------------------------------

TITLE: THE FORBIDDEN FRUIT(*The Vampire's Contract BOOK2-COMPLETED*)

LENGTH: 2036
DATE: Jan 23, 2015
VOTE COUNT: 112
READ COUNT: 5332
COMMENT COUNT: 14
LANGUAGE: Filipino
AUTHOR: pRincessGold24
COMPLETED: 1
RATING: 0
MODIFY DATE: 2015-06-04 21:02:41

------------------------------

####################################
PROLOGUE
####################################

TVC BOOK 2: THE FORBIDDEN FRUIT

Story by: Princess Gold24

Date Started: January 23, 2015

Date Ended: February 18, 2015

NO TO PLAGIARISM.
I TRUST YOU AND I LOVE YOU.
GOD BLESS EVERYONE.

*************************************************

THE FORBIDDEN FRUIT (TVC BOOK 2)

*PROLOGUE*

This story started a very long time ago...

When the very first vampire existed and the vampire's venom spread all over the
world like a virus.

EXODUS, the anti-vampire organization tried to eliminate all the vampires that has
been born from only one ancestor. But...as the more they do so...the more they felt
their failure.
For centuries the war between the Vampires and Exodus got more intense.

Many lives has been lost.

Many blood has been shed.

And this is a war that never can be avoided.

This is a story of blood war.

This is a story of fate.

You can run away from your enemies but you can never run away from your own
DESTINY.

And now...

I will leave you this only one question.

Who is...the REAL ENEMY?

********************
********************

I always have these strange dreams...

Blood.

There is blood anywhere.

"RUN!!!" ang sigaw sa akin ng babaing yun habang gapos-gapos sya ng mga kalalakihan
na yun.

But...
I just looked at her.

Bakit nya ako...pinapatakbo?

Napatingin ako sa paligid.

Nasa isang malaking bahay ako at...may nagkalat na dugo at mga patay sa paligid...

Anong...nangyayari?

And then I felt a cold hand on my head.

And I heard that familiar cold voice...

"Kid..." he said. "I'm gonna kill you now"

I always have these strange dreams...

But why do I get this feeling that they are real?

to be continued...

AN: HELLO! HELLO! (WHAT?) HELLO! HELLO! (WHAT?) TELL ME WHAT YOU WANT RIGHT NOW! Oh
yeahh! Ay sorry haha nasobrahan lang sa pagka-inspired sa BTS FANFIC na kaka-
complete ko lang. hihi. Wait lang po, busy pa ako sa pagsalo ng dugo galing sa
ilong ko nang dahil sa nakaka-nosebleed na prologue at story description ko. HAHA,
sorry sa wrong grammars. Hindi kasi ako nakikinig sa english teacher ko noon. hihi.
But anyway, eto na po ang BOOK 2 ng The Vampire's Contract. Sana po ay may
sumuporta. THANK YOU! :D

####################################
Chapter 1
####################################

AN: Hello! Basahin nyo na muna po ang BOOK 1 before ito ha? Para mas masubaybayan
nyo ang story. SALAMAT!

The Forbidden Fruit

Chapter 1
 "AND IT'S A THREE POINT SHOT THAT'S COMING FROM MONTEZ!!!" ang sigaw ng host.

The crowd gets wild.

At hindi ko mapigilang mapangiti. Ang galing-galing ng boyfriend ko...! >///<

Nasa University gymnasium kami ngayon at nanunuod ng basketball game ng school

namin laban sa kabilang university.

Nabigla pa ako nang lumingon sa direksyon ko ang gray eyes na yun. At nang
magsalubong ang paningin namin...slowly, a smile curved up on his lips.

I blushed. Ang gwapo nya...! >///<

Ngumiti lang din ako sa kanya at doon na sya nagsimulang tumakbo uli.

"Best, ang galing palang mag-basketball ni Demon kahit na tao na sya noh?" si
Carlie na katabi kong nakaupo sa bleachers.

"Oo naman best! Hindi lang sya magaling, POGI PA SYA!" ang pagmamayabang ko naman.

"Wow best...ang yabang din noh? Nakakahiya naman" -___-

"Hmp! Pabayaan mo na ako best. Ganito talaga pag lumalablayp na. Dapat ipagmayabang
ko din ang b-boy...b-boyy..."

Hindi ko maituloy ang sasabihin ko.

Dahil sa totoo nyan, hanggang ngayon ay hindi ko parin masabi-sabi na BOYFRIEND KO

ang gwapong nilalang na yun na ngayon ay tumatakbo sa court.

Hindi lang kasi ako makapaniwala na BOYFRIEND KO nga ang hot looking, model like
gray eyed ex-vampire's mate ko na iyon! >///<

"Sige best, kaya mo yan!" ang cheer naman nya sa akin.

"B-boyy...b-boyyy..." ang pilit ko parin.

"Sige best! Malapit na! Ilang letters nalang! KAYA MO YAN!!!"

"B-boy...boy...b-boy..." >///<

"BOYFRIEND best, sige best, kaya mo yan. Repeat after me okay?

BOOOOOOOYYYYYFFFRRRRRIIIIIEEEEENNNNNDDDDD...." Ang pag-slow motion nya pa sa
salitang yun.

"B-boyyy...b-bbbooooyyyyffffrrrr----" hinihingal akong napatigil sa pagsasalita. "I

give up! Hindi ko talaga kayang sabihin na b-boy...b-boyyy..."

Hinawakan naman nya ako sa magkabilang braso at madramang nagsalita. "Best? Gusto
mo samahan kitang magpa-check up? Baka naalog ang utak mo at may naputol na nerve
kaya hindi mo mabanggit ang word na yun. Nag-aalala lang ako sa health mo"

"Hindi naman---"

Naputol ang sasabihin ko nang nagsalita na naman ang host ng game.

"A THREE POINT SHOT!! A THREE POINT SHOT AGAIN FROM MONTEZ!!!"

And the crowd gets wild again.

Napatingin ako sa direksyon nya.

He's sweating on his jersey at hinihingal na pinunasan nya gamit ang damit nya ang
pawis na na nasa pisngi nya.

Oh gosh...ANG HOT NYA!!! >///<

"KKKKKKKKKKKKKKKKKYYYYYYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAHHHHH!!!! DARIUS!!!! I LOOOOOVVVVEEE

YOUUU!!!" ang tilian ng mga babae na nakaupo sa ibabang bleachers.

Opo, ngayong college na kami ay mas dumami pa ang fangirls nya. -____-

"Ang gwapo talaga ni Darius my loves noh?!!" ang tili ng isang fangirl.

My loves? Did she just called my Darius...my love??? +___+

"Oo nga! Pero balita ko may girlfriend na sya!!" si fangirl no. 2.

"Ssssshh...! Wag kayong maingay girls. Nasa itaas ang girlfriend nya" si fangirl
no. 3.

"Huh? Nasa itaas?" si fangirl no. 4.

At sabay pa silang lumingon sa direksyon ko pero agad akong nag-iwas ng tingin at

kunyari ay hindi ko sila naririnig.

"Saan?!" si fangirl. No. 2.

"Yang babaing naka-stripes ng pink" si fangirl no. 4.

O---kay. Lahat sila ay nakatingin na sa akin ngayon. At ako talaga ang itinuro ni
fangirl no. 4. -___-

At pwede mahiya naman sila? Hindi ba nila alam na naririnig ko sila?

"Sya?!" si fangirl no. 1. "Sya ang girlfriend ni Darius my loves?!"

"Oo girls. Sya nga!" si fan girl no. 4. "Lagi ko nga silang nakikitang magkasama
eh!"

Okay. Pinagchi-chismisan na nila ako ng harap-harapan ha. Nanadya ba sila? +___+

"So ewwww! Hindi naman pala sya maganda! Mas maganda pa ako!" si fangirl no. 3.

-____-+

"Mas maganda kaya ako girl noh! Mas bagay pa kami ni Darius!" si fangirl no. 2.

-____-++

"Mas maganda kaya ako noh!" si fangirl no. 1.

I gritted my teeth.
"Hindi kaya! Mas maganda ako kaya mas nababagay ako kay Darius!" si fangirl no. 4.

And that's it.

OO NA! KAYO NA ANG MAGANDA! WOW HA! GRABE! NAHIYA AKO SA KAGANDAHAN NYO! PARANG
NAHIYA NALANG AKO SA ITSURA KO AT SIGURO HINDI KO NA KAKAYANING LUMABAS NG BAHAY
SIMULA NGAYON KASI NAHIYA AKO SA MGA ITSURA NYO! NAKAKAHIYA TALAGA!!

Pero hindi ko parin naisigaw yun.

At hindi ko alam kung bakit parang hinihingal ako ngayon kahit na hindi naman ako
sumigaw.

"Naku best...pabayaan mo na sila. Totoo naman talaga na mas maganda sila eh" si
Carlie.

Nilingon ko naman sya. "Wow best thank you ha. TRUE FRIEND KA TALAGA" +_____+

Walangya. Imbis na i-cheer up ako ay mas kinampihan nya pa ang mga nang-aaway sa
akin.

"Oo naman best! Ganyan kita ka-love!" ^____^

Bwiset. -___-

*PRRRRRRRRRRRRRRRTTTTTT!!!!!*

Isang huni ng pito ang narinig namin.

Tapos na ang laro.

"Scores! 82-105! Howarth University WINS!" ang anunsyo ng speaker.

Nagtilian ang mga schoolmates ko. Oo, nanalo ang school namin.

"KYYYYYAAAAAAAAAAAAAHHHH!!! ANG GALING TALAGA NI DARIUS MY LOVES NOH?! SYA ANG

GUMAWA NG HALOS LAHAT NG POINTS!" si fangirl no. 1.

"Wait girls...OMG...." Si fangirl no. 3. "Papunta sya sa direksyon natin!"

