‫راوی ﭘﺲ از ﺧﻠﯿﻔﻪ ﭼﻬﺎرم ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯿﻄﺎﻟﺐ ‪ ،‬ﻣﺴﻠﯿﻤﻦ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ اﯾﺸﺎن ﺣﺴﻦ‬ ‫‪:‬‬

‫ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﯿﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﻔﯿﺎن ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺎﻣﺎت ﻫﻢ ﺧﻮد را ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﯽ‬
‫رﻗﯿﺐ ﻣﺴﻠﯿﻤﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﻧﺰاع ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ داﻣﻦ زد‪ .‬ﻋﺮاق و ﺷﺎم در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻢ ﺻﻒ آراﯾﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺪاﺋﻦ ‪ ،‬ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ اﯾﺮان ‪ ،‬در‬
‫ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﮐﻮﻓﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺴﻠﯿﻤﻦ ﺑﻮد و ﺟﺰو ﻗﻠﻤﺮو دوﻟﺖ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎرﻣﯽ‬
‫رﻓﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ ﺗﺠﺎر و اﺷﺮاف ﻋﺮب در ﺷﻬﺮﻫﺎی ﻣﺪاﺋﻦ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪه و ﺟﻤﻌﯿﺖ دوﮔﺎﻧﻪ‬
‫ای را ﺗﺸﮑﯿﻞ داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻋﺮب و ﻋﺠﻢ‬
‫ﻫﺠﺮی ﻗﻤﺮی‬ ‫ﻣﺪاﺋﻦ ‪ .‬ﺳﺎل ‪41‬‬
‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪1‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬اﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ‪ .‬ﺳﺎﻗﻪ ﺳﺎﻗﻪ ﮔﻨﺪﻣﺰارت ﺑﻪ دﺧﺘﺮﮔﺎن دم ﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ اﺑﻮﺳﻠﯿﻢ ‪.‬‬
‫ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﻟﻮﻟﻨﺪ و ﻣﯽ رﻗﺼﻨﺪ و دﻟﺒﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ دﺳﺘﺖ درﺳﺖ‪ .‬اﻟﺤﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫دﺳﺘﺮﻧﺞ ﻃﻼ را ﺣﻘﯿﺮﮐﺮده ای‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻮﺳﻠﯿﻢ آب ﺣﻼل ‪ ،‬زﻣﯿﻦ ﺣﻼل ‪ ،‬داﻧﻪ ﺣﻼل ‪ ،‬ارﺑﺎب ﺳﺨﯽ ‪ ،‬رﻋﯿﺖ راﺿﯽ ‪،‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎﺿﯽ ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻃﻼ درو ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺨﺘﺎر‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﭘﺲ زودﺗﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﻮ ﮐﻪ آﻓﺖ ﻋﻤﺮوﻋﺎص و ﻣﻠﺦ ﻫﺎی ﺷﺎﻣﯽ اش در‬
‫راﻫﻨﺪ‪ .‬ﺣﯿﻒ اﺳﺖ اﯾﻦ درداﻧﻪ ﻫﺎ ﻟﻘﻤﻪ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻮﺳﻠﯿﻢ ﺑﺴﻢ ﷲ‪ .‬دروﮔﺮ و ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻮﺑﺮ زراﻋﺖ را ﺧﻮدت ﺑﺮدار‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر اﻟﻬﯽ ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺗﻮ‬
‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﺮاﻧﻪ ﻧﻌﻤﺘﺖ و ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ داﻧﻪ ای ﮐﻪ ﭘﺎﺷﯿﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺸﺘﯽ ﺑﺮای ﭘﺮﻧﺪه ‪،‬‬
‫ﻣﺸﺘﯽ ﺑﺮای ﭼﺮﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺸﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﺰﻧﺪه ‪ ،‬ﻣﺸﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ و روﻧﺪه ‪،‬ﺑﻪ ﻧﯿﺖ‬
‫‪...‬‬
‫اﻗﺒﺎل و ﻃﺒﻊ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬زﻫﺮ ﺟﺎن ﺣﺴﻮد و ﺑﺨﯿﻞ و و دﻏﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮری ﭼﺸﻢ ﺷﻮر ﺗﺎ‬
‫ﻧﻔﺨﻪ ﺻﻮر ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺪاﺷﺖ زراﻋﺘﯽ ﺑﯽ ﺧﺎر و ﻏﺶ ‪ ،‬ﺑﻪ وﻋﺪه ﻧﺎﻧﯽ ﭘﺎک و ﺑﯽ ﻏﻞ و‬
‫ﻏﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺎن و ﻧﻤﮏ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﻤﺲ و زﮐﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﻖ اﻟﻨﺎس اﺳﺖ ﺟﻬﺖ اﻃﻌﺎم‬
 ‫ﻣﺴﺘﺤﻖ و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﯿﻔﺰا ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﻪ ﻫﺎی زرد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺻﺪای ﯾﮑﯽ از ﮐﺸﺎورزان ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن‬
‫ﻋﻠﯽ و ﺟﺎن ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻮات‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻠﻮات‬
‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪2‬‬
‫!‬
‫ﺻﺪا‪ :‬اﺑﻮاﺳﺤﺎق ﺑﭙﺎ اﺑﻮاﺳﺤﺎق!‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻏﻮﻏﺎ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬ﻏﻮﻏﺎ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬وﺣﺶ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺮد دروﮔﺮ ﺑﭙﺎ اﺑﻮاﺳﺤﺎق‪ .‬دم ﺑﺮﯾﺪه زﯾﺎﻧﮑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺮﺻﻪ را ﺗﻨﮓ ﺑﺒﯿﻨﺪ زراﻋﺖ را‬
‫ﮐﻦ ﻓﯿﮑﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر اﺑﻮﺳﻠﯿﻢ! از اﯾﻦ ﺳﻮ ﻫﺎی ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ از ﮔﻨﺪﻣﺰار ﺑﯿﺮون ﺷﻮد‪.‬‬
‫ذرﺑﯽ ﺣﺮام ﺷﺪی‪ .‬آوازه ﻣﺨﺘﺎر را ﻧﺸﻨﯿﺪی‪ .‬ﺑﻪ زراﻋﺖ ﺻﺎد ﺷﯿﺮ ﯾﻮرش ﻣﯽ ﺑﺮی؟‬ ‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻮﺳﻠﯿﻢ ﺑﭙﺎ اﺑﻮاﺳﺤﺎق‪ .‬ﺳﮓ ﺟﺎن اﺳﺖ و ﺑﺪﻏﯿﻆ‪ .‬ﺑﭙﺎ ﻧﺎﮐﺎرت ﻧﮑﻨﺪ‪.‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﭼﻘﺪر‬
‫ﻣﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد را دق داده‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﭼﻪ ورﻣﯽ ﮐﺮده ﺣﻼل ﺧﻮرده! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ورم ﮐﺮده را از ﻫﻢ ﺟﺪاﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ذرﺑﯽ! اﯾﻦ ﮔﺮاز ﺑﺎ دوﺗﯿﺮ ﺷﮑﺎر ﺷﺪه‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬دوﺗﯿﺮ ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻻﺷﻪ ﺑﻪ ﺑﻮآﻣﺪه ﮐﻢ اﺳﺖ ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪ ﺗﯿﺮ ﺳﻮراخ‬
‫ﺳﻮراﺧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدی‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ زوﺑﯿﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺘﻢ‬
 ‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﭘﺲ آن ﯾﮑﯽ ﺗﯿﺮ‪ ،‬ﺗﯿﺮﻏﯿﺐ ﺑﻮده‪.‬‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪3‬‬
‫ﮐﯿﺎن ‪ :‬درود ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﺎ ﺑﯿﻞ ﻋﻮض ﮐﺮده‪ .‬ﻓﻌﻠﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺮد‬
‫دﻫﻘﺎن؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﭼﺮا‪ .‬ﺑﻪ ﮐﻼغ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ! اﯾﻦ ﻣﺰرﻋﻪ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺎﺿﺮم ﻣﺰد ﺧﻮﺑﯽ‬
‫دﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﺘﺮﺳﮏ ﺷﻮی و ﮐﻼغ ﻫﺎ را ﺑﺘﺎراﻧﯽ‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ زره و ﺧﻮد و ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﺑﻪ ﺑﯿﻞ و داس و ﮐﻠﻨﮓ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺣﺘﻤﺎ ﺳﺨﺎوت ﭘﻬﻠﻮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺳﺨﺎوت دﻫﻘﺎﻧﯽ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺮده‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻨﮓ را ﺑﺎ ﻣﺘﺮﺳﮏ‬
‫ﯾﮑﯽ ﮐﺮدن ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻣﺨﺘﺎر‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺧﻮش آﻣﺪی ﻣﺮد ﺟﻨﮓ و ﺟﻬﺎد‬
‫ﮐﯿﺎن ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﻣﺮد ﺑﺎغ و راغ‬‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬در ﻣﯿﺪان ﺷﮑﺎر ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺎر ﻓﻘﻂ ﯾﮏ رﻗﯿﺐ دارد ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﯿﺎن‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ‬
‫اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎوﻓﺎ‬
‫ﮐﯿﺎن ﻣﺎﻧﺪه ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻋﺮب ﺑﺎﺻﻔﺎ‪ .‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﭼﻘﺪر دﻟﺘﻨﮕﺖ ﺑﻮدم؟‬ ‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺳﺮ وﺟﺎن ارزاﻧﯽ دل ﺗﻨﮓ ﯾﺎر‪ .‬ﺑﯿﺎ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﻋﯿﺶ زراﻋﺖ اﻣﺴﺎﻟﻢ را ﺻﺪﭼﻨﺪان‬
‫ﮐﺮدی‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪4‬‬
 ‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﺣﺮام اﺳﺖ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا‪ .‬ﺣﺮام اﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن‬
‫ﻣﺮد ﭼﺮا ﺣﺮام اﺳﺖ؟‬ ‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺳﮓ ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﻻﺷﻪ اﯾﻦ ﮔﺮاز ﻻﺷﻪ ﺳﮓ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻮس ﻣﯽ ﮐﺮدی ﻓﯿﻠﻪ اش را ﮐﻮﻓﺖ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﺮد ﮔﻮﺷﺖ ﺳﮓ ﮐﺠﺎ ‪ ،‬ﮔﺮاز ﮐﺠﺎ؟ اﯾﻦ ﺣﯿﻮان ﺟﺰ ﮔﻨﺪم داﻧﻪ ﻃﻼ ﻧﺨﻮرده‪ .‬ﻋﯿﻦ‬ ‫‪:‬‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﭘﺮواری اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺘﺖ ﭘﺮ از ﺧﺎﺻﯿﺖ اﺳﺖ‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﻓﯽ اﻟﻤﺜﻞ ﭼﻪ ﺧﺎﺻﯿﺘﯽ؟‬
‫ﻣﺮد ﭘﻮﺳﺖ داﻏﺶ ﭘﺎی ِﮐ ِﺮخ را در دم ﺧﻮب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻮﺷﺘﺶ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺳﻔﺘﯽ ﮐﻤﺮ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ‪.‬‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه ای ﯾﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ دﯾﻦ ﻣﺠﻮﺳﯽ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﭼﺮا ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ِذرﺑﯽ؟‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬اﯾﻦ ﻗﺒﺎد دﯾﻮاﻧﻪ ام ﮐﺮد اﺑﻮاﺳﺤﺎق‪ .‬ﮐﺎرد ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﺧﻮرده ﻫﻮس ﮐﺒﺎب ﮔﺮاز‬
‫ﮐﺮده‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ آﯾﻪ و ﺣﺪﯾﺚ و دﻟﯿﻞ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻢ ‪ ،‬ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﭘﻬﻠﻮان ﮐﯿﺎن روﺷﻦ‪.‬ﺧﻮش آﻣﺪی دﻻور‬
‫ﮐﯿﺎن ﻧﺎﺧﻮش ﻧﺒﺎﺷﯽ ِذرﺑﯽ‪ .‬ﺧﺪاﻗﻮت!‬ ‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﻋﻤﺮت زﯾﺎد‪ .‬ﮐﯿﺎن ﺟﺎن! ﺗﻮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻨﮋادﻣﺎن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻦ‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ ﮔﺮاز ﺣﺮام‬
‫اﺳﺖ ﯾﺎ ﺣﻼل؟‬
‫ﮐﯿﺎن ﻗﺒﺎد! ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺮاز ﻣﻀﺎف ﺑﺮﺧﻮاص ﻋﯿﺒﯽ ﻫﻢ دارد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮردی ﭘﺸﯿﻤﺎن‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮی‪.‬‬
 ‫ﻗﺒﺎد‪ :‬ﭼﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﭘﻬﻠﻮان؟‬
‫‪:‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﮐﺮم ﺑﻪ روده ﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽ اﻧﺪازد‪ .‬ﺧﺎرش روده ﺑﯿﭽﺎره ات ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ُﻣﻞ ُﻣﻞ‬
‫ﻣﯽ اﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻗﺒﺎد‪ :‬واﻗﻌﺎ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ‬
‫ﻗﺒﺎد‪ :‬ﻧﻪ ﭘﻬﻠﻮان‪ .‬ﻣﻞ ﻣﻞ درد ﺷﺮم آوری اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ دﻫﯿﻢ ﺳﮓ ﻫﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﺧﺪا اﻣﻮاﺗﺖ را ﺑﯿﺎﻣﺮزد‪ .‬ﺑﻪ ﻟﻘﻠﻘﻪ زﺑﺎن اﻓﺘﺎدم ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺟﺪل ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ‬
‫ﮔﺮاز ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ از اﯾﻦ زراﻋﺖ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ذرﺑﯽ! ﻃﻌﺎﻣﯽ ﺑﯿﺎور در ﺧﻮر دﻻور ﺳﺮدار ﺳﭙﺎه ﭘﺴﺮﻋﻠﯽ‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺳﯿﺪی‬
‫ذات اﺣﻤﺪ ﺻﻠﻮات‪ .‬دوﻣﯿﻦ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﻧﻮر ﺣﯿﺪر ﺻﻠﻮات‪.‬‬ ‫ﺻﺪای دروﮔﺮ ‪... :‬‬
‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪5‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﺑﺴﻢ ﷲ‪ .‬ﮐﺒﮏ ﺑﺮﯾﺎن‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ‪ :‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﭙﺮﺳﯽ از ﮐﺪام ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽ آﯾﻢ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﻣﯽ داﻧﻢ‪ .‬از ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺪه اش ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﻦ اﺑﻮﺳﻔﯿﺎن اﺳﺖ ‪،‬‬
‫ﺑﺎزﻧﺪه اش ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ‬
‫‪:‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻫﻤﯿﻦ؟‬
 ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻧﻪ ﻫﻤﯿﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻋﻘﺪ اﺧﻮت ﺑﺴﺘﻪ ام ﮐﯿﺎن‪ .‬از ﮐﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻣﺪاﺋﻦ اﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﯾﮏ ﺗﺎر ﻣﻮی ﮔﻨﺪﯾﺪه ات را ﺑﺎ ﮐﺮور ﮐﺮور ﺷﯿﻮخ‬
‫ﻫﺮﻫﺮی ﻣﺬﻫﺐ و دﻣﺪﻣﯽ ﻣﺰاج ﮐﻮﻓﯽ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬روزی ﮐﻪ رزﻣﺠﺎﻣﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪی‬
‫و ﻋﺰم ﺟﻨﮓ ﮐﺮدی ﭘﺸﺘﻢ ﻟﺮزﯾﺪ‪ .‬وداع ان روزت ﺑﻮی ﻣﺮگ ﻣﯽ داد ﮐﯿﺎن‪ .‬در ﻏﯿﺎﺑﺖ‬
‫روزی ﻫﺰارﺑﺎر دﯾﺪار دوﺑﺎره ات را آرزو ﮐﺮده ام‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ زﻧﺪه ای‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن دل ﭼﺎک ﭼﺎک و ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮادرت را ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯽ در رﮐﺎب ﭘﺴﺮ‬ ‫‪:‬‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﭼﻪ ﻫﺎ دﯾﺪه ای؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺗﻮ رﻓﺘﻪ ای و دﯾﺪی‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ دﯾﺪم ﮐﯿﺎن‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻧﺪﯾﺪه ای ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ را ﻧﺪﯾﺪی وﻗﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﮐﻮﻓﯿﺎن ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ اش رﯾﺨﺘﻨﺪ و و ﺳﺠﺎده از زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون‬
‫ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻣﻦ ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭘﺪرش ﻋﻠﯽ را دﯾﺪه ام‪ .‬وﻗﺘﯽ ﮐﻮﻓﯿﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎی‬
‫آﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ اش رﯾﺨﺘﻨﺪ و ﻗﺼﺪ ﺟﺎﻧﺶ را ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺪر ﻣﻦ ﻋﺮاق ﻋﺮب را‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﯿﺎن‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ و ﻋﻤﺮوﻋﺎص ﺑﺮ اﺷﺘﺮ ﺟﻬﻞ ﮐﻮﻓﯿﺎن ﺳﻮارﻧﺪ‪.‬آن ﻫﺎ ﺑﺎزی را‬
‫در ﺻﻔﯿﻦ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬ﻋﺮاق ‪ ،‬روزی ﻓﺘﺢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺮآن ﻫﺎی ﻣﮑﺮ ﻋﻤﺮوﻋﺎص ﺑﺮﻧﯿﺰه رﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﮐﯿﺎن ﺧﻨﺠﺮ ﯾﮑﯽ از ﺧﻮارج دﯾﺸﺐ در ﺳﺎﺑﺎط ﻣﺪاﺋﻦ ﭘﺎی ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ را ﺷﮑﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر! ﺧﻨﺠﺮ ﺿﺎرب زﻫﺮآﮔﯿﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ ﺟﺎن اﻣﺎم در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﯾﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺒﺮ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﻦ‬
‫ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽ رﺳﻮاﯾﯽ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﮐﻮﻓﯿﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎم را ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﺮدﯾﺪ ﯾﺎ ﻫﻨﻮز در‬
‫ﺳﺎﺑﺎط اﺳﺖ؟‬
‫ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﺮارﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﮏ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺪاﺋﻦ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺳﻌﯿﺪ اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺛﻘﻔﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه اﻣﻨﯽ اﺳﺖ‪.‬و ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪6‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺻﺪای ﻫﻤﺮاﻫﺎن اﻣﺎم اﻟﻐﻮث ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا! اﻟﻐﻮث ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪ!‬
‫ﻣﺮد ‪: 1‬‬
‫ﺑﺎز ﮐﯽ ﻣﺮده؟‬
‫ﻣﺮد ‪ : 2‬ﺑﺎﯾﺪ از ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺒﺎن ﻋﺮب ﺑﺎﺷﺪ‪... .‬‬
‫ﻣﺮد ‪ : 3‬ﺧﻠﯿﻔﻪ اﺳﺖ‬

‫‪:‬‬
‫رﻧﮕﺮز ﺧﻠﯿﻔﻪ؟‬
‫ﻣﺮد ‪ :3‬ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮا دﯾﺸﺐ در ﺳﺎﺑﺎط زﺧﻤﯽ ﺷﺪه‪.‬‬
‫رﻧﮕﺮز ‪ :‬ﻋﺮب ﻫﺎ ﺧﻠﯿﻔﻪ ﮐﺸﯽ را ﺑﺪل ﺑﻪ رﺳﻢ ﮐﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻋﺮب‬
‫ﮐﺸﯽ‪.‬‬
‫واوﯾﻼ‪ .‬واوﯾﻼ‪ .‬ﻧﻮه ﺳﯿﺪاﻟﻤﺮﺳﻠﯿﻦ را درﯾﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﻣﺪاﺋﻦ را ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﻋﻠﯽ ﺑﺸﻮراﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا!‬
‫ﻣﺮدم ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا!‬‫‪:‬‬
‫اﺣﺎﻣﺮه ﻗﺼﺪﺷﺎن ﺑﻠﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻏﻔﻠﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﺮﯾﺖ ﻋﺠﻤﺎن رﻧﮕﺮز ﻣﺪاﺋﻦ را وﯾﺮان ﻣﯽ‬ ‫‪:‬‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺻﺪای ﻫﻤﺮاﻫﺎن اﻣﺎم اﻟﻐﻮث ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا!‬
‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟‬‫ﻣﺮد ﺑﺎزاری ‪:1‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎزاری ‪ : 2‬ﺧﻠﯿﻔﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﺧﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪.‬‬
 ‫ﭘﺲ ﺧﻮارج ﺑﻪ ﻗﻮﻟﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺷﮑﺎرﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﺪه‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎزاری ‪: 1‬‬
‫ﻋﻤﺮوﻋﺎص‬
‫‪:2‬‬
‫ﻣﺮد ﺑﺎزاری ﮐﺠﺎی ﮐﺎری ﺗﻮ؟ﻣﻌﺎوﯾﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺒﺰ دﻣﺸﻖ ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ زﺧﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪:‬‬
‫ﺷﻨﯿﺪه ام ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺮای ﺳﺮ ﭘﺴﺮﻋﻠﯽ ﻫﺰار دﯾﻨﺎرو ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮاﻧﺶ را وﻋﺪه داده‬
‫‪ :‬ﺟﺎن ﻣﻦ؟‬
‫‪ :‬ﺟﺎن ﺗﻮ‬
‫‪ :‬ﭼﻪ ﮔﺮاﻧﺴﺮ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻋﻠﯽ‬

‫ﭼﺮا ﺧﻠﯿﻔﻪ را ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﻧﺒﺮدﻧﺪ؟‬‫‪:‬‬

‫‪ :‬ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ؟ ﯾﺤﺘﻤﻞ ﻣﺪاﺋﻦ اﻣﻦ ﺗﺮ از ﮐﻮﻓﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﺠﻤﺎن‬
‫ﻣﺪاﺋﻦ ‪ ...‬از ﮐﻮﻓﯿﺎن ﻫﺰارﻗﺒﯿﻠﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪:‬‬
‫ﻣﺮدان رﻧﮕﺮز ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا‬
‫‪.‬‬
‫ﻋﺮض ﻧﮑﺮدم ﺑﺎ اﯾﻦ اوﺿﺎع ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺷﺎﻣﯿﺎن ﺑﻪ ﻣﺪاﺋﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬از ﻓﺮدا‬ ‫‪:‬‬
‫ﻋﺮب و ﻋﺠﻢ در ﻣﺪاﺋﻦ دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻧﯽ ﻫﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﯿﻒ ﺷﺪ ﺗﺎزه داﺷﺖ ﺑﺎزار ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرﻣﺎن داغ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬‫‪.‬‬ ‫‪:‬‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪7‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﯾﺎ ﺳﯿﺪﺷﺒﺎب اﻫﻞ اﻟﺠﻨﻪ! ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺪای ﺧﺎک ﭘﺎﯾﺘﺎن‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم ﺑﯿﺪادی را‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﻪ‪ .‬ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﺮداران دور و ﻧﺰدﯾﮑﺘﺎن اﺳﯿﺮ ﻃﻼﻫﺎی ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ‬
‫و ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮده اﻧﺪ‪ .‬روﯾﺸﺎن ﺳﯿﺎه‪ .‬ﺳﯿﺪﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺛﻘﻔﯽ ام ﺳﺮورم‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار‬
‫ﻣﺪاﺋﻦ‪.‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﺮ را ﻻﯾﻖ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ دﯾﺪﯾﺪ‪ .‬ﻗﺪم ﺑﺮ دﯾﺪه ام ﻧﻬﯿﺪ و ﮐﻮﺷﮏ ﺳﻔﯿﺪ‬
‫ﻣﺪاﺋﻦ را ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ وﺟﻮد اﻗﺪﺳﺘﺎن ﻣﻨﻮر ﮐﻨﯿﺪ‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺮدار ﺧﻮن زﯾﺎدی از اﻣﺎم رﻓﺘﻪ اﻣﯿﺮ‪ .‬ﺑﯿﻢ آن دارﯾﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﺿﺎرب ﻟﻌﯿﻦ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫زﻫﺮ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﻣﺤﺘﺎج ﻃﺒﯿﺒﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺣﺎذق‪.‬ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻓﻮت ﻧﺸﺪه ﭼﺎره ای ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻃﺒﯿﺐ و ﺑﺴﺘﺮ ﻫﺮ دو ﻓﺮاﻫﻢ اﺳﺖ ﺳﺮدار‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪8‬‬
‫ﺳﺮدار ‪ :‬آروﻣﺘﺮ‬
‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎن؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻃﺒﯿﺐ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ﺳﺮدار‪ .‬ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ از ﻣﻬﺎﺑﺖ ﻧﻌﺮه ات دﺳﺘﻢ ﺑﻠﻐﺰد‪.‬‬
