Professional Documents
Culture Documents
Kolokwium 28.11.16
Zachowania niewerbalne
Wyraz twarzy, ton głosu, gesty, postawa i ruchy ciała, posługiwanie sie dotykiem, spojrzenie
Najważniejsze cele zachowań niewerbalnych to:
- okazywanie emocji
- wyrażenie postawy
- przekazywanie swoich cech osobowości
- ułatwienie komunikacji werbalnej
Okazywanie emocji przez wyraz twarzy
Podstawowe emocje przekazywane za pomocą wyrazu twarzy są uniwersalne. Wszyscy ludzie
kodują, czyli wyrażają emocje w ten sam sposób, i wszyscy ludzie dekodują, czyli interpretują je z
taką samą trafnością.
GNIEW, RADOŚĆ, ZDZIWIENIE, STRACH, WSTRĘT, SMUTEK
Dlaczego dekodowanie bywa niedokładne?
• Ludzie czesto okazaują pomieszanie afektów – gdy jedna cześć twarzy wyraża
inną emocję niż druga
• Czasami staramy się okazywać mniej emocji, niż doświadczamy, aby nikt się nie
dowiedział, co naprawde czujemy
• Ma związek z kulturą
- każda kultura ma szczególne reguły ujawniania, które dyktują, jaki rodzaj ekspresji
emocjonalnej należy okazywać
• Usa – zniechęcają mężczyzn do okazywania żalu i rozpaczu, pozwalają jednak, aby
wyrażały się one na twarzach kobiet
• Japonia – zakazują kobietą szerokiego uśmiechu. Japonki często zasłaniają wtedy
twarz dłońmi, natomiast na Zachodzie pozwala się kobietom, a nawet się
zachęca, aby często się uśmiechały
• Japonia – normy każą ukrywać wyraz twarzy o emocjach negatywnych,
uśmiechając się i śmiejąc
• Np patrzenie w oczy w niektórych kulturach odbierane jest za brak szacunku
(JAPONIA, NIGERIA, TAJLANDIA), lecz w innych odbierane jest jako
podejrzliwe(USA, EUROPA, ARABOWIE).
EMBLEMENTY – sygnały niewerbalne mające w danej kulturze ogólnie zrozumiałe definicje.
Ważną cechą jest to, że nie są one uniwersalne
Np. W Australii znak zwycięstwa (V), kierujący wnętrze dłoni do siebie oznacza ‘’fuck u’’
Płeć a komunikacja niewerbalna
Ogólnie, kobiety potrafią lepiej rozumieć i ujawniać emocje okazywane niewerbalnie. Jedynym
wyjątkiem jest mniejsza trafność w wykrywaniu przez kobiety fałszu. Według teorii roli
społecznej różnica płci wynika, stąd, że w wielu społeczeństwach oczekuje się od kobiet innych
umiejętności niż od mężczyzny, a jedną z nich jest uprzejmość w kontaktach społecznych i
niedostrzeganie faktu, że ktoś może kłamać.
Atrybucje przyczynowe: odpowiedzi na pytanie ‘’dłaczego’’?
Dlaczego ktoś zachował się tak a nie inaczej?
TEORIA ATRYBUCJI – teoria opisująca sposoby, którymi się posługujemy do wyjaśniania przyczyn
własnych zachowań i zachowań innych ludzi
• ATRYBUCJA WEWNĘTRZNA – doszukiwanie się przyczyn zachowania w samej
osobie (dlaczego ojciec nakrzyczał na dziecko? Ponieważ nie potrafi wychowywać
dziecka)
• ATRYBUCJA ZEWNĘTRZNA – doszukiwanie się przyczyny wynikającej z sytuacji
(ojciec nakryczał na dziecko, ponieważ wyskoczyło na ulicę)
MODEL WSPÓŁZMIENNOŚCI – teoria stanowiąca, że tworząc atrybucje dotyczące czyjegoś
zachowania, systematycznie sprawdzamy zależność pomiędzy obecnością lub brakiem pewnych
czynników sprawczych a pojawieniem się lub niepojawieniem się danego zachowania.
Jakie informacje sprawdzamy pod kątem współzmienności, kiedy tworzymy atrybucje?
- informacje o zgodności ( jak inni ludzie zachowują się wobec tego samego bodźca)
- informacje o wybiórczości ( dotyczą reakcji osoby, której zachowanie próbujemy wajaśnić na
inne bodźce)
- informacje o spójności ( określają, jak często pojawia się obesrwowane zachownie tej samej
osoby wobec tego samego bodźca w różnych okolicznościach)
PODSTAWOWY BŁĄD ATRYBUCJI – skłonność do przeceniania roli czynników wewnętrznych,
dyspozycyjnych w zachowaniu człowieka i do niedoceniania czynników sytacyjnych. (ukradł,
ponieważ chciał nakarmić młodszą siostrę)
BŁĄD ODPOWIEDZIALNOŚCI – założenie, że zachowanie człowieka odpowiada jego
dyspozycjom(osobowości)
Dlaczego prosty fakt skupiania uwagi na osobie powoduje, że wyolbrzymiamy jego rolę?