Napataas naman ako ng tingin at nakita ko nga na naglalakad sya papunta sa

direksyon namin habang bitbit ang varsity jacket nya at para syang hot male model
na naglalakad. Ang gwapo nya kahit na pawis na pawis sya galing sa laro.
KYYYYAAAAAAAHHHH!!!! >///<

"Hindi kaya napansin nyang maganda ako kaya pupuntahan nya ako ngayon?" si Fangirl
no. 2.

Wow lang ha. AMBISYOSA. -___-+

"Hindi noh! I'm sure ako ang napansin nya kaya pupunta sya sa akin!" si fangirl no.
4.

"Hindi! Sa akin sya pupunta!"

"Hindi! Sa akin!"

"Sa akin!"
"Hindi nga! Sa akin nga!"

Hanggang sa nasa harapan na nila si Darius at ang mga malalandi, sabay pa silang
ngumiti at nagpa-cute sa harapan ng BOYFRIEND KO!

Urrrrggghh...ba't ang dali-daling isipin ang word na boyfriend pero ang hirap
banggitin?!

"Hi Darius..." ang sabay-sabay pa nilang bati with beautiful eyes kay Darius.

Pero...

Nilampasan lang sila ni Darius at sa akin sya dumiretso.

I almost put on a smirk when I saw their faces. BWAHAHAHAHAHAHA! OO! SA INYO NA ANG
KAGANDAHAN NYO! BASTA AKIN LANG SI DARIUS! BWAHAHAHAHAHA!

He poked my forehead.

"Why are you smiling?" ang kunot noong tanong nya sa akin.

EEEEEKKKKK!!! Nasa harapan ko na pala sya ngayon!

"Ah eh..." I cough. "W-wala lang! Masaya ako at nanalo ka! CONGRATULATIONS!!"
^___^

He smiled.

And I almost gasped for air. Pakisabi nga, PAANO KO NGA BA ULI NAGING BOYFRIEND ANG
GANITO KAGWAPONG NILALANG?!

"Are you proud of me?" he asked and his gray eyes was filled with some emotion.

I smiled. "Oo naman noh! Naks! Ang galing mo ngang maglaro eh!" ^///^

He pats my head. "Well, I'm glad you came"

"Ah hello lovers?" ang sulpot naman ni Carlie. "Nakalimutan nyo bang nandito pa ako
kasi pati ako nakalimutan ko rin nag-e-exist din pala ako sa lugar na 'to"

"Ah best! I'm sorry!" ang lingon ko sa kanya.

Pero nilingon nya si Darius. "Wow! Great game! O sige na! Mauuna na akong lumabas!
Nakakahiya namang maging kontrabida sa date nyo ng BOYFRIEND MO"

"D-date...?" 0////0

"Ah sige! Bye! Ingat sa pag-uwi best ha!" yun lang saka sya dali-daling umalis.

EEEEEKKKK!!! CARLIE!!! WAG MO AKONG IWANG MAG-ISA KASAMA ANG GWAPONG NILALANG NA
'TO!!

Pero ang walangya, parang tornado sa bilis na nakaalis.

"Well..." then I felt his arm on my shoulder. "Let's go home, my love"

EEEEEKKKK!!!>///<
***********************

"KYYYYYYYYYYYYYYAAAAAAAHHH!!! DARIUS!!" ang tili ng mga babae nang lumabas kami ng

gym.

"Wow Darius! Good game!" ang sulpot ng isang lalaki saka tinapik sa balikat si
Demon.

"Thanks" ang walang emosyon nyang sambit.

At bigla nalang syang pinagkaguluhan ng mga estudyanteng nanduon.

Kaya bigla akong naitulak paalis sa tabi ni Demon at naichapwera sa isang sulok.

Oo, iba na talaga pag Varsity player at famous sa university ang naging boyfriend
mo. Talagang maicha-chapwera ka.

At opo, classmate ko na naman po sya dahil kumuha din sya ng Hotel and Restaurant
Management. Wala daw kasi syang balak na lumayo sa akin.

"Darius! Let's have a drink!" ang sabi pa ng isang lalaki.

"Waaaaahhh!! DARIUS ANG GWAPO MO TALAGA!!" ang isang fangirl.

Samantalang nanatili lang akong nakatayo sa isang sulok at parang naiwang tuta na
nakatingin sa kanya. Ang iba pa ay binibigyan sya ng flowers at kung anu-anong
regalo.

Puro babae ang nanduon.

At bakit sumasakit ngayon ang dibdib ko sa eksenang ito?

Tumalikod nalang ako at nagsimulang maglakad paalis.

"Darius kainin mo tong cookies ha!"

"Darius sama ka sa party namin sa---"

"Excuse me" ang biglang sambit nya. "My girlfriend is waiting for me"

Napatigil ako sa paghakbang nang marinig ko yun.

Napalingon naman ako sa kanya at nakita kong naglakad sya papunta sa akin at umalis
sa crowd na yun.

Napatulala pa ako sa gwapo nyang mukha nang i-pat nya ang ulo ko.

"I'm sorry for making you wait" he said then smiled. "Let's go"

Napalingon ako sa mga fans nya at...

0___0

T___T
 THEY'RE GLARING AT ME!!

Inakay nalang nya ako at naglakad na kami paalis.

Nasa sidewalk na kami ngayon at naglalakad sa gitna ng papalubog na araw.

Hapun na kasi natapos ang game nila.

"What are you thinking?" ang tanong nya sa akin.

Oo. Dahil hindi na kami mate at hindi narin sya bampira ay hindi na nya nababasa
ang iniisip ko. Isa ito sa mga naging advantage ko simula nang mawala na ang
kontrata namin.

At may bigla akong naisip na kalokohan.

"Ah..wala" ^___^

PANGIT KA! PANGIT! PANGIT! PANGIT! BLEH! BLEH! BLEH!

Ang pang-aaway ko sa kanya sa utak ko.

Samantalang nanatili naman kaming nakatitig sa mukha ng isa't isa at nanatili din
akong nakangiti.

MUKHA KANG TANGA! MUKHA KANG TANGA! BWAHAHAHAHA! BLLLLLLEEEEEEHHHH!!!

Ang pang-aaway ko pa.

"You're thinking something ridiculous, aren't you?"

0___0

Wait, what? Nababasa nya ba ang iniisip ko?

"H-ha? Hindi ah! Sinong nagsabi sayo? Bakit? Nababasa mo pa ba ang iniisip ko?!"

His brows met.

"And now you're being defensive young lady. What are you thinking, huh? Say it"

"Ah, wala nga!"

INIISIP KO LANG NA MUKHA KANG BALIW. BWAHAHAHAHAHAHA!

I almost laugh by the thought of that.

"And now you're looking suspicious. You're really thinking something funny about
me" +___+

"H-hindi nga!" >.>

Bigla nyang kinurot ang pisngi ko.

"Say it or I'll kill you"

EEEEEEKKKKK!!!!
Yan na naman ang famous line nya!!! >.<

"W-wala nga sabi eh!" ang deny ko parin. "Aray ko! Ang peshhhhnnggggeeee
kkkoooo!!!"

"Say it!" saka nya mas kinurot ang pisngi ko.

"Wala nga!"

Aray ko!! >.<

Nahawa na ba sya sa pagka-sadista ni Hildegarde?!

"Spill!"

"W-wala nga sabi eh!"

"If you won't say it, I'll kiss you"

0___0

Bigla akong namula sa sinabi nyang iyon. At mukhang natigilan sya at parang
natauhan din na nabitawan ang pisngi ko.

Napatingin ako sa kanya pero agad din syang nag-iwas ng tingin at umubo.

"W-well...I-I'll only do that i-if you'll let me..." he stammered.

Napaubo din ako.

Kyyyyyaaaaaahhhh!! Bakit mo kasi sinabi yun Demon?! Tignan mo tuloy! Ang Awkward na
ng scene na 'to!

"A-ah...e-eh...w-wala naman talaga akong iniisip..."

Hindi parin sya makatingin sa akin.

"O-okay..." saka sya lumingon sa akin. "Afterall, I trust you that you're not
really thinking something funny about me." +___+

EEEEKKKK!!! Bakit parang nakaka-guilty naman ng sinabi nyang iyon?!

"Now take my hand" saka nya inilahad ang kamay nya. "We're going home"

NApangiti naman ako at kinuha ang kamay nya.

"Okay!" ^///^

to be continued...
####################################
Chapter 2
####################################
The Forbidden Fruit

Chapter 2

Naging tahimik lang kami sa paglalakad pauwi ng bahay. Naitanong nyo siguro kung
bakit naglalakad lang kami. Malapit kasi ang apartment ko sa University at two
blocks away lang ang layo ng bahay naman nina Demon at nang mama nyang si Ms.
Suzanne.

Nang makarating kami sa apartment ko ay napaatras pa ako nang buksan ko ang pinto
dahil...

"WELCOME HOME LOVERS!!" ang salubong sa amin ni...

MS. SUZANNE?!

Paano sya nakapasok sa bahay ko?!

At ito pa ha! May mga balloons at mga designs everywhere! At nakasuot pa sya ng
birthday cap.

Anong nangyayari? ?.?

"Mama...what is this?" si Demon na ang nakapagsalita.

Napatawa naman sya ng hilaw.

"Ah...hahahaha! Wala lang, welcome home party ko para sa akin!" ang masaya nya pang
sabi.

Huh? Welcome home Party?

At parang ang weird naman nun. Sya pa ang naghanda ng welcome home party para sa
kanya?

"Welcome home party?" Demon raised his brow.

"Eh kasi my beautiful and supergwapong anak, I've decided na dahil malapit nalang
man din ang bahay natin sa bahay ni Jane, then bakit hindi nalang tayo maki-join sa
bahay nya? Divvvvvaaaaaa??? Hm? Hm?" *0*

Napakurap ako.

D-dito na sila...

Dito sila...

Dito sila...TITIRA?!

