Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ - Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ – Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (1ον)
Άρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση
«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται, τούς διακρίνει
εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος » [1](G. Oliver, ἐπιφανής Μασόνος
ἱστορικός)…
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Α΄ Μέρος. Εἰσαγωγικά
«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται, τούς διακρίνει

εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος» [1](G. Oliver, ἐπιφανής
Μασόνος ἱστορικός)
Εἰσαγωγή
Ἡ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον

ἀκουόμενη, ξενίζει τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό καί τοῦ εἶναι ἀπεχθής·
καί δικαίως! Διότι ὅταν κάποιος Ὀρθόδοξος γνωρίσει καλῶς τήν
ἐσωτερική οὐσία τῆς μασονικῆς θρησκείας, πού εἶναι ἡ
συγκρητιστική μαγεία τοῦ «ἐσωτερισμοῦ» της, δέν μπορεῖ παρά νά
νιώσει ἀποστροφή καί νά συναισθανθεῖ τήν τεράστια πνευματική
ἀπειλή της. Ὁ ἁπλός λαός μας θέλει τούς Κληρικούς του συμπαθεῖς
πρός πάντας, φωτεινούς, εἰλικρινεῖς, πνέοντας πνευματικόν πῦρ
κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης, ἐναρέτους, ἄν ὄχι ἁγίους· ἡ
Μασονία, ὅσο καί ἄν χρησιμοποιεῖ τά ψιμύθια τῆς φιλανθρωπίας καί
τοῦ εἰρηνισμοῦ, ὑποκρύπτει ὅλα τά ἀντίθετα.
Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ

πίστις»· γι΄ αὐτόν τόν λόγο ὁ Ἀπόστολος μᾶς προειδοποιεῖ νά
φυλασσόμαστε «ἀπό τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων» [2]. Τό
ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων ἀπεσταλμένα,
ὀφείλουμε νά εἴμαστε «ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί», δέν αἴρει τήν
1
ὑποχρέωσή μας νά εἴμαστε καί «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις» [3], πολύ
περισσότερο, καθ΄ ὅσον, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο [4], οἱ πρῶτοι
ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας θά εἶναι Κληρικοί, «λαλοῦντες
διεστραμμένα», γιά νά ἀποσποῦν τούς πιστούς μαθητέςὡς ὀπαδούς
τους. Ὁ ἐν ἀποστρατείᾳ Ταξίαρχος τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς
Ἀλέξανδρος Δρεμπέλας, στέλεχος ἐπί μακρόν τῶν ἑλληνικῶν
μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του τήν
ἐπικίνδυνη διείσδυση τῆς Μασονίας στόν ὀρθόδοξο χῶρο: «Εἰς
τεκτονισμόν ἀνήκουν πλεῖστοι διανοοούμενοι, πολιτικοί, δικαστικοί,
ἀνώτεροι κρατικοί λειτουργοί, ἀξιωματικοί, οἰκονομικοί
παράγοντες, ὅλοι οἱ εὔποροι Ἑλληνοαμερικανοί καί ἀρχιερεῖς ἢ
θεολόγοι. Οἱ τελευταῖοι, καταστάντες τέκτονες ὡς ἰδιῶται
θεολόγοι, προωθήθηκαν ἐπιμελῶς εἰς ἱεραρχίαν Ὀρθοδοξίας καί
ὑπῆρξαν οἱ πλέον ἐθνικοί καταστροφεῖς. Ἡ Στοά Ἀθηνῶν μέχρι
τό 1963 εἶχε Μέγαν Διδάσκαλον τόν πρύτανιν τοῦ
Πανεπιστημίου καί καθηγητήν Θεολογικῆς Σχολῆς καί στή
συνέχεια πρώην δικηγόρον» [5].
Ἡ ἀστυνομική αὐτή χαρτογράφηση τῆς μασονικῆς ἐξαπλώσεως

ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό ἄλλες πηγές· ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς
κυρός Ἰάκωβος (τοῦ ὁποίου τό οἰκουμενιστικό φρόνημα δέν
ἀπαιτεῖται, νομίζω, νά ἀποδείξουμε) σέ ἐμπιστευτικό ὑπόμνημά του
τῆς 5ης Ἰουλίου 1970 πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τήν
Ἑλληνική Κυβέρνηση, ἐκφράζει μεταξύ ἄλλων τήν πρόθεσή του νά
ἀναγνωρίσει τή Μασονία, λόγῳ τῆς διασπορᾶς της στήν Ὁμογένεια
τῆς Ἀμερικῆς. Μεταξύ τῶν θεμάτων ἐκείνων τά ὁποῖα ἔκρινε ὁ
Ἰάκωβος ὅτι ἐπέβαλλαν τήν, μερική ἔστω, αὐτονομία τῆς
Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, ἐπειδή δέν ἐτύγχαναν ὁμοφώνου
ἀντιμετωπίσεως ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, συμπεριλαμβάνει καί
τό ζήτημα τῆς Μασονίας· βεβαίως, εἶναι αὐτονόητη καί ἀνέκαθεν
συμπαγής ἡ στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Μασονίας,
ἀλλά ὁ κυρός Ἰάκωβος φρονοῦσε διαφόρως: «Οἱ πρόσθετοι λόγοι,
οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τήν ἀναγνώρισιν τῆς ἀνάγκης καί τήν
χορήγησιν ἐν συνεχείᾳ ἑνός τύπου αὐτονομίας εἰς τήν Ἐκκλησίαν
2
τῆς Ἀμερικῆς εἶναι οἱ ἀκόλουθοι: Ἡ Ἐκκλησία μας, ὡς ζῶσα καί
λειτουργοῦσα, καί εὐτυχῶς ἀναγνωριζομένη ὡς μία τῶν μειζόνων
Ἐκκλησιῶν ἐν Ἀμερικῇ, δέν δύναται, δέν τῆς ἐπιτρέπεται νά
ἀναβάλῃ ἐπ΄ ἄπειρον διά τόν λόγον, ὅτι δέν ἀπεφάνθη ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία ἐν τῷ συνόλῳ της ἤ νά μή λαμβάνῃ στάσιν ἐπί τῶν
θεωρουμένων ὡς φλεγόντων ζητημάτων τῆς ἐποχῆς μας, διά τά
ὁποῖα τά μάλιστα ἐνδιαφέρονται οἱ ἡμέτεροι καί διά τά ὁποῖα ὅλαι
αἱ ἐνταῦθα Ἐκκλησίαι ἔλαβον ἤδη συγκεκριμένην θετικήν ἤ
ἀρνητικήν στάσιν. Τά φλέγοντα ταῦτα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας
εἶναι τά ἑξῆς: […] η) τό θέμα τῆς Μασονίας, δεδομένου, ὅτι οἱ
περισσότεροι τῶν ἐδῶ Χριστιανῶν μας εἶναι μασόνοι» [6]. Ἐάν ἡ
πρόθεσή του ἦταν μία λύση καταδίκης τῆς Μασονίας (ὡς ἐκκρεμοῦς
ζητήματος), προφανῶς θά εἴχαμε κάποιο δεῖγμα ἀνησυχίας ἀπό
αὐτόν ἐνωρίτερα, κάποια ἐγκύκλιο, ἀφοῦ τό ποίμνιό του ἦταν,
καθώς λέγει, Μασόνοι. Εἶναι ὅμως ἐμφανές, ὅτι, σέ ἀντίθεση μέ
τούς ἄλλους Ὀρθοδόξους, ὅπως λ.χ. ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, πού
τότε εἶχε μόλις ἐπισήμως καταδικάσει γιά δεύτερη φορά τόν
Τεκτονισμό [7], ἤθελε ὁ Ἰάκωβος νά ἀφίσῃ «τό ἐλεύθερον» στό
θέμα τῆς μασονικῆς ἐντάξεως. Προφανῶς γι΄ αὐτό, ὡς
(φιλο)Μασόνος, δέν εἶχε συνειδησιακό πρόβλημα νά ἀρνηθεῖ
ἐπισήμως τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος σέ συνέντευξή του, σύμφωνα
μέ καταγγελία τοῦ ποιμνίου του, ἐκφράζοντας μιά καθαρῶς
μασονική θεολογική ἀντίληψη: «Τό νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία
ἀφῃρημένη ἑλληνική ἰδέα, τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καί
τῆς αὔριον δέν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δέ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ
εἰς τό δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ
Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἕν μεταξύ τῶν ὁποίων
εἶναι τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος» [8]. Ἀλλά οἱ κακές συμπτώσεις
πάντα κυνηγοῦν τήν ἀθώα Μασονία, καί (τί σύμπτωσις!) σχεδόν τά
ἴδια λέγει τό λῆμμα «Τριάς» τῆς Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας: «Εἰς
ὅλας τάς ἀρχαίας μυθολογίας ὑπῆρχον Τριάδες ἀποτελούμεναι ἀπό
τήν μυστηριώδη ἕνωσιν τριῶν θεοτήτων. Ἑκάστη τριάς ἐθεωρεῖτο
γενικῶς ὡς ἀποτελουμένη ἀπό ἕνα δημιουργόν, ἕνα συντηρητήν καί
ἕνα καταστροφέα» [9]· τό λῆμμα συνεχίζει παραθέτοντας «τριάδες»
3
ἀπό δεκατέσσερις διαφορετικές θρησκεῖες, γιά νά καταλήξει μέ τά
λόγια τοῦ Παπύς, πού μυκτηρίζει τήν περί τό Filioque διαμάχη:
«Καί ἐπειδή αὐτά τά ὀνόματα κρύπτουν τάς αὐτάς ἀρχάς καί αἱ
ἀρχαί αὐταί κρύπτουν μίαν καί μόνην Μονάδα, εἶναι ἐντελῶς
ἀνόητον καί γελοῖον νά ἐρίζῃ τις διά λεπτομερείας ἀστείας ὅπως τό
ἐάν ἡ τρίτη μορφή τῆς Θεότητος προέρχεται ἀπό τήν πρώτην ἤ τήν
δευτέραν μορφήν ἤ καί ἀπό τάς δύο» [10]. Πόσο καλός μαθητής τῆς
Μασονίας θά μποροῦσε νά εἶναι ὁ μακαριστός!
Παρά ταῦτα ἡ συνήθης χριστιανική ἀνακλαστική ἀντίδραση στήν

ἀναφορά τῆς μασονικῆς ἰδιότητος Κληρικῶν, Πατριαρχῶν,
Ἀρχιερέων, θεολόγων κ.λπ. εἶναι δεδομένη: εὐλαβο – εἰρωνική, ἀντι
– «συνωμοσιολογική», ἀντι – «σκοτεινοδυναμιτική», ἀντι –
«ἱεροκατηγορητική»· εἶναι πλήρως κατανοητή ἡ στάση αὐτή
υἱοθετούμενη ἀπό πρόσωπα πού δέν δύνανται (ἤ δέν θέλουν) νά
ἔχουν μία πλήρη, ἀντικειμενική, βασισμένη σέ τεκμήρια ἄποψη περί
Μασονίας, δεδομένου μάλιστα ὅτι ὁ Τεκτονισμός, πρίν ἀναλάβει
τήν ἰσχύ πού τώρα διαθέτει, ἀπέκρυπτε ἐπιμελῶς τά ἴχνη του, καθώς
θά δείξουμε παρακάτω σέ παραδοχές μασονικῶν κειμένων. Ἄς
ἐπιτραπεῖ στήν ἀναξιότητά μου καί ἄλλους ἀδελφούς, ἐπαΐοντες, νά
ἔχουμε ἐντελῶς διαφορετική γνώμη, ὕστερα ἀπό πάμπολλα ἔτη,
ὑπέρ τά δεκαπέντε, στή συνάντησή μας μέ μασονικά καί
νεοεποχιτικά κείμενα.
Βέβαια, ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπό τή Μασονία καί ἡ ἀποκήρυξή

της ἐκ μέρους ζώντων Κληρικῶν δέν εἶναι ὁπωσδήποτε
εἰλικρινής, καθώς ἡ Μασονία ἐπιτρέπει αὐτήν τή «διευκόλυνση»
τῆς ὑποκρισίας στά κληρικά μέλη της, ὅπως ἀνωτέρω γράφει ὁ
Ταξίαρχος Δρεμπέλας, καί ὅπως ἀναλύουμε κατωτέρω.
Ἔτσι, μόνη ἀσφαλῆ ἀποκήρυξη τῆς Μασονίας ἀποτελεῖ ἡ ἀποφυγή

τῶν ἔργων της, πού ἐντός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κυρίως ἕνα: ὁ
Οἰκου- μενισμός, ἡ οὐσία τῆς μασονικῆς κοινωνιολογίας καί
συγκρητιστικῆς πίστεως.
4
1. Ἡ κρυψίνοια καί μυστικότητα τῶν Μασόνων
Ὅπως γράψαμε εἰσαγωγικῶς, τό θεμέλιο τῆς Μασονίας εἶναι ἡ

μυστικότητα, ἡ ὁποία σαφῶς ὁδηγεῖ καί στήν κρυπτοκρατία, κατά
τό μέτρο τῆς μασονικῆς διεισδύσεως στούς κοινωνικούς ἱστούς.
Ἐδῶ δέν θέλουμε νά ἐπεκταθοῦμε σέ πολλές λεπτομέρειες, οὔτε στίς
προφάσεις πού οἱ Μασόνοι προβάλλουν γιά τήν τήρηση τῆς
μυστικότητος καί τίς ἀναλογίες (δῆθεν) μέ τή μυστικότητα τοῦ
Χριστιανισμοῦ, τῶν ἐπαγγελμάτων, τῶν κρατικῶν ὑπηρεσιῶν κ.τ.σ.
Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μασόνου Ἀντωνίου
Ἀδριανοπούλου, τό ὁποῖο κυκλοφορήθηκε τό 1931 ἐμπιστευτικῶς,
μόνον μεταξύ Τεκτόνων [11]. Ἰδού μερικά ἀξιοσημείωτα σημεῖα,
στά ὁποῖα ὁ συγγραφεύς παραδέχεται ἀφ’ ἑνός ὅτι οἱ ἀπώτεροι
σκοποί τῆς Μασονίας εἶναι ἄλλοι ἀπό αὐτούς πού καταγράφηκαν τό
1723 στό ἀγγλικό ἱδρυτικό «Σύνταγμα τοῦ Ἄντερσον», ἀφ’ ἑτέρου
ὅτι, ἄν δέν εἶχε τηρηθεῖ αὐτή ἡ ἀσφάλεια τῶν προφορικῶν
μυστικῶν, ἡ Μασονία θά εἶχε δεχθεῖ ἐπικίνδυνα πλήγματα ἀπό τούς
ἐχθρούς της.
«Ἐκ τῆς ὅλης διατυπώσεως τοῦ συντάγματος τούτου καί τῶν

κρατούντων τότε ἐν Ἀγγλίᾳ δέν φαίνεται νά ἐδόθη εἰς τό
δημιουργηθέν τεκτονικόν τάγμα ἡ σημασία, οὐδέ προδιεγράφησαν
οἱ σκοποί, τούς ὁποίους κατόπιν σύν τῷ χρόνῳ προσέλαβεν ὁ
τεκτονισμός. Μᾶλ λον φαίνεται ὅτι ἐπεδιώχθη ἡ ἵδρυσις ἑνός
συνδέσμου διά τήν ἀνάπτυξιν τῆς ἀληθοῦς φιλίας, τήν ὁποίαν τά
μέλη ὤφειλον νά ἔχουν πρός ἄλληλα, χωρίς ν’ ἀποβλέπουν εἰς
διαφοράς θρησκευτικῶν ἤ πολιτικῶν γνωμῶν ἤ κοινωνικά
ἀξιώματα· ἕνα σύνδεσμον μεταξύ ἀνδρῶν ἀγαθῶν καί πιστῶν,
ἀνθρώπων τιμίων καί ἁγνῶν, οἵτινες ἐκτός τοῦ συνδέσμου τούτου
θά ἔμεναν μακράν ἀλλήλων. Ἡμεῖς φρονοῦμεν ὅτι τοιοῦτος τόνος
ἐδόθη εἰς τάς τεκτονικάς ἐργασίας, οὐχί διότι οἱ ἱδρυταί τοῦ
Τεκτονικοῦ Τάγματος δέν ἀπέβλεπον εἰς
ἀπώτερους (sic) σκοπούς, ἀλλά διότι ἤθελον εὐθύς ἐν τῇ γεννέσει
5
(sic) αὐτοῦ ν’ ἀποκρύψουν ἐκ λόγων προνοίας τούς σκοπούς των
ἀπό τῶν κακοβούλων» [12].
«Τά τυπικά δίδουν ἑρμηνείας τῶν συμβόλων τούτων καί τῶν

ἀλληγοριῶν. Ὁ νόμος ὅμως, λέγουν οἱ σοφοί ραββῖνοι, ἐπιδέχεται
ἑβδομήκοντα ἑρμηνείας. Αἱ ἑρμηνεῖαι, αἵτινες δίδονται εἰς τά
τυπικά, ἀληθῶς δέν εἶναι αἱ βαθύτεραι. Τά τυπικά εἶναι ἔντυπα, τά
ὁποῖα περιπίπτουν εἰς χεῖρας καί βεβήλων ἀνθρώπων καί ἐχθρῶν
ἀκόμη τῆς προόδου. Ἕνεκα τούτου οἱ ἱεροί συντάκται τῶν
τυπικῶν τούτων δέν ἦτο δυνατόν νά ἐμπιστευθῶσιν εἰς τήν
τυπογραφίαν τά βαθύτερα μυστικά. Τήν βαθυτέραν ἔννοιαν τῶν
τεκτονικῶν συμβόλων ἔρχεται τότε νά συμπληρώσῃ ἡ τεκτονική
παράδοσις μεταδιδομένη ὑπό τῶν λειτουργῶν καί ἑρμηνευτῶν τῆς
ἐλευθεροτεκτονικῆς καί εὐτυχεῖς οἱ ἔχοντες ὦτα» [13]. Ἀκόμη πιό
ἐνδιαφέρουσα εἶναι ἡ (γενομένου λόγου περί ἀλκοολισμοῦ)
ὁμολογία τοῦ Μασόνου ἱστορικοῦ Albert Mackey, ὅτι συνέβη Μα
σόνοι νά «μεταλλάξουν» τή Στοά τους, γιά νά ἐπιβιώσουν τῶν
παπικῶν διωγμῶν:
«Ὅταν ὁ Πάπας Κλήμης ὁ 12ος τό ἔτος 1738, ἐξέδωσε βοῦλα

ἀκοινωνησίας κατά τῆς ἀδελφότητος, οἱ Ἐλευθεροτέκτονες τῆς
Ἰταλίας, μή θέλοντας νά ἀπαρνηθοῦν τό καθίδρυμα, ἀλλά καί μή
τολμώντας νά ἐξασκοῦν φανερῶς τό τελετουργικό του, ἄλλαξαν τόν
τίτλο τοῦ Τάγματος καί συνέχισαν νά συναντῶνται ὡς Μασόνοι
ὑπό τό ὄνομα τῶν Ξηροφάγων, μιά λέξη πού σημαίνει “ἄνδρες πού
δέν πίνουν”· καί προσέλαβαν αὐτήν τήν προσωνυμία διότι
υἱοθέτησαν τή δέσμευση τῆς τελείας ἀποχῆς ἀπό μεθυστικά λικέρ,
ὡς μέρος τῶν κανονισμῶν τους» [14].
Δεδομένης αὐτῆς τῆς μασονικῆς μεθόδου παραπλανήσεως, ἡ ὁποία

διαπνέει ὅλες τἰς μυστικές ἑταιρεῖες καί τίς σέκτες, ἀποκτᾷ
βαρύνουσα σημασία ὁ «Ὅρκος τοῦ Ἕλληνος» στό ἱστορικῆς
σημασίας Ἑλληνικό Σύνταγμα τοῦ 1843. Ὁ Ὅρκος διατρανώνει τήν
ὑποχρέωση τῶν Ἑλλήνων Πολιτῶν νά ἀνθίστανται σέ συνωμοτικές
6
ὀργανώσεις: «Ὁρκίζομαι […] νά μή γένω ποτέ μέλος κἀμμιᾶς
Ἑταιρείας μυστικῆς πρός ἀνατροπήν τῶν καθεστώτων, ἤ πρός
ἐπιβουλήν κατά τοῦ Ἀρχηγοῦ τοῦ Ἔθνους» [15]. Πόσο μᾶλλον κατά
τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ!
2. Κληρικοί Μασόνοι καί Οἰκουμενιστές
Τό ἐνδιαφέρον τῆς Μασονίας γιά τή στρατολόγηση Κληρικῶν εἶναι

ἐμφανές, μέ αὐτονόητη καί μέγιστη στρατηγική σημασία· κατά τήν
ὁμολογία τῶν ἰδίων τῶν Τεκτόνων σέ μία ἀνώνυμη γαλλική
ἀπολογία τῆς Μασονίας τοῦ 1774: «εἶναι ἕνα ἀπό τά θεμελιώδη
ἀξιώματά τους νά προσπαθοῦν νά κάνουν δεκτούς ἀνάμεσά τους
ἀξιωματούχους, κρατικούς ὑπουργούς, ἀκόμη καί μονάρχες· καί,
ἀλήθεια, πόσοι πρίγκηπες τῆς μοναρχίας, πόσες ἐκκλησιαστικές
προσωπικότητες, πόσοι ἄνθρωποι σεβαστοί χάρις στή θέση τους,
τά ἐξαίρετα προσόντα καί τήν καθαρότητα τῶν τρόπων τους, δέν
συγκαταλέγονται ἀπό τούς Ἐλεύθερους Τέκτονες στόν ἀριθμό τῶν
ἀδελφῶν τους;» [16].
Προτοῦ ἀναφερθοῦμε σέ συγκεκριμένα στοιχεῖα, ἄς ἐξετάσουμε τό

θέμα ἀπό τήν πλευρά τή χριστιανική, θεωρητικῶς: ἡ ἀναφορά στή
μασονική ἰδιότητα Κληρικῶν, ἐκλαμβάνεται συνήθως ὡς
προπαγάνδα τῶν Μασονικῶν Στοῶν, μετά τό θάνατο τῶν
ἐπιφανῶν αὐτῶν προσώπων, γιά νά οἰκειοποιηθοῦν τήν «καλή
μαρτυρία» τῶν προαπελθόντων. Καί διερωτώμεθα
(…«ἠθικιστικῶς»…): ἄν μία ὀργάνωση ὁμοφυλοφίλων ΛΟΑΤ,
βελγικό κόμμα παιδεραστῶν, «ταξικῆς πάλης» τύπου 17 Νοέμβρη ἤ
ἡ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» ἔπραττε τό ἴδιο, ἆραγε ἡ οἰκειοποίηση τῶν
ἀποθανόντων Κληρικῶν θά ἀντιμετωπιζόταν μέ τήν ἴδια ἀδιαφορία
ἤ ὀλιγωρία ἀπό τήν ἐπίσημη Ἐκκλησία καί δέν θά ὡδηγεῖτο τό θέμα
στήν Δικαιοσύνη; Δυστυχῶς, ἡ παραπάνω στάση τῆς ἐπισήμου
Ἐκκλησίας, ἔχει τρεῖς ἐναλλακτικές (ἤ παράλληλες) ἐνδεχόμενες
ἑρμηνεῖες: (α) ἤ οἱ φερόμενοι ὡς Μασόνοι Κληρικοί ἦταν πράγματι
Τέκτονες, ὁπότε ὁποιοσδήποτε δικαστι- κός ἀγώνας τῆς Ἐκκλησίας
7
περί τοῦ ἀντιθέτου θεωρεῖται (προ)κα- ταδεδικασμένος, (β) ἤ ἡ
Διοικοῦσα Ἐκκλησία (μέ ἐπαινετές ἐξαιρέσεις Ἐπισκόπων) ἀγνοεῖ
τόν ἐπικίνδυνο ἀντιδογματικό, ἀντιεκκλησιαστικό καί
συγκρητιστικό χαρακτῆρα τῆς Μασονίας καί ἀδιαφορεῖ γιά τή
μασονική διείσδυση, ἀδιαφορεῖ καί γιά τήν ὑστεροφημία τῶν
Κληρικῶν της, (γ) ἤ κάποιοι Ἐπίσκοποι δέχονται μασονικές πιέσεις
μέσῳ πολιτικῶν παραγόντων ἤ κατευθεῖαν ἀπό τή Στοά ὅπου
ἀνήκουν, γιά τήν ἀποσιώπηση τῶν μασονικῶν μεθοδεύσεων, κατά
τόν ἴδιο τρόπο πού ἡ CIA ἐπενέβη ὑπέρ τῶν σεκτῶν στά ἑλληνικά
πράγματα τό ἔτος 1995 [17].
Ὁποιαδήποτε ἀπό τίς τρεῖς περιπτώσεις ἰσχύει, κατανοοῦμε

ποιούς βαθύτερους κινδύνους ἐγκυμονεῖ γιά τήν Ὀρθοδοξία,
ἐφαρμοζόμενη εὐρύτερα.
Μέ πιό χαρακτηριστική περίπτωση τό δίτομο ἔργο τοῦ Μιχάλη

Φυσεντζίδη «Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες
1800- 1970», ἡ μασονική βιβλιογραφία διαφημίζει θριαμβικῶς ἄνευ
ἐκκλησιαστικῆς ἀντιδράσεως τήν ἰδιότητα περίπου δεκαπέντε
ἐπιφανῶν Κληρικῶν ὡς Τεκτόνων [18]. Εἶναι ὅμως πιθανώτερο, καί
ἄς μοῦ συγχωρηθεῖ ἡ ἐπίκληση τῆς κάποιας πείρας μου στήν
ἐκκλησιαστική διοίκηση (2005-2008), εἶναι πιθανώτερο νά δεχθεῖ ὁ
γράφων τήν «καμπάνα» γιά αὐτά πού γράφονται ἐδῶ, παρά
ὁποιοσδήποτε Μασόνος συγγραφεύς, καί παρά τή συνοδικῶς καί
πανορθοδόξως ἀποφασισμένη ὑποχρέωση τοῦ Μοναχισμοῦ νά
μάχεται γιά τά ὀρθόδοξα δόγματα [19].
Ἡ ἐμπλοκή στή Μασονία Ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν εἶναι τόσο

ἐκτενής, ὅσο θά ἤθελαν στούς ἱστοχώρους τους κάποιοι κατήγοροι
τῆς Ὀρθοδοξίας, εἴτε Προτεστάντες (ὅπως ὁ «Σπορεύς») εἴτε
ἀρχαιολάτρες (ὅπως ἡ «Ἀπολλώνια Ἑλληνική Κίνηση»). Ἀντιθέτως,
εἶναι ὁ Προτεσταντισμός ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βάσει ἐπισήμων κειμένων
του εἶναι «μουλιασμένος» (“soaked”) στόν Τεκτονισμό [20]· ἡ
ἀρχαιολατρία πάλι, ἀποτελεῖ τήν ἐκλαΐκευση τῆς μασονικῆς
8
λατρείας τῶν «ἀρχαίων μυστηρίων» (Ἐλευσινείων, Ἴσιδος, Μίθρα
κ.λπ.) [21], τά ὁποῖα παλαιότερα προορίζονταν μόνον γιά τούς
«ἐκλεκτούς» μεμυημένους Μασόνους. Ὡστόσο, ἡ μασονική
διείσδυση φαίνεται νά ἔχει βρεῖ καί στήν Ὀρθοδοξία τούς ὀλίγους
ἀνθρώπους «κλειδιά», πρός τή μασονική καθοδήγηση τῶν
ὀρθοδόξων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων σέ
ἱστορικές περιόδους-ὁρόσημα.
 [1] Στό G. OLIVER, The Antiquities of Freemasonry, ἐκδ. G. and W.B.

Whittaker, London 1823, σελ. 265 (ἐπί λέξει ἀπό τό βιβλίοτοῦ W.
PRESTON, Illustrations of Freemasonry, book iii, sec. 2): «Of all the arts
which Masons profess, the art of secrecy particularly distinguishes them». Βλ.
καί W. AKERMAN, The Bible and the Square, Montreal 1875, σελ. 23·«Of
all societies, that of Free and Accepted Masons has been most distinguished
for the inviolable secrecy which its members have uniformly preserved; and
this too in defiance of the thunders of the Vatican, and the rack of Inquisition.
Yes, and in contempt of the pusillanimous and despicable efforts of a few
individuals, who have laboured with unwearied zeal, to discover something of
which they had been convicted of being utterly unworthy».
 [2] Β΄Θεσ. 3, 1.2· «Τό λοιπόν προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περί ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος
τοῦ Κυρίου τρέχῃ καί δοξάζηται, καθώς καί πρός ὑμᾶς, καί ἵνα ρυσθῶμεν ἀπό
τῶν ἀτόπων καί πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γάρ πάντων ἡ πίστις».
 [3] Ματθ. 10, 16
 [4] Πράξ. 20, 30
 [5] ΑΛ. ΔΡΕΜΠΕΛΑΣ, Τό ἑλληνικό ἀστυνομικό πρόβλημα, Ἀθήνα 1970. Ἡ
παραπομπή ἐμμέσως, ἀπό τόν Κ. ΤΣΑΡΟΥΧΑΣ, Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα,
ἐκδ. Πεδίο, Ἀθήνα 2012, σελ. 78.
 [6] Ὑπόμνημα τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Βορείου καί Νοτίου
Ἀμερικῆς κ.κ. Ἰακώβου ἐπί τῶν ἰδιαζουσῶν ἐν Ἀμερικῇ ἀναγκῶν καί
προβληματικῶν καταστάσεων ἐν ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΡΩΗΝ
ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, Ἡ μέριμνά μου, ἐπιμ. Πρωτοπρ. Δ.
Κωνσταντέλου, ἐκδ. Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν,
Θεσσαλονίκη 2006, σελ.75.
 [7] Μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 587/337/4-2-1970 ἔγγραφο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου ἡ Ἱ.
Σύνοδος συνέχαιρε τό Πολυμελές Πρωτοδικεῖο Ἀθηνῶν γιά τήν πρόσφατη
ἱστορική ἀπόφασή του κατά τῆς Μασονίας (2060/1969). Βλ. Β.
ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τεκτονισμός ἤ Μασονία, Σύγχρονες Αἱρέσεις Β΄, ἐκδ.
Πατάκη, Ἀθήνα 2002, σελ. 83ἑ.
 [8] «Theologian for Change; Iakovos», The New York Times (25 Σεπτεμβρίου
1967). Ἀπό τό ἄρθρο «Τί θά κάμῃ ἡἙλλάδα;» ἐν Ἑστίᾳ(25 Αὐγούστου1972),
στόὁποῖο παραπέμπει σχετική ἀναφορά τοῦ Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Γρηγορίου· ἡ ἀναφορά αὐτή περιλαμβάνεται στό ἄρθρο «Αἱ θέσεις τῶν Ἱερῶν
9
Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους διά τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
τό ἔτος 1972», ἐν Θεοδρομίᾳ ΙΑ΄1 (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2009) 79.
 [9] Ἄρα κατά τή Μασονία, τά «πρόσωπα» τῶν «τριάδων» της ἔχουν
διαφορετική ἐνέργεια ἕκαστο, ἑδραιώνοντας τήν πολυθεΐα. Ἀντιθέτως, στήν
Ὀρθοδοξία, τά ἅγια καί θεῖα Πρόσωπα τῆς Ἁγίας καί Ζωοποιοῦ καί
Ἀδιαιρέτου Τριάδος ἔχουν κοινήν οὐσίαν, ἐνέργειαν, δύναμιν καί θέλησιν.
 [10] Β. ΛΑΜ- ΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Τό Μαῦρο Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς
Μασονίας,τόμ. Β΄, ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001, σελ. 392.393.
 [11] ΑΝΤ. ΑΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τί εἶναι ὁ Τεκτονισμός, τύποις Κ.
Κουντουριώτη, ἐν Ἀθήναις 1931, σελ. 6· «Ἐπειδή ὅμως ἡ προκειμένη μελέτη
μέλλει νά κυκλοφορήσῃ μόνον εἰς χεῖρας τεκτόνων, φρονοῦμεν, ὅτι δυνάμεθα
ἐλευθεριώτερον νά δώσωμεν ἀνάλυσιν τοῦ σκοποῦ τοῦ τεκτονικοῦ
Τάγματος».
 [12] Αὐτόθι, σελ. 149.
 [13] Αὐτόθι, σελ. 34ἑ.
 [14] AL. MACKEY, The Mystic Tie, Masonic Publishing and Manufacturin
Co., New York 1867[10], σελ. 29· «When Pope Clement XII., in the year
1738, issued a bull of excommunication against the fraternity, the Freemasons
of Italy, unwilling to renounce the institution, and yet not daring openly to
practice its rites, changed the title of the Order, and continued to meet as
Masons under the name of Xerophagists, a word signifying “men who do not
drink;” and they assumed this appellation because they adopted the pledge of
total abstinence from intoxicating liquors, as part of their regulations».
 [15] Πολιτικόν Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος κα- τά τήν Ε΄ Ἐθνικήν Συνέλευσιν,
ἐκδ. Ἀνδρ. Μαμούκα, Ἀθήνησιν 1843, σελ. 39.
 [16] An Essay on the Mysteries and the True Object of the Brotherhood of
Free masons, translated from the French by W.H.Reece, F.S.A., ἐκδ. Simpkin
and Marshall, London and Birmingham 1862, σελ. 31: «It is even one of their
fundamental maxims to endeavour to admit among them magistrates, ministers
of state, and even sovereigns; and, truly, how many sovereign princes, how
many ecclesiastical dignitaries, how many men respectable by their office, by
their eminent qualities, and by the purity of their manners, are there not
counted by the Free Masons in the number of their brethren?».
 [17] Ἡ παρέμβαση τῆς Central Intelligence Agency, ὑπῆρξε ἡ αἰτία γιά τήν
κατάργηση τοῦ Τμήματος Nέων Θρησκευτικῶν Κινήσεων τῆς ΕΥΠ, ἐνῷ
παρόμοιες πιέσεις ὁδήγησαν στό νά κλείσει καί τό «Γραφεῖο Αἱρέσεων» τῆς
Ἀσφάλειας, ἐπί Ὑπουργοῦ Δημοσίας Τάξεως Σήφη Βαλυράκη καί Διοικητῆ
τῆς ΕΥΠ Λεωνίδα Βασιλικόπουλου. Τό σχετικό ἔγγραφο τῶν Σαηεντολόγων
(300102 ΑΤΗ), βλ. στό ΑΝΤ. ΜΠΟΣΝΑ- ΚΟΥΔΗΣ, Μισθοφόροι τῆς Νέας
Τάξης, ἐκδ. Πελασγός, Ἀθήνα 2004[3], σελ. 235· «[…] The good news are
that with the intervention of CIA the Greek Intell Dept regarding NRMs is
closed down and the employees fired».
10
 [18] Μ. ΦΥΣΕΝ- ΤΖΙΔΗΣ, Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες
Ἐλευθεροτέκτονες, τόμ. Α΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2008, σελ. 131-202.
Ἐπίσης, αὐτόθι, τόμ. Β΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2009, σελ. 217-229.
 [19] Ἐγκύκλιος τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1836 κατά τῶν
Διαμαρτυρομένων ἱεραποστόλων §6, ἐν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τά Δογματικά καί
Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄,
AkademischeDruck- u.Verlagsanstalt, Graz- Austria 1968, σελ. 882 [962].
 [20] Δέν ἀναφερόμαστε ἐκτενῶς, διότι εἶναι τεράστιο θέμα· ἀναφέρουμε ὡς
ἐν παραδείγματι σχετικό φυλλάδιο τῶν Γερμανῶν Εὐαγγελικῶν, οὐσιαστικῶς
μιά ἀπολογία, ἕνα ἔπαινο τῆς Μασονίας, ὅπου στό τέλος, στό ἐρώτημα ἄν ὁ
Τε- κτονισμός εἶναι συμβατός μέ τόν Χριστιανισμό, ὁ συγγραφέας ἀπαντᾷ κα-
ταφατικῶς· «Kann ein Christ Freimaurer sein? Diese Frage muß klar mit Ja
beantwortet werden» (FRIEDRICH-WILHELM HAACK, Freimaurer,
Münchener Reihe, Evangelischer Presseverband für Bayern, München
1978[4], σελ. 41).
 [21] Πρβλ. τό ἄρθρο τοῦ Χ. ΜΗΝΑΟΓΛΟΥ, «Τεκτονισμός καί
εἰδωλολατρία στόν ἑλληνικό χῶρο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας.
Δωδεκαθεϊσμός- Ὑποτίμηση Παλαιᾶς Διαθήκης-Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες
(Πρακτικά Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου), ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2004,
σελ. 327-342
Ἡ συνέχεια τοῦ παρόντος ἄρθρου θὰ δημοσιευθῆ εἰς τὸ ἑπόμενον φύλλον τοῦ

«Ο.Τ.» εἰς τὴν σελίδα 5.
Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2003, 20 Δεκεμβρίου 2013
11
Η Μασονία και οι Πατριάρχες. H μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (2ον)
« Δ έν χ ρ ει α ζ ό μ α σ τ ε π λ έο ν φο υ ν τ α μ εν τ α λ ι σ τ ές
ὁ πο ι α σ δ ή π ο τ ε π ί σ τ εω ς ν ά μ ᾶς λ έν ε ὅ τ ι τ ό π ι σ τ εύ ω τ ο υ ς
εἶ ν α ι ἡ μό ν η ἀ λ η θ ή ς ἄ π ο ψ η · ὅ τ ι ἡ ὁ δό ς τ ο υ ς εἶ ν α ι ἡ
μ ο ν α δ ι κ ή ὁ δό ς κ α ί τ ά σ υ ν α φ ῆ» …
3. Παραλληλία Μασονίας καί Οἰκουμενισμοῦ
Ἡ σύγκριση τῆς ζωῆς καί δράσεως τῶν φερομένων ὡς Μασόνων

Κληρικῶν μέ τήν πρόοδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, παρουσιάζει
ἀξιοσημείωτες παραλληλίες καί ἐν πάσῃ περιπτώσει, χρήζει
ἰδιαιτέρας προσοχῆς ἐκ μέρους ὅσων μάχονται κατά τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ. Οἱ παραλληλίες αὐτές φανερώνουν ὅτι ὁ
Οἰκουμενισμός δέν ἀποτελεῖ προσωρινό θεολογικό πειραματισμό
συγκεκριμένων ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν, οὔτε ἐρωτοτροπία
γεω-πολιτικῶν προεκτάσεων συγκεκριμένων προσώπων (πού δῆθεν
θά ἐκλείψει, ὅταν οἱ κεφαλές τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπέλθουν ἐνώπιον
τοῦ Κριτοῦ)· δεικνύουν ἀντιθέτως ὅτι ὑπάρχει ἐπιμελἠς σχεδιασμός
τῶν Στοῶν, γιά τή σύγκραση ὁμολογιῶν καί θρησκειῶν· ὅπως
διεπίστωνε τό 2007 τεκτονικό περιοδικό τῆς Νέας Ζηλανδίας,
ἐπαναλαμβάνοντας παλαιότατα διδάγματα τῶν Στοῶν:
«Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός στά 1700 ἔκανε ἕνα θαυμαστό πρᾶγμα.