‫ﺳﺮدار ‪ :‬ﻋﺬر ﺗﻘﺼﯿﺮ دارم ﺣﮑﯿﻢ‪ .‬دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ ای ﺷﻤﺎ را ﺟﺎی آن‬
‫ﺿﺎرب ﻣﻠﻌﻮن دﯾﺪم‪.‬ﺷﻤﺎ ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺷﺪه اﯾﺪ ﺳﺮدار‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ دارﯾﺪ‪ .‬ﺗﻮﺻﯿﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺗﻮﮐﻞ‪ .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺸﯿﺖ اﻟﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺮدار ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪9‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺮای ﭼﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﮐﯿﺎن؟ آﻣﺪه ای ﺗﺎ وﻓﺎﯾﺖ را ﺑﻪ رﺧﻢ ﺑﮑﺸﯽ ﯾﺎ آﻣﺪه ای‬
‫ﺗﺤﻘﯿﺮم ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﮐﯿﺎن آﻣﺪه ام ﮐﻪ ﺷﯿﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﻋﺮب را ﺑﯿﺪار ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ آﺑﺮوی ﻏﯿﺮت اﻋﺮاﺑﯽ ﻣﺨﺘﺎر‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫آﻣﺪه ام درﯾﺎی ﻏﯿﺮﺗﺖ را ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﮐﻪ اﻣﺎت را درﯾﺎﺑﯽ‪ .‬روا ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﺎم ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻮ در ﻓﮑﺮ ﺷﻠﯿﻂ ﮐﺎه و‬
‫ﺟﻮال ﮔﻨﺪﻣﺖ ﺑﺎﺷﯽ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟‬
‫ﮐﯿﺎن ﺗﻮ ﺧﻮدت را ﺑﺎ اﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﯽ اﺑﻮاﺳﺤﺎق؟ ﺗﻮ ﻣﺨﺘﺎری؟ ﭘﺴﺮ اﺑﻮﻋﺒﯿﺪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺛﻘﻔﯽ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺳﺮدار ﻓﺎﺗﺢ اﯾﺮان‪ .‬ﮐﺪام ﺳﺮداری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎم اﺑﻮﻋﺒﯿﺪ ﺛﻘﻔﯽ را ﺑﺸﻨﻮد و‬
‫ﺳﺮ ﺧﻢ ﻧﮑﻨﺪ؟ ﺗﻮ ﮐﺠﺎ و ﻣﻦ ﮐﺠﺎ؟ از ﯾﮏ اﯾﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺮب ﻧﮋادش را ﺣﻘﯿﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ ‪،‬‬
‫ﺗﻮﻗﻊ ﭼﻪ ﻣﻌﺠﺰه ای داﺷﺘﯽ ﻣﺨﺘﺎر؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻌﺠﺰه ﺧﻨﺪق ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺎرﺳﯽ را‪ .‬ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺳﻠﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﯽ در ﮐﻨﺎر ﭘﺴﺮ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮت‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻋﺮب اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻋﺮب زﻣﺎن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺨﺘﺎر‬ ‫‪:‬‬
‫‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻫﺎ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﯿﻬﻮده ﻣﯿﺦ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﮑﻮب‪ .‬ﺑﺮای ﻋﺮب اﻣﺮوز ﻧﺎم آوازه اﺑﻮﻋﺒﯿﺪ‬‫‪:‬‬
‫ﺛﻘﻔﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺸﮏ‪ .‬آوازه از اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ذواﻟﻔﻘﺎر ﺑﺎﺷﯽ و ﺷﮑﻨﻨﺪه در‬
‫ﺧﯿﺒﺮ؟ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻋﻢ و داﻣﺎد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﺷﺎن رﺣﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﻼی‬
‫و رﯾﺎی ﺷﺎﻣﯽ ﻋﻘﻞ و دﯾﻦ ﻋﺮاﻗﯽ ﻫﺎ را زاﯾﻞ ﮐﺮده‪ .‬ﮐﻮﻓﯽ اﻣﺮوز ﺧﺮی ﻟﻨﮓ و از ﻧﻔﺲ‬
 ‫اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﯽ ﻫﯽ اﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﺟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺮو ﮐﯿﺎن‪ .‬ﺑﺮو ﻣﻦ زارﻋﯽ ﭘﺮﺑﺎر‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ‪ ،‬ﺑِﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﯽ ﺑﯽ ﺑﺎر وﺑﺮ‬
‫ﮐﯿﺎن ﻣﺨﺘﺎر!‬‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﮐﯿﺎن! ﻣﺎ ﭘﯿﺸﺘﺮ در اﯾﻦ ﺑﺎب ﺳﺨﻦ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻃﺮﻓﯽ ﻧﺒﺴﺘﯿﻢ‪ .‬رﻓﺎﻗﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی‬
‫ﺧﻮد ‪ ،‬راﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻣﺨﺘﺎر! دﺷﻤﻦ ﺟﻔﺎﮐﺎر ﺑﻪ از دوﺳﺖ ﺑﯽ وﻓﺎﺳﺖ‪ .‬ﺗﯿﺮ دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ ﻣﯽ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻧﺸﯿﻨﺪ و از دوﺳﺖ ﺑﺮﺟﺎن‪ .‬ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﭘﺴﺮ ﻋﻠﯽ ﮐﺸﻨﺪه ﺗﺮ از زﺧﻢ ﺧﻨﺠﺮ ﺟﺮاح ﺑﻦ ﺳﻨﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ رﻓﺎﻗﺖ و ﻋﻘﺪ اﺧﻮت ‪ ،‬اﺟﺒﺘﻢ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻣﺮﻫﻤﯽ ﺷﻮی ﺑﺮ‬
‫ﻏﺮﺑﺖ اﻣﺎﻣﻤﺎن‪ .‬اﻓﺴﻮس! اﻓﺴﻮس!‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪10‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ رﻧﮕﺮز ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا‪.‬‬
‫رﻧﮕﺮز ﺑﺮادران! ﺑﺮادران! ﮐﺠﺎﺳﺖ آن دﻧﺪان ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﺼﻄﻔﺎ؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﻓﺮق‬ ‫‪:‬‬
‫‪...‬‬
‫ﺑﺸﮑﺎﻓﺘﻪ ﻣﺮﺗﻀﺎ؟ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﭘﻬﻠﻮی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺧﯿﺮاﻟﻨﺴﺎ؟ ﺑﺒﺮﯾﺪ‪ .‬ﮔﺮﯾﺒﺎن ﭼﺎک دﻫﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮن ﺑﺒﺎرﯾﺪ‪ .‬ﺧﺎک ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻨﯿﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ داﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ دل ﺳﯿﺪ اوﻻد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻣﯽ آﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻣﺤﻤﺪا‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮادران! ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ! ﺟﺮاﺣﺖ و ﺗﻨﻬﺎی ﯾﺎﻣﺎم را ﻫﯿﭻ ﻣﻮﯾﻪ و‬
‫ﻧﻮﺣﻪ ای درﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻗﺮاول ﺳﭙﺎه اﻣﺎم ﺑﻮﻧﺪ وﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﺳﺎرت ﻃﻼﻫﺎی ﻣﻌﺎوﯾﻪ درآﻣﺪﻧﺪ ﺧﻮد را ﺷﯿﻌﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ‪ .‬آن ﻫﺎ‬
‫ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﻌﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ دادﻧﺪ و او را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﮐﺮدﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺟﺮﯾﻨﮓ‬
‫ﺟﺮﯾﻨﮓ درﻫﻢ و دﯾﻨﺎرﻫﺎی ﺷﺎﻣﯽ را ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﺷﻤﺸﯿﺮﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ اش ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و‬
‫ﻏﺎرﺗﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﯿﻢ زﯾﺮ ﭘﺎ و دﺳﺘﺎر و ﺳﺠﺎده اش رﺣﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﮑﺎﯾﺖ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻃﻤﺎع ﻃﻼﭘﺮﺳﺖ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻗﻮم ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﯿﻞ اﺳﺖ و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺎﻣﺮی‪ .‬اﯾﻨﺎن ﻣﺼﺪاق ﺣﺪﯾﺚ ﻧﺒﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد ﻫﺮ اﻣﺘﯽ را ﻓﺘﻨﻪ ای اﺳﺖ و ﻓﺘﻨﻪ‬
‫اﻣﺖ ﻣﻦ ﻣﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻔﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻣﺎم ﻣﺠﺘﺒﯽ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺗﺎ ﯾﻮم اﻟﺤﺸﺮ ﻣﺎﯾﻪ ﻃﻌﻦ و ﻟﻌﻦ‬
‫و دق ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ و ﺑﯽ وﻓﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬دﯾﺸﺐ در ﺳﺎﺑﺎط‬
‫ﻣﺪاﺋﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﯾﮏ ﺧﺎرﺟﯽ ﻧﺎﺑﮑﺎر ‪ ،‬ﭘﺎی ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ را درﯾﺪ‪ .‬ﻣﺪاﺋﻦ اﻣﺮوز ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺳﺮو‬
‫زم ﺧﻮرده ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻣﺼﻄﻔﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﮐﺎری ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻮﻓﯿﺎن داغ ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ و ﻧﻨﮓ‬
‫ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ ﻣﺪاﺋﻨﯽ ﺣﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮ اﺷﺘﺮ ﺟﻬﻞ و اﺳﺐ ﺧﺸﻤﺘﺎن ﻟﮕﺎم ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ‬
‫ﺧﺮد و ﻏﯿﺮت ‪ ،‬ﺣﯿﻠﺖ ﺧﺼﻢ را در ﻫﻢ ﺷﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﺣﻘﻪ ﺑﺎزان ﺷﺎﻣﯽ ‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ‬
‫ﻣﺒﺪل در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ رﺧﻨﻪ ﮐﺮده اﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دﻋﻮاﻫﺎی‬
‫ﻣﻌﺎوﯾﻪ و ﻋﻤﺮوﻋﺎص ‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ّ‬
‫ﻋﺮب و ﻋﺠﻢ ‪ ،‬اﻣﻮی و ﻋﻠﻮی‪ ،‬ﻣﺪاﺋﻦ را ﺑﺮای ﭘﺴﺮ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﻧﺎاﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﻓﺮﯾﺒﺸﺎن‬
‫را ﺑﺨﻮرﯾﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫رﻧﮕﺮز ﺑﺮادران! اﯾﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﻣﻨﺼﻮب اﺑﻮﺗﺮاب اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺎم ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻫﻢ او را‬
‫در ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺮای اﻫﺎﻟﯽ ﻣﺪاﺋﻢ ﺑﻮی ﺣﺎﮐﻢ ﭘﺸﻤﯿﻨﻪ ﭘﻮش زﻧﺒﯿﻞ ﺑﺎﻓﺸﺎن ‪،‬‬
‫ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺎرﺳﯽ را ﻣﯽ دﻫﺪ‪ .‬ﺟﻨﺎب ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار! ﻣﺎ ﺑﺮای ﺳﺮﺑﺎزی و ﺟﺎﻧﺒﺎزی آﻣﺪه اﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫اﯾﻦ ﻣﺴﻌﻮد از اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮدن ‪ ،‬ﻋﻠﯽ اﻟﺨﺼﻮص در ﺟﻠﻮ ﮐﻮﺷﮏ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ اﺟﺘﻨﺎب‬‫‪:‬‬
‫ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﺼﻮر ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ در ﺣﻔﻆ اﻣﻨﯿﺖ ﺧﻮاﻫﺪﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻮﯾﻪ و ﻧﻮﺣﻪ‬
‫دﻋﺎﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎی ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل ‪ ،‬ﺻﺒﻮری‪ .‬ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮان اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫رﻧﮕﺮز ﺑﺮادران! دﻋﺎ‪ .‬دﻋﺎ‪ .‬اﻣﻦ ﯾﺠﯿﺐ اﻟﻤﻀﻄﺮ اذا دﻋﺎ و ﯾﮑﺸﻒ اﻟﺴﻮء‬
‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪11‬‬
‫ﺳﻠﯿﻤﻪ )زن ﺗﺮﺷﯽ ﻓﺮوش ( ‪ :‬ﺣﻨﺎﻧﻪ! ﭼﻘﺪ زﻣﯿﻦ ﮔﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬راه ﻗﺮض داری؟‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ‪ :‬دل آﺷﻮﺑﻢ ﺳﻠﯿﻤﻪ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺮ و ﺳﺮﮐﻪ ﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻠﯿﻤﻪ ‪ :‬وﻗﺘﯽ دل آﺷﻮﺑﯽ و ﻧﺎﺧﻨﮏ ﺑﻪ ﺗﺮﺷﯽ ﻣﯽ زﻧﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺎﻣﻠﻪ ای‪ .‬ﺻﯿﻐﻪ ﻋﻤﺮ‬