Magsasalita na sana ako pero...

"MAMA..." +___+ si Demon.

"Anak, wag kang masyadong high blood. Nasisira ang ka-pogihan mo! Ahahahahaha!" yun
lang saka sya lumingon sa akin. "At Jane anak, okay lang ba sayong dito na kami
tumira? Wag kang mag-alala, nakausap ko na ang parents mo tungkol dito at pumayag
na sila! AHAHAHAHAHA!" ^___^

Napakurap ako.

Kinausap nya ang parents ko?!

At pumayag na sila?

Teka lang, paano nya napapayag ang parents ko?

Napangiti nalang ako ng alanganin. "Ah eh...ganun po ba? Pero baka---"

"OKAY! KNIGHTS! DALHIN NYO NA SA LOOB ANG MGA GAMIT NATIN!" ^___^

Okay. Hindi na ako mag-i-effort magsalita dahil alam kung wala ng panama ang kahit
anong sasabihin ko.

At doon na nagsipasok ang isang hukbo ng mga nakaputing mga taong yun at may mga
dala silang mga maleta, mga furnitures, at mga kung anu-anong box.

Napanganga ako.

"Naku, sorry anak ha" ang lingon naman sa akin ni Ms. Suzanne. "Hindi ako masyadong
prepared at konting gamit ko lang ang nadala ko dito. AHAHAHAHAHA!" ^0^

Seryoso? Konti pa 'to?

EH HALOS DINALA NA NYA ANG BUONG BAHAY NILA EH!

AT ANO NALANG KAYA ANG ITSURA NG 'MARAMING' GAMIT NYA?

Napanganga pa ako nang makitang ipasok din nila ang mga ref, oven, TV set,
computers, at halos lumaki ang mga mata ko nang ipasok nila ang isang sala set na
yun!

"Naku, pasensya ka na talaga anak ha at konti lang talaga ang nadala ko dito. HINDI
KASI AKO NAKAPAGHANDA NG MABUTI. Ahahahahaha!" ang sabi pa nya habang tumatawa.

Ngayon ko lang na-realize pero...

Malaki din pala ang apartment ko para magkasya ang lahat ng ito?

Nagsalubong naman ang kilay ni Demon at nilingon ang mama nya. "I told you already
that we're not supposed---"

"Hildegarde! BRING THE CAKE!!!" ^0^ ang masayang sigaw pa ni Ms. Suzanne.

Okay. Pati si Demon ay wala naring masasabi pa sa nangyayaring ito. -_____-

At mula sa kusina ay lumabas ang maid na yun na as usual ay naka-maid costume na

naman.

At hindi ko alam kung bakit...

May evil glint na naman akong nakikita sa mga mata nya.

May dala-dala syang cake at may nakasulat pa sa cake na yun na...

WELCOME SUZANNE, MASTER DEMON, HILDEGARDE AND CEDREEC...uh..I mean...CEDRIC.

Halatang namali ang spelling ng pangalan ni Cedric.

At bakit may 'uh...I mean' pa? -____-

"Teka, sino ang nagsulat sa cake?" ang tanong ko.

Her emotionless eyes looked at me. "Me, my lady"

"Teka, kapatid mo si Cedric pero namali pa ang spelling ng pangalan nya?" ang taka
kong tanong.

"I always can't get it right" she answered.

Seryoso?

Magkapatid sila pero hindi pa nya nagagawang isulat ng tama ang pangalan ng kapatid
nya?

Pero teka, nasaan si Cedric?

"Nasaan---"

Pero bago pa man ako makapagsalita ay narinig ko na ang ingay na yun sa kusina ko.

Agad-agad naman akong naglakad papunta doon at napanganga ako sa nadatnan.

THE KITCHEN IS IN A BIG MESS! NAGKALAT ANG MGA CELLOPHANE AT BALAT NG PAGKAIN NA
INIWAN KO DOON KANINA!

At nakaupo doon si Cedric habang nilalantakan ang mga pagkain na nanduon.

Agad naman syang nagtaas ng tingin.

"You want some?" ang tanong nya habang nakataas ang tinapay na hawak nya.

And I can clearly remember na iniwan ko yun sa ref para kainin mamaya pero nandito
sya at nilalantakan yun.

I smiled sweetly. "Hindi na. Nakakahiya naman kasi sayo. Grabe" -____-+

"Oh, but you have to taste this one" ang sabi nya saka itinutok sa harapan ko ang
isang tinapay doon.

Nabigla naman ako. "Eh? Bakit?"

"It looks delicious so you have to taste it" ang sabi nya lang.

Wow...susubuan nya ako? Teka, bago ito ah. Simula nang magkakilala kami ay ngayon
lang sya naging mabait sa akin...T____T

Kaya kahit na nagtataka ako ay kinagat ko nalang yun at teary-eyed pa na nginuya

yun.
Samantalang nanatili naman syang nakatitig sa akin.

"So?" he asked.

"Hm? Masarap naman sya" ang sabi ko habang nginunguya yun.

"Oh, then I'll have some too" ang sabi nya lang saka kinagat din yun.

Bakit feeling ko ay naging guinea pig ako ngayon sa isang experiment? -____-+

"Wag mong sabihin na pinakain mo lang yan sa akin para malaman kung talagang
masarap yan" -___-+

Nagsalita naman sya habang ngumunguya.

"I thought it's poisonous so I let you have the first bite"

-____-++

Bwiset.

Akala ko pa naman naging mabait na. Yun pala may balak syang patayin ako?!

"Wow ha. Ang sarap nga ng tinapay na yan." I said through gritted teeth. "Malason
ka sana" +____+

"Jane?" ang sulpot naman ni Demon sa pinto ng kusina.

Sabay pa kaming napalingon ni Cedric at agad namang tumayo si Cedric at yumuko.

"Master" he said.

Pero nang makita ni Demon ang nagkalat na kusina ay agad na nag-iba ang ekspresyon
ng mukha nya.

"Cedric" he said.

Yumuko naman lalo si Cedric. "Yes master?"

"Get out" he ordered through gritted teeth.

"Yes master" ang sabi lang ni Cedric at parang isang mabilis na hangin na umalis
doon.

Napalingon naman ako kay Demon na napahawak na sa ulo nya. First time ko tong
makita sa kanya uli after nyang maging tao.

Saka sya lumingon sa akin and those beautiful gray eyes looked at me.

"I'm so sorry Jane. I don't know what's my mom is trying to do but I can't persuade
her to stop this madness. I'm so sorry" ang sabi nya habang nakatitig sa akin.

Tama.

Ano ba ang iniisip ni Ms. Suzanne at bigla nalang nyang naisipang lumipat sa bahay
ko? Bakit pakiramdam ko ay may binabalak syang gawin? At bakit parang kinakabahan
ako sa kung ano man yun? -____-

Pero tama din si Demon. Kaya nyang utusan sina Cedric at Hildegarde pero hindi ang
Mama nya.

So...

I sigh and smiled. "Well, wala na akong magagawa. Pumayag na ang parents ko at sa
paraan ng paghahakot nya ng gamit nya ay parang wala na syang balak na umalis." -
_____-

He smiled too. "Yeah. That's my mom. Our mom"

Napalunok ako sa sinabi nya.

O-our...mom?

Ang mean nya is...mama naming dalawa? >///<

Then I felt his hand on my head. "Then we're housemates again huh?"

"Okay lovers---" ang biglang sulpot ng Mama nya pero bigla din syang natigilan at
nakangiting nagsalita. "Uuuyyy..! Magki-kiss sila..."

0////0

Magki-kiss?

Tama, magkaharap pala kami ni Demon ngayon kaya mukha kaming....magki-kiss! >///<

"Oh sige na, wag na kayong mahiya! Hindi na ako titingin! Pipikit nalang ako! Go
on!" ^____^ ang sabi pa nya at pumikit pa sya.

Pero...

"MAMA!" si Demon.

At nang tignan ko sya...

His face is turning red.

"UUYYY!! NAGA-BLUSH ANG POGING ANAK KO! SIGE NA! MAG-KISS NA KAYO! HINDI NA AKO
TITINGIN ULI!" ang mama nya.

At hindi ko mapigilang pamulahan din ng mukha nang dahil sa sinabi ng Mama nya.

Pero namumulang hinila nalang sya sa braso ni Demon palabas ng kusinang iyon.

"NAKU, ANG ANAK KO TALAGA NA 'TO, NAHIHIYA PA! SAYANG ANAK! MAKAKA-SCORE KA NA
SANA! AHAHAHAHAHAHA!" ang narinig ko pang sabi ni Miss Suzanne.

"MAMA!" Demon roared.

Habang naiwan akong mag-isang nakatayo doon at namumula din ang mukha.

But then later on, napangiti rin ako.

Well, atleast, hindi na ako malulungkot sa bahay na 'to nang dahil sa mga bagong
housemates ko.
********************

Kahit na buo pala ang grupo ng Exodus ay may kanya-kanya din silang mga buhay at
trabaho. Ang iba ay mga professionals at ang iba naman ay nag-aaral pa. Ang akala
ko talaga ay ang isang hukbo ng Exodus ang makikitira sa apartment ko. Si Ms.
Suzanne lang pala. -_____-

At ngayong gabi ay pinoproblema namin kung paano kami kakasyang lima sa apartment
ko na may dalawang kwarto lang.

"Darius anak, sa isang kwarto ka. Samantalang magsi-share naman tayong tatlo Cedric
at Hildegarde sa kabilang room" ang arrangement ni Ms. Suzanne.

Pero teka, bakit parang hindi ata kasali sa arrangement ang may-ari ng apartment na
'to ha?

Napalingon naman sa akin si Ms. Suzanne at parang natauhan.

"Oh! I'm so sorry Jane! Nakalimutan ko kung saan kita ilalagay but wait lang...saan
nga ba kita pwedeng ilagay? Hmmm..." at kunyari ay nag-isip pa sya.

