-

Μαμά, γιατί ο Φώτης δε θέλει να του πιάσω το χέρι;

- Θα σου εξηγήσω, Φωτεινή.
- Πότε;
- Αργότερα, όταν μείνουμε μόνες μας.
- Να πάμε με τον Φώτη στο δωμάτιό μου να παίξουμε;
- Αν θέλει, ναι. Προσπάθησε να μην του μιλάς
συνεχώς. Και μην προσπαθήσεις να του πάρεις το κορδόνι.
Θα εκνευριστεί. Και δεν το θέλεις αυτό, έτσι δεν είναι
καρδούλα μου;

9
 Πήγα κοντά του.
«Πάμε, Φώτη», του είπα και του έδωσα το χέρι μου.
Όμως ο Φώτης δε μου έδωσε το δικό του. Σαν να μη
με άκουσε. Δε γύρισε καν να με δει. Έμεινε στην ίδια
θέση στριφογυρίζοντας το κορδόνι του και επαναλάμβανε
πολλές φορές:
«Δε θα πάμε σήμερα στο κολυμβητήριο, Φώτη. Δε θα
πάμε σήμερα στο κολυμβητήριο…»
Εκείνη τη στιγμή ήρθε η θεία μου και μου είπε:
«Αύριο, Φωτεινή. Θα ξεκουραστούμε σήμερα και
αύριο θα γνωριστείτε καλύτερα και θα προσπαθήσετε
να παίξετε. Ήταν πολλές οι αλλαγές για τον Φώτη σήμερα».
Δε μου άρεσε καθόλου αυτό που είπε η θεία μου
φεύγοντας. Τι θα πει «ήταν πολλές οι αλλαγές;» Αφού
όλες ευχάριστες ήταν…

10
Μόλις έφυγαν, έτρεξα στη μαμά μου. Είχα πολλές απορίες
και ήθελα να μου τις λύσει.
- Γιατί μαμά δε με θέλει ο Φώτης;
- Και βέβαια σε θέλει καρδούλα μου.
- Τότε γιατί έκανε ότι δε με είδε καθόλου και δε
μου μίλησε;
- Μμμ, γιατί ο Φώτης είναι διαφορετικός. Ο Φώτης
έχει αυτισμό.
- Αυτισμός θα πει ότι δεν του αρέσει να παίζει;
- Του αρέσει, αλλά δεν ξέρει τον τρόπο. Δεν
μπορεί να παίξει όπως εσύ και οι φίλοι σου.
- Να του μάθω εγώ;
- Ναι, αλλά δεν είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει.
Πρέπει να βρεις έναν τρόπο που να τον καταλαβαίνει.
- Μαμά, όλοι θέλουν να παίζουν. Ακόμη κι ο
μπαμπάς που είναι μεγάλος θέλει να παίζουμε. Θα
ρωτήσω τη θεία για να μου πει τον τρόπο που
καταλαβαίνει ο Φώτης και θα του μάθω εγώ.
- Δεν είναι εύκολο Φωτεινή μου, αλλά θα
προσπαθήσουμε μαζί. Στο υπόσχομαι.
- Εγώ είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε.

11
 Πήγα προβληματισμένη στο δωμάτιό μου. Κάθισα,
σκέφτηκα και ξαναπήγα στη μαμά μου.
- Μαμά, αύριο θα δώσω στον Φώτη όλα μου
τα αυτοκινητάκια. Θα του δώσω και το γκαράζ.
Και τον αυτοκινητόδρομο. Και το μεγάλο κόκκινο
αυτοκινητάκι που μου φέρανε στα γενέθλιά μου.
Θα μου τα κατεβάσεις από το πατάρι σε παρακαλώ;
Σε όλα τ’ αγόρια αρέσουν τα αυτοκινητάκια. Να
δεις
που θα αρέσουν και στο Φώτη και θα θέλει να
παίξει μαζί μου.
- Είναι πολύ ωραία η ιδέα σου Φωτεινή! Θα
σου τα κατεβάσω αύριο.