Ἐπέτρεψε σέ ὅλες τίς χριστιανικές ὁμολογίες νά ἐργασθοῦν μαζί καί,
μετά τήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν τελετῶν, ἐπέτρεψε σταθερή
ἀνάπτυξη πρός τήν σημερινή κατάσταση, ὅπου ἄνδρες ὅλων τῶν
12
πίστεων μπορουν νά καθήσουν καί νά ἐργασθοῦν μαζί – καί πόσο τό
χρειάζεται τώρα αυτό ἡ κοινωνία! Δέν χρειαζόμαστε πλέον
φουνταμενταλιστές ὁποιασδήποτε πίστεως νά μᾶς λένε ὅτι τό
πιστεύω τους εἶναι ἡ μόνη ἀληθής ἄποψη· ὅτι ἡ ὁδός τους εἶναι ἡ
μοναδική ὁδός καί τά συναφῆ» [22]. Παρακάτω, ἀνατρέποντας
τούς σχετικούς πρόχειρους καί ἀβάσιμους ἰσχυρισμούς τοῦ
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Τσέτση κατά τῆς Ἱερᾶς
Μητροπόλεως Πειραιῶς, ἀποδεικνύουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός, τόσο
στίς προτεσταντικές του ἀπαρχές, ὅσο καί ἀργότερα,
χρηματοδοτήθηκε ἀπό τούς γνωστούς μεγιστάνες τοῦ ἀμερικανικοῦ
ἰμπεριαλισμοῦ καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως Ροκφέλλερ.
Κάποιες «τυχαῖες» παραλληλίες, πού ἐπαναλαμβανόμενες παύουν

νά εἶναι συμπτώσεις, ἀπολήγουν στό ἑξῆς: ὅσα ἐκκλησιαστικά
πρόσωπα εἴτε συγκεντρώνουν ἔντυπες μασονικές «περγαμηνές» καί
ἐπαίνους(Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακείμ ὁ Γ΄, Μελέτιος
Μεταξάκης καί Ἀθηναγόρας, ὁ Καθηγητής τῆς Θεολογίας
Νικόλαος Λούβαρις), εἴτε ἔχουν ἐκφρασθεῖ γραπτῶς μέ τάσεις
ἀθωωτικές τῆς Μασονίας ἤ εἶχαν ἀλληλογραφία καί οἰκονομικές
δοσοληψίες μέ αὐτήν (Παρθένιος Ἀλεξανδρείας, Ἀθηναγόρας
Κοκκινάκης [Θυατείρων], Ἰάκωβος Ἀμερικῆς, Σάββας
Ἀγουρίδης), ὅλα αὐτά τά πρόσωπα ἔχουν ἀποδειχθεῖ συνειδητοί
Οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν τό δικό τους λιθαράκι
(τοὐλάχιστον) στήν ἀποσιώπηση καί τόν παραμερισμό τῶν ἱερῶν
Δογμάτων, τήν «ὑπέρβαση» τῶν ἱερῶν Κανόνων, τήν κατάργηση τῆς
εἰσδοχῆς τῶν ἑτεροδόξων στήν Ἐκκλησία μέ Βάπτισμα ἤ καί
συνολικῶς, καί τήν ἀλλαγή τῆς αὐστηρῆς ἐκκλησιολογικῆς γραμμῆς
στόν διάλογο μέ τούς ἑτεροδόξους. Ἄλλωστε, πολύ νωρίτερα ἕνα
ἀπό τά «καυχήματα» τῆς Μασονίας (κατά τόν Μ. Φυσεντζίδη[23]),
ὑπῆρξε ὁ ἐπιφανέστερος Ἕλληνας αἱρετικός τῶν τελευταίων
αἰώνων, ὁ Θεόφιλος Καΐρης (1784-1853), τοῦ ὁποίου τό μέν
θρησκευτικό σύστημα, ἡ «Θεοσέβεια», ἀποτελεῖ ἀκριβές ἀντίγραφο
τῆς μασονικῆς δεϊστικῆς θεολογίας (ἑτοιμάζεται μικρή σχετική
μελέτη), ἡ δέ διδασκαλία του ἀντικατέστησε τή θεολογία καί
13
ὀρθόδοξη Κατήχηση μέ τή θρησκειολογία· ὁ Καΐρης «εἰς τήν
διδασκαλίαν τῆς θρησκειολογίας ἀνέπτυσσε τὰς βάσεις ὅλων
ἀνεξαιρέτως τῶν θρησκειῶν, χωρίς νὰ ἐκφέρῃ κρίσεις ἐπ’
αὐτῶν» [24]. Ὁ Καΐρης, ἀνέπτυξε μιά δική του ἀνεξάρτητη
ἐκκλησιαστική σχολή, μιά «Ἀκαδημία τοῦ Βόλου» τῆς ἐποχῆς του,
δηλαδή τό Ὀρφανοτροφεῖο τῆς Ἄνδρου (1836), πού λειτούργησε ὡς
σχολεῖο μασονικής παιδείας γιά
τόν «θεοσεβικό», θρησκειολογικό καί ἐν γένει μασονικό καταρτισμό
τῶν ρωμηόπουλων.
Υποσημειώσεις
 [22] «Time to “Get On With It”» (στήλη Royal Arch Mason) ἐν New Zealand
Freemason, τόμ. 38, τεῦχος 4 (2007) 34: «Freemasonry in the 1700s did an
amazing thing. It allowed all Christian denominations to work together and
after the de-christianisation of the ceremonies, allowed steady development to
the situation today where men of all faiths may sit and work together – and
doesn’t society need that now! We don’t need any more fundamentalists of
any faith telling us that their belief is the only true point of view; that their
way is the only way and so on».
 [23] Ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ.Β΄, σελ.78-84. Βλ. καί τό σχετικό ἐπαινετικό λῆμμα
ἐν Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ἔνθ’ἀνωτ., τόμ. Β΄, σελ. 182.
 [24] «Καΐρης Θεόφιλος Ν.», Νεώτερον Ἐγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν, τόμ. 10,
ἐκδ. τῆς Ἐγκυκλοπαιδικῆς Ἐπιθεωρήσεως «Ἥλιος», σελ. 48.
 Ορθόδοξος Τύπος, 27/12/2013
14
Η Μασονία και οι Πατριάρχες. Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (3ον)
“ Π ερ ι τ τ ό ν ν ά ὑ π εν θ υ μ ί σ ο υ μ ε ὅ τ ι ἡ π ρ ω το β ο υ λ ί α κ α ί
α ὐ θ α ί ρ ετ η δ ρ ά σ η τ ο ῦ Μ ετ α ξ ά κ η σ τ ό θ έμ α τ ῆ ς τ ελ ι κ ῆ ς
ἐφ α ρ μ ο γῆς το ῦ Ν έο υ Ἡμ ερ ο λ ο γί ο υ , μ ετ ά τ ό
Π α ν ο ρ θ ό δο ξ ο Σ υ ν έδ ρ ι ο τ ο ῦ 19 23 , ἦ τ α ν , ὅ π ως τ ή ν
ὀ ν όμ α σ ε τ ό 19 30 ὁ ἅ γι ο ς Ν ι κό λ α ο ς Ἀ χ ρ ί δ ο ς
( Β ελ ι μ ί ρ ο β ι τ ς ) π ρ ό ξ εν ο ς « εἴ δ ο υς τ ι ν ό ς σ χ ί σ μ α τ ο ς »” …
Ἄλλο καύχημα ἐξ ἴσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Τεκτονισμοῦ

ὑπῆρξεν ὁ δύσφημος Πατριάρχης Μελέτιος Β΄ ὁ Μεταξάκης[25], ὁ
ἐκλεκτός τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς τῆς Γηραιᾶς Ἀλβίωνος, τῆς Μ.
Βρεττανίας, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἀλληλογραφία του μέ τόν
Ἀγγλικανό Πρεσβύτερο (Canon) J.Α. Douglas[26]. Ὁ ἐκπεσών τοῦ
Ἁγιοταφιτισμοῦ Μελέτιος, σύμφωνα μέ τή 25σέλιδη νεκρολογία τοῦ
Μασόνου φίλου του, Ἀλέξανδρου Ζερβουδάκη, «παρακολουθοῦσε
τίς ἐργασίες καί τή δράση τοῦ Τεκτονισμοῦ παντοῦ ὅπου βρέθηκε στήν
πολυτάραχη ζωή του, καί οἱ περιστάσεις καί τό περιβάλλον τοῦ τό
ἐπέτρεπαν […] Ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού σάν τόν ἀδελφό Μελέτιο,
δέχθηκαν τόν Τεκτονισμό καί τόν ἔκαναν βίωμά των. Καί ὑπῆρξε
πραγματική ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπό τόν Μ.Α.Τ.Σ.
στήν Αἰωνία Ἀνατολή, πρίν ὁλοκληρώσῃ τά ἔργα μέ τά ὁποῖα
ἐστεφάνωσε τό πέρασμά του ἀπό τόν κόσμο μας» [27].
15
Περιττόν νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι ἡ πρωτοβουλία καί αὐθαίρετη
δράση τοῦ Μεταξάκη στό θέμα τῆς τελικῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Νέου
Ἡμερολογίου, μετά τό Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, ἦταν, ὅπως
τήν ὀνόμασε τό 1930 ὁ ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς)
πρόξενος «εἴδους τινός σχίσματος» [28]. Πάντως, οἱ οἰκουμενιστικές
ἐκτροπές τοῦ Μασόνου Μεταξάκη ὑπῆρξαν λίαν ἀρεστές στήν
ἀγγλική πολιτική, ἡ ὁποία προφανῶς εὐελπιστοῦσε ὅτι μετά τή
Μητρόπολη Κιτίου, τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν, τό Πατριαρχεῖο
ΚΠόλεως καί αὐτό τῆς Ἀλεξανδρείας, παντοῦ δηλαδή ὅπου ὑπῆρξε
ὁ Μελέτιος Προκαθήμενος μέ τίς εὐλογίες τοῦ (ἐπίσης Μασόνου)
Ἐλευθερίου Βενιζέλου καί τῶν Ἐγγλέζων, θά μποροῦσε ὁ Μελέτιος
νά μεταφέρει τῶν μεταρρυθμίσεών του τά φῶτα (καί νά «ἀλλάξει τά
φῶτα») καί στό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων, ὡς Πατριάρχης τῆς
Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας· σύμφωνα μέ τήν νεκρολογία τοῦ
ἀνταποκριτῆ τῶν Church Times τῆς 2ας Αὐγούστου 1935, ὁ
Ἀλεξανδρείας Μελέτιος «σέ κάθε πόστο δέν ἔκρυψε τίς ἀρχές του ὡς
συντηρητικοῦ μεταρρυθμιστῆ ἀφίνοντας νά γίνει γνωστό στήν Ἀμερική
ὅτι θά καλωσόριζε τόν γάμο τῶν ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι δέν θά ἔπρεπε
νά λαμβάνονται μόνον ἀπό τήν ἐλλιπῆ δεξαμενή τῶν μοναστηριῶν,
καί ὅτι θά μποροῦσε νά φαντασθεῖ κοντά μαλλιά καί “κληρική
ἐνδυμασία”, ὡς ὑποκατάστατο γιά τό, ὄχι τόσο ἀρχαῖο, μοναστικό
ζωστικό μέ τό ὁποῖο ἐνδύονται οἱ σύγχρονοι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς […] Ἄν
ἐπιθύμησε τόν θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων, ἦταν ἐπειδή ἔνιωθε ὅτι
μποροῦσε νά ξοδεύσει τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του φέροντας εἰς
πέρας ἐκεῖ τίς ἀπαραίτητες καί ἀνεπιθύμητες
μεταρρυθμίσεις» [29].
__________________________
 [25] Μ. ΦΥΣΕΝΤΖΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ. Α΄, σελ. 173-177. Τό ὄνομά του
ὅμως μαρτυρεῖται καί σέ πλεῖστα ἄλλα μασονικά κείμενα, μέ στοιχεῖα τά
ὁποῖα ἐν καιρῷ θά παρουσιάσουμε.
 [26] Βλ. τήν ἀλληλογραφία τους στό ἄρθρο Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, «Μελέτιος
Μεταξάκης. Ἀνέκδοτα κείμενα», Texts and Studies VII (1988) 107-295.
16
 [27] ΑΛ. ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ, «Μελέτιος Μεταξάκης» (στήλη «Διάσημοι
Τέκτονες»), ἐν Τεκτονικόν Δελτίον, Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς
Ἑλλάδος, ἔτος 17ον, ἀριθμ. 71 (Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1967) 49.50.
 [28] Συνεδρία Γ΄(10 Ἰουνίου 1930), Πρακτικά τῆς Προκαταρκτικῆς
Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς συνελθούσης ἐν τῇ ἐν
Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου (8-23 Ἰουνίου 1930), ἐν
Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 69: «Ἔχοντες πικράν τήν πεῖραν ἐξ ἄλλης
Συσκέψεως, ἐν ᾗ καί ἡ ἡμετέρα Ἐκκλησία εἶχεν Ἀντιπροσώπους,
ἀναγκαζόμεθα νά εἴμεθα ὠμῶς εἰλικρινεῖς. Εἶνε γνωστόν ὅτι αἱ ἀποφάσεις τῆς
Συνελεύσεως ἐκείνης, καίπερ μή γενόμεναι ἀποδεκταί, ἐθεωρήθησαν ὡς
Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καί τοῦτο ἐδημιούργησεν εἶδός τι
σχίσματος. Διό καί ἐζητήσαμεν διασαφήσεις, διότι ἀπεστάλημεν ἐνταῦθα μέ
πνεῦμα συντηρητικότητος». Στή δευτερολογία του : «Ὁ Σεβασμιώτατος
Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος, εὐχαριστῶν, ἐρωτᾷ μήπως ἡ παροῦσα Συνέλευσις ἔχῃ
σχέσιν τινά πρός τό Πανορθόδοξον Συνέδριον Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐπί
τῇ ἀρνητικῇ ἀπαντήσει τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἁγίου Προέδρου εὐχαριστεῖ καί
αὖθις θερμῶς, δικαιολογῶν ἅμα τήν ἐρώτησιν ἐκ τῶν τοῖς πᾶσι γνωστῶν
ἀνωμαλιῶν, αἵτινες προῆλθον ἀπό τοῦ Συνεδρίου τούτου».
 [29] «Death of the Patriarch Meletios. Peasant born Prince of Christendom
(By our Special Correspondent)» ἐν Α. ΤΗΛΛΥΡΙΔΗΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 284·
«In every post he made no secret of his principles as a conservative reformer,
letting it be known in America that he would welcome a married episcopate,
that would not have to be drawn only from the failing reservoir of the
monasteries, and that he could envisage short hair and “clerical dress” as a
substitute for the not very ancient monastic robe worn by the Orthodox priests
of to-day […] If he desired the throne of Jerusalem, it was because he felt that
he could spend the last years of his life in carrying out the necessary and
unwelcome reforms there».
17
ρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση
Κ α ί τ ό γ εγ ο νό ς ὅτ ι ἡ μ α σο ν ικ ή β ι β λ ι ο γ ρ α φί α δ έν
φο β ε ῖ τ α ι πι ά ν ά ἀ ποκ α λ ύ ψ ε ι το ύ ς Μ ασ ό νο υ ς ἐκ ε ί νο υ ς
ο ἰκ ο υ μ ε ν ι σ τέ ς , ο ἱ ὁ πο ῖ ο ι σ υ ν ε τ έ λ ε σα ν σ τ ή ν ἀ πα λ ο ι φή
δ ο γ μ ά τ ω ν κα ί θ ρ η σκ ε υ τ ι κ ῶ ν δ ι α φο ρ ῶν , πρ έ πε ι ν ά μ ᾶ ς
κ άν ε ι νά ἀν η σ υ χ ο ῦ μ ε …
Τελικῶς, μετά ἀπό ἐκτενῆ μελέτη, δέν μπορεῖ κανείς παρά νά

διαπιστώσει, παραλλάσσοντας ἕνα παλαιό πολιτικό σύνθημα, ὅτι
«ὅλοι μέν οἱ Οἰκουμενιστές δέν εἶναι Μασόνοι, ἀλλά ὅλοι οἱ
Μασόνοι εἶναι Οἰκουμενιστές», πρᾶγμα πού ἀποδεικνύεται ἀπό τούς
θεμελιακούς σκοπούς τῆς Μασονίας.
Καθώς γράφει ὁ Μασόνος ἱστορικός J.S. Ward, ἱδρυτής καί γενικός

γραμματεύς τῆς “Masonic Study Society”: «Στή νέα ἐποχή ἡ ὁποία
διέρχεται διά μέσου τῶν μακρῶν ὠδίνων τῆς γεννήσεώς της, ἡ
Μασονία θά ὑπάρχει, ὅπως καί ἀπό παλιά, γιά νά θέτει τά πλατειά
θεμέλια ἐπί τῶν ὁποίων ἡ νέα θρησκεία θά κτισθεῖ. Πλάνες καί
ψευδῆ δόγματα θά παρέλθουν, καί μεταξύ αὐτῶν ἴσως καί
μερικά τά ὁποῖα φαίνονται στούς πτωχούς τυφλωμένους ὀφθαλμούς
μας ὡς τά περισσότερο οὐσιώδη· ἀλλ’ ἡ Πραγματική Ἀλήθεια θά
παραμένει πάντοτε, διότι ἡ ἀλήθεια εἶναι αἰώνια, καί οἱ βάσεις τῆς
18
ἀληθείας ὑπάρχουν στό Τάγμα μας. Ἀπό αὐτές θά προέλθει μιά νέα
καί καλύτερη διαθήκη γιά μιά ἀκόμη φορά, καί ἡ Μασονία θά
παραμένει ἀκόμη γιά νά εἶναι ἡ κιβωτός τῆς καταφυγῆς, ὅταν γιά
μιά ἀκόμη φορά τά ὕδατα τῆς καταστροφῆς θά ἀπειλοῦν τήν γῆν ἐπί
μακρόν στό ἑξῆς» [30].
Ἡ μασονική αὐτή μεσσιανική προσδοκία πού συμπίπτει ἀπολύτως

μέ αὐτήν τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, δηλαδή μιᾶς ἐπιγείου «νέας διαθήκης»,
ἡ ὁποία αὐτονοήτως προϋποθέτει κατάργηση οὐσιωδῶν
δογμάτων, ποῦ ἀλλοῦ εὑρίσκει τήν εὐρεῖα ἐκπλήρωσή της παρά
στόν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος βαθμιαίως λαμβάνει
προσανατολισμό διαθρησκειακό;
Προφανῶς, οἱ παραπάνω Κληρικοί καί θεολόγοι δέν ὑπῆρξαν οἱ

μόνοι μασονικοί κοχλίες, ὥστε νά καμφθεῖ ἐσωτερικῶς ἡ ὀρθόδοξος
αὐτοσυνειδησία περί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὡς τῆς Μιᾶς,
Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς. Εἶναι μόνον αὐτοί πού μᾶς
ἐπιτρέπει κυρίως ἡ μασονική βιβλιογραφία νά ἐντοπίσουμε. Καί
τό γεγονός ὅτι ἡ μασονική βιβλιογραφία δέν φοβεῖται πιά νά
ἀποκαλύψει τούς Μασόνους ἐκείνους οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι
συνετέλεσαν στήν ἀπαλοιφή δογμάτων καί θρησκευτικῶν
διαφορῶν, πρέπει νά μᾶς κάνει νά ἀνησυχοῦμε.
Συνεπῶς εἶναι ἀξιοσημείωτες, καί διόλου ἀνερμήνευτες ὑπό αὐτή

τήν προοπτική, οἱ κοινές θεολογικές καί λοιπές συντεταγμένες τῆς
Μασονίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ «φαινότυπος» πολλῶν
οἰκουμενιστικῶν διδαγμάτων, ἔχει τόν ἀντίστοιχο «γονότυπο» στίς
διδασκαλίες τῆς Μασονίας στά ἑξῆς θέματα, χωρίς νά ἐπιμηκύνω
πρός τό παρόν μέ τήν παράθεση μακρᾶς βιβλιογραφίας:
(α) στήν ὑποτίμηση τῆς Τριαδολογίας, ἡ ὁποία στά κείμενα τοῦ
Π.Σ.Ε. ξεκίνησε μέ τήν παντελῆ ἀπουσία μνείας στήν Ἁγία Τριάδα
τό 1948[31], καί συνεχίζεται, παρά τή βελτίωση τοῦ 1961 στό Νέο
Δελχί, (β) στήν ἐλαχιστοποίηση καί ἀποσιώπηση τῶν δογμάτων,
συκοφαντουμένων καί ὑποτιμωμένων, χάριν τῆς δημιουργίας μιᾶς
19
«εἰρηνικῆς ἑνωμένης ὑπερεκκλησίας», (γ) στήν κοντόφθαλμη
προοπτική τῆς ἐπιγείου εὐφρόσυνης βασιλείας καί ὄχι τῆς
οὐρανίου καί ἀκτίστου, παρά τήν ἀποστολική προειδοποίηση «μή
ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ», (δ) στή μομφή
συλλήβδην κατά τοῦ χριστιανικοῦ παρελθόντος ὡς προξένου
κακῶν στήν ἀνθρωπότητα (παλαιά ἐποχή – παλαιό καθεστώς), (ε)
στήν πλαστή διάκριση μεταξύ ὁρατῶν καί διεφθαρμένων
ἐκκλησιῶν, ἀπό τόν «ἀδιάφθορο» καί «περιεκτικό» ἐσωτερικό
Χριστιανισμό (ἤ τήν «ἀόρατη Ἐκκλησία» τοῦ Π.Σ.Ε.), δηλαδή
τή παν-μασονική διάκριση (καλοῦ) Χριστιανισμοῦ καί (κακῆς)
Ἐκκλησίας, (στ) στήν προβολή τοῦ φεμινισμοῦ καί τῆς
ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν, βασικοῦ στοιχείου τοῦ μασονικοῦ
γνωστικισμοῦ τῆς Καββαλά ὑπό τή μορφή τῆς ἱέρειας καί τῆς «ἱερῆς
θηλυκότητος», (ζ) στό ὑπερβολικό οἰκολογικό ἐνδιαφέρον, μέ
ἱεροποίηση τῆς κτίσεως, (η) στή δικαίωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας,
ἰδιαιτέρως μετά τίς θέσεις τοῦ ΠΣΕ στό Πουσάν· δέν εἶναι τυχαῖο
ὅτι στή μασονική βιβλιογραφία, ἐκτός ἀπό τίς πάμπολλες
ἀναφορές στόν δῆθεν ἀνθρώπινο ἀρχέγονο
«ἑρμαφροδιτισμό», γίνεται λόγος καί γιά τό «οὐδέτερο φύλο»,
μάλιστα ἤδη στό ἔτος 1919[32]· (θ) στή θεολογική ἀθώωση τοῦ
ραββινικοῦ-ταλμουδικοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, ὡς δῆθεν παράλληλου,
δευτέρου δρόμου πρός Θεόν διά τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐξ οὗ καί
καταργήθηκε καί ἀπαγορεύθηκε ἤδη στόν Παπισμό καί τόν
Προτεσταντισμό ἡ ἄποψη περί τῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ «παλαιοῦ»
ἀπό τόν «Νέο Ἰσραήλ» (βλ. καί τό φαινόμενο τοῦ “Christian
Zionism”). Τέλος, (ι) στήν ἀπαγόρευση πρός τίς «ἐκκλησίες» τοῦ
ΠΣΕ τοῦ μεταξύ τους προσηλυτισμοῦ· «συμπτωματικῶς» καί στίς
θεμελιώδεις μασονικές ἀρχές δηλώνεται ὅτι ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός
«ἀποκρούει, ὡς ἀντιτεκτονικόν, πάντα προσηλυτισμόν» [33].
Σημειώσεις:
20
 [30] J.S.M. WARD, Freemasonry and the Ancient Gods, Simpkins, Marshall,
Hamilton, Kent & Co, London 1921, σελ. 348· «In the new age which is
passing through the long-drawn travail of its birth, Freemasonry will be there,
as of old, to lay the broad foundations on which the new religion will be built.
Errors and false dogmas will pass away, and among them perhaps some which
appear to our poor blinded eyes the most essential, but the Real Truth will
always remain – for truth is eternal – and the bases of truth are within our
Order. Out of them shall rise a new and better covenant once more, and still
will Freemasonry remain to be as the Ark of the Refuge when once more the
waters of destruction threaten the earth long ages hence». Βλ. καί Π.Ν.
ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ,Μασωνισμός, ἐκδ. Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ»,
Ἀθῆναι 1986 [5], σελ. 114ἑ.
 [31] ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, Ἔκθεσις περί τῆς
ἐνἌμστερνταμ ΓενικῆςΣυν ελεύσεως τοῦΟἰκουμενικοῦ Συμβουλίου τῶν
Ἐκκλησιῶν, Ἀθῆναι 1950, σελ. 19· «Ἐγκατελείφθη δέ τό δόγμα τῆς Ἁγίας
Τριάδος ὡς βάσις τῆς συστάσεως τοῦ Συμβουλίου, διότι ὑπῆρχον παραφυάδες
προτεσταντικαί πού δέν ἀναπαύονται εἰς αὐτό. Ἐν τούτοις εἶχε κριθῆ
σκόπιμον νά λάβουν μέρος καί αὐταί εἰς τήν οἰκουμενικήν χριστιανικήν
κίνησιν. Μόνον κατά τήν τελευταίαν συνεδρίαν τῆς Συν ελεύσεως, κατ΄
εἰσήγησιν τοῦ ἁγίου Θυατείρων, περιελήφθη εἰς τήν θεολογικήν βάσιν τοῦ
Συμβουλίου καί τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ Πατρός».
 [32] G.W. PLUMMER, «The Human Temple», Masonic Notes, τόμ. 10,
ἀριθμ. 4 (Φεβρουάριος 1919), σελ. 52· «Esoterically and phy siologically, the
sexual glands in both men and women are modifications of a third
individuality termed by some, the neuter or assexus. This is that aspect of
Deity, the enshrined God which has been with each mortal unit sice its initial
dip into Matter, the hermaphrodite Divinity by virtue of whose power the
Human Temple, male or female, becomes a source of creative power, able,
even as the Gods, to create, devise, originate and bring forth». Στίς παραπάνω
ἀνοησίες γνωστικιστικοῦ χαρακτῆρος εὑρίσκεται ἡ ἐξήγηση τῆς ἐπιμονῆς, μέ
τήν ὁποία ἡ γενετήσιος ἀνωμαλία τῆς ὁμοφυλοφιλίας προωθεῖται ἀπό τήν Νέα
Τάξη Πραγμάτων· θεωρεῖται λοιπόν, ἀπό τούςΜασόνους καί Θεοσοφιστές,
παράγωγο τῆς αὐτο-γονιμοποιητικῆς, ἑρμαφροδίτως ἀναπαραγωγικῆς,
ἀνθρωπο-θεϊκῆς δυνάμεως.
 [33] Σύνταγμα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου
καίἈποδεδεγμένουΣκωτικοῦΤύπου, Κεφάλαιον Α΄, Ἄρθρον 1, Θεμελιώδεις
Ἀρχαί ΙΧ, ἐν Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ντοκουμέντα τῆς Ἑλληνικῆς
Μασονίας, Ἀθήνα 1977, σελ. 110.
21
Η μασονία και οι Πατριάρχες. Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (5ον)
Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) δημιούργημα
τῆς Μασονίας καί τῶν Ροκφέλλερ …
22
Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.
Ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα μασονοποιήσεως τοῦ

Χριστιανισμοῦ μαρτυροῦνται μέ γραπτά τεκμήρια, τόσο στή
Μασονία, ὅσο καί στά κείμενα τοῦ ΠΣΕ καί τῶν συναφῶν κινήσεων
τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί δέν μπορεῖ νά εἶναι
ἀσύνδετα καί συμπτωματικά, δεδομένης τῆς ἐκεῖ ἐμπλοκῆς
(φιλο)Μασόνων Κληρικῶν καί θεολόγων.
Αὐτά τά θεολογικά μικρόβια, καί ἄλλα παράπλευρα, δέν ὑπῆρχαν

στήν καθ΄ ἡμᾶς Ὀρθόδοξη Ἀνατολική Καθολική Ἐκκλησία μέχρι
τῆς ἀναμείξεώς μας στόν Οἰκουμενισμό, διά τοῦ ὁποίου, δίκην
πνευματικῆς ἐπιδημίας, προσβληθήκαμε καί οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπό τούς
Προτεστάντες, ἤδη τότε μεμολυσμένους θεολογικῶς ἀπό τή
Μασονία· κατά τήν ὁμολογία ἀνεξαρτήτων ἐρευνητῶν, ὁ
Προτεσταντισμός εἶναι ἀπολύτως συμβατός μέ τήν Μασονία· ὁ
σοσιαλιστής Γιόχαν Ζάσσενμπαχ, οὐδέτερος ἀναλυτής τῆς
Μασονίας, σημειώνει ὅτι ὁ Προτεσταντισμός, κατά τήν Λατόμια
«εἶναι τό μισό τοῦ τεκτονισμοῦ. Θεωρεῖ τό περιεχόμενο τῆς
θρησκείας σάν κάτι ἀπ΄ εὐθείας δοσμένο ἀπό τό Θεό κ΄ ἐπιτρέπει
στό λογικό νά μεταβάλη τήν ἄψυχη μᾶζα. Ὁ τεκτονισμός πάλι
πιστεύει πώς τό λογικό ὄχι μοναχά τίς μορφές μπορεῖ νἀλλάζη, ἀλλά
καί τό θρησκευτικό περιεχόμενο»· καί καταλήγει ὁ Ζάσσενμπαχ:
«τά σημεῖα πού ἑνώνουν τόν προτεσταντισμό μέ τόν τεκτονισμό
εἶναι περισσότερα – μπορεῖ νά πῇ κανείςἀπό ἐκεῖνα πού τόν
ἑνώνουν μέ τόν καθολικισμό» [34]. Ὅπως θέτουν τό ζήτημα οἱ
Αὐστριακοί Τέκτονες Λένχοφ καί Πόζνερ: «Πράγματι αὐτήν τή
σχέση [Προτεσταντισμοῦ καί Μασονίας] τήν ἀποδεικνύει ἐπίσης ἡ
ἱστορία τῆς Μασονίας. Αὐτή γεννήθηκε σέ χώρα προτεσταντική, καί
οἱ περισσότερες Στοές εὑρίσκονται σέ προτεσταντικές χῶρες. Τό
προτεσταντικό πνεῦμα μέσα στή Μασονία φανερώνεται ὄχι μόνο
στούς προτεσταντικούς, ἀλλά καί σέ ἄλλους λαούς. Συντηρεῖ τόν
23
πολιτιστικό βίο ὅλων τῶν κρατῶν. Ἡ Βίβλος εἶναι ἡ μοναδική πηγή
ἐπιγνώσεως τῶν Προτεσταντῶν στίς θρησκευτικές ὑποθέσεις, κεῖται
αὐτή ἐπίσης στούς ἐλευθεροτεκτονικούς ναούς […] Ὁ ἱερομόναχος
Χέρμαν Γκροῦμπερ S.J., βλέπει στή Μασονία τήν “ἐσωτερική
μορφή” τῆς – κατά τά ἄλλα ἐξωτερικῆς, γενικώτερης, φιλελευθέρου,
μοντέρνας προτεσταντικῆς κινήσεως» [35].
Ἐπιφυλάσσομαι, ἐάν θέλει ὁ Κύριος, νά ἐπεκταθῶ στό μέλλον

λεπτομερῶς στά προδηλωθέντα. Εἶναι ὅμως καιρός, νά ἀποκαλυφθεῖ
καί ἡ (παν)σιωνιστική ἀνάμειξη στή δημιουργία τοῦ Π.Σ.Ε.
4. Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ)

δημιούργημα τῆς Μασονίας καί τῶν Ροκφέλλερ
Ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π.

Γεώργιος Τσέτσης σχολιάζοντας τήν ἐγκύκλιο τῆς Κυριακῆς τῆς
Ὀρθοδοξίας (2013) τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.
Σεραφείμ, περί τῆς προελεύσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τή
Μασονία καί τόν Σιωνισμό, ἀπεφάνθη ὅτι οἱ ἰσχυρισμοί αὐτοί εἶναι
«τραβηγμένο ἀπό τά μαλλιά παράδοξο καί ξενίζον μακιαβελικό
σχέδιο», σημειώνει δέ καί ὅτι θά ἦταν «πολλαπλῶς χρήσιμο ἄν ἡ
Σεβασμιότης του παρέπεμπε στίς πηγές ἀπό τίς ὁποῖες ἀρύσθηκε
στοιχεῖα». Τέλος, ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος, προτοῦ ἀναλύσει ὅλες τίς
ἀγαθοεργίες τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν στήν
Ἑλλάδα, ὑπενθυμίζει ὅτι τό Κράτος τοῦ Ἰσραήλ ἔχει
ἐπανειλημμένως ἐκφράσει τήν πικρία του γιά τίς δηλώσεις τοῦ
Π.Σ.Ε. περί τοῦ παλαιστινιακοῦ ζητήματος[36].
Ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Γεώργιος, νά διαπιστώσουμε ὅτι (δυστυχῶς

γιά τήν ἄποψή του) ὑπάρχουν κείμενα πού μαρτυροῦν ἀναφανδόν
ὑπέρ τῶν θέσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου Πειραιῶς, πέραν τῶν
«Πρωτοκόλλων τῶν Σοφῶν τῆς Σιών», περί τοῦ ὅτι (δυστυχῶς γιά
τήν Ἐκκλησία) ἡ Οἰκουμενική Κίνηση χειραγωγεῖται ἀπό τήν
κρυπτοκρατία τῶν ἐν λόγῳ μηχανισμῶν. Καί εἶναι θαυμαστό,
24
δεδομένης τῆς ἀσφαλείας τόσο τῆς Μασονίας ὅσο καί τῶν
Σιωνιστῶν, ὅτι διέρρευσαν ἔστω καί αὐτά πρός ἕνα εὐρύτερο κοινό.
Ἡ ἀντίδραση τοῦ Π.Σ.Ε. κατά ἐνεργειῶν τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ
δέν κοστίζει καί τίποτε, ἐφ΄ ὅσον ὁ ἀπώτερος μεσσιανισμός τοῦ
Ἰσραήλ ἐξυπηρετεῖται κάλλιστα ἀπό τή διαθρησκειακή κίνηση
(στενή καί εὐρεῖα), ἐνῷ τό Π.Σ.Ε. δέν ἔχει οὐσιαστική, ὡς γνωστόν,
πολιτική, οὔτε βεβαίως ἄλλη δύναμη ἀπειλητική τοῦ Ἰσραήλ. Περί
τῆς κρυφῆς σχέσως τοῦ Παπισμοῦ μέ τή Μασονία ἀρκεῖ πρός τό
παρόν νά ὑπενθυμίσουμε τό σκάνδαλο τῆς Στοᾶς PropagandaDue
(P2) τό 1982 καί τῆς BancoAmbrosiano, ὡς κορυφή ἑνός ὁλοκλήρου
παγόβουνου.
Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό;
Ἡ σχέση τῆς οἰκογένειας Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό, ὑπῆρξε

τόσο ἰδεολογική, μέ σαφῆ στόχευση πρός τήν ἐκκλησιαστική καί
θρησκευτική παγκοσμιοποίηση καί ἕνωση, ὡς μέσον διεθνοῦς
εἰρήνης, ὅσο καί οἰκονομική, μέ σκοπό τήν ἐπέκταση τῶν
καπιταλιστικῶν συμφερόντων τῆς οἰκογενείας Ροκφέλλερ καί τῆς
πετρελαϊκῆς τους ἑταιρείας, τῆς Standard Oil, σέ νέες ἀγορές. Ἡ
σχέση αὐτή εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντική, ἄν ληφθεῖ ὑπ΄ ὄψη ὅτι οἱ
Ροκφέλλερ ὑπῆρξαν ἱδρυτές τοῦ Συμβουλίου ἐπί τῶν Ἐξωτερικῶν
Σχέσεων τῶν ΗΠΑ (CFR, Council on Foreign Relations), ἑνός
σημαντικώτατου μηχανισμοῦ στήν προώθηση τῆς
παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων (NWO) [37].
Ἐδῶ δέν θέλω νά ἀναλωθοῦμε στό νά δειχθεῖ ἡ σημασία τοῦ ἔργου

τῶν Rockefeller γιά τήν προώθηση παγκοσμίως τῶν
(παν)σιωνιστικῶν συμφερόντων. Νομίζω ἀρκεῖ ἡ ἴδια ἡ μαρτυρία
τοῦ Δαβίδ Ροκφέλλερ (1915-), υἱοῦ τοῦ προαναφερθέντος Τζόν Ντ.
Ροκφέλλερ Τζούνιορ, ὅπως ἔχει καταγραφεῖ στά ἀπομνημονεύματά
του, καί ἀποτελεῖ παραδοχή τοῦ ρόλου τῆς οἰκογενείας του: «Γιά
περισσότερο ἀπό ἕνα αἰῶνα οἱ ἰδεολογικοί ἐξτρεμιστές σέ ἀμφότερα
τά ἄκρα τοῦ πολιτικοῦ φάσματος, ἔχουν ἁρπάξει καλο-
25
δημοσιοποιημένα περιστατικά, ὅπως τῆς συναντήσεώς μου μέ τόν
Κάστρο, γιά νά ἐπιτεθοῦν στήν οἰκογένεια Ροκφέλλερ, λόγῳ τῆς
ὑπερβολικῆς ἐπιρροῆς πού ἰσχυρίζονται ὅτι ἐξασκοῦμε ἐπί
ἀμερικανικῶν πολιτικῶν καί οἰκονομικῶν θεσμῶν. Μερικοί
πιστεύουν ἀκόμη καί τό ὅτι εἴμαστε μέρος μιᾶς μυστικῆς
μηχανορραφίας, πού ἐργάζεται κατά τῶν βελτίστων συμφερόντων
τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, χαρακτηρίζοντας τήν οἰκογένειά μου καί
ἐμένα ὡς διεθνιστές καί ὡς συνωμοτοῦντες, μαζί μέ ἄλλους σέ ὅλο
τόν κόσμο, γιά νά οἰκοδομήσουμε μιά πιό ἑνοποιημένη
παγκόσμια πολιτική καί οἰκονομική δομή, τόν “ἕνα κόσμο”, ἄν
θέλετε. Ἄν αὐτή εἶναι ἡ κατηγορία, δηλώνω ἔνοχος καί εἶμαι
ὑπερήφανος γι᾽ αὐτήν» [38].
Ἄνθρωπος-κλειδί στή σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τήν Οἰκουμενική

Κίνηση ὑπῆρξε ὁ Τζόν Μόττ (John Mott, 1865-1955), ἕνας ἀπό
τούς δημιουργούς τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καί, οὐσιαστικῶς
καί τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί
συνεργάτης τῶν Ροκφέλλερ· ὁ Μόττ ὑπῆρξε πρόεδρος (1915-1920)
τῆς «Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Φοιτητικῆς Ἐθελοντικῆς
Κινήσεως γιά τήν Ἐξωτερική Ἱεραποστολή», γενικός γραμματεύς
τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς τῆς ΧΑΝ (YMCA), γενικός γραμματεύς
καί πρόεδρος (1895-1928) τῆς «World Student Christian
Federation», πρόεδρος τοῦ «Παγκοσμίου Ἱεραποστολικοῦ
Συνεδρίου τοῦ Ἐδιμβούργου» (1910) καί τῆς Ἐπιτροπῆς γιά τίς
Ἱεραποστολές, ἡ ὁποία μετά τό 1920 ὀνομάστηκε «Διεθνές
Ἱεραποστολικόν Συνέδριον»· τό 1946 βραβεύθηκε μέ τό Νόμπελ
Εἰρήνης[39] καί τό 1948 ἀνακηρύχθηκε ἐπίτιμος πρόεδρος τοῦ ΠΣΕ.
Ἄλλωστε, τόσο τό Συνέδριο τοῦ Ἐδιμβούργου τοῦ 1910 ὅσο καί τό
ὡς ἄνω τοῦ 1920 θεωροῦνται σημαντικοί σταθμοί τῆς πρώιμης
οἰκουμενικῆς κινήσεως[40].
Οἱ ἰσχυρισμοί γιά τή μασονική ἰδιότητα τοῦ Μόττ φαίνονται πλήρως

δικαιωμένοι, καθώς ὁ Μόττ ἐκ νεότητος ὑπῆρξε μέλος τῆς
πανεπιστημιακῆς ἀδελφότητος Φί Βῆτα Κάππα (ΦΒΚ, Phi Beta
26
Kappa) [41]. Ἡ ἀδελφότητα αὐτή, ἡ πρώτη ἱστορικῶς ἀπό τίς
λεγόμενες «ἑταιρεῖες τιμῆς» (“honor societies”) τῶν ἀμερικανικῶν
Πανεπιστημίων, λέγεται ὅτι ἱδρύθηκε ἀπό πρόσωπα πού ἐκ τῶν
ὑστέρων ἐντάχθηκαν στή Μασονία[42]. Ὅμως, ἡ κατ’ ἐξοχήν
ἐπιβεβαίωση τοῦ μασονικοῦ χαρακτήρα τῆς ΦΒΚ ἔρχεται ἀπό τόν
Τέκτονα Samuel Knapp, ὁ ὁποῖος στό βιβλίο του «Ἡ Μεγαλοφυΐα
τῆς Μασονίας ἤτοι Μία Ὑπεράσπιση τοῦ Τάγματος» ἐπιβεβαιώνει
ἤδη τό 1828 τήν προέλευση τῆς ΦΒΚ ἀπό τούς Γερμανούς
Μασόνους Ἰλλουμινάτι (τούς «Πεφωτισμένους») [43]. Ἡ
οἰκουμενιστική καί παγκοσμιοποιητική δραστηριότητα τοῦ Μόττ
σαφῶς συνεισφέρει στήν ἐπιβεβαίωση τῶν λεγομένων.
Τό 1982, ὁ Ἀμερικανός Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Charles E.