Pero pakiramdam ko talaga ay may binabalak sya. +____+

And then...

"AHA! Naku, no choice na anak, maki-share ka nalang ng kwarto sa baby Darius

ko.MWAHAHAHAHA!" at nag-evil laugh pa sya ha. -____-+

But wait lang...

PAGTATABIHIN NYA KAMI NI DEMON SA IISANG KWARTO?!

"WHAT?!" ang sabay pa naming sigaw ni Demon.

"Nakuuu...okay lang naman sa akin ang magtabi kayo sa pagtulog. Anyway..." she said
then grin. "...magiging mag-asawa narin kayo sa susunod na panahon kaya dapat
ngayon palang ay nagpa-practice na kayong magsama sa iisang bubong"

"But Ms. Suzanne---"

"Naku, halina nga kayo at matulog na kayo! May klase pa kayo bukas!" ang sabi lang
ni Ms. Suzanne saka kami hinilang pareho sa kamay.

At wala na kaming nagawa nang itulak nya kaming pareho sa kwarto na yun.

"Wait lang po----"

"Goodnight lovers. Sweetdreams." She said then wink saka isasara na sana yun pero
parang may naalala pa syang sabihin. "Ay oo nga pala, Darius anak, kung gagawin nyo
yun, don't forget to use protection okay? Masyado pa kayong bata para maging
magulang. Pero kung hindi nyo na carry, okay lang naman. Basta't simula ngayon ay
kailangan nyo ng manuod ng free tutorials sa youtube kung paano ba mag-aalaga ng
baby. BWAHAHAHAHAHAHA!"

Yun lang saka nya isinara ang pinto at naiwan kaming dalawa ni Demon na nakanganga
doon.

OO. NGANGA.

At hindi ko alam pero...feeling ko...ang ini-init ng mukha ko nang dahil sa

pinagsasabi ni Ms. Suzanne.

Sinilip ko naman sa dulo ng mga mata ko si Demon na mukhang naninigas din sa

kinatatayuan nya. At nakita ko ring...namumula din ang mukha nya.

Kaya napayuko nalang din ako.

Gossshhh...! ANG AWKWARD!! >///<

"J-jane..." he said.

Napalundag pa ako. "Y-yes?"

"I-I'm so sorry about this..." ang sambit nya habang nakayuko.

At parang nahihiya talaga sya sa ginagawa ng Mama nya.

"Ah...eh...okay lang" ang sabi ko.

Doon naman sya napalingon sa akin.

"Really? You're not scared?" ang tanong nya.

"At bakit naman ako matatakot? Ikaw yan eh. Atsaka nagtabi narin namang tayong
natulog noon diba? Remember yung first time na nakilala kita?" I said at hindi ko
alam pero unti-unti ng nawala ang kaba sa dibdib ko nang maalala yun.

Napatitig naman sya sa akin and slowly, a smile curved up on his lips.

At...at...ang gwapo nya! >////<

His gray eyes looked at me and he held his hand. "Then let's take some rest..."

Tinanggap ko naman yun at napatitig sa gwapo nyang mukha. Hay...grabe. Hindi

kinakaya ng powers ko ang kagwapuhan ng lalaking kaharap ko. Sa gray eyes palang
nya, natutunaw na ako. >///<

He smiled at habang hila ang kamay ko ay sabay na kaming nahiga doon.

Magkaharap kaming nahiga kaya mas nakikita ko ang gwapo nyang mukha na nakatitig
din sa akin.

At hindi ko alam pero...gumagaan ang pakiramdam ko ngayong nakikita ko sya.

"Goodnight" I whispered.

He smiled. "Goodnight"

I smiled too and closed my eyes.

Then I felt his warm arms wrapped around me.

"Dream of me, love" he whispered on my ear.

And from there, I fell asleep on the beautiful sound of his beating heart.

Meanwhile...

Nangingiting naglakad nalang pabalik sa sala si Suzanne kung saan nakaupo ang
dalawang magkapatid.

But then...

Her smile faded away when she remembered that thing.

Tama. May mas malaking bagay pa syang dapat na isipin.

Saka sya nagtaas ng mukha at tinignan ang dalawa.

"Cedric, Hildegarde" she called them.

Agad naman silang napataas ng mukha.

She sigh.

"There is something I need to tell you..."

to be continued...
####################################
Chapter 3
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 3

Next day...

"RUNNNNNN!!!" I heard that woman scream.

Bigla akong napabukas ng mga mata. Saka ako hinihingal at pinagpapawisan na biglang
napabangon sa kama ko.

Teka...
Ano yun?

Ano yung napanaginipan ko?

At bakit...sa sobrang lakas ng pagsigaw ng babaing yun ay pakiramdam ko...ay parang

hindi sya panaginip?

I tried to calm myself.

Saka ako napalingon sa paligid ko. Wala na si Demon. Gising na siguro sya at
lumabas na ng kwarto.

Tumayo nalang ako mula sa kama ko at naglakad papunta sa banyo na nasa loob ng
kwarto ko. Tama, masamang panaginip lang yun. Mawawala din yun pag naghilamos na
ako.

Naghilamos nalang ako at nag-toothbrush saka lumabas ng banyo.

Napatingin ako sa orasan.

At...

"KKKKKKKKKKKKYYYYYYYAAAAAAAAAAHHHH!!!" ang naitili ko.

Oo! LATE NA AKO! LATE NA AKO SA FIRST CLASS KO! ALAS SYETE YUN PERO ALAS OTSO NA
NGAYON!

Napasabunot nalang ako sa buhok ko.

Wala na. Wala ng pag-asang makahabol ako sa first subject ko sa umaga. T____T

Pero teka...BAKIT WALA MAN LANG NAGMAGANDANG LOOB NA GUMISING SA AKIN?! +___+

Pamartsa akong lumabas ng kwarto at dumiretso sa kusina.

At magwawala na sana pero...

*sssszzzzzztttt...*

Ang tunog ng pinipritong ulam sa kusina.

At napako ako sa kinatatayuan ko nang makita ang shirtless na si Demon na ngayon ay

nagpi-prito doon ng ulam.

Napalingon naman sya sa akin at...

At...

0////0

MAHABAGING DIYOS! ANG ABS! ANG ABS! SIX PACK!!! ANIM NA PANDESAL! HINDI KO ATA
KAKAYANIN 'TO!!! >////<

He smiled and I almost faint. "Good morning"

I gulp.

JANE! MAGHUNOS-DILI KA! KE-AGA-AGA PALANG PERO PINAGNANASAHAN MO NA ANG KATAWAN NG

BOYFRIEND MO! WAG IPABABAW ANG HORMONES! SHOO HORMONES! SHOOO!!!

Buti nalang talaga at hindi na nya nababasa ang iniisip ko dahil nakakahiya ang mga
pinag-iisip ko! >////<

Alanganin naman akong ngumiti sa kanya. "G-good morning..."

"Sit down. I'll get this ready for you..." ang sabi nya saka ibinalik ang mga mata
sa niluluto nya.

Agad naman akong naupo at nanginginig na kumuha ng baso at binuhusan yun ng tubig
galing sa pitcher. Saka mabilis na nilagok yun. Pero dahil sa sobrang pagmamadali
ko ay bigla akong nabulunan.

Agad naman syang napalingon sa akin at lumitaw na naman ang half-naked na katawan
nya na iyon and I almost gasped for air.

OXYGEN! I NEED OXYGEN!!!

"Are you okay?" he asked looking so worried.

"O-okay lang ako" ang sabi ko at iniiwasan kong tignan sya dahil feeling ko ay
nasusunog ang mga pisngi ko ngayon.

"Oh, just wait for a little bit. It'll only take few minutes" he said then smiled.

"O-okay!" ang nakangiti ko ng alanganin na sagot.

Pero agad din akong napalingon sa paligid.

"Teka, nasaan sila?" ang tanong ko.

"Mom has to go to work while Hildegarde and Cedric went to school" ang sabi nya
habang nakatingin parin s a piniprito nya.

Tama.

Classmate ko si Hildegarde ngayon pero bakit hindi nya ako ginising? GRRRR...!
TRAYDOR TALAGA ANG SADISTANG MAID NA YUN! TRAYYYYDDDDOOOOORRR...! +____+

Nag-aaral din si Cedric at sa tingin ko ay Civil Engineering ang kinuha nya this
sem. Si Ms. Suzanne naman ay nagtatrabaho bilang doctor sa isang Public Hospital sa
lugar namin.

Samantalang si Demon naman ay sa pagkakatanda ko ay mamayang alas dyes pa ang klase

dahil irregular student sya. Late na kasi sya nag-enroll kaya ganun. May mga
subjects kaming dalawa na hindi kami magkaklase.

Napahinga nalang ako ng malalim at napatingin sa pandesal na nasa mesa.

Absentmindedly ko nalang pinulot yun at kinain.

And then...

Lumingon naman sa akin ang half naked na si Demon saka nya inilapag sa harapan ko
ang ini-prito nyang isda. Samantalang naninigas naman akong nakatitig sa anim na
pandesal na yun! >////<

"Is it delicious?" ang tanong nya sa akin.

 "Huh?"

"The pandesal, is it delicious?" ang tanong nya uli.

"Yes...it's DELICIOUS..." ang absentminded kong sabi habang nakatitig sa abs nya at
ngumunguya parin ng pandesal.

Pero...CHEH! JANE! ANO BANG PINAGSASABI MO HA?! MAGHUNOS DILI KA! BAKIT MO NASABING
DELICIOUS ANG ANIM NA PANDESAL NA YUN?!

"Are you okay?" ang tanong nya habang nakatingin sa akin.

Agad naman akong napatingin sa kanya.

"Eh?"

"You're face is turning red..." he said looking worried.

EEEEKKKK!! NAPANSIN NYA KAYANG PINAGNANASAAN KO ANG ABS NYA?!