12
Την άλλη μέρα ο Φώτης ξαναήρθε με τη θεία μου. Μπήκε
και πάλι σαν σίφουνας στο σπίτι, πετώντας παπούτσια
και κάλτσες και στριφογυρίζοντας το κορδόνι του. Έτρεξα
και του έδωσα το αυτοκινητάκι. Το πήρε. Δεν είπε τίποτα.
Μόνο άφησε το κορδόνι δίπλα του, γύρισε το αυτοκινητάκι
ανάποδα και άρχισε να στριφογυρνά τις ρόδες. Και όσο πιο
γρήγορα τις γυρνούσε, τόσο πιο πολύ γελούσε.
Ήμουνα πολύ χαρούμενη που βρήκα κάτι που του άρεσε
κι ας μην έπαιζε μαζί μου.
«Φώτη, θέλεις να βάλουμε το αυτοκίνητο στο γκαράζ;» τον
ρώτησα.
Ο Φώτης, αντί να μου απαντήσει, συνέχισε να στριφογυρνά
τις ρόδες.
«Φώτη μήπως θέλεις να βάλουμε τα αυτοκινητάκια στον
αυτοκινητόδρομο;» ξαναρώτησα ελπίζοντας ότι θα μου
απαντήσει.
«Να βάλουμε τα αυτοκινητάκια στον αυτοκινητόδρομο…»
επανέλαβε τα λόγια μου ο Φώτης χωρίς να γυρίσει να με δει.
Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, αλλά τουλάχιστον ήμασταν
στο ίδιο δωμάτιο κι ας έπαιζε ο καθένας με διαφορετικό
παιχνίδι. Ήταν μια αρχή.

13
 Από τότε ο Φώτης ερχότανε κάθε μέρα στο σπίτι
μας, την ίδια πάντα ώρα και με τον ίδιο πάντα
τρόπο. Ήθελε το μεγάλο κόκκινο αυτοκίνητο.
Εμένα δεν με πρόσεχε καθόλου, ούτε και έψαχνε
να με βρει αν έλειπα από το δωμάτιο. Σίγουρα δεν
ήταν ο φίλος που περίμενα για να μοιράζομαι τα
παιχνίδια μαζί του. Δεν τον ενοχλούσε η παρουσία
μου πια αλλά κάθε φορά που έκανα κάποιο δυνατό
θόρυβο έκλεινε τα αυτιά του με τα χέρια του.
Σιγά-σιγά άρχισα να μαθαίνω και τον Φώτη και
τον αυτισμό του. Και όταν περπατούσε πατώντας
τα παιχνίδια μου δεν θύμωνα όπως τις πρώτες
μέρες. Ήξερα πια πως δεν το έκανε επίτηδες.

14
Ένα απόγευμα, που πήγαμε με τη μαμά μου στην αγορά,
πήρα κι άλλα αυτοκινητάκια σε διαφορετικά χρώματα,
για να τα χαρίσω στο Φώτη.
Όταν, την επόμενη μέρα, ήρθε και πάλι στο σπίτι μας,
έτρεξα χαρούμενη για να του τα δείξω. Αδιαφόρησε
εντελώς για ό,τι του πήρα, πήρε πάλι το κόκκινο
αυτοκινητάκι κι άρχισε να γυρνά τις ρόδες του και
να γελάει.
Θύμωσα πολύ μαζί του και απομακρύνθηκα.
«Δε σου μιλάω Φώτη. Να παίξεις μόνος σου. Εγώ
θα πάω να παίξω στον υπολογιστή» του είπα.
Ο Φώτης συνέχισε να στριφογυρνά το αυτοκίνητο και να
γελάει. Εγώ άνοιξα τον υπολογιστή και προσπαθούσα
να μάθω ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, που μου είχαν
φέρει δώρο στα γενέθλιά μου, χωρίς όμως να τα
καταφέρνω.
Ξαφνικά, ο Φώτης ήρθε κοντά μου, με σκούντησε από την
καρέκλα και χωρίς να πει τίποτε απολύτως, άρχισε να
παίζει στον υπολογιστή το καινούργιο μου παιχνίδι λες
και το έπαιζε από καιρό.

15
 Έτρεξα στη θεία μου, που καθόταν με τη μαμά μου,
φωνάζοντας:
«Θεία, θεία, ο Φώτης…»
«Τι έπαθε ο Φώτης;»
«Τίποτα, αλλά να, κάθισε στον υπολογιστή και παίζει
ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι που εγώ δεν μπορώ να το
παίξω».
«Α! ναι, δε σου το είπα, ο Φώτης είναι καλός σε κάθε
είδους παιχνίδι στον υπολογιστή. Τα καταφέρνει
θαυμάσια. Δοκίμασε κι άλλα παιχνίδια. Θα δεις,
μπορεί να τα παίξει όλα. Θα σου μάθει και σένα».

16
 Γύρισα και δοκίμασα κι άλλο
παιχνίδι και μετά άλλο, ακόμα πιο
δύσκολο. Αλλά όσο δύσκολο κι αν
ήταν για μένα, για τον Φώτη ήταν
πάντα πιο απλό.

Ένιωσα πολύ περήφανη για τον ξάδερφό μου.

Ήθελα να το πω σε όλους, να το φωνάξω,
πόσα σπουδαία πράγματα κάνει ο Φώτης στον
υπολογιστή!

17