Harvey τοῦ Πανεπιστημίου Californian State University (Chico-
California) σέ ἄρθρο του, μέ τίτλο «Ὁ John D. Rockefeller Jr. καί
ἡ Παγκόσμια Διεκκλησιαστική Κίνηση τοῦ 19191920: Μιά
διαφορετική ὀπτική πάνω στήν Οἰκουμενική Κίνηση» [44], ὄχι
μόνον ἐκθέτει πλήρως τήν εἰκόνα τῆς χρηματοδοτήσεως τῆς
οἰκουμενικῆς κινήσεως ἀπό τούς πατέρα καί υἱό (Senior καί Junior)
Τζόν Ροκφέλλερ καί τήν ἐμπλοκή τοῦ Μόττ, ἀλλά καί ἀποκαλύπτει
ὅτι ἔγινε προσπάθεια συγκαλύψεως τοῦ ρόλου τοῦ Rockefeller τοῦ
Νεώτερου ἀπό τόν δικηγόρο καί σύμβουλό του, τόν Raymond
Fosdick· αὐτός ὑπῆρξε ἀδελφός τοῦ Χάρρυ Ἔμερσον Φόσντικ
(18781969), ἑνός ἀπό τούς πλέον διακεκριμένους «φιλελεύθερους»
(liberal) Πάστορες καί Ἀμερικανούς οἰκουμενιστές. Ἡ ἔρευνα τοῦ
Καθηγητοῦ Harvey βασίστηκε στά ἐμπιστευτικά ἀρχεῖα τῶν
Ροκφέλλερ.
Ἀργότερα (1995) τό βιβλίο «Γενηθήτω τό Θέλημά Σου : Ἡ

κατάκτηση τοῦ Ἀμαζονίου· ὁ Νέλσων Ροκφέλλερ καί ὁ
Εὐαγγελισμός στήν Ἐποχή τοῦ Πετρελαίου» [45] τῶν
δημοσιογράφων Gerard Colby καί Charlotte Dennett μᾶς προσφέρει
καί ἄλλα στοιχεῖα, ἀναλύοντας τό σκεπτικό βάσει τοῦ ὁποίου ὁ
27
Μόττ ἐνέπλεξε τούς Ροκφέλλερ στή χρηματοδότηση τῶν
προτεσταντικῶν ἐξωτερικῶν ἱεραποστολῶν.
Ἐν πρώτοις ὁ Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Harvey μᾶς παραθέτει μιά

σειρά πολύ σημαντικῶν πληροφοριῶν γιά τήν ἔνθερμη ἀνάμειξη τοῦ
Τζόν Ντ. Ροκφέλλερ τοῦ Νεώτερου (1874-1960) στήν προσπάθεια
ἑνοποιήσεως τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν τῆς Ἀμερικῆς (ΗΠΑ),
ἀλλά καί στό ΠΣΕ. Μολονότι δέν μποροῦμε νά τίς παρουσιάσουμε
ἐν ἐκτάσει, σημειώνουμε ὅτι στίς πληροφορίες αὐτές ἀναδεικνύεται
ἡ ἔμφαση πού ἔδινε ὁ Ροκφέλλερ στόν κοινωνικό χαρακτῆρα τοῦ
Χριστιανισμοῦ καί στήν καπιταλιστική χρηστικότητα τῆς
ἑνοποιήσεως τῶν προτεσταντικῶν «ἐκ κλησιῶν» καί ἱεραποστολῶν,
ὅπως καί τό ὅλο ἐνδιαφέρον του γιά τόν θρησκευτικό συγκρητισμό
μέ παγκόσμια προοπτική, ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἕνωση τῶν
χριστιανῶν καί τῶν ἱεραποστολῶν τους.
 [34] ΓΙΟΧΑΝ ΣΑΣΕΝΜΠΑΧ, Ἡ Μασωνία· ἡ ἱστορία της, ἡ δράση της, ὁ

ἐσωτερικός ὀργανισμός της, διασκευή Ν. Γιαννιοῦ, Ἔρευνα 73, ἐκδ. Ἀ.
Κασιγόνη, σελ. 43ἑ.
 [35] E. LENNHOFO. POSNER, Internationales Freimaurer-Lexikon,
Amalthea Verlag, Wien-München 1975[2], στ.1257.1258· «Diesen
Zusammenhang weist allerdings auch die Geschichte der Freimaurerei nach.
In einem protestantischen Lande wurde sie geboren, und die meisten Logen
finden sich in protestantischen Ländern. Protestantischer Geist zeigt sich in
der Freimaurerei nicht nur bei protestantischen, sondern auch bei anderen
Völkern. Er durchbringt das Kulturleben aller Staaten. Die Bibel ist die
einzige Erkenntnisquelle der Protestanten in religiösen Dingen, sie liegt auch
auf den freimaurerischen Tempeln […] Pater Hermann Gruber S.J. sieht in der
Freimaurerei die ,,esoterische Form” der im übrigen exoterischen,
allgemeinen, liberalen, modernprotestantischen Bewegung». Τό πῶς
ἑρμηνεύει «ἐσωτερικῶς» ἡ Μασονία τήν Ἁγία Γραφή, εἶναι ἄλλο θέμα.
 [36] Μ. ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΕΤΣΗΣ, «Ἡ ἄγνωστη στὴν Ἑλλάδα
πλευρὰ τῆς Οἰκουμενικῆς κίνησης», Amen.gr (28 Μαρτίου
2013 ), http://www.amen.gr
28
 [37] «Council on Foreign Relations», Wikipedia, http://en.wikipedia.org·
«The CFR is considered to be the nation’s “most influential foreign-policy
think tank”. Its membership has included senior politicians, more than a dozen
Secretaries of State, CIA directors, bankers, lawyers, professors, and senior
media figures […] In the late 1930s, the Ford Foundation and Rockefeller
Foundation began contributing large amounts of money to the Council […]
Beginning in 1939 and lasting for five years, the Council achieved much
greater prominence within the government and the State Department when it
established the strictly confidential War and Peace Studies, funded entirely by
the Rockefeller Foundation».
 [38] D. ROCKEFELLER,Memoirs, 2002, σελ. 405: «For more than a
century ideological extremists at either end of the political spectrum have
seized upon wellpublicized incidents such as my encounter with Castro to
attack the Rockefeller family for the inordinate influence they claim we wield
over American political and economic institutions. Some even believe we are
part of a secret cabal working against the best interests of the United States,
characterizing my family and me as internationalists and of conspiring with
others around the world to build a more integrated global political and
economic stucture; one world, if you will. If that’s the charge, I stand guilty,
and I am proud of it».
 [39] Ν. ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΣ, «Μόττ Ἰωάννης», ΘΗΕ 9 (1966) στ. 98ἑ.
 [40] Β. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, Ἱστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, Ἀθῆναι 1964,
σελ. 31-36.
 [41] «John R. Mott Biographical», Nobelprize.org, http://www.nobelprize.org
 [42] «Phi Beta Kappa Society», Wikipedia, http://en.wikipedia.org. Τό ἄρθρο
τῆς Wikipedia παραπέμπει στό W.T. HASTINGS, Phi Beta Kappa as a Secret
Society with its Relations to Freemasonry and Antimasonry. Some
Supplementary Documents. Richmond, Virginia: United Chapters of Phi Beta
Kappa 1965, σελ. 5.
 [43] S. KNAPP, The Genius of Freemasonry or A Defense of the Order,
Granston & Marshall Printers, 1828, σελ. 90.91: «The Illuminati also, were
first known in Germany this is a beautiful name given to scholars and
philanthropists […] A branch of the Illuminati is now found in this country
under the name of the Phi Beta Kappa. This society exists only as connected
with seminaries of learning in the United States».
 [44] CH. HΑRVEY, «John D. Rockefeller, Jr., and the Interchurch World
Movement of 1919-1920: A Different Angle on the Ecumenical Movement»,
Churh History, τόμ. 51, ἀρ. 2 (Ἰούνιος 1982) 198-209.
 [45] G. COLBY & CH. DENNETT, Thy Will be Done: The Conquest of the
Amazon: Nelson Rockefeller and Evangelism in the Age of Oil, Harper
Collins, 1995. Βάσει τῆς ἱστοσελίδος “Seek God” http://www.seekgod.ca
 Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2007, 24 Ιανουαρίου 2014
29
30
“ Τό ἵ δ ρ υ μ α θ ά σ υ ν έν ω ν ε ἱ ερ ω μ έν ο υ ς τ ῶ ν
σ υ μ μ ετ εχ ο υ σ ῶ ν ἐκ κ λ η σ ι ῶ ν , σ έ ἕν α κ ο ι νό
χ ρ η μ α τ ο δο τ ι κ ό τ α μ εῖ ο κ α ί θ ά ἕν ω ν ε τ ί ς ἐξ ω τ ερ ι κ ές κ α ί
ἐσ ω τ ερ ι κ ές δ ρ α σ τ η ρ ιό τ η τ ες τ ῶ ν ὁμ ο λο γι ῶ ν ” …
Η Μ α σο ν ί α κ α ι οι Πα τ ρ ι άρ χ ε ς . Η μ α σο ν ι κ ή πρ ο ώθ η σ η
το υ Οι κο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ (6 ον )
π. Σεραφείμ (Ζήση) μοναχού
Ὁ Καθηγητής Harvey σημειώνει εἰσαγωγικῶς: «Αὐτές οἱ

ἀντιπαραθέσεις ἔχουν περιελιχθεῖ ὡς ἐπί τό πλεῖστον περί τό εἶδος
τοῦ θρησκευτικοῦ καί κοινωνικοῦ φιλελευθερισμοῦ πού ἤθελε ὁ
Ροκφέλλερ νά ἐκπροσωποῦν οἱ ἐκ κλησίες. Ἀπό τίς κολλεγιακές του
ἡμέρες στό Πανεπιστήμιο Μπράουν, συλλογιζόταν γιά τά θέματα
αὐτά. Χειρόγραφες σημειώσεις γιά μιά ὁμιλία πού ἔκανε στόν παν
επιστημιακό χῶρο τῆς ΧΑΝ τό 1894, χάραξαν μιά διάκριση μεταξύ
τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τῶν φρονημάτων πού ἁπλᾶ
ἀπαιτοῦνταν γιά τή συμμετοχή σέ διάφορες σέκτες. “Ὁ Χριστιανός
εἶναι Χριστιανός ἀνεξαρτήτως σέ ποιά ἐκκλησία ἀνήκει”,
ἐπέμενε. “Σέ μᾶς ἁρμόζει νά ἀκολουθήσουμε στά ἴχνη Του, νά
κάνουμε τό καλό στόν κόσμο καί τήν ἀνθρωπότητα, βοηθώντας
τούς ἀδυνάμους καί καταπιεσμένους” καί ὑπερ ασπιζόμενοι τό
δίκαιο καί διεξοδικῶς, νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια ζωή πού ἔχει
προετοιμασθεῖ γιά μᾶς· καί αὐτό μποροῦμε νά τό κάνουμε μόνον
ὐπακούοντας τίς κατευθύνσεις πού Αὐτός ἔχει δώσει» [46]. «[…]
31
Ὁ Ροκφέλλερ ἀπό πολλά χρόνια πρίν ὑποστήριζε τόν πρακτικό
Χριστιανισμό ὡς τό κλειδί γιά ἁρμονικές σχέσεις μεταξύ
καπιταλιστῶν καί ἐργατῶν. Κατευθυνόταν σέ αὐτή τήν
προσέγγιση ἀπό τόν Μακένζυ Κίνγκ, πού ἦταν ὁ βιομηχανικός του
σύμβουλος καί σύντομα θά γινόταν πρωθυπουργός τοῦ Καναδᾶ καί
ἀπό τόν Ἄιβι Λῆ, πού ἦταν εἰδικός στίς δημόσιες σχέσεις γιά τόν
πατέρα του καί αὐτόν» [47].
Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἀνέλαβε, μέ παρότρυνση τοῦ Μόττ,

νά βοηθήσει οἰκονομικῶς τήν «Παγκόσμια Διεκκλησιαστική
Κίνηση», μία διομολογιακή ὀργάνωση τοῦ προτεσταντισμοῦ μέ
κοινωνικούς σκοπούς, ὅπου ὁ Τζόν Μόττ ἦταν Πρόεδρος[48]. Τό
ὕψος τῆς οἰκονομικῆς βοηθείας γιά τά οἰκουμενιστικά ὁράματα τοῦ
Ροκφέλλερ ἦταν τεράστιο:
«Γιά νά τό δηλώσουμε ἐν συντομίᾳ, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ

ἐνθουσιασμός τοῦ Ροκφέλλερ γιά τήν Παγκόσμια Διεκκλησιαστική
Κίνηση, ὄχι μόνο τόν ὁδήγησε νά ζητήσει ἀπό τόν πατέρα του νά
τήν χρηματοδοτήσει μέ 50 ἕως 100 ἑκατομμύρια δολλάρια, ἀλλά
νωρίτερα τόν εἶχε ὁδηγήσει στό νά ἐγγυηθεῖ στήν τράπεζά του τόν
δανεισμό ἑνός ἑκατομμυρίου δολλαρίων πέραν τῶν ἀσφαλιστικῶν
καλύψεων τῶν ὁμολογιῶν πού συμμετεῖχαν» [49].
Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἐπίσης ὄχι μόνον ἀπέτρεψε τή

μείωση τοῦ προϋπολογισμοῦ τῆς Κινήσεως, ἀλλά καί ἐπιβεβαίωσε
τόν καπιταλιστικό προσανατολισμό της, ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς
σταθερότητος[50].
«Τό ἵδρυμα θά συνένωνε ἱερωμένους τῶν συμμετεχουσῶν

ἐκκλησιῶν, σέ ἕνα κοινό χρηματοδοτικό ταμεῖο καί θά ἕνωνε τίς
ἐξωτερικές καί ἐσωτερικές δραστηριότητες τῶν ὁμολογιῶν. Στόν
πατέρα του ἐξήγησε: “Δέν νομίζω ὅτι μποροῦμε νά
ὑπερεκτιμήσουμε τή σημασία αὐτῆς τῆς Κινήσεως. Ὅπως τό
βλέπω, ἔχει τήν ἱκανότητα νά ἔχει μιά πολύ πιό ἐκτεταμένη
32
ἐπιρροή ἀπό τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν στήν ἐπίτευξη εἰρήνης,
εὐδαιμονίας, καλῆς θελήσεως καί εὐημερίας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων
τῆς γῆς”. Ἐδῶ ὁ Ροκφέλλερ ἔφθασε τήν πληρότητα τοῦ ὁράματός
του γιά μιά σπουδαία θρησκευτική κίνηση πού θά
ἀποκαθιστοῦσε τήν ἁρμονία τῶν τάξεων ἐντός τοῦ παγκοσμίου
καπιταλισμοῦ. Θά ἔκανε γιά “τήν προσωπική σχέση στή
βιομηχανία” αὐτό πού εἶχε κάνει ὁ πατέρας του γιά τήν ἑταιρική
ὀργάνωσή της» [51].
Στά παραπάνω εἶναι φανερή ἡ ἀντιστοίχιση τῆς πρώιμης

οἰκουμενιστικῆς κινήσεως μέ τήν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν (1919-
1943), τήν πρώτη μορφή τοῦ ΟΗΕ, μέ κατεύθυνση πρός καθαρῶς
ἐγκόσμιους, κοινωνικούς σκοπούς. Ἄς σημειώσουμε τόν ὅρο «καλή
θέληση» (“goodwill”, εὐδοκία), ἕνα ὅρο-κλειδί στή μασονική καί
νεοεποχίτικη ὁρολογία (π.χ. στά κείμενα τῆς Bailey), ὁ ὁποῖος
σήμερα διατρέχει πολλά οἰκουμενιστικά κείμενα, ἰδιαιτέρως τά
διαθρησκειακοῦ χαρακτήρα. Ὁ Harvey συνεχίζει:
«Αὐτή ἡ σύγκρουση συνήθως μεταφράζεται, ὅπως ἡ Παγκόσμια

Διεκκλησιαστική Κίνηση, μέ εὐρεῖς καί γενικούς ὅρους. Ὡστόσο,
εἶχε ἕνα συγκεκριμένο θεμέλιο στόν ἀγώνα γιά τόν ἔλεγχο τῶν
μειζόνων ὁμολογιῶν. Ὁ ἀγώνας ἦταν μεταξύ ἐκείνων πού ἔδιναν
ἔμφαση στόν Χριστιανισμό ὡς τρόπο προσωπικῆς σωτηρίας
καί ἐκείνων πού ἐτόνιζαν τόν ρόλο του ὡς τῆς βάσεως γιά
ἁρμονικές κοινωνικές σχέσεις πού πίστευαν ὅτι εἶναι οὐσιώδεις
γιά βιομηχανική πρόοδο χωρίς ἐπανάσταση. Ὑπῆρχε ἐπίσης τό
κρυφό θέμα τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς διακυβερνήσεως ἐναντίον τῆς
διοικητικῆς σταθεροποιήσεως. Ἐνῷ ὁ Χάρρυ ἔφερε ἕνα πολύ ὁρατό
ρόλο σέ αὐτό τό καλο-δημοσιοποιημένο δρᾶμα, ὁ Ρέημοντ
διευκόλυνε μερικές ἀπό τίς πιό κρυφές τεχνικές ρυθμίσεις» [52].
Πράγματι, ὅταν ἡ βραχύβια (1919-1920) «Παγκόσμια

Διεκκλησιαστική Κίνηση» ἀντιμετώπισε ἀνυπέρβλητα οἰκονομικά
προβλήματα καί τελικῶς διαλύθηκε, ὁ Raymon Fosdick ἦταν αὐτός
33
πού ἔσωσε τόν Ροκφέλλερ ἀπό τό βάρος τῆς τραπεζικῆς,
οἰκονομικῆς ἐγγυήσεώς του γιά τήν Κίνηση (περίπου 6,5 ἑκ.
δολλάρια) [53] καί ἐπέτυχε στό νά διατηρήσει ὑπό τήν κυριαρχία
του ὁ Ροκφέλλερ, ὅλες τίς ὑποδομές ἀπό τήν πτωχευμένη Κίνηση
πού ἀργότερα βοήθησαν στή δημιουργία ἑνός νέου σχήματος γιά
τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» [54], δηλαδή τοῦ «Ἰνστιτούτου
Κοινωνικῆς καί Θρησκευτικῆς Ἔρευνας» (ISRR, Institute ofSocial
andReligiousResearch), μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ
Νεώτερος συνέχισε τό οἰκουμενιστικό πρόγραμμά του στά ἔτη
1921-1934. Ὁ Μόττ ἦταν καί σέ αὐτό Διευθύνων Σύμβουλος[55].
Παρόμοιο πρόγραμμα ἑνοποιήσεως τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τῶν
ἱεραποστολῶν ἐξυπηρετοῦσε καί ἡ «Ἔρευνα γιά τήν Ἐξωτερική
Ἱεραποστολή τῶν Λαϊκῶν» (Laymen’s ForeignMission Inquiry),
τῶν ἐτῶν 1930-1932, χρηματοδοτημένη ἐπίσης ἀπό τόν Ροκφέλλερ
μέσῳ τοῦ ISRR[56].
«Τό βιβλίο “Ἀνα-σκεπτόμενοι τίς Ἱεραποστολές”(1932) τοῦ

ἰδεαλιστῆ φιλοσόφου τοῦ Χάρβαρντ Γουΐλλιαμ Ἔρνεστ Χῶκινγκ,
πού ἦταν ἡ τελευταία ἀναφορά τῆς Ἔρευνας, ἔκανε ἔκκληση γιά
τή συνεργασία ὅλων τῶν θρησκειῶν ἐναντίον τῶν κοσμικῶν
πολιτικῶν κινημάτων στίς χῶρες τῆς Ἀσίας. Ὁ τόμος
ἀποδοκιμάστηκε ὡς συγκρητιστικός ἀπό τίς περισσότερες
ὁμολογίες, συμπεριλαμβανομένης ἐκείνης τοῦ Ροκφέλλερ, τῶν
Βορείων Βαπτιστῶν» [57].
Ὁ Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἐν τῷ μεταξύ, παρά τήν προϊοῦσα

ἀπογοήτευσή του ἀπό τήν πρόοδο τῶν σχεδίων του, χρηματοδότησε
καί τό γνωστό Διεθνές Ἱεραποστολικό Συνέδριο (1921), μέ
πρωταγωνιστή καί πάλι τόν Τζόν Μόττ[58].
«Μετά τό 1935 ὁ Ροκφέλλερ ἐγκατέλειψε περαιτέρω ἄμεσες

προσπάθειες νά ἑνοποιήσει τίς ἐκκλησίες καί τήν κοινωνική τους
δράση. Ἔχοντας κτίσει τήν Ἐκκλησία Riverside στήν Πόλη τῆς
Νέας Ὑόρκης στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ὡς ἕνα μνημειῶδες
34
μοντέλο γιά τοπική ἐκκλησιαστική ἑνότητα καί σάν ἐθνικό
ἄμβωνα γιά τόν Χάρρυ Ἔμερσον Φόσντικ, ἀνήγειρε τό 1959 τό
συνημμένο σέ αὐτήν Διεκκλησιαστικό Κτίριο, γιά νά στεγάσει
τό Ἐθνικό Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν καί ἄλλους συνεργαζόμενους
ὀργανισμούς σέ αὐτή τή χώρα. Καί χρηματοδότησε τό Οἰκουμενικό
Ἰνστιτοῦτο στή Γενεύη τῆς Ἑλβετίας, λίγο μετά τόν Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο, γιά τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν. Ὡστόσο,
καί μέσα σέ αὐτούς τούς οἰκουμενικούς ὀργανισμούς καί τίς ἐπί
μέρους ὁμολογίες τους, συνεχίζεται ἡ ἀντιπαράθεση γιά ἔμφαση στό
προσωπικό ἤ τό κοινωνικό εὐαγγέλιο καί γιά τήν συγκεντρωτική ἤ
ἀποκεντρωτική διοργάνωση. Ὁ ρόλος τοῦ Ροκφέλλερ σέ αὐτά τά
θέματα ἔχει ἐπί μακρόν συσκιασθεῖ, εἰς βάρος μιᾶς καλύτερης
κατανοήσεως τῶν σχετικῶν θεμάτων καί τῆς σχέσεώς τους πρός
ἄλλες διαστάσεις τῆς ἱστορικῆς διαδικασίας» [59].
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτος ἐν προκειμένῳ ὁ χαρακτήρας τόσο τῆς

Riverside Church ὡς τοῦ πρώτου «διομολογιακοῦ» (γιά ὅλες τίς
ὁμολογίες) προτεσταντικοῦ ναοῦ, ὅσο καί ἡ ἐνίσχυση τοῦ Ἐθνικοῦ
Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (“NationalCouncil ofChurches”) πού
ἀποτελεῖ τό πανομοιότυπον τοῦ ΠΣΕ στίς ΗΠΑ. Ἡ χρηματοδότηση
τόσο τοῦ Διεθνοῦς Ἱεραποστολικοῦ Συνεδρίου, ὅσο καί τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Μποσσέ στή Γενεύη (Bossey
Ecumenical Institute), θεμελιωμένου τό 1946, ἀναδεικνύει
περαιτέρω τήν ἀνάμειξη τῶν Ροκφέλλερ στόν Οἰκουμενισμό.
Στό πολύ ἀποκαλυπτικό προαναφερθέν βιβλίο τῶν δημοσιογράφων

Colby καί Dennett ἀναφέρεται ὁ συνδυασμός τοῦ χιλιαστικοῦ
ἐνδιαφέροντος τοῦ Μόττ καί τῶν ἐπιχειρηματικῶν προσδοκιῶν τῶν
Ροκφέλλερ πρός τόν σκοπό τῆς ἱεραποστολῆς. Σύνδεσμος τῶν δύο
ὑπῆρξε ὁ Φρέντερικ Γκέητς (Frederick Taylor Gates, 1853-1929),
πρεσβύτερος τῶν Βαπτιστῶν καί σύμβουλος τῶν Ροκφέλλερ.
35
 [46] CH. HΑRVEY, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 202ἑ. «These controversies have
revolved largely around the kind of religious and social liberalism Rockefeller
wanted the churches to represent. Since his college days at Brown University,
he had deliberated on these matters. Handwritten notes for a talk he gave to
the campus YMCA in 1894 drew a distin ction between the essence of
Christianity and beliefs simply required for membership in various sects. “A
Christian is a Christian no matter what church he belongs to,’’ he insisted. “It
is for us to follow in His footsteps, to do good to the world and mankind,
helping the weak and the oppressed and standing up for the right and at length
to inherit the everlasting life which is prepared for us; and this we can do only
by obeying the directions He has given”».
 [47] Αὐτόθι, σελ. 200· «The two activities coincided in that Rockefeller for
several years had advocated practical Christianity as the key to harmonious
relations between capitalists and labor. He was guided in this approach by
Mackenzie King, who was his industrial adviser and soon was to become
prime minister of Canada, and by Ivy Lee, who was a public relations expert
for his father and himself».
 [48] Αὐτόθι, σελ. 199.
 [49] Αὐτόθι, σελ. 198· «Briefly stated, the truth is that Rockefeller’s
enthusiasm for the IWM not only led him to ask his father to endow it with 50
to 100 million dollars, but earlier had led him to guarantee its bank borrowing
a million dollars beyond the underwritings of the participating
denominations».
 [50] Αὐτόθι, σελ. 200ἑ.ἑ.
 [51] Αὐτόθι, σελ. 201ἑ. «The foundation would bind ministers of participating
churches in a common pension fund and unite the denominations’ foreign and
domestic activities. To his father he explained, “I do not think we can
overestimate the importance of this Movement. As I see it, it is capable of
having a much more far-reaching influence than the League of Nations in
bringing about peace, contentment, goodwill and prosperity among the people
of the earth”. Here Rockefeller reached the fullness of his vision of a great
religious movement that would restore class harmony within global capitalism.
He would do for “the personal relation in industry” what his father had done
for its corporate organization ».
 [52] Αὐτόθι, σελ. 206· «This conflict is usually interpreted, like the IWM, in
broad and general terms. Yet it had a specific foundation in the struggle for
control of the major denominations. The struggle was between those who emp
hasized Christianity as a mode of personal salvation and those who stressed its
role as the basis for the harmonious social relations they believed were
essential to industrial progress without revolution. There was also the hidden
issue of representative governance versus administrative consolidation. While
Harry bore a highly visible role in this wellpublicized drama, Raymond
facilitated some of the more covert technical arrangements ».
36
 [53] Αὐτόθι, σελ. 204.
 [54] Αὐτόθι, σελ. 199· «Yet Rockefeller retained the principal assets of the
IWM-its field surveys-as the basis for a new organization he hoped to endow
that could replace the IWM for the purpose of unifying the churches».
 [55] Αὐτόθι, σελ. 207.
 [56] Αὐτόθι, σελ. 199.208.
 [57] Αὐτόθι, σελ. 208· «Harvard Idealist philosopher William Ernest
Hocking’s Re-Thinking Missions (1932), the Inquiry’s final report, called for
the cooperation of all religions against secular political movements in Asian
countries. The volume was disavowed as syncretistic by most denominations,
including Rockefeller’s own Northern Baptists ».
 [58] Αὐτόθι, σελ. 208· «However, for several years before that, he had redire
cted the activities of its staff to serve one last personal attempt on his part to
unify the world mission of the churches. He had not kept well informed about
the International Missionary Council, which Mott had organized in 1921 to
carry on the work of the 1910 Edinburgh Conference, although he had helped
to finance it. Yet he used Mott’s 1929 financial appeal for that organization as
a springboard for his own Laymen’s Foreign Mission Inquiry».
 [59] Αὐτόθι, σελ. 208· «After 1935 Rockefeller abandoned further direct
efforts to unify the churches and their out reach. Having built Riverside
Church in New Υork City in the late 1920s as a monumental model of local
church unity and as a national pulpit for Harry Emerson Fosdick, he erected
the Interchurch Building adjacent to it in 1959 to house the National Council
of Churches and other cooperative agencies in this country. And he financed
the Ecumenical Institute in Geneva, Switzerland, shortly after World War I1
for the World Council of Churches. Still, even within these ecumenical
organizations and their constituent denominations, controversy has continued
over the personal or social gospel emphasis and over centralized or
decentralized organization. Rockefeller’s role in these matters too long has
been obscured, to the detriment of a better understanding of the issues
involved and of their relationship to other dimensions of the historical
process».
 Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2008, 31 Ιανουαρίου 2014
Η Μασονία και οι Πατριάρχες. Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (7ον

τελευταίον)
37
“ Ὅ σο ν ἀ φ ορ ᾷ εἰ δ ι κ ῶ ς σ τ ό Π . Σ . Ε . ὑ π ά ρ χ ει ὁλ ό κ λ ηρ η
λ ί σ τ α Μ εθ ο δ ι σ τ ῶ ν κ α ί Ἐ π ι σ κ ο π ελ ι α ν ῶ ν κ υ ρ ί ως
Κ λ η ρ ι κ ῶ ν , ο ἱ ὁ π ο ῖο ι ἔπ α ι ξ α ν ἀ π ο φ α σ ι σ τ ι κ ό ρό λ ο σ τ ό
Π α γ κ ό σ μ ι ο Σ υμ β ο ύ λ ι ο τ ῶ ν Ἐ κ κ λη σ ι ῶ ν , ἤδ η ἀ π ό τ ή ν
ἵ δ ρ υ σ ή τ ο υ , κ α ί ἀ ν α γρ ά φ ο ν τ α ι ὡ ς Μ α σ ό ν ο ι” …
«Τόν Δεκέμβριο τοῦ 1929 ὁ Νεώτερος ἔλαβε ἕνα ἐπεῖγον γράμμα ἀπό
ἕνα ἀπό τούς πιό ἔμπιστούς του ἀντιπροσώπους. Ὁ Τζόν Μόττ εἶχε
μόλις ἐπιστρέψει ἀπό μία περιοδεία στίς προτεσταντικές ἱεραποστολές
στήν Ἀσία καί ἦταν ἀρκετά ἀνήσυχος. Ὁ Μόττ ἦταν ἕνας χιλιαστής
πού ἔλπιζε νά ἐπιταχύνει τή Δευτέρα Παρουσία, εὐαγγελιζόμενος
τόν κόσμο “ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ”. Ἀλλά δέν ἦταν
38
φουνταμενταλιστής· πίστευε ὅτι ἡ ἐπιστήμη ἦταν ἡ ἐξέταση τοῦ
νοῦ τοῦ Θεοῦ, καί ὁ ἔκφωνος προσηλυτισμός τοῦ ὁποίου εἶχε γίνει
μάρτυρας μεταξύ τῶν φουνταμενταλιστῶν μισσιοναρίων στήν Κίνα
τόν ἀνησύχησε βαθιά. Ἄν δέν ἐπιδεικνύονταν περισσότερη
ἀνεκτικότητα καί κοινωνική μέριμνα ἀπό τούς Ἀμερικανούς
ἱεραποστόλους σέ ὅλο τόν Τρίτο Κόσμο, οἱ ἱεραπόστολοι θά
εὑρίσκονταν ἀντιμέτωποι μέ τήν ἴδια θυμώδη ἐθνικιστική ἀντίδραση
τῆς ὁποίας μόλις εἶχε γίνει μάρτυρας» [60].
Ἡ ἀνησυχία αὐτή δραστηριοποίησε τόν Μόττ πρός τήν κατεύθυνση

τῆς ἐξευρέσεως κονδυλίων γιά τήν ἐπένδυση τῆς ἱεραποστολῆς μέ
κοινωνική δραστηριότητα.
«Γιά νά ἐκπληρώσει τό ὅραμά του, ὁ Mott ἔγινε ἕνας δαιμόνιος

εὑρετής κονδυλίων μεταξύ πλουσίων ἀνθρώπων, ὅπως οἱ Ροκφέλλερ.
Ὑποστασίαζε τήν ἱκανότητα πειθοῦς ἑνός χρηματιστῆ τῆς Wall Street
[…] Αὐτή ἡ ἀντίληψη τῆς μετουσιώσεως τοῦ χρήματος σέ ἀθάνατη
ψυχή ἔφερε μιά χτυπητή ὁμοιότητα μέ τή λογική τῆς οἰκογένειας γιά
ἕνα διηνεκές ἵδρυμα Ροκφέλλερ· πράγματι, ἡ Standard Oil ἦταν τό
ὀργανωτικό μοντέλο τοῦ Mott. Ἐνσωμάτωνε τήν κουλτούρα καί τίς
μεθόδους τῶν ἐμπορικῶν σωματείων μέσα στήν ἱεραποστολική
κίνηση. Μέ τά χρόνια, ἑκατομμύρια δολλαρίων ἔρρευσαν στήν
ἐπιδίωξη τοῦ Mott γιά ἕνα συνεχόμενης ροῆς, ἀποτελεσματικό
εὐαγγελισμό» [61].
Βεβαίως, ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Πρεσβύτερος, περισσότερο ἑλ

κύσθηκε ἀπό τήν ἰδέα τῆς ἐπιχειρηματικῆς ἐπεκτάσεως:
«Γιά τόν Γκέητς, ἡ ἀναπτυσσόμενη πολιτιστική ἀνεξαρτησία τῆς

παγκοσμίου ἀγορᾶς καί ἡ παρομαρτοῦσα διάδοση τῶν
“ἀγγλοφώνων” προτεσταντικῶν ἱεραποστολῶν, ἦταν ἀπόδειξη “ἑνός
σπουδαίου, προσυλληφθέντος σχεδίου”. Μιά “μελέτη τοῦ χάρτη τοῦ
κόσμου” ἀποκάλυψε στόν κληρικό ὅτι οἱ διάφορες ἀποστολές ἦταν
πράγματι ἕνας μόνος “στρατός εἰσβολῆς” τοῦ ὁποίου “ἡ δεξιότητα
39
τῆς στρατηγικῆς καί τῶν τακτικῶν, ἐλεγχόταν καί κατευθυνόταν ἀπό
ἕνα ὑπερφυῆ νοῦ”, τόν Θεό […] Μολονότι ὁ [Ροκφέλλερ ὁ]
Πρεσβύτερος ἀποστρεφόταν αὐτή τήν ἀμετάτρεπτη καλβινιστική
διδασκαλία τοῦ προορισμοῦ, ἡ ἔμφαση τοῦ Γκέητς στή σχέση μεταξύ
ἱεραποστολικῶν προσπαθειῶν καί ἐμπορικῆς κατακτήσεως εἶχε μιά
περισσότερο πρακτική σωστική χάρη …» [62].
Ὅπως ἀποδεικνύεται, ἡ χρηματοδότηση αὐτή δέν ἦταν αὐτόνομη

ἀπό ἕνα εὐρύτερο πολιτικοθρησκευτικό καί οἰκονομικό σχεδιασμό,
καθώς ὁ ἱδρυτής τοῦ ΠΣΕ Μόττ δέν εἶχε ἁπλῶς ἱεραποστολικό
σκοπό· «Ὁπωσδήποτε, δέν ἔχει ὑπάρξει περισσότερο ἐλπιδοφόρα
ἐξέλιξη πρός μιά πραγματικῶς πνευματική ἕνωση τῆς Χριστιανοσύνης
ἀπό τήν […] Ὁμοσπονδία [σημ. τή World’s Student Christian
Federation], ἡ ὁποία ἑνώνει σέ κοινό σκοπό καί ἔργο τούς
ἑπομένους ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Κράτους σέ ὅλους τούς
τόπους» [63].
Πολύτιμη πηγή πληροφοριῶν γιά τή δράση τῆς ἀμερικανικῆς

Μασονίας ἀποτελεῖ τό βιβλίο τοῦ Γουΐλλιαμ Ντένσλοου, «10,000
Διάσημοι Ἐλευθεροτέκτονες». Αὐτό τό προλόγισε ὁ Πρόεδρος
(1945-1953) τῶν ΗΠΑ Χάρρυ Τροῦμαν, Μασόνος 33ου βαθμοῦ καί
μέλος τοῦ Τάγματος τῶν Shriners[64], ὁ γνωστός προστάτης τοῦ
Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, τόν ὁποῖον ὁ Τροῦμαν ἐνθρόνισε στήν
Κωνσταντινούπολη μετά τήν ἐσπευσμένη ἀπομάκρυνση (προφάσει
ψυχασθενείας καί δῆθεν φιλο-ρωσισμοῦ) τοῦ ἀντιοικουμενιστοῦ
Πατριάρχου Μαξίμου Ε΄ (1946-1948) [65].
Ὅσον ἀφορᾷ εἰδικῶς στό Π.Σ.Ε. ὑπάρχει ὁλόκληρη λίστα

Μεθοδιστῶν καί Ἐπισκοπελιανῶν κυρίως Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι
ἔπαιξαν ἀποφασιστικό ρόλο στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν
Ἐκκλησιῶν, ἤδη ἀπό τήν ἵδρυσή του, καί ἀναγράφονται ὡς
Μασόνοι στήν παραπάνω ἔκδοση τῶν Denslow καί Truman.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ὁ Μεθοδιστής Ἐπίσκοπος G.
Bromley Oxnam (1891-1963), μέλος τοῦ πρώτου προεδρείου τοῦ
40
Π.Σ.Ε. καί πρόεδρος τῆς Οἰκονομικῆς του Ἐπιτροπῆς[66]. Ἀλλά
αὐτά θά παρουσιασθοῦν σύν Θεῷ στό μέλλον.
Σώζεται στό διαδίκτυο φωτογραφία ἀπό τήν ἀπονομή τοῦ Νόμπελ

Εἰρήνης στόν Τζόν Μόττ (1946), ὅπου ἀπεικονίζονται ὅλοι οἱ τότε
προεξάρχοντες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ
Τζόν Μόττ, ὁ ὡς ἄνω Μασόνος Μπρόντλεϋ Ὄξναμ καί ὁ
συνεργάτης τῶν Ροκφέλλερ Χάρρυ Φόσντικ.
5. Ἡ σύμπτωση μασονικοῦ, ἰουδαϊκοῦ καί νεο-εποχικοῦ (New

Age) μεσσιανισμοῦ
Δέν εἶναι σύμπτωση, ὅτι οἱ μεσσιανικές προσδοκίες τοῦ συγχρόνου

Ἰουδαϊσμοῦ συμπίπτουν μέ αὐτές τῆς Μασονίας, ὅπως μέ ἰδιαίτερη
σαφήνεια ἔγραψε ὁ ἐπιφανής Μασόνος ἱστορικός George Oliver
(1782-1867) θρυμματίζοντας οὐσιαστικῶς τούς συνήθεις
ἰσχυρισμούς τῆς Μασονίας. Ἔγραφε τό 1866 τά ἀκόλουθα: «Ἡ
τελευταία Μεγάλη Στοά ἡ ὁποία θά λάβει χώρα ἐπί γῆς, θά συγκληθεῖ
στήν Κοιλάδα τοῦ Ἰωσαφάτ ἤ τῆς Κρίσεως· ὅταν θά ἀνακληθοῦν οἱ
αἰχμαλωσίες τοῦ Ἰούδα καί τῆς Ἱερουσαλήμ, καί ὅλα τά ἔθνη θά
συναχθοῦν μαζί σέ μία ποίμνη, κάτω ἀπό ἕνα ποιμένα» [67].Ἐδῶ
σημειώνουμε τά ἑξῆς: (α) Ἡ Μασονία ἀναμένει ἕνα ἐπί γῆς
«ποιμένα»· (β) πρέπει νά ἑνωθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα σέ ἕνα ποίμνιο γιά
τόν «ποιμένα» αὐτόν· (γ) ἡ ἕνωση τοῦ νέου «ποιμνίου» θά ἔχει
κέντρο ἀναφορᾶς τά Ἱεροσόλυμα καί προφανῶς τό Ναό τοῦ
Σολομῶντος, ὅπου καί ἡ Κοιλάδα Ἰωσαφάτ· (δ) ἡ μεσσιακή αὐτή
κατάσταση θά σημάνει τήν ὁλοκλήρωση τοῦ σκοποῦ τῆς Μασονίας
(«τελευταία Μεγάλη Στοά»), καί (ε) ὅλα αὐτά θά γίνουν ἀφοῦ
ἐπιστρέψει ἡ ἑβραϊκή διασπορά στή γῆ τοῦ Ἰσραήλ (ὅπως τελικῶς
ἔγινε τό 1948) καί ἀπελευθερωθεῖ ἠ Ἱερουσαλήμ. Βεβαίως, ὁ
George Oliver δέν ἦταν προφήτης· πῶς λοιπόν ἔγραψε τά παραπάνω
τό 1866, πρίν δημιουργηθεῖ κἄν ἡ σιωνιστική πατριωτική κίνηση, 14
ἔτη πρίν ἀρχίσουν οἱ πρῶτοι ἐπαναπατρισμοί Ἰουδαίων στήν Ἁγία
Γῆ (1882); Μήπως καί ἐδῶ ἡ τσαρική Ὀχράνα καθοδήγησε … τά
41
ἱστορικά γεγονότα, ὥστε νά συμπίπτουν μέ τά πρό ἐτῶν
προφητευμένα;
Εἶναι φανερό, ὅτι αὐτή ἡ ἕνωση τῆς ἀνθρωπότητος σέ ἕνα ποίμνιο, ἡ

ὁποία εἶναι ἀδύνατη χωρίς καί τή θρησκευτική ἑνοποίηση τοῦ
κόσμου, ἐπιτυγχάνεται μόνο μέ τήν υἱοθέτηση ἐκ μέρους τοῦ
λεγομένου χριστιανικοῦ κόσμου τῆς ἐπανερμηνείας τῶν θρησκειῶν,
ὥστε τά δόγματα ὅλων νά θεωροῦνται διαφορετικές ἐκ φράσεις τῶν
ἴδιων ἰδεῶν. Αὐτή εἶναι ἡ ἑρμηνευτική μέθοδος τῆς Μασονίας καί
τῆς Θεοσοφίας, αὐτή υἱοθετεῖται τώρα σταδιακῶς καί ἀπό τό
«Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».
Εἶναι ἐνδεικτική ἡ «Δήλωση τοῦ Χόνγκ Κόνγκ», τῆς

Διαθρησκειακῆς Διασκέψεως πού διοργανώθηκε ἐκεῖ τόν Αὔγουστο
τοῦ 1990, ὡς προπαρασκευή γιά τήν 5η Γενική Συνέλευση τοῦ
Π.Σ.Ε. στήν Κανμπέρρα: «Πρέπει νά μάθουμε νά ἀναγνωρίζουμε
στούς γείτονές μας τήν παρουσία τοῦ θείου, περί τοῦ ὁποίου γίνεται
λόγος μέ διαφορετικούς τρόπους στίς διάφορες παραδόσεις: ἡ
Σεχινά στήν ἰουδαϊκή παράδοση, τό Ἅγιον Πνεῦμα τοῦ Τριαδικοῦ
Θεοῦ στούς Χριστιανούς, τό Ἄτμαν στούς Ἰνδούς καί τούς Σίχ, τό
Ρούχ στούς Μουσουλμάνους» [68].
Εἶναι τό ἴδιο φοβερά καί ἀποτρόπαια ὅσα εἶχαν γραφεῖ νωρίτερα