Pero agad akong nag-iwas ng tingin.

"Ah Demon...hindi ka ba nilalamig ha?" ang tanong ko looking away. "...alam mo,
libre lang magsuot ng damit pag may time"

Oo nga, bakit ba sya nakahubad in the first place?

May balak ba talaga syang i-seduce ako? KASI KUNG OO, ABA'Y MATINDI! NA-SEDUCE NYA
TALAGA AKO!

Parang naka-realize naman syang napatingin sa sarili nya. At agad kong nakita ang
pamumula ng mukha nya saka sya dali-daling tumalikod.

"I-I'm sorry. I forgot to put on my clothes" ang sabi nya saka nagsuot na ng shirt.

Huh?

Nakalimutan nyang magsuot ng damit?

Si Demon? Nagiging ulyanin?

Parang ang weird naman ata nun.

***************

"I'll fetch you later" ang sabi nya sa akin nang maihatid nya ako sa classroom.

Sabay na kasi kaming pumasok sa school dahil pareho din kami ng oras ng klase.

Napangiti naman ako. "Okay!"

He smiled too then pats my head. And his beautiful gray eyes looked intently to me.
 "Be a good girl okay?" ang nakangiting sabi nya.

I smiled too. "Ikaw din ha. Be a good boy. Wag mang-chicks, okay?"

He smirk. "And now you're thinking that I'll look for another woman, aren't you?"

"Hindi naman. Naninigurado lang. Pogi ka pa naman kasi eh" ^_____^ ang sabi ko.

At habang nag-uusap kami ngayon ay nasisilip ko na sa dulo ng mga mata ko ang mga
babaing halos mag-drool na dahil sa nakikita nilang gwapong nilalang na nakatayo sa
harapan ko.

"Kyyyaaaaaahhhh...!" ang tilian pa ng mga malalanding babaing dumaan sa classroom

namin na nakakita sa kanya.

Pero nanatili lang na nakatitig sa mukha ko ang gwapong lalaking yun then he
smiled.

"You know I will never do that" he said.

"Eh?"

"I'll never look for another woman because I have you now" ang sabi nya.

0////0

Kahit na simple lang ang pagkakasabi nya nun at parang wala lang yun sa kanya ay
hindi ko parin mapigilang kiligin. GRABE DIN MAKABANAT ANG EX-VAMPIRE NA 'TO AH!

"O sige na, may klase ka pa diba?" ang sabi ko nalang para makalma ang sarili ko.

"Okay, I'll go now" ang sabi nya lang saka tumalikod pero bago sya umalis ay
lumingon sya uli sa akin at nakangiting nagsalita. "You know you're so pretty in
that jeans"

Yun lang saka sya umalis.

Samantalang nanigas naman ako sa kinatatayuan ko.

Did he just...said...that...I'm pretty with this jeans?

KYYYAAAAAAAAAAAHHHH!!! >////<

"Naku best, nagjo-joke lang yun. Naniwala ka din" ang biglang sulpot ng
kontrabidang boses na yun.

Nilingon ko naman sya at...

Si Carlie. Sino pa nga ba ang kontrabida sa kwentong ito? -____-

"Teka, anong ginagawa mo dito?" ang tanong ko.

At tama bang sirain nya ang kilig moment ko?

She smiled sweetly at bakit kinakabahan ako sa ngiti nyang iyon?

"Best, love mo ako diba? PAHIRAM NG CALCULATOR!" ^_____^

Sinasabi ko na nga ba. May kailangan lang sya kaya napadpad sya dito. Tourism kasi
ang course nya at ang alam ko ay sa kabilang classroom ang klase nya ngayon.

"Nanghihiram ka ng calculator pero sinira mo ang kilig moment ko kanina?" -____-+

She smiled. "Eh kasi totoo naman talaga ah! Hindi ka naman talaga gumanda sa jeans
na yan. Anong tingin mo sa jeans na yan? SALON? At gumaganda ka pag suot mo yan?
Binibiro ka lang ni Demon noh. I'm just stating a fact here! Duh?" ^0^

I gritted my teeth. "Wow thank you best ha. NAPAKABUTI MONG KAIBIGAN. PARANG GUSTO
TULOY KITANG BIGYAN NG AWARD AS THE BEST FRIEND EVER!" -_____-++

Tumawa naman sya gamit ang evil laugh na yun pero tumigil din at sumiryoso ang
mukha.

"Hindi best, ang totoo nyan, gumanda ka talaga sa jeans na yan" she said.

Natuwa naman ako. "Talaga?" *0*

"Pero...JOKE LANG! BWAHAHAHAHAHAHA!"

-____-+++

Pigilan nyo ako. Pigilan nyo ako at konting-konti nalang talaga at hahambalusin ko
na ang bruhang ito.

"Oh! Itong calculator! LUMAYAS KA NA BAGO PA KITA MASAPAK!" ang sigaw ko saka
ibinigay sa kanya ang calculator.

Tumatawa naman nyang kinuha yun. "BWAHAHAHA! THANK YOU BEST! LOVE TALAGA KITA!"

"Oo nga" I said bitterly. "HALATA NGANG SOBRANG MAHAL MO AKO. HALATANG-HALATA!"

"Asuz..ito naman---"

Pero hindi nya naipagpatuloy ang sasabihin nang biglang magtilian ang mga babaing
nasa hallway rin na yun.

"KKKKKKKYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAAAHHH!!!"

Sabay naman kaming napalingon ni Carlie at nakita kong pinagtitilian nila ang
gwapong lalaking yun na mag-isang naglalakad sa gitna ng hallway.

He has black hair and pairs of emotionless deep blue eyes. At nakita ko din na may
suot syang itim na hikaw sa kanang tenga nya na nagpadagdag sa gwapo nyang mukha.

Wow. Foreigner kaya sya at ganun ang mga mata nya?

"Best..." ang kinikilig naman na sabi ng katabi ko. "Ang gwapo nya noh...?"

Hindi nalang ako nagsalita dahil mas gwapo parin para sa akin ang gray-eyed
boyfriend ko! BWAHAHAHAHAHA!

Pero napalunok ako nang bigla nalang ay napatingin sa akin ang mga asul na mga
matang iyon.

Huh? Bakit nya ako tinitignan?

At hindi ko alam pero...nang magtama ang mga mata namin ay bigla nalang...nalungkot
ang mga mata nya...

Yun lang saka sya tumingin uli sa daanan at nilampasan kaming dalawa ni Carlie
habang nagtitilian parin ang mga babaing nakakakita sa kanya.

Eh?

What was that?

Kinuwit ko naman ang bruhang kinikilig paring nakatingin sa blue-eyed guy na yun.

"Best, sino yun? Kilala mo?" ang tanong ko.

Oo nga. Kasi parang ngayon ko lang sya nakita.

"Sya si Sky Morgan ang bagong transferee na classmate ko" ang kinikilig pa nyang
sabi.

Nagtaka naman ako.

"Sky? Sky as in langit?" ang confused kong tanong.

Napalingon naman sya sa akin. "Hindi, Sky as in lupa best. Kasi Sky na ang bagong
english ng lupa ngayon. Nakita ko sa revised dictionary of HALATA BOOKS. Nakita ko
nga na Earth narin ang bagong english ng langit ngayon eh"

This time ay nabatukan ko na sya.

"Alam mo kanina ka pa eh! Gusto mo pa ng isa?" +_____+

Tumawa naman sya ng hilaw habang hawak ang ulo. "Ahahahaha! Hindi na best! Masaya
na ako sa isa! Sige, dyan ka na! At magpapacute pa ako sa bagong gwapong classmate
namin! BWAHAHAHAHA!"

Yun lang saka sya tumakbo paalis.

Bwiset. -____-+

Napahinga nalang ako ng malalim.

Pero natigilan din ako nang maalala ang ekpresyon sa mukha ng blue-eyed guy na yun
nang magkita kami. Bakit kaya...bigla nalang nalungkot ang emotionless eyes nya
nang makita ako?

But then I sigh.

Hmp. Baka guni-guni ko lang yun.

to be continued...

AN: Oh I'm so sorry! Ngayon ko lang na-realize na nahihirapan akong i-set uli sa
vampires ang utak ko from making a BTS fanfic. From childish Jungkook to serious
Demon kasi ang nangyayari plus from cold Snow to crazy Jane pa. LOL. But anyway,
sana maibalik ko na si Demon sa aking puso at kaluluwa. Kailangan ko pa ng
inspiration para maipagpatuloy ang BOOK 2. Jin oppa! JUNGKOOK! TAEHYUNG! LUMAYAS
KAYO SA ISIPAN KO! KAILANGAN KO NG MAG-FOCUS KAY DEMMMMOOONNN!!T___T

Anyway, tumatanggap po ako ng critics and comments. So don't be shy to say

something about this story. Yun lang. ARIGATO! ^____^
####################################
Chapter 4
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 4

Nang matapos ang last subject namin sa hapung iyon ay excited akong lumabas ng
classroom. Alam ko kasi na naghihintay na sa labas si Demon.

Nang lumabas ako ay agad kong nakita ang gwapong lalaking iyon na pinapalibutan na
naman ng mga babaing iyon. -____-+

"Darius, nag-bake ako ng cake para sa'yo" ^___^

"Darius, pwede ba mahingi ang number mo?"

"Ang gwapo-gwapo mo pala pag malapitan noh?"

"Teka, may girlfriend ka na ba ha? Pwedeng ako nalang ang girlfriend mo?"

Wow ate ha. At ikaw pa ngayon ang magpo-propose sa boyfriend ko? -____-+

Pero agad na nagtaas ng mukha si Demon at nang makita nya ako ay nakita ko ang
unti-unting pag-guhit ng ngiti sa labi nya.

Ngumiti din ako ng alanganin.

Saka sya umalis sa nakakumpol na mga babaing yun at naglakad papunta sa akin.
Nakita ko pang napanganga ang mga babaing yun. BWAHAHAHAHA.