‫ﺷﺪی؟‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭘﯿﺮ و زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪی ‪ ،‬ﺣﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺷﯿﺮﻣﺮا ﺧﻮرده‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮاﻣﻪ‪.‬‬
 ‫‪:‬‬
‫ﺳﻠﯿﻤﻪ ﺣﺮام؟ ﺗﻮ را ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﺧﺎﻟﻪ ﺣﻨﺎﻧﻪ!‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ‪ :‬آﻣﺪی ﺟﺎن دل؟ ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭘﯿﺸﻤﺮﮔﺖ‪ ،‬دﯾﺮﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻪ ﺷﻬﺮآﺷﻮﺑﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﮕﺎر زﻟﺰﻟﻪ آﻣﺪه‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺧﻮب زﻟﺰﻟﻪ آﻣﺪه ﻋﻤﺮم‪ .‬زﻟﺰﻟﻪ آﻣﺪه ﮔُﻠﻢ‪ .‬ﺧﻠﯿﻔﻪ ﻋﺮب زﺧﻤﯽ در ﺷﻬﺮ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻋﺠﻤﺎن ﯾﻌﻨﯽ زﻟﺰﻟﻪ‪ .‬ﺗﺮس داﺷﺘﻢ اﺳﯿﺮ ﻏﺎرﺗﯿﺎن ﺷﻮی‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﺷﺪم‪ .‬ﻋﺠﻤﯽ ﻗﺼﺪ اﻟﻨﮕﻮﻫﺎﯾﻢ را داﺷﺖ‪ .‬ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮش را ﺗﺮﮐﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﻧﻪ! ﺟﺎن ﺣﻨﺎﻧﻪ؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﺟﺎن ﺣﻨﺎﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺣﻘﺎ دل ﺷﯿﺮ داری دﺧﺘﺮ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺳﺮدار ﻋﺠﻢ ﮐﺸﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺳﺮدار ﻓﯿﻞ اﻓﮑﻦ‪ .‬دﺧﺘﺮ اﺑﻮﻋﺒﯿﺪ ﺛﻘﻔﯽ‪.‬‬
‫ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﻗﺮارﺑﻮد دل ﻣﺮغ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ده ﺟﻮﺟﻪ دور و ﺑﺮم ﺟﯿﮏ‬
‫ﺟﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭘﺲ ﭼﯽ ﺑﯽ ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺖ ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﻠﺒﺖ ﺑﺎل ﺑﺎل ﻣﯽ زﻧﺪ‪ .‬ﺣﻖ دارد ﺑﯽ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻧﻮا‪ .‬ﺷﮑﺎر ﻣﺎده ﺷﯿﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ‪ ،‬ﻫﻨﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﺎده ﺷﯿﺮ ﺟﻮان‪ ،‬ﺻﯿﺎدش را ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﺎﻟﻪ ﺟﺎن ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺪان رﺟﺰﺧﻮاﻧﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪه ام‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎﺻﺪ‬‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮم‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻣﯽ ﺷﻨﻮم ﺧﺎﻟﻪ ﻓﺘﻨﻪ‬
 ‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ‪ .‬ﺳﺮ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ و ﻋﻤﺮ را ﺑﻪ ﻣﺮاد دﻟﺘﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺷﺎه‬
‫ﻋﺮاق ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺗﻮ ﺷﺎه ﺑﺎﻧﻮی ﻋﺮاق‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻋﺠﺐ ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ ای اﺳﺖ ﻋﻤﺮ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮﻗﻊ دارد ﻣﻦ ﺳﺮ ﺣﺴﻦ را ﺑﺒﺮم‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﻧﺎ اﻣﯿﺪم ﻧﮑﻦ ﺟﺎرﯾﻪ‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ وﻋﺪه ای ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻃﻤﻊ ﮐﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺣﺴﻦ را ﻣﯽ ﺑﺮی ﻧﻪ ﻋﻤﺮ‪ .‬ﺻﺪﻫﺎ اﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ ﺑﻪ ﺻﻒ اﯾﺴﺘﺎده‬
‫اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﮐﺎری ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺎر وارد ﻣﯿﺪان ﻧﺸﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻣﺨﺘﺎر وارد ﻣﯿﺪان ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮﺟﺎﻧﺖ اﺻﺮار ﮐﻨﺪ ﭼﯽ؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﭘﯿﺸﺘﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ اﺻﺮار ﮐﺮده و ﻣﺨﺘﺎر زﯾﺮﺑﺎر ﻧﺮﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺼﻪ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺟﺎرﯾﻪ ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻮ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﺣﺴﻦ‬ ‫‪:‬‬
‫دﻟﺶ را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﮔﯿﺮم ﻣﺨﺘﺎر ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺎﻧﻌﺶ ﺷﻮم؟‬
‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﺎرﯾﻪ‪ .‬زن ﺑﺮادر ﻋﺰﯾﺰت‪ .‬ﻋﺸﻖ آﺗﺸﯿﻦ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﻪ ﻧﺎرﯾﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ‬
‫ﺷﻨﯿﺪﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬ﺗﻮ زﯾﺮ ﭘﺎی ﻧﺎرﯾﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﯽ‪ ،‬ﻧﺎرﯾﻪ در ﮐﻮش ﻣﺨﺘﺎر ﻧﻐﻤﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺎر ﭘﺎﯾﺶ ﺷﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﻧﺎرﯾﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﺪﻟﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭘﺲ ﮐﺎر ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﺷﺎه ﺑﺎﻧﻮی ﻋﺮب‪ .‬ﭼﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ای ﺑﺸﻮد‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ﺳﻠﯿﻤﻪ ﺣﻨﺎﻧﻪ! ﺑﺮﯾﺪی و دوﺧﺘﯽ و ﻋﺮوﺳﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﻣﺒﺎرﮐﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﺎ‬ ‫‪:‬‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد؟‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﮔﻮش ﻫﺎی واﻣﺎﻧﺪه ات ﺗﯿﺰﺗﺮ اﺳﺖ از زﺑﺎن ﮔﺰﻧﺪه ات‪ .‬ﺟﺰ ﻋﺮوﺳﯽ ﭼﯽ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺷﻨﯿﺪی؟‬
‫ﺳﻠﯿﻤﻪ ﺗﻮﺑﻪ‪ .‬ﮔﻮش ﻫﺎﯾﻢ ﮐﺮم ﺑﮕﺬارد اﮔﺮ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ‪ .‬ﺳﻠﯿﻤﻪ! ﻣﻦ ﯾﻘﯿﻦ دارم ﺗﻮ ﺟﺰ ﻋﺮوﺳﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﯿﺪی‪ .‬ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﺧﯿﺎل‬ ‫‪:‬‬
‫ﺑﺎﻓﯽ ﮐﻨﯽ و ﯾﮏ ﮐﻼغ و ﭼﻞ ﮐﻼغ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﮔﻮش و زﺑﺎن ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰت را ﻟﻘﻤﻪ ﺳﮓ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪12‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﭼﺸﻢ و دل ﻣﺤﺒﺎن اﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻃﺒﯿﺐ‪ .‬ﻫﺮﮐﺎری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻃﺒﯿﺐ ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﺎ را ﺷﺮﻣﺴﺎر ﭘﯿﺎﻣﺒﺮت ﻧﮑﻦ‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد اﻟﻬﯽ آﻣﯿﻦ‪ .‬اﯾﺸﺎن ﯾﮑﯽ از اﻃﺒﺎی ﺑﻪ ﻧﺎم و زﺑﺮدﺳﺖ اﯾﻦ دﯾﺎرﻧﺪ ﺳﺮدار‪.‬‬
‫ﻣﻌﺠﺰه ﮔﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺘﻮاﺿﻊ ‪ ،‬ﺳﺒﮏ دﺳﺖ و ﺧﻮش ﻧﻔﺲ‪.‬‬
‫ﺳﺮدار ﺟﺴﺎرت اﺳﺖ اﻣﯿﺮ‪ .‬ﮔﺮگ ﻫﺎی ﺷﺎم ﺗﻤﺜﯿﻠﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻟﺸﮑﺮﯾﺎﻧﯽ‬ ‫‪:‬‬
‫‪.‬‬
‫اﺳﺖ از ﻋﺴﻞ‪ .‬زﻫﺮی دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ ﮐﺸﻨﺪه ﻫﻤﺎن زﻫﺮی ﮐﻪ ﻗﻄﺮه ای از آن ﻣﺎﻟﮏ‬
‫اﺷﺘﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎک اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ ﻣﻮرد وﺛﻮق اﻣﺎم ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ .‬از ﻧﻔﺲ ﻣﺒﺎرﮐﺸﺎن‬
‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺳﺪی ﺳﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎی ﺳﺒﺰﻧﺸﯿﻨﺎن دﻣﺸﻖ‪.‬‬
‫دﻟﺸﻮره ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ اﻃﺮاﻓﯿﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺮای ﺳﺮ اﻣﺎم ﻫﺰار دﯾﻨﺎر ﺷﺎﻣﯽ و ﯾﮑﯽ‬
‫از دﺧﺘﺮاﻧﺶ را وﻋﺪه ﮐﺮده‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﻣﯿﺮ ﺧﺪای ﻧﮑﺮده ﻧﺎاﻫﻠﯽ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ‬
‫وﻋﺪه ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﺷﮏ رﺧﻨﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و زﺑﺎﻧﻢ ﻻل ﻗﻄﺮه ای از آن ﺳﻢ ﻣﻬﻠﮏ‬
‫را در ﻃﻌﺎم و ﯾﺎ ﻣﺮﻫﻢ زﺧﻢ اﻣﺎم ﺑﺮﯾﺰد‪.‬‬
 ‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺣﻖ داری ﺗﺒﯿﺎن‪ .‬اﻣﺎم در اﯾﻦ ﯾﮑﯽ دوﻣﺎﻫﻪ از ﻃﺮف ﻧﺰدﯾﮑﺎن و ﯾﺎران‬
‫ﻃﻤﺎع‪ ،‬ﺿﺮﺑﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮرده‪ .‬او ﻃﺒﯿﺐ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدی اﺳﺖ ﺳﺮدار‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪.‬‬
‫ﻃﻌﺎم اﻣﺎم را اول ﺑﻪ ﻃﺒﺎخ ﻣﯽ ﭼﺸﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮاﻗﺒﺖ از‬
‫ﮐﻮﺷﮏ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادر زاده ام ﻣﺨﺘﺎر ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﮐﻪ از ﻫﺮ ﺣﯿﺚ ﻻﯾﻖ اﺳﺖ و‬
‫ﻣﻄﻤﺌﻦ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺮدار ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﺮﯾﺐ و ﺧﻮارﺗﺎن ﻧﮑﻨﺪ اﻣﯿﺮ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﻦ ﻣﯽ روم ﺑﻪ اﻣﻮر ﻫﻤﺮاﻫﺎن اﻣﺎم ﺑﺮﺳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ از داﺧﻞ اﯾﻦ اﺗﺎق ُﺟﻢ‬
‫ﻧﺨﻮر‬
‫ﻃﺒﯿﺐ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﻞ در ﮐﺎرﻣﻦ ﻧﺸﻮد‬‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻃﻮری ﺷﺪه؟‬
‫ﺳﺮدار ﺑﺎری ﺗﻮﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﮐﺮدم ﻃﺒﯿﺐ‪ ،‬ﺿﺎرب اﺳﺖ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل و روز ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ را ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺗﻮ ﺑﮕﻤﺎرم ﺳﺮدار‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺮدار ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﯿﺮ‪.‬ﻣﺸﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮم و اوﻫﺎم را از‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﻢ‬
‫‪:‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﺴﻌﻮد اوه اوه اوه‪ .‬ﻋﺠﺐ ﺗﺒﯽ داری‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ وﺟﻮدت در آﺗﺶ ﻣﯽ ﺳﻮزد‬
‫ﺳﺮدار‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺳﺮدار داﻏﻢ‪ .‬داﻏﺪارم اﻣﯿﺮ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﺮدی و ﻧﺎﻣﺮدﻣﯽ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺗﺸﺘﯽ آب ﺳﺮد ﺑﯿﺎورﯾﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﭼﮑﻤﻪ از ﭘﺎی ﺳﺮدار ﺑﺮدار‪ .‬رزﻣﺠﺎﻣﻪ از‬
‫ﺗﻨﺶ ﺟﺪاﮐﺮده ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻮﯾﻪ اش ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪13‬‬