στόν ἔντυπο ἐπίσημο «ὁδηγό» τῆς ΣΤ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ
Π.Σ.Ε. στό Βανκοῦβερ τοῦ Καναδά (24 Ἰουλίου – 10 Αὐγούστου
1983): «Στό τέλος οἱ μεγάλες θρησκευτικές κοινότητες δέν θά
ἐξαφανισθοῦν. Κανείς δέν θά ἔχει τό ἐπάνω χέρι. Οἱ Ἰουδαῖοι θά
παραμείνουν Ἰουδαῖοι· οἱ Μουσουλμᾶνοι θά παραμείνουν
Μουσουλμᾶνοι· καί οἱ ἀνήκοντες στά μεγάλα Ἀνατολικά θρησκεύματα
θά παραμείνουν Ἰνδουϊστές, Βουδδιστές καί Ταοϊστές. Ἡ Ἀφρι κή θά
ἐκφράζει τήν ἀντίληψή της περί τοῦ κόσμου· ἡ Κίνα θά διατηρήσει
τήν κληρονομιά της. Ὅπως πρίν, οἱ ἄνθρωποι θά ἐξακολουθήσουν νά
ταξιδεύουν ἀπό τήν Ἀνατολή πρός τή Δύση, ἀπό τόν Βορρᾶ πρός τόν
42
Νότο καί νά διαμένουν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δίχως, συνεπῶς, νά
ἔχουν πρωτίστως γίνει Χριστιανοί, ὅπως καί ἐμεῖς» [69].
Δέν μπορεῖ κανείς νά παραβλέψει τήν κοινή μέ τή Μασονία

στοχοθεσία τῶν παραπάνω ὁραματισμῶν. Ὁ «πατριάρχης» τῆς
Μασονίας Albert Pike ἔγραφε: «Ἡ Μασονία δέν προπαγανδίζει
κανένα Σύμβολο Πίστεως, ἐκτός ἀπό τό Δικό της, τό ἁπλούστατο καί
Πάνσεπτο· ἐκείνη τήν παγκόσμια θρησκεία πού τήν διδάσκει ἡ Φύση
καί ἡ Λογική. Οἱ Στοές της δέν εἶναι οὔτε Ἰουδαϊκοί,
Μουσουλμανικοί, οὔτε Χριστιανικοί Ναοί. Ἐπαναλαμβάνει τά
θέσφατα τῆς ἠθικῆς ὅλων τῶν θρησκειῶν. Τιμᾷ τόν χαρακτῆρα καί
ἐπαινεῖ τά διδάγματα τῶν σπουδαίων καί καλῶν ἀπό ὅλες τίς ἐποχές
καί ὅλες τίς χῶρες. Ἀποσπᾷ ἀπό ὅλες τίς ὁμολογίες τό καλό καί ὄχι
τό κακό, τήν ἀλήθεια καί ὄχι τό λάθος· καί παραδέχεται ὅτι σέ ὅλες
ὑπάρχουν πολύ καλό καί ἀλήθεια» [70].
Στό περιοδικό Freemason τῆς 13 Φεβρουαρίου 1926, στή στήλη

“Masonic Notes”, ἀναγράφονται τά ἑξῆς: «Ἡ Μασσωνία παράγει
ἰδανικά καί διαφέροντα ἀπό κοινοῦ μετά τῶν διαφόρων
θρησκευτικῶν σωμάτων. Θά ἠδύνατο αὕτη νά
δημιουργήσῃ ἁρμονικήν τινα παγκόσμιον θρησκείαν διά τήν
πρόοδον καί ἀνάπτυξιν τῆς προσωπικότητος» [71]. Ἡ ἐπιδιωκόμενη
τεκτονική «ἁρμονική παγκόσμια θρησκεία» ὀνομάζεται ἀπό τόν
γνωστότατο ἠθικό φιλόσοφο Emmanuel Kant «ἐκκλησία» καί
μάλιστα «ἀόρατη». Σύμφωνα μέ κείμενο τοῦ Κάντ ἡ Μασονία
εἰσηγεῖται «μία ἀόρατη Ἐκκλησία, τήν ἕνωση τῶν ἠθικῶν κάτω
ἀπό τήν θεϊκή παγκόσμια διακυβέρνηση» [72].
Αὐτή, λοιπόν, ἡ παγκόσμια θρησκεία, ἡ διαθρησκειακή «ἀόρατη

ἐκκλησία» τήν ὁποία ὀνειρεύεται ἡ Θεοσοφία καί ἡ Νέα Ἑποχή,
αὐτή ἡ εἰρήνη καί ἑνότητα πού ἐπιδιώκει τό Π.Σ.Ε. μέ ἀναγνώριση
τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στίς «χριστιανικές» ὁμολογίες καί τίς ἄλλες
θρησκεῖες, θά ἱκανοποιήσει καί τόν Ἰουδαϊσμό, τόν «μέντορα» τῆς
Μασονίας. Πάντως, ἡ Ἀλίκη Μπέηλυ (Alice Bailey), ἡ προφήτιδα
43
τῆς New Age καί ἐπαινέτιδα τῆς Μασονίας[73], ὁμολογεῖ ὅτι αὐτή
ἡ «πορεία πρός τήν ἑνότητα» εἶναι ἔργο ἐσωτερικῶν
«πρακτόρων», οἱ ὁποῖοι δροῦν ἐντός τῶν θρησκειῶν, γιά νά
ὁδηγηθεῖ ἡ ἀν θρωπότητα πρός τήν ἑνότητα καί ὁμογενοποίηση.
Τό ἔτος 1948, ὅταν τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν»

ἄρχιζε τό ἔργο του, ἡ Bailey στό κλασσικό νεο-εποχίτικο
σύγγραμμά της «Ἡ ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ», δηλαδή τοῦ
Ἀντιχρίστου, περιέγραφε τήν προοπτική τῆς ἐσωτερικῆς
ἀλλοιώσεως τῶν θεσμῶν τῆς παλαιᾶς τάξεως,
συμπεριλαμβανομένων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου, ὥστε νά γίνει
δεκτός ὁ ἀναμενόμενος «μεσσίας» τῆς Νέας Ἐποχῆς:
«Οἱ ἐκκλησίες σέ ὅλες τίς χῶρες ἔχουν ἐξοικειώσει τό κοινό μέ τή

φράση “ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ”· οἱ ἐσωτεριστές καί ἀποκρυφιστὲς
παντοῦ ἔχουν δημοσιοποιήσει τό γεγονός τῆς Ἱεραρχίας κατά τόν
περασμένο αἰῶνα […] Ὅλο αὐτό δημιουργεῖ μιά μοναδική ἑτοιμότητα
πού δωρίζει στόν Χριστό [σημ. τόν «ὑδροχοϊκό», ὄχι τόν Ἰησοῦ]
μοναδικές εὐκαιρίες καί μοναδικά προβλήματα. Ὅλες αὐτές οἱ
πνευματικές δυνάμεις καί πολλὲς ἄλλες, ἐξίσου ἐντός καί ἐκτός
τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου καί τῶν φιλοσοφικῶν καί
ἀνθρωπιστικῶν ὁμάδων, ἐργάζονται στόν παρόντα χρόνο ὑπό
καθοδήγηση, συνδέονται στενῶς καί οἱ δραστηριότητές τους
συγχρονίζονται μέ μέγιστη ἐγγύτητα.Ὅλες ἐργάζονται μαζί (ἂν καί
αὐτό δέν εἶναι αἰσθητῶς ἐμφανές) ἐπειδή στήν ἀνθρώπινη οἰκογένεια
ὑπάρχουν αὐτοί πού εὑρίσκονται σέ διάφορες βαθμίδες
ἀνταποκριτικότητος. Οἱ δυνάμεις τῆς ἀναδημιουργίας, τῆς
ἀνακατασκευῆς, τῆς ἀνακαινίσεως καί τῆς ἀναστάσεως κάνουν
αἰσθητή τήν παρουσία τους σέ ὅλες τίς μεγάλες ὁμάδες πού προσ
παθοῦν νά βοηθήσουν καί ἀνυψώσουν τήν ἀνθρωπότητα, νά
ξανακτίσουν τόν κόσμο» [74].
***
44
Κατανοοῦμε, τελικῶς, ποιόν σπουδαῖο ρόλο στή θρησκευτική ἕνωση
τῆς ἀνθρωπότητος συμφώνως πρός τίς ἐπιδιώξεις τῆς Μασονίας καί
τοῦ (παν)Σιωνισμοῦ διαδραματίζει τό Π.Σ.Ε. καί γενικῶς ὁ
Οἰκουμενισμός, δεδομένης καί τῆς σχέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ
τή Μασονία;
* * *
Σύν Θεῷ, σέ ἑπόμενο μέρος (τό Β΄ἤ Γ΄), θά ἀσχοληθοῦμε μέ τόν

Πατριάρχη ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄ (1878-1884 , 1901-1912), τόν
ἱδρυτή τῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς, τοῦ ὁποίου τό Διάγγελμα
τοῦ 1902 «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» ἄνοιξε
τόν δρόμο πρός τόν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, παρά τήν ἀρνητική
ἀντιμετώπιση πού συνάντησε τότε ἐκ μέρους τῶν λοιπῶν κατά
τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐνῷ μέχρι τοῦ Ἰωακείμ
Γ΄ ἡ στάση τῶν τεσσάρων Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων (ΚΠόλεως,
Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων), συνοδικῶς
ἐκπεφρασμένη, ἦταν συμπαγής καί σαφής ἔναντι τῶν αἱρετικῶν
Ρωμαιοκαθολικῶν, Προτεσταντῶν κ.λπ., ὁ (σχεδόν κατά πᾶν
τεκμήριον) Μασόνος Πατριάρχης ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄ ἦταν ὁ
πρῶτος πού ὀνόμασε τίς αἱρέσεις αὐτές «ἐκκλησίες», ἐνῷ
ταυτοχρόνως ἀπεπειρᾶτο νά ἐφαρμόσει καί ἐκκλησιαστικές
μεταρρυθμίσεις· αὐτές ἔμελλε ἀργότερα νά προωθήσει μέ
μεγαλύτερη ἐπιμονή ὁ «ἀδελφός» ἐν τῇ Μασονίᾳ, Πατριάρχης
Μελέτιος Β΄ ὁ Μεταξάκης.
 [60] G. COLBY & CH. DENNETT, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 32· «In December
1929, [John D. Rockefeller, Jr.] Junior received an urgent letter from one of
his most trusted envoys. John Mott had just returned from a tour of Protestant
missions in Asia, and he was quite agitated. Mott was a millenarian who
hoped to hasten the Second Coming by evangelizing the world “in this
generation.” But he was not a Fundamentalist; he believed that science was the
45
probing of God’s mind, and the strident proselytizing he had witnessed among
the Fundamentalist missionaries in China deeply worried him. Unless more
tolerance and social concern were shown by American missionaries
throughout the Third World, the missionaries would find themselves facing
the same kind of angry nationalistic reaction he had just witnessed».
 [61] Αὐτόθι, σελ. 33· «To realize his vision, Mott became a shrewd fund-
raiser among rich men like the Rockefellers. He incorporated the sales pitch of
a Wall Street broker […] This concept of the transubstantiation of money into
an immortal soul bore a striking resemblance to the family’s rationale for a
perpetual Rockefeller foundation; indeed, Standard Oil was Mott’s
organizational model. He incorporated the culture and methods of corporations
into the missionary movement. Over the years, millions of dollars poured into
Mott’s pursuit of a streamlined, efficient evangelism».
 [62] Αὐτόθι, σελ. 33ἑ. «To Gates, the growing cultural independence of the
global market and the accompanying spread of “English-speaking” Protestant
missions bore evidence of “one great, preconceived plan.” A “study of the
map of the world” disclosed to the cleric that the different missions were
really a single “invading army,” whose “masterfulness of strategy and tactics,
[was] controlled and directed by one master mind,” God […] If Senior
[Rockefeller] was put off by this unreconstructed Calvinist doctrine of
predestination, Gate’s emphasis on the relationship between missionary efforts
and commercial conquest had a more practical saving grace…».
 [63] A History of the Ecumenical Move ment, 1517-1968, ἐκδ. R. Rouse καί
St.C. Neil, WCC, Geneva 1993[4], σελ. 341· «Surely there has been no more
hopeful development towards a real spiritual union of Christendom than the …
Federation, which unites in common purpose and work the coming leaders of
the Church and State in all lands». Βλ. ἐπίσης FR. PETER A. HEERS, The
Missionary Origins of Modern Ecumenism; Milestones Leading up to 1920,
Uncut Mountain Press, Greece 2007, σελ. 2125.
 [64] http://www.muratshrine.org Βλ. τήν online ἔκδοση τοῦ βιβλίου τοῦ
Ντένσλοου, τό ὁποῖο προλόγισε ὁ ἴδιος ὁ Τροῦμαν, καί συνεπῶς δέν μπορεῖ
νά ὑφίσταται ἀμφιβολία γιά τήν τεκτονική ἰδιότητα τοῦ Ἀμερικανοῦ
Προέδρου καί προστάτη τοῦ Ἀθηναγόρα. http://www.phoenixmasonry.org
 [65] Ἀποκαλυπτικό μεταξύ ἄλλων τό ἄρθρο τῆς ἑλληνικῆς Βικιπαίδειας
«Πατριάρχης Μάξιμος Ε΄», Βικιπαίδεια, http://el.wikipedia.org/wiki
 [66] Περί τῆς τεκτονικῆς του ἰδιότητος βλ. W. DENSLOW & H. TRUMAN,
10,000 Famous Freemasons, τόμ. 3, Kessinger Publishing, σελ. 299· «In 1948
he became the first American president of the World Council of Churches
serving until 1954 […] He was raised in Temple Lodge No 47, Greencastle,
Ind. on Nov. 22, 1929; exalted in Greencastle Chapter No 22, R.A.M. on Feb.
2, 1931; knighted in Greencastle Commandery No 11, K.T. June 2, 1931;
received the 32o AASR on Dec. 5, 1929[sic] and honorary 33o (NJ) on Sept.
28, 1949».
 [67] G. OLIVER, The Theocratic Phi losophy of Freemasonry in Twelve
Lectures, Masonic Publishing and Manufacturing Co., New York 1866, σελ.
148· «The final Grand Lodge which shall be holden on earth will be convened
46
in the valley of Jehosaphat, or Judgement; when the captivities of Judah and
Jerusalem shall be restored, and all nations gathered together into one fold
under one shepherd».
 [68] «Multifaith Statement in Advance of WCC 7th Assembly» ἐν
Ecumenical Press Service, 34 (October 1990) 41: «We have to learn to
recognize in our neighbours the presence of the divine spoken of in different
ways in different traditions: the Shekhinah in the Jewish tradition, the Holy
Spirit of the Triune God to the Christians, the Atman to the Hindus and
Shikhs, the Ruh to the Muslims».
 [69] Μετάφραση ἀποσπάσματος ἀπό τήν ἐφημερίδα Christianity Today (April
1984), 12· ἐπίσης στό περιοδικό Orthodox Life 5 (September-October 1987)
31.
 [70] AL. PIKE, Morals and Dogmas of the Ancient and Accepted Scottish
Rite of Freemasonry, Charleston A.M. 5641 (=1881), σελ. 718· «Masonry
propagates no creed except its own most simple and Sublime One; that
universal religion, taught by Nature and by Reason. Its Lodges are neither
Jewish, Moslem, nor Christian Temples. It reiterates the precepts of morality
of all religions. It venerates the character and commends the teachings of the
great and good of all ages and of all countries. It extracts the good and not the
evil, the truth, and not the error, from all creeds; and acknowledges that there
is much which is good and true in all».
 [71] Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 115.
 [72] Τό παράθεμα τοῦ Κάντ, μή ἀνιχνεύσιμο στά γνωστά ἔργα του,
λαμβάνεται ἀπό τόE. LENNHOFO. POSNER, ἔνθ’ ἀνωτ., στ. 1303· «Die
Freimaurerei tritt für “eine unsichtliche Kirche, die Vereinigung der sittlichen
unter der göttlichen Weltregierung” (Kant) ein».
 [73] ALICEA. BAILEY, The Reappearance of the Christ, Lucis Publishing
Company, New York & Lucis Press Ltd., London 1948, σελ. 121: «Another
thing that will happen will be that the ancient Mysteries will be restored, the
ancient landmarks will again be recognized those landmarks which Masonry
has so earnestly preserved and which have been hitherto securely embalmed in
the Masonic rituals, waiting the day of restoration and of resurrection».
 [74] Αὐτόθι, σελ. 19ἑ. «The churches in all countries have familiarised the
public with the phrase “the Kingdom of God”; the esotericists and occultists
everywhere have publicised the fact of the Hierarchy during the past century;
[…] All this creates a unique preparedness which presents the Christ with
unique opportunities and unique problems. All these spiritual forces and many
others, both within and without the world religions and the philosophical and
humanitarian groups, are working at this time under direction, are closely
related and their activities most intimately synchronised. They are all working
together (even if this is not physically apparent) because in the human family
there are those at every stage of responsiveness. The forces of regeneration, of
reconstruction, of restoration and of resurrection are making their presence felt
in all the many groups which are seeking to aid and lift humanity, to rebuild
the world» κ.λπ.
Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2009, 7 Φεβρουαρίου 2014
47
Η Μασονία στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης
Ἄρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση
Τ εκ μ ή ρ ι α τ ῆ ς « φι λ α ν θρ ω πι κ ῆ ς » μ α σο ν ικ ῆ ς
ἐπεκτάσεως στή Φ.Α.Α.Θ.
Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
«Ἔλαιον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου» (Ψαλμ. 140, 5)
τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)
48
Περιεχόμενα
1. Εἰσαγωγικῶς
2. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Παντελεήμων Β΄
3. Οἱ μασονικές «δικτυώσεις» τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος

Ἀνδρῶν Θεσσαλονίκης» (ΦΑΑΘ)*
4. Παλαιότερη φιλία τοῦ Παναγιωτάτου κ. Ἀνθίμου μέ

σημαίνοντα Μασόνο
5. Ἐρωτήματα καί σύνοψη
1. Εἰσαγωγικῶς
Ἡ Μασονία συνιστᾷ, καθώς πολλές φορές ἔχουν γράψει καί εἴπει μέ

τεκμήρια καί ὁ ταπεινός συντάκτης τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ καί ἄλλοι
πολύ ἀξιότεροι, τόν χειρότερο – καθότι ἀφανῆ – ἐχθρό τῆς
Ἐκκλησίας μας· ἐχθρό, πού ἔχει σκοπό νά «σφάξει» τήν Ἐκκλησία
«μέ τό βαμβάκι», τό βαμβάκι τῆς «ἀνεκτικότητος», τῆς
«φιλανθρωπικῆς δράσεως», τοῦ «κοινωνικοῦ ἀκτιβισμοῦ», τῆς
«συμφιλιώσεως τῶν λαῶν», τῆς «ὑπακοῆς» στόν ποικίλο ἀντίχριστο
δεσποτισμό ἤ μέ ὄργανο τόν ποικίλο οἰκουμενισμό (τήν
παγκοσμιοποίηση, θρησκευτική καί μή)· γενικῶς, μέ ὅσες ψευδεῖς
προτεραιότητες ἡ Μασονία χρησιμοποιεῖ καί ὑπερτονίζει, ὥστε νά
ἀποξηράνει τήν δογματική σταθερότητα καί τήν ἐκκλησιολογική
«ἀποκλειστικότητα» τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου.
Ἡ μεγίστη ἐπικινδυνότητα τῆς Μασονίας καί τό ὅμοιο μένος της

κατά τῆς Ἐκκλησίας δέν συνιστᾷ ἁπλῶς ἐκτίμηση
(«συνωμοσιολογική») τοῦ γράφοντος Μον. Σεραφείμ, ἀλλά, μεταξύ
πολλῶν ἄλλων εἰδημόνων, τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, τοῦ
ὁσίου Φιλοθέου Ζερβάκου, τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν Ὁσίων
49
Παΐσίου καί Πορφυρίου, τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδου κ.ἄ. (ἄς
προσέξουν καί ἄς φοβηθοῦν λίγο τόν Θεό οἱ πατρομαχικοί,
εὐσεβιστές, ὀξειδωμένοι στή σκέψη, γεωπολιτικῶς καί ἀντι-
αιρετικῶς ἀμαθέστατοι – καί ὅμως ἐν ταὐτῷ θρασεῖς … δῆθεν
«ἀντι-συνωμοσιολόγοι»)[1]!
Οἱ Μασόνοι πάντοτε διεκήρυσσαν, ὅτι θά ἔλθει στιγμή κατά τήν

ὁποία θά ἐγκαταλείψουν τά κρησφύγετά τους καί θά ἀνέλθουν στό
φῶς τῆς κοινωνικῆς περιφάνειας, μεταλαμπαδεύοντας τήν «γνώση»
τῆς ἀρχαίας «θρησκείας» τοῦ Γνωστικισμοῦ· ἔτσι γράφει
χαρακτηριστικῶς τό 1907 ὁ Γερμανός νεογνωστικός συγγραφεύς
Ὄιγκεν Χάινριχ Σμίτ (Eugen Heinrich Schmitt, 1851-1916),
θρησκειολόγος, θεωρητικός τοῦ ἀναρχισμοῦ, φίλος τοῦ
θεοσοφιστοῦ Λέοντος Τολστόι καί μέ ἐπίδραση ἐπί τοῦ
ἀποκρυφιστοῦ Rudolf Steiner[2]:
«Αὐτές οἱ Ἑταιρεῖες [δηλ. Μασόνοι, Μαρτινιστές καί Ναΐτες], ἀπό

πιό κοντά ἰδωμένες, εἶναι μόνον διαφορετικές μάσκες, ὄπισθεν τῶν
ὁποίων ἡ προπαγάνδα τῶν Γνωστικῶν ἀποκρύπτεται ἀπό τήν μή
ἀνεκτικότητα τοῦ κόσμου καί ἀπό τίς διώξεις τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ
Κράτους. Ὁπωσδήποτε, ἐγγίζει ὁ καιρός, ὅπου τυχόν αὐτό ἰσχύει, γιά
νά ἀναδυθοῦν ἀπό τό μισοσκόταδο τῶν Μυστικῶν Ἑταιρειῶν καί νά
ἀφήσουν νά λάμψει ἔμπροσθεν τοῦ κόσμου τό φῶς, καί νά
διακηρύξουν ἐπί τῆς ὁδοῦ καί τῶν ἐξωστῶν, ἐκεῖνο πού μέχρι τώρα
κάποιος ψιθυρίζει στά μυστικά. Ὡστόσο, ἄς γίνει καταληπτό, ὅτι μία
τέτοια ἀνάδυση τότε γιά πρώτη φορά πρόκειται νά γίνει πράξη, ὅταν
στή θετικά ἐπιστημονική ἀνάπτυξη τῆς Γνώσεως ὅλα τά συμβολικά
πέπλα θά ἀποπέσουν ἐξίσου καί γιά τούς ἐν τῇ πράξει μεμυημένους.
Εἶναι δικό μας ἔργο νά τό προετοιμάσουμε αὐτό» κ.λπ.[3].
Σέ ἄλλες στιγμές εἰλικρινείας – εἰλικρινείας ὅμως διασφαλισμένης

μακράν ἀπό ἐμᾶς τούς «βεβήλους ἤ ἀμυήτους» – οἱ Τέκτονες
φανερώνουν ἄριστα τόν τρόπο τῆς κοινωνικῆς δράσεώς
τους: «Ἕτερον μέσον συμβολῆς εἶναι νά εἰσέλθῃ ὁ Τεκτονισμός διά
50
τῶν μελῶν αὐτοῦ εἰς ὅλους τούς κλάδους τῆς κρατικῆς μηχανῆς,
καθώς καί εἰς διαφόρους κοινωνικάς ὀργανώσεις. Θά χρειασθῇ νά
στρατηγήσῃ πρός τοῦτο τούς καταλλήλους ἐργάτας μεταξύ τῶν
ἀδελφῶν καί νά ζητήσῃ καί ἀνεύρῃ τούς τυχόν ἐλλείποντας τοιούτους
μεταξύ τῶν διαφόρων κοινωνικῶν τάξεων, τῶν διανοουμένων, τῶν
ἀστῶν, τῶν ἀγροτῶν, ἀκόμη καί τῶν ἐργατῶν…»[4].
Ἔχει δίκαιο, λοιπόν, ὁ Μ. Μιχαήλ στό ἄριστο, ἀλλ’ ἄγνωστο ἔργο

του «Ἡ συνωμοσία στήν Κύπρο» στίς ἐπισημάνσεις του. Ἀφοῦ
πρῶτα δημοσιεύει τήν ἔκθεση ἐπιτροπῆς τῆς Στοᾶς «Φοῖνιξ»
(Θεσσαλονίκης) γιά τήν μασονική ἐνίσχυση φιλανθρωπικῶν
σωματείων («Ἡ Ἐπιτροπή φρονεῖ, ὅτι ὁ Τεκτονισμός δέν θά ἔπρεπε
ν’ ἀποδυθῇ εἰς τήν ἵδρυσιν νέων τοιούτων ἱδρυμάτων, ἀλλά μᾶλλον
νά ὑποστηρίξῃ τά ἤδη ὑπάρχοντα») καί ἄλλα σχετικά μασονικά
ἔγγραφα, σχολιάζει: «Τά μέλη τῶν μασονικῶν στοῶν συχνά πυκνά
δραστηριοποιοῦνται μέσα ἀπό διάφορα ἱδρύματα, ὀργανώσεις καί
σωματεῖα. Κι’ αυτό γίνεται μέ ἐντολή τῆς στοᾶς. Στόχος τοῦ
Τεκτονισμοῦ εἶναι νά πετύχει “τούς ἐπιδιωκόμενους ἀντικειμενικούς
του σκοπούς”. Δέν τό λέμε ἐμεῖς. Ὁ ἰσχυρισμός ἀνήκει στούς ἰδίους
τούς μασόνους. Καί ἡ παροῦσα μεγάλη ἔρευνά μας ἔχει ἀποκαλύψει
τούς κρυφούς σκοπούς τῆς μασονίας»[5].
Ὡστόσον, οἱ προσπάθειες τῆς Μασονίας δέν σταματοῦν πρό τοῦ

περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας· παρακολουθοῦνται ἀπό αὐτήν ἐπίσης
στενῶς καί οἱ ἐνδο-ἐκκλησιαστικές ἤ διαχριστιανικές ἐξελίξεις, ἐπί
τό τεκτονικόν συμφέρον. Ἰδού, ἐπί παραδείγματι …
Ὁ ὑψηλός Γάλλος Μασόνος Yves Marsaudon (Μέγας Ὑπουργός

Ἐπικρατείας τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τῆς Γαλλίας – πρόκειται περί
μασονικοῦ βαθμοῦ), ἀποτιμώντας τό 1964 θετικῶς τήν
ρωμαιοκαθολική Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965) γιά τό
«ἀνοικτό» καί «οἰκουμενικό» πνεῦμα πού ἤδη στή δεύτερη φάση
της (1963) εἶχε ἀρχίσει νά ἐπιδεικνύει, ἐπιχείρησε μία ἐκτίμηση καί
γιά τήν – «πιό ἀνοικτή ἀπό τόν Παπισμό» – Ὀρθοδοξία καί γιά τήν
51
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Στό βιβλίο του «Ὁ Οἰκουμενισμός μέσα
ἀπό τό βλέμμα ἑνός παραδοσιακοῦ Μασόνου» ἐκφράζει τήν
μασονική ἐλπίδα του γιά τήν στροφή τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκκλησίας
στόν Οἰκουμενισμό, μέ ἄξονα τό ἔργο τῆς … Χριστιανικῆς
Ἀδελφότητος τῆς «Ζωῆς» !!! Γράφει ὁ Ἴβ Μαρσοντόν: «Ἡ
ἑλληνική θεολογική σκέψη, ἄλλωστε, δέν προσφέρει μία ἀπολύτως
μονολιθική ὀπτική. Ἐδῶ καί περίπου εἴκοσι ἔτη ἡ κίνηση “Ζωή”
(La Vie) ἀποσκοπεῖ σέ μεταρρυθμίσεις, οἱ ὁποῖες ὁπωσδήποτε δέν θά
εἶναι ἀσύμβατες μέ τήν οἰκουμενική κίνηση […] Τελικῶς, ὑπάρχει
ἕνα σημεῖο στό ὁποῖο ἐπιθυμοῦμε νά ἐπανέλθουμε, διότι μπορεῖ νά
ἐνδιαφέρει τούς Ἐλευθεροτέκτονες φίλους μας. Τοῦτο εἶναι μία πολύ
χαρακτηριστική ἰδιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Κοσμισμός της»[6].
Ὁ Οἰκουμενισμός, λοιπόν, καί ἡ ἐξωστρεφής ἀνθρωποκεντρική

πρόοδος, καί ὄχι τά Δόγματα καί ἡ θεολογική ἤ θεσμική «ἀκαμψία»
εἶναι τά ἀρεστά στούς Μασόνους γιά τήν Μητέρα μας Ὀρθοδοξία
… Ἐνθυμούμαστε, ἄλλωστε, τήν συμβολή στόν Οἰκουμενισμό
ἐπιφανῶν στελεχῶν τῆς παλαιᾶς «Ζωῆς» (Ἀρχιεπισκόπου
Ἱερωνύμου Κοτσώνη (†1988), Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας
Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, Ἀρχιεπισκόπου πρώην Ἀμερικῆς
Δημητρίου Τρακατέλη, Ἀλέξανδρου Τσιριντάνη (†1977) κ.ἄ.).
Παρά τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπετέλεσε ἐπί πολύ καιρό (θά
λέγαμε μέχρι καί πρίν περίπου 20-25 ἔτη) τό τελευταῖο ἐναπομεῖναν
ἰσχυρό ἀντιαιρετικό ὀχυρό τῆς ὀρθοδόξου Θεολογίας κατά τῆς
Μασονίας, βλέπουμε στίς ἡμέρες μας, ὅτι αὐτή ἔχει μᾶλλον
καταθέσει τά ὅπλα ἐνώπιον τοῦ ἐχθροῦ Τεκτονισμοῦ· μάλιστα,
κάποιοι ἡγέτες της συνευωχοῦνται πολυτρόπως ἐν ἀδιαφορίᾳ ἤ ἐν
γνώσει τους μέ τούς ἐχθρούς αὐτούς τοῦ Θεανθρώπου καί μόνου
Χριστοῦ, σέ σημεῖο πού νά ἀπορεῖ πλέον ὁ πολύς πιστός λαός, ἀλλά
καί οἱ θύραθεν, γιά τήν ἀληθῆ στάση τῆς Ἐκκλησίας μας ἔναντι τῆς
Μασονίας.
52
Γιά νά γνωρίζει ὁ ἀναγνώστης ποῦ ὁδηγούμαστε, καταχωρίζω καί
τήν ἐξῆς περιγραφή γεγονότων τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1989 ἀπό τήν
ἐπανίδρυση στή Ρόδο τοῦ Τάγματος τῶν Μασόνων Ναϊτῶν
Ἱπποτῶν, τοῦ λεγομένου «Χριστιανικοῦ Τεκτονισμοῦ», οἱ ὁποῖοι
ἀνήκουν στόν «Τύπο τῆς Ὑόρκης» (York Rite), δηλαδή στό ἕνα ἀπό
τά δύο κυριότερα «παράλληλα σώματα» τῆς Μασονίας (τό ἕτερον
εἶναι ὁ A.A.S.R., ὁ Ἀρχαῖος καί Ἀποδεδεγμένος Σκωτικός
Τύπος) (οἱ ἐμφάσεις δικές μου):
«Στο κάστρο των Ιπποτών της Ρόδου (το γνωστό και ως Καστέλο)
όλοι – με βαρύνουσα τη γνώμη των Μεγάλων Μαγίστρων Αγγλίας,
Σκωτίας, Γερμανίας, Νορβηγίας, Ελβετίας, Βελγίου, Σουηδίας,
Φινλανδίας, Καναδά, Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας – συμφώνησαν
ότι ήταν επιβεβλημένη η ανάδειξη στην Ελλάδα του συστήματος των
ανώτερων βαθμών του Τάγματος της Υόρκης (δηλ. του
αγγλοσαξονικού τεκτονισμού), που πραγματοποιήθηκε μέσω της
ίδρυσης της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος. Ειπώθηκε μάλιστα
ότι αποτελεί ανάγκη το “άνοιγμα” του τεκτονισμού στην ελληνική
κοινωνία, αντίθετα από την τακτική της “κλασικής” Στοάς των
Αχαρνών (τότε υπό την ηγεσία του Χρήστου Μανέα) να “κλείνεται
στον εαυτό της”.
Οι ξένοι καλεσμένοι ήταν επίσης κατηγορηματικοί: πρέπει

οπωσδήποτε να επιτευχθεί … “επανασύσφιγξη” των σχέσεων
τεκτονισμού-Εκκλησίας, όχι βέβαια υπό την – πρακτικά ανέφικτη
– “αναγνώριση” του πρώτου από τη δεύτερη, αλλά με την
“επίδειξη ανοχής” της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας στη
δραστηριότητα των μασόνων! Κι αυτό θα έπρεπε, κατά την άποψη
των ξένων τεκτόνων, να γίνει κατά το πρότυπο της “ομαλοποίησης”
των σχέσεων μασονίας-Βατικανού, που είχε ήδη γίνει τη δεκαετία του
1960: τότε ο Πάπας έριξε τους τόνους έναντι της μασονίας, αλλά δεν
δικαιώθηκε, αφού αργότερα ξέσπασε το γνωστό σκάνδαλο της στοάς
Propaganda Due (P-2), που συγκλόνισε την ιταλική κοινή γνώμη
…»[7].
53
Παρακαλῶ, νά ἐνθυμοῦνται οἱ ἀναγνῶστες τά παραπάνω, ὅταν
ἀναλύονται τά σχετικά μέ τούς χώρους τῆς μασονικῆς
«στρατολογήσεως» καί κοινωνικῆς «δικαιώσεως»!
2. Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός Παντελεήμων Β΄
Ὅσοι εἴμαστε ἀρκετά παλαιοί Θεσσαλονικεῖς, ὥστε νά

ἐνθυμούμεθα τόν μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κυρό
Παντελεήμονα Β΄ (Χρυσοφάκη, 1975-2003), διατηροῦμε τίς
καλύτερες τῶν ἀναμνήσεων, ἀπό ἕνα Ἱεράρχη δηλαδή τῆς «παλαιᾶς
φρουρᾶς» – ἡ ὁποία ἔχει ἐκλείψει πλέον -, τοῦ ὁποίου ὄχι μόνον τό
παρουσιαστικό, ἡ σύνολη συμπεριφορά καί ἡ προσωπική βιοτή
ἐνέπνεε τόν σεβασμό, ἀλλά τό ἴδιο καί ἡ εὐτολμία καί εὐστομία του
ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, εἴτε ἐκκλησιαστικῶν εἴτε κοσμικῶν. Ἡ
ἀγάπη του γιά τούς Ἁγίους Πατέρες ἦταν ἐμφανής στή διδασκαλία
του, ἀλλά κυρίως στά θεολογικά συνέδρια (τόν ἀριθμό ὑπέρ τά
εἴκοσι[8]) τά ὁποῖα συγκαλοῦσε κατ’ ἔτος στή Μητρόπολη σέ
συνεργασία μέ ἀκαδημαϊκούς θεολόγους τῆς παραδοσιακῆς,
γνησίως ὀρθοδόξου, ἐκκλησιαστικῆς γραμμῆς καί μέ ἀποκλεισμό
τῶν νεοκόπων ἀκαδημαϊκῶν «θεολόγων» τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἐκεῖνοι εἶχαν ἤδη βρεῖ ἕνα ἰσχυρό προπύργιο τῶν αἱρέσεών τους
στό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ καί ὄχι
μόνον[9]. Τό θάρρος καί ἡ παρρησία τοῦ ἀλήστου μνήμης Ποιμένος
φάνηκε καί στούς ἀγῶνες γιά τόν Ἅγιο Γεώργιο τῆς Ροτόντα, ὥστε
νά μή ἀποχαρακτηρισθεῖ ὡς Ἱερός Ναός, μέ τίς μακρόχρονες καί
δραστήριες κινητοποιήσεις τῆς χριστιανικῆς νεολαίας τῆς
Συμπρωτευούσης ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱ. Μ. Θεσσαλονίκης[10]. Ἡ
ἀγάπη του κυροῦ Παντελεήμονος Β΄ καί γιά τό Ἔθνος μας ἦταν
ἐμφανής, καί δέν νομίζω νά λησμονεῖ κανείς τό κολοσσιαῖο ἐκεῖνο
συλλαλητήριο πού συνδιοργάνωσε γιά τήν Μακεδονία μας πρό
τριάκοντα περίπου ἐτῶν, τό 1992[11]. Τό ἴδιο ἐδείκνυε καί ἡ
ἐπιμονή του στήν ἀρχαιοπρέπεια τῆς γλώσσης του.
54
Ὡς πρῴην Ἁγιοταφίτης γνωρίζω, ὅτι ὁ μακαριστός, ὁ ὁποῖος
ἀγαποῦσε ὑπεράγαν τά Πανάγια Προσκυνήματα, προέτεινε τήν
ἵδρυση Ἐξαρχίας τοῦ Παναγίου Τάφου καί στή Θεσσαλονίκη πέραν
ἐκείνης τῶν Ἀθηνῶν (κίνηση, πού γιά τό Παλαίφατο Πατριαρχεῖο
Ἱεροσολύμων θά ἀπέδιδε πολύ, ἀπό κάθε ἄποψη), ὅμως τήν
προοπτική αὐτήν ὑπονόμευσε ἡ «παντοδυναμία» τῆς Ἁγιοταφιτικῆς
Ἐξαρχίας τῶν Ἀθηνῶν. Ὁ μακαριστός ἀλλοτινός Ποιμήν μας
Παντελεήμων Β΄, παρά κάποιες στιγμές ἐπιφανειακῆς δριμύτητός
του, ἦταν γλυκύς στήν καρδιά, πάντοτε πατρικός στά πνευματικά
τέκνα του, ἀλλά καί πατρικῶς ἀπόμακρος, χάριν καί τοῦ σεβασμοῦ,
ὅπως ὅλοι οἱ παλαιοί Ρωμηοί, Κληρικοί καί μή.
Ἡ ἀπαρέσκεια τοῦ κυροῦ Παντελεήμονος Β΄ πρός τήν Μασονία

ἦταν ἐπίσης γνωστή στόν ἄμεσο κύκλο του· μάλιστα, ὁ διορισμός τό
1993 τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ὡς γνωστοῦ καί δραστηρίου
πανεπιστημιακοῦ καί Κληρικοῦ, στόν Ἱ. Ναό Ἁγίου Ἀντωνίου εἶχε
καί αὐτή τήν προοπτική, καθώς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν μακαριστό
Ἱεράρχη σέ στενό ἱερατικό κύκλο[12]: τήν ἀντιστάθμιση τῆς
μασονικῆς παρουσίας στήν περιοχή, στόν χῶρο ὅπου ἐπί τῆς
συμβολῆς τῶν ὁδῶν Φιλικῆς Ἑταιρείας καί Δημητρίου
Μαργαρίτη (ὁ ὁποῖος Δ.Μ. ἦταν Μασόνος, ἱδρυτικό μέλος
τῆς Στοᾶς «Φίλιππος»[13]) στεγάζονται ἐπί δεκαετίες, ἀπέναντι ἀπό
τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Ἀντωνίου, τόσον ἡ ἱστορική Μασονική Στοά
«Φίλιππος» ἀριθ. 38, (ἱδρ. 1907, ὅπου μυήθηκε καί ὁ γνωστός
πανεπιστημιακός θεολόγος καί ἀποκρυφιστής Νικόλαος
Λούβαρις[14]), ὅσο καί τό ἀμέσως συνδεόμενο μέ τήν Μασονία
Βιβλιοπωλεῖο «Ψαρρᾶς» τῶν ἀποκρυφιστικῶν («ἐσωτεριστικῶν»)
ἐκδόσεων «Δίον»[15].
Ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο, ἡ Μασονία καί στίς δυσχερέστερες τῶν