"Wait, sino sya?" ang tanong ng isa.

"Oo nga, bakit sya nilapitan ni Darius my loves?"

"Baka naman yaya nya or something at may iuutos lang sya"

Yaya? -___-+++

Mukha ba talaga akong yaya ha?

"What are you thinking?" ang biglang sabi naman ng kaharap ko.

Oo, hindi ko namalayan na nakatayo na pala sya sa harapan ko.

Napatingin naman ako sa kanya at ngumiti. "Ah...wala naman." ^____^

Pero nakita ko ang pag-iba bigla ng ekspresyon ng mukha nya.

"This is really frustrating" ang sabi nya habang nakatingin sa ibang direksyon.

"Eh? Frustrating? Ang ano?"

Then his gray eyes looked at me.

"This is really frustrating not to know what you're thinking" he said.

Napangiti ako. "Naku, okay lang yan. Wala naman akong itinatago sayo sa isipan ko
eh" ^____^

At mas mabuting wag mo ng mabasa ang iniisip ko dahil nakakahiya ang mga bagay na
minsan ay iniisip ko. NAKAKAHIYA TALAGA. PROMISE. -____-

Napatitig lang sya sa akin then he sigh.

"Well then..." then he pats my head.

At narinig ko naman ang bulungan ng mga babaing yun.

"OMG, hinawakan sya sa ulo ni Darius...!" T____T

"OO nga! Sana ulo ko nalang yan! Darius, hawakan mo rin ang ulo ko please??"

"Wait girls, baka tinitignan lang ni Darius kung may kuto ba sya or dandruff. Don't
overreact. Geez"

At bakit kailangan pa nilang mag-chismisan sa tabi ko ha?

Hindi ba nila alam na dinig na dinig ko ang pinag-uusapan nila? -____-+

"...I trust you that you're really not thinking something weird about me" ang
patuloy sa sinasabi ni Demon.

Natigilan naman ako doon at napatawa ng hilaw.

"W-weird? Ahahahaha! Bakit naman kita pag-iisipan ng weird? Ako? Pag-iisipan ka ng

weird. Psh! NEVER!" ang tumatawa ko pang sabi.

WAAAAAAHHHH!! KUNG ALAM MO LANG DEMON! PINAG-IISIPAN KITA NG WEIRD SA TUWING

NAKIKITA KO ANG ABS MO! T___T

At bakit parang nakaka-guilty naman ata yun?

Pero...

"Why do I always get this feeling that you're really thinking something weird about
me?" +____+ si Demon.

I gulped. Wait, napapansin nya kaya yun?

"Ah wala noh! Hindi kita pag-iisipan ng kahit ano!" ang deny ko naman.

Samantalang nanatili lang syang nakatitig sa akin.

WAAHHH!! MANIWALA KA PLEASE! MANIWALA KA NALANG!

But then he sigh.

"Okay..." he said then smiled. "Afterall, I really trust you"

Okay. Kung nakakapatay lang ang guilt ay malamang ay patay na ako ngayon.

"AH...hahahahaha! Oo naman noh! YOU CAN TRUST ME!" ang sabi ko naman.

His beautiful gray eyes looked at me.

"Well then..." he said then smiled.

Wait, nagi-guilty talaga ko...! T____T

"Hildegarde" ang biglang tawag nya.

Eh?

"Yes master" ang biglang sulpot naman ni Hildegarde sa likod ko.

O kanina pa ba sya nakatayo sa likod ko pero ngayon ko lang napansin?

Nilingon naman sya ni Demon. "Go home with her"

Nabigla naman ako. "Ha? Hindi tayo sabay uuwi ngayon?"

He looked at me. "I have a basketball practice today. I'm sorry..."

Nag-pout naman ako.

Hindi ko sya makakasabay ngayon sa pag-uwi? =3=

"Jane..." he mumbled my name.

Napatingin naman ako sa kanya.

Hays, ano pa nga ba?

"Okay!" I smiled. "Galingan mo sa pagpa-practice ha!" ^____^

He smiled too and pats my head. At narinig ko naman ang pag-gasp ng mga babaing
yun.Teka, hindi pa pala sila nakakaalis doon? -____-

"Please be safe on your way home..." he said and I saw some emotion flicker in his
eyes.

I smiled. "Wag kang mag-alala, kasama ko naman si Hildegarde eh"

He sigh and smiled.

"Okay, I think I need to go now." He said.

"Okay, bye!"

Yun lang saka sya tumalikod pero parang may naalala pa syang sabihin then lumingon
uli sa akin.

He smiled and I almost gasp for air.

Grabe, ang gwapo nya talaga. >///<

"See you later, love" he said saka sya tumalikod at naglakad paalis.

Samantalang para naman akong naninigas sa kinatatayuan ko.

Hindi ako maka-move on sa ngiti nya sa akin.

"My lady..." I heard that voice.

Napalingon naman ako and I came face to face with that sadist maid.

"Let's go home, my lady" +___+

EEEEEEEEEEEEEEKKKKK!!

"O-okay..." T____T

WAAAHHH!! DEMON! BAKIT MO AKO INIWAN SA SADISTANG MAID MO??!

"Best!" ang sulpot naman ng boses na yun.

Napalingon naman ako.

At nakitang si Carlie yun. -____-

"Sabay na tayong umuwi!" ang sabi nya.

OH GREAT! Ang sadistang maid at ang baliw kong bestfriend ang makakasabay ko sa
pag-uwi! UWAAAAAAAHHH!! DEMOOOOONN!! BUMALIK KA NALANG DITO PLEASE??!

*******************

Bakit feeling ko ay ang bigat-bigat sa pakiramdam na makasabay ang dalawang ito?

Nasa labas na pala kami ngayon ng campus at naglalakad na sa daanan.

"Alam mo best, may mangyayari palang Exodus Centennial Meeting sa isang araw" ang
sabi ni Carlie habang naglalakad kami.

Napatingin naman ako sa kanya.

"Exodus Centennial Meeting?" ang ulit ko.

"Oo, ang meeting na ginaganap ng mga Exodus every 100 years. At sabi ni Ms.
Suzanne, pupunta daw ang lahat ng members galing sa iba't ibang bansa"

"Eh? May ganun pala kayo?" ang tanong ko.

"Oo. Ngayon ko nga lang narinig yun kasi bagong member lang ako" ang sabi nya.

Centenial meeting? At every one hundred years? Kung ganun...mga matatanda din ang
dadalo doon? Pero teka lang...
"Best, may itatanong lang ako sayo" ang lingon ko sa kanya.

"YESSS???" ^___^

"Ano...kung kasali ka na sa Exodus...eh diba...immortals ang lahat ng members? So?

Immortal ka na rin?" ang tanong ko.

She gave me that playful grin. "OO NAMAN BEST! IMMORTAL NA AKO!"

HUUUWAAATTT???! 0____0

"Atsaka isa yun sa mga regalo ng Exodus pag naging member ka nila. Ang immortality"
she said.

Samantalang hindi naman ako makapaniwalang napanganga.

"S-so...i-immortal ka?" halos hindi na ako makapagsalita sa shock.

Akalain mo yun? Ang bestfriend ko since birth ay isang...immortal na?!

Pinalo naman nya ang braso ko. "Oo best! AYAW MO NUN? HABANG BUHAY NANG MAY MANG-
AASAR SAYO? BWAHAHAHAHAHA!"

Oo. Ba't ang saya-saya nya sa katotohanan na yun? -____-+

"Atsaka, pag tumanda ka na best, wag kang mag-alala..." saka nya ako hinawakan sa
magkabilang braso at madramang nagsalita. "...ako ang magtutulak ng wheelchair mo
at bibisitahin nalang kita sa HOME FOR THE AGED! BWAHAHAHAHAHA!"

Bwiset. -___-+

"My lady, don't worry" ang biglang sabi naman ng kanina pang tahimik na si
Hildegarde sa tabi ko. "I will also be there to look after you when you get old"
+____+

At hindi ko alam pero...

After nilang sabihin na nasa tabi ko parin sila hanggang sa pagtanda ay parang
gusto ko nalang mawala ng maaga! T___T

Napatigil ako sa paglalakad nang makita ang matandang babaing pulubi na iyon na
nakaupo sa tabi ng kalsada.

"Wait lang ha" ang sabi ko saka kumuha ng coins sa bulsa ko at lumapit sa kanya at
naghulog ng coins sa lata na nasa harapan nya.

"Salamat---" pero hindi nya naipagpatuloy ang sasabihin nang makita ako.

At nabigla pa ako nang bigla sya napaatras at nanlalaki ang mga mata nyang itinuro
ako.

"ISA KANG SUMPA!" ang biglang sigaw nya.

Natigilan naman ako sa kinatatayuan ko.

"LAYUAN MO AKO! ISA KANG SUMPA! LUMAYO KA SA AKIN! MAAWA KA!" ang sigaw nya at
nagsimulang umiyak.
"Lola---" lalapitan ko sana sya pero...

"LUMAYO KA SA AKIN!" ang umiiyak nyang sigaw.

Saka sya nagmamadaling tumakbo papalayo sa amin.

Samantalang naiwan naman akong natitigilan at hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.

What...was...just...happened?

At bakit nya ako tinawag na sumpa?

"Lola! Naiwan nyo ang lata nyo!" ang sigaw naman ni Carlie sa tabi ko. "Akin nalang
'tong coins nyo ha! Ilang araw na baon ko pa 'to"

Pero hindi parin ako makagalaw.

Pakiramdam ko ay nanlamig ako sa mga sinabi ng matandang iyon.

"Best" ang pukaw sa akin ni Carlie.

Napalingon naman ako.

"Anong ginawa mo dun sa matanda best?" ang tanong nya. "Mukha ka bang kasumpa-sumpa
kaya natakot yung matanda sayo?"

-____-+

"Sapak? Gusto mo best?" ang tanong ko saka itinaas ang kamao ko.

Napatawa naman sya ng hilaw. "Hahahahaha! Hindi na best! Masaya na ako sa sapak na
natanggap ko kaninang umaga sayo"

Hays, baka naman baliw ang matandang iyon kaya kung anu-ano ang pinagsasabi sa akin
kanina.

*sigh*

"Tara na nga, umuwi nalang tayo" ang nasabi ko nalang.

"Okay!" Si Carlie.

"Yes, my lady" ang sabi naman ni Hildegarde.

Saka kami nagsimulang maglakad uli.

Pero biglang nalang tumigil sa paglalakad si Hildegarde at mabilis na napalingon sa

lugar kung saan tumakbo ang matandang babae kanina.

Nagtataka naman kaming napatingin sa kanya ni Carlie.

"Ano yun Hildegarde?" ang tanong ko.

For a moment ay natitigilan lang sya pero agad din syang lumingon sa amin.

"Nothing, my lady..." ang sabi nya lang. "Let's go home"

Yun lang saka sya nagpatiunang naglakad paalis.

Nagkatinginan naman kami ni Carlie at sabay nalang na napa-shrug saka sumunod
nalang sa kanya sa paglalakad.

Meanwhile...

"AHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!" ang sigaw ng matandang babaing iyon habang tinutupok sya

ng apoy.

Samantalang nakatayo lang sa harapan nya ang gwapong binatang iyon at pinatay na
nito ang apoy na nanggagaling sa kamay nya.

"Hindi ka na sana nagsalita..." ang walang emosyon nyang sabi saka tumalikod at
naglakad paalis.

to be continued...
####################################
Chapter 5
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 5

Kinagabihan...

Tulog na ang mga housemates namin samantalang gising parin kami ni Demon at nagmo-
movie marathon sa sala.

Hindi ko alam pero hindi talaga kami dinadalaw ng antok ngayon.

Magkatabi kaming nakaupo sa sofa at tahimik na pinapanuod ang romantic movie na

yun.At hindi ko alam kung bakit sa dinami-rami ng pwedeng panuorin ay mga romantic
movies pa ang pinili nyang panuorin.

At ang weird ha. Nakakabigla na ang isang katulad nyang ex-vampire ay nanunuod ng
ganitong movies. Ini-expect ko kasi na more on horror ang gusto nya.

"Ah Demon...pwedeng horror nalang ang panuorin natin?" ang tanong ko.

Hindi ko kasi kinakaya ang cheeziness ng mga pinapanuod namin. At ang isa pa ay
diba ang awkward na mag-jowa kami tapos ibang mag-jowa ang panunuorin namin?

"No, it's okay" ang sabi nya saka lumingon sa akin. "Afterall, I want to know more
about human way of love"
Eh? Ano ba ang pinagsasabi nya?

Human way of love?

His gray eyes looked at me. "I want to know more about it so I can love you in a
human way..."

Hindi ko alam pero bigla ko nalang naramdaman ang pag-init ng pisngi ko sa sinabi
nyang iyon.

Gusto nyang manuod ng mga ganito para malaman nya kung paano ako mamahalin in a
human way?

"Even though I'am a human already...there's still a lot of things I don't know
about human feelings" ang sabi pa nya.

Samantalang napatulala naman ako sa kanya.

Tama.

Kahit na tao na sya ay marami parin syang hindi alam tungkol sa tao.

Napangiti ako. "Okay, ito nalang ang panuorin natin"

Yun lang saka kami tumutok uli sa panunuod. Pero bigla naman syang nagsalita.

"I wonder why they kept on calling each other 'babe'?" he asked looking so
confused.

Napatingin naman ako sa kanya. "Eh kasi yun ang endearment nila"

His brows met. "Endearment?"

Oh geez. Heto na naman ako sa pagiging feelings instructor.

"Oo, endearment, yung tawagan ng magbo-boyfriend sa isa't-isa. Example nalang yan,

babe ang tawagan nila sa isa't isa"

Nakikinig naman sya sa akin na para bang napaka-importante nun.

"Oh..." ang sabi nya na para bang na-amused sya sa nalaman. "So human lovers have
their endearment..."

"Tama!" ^___^

Lumingon naman sya sa akin at ngumiti. "Then we should have our endearment too..."

0////0

"Maybe we should call each other...babe?" ang sabi pa nya.

Napakurap ako.

Babe?

Tatawagin namin ang isa't isa ng babe?

Parang...parang...ang awkward naman ata nun. -___-

Napahawak naman sya sa baba nya at parang nag-iisip na napatingin sa kawalan.

"But babe is too common..." he said. "I want a unique endearment"

Bakit parang...parang ang awkward ng topic na 'to para sa aming dalawa? >////<

"Oh I know..." he said saka lumingon sa akin. "Love...we should call each other
love..."

Love?

Diba parang mas common yun? -____-

At bakit gustong-gusto nyang magka-endearment kami?

"Yes, starting today we should call each other love" ang sabi nya.

Love? Eh hindi ko nga masabi-sabi ang word na boyfriend, love pa kaya?

Napangiti naman ako ng hilaw. "Gusto mo ng unique endearment pero love ang naisip
mo?"

His brows met. "Why? What's wrong with it? Love is beautiful..."

0////0

Eh kasi nga...masyadong cheesy ang love. Hindi ko ata kakayanin yun. >///<

"Eh paano---"

Pero bigla kong naramdaman ang paghawak nya sa ulo ko at sa seryosong tinig ay
nagsalita sya.

"If you won't call me love, I swear I'll break your neck" ang sabi nya.

EEEEEEEEEEEEEEEKKKK!!!! Nandyan na naman ang mga linya nya! >.<

Teka, tama bang pilitin nya ako?! At teka, tao na sya ah pero bakit ganyan parin
ang mga linya nya?!

Pero natigilan ako nang makitang nakatitig sya sa leeg ko.

"Uh...Demon?" ang tawag ko sa kanya.

Parang biglang natauhan naman syang napatingin sa akin at nabigla pa ako nang bigla
syang tumayo.

"Let's sleep..." ang nandidilim na mukhang sabi nya.

"Ha? Eh ano---"

Pero hindi ko na naipagpatuloy yun nang umakyat na sya sa taas at hindi na lumingon
pa sa akin.

Huh?

Anong problema nun?

Next day...

I saw that familiar smile of a beautiful woman.

But then...suddenly...

Her face was covered with blood.

"RUNNNNNNNNN...!" she screamed.

Bigla akong napabalingkwas ng bangon nang dahil sa panaginip na yun. Teka...ano

yun? Bakit yun na naman ang napanaginipan ko?

Bakit ba...paulit-ulit ang panaginip na yun...na para bang...

I shook my head.

Tama. Baka nasobrahan lang ako ng panunuod ng horror movies kaya kung anu-ano ang
pumapasok sa utak ko.

Napatingin ako sa paligid.

Madilim pa pala.

At nang tignan ko ang katabi ko, mahimbing na natutulog lang doon si Demon.

Oo, matapos syang umakyat sa kwarto kagabi ay natulog na sya agad. At hanggang
ngayon ay naiisip ko parin kung bakit bigla nalang syang nag-walkout.

Tinignan ko nalang ang orasan at nakitang mag-aalas singko palang pala ng madaling
araw.

Tumayo nalang ako sa kama at naglakad papunta sa banyo. Saka ako naghilamos at
nagsipilyo.

Nang bumalik ako sa kama ay nakita kong tulog parin si Demon kaya nagtali nalang
ako ng buhok at lumabas nalang ng kwarto.

Nang bumaba ako sa sala ay nabigla pa ako nang makitang nakahiga sa may sofa si Ms.
Suzanne.

Huh?

Bakit sya natutulog doon?

At nakita kong may hawak syang pamunas at sa mesa ay may isang maliit na box na
nakaopen. Nagtataka naman akong lumapit at nakitang...

May lamang kutsilyo yun or more like a dagger na may designs na mga gems sa hawakan
nya.

Wow...ang ganda naman ng kutsilyo na yun...*0*

Pero nag-shrug nalang ako at nagpatuloy nalang sa kusina. Tama. Ako nalang ang
magluluto ngayon ng breakfast.

Nagpunta ako sa kusina at kumuha na ng mga ingredients.

Pero...

Hmp? Nasaan na ang kutsilyo? Saan ko nga ba nailagay yun?

Naghanap ako sa mga cabinets pero wala.

Ayyys...paano ba 'to? WALANG KUTSILYO!!! >0<

But wait..

Napalingon nalang ako sa kutsilyo na nasa loob ng box na yun na nasa sala.

Pwede ko naman sigurong hiramin yun diba?

Tama. Hihiramin ko muna yun para may pang-slice man lang sa mga sibuyas at bawang.

Lumapit ako doon at tinignan ang mahimbing parin na natutulog na si Ms. Suzanne.

And then pupulutin ko na sana yun pero...

"ANAK WAG!!!" ang biglang sigaw ng nagising na si Ms. Suzanne.

Saka nya agad na kinuha yun at inilayo sa akin.

Agad naman ako napakamot ng ulo at nahihiyang nagsalita.

"Ah hehe...Ms. Suzanne...hihiramin ko lang sana yan para pang-slice ng sibuyas.

Nawawala kasi ang kutsilyo eh"

Agad namang nanlaki ang mga mata nya.

"Gagamitin mo ito para panghiwa ng sibuyas?" ang hindi nya makapaniwalang tanong na
para bang napaka-absurd ng ideyang iyon.

"Bakit po? Bawal po ba? Ibabalik ko rin naman po pag tapos na eh" ang sabi ko pa.

Napahinga naman sya ng malalim at ngumiti.

"Anak..." ang sabi nya saka sya umurong sa sofa. "Halika dito...maupo ka dito at
may sasabihin ako sayo"

NAgtataka naman akong naupo sa tabi nya at nabigla pa ako nang haplusin nya ang
buhok ko at nagsalita.