‫ﮐﯿﺎن ‪ :‬ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ آﯾﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬آﻣﺪم اﻣﺎ ﺑﺪون ﺷﻤﺸﯿﺮ‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﮐﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮت آﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﺨﺘﺎر؟‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﭼﻮن ﺗﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻋﻘﻞ از دﻟﺶ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ در‬
‫‪/‬‬
‫ﻏﻼف ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﮐﯿﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه ای اﺑﻮاﺳﺤﺎق‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎرم‪ :‬ﻫﻮم‪ .‬ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﺷﺪه ام ﮐﯿﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی دﻟﻢ ُﻣﺨﻢ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازم‪.‬آداب ﻗﺪرت ﺑﺎ آداب ﻃﻬﺎرت ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺳﺮدار‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ‬
‫ﺗﺪﺑﯿﺮ داﺧﻞ در ﺟﻨﮓ ﺷﻮد ‪ ،‬ﺧﻮن ﺧﻮد و ﻟﺸﮑﺮﯾﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻫﺪر ﻣﯽ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ اﺳﯿﺮ ﺑﺪ ﻣﺨﻤﺼﻪ ای ﺷﺪه ای اﺑﻮاﺳﺤﺎق‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮداری ﺷﻤﺸﯿﺮش را ﻏﻼف ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ از ﭘﯿﺶ ﭘﺨﺘﻪ ای ﻧﺮود‪،‬‬‫‪:‬‬
‫اﺳﺎرت در ﮐﻤﺪ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﺣﺘﻨﺎب از ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﻦ ﺳﺨﻦ وﺣﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻫﻼک ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ زﯾﻦ و ﯾﺮاق ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﺮوﯾﺪ ‪ ،‬ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮔﻮش زد ﮐﺮدم ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺷﻨﯿﺪی و ﻧﻪ اﻣﺎﻣﺖ‪ .‬دل ﺧﻮش‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﯿﻞ و ﻗﺎل ﯾﮏ ﻣﺸﺖ زﺑﺎن ﺑﺎز ﺑﯿﻌﺖ ﺷﮑﻦ ﮐﻮﻓﯽ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آن‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﯿﻨﻮاﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﯿﻼب ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﯿﮏ ﺧﺮﺳﯽ را ﺑﻐﻞ زده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ زاﯾﻦ ﭘﺲ‬
‫‪:‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮم را ﺟﺎﯾﯽ از ﻧﯿﺎم ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻨﻢ ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪14‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺨﺘﺎر! ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟‬
 ‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻓﺼﻞ دروﺳﺖ ﻋﻤﻮﺟﺎن‪ .‬ﮔﻨﺪم درو ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﺷﮑﺮﺧﺪا اﻣﺴﺎل زراﻋﺖ ﺑﯽ‬
‫آﻓﺘﯽ دارﯾﻢ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻌﻤﺎﯾﯽ ﺷﺪه‪ .‬در اﯾﻦ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﺎزار دﯾﻦ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻪ ﭘﺎی‬
‫ﺣﯿﺎت و ﻣﻤﺎت ﻋﻠﻮﯾﺎن در ﻣﯿﺎن اﺳﺖ ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﺮ در ﻻک ﺧﻮد ﮐﺮده ای و ﺑﻪ ﮐﺸﺖ و زرع‬
‫ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ‪ .‬ای ای ای‪ .‬ﮐﯿﺎن! ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدی ﻣﺎوﻗﻊ زﺧﻢ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ اﻣﺎم‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﮐﯿﺎن ﺑﻠﻪ اﻣﯿﺮ‪ .‬اﻣﯿﺪوارم ِﮐﯿﻒ ﮔﻨﺪم درو ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ درﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮد‪ .‬ﺣﺎل اﻣﺎم‬
‫ﭼﻄﻮر اﺳﺖ اﻣﯿﺮ؟‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد زﺧﻢ ﻋﻤﯿﻖ اﺳﺖ ﮐﯿﺎن‪ .‬ﺿﺮﺑﺖ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ران ﻧﻔﻮذ ﮐﺮده و ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮان‬
‫رﺳﯿﺪه‪ .‬اﻣﺎ ﺷﮑﺮﺧﺪا ﺧﻨﺠﺮ ﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮده‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺑﯽ ادﺑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻋﻤﻮﺟﺎن‪ .‬ﻃﻮری ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺧﺪای ﻧﮑﺮده‬
‫ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﮐﺒﯿﺮه ﺷﺪه ام‪ .‬ﺗﻼش ﺑﺮای ﻣﻌﺎش از راه ﺣﻼل ‪ ،‬ﮐﻢ از ﻣﺠﺎﻫﺪت در راه‬
‫ﺧﺪاﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻦ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ زﻣﯿﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺠﺎﻫﺪان‬
‫راه ﺧﺪا ﺑﯽ ﺛﻤﺮ ﻧﺒﻮده ام‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺗﻼش ﺑﺮای ﻣﻌﺎش ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺠﺎﻫﺪت ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺪه ای‬
‫ﺗﯿﺸﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﯾﺸﻪ دﯾﻨﺖ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﭼﺮا اﻣﺎم ﺑﻪ ﮐﻮﺷﮏ‬
‫ﺳﻔﯿﺪ آﻣﺪه ﻣﺨﺘﺎر؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﯽ داﻧﻢ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﭼﺮا آﻣﺪه ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﻋﺘﻤﺎدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺮﺣﺒﺎ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﻢ آﺑﺮوﯾﯽ اﺳﺖ؟ ﺑﺎ وﺟﻮد زﺧﻢ ﻫﺎی ﺑﯽ ﺷﻤﺎری ﮐﻪ‬
‫اﻣﺎم روﺣﺎ و ﺟﺴﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺟﺰو ﻣﻘﺮﺑﯿﻦ ﺧﺎﺻﻪ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده اﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺎل اﺿﺮ ﻣﺎ ﻫﻤﺮدﯾﻒ ﺑﺎ اﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﯾﻢ‪ .‬ﺣﯿﻒ ﺗﯿﺴﺖ اﯾﻦ ﻗﻮم‬
‫و ﺧﻮﯾﺸﯽ را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ زﻣﯿﻦ و زراﻋﺖ ﺿﺎﯾﻊ ﮐﻨﯿﻢ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬از ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﺮﻣﯽ آﯾﺪ؟‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺑﯿﺎ‪ .‬رزﻣﺠﺎﻣﻪ ﺑﭙﻮش‪ .‬ﭼﻨﮓ ﺑﺮ ﻗﺒﻀﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮت ﺑﺰن‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻋﻤﻮ ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﮐﯿﺪ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ را درﻫﻢ‬
‫ﺷﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬درﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮای در ﻫﻢ ﮐﻮﻓﺘﻦ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺸﻤﯿﺮی ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻬﺎﻟﺖ‬
‫را ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻤﺸﯿﺮی ﻧﺪارم‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد‪ :‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎزﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ در اﻣﺮ ﺟﻬﺎد ﻗﺼﻮر ﮐﻨﯽ؟ آن ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ‬
‫اﻣﺎﻣﺖ آﺷﮑﺎرا دﺳﺖ ﯾﺎری ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺖ دراز ﮐﺮده؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻋﻤﻮﺟﺎن! ﻣﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺪرم ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺷﻤﺎ ﮐﻔﺎﻟﺖ‬
‫ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﻖ ﭘﺪری ﺑﺮﮔﺮدﻧﻢ دارﯾﺪ‪ .‬رﺳﻢ ادب و ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﺮع ﺣﮑﻢ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ ﻣﻄﯿﻊ اواﻣﺮﺗﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺳﻤﻌﺎ و ﻃﺎﻋﺘﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮﻗﻊ دارم درﺣﺪ ﻓﻬﻢ و ﺷﻌﻮرم ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮدی ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ام‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از اﯾﺎم ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮش ﺑﯿﻌﺖ‬
‫ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﺗﺮک ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮓ را ﻧﻨﮓ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﻫﻢ ﻗﺎﻋﺪه و ﻗﺎﻧﻮن‬
‫دارد‪ .‬زر در ﺗﺮازو‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ زور در ﺑﺎزو‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺷﯿﭙﺎن اﻣﺮوز ﻃﻼ دارد ﻋﻤﻮﺟﺎن‪ ،‬ﻃﻼ‪.‬‬
‫دﺧﻮل در ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﮕﯽ ﻏﻠﻂ ﺑﻮده ‪ ،‬اداﻣﻪ اش ﻏﻠﻂ اﻧﺪر ﻏﻠﻂ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﭘﻨﺎه ﺑﺮ ﺧﺪا از ﺷﺮ وﺳﻮﺳﻪ ﺧﻨﺎس‪ .‬زﺑﺎن ﺷﯿﻄﺎن در ﮐﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺟﻮری ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر اﻣﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪه و ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻨﮓ ﻧﺒﻮده و‬
‫دﺷﻤﻦ را ﺑﻪ ﻗﺪر ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‪ .‬او از ﺳﺮﺟﺒﺮ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ داد ﺟﺎن ﻣﻦ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر‬
‫ﮐﻪ ﻋﻠﯽ در ﺻﻔﯿﻦ ﺟﺒﺮا ﺟﻨﮓ ﺑﺮده را واﻧﻬﺎد‪ .‬اﻣﺎم ﺷﮑﺴﺖ و ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎن ﺧﺮﯾﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﻪ ﺟﻬﻠﺸﺎن ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﺑﺮای اﻧﺰواﯾﺖ‬
‫ﻣﻌﯿﺸﺖ دﻧﯿﺎ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدی ﮔﻮاراﺗﺮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و دراﯾﺖ اﻣﺎﻣﺖ ﺷﮏ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﯾﺎ اﯾﻦ ﺷﮏ ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻫﺪاﯾﺖ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﺸﺎن ﺿﻼﻟﺖ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﭘﺎک‬
‫ﻧﺨﻮراﻧﺪم ﭘﺲ ﭼﺮا درﺧﺖ ﻋﻤﺮم ﻣﯿﻮه ﺗﻠﺦ داده‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﻣﯿﻮه ﺗﻠﺦ ﺑِﻪ از ﻣﯿﻮه ﻣﺴﻤﻮم‪ .‬ﻣﻦ ﻋﻘﯿﺪه ام را ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ اﺑﺮاز ﮐﺮدم‪ .‬اﺷﮑﺎل از‬
‫ﺷﻤﺎﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰوﯾﺮ ﻧﯿﺎﻣﻮﺧﺘﻪ اﯾﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺣﺎﺿﺮی ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬اﮔﺮﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﮏ ﻧﻤﯽ آﻣﺪم‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﯾﻢ دﯾﺪه اﯾﺪ؟‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺮای ﺳﺮ اﻣﺎم ‪،‬ﻫﺰار دﯾﻨﺎر ﺷﺎﻣﯽ و ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮاﻧﺶ را وﻋﺪه‬
‫داده‪ .‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫‪...‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر‪ :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﻋﺪه دﯾﻮ ﻃﻤﻊ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮای‬
‫اﻣﺎم ﻧﺎاﻣﻦ ﺷﺪ‪ .‬از اﻣﺮوز ﻣﺮاﻗﺒﯿﻦ و ﻣﺤﺎﻓﻈﯿﻦ و ﺧﺪام ﮐﻮﺷﮏ ‪ ،‬ﻫﺮﮐﺪام ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺳﺮﺑﺎزان ﺧﻔﯿﻪ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺎﭘﯿﺪا‬
‫ﺟﺎن اﻣﺎم را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎرﮔﺮاﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺮدوش ﻣﺎ‪ .‬ﻫﻤﺘﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ زﯾﺮ اﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻤﺮ ﻧﺸﮑﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻦ‬
‫اﻣﯿﻦ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﮐﺎری ﮐﻦ ﮐﻪ در ﯾﻮم اﻟﺤﺴﺎب ﻧﺰد ﭘﯿﺎﻣﺒﺮﻣﺎن‬
‫ﺧﺠﻞ ﻧﺸﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪15‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯽ ﮔﻠﻢ؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺣﻨﺎﻧﻪ؟ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ ﻓﯿﻞ ﻫﻢ ﺟﻠﻮدارش ﻧﻤﯽ‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﭘﺲ از ﻣﻌﺠﺰه ﻋﺸﻖ ﻏﺎﻓﻠﯽ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻨﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﯿﺮی ﻣﺜﻞ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر را زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬ﺗﯿﺰی ﺟﺎدوی ﭼﺸﻢ ﻧﺎرﯾﻪ ﮐـ ُﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ؟‬
 ‫ﺣﻨﺎﻧﻪ ﻧﺎرﯾﻪ زن ﺑﯽ ﻫﻨﺮی ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻟﻪ‪ .‬او رﻗﯿﺐ ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ .‬ﯾﮑﯽ ش ﺧﻮد ﻣﻦ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ در اﺗﺶ ﺣﺴﺎدت ﺑﻪ او ﻣﯽ ﺳﻮزم‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ‪ :‬واﻗﻌﺎ؟ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﻮدی ﺧﺎﻟﻪ؟‬
‫ﺣﻨﺎﻧﻪ دﻻوری ﻣﺜﻞ ﻣﺨﺘﺎر‪ ،‬روﯾﺎی ﻟﺸﮑﺮی از دﺧﺘﺮﮐﺎن ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻋﺮب ﺑﻮده و‬ ‫‪:‬‬
‫ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮو ﺧﺎﻟﻪ وﻗﺖ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺎرﯾﻪ ﺑﮕﻮ ﺑﻨﺪ از دﺳﺖ و ﭘﺎی ﺷﯿﺮﻣﺮدت ﺑﺮداری‬
‫دﯾﮕﺮ ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫‪Episode 4‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺻﺪای راوی ﻣﻌﺎوﯾﻲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﻔﯿﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻠﯿﻔﻪ ﺑﺮ ﮐﺮﺳﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ‬
‫ﯾﮑﻪ ﺗﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪام از ﻣﻔﺎد ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻋﻠﯿﻪ‬
‫اﻟﺴﻼم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻣﻮروﺛﯽ ﻧﺒﻮدن ﺣﮑﻮﻣﺖ و ﻧﯿﺰ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺟﺎﻧﯽ اﻣﺎم و‬
‫ﯾﺎراﻧﺶ دو ﺷﺮط اﺻﻠﯽ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ روﯾﺎﯾﯽ‬
‫ﺧﺎﻧﺪان اﺑﯽ ﺳﻔﯿﺎن ﻗﺼﺪ داﺷﺖ زﻣﯿﻨﻪ را ﺑﺮای ﺣﮑﻮﻣﺖ ﭘﺴﺮش ﯾﺰﯾﺪ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزد و‬
‫ﺑﺮای ﻧﯿﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف اﻣﺎم را ﻣﺎﻧﻊ ﺟﺪی ﻣﯽ دﯾﺪ و ﻟﺬا در ﺻﺪد ﺑﻮد در ﻓﺮﺻﺘﯽ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ اﯾﺸﺎن را از ﺳﺮ راه ﺧﻮد ﺑﺮدارد‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻮاﻫﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪ ای‬
‫ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﻌﺪه ﻫﻤﺴﺮ اﻣﺎم اﯾﺸﺎن را ﻣﺴﻤﻮم ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺨﺘﺎر ﺛﻘﻔﯽ در‬
‫ﺟﺪاﻟﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ و دل ﺧﻮﯾﺶ ﺷﻤﺸﯿﺮش ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻏﻼف ﻣﺎﻧﺪ و در ﯾﮑﯽ از‬
‫‪60‬‬
‫ﻗﺼﺒﺎت اﻃﺮاف ﮐﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻔﻘﺎ زراﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬دﻫﮑﺪه ﻟﻔﻘﺎ ‪ ،‬ﺳﺎل ﻫﺠﺮی‬
‫‪:‬‬ ‫ﻗﻤﺮی‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪1‬‬
‫ﺧﻮاب ﻣﺨﺘﺎر‬
‫!‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﯾﺎ ﻋﻠﯽ! ﯾﺎ ﻋﻠﯽ! اﻟﻐﻮث! ﻋﻠﯽ ﺟﺎن اﻟﻐﻮث!‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪2‬‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﻣﺨﺘﺎر! ﻣﺨﺘﺎر؟ ﺑﯿﺪارﺷﻮ ﻣﺨﺘﺎر! اﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮس ﻫﺎ ﮐﯽ دﺳﺖ از ﺳﺮت ﺑﺮﻣﯽ‬
‫دارﻧﺪ ﻣﺨﺘﺎر؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺟﮕﺮم ﻣﯽ ﺳﻮزد ﻋﻤﺮه‪ .‬ﺟﺮﻋﻪ ای آﺑﻢ ﺑﺪه‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬اﺳﺘﻐﻔﺮﷲ رﺑﯽ و اﺗﻮب اﻟﯿﻪ‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪3‬‬
‫ذرﺑﯽ ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻮﯾﺖ ﻗﺴﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ام‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪه ام دﺳﺖ و ﭘﺎی ﮐﺮه اﺳﺐ را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ راه‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﻠﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺐ ﺑﺎز ﻧﯿﺴﺘﯽ ذرﺑﯽ‪ .‬ﻣﻬﺘﺮی ﻧﮑﺮده ای‪.‬‬
‫ذرﺑﯽ ذرﺑﯽ ﺗﺼﺪﻗﺖ ﻣﻮﻻﺟﺎن‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﻧﻮﮐﺮت ﻫﻢ ﺑﻠﺪﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﺶ را ﺑﺒﻨﺪی و او را راه ﺑﺒﺮی‪ ،‬ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻋﯿﻦ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﻟُﮏ‬
‫ﻟُﮏ ﻧﮑﻨﺪ و دل ﺳﻮارش را از ﺟﺎﻧﮑﻨﺪ‬
‫ذرﺑﯽ ﻣﺎدﯾﺎن ﻣﺎدرش ﺧﻮدش را ﮐﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻮ‪ .‬ﻫﻮووووو‪ .‬ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﺷﺪی ذرﺑﯽ؟‬
‫ذرﺑﯽ ﺑﻠﯽ آ‪ .‬دﺳﺖ ﭼﭗ ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎی راﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎی ﭼﭗ‪ .‬ﺗﺴﻤﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﮐﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻗﺎﻋﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
 ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ دﻟﺒﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﻮش ﻗﺪ و ﺑﺎﻻ‪ .‬ﻫﻮوو ﮐﺠﺎ؟ ﮐﺠﺎ؟ ﭼﻪ ﻣﯿﻠﯽ دارد‬
‫ﻟﺪل ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫!‬
‫ﺑﺮای ﺗﺎﺧﺘﻦ! ذرﺑﯽ از اﻣﺮوز ُد ُ‬
‫ذرﺑﯽ دﻟﺪل؟‬‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻫﻮم‪ .‬اﺳﺐ ﺷﺎﻫﺴﻮار ﻋﺮب‪ ،‬ﻋﻠﯽ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ ﭼﻪ اﺳﻢ ﺑﺎ ﻣﺴﻤﺎﯾﯽ‪ ،‬دﻟﺪل‬‫‪:‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺑﯿﺎ ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﻫﺮ روز ﺑﺎ او ﻣﺸﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬
‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ ﻣﺮﺣﺒﺎ ﭘﺴﺮ‪ .‬اﺑﻮرﺿﺎ را ﺗﺎزه ﮐﺮدی‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﯿﻤﻪ وﺣﺸﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬وﻟﺘﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺳﺮﺗﺎن را ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺮه اﺳﺐ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬دﻟﺪل اﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﻋﻤﺮه‪ ،‬اژدﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ!‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺸﯿﺮت ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺴﺎدﺗﻢ را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد‪ ،‬اﻣﺮوز‬
‫دﯾﺪم ﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻤﺮه رﻗﯿﺒﺎن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ دارد‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻫﻮوی ﺗﻮ ام ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺪون اﺳﺐ و ﺷﻤﺸﯿﺮش ﻣﺨﺘﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺘﺮﺳﮏ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺑﺮو آﺑﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ ﺑﺰن‪ .‬ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻦ‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ای اﻣﺸﺐ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﯿﻬﻤﺎن دارﯾﻢ؟ ذرﺑﯽ! ﺳﺮ دﻟﺪل را ﺑﮕﯿﺮ‪ .‬ﺗﺎ ﮐﻮر ﺷﻮﻧﺪ و ﻻل ﻫﻤﻪ ان ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ّ‬
‫ﺳﺐ‬
‫ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎ ﺟﻮان! اﯾﻦ وان ﯾﮑﺎد را ﻫﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎزوﯾﺖ ﺑﺒﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﮐﻮﻓﯽ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺳﮓ دارد‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻣﯽ داﻧﻢ ار ﺗﺮس ﮐﺪام ﺷﻮ ﻧﻔﺲ ﺳﮓ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ و دﻟﺪل اﻓﺘﺎده ای‪.‬‬‫‪:‬‬
 ‫ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺪ ﻋﯿﻦ ﻧﺤﺴﯽ و ﻧﺠﺎﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ذرﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ وﻗﺘﯽ از ﺑﺎﻧﻮ ﺷﻨﯿﺪم ﻋﻤﺮ ﺳﻌﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﯿﻬﻤﺎن اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮد‬ ‫‪:‬‬
‫ﻻاﻗﻞ ده ﺑﺎر اﻟﺮﺣﻤﻦ ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﭘﻨﺎه ﺑﺮﺧﺪا از ﻗﺪوم ﺷﻮم‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﮐﺎش ﯾﮏ ﺟﻮری دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدی‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺧﻮن‬ ‫‪:‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﯽ ﻏﯿﺮت ﺗﺸﻨﻪ ام‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪) 4‬ﺧﯿﺎل ﻣﺨﺘﺎر(‬

‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﻋﻤﻮﺟﺎن! ﻋﻤﻮﺟﺎن اﻟﻐﻮث‪ .‬ﺟﮕﺮم ﺳﻮﺧﺖ ﻋﻤﻮﺟﺎن‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ‪ :‬ﺑﺮو ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻨﺪ از زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎم ﻋﻠﯽ ﻧﺠﺎﺗﺖ داد‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﻧﺮو ﻋﻤﻮﺟﺎن‪ .‬ﺟﺮﻋﻪ ای آﺑﻢ ﺑﻨﻮﺷﺎن‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ‪ :‬اﯾﻦ آب ﺻﺎﺣﺐ دارد ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﻣﺎل ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﺻﺎﺣﺒﺶ ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ‪ :‬ﻣﺠﺘﺒﯽ ﭘﺴﺮ ﻋﻠﯽ‪ .‬او را ﺑﻪ زﻫﺮ ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ آب دوای ﺣﮕﺮ ﭘﺎره‬
‫ﭘﺎره اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻋﻤﻮﺟﺎن‪ .‬ﺟﮕﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزد‪ .‬از اﯾﻦ آب ﺟﺮﻋﻪ ای ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺣﺴﻦ راﺿﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﯾﺎری ﺑﺨﻮان‪ .‬از ﺗﻮ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻦ ﺷﺮم دارم‪ .‬ﻣﻦ ﺷﺮم دارم از ﺣﺴﻦ‬‫‪:‬‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪5‬‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺑﺎ ﮐﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدی ﻣﺨﺘﺎر؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﺑﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮدم در آب‪ .‬ﮐﺎﺑﻮس ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬آﺗﺸﯽ در ﺳﯿﻨﻪ‬
‫دارم ﻋﻤﺮه‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﻣﺠﺎل ﺟﺴﺘﻦ ﭘﯿﺪاﮐﻨﺪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻮز اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎش ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ‬
‫اﻣﺸﺐ رﺿﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ دادی‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه از اﺷﮏ ﻫﺎی ﺟﺎرﯾﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺗﺮﺳﯿﺪم دﻟﺶ را ﺑﺸﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻪ‬
‫اﻟﺘﻤﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر اﯾﻦ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﯾﮏ دﺳﯿﺴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻪ‬
‫ﺧﻮاﺑﯽ دﯾﺪه‪ .‬ﻗﺼﺪ آﺷﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ام ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺗﺮ از ﻋﻤﺮه ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه دل ﺑﺪ ﻧﮑﻦ ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﭼﻪ ﺧﻮاﺑﯽ؟ ﭼﻪ دﺳﯿﺴﻪ ای؟ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ازدواج ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺧﻮاﻫﺮت ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮای دﯾﺪ و ﺑﺎزدﯾﺪ و ﺷﺎدﺑﺎش و آﺷﺘﯽ ﮐﻨﺎن ﻣﯽ آﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روﯾﺖ را زﻣﯿﻦ ﺑﯿﻨﺪازم‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺟﺎرﯾﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻋﻤﺮه را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده‪ .‬ﺟﻮن ﻣﯽ داﻧﺪ ﻣﺨﺘﺎر در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﻋﻤﺮه ﻋﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﺮه اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﻣﻄﯿﻊ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺧﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﮐﻮﻓﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﮐﺞ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﭘﺲ ﻋﻤﺮه ﺣﺮﻓﺶ ﺧﺮﯾﺪار دارد ﭼﻮن ﭘﺪرش ﺣﺎﮐﻢ ﮐﻮﻓﻪ اﺳﺖ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﺧﯿﺮ ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬اﻣﯿﺮ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﻧﺪه اﺳﺖ‬
 ‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪6‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬اﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞ ﻫﺎﯾﺖ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ ﻋﻤﺮ! ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺮاﯾﺖ‬
‫دودﺷﺎن ﺑﺪﻫﺪ؟‬
‫ﺗﺮک ﻋﺎدت ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺮض اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻇﺎﻫﺮی اﻓﺴﺮده و ﻣﻐﻤﻮم ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﺗﺎب دادن ﺳﺒﯿﻞ ﯾﻌﻨﯽ ﻃﻠﺒﯿﺪن ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﺎرز‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ﺣﺰﯾﻦ‪ .‬ﻏﻢ و اﻧﺪوه را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻦ‬
‫اﯾﻦ ﭼﻄﻮر؟‬‫اﯾﻦ ﺧﻮب اﺳﺖ؟ ‪...‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ از اﯾﻦ دﯾﺪار‪ ،‬ﺧﻮﺷﻨﻮدی ﺧﺪا ﺑﻮده و ﺗﺮس از ﻣﺎر ﻏﺎﺷﯿﻪ‪.‬‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪7‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬اﻫﻼ و ﺳﻬﻼ ﯾﺎﺑﻦ ﺳﻌﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ‪ :‬ﻣﺨﺘﺎر! ﻣﺨﺘﺎر! ﺑﺮادرم‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺧﻮش آﻣﺪی ﺟﺎرﯾﻪ ﺟﺎن‪ .‬ﺻﻔﺎ آوردی‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯽ ﻋﻤﺮه ﺟﺎن‪ .‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ روﯾﻢ را زﻣﯿﻦ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺘﯽ‪ .‬ﻧﻤﯿﺮم و ﺟﺒﺮان‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬آﻣﺪه ام دﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮی ام را ادا ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺣﻼﻟﻢ ﮐﻦ ﺑﺮادر‪ .‬ﺑﻤﯿﺮم ﮐﻪ در ﻣﺤﺎﺳﻨﺖ‬
‫ﻣﻮی ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﯾﺎدی از ﻣﺎ ﮐﺮدی‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻧﻮ ﻋﻤﺮه ﭼﻄﻮرﻧﺪ؟‬ ‫‪:‬‬
 ‫ﻋﻤﺮه ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﺷﯿﺦ‪ .‬ﺧﻮﺑﻢ‪.‬‬ ‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﻟﻔﻘﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟‬ ‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺳﺮم ﺑﻪ ﻣﺮغ و ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺷﻨﯿﺪه ای ﮐﻪ ﻧﻨﻪ ﺣﻮا در ﺑﻬﺸﺖ ‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ اش ﺳﺮ رﻓﺖ و زﯾﺮ ﭘﺎی ﺑﺎﺑﺎ آدم‬ ‫‪:‬‬
‫ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ دوزخ دﻧﯿﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﺮد؟ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺨﺘﺎر ﻣﺎ را ﺑﻔﺮﯾﺒﯽ و او را ﺑﻪ‬
‫دوزخ ﮐﻮﻓﻪ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﻨﯽ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﮑﺎﯾﺖ واژﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﺷﯿﺦ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ آدم زﯾﺮﭘﺎی ﻧﻨﻪ ﺣﻮا ﻧﺸﺴﺘﻪ و او را از‬
‫دوزخ ﮐﻮﻓﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻟﻔﻘﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮐﺮده‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ اﻟﺤﻖ ﮐﻪ دﺳﺖ ﭘﺮورده اﻣﯿﺮی ﭼﻮن ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﺑﺸﯿﺮی‪ .‬ﻣﺮﺣﺒﺎ ﺑﻪ اﺑﻦ‬ ‫‪:‬‬
‫ﺣﺎﺿﺮﺟﻮاﺑﯽ و ﻓﻬﻢ‪ .‬ﮐﺎر ﺧﻮب را ﻣﺨﺘﺎر ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻮﻓﻪ ﮔﺮﯾﺨﺖ‪ .‬ﺑﻬﺸﺖ ﻟﻔﻘﺎ‬
‫ارزاﻧﯽ ﺟﻔﺘﺘﺎن‪ ،‬ﻋﯿﺸﺘﺎن ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﺎد‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ذرﺑﯽ آﻣﯿﻦ ﯾﺎ رب اﻟﻌﺎﻟﻤﯿﻦ‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪8‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ ... :‬ﻏﯿﺮ اﻟﻤﻐﻀﻮب ﻋﻠﯿﻬﻢ و ﻟﻀﺎاااااااااﻟﯿﯿﻦ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬وﻟﻀﺎﻟﯿﻦ و درد ﭘﺪرم‪ .‬وﻟﻀﺎﻟﯿﻦ و ﺣﻨﺎق‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﮐﺠﺎﯾﯽ دﺧﺘﺮ؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬دﻣﻐﯽ ﺟﺎرﯾﻪ‪.‬‬
 ‫ﺟﺎرﯾﻪ ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽ ﺧﻮرم‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ و ﺑﺨﺖ و ﺳﻠﯿﻘﻪ ات‪ .‬ﺗﻮ از ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ زﻧﺎن‬ ‫‪:‬‬
‫ﮐﻮﻓﻪ ای‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻮرﭼﺸﻤﻢ ﻋﻤﺮه ﺑﺮای ﺧﻮدت اﺳﻔﻨﺪ دود ﮐﻦ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺣﺴﻮد ﻫﺮﮔﺰ ﻧﯿﺎﺳﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻦ ﺣﺴﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺟﺎرﯾﻪ؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰت‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮت ﺑﻪ ﭘﺪرت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ات‪ .‬ﺗﻮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی‬
‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻨﺶ را داری ﻋﻤﺮه‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺣﺘﯽ از ﻫﻮو؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﻫﻮوﯾﯽ ﻣﺜﻞ ام ﺛﺎﺑﺖ را ﺧﺪا ﻧﺼﯿﺐ ﮔﺮگ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺖ‬
‫ﻋﻤﺮه‪ .‬ﻣﺒﺎدا ام ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺘﺎن آﻣﺪه اﯾﻢ‪ .‬ﺑﺸﻨﻮد ‪ ،‬روزم را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ﺷﺐ ﺗﺎر‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ ﭘﺲ ﭼﺮا آﻣﺪی؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻮوی ام ﺛﺎﺑﺘﯽ‪ .‬ﻫﻮوی ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ دﺳﺖ ﭘﺮورده ام ﺛﺎﺑﺘﯽ‪ .‬او ﺑﺰرﮔﺖ ﮔﺮده‪ .‬ﻋﺮوﺳﺖ ﮐﺮده‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﺟﺎی ﻣﺎدر ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺎدرم ﺑﻪ او ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮده ام‪ .‬از روزی ﮐﻪ ﻣﻦ زن‬ ‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺷﺪم رﺷﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﭘﺎره ﺷﺪ و ﺗﺎ اﻣﺮوز ﮔﺮه ﻧﺨﻮرد ﮐﻪ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫‪:‬‬‫ﻋﻤﺮه ﭼﺮا؟‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ‪ .‬ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ازدواح ﻣﻦ و ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﻪ او‬
‫ﺷﺪه‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ رﻓﺘﻢ ﻃﻌﻨﻪ ُﮐﺸﻢ ﮐﺮد‪ .‬از روزی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﮑﺎخ ﻣﺨﺘﺎر‬
‫درآﻣﺪی ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ و آدم را ﻧﺜﺎرم ﮐﺮده‪ .‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﻖ ﺳﯿﺎه ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﺮاﺑﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻔﺮﯾﻦ و آه ﺟﮕﺮﺳﻮز‪.‬‬
 ‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﻧﺘﺮس! ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻫﺎی او ﮐﺎری ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﻤﺮه ﻫﻔﺖ ﮐﻔﻦ ﭘﻮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺨﺘﺎر ﻫﻢ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ام ﺛﺎﺑﺖ زن اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﺳﺮ‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﺮدم ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﺸﺪم‪ ،‬اﻓﻘﺎ را ﺑﻪ ﮐﻮﻓﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﺪ‬
‫‪:‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ﻣﺨﺘﺎر ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﮐﻮﻓﻪ ﮔﺮﯾﺰان ﺑﻮده و ﺑﯽ زار‪ .‬ﮐﻮﻓﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﺮ از ﺧﺎﻃﺮات‬
‫ﮔﺰﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻟﻔﻘﺎ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻟﻔﻘﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﻣﺨﺘﺎر‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻤﺮه‪.‬‬

‫ﺳﮑﺎﻧﺲ ‪9‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ! ﺛﻮاﺑﯽ از اﯾﻦ ﻧﺎن و اﯾﻦ ﻃﻌﺎم ﺑﺮﺳﺎن ﺑﻪ اﻣﻮات ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮان‪ .‬از اﻃﻌﻤﻪ‬
‫و اﺷﺮﺑﻪ روﺿﻪ رﺿﻮان ‪ ،‬ﺑﮑﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯿﺰﺑﺎن‪ .‬ﺳﺨﺎوﺗﺘﺎن ﭘﺎﯾﺪار‪ ،‬ﻋﺎﻓﯿﺘﺘﺎن ﺑﺮﻗﺮار‪،‬‬
‫ﺳﻔﺮه ﻋﻘﺒﯽ ﺗﺎن رﻧﮕﯿﻦ‪ ،‬ﮐﺎﻣﺘﺎن ﺷﯿﺮﯾﻦ ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺎﻧﻮ ﻋﻤﺮه درد ﻧﮑﻨﺪ ‪ ،‬زﻧﺪه‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺳﻮر ﺳﻔﺮ ﺣﺠﺘﺎن را ﻣﯿﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺘﺎن‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺎﺗﺖ ﺷﮑﺮ‪ .‬ﺑﻪ داده و ﻧﺪاده ات ﺷﮑﺮ‪ .‬ﺧﺪاﯾﺎ ﺗﻮﺑﻪ و ﺗﻘﺼﯿﺮ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ و ﻣﺎ ﺣﻘﯿﺮ‪ .‬درﮔﺬر از ﻣﻌﺎﺻﯽ اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﮔﺮﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺻﻐﯿﺮ و ﮐﺒﯿﺮ‪ ،‬ﻗﻠﯿﻞ و‬
‫ﮐﺜﯿﺮ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺠﺰ دﻋﺎﮐﺮدن و اﻟﻌﻘﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻋﻤﺮ؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ و ﻣﺴﻠﻤﺎت ‪ ،‬ﻣﻮﻣﻨﯿﻦ و ﻣﻮﻣﻨﺎت‪ .‬ﻣﺴﺠﺪی ﺑﻨﺎ ﮐﺮده ام‬
‫اﺳﻤﻢ ﺑﺮ آن ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ رﯾﺎ ﻧﺸﻮد‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻫﻮم‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﮔﻨﺎه آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﻌﻠﻪ ارﺑﺎب ﺟﻮر ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺣﺎﮐﻢ‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻫﺴﺘﯽ از درﯾﺎی ﺑﯽ ﮐﺮان رﺣﻤﺖ اﻟﻬﯽ ﻣﺤﺮوﻣﯽ‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﻣﻨﻈﻮرت از ﺣﺎﮐﻢ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺧﺎل اﻟﻤﻮﻣﻨﯿﻦ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ؟‬
 ‫‪:‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ﯾﮏ اﻣﺸﺐ را ﻧﻤﯽ ﺷﻮد از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ؟‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﻧﻪ ﺟﺎرﯾﻪ ﺟﺎن‪ .‬ﭼﺮا ﺗﻮﻗﻊ ﺑﯽ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﺮدان ﺟﻨﮕﯽ ﻋﺎدﺗﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻫﺮﭼﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮﺷﺎن ﻏﻼف ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺪان ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﯿﺰی زﺑﺎﻧﺸﺎن ﮐﺸﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬اﺣﺴﻨﺖ ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬ﻣﺮﺣﺒﺎ‪ .‬ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم روح ﺳﺮﮐﺶ ﺑﺮادر زﻧﻢ ﺑﻪ اﻋﺠﺎز ﮐﺪام دم‬
‫ﻣﺴﯿﺤﺎ در ﻟﻔﻘﺎ زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﮐﺎر ﺧﻮد را ﮐﺮده ای ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬ﻫﺎی ﻫﺎی ﻫﺎی ﻫﺎی‪.‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر و اﻣﺜﺎﻟﻬﻢ زاده ﻧﺸﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را زﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ زن و زﻧﺪﮔﯽ و ﺑﺎغ و راغ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ آن ﻫﺎ ﭘﺸﺖ اﺳﺐ اﺳﺖ و ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺎﺧﺖ و ﺗﺎزﺷﺎن ﻣﯿﺎدﯾﻦ ﺟﻨﮓ‪ .‬ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﮐﻪ در‬
‫ﺑﻨﺪ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺷﯿﺮ ﻏﮋﻣﺎن ﻫﻨﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر و ﺑﺎر ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺧﻨﺪه ام ﻣﯽ ﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﺎورم ﺑﻪ‬
‫ﺣﮑﻤﺖ اﻟﻬﯽ ﻧﺒﻮد ﺷﺎﮐﯽ درﮔﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﺷﺪم‪ .‬ﺑﺨﻨﺪ ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺗﻮ ﻫﻢ‬
‫روی ﻃﻌﻨﻪ ﻫﺎی ﻋﺎﻟﻢ و آدم‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ ﺑﻨﺪ از دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺧﺒﺮی ﺷﺪه ﻣﺨﺘﺎر؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺒﺮی ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻧﮑﻨﻢ ﺷﺮاﺑﯽ ﮐﻪ اﻧﺪاﺧﺘﯽ رﺳﯿﺪه‪ .‬ﻣﻦ ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺒﯽ ﺗﻮ را از ﻫﻤﺎن‬
‫دوراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎی ﺟﻮﺑﯽ ﻣﺸﻖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺮﻗﻪ ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻃﻤﻊ ﮐﻨﯽ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻌﺎوﯾﻪ آن را ﭘﯿﺶ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﯾﺰﯾﺪ‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‪ .‬ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻری ﻟﺸﮑﺮ و اﺣﯿﺎﻧﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﯾﮑﯽ از وﻻﯾﺖ ﻫﺎی ﻣﻠﮏ‬
‫اﻫﻮراﯾﯽ اﯾﺮان‪ .‬درﺳﺖ ﺣﺪس زدم؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺎﻧﻮ ﻋﻤﺮه! ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﻋﻤﺮ از ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﺳﺨﻨﺎن ﺷﯿﺦ ﺷﺒﯿﻪ روﯾﺎﻫﺎی ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻣﻠﮏ ری ﺧﻮاب‬
‫و ﺧﯿﺎل ﺷﯿﺦ ﺷﺪه‬
‫ﺳﺮ ﻣﮕﻮی ﻣﺮا ﻓﺎش ﮐﺮده ای؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺟﺎرﯾﻪ! ﺗﻮ ّ‬
 ‫‪:‬‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ﮐﺪام ﺳﺮ ﻣﮕﻮی؟ ﻋﺎﻟﻢ و آدم ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮای ﮐﻮﻣﺖ ری ﻟﻪ ﻟﻪ ﻣﯽ زﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﭼﺮا اوﻗﺎﺗﺘﺎن ﺗﻠﺦ اﺳﺖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ؟ ﺣﮑﻮﻣﺖ ری ﮐﺎﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ ﺑﺎﻧﻮ‪ .‬روﯾﺎی ﻣﺎ‬
‫ﺳﻌﺎدت ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺑﻠﻪ‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﺟﺎرﯾﻪ ﺟﺎن‬
‫ﺟﺎرﯾﻪ ‪ :‬زﺣﻤﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺮ‬
‫ﻋﻤﺮه ‪ :‬ﻃﻌﺎم ﺑﺎب ﻣﯿﻠﺘﺎن ﺑﻮد؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺧﺪا زﯾﺎد ﮐﻨﺪ ‪ ،‬واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻃﻌﺎم ﮔﻮاراﯾﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﺒﺎﺑﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺬﯾﺬ‬
‫ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮه ﻧﻮش ﺟﺎﻧﺘﺎن‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ‪ :‬ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﺒﺎﺑﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺧﻮردی ﭼﺮا ﻟﺬﯾﺬ ﺑﻮد؟‬
‫ﺧﻮب ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻔﺖ ﺧﻮردﻧﺶ ﻟﺬﯾﺬ اﺳﺖ اﺧﻮی‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻟﻘﻤﻪ ﻣﻔﺖ ﻋﺎدت داری اﺑﻠﯿﺲ‪ .‬ﻃﻌﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮردی ﻟﺬﯾﺬ‬‫‪:‬‬
‫ﺑﻮد ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﻇﯿﺐ و ﻃﺎﻫﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻏﻞ و ﻏﺶ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﻣﺰاح ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﯿﺮﻣﺎدرت ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﮐﺒﺎﺑﯽ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺧﻮردی ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‬‫‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﭘﺲ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدﺗﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ اﯾﻦ ﻟﻘﻤﻪ ﺣﻼل از ﻓﺸﺎر ﻗﺒﺮ در اﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬
 ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺣﮑﺎﯾﺖ آن ﺷﺮاب ﭘﺨﺘﻪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻣﻠﮏ اﻫﻮراﯾﯽ اﯾﺮان ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﺎﺑﺘﺎن ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﭼﻪ ﭼﯿﺰ را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺧﺒﯿﺚ؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬دﺳﺖ ﻣﺮﯾﺰاد ﻣﺨﺘﺎر‪ .‬ﺧﻮب ﺑﻠﺪی ادای ﺳﻔﻬﺎ و ﺣﻤﻘﺎ را در ﺑﯿﺎوری‬
‫زﻫﺎد را در ﺑﯿﺎوری‪ .‬ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ‬ ‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺑﻠﺪی ادای ُﻋﺒّﺎد و ّ‬
‫ﻧﯿﺘﯽ ﺧﻮدت را دﻋﻮت ﮐﺮده ای‪ .‬ﺑﺎز ﭼﻪ اﻓﮑﺎر ﺷﻮﻣﯽ در ﺳﺮ داری دﻏﻞ؟‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻓﺮاش ﮐﺮده ای آﻣﺪه اﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻮرﭼﺮاﻧﯽ و ﻣﺒﺎرک ﺑﺎد‪ .‬ﺑﺪﮐﺮدﯾﻢ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﺣﺮف دﻟﺖ را ﺑﺰن ﺧﻨﺎس‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ‪ :‬ﻣﺨﺘﺎر! ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻠﺖ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ آن ﭼﻪ در ﺧﯿﺎل داری ﺧﻮاﻫﯽ رﺳﯿﺪ‪ .‬ﺷﮏ‬
‫ﻧﮑﻦ‪.‬ﻧﻌﻤﺎن ﺑﻦ ﺑﺸﯿﺮ ﭘﺪر زن ﺗﺎزه ات ﺑﺎ ﺛﻤﺮة ﺑﻦ ﺟﻨﺪب ‪ ،‬ﭘﺪر زن ﮐﻬﻨﻪ ات‪ ،‬از ﻓﺮش‬
‫ﺗﺎ ﻋﺮض ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﺣﻠﻘﻪ ﮐﻤﺪت ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺷﮑﺎر ﭼﺎق و ﭼﻠﻪ ای اﻓﺘﺎده‪.‬‬
‫ﻧﻌﻤﺎن از ﻣﻘﺮﺑﺎن ﺧﻠﯿﻔﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻫﺮ وﻻﯾﺘﯽ را ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻬﯿﺰﯾﻪ‬
‫دﺧﺘﺮش ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ ﺗﻨﻮر داغ اﺳﺖ ﻧﺎﻧﺖ را ﺑﭽﺴﺒﺎن‪ .‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﻣﻮﻻ ﺟﺎن ﮐﯿﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ؟‬
‫‪:‬‬
‫ﻣﺨﺘﺎر ﮐﯿﺎن؟ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ؟ ﺧﻮب ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﻦ داﺧﻞ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ذرﺑﯽ‪ :‬ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم ﻣﻮﻻﺟﺎن‪ .‬ﺷﺮم ﺣﻀﻮر دارد‪.‬‬

‫‪Episode 5‬‬