περιστάσεων δέν παύεται τοῦ ἔργου τῆς στρατολογήσεως προσώπων
μέ ἐπιρροή, ὥστε νά ἐπιτελέσει τό ἔργο της, πού δέν εἶναι βεβαίως
ἀμιγῶς κοινωνικό ἤ φιλανθρωπικό, ἀλλ’ ἄκρως οἰκουμενιστικό καί
παγκοσμιοποιητικό[16]. Ἔτσι καί στήν ἐποχή τοῦ κυροῦ
55
Παντελεήμονος, καί τό ἀναφέρω λόγῳ προσωπικῆς ἐπ’ αὐτοῦ
ἀντιλήψεως, στούς θεολογικούς κύκλους τῆς Θεσσαλονίκης ἔδρασε
ὡς μασονικός «στρατολόγος» μεταξύ ἄλλων ὁ καθηγητής τῆς
Πειραματικῆς Φαρμακολογίας στό ΑΠΘ καί
Μασόνος[17] Ἀθανάσιος Παραδέλλης, ὀφφικίαλος τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖος κατέστη ἐπί τι διάστημα στή
δεκαετία τοῦ 1980 καί οἰκογενειακός φίλος τῆς οἰκογενείας
Ζήση (ὁπωσδήποτε, κάποια στιγμή θά συγκροτηθεῖ ἰδιαίτερη Στοά
ἀποτελούμενη ἀπό μόνους τούς ὀφφικιάλους τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας
Πατριαρχείου …· ἴσως δέ τοῦτο νά ἔχει ἤδη γίνει … ). Ὁ καθηγητής
Παραδέλλης, Κρής τήν καταγωγή, ἀπέκτησε προσβάσεις μέσα
στούς θεολογικούς κύκλους τῆς Θεσσαλονίκης ἐπί μία ἴσως 15ετία,
μάλιστα δημοσίευσε φαρμακολογικές μελέτες καί σέ
πανεπιστημιακά θεολογικά περιοδικά[18], συνέπηξε φιλία μέ τόν
ἐπίσης Κρητικό καί πολύ φέρελπι νεαρό καθηγητή τῆς Χριστιανικῆς
Ἀρχαιολογίας, μακαριστό Θωμᾶ Προβατάκη († Ἰαν. 1986)[19] καί
προσπάθησε βολιδοσκοπώντας νά στρατολογήσει στή Μασονία τόν
ἐπίσης τότε ὀφφικίαλο τοῦ Θρόνου καί ἐλπιδοφόρο νεαρό καθηγητή
τῆς Θεολογίας Θεόδωρο Ζήση[20].
Τίς «στρατολογικές» ἐπιτυχίες τοῦ ἐκλιπόντος καθηγητοῦ

Παραδέλλη στή γενική προσπάθειά του δέν μποροῦμε νά τίς
γνωρίζουμε· θά τίς ἀποκαλύψει τό ἀργότερο ἡ «ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡ
μεγάλη καί ἐπιφανής» καί ὁ «ποταμός τοῦ πυρός ὁ πρό τοῦ Βήματος
ἕλκων» … Ὁπωσδήποτε, ἡ Μασονία ἔχει σήμερα στερρότατα
ἐρείσματα στήν ἑλλαδική ἀκαδημαϊκή θεολογία, ἀλλά θά περάσει
καιρός πρίν νά τεκμηριωθεῖ τοῦτο καί ἐξ ἐγγράφων. Προσωπικῶς,
ἀπό διαρροή ἀπό μασονική βάση δεδομένων στό διαδίκτυο περί τό
2010, γνωρίζουμε τά ὀνόματα ἕξι Μασόνων ἀκαδημαϊκῶν
θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στήν ἴδια Στοά καί στό ἴδιο Τμῆμα
Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἑλλάδος. Προφανῶς, δέν εἶναι οἱ μόνοι,
οὔτε καί οἱ πλέον ἐμφανεῖς …
56
Τοῦ μακαριστοῦ Ποιμενάρχου τῶν Θεσσαλονικέων καί διαδόχου
τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ. Παντελεήμονος Β΄, ἡ πρός τήν
Ἐκκλησία ἀγάπη ἐπιστέφθηκε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο· ὁ
μακαριστός ἐκοιμήθη στίς 9 Ἰουλίου τοῦ 2003 μέ τρόπο πού
προσμαρτυρεῖ τήν θεία εὐδοκία, σέ Κάθισμα τῆς Ἱ.Μ. Ἰβήρων τοῦ
Ἁγίου Ὄρους, ὅπου κατ’ ἔτος διέμενε καί προσευχόταν μέ στενούς
συνεργάτες του[21]!
Στή θέση τοῦ κυροῦ Παντελεήμονος Β΄, ἦλθε τό ἔτος 2004 ὁ ἐξ

Ἀλεξανδρουπόλεως Μητροπολίτης Ἄνθιμος, γνωστός
«Μακεδονομάχος», ἀλλ’ ἐξ ἐπόψεως θεολογικῆς καταρτίσεως καί
ἀντι-αιρετικοῦ ζήλου, κατά κοινή ὁμολογία, «ἄχρους, ἄοσμος καί
ἄγευστος». Καί φυσικῷ τῷ λόγῳ, ἡ θεσσαλονίκεια Μασονία εὗρε
τήν χαράν της … Ὑπερβάλλω; Παρακολουθεῖστε, παρακαλῶ,
κάτωθι.
3. Οἱ μασονικές δικτυώσεις τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος

Ἀνδρῶν Θεσσαλονίκης» (ΦΑΑΘ)
Ἐδῶ καί δεκαπέντε δεκαετίες, ἐπί ἑνάμισυ αἰῶνα, δραστηριοποιεῖται

στή Θεσσαλονίκη ἡ «Φιλόπτωχος Ἀδελφότης Ἀνδρῶν
Θεσσαλονίκης» (στό ἑξῆς ΦΑΑΘ, ἱδρυθεῖσα τό 1871). Φῆμες περί
τῆς μασονικῆς παρουσίας στή ΦΑΑΘ κυκλοφοροῦσαν ἤδη ἀπό τή
δεκαετία τοῦ 1990, ὅπως ἐνθυμοῦμαι. Ὅμως, ἀργότερα ὁ Πρόεδρος
τῆς ΦΑΑΘ κατά τά ἔτη 2008-2015, κ. Θεόδωρος Δαρδαβέσης,
καθηγητής τοῦ Τμήματος Ἰατρικῆς καί νῦν Κοσμήτωρ τῆς Σχολῆς
Ἐπιστημῶν Ὑγείας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης[22], ἀναφέρεται ἀπό τό μασονικό περιοδικό
«Πυθαγόρας», τό ἐπίσημο ὄργανο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος,
ὡς ἕνας ἀπό τούς ὁμιλητές τοῦ τεκτονικοῦ Συμποσίου τῆς 5ης καί
6ης Δεκεμβρίου 2009 στή Στοά «Φίλιππος» Θεσαλονίκης (τό ὁποῖο
προφανῶς δέν ἦταν «λευκή τελετή», δηλαδή ἀνοικτή καί σέ
«βεβήλους», μή μασόνους)· ὁ κ. Δαρδαβέσης ανέπτυξε τό θέμα «Ἡ
θέση τοῦ Τεκτονισμοῦ γιά τή γυναίκα καί ὁ Γυναικεῖος
57
Τεκτονισμός»[23]. Ἐπίσης, σύμφωνα μέ δημοσιεύματα τοῦ τύπου τό
2017 ὁ κ. καθηγητής ἀπετέλεσε μέλος τῆς μεταβατικῆς
«ἀδιάφθορης» διοικήσεως τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος στήν
Ἀθήνα, τῆς διωρισμένης μέ δικαστική ἀπόφαση, λόγῳ τῶν
φημολογουμένων προηγηθεισῶν, ὑπό κρατικό ἔλεγχο, οἰκονομικῶν
ἀτασθαλιῶν[24]. Καθώς ἡ πρόσκτηση τῆς μασονικῆς ἰδιότητος
πολλές φορές ὀφείλεται στήν ἐπίδραση τοῦ συγγενικοῦ
περιβάλλοντος (εἶναι χαρακτηριστική ἡ περίπτωση τῆς «υἱοθεσίας
λυκιδέως»[25]) εἶναι ἐπίσης ἀξιοσημείωτο ὅτι καί ἕτερος
Δαρδαβέσης (πολιός συγγενής, ὑποθέτω, τοῦ κ. Κοσμήτορος)
ἀναφέρεται σέ μασονική ἔκδοση – ὡς ἐν μνημοσύνῳ – μεταξύ τῶν
προαπελθόντων στήν «αἰωνία ἀνατολή» Τεκτόνων τῆς ἐν
Θεσσαλονίκῃ Στοᾶς «Φῶς» ἀριθμ. 88 (ἱδρ. 1930)[26].
Ἡ ἀναφορά μας αὐτή στήν τεκτονική ἰδιότητα τοῦ καθηγητοῦ καί

Κοσμήτορος κ. Δαρδαβέση, προσώπου εὐϋπολήπτου, κοινωνικῶς
πολύ δραστηρίου καί ἰδιαιτέρως λεπτοῦ στούς τρόπους, καθώς
πληροφοροῦμαι, σαφῶς δέν στοχεύει στό νά προσβάλει τήν
θρησκευτική του ἐλευθερία, οὔτε καί ἔχει καμμία ἄλλη σημασία,
πέραν τῆς προφανοῦς ἐκκλησιαστικῆς: τήν κατάδειξη τῆς
πραγματικῆς καί ἰσχυρᾶς παρουσίας καί δράσεως τῆς μυστικῆς (καί
ἑωσφορικῆς[27]) θρησκείας τῆς Μασονίας στήν κοινωνική ζωή, σέ
ἄμεση συνάρτηση καί ἐπαφή μέ τό ἐκκλησιαστικό γίγνεσθαι,
πρᾶγμα ἰδιαιτέρως ἐπικίνδυνο γιά τήν τοπική Ἐκκλησία καί τούς
Πιστούς Της … Ἄλλωστε, ὅπως ἀναπτύσσω κατωτέρω, καί ὁ
διάδοχος τοῦ κ. Θ. Δαρδαβέση στήν προεδρία της ΦΑΑΘ, ὁ
δικηγόρος καί λέκτωρ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ κ. Λεωνίδας
Παπαδόπουλος, φέρεται νά εἶναι Τέκτων.
Ὁ ἴδιος ὁ κ. Δαρδαβέσης ἀποκαλύπτει σέ μασονικό κείμενό του, ὅτι

οἱ σκοποί τοῦ Τεκτονισμοῦ δέν ἐξαντλοῦνται στίς φιλανθρωπικές
δράσεις, ἀλλά περιλαμβάνουν καί τήν δικτύωσή του ἀκόμη καί σέ
σύγκρουση (μεταξύ ἄλλων) μέ κάθε Δόγμα καί Αὐθεντία·
γράφει: «Ο Τεκτονισμός αναζητά την Αλήθεια της Γνώσης. Όχι όμως
58
για να την εκμεταλλευτεί. Ο πραγματικός Τέκτονας είναι απόστολος
της αλήθειας και της γνώσης, όχι όμως με σκοπό να γίνει
πραματευτής πουλώντας την πραμάτεια του στην κοινωνία που ζούμε.
Σκοπός του είναι η μεταφύτευση σε όλα τα εδάφη της κοινωνίας που
ζούμε. Τόσο στα εύφορα όσο και στα άγονα […] Εμπόδια όπως το
Δόγμα, η Αυθεντία, ο ολοκληρωτισμός υψώνονται μπροστά σε κάθε
Τέκτονα προσπαθώντας να ακυρώσουν τις προσπάθειές του αυτές
[…] Πρέπει να καταλήξουμε ένα ακόμα σωματείο του οποίου τα μέλη
είναι επιφυλακτικά να αποκαλύψουν την ιδιότητα του μέλους του,
πόσο δε μάλλον τις θέσεις που αυτό πρεσβεύει ; […] Πρέπει να
είμαστε μια λέσχη μεσόκοπων που παρακολουθούν αδιάφορα τις
κοινωνικές εξελίξεις, αμέτοχοι σχολιάζοντάς τις στο Ποτήριο της
Αγάπης ως άλλοι θαμώνες καφενείου, και η παρέμβασή μας να
περιορίζεται στον οβολό μας στον κορμό της αγαθοεργίας ; »[28].
Ποιά ἦταν, ὅμως, ἡ δράση καί δικτύωση τῆς ΦΑΑΘ ὑπό τόν
καθηγητή Δαρδαβέση στά ἐκκλησιαστικά, ἰδίως τῆς Θεσσαλονίκης,
πράγματα;
(Α) Ὁ καθηγητής καί Κοσμήτωρ Θ. Δαρδαβέσης εἶναι ὀφφικίαλος

(Ἄρχων Ὑπομιμνῄσκων, συγκεκριμένα) τοῦ Πατριαρχείου
Ἀλεξανδρείας (ἀπό τό 2010) καί ἐτιμήθη ἐπίσης τό 2011 μέ τό
παράσημο τοῦ Ταξιάρχου τοῦ Τάγματος τοῦ Λέοντος τῆς
Ἀλεξανδρείας[29]· τοῦ ἰδίου Πατριαρχείου διακεκριμένος
ὀφφικίαλος (Μέγας Ἄρχων Λογοθέτης) εἶναι καί ἕτερος σημαίνων
καί ὑψηλόβαθμος Τέκτων, ὁ κ. Σπυρίδων Καμαλάκης, περί τῆς
τεκτονικῆς ἰδιότητος τοῦ ὁποίου τόν εἶχε ἐλέγξει δημοσίως καί ὁ
Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ τό 2015[30], ἀλλά καί ὁ
νῦν Πρόεδρος τῆς ΦΑΑΘ, καί ἐπίσης Μασόνος, κ. Λεωνίδας
Παπαδόπουλος (Ἄρχων Ρεφερενδάριος). Ὑπενθυμίζω ἐν παρόδῳ,
ὅτι τό Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας, συντηρώντας ἴσως τήν μακρά
φιλο-μασονική του παράδοση, τήν καθιερωθεῖσα ἤδη ἀπό τῶν
Μασόνων Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας Φωτίου (Πέρογλου, 1900-
1925)[31] καί Μελετίου Β΄(Μεταξάκη, 1926-1935)[32], ἔχει
59
ἀποστείλει τό 2011 καί Ἀρχιμανδρίτη ἐκπρόσωπο (τόν π. Μακάριο)
σέ βιβλιοπαρουσίαση τοῦ γνωστοῦ Τέκτονος καί ἰσοβίου διεθνοῦς
Προέδρου τῆς Τεκτονικῆς Ἑταιρείας τῶν Ἰλλουμινάτων κ.
Νικολάου Λάου[33], ὁ ὁποῖος ἐπίσης δέν κρύβει τόν –
χαρακτηριστικό στούς Μασόνους – ἀντιεκκλησιαστικό καί
ἀντικληρικαλικό «φιλο-χριστιανισμό» του («περισσότερος
χριστιανισμός, λιγότερη Ὀρθοδοξία, λιγότερο αὐστηροί παπάδες»…
[34]).
(Β) Ὁ κ. Δαρδαβέσης σημειώνει στόν ἀπολογισμό τῶν ἐτῶν 2008-

2014 τῆς ΦΑΑΘ (Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος Ἀνδρῶν
Θεσσαλονίκης), ὅτι ἀνέπτυξε διαρκῆ συνεργασία μέ τόν
Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο καί ἄλλες
ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί μέ τόν κ.
Σπυρίδωνα Καμαλάκη («ἀδελφό» του στή Μασονία). Ὁ Παναγ. κ.
Ἄνθιμος τιμήθηκε μάλιστα ἀπό τήν ΦΦΑΘ μέ τό «Βραβεῖο
Εὐποιΐας ΦΑΑΘ»(20 Ἰαν 2012)[35]. Πόσο μπορεῖ ὁ Τεκτονισμός νά
καυχᾶται γιά τίς ἐκκλησιαστικές σχέσεις τῶν ἐξόχων τέκνων του!
Ἄν λάβουμε δέ ὑπ’ ὄψιν καί τήν δημοσίευση τοῦ μασονικοῦ
περιοδικοῦ Τεκτονικό Δελτίο “Πυθαγόρας” τοῦ ἔτους 1998 γιά μιά
ἄλλη παλαιά μασονική φιλία τοῦ Μητροπολίτου κ. Ἀνθίμου (τήν
ὁποία παρουσιάζουμε κατωτέρω), προκύπτει, ὅτι ὁ τανῦν Ποιμήν
τῆς Θεσσαλονίκης εἶναι ἀρκούντως οἰκεῖος στούς Τέκτονες. Ὁ κ.
Ἄνθιμος συμμετέσχε καί στά φιλο-μασονικῆς προοπτικῆς Συνέδρια
τῆς ΦΑΑΘ, ὅπως παρακάτω ἀναπτύσσουμε. Ἆραγε, ἕνας
Ἐπίσκοπος μαχητικός καί διδακτικός, ὅπως θά ἔπρεπε, κατά τῆς
Μασονίας καί κάθε ἄλλης πλάνης θά ἀπέλαυε τόσης μασονικῆς
φιλίας καί συνεργασίας ; Ἰδού ἡ ἀπορία …
(Γ) Ἡ ΦΑΑΘ ὑπό τόν καθηγητή (καί νῦν Κοσμήτορα στή Σχολή
του) κ. Δαρδαβέση ἔχει ἀναπτύξει στό παρελθόν ἔντονη
δραστηριότητα «οἰκονομικῆς ἐνισχύσεως καί συνδρομῆς» πρός τά
ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα. Ταυτοχρόνως, ἡ ΦΑΑΘ ὑπό τήν προεδρία
ἐκείνη (τριῶν θητειῶν) ἔχει δεχθεῖ καί κάποια οἰκονομική ἐνίσχυση
60
ἀπό διάφορες τεκτονικές στοές[36], ὅπως λ.χ. ὁμοφώνως καί
εὐμενῶς ἀπό τήν μασονική Στοά «Πλάτων» τῆς Καβάλας τό 2010,
στήν ὁποία ἡ ΦΑΑΘ ἀπέστειλε καί ἐπαινετική ἐπιστολή (τήν
1764/09 Δεκ 2010) τήν ὁποίαν οἱ Μασόνοι καί δημοσίευσαν[37].
Σύμφωνα μέ τά στοιχεῖα οἰκονομικοῦ ἀπολογισμοῦ πού ἡ ἴδια ἡ

«Φιλόπτωχος Ἀδελφότης» δημοσιεύει στό διαδίκτυο, ἐπί τῶν τριῶν
ἐν προεδρίᾳ θητειῶν τοῦ κ. Θ. Δαρδαβέση (2008-2015) ἔχουν δεχθεῖ
στήν ἑπταετία 2008-2014 (ἐν μέσῳ δεινοτάτης οἰκονομικῆς
κρίσεως) χρηματική ἐνίσχυση ἀπό τήν ΦΑΑΘ συνολικοῦ ὕψους
πεντακοσίων πενήντα τεσσάρων χιλιάδων ΕΥΡΩ (554,572€) τά ἑξῆς
ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα: δεκαέξι (16) ἱεροί Ναοί ἀπό ἑπτά Ἱ.
Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στόν βορρᾶ
(Θεσσαλονίκης, Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως, Λαγκαδᾶ, Νέας
Κρήνης & Καλαμαριᾶς, Ἱερισσοῦ, Πολυανῆς & Κιλκισίου καί
Γρεβενῶν), θεσμοί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐννέα (9) Ἱ.
Μητροπόλεις καί Ἐπισκοπές τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, ἡ
Ἐκκλησία Ἀλβανίας, ἡ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπή Σινᾶ, Μοναστήρια καί
Κελλία. Πέραν τοῦ ποσοῦ αὐτοῦ δωρεές δέχθηκαν καί Χριστιανικά
Σωματεῖα (ἡ Ἀδελφότης Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς,
ὁ Ὅμιλος Φίλων τοῦ Ἁγίου Ὄρους «Ἅγιος Ἀθανάσιος ὀ
Ἀθωνίτης», ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Γονέων «Ἡ Χριστιανική
Ἀγωγή»[38], οἱ ΟΧΑ «Ἀπολύτρωσις» καί «Χριστιανική Ἐλπίς»[39])
καί τό Ἐκπαιδευτήριον «Ἀπόστολος Παῦλος»[40].
Ἀναφέρω ὡς πλέον χαρακτηριστικά τά ἑξῆς κονδύλια ἐκ μέρους τῆς

ΦΑΑΘ[41]: (α) ἔργα ἀποκαταστάσεως σέ ἱδρύματα τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στή Βασιλεύουσα (2011-2012)
ἀπορρόφησαν 147,000€, (β) ἡ Ἱερά Μητρόπολις Λαγκαδᾶ ἐδέχθη
ἀπό τήν ΦΑΑΘ τό 2011 τό ποσό τῶν 120,000€ γιά τήν
ἀνοικοδόμηση βρεφονηπιακοῦ σταθμοῦ, (γ) ἡ Πατριαρχική Σχολή
«Ἀθανάσιος ὁ Μέγας» τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ἐδέχθη
100,000€ τά ἔτη 2010-2014 ὡς ἔξοδα λειτουργίας[42], (δ) ἡ Ἱ.
Μητρόπολις Μαδαγασκάρης τό ποσό τῶν 90,000€ γιά τήν
61
ἀνοικοδόμηση (2009-2011) ὀρφανοτροφείου, (ε) τό ποσόν τῶν
50,000€ τό 2010 καί 2012 ἡ Ἱ. Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή
Μονή τῶν Βλατάδων γιά τό οἰκοτροφεῖο της, (στ) ἡ Ἱ. Μονή τοῦ
Σινᾶ 33,000€ γιά τό Παρεκκλήσι τοῦ Σιναϊτικοῦ Κέντρου (2010 &
2011), (ζ) καί ὁ Ἱ. Ναός Ἁγίου Νικολάου καί Δημητρίου τῆς Ἱ.Μ.
Θεσσαλονίκης 20,000€ γιά τήν ἀνέγερσή του (2011) κ.ἄ. πολλά. Τά
παραπάνω δέν ἐξαντλοῦν τήν πολύ ὑψηλῆς ἀξίας ἐνίσχυση εἰς
εἶδος ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν καί τῶν ἱδρυμάτων τους ἐκ μέρους
τῆς ΦΑΑΘ (λ.χ. ἐκπαιδευτικοῦ ὑλικοῦ)[43], ὅπως βεβαίως οὔτε καί
τήν χρηματική καί εἰς εἶδος ἐνίσχυση ἄλλων, μή ἐκκλησιαστικῶν
φορέων, ἐκπαιδευτικῶν, ἰατρικῶν, πολιτιστικῶν, προσκοπικῶν κ.λπ.
Τέτοια εἶναι ἡ χορήγηση 373,000€ στή ΧΑΝΘ (τό 2012 & 2013),
γιά τήν δημιουργία κτιρίου πολιτιστικῶν δραστηριοτήτων τοῦ
Παραρτήματος τῆς ΧΑΝΘ Ἀσβεστοχωρίου[44]. Εἶναι γνωστή,
ὑπενθυμίζω, ἡ μασονική προέλευση καί τῆς Χ.Α.Ν.Θ., μέσῳ τῆς
δράσεως τοῦ ἐπιφανοῦς Οἰκουμενιστοῦ καί Ἰλλουμινάτου τῆς Φί-
Βῆτα-Κάππα, τοῦ Τζόν Μόττ (1865-1955)[45].
(Δ) Στόν ἐπιστημονικό τομέα ἡ «Φιλόπτωχος Ἀδελφότης Ἀνδρῶν

Θεσσαλονίκης», πάντοτε ἐπί τῆς προεδρίας Δαρδαβέση, συγκάλεσε
μεταξύ ἄλλων ἐπιστημονικῶν ἐκδηλώσεων καί δύο ἐπιστημονικά
συνέδρια, ἐντός συντόμου χρονικοῦ διαστήματος[46], πρός
ἀνάδειξη δύο σημαντικῶν μασονικῶν προσωπικοτήτων τοῦ
ἐκκλησιαστικοῦ χώρου: τοῦ Πατριάρχου Ἰωακείμ Γ΄ τοῦ
«Μεγαλοπρεποῦς» (1834-1912) καί τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ θεολόγου
Νικολάου Λούβαρι (1887-1961), ἀμφοτέρων σχετιζομένων
ἱστορικῶς μέ τήν ΦΑΑΘ· ὁ πρῶτος ὑπῆρξε ἐπίτιμος πρόεδρός της, ὁ
δεύτερος συνεργάτης της[47]. Ἡ ἱστορική αὐτή σύνδεση, δέν
μειώνει τό γεγονός, ὅτι ἡ ΦΑΑΘ ἀνέδειξε ἰδιαιτέρως τίς δύο αὐτές
προβληματικές προσωπικότητες καί ὄχι κάποιες ἄλλες, παρά τό ὅτι
ἡ μασονική βιβλιογραφία – καί δή ἡ θεσσαλονίκεια – «βοᾷ» γιά τό
μασονικό κῦρος τῶν δύο ἀνδρῶν, γεγονός περί τοῦ ὁποίου ἡ ΦΑΑΘ
ἐσιώπησε· πέραν τῶν λοιπῶν μασονικῶν πηγῶν, ὁ ἐπίσης
Θεσσαλονικεύς ἀθλητικός παράγων καί «ἐσωτεριστής» συγγραφεύς
62
(Μασόνος, ἆραγε;) Μιχάλης Φυσεντζίδης στό δίτομο ἔργο
του «Ἐπιφανεῖς καί Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες (1800-
1970)», ἐπιβεβαιώνει τήν μασονική ἰδιότητα τόσο τοῦ Πατριάρχου
Ἰωακείμ Γ΄ (1878-1884, 1901-1912), μυηθέντος στή Στοά
«Πρόοδος» τῆς ΚΠόλεως, ὅσο καί ἐκείνην τοῦ καθηγητοῦ
Νικολάου Λούβαρι, μυηθέντος στήν ἱστορική Στοά «Φίλιππος» στό
κέντρο τῆς Θεσσαλονίκης (ὁ ὁποῖος ἐχρημάτισε καί συνεργάτης τῆς
ὑπό τούς Γερμανούς κατοχικῆς κυβερνήσεως Ἰωάννου Ράλλη 1943-
44)[48]. Ἡ ΦΑΑΘ, ἐπίσης, χρηματοδότησε τήν ἀνέγερση (7 Δεκ
2014) καί ὁλοσώμου ἀγάλματος τοῦ Μασόνου Πατριάρχου Ἰωακείμ
Γ΄ ἔμπροσθεν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ὅπου ἀπηύθυνε χαιρετισμό καί ὁ κ.
Ἄνθιμος[49].
Τήν μασονική δραστηριοποίηση τῶν δύο αὐτῶν προσωπικοτήτων

(μέ περαιτέρω τεκμήρια γιά τήν μασονική τους ἰδιότητα) καί τήν
ἐκκλησιαστική ἐπιρροή τους ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ, τά ἔχουμε ἀναπτύξει εἴτε γραπτῶς εἴτε σέ ὁμιλίες,
καί παραπέμπουμε ἐκεῖ[50]. Ἡ ἰδιότητα πάντως τοῦ Νικολάου
Λούβαρι ὡς ἀποκρυφιστοῦ εἶναι τόσο διαδεδομένη, ὥστε ὁ μαθητής
του, προαπελθών (2018) καθηγητής τῆς Θεολογίας Εὐάγγελος
Θεοδώρου, μέγας ἐπίσης θεωρητικός ἡγέτης τῆς αἱρέσεως τοῦ
Οἰκουμενισμοῦ, αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη στή δική του εἰσήγηση στό
Συνέδριο τῆς ΦΑΑΘ νά ἁπαλύνει ἤ ἐξαλείψει τήν μασονική φήμη
τοῦ Λούβαρι, γράφοντας τά ἑξῆς ψευδῆ καί ἀνεπιτυχῆ: «Στό σημεῖο
αὐτό θά ἦταν σκόπιμο νά σημειώσουμε, ὅτι μερικά νεανικά λάθη
διαλεκτικῶν καί κοινωνικῶν σχέσεων οὐδέποτε ὁδήγησαν τόν
ὁλοφάνερο γνήσιο θρησκευτικό καί χριστιανικό μυστικισμό τοῦ Ν.
Λούβαρι στό νά ἐκτροχιασθεῖ καί ἐκφυλισθεῖ μέ συμμετοχή σέ
ἀπόκρυφες συγκριτιστικές (sic) μυστηριακές τελετές ἀνωτέρας δῆθεν
μυήσεως»[51]. Ὁ καθηγητής Νικόλαος Λούβαρις θεωρεῖται
σημαντικός στοχαστής, ἀλλά σύμφωνα μέ μιά εἰλικρινέστερη,
σύγχρονη θεολογική ἀποτίμηση τοῦ καθηγητοῦ κ. Χρήστου
Ἀραμπατζῆ ἐπ’ αὐτοῦ: «θεωροῦμε τόν Λούβαρι ὡς διανοούμενο
63
στοχαστή παρά ὡς Θεολόγο, τόσο μέ τήν ἐπιστημονική ἀντίληψη ὅσο
καί μέ τήν παραδοσιακή […] Ὁ Λούβαρις παραμένει ἐγκλωβισμένος
σέ ἐγκοσμιοκρατικά καί ἠθικολογικά πλαίσια καί τά ὑποστηρίζει
μέσῳ τοῦ ἔργου καί τῆς προσωπικότητας τοῦ Χριστοῦ […] Στόν
Λούβαρι, ὅπως καί στούς Ἀντιοχειανούς θεολόγους, ἡ προβαλλόμενη
ἐσχατολογική εἰκόνα εἶναι αὐτή τοῦ ἰδεώδους ἀνθρώπου καί ὄχι ἡ
σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ κοινωνία τῆς θείας ζωῆς»· ὑπενθυμίζω,
βεβαίως, ὅτι ὁ Λούβαρις ἐπαίνεσε καί τό ἔργο τοῦ Γάλλου
ἑωσφοριστοῦ Ἐδουάρδου Συρέ[52]. Ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄
ἐπίσης, πολύ περισσότερο, ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔκανε τίς πρῶτες
ἀπόπειρες ἐκκλησιολογικῆς «διευρύνσεως» τοῦ Χριστιανισμοῦ,
ἀναγνωρίζοντας γιά πρώτη φορά ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς, μέ τήν
Ἐγκύκλιο τοῦ 1902, ὅτι οἱ αἱρετικοί τῆς Δύσεως εἶναι
«ἀναδενδράδες» τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ὄχι κλαδιά ἀποκομμένα ἀπό
τήν ἄμπελο τῆς Ἐκκλησίας, κατά τούς λόγους τοῦ Κυρίου[53]! (ὅσα
καί ἄν λεχθοῦν γιά τήν ἐπιρροή τῆς ἑωσφορικῆς Μασονίας στήν
ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὑπολείπονται τοῦ δέοντος).
Καί ὅπως κάποιος θά ἀνέμενε, ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος διά τοῦ
ὀργάνου της, τοῦ Τεκτονικοῦ Δελτίου «Πυθαγόρας», ἐπαίνεσε τήν
ἀνάδειξη τοῦ «ἀδελφοῦ» Νικολάου Λούβαρι ἀπό τήν ΦΑΑΘ,
ἀφιερώνοντας τό 2012 πέντε ὁλόκληρες σελίδες στήν περιγραφή τοῦ
συνεδρίου τῆς ΦΑΑΘ (διότι ἄν δέν παινέψῃς τήν μασονική καλύβη
σου, «θά πέσῃ νά σέ πλακώσῃ», ὅπως θά λέγαμε καί ἐμεῖς οἱ …
«βέβηλοι»). Ὁ «Πυθαγόρας» παρέθεσε τόν ἥμισυ πρόλογο τοῦ κ.
Δαρδαβέση καί ὁλόκληρο τόν πρόλογο τοῦ τότε Κοσμήτορος τῆς
Θεολογικῆς Σχολῆς κ. Μιχαήλ Τρίτου, ὁ ὁποῖος
καταλήγει: «Αξίζουν θερµά συγχαρητήρια στον Πρόεδρο κ. Θ. Ι.
Δαρδαβέση και το Δ.Σ. της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών
Θεσσαλονίκης για τη λαµπρή αυτή πρωτοβουλία να τιµηθεί ο
µεγάλος αυτός Καθηγητής, Ακαδηµαϊκός και πνευµατικός
άνθρωπος».
64
Ὁ «Πυθαγόρας» (Τεκτονικό Δελτίο), κατακλείει τό ἀφιέρωμά του
μέ ἐπιβεβαίωση ἐν λεπτομερείαις τῶν μασονικῶν περγαμηνῶν τοῦ
Λούβαρι: «Στον Τεκτονισμό εισήλθε στην Στ. Φίλιππος (18.2.1921)
όταν ήταν Διευθυντής του Διδασκαλείου Θεσσαλονίκης. Στον
Σκωτικό Τύπο εισήλθε την 30.04.1925. Κατά την περίοδο 1924-26
υπηρέτησε ως Ρήτωρ στην Στ. Φίλιππος, στις 06.12.1930 ανεκηρύχθη
επίτιμο μέλος της Στ. Φίλιππος, το 1957 παρακολουθεί εργασίες στην
Στ. Αδελφοποίηση, το 1960 ανεκηρύχθη επίτιμο μέλος στην Στ.
Αδελφοποίησις. Από τις ομιλίες του επισημαίνουμε: α) Στ. Φίλιππος:
«Περί άλλων αντιλήψεων» (1925), «Περί της αρχής και γενέσεως του
Τεκτονισμού» (1926), «Ο μεγαλύτερος αγών του ανθρώπου» (1921).
β) Στ. Αδελφοποίησις: «Περί ελευθερίας» (1957), «Ο ποιητής Ρίλκε»
(1952), «Το εσώτερο νόημα» (1960)»[54].
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης «ἐπί τῆς εὐκλεοῦς

ποιμαντορίας» τοῦ κ. Ἀνθίμου, συμμετέσχε στήν ἀνάδειξη αὐτή
τόσο ἐπιφανῶν μασονικῶν προσωπικοτήτων, παλαιῶν καί
συγχρόνων μας, οἱ ὁποῖες ἀπέκτησαν μεγάλη ἐπιρροή πλάνης.
Σύμφωνα μέ τόν ἀπολογισμό τῆς ΦΑΑΘ, ὁ Παναγιώτατος κ.
Ἄνθιμος συμμετέσχε μέ χαιρετισμούς σέ Συνέδρια τῆς ΦΑΑΘ,
καθώς ἐπίσης καί σέ ἄλλες ἐκδηλώσεις τῆς «Φιλοπτώχου»[55].
(Ε) Διάδοχος τοῦ καθηγητοῦ κ. Θεοδώρου Δαρδαβέση στήν

προεδρία τῆς ΦΑΑΘ (2015-2021), ἀνεδείχθη ὁ δικηγόρος καί
ἐπιστήμων τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, Λέκτωρ τῆς Νομικῆς Σχολῆς κ.
Λεωνίδας Παπαδόπουλος[56], ὁ ὁποῖος πρό τούτου (2012-2015)
εἶχε χρηματίσει καί ἀντιπρόεδρος ὑπό τόν κ. Δαρδαβέση[57]· ὁ ἐν
λόγῳ ἐπίσης διακεκριμένος συμπολίτης μας ἀναφέρεται καί ὡς
Μασόνος διαδραματίσας ἰδιαίτερο ρόλο στήν ἀνακαίνιση τῆς Στοᾶς
«Φίλιππος» τῆς Θεσσαλονίκης μετά τόν σεισμό τοῦ 1978· τοῦτο
προκύπτει ἀπό τήν ἱστοσελίδα «Ἰόλαος-Φιλοσοφική Λίθος»[58], ἡ
ὁποία φαίνεται νά ἀποτελεῖ τήν ἀνεπίσημη φωνή τῆς Μασονικῆς
αὐτῆς Στοᾶς. Ὁ κ. Παπαδόπουλος ἀναφέρεται ὡς Τέκτων καί στό
«Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας»[59]. Ἐνισχύονται, λοιπόν, δύο
65
διαπιστώσεις: ἀφ’ ἑνός, ἡ παγία τακτική τῆς Μασονίας νά διακρατεῖ
τίς σημαίνουσες κοινωνικές θέσεις τίς ὁποῖες ἅπαξ «καταλαμβάνει»,
μέσῳ τῆς διαδοχῆς Μασονικῶν στελεχῶν (ἐδῶ, τήν προεδρία τῆς
ΦΑΑΘ μέ δύο τοὐλάχιστον διαδοχικούς Προέδρους)· ἀφ’ ἑτέρου –
ἀλλά ἐμμέσως – τό ὅτι ἔχουν ἐπικρατήσει στούς ἐκλέκτορες τῆς
ΦΑΑΘ πρόσωπα εἴτε ἀδιάφορα εἴτε καί φίλα διακείμενα πρός τήν
Μασονία ἤ καί προσκείμενα ἴσως σέ αὐτήν.
Ἐπιρρωνύει τήν παραπάνω θέση ἡ πληροφορία, μέσῳ καί πάλιν τῶν

σελίδων τοῦ μασονικοῦ περιοδικοῦ «Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας»,
ὅτι καί ἕτερο στέλεχος τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος Ἀνδρῶν
Θεσσαλονίκης», ὁ κ. Παναγιώτης Ψωνόπουλος (Μηχανολόγος
Μηχανικός), μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς ΦΑΑΘ ἀπό τόν
Μάρτιο τοῦ 2010 ἕως τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2015, εἶναι ἔγκριτος
Μασόνος, ὅπως πρωτύτερα χρημάτισε μέλος τοῦ Δ.Σ. (2008-2010)
καί ὁ πατέρας του, Γεώργιος Ψωνόπουλος, ἐπίσης Μασόνος· σέ
μασονική δέ τελετή τοῦ 2010 φέρεται νά συμμετέχει μέ τούς κ.κ.
Ψωνόπουλους (πατέρα, υἱό καί ἐγγονό) καί ὁ κ. Λεωνίδας
Παπαδόπουλος[60].
Ὁ κ. Λεωνίδας Παπαδόπουλος, παρά τήν τεκτονική του ἰδιότητα

εἶναι ἐπίσης ὀφφικίαλος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, καθώς καί
οἱ Τέκτονες ὀφφικίαλοι κ.κ. Καμαλάκης καί Δαρδαβέσης,
ἀναγορευθείς τό 2008 σέ «Ἄρχοντα Ρεφερενδάριο» (ὡς μαρτυρεῖ τό
κατά τήν ὑποσημ. ἀριθμ. 56 βιογραφικό του).
Ἐπί τῆς πρώτης προεδρίας του (2015-2018), ἐξακολούθησαν οἱ

δωρεές πρός τήν Ἐκκλησία, ἀλλά σέ χαμηλότερο ὕψος, φθάνοντας
τό 2016 μόλις τίς 18,362€ (πέραν τῆς εἰς εἶδος ἐνισχύσεως)
[61]. Ἐπίσης, ἐπί τῆς αὐτῆς προεδρίας, ὑπογράφηκε (29 Νοε 2018)
«μνημόνιο συνεργασίας» τῆς ΦΑΑΘ μέ τήν Ἱερά Πατριαρχική καί
Σταυροπηγιακή Μονή τῶν Βλατάδων τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου καί τό ἐκεῖ ἑδρεῦον Πατριαρχικόν Ἵδρυμα Πατερικῶν
Μελετῶν, ὑπό τήν εὐλογία τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ.κ.
66
Βαρθολομαίου, ἐπισφραγίζοντας ἔτσι θεσμικῶς γιά μιά ἀκόμη φορά
τήν περιχώρηση τοῦ (φιλο)μασονικοῦ φιλανθρωπικοῦ χώρου μέ
ἐκεῖνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου[62].
Ἐδῶ πρέπει νά σημειωθεῖ τό ἑξῆς γιά τούς ἐκκλησιαστικούς

ἀποδέκτες τῶν αἱρετικῶν συνεισφορῶν: οἱ ἱεροί Κανόνες τῆς
Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι συνιστοῦν τούς ἀπαράβατους[63] ὁδοδεῖκτες
τῆς χριστιανικῆς ζωῆς ἀπαγορεύουν ρητῶς ὄχι μόνον τίς δωρεές
πρός αἱρετικούς, ἀλλά καί τήν ἀποδοχή ἐνισχύσεως ἀπό αὐτούς·
συγκεκριμένα, ὁ 70ός ἱ. Ἀποστολικός Κανών ἀπαγορεύει τήν λήψη
ἑορταστικῶν δώρων ἀπό Ἰουδαίους, ἐνῷ οἱ 32ος καί 37ος τῆς
Λαοδικείας προβλέπουν τό ἴδιο καί γιά τούς αἱρετικούς. Ἡ
θεόπνευστη πατερική καί εὐρύτερη ἐπεξηγητική τοῦ θέματος βάση
συνοψίζεται, προφανῶς, στούς λόγους τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ
Στουδίτου: «Λέγεις ὅτι αὐτός ἰσχυρίζεται … ὅτι τό νά τρέφεται ἀπό
συγκαταβατικούς [στήν αἵρεση] καί πεπτωκότες ἐπισκόπους δέν
ἀντιμάχεται καθόλου πρός τόν κανόνα τῆς εὐσεβείας. Καί πῶς αὐτό
δέν πολεμεῖ τήν ἀλήθεια, ὅταν ὁ ἅγιος Δαυίδ [ὁ Προφητάναξ] ψάλλει
“ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ νά μή ἀλείψει τό κεφάλι μου” καί ὅταν ὁ ἅγιος
Ἀθανάσιος προστάσσει νά μή ἔχουμε καμμία κοινωνία πρός τούς
αἱρετικούς, ἀλλ’ οὔτε καί πρός ὅσους κοινωνοῦν μέ τούς ἀσεβεῖς;
[…] Ἀκόμη καί ἄν δέν μένει κανείς ἐκεῖ, ἀλλά τρέφεται ἀπό ἐκεῖ, ἡ
ἴδια ἡ δόση καί ἡ λήψη συνιστᾷ κοινωνία». Τό ἴδιο φρόνημα
ἐκφράζει ἐνωρίτερα καί ὁ ἱερός Θεοδώρητος· «“ Ἔλαιον
ἁμαρτωλοῦ νά μή ἀλείψει τό κεφάλι μου”· προτιμότερα μοῦ εἶναι,
λέγει, τά λυπηρά πού μοῦ γίνονται ἀπό τούς δικαίους χάριν παιδείας
καί ὠφελείας, ἀπό τά ἡδέα πού προσφέρονται ἀπό τούς ἁμαρτωλούς
[…] Προτιμῶ νά παιδεύομαι ἀπό τούς δικαίους παρά νά ὑπηρετοῦμαι
ἀπό τούς ἁμαρτωλούς»[64]. Ἀλήθεια – καί ἐδῶ φαίνεται ἡ
θεόπνευστη σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί μέσα στούς ἱερούς
Κανόνες – πῶς νά ἐπικρίνεις καί διορθώσεις ἐκκλησιαστικῶς (κατά
τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ) τά θρησκευτικά «πιστεύω» πεπλανημένων
ἀπό Χριστοῦ ἀνθρώπων ἤ θεσμῶν, ὅταν ἔχεις δεχθεῖ ἀπό αὐτούς
κολοσσιαῖες «ἐκκλησιαστικές» δωρεές; Πῶς θά μπορέσει ἡ
67
Ἐκκλησία τῆς πόλεως Θεσσαλονίκης, ἕδρας τῆς ΦΑΑΘ, ἤ οἱ λοιποί
ἐπιχώριοι ἐκκλησιαστικοί Θεσμοί καί τοπικές Ἐκκλησίες, νά
καταστήσουν «στρατολογικῶς» ἀκίνδυνους γιά τό Ποίμνιό Τους
τόσο ἐπιφανεῖς Μασόνους, τούς ἐξ ὁρισμοῦ «πρέσβεις καλῆς
θελήσεως» τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅταν οἱ Τέκτονες αὐτοί ἔχουν ἤδη
λάβει τόσο ἰσχυρά ἐκκλησιαστικά διαπιστευτήρια «ἐκκλησιαστικῶν
καί φιλανθρωπικῶν δράσεων»; Ἰδού, πόθεν ἡ ἀνεπαίσθητη
διαφθορά τῶν θεολογικῶν αἰσθητηρίων καί προτεραιοτήτων …
Ἀντιθέτως, στό πνεῦμα τῶν ἀνωτέρω ἱερῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι

ἀπαγορεύουν τόσο τήν λήψη ὅσο καί τήν μετάδοση δωρεῶν ἀπό καί
πρός ἑτεροπίστους, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τό 1949 εἶχε στραφεῖ
ἐπιτυχῶς κατά τοῦ βασιλικοῦ διατάγματος ἐπί Ὑπουργοῦ
Κοινωνικῆς Προνοίας Κ. Καραμανλῆ, πού προέβλεπε εἰσφορές
Ἱερῶν Ναῶν καί Μονῶν, ἀλλά καί ἄλλων φορέων, ὑπέρ τοῦ
Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος[65]. Ἐπίσης εἶχε ἀπορρίψει ἤδη στή
δεκαετία τοῦ 1950 τήν συνεργασία Της με τόν παραμασονικό
ὀργανισμό τοῦ Ρόταρυ, μέχρις ὅτου διευκρινίσουν οἱ Ροταριανοί τήν
θέση τους ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας[66].
4. Παλαιότερη φιλία τοῦ Παναγιωτάτου κ. Ἀνθίμου μέ

σημαίνοντα Μασόνο
Ἐάν ὅσα γράψαμε παραπάνω ἀποδεικνύουν τήν ἐπ’ ἐσχάτων

ἀνικανότητα – τοὐλάχιστον – τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
νά ἐπισημάνει τήν μασονική (καί ἀσυμβίβαστη πρός τήν
ἐκκλησιαστική) ἰδιότητα ἐπιφανῶν Θεσσαλονικέων τῆς ΦΑΑΘ, ἡ
ὁποία ἔτσι δραστηριοποιήθηκε ἐπ’ ὠφελείᾳ τῶν ἰδεωδῶν καί τῆς
Μασονίας στόν κοινωνικό καί ἐκκλησιαστικό χῶρο τῆς
Συμπρωτευούσης, τότε ἡ ἑπομένη δημοσίευση παριστᾶ τό πρᾶγμα
ἀκόμη χειρότερο.
Μεταγράφω καί πάλι ἀπό τό μασονικό περιοδικό Τεκτονικό Δελτίο

«Πυθαγόρας» ἀπόσπασμα πού εἶχε τήν εὐγενῆ καλωσύνη νά μοῦ
68
γνωστοποιήσει πρό ἐτῶν πασίγνωστος καί ἔγκριτος γνώστης καί
ἀναλυτής τῆς «Μασονίας», γιά γνωστό Μασόνο τῆς Θρακικῆς
Ἀλεξανδρουπόλεως (οἱ ἐμφάσεις δικές μου).
«Εγκαταστάθηκε στη συνέχεια και σταδιοδρόμησε στην Αθήνα

ασχοληθείς με το εμπόριο και υιοθετήθηκε στη Σ.·.Στοά
“Πυθαγόρας” υπ’ αρ. 8. Μαζύ με τον στενό φίλο του και επ’ αδελφή
γαμπρόν του Αδ.·. Μάρκον Μαρκόπουλον θήτευσε στην Στοά αυτήν
των Αθηνών επί πολλά έτη. Μετά τον θάνατον του τελευταίου ο
Αδ.·.Φ. Σταυρίδης χρηματοδότησε την ανέγερση του “Σταυρίδειου
Εκκλησιαστικού και Μαθηματικού[sic] Οικοτροφείου” “Ο Άγιος
Στέφανος”, το οποίον παρεχώρησε στην Ιερά Μητρόπολη
Αλεξανδρουπόλεως. Ανέπτυξε έκτοτε στενή φιλία με τον
Μητροπολίτην αυτής Σεβασμιώτατον κ.κ. Ἀνθιμον και μετ’ ολίγα
έτη εγκατασταθείς μονίμως πλέον στη γενέτειρά του, ο Αδ.·.Φώτιος
Σταυρίδης ανέλαβε τη χρηματοδότηση με τεράστιο χρηματικό ποσό
του “Σταυρίδειου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Περιθάλψεως χρονίως
πασχόντων”, “Ο Άγιος Κυπριανός” το οποίο ανεγέρθηκε στο
8ο χιλιόμετρο (φωτό 8) της εθνικής οδού Αλεξανδρουπόλεως-
Θεσσαλονίκης όπου διαβιοί σήμερον ο αιωνόβιος Αδ.·. μας και το
οποίον Ίδρυμα ο λαμπρός Αδ.·. μας προσέφερε εξ ολοκλήρου προς
την Ιεράν Μητρόπολη της Αλεξανδρουπόλεως»[67].
Συνεπῶς, σύμφωνα μέ τό παραπάνω μασονικό δημοσίευμα, ὁ

εὐπατρίδης Μασόνος («ἀδελφός») Ἀλεξανδρουπολίτης Φώτιος
Σταυρίδης, μέλος τῆς ἐπιφανοῦς «σεβασμίας» Στοᾶς «Πυθαγόρας»
(ἀρ. 8) τῶν Ἀθηνῶν, ὑπῆρξε ὁ χορηγός (δημιουργός, οὐσιωδῶς) δύο
πολύ σοβαρῶν ἱδρυμάτων τῆς γενετείρας του Ἀλεξανδρουπόλεως,
ὑπό τό ἐπώνυμό του φερομένων («Σταυριδείων»), τοῦ οἰκοτροφείου
«Ἅγιος Στέφανος» καί τοῦ νοσηλευτικοῦ ἱδρύματος χρονίως
πασχόντων «Ἅγιος Κυπριανός». Ταῦτα κατόπιν τά παρεχώρησε
στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἀλεξανδρουπόλεως, ὑπό τόν τότε
Μητροπολίτη της, τόν μετέπειτα καί μέχρι τοῦ νῦν Θεσσαλονίκης,
κ. Ἄνθιμο Α΄(Ρούσσα). Ἔχει λοιπόν «παρελθόν» ἡ φιλανθρωπική
69
συνεργασία τοῦ κ. Ἀνθίμου μέ Μασόνους ! Καί ἄν στή
Θεσσαλονίκη ἐνδεχομένως λανθάνει ἐνίοτε λόγῳ πλήθους ἡ
μασονική ἰδιότητα ἐπιφανῶν προσώπων, ὅμως στό πολύ στενότερο
κοινωνικό περιβάλλον τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, λογικῶς θά ἦταν
πολύ εὐχερέστερη ἡ διακρίβωση τῆς μασονικῆς ἰδιότητος κάποιου.
Μπορεῖ, λοιπόν, κάποιος νά μᾶς ἀπαντήσει περί τοῦ ἄν τά
(ἁγιο)πνευματικά αἰσθητήρια τοῦ κ. Ἀνθίμου εἶναι ἐπαρκῆ ἤ ὄχι στό
νά ἐντοπίζουν τούς Μασόνους φίλους πού τόν περιστοιχίζουν; Γιατί
ὁ κ. Ἄνθιμος δίδει τήν ἐντύπωση ὅτι εἶναι φιλικός πρός τά μασονικά
πρόσωπα τά ὁποῖα χρηματοδοτοῦν ἐκκλησιαστικές δράσεις, καί
προκαλεῖ ἀμφιβολίες μήπως εἶναι καί ἀδιάφορος ὡς πρός τόν
Χριστομάχο καί εἰκονοκλαστικό θεσμό τῆς Μασονίας; Τελικῶς,
μήπως ὁ κ. Ἄνθιμος εἶναι μέν ἱκανός νά ἀπομονώνει καί διώκει τούς
Ὀρθοδόξους Κληρικούς τῆς Μητροπόλεώς του, ἐπειδή τόν ζαλίζουν
μέ τήν «κουραστική» Ὀρθοδοξία τους, ἐνῷ τιμᾷ ἀπροσέκτως
προσωπικότητες βεβαμμένες στόν (ἀντίχριστο, ἐπαναλαμβάνω)
Τεκτονισμό, χάριν κοινῶν «φιλανθρωπικῶν» δραστηριοτήτων
ἑαυτοῦ καί ἐκείνων;
Ἡ ἔντονη αὐτή κοινωνική δραστηριοποίηση τῆς Μασονίας στή

Συμβασιλεύουσα τά προηγηθέντα χρόνια ἔγινε γιά τούς Τέκτονες
ὄχι μόνον «ἀβρόχοις ποσί», ἀλλά καί «δι’ ὑπογραφῆς καί εὐλογίας»
τοῦ κατά συνέπειαν ἀναξίου Μητροπολίτου κ. Ἀνθίμου· ἡ
«διακριτική» δραστηριότητα αὐτή λάμπει κατ’ ἐξοχήν, φρονῶ, στίς
πράξεις καί τίς ἡμέρες τῆς «Φιλοπτώχου Ἀδελφότητος Ἀνδρῶν
Θεσσαλονίκης» ὑπό τούς εὐϋπολήπτους Μασόνους Προέδρους τῆς
ΦΑΑΘ, καθώς ἀναπτύξαμε ἀνωτέρω.
Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ὅτι δέν μπορῶ οὔτε νά ἐνθυμηθῶ οὔτε νά

ἐπισημάνω κάποια ἀντι-μασονική δήλωση ἤ δημοσίευση ἤ
δραστηριότητα τῆς (ὀρθοδόξου…) Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς
Συμβασιλευούσης ἤ τοῦ Μητροπολίτου της κ. Ἀνθίμου τά τελευταῖα
χρόνια ! Καί ἐδῶ, ὅπως καί ἀλλοῦ, ἡ ἀντι-αιρετική δράση τῆς
Μητροπόλεως ἔχει περιορισθεῖ βολικῶς στούς «σεσημασμένους»
70
Χιλιαστές (ἄς μή σχολιάσω τό γεγονός, ὅτι τήν αἱρετική
τριαδολογία τῶν Χιλιαστῶν οὐσιαστικῶς ἐνστερνίζεται καί ἡ «δεξιά
χείρ» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ.
Ἰωάννης Ζηζιούλας[68], ἀλλά οὔτε περί τούτου τολμᾷ κάποιος
Ἐπίσκοπος νά δράσει πρεπόντως …).
Ἆραγε συμφωνοῦν οἱ ἁρμόδιοι Κληρικοί τῆς Ἱ.Μ. Θεσσαλονίκης,

ὅτι συνῳδά μέ τίς ἐπανειλημμένες ἀποφάσεις τῆς ἁγιωτάτης
Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ Μασονία εἶναι ἰδιαίτερη θρησκεία καί
ὅτι εἶναι παντελῶς ἀσύμφωνη (ὡς παγανιστική) ἀλλά καί ἐχθρική
πρός τήν Ἐκκλησία, δηλαδή τόν Χριστιανισμό[69]; Προσπερνοῦν,
ὅτι δέν μπορεῖ κάποιος νά εἶναι καί Χριστιανός καί Τέκτων;
Ἀγνοοῦν τίς τεκμηριωμένες μελέτες γιά τήν κατοχύρωση τοῦ
θρησκευτικοῦ καί ἐκκλησιομαχικοῦ χαρακτήρα τῆς Μασονίας[70];
Τήν σχετική δικαστική ἀπόφαση 2060/1969 (6 Δεκεμβρίου 1969)
τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν περί τούτου τήν
ἀναγνωρίζουν; Τήν σχετική ἱεροκανονική ἀπόφαση (1997) τῆς
Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά δημόσια καί μέ
λίβελλο ἀπόρριψη τοῦ Τεκτονισμοῦ ἀπό ὅσους πρώην Τέκτονες
προαιροῦνται λ.χ. νά γίνουν Μοναχοί[71]; Ἐπιτρέπεται δέ, νά
μπορεῖ νά ἐρευνᾷ ὁ καημένος ὁ Μοναχός Σεραφείμ ἀπό μόνος του
τέτοια πράγματα, καί νά ἀποδεικνύονται ἐπί τούτου ἀνίκανα
ὁλόκληρα γραφεῖα ἀντιαιρετικῆς δράσεως μιᾶς Μητροπόλεως τοῦ
ἀστικοῦ κέντρου τῆς Συμπρωτευούσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, τῆς
πρωτευούσης τῆς μιᾶς καί μόνης Μακεδονίας μας, μιᾶς
ἐκκλησιαστικῆς Μητροπόλεως ἡ ὁποία ἀριθμεῖ ἑκατόν τριάκοντα
Ἱερεῖς καί ἑκατοντάδες συνεργάτες ;
Καί τώρα; Τώρα πού ἔμαθαν, τί θά κάνουν, γιά τήν Φιλόπτωχο

Ἀδελφότητα Ἀνδρῶν Θεσσαλονίκης; Θά ζητήσουν νά διευκρινήσει
ἐπισήμως καί καταδικαστικῶς ἡ ΦΑΑΘ τήν θέση της ἔναντι τῆς
ἐκκλησιαστικῶς καταδικασμένης Μασονίας, ὡς προϋπόθεση
περαιτέρω συνεργασίας μέ τήν Ἐκκλησία; Θά ἐπιδιώξουν
71
τοὐλάχιστον νά μετονομασθεῖ ἡ ΦΑΑΘ σέ «Φιλόπτωχο Στοά
…» ἤ «Φιλόπτωχο Ἀδελφότητα Μασόνων Θεσσαλονίκης»;
Εἶναι βεβαίως περίεργο, ἴσως καί ἐνδεικτικό, ὅτι οἱ «πεφωτισμένοι»

παρά τῇ Μητροπόλει Θεσσαλονίκης συντάκτες τοῦ (σχεδόν
ταυτοσήμου) κατηγορητηρίου κατά τῶν Πρωτοπρεσβυτέρων π.
Θεοδώρου Ζήση καί π. Νικολάου Μανώλη, ἱκανοί νά συντάσσουν
ἐν βραχεῖ χρόνου κείμενα δεκάδων σελίδων παραπειστικοῦ καί
προσβλητικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας ὑλικοῦ, ὑπέστησαν στήν περίπτωση
τῆς ἐντοπίου Μασονίας ἐκκλησιολογική «ἀχρωματοψία». Βεβαίως ὁ
π. Θεόδωρος καί ὁ π. Νικόλαος εἶναι ἀνθρωπίνως εὔκολα θύματα
τῶν ἐπισκοπικῶν διώξεων, καί κατέστη οὕτω δυνατή ἡ
συκοφάντηση τῶν δύο Κληρικῶν, ὑπό τῶν «μητροπολιτικῶν»
αὐλικῶν, ἐπί «σκανδαλισμῷ», «φατρίᾳ» καί μέ ἄλλους
χαρακτηρισμούς προσβλητικούς τῆς νοημοσύνης τόσο τῶν
ἀναγνωστῶν, ὅσο καί τοῦ συντάκτου τοῦ κατηγορητηρίου[72].
Μήπως οἱ θεολογικῶς καί ἀντι-αιρετικῶς (ἀντι-μασονικῶς) μύωπες
καί ἀνίκανοι ἁρμόδιοι ὑψηλοί Κληρικοί τῆς Ἱ. Μητροπόλεως
Θεσσαλονίκης, ἀδυνατοῦν νά ἐντοπίσουν τούς ἀληθεῖς κινδύνους
καί ἐφευρίσκουν πλασματικούς; Διότι κατ’ αὐτούς ἕκαστος ἀπό τούς
δύο διωκομένους πατέρες, Νικόλαο Μανώλη καί Θεόδωρο
Ζήση «ἀποπειρᾶται νά σχίσῃ καί νά διαιρέσῃ τήν Ἐκκλησίαν τοῦ
Χριστοῦ, προκαλῶν παρασυναγωγήν, ἐφ’ ὅσον ἀκολουθεῖται ἀπό
ὀπαδούς καί θεωρεῖται ἀπό πολλούς ὅπως […] ὁ π. Φώτιος
Βεζύνιας, ὁ π. Πέτρος Χίρς […] ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδόξου
Πίστεως»[73].
Ἀντιθέτως, ἡ Μασονία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ «φατρία» (δηλ.

«ἀδελφότητα») μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξεως, τῆς ὁποίας ἡ
πλήρως ἀντι-δημοκρατική λειτουργία[74] καί ἀντι-εκκλησιαστική
δράση[75] τεκμηριώνονται ἱστορικῶς, ἡ ὁποία συνιστᾷ τόν μέγιστο
ἐσωτερικό καί ἐξωτερικό ἐχθρό τῆς Ἐκκλησίας[76], «ἁλωνίζει» στή
Θεσσαλονίκη …
72
Θά ἔπρεπε νά ἐντρεπόμαστε, ἀλήθεια· ἀλλά τό ἐπίγειο θέατρο εἶναι,
δόξα τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι, σύντομο καί τό τέλος τῆς «παραστάσεως»
ἐγγύς γιά ὅλους μας, ἀργά ἤ γρήγορα !
Εὐτυχές, ὅτι δέν ζῇ νά ἴδει τέτοια κατάντια ὁ κυρός Παντελεήμων

Β΄! Ὁ μακαριστός (Ἐπίσκοπος ἐκεῖνος, μέ ὀρθόδοξη καί ὄχι
αἱρετική κατανόηση τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς θέσεώς του) εἶχε
ἀρνηθεῖ στόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ.Βαρθολομαῖο τήν
διοργάνωση διαθρησκειακοῦ Συνεδρίου στή Θεσσαλονίκη ὑπό τήν
αἰγίδα τοῦ Θρόνου, τῆς Ἑλληνικῆς Προεδρίας τῆς Εὐρωπαϊκῆς
Ἑνώσεως καί τοῦ Ὑπουργείου Πολιτισμοῦ. Ὁ ἴδιος εἶχε ἀποτρέψει
καί τήν ἔκδοση πονηρῶς τιτλοφορουμένου ἀρχαιολατρικοῦ
συγράμματος τοῦ κ. Κυριάκου Βελόπουλου[77]. Ἡ διάδοχη
κατάσταση ἀποδεικνύεται ἀπό τά γεγονότα καί πάλιν καί πολλάκις
ἀνάξια τῆς Νύμφης τοῦ Θερμαϊκοῦ.
5. Σύνοψη καί ἐρωτήματα
1. Ἡ Μασονία ἀποτελεῖ γιά τήν Ἐκκλησία μυστική θρησκεία,

ἀσυμβίβαστη μέ – καί ἄκρως ἐχθρική πρός – τήν Ὀρθόδοξο Πίστη
τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας· ἡ καταδίκη τῆς Μασονίας ἀπό τήν «Ἁγία καί
Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχε προγραμματισθεῖ θεσμικῶς
ἤδη ἀπό τό 1930 (ἀλλά τήν ἀπεσόβησε ὁ Μασόνος Οἰκουμενικός
Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α΄…). Σύγχρονες μεγάλες μορφές τῆς
Ἐκκλησίας θεωροῦν τήν Μασονία ὡς κολοσσιαῖο, ἐσωτερικό τῆς
Ἐκκλησίας, ἐχθρό.
2. Ἡ Μασονία ἐπεδίωξε ἀνέκαθεν τήν ἔλευση τῆς ἐποχῆς κατά τήν

ὁποία ἡ δράση καί ἡ διδασκαλία της θά εἶναι δημόσιες καί
ἐπιφανεῖς.
3. Ἡ φιλανθρωπική δράση τῆς Μασονίας, ἡ κοινωνική δικτύωσή της

μέσῳ τῆς δράσεως αὐτῆς καί ἡ «ἀνακωχή» της με τήν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία, ἐπίσης μαρτυρεῖται ὡς μέρος τῶν μασονικῶν
73
σχεδιασμῶν. Τέτοια «ἀνακωχή» καί κοινή «Χριστοῦ πρός Βελίαλ»
(πρβλ. Β΄ Κορ. 6, 15) φιλανθρωπική δράση εἶναι ἀδιανόητη γιά
τούς θεοπνεύστους ἱερούς Κανόνες καί τήν πατερική σκέψη.
4. Ἡ «Φιλόπτωχος Ἀδελφότης Ἀνδρῶν Θεσσαλονίκης» (ΦΑΑΘ),

ἀριθμοῦσα 150 ἔτη ζωῆς, ἔχει στελεχωθεῖ, τοὐλάχιστον τά τελευταῖα
ἔτη, στό ἀνώτατο ἐπίπεδο, στήν Προεδρία καί τό Διοικητικό
Συμβούλιό της, ἀπό ἐπιφανεῖς Θεσσαλονικεῖς Μασόνους, ἡ τοιαύτη
ἰδιότητα τῶν ὁποίων προκύπτει ἀπό ἐπίσημα, ἐπαρκῆ καί
δημοσιευμένα τεκτονικά ντοκουμέντα.
5. Ἡ ΦΑΑΘ στό ἴδιο διάστημα ἔχει δεχθεῖ ἐνίσχυση, μεταξύ ἄλλων

φορέων, καί ἀπό ἀρκετές Τεκτονικές Στοές, ἐνῷ ἡ ἀντίρροπη
ἐκκλησιαστική συνδρομή πρός τήν ΦΑΑΘ εἶναι συγκριτικῶς σχεδόν
μηδαμινή.
6. Τά μασονικά στελέχη τοῦ Δ.Σ. τῆς ΦΑΑΘ ἀποτελοῦν πολυ-

τετιμημένους παρασημοφόρους συνεργάτες τοῦ Πατριαρχείου
Ἀλεξανδρείας, Πατριαρχείου ἀπροκαλύπτως φιλο-μασονικοῦ τά
τελευταῖα ἔτη, τό ὁποῖο ἔχει κοσμήσει τούς ἐν λόγῳ Τέκτονες
πολυειδῶς μέ τιμητικούς τίτλους «ὀφφικιάλων».
7. Ἡ ΦΑΑΘ ὑπό τήν ἡγεσία τῶν Θεσσαλονικέων αὐτῶν Τεκτόνων

ἔχει πολυτρόπως συνεργασθεῖ μέ τήν Ἱερά Μητρόπολη
Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί μέ ἄλλες Ἱ. Μητροπόλεις τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Ἑλλάδος, μέ δύο πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα (ΚΠόλεως καί
Ἀλεξανδρείας) καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα ἤ χριστιανικούς
συλλόγους. Τούς χριστιανικούς αὐτούς θεσμούς ἡ ΦΑΑΘ ἔχει
συνδράμει κατά τό ἴδιο διάστημα μέ εὐμεγέθη χρηματικά ποσά,
ὑπερβαίνοντα τό ἥμισυ ἑκατομμύριο εὐρώ, καί μέ ὑψηλότατη
ἐνίσχυση εἰς εἶδος.
8. Ἡ ΦΑΑΘ ἔχει ἐπίσης διοργανώσει σέ συνεργασία μέ τήν Ἱερά

Μητρόπολη καί τήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης συνέδρια,
74
ἀλλά καί τήν διανομή τῶν ἐντύπων πρακτικῶν τους, ὅπου
προβάλλονται μέν γνωστές μασονικές προσωπικότητες (δηλ. ὁ
Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄ καί ὁ καθηγητής Νικόλαος Λούβαρις),
ἀποκρύπτεται δέ καί μένει ἀπυρόβλητη ἡ ἀδιαμφισβήτητη μασονική
ἰδιότητά τους. Ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ Γ΄ ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχή τοῦ
μασονοκινήτου φαναριωτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ἐνῷ
ὁ Νικόλαος Λούβαρις ὑπῆρξε ἐκδότης ἔργων τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ
ἑωσφορισμοῦ τοῦ Ἐδουάρδου Συρέ καί εἰσαγωγεύς
διαθρησκειακῶν, θρησκειο-ψυχολογικῶν κ.ἄ. ὀθνείων τάσεων καί
προσμείξεων στήν Ὀρθόδοξο Θεολογία στό β΄ ἥμισυ τοῦ
περασμένου αἰῶνος.
9. Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, στό περιβάλλον τῆς ὁποίας

ἑδρεύει καί κυρίως δραστηριοποιεῖται ἡ ἐπ’ ἐσχάτων μασονο-
κρατουμένη ΦΑΑΘ, ἔχει παταγωδῶς ἀποτύχει (στήν καλύτερη τῶν
περιπτώσεων) νά ἐπισημάνει καί ἀπομονώσει τήν δράση τῶν
ὑψηλῶν Μασόνων σέ ἕνα τέτοιο περίβλεπτο φιλανθρωπικό θεσμό
τῆς Θεσσαλονίκης· αὐτό συνέβη, μολονότι τοὐλάχιστον ὁ πολλάκις
τετιμημένος ἀπό τήν ΦΑΑΘ συνεργάτης της, ὁ ἐπιστήμων καί
συγγραφεύς, καθηγητής κ. Σπυρίδων Καμαλάκης εἶναι πασίγνωστος
Αἰγυπτιώτης ὁμογενής καί Μασόνος τοῦ ἀνωτάτου ἐν Ἑλλάδι
μασονικοῦ θεσμοῦ, δηλονότι τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ
33ου Βαθμοῦ. Ἡ διαπιστωμένη, λοιπόν, πνευματική ἀνικανότητα,
θεολογική ἀνεπάρκεια καί ἀντιαιρετική μυωπία τῶν ὑπηρεσιῶν τῆς
Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης ἔναντι τῆς ἀντιχρίστου Μασονίας,
στοιχεῖα πού ἀντιστοιχοῦν στό θεολογικό στίγμα τοῦ
«κολυμπαριστοῦ» Μητροπολίτου της, θά πρέπει νά «σημάνει
καμπάνες» στό ἐγγύς καί μακράν ἐκκλησιαστικό περιβάλλον.
10. Παλαιό, ἀπό εἴκοσι δύο ἐτῶν, ἐπίσημο μασονικό δημοσίευμα

ἰσχυρίζεται ὅτι καί ἄλλος ἐπιφανής Μασόνος, ὁ Ἀλεξανδρουπολίτης
κ. Φώτιος Σταυρίδης, εὐεργέτης τῆς Ἱ.Μ. Ἀλεξανδρουπόλεως,
ἀνέπτυξε «στενή φιλία» μέ τόν τότε Μητροπολίτη
75
Ἀλεξανδρουπόλεως καί νῦν Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμο Ρούσσα, μέ
ἀπαρχή τήν φιλανθρωπική «σταυρίδειο» δράση του.
11. Ἡ παραπάνω κληρική ἀνικανότητα καί ἀνεπάρκεια ἔχει,

ἀθελήτως θέλουμε νά πιστεύουμε, δώσει ἔδαφος στήν ἑωσφορική
καί Χριστομάχο Μασονία, νά βρεῖ χῶρο στρατολογήσεως μελῶν
στή φιλανθρωπική κίνηση στή Θεσσαλονίκη καί ἔχει – ἔστω καί
ἀνεπιγνώστως – δώσει τά εὔσημα «φιλο-εκκλησιαστικῆς» δράσεως
σέ ἐπιφανέστατα στελέχη τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὥστε νά ἀγρεύουν
εὐκολότερα Χριστιανούς (ὅπερ ἔχουν ὡς καθῆκον), οἱ ὁποῖοι θά
εἶχαν ἀλλιῶς πνευματικές ἀναστολές νά ἐνταχθοῦν στή «Βασιλική
Τέχνη» τῆς Μασονίας (ὑπενθυμίζω, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς
Χριστός δέν εἶναι γιά τούς Μασόνους «ὁ ὤν ἐπί πάντων Θεός»
[Ρωμ. 9, 5] οὔτε ἵσος πρός τόν Πατέρα [Ἰω. 5, 18 καί 10, 15.30]). Ὁ
ἴδιος ὁ Τέκτων πρώην Πρόεδρος τῆς ΦΑΑΘ διακηρύσσει, ὅτι
σκοπός τοῦ Τεκτονισμοῦ πρέπει νά εἶναι «ἡ μεταφύτευση σέ ὅλα τά
ἐδάφη τῆς κοινωνίας πού ζοῦμε»…
12. Ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία φιλοτιμεῖται νά

ἐπανδρώνει ἀπό τήν πεπροικισμένη χορεία τῶν
«Συμπρωτευουσιάνων» Κληρικῶν της τά ὑψηλά πόστα καί ἄλλων
Ἱερῶν Μητροπόλεων, καλεῖται νά ἀπαντήσει περί τοῦ τί προτίθεται
νά κάνει ἐπί τέλους γιά τήν μασονική αὐτή κοινωνική ἐπέκταση καί
δικτύωση στή Θεσσαλονίκη, ἐν διδασκαλίᾳ καί ἐν τῇ πράξει.
Ἐξαντλεῖται ὁ «πνευματικός ἀνδρισμός» (Α΄ Κορ. 16, 13) τῶν
ἰσχυρῶν Κληρικῶν της μόνον στούς ὑφισταμένους τους, ἤ κατά τήν
ἐντολή τοῦ Χριστοῦ (Ματθ. 10, 18) ἀπευθύνεται καί στούς ἰσχυρούς
τῆς γῆς, «καί ἐπί ἡγεμόνας δέ καί βασιλεῖς εἰς μαρτύριον αὐτοῖς»;
Ἰδού ἡ ἀπορία …
13. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο ἐπευλόγησε «τό

μνημόνιο συνεργασίας» τῆς ἰδικῆς του Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Βλατάδων
καί τοῦ ἐκεῖσε Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν μέ
τήν ΦΑΑΘ, τί προτίθεται νά κάνει; Θά ἀφεθῇ στή συνήθη καί
76
ὑποτιμητικῶς στοχεύουσα – ὅπως πάντοτε – στούς ἀφελεστάτους,
μή καταδικαστική τῆς Μασονίας, διαβεβαίωση τοῦ κ.κ.
Βαρθολομαίου, ὅτι ὁ ἴδιος «δέν εἶναι Μασόνος» (ἄρνηση πού εἶναι
ὑποχρεωμένοι νά κάνουν οἱ συνεπεῖς Μασόνοι)[78]; Ἤ θά
ἐξουδετερώσει τήν μασονική δικτύωση στούς θεσμούς τοῦ Θρόνου
του; Τό Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, πού «τά ἔχει κάνει πλακάκια»
μέ τήν Μασονία καί παρασημοφορεῖ τά τέκνα «τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας»;
Ἡ Ἱ. Μητρόπολη Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως καί οἱ ἄλλες
Μητροπόλεις πού ἐνισχύθηκαν ἀπό τήν ΦΑΑΘ ἤ συνεργάστηκαν μέ
αὐτήν, θά ἀντισταθμίσουν τό κακό πού διέπραξαν (ἐν ἀδιαφορίᾳ ἤ
ἐν ἀγνοίᾳ τους …) μέ κάποια δημόσια κατά τῆς Μασονίας
τοποθέτηση;
Ἤ θά διωχθεῖ μήπως καί ὁ Μοναχός Σεραφείμ, ἐπειδή λέγει τά

αὐτονόητα ;
14. Ἐν τέλει, θά ἀποδεχθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί

Θεσσαλονικεῖς τήν ἰδέα ὅτι ἡ ΦΑΑΘ, μέ δεδομένη τήν κατά σειρά
πρωτοκαθεδρία Μασόνων σέ αὐτήν ἤδη ἐδῶ καί δώδεκα
(τοὐλάχιστον) ἔτη, ἔχει καταστῇ χῶρος ἰδεολογικῶς ἀνεκτικός ἤ καί
οἰκεῖος πρός τήν Μασονία, ἕνας ἀκόμη «προθάλαμός» της, ὅπως ὁ
Ἐρυθρός Σταυρός, βεβαίως οἱ Πρόσκοποι, ἡ ΧΑΝΘ, τό Ρόταρυ, οἱ
Λάιονς, ἡ Ἑλληνική Ἀντικαρκινική Ἑταιρεία καί ἡ AHEPA;
Ζητητέον.
Ἐμεῖς κάναμε τό καθῆκον μας κατά τήν κάποια ἐξειδίκευσή μας. Ἡ

ἐπίσημος, «ποιμαίνουσα κενούς Ναούς Ἐκκλησία», ὑπερπηδώντας
τά κονκλάβια τῶν ἰσχυρῶν ἄς κάνει τό δικό της. Ἀναμένουμε νά
ἐκπλαγοῦμε χαρμοσύνως! Ὄψεσθε καί κρινεῖτε, ἀγαπητοί
ἀναγνῶσται …
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube

πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
77
* Σημ.: Ὅλες οἱ ἐκδόσεις ἐτησίων ἤ πολυετῶν ἀπολογισμῶν τῆς
ΦΑΑΘ πού χρησιμοποιοῦνται στό ἄρθρο αὐτό εἶναι ἀνηρτημένες
(κατά τόν ἀπαρτισμό τοῦ ἄρθρου τούτου, μῆνα Δεκέμβριο τοῦ σ.ἔ.
2020) σέ ψηφιακή μορφή στήν ἱστοσελίδα της «Ἀδελφότητος»
(https://www.faath.org.gr/category/δραστηριοτητεσ/εκδόσεις-φ-α-α-
θ/απολογισμοί-δραστηριοτήτων-εκδόσεις/). Προσέξτε, παρακαλῶ,
ὅτι ἡ ΦΑΑΘ, πρᾶγμα πάντῃ ἀσύνηθες σέ ποικίλες ἄλλες
«ἀδελφότητες», ἀλλά πολύ χαρακτηριστικό γιά τήν Μασονία (ὅπου
«ἀδελφικοί δεσμοί», «ἀδελφική ἀγάπη», «ἀδελφική σύμπνοια»)
χρησιμοποίησε τοὐλάχιστον ἐπί προεδρίας κ. Θ. Δαρδαβέση τό
ἐπίθετο «ἀδελφικός» γιά νά χαρακτηρίσει τά ἔτη λειτουργίας της
(«ἀπολογισμός […] ἀδελφικῶν ἐτῶν»).
[1]. Γιά τήν φοβερή ρήση τοῦ ἁγίου Νικολάου Ἐπισκόπου Ἀχρίδος

βλ. παρακάτω, ὑποσημ. 76. Ἀκόμη, Ὁ Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος
(Ὁ οὐρανοδρόμος ὁδοιπόρος, 1884-1980), τόμ. Β΄, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος
Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 363.495.532: «Σήμερον
περισσότερον ἀπό πᾶσαν ἄλλην ἐποχήν κινδυνεύει ἡ Ἐκκλησία καί ἡ
ὀρθόδοξος πίστις ἀπό τούς ἀσεβεῖς καί ἀπίστους, μασώνους καί
κομμουνιστάς, ἀπό τούς ψευδοπροφήτας καί ψευδοχρίστους
χιλιαστάς, πνευματιστάς, ἀπό λυκοποιμένας καί δολίους ἐργάτας τοῦ
σκότους καί τῆς πλάνης, τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης […] Δυστυχῶς
τάς ἀρχάς καί ἐξουσίας τοῦ κράτους καί τῆς Ἐκκλησίας τάς διευθύνει
ὁ Ἄρχων τοῦ σκότους καί ἡ μασσωνία … Οἴμοι! Οἴμοι! Ποῦ
καταντήσαμε! Οἱ δέ ἄρχοντες εἶναι, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ὄργανα τοῦ
πονηροῦ […] Μερικοί πάλιν ἀπό τούς χριστιανούς δέν
εὐχαριστοῦνται νά ὀνομάζωνται χριστιανοί καί ὀνομάζονται
μασῶνοι. Δέν εὐχαριστοῦνται νά εἶναι ἐγγεγραμμένοι εἰς τό βιβλίον
τῆς ζωῆς, ἀλλά εἰς τό τῆς μασωνίας. Δέν ἀρκοῦνται νά ἔχουν Πατέρα
καί Διδάσκαλον τόν Χριστόν καί τήν διδασκαλίαν τοῦ Εὐαγγελίου, τῆς
ὁποίας ἀνωτέρα, ὑψηλοτέρα καί ὠφελιμωτέρα δέν ὑπάρχει, καί
θέλουν νά ἔχουν πατέρα καί διδάσκαλον τόν ἀρχιτέκτονα, ὁ ὁποῖος
78
βεβαίως δέν εἶναι ἄλλος παρά ὁ Ἄρχων τοῦ σκότους, ὁ πλανῶν
αὐτούς» (περαιτέρω θέσεις βλ. καί αὐτόθι, σελ. 358). Ἱερομ. Γέρων
ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχ. «Ἡ
Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι 2018 (9η), σελ. 250ἑ.: «Μιά
φορά ἦλθε σέ μένα μία καλή κοπέλα, μορφωμένη, ἀπό καλό σπίτι καί
Χριστιανή, πήγαινε μάλιστα καί σέ χριστιανική ὀργάνωση. Μοῦ εἶπε
ὅτι τῆς προξενεύουν ἕναν καλό κύριο, σοβαρό, πλούσιο, μορφωμένο,
μόνο πού ἦταν Μασόνος. Μέ ρώτησε τί νά κάνει. Τῆς εἶπα νά μήν τόν
πάρει, ἀφοῦ ἦταν Μασόνος. Ἄρχισε νά μοῦ λέει, ὅτι εἶναι πολύ καλός
χαρακτήρας καί γι’ αὐτό θά μπορέσει νά τόν προσελκύσει στό Χριστό.
Τῆς εἶπα ὅτι δέν θά μπορέσει νά πετύχει τίποτε […] Ὄχι, αὐτό τον
πόλεμο τόν κάνουν οἱ ἄλλοι. Οἱ Μασόνοι κάνουν κρυφό πόλεμο, γι’
αὐτό εἶναι ἐπικίνδυνοι. Δέν σοῦ λένε μή κάνεις τό σταυρό σου, μή πᾶς
στήν Ἐκκλησία, στήν ἐξομολόγηση. Σοῦ λένε πήγαινε, ἀλλά ἔλα καί σέ
μᾶς. Σέ ἐπηρεάζουν σιγά-σιγά, ἔτσι πού νά μήν καταλάβεις ὅτι, ἀπό
κάποια στιγμή καί μετά, ἔπαψες στήν πραγματικότητα νά εἶσαι
Χριστιανός καί ἔγινες Μασόνος». Τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἡ ρήση στό
Πρωτοπρ. ΔΙΟΝ. ΤΑΤΣΗΣ, «Τά τρία πλοκάμια τοῦ
Διαβόλου», Ὀρθόδοξος Τύπος 1924 (27 Ἀπρ 2012) 1: «Ὁ διάβολος
ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλον τόν κόσμον. Τούς πλουσίους
νά τούς πιάσει μέ τή Μασωνία, τούς φτωχούς μέ τόν Κομμουνισμό
καί αὐτούς πού θρησκεύουν μέ τόν Οἰκουμενισμό». Ἐπίσης,
Πρωτοπρ. Ιω. Ρωμανιδης, Πρόλογος (8-3-1977), στό Β.
Λαμπροπουλος, Στα άδυτα της Ελληνικής Μασονίας, εκδ. Γιάννης
Β. Βασδέκης, Αθήνα 1988(4η), σελ.11: «Φαίνεται σαφώς ότι ο
“τάσσων εαυτόν” στην παράταξι της Μασονίας δεν μπορεί παρά να
έχη ως σκοπόν την διάβρωσι και διάλυσι της ρωμηοσύνης και της
Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό θεωρώ καθήκον κάθε ερευνητού και ρωμηού
να μελετήση επισταμένως το παρόν βιβλίο και να συμμετάσχη
ενεργώς στην διευκρίνισι της σημασίας της απόκρυφης οργανώσεως
των τεκτόνων, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της
ρωμηοσύνης».
79
Ὡστόσο κάποιοι ἐπισημότατοι δῆθεν «Ρωμανιδικοί» (δέν εἶναι καί
ὀλίγοι), παραμένουν ἀείποτε ἄλαλοι κατά τῆς Μασονίας …
[2]. «Eugen Heinrich
Schmitt» https://de.wikipedia.org/wiki/Eugen_Heinrich_Schmitt
[3]. Ε. Η. Schmitt, Die Gnosis; Grundlagen der Weltanschauung

einer edleren Kultur, II.Band, verlegt bei Eugen Diederichs, Jena
1907, s. 367f. «Es sind also diese Gesellschaften näher betrachtet
nur verschiedene Masken, hinter welchen sich die Propaganda der
Erkennenden vor der Intoleranz der Welt und der Verfolgung von
Kirche und Staat verbirgt. Allerdings naht die Zeit heran, wo es gilt,
aus dem Halbdunkel der Geheimgesellschaften hervorzutreten und
das Licht leuchten zu lassen vor der Welt und was man bisher im
Verborgenen geflüstert, auf der Strasse und auf den Dächern zu
verkünden. Doch lässt es sich begreifen, dass ein solches
Hervortreten erst dann zur Tatsache werden wird, wenn im positiv
wissenschaftlichen Entfalten der Erkenntnis auch für die
Eingeweihten in der Tat alle Bilderschleier gefallen sein werden.
Dies vorzubereiten ist unsere Aufgabe. Wie weit die künstlerischen
Formen der “Königlichen Kunst” dazu dienen werden, in der
kommenden Weltperiode einer Religion der Erkenntnis die
entsprechende bildlich ästhetische Darstellung dieser schleierlosen
Erkenntnis zu vertreten, mag als Problem der künstlerischen
Entfaltung des neuen Weltalters gelten, wo vieles, was heute als
blosse Spielerei erscheinen mag, in seinem tieferen Sinn von allen
Menschen erfasst werden wird».
[4]. Ἐκ τοῦ Τεκτονικοῦ Δελτίου, ἐμμέσως (ἄνευ λοιπῶν στοιχείων)