"Anak, hindi mo pwedeng gamitin ito sa panghiwa ng sibuyas dahil napaka-importante

ng dagger na ito" she explained.

"Huh? Bakit naman po?"

"Eh kasi..." she said. "...dito nakadepende ang buhay ng isang taong kailangan kong
protektahan..."

"Eh?"

Buhay ng isang tao?

Saka nya ipinakita sa akin ang dagger na yun at nagtataka naman akong napatingin
doon. Ngayon ko lang napansin. May apat na gems na nakalagay sa hawakan nya.

"Ang tawag dito ay Excalibur" ang sabi nya.

Napatingin naman ako sa kanya.

"Eh? Excalibur? Excalibur na...yung...ano...saan ko nga ba narinig yun?" ang tanong

ko saka napakamot ng ulo.

She smiled saka tumayo at tumingin sa akin.

"Have you ever heard the tale of King Arthur and his Knights?" ang tanong nya.

Tama! Naalala ko na! Yun yung pinag-aralan namin nung highschool palang ako.

"Ah opo" ang sabi ko. "Diba...si King Arthur yung may..."

Agad na nanlaki ang mga mata ko at hindi makapaniwalang napatingin sa dagger na

yun.

"EEEHHHHH??! YAN ANG EXCALIBUR NI KING ARTHUR?!" ang sigaw ko.

Oo nga, diba sa mga textbooks ay espada ang Excalibur at hindi dagger?

At mukhang napansin naman yun ni Ms. Suzanne na parang naguluhan ako bigla.

"Yes, ang daming nagsabi na espada ito noong mga panahong iyon kaya hanggang ngayon
ay yun ang pinaniwalaan ng mga tao. But it's not. It is a dagger that was made from
the finest metals in our place. At oo, ginamit ito minsan ni King Arthur sa isang
laban nya. And guess what kung anong laban yun?"

Napatingin ako sa kanya pero hindi ko alam ang isasagot ko.

"Ang laban nila laban sa mga bampira" ang sabi nya.

My eyes widened by that fact. Kung ganun....

"Yes Jane..." she said then turned to me. "This dagger is so lethal to the vampires
that even..."

She paused at parang hindi nya kayang ipagpatuloy ang sasabihin nya. But then
nagtaas sya ng mukha at nagpatuloy sa pagsasalita.

"That even the vampire's ancestor couldn't escape death once he's been touched by
this dagger" ang sabi nya.

Bigla naman akong natigilan sa sinabi nyang iyon.

"P-pero bakit...bakit nasa inyo po iyan?" ang tanong ko.

She took a deep breath at nagsalita. "Dahil sa oras na mapunta ito sa maling tao ay
pwedeng...magamit ito sa kasamaan"
Kasamaan?

Pero hinaplos nalang nya ang buhok ko at nakangiting nagsalita. "Tara na nga anak,
magluto nalang tayo ng breakfast para pag nagising si baby Darius ay may breakfast
na sya. Itatago ko nalang ang dagger na 'to"

Pero hindi ko alam kung bakit nag-aalala ako ngayon.

Napansin naman nya yun kaya nagsalita sya uli. "Don't worry anak, nagagamit lang
ito laban sa mga bampira. At diba tao na ang anak ko? Kaya hindi na ito magagamit
sa kanya"

Napatingin naman ako sa kanya nang dahil sa sinabi nyang iyon.

At doon lang ako napahinga ng malalim.

"So let's go? Let's make breakfast together" she said.

Napangiti nalang din ako. "Okay po Ms. Suzanne!" ^____^

Napatingin naman sya sa akin at nag-pout.

"EEEEHHHH...!" ang parang batang sigaw nya. "Dapat Mama na ang itawag mo sa akin
dahil anak na kita!"

Agad naman akong namula nang dahil doon.

Teka...

Anak na nya ako?

"Magiging asawa ka na ng anak ko sa sunod kaya ngayon palang ay Mama na ang itawag
mo sa akin. Okay?"

Pero hindi ako makapagsalita dahil nahihiya akong tawagin syang ganun...

Napansin naman nya yun kaya napahinga nalang sya ng malalim.

"Okay, I'll wait for that day na matawag mo na akong Mama" ^____^ she said.

to be continued...
####################################
Chapter 6
####################################

AN: Hello! I'm sorry at ngayon lang. Hehe back in track na ako from BTS. I just
have to stop watching those BTS bombs para matigil na ang paglipad ng utak ko sa
ibang dimension. LOL. comment lang kayo ha. hehe mwa mwa
The Forbidden Fruit

Chapter 6

Nang matapos kaming mag-breakfast ay nagtaka pa ako nang utusan ako ni Demon na
magbihis ng bagong damit.

Kaya kahit na nagtataka ako ay nagbihis nalang ako at lumabas ng bahay.

Pero bigla akong natigilan sa nadatnan ko sa labas.

Si Demon na nakasandig sa Lambhorghini Aventador nya at...at...ang gwapo nya...!

Para syang hot male model na imino-model ang sasakyan na yun! >////<

He smiled when he saw me and I almost gasped for air.

"Get in" he said saka nya binuksan yun.

At para naman akong na-hypnotized na naglakad papunta doon at sumakay sa tabi ng

driver's seat.

Pero teka lang...

Nilingon ko sya.

"Saan ba tayo pupunta?" ang tanong ko.

He smiled. "We're going on a human date"

Saka nya isinira ang pinto na nasa tabi ko at naglakad sya papunta sa driver's
seat.

But wait...

What did he just said...?

WE'RE GOING ON A HUMAN DATE?! WAIT? DATE?!

Agad ko syang nilingon.

"P-pero...bakit biglaan ata?"ang tanong ko.

Oo nga! Hindi ready ang mentality ko dito! At sana ininform man lang nya ako noh?
Nakakahiya naman kasi ang suot kong jeans at powerpuff girls na t-shirt!

He looked at me and smiled. "Because this is the human way of love. I've seen it on
the movies"

Nandyan na naman ang human way of love nya. -_____-

"P-pero---"

Pero ini-start na nya ang engine at umalis na kami doon.

"Why? You don't want to?" ang tanong nya habang nakatutok ang mga mata nya sa daan.
"Ah gusto naman pero---"

"Then sit properly and don't utter a sound because if you do, I'll kill you" he
said in a grim expression.

Alam nyo minsan naiisip ko na bipolar ang ex-vampire na ito. Bakit? Kasi one minute
ay magiging sweet sya and then bigla nalang nya akong iti-threat na papatayin nya
ako. T____T

Kaya kahit na gusto kong magwala ng dahil sa suot kong damit ay nanahimik nalang
ako.

*******************

Nang makarating kami sa mall ay katulad ng laging nangyayari ay natitigilan ang mga
taong nakakakita ng magarbong sasakyan na yun.

Oo nga, kasi hindi normal ang itsura ng sasakyan na 'to. It is so luxurious and
sexy to be lined up with the other cars.

Ini-park nya ang sasakyan sa parking space ng mall na yun and I saw those group of
ladies na kakalabas lang din sa mga sasakyan nila struck in awe by this luxurious
car.

At mas napanganga sila nang makitang lumabas sa sasakyan ang hot looking, model
like gray-eyed guy na si Demon. Halos mag-drool sila at alam kong sa itsura palang
nila ay pinagnanasaan na nila ang boyfriend ko. +___+

Binuksan ni Demon ang pinto na nasa tabi ko at tahimik na lumabas.

At narinig ko na naman ang typical na bulungan na yun sa tuwing kasama ko ang

gwapong nilalang na 'to. -____-

"Oh my, yan ang girlfriend nya?" ang isang babae.

"Hmp, yaya nya siguro. Mukhang manang eh"

Manang?

Mukha akong manang? -____-+

Pero tama pala...

Jeans at powerpuff girls na tshirt ang suot ko kaya nga nagmumukha talaga akong
manang ngayon. Demon naman kasi eh, bakit hindi mo man lang ako ininform? T___T

Kaya ngayon ay nagmumukha akong basahan sa tabi ng superpogi na lalaking ito.

T____T

"Tara girls, hingiin natin number nya" ang isang babae.

Wow ha? Attack agad mga ate? -____-+

Yun lang saka sila lumapit sa katabi ko.

"Uh...hi? Pwede ba malaman ang pangalan mo?" ang tanong ng isang babae at ngumiti
pa ng wagas.

"Model ka ba ha? Pahingi naman ng number mo" ang isang babae at kinagat pa nito ang
lower lip nito. Halatang sini-seduce ang boyfriend ko. Grrr....+____+

"Wanna hang out with us?" the other girl then wink.

Pero...

"Excuse me, we're having a human date with my girlfriend" ang sabi lang ni Demon
saka nya kinuha ang kamay ko at naglakad kami paalis.

Kahit ako ay nabigla sa ginawa nyang iyon.

Samantalang naiwan namang nakanganga ang mga babaing iyon. Siguro na-shock din sila
sa nalaman na ako ang girlfriend ng gwapong nilalang na ito. T___T

Oo nga, kahit siguro ako ay masa-shock pag nalaman kong isang katulad ko ang
girlfriend ng poging kasama ko. Kasi kahit saang anggulo mo tignan...parang...hindi
kami bagay. T___T

Nang makapasok kami sa mall ay katulad ng ini-expect ko ay napapalingon ang lahat

sa amin. Demon always have this intimidating charisma na talagang nakaka-attract ng
tao. At katulad nang dati ay parang gusto kong malusaw nalang sa kinatatayuan ko
dahil sa nahihiya ako sa atensyon na nakukuha namin.

"Ah Demon..." ang tawag ko sa kanya. "Pwede bili muna ako ng matinong isusuot ko?"

Oo nga. Kasi nakakahiya na talaga ang powerpuff girