑر‪ ،‬ﺗوﺟﮭم ﺑﮫ ﺳﻣت ﺗﻠوﯾزﯾون ﺟﻠب ﺷد و ﻣوﺑﺎﯾل را ﮐﻧﺎر ﮔذاﺷﺗم‪.‬‬
‫دﻟ ـم ﺑ ـﮫ ﺣ ـﺎل آن ﻣﮭ ـﺎﺟرﯾن ﮐ ـﮫ از روی اﺟﺑ ـﺎر ﻣﺟﺑ ـور ﺑ ـﮫ ﺗ ـرک ﮐﺷ ـور ﺷ ـدﻧد و آﺧ ـر ھ ـم ﺗوﺳ ـط‬
‫ﮐﺷور ھﻣﺳﺎﯾﮫ اﯾن ﮔوﻧﮫ وﺣﺷﺗﻧﺎک ﮐﺷﺗﮫ ﻣﯾﺷوﻧد‪ ،‬ﮔرﻓت ‪.‬‬
‫ﻧطــﺎق ﺧﺑــر در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﮔﻔﺗــﮫ ﻣﯾﺷــود زﻟﻣــﯽ ﮐــوھﯽ ﻣﻠﻘــب ﺑــﮫ زﻟﻣــﯽ ﺑﺑــری ﮐــﮫ ﻣﺳــوول‬
‫اﻧﺗﻘﺎل اﯾن ﺳﯽ ﺗن ﺑوده اﺳت ﻧﯾز ﻣﺷﻣول ﮐﺷﺗﮫ ﺷدهﮔﺎن اﺳت‪«.... .‬‬
‫در دﻟم اﺳﻣش را ﺗﮑرار ﮐردم‪» :‬زﻟﻣﯽ ﺑﺑری‪..‬؟«‬
‫آﺷﻧﺎ ﺑود اﻣﺎ در ﮐﺟﺎ اﺳﻣش را ﺷﻧﯾدم‪..‬؟‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم ازﯾن اﺳم ﺧﺎطرهی ﺑدی دارم اﻣﺎ در ﮐﺟﺎ‪..‬؟‬
‫ﻧطــﺎق اداﻣــﮫ داد‪» :‬زﻟﻣــﯽ ﺑﺑــری از ﺑﯾﺳــت ﺳــﺎل ﺑدﯾﻧﺳــو وظﯾﻔــﮫ ﻋﺑــور ﻣﮭــﺎﺟرﯾن ﻏﯾــر ﻗــﺎﻧوﻧﯽ‬
‫را از ﻣ ـرز اﯾ ـران داﺷ ـت اﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎﻻﺧره ﺗوﺳ ـط ﺳ ـرﺑﺎزان اﯾراﻧ ـﯽ ﺷﻧﺎﺳ ـﺎﯾﯽ ﺷ ـده و ﺗﯾرﺑ ـﺎران ﺷ ـده‬
‫اﺳت‪«.‬‬
‫ﻣﺎﺷ ـﯾن ذھ ـﻧم ﻓﻌ ـﺎل ﺷ ـده ﺑ ـود و ﺳ ـرﯾﻊ ﻣﯾ ـﺎن اﻧﺑ ـوه اطﻼﻋ ـﺎت و اﺳ ـﺎﻣﯽ در ﺟﺳ ـﺗﺟوی ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردن‬
‫اﯾن اﺳم ﺑود‪ ..‬ﻣﻐزم ﺑﮫ ﯾﺎد آورد ‪!...‬‬
‫ﺻدای زﻧﯽ را ﮐﮫ ﺑراﯾم ﮔﻔت‪»:‬اﺳﻣش زﻟﻣﯽ ﺑﺑری اﺳت«‬
‫اﻣﺎ ﮐدام زن در ﮐﺟﺎ‪....‬؟‬
‫ﺑﯾﺷﺗر ﯾﺎدم آﻣد‪.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪170‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫»ﻣـردی ﮐـﮫ ﮐﻣـﮏ ﺷـﺎن ﮐـرده ﺑـود ﺑـﮫ ﺧـﺎرج از ﮐﺷـور ﻣﮭـﺎﺟر ﺷـوﻧد ﺑـﺎ او ازدواج ﮐـرده اﺳـت‬
‫اﺳﻣش زﻟﻣﯽ ﺑﺑری اﺳت«‬
‫ﻣﺛل ارواح زده ھﺎ ﺷدم‪...‬‬
‫ﻣﻐزم ھﻣﮫ ﭼﯾز را ﺑﮫ ﺧﺎطر آورد ‪...‬‬
‫»راﺣﯾ ـل ﻣﺗﺎھ ـل اﺳ ـت‪ ...‬او ﺑ ـﺎ ﻣ ـردی ﮐ ـﮫ ﮐﻣ ـﮏ ﺷ ـﺎن ﮐ ـرده ﺑ ـود ﻣﮭ ـﺎﺟر ﺷ ـوﻧد ازدواج ﮐ ـرده‪...‬‬
‫اﺳﻣش زﻟﻣﯽ ﺑﺑری اﺳت‪«.‬‬
‫ﺳﺧﻧﺎن ﺧﺎﻧم ﻣﺎﻣﺎی راﺣﯾل ﺑﺎ ﺗﻣﺎم ﺟزﯾﯾﺎت در ﺳرم ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪.‬‬
‫ﺳرم را روی ﺗﮑﯾﮫﮔﺎه ﻣوﺑل ﮔذاﺷﺗم و ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﺟﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧم‪...‬‬
‫»اوه ﺧدا‪ !...‬ﺷوھر راﺣﯾل ﯾﮏ ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر ﺑوده ‪..‬‬
‫اوه‪ ...‬او ﺗﯾرﺑﺎران ﺷده‪« ....‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﺣدﻗﮫ ﺑﯾرون ﻣﯾزدﻧد‪!...‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﮑﺎر ﺑﺎﯾد ﺑﮑﻧم‪...‬‬

‫***‬
‫ﺷب ھﻧﮕﺎم ﺧواﺑم ﻧﻣﯾﺑرد ‪ ...‬ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم و ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم‪ ....‬ازﯾن ﭘﮭﻠو ﺑﮫ آن ﭘﮭﻠو‬
‫ﯾﻌﻧﯽ راﺣﯾل ﺧﺑر دارد‪....‬؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺣﺎﻻ در ﭼﮫ وﺿﻌﯽ اﺳت‪..،‬؟‬
‫ﺷﺎﯾد ﺧﯾﻠﯽ ﺣﺎﻟش ﺑد ﺑﺎﺷد ﺑﺎﻻﺧره ﺷوھرش ﺑوده‪..‬‬
‫ﻧﮫ ﻓﮑر ﻧﻣﯾﮑﻧم ﭼون ﻣﻌﻠوم ﺑود او را ﻧﻣﯾﺧواﺳت‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾد ھم ﺧوﺷﺣﺎل ﺑﺎﺷد ﮐﮫ از او ﻧﺟﺎت ﭘﯾدا ﮐرد‪...‬؟‬
‫او دﯾﮕر ﻣﺗﺎھل ﻧﯾﺳت‪!....‬‬
‫واااای ﺑﮫ راﺳﺗﯽ او دﯾﮕر ﻣﺗﺎھل ﻧﯾﺳت‪!...‬‬
‫ﯾﮑراﺳت ﺑﻠﻧد ﺷده روی ﺗﺧت ﻧﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﺗﮑــﺎﻧﯽ ﺧــورد و ﺧــود را ﺟﺎﺑــﮫ ﺟــﺎ ﮐــرده دوﺑــﺎره ﺧواﺑﯾــد‪ .‬او ﺑــﺎ ﻓﺎﺻــﻠﮫ زﯾــﺎد از ﻣــن‬
‫ﺧواﺑ ﯾ د ه ﺑود‪.‬‬
‫ﺻدای ﭘﺎرس ﺳﮓ ھﺎ از دور ﻣﯽ آﻣد و ﺷب را ﺣﺎﻟت ﻋﺟﯾب ﻣﯾﺑﺧﺷﯾد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم در اﯾن ﺣﺎل ﭼﮫ ﺗﺻﻣﯾﻣﯽ ﺑﮕﯾرم‪.‬‬
‫ﺑــﺎﻻﺧره ﺑزرگﺗــرﯾن ﻣــﺎﻧﻊ ﺟﻠــوی راه ﻣــن و راﺣﯾــل از ﺑــﯾن رﻓﺗــﮫ ﺑــود‪ .‬ﭼــرا ﺑﺎﯾــد ﺑــﯽ ﺧﯾــﺎل‬
‫ﻣﯾﻣﺎﻧدم؟‬
‫ﻣﮕر او را ﻓراﻣوش ﮐرده ﺑودم‪..‬؟ اﺻﻼ و اﺑدا‪!...‬‬
‫ﻣﮕر ﺻﺑﺢ او را از ﺧدا آرزو ﻧﮑردم‪...‬؟ ﻗطﻌﺎ ﮐﮫ ﺑﻠﯽ‬
‫اﯾن ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﭘﺎﺳﺦ ﻧﯾﺎﯾش ھﺎی اﻣروزم ﺑوده ﺑﺎﺷد‪..‬؟‬

‫ ‬ ‫ ‪171‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺧدا او را دوﺑﺎره ﺟﻠوی راھم آورد ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﯽ ﺧﯾﺎﻟش ﺷوم‪....‬؟‬

‫***‬
‫ﻓردا ﺻﺑﺢ زود ﺣﺳﺎب ﺑﺎﻧﮑﯽام را ﺑررﺳﯽ ﮐردم‬
‫ده ھــزار از ﻗﺑــل داﺷــﺗم در واﻗــﻊ ﭘــوﻟﯽ ﮐــﮫ ﺷــوھر ﺧﺎﻟــﮫام ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ﺷــرم ﻗــوری ﻧﮕﮭداﺷــﺗﮫ‬
‫ﺑــود و ﺑــﺎﻗﯽ را روی ﺑــﺎران در ﯾــﮏ ﺷــب ﺑــﺎد ﮐــرده ﺑــود‪ .‬و ﻣﻘــداری ﭘــوﻟﯽ دﯾﮕــر ﮐــﮫ روﯾــش‬
‫ﭘس اﻧداز ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫دﯾـدم ﮐـﮫ ﻋﺎﯾـد اﺧﯾـرم ﺑـرای اﺧـذ ﭘﺎﺳـﭘورت و وﯾـزا و ھﻣﭼﻧـﺎن ﺳـﻔر ﺑـﮫ ﻟﻧـدن ﻣﯾﺗواﻧـد ﺟـواب ﮔـو‬
‫ﺑﺎﺷد‪.‬‬

‫ﭘــس از ﭼﻧــدﯾن روز اﻧﺗظــﺎر ﺑــﺎﻻﺧره ﺗواﻧﺳــﺗم وﯾــزا را ﺑدﺳــت ﺑﯾــﺎرم‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭼﯾﮑــﺎر ﻣﯾﮑــﻧم‪.‬‬
‫ﻣ ـن ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز را رھ ـﺎ ﮐ ـﻧم و ﭘ ـس از ﭼﮭ ـﺎر ﺳ ـﺎل دوری و رﻧ ـﺞ ﭘ ـﯾش راﺣﯾ ـل ﺑ ـروم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼرا اﯾن ﮐﺎر را ﻣﯾﮑﻧم‪ .‬ﻋﺷق ﯾﻌﻧﯽ اﯾﻧﮑﮫ ﭼﯾزی ﻧداﻧﯽ‪!.....‬‬
‫دﯾﮕر ﺑﮫ ﻣﺷﮑل ﺗرﯾن ﺑﺧش ﺳﻔرم رﺳﯾده ﺑودم‬
‫اﯾﻧﮑﮫ ﭼﮕوﻧﮫ اﯾن ﻣوﺿوع را ﺑﮫ ﺧﺎﻧواده ﺑﮕوﯾم؟‬
‫ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾد وﻗﺗﯽ اﯾن ﺣرف را ﺑﮫ ﭘدر و ﻣﺎدرم ﮔﻔﺗم ﭼﮭرهھﺎی ﺷﺎن ﮐﺑود ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم طوری رﻓﺗﺎر ﻣﯾﮑرد ﮔوﯾﺎ دﯾﮕر ﭘﺳرش ﻧﯾﺳﺗم ﺣﺗﯽ ﺑدﺗر از ﯾﮏ آدم ﻏرﯾﺑﮫ ‪....‬‬
‫او ﻣﯾﮕﻔــت ﭼطــور ﻣﯽﺗــواﻧم ﺧــﺎﻧم ﻧﮑــﺎح ﺷــدهام را ﺗــرک ﮐــﻧم و ﭘﺷــت ﯾــﮏ دﺧﺗــر ﺑــﯽ ﭘــدر و‬
‫ﻣﺎدر ﺑرم؟‬
‫ﺑﮭزاد ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧده ﺑود اﻣﺎ ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﻧﺎرﺿﺎﯾﺗﯽ را در ﭼﮭرهاش ﺑﺧواﻧم‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس واﺿﺣﺎ ﮔﻔت ﮐﮫ ﮐﺎرم ﻧﺎدرﺳت و اﺷﺗﺑﺎه اﺳت‪.‬‬
‫ﺑـﺎران ﺧـودش را در اﺗـﺎق ﻗﻔـل ﮐـرده ﺑـود و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـت ﺑـﺎور ﮐﻧـد‪ .‬اﻣـﺎ اﯾـن را ﻣﯾﻔﮭﻣﯾـد ﮐـﮫ ھـﯾﭻ‬
‫ﮐس ﻗﺎدر ﺑﮫ ﻣﺎﻧﻊ ﺷدن ﻣن ﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑﯾﮓام را ﮔرﻓﺗﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم از ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾرون ﺷوم‬
‫ﭘدرم ﮔﻔت‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎررر!«‬
‫اﯾﺳﺗﺎدم و ﮔوش ﺑﮫ ﭘدرم ﺑودم‪.‬‬
‫ﭘ ـدرم ﮔﻔ ـت ‪» :‬ﺗ ـﺎ اﻣ ـروز آزاد آزاد ﺑ ـودی! ھ ـر ﮐ ـﺎری ﮐ ـردی ھ ـﯾﭻ ﻧﮕﻔ ـﺗم‪ .‬ھ ـر ﺑ ـﻼی ﺳ ـر ﺑ ـﺎران‬
‫آوردی و اذﯾــﺗش ﮐــردی ﺑــﺎزھم ﺳــﮑوت ﮐــردم ‪ ...‬اﻣــﺎ ﺻــﺑر ھــم از ﺧــود ﺣــدی دارد‪ .‬ﺗــو زن‬
‫ﺧوب و زﯾﺑﺎی ﻣﺛل ﺑﺎران را ﺗرک ﻣﯾﮑﻧﯽ و ﻣﯾری دﻧﺑﺎل ﻧﺧود ﺳﯾﺎه‪..‬؟«‬
‫از ﭘـ ـدرم اﻧﺗظـ ـﺎر ﻧداﺷـ ـﺗم‪ ....‬ﭼطـ ـور ﻣﯾﺗواﻧﺳـ ـت ﮐﺳـ ـﯽ را ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـراﯾش اﯾـ ـن ھﻣـ ـﮫ ﺳـ ـﺎل ﻋﺷـ ـق‬
‫ﻣﯾورزﯾــدم ﻧﺧــود ﺳــﯾﺎه ﺑداﻧــد‪..‬؟ ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ ﭘﺳــرش ﺑــرای او از ھﻣــﮫ ﭼﯾــز ﻣﯾﺧواھــد ﺑﮕــذرد‪...‬؟‬
‫ﮐﺳﯽ ﮐﮫ ﭘﺳر او ﺑﮫ ﺧﺎطرش در اﯾن ھﻣﮫ ﺳﺎل ﻧﺎﺑود ﺷده ﺑود‪!..‬‬

‫ ‬ ‫ ‪172‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم و ﺣرﮐت ﮐردم‪.‬‬

‫ﭘ ـدرم ﮐ ـﮫ دﯾ ـد ﺣ ـرف ھ ـﺎﯾش ﺑ ـﯽ ﺗ ـﺎﺛﯾر ﺑ ـوده اﺳ ـت ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﺑﻠﻧ ـدﺗر ﮔﻔ ـت‪» :‬اﮔ ـر اﻣ ـروز ازﯾ ـن‬
‫ﺧﺎﻧﮫ ﻗدﻣت را ﺑﯾرون ﺑﮕذاری دﯾﮕر ﭘﺳر اﯾن ﺧﺎﻧواده ﻧﯾﺳﺗﯽ ‪...‬‬
‫دﯾﮕر ﺣق ﺑرﮔﺷت ﻧداری‪«!...‬‬
‫ﺣ ـرﻓش ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺳ ـﻧﮕﯾن ﺑ ـود‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـرد ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﻣ ـرا ﻣﯾﺧﮑ ـوب ﮐﻧ ـد ‪ ...‬اﻣ ـﺎ از ﻗ ـدرت راﺣﯾ ـل‬
‫ﺑ ﯽ ﺧﺑر ﺑود‪!...‬‬
‫ھﯾﭻ وﻗت ﻧﺑﺎﯾد ﻧﯾروی ﻋﺷق را دﺳت ﮐم ﮔرﻓت ‪.‬‬
‫از ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾرون ﺷدم و ﻣﺎدرم آﺷﮑﺎرا ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﺑﮫ آﺧرﯾن ﺑﺎر ﺳوار ﻣوﺗرم ﺷدم و ﺣرﮐت ﮐردم‪.‬‬
‫اﯾﻧﺑ ـﺎر ﻧ ـﮫ دﯾﮕ ـر ﮐﺳ ـﯽ ﺑ ـود ﺗ ـﺎ ﺑدرﻗ ـﮫ ام ﮐ ـرده ﻣ ـرا در آﻏ ـوش ﺑﮕﯾ ـرد و ﻧ ـﮫ ھ ـم ﺳ ـطﻠﯽ آﺑ ـﯽ ﺑ ـود‬
‫ﮐــﮫ ﻣــﺎدرم ﺑــرای روﺷــن ﺷــدن راھــم ﺑﭘﺎﺷــد‪ ،‬اﻧﮕــﺎر ﺑــرای ھﻣﯾﺷــﮫ ﻣﯾــرﻓﺗم ﮐــﮫ دﯾﮕــر ھﯾﭼوﻗــت‬
‫ﺑرﻧﮕردم!‬
‫ﺑﺎران از اﺗﺎق ﺑﯾرون ﺷده و در ﺑﺎﻟﮑن ﻣرا ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫از آﯾﯾﻧــﮫ ﻋﻘــب ﻣــوﺗر آﻧﻘــدر ﻧﮕــﺎھش ﮐــردم ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﻧﻘطــﮫی ﮐوﭼــﮏ ﺗﺑــدﯾل ﺷــد و در ﻧﮭﺎﯾــت ﺑــﺎ‬
‫ﻓﺎﺻﻠﮫی زﯾﺎد ﻣﺣو ﺷد‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﺎران را در ﺣﺎﻟﯽ ﺗرک ﮐردم ﮐﮫ او ﺗﺎ اﺧﯾر ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﻋﺷق؛ ﻧﮫ در ﻧﮕﺎه اول ﺑﻠﮑﮫ در آﺧرﯾن ﻧﮕﺎه اﺳت‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﯽﺧواھد از ﺗو ﺟدا ﺷود‬
‫آنﮔوﻧﮫ ﮐﮫ ﺑﮫ ﺗو ﻣﯽﻧﮕرد‪ ،‬ﺑﮫ ھﻣﺎن اﻧدازهی ﮐﮫ دوﺳﺗت داﺷﺗﮫ اﺳت ‪!...‬‬
‫دﻟﯾﻠش را ﻧﻣﯾداﻧم وﻟﯽ اﻧﺳﺎن ھﺎ ھﻣﯾﺷﮫ اﺷﺧﺎﺻﯽ راﮐﮫ دوﺳت ﺷﺎن دارﻧد‪ ،‬زﺟر ﻣﯾدھﻧد‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧم ﮐﮫ ﺑﺎران را زﺟر دادم! ﺧوب ھم ﻣﯾداﻧم!!!‬
‫اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﺣس ﻋﺷق ﻗوی ﺗر از ﺣس اﻧﺳﺎﻧﯾت اﺳت‪...‬‬
‫ﻣــن آن روز ﺑــﺎ رﻓﺗــﻧم ﺑــﺎ ھــر ﭼﯾــز ﻣﺗﻌﻠــق ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل وداع ﮐــردم ‪ .‬اﻧﮕــﺎر ﮐﺎﺑــل ھــم ﻣــرا ﻋــﺎق‬
‫ﮐرد‪....‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺷﺎﯾد دﯾﮕر ھﯾﭼﮕﺎه ﺑﮫ ﮐﺎﺑل ﺑرﻧﮕردم‪.‬‬
‫ھر ﮐﺳﯽ اﯾن ﻣطﻠب را ﮔﻔﺗﮫ ﮐﮫ ﭼﺷم ﻋﺎﺷق ﮐور اﺳت واﻗﻌﺎ درﺳت و ﺑﮫ ﺟﺎ ﮔﻔﺗﮫ ‪!...‬‬
‫ﻣن ﮐور ﺷده ﺑودم‪.‬‬
‫ھﻣﮫی ﻋزﯾزان و ﺑﺳﺗﮕﺎن و ﻣﺗﻌﻠﻘﺎﺗم را رھﺎ ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﻗول ﭘدرم ﺑرای ﻧﺧود ﺳﯾﺎه ﮐﮫ ﻣطﻣﯾن ﻧﺑودم ﻣﯽﺗواﻧم ﭘﯾداﯾش ﮐﻧم ﯾﺎ ﻧﮫ ‪!....‬‬
‫ﯾﺎ اﮔر ﭘﯾداﯾش ﮐﻧم ﻣرا ﻣﯾﺧواھد ﯾﺎ ﻧﮫ‪!...‬‬
‫ﺗﺻ ـﻣﯾم ھ ـﺎﯾم ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑراﺳ ـﺎس ﻣﻧط ـق ﻧﺑ ـوده ﺑﻠﮑ ـﮫ آرزوی ﺑ ـود ﺗ ـﺎ دﯾﮕ ـران ﻣ ـرا ﺗﺎﯾﯾ ـد ﮐﻧﻧ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ اﯾ ـن‬
‫ﺗﺻﻣﯾم را ھﯾﭻ ﮐس ﺗﺎﯾﯾد ﻧﻣﯾﮑرد‪ .‬اﯾن ﺗﺻﻣﯾﻣم ﻗﻠب ھﺎی زﯾﺎدی را ﺷﮑﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪173‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣوﻻﻧﺎ در ﯾﮑﯽ از ﻣﺻراع ھﺎی دﯾواﻧش ﻣﯽﮔوﯾد‪:‬‬

‫ﮔوﯾﻧد ﻋﺷق ﭼﯾﺳت‪..‬؟‬
‫ﺑﮕو ﺗرک اﺧﺗﯾﺎر ‪!....‬‬
‫ﯾﮑﯽ دﯾﮕر از اﺷﻌﺎر ﻣوﻻﻧﺎ ﮐﮫ ﺑﺎزھم در ﻣﻘطﻊ ﻣﮭم زﻧدﮔﯾم ﻣطﺎﺑﻘت ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ ﻣﯾـدان ھـواﯾﯽ رﺳـﯾدم ﺑـرای اﻟﯾـﺎس ﭘﯾـﺎم ﮔذاﺷـﺗﮫ و از رﻓﺗـﻧم ﻣطﻠـﻊاش ﮐـردم و ﮔﻔـﺗم ﮐـﮫ‬
‫ﻣوﺗرم را ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫی ﭘدرم ﺑرﮔرداﻧد‪ .‬ﭼون دﯾﮕر آن ھم ﺑﮫ ﻣن ﺗﻌﻠق ﻧداﺷت ‪.‬‬
‫ﻣــن ﺗﻧﮭــﺎی ﺗﻧﮭــﺎ ﺷــده ﺑــودم دﯾﮕــر ھــﯾﭻ ﮐــس ﻣــرا درک ﻧﻣﯾﮑــرد‪ .‬ﺷــﺎﯾد ﺣﺗــﯽ اﻟﯾــﺎس ھــم‪ ،‬اﻣــﺎ‬
‫ﺣوﺻﻠﮫی ﺳرزﻧش او را ﻧداﺷﺗم ﭘس ﻣوﺑﺎﯾﻠم را ﺧﺎﻣوش ﮐردم‪.‬‬
‫ﺿ ـرﺑﮫ ﺳ ـﺧﺗﯽ ﺧ ـورده ﺑ ـودم و درس دﺷ ـواری ﻧﯾ ـز آﻣوﺧﺗ ـﮫ ﺑ ـودم‪ .‬اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ ﺑ ـﮫ ھ ـﯾﭻ ﮐ ـس‬
‫ﺟز ﺧودت ﺗﮑﯾﮫ ﮐﻧﯽ‪.‬‬
‫وﻗﺗــﯽ اﻧﺳــﺎن آﻣوﺧــت ﮐــﮫ ﺑــﺎ رﻧــﺞ ھــﺎﯾش ﺗﻧﮭــﺎ ﺑﻣﺎﻧــد آن وﻗــت ﭼﯾــزی زﯾــﺎدی ﻧﻣﺎﻧــده ﮐــﮫ ﯾــﺎد‬
‫ﻧﮕرﻓﺗﮫ ﺑﺎﺷد ‪....‬‬

‫******‬

‫ﻟﻧدن؛ ‪10‬ﻓﺑروری‪2019 ،‬‬

‫ﭘـ ـس از ﺳـ ـﺎﻋتھﺎ اﻧﺗظـ ـﺎر و ﺳـ ـﻔر طـ ـوﻻﻧﯽ ﺑـ ـﺎﻻﺧره ﺧـ ـودم را در آن ﺷـ ـﮭر ﻏرﯾـ ـب در ﺣـ ـﺎﻟﯽ‬
‫ﯾﺎﻓﺗم ﮐﮫ دﯾﮕر آن ﺷﮭرﯾﺎر ﺳﺎﺑق ﺑﮫ ھﯾﭻ ﻋﻧوان ﻧﺑودم‪!....‬‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺟ ـز ﯾ ـﮏ ﺑﯾ ـﮓ ﺳ ـﻔری ﺑ ـﺎ ﭼﻧ ـد ﺟ ـوره ﻟﺑ ـﺎس و ﻣﻘ ـداری ﻧ ـﺎﭼﯾز ﭘ ـول‪ ,‬دﯾﮕ ـر ھ ـﯾﭻ داراﯾ ـﯽ‬
‫ﻧداﺷﺗم‪.....‬‬
‫آن ﻟﺣظــﮫ ﮐــﮫ ﻣــن ﮐﻧــﺎر ﺳــرک ﻣﻧﺗظــر ﺗﺎﮐﺳــﯽ ﺑــودم‪ ،‬ھــﯾﭻ ﮐﺳــﯽ را ﻧداﺷــﺗم‪ !....‬ﻧــﮫ ﭘــدر و‬
‫ﻣﺎدری ﻧﮫ ﺧﺎﻧوادهی‪ ،‬ﻧﮫ اﺳم و رﺳﻣﯽ‪،‬‬
‫ﻧـﮫ دﻓﺗـر ﮐـﺎری ﺷـﮭرﯾﺎر اﺻـﻼﻧﯽ وﺟـود داﺷـت‪ ،‬ﻧـﮫ ﭘـوﻟﯽ‪ ،‬ﻧـﮫ ﺷـﻧﺎﺧﺗﯽ و ﻧـﮫ ھﯾﭼـﯽ ﭼﯾـز دﯾﮕـر‬
‫ﻧداﺷﺗم ‪!.....‬‬
‫ﻋﺷق ﭼﻘدر ﺳﺎده ﺑﮫ ھم رﯾﺧت‪ ،‬ﺟﮭﺎن ﻣرا‪!....‬‬
‫ﻋﺷق ﭼﻘدر ﺳﺎده از ﻣن آدﻣﯽ دﯾﮕری ﺳﺎﺧت‪!....‬‬
‫ﺳــوار ﺗﺎﮐﺳــﯽ ﺷــدم و ازش ﺧواﺳــﺗم ﻣــرا ﺑــﮫ ﯾــﮏ ﻣﺳــﺎﻓرﺧﺎﻧﮫی ارزان ﺑﺑــرد ﺗــﺎ ﭘــوﻟم ﺑﺗواﻧــد‬
‫ﮐﻔﺎف ﮐراﯾﮫاش ﺑﺎﺷد‪ .‬راﻧﻧده ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮫ ﻣن ﮐرد و ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎد‪..‬‬
‫در ﺟرﯾﺎن راه ﯾﮑﺑﺎره از ﺣﺎل و روزم دﻟم ﮔرﻓت‪!..‬‬

‫ ‬ ‫ ‪174‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮫ روزھﺎی ﮐودﮐﯽ ام ﻓﮑر ﮐردم‪.‬‬

‫ﺑﮫ روزھﺎی ﺧوب زﻧدﮔﯽام ﻓﮑر ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﮫ داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل ﺑﮫ آن ھﻣﮫ ﻟﯾﺎﻗت و اﺣﺗرام‪.‬‬
‫ﺑــﮫ روﯾــﺎ‪ ،‬ﺑــﮫ اﻟﯾــﺎس‪ ،‬ﺑــﮫ اﺳــﺗﺎد آرزو‪ ،‬ﺣﺗــﯽ ﺑــﮫ اﺳــﺗﺎد رﯾﺎﺿــﯽ ﮐــﮫ ﻋﺎﻣــل اﺻــﻠﯽ اﯾــن ﺣــﺎﻟم‬
‫ﺑود‪....‬‬
‫ﺷـ ـﺎﯾد اﮔـ ـر ﮐﺳـ ـﯽ آن زﻣـ ـﺎن در ﻣـ ـورد ﺣـ ـﺎل اﻣـ ـروزم در ﺗﺎﮐﺳـ ـﯽ ﺑـ ـراﯾم ﻣﯾﮕﻔـ ـت‪ ،‬ﻣﺳـ ـﺧرهاش‬
‫ﻣﯾﮑردم ‪....‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻧﯾن ﺑود‪ .‬ﻣن ﺧﺎﻧﮫ ﺑﮫ دوش‪ ،‬دﻧﺑﺎل ﻧﻘطﮫی ﻧﺎﻣﺎﻧوس و ﭘﯾﭼﯾدهی ﻋﺷق ﻣﯾرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺗﺎﮐﺳــﯽ ﻣــرا ﻣﻘﺎﺑــل ﯾــﮏ ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ﻗــدﯾﻣﯽ ﺷــﮑل ﭘﯾــﺎده ﮐــرده ﮔﻔــت‪» :‬اﯾﻧﺟــﺎ ﻣﺣﻠــﮫی ﺳــوھو‪،‬‬
‫ﺧﯾﺎﺑ ـﺎن اوﻟ ـد ﮐ ـﺎﻣﭘﺗون اﺳ ـت‪ «.‬وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﺑﯾ ـﮓام ﻣﻘﺎﺑ ـل ﺳ ـﺎﺧﺗﻣﺎن اﯾﺳ ـﺗﺎدم و آن را ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ﺑ ـﮫ‬
‫ﻋﻧ ـوان ﯾ ـﮏ اﻧﺟﯾﻧﯾ ـر ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ اﯾ ـن ﺳ ـﺎﺧﺗﻣﺎن ﭼﻘ ـدر ط ـول ﻋﻣ ـر دارد و ﭼ ـﮫ ﻣﻘ ـدار ﺣ ـوادث‬
‫را ﺗﺟرﺑ ـﮫ ﮐ ـرده اﺳ ـت‪ .‬آن ﺳ ـﺎﺧﺗﻣﺎن ھ ـم ﻣﺛ ـل ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ھﻣ ـدرد و ﺗ ـرﻣﯾم ﻧﯾ ـﺎز داﺷ ـت اﻣ ـﺎ ھﻣﺎﻧﻧ ـد‬
‫ﻣن ﮐﺳﯽ ﺑﮫ ﻓﮑرش ﻧﺑود‪!....‬‬
‫وارد ﺳﺎﺧﺗﻣﺎن ﺷدم و ﺑﺧش ﭘذﯾرش ﯾﮏ ﻣرد ﺳﯾﺎه ﭘوﺳت و ﺧﺷن ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫از آﻧﺟ ـﺎی ﮐ ـﮫ زﺑ ـﺎن ﺧ ـﺎرﺟﯽام ﺧ ـوب ﺑ ـود و ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺣ ـل ﻣﺷ ـﮑل ﮐ ـﻧم‪ ،‬ﺑ ـﮫ اﻧﮕﻠﯾﺳ ـﯽ ﺳ ـﻼم دادم‬
‫و ﺧواﺳﺗﺎر اﺗﺎق ارزان ﺷدم‪.‬‬
‫او ﻧﮕــﺎھﯽ ﺑــدی ﺑــﮫ ﺳــر و ﺟﺳــﻣم اﻧــداﺧت و ﭘرﺳــﯾد از ﮐﺟــﺎ آﻣــدهام؟ ﺑــراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧــدم ﮐــﮫ ﻣــن‬
‫اﻓﻐﺎﻧم‪.‬‬
‫او ﯾﮑﺑــﺎره ﻧﮕــﺎه ﺧﺷــناش ﺗﺑــدﯾل ﺑــﮫ ﻧﮕــﺎه ﺗرﺣمآﻣﯾــز ﺷــد‪ .‬اﺣﺗﻣــﺎﻻ او ھــم ﻣﺎﻧﻧــد ﻣــردم ھﻣــﮫی‬
‫ﮐﺷور ھﺎی ﺟﮭﺎناول دﻟش ﺑﮫ ﺣﺎل ﮐﺷور ﻣن ﻣﯾﺳوﺧت‪!....‬‬
‫او ازم در ﻣــورد اوﺿــﺎع ﺑــد اﻓﻐﺎﻧﺳــﺗﺎن ﭘرﺳــﯾد و ﮔﻔــت ﻣﯾداﻧــد ﭼﻘــدر در آﻧﺟــﺎ ﻓﺳــﺎد اﺳــت او‬
‫ﺣﺗﯽ از ﻣوﺟودﯾت اﺳم ﮐﺷورم در ﺻدر ﻓﮭرﺳت ﻓﺳﺎد ﺧﺑردار ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼطور ﺑراﯾش ﺗوﺿﯾﺢ دھم‪!...‬‬
‫از ﯾـــﮏ ﺳـــو‪ ،‬در ﻣﻣﻠﮑـــﺗم ﭼﯾزھـــﺎی زﯾـــﺎدی ﺑـــود ﮐـــﮫ ﺑراﯾﺷـــﺎن ﺣـــرص ﻣﯾﺧـــوردم و دﻟـــم‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــت از آﻧﮭــﺎ ﺑــﮫ وﺿــوح اﻧﺗﻘــﺎد ﮐــﻧم‪ .‬از ﺳــوی دﯾﮕــر‪ ،‬دﻟــم ﻣﯾﺧواﺳــت ﻣﻣﻠﮑــﺗم را ﺑــﮫ اﯾــن‬
‫ﻣ ـرد ﺑ ـﮫ ﺷ ـﮑﻠﯽ ﺧ ـوب ﺑﺷﻧﺎﺳ ـﺎﻧم‪ .‬ﺣﺳ ـﯽ وط ـن ﺧواھﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺳ ـراﻏم آﻣ ـده ﺑ ـود‪ ،‬ﺣ ـس ﻣﺳ ـووﻟﯾت‪.‬‬
‫اﻧﮕ ـﺎر ﻧﻣﺎﯾﻧ ـده ﺗﻣ ـﺎم ﻣ ـردم اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن ﺑﺎﺷ ـم‪ .‬ﻗﺑ ـل ازﯾ ـن ھرﮔ ـز ﺧ ـودم را اﯾ ـن ط ـور ﻧﻣﺎﯾﻧ ـده ﯾ ـﮏ‬
‫ﺟﻣﻊ ﺑزرگ ﻧداﻧﺳﺗﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ در ﺟﺎی ﻏﯾر ﮐﺷور ﺧودت ﺑﺎﺷﯽ ﺑﯾﺷﺗر وارد اﯾن ﺻﺣﻧﮫ ھﺎی ﻣﯾﺷﯽ‪.....‬‬
‫ﺑ ـراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧ ـدم‪ »:‬آﻧط ـور ھ ـم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﻣﯾﺷ ـود ﻧﯾﺳ ـت‪ .‬آﻧﺟ ـﺎ ﺳ ـرزﻣﯾن ﺑ ـﺎ آب و ھ ـوای‬
‫ﻣطﻠ ـوب اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻣ ـردم ﺧﯾﻠ ـﯽ راﺣ ـت زﻧ ـدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧ ـد و ﺣﺗ ـﯽ ﺑ ـﺎ وﺟ ـود اﻣﮑﺎﻧ ـﺎت آﺳﺎﯾﺷ ـﯽ ﮐ ـم‬
‫در ﮐﺷــورم‪ ،‬ﻣﻌﯾــﺎر آﻟزاﯾﻣــر‪ ،‬ﺧودﮐﺷــﯽ و اﻓﺳــردﮔﯽ ﮐﻣﺗــر از ﮐﺷــور ﺷﻣﺎﺳــت‪ .‬ﭼــون ﻣــردم‬

‫ ‬ ‫ ‪175‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐﺷ ـور ﻣ ـن اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ را ﭘﻠ ـﯽ ﺑﺎرﯾ ـﮏ ﺑ ـرای ﻋﺑ ـور ﺑ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎی واﻗﻌ ـﯽ و اﺑ ـدی ﻣﯾداﻧﻧ ـد‪ .‬آﻧﮭ ـﺎ ھ ـدف‬
‫زﻧ ـدﮔﯽ را ﻣﯾﻔﮭﻣﻧ ـد! اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭼ ـرا در اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ رھ ـﺎ ﺷ ـدهاﯾم و راز ﺧﻠﻘ ـت ﻣ ـﺎن ﭼﯾﺳ ـت‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣ ـردم‬
‫ﺷــﻣﺎ اﯾــن دﻧﯾــﺎ را دﻧﯾــﺎی ﻧﮭــﺎﯾﯽ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑﻧﻧــد و ﻧﻣﯾداﻧﻧــد ﭘــس از ﻣــرگ دﻧﯾــﺎی دﯾﮕــری ھــم‬
‫اﺳت‪«.‬‬
‫او ﻧﮕ ـﺎه ﺗﻠﺧ ـﯽ از روی ﺗﺣ ـت ﺗ ـﺎﺛﯾر ﻗ ـرار ﮔ ـرﻓﺗﻧش ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮐ ـرد و ﭘ ـس از آن از ﻣ ـن ﻣ ـدارک و‬
‫ﭘﺎﺳــﭘورت ﺧواﺳــت و وﻗﺗــﯽ ﺑــراﯾش دادم ﮐﻠﯾــد اﺗــﺎﻗﯽ را ﺑــﮫ ﺳــﻣﺗم ﮔرﻓــت اﻣــﺎ ﺗــﺎ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم‬
‫ﺑﮕﯾـــرم دوﺑـــﺎره ﮐﻠﯾـــد را در دﺳـــﺗش ﻣﺣﮑـــم ﮔرﻓـــت و ﺑـــراﯾم ﮔﻔـــت‪ » :‬ﺣـــق ﻧـــداری ﺷـــب‬
‫دوﺳ ـتدﺧﺗر ﯾ ـﺎ ھ ـر زﻧ ـﯽ دﯾﮕ ـری را ﺑ ـﮫ اﺗﺎﻗ ـت ﺑﯾ ـﺎوری و ھﻣﭼﻧ ـﯾن ھ ـﯾﭻ ﻧ ـوع ﻣ ـواد ﻣﺧ ـدری ﺗ ـﺎ‬
‫وﻗﺗ ـﯽ اﯾﻧﺟ ـﺎ ھﺳ ـﺗﯽ ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ اﺳ ـﺗﻔﺎده ﮐﻧ ـﯽ اﮔ ـر ﭼﻧ ـﯾن ﮐ ـردی و ﮐﺎرﻣﻧ ـدان ﻣ ـﺎ ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدﻧد ﺑ ـﯽ‬
‫آﻧﮑﮫ ﭘوﻟت داده ﺷود‪ ،‬ﺑﯾروﻧت ﻣﯾﮑﻧﯾم‪«.‬‬
‫در دﻟم ﭘوزﺧﻧدی زدم و ﺑراﯾش اطﻣﯾﻧﺎن دادم ﮐﮫ ﭼﻧﯾن ﮐﺎرھﺎی ﻧﻣﯾﮑﻧم او ھم ﮐﻠﯾد را داد‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎﻗم رﻓ ـﺗم اﺗ ـﺎق ﮐﮭﻧ ـﮫ وﻟ ـﯽ ﭘ ـﺎک ﺑ ـود وﺳ ـﺎﯾل اﻧ ـدک داﺷ ـت و ﺣﻣ ـﺎﻣش ﺧﯾﻠ ـﯽ ﮐوﭼ ـﮏ‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﺑﺎزھم ﺧداراﺷﮑر ﮐردم ﮐﮫ ﺗواﻧﺳﺗم ﺟﺎی ﺑراﯾم ﭘﯾدا ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺣﻣــﺎم ﮐــردم و ﭼﻧــد ﺳــﺎﻋﺗﯽ اﺳــﺗراﺣت ﮐــردم‪ .‬ﭼــون ھوﺗــل رﺳــﺗوراﻧت ﻧداﺷــت ﺑﺎﯾــد در ﺑﯾــرون‬
‫ﻏ ـذا ﻣﯾﺧ ـوردم‪ .‬دﻟ ـم ﺑ ـرای دﺳ ـتﭘﺧت ﻣ ـﺎدرم ﺗﻧ ـﮓ ﺷ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ دﯾﮕ ـر ﻧ ـﮫ ﻣ ـﺎدری ﺑ ـود و ﻧ ـﮫ ﻏ ـذای‬
‫اﻓﻐﺎﻧﯽ‪.‬‬
‫ھﻣﯾﺷﮫ ﻣﺟﺑور ﺑودم ﻓﺳت ﻓود ﺑﺧورم‪...‬‬
‫ﻓردای آن روز ﺑﯾرون رﻓﺗم و ﮐﻣﯽ ﮔﺷﺗم و ﭘرس و ﭘﺎل ﻣﯾﮑردم ﺗﺎ ﮐﻣﯽ ﺷﮭر را ﺑﻠد ﺷوم‪.‬‬
‫از ﻣﺣﻠﮫی »ﺳوھو« ﮐﮫ ﭘر از رﺳﺗوراﻧت و ﮐﺎﻓﮫ ھﺎ و ﺑﺎرھﺎی ﺷﯾﮏ ﺑود‪ ،‬ﺑﯾرون ﺷدم ‪.‬‬
‫ھوا ﺗﺎرﯾﮏ و اﺑری ﺑود اﻧﮕﺎر روزھﺎ در اﯾن ﺷﮭر آﻓﺗﺎب ﻧﻣﯾﺗﺎﺑﯾد‪ ...‬ﺳرد و ﺑﯽ روح ﺑود‪.‬‬
‫در ﺧﯾﺎﺑ ـﺎن »اوﻟ ـد ﮐ ـﺎﻣﭘﺗون« از ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـردم ﻣﯾﮕذﺷ ـﺗم و آﻧﮭ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺷ ـدت ﻣﺷ ـﻐول رﻓ ـﺗن ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺻ ـد‬
‫ﺷﺎن ﺑودﻧد ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﺑﮫ ھﻣدﯾﮕر ﻧﮕﺎھﯽ ﺑﮑﻧﻧد‪..‬‬
‫ﺷﮭر ھﺎی ﻧﺎﺷﻧﺎس ﭼﮫ ﺧوباﻧد‪....‬‬
‫ﺗﺻــور ﻣﯾﮑﻧــﯽ ھﻣــﮫ ﮐﺳــﺎﻧﯽ ﮐــﮫ ﺟﻠــو ات ﺳــﺑز ﻣﯾﺷــوﻧد آدم ھــﺎی ﻣﮭرﺑــﺎﻧﯽ ھﺳــﺗﻧد‪ .‬وﻟــﯽ از‬
‫ﮐﺟﺎ ﻣﻌﻠوم‪...‬؟‬
‫ﻣن ھم دﻧﺑﺎل ﻣﻘﺻدم ﺑﮫ اﯾن ﺷﮭر آﻣده ﺑودم اﻣﺎ ھﻧوز ﺧوﺷﺣﺎل ﻧﺑودم‪.‬‬
‫ﺗﻣﺎم روز ﮔﺷﺗم و ﺗﻣﺎم ﺷﮭر را ﭘﯾﺎده زﯾر و رو ﮐردم‪.‬‬
‫در ھﻣ ـﺎن روزھ ـﺎی اول ﻣﯾ ـﺎن ﺟﻣﻌﯾ ـت ‪ 9‬ﻣﯾﻠﯾ ـوﻧﯽ ﺷ ـﮭر ﻟﻧ ـدن ﺧ ـودم را ﺗﻧﮭ ـﺎی ﺗﻧﮭ ـﺎ ﻣﯾدﯾ ـدم‪ .‬دﻟ ـم‬
‫ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺧودم را ﺑﺎ اوﺿﺎع و ﺷراﯾط اﯾن ﺷﮭر وﻓق دھم‪.‬‬
‫ﯾﮑﺑ ـﺎره دﻟ ـم ﺑ ـرای آب و ھ ـوای ﮐﺎﺑ ـل و آن ﺳ ـرک ھ ـﺎی ﻧوﺳ ـﺎﺧت ﮐ ـﮫ روﯾ ـش راﻧﻧ ـدﮔﯽ ﻣﯾﮑ ـردم‬
‫ﺗﻧﮓ ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪176‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھرﮔز ﻧﻣﯾـداﻧﯾم ﺗـﺎ ﭼـﮫ ﺣـد ﺑـﮫ ﺷـﮭر ﺧـود واﺑﺳـﺗﮫ ھﺳـﺗﯾم‪ ،‬ﻣﮕـر اﯾﻧﮑـﮫ در ﯾـﮏ ﻓﺿـﺎی دﯾﮕـر رھـﺎ‬
‫ﺷوﯾم و ھﻣﭼون ﯾﮏ ﭼوب ﭘﻧﺑﮫ ﺑر روی اﻗﯾﺎﻧوﺳﯽ دﯾﮕر ﺷﻧﺎور ﺷوﯾم‪......‬‬

‫***‬
‫دو روز ﺗﻣﺎﻣــﺎ در ﺷــﮭر ﮔﺷــﺗم و در ﻣــورد اﯾﻧﮑــﮫ ﭼﮕوﻧــﮫ ﻣﯽﺗــواﻧم ﺑــﮫ ﻟﯾﺳــت ﻣﮭــﺎﺟرﯾن ﮐــﮫ‬
‫ﭼﻧدﯾن ﺳﺎل اﺳت در اﯾن ﮐﺷور زﻧدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧد دﺳت ﭘﯾدا ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻧظرﯾﺎت ﻣﺗﻔﺎوت ﺑود‪ :‬ﺑﻌﺿﯽ اﺻﻼ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد!‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد اﯾن ﮐﺎر ﻣﻣﻧوع اﺳت !!‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ھﺎ ھم راهھﺎی دﺷواری را ﻧﺷﺎن ﻣﯾدادﻧد‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﭼﻧدﯾن ﻣﮑﺎن رﻓﺗم و دﺳت ﺧﺎﻟﯽ ﺑرﮔﺷﺗم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾﺷد از راه ﻗﺎﻧوﻧﯽ ﺑﮫ آن ﻟﯾﺳت دﺳت ﭘﯾدا ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭼﻧدﯾن روز ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ ﭼﯾﮑﺎر ﻣﯽﺗواﻧم ﺑﮑﻧم‪.‬‬

‫***‬
‫ﻟﻧدن‪ 14 :‬ﻓﺑروری‪2019 ،‬‬

‫ﭘ ـﻧﺞ روز ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ در ﻟﻧ ـدن ﺑ ـودم اﻣ ـﺎ در ﺗﻣ ـﺎم اﯾ ـن ﻣ ـدت ﺑ ـﮫ ھ ـﯾﭻ ﺳ ـر ﻧﺧ ـﯽ دﺳ ـت ﻧﯾﺎﻓﺗ ـﮫ‬
‫ﺑودم‪ .‬ﮐم ﮐم آﺛﺎر ﻧﺎاﻣﯾدی در ﻣن ﺟﺎن ﻣﯾﮕرﻓت‪...‬‬
‫از اﺗ ـﺎﻗم ﺑﯾ ـرون ﺷ ـدم و زﻣﺎﻧﯾﮑ ـﮫ در ھمﮐ ـف ھوﺗ ـل ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم از ﮐﻧ ـﺎر ﭘ ـذﯾرش ﺑﮕ ـذرم‪ ،‬آن ﻣ ـرد‬
‫ﺳــﯾﺎه ﭘوﺳــت ﻣــرا ﺻــدا زد و ﭘــﯾش ﺧــودش ﺧواﺳــت‪ .‬او ﺑــﺎ ﻧﮕﺎهھــﺎی ﻋﺟﯾــب و ﻏرﯾــب ﺑــﮫ ﻣــن‬
‫ﮔﻔ ـت ﮐ ـﮫ اﻣ ـروز واﻟﻧﺗ ـﺎﯾن اﺳ ـت و ھوﺗ ـل ﺷ ـﺎن ﺣﺗ ـﯽ در واﻟﻧﺗ ـﺎﯾن ﻗ ـواﻧﯾن ﺧ ـود را ﺗﻐﯾﯾ ـر ﻧﻣﯾدھ ـد‪.‬‬
‫او در اداﻣ ـﮫ ﮔﻔ ـت ﺣﺗ ـﯽ اﻣﺷ ـب ھ ـم ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ دوﺳ ـت دﺧﺗ ـرت را ﺑ ـﮫ اﺗﺎﻗ ـت ﺑﯾ ـﺎری اﮔ ـر ﺑرﻧﺎﻣ ـﮫی‬
‫داری در ﺑﯾرون ﺗطﺑﯾقاش ﮐن‪.‬‬
‫ﺑــﺎزھم ﺑــراﯾش اطﻣﯾﻧــﺎن دادم ﮐــﮫ ھﻣﭼــﯾن ﮐــﺎری ﻧﻣﯾﮑــﻧم اﻣــﺎ ﯾﮑﺑــﺎره ﺑــﮫ ﻓﮑــرم رﺳــﯾد ﮐــﮫ در‬
‫ﻣ ـورد ﮐ ـﺎرم از او ھ ـم ﻣﺷ ـورت ﺑﮕﯾ ـرم او ﮐﺳ ـﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ ھﻧ ـوز ازش در اﯾ ـن ﻣ ـورد ﭼﯾ ـزی‬
‫ﻧﭘرﺳﯾده ﺑودم‪.‬‬
‫آرام در ﮔوﺷــش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣــن ﻣﯾﺧــواھم ﺑــﮫ ﻟﯾﺳــت اﺗﺑــﺎع ﺧــﺎرﺟﯽ ﮐــﮫ در ﻟﻧــدن زﻧــدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧــد‬
‫دﺳت ﭘﯾدا ﮐﻧم‪ .‬ﺗو ﻣﯾﺗواﻧﯽ ﮐﻣﮏام ﮐﻧﯽ؟«‬
‫او ﺳرش را دور ﮐرد و ﻧﮕﺎه ﮐﺟﯽ ﺑﮫ ﻣن ﮐرد ﺑﻌد ﮔﻔت‪» :‬اﯾن ﮐﺎر ﻏﯾر ﻗﺎﻧوﻧﯽ اﺳت‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﯾداﻧم اﻣﺎ ﯾﮏ راه ﺑﺎرﯾﮏ و ﻣﯾﺎﻧﺑر ﻧﺷﺎن ﺑده«‬

‫ ‬ ‫ ‪177‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﻟــب ھــﺎی ﭘﮭــﻧش را ﺟﻣــﻊ ﮐــرد و ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﺑــﮫ اطــراف ﻧﮕــﺎھﯽ اﻧــداﺧت و آرام از ﻣــن‬
‫درﺧواﺳــت ﭘــول ﮐــرد‪ .‬ﮐراﯾــﮫ ﯾــﮏ ﺷــب را ﺑــﮫ دﺳــﺗش دادم و او ﻟﺑﺧﻧــدی ﺑــدی زد و ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﻣﻌﺎﺷم ﺧﯾﻠﯽ ﮐم اﺳت اﺻﻼ ﮐﻔﺎف زﻧدﮔﯽ ﻣرا ﻧﻣﯾﮑﻧد«‬
‫ﮔﻔﺗم »ﺧﯾر ﺑﺎﺷد ﺣﺎﻻ ﺑﮕو «‬
‫او آدرس ﯾـــﮏ ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧـــﮫ ﺑـــزرگ و ﻗـــدﯾﻣﯽ را ﺑـــراﯾم داد ﮐـــﮫ در آن ﮐﺗـــﺎﺑﯽ ﺑـــزرگ و ﮐﮭﻧـــﮫی‬
‫اﺳت و اﺳﺎﻣﯽ ﻣﮭﺎﺟرﯾن ﺳﺎل ھﺎی ﻗﺑل در آﻧﺟﺎ درج ﻣﯾﺑﺎﺷد ﺣﺗﯽ ﻣﺣل زﻧدﮔﯽ ﺷﺎن‪.‬‬
‫ازش ﺗﺷﮑر ﮐرده و ﺑﮫ ﺳرﻋت ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎدم‪.‬‬
‫ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل واﻟﻧﺗ ـﺎﯾن ﺷ ـﮭر ﺑ ـﯾش از ﺣ ـد ازدﺣ ـﺎم ﺑ ـود و ھﻣ ـﮫی ﻣردھ ـﺎ دﺳ ـت ﻣﻌﺷ ـوﻗﮫی ﺷ ـﺎن را در‬
‫دﺳــت داﺷــﺗﻧد و ﺑــﺎ ﻟﺑــﺎس ھــﺎی ﺳــرخ رﻧــﮓ ﭘﯾــﺎده ﻗــدم ﻣﯾزدﻧــد‪ .‬ﻗــرار ﺑــود اﯾــن روز ﺑراﯾﺷــﺎن‬
‫ﺧ ـﺎطره آﻓ ـرﯾن ﺑﺎﺷ ـد اﻣ ـﺎ ﺷ ـﺎﯾد آدم ھ ـﺎی ﺑ ـوده ﺑﺎﺷ ـﻧد ﮐ ـﮫ ﻣﺎﻧﻧ ـد ﻣ ـن دﻧﺑ ـﺎل ﻧﯾﻣ ـﮫی دﯾﮕ ـر ﺧ ـوﯾش‬
‫ﺑﮕردﻧد‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﯾ ـﮏ ﺳ ـﺎﻋت ﺧ ـودم را ﻣﻘﺎﺑ ـل ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـزرگ »ﺑ ـرﯾﺗﯾش« ﮐ ـﮫ ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧ ـﮫ ﻣﻠ ـﯽ اﻧﮕﻠﺳ ـﺗﺎن‬
‫و ﺑزرگﺗــرﯾن ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧــﮫ ﻣﻠــﯽ ﺟﮭــﺎن اﺳــت ﯾــﺎﻓﺗم‪ .‬وارد ﺗﻌﻣﯾــر ﺷــدم و از ﭘﯾرﻣــردی ﮐــﮫ وظﯾﻔــﮫ‬
‫ﮐﻣﮏ ﺑﮫ ﻣﺷﺗرﯾﺎن را داﺷت در ﻣورد آن ﮐﺗﺎب ﭘرسوﺟو ﮐردم ‪.‬‬
‫ﭘﯾرﻣرد ﮐﮫ رﯾش و ﺳﯾﺑﯾﻠش ﻣﺛل ﺑﺎﺑﺎﻧوﯾل ﺑﻠﻧد ﺑود‬
‫ﺑراﯾم ﻓﮭﻣﺎﻧد ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﮐﺎرت ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧﮫ را اﺧذ ﮐﻧم‬
‫در ﻏﯾ ـر آن ﻧﻣﯾﺷ ـود‪ .‬ﻣﺟﺑ ـور ﺷ ـدم ﯾ ـﮏ ﻋ ـﺎﻟم ﭘ ـول ﺑ ـرای اﺧ ـذ آن ﮐ ـﺎرت ﺑﭘ ـردازم و ﺑ ـﺎﻻﺧره ﭘﯾ ـر‬
‫ﻣرد ﻣرا ھﻣراھﯽ ﮐرد ﺗﺎ ﮐﺗﺎب را ﻧﺷﺎﻧم دھد‪.‬‬
‫او در ﺟرﯾــﺎن راه ﺑــراﯾم ﮔﻔــت ﮐــﮫ آن ﺧﯾﻠــﯽ ﮐﺗــﺎب ﺑــزرگ اﺳــت و ھــﯾﭻ ﮐــس در اﯾــن ﺳــﺎلھﺎ‬
‫ﺑ ـرای دﯾ ـدﻧش ﻧﻣ ـﯽ آﯾ ـد ﭼط ـور ﮐ ـﮫ ﺗ ـو ﻣﯾﺧ ـواھﯽ آن را ﺑﺑﯾﻧ ـﯽ؟ ﺟ ـواﺑش را ﻧ ـدادم در واﻗ ـﻊ اﺻ ـﻼ‬
‫ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم ﭼﯾزی در ﻣوردش ﺻﺣﺑت ﮐﻧم‪.‬‬
‫او ﻣــرا در ﯾــﮏ اﺗــﺎﻗﯽ ﺑــرد ﮐــﮫ ﺗﻣﺎﻣــﺎ ﮐﺗــﺎب ھــﺎی ﺑــزرگ و ﻗــدﯾﻣﯽ را در اﻟﻣــﺎری ھــﺎی ﺧــود‬
‫داﺷ ـت اﺗ ـﺎق ﺑ ـوی ﺧ ـوش ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎی ﻗ ـدﯾﻣﯽ را ﻣﯾ ـداد و زﯾ ـرا ﺑ ـﺎ ﮔذﺷ ـت زﻣ ـﺎن ﺻ ـدھﺎ ﺗرﮐﯾ ـب‬
‫ارﮔﺎﻧﯾ ـﮏ در ﺻ ـﻔﺣﺎت ﮐﺗ ـﺎب ﺗوﺳ ـط ﻣ ـواد ﺷ ـﯾﻣﯾﺎﯾﯽ آزاد ﻣﯾﺷ ـوﻧد و اﯾ ـن ﺑﺎﻋ ـث ﺷ ـده ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎی‬
‫ﻗدﯾﻣﯽ ﺑوی ﺧوب و ﻣﺷﺧﺻﯽ داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﻧد و ﭼﻘدر اﯾن ﺑو ﺣس ﺧوﺷﺎﯾﻧدی ﻣﯽ آﻓرﯾﻧد‪.‬‬
‫ﭘﯾ ـر ﻣ ـرد ﺑ ـﺎ دﺳ ـت اﺷ ـﺎره ﺑ ـﮫ ﮐﺗ ـﺎﺑﯽ ﮐ ـرد ﮐ ـﮫ در ط ـﺎق ﺑ ـﺎﻻﯾﯽ اﻟﻣ ـﺎری ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود و از‬
‫ھﻣﮫی ﮐﺗﺎب ھﺎ ﺑزرگﺗر ﺑود‪.‬‬
‫ﭘﯾرﻣــرد ﮔﻔــت ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧــد آن را ﺑــردارد و ﺑﺎﯾــد ﺧــودم آن را ﺑــﮫ وﺳــﯾﻠﮫ ﻧردﺑــﺎن ﺑــردارم او‬
‫رﻓــت و ﻣــن ﺑــﺎ ھﯾﺟــﺎن زﯾــﺎد ﺑــﺎﻻ ﺷــدم و ﺑــﮫ ﺳــﺧﺗﯽ ﺗواﻧﺳــﺗم آن ﮐﺗــﺎب را ﭘــﺎﯾﯾن ﮐــﻧم‪ .‬ﮐﺗــﺎب‬
‫ﺑزرگﺗ ـر از ھﻣ ـﮫی ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎی ﺣﺎﺿ ـر در ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـود و ط ـوﻟش اﻧ ـدازه ﻧﺻ ـف ﻗ ـد ﻣ ـن ﻣﯾﺷ ـد‬
‫‪ .‬ﮔرد و ﺧﺎک روی آن ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑود را ﻓوت ﮐرده و ﭘﺎک ﺷﺎن ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﻌد ﻻﯾش را ﺑﺎز ﮐردم ‪ ،‬ﻓﮭرﺳت داﺷت‪ .‬ﯾﮏ راﺳت رﻓﺗم دﻧﺑﺎل ﺣرف »‪«R‬‬

‫ ‬ ‫ ‪178‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺻدھﺎ اﺳم ﺑﮫ اﯾن ﺣرف ﺑود ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺣروف را ﮐﺎﻣل ﮐﻧم و اﺳم راﺣﯾل را ﭘﯾدا ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭘ ـس از ﻟﺣظ ـﮫی ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردم »‪ «Raheel‬ﺗﻣ ـﺎم ﻣﺷﺧﺻ ـﺎت اﯾ ـن اﺳ ـم ﻧوﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ دﻓﻌﺗ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣم‬
‫ﺑﮫ ﺳﺎل وﻓﺎﺗش اﻓﺗﺎد‪ .‬ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎرﮔﯽ دﻟم رﯾﺧت او ﻣرده اﺳت ‪...‬؟‬
‫ﺑـ ـﮫ اﺳـ ـم ﮐﺷـ ـورش ﻧﮕـ ـﺎه ﮐـ ـردم ﻧوﺷـ ـﺗﮫ ﺑـ ـود‪ «Pakistan» :‬ﻧﻔﺳـ ـﯽ از روی آﺳـ ـودﮔﯽ ﮐﺷـ ـﯾدم‪.‬‬
‫ﺧداروﺷﮑر ﮐﮫ او ﻧﺑود‪.‬‬
‫اﺳــم راﺣﯾــل ﺑــﮫ ﺷــﮑل ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﻧوﺷــﺗﮫ ﺷــده ﺑــود‪ ،‬و اﯾــن ﮐــﺎر ﺑــرای درﯾﺎﻓــت ﺷــﮑل‬
‫ﻧوﺷﺗﺎری اﺻﻠﯽ آن ﺧﯾﻠﯽ ﻣﺷﮑل ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯾد‪.‬‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻣﯾﺷد اﯾﻧﻘدر اﺳم راﺣﯾل زﯾﺎد ﺑﺎﺷد آن ھم ھﻣﮫ در اﻧﮕﻠﺳﺗﺎن‪.‬‬
‫ﯾﮑﯽ از راﺣﯾل ھﺎ در زﻧدان ﺑود اﻣﺎ او ﯾﮏ ﻋرب ﺑود‪.‬‬
‫ﯾﮏ راﺣﯾل در ﻟﻧدن ﺳﺎﮐن ﺑود اﻣﺎ اﺳم ﮐﺷور اﺻﻠﯾش ﺳورﯾﮫ ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾـل دﯾﮕـری را ﮐـﮫ دﯾـدم اﻓﻐـﺎن ﺑـود اﻣـﺎ اﻧﮕﻠـﯾس را ﺗـرک ﮐـرده ﺑـود و ﺑـﮫ اﻓﻐﺎﻧﺳـﺗﺎن ﺑرﮔﺷـﺗﮫ‬
‫ﺑ ـود‪ .‬روی اﯾ ـن راﺣﯾ ـل ﻣﺗﻣرﮐ ـز ﺷ ـدم‪ .‬راﺣﯾ ـل ھ ـم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن آﻣ ـد اﻣ ـﺎ ﭼ ـرا از ﺑرﮔﺷ ـﺗش‬
‫ﺑﮫ ﻟﻧدن ﭼﯾزی ذﮐر ﻧﺷده‪...‬؟‬
‫آﯾﺎ راﺣﯾلﻣن ھﻣﯾن اﺳت؟‬
‫اﺳــم ﻓــﺎﻣﯾﻠﯽ ﻧداﺷــت‪ ،‬ﺳــن ‪ 18‬ﺳــﺎﻟﮫ در ﺳــﺎل ‪ ، 2011‬ﮐﺷــور ‪ :‬اﻓﻐﺎﻧﺳــﺗﺎن‪ ،‬ﺷــﻐل‪ :‬ﻣﺣﺻــل ‪،‬‬
‫ﺳﺎل ورود‪ ،2009 :‬ﺳﺎل ﺧروج‪ ، 2013 :‬ﻋﻠل ﺧروج‪ :‬ﺗﺑدﯾﻠﯽ ﺑﮫ داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل‬
‫ﺳ ـﺎل ورودش را ﮐ ـﮫ ﻧﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم اﻣ ـﺎ اﯾ ـن را ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ در ﺳ ـﺎل ‪ 2013‬ﺑ ـﮫ داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل آﻣ ـده‬
‫ﺑ ـود و اﮔ ـر ﺳ ـن اش را ﻣﺣﺎﺳ ـﺑﮫ ﻣﯾﮑ ـردم ﺣ ـﺎﻻ ‪ 26‬ﺳ ـﺎل ﻣﯾﺷ ـد ﮐ ـﮫ ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻣط ـﺎﺑق ﺳ ـن ﻣ ـن ﺑ ـود‬
‫ﺑﺎ ﻧﮫ ﻣﺎه ﺗﻔﺎوت ‪....‬‬
‫وااای اﯾن ﺧود راﺣﯾل اﺳت ‪....‬‬
‫رﻓﺗم ﺳﻣت ﻣﺣل اﻗﺎﻣتاش ﻧوﺷﺗﮫ ﺑود‪» :‬ﺧﯾﺎﺑﺎن ﺑﯾﮑر«‬
‫ﺑــﮫ ﺳــرﻋت رﻋــد و ﺑـ ـرق از ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧــﮫ زدم ﺑﯾـ ـرون‪ .‬ﯾﮑراﺳــت ﺗﺎﮐﺳــﯽ ﮔــرﻓﺗم و ﺑــﮫ آن آدرس‬
‫رﻓــﺗم‪ .‬در آن آدرس ﺗﻌــدادی زﯾــﺎد ﺳــﺎﺧﺗﻣﺎن ھــﺎ و رﺳــﺗوران ھــﺎ و ﺟــﯾم ھــﺎی ورزﺷــﯽ و ﺣﺗــﯽ‬
‫ﮐﻠپ ﺷﺑﺎﻧﮫ ﺑود‪.‬‬
‫از ھﻣــﮫی آﻧﺟــﺎ ھــﺎ راﺣﯾــل را ﺳــراغ ﮐــردم اﻣــﺎ ھــﯾﭼﮑس او را ﻧﻣﯾﺷــﻧﺎﺧت‪ .‬ﺣﺗــﯽ ﻣﺟﺑــور ﺷــدم‬
‫ﻋﮑﺳش را ﻧﺷﺎن داده ﺑﭘرﺳم اﻣﺎ ﺑﺎزھم ﮐﺳﯽ ﻗﺎدر ﺑﮫ ﺷﻧﺎﺧﺗش ﻧﺷد‪.‬‬
‫ﺗﻣﺎم آن ﺳرک را زﯾر و رو ﮐردم اﻣﺎ ھﯾﭼﯽ ﮔﯾرم ﻧﯾﺎﻣد‬
‫در اﺧﯾ ـر آن ﺳ ـرک ﺑ ـﻼک ﮐﮭﻧ ـﮫی ﺑ ـود ﮐ ـﮫ آﭘﺎرﺗﻣ ـﺎن ھ ـﺎی ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻗ ـدﯾﻣﯽ را در ﺧ ـود داﺷ ـت‪ .‬ﺑ ـﮫ‬
‫آن ﺑﻼک ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم و اﺻﻼ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺣدس ﺑزﻧم راﺣﯾل ﺑﺧواھد آﻧﺟﺎ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧد‪.‬‬
‫آﺧــر او ﭼطــور دﺧﺗــری ﺑــود اﺻــﻼ ﻣﻣﮑــن ﻧﺑــود آﻧﺟــﺎ زﻧــدﮔﯽ ﮐﻧــد ‪ ...‬اﻣــﺎ ﻧﻣﯾﺷــد از آن ﺑــﻼک‬
‫ﭼﺷم ﭘوﺷﯽ ﮐﻧم و ﺑﺎﯾد آﺧرﯾن ﺷﺎﻧسام را اﻣﺗﺣﺎن ﻣﯾﮑردم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪179‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وارد ﺑ ـﻼک ﺷ ـدم و آن ﺟ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻣ ـرد ﭘﯾ ـر ﮐ ـﮫ ﮐﻣ ـرش دوﻻ ﺷ ـده ﺑ ـود روی ﯾ ـﮏ ﭼ ـوﮐﯽ ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫ﻋﮑس راﺣﯾل را ﻧﺷﺎن اش دادم و ﭘرﺳﯾدم‪ » :‬اﯾن دﺧﺗر را دﯾدهاﯾد ﮔﺎھﯽ؟«‬
‫ﭘﯾرﻣــرد ﻋﮑــس را ﻧزدﯾــﮏ ﭼﺷــم ھــﺎﯾش ﮔرﻓــت ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﺿــﻌﯾف ھﺳــﺗﻧد او ﭼﻧــد‬
‫ﺑﺎر دﻗﯾق ﺑﮫ ﻋﮑس ﻣﺗﻣرﮐز ﺷد و ﺑﻌد ﻓﮑر ﮐرد‪.‬‬
‫ﺷﻧﯾدم ﮐﮫ ﻧﺟواﮔوﻧﮫ در دﻟش ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬راﺣﯾﯾﯾﯾل!«‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻣن اﺳﻣش را ﻧﮕﻔﺗﮫ ﺑودم‬
‫ھﯾﺟﺎن زده ﮔﻔﺗم»ﺑﻠﯽ راﺣﯾل‪ ....‬ﻣﯾﺷﻧﺎﺳﯽ ﮔﺎھﯽ دﯾده ﺑودی«‬
‫او ﮔﻔــت‪» :‬ﺑﻠــﯽ او ﺳــﺎل ھــﺎی ﻗﺑــل اﯾﻧﺟــﺎ زﻧــدﮔﯽ ﻣﯾﮑــرد و در ھﻣــﯾن ﮐﻠــپ ﺷــﺑﺎﻧﮫ ﮐــﺎر ﻣﯾﮑــرد‬
‫ﺑﻌد او ﺑﮫ داﻧﺷﮕﺎه راه ﯾﺎﻓت و ﻣدﺗﯽ درس ﺧواﻧد اﻣﺎ ﺑﻌدش ﺑﮫ ﮐﺷورش ﺑرﮔﺷت‪«.‬‬
‫ﻣن‪ » :‬ﺑﻠﯽ اﻣﺎ او دوﺑﺎره ﺑﮫ ﻟﻧدن آﻣده ﻧﻣﯾداﻧﯾد ﮐﺟﺎ اﺳت؟«‬
‫او ﮐﻣ ـﯽ ﻓﮑ ـر ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ھ ـﺎ آﻣ ـد اﻣ ـﺎ ازﯾﻧﺟ ـﺎ ﻧﻘ ـل ﻣﮑ ـﺎن ﮐ ـرد ﭼ ـون ﮐﻣ ـﯽ وﺿ ـﻊ ﻣ ـﺎﻟﯽ اش‬
‫ﺑﮭﺗر ﺷده ﺑود اﯾﻧﺟﺎ دﯾﮕر ﻧﻣﺎﻧد دﻗﯾق ﻧﻣﯾداﻧم اﻣﺎ ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم در »ﺧﯾﺎﺑﺎن ﺑﺎﻧد« رﻓﺗﮫ اﺳت‪.‬‬
‫ﻧﻔﺳﯽ راﺣت ﮐﺷﯾدم و ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎدم‪.‬‬
‫آﻧﻘ ـدر ﻧﯾ ـروی ھﯾﺟ ـﺎن و ﮐﻧﺟﮑ ـﺎوی ﺑ ـﮫ ﺑ ـدﻧم ﺗوﻟﯾ ـد ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗﺎﮐﺳ ـﯽ ﻧﮕ ـرﻓﺗم و ﻣﯾدوﯾ ـدم ﺗ ـﺎ ﺑ ـﮫ‬
‫آن ﺳ ـرک ﺑرﺳ ـم ﭼ ـون ﻓﻘ ـط ‪ 6‬ﺗ ـﺎ ﺳ ـرک ﻓﺎﺻ ـﻠﮫ داﺷ ـت‪ .‬و ﻣ ـن ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم راه ط ـوﻻﻧﯽ ﻧﺑﺎﺷ ـد‬
‫اﻣﺎ واﻗﻌﺎ دور ﺑود ‪.‬‬
‫در زﻣــﺎن دوﯾــدن از ﻣﯾــﺎن ﺟﻣﻌﯾــت ﺑــزرگ ﻣــردم ﻣﯾﮕذﺷــﺗم‪ .‬ﯾــﮏ ﺣﺳــﯽ ﻣﯾﮕﻔــت ﮐــﮫ دﯾﮕــر‬
‫اﻧﺗظﺎر ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯾده اﺳت و راﺣﯾل را ﯾﺎﻓﺗﮫ ام‪.‬‬
‫زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ اﯾ ـن ﺣ ـس آﻧﻘ ـدر ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـرا وادار ﻣﯾﮑ ـرد ﺗﻧ ـد ﺗ ـر ﺑ ـدوم‪ .‬ﭘ ـﺎﻧزده دﻗﯾﻘ ـﮫ ﺑﻌ ـد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ‬
‫ﻏروب را ﺑﮫ ﭼﺷﻣم ﻣﯾدﯾدم ﺑﮫ آﻧﺟﺎ رﺳﯾدم‪.‬‬
‫آن ﻣﺣل ﺑﮭﺗر و آﺑﺎدﺗر از ﻣﺣل ﻗﺑﻠﯽ ﺑود و ﺧﺎﻧﮫھﺎ و ﺑﻼک ھﺎی ﻧوﺳﺎﺧت ﺗری داﺷت‪.‬‬
‫ﺑــﮫ ﺗﻣــﺎم ﺑــﻼک ھــﺎ رﻓــﺗم و از ﻧﮕﮭﺑــﺎن اش اﺳــم راﺣﯾــل را ﭘرﺳــﯾدم و ھﻣــﮫ اش ﮔﻔﺗﻧــد اﯾﻧﺟــﺎ‬
‫ﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫دﯾﮕــر ﺑــﮫ ﺑﯾﻧــﯽ رﺳــﯾده ﺑــودم آﺧــرﯾن ﺑــﻼک ﮐــﮫ ﮐﮭﻧــﮫﺗرﯾن ﺑــﻼک ھــﺎ ﺑــود و در اﺧﯾــر ﺳــرک‬
‫ﻣوﻗﻌﯾ ـت داﺷ ـت‪ ،‬ﻣﺎﻧ ـده ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﺳ ـرﻋت از ﻧﮕﮭﺑ ـﺎﻧش اﺳ ـم راﺣﯾ ـل را ﺳ ـراغ ﮐ ـردم و او ﺑ ـﺎ‬
‫ﺣــﺎﻟﺗﯽ ﺧﯾﻠــﯽ ﻏرورآﻣﯾــز ﺑــﮫ ﭘﺷــت ﺳــرم اﺷــﺎره ﮐــرد‪ .‬ﻓــورا ﺑــﮫ ﻋﻘــب ام ﺑرﮔﺷــﺗم و ﻣﺗوﺟــﮫ‬
‫ﻟﯾﺳـت ﺳـﺎﮐﻧﯾن آن ﺑـﻼک ﺷـدم‪ .‬ﭼﻧـدﯾن ﺑـﺎر ﻓﮭرﺳـت را از ﺑـﺎﻻ ﺑـﮫ ﭘـﺎﯾﯾن و از ﭘـﺎﯾﯾن ﺑـﮫ ﺑـﺎﻻ ﻧﮕـﺎه‬
‫ﮐردم اﻣﺎ اﺳم راﺣﯾل ﻧﺑود ‪...‬‬
‫ﻣﺎﯾوس و ﻧﺎاﻣﯾد ﺷده ﺑودم‪..‬‬
‫ﻧﻔس ﻋﻣﯾق ﮐﺷﯾدم و ﺑﮫ ﻋﮑس ھﺎی ﮐﻧﺎر اﺳﺎﻣﯽ ﺧﯾره ﺷدم ‪.‬‬
‫در ﮐﻧﺎر اﺳم ھﺎ ﻋﮑس ھﺎی ﺳﺎﮐﻧﯾن ھﻣﭼﻧﺎن ﻧﺻب ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪180‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻣﭼﻧﯾن ﺑﺎ دﻗت ﭘﺎﯾﯾن ﻣﯾرﻓﺗم ‪.‬‬

‫ﻣــرد ھــﺎ و زن ھــﺎی ﻋﺟﯾــب و ﻏرﯾــب در آن ﻓﮭرﺳــت ﺑودﻧــد‪ ،‬ﺣــﺎﻟم از ھﻣــﮫی ﺷــﺎن ﺑــﮫ ھــم‬
‫ﻣﯾﺧورد ﭼرا راﺣﯾل ﻣﯾﺎن ﺷﺎن ﻧﺑود‪....‬؟‬
‫ﭼرا در ﻣﯾﺎن اﯾن ھﻣﮫ ﻣردم اﯾن ﺷﮭر ﻋﺷق ﻣن اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾﺳت‪.....‬؟‬
‫ﺧﺳﺗﮫ ﺷده ﺑودم ‪.....‬‬
‫اﻣﺎ دﻟم ﻧﻣﯽ آﻣد دﯾﮕر از آﻧﺟﺎ ﺑرم ‪.‬‬
‫ھﻣﭼﻧﺎن ﺑﮫ ﻓﮭرﺳت ﻋﮑس ھﺎ ﻣﯾدﯾدم ‪...‬‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑﺳــﺗم و ﻣﯾﺧواﺳــﺗم روی ﺑرﮔــرداﻧم ﮐــﮫ ﯾﮑﺑــﺎر ﺣــس ﮐــردم راﺣﯾــل را در آن ﻣﯾــﺎن‬
‫دﯾدم‪!...‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﺣدﻗﮫ ﺑﯾرون زد و ﺑﮫ آن ﻋﮑس ﺧﯾره ﺷدم‪!....‬‬
‫اووو ﺧودش ﺑود ‪ .....‬از ﭼﺷمھﺎ و ﭼﺎل ﭼﺎﻧﮫاش ﺷﻧﺎﺧﺗﻣش‪.‬‬
‫ﭼﻘدر ﺗﻐﯾﯾر ﮐرده ﺑود‪!.....‬‬
‫او ﻣوھﺎﯾش را ﺷراﺑﯽ رﻧﮓ ﮐرده ﺑود و ﭘﯾش روﯾش را ﻣدل ﭼﺗری زده ﺑود ‪.‬‬
‫و ﯾــﮏ ﮐــﻼه ﺑــﮫ ﺳــرش و دﺳــﺗﻣﺎﻟﯽ ﺑــﮫ ﮔــردﻧش ﮐــﮫ اﺻــﻼ ﻣطــﺎﺑق ﺷــﯾوهی ﻟﺑــﺎس ﭘوﺷــﯾدن‬
‫ﻗ ﺑ ﻠ ﯽا ش ﻧ ﺑ و د ‪.‬‬
‫ﻋﮑﺳش ﺑﺎ اﺳم راﺣﯾل ﻧﮫ ﺑل ﺑﺎ اﺳم راِﺷل ﻧﺻب ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﺎﺧودآﮔﺎه ﺧﻧدهی ﮐردم و ﺷﻣﺎره آﭘﺎرﺗﻣﺎﻧش را ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺑﯽ ھﯾﭻ ﺗوﺟﮭﯽ ﺑﮫ ﻧﮕﮭﺑﺎن آﭘﺎرﺗﻣﺎن ﺑﮫ ﺳرﻋت ﺧودم را ﺑﮫ ﻣﻧزل ﺳوم ﺑﻼک رﺳﺎﻧدم ‪.‬‬
‫آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﺷــﻣﺎره »‪ «9‬ﺧﺎﻧــﮫی ﮐــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﻣــرا در ﺧــود ﺟــﺎ داده ﺑــود‪ .‬ﺣﺗــﯽ ازﯾــن ﺷــﻣﺎره‬
‫ﺧوﺷم آﻣد ‪.‬‬
‫او ﻋﻣر ﻣرا در ﺧود ﺟﺎ داده ﺑود ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم در ﻣﻘﺎﺑﻠش ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷم‪....‬؟‬
‫ﭘﺷت در آﭘﺎرﺗﻣﺎن ﻟﺣظﮫی اﯾﺳﺗﺎدم و آن ﻟﺣظﮫ طوﻻﻧﯽ ﺗرﯾن دﻗﺎﯾق اﻧﺗظﺎر در ﻋﻣرم ﺑود‪.‬‬
‫ﻧﻔس ھﺎی ﻋﻣﯾق ﮐﺷﯾدم ﺗﺎ راﺣت ﺷوم‪....‬‬
‫دﺳﺗﯽ ﺑﮫ ﻣوھﺎﯾم و ﺟﻣﭘرم ﮐﺷﯾدم اﻧﮕﺎر ﮐﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺧود را ﺗﻧظﯾم ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎر دﻟم از ﯾﺧن ﻗﺎق ﺳﯾﺎه رﻧﮕم ﮔرﻓت در دﻟم ﮔﻔﺗم ﮐﺎش ﯾﮑﯽ دﯾﮕری ﻣﯾﭘوﺷﯾدم ‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﮐﻔش اﺳﭘورت ﻧﻣﯾﭘوﺷﯾدم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﮕر ﺳر و وﺿﻌم ﺑرای راﺣﯾل اھﻣﯾت داﺷت‪...‬؟‬
‫ﺑﺎ ھزار ﮔوﻧﮫ ھﯾﺟﺎن زﻧﮓ در را ﻓﺷﺎر دادم‪.‬‬
‫دﯾﮕ ـر ﻗﻠ ـﺑم در وﺟ ـودم طﺎﻗ ـت ﻧداﺷ ـت ﮔوﯾ ـﺎ ﺑ ـزرگ ﺷ ـده ﺑ ـود و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺟ ـﺎ ﺑﮕﯾ ـرد ﻣﯾﺧواﺳ ـت‬
‫ﺑﯾرون ﺑﯾﺎﯾد‪.‬‬
‫آن ﻟﺣظﮫ ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم روﯾﺎ ﻣﯾﺑﯾﻧم‪.‬‬
‫ﯾﺎ اﯾﻧﮑﮫ در ﮐﮭﮑﺷﺎن راه ﺷﯾری ﻗدم ﻣﯾزﻧم‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪181‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھر ﺟﺎی ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺑﺎﺷم اﻻ ﺟﺎی ﮐﮫ ﺑودم!‬

‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﭘ ـﺎﯾﯾن ﮔ ـرﻓﺗم ﺗ ـﺎ ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن ﺻ ـورﺗش ﺑ ـﮫ ﯾﮑﺑ ـﺎرهﮔﯽ ﺳ ـﮑﺗﮫ ﻧﮑ ـﻧم‪ .‬ﻗﻠ ـﺑم آن ھﻣ ـﮫ اﺣﺳ ـﺎس‬
‫را در ﯾﮏ ﻟﺣظﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ھﺿم ﮐﻧد‪.‬‬
‫در ﺑﺎز ﺷد‪!.....‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم از ﭘﺎﯾﯾن ﺑﮫ ﺑﺎﻻ ﺗﻌﻘﯾﺑش ﮐرد‪.‬‬
‫ﭘﺎھﺎﯾش ﺑرھﻧﮫ و ﻧﺎﺧن ھﺎﯾش رﻧﮓ ﺑﻧﻔش ‪...‬‬
‫داﻣن ﮐوﺗﺎه ﮐﺎوﺑﺎﯾﯽ ﮐﮫ روﯾش ﭘﯾش ﺑﻧد آﺷﭘزی ﭘر از آرد ﺑﺳﺗﮫ ﺷده ﺑود ‪.‬‬
‫ﺑﻠوز ﺑﻧد دار ﺑﻧﻔش در ﺗﻧش ‪...‬‬
‫دﺳت ھﺎﯾش ﭘر ﺧﻣﯾر و آرد ‪...‬‬
‫ﻣوھﺎی ﺷراﺑﯽاش ﺑﮫ ﺷﮑل ﯾﮏ ﺳﯾب روی ﺳرش ﺑﺳﺗﮫ‪.‬‬
‫ﻻﻏر ﺗر و ظرﯾف ﺗر از ﻗﺑل‪....‬‬
‫اﻣﺎ ھﻣﺎن ﭼﺷم ھﺎ ‪ ...‬ھﻣﺎن اﺑروھﺎ‪ ....‬ھﻣﺎن ﻟب ھﺎ‪ ....‬ھﻣﺎن ﭼﺎل روی ﭼﺎﻧﮫ ‪....‬‬
‫از ھﻣﮫ وﯾران ﮐﻧﻧده ﺗر ھﻣﺎن ﻧﮕﺎهھﺎ‪..،...‬‬
‫ﺧ ـود ﺧ ـودش ﺑ ـود ‪ ....‬ﺷ ـﺎﯾد ﺗﻣ ـﺎم ﻋﻣ ـر ﻓﮑ ـر ﻧﻣﯾﮑ ـرد آن ﻟﺣظ ـﮫ را ﺑﺑﯾﻧ ـد ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ھ ـر ﻟﺣظ ـﮫ‬
‫دھﻧش ﺑﺎز ﺗر ﻣﯾﺷد و ﭼﺷم ھﺎﯾش ﮔﺷﺎدﺗر ‪.‬‬
‫ﻣﯾدﯾدم ﭼطور ﻧﻔس ﻣﯾﮑﺷد ‪.....‬‬
‫ﻣﯾﺷﻧﯾدم ﮐﮫ ﭼطور ﺿرﺑﺎن ﻗﻠﺑش ﻣﯾزﻧد ‪....‬‬
‫و ﺣس ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ ﭼﮫ ﺣﺎﻟﯽ دارد‪...‬‬

‫ﭼﺷم ھﺎﯾش در آب ﻏرق ﺷد و اطراﻓش ﻣﯾﭘرﯾد‪...‬‬

‫ﻣﻌﻠوم ﺑود ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎره ﻓﺷﺎر زﯾﺎدی ﺑﮫ ﺑدﻧش دوﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﭘس از ﺳﺎلھﺎ دوری و ﻣرگ آرزوی ﺑﮫ ھم رﺳﯾدن‬
‫و دﻓـ ـن ﻋﻼﯾـ ـق ﻣـ ـﺎن ‪ ،‬دوﺑـ ـﺎره ﺳرﻧوﺷـ ـت ﻣـ ـﺎ را روی در روی ھـ ـم ﻗـ ـرار داد‪ .‬ﻣـ ـﺎ ھـ ـر دو آن‬
‫ﻟﺣظـ ـﮫ درس ﺑزرﮔـ ـﯽ ﯾـ ـﺎد ﮔـ ـرﻓﺗﯾم اﯾﻧﮑـ ـﮫ ﻗﺳـ ـﻣﺗت اﮔـ ـر زﯾـ ـر ﮐـ ـوه ﺑﺎﺷـ ـد ﺟﻠـ ـو راھـ ـت ﻗـ ـرار‬
‫ﻣﯾﮕﯾرد‪!.....‬‬
‫و در ﻟﺣظــﮫی ﮐــﮫ اﺻــﻼ اﻧﺗظــﺎرش را ﻧــداری‪ ،‬از ﺟــﺎﯾﯽ ﮐــﮫ ﻓﮑــرش را ھــم ﻧﻣﯾﮑﻧــﯽ ﻋﺷــق در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠت ظﺎھر ﻣﯾﺷود‪!..،...‬‬

‫******‬

‫ﻟﻧدن؛ ‪ 14‬ﻓﺑروری ‪2019 ،‬‬

‫ ‬ ‫ ‪182‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﮫ رﺳ ـم ﮐﺷ ـور ھ ـﺎی ﻏ ـرب آن روز روزی ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﮐﺷﯾﺷ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻧ ـﺎم واﻟﻧﺗ ـﺎﯾن ﺳ ـرﺑﺎزان ﻋﺎﺷ ـق‬
‫را ﮐﻣﮏ ﻣﯾﮑرد ﺗﺎ ﻣﻌﺷوﻗﮫھﺎی ﺧوﯾش را ﺑﺑﯾﻧﻧد‪.‬‬
‫ﭼ ـون ﺳ ـرﺑﺎزان در ھﻧﮕ ـﺎم ﺟﻧ ـﮓ اﺟ ـﺎزهی ﻣﻼﻗ ـﺎت ﺑ ـﺎدﺧﺗر ﻣ ـورد ﻋﻼﻗ ـﮫی ﺷ ـﺎن را ﻧداﺷ ـﺗﻧد اﯾ ـن‬
‫ﮐﺷــﯾش ﺟــرات اﻧﺟــﺎم اﯾــن ﮐــﺎر ﻣﻣﻧــوع را ﭘﯾــدا ﮐــرده ﺑــود‪ .‬او ﻣﯾداﻧﺳــت ﮐــﮫ ﻋﺷــق ﻗــﺎﻧون و‬
‫ﻣﻧطق ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺳد‪....‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﮐﺎر ﻣﻣﻧوﻋﮫی او ﻓﺎش ﺷد در ‪ 14‬ﻓﺑروری اﻋدام ﮔردﯾد‪....‬‬
‫از آن روز ﺗــﺎ ﺣــﺎل‪ ،‬اﯾــن روز در ﻏــرب‪ ،‬روز ﺟﺷــن ﻋﺎﺷــﻘﺎن اﺳــت‪ .‬او ﯾــﮏ ﮐﺷــﯾش ﻣﺳــﯾﺣﯽ‬
‫ﺑود ﮐﮫ ﺑرای ﺗﻘﺎص ﮐﺎرش از ﺑﯾن ﺑرده ﺷد‪.‬‬
‫اﻣـــﺎ ﭼطـــور ﻣﯽﺗواﻧﻧـــد ﺳـــرﺑﺎزی ﻋﺎﺷـــﻘﯽ را ﮐـــﮫ ﺧـــدا ﺑـــرای ﻣﻌﺷـــوﻗش ﻣﯾﻔرﺳـــﺗد ﻣـــﺎﻧﻊ اش‬
‫ﺷوﻧد‪...‬؟‬
‫ﻣﮕر ﻣﯾﺷود ﺟﻠوی ﮐﺎر ﺧدا را ﮔرﻓت‪...‬؟‬
‫ﯾﺎ ﻣﯾﺷود در راه ﺳرﻧوﺷت ﺧدا ﻣﺎﻧﻊ ﮔذاﺷت‪...‬؟‬

‫ﺣ ـﺎﻻ دﯾﮕ ـر ﻟبھ ـﺎی راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ ﭘ ـر ﭘ ـر اﻓﺗ ـﺎده ﺑودﻧ ـد او ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺑﻐ ـضاش ﺑﺗرﮐ ـد اﻣ ـﺎ ﻣ ـﺎﻧﻊاش‬
‫ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧره او ﺑﺎ ﺗردﯾد و ﺗرس ﮔﻔت‪» :‬ش‪ ...‬ش‪...‬ﺷﮭرﯾﺎررر‪.....This is you ....‬؟«‬
‫ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺑ ـﺎز ھ ـم ﻓﺎرﺳ ـﯽ ﮔﻔ ـﺗن را ﻓراﻣ ـوش ﮐ ـرده اﺳ ـت‪ .‬اﻣ ـﺎ اﯾ ـن ﺑ ـﺎر ﺣﺗ ـﯽ ﺑ ـرای اﻧﮕﻠﯾﺳ ـﯽ‬
‫ﮔﻔﺗﻧش دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﻣﯾرم‪ ....‬ﺑﺎ دﯾدﻧش ﺑﮫ ﻗﻠﺑم اﺟﺎزهی ﺳﮑﺗﮫ ﮐردن داده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ھزار ﺣس ھﯾﺟﺎن ﭘﻧﮭﺎن ﺷده ﺧﯾﻠﯽ آرام ﮔﻔﺗم‪........ :‬‬
‫»ﺳﻼم ﺑﮫ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﮫ ﺑﯾﮭوده دوﺳت ﺷﺎن دارﯾم‪«!...‬‬

‫راﺣﯾل ﺧﻧدهی ﻣﺧﻠوط ﺑﺎ ﮔرﯾﮫ ﮐرد و اﯾﻧﺑﺎر ﮐﺎﻣﻼ ﻓﺎرﺳﯽ در ﺟواﺑم ﮔﻔت‪:‬‬
‫»ﺳﻼم ﺑﮫ آﻧﺎﻧﯽﮐﮫ در ﻗﻠب ﻣﺎن ﺟﺎ داﺷﺗﻧد و ﺧود ﺑﯽ ﺧﺑرﻧد‪«...‬‬
‫ﻣﻌﻠوم ﺑود ﺧﯾﻠﯽ از ﻣن ﮔﻠﮫﻣﻧد اﺳت‪.‬‬
‫ﭘﺎﺳﺦ دادم‪:‬‬
‫»ﺳﻼم ﺑﮫ آﻧﺎﻧﯾﮑﮫ ﻣﺎ را دوﺳت داﺷﺗﻧد و آن ﮔوﻧﮫ ﮐﮫ ﺑﺎﯾد‪ ،‬دوﺳت ﺷﺎن ﻧداﺷﺗﯾم«‬
‫او ﺑﺎ ﺣس ﺑﯾﺷﺗر ﮔﻔت‪:‬‬
‫»ﺳـ ـﻼم ﺑـ ـﮫ آﻧـ ـﺎﻧﯽ ﮐـ ـﮫ ﭼﯾـ ـزی را در ﻣـ ـﺎ دوﺳـ ـت داﺷـ ـﺗﻧد ﮐـ ـﮫ ﻣـ ـﺎ ﻧﻣـ ـﯽ ﻓﮭﻣﯾـ ـدﯾم و دوﺳـ ـﺗش‬
‫ﻧداﺷﺗﯾم‪«!...‬‬

‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم ﻣﯾــدان ﻣﺷــﺎﻋره اﺳــت و ﺑﺎﯾــد ھــر طــور ﻣﯾﺷــود ﺷــﻌرم را ﺑﮕــوﯾم‪ .‬ﮐﻠﻣــﮫ ھــﺎ‬
‫ﺧودﺷﺎن ردﯾف ﻣﯾﺷدﻧد و وارد زﺑﺎﻧم ﻣﯾﮕردﯾدﻧد‪:‬‬

‫ ‬ ‫ ‪183‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫» ﺳﻼم ﺑﮫ آﻧﺎﻧﯽ ﮐﮫ در وﺟود ﺷﺎن ﭼﯾزی دﯾدم ﮐﮫ دﯾﮕران از آن ﻏﺎﻓل ﺑودﻧد‪«!...‬‬

‫راﺣﯾـــل ﺳـــرش را ﭘـــﺎﯾﯾن ﮔرﻓـــت‪ .‬اﻧﮕـــﺎر ﻣﯾداﻧﺳـــت ﭼﻘـــدر ﺣـــرفام واﻗﻌﯾـــت دارد اﻣـــﺎ ﻧﻣـــﯽ‬
‫ﺧواﺳت ﻣﯾدان را رھﺎ ﮐﻧد‪ .‬او در ﭼﺷﻣﺎن ﻣن ﻏم ﻋﻣﯾق را دﯾده ﺑود ﭘس‬
‫ﺑ ـﺎ ﻏ ـم ﻣ ـوج دار ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﺑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم زل زده ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺳ ـﻼم ﺑ ـر رﻧ ـﮓ ﻏﻣ ـﯽ ﮐ ـﮫ در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧت‬
‫ﻣوج ﻣﯾزﻧد‪«...‬‬
‫ﭘﻠﮑﯽ زده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺳﻼم ﺑﮫ آﻧﺎﻧﯾﮑﮫ ﯾﮏ ﺟﮭﺎن را ﺑﮫ ﻏﻣش ﺑﮫ ﺑﺎد دادم‪«....‬‬
‫ﻧﮕذاﺷﺗم ﭼﯾزی ﺑﮕوﯾد و در اداﻣﮫ ﮔﻔﺗم‪:‬‬
‫»ﺳﻼم ﺑر آﻧﺎﻧﯽ ﮐﮫ آرزوھﺎﯾم را ﺑﮫ ﭘﺎی ﺷﺎن ذوب ﮐردم‪«!...‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ زور آب دھ ـﺎﻧش را ﻗ ـورت داد و ﺑ ـﺎ ﮔﻠ ـوی ﭘ ـر از ﺑﻐ ـض ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺳ ـﻼم ﺑ ـر آﻧ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ‬
‫راﺣت از ﻣن دل ﮐﻧدﻧد‪«!...‬‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑﺳ ـﺗم و در ﯾ ـﮏ ﻧﻔ ـس ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬اﮔ ـر دل ﮐﻧ ـدن آﺳ ـﺎن ﺑ ـود‪ ،‬ﻓرھ ـﺎد دل ﻣﯾﮑﻧ ـد ﻧ ـﮫ ﮐ ـوه‬
‫‪«!.....‬‬
‫»اﮔــر دل ﮐﻧــدن آﺳــﺎن ﺑــود‪ ،‬ﺷــﮭرﯾﺎرر ﺣــﺎﻻ در ﮐﻧﺟــﯽ ﻟﻣﯾــده ﺑــود‪ .‬ﻧــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﺑــﮫ دوش ﭘﺷــت‬
‫دروازهی ﻣﻌﺷوﻗﮫاش‪«...‬‬
‫ﺑﻐض راﺣﯾل ﺗرﮐﯾد و دﯾﮕر طﺎﻗت ﻧﯾﺎورد‪...‬‬
‫او ﺑــﺎ ﭘﯾشﺑﻧــد ﭘــر از آرد و دﺳــت ھــﺎی ﺧﻣﯾــری اش ﺧــود را ﺑــﮫ آﻏوﺷــم اﻧــداﺧت‪ .‬او طــوری‬
‫ﺧود را از ﮔردﻧم آوﯾزان ﮐرد ﮐﮫ ﭘﺎھﺎﯾش از زﻣﯾن ﮐﻧده ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫او آﺷﮑﺎرا و ﺑﯽ ﻣﮭﺎﺑﺎ ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد و ھق ھق ﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﻧﻣﯾﮑردم راﺣﯾل را در ﺑﻐل دارم‪ ،‬ﻣن آن ﺷب ﺟﮭﺎن را در ﺑﻐل داﺷﺗم‪.......‬‬
‫دﺳﺗﺎﻧم را در ﮐﻣرش ﺳﺧت ﮔره ﮐردم و ﺑﮫ داﺧل ﺑردﻣش‪.‬‬
‫او را روی ﯾ ـﮏ ﻣوﺑ ـل ﺳ ـرخ رﻧ ـﮓ ﺗﻘرﯾﺑ ـﺎ ﮐﮭﻧ ـﮫ ﻧﺷ ـﺎﻧدم اﻣ ـﺎ اﻧﮕ ـﺎر ﻧﻣ ـﯽ ﺧﺎﺳ ـت ازم ﺟ ـدا ﺷ ـود‬
‫ھﻣﭼﻧﺎن ﺑﮫ ﻣن ﭼﺳﺑﯾده ﺑود و ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﭘس از دﻗﺎﯾق طوﻻﻧﯽ ﮐﮫ راﺣﯾل ﮐﻣﯽ آرام ﺷده ﺑود‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺑﯾﻧ ـﯽاش را ﺑ ـﺎﻻ ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد‪ ،‬ﺧ ـود را از ﻣ ـن ﺟ ـدا ﮐ ـرد و ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎک ﮐ ـردن اﺷ ـﮏ‬
‫ھﺎﯾش ﮐرد‪.‬‬
‫ﻧﮕــﺎھﯽ ﺑــﮫ ﻟﺑﺎﺳــم اﻧــداﺧﺗم ﯾــﮏ ﺗﮑــﮫ ﺳــﻔﯾد و ﭘــر از آرد ﺷــده ﺑــود ‪ ...‬ﻋﻘــب ﯾﺧــن ﻗــﺎقام ھــم از‬
‫ﺑرﺧورد دﺳﺗﺎن راﺣﯾل ﭘر ﺧﻣﯾر ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫اﻧﮕــﺎر ﺑــﮫ ﺟــﺎی ﺧﻣﯾــر ﮐــردن آرد ﺑــﺎزی ﮐــرده ﺑــود‪ .‬راﺣﯾــل ﺑــود دﯾﮕــر‪ ،‬ھﯾﭼﮕــﺎه ﻗــرار ﻧﺑــود‬
‫اﺻﻼح ﺷود‪...‬‬
‫ﺣﺗﯽ اﮔر ﺗﻐﯾﯾر ﻗﯾﺎﻓﮫ ھم ﻣﯾداد ﺑﺎزھم رﻓﺗﺎرش ﻓرﯾﺎد راﺣﯾل ﺑودﻧش را ﻣﯾزد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪184‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﮐ ـﮫ از ﮔرﯾ ـﮫی زﯾ ـﺎد ﻣﺛ ـل ﺟرﯾﻧﮕﺎﻧ ـﮫ ﺷ ـده ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬اﺻ ـﻼ ﺑ ـﺎورم ﻧﻣﯾﺷ ـﮫ آﻣ ـده‬
‫ﺑﺎﺷ ـﯽ اﻧﮕ ـﺎر ﺧ ـواب ﻣﯾﺑﯾ ـﻧم ﻧﻣ ـﯽ داﻧ ـﯽ در اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﺳ ـﺎل ﺑ ـﯽ ﺗ ـو ﭼ ـﮫ ﮐﺷ ـﯾدم ﺑ ـﯽ اﺣﺳ ـﺎس ‪« ....‬‬
‫و دوﺑﺎره ﮔرﯾﮫ ﮐرد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎﻻ ﮔرﻓﺗﮫ و در دﻟم ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﯾﺎ ﺗو ﺧوﺑﯽ ﮐن اﯾن ھم ﭘﺎداﺷش‪«!...‬‬
‫وﻟ ـﯽ از ﮔﻔ ـﺗن اﯾ ـن ﺣ ـرف طﻔ ـره رﻓﺗ ـﮫ و ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣﯾ ـداﻧم! وﻟ ـﯽ ﮐ ـﺎش ﺗ ـو ھ ـم از ﭼﯾ ـزای ﮐ ـﮫ ﻣ ـن‬
‫ﮐﺷﯾدم ﻣﯾداﻧﺳﺗﯽ‪«!..‬‬
‫اﯾ ـن را ﻧﮕﻔ ـﺗم ﺑ ـﻼ ﮔﻔ ـﺗم ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل دوﺑ ـﺎره ﺳ ـر از ﻧ ـو ﮔرﯾ ـﮫ را ﺳ ـر داد و ﺧ ـود را ﺑ ـﮫ آﻏوﺷ ـم‬
‫ا ﻧ د ا ﺧ ت‪.‬‬
‫اﯾن ﺑﺎر دﮔﮫ ﮐﻼ ﻟﺑﺎﺳم ﺑﺎ آن ﭘﯾشﺑﻧد ﺗﺑﺎه ﺷد‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﺣ ـس آﻏوﺷ ـش ﭼﻧ ـﺎن آراﻣ ـش ﺑﺧ ـش ﺑ ـود ﮐ ـﮫ دﯾﮕ ـر ﺑ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﻟﺑﺎﺳ ـم ﻧﺑ ـودم و او را ﺗﻧ ـﮓ در‬
‫آﻏوش ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﭼﯾزی را ﭘس از ﻣدت ھﺎ ﺑدﺳت ﺑﯾﺎری دﯾﮕر دﻟت ﻧﻣﯾﺧواھد رھﺎﯾش ﮐﻧﯽ‪،....‬‬
‫ﻣﻣﮑن ﺷدن ﻣﺣﺎلھﺎ ﭼﻘدر ﻣﯾﺗواﻧد زﯾﺑﺎ ﺑﺎﺷد ﮔﺎھﯽ اﻧدﯾﺷﯾده اﯾد؟‬
‫طــوﻻﻧﯽ ﻣــدت در آن ﺣــﺎل ﻣﺎﻧــدﯾم‪ ،‬ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﭘــس از ﻟﺣظــﺎﺗﯽ ﺑــوی ﺷــﺑﯾﮫ ﺳــوﺧﺗﮕﯽ ﺑــﮫ ﻣﺷــﺎﻣم‬
‫رﺳﯾد و ھر دم ﺑﯾﺷﺗر ﻣﯾﺷد‪...‬‬
‫دﯾﮕــر واﻗﻌــﺎ اذﯾــت ﮐﻧﻧــده ﺷــد و راﺣﯾــل را از آﻏوﺷــم دور ﮐــرده ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺑــوی ﺳــوﺧﺗﮕﯽ ﻣــﯽ‬
‫آﯾد‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔت‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺑوی ﺳوﺧﺗﮕﯽ ﻗﻠب ﻣن اﺳت‪«!..‬‬
‫ﻣــن طﻌﻧــﮫ وار ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺷــﯾرﯾن ﮐــﺎری ﻧﮑــن! ﺟــدی ﻣــﯾﮕم ﭼﯾــزی ﺳــوﺧﺗﮫ اﺳــت ﺑــوی زﻧﻧــدهی‬
‫ﺳوﺧﺗﮕﯽ ھر دم ﺑﯾﺷﺗر ﻣﯾﺷﮫ«‬
‫ﯾﮑﺑﺎر راﺣﯾل در ﺳرش ﮐوﺑﯾد و ﮔﻔت‪«oh! Shit.. My cake was burned» :‬‬
‫و ﻓورا ﺑﮫ آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫ دوﯾد ﻣن ھم دﻧﺑﺎﻟش رﻓﺗم‬
‫از ﻣﺎﯾﮑروﻓر دود ﺑﯾرون ﻣﯾزد‪.‬‬
‫او درش را ﺑﺎز ﮐرد و ﮐﯾﮏ ﮐﺎﻣﻼ ﺳوﺧﺗﮫ را ﺑﯾرون ﮐﺷﯾد‪...‬‬
‫او ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ﻏﻣزده ﮔﻔت‪» :‬ﮐﯾﮏ ﺷﯾری ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﭘزم!«‬
‫ﭘوزﺧﻧدی زده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧﯾر ﺑﺎﺷد ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ﺟﺎی ﮐﯾﮏ ﺷﯾری‪ ،‬ﮐﯾﮏ ﮐﺎﮐﺎﯾوﯾﯽ آﻣﺎده ﺷده«‬
‫راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﺑدی ﺑﮫ ﻣن ﮐرد و ﺑﻌد ﮔﻔت‪» :‬اﺻﻼ دﻟم ﻧﻣﯽ آﯾد ﺑﺎ ﺗو دﻋوا ﮐﻧم‪!....‬‬
‫ﺧﯾﻠﯽ دﻟم ﺑراﯾت ﺗﻧﮓ ﺷده ﺑود‪«!...‬‬
‫ﭘس ﭼﺷمھﺎﯾش را ﺑﺳت و ﺑﮫ ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﺷد‪!.......‬‬
‫او در ﺑﺣری ﺳرﮐش ﺑود ‪ ....‬او ﺑﯽ ﻗرار ﺟﺎری ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﻧﮕﺷت اﺷﺎرهام ﺑﮫ ﻧوک ﺑﯾﻧﯽ اش زدم و ﺧودم را‬
‫ﻋﻘب ﮐﺷﯾدم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪185‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺻدای ﻟرزان ﭘرﺳﯾد‪» :‬ﻣرا ﻧﻣﯾﺧواھﯽ؟«‬

‫ﺑــﺎ آھــﯽ ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﮐــﺎش در روزﮔــﺎری دﯾﮕــری دوﺳــﺗت ﻣﯾداﺷــﺗم ﯾــﺎ ﺣــداﻗل در ﺷــراﯾط دﯾﮕــری‬
‫‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔـت‪» :‬ھـر ﭼﯾـز زﻣـﺎﻧﯽ اﺗﻔـﺎق ﻣـﯽ اﻓﺗـﺎد ﮐـﮫ ﺑﺎﯾـد اﺗﻔـﺎق ﺑﯾﻔﺗـد‪ .‬ھﻣـﯾن ﺣـﺎﻻ زﻣـﺎﻧش اﺳـت‪.‬‬
‫دﯾﮕر ﻣﻧﺗظر ﭼﮫ ھﺳﺗﯽ؟«‬
‫راﺣﯾل از ھﯾﭻ ﭼﯾز ﺳر در ﻧﻣﯽ آورد‪:‬‬
‫از ﻗواﻧﯾن‪،‬‬
‫از ﺷرع‪،‬‬
‫از ﺣرﻣتھﺎ‪،‬‬
‫از رﺳوم‪،‬‬
‫ﺣﺗﯽ از ازدواج ﻣن‪.....‬‬
‫ﭼﯾزی ﺑﮫ او ﻧﮕﻔﺗم از آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫی ﺑﮫ ھم رﯾﺧﺗﮫاش ﺑﯾرون ﺷدم‪.‬‬
‫ﭼﻧد ﻋﮑس روی دﯾوار در ﺳﺎﻟن ﮐوﭼﮏ راﺣﯾل ﺗوﺟﮫام را ﺑﮫ ﺧود ﺟﻠب ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن آن ﻋﮑسھﺎ ﻟﺑﺧﻧدی ﺑﮫ ﭼﮭرهام وﺻل ﺷد‪.‬‬
‫ﻋﮑــس ﻣــن در ﭘــﺎی ﻣﻧﺎرھــﺎ در ھــرات‪ ،‬ﯾــﮏ ﻋﮑــس از راﺣﯾــل در ﻗﻠﻌــﮫ اﺧﺗﯾﺎراﻟــدﯾن و ﻋﮑــس‬
‫ﺳـ ـﻠﻔﯽ ﻣـ ـن و راﺣﯾـ ـل در روزی ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـﮫ ﺧـ ـﺎﻧوادهام ﻣﻌرﻓـ ـﯽ اش ﻣﯾﮑـ ـردم‪ .‬ھﻣـ ـﺎن ﻋﮑـ ـس ﭘـ ـر‬
‫ﺧ ـﺎطره‪ ،‬ھﻣ ـﺎن ﻋﮑ ـس ﭼﮭ ـرهی ﭘ ـر اﺧ ـم راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﭘوزﺧﻧ ـد ﻣ ـن‪ ،‬ﺗﺑ ـدﯾل ﺑ ـﮫ زﯾﺑ ـﺎﺗرﯾن ﺳ ـﻠﻔﯽ‬
‫ﻣﺎن ﺷده ﺑود‪!....‬‬
‫راﺣﯾل ھﻣﮫاش را ﺑﮫ دﯾوار ﻧﺻب ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾل دﻧﺑﺎﻟم آﻣد و دﻗﯾﻘﺎ ﮐﻧﺎرم اﯾﺳﺗﺎد‪.‬‬
‫او در ﻧزدﯾ ـﮏ ﮔوﺷ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬روزھ ـﺎ ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﻋﮑ ـس ھ ـﺎ ﺧﯾ ـره ﻣﯾﻣﺎﻧ ـدم و ﺣﺳ ـرت ﯾ ـﮏ‬
‫ﻟﺣظــﮫی دﯾﮕــر را ﺑــﺎ ﺗــو ﻣﯾﺧــوردم‪ .‬اﻣــﺎ ﺣــﺎﻻ ﮐــﮫ آن ﻟﺣظــﮫ رﺳــﯾده‪ ،‬ھﻧــوز ھــم ﺗــو از ﻣــن‬
‫ﻣﯾﮕرﯾزی‪«...‬‬
‫ﺻــورﺗم را ﺑــﮫ ﺟﺎﻧــب راﺣﯾــل ﺑرﮔرداﻧــده ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺧﯾﻠــﯽ ﺣــوادث آﻣــده‪ ،‬ﺗﻐﯾﯾــرات وﺳــﯾﻊ اﯾﺟــﺎد‬
‫ﺷــده و اﯾــن ﺗﻐﯾﯾــرات ھﻣــﮫش در راه ﻣــن و ﺗــو ﺧــﺎر ﮐﺎﺷــﺗﮫ اﻧــد‪ .‬ﺑﺎﯾــد اﺑﺗــدا اﯾــن ﺧﺎرھــﺎ را‬
‫ﺑردارﯾم‪«.‬‬
‫ﺑﻌــد ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﺧﯾــره ﺷــده ﭘرﺳــﯾدم‪» :‬ﺗــو ﭼــرا رﻓﺗــﯽ‪...‬؟ ﯾــﺎ ﭼــرا ﭘــس از اﯾــن ھﻣــﮫ ﻣــدت‬
‫ﺑرﻧﮕﺷﺗﯽ؟«‬
‫راﺣﯾــل ﻟﺑــﺎﻧش را ﺟﻣــﻊ ﮐــرده ﮔﻔــت‪» :‬ھــﯾﭻ زﻧــﯽ دﻟــش ﻧﻣــﯽ آﯾــد ﮐــﮫ ﺑــر ﻧﮕــردد ﻣﻧﺗظــر اﺳــت‬
‫ﺳراﻏش را ﺑﮕﯾرﻧد‪«...‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭘس ﺗو ﻣﯾداﻧﺳﺗﯽ ﮐﮫ ﻣن ﭘﯾش ﺗو ﻣﯾﺎﯾم‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ اﻋﺗﻣﺎد ﺑﮫ ﻧﻔس‪» :‬ﻣن ﺑﺎ ﮐﺎری ﮐﮫ ﺑﮫ ﻗﻠﺑت ﮐرده ﺑودم ﯾﻘﯾن داﺷﺗم ﮐﮫ ﺑرﻣﯾﮕردی«‬

‫ ‬ ‫ ‪186‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾـل ﻗـرار ﻧﺑـود ھـﯾﭻ وﻗـت از ﺣﺎﺿـر ﺟـواﺑﯽ و اﻋﺗﻣـﺎد ﺑـﮫ ﻧﻔـساش ﭘـﺎﯾﯾن ﺑﯾﺎﯾـد ھـر ﭼﻧـد ﺗﻣـﺎم‬
‫ﻏم ھﺎی ﻋﺎﻟم ﺑرﺳرش ﺑﺎرﯾده ﺑﺎﺷد ‪.‬‬
‫او ﺣرف ﻣﯾزد و ﭼﻘدر ﺣرف ھﺎﯾش دﻗﯾق ﺑود‪!....‬‬

‫ﻣــن‪» :‬ﺗــو ﮐــﮫ ﻣﯾداﻧﺳــﺗﯽ ﻣــن ﻣﯾــﺎﯾم‪ ،‬ﭘــس ﭼــرا ﺗﻐﯾﯾــر ﻗﯾﺎﻓــﮫ دادی؟ ﻣﯾﻔﮭﻣــﯽ ﭼﻘــدر ﺑــﮫ ﺳــﺧﺗﯽ‬
‫ﭘﯾداﯾت ﮐردم راﺷل ﺧﺎﻧوم‪....‬؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﻧ ـﺎراﺣﺗﯽ ﮔﻔ ـت‪» :‬زﻟﻣ ـﯽ دﻧﺑ ـﺎﻟم ﻣﯾﮕﺷ ـت‪ ....‬او ﺑ ـﮫ ﻟﻧ ـدن آﻣ ـده ﺑ ـود و ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﭘﯾ ـداﯾم‬
‫ﮐﻧد‪ .‬ﻧﻣﯽ ﺧواﺳﺗم ﺑﮫ روزھﺎی ﺳﯾﺎھم ﺑرﮔردم ‪...‬‬
‫ﻟذا ﻣﺟﺑور ﺷدم ﺑﮫ ﮐﺎﺑل ﭘﯾش ﻣﺎﻣﺎﯾم رﻓﺗم و آﻧﺟﺎ زﻧدﮔﯽام ﺑﺎ دﯾدن ﺗو زﯾر و رو ﺷد‪.‬‬
‫از آن دم ﮐــﮫ ﺗــو را دﯾــدم اﯾــن دﻧﯾــﺎی زﺷــت ﭘــﯾش ﭼﺷــﻣﺎﻧم ھﻣﭼــون ﻧﻘﺎﺷــﯽ روﯾــﺎﯾﯽ زﯾﺑــﺎ ﺷــد و‬
‫ﭼﻘدر دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﺑرم در اﯾن ﻧﻘﺎﺷﯽ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺟﺎ ﺑود دﻟﺧوﺷﯽ ﻣداوﻣم؟‬
‫ﺑﺎزھم ھﻣﮫ ﭼﯾز را از دﺳت دادم‪.‬‬
‫ﺗو را از دﺳت دادم اﻧﮕﺎر ھﻣﮫ دﻧﯾﺎ را از دﺳت دادم‪«!...‬‬

‫ﻣــن‪» :‬زﻟﻣــﯽ ﺑﺑــری ﮐﺷــﺗﮫ ﺷــده ‪ ...‬ﺗــو ﭼــرا ﻧﺧواﺳــﺗﯽ ﺣﺗــﯽ ﭘــس از ﻣــرﮔش دوﺑــﺎره ﭘﯾﺷــم‬
‫ﺑرﮔردی‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬از طرد ﺷدن ﺗرﺳﯾدم ‪....‬‬
‫ازﯾﻧﮑﮫ دﯾﮕر ﻣرا ﻧﺧواھﯽ‪....‬‬
‫ازﯾﻧﮑﮫ ﯾﮏ وﻗﺗﯽ ﻣﺗﺎھل ﺑودم‪....‬‬
‫ازﯾﻧﮑﮫ ﮔذﺷﺗﮫام را ازت ﻗﺎﯾم ﮐرده ﺑودم‪...‬‬
‫اﯾﻧﮭﺎ دﻻﯾل ﻗوی ﺑرای ﺗرﺳم ﺑود‪«...‬‬
‫ﻣن ﭘس از ﻣﮑث طوﻻﻧﯽ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﯾﺧواھم ازت ﺑﺷﻧوم‪«!....‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭼﯽ را‪..‬؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻧﻣﯾﺗواﻧم ادﻋﺎ ﮐﻧم ﮐﮫ ﺗﻣﺎم و ﮐﻣﺎل ﻋﺎﺷﻘت ھﺳﺗم در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﭼﯾزی ازت ﻧﻣﯾداﻧم‪....‬‬
‫ﻣـن ﺣـق دار اﯾـن ھﺳـﺗم ﮐـﮫ ﺗـﺎر و ﭘـود ﺗـو را ﺑﻔﮭﻣـم‪ .‬ﺗـو ﻣﮑﻠـف ھﺳـﺗﯽ ﺳـﻔره دﻟـت را ﭘـﯾش ﻣـن‬
‫ﺑﮕﺳﺗراﻧﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾـد ﺑﻔﮭﻣـم ﺗـﺎ ﺣـل ﮐـﻧم و ﻣـرا ﺑﻔﮭﻣـﯽ ﺗـﺎ ﺑـﺎ ھـم ﺣـل اش ﮐﻧـﯾم‪ .‬ﭘـس زﻣـﺎﻧش رﺳـﯾده ﺗـﺎ‬
‫ﺑﮫ ﻣن ﺑﮕوﯾﯽ ﭼﯽ ﺑر ﺳرت آﻣده ﮐﮫ ھﻣﮫﺷﺎن را ﮔور ﮐردی؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪187‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺣــﺎل راﺣﯾــل ﺑــﮫ ھــم رﯾﺧــت‪ ...‬ﭼﺷــﻣﺎﻧش را ﻣــدﺗﯽ ﺑﺳــت‪ ....‬ظــﺎھرا آرام ﺑــود اﻣــﺎ ﻣﻌﻠــوم ﺑــود‬
‫ظــرف دﻟــش را ﺗﮑــﺎن دادهام و از اﺛــر اﯾــن ﺗﮑــﺎن ﻧﺎﺑــﮫھﻧﮕﺎم‪ ،‬ھﻣــﮫی ﺗﮫﻧﺷــﯾن ھــﺎی ظــرف ﮐــﮫ‬
‫ﻣدت ھﺎ ﺑود آرام ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودﻧد‪ ،‬روی آب ﺷﻧﺎور ﺷده اﻧد‪...‬‬
‫ﮐــودﮐﯽاش‪ ،‬ﻧوﺟــواﻧﯽاش‪ ،‬ﻏــم ھــﺎﯾش‪ ،‬از دﺳــت دادن ھــﺎﯾش‪ ،‬ﻧﻔــرت ھــﺎﯾش‪ ،‬ﺗﻧﮭــﺎﯾﯽ ھــﺎﯾش‪،‬‬
‫ﺗرس ھﺎﯾش و ﻋﺎﺷق ﺷدﻧش‪ .......‬ھﻣﮫ‪....‬‬
‫راﺣﯾـــل ﭼﺷـــﻣﺎﻧش را ﺑـــﺎز ﮐـــرد‪ .‬او اﮐﺳـــﯾژن را ﺑـــﮫ ﻋﻣﯾـــقﺗرﯾن ﻧﻘطـــﮫی ﺑـــدﻧش ﻓرﺳـــﺗﺎد و‬
‫ﮐــﺎرﺑندای اﺳــﮑﺎﯾد را ﺑــﮫ دور ﺗــرﯾن ﻧﻘطــﮫی ﻓﺿــﺎ رھــﺎ ﮐــرد‪ .‬اﻧﮕــﺎر ﺑــرای ﮔﻔــﺗن ﮔذﺷــﺗﮫ ھــﺎی‬
‫ﺗﻠــﺦ ﺑــﮫ ﻧﻔــس ھــﺎی ﻋﻣﯾــق و طــوﻻﻧﯽ ﻧﯾﺎزﻣﻧــد ﺑــود‪ .‬ﭼــون در ﺑرھــﮫ ھــﺎی آن زﻣــﺎن ﺑــﮫ ﮐﻣﺑــود‬
‫ﻧﻔس و ﺧﻔﻘﺎن رﺳﯾده ﺑود‪.....‬‬

‫******‬

‫ﻧوت‪ :‬اﯾن ﺑﺧش از رﻣﺎن‪ ،‬از زﺑﺎن راﺣﯾل رواﯾت ﻣﯾﺷود ‪!....‬‬

‫ﮐﻧر‪ ،‬وﻟﺳواﻟﯽ ﺷﯾﮕل؛ ﺑﮭﺎر‪1386 ،‬‬

‫در ﺧ ـواب ﻧ ـﺎز ﺻ ـﺑﺢﮔﺎھﯽ دوره ﻧوﺟ ـواﻧﯽام ﺑ ـودم‪ ....‬دﻗ ـﺎﯾق اﺧﯾ ـر ﺧ ـواب آﻧﻘ ـدر ﻋﻣﯾ ـق ﺑ ـود ﮐ ـﮫ‬
‫اﺻــﻼ دﻟــم ﻧﻣــﯽ آﻣــد ﺑﻠﻧــد ﺷــوم‪ ...‬ﺑــدﻧم روی زﻣــﯾن ﻣﯾﺧﮑــوب ﺷــده ﺑــود‪ .‬ﺣــس ﺑــد داﺷــﺗم اﻣــﺎ‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳـ ـﺗم ﺑﻠﻧـ ـد ﺷـ ـوم‪ .‬ﺑـ ـرای ھﻣـ ـﯾن دوﺑـ ـﺎره ﺗﺳـ ـﻠﯾم ﺧـ ـواب ﺷـ ـده و ﭼﺷـ ـﻣﺎﻧم را ﺑﺳـ ـﺗم‪ .‬ھﻧـ ـوز‬
‫ﻟﺣظــﮫی ﻧﮕذﺷــﺗﮫ ﺑــود ﮐــﮫ ﺻــدای ﻣﮭﯾﺑــﯽ ﭘــرده ھــﺎی ﮔوﺷــم را از ﺟــﺎ ﮐﻧــد و ﻓﮑــر ﮐــردم دﻧﯾــﺎ‬
‫ﺳرم آوار ﺷد‪.....‬‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﺑ ـﺎز ﮐ ـرده و ﻓ ـورا روی ﺟ ـﺎﯾم ﻧﺷﺳ ـﺗم اﻣ ـﺎ آﻧﻘ ـدر ﮔ ـرد و ﻏﺑ ـﺎر و ﺧ ـﺎک ﺑ ـﮫ ھ ـوا رﻓﺗ ـﮫ‬
‫ﺑود ﮐﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﻔﮭﻣم در ﮐﺟﺎ ھﺳﺗم ‪....‬‬
‫ﮔ ـوش ھ ـﺎﯾم از ﺷ ـدت ﻓﺷ ـﺎر زﯾ ـﺎد ﺻ ـدا‪ ،‬زﻧ ـﮓ ﻣﯾ ـزد و ﻗﻔ ـل ﺷ ـده ﺑ ـود‪ .‬ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم از دود و ﺧ ـﺎک‬
‫ﮐور ﺷده ﺑودﻧد و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم اطراﻓم را ﺑﺑﯾﻧم‪،‬‬
‫ﺑدﻧم ﻓﻠﺞ ﺷده ﺑود و ﻧﻣﯽ ﺗواﻧﺳﺗم ﺗﮑﺎن ﺑﺧورم‪.‬‬
‫ﯾﮑﺑــﺎره دﺳــﺗﯽ ﺑــﮫ ﺳــوﯾم دراز ﺷــد و ﺑﻧــد ﺑــﺎزوﯾم را ﮔرﻓــت و ﻣــرا ﮐﺷــﯾد‪ ....‬در ﻣﯾــﺎن آن ھﻣــﮫ‬
‫ﻏﺑــﺎر ﻗــﺎدر ﺑــﮫ دﯾــدن ھــﯾﭻ ﭼﯾــزی ﻧﺑــودم‪ ...‬ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﭼﯾــزی ﺑﺷــﻧوم و ﺣــس ﮐــﻧم‪ ،‬ﮐﺳــﯽ ﻣــرا‬
‫دﻧﺑﺎﻟش ﻣﯾﮑﺷﺎﻧد و ﻣﯾﺧواﺳت ﻣرا از آن ﺧراب ﺷده ﺑﯾرون ﮐﻧد‪....‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ ھ ـوای آزاد و زﯾ ـر آﺳ ـﻣﺎن آﺑ ـﯽ رﺳ ـﯾدم دﯾ ـدم ﭘ ـدرم دﺳ ـت ﻣ ـرا ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد و روی ﺣ ـوﯾﻠﯽ‬
‫ﻣرا اﻧداﺧت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪188‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫روی زﻣــﯾن ﻧﺷﺳ ـﺗم و ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را ﻣﺎﻟﯾــدم‪ .‬ﻣﺗوﺟــﮫ ﺷــدم ﻣــردم زﯾــﺎدی از ﻗرﯾــﮫ ﺑــﮫ دﯾــدن ﺧﺎﻧ ـﮫی‬
‫ﮐﮫ ﻣﺎ ﮐﮫ در ﺣﺎل وﯾران ﺷدن ﺑود آﻣدهاﻧد‪.‬‬
‫ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫام ﮐ ـﮫ ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ھﻣ ـﮫی اﻣﯾ ـدھﺎﯾم ﭘ ـﯾش ﭼﺷ ـﻣم ﻧ ـﺎﺑود ﺷ ـد‪ .‬ﺑ ـﮫ ﺧﺎﻧ ـﮫی ﮐوﭼ ـﮏ و ﻗ ـدﯾﻣﯽ‬
‫ﻣﺎن ﯾﮏ ﭼﯾز ﻧﺎﺷﻧﺎﺧﺗﮫ ﺑرﺧورد ﮐرده ﺑود و داﺷت او را ﻓروﻣﯾرﯾﺧت‪...‬‬
‫ﺑ ـدﻧم ﻣﺛ ـل ﺑﯾ ـد ﻣﯾﻠرزﯾ ـد و ﻧﻔ ـس ﻧﻔ ـس ﻣﯾ ـزدم‪ ....‬ﻟﺣظ ـﮫی ﺑﻌ ـد ﭘ ـدرم دﺳ ـت ﻣ ـﺎدرم را ﻣﺛ ـل دﺳ ـت‬
‫ﻣـــن در دﺳـــت ﮔرﻓﺗـــﮫ ﺑـــود و او را ھـــم ﻣﯾﮑﺷـــﺎﻧد اﻣـــﺎ ﻣـــﺎدرم ﻓرﯾـــﺎد ﻣﯾـــزد‪» :‬رھـــﺎﯾم ﮐـــن!‬
‫ﻧﻣﯾروم‪ ....‬ﭘﺳرم داﺧل ﻣﺎﻧده اﺳت‪«!...‬‬
‫در دﻟم ﺗﮑرار ﮐردم‪» :‬رﺷﯾﯾﯾﯾﯾد‪«!....‬‬
‫ﺑرادرم داﺧل ﻣﺎﻧده ﺑود‪....‬‬
‫ﺑﯽ ﺗوﺟﮫ ﺑﮫ ھر ﭼﯾزی دوﯾدم ﺑﮫ ﺳﻣت ﺧﺎﻧﮫ ﺗﺎ ﺑرادرم رﺷﯾد را ﺑﯾرون ﺑﮑﺷم‪..‬‬
‫ﭘ ـدرم ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن آن ﺻ ـﺣﻧﮫ ﻣ ـﺎدرم را رھ ـﺎ ﮐ ـرد و دﻧﺑ ـﺎل ﻣ ـن دوﯾ ـد‪ .‬ﻣ ـرا ﮔﯾ ـر اﻧ ـداﺧت و دﺳ ـﺗم را‬
‫ﮔرﻓت و ﺑﮫ ﺳﻣت ﺧودش ﮐﺷﯾد‪ ...‬ﻓرﯾﺎد ﮐﺷﯾدم‪» :‬رﺷﯾﯾﯾﯾﯾﯾد‪«!....‬‬
‫اﻣﺎ دﯾﮕر رﺷﯾد ﻗﺎدر ﺑﮫ ﺷﻧﯾدن ﺻداﯾم در زﯾر ﺧروار ھﺎ ﺧﺎک ﻧﺑود‪....‬‬

‫***‬
‫ھﻔﺗــﮫی ﺑﻌــد ھﻧــوز ھــم ﮐــﮫ ﻟــرزش ﺑــدﻧم از آن ﺻــدای ﻣﮭﯾــب و دﻟﺧــراش ﻧــﮫ اﯾﺳــﺗﺎده ﺑــود در‬
‫ﺑﻠﻧ ـدی ﺣ ـوﯾﻠﯽ ﺧﺎﻧ ـﮫی ﮐﺎﮐ ـﺎﯾم زاﻧ ـو در ﺑﻐ ـل ﻧﺷﺳ ـﺗﮫ ﺑ ـودم و ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم ﺻ ـدای ﺷ ـﺎن را از ﭘﺷ ـت‬
‫ﮐﻠﮑﯾن اﺗﺎق ﺑﺷﻧوم‪...‬‬
‫ﭘ ـدرم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧﺎﻧ ـﮫام وﯾ ـران ﺷ ـد ﺑ ـرادر‪ !...‬دارو ﻧ ـدارم رﻓ ـت رو ھ ـوا‪ !....‬ﭘﺳ ـر ﯾﮑداﻧ ـﮫام ﮐﺷ ـﺗﮫ‬
‫ﺷد‪ ....‬ھﯾﭻ ﭼﯾز ﺑراﯾم ﻧﻣﺎﻧد در اﯾﻧﺟﺎ‪«....‬‬
‫ﮐﺎﮐــﺎﯾم ﮔﻔــت‪» :‬اﯾــن اواﺧــر ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر ھﻣﭼــﯾن ﺣــوادث اﻟﻣﻧــﺎک در ﮐﻧــر اﺗﻔــﺎق اﻓﺗــﺎده اﺳــت‪...‬‬
‫ھﻔﺗــﮫ ﻗﺑــل ﺑــﺎ ‪ ١٢٠‬ﻓﯾــر راﮐــت و ﻣوﺷــﮏھﺎ‪ ،‬ﭘﺎﮐﺳــﺗﺎن ﭼﻧــدﯾن ﺧﺎﻧــﮫ را در ﺷــﯾﮕل وﯾــران و‬
‫ﺳ ـﺎﮐﻧﯾناش را ﯾ ـﺎ ﮐﺷ ـﺗﮫ اﺳ ـت ﯾ ـﺎ ﺗﺑ ـﺎه ﮐ ـرده اﺳ ـت‪ ...‬اوﺿ ـﺎع اﺻ ـﻼ ﺧ ـوب ﻧﯾﺳ ـت ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﺑﻌ ـدا‬
‫ﻧوﺑت ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﺧواھد ﺑود‪«!...‬‬
‫ﭘــدرم در اداﻣــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــرادر! ﻣــن دﯾﮕــر اﯾﻧﺟــﺎ ھــﯾﭻ ﭼﯾــز ﻧــدارم دﯾﮕــر اﻣﯾــدی ﺑــﮫ ﭘﺳــر دار‬
‫ﺷـدن ھـم ﻧـدارم‪ .‬ﻣﺷـﮑل زﻧـم را ﮐـﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣـﯽ ‪ !...‬ﭘﺳـر ﻧـدارم ﭘـس آﯾﻧـده ھـم ﻧـدارم‪ ...‬دﯾﮕـر اﯾﻧﺟـﺎ‬
‫ﻧﻣﯾﻣﺎﻧم‪ .‬ﻣرا ازﯾن ﮐﺷور ﺑﮫ ﯾﮏ رﻗﻣﯽ ﺑﯾرون ﮐن‪!....‬‬
‫ﮐﺎﮐ ـﺎﯾم ﺑﻌ ـد از ﭼرﺗ ـﯽ ط ـوﻻﻧﯽ در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ رﯾﺷ ـش را ﻣﯾﺧﺎراﻧ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﮐ ـﺎش ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎی ﭘﺳ ـرت‪،‬‬
‫دﺧﺗ ـرت ﮐﺷ ـﺗﮫ ﻣﯾﺷ ـد آﻧﻘ ـدر ﺗﻔ ـﺎوﺗﯽ ﻧﻣﯾﮑ ـرد‪ ...‬دﺧﺗ ـر ﺑ ـود دﯾﮕ ـر آﺧ ـر ﺳ ـر ھ ـم ﺑ ـﮫ ﯾﮑ ـﯽ ﻣﯾ ـدھﯽ‬
‫ﻣﯾرود ﭼﮫ ﻓﺎﯾده ازش ﺑﮫ ﺗو‪..‬؟«‬
‫اﺷــﮏ ھــﺎﯾم ﺟــﺎری ﺷــد آن ﻟﺣظــﮫ ﺧــودم ھــم آرزو ﮐــردم ﮐــﺎش ﺟــﺎی رﺷــﯾد ﻣــن زﯾــر ﺧــﺎک‬
‫ﻣﯾﺷدم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪189‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘـس از ﺑ ـرادرم دﯾﮕ ـر ھـﯾﭻ دﻟﺧوﺷـﯽ در اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ ﻧداﺷـﺗم‪ .‬اﻣـﺎ اﮔـر ﻣـن ﻣﯾﻣـردم رﻧ ـﺞ ھ ـﺎی اﯾ ـن‬
‫دﻧﯾﺎ ﺑﯽ ﺻﺎﺣب ﻣﯾﻣﺎﻧد‪ ...‬ﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾد ﺑود ﺗﺎ اﯾن دردھﺎ روﯾش آوار ﺷود‪...‬‬
‫ﮐﺎﮐــﺎﯾم در اداﻣــﮫ ﺻــﺣﺑت ھــﺎﯾش ﮔﻔــت‪» :‬ﯾﮑــﯽ را ﻣﯾﺷﻧﺎﺳــم‪ ...‬او ﺷــﻣﺎ را ازﯾﻧﺟــﺎ اﻧﺗﻘــﺎل ﺧواھــد‬
‫داد‪ .‬اﯾـن وﻗـت ھـﺎ رﻓـﺗن ﺑـﮫ اروﭘـﺎ ﺗـﺎ ﺣـدی آﺳـﺎن ﺗـر ﺷـده اﺳـت‪ .‬طﻼھـﺎی زﻧـت را ﺑـﮫ او ﺑـده ﺗـﺎ‬
‫ﺷ ـﻣﺎ را ﺑ ـﮫ اروﭘ ـﺎ ﺑرﺳ ـﺎﻧد‪ .‬ﺑﻌ ـدش اروﭘ ـﺎ ﺧ ـودش ﺑ ـﮫ ﺷ ـﻣﺎ ﻧ ـﺎن ﺧواھ ـد داد‪ .‬آﻧﺟ ـﺎ ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز اﺳ ـت‬
‫ﺗو راﺣت راﺣت ﺧواھﯽ ﺷد‪.‬‬
‫دﯾﮕر ﺗﺎ ﭼﮫ وﻗت ﻣﯾﺧواھﯽ ﺑﯾل ﺑزﻧﯽ و ﮐﺎر ﮐﻧﯽ ﺑرادر‪....‬؟«‬
‫ﭘدرم ﺳﮑوت ﮐرد و در ﺟواب ﮐﺎﮐﺎﯾم ھﯾﭻ ﻧﮕﻔت‪ ...‬ﻣﯾﺗرﺳﯾدم و از آﯾﻧدهام ھراس داﺷﺗم‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ ﺳﮑوت ﭘدرم ﺑﮫ ﻣﻌﻧﯽ رﺿﺎﯾت ﺑود‪.‬‬
‫از ﻣﮑﺗﺑم‪ ،‬از دوﺳﺗﺎﻧم‪ ،‬از ﻗرﯾﮫام ﺟدا ﻣﯾﺷدم‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﺳوی آﯾﻧده ﻧﺎﻣﻌﻠوم ﻣﯾرﻓﺗم‪!...‬‬
‫آن زﻣـﺎن ﭘـﺎﻧزده ﺳـﺎل ﺳـن داﺷـﺗم اﻣـﺎ ﺗـرس آﻧﻘـدر روﯾـم ﻏﺎﻟـب ﺷـده ﺑـود ﮐـﮫ ﺣـس دﺧﺗرﺑﭼـﮫھﺎی‬
‫ﺷش ﺳﺎﻟﮫ را ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫زﻧﺎن ﮐﺷﺗﮫ ﺷده از اﻧدوه ﻓراوان ﺗر ﻣردان ﮐﺷﺗﮫ ﺷده در ﺟﻧﮓ اﻧد‪.‬‬
‫ﺳرم را روی زاﻧو ھﺎﯾم ﮔذاﺷﺗم و ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺳﺗﮫ ﺷروع ﺑﮫ اﺷﮏ رﯾﺧﺗن ﮐردم‪..‬‬
‫اﻣﺎ اﯾن آﻏﺎز داﺳﺗﺎن ﺑود‪!.............‬‬

‫***‬
‫دو ﺑﻘﭼــﮫی ﮐوﭼــﮏ از ﻟﺑــﺎس ھﺎﯾﻣــﺎن را ﻣــﺎدرم ﺑــﮫ ھــم ﮔــره زد و ﯾــﮏ ﺑﻘﭼــﮫی ﮐوﭼــﮏ را ﮐــﮫ‬
‫ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷد طﻼھﺎی ﻧﺎﭼﯾزش ﺑود را ﺑﮫ ﮔردﻧش آوﯾﺧت و آن را زﯾر ﻟﺑﺎﺳش ﭘﻧﮭﺎن ﮐرد‪.‬‬
‫ﺷب ھﻧﮕﺎم ﺑود و ھوا ھﻧوز ﺳرد ﺑود‪ .‬ﻣن ﺑﺎز ھم ﻣﯾﻠرزﯾدم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧم از ﺳردی ھوا ﺑود‪...‬؟‬
‫از ﺷوک ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧده راﮐت ﭘﺎﮐﺳﺗﺎن ﺑود‪.....‬؟‬
‫ﯾﺎ از اﺳﺗرس رﻓﺗﻧم‪....‬؟‬
‫ﻣ ـوﺗری ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـﺎن آﻣ ـد و ﻧ ـور ﭼ ـراغ ھ ـﺎﯾش ﭼﺷ ـﻣﺎﻧم را اذﯾ ـت ﮐ ـرد‪ .‬ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗم ﺟﻠ ـوی ﭼﺷ ـم‬
‫ھﺎﯾم را ﮔرﻓﺗم ﺗﺎ ﮐﻣﯽ ﭼﺷﻣﺎﻧم ﺑﮫ ﻧور ﭼراغ ﻋﺎدت ﮐﻧد‪...‬‬
‫ﻣ ـردی ﺣ ـدودا ﭼﮭ ـل ﺳ ـﺎﻟﮫ ﺑ ـﺎ ﻗ ـدی ﺑﻠﻧ ـد و ھﯾﮑ ـل ﻗ ـوی ﺑ ـﺎ ﻣوھ ـﺎی ﮐﺷ ـﺎل در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺳ ـر ﺗ ـﺎ ﭘ ـﺎ‬
‫ﺳﯾﺎه رﻧﮓ ﭘوﺷﯾده ﺑود از ﻣوﺗر ﭘﯾﺎده ﺷد و ﺟﻠوی ﻧور ﻣوﺗرش را ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﭘ ـﺎرﮔﯽ ﻋﻣﯾ ـق از ﺑﻧﺎﮔوﺷ ـش ﺷ ـروع ﺗ ـﺎ ﻗﺳ ـﻣت دھ ـﻧش وﺟ ـود داﺷ ـت و ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود زﺧ ـم ﻋﻣﯾ ـق و‬
‫ﻗدﯾﻣﯽ را ﺑﺎ ﺧود دارد‪.‬‬
‫ﻟﺑﺧﻧدی ﺗﻠﺧﯽ ﺑﮫ ﻣن زد و ﮔﻔت‪» :‬ﺣﺎﻻ ﭼﺷﻣﺎﻧت راﺣت ﺷد‪...‬؟«‬
‫ﺑد ﻧﮕﺎھش ﮐردم و ﭘﺷت ﻟﺑﺎس ﻣﺎدرم ﭘﻧﮭﺎن ﺷدم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪190‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻟﺣظﮫی ﺑﻌد‪ ،‬ﭘدرم ﺑﮫ او ﻧزدﯾﮏ ﺷد و ﮔﻔت‪» :‬زﻟﻣﯽ ﺑﺑری‪....‬؟«‬

‫آن ﻣرد ﺑﺎ ﺳر ﺗﺎﯾﯾد ﮐرد‪..‬‬
‫ﺑﮫ راﺳﺗﯽ ﮐﮫ او ﺑﮫ ﺑﺑر ﺷﺑﺎھت داﺷت‪..‬‬
‫ھﻣﺎﻧﻘدر ﻗوی ﺟﺛﮫ‪ ،‬ھﻣﺎن ﻗدر ﺧطرﻧﺎک‪ ،‬ھﻣﺎن ﻗدر ﺑﯽ ﺑﺎک‪.....‬‬

‫***‬

‫ﺗﻣــﺎم ﺷــب در ﻣــوﺗر ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر در ﺣرﮐــت ﺑــودﯾم‪ ..‬ھــر ﻟﺣظــﮫ ﺑــوی ﺑــدی از درون ﻣــوﺗر ﺑــﺎﻻ‬
‫ﻣﯾﺷد و ﺣس ﺑوﯾﺎﯾﯽ ﻣرا ﻣﯽ آزرد‪.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﺣﺎﻟــت ﺗﮭــوع ﭘﯾــدا ﮐــرده ﺑــود‪ .‬ﭼﻧــدﯾن ﺑــﺎر ﻣﻌــدهاش ﺑرﮔرداﻧــد و اﺻــﻼ ﺣــﺎل ﻣﺳــﺎﻋدی‬
‫ﻧداﺷت‪...‬‬
‫زﻟﻣ ـﯽ ﺑﺑ ـری ﺑ ـﺎ ﭘ ـدرم در ﺟرﯾ ـﺎن راه ﮔ ـﺎھﯽ ﺻ ـﺣﺑت ﻣﯾﮑ ـرد و اطﻣﯾﻧ ـﺎن ﻣﯾ ـداد ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﻣ ـﺎ را‬
‫از ﻣــرز اﯾــران ﺑــﯽ ھــﯾﭻ ﺧطــری ﺑﯾــرون ﺑﮑﺷــد ‪ ...‬او ﻣﯾﮕﻔــت اﯾــن ﮐﺎرھــﺎ ﺑــراﯾش ﻣﺛــل آب‬
‫ﺧوردن آﺳﺎن ﺷده ﭼون ﻧﺻف ﻋﻣرش را در ھﻣﯾن راه ﮔذﺷﺗﺎﻧده‪...‬‬
‫او ﻣﯾﮕﻔت ﮐﮫ ھﻣﮫی ﺳرﺑﺎزان اﯾراﻧﯽ را ﻣﯾﺷﻧﺎﺳد‬
‫ﺑﯽ آﻧﮑﮫ آﻧﮭﺎ او را ﺑﺷﻧﺎﺳﻧد‪...‬‬
‫در ﻣﯾ ـﺎن ﺻ ـﺣﺑت ھ ـﺎﯾش از آﯾﯾﻧ ـﮫ ﻋﻘ ـب ﻟﺣظ ـﺎﺗﯽ ھ ـم ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد و ﭼﺷ ـﻣﺎن ﻋﺳ ـﻠﯽ ﭘ ـف‬
‫ﮐردهاش را ﺑﮫ ﺗﺻوﯾر ﻣن در آﯾﯾﻧﮫ ﻣﯾدوﺧت ‪...‬‬
‫آﻧﻘــدر ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﺳــﺗوه ﻣــﯽ آﻣــدم ﻣــن واﻗﻌــﺎ از او ﻣﯾﺗرﺳــﯾدم ‪ ...‬ﮔوﯾﻧــد ھــر ﭼــﮫ ازش ﺑﺗرﺳــﯽ ﺑــر‬
‫ﺳرت ﻣﯾﺎﯾد‪!...‬‬
‫ﮔــردن ﺑﻧــد ﻧﻘــرهی ﮐــﮫ روﯾــش اﺳــم »ﷲ« ﻧوﺷــﺗﮫ ﺷــده ﺑــود و ھدﯾــﮫی ﻣــﺎدرﺑزرﮔم ﺑــود را در‬
‫دﺳت ﻓﺷردم و از ﺧدا ﮐﻣﮏ و ﯾﺎری ﺧواﺳﺗم ‪....‬‬
‫ﭘس از ﻓوت ﻣﺎدرﺑزرگ ﻣﮭرﺑﺎﻧم او ﯾﮕﺎﻧﮫ ﭼﯾزی ﺑود ﮐﮫ ازش ﺑﮫ ﯾﺎدﮔﺎر داﺷﺗم‪...‬‬
‫ﺳﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌد ﻣﺎ را از ﻣوﺗر ﭘﯾﺎده ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺎﯾد ازﯾن ﺑﮫ ﺑﻌد ﻗدم زده ﺑروﯾم«‬
‫در ﺑﯾﺎﺑﺎن ﭘر از ﺧﺎک و ﺧﺎر ﺑﺎ ﭘﺎھﺎی ﺗﻘرﯾﺑﺎ ﺑرھﻧﮫ ﭘﯾﺎده در ﺣرﮐت ﺷدﯾم‪.‬‬
‫اﻣــﺎ اﯾــن اﻧــدﮐﯽ از ﻣﺷــﮑﻼت ﺑــود‪ ..‬ﻣــﺎدرم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــت درﺳــت راه ﺑــرود‪ .‬ھــﯾﭻ اﻧــرژی ﺑــراﯾش‬
‫ﻧﻣﺎﻧده ﺑود و ﻧﻔس ﻧﻔس ﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﺑﺑــری و ﭘــدرم ﺧﯾﻠــﯽ از ﻣــﺎ ﻓﺎﺻــﻠﮫ ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑودﻧــد و ﮔــﺎھﯽ ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﻋﻘــب ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑردﻧــد ﺑــﺎ‬
‫ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯾت اﺷ ـﺎره ﻣﯾدادﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﺳ ـرﯾﻊ ﺣرﮐ ـت ﮐﻧ ـﯾم اﻣ ـﺎ ﻣﮕ ـر ﻣ ـﺎدرم ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺳ ـرﻋت ﺑﮕﯾ ـرد؟‬
‫ﯾﺎ ﻣن ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم او را رھﺎ ﮐرده و ﺗﯾز ﻗدم ﺑردارم؟‬

‫ ‬ ‫ ‪191‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھــوا ﻧزدﯾــﮏ ﺑــود ﮐــﮫ روﺷــن ﺷــود اﻣــﺎ ﻗﺑــل از روﺷــن ﺷــدن ﺑــﺎ ﺷــﻠﯾﮏ ﺳــرﺑﺎزان اﯾراﻧــﯽ ﺑــر‬
‫روی ﻣﺎن آﺳﻣﺎن روﺷن ﺷد‪.‬‬
‫ھﻣ ـﮫی ﻣ ـﺎن روی زﻣ ـﯾن ﺧواﺑﯾ ـدﯾم‪ .‬ﺳ ـرﺑﺎزان ﺑ ـﺎ ﭼ ـراغ ھ ـﺎی ﻣﺧﺻ ـوص ﺑ ـﮫ ھ ـر ط ـرف روﺷ ـﻧﯽ‬
‫ﻣ ـﯽ اﻧداﺧﺗﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎ را ﺑﺑﯾﻧﻧ ـد و از ﭘ ـﺎ دراورﻧ ـد‪ ...‬و ﯾ ـﺎ ھ ـم ﭼﯾ ـزی ﺑ ـدﺗر از آن ﺳ ـرﻣﺎن ﺑﯾﺎورﻧ ـد‪،‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫اﻣـﺎ ﻣـﺎ طـوری ﺧـود را ﭘﺷـت ﻋﻠـف ھـﺎ و ﺧﺎرھـﺎ ﭘﻧﮭـﺎن ﮐـرده ﺑـودﯾم ﮐـﮫ ﻧﺗواﻧﺳـﺗﻧد ﭼﯾـزی ﺑﯾﺎﺑﻧـد‬
‫و ﻣدﺗﯽ ﺑﻌد ﺑرﮔﺷﺗﻧد‪...‬‬
‫زﻟﻣ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯾت ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﺎر ھ ـﺎ ﺷ ـده ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ده ھ ـﺎ ﻧﻔ ـر را ازﯾ ـن ﻣ ـرز ﺑ ـﯽ ھ ـﯾﭻ اﺗﻔ ـﺎﻗﯽ رد‬
‫ﮐ ـردهام اﻣ ـﺎ اﻣ ـروز ﺳ ـﮫ ﺗ ـﺎ دﺳ ـت و ﭘ ـﺎ ﭼﻠﻔ ـت را ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم‪ .‬از ﺑ ـس ﮐﻧ ـد اﻧ ـد و ﺣﺗ ـﯽ ﻧﻣ ـﯽ ﺗواﻧﻧ ـد‬
‫در راه ھﻣوار ﺳرﯾﻊ ﺣرﮐت ﮐﻧﻧد‪«.‬‬
‫ﭘدرم ﻣﻌذرت ﺧواﺳﺗﮫ و ﻗول داد دﯾﮕر ﻣﺷﮑﻠﯽ از آدرس ﻣﺎ ﭘﯾدا ﻧﺷود‪.‬‬
‫اﻣ ـﺎ زﻟﻣ ـﯽ ﺑ ـﺎ اﻋﺗﻣ ـﺎد ﺑ ـﮫ ﻧﻔ ـس ﺑ ـﺎﻻ اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬ﺑ ـراﯾم اﯾ ـن ﺣ ـوادث ﻋ ـﺎدی اﺳ ـت‪ .‬زﺧ ـم ﺻ ـورﺗم‬
‫ھـــم ﻧﺷـــﺎﻧﮫی ﮔﻠوﻟـــﮫی ﻣﺣﺑـــت ﺳـــرﺑﺎزان ھﻣﺳـــﺎﯾﮫی ﻣـــﺎن اﺳـــت‪ .‬دﯾﮕـــر از اﯾـــن ﮔﻠوﻟـــﮫھﺎ‬
‫ﻧﻣﯾﺗرﺳم‪«!...‬‬

‫ﺑ ـﮫ ﯾ ـﺎد آوردم ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﻣﯾﮕﻔ ـت‪» :‬وﻗﺗ ـﯽ در ھﻣﺳ ـﺎﯾﮕﯽ ﻣ ـﺎن اﻧﺳ ـﺎنھﺎی ﻓﻘﯾ ـری زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫ﮐﻧﻧد ﻧﻣﯾﺗواﻧﯾم ﻣﺎ راﺣت ﺑﺧواﺑﯾم‪ !...‬اﺳﻼم اﺟﺎزه ﻧﻣﯾدھد‪«!...‬‬
‫اﻣــﺎ ﻣــن آن روز ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣم دﯾــدم ﮐــﮫ ھﻣﺳــﺎﯾﮫھﺎی ﮐﺷــورم ﻧــﮫ ﺗﻧﮭــﺎ از ﻓﻘــر ﻣــﺎ ﺑــﯽ ﺧــواب‬
‫ﻧﻣﯾﺷــوﻧد‪ ،‬ﺑﻠﮑــﮫ ﯾﮑــﯽ از آﻧﮭــﺎ ﺧﺎﻧــﮫی ﻣــﺎرا ﻧــﺎﺑود ﻣﯾﮑﻧــد و دﯾﮕــری ﺣﺗــﯽ ﻧﻣﯾﮕــذارد از ﻣﻘﺎﺑــل‬
‫ﺧﺎﻧﮫاش ﮔذر ﮐﻧﯾم‪ !.....‬در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ھر دو داد از اﺳﻼم ﻣﯾزﻧﻧد‪!......‬‬
‫*‬
‫دﻗ ـﺎﯾق ﺑﻌ ـد ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎ راه اﻓﺗ ـﺎدﯾم ﻧﻣﯾ ـداﻧم ﭼ ـﮫ ﭼﯾ ـزی ﺑﺎﻋ ـث ﺷ ـد ﮐ ـﮫ دوﺑ ـﺎره آن ﺳ ـرﺑﺎزان ﺗردﯾ ـد ﺑ ـﮫ‬
‫دل ﺷﺎن ﺑﯾﻔﺗد و ﻣﺎ را ﺑﮫ رگ ﺑﺎر ﺑﮕﯾرﻧد‪...‬‬
‫ﮔﻠوﻟﮫھﺎ ﻣﺛل ﺑﺎرش ﺑر ﺳرﻣﺎن ﻣﯾﺑﺎرﯾد‪.‬‬
‫از وﺣﺷت زﯾﺎد‪ ،‬ﻗﻠﺑم ﺑﮫ دھﻧم آﻣده ﺑود ‪...‬‬
‫ﭼﻧد ﺑﺎر ﻣﺎدرم زﻣﯾن ﺧورد و ﺑﻠﻧدش ﮐردم‪.‬‬
‫دﻓﻌﮫی آﺧر ﮐﮫ زﻣﯾن ﺧورد‪ ،‬ﮐﯾﺳﮫی طﻼھﺎﯾش روی زﻣﯾن اﻓﺗﺎد و در ﺧﺎری ﺑﻧد ﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺻدای ﺿﻌﯾف ﮔﻔت‪ » :‬آن را ﺑردار‪«.‬‬
‫ﺳرم را ﺧم ﮐردم ﺗﺎ ﺑرش دارم‪ .‬اﻣﺎ ھرﻗدر ﮐوﺷش ﮐردم ﮐﯾﺳﮫ از ﺧﺎر ﺟدا ﻧﺷد‪.‬‬
‫زﻟﻣﯽ ﻓرﯾﺎد زد‪» :‬آﻧﺟﺎ ﭼﮫ ﻏﻠطﯽ ﻣﯾﮑﻧﯾد‪..‬؟ ﻣﯾﺧواھﯾد ﺑﻣﯾرﯾد‪...‬؟ ﺣرﮐت ﮐن دﺧﺗر‪«!..‬‬
‫وﻟﯽ ﻣﺎدرم اﺻرار داﺷت ﮐﯾﺳﮫ را ﺑردارم‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪192‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭼﮑــﺎر ﮐــﻧم ﮔﻠوﻟــﮫ ھــﺎ ﺷــدﯾد ﺷــد و ﻣــن ﻣﺟﺑــور ﺷــدم ﯾﮑراﺳــت ﻣــﺎدرم را ﺑرداﺷــﺗﮫ و‬
‫ﺳﻣت ﺧودم ﺑﮑﺷم‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻧﻣﯾﺧواﺳت‪ ،‬اﻣﺎ او را ﺑﺎ ﺧودم ﺑردم‪!....‬‬
‫وﻟﯽ ﮐﺎش آن ﮐﯾﺳﮫ را ﺑر ﻣﯾداﺷﺗم ‪...‬‬
‫ﯾﺎ ﮐﺎش ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﻣﯾﻣردم اﻣﺎ آﻧطور ﻧﻣﯾرﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺑﺎ رھﺎ ﮐردن آن طﻼھﺎ اﻧﮕﺎر دﺧﺗراﻧﮕﯽ و ﺟواﻧﯽ ام را رھﺎ ﮐردم‪.....‬‬
‫*‬
‫ﺻﺑﺢ ﺷده ﺑود و آﻓﺗﺎب ﺑﮫ ﺻورﺗم ﻣﯾﺗﺎﺑﯾد‪.‬‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﺎز ﮐردم و ﻣﺳﺗﻘﯾم آﺳﻣﺎن زﯾﺑﺎ را دﯾدم‪.‬‬
‫ھﻣﮫی ﻣﺎن روی زﻣﯾن در ﯾﮏ ﺑﯾﺎﺑﺎن ﺧواﺑﯾده ﺑودﯾم‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم در ﮐﺟﺎ ﻗرار دارم و ﺧﺳﺗﮫ ﺗر از آن ﺑودم ﮐﮫ در ﻣوردش ﺑﯾﺎﻧدﯾﺷم‪.‬‬
‫ﭘدرم ﮔﻔت‪» :‬اﯾﻧﺟﺎ دوﻏﺎرون اﺳت‪«.‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﮐﻧــﺎرم ﺧواﺑﯾــده ﺑــود و ﭘــدرم آن ﺳــو ﺗــر ﺗــﺎزه ﺑﯾــدار ﺷــده ﺑــود‪ ....‬اﻣــﺎ از زﻟﻣــﯽ ﺧﺑــری‬
‫ﻧﺑود‪....‬‬
‫ﻣﺎدرم را ﺑﯾدار ﮐردم و او ﻣﺛل دﯾواﻧﮫ ھﺎ اطراﻓش را ﻣﯾﭘﺎﻟﯾد ‪.‬‬
‫او را آرام ﮐــردم و ﮔﻔــﺗم‪ »:‬ھﻣــﮫ ﭼﯾــز ﻣرﺗــب اﺳــت و دﯾﮕــر ﺳــرﺑﺎزی ﻧﯾﺳــت و ﮔﻠوﻟــﮫی ھــم‬
‫ﻧﯾﺳت«‬
‫اﻣﺎ ﻣﺎدرم اﻧﮕﺎر ﮐﮫ ﺑﮫ ﻓﮑر ﺳرﺑﺎز و ﮔﻠوﻟﮫ ﻧﺑود و ﻓﻘط ﺑﮫ ﻓﮑر طﻼھﺎﯾش ﺑود‪...‬‬
‫او ﮔﻔــت‪» :‬دﺧﺗــر ﺗــو ﺧﯾﻠــﯽ ﺳﺳــت ﺑــودی ﺣﺗــﯽ ﻧﺗواﻧﺳــﺗﯽ ﯾــﮏ ﮐﯾﺳــﮫ ﮐوﭼــﮏ را ﺑــرداری‪ .‬او‬
‫دار و ﻧــدار ﻣــﺎ ﺑــود ﺣــﺎﻻ ﭼﯾﮑــﺎر ﮐﻧــﯾم‪..‬؟ او ﭘــول ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر ﺑــود ‪ ...‬اﮔــر آن آدم ﺧﺷــن ﺑﻔﮭﻣــد‬
‫دﯾﮕر داراﯾﯽ ﻧدارﯾم ﻣﺎ را در اﯾن ﺑﯾﺎﺑﺎن ﺧﺷﮏ و ﺑﯽ آب و ﻋﻠف رھﺎ ﻣﯾﮑﻧد ﺗﺎ ﺑﻣﯾرﯾم!‬
‫دﯾﮕر ھر ﭼﮫ ﺑر ﺳرﻣﺎن ﻣﯾﺎﯾد ﺑﺎﯾد ﺣﺎﺿر ﺑﺎﺷﯾم ‪«...‬‬
‫از ﮔﻔﺗ ـﺎر ﻣ ـﺎدرم ﺗ ـرس ﺑ ـر اﻧ ـداﻣم رﺧﻧ ـﮫ ﮐ ـرد و دوﺑ ـﺎره ﻟ ـرزش ﺑ ـدﻧم آﻏ ـﺎز ﺷ ـد‪ .‬ﮔ ـردن ﺑﻧ ـدم را‬
‫ﺑوﺳ ـﯾدم و ﮔرﭼ ـﮫ ھ ـﯾﭻ دﻋ ـﺎی ﺑﻠ ـد ﻧﺑ ـودم وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎز ھ ـم از ﺧ ـداﯾم ﮐﻣ ـﮏ ﺧواﺳ ـﺗم و ﻗﻠ ـﺑم آراﻣ ـش‬
‫ﯾﺎﻓت‪.‬‬

‫روزھﺎ ﻣﯾﮕذﺷت و آوارﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﯾﺷﺗر ﻣﯾﺷد‪...‬‬

‫ﺧﺳﺗﮕﯽ ھﺎﯾم روی ھم ﺗﻠﻧﺑﺎر ﻣﯾﺷد و ﺧﺳﺗﮕﯽ ھﺎی ﺟدﯾد روی ﺷﺎن ﻣﯽ اﻓﺗﺎد ‪.‬‬
‫دﻟــم ﺑــرای روزﻣرﮔــﯽ ھــﺎﯾم ﮐــﮫ ازﺷــﺎن اﻧﺗﻘــﺎد ﻣﯾﮑــردم‪ ،‬ﺗﻧــﮓ ﺷــده ﺑــود‪ .‬ﮐــﺎش ﺑــﺎزھم ھﻣــﺎن‬
‫روزﻣرﮔ ـﯽ ھ ـﺎی ﺗﮑ ـراری ﻣﯾﺎﻣ ـد و ﻣ ـن ھ ـر روز ﺷ ـﺎھد اﺗﻔ ـﺎق ﻧ ـو و ﺟدﯾ ـد ﻧﻣﯾﺑ ـودم ﺗ ـﺎ اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ‬
‫ﻏﺎﻓﻠﮕﯾر ﺷوم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪193‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﺎ در ﮐﺷور ﺗرﮐﯾﮫ رﺳﯾده ﺑودﯾم و در ﯾﮏ ﺟﺎی ﺧﯾﻠﯽ ﺑد و ﺗﺎرﯾﮏ ﻣﺳﺗﻘر ﺷده ﺑودﯾم‪.‬‬
‫ﺳــﺎﻋت ھــﺎ زﻟﻣــﯽ ﮔــم ﻣﯾﺷــد و ﻣــﺎ در آﻧﺟــﺎ ﺗﻧﮭــﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧــدﯾم ﺷــﺎﯾد ﺧﻧــده آور ﺑﺎﺷــد وﻟــﯽ ﻣــﺎ او را‬
‫ﻗﮭرﻣﺎن ﻧﺟﺎت ﻣﺎن ﻣﯾداﻧﺳﺗﯾم در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ او در واﻗﻊ ﻣرد ﺑد داﺳﺗﺎن ﺑود‪.....‬‬
‫او ﺷـــﺎﻣﮕﺎه در ﺗـــﺎرﯾﮑﯽ ﺑرﻣﯾﮕﺷـــت و از ﺑـــدﺗر ﺷـــدن اوﺿـــﺎع ﺑـــرای ﻋﺑـــور ﻣـــﺎن ﺳـــﺧن‬
‫ﻣﯾﮕﻔت‪...‬‬
‫ھر روز ﻧﺎاﻣﯾدی ﻣﺎن ﮔﺳﺗرده ﺗر ﻣﯾﺷد و ﭘﺷﯾﻣﺎﻧﯽ ﺑرای آﻣدن ﻣﺎن ﺑرﺟﺳﺗﮫ ﺗر‪....‬‬
‫دﻟم ﺑرای دوﺳﺗﺎﻧم در ﺷﯾﮕل ﺗﻧﮓ ﺷده ﺑود‪..‬‬
‫ﺑــرای ﻣﮑﺗــﺑم ﮐــﮫ زﯾــر ﺧﯾﻣــﮫ ﺑــود و ﺗﺧﺗــﮫی ﮐﮭﻧــﮫی داﺷــت‪ .‬دﻟــم ﺑــرای آب و ھــوای ﺧﻧــﮏ و‬
‫ﺗﭘﮫھﺎی ﺳﺑز و ﭘﺎک ﮐﻧر ﯾﮏ زره ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫اﻣﺎ دﯾﮕر ھﯾﭻ ﮔﺎه ﻧدﯾدﻣش‪......‬‬
‫ﻏــروب وﻗﺗــﯽ ﺑﺑــری ﺑرﮔﺷــت ﺑــﺎ ﻋﺟﻠــﮫ از ﭘــدرم ﺧواﺳــﺗﺎر ﭘــول ﺷــد‪ ...‬اﻣــﺎ ﺑــﺎ ﺳــﮑوت ﭘــدرم‬
‫ﻣواﺟﮫ ﺷد‪.‬‬
‫او ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﺧﺷ ـن ﻓرﯾ ـﺎد زد‪» :‬ﻣﮕ ـر ﻧﻣﯾﺷ ـﻧوی‪ !...‬ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺧﺗﯽ ﯾ ـﮏ ﺣ ـرام ﺧ ـور را ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردم‬
‫ﮐﮫ رﺷوه ﺑدم و ﻣﺎ را ﻋﺑور دھد ﺣﺎﻻ ﺗو ﻧﺎز ﻣﯾﮑﻧﯽ‪...‬؟«‬
‫ﭘدر و ﻣﺎدرم ﺑﮫ ھﻣدﯾﮕر ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد و ﺧﺎﻣوش ﺑودﻧد‪...‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﺎر دﯾﮕــر ﻓرﯾــﺎد ﺑﺑــری در ﮔوﺷــم ﭘﯾﭼﯾــد‪ ،‬ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑﺳــﺗم و ﺑــﺎ ﺻــدای ﺑﻠﻧــد ﮔﻔــﺗم‪:‬‬
‫»ھﻣﮫی طﻼھﺎ را در ﻣرز اﯾران رھﺎ ﮐردم‪ .‬ﻣﺎ دﯾﮕر ھﯾﭻ ﭘوﻟﯽ ﻧدارﯾم‪«..‬‬
‫ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺑﺑ ـری ﻣﺛ ـل ﯾ ـﮏ ﭘﻠﻧ ـﮓ ﮔرﺳ ـﻧﮫ از ﺣدﻗ ـﮫ ﺑﯾ ـرون زد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﯾﻌﻧ ـﯽ ﺷ ـﻣﺎ ﻣ ـرا ﺳ ـرﮐﺎر‬
‫ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑودﯾد و ﺑﯽ ھﯾﭻ ﭘوﻟﯽ ﺗﻠﮏ ﮔردن ﻣن ﺷده ﺑودﯾد‪...‬؟«‬
‫ﻓ ـورا ﭘ ـدرم ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎی آن ﻣ ـرد ﻟﻌﻧﺗ ـﯽ اﻓﺗ ـﺎد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧ ـواھش ﻣﯾﮑ ـﻧم ﻣ ـﺎ را ازﯾ ـن ﺟ ـﺎ ﺑﺑ ـر‪ .‬ﻗ ـول‬
‫ﻣﯾدھم ﺗﻣﺎم ﭘوﻟت را وﻗﺗﯽ آﻧﺟﺎ رﺳﯾدﯾم ﭘرداﺧت ﮐﻧم‪«.‬‬
‫ﺑﺑ ـری ﺑ ـﺎ ﻟﮕ ـدی ﻣﺣﮑ ـم ﺑ ـﮫ ﺷ ـﺎﻧﮫی ﭘ ـدرم زد ﮐ ـﮫ ﭘ ـدرم از ﺷ ـدت ﻟﮕ ـد ﺑ ـﮫ آن ﺳ ـو اﻓﺗ ـﺎد و ﮔﻔ ـت‪:‬‬
‫»ﻣﮕر ﻣﻐز ﺧر ﺧوردهام ‪...‬؟«‬
‫ﻓورا ﭘدرم را ﺑﻠﻧدﮐردم و او را از زﯾر ﭘﺎی ﺑﺑری ﺧطﺎ دادم‪.‬‬
‫اﯾﻧﺑــﺎر ﻣــﺎدرم ﮔرﯾــﮫﮐﻧﺎن ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﻣﺎ را ﺑــﮫ ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ ﻋﺑــﺎدت اش ﻣﯾﮑﻧﯾــد ﻗﺳــم ﻣﯾــدھم ﻣــﺎ را‬
‫اﯾﻧﺟﺎ رھﺎ ﻧﮑﻧﯾد ‪«.‬‬
‫زﻟﻣ ـﯽ ﭘوزﺧﻧ ـدی ﺑ ـدی زد و ﮔﻔ ـت‪» :‬اﯾﻧﺟ ـﺎ رھ ـﺎ ﻧﮑ ـﻧم‪..‬؟ اﻟﺑﺗ ـﮫ ﻣﮕ ـر دﯾواﻧ ـﮫام ﮐ ـﮫ ﻣﻔ ـت ﺷ ـﻣﺎ را‬
‫ﺗﺎ اﯾﻧﺟﺎ ﺑرﺳﺎﻧم و ﺑﻌد رھﺎ ﮐﻧم ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﻧﺣوی ﺑراﯾم ﺟﺑران ﮐﻧﯾد‪«!..‬‬
‫از ﭼﺷﻣﺎﻧش ﺧون ﻣﯾﺑﺎرﯾد‪ .‬زﻟﻣﯽ ﭘدرم را ﻣﺣﮑم ﮔرﻓت و از آن ﺟﺎ دور ﺷد ‪..‬‬
‫ﺳــﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌــد ﭘــدرم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﺑــدﺗرﯾن ﻟﺣظــﺎت ﻋﻣــرش را ﮔذﺷــﺗﺎﻧده و ﭘﯾــر ﺗــر و‬
‫ﻧﺣﯾف ﺗر ﺑﮫ ﭼﺷم ﻣﯽ آﻣد وارد ﺷد و ﻣﺎدرم را ﺑﮫ ﮐﻧﺟﯽ ﺑرد‪.‬‬
‫رﻓﺗم از دور ﺗﺎ ﺻدای ﺷﺎن را ﺑﺷﻧوم‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪194‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭘ ـدرم ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﺿ ـﻌﯾف ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑﺑ ـری ﻗﺑ ـول ﮐ ـرد ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎ را ﺑ ـﺎ ﭘ ـول ﺧ ـودش ﻣﻧﺗﻘ ـل‬
‫ﮐﻧد‪«....‬‬
‫ﻣﺎدرم ﺧداراﺷﮑر ﮐرد و ﮔﻔت‪» :‬ﺧدا ازش راﺿﯽ ﺑﺎﺷد‪«!..‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﭘــس اﯾــن ﭘــذﯾرش ﭼﯾــزی ﺑــدی از ﭘــدرم ﺧواﺳــﺗﮫ اﺳــت ﭼــون اﺻــﻼ ﭘــدرم ﺧوﺷــﺣﺎل‬
‫ﻧﺑود ‪.‬‬
‫ﭘــدرم ﮔﻔــت‪» :‬اﻣــﺎ اﯾﻧﻘــدر ھــم ﺳــﺎده ﻧﺑــود او از ﻣــن ﭼﯾــزی ﺑزرﮔــﯽ ﺧواﺳــت و ﻣــن ھــم ﻗﺑــول‬
‫ﮐردم‪«!...‬‬
‫رﻧﮓ از رخ ﻣﺎدرم ﭘرﯾد و ﻣﻧﺗظر اداﻣﮫی ﺑﺣث ﺷد‪.‬‬
‫ﭘــدرم ﮔﻔــت‪» :‬ﺑﺑــری ﮔﻔــت ﮐــﮫ در ﺳــﻔر ھــﺎی طــوﻻﻧﯽ از ﺧــﺎﻧواده و زﻧــش دور اﺳــت و اﯾــن‬
‫ﺑــراﯾش ﺳــﺧت ﻣﯾﮕــذرد او ﻣﯾﺧواھــد در ﺟرﯾــﺎن ﺳــﻔر ھــم زﻧــﯽ داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــد ‪ ....‬در واﻗــﻊ او‬
‫راﺣﯾل را ﻣﯾﺧواھد ‪«....‬‬
‫ﻣﻐ ـز ﺳ ـرم ﻣﯾﺟوﺷ ـﯾد و ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﻗ ـرار اﺳ ـت از راه ﮔﻠ ـوﯾم ﺧ ـون ﺑﯾﺎﯾ ـد ﭼ ـون ﻗﻠ ـﺑم در ﺧ ـون‬
‫ﮐﮫ ﺑﮫ رگ ھﺎﯾم ﭘﻣپ ﻣﯾﮑرد ﻏرق ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫ﺗوﻗــﻊ داﺷــﺗم ﭘــدرم ﺑﮕوﯾــد‪» :‬ﻣــن اﺻــﻼ ﻗﺑــول ﻧﮑــردم« و ﯾــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﻣــﺎدرم ﺑﮕوﯾــد‪» :‬ﺣﺎﺿــرم‬
‫ﺑﻣﯾرم اﻣﺎ دﺧﺗرم را ﺑﮫ آن ﺑﺑر ﻧدھم‪«....‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﮫ اﺻﻼ ھم اﯾن طور ﻧﺑود ‪.‬‬
‫ﭘدرم ﮔﻔت‪» :‬ﭼﺎرهی ﻧﯾﺳـت! دﺧﺗـر اﺳـت دﯾﮕـر ﺑﺎﯾـد ﺑـﮫ ﮐﺳـﯽ ﺑـدﯾم ﯾـﺎ ﺑـﮫ اﯾـن ﯾـﺎ ﺑـﮫ ﯾﮑـﯽ دﯾﮕـر‪،‬‬
‫ﭼــﮫ ﻓــرق ﻣﯾﮑﻧــد‪...‬؟ اﮔــر ﺑــﮫ اروﭘــﺎ ﺑــرود ﺑــﯽ راه ﻣﯾﺷــود ﺧــوب اﺳــت ھﻣــﯾن ﺣــﺎﻻ ﺷــوھر دار‬
‫ﺷود ‪« .‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﮔﻔــت‪» :‬ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﺑﯽﻓﮑــر ﮔﻔــﺗم ﮐــﮫ ﻣواظــب طﻼھــﺎ ﺑﺎﺷــد اﻣــﺎ اﺻــﻼ ﺗــوﺟﮭﯽ ﻧﮑــرد‪.‬‬
‫ﺧـودش ﻣﻘﺻـر اﺳـت! ﺑـراﯾش ﮔﻔـﺗم ﮐـﮫ ھـر ﭼـﯽ ﻗـرار اﺳـت ﺳـرﻣﺎن ﺑﯾﺎﯾـد ﺗﻘﺻـﯾر ﺧـودش اﺳـت‬
‫‪.‬‬
‫ﭘــس ﺑﺎﯾــد ﺧــودش ﺗﻘــﺎص ﭘــس ﺑدھــد!! ﺿــﻣﻧﺎ زﻟﻣــﯽ ﻣــرد ﭘوﻟــداری اﺳــت راﺣﯾــل ﺧوﺷــﺑﺧت‬
‫ﻣﯾﺷود ﻣﮕر دﮔر ﭼﯽ ﻣﯾﺧواھد‪ ...‬؟«‬
‫اﻧﮕﺎر ﭘدر و ﻣﺎدرم ﻧﺑﺎﺷﻧد‪.....‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﮫ دﻧﯾﺎ آوردن ﻣن را ﺑﺎﻻﯾم ﻣﻧت ﻣﯾﮕذاﺷﺗﻧد‪ ....‬اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﭘول ﺧوﺷﺑﺧت ﻣﯾﺷدم‪....‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣرد زﻧدﮔﯽ ﻣﮭم ﻧﺑود‪....‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺗﻔﺎوت ﻓﺎﺣش ﺳﻧﯽاش ﻣﮭم ﻧﺑود‪.....‬‬
‫اﻧﮕﺎر وﺣﺷﯽ ﺑودﻧش ﻣﮭم ﻧﺑود ‪.......‬‬
‫ﻓﻘط و ﻓﻘط ﭘوﻟش ﻣﮭم ﺑود‪.....‬‬
‫و اﯾ ـن ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﯽ ھ ـﯾﭻ ﭘرﺳﺷ ـﯽ از ﻣ ـن‪ ،‬و اﻧ ـدﮐﯽ اھﻣﯾ ـت دادن ﺑ ـﮫ ﻣ ـن در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ھ ـﯾﭻ ﭼﯾ ـز‬
‫از زﻧدﮔﯽ زﻧﺎﺷوھری ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﻣرا در ﯾﮏ ﺷب؛‬

‫ ‬ ‫ ‪195‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﯽ ھﯾﭻ ﻣﻼﯾﯽ‪،‬‬

‫ﺑﯽ ھﯾﭻ ﺷﺎھدی‪،‬‬
‫ﺑﯽ رﺿﺎﯾت ﻣن‪ ،‬ﺑﺎ آن ﻣرد ﻋﻘد ﮐردﻧد‪....‬‬
‫در ذھﻧم اﯾن ﺳوال ﺑﺎزھم ﻣﯾﭼرﺧﯾد‪ ...‬آﯾﺎ اﺳﻼم اﯾﻧطور ﮔﻔﺗﮫ ﺑود‪....‬؟ ﻓﮑر ﻧﻣﯾﮑﻧم‪!.....‬‬
‫اﯾن ﺑود ﮐﮫ از اﺳم ﻧﮑﺎح ﺷرﻋﯽ ﻣﺗﻧﻔر ﺷدم‪....‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎزھم اﯾن آﺧر داﺳﺗﺎن ﻧﺑود‪....‬‬
‫ﭼﯾزھ ـﺎی دﯾ ـدم و روزھ ـﺎی ﺳ ـﭘری ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ روزﮔ ـﺎرم ﺳ ـﯾﺎه ﺷ ـد‪ ...‬ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم ﺑ ـرای رﺳ ـﯾدن‬
‫ﺑــﮫ اروﭘــﺎ دﺧﺗــر ﺷــﺎن را ﻓروﺧﺗﻧــد‪ .‬آﻧﮭــﺎ ﺑــرای داﺷــﺗن زﻧــدﮔﯽ آرام در اروﭘــﺎ آراﻣــش اﺑــدی‬
‫دﺧﺗران ﺷﺎن را ﺑﮫ ﺑﺎد ھوا دادﻧد‪......‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم دﺳ ـﺗم را ﮔرﻓ ـت و در ﯾ ـﮏ اﺗ ـﺎق ﮐوﭼ ـﮏ ﺗﺎرﯾ ـﮏ ﺑ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺗ ـو دﯾﮕ ـر طﻔ ـل ﻧﯾﺳ ـﺗﯽ‬
‫ﺗ ـو ﺷ ـوھر دار ﺷ ـدی‪ .‬ھ ـر ﭼ ـﮫ ﺷ ـوھرت ازت ﺧواﺳ ـت ﻣﻣﺎﻧﻌ ـت ﻧﻣﯾﮑﻧ ـﯽ‪ .‬ھ ـر ﻗ ـدر آرام ﺑﺎﺷ ـﯽ و‬
‫ﻧﺗرﺳﯽ ﺑﮫ ﻓﺎﯾدهات اﺳت‪«...‬‬
‫ﺑﻌــد ﭘﯾﺷــﺎﻧﯽام را ﺑوﺳــﯾد و اﺷــﮑش ﺟــﺎری ﺷــده ﮔﻔــت‪» :‬ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم اﯾﻧطــور ﻋــروس ﺷــوی اﻣــﺎ‬
‫ھﻣﯾن ﻗﺳﻣﺗت ﺑوده‪«...‬‬
‫ﻣــردم ھﻣﯾﺷــﮫ دوﺳــت دارﻧــد اﺷــﺗﺑﺎھﺎت ﺷــﺎن را ﮔــردن ﻗﺳــﻣت ﺑﯾﺎﻧدازﻧــد‪ .‬ﮔوﯾــﺎ ﺑــﺎ اﯾــن ﮐــﺎر‬
‫ﻣﯽﺗواﻧﻧد از ﻋذاب وﺟدان ﺷﺎن رھﺎﯾﯽ ﯾﺎﺑﻧد اﻟﺑﺗﮫ اﮔر وﺟداﻧﯽ ﻣﺎﻧده ﺑﺎﺷد‪!....‬‬
‫در ﺗﺎرﯾﮑﯽ اﺗﺎق زاﻧوی ﻏم در ﺑﻐل ﮔرﻓﺗﮫ‪ ،‬ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودم و اﺷﮏ ﻣﯾرﯾﺧﺗم‪...‬‬
‫ﻧور ﺿﻌﯾﻔﯽ از ﻣﮭﺗﺎب در اﺗﺎق ﻣﯾﺗﺎﺑﯾد و اﻧدک ﻓﺿﺎ را روﺷن ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﺣ ـس طﻔ ـل ﯾﺗ ـﯾم را داﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺗ ـﺎزﮔﯽ ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرش را ازدﺳ ـت داده اﺳ ـت‪ .‬ﮐ ـﺎش ﺧ ـدا ﻣ ـرا‬
‫ﻣﺛل طﻔل ﯾﺗﯾم ﻧﮕﮭﺑﺎن ﺑود ﭼون ﻣن ﺣﺎﻟم ﺑدﺗر ازان ﺑود‪.‬‬
‫ﻟﺣظــﮫی ﺑﻌــد ﻗﺎﻣــت ﺑﻠﻧــد ﺑﺑــری را در ﭼﮭــﺎرﭼوب در دﯾــدم‪ .‬ﭼﮭــرهاش در ﺗــﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺣــو ﺑــود و‬
‫ﻓﻘط ﻗدش ﺗﻣﺎم ﭼﮭﺎرﭼوب را در ﺑرﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫او ﺧﻣﯾﺎزهی ﮐﺷﯾد و ﺷﮑﻣش از زﯾر ﻟﺑﺎس ﺑﯾرون زد‬
‫ﺗرس ﺑﮫ ﺟﺎﻧم دوﯾده ﺑود و اﺷﮑم ﺧﺷﮏ ﺷده ﺑود‪...‬‬
‫زﻟﻣ ـﯽ ﺑﺑ ـری داﺧ ـل آﻣ ـد و ﻧﮕ ـﺎه ﻣﻌﺻ ـوﻣﺎﻧﮫی ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮐ ـرد‪ .‬ﺑﻌ ـد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺻ ـداﯾش‬
‫را دﺧﺗراﻧﮫ ﮐﻧد ﮔﻔت‪» :‬وااای ﻋروﺳم اﯾﻧﺟﺎ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻧﺷﺳﺗﮫ‪..‬؟ ﺑﻣﯾرم ﺑراﯾش‪«!...‬‬
‫و ﺑﻌد ﺧﻧدهی ﻣﺛل ﯾﮏ ﺑﺑر ﮐرد‪.‬‬
‫ﻗﻠﺑم از ﺟﺎ ﮐﻧده ﺷد‪....‬‬
‫زﻟﻣﯽ ﮐﻧﺎرم ﻧﺷﺳت و ﻟﺣظﮫی ﺑﻌد ﺧودش را ﺑﮫ ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﮐرد‪.‬‬
‫او ﺑوھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﻣﯾــداد‪ :‬ﺑــوی ﻣﺧﻠــوط ﺑــﺎ ﻋطــری ﺗﻠــﺦ‪ ،‬ﺑــوی ﮐﺑــﺎب ﮐــﮫ ﺷــب ﺧــورده ﺑــود‪،‬‬
‫ﺑوی ﻋرق‪ ،‬ﺑوی ﺳﯾﮕﺎر و ﺑوھﺎی دﯾﮕری ﮐﮫ ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺧﺗم‪.‬‬
‫ھﻣﮫی اﯾن ﺑوھﺎ آدم را ازش ﻓراری ﻣﯾداد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪196‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫زﻟﻣــﯽ ﻣﻘــداری از ﻣوھــﺎﯾم را در دﺳــت ﮔرﻓــت و ﺑــﮫ دﻣــﺎﻏش ﻧزدﯾــﮏ ﮐــرد‪ .‬آﻧﮭــﺎ را ﻋﻣﯾﻘــﺎ ﺑــو‬
‫ﮐﺷﯾد‪ .‬ﻣﺛل ﮔرﮔﯽ ﮔرﺳﻧﮫی ﮐﮫ ﮔوﺷت را ﺑو ﻣﯾﮑﺷد‪.‬‬
‫ﺑﻌــد ﮔﻔــت‪» :‬ھﻣﻣــم‪ .....‬ﺑــوی ﻣﺷــﮏ ﻣﯾدھــد‪ !...‬ﻣــدت ھــﺎ ﺑــود ﺑــوی زﻧــﯽ را اﺳﺗﺷــﻣﺎم ﻧﮑــرده‬
‫ﺑــودم‪ ....‬ﻣﯾــداﻧﯽ ﭼﯾﺳــت؟ ﻣردھــﺎ ھــر ﻗــدر ﺧﺷــن و ﺗﻧﮭــﺎ ﺑﺎﺷــﻧد ﺑــﺎز ھــم ﺑــرای رام ﺷــدن ﺑــﮫ‬
‫ﻧــوازش و ﺑــوی زﻧــﯽ ﻣﺣﺗــﺎج اﻧــد‪ .‬در واﻗــﻊ اﯾــن زن ھــﺎ ھﺳــﺗﻧد ﮐــﮫ ﻣردھــﺎی طوﻓــﺎﻧﯽ را ﺑــﮫ‬
‫آراﻣش ﺧود ﻣﯾﺎورﻧد‪«.‬‬
‫ﺑﻌد او ﻧﮕﺎھﯽ ﺷﮭوت ﺑﺎری ﺑﮫ ﻣن ﮐرد و دﺳﺗش را روی ﺷﮑﻣم ﮔذاﺷت‪.‬‬
‫ﻟــرزش ﺑــدﻧم آﻏــﺎز ﺷــده ﺑــود و ﺣــرف ھــﺎی ﻣــﺎدرم در ﺳــرم ﻣﯾﭼرﺧﯾــد‪» :‬ھرﻗــدر آرام ﺑﺎﺷــﯽ و‬
‫ﺣرﻓش را ﻗﺑول ﮐﻧﯽ ﺑﮫ ﻓﺎﯾدهات اﺳت‪«!...‬‬
‫ﭼﺎرهی ﻧﺑود‪ ،‬ﺑﺎﯾد ﺑرای آﺧرﯾن ﺑﺎر ﻧﺻﯾﺣت ﻣﺎدرم را ﮔوش ﻣﯾﮑردم‪...‬‬
‫زﻟﻣﯽ دﺳﺗش را آرام ﺣرﮐت ﻣﯾداد و ﻣﯾﺧواﺳت آن را زﯾر ﭘﯾراھﻧم ﺑﺑرد ‪.‬‬
‫دﯾﮕر ﻋﻣﻼ ﻣﯾﻠرزﯾدم و اﺷﮏ ھﺎﯾم ﭼون رود ﺟﺎری ﺑود‪.‬‬
‫زﻟﻣــﯽ ﻣﺗوﺟــﮫ ﻟرزﺷــم ﺷــد و ﮔﻔــت‪» :‬ھﯾﺳﺳﺳــس! آرام ﺑــﺎش!!!! ﭼﻘــدر ذھﻧــت درﮔﯾــر اﺳــت‪...‬‬
‫ﭼﯾزی ﻧﯾﺳت‪«!..‬‬
‫او ﮐﮫ ﺗﻐﯾﯾری در ﺣﺎﻟم ﻣﺷﺎھده ﻧﮑرد دﺳﺗش را دور ﮐرد و ﺧودش را ﻋﻘب ﮐﺷﯾد‪!...‬‬
‫ﺑﻌــد ﮔﻔــت‪» :‬اﯾﻧطــور ﻧﻣﯾﺷــود‪ ....‬ﻧﻣﯾﺧــواھم در ھﻣــﯾن ﺷــب اول ﺳــﮑﺗﮫ ﮐﻧــﯽ و از ﻣــن ﻧﺟــﺎت‬
‫ﭘﯾدا ﮐﻧﯽ‪«!..‬‬
‫ﺑﻌد ﺑﺎ ﻋﺻﺑﺎﻧﯾت ﺑﻠﻧد ﺷد و رﻓت‪!.....‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﮑﺑﺎره ﻧﻔﺳﯽ ﻋﻣﯾق از روی آﺳودﮔﯽ ﮐﺷﯾدم و اﺳم ﷲ را ﺑﯾرون ﮐرده و ﺑوﺳﯾدم ‪.‬‬
‫ﺧداراﺷﮑر ﮐردم ﮐﮫ ﻣرا از دﺳت ﺑﺑری ﻧﺟﺎت داد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗرارﺑود ﺗﺎ آﺧر ﻧﺟﺎت دھد‪.....‬؟‬
‫ﯾــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﻓﻘــط از ﺳــﮑﺗﮫ ﯾﮑﺑــﺎرﮔﯽ ﻧﺟــﺎﺗم داد ﺗــﺎ ﺑــﺎ اوﺿــﺎع ﻋــﺎدت ﮐــﻧم و ﺑــﺎزھم رﻧــﺞ ھــﺎ ﺑــﯽ‬
‫ﺻﺎﺣب ﻧﻣﺎﻧﻧد‪.....‬؟‬

‫******‬

‫وﻻﯾت وان‪ ،‬ﺷرق ﺗرﮐﯾﮫ؛ ﺗﺎﺑﺳﺗﺎن ‪1386‬‬

‫ﺷ ـب دوم ﻋﻘ ـد ﻧﮑ ـﺎﺣم ﺑ ـود‪ .‬ذرهی دﻟ ـم ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺑﯾﺎﯾ ـد وﻟ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻧﺣ ـوی ﻣﻧﺗظ ـر آﻣ ـدن زﻟﻣ ـﯽ‬
‫ﺑودم‪....‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ ﻣﯾﺎﯾد‪ ...‬ﻣطﻣﯾن ﺑودم‪.....‬‬
‫ﺧواب ﺑﮫ ﭼﺷﻣﺎﻧم ﻧﻣﯽ آﻣد ﭼون ﻣﯾﺧواﺳﺗم وﻗﺗﯽ ﮐﮫ ﻣﯾﺎﯾد‪ ،‬ﺑﯾدار ﺑﺎﺷم‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪197‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣﺎ او ﻧﯾﺎﻣد‪...‬‬
‫ﺷ ـب ﺗ ـﺎ ﺻ ـﺑﺢ ﺑﯾ ـدار ﺧ ـواﺑﯽ ﮐﺷ ـﯾدم ﮐ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻟﺣظ ـﮫ در ﻏﻔﻠ ـت ﺧ ـواب ﮐﻧ ـﺎرم ﻧﯾﺎﯾ ـد اﻣ ـﺎ او ﺻ ـﺑﺢ‬
‫ﺷد و ﻧﯾﺎﻣد‪...‬‬
‫ﺷب ﺳوم ھم ﻧﯾﺎﻣد‪.....‬‬
‫دﯾﮕر ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﻧﻣﯾﺧواھد ﺑﯾﺎﯾد‪...‬‬
‫ﺑﮫ ﻧﯾﺎﻣدﻧش ﻋﺎدت ﮐرده ﺑودم و راﺣت ﻣﯽﺧواﺑﯾدم‪...‬‬
‫ﺷب ﭼﮭﺎرم ھم ﺧواﺑﯾدم ﭼون دﯾر ﮐرد‪ .‬ﻓﮑر ﮐردم ﺑﺎزھم ﻧﻣﯽ آﯾد‪...‬‬
‫در ﺧــواب ﻋﻣﯾــق رﻓﺗــﮫ ﺑــودم و ﻟﺣظــﮫی ﺧــودم را ﺑــﮫ ﭘﮭﻠــو ﭼرﺧﺎﻧــدم‪ .‬ﺑــﺎزدﻣﯽ ﺑــد ﺑــﺎ ﺑــوی‬
‫ﻧﺎﻣﺎﻧوس ﺑﮫ دﻣﺎﻏم ﺑرﺧورد ﮐرد آن زﻣﺎن ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﺑوی ﭼﯾﺳت‪...‬؟‬
‫ﺳــﺎل ھــﺎ ﺑﻌــد وﻗﺗــﯽ اوﻟــﯾن ﺑــﺎر در ﮐﻠپﺷــﺑﺎﻧﮫ ﮔــﯾﻼس ﺷــراﺑﯽ را ﺑــﮫ ﻣﺷــﺗری دادم آن ﺑــو را‬
‫ﺷﻧﺎﺧﺗم‪....‬‬
‫ﻓــورا ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑــﺎز ﮐــردم و ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن ﻋﺳــﻠﯽ زﻟﻣــﯽ رو در رو ﺷــدم‪ ...‬او ﮐﻧــﺎرم ﻟﻣﯾــده‬
‫ﺑود‪...‬‬
‫ﺗﻘﻼ ﮐردم ﮐﮫ ﺑﻠﻧد ﺷوم اﻣﺎ اﺟﺎزه ﻧداد‪.‬‬
‫ھﻣ ـﺎن ﻟﺣظ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾ ـدم ﮐ ـﮫ ﻟﺣظ ـﺎﺗﯽ ﮐ ـﮫ ازش ﻣﯽﺗرﺳ ـﯾدم ﻓرارﺳ ـﯾده اﺳ ـت و اﯾ ـن ﭼﻘ ـدر وﺣﺷ ـﺗﻧﺎک‬
‫ﺑود ‪.‬‬
‫او ﻣﺳت ﺑود و ﻧﻣﯾﺷد در ﻣﻘﺎﺑﻠش اﯾﺳﺗﺎد ﺷد ‪.‬‬
‫ﻟرزﺷم آﻏﺎز ﺷد و اﺷﮑم ﺟﺎری‪ ،‬اﻣﺎ ﺑرای زﻟﻣﯽ دﯾﮕر اھﻣﯾت ﻧداﺷت‪.‬‬
‫ﺣرف ھﺎی ﻣﺎدرم ﯾﺎدم آﻣد »ھرﻗدر آرام ﺑﺎﺷﯽ ﺑﮫ ﻓﺎﯾدهات اﺳت‪«!...‬‬
‫راه ﮔرﯾزی ﻧﺑود ‪ .....‬ﻧﺎﺗوان ﺑودم ‪ ...‬ﺣﺗﯽ ﻗﺎدر ﻧﺑودم ﮔردن ﺑﻧدم را ﺑﺑوﺳم‪....‬‬
‫ﻓﻘط در دﻟم از ﺧدا ﮐﻣﮏ ﺧواﺳﺗم ‪.‬‬
‫او ﺑﺎﯾد ﺑﻧدهی ﮐوﭼﮑش را از دﺳت ﯾﮏ ﺑﺑر ﻧﺟﺎت ﻣﯾداد اﻣﺎ ﻧداد‪.....‬‬
‫در ﺧﻔﺎ ﭘﯾش ﺧدا اﻟﺗﻣﺎس ﮐردم ﻣﻌﺟزهی ﮐﻧد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎزھم ﻣﻌﺟزهی رخ ﻧداد‪....‬‬
‫اﯾــن ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﮫ دﻋــﺎ و ﻧﯾــﺎﯾش ھــم ﺑــﯽ ﺑــﺎور ﺷــدم و ﺣﺗــﯽ ﯾﮑﺑــﺎر دﯾﮕــر ھــم از ﺧــدا ﭼﯾــزی‬
‫ﻧﺧواﺳﺗم‪!....‬‬
‫دو ﻧـــوع درد داﺷـــﺗم‪ :‬درد ھـــﺎی ﻓزﯾﮑـــﯽ و دردھـــﺎی روﺣـــﯽ‪ .‬درد ھـــﺎی ﻓزﯾﮑـــﯽ‪ ،‬دردھـــﺎی‬
‫روﺣــﯽام را ﺑﯾــدار ﻣﯾﮑــرد و وﻗﺗــﯽ دردھــﺎی روﺣــﯾم ﺑﯾــدار ﻣﯾﺷــد دﯾﮕــر دردھــﺎی ﻓﯾزﯾﮑــﯽ ام‬
‫رﻧﮓ ﻣﯾﺑﺎﺧت‪...‬‬
‫زﻟﻣ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﺎﺳ ـزا ﻣﯾﮕﻔ ـت و ﺣﺗ ـﯽ اﮔ ـر اﺑ ـراز ﻋﻼﻗ ـﮫ ھ ـم ﻣﯾﮑ ـرد ﻋﻼﻗ ـﮫاش ﺑ ـﺎ طﻌ ـم ﺧﺷ ـوﻧت‬
‫آﻣﯾﺧﺗﮫ ﺑود‪...‬‬
‫»ﺗو ﭼﯽ ﺑودی ﻟﻌﻧﺗﯽ ‪...‬؟«‬
‫»ﻣرا ﻧﺎﺑود ﮐردی ﺑﯽ ﭘدر‪«!....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪198‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫»ﻋﺎﺷﻘﺗم ﻻﻣﺻب«‬
‫و ﺣرف ھﺎی ﻣﺷﺎﺑﮫ ﺑﮫ اﯾﻧﮭﺎ‪.....‬‬

‫***‬
‫روزھ ـﺎ ﻣﯾﮕذﺷ ـت و ﻣ ـﺎ ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﻧﻣﯽﺗواﻧﺳ ـﺗﯾم از آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـرﯾم ‪ ...‬ﮐ ـﻼ راهھ ـﺎ ﺑﻧ ـد ﺑ ـود و ﻋﺑ ـور از‬
‫درﯾﺎی اژه و رﺳﯾدن ﺑﮫ ﺟزاﯾر ﯾوﻧﺎن ﺑﮫ ﯾﮏ ﻣﺣﺎل ﻣﺑدل ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑــﮫ ﻣــن ﮐــﮫ ﻓرﻗــﯽ ﻧﻣﯾﮑــرد اﯾﻧﺟــﺎ ﺑﻣــﺎﻧم ﯾــﺎ از آن درﯾــﺎ ﻋﺑــور ﮐــﻧم‪ ...‬زﻧــدﮔﯽ ﻣــن در ﻧﻘطــﮫی‬
‫ﻣﺷﺧﺻﯽ ﺗﻣﺎم ﺷده ﺑود ‪..‬‬
‫ﻣــردهی ﻣﺗﺣرﮐــﯽ ﺑــودم ﮐــﮫ ﻣــرا اﯾﻧﺳــو و آﻧﺳــو ھــداﯾت ﻣﯾﮑردﻧــد ‪ ....‬ﺣﻘﯾﻘﺗــﺎ زﻧــدﮔﯽ ﺑــﮫ ﻣــن‬
‫ﻣﻌﻧﺎﯾش را از دﺳت داده ﺑود‪...‬‬
‫ﻣــن ﮐﺳــﯽ ﺑــودم ﮐــﮫ در اﯾــن دﻧﯾــﺎی ﻏرﯾــب رھــﺎ ﺷــده ﺑــود و ھــﯾﭻ آﯾﻧــدهی را ﺑــراﯾش ﺧــودش‬
‫ﻣﺗﺻور ﻧﺑود‪.....‬‬
‫ﺳﮫ ﻣﺎه در ﺷرق ﺗرﮐﯾﮫ ﻣﺎﻧدﯾم‪....‬‬
‫زﻟﻣﯽ ھﻔﺗﮫھﺎ ﮔم ﺑود و ﯾﮏ دﻓﻌﮫﯾﯽ ﭘﯾدا ﻣﯾﺷد و ﺑﻌد ﻣﯾرﻓت‪....‬‬
‫ھر ﺑﺎر ﮐﮫ او ﻣﯾرﻓت آرزو ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ دﯾﮕر ھﯾﭼﮕﺎه ﺑرﻧﮕردد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑرﻣﯾﮕﺷت‪!....‬‬
‫او ﻣﺛل روح ﻣﯽ آﻣد و ﻣرا ﺑﮫ ﻣرگ ﻧزدﯾﮏ ﻣﯾﮑرد و ﭘس از آن ﻏﺎﯾب ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫روزھ ـﺎ زاﻧ ـو در ﺑﻐ ـل ﻣﯾﻧﺷﺳ ـﺗم و ط ـوری ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎدرم ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﻧﺷ ـود ﮔرﯾ ـﮫ ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬از ﺗﻣ ـﺎم ﺑ ـدﻧم‬
‫ﺑدم آﻣده ﺑود و ھر ﻗدر ﺧود را ﻣﯾﺷﺳﺗم ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﻧﺟﺎﺳت روی ﺑدﻧم ﭘﺎک ﻧﻣﯾﺷود‪...‬‬
‫زﻟﻣﯽ ﺑﺑری زﻧدﮔﯽ ﻣرا ﺑﮫ ﺟﮭﻧم ﻣﺑدل ﮐرده ﺑود‪....‬‬

‫ﺑﻌدھﺎ ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﮐﮫ ﺗﻐﯾﯾراﺗﯽ در ﺣﺎﻟت ﺑﯾوﻟوژﯾﮑﯽام ﭘﯾدا ﺷده اﺳت‪...‬‬

‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ھورﻣون ھﺎی ﺑدﻧم ﺟﺎﺑﮫﺟﺎ ﺷده ﺑﺎﺷﻧد‪ ...‬ﯾﺎ اﯾﻧﮑﮫ ﻣن اﻓﺳردﮔﯽ ﭘﯾدا ﮐرده ام‪.‬‬
‫ﺳﮫ ﻣﺎه از ﭘرﯾودم ﮔذﺷﺗﮫ ﺑود و ازش ﺧﺑری ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﻣــﺎدرم ﮔــﺎھﯽ ﻧﮕراﻧــﯽ ﻣﯾﮑــرد و ﺑﻌــد اﻧﮕــﺎر ﺧــودش را ﻗﻧﺎﻋــت ﺑدھــد ﻣﯾﮕﻔــت‪» :‬از اﺳــﺗرس‬
‫زﯾﺎد اﺳت‪ ،‬ﮔﺎھﯽ آدم ﻋﻘب ﻣﯽ اﻓﺗد اﻣﺎ ﭘس ﺑرﻣﯾﮕردد‪«!...‬‬
‫درﺳت ﻣﯾﮕﻔت‪ .‬ﭘس از ﺳﮫ ﻣﺎه ﭘرﯾودم ﺑرﮔﺷت اﻣﺎ ﻣﺗﻔﺎوت ﺗر از ﻗﺑل ‪!..‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﻘدار زﯾﺎد‪ ،‬ﻟﺧﺗﮫﮔﯽ‪ ،‬رﻧﮓ ﺗﯾره و درد ﻋظﯾم‪.....‬‬
‫ﺑــﺎ ﻧــﺎﺧن ھــﺎﯾم دﯾوارھــﺎ را ﺧــراش اﻧــداﺧﺗم‪ ...‬ﮔﻠــﯾم روی اﺗــﺎق را ﺟﻣــﻊ ﮐــردم ‪ ...‬ﻓرﯾــﺎد زدم‪..‬‬
‫اﻣﺎ دردم آرام ﻧﻣﯾﺷد‪....‬‬
‫ﺑﮫ ﻣﺎدرم اﻟﺗﻣﺎس ﮐردم ﯾﮏ ﮐﺎری ﮐﻧد وﮔرﻧﮫ از درد زﯾﺎد ﻣﯾﻣﯾرم‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺗﺣﻣ ـل ﮐ ـن! ﭼ ـون ﺳ ـﮫ ﻣ ـﺎه ﻋﻘ ـب اﻓﺗ ـﺎدی‪ ،‬درد دارد‪ ...‬اﯾ ـن ﻋ ـﺎدی اﺳ ـت‪ .‬ھﻣ ـﮫی‬
‫دﺧﺗرھﺎ اﯾن درد را در ﺧﻔﺎ ﺗﺣﻣل ﻣﯾﮑﻧﻧد‪ .‬آه ﮐﮫ ﺗو ﭼﻘدر ﻧﺎزداﻧﮫﯾﯽ دﺧﺗر‪«!.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪199‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮐ ـم ﮐ ـم آﺛ ـﺎر ﺿ ـﻌف در ﺑ ـدﻧم ﭘﯾ ـدا ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬ﺿ ـﻌﯾف و ﺑ ـﯽ ﺣ ـﺎل ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬ﺣﺎﻟ ـت ﺗﮭ ـوعام ﻏﻠﺑ ـﮫ‬
‫ﮐرد و ﺑﺎ آﻧﮑﮫ ﭼﯾزی ﻧﺧورده ﺑودم ﻣﻌدهام ﺑرﻣﯾﮕرداﻧد‪...‬‬
‫ﯾﮑﺑ ـﺎرﮔﯽ ﺣ ـس ﮐ ـردم اوﺿ ـﺎع ﺑ ـدﺗر از ﭼﯾ ـزی اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺣ ـدس ﻣﯾ ـزﻧم‪ ...‬دردم را ﻓراﻣ ـوش‬
‫ﮐرده و ﺑﮫ دﺳﺗﺷوﯾﯽ دوﯾدم‪...‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم وارﺧط ـﺎ ﺷ ـده و ﺑ ـﮫ دﻧﺑ ـﺎﻟم آﻣ ـد ‪ ...‬او ﭘ ـس از وارد ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن وﺿ ـﻌم اﻧﮕ ـﺎر‬
‫ﻓﺷﺎرش ﺳﻘوط ﮐرده ﺑﺎﺷد‪ ،‬ﻋﻘب رﻓﺗﮫ و ﺑﯽ ﺣﺎل ﺑﮫ دﯾوار ﺗﮑﯾﮫ داد‪.‬‬
‫آب دھـﺎﻧش را ﻗـورت ﮐـرد و ﺑـﮫ ﯾـﺎد ﺳـﻘط آﺧـرﯾن ﻓرزﻧـدش ﮐـﮫ ﻣﺳـﺑب ﺷـد دﯾﮕـر ھﯾﭼﮕـﺎه ﺣﻣـل‬
‫ﻧﮕﯾرد اﻓﺗﺎد‪.....‬‬

‫***‬
‫ﺷب ﻣﺎدرم ﮔرﯾﮫ ﮐﻧﺎن ﺑﺎ ﭘدرم ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑرد‪...‬‬
‫ﻣن در اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮏ ﺻدای آﻧﮭﺎ را ﻣﺛل ﻧﺟوای ﮐﮫ در ﮐوه اﻧﻌﮑﺎس ﻣﯾﮑﻧد ﻣﯾﺷﻧﯾدم‪.‬‬
‫ﻣﺎدرم ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ﺣﺎﻣﻠﮫ ﺑوده و ﺑﮫ ﻣن ھﯾﭼﯽ ﻧﮕﻔﺗﮫ‪.‬‬
‫دﺧﺗر ﮐم ﻋﻘل ﻣن‪«!...‬‬
‫ﭘدر‪» :‬او ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾده زن! ﺗو ﺧودت ﺑﺎﯾد ﺣدس ﻣﯾزدی‪«!..‬‬
‫ﻣــﺎدر‪ » :‬ﭼــﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــدم ‪..‬؟ او ﻋــﺎدی ﺑــود ﻓﻘــط ﻋﻘــب اﻓﺗــﺎدﮔﯽ داﺷــت ﻣــن ﻓﮑــر ﮐــردم ﺑــرای‬
‫اﺳﺗرس زﯾﺎدش اﺳت‪«.‬‬
‫ﭘــدرم ﺳــﮑوت ﮐــرد و وﻗﺗــﯽ ﻣــﺎدرم ﺣرﻓــﯽ ازش ﻧﺷــﻧﯾد اداﻣــﮫ داد‪» :‬ﻣﯾــداﻧﯽ ﺳــﮫ ﻣﺎھــﮫ ﺑــوده!‬
‫ھﻣﮫ اﻋﺿﺎی ﺑدﻧش درﺳت ﺷده ﺑودﻧد او ﯾﮏ ﭘﺳر ﺑود وﻟﯽ اﻓﺗﺎد« و زد زﯾر ﮔرﯾﮫ‪..‬‬
‫ﭘــدر‪» :‬ﺣﯾــف ﺷــد! آن ﭘﺳــر ﺑــرای ﻣــﺎ ﻓرزﻧــد ﻣﯾﺷــد اﻣــﺎ دﺧﺗــرت ﻣﺛــل ﮐﯾﺳــﮫ طــﻼ او را ھــم‬
‫ﻣواظﺑت ﻧﮑرد«‬

‫ﯾﮑﺑﺎره دﻟم ازﯾن ﭘدر و ﻣﺎدر‪ ،‬ازﯾن دﻧﯾﺎی ﮐﺛﯾف و از آن ﺟﻧﯾن ﻧﺎﺑﮫھﻧﮕﺎم ﺑﮫ ﺷور آﻣد‪....‬‬
‫او ﺑراﯾﺷﺎن ﻓرزﻧد ﻣﯾﺷد‪...‬؟ ﭼﻘدر طﻧز دردﻧﺎک‪!......‬‬
‫او ﯾﮏ زﻟﻣﯽ ﺑﺑری دﯾﮕر ﻣﯾﺷد ﻧﮫ ﯾﮏ ﻓرزﻧد‪...‬‬
‫او ﯾﮏ اﻧﺳﺎن ﮐﺛﯾف دﯾﮕر ﻣﯾﺷد ھﻣﺎﻧﻧد ﭘدرش‪...‬‬
‫او ﯾﮏ ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر اﻧﺳﺎن ﻣﯾﺷد ھﻣﺎﻧﻧد ﭘدرش ‪...‬‬
‫او زﻧدﮔﯽ دﺧﺗری دﯾﮕری را ﺑﮫ ﻓﻼﮐت ﻣﯾﮑﺷﯾد‪ ....‬ﺑﺎز ھم ھﻣﺎﻧﻧد ﭘدرش ‪....‬‬
‫اﻧﮕــﺎر ﺑــدﻧم ﺑــرای ﺗﺷــﮑﯾل اﯾــن ﻣوﺟــود ﮐﺛﯾــف ﻣﺑــﺎرزه ﮐــرد و اﯾــن ﻣﺑــﺎرزه ﺑــﮫ ﺧﺷــوﻧت ﮐﺷــﯾده‬
‫ﺷده ﺑود و ﭼﯾزی ﻧﻣﺎﻧده ﺑود ﮐﮫ ﻣرا از ﭘﺎ درآورد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧره آن را رد ﮐرد ﺗﺎ ﺑدﻧم را ﺑﯾﺷﺗر ازﯾن ﺑﮫ ﮔﻧد ﻧﮑﺷد‪.‬‬
‫***‬

‫ ‬ ‫ ‪200‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻓردای آن روز ﻗﺑل از ﺻﺑﺢ ﺻﺎدق از آن ﺧﺎﻧﮫی وﺣﺷت ﺑﯾرون زدم‪...‬‬

‫ﺣﺗﯽ ﯾﮑﺑﺎر ﺑﮫ ﻋﻘﺑم ﻧﮕﺎه ﻧﮑردم‪ ...‬دﻟﯾﻠﯽ ﻧداﺷﺗم ﮐﮫ ﻧﮕﺎه ﮐﻧم‪...‬‬
‫ﻧــﮫ ﺟﺎﯾﮕــﺎھﯽ‪ ...‬ﻧــﮫ ﺧــﺎطرهی ﺷــﯾرﯾﻧﯽ‪ ...‬ﻧــﮫ ﭘــدر و ﻣــﺎدری‪ .....‬ﻧــﮫ ھﻣﺳــری ‪ ....‬ھــﯾﭻ ﭼﯾــز‬
‫‪...‬‬
‫ﺧﯾﻠﯽ ﻣﻌرﮐﮫ اﺳت‪!....‬‬
‫ﮐﮫ از ﺷر ھﻣﮫ ﭼﯽ و ھﻣﮫ ﮐس ﺧﻼص ﺷوی‬
‫و ﺑروی ﺟﺎﯾﯽ ﮐﮫ ھﯾﭻ ﮐس ﺗو را ﻧﺷﻧﺎﺳد‪! ...‬‬
‫دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ھﻣﯾن ﮐﺎر را ﺑﮑﻧم‪.‬‬
‫ﺟ ـﺎی را ﺑﻠ ـد ﻧﺑ ـودم اﻣ ـﺎ اﻧﮕ ـﺎر دﺳ ـت ﻧ ـﺎﻣرﻋﯽ دﺳ ـﺗم را ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و ﻣ ـرا ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗﯽ ﻣﯾﮑﺷ ـﺎﻧد ﺗ ـﺎ‬
‫راھم را ﮔم ﻧﮑﻧم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ ﮔروھ ـﯽ ﻗﺎﭼ ـﺎﻗﯽ آﺷ ـﻧﺎ ﺷ ـدم و ﺧ ـودم را ﻣﯾ ـﺎن ﺷ ـﺎن زدم‪ .‬ﺑ ـﺎ دﺧﺗ ـری ﺑ ـﮫ اﺳ ـم ﻧ ـدا اھ ـل اﯾ ـران‬
‫آﺷﻧﺎ ﺷدم‪.‬‬
‫او ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ اروﭘﺎ ﺑرود اﻣﺎ دﻟﯾﻠش را ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫ﭼرا ﻣﯾﺧواﺳت ﺑرود؟ اھﻣﯾﺗﯽ ھم ﻧﻣﯾدادم‪.‬‬
‫ﺷ ـﺎﯾد او ھ ـم ﻣﺛ ـل ﻣ ـن دﻟﯾﻠ ـﯽ ﺑ ـرای ﻣﺎﻧ ـدن در ﮐﺷ ـورش ﻧداﺷ ـت‪ .‬ﺷ ـﺎﯾد ھ ـم ﺣ ـوادﺛﯽ ﺷ ـﺑﯾﮫ ﻣ ـن ﯾ ـﺎ‬
‫ﺣﺗﯽ ﺑدﺗر از ﻣن دﻧﺑﺎﻟش ﺑود‪.‬‬
‫ازش ﭼﯾــزی ﻧﭘرﺳــﯾدم اﻣــﺎ ﺧــودش ﮔﻔــت‪» :‬وﻗﺗــﯽ ﺧــﺎﻧوادهی ﻋﻘــب ﻣﺎﻧــدهام از راﺑطــﮫی ﭘﻧﮭــﺎﻧﯽ‬
‫ﻣن و دوﺳت ﭘﺳرم ﻣطﻠﻊ ﺷدﻧد دﺳﺗور ﻗﺗل ﻣرا دادﻧد‪.‬‬
‫دوﺳ ـت ﭘﺳ ـر ﻟﻌﻧﺗ ـﯽام ﯾ ـﮏ ﻣﻠﯾ ـوﻧر ﺗرﺳ ـو ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـﺎدرش او را ﻻی ﭘﻧﺑ ـﮫ ﺧواﺑﺎﻧ ـده ﺑ ـود او ﭘ ـس‬
‫از اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻓﮭﻣﯾ ـد ﺧ ـﺎﻧوادهام ﻣﯾﺧواھﻧ ـد ﻣ ـرا ﺑﮑﺷ ـﻧد‪ ،‬ﻣ ـرا رھ ـﺎ ﮐ ـرد‪ .‬دﯾﮕ ـر اﯾ ـران ﮐﺷ ـﺗﺎرﮔﺎھم ﺷ ـده‬
‫ﺑود ﻣﺟﺑور ﺷدم ﺑﮕرﯾزم‪.‬‬
‫وﻟـﯽ در اﯾـن ﻣﯾـﺎن رﻣـز ﺣﺳـﺎب ﺑـﺎﻧﮑﯽ دوﺳـت ﭘﺳـرم را ﭘﯾـدا ﮐـرده و ھـر ﭼـﮫ ﭘـول داﺷـت‪ ،‬ﺑـﺎﻻ‬
‫ﮐﺷﯾدم‪ .‬اﯾن در ﻧﮭﺎﯾت ﮐﺎری ﺑود ﮐﮫ ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺗﻼﻓﯽاش را ﺳرش درﺑﯾﺎورﯾم‪«.‬‬
‫ﻧ ـدا اداﻣ ـﮫ داد‪» :‬اﮔ ـر ﺧ ـدا ﺗوﻓﯾ ـق داد و ازﯾ ـن ﺟ ـﺎ ﮔ ـرﯾﺧﺗم ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان ﺻ ـدﻗﮫ ﭘ ـول ﺗ ـو را ھ ـم ﺑ ـﮫ‬
‫ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر ﺗﺣوﯾل ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫ﮔرﭼـﮫ رﺑـط دادن ﺣـرﻓش ﺑـﮫ ﺗوﻓﯾـق ﺧـدا ﺧﯾﻠـﯽ ﻣزﺧـرف ﺑـﮫ ﻧظـر ﻣﯾرﺳـﯾد اﻣـﺎ ﺗـﮫ دﻟـم ﺧوﺷـﺣﺎل‬
‫ﺷدم‪.‬‬
‫در ﻣﯾـﺎن ﮔـروه ﻣـﺎ ﺧـﺎﻧﻣﯽ ﻓﻠﺳـطﯾﻧﯽ ﺑـﮫ اﺳـم ﻣـرﯾم ھـم ﺑـود ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﻓرزﻧـد ﮐـوﭼﮑش ﮐـﮫ اﺳـراﯾﯾﻠﯽ‬
‫ھ ـﺎ او را ﺑ ـﯽ ﭘ ـدر ﺳ ـﺎﺧﺗﮫ ﺑودﻧ ـد‪ ،‬ﻣﯾﺧواﺳ ـت از ﮐﺷ ـور اﺷ ـﻐﺎل ﺷ ـده و وﺣﺷ ـﺗﻧﺎﮐش ﮔرﯾﺧﺗ ـﮫ و ﺑ ـﮫ‬
‫آراﻣش ﺑرﺳد‪...‬؟‬
‫اﻣﺎ از ﮐﺟﺎ ﻣﻌﻠوم ‪....‬؟‬
‫وﻗﺗﯽ آراﻣش در ﺗﻘدﯾرت ﻧﺑﺎﺷد در ھﯾﭻ ﺟﺎی دﻧﯾﺎ ھم ﻧﯾﺳت‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪201‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮫ درﯾﺎی ﺑزرﮔﯽ رﺳﯾدﯾم ﻣﻌﻠوم ﺑود درﯾﺎی ﺳﯾﺎه ﯾوﻧﺎن اﺳت‪.‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﻏــروب را در ﻣﻘﺎﺑــل آن درﯾــﺎی ﺑــزرگ ﻣﺷــﺎھده ﮐــردم‪ ،‬دﻟﺗﻧﮕــﯽ واﻗﻌــﯽ و ﻣﺣــض را ﺑــﺎ‬
‫ﭼﺷــﻣﺎﻧم دﯾــدم و ﺑــﺎ ﺣﺟــره ﺣﺟــرهی ﺑــدﻧم ﺣــس ﮐــردم‪ .‬ﻣــن ﺗﻧﮭــﺎﯾﯽ را ﻋﻣﯾﻘــﺎ ﺣــس ﻣﯾﮑــردم‪.‬‬
‫ھﻣﮫی اﻧﺳﺎن ھﺎ‪ ،‬در ﻟﺣظﺎﺗﯽ از زﻧدﮔﯽ ﺷﺎن‪ ،‬ﺧود را ﺗﻧﮭﺎ اﺣﺳﺎس ﻣﯾﮑﻧﻧد‪....‬‬
‫ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻋﻣﯾق ﺗرﯾن واﻗﻌﯾت در وﺿﻊ ﺑﺷری اﺳت‪.‬‬

‫ﺗﻣ ـﺎم ﮔ ـروه ﻣ ـﺎ را ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎﻻﺗر از ﭘﻧﺟ ـﺎه ﻧﻔ ـر ﺑودﻧ ـد در ﯾ ـﮏ ﻗ ـﺎﯾق ﮐ ـﮫ ظرﻓﯾ ـت ﺑﯾﺳ ـت ﻧﻔ ـر ﺑﯾﺷ ـﺗر‬
‫ﻧداﺷت ﺳوار ﮐردﻧد‪.‬‬
‫ﭘﺳ ـرھﺎ ﭼ ـون ﺑ ـﺎ ﺟ ـرات ﺗ ـر ﺑودﻧ ـد ﺟﺎھ ـﺎی ﺑﮭﺗ ـری را ﺗﺻ ـﺎﺣب ﮐردﻧ ـد ‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻣ ـﺎ در ﮐ ـﻧﺞ ﻗ ـﺎﯾق‬
‫ﺑﮫ زﺣﻣت ﺧودﻣﺎن را ﻣﺣﮑم ﻣﯾﮕرﻓﺗﯾم‪...‬‬
‫ﻧ ـدا زﯾ ـر ﻟ ـب دﻋ ـﺎ ﻣﯾﺧواﻧ ـد و ﻣ ـرﯾم ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﮐ ـودﮐش را ﻣﺣﮑ ـم در آﻏ ـوش ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن ﭼﺳﺑﯾده ﺑود و ﻣﯾﻠرزﯾد‪...‬‬
‫او ﺑـﮫ ﻋرﺑـﯽ ﺑـﮫ ﻣـن ﭼﯾـزی ﮔﻔـت ﮐـﮫ ﻣـن ﻧﻔﮭﻣﯾـدم‪ .‬ﻧـدا ﺑـﮫ زﺑـﺎن ﻋرﺑـﯽ ﺗﺳـﻠط داﺷـت و او ﺑـراﯾم‬
‫ﺗرﺟﻣﮫ ﮐرد‪» :‬ﻣﯽﮔوﯾد ﺗو دﺧﺗر ﮐوﭼﮏ ﻣﯾﺧواھﯽ ﮐﺟﺎ ﺑروی؟«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑراﯾش ﺑﮕو ﻓﻘط ﻣﯾﺧواھم ازﯾﻧﺟﺎ ﺑروم‪ ،‬ﺟﺎﯾش ﻣﮭم ﻧﯾﺳت!«‬
‫او ﮔﻔت‪.‬‬
‫ﻣرﯾم ﻧﮕﺎه ﺗرﺣم آﻣﯾزی ﺑﮫ ﻣن ﮐرد و ﺑﮫ ﻧدا ﭼﯾزی ﮔﻔت‪.‬‬
‫ﻧدا ﺗرﺟﻣﮫ ﮐرد‪» :‬ﻣﯽﮔوﯾد آﻓرﯾﻧت ﮐﮫ اﯾﻧﻘدر ﺑﺎ ﺷﮭﺎﻣﺗﯽ«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑراﯾش ﺑﮕو ﭼﯾزھﺎی ﺑﮫ ﻣراﺗب وﺣﺷﺗﻧﺎک ﺗر ازﯾن ھﺎ دﯾدهام«‬
‫او ﺑراﯾش ﮔﻔت‪.‬‬
‫ﻣرﯾم دﻟش ﺑﮫ ﺣﺎل ﻣن ﺳوﺧت اﻣﺎ ﺣﺗﯽ ﻓﮑر ﻧﻣﯾﮑرد ﺧودش دﯾﮕر ﭼﮫ ﺧواھد دﯾد‪!....‬‬
‫او ﻣﯾﺗرﺳﯾد و ﻣﯾﻠرزﯾد‪...‬‬
‫ﮔ ـردن ﺑﻧ ـد اﺳ ـم ﷲ ﺧ ـود را ﺑﯾ ـرون ﮐ ـرده و ﺑ ـﮫ ﮔ ـردﻧش آوﯾﺧ ـﺗم‪ .‬او ﮐ ـﮫ ﻧ ـﺎم ﷲ را روی آن دﯾ ـد‬
‫روی ﻟﺑش ﺧﻧدهی ﮐﺎﺷﺗﮫ ﺷد‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠـوم ﺑـود ھﻧـوز ھـم اﻣﯾـدش را ﺑـﮫ ﺧـدا از دﺳـت ﻧـداده اﺳـت‪ .‬و اﯾـن ﺗﻔـﺎوت وﺳـﯾﻊ ﻣﯾـﺎن ﻣـن و‬
‫او ﺑود‪....‬‬
‫ﻧﯾﻣــﮫ ﺷــب ﺑــود و ھﻧــوز ﻗــﺎﯾق روی آب آرام ﺣرﮐــت ﻣﯾﮑــرد‪ .‬اﻣــﺎ روﺷــﻧﯽ ﻧﺎآﺷــﻧﺎ ﺑــﮫ ﻣــن و‬
‫ﮐﺎﻣﻼ آﺷﻧﺎ ﺑﮫ ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر روی آب اﻓﺗﺎد‪....‬‬
‫ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر ﮔﻔــت‪» :‬ﻧﯾــروی ﮔﺷــت زﻧــﯽ درﯾــﺎﯾﯽ اﺳــﺗﻧد‪ ..‬ﻣواظــب ﺑﺎﺷــﯾد« و ﻗــﺎﯾق را ﺑــﮫ ﺳــﻣت‬
‫ھﺎی دﯾﮕری ﺳوق ﻣﯾداد‪.‬‬
‫ذھن ھﻣﮫ ﮔروه ﻣﺷوش ﺑود اﻣﺎ ﻣن آرام ﺑودم‬
‫اﮔر ﮔﯾر ھم ﻣﯽ اﻓﺗﺎدﯾم در ﻧﮭﺎﯾت رد ﻣرز ﻣﯾﺷدﯾم ﻧﮫ اﯾﻧﮑﮫ ﺗﯾرﺑﺎران ﺷوﯾم‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪202‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣ ـﺎ اﻧﮕ ـﺎر دل ﮐ ـودک ﻣ ـرﯾم ﮔ ـواھﯽ ﺑ ـد ﻣﯾ ـداد‪ ...‬او ﺷ ـروع ﺑ ـﮫ ﮔرﯾ ـﮫ ﮐ ـرد و ﺗ ـﻼش ﻣ ـرﯾم ﺑ ـرای‬
‫ﺧﺎﻣوش ﮐردﻧش ﺑﯽ ﻓﺎﯾده ﺑود‪.‬‬
‫ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر ﺑــﺎ ﭼﮭــرهی ﺧﺷــن وﻟــﯽ ﺑــﺎ ﺻــدای آرام ﮔﻔــت‪» :‬ﺧﻔــﮫاش ﮐــن! ھــر طــور ﻣﯾﺷــود‪ .‬اﮔــر‬
‫ﺳرﺑﺎز ھﺎ ﺻداﯾش را ﺑﺷﻧوﻧد ﺣﮑم اﻋداﻣم ﺻﺎدر ﻣﯾﺷود«‬
‫ﻣرﯾم ﮔرﯾﮫ ﮐﻧﺎن ﮔﻔت‪» :‬ﭼﯾﮑﺎر ﮐﻧم ﻧﻣﯾﺷﮫ آرام «‬
‫ﻗﺎﭼ ـﺎﻗﺑر ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺧ ـون آﻟ ـود و ﺑ ـﺎ ﻓﺷ ـﺎر ﮔﻔ ـت‪» :‬اﮔ ـر ﺗ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻟﺣظ ـﮫی دﯾﮕ ـر آراﻣ ـش ﻧﮑﻧ ـﯽ‬
‫ﺧودم آراﻣش ﻣﯾﮑﻧم«‬
‫اﻣـﺎ ﮐـودک ھـر دم ﺑﯾﺷـﺗر ﻓرﯾـﺎد ﻣﯾـزد‪ .‬ﻣـرﯾم ﮐـﺎﻣﻼ ﻋـﺎﺟز ﻣﺎﻧـده ﺑـود و ھﻣـﮫی ﮔـروه ﺑـﺎ ﻟﺣظـﺎت‬
‫ﻏﯾر ﻗﺎﺑل ﭘﯾش ﺑﯾﻧﯽ ﻣﺎت ﺷﺎن ﺑرده ﺑود‪....‬‬
‫آﻧﺎ ً ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر از ﯾﺧن ﮐودک ﮔرﻓت و ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘرﺗﺎب او را ﺑﮫ درﯾﺎ اﻧداﺧت‪!......‬‬
‫ھﻣﮫﭼﯾز آﻧﻘدر ﺳرﯾﻊ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎد ﮐﮫ ﻣﻐزم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﺗﺟزﯾﮫ و ﺗﺣﻠﯾل ﮐﻧد‪!...‬‬
‫ﯾﮑﺑــﺎره ﺻــورت ﮐــودک در آب ﻓرورﻓــت و ﻣــن ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣم دﯾــدم در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ از اﺛــر ﺗــﻧﻔساش‬
‫روی آب ﺣﺑﺎب ﺗﺷﮑﯾل ﻣﯾﺷد ﭼطور ﮐودک ﺑﮫ ﻋﻣق آب رﻓت‪...‬‬
‫ﻣــرﯾم ﺗــﺎ ﻣﯾﺧواﺳــت ﻓرﯾــﺎد ﺑزﻧــد‪ ،‬ﻧــدا دھــﻧش را ﮔرﻓــت و ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺣرﮐــت ﺑــﮫ ﭘﺷــت‬
‫ﮔردﻧش‪ ،‬او را در روی ﻗﺎﯾق ﺑﯽ ھوش ﮐرد‪.......‬‬
‫ﺣس ﮐردم روﺣم از ﺷﺻت ﭘﺎﯾم ﺑﯾرون ﺟﮭﯾد‪...‬‬
‫از ﯾﮏ ﻧﻘطﮫی ﮐوﭼﮏ ﺗر از ﺳوزن اﻣﺎ آﻧﻘدر ﺳرﯾﻊ ﮐﮫ ﻟﺣظﮫی درﻧﮓ ﻧﮑرد‪.‬‬
‫روح ﻣن ﺑﺎ آن ﮐودک ﺑﮫ درﯾﺎ رﻓت و دﯾﮕر ﺑرﻧﮕﺷت‪.‬‬
‫ﻣن آن ﻟﺣظﮫ ﺑرای ﭼﻧدﻣﯾن ﺑﺎر ﻣردم‪!......‬‬

‫دﻗ ـﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌ ـد از دور ﺷ ـدن ﻧﯾ ـروی درﯾ ـﺎﯾﯽ و ﺑ ـﮫ ھ ـوش آﻣ ـدن ﻣ ـرﯾم در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ او ﺗﻘ ـﻼ ﻣﯾﮑ ـرد و‬
‫ﭼﯾﻎ ﻣﯾزد و ﻓرزﻧدم ﻣﯾﮕﻔت‪ .‬ﻣن ھﻧوز ﺑﯽ روح ﺑودم‪...‬‬
‫ﻓرﯾﺎد و ﮔرﯾﮫھﺎی ﻣرﯾم در ﮔوﺷم ﺑﮫ ﺻورت ﺳﻠوﻣوﺷن طﻧﯾن ﻣﯽ اﻧداﺧﺗﻧد‪.‬‬
‫ﻣــرﯾم ﭼﻧــد ﺑــﺎر از دﺳــت ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر ﻟــت و ﮐــوب ﺷــد و ﺗﮭدﯾــد ﺷــد ﮐــﮫ ﻣﺎﻧﻧــد ﻓرزﻧــدش ﺑــﮫ درﯾــﺎ‬
‫ﺧواھد رﻓت‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﮕر ﺑرای ﻣرﯾم ﻣﮭم ﺑود‪...‬؟‬
‫اﻟﺑﺗـــﮫ ﮐـــﮫ او ھـــم ﻣـــﯽ ﺧواﺳـــت ﺑـــﮫ آن درﯾـــﺎی ﺳـــﯾﺎه وارد ﺷـــود‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳـــت دﻧﺑـــﺎل ﮐـــودک‬
‫ﻣﻌﺻ ـوﻣش ﺑﮕ ـردد و او را ﺑﯾﺎﺑ ـد‪ .‬او را ﺑﻐ ـل ﺑﮕﯾ ـرد و ﻧ ـوازش ﮐﻧ ـد ‪ ....‬ھ ـر ﭼﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ اروﭘ ـﺎ‬
‫ﻧرﺳﻧد‪....‬‬
‫ﺳــﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌــد ﮐــﮫ ﻣــرﯾم ظــﺎھرا آرام ﺷــده ﺑــود و ھﻣــﮫ از ﺑﺎﺑــت او ﺧــﺎطرﺟﻣﻊ ﺷــده ﺑودﻧــد‪ .‬روی‬
‫ﻣﻐ ـز ﺷ ـﺎن ﻓﺷ ـﺎر وارد ﻣﯾﮑردﻧ ـد ﮐ ـﮫ آن واﻗﻌ ـﮫ دردﻧ ـﺎک را ﻓراﻣ ـوش ﮐﻧﻧ ـد و ﺑ ـﮫ ﻧزدﯾ ـﮏ ﺷ ـدن ﺑ ـﮫ‬

‫ ‬ ‫ ‪203‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھ ـدف ﺷ ـﺎن ﻓﮑ ـر ﮐﻧﻧ ـد‪ ،‬وﻟ ـﯽ ﻣﻐ ـز ﻣ ـن ﺗﻣ ـﺎم ﻏمھ ـﺎ را ﺟﻠ ـوی راھ ـش ﻣ ـﯽ آورد و درد ﻣﯾﮑﺷ ـﯾد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﻣﻐز ﻣن از زﺟر ﮐﺷﯾدن ﻟذت ﻣﯾﺑرد‪.‬‬
‫ﻣ ـرﯾم ﯾﮑﺑ ـﺎره ﺳ ـرﺟﺎﯾش ﻧﺷﺳ ـت ﮔوﯾ ـﺎ ﭼﯾ ـزی ﺷ ـوﻣﯽ ﺑ ـﮫ ﻓﮑ ـرش رﺳ ـﯾد و در ﯾ ـﮏ ﻟﺣظ ـﮫ ﺧ ـودش‬
‫را ﺑﮫ درﯾﺎ اﻧداﺧت‪.‬‬
‫آﻧﻘدر ﺳرﯾﻊ‪ ،‬آﻧﻘدر آرام‪ ،‬آﻧﻘدر ﻧﺎﺧودآﮔﺎه‪ ...‬ﮐﮫ در ﻟﻔظ ﻧﻣﯾﮕﻧﺟد‪....‬‬
‫***‬
‫ھﻔﺗــﮫھﺎی ﺑﻌــد ﺟﺳــدش را ﮐــﮫ از ﺑرﺧــورد ﺑــﺎ ﺻــﺧرهھﺎی درﯾــﺎ و ﺣﻣﻠــﮫی ﺣﯾواﻧــﺎت درﯾــﺎﯾﯽ‬
‫ﻗﺎﺑــل ﺷﻧﺎﺳــﺎﯾﯽ ﻧﺑــود در ﺣــﺎﻟﯽ ﺑــﮫ ﺳــﺎﺣل رﺳــﯾده ﺑــود ﮐــﮫ ﮔــردن ﺑﻧــد اﺳــم ﷲ ھﻧــوز ھــم در‬
‫ﮔردﻧش وﺟود داﺷت‪....‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺟﺳد ﺑرای ﺷﻧﺎﺳﺎﯾﯽ ﺑرده ﺷده ﺑود ‪...‬‬
‫دﯾﮕر ﭼﯾزی ﺑرای ﺷﻧﺎﺧﺗش ﻣوﺟود ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﭘ ـدر و ﻣ ـﺎدرم و زﻟﻣ ـﯽ ﺑﺑ ـری ﺑ ـﺎ آن اﺳ ـم »ﷲ« او را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﺳ ـﺑت داده و ﺟﺳ ـد را ﺑ ـﮫ ﻋﻧ ـوان‬
‫اﻗﺎرب ﺷﺎن ﺗﺣوﯾل ﮔرﻓﺗﻧد‪....‬‬
‫و اﯾــن ﺑــود ﮐــﮫ راﺣﯾــل ﺑــرای آﻧﮭــﺎ ﻣــرده ﺑــود و ﺑــﺎ آدﻣــﯽ دﯾﮕــر ھﻧــوز روی زﻣــﯾن ﺑــﮫ ﺳــوی‬
‫ﺳرﻧوﺷت ﻧﺎﻣﻌﻠوم در ﺣرﮐت ﺑود‪.......‬‬
‫ﺑ ـﺎﻻﺧره اﺳ ـم »ﷲ« ﯾﺎدﮔ ـﺎری ﻣ ـﺎدرﺑزرﮔم ﺑ ـرای ﻧﺟ ـﺎت ﻣ ـن ﮐ ـﺎری ﮐ ـرد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺑ ـرای ﻣ ـرﯾم‬
‫آراﻣش اﺑدی ﺑﺧﺷﯾد‪!.....‬‬

‫******‬

‫ﺑوداﭘﺳت؛ ﺳﭘﺗﺎﻣﺑر ‪2007 ،‬‬

‫از ﻣ ـرز ﺻرﺑﺳ ـﺗﺎن ﺗ ـﺎ ﺑوداﭘﺳ ـت ﻣ ـﺎ ﺳ ـﻔری ﺳ ـﺧﺗﯽ داﺷ ـﺗﯾم‪ .‬ﺑ ـﺎ ﮔذﺷ ـﺗن از درﯾ ـﺎی اژه و ﺟزاﯾ ـر‬
‫ﯾوﻧــﺎن ﻣــن و ﻧــدا ﺑــﺎ ﺗﻌــدادی اﻧــدﮐﯽ ﮐــﮫ ﺗواﻧﺳــﺗﮫ ﺑودﻧــد ﺑــﺎ ﻣــﺎ راه را اداﻣــﮫ دھﻧــد از ﺑﻠﻐﺎرﯾــﺎ و‬
‫ﺻرﺑﺳ ـﺗﺎن ﮔذﺷ ـﺗﯾم و ﺑﺎﯾ ـد ﭼﻧ ـد ﮐﺷ ـور دﯾﮕ ـر را ط ـﯽ ﻣﯾﮑ ـردﯾم ﺗ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺻ ـد ﻧ ـدا ﻣﯾرﺳ ـﯾدﯾم‪ .‬ﻧ ـدا‬
‫ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ آﻟﻣﺎن ﺑرود وﻟﯽ ﻣﻘﺻد ﻣن ﻧﺎﻣﻌﻠوم ﺑود‪.‬‬
‫وﻗﺗـﯽ ﺑـﮫ ﺑوداﭘﺳـت رﺳـﯾده ﺑـودﯾم ﻣـﺎ ﻧـﺎن داﺷـﺗﯾم‪ ،‬اﻣـﺎ ﮐـم ﺑـود‪ ،‬ﭘـس ﻧﺎﭼـﺎر ﺷـدﯾم ﺑـﮫ ﻋـوض ﻧـﺎن‬
‫آب ﺑﻧوﺷﯾم‪.‬‬
‫ﺑﯾن ﺟﻧﮕل ھﺎ ﭘﯾﺎدهروی ﮐردﯾم و در ھﻣﯾن راهھﺎ ﭘﺎھﺎیﻣﺎن زﺧﻣﯽ و ﺧراﺷﯾده ﻣﯽﺷد‪.‬‬
‫در ﺟرﯾــﺎن ﺳــﻔر‪ ،‬وﻗﺗــﯽ در ﺟﻧﮕــل ﺑــودﯾم‪ ،‬در ھﻣﺎﻧﺟــﺎ ﻣﯾﺧواﺑﯾــدﯾم‪ .‬وﻗﺗــﯽ در ﮐوهھــﺎ ﻣﯾﺑــودﯾم‪،‬‬
‫در ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﻣﯾﺧواﺑﯾدﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪204‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـن ﻗﺎﭼ ـﺎﻗﺑر را ﻧﻣﯾﺷ ـﻧﺎﺧﺗم؛ ﻧ ـدا ﺑ ـﺎ او ﻣﻌﺎﻣﻠ ـﮫ ﮐ ـرده ﺑ ـود‪ .‬ﻗﺎﭼ ـﺎﻗﺑران در ط ـول راه ﭼﻧ ـدﯾن ﻣرﺗﺑ ـﮫ‬
‫ﺗﺑدﯾل ﻣﯾﺷدﻧد و ﻣﺛل ﯾﮏ زﻧﺟﯾر ﻣﺗوﺳل ﺑﮫ ھم ﮐﺎر ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ھﻣﯾﻧط ـور ﯾ ـﮏ ﺑ ـﺎر ﮐ ـﮫ زﻣ ـﺎن ﺗﺑ ـدﯾﻠﯽ ﻗﺎﭼ ـﺎﻗﺑر ﻓ ـرا رﺳ ـﯾده ﺑ ـود ﻣ ـﺎ را در ﺟﻧﮕ ـل ﻣﻧﺗظ ـر ﮔذاﺷ ـت‬
‫و ﺧــودش رﻓــت‪ .‬اوﮔﻔــت ﮐــﮫ ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر دﯾﮕــری دﻧﺑــﺎل ﻣــﺎ ﺧواھــد آﻣــد ﺗــﺎ ﻣــﺎ را ﺑــﮫ ﻧﺣــوی ﺑــﮫ‬
‫ﮐﺷور اﺗرﯾش ﺑﺑرد‪.‬‬
‫ﭼ ـﺎرهﯾﯽ ﻧداﺷ ـﺗﯾم ﺑﺎﯾ ـد ﻣﻧﺗظ ـر ﻣﯾﻣﺎﻧ ـدﯾم‪ .‬ﻣ ـن روی ﯾ ـﮏ درﺧ ـت ﺑرﯾ ـده ﺷ ـده ﮐ ـﮫ ﻓﻘ ـط رﯾﺷ ـﮫاش در‬
‫زﻣﯾن ﻣﺎﻧده ﺑود ﻧﺷﺳﺗم ﺑﮫ ﭘﺎھﺎی زﺧﻣﯽام ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫ﻧ ـدا ھ ـم ﮐﻧ ـﺎرم ﻧﺷﺳ ـت و ﺑ ـﺎ ﻧﺎﻟ ـﮫ ﮔﻔ ـت‪» :‬وااای ﺧ ـدا! ﻣﯾﻣﯾ ـرم! ﺧ ـدا از ھ ـﯾﭻ ﮐ ـدام ﺗ ـﺎن ﻧﮕ ـذرد ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣرا ﺑﮫ اﯾن روز رﺳﺎﻧدﯾد‪«.‬‬
‫ﻧ ـدا دﺧﺗ ـری ﺑﯾﺳ ـت ﺳ ـﺎﻟﮫای ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻻﻏ ـری ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﮔﻣ ـﺎن ﻣﯾرﻓ ـت ھ ـﯾﭻ ﭼرﺑ ـﯽ در ﺑ ـدن ﻧ ـدارد‪ .‬او‬
‫ﺻــورت ﮐوﭼــﮏ و ﭘوﺳــت ﺳــﻔﯾد داﺷــت‪ .‬او ﻧﺎزداﻧــﮫ ﺑــزرگ ﻧﺷــده ﺑــود اﻣــﺎ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردی از‬
‫ﻋﺎﻟم ادا و اطوار آﻣده اﺳت‪.‬‬
‫او ﺧ ـود را روی ﻣ ـن وﻟ ـو ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـرا ﺑ ـﺑﺧش وﻟ ـﯽ ﻧﯾ ـﺎز دارم ﺟ ـﺎی ﺗﮑﯾ ـﮫ ﮐ ـﻧم‪ .‬ﺑ ـﺎورم‬
‫ﻧﻣﯾﺷد ﯾﮏ روز ﺟﺎی ﺑﺎﺷم ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﺑﮫ آن ﺑﺎﻟشھﺎی ﺑﯽ ارزش ﻣﺎدرم ﻣﺣﺗﺎج ﺑﺷم‪«....‬‬
‫ﺑﻌ ـد از ﭼﻧ ـد ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ ﻣﮑ ـث ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﮫ ﮐ ـﯽ ﺑﮕ ـم ﺧ ـدا‪...‬؟! ﯾ ـﮏ ﮐﯾ ـف ﭘ ـر از ﭘ ـول دارم اﻣ ـﺎ از ﺑ ـﯽ‬
‫ﻏذاﯾﯽ ﻣﯾﺧواھم ﺑﻣﯾرم‪!....‬‬
‫ھ ـﯽ راﺣﯾ ـل! اﮔ ـر اﯾﻧﺟ ـﺎ ﻣ ـوردم‪ ،‬ﺳ ـر ﻗﺑ ـرم ﺑﻧ ـوﯾس در ﮐﻧ ـﺎر ﭘولھ ـﺎﯾش از ﮔرﺳ ـﻧﮕﯽ ﻣ ـرد‪!....‬‬
‫ﻣردهﺷور ﺗو ﺑﺑرن اﻣﯾر!«‬
‫ﭘرﺳﯾدم‪» :‬اﻣﯾر ﮐﯾﺳت؟«‬
‫ﻧدا‪ »:‬دوﺳت ﭘﺳرم«‬
‫ﻣـن‪» :‬ﯾﻌﻧـﯽ ارزش داﺷـت ﺑـرای ﯾـﮏ ﻧﻔـر ﺑـﯽ ﺑﻧـد و ﺑـﺎر ﮐﺷـورت را ﺑـﺎ اﯾـن ھﻣـﮫ ﺧـواری رھـﺎ‬
‫ﮐﻧﯽ‪...‬؟«‬
‫ﻧ ـدا‪» :‬دﺧﺗ ـر‪ !...‬ﻣﻧ ـو ﻣﯾﮑﺷ ـﺗن‪ ....‬ﻣﯾﻔﮭﻣ ـﯽ ﭼ ـﯽ ﻣ ـﯾﮕم ‪ .‬ﻣ ـن‪ ...‬ﻧ ـدا‪ .....‬دﺧﺗ ـری ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺟ ـواﻧﯽ‬
‫و زﯾﺑﺎﯾﯽ را ﻣﯾﺧواﺳﺗن ﺑﺑرن زﯾر ھﻔﺗﺎد ﺧروار ﺧﺎک! ﺣﯾف ﻣن ﻧﯾﺳت‪..‬؟ «‬
‫ﻣن‪» :‬ﮐﺷﺗن ﺗو ھم ﺑﮫ دﻟﯾل ارﺗﺑﺎط ﺑﺎ اﻣﯾر ﺑود ﺑﺎزم ارزش داﺷت‪..‬؟«‬
‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﺎ ﺳــﮑوت ﻧــدا ﻣواﺟــﮫ ﺷــدم ﮔﻔــﺗم‪ »:‬ﭘﺎﮐﺳــﺗﺎن ﺧﺎﻧــﮫ ﻣــﺎ را ﻣوﺷــﮏ ﺑــﺎران ﮐــرد‪ .‬ﺑــرادر‬
‫ھﺷــت ﺳــﺎﻟﮫام زﯾــر آوار ھــﺎ ﻣــرد‪ .‬ﻣﺟﺑــور ﺷــدﯾم ﮐﺷــورم را ﺗــرک ﮐﻧــﯾم‪ .‬در اﯾــران ﺳــرﺑﺎزان‬
‫ﮐﺷــورت ﻣــﺎ را ﻣﯾﺧواﺳــﺗﻧد ﺗﯾرﺑــﺎران ﮐﻧﻧــد‪ .‬ھــر ﭼــﮫ داﺷــﺗﯾم ﺑراﯾﺷــﺎن در ﻣــرز رھــﺎ ﮐــردﯾم‪....‬‬
‫« دﻟــم ﻧﺧواﺳــت ﺑــﺎﻗﯽ ﺳرﮔذﺷــﺗم را ھــم ﺑــﮫ ﻧــدا ﺗﻌرﯾــف ﮐــﻧم‪ .‬ﻣــرا اﻧــدوھﯽ ﮐﺷــﺗﮫ ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﺎ‬
‫ھﯾﭼﮑس ﻧﮕﻔﺗﮫ ﺑودم‪...‬‬
‫ﻣﺎدر ﺑزرﮔم ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬دل ﺳﻔره ﻧﯾﺳت ﮐﮫ ﭘﯾش روی ھر ﮐس ﺑﮕﺳﺗراﻧﯽاش‪«.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪205‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧ ـدا اﻧﮕ ـﺎر ﺗﺣ ـت ﺗ ـﺎﺛﯾر رﻓﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـد ﮔﻔ ـت‪ » :‬اﺻ ـﻼ ﮔ ـور ﭘ ـدر ﺳ ـرﺑﺎزان ﻣ ـﺎ؛ ھﻣ ـﮫ ﺷ ـون ﺑ ـرن ﺑ ـﮫ‬
‫ﺟﮭــﻧم‪ ،‬ﺧــود ﻣــﺎ ازﺷــﺎن ﻣﺗﻧﻔــرﯾم‪ .‬ﮐﺷــور ﻣــﺎ اﮔــر ﺟﻧــﮓ ﻧﯾﺳــت ﺑــﺎزھم ﻣــردم اﺣﺳــﺎس ﺧﻔﮕــﯽ‬
‫ﻣﯾﮑﻧﻧد‪ .‬از دﺳت اﯾن ﻧظﺎم اﻧﺣﺻﺎرﮔرا و ﻣﺣدودﮐﻧﻧده‪!....‬‬
‫در اﯾ ـران‪ ،‬ﻣ ـن و ﮐﺳ ـﯽ ﻣﺛ ـل ﻣ ـن ﺟ ـﺎی ﻧ ـدارد‪ .‬ھ ـر ﭼ ـﮫ ﻣ ـﻼ اﺳ ـت ﺑﺎﯾ ـد در راس ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬ﺣﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ‬
‫ﻟﺑﺎﺳــت ﮔﯾــر ﻣﯾدھﻧــد‪ .‬در ﯾــﮏ اداره دوﻟﺗــﯽ اﮔــر ﺑــری ﺑﺎﯾــد ﺑﯾﺳــت ﺗﮑــﮫ ﺳــﯾﺎه ﺑــﮫ ﺟﺎﻧــت وﺻــل‬
‫ﮐﻧــﯽ ﮐــﮫ اﻧﮕــﺎر ﺑــﯽ ﺣﺟــﺎب ﻧﺑﺎﺷــﯽ‪ !.‬ﻧﻣﯾﺗــواﻧﯽ از ﻣﺣﺻــوﻻت ﺧــﺎرﺟﯽ اﺳــﺗﻔﺎده ﮐﻧــﯽ ﺑﺎﯾــد از‬
‫ﻣﺣﺻــوﻻت ﺧودﻣــﺎن اﺳــﺗﻔﺎده ﮐﻧــﯾم‪ .‬ﺣﺗــﯽ ﻧﻣﯾﺗــوﻧﯽ راﺣــت ﯾــﮏ ﻣﯾوزﯾــﮏ در ﮔوﺷــﯽات ﮔــوش‬
‫ﮐﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﯾﮕوﯾﻧد ﺣرام را ﺑﮫ ﻣوﺑﺎﯾل ﺧود ﺟﺎ داده اﺳت‪«.‬‬
‫ﺑﻌد ﭘرﺳﯾد‪» :‬آﯾﺎ در ﮐﺷور ﺷﻣﺎ ﺑﮫ ﻟﺑﺎس و ﻣوزﯾﮏ و اﯾن ﭼﯾزا ﮔﯾر ﻣﯾدھﻧد‪..‬؟«‬
‫ﻣـن ﺑـﺎ ﮐﻣـﯽ ﻓﮑـر ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﻧـﮫ ﻧﻣﯾدھﻧـد! ﺣﻘﯾﻘﺗـﺎ در ﮐﺷـور ﻣـن آﻧﻘـدر ﻣﺳـﺎﻟﮫ اﺳـت ﮐـﮫ وﻗـت ﺑـرای‬
‫اﯾن ﭼﯾزا ﭘﯾدا ﻧﻣﯾﺷود‪«!...‬‬
‫ﻧ ـدا ﺑ ـﺎ ﺧﺷ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬در اﯾ ـران زن ﺑﺎﯾ ـد ﻓﻘ ـط ﺳ ـﯾﺎه ﺑﭘوﺷ ـد ﭼ ـون ﻣردھ ـﺎ ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ ﺳ ـﯾﺎه ﺑ ـﯽ ﻣﯾ ـل‬
‫اﻧد و اﯾن ﺑﺎﻋث ﻣﯾﺷﮫ ﮐﮫ ﺑﮫ اوﻧﺎ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻧﻧد‪.‬‬
‫ﻣﮕر زن ﻋزادار اﺳت‪...‬؟‬
‫اﺻ ـﻼ ﻧﻘ ـل ﻗ ـول ﻣﻌ ـروف را ﻧﺷ ـﻧﯾدی ﮐ ـﮫ ﻣ ـﯾﮕن ‪ :‬ھ ـر ﻗ ـدر ﺑ ـﮫ زن ﺑﮕ ـوﯾﯽ ﮐ ـﮫ ﭘﻧﮭ ـﺎن ﺷ ـو! او را‬
‫دﻏدﻏﮫی ﻧﺷﺎن دادن ﺑﯾﺷﺗر ﺷود‪ !....‬وﺧﻠق را از ﻧﮭﺎن ﺷدن او رﻏﺑت ﺑﮫ آن ﺑﯾﺷﺗر ﮔردد!‬
‫زﻧ ـﺎن اﯾراﻧ ـﯽ ھ ـم اﯾﻧط ـور اﻧ ـد از ﺑ ـس در ﻗﯾ ـد ﺑودﻧ ـد ﻣﯾﮕوﯾﻧ ـد آزادی ﭼ ـﮫ طﻌﻣ ـﯽ ﺧواھ ـد داﺷ ـت ‪.‬‬
‫ھﻣﮫﺷﺎن ﻗﺑل از ازدواج ﺑﺎ ﯾﮑﯽ راﺑطﮫ دارﻧد اﺻﻼ اﯾن ﻋﺎدی ﺷده اﺳت‪!....‬‬
‫ﺧودم ﺑﺎ اﻣﯾر ﭼﻧد ﺳﺎل راﺑطﮫ داﺷﺗم‪«.‬‬
‫ﺑﻌـد در ﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﮫ ﻟﺑﺧﻧـد ﻣﯾـزد اداﻣـﮫ داد‪» :‬ﻣـﺎ در داﻧﺷـﮑده ﭘزﺷـﮑﯽ ﺑـﺎ ھـم آﺷـﻧﺎ ﺷـدﯾم‪ .‬او ﺟـذاب‬
‫ﺗ ـرﯾن و ﭘوﻟ ـدارﺗرﯾن ﭘﺳ ـر ﮐ ـﻼس ﺑ ـود وﻟ ـﯽ ﻣﯾ ـداﻧﯽ وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن دوﺳ ـت ﺷ ـد ھﻣ ـﮫ دﺧﺗ ـر ھ ـﺎ از‬
‫ﺣﺳــﺎدت ﻣﯾﺗرﮐﯾدﻧــد‪ .‬اﻣــﺎ اﻣــﺎن از ﺧــﺎﻧوادهی ﻋﻘبﻣﺎﻧــدهی ﻣــن‪ !...‬وﻗﺗــﯽ ﺑــرای اﻣﯾــر اﺑروھــﺎﯾم‬
‫را اﺻﻼح ﮐردم ﮐﺎش ﻣﯾدﯾدی ﮐﮫ ﻣﺎدرم ﭼﮫ روزی ﺑﮫ ﺳرم آورد‪.‬‬
‫اﻣﯾــر ﻣﯾﮕﻔــت ﺑﺎﯾــد ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــرای او اﺻــﻼح ﺑﺎﺷــم وﻟــﯽ ﻣــﺎدرم ﻣﯾﺧواﺳــت ﯾــﮏ دﺧﺗــر ﻧﺟﯾــب‬
‫ﺑﻣﺎﻧم‪ .‬ﻣﮕر اﺻﻼح اﺑرو و ﺻورت از ﻧﺟﺎﺑت ﭼﯾزی ﮐم ﻣﯾﮑﻧد‪...‬؟‬
‫ﻋﺟب‪...‬‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﺑرای اﯾﻧﮑﮫ دﺧﺗری ﻧﺟﯾب ﺑﺎﺷﯽ ﺑﺎﯾد اﺑروھﺎﯾت روی ﭼﺷﻣﺎﯾت ﺑﺎﺷد؟‬
‫ﯾﺎ رﯾش ﺑﺎﯾد درﺑﯾﺎری‪....‬؟ ﻣزﺧرف اﺳت‪.‬‬
‫ﺗو ﻓﮑر ﮐن ﮐﮫ ﺑرای اﯾﻧﮑﮫ ﻋﺎﺷق ﺷده ﺑودم ﻣﯾﺧواﺳﺗﻧد ﻣرا ﺑﮑﺷﻧد‪!...‬‬
‫ﮐ ـﺎش ﻣﯾدﯾ ـدی ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای اﻣﯾ ـر ﭼ ـﮫ ﮐﺎرھ ـﺎی ﮐ ـردم‪ .‬ﺑ ـراﯾش ﺳ ـﻧﮓ ﺗﻣ ـوم ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـودم‪ .‬وﻟ ـﯽ ‪...‬‬
‫او ﻣﻧ ـو ول ﮐ ـرد‪ ....‬ﺣ ـﺎﻻ ھ ـم ﻣﮭ ـم ﻧﯾﺳ ـت‪ ،‬ﻓراﻣوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـﻧم‪ .‬ﻻاﻗ ـل ﭘ ـوﻟش ﮐ ـﮫ ھﺳ ـت ﺗ ـﺎ ﭼﻧ ـد‬

‫ ‬ ‫ ‪206‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺳـ ـﺎل ﻣﯾﺷـ ـﮫ راﺣـ ـت ﺑﺧـ ـورم و ﺑﺧـ ـواﺑم‪ .‬ﺗـ ـﺎ وﻗﺗـ ـﯽ ﺑـ ـﺎ ھﻣـ ـﯾم ﭘـ ـول ﺗـ ـو را ھـ ـم ﻣﯾـ ـدم‪ ،‬دوﺳـ ـت‬
‫ﮐوﭼوﻟو‪«!....‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺗ ـو ﺑ ـﮫ آﻟﻣ ـﺎن ﻣﯾ ـروی وﻟ ـﯽ ﻣ ـن ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـرم‪ .‬ﺧ ـﺎﻧوادهام ﻗ ـرار اﺳ ـت آﻧﺟ ـﺎ ﺑروﻧ ـد و‬
‫ﻣـرا ﭘﯾـدا ﺧواھﻧـد ﮐـرد‪ .‬داﺳـﺗﺎﻧش ﻣﻔﺻـل اﺳـت وﻟـﯽ ﻣـن از ﭘـﯾش اوﻧـﺎ ﻓـرار ﮐـردم‪ .‬ﻣـن ﻣﺟﺑـورم‬
‫ﺑﺎﻻﺗر ﺑروم‪ ....‬ﺷﺎﯾد ﻟﻧدن‪«!...‬‬
‫ﻧدا‪» :‬ﺑﺎﺷد! ھر ﺟﺎ رﻓﺗﯽ ﺗﺎ آﺧر ﮐﻣﮏات ﻣﯾﮑﻧم‪«.‬‬
‫و ﺑﻌــد ﺑﻠﻧــد ﺷــد و ﺑــﮫ ﺑﻘﯾــﮫ ھﻣراھــﺎن ﮔــروه ﮔﻔــت‪» :‬ﺑزﻧﯾــد ﮐــﮫ ﺑرﻗﺻــﯾم ﮐﻣــﯽ ﺣــﺎل ﻣــﺎن‬
‫ﻋوض ﺷود‪ .‬ھﯽ ﺗو‪ !...‬طﺑل ﺑزن ﭘﺳر ﺟﺎن‪«..‬‬
‫ﭘﺳ ـره ﺑ ـر روی ﭼ ـوب طﺑ ـل زد و ﻧ ـدا ﺷ ـروع ﮐ ـرد ﺑ ـﮫ ﺧواﻧ ـدن و رﻗﺻ ـﯾدن‪» :‬دﺧ ـت ﺷ ـﯾرازی!‬
‫ﻧﺎز و ﺗن ﻧﺎزی‪ !...‬ﭼﮭﺎرﻗد ﮔل ﮔﻠﯽ ﺗو ﭼﯽ ﻣﯾﺷﮫ ﻧﻧدازی‪...‬؟«‬
‫او دﺳــﺗش را ﭘــﯾش ﮔوﺷــش ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود و طــوری ﮐﻣــرش را ﻣﯾﭼرﺧﺎﻧــد ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردی ﺑــدﻧش‬
‫اﺳﺗﺧوان ﻧدارد‪...‬‬
‫ﯾﮑـﯽ از ﻣﮭـﺎﺟرﯾن ﮐـﮫ او ھـم اھـل اﯾـران ﺑـود ﮔﻔـت‪» :‬ﻋﺟـب‪ !...‬ﭼﻧـدان ﺑـدﻧﯽ ﭼـﺎق و ﭼﻠـﮫی ھـم‬
‫ﻧداری‪ .‬ﮐﮫ اﯾﻧطور ﻣﯾرﻗﺻﯽ‪ .‬دل ﻣﺎن ﺑد ﺷد‪«...‬‬
‫و ﻧدا رﻗص را رھﺎ ﮐرده و ﺑﮫ ﺟﺎﻧش دوﯾد‪......‬‬

‫***‬
‫ﻣ ـن و ﻧ ـدا در اﯾﺳ ـﺗﮕﺎه ﻗط ـﺎر آھ ـن ﮐﯾﻠﯾﺗ ـﯽ رﺳ ـﯾده ﺑ ـودﯾم‪ ،‬اﻣ ـﺎ ﻧﻣ ـﯽ ﺧواﺳ ـﺗﯾم ﮐ ـﮫ ﺳ ـوار رﯾ ـل ﺑ ـﮫ‬
‫طــرف اﺗــرﯾش ﺷــوﯾم‪ ،‬ﭼــون ﻣﯾﺗرﺳــﯾدﯾم در آﻧﺟــﺎ ﭘــوﻟﯾس اﺗــرﯾش ﻧﺷــﺎن اﻧﮕﺷــت ﻣــﺎ را ﻧﮕﯾــرد و‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎﻧدن در اﺗرﯾش ﭼﺎﻧس رﻓﺗن ﻧدا ﺑﮫ آﻟﻣﺎن را از دﺳت ﺑدھﯾم‪.‬‬
‫ﺑﻧـﺎﺑراﯾن ﻣﺟﺑـور ﺷـدﯾم ﺑـﺎ ﻗﺎﭼـﺎﻗﺑر ﺟدﯾـد ﭘـﺎی ﭘﯾـﺎده اﻣـﺎ از راهھـﺎی ﻣﯾـﺎﻧﺑر و ﮐوﺗـﺎه ﺗـر ﺑـﮫ ﺳـﻣت‬
‫اﺗرﯾش ﺑرﯾم‪.‬‬
‫آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـﺎ اﻓﻐﺎنھ ـﺎ و اﯾراﻧﯽھ ـﺎ رﻓﺗ ـﺎر ﺧ ـوﺑﯽ ﺻ ـورت ﻧﻣﯾﮕرﻓ ـت و ھﻣ ـﮫ ﺗوﺟ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻋ ـرب ھ ـﺎ‪ ،‬ﺑ ـﮫ‬
‫ﺧﺻوص ﺑﮫ ﺳوریھﺎ ﺑود‪.‬‬
‫روزھ ـﺎ ﭘ ـس از ﮔذﺷ ـﺗن از ﮐﺷ ـور اﺗ ـرﯾش و رﺳ ـﯾدن ﺑ ـﮫ اﯾﺗﺎﻟﯾ ـﺎ‪ ،‬ﻣ ـن و ﻧ ـدا در اﯾﺗﺎﻟﯾ ـﺎ از ھ ـم ﺟ ـدا‬
‫ﺷدﯾم‪.‬‬
‫او ﺑ ـﺎ ﻣﻘ ـداری ﭘ ـول و ﺷ ـﻣﺎرهی ﺗﻣﺎﺳ ـﯽ ﮐ ـﮫ در ﺑ ـﯾﮕم ﮔذاﺷ ـت ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺻ ـد آﻟﻣ ـﺎن و ﻣ ـن ﺑ ـﮫ ﻣﻘﺻ ـد‬
‫ﻟﻧدن ﺑﮫ راه اﻓﺗﺎدﯾم‪.‬‬
‫دو ﻣ ـﺎه ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﻣ ـن از ﮐﻧ ـﺎر ﺧ ـﺎﻧوادهام ﺟ ـدا ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬اﻣ ـﺎ ھ ـﯾﭻ ﺣﺳ ـﯽ دﻟﺗﻧﮕ ـﯽ ﻧﺳ ـﺑت ﺑ ـﮫ‬
‫آﻧﮭﺎ ﭘﯾدا ﻧﮑرده ﺑودم‪ ،‬ھر ﭼﻧد دﺷوار ﺗرﯾن روزھﺎی ﺳﻔر را ﮔذﺷﺗﺎﻧده ﺑودم‪.....‬‬
‫ﭘﯾدا ﺑـود ﮐـﮫ ﻣـﺎﺑﻘﯽ زﻧـدﮔﯽام را ﻧﯾـز ﻣﯽﺗـواﻧم ﺗﻧﮭـﺎ ﺑـﮫ ﺳـر ﺑﺑـرم‪ .‬دﯾﮕـر ﺑـﮫ ﺑﯽﮐﺳـﯽ ﻋـﺎدت ﮐـرده‬
‫ﺑودم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪207‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آن زﻣــﺎن ﺷــﺎﻧزده ﺳــﺎل داﺷــﺗم اﻣــﺎ دل و ﺟــرات ﯾــﮏ زن ﮐﮭــن ﺳــﺎل را ﭘﯾــدا ﮐــرده ﺑــودم‪ .‬ﺑــﺎ‬
‫ﺗ ـرس ھ ـﺎﯾم ﻣﻘﺎﺑ ـل ﺷ ـده ﺑ ـودم و دﯾﮕ ـر از ھ ـﯾﭻ ﭼﯾ ـز ﻧﻣﯾﺗرﺳ ـﯾدم‪ .‬در ﺳ ـن ﮐ ـم‪ ،‬ﺑ ـدﺗرﯾن ﺣ ـوادﺛﯽ را‬
‫ﮐﮫ ﻣﯾﺷد ﺳر ﯾﮏ دﺧﺗر اﻓﻐﺎن ﺑﯾﺎﯾد را ﺗﺟرﺑﮫ ﮐرده ﺑودم دﯾﮕر ﺑﺎﯾد از ﭼﮫ ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪.....‬؟‬
‫آدم ھﺎ ﭘس از ﺻدﻣﮫ دﯾدن اﺳت ﮐﮫ ﺗﻐﯾﯾر ﻣﯾﮑﻧﻧد‪!...‬‬
‫ﺑﯽ ﺑﺎک ﺷده ﺑودم‪....‬‬
‫طــوری ﺷــده ﺑــودم ﮐــﮫ زن ﯾــﺎ ﻣــرد ﺑــودﻧم ﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﻧﻣﯾﮑــرد از ھﻣــﮫی واﺑﺳــﺗﮕﯽ ھــﺎ رھــﺎ ﺷــده‬
‫ﺑودم‪...‬‬
‫رھﺎﯾﯽ از ﻣﺳﺎﯾل ﺟﻧﺳﯾﺗﯽ‪،‬‬
‫رھﺎﯾﯽ از ﻣﺳﺎﯾل ﻋﺑﺎدﺗﯽ و دﯾﻧﯽ‪،‬‬
‫رھﺎﯾﯽ از ﻣﺳﺎﯾل ﻗراﺑﺗﯽ و دوﺳﺗﯽ‪،‬‬
‫رھﺎﯾﯽ از ھر ﻧوع ﻋﺎطﻔﮫ و ﭼﯾزی ﻣرﺑوط ﺑﮫ ﻋﺷق‪...‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم آزاد و رھﺎ ﺷدهام‪...‬‬
‫ﺑﮫ ﺳﮑوت ﺧو ﻣﯾﮕرﻓﺗم و آﻧﻘدر ﺑﯽ ﺣﺿور ﺷده ﺑودم ﮐﮫ ھﻣﮫ ﻓراﻣوﺷم ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ﺑﮫ دﻧﯾﺎ آﻣده ﺑودم ﮐﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫اﻣــﺎ اﯾــن ﯾــﮏ ﺗــوھم ﺑــود! ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺳــﺎل ھــﺎ ﺑﻌــد در ﺟــﺎی دﯾﮕــر‪ ،‬در ﻋﺻــری دﯾﮕــر‪ ،‬در‬
‫زﻣــﺎﻧﯽ ﮐــﮫ ﻓﮑــر ﻧﻣــﯽ ﮐــردم و اﺻــﻼ اﻧﺗظــﺎرش را ﻧداﺷــﺗم‪ ...‬در ﭼﺷــﻣﺎن درﯾــﺎﯾﯽ ﯾــﮏ ﭘﺳــر‬
‫داﺧــل ﻣﯾﺷــوم و در آن ﺑﺣــر آﺑــﯽ ﺷــﻧﺎور ﺷــده و طﻌــم آزادی ﺣﻘﯾﻘــﯽ را آن زﻣــﺎن اﺳــت ﮐــﮫ‬
‫ﻣﯾﭼﺷم‪....‬‬

‫***‬
‫ﻟﻧدن؛ دﺳﺎﻣﺑر‪2007 ،‬‬

‫ﺷ ـب اول در ﻟﻧ ـدن در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ھ ـوا ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺳ ـرد ﺑ ـود روی ﯾ ـﮏ ﭼ ـوﮐﯽ دراز در ﯾ ـﮏ دﺳﺗﺷ ـوﯾﯽ‬
‫ﻋﻣ ـوﻣﯽ ﺧواﺑﯾ ـدم‪ .‬ﻣﺣ ـﺎﻓظ آن دﺳﺗﺷ ـوﯾﯽ ﻣ ـرا ﺧﯾ ـﺎل ﯾ ـﮏ ﮔ ـدا ﮐ ـرده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺟ ـﺎی ﺑ ـرای رﻓ ـﺗن‬
‫ﻧدارم‪.‬‬
‫ﺑﮫ زﺑﺎﻧم ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾد ﻣن ھم اﻧﮕﻠﯾﺳﯽ ﺑﻠد ﻧﺑودم‪.‬‬
‫وﻟــﯽ اﺟــﺎزه داد در ﯾــﮏ ﻗﺳــﻣت ﭘــﺎک دﺳﺗﺷــوﯾﯽ ﺑﺧــواﺑم‪ .‬ﺷــﺑﯾﮫ ﺑﻐــض ﻧــوزادی ﮐــﮫ ﺳــﺎﻋت‬
‫ھﺎﺳت ﻣﯾﮕرﯾد‪ ،‬ﭘر از ﺣرف ﺑودم اﻣﺎ ﮐﺳﯽ زﺑﺎﻧم را ﻧﻣﯽ ﻓﮭﻣﯾد‪.‬‬
‫ﺷــب ھــﺎی ﺑﻌــدی در اﻣــﺎﮐن ﻋﻣــوﻣﯽ ﯾــﺎ در ﭘــﺎرک ھــﺎی ﮐــﮫ ﻣــردم رﻓــت و آﻣــد زﯾــﺎد داﺷــﺗﻧد‬
‫ﻣﯾﺧواﺑﯾدم ﺗﺎ از ﺷر دزدان و آدم ھﺎی ﺑد در اﻣﺎن ﺑﻣﺎﻧم‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯾد آدم از ﭼﮫ ﭼﯾزی ﻣﯾﻣﯾرد؟‬
‫از ﮔرﺳﻧﮕﯽ‪،‬‬