ἀπό τό Κ. Τσαρουχας, Η Μασονία στην Ελλάδα, εκδ. Πεδίο, Αθήνα
2012, σ. 87.
[5]. Μ. Μιχαηλ, Ἡ συνωμοσία στήν Κύπρο. Σιωνισμός –

Μασονισμός, προλογίζει Ν. Ψαρουδάκης, ἐκδ. Ἀφοί Δημητριάδη,
80
Cyprus 1993, σελ. 217-221. Τήν ἔκθεση τῆς μασονικῆς Ἐπιτροπῆς
ἀναδημοσιεύει ὁ Μ. Μιχαήλ ἀπό τό Πυθαγόρας 4, σελ. 147-149
(ἄνευ λοιπῶν στοιχείων). Περί θυγατρικῶν ὀργανισμῶν,
κατονομαζομένων, πού ἐργαλειοποιεῖ ἡ Μασονία γιά τήν δράση της
βλ. καί κατωτέρω, ὑποσημ. 45.
[6]. Y. Marsaudon, L’ Œcuménisme vu par un Franc-Maçon de

tradition, ἐκδ. Jean Vitiano, Paris 1964, σελ. 72ἑ.86: «La pensée
Théologique Grecque n’ offre d’ ailleurs pas un aspect absolument
monolithique. Depuis une vingtaine d’ années, le mouvement ZOI
(La Vie) vise à des réformes qui ne seront certainement pas
incompatibles avec le mouvement œcuménique [… ] Enfin, il est un
point sur lequel nous désirons revenir, car il pourrait intéresser nos
amis Francs-Maçons. C’est un trait bien caractéristique de l’
orthodoxie: son Cosmisme». Ὁ «κοσμισμός» (πού ἱστορικῶς
ἐμφανίζεται ὡς «ρωσσικός κοσμισμός» στά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος)
ἑρμηνεύεται ὡς ἡ σύνθεση προόδου καί προγονολατρείας, ὡς
«ἐπιστημονικός χριστιανισμός», μέ ἠθικό καί τεχνολογικό ἔργο ἐπί
τῆς φύσεως. Συνελόντι εἰπεῖν: « Η σωτηρία δεν αποτελεί πλέον ένα
θαύμα που προσδοκούμε από τον Θεό, αλλά το έργο της
ανθρωπότητας, η οποία αναλαμβάνει την κοσμική, διαπλανητική
ευθύνη της, ξεδιπλώνοντας τη δραστηριότητά της πέρα από τη γήινη
σφαίρα» (Juliette Faure, «Κοσμισμός, μια παλιά ρωσική ιδέα για
τον 21ο αιώνα» (28 Ἀπρ 2019), μτφρ. Ελίνα Βέτση, https://monde-
diplomatique.gr/κοσμισμός-μια-παλιά-ρωσική-ιδέα-για-το/. Εἶναι
προφανές, ὅτι τέτοια οὑμανιστική (ἀνθρωποκεντρική) θεώρηση τῆς
σωτηρίας εἶναι σέ πλήρη ἐναρμόνιση μέ τίς μασονικές, θεοσοφικές
καί ἀργότερα τίς νεο-εποχικές (κληρονομημένες ἀπό τήν Μασονία)
διδασκαλίες περί αὐτο-εξελίξεως καί αὐτο-θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.
[7]. Δρ. Ησαϊας Κωνσταντινιδης, «Η Επανίδρυση των Ναϊτών

στην Ελλάδα!» (08 Μαρτίου
2017), https://www.elora.gr/portal/oroi-xrisis/11-diafimiseis/33-i-
epanidrysi-ton-naiton-stin-ellada
81
[8]. Ἡ δική μας βιβλιοθήκη δεικνύει συνεχῆ συνέδρια τοὐλάχιστον
ἀπό τό 1981 (περί τοῦ Ἁγίου Συμεών Θεσσαλονίκης) μέχρι τό 2002
(περί τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ).
[9]. Ἐνδεικτική καί πολύτιμη συναγωγή συγχρόνων παρεκκλίσεων

στή σύγχρονη ἀκαδημαϊκή θεολογία τῶν Ἀθηνῶν (τῶν καθηγητῶν
κ.κ. Παπαπέτρου, Μπέγζου, Πατρώνου, Ἀγουρίδη, Δεληκωνσταντῆ,
Γιαννοπούλου, Σκουτέρη κ.ἄ.) βλ. σέ σειρά (13) ἄρθρων στόν
«Ὀρθόδοξο Τύπο», τίς ὁποῖες ἐνετόπισε ὁ Β. Βελεντζας,
«Κακοδοξίαι, ἀσέβειαι καί τάσεις καθηγητῶν Ὀρθοδόξου
Θεολογίας», Ὀρθόδοξος Τύπος 1655 (8 Σεπ 2006) – 1667 (1 Δεκ
2006). Εἴθε καί ἄλλοι στερεωμένοι στήν Ὀρθοδοξία καί γενναῖοι
στό φρόνημα σύγχρονοι θεολόγοι νά ἔχουν τόν χρόνο καί τήν
θέληση νά ὑπενθυμίσουν σέ ἀσυδότους καθηγητές τῶν Θεολογικῶν
Σχολῶν, ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά θεολογοῦν ἐρήμην τοῦ διαχρονικοῦ
καί παγκοσμίου (οἰκουμενικοῦ) φρονήματος τῶν Ἁγίων.
[10]. Βλ. λ.χ. Ἀρχιμ. Ιω. Τασσιας (Πρωτοσύγκελλος Ἱ.Μ.

Θεσσαλονίκης), «Οἱ πρωτοβουλίες τοῦ Παναγιωτάτου
Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Παντελεήμονος τοῦ Β΄ γιά τή
διατήρηση τοῦ λατρευτικοῦ χαρακτῆρος τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγ. Γεωργίου
(Ροτόντα)» ἐν Ἅγιος Γεώργιος-Ροτόντα: Λατρευτικός ἤ Μνημειακός
Χῶρος; Πρακτικά Ἐπιστημονικῆς Ἡμερίδος, ὀργ. Τμῆμα
Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ,
Θεσσαλονίκη 1999, σσ. 201-209.
[11]. Στίς 14 Φεβρουαρίου (ἡμέρα Παρασκευή) τοῦ 1992 Βλ.

ἀπόσπασμα Revision Radical «14/02/1992 Παμμακεδονικό
συλλαλητήριο» (4 Δεκ 2014) https://www.youtube.com/watch?
v=j_lXgYcauBY.
[12]. Σέ στενό κύκλο Ἱερέων καί κατά τή διάρκεια τῆς Πανηγύρεως

(17 Ἰανουαρίου) τοῦ Ἱ. Μετοχιακοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου, ὁ
μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Β΄
82
ἐπαίνεσε τήν ἀντι-μασονική διδασκαλία τοῦ π. Θεοδώρου καί
ἐλαφρῶς ἐπέπληξε Ἱερέα πλησιοχώρου Ἐνορίας, ὁ ὁποῖος
διαμαρτυρήθηκε, διότι ἡ (μετά ἀπό δεκαετίες) λειτουργία τοῦ
Μετοχίου τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου εἶχε ἐπιφέρει μείωση τοῦ
ἐκκλησιάσματος στή γειτνιάζουσα Ἐνορία του.
[13]. Πρός τιμήν τοῦ Θεσσαλονικέως Τέκτονος ἰατροῦ Δημητρίου

Μαργαρίτη, συνεργάτου τοῦ (ἐπίσης μασονικῆς προελεύσεως)
κομιτάτου τῶν Νεοτούρκων, μέλους τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ ἰταλικῆς
Στοᾶς «Macedonia Risorta» (ἱδρ. 1901), ἱδρυτοῦ δέ καί πρώτου
Σεβασμίου (ἰθύνοντος) τῆς Στοᾶς «Φίλιππος» ἀριθμ. 38 (ἱδρ. 24
Αὐγούστου 1907), ὀνομάσθηκε λοιπόν ὄχι μόνον μία ἐκ τῶν Στοῶν
τῆς Θεσσαλονίκης (ἡ ἀριθμ. 103 «ἐν Ἀνατολῇ Θεσσαλονίκης» Στοά
«Δημήτριος Μαργαρίτης», ἱδρυθεῖσα τό 1934), ἀλλά τελικῶς καί
αὐτή ἡ … ἰδία ὁδός ἐπί τῆς ὁποίας κεῖται ἡ Στοά «Φίλιππος» !
Οὐδέν σχόλιον … Ὀλίγα περί τῆς δράσεως τοῦ Δ. Μαργαρίτη βλ.
στό Θ. Ξενος, «Ο προ των Βαλκανικών Πολέμων Συμβολικός
Τεκτονισμός στην Μακεδονία», ἐν Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 106
(2016) 198-242.
[14]. Περί τοῦ Νικολάου Λούβαρι (1887-1961) βλ. Μιχ.

Φυσεντζιδης, Επιφανείς και διάσημοι Έλληνες Ελευθεροτέκτονες
1800-1970, τόμ. Α΄, εκδ. «Βογιατζή», Αθήνα 2008, σ. 87.Ὅπως ἔχω
καί ἄλλοτε γράψει, εἶναι ἐνδεικτική ἡ ἐπαινετική ἀποτίμηση τοῦ
ἑωσφοριστοῦ-ἀποκρυφιστοῦ Ἐδουάρδου Συρέ ἀπό τόν Λούβαρι
(βλ. κάτωθι, ὑποσημ. 52).
[15]. Τό ὁποῖο διητηρεῖ καί τό ἠλεκτρονικό κατάστημα (e-shop) μέ

τό ὄνομα «Τεκτονισμός», ὅπως φαίνεται καθαρῶς
ἐδῶ: http://www.tektonismos.gr/topic.php?Article_ID=10023
[16]. Ἀπό τό πλῆθος τῶν σχετικῶν μασονικῶν διακηρύξεων,

παραθέτω μόνον ἐκείνη τοῦ δρ. Νικολάου Λάου, Ἕλληνος διεθνοῦς
προϊσταμένου (Master General, XIIIο, Supremus Rex Illuminatorum)
83
τῆς Societas Masonica Illuminatorum: «Ωστόσο, ήδη κατά τόν 20ό
αιώνα, έλαβαν χώρα σημαντικά γεγονότα που προκαλούν αίσθημα
ελπίδας στους Ιλλουμινάτι. Η τεχνολογική πρόοδος στις
τηλεπικοινωνίες και στις μεταφορές προωθεί την εγγύτητα και την
αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία των ανθρώπων. Η
παγκοσμιοποίηση αυξάνει την επίγνωση της ανάγκης για άσκηση
πολιτικής με όρους πανανθρώπινους κι όχι εθνικούς. Θρησκευτικοί
ηγέτες αντιλαμβάνονται την ανάγκη παγκόσμιας συνεννόησης με
σκοπό την ανάδειξη της θρησκείας σε μέσο καλλιέργειας των
ανθρωπίνων συνειδήσεων, κι όχι σε αιτία πνευματικού
εκβαρβαρισμού και βίας». Ἐν συνεχείᾳ, ὁ κ. Λάος προσδιορίζει ὡς
κορυφαῖες στιγμές τῆς νεώτερης ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τήν Β΄
Βατικανή Σύνοδο (1962-1965) καί τό «προσκύνημα τῆς εἰρήνης»
τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ στήν Ἀσσίζη τό 2002, λόγῳ τοῦ
θεολογικοῦ «ἀνοίγματος» τοῦ Παπισμοῦ πρός τίς ἄλλες θρησκεῖες,
σέ ἀμφότερα τά γεγονότα, μέ σκοπό τήν ἀλληλο-κατανόηση καί
ἐκτίμηση, τήν εἰρήνη καί συνεργασία τῶν θρησκευμάτων (Ν.
Λαος, Μύηση· Τα Μυστήρια και οι διδασκαλίες των Ιλλουμινάτι και
των Τεκτόνων, εκδ. Ν. & Σ. Μπατσιούλας, Αθήνα 2008, σελ. 24ἑ.).
[17]. Ὁ καθηγητής Παραδέλλης ἀναφέρεται ὡς Τέκτων, μέλος τοῦ

Συμβουλίου τῆς συμβολικῆς Στοᾶς «Δημ. Μαργαρίτης ἀριθμ. 103 ἐν
Ἀνατολῇ Θεσσαλονίκης» ὑπό τόν βαθμό τοῦ ἀξιωματικοῦ Ρήτορος
περί τό ἔτος 1977. Βλ. Κ. Τσαρουχας, Η Μασονία στην Ελλάδα,
ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 577. Περί τοῦ καθηγητοῦ αὐτοῦ γενικῶς (γεννηθέντος
στό Ἡράκλειο Κρήτης τό 1932, ἐπικούρου δέ καθηγητοῦ ἀπό τό
1972), βλ. καί τό Βιογραφικό Λεξικό
Προσωπικοτήτων Who’s Who 1979, ἐκδ. Ἐκδοτικός Ὀργανισμός
“Βιογραφικό Λεξικό Προσωπικοτήτων Who’s Who”, Ἀθήνα (ἄ.χ.),
σ. 542.
[18]. Αθ. Παραδελλης, «Ἡ γένεση καί ἡ ἐξέλιξη τῆς

ἀντιμικροβιακῆς χημειοθεραπείας» ἐν Τιμητικό Ἀφιέρωμα στόν
καθηγητή Ἰωάννη Ὀρ. Καλογήρου, Ἐπιστημονική Ἐπετηρίδα
84
Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ· Τμήμα Ποιμαντικῆς, Θεσσαλονίκη 1992,
σσ. 331-339. Ἐπίσης, Ο αυτος, «Αθλητές και κατάχρηση
φαρμάκων», ἐνΚαιρός: Τόμος τιμητικός στον Ομότιμο Καθηγητή
Δαμιανό Αθ. Δόϊκο (τόμ. Β΄), Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής
Σχολής ΑΠΘ· Τμήμα Θεολογίας (Νέα Σειρά), τόμ. 5, Θεσσαλονίκη
1995, σσ. 647-656.
[19]. Βλ. τό ἀφιέρωμα στό Σύνδεσμος Κρητῶν (τριμηνιαῖο ὄργανο

τοῦ “Συνδέσμου Κρητῶν” Νέας Ὑόρκης), ἔτος 2, τεῦχος 5 (χειμών
1985-86). Ὁ μακαριστός καθηγητής εἶναι ὁ δίδυμος ἀδελφός τοῦ
γνωστοῦ θεολόγου καί ἀρχαιολόγου, πρό τινων ἐτῶν († 2015)
ἐκδημήσαντος, Θεοχάρη Μιχ. Προβατάκη.
[20]. Σημειώνω στή συνάφεια αὐτή, ὅτι περί τό 1987 ἤ 1988, τήν

περίοδο τοῦ ἱεροῦ Τριῳδίου, ὁ καθηγητής Παραδέλλης, καθώς τόν
μεταφέραμε στό σπίτι του μέ τό αὐτοκίνητο, καί λόγου γενομένου
περί τοῦ καρναβάλου, μοῦ εἶπε: «Ἀφοῦ σοῦ ἀρέσουν οἱ στολές,
Νικόλαε, ὅταν μεγαλώσῃς, θά σοῦ κάνω δῶρο μία στολή
“Πρίγκιπος τοῦ Λιβάνου”». Δέν κατάλαβα τότε, ἀνύποπτος βεβαίως
καί φέροντας κατά νοῦ … σαρίκια καί τουρμπάνια, ὅτι ἐπρόκειτο
περί τοῦ 22ου βαθμοῦ τοῦ Τεκτονισμοῦ τοῦ Ἀ.Ἀ.Σ.Τ., τόν ὁποῖον
προφανῶς καί ὁ καθηγητής ἐκεῖνο τό διάστημα ἤ κατεῖχε ἤ εἶχε
ὑπερβεῖ (ὁ 22ος Βαθμός τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ
«Πρίγκιψ τοῦ Λιβάνου» φέρει ἐπίσης τόν τίτλο «Ἱππότης τοῦ
Βασιλικοῦ Πελέκεως»).
[21]. Πρβλ. καί τό Πρωτοπρ. Θεοδωρος Ζησης, «Ἄξιον τέλος

ἀξίου Ἱεράρχου. Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς καί ἐκηδεύθη πανδήμως ὁ
Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Β’», Θεοδρομία Ε2
(Ἀπρ – Ἰουν 2003) 155-160.
[22]. Βλ. τό βιογραφικό στό http://health.auth.gr/node/850. Τήν

ἀπομαγνητοφώνηση καί πλαισίωση μέ συμπληρωματικά στοιχεῖα
μέρους ὁμιλίας μου σχετικοῦ μέ τήν ΦΑΑΘ, ὁμιλίας ἡ ὁποία
85
φιλοξενήθηκε ἀπό τόν ἀγωνιστικό Ὀ.Χ.Σ. «Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ
Ἡσυχαστής» (τοῦ ὁποίου ἔχω τιμηθεῖ νά εἶμαι συνεργάτης), τήν
ὀφείλω καί πάλι εὐγνωμόνως στή «Φαίη»: «Η “αποκατάσταση” των
μασόνων από τους μασόνους και ένα σημερινό παράδειγμα δράσεως
μασόνου στους κόλπους της Εκκλησίας» (17 Φεβ
2019) https://averoph.wordpress.com/2019/02/17/η-αποκατάσταση-
των-μασόνων-από-τους/ .
[23]. «Είπον ΙΙ. Πρακτικά Συμποσίου Στ. Φίλιππος Θεσσαλονίκης

(βιβλιοπαρουσίαση)», Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 102 (2012) σ.
206: «Η Στ. Φίλιππος συνεχίζοντας την συστηματική έκδοση των
κειμένων της, παρουσίασε σε τόμο τα πρακτικά του συμποσίου της 5-
6 Δεκεμβρίου 2009 που έγινε στο τεκτονικό μέγαρο Θεσσαλονίκης με
συμμετοχή πολλών αδ. από όλη την Ελλάδα […] Στον τόμο
περιλαμβάνονται χαιρετισμοί του Μεγ. Διδ. και του Σεβ. Ι. Μάγρα και
τα ακόλουθα τεκτ. τεμάχια […] “Φιλοσοφικές σκέψεις
του K. Jaspers για τον άνθρωπο” Κανδύλης Δ., “Ευθανασία. Είναι
εφικτή μια τεκτονική προσέγγιση” Πολυζωΐδης Κ., “Η θέση του
Τεκτονισμού για τη γυναίκα και ο Γυναικείος Τεκτονισμός”
Δαρδαβέσης Θ., “Αξίες και Τεκτονισμός μέσα στην ελληνική και
παγκόσμια σύγχρονη πραγματικότητα” Μπρούχος Δ.,» κ.λπ.
[24]. Π. Τσιμπουκης, «Ελληνική μασονία: Mε δικαστική απόφαση η

προσωρινή διοίκηση στη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος» (28 Μαϊ
2017) https://www.protothema.gr/greece/article/683321/elliniki-
masonia-me-dikastiki-apofasi-i-prosorini-dioikisi-sti-megali-stoa-tis-
ellados/.Σύμφωνα μέ τήν εἴδηση αὐτή: «Μετά την αποκάλυψη της
υπεξαίρεσης των 1.504.327 ευρώ άνοιξε ο ασκός του Αιόλου στον
ελληνικό τεκτονισμό – Το νέο “αδιάφθορο” διοικητικό συμβούλιο
που διορίστηκε θα κάνει φύλλο και φτερό τα οικονομικά στοιχεία και
όχι μόνο της Τεκτονικής Αδελφότητας […] Τα 11 μέλη της
προσωρινής διοίκησης της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και τα 5
αναπληρωματικά που διορίστηκαν είναι: Τακτικά: 1) Βασίλειος
Κούτσης, 2) Δημήτριος Μακρατζάκης, 3) Αέτιος Τζιφάκης, 4) Νίκος
86
Ζωγόπουλος, 5) Στέλιος Νομικός, 6) Νίκος Σαμανίδης, 7) Δημήτριος
Δενεδιός, 8)Γεώργιος Κολύρης, 9) Παναγιώτης Τσάκωνας, 10)
Θεόδωρος Δαρδαβέσης,
11) Λεωνίδας Κασιάπης» κ.λπ. Σημειωθήτω, ὅτι περί τοῦ
σκανδάλου τούτου δέν ἀκούστηκε τίποτε στά τηλεοπτικά δελτία
εἰδήσεων.
[25]. Περί τῆς τελετῆς αὐτῆς, ἀνάλογης πρός τό ἐκκλησιαστικό

Βάπτισμα, στήν ὁποίαν ὑποβάλλουν οἱ Μασόνοι τά ἄρρενα τέκνα
τους, καί μιᾶς συνοπτικῆς κριτικῆς της βλ. Ἀρχιμ. Επιφ.
Θεοδωροπουλος, Ἡ Μασωνία ὑπό τό φῶς τῆς ἀληθείας, ἐκδ. «Ἱ.Μ.
Κεχαριτωμένης», Ἀθῆναι 1993 (ἔκδ. 7η), σελ. 75-79. Σημειώνει
ἐπιτυχῶς ὁ μακαριστός Γέρων, μετά ἀπό ἐνδελεχῆ ἀνάλυση,
ὅτι «ὅσον αἱ Τελεταί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δυνατόν νά θεωρηθῶσιν ὡς
ἐστερημέναι θρησκευτικοῦ καί λατρευτικοῦ χαρακτῆρος, τόσον καί αἱ
Τελεταί τῆς Μασωνίας εἶναι δυνατόν νά θεωρηθῶσιν ὡς ἐστερημέναι
τοιούτου χαρακτῆρος» (αὐτόθι, σελ. 72).
[26]. «Παράρτημα “Α” Εγκυκλίου 9/Ε/90· Αποβιώσαντα μέλη

Στοών», Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 102 (2012) σ. 281: «Φως:
Ακογλάνης Χρήστος, Δαρδαβέσης Δημήτριος, Ζαχαριάδης
Πέτρος». Γιά τήν Στ. «Φῶς» τῆς Θεσσαλονίκης, βλ. τόν ἐπίσημο
ἱστοχῶρο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, εἰδικῶς τήν ὑποσελίδα
«Τεκτονικές Στοές» https://www.grandlodge.gr/tektonikes-stoes-w-
50504.html. Ἡ ὁμώνυμη Στ. «Φῶς» τῶν Ἀθηνῶν ἱδρύθηκε μόλις τό
ἔτος 2015.
[27]. Ἡ σημαντική ἀνάλυση τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.

Σεραφείμ (ἀρυσθεῖσα ἀπό ταυτόσημη προγενέστερη μελέτη τοῦ
μακαριστοῦ καί πρωτοποριακοῦ ἀγωνιστοῦ Νικολάου ψαρουδάκη)
ἐπί τοῦ σχετικοῦ τεκτονικοῦ κειμένου τοῦ ἐπιφανέστατου Μασόνου
καί Θεοσοφιστοῦ Κωστῆ Μελισσαρόπουλου (1903-1988),
ἀναδεικνύει ἄριστα τήν σχέση Τεκτονισμοῦ καί ἑωσφορισμοῦ
(θεωρητικοῦ δηλ. σατανισμοῦ, ἀθωώσεως καί δοξασμοῦ τοῦ
87
«ἐπαναστάτου» Ἑωσφόρου), τοὐλάχιστον γιά τούς βαθέως
μεμυημένους Μασόνους. Γράφει ὁ Κωστῆς Μελισσαρόπουλος, ὅτι
ἡ μύηση στόν γ΄ συμβολικό βαθμό, τοῦ Τέκτονος «Διδασκάλου»,
ἔχει καί τήν μυστική της «πλήρη παράδοση». Σύμφωνα μέ αὐτήν ὁ
Χιράμ, ὁ ἀπόγονος τοῦ ἀδελφοκτόνου Κάιν (καί ἀρχετυπικός ἥρωας
τῶν Μασόνων), ἡγεῖται τῆς ἀνθρωπότητος ἐκείνης, ἡ ὁποία μέ τή
βοήθεια τοῦ πνεύματος Ἐβλίς, ἀγγέλου φωτός καί πνεύματος τοῦ
πυρός, θά ἐπαναστατήσει καί θά λυτρωθεῖ ἀπό τήν τυραννία τοῦ
«κακοῦ θεοῦ» Ἀδωνάι, τοῦ Θεοῦ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (πού
βεβαίως γιά τούς Χριστιανούς εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί
Πατρός)· μεταξύ ἄλλων: «… ὁ Χιράμ ἄγεται ὑπό τοῦ προγόνου του
Τουβαλκάϊν, ἐν μέσῳ τοῦ πυρός, εἰς τό κέντρον τῆς γῆς, ἐν τῇ ψυχῇ
τοῦ κόσμου, εἰς τό Βασίλειον τοῦ Ἐβλίς καί τοῦ Κάϊν, ἐκεῖ ὅπου παύει
ἡ τυραννία τοῦ φθονεροῦ Ἀδωνάϊ καί γεύονται τῶν καρπῶν τοῦ
δένδρου τῆς ἐπιστήμης. Ὁ Χιράμ εἰσάγεται εἰς τό ἄδυτον τοῦ πυρός,
καί ὁ Τουβαλκάϊν τοῦ ἐξηγεῖ τάς ἀδυναμίας καί τά ταπεινά πάθη τοῦ
Θεοῦ Ἀδωνάϊ, τοῦ μισοῦντος τό πλάσμα του καί καταδικάσαντος αὐτό
νά ἀποθνήσκῃ, ὅπως ἐκδικηθῇ διά τά εὐεργετήματα, τά ὁποῖα τά
πνεύματα τοῦ Πυρός τῷ ἐπεδαψίλευσαν. Τέλος, ὁ Τουβαλκάϊν
προφητεύει τήν ἐπικράτησιν τῶν ἀπογόνων τοῦ Χιράμ, οἵτινες θά
καθιερώσουν καθ’ ὅλην τήν γῆν τήν λατρείαν τοῦ Πυρός,
καταρρίπτοντες τήν τυραννίαν τοῦ Ἀδωνάϊ» (Κ.
Μελισσαροπουλος 33ος, Ἑπτά Τεκτονικαί Ὁμιλίαι εἰς 18ον, Ἀθῆναι
1974· τό παράθεμα ἀπό τό Σεβ. Μητροπολιτης Πειραιως
Σεραφειμ, Κέντρο τοῦ Ἑωσφόρου ἡ Μασονία, ἐκδ. «Ἀγαθός
Λόγος», Ἀθήνα 2014, σελ. 35.37 καί ἐπίσης στό Ν. ΣΤ.
Ψαρουδακης, Μασονική σατανολατρεία· Μ.·.Α.·.Τ.·.Σ.·. : Ἡ μάσκα
τοῦ ἑωσφόρου, Μπροστά στό μεγάλο πόλεμο 9, ἐκδ. Ὀρθόδοξο
Μέτωπο, Μαρούσι 1994, σελ. 19).
Πέραν τούτου, ἡ ὡς ἄνω σχέση Μασονίας καί ἑωσφορισμοῦ

τεκμηριώνεται πλέον πολλαπλῶς. Μεταξύ πολλῶν ἄλλων ὁ
ἐπισημότατος παρά τοῖς Μασόνοις Ἀμερικανός Τέκτων καί
ἀποκρυφιστής Μάνλυ Πάλμερ Χώλ (Manly P. Hall, 1901-1990),
88
γράφει στό «Οἱ ἀπολεσθεῖσες κλεῖδες τῆς Μασονίας»: «Ὅταν ὁ
Μασόνος μάθει, ὅτι ἡ κλεῖδα γιά τόν πολεμιστή ἐπί τοῦ τετραγώνου
εἶναι ἡ κατάλληλη ἐφαρμογή τῆς γεννήτριας τῆς ζώσης ἰσχύος, τότε
ἔχει μάθει τό μυστήριο τῆς Τέχνης του. Οἱ κοχλάζουσες, ἐκχεόμενες
δυνάμεις τοῦ Ἑωσφόρου εἶναι στά χέρια του καί προτοῦ νά τοῦ
ἐπιτραπεῖ νά βαδίσει ἐμπρός καί ὑψηλότερα, πρέπει νά ἀποδείξει τήν
ἱκανότητά του νά ἐφαρμόσει τήν ἐνέργεια καταλλήλως.
Πρέπει νά ἀκολουθήσει ἐπί τῶν βημάτων τοῦ προπάτορός του Τουβ
άλ Κάιν, ὁ ὁποῖος μέ τήν πανίσχυρη δύναμη τοῦ θεοῦ τοῦ πολέμου
μετέτρεψε τό ξῖφος του σφυρηλατώντας το σέ ὑνί» (M. Hall, The
Lost Keys of Masonry; The Legend of Hiram Abiff, Hall Publishing
Company, Los Angeles 1924, σελ.76: «When the Mason learns
that the key to the warrior on the block is the proper application of
the dynamo of living power, he has learned the mystery of his Craft.
The seething, surging energies of Lucifer are in his hands and
before he may step onward and upward he must prove his ability to
properly apply energy. He must follow in the footsteps of his
forefather, Tubal Cain, who with the mighty strength of the war god
hammered his sword into a plowshare»).
[28]. ΘΔ.·. «Τεκτονισμός και κοινωνία» (15 Νοεμβρίου

2019) https://www.tektonismos.net/2019/11/15/τεκτονισμός-και-
κοινωνία/
[29]. «Ὀφφικίαλοι τοῦ Θρόνου» (updated

21/02/2019) https://www.patriarchateofalexandria.com/index.php?
module=content&cid=002007. Βλ. καί τό βιογραφικό τῆς ὑποσημ.
22.
[30]. «Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ πρός τόν Σπυρίδωνα

Καμαλάκη, Μέγα Ἄρχοντα Λογοθέτη τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων
Ἐκκλησίας καί Ὕπατο Μεγάλο Ταξιάρχη τοῦ 33ου βαθμοῦ τοῦ
Τεκτονισμοῦ» (14 Μαΐου
2015) http://aktines.blogspot.com/2015/05/33.html. Περί τῆς
89
τεκτονικῆς ἰδιότητος τοῦ κ. Καμαλάκη βλ. καί τό δημοσίευμα τοῦ
ἰδίου τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου καί Τελευταίου Βαθμοῦ γιά
τήν Ἑλλάδα τοῦ
Ἀ.Ἀ.Σ.Τ. https://supremecouncilforgreece.gr/index.php/περιλαιμια/it
emlist/user/783-webmaster-aasr?start=190
[31]. Γιά τόν Μασόνο Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Φώτιο (Πέρογλου)

βλ. στό βιβλίο Μ. Φυσεντζιδης, Επιφανείς και Διάσημοι … Α΄, ἔνθ’
ἀνωτ., 181-184.
[32]. Ἡ μασονική του ἰδιότητα διαφημιζόταν ἐνῷ ἀκόμη ζοῦσε·

συγκεκριμένα βλ. Μον. Σεραφειμ, «Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς
Μασονίας στόν πρώιμο ἑλληνικό Οἰκουμενισμό»
(Α΄), Θεοδρομία ΙΘ΄ 4 (Ὀκτ-Δεκ 2017) 583ἑ. καί ἐδῶ:
(https://katanixi.gr/synergates/m-serafeim-zisis/stoicheia-epidraseos-
tis-masonias-ston-proimo-elliniko-oikoymenismo/). Περί τῶν
λοιπῶν τεκμηρίων τῆς τεκτονικῆς του ἰδιότητος βλ. τήν ἡμετέρα
ὁμιλία Katihisis, «Οἱ Μασόνοι Πατριάρχες Ἰωακείμ Γ΄ καί
Μελέτιος Μεταξάκης· β΄μέρος» (13 Μαρ
2019) https://www.youtube.com/watch?
v=fUobtvbojko&list=PLT_bpPOgJNCplMwnCkfoogrzmVxykSzuk
&index=6&ab_channel=Katihisis
[33]. Βλ. ἐκτενές βιογραφικό τοῦ δρ. Λάου

στό https://biblionet.gr/προσωπο/?personid=50239. Τήν σχετική
ἐκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση βλ. στό GEVURAH100, «Νικόλαος
Λάος Παρουσίαση Βιβλίου» (30 Μαϊ
2011) https://www.youtube.com/watch?
v=IOclWWhZRL8&ab_channel=GEVURAH100 (ἀπό τό 6΄32΄΄ καί
ἑξῆς).
[34]. Σχετικά παραθέματα γιά τό μοτίβο αυτό βλ. στό Μον.

Σεραφειμ, «Στοιχεῖα ἐπιδράσεως …» (Α΄), ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 574,
ὑποσημ. 8 καί 9.Ἀκόμη, ὁ ἐν λόγῳ ἐξέχων Ἰλλουμινᾶτος καί Τέκτων
90
τῆς UGLE (Ἡνωμένης Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἀγγλίας) δρ. Νικόλαος
Λάος – καί ἐνῷ παραδέχεται τίς ἀποκρυφιστικές τάσεις τοῦ
«περιθωριακοῦ» Τεκτονισμοῦ – δέν διστάζει ἐξ ἀντιθέτου νά
ἐπιρρίψει τόν χαρακτηρισμό τοῦ σατανιστοῦ στούς παραδοσιακούς
Χριστιανούς, φύλακες τῶν πατρώων δογμάτων καί
παραδόσεων: «Σατανιστής είναι αυτός που αναθεματίζει και κρατά
δέσμιους ενοχής τους άλλους. Σατανιστής είναι αυτός που πιστεύει ότι
έκλεισε τη θεία Χάρη μέσα στο μπουκάλι του δικού του
δογματοπαγούς συστήματος κι ότι πλέον η θεία Χάρη θα ρέει στον
κόσμο μόνο στην έκταση και με τον τρόπο που ορίζει ο διαχειριστής
αυτού του μπουκαλιού. Σατανιστής είναι αυτός που θεωρεί ότι το θείο
έχει δύο πρόσωπα : ένα φωτεινό-αγαθό κι ένα σκοτεινό-κακό» (Ν.
Λαος, Μύηση, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 203). Εἶναι προφανές, ὅτι μέ τίς
τελευταῖες αὐτές φράσεις του ὁ δρ. Λάος ἀπογυμνώνει καί πάλι τίς
αἱρέσεις τοῦ «ὠριγενισμοῦ» καί ἀντι-νομισμοῦ τοῦ θεσμικοῦ
ἀποκρυφισμοῦ τόν ὁποῖον ὑπηρετεῖ, τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν
ἀνέχεται οὔτε τίς αὐστηρές παιδαγωγίες τοῦ ἀσάρκου Θεοῦ-Λόγου
στήν Παλαιά Διαθήκη, οὔτε τήν ἀντίληψη περί τῆς θείας ἐν Χριστῷ
Ἀγάπης συγκερασμένης μέ τήν θεία Δικαιοσύνη, τοῦ Θεανθρώπου
Λυτρωτοῦ μέν Ἐσταυρωμένου, Μελλοντικοῦ δέ Κριτοῦ. Ἀλήθεια,
ποιός ἔδωσε διδακτορικό Χριστιανικῆς Φιλοσοφίας σέ αὐτόν τόν
ἀποδομητή Τέκτονα; Μά, ποιός ἄλλος: σχισματικοί Οὐκρανοί τοῦ
Μεξικοῦ (Academia Theolοgica de San Andres, Iglesia Ortodoxa
Ucraniana en Mexico), ὑπό τήν πνευματική δικαιοδοσία τοῦ
«Πατριάρχου Κιέβου» Μωϋσέως (Κουλίκ), τῆς UAOC-C, μέ
ἰσχυρές διασυνδέσεις μέ εὐγενεῖς τοῦ «Αὐτοκρατορικοῦ Οἴκου τῶν
Ρουρίκοβιτς» πού φέρουν καί τήν … ἱπποτική ἰδιότητα
(http://www.fundprinces.ru/en/content/266.htm)!
[35]. Οἱ ἀναφερόμενες στόν ἀπολογισμό τῶν θητειῶν τοῦ κ.

Δαρδαβέση (στήν ἑνότητα «Συναντήσεις και συνεργασία με αρχές
και φορείς») ἐκκλησιαστικές προσωπικότητες μέ τίς ὁποῖες ὑπῆρξαν
ἐπανειλημμένες θεσμικές ἐπαφές τοῦ Προέδρου τῆς ΦΑΑΘ, εἶναι
ἐπίσης ὁ Οἰκ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Πατριάρχης
91
Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος Β΄, ὁ Παναγιώτατος Μητροπολίτης
Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος, καί οἱ Μητροπολῖτες Νεαπόλεως καί
Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας, Μποτσουάνα κ. Γεννάδιος,
Ζιμπάμπουε κ. Γεώργιος, Εἰρηνουπόλεως καί Σεϋχελλῶν κ.
Δημήτριος, Κεντρώας Ἀφρικῆς κ. Ἰγνάτιος, Μαδαγασκάρης κ.
Ἰγνάτιος, καί Μπραζαβίλ κ. Παντελεήμων. Απολογισμός
διοικητικού-οργανωτικού έργου και λοιπών δραστηριοτήτων 137ου
-143ου αδελφικών ετών (περίοδος: 2008 – 2014), εκδ. ΦΑΑΘ,
Θεσσαλονίκη 2015, σελ. 253.280.401ἑ. καί ἐπίσης Απολογισμός
διοικητικού-οργανωτικού έργου και λοιπών δραστηριοτήτων 140ού
αδελφικού έτους (περίοδος: 1 Ιανουαρίου – 31 Δεκεμβρίου
2011), εκδ. ΦΑΑΘ, Θεσσαλονίκη 2012, σελ. 227.
[36]. Συνολικῶς, τό ποσό τῶν 2,200€ ἀπό τά Τεκτονικά Ἐργαστήρια

«Γ.Π. Γεμιστός, ἀρ.128», «Δ. Μαργαρίτης, ἀρ.103», «Μ.
Ἀλέξανδρος, ἀρ.62», «Ὀλύμπιος Ζεῦς, ἀρ.165», «Πλάτων, ἀρ.63»,
«Φίλιππος, ἀρ.38» καί «Φῶς, ἀρ.88». Απολογισμός διοικητικού-
οργανωτικού έργου και λοιπών δραστηριοτήτων 137ου -143ου
αδελφικών ετών, αὐτόθι, σελ. 363.
[37]. «Φιλανθρωπικό έργο· Μεγάλη Στοά της Ελλάδος»,Τεκτονικό

ΔελτίοΠυθαγόρας 102 (2012) 267: «Η προσφορά 1.000 ευρώ στην
“Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης” προκαλεί
στην[sic] ακόλουθη ευχαριστήρια επιστολή (αρ.πρωτ. 1764
09.12.2010): Ευχαριστούμε θερμά το Διοικητικό Συμβούλιο και τα
μέλη της Στοάς “Πλάτων” για την ευγενική σας απόφαση να
προσφέρετε 1.000 ευρώ προς ενίσχυση των σκοπών της Αδελφότητος.
Ευχαριστίες απευθύνουμε, επίσης, στον κ. Βασίλειο Πασάλη. Το Δ.Σ.
της Αδελφότητος με εισήγηση του Προέδρου κ. Θεόδωρου Ι.
Δαρδαβέση αποφάσισε ομόφωνα να αξιοποιήσει τη συγκεκριμένη
δωρεά, επαυξάνοντας την κατά 1.400 ευρώ με πόρους της Φ.Α.Α.Θ.,
με τη χορήγηση υποτροφίας σε άπορο φοιτητή που σπουδάζει στο
Α.Π.Θ. και έχει μόνιμο τόπο κατοικίας τη Καβάλα. Η υποτροφία θα
αφορά σε ποσό ύψους 200 ευρώ το οποίο θα χορηγείται ανά μήνα επί
92
δώδεκα (12) μήνες και θα θεσμοθετηθεί στη μνήμη των ιδρυτών της
Στοάς σας». Ἐπιβεβαίωση τῆς δωρεᾶς στόν δημοσίευμα τῆς
ΦΑΑΘ Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού έργου και λοιπών
δραστηριοτήτων 139ού αδελφικού έτους (περίοδος: 1 Ιανουαρίου –
31 Δεκεμβρίου 2010), εκδ. ΦΑΑΘ, Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 146.
[38]. Ἀντιστοίχως, τά ποσά 2,000€ (2008), 5,200€ (2008,2010,2011)

καί 1,000€ (2008). Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού έργου και
λοιπών δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, ἔνθ’ ἀνωτ.,
σελ. 327.
[39]. Ὡς ἀναγράφεται στήν κατηγορία τῶν ἱδρυμάτων καί φορέων

προστασίας καί ἀγωγῆς τῶν νέων Απολογισμός διοικητικού-
αδελφικών ετών, αὐτόθι,σελ. 329. Ἡ «Ἀπολύτρωσις» δέχθηκε τό
ποσό τῶν 10,000€ (2013) γιά τήν κάλυψη ἐξόδων γεωτρήσεως σέ
κατασκήνωση νέων καί ἡ «Χριστιανική Ἐλπίς» 3,000€ (2012) γιά
τή βελτίωση ὑποδομῶν κατασκηνώσεως.
[40]. Τό ποσό τῶν 11,000€ (2008, 2010, 2012) γιά τήν ὑποτροφία
ἀπόρων ἀρίστων μαθητῶν. Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού
έργου και λοιπών δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών
ετών, αὐτόθι,σελ. 329.
[41]. Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού έργου και λοιπών

δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, αὐτόθι,σελ. 324-
326. Δέν συμπεριλαμβάνονται στό συμποσούμενο συνολικό ποσό
τῶν ca. 555,000€ τά δωρηθέντα ποσά στά χριστιανικά καί τά
φιλανθρωπικά σωματεῖα (βλ. τίς ἀμέσως προηγούμενες
ὑποσημειώσεις).
[42]. Τό συγκεκριμένο ποσό τῶν 100,000€ δέν συμπεριλαμβάνεται

στίς 555,000€ πού καταμετρήσαμε στήν ἑνότητα (τοῦ ἀπολογισμοῦ
τῆς ΦΑΑΘ) γιά τά ἐκκλησιαστικά ἱδρύματα, ἀλλά ταξινομεῖται ἀπό
93
τήν ΦΑΑΘ ὑπό τίς δωρεές στά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα κ.τ.σ.
(Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού έργου και λοιπών
δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, αὐτόθι,σελ. 328)

δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, αὐτόθι,σελ. 334-
336.

δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, αὐτόθι,σελ.
330.354.
[45]. Βλ. λ.χ. ὅσα ἀναφέρουμε περί τοῦ Τζόν Μόττ στό ἄρθρο «Ἡ
Μασονία καί οἱ Πατριάρχες (5ον)» (09 Δεκ
2020) https://katanixi.gr/synergates/m-serafeim-zisis/i-masonia-kai-
oi-patriarches-i-masoniki-proothisi-toy-oikoymenismoy-5on/ καί
(β΄ μέρος) Θεοδρομία ΙΣΤ΄ 1 (Ἰαν-Μαρ 2014) 129ἑ. Ὑπάρχει
βεβαίως καί ἡ ἄμεση σχετική μασονική παραδοχή: Χρ.
Παπανικολαου, «Ἡ κατεύθυνσις τῶν τεκτονικῶν
ἐργασιῶν», Πυθαγόρας Η΄ 1 (Ἰαν 1930) 13: «Ὁ Τεκ.·., ὡς μᾶς
βεβαιοῖ ἐξ ἄλλου τό παρελθόν του, ὅταν ἐπρόκειτο νά ἀναμειχθῇ
ζωηρῶς εἰς οἱανδήποτε ἀνθρωπιστικήν, ἀπελευθερωτικήν,
κοινωνικήν καί ἀναμορφωτικήν κίνησιν, ἐκρύπτετο καί κρύπτεται, ὄχι
βεβαίως ἐκ φόβου, ἀλλ’ ἐκ καθήκοντος, ὄπισθεν εἰδικῶν σωματείων,
συσταθέντων καί ἐνισχυθέντων ὑπ’ αὐτοῦ. Ζωντανόν παράδειγμα δι’
ἡμᾶς τούς Ἕλληνας εἶναι ἡ Φιλική Ἑταιρεία, καί ἐκ τῶν συγχρόνων
τεκτονικῶν προσπαθειῶν ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, τό Ἐτήσιον
Διεθνές Συνέδριον Εἰρήνης, ἡ Near East Relief, ἡ Χριστιανική
Ἀδελφότης τῶν Νέων, καί ἄλλοι ἀναρίθμητοι ἀνθρωπιστικοί καί
ἐκπολιτιστικοί ὀργανισμοί».
[46]. Τό 1ο Ἐπιστημονικό Συνέδριο τῆς ΦΑΑΘ, στίς 20 Νοεμβρίου

2010 στή Θεσσαλονίκη ὑπό τόν γενικό τίτλο «Νικόλαος Λούβαρις: ὁ
Φιλόσοφος, Παιδαγωγός καί Θεολόγος» καί τό Ἐπιστημονικό
94
Συνέδριο «Ἰωακείμ Γ΄ ὁ Μεγαλοπρεπής. Ὁ ἀπό Θεσσαλονίκης
Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί ἡ ἐποχή του» (3 ἕως 5 Φεβρουαρίου
2012).
[47]. Θ. Ι. Δαρδαβεσης, Πρόλογος ἐν Νικόλαος Λούβαρις: ο

Φιλόσοφος, Παιδαγωγός και Θεολόγος, ἐπιμ. Θ.Ι. Δαρδαβέσης, ἐκδ.
ΦΑΑΘ, Θεσσαλονίκη 2011, σ. 9ἑ.:«Κατά την περίοδο της διαμονής
του στη Θεσσαλονίκη το διάστημα 1916-1925 συνδέθηκε με τη
Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης και αναδείχθηκε ως
οδηγός της στον αγώνα του καλού και αγαθού, της ιστορικής αυτής
Οργάνωσης στη Μακεδονική πρωτεύουσα». Ο
αυτος, Πρόλογος ἐν Ιωακείμ Γ΄ ο Μεγαλοπρεπής, ο από
Θεσσαλονίκης Οικουμενικός Πατριάρχης και η εποχή του, ἐπιμ. Θ.Ι.
Δαρδαβέσης, ἐκδ. ΦΑΑΘ, Θεσσαλονίκη 2012, σ.14.
[48]. Μ. Φυσεντζιδης, Επιφανείς και Διάσημοι … Α΄, ἔνθ’ ἀνωτ.,

σελ. 87.169.

δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ.
226.
[50]. Βλ. μία σύνοψη τῶν σχετικῶν ὁμιλιῶν τοῦ γράφοντος στό

«Κατάλογος ἀντιμασονικῶν ὁμιλιῶν καί κειμένων τοῦ ὁσ. Μοναχοῦ
Σεραφείμ (Ζήση)» https://katanixi.gr/poikila/katalogos-
antimasonikon-omilion-kai/. Βλ. ἐπίσης καί τό ἄρθρο «Στοιχεῖα
ἐπιδράσεως» τῶν παραπομπῶν 32 καί 52 (α΄ καί β΄ μέρος).
[51]. Ευ. Θεοδωρου, «Ο φιλοσοφικός στοχασμός του Νικολάου

Λούβαρι», στό Νικόλαος Λούβαρις: ο φιλόσοφος, ο παιδαγωγός και
θεολόγος, επιμ. Θ.Ι. Δαρδαβέσης, εκδ. ΦΑΑΘ, Θεσσαλονίκη 2011,
σελ. 188, ὑποσ. 14.
95
[52]. Χρ. Αραμπατζης, «Η Παράδοση της Εκκλησίας στο έργο του
Νικολάου Λούβαρι· η ανεπίγνωστη αναβίωση της αποκλίνουσας
Αντιοχειανής Χριστολογίας», στο Νικόλαος Λούβαρις: ο φιλόσοφος,
ο παιδαγωγός και θεολόγος, επιμ. Θ.Ι. Δαρδαβέσης, εκδ. ΦΑΑΘ,
Θεσσαλονίκη 2011, σελ. 86.94.95. Ἔτσι ὁ καθηγητής Χρῆστος
Ἀραμπατζῆς φαίνεται, πρός τιμήν του, ὁ μοναδικός μεταξύ τῶν
εἰσηγητῶν ἑνός Συνεδρίου τιμητικοῦ γιά τόν Νικόλαο Λούβαρι, ὁ
ὁποῖος εἶχε τό (προσωπικό καί ἀκαδημαϊκό) θάρρος καί τήν
ἐπιστημοσύνη, νά φανερώσει τίς πραγματικές, ἀντι-παραδοσιακές
διαστάσεις τῆς θεολογίας τοῦ Λούβαρι μακράν τοῦ (ἀλληλο-
λιβανιστικοῦ καί χαρακτηριστικοῦ στούς Τέκτονες) ἐξωραϊσμοῦ τοῦ
ἔργου ἐκείνου. Ὅπως ἔχω γράψει ἀλλοῦ, ὁ Ν. Λούβαρις ὑπῆρξε καί
ἐπαινέτης καί προλογιστής ἔργων τοῦ Γάλλου ἑωσφοριστοῦ
Ἐδουάρδου Συρέ, ὅπως λ.χ. τοῦ βιβλίου «Ἀπό τήν Σφίγγα στόν
Χριστό», ὅπου ὁ Συρέ ἐξυμνεῖ καί τόν Ἑωσφόρο ὡς «Πνεῦμα τῆς
Γνώσεως καί τῆς ἐλεύθερης Ἀτομικότητας» (βλ. Μον. Σεραφειμ,
«Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στόν πρώιμο ἑλληνικό
Οἰκουμενισμό» (β΄)» Θεοδρομία Κ΄ 1 (Ἰαν-Μαρ 2018) 103, καί
τίς ἐκεῖ παραπομπές, στίς ὑποσημ. 49 καί 50·
ἐπίσης, https://katanixi.gr/synergates/m-serafeim-zisis/stoicheia-
epidraseos-tis-masonias-ston-proimo-elliniko-oikoymenismo/ )
[53]. Ἰω. 15, 5.6
[54]. «Συνέδριο για τον Νικόλαο Λούβαρι» Τεκτονικό Δελτίο

Πυθαγόρας 102 (2012) 249-253.
[55]. Ὁ Παναγιώτατος κ. Ἄνθιμος ἀκόμη ἀπηύθυνε πέντε φορές

χαιρετισμό σέ ἐκδηλώσεις τῆς ΦΑΑΘ (2009, 2010,2012,2014),
προεξῆρξε σέ μνημόσυνα τῶν μελῶν της, εὐλόγησε τά ἐγκαίνια τῆς
νέας «Αἰθούσης Ἐκδηλώσεων ΦΑΑΘ» (15 Φεβ 2009), ὅπου καί
ὡμίλησε περί φιλανθρωπίας, καί τά ἐγκαίνια τῶν νέων γραφείων
διοικήσεως τῆς «Φιλοπτώχου» (18 Ἰαν 2012), κήρυξε τήν ἔναρξη
ἐκδηλώσεως τῆς ΦΑΑΘ γιά τήν γυναίκα στήν ἀρχαιότητα (4 Μαρ
96
2010), τήν ἔναρξη τοῦ συνεδρίου γιά τόν Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ΄ ὡς
ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου (3 Φεβ 2012) καί τῆς
δημοσίου βιβλιοπαρουσιάσεως τοῦ σχετικοῦ τόμου γιά τόν Ἰωακείμ
Γ΄ (25 Νοε 2012) Απολογισμός διοικητικού-οργανωτικού έργου και
λοιπών δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, ἔνθ’
ἀνωτ.,σελ. 163.175.191.200.211.215.259.401.
[56]. Βιογραφικό βλ. στό http://www.ambetios.gr/δρ-λεωνίδας-γ-

παπαδόπουλος

δραστηριοτήτων 137ου -143ου αδελφικών ετών, ἔνθ’ ἀνωτ.,σελ. 5.
[58]. Αργ. Παναγιωτοπουλος,«Σύντομη αναδρομή στην ιστορία

του Αποταμιευτικού και Πιστωτικού Συνεταιρισμού Ελευθέρων
Τεκτόνων “Ο Φίλιππος” Συν.Πε.»(13 Μαρ 2016) (https://eca8e3ca-
d726-4f59-801a-
06de7ea57666.filesusr.com/ugd/1e6462_09cfdbd4c81345aab83859d
e9e34a018.pdf) «Τον Φεβρουάριο του 1981, υποβάλλονται
προσφορές από 6 εργολήπτες και επιλέγεται ως τελευταίος μειοδότης
ο Κωνσταντίνος Μπατάκης, εις τον οποίον ανατίθεται η επισκευή του
κτιρίου και η προσθήκη της νέας αιθούσης, αντί τού ποσού τών
3.590.000 δραχμών. Εκ των πραγμάτων απεδείχθη, ότι ήτο η
καλυτέρα επιλογή. Οι διευκολύνσεις που έκανε στον Συνεταιρισμό, η
αποδοχή γραμματείων έναντι μέρους μετρητών, βοήθησαν στην
ολοκλήρωση του έργου. Σ’αυτό βεβαίως, συνετέλεσε και το ότι
πληρεξούσιος Δικηγόρος τού εργολήπτη, ήτο ο αδελφός Λεωνίδας
Παπαδόπουλος» (https://www.iolaos-lapisphilosophorum.net/single-
post/2016/03/13/%CE%A3%CE%A5%CE%9D%CE%95%CE
%A4%CE%91%CE%99%CE%A1%CE%99%CE%A3%CE%9C
%CE%9F%CE%A3-%CE%95%CE%9B%CE%95%CE%A5%CE
%98%CE%95%CE%A1%CE%A9%CE%9D-%CE%A4%CE
%95%CE%9A%CE%A4%CE%9F%CE%9D%CE%A9%CE%9D-
97
%E2%80%9C-%CE%9F-%CE%A6%CE%99%CE%9B%CE
%99%CE%A0%CE%A0%CE%9F%CE%A3-%E2%80%9D ).
[59]. «100 χρόνια της Στ. “Ελπίς” υπ’ αρ. 45 Αν. Δράμας (14
Μαρτίου 2009)» Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 100 (2010)
253: «Στην εκδήλωση παρέστησαν αντιπροσωπείες των Στ. Φάρος, Γ.
Πλήθων Γεμιστός, Δημήτηρ, Παναθήναια, Ρήγας Φεραίος αρ. 113,
Δημ. Μαργαρίτης […] τους κοσμήτορες Μιχ. Χαλάτση, Βασ. Πασάλη,
Αθ. Νικολαΐδη και Μάριο Κουτσουρίδη, τον Μεγ. Επιθ. Αλέξανδρο
Χαρόπουλο, τους εκπροσώπους του Μεγ. Περιστυλίου Ηλία
Κουλούρη και Στεφ. Ανεμογιάννη, τον ενδ. αδ. Λεωνίδα
Παπαδόπουλο, τα μέλη της Μεγ. Στ. Γ. Ματσόπουλο, Νικ.
Παπαγιαννίδη, Γ. Ίβο, Κ. Πολίτη». Βλ. καί τήν ἀμέσως παρακάτω
ἀναφορά ἀπό μία ἐν Θεσσαλονίκῃ «υἱοθεσία λυκιδέως».
[60]. «Υιοθεσία Λυκ. Στην Στ. Δημήτριος Μαργαρίτης» Τεκτονικό

Δελτίο Πυθαγόρας 100 (2010) 306: «Ξεχωριστή εκδήλωση υιοθεσίας
Λυκ. διοργάνωσε η Στ. Δημήτριος Μαργαρίτης για τον νεαρό Γεώργιο
Ψωνόπουλο, γιο του αδ. Παναγιώτη Ψωνόπουλου, εγγονού του
Γεωργίου Ψωνόπουλου, που συμπλήρωσε 50 χρόνια τεκτονικής
παρουσίας, και δισέγγονου του πρώην Σεβ. Παναγιώτη Ψωνόπουλου,
στο τεκτ. Μέγαρο Θεσσαλονίκης με την παρουσία των ενδ. αδ. Νικ.
Παπαγιαννίδη και Λεων. Παπαδόπουλου». Οἱ θητεῖες τοῦ κ. Παν.
Ψωμοπούλου στό Δ.Σ. τῆς ΦΑΑΘ μαρτυροῦνται στό Λογοδοσία
των πεπραγμένων της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών
Θεσσαλονίκης κατά το 144ό έτος από της συστάσεως αυτής (1η
Ιανουαρίου 2015 – 31η Δεκεμβρίου 2015), εκδ. ΦΑΑΘ,
Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 2, κυρίως δέ στό Απολογισμός διοικητικού-
αδελφικών ετών, ἔνθ’ ἀνωτ.,σελ. 4.5. Πρό τούτου μέλος τοῦ Δ.Σ.
ἦταν καί ὁ προαναφερθείς Τέκτων καί πατέρας τοῦ κ. Παναγιώτου
Ψωμόπουλου, Γεώργιος (αὐτόθι, σελ. 3).
98
[61]. Τό «μόλις» ἐγράψαμε σέ σύγκριση μέ τίς παλαιότερες δωρεές
καί ὄχι κατά τό ἀντικειμενικό ἀξιακό ὕψος τοῦ ποσοῦ. Πρός τό
παρόν δέν παρατίθεται ἀπό τήν ΦΑΑΘ στό διαδίκτυο ἐτήσιος
συνολικός ἀπολογισμός γιά τό 2017, οὔτε καί γιά τά ἑπόμενα
ἔτη. Λογοδοσία των πεπραγμένων της Φιλοπτώχου Αδελφότητος
Ανδρών Θεσσαλονίκης κατά το 144ο έτος από της συστάσεως αυτής
(1η Ιανουαρίου 2015-31η Δεκεμβρίου 2015), εκδ.
ΦΑΑΘ,Θεσσαλονίκη 2016, σελ. 14-16 καί ἐπίσης Λογοδοσία των
πεπραγμένων της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης
κατά το 145ο έτος από της συστάσεως αυτής (1η Ιανουαρίου 2016-
31η Δεκεμβρίου 2016), εκδ. ΦΑΑΘ,Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 48.
[62]. https://www.faath.org.gr/μνημονιo-συvεργασιασ-ιερασ-
πατριαρχ/
[63]. Βλ. τό σχετικό ἐμπεριστατωμένο ἄρθρο τῆς Ἱ. Μ.

Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου «Ἀνθολόγιον περί τῆς ἀξίας τῶν
θείων καί ἱερῶν
Κανόνων» https://www.impantokratoros.gr/anthologion-ieron-
kanonon.el.aspx
[64]. Ἐξ ἀντιθέτου ὁ 71ος Ἀποστολικός ἀπαγορεύει καί τήν ἐκ

μέρους τῶν Χριστιανῶν δωρεά σέ ἐθνικούς καί Ἰουδαίους ὑλῶν γιά
τήν λατρεία τους. Βλ. ἀκόμη Αγ. Θεοδωρος Στουδιτης, Ἐπιστολή
ριθ΄ (ἤ 466) Ἰακώβῳ μονάζοντι, PG 99,1393A (ἐκδ. Fatouros, II
668): «Φῄς γάρ λέγειν αὐτόν ὅτι τό καθέζεσθαι εἰς ἐπισκοπεῖον, ἐν
ᾧπερ ἠσέβησεν ὁ κατέχων, τό κωλῦον οὐδέν καί τό παρά
συγκαταβατῶν ἀνεπισκόπων σιτίζεσθαι οὐδέν μάχεται τῷ κανόνι τῆς
εὐσεβείας. Καί πῶς τοῦτο οὐ μάχεται τῇ ἀληθείᾳ, τοῦ ἁγίου Δαυίδ
ψάλλοντος “ἔλαιον ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου”, τοῦ
τε Ἁγίου Ἀθανασίου προστάσσοντος μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς
πρός τούς αἱρετικούς, ἀλλά μήν μηδέ πρός τούς κοινωνοῦντας μετά
τῶν ἀσεβῶν; Πῶς δέ οὐ κοινωνία, εἴπερ δεῖ καθέζεσθαι ἐν τόπῳ
τοιούτῳ κἀκ τῶν τοιούτων σιτίζεσθαι; οὐκ ἔχει φύσιν· κἄν μή ἐκεῖσε
99
κάθηταί τις, ἐκεῖθεν δέ τρέφοιτο, αὐτή ἡ δόσις καί λῆψις κοινωνίαν
ἐργάζοιτο· φησί γάρ ὁ ἀπόστολος …». Θεοδωρητος
Κυρου,Ἑρμηνεία εἰς τούς Ψαλμούς 140, 5 PG 80, 1949B·
«“ Ἔλαιον δέ ἁμαρτωλοῦ μή λιπανάτω τήν κεφαλήν μου”.
Αἱρετώτερά μοι, φησί, τά παρά τῶν δικαίων παιδείας χάριν γινόμενα
καί ὠφελείας λυπηρά, τῶν παρά τῶν ἁμαρτωλῶν προσφερομένων
ἡδέων, κἄν δίκην ἐλαίου λαμπρύναντος κεφαλήν, θυμηρεστέραν μοι
ταῦτα παρέχει ζωήν. Αἱροῦμαι γάρ παρά τῶν δικαίων παιδεύεσθαι, ἤ
παρά τῶν ἁμαρτωλῶν θεραπεύεσθαι».
[65]. Πρόκειται περί τοῦ ἀπό 23 Ἰουλ 1949 Βασιλικοῦ Διατάγματος,

πού δημοσιεύθηκε στό ΦΕΚ Α΄ 161. Τό Β.Δ. μέ τήν ἐκ νέου
σύσταση τοῦ «Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος» ἐπανῆλθε διορθωμένο,
παραλείποντας μόνον τήν ἐκκλησιαστική συμβολή, καί ἐτέθη σέ
ἰσχύ τό 1955 ἐπί Πρωθυπουργίας Κ. Καραμανλῆ. Βλ. Κ.
Τσαρουχας, Η Μασονία στην Ελλάδα, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 47.
[66]. Ὅπως γράφει σέ σχετική ἐγκύκλιό του (1227/3.3.1973) ὁ

Μητρ. Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυρός Θεόκλητος (†2007): «Ἡ
Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς
Ἱεραρχίας μας διατηροῦσα πολλάς ἐπιφυλάξεις ἔναντι τῆς
Ὀργανώσεως Ρόταρυ, ἀπηγόρευσαν κατά καιρούς (1951, 1958 καί
1970) ἐξ ἀφορμῆς σχετικῶν ἐρωτημάτων Ἀρχιερέων, τήν συμμετοχήν
εἰς τάς συνεστιάσεις τῶν Ροταριανῶν, ἡ Δευτέρα μάλιστα ζητεῖ ἀπό
αὐτούς νά ἐκκαθαρίσουν τήν θέσιν των, ἐάν δηλαδή τυγχάνουν πιστά
τέκνα τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ὅλη ἐγκύκλιος στό Ἀρχιμ. Χαρ.
Βασιλοπουλος, Ξεσκέπασμα τοῦ Ρόταρυ, ἐκδ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,
Ἀθῆναι 1986, σελ. 67 καί «Τί εἶναι τό Ρόταρυ· ἐμπεριστατωμένη
ἐγκύκλιος τοῦ Σεβ. Αἰτωλ/νίας κ. Θεοκλήτου», Ὀρθόδοξος
Τύπος 186 (15 Μαϊ 1973) 3.
[67]. Θ. Καραμπελας, «Άξια τέκνα της Ανατ.·.

Αλεξανδρουπόλεως», Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας τόμ. ΙΣΤ, τ. 64-
65 (1998) 284. Εὐχαριστῶ θερμότατα τόν Μοναχό Ἀβέρκιο γιά τήν
100
πρό ἐτῶν ἐπίκαιρη ἐπισήμανση καί ἀποστολή τοῦ σχετικοῦ
μασονικοῦ δημοσιεύματος.
[68]. Καθώς ἀναπτύξαμε μετά πολλῶν τεκμηρίων σέ εἰσήγησή μας

στό Συνέδριο «Τό Οὐκρανικό Αὐτοκέφαλο καί ἡ νέα Ἐκκλησιολογία
τοῦ Φαναρίου» τόν Ἰούνιο τοῦ 2019. Μον. Σεραφειμ, «Ἡ
ἐνδοτριαδική Μοναρχία τοῦ Πατρός καί ὁ καινοφανής μονάρχης τῆς
φαναριωτικῆς ἐκκλησιολογίας» (28 Ὀκτ
2019), https://katanixi.gr/synergates/m-serafeim-zisis/monachoy-
serafeim-zisi-i-endotriadiki/· τό ἴδιο κείμενο Θεοδρομία ΚΑ΄ 2-3
(Ἀπρ-Σεπ 2019) 313-368.
[69]. Ἀποφάσεις τῶν ἐτῶν 1933, 1972, 1996 κ.ἄ. Ἀρχιμ. Χρ.

Τσιακκας, Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί Αἱρέσεων,
Παραχριστιανικῶν-Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καί Σύγχρονων
Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων, ἐκδ. Ἱ.Μ. Τροοδιτίσσης, Κύπρος 2002, σελ.
583ἑ.
[70]. Ἡ σχετική ἀντιρρητική γραμματεία, γενική καί εἰδική, εἶναι

ἀπέραντη. Μία «συναγωγή»κλασσικῶν ἀντι-μασονικῶν κειμένων
τῆς Ἐκκλησίας, ἕνα «πανόραμα» τῆς σχετικῆς γραμματείας βλ.
στό Ν. Φιλιπποπουλος, Ἑλληνικός ἀντιμασονισμός, Ἀθῆναι 1972.
Πολύπλευρη, τεκμηριωμένη καί ἀπαραίτητη, μολονότι συνοπτική,
θεωρῶ ἐκείνην πού ἔγραψε μεταξύ πολλῶν εἰδικῶν μελετῶν ὁ
μακαριστός Ν. Ψαρουδακης, Σεμινάριο ἀποκάλυψης τοῦ σατανᾶ καί
τῶν λεγεώνων του, Μπροστά στό μεγάλο πόλεμο 12, ἐκδ.
«Ὀρθόδοξο Μέτωπο», Μαρούσι 1996. Ἐνδεικτικά καί ὅσα
περιλαμβάνονται συνοπτικά στό σχετικό λῆμμα («Μασσωνία») στό
Ἀρχιμ. Χρ. Τσιακκας, Ἐγκυκλοπαιδικό Λεξικό Θρησκειῶν καί
Αἱρέσεων, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 568-587. Τό βιβλίο Π.Ν.
Τρεμπελας, Μασσωνισμός, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1986 (5η ἔκδ.)
εἶναι ἐπιστημονικότατο καί πολύ κατοχυρωμένο, ἐκ τῶν ὧν οὐκ
ἄνευ γιά τήν μελέτη τῆς ἱστορίας καί τῆς οὐσίας τῆς μασονικῆς
θρησκείας, ὅμως καθότι παρωχημένο (ἤδη στόν πυρῆνα του
101
ἀνάγεται στή δεκαετία τοῦ 1930, παρά τό πολύτιμο «ἐπίμετρό» του
μετά τό 1970), εἶναι καί ἀνύποπτο περί τῶν μετεξελίξεων καί τῆς
πολιτισμικῆς ἐξαπλώσεως τῆς Μασονίας, ἰδίως τῆς ἐπισήμου
ἀναδύσεως τῆς «Νέας Ἐποχῆς» στή δεκαετία τοῦ 1970, τά ὁποῖα
ἰδιαιτέρως ἀνέδειξε ὁ ἀείμηστος Νικόλαος Ψαρουδάκης. Ἡ συνεχής
ἀρθρογραφία τῶν τελευταίων ἐτῶν τοῦ Μον. Ἀβερκίου στόν
«Ὀρθόδοξο Τύπο» εἶναι πολυτιμοτάτη, καί ἐλπίζουμε ἐν Κυρίῳ νά
τήν δοῦμε σύντομα συγκεντρωμένη σέ ἕνα τόμο.
[71]. Συμφώνως πρός τήν ἀπόφαση 3801/ΝΚ6491/338/20-03-97 τῆς

Ἱ. Συνόδου, ἡ μοναχική κουρά εἶναι «Δυνατή πρώην Τέκτονος, ἐφ’
ὅσον: α)ὑποβάλῃ λίβελλον, β)ἀποκηρύξῃ δημοσίᾳ Τεκτονισμόν,
γ)ὑποστῇ ἱκανήν δοκιμασίαν» (Εὑρετήριον Νομοκανονικῶν
Ἀποφάσεων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐπιμ. π.
Γεωργίου Φραγκιαδάκη, Ἀθῆναι 2007, σελ.67,
ἐδῶ:http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/nom
okan_apof.pdf).
[72]. Βλ. τά σχετικά ἔγγραφα τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου τῆς

Ἱ.Μ.Θ. Ἀπόφασις 2/28-09-2017, σελ. 88 (περί τοῦ π. Θεοδώρου)
καί Ἀπόφασις 3/04-10-2017, σελ. 84 (περί τοῦ π. Νικολάου).
[73]. Στά ἄνωθιἈπόφασις 3/04-10-2017, σελ. 18 (περί τοῦ π.

Νικολάου) καί Ἀπόφασις 2/28-09-2017, σελ. 16ἑ. (περί τοῦ π.
Θεοδώρου).
[74]. Σεραφειμ Δ. Φυντανιδης, Πρόλογος στό Κ. Τσαρουχας, Η

Μασονία στην Ελλάδα, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 20: «… έριξε αρκετό φως
για να φανεί αυτό που – πιστεύω – είναι πραγματικά η μασονία: μια
συνένωση συμφερόντων ορισμένων ατόμων, προσεκτικά επιλεγμένων
μέσα από τα ανώτερα και ανώτατα στρώματα της κοινωνίας. Και
κάθε αυθαίρετη συνένωση συμφερόντων λειτουργεί σε βάρος των
άλλων, των μη ιεροκρυφίως συνασπισμένων πολιτών. Αυτή είναι η
ουσία του ζητήματος. Σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται
102
δημοκρατική, που υποτίθεται ότι παρέχει ίσες ευκαιρίες στα μέλη της,
τί νόημα έχουν οι μυστικές οργανώσεις;».
[75]. Ὁ Μον. Ἀβέρκιος ἐπισημαίνει ἰδιαιτέρως, μεταξύ πολλῶν

ἄλλων ἀναφορῶν, μία πολύ παλαιά τοποθέτηση Μασόνου
ἀρθρογράφου στόν «Πυθαγόρα» τοῦ ἔτους 1909: «Ὁ τέκτων ὁτέ μέν
εἶνε δημοτικός, ὁτέ δέ ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε μέν καταρρίπτει
τούς βωμούς τῶν ναῶν, ἄλλοτε δέ κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν
βασιλέων» Πυθαγόρας τ.3-4 (1909) 158 (ἐμμέσως ἀπό τό Μον.
Αβερκιος, «Αἱ τεκτονικαί παρεμβάσεις εἰς τήν
ἱστορίαν», Ὀρθόδοξος Τύπος 2134 [7 Ὀκτ. 2016] 6).
[76]. Ἡ φοβερή καί καταπελτική θέση τοῦ Ἁγίου Ὁμολογητοῦ

Ἐπισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1881-1956), Γέροντος τοῦ
Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, κατεγράφη στά Πρακτικά τῆς
Προκαταρκτικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν Ἁγίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς
συνελθούσης ἐν τῇ ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἱερᾷ Μεγίστῃ Μονῇ τοῦ Βατοπεδίου
(8-23 Ἰουνίου 1930), τύποις «Φαζιλέτ» Τάσσου-Βακαλοπούλου, ἐν
Κωνσταντινουπόλει 1930, σελ. 73: «Τό ζήτημα τοῦ Ἐλευθέρου
Τεκτονισμοῦ. Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ἐσημείωσεν
ἐν τῷ Καταλόγῳ αὐτῆς αἱρέσεις τινάς ὀνομαστί, ὡς τόν Οὐνιτισμόν,
Χιλιασμόν κ.τ.λ., ἀλλ’ ὁ Μασωνικός κίνδυνος ὑπερβαίνει πάντας, καί
δυστυχῶς ἱκανοί τῶν διανοουμένων εἶνε συνδεδεμένοι μετ΄ αὐτοῦ.
Οὗτος εἶνε ὁ νέος Ἀρειανισμός καί ἐνώπιον ἡμῶν πρόκειται μέγας
ἀγών, ὅν ὀφείλομεν ἄνευ φόβου νά ἀναλάβωμεν ἐν ὀνόματι τοῦ
Θεοῦ. Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐν τῷ κόσμῳ δέν
εἶνε ὁ Μπολσεβικισμός ἤ ἄλλο τι, ἀλλ’ ὁ Τεκτονισμός, διότι εἶνε
ἐχθρός ἐξωτερικός καί ἐσωτερικός. Ἡμεῖς λέγομεν ὅτι ἡ Χριστιανική
Θρησκεία εἶνε ἡ Θρησκεία, ἡ μόνη Θρησκεία, καί ἡ Ὀρθοδοξία ἡ
μόνη ἀληθής, αὐτοί δ’ ἀρνοῦνται τό Εὐαγγέλιον καί τόν Χριστόν,
θέτοντες αὐτόν ἐν ἴσῃ γραμμῇ πρός τόν Μωϋσῆν, τόν Βούδδαν, τόν
Μωάμεθ». Τήν ἀνάλυση τοῦ σχετικοῦ ντοκουμέντου βλ. στό
ὁμότιτλο ἄρθρο https://www.impantokratoros.gr/2BB0C91C.el.aspx.
103
[77]. Βλ. σχετικῶς Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωρος Ζησης, «Ἄξιος
τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης», Θεοδρομία Ε1
(Ἰαν – Μαρ 2003) 3-11. Συγκεκριμένα (σ.11): «Ὁ Μητροπολίτης
Θεσσαλονίκης ἀπό τήν συμπρωτεύουσα, μέ τήν ἀκύρωση τῆς
διαθρησκειακῆς συναντήσεως καί τήν τελείως πρόσφατη ἀπόφαση νά
ἀπαγορεύσει τήν κυκλοφορία αἱρετικοῦ βιβλίου μέ τίτλο “ Ἰησοῦς καί
Δίας” τοῦ Κυριάκου Βελόπουλου ὑπό τήν ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ,
δίδει καλό παράδειγμα στίς δύο πρωτεύουσες, παλαιά καί νέα, καί
ἀναδεικνύεται οἰκουμενικός ποιμήν καί διδάσκαλος, ἄξιος τῆς
Ὀρθοδοξίας. Ἐπί τέλους ἕνας ἡγέτης· ὁ Χριστός δέν καθεύδει·
πηδαλιουχεῖ τήν Ἐκκλησία Του».
[78]. Ἀνακοινωθέν (28/11/2013) https://ec-patr.org/nakoinothen-28-
11-2013/
104

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ - Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ - Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ – Η μασονική προώθηση του Οικουμενισμού (1ον)

Άρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση

«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται, τούς διακρίνει

εἰδικῶς ἡ τέχνη τῆς μυστικότητος » [1](G. Oliver, ἐπιφανής Μασόνος

«Ἀπό ὅλες τίς τέχνες πού οἱ Μασόνοι ἐπαγγέλλονται, τούς διακρίνει

Ἡ ἰδέα τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Κληρικῶν, καί μόνον

Δυστυχῶς, παρά τήν χριστιανική ἁπλότητα, ὡστόσον «οὐ πάντων ἡ

Ἡ ἀστυνομική αὐτή χαρτογράφηση τῆς μασονικῆς ἐξαπλώσεως

Παρά ταῦτα ἡ συνήθης χριστιανική ἀνακλαστική ἀντίδραση στήν

Βέβαια, ἡ ἀποστασιοποίηση ἀπό τή Μασονία καί ἡ ἀποκήρυξή

Ἔτσι, μόνη ἀσφαλῆ ἀποκήρυξη τῆς Μασονίας ἀποτελεῖ ἡ ἀποφυγή

Ὅπως γράψαμε εἰσαγωγικῶς, τό θεμέλιο τῆς Μασονίας εἶναι ἡ

«Ἐκ τῆς ὅλης διατυπώσεως τοῦ συντάγματος τούτου καί τῶν

«Τά τυπικά δίδουν ἑρμηνείας τῶν συμβόλων τούτων καί τῶν

«Ὅταν ὁ Πάπας Κλήμης ὁ 12ος τό ἔτος 1738, ἐξέδωσε βοῦλα

Δεδομένης αὐτῆς τῆς μασονικῆς μεθόδου παραπλανήσεως, ἡ ὁποία

2. Κληρικοί Μασόνοι καί Οἰκουμενιστές

Τό ἐνδιαφέρον τῆς Μασονίας γιά τή στρατολόγηση Κληρικῶν εἶναι

Προτοῦ ἀναφερθοῦμε σέ συγκεκριμένα στοιχεῖα, ἄς ἐξετάσουμε τό

Ὁποιαδήποτε ἀπό τίς τρεῖς περιπτώσεις ἰσχύει, κατανοοῦμε

Μέ πιό χαρακτηριστική περίπτωση τό δίτομο ἔργο τοῦ Μιχάλη

Ἡ ἐμπλοκή στή Μασονία Ὀρθοδόξων Κληρικῶν δέν εἶναι τόσο

 [1] Στό G. OLIVER, The Antiquities of Freemasonry, ἐκδ. G. and W.B.

Ἡ συνέχεια τοῦ παρόντος ἄρθρου θὰ δημοσιευθῆ εἰς τὸ ἑπόμενον φύλλον τοῦ

3. Παραλληλία Μασονίας καί Οἰκουμενισμοῦ

Ἡ σύγκριση τῆς ζωῆς καί δράσεως τῶν φερομένων ὡς Μασόνων

«Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός στά 1700 ἔκανε ἕνα θαυμαστό πρᾶγμα.

Κάποιες «τυχαῖες» παραλληλίες, πού ἐπαναλαμβανόμενες παύουν

Άρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση

Ἄλλο καύχημα ἐξ ἴσου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ Τεκτονισμοῦ

ρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση

Τελικῶς, μετά ἀπό ἐκτενῆ μελέτη, δέν μπορεῖ κανείς παρά νά

Καθώς γράφει ὁ Μασόνος ἱστορικός J.S. Ward, ἱδρυτής καί γενικός

Ἡ μασονική αὐτή μεσσιανική προσδοκία πού συμπίπτει ἀπολύτως

Προφανῶς, οἱ παραπάνω Κληρικοί καί θεολόγοι δέν ὑπῆρξαν οἱ

Συνεπῶς εἶναι ἀξιοσημείωτες, καί διόλου ἀνερμήνευτες ὑπό αὐτή

Άρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ) δημιούργημα

τῆς Μασονίας καί τῶν Ροκφέλλερ …

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Ὅλα τά παραπάνω στοιχεῖα μασονοποιήσεως τοῦ

Αὐτά τά θεολογικά μικρόβια, καί ἄλλα παράπλευρα, δέν ὑπῆρχαν

Ἐπιφυλάσσομαι, ἐάν θέλει ὁ Κύριος, νά ἐπεκταθῶ στό μέλλον

4. Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ)

Ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π.

Ἄς μᾶς ἐπιτρέψει ὁ π. Γεώργιος, νά διαπιστώσουμε ὅτι (δυστυχῶς

Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό;

Ἡ σχέση τῆς οἰκογένειας Ροκφέλλερ μέ τόν Οἰκουμενισμό, ὑπῆρξε

Ἐδῶ δέν θέλω νά ἀναλωθοῦμε στό νά δειχθεῖ ἡ σημασία τοῦ ἔργου

Ἄνθρωπος-κλειδί στή σχέση τῶν Ροκφέλλερ μέ τήν Οἰκουμενική

Οἱ ἰσχυρισμοί γιά τή μασονική ἰδιότητα τοῦ Μόττ φαίνονται πλήρως

Τό 1982, ὁ Ἀμερικανός Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Charles E.

Ἀργότερα (1995) τό βιβλίο «Γενηθήτω τό Θέλημά Σου : Ἡ

Ἐν πρώτοις ὁ Καθηγητής τῆς Ἱστορίας Harvey μᾶς παραθέτει μιά

 [34] ΓΙΟΧΑΝ ΣΑΣΕΝΜΠΑΧ, Ἡ Μασωνία· ἡ ἱστορία της, ἡ δράση της, ὁ

Άρθρο τοῦ μοναχοῦ Σεραφείμ Ζήση

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

π. Σεραφείμ (Ζήση) μοναχού

Ὁ Καθηγητής Harvey σημειώνει εἰσαγωγικῶς: «Αὐτές οἱ

Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἀνέλαβε, μέ παρότρυνση τοῦ Μόττ,

«Γιά νά τό δηλώσουμε ἐν συντομίᾳ, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ

Ὁ Τζόν Ροκφέλλερ ὁ Νεώτερος ἐπίσης ὄχι μόνον ἀπέτρεψε τή

«Τό ἵδρυμα θά συνένωνε ἱερωμένους τῶν συμμετεχουσῶν