Decyduje o tym jeden ze skrótów myślowych: heurestyka zakotwiczenia i dostosowania
DWUSTOPNIOWY PROCES ATRYBUCJI – wyjaśnienie czyjegoś zachowania przez tworzenie
automatycznych atrybucji wewnętrznych i dopiero późniejsze zastanowienie się nad możliwymi
przyczynami sytuacyjnymi pozwalające zmodyfikować pierwotną atrybucje wewnętrzną.
ZJAWISKO ŚWIATŁA RAMPY – skłonnośc do przesadnej oceny stopnia, w jakim nasze działania i
wygląd są dostrzegane przez innych
ATRYBUCJE W SŁUŻBIE EGO – oznaczają skłonność do przypisywania sobie osobistej roli w
osiąganiu sukcesów i obwiniania innych ludzi lub sytuacji o własne porażki
Dlaczego tworzymy atrybucje w służbie ego?
Większość ludzi stara się, gdy tylko jest to możliwe, zachować dobre mniemanie o sobie, nawet
jeśli oznacza to wypaczenie rzeczywistości wskutek zmiany myślenia lub zachowań
Aby zaprzeczyć wiedzy na temmat własnej śmiertelności, podejmujemy nastepujące kroki:
ATRYBUCJE OBRONNE – wyjasnienie zachowań tak, aby uniknąć poczucia słabości i
śmiertelności (
NIEREALISTYCZNY OPTYMIZM – przekonanie, że dobre rzeczy zdarzają się nam niż innym,
natomiast złe rzeczy zdarzają się raczej innym niż nam
WIARA W SRAWIEDLIWY ŚWIAT – zakłada, że ludzie dostają to, na co zasługują, i zasługują na
to, co dostają
Wpływ dysonansu jest największy wtedy, gdy ludzie czują się osobiście odpowiedzialni za swe
działania oraz ich działania mają poważne konsekwencje. Oznacza to, że im większe są te
następstwa i im większa nasza odpowiedzialność za nie, tym większy dysonans; a im większy
dysonans, tym większa zmiana naszej postawy
Zastosowanie niewystarczających nagród w nauczaniu
Jeśli ktoś rzeczywiście wykonuje nudne zadanie, a uzasadnienie zewnętrzne jest bardzo małe, to
wówczas ocenia to zadanie jako przyjemniejsze niż wtedy, gdy uzasadnienie zewnętrzne jest
duże. Ludzie wolą otrzymywać wysoką zapłatę i często za taką właśnie zapłatę pracują
intensywniej. Jeśli jednak zaproponuje się im niską zapłatę za wykonanie jakiejś pracy, a oni się
zgodzą na to, powstanie dysonans pomiędzy uciążliwością nudnego zadania a niską zapłatą. Aby
zredukować dysonans, przypisują oni tej pracy cechy pozytywne, a zatem zaczynają znajdować
więcej przyjemności w samej pracy wówczas, gdy jest ona nisko płatna, niż wówczas, gdy jest
ona wysoko płatna
Pochwała może mieć pozytywny wpływ, ale tylko wtedy, jeśli jest stosowana z umiarem i w
sposób, który sprawia, iż dziecko ma poczucie, że coś potrafi
Sprawienie, by dana osoba skoncentrowała się na zewnętrznych powodach skłaniających do
osiągnięcia dobrego wyniku, zmniejszy atrakcyjność samego zadania
Niewystarczająca kara
Posługiwanie się groźbą surowej kary jako środkiem powstrzymywania kogoś od zrobienia tego,
co lubi robić, wymaga ciągłego nękania i czujności
Im mniejsze uzasadnienie zewnętrzne (łagodna kara za bicie siostry), tym bardziej potrzebne
uzasadnienie wewnętrzne. Dostarczenie ludziom sposobności do stworzenia własnego,
wewnętrznego uzasadnienia (próba przekonania siebie, że bicie siostry to żadna przyjemność)
może im dopomóc w ukształtowaniu trwałego zbioru wartości
Eksperymet z dziećmi w przedszkolu (surowa kara i łagodna kara za bawienie sie atrakcyjną
zabawką):
Dzieci, którym zagrożono łagodną karą, uznały zakazaną zabawkę za mniej atrakcyjną niż
poprzednio. Po prostu nie mając wystarczającego uzasadnienia z zewnątrz dla powstrzymywania
się od używania tej zabawki, potrafily przykonać siebie, że nie bawią się nią, ponieważ im się nie
podoba
W warunkach zagrożenia surową karą dzieci miały dostateczne zewnętrzne powody, aby nie
bawić się tą zabawką – nie potrzebowały więc szukać dodatkowych powodów i w rezultacie
nadal lubiły zabawkę
Uzasadnienie wysiłku – jeśli ktoś znosi trud i przykrość w celu osiągnięcia jakiegoś celu czy
obiektu, to ten cel czy obiekt staje się dla niego bardziej atrakcyjny
Świadomośc, że nieuchronnie trzeba spędzić z kimś czas, wzmaga pozytywne cechy tej osoby –
lub przynajmnije osłabia jej cechy negatywne