‫ ‬ ‫ ‪208‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫از ﺳﯾﮕﺎر‪،‬‬
‫از ﻏﺻﮫ؟‬
‫ﻧﮫ!‬
‫آدم از ﺑﯽ اﻣﯾدی ﻣﯾﻣﯾرد‪...‬‬
‫از اﯾﻧﮑﮫ ھر روز ﺻﺑﺢ ﭼﺷم ھﺎﯾش را ﺑﺎز ﮐﻧد و ﻧداﻧد ﭼرا ﺑﺎﯾد از ﺟﺎﯾش ﺑﻠﻧد ﺷود‪.‬‬
‫ﻗﺳ ـﻣت اﻋظ ـم ﭘ ـوﻟم را ﺑ ـرای رﺳ ـﯾدن ﺑ ـﮫ ﻟﻧ ـدن ﻣﺻ ـرف ﮐ ـرده ﺑ ـودم و ﻓﻘ ـط ﺑ ـﺎ آن ﭘ ـول ﮐ ـﮫ ﻣﺎﻧ ـده‬
‫ﺑود ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺧوراک ﯾﮏ ھﻔﺗﮫام را ﻣﮭﯾﺎ ﮐﻧم‪.‬‬
‫روزھﺎی ﺑﻌد در ﺟﺳﺗﺟوی ﮐﺎر ﺷدم‪.‬‬
‫اﻣــﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــم ﮐــﺎری ﭘﯾــدا ﮐــﻧم ﻣــن ﺑﺎﯾــد ﺧــود را ﺑــﮫ دوﻟــت اﻧﮕﻠﺳــﺗﺎن ﺗﺣوﯾــل ﻣﯾــدادم ﺗــﺎ ﺑــراﯾم‬
‫ﮐﺎری ﻣﯾﮑرد اﻣﺎ ﻣﯾﺗرﺳﯾدم ﻣرا دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺟﺎی دﯾﮕری ﻣﻧﺗﻘل ﻧﮑﻧد‪.‬‬
‫ﻟﺑﺎس ھﺎی ﮐﮭﻧﮫ و ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ ﺑﮫ ﺗن داﺷﺗم اﻣﺎ ھﯾﭻ ﮐس ﺑﮫ ﻣن ﺑد ﻧﮕﺎه ﻧﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫از ﺧــوﺑﯽ ھــﺎی ﮐﺷــور ھــﺎی ﺟﮭــﺎن اول اﯾﻧﺳــت ﮐــﮫ ھﯾﭼﮕــﺎه ﺑــﮫ ﺳــر و وﺿــﻊ ﺑــد ﯾــﮏ اﻧﺳــﺎن‬
‫ﻧﻣﯾﺧﻧدﻧ ـد‪ .‬ﭼ ـون ﺑ ـﮫ ﻧظ ـر ﺷ ـﺎن ﺷﺧﺻ ـﯾت اﻧﺳ ـﺎن ﺑ ـﺎ ھ ـﯾﭻ ﻟﺑﺎﺳ ـﯽ ﻗﺎﺑ ـل درک ﻧﯾﺳ ـت ﺑ ـل ﺷﺧﺻ ـﯾت‬
‫او ﺑﺎ ذھن آن ﺷﺧص ﻗﺎﺑﻠﯾت ﭘﯾدا ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﺷ ـب ھـﺎی ﺳـﺎل ﻧ ـو ﻣ ـﯾﻼدی در ﻟﻧ ـدن ﺑ ـﮫ ﺷـﮑل وﯾ ـژهی ﺑرﮔ ـذار ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬ﺑرفﺑـﺎری ﺷ ـدﯾد و ﺳ ـرﻣﺎ‬
‫ﻏﯾـر ﻗﺎﺑـل ﺗﺣﻣـل ﺑـود‪ .‬وﻟـﯽ ﺑـﺎ وﺟـود اﯾـن ﺳـرﻣﺎ ﻣـردم از ﺧﺎﻧـﮫھﺎی ﮔـرم ﺷـﺎن ﺑﯾـرون ﻣﯾزدﻧـد و‬
‫ﺑــﮫ ﺗﻣﺎﺷــﺎی آﻣﺎدﮔﯽھــﺎ ﺑــرای ﮐرﯾﺳــﻣس ﻣﯾرﻓﺗﻧــد‪ .‬ﻣــن از ﺧﯾﺎﺑــﺎن آﮐﺳــﻔورد ﮐــﮫ ﻓروﺷــﮕﺎهھﺎی‬
‫ﺑزرﮔــﯽ داﺷــت ﮔذﺷــﺗم ‪ ،‬ﭘﺷــت وﯾﺗــرﯾن ھــﺎی ﻓروﺷــﮕﺎھﺎ درﺧــت ھــﺎی ﮐرﯾﺳــﻣس ﮔذاﺷــﺗﮫ ﺷــده‬
‫ﺑ ـود و ﺣ ـﺎل و ھ ـوای آن ﻓﺿ ـﺎ را ﺟﻠ ـوهی دﯾﮕ ـر ﺑﺧﺷ ـﯾده ﺑ ـود‪ .‬ﻣ ـردم ﺑ ـﺎ ﻟ ـب ھ ـﺎی ﺧﻧ ـدان ﺑ ـﮫ آن‬
‫درﺧﺗــﺎن ﺧﯾــره ﻣﺎﻧــده ﺑودﻧــد‪ .‬آرزو ﻣﯾﮑــردم ﮐــﺎش ﻣــن ﺟــﺎی آﻧﮭــﺎ ﺑــودم ﺗــﺎ در ﺧﺎﻧــﮫی ﮔــرﻣم‬
‫ﻣﯾﻣﺎﻧــدم و اﺻــﻼ ﺑــﯽ ﺧﯾــﺎل ﮐرﯾﺳــﻣس و ﺳــﺎل ﺟدﯾــد ﻣﯾﺑــودم‪ .‬آﻧﮭــﺎ ﮐــﮫ اﯾﻧﻘــدر ﻣﺷــﺗﺎق ﺑﯾــرون‬
‫ﻣﺎﻧدن اﻧد ﺟﺎی ﻣن ﻣﯾﺑودﻧد‪ .‬اﯾﻧطور ھﻣﮫ ﺑﮫ آﻧﭼﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗﻧد ﻣﯾرﺳﯾدﻧد‪.‬‬
‫ﻣردم ھﯾﭼﮕﺎه ﻗدر داﺷﺗﮫھﺎی ﺷﺎن را ﻧﻣﯾداﻧﻧد ﻣﮕر اﯾﻧﮑﮫ از دﺳت ﺷﺎن ﺑدھﻧد‪.‬‬
‫ﭘس از ﮐرﯾﺳﻣس و آﻣدن ﺳﺎل ﺟدﯾد ﻣن در ﻣﺗرو ﺷروع ﺑﮫ ﮐﺗﺎب ﻓروﺷﯽ ﮐردم‪.‬‬
‫اﻧﮕﻠ ـﯾس ھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻣطﺎﻟﻌ ـﮫ ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻋﻼﻗ ـﮫ ﻣﻧ ـد ﺑودﻧ ـد‪ .‬ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻ ـوص زﻣ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗﻧد ط ـول‬
‫راه ﺳﻔر ﺷﺎن را در ﻣﺗرو ﮐﺎھش ﺑدھﻧد‪.‬‬
‫ﺷب ھﺎ ھم در داﺧل ﻣﺗروھﺎ ﻣﯾﺧواﺑﯾدم‪.‬‬
‫اﻣﺎ دﯾری ﻧﭘﺎﯾﯾد ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﺗﮭدﯾـد ﭘﺳـری ﮐـﮫ او ھـم ﻣﺷـﻐول ھﻣـﯾن ﮐـﺎر ﺑـود‪ ،‬ازﯾـن ﺷـﻐل ھـر ﭼﻧـد ﮐـﮫ‬
‫ﻣﻧﺎﺳب ﺑود دﺳت ﮐﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﭘ ـس ازﯾ ـن ﮐ ـﺎر ﻣ ـن در ﯾ ـﮏ ﺧﺷﮑﮫﺷ ـوﯾﯽ‪ ،‬ﯾ ـﮏ ﮐ ـﺎر ھ ـر ﭼﻧ ـد ﺳ ـﺧت وﻟ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﻋﺎﯾ ـد ﻧﺳ ـﺑﺗﺎ ﺧ ـوب‬
‫ﻣﺷﻐول ﺷدم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪209‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وظﯾﻔـﮫ ﻣـن اﯾـن ﺑـود ﮐـﮫ ﻟﺑـﺎس ھـﺎی ﻧﺎﺷﺳـﺗﮫ را ﺑـﺎ ﻣﻘـداری ﺷـوﯾﻧده داﺧـل ﻣﺎﺷـﯾن ﺑﻧـدازم و ﻟﺑـﺎس‬
‫ھﺎی ﺷﺳﺗﮫ را از ﻣﺎﺷﯾن ھﺎی دﯾﮕر ﺑﯾرون ﺑﮑﺷم و ﺑرای اﺗو ﺑﻔرﺳﺗم‪.‬‬
‫اﺗﺎﻗﯽ ﮐوﭼﮑﯽ ھم در ﺟﺎی ﮐﮫ ﻟﺑﺎس ھﺎی ﺷﺳﺗﮫ ﻧﮕﮭداری ﻣﯾﺷد ﺑراﯾم ﻣﮭﯾﺎ ﮐرده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﮐــﺎرم ﺧــوب ﺑــود و ازﯾﻧﮑــﮫ ﺑــدن ﻻﻏــر و ﭼــﺎﺑﮑﯽ داﺷــﺗم ﺻــﺎﺣب ﮐــﺎرم از ﻣــن راﺿــﯽ ﺑــود و‬
‫ﮔ ـﺎھﯽ ﺑ ـراﯾم اﻣﺗﯾ ـﺎز ﻣﯾ ـداد‪ .‬اﻣ ـﺎ دﺧﺗ ـری ﮐ ـﮫ او ھ ـم در رﺗﺑ ـﮫی ﻣ ـن ﺑ ـود‪ ،‬ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﭼ ـﺎﻗﯽ‪ ،‬ﺣﺎﻟ ـت‬
‫ﺳﺳـ ـت و ﺗﻧﺑﻠـ ـﯽ داﺷـ ـت و ھـ ـﯾﭻ اﻣﺗﯾـ ـﺎزی ﻧﻣﯾﮕرﻓـ ـت‪ .‬او از اﻣﺗﯾـ ـﺎز ﮔـ ـرﻓﺗن ﻣـ ـن ﻧﺎراﺿـ ـﯽ ﺑـ ـود‬
‫ﺑــرای ھﻣــﯾن ﯾــﮏ روز ﺑــﮫ ﺟــﺎی ﺷــوﯾﻧده‪ ،‬ﮔــﯾﻼس ﻗﮭــوهی در ﻟﺑــﺎس دﻟﺧــواه ﯾﮑــﯽ از ﻣﺷــﺗری‬
‫ھﺎﯾم رﯾﺧت و اﯾن ﺑﺎﻋث ﺷد از ﮐﺎرم اﺧراج ﺷوم‪.‬‬
‫اﯾن ﺑﺎر ﺑﮫ ﺳﺧﺗﯽ ﮐﺎر دﯾﮕری ﭘﯾدا ﮐردم‪.‬‬
‫ﺷﻐل ﺟدﯾدم ﮔﺎرﺳوﻧﯽ در ﯾﮏ رﺳﺗوراﻧت ﻣردﻣﺎن طﺑﻘﮫی ﭘﺎﯾﯾن در ﺧﯾﺎﺑﺎن ﺑﯾﮑر ﺑود‪.‬‬
‫ﻣن ازﯾن ﮐﺎرم واﻗﻌﺎ راﺿﯽ ﺑودم و ﻟذت ﻣﯾﺑردم‪.‬‬
‫ﺻـﺎﺣب رﺳـﺗوراﻧت ﮐـﮫ ﯾـﮏ ﻣـرد ﺳـﯽ ﺳـﺎﻟﮫ و ﮐوﺗـﺎه ﻗـد ﺑـود‪ .‬او ﺑـﮫ ﻣـن ﭘﯾشﺑﻧـد ﮔﻼﺑـﯽ ﺑـﺎ ﯾﺧـن‬
‫ﻗﺎق ﺳﻔﯾد و داﻣـن ﺳـﯾﺎه ﮐوﺗـﺎه ﮐـﺎﻣﻼ ﺗﻣﯾﯾـز داد ﺗـﺎ ﺑﭘوﺷـم ﻣـن ﺧﯾﻠـﯽ وﻗـت ﺑـود ﻟﺑـﺎس ﺑـﮫ اﯾـن ﭘـﺎﮐﯽ‬
‫ﻧﭘوﺷﯾده ﺑودم‪.‬‬
‫ﻣوھﺎﯾم ﺑﮫ ﺷﮑل دم اﺳﺑﯽ ﺑﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫ﺻ ـﺎﺣب رﺳ ـﺗوراﻧت ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻓﮭﻣﺎﻧ ـد ﮐ ـﮫ‪ » :‬ﺧﯾﻠ ـﯽ زﯾﺑ ـﺎ ﺷ ـدی اﻣ ـﺎ ﻣوھﺎﯾ ـت را ﺑ ـﺎز ﺑﮕ ـذار ﺗ ـﺎ اﯾ ـن‬
‫ز ﯾ ﺑ ﺎ ﯾ ﯽ دو ﭼﻧد ﺷود ‪« .‬‬
‫ﻧﮕﺎھﺎﯾش ﺑراﯾم ﻧﺎراﺣت ﮐﻧﻧده ﺑود و اﺻﻼ دﻟم ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ ﺣرﻓش ﮔوش ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﺑراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧدم ﮐﮫ‪ » :‬ﻣوھﺎی ﺑﺎز در ﺟرﯾﺎن ﮐﺎر اذﯾﺗم ﻣﯾﮑﻧد ﭘس ﺑﺎﯾد ﺑﺳﺗﮫ ﺑﻣﺎﻧﻧد‪«.‬‬
‫او ﺑــﮫ ﻣــن اﺟــﺎزه داد ﺷــب در داﺧــل رﺳــﺗوراﻧت ﺑﺧــواﺑم‪ .‬اﻣــﺎ ﭘــس از ﯾــﮏ ﻣــﺎه ﮐــﺎر در آﻧﺟــﺎ‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﯾ ـﮏ ﺷ ـب ھﻧﮕ ـﺎم ﺧ ـواﺑم آن ﻣ ـرد وارد رﺳ ـﺗوراﻧت ﺷ ـده ﺑ ـود و ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧزدﯾ ـﮏ‬
‫ﺷود ﻣﺟﺑور ﺷدم از آﻧﺟﺎ ﻓرار ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﭘ ـس از درﮔﯾ ـر ﺷ ـدن ﺑ ـﺎ ﺻ ـﺎﺣب آن رﺳ ـﺗوراﻧت‪ ،‬ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردن ﮐ ـﺎر ﺟدﯾ ـد ﺑ ـراﯾم دﺷ ـوار ﺷ ـده ﺑ ـود‬
‫و ﻣﯾﺗرﺳﯾدم ﺑﻼھﺎی ﺑدﺗری ﺑر ﺳرم ﻧﯾﺎﯾد‪.‬‬
‫ﻧــدا ﮔــﺎھﯽ ﺑــﺎ ﻣــن ﺗﻣــﺎس ﻣﯾﮕرﻓــت‪ .‬ﺑــﺎر اﺧﯾــر ﮐــﮫ ﺗﻣــﺎس ﮔرﻓــت ﮔﻔــت‪» :‬ﻣــن ﮐــﺎر در دﻧﯾــﺎی‬
‫ﻣﺟــﺎزی را آﻏــﺎز ﮐــردم و ﯾــﮏ ﻋــﺎﻟم ﻓــﺎﻟور دارم ازﯾــن طرﯾــق ﭘــول در ﻣﯾــﺎرم‪ .‬ﺧﯾﻠــﯽ ﻣزﯾــت‬
‫دارد ھم ﭘول دارد و ھم ﺷﮭرت و ﺳرﮔرﻣﯽ«‬
‫ﺑراﯾش ﺧوﺷﺣﺎل ﺷدم و در ﻣورد اﺗﻔﺎﻗﺎت اﺧﯾرم ھم ﺻﺣﺑت ﮐردم‪.‬‬
‫او ﺿ ـﻣن اﺑ ـراز ﺗﺎﺳ ـف ﮔﻔ ـت‪» :‬دﺧﺗ ـر ﺗ ـو زﯾﺑ ـﺎ و ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺟ ـواﻧﯽ! اﻟﺑﺗ ـﮫ اﯾ ـن اﺗﻔ ـﺎق ھ ـﺎ ﻣ ـﯽ اﻓﺗ ـد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﮭﺗر اﺳت ﺑرای ﭘﯾدا ﮐردن ﮐﺎر ﻣداوم و درآﻣدزا از زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎﯾت اﺳﺗﻔﺎده ﮐﻧﯽ‪«...‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼطور؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪210‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧــدا‪» :‬ﭼﻘــدر ﺗــو ﺳــﺎدهﯾﯽ؛ زﯾﺑــﺎﯾﯽ ﯾــﮏ زن ﻣﺛــل اﺳــﻠﺣﮫ اﺳــت و داﻧــﺎﯾﯽاش ھــم ﮔﻠوﻟــﮫی آن‬
‫اﺳــﻠﺣﮫ‪ ...‬ﺗــو ﺑﺎﯾــد از زﯾﺑــﺎﯾﯽات طــوری اﺳــﺗﻔﺎده ﮐﻧــﯽ ﮐــﮫ ﺑراﯾــت ﭘــول ﺑﺳــﺎزد‪ .‬وﺳــﯾﻠﮫاش ﻣﮭــم‬
‫ﻧﯾﺳت‪«...‬‬
‫»ﺑـﮫ ﻧظـر ﻣـن ﺑـرو در ﯾـﮏ ﮐﻠـپ ﺷـﺑﺎﻧﮫ ﮐـﺎر ﮐـن! ﮐوﺷـش ﮐـن ﺑـﮫ ﺧـودت ﺑرﺳـﯽ و ﻣﺷـﺗری ھـﺎ‬
‫را ﺑ ـﮫ ﭘ ـﺎرﺗﯽ ھ ـﺎ ﺟ ـذب ﮐﻧ ـﯽ‪ .‬اﯾﻧط ـوری ﺻ ـﺎﺣب ﮐﻠ ـپ‪ ،‬ﭘ ـول ﺧ ـوﺑﯽ ﺑراﯾ ـت ﻣﯾدھ ـد‪ ...‬ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـم‬
‫اﮔـ ـر ﭘﯾﺷـ ـﻧﮭﺎد ھـ ـﺎی ھـ ـم درﯾﺎﻓـ ـت ﮐـ ـردی ﻋﺻـ ـﺑﺎﻧﯽ ﻧﺷـ ـو‪ .‬ﻋـ ـﺎدی اﺳـ ـت ﻓﻘـ ـط رد ﮐـ ـن ﺧﯾﻠـ ـﯽ‬
‫راﺣت‪«!...‬‬
‫ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﮫ ﺣرﻓﺎﯾش ﮔوش ﮐﻧم اﻣﺎ ﭼﺎرهی ﻧﺑود‪.‬‬
‫زودﺗـ ـر از ﭼﯾـ ـزی ﮐـ ـﮫ ﻓﮑـ ـر ﻣﯾﮑـ ـردم در ﯾـ ـﮏ ﮐﻠـ ـپ ﺷـ ـﺑﺎﻧﮫ در ﻣﺣﻠـ ـﮫی ﺳـ ـوھو ﮐـ ـﮫ ﻣﻧطﻘـ ـﮫی‬
‫ﺗﻔرﯾﺣ ـﯽ و ﻣﻌ ـروف ﺗ ـرﯾن ﻣﮑ ـﺎن ﺑ ـرای ﺷ ـب زﻧ ـده داری ﺑ ـود‪ ،‬ﮐ ـﺎر ﭘﯾ ـدا ﮐ ـردم‪ .‬ﺷ ـب ﺗ ـﺎ ﺻ ـﺑﺢ‬
‫در ﮐﻠپ ﺑودم و روزھﺎ ﻣﯾﺧواﺑﯾدم‪.‬‬
‫آﻧﺟــﺎ وظﯾﻔــﮫام ﺷــﻧﺎﺧﺗن ﻧوﺷــﯾدﻧﯽ ھــﺎ و ﺗﮭﯾــﮫ ﺳﻔﺎرﺷــﺎت ﻣﺷــﺗریھﺎ ﺑــود‪ .‬آﻧﺟــﺎ ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــرای‬
‫اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎر ﺑوھ ـﺎی اﻧ ـواع ﻣﺧﺗﻠ ـف ﺷ ـراب را از ھ ـم ﺗﻣﯾ ـز دادم‪ .‬و ﺣﺗ ـﯽ ﺑ ـوی زﻟﻣ ـﯽ ﺑﺑ ـری را ﮐ ـﮫ‬
‫ﺷب ھﻧﮕﺎم ﻣﯽ آﻣد و درک ﻧﻣﯾﮑردم ﭼﮫ ﺑوﯾﯽ ﻣﯾدھد‪ ،‬از ھﻣﯾن ﻧوع ﺑوھﺎ ﺑود‪.‬‬
‫در آن ﮐﻠ ـپ ﻣﺟﺑ ـور ﺑ ـودم ﻟﺑ ـﺎس ھ ـﺎی ﺑ ـدی ﺑﭘوﺷ ـم‪ .‬ﻗﺳ ـﻣت ﺑﯾﺷ ـﺗر ﺑ ـدﻧم ﻋرﯾ ـﺎن ﺑ ـود و اﯾ ـن ﮐ ـﺎر‬
‫ﺑرای ﺟذب ﺑﯾﺷﺗر ﻣﺷﺗریھﺎ ﻧﯾﺎز ﺑود‪.‬‬
‫ﮐﺷ ـور ھ ـﺎی ﺟﮭ ـﺎن اول وﻗﺗ ـﯽ ﺣ ـرف از ﺣﻘ ـوق ﺑﺷ ـر و ﻣﺣ ـو ﺧﺷ ـوﻧت ﻋﻠﯾ ـﮫ زن ﻣﯾﺷ ـود ﺧ ـود را‬
‫در ﺻف اول ﻗرار ﻣﯾدھﻧد‪...‬‬
‫ﭼــرا ﯾﮑــﯽ از آﻧﮭــﺎ ﻧﻣﯾﭘرﺳــد‪ ،‬وﻗﺗــﯽ ﯾــﮏ زن ﻣﺟﺑــور اﺳــت ﺑــرای ﭘــول درآوردن در ﮐﺷــور‬
‫ﺷﺎن ﺑرھﻧﮫ ﺷود ﺣﻘوق ﺑﺷر ﮐﺟﺎﺳت‪...‬؟‬
‫ﯾ ـﺎ وﻗﺗ ـﯽ ﯾ ـﮏ زن ﻣﯾﺧواھ ـد در رﺳ ـﺗوراﻧﯽ ﮐ ـﺎر ﮐﻧ ـد ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﭘﯾﺷ ـﻧﮭﺎد ھ ـﺎی ﻣزﺧ ـرف ﺻ ـﺎﺣب آن‬
‫ﺗن دھد‪ !!...‬اﮔر اﯾن ﺧﺷوﻧت ﻋﻠﯾﮫ زن ﻧﯾﺳت‪ ،‬ﭘس ﭼﯾﺳت‪....‬؟‬
‫ﯾــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﻧــدا ﻣﺟﺑــور اﺳــت ﺑــرای اﻓــراﯾش ﻓــﺎﻟور ھــﺎﯾش ﻋﻣــل ھــﺎی ﻣﺗﻔــﺎوت ﺻــورت و ﺑــدن‬
‫اﻧﺟﺎم دھد و ﺟﻠوی ﮐﻣره ﻣوﺑﺎﯾل ﻟﺑﺎس ھﺎﯾش را درﺑﯾﺎورد ‪!....‬‬
‫اﯾن اﺳت آزادی ﯾﮏ زن‪......‬؟‬
‫ﭼطــور ﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗﻧد از آزادی و دﻓــﺎع ﺣﻘــوق زﻧــﺎن ﺻــﺣﺑت ﮐﻧﻧــد در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ زﻧــﺎن در ﻏــرب‬
‫در ﯾﮏ ﺣﺻﺎر ﻧﺎﻣرﻋﯽ زﻧداﻧﯽ اﻧد‪....‬؟‬
‫***‬
‫در اﻧﮕﻠﺳ ـﺗﺎن دﺧﺗراﻧ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن و ﻣوھ ـﺎی ﺳ ـﯾﺎه ﻧﺎﯾ ـﺎب ﺑ ـود و ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﺻ ـﺎﺣب ﮐﻠ ـپ ﻣ ـرا‬
‫ﺧﯾﻠﯽ دوﺳت داﺷت ﺗﺎ در آﻧﺟﺎ ﮐﺎر ﮐﻧم‪.‬‬
‫او ﺑــرﻋﮑس ﺻــﺎﺣب رﺳــﺗوراﻧت ﻗﺑﻠــﯽ ﮐــﮫ ﮐــﺎر ﻣﯾﮑــردم‪ ،‬ھﯾﭼﮕــﺎه ﻧﺧواﺳــت ﺑــﮫ ﻣــن ﻧزدﯾــﮏ‬
‫ﺷود ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪211‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻟﯾﻠش را ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم‪:‬‬
‫ﺷﺎﯾد ﺑﮫ ھﻣﺳرش وﻓﺎدار ﺑود‪!...‬‬
‫ﺷﺎﯾد از ﻣن ﺧوﺷش ﻧﯾﺎﻣده ﺑود‪!....‬‬
‫ﯾﺎ ﺷﺎﯾد ﻧﻣﯽ ﺧواﺳت ﻣرا از ﮐﻠپ اش از دﺳت دھد‪!....‬‬
‫اﮐﺛ ـر ﻣﺷ ـﺗری ھ ـﺎﯾش ﻓﻘ ـط ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﻧوﺷ ـﯾدﻧﯽ از دﺳ ـت ﯾ ـﮏ دﺧﺗ ـر ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن و ﻣ ـوی‬
‫ﺳﯾﺎه ﮐﮫ ﺑﮫ ﺻورﺗش ﻟﺑﺧﻧد ﻣﺻﻧوﻋﯽ دارد‪ ،‬ﺑﮕﯾرﻧد آﻧﺟﺎ ﻣﯽ آﻣدﻧد‪...‬‬
‫زﻧ ـﺎن درد ھﺎﯾﺷ ـﺎن ﻣﺎﻧﻧ ـد ﮐﻔ ـش ھ ـﺎی ﭘﺎﺷ ـﻧﮫ ﺑﻠﻧ ـد ﺣﻣ ـل ﻣﯾﮑﻧﻧ ـد‪ ،‬ﻣ ـردم ﻓﻘ ـط زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ آﻧﮭ ـﺎ را ﻣﯾﺑﯾﻧ ـد‬
‫و ﻧﮫ رﻧﺞ اش را‪....‬‬
‫ﻣﺷﺗری ھﺎ ﺑﺎ آﻣدن در آﻧﺟﺎ ﺑﺎ ﻣن درد و دل ﻣﯾﮑردﻧد‪....‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ھﺎ از دوﺳت دﺧﺗر ھﺎﯾﺷﺎن ﺟدا ﺷده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ھﺎ در ﮐﺎﻧﮑور رد ﺷده ﺑودﻧد‪....‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺷﮑﺳت ﻣﺎﻟﯽ ﺧورده ﺑودﻧد‪....‬‬
‫و ﺑﻌﺿﯽ از ﺧودﮐﺷﯽ دﺳت ﮐﺷﯾده ﺑودﻧد‪....‬‬
‫ﺑﺎﯾـد در ﯾـﮏ ﮐﻠـپ ﺷـﺑﺎﻧﮫ ﮐـﺎر ﮐﻧـﯽ ﺗـﺎ ﺑﻔﮭﻣـﯽ‪ ،‬ﺑﯾﺷـﺗر ﻣـردم اﯾـن ﺟﮭـﺎن‪ ،‬از ﭼﯾـزی ﮐـﮫ ھﺳـﺗﻧد ﺑـﮫ‬
‫ھﯾﭻ ﻋﻧوان رﺿﺎﯾت ﻧدارﻧد و ھﻣﮫی ﺷﺎن ﻋذاب وﺟدان ﻣﯾﮑﺷﻧد‪...‬‬
‫در اﯾـن ﻣﯾـﺎن ﭘﺳـری دﯾﮕـری ﮐـﮫ ﺗﻘرﯾﺑـﺎ ﻣﺷـﺗری ھـر ﺷـﺑم ﺑـود و ﻣﻣﮑـن ﻧﺑـود ﺣﺗـﯽ ﯾـﮏ ﺷـب ﺑـﮫ‬
‫آﻧﺟﺎ ﻧﯾﺎﯾد ﺑﮫ ﻣن ﺳرﮔذﺷﺗش را ﺗﻌرﯾف ﮐرد‪.‬‬
‫ﺟﯾﻣ ـﯽ ﮔﻔ ـت ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎزه ﻓﮭﻣﯾ ـده اﺳ ـت ﻣﺗﻌﻠ ـق ﺑ ـﮫ ﺧ ـﺎﻧوادهی ﮐ ـﮫ ﺑ ـزرﮔش ﮐ ـرده اﻧ ـد ﻧﯾﺳ ـت و ﭘ ـدر و‬
‫ﻣﺎدرش اﺷﺧﺎص دﯾﮕری اﻧد‪...‬‬
‫او ازﯾﻧﮑـ ـﮫ ﺳـ ـﺎلھﺎ اﻓـ ـرادی دﯾﮕـ ـری را ﭘـ ـدر و ﻣـ ـﺎدر ﺻـ ـدا ﻣﯾـ ـزد ﺣﺳـ ـرت ﻣﯾﺧـ ـورد و ﮔرﯾـ ـﮫ‬
‫ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺗــو ﺧوﺷــﺑﺧﺗﯽ ﮐــﮫ اﺷــﺧﺎص ﻏﯾــر از ﭘــدر و ﻣــﺎدرت ﺑــﮫ ﺗــو ﺧــدﻣت ﮐــرده و‬
‫ﺑزرﮔــت ﮐردﻧــد‪ .‬در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣــن از ﭘــدر و ﻣــﺎدر ﺣﻘﯾﻘــﯽام ﮔرﯾﺧﺗــﮫ ام‪ ....‬ﻗﻠــب اﻧﺳــﺎن ﺑــﺎ اﯾــن‬
‫ﺣﺎﻟـت ﺑـﮫ درد ﻣـﯽ آﯾـد‪ ،‬اﻧﺳـﺎن ھﻣﯾﺷـﮫ از ﻗﻠـب ﺧـود زﻣـﺎﻧﯽ آﮔـﺎھﯽ ﻣﯾﺎﯾـد ﮐـﮫ ﺑـﮫ درد آﻣـده ﺑﺎﺷـد‪.‬‬
‫«‬
‫ﺟﯾﻣــﯽ روزھــﺎ ﺑــﮫ آن ﺣــرف ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــرد و ﻣــدام ﺳﭘﺎﺳــﮕذار ﺑــود ﮐــﮫ آن ﺣــرﻓم ﺳــﺑب ﺷــده ﺗــﺎ‬
‫دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺧﺎﻧوادهاش دﻟﮕرم ﺷود‪.‬‬
‫ﺟﯾﻣـ ـﯽ دوﺳـ ـت ﻣـ ـن ﺷـ ـده ﺑـ ـود‪ .‬او ﭘوﺳـ ـﺗﯽ ﺳـ ـرخ ﺑـ ـﺎ ﻣوھـ ـﺎی ﮐـ ـﺎﻣﻼ زرد داﺷـ ـت‪ .‬ﻣـ ـن او را‬
‫ﻣورﭼﮫی زرد ﻣﯾﮕﻔﺗم و او ﻣﯾﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫ﺑﺎ او اﻧﮕﻠﯾﺳﯽام ﮐﺎﻣﻼ ﻗوی ﺷد و ﻣن ﺗواﻧﺳﺗم روان ﺑﮫ زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﯽ ﺻﺣﺑت ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻣـﺎ ﺑـﮫ ھﻣـدﯾﮕر ﺧﯾﻠـﯽ ﻋـﺎدت ﮐـرده ﺑـودﯾم و ﺣﺗـﯽ اﮔـر ﺷـﺑﯽ او ﻧﻣـﯽ آﻣـد دﻟـم ﺑـراﯾش ﺗﻧـﮓ ﻣﯾﺷـد‬
‫‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪212‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺷ ـب ﺟﯾﻣ ـﯽ ﺑﻌ ـد از ﻧوﺷ ـﯾدن ﻣﻘ ـدار زﯾ ـﺎدی اﻟﮑ ـول از ﻣ ـن ﺧواﺳ ـت ﺗ ـﺎ ﺑ ـﺎ او ﺑ ـﮫ‬
‫ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ھﺎی ﮐﻠپ ﺑرم‪.‬‬
‫ﺣ ـرﻓش را ﺷ ـوﺧﯽ ﻓ ـرض ﮐ ـرده ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬اﯾ ـن وظﯾﻔ ـﮫی ﻣ ـن ﻧﯾﺳ ـت‪ .‬اﮔ ـر اﻣﺷ ـب ﻣﯾﺧ ـوای ﺑ ـﺎ ﯾﮑ ـﯽ‬
‫ﺑﺧواﺑﯽ دﺧﺗرای ﻣﺧﺻوص در ﺑﺎﻻ اﺳﺗن‪«.‬‬
‫وﻟﯽ ﺟﯾﻣﯽ ﮔﻔت ﮐﮫ ھدﻓش اﯾن ﻧﯾﺳت و ﻓﻘط ﺑرای ده دﻗﯾﻘﮫ ﻣﯾﺧواھد ﺑﺎ او ﺑروم‪.‬‬
‫دﻟــم ﻧﯾﺎﻣــد ﺣــرﻓش را رد ﮐــﻧم و ﺑــﺎ او ﺑــﮫ اﺗــﺎق رﻓــﺗم‪ .‬او در اﺗــﺎق در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ھــر دوی ﻣــﺎن‬
‫روی ﺗﺧــت ﻧﺷﺳــﺗﮫ ﺑــودﯾم از ﺟﯾــﺑش ﮔــردن ﺑﻧــدی ﮐــﮫ ﻣﻌﻣــوﻻ ﺳــرخ ﭘوﺳــﺗﺎن اﺳــﺗﻔﺎده ﻣﯾﮑردﻧــد‬
‫را ﺑﮫ ﮔردﻧم آوﯾﺧت و ﮔﻔت‪» :‬اﯾن ﺑرای ﺗو ﯾﮏ ھدﯾﮫ ﻧﺎﭼﯾز اﺳت‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ھدﯾﮫ‪ ،‬ھدﯾﮫ اﺳت ﺣﺗﯽ اﮔر ﯾﮏ ﺧس ﺑﺎﺷد‪«...‬‬
‫ﺟﯾﻣــﯽ ھﻣــﺎﻧطور‪ ،‬در ﮐﻠﻣــﺎﺗﯽ ﮐــﮫ از دھــﻧم ﺧــﺎرج ﻣﯾﺷــد اﻧﮕــﺎر ﻏــرق ﺷــده ﺑــود ﮔﻔــت‪» :‬ﻣــن‬
‫ﻋﺎﺷق ﺣرف زدن ﺗو ھﺳﺗم‪«.‬‬
‫ﺑﻌد اداﻣﮫ داد‪» :‬ﭼﯽ ﻣﯾﺷود اﮔر اﻣﺷب ﺑﺎ ﻣن ﺑﻣﺎﻧﯽ؟ «‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻧﻣﯾﺷود «‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﭼرا؟« ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﮫ ﺑﮕوﯾم ﺗﺎ ﮐﺎرﺳﺎز ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﺎ ﮐﮫ ﻓﻘط دوﺳت ﺑودﯾم!«‬
‫ﮔﻔت‪» :‬ﺑﻠﯽ ﻣن ھم ﻣﯾﺧواھم دوﺳﺗم را ﺑﺑوﺳم‪ ..‬ﭼﮫ اﺷﮑﺎﻟﯽ دارد؟«‬
‫او درک ﻧﻣﯾﮑــرد ﮐــﮫ اﯾــن ﮐﺎرھــﺎ آﻧطــور ﮐــﮫ او ﻓــرض ﻣﯾﮑﻧــد آﺳــﺎن ﻧﯾﺳــت ﺑــرای او ھﻣــﮫﭼﯾز‬
‫ﻣوﻗﺗﯽ ﺑود‪.‬‬
‫آﺧر ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣن ﻣﺗﺎھﻠم« اﻧﮕﺎر ﺑرای اوﻟﯾن ﺑﺎر ﻣﯾﺧواﺳﺗم از ﻣزﯾت ﻣﺗﺎھﻠﯽام اﺳﺗﻔﺎده ﮐﻧم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﯾﻣﯽ ﮔﻔت‪» :‬ﻣﮭم ﻧﯾﺳت‪ !...‬ﻓﻘط ھﻣﯾن اﻣﺷب! ﺑﻌد ھﻣﮫ ﭼﯾز را ﻓراﻣوش ﮐن‪«.‬‬
‫در ﻏــرب ھــﯾﭻ ﮐــس ﺑــﮫ ازدواج و ﺗﻌﮭــد ﺣرﻣﺗــﯽ ﻗﺎﯾــل ﻧﯾﺳــت‪ .‬ﻣــردم ﺟﮭــﺎن اول ھﻣﯾﺷــﮫ در‬
‫ﻟﺣظـﮫی اﮐﻧـون زﻧـدﮔﯽ ﻣﯾﮑﻧﻧـد‪ .‬ﻧـﮫ ﮔذﺷـﺗﮫ را ﻣﺣﺗـرم ﻣﯾداﻧﻧـد و ﻧـﮫ ﺑـﮫ آﯾﻧـده ﻓﮑـر ﻣﯾﮑﻧﻧـد‪ .‬ﺑـرای‬
‫ھﻣﯾن ھﯾﭼﮕﺎه از ﮐﺎر ھﺎﯾﺷﺎن ﭘﺷﯾﻣﺎن ﻧﻣﯾﺷوﻧد ﺣﺗﯽ از ﺑدﮐﺎری ھﺎﯾﺷﺎن‪!...‬‬
‫از ﺟ ـﺎﯾم ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـدم و ﺟﯾﻣ ـﯽ ﻣ ـﺎﻧﻊ رﻓﺗ ـﻧم ﻣﯾﺷ ـد‪ .‬او را ﮐﻧ ـﺎر زدم و از اﺗ ـﺎق ﺧ ـﺎرج ﺷ ـدم اﻣ ـﺎ ﺗﻣ ـﺎم‬
‫ﮐﻠپ را ﭘوﻟﯾس ھﺎ ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن آﻧﮭﺎ در ﮐﻠپ ﻓﮑر ﮐردم دﯾﮕر ھﻣﮫ ﭼﯾز ﺗﻣﺎم ﺷد‪.‬‬
‫از ﮐﻠپ ﻣﻘداری زﯾﺎدی ﻣواد ﻣﺧدر درﯾﺎﻓت ﺷد و ﺻﺎﺣب ﮐﻠپ ﺑﮫ زﻧدان رﻓت‪.‬‬
‫ﺟﯾﻣــﯽ ﺑــﮫ دﻟﯾــل زﯾــر ﺳــن ﺑــودن ﺑــﮫ داراﻟﺗﺎدﯾــب ﻓرﺳــﺗﺎده ﺷــده و ﭘــس از آن ﺑــﮫ ﺧــﺎﻧواده اش‬
‫ﺗﺣوﯾـل داده ﺷـد‪ .‬ﭘـس از ﺛﺎﺑـت ﺷـدن ﻣﮭـﺎﺟر ﺑـودن و ﺑـﯽ ﻣـدرک ﺑـودن ﻣـن ھـم‪ ،‬ﻣـرا ﺑـﮫ ﻋﻧـوان‬
‫ﯾﮏ ﻗﺎﭼﺎﻗﯽ ﺑﮫ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﮫ ھﻣﮫ ﺷﺑﯾﮫ ﻣن ﺑودﻧد اﻧداﺧﺗﻧد‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﮐردم زﻧدﮔﯽام ﺗﺑﺎه ﺷد اﻣﺎ در ﺣﻘﯾﻘت اﯾن ﺑﻧﯾﺎد زﻧدﮔﯾم ﺑود‪......‬‬
‫ﺑﮫ دﻟﯾل زﯾر ﺳن ﺑودﻧم ﻣرا از ﮐﺷور ﺷﺎن اﺧراج ﻧﮑردﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪213‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫در ﻋــوض ﻣــن از ﮐــﺎر ﮐــردن ﻣﻌــﺎف ﺷــدم و ﺑــﮫ ﻣﮑﺗــب رواﻧــﮫ ﺷــدم‪ .‬ﻏــذای ﮐــﺎﻓﯽ و ﺟــﺎی‬
‫ﺧواب ﻣﻧﺎﺳب داﺷﺗم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﺳ ـن ﻗ ـﺎﻧوﻧﯽ »‪ «18‬را ﺗﮑﻣﯾ ـل ﮐ ـردم ﺗواﻧﺳ ـﺗم اﻗﺎﻣ ـت داﯾﻣ ـﯽ را در ﮐﺷ ـور ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾ ـﺎ ﺑدﺳ ـت‬
‫ﺑﯾﺎرم‪.‬‬
‫ﺑراﯾم ﺧﺎﻧﮫی ھر ﭼﻧد ﻗدﯾﻣﯽ وﻟﯽ ﻣﻧﺎﺳب در »ﺧﯾﺎﺑﺎن ﺑﯾﮑر« داده ﺷد‪.‬‬
‫ھﯾﭻ ﮐﺎری ﺟز درس ﺧواﻧدن ﻧداﺷﺗم ﭘس دﻧﺑﺎﻟش را ﮔرﻓﺗم و ﺑﮫ ﺷدت درس ﺧواﻧدم‪.‬‬
‫ﻣـــن ﭘـــس از ﻗﺑـــوﻟﯽ در ﮐـــﺎﻧﮑور ﺑـــﮫ داﻧﺷـــﮕﺎه دوﻟﺗـــﯽ »اﻣﭘـــ﷼ ﮐـــﺎﻟﺞ ﻟﻧـــدن« در »ﯾوﻧﺎﯾﺗـــد‬
‫ﮐﯾﻧﮕدام« در رﺷﺗﮫ ﻣﮭﻧدﺳﯽ ﻋﻣران راه ﭘﯾدا ﮐردم و ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم دﯾﮕر آرزوﯾﯽ ﻧدارم‪.‬‬
‫اﻣ ـﺎ ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﻋﻣ ـر ﺧوﺷ ـﯽ ھ ـﺎ ﮐوﺗ ـﺎه ﺑ ـوده و ﺧوﺷ ـﺑﺧﺗﯽ ﻓﺎﺻ ـﻠﮫی ﯾ ـﮏ ﺑ ـدﺑﺧﺗﯽ ﺗ ـﺎ ﺑ ـدﺑﺧﺗﯽ دﯾﮕ ـر‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫ﻟﻧدن؛ اﮔﺳت ‪2013 ،‬‬

‫در ﯾــﮏ روزی ﮔــرم ﺗﺎﺑﺳــﺗﺎن وﻗﺗــﯽ از داﻧﺷــﮕﺎه ﺑﯾــرون ﺷــدم ﭼﮭــرهی وﺣﺷــﺗﻧﺎﮐﯽ زﻧــدﮔﯾم را‬
‫دﯾدم ﮐﮫ از ﮐﻧﺎر ﺳرک ﻣﯾﮕذﺷت‪.‬‬
‫آﻧﻘدر ﺗرﺳﯾدم ﮐﮫ ﭘﺷت درﺧت ﭘﻧﮭﺎن ﺷدم‪.‬‬
‫ﺷب ﺧواﺑم ﻧﻣﯾﺑرد‪ .‬ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼطور ﭘﺎﯾش ﺑﮫ اﯾﻧﺟﺎ رﺳﯾده ﺑود‪.‬‬
‫زﻟﻣﯽ ﺑﺑری دﻧﺑﺎﻟم ﻣﯾﮕﺷت و ﺣﺗﻣﺎ ﻣرا ﭘﯾدا ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﭘـس ﺑـﮫ ﻓﮑـر ﮐﺎرھـﺎی ﺗﺑـدﯾﻠﯽ داﻧﺷـﮕﺎه اﻓﺗـﺎدم ﺗـﺎ ﻣـرا ﺑـﮫ ﮐﺷـوری دﯾﮕـر ﻣﻧﺗﻘـل ﮐﻧﻧـد اﻣـﺎ داﻧﺷـﮕﺎه‬
‫ﻓﻘط ﺑﮫ ﮐﺷور ﺧودم ﻣﯾﺗواﻧﺳت ﻣﻧﺗﻘﻠم ﮐﻧد‪.‬‬
‫دﻟم ﻧﻣﯾﺧواﺳت اﻣﺎ اﻧﮕﺎر ﺗﻘدﯾر ﭼﻧﯾن ﻣﯾﺧواﺳت‪.‬‬
‫دﻟم ﯾﮑﺑﺎره ﺑرای وطﻧم ﭘر ﮐﺷﯾد و ﻗﺑول ﮐردم‪.‬‬
‫در ﺣﻘﯾﻘت ﭼﯾزی ﻣرا ﺑﮫ ﺳوی ﺧودش ﻣﯾﮑﺷﺎﻧد ﺷﺎﯾد ھم ﮐﺳﯽ ‪..‬‬
‫آن ﺣــس ﻣــرا ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل ﮐﺷــﺎﻧد و ﺑﺎﻋــث ﺷــد در ﻧﺧﺳــﺗﯾن روزھــﺎ ﺑــﮫ ﻧﮕﺎهھــﺎی ﻋﺟﯾــب و ﭘــر از‬
‫ﺧﺷم ﯾﮏ ﭘﺳر اﺣﺳﺎس ﺗﻌﻠق ﭘﯾدا ﮐﻧم‪......‬‬
‫ﭼﺷــﻣﮭﺎﯾش ﺑــﮫ ﻣــن ﺛﺎﺑــت ﮐــرد ﮐــﮫ ﮔــﺎھﯽ ﺑﺎﯾــد دوﺳــت داﺷــت‪ ،‬ﻧــﮫ ﺑــرای ﻓــرار از ﺗﻧﮭــﺎﯾﯽ‪......‬‬
‫ﺑﻠﮑﮫ ﺑرای ﮐﺎﻣل ﺷدن‪...‬‬
‫و ھﯾﭻﭼﯾ ـز زﯾﺑ ـﺎ ﺗ ـر از آن ﻧﯾﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﯾ ـﺎدآوری اوﻟ ـﯾن دﯾ ـدارم ﺑ ـﺎ او ھﻧ ـوز ھ ـم ﻟﺑﺧﻧ ـد ﺑ ـر ﻟ ـب ﻣ ـن‬
‫ﻣﯽ آورد‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾد ﺑﮫ دﻧﺑﺎل زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎی زﻧدﮔﯽ ﺑﮕردﯾم‪...‬‬
‫ﭼون ﺑﮫ اﻧدازهی ﮐﺎﻓﯽ در اﯾن دﻧﯾﺎ ﺑدی‬
‫اﺳت‪.....‬‬
‫و زﯾﺑﺎﺗرﯾن ﻧﻘطﮫی زﻧدﮔﯽ ﺑرای ﻣن ﻣﻌرﻓت ﺑﺎ ﺷﮭرﯾﺎر ﺑود‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪214‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫و ﭼﮫ ﭼﯾزی زﯾﺑﺎﺗر از او‪....‬؟‬

‫******‬

‫ﻧوت‪ :‬داﺳﺗﺎن ﻣﺟددا از زﺑﺎن ﺷﮭرﯾﺎر رواﯾت ﻣﯾﺷود‪.‬‬

‫ﻟﻧدن؛ ‪ 14‬ﻓﺑروری ‪2019‬‬

‫دﻧﯾـﺎ ﭘـﯾش ﭼﺷـﻣم ﺑـﮫ ﭼـﺎھﯽ ﻋﻣﯾـق و ﺗﺎرﯾـﮏ ﻣﺑـدل ﺷـده ﺑـود‪ .‬روﺣـم ﺧﺷـﮑﯾده ﺑـود‪ .‬ﺷـب ﺗﺎرﯾـﮏ‬
‫ﺑود اﻧﮕـﺎر ﻣﮭﺗـﺎب ﻓـرار ﮐـرده ﺑـود‪ .‬ﻧـﮫ اﯾﻧﺟـﺎ ﺑـودم ﻧـﮫ ﺟـﺎی دﯾﮕـر‪ .‬ﺑـﮫ ﺷـﺑﺣﯽ ﺷـﺑﺎھت ﭘﯾـدا ﮐـرده‬
‫ﺑ ـودم‪ .‬از ھﻣ ـﮫی دﻧﯾ ـﺎ دﻟﺧ ـور ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬از دﺳ ـت ھﻣ ـﮫ ﻋﺎﺻ ـﯽ ﺷ ـده ﺑ ـودم‪ .‬ﭼط ـور ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗﻧد‬
‫اﯾن ھﻣﮫ ﺑﻼ را ﺳر راﺣﯾل ﻣن آورده ﺑﺎﺷﻧد‪....‬؟‬
‫و ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗﻧد ﺑﯽ ﺧﯾﺎل ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ ﺷﺎن اداﻣﮫ دھﻧد؟ ﮔوﯾﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯾﻔﺗﺎده اﺳت‪.‬‬
‫ﺳرم را در دﺳﺗﺎﻧم ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودم و ﺑﮫ ﻓرش ﮐوﭼﮏ ﺗﮫ اﺗﺎق ﺧﯾره ﻣﺎﻧده ﺑودم‪....‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺣــرف ﺑــزﻧم اﻣــﺎ ھــﯾﭻ ﯾــﮏ از ﮐﻠﻣــﺎت اﻧﮕــﺎر ﺟــرات ﻧداﺷــﺗﻧد ﺑــرای ﺗﺳــﮑﯾن راﺣﯾــل‬
‫ﭘﯾش ﻗدم ﺷوﻧد‪ ...‬ﺟﻣﻼت از ذھﻧم ﻓرار ﻣﯾﮑردﻧد و زﺑﺎﻧم را ﻻل ﮐرده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﺗ ـﺎ آن ﻟﺣظ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﻋﺷ ـق ﺑ ـﯽ ﺣ ـد و ﺣﺻ ـرم را ﺑ ـﮫ راﺣﯾ ـل درک ﻧﻣﯾﮑ ـردم‪ ،‬ﺣﺗ ـﯽ ﮔ ـﺎھﯽ ﻣﺗﻌﺟ ـب‬
‫ﺑودم ﮐﮫ ﭼطور ﺑرای اﯾن دﺧﺗر ھﻣﮫ ﭼﯾزم را ﻏرق آب ﮐردم؟‬
‫اﻣــﺎ اﯾﻧطــور ﮐــﮫ ﻣﻌﻠــوم ﻣﯾﺷــود ﺿــﻣﯾر ﻧﺎﺧودآﮔــﺎھم از ھﻣــﮫی اﯾــن اﺗﻔﺎﻗــﺎت و ﺣــوادث ﺑــﺎﺧﺑر‬
‫ﺑوده ﮐﮫ اﯾﻧﮕوﻧﮫ ﻣرا ﺷﯾﻔﺗﮫی اﯾن دﺧﺗر ﻣرﻣوز و ﺷﺟﺎع ﮐرده ﺑود‪...‬‬
‫ﺳ ـرم را ﺑﻠﻧ ـد ﮐ ـرده و ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن اﺷ ـﮑﺑﺎر ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت راﺣﯾ ـل ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗم ﻟ ـب ھ ـﺎﯾم را‬
‫ﭼﻧــﮓ زدم‪ ،‬دﻟــم ﻧﻣﯾﺧواﺳــت ﺻــدای ﻗﻠــب ﺷﮑﺳــﺗﮫام ﺑﯾــرون ﺷــود و ﻣرداﻧﮕــﯽام را ﺑــﮫ ﭼــﺎﻟش‬
‫ﺑﮑﺷد‪.‬‬
‫راﺣﯾــل از روی ﻣوﺑــل ﺑﻠﻧــد ﺷــد و ﭘــﯾش ﻣــن زاﻧــو زد‪ .‬ﻟﺣظــﮫی ﺑــﮫ ﭼﺷــمھﺎﯾم ﻧﮕــﺎه ﮐــرد و ﺑﻌــد‬
‫ﭘﺷت ﭼﺷمھﺎﯾم را ﺑوﺳﯾد‪.‬‬
‫او ﮔﻔت‪» :‬اﯾن ﭼﺷم ھﺎی زﯾﺑﺎ را ﮔرﯾﮫ ﻧﻣﯾزﯾﺑد‪«!...‬‬
‫ﺑﮫ ﭼﺷم ھﺎی زﯾﺑﺎی ﺧودش ﻧﮕﺎه ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﻣﮕر ﭼﺷم ھﺎی ﺗو را ﮔرﯾﮫ ﻣﯾزﯾﺑد‪...‬؟«‬
‫او ﭘﺎﺳــﺦ داد‪» :‬ﻣﻌﻣــوﻻ زﯾﺑــﺎﺗرﯾن ﭼﺷــم ھــﺎ ﺑﯾﺷــﺗرﯾن اﺷــﮏ ھــﺎ را ﻣﯾرﯾزﻧــد‪ ....‬اﯾﻧﮕوﻧــﮫ اﺳــت‬
‫ﮐ ـﮫ دﻧﯾ ـﺎ را ﺑ ـﺎ دﯾ ـد ﺷ ـﻔﺎف ﺗ ـر ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑﻧﻧ ـد و ﭘﯾﭼﯾ ـدﮔﯽ دﻧﯾ ـﺎ ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﮔﺳﺳ ـﺗﮫ ﻣﯾﺷ ـود‪ .‬وﻟ ـﯽ ﭼﺷ ـم‬
‫ھﺎی ﺗو اﺣﺳناﻟﺧﺎﻟﻘﯾن اﺳت‪«!....‬‬
‫ﺑﺎ اﯾن ﺣرف‪ ،‬ﻓورا راﺣﯾل را در آﻏوﺷم ﮔرﻓﺗم و او ﺑﺎزھم ﺑﯾﻧﯽاش را ﺑﮫ ﮔردﻧم ﭼﺳﭘﺎﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪215‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾل آﻧﮕوﻧﮫ ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯾد اﺻﻼ ﻧﺑود او وارث ھﻣﮫی دردھﺎ ﺑود‪....‬‬
‫ﭘس از ﻟﺣظﺎﺗﯽ ازش ﭘرﺳﯾدم‪» :‬زﻟﻣﯽ ﭼطور از ﺑودﻧت در اﻧﮕﻠﺳﺗﺎن ﺧﺑر ﺷد‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ آه ﮔﻔ ـت ‪ »:‬او ﻣ ـرﮔم را ﻗﺑ ـول ﻧﮑ ـرده ﺑ ـود و ﺟﺳ ـد ﻣ ـرﯾم را ﺑ ـﮫ ط ـب ﻋ ـدﻟﯽ ﻓرﺳ ـﺗﺎده‬
‫ﺑــود ﻧﻣﯾــداﻧم ﺟﺳــد را ﭘــس از اﯾــن ھﻣــﮫ ﺳــﺎل ﭼطــور از ﻗﺑــر ﺑﯾــرون ﮐﺷــﯾده ﺑــود اﻣــﺎ او ﯾــﮏ‬
‫ﻗﺎﭼﺎﻗﺑر ﺑود و اﯾن ﮐﺎرھﺎ ﺑراﯾش ﺧﻠﻠﯽ اﯾﺟﺎد ﻧﻣﯾﮑرد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬او ﺗوﺳط ﺳرﺑﺎزان اﯾراﻧﯽ ﺗﯾرﺑﺎران ﺷد!«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣﯾداﻧم! دهھﺎ ﺑﺎر از دﺳت ﺷﺎن ﮔرﯾﺧﺗﮫ ﺑود ﻣﻌﻠوم ﺑود ﯾﮑﺑﺎر ﮔﯾر ﻣﯽ اﻓﺗد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭼطور ﻣﺎﻣﺎﯾت از زﻧده ﺑودﻧت ﺑﺎ ﺧﺑر ﺷد‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬وﻗﺗــﯽ داﻧﺷــﮕﺎه ﻧﻣﯽﺧواﺳــت ﻣــرا ﺑــﮫ ﮐﺷــوری دﯾﮕــری ﻣﻧﺗﻘــل ﮐﻧــد ﻣﺟﺑــور ﺷــدم ﺑــﮫ‬
‫ﻣﺎﻣ ـﺎﯾم ﮐ ـﮫ زﻣ ـﺎﻧﯽ رﯾ ـﯾس داﻧﺷ ـﮑده زﺑ ـﺎن و ادﺑﯾ ـﺎت ﭘﺷ ـﺗوی داﻧﺷ ـﮕﺎه ﮐﺎﺑ ـل ﺑ ـود ﺗﻣ ـﺎس ﺑﮕﯾ ـرم و‬
‫ﻗﺳماش دادم ﺑﮫ ﻣﺎدرم ﺧﺑر ﻧدھد‪.‬‬
‫او ھــم ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﭘــدرم ﺳــﺎﻟﮭﺎ ﻗﮭــر ﺑــود ﺣــرﻓم را زﻣــﯾن ﻧﮕذاﺷــت و ﮐﺎرھــﺎی ﺗﺑــدﯾﻠﯽام را اﻧﺟــﺎم‬
‫داد‪«.‬‬
‫ﻣـــن‪» :‬ﺗـــو ﭘـــﯾش ﻣـــن رﯾﺎﺿـــﯽ ﯾـــﺎد ﻣﯾﮕرﻓﺗـــﯽ در ﺣـــﺎﻟﯽ ﮐـــﮫ در اﻣﭘـــ﷼ ﮐـــﺎﻟﺞ ﻟﻧـــدن درس‬
‫ﻣﯾﺧواﻧدی‪...‬؟ «‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد ﮔﻔــت‪» :‬ھــﺎ‪ !....‬اﯾﻧﻘــدر ﻧﮕــو اﻣﭘــ﷼ ﮐــﺎﻟﺞ ﻟﻧــدن!! ﭘــس از ﺑرﮔﺷــﺗم دﯾﮕــر‬
‫داﻧﺷــﮕﺎه ﻣــرا ﻧﭘــذﯾرﻓت و ﻣــن درس را رھــﺎ ﮐــردم‪ .‬ﺣــﺎﻻ ھــم ﯾــﮏ ﮐﻠوﭼــﮫﭘز ﻣــﺎھر در ﺧــدﻣت‬
‫ﺷ ـﻣﺎ ھﺳ ـﺗم! وﻟ ـﯽ از ﺣ ـق ﻧﮕ ـذرﯾم ﻣ ـن ﯾ ـﮏ ﻣﺣﺻ ـل ﻻﯾ ـق داﻧﺷ ـﮕﺎه ﺑ ـودم و ﭼﯾزھ ـﺎی را ﮐ ـﮫ ﺗ ـو‬
‫در رﯾﺎﺿـ ـﯽ ﺑـ ـﮫ ﻣـ ـن ﯾـ ـﺎد ﻣﯾـ ـدادی ﺗﻣـ ـﺎﻣش ﻣﺛـ ـل آب ﺧـ ـوردن ﺑـ ـراﯾم آﺳـ ـﺎن ﺑـ ـود‪ .‬اﻣـ ـﺎ ﻣﯾـ ـداﻧﯽ‬
‫ﯾــﺎدﮔرﻓﺗن رﯾﺎﺿــﯽ از آدﻣــﯽ ﻣﺛــل ﺗــو ھــوای دﯾﮕــری داﺷــت‪ !....‬ﺗــو در ﮐﻧــﺎر ﺧــود ﻧﯾﺳــﺗﯽ ﮐــﮫ‬
‫ﺑﻔﮭﻣﯽ در ﮐﻧﺎر ﺗو ﺑودن ﭼﮫ ﻋﺎﻟﻣﯽ دارد!«‬
‫ﻣـن ﺑﺎﺧﺟﺎﻟـت و ﺳـر اﻓﮑﻧـدﮔﯽ ﮔﻔـﺗم‪ » :‬ﯾـﺎدم ﮐـﮫ ﻣـﯽ آﯾـد وﻗﺗـﯽ از ﻣﺗﺎھـل ﺑودﻧـت ﺧﺑـر ﺷـدم‪ ،‬ﭼـﮫ‬
‫ﺣرف ھﺎی ﺑد و ﻧﺎﺳزای ﺑراﯾت ﮔﻔﺗم دﻟم ﻣﯾﺧواھد ﺑﻣﯾرم‪«!...‬‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬از ﭼﯾــزی ھــم ﮐــﮫ اﻧﺗظــﺎر داﺷــﺗم ﺑﮭﺗــر ﻋﻣــل ﮐــردی‪ .‬ﻣــن ﻣﺛــل اﯾــن ﻏرﺑﯽھــﺎ ﺑــﮫ‬
‫ﻟﺣظ ـﮫی ﺣ ـﺎﻟم ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم و ﺑ ـﺎ اﺣﺳﺎﺳ ـﺎت ﺗ ـو ﺑ ـﺎزی ﮐ ـردم‪ .‬ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم روزی ﺧﺑ ـر ﻣﯾﺷ ـوی اﻣ ـﺎ‬
‫اﺣﺗﻣﺎل ﻧﻣﯾدادم اﯾﻧﻘدر زود اﺗﻔﺎق ﺑﯾﻔﺗد‪.‬‬
‫ﻣﯾﮕﻔ ـﺗم ﺣ ـداﻗل ﭼﮭ ـﺎر ﺳ ـﺎل داﻧﺷ ـﮕﺎه ﺑ ـﺎ ھ ـم ﺧ ـواھﯾم ﺑ ـود و ﭘ ـس از آن ھ ـر ﭼ ـﮫ ﺷ ـد‪ ...‬اﻣ ـﺎ ﺗ ـو ﮐ ـﮫ‬
‫آدﻣﯽ ﻣﺛل ﻣن ﻧﺑودی‪ ...‬ﺗو دوراﻧدﯾش و آﯾﻧده ﻧﮕر ﺑودی‪ .‬ﭼﯾزی ﮐﮫ ﻣن اﺻﻼ ﻧﯾﺳﺗم‪«.‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﻣ ـن آﯾﻧ ـدهی ﺟ ـز ﺗ ـو ﻧﻣﯾدﯾ ـدم‪ .‬ﺗ ـو ﺧ ـودت آﯾﻧ ـدهام ﺑ ـودی اﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎ رﻓﺗﻧ ـت‪ ،‬آﯾﻧ ـدهام را ھ ـم ﺑ ـﺎ‬
‫ﺧود ﺑردی و ﻣن در ﮔذﺷﺗﮫ ﮔﯾر ﮐرده ﺑودم‪ ....‬ﻣﺟﺑور ﺑودم دﻧﺑﺎل آﯾﻧدهام ﺑﯾﺎﯾم‪«....‬‬
‫راﺣﯾل ﮔردﻧم را ﺑوﮐﺷﯾد و ﮔﻔت‪» :‬ﺑﮫ ﺷﮑل ﻋﺟﯾﺑﯽ ﺑﺎ ﺗو ھﻣذات ﭘﻧداری دارم‪.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪216‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺗ ـو ھدﯾ ـﮫ ﺧ ـدا ﺑ ـﮫ ﻗﻠ ـب ﻏﻣﮕﯾ ـﻧم اﺳ ـﺗﯽ‪ ....‬اﻧﮕ ـﺎر ﺧ ـدا ﺗ ـو را ﺑ ـرای ﺗﻼﻓ ـﯽ اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ رﻧﺟ ـم ﻋط ـﺎ‬
‫ﮐرد«‪.‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﭼــرا در ﻣــورد اﯾﻧﮑــﮫ وﻗﺗــﯽ ﻣــرا دﯾــدی ﺻــﺣﺑت ﻧﻣﯾﮑﻧــﯽ؟ ﻣﯾﺧــواھم ﺑــداﻧم ﭼــﮫ ﺣﺳــﯽ‬
‫داﺷﺗﯽ‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾــل ﺧﻧــدهی زﯾﺑــﺎی ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬وﻗﺗــﯽ وارد ﺻــﻧف ﺷــﻣﺎ ﺷــدم اوﻟــﯾن ﭼﮭــرهی ﮐــﮫ ﻣــرا‬
‫ﺟــذب ﺧــودش ﮐــرد‪ ،‬ﭼﮭــره ﺗــو ﺑــود‪ ....‬وﻟــﯽ اھﻣﯾــت ﻧــدادم‪ ....‬در واﻗــﻊ ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺧــود را‬
‫درﮔﯾـر ﮐـﻧم‪ ...‬اﻣـﺎ ﭘـس از اﯾﻧﮑـﮫ ﻣﺗوﺟـﮫ ﺷـدم از ﻣـن ﻓـرار ﻣﯾﮑﻧـﯽ ﻧﺎﺧودآﮔـﺎه ﺑـﮫ ﺳـﻣت ﺗـو ﺟـذب‬
‫ﺷدم‪.‬‬
‫ﭼ ـون در زﻧ ـدﮔﯾم ﻣ ـردی ﻧدﯾ ـدم ﮐ ـﮫ اﯾﻧﮕوﻧ ـﮫ از ﻣ ـن ﻓ ـرار ﮐﻧ ـد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ اﯾ ـن ﻣ ـن ﺑ ـودم ﮐ ـﮫ از‬
‫ﻣردھﺎی ﻗﺑﻠﯽ ﻓرار ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺗو را ﻣﯾدﯾدم ﻧﺎﺧودآﮔﺎه ﺑﮫ ﯾﺎد ﻣردھﺎی دﯾﮕر ﻣﯽ اﻓﺗﺎدم‪...‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﺎد زﻟﻣﯽ ﮐﮫ ﭼﮕوﻧﮫ ﻋﻘدم ﮐرد‪ !..‬وﻟﯽ ﺗو ﻣرا ﺑﮫ ﺧﺎﻧواده ات ﻣﻌرﻓﯽ ﮐردی‪!....‬‬
‫ﺑــﮫ ﯾــﺎد ﺻــﺎﺣب رﺳــﺗوراﻧت ﮐــﮫ ﺷــب ھﻧﮕــﺎم ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﮫ ﻣــن ﻧزدﯾــﮏ ﺷــود‪ !...‬وﻟــﯽ ﺗــو از‬
‫ﻧزدﯾﮏ ﺷدن ﺑﮫ ﻣن دوری ﻣﯾﮑردی در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺑﯾﺷﺗر از او ﻣرا ﻣﯾﺧواﺳﺗﯽ‪.‬‬
‫ﺑـﮫ ﯾـﺎد ﺻـﺎﺣب ﮐﻠـپ ﮐـﮫ ازم ﻣﯾﺧواﺳـت ﺑـرای ﺟـذب ﻣﺷـﺗرﯾﺎن ﺑﯾﺷـﺗر‪ ،‬ﻟﺑـﺎس ﺑـد ﺑﭘوﺷـم وﻟـﯽ ﺗـو‬
‫ازم ﻣﯾﺧواﺳﺗﯽ ﺑﺎﯾد ﺧودم را ﺑﭘوﺷﺎﻧم‪....‬‬
‫ﺑﮫ ﯾﺎد ﺟﯾﻣﯽ ﮐﮫ ﻣرا ﺑرای ﯾﮏ ﺷب ﻣﯽﺧواﺳت وﻟﯽ ﺗو ﻣرا آﯾﻧدهات ﻣﯾداﻧﯽ‪!....‬‬
‫وﯾـﺎ ھـم ﺑـﮫ ﯾـﺎد ﻧـدا ﮐـﮫ ﻣﯾﮕﻔـت ﺑﺎﯾـد از زﯾﺑـﺎﯾﯽ ظـﺎھریام ﭘـول در ﺑﯾـﺎرم در ﺣﺎﻟﯾﮑـﮫ ﺗـو ﻣﯾﮕﻔﺗـﯽ‬
‫زﯾﺑــﺎﯾﯽ ﯾــﮏ زن در ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﻣﯾﺑﺎﺷــد‪ .‬ﻣﮑــﺎﻧﯽ ﮐــﮫ راه ورودی ﻗﻠــﺑش اﺳــت و ﻋﺷــق در آن ﺟــﺎ‬
‫دارد ‪!....‬‬

‫وﻗﺗﯽ ﺗو را اﯾﻧﮕوﻧﮫ ﺑﺎ اﯾن آدﻣﺎ ﻣﻘﺎﯾﺳﮫ ﻣﯾﮑﻧم ﺣﺗﯽ ﮐﻠﻣﮫ »ﻣﻘﺎﯾﺳﮫ« ﺧﺟﺎﻟت زده ﻣﯾﺷود‪!..‬‬
‫ﺗو ﺑرای ﻣن ﻣﺎﻓوقاﻟﺑﺷر و ﻓراﺗر از ﯾﮏ ﻣرد ﻋﺎدی اﺳﺗﯽ‪ !....‬ﺗو ﺧدای ﻣﻧﯽ‪«!...‬‬
‫دھــن راﺣﯾــل را ﺑــﺎ دﺳــﺗم ﮔرﻓﺗــﮫ و ﭼﺷــﻣﺎﻧم را ﺑﺳــﺗم‪ .‬ﻧﻔــس ﻋﻣﯾــق و طــوﻻﻧﯽ ﮐﺷــﯾدم و ﮔﻔــﺗم‪:‬‬
‫»ﺑس ﮐن! ﺗو ﺑﮫ داﯾرهی ﮐﻔر ﻧزدﯾﮏ ﻣﯾﺷﯽ‪...‬‬
‫ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ ﺗ ـو ﺑ ـرای اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﻏ ـم ھﺎﯾ ـت از ﺧ ـدا ﮔﻠﮫﻣﻧ ـد اﺳ ـﺗﯽ‪ .‬وﻟ ـﯽ ﻧﻘط ـﮫی ﻋط ـف و ﺑﺎرﯾ ـﮏ‬
‫زﻧ ـدﮔﯾت در ھﻣ ـﯾن ﺟ ـﺎ اﺳ ـت‪ ....‬ﺗ ـو اﺑ ـﺗﻼ ﻣﯾﺷ ـوی ﺗ ـﺎ ﺧ ـدا ﺑداﻧ ـد ﭼﻘ ـدر در ﻣﻘﺎﺑ ـل اﯾ ـن رﻧ ـﺞ ھ ـﺎ‬
‫ﺻﺑوری‪ .‬اﮔر ﺗو ﺑﮫ ﻗدرت او ﺑﯽ ﺑﺎور ﺷوی ﭘس اﯾن اﻣﺗﺣﺎن را ﺑﺎﺧﺗﮫﯾﯽ«‬
‫»ﺧ ـدا ﻣﯾﺑﯾﻧ ـد و ﺻ ـﺑر ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ ...‬ﺑ ـﺎز ﻣﯾﺑﯾﻧ ـد و ﺻ ـﺑر ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ ...‬او ﮐ ـﮫ ﻣﺛ ـل ﻣ ـﺎ ﻧﯾﺳ ـت ﺗ ـﺎ در ﯾ ـﮏ‬
‫ﻟﺣظــﮫ ﺻــﺑرش ﻟﺑرﯾــز ﺷــود‪ ..‬ﭘــس ﺻــﺑر ﻣﯾﮑﻧــد اﻣــﺎ ھــﯾﭻ ﭼﯾــز از دﯾــدش ﺑﯾــرون ﻧﻣﯾﻣﺎﻧــد‪....‬‬
‫ﻣطﻣﯾن ﺑﺎش!«‬

‫ ‬ ‫ ‪217‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﺳ ـﺗم را از دھ ـﻧش ﭘ ـس ﮐ ـردم و او ﮔﻔ ـت‪» :‬اﮔ ـر اﯾ ـن زﺧ ـم ھ ـﺎ ﺑ ـرای اﺑ ـﺗﻼء ام ﺑﺎﺷ ـد‪ ،‬دل ﺑﺧ ـش‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫ﺗﻧﮭــﺎ آرزوﯾــم اﯾﻧﺳــت‪ :‬در ﭘﺎﯾــﺎن راه ﻏــم اﻧﮕﯾــز‪ ،‬ﺣﺳــرت ﺑــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن ﺑرﺳــد و ﻣــن ﺑــﮫ ﺗــو رﺳــﯾده‬
‫ﺑﺎﺷم‪ .‬آن ﻣوﻗﻊ ﻣن ﺗﻐﯾﯾر ﻣﯾﮑﻧم‪.‬‬
‫ﻣﯾــداﻧﯽ؟! زﻣــﺎﻧﯽ ﺗﻣــﺎم آدﻣــﺎی ﮐــﮫ دوﺳــت داری ﺟﻣــﻊ ﻣﯾﺷــن در ﯾــﮏ آدم‪ .‬ﺣــﺎﻻ ھــم ﺗﻣــﺎم آدم‬
‫ھﺎی ﮐﮫ دوﺳت دارم ﺗو ھﺳﺗﯽ‪«!...‬‬
‫ﻣـن‪» :‬ﻋﺷـق ﻧـوﻋﯽ ﻣـﯾﻼد اﺳـت‪ .‬اﮔـر ﭘـس از ﻋﺷـق ھﻣـﺎن اﻧﺳـﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷـﯾم ﮐـﮫ ﻗـﺑﻼ ﺑـودﯾم ﺑـﮫ اﯾـن‬
‫ﻣﻌﻧﺎﺳــت ﮐــﮫ ﺑــﮫ اﻧــدازه ﮐــﺎﻓﯽ دوﺳــت ﻧداﺷــﺗﯾم‪ .‬اﮔــر ﮐﺳــﯽ را دوﺳــت دارﯾــم ﺑﺎﯾــد ﺑــﮫ ﺧــﺎطر او‬
‫ﺗﻐﯾﯾر ﮐﻧـﯾم ﺑﺎﯾـد ﭼﻧـﺎن ﺗﻐﯾﯾـر ﮐﻧـﯽ ﮐـﮫ دﯾﮕـر »ﺗـو« ﺳـﺎﺑق ﻧﻣـﺎﻧﯽ‪ .‬ھﻣﺎﻧﮕوﻧـﮫ ﮐـﮫ ﻣـن ﺑـﺎ ﻋﺷـق ﺗـو‬
‫ﺗﻐﯾﯾر ﮐردم‪«...‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣن اﯾن ﻧوع ﺗﻐﯾﯾر را ﻣﯾﺧواھم!«‬

‫***‬
‫ﺳــﺎﻋت ﺳــﮫ ﺑﻌــد از ﻧﯾﻣــﮫ ﺷــب ﺑــود‪ ...‬راﺣﯾــل آرام آرام روی ﺷــﺎﻧﮫام ﺑــﮫ ﺧــواب رﻓــت و اﺻــﻼ‬
‫دﻟـــم ﻧﻣﯾﺧواﺳـــت او را از ﺧـــودم دور ﮐـــﻧم‪ ..‬ﭘﯾﺷـــﺎﻧﯽ ﭘـــر آردش را ﺑوﺳـــﯾدم و ﻟﺣظـــﮫی ﺑﻌـــد‬
‫ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣوﺑل ﺗﮑﯾﮫ داده ﺑودم ﺑﮫ ﺧواب رﻓﺗم‪...‬‬

‫***‬
‫ﺻــﺑﺢ ھﻧﮕــﺎﻣﯽ از ﺧــواب ﺑﯾــدار ﺷــدم ﮐــﮫ روی ﻣوﺑــل دراز ﮐﺷــﯾده ﺑــودم‪ .‬و ﯾــﮏ ﺗﮑــﮫ روﯾــم‬
‫ﮐﺷﯾده ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﮐﻧﺎرم ﻧﺑود‪ ،‬ﺗرس ﺑﮫ ﺟﺎﻧم اﻓﺗﺎد و ﻓورا از ﺳر ﺟﺎﯾم ﺑرﺧﺎﺳﺗم‪.‬‬
‫در ﺗﻣــﺎم آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﺑوھــﺎی ﺧــوب راه اﻓﺗــﺎده ﺑــود و روی ﻣﯾــز ﻏــذا ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫی زﯾﺑــﺎ ﺑــﺎ اﻧــواع‬
‫ﮐﯾﮏ و ﮐﻠوﭼﮫ ﭼﯾده ﺷده ﺑود‪...‬‬
‫رد ﺑوھــﺎ را اﮔــر ﺗﻌﻘﯾــب ﻣﯾﮑــردی ﺑــﮫ آﺷــﭘزﺧﺎﻧﮫ ﻣــﯽ رﺳــﯾدی‪ ...‬راﺣﯾــل از آﺷــﭘزﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾــرون‬
‫آﻣد و ﺑﺎ ﻟﺑﺎس زﯾﺑﺎی ﮐﮫ ﺑﮫ ﺗن ﮐرده ﺑود دو ﮔﯾﻼس آب ﻣﺎﻟﺗﮫ ﺑﺎ ﺧودش آورد‪.‬‬
‫او ﺑــﺎ دﯾــدﻧم ﺧوﺷــﺣﺎل ﺷــد و ﮔﯾﻼسھــﺎ را روی ﻣﯾــز ﮔذاﺷــت و ﺑــﮫ ﺳــﻣت ﻣــن دوﯾــده ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﺷـــﮭرﯾﺎررر! ‪Good morning darling ، Did you have a comfortable‬‬
‫‪dream‬؟«‬
‫ﺑــﯽ ﻣﯾــل ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣــن راﺣﯾــل دﯾﺷــب را ﻣﯾﺧــواھم ھﻣــﺎن ﮐــﮫ ﮐــﺎﻣﻼ ﻓﺎرﺳــﯽ ﺻــﺣﺑت‬
‫ﻣﯾﮑرد‪«.‬‬
‫راﺣﯾـل ﺑـﺎ اﺧـم ﮔﻔـت‪» :‬ﺑـس ﮐـن! ﺗـو دﯾﺷـب ھـم ﻣـرا ﻧﺧواﺳـﺗﯽ ‪ ،‬ﻓﮑـر ﮐـردم ﭼـون ﺳـر و وﺿـﻊ‬
‫ﻣﻧﺎﺳﺑﯽ ﻧداﺷﺗم ﺑدت آﻣد‪ .‬ﺑﺑﯾن اﻣروز ﻟﺑﺎس ﺧوب و آراﯾش ﻧﺎزی دارم«‬

‫ ‬ ‫ ‪218‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣـ ـن‪» :‬ﻧـ ـﮫ اﯾﻧطـ ـور ﻧﯾﺳـ ـت‪ ،‬دﻟـ ـﯾﻠش ﭼﯾـ ـزی دﯾﮕرﯾﺳـ ـت وﮔرﻧـ ـﮫ ﺗـ ـو در ﺑـ ـدﺗرﯾن ﺷـ ـﮑل ﺑـ ـراﯾم‬
‫ﺑﮭﺗرﯾﻧﯽ«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﺗﺑﺳ ـﻣﯽ زﯾﺑ ـﺎ ﮔﻔ ـت‪» :‬اوﮐ ـﯽ ھ ـر ط ـور ﺗ ـو ﺧ ـوش ﺑﺎﺷ ـﯽ ﻣﻘﺻ ـد! ﺣ ـﺎﻻ ھ ـم ﺑ ـرو ﺣﻣ ـﺎم‬
‫ﮐن و اﯾن ﻟﺑﺎس ﭘر آرد و ﺧﻣﯾرت را ﺑﯾرون ﮐن‪«!...‬‬
‫ﻣـن ھـم ﺑـﯽ آﻧﮑـﮫ ﭼﯾـزی ﺑﭘرﺳـم اﻧﮕـﺎر ﺣـرف دﻟـم را زده ﺑـود ﺧـودم را ﺑـﮫ ﺣﻣـﺎم اﻧـداﺧﺗم و ﭘـس‬
‫از ده دﻗﯾﻘﮫ از ﺣﻣﺎم ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﻟﺑﺎس ھﺎﯾم را ازش ﺧواﺳﺗم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﮐــﮫ در ﺣــﺎل ﺧــوردن ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ ﺑــود ﮔﻔت‪»:‬ﻟﺑــﺎس ﮐﺟــﺎ ﺑــود‪...‬؟ آﻧﮭــﺎ را دادم ﺑــﮫ ﺧﺷــﮑﮫ‬
‫ﺷو‪ ...‬ﻧدﯾدی ﭼﻘدر ﮐﺛﯾف ﺑودﻧد‪...‬؟ «‬
‫ﻣن‪» :‬ﯾﻌﻧﯽ ﭼﯽ؟ ﭘس ﻣن ﭼﯽ ﺑﭘوﺷم ﺣﺎﻻ؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﻣﯾداﻧم ﻣن ھم ﻟﺑﺎس ﻣرداﻧﮫ ﻧدارم‪ .‬ﻟﺑﺎس ھﺎﯾم ﺑﮫ ﺟﺎﻧت ﻧﻣﯽ آﯾد وﮔرﻧﮫ ﻣﯾدادم‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻏﻠط ﮐردی‪ !..‬ﺗو ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧﯽ ﻣن ﻟﺑﺎس زﻧﺎﻧﮫ ﻣﯾﭘوﺷم‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺧﻧده‪» :‬ﺣﺎﻻ ھم ﭼﺎرهی ﻧﯾﺳت ھﻣﯾﻧطور ﺑﯾﺎ«‬
‫ﻣن‪» :‬آﺧﮫ دﯾواﻧﮫ ﻣن ﭼطور ﺑﯾﺎﯾم؟ ﻣﯾﮕم ﻟﺑﺎس ﻧدارم‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﻣﯾداﻧم‪«!..‬‬
‫ﻣن‪» :‬از آن ﺟﺎنﭘﺎک ھﺎی ﮐﮫ ﻣﺛل ﻟﺑﺎس اﺳت داری‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑـﺎ ﺑـﯽ ﺧﯾـﺎﻟﯽ‪» :‬ﻧـﮫ‪ ..‬ﻧـدارم‪ .‬ﻣـن ﻣﺛـل ﺗـو آﻧﻘـدر ﭘوﻟـدار ﻧﯾﺳـﺗم ﮐـﮫ ﺣﺗـﯽ ﺟـﺎن ﭘـﺎک را ھـم‬
‫ﻣدل ﻟﺑﺎس ﺑﺧرم‪ .‬ھﻣﺎن ﺟﺎن ﭘﺎک ﺳﺎده را دورت ﺑﭘﯾﭻ و ﺑﯾﺎ«‬
‫اﺻ ـﻼ دﻟ ـم ﻧﻣﯽﺧواﺳ ـت اﯾﻧط ـور ﺑﯾ ـرون ﺷ ـوم ﻟ ـذا ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑ ـﮫ ﺧﺷ ـﮑﮫ ﺷ ـو ﺑﮕ ـو زود ﺑﯾ ـﺎورد ﻣ ـن‬
‫ﻣﻧﺗظر ﻣﯾﻣﺎﻧم‬
‫راﺣﯾل‪» :‬اوﮐﯽ اﺧﺗﯾﺎر داری ﭘس ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﺑﺎش‪«.‬‬
‫ﺟ ـﺎن ﭘ ـﺎﮐﯽ ﺑزرﮔ ـﯽ ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺗواﻧﺳ ـﺗم از ﺷ ـﮑم ﺗ ـﺎ زﯾ ـر زاﻧ ـو ھ ـﺎﯾم را ﺑ ـﺎ آن ﭘﻧﮭ ـﺎن ﮐ ـﻧم‪ .‬و در‬
‫ﺣﻣﺎم ﻣﻧﺗظر ﻣﺎﻧدم ﮐﮫ ﯾﮑﺑﺎر دﯾدم راﺣﯾل ﭘطﻠوﻧم را ﺑﮫ ﺳﻣﺗم ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺗﻌﺟب‪ » :‬ﺗو ﮐﮫ ﮔﻔﺗﯽ ﻧﯾﺳت‪«!..‬‬
‫راﺣﯾـــل از ﭘﺷـــت در‪» :‬ﻓﻘـــط ﯾﺧـــن ﻗـــﺎقات را دادم‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳـــﺗم اذﯾﺗـــت ﮐـــﻧم اﻣـــﺎ ﺗـــو ﺑرﻧـــده‬
‫ﺷدی‪«!..‬‬
‫ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺷ ـدم‪ .‬ﭘطﻠ ـون را ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﺳ ـرﯾﻊ ﭘوﺷ ـﯾدم و از ﺣﻣ ـﺎم ﺑﯾ ـرون آﻣ ـده ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺳ ـر ﻣﯾ ـز‬
‫ﺻﺑﺣﺎﻧﮫ ﻧﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎزھم اﺷ ـﺗﮭﺎﯾم ﺑ ـﺎ دﯾ ـدن اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﮐﯾ ـﮏ و ﮐﻠوﭼ ـﮫ ﺗﺣرﯾ ـﮏ ﺷ ـد و از راﺣﯾ ـل ﭘرﺳ ـﯾدم‪» :‬ﺑ ـﺎورم‬
‫ﻧﻣﯾﺷﮫ ﺗو اﯾن ﮐﺎره ﺑﺎﺷﯽ‪«!..‬‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﺗ ـو دﯾﮕ ـر اﺻ ـﻼ ﻣ ـرا اھﻣﯾ ـت ﻧﻣﯾ ـداﻧﯽ ‪ .‬از وﻗﺗ ـﯽ ﺑرﮔﺷ ـﺗم در ﯾ ـﮏ ﮐﯾ ـﮏ ﻓروﺷ ـﯽ ﮐ ـﺎر‬
‫ﻣﯾﮑ ـﻧم آﻧﺟ ـﺎ ﯾ ـﺎد ﮔ ـرﻓﺗم و ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﮐﯾ ـﮏ ﻣﯾﭘ ـزم‪ .‬در واﻗ ـﻊ ﭘ ـس از دﺳ ـت دادن ﺗ ـو ﺑ ـﺎ آﺷ ـﭘزی ﺳ ـرم‬

‫ ‬ ‫ ‪219‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫را ﮔ ـرم ﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬آﺷ ـﭘزﺧﺎﻧﮫ ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺟ ـﺎﯾﯽ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﻣﯽﺗ ـوان از دﺳ ـت دﻧﯾ ـﺎی ﺧ ـﺎرج ﺑ ـﮫ آن ﭘﻧ ـﺎه‬
‫ﺑرد‪ .....‬دﯾﺷب از ھﯾﺟﺎن آﻣدن ﺗو ﮐﯾﮏ ﺳوﺧت وﮔرﻧﮫ ﮐﯾﮏ ھﺎی ﻣن ﺣرف ﻧدارد‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﺎﺷﺎءﷲ! ﺧواھش ﻣﯾﮑﻧم ﻣن ﻋﺎﺷق دﺳت ﭘﺧت ﺳوﺧﺗﮫی ﺷﻣﺎ ھﺳﺗم‪«.‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم راﺣﯾل ازﯾن ﺣرف ﻗﮭر ﺷود وﻟﯽ او ﺑﺎ ﻣﮭر ﺑﮫ ﻣن و ﺑﮫ ﺑدﻧم ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﺣــس ﻧــﺎراﺣﺗﯽ ﮐــرده و ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﯾﻧطــور ﻧﮕــﺎه ﻧﮑــن !ﺣــداﻗل ﺗــﺎ وﻗﺗــﯽ ﻟﺑﺎﺳــم ﻣــﯽ آﯾــد‪ ،‬ﺧوﺑﯾــﺎت‬
‫ﻧدارد!«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭼرا ؟‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب ﭼون ﻣن و ﺗو ﺗﺎ ﺣﺎل ﺑﮫ ھم ﻣﺣرم ﻧﯾﺳﺗﯾم«‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﻣ ـن ﻣﻌﺗﻘ ـدم وﻗﺗ ـﯽ دوﺳ ـﺗت دارم و وﻗﺗ ـﯽ دوﺳ ـﺗم داری دﮔ ـﮫ ﺑ ـﮫ ھ ـم ﻣﺣ ـرﻣﯾم‪ ....‬ﻓﮑ ـر‬
‫ﻣﯾﮑﻧﯽ ﻣﺣرﻣﯾت ﻣن و زﻟﻣﯽ ﺧﯾﻠﯽ واﻗﻌﯽ ﺑود‪ ،‬ﯾﺎ ﻣﺣرﻣﯾت ﻣن و ﺗو‪....‬؟«‬
‫ﺣﯾران ﺑودم ﭼﮫ ﺑﮕوﯾم وﻟﯽ ﮔﻔﺗم‪ » :‬ﺑﺎز ھم ﻣﺎ ﺑﺎ اﺻول ﭘﯾش ﻣﯾروﯾم ﺟﺎﻧم! ﺗﺎ اﺧﯾرش‪«...‬‬
‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﻧﻣ ـﯽ ﻓﮭﻣ ـم‪ ..‬ﻣ ـن دﯾﮕ ـر ﯾ ـﮏ زن آزاد ھﺳ ـﺗم‪ .‬ﺷ ـوھر اﺣﻣ ـق و ﭘﺳ ـتام ﻣ ـرده‪ ...‬ﺗ ـو ھ ـم‬
‫ﮐ ـﮫ ﻣﺟ ـردی‪ .‬ﭘ ـس ﭼ ـرا دﯾﺷ ـب ﻣ ـرا ﻧﺧواﺳ ـﺗﯽ‪...‬؟ در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺷ ـب زﯾﺑ ـﺎی ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗﯾم ﺧﻠ ـق ﮐﻧ ـﯾم‬
‫ﭼﮫ ﻣﺷﮑﻠﯽ اﺳت‪ ...‬؟«‬

‫ﻟﺣظﮫی دﺷوار آﻣده ﺑود و ﺳوال ﺳﺧت ﭘرﺳﯾده ﺷده ﺑود‪ .‬اﻧﮕﺎر وﻗت اﻋﺗراف رﺳﯾده ﺑود!‬
‫ﻣن‪ » :‬راﺣﯾل‪ !....‬ﺣﺎﻻ ﻣن ﻣﺗﺎھﻠم‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل ﮐﯾﮏ داﺧل دھﻧش را ﺑﮫ ﺳﺧﺗﯽ ﻗورت داد‪ ،‬اﻧﮕﺎر از ﮔﻠوﯾش ﺳﻧﮕﯽ ﻋﺑور ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫او ﻧﮕ ـﺎھﯽ از روی ﯾ ـﺎس ﺑ ـﮫ ﺻ ـورﺗم ﮐ ـرد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﮫ ﻧظ ـرم ﻣ ـرا ﻓراﻣ ـوش ﮐ ـرده ﺑ ـودی‪...‬؟‬
‫ﺑﺎورم ﻧﻣﯾﺷﮫ‪«!...‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﮔر ﻓراﻣوﺷت ﮐرده ﺑودم ﺣﺎﻻ اﯾﻧﺟﺎ ﻧﺑودم! ﻣﺟﺑور ﺷدم ‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل ﻣﺗﻔﮑراﻧﮫ ﮔﻔت‪» :‬ﭘس ﺑﺎﻻﺧره دﺧﺗرﺧﺎﻟﮫات ﮐﺎرش را ﮐرد‪«!..‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺣﺎﻟت ﺗﻌﺟب‪» :‬از ﮐﺟﺎ ﻣﯾداﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﺎران ازدواج ﮐردم‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﺟﺎﻧﺑداراﻧ ـﮫ ﮔﻔ ـت‪» :‬ﭼ ـون ﮔﻔﺗ ـﯽ ﻣﺟﺑ ـور ﺑ ـودم! ﭼ ـﮫ ﮐﺳ ـﯽ ﻣﯾﺗواﻧﺳ ـت ﺗ ـو را ﺑ ـﮫ‬
‫اﺟﺑﺎر وادارد‪ ،‬ﻏﯾر از او ﻣو زرِد از ﺧود راﺿﯽ؟«‬
‫ﻣــن‪» :‬اﯾﻧطــور ﻧﮕــو! ﻧﻣﯾــداﻧﯽ وﻗﺗــﯽ اﯾﻧﺟــﺎ ﻣــﯽ آﻣــدم ﭼــﯽ ﺣــﺎﻟﯽ ﺑــﮫ ﺳــرش آﻣــده ﺑــود‪ ..‬او ﺗــﺎ‬
‫ﻟﺣظﮫ اﺧﯾر ﺑﮫ رﻓﺗﻧم ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑرد‪ ...‬ﻧﮕﺎھﺎی ﻣﻌﺻوﻣش ھﻧوز ﻣرا ﻣﯾﺧورد‪«!..‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺧﺷم ﮔﻔت‪» :‬ﯾﮏ رﻗﻣﯽ ﺣدس ﻣﯾزﻧم ﺑﮫ او ﺗﻣﺎﯾل داری‪«!...‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﻧﮕﺎھﯽ ﻏﻣزده ﺑﮫ راﺣﯾل ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺗﻣﺎﯾل ﻧدارم‪ .‬وﻟﯽ ﺑﮫ او ﺣس ﻣﺳووﻟﯾت دارم«‬
‫راﺣﯾل واﻗﻌﺎ ﻋﺻﺑﺎﻧﯽ ﺷده ﺑود و ﮔﻔت‪» :‬ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎش! ﻣﮕر ﺑﮫ ﺧﺎطر ﻣن اﯾﻧﺟﺎ ﻧﯾﺎﻣدی ؟«‬
‫ﻣ ـن‪ » :‬ﺑ ـﮫ ﺧ ـﺎطر ﺗ ـو ﺗﻧﮭ ـﺎ اﯾﻧﺟ ـﺎ ﻧﯾﺎﻣ ـدم‪ ..‬ﻣ ـن ﺗﻣ ـﺎم ھﺳ ـﺗﯽام رھ ـﺎ ﮐ ـرده ﭘ ـﯾش ﺗ ـو آﻣ ـدم‪ !..‬ﭘ ـدر و‬
‫ﻣﺎدرم دﯾﮕر ﻣرا ﻧﻣﯾﺧواھﻧد و ﻣن ھﯾﭻ ﭘوﻟﯽ ھم ﻧدارم‪ .‬ھر ﭼﮫ داﺷﺗم ﻣﺻرف ﺷده‪«...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪220‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ ﻣ ـن در ﺗﻣ ـﺎم ﻋﻣ ـر ﻏﺻ ـﮫاش را ﻧﺧ ـوردم و ﺑ ـﮫ ﻧﺑ ـودش ﻋ ـﺎدت دارم؛ ﭘ ـول‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻣن ﺗو را ﺑﺎ ﮐﺳﯽ ﺗﻘﺳﯾم ﻧﻣﯾﮑﻧم‪ ..‬ﺑﺎﯾد از ﺑﺎران ﺟدا ﺷوی‪«!...‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺧــودم ھــم دوﺳــت ﻧــدارم دو ﺗــﺎ زن داﺷــﺗﮫ ﺑﺎﺷــم و ﻧــﮫ ھــم ﺗواﻧــﺎﯾﯽاش را دارم‪ ..‬ﻣﺷــﮑل‬
‫اﺻـﻠﯽ ﺗﮭﯾـﮫ و ﭘرداﺧـت ﻣﮭـر ﺑـﺎران اﺳـت‪ ....‬ﺑﺎﯾـد ﭘـﻧﺞ ﻣﻠﯾـون ﺑـراﯾش ﺑﻔرﺳـﺗم ﺗـﺎ ﺑﺗـواﻧم طﻼﻗـش‬
‫دھم‪«.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ دﻧﯾ ـﺎ ﺗﻌﺟ ـب‪» :‬ﭼ ـﯽ؟؟؟ ﭘ ـﻧﺞ ﻣﻠﯾ ـون‪..‬؟ ﭼ ـرا اﯾﻧﻘ ـدر زﯾ ـﺎد؟ ﻣﮕ ـر ﺑ ـﺎران ﺧ ـودش را‬
‫ﻓروﺧﺗﮫ‪..‬؟«‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺑــﺎران ﺗﻘﺻــﯾر ﻧــدارد ﻛــﺎر ﭘــدرش اﺳــت‪ .‬ﭼــون اﺣﺗﻣــﺎل ﻣﯾــداد روزی ﺑــﺎران را طــﻼق‬
‫ﺑدم‪....‬‬
‫ﻣﺟﺑ ـورم ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﺗﻣ ـﺎس ﺑﮕﯾ ـرم و ازش ﺧ ـواھش ﮐ ـﻧم ﺑ ـرای ﭘرداﺧ ـت ﻗﺳ ـطوار ﻣﮭ ـرش ﺑ ـﺎ ﻣ ـن‬
‫ﺗواﻓق ﮐﻧد‪«.‬‬
‫راﺣﯾـل ﮐﻣـﯽ ﻓﮑـر ﮐـرد و ﮔﻔـت‪» :‬اﮔـر ﮐـل ﻣﮭـر ﭘـﻧﺞ ﻣﻠﯾـون ﺑﺎﺷـد‪ ،‬ﭘـس ﺗـو ﻣﮑﻠـف ﺑـﮫ ﭘرداﺧـت‬
‫ﻧﺻ ـف اش ھﺳ ـﺗﯽ‪ ..‬ﭼ ـون ﻓﻘ ـط ﺑ ـﺎ او ازدواج ﮐ ـردی ﻧ ـﮫ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺧواﺳ ـﺗﮫ ﺑﺎﺷ ـﯽ زﻧ ـت ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬ﭘ ـس‬
‫دو وﻧﯾم ﻣﻠﯾون ﺑﺎﯾد ﭘرداﺧت ﮐﻧﯽ‪«!..‬‬
‫ﺑﺎ اﯾـن ﺣـرف راﺣﯾـل ﻓﮑـر ﮐـردم آب ﺟـوش ﺑـر ﺳـرم رﯾﺧﺗـﮫ ﺷـد‪ .‬ﺑـدﻧم ﻣـور ﻣـور ﻣﯾﮑـرد و ﯾـﮏ‬
‫ب ﮔرﯾ ـﮫ‪ ،‬ﻧﯾ ـﺎﯾش و ﻋﺷ ـق ورزی ھ ـﺎی ﺑ ـﺎران ﺑ ـﮫ‬ ‫دﻓﻌ ـﮫﯾﯽ ﻋ ـرق ﮐ ـردم‪ .‬ﺑ ـرای ﯾ ـﮏ ﺛﺎﻧﯾ ـﮫ‪ ،‬آن ﺷ ـ ِ‬
‫ذھﻧم آﻣد‪...‬‬
‫راﺣﯾل ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ﺣس ﺑدم را ﻓﮭﻣﯾده ﭘس ﭘرﺳﯾد‪» :‬ﻣﮕر ﻏﯾر ازﯾن اﺳت‪...‬؟«‬
‫ﭼﺷﻣﺎﻧم را ﺑﮫ ﻣﯾز دوﺧﺗم و ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﮫ راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﮐﻧم‪...‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ھﻣﯾﻧﻘدر ﻣﯾﮕم ﮐﮫ ﺑﺎﯾد ﮐل ﻣﮭر را ﺑدھم!«‬
‫راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﺑــﺎ اﯾــن ﺣــرﻓم اﻧﮕــﺎر ﺟــواﺑش را ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود دﺳــﺗش را ﻣﺷــت ﮐــرد و ﺑــﺎ ﻓﺷــﺎر‬
‫ﺣﺳـ ـﺎدت ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﯾـ ـﮏ روز ﻣوھـ ـﺎی زرد آن دﺧﺗـ ـر را داﻧﮫ‪،‬داﻧـ ـﮫ‪ ،‬داﻧـ ـﮫ ﻣﯾﮑـ ـﻧم و روی ﺳـ ـرک‬
‫ھﺎی ﻟﻧدن ﭘﺎش ﻣﯾدم‪« ...‬‬

‫***‬
‫ﻟﺑﺎﺳــم را ﺧﺷــﮑﮫ ﺷــو آورده ﺑــود آن را ﭘوﺷــﯾده و ﺑــﮫ ﺳــﻣت ھــوﺗﻠﯽ ﮐــﮫ در آﻧﺟــﺎ اﻗﺎﻣــت داﺷــﺗم‬
‫در ﺣرﮐ ـت ﺷ ـدم‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم از ھ ـر ﭼ ـﮫ ﺗﻌﻠ ـق دارم رھ ـﺎ ﺷ ـوم و ﺑ ـرای ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﮐﻧ ـﺎر راﺣﯾ ـل‬
‫ﺑروم‪..‬‬
‫آراﻣش روﺣﯽ ﻣن را ﻓﻘط او ﻣﮭﯾﺎ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﺑل از رﺳﯾدن ﺑﮫ اﯾن آراﻣش ﻧﯾﺎز ﺑود ﭼﻧد ﮐﺎری را ﺑﮫ اﺗﻣﺎم ﺑرﺳﺎﻧم‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪221‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﻗﺗــﯽ وارد ھوﺗــل ﺷــدم اوﻟــﯾن ﻓــردی ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﭼﺷــﻣم آﻣــد‪ ،‬ﻣــرد ﺳﯾﺎهﭘوﺳــت ﺑــود ﮐــﮫ ﺑــﺎ دﯾــدﻧم‬
‫ﺧﻧدهی ﻣوذی ﮐرد‪ .‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑﯽ ھﯾﭻ ﺣرﻓﯽ از ﻣﻘﺎﺑﻠش ﺑﮕذرم اﻣﺎ او ﺻداﯾم ﮐرد‪.‬‬
‫ﻧ ـزدش رﻓﺗ ـﮫ و ﺳ ـﻼم ﮐ ـردم او ھ ـم ﺑ ـﺎ ﺳ ـر اﻧﮕ ـﺎر ﺟ ـواب ﺳ ـﻼﻣم را داد و ﮔﻔ ـت‪ » :‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم‬
‫آدم ﺗﻧﮭـ ـﺎی ھﺳــﺗﯽ و ﺷــب ﺑرﻣﯾﮕـ ـردی‪ ،‬وﻟـ ـﯽ ﻣﻌﻠــوم اﺳــت ﮐــﮫ ﺷـ ـب واﻟﻧﺗــﺎﯾن ﺑراﯾــت ﺧـ ـوش‬
‫ﮔذﺷﺗﮫ‪ «...‬و ﺑﻌد ﭼﺷﻣﮑﯽ ﺑدی ﮐرد‪.‬‬
‫اﺻﻼ دﻟم ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﺑﺎ اﯾن آدم ﻣﺧﺎطب ﺑﺎﺷم وﻟﯽ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺧﺎﻣوش ھم ﺑﻣﺎﻧم‪.‬‬
‫در ﺟواﺑش ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻠﯽ‪ ،‬ﭼون در اﺗﺎﻗم اﺟﺎزه ﻧﺑود ﻣﺟﺑور ﺷدم ﺑﮫ اﺗﺎق او ﺑرم‪«!..‬‬
‫ﻣ ـرد ﺳﯾﺎهﭘوﺳ ـت ﻟﺑﺧﻧ ـدش ﺟﻣ ـﻊ ﺷ ـد و ﮔﻔ ـت‪» :‬ازﯾ ـن ﮐ ـﮫ دوﺳ ـت دﺧﺗ ـر دار ﺷ ـدی ﺑ ـﮫ ﻣ ـن رﺑ ـط‬
‫ﻧدارد! وﻟﯽ ﻧﻣﯾﺗواﻧﯽ ﺷب اﺗﺎﻗت را ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﮭداری!!‬
‫اﮔر ﺗﮑرار ﺷد اﺗﺎﻗت را ﺑﮫ ﻓردی دﯾﮕری ﮐراﯾﮫ ﻣﯾدھم‪«.‬‬
‫ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﻣ ـن ﺳ ـر ﺿ ـد ﺑرداﺷ ـﺗﮫ اﺳ ـت‪ .‬در اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ ﺣﺗ ـﯽ اﮔ ـر ﻣورﭼ ـﮫی را ﻧﯾ ـﺎزاری ﺑ ـﺎز‬
‫ھم آدم ھﺎی ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﺑﯽ دﻟﯾل ازت ﻣﺗﻧﻔر ﺑﺎﺷﻧد‪.‬‬
‫آن ﻣردﺳﯾﺎه ﭘوﺳت ھم ﺑﮫ ﻧﺎﺣق ازم ﺑدش ﻣﯽ آﻣد‪.‬‬
‫ﭘوزﺧﻧــدی زده ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣــن اﻣﺷــب ﺑــرای ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــﮫ ﺧﺎﻧــﮫی دوﺳــت دﺧﺗــرم ﻣﯾــرم‪ .‬ﺗــو‬
‫ﻣﯾﺗـواﻧﯽ اﺗـﺎﻗم را ﺑـﮫ ھـر ﮐﺳـﯽ ﮐـﮫ دوﺳـت داری ﮐراﯾـﮫ ﺑـدھﯽ اﻟﺑﺗـﮫ اﮔـر ﮐﺳـﯽ ﭘﯾـدا ﻧﺷـد ﺧـودت‬
‫اﻣﺷب ﺑرو آﻧﺟﺎ‪!..‬‬
‫ﺑﻌـ ـد ﺑـ ـﺎ ﺗﺑﺳـ ـﻣﯽ ﻣﻌﻧـ ـﺎدار ﺑـ ـراﯾش ﮔﻔـ ـﺗم‪» :‬ﻣﯾﺗـ ـواﻧﯽ دوﺳـ ـت دﺧﺗـ ـرت را ھـ ـم ﺑـ ـﮫ اﺗـ ـﺎق ﺑﺑـ ـری!‬
‫ﺑرﺧﻼف ﺗو‪ ،‬ﻣن در اﯾن راﺑطﮫ ﻣﺷﮑﻠﯽ ﻧدارم‪ «.‬و ﻣﺛل ﺧودش ﭼﺷﻣﮑﯽ ﺑدی ﺑراﯾش زدم‪.‬‬
‫ﻧﻔس ھﺎی ﺳﯾﺎهﭘوﺳت ﻋﻣﯾق ﺷده ﺑود و ﻣﻌﻠوم ﺑود ﺧﺷم واﻓری ﺑر روﯾش رﯾﺧﺗﮫ اﺳت‪..‬‬
‫ﺑراﯾش اھﻣﯾﺗﯽ ﻧدادم و ﺑﮫ اﺗﺎﻗم رﻓﺗم‪.‬‬
‫ﺑرای آﺧرﯾن ﺑﺎر از ﮐﻣﭘﯾوﺗر ﮐﮭﻧﮫ ھوﺗل ﮐوﺷش ﺑﮫ ﺑرﻗراری ﺗﻣﺎس ﺑﺎ ﺑﺎران ﮐردم‪...‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم ھﻣﮫ ﭼﯾز را ﺑﮫ او ﮔﻔﺗﮫ و ﺧود و او را ازﯾن ﺑﻧد رھﺎ ﮐﻧم اﻣﺎ ﺧﯾﻠﯽ ﻣﯾﺗرﺳﯾدم ‪...‬‬
‫آﻧﻘدر ﮐﮫ ھﯾﭼﮕﺎه ﺗﺎ اﯾن ﺣد ﻧﺗرﺳﯾده ﺑودم‪.‬‬
‫ﺗﻣﺎس ﺗﺻوﯾریام ﺑﺎ ﺑﺎران از طرﯾق اﺳﮑﺎﯾپ ﺑرﻗرار ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎران اﻧﮕﺎر آﻧﻼﯾن ﻧﺑود‪!....‬‬
‫ﮐﻣﭘوﺗر را آﻧﻼﯾن ﮔذاﺷﺗﮫ و ﺷروع ﺑﮫ ﺟﻣﻊ ﮐردن ﻟﺑﺎس و وﺳﺎﯾﻠم ﮐردم‪.‬‬
‫ﭘﺎﻧزده دﻗﯾﻘﮫ ﺑﻌد وﻗﺗﯽ ﮐﺎرم ﺗﻣﺎم ﺷد‪ ،‬ﺑﺎران ﺗﻣﺎس ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﭼﮭرهاش روی ﻣﺎﻧﯾﺗور ﮐﻣﭘﯾوﺗرم ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺑود‪.‬‬
‫او ﻣﻧﺗظ ـر ﺟ ـواب ﺗﻣ ـﺎس ﺑ ـود‪ .‬ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـردم ﭼﻘ ـدر ﻏﻣﮕ ـﯾن ﺑﺎﺷ ـد اﻣ ـﺎ ﺑ ـرﺧﻼف ﺗﺻ ـورم ﮐ ـﺎﻣﻼ‬
‫ﺷﺎداب و ﺧوﺷﺣﺎل و ﻣﺛل ھﻣﯾﺷﮫ ﻧوراﻧﯽ ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﮐﻠﯽ اﺳﺗرس ﺗﻣﺎس را ﺟواب دادم و ﺗﺻوﯾر ﻣن ھم ﺑرای او ﻧﻣﺎﯾﺎن ﺷد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ دﯾدن ﻣن ﭼﺷﻣﺎﻧش ﮔﺷﺎد ﺷده و ﺑﻠﻧد ﮔﻔت‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎرررررر!«‬

‫ ‬ ‫ ‪222‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ ﺧودﻣم‪«.‬‬

‫ﺑــﺎران ﺑــﺎ ﯾــﮏ دﻧﯾــﺎ ھﯾﺟــﺎن ﮔﻔــت‪» :‬اﺻــﻼ ﺑــﺎورم ﻧﻣﯾﺷــﮫ‪ ،‬ﺗــو را ﻣﯾﺑﯾــﻧم‪ .‬دﻟــم ﺑراﯾــت ﯾــﮏ زره‬
‫ﺷده‪ ...‬ﮐﯽ ﺑرﻣﯾﮕردی‪..‬؟ ﻣﯾﺧواھم ﺑراﯾت ﺣرﻓﯽ ﻣﮭﻣﯽ را ﺑﮕوﯾم«‬
‫ﻣن ﯾﮑﺑﺎره ﮔﻔﺗم‪» :‬دﯾﮕر ﺑر ﻧﻣﯾﮕردم‪«!...‬‬
‫ﺑ ـﺎران اﻧﮕ ـﺎر اﻣﯾ ـدش را ﮐﺷ ـﺗﮫ ﺑﺎﺷ ـم ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد‪ .‬و ھﻣ ـﮫ ﺣ ـرف ھ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻗ ـرار ﺑ ـود ﺑ ـﮫ‬
‫ﻣن ﺑﮕوﯾد در زﺑﺎﻧش ﺧﺷﮏ ﺷد‪.‬‬
‫اداﻣﮫ دادم‪» :‬ﻣن راﺣﯾل را ﭘﯾدا ﮐردم و ﺗﺻﻣﯾم دارم ﺑﺎ او ﺑﻣﺎﻧم‪«.‬‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯾدی ﮔﻔت‪ » :‬ﭘس ﻣن ﭼﮫ؟ ﻣن ﭼطور ﻣﯾﺷوم؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﮭرت را ﺑراﯾت ﻣﯾﻔرﺳﺗم اﻣﺎ ﻗﺳطوار ﺗﺎ ﮐﮫ دﯾﮕر اﺣﺗﯾﺎﺟﯽ ﺑﮫ ﭘول ﻧداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ‪«.‬‬
‫اﺷـﺗﺑﺎه ﻧﺎﺑﺧﺷـودﻧﯽ ﻣرﺗﮑـب ﺷـده ﺑـودم ﮐـﮫ اﯾﻧطـور ﺑـﯽ ﺧﯾـﺎل ﺑـﺎ ﺑـﺎران ﺣـرف ﻣﯾـزدم ﻣـن ﺑـﺎ ھـر‬
‫ﮐﻠﻣﮫی ﮐﮫ از زﺑﺎﻧم ﺑﯾرون ﻣﯾﺷد او را ﻣﯾﮑﺷﺗم‪.‬‬
‫ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ ﭼﮫ ﮐﺳﯽ از ﺣﺎل دل دﯾﮕری ﺧﺑر دارد‪....‬؟‬
‫ﺑــﺎران ﻋﻣــﻼ ﮔرﯾــﮫ ﻣﯾﮑــرد او ﮔﻔــت‪» :‬ﯾﻌﻧــﯽ ﻣــرا طــﻼق ﻣﯾــدھﯽ؟« طــوری ﭘرﺳــﯾد ﮐــﮫ اﺻــﻼ‬
‫ﺣدس ﻧﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﭼ ـﺎرهی ﻧ ـدارم‪ .‬ھ ـﯾﭻ ﻣ ـردی ﻧﻣﯾﺗواﻧ ـد ﺑ ـﺎ دو زن ﮐﻧ ـﺎر ﺑﯾﺎﯾ ـد ﻣ ـﻧم ھﻣﯾﻧط ـور‪ .‬ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧم ﺑ ـﯾن‬
‫ﺷــﻣﺎ ﻋــداﻟت ﮐــﻧم ﭘــس ﮔﻧــﮫﮐﺎر ﻣﯾﺷــوم راﺣﯾــل ھــم ﻧﻣﯾﺧواھــد‪ .‬ﭘــس ﺗــو را آزاد ﻣﯾﮑــﻧم ﺗــﺎ ھــر‬
‫طور ﻣﯾﺧواھﯽ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧﯽ و ﺑﺎ ھر ﮐﯽ دوﺳت داری ازدواج ﮐﻧﯽ‪«.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﻟ ـب ھ ـﺎﯾش را ﻣﯾﺟوﯾ ـد ﺗ ـﺎ ﮔرﯾ ـﮫ ھ ـﺎﯾش ﺷ ـدﯾد ﺗ ـر ﻧﺷ ـود‪ .‬ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻘف دوﺧ ـت و‬
‫ﻟﺣظ ـﮫی ﺑﻌ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـن ﻋ ـداﻟت ﺗ ـو را ﻧﻣ ـﯽ ﺧ ـواھم‪ !..‬اﺻ ـﻼ ﻋ ـداﻟت ﻧﮑ ـن‪ . ..‬ﺑ ـرو ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل‬
‫راﺣت زﻧدﮔﯽ ﮐن!‬
‫اﻣﺎ اﮔر ﻣرا طﻼق ﺑدھﯽ ھﯾﭻ وﻗت ﺗو را ﻧﻣﯾﺑﺧﺷم«‬
‫ﻣن‪» :‬اﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ آزاد و راﺣت ﻣﯾﺷوی‪ !..‬ﻣن ﻣﮭرت را ﻣﯾﭘردازم«‬
‫ﺑ ـﺎران‪» :‬ﻣ ـن ﻣﮭ ـر ﻧﻣﯾﺧ ـواھم‪ .‬ﻣﮭ ـر ﺧ ـود را ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﺑﺧﺷ ـﯾدهام ! ھﻣ ـﺎن ﺷ ـب ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ وﺻ ـﻠت ﺗ ـو‬
‫رﺳ ـﯾدم ھﻣ ـﮫ ﺣﻘ ـوق و ﻣﺗﻌﻠﻘ ـﺎﺗﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﮔ ـردن ﺗ ـو داﺷ ـﺗم را ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﺑﺧﺷ ـﯾدم دﯾﮕ ـر از دﻧﯾ ـﺎ ﭼ ـﮫ‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم؟‬
‫وﻟ ـﯽ ﺑ ـرای آﺧ ـرﯾن ﺑ ـﺎر ازت ﻣﯾﺧ ـواھم ﻣ ـرا ط ـﻼق ﻧ ـده‪ .‬ﻗﺑ ـول دارم ھﯾﭼﮕ ـﺎه ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـن ﻧﯾ ـﺎ و ﻣ ـرا‬
‫ﻧﺑﯾن اﻣﺎ اﻟﺗﻣﺎﺳت ﻣﯾﮑﻧم اﺳﻣت را از ﻣن ﻧﮕﯾر! ﺑﮕذار ﺗﺎ اﺑد ﺗو ﺷوھر ﻣن ﺑﻣﺎﻧﯽ‪!...‬‬
‫ﻣن اﺳﺎرت در زﻧدان ﺗو را ﺑﮫ ھزار آزادی ﺑدون ﺗو ﺗرﺟﯾﺢ ﻣﯾدھم‪«...‬‬
‫ﺑرای ﺑﺎران ﭼﯾزی ﺑﮫ ﮔﻔﺗن ﻧداﺷﺗم‪.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻠش ﺣس ﮔﻧﺎه ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم‬
‫ﭼرا ﻧﻣﯽﺧواﺳت از ﺷر آدﻣﯽ ﮐﮫ دوﺳﺗش ﻧدارد ﺧود را ﺧﻼص ﮐﻧد؟‬
‫او ﻣرا اﻟﺗﻣﺎس ﻣﯾﮑرد ﻣﮕر ﭼﻘدر ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﯽ رﺣم ﺑﺎﺷم؟‬

‫ ‬ ‫ ‪223‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او ﺑر ﻣن ﺣق داﺷت و ﻣن ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم از ﺣق او ﭼﺷم ﺑﭘوﺷم‪...‬‬

‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﺎران ﺑــﺎ ﺳــﮑوﺗم ﻣﻘﺎﺑــل ﺷــد اداﻣــﮫ داد‪ » :‬ﻧﻣﯾــداﻧم ﺑــرای ﻗﻠــﺑم ﭼــﮫ طرﺣــﯽ ﺑرﯾــزم ﮐــﮫ‬
‫ﻋﺎﺷﻘت ﻧﺑﺎﺷد؟‬
‫ﺑﮫ ﻟﺑﺎﻧم ﭼﮫ ﺑﯾﺎﻣوزاﻧم ﮐﮫ ﻗرار ﻧﯾﺳت ﺗو را ﺑﺎر دﯾﮕر ﺑﺑوﺳد؟‬
‫و طﺎﻗﺗم را ﭼطور ﺑﮕوﯾم ﮐﮫ دﻧدان ﺑر ﺟﮕر ﺑﮕذارد؟‬
‫ﺑﮫ ﺷﻌرم ﭼﮫ ﺑﮕوﯾم ﮐﮫ ﻣﻧﺗظرت ﺑﺎﺷد ﺗﺎ ﺑﻌد‪...‬‬
‫و ﺣﺎل آﻧﮑﮫ ﻣﻣﮑن اﺳت روزھﺎی ﮐﮫ ﺗو را ﻧﺑﯾﻧم ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت ﺑﺎﺷد‪«...‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺑــﺎران ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺷــﺎﻋری ﺧــوب ﺷــود ﺑــﮫ داﻧﺷــﮑده ادﺑﯾــﺎت رﻓــت و ﺑــﺎ اﯾــن‬
‫ﺟﻣ ـﻼت ﮐ ـﮫ آن روز ﺑ ـرای ﻣ ـن ﮔﻔ ـت‪ ،‬ﻣ ـن ﻓﮭﻣﯾ ـدم اﺷ ـﻌﺎر از زﺑ ـﺎﻧش ﻓ ـوران ﮐ ـرده اﻧ ـد و ﮐ ـﺎش‬
‫اﯾن ﻣﺧﺎطب ﺑﯽ اﺣﺳﺎس ﻣن ﻧﻣﯾﺑودم‪.‬‬
‫ﮔرﯾﮫ ھـﺎﯾش ﺑـﮫ ھـق ھـق ﻣﺑـدل ﺷـده ﺑـود‪ .‬ﯾـﮏ ﻧﻔـس ﻋﻣﯾـق ﮐﺷـﯾد ﺗـﺎ ﮐﻣـﯽ ﻗﻠـﺑش آرام ﺑﮕﯾـرد ﺑﻌـد‬
‫ﮔﻔـت‪ » :‬ھﻣﯾﺷـﮫ ﮔﻣـﺎن ﻣﯾﮑـردم ﺑـﺎ ﻋﺷـق زﯾـﺎد ﻣﯽﺗـواﻧم ﺗـو را ﺑـﮫ دﺳـت ﺑﯾـﺎورم اﻣـﺎ ﮔﻣـﺎن اﯾﻧﮑـﮫ‬
‫ﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ ﻣ ـردی را ﮐ ـﮫ ﻋﺎﺷ ـﻘش ھﺳ ـﺗﯽ ﺑ ـﮫ واﺳ ـطﮫ ﻋﺷ ـق ﺧ ـودت ﻋ ـوض ﮐﻧ ـﯽ ﺟﮭﺎﻟ ـت ﻗ ـدﯾﻣﯽ و‬
‫ﺧﺎص ﻣﺎ زﻧﺎن اﺳت«‬
‫ﺗ ـﺎ ﺣ ـد آﺧ ـر ﺷ ـرﻣﻧدهی ﺑ ـﺎران ﺑ ـودم‪ .‬اﺻ ـﻼ دﻟ ـم ﻧﻣ ـﯽ ﺧواﺳ ـت در اﯾ ـن ﺣﺎﻟ ـت ﻗ ـرار ﺑﮕﯾ ـرد اﻣ ـﺎ‬
‫ﺧــودش ﺧواﺳــﺗﮫ ﺑــود او ﮐــﮫ ﻣﯾداﻧﺳــت ھــﯾﭻ وﻗــت از ﻣــن و او ﻧﻣﯾﺷــود اﻣــﺎ ﺑــﺎز ھــم ﺧــودش را‬
‫در ﭼﺎﻟﮫ اﻧداﺧت‪،‬‬
‫ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ھــﯾﭻ ﺣرﻓــﯽ از ﻣــن ﻧﻣﯾﺗواﻧــد ﮔرﯾــﮫھﺎ و ﻏــم ﺗــو را ﺟﺑــران ﮐﻧــد اﻣــﺎ ﺑــﺎزھم‬
‫اﻣﯾدوارم ﮐﮫ ﻣرا ﺑﺑﺧﺷﯽ«‬
‫ﺑ ـﺎران اﺷ ـﮑش ﺧﺷ ـﮏ ﺷ ـده ﺑ ـود اﻣ ـﺎ در آﺧ ـر ﺑ ـﺎ اﻋﺗﻣ ـﺎد ﺑ ـﮫ ﻧﻔ ـس ﺑ ـﺎﻻ در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺑﯾﻧ ـﯽ ﮐ ـوﭼﮑش‬
‫را ﺑﻠﻧ ـد ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـن ﺑﺧﺷ ـﯽ از اﻓﺳ ـﺎﻧﮫی زﻧ ـدﮔﯽ ﺗ ـو ھﺳ ـﺗم ﻣطﻣﯾ ـﻧم ﺗ ـو روزی ﭘ ـﯾش‬
‫ﻣن ﺑرﻣﯾﮕردی‪«!...‬‬
‫و ﺗﻣﺎس را ﻗطﻊ ﮐرد‪.....‬‬
‫ﻗطﻊ ﺷدن ﺗﻣﺎس ﺑﺎران ﺑﮫ ﻣﺛﺎﺑﮫی ﻗطﻊ اﮐﺳﯾژن ﺑرای ﻣن ﺑود‪ .‬ﯾﮑﺑﺎره از ﺧودم ﻣﺗﻧﻔر ﺷدم‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ اﻧﺳ ـﺎن از ﺧ ـودش ﻣﺗﻧﻔ ـر ﺷ ـود دﯾﮕ ـر ﭼط ـور ﺑ ـرای آﯾﻧ ـدهی ﺧ ـودش ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﺑرﻧﺎﻣ ـﮫرﯾزی‬
‫ﮐﻧد؟‬
‫ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﺎ دو زن ﻋﺎﺷق ﮐﻧﺎر ﺑﯾﺎﯾم‪..‬؟‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻣن ﺗﻧﮭﺎ ﯾﮑﯽ از آﻧﮭﺎ را دوﺳت داﺷﺗم‪!...‬‬
‫راﺣﯾل و ﺑﺎران ﺷﺑﺎھت ﺑﮫ دو ﺑﺎﻏﯽ داﺷﺗﻧد ﮐﮫ در ﻣﯾﺎن ﺷﺎن ﻓﻘط ﯾﮏ رود آب ﺟﺎری ﺑود‪.‬‬
‫آن رود ﻣن ﺑودم‪...‬‬
‫ﺑﮫ ﮐدام ﺳو ﻣﯾرﻓﺗم‪...‬‬
‫اﮔر ﺑﮫ ﺑﺎغ راﺣﯾل ﻣﯾرﻓﺗم او ﺳﺑز ﻣﯾﺷد و ﺑﺎغ ﺑﺎران از ﺑﯽ آﺑﯽ ﺧﺷﮏ ﻣﯾﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪224‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﮔــر ﺑــﮫ ﺑــﺎغ ﺑــﺎران ﻣﯾــرﻓﺗم او ﺳــﺑز ﻣﯾﺷــد و ﺑــﺎﻏﯽ ﮐــﮫ ﺧــودم ﻣﯾــل ﺑــﮫ رﻓ ـﺗن داﺷــﺗم را ﺧﺷ ـﮏ‬
‫ﻣﯾﮑردم ‪...‬‬
‫راھﯽ دﯾﮕری ﻧﺑود ‪...‬‬
‫ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم ﺑﮫ ھر دو ﺳﻣت ﺑروم‪....‬؟‬
‫وﻟــﯽ آب ھﻣﯾﺷــﮫ ﺧــودش راھــش را ﭘﯾــدا ﻣﯾﮑﻧــد ﺣﺗــﯽ از دل ﺳــﻧﮓ ‪ ....‬آب ھــر ﺟــﺎ ﻋﺷــﻘش او‬
‫را ﺑﮑﺷﺎﻧد ﺑﮫ ھﻣﺎن ﺳﻣت رواﻧﮫ ﻣﯾﺷود‪.....‬‬

‫******‬

‫ﻟﻧدن؛ ‪ 8‬ﻣﺎرچ ‪2019 ،‬‬

‫روی ﯾ ـﮏ ﭼ ـوﮐﯽ و در ﻣﻘﺎﺑ ـل ﯾ ـﮏ ﻣﯾ ـز دراز درﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ درﯾﺷ ـﯽ ﺳ ـﯾﺎه ﺑ ـﮫ ﺗ ـن داﺷ ـﺗم و ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ‬
‫ﺑوء ﺳﯾﺎه آن را ﺳت ﮐرده ﺑودم‪ ،‬ﺑﮫ ﺳواﻟﯽ ﮐﮫ ﻗﺎﺿﯽ از ﻣن ﭘرﺳﯾد‪ ،‬ﺳﮫ ﺑﺎر »ﺑﻠﮫ« ﮔﻔﺗم‪.‬‬
‫ﺑﻌد ﻗﺎﺿﯽ دوﺑﺎره رو ﺑﮫ راﺣﯾل ﮐرده و ھﻣﺎن ﺳوال را ﺗﮑرار ﮐرد‪....‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﻟﺑــﺎس ﻧﮭﺎﯾــت ﺳــﺎده و ﺳــﻔﯾد در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﮐــﻼه ﺗــوری ﺳــﻔﯾد رﻧــﮓ ﮐــﮫ ﻣروارﯾــد ھــﺎی‬
‫ﺳ ـﻔﯾد ﺑ ـﮫ آن وﺻ ـل ﺑ ـود‪ ،‬روی ﺳ ـرش ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﺧﻧ ـدهی ﺑ ـﮫ ﭘﮭﻧ ـﺎی ﻟ ـب و ﯾ ـﮏ ﻋ ـﺎﻟم ﺣ ـس‬
‫ﺧوب ﺳﮫ ﺑﺎر »ﺑﻠﮫ« ﮔﻔت‪...‬‬
‫ﻗﺎﺿ ـﯽ اﻧﮕﻠ ـﯾس ﮐ ـﮫ ﻓ ـردی ﻣﺳ ـﻠﻣﺎن ﺑ ـود ﻧﮑ ـﺎح ﻣ ـﺎن را ﺗﺑرﯾ ـﮏ ﮔﻔﺗ ـﮫ و ﻧﮑ ـﺎح ﻧﺎﻣ ـﮫی ﻣ ـﺎ را ﺑ ـﮫ‬
‫دﺳت راﺣﯾل داد‪.‬‬
‫ﻣن ﭘﯾﺷﺎﻧﯽ راﺣﯾل را ﺑوﺳﯾدم و او ﻣرا ﺑﮫ آﻏوش ﮔرﻓت‪...‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﻗﺎﺿــﯽ و دو ﻧﻔــر ﺷــﺎھد ﻣﺳــﻠﻣﺎﻧﯽ ﮐــﮫ ﺧــود ﻗﺎﺿــﯽ ﺑــﺎ ﺧــود آورده ﺑــود ﺳــﺎﻟن را ﺗــرک‬
‫ﮐردﻧد‪ ،‬دﯾﮕر در آﻧﺟﺎ ﻏﯾر ﻣن و راﺣﯾل ھﯾﭻ ﮐس ﻧﻣﺎﻧد‪..‬‬
‫و ﺑﮫ اﯾن ﺗرﺗﯾب ﺑﮫ ﺳﺎده ﺗرﯾن ﺷﮑل ازدواج ﻣن و راﺣﯾل ﺳرﮔرﻓت‪....‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ در ازدواج ﻣــن ﺑــﺎ ﺑــﺎران ﻧﺻــف ﻣــردم ﺷــﮭر دﻋــوت ﺷــده ﺑودﻧــد و ﺑــﺎران ﺧــود را‬
‫ﺷ ـﺑﯾﮫ ﻣﻠﮑ ـﮫ اﻧﮕﻠﺳ ـﺗﺎن ﮐ ـرده ﺑ ـود اﻣ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﭘﯾ ـراھن ﮐوﺗ ـﺎه ﺳ ـﻔﯾد و ﯾ ـﮏ ﺟ ـوره ﮐﻔ ـش‬
‫ﺳ ـﻔﯾد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ آراﯾ ـش ﻣﻌﻣ ـوﻟﯽ ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت داﺷ ـت ﺑ ـﺎ ﻣﮭ ـر ‪ 50‬ھ ـزار اﻓﻐ ـﺎﻧﯽ ﺑ ـﺎ ﻣ ـن ﻧﮑ ـﺎح‬
‫ﮐــرد‪ .‬ھــر ﭼﻧــد ﮐــﮫ راﺣﯾــل ﻣﯾﮕﻔــت‪» :‬ﻣــن ﻣﮭــر ﻧﻣﯾﺧــواھم‪ .‬ﻣــن ﻓﻘــط ﺗــو را ﻣﯾﺧــواھم‪ «.‬وﻟــﯽ‬
‫ﺑــراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧــدم ﮐــﮫ ﻣﮭــر ﺷــرط ﺻــﺣت در ازدواج ﻣﺳــﻠﻣﺎﻧﺎن اﺳــت و اﮔــر ﻧﺑﺎﺷــد ﻧﮑــﺎح ﻓﺎﺳــد‬
‫ﻣﯾﺷود ‪.‬‬
‫ﻣـن و راﺣﯾـل در ﭘﺎﯾـﺎن ﺳـﺎﺧﺗﻣﺎن دادﮔـﺎه ﭼﻧـد ﻋﮑـس ﯾﺎدﮔـﺎری ﺑـﺎ ﻧﮑـﺎح ﻧﺎﻣـﮫی ﻣـﺎن ﮔـرﻓﺗﯾم وﻟـﯽ‬
‫ﺑﮫ ﺷﮑل ﺳﯾﺎه و ﺳﻔﯾد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪225‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﭼــون راﺣﯾــل ﻋﮑــس ھــﺎی ﺳــﯾﺎهو ﺳــﻔﯾد را دوﺳــت داﺷــت و ﻣﯾﮕﻔــت‪» :‬اﯾــن ﻋﮑسھــﺎ اﺻــﺎﻟت‬
‫دارﻧد‪«!...‬‬
‫ﻋﮑﺎس ﻓورا ﻋﮑسھﺎ را ﺑﮫ دﺳت ﻣﺎن داد و ﺑراﯾﻣﺎن آرزوی ﺧوﺷﺑﺧﺗﯽ ﮐرد‪..‬‬
‫ﻣ ـن و راﺣﯾ ـل ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﻣ ـوﺗر ﮐ ـوﭼﮑﯽ ﮐ ـﮫ ﮐراﯾ ـﮫ ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـودم ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت آﭘﺎرﺗﻣ ـﺎن راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ راه‬
‫اﻓﺗﺎدﯾم‪....‬‬
‫ﻣوﻗﻌﯽ ﮐﮫ ﺑﮫ آﭘﺎرﺗﻣﺎن رﺳﯾدﯾم‪،‬‬
‫از آن ھﻣـ ـﮫ آﻣﺎدﮔﯽھـ ـﺎی ﮐـ ـﮫ ﺑـ ـﺎران در اﺗـ ـﺎق ﺧوابﻣـ ـﺎن ﮔرﻓﺗـ ـﮫ ﺑـ ـود ﺧﺑـ ـری ﻧﺑـ ـود‪ !...‬از آن‬
‫ﺷــﻣﻊھﺎی زﯾﺑــﺎ و ﺳــوزان‪ ،‬از آن ﮔلھــﺎی رز ﺳــرخ ﮐــﮫ روی ﺗﺧــت ﭘﺎﺷــﯾده ﺑــود ھــم ﺧﺑــری‬
‫ﻧﺑود‪....‬‬
‫اﯾـن ﺧﺎﻧـﮫ ﮐـﮫ ﻣﻌﻠـوم ﺑـود راﺣﯾـل ﺑـﮫ دﻟﯾـل ھﯾﺟـﺎﻧﯽ ﮐـﮫ ﺑـرای ازدواج ﺑـﺎ ﻣـن داﺷـت ﺑـﯾش از ﭘـﯾش‬
‫آن را ﺑﮫ ھمرﯾﺧﺗﮫ و ﭘراﮐﻧده ﮐرده ﺑود ﺑﺎ وﺿﻌﯾت ﻧﺎﺑﺳﺎﻣﺎن رھﺎ ﺷده ﺑود‪،‬‬
‫ﺑﺎﻟشھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺳ ـﻣت و ﮐﻣﭘلھ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗﯽ دﯾﮕ ـر رھ ـﺎ اﻓﺗ ـﺎده ﺑودﻧ ـد‪ ...‬و از آن ﺳ ـﻠﯾﻘﮫی ﺑ ـﺎران‬
‫ﺑرای ﻧظم ﺧﺎﻧﮫ ھم ﺧﺑری ﻧﺑود‪!...‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾن وﺟود در اﯾن ﺧﺎﻧﮫ ﭼﯾزی ﺑود ﮐﮫ در اﺗﺎق ﻣن و ﺑﺎران ذرهی ﭘﯾدا ﻧﻣﯾﺷد ‪....‬‬
‫در اﯾن ﺧﺎﻧﮫ‪ ،‬ﻋﺷق ﺑود‪!..‬‬
‫ﻣﮕر ﻋﺷق ھﻣﮫ ﮐﺎﺳﺗﯽھﺎ را از اﻋﺗﺑﺎر ﻧﻣﯽ اﻧداﺧت ‪...‬؟‬
‫ﻣﮕر ﻋﺷق روی ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻧﻣﯾﭘوﺷﺎﻧد‪.....‬؟‬
‫ﻗطﻌﺎ ﮐﮫ ﻋﺷق ﺑرای ھﻣﮫ ﭼﯾز ﮐﺎﻓﯽ ﺑود‪!.....‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ راﺣﯾل در ﺣﺎﻟﯽ ازدواج ﮐرده ﺑودم ﮐﮫ ھﻧوز ﺑﺎران ھﻣﺳرم ﺑود‪...‬‬
‫ﻣن ﻧﺗواﻧﺳﺗم ﺑﮫ ﺑﺎران طﻼق ﺑدم‪!...‬‬
‫ﭘس از اﻟﺗﻣﺎس ﺑﺎران ﺑرای ﺟدا ﻧﺷدن از ﻣن‪ ،‬وﺟداﻧم اﺟﺎزهی اﯾن ﮐﺎر را ﺑﮫ ﻣن ﻧﻣﯾداد‪...‬‬
‫راﺣﯾ ـل اواﯾ ـل ﻧﺎراﺣ ـت ﺷ ـده ﺑ ـود و ﺑ ـﮫ ﻗ ـول ﺧ ـودش ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ﻣ ـرا ﺑ ـﺎ ﮐﺳ ـﯽ ﻗﺳ ـﻣت ﮐﻧ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ‬
‫وﻗﺗﯽ ﺑراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧدم ﻗﺳﻣت ﻧﻣﯾﺷوم و ﻓﻘط ﺑرای او ھﺳﺗم و ﺗﻧﮭﺎ اﺳﻣم روی ﺑﺎران ﻣﯾﻣﺎﻧد‪،‬‬
‫و از ﮔرﯾﮫھﺎ و ﻋذرھﺎی ﺑﺎران ﺑراﯾش ﺗﻌرﯾف ﮐردم‬
‫اﻧﮕﺎر دﻟش ﻧرم ﺷد و ﻋﺷق ﺑﺎران را درک ﮐرد‪...‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺷ ـدت ﺳ ـوزش آﺗ ـش ﻋﺷ ـق را ﺑ ـﮫ ﺧ ـوﺑﯽ ﻣﯾداﻧﺳ ـت ﭘ ـس دﻟ ـش ﻧﯾﺎﻣ ـد ﺑ ـﺎران ﺑﯾﺷ ـﺗر ازﯾ ـن‬
‫در آن ﺑﺳوزد ‪.‬‬
‫ﭘس از ﻗﺑول ﮐردن راﺣﯾل ﺑرای ﺟدا ﻧﺷدﻧم از ﺑﺎران‪ ،‬ﺑﺎر دﯾﮕر ﻋﺎﺷقاش ﺷدم‪...‬‬
‫ﻣن ﻣﯾداﻧم راﺣﯾل ﭼﮫ ﺣﺳﯽ دارد ‪!....‬‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺳﯽ ﮐﮫ ﻣن ﺑﻌد از ﻓﮭﻣﯾدن ﺷوھردار ﺑودن راﺣﯾل ﺑﺎ زﻟﻣﯽ ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم ‪!....‬‬
‫وﻟﯽ ﺑرای اﯾن ﮐﺎر‪ ،‬ﻣن راﺣﯾل را ﺗﺣﺳﯾن ﻣﯾﮑﻧم ‪!....‬‬
‫ھر ﺑﺎر ﮐﮫ ﻧﮕﺎھش ﻣﯾﮑﻧم‪ ،‬ﺟﻣﻠﮫی آﺷﻧﺎ ﺑﮫ ذھﻧم ﺧطور ﻣﯾﮑﻧد‪!.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪226‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫در اﯾن ﺳرزﻣﯾن ﭼﯾزی اﺳت ﮐﮫ ارزش زﻧدﮔﯽ ﮐردن دارد‪...‬‬

‫ﭘ ـس از دﯾ ـدن ﺧﺎﻧ ـﮫی ﺑ ـﮫ ھ ـم رﯾﺧﺗ ـﮫی راﺣﯾ ـل ﺻ ـورﺗم ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗش ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬آﺧ ـر ﺷ ـﻠﺧﺗﮫ‬
‫ﺟﺎن! اﯾن ﭼﮫ وﺿﻌﯽ اﺳت؟ اﻣروز ﻣن ﺗﺎزه داﻣﺎد در ﮐﺟﺎ ﺑﺷﯾﻧم‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﺑــدش آﻣــده اﺳــت ﮔﻔــت‪» :‬ھــﯾﭻ وﻗــت ﯾــﺎدم ﻧﻣﯽآﯾــد ﺧﺎﻧــﮫام ﻣــﻧظم ﺑــوده‬
‫ﺑﺎﺷد‪ .‬ھﻣﯾﺷﮫ اﯾﻧطور اﺳت وﻟﯽ اﻣروز ﺑﯾﺷﺗر‪.....‬‬
‫ﭼ ـون ﺗ ـدارک ازدواﺟ ـم ﺑ ـود و ﻣ ـن از ھﯾﺟ ـﺎن زﯾ ـﺎد ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم وﺳ ـﺎﯾﻠم را ﭘﯾ ـدا ﮐ ـﻧم‪ ،‬ﭘ ـس ھﻣ ـﮫ را‬
‫ﺑﮫ ھم رﯾﺧﺗم‪«.‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺧــب ﭘــس ﺑــﺎ اﯾــن ﺣﺳــﺎب ﺑﺎﯾــد ﻋــروس داﻣــﺎدی را ﻓراﻣــوش ﮐــرده و دﺳــت ﺑــﮫ ﮐــﺎر‬
‫ﺷوﯾم‪«.‬‬
‫راﺣﯾل ﮐﻼه ﺗوریاش را از ﺳرش دور ﮐرده ﮔﻔت‪» :‬ﭼﺷم رﯾﯾس‪«!...‬‬
‫دﺳت ﺑﮫ ﮐﺎر ﺷدﯾم‪:‬‬
‫ﺑﺎﻟشھﺎ را ﻣﻧظم روی ﻣوﺑل ﭼﯾدﯾدم‪،‬‬
‫ﮐﺗﺎبھﺎ را در ﻗﻔﺳﮫھﺎﯾﺷﺎن ﮔذاﺷﺗﯾم ‪،‬‬
‫ﻟﺑﺎسھﺎی ازدواجﻣﺎن را در ﮐودﺑﻧد آوﯾزان ﮐرده و در اﻟﻣﺎری ﻟﺑﺎس ﭘﻧﮭﺎن ﮐردﯾم‪،‬‬
‫ﻋﮑسھﺎی ازدواج ﻣﺎن را ﻗﺎب ﮐرده و ﺑﮫ دﯾوار ﻧﺻب ﮐردﯾم‪.‬‬
‫ﮔﻠﮭﺎی ﺗﺎزه را ﺑﮫ ﺟﺎی ﮔﻠﮭﺎی دﯾروز در ﮔﻠدان ﮔذاﺷﺗﯾم و ﺑﮫ آﻧﮭﺎ آب دادﯾم ‪،‬‬
‫ﺑرای ﺷب‪ ،‬ﻣرغ درون ﭘر‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺎﻻد ﻟﻘﻣﮫﯾﯽ ﺣﺎﺿر ﮐردﯾم‪،‬‬
‫ظرفھﺎی آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫ را ﺷﺳﺗﯾم و ﺧﺷﮏ ﮐرده درﮐﺎﺑﯾﻧت ﺟﺎ ﺑﮫ ﺟﺎ ﮐردﯾم‪..‬‬
‫روی ﺗﺧـ ـت اﺗـ ـﺎق ﺧـ ـواب راﺣﯾـ ـل‪ ،‬دو ﺑـ ـﺎﻟش ﮔذاﺷـ ـﺗﯾم و روﯾـ ـش ﻣﻠﺣﻔـ ـﮫی دو ﻧﻔـ ـری ھﻣـ ـوار‬
‫ﮐردﯾم‪،‬‬
‫ﺳﺎﻟن را ﮔردﮔﯾری ﮐردﯾم و‪.......‬‬
‫ﺗ ـﺎ دﯾ ـر وﻗ ـت ﺷ ـب ھﻣ ـﮫی آﭘﺎرﺗﻣ ـﺎن را ﻣﺛ ـل ﻧﻘ ـرهی ﻧﺎﯾ ـﺎب ﺗﻣﯾ ـز ﮐ ـردﯾم و ﭘ ـس از اﺗﻣ ـﺎم ﮐ ـﺎر از‬
‫ﺧﺳﺗﮕﯽ زﯾﺎد ھر دو در ﮐف اﺗﺎق دراز اﻓﺗﺎدﯾم‪.‬‬
‫ھر دو ﭼﺷمھﺎﯾﻣﺎن ﺑﮫ ﺳﻘف اﺗﺎق ﻣﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﭼﺷ ـﻣش را از ﺳ ـﻘف دور ﮐﻧ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑ ـﺎورم ﻧﻣﯾﺷ ـد ﯾ ـﮏ روزی اﯾ ـن ﺧﺎﻧ ـﮫ را‬
‫ﺑﺎ ﺗو ﭘﺎک ﮐﻧم‪ ...‬ﮔﺎھﯽ ﻣﺣﺎل ھﺎی زﻧدﮔﯽ آدم ﭼﻘدر ﯾﮑﺑﺎره اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺗﻧد‪« ...‬‬
‫ﺑﻌــد ﺑــﮫ ﺟﺎﻧــب ﻣــن ﺑرﮔﺷــت و دﺳــﺗش را زﯾــر ﺳــرش ﮔرﻓﺗــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﺣﺗــﯽ ﻧظﺎﻓــت و ﭘﺎﮐــﺎری‬
‫ﺧﺎﻧﮫ را ﺑﺎ ﺗو دوﺳت دارم‪«!...‬‬
‫ﺑﻌ ـد از ﻧﮕ ـﺎھﯽ ﻋﻣﯾ ـق ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻟﺑﺧﻧ ـدی ﮐﺟ ـﯽ ﮐ ـرده ﮔﻔ ـت‪» :‬اﻣ ـروز روز زن ﺑ ـود وﻟ ـﯽ ﺗ ـو ﺳ ـر‬
‫ﻣن ﭘﺎﮐﺎری ﮐردی ‪ !..‬ﺷوھر ظﺎﻟم‪«!...‬‬
‫ﺧﻧدهی ﮐوﭼﮑﯽ ﮐرده و ﺑﮫ ﺟﺎﻧﺑش ﭘﮭﻠو ﭼرﺧﺎﻧدم ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻼ رو در رو ﺑودﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪227‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻟﺣظ ـﮫی ﺑﻌ ـد از ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردﻧش ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ! اﻣ ـروز روز زن اﺳ ـت‪ .‬ﻣ ـن ھ ـم زن ﮔ ـرﻓﺗم ﺗ ـﺎ ﮐ ـﺎر‬
‫ﮐﻧد‪ .‬دﯾﮕر ﺗﺎ ﭼﯽ وﻗت ﺑﺎﯾد ﮐﺎرھﺎی ﺷﺧﺻﯽام را ﺧودم اﻧﺟﺎم ﺑدم ﺧﺳﺗﮫ ﺷدم‪«!...‬‬
‫ﺑ ـر ﺧ ـﻼف ﺗﺻ ـورم راﺣﯾ ـل ﻋﺻ ـﺑﯽ ﻧﺷ ـد و ﺑ ـﺎ ﻋﺷ ـوهی زﯾﺑ ـﺎی ﮔﻔ ـت‪» :‬ھﻣ ـﮫی ﮐﺎرھ ـﺎی ﺷﺧﺻ ـﯽ‬
‫ات را ﺧودم اﻧﺟﺎم ﻣﯾدھم‪ «!...‬و ﺑﺎ اﻧﮕﺷتھﺎی ﭘﺎﯾش‪ ،‬ﮐف ﭘﺎﯾم را آرام ﻧوازش ﻣﯾﮑرد‪....‬‬
‫ﺧﺎطرهی داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل ﭘﯾش روﯾم آﻣد‪.‬‬
‫آن روزی ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل دﻋ ـوا ﮐ ـردم و او در ﺟ ـواﺑم ﮔﻔ ـت‪» :‬ھ ـر ﭼ ـﯽ ﺑﮕ ـﯽ ﻗﺑ ـول ﻣﯾﮑ ـﻧم و ھ ـر‬
‫ﻣوﻗﻊ ﺑﺧواھﯽ ﺣﺎﺿر ﻣﯾﺷوم‪«!...‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳــﺗم و اﺻــﻼ ﺗﺻــور ﻧﻣﯾﮑــردم ﺷــش ﺳــﺎل ﺑﻌــد در ﭼــﮫ ﺣــﺎل و ﺷــراﯾطﯽ راﺣﯾــل ﺑــﺎز ھــم‬
‫ﭼﻧﯾن ﺣرﻓﯽ ﺑﮫ ﻣن ﺑزﻧد‪!...‬‬
‫آدم ھﺎ آﯾﻧده را ﻧﻣﯾﺑﯾﻧﻧد!! ﺣﮑﻣﺗش اﯾﻧﺳت ﺗﺎ آرام ﺑﮫ آﻣدن آﯾﻧده ﻋﺎدت ﮐﻧﻧد‪..‬‬
‫اﮔر آن ﻣوﻗﻊ ﻣن ﺷش ﺳﺎل ﺑﻌد را ﻣﯾدﯾدم ﺷﺎﯾد ھﻣﺎﻧﺟﺎ ﻣﯾﻣردم‪!...‬‬

‫راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎز ھ ـم ﻣﯾدﯾ ـد ﺣرﻓ ـﯽ ﻧ ـزدم و دارم ﺑ ـﮫ ﭼﯾزھ ـﺎﯾﯽ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـﻧم ﺑﯽﮐﻧﺟﮑ ـﺎوی در ﻣ ـورد‬
‫اﻓﮑﺎر ﻣن اداﻣﮫ داده ﮔﻔت‪ »:‬از آن دم ﮐﮫ ﺗو را دوﺳت داﺷﺗم ﺟﮭﺎن زﯾﺑﺎ ﺗر ﺷد‪«......‬‬
‫ﺑﮫ ﭼﺷم ھﺎی ﭘر اﻣﯾدش ﻧﮕﺎه ﮐرده ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﻗﺑل از آن زﯾﺑﺎ ﻧﺑود‪...‬؟ «‬
‫راﺣﯾـل ﻓـورا ﭘﺎﺳـﺦ داد‪» :‬ﻧـﮫ ‪ !...‬ﺑﻌـد از ﺣـوادث ﺗﻠـﺦ زﻧـدﮔﯾم دﯾﮕـر ﺑـﮫ ھﻣـﮫ ﻣردھـﺎ ﺑـﮫ ﭼﺷـم ﺑـد‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم وﻟﯽ ﺗو ﺑﺎورم را ﻋوض ﮐردی‪ ...‬و ﻋﺎﺷﻘت ﺷدم‪«!...‬‬
‫راﺣﯾــل زﻧــﯽ ﺑروﻧﮕراﯾــﯽ ﺑــود و ھــر ﭼــﮫ در دل داﺷــت ﺑــر زﺑــﺎن ﻣــﯽ آورد‪ ..‬ﺧﺻوﺻــﺎ اﮔــر‬
‫طرﻓش ﻣن ﻣﯾﺑودم‪.‬‬
‫اﺻﻼ دﻟش ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﺣسھﺎﯾش را از ﻣن ﭘﻧﮭﺎن ﮐﻧد‪...‬‬
‫وﻟــﯽ ﻣــن‪ ....‬ﮔرﭼــﮫ ﺣــرف ھــﺎی دروﻧــم ﺑــرای ﻋﺷــق راﺣﯾــل‪ ،‬ﭼﻧــدﯾن ﺑراﺑــر از ﮔﻔﺗــﮫ ھــﺎی او‬
‫ﺑ ـود اﻣ ـﺎ دروﻧﮕراﯾ ـﯽام ھ ـﯾﭻ وﻗ ـت اﺟ ـﺎزه ﻧﻣﯾ ـداد ﺣ ـس ھ ـﺎی ﻧ ـﺎب و ﻋﺎﺷ ـﻘم را ﺑ ـراﯾش آﻧط ـور ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣﯾﺧواھم اﺑراز ﮐﻧم‪ .‬ﺣﺗﯽ وﻗﺗﯽ ھﯾﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻣﯾﺎن ﻣن و راﺣﯾل ﻧﻣﺎﻧده ﺑود‪!....‬‬
‫اﯾن ﺑود ﮐﮫ ﻣن و راﺣﯾل ﺑﺎ ﺗﻔﺎوت وﺳﯾﻊ از ھم در ﮐﻧﺎر ھم‪ ،‬ﻣﮑﻣل ھﻣدﯾﮕر ﻣﯾﺷدﯾم‪.‬‬
‫در واﻗﻊ ﺗﻼش ﺟواﻧﺎن ﺑرای ازدواج ﺑﺎ ﺷﺧﺻﯽ ھﻣﺎﻧﻧد ﺧودﺷﺎن اﺷﺗﺑﺎه اﺳت!‬
‫ﺑﺎﯾ ـد ﯾﮑ ـﯽ را ﺑ ـرای زﻧ ـدﮔﯽ اﻧﺗﺧ ـﺎب ﮐﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻣﺗﻔ ـﺎوت ﺗ ـر از ﺗ ـو ﺑﺎﺷ ـد‪ ،‬اﯾﻧﮕوﻧ ـﮫ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ‬
‫ﻧﯾﻣﮫی دﯾﮕرت را ﭘﯾدا ﻣﯾﮑﻧﯽ‪.‬‬
‫آدم ھــﺎی ﮐــﮫ ﻧﻣﯾﺗواﻧــد ﺑــﺎ ﯾﮑــدﯾﮕر ﺑــﮫ ﺗﻔــﺎھم ﻓﮑــری ﺑرﺳــﻧد ﺑﺎﯾــد در ﯾــﮏ ﻣﮑــﺎن ﺗﻧﮭــﺎ ﺑﻣﺎﻧﻧــد ﺗــﺎ‬
‫ﻣﺟﺑــور ﺑــﮫ ﻧﮕــﺎه ﮐــردن در ﭼﺷــﻣﺎن ﯾﮑــدﯾﮕر ﺷــوﻧد‪ .‬ﻣــﺛﻼ‪ ،‬ﻣﺣﮑــوﻣﯽ ﺳــﻔﯾد ﭘوﺳــت و ﻧــژاد‬
‫ﭘرﺳ ـت ﺑﺎﯾ ـد در زﻧ ـدان ﻣﺷ ـﺗرک ﺑ ـﺎ ﻓ ـردی ﺳ ـﯾﺎه ﭘوﺳ ـت ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑﻣﺎﻧ ـد‪ .‬و ﯾ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﺷﺧﺻ ـﯾﺗﯽ ﻣﺛ ـل‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺷﺧﺻ ـﯽ ﻣﺛ ـل راﺣﯾ ـل در ﯾ ـﮏ ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑﺎﯾ ـد ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑﻣﺎﻧﻧ ـد ﺗ ـﺎ ﻗ ـﺎدر ﺑ ـﮫ درک و ﺗﻔ ـﺎھم ﻓﮑ ـری‬
‫ﺷوﻧد‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪228‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾ ـل ﺻ ـورﺗش را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧزدﯾ ـﮏ و ﻧزدﯾ ـﮏ ﺗ ـر ﻣﯾﮑ ـرد اﻣ ـﺎ ﭘ ـس از ﻟﺣظ ـﮫی اﻧﮕ ـﺎر ﻧﯾ ـروی‬
‫ﻣﺎﻧﻌش ﺷده ﺑﺎﺷد ﻣﺣزون ﺷده و ﺳرش را ﭘﺎﯾﯾن ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﮐﻣــﯽ ﭘﻠــﮏ زد و ﮔﻔــت‪» :‬ھﻣﯾﺷــﮫ از دوری ﮐــردن ﺗــو ﺷــﺎﮐﯽ ﺑــودم اﻣــﺎ ﺣــﺎﻻ ﮐــﮫ ﻣﻣﻧوﻋﯾــت‬
‫ﻧداری ‪ ...‬آﻧﻘدر ﻣﯾﺗرﺳم ﮐﮫ ﺑﺎ ﻧزدﯾﮏ ﺷدن ﺑﮫ ﺗو ﺑﺳوزم‪«...‬‬
‫ﺑـ ـﺎ آراﻣـ ـش ﺻـ ـورت راﺣﯾـ ـل را ﺑﻠﻧـ ـد ﮔرﻓﺗـ ـﮫ ﮔﻔـ ـﺗم‪» :‬ﭼﯾـ ـزی ﺑـ ـرای ﺳـ ـوﺧﺗن ﻧﯾﺳـ ـت ﻋﺷـ ـق‬
‫ﺧودم‪! ......‬‬
‫اﮔر ﺗو ﻣﯾﺗرﺳﯽ ﻣن ﺗرسات را ﻣﯾﮑﺷم!!‬
‫ﻣــن ﺑراﯾــت ﻧﺷــﺎن ﻣﯾــدھم ﮐــﮫ ﺗــﻧﻔس ھــوا ﺑــرای ﯾــﮏ زﻧــداﻧﯽ ﮐــﮫ ﺳــﺎلھﺎ در ﺑﻧــد ﺑــوده ﭼﻘــدر‬
‫ﻣﯾﺗواﻧد ﻟذت ﺑﺧش ﺑﺎﺷد‪« ...‬‬
‫راﺣﯾل ﭘس از ﺷﻧﯾدن اﯾن ﺣرﻓم اﻧﮕﺎر طﻌم اﯾن آزادی را ﺣس ﮐرد‪....‬‬
‫از ﺣﺎﻟﺗش ﻣﻌﻠوم ﺑود‪....‬‬
‫او دﯾﮕر ﻧﺗرﺳﯾد‪ ....‬ﻣن ھم ﻧﺗرﺳﯾدم‪....‬‬
‫دﯾﮕر وﻗﺗش رﺳﯾده ﺑود ﮐﮫ ﺗرس ھﺎﯾﻣﺎن را ﻣﯾﮑﺷﺗﯾم !‬
‫ﭘس دﺳﺗﺎن ھﻣدﯾﮕر را ﮔرﻓﺗﯾم و ﺗرس ﻣﺎن را ﺑﺎھم ﮐﺷﺗﯾم‪!.......‬‬

‫***‬
‫آن ﺷــب ﻟﻧــدن ﺳــﺗﺎره ﺑــﺎران ﺑــود و ﻣﮭﺗــﺎب ﺑــﮫ ﺷــﮑل ھــﻼل در وﺳــط ﺳــﺗﺎرهھﺎ ﺑــﺎ درﺧﺷــش‬
‫ﻋﺟﯾــب ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﺷــده ﺑــود‪ .‬از آن آب و ھــوای ﺳــرد و ﺧﺷــﮏ ﻟﻧــدن ﺧﺑــری ﻧﺑــود‪ .‬اﻧﮕــﺎر ﺷــﮭر‬
‫ﺗﻐﯾﯾر ﮐرده ﺑود‪ ....‬ﺷﮭر ﻟﻧدن ﭘر از ﻋﺷق ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫ﻟﻧدن ﻣﺑدل ﺑﮫ ﮐﻼن ﺷﮭری ﺷده ﺑود ﮐﮫ ﺳراﺳر ﺷباش ﺳرزﻧده و ﭘر از اﻧرژی اﺳت‪.‬‬
‫از ﭘــﺎﯾﯾن آﭘﺎرﺗﻣــﺎن‪ ،‬ازدﺣــﺎم و ﻋﺑــور ﻣوﺗرھــﺎ ﺑــﮫ ﺻــورت واﻓــر ﺷــﻧﯾده ﻣﯾﺷــد‪ .‬ﺻــدای اﺟــرای‬
‫ﺑرﻧﺎﻣــﮫھﺎی ﻣﺗﻔــﺎوﺗﯽ در ﮔوﺷــﮫ و ﮐﻧــﺎرش ﺑــﮫ ﮔــوش ﻣﯾرﺳــﯾد و ﻣﻌﻠــوم ﻣﯾﺷــد ﻣــردم اﯾــن ﺷــﮭر‬
‫ھﻣ ـﮫ ﺑ ـرای ﮔﺷ ـت زﻧ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﺧﯾﺎﺑﺎنھ ـﺎ رﯾﺧﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـﻧد‪...‬ﭼراغ ھ ـﺎی ﺳ ـرک ﺑ ـﺎ ﻧ ـور ﻗ ـوی ﺟﻠ ـوهی‬
‫ﺟﺎدوﯾﯽ ﺑﮫ ﺷﮭر ﺑﺧﺷﯾده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫وﻟــﯽ در اﯾــن ﻣﯾــﺎن در آﭘﺎرﺗﻣــﺎﻧﯽ ﻧــﮫ ﭼﻧــدان ﻋﺻــری وﻟــﯽ ﮐوﭼــﮏ و ﻋﺎﺷــﻘﺎﻧﮫ اﯾــن ﻣــن و‬
‫راﺣﯾ ـل ﺑ ـودﯾم ﮐ ـﮫ ﺑ ـﯽ ھ ـﯾﭻ اھﻣﯾﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ ﻣ ـردم ﺳ ـرﮔردان ﺷ ـﮭر ﻟﻧ ـدن‪ ،‬درﮔﯾ ـر ﻋﺷ ـﻘﯽ ﺑ ـودﯾم ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣدتھﺎ ﺑود از ﻋطشاش ﺟﺎن ﺑﮫ ﻟب ﺷده ﺑودﯾم‪.....‬‬
‫آن ﺷب در و دﯾوار آﭘﺎرﺗﻣﺎن ﺷﻣﺎره »‪ «9‬از ﺗﻣﺎﺷﺎی ﻣﺎ زﻧده ﺷده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﭼ ـراغ ھ ـﺎی ﺑ ـرق اﻧﮕ ـﺎر ﻧ ـور ﺷ ـﺎن را ﮐ ـم ﮐ ـرده ﺑودﻧ ـد و وﺳ ـﺎﯾل ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺧودﺷ ـﺎن را آرام ﮔرﻓﺗ ـﮫ‬
‫ﺑودﻧد‪....‬‬
‫آن ﺷب ﺗﻣﺎم ﮐﺎﯾﻧﺎت ﺑرای ﻋﺷق ﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﯾﮑردﻧد‪!.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪229‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻋﺷق ﻣﺛل ﺑﺎدی اﺳت ﮐﮫ در ﺗﺎﺑﺳﺗﺎن ﺑوزد ھﻣﺎﻧﻘدر دﻟﭘذﯾر‪ ...‬ھﻣﺎﻧﻘدر ﻧﺎب‪...‬‬
‫ﯾـﺎ ﻣﺛـل ﺑـﺎراﻧﯽ اﺳـت ﮐـﮫ در ﺧﺷـﮏ ﺳـﺎﻟﯽ و ﻗﺣطـﯽ ﺑﯾﺎﯾـد‪ ،‬ھﻣﺎﻧﻘـدر ﭘـر ﻧﯾـﺎز‪ .....‬و ھﻣﺎﻧﻘـدر ﭘـر‬
‫ﻋطش‪...‬‬
‫ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ﺣﺗﯽ دﻧﯾﺎ ھم در اﯾن ﻣدت از دوری ﻣﺎ ﺑﮫ ﺳﺗوه آﻣده ﺑود‪....‬‬

‫***‬
‫ﺳ ـﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ ﭼﺷ ـﻣﺎن ﺑﺳ ـﺗﮫ ﺳ ـرم را روی زاﻧ ـو ھ ـﺎی راﺣﯾ ـل ﮔذاﺷ ـﺗﮫ ﺑ ـودم و او ﺑ ـﺎ اﻧﮕﺷ ـﺗﺎن‬
‫ظرﯾﻔش ﻣوھﺎﯾم را ﻧوازش ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﺑـﮫ ﯾـﺎد ﺣـرف ﻣـﺎدرم اﻓﺗـﺎدم ﮐـﮫ ﻣﯾﮕﻔـت‪» :‬وﻗﺗـﯽ دﺧﺗـر روﯾﺎھﺎﯾـت ﺑـﺎ اﻧﮕﺷـﺗﺎن ظرﯾـف ﺧـود ﻻی‬
‫ﻣوھﺎﯾ ـت ﺑﺧ ـزد آراﻣ ـش ﺑ ـﮫ ﺗ ـﮏ ﺗ ـﮏ ﺳ ـﻠول ھ ـﺎی ﺳ ـرت ﻣﯾ ـدود آن وﻗ ـت ﻣﯾ ـداﻧﯽ ﻓ ـرق ﻧ ـوازش‬
‫ﻣن و او ﭼﯾﺳت ﺟﺎن ﻣﺎدر«‬
‫ﺑ ـﯽ رﺑ ـط ﻧﯾﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺑﻌﺿ ـﯽھﺎ رادﯾ ـو را ﺑ ـﮫ ﺗﻠوﯾزﯾ ـون ﺗ ـرﺟﯾﺢ ﻣﯾدھﻧ ـد‪ ،‬وﻗﺗ ـﯽ آدم ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺻ ـدا را‬
‫ﺑﺷﻧود ﺗﺧﯾﻠش ﺣد و ﻣرز ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺳد!‬
‫دﻟم ﺑرای ﻣﺎدرم ﺗﻧﮓ ﺷد‪...‬‬
‫ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم از ﻧوازش ھﺎی او دل ﺑﮑﻧم‪...‬؟‬
‫آرزو ﮐردم روزی ﺑﯾﺎﯾد ﮐﮫ او ﻣرا ﺑﺧﺷﯾده ﺑﺎﺷد‪....‬‬
‫وﻟﯽ ازﯾن ﺑﺎﺑت ﺧﯾﻠﯽ ﻧﺎاﻣﯾد ﺑودم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺻــورﺗم را ﺑرﮔرداﻧــد و از ﺑــﺎﻻ ﺑــﮫ ﭼﮭــرهام ﻧﮕــﺎه ﭘــر از ﻋﺷــق ﮐــرد‪ ..‬ﺑﻌــد ﺑــﺎ اﻧﮕﺷــت‬
‫ھــﺎﯾش ﭼﺷــمھﺎ و ﻣژهھــﺎﯾم را ﻟﻣــس ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﺗﺻــور ﮐــن! وﻗﺗــﯽ ﺧــدا ﻣﯾﺧواﺳــت ﺗــو را‬
‫ﺑﺳﺎزد ﭼﮫ ﺣﺎل ﺧوﺷﯽ داﺷت‪...‬‬
‫ﭼﮫ ﺣوﺻﻠﮫ ای‪....‬‬
‫اﯾن ﻣوھﺎ‪،‬‬
‫اﯾن ﭼﺷم ھﺎ ‪،‬‬
‫ﺧودت ﻣﯾﻔﮭﻣﯽ!‬
‫ﻣن ھﻣﮫی اﯾﻧﮭﺎ را دوﺳت دارم‪«!.....‬‬
‫ﺳ ـر راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎﻧﺑم ﺧ ـم ﮐ ـرده و ﭼ ـﺎل ﭼﺎﻧ ـﮫاش را ﺑوﺳ ـﯾدم و ﺑ ـﮫ او ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻗﺑ ـل از ﺗ ـو ﺑ ـﺎ‬
‫ھﯾﭻ زﻧﯽ ﺑرﺧورد ﻧﮑردم‪« !....‬‬
‫راﺣﯾـل از ﺑوﺳـﮫی ﻣـن ﺑـﮫ وﺟـد آﻣـد‪ ،‬وﻟـﯽ ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎھﯽ ﮐﺟـﯽ ﺑـﮫ ﻣـن ﮔﻔـت‪» :‬دروغ ﻧﮕـو‪ !...‬ﻣﮕـر‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎران ﻧﺑودی‪....‬؟«‬
‫ﭘﻠﮑﯽ زده ﮔﻔﺗم‪» :‬ھر ﺑرﺧوردی ﻋﺷق ﻧﯾﺳت‪!....‬‬
‫ﺗو ﺑرای ﻣن ﻓرق داری‪«...‬‬
‫راﺣﯾل ازﯾن ﺣرﻓم ﺑﮫ ﺧود اﻓﺗﺧﺎر ﻣﯾﮑرد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪230‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻓروﯾـــد ﭘـــدر رواﻧﺷﻧﺎﺳـــﯽ ﻣﯽﮔوﯾـــد‪» :‬ﭼﻘـــدر ﺟﺳـــور ﻣﯾﺷـــﯽ وﻗﺗـــﯽ ﻣطﻣﯾﻧـــﯽ ﮐﺳـــﯽ ﻋﺎﺷـــق‬
‫ﺗوﺳت‪«...‬‬
‫راﺣﯾــل ﺟﺳــورﺗر و ﺑــﺎﺟرات ﺗــر ﺷــده ﺑــود و ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺳﻠﺳــﮫی ﺣــرف ھــﺎﯾم را اداﻣــﮫ دھــد‬
‫ﭘرﺳﯾد‪» :‬ﭼطور‪...‬؟«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬دﯾﮕران ھﻣﭼون ﮐﻠﻣﺎت ﻣوھوم اﻧد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺗو ﺑراﯾم ھﻣﭼو ﺷﻌر ﻣوﻻﻧﺎﯾﯽ‪.....‬‬
‫ﻋﺷق ﺗو ﭼون رودی ﺳرﮐش اﺳت!‬
‫وﻟﯽ ﻋرﻓﺎن ھم اﺳت!!‬
‫ﻋﺑﺎدت ھم اﺳت!!!‬
‫ﻋﺷق ﺗو ھم ﻣرگ اﺳت و ھم زﻧدﮔﯽ ‪«.....‬‬

‫ﺑﺎ اﯾن ﺟﻣﻼت راﺣﯾل طﺎﻗﺗش را از دﺳت داده اﺷﮑش ﺟﺎری ﺷد‪!....‬‬
‫ﭼ ـون ﺗ ـﺎ ھﻧ ـوز ﭼﻧ ـﯾن ﻋﺎﺷ ـﻘﺎﻧﮫھﺎی از زﺑ ـﺎن ﻣ ـن ﻧﺷ ـﻧﯾده ﺑ ـود ‪ .‬ﻣ ـن آن ﺷ ـب ﺑ ـرای ﻧﺧﺳ ـﺗﯾن ﺑ ـﺎر‬
‫ﺣرف ھﺎی ﮐﮫ از ﻗﻠﺑم ﺑﯾرون ﻣﯽ آﻣدﻧد را ﺑرای ھﻣﺳرم ﻣﯾﮕﻔﺗم‪....‬‬
‫ﭼون ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﺣﺎﻻ ﺑﮫ ﻣﻌﻧﺎی واﻗﻌﯽ ﻣﺗﺎھﻠم!‬
‫ﻗﺑﻼ ھﯾﭼﮕﺎه ﭼﻧﯾن ﺣﺳﯽ ﻧداﺷﺗم‪.....‬‬
‫راﺣﯾــل ﮔﻔــت‪» :‬ﭼﻘــدر ﺧــوب اﺳــت ﮐــﮫ ﭘــس از ﯾــﮏ اﻓﺳــردﮔﯽ طــوﻻﻧﯽ ﺑــﺎر دﯾﮕــر ﻧــور در‬
‫وﺟود آدم ﺳر ﺑر آﯾد‪....‬‬
‫ﺗـو اﻣﯾـدم ﺷـدی در ﺑﺣـری از ﻧﺎاﻣﯾـدی ھـﺎ‪ .....‬ﺗـو ﺗﻼﻓـﯽ ھﻣـﮫی رﻧـﺞ ھـﺎﯾم در اﯾـن دﻧﯾـﺎﯾﯽ‪ .‬ﺧـدا‬
‫ﺗورا ﺑرای دل ﻣن ﻧﮕﮭدارد‪« !....‬‬
‫و ﻣرا ﺳﺧت در آﻏوش ﮔرﻓت‪!،...‬‬

‫راﺣﯾ ـل درﺳ ـت ﻣﯾﮕﻔ ـت‪ » :‬ﺑﻌ ـد از دﻟﻣردﮔ ـﯽ ط ـوﻻﻧﯽ آﻣ ـدن ﻧ ـور ﺑ ـر زﻧ ـدﮔﯽ اﻧﺳ ـﺎن درﺧﺷﺷ ـﯽ‬
‫دﯾﮕری دارد‬
‫زﻧدﮔﯽ در ﮐﻧﺎر راﺣﯾل ﺑﮫ ﺑﮭﺷت ﻣﯾﻣﺎﻧﺳت‪.‬‬
‫ﺑﮭﺗرﯾن ﺣس دﻧﯾﺎ ﺟﻧﮕﯾدن دو ﻧﻔره ﺑرای رﺳﯾدن ﺑﮫ آرزو ھﺎی ﻣﺷﺗرک اﺳت‪.‬‬
‫ﻣن و راﺣﯾل ﺑرای اداﻣﮫی زﻧدﮔﯽ ﻣﺷﺗرک ﻣﺎن ﺑﺎ ھم ﮐﺎر ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫ﻣــن در ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧــﮫی ﻣﻠــﯽ »ﺑــرﯾﺗﯾش« ﮐــﮫ ﺑﺎﻋــث ﺷــد راﺣﯾــل را ﭘﯾــدا ﮐــﻧم ﺑــﮫ دﻟﯾــل ﺑﺎزﻧﺷﺳــﺗﮕﯽ‬
‫ﻣــرد ﭘﯾــری ﮐــﮫ ﮐﺗﺎﺑــدار ﺑــود و ﮐﺗﺎﺑــدار دﯾﮕــر ﺟــﺎﯾﮕزﯾﻧش ﺷــده ﺑــود‪ ،‬ﻣــن ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ﻣﻌــﺎون‬
‫ﮐﺗﺎﺑدار ﺟدﯾد اﺳﺗﺧدام ﺷدم‬
‫و از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ﮐﺗﺎﺑــداری در اﯾــن ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧــﮫی ﺑــزرگ ﮐــﺎر دﺷــواری ﺑــود ﻋﺎﯾــدی ﺧــوﺑﯽ ھــم‬
‫ﺑرای ﻣﻌﺎون ﮐﺗﺎﺑدار در ﻧظر ﮔرﻓﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪231‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾــل در ھﻣــﺎن ﮐﯾــﮏ ﭘــزی ﻣﺷــﻐول ﮐــﺎر ﺑــود‪ .‬از آن ﭘــس ﮐراﯾــﮫ آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﺷــﻣﺎره »‪ «9‬را‬
‫ﺧــودم ﭘرداﺧــت ﻣﯾﮑــردم و ھــر ﭼــﮫ رﯾﺧــت و ﭘــﺎش در ﺧﺎﻧــﮫ ﻧﯾــﺎز ﺑــود ﺧــودم ﻣﮭﯾــﺎ ﻣﯾﮑــردم‪.‬‬
‫ﻣﺟﺑــور ﺑــودم ﻣﺎھﺎﻧــﮫ ﭘــول زﯾــﺎدی ﺑــرای ﺗﻣدﯾــد اﻗــﺎﻣﺗم در ﻟﻧــدن ﺑﭘــردازم ﺗــﺎ وﯾــزا و ﭘﺎﺳــﭘورﺗم‬
‫ﻧﺳوزد و ھﻣﭼﻧﺎن ﺑﺗواﻧم در آن ﮐﺷور ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ ﺑﮫ طور ﻗﺎﻧوﻧﯽ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم‪.‬‬
‫ھ ـﯾﭻ ﻧﯾ ـﺎزی ﺑ ـﮫ ﮐ ـﺎر ﮐ ـردن راﺣﯾ ـل اﺣﺳ ـﺎس ﻧﻣﯾﺷ ـد ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﭘ ـوﻟﯽ را ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل از ﮐﻠوﭼ ـﮫ‬
‫ﭘــزی ﺑدﺳــت ﻣــﯽ آورد‪ ،‬ﭘــس اﻧــداز ﻣﯾﮑــرد و اﯾــن ﮐــﺎر را ﺑــرای ﻣﺷــﻐوﻟﯾت ﺧــودش و ازﯾﻧﮑــﮫ‬
‫دوﺳت داﺷت اﻧﺟﺎم ﻣﯾداد‪.‬‬
‫دراﻣد ﻣﺎ ﮐم ﺑود وﻟﯽ ﺑرای زﻧدﮔﯽ ﻣﺎن ﺑس ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل ھ ـم زﻧ ـﯽ ﺑﯽﺗ ـوﻗﻌﯽ ﺑ ـود و ﻣﺛ ـل ﺑ ـﺎران ﺑ ـﮫ ﻓﮑ ـر ﻣﺻ ـرف زﯾ ـﺎد و ﺧرﯾ ـداری ھ ـﺎی ﺑ ـزرگ‬
‫ﻧﺑود‪.‬‬
‫او درد زﻧدﮔﯽ را ﮐﺷﯾده ﺑود و ﺑﺎﻋث ﺷده ﺑود ﺑرای اﯾن ﭼﯾزھﺎ اھﻣﯾت ﻧدھد‪....‬‬
‫ﺗﻣﺎم ﮐﺎرھﺎی ﻣن ﺑﺎ راﺣﯾل ﻣﺷﺗرﮐﺎ اﻧﺟﺎم ﻣﯾﺷد‪:‬‬
‫ﺑﺎ ھم ﺑﯾدار ﻣﯾﺷدﯾم‪،‬‬
‫ﺑﺎ ھم ﻏذا ﻣﯾﺧوردﯾم‪،‬‬
‫ﺑ ـﺎ ھ ـم ﺷ ـﮭر ﻟﻧ ـدن را ﻣﯾﮕﺷ ـﺗﯾم‪ ،‬ﺑ ـﮫ ﺧرﯾ ـد ﻣﯾ ـرﻓﺗﯾم ‪ .‬ﺑ ـرای ﻗ ـدم زدن ﺑ ـﮫ »ھﺎﯾ ـد ﭘ ـﺎرک« ﻣﯾ ـرﻓﺗﯾم‬
‫و از ﮐﻧــﺎر درﯾﺎﭼــﮫی »ﺳــرﭘﻧﺗﺎﯾن« ﻣﯾﮕذﺷــﺗﯾم و ﻗــﺎﯾق ھــﺎی ﭘــداﻟﯽ و ﻗوھــﺎی زﯾﺑــﺎ را در روی‬
‫درﯾﺎﭼﮫ‪ ،‬ﺗﻣﺎﺷﺎ ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫ﺑـ ـﮫ دﯾـ ـدن ﺑـ ـرج ﺳـ ـﺎﻋت ﻟﻧـ ـدن در ﺿـ ـﻠﻊ ﺷـ ـرﻗﯽ ﺳـ ـﺎﺧﺗﻣﺎن ﭘﺎرﻟﻣـ ـﺎن ﻣﯾـ ـرﻓﺗﯾم و ﺻـ ـدای زﻧـ ـﮓ‬
‫ﻧﻣـــﺎدﯾن اش را ﺑﻌـــد از ھـــر ﯾـــﮏ ﺳـــﺎﻋت ﻣﯾﺷـــﻧﯾدﯾم‪ .‬در ﺑـــﺎزار »ﮐﻣـــدن« ﻏـــذاھﺎی ﺧﯾﺎﺑـــﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﯾناﻟﻣﻠﻠــﯽ وﻟــﯽ ارزان ﻣﯾﺧــوردﯾم و از آﻧﺟــﺎ ﮐﺗــﺎب ھــﺎی دﺳــتدوم و ﻋﺗﯾﻘــﮫ ﺟــﺎت ﻣﯾﺧرﯾــدﯾم‪،‬‬
‫و ﺑﯽ وﻗﻔﮫ ﺑﺎ ھم ﻗﺻﮫ ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫ﺑﺎ ھم ﺟﺷن ھﺎی ﺗوﻟد و ﺳﺎل ﻧو و ﻋﯾد ھر ﭼﮫ ازﯾن ﻗﺑﯾل را ﺗﺟﻠﯾل ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫ﺑـ ـﮫ ﻣﺣﻠـ ـﮫی ﭼﯾﻧﯽھـ ـﺎ در ﺧﯾﺎﺑـ ـﺎن »ﺟـ ـرارد« ﻣﯾـ ـرﻓﺗﯾم و از دﯾـ ـدن رﺳـ ـوم ﭼﯾﻧﯽھـ ـﺎ و ﺧـ ـوردن‬
‫ﻏذاھﺎی ﻋﺟﯾب ﺷﺎن ﺑﺎ دو ﭼوﺑﯽ ﮐﮫ ﺣﺗﯽ ﺑﻠد ﻧﺑودﯾم ﭼﮕوﻧﮫ ﺑﮫ دﺳت ﺑﮕﯾرﯾم‪ ،‬ﻣﯾﺧﻧدﯾدﯾم‪.‬‬
‫ﮔ ـﺎھﯽ ﺑ ـرای ﺗﻣﺎﺷ ـﺎی آﺳ ـﻣﺎن ﺷ ـﮭر در ھﻧﮕ ـﺎم ﺷ ـب ﺑ ـﮫ »ﭼﺷ ـم ﻟﻧ ـدن« ﯾ ـﺎ ﭼ ـرخ ھ ـزاره ﻣﯾ ـرﻓﺗﯾم‪.‬‬
‫اﯾــن ﭼــرخ و ﻓﻠــﮏ ﻏــول آﺳــﺎ ﺑــﺎ ﭼــراغ ھــﺎی رﻧﮕــﯾن ﭼﺷــم ھــر ﺑﯾﻧﻧــدهی را ﺑــﮫ ﺧــودش ﺟﻠــب‬
‫ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ﮔـ ـﺎھﯽ ﺑـ ـﺎ ھـ ـم دﻋـ ـوا ﻣﯾﮑـ ـردﯾم و ﺑـ ـرای رﻓـ ـﻊ دﻟﺧـ ـوری ﻣـ ـﺎن ﺑـ ـرای دﯾـ ـدن آﺛـ ـﺎر ﻣﻌﺎﺻـ ـر و‬
‫ﮐﻼﺳــﯾﮏ‪ ،‬ﺑــﮫ ﻧﮕﺎرﺧﺎﻧــﮫی ﻣﻠــﯽ ﻟﻧــدن در ﻣﯾــدان »ﺗراﻓﺎﻟﮕــﺎر« ﻣﯾــرﻓﺗﯾم و در آﺛــﺎر داوﯾﻧﭼــﯽ‪،‬‬
‫ﺗرﻧر و راﻣﺑرﻧت و ﻧﻘﺎﺷﯽ ھﺎی ﭘﯾﮑﺎﺳو ‪ ،‬ﭘﺎول ﮐﻠﮫ و روﺑر دوﻟوﻧﮫ‪ ،‬ﻏرق ﻣﯾﺷدﯾم‪.‬‬
‫ﺳــراﻧﺟﺎم ﺑــﮫ ﺧﯾﺎﺑــﺎن »ﺑﺎﻧــد« در ﻣﺣــل زﻧــدﮔﯽﻣﺎن آﻣــده و در ﮐﻧــﺎر ﻣﺟﺳــﻣﮫ وﯾﻧﺳــﺗون ﭼرﭼﯾــل‬
‫و روزوﻟت‬

‫ ‬ ‫ ‪232‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻋﮑس ﯾﺎدﮔﺎری ﻣﯾﮕرﻓﺗﯾم و دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑرﻣﯾﮕﺷﺗﯾم‪.‬‬

‫روزھﺎ را ﺑﺎ ﺟﻧﮓ و دﻋوا آﻏﺎز ﻣﯾﮑردﯾم ‪....‬‬
‫و ﺷب ھﺎ را ﺑﺎ ﻋﺷق ورزﯾدن ﺑﮫ ھم ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯾرﺳﺎﻧدﯾم‪.....‬‬
‫ﮐﺳﯽ دﯾﮕری ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﻣرا اﯾﻧﻘدر ﻧﺎراﺣت ﮐﻧد‪،‬‬
‫اﻟﺑﺗﮫ ﮐﺳﯽ دﯾﮕری ھم ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳت ﻣﺛل او ﻣرا ﺑﮫ اوج ﺑرﺳﺎﻧد‪.....‬‬

‫در ﯾﮑــﯽ از آن ﺷــبھﺎی زﯾﺑــﺎ‪ ،‬راﺣﯾــل ﮐــﮫ ﮐﻠوﭼــﮫ و ﮐﯾــﮏ ھــﺎی ﺳــﺗﺎرهﯾﯽ ﺧوﺷــﻣزهی ﺑــرای‬
‫ﮐﯾـ ـﮏ ﭘـ ـزی آﻣـ ـﺎده ﮐـ ـرده ﺑـ ـود و ﻣﯾﺧواﺳـ ـت آﻧﮭـ ـﺎ را ﺑﺑـ ـرد‪ ،‬ﭼﻧـ ـد ﻋـ ـدد از آﻧﮭـ ـﺎ را در ﺑﺷـ ـﻘﺎب‬
‫ﮔذاﺷﺗﮫ و آورد ﭘﯾش روی ﻣن و ﮔﻔت‪» :‬ﻗﺎﺑل ﻧداره! ﻣﯾل ﮐن‪«...‬‬
‫ﻣ ـن ﻧﮕ ـﺎھﯽ ﺑ ـﮫ ﺑﺷ ـﻘﺎب ﮐ ـرده و ﺑ ـرای ﺷ ـوﺧﯽ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﭼﻘ ـدر ﺑدﺷ ـﮑل ھ ـم ھﺳ ـﺗﻧد‪ ،‬ھ ـﯾﭻ ﺧﻼﻗﯾﺗ ـﯽ‬
‫ﺑـ ـرای ﮐﻠوﭼـ ـﮫ ھﺎﯾـ ـت ﻧـ ـداری ھﻣﯾﺷـ ـﮫ ھﻣـ ـﯾن ﺷـ ـﮑل‪ ...‬ﺑـ ـﮫ ﺟـ ـﺎی رﯾـ ـﯾس ات ﺑـ ـودم‪ ،‬اﺧراﺟـ ـت‬
‫ﻣﯾﮑردم‪«...‬‬
‫راﺣﯾـ ـل ﻋﺻـ ـﺑﯽ ﺷـ ـده ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﺟـ ـﺎااااان! رﯾـ ـﯾسام ﺑـ ـرای اﯾـ ـن ﮐﻠوﭼـ ـﮫھﺎ ﻣﯾﻣﯾـ ـرد! او ﻣﺛـ ـل ﺗـ ـو‬
‫ﻧﺎﺷﮑر ﻧﯾﺳت ‪«..‬‬
‫ﺑﻌـد ﻓﮑـر ﻣـوذی ﮐـرده اداﻣـﮫ داد‪» :‬اﻟﺑﺗـﮫ دﯾﮕـر ﺗـو ﮐﻠوﭼـﮫ ھـﺎی ﺑـﺎران را ﺧـوردهای ﮐـﮫ اﯾﻧﮭـﺎ ﺑـﮫ‬
‫ﻧظرت ﻧﻣﯽ آﯾد‪«!....‬‬
‫ﻣن ﮔﻔﺗم‪» :‬ﭼرا ھر ﭼﯾز را ﺑﮫ ﺑﺎران رﺑط ﻣﯾدھﯽ ﻣن ﺑﺎ ﺗو ﻓﻘط ﺷوﺧﯽ ﮐردم‪«.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﻋﺻــﺑﺎﻧﯾت ﺑﯾﺷــﺗر ﮔﻔــت‪» :‬ﮐﻠوﭼــﮫ ھــﺎی ﻣــن ھــزار ﺑراﺑــر ﺧوﺷــﻣزه ﺗــر از ﮐﻠوﭼــﮫ‬
‫ھﺎی ﺑﺎران اﺳت‪.‬‬
‫ﮐﻠوﭼﮫ ھﺎی ﺑﺎران ﻣﺛل ﺧودش ﻓﻘط ظﺎھر زﯾﺑﺎ دارﻧد و ﺧودﺷﺎن ﺗوﺧﺎﻟﯽ ھﺳﺗﻧد«‬
‫ﺣﯾران ﺣرف ھﺎی راﺣﯾل ﻣﺎﻧده ﺑودم‪.‬‬
‫او ﻣﺛـل ﻣـوﺗر ﺑـﯽ ﺑـرک اداﻣـﮫ داده ﮔﻔـت‪» :‬ﻣـن ھﻣﺳـر ﻗـﺎﻧوﻧﯽ ﺗـو ھﺳـﺗم! ﻣـﺎ ﻧﮑـﺎح ﺧـط ﻗـﺎﻧوﻧﯽ‬
‫دارﯾــم!! در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﺑــﺎران ﺑــﺎ ﭼﮭــﺎر ﺗــﺎ ﮐــوف و ﭼــوف ﯾــﮏ ﻣــﻼ ﺧــود را ﺑــﮫ ﺟﻣــﻊ زﻧــت زده‬
‫ﺑود«‬
‫درﮐل راﺣﯾل ﻣرا از ﺷوﺧﯽ ﮐﮫ ﺑﺎ او ﮐرده ﺑودم ﭘﺷﯾﻣﺎن ﮐرد و در را ﻣﺣﮑم زده رﻓت‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎ وﺟ ـود اﯾﻧﮑ ـﮫ ﻋ ـﺎم و ﺗ ـﺎم از راﺣﯾ ـل ﺑ ـودم ﺑ ـﺎز ھ ـم ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران ﺣﺳ ـﺎدت ﻣﯾﮑ ـرد و در ھ ـر ﭼﯾ ـز‬
‫ﭘﺎﯾش را ﺟﻠو ﻣﯾﮑﺷﯾد‪ .‬ﺑﺎز ھم دﻋوای ﺳﺧﺗﯽ ﺑﺎ ھم ﮐرده ﺑودﯾم ‪...‬‬
‫ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﮐــﺎری ﮐــﻧم ﮐــﮫ ازﯾــن ﺣــرﻓش ﭘﺷــﯾﻣﺎن ﺷــود‪ ...‬ﻟــذا رﻓــﺗم در ﯾﺧﭼــﺎل را ﺑــﺎز ﮐــردم و‬
‫ھر ﭼﮫ ﺑوﺗل ﺳر دار ﺑود درب ھﺎﯾش را آﻧﻘدر ﻣﺣﮑم ﮐردم ﮐﮫ او ﻧﺗواﻧد ﺑﺎز ﺷﺎن ﮐﻧد‪...‬‬
‫دﻗﺎﯾق ﺑﻌد ﮐﮫ راﺣﯾل ﺑرﮔﺷت‪ ،‬دوﺑﺎره رﻓت ﺑرای ﺷﺎم ﻣﺎن ﻏذای درﺳت ﮐﻧد‪..‬‬
‫ﻣن ﺧودم را روی ﻣوﺑل دراز اﻧداﺧﺗم و ﺑﺎ ﺗﻠوﯾزﯾون ﻣﺷﻐول ﺷدم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ دﯾدن ﺑﯽ ﺧﯾﺎﻟﯽ ﻣن ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﺟﯽ ﮐرد و رﻓت ﺳﻣت ﯾﺧﭼﺎل‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪233‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او در ﻣﯾﺎن ﺑوﺗل ھﺎ دﻧﺑﺎل ﻗوطﯽ ُرب ﻣﯾﮕﺷت‬

‫آن را ﮔرﻓت اﻣﺎ ھر ﻗدر ﮐوﺷش ﮐرد ﻧﺗواﻧﺳت درب ﺑوﺗل رب را ﺑﺎز ﮐﻧد‪....‬‬
‫از ﺣرﮐﺎﺗش ﺧﻧدهام ﻣﯾﮕرﻓت‪.‬‬
‫ﺳر ﺑوﺗل را ﮔﺎھﯽ ﺑﺎ دﺳت ﻣﯾﭘﯾﭼﺎﻧد‪،‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺑﺎ دﻧدان‪،‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺎرد اﻣﺎ ھﯾﭼﮑدام ﮐﺎرﺳﺎز ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﺑﻌد از ﻟﺣظﮫی ﺑﺎ ﻏرور ﭘﯾش ﻣن آﻣده ﮔﻔت‪» :‬اﯾن را ﺑﺎز ﮐن!«‬
‫ﻣــن ھﻣــﺎﻧطور ﮐــﮫ ﻣﺷــﻐول ﻋــوض ﮐــردن ﺷــﺑﮑﮫ ھــﺎی ﺗﻠوﯾزﯾــون ﺑــودم ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﻧﮕــﺎھش ﮐــﻧم‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬اول ﻣﻌذرت ﺑﺧواه‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺟدﯾت و ﺻدای ﺑﻠﻧد ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻣﯾﺧواھم ﻣن ﮔﻧﺎه ﻧداﺷﺗم ﺗو ﺑﺧوای«‬
‫ﻣن ﺑﺎ اﺧـم ﺑـﮫ ﭼﺷـﻣﺎن راﺣﯾـل ﻧﮕـﺎه ﮐـرده ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﺗـو ﺑـﮫ ﮐﺳـﯽ ﮐـﮫ ﻣﯾـﺎن ﻣـﺎ ﻧﺑـود ﺗـوھﯾن ﮐـردی‪،‬‬
‫ﻏﯾﺑت ھم ﮐردی و ﻣرا ﻧﺎراﺣت ﮐردی‪ ...‬ﭘس ﻣﻌذرت ﺑﺧواه ﺗﺎ ﺑﺎز ﮐﻧم«‬
‫راﺣﯾ ـل ﻣﯾﺧواﺳ ـت اوﺿ ـﺎع را ﻋ ـوض ﮐﻧ ـد ﭘ ـس ﮔﻔ ـت‪» :‬اوﮐ ـﯽ‪ ،‬ﻓراﻣ ـوش ﮐ ـن! ﺑﯾ ـﺎ اﯾ ـن را ﺑ ـﺎز‬
‫ﮐن ﮐﮫ ﺷب ﭼﯾزی ﺧوﺷﻣزهی ﻣﯾﺧواھم ﺑﭘزم«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺟدﯾت‪» :‬اول ﻣﻌذرت ﺑﺧواه‪«!...‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ ﻗ ـرار ﻧﺑ ـود از ﻏ ـرورش ﭘ ـﺎﯾﯾن ﺑﯾﺎﯾ ـد و ھﻣﭼﻧ ـﺎن ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ﻣ ـن از او ﻗﮭ ـر ﺑﻣ ـﺎﻧم‪ ،‬ﺑ ـﮫ‬
‫ﻓﮑری راھﯽ دﯾﮕر اﻓﺗﺎد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔت‪» :‬ﻣﻌذرت ﮐﮫ ﻧﻣﯾﺧواھم وﻟﯽ ﺑرای ﺟﺑران‪ ،‬ﯾﮏ ﮐﺎر دﯾﮕر ﻣﯾﮑﻧم‪«.‬‬
‫ھﻧوز ﺣدس ﻧزده ﺑودم ﮐﮫ او ﭼﮫ ﻣﯾﺧواھد ﺑﮑﻧد ﮐﮫ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﯾز ﺑﻠﻧد‪ ،‬روی ﻣن ﭘرﯾد‪....‬‬
‫ﺣس ﮐردم ﮔردهام ﻧﺎﺑود ﺷد و ﺗﺎ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﭼﻧد ﺣرف ﻧﺎﺳزا ﺑﮕوﯾم راﺣﯾل ﻣرا ﺑوﺳﯾد‪.....‬‬
‫او ﯾﮑﺑــﺎره دردھــﺎﯾم‪ ،‬ﻗﮭرھــﺎﯾم و ﺣــرف ھــﺎﯾم را در دھــﺎﻧم ﺧــﺎﻣوش ﮐــرد‪ ........‬و ﭼﯾــزی ﮐــﮫ‬
‫در اﯾن ﻣﯾﺎن ﺑﯽ ﺗوﺟﮫ و ﺗﻧﮭﺎ ﻣﺎﻧد‪ ،‬ﺑوﺗﻠﯽ ُربی ﺑود ﮐﮫ ﻗرار ﺑود ﺑﺎزش ﮐﻧم‪!....‬‬

‫******‬

‫ﻟﻧدن؛ ‪ 30‬ﺟﻧوری‪2020 ،‬‬

‫در طــول ﯾﮑﺳــﺎل‪ ،‬در آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﮐوﭼــﮏ و زﯾﺑﺎیﻣــﺎن ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ ﺻــﺑﺢ زود از ﺧــواب ﺑﯾــدار‬
‫ﺷــده و ﺑــﮫ آﺷــﭘزﺧﺎﻧﮫ ﻣﯾرﻓــت و ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫ آﻣــﺎده ﻣﯾﮑــرد ﻣــن ﺑــودم‪ .‬ﭼﯾــزی ﺑﯾﺷــﺗر از ﯾﮑﺳــﺎل از‬
‫زﻧـ ـدﮔﯽ ﻣﺷـ ـﺗرک ﻣـ ـن و راﺣﯾـ ـل ﻣﯾﮕذﺷـ ـت‪ .‬زﻧـ ـدﮔﯽ ﻣـ ـﺎ روال ﻋـ ـﺎدی داﺷـ ـت و ھـ ـر روز ﺑـ ـر‬
‫ﻣﺣﺑت ﻣﺎ اﻓزوده ﻣﯾﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪234‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﯾﭼﮕــﺎه از اﻧﺗﺧــﺎب راﺣﯾــل ﺑــرای زﻧــدﮔﯽام ﭘﺷــﯾﻣﺎن ﻧﺑــودم اﻣــﺎ دوریام از ﺧــﺎﻧواده ھﻣﯾﺷــﮫ‬
‫ﻣرا ﻣﯽ آزرد‪.‬‬
‫ﺑرای ﻣﺎدرم دﻟم ﻣﯾﺗﭘﯾد‪..‬‬
‫ھر ﭼﻘدر اﻧﺳﺎن ﺑزرگ ﺷود ﺑﺎز ھم ﺑﮫ ﻣﺣﺑت ﻣﺎدرش ﻣﺣﺗﺎج اﺳت‪.‬‬
‫ھــر ﮐــﮫ ﺑﺎﺷــﯾم‪ ،‬ھــر ﮐﺟــﺎی دﻧﯾــﺎ ﮐــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﮐﻧــﯾم‪ ،‬ھﻣﮕــﯽ ﺟــﺎﯾﯽ در اﻋﻣــﺎق ﻣــﺎن ﻧــوﻋﯽ ﺣــس‬
‫ﮐﻣﺑــود دارﯾــم‪ .‬اﻧﮕــﺎر ﭼﯾــزی اﺳﺎﺳــﯽ ﮔــم ﮐــردهاﯾم ﻣﯾﺗرﺳــﯾم ﻧﺗــواﻧﯾم آن را ﭘــس ﺑﮕﯾــرﯾم‪ .‬آﻧﮭــﺎﯾﯽ‬
‫ھم ﮐﮫ ﻣﯾداﻧﻧد ﭼﮫ ﭼﯾزی ﮐم دارﻧد‪ ،‬اﻧﮕﺷت ﺷﻣﺎرﻧد‪.‬‬
‫ﻣ ـن ھﻣﯾﺷ ـﮫ در زﻧ ـدﮔﯽ ﭼﯾ ـزی ﮐﻣﺑ ـود داﺷ ـﺗم اﻧﮕ ـﺎر زﻧ ـدﮔﯽ دﻟ ـش ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ھﻣﯾﺷ ـﮫ ھﻣ ـﮫ ﭼﯾ ـز‬
‫را ﺑر وﻓق ﻣرادم ﺳوق دھد‪.‬‬
‫آن روز ھم ﺑﺎ راﺣﯾل روی ﻣوﺑل ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودﯾم و ﺗﻠوﯾزﯾون ﺗﻣﺎﺷﺎ ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﻣﯾﺧواﺳت ﻓﯾﻠم ﺑﺑﯾﻧد اﻣﺎ ﻣن ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺧﺑر ﺑﺷﻧوم‪...‬‬
‫ﭘ ـس از ﮐﻠﻧﺟ ـﺎر و درﮔﯾ ـری و دﻋ ـوا ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﺟ ـدی در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ھ ـر دو ﺑﻧ ـد دﺳ ـت راﺣﯾ ـل را در‬
‫ﯾــﮏ دﺳــﺗم ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــودم و ﺑــﺎ دﺳــت دﯾﮕــرم ﺷــﺑﮑﮫ ﺧﺑــر را زدم ﺑــﺎ ﺧﺑــری ﮐــﮫ ﺷــﻧﯾدم ﺧﯾﻠــﯽ‬
‫ﻣﺗﻌﺟب ﺷدم‪.‬‬
‫ﺣﺗ ـﯽ راﺣﯾ ـل ھ ـم ﮐ ـﮫ ﮐوﺷ ـش ﻣﯾﮑ ـرد دﺳ ـﺗﺎﻧش را از دﺳ ـﺗم ﺧ ـﻼص ﮐﻧ ـد از ﺗﻘ ـﻼ ﮐ ـردن ﺑ ـﺎز ﻣﺎﻧ ـد‬
‫و ﺑﮫ ﺧﺑر ﺧﯾره ﺷد‪.‬‬
‫ﺧﺑرھــﺎی ﺷــﺑﮑﮫ ﻟﻧــدن ﭼﻧــﯾن ﺑــود‪ » :‬اوﻟــﯾن ﻣﺑﺗﻼﯾــﺎن ﺑــﮫ ﮐوﯾــد ‪ 19‬ﮐﺟــﺎ ﺑودﻧــد و ﭼﮕوﻧــﮫ آﻟــوده‬
‫ﺷدﻧد‪..‬؟«‬
‫»اﺣﺗﻣ ـﺎل ﻣﯾ ـرود ﮐ ـﮫ ﺗﺣﻘﯾﻘ ـﺎت ﻣوﺳﺳ ـﮫ وﯾ ـروس ﺷﻧﺎﺳ ـﯽ ﭼ ـﯾن در ووھ ـﺎن ﺑﺎﻋ ـث آزاد ﺷ ـدن اﯾ ـن‬
‫وﯾـ ـروس ﺷـ ـده ﺑﺎﺷـ ـد‪ .‬اﯾـ ـن ﻣوﺳﺳـ ـﮫ ﺑـ ـر روی وﯾـ ـروس ھـ ـﺎی ﺧﻔـ ـﺎش ھـ ـﺎ ﮐـ ـﺎر ﻣﯾﮑردﻧـ ـد‪ .‬اﻣـ ـﺎ‬
‫ﻓرﺿــﯾﮫی دﯾﮕــری ھــم وﺟــود دارد ﮐــﮫ از اﺣﺗﻣــﺎل اﻧﺗﻘــﺎل وﯾــروس در ﺑــﺎزار ﻣــﺎھﯽ ﻓروﺷــﺎن‬
‫ووھﺎن ﺑﮫ اﻧﺳﺎن‪ ،‬ﺳﺧن ﻣﯾزﻧد‪«....‬‬
‫»ﻣﺑﺗﻼﯾــﺎن در ﭼــﯾن روز اﻓــزون ھﺳــﺗﻧد و اﺣﺗﻣــﺎل ﻣﯾــرود ﺑــﮫ زودی اﯾــن وﯾــروس در ﺟﮭــﺎن‬
‫ﭘﺧــش ﺷــود‪ !..‬آﯾــﺎ دوﻟــت ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾــﺎ ﺑــﮫ ﻗرﻧطﯾﻧــﮫ ﺧواھــد رﻓــت؟ اﮔــر ﭼﻧــﯾن ﺷــود دوﻟــت ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾــﺎ‬
‫ﭼطور درآﻣد اﻓراد ﺧﺎﻧﮫﻧﺷﯾن را ﺟﺑران ﺧواھد ﮐرد؟«‬
‫در دﻟم ﺗﮑرار ﻣﯾﮑردم‪» :‬ﮐوﯾد ‪19‬؟ اﯾن دﯾﮕر ﭼﯾﺳت؟«‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﺑﯽﺗﻔــﺎوﺗﯽ ﮔﻔــت‪» :‬اﯾــن ﭼﯾﻧﯽھــﺎ ھﻣﯾﺷــﮫ ﻣﯾﺧواھﻧــد ﭼﯾــز ﺟدﯾــد ﮐﺷــف ﮐﻧﻧــد‪ ،‬ﮔﻧــد‬
‫ﻣﯾزﻧن ﺑﮫ ھﻣﮫی ﺟﮭﺎن! ﺧودﺷﺎن درﮔﯾر ﻣﯾﺷوﻧد!«‬
‫ﻣــن ﮐــﮫ دﺳــﺗﺎن راﺣﯾــل را رھــﺎ ﮐــردم و راﺣﯾــل ﺳــرﺟﺎﯾش ﻣــﻧظم ﻧﺷﺳــت ﮔﻔــﺗم‪» :‬اﺻــﻼ ﺣــس‬
‫ﺧـ ـوﺑﯽ ﻧـ ـدارم‪ .‬ﻧدﯾـ ـدی ﻣﯾﮕـ ـﮫ ﺷـ ـﺎﯾد در ﮐـ ـل ﺟﮭـ ـﺎن ﭘﺧـ ـش ﺷـ ـود‪ «!..‬راﺣﯾـ ـل‪» :‬ﺧﺑرﻧﮕﺎرھـ ـﺎ را‬
‫ﻧﻣﯾﺷﻧﺎﺳــﯽ؟ ﺑــرای ﺟﻠــب ﺗوﺟــﮫ ھــر دروﻏــﯽ را ﺷــﺎﯾﻌﮫ ﻣﯾﮑﻧﻧــد‪ .‬ﮐﺟﺎﺳــت ﮐــﮫ ﺑــﮫ ﻟﻧــدن ﺳــراﯾت‬
‫ﮐﻧد؟ ﭼﯾن ﮐﺟﺎ‪ ،‬ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾﺎ ﮐﺟﺎ‪...‬؟«‬

‫ ‬ ‫ ‪235‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻟم ﻗﺑول ﻧﻣﯾﮑرد‪ .‬ﻧﮕران ﺧﺎﻧواده در اﻓﻐﺎﻧﺳﺗﺎن ﺷدم‪ .‬آﻧﮭﺎ ﮐﮫ ﺑﮫ ﭼﯾن ﻧزدﯾﮏ اﻧد‪.‬‬
‫ﭼﮫ ﺧواھد ﺷد‪...‬؟‬
‫وﻟﯽ ﺑﮫ راﺣﯾل ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫او ﺑــﺎ دﯾــدن ﺳــﮑوﺗم ﮔﻔــت‪» :‬ﻧﮕﻔــﺗم ﻓــﯾﻠم ﺑﺑﯾﻧــﯾم؟! اﯾــن ﺧﺑرھــﺎ ھﻣﯾﺷــﮫ روی اﻋﺻــﺎب آدم راه‬
‫ﻣﯾروﻧد‪.‬‬
‫در ھﻣ ـﮫی ﻋﻣرﻣ ـﺎن اﯾﻘ ـدر ﺧﺑ ـر ﺑ ـد ﭘﺧ ـش ﮐردﻧ ـد ﻣﮕ ـر ﮐ ـﺎری از دﺳ ـت ﻣ ـﺎ آﻣ ـد؟ ھﻣﯾﺷ ـﮫ ذھ ـن را‬
‫ﺧﺳﺗﮫ ﻣﯾﮑﻧﻧد!«‬
‫ﺑﻌد رﻓت و ﮔﻔت‪» :‬ﺣﺎﻻ ﯾﮏ رﻣﺎﻧس را ﻣﯾﻧدازم ﮐﮫ ﺑﺎ دﯾدﻧش ﺣﺎل ﮐﻧﯽ!«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧوب اﺳت ﺑﻧداز ھر ﭼﯽ دوﺳت داری!«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺗﺎﯾﺗﺎﻧﯾﮏ ره ﻣﯾﻧدازم او ﺧﯾﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ اﺳت!«‬
‫ﻣن و راﺣﯾل روی ﻣوﺑل ﮐﻧﺎر ھم ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودﯾم و ﻓﯾﻠم را ﺗﻣﺎﺷﺎ ﻣﯾﮑردﯾم‪.‬‬
‫راﺣﯾـ ـل از آن ﮐﻠوﭼـ ـﮫ ھـ ـﺎی ﺳـ ـﺗﺎرهﯾﯽ اش ھـ ـم آورده ﺑـ ـود وﻟـ ـﯽ ھـ ـر دوﯾﻣـ ـﺎن ھـ ـﯾﭻ ﻣﯾﻠـ ـﯽ ﺑـ ـﮫ‬
‫ﺧوردن آن ﻧداﺷﺗﯾم و ﻓﻘط ﺑﮫ ﻓﯾﻠم ﺧﯾره ﻣﺎﻧده ﺑودﯾم‪.‬‬
‫ﺗﺎﯾﺗﺎﻧﯾـ ـﮏ ﻓﯾﻠﻣـ ـﯽ اﺳـ ـت ﮐـ ـﮫ دﺧﺗـ ـر زﯾﺑـ ـﺎی داﺳـ ـﺗﺎن در ﺟرﯾـ ـﺎن ﺳـ ـﻔر درﯾـ ـﺎﯾﯽ‪ ،‬درﮔﯾـ ـر ﻋﺷـ ـق‬
‫ﻣﻣﻧوﻋ ـﮫی ﭘﺳ ـری ﺟ ـوان ﻣﯾﺷ ـود و ﺑ ـﺎ او ارﺗﺑ ـﺎط ﻣﯾﮕﯾ ـرد در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺷ ـوھر دارد‪ .‬ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ‬
‫راﺣﯾل از دﯾدن اﯾن ﻓﯾﻠم ﻧﺎراﺣت ﺧواھد ﺷد اﻣﺎ ﭼﯾزی ﻧﻣﯾﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﻧﮕﺎر راﺣﯾل ﻧﻣﯾﺧواﺳت اﺣﺳﺎﺳش را ﭘﻧﮭﺎن ﮐﻧد‪.‬‬
‫در وﺳ ـط ﻓ ـﯾﻠم راﺣﯾ ـل ﮔﻔ ـت‪» :‬دهھ ـﺎ ﺑ ـﺎر اﺳ ـت ﮐ ـﮫ اﯾ ـن ﻓ ـﯾﻠم را ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـﻧم‪ .‬ﻋﺟﯾ ـب اﺳ ـت ﺧﯾﻠ ـﯽ‬
‫ﺑــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﻣــن ﺷــﺑﺎھت دارد‪ .‬ﭼــون ﻣــن ھــم ﻣﺛــل اﯾــن دﺧﺗــر در ﺑرھــﮫی از زﻧــدﮔﯾم در ﭼﻧــﯾن‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ ﺑودم‪.‬‬
‫ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯾداﻧم ﭼﮫ ﺣﺳﯽ دارد‪!...‬‬
‫ﻋﺷق ﮐﮫ ﺑﯾﺎﯾد ﻣﺟﺎل ﻧﻣﯾدھد ﺗﺎ ﻓﮑر ﮐﻧﯽ آﯾﺎ آﻣﺎدهاش ھﺳﺗﯽ ﯾﺎ ﻧﮫ؟‬
‫آﯾﺎ ﺷراﯾط اش را داری؟‬
‫ﯾﺎ آﯾﺎ ﺑﮫ ﺗو ﻣﯽ آﯾد ﮐﮫ در ﭼﻧﯾن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﮫ ﻗرار داری ﺑﺎز ھم ﻋﺎﺷق ﺷوی؟‬
‫ﻋﺷق ﺑﯾﺷﺗر ﺑﮫ وﯾروس ﮐروﻧﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧد در ھر ﺣﺎل ﻣﯽ آﯾد و ﻣﯾﮕﯾردت‪.‬‬
‫ﺧﻧدهی ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺗو ﮐﮫ ﮔﻔﺗﯽ ﻟﻧدن ﮐﺟﺎ و ﮐروﻧﺎ ﮐﺟﺎ‪«!...‬‬
‫راﺣﯾــل ﻣﻌﻠــوم ﻣﯾﺷــد از ﮔﻔﺗــﮫی ﺧــودش ﺣﯾــران ﺷــده اﺳــت‪ ،‬اﻧﮕــﺎر اﯾــن ﺣرفھــﺎ را ﺧــودش‬
‫ﻧزده ﺑود‪.‬‬
‫او ﮔﻔت‪» :‬ﻋﺷق ﮐﺟﺎ ﺑود و ﻣن ﮐﺟﺎ ﺑودم‪ !...‬وﻟﯽ آﻣد و ﻣرا ﮔرﻓت‪«!...‬‬
‫ﺣ ـﺎل راﺣﯾ ـل ﺑ ـراﯾم ﺧوﺷ ـﺎﯾﻧد ﻧﺑ ـود ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم او را ازﯾ ـن ﺣﺎﻟ ـت ﺑﯾ ـرون ﺑﮑﺷ ـم ﻟ ـذا ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﺑﺑ ـﯾن‬
‫اﯾــن ﭘﺳــره اﺳــت ﮐــﮫ در آﺧــر ﺑــرای ﻧﺟــﺎت دﺧﺗــر ﻏــرق ﻣﯾﺷــود‪ .‬ﯾﻌﻧــﯽ ﻣــن! ﭘــس ﻧﮕــران‬
‫ﻧﺑﺎش‪«!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪236‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫راﺣﯾ ـل‪» :‬ھﯾﺳ ـس! اﯾ ـن ﺣ ـرف ھ ـﺎ را ﻧ ـزن‪ ...‬ﻣﯾ ـداﻧم ﮐ ـﮫ ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﻣردھ ـﺎ ﺟﻠ ـو ﺗ ـر از زن ھﺎﯾﺷ ـﺎن‬
‫ﻣﯾﻣﯾرﻧـد‪ .‬اﻣـﺎ ﻣـن از ﺧـدا ﺧواﺳـﺗﮫام ﮐـﮫ ھﯾﭼﮕـﺎه ﻣـرگ ﺗـو را ﻧﺑﯾـﻧم‪ .‬ﭘـس ﺑـﺎ اﯾـن ﺣﺳـﺎب اول ﻣـن‬
‫ﻣﯾﻣﯾرم‪«.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼرا راﺣﯾل اﯾﻧطور ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑﻧد‪،‬‬
‫ﮔرﭼ ـﮫ ﮔ ـﺎھﯽ از دﻋ ـوا و ﮐﺎرھ ـﺎی طﻔﻼﻧ ـﮫاش ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺗوه ﻣ ـﯽ آﻣ ـدم اﻣ ـﺎ در ﺣﻘﯾﻘ ـت ﻣ ـن ﻋﺎﺷ ـق آن‬
‫رﻓﺗـﺎرش ﺑـودم ﻧـﮫ اﯾـن ﺣﺎﻟتھـﺎی ﮐـﮫ ﺧﯾﻠـﯽ ﮐـم ﺑـﮫ ﺳـراﻏش ﻣـﯽ آﻣدﻧـد و در آﻧﮭـﺎ راﺣﯾـل را ﭘﯾـدا‬
‫ﻧﻣﯾﮑردم‪ .‬او ﺑﺎ اﯾن ﺣﺎﻟت آدﻣﯽ دﯾﮕری ﻣﯾﺷد‪ ،‬ﻧﮫ دﺧﺗری ﮐﮫ ﻣن ﻋﺎﺷﻘش ﺑودم ‪....‬‬
‫ﻓــﯾﻠم ﺑــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن رﺳــﯾد و راﺣﯾــل ﺳــرش را روی زاﻧوھــﺎﯾم ﮔذاﺷــت‪ .‬دﻗــﺎﯾﻘﯽ ﺧــﺎﻣوش ﺑــود و ﻣــن‬
‫ﻣوھﺎﯾش را ﻧوازش ﻣﯾﮑردم‪ .‬در ﺧﻠوﺗش ﻣداﺧﻠﮫ ﻧﮑردم و ﮔذاﺷﺗﻣش آرام ﻓﮑر ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﺑﻌد از دﻗﺎﯾﻘﯽ او ﮔﻔت‪» :‬ﺷﮭرﯾﺎررر!«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺟﺎﻧم‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺗﺻﻣﯾﻣﯽ ﮔرﻓﺗم‪«!..‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﺑﻠﯽ! ﺗﺻﻣﯾم را ﻣن ﮔرﻓﺗﮫام اﻣﺎ ﺑرای ﻋﻣﻠﯽ ﮐردﻧش ﺑﮫ ﺗو ھم ﻧﯾﺎز اﺳت‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب ‪ !..‬ﭘس ﭼﯽ اﺳت‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣن طﻔل ﻣﯾﺧواھم ‪«!..‬‬
‫ھ ـر ﭼﯾ ـز را از زﺑ ـﺎن راﺣﯾ ـل اﻧﺗظ ـﺎر داﺷ ـﺗم اﻣ ـﺎ اﯾ ـن ﺣ ـرف را ﻧ ـﮫ‪ ...‬ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﻣ ـزاح ﮔوﻧ ـﮫ‬
‫ﮔﻔﺗم‪ » :‬ﺗو ﺧودت طﻔﻠﯽ‪ !..‬طﻔل ﻣﯾﺧواھﯽ ﭼﯾﮑﺎر‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾ ـل از ﺳ ـر زاﻧ ـوﯾم ﺑرﺧﺎﺳ ـت و ﺑ ـﺎ اﺧ ـم ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـن دارم ‪ 28‬ﺳ ـﺎﻟﮫ ﻣﯾﺷ ـوم‪ !...‬و ﺗ ـو ﻣﯾﮕ ـﯽ‬
‫طﻔﻠم‪..‬؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧب! ﺑﮫ ﺳن رﺑط ﻧداره ﺑﮫ آﻣﺎدﮔﯽ ذھﻧﯽ رﺑط داره‪ ...‬ﺗو آﻣﺎدهﯾﯽ‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾــل‪» :‬ﻣــﺎدرم ﺑﻌــد از ﺳــﻘط آﺧــرﯾن ﻓرزﻧــدش دﯾﮕــر ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــت ﺣﻣــل ﺑﮕﯾــرد‪ ،‬ﻣﯾﺗرﺳــم ﻣــﻧم‬
‫اﯾﻧطور ﻧﺷده ﺑﺎﺷم‪ ...‬آﺧر ﻣﻧم ﺳﻘط داﺷﺗم‪«!..‬‬
‫ﺳرم را ﭘﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗﮫ و ﭼﯾزی ﻧﮕﻔﺗم‪.‬‬
‫راﺣﯾـل اداﻣـﮫ داد‪» :‬ﺑـﮫ ﺗـو ﭼﯾـزی ﻧﮕﻔـﺗم اﻣـﺎ ﭼﻧـد ﺑـﺎر ﭘـﯾش دﮐﺗـر ﺑـرای اﯾـن ﻣوﺿـوع رﻓـﺗم‪ .‬او‬
‫ﮔﻔـت‪ » :‬ﺣـﺎﻻ ﮐـﮫ ﭼﯾـز ﻏﯾـر ﻋـﺎدی ﻣﻌﻠـوم ﻧﻣﯾﺷـود وﻟـﯽ ﺑﻌـد از ﺗـﻼش ﺷـﻣﺎ اﮔـر ﻧﺷـد ﺑداﻧﯾـد ﮐـﮫ‬
‫ﭼﻧﯾن ﭼﯾزی ﻣﻣﮑن ﻧﯾﺳت‪«!...‬‬
‫ﺑﮫ راﺣﯾل ﻧزدﯾﮏ ﺷده و او را در آﻏوﺷم ﻓﺷردم‬
‫ﺑﻌد ﮔﻔﺗم‪» :‬راﺣﯾل ﺟﺎن! اﯾن ﭼﯾزھﺎ ﺑﮫ ارادهی ﺧدا رﺑط دارد‪...‬‬
‫اﮔ ـر او ﺑﺧواھ ـد و ﻣ ـﺎ را ﻻﯾ ـق ﺑداﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﻓرزﻧ ـد ﺧواھ ـد داد وﻟ ـﯽ اﮔ ـر ﻋﻧﺎﯾ ـت ﻧﮑﻧ ـد ھ ـﯾﭻ دارو‬
‫و دﮐﺗری ﻗﺎدر ﺑﮫ اﯾن ﮐﺎر ﻧﯾﺳت ‪« ...‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬اﮔر ﺧدا ﻧﺧواھد ﺑﮫ ﻣن ﺑﭼﮫ ﺑدھد‪ ،‬ازش دﻟﺧور ﻣﯾﺷوم«‬

‫ ‬ ‫ ‪237‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬اﯾﻧطور ﻧﮕو ‪ !...‬ھر ﭼﮫ او اراده ﮐﻧد ﺑﮫ ﺧﯾر ھﻣﮫی ﻣﺎ ﺧواھد ﺑود‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل ﻗﻧﺎﻋت ﻧﻣﯾﮑرد و ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﺑرای اﯾن ﮐﺎر ﺗﻼش ﺧواھد ﮐرد‪.‬‬
‫ﭘس ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺧب! ﭘس ﭘﺳر دوﺳت داری ﯾﺎ دﺧﺗر‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﭘﺳر!!! آن ھم ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺑﯾﮫ ﺗو‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﭘس ﺧواﺳت ﻣن ﭼﮫ‪..‬؟ ﻣن دﺧﺗر دوﺳت دارم آن ھم ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺑﯾﮫ ﺗو‪«!..‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻧﺧﯾر اول ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﺧواﺳت ﻣن ﺑﺎﺷد‪«!..‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﺻﻼ ﻧﮫ ﺑﺎﯾد ﺑﮫ ﺧواﺳت ﺧودم ﺑﺎﺷد‪!...‬‬
‫ﺑﮭﺎﻧﮫی ﺧوﺑﯽ ﺑود ﺑرای آﻏﺎز ﯾﮏ دﻋوای دﯾﮕر‪...‬‬
‫اﺻ ـﻼ ﻣﻣﮑ ـن ﻧﺑ ـود روز ﺳ ـﮫ‪ ،‬ﭼﮭ ـﺎر ﺑ ـﺎر ﻣ ـﺎ ﺳ ـر ﻣوﺿ ـوﻋﯽ ھرﭼﻧ ـد ﮐوﭼ ـﮏ ﺑ ـﮫ ﺳ ـر و ﮐﻠ ـﮫی‬
‫ھﻣدﯾﮕر ﻧزﻧﯾم ‪...‬‬
‫اﮔــر روزی ﻣــﺎ دﻋــوا ﻧﻣﯾﮑــردﯾم‪ ،‬ﮔــل ھــﺎ ﺑــﯽ ﺑــو ﻣﯾﺷــد و آن روز ﺧورﺷــﯾد از ﻏــرب طﻠــوع‬
‫ﮐرده ﺑود‪!...‬‬
‫***‬
‫ﺑﮫ ﮐﺎﺑل ﺗﻣﺎس ﺑرﻗرار ﮐرده ﺑودم و ﭘﺷت اﺳﮑﺎﯾپ ﻣﻧﺗظر ﺟواب ﺑودم‪...‬‬
‫ﭘس از ﻟﺣظﺎﺗﯽ ﮐوﺗﺎه ﺑﮭزاد ﭘﺷت ﮐﻣره ﮐﻣﭘﯾوﺗر ﻧﺷﺳت و ﺗﻣﺎس را ﺟواب داد‪..‬‬
‫ﻣﺎ ھﻣﯾﺷﮫ ﭘﻧﮭﺎﻧﯽ ﺻﺣﺑت ﻣﯾﮑردﯾم و از ﺣﺎل و اﺣوال ھﻣدﯾﮕر ﺧﺑردار ﺑودﯾم‪..‬‬
‫اﺣﺳﺎس ھم در اﯾن ﮔروه ﻣﺧﻔﯽ ﺣﺿور داﺷت‪..‬‬
‫ﻣـﺎ ﻣـﺎھﯽ ﯾﮑﺑـﺎر ﺣﺗﻣـﺎ در ﻣـورد ھﻣـﮫی اﺗﻔﺎﻗـﺎت ﺑـﺎ ھـم ﺣـرف ﻣﯾـزدﯾم ﺑـﮫ اﯾـن ﺗرﺗﯾـب ﻗﻠـوب ﻣـﺎن‬
‫از ﺟﺎﻧب ھﻣدﯾﮕر ﺧﺎطر ﺟﻣﻊ ﺑود‪.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧوﺑﯽ ﺑﮭزاد ﺟﺎن‪..‬؟«‬
‫ﺑﮭزاد‪» :‬ﺧوﺑم ﻻﻻ! وﻟﯽ ﺧﯾﻠﯽ دﻟﺗﻧﮓات ھﺳﺗﯾم«‬
‫ﻣن‪» :‬اﯾن ﺣس ﻣﺗﻘﺎﺑل اﺳت ﺟﺎن ﻻﻻ!‬
‫ﻣﺎدر و ﭘدرم ﭼطور اﻧد‪...‬؟«‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﺧ ـوب اﻧ ـد‪ .‬ﻣ ـﺎدرم ھﻣﯾﺷ ـﮫ اﺣواﻟ ـت را از ﻣ ـن ﻣﯾﮕﯾ ـرد وﻟ ـﯽ ﻣﯽﮔوﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﺗ ـو ﻧﮕ ـوﯾم ﮐ ـﮫ‬
‫دل ﺗﻧﮓات اﺳت‪«!...‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻓدای ﻣﺎدرم ‪ !..‬دﺳﺗﺎﻧش راﺑﺑوس‪«!..‬‬
‫ﺑﮭزاد‪» :‬ﭼﺷم‪«!..‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬اوﺿ ـﺎع ﭼط ـور اﺳ ـت؟ ﺧﺑ ـر ھ ـﺎی ﺑ ـدی ﻣﯾﺷ ـﻧوم‪ ...‬اﺣﺗﻣ ـﺎل ﮔﺳ ـﺗرش وﯾ ـروس ﺧطرﻧ ـﺎﮐﯽ‬
‫ﻣﯾرود و ﻣن ﻣﯾﺗرﺳم ﺑﮫ ﮐﺷورم ﺳراﯾت ﻧﮑﻧد‪«!...‬‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﺑﻠ ـﯽ‪ ...‬ﻓﻌ ـﻼ ﮐ ـﮫ اﯾﻧﺟ ـﺎ ﺧﯾرﯾ ـت اﺳ ـت اﻣ ـﺎ ﻣﻣﮑ ـن اﺳ ـت ﺑ ـﮫ اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن ﺧﯾﻠ ـﯽ زود ﺑﯾﺎﯾ ـد‬
‫ﭼـــون ھـــم در ﭼـــﯾن و ھـــم در اﯾـــران ﮐروﻧـــﺎ ﺑﯾـــداد ﻣﯾﮑﻧـــد و ﻣـــﺎ درﺳـــت در وﺳـــط اﯾـــن دو‬
‫ﮐﺷورﯾم‪«!....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪238‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣن‪» :‬اوه! ﺧداوﻧد ﺣﻔظ ﮐﻧد‪«!...‬‬

‫دﻟــم ﺧﯾﻠــﯽ ﻧﮕــران ﺷــده ﺑــود وﻟــﯽ ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﻣوﺿــوع را ﻋــوض ﮐــﻧم ﭘرﺳــﯾدﯾم‪» :‬ﮐﺎرھــﺎ‬
‫ﭼطور اﺳت؟ طراﺣﯽ ھﺎی ﺟدﯾد روی دﺳت دارﯾد؟«‬
‫ﺑﮭـزاد‪» :‬ﭼﻧـد ﺳـﺎل اﺳـت ﮐـﮫ ﺑـﺎ ﭘـدرم روی آن ﺷـﮭرک دارﯾـم ﮐـﺎر ﻣﯾﮑﻧـﯾم اﻣـﺎ اﻧﮕـﺎر ﯾـﮏ ﺟـﺎی‬
‫ﮐﺎر ﻣﯾﻠﻧﮕد ﻧﻣﯾﺗواﻧﯾم ﺗﻣﺎﻣش ﮐﻧﯾم‪.‬‬
‫ﮐﺎش ﺗو ﺑودی ﺷﮭرﯾﺎرر ﻻﻻ !‬
‫ﺣدس ﻣﯾزﻧم اﺛر ﺑﮫ دﺳت ﺗو ﻧﯾﺎزﻣﻧد اﺳت‪«!...‬‬
‫ﻣن‪ »:‬ﮐﺎش ﻣﯾﺷد ﺑﮭزاد ﺟﺎن! وﻟﯽ ﭘدر ﻧﻣﯾﺧواھد دﯾﮕر ﻣرا ﺑﺑﯾﻧد! «‬
‫ﺑﮭ ـزاد‪» :‬ﭘ ـدر ﺑ ـﮫ ﺑ ـﺎران دﻟ ـش ﻣﯾﺳ ـوزد‪ ،‬ﭼ ـون ﺑﻌ ـد از رﻓ ـﺗن ﺗ ـو ﺑ ـﺎران ﺧﯾﻠ ـﯽ درد ﮐﺷ ـﯾد‪ .‬وﮔرﻧ ـﮫ‬
‫ﻣﯾداﻧﯽ ﭼﻘدر ﺗو را دوﺳت دارد!«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﮐﻣﯽ دﻟواﭘﺳﯽ و ﻣﺑﺎرزه ﺑﺎ ﺧودم ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﺑﺎران ﭼطور اﺳت‪...‬؟«‬
‫ﺑﮭـزاد ھـم ﮐـﮫ اﻧﺗظـﺎر ﭼﻧـﯾن ﺳـواﻟﯽ را ﻧداﺷـت ﺑـﺎ ﺑﻧـدش زﺑـﺎن ﮔﻔـت‪» :‬ﺑـد ﻧﯾﺳـت! ﮔـﺎھﯽ اﯾﻧﺟـﺎ و‬
‫ﮔـ ـﺎھﯽ ﺧﺎﻧـ ـﮫی ﻣـ ـﺎدرش اﺳـ ـت‪ .‬او ھﻣﯾﺷـ ـﮫ ﺳـ ـرش را ﮔـ ـرم ﻧﮕـ ـﮫ ﻣﯾـ ـدارد‪ .‬ﻣﺷـ ـﻐول ﻓراﮔﯾـ ـری‬
‫ﻣﺎﺳــﺗری در ﻣوﻻﻧــﺎ ﺷﻧﺎﺳــﯽ اﺳــت و ھﻣﭼﻧــﯾن ﺻــﻧف ھــﺎی ﻣﺛﻧــوی ﺧــواﻧﯽ ﺑــﮫ راه اﻧداﺧﺗــﮫ و‬
‫ﺧﯾﻠﯽ ھم ﻋﻼﻗﮫ ﻣﻧد دارد«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧووب اﺳت! ﻣوﻓق ﺑﺎﺷد‪«....‬‬
‫ﺑﮭزاد ﺑﺎ ﮐﻣﯽ ﻓﺷﺎر ﮔﻔت‪» :‬ﻻﻻ ﭼﯾزھﺎی اﺳت ﮐﮫ ﻣﯾﺧواھم ﺑراﯾت ﺑﮕوﯾم‪«!...‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﻣﺷﺗﺎﻗم ﺑﺷﻧوم ‪«!..‬‬
‫ﺑﮭزاد‪» :‬ﯾﮑﯽ اﯾن ﮐﮫ ﻣن ﺗﺎ ھﻔﺗﮫی دﯾﮕر ﻧﺎﻣزد ﻣﯾﺷوم!«‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﮐﻠ ـﯽ ھﯾﺟ ـﺎن ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣﺎﺷ ـﺎ” ! ﺑ ـرادرم ﺑ ـزرگ ﺷ ـده واﻻ ﺗﺻ ـﻣﯾم ﺑ ـﮫ ازدواج ﮔرﻓﺗ ـﮫ و ﻣ ـﺎ‬
‫ﺧﺑر ﻧدارﯾم اﯾن ﻋﺷق ﭼﮕوﻧﮫ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎد ‪...‬؟«‬
‫ﺑﮭزاد ﺳرش را ﺧم ﮐرد و ﻣدﺗﯽ در ﺳﮑوت ﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫او ﭘﺎدﺷﺎه وﻗﺎر و ﻣﺗﺎﻧت ﺑود و ھﻣﯾﺷﮫ ﺳرﺧم و ﺧﺟﺎﻟﺗﯽ‪.....‬‬
‫ﺑﮭـ ـزاد‪» :‬ﭘـ ـﺎی ﻋﺷـ ـق در ﻣﯾـ ـﺎن ﻧﯾﺳـ ـت ﻻﻻ! اﮔـ ـر راﺳـ ـت ﺑﮕـ ـوﯾم ﯾﮑـ ـﯽ از دﺧﺗرھـ ـﺎی ﮐـ ـﮫ در‬
‫آﻣوزﺷــﮕﺎه ﮐــﺎﻧﮑور درس ﻣﯾــدادم ﭼﻧــﯾن ﭼﯾــزی از ﻣــن ﺧواﺳــت و ﻣــن ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳــﺗم ﺟــواب رد‬
‫ﺑدم‪«!..‬‬
‫ﺑﮭزاد ﺑود دﯾﮕر ‪ ...‬ﭘر از ﺷﺟﺎﻋت و ﺣس ﻣرداﻧﮕﯽ‬
‫او در ﻣﻘﺎﺑــل دﺧﺗــری ﮐــﮫ ﺑــراﯾش اﺑــراز ﻋﺷــق ﮐــرده ﺑــود ﺣﺗــﯽ ﻟﺣظــﮫی ﻧﺧواﺳــت ﻗﻠــﺑش آزرده‬
‫ﺷود‪ !..‬در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺧودش ھﯾﭻ ﺣﺳﯽ ﺑﮫ او ﻧداﺷت‪!..‬‬
‫ﻣــن ﺧﻧــدهی ﺑﻠﻧــد ﮐــرده ﮔﻔــﺗم‪» :‬وااای! ﭘــس ھﻣــﮫی ﺷــﺎﮔرداﻧت ﺷﮑﺳــت ﻋﺷــﻘﯽ ﺧــورده ﺑﺎﺷــﻧد‬
‫‪ !...‬اﮔ ـر ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗﻧد ﮐ ـﮫ ﺗ ـو اﯾﻧﻘ ـدر زود ﺑ ـﮫ اﺣﺳ ـﺎس ﺷ ـﺎن ﺟ ـواب ﻣﺛﺑ ـت ﻣﯾ ـدھﯽ ھﻣ ـﮫی ﺷ ـﺎن ﺑ ـﮫ‬
‫اﯾن ﮐﺎر اﻗدام ﻣﯾﮑردﻧد‪«!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪239‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮭزاد ﺳﮑوت ﮐرد و ھﯾﭻ ﭼﯾز ﻧﮕﻔت‪.‬‬

‫ﭘس ﻣن اداﻣﮫ داده ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﺧوب‪ !..‬ﮐﻣﯽ ﺑﮕو در ﻣوردش ‪«!..‬‬
‫ﺑﮭ ـزاد ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﺳ ـرش را ﺑ ـﺎﻻ ﺑﮕﯾ ـرد ﮔﻔ ـت‪» :‬اﺳ ـﻣش ﺑﮭ ـﺎر اﺳ ـت‪ !...‬ﮐﻣ ـﯽ در درس ﺑ ـﺎزﯾﮕوش‬
‫ﺑود اﻣﺎ واﻗﻌﺎ دﺧﺗری ﺧوﺑﯾﺳت‪.‬‬
‫ﺿ ـﻣﻧﺎ زﯾﺑ ـﺎ ھ ـم اﺳ ـت و ﺧ ـﺎﻧواده دار و ﺳ ـر وﺿ ـﻌﯽ ﻧﺳ ـﺑﺗﺎ ﻣﻧﺎﺳ ـﺑﯽ ھ ـم دارد ﺑ ـرای ھﻣ ـﯾن ﻗﺑ ـول‬
‫ﮐردم و ﻣﺎدرم ﺑﺎﻗﯽ ﮐﺎرھﺎ را اﻧﺟﺎم داد‪«.‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻣﺑ ـﺎرک اﺳ ـت ﺟ ـﺎن ﻻﻻ! ﺑﮭﺗ ـرﯾن ﺧﺑ ـری ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن دادی‪ !...‬ﺧ ـوووب ﺣ ـﺎﻻ‬
‫ﭼﯾزھﺎی دﯾﮕری ﮐﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗﯽ ﺑﮕوﯾﯽ را ﻣﻧﺗظرم ﺑﺷﻧوم ‪«!...‬‬
‫وﻟ ـﯽ ﺗ ـﺎ ﺑﮭ ـزاد ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺑﮕوﯾ ـد اﺣﺳ ـﺎس ﺑ ـﮫ ﻣ ـﺎ ﭘﯾوﺳ ـت و ﮔﻔت‪»:‬ﺑ ـﮫ ﺑ ـﮫ! ﺑرادرھ ـﺎ ﺧﻠ ـوت ﮐ ـرده‬
‫اﻧــد‪ ...‬ﺣﺗﻣــﺎ ﺑﮭــزاد در ﻣــورد ﻧــﺎﻣزد ﻋزﯾــزش ﺑــﮫ ﺗــو ﺗﻌرﯾــف ﻣﯾﮑﻧــد ھﻣــﺎن دﺧﺗــری از ﺧــود‬
‫راﺿﯽ ﮐﮫ ﯾﮏ دل ﻧﮫ ﺻد دل ﻋﺎﺷق اﺳﺗﺎدش ﺷده« و ﺑﻠﻧد ﺧﻧدﯾد‪.‬‬
‫ﺑﮭزاد آرام ﺑﮫ اﺣﺳﺎس ﺣرﻓﯽ زد ﮐﮫ ﻣن ﻧﺷﻧﯾدم و اﺣﺳﺎس آرام ﺷد‪.‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﻧﮕﺎھﯽ ﮐﺞ ﺑﮫ ﺑﮭزاد ﮐرد و ﺑﮫ ﻣن ﮔﻔت‪»:‬ﺧﺎﻧم ات ﺧوب اﺳت‪..‬؟«‬
‫ﻣن‪» :‬ﺧﺎﻧم ﻣن‪ ....‬ﭼﯾﮑﺎرهی ﺗو ﻣﯾﺷود‪..‬؟«‬
‫اﺣﺳﺎس‪» :‬دﻟم ﻧﻣﯾﺧواھد ﺑﮫ زﻧﯽ ﮐﮫ ﺑرادرم را از ﻣن دور ﮐرده ﯾﻧﮕﮫ ﺑﮕوﯾم‪«!..‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﺎران ﮐﮫ ﻣرا از ﺗو دور ﻧﮑرده ﺑود آﯾﺎ او را دوﺳت داﺷﺗﯽ‪..‬؟«‬
‫اﺣﺳ ـﺎس اﻧﮕ ـﺎر زﯾ ـر ﺑ ـﺎر ﻣﻧ ـت رﻓﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬اﺻ ـﻼ از ھﻣ ـﮫی زن ھ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﺗ ـو را دوﺳ ـت‬
‫دارﻧ ـد ﺑ ـدم ﻣﯾﺎﯾ ـد ﭼﯾﮑ ـﺎر ﮐ ـﻧم‪..‬؟ ﺿ ـﻣﻧﺎ ﮔﻔﺗ ـﮫ ﺑﺎﺷ ـم‪ ،‬ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ ﺑرﮔ ـذاری ﺻ ـﻧف ﻣﺛﻧ ـوی ﺧ ـواﻧﯽ‬
‫دهھــﺎ ﻋﺎﺷــق ﭘﯾــدا ﮐــرده‪ ..‬واﻻ ﮐــﮫ ھﻣــﮫی ﭘﺳــرھﺎ ﻓﻘــط ﺑــرای ﺑــﺎران ﻣــﯽ آﯾﻧــد وﮔرﻧــﮫ ﻣﺛﻧــوی‬
‫ﺧواﻧﯽ ﭼﻘدر ﺧﺳﺗﮫ ﮐﻧﻧده اﺳت‪ .‬اوه اﺻﻼ ﻧﭘرس!«‬
‫ﻧﻣﯾداﻧم ﭼرا وﻟﯽ ﯾﮑﺑﺎره ﺑﺎ اﯾن ﺣرف اﺣﺳﺎس‪ ،‬ﺑراﯾم ﻧﺎراﺣﺗﯽ ﭘﯾدا ﺷد!‬
‫ﻧﺎراﺣﺗﯽ ھﺎی ﺷﺑﯾﮫ ﺣس ﺣﺳﺎدت‪...‬‬
‫دﻟـم ﻣﯾﺧواﺳـت ﺑـﮫ ﺑـﺎران ﺑﮕوﯾﻧـد ﮐـﮫ اﯾـن ﺻـﻧف را ﺑـر ھـم ﺑزﻧـد و دﯾﮕـر ھـﯾﭻ ﭘﺳـری را اﺟـﺎزه‬
‫ورود ﻧدھد‪!..‬‬
‫دﻟ ـم ﻣﯾﺧواﺳ ـت ﭘﺳ ـرھﺎی ﮐ ـﮫ ﻧ ـﮫ ﺑ ـرای ﻣﺛﻧ ـوی ﺧ ـواﻧﯽ ﺑ ـل ﺑ ـرای دﯾ ـدن ﺑ ـﺎران ﻣ ـﯽ آﻣدﻧ ـد را ﻧﻘ ـش‬
‫زﻣﯾن ﮐﻧم!‬
‫وﻟﯽ ﺑﮫ ﮐدام ﺣق‪....‬؟‬
‫ﺑﮫ ﮐدام ﺣس ﻣﺳووﻟﯾت‪...‬؟‬
‫ﻣﮕـ ـر ﻣـ ـن ﺑـ ـﮫ ﻋﻧـ ـوان ﺷـ ـوھر‪ ،‬ﭼـ ـﮫ ﺑـ ـرای ﺑـ ـﺎران اﻧﺟـ ـﺎم داده ﺑـ ـودم ﮐـ ـﮫ ﺣـ ـﺎﻻ در اﻣـ ـوراﺗش‬
‫ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﻣداﺧﻠﮫ ﮐﻧم؟‬
‫اﺻﻼ ﻣردی ﮐﮫ ﺑﮫ ﻓﮑر ﺣﻘوق ھﻣﺳرش ﻧﺑﺎﺷد ﺣق ھم ﻧدارد ﺑراﯾش ﺣد و ﻣرز ﺗﻌﯾﯾن ﮐﻧد ‪.‬‬
‫ﺣﺗﯽ اﮔر ھﻧوز ھم در ﻗﯾد ﻧﮑﺎح او ﺑﺎﺷد‪!.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪240‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫زﻧدﮔﯽ ﮐردن ﺑﺎ ﺣﺳﺎدت ﺑﺳﯾﺎر ﺳﺧت اﺳت‪!.....‬‬

‫ﻣﺛل اﯾن ﻣﯾﻣﺎﻧد ﮐﮫ ﺟﮭﻧم ﮐوﭼﮏ را ﺑﺎ ﺧودت از اﯾﻧﺟﺎ ﺑﮫ آﻧﺟﺎ ﺑﺑری‪،‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﺑﺎزم ﮔﻔت‪» :‬ﺑﺑﯾﻧﯾم ﮐﮫ ھﻣﺳر ﺑﮭزاد ﭼﯽ از آب درﺧواھد آﻣد‪«!...‬‬
‫ﻣن‪» :‬اﯾﻧطور ﮐﮫ ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯽرﺳد از ھﻣﺳر ﺑﮭزاد ھم ﺧوﺷت ﻧﯾﺎﻣده‪«!...‬‬
‫اﺣﺳﺎس‪» :‬اﺻﻼ ﻧﭘرس‪ !..‬دﻟم ﻣﯾﺧواھد ﺳﺎﯾﮫاش را ﺑﺎ ﺗﻔﻧﮓ ﺑزﻧم‪«!..‬‬
‫ﻣن رو ﺑﮫ ﺑﮭزاد ﮐرده ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﮭزاد ﺟﺎن ﺻﺑر ﺟﻣﯾل ﺑراﯾت ﻣﯾﺧواھم‪«!..‬‬
‫ﺑﮭزاد ﺑﺎزھم ﭼﯾزی ﻧﮕﻔت‪.‬‬
‫اﺣﺳــﺎس‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر ﻻﻻ دﻟــم ﺑراﯾــت اﻧــدازهی ﻓﺎﺻــﻠﮫی ﻣــﺎه ﺗــﺎ زﻣــﯾن ﺗﻧــﮓ ﺷــده‪ ...‬ﮔرﭼــﮫ‬
‫ﻧﺷﺎﻧﮫھﺎی ﮐوﭼﮑت را دﯾده و ﺑﺎ آﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﯽ اﻣﺎ‪«.......‬‬
‫ﺣرﻓش ﻧﺎﺗﻣﺎم ﺑود ﮐﮫ ﯾﮑﺑﺎره ﺳﮑوت ﮐرد‪..‬‬
‫ﺑﮭزاد ھم ﻓورا ﺑﮫ ﺳﮑوت اﺣﺳﺎس ﻧﮕﺎه ﮐرد‪.‬‬
‫ﻣﻧم ﮐﻧﺟﮑﺎو ﺷده ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﻧﺷﺎﻧﮫھﺎی ﻣن‪..‬؟«‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﻣ ـن و ﻣ ـن ﮐﻧ ـﺎن ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺧ ـب‪ ....‬ﻣﻧظ ـورم‪ ...‬ﭼﯾ ـزه‪ ...‬ھﻣ ـﯾن‪ ....‬ﻋﮑ ـس ھ ـﺎ و طراﺣ ـﯽ‬
‫ھــﺎی ﺗــو و ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻــوص ﻣﺳــﺟدی ﮐــﮫ اﻋﻣــﺎر ﮐــردی ھــر وﻗــت ﻣﯾﮕــذرم دﻟــم ﺑراﯾــت ﭘــر‬
‫ﻣﯾﮑﺷد‪«.‬‬
‫ﻣ ـن‪» :‬ﺧ ـووب! اﻣﯾ ـدوارم روزی ﺑرﺳ ـد ﮐ ـﮫ اﯾ ـن دﻟﺧ ـوری ھ ـﺎ ﺗﻣ ـﺎم ﺷ ـود و ﻣ ـﺎ ﺑ ـﺎز ھ ـم ﮐﻧ ـﺎر ھ ـم‬
‫زﻧدﮔﯽ ﮐﻧﯾم«‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎ ھم ﺧداﺣﺎﻓظﯽ ﮐردﯾم اﻣﺎ دﻟم ﭘﯾش آﻧﮭﺎ ﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫زﻧدﮔﯽ ﭘر از ﺟداﯾﯽ ھﺎﺳت‪...‬‬
‫ھﯾﭼﮕﺎه درد ھﺎی زﻧدﮔﯽ ﻣﺣو ﻧﻣﯾﺷوﻧد‪.‬‬
‫اﮔر رﻧﮓ ھم ﺑﺑﺎزﻧد ﺑﺎز ھم ﻟﮑﮫھﺎﯾﺷﺎن ﭘﺎﺑرﺟﺎﺳت‪،‬‬
‫اﻣــﺎ اﯾــن رﻧــﺞ ھﺎﺳــت ﮐــﮫ ﺑــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﻣﻌﻧــﺎ ﻣﯾﺑﺧﺷــد و از ﻗﻧﺎﻋــت ھﻣــﯾن ﺣــرف اﺳــت ﮐــﮫ ﻣــﺎ‬
‫ﻣﯾﺗواﻧﯾم درد زﻧدﮔﯽ را ﺗﺣﻣل ﮐﻧﯾم‪.‬‬
‫***‬
‫در اواﺧــر ﻣــﺎه ﻣــﺎرچ آن ﺳــﺎل وﯾــروس ﮐروﻧــﺎ ﺧــودش را ﺑــﮫ ﻟﻧــدن رﺳــﺎﻧﯾد و دوﻟــت ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾــﺎ‬
‫ﻗرﻧطﯾﻧﮫ ﻋﻣوﻣﯽ اﻋﻼم ﮐرد‪...‬‬
‫وﻟ ـﯽ دوﻟ ـت ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺗﻌﻘﯾ ـب اﯾ ـن ﻗ ـرﻧطﯾن‪ ،‬ﻋﻣﻠﮑ ـرد ﺧ ـوﺑﯽ ﺑ ـرای ﺣﻣﺎﯾ ـت از اﻗﺗﺻ ـﺎد ﻣ ـردﻣش‬
‫اﻧﺟﺎم داد‪ .‬او ﺑﺎ ﺧﺎﻧﮫ ﻧﺷﯾن ﮐردن ﻣردم دﻏدﻏﮫ ھﺎی ﻣﻌﯾﺷﺗﯽ آﻧﮭﺎ را ﻧﺎدﯾده ﻧﮕرﻓت‪...‬‬
‫ﺑ ـﺎ آﻏ ـﺎز ﻣ ـوج اول اﯾ ـن ﺑﯾﻣ ـﺎری و اﻋ ـﻼم ﻗرﻧطﯾﻧ ـﮫ دوﻟ ـت ﺑرﯾﺗﺎﻧﯾ ـﺎ ﻓﻘ ـط ﺑ ـرای ﺷ ـﮭروﻧدان ﺧ ـودش‬
‫ﻣـﺎه ‪ 3800‬داﻟـر ﺑـﮫ ﻋﻧـوان ﮐﻣـﮏ دوﻟﺗـﯽ ﻣﺎھﺎﻧـﮫ ﭘرداﺧـت ﻣﯾﮑـرد ﮐـﮫ اﺗﺑـﺎع ﺧـﺎرﺟﯽ ﻣﺛـل ﻣـن و‬
‫راﺣﯾل از آن ﺑﯽ ﺑﮭره ﺑودﯾم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪241‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣـﺎ ھﻣـﮫی ﺑﺎﺷـﻧدﮔﺎن ﻟﻧـدن را از ﭘرداﺧـت ﮐراﯾـﮫ ﻣﺳـﮑن ﻣﻌـﺎف ﮐـرد و ﺑـﮫ اﯾـن ﺗرﺗﯾـب ﻣـﺎ دﯾﮕـر‬
‫ﮐراﯾــﮫ ﺧﺎﻧــﮫ ﻧﻣﯾﭘــرداﺧﺗﯾم وﻟــﯽ در ﻋــوض ﻣــن و راﺣﯾــل از ﮐﺎرﻣــﺎن ﺑﯾﮑــﺎر ﺷــدﯾم و ﻣﺟﺑــور‬
‫ﺷدﯾم از ﭘس اﻧداز ھﺎﯾﻣﺎن اﺳﺗﻔﺎده ﮐﻧﯾم‪.‬‬
‫دﯾﮕ ـر ﺑﺎﯾ ـد ﺑ ـﺎ اﺣﺗﯾ ـﺎط ﺗ ـر از ھﻣﯾﺷ ـﮫ در ﻣﺻ ـﺎرف ﻣ ـﺎن ﻋﻣ ـل ﻣﯾﮑ ـردﯾم ﭼ ـون اﺻ ـﻼ ﻣﻌﻠ ـوم ﻧﺑ ـود‬
‫ﭼﮫ ﻣوﻗﻌﯽ ﻗرﻧطﯾن ﺗﻣﺎم ﻣﯾﺷود‪...‬‬
‫ﺗﻣــﺎم ‪ 24‬ﺳــﺎﻋت ﻣــﺎ در ﺧﺎﻧــﮫ ﺑــودﯾم و در ھــﯾﭻ ﺟــﺎی ﺣــق ﺑﯾــرون رﻓــﺗن ﻧداﺷــﺗﯾم ﻣﮕــر اﯾﻧﮑــﮫ‬
‫ﻣﺳﺎﻟﮫی ﺣﯾﺎﺗﯽ ﻣﯾﺑود‪...‬‬
‫ﺑﮫ راﺣﯾل ھم ھﺷدار دادم ﮐﮫ ﺑﮫ ھﯾﭻ ﻋﻧوان ﺣق ﺑﯾرون رﻓﺗن از ﺧﺎﻧﮫ را ﻧدارد!‬
‫ﯾـﮏ اﻟﮭـﺎم و ﯾـﮏ ﺣـس ﺑـد و ﻧـﺎﻣرﻋﯽ ﻣـرا ﻣﯾﺗرﺳـﺎﻧد و ﺑـﮫ ھﻣـﯾن دﻟﯾـل ﺑـﮫ راﺣﯾـل ﺧﯾﻠـﯽ ﮔوﺷـزد‬
‫ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ھﻣﯾﺷﮫ ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ﺗو دﯾﮕر ﺧﯾﻠﯽ ﺗرﺳو ﺑودی از ﯾﮏ وﯾروس ﮐوﭼﮏ ﻣﯾﺗرﺳﯽ‪«!..‬‬
‫ﻣــن‪» :‬ﺗــو ﻣﯾﮕﻔﺗــﯽ ﻟﻧــدن ﮐﺟــﺎ و ﭼــﯾن ﮐﺟــﺎ! اﻣــﺎ دﯾــدی ﮐــﮫ اﯾــن وﯾــروس ﺧــودش را ﺑــﮫ ﻣــﺎ‬
‫رﺳﺎﻧد‪ ...‬ﭼﯽ ﻣﯾﺷود ﺣرﻓم را ﻓﻘط ﯾﮑﺑﺎر ﺟدی ﺑﮕﯾری و ﺑرﯾش ﻋﻣل ﮐﻧﯽ‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﭼﺷﻣﺎﻧش را طﻠﺑﮑﺎران ﺑﮫ زﻣﯾن دوﺧت و ﺣرﻓﯽ ﻧزد‪...‬‬
‫اﯾن اواﺧر او ﺧﯾﻠﯽ ﻣرﻣوز ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫روزھﺎ ﻣﯾرﻓت در اﺗﺎق ﺗﻧﮭﺎ ﻣﯾﻧﺷﺳت ‪..‬‬
‫ﯾﺎ ﮔﺎھﯽ اﺻﻼ ﮐﻠﻣﮫی ﺑﺎ ﻣن ﺣرف ﻧﻣﯾزد ‪...‬‬
‫ﺣﺗﯽ وﻗﺗﯽ ﺑﮫ ﺣﻣﺎم و دﺳﺗﺷوﯾﯽ ﻣﯾرﻓت ﺧﯾﻠﯽ دﯾر ﻣﯾﮑرد‪...‬‬
‫او ﺗﻐﯾﯾر ﮐرده ﺑود! ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ﻣﯾﺧواھد ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷد‪!...‬‬
‫از ﺳﺎﺑق ﻣﯾﮕﻔﺗﻧد‪ »:‬وﻗﺗﯽ ﻣرد ﺗﻣﺎم روز در ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺎﺷد ﺑرای زﻧش ﺧﺳﺗﮫ ﮐﻧﻧده اﺳت«‬
‫ﮔ ـﺎھﯽ ﺧ ـودم را ﺑ ـﺎ اﯾ ـن ﺣ ـرف ﻗﻧﺎﻋ ـت ﻣﯾ ـدادم اﻣ ـﺎ ﻧﻣﯾﺷ ـد‪ .‬ﻣﮕ ـر ﻣ ـن و راﺣﯾ ـل ﻣﺛ ـل ﺑﻘﯾ ـﮫ ﻣ ـردم‬
‫ﺑودﯾم؟‬
‫ﻣﺎ ﮐﮫ ﺑدون ھم ﺳﺎﻋﺗﯽ ﺗﺎب ﻧﻣﯽ آوردﯾم‪ ،‬ﭘس ﭼﮫ ﺷده ‪...‬؟‬
‫ﭼرا راﺣﯾل اﯾﻧطور ﺷده ﺑود‪....‬؟‬
‫روزی ﻣــرا در ﺳــﺎﻟن روی ﻣوﺑــل در ﻣﻘﺎﺑــل ﺗﻠوﯾزﯾــون ﺧــواب ﺑــرده ﺑــود‪ .‬ﺧــواﺑﯽ ﺑــدی دﯾــده و‬
‫از ﺟﺎ ﭘرﯾدم‪.‬‬
‫اطراﻓم را ﻧﮕﺎه ﮐردم اﻣﺎ راﺣﯾل ﻧﺑود ‪.‬‬
‫ﻧﮕران ﺷدم و ھﻣﮫ ﺟﺎ را ﮔﺷﺗم وﻟﯽ او را ﻧﯾﺎﻓﺗم‪.‬‬
‫ﭘﺷت در دﺳﺗﺷوﯾﯽ رﻓﺗم و دﯾدم ﻗﻔل اﺳت‪.‬‬
‫در زدم‪» :‬راﺣﯾل اﯾﻧﺟﺎﯾﯽ‪...‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﺻدای ﻟرزاﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑﻧد ﮔﻔت‪» :‬ﺑﻠﯽ اﯾﻧﺟﺎ ھﺳﺗم‪«..‬‬

‫ ‬ ‫ ‪242‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫واﻗﻌـــﺎ دﯾﮕـــر ﻧﮕـــران ﺷـــده ﺑـــودم و ﺻـــدا زدم‪» :‬در را ﺑـــﺎز ﮐـــن‪ !..‬ﺗـــو ﺧـــوﺑﯽ ‪...‬؟ ﺑﯾـــﺎ‬
‫ﺑﯾرون‪«!...‬‬
‫راﺣﯾل‪» :‬ﻣن ﺧوﺑم ﺣﺎﻻ ﺑﯾرون ﻣﯾﺎم‪«!...‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺟﺎﻧم ﺑﮫ ﻟب رﺳﯾد ﺑﯾﺎ دﯾﮕر‪«..‬‬
‫ﻟﺣظﮫی ﺑﻌد راﺣﯾل در را ﺑﺎز ﮐرد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﭘر از اﺷﮏ و ﺑدﻧﯽ ﮐﮫ ﻣﯾﻠرزﯾد!‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﮫ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑراﯾش اﻓﺗﺎده ‪...‬‬
‫ﺿرﺑﺎن ﻗﺑﻠم ﺗﯾز ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣﻧﺗظر راﺣﯾل ﺑودم ﺗﺎ ﺣرف ﺑزﻧد‪..‬‬
‫اﻣ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎی ﺣ ـرف زدن‪ ،‬دﺳ ـﺗش را ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣﺗم ﺑﻠﻧ ـد ﮐ ـرد و ﯾ ـﮏ وﺳ ـﯾﻠﮫی ﺳ ـﻔﯾد رﻧ ـﮓ‬
‫را ﻣﻘ ـﺎﺑﻠم ﮔرﻓ ـت‪ ...‬ﻧﻔﮭﻣﯾ ـدم ﭼ ـﮫ وﺳ ـﯾﻠﮫی اﺳ ـت‪ ...‬وﻟ ـﯽ وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﮫ دﻗ ـت ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـردم ﻣﺗوﺟ ـﮫ ﺷ ـدم‬
‫ﮐﮫ آن وﺳﯾﻠﮫ دو ﺧط ﺳرخ را ﻧﺷﺎن ﻣﯾدھد‪...‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن آن ﭼﺷﻣﺎﻧم ﮔﺷﺎد ﺷده و ﻓورا ﺑﮫ راﺣﯾل ﻧﮕﺎه ﮐردم‪...‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ ﮔرﯾﮫی ﮐﮫ طﻌم ﺧوﺷﺣﺎﻟﯽ داﺷت ﮔﻔت‪» :‬ﻣن ﺣﺎﻣﻠﮫام‪«!.....‬‬

‫******‬

‫ﺗﺟرﺑﮫی ﺣسھﺎی ﺟدﯾد ﭼطور اﻧد‪....‬؟‬

‫ﺗﺎ ﻟﺣظﮫی اﺧﯾر ﺣس ﻧﻣﯾﮑﻧﯽ ﭼﮫ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺗﺎده‪...‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺣسھﺎی ﺟدﯾد ﯾﮑﺑﺎره آدم را ﺗﻣﺎم ﻣﯾﮑﻧﻧد‪ ..‬و ﭼﯾزی از او ﻧﻣﯾﮕذارﻧد‪...‬‬
‫ﻣﺛل وﻗﺗﯽ ﯾﮑﺑﺎره ﻋزﯾزی را از دﺳت ﻣﯾدھﯽ‪..‬‬
‫ﯾﺎ ﻋﺷﻘﯽ را ﻓراﻣوش ﻣﯾﮑﻧﯽ‪...‬‬
‫ﯾﺎ ﯾﮑﺑﺎره ﻣﯾﺑﯾﻧﯽ ﮐﮫ ﺟواﻧﯽ را از دﺳت دادهای ﺑﯽ آﻧﮑﮫ ﺣﺎﺻﻠﯽ از او ﺑرداﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ‪...‬‬
‫ﯾ ـﺎ ﯾﮑﺑ ـﺎره ﻣﯾﺑﯾﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ دﺳ ـت و ﭘ ـﺎ ﻧ ـداری و ﻓﻠ ـﺞ ﺷ ـدی‪ ...‬ﯾ ـﺎ ھ ـم ﯾﮑﺑ ـﺎره ﻣﯾﺑﯾﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﺟﺳ ـﻣﺎ زﯾ ـر‬
‫ھﻔﺗـــﺎد ﺧـــروار ﺧـــﺎﮐﯽ و روﺣـــﺎ روی ﯾـــﮏ ﭘـــل ﺑﺎرﯾـــﮏ ﮐـــﮫ ھـــر ﻟﺣظـــﮫ ﻣﻣﮑـــن اﺳـــت در‬
‫ﺳﯾﺎهﭼﺎﻟﮫاش ﺑﯾﻔﺗﯽ‪!...‬‬
‫وﻟﯽ ﺣسھﺎی ﺑد را ﺑﮕذارﯾم ﺑﮫ ﮐﻧﺎر‪!....‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺣسھﺎ ھم ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﺗو را زﻧده ﻣﯾﮑﻧﻧد‪...‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺣسھﺎ ﺗو را ﺑﯾدار ﻣﯾﮑﻧﻧد‪...‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺣسھﺎ ﺗو را ﺗﻐﯾﯾر ﻣﯾدھﻧد‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪243‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آﻧﭼﻧ ـﺎن ﮐ ـﮫ آدم ﺳ ـﺎﺑق ﻧﻣﯾﻣ ـﺎﻧﯽ ‪ ...‬ﺑﺎﯾ ـد ﻋ ـوض ﺷ ـوی‪ ...‬ﺑﺎﯾ ـد رﺷ ـد ﮐﻧ ـﯽ ‪ ...‬ﺑﺎﯾ ـد آدﻣ ـﯽ دﯾﮕ ـری‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪....‬‬
‫ﻣﺛل ﺟرﻗﮫی آذرﺧش ﭘس از ﯾﮏ ﺷب ﭘر از ﺳﮑوت‪،‬‬
‫ﯾﺎ ﻣﺛل ﻧور ﺷﻣﻌﯽ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﺣض ‪....‬‬
‫ﯾﺎ ﻣﺛل راه اﻓﺗﺎدن ﻓﻠﺟﯽ ﭘس از ﺳﺎﻟﮭﺎ ﺳﮑون‪...‬‬
‫ﯾــﺎ ھــم ﻣﺛــل اﻣﯾــِد آﻣــدن ﯾﮑــﯽ از وﺟــود ﺧــودت و از وﺟــود ﮐﺳــﯽ ﮐــﮫ وﺟــودت ﺑــﮫ او وﺻــل‬
‫اﺳت‪!...‬‬
‫ﯾﺎ اﮔر اﺑﮭﺎم را دور ﮐرده ﺑﮕوﯾم‪:‬‬
‫ﺗﺟرﺑﮫی ﺣس ﭘدر ﺷدن ﺑرای ﻧﺧﺳﺗﯾن ﺑﺎر ﭼﮫ طﻌﻣﯽ ﺧواھد داﺷت‪....‬؟‬
‫ﺗ ـﺎ آﺧ ـرﯾن ﻟﺣظ ـﮫ ﻧﻣﯾﺗ ـواﻧﯽ ﺣ ـدس ﺑزﻧ ـﯽ ﮐ ـﮫ ﭼ ـﮫ طﻌﻣ ـﯽ ﺧواھ ـد داﺷ ـت‪ ،‬ﺗ ـﺎ زﻣ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﻣﯾﻔﮭﻣ ـﯽ‬
‫وﻗﺗش رﺳﯾده‪....‬‬
‫ﯾﮑﺑﺎره ﺣس ﮐردم وزﻧﯽ ﻧدارم و ﺧودم را ﻣﯾﺎن زﻣﯾن و آﺳﻣﺎن ﻣﻌﻠق دﯾدم‪...‬‬
‫آزاد ﺷــده ﺑــودم و ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺑــﮫ آن ﺳــﻣت و ﺳــو ھــﺎی دور ﺑــرم و ﺑــرای ھﻣــﮫی ﮐﺎﯾﻧــﺎت ﺧﺑــر‬
‫ﺑدم ﮐﮫ ﻣن ﺳﮭﻣم را ازﯾن ﺟﮭﺎن ﮔرﻓﺗم‪....‬‬
‫دﯾﮕر ھﻣﮫ ﻋدم ھﺎی زﻧدﮔﯽام ﺑﺎ وﺟود اﯾن ﺣس‪ ،‬ﭘوچ ﺷدﻧد‪ ،‬ﺑﺎد ﺷدﻧد و ﺑﮫ ھوا رﻓﺗﻧد‪...‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم دﯾﮕر اﯾن دﻧﯾﺎ ﺑﮫ ﻣن ﺑدھﮑﺎر ﻧﯾﺳت!‬
‫زﻧدﮔﯽ ھﻣﮫی ﺻﺑر ھﺎﯾم را ﺑﺎ ﺷﯾرﯾﻧﯽ ﺗﻣﺎم ﭘﺎﺳﺦ داده ﺑود‪....‬‬
‫ﺑﻌ ـد از ﺷ ـﻧﯾدن اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭘ ـدر ﻣﯾﺷ ـوم راﺣﯾ ـل را ﺑﻐ ـل ﮐ ـرده و آﻧﻘ ـدر ﭼرﺧﺎﻧ ـدم ﮐ ـﮫ زﻟ ـف ھ ـﺎﯾش ﺑ ـﺎز‬
‫ﺷدﻧد‪.‬‬
‫و ﻣوھﺎﯾش روی ﺳر و ﺻورت ﻣن رھﺎ ﺷدﻧد‪...‬‬
‫ﺑوی ﻋطر ﺷﺎن‪ ،‬ﺑوی ﺷﻌر ﻣﯾداد‪...‬‬
‫دﯾﮕــر ﻓﺿــﺎی آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﺑــرای ھﺿــم ﺧوﺷــﯽ ﻣــن ﺧﯾﻠــﯽ ﺗﻧــﮓ ﺑــود ‪ ....‬دﻟــم ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﺎﻻﺗر‬
‫ﺧورﺷﯾد و ﻣﺎه و ﮐﮭﮑﺷﺎن ھﺎ ﺑروم و آﻧﺟﺎ ﻓرﯾﺎد ﺑزﻧم‪.‬‬
‫ھﻣﺎن اﻧرژی راداﺷﺗم ﮐﮫ ﻣوﻗﻌﯽ ﻣطﻠﻊ ﺷدن از ﻋﺷق ﺑﮫ راﺣﯾل ﭘﯾدا ﮐرده ﺑودم‪...‬‬
‫*‬
‫ﺳﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌد ﺧودم را روی ﺗﺧت ﻣﯾدﯾدم و ﭼﺷﻣﺎﻧم ﺳﻘف اﺗﺎق را ﺗﻣﺎﺷﺎ ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺳرش ﺑر روی ﺳﯾﻧﮫام ﺑود و ﮔوﺷش را ﺑﮫ روی ﻗﻠﺑم ﺗﻧظﯾم ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﻗﻠ ـﺑم ﻧﯾ ـز ﻣﺛ ـل ﺧ ـودم ﺟ ـﺎ ﺑ ـراﯾش ﺗﻧ ـﮓ اﺳ ـت و دﻟ ـش ﻣﯾﺧواھ ـد ﺑﯾ ـرون ﺑﯾﺎﯾ ـد‪ .‬اﻣ ـﺎ‬
‫ﻣﺛل ﻣن ﺑﺎﯾد در ﺟﺎی ﺗﻧﮓ و دﻧﺞ ﻣﯾﻣﺎﻧد‪...‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﺳــرش را ﺑﻠﻧــد ﮐﻧــد‪ ،‬ﺳــﮑوت را ﺷﮑﺳــﺗﮫ ﮔﻔــت‪» :‬ﺣــس ﻣﯾﮑــﻧم اﯾﻧﺑــﺎر ﻗﻠﺑــت‬
‫ﻣوﺳـ ـﯾﻘﯽ دﯾﮕـ ـری ﻣﯾﻧـ ـوازد‪ ...‬ﻗـ ـﺑﻼ ھـ ـﺎ طـ ـوری دﯾﮕـ ـری ﻣﯾﺧواﻧـ ـد اﻣـ ـﺎ اﻣـ ـروز ﻣﺗﻔـ ـﺎوت ﺗـ ـر‬
‫اﺳت‪«...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪244‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣــن ﺑــﺎ آراﻣــش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﭼــون ﻗــﺑﻼ ﺑــرای ﻋﺷــﻘم ﻣﯾﺧواﻧــد اﻣــﺎ ﺣــﺎﻻ او دارد ﺑــﮫ ﻣــﺎدر ﻓرزﻧــدم‬
‫ﻣﯾﻧوازد و ﻣﯾﺧواﻧد ‪«..‬‬
‫راﺣﯾــل ﺧﻧــدهی ﭘــر ﺧﺟــﺎﻟﺗﯽ ﮐــرد و ﮔﻔــت‪» :‬ﻗﻠﺑــت ھﻣﯾﺷــﮫ ﺑــرای ﻣــن ﻣﯾزﻧــد ﻣــن ﻣــدﯾوﻧش‬
‫ھﺳﺗم‪«.‬‬
‫ﻣن ﺑرای ﭼﯾزی ﮐﮫ ﻋﯾﺎن ﺑود ﻧﺧواﺳﺗم ﺑﯾﺎﻧﯽ داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷم ﻟذا ﺧﺎﻣوش ﻣﺎﻧدم‪...‬‬
‫راﺣﯾ ـل وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـﺎ ﺳ ـﮑوﺗم ﻣﻘﺎﺑ ـل ﺷ ـد‪ ،‬ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣﻌﻠ ـوم ﻣﯾﺷ ـود ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﺷ ـدی اﻣ ـﺎ ﭼ ـرا اﯾ ـن‬
‫ﺧوﺷﺣﺎﻟﯽ ﯾﮑﺑﺎره ﺑﮫ ﺳﮑوت ﻣﺑدل ﺷد؟«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺗرﺳﯽ ﮐﮫ آرام آرام ﺑرم ﻣﯾداﺷت ﮔﻔﺗم‪ :‬ﺧوﺷﺣﺎﻟﯽ اﯾن ﺷﮑﻠﯽ وﺣﺷﺗﻧﺎک اﺳت‪«!...‬‬
‫ﭘرﺳﯾد‪ » :‬ﭼرا؟«‬
‫ﮔﻔــ ـﺗم‪» :‬وﻗﺗــ ـﯽ ﺳرﻧوﺷــ ـت ﻣﯾﺧواھــ ـد ﭼﯾــ ـزی را ازت ﺑﮕﯾــ ـرد ﻣﯾﮕــ ـذارد اﯾﻧطــ ـور ﺧوﺷــ ـﺣﺎل‬
‫ﺑﺎﺷﯽ‪«!...‬‬
‫راﺣﯾــل ﻣﯾﻔﮭﻣﯾــد ﭼــﮫ ﻣﯾﮕــوﯾم اﻣــﺎ ﻧﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﺎور ﮐﻧــد ﺑــرای ھﻣــﯾن ﮔﻔــت‪» :‬دﯾﮕــر ﮔرﻓﺗﻧــﯽ‬
‫ﻧﺧواھـد ﺑـود‪ .‬دﯾﮕـر وﻗـت ﺟﺑـران و ﺗﻼﻓـﯽ رﻧـﺞ ھﺎﯾﻣـﺎن رﺳـﯾده اﺳـت‪ .‬ﻣـن و ﺗـو ھـم ﺣـق زﻧـدﮔﯽ‬
‫ﺧوﺷﺣﺎل را دارﯾم ‪«.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺣــق دارﯾــم اﻣــﺎ ﺑــﺎ اﯾــن وﺟــود ﺑــﺎزی ﺳرﻧوﺷــت و ﻓرﯾــب زﻧــدﮔﯽ را ھــم ﺧــوب‬
‫ﻣﯾﺷﻧﺎﺧﺗم‪.‬‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪.‬‬
‫*‬
‫ﺑـﺎ ﻣـرور زﻣـﺎن آﻣـﺎر وﯾـروس ﮐروﻧـﺎ ھـم ﺑﻠﻧـد ﻣﯾرﻓـت و ﺣـﺎﻻ دﯾﮕـر ﺷـروع ﺑـﮫ ﮐﺷـﺗن ﺑـدن ھـﺎی‬
‫ﻣﯾزﺑﺎن ﮐرده ﺑود‪...‬‬
‫ﻣـــن ﺑﻌـــد از ﺧﺑـــردار ﺷـــدن از ﺣﺎﻣﻠـــﮫﮔﯽ راﺣﯾـــل ﺑـــﯾش از ﭘـــﯾش ﻣﺿـــطرب ﺷـــده و اﺣﺗﯾـــﺎط‬
‫ﻣﯾﮑردم‪...‬‬
‫راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﮫ ﮐﻠ ـﯽ از ﺑﯾ ـرون رﻓ ـﺗن ﻣﻧ ـﻊ ﮐ ـرده ﺑ ـودم و ﺧ ـودم ﻓﻘ ـط ھﻔﺗ ـﮫی ﯾﮑﺑ ـﺎر ﺑ ـرای ﮔ ـرﻓﺗن‬
‫ﻧﯾﺎزﻣﻧـ ـدی ھﺎﯾﻣـ ـﺎن ﺑﯾـ ـرون ﻣﯾـ ـرﻓﺗم و ھـ ـر ﭼـ ـﮫ ﺿـ ـرورت ﺑـ ـود ﺑـ ـﺎ ﺣﻔـ ـظ ﺑﮭداﺷـ ـت و ﻣراﻗﺑـ ـت‬
‫ﺧرﯾداری ﻣﯾﮑردم و ﻗﺑل از وارد ﮐردن ﺷﺎن ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ھﻣﮫ را ﺿد ﻋﻔوﻧﯽ ﻣﯾﮑردم‪،‬‬
‫ﻟﺑــﺎس ھــﺎﯾم را درﻣﯾــﺎوردم و در ﭘــﺎﮐﺗﯽ اﻧداﺧﺗــﮫ و دور ﻣﯾــرﯾﺧﺗم و ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﺗﻣﺎﺳــﯽ ﺑــﮫ وﺳــﺎﯾل‬
‫ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑ ـزﻧم ‪ ،‬ﯾﮑراﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﺣﻣ ـﺎم ﻣﯾ ـرﻓﺗم و ﺧ ـودم را ﻣﯾﺷﺳ ـﺗم‪ .‬ﭘ ـس از آن ﺗﻣ ـﺎم ﻓﺿ ـﺎی ﺣﻣ ـﺎم را‬
‫ﻧﯾز ﺿد ﻋﻔوﻧﯽ ﻣﯾﮑردم ‪.‬‬
‫دﯾﮕر راﺣﯾل اﺟﺎزه ﻧداﺷت دﺳت ﺑﮫ ﺳﯾﺎه و ﺳﻔﯾد ﺑزﻧد‪!...‬‬
‫ھر ﮐﺎری ﮐﮫ ﭘﯾش ﻣﯽ آﻣد ﺧودم اﻧﺟﺎم ﻣﯾدادم‬
‫ﺧﺎﻧﮫ را ﺟﺎرو ﺑرﻗﯽ ﻣﯾﮑﺷﯾدم‪،‬‬
‫ظرف ھﺎ را ﻣﯾﺷﺳﺗم ‪،‬‬

‫ ‬ ‫ ‪245‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﮔردﮔﯾری ﻣﯾﮑردم‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﺳﺗﻔﺎده از اﻧﺗرﻧت ﻏذا ھﺎی ﺑﯽ ﻣزهی ﻣﯾﭘﺧﺗم‪،‬‬
‫ﻣﺗوﺟ ـﮫی رژﯾ ـم درﺳ ـت راﺣﯾ ـل ھ ـم ﺑ ـودم و ھ ـر ﻣوﻗ ـﻊ از ﺑ ـﯽ اﺷ ـﺗﮭﺎﯾﯽ ﺷ ـﮑﺎﯾت ﻣﯾﮑ ـرد ﻣﯾﮕﻔ ـﺗم‪:‬‬
‫»ﻧﻣﯾﺧواھم دﺧﺗرم ﻣﺛل ﺗو ﺿﻌﯾف و ﺑدﺷﮑل ﺑﮫ دﻧﯾﺎ ﺑﯾﺎﯾد«‬
‫و او ﻧﺎراﺣت ﻣﯾﺷد و ﻗﮭر ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫ھم ازﯾﻧﮑﮫ ﻣﯾﮕﻔﺗم‪» :‬دﺧﺗرم« )ﭼون او ﭘﺳر دوﺳت داﺷت‪(.‬‬
‫و ھم ازﯾﻧﮑﮫ او را ﺿﻌﯾف و ﺑدﺷﮑل ﻣﯾداﻧﺳﺗم‪.‬‬
‫راﺣﯾـ ـل را وادار ﻣﯾﮑـ ـردم در ﺧﺎﻧـ ـﮫ ورزش ھـ ـﺎی ﺳـ ـﺑﮑﯽ ﺑـ ـرای ﺻـ ـﺣﺗﻣﻧدی اش اﻧﺟـ ـﺎم دھـ ـد و‬
‫ازﯾﻧﮑــﮫ اﺟــﺎزه ﻗــدم زدن در ﺑﯾــرون را ﻧداﺷــت در ﺑــﺎﻟﮑن ازﯾــن طــرف ﺑــﮫ آن طــرف ﻏــر ﻏــر‬
‫ﮐﻧﺎن ﻗدم ﻣﯾزد و ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ﺧﯾﻠﯽ ﺧﺳﺗﮫ ﮐﻧﻧده اﺳت‪ !...‬ﺑس ﮐن دﯾﮕر‪ !..‬دﯾواﻧﮫ ﺷدم‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﮫ راﺳﺗﯽ آﻣﺎده ﺣﻣل ﻧﺑودم‪ ،‬اﺻﻼ ﻏﻠط ﮐردم‪«...‬‬
‫اﻣــﺎ ﻣــن ﺑــﮫ ﺣــرف ھــﺎﯾش ﮔــوش ﻧﻣﯾــدادم و ھــر روز ﺑــﺎ ﺗــب ﺳــﻧﺞ‪ ،‬ﺗــب اش را ھــم ﺑررﺳــﯽ‬
‫ﻣﯾﮑردم‪!...‬‬
‫و در ﻧﮭﺎﯾ ـت‪ ،‬در اوﻗ ـﺎت ﻓراﻏ ـت ﺑ ـراﯾش ﺷ ـﻌر ﻣﯾﺧواﻧ ـدم و اﯾ ـن ﺗﻧﮭ ـﺎ ﮐ ـﺎری ﺑ ـود ﮐ ـﮫ راﺣﯾ ـل از‬
‫آن ﻟذت ﻣﯾﺑرد‪.‬‬
‫ﯾﮏروز راﺣﯾـل ﺑـﮫ ﻣـن ﮔﻔـت ﮐـﮫ ﻣﯾﺧواھـد ﭘـﯾش داﮐﺗـر ﺑـرود‪ .‬وﻟـﯽ ﻣـن اﺟـﺎزه ﻧـداده ﮔﻔـﺗم‪» :‬ﭼـﮫ‬
‫ﻧﯾــﺎز اﺳــت؟ ھﻧــوز ﮐــﮫ ﮐوﭼــﮏ اﺳــت ﺗــﺎ ﺟﻧﺳــﯾتاش را ﻣﻌﻠــوم ﮐﻧــﯽ‪ ،‬و ﺧــدا را ﺷــﮑر ﻣﺷــﮑﻠﯽ‬
‫ھم ﮐﮫ ﻧداری ﭘس ﺑﺎ اﯾن اوﺿﺎع ﺑد‪ ،‬ﻧﻣﯾﺧواھد ﺟﺎی ﺑری‪«!...‬‬
‫راﺣﯾـل ﺧﯾﻠـﯽ اﺻـرار ﮐـرد و ﻣﯾﮕﻔـت دﻟـش ﺑـﯽ ﻗـرار اﺳـت ﺑﺎﯾـد ﺑـﺎ ﯾـﮏ دﮐﺗـر ﺻـﺣﺑت ﮐﻧـد اﻣـﺎ‬
‫اﺟﺎزه ﻧدادم‪.‬‬
‫وﻟ ـﯽ از ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ اﯾﻧﻘ ـدر ﻣﯾﺗرﺳ ـﯾدم و ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﺑ ـﺎ ﺳرﻧوﺷ ـت ﻣﺑ ـﺎرزه ﮐ ـرده و ﻣ ـﺎﻧﻊ اﻓﺗ ـﺎدﻧش‬
‫ﺷ ـوم‪ ،‬راﺣﯾ ـل اﻧﺟ ـﺎﻣش داد و در زﻣ ـﺎﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﻣ ـن ﺧ ـواب ﺑﻌ ـد از ظﮭ ـر ﺑ ـودم او از ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑﯾ ـرون‬
‫ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫ﺑﻌ ـدھﺎ ﺧ ـودم را ﺑ ـرای آن ﺧ ـواب ﮐ ـﮫ ﻧﺎﺑ ـﮫھﻧﮕﺎم ﺑ ـﮫ ﺳ ـراﻏم آﻣ ـده ﺑ ـود و ﺑﺎﻋ ـث ﺷ ـده ﺑ ـود راﺣﯾ ـل‬
‫از ﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾرون ﺷود ﭼﮫ ﺳرزﻧشھﺎ ﮐﮫ ﻧﮑردم‪ ...‬اﻣﺎ ﻓﺎﯾدهاش ﮐﺟﺎ ﺑود‪.....‬؟‬
‫وﻗﺗﯽ راﺣﯾل ﺑرﮔﺷت ﺑﻌد از ﺳرزﻧش ﺣﺳﺎﺑﯽ‪ ،‬او را ﺑﮫ ﺣﻣﺎم ﺑردم و ﺷﺳﺗم‪.‬‬
‫و ﺑﻌ ـد ﻣﺟﺑ ـورش ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ آب ﻧﻣ ـﮏ ﻏرﻏ ـره ﮐﻧ ـد و اﯾ ـن ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﻣ ـﺎه دوم ﺣﺎﻣﻠ ـﮫﮔﯽاش ﺑﺎﻋ ـث‬
‫اﻓزاﯾش ﺣﺎﻟت ﺗﮭوع او ﺷد‪.‬‬
‫ﻣﺎﯾﻌﺎت داغ ﺑراﯾش درﺳت ﮐردم و ھر ﻟﺣظﮫ ﺗباش را ﺑررﺳﯽ ﻣﯾﮑردم‪...‬‬
‫وﻟـﯽ وﻗﺗـﯽ ﺑـراﯾم ﮔﻔـت‪» :‬اﻣـروز ﺧﯾﻠـﯽ دﻟـم ﺗﻧـﮓ ﺷـده ﺑـود و ازﯾﻧﮑـﮫ ﭘـول ﮐـﺎﻓﯽ ﻧداﺷـﺗم در ﺑـس‬
‫ﻋﻣوﻣﯽ آﻣدم‪ «.‬دﻧﯾﺎ ﺳرم ﭼرﺧﯾد‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪246‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑــﺎ ﺻــدای ﺑﻠﻧــد ﺑــراﯾش ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﻣﮕــر دﯾواﻧــﮫﯾﯽ؟ ﭼــرا ﺗﺎﮐﺳــﯽ ﻧﮕرﻓﺗــﯽ ‪...‬؟ ﻣﯾــداﻧﯽ در ﺑــس‬
‫ﻋﻣ ـوﻣﯽ ﭼﻘ ـدر ﻧﻔ ـر ﺑ ـﺎﻻ و ﭘ ـﺎﯾﯾن ﻣﯾﺷ ـوﻧد و ﻣﻣﮑ ـن اﺳ ـت ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﺎن آﻟ ـوده ﺑ ـﮫ ھ ـر ﭼﯾ ـزی دﺳ ـت‬
‫ﺑزﻧﻧد‪..‬؟ ﺗو ﭼرا درک ﻧﻣﯾﮑﻧﯽ ‪..‬؟ ﺗو ﺣﺎﻣﻠﮫ ھﺳﺗﯽ ﻣﮑﻠﻔﯽ از دو ﻧﻔر ﻣراﻗﺑت ﮐﻧﯽ‪«!..‬‬
‫راﺣﯾ ـل ﮐ ـﮫ اﻧﺗظ ـﺎر اﯾ ـن ھﻣ ـﮫ ﺳ ـرزﻧش و دﻋ ـوا را ﻧداﺷ ـت ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯽ ﺷ ـده و از ﺟ ـﺎﯾش ﺑﻠﻧ ـد ﺷ ـد و‬
‫ﮔﻔ ـت‪» :‬آه‪ ،‬ﺑ ـس ﮐ ـن!!!! ﺧﺳ ـﺗﮫ ﺷ ـدم‪ !...‬ﺗ ـو دﯾﮕ ـر از ﺣ ـد ﻣﯾﮕ ـذری ‪ ..‬اﯾﻧﻘ ـدر ھ ـم ﮐ ـﮫ ﺗ ـو ﺟ ـدی‬
‫ﮔرﻓﺗ ـﯽ ﻧﯾﺳ ـت ‪ ...‬ﺑ ـﮫ ﺧ ـدا روزﮔ ـﺎرم را ﺗﻠ ـﺦ ﮐ ـردی ‪ ،‬اﯾﻧﻘ ـدر ﺳ ـرم ﻓﺷ ـﺎر ﻧﯾ ـﺎر‪ ...‬ﮔﻔ ـﺗم ﮐ ـﮫ دﻟ ـم‬
‫ﺗﻧﮓ ﺷده ﺑود‪ ،‬ﻣﮕر ﭼﻧد ﻣﺎه اﺳت ﮐﮫ در ﺧﺎﻧﮫ ھﺳﺗم؟ داﺷﺗم ﻣﯾﻣردم ﻣﯾﻔﮭﻣﯽ‪...‬؟«‬
‫اﯾن را ﮔﻔت و ﺑﮫ اﺗﺎق رﻓت و در را ھم ﻣﺣﮑم ﺑﺳت‪.‬‬
‫ﺑــرای ﻓروﻧﺷــﺎﻧدن ﺧﺷــﻣم ﻧﻔﺳــﯽ ﻋﻣﯾــق ﮐﺷــﯾدم و ﺳــرم را در دﺳــﺗﺎﻧم ﮔرﻓﺗــﮫ و ﺑــﮫ ﻓــرش اﺗــﺎق‬
‫ﭼﺷم دوﺧﺗم‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳـــﺗم ﮐـــﮫ راﺣﯾـــل ﺣﺳـــﺎس ﺗـــرﯾن روزھـــﺎی ﻋﻣـــرش را ﻣﯾﮕذراﻧـــد و ﺑـــﮫ دﻟﯾـــل ﺗﻐﯾﯾـــرات‬
‫ھورﻣوﻧﯽ و اﻓﺳردﮔﯽ ﺟرﯾﺎن ﺣﺎﻣﻠﮫﮔﯽ اﯾﻧﻘدر ﭘرﺧﺎﺷﮕر و ﻋﺻﺑﺎﻧﯽ اﺳت‪.‬‬
‫ﭘ ـس ﺧ ـودم را ﻣﻘﺻ ـر داﻧﺳ ـﺗﮫ و ﮔذاﺷ ـﺗﻣش ﺗ ـﺎ ﺗﻧﮭ ـﺎ ﺑﺎﺷ ـد‪ .‬ﺷ ـب ھ ـم ﺑ ـﮫ اﺗ ـﺎق ﻧ ـرﻓﺗم و در ﺳ ـﺎﻟن‬
‫روی ﻣوﺑل ﺧواﺑﯾدم‪.‬‬
‫ﺳ ـﮫ روز از آن اﺗﻔ ـﺎق ﮔذﺷ ـت و راﺣﯾ ـل ﺧ ـودش را در اﺗ ـﺎق ﺣ ـﺑس ﮐ ـرده ﺑ ـود و اﺻ ـﻼ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﺎﻟن‬
‫ﻧﻣﯽ آﻣد‪.‬‬
‫ﭼــون او ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــرد ﮐــﮫ ﻣــن ﺑــرای ﺗــرس از ﻣﺑــﺗﻼ ﺷــدن ﺧــودم‪ ،‬او را ﺳــرزﻧش ﮐــرده ﺑــودم‬
‫ﭘس ﻧﻣﯾﺧواﺳت ﺑﮫ ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﺷود‪.‬‬
‫اﻣــﺎ دوری او ﺑــرای ﻣــن ﺧﯾﻠــﯽ دﺷــوار ﺑــود ﭘــس روز ﭼﮭــﺎرم‪ ،‬ﺻــﺑﺣﺎﻧﮫی اﺷــﺗﮭﺎآور و زﯾﺑــﺎی‬
‫ﺑرای او درﺳت ﮐردم و وارد اﺗﺎق ﺷدم‪.‬‬
‫او ھﻧوز ﺧواب ﺑود و ﭼﺷﻣﺎﻧش ﺧﯾﻠﯽ ﻣﻌﺻوﻣﺎﻧﮫ ﺑﺳﺗﮫ ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺻ ـﺑﺣﺎﻧﮫی ﺣ ـﺎوی ﮐﯾ ـﮏ ﺧﺎﻣ ـﮫﯾﯽ ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﺗ ـوت زﻣﯾﻧ ـﯽ ﺗ ـزﯾﯾن ﺷ ـده ﺑ ـود و ﮔ ـﯾﻼس ﺷ ـﯾر زﻋﻔراﻧ ـﯽ‬
‫ھم در ﮐﻧﺎرش ﺑود در ﮔوﺷﮫی ﺗﺧت ﮔذاﺷﺗﮫ و ﻧزدﯾﮏ راﺣﯾل ﺷدم‪.‬‬
‫او ﺑـ ـﺎ ﺷـ ـدت ﻧﻔـ ـس ﻣﯾﮑﺷـ ـﯾد و ﻣـ ـن دﻟﯾـ ـل آن را ﻧداﻧﺳـ ـﺗم‪ .‬اﻣـ ـﺎ وﻗﺗـ ـﯽ ﭘﯾﺷـ ـﺎﻧﯽاش را ﺑوﺳـ ـﯾدم از‬
‫ﺣرارت آن ﻟب ھﺎﯾم داغ آﻣد‪....‬‬
‫از ﭼﯾ ـزی ﮐ ـﮫ ھ ـراس داﺷ ـﺗم اﺗﻔ ـﺎق اﻓﺗ ـﺎده ﺑ ـود و ﻣ ـن ﺑ ـرای اطﻣﯾﻧ ـﺎن ﺗ ـب راﺣﯾ ـل را ﺑ ـﺎ ﺗ ـب ﺳ ـﻧﺞ‬
‫اﻧدازه ﮔرﻓﺗم ‪ .‬ﺗب ﺳﻧﺞ ﻋدد »‪ «38،5‬را ﻧﺷﺎن داد‪.‬‬
‫ﺑـﺎ دﯾـدن اﯾـن ﻋـدد ﺗرسھـﺎ ﺑـﮫ ﺟـﺎﻧم دوﯾدﻧـد‪ ...‬راﺣﯾـل ﺗـب داﺷـت و اﯾـن ﻧﺧﺳـﺗﯾن ﻣرﺣﻠـﮫی وﺟـود‬
‫وﯾروس در ﺑدن ﻣﯾزﺑﺎن ﺑود‪!......‬‬

‫***‬

‫ ‬ ‫ ‪247‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫در راه رو ﯾــﮏ ﺷــﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺑــﺎ ﻗﻠــب ﺣــﺎوی ﻣﻘــداری زﯾــﺎد ﻧﮕراﻧــﯽ و ﻋــذاب ﻣﻧﺗظــر آﻣــدن ﻧﺗــﺎﯾﺞ‬
‫ﺗﺳتﻣﺎن ﺑودﯾم‬
‫ﻣــن و راﺣﯾــل در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣﺎﺳــﮏھﺎ ﺑــﮫ دھــﺎن و ﺑﯾﻧﯽﻣــﺎن ﻗــرار ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود ھــر دو ﺗﺳــت داده‬
‫ﺑودﯾم و ﭼﻧد ﺳﺎﻋت ﻣﯾﺷد ﮐﮫ ﻣﻧﺗظر آﻣدن ﻧﺗﺎﯾﺞ ﻣﺎن ﺑودﯾم‪...‬‬
‫روزاﻧــﮫ ھــزاران ﺗﺳــت ﮐروﻧــﺎ در اﯾــن ﺷــﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺻــورت ﻣﯾﮕرﻓــت و آﻧﻘــدر ازدﺣــﺎم زﯾــﺎد ﺑــود‬
‫ﮐﮫ ھﻣﮫی ﻣردم ﺣﺗﯽ در ﻟﻧدن ﻣﮑﻠف ﺑﮫ اﻧﺗظﺎر ﺑودﻧد‪.‬‬
‫ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ ﺑــﺎﻻﺧره ﻧﺗــﺎﯾﺞ آﻣــد و ﺑﻌــد از دﯾــدن آن ‪ ،‬ﺧــون ﺑــﮫ رگ ھــﺎﯾم ﺧﺷــﮏ ﺷــد و ﻣﺎھﯾﭼــﮫ‬
‫ھﺎی ﺑدﻧم ﺳﻔت و ﺳﺧت ﺷدﻧد‪..‬‬
‫آرزو ﮐردم ﮐﺎش اﯾن ﻧﺗﺎﯾﺞ ﺑرﻋﮑس ﻣﯾﺑود اﻣﺎ ﻧﺑود‪.‬‬
‫از ﭼﯾزی ﮐﮫ ﻣﯾﺗرﺳﯾدم ﺑر ﺳرم آﻣده ﺑود!‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕر راﺣﯾل ھم از ﮐﺎرش ﭘﺷﯾﻣﺎن ﺑود و ﭼﮭرهاش ﻣﺣزون ﮔﺷﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫اﻣﺎ دﯾﮕر راه ﺑرﮔﺷﺗﯽ ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﺗﺳت ﻣن ﻣﻧﻔﯽ اﻣﺎ ﺗﺳت راﺣﯾل ﻣﺛﺑت ﺑود‪!...‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ وﺟود ﺑﺎرداری ﺑﮫ وﯾروس آﻏﺷﺗﮫ ﺷده ﺑود‪!....‬‬

‫ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﮐﻠﻣــﮫی ﺑــﮫ راﺣﯾــل ﺑﮕــوﯾم؛ ھــر ﭼــﮫ دوا و وﺳــﺎﯾل ﻻزم ﺑــرای از ﺑــﯾن ﺑــردن اﯾــن‬
‫وﯾروس ﻧﯾﺎز ﺑود را ﺑﺎ راﺣﯾل ﮔرﻓﺗﮫ و ﺑﮫ ﺧﺎﻧﮫ ﺑردم‪.‬‬
‫او را در اﺗـــﺎق ﺧـــواب روی ﺗﺧـــت ﺧواﺑﺎﻧـــدم و دﯾﮕـــر ﺣﺗـــﯽ ﻧﻣﯾﮕذاﺷـــﺗم از روی ﺗﺧـــت ﺑﻠﻧـــد‬
‫ﺷود ‪.‬‬
‫او ھم دﯾﮕر ﺟرات ﻧﻣﯾﮑرد ﮐﺎری ﺑر ﺧﻼف ﻣﯾﻠم اﻧﺟﺎم دھد‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺳردرد‪ ،‬آﺑرﯾزش ﺑﯾﻧﯽ‪ ،‬ﺗب‪ ،‬ﮔﻠودردی و ﺧﺳﺗﮕﯽ ﺑﯾش از ﺣد داﺷت‪..‬‬
‫اﯾــن ﻋﻼﯾــم ﮐﻣــﯽ ﻣﺗﻔــﺎوت از ﻋﻼﯾــم ﺳــﻧﺗﯽ ﮐوﯾــد‪ 19‬ﮐــﮫ از دﺳــت دادن ﺑوﯾــﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻧﻔــس ﺗﻧﮕــﯽ و‬
‫ﺳرﻓﮫ ﻣداوم اﺳت‪ ،‬ﺑود‪.‬‬
‫در اﺑﺗ ـدا ﺧ ـودم ھﻣﯾﺷ ـﮫ ﺑ ـﺎ ﻣﺎﺳ ـﮏ از راﺣﯾ ـل ﻣراﻗﺑ ـت ﻣﯾﮑ ـردم‪ ،‬ﻧ ـﮫ ﺑ ـرای اﯾﻧﮑ ـﮫ از ﻣﺑ ـﺗﻼ ﺷ ـدن‬
‫ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‬
‫ﭼون دﯾﮕر ﺑراﯾم ﺗرﺳﯽ ﻧﻣﺎﻧده ﺑود و از ﭼﯾزی ﮐﮫ ھراس داﺷﺗم ﺳرم آﻣده ﺑود‪،‬‬
‫ﺑل ﺑرای اﯾﻧﮑﮫ ﻣن ﺳﺎﻟم ﺑﻣﺎﻧم و در ﺟﮭت ﺑرﮔﺷت ﺳﻼﻣﺗﯽ راﺣﯾل ﺗﻼش ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻣــدام راﺣﯾــل را ھﻣــدردی ﻣﯾــدادم و ﺑــراﯾش ﻣﯾﮕﻔــﺗم‪» :‬ﺗــو ھﻧــوز ﺟــوان اﺳــﺗﯽ و ﺳﯾﺳــﺗم اﯾﻣﻧــﯽ‬
‫ﺑدﻧت ﻗوﯾﺳت ﭘس ﺟﺎی ﻧﮕراﻧﯽ ﻧﯾﺳت « او را ﺧﺎطر ﺟﻣﻊ ﻣﯾﮑردم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﮕر او ﻧﮕران ﺑود !‬
‫ھر ﭼﯾز را ﻣﯾﺧورد ﻏﯾر از دوا ‪....‬‬
‫او ﻣﯾﺗرﺳﯾد اﯾن دارو ھﺎی ﮐﯾﻣﯾﺎوی و ﺿد وﯾروس ﺑرای طﻔﻠش ﺿرری اﯾﺟﺎد ﻧﮑﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪248‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣ ـﺎ ﻣ ـن ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﺑ ـﮫ ﺣ ـرﻓش ﺗوﺟ ـﮫ ﮐ ـﻧم ﺑ ـﮫ زور دواھ ـﺎ را ﺑ ـﮫ ﺧ ـوردش ﻣﯾ ـدادم‪ ....‬ﭼ ـون ﺑ ـﺎورم‬
‫اﯾن ﺑود ﺣﯾﺎت ﺧودش ﺧﯾﻠﯽ ﻣﮭم ﺗر از ﻣوﺟودی اﺳت ﮐﮫ ھﻧوز زﻧده ﻧﺷده اﺳت‪.‬‬
‫ﺣــدود ﯾــﮏ ﻣــﺎه ھﻣــﮫ ﭼﯾــز ﺑــﮫ ﮔوﻧــﮫی ﻋــﺎدی ﭘــﯾش ﻣﯾرﻓــت و ﻣــن ﺑــﮫ ﺧــوب ﺷــدن راﺣﯾــل‬
‫ﺧوﺷﺑﯾن ﺷده ﺑودم‪...‬‬
‫او دواھﺎﯾش را ﺑﺎ اﺻرار زﯾﺎد ﻣن ﻣﯾﺧورد اﻣﺎ ھﻣﯾﺷﮫ ﻧﮕران طﻔﻠش ھم ﺑود‪.‬‬
‫ﺗ ـﺎ اﯾﻧﮑ ـﮫ ﯾ ـﮏ ﺷ ـب ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﻏﯾ ـر ﻣﻧﺗظ ـره ﺳ ـردرد راﺣﯾ ـل ﺷ ـدﯾد ﺷ ـد‪ .‬او ھﻔﺗ ـﺎد و دوﺳ ـﺎﻋت‬
‫ﺳــردرد داﺷــت اﻣــﺎ ﻗﺎﺑــل ﺗﺣﻣــل ﺑــود و ﺑــﺎﻻﺧره آن ﺷــب‪ ،‬درد از ﺗﺣﻣﻠــش ﮔذﺷــت و ﺑــﺎ ھــﯾﭻ‬
‫ﻣﺳﮑﻧﯽ ھم ﺧوب ﻧﺷد‪ .‬او ﺳرﮔﯾﺟﮫ و اﺧﺗﻼﻻت ﮔوارﺷﯽ ھم ﭘﯾدا ﮐرده ﺑود‪...‬‬
‫ﺗﺻ ـﻣﯾم ﮔ ـرﻓﺗم او را ﺑ ـﮫ ﺷ ـﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﻣﻧﺗﻘ ـل ﮐ ـﻧم اﻣ ـﺎ آﻧﻘ ـدر ﺿ ـﻌﯾف ﺷ ـده ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗواﻧ ـﺎﯾﯽ راه رﻓ ـﺗن‬
‫ﻧداﺷت و ﺣﺎﻟت ﺗﮭوع ﺷدﯾد ﭘﯾدا ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﯾدن ﺣﺎﻟت راﺣﯾل دﻧﯾﺎ ﭘﯾش ﭼﺷﻣم ﺗﺎر ﺷده ﺑود اﻣﺎ ﺑﺎﯾد ﻗوی ﻣﯾﻣﺎﻧدم‪.‬‬
‫راﺣﯾــل ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ دﺳــت و ﺻــورﺗش را ﺑﺷــوﯾد و ﮐﻣــﯽ ﺣــﺎﻟش ﺑﮭﺗــر ﺷــود ﺑــﮫ ﺣﻣــﺎم رﻓــت و‬
‫ﻣ ـرا اﺟ ـﺎزهی داﺧ ـل ﺷ ـدن ﻧ ـداد‪ ...‬او در زﻣ ـﺎن راه رﻓ ـﺗن ﺗﻠ ـو ﺗﻠ ـو ﻣﯾﺧ ـورد و ﮐﻣ ـرش ﺧ ـم ﺑ ـود‪.‬‬
‫دﺳﺗش را روی ﺷﮑﻣش ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑود و ﻣﻌﻠوم ﺑود درد دارد‪.‬‬
‫او ده دﻗﯾﻘﮫ در ﺣﻣﺎم ﻣﺎﻧد و ﻣن ﻓﮑر ﮐردم ده ﺳﺎل ﺑر ﺳرم ﮔذﺷت‪...‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺗﯽ راﺣﯾل از ﺣﻣﺎم ﺑﯾرون ﺷد آدﻣﯽ دﯾﮕری ﺑود‪....‬‬
‫ﭼﮭرهی او ﮐﺎﻣﻼ ﺳﻔﯾد و ﺑﯽ رﻧﮓ ﺷده ﺑود‪،‬‬
‫ﮔوﯾﺎ ھﯾﭻ ﺧوﻧﯽ ﻧداﺷت‪.‬‬
‫ﭼﺷم ھﺎﯾش ﻣﻌﻠق ﻣﺎﻧده ﺑود‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣردﻣﮏ ﭼﺷﻣش از ﺣرﮐت ﻣﺎﻧده ﺑﺎﺷد‪....‬‬
‫او ﻣﺛل ﻋروﺳﮏ ﮐوﮐﯽ راه ﻣﯾرﻓت‪ .‬ﺑﮫ ﯾﮏ ﺟﮭت‪ ،‬ﺑﯽ ھﯾﭻ ارادهﯾﯽ‪.....‬‬
‫طوری ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷد ﮐﮫ ھﻣﮫی آرزوھﺎ و اﺣﺳﺎﺳش را رھﺎ ﮐرده و آﻣده ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫او آرام وﻟــﯽ ﻋﻣﯾــق ﻧﻔــس ﻣﯾﮑﺷــﯾد‪ .‬دﯾﮕــر واﻗﻌــﺎ ﻣﺿــطرب ﺷــده ﺑــودم‪ ...‬راﺣﯾــل ﭼﺷــﻣﺎﻧش را‬
‫از زﻣﯾن ﮐﻧده و ﺑﮫ ﻣن ﻟﺣظﮫی ﻧﮕﺎه ﮐرد‪...‬‬
‫ﺑﻌ ـد اﻧﮕ ـﺎر در ﭼﺷ ـﻣﺎﻧش ﻧﻔ ـرت ﺟ ـﺎﯾﮕزﯾن ﺷ ـده ﺑﺎﺷ ـد ﺑ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﺣرﮐ ـت ﺳ ـرﯾﻊ ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـن دوﯾ ـد‬
‫و ﺷروع ﮐرد ﺑﮫ ﻣﺷت زدن ﺑر روی ﺳﯾﻧﮫام‪...‬‬
‫از آﻧﺟــﺎی ﮐــﮫ ھــﯾﭻ اﻧــرژی و ﻧﯾــروی ﻧداﺷــت‪ ،‬ﻣﺷــت ھــﺎﯾش را‪ ،‬ﺧﯾﻠــﯽ ﺑــﯽ ﺣــﺎل اﻣــﺎ ﭘــر از‬
‫ﻧﻔرت ﺑﮫ ﺟﺎﻧم ﻣﯾزد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗم ﭼﮫ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑراﯾش اﻓﺗﺎده اﻣﺎ ھر ﭼﮫ ﺑود ﻧﺎﺑودش ﮐرده ﺑود‪!....‬‬
‫او ﺑﺎ ﮔرﯾﮫ و اﺷﮏ ﻣﯾﮕﻔت‪» :‬ھﻣﮫ اش ﺑﮫ ﺧﺎطر ﺗو ﺷد‪«.‬‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﭼﯽ ﺷده راﺣﯾل‪..‬؟ ﻣرا ﻧﺗرﺳﺎن‪«!...‬‬
‫اﻣــﺎ او ﺑــﺎ ﻓرﯾــﺎد ﻣﯾﮕﻔــت‪» :‬دﯾﮕــر از ﺗــرس ﮔذﺷــﺗﮫ ‪ ....‬ھﻣــﮫاش ﺑــﮫ ﺧــﺎطر او دواھــﺎی ﻟﻌﻧﺗــﯽ‬
‫اﺳت ﮐﮫ ﺑﮫ ﻣن دادی‪«!..‬‬

‫ ‬ ‫ ‪249‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣــن دﺳــﺗﺎن راﺣﯾــل را ﻣﺣﮑــم ﮔرﻓﺗــﮫ و او ﺑــﮫ آﻏوﺷــم ﻧزدﯾــﮏ ﮐــردم و ﻧﮕﺎھــﺎﯾم ﺑــﮫ ﻧﮕﺎھــﺎﯾش‬
‫ﻣﺗﺻل ﺷدﻧد‪..‬‬
‫ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﭼﮫ ﺷد در داﺧل‪..‬؟«‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎ دﻧﯾﺎی از ﯾﺎس و ﺿﻌف‪ ،‬ﮔرﯾﮫ ﮐﻧﺎن ﮔﻔت‪» :‬ﭘﺳرم را ﺳﻘط ﮐردم ‪«!....‬‬
‫و روی دﺳﺗم از ﺣﺎل رﻓت‪!......‬‬
‫*‬
‫در راھرو طوﻻﻧﯽ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺑﯽ ﻗرار ازﯾن ﺳﻣت ﺑﮫ آن ﺳﻣت ﻣﯾرﻓﺗم‪.‬‬
‫راھ ـرو آﻧﻘ ـدر ط ـوﻻﻧﯽ ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای ھ ـر رﻓ ـت و ﺑرﮔﺷ ـت ﺣ ـدود دو دﻗﯾﻘ ـﮫ وﻗ ـت ﻧﯾ ـﺎز ﺑ ـود اﻣ ـﺎ‬
‫ﮔﻣﺎن ﻣﯾﮑﻧم ﻣن ﺻد ﺑﺎر ازﯾن ﺳﻣت ﺑﮫ آن ﺳﻣت راه رﻓﺗم‪.‬‬
‫راھرو ھﺎی ﺧﻠوت‪ ،‬ﺗﻣﯾﯾز و ﮐﺎﻣﻼ ﺳﻔﯾد‪...‬‬
‫اﻣﺎ آن راه رو ھﺎی ﭘﺎک و ﺳﻔﯾد روح ﻣرا ﺳﯾﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪.‬‬
‫ﭼﺷـﻣم ﺑـﮫ در اﺗـﺎق ﻋﺎﺟـل دوﺧﺗـﮫ ﺷـده ﺑـود و ھـر دم ﺣـس ﻣﯾﮑـردم اﻻن اﺳـت ﮐـﮫ ﺑـﺎز ﺷـود اﻣـﺎ‬
‫ﻧﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫و ﭼﻘدر اﻧﺗظﺎر ﺳﺧت اﺳت‪...‬‬
‫طول اﯾن ﺛﺎﻧﯾﮫھﺎ و دﻗﺎﯾق و ﺳﺎﻋتھﺎ و اﯾن زﻣﺎن ھﯾﭻ وﻗت ﺑﺎ ھم ﯾﮑﺳﺎن ﻧﺑوده‪،‬‬
‫ط ـول زﻣ ـﺎن ﺑ ـﮫ ﻧوﻋﯾ ـت و ﭼﮕ ـوﻧﮕﯽ ﺣﺎلﻣ ـﺎن واﺑﺳ ـﺗﮫ اﺳ ـت‪ ،‬اﯾﻧﮑ ـﮫ ﭼ ـﮫ ﺣﺳ ـﯽ دارﯾ ـم ‪...‬؟ و ﭼ ـﮫ‬
‫ﻓﮑری ﻣﯾﮑﻧﯾم‪!...‬‬
‫زﻣﺎن ھﺎی ﮐﮫ ﺑﺎ راﺣﯾل ﻣﯾﮕذﺷﺗﻧد ﭼرا ﻣﺛل رﻋد و ﺑرق ﺑﮭﺎری ﺳرﯾﻊ ﺑودﻧد‪...‬؟‬
‫ﯾـﺎ ﭼـرا زﻣـﺎﻧﯽ ﮐـﮫ ھﻣﺳـرم »راﺣﯾـل« در ﺣـﺎل ﻣـرگ ﺑـود و ﻣـن ﭼﯾـزی از دﺳـﺗم ﻧﻣـﯽ آﻣـد اﯾـن‬
‫ﺛﺎﻧﯾﮫ اﯾﻧﻘدر ﺧودﺷﺎن را ﮐش ﻣﯾدادﻧد‪.‬‬
‫ﮔوﯾ ـﺎ ﻋﻘرﺑ ـﮫ ھ ـﺎی ﺳ ـﺎﻋت ﺑ ـرای زﺟ ـر ﮐﺷ ـﯾدن ﻣ ـن ﻣﺗوﻗ ـف ﺷ ـده ﺑودﻧ ـد و ﻧ ـﺎظر درد ھ ـﺎی ﻣ ـن‬
‫ﺑودﻧد‪....‬‬
‫ﻧﺗﯾﺟﮫی ﺗﺳت ﻣن ﺑﺎزم ﻣﻧﻔﯽ ﺑود اﻣﺎ ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ اﯾن ﻗﻠﺑم ﺑود ﮐﮫ وﯾروس ھﺎی ﺑﮫ ﻧﺎم درد داﺷت‪.‬‬
‫ﺑــﺎﻻﺧره در ﺑــﺎز ﺷــد و دﮐﺗــری ﺧــﺎﻧم ﺑــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ از ﺳــر ﺗــﺎ ﻗــدﻣش ﺑــﺎ ﺗﮑــﮫھﺎی آﺑــﯽ و ﻣﺎﺳــﮏ‬
‫ﭘوﺷﯾده ﺷده ﺑود ﺑﯾرون آﻣد ‪!...‬‬
‫ﻣﺛل ﺑرق ﺧودم را ﺑﮫ او رﺳﺎﻧدم و ﺑراﯾش ﻓﮭﻣﺎﻧدم ﮐﮫ ﻣن ھﻣﺳر راﺣﯾل ھﺳﺗم‪.‬‬
‫او ﮐــﮫ ﻓﻘــط ﭼﺷــﻣﮭﺎﯾش از زﯾــر ﻋﯾﻧــﮏ ﻣﺧﺻــوص ﻗﺎﺑــل دﯾــد ﺑــود ﺑــﺎ دﯾــدﻧم ﭼﺷــﻣﺎﻧش ﮐوﭼــﮏ‬
‫ﺷده و در اطراف آن ﺧطوطﯽ ﻧﻘش ﺑﺳت ﮐﮫ ﻧﻣﺎﯾﺎﻧﮕر ﻟﺑﺧﻧدش ﺑود‪.‬‬
‫او ﺑﮫ زﺑﺎن ﺧﺎرﺟﯽ ﺑراﯾم ﮔﻔت‪» :‬ﺣﺎل ھﻣﺳرﺗﺎن اﺻﻼ ﺧوب ﻧﯾﺳت‪....‬‬
‫ﻣﺗﺎﺳـ ـﻔﺎﻧﮫ ﮐوﯾـ ـد ‪ 19‬ھﻧـ ـوز در وﺟـ ـود ﺷـ ـﺎن از ﺑـ ـﯾن ﻧرﻓﺗـ ـﮫ و ﺷـ ـش ھـ ـﺎﯾش را ﻧـ ـﺎﺑود ﮐـ ـرده‪....‬‬
‫دﯾﮕــر ﺑــدون اﮐﺳــﯾژن ﺗــﻧﻔس ﮐردﻧﺷــﺎن ﺑــﯽ ﻧﮭﺎﯾــت ﺳــﺧت اﺳــت‪ ....‬ﻣــﺎ ﺑــرای ﺗﺷــﺧﯾص ﻧوﻋﯾــت‬
‫ﮐروﻧﺎی ﺷﺎن ﺗﺣﻘﯾق ﻣﯾﮑﻧﯾم و ﻧﺗﺎﯾﺞاش ﺑﻌدا ﻣﻌﻠوم ﺧواھد ﺷد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪250‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫اﻣﯾــدوارم ﻧوﻋﯾــت ﮐروﻧــﺎ آﻟﻔــﺎ ﺑﺎﺷــد اﯾﻧطــور ﺷــﺎﻧس ﻣﺑــﺎرزه ﮐــردن‪ ،‬ﺑﯾﺷــﺗر اﺳــت‪ ...‬ﺷــﻣﺎ دﯾﮕــر‬
‫ﻧﻣﯾﺗواﻧﯾ ـد در ﺧﺎﻧ ـﮫ ﺑﻣﺎﻧﯾ ـد ﺑﺎﯾ ـد ھﻣﺳ ـر ﺗ ـﺎن اﯾﻧﺟ ـﺎ ﺗﺣ ـت ﻣراﻗﺑ ـت ﺑﺎﺷ ـﻧد ﺗ ـﺎ ھﻣﯾﺷ ـﮫ اﮐﺳ ـﯾژن ﮐ ـﺎﻓﯽ‬
‫در دﺳﺗرس ﺷﺎن ﺑﺎﺷد‪«.‬‬
‫ﺧﺑر ھﺎی دﮐﺗر ﺑراﯾم اﺻﻼ ﺟذاﺑﯾت ﻧداﺷت و ھﻣﮫﺷﺎن را ﻋذاب ﻣﯾداﻧﺳﺗم ‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎز ھم ﺑﺎﯾد ﻗوی ﻣﯾﻣﺎﻧدم‪...‬‬
‫ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﻣن ﻣﯽﺗواﻧم او را ﺑﯾﯾﻧم‪..‬؟«‬
‫دﮐﺗ ـر‪» :‬ﺑ ـرای ﺳ ـﻼﻣﺗﯽ ﺧودﺗ ـﺎن اﮔ ـر ﻧﺑﯾﻧﯾ ـد ﺑﮭﺗ ـر اﺳ ـت‪ ...‬وﻟ ـﯽ اﮔ ـر ﺧﯾﻠ ـﯽ دوﺳ ـت دارﯾ ـد ﺑﺎﯾ ـد‬
‫اول ﻟﺑﺎس ھﺎی ﻣﺧﺻوص ﺑﭘوﺷﯾد«‬
‫ﭼﻘــدر دﮐﺗــری ﺑــﯽ اﺣﺳﺎﺳــﯽ ﺑــود‪ ،‬او ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــرد دﯾــدن راﺣﯾــل ﺑــرای ﺳــﻼﻣﺗﯽ ﻣــن ﻣﺿــر‬
‫اﺳت‪ !...‬در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﻧﻣﯾداﻧﺳت ﺳﺎل ھﺎ ﻗﺑل از ﻧدﯾدﻧش ﻣرﯾض ﺑودم‪.....‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ ﻣﯾﭘوﺷم و ﻣﯽروم‪«...‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﺣرﮐت ﮐردم دﮐﺗر ﻣرا ﺻدا زده ﮔﻔت‪» :‬اھﺎ ﯾﮏ ﭼﯾزی ﯾﺎدم رﻓت‪«!...‬‬
‫ﻣن ﺑرﮔﺷﺗﮫ ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺑﻔرﻣﺎﯾﯾد‪«!..‬‬
‫دﮐﺗر ﺑﺎ ﻟﺑﺧﻧد‪» :‬دﺧﺗرﺗﺎن ھم ﺧوب اﺳت‪«!...‬‬
‫ﺑﺎ ﺣرﻓش ﭼﺷﻣﺎﻧم ﮔﺷﺎد ﺷده ﺑود‬
‫دﺧﺗرم؟‬
‫ﯾﻌﻧﯽ ﭼﯽ‪...‬؟‬
‫راﺣﯾل ﮐﮫ ﺳﻘط ﮐرد ﭘس اﯾن ﭼﮫ ﻣﯽﮔوﯾد‪...‬؟‬
‫دﮐﺗ ـر اﻧﮕ ـﺎر ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـد ﺑ ـﮫ ﭼ ـﯽ ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـﻧم و در ذھ ـﻧم ﭼ ـﮫ ﺳ ـوال ھ ـﺎی ﻣﯾﮕ ـردد‪ .‬ﭘ ـس ﺑ ـﺎ ﻟﺑﺧﻧ ـد‬
‫ﮔﻔــت‪» :‬ﻣﯾــداﻧم ﮐــﮫ ھﻣﺳــر ﺗــﺎن ﺳــﻘط ﮐردﻧــد‪ ...‬وﻟــﯽ ﯾﮑــﯽ از دوﻗوﻟــو ھــﺎ اﻓﺗــﺎده اﺳــت‪ ...‬ﺗﻧﮭــﺎ‬
‫ﭘﺳرش اﻓﺗﺎده و ﺧوﺷﺑﺧﺗﺎﻧﮫ دﺧﺗر ھﻧوز در ﺑطن ﺷﺎن اﺳت‪«!....‬‬

‫ﻧﺧﺳﺗﯾن ﺑﺎر ﮐﻠﻣﮫی »دﺧﺗرت« را از زﺑﺎن آن داﮐﺗر ﺷﻧﯾدم‪.‬‬

‫ﮔرﭼ ـﮫ در اﺑﺗ ـدا از ﺑ ـﯽ ﻣﮭ ـری اﯾ ـن داﮐﺗ ـر ﺑ ـرای ﻣﻼﻗ ـﺎت ﻣ ـن ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل دﻟﮕﯾ ـر ﺷ ـده ﺑ ـودم اﻣ ـﺎ‬
‫ﮔﻔ ـﺗن اﯾ ـن ﮐﻠﻣ ـﮫ ﺑ ـرای ﻣ ـن از زﺑ ـﺎﻧش آﻧﻘ ـدر دﻟﻧﺷ ـﯾن ﺑ ـود ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ ھﻧ ـوز ھ ـم ﯾ ـﺎدآوریاش ﺑ ـﮫ ﻟ ـب‬
‫ھﺎﯾم ﺧﻧده وﺻل ﻣﯾﮑﻧﻧد‪.‬‬
‫ﭼﮫ ﭼﯾزی ﻓرح ﺑﺧش ﺗر ازﯾن اﺳت ﮐﮫ دﺧﺗری ﺑﮫ ﺗو ﻧﺳﺑت داده ﺷود‪....‬؟‬
‫ﺑﮕوﯾﻧد‪» :‬دﺧﺗرت‪«!.....‬‬
‫ﺣس اﯾﻧﮑﮫ روزی ﺷود ﻣوھﺎﯾش را ﺑﺑﺎﻓم‪،‬‬
‫ﻧﺎﺧن ھﺎﯾش را ﺑﮕﯾرم ‪،‬‬
‫ﺑﻧد ﮐﻔش ھﺎﯾش را ﺑﺑﻧدم ‪،‬‬
‫ﻟﻘﻣﮫھﺎی ﻏذا ﺑﮫ دھﻧش ﺑﮕذارم ‪،‬‬

‫ ‬ ‫ ‪251‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫او را ﺑﺑوﺳم‪،‬‬
‫او ﺑﮕوﯾد‪» :‬ﭘدر‪«!.....‬‬
‫ﭼﻘدر ﺻدای ﻧﺎزﮐش ﺑﮫ ﺑﻧد دﻟم ﭼﻧﮓ ﺧواھد اﻧداﺧت‪!....‬‬
‫ﻣردھﺎی ﮐﮫ ﭘدر ﯾﮏ دﺧﺗر ﻣﯾﺷوﻧد؛ آﻧﮭﺎ ﺧوﺷﺑﺧت ﺗرﯾﻧﻧد‪...‬‬
‫*‬
‫ﺻدای ﻧﺑض ﻗﻠب راﺣﯾل در دﺳﺗﮕﺎه ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﮔوش ھﺎﯾم را اذﯾت ﻣﯾﮑرد‪....‬‬
‫دﯾﮕر آن ﻧﺑض زﯾﺑﺎ ﻧﺑود‪....‬‬
‫ﺻدای ﺿرﺑﺎﻧش ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺗﻔﺎوت ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫دﻟم ﺑرای آن ﺻدا ﮐﮫ ﻣرا آراِم ﺟﺎن ﻣﯾﺑﺧﺷﯾد‪ ،‬ﺗﻧﮓ ﺷد‪...‬‬
‫اﺗﺎق ﺑوی دوا و ﻣواد ﺿد ﻋﻔوﻧﯽ ﮐﻧﻧده ﻣﯾداد و ﺣس ﺑوﯾﺎﯾﯽام را ﻣﯽ آزرد‪.‬‬
‫راﺣﯾ ـل زﯾ ـر اﮐﺳ ـﯾژن‪ ،‬ﺧ ـواب ﺑ ـود و دﻟ ـش ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺑﯾدارﺷ ـود‪ .‬ﻣﻌﻠ ـوم ﺑ ـود ﺧﺳ ـﺗﮫ اﺳ ـت‪ ،‬اﯾ ـن‬
‫زﻧدﮔﯽ او را ﺑﮫ ﺷدت ﺧﺳﺗﮫ ﮐرده ﺑود‪..‬‬
‫اﯾن را ﻣﯾداﻧﺳﺗم اﻣﺎ دﻟم ﺑراﯾش ﺗﻧﮓ ﺷده ﺑود‪...‬‬
‫ﭘــس ﺑﯾــدارش ﮐــردم‪ ،‬اﺻــﻼ دﻟــم ﺑــرای ﻣرﯾﺿــﯽاش ﻧﺳــوﺧت‪ .‬اﯾﻧﺑــﺎر ﺑــرای دل ﺧــودم او را‬
‫ﺑﯾدارﮐردم!‬
‫او ﺑﮫ زور ﭼﺷﻣﺎﻧش را ﺑﺎز ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑد ﺣﺎﻟﯾش از ﭼﺷﻣﺎﻧش ﺧواﻧده ﻣﯾﺷد و‬
‫ﺻورﺗش در زﯾر ﻣﻼﻓﮫ ھﺎی ﺳﻔﯾد ﭘژﻣرده ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯾد‪.‬‬
‫او ﺑﺎ دﯾدن ﻣن ﻟﺑﺧﻧدی طﺑﯾﻌﻲ وﻟﻲ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﺣض زد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳرو ﺻورت ﭘوﺷﯾده و ﻣﺎﺳﮏ زدهی ﺧود ازش ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﻣرا ﺷﻧﺎﺧﺗﯽ‪...‬؟«‬
‫او ﮐــﮫ ﺻــداﯾش دﯾﮕــر ﺗــﺎر ﺷــده ﺑــود و ﻣﻌﻠــوم ﺑــود ﺷــش ھــﺎ و ﺣﻧﺟــرهاش ﺧراﺷــﯾده ﺷــده اﻧــد‬
‫ﮔﻔــت‪» :‬ﻣــن ﺷــﮭرﯾﺎرر را در ﺷــب ھــﺎی ﺗــﺎر‪ ،‬ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن ﺑﺳــﺗﮫ در ﻣﯾــﺎن اﻧﺑــوھﯽ از ﺟﻣﻌﯾــت‬
‫ﭘﯾدا ﻣﯾﮑﻧم‪ !...‬ﻣن او را ﺑﻠد ھﺳﺗم‪!...‬‬
‫اﯾن ﭼﻧد ﺗﮑﮫی آﺑﯽ و ﻣﺎﺳﮏ ﻧﻣﯾﺗواﻧد ﻣرا از ﺷﻧﺎﺧﺗش ﺑﺎز دارد‪«!...‬‬
‫ﺑــﺎ اﯾــن ﺣرﻓــﺎﯾش ﺑﻐﺿــم را ﺑــﮫ زور ﻗــورت دادم اﻣــﺎ ﻧﺑﺎﯾــد ﺿــﻌف ﻣــرا ﻣﯾدﯾــد او ﺑﺎﯾــد دﻟﮕرﻣــﯽ‬
‫ﻣﯾداﺷت ﺗﺎ ﺑﮭﺗر ﻣﯾﺷد ﭘس ﺧودم را ﺑﯽ ﺧﯾﺎل ﺟﻠوه دادم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﮔﻔت‪» :‬ﺗو را ﺑﺎ ﭼﺷم ﻗﻠﺑم دﯾده ام‪.‬‬
‫ﭼﺷم ﻗﻠب ھﯾﭼﮕﺎه ﻧﺎﺑﯾﻧﺎﯾﯽ و ﺿﻌف ﻧدارد‪«!...‬‬
‫ﺳرم را ﭘﺎﯾﯾن ﮔرﻓﺗم ﮐﮫ ﭼﺷﻣﺎن اﺷﮏ آﻟودم را ازش ﭘﻧﮭﺎن ﮐﻧم‪.‬‬
‫راﺣﯾل ﺑﺎز ھم اداﻣﮫ داد‪» :‬ﻣﯾداﻧﯽ ﭘﯾش از اﯾﻧﮑﮫ ﺑﯾدارم ﮐﻧﯽ‪ ،‬ﭘﺳرم را در ﺧواب دﯾدم‪«....‬‬
‫ﺑﻌــد ﻟﺑﺧﻧــدی زﯾﺑــﺎی زده ﮔﻔــت‪» :‬او ﮐــﺎﻣﻼ ﻣﺛــل ﺗــو ﺑــود ھﻣﺎﻧﻘــدر ﺑــﺎ وﻗــﺎر ھﻣﺎﻧﻘــدر ﻣﺗــﯾن! او‬
‫ﺧوﺷﺣﺎل وﻟﯽ در ﯾﮏ ﺻﺣرا ﺗﻧﮭﺎ ﺑود‪ ...‬اﺻﻼ دﻟم ﻧﻣﯾﺧواھد آﻧﺟﺎ ﺗﻧﮭﺎ ﺑﺎﺷد‪«!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪252‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺻ ـدای ﮔرﻓﺗ ـﮫ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬او ﭘ ـﯾش ﺧ ـدا اﺳ ـت‪ ،‬ﺗﻧﮭ ـﺎ ﻧﯾﺳ ـت‪ !...‬وﻟ ـﯽ در اﯾﻧﺟ ـﺎ ﻣ ـن و دﺧﺗ ـرم‬
‫ﺑﮫ ﺗو ﻧﯾﺎز دارﯾم‪«!..‬‬
‫راﺣﯾــل ﭘﻠﮑــﯽ دردﻧــﺎک و ﻟﺑﺧﻧــدی ﺑــﯽ رﻣﻘــﯽ زد و ﮔﻔــت‪» :‬وﻗﺗــﯽ در ﮐﺎﺑــل ﺗــو را ﺗــرک ﮐــردم‬
‫در ﻧﺎﻣــﮫام ﺑراﯾــت ﻧوﺷــﺗم ﮐــﮫ » ﺗــو روح ﻣــرا ﺑــﺎ ﺧــود ﺧــواھﯽ داﺷــت‪ «!...‬اﮔــر ﺗــو ﻋﺎﺷــق‬
‫روﺣ ـم ﺑﺎﺷ ـﯽ ﭘ ـس ﻧﺑ ـود ﺟﺳ ـﻣم ﻣﮭ ـم ﻧﯾﺳ ـت‪ ...‬از ﺑﺎﺑ ـت دﺧﺗ ـرم ھ ـم ﺧ ـﺎطرم ﺟﻣ ـﻊ اﺳ ـت و ﻣﯾ ـداﻧم‬
‫ﭼﮫ ﻣردی ﭘدرش ﺷده اﺳت‪ !...‬وﻟﯽ در اﯾن ﻣﯾﺎن ﭘﺳرم را آﻧﺟﺎ ﺗﻧﮭﺎ ﻧﻣﯾﮕذارم‪«....‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧﺳـﺗم ﮐـﮫ راﺣﯾـل ﻓﮭﻣﯾـده ﮐـﮫ ﻋﻣـرش در اﯾـن دﻧﯾـﺎ رو ﺑـﮫ ﺧـﺗم اﺳـت‪ .‬ﻣـن ھـﯾﭻ وﻗـت ﻗﻧﺎﻋـت‬
‫ﻧﻣﯾﮑ ـردم‪ .‬ﻣ ـن ﻣطﻣ ـﯾن ﺑ ـودم او ﺧ ـوب ﻣﯾﺷ ـود ﭼ ـون ﻣ ـن و دﺧﺗ ـرم ﺑ ـﮫ او ﻧﯾﺎزﻣﻧ ـد ﺑ ـودﯾم و ﺣ ـدس‬
‫ﻧﻣﯾزدم ﺧدا ﺑﺧواھد ﻣرا در اﯾن ﺑرھﮫی ﻣﮭم زﻧدﮔﯾم ﺗﻧﮭﺎ ﮐﻧد‪.....‬‬
‫ﻣﯾﮕﻔ ـﺗم‪» :‬اﯾ ـن ﻋﺎدﻻﻧ ـﮫ ﻧﯾﺳ ـت! ﻋﺷ ـﻘﯽ را ﮐ ـﮫ ﭘ ـس از ﺳ ـﺎل ھ ـﺎ ﺧ ـدا ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻋط ـﺎ ﮐ ـرده اﯾﻧﻘ ـدر‬
‫زود ﺑﺧواھــد از دﺳــﺗم ﺑﮕﯾــرد‪ !...‬ﯾــﺎ ﻧﺑﺎﯾــد ﻋﺷــق را ﻣﯾــداد ﯾــﺎ اﮔــر داده ﺑــود ﻣﯾﮕذاﺷــت ﺑــﺎ او‬
‫زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم‪«.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻌﻠوم ﺑود ﮐﮫ ﻗرار اﺳت اﻣﺗﺣﺎن دﯾﮕری از ﻣن ﮔرﻓﺗﮫ ﺷود‪!....‬‬
‫ﮐ ـﺎش ﻣﯾﻔﮭﻣﯾ ـدم اﯾ ـن آﺧ ـرﯾن ﺟﻣﻼﺗ ـﯽ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺑ ـﺎ راﺣﯾ ـل ﻣﯾ ـزﻧم‪ ....‬اﻟﺑﺗ ـﮫ اﮔ ـر ﺟﻣﻼﺗ ـﯽ واﻓرﯾﮑ ـﮫ‬
‫ﭘس از ﻣرﮔش ﺑﺎ او ﻣﯾزدم را ﻣﺣﺎﺳﺑﮫ ﻧﮑﻧﯾم‪!....‬‬
‫اﮔــر آن زﻣــﺎن ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ‪ ...‬آن ﺟﻣــﻼت را ﺑــﺎ ﺷــﯾوهی دﯾﮕــری ﺑــﮫ او ﻣﯾﮕﻔــﺗم‪ .‬ﯾــﺎ ﺷــﺎﯾد ھــم ﻻل‬
‫ﻣﯾﻣﺎﻧــدم‪ ..‬آﺧــر ﭼطــور ﺣــدس ﺑزﻧــﯽ ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺑﮭﺗــرﯾِن زﻧــدﮔﯽات داری آﺧــرﯾن ﺣــرف ھــﺎ را‬
‫ﻣﯽزﻧﯽ‪.....‬؟‬
‫آن روز ﭘــس از آن ﺻــﺣﺑتھﺎ‪ ،‬داﮐﺗــران ﻣــرا ﻋﺎﺟــل از اﺗــﺎق راﺣﯾــل ﺑﯾــرون ﮐﺷــﯾدﻧد و ﮔﻔﺗﻧــد‬
‫دﯾﮕر اﺟﺎزهی ورود ﻧدارم!‬
‫ﭘرﺳﯾدم‪» :‬ﭼرا؟«‬
‫آﻧﮭﺎ ﺟواﺑﯽ دادﻧد ﮐﮫ ھﯾﭼﮕﺎه ﺑرای ﻣن ﻗﺎﺑل ﭘذﯾرش ﻧﺑود‪ ....‬اﻣﺎ آﻧﮭﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد‪....‬‬
‫»ﻧوﻋﯾــت ﮐروﻧــﺎی ھﻣﺳــرﺗﺎن »دﻟﺗــﺎ« اﺳــت‪ .‬اﯾــن ﻧــوع ﮐروﻧــﺎ ﻣﯾﺗواﻧــد در ﯾــﮏ زﻣــﺎن ھﻔــت ﺗــﺎ‬
‫ھﺷــت ﻧﻔــر را ﻣﺑــﺗﻼ ﮐﻧــد‪ .....‬ﭘــس دﯾﮕــر ھــﯾﭻ ﮐــس ﻏﯾــر از دﮐﺗــری ﻣﺟﮭــز ﺑــﮫ ﻣﺎﺳــﮏ ﻣــورد‬
‫ﻧﯾﺎز اﺟﺎزهی ورود ﺑﮫ اﺗﺎق ﻣرﯾض را ﻧدارد‪«....‬‬
‫آﻧﮭ ـﺎ ﻧﻣ ـﯽ ﻓﮭﻣﯾدﻧ ـد ﮐ ـﮫ ھ ـﯾﭻ ﻧ ـوع وﯾروﺳ ـﯽ ﻗ ـﺎدر ﺑ ـﮫ ﺟ ـدا ﮐ ـردن روح ھ ـﺎی ﻣ ـﺎن ﻧﯾﺳ ـت‪ !...‬آﻧﮭ ـﺎ‬
‫درک ﻧﻣﯾﮑردﻧد ﮐﮫ زﻧدﮔﯽ ﻣن ﺑﯽ راﺣﯾل ﺑﮫ ھﯾﭻ دردی ﻧﻣﯾﺧورد ‪!...‬‬
‫اﮔر زﯾﺑﺎﯾﯽھﺎی راﺣﯾل ﻧﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫زﯾﺑﺎﯾﯽ ھﺎی اﯾن دﻧﯾﺎ ﺑﮫ ﭼﮫ ﮐﺎر ﻣن ﻣﯾﺎﯾد‪....‬؟‬
‫*‬
‫روزھﺎ ﻣﯾﮕذﺷت و ﺣﺎل راﺣﯾل ﺑدﺗر ﻣﯾﺷد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺳﯽ از ﺣﺎل ﻣن ﺧﺑر ﻧﺑود‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪253‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫وﯾروس دﯾﮕر ﺑﮫ ﺟﮕرش رﺳﯾده ﺑود و داﮐﺗران اﻣﯾد ﺷﺎن را ﻗطﻊ ﮐرده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫وﻟﯽ ﻣن ﻧﮫ‪!....‬‬
‫ﭘول ھﺎﯾم ﺻﻔر ﺷده ﺑودﻧد و ھﻧوز راﺣﯾل ﺑﮫ ﺗﮭﯾﮫ اﮐﺳﯾژن و دارو ﻧﯾﺎزﻣﻧد ﺑود‪....‬‬
‫ﺑﮫ ﺑﮭزاد ﺗﻣﺎس ﮔرﻓﺗﮫ و ﮔﻔﺗم ﮐﮫ ﻣوﺗرم را ﺑﻔروﺷد‪!...‬‬
‫ﺑﮭــزاد ھــم ﻓــرداﯾش ﺑــراﯾم ﭘــول ﻓرﺳــﺗﺎد و ﺑــﮫ اﯾــن ﺗرﺗﯾــب ھدﯾــﮫی ﭘــدرم را ﮐــﮫ اﯾﻧﻘــدر دوﺳــت‬
‫داﺷﺗم ﺑرای ﺻﺣت راﺣﯾل ﻓروﺧﺗم‪.‬‬
‫ﻣـن ﻣوﻓـق ﺷـدم آن ﺗﺎﺑﻠﯾـت ھـﺎی ﮔـران ﻗﯾﻣـت ﮐـﮫ ﮔﻔﺗـﮫ ﺷـده ﺑـود‪ ،‬ﺷـﺎﯾد ﺑـرای راﺣﯾـل ﻣـوﺛر ﺑﺎﺷـد‬
‫را ﺗﮭﯾﮫ ﮐﻧم‪....‬‬
‫داﮐﺗـ ـران ﭘـ ـس از ﭼﻧـ ـد روز ﮐﻣـ ـﯽ اﺑـ ـراز ﺧرﺳـ ـﻧدی ﻣﯾﮑردﻧـ ـد و ﻣـ ـن ازﯾـ ـن ﺑﺎﺑـ ـت ﺧوﺷـ ـﺣﺎل‬
‫ﺑودم‪...‬‬
‫دﺧﺗرم در ﺑطن ﻣﺎدرش ھﻔت ﻣﺎھﮫ ﺷده ﺑود‪...‬‬
‫دﮐﺗرھ ـﺎ ﻣﯾﮕﻔﺗﻧ ـد او ﺑ ـﮫ اﻧ ـدازهی ﮐ ـﺎﻓﯽ رﺷ ـد ﮐ ـرده و ﻣﯾﺗواﻧ ـد در اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ ﺑﯾﺎﯾ ـد‪ .‬ﭘ ـس ﻧﯾ ـﺎز ﻧﯾﺳ ـت‬
‫ﺑﯾﺷﺗر در ﺑدن ﻣﺎدری ﮐﮫ ﮐروﻧﺎ دارد ﺑﻣﺎﻧد‪...‬‬
‫ﭘس در ﯾﮏ ﻋﻣﻠﯾﺎﺗﯽ دﺧﺗرم را از ﺑطن راﺣﯾل ﺑﯾرون ﮐﺷﯾدﻧد ‪...‬‬
‫دﺧﺗـ ـرم را در ﯾـ ـﮏ ﭼﮭـ ـﺎرﭼوب ﺷﯾﺷـ ـﮫﯾﯽ در اﺗـ ـﺎق ﻧـ ـوزادان ﮔذاﺷـ ـﺗﮫ ﺑودﻧـ ـد و ﻣـ ـن از ﭘﺷـ ـت‬
‫ﺷﯾﺷﮫی آن اﺗﺎق او را ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم و ﻣﯾﮕرﯾﺳﺗم‪!...‬‬
‫ﺧوﺷ ـﺑﺧﺗﺎﻧﮫ ﺗﺳ ـت دﺧﺗ ـرم ﻣﻧﻔ ـﯽ ﺑ ـود‪ .‬اﻣ ـﺎ او ﺗﻧﮕ ـﯽ ﻧﻔ ـس و ﻗرﻣ ـزی ﭘوﺳ ـت و ﮐﻣ ـﯽ ﺗ ـب داﺷ ـت‬
‫و داﮐﺗران اطﻣﯾﻧﺎن دادﻧد ﮐﮫ ﺑﮫ زودی ﺧوب ﺧواھد ﺷد‪....‬‬
‫او در ﻣﯾﺎن درﯾﺎی ﺣزن و دﻟﺗﻧﮕﯽ‪ ،‬ﺑراﯾم ﻋطﯾﮫی اﻟﮭﯽ ﺑود ﮐﮫ ﺧدا ﺑراﯾم ﻓرﺳﺗﺎده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن اﺳﻣش را ﮔذاﺷﺗم‪» :‬ﻋطﯾﮫ«‬
‫*‬
‫ﺳراﻧﺟﺎم در ﺳﺎﻋت ‪ ۵‬ﺻﺑﺢ ﻣﺎه ﻧواﻣﺑر ﺳﺎل ‪2020‬‬
‫ﭘ ـس از اﯾﻧﮑ ـﮫ دﯾ ـدم راﺣﯾ ـل ھﻧ ـوز در ﺧ ـواﺑﯽ ﻋﻣﯾ ـق و زﯾﺑ ـﺎ اﺳ ـت از ﺷ ـﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﺑﯾ ـرون ﺷ ـده و در‬
‫ﺳﻣت ﺷرﻗﯽ آن روی ﻋﻠﻔزار ھﺎی ﻧم دار و ﺳﺑز ﭼﻣن‪ ،‬ﻧﻣﺎز ﺻﺑﺢ ﺧواﻧدم‪...‬‬
‫ھوا ﮐﺎﻣﻼ ﺻﺎف و ﺳرد ﺑود‪.‬‬
‫آﻧﻘ ـدر ﮐ ـﮫ ﺣ ـس ﻣﯾﮑ ـردم آب و ھ ـوای ﺑﮭﺷ ـت ﺑ ـﮫ اﯾﻧﺟ ـﺎ آﻣ ـده اﺳ ـت‪ ....‬ﺗ ـﻧﻔس ھ ـﺎی ﻋﻣﯾ ـق ﮐ ـردم و‬
‫ھوا را ﺑﮫ آﺧرﯾن ﻧﻘطﮫی رﯾﮫ ھﺎﯾم ﻓرو ﺑردم‪.‬‬
‫ﺑﻌد ﺑﺎ آراﻣش و اﻋﺗﻣﺎد ﺑﮫ ﻧﻔس ﺑﺎ ﺧدا ﻧﯾﺎﯾش ﮐردم‬
‫و ﺑرای ھﻣﺳر ﻣﮭرﺑﺎن و ﺧوﺑم ﺻﺣت‪ ،‬آﺳﺎﯾش و آراﻣش آرزو ﮐردم‪.‬‬
‫ﻗﻠﺑم ﮐﺎﻣﻼ آرام ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺧدا ﻣﯾﺧواﺳت ﺑﺎ اﯾن آراﻣش ﺟﻠوی طوﻓﺎﻧم را ﺑﮕﯾرد ‪....‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎﺷد وﻗﺗﯽ دوﺑﺎره ﺑﮫ ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﮫ ﻣﯾروم و ﺑﮫ اﺗﺎق راﺣﯾل ﺧﯾره ﻣﯾﺷوم‪...‬‬
‫از ﮐﺷﯾده ﺷدن ﻣﻠﺣﻔﮫھﺎی ﺳﻔﯾد ﺑر روی ﺑدن راﺣﯾل ﻧﻣﯾرم‪!......‬‬

‫ ‬ ‫ ‪254‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻋـ ـﺎی آن وﻗـ ـت ﺻـ ـﺑﺢ در ‪ 25‬ﻣـ ـﺎه ﻧـ ـواﻣﺑر ‪ ،2020‬راﺣـ ـﯾﻠم را ﺑـ ـﮫ آﺳـ ـﺎﯾش و آراﻣـ ـش اﺑـ ـدی‬
‫رﺳﺎﻧد‪......‬‬
‫ﺗﻣﺎم ﺳﻔرھﺎ ﺑﺎ ﮐﺳﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯾﭘذﯾرﻧد ﮐﮫ ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت دوﺳﺗش دارﯾم!‬
‫دﺳــت ﺳرﻧوﺷــت ھﻣﯾﺷــﮫ ﮐﺳــﯽ را ﮐــﮫ ﺑــﯽ او ﺣﯾــﺎﺗﯽ در ﺧــود ﻧﻣﯾﺑﯾﻧــﯾم از ﻣــﺎ ﻣﯾﮕﯾــرد ﺗــﺎ ﻧﺷــﺎن‬
‫دھد ﺟﺎن ﺳﭘردن ﺑﮫ دﺳت ﺑﺎﺑﺎی دﯾﮕرﯾﺳت‪!...‬‬

‫******‬

‫ﮐﺎﺑل؛ ﺣﻣل ‪1400 ،‬‬

‫وﻗﺗﯽ ﺑﮫ ﺧودم آﻣدم ھﻧوز ھم از ﭘﻧﺟرهی اﺗﺎق ﺑﮫ ﺑﺎرش ﺑﺎران ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪....‬‬
‫ﮔــﯾﻼس ﻗﮭــوهام ھﻧــوز در دﺳــﺗم ﺑــود اﻣــﺎ ﺑــﺎ ﯾــﺎدآوری ھﻣــﮫی آن ﺧــﺎطرات‪ ،‬دﯾﮕــر ﮐــﺎﻣﻼ ﺳــرد‬
‫ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫ﭼﻘدر اﯾن ﻗﮭوه ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ ﻣن ﺷﺑﺎھت داﺷت‪...‬‬
‫ﺦ ﺳرد ﺷده ‪....‬‬‫ﯾﮏ ﻗﮭوهی ﺗﻠ ِ‬
‫ﺳــرﻋت ﺑــﺎران ﮐــم ﺷــده ﺑــود و از اھﺗــزاز ﺑــرگ ھــﺎی درﺧﺗ ـﺎن ﻧﯾــز ﮐﺎﺳــﺗﮫ ﺷــده ﺑــود‪ .‬ﻗطــرات‬
‫زﯾﺑﺎی ﺑﺎران ﺑر روی ﺷﯾﺷﮫی ﭘﻧﺟره ﻣﯾﻠﻐزﯾدﻧد و ﻣﯽ رﯾﺧﺗﻧد‪.‬‬
‫ﺑﺎران ھﻣﮫ ﺟﺎ را ﺷﺳﺗﮫ و ﭘر از آراﻣش ﮐرده ﺑود‪...‬‬
‫ﺷﺑﯾﮫ ھﻣﺎن ﮐﺎری ﮐﮫ ﺑﺎران )ھﻣﺳرم( ﺑﮫ زﻧدﮔﯽ ﻣن اﻧﺟﺎم داده ﺑود‪....‬‬
‫ﻧﺎﮔزﯾر ﺗرﯾن ﺣﺎﻟت زﻧدﮔﯽ اﯾن ﺟﺎﺳت‪ ،‬ﮐﮫ اداﻣﮫ دارد‪!.....‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑردم ھﯾﭻ ﺑﮭﺎﻧﮫی ﺑرای ﺗداوم ﺣﯾﺎﺗم ﻧدارم‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺧدا را ﭼﮫ دﯾدی؟‬
‫وﻗﺗﯽ ﺧودﻣﺎن ﺑرﻧﺎﻣﮫی زﻧدﮔﯽ را ﺗﻧظﯾم ﻧﮑﻧﯾم‬
‫او آن را ﺑراﯾﻣﺎن ﺗﻧظﯾم ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﻣﯾﮕوﯾﯽ ﺑدون او ﻧﻣﯾﺗواﻧم زﻧدﮔﯽ ﮐﻧم ﺗو را ﺑدون او زﻧده ﻧﮕﮫ ﻣﯾدارد‪.‬‬
‫ﻓﺻــلھﺎ ﻋــوض ﻣﯾﺷــود‪ ،‬ﺑرگھــﺎی ﺧﺷــﮑﯾده و زرد ﻣﯾرﯾزﻧــد و ﭘــس از آن دوﺑــﺎره درﺧﺗــﺎن ﺑــﺎ‬
‫ﺑرگھﺎی ﺳﺑز و ﺗﺎزه ﺟﺎن ﻣﯾﮕﯾرﻧد‪.‬‬
‫آﻧــﯽ ﮐــﮫ ﺟــﺎن و دﻟــت ﺑــود ازت ﮔرﻓﺗــﮫ ﻣﯾﺷــود و آﻧــﯽ ﮐــﮫ ازش ﺑﯾــزار ﺑــودی ھﻣــﮫ ﮐــسات‬
‫ﻣﯾﺷود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪255‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺳرﻧوﺷــت آدﻣﺎﺳــت؛ ﭼﯾــزی ﮐــﮫ ﺣــدس ﻧﻣﯾزﻧــﯽ اﺗﻔــﺎق ﻣــﯽ اﻓﺗــد وﻟــﯽ ﭼﯾــزی ﮐــﮫ اﻧﺗظــﺎرش را‬
‫داری واﻗــﻊ ﻧﻣﯽﺷــود‪ .‬آﺧــر ﺳــر ھــم ﻣﯾﮕــوﯾﯽ ﻧﻣﯾﺗــواﻧم زﻧــده ﺑﻣــﺎﻧم وﻟــﯽ ﻣﯾﺑﯾﻧــﯽ ﮐــﮫ ھﻧــوز ھــم‬
‫زﻧدهﯾﯽ و ﻧﻔس ﻣﯾﮑﺷﯽ‪.‬‬
‫در ﻣ ـن ﺑﺳ ـﯾﺎری ﭼﯾزھ ـﺎ از ﺑ ـﯾن رﻓ ـت ﮐ ـﮫ ﮔﻣ ـﺎن ﻣﯾﮑ ـردم ﺗ ـﺎ اﺑ ـد ﻣﺎﻧدﮔﺎرﻧ ـد‪ ...‬در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﺑ ـراﯾم‬
‫ﺑﺳﯾﺎری ﭼﯾزھﺎی ﻣداوم ﻣﺎﻧدﻧد ﮐﮫ ﺧودم ﺗرک ﺷﺎن ﮐرده ﺑودم‪.‬‬
‫ﻗــﺎﻧون زﻧــدﮔﯽ اﯾﻧﺳــت ھرﮔــﺎه اﺣﺳــﺎس ﻣﯾﮑﻧــﯾم ھﻣــﮫ ﭼﯾــز ﻣــﺎرا ﮔرﻓﺗــﮫ اﻧــد ﺑــﺎز در ﻣﯾــﺎﺑﯾم ﮐــﮫ‬
‫ھﻧوز ﭼﯾزی ﺑراﯾﻣﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧده اﺳت‪.‬‬
‫ﮔﺎھﯽ ﺷده ﺣدس ﺑزﻧﯾم‪ ....‬وﻗﺗﯽ ﻣﺎﻧدﮔﺎر ھﺎﯾﻣﺎن از ﺑﯾن ﻣﯾرود ﭼﮫ ﺣﺳﯽ دارﯾم‪....‬؟‬
‫آﻧﮭــﺎی ﮐــﮫ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑﻧﯾــد ھﻣﯾﺷــﮫ از ﺷــﻣﺎ ھﺳــﺗﻧد‪ ،‬وﻗﺗــﯽ از ﺷــﻣﺎ ﯾﮑﺑــﺎره ﮔرﻓﺗــﮫ ﻣﯾﺷــوﻧد ﻣﯾداﻧﯾــد‬
‫ﭼﮫ ﺣﺎﻟﯽ دارد‪....‬؟‬
‫دل ﺗﺎن ﻣﯾﺧواھد ﮐﺎﯾﻧﺎت را ﺑر ھم ﺑرﯾزﯾد‪.‬‬
‫ﺟﺳم ﺗﺎن آﻧﻘدر ﻗدرﺗﻣﻧد ﻣﯾﺷود ﮐﮫ ھﯾﭻ ﭘﮭﻠواﻧﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻣﺎ ﻧﻣﯾﺗواﻧد ﺷود‪....‬‬
‫وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾن ھﻣﮫ ﻗدرت‪ ،‬ﭼﯾزی از دﺳت ﺗﺎن ﺑر ﻧﻣﯽ آﯾد‪!....‬‬
‫ﭼرا‪...‬؟‬
‫ﭼون ارادهی ﺧدا ﺑوده ‪.‬‬
‫او اﯾﻧطور ﺧواﺳﺗﮫ و اﯾﻧطور ﺻﻼح دﯾده‪!.....‬‬
‫وﻗﺗﯽ ﻣﻠﺣﻔﮫی ﺳﻔﯾد را روی راﺣﯾل دﯾدم‪....‬‬
‫ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــردم داﮐﺗــران ﺑــﺎ ﻣــن ﺷــوﺧﯽ ﮔرﻓﺗﻧــد‪ ،‬روی ﻗــوهی ﺑﯾﻧــﺎﯾﯽام ﺷــﮑﺎک ﺷــده ﺑــودم‪ .‬روی‬
‫ﻋﻘﻠم ﺗردﯾد داﺷﺗم‪.‬‬
‫ﭼطور ﻣﻣﮑن ﺑود‪....‬؟‬
‫راﺣﯾل ﻧﻣﯾﻣﯾرد‪ ....‬ﭼرا ؟‪ ....‬ﭼون ﻣن ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم‪...‬‬
‫ﻣﺛــل ﯾــﮏ ﺷــﯾر زﺧﻣــﯽ ﺑــﮫ ﺳــﻣت اﺗــﺎق راﺣﯾــل دوﯾــدم ﺗــﺎ آن ﺗﮑــﮫی ﺳــﻔﯾد ﻟﻌﻧﺗــﯽ را از ﺳــﯾﻣﺎی‬
‫زﯾﺑﺎی ﮐﮫ ﻗﻠب ﻣرا ﻧﺎﺑود ﻣﯾﮑرد‪ ،‬ﺑردارم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﮭﺎر داﮐﺗر ھﻣزﻣﺎن ﺳد ّ راھم ﺷدﻧد‪!....‬‬
‫ﺧود ﺷﺎن را ﭼﯽ ﻓﮑر ﻣﯾﮑردﻧد ؟‬
‫آﻧﮭﺎ ﻧﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد ﻣن ﭼﮫ ﻣواﻧﻌﯽ ﺑزرﮔﯽ را از ﺳر راھم ﺑرداﺷﺗﮫ و ﺑﮫ راﺣﯾل رﺳﯾده ﺑودم‪...‬‬
‫اﯾن ﭼﮭﺎر دﮐﺗر ﺿﻌﯾف دﯾﮕر ﭼﮫ ﺑودﻧد‪....‬؟‬
‫ﭘــس ﺑــﯽ ﺧﯾــﺎل ﺣــرف ھﺎﯾﺷــﺎن ﮐــﮫ ﻣﯾﮕﻔﺗﻧــد‪» :‬او ﻣــرﯾض ﮐروﻧــﺎی دﻟﺗــﺎ اﺳــت ﺧﯾﻠــﯽ ﺧطرﻧــﺎک‬
‫اﺳت ﻧﺑﺎﯾد ﺑﯽ ﺗﺟﮭﯾزات ﺻﺣﯽ ﻧزدﯾﮏ ﺷوی‪«!..‬‬
‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿرب ھﻣﮫ را ﻋﻘب زده و ﺑﮫ ﺳﻣت در دوﯾدم‬
‫اﻣﺎ در اﺗﺎﻗش ﻗﻔل ﺑود‪.‬‬
‫ﻓرﯾﺎد ﻣﯾزدم ﮐﮫ در را ﺑﺎزﮐﻧﯾد‪!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪256‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھــم ﺑــﮫ اﻧﮕﻠﯾﺳــﯽ ھــم ﺑــﮫ ﻓﺎرﺳــﯽ! اﻣــﺎ ھﯾﭼﮑــدام را ﻧﻣﯾﻔﮭﻣﯾدﻧــد‪ ...‬آﻧﮭــﺎ ﻧﻣﯾﺧواﺳــﺗﻧد زﺑــﺎن ﻣــرا‬
‫ﺑﻔﮭﻣﻧد‪.‬‬
‫ﺳـ ـﮑوت ﺷـ ـﻔﺎﺧﺎﻧﮫ را ﺑـ ـﮫ ﺷـ ـﮑل طوﻓـ ـﺎن ﻧﺎﺑـ ـﮫھﻧﮕﺎم ﺷﮑﺳـ ـﺗﮫ ﺑـ ـودم‪ .‬ﺣﺗـ ـﯽ ﻣرﯾضھـ ـﺎ از اﺗـ ـﺎق‬
‫ھﺎﯾﺷﺎن ﺑﮫ دﯾدن ﻣن آﻣده ﺑودﻧد‪!....‬‬
‫ﻧﮕﺎھﺎی ھﻣﮫ آﻧﮭﺎ آزاردھﻧده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽھﺎ ﺑﮫ ﭼﺷم ﺗرﺣم ﺑﮫ ﻣن ﻣﯾدﯾدﻧد‪،‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ ﺑﮫ ﭼﺷم ﯾﮏ دﯾواﻧﮫ ‪،‬‬
‫و ﺑﻌﺿﯽ ﺑﮫ ﭼﺷم ﯾﮏ ﻧﺎاﻣﯾد ‪...‬‬
‫اﻣﺎ ھﯾﭼﮑدام ﺑرای ﻣن ﻣﮭم ﻧﺑود‪!....‬‬
‫ﺷروع ﮐردم ﺑﮫ ھل دادن دروازه ‪ ،‬ﻣﯾﺧواﺳﺗم آن را از ﺟﺎ درﺑﯾﺎرم‪....‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﻧـد ﺛﺎﻧﯾـﮫ طـول ﻧﮑﺷـﯾد ﮐـﮫ ﻣﺗوﺟـﮫ ﺷـدم آدم ھـﺎی ﻗﻠـدور و ﺳـﯾﺎه ﭘـوش ﮐـﮫ ھـر دوﺗﺎﺷـﺎن ھـﯾﭻ‬
‫ﻣوی ﺑﮫ ﺳر ﻧداﺷﺗﻧد و در ﮔوش ﺷﺎن ﮔوﺷﮑﯽ اطﻼﻋﺎت ﺑود‪ ،‬ﺑﮫ ﺳﻣت ﻣن ﻣﯾدوﯾدﻧد ‪...‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ ﺑﮫ آﻧﮭﺎ ﺑرای ﺗوﻗف دادن ﻣن اطﻼع داده ﺷده اﺳت‪...‬‬
‫ﻟذا ﺑﯾﺷﺗر ﮐوﺷﯾدم ﺗﺎ در زودﺗر ﺑﺎز ﺷود‪...‬‬
‫اﻣﺎ وﻗﺗﯽ آﻧﮭﺎ ﺑﮫ ﻣن ﻧزدﯾﮏ ﺷدﻧد‪ ،‬ﺣس ﮐردم ﺧوﻧم ﺧﺷﮏ ﺷد و ﺑدﻧم از ﮐﺎر اﻓﺗﺎد‪.‬‬
‫ﺑرق ﮔرﻓﺗﮕﯽ ﻋﻣﯾق در ﮐﻣرم ﺣس ﮐردم و دﯾﮕر ﻧﻔﮭﻣﯾدم‪!.....‬‬
‫***‬
‫راﺣﯾل را ﻣﯾدﯾدم ﮐﮫ ﻟﺑﺎس ﻧوراﻧﯽ ﺑﮫ ﺗن داﺷت و ﺑﮫ ﺳﻣﺗﯽ روان ﺑود‪...‬‬
‫دوﯾدم و ﻓرﯾﺎد زدم ﺑﺎﯾﺳﺗد‪...‬‬
‫او اﯾﺳﺗﺎد و ﺑﮫ ﭘﺷﺗش ﻧﮕﺎه ﮐرد ‪....‬‬
‫او ﺑــﮫ ﺻــورﺗم ﺗﺑﺳــﻣﯽ ﮐــرد ﮐــﮫ ﺗــﺎ آن ﻣوﻗــﻊ ﻧدﯾــده ﺑــودم‪ .‬ﺧﯾﻠــﯽ ﺧــﺎص ﺑــود ‪ ....‬آن ﺗﺑﺳــم ﻣــرا‬
‫ﺑرای ھزارﻣﯾن ﺑﺎر ﻋﺎﺷﻘش ﮐرد‪ .‬ھﻣﺎن ﻟﺣظﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﺑراﯾش ﺑﻣﯾرم‪.‬‬
‫او ﮔﻔــت‪» :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر دﻧﺑــﺎﻟم ﻧﯾــﺎ! ﻣــن ﭘــﯾش ﭘﺳــرم ﻣﯾــرم‪ .‬او ﻣﻧﺗظــر اﺳــت‪ ....‬ﺧﯾﻠــﯽ در اﻧﺗظــﺎر‬
‫ﻣﺎﻧد ﺷﺎﯾد از ﻣن دﻟﺧور ﺷده ﺑﺎﺷد‪« !...‬‬
‫در ﺟﺎﯾم اﯾﺳﺗﺎدم و ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﮔﻔﺗم‪» :‬ﭘس ﻋطﯾﮫ ﭼﮫ؟«‬
‫اﺧمھــﺎﯾش در ھــم رﻓﺗــﮫ ﮔﻔــت‪» :‬دﻟــم ﺑــراﯾش ﺗﻧــﮓ ﻣﯾﺷــود‪ .‬وﻟــﯽ ﺗــو آﻧﺟــﺎ ھﺳــﺗﯽ ‪ !...‬ﻧﮕــراﻧش‬
‫ﻧﯾﺳﺗم‪ ....‬اﯾﻧﺟﺎ ﭘﺳرم ﺗﻧﮭﺎ ﻣﯾﻣﺎﻧد‪ ،‬ﻣﯾﺗرﺳد!«‬
‫ﺗ ـﺎ ﻣﯾﺧواﺳ ـﺗم ﻧ ـﮫ ﺑﮕ ـوﯾم‪ ،‬ﭘﺳ ـری ﻧ ـوراﻧﯽ را در ﭼﮭ ـرهی ھﻔ ـت ﺳ ـﺎﻟﮕﯽام دﯾ ـدم ﮐ ـﮫ دﺳ ـت راﺣﯾ ـل‬
‫را ﮔرﻓت‪...‬‬
‫او ﮐﺎﻣﻼ ﺷﺑﯾﮫ ﻣن ﺑود‪...‬‬
‫راﺣﯾل دﺳﺗش را ﻣﺣﮑم ﮔرﻓت و ﺑﺎ ھم در ﺣرﮐت ﺷدﻧد‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪257‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دﻟــم ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑﮕــوﯾم ﮐــﮫ اﯾﺳــﺗﺎد ﺷــوﯾد اﻣــﺎ دﯾــدم ﻧﻣﯾﺗــواﻧم ‪ ....‬ﻣﺛــل اﯾﻧﮑــﮫ ﺣــرف زدن را ﺑﻠــد‬
‫ﻧﺑﺎﺷم‪!....‬‬
‫آﻧﮭﺎ در ﻣﻘﺎﺑل ﭼﺷﻣﺎن ﻣن رﻓﺗﻧد و ﯾﮑﺑﺎره ﻣﺣو ﺷدﻧد‪.....‬‬
‫*‬
‫وﻗﺗــﯽ از ﺧــواب ﺑﯾــدار ﺷــدم در ﯾــﮏ اﺗــﺎق ﺷــﻔﺎﺧﺎﻧﮫ روی ﺑﺳــﺗر اﻓﺗــﺎده ﺑــودم‪ ...‬ﭘــس از ﺑﺳــﺗﮫ‬
‫ﺷ ـدن ﭼﺷ ـمھﺎی ﯾ ـﮏ ﻋزﯾ ـزت‪ ،‬ﭼﻘ ـدر ﺑ ـﺎز ﮐ ـردن ﭼﺷ ـﻣﮭﺎ و دﯾ ـدن اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎی ﺑ ـﯽ وﻓ ـﺎ ﻣﯾﺗواﻧ ـد‬
‫ﮐﺷﻧده ﺑﺎﺷد‪ ....‬ﻣن اﯾن ﺣس را ﺧوب ﻣﯾﺷﻧﺎﺳم‪.‬‬
‫ﺳﮫ ﺳﺎﻋت از ﺑﯽ ھوش ﮐردن ﻣن ﮔذﺷﺗﮫ ﺑود‪...‬‬
‫آﻧﮭ ـﺎ راﺣ ـﯾﻠم را در اﯾ ـن ﺳ ـﮫ ﺳ ـﺎﻋت ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﻏﺳ ـل دھﻧ ـد‪ ،‬ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ ﮐﻔ ـن ﺑﭘوﺷ ـﺎﻧﻧد‪ ،‬ﺑ ـﯽ آﻧﮑ ـﮫ او‬
‫را ﺗﺷﯾﯾﻊ ﮐرده و ﺑر او ﻧﻣﺎز ﺑﺧواﻧﻧد‪ ،‬در ﯾﮏ ﻗﺑرﺳﺗﺎن ﮐوﭼﮏ دﻓن ﮐرده ﺑودﻧد‪!....‬‬
‫دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ھﻣﮫی آﻧﮭﺎ را ﺗﯾﮑﮫ ﭘﺎره ﮐﻧم‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﻧﮭﺎ ھﻣﮫ ﮐﺎرھﺎ را ﺧﺗم ﮐرده ﺑودﻧد‪!...‬‬
‫آﻧﮭ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﮔوﺷ ـزد ﮐردﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﺗ ـﺎ ﯾ ـﮏ ھﻔﺗ ـﮫ ﺑ ـﮫ آن ﻗﺑ ـر ﻧزدﯾ ـﮏ ﻧﺷ ـوم ﭼ ـون اﺣﺗﻣ ـﺎل اﺑ ـﺗﻼ ﺑ ـﮫ‬
‫وﯾروس اﺳت!‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه زھرآﮔﯾن ﺑراﯾﺷﺎن ﻓﮭﻣﺎﻧدم ﮐﮫ ﺑﮫ ھﯾﭻ ﮐدام ﺷﺎن ﻣرﺑوط ﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫*‬
‫ﮐﻧﺎر ﻗﺑر راﺣﯾل ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑودم‪ ...‬وﻟﯽ اﺷﮏ ﻧﻣﯾرﯾﺧﺗم‪.‬‬
‫ﭘﻠﮏ ھﺎی دردﻧﺎﮐﯽ ﻣﯾزدم و ﺑﮫ آن ﺧﺎک ھﺎی ﻧﻣدار و ﺧوﺷﺑو ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪....‬‬
‫در دﻟم ﻏوﻏﺎ ﺑود اﻣﺎ ظﺎھرم رازدار‪،‬‬
‫دﻟم آﺗش ﮔرﻓﺗﮫ ﺑود و ظﺎھرم در ﺳﮑوت‪...‬‬
‫ﻣﯾدﯾدم ﮐﮫ ﭼطور آرزوھﺎﯾم را ﮔور ﮐرده اﻧد‪...‬‬
‫آﯾﻧدهام را‪...‬‬
‫اﺣﺳﺎﺳم را‪...‬‬
‫ﻋﺷﻘم را‪...‬‬
‫ﻋﻣرم را‪....‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم ﮐﮫ راﺣﯾل را ﻏﺳل ﻧداده دﻓن ﮐردﻧد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧدا او را ﭘﺎک ﮐرده ﺑود ‪...‬‬
‫ﺧــدا او را از ھــر ﭼــﮫ ﺑــدی و زﺷــﺗﯽ در اﯾــن دﻧﯾــﺎ وﺟــود داﺷــت ﭘــﺎﮐش ﮐــرده‪ ،‬ﺧــﺎﮐش ﮐــرده‬
‫ﺑود‪...‬‬
‫ﭘﺎﮐﯽ و ﺗﻣﯾزی ﮐﮫ ﺧدا ﺑﮫ آدم ﻣﯾدھد‪ ،‬ھﯾﭻ آب و ھﯾﭻ ﺷوﯾﻧدهی ﻧﻣﯾدھد‪!...‬‬
‫*‬
‫رو در روی آﭘﺎرﺗﻣﺎن ﺷﻣﺎره »‪ «9‬اﯾﺳﺗﺎده ﺑودم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪258‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫آرزو ﮐــردم ﻣﺛــل روز اول آﻣــدﻧم راﺣﯾــل ﺑــﺎ ھﻣــﺎن دﺳــت ھــﺎی ﺧﻣﯾــری و ﭘﯾشﺑﻧــد ﭘــر آرد در‬
‫را ﺑراﯾم ﺑﺎز ﮐﻧد‪.....‬‬
‫اﻣﺎ دﯾﮕر راﺣﯾل آﻧﺟﺎ ﻧﺑود‪.....‬‬
‫ﮐﻠﯾد اﻧداﺧﺗم و وارد ﺷدم‪!....‬‬
‫ﺧﺎﻧﮫ؛ ﭘس از ﻣردن راﺣﯾل روح زده ﺷده ﺑود‪...‬‬
‫ﺳﮑوت دردﻧﺎک در ﻓﺿﺎی ﺧﺎﻧﮫ ﺣﺎﮐم ﺑود‪..‬‬
‫ﮔلھﺎ ﺑﯽ ﻧوازش دﺳﺗﺎن ظرﯾف راﺣﯾل ﭘژﻣرده ﺷده ﺑودﻧد و ھﻣﮫ ﺟﺎ را ﺧﺎک زده ﺑود‪...‬‬
‫وﻗﺗﯽ در ﮐف آن آﭘﺎرﺗﻣﺎن ﻗدم ﻣﯾزدم‪،‬‬
‫ﺣس ﻣﯾﮑردم ھﻣﮫی اﺳﺑﺎب ﺧﺎﻧﮫ ﺑﺎ ﺗﻧﻔر ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑﻧﻧد‪!...‬‬
‫از آن وﺳﺎﯾل ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪...‬‬
‫آﻧﮭﺎ ﻣرا ﻣﯾﺧوردﻧد‪....‬‬
‫ﻣوﺑل ﺳرخ رﻧﮓ اﻓﺳرده و ﮐﮭﻧﮫ ﺗر ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯽرﺳﯾد‪،‬‬
‫ﯾﺧﭼﺎل ﺻدای ﻋﺟﯾب از ﺧود ﺑﯾرون ﻣﯾﮑرد اﻧﮕﺎر ﮔرﯾﮫ ﻣﯾﮑرد ‪...‬‬
‫ﻗﺎﺷق ﭘﻧﺟﮫھﺎ ﺳرد ﺷده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫از ﻧل آﺷﭘزﺧﺎﻧﮫ‪ ،‬آب ﻣﯾﭼﮑﯾد ﮔوﯾﺎ ﮐﮫ اﺷﮏ ﻣﯾﭼﮑﯾد‪.‬‬
‫ﻣﯾز ﻏذاﺧوری و ﭼوﮐﯽھﺎﯾش ﻣﺎﺗم زده رھﺎ ﺷده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫آن ﮐﻠوﭼﮫھﺎی ﺳﺗﺎرهﯾﯽ دﺳت ﭘﺧت راﺣﯾل ﺳﺧت و ﺧﺷﮏ ﺷده ﺑودﻧد‪....‬‬
‫دﯾﮕر آن ﺧﺎﻧﮫ ﻣرا ﺟﺎ ﻧﻣﯾداد‪...‬‬
‫ﺣس ﻣﯾﮑردم ھﻣﮫی اﺳﺑﺎﺑش ﺑﺎ ﻣن دﻋوا ﻣﯾﮑﻧﻧد‪.‬‬
‫آﻧﮭــﺎ طﻠﺑﮑــﺎران از ﻣــن ﻣﯾﭘرﺳــﯾدﻧد‪ ،‬ﭼــرا ﺻــﺎﺣب ﺷــﺎن را ﺑــﺎ ﺧــودم ﻧﯾــﺎورده رھــﺎﯾش ﮐــرده‬
‫ﺑودم‪....‬؟‬
‫روی زﻣﯾن زاﻧو زدم و ھﻣﮫی اﯾن اﺳﺑﺎب ﺑﮫ ﻣن ﺑﮫ طرز وﺣﺷﺗﻧﺎﮐﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﻧد‪....‬‬
‫آرزو ﻣﯾﮑردم ﮐﺎش ﺑرم ﺑﯾرون و ﭼﻧد ﺳﺎﻋت ﺑﻌد ﮐﮫ ﺑرﮔردم راﺣﯾل در را ﺑروﯾم ﺑﺎز ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﮫ ﺑدون راﺣﯾل ﺑﮫ ﺟﮭﻧم ﻣﯾﻣﺎﻧﺳت‪!....‬‬
‫دﺳﺗﺎﻧم ﯾﺦ زده ﺑودﻧد و آن ھﺎ را در ﺟﯾﺑم ﻓروﮐردم‬
‫در واﻗــﻊ ﻣﯾﺧواﺳــﺗم ﺗﻌــﺎدﻟم را ﺑــﮫ ﻧﺣــوی ﺣﻔــظ ﮐــﻧم ﺗــﺎ روی زﻣــﯾن وﻟــو ﻧﺷــوم‪ .‬اﻣــﺎ دﺳــﺗم ﺑــﮫ‬
‫ﮐﺎﻏذی ﺑرﺧورد ﮐرد‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﻣﯾل آن را ﺑﯾرون آوردم و ﺑﺎ ﭼﺷﻣﺎن ﺗﺎر ﺑﮫ ﭘﯾش رو و ﭘﺷت ﺳر ﮐﺎﻏذ ﻧﮕﺎه ﮐردم‪....‬‬
‫ﭘﺷت ﮐﺎﻏذ ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده ﺑود‪:‬‬
‫» ‪«from: Raheel Aslani‬‬
‫»‪«To: Shahryaar Aslani‬‬

‫ ‬ ‫ ‪259‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧﺎﻣﮫی راﺣﯾل ﺑود‪!....‬‬

‫ﺑﺎ دﯾدﻧش ﭼﺷﻣﺎﻧم روﺷن ﺷد‪.‬‬
‫اﺣﺗﻣﺎﻻ ﭘرﺳﺗﺎر ھﻧﮕﺎم ﺑﯽ ھوﺷﯽ ﻣن آن را در ﺟﯾﺑم ﮔذاﺷﺗﮫ ﺑوده‪!....‬‬
‫ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﺎ دﻧﯾﺎی از اﻧدوه ﺑﺎز ﮐردم‪!....‬‬
‫در ﻧﺎﻣﮫ ﻧوﺷﺗﮫ ﺷده ﺑود‪.....‬‬
‫»ﺷﮭرﯾﺎررررر!‬
‫دﻟم ﻣﯾﺧواھد در ﭘﺳوﻧد اﺳﻣت ﮐﻠﻣﮫ »ﻋﺷﻘم« را اﺿﺎﻓﮫ ﮐﻧم‪...‬‬
‫ﭘس ﺣﺎﻻ اﯾﻧﮑﺎر را ﻣﯾﮑﻧم‪...‬‬
‫ﺷﮭرﯾﺎررر ﻋﺷﻘم!‬
‫ﻣﯾــداﻧم زﻣــﺎﻧﯽ ﮐــﮫ اﯾــن ﻧﺎﻣــﮫ را ﺑﺧــواﻧﯽ ﻣــن در اﯾــن دﻧﯾــﺎ ﻧﯾﺳــﺗم‪ !....‬ﭼــون ﺑــﮫ ﭘرﺳــﺗﺎرم ﮔﻔــﺗم‪:‬‬
‫»اﮔر ُﻣردم اﯾن ﻧﺎﻣﮫ را ﺑﮫ ھﻣﺳرم ﺑدھﯾد‪«!...‬‬
‫وﻟﯽ اﮔر زﻧده ﻣﺎﻧدم از ﺧوﺷﺑﺧﺗﯽ واﻓرم اﺳت‪...‬‬
‫دﻧﯾ ـﺎ ھﻣ ـﮫی ﻣ ـﺎ را ﻣﯾرﻧﺟﺎﻧ ـد و ﺑﻌ ـد راھ ـﯽ اﺑ ـدﯾت ﻣﯾﮑﻧ ـد‪ ....‬ﺗ ـو ﺑ ـراﯾم ﻣﯾﮕﻔﺗ ـﯽ ﮐ ـﮫ اﯾ ـن دﻧﯾ ـﺎ ﭘﻠ ـﯽ‬
‫ﺑرای رﺳﯾدن ﺑﮫ دﻧﯾﺎی واﻗﻌﯽ اﺳت‪...‬‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن از ﻣردﻧم ﻧﻣﯾﺗرﺳم و ﻧﮕران ﻧﯾﺳﺗم‪!...‬‬
‫زﻧدﮔﯽ ﻣن ﺑﮫ دو ﺑ ُﻌد ﺗﻘﺳﯾم ﺷده ﺑود‪ :‬ﺑ ُﻌد ﺑدونﺗو و ﺑ ُﻌد ﺑﺎﺗو ‪!....‬‬
‫ﻣ ـن ﺑﺧ ـش ﺑ ـﯽ ﺗ ـو را ﺑ ـﮫ ﺟﻣ ـﻊ زﻧ ـدﮔﯾم ﻧﻣﯾﺷ ـﻣﺎرم! ﭼ ـون ﻣ ـن ﻗﺑ ـل از ﺗ ـو ﻓﻘ ـط ﻧﻔ ـس ﻣﯾﮑﺷ ـﯾدم ﻧ ـﮫ‬
‫اﯾﻧﮑــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﮐــﻧم‪ .‬ﭘــس ﺑــﺎ اﯾــن ﺣﺳــﺎب ﻣــن ﭼﻧــد ﺳــﺎل ﻣﺣــدود زﻧــدﮔﯽ ﮐــردم ﺑــﺎﻗﯾش ﭘــوچ و‬
‫ﺑﯾﮭوده ﺑود‪!...‬‬
‫ﻣن در دﻧﯾﺎ ﺑﮭﺷت را دﯾدم ﭘس اﮔر در آن دﻧﯾﺎ ﺑﮭﺷﺗﯽ ھم ﻧﺻﯾﺑم ﻧﺑﺎﺷد ﺑراﯾم ﻣﮭم ﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﻣﯾدوارم در آن دﻧﯾﺎ ﻣن ھﻣﺳر ﺗو ﺑﺎﺷم‪.‬‬
‫ﻣن ﭘﯾش ﭘﺳرم ﻣﯾروم‪ !...‬ﭘﯾش ﺷﮭرﯾﺎرر دﯾﮕر ‪!...‬‬
‫او ﺑﯽ ﻗرار ﻣﻧﺗظر ﻣﺎدرش اﺳت‪.‬‬
‫دﻟــم ﻣﯾﺧواﺳــت ﭘــس از ﻣــرﮔم ﻣــرا در زادﮔــﺎھم در ﺷــﯾﮕل دﻓــن ﮐﻧــﯽ‪ .‬اﻣــﺎ ﻣﯾــداﻧم ﮐــﮫ ﭼﻧــﯾن‬
‫ﭼﯾزی ﻣﻣﮑن ﻧﯾﺳت‪...‬‬
‫ﺟﺳم ﻣن ﺑرای ھﻣﯾﺷﮫ در ﺳرزﻣﯾن ھﺎی ﺑﯾﮕﺎﻧﮫ ﻣﯾﻣﺎﻧد‪ .‬اﻣﺎ اﯾن ﮐﮫ ﻣﮭم ﻧﯾﺳت‪.....‬‬
‫روﺣم ﻣﮭم اﺳت ﮐﮫ ﺳرزﻣﯾﻧش را ﺧوب ﻣﯾﺷﻧﺎﺳم ‪!...‬‬
‫ﺳرزﻣﯾن ﺻﻔﺎ و ﭘر از ﻋﺷق‪ ...‬ﯾﻌﻧﯽ ﻗﻠب ﺗو‪!...‬‬

‫در اﯾن ﺷب ھﺎی آﺧر دﺧﺗر زﯾﺑﺎ و ﻣوطﻼﯾﯽ را ﺑﮫ ﺧواب ﻣﯾﺑﯾﻧم‪....‬‬

‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم ﺑﺎران ﺑﺎﺷد!‬
‫او ﺑﮫ ﻣن ﻣﯾﻔﮭﻣﺎﻧد ﮐﮫ ﭼﯾزھﺎی را ﺑﺎ ﺧود دارد ﮐﮫ ﺗو را ﺑﮫ ﺟﺎﻧﺑش ﻣﯾﮑﺷﺎﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪260‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﯾداﻧم ﮐﺎﯾﻧﺎت طوری ﺗﻧظﯾم ﻣﯾﮑﻧد ﮐﮫ ﺗو ﭘﯾش او ﺑرﮔردی‪....‬‬

‫اﮔر ﺻﺎدق ﺑﺎﺷم ھﻧوز ھم ﺑﮫ او ﺣﺳﺎدت ﻣﯾﮑﻧم‪!...‬‬
‫وﻟــﯽ ﻓﮑــر ﻣﯾﮑــﻧم دﯾﮕــر وﻗــﺗش رﺳــﯾده ﮐــﮫ اﻣﺗﺣــﺎن او ھــم ﺑــﮫ ﭘﺎﯾــﺎن ﺑرﺳــد و ﺳــﮭﻣش را از ﺗــو‬
‫ﺑﮕﯾرد‪!....‬‬
‫ﻣواظب دﺧﺗرﻣﺎن ﺑﺎش‪ ...‬ھﻣﺎﻧطور ﮐﮫ ﻣن ﻣواظب ﭘﺳرﻣﺎن ﺧواھم ﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫ﺗ ـو را ﺑ ـﮫ اﻧ ـدازهی زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ھ ـﺎی ھ ـر دو دﻧﯾ ـﺎ دوﺳ ـت دارم‪ ....‬و ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟم ﮐ ـﮫ اﯾ ـن ﺣ ـس ﺑ ـرای‬
‫ﺗو ھم ﻣﺗﻘﺎﺑل اﺳت‪«!....‬‬
‫راﺣﯾل ﺗو‬

‫***‬

‫ﺑ ـﺎران ﭘ ـس از ھدﯾ ـﮫ دادن رﻧﮕ ـﯾن ﮐﻣ ـﺎﻧﯽ ھﻔ ـت رﻧ ـﮓ و زﯾﺑ ـﺎ ﺑ ـر آﺳ ـﻣﺎن ﮐ ـﺎﻣﻼ ﻣﺗوﻗ ـف ﺷ ـد و‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕر آﻓﺗﺎب آرام آرام از ﭘﺷت اﺑر ھﺎ ﺧودش را ﺑﯾرون ﻣﯾﮑﺷﯾد ‪.‬‬
‫ﻓﮑر ﻣﯾﮑﻧم اﯾن ﺧﺻوﺻﯾت ﺑﺎرانھﺎ ﺑﺎﺷد‬
‫ﺣﺿورﺷﺎن طراوت اﺳت‪،‬‬
‫و ﻋدم ﺷﺎن رﻧﮕﯾن ﮐﻣﺎن!‬
‫ﺣﺗﯽ اﮔر رﻓﺗﮫ ﺑﺎﺷﻧد زﯾﺑﺎﯾﯽھﺎ را ﺑﮫ ﯾﺎدﮔﺎر ﻣﯾﮕذارﻧد‪.....‬‬
‫ﮔﯾﻼس ﻗﮭوه را روی ﻣﯾز ﮐﺎرم رھﺎ ﮐردم‬
‫و ﺑﮫ ﻧﻘﺷﮫی ﺗﻣﺎم ﺷدهام ﻧﮕﺎھﯽ ﻋﻣﯾق اﻧداﺧﺗم‪....‬‬
‫ﺑﺎ اﺗﻣﺎم اﯾن ﻧﻘﺷﮫ ﺑزرگﺗرﯾن آرزوی ﭘدرم ﺑرآورده ﻣﯾﺷد‪....‬‬
‫اﯾــن ﻧﻘﺷــﮫ ھﻣــﺎن ﻧﻘﺷــﮫی ﺷــﮭرﮐﯽ ﺑــود ﮐــﮫ ﭼﻧــد ﺳــﺎل ﭘــدرم و ﺑﮭــزاد روﯾــش ﮐــﺎر ﻣﯾﮑردﻧــد و‬
‫ﻣﻧﺗظر ﺗﮑﻣﯾل ﮐردن ﻣن ﺑودﻧد‪....‬‬
‫وﻟﯽ ﺣﺎﻻ در زﯾر ﻧظرم اﯾن ﻣﺣﺎل ﻧﯾز ﻣﻣﮑن ﺷده ﺑود‪!...‬‬
‫ﺑﺎز ﺷدن در اﺗﺎق ﺗوﺟﮭم را ﺑﮫ ﺧود ﺟﻠب ﮐرد‪...‬‬
‫دروازه ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﻧﯾﻣ ـﮫ‪ ،‬ﺑ ـﺎز ﺷ ـد و در اﺑﺗ ـدا ﭼﻧ ـد ﺣﻠﻘ ـﮫی ﻣ ـوی زرد ﭘدﯾ ـدار ﺷ ـد‪ ...‬و ﭘ ـس از‬
‫ﻟﺣظﮫی ﭼﺷم ھﺎی زﯾﺗوﻧﯽ ﺑﺎ اﺑروی ھﻼﻟﯽ‪...‬‬
‫او ﺑﺎران ﺑود‪....‬‬
‫ﺑــﺎران ﮔﻔــت‪ » :‬ﺷــﮭرﯾﺎرر ﻋزﯾــزم! ﻣﮭﻣــﺎن ھﺎﯾــت رﺳــﯾده اﻧــد‪ ...‬ﻣﻧﺗظــر ﺗــو ھﺳــﺗﻧد ! ﻧﻣﯾــﺎﯾﯽ‬
‫ﭘﺎﯾﯾن؟«‬
‫ھﻧوز ھم در ﺻﺣﺑت ھﺎﯾش ﻣﺣﺑت و اﺣﺗرام ﻧﺳﺑت ﺑﮫ ﻣن وﺟود داﺷت‪.‬‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺗﺑﺳم‪» :‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽ آﯾم!«‬

‫ ‬ ‫ ‪261‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎران ﻧﮕ ـﺎھﯽ ﺑ ـﮫ ﻋطﯾ ـﮫ ﮐ ـرده ﺑ ـﺎ ﺗردﯾ ـد ﮔﻔ ـت‪» :‬ﺑﺎﯾ ـد ﻟﺑﺎسھ ـﺎی ﻋطﯾ ـﮫ را ھ ـم ﻋ ـوض ﮐ ـﻧم‬
‫ﭘس ﻣﯾﺑرﻣش«‬
‫ﻣن ﺑﺎ ﺳر ﺗﺎﯾﯾد ﮐردم‪.‬‬
‫ﺑﺎران داﺧل آﻣد‪...‬‬
‫او ﻟﺑﺎس ﻻﺟوردی ﺟذاﺑﯽ ﺑﮫ ﺗن ﮐرده ﺑود و ﻣوھﺎی طﻼﯾﯽاش را ﺣﺎﻟت داده ﺑود‪.‬‬
‫او ﺑﺎ رﻧﮓﻟب اﻧﺎری ﺑﺎز ھم ﻣﺛل ﻣﺎه ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻋطﯾ ـﮫ رﻓﺗ ـﮫ و ﺑ ـﺎ دﺳ ـﺗﺎن ﻣ ـﺎﻧﯾﮑور ﺷ ـدهی زﯾﺑ ـﺎی ﺧ ـود او را ﺑﻐ ـل ﮔرﻓ ـت و از‬
‫اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷد‪.‬‬
‫ﺑﺎران ﭘس از ﻣرگ راﺣﯾل ﻣﺎدری ﻣﮭرﺑﺎن و ﻓداﮐﺎر ﺑرای ﻋطﯾﮫ ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ﻣــﺎدری ﮐــردن ﺑــﺎران ﺗــوأم ﺑــﺎ ﺗﺟرﺑــﮫ ﺑــود‪ ....‬ﭘــس ﻣﯾداﻧﺳــت ﭼﮕوﻧــﮫ ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﮐــودک رﻓﺗــﺎر‬
‫ﮐﻧد‪!....‬‬

‫وﻗﺗــﯽ ﺑــﮫ ﻣﮭﻣــﺎﻧﯽ ﮐــﮫ ﺑﮭــزاد ﺑــﮫ ﻣﻧﺎﺳــﺑت اﺗﻣــﺎم ﺷــﮭرک در ﺑﺎﻏﭼــﮫی ﺧﺎﻧــﮫ ﻣــﺎن ﺑرﮔــذار ﮐــرده‬
‫ﺑود رﻓﺗم‬
‫از آﻣﺎدﮔﯽ ھﺎی آن ﻣﮭﻣﺎﻧﯽ ﺧﯾﻠﯽ ﺧرﺳﻧد و ﺧوﺷﺣﺎل ﺷدم‪.‬‬
‫ﺑــﺎ ﺑــﺎرش ﺑــﺎران در دﻗــﺎﯾق ﻗﺑــل‪ ،‬ھﻣــﮫی ﻓﺿــﺎ ﭘــر از ﻋطــر و ﻣرطــوب ﺷــده ﺑــود و ھﻣــﮫی‬
‫ﺑرگھﺎ و ﮔلھﺎ ﺑﺎ ﺷﺑﻧم ھﺎی ﮐوﭼﮏ ﻣزﯾن ﺷده ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﮐورهی ﮐﮫ زﻏﺎل ھﺎﯾش در ﺣﺎل ﺗﺎزه ﺷدن ﺑودﻧد‪ ،‬در اﻧﺗظﺎر ﮐﺑﺎب ھﺎﯾش ﻧﺷﺳﺗﮫ ﺑود‪.‬‬
‫آن ﺳــو ﺗــر ﯾــﮏ ﻣﯾــز ﺑــﺎ روﮐــش ﺳــﻔﯾد ﭘــر از ﺑﺷــﻘﺎب ھــﺎی ﺣــﺎوی ﺷــﯾرﯾﻧﯽ و ﮐﯾــﮏ و ﮔــﯾﻼس‬
‫ھﺎی ﭼﺎی ﺑﺎ طﻌم ھﺎی ﻣﺧﺗﻠف ﻣوﺟود ﺑود‪....‬‬
‫در ﮐﻧﺎر ﻣﯾز ھﻣﮫی ﻣﮭﻣﺎﻧﺎن اﯾﺳﺗﺎده ﺑودﻧد و ﺧودﺷﺎن از ﺧود ﭘذﯾراﯾﯽ ﻣﯾﮑردﻧد‪...‬‬
‫ﺧﺎﻧوادهی ﻣن؛ )ﭘدر و ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺑﮭزاد و اﺣﺳﺎس(‬
‫ﺧﺎﻧوادهی ﺑﺎران؛ )ﭘدر و ﻣﺎدرش(‬
‫ﺧﺎﻧوادهی ﻧﺎﻣزد ﺑﮭزاد‪) ،‬ﭘدر و ﻣﺎدر‪ ،‬ﯾﮏ ﺧواھر و ﺧود ﺑﮭﺎر(‬
‫اﻟﯾﺎس و روﯾﺎ ﺑﺎ دو ﭘﺳرﺷﺎن‪،‬‬
‫و اﺳﺗﺎد آرزو و آرش ﺑﺎﺳﺗﺎن ﺷﻧﺎس ﺑﺎ ﯾﮏ ﭘﺳر و دﺧﺗرﺷﺎن‪......‬‬

‫ﻧزدﯾﮏ ﻣﮭﻣﺎﻧﺎن رﻓﺗﮫ و ﺑﺎ ھﻣﮫ اﺣوال ﭘرﺳﯽ ﮐردم‪...‬‬

‫ﺑــﮫ ﺧــﺎﻧوادهی ﻧــﺎﻣزد ﺑﮭــزاد از اﻧﺗﺧــﺎب ﮐــردن ﺑﮭــزاد ﺗﺑرﯾــﮏ ﮔﻔــﺗم و اطﻣﯾﻧــﺎن دادم ﺑﮭﺗــرﯾن‬
‫داﻣ ـﺎد ﺑراﯾﺷ ـﺎن ﻣﯾﺷ ـود‪ ....‬ﺑﮭ ـﺎر ﺑ ـﮫ ﺻ ـورت ﺑﮭ ـزاد ﭘ ـر از ﻋﺷ ـق ﻧﮕ ـﺎه ﮐ ـرد و ﺑﺎﻋ ـث ﺷ ـد ﺑﮭ ـزاد‬
‫ﺧﺟﺎﻟت ﮐﺷﯾده و ﺳرش را ﺧم ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﺑﮫ ﺧﺎﻟﮫ و ﺷوھر ﺧﺎﻟﮫام ﭼﯾزی ﺑﮫ ﮔﻔﺗن ﻧداﺷﺗم‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪262‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺑ ـرای آﻧﮭ ـﺎ اﺻ ـﻼ داﻣ ـﺎد ﺧ ـوﺑﯽ ﻧﺑ ـودم اﻣ ـﺎ اﻧﮕ ـﺎر آﻧﮭ ـﺎ ﺑ ـرای دل دﺧﺗرﺷ ـﺎن ھﻣﯾﺷ ـﮫ‬
‫از ﮔﻧﺎھﺎن ﻣن ﭼﺷم ﭘوﺷﯽ ﻣﯾﮑردﻧد‪ ...‬ﺑﮫ ﻧﺣوی ﮐﮫ اﺻﻼ ﺑﮫ روی ﺷﺎن ﻧﻣﯾﺎوردﻧد‪،‬‬
‫ﺧﺎﻟﮫام ﺻورﺗم را ﺑوﺳﯾد و ﺷوھرش ﻣرا در آﻏوش ﮔرﻓت‪.‬‬
‫ﺑـ ـﺎ آرش دﺳـ ـت دادم و او را ﺧـ ـوش آﻣـ ـد ﮔﻔـ ـﺗم‪ .‬او در ﺣﺎﻟﯾﮑـ ـﮫ ﮐﻧـ ـﺎر آرزو اﯾﺳـ ـﺗﺎد ﺑـ ـود ﮔﻔـ ـت‪:‬‬
‫»ﺧوﺷ ـﺣﺎﻟم ﮐ ـﮫ ﺑرﮔﺷ ـﺗﯽ ﺷ ـﮭرﯾﺎر! در ﺧ ـﺎرج اﻧﺳ ـﺎن ھوﯾ ـت ﻧ ـدارد‪ ...‬ھ ـر ﺷ ـﺧص ﺑ ـﮫ ﻧﺣ ـوی در‬
‫اﯾـن ﮐﺷـور ﻧﻘﺷـﯽ دارد‪ ،‬ﺣﺗـﯽ اﮔـر ﺑـﯽ ھﻧـر ﺗـرﯾن ﻓـرد روی زﻣـﯾن ﺑﺎﺷـد‪ !...‬ﮐﺷـور ﺑـﮫ ﺗـو ﻧﯾـﺎز‬
‫داﺷت ﺑﺎﯾد ﺑرﻣﯾﮕﺷﺗﯽ«‬
‫در ﺟــواب آرش ھــﯾﭻ ﭼﯾــزی ﻧﮕﻔــﺗم ﭼــون ﻣــن در ﺧــﺎرج از ﮐﺷ ـور ﭼﯾــزی داﺷــم ﮐــﮫ ﺑﯾﺷــﺗر از‬
‫ھوﯾت ﺑﮫ ﻣن ارزﺷﻣﻧد ﺑود‪.‬‬
‫اﺳــﺗﺎد آرزو ﺑــﺎ وﻗــﺎر و اﻋﺗﻣــﺎد ﺑــﮫ ﻧﻔــس ﺑــﺎﻻ در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ دﺧﺗــر و ﭘﺳــرش ﭼﺷــﻣﺎن ﺷــﺎن را ﺑــﮫ‬
‫ﺳــﻣت ﻣــن ھــﺎج واج ﺑــﺎﻻ ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑودﻧــد ﮔﻔــت‪» :‬روزی ﮐــﮫ ﺣﺎﻟــت ﺑــد ﺗــو را در داﻧﺷــﮕﺎه ﮐﺎﺑــل‬
‫دﯾدم ﺑراﯾت ﭼﻧد ﺣرﻓﯽ ﻣﺧﺗﺻر زدم‪ ....‬ﯾﺎدت ﮐﮫ ﻣﯾﺎﯾد‪.....‬؟«‬
‫ﻣن ﻟب ھﺎﯾم را ﺟﻣﻊ ﮐرده و آرام ﺑﺎ ﺳر ﺗﺎﯾﯾد ﮐردم‪.‬‬
‫آرزو ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﻣﯾـ ـداﻧم آن زﻣـ ـﺎن اھﻣﯾﺗـ ـﯽ ﻧـ ـدادی اﻣـ ـﺎ ﻣطﻣﯾـ ـﻧم ﭘـ ـس از ﭼﻧـ ـد ﺳـ ـﺎل ﺑـ ـﺎور ﺷـ ـﺎن‬
‫ﮐردی‪«.‬‬
‫ﻣن‪» :‬ﺑﻠﯽ اﺳﺗﺎد! ﺷﻣﺎ ﺣق ﺑﮫ ﺟﺎﻧب ﺑودﯾد‪«.‬‬
‫آرزو ﺳــرش را ﺑــﺎﻻ ﮔرﻓﺗــﮫ اداﻣــﮫ داد‪» :‬ھﻣــﮫ زﻧــدﮔﯽ ﺑــﮫ ھﻣــﺎن ﻋﺷــق اول ﺧــﺗم ﻧﻣﯾﺷــود‪ .‬اﻣــﺎ‬
‫اﺣﺳﺎس ﻗﺷﻧﮕﯽ اﺳت ﮐﮫ ھﻣﯾﺷﮫ ﺧﺎطرات آدم را ﺷﯾرﯾن ﻣﯾﮑﻧد‪.‬‬
‫ﻋﺷق ﺧﺗم ﻣﯾﺷود اﻣﺎ زﻧدﮔﯽ ﺑﺎز ھم اداﻣﮫ دارد‪«.‬‬
‫آرزو ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـرد ﭘ ـﯾش ﺑﯾﻧ ـﯽ اش ﺑ ـرای ﺳرﻧوﺷ ـت ﻣ ـن درﺳ ـت از آب درآﻣ ـده‪ ،‬ظ ـﺎھرا اﯾﻧط ـور‬
‫ﺑﮫ ﻧظر ﻣﯾرﺳﯾد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣن طوری دﯾﮕری ﻣﯽ اﻧدﯾﺷﯾدم‪.‬‬
‫ﺑرای ﻣن ﻋﺷق اول و آﺧر وﺟود ﻧداﺷت!‬
‫ﺑـرای ﻣـن ﺻـرف ﯾـﮏ ﻋﺷـق وﺟـود داﺷـت ﺑـﺎﻗﯽ ھﻣـﮫش ﻋـﺎدت ﺑـﮫ ﻣﮭـر ﺑـود‪ .‬ﭼـون اﻧﺳـﺎن ذاﺗـﺎ‬
‫ﻣوﺟود اﺣﺳﺎﺳﯽ اﺳت اﻣﺎ ﻋﺷق واﻗﻌﯽ ﻓﻘط ﯾﮑﺑﺎر اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺗد‪.‬‬
‫ھﻣﭼﻧــﯾن از ﻧظــر آرزو ﻋﺷــق اول ﺧــﺎطرات آدم را ﺷــﯾرﯾن ﻣﯾﮑﻧــد‪ .‬ﺣــدس ﻣﯾــزﻧم ﮐــﮫ آرزو از‬
‫ﯾ ـﺎدآوری روزھ ـﺎی ﻋﺷ ـﻘش ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ھﻧ ـوز ﺧوﺷ ـﺣﺎل ﻣﯾﺷ ـود اﻣ ـﺎ ﯾ ـﺎدآوری روزھ ـﺎی ﮐ ـﮫ ﻋﺎﺷ ـق‬
‫راﺣﯾل ﺑودم‪ ،‬ھﻣﯾﺷﮫ ﻣرا ﻣﯾﮑﺷد‪.‬‬
‫ﻋﻼوه از آن آرزو ﮔﻔت‪» :‬ﻋﺷق ﺧﺗم ﻣﯾﺷود اﻣﺎ زﻧدﮔﯽ اداﻣﮫ دارد«‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑـ ـﮫ ﻣـ ـن ﻓﮑـ ـر ﻣﯾﮑـ ـﻧم اﯾـ ـن زﻧـ ـدﮔﯽ اﺳـ ـت ﮐـ ـﮫ ﺧـ ـﺗم ﻣﯾﺷـ ـود اﻣـ ـﺎ ﻋﺷـ ـق ھﻧـ ـوز اداﻣـ ـﮫ‬
‫دارد‪!......‬‬

‫ ‬ ‫ ‪263‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت اﻟﯾ ـﺎس آﻣ ـدم او ﮐ ـﮫ اﺿ ـﺎﻓﮫ وزن زﯾ ـﺎد ﮔرﻓﺗ ـﮫ و در ﺻ ـدد ﭼ ـﺎق ﺷ ـدن ﺑ ـود ﻣ ـرا ﺳ ـﺧت‬
‫در آﻏــوش ﮔرﻓــت و ﮔﻔــت‪ » :‬ﺧﯾﻠــﯽ ازت دﻟﺧــور ھﺳــﺗم‪ .‬اﯾــن ھﻣــﮫ وﻗــت ﮐــﮫ در ﻟﻧــدن ﺑــودی‬
‫ﺣﺗﯽ ﯾﮑﺑﺎر ھم ﺑﮫ دوﺳﺗت ﺗﻣﺎس ﻧﮕرﻓﺗﯽ ‪«!...‬‬
‫ﻣ ـن ﺑ ـﺎ ﺳ ـراﻓﮑﻧدﮔﯽ ﮔﻔ ـﺗم‪» :‬ﻣﯾداﻧﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﭘ ـس از رﻓﺗ ـﻧم از دﺳ ـﺗم ﻋﺻ ـﺑﺎﻧﯽ اﺳ ـﺗﯽ ﭘ ـس ﻧﺧواﺳ ـﺗم‬
‫ﺣرف ﺑزﻧم ﭼون ﺑﺎ ﻧدﯾدﻧم زودﺗر ﻣرا ﻣﯾﺑﺧﺷﯾدی‪«!...‬‬
‫اﻟﯾــﺎس ﻣردﻣــﮏ ﭼﺷــﻣش را طــوری ﺑــﺎﻻ ﮔرﻓــت ﮐــﮫ اﻧﮕــﺎر اﺑروھــﺎﯾش را ﺗﻣﺎﺷــﺎ ﻣﯾﮑــرد ﺑﻌــد‬
‫ﮔﻔت‪» :‬اﺻﻼ‪!....‬‬
‫ﻣــن دوﺳــت ﺗــو ھﺳ ـﺗم ھﻣﯾﺷــﮫ ﺗﺻــﻣﯾم ھــﺎی ﺗــو ﺑــﮫ ﻣــن ﻣﺣﺗ ـرم اﺳ ـت‪ .‬ﺗﮑﻠﯾــف ﻣــن اﯾﻧﺳ ـت ﮐــﮫ‬
‫ھﻣﯾﺷﮫ ﺑﮫ دردت ﺑﺧورم اﻣﺎ ھﯾﭼﮕﺎه ﺣق ﻧدارم ﺑرای زﻧدﮔﯽ ﺧﺻوﺻﯽ ﺗو دﺧﺎﻟت ﮐﻧم‪«.‬‬
‫اﻟﯾــﺎس را ﺑــﺎر دﯾﮕــر در آﻏــوش ﮔرﻓﺗــﮫ ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺗــو ﺑــرای ﻣــن ﺑﯾﺷــﺗر از ﯾــﮏ دوﺳــت ﺧــدﻣت‬
‫ﮐردی ﺑرادر‪«!...‬‬
‫ﺑﻌد ﺻورﺗم را ﺑﮫ ﺳﻣت روﯾﺎ ﮔرﻓﺗم‪.‬‬
‫او ﺑــرای اوﻟــﯾن ﺑــﺎر ﻣﻘــداری از ﻣوھــﺎﯾش را ﮐــﮫ ﺑــﮫ رﻧــﮓ ﺧرﻣــﺎی ﻋــرب ﺑــود از زﯾــر ﭼــﺎدر‬
‫رھﺎ ﮐرده ﺑود‪.‬‬
‫او ﺑـﺎ اﯾـن ﮐـﺎر ﻣﺛـل دﺧﺗرھـﺎی ﺟـوان و زﯾﺑـﺎ ﺑـﮫ ﻧظـر ﻣﯾرﺳـﯾد ﻧـﮫ ﻣـﺎدری ﮐـﮫ دو ﭘﺳـر ﺷـوخ اش‬
‫از داﻣﻧش ﻣﺣﮑم ﻣﯾﮕرﻓﺗﻧد ‪....‬‬
‫ﺑــﮫ روﯾــﺎ ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﺧــوش آﻣــدی! دﯾــر وﻗــت ﺑــود ﮐــﮫ ﻧدﯾــده ﺑودﻣــت‪ ...‬دﻟــم ﺑراﯾــت ﺗﻧــﮓ ﺷــده‬
‫ﺑود‪«.....‬‬
‫روﯾــﺎ طــوری ﺑــﮫ ﺣــرف ھــﺎﯾم ﮔــوش ﻣﯾــداد ﮐــﮫ ﮔوﯾــﺎ ﮐﻠﻣــﮫ ﺑــﮫ ﮐﻠﻣــﮫی آﻧﮭــﺎ را ﺳــﺑﮏ ﺳــﻧﮕﯾن‬
‫ﻣﯾﮑرد و ﻣﯾﺧواﺳت وزن آﻧﮭﺎ را ﺑداﻧد‪.‬‬
‫او ﮔﻔت‪» :‬اﯾن ﺣس ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺗﻘﺎﺑل اﺳت ﺷﮭرﯾﺎر!‬
‫وﻟــﯽ آن زﻣــﺎن ﺣــﺎل ﺧــوﺑﯽ ﻧداﺷــﺗم ﭘــس اﯾﻧطــور ﻣﻧﺎﺳــب دﯾــدم‪ .‬اﻣــﺎ ﺣــﺎﻻ ﺧﯾﻠــﯽ از دﯾــدﻧت‬
‫ﺧوﺷﺣﺎﻟم‪«...‬‬
‫ﻣــن ﭘﺳــر ﮐوﭼــﮏ روﯾــﺎ را ﺑﻐــل ﮔرﻓﺗــﮫ ﺑوﺳــﯾدم و ﺑﻌــد ﮔﻔــﺗم‪» :‬ﭼﻘــدر ﺑــﮫ اﻟﯾــﺎس ﺷــﺑﺎھت دارد‬
‫ﻣﺛل او ﺷوخ و ﺑﻼ اﺳت‪«!...‬‬
‫اﻟﯾ ـﺎس ﺧﻧ ـدهی ﺑﻠﻧ ـدی ﮐ ـرده ﮔﻔ ـت‪» :‬ھﻧ ـوز اﯾﻧﺟ ـﺎ آرام اﺳ ـت‪ .‬ﻣﯾﺷ ـرﻣد! ﻧﻣﯾ ـداﻧﯽ ﺧﺎﻧ ـﮫ را ﺑ ـﮫ آﺗ ـش‬
‫ﮐﺷﯾده ‪«...‬‬
‫ﻣن ھـم ﮔﻔﺗـﮫ ھـﺎی اﻟﯾـﺎس را ﺗﺎﯾﯾـد ﮐـرده ﮔﻔـﺗم ‪» :‬اﻟﺑﺗـﮫ اﻟﺑﺗـﮫ ﻣﯽﺗـواﻧم ﺣـدس ﺑـزﻧم ﻧﯾـﺎز ﻧﯾﺳـت ﮐـﮫ‬
‫ﺗوﺿﯾﺢ ﺑدی‪«!...‬‬
‫روﯾﺎ ﺑﮫ آﻣدن ﺑﺎران از دور ﺧﯾره ﺷد‪.....‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﺑ ـﺎ زﯾﺑ ـﺎﯾﯽ ﺗﻣ ـﺎم در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﻋطﯾ ـﮫ در ﺑﻐﻠ ـش و دو ﻗوﻟوھ ـﺎ در دو ﺳ ـﻣﺗش ﺑودﻧ ـد ﺑ ـﮫ ﺟﺎﻧ ـب‬
‫ﻣﺎ ﻣﯽ آﻣد‪!...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪264‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫روﯾــﺎ ﻧﮕــﺎھﯽ ﺣﺳــرت ﺑــﺎری ﺑــﮫ ﺑــﺎران ﮐــرده و ﺑــﮫ ﻣــن آرام ﮔﻔــت‪» :‬آﻧﮭــﺎی ﮐــﮫ ﺗــو را دارﻧــد‬
‫ﺧوﺷﺑﺧﺗﻧد‪«!....‬‬
‫ﻣــﻧم ﺑــﮫ ﺳــﻣت اﻟﯾــﺎس ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﭘﺳــرش ﻣﺷــﻐول ﺻــﺣﺑت ﺑــود‪ ،‬اﺷــﺎره ﮐــرده و ﺑــﮫ روﯾــﺎ ﮔﻔــﺗم‪:‬‬
‫»آﻧﮭﺎی ﮐﮫ ﺗو را ھم دارﻧد ﺧوﺷﺑﺧﺗﻧد‪«!...‬‬
‫روﯾـ ـﺎ آب دھـ ـﺎﻧش را ﺑـ ـﮫ ﺳـ ـﺧﺗﯽ ﻗـ ـورت داد و ﻓﻘـ ـط ﺑـ ـﮫ ﻣـ ـن ﻧﮕـ ـﺎه ﮐـ ـرد‪ .‬ﺑﻌـ ـد ﮔﻔـ ـت‪» :‬ﭘـ ـس‬
‫ﺧوﺷﺑﺧﺗﯽ ﺧودم ﭼﯽ؟«‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﭼرا ﻣﮕر اﻟﯾﺎس را دوﺳت ﻧداری؟«‬
‫روﯾ ـﺎ ﮔﻔ ـت‪» :‬دوﺳ ـﺗش ﮐ ـﮫ دارم‪ ،‬وﻟ ـﯽ ﻋﺎﺷ ـﻘش ﻧﯾﺳ ـﺗم‪ !... .‬دوﺳ ـت داﺷ ـﺗن ﺑ ـﺎ ﻋﺷ ـق ﺧﯾﻠ ـﯽ ﻓ ـرق‬
‫دارد‪«.‬‬
‫از ﻏﻠظت اﯾن ﺣرف‪ ،‬ﺑرای ﻟﺣظﮫی ﻣن و روﯾﺎ ﺑﮫ ھم ﺧﯾره ﻣﺎﻧدﯾم‪.....‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــﮫ ﺟﻣــﻊ ﻣــﺎ ﭘﯾوﺳــت و ﭘــدرم ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺻــدا ﺗوﺟــﮫ ھﻣــﮫ را ﺑــﮫ ﺧــود ﺟﻠــب ﮐــرده ﮔﻔــت‪:‬‬
‫»ﺧ ـوب ﺷ ـد ھﻣ ـﮫ آﻣدﯾ ـد‪ !...‬ﻣﮭﻣ ـﺎﻧﯽ اﻣﺷ ـب ﺑ ـرای ﺑ ـرآورده ﺷ ـدن ﺑزرگﺗ ـرﯾن آرزوﯾ ـم ﺑرﮔ ـزار‬
‫ﺷده اﺳت و ھﻣﮫ ﺗﺎن ﺧوش آﻣدﯾد‪!....‬‬
‫ﺷـ ـﮭرﯾﺎر ﺑﻼﻓﺎﺻـ ـﻠﮫ ﭘـ ـس از ﺑرﮔﺷـ ـﺗش ﺑـ ـﺎﻻﺧره آن ﺷـ ـﮭرک را ﺑـ ـﮫ اﺗﻣـ ـﺎم رﺳـ ـﺎﻧد و ﺑـ ـﮫ زودی‬
‫آرزوی ﻣن در ﮐﺎﺑل اﺟرا ﺧواھد ﺷد!«‬
‫ھﻣﮫ از ﺑﺎﺑت ﻣﮭﻣﺎﻧﯽ ﺗﺷﮑر ﮐرده و ﺑﮫ ﭘدرم ﺗﺑرﯾﮏ ﮔﻔﺗﻧد‪.‬‬
‫ﭘدر و ﻣﺎدرم ﺑﺎزھم ﺑرق اﻣﯾد در ﭼﺷﻣﮭﺎﯾﺷﺎن ﻣﯾدرﺧﺷﯾد‪.‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم اﺷ ـﮑش ﺟ ـﺎری ﺷ ـده ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣوﺟودﯾ ـت ﭘﺳ ـرم ﻏﻧﯾﻣ ـت روزﮔ ـﺎر اﺳ ـت‪ .‬ﻧﺑ ـودش اﯾ ـن ﺧﺎﻧ ـﮫ‬
‫را روح زده ﮐرده ﺑود و ﺑﺎ ﺑرﮔﺷﺗش اﯾن ﺧﺎﻧﮫ زﻧده ﺷد«‬
‫ھﻣــﮫ آھــﯽ از ﺗــﮫ دل ﮐﺷــﯾدﻧد و ﺧﺷــوی ﺑﮭــزاد دﺳــت ﻣــﺎدرم را ﺑــﮫ ﮔرﻣــﯽ ﻓﺷــرد‪ .‬ﮔوﯾــﺎ در‬
‫دردش ﺷرﯾﮏ ﺑﺎﺷد‪.‬‬
‫ﺑ ـﺎران ھﻣ ـﺎﻧطور ﮐ ـﮫ ﻋطﯾ ـﮫ را در آﻏ ـوش داﺷ ـت ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﮫی ﻣﮭﻣ ـﺎن ھ ـﺎ ﺧ ـوش آﻣ ـد ﮔﻔ ـت و آﻣ ـد‬
‫ﮐﻧﺎر ﻣن اﯾﺳﺗﺎد‪...‬‬
‫دوﻗوﻟو ھﺎ ﺑﮫ ﺳﻣت ﻣن دوﯾدﻧد‪...‬‬
‫دو ﭘﺳر ﺑﺎ ﻗد ھﺎی ﯾﮑﺳﺎن اﻣﺎ ظﺎھر ﻣﺗﻔﺎوت ‪....‬‬
‫ﯾﮑﯽ از آﻧﮭﺎ ﭼﺷم ھﺎی آﺑﯽ و ﻣوھﺎی ﻗﮭوهﯾﯽ داﺷت‪.....‬‬
‫و ﯾﮑــﯽ دﯾﮕــر ﺷــﺎن ﻣوھــﺎی زرد و ﭼﺷــم ھــﺎی زﯾﺗــوﻧﯽ‪ ...‬اﯾــن ﯾﮑــﯽ ﺧﯾﻠــﯽ ﺑــﮫ ﺑــﺎران ﺷــﺑﺎھت‬
‫داﺷت‪...‬‬
‫ﺧودم را ﺧم ﮐردم و دﺳﺗﺎﻧم را ﺑﺎز ﮐردم‪ .‬دوﻗوﻟو ھﺎ ﺑﮫ آﻏوﺷم آﻣدﻧد‪....‬‬
‫ﺑـﺎران رو ﺑـﮫ دوﻗوﻟـو ھـﺎ ﮐـرده ﮔﻔـت‪» :‬ﭘـدر ﺗـﺎن را اذﯾـت ﻧﮑﻧﯾـد ‪ !....‬ﺑرﯾـد ﺑـﺎ ھـم ﺳـن و ﺳـﺎﻻن‬
‫ﺗﺎن ﺑﺎزی ﮐﻧﯾد«‬
‫و ﺑﮫ ﭘﺳران اﻟﯾﺎس اﺷﺎره ﮐرد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪265‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫دوﻗوﻟو ھﺎ ﺧﻧده ﮐﻧﺎن دوﯾدﻧد و ﺑﺎ ﭘﺳر ھﺎی اﻟﯾﺎس و آرش ﻣﻠﺣق ﺷدﻧد‪.‬‬

‫ﭘ ـس از ﻣ ـرگ راﺣﯾ ـل دﯾﮕ ـر دﻟ ـم ﻧﻣﯾﺧواﺳ ـت ﺑ ـﮫ ﮐﺎﺑ ـل ﺑرﮔ ـردم‪ ...‬ﭼ ـون ﻗﺑ ـر راﺣﯾ ـل آﻧﺟ ـﺎ ﺑ ـود و‬
‫ﻣن ﭼطور ﻣﯾﺗواﻧﺳﺗم او را رھﺎ ﮐﻧم‪.‬‬
‫ﻣﺎهھــﺎ ﺑــﺎ ﻋطﯾــﮫ در آﻧﺟــﺎ ﻣﺎﻧــدم‪ .‬ﺧــودم ازش ﻣواظﺑــت ﻣﯾﮑــردم‪ .‬ﭼﻧــدﯾن ﮐﺗــﺎب و دهھــﺎ ﻣﻘﺎﻟــﮫی‬
‫ﻋﻠﻣ ـﯽ ﻣواظﺑ ـت و ﺗرﺑﯾ ـت ﮐ ـودک ﻣطﺎﻟﻌ ـﮫ ﮐ ـردم‪ .‬ﺗ ـﺎ ﺑﺎﺷ ـد در ﻗﺳ ـﻣت ﻧﮕﮭ ـداری ﻋطﯾ ـﮫ ﮐوﺗ ـﺎھﯽ‬
‫ﻧﮑرده ﺑﺎﺷم ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧوادهام از ﻣرگ راﺣﯾل ﺧﺑر ﺷدﻧد و ﺧﯾﻠﯽ اﺻرار ﺑﮫ ﺑرﮔﺷﺗم ﻣﯾﮑردﻧد‪....‬‬
‫اﻣﺎ ﻣن ﻧﻣﯾﺧواﺳﺗم ﮐﮫ ﺑرﮔردم و ﻣدام ﻣﯾﮕﻔﺗم در ﮐﺎﺑل دﻟﯾﻠﯽ ﻧدارم ﮐﮫ ﺑرﮔردم‪.....‬‬
‫اﻣ ـﺎ آﻧﮭ ـﺎ ﭼﻧ ـﺎن دﻻﯾ ـل ﻗ ـوی را ﺑ ـراﯾم ﻧﺷ ـﺎن دادﻧ ـد ﮐ ـﮫ ﺣﺗ ـﯽ دﯾﮕ ـر ﻟﺣظ ـﮫﯾﯽ ﻧﻣﯾﺗواﻧﺳ ـﺗم در ﻟﻧ ـدن‬
‫ﺑﻣﺎﻧم‪....‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﺑ ـرای اوﻟ ـﯾن ﺑ ـﺎر ﭘﺷ ـت اﺳ ـﮑﺎﯾپ دو ﭘﺳ ـر ﮐوﭼ ـﮏ را ﻧﺷ ـﺎن داده و آﻧﮭ ـﺎ را ﺑ ـﮫ ﻣ ـن ﻧﺳ ـﺑت‬
‫دادﻧد‪ ،‬از دﯾدن ﺷﺎن ھﻣﺎن ﻟﺣظﮫ و آﻧﺎ ً ﺑﮫ ﮔرﯾﮫ اﻓﺗﺎدم‪....‬‬
‫*‬
‫ﺑﮫ ﺑﺎران ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردم‪...‬‬
‫او در ﺣﺎﻟﯾﮑ ـﮫ ﮐﻧ ـﺎر ﻣ ـن اﯾﺳ ـﺗﺎده ﺑ ـود ﺑ ـﺎ ﻣژﮔ ـﺎن ﺑ ـﯽ ﻗ ـرار ﺑ ـﮫ ﻣﮭﻣﺎﻧ ـﺎن ﻧﮕ ـﺎه ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ ﻣﺑ ـﺎدا‬
‫ﭼﯾزی ﮐﻣﺑود داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﻧد‪....‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕر ﺑﺎران ﮐﺳﯽ ﺑود ﮐﮫ ﺗﻌﻠقاش ﺑﮫ ﻣن‪ ،‬ﺑﯾﺷﺗر از ھر آدﻣﯽ دﯾﮕری ﺑود ‪...‬‬
‫او ﻣﺎدر دو ﻓرزﻧدم ﺑود‪!......‬‬
‫زﻣﺎﻧﯾﮑــﮫ ﺑــﺎران ﻣﯾﺧواﺳــت ﺑــﺎ دﻧﯾــﺎی از اﺣﺳــﺎس و ﺷــور ﺑــﺎرداری اش را ﺑــراﯾم ﺧﺑــر دھــد ﺑــﺎ‬
‫ﺣرﻓــﯽ ﮐــﮫ ﺑــﮫ او زده ﺑــودم زﺑــﺎﻧش از ﮐــﺎر اﻓﺗــﺎده ﺑــود‪» :‬دﯾﮕــر ﺑرﻧﻣﯾﮕــردم‪ !...‬ﻣــن راﺣﯾــل را‬
‫ﭘﯾدا ﮐردم و ﺑﺎ او ﻣﯾﻣﺎﻧم‪«!....‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﻣــن ﺑــﺎ ھــﯾﭻ اﺳــﺗرس و ﻧﮕراﻧــﯽ در ﻟﻧــدن ﺑــﺎ ﻋﺷــﻘم ﺑﻣــﺎﻧم او ﺑزرگﺗــرﯾن‬
‫ﻗرﺑﺎﻧﯽ زﻧدﮔﯽاش را ﻣﺣﺗﻣل ﺷده ﺑود‪!...‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﻣﯾداﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ رﺳ ـﯾدن ﺑ ـﮫ ﻋﺷ ـق ﭼﻘ ـدر ﻣﯾﺗواﻧ ـد ﻟ ـذت ﺑﺧ ـش ﺑﺎﺷ ـد ﭘ ـس ﮔذاﺷ ـت ﻣ ـن راﺣ ـت‬
‫اﯾــن ﺣــس را ﺑــﺎ ﻋﺷــﻘم ﺗﺟرﺑــﮫ ﮐــﻧم اﻣــﺎ ﺧــودش ﺑــﺎ دﻧﯾــﺎی از درد و رﻧــﺞ ﻓرزﻧــدان ﻣــرا در‬
‫ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ ﺗﻧﮭﺎ ﺑود ﺑﮫ دﻧﯾﺎ آورد‪!...‬‬
‫ﺑ ـﺎران ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـرد ﭘ ـس از ﻓرﯾ ـب ﻣ ـن اﯾ ـن ﺟ ـزای اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺧ ـدا ﺑ ـرای اﻣﺗﺣ ـﺎن او ﻣﮭﯾ ـﺎ ﮐ ـرده‬
‫اﺳت‪ .‬ﭘس آن را ﭘذﯾرﻓت‪.‬‬
‫ﺑــﺎران ﺑــﮫ ﻋﻧــوان ﯾــﮏ زن ﻣﺳــﻠﻣﺎن در ﻧﺑــود ﺷــوھرش از ﺧﺎﻧــﮫ‪ ،‬ﻓرزﻧــدان و ﻧــﺎﻣوس ﺷــوھرش‬
‫ﻧﮕﮭداری ﮐرد‪.‬‬
‫و ھﯾﭼﮕﺎه اﺟﺎزه ﻧداد ﻣردی دﯾﮕر وارد زﻧدﮔﯽ اش ﺷود‪....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪266‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﺎران اﻟﮕوی ھﻣﮫی زﻧﺎن ﻋﺎﺷق اﺳت‪!....‬‬

‫*‬
‫ﺧــواھرم اﺣﺳــﺎس ﮐــﮫ ﺣــﺎﻻ دﯾﮕــر ﯾــﮏ دﺧﺗــر ﺑــﺎﻟﻎ و زﯾﺑــﺎ ﺷــده ﺑــود وﺳــﺎﯾل رﺳــﺎﻣﯽاش را ﺑــﺎ‬
‫ﯾ ـﮏ ﺗﺧﺗ ـﮫ ﭼ ـوب و ﮐﺎﻏ ـذھﺎی ﺳ ـﻔﯾد آورد و در وﺳ ـط ﺑﺎﻏﭼ ـﮫ ﮔذاﺷ ـت‪ .‬ﺑﻌ ـد ﺑ ـﮫ ﺳ ـﻣت ﻣ ـﺎ آﻣ ـده و‬
‫ﺑﺎ ﺻدای ﺑﻠﻧد ﮔﻔت‪» :‬ھﻣﮫ در ﮐﻧﺎر ھم ﺑﺎﯾﺳﺗﯾد ﮐﮫ ﻣﯾﺧواھم اﯾن ﻟﺣظﮫ را رﺳﺎﻣﯽ ﮐﻧم‪«!...‬‬
‫ﻣ ـﺎدرم ﮔﻔ ـت‪» :‬رﺳ ـﺎﻣﯽ ﮐﻧ ـﯽ‪...‬؟ ﻣ ـﺎ ﺑﺎﯾ ـد ﭼﻧ ـد ﺳ ـﺎﻋت ﺑﺎﯾﺳ ـﺗﯾم ﮐ ـﮫ ﺗ ـو رﺳ ـﺎﻣﯽ ﮐﻧ ـﯽ؟ ﺑﮭﺗ ـر اﺳ ـت‬
‫ﻋﮑس ﺑﮕﯾری ‪«!...‬‬
‫اﺣﺳ ـﺎس ﺑ ـﺎ ﺣﺎﻟ ـت ﺟﺎﻧﺑداراﻧ ـﮫ و ﻧ ـﺎز ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـﺎدر‪ !....‬ﻣ ـن ﯾ ـﮏ رﺳ ـﺎم ﻗ ـوی ﺷ ـدهام ﻓﻘ ـط در ده‬
‫دﻗﯾﻘــﮫ ﺗﻣــﺎﻣﯽ اﯾــن ﻓﺿــﺎ را ﻣﯾﮑﺷــم‪ .‬در ﺿــﻣن اﯾــن ﻋﮑــس ﮔــرﻓﺗن دﯾﮕــر ﺧﯾﻠــﯽ ﺧﺳــﺗﮫ ﮐﻧﻧــده و‬
‫ﺗﮑراری ﺷده اﺳت‪ ...‬ھﻣﮫ ﻋﮑس ﻣﯾﮕﯾرﻧد ﭼرا ﯾﮏ ﮐﺎر ﺟدﯾد ﻧﮑﻧﯾم‪...‬؟«‬
‫آرش ﺑﺎﺳ ـﺗﺎن ﺷ ـﻧﺎس و اﺳ ـﺗﺎد آرزو ﺑ ـﮫ اﺣﺳ ـﺎس ﺣ ـق دادﻧ ـد و ﺑ ـﮫ اﯾ ـن ﺗرﺗﯾ ـب ﻣ ـﺎ ھﻣ ـﮫ ﮐﻧ ـﺎر ھ ـم‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣﯾــز ﭘــر از ﺷــﯾرﯾﻧﯽ و ﭼــﺎی ﭘــﯾش روی ﻣــﺎ و درﺧﺗــﺎن ﮐــﺎج و ﺳــرو در ﭘﺷــت ﺳــر‬
‫ﻣﺎ ﻣوﺟود ﺑود ﺑﺎ زﯾﺑﺎﯾﯽ ﺗﻣﺎم‪ ،‬ﻣﻧﺗظر رﺳﺎﻣﯽ اﺣﺳﺎس ﻣﺎﻧدﯾم‪....‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﺳﺎل دوم ﺗﺣﺻﯾﻠش در داﻧﺷﮑدهی ھﻧر ھﺎی زﯾﺑﺎی داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل ﺑود ‪....‬‬
‫او در آﻧﺟــﺎ ھﻧــر رﺳــﺎﻣﯽ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷــﯽ و ﺧطــﺎطﯽ را ﺑــﮫ ﺷــﮑل ﻋﺟﯾــب ﻓراﮔرﻓﺗــﮫ ﺑــود و ﮐــﺎرش‬
‫ﻓوقاﻟﻌﺎده ﺑود‪.‬‬
‫در ﺗﻣــ ـﺎم اﯾــ ـن دوﺳــ ـﺎل ﮐــ ـﮫ او ﺑــ ـﮫ داﻧﺷــ ـﮑدهی ھﻧــ ـر ﻣﯾرﻓــ ـت و ﺑــ ـﯽ ﺧﯾــ ـﺎل از ھﯾﭼﺳــ ـﺗﺎن‬
‫ﻣﯾﮕذﺷت‪...‬ﺷــﺎﯾد ﺣــدس ﻧﻣﯾــزد ﮐــﮫ ﺑــرادرش در ﭘﺷــت داﻧﺷــﮑدهی او در ﮐﻧــﺎر آن ﻧﯾﻣﮑــت ﺳــﺑز‬
‫رﻧﮓ ﭼﻘدر ﺧﺎطره دارد‪!...‬‬

‫ﻣـــن در ﺣﺎﻟﯾﮑـــﮫ دوﻗوﻟـــو ھـــﺎﯾم ﺑـــﮫ دو طـــرﻓم اﯾﺳـــﺗﺎد ﺑودﻧـــد و ﺑـــﺎران درﮐﻧـــﺎرم و ﻋطﯾـــﮫ در‬
‫آﻏوﺷش ﺑود‪ ،‬ﺑﮫ اﺣﺳﺎس ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﯾم ﮐﮫ او ﺑﺗواﻧد راﺣت رﺳﺎﻣﯽ اش را ﺗﻣﺎم ﮐﻧد‪....‬‬
‫ﺑــﺎ ﮐﻣــﯽ ﮐﻠﻧﺟــﺎر و ﺧــوددرﮔﯾری ﺳــواﻟﯽ ﮐــﮫ ﻣــدتھﺎ ﺑــود در ذھــﻧم ﻣﯾﮕﺷــت و ﺟــرات ﻧداﺷــﺗم‬
‫ﺑﭘرﺳـم از ﺑـﺎران ﭘرﺳـﯾدم‪» :‬ﭼطـور ﻣﯾﺗـواﻧﯽ ﺑـﺎ اﯾـن ھﻣـﮫ ﺣـوادث ﺑـﺎز ھـم ﮐﻧـﺎر ﻣـن ﺑﻣـﺎﻧﯽ و ﺑـﯽ‬
‫آﻧﮑﮫ ﻓراﻣوﺷم ﮐﻧﯽ دوﺳﺗم داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯽ‪...‬؟«‬
‫ﺑــﺎران اﻧﮕــﺎر اﻧﺗظــﺎر ﭼﻧــﯾن ﺣرﻓــﯽ از ﻣــن را ﻧداﺷــت او ﻧﻔﺳــﯽ دردﻧــﺎک ﮐﺷــﯾد و ﺑــﯽ آﻧﮑــﮫ ﺑــﮫ‬
‫ﻣن ﻧﮕﺎه ﮐﻧد ﮔﻔت‪» :‬زن ﻋﺷﻘﯽ را ﮐﮫ ﺑراﯾش ﮔرﯾﮫ ﮐرده ﺑﺎﺷد‪ ،‬ﻓراﻣوش ﻧﻣﯾﮑﻧد‪«.‬‬
‫اﯾن ﺣرف درد ﻗﻠﺑم را اﻓزاﯾش داد‪...‬‬
‫ﺑــﺎران درد ﻣــرا ﺣــس ﮐــرده ﮔﻔــت‪ » :‬وﻗﺗــﯽ ﺗﻧﮭــﺎ دﺧﺗــر ﺧﺎﻟــﮫی ﮐوﭼــﮏات ﺑــودم و ﺗــو در اوج‬
‫ﺟــواﻧﯽات ﺑــودی‪ ،‬ﻣﯾداﻧﺳــﺗم ﮐــﮫ ﺑــﺎ ﺑﺳــﯾﺎر زﯾﺑﺎروﯾــﺎن ﻣﻘﺎﺑــل ﻣﯾﺷــوی‪ ....‬و ھﻣــﮫی آﻧﮭــﺎ ھﻣﺎﻧﻧــد‬
‫ﻣن ﻧﺧواھﻧد ﺑود‪!..‬‬
‫ﭼون ﻣن ﺗﻧﮭﺎ ﮐﺳﯽ ھﺳﺗم ﮐﮫ دو ﭼﯾز را ﺧوب ﻣﯾﻔﮭﻣﯾد!‬

‫ ‬ ‫ ‪267‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﯾﮑﯽ ﺧواﻧدن ﺷﻌر‪،‬‬

‫و ﯾﮑﯽ ﺧواﻧدن ﭼﺷﻣﺎن ﺗو‪«!....‬‬

‫ﺑ ـﺎران ﻣﺎﺳ ـﺗری اش را در ﻣوﻻﻧ ـﺎ ﺷﻧﺎﺳ ـﯽ اﺧ ـذ ﮐ ـرده ﺑ ـود ‪ .‬ﺣ ـﺎﻻ ﯾ ـﮏ ﺷ ـﺎﻋر و ﻧوﯾﺳ ـﻧده ﭼﯾ ـره‬
‫دﺳت اﺳت‪.‬‬
‫او ھﻣﭼﻧﺎن اﺳﺗﺎد ﺻﻧف ھﺎی ﻣﺛﻧوی ﺧواﻧﯾﺳت‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺑرای ﻋﻼﻗﮫ ﻣﻧدان ﭘﺎﻧزده ﺳﺎل ﺑﮫ ﭘﺎﯾﯾن‪.‬‬
‫و اﺣﺳــﺎس ﺑــرای اﯾﻧﮑــﮫ ﺣﺳــﺎدﺗم را ﺑراﻧﮕﯾــزد ﮔﻔﺗــﮫ ﺑــود ﻣــرد ھــﺎی ﺟــوان ﺑــﮫ ﺻــﻧف ﺑــﺎران‬
‫ﻣﯾﺎﯾﻧد‪.‬‬
‫او ﭼﻧدﯾن رﻣﺎن و ﯾﮏ ﮐﺗﺎب ﭘر از ﺷﻌر ﺑﮫ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎی رﻣ ـﺎﻧش را ﻣﯾﺧواﻧ ـدی ھﯾﭼﮑ ـدام از ﺷﺧﺻ ـﯾت ھ ـﺎی ﻋﺎﺷ ـق در داﺳ ـﺗﺎن ﺑ ـﮫ ھ ـم‬
‫ﻧﻣﯾرﺳ ـﯾدﻧد‪ .‬ﺑ ـﺎران ط ـوری ﺗﻧظ ـﯾم ﻣﯾﮑ ـرد ﮐ ـﮫ ﻋﺎﺷ ـقھﺎ ﺑ ـﮫ ھ ـم ﻧرﺳ ـﻧد ﭼ ـون ﺧ ـودش ﻓﮑ ـر ﻣﯾﮑ ـرد‬
‫دﯾﮕر ﺑﮫ ﺷﮭرﯾﺎر ﻧﻣﯾرﺳد‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﭘس از ﺑرﮔﺷﺗم ﺑﮫ زﻧدﮔﯾش دﯾﮕر ﺷﺎﯾد ﻧﺣوهی رﻣﺎن ﻧوﯾﺳﯽ اش ﻓرق ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﮐﺗﺎب اﺷﻌﺎرش ﺑﮫ ﻧﺎم »در ﻓراق ﺷﮭرﯾﺎر « ﺑود‪.‬‬
‫اﺷﻌﺎرش ﺷﻌر ﻧو ﻓﺎرﺳﯽ و ﭘر از رﻧﺞ ﺗﻧﮭﺎﯾﯽ ﺑود‪...‬‬
‫ﭘر از درد ﺟداﯾﯽ‬
‫و ﻓرﯾﺎدی از ﺳﮑوت ﺑود‪«.‬‬
‫ﺑ ـﺎران اداﻣ ـﮫ داده ﮔﻔ ـت‪» :‬ﻣ ـن دوﺳ ـﺗت داﺷ ـﺗم اﻣ ـﺎ ﮔذاﺷ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺑ ـری! ﭼ ـون آن ﻣوﻗ ـﻊ آدم زﻧ ـدﮔﯽ‬
‫ﻣن ﻧﺑودی‪.‬‬
‫ﻣﯾداﻧﺳﺗم اﮔر ﺧدا اراده ﮐﻧد آدم زﻧدﮔﯽ ﻣن ﻣﯾﺷوی ﭘس اﻣﯾدوار ﻣﺎﻧدم‪«!...‬‬
‫ﻣوﻻﻧــﺎ ھرﻗــدر ﺑــﮫ ﺷــﻣس ﻋــذر ﮐــرد ﮐــﮫ ﺑﻣــﺎن اﻣــﺎ ﺷــﻣس رﻓــت‪ !....‬دﯾﮕــر ﻣوﻻﻧــﺎ از ﺷــﻣس‬
‫ﻧﺧواﺳت ﮐﮫ ﺑﯾﺎﯾد‪ !...‬ﻣوﻻﻧﺎ از ﺧدا ﺧواﺳت ﮐﮫ ﺷﻣس را ﺑﮫ او ﺑرﮔرداﻧد‪....‬‬
‫ﻣ ـن ھ ـم دﯾﮕ ـر از ﺗ ـو ﻧﺧواﺳ ـﺗم ﺑ ـل از ﺧ ـدا ﺧواﺳ ـﺗم ﮐ ـﮫ ﺗ ـو را ﺑ ـراﯾم ﺑ ـﮫ ﻧﺣ ـوی ﺑﺎزﮔرداﻧ ـد‪ .‬ﺣ ـﺎﻻ‬
‫ﮐﮫ آﻣدی ﭼطور ﻣﯾﭘرﺳﯽ ﮐﮫ ﭼرا ﻓراﻣوﺷت ﻧﮑردم‪...‬؟‬
‫ﺧﯾﻠ ـﯽ ط ـول ﻧﮑﺷ ـﯾد‪ .‬اﮔ ـر ﻻزم ﻣﯾﺷ ـد ﺗ ـﺎ اﺑ ـد ﻣﻧﺗظ ـرت ﻣﯾﻣﺎﻧ ـدم‪ .‬آﻧﻘ ـدر ھ ـم ﮐ ـﮫ ﻣﯾﮕوﯾﻧ ـد اﻧﺗظ ـﺎر‬
‫ﭼﯾزی ﺑدی ﻧﯾﺳت! روزﻧﮫی اﻣﯾدﯾﺳت در ﻧﺎاﻣﯾدی ﻣطﻠق‪.‬‬
‫ﻣن اﻧﺗظﺎری را ﮐﮫ ﭘﺎﯾﺎﻧش وﺻﺎل ﺑﺎﺷد را دوﺳت دارم‪«.‬‬
‫ﺑﻌ ـد ﺑ ـﺎ آھ ـﯽ ﻋﻣﯾ ـق ﮐ ـﮫ ﻣﻐ ـز اﺳ ـﺗﺧوان را ﻣﯾﺳ ـوزاﻧد ﮔﻔ ـت‪ » :‬ﺧﯾﻠ ـﯽ ﺗ ـﻼش ﮐ ـردم ﮐ ـﮫ اول ﺗ ـو‬
‫ﺑﺎﺷم‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﺷد‪...‬‬
‫اﻣﺎ آﻣﺎدهام ﮐﮫ آﺧر ﺗو ﺑﺎﺷم ‪«!.....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪268‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫از ﺣــرﻓش ﺗﻌﺟــب ﮐــردم ﺣــدس ﻧﻣﯾــزدم اﯾــن ﺑــﺎران ﺑﺎﺷــد‪ .‬ﺻــورﺗم را ﺑــﮫ ﺟﺎﻧــب ﺑــﺎران ﮔرﻓﺗــﮫ‬
‫ﮔﻔﺗم‪» :‬ﺗو ﺑﮫ آﺧر ﺑودن ﻗﺎﻧﻌﯽ‪....‬؟«‬
‫او ھم ﺑﮫ ﻣن ﻧﮕﺎه ﮐرده ﮔﻔت‪» :‬ﻣوﻻﻧﺎ ﻣﯽﮔوﯾد‪....‬‬
‫داﻧﯽ ﮐﮫ ﺣروف ﻋﺷق را ﻣﻌﻧﺎ ﭼﯾﺳت؟‬
‫ﻋﯾن ﻋﺎﺑد و ﺷﯾن ﺷﺎﮐر و ﻗﺎف اﺳت و ﻗﺎﻧﻊ‬
‫اﮔ ـر ﻋﺷ ـق واﻗﻌ ـﯽ ﺑﺎﺷ ـد اﻧﺳ ـﺎن ﺑ ـﮫ ھ ـر ﭼﯾ ـز ﻋﺎﺑ ـد و ﺷ ـﺎﮐر و ﻗ ـﺎﻧﻊ ﻣﯾﺷ ـود ‪ !...‬ﻓ ـرق ﻧﻣﯾﮑﻧ ـد اول‬
‫ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ آﺧر ‪« !...‬‬
‫ﺑﺎران ﺑﺎ ﮔﻔﺗن اﯾن اﻟﻔﺎظ ﻣرا در ھم ﮐوﺑﯾد‪.‬‬

‫ھﻣـــﺎن ﻟﺣظـــﮫ ﻓﮭﻣﯾـــدم زﻧـــﯽ را ﮐـــﮫ ﺷـــﻌر ﻣﯾﻔﮭﻣـــد‪ ،‬ﻧﻣﯾﺗـــواﻧﯽ ﺑـــﮫ ﺷـــﯾوهی ﻣﻌﻣـــوﻟﯽ دوﺳـــت‬
‫ﺑداری‪!...‬‬
‫آﻧﮭﺎ ﻣﺗﻔﺎوﺗﻧد‪!.....‬‬
‫رﺳــﺎﻣﯽ اﺣﺳــﺎس ﺗﻣــﺎم ﺷــد و ﭘــس از ﻧﻣﺎﯾــﺎن ﮐــردﻧش ﺑــﮫ ﻣﮭﻣﺎﻧــﺎن ﺑــﺎ طوﻓــﺎﻧﯽ از ﺗﺷــوﯾق و‬
‫ﺗﺣﺳﯾن ﻣﻘﺎﺑل ﺷد‪.‬‬
‫او در ده دﻗﯾﻘﮫ ﺑﮭﺗرﯾن رﺳﺎﻣﯽ ﮐﮫ ﻣﻣﮑن ﺑود را اﻧﺟﺎم داده ﺑود‪.‬‬
‫رﺳﺎﻣﯾﮑﮫ در آن ھﻣﮫ ﺑﮫ روﺑرو اﻣﺎ ﻣن و ﺑﺎران ﺑﮫ ھﻣدﯾﮕر ﻧﮕﺎه ﻣﯾﮑردﯾم‪!.....‬‬
‫***‬
‫از ﻣﯾ ـﺎن ﻟﺑ ـﺎس ھ ـﺎﯾم‪ ،‬ﯾ ـﮏ ﯾﺧ ـن ﻗ ـﺎق ﺑ ـﮫ رﻧ ـﮓ آﺳ ـﻣﺎن و ﭘطﻠ ـون طوﺳ ـﯽ رﻧ ـﮓ اﻧﺗﺧ ـﺎب ﮐ ـرده و‬
‫ﺑﮫ ﺑر ﺗن ام ﮐردم ‪...‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﺧــودم را در آﯾﯾﻧــﮫ ﻧﮕــﺎه ﻣﯾﮑــردم ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﻣــرد ﻗدﺑﻠﻧــد و ﻻﻏــر در آﺳــﺗﺎﻧﮫی ﺳــﯽ ﺳــﺎﻟﮕﯽ‬
‫ﻣﻘﺎﺑل ﺑودم‪....‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ ﻣوھــﺎﯾش ﺑــﮫ اﺻــﻼح ﻧﯾــﺎز دارد‪ ،‬ﺳــﮫ ﺗــﺎر از رﯾﺷــش ﺳــﻔﯾد ﺷــده و ﭼﺷــم ھــﺎﯾش از‬
‫اﻧدوه زﯾﺎد ﻓرورﻓﺗﮫ ﺑودﻧد‪....‬‬
‫اﯾن ﻣرد ﻣن ﺑودم ‪...‬‬
‫ﻧﮫ ﭘﺳر ﺑﯾﺳت ﺳﺎﻟﮫی داﻧﺷﮕﺎھﯽ ﺑل؛ وارث ﻣرگ ﻋزﯾزش و ﭘدر ﺳﮫ ﻓرزﻧد‪....‬‬
‫از ﻋﻣﺎرت ﺧﺎرج ﺷده و ﺑﮫ ﺳﻣت ﮔﺎراج ﻣوﺗرم رﻓﺗم‪...‬‬
‫ھدﯾﮫی ﭘدرم ھﻧوز آﻧﺟﺎ ﺑود‪....‬‬
‫وﻗﺗــﯽ ﺑــرای دواھــﺎی راﺣﯾــل ﺧواﺳــﺗم ﻣــوﺗرم را ﺑﻔروﺷــم ﭘــدرم از ﭘــول ﺧــودش ﺑــراﯾم ﻓرﺳــﺗﺎده‬
‫ﺑود و ﻧﺧواﺳت ﻣوﺗری را ﮐﮫ ﻋﺎﺷﻘش ﺑودم را ﺑﻔروﺷد‪...‬‬
‫او ﺣﺗﯽ در زﻣﺎن ﻗﮭرش ﻣرا دوﺳت ﻣﯾداﺷت و ﺑﮫ ﻓﮑرم ﺑود‪.‬‬
‫ﻣوﺗرم آﻧﺟﺎ ﺑﺎ ھﻣﺎن ﺟﻼﯾش و زﯾﺑﺎﯾﯽ ﻣﻧﺗظر ﻣن ﺑود‪.‬‬
‫ﺳوار ﺷدم و ﺣرﮐت ﮐردم‪...‬‬

‫ ‬ ‫ ‪269‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫رادﯾو را روﺷن ﮐردم‪.‬‬

‫ﺑــﺎ ﭘﯾﭼﯾــده ﺷــدن آواز ﻧوﯾــد ﺻــﺎﺑرﭘور در ﻓﺿــﺎی ﻣــوﺗر ﻣورﯾﺎﻧــﮫ ھــﺎی ﻧــﺎﻣرﻋﯽ ﺷــروع ﺑــﮫ‬
‫ﺟوﯾدن ﺣﺟرات ﺑدﻧم ﮐردﻧد‪...‬‬
‫»دﯾﺷب ﺻﻧﻣﺎ ﻏرق ﺧﯾﺎﻟت ﺷده ﺑود‪«....‬‬
‫ﺑﻌﺿﯽ آھﻧﮓ ھﺎ آدم را وﯾران ﻣﯾﮑﻧﻧد‪....‬‬
‫»ﺑﯽ ﺣد ﺑﮫ ﺧدا ﻣﺣو ﺟﻣﺎﻟت ﺷده ﺑودم‪«....‬‬
‫اﺣﺳﺎس ﺻدای اﯾن ھﻧرﻣﻧد اﺣﺳﺎﺳﺎت ﻣرا ﺑﮫ ﭼﺎﻟش ﮐﺷﯾده و ﺟرﯾﺣﮫ دار ﻣﯾﮑرد‪.‬‬
‫اﺷﻌﺎر او ﻣرا ﻧﺎﺧودآﮔﺎه ﺑﮫ ﯾﺎد راﺣﯾل ﻣﯽ اﻧداﺧت‪.‬‬
‫در ﺗﻣﺎم آھﻧﮓ ھﺎی او ﻣن راﺣﯾل را ﻣﯾدﯾدم‪.‬‬
‫دﻟ ـم ﻣﯾﺧواﺳ ـت ھﻣ ـﮫی آھﻧ ـﮓ ھ ـﺎی اﯾ ـن ھﻧرﻣﻧ ـد را ﺟﻣ ـﻊ ﮐ ـرده و ﭘ ـﯾش ﺧ ـود ﻧﮕﮭ ـدارم ﺗ ـﺎ ﻏﯾ ـر‬
‫ﻣن دﯾﮕر ھﯾﭻ ﮐﺳﯽ ﻧﺗواﻧد ﺑﺷﻧود‪.‬‬
‫ھﻣــﺎن ﮐــﺎری ﮐــﮫ ﺑــﺎ آﭘﺎرﺗﻣــﺎن ﺷــﻣﺎرهی »‪ «9‬اﻧﺟــﺎم دادم‪ .‬ﭘــس از ﺑرﮔﺷــﺗم ﺑــﮫ ﮐﺎﺑــل ﻓــورا آن‬
‫آﭘﺎرﺗﻣﺎن را ﺧرﯾدم‪.‬‬
‫دﯾﮕر اﺟﺎزه ﻧدادم ﭘس از راﺣﯾل ﮐﺳﯽ آﻧﺟﺎ زﻧدﮔﯽ ﮐﻧد‪.‬‬
‫آﺛﺎر اﻧﮕﺷت راﺣﯾل روی ھﻣﮫی وﺳﺎﯾل و در و دﯾوار آﻧﺟﺎ داﯾﻣﯽ ﻣﯾﻣﺎﻧد‪.‬‬
‫ﺧﺎطرات ﻋﺷق ﭘﯾﭼﯾده و اﻓﺳوﻧﮕر ﻣﺎ ﺑﺎﯾد در آﻧﺟﺎ ﺑرای ھﻣﯾﺷﮫ ﻣﯾﻣﺎﻧد‪......‬‬
‫*‬
‫وﻗﺗﯽ از ﺳرک ھﺎی ﺷﮭر ﻣﯾﮕذﺷﺗم ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻣﺛل ﺳﺎﺑق ﺑود‪...‬‬
‫ھﯾﭻﺗﻐﯾﯾری در ﮐﺎﺑل ﭘدﯾدار ﻧﺑود‪....‬‬
‫ﻣردم راه ﻣﯾرﻓﺗﻧد ‪..‬‬
‫ﻣوﺗر ھﺎ ﺣرﮐت ﻣﯾﮑردﻧد‪...‬‬
‫ازدﺣﺎم وﺳﯾﻊ ﺑود‪.....‬‬
‫ﻓروﺷﻧده ھﺎ در ﮐﻧﺎر ﺳرک ﻓرﯾﺎد ﻣﯾزدﻧد ‪...‬‬
‫ﻣوﺗر ھﺎی ﺗوﻧس ﻣﻧﺗظر ﭘر ﺷدن ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﻣردم ﺑﮫ روال ﻋﺎدی ھﻧوز زﻧدﮔﯽ ﻣﯾﮑردﻧد‪...‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ زﻧدﮔﯽ ﻣن دﯾﮕر روال ﻋﺎدی ﻧداﺷت‪....‬‬
‫ﺳﺎﻋﺗﯽ ﺑﻌد ﺧودم را ﻣﻘﺎﺑل داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل دﯾدم‪...‬‬
‫ﻧﺎﺧودآﮔ ـﺎه آﻧﺟ ـﺎ آﻣ ـده ﺑ ـودم‪ ،‬از ﺑ ـس ﺑ ـﮫ ھﻣ ـﯾن ﺳ ـﻣت ﺑ ـﺎ ﻣ ـوﺗرم آﻣ ـده ﺑ ـودم‪ ....‬ﺷ ـﺎﯾد ھ ـم راﺣﯾ ـل‬
‫ﻣرا آﻧﺟﺎ ﮐﺷﺎﻧده ﺑود‪.‬‬
‫وارد ﺷدم‪....‬‬
‫داﻧﺷﮕﺎه ﮐوﭼﮑﺗر ﻣﻌﻠوم ﻣﯾﺷد ‪ ...‬ﺷﺎﯾد ھم دﯾد ﻣن وﺳﯾﻊ ﺗر ﺷده ﺑود‪....‬‬
‫ھﻣﮫ ﺟﺎ ﭘر از درﺧﺗﺎن وﺣﺷﯽ ﺑﻠﻧد و ھﻣﯾﺷﮫ ﺳﺑز ﺑودﻧد‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪270‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ھﻧوز ھم زﯾﺑﺎ ﺑود اﻣﺎ ﭘر از درد ‪.....‬‬

‫از داﻧﺷﮑده ھﺎی ﻣﺗﻔﺎوت ﮔذﺷﺗم !‬
‫از داﻧﺷﮑدهی ﺧودم ﮔذﺷﺗم ‪...‬‬
‫از داﻧﺷــ ـﮑده ھــ ـﺎی رواﻧﺷﻧﺎﺳــ ـﯽ‪ ،‬ادﺑﯾــ ـﺎت‪ ،‬ﺳــ ـﺎﯾﻧس‪ ،‬زراﻋــ ـت‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌــ ـﮫ ﺷﻧﺎﺳــ ـﯽ و‪ ...‬ھﻣــ ـﮫ‬
‫ﮔذﺷﺗم‪.....‬‬
‫ﻣدﺗﯽ ﻣﻘﺎﺑل داﻧﺷﮑدهی ﺣﻘوق و ﻋﻠوم ﺳﯾﺎﺳﯽ ﻣﺎﻧدم‪....‬‬
‫ﺑــرای ﺷــﺎدی روح ﻗرﺑﺎﻧﯾــﺎن اﯾــن داﻧﺷــﮑده ﻋﻠﯽاﻟﺧﺻــوص ﺑــرای روح »اﺣﻣــد راھــد« ﮐــﮫ در‬
‫ﺣﻣﻠــﮫی ﺷورﺷــﯾﺎن ﺟﮭﺎﻟــت ﮐﺷــﺗﮫ ﺷــده ﺑــود ﺑــﺎ ﭼﺷــﻣﺎن و زﺑــﺎن ﺑﺳــﺗﮫ اﻣــﺎ از درون ﻗﻠــﺑم دﻋــﺎ‬
‫ﮐردم‪.....‬‬
‫اﺣﻣــد راھــد در ﺳــﺎل آﺧــر ﺗﺣﺻــﯾﻠﯽ ﻣــن وارد داﻧﺷــﮕﺎه ﺷــده ﺑــود و در ھﻣــﺎن اﺑﺗــدا ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد‬
‫ﻋﺟﯾﺑش ﺟﺎﯾﮕﺎه واﻻ در دل ھﻣﮫ ﺳﺎﺧﺗﮫ ﺑود‪....‬‬
‫اﻣﺎ اﮐﻧون او ظﺎھرا ﻣرده ﺑود و ﻣن زﻧده ﺑودم‪.‬‬
‫در ﺣﺎﻟﯾﮑﮫ او در ﻗﻠوب ھﻣﮫ زﻧده ﺑود و اﯾن ﻣن ﺑودم ﮐﮫ ﻣرده ﺑودم‪.....‬‬

‫ﺑﮫ داﻧﺷﮑدهی ھﻧر ھﺎی زﯾﺑﺎ رﺳﯾدم!‬

‫ﭘﺎھـﺎﯾم ﻣـرا ﺑـﮫ ﭘﺷـت داﻧﺷـﮑده ﻣﯾﮑﺷـﺎﻧد اﻣـﺎ ﻓﮑـر ﻣﯾﮑـﻧم اﯾـن ﭘﺎھـﺎی ﻣـن ﻧﺑـود ﮐـﮫ ﻣﯾرﻓـت اﯾـن دل‬
‫ﻣن ﺑود ﮐﮫ ﭘﺎھﺎﯾم را ﺑﮫ آن ﺳﻣت ﺳوق ﻣﯾداد‪....‬‬
‫آﻧﺟﺎ واﻗﻌﺎ ﺑﮫ ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﻣﺑدل ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫دﯾﮕر ھﯾﭻ ﭼﯾز ﻧﺑود‪...‬‬
‫ﺣﺗﯽ آن ﻧﯾﻣﮑت ﺳﺑز رﻧﮓ ھم ﻧﺑود ‪...‬‬
‫ھﻣﮫ ﺟﺎ ﺧﺷﮏ ﺷده ﺑود ‪.‬‬
‫آﻧﺟﺎ ﺑﯾﺎﺑﺎن و ﺻﺣرا ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫اﻧﮕﺎر ھﻣﮫی ﻣﺗﻌﻠﻘﺎت آﻧﺟﺎ ﻣﯾداﻧﺳﺗﻧد ﮐﮫ دﯾﮕر راﺣﯾل ﻧﯾﺳت‪!.....‬‬
‫ﻟب ھﺎی ﺑﯽ رﻧﮕم را ﺑﺎ زﺑﺎﻧم ﺗر ﮐرده و ﭘﻠﮑﯽ زدم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎز ﮐردن دوﺑﺎرهی ﭼﺷﻣم‪ ،‬ھﻣﮫ ﭼﯾز ﻣﺛل ﻗﺑل ﺷده ﺑود‪.‬‬
‫ھﯾﭼﺳﺗﺎن ﺳﺑز ﺑود‪....‬‬
‫ﺑرگ ھﺎی درﺧﺗﺎن در اھﺗزاز ﺑودﻧد‪...‬‬
‫ﻧﯾﻣﮑت ﺳﺑز رﻧﮓ وﺟود داﺷت!‬
‫و راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﻟﺑﺧﻧــد ﻣﻠــﯾﺢ در ﺣﺎﻟﯾﮑــﮫ روی آن ﻧﺷﺳــﺗﮫ و ﻣوھــﺎﯾش را ﺑــﺎد در ھــوا ﻣﯾرﻗﺻــﺎﻧد ﺑــﮫ‬
‫ﺳﻣت ﻣن ﺑﺎی ﺑﺎی ﻣﯾﮑرد‪.....‬‬
‫ﮐﯽ ﻣﯾﮕﻔت راﺣﯾل ﻣرده اﺳت‪.....‬؟‬
‫ﻣن او را در ھﻣﮫ ﺟﺎ ﻣﯾﺑﯾﻧم‪!....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪271‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺑﮫ درﺧت ھﺎ و ﺑرگ ھﺎ و آﯾﯾﻧﮫ ھﺎ‪....‬‬

‫ﻧﻣﯾداﻧم اﻣﺎ‪ ،‬ﮐﮫ او ﻣرا دﻧﺑﺎل ﻣﯾﮑﻧد‪،‬‬
‫ﯾﺎ ﻣن او را‪....‬‬

‫ﻣوﻻﻧﺎ ﻣﯽﮔوﯾد‪:‬‬
‫از ھﻣﮫ دور ﻣﯾﺷوم‪.....‬‬
‫ﻧﻘطﮫی ﮐور ﻣﯾﺷوم ‪....‬‬
‫زﻧده ﺑﮫ ﮔور ﻣﯾﺷوم‪....‬‬
‫ﺑﺎز ﻣﻘﺎﺑﻠم ﺗوﯾﯽ‪!....‬‬

‫ﭼﮫ ﮐﺳﯽ ﻣﯾﮕوﯾد راﺣﯾل ﻣرده اﺳت‪....‬؟‬

‫اﮔر دﯾداری ھم ﻧﺑﺎﺷد‬
‫ﺣﺗﯽ اﮔر ﻟﻣﺳﯽ ھم ﻧﺑﺎﺷد‬
‫ﺑﯽ دﻟﯾل ﺑرای ﺑﻌﺿﯽ ھﺎ ھﻣﯾﺷﮫ ﺟﺎﯾﯽ در دل ھﺎﯾﻣﺎن اﺳت‪.‬‬
‫راﺣﯾل زﻧده اﺳت‪...‬‬
‫او در ﺗﻣﺎم ﻣن ﺟﺎ دارد‪!....‬‬
‫او در ھﻣﮫی اﺟزای ﺑدﻧم ﻧﻔس ﻣﯾﮑﺷد‪!....‬‬

‫ﭘﺎﯾﺎن‬

‫ ‬ ‫ ‪272‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫******‬
‫‪#‬ﺳﺧن_آﺧر‬
‫ﻣدت ھﺎ ﺑود ﮐﮫ ﻣﯾﺧواﺳﺗم ﭼﯾزی ﺑﻧوﯾﺳم!‬
‫اﺻﻼ ﻗﺻد ﻧوﺷﺗن رﻣﺎن را ﻧداﺷﺗم اﻣﺎ دﻟم ﻣﯾﺧواﺳت ﻓﻘط ﺑﻧوﯾﺳم‪!....‬‬
‫ﺟرات ﻧﻣﯾﮑردم‪ ....‬ﺣﻘﯾﻘﺗﺎ ﻣﯾﺗرﺳﯾدم‪....‬‬
‫ﺑرای ھﻣﯾن ﻣدت ھﺎ ﻓراﻣوﺷش ﮐردم‪......‬‬
‫ﻓﻘط ﺑﮫ ﺧواﻧدن ﮐﺗﺎب ﮐﮫ ﺑزرگﺗرﯾن اﻋﺗﯾﺎدم اﺳت اﮐﺗﻔﺎ ﮐردم‪.‬‬
‫ﺗﺎ اﯾﻧﮑﮫ روزی دﻟﺗﻧﮕﯽ ھﺎﯾم آﻧﻘدر ﻏﺎﻟب ﺷدﻧد ﮐﮫ ﻗﻠم ﺑﮫ دﺳﺗم دادﻧد‪...‬‬
‫وﻗﺗ ـﯽ ﮐﺗ ـﺎﺑﯽ را از ﯾ ـﮏ ﻧوﯾﺳ ـﻧدهی ﺗواﻧ ـﺎ ﺑرﻣﯾ ـدارﯾم و ﺑ ـﯽ ﺧﯾ ـﺎل ﻣﯾﺧ ـواﻧﯾم اﺻ ـﻼ درک ﻧﻣﯾﮑﻧ ـﯾم‬
‫ﮐــﮫ ﭼﻘــدر ﺑــرای ﻧوﺷــﺗﻧش ﻣﻣﮑــن زﺣﻣــت ﮐﺷــﯾده ﺑﺎﺷــد ﺗــﺎ اﯾﻧﮑــﮫ روزی ﺧودﻣــﺎن ﺑﺧــواھﯾم‬
‫ﭼﯾزی ﺑﻧوﯾﺳﯾم‪.‬‬
‫رﻣﺎن ﻧﺷر ﺷد‪ ،‬رﻣﺎن ﻣطﺎﻟﻌﮫ ﺷد‪.‬‬
‫ﻣﻣﻧــون از ﺻــﻔﺣﮫی زﯾﺑــﺎی »اﻋﺗــراف آﺧــر« ﮐــﮫ در ﺟﮭــت ﻧﺷــر داﺳــﺗﺎن ھﻣﮑــﺎری واﻓــری‬
‫ﺑراﯾم اﻧﺟﺎم دادﻧد‪.‬‬
‫ﻧﻣﯾداﻧم ﭼﻘدر ﺗﺎﺛﯾرﮔذار ﺑود!‬
‫آﯾﺎ اﯾن ﻧوﺷﺗﮫ ھﺎ را ﮐﮫ ﺟرات ﻧﻣﯾﮑﻧم رﻣﺎن ﺑﮕوﯾم دوﺳت داﺷﺗﯾد‪....‬؟‬
‫ﻟطﻔ ـﺎ ﯾ ـﮏ ﺻ ـﺣﻧﮫی ﻣ ـورد ﻋﻼﻗ ـﮫ و ﯾ ـﺎ دﯾ ـﺎﻟوگ دﻟﺧ ـواه ﺗ ـﺎن را از رﻣ ـﺎن‪ ،‬در ﭘﺎﯾ ـﺎن اﯾ ـن داﺳ ـﺗﺎن‬
‫ﺑراﯾم ذﮐر ﮐﻧﯾد‪!...‬‬
‫اﻣﯾــدوارم ﭘــس از اﺗﻣــﺎم اﯾــن داﺳــﺗﺎن ﻣﺟــددا آن را ﻣطﺎﻟﻌــﮫ ﮐﻧﯾــد‪ .‬ﻣطﻣﯾﻧــﺎ ﭼﯾزھــﺎی ﺟدﯾــدی از‬
‫آن ﮐﺷ ـف ﺧواھﯾ ـد ﮐ ـرد ﭼ ـون ﻧوﺷ ـﺗﺎر داﺳ ـﺗﺎن ﻣ ـذﮐور ﺳ ـطﺣﯽ ﻧﺑ ـوده ﺑ ـل دو ﺑ ُﻌ ـدی ﻧوﺷ ـﺗﮫ ﺷ ـده‬
‫اﺳت‪.‬‬
‫ﻧﮑﺗ ـﮫی ﻣﮭﻣ ـﯽ را ﮐ ـﮫ ﻣ ـن در اﯾ ـن رﻣ ـﺎن ﻣﯾﺧ ـواھم ﺑراﯾﺗ ـﺎن ﺑﮕ ـوﯾم اﯾﻧﺳ ـت ﮐ ـﮫ‪» :‬ھﻣﯾﺷ ـﮫ آدمھ ـﺎی‬
‫ﮐﮫ ﻣﺎ را دوﺳت دارﻧد‪ ،‬ﻣﮭم ﺗر از آدمھﺎی ھﺳﺗﻧد ﮐﮫ ﻣﺎ دوﺳت ﺷﺎن دارﯾم‪«!....‬‬

‫ ‬ ‫ ‪273‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﺷﮭرﯾﺎر اﯾن را در ﺳﯽ ﺳﺎﻟﮕﯽ درک ﮐرد‪.‬‬

‫ﻣن در ﺑﯾﺳتو دو ﺳﺎﻟﮕﯽ ‪!...‬‬
‫وﻟ ـﯽ اﻣﯾ ـدوارم ﺷ ـﻣﺎ در ھ ـر ﺳ ـﻧﯽ ﮐ ـﮫ ﺣ ـﺎﻻ ھﺳ ـﺗﯾد درک ﮐﻧﯾ ـد ﭼ ـون ھﯾﭼﮕ ـﺎه ﺑ ـرای ﺷ ـروع دﯾ ـر‬
‫ﻧﯾﺳت‪!...‬‬
‫و ﺑﮫ ﯾﺎد داﺷﺗﮫ ﺑﺎﺷﯾد ﮐﮫ ﺷﻣﺎ ھﯾﭼﮕﺎه ﻧﻣﯾﺗواﻧﯾد دو ﻋﺷق را ﺑﺎ ھم ﺟﻣﻊ ﮐﻧﯾد‪...‬‬
‫ﺷﮭرﯾﺎر ﺑﺎ وﺟود اﯾﻧﮑﮫ ﻗﮭرﻣﺎن داﺳﺗﺎﻧم ﺑود ﺑﺎزھم ﻧﺗواﻧﺳت ﻣﯾﺎن دو زن ﻋداﻟت ﮐﻧد‪.‬‬
‫ﭼﮫ ﺑرﺳد ﺑﮫ آدم ھﺎی ﻣﻌﻣوﻟﯽ ﻣﺛل ﻣن و ﺷﻣﺎ‪!...‬‬
‫ﻋﺷ ـق آب ﺣﯾ ـﺎت اﺳ ـت‪ ،‬ھﻣ ـﮫ در ﺑرھ ـﮫی از زﻧ ـدﮔﯽ ﺷ ـﺎن در اﯾ ـن آب ﻓ ـرو ﻣﯾروﻧ ـد‪ ،‬ﻣﮭ ـم ﻧﯾﺳ ـت‬
‫ﭼﮫ ﺳﻧﯽ ﯾﺎ ﭼﮫ ﺷراﯾطﯽ دارﻧد‪ ....‬ﻣﮕر اﯾﻧﮑﮫ ﻧﺧواھﻧد ﺟرات ﮐﻧﻧد‪.‬‬
‫اﻣــﺎ اﮔــر روزی ﺟــرات ﮐــرده وارد ﺷــدﯾد‪ ،‬آﮔﺎھﺎﻧــﮫ وارد ﺷــوﯾد! ﺗــﺎ در آن آب ﺷــﻧﺎ ﮐﻧﯾــد ﻧــﮫ‬
‫اﯾﻧﮑﮫ ﻏرق ﺷوﯾد‪!...‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻘدﯾم ﺑﮭﺗرﯾن آرزوھﺎ‬

‫‪#‬آذر 🙂‬

‫******‬
‫ﻗﺳﻣتھﺎی واﻗﻌﯽ رﻣﺎن‬

‫‪ -١‬ﺧ ـﺎﻧوادهی ﺷ ـﮭرﯾﺎرر ﮐ ـﮫ ﺑ ـﮫ دﻟﯾ ـل ﺷ ـراﯾط ﺑ ـد اﻗﺗﺻ ـﺎدی ﻣﺟﺑ ـور ﺑ ـﮫ ﺗ ـرک دﯾ ـﺎر ﺷ ـﺎن ﺷ ـده و‬
‫ﺑﮫ ﭘﺎﯾﺗﺧت آﻣدﻧد‪ ..‬اﯾن اﺗﻔﺎق واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢‬ﻣﺗﻌﻠﻣــﯽ ﮐــﮫ دوره ﺗﻌﻠﯾﻣــﯽ را ﺑــﮫ ﻋﻧــوان اول ﻧﻣــرهی ﻋﻣــوﻣﯽ ﻓــﺎرغ ﺷــد‪ .‬واﻗﻌــﯽ اﺳــت ﮐــﮫ‬
‫در اﯾن رﻣﺎن ﺷﮭرﯾﺎر ﭼﻧﯾن ﻣﺗﻌﻠﻣﯽ ﺑود‪.‬‬

‫‪ -٣‬ﺟ ـﺎ ﺑ ـﮫ ﺟ ـﺎﯾﯽ ط ـرح ﺷ ـﮭرﯾﺎر و اﻟﯾ ـﺎس ﺑ ـرای ﻓرﯾ ـب اﺳ ـﺗﺎد آرزو واﻗﻌ ـﯽ اﺳ ـت و در ﯾﮑ ـﯽ از‬
‫ﻣﮑﺎﺗب در ﺳﺎﻋت ھﻧر ﻧﻘﺎﺷﯽ‪ ،‬ﻧﻘﺎﺷﯽ دو ﻧﻔر ﺑرای ﻓرﯾب اﺳﺗﺎد ﺟﺎ ﺑﮫ ﺟﺎ ﺷده ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪274‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫‪ -۴‬ﭘﯾﺎم ھﺎی ﻣﺟﺎزی ﮐﮫ ﺑﯾن راﺣﯾل و ﺷﮭرﯾﺎر رد و ﺑدل ﺷد واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -۵‬ورزش ھــﺎی ﺻــﺑﺣﮕﺎھﯽ ﺷــﮭرﯾﺎر واﻗﻌــﯽ اﺳــت و ﺗوﺳــط ﻣﺧﺎطــب ﻧوﯾﺳــﻧده اﻧﺟــﺎم ﻣﯾﺷــده‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫‪ -۶‬ﺗــدارک ﺳــﯾر ﻋﻠﻣــﯽ ﺑــﮫ ھــرات واﻗﻌــﯽ اﺳــت و ﻧوﯾﺳــﻧده رﻣــﺎن ھﻧﮕــﺎم ﺗﺣﺻــﯾﻼت ﻋــﺎﻟﯽ ﺑــﺎ‬
‫ﺟﻣﻌ ـﯽ ھﻣﺻ ـﻧﻔﺎن ﺑ ـﮫ ﺳ ـﯾر ﻋﻠﻣ ـﯽ در ھ ـرات رﻓﺗ ـﮫ ﺑ ـود و اﮐﺛرﯾ ـت اﺗﻔﺎﻗ ـﺎت اﯾ ـن ﺳ ـﻔر در رﻣ ـﺎن‬
‫واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٧‬ﻣرﮐ ـز اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن ﺷﻧﺎﺳ ـﯽ ﭘوھﻧﺗ ـون ﮐﺎﺑ ـل ﯾ ـﮏ ﻣﮑ ـﺎن واﻗﻌ ـﯽ اﺳ ـت ﮐ ـﮫ ﺣ ـﺎوی اﺳ ـﻧﺎد ﺗ ـﺎرﯾﺧﯽ‬
‫و ﻓرﻣﺎن ھﺎی ﭘﺎدﺷﺎھﺎن اﺳﺑق و ﯾﮏ ﻋﺎﻟم ﮐﺗﺎب ﺗﺎرﯾﺧﯽ ﻣﯾﺑﺎﺷد‪.‬‬

‫‪ -٨‬ﻋﻼﻗــﮫ ﻣﻧــدی ﺷــﮭرﯾﺎر ﺑــﮫ ﺻــدای ﻧوﯾــد ﺻــﺎﺑرﭘور واﻗﻌــﯽ اﺳــت و ﻧوﯾﺳــﻧده داﺳــﺗﺎن ﺑــﮫ‬
‫اﺣﺳﺎس اﯾن ھﻧرﻣﻧد ﻋﻼﻗﮫ دارد‪....‬‬

‫‪ -٩‬روزﮔ ـﺎر ﺑ ـد و ﭘ ـر از اﻓﺳ ـردﮔﯽ‪ ،‬ﺑ ـﯽ اﺛ ـر ﺑ ـودن ﻣطﺎﻟﻌ ـﮫ ﮐﺗ ـﺎب ھ ـﺎ ﺑ ـﺎ ﻣوﺿ ـوع ﺷ ـﺎدﻣﺎﻧﯽ و‬
‫اﻓت ﺷدﯾد ﻧﻣرات ﺷﮭرﯾﺎرر در دوره ﺗﺣﺻﯾﻠش واﻗﻌﯽ اﺳت ‪.‬‬

‫‪ -١٠‬ﺗــﻼش ﺑــرای ﺧودﮐﺷــﯽ ﺑــﺎران و ﻓرﺳــﺗﺎده ﺷــدن دوﺳــت ﺷــﮭرﯾﺎر ﺑــﮫ اﺣــوال ﮔﯾــری از او‬
‫در ﺷﻔﺎﺧﺎﻧﮫ واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١١‬ﺗ ـﻼش ﺑ ـرای ﻧ ـرﻓﺗن ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﺑ ـﮫ ﺗ ـﺎﻻر ﻋروﺳ ـﯽ و ﻧﮕ ـﺎه ﻧﮑ ـردﻧش ﺑ ـﮫ رﻗ ـص ﺑ ـﺎران واﻗﻌ ـﯽ‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١٢‬زﻧدﮔﯽ ﭘر زرق و ﺑرق ﺷﮭرﯾﺎر وﻟﯽ ﻋدم وﺟود ﻋﺷق در آن واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١٣‬ﺗﯾرﺑﺎران ﺷدن ﻣﺳﺎﻓرﯾن ﮐﮫ از ﻣرز اﯾران ﻣﯾﮕذﺷﺗﻧد واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١۴‬ﺗ ـﻼش ﺷ ـﮭرﯾﺎر ﺑ ـرای ﻧﺷ ـﺎن دادن ﺗﺻ ـوﯾر ﺧ ـوب از اﻓﻐﺎﻧﺳ ـﺗﺎن ﺑ ـرای ﯾ ـﮏ ﺧ ـﺎرﺟﯽ واﻗﻌ ـﯽ‬
‫اﺳت و ﻧوﯾﺳﻧده داﺳﺗﺎن در ﭼﻧﯾن ﺣﺎﻟﺗﯽ ﻗرار ﮔرﻓﺗﮫ‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪275‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫‪ -١۵‬ﻣﻧ ـﺎطق »ﺳ ـوھو‪ ،‬ﺑﯾﮑ ـر‪ ،‬ﮐﻣ ـدن‪ ،‬ﺑﺎﻧ ـد‪ ،‬ﻣﺣﻠ ـﮫی ﭼﯾﻧ ـﯽ ھ ـﺎ در ﺟ ـرارد‪ ،‬ﭼﺷ ـم ﻟﻧ ـدن‪ ،‬ﮐﺗﺎﺑﺧﺎﻧ ـﮫ‬
‫ﺑرﯾﺗﯾش‪ ،‬ﺑرج ﺳﺎﻋت ﻟﻧدن‪ ،‬و‪ «.....‬ﻣﮑﺎن ھﺎی واﻗﻌﯽ در ﻟﻧدن ھﺳﺗﻧد‪.‬‬

‫‪ -١۶‬ﻓﯾــر ‪ ١٢٠‬ﻣوﺷــﮏ ﭘﺎﮐﺳــﺗﺎن در وﻟﺳــواﻟﯽ ﺷــﯾﮕل ﮐﻧــر واﻗﻌــﯽ اﺳــت‪ .‬و ﺳــﺎل ھــﺎی ‪١٣٩١‬‬
‫اﯾن اﺗﻔﺎق ھﺎ ﺑﮫ وﻓرت در ﮐﻧر ﻣﯽ اﻓﺗﺎد‪.‬‬

‫‪ -١٧‬اﻓﺗﺎدن طﻼھﺎ واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١٨‬اﻧــداﺧﺗن ﮐــودک در درﯾــﺎ ﺗوﺳــط ﻗﺎﭼــﺎﻗﺑر واﻗﻌــﯽ اﺳــت‪ .‬و در ﺳــﺎل ھــﺎی ھﺟــوم ﻣﮭــﺎﺟرﯾن‬
‫در اروﭘﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺗﺎده اﺳت‪.‬‬

‫‪ -١٩‬ﻧدا؛ ھﻣﺳﻔر راﺣﯾل در ﺳﻔر ﻏﯾرﻗﺎﻧوﻧﯽاش‪ ،‬ﯾﮏ ﺷﺧﺻﯾت واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢٠‬ﺗﻣ ـﺎم ﺣ ـوادث ﺟرﯾ ـﺎن ﺳ ـﻔر ﻏﯾ ـر ﻗ ـﺎﻧوﻧﯽ راﺣﯾ ـل واﻗﻌ ـﯽ ﺑ ـوده و ﺗوﺳ ـط ﻣﮭ ـﺎﺟرﯾن اﻓﻐ ـﺎن ﮐ ـﮫ‬
‫ﺑﮫ اروﭘﺎ ﻣﯾرﻓﺗﻧد رواﯾت ﺷده اﺳت‪.‬‬
‫ﻧوﯾﺳﻧده آن را در رﻣﺎن ﺟﺎ داده اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢١‬ﻣﺣﺗوﯾﺎت ﺻﺣﺑت ھﺎی راﺣﯾل ﺑﺎ ﺟﯾﻣﯽ در اﺗﺎق واﻗﻌﯽ اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢٢‬ﺗوﻟ ـد طﻔ ـل از ﯾ ـﮏ ﻣ ـﺎدر ﮐروﻧ ـﺎﯾﯽ ﺑ ـﺎ ﺗﺳ ـت ﻣﻧﻔ ـﯽ‪ ،‬ﻗرﻣ ـزی ﭘوﺳ ـت و ﻧﻔ ـس ﺗﻧﮕ ـﯽ واﻗﻌ ـﯽ‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢٣‬ﻣــردن راﺣﯾــل ﺑــﺎ ﺑﯾﻣــﺎری ﮐروﻧــﺎ و دﻓــن او ﺑــﯽ ﺗﺷــﯾﯾﻊ ﺟﻧــﺎزه واﻗﻌــﯽ اﺳــت و اﻓــرادی‬
‫زﯾﺎدی ﭘس از اﺑﺗﻼ ﺑﮫ ﮐروﻧﺎ ﺑﺎ ﭼﻧﯾن ﺳرﻧوﺷﺗﯽ ﻣﻘﺎﺑل ﺷدﻧد‪.‬‬

‫‪ -٢۴‬ﻣطﺎﻟﻌــﮫ ﮐﺗــﺎب ھــﺎی ﻣواظﺑــت و ﺗرﺑﯾــت ﯾــﮏ ﮐــودک ﺑــﯽ ﻣــﺎدر ﺗوﺳــط ﯾــﮏ ﭘــدر واﻗﻌــﯽ‬
‫اﺳت‪.‬‬

‫‪ -٢۵‬ﻗرﺑﺎﻧﯾﺎن داﻧﺷﮑدهی ﺣﻘوق و ﻋﻠوم ﺳﯾﺎﺳﯽ داﻧﺷﮕﺎه ﮐﺎﺑل ﺷﺧﺻﯾت ھﺎی واﻗﻌﯽ اﺳﺗﻧد‬
‫اﯾن داﻧﺷﺟوﯾﺎن در ﺳﺎل ‪ ١٣٩٩‬ﺗوﺳط ﻟﺷﮑر ﺟﮭﺎﻟت و ﺿد داﻧش ﺷﮭﯾد ﺷده ﺑودﻧد‪.‬‬
‫اﺣﻣ ـد راھ ـد ﯾﮑ ـﯽ از داﻧﺷ ـﺟوﯾﺎن ﺑرﺗ ـر اﯾ ـن داﻧﺷ ـﮕﺎه ﯾ ـﮏ ﺷﺧﺻ ـﯾت واﻗﻌ ـﯽ در داﺳ ـﺗﺎن اﺳ ـت ﮐ ـﮫ‬
‫ﻣﺷﻣول ﻗرﺑﺎﻧﯾﺎن آن ﺣﻣﻠﮫ ﺑود‪.‬‬

‫ ‬ ‫ ‪276‬‬
 ‫ ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻋﺷق آب ﺣﯾﺎت اﺳت در اﯾن آب درآ‬

‫ﻧوﯾﺳﻧده ‪:‬آذر‬
‫اﯾن رﻣﺎن ﺛﺑت ﺷده اﺳت و ﻛﺎﭘﻲ ﭘﯾﮕرد ﻗﺎﻧوﻧﻲ دارد‬
‫ﺑرای درﯾﺎﻓت رﻣﺎﻧﮭﺎی ﺑﯾﺷﺗر ﺑﮫ ﻓﺳﺑوك و ﺗﻠﮕرام ﻣﺎ ﺑﭘﯾوﻧدﯾد‬
‫‪Facebook : https://www.facebook.com/Eterafakhar/‬‬
‫ ‪Telegram :https://t.me/Eterafaakharr‬‬
‫ ‪Prepared by Anjilla‬‬

‫ ‬ ‫ ‪277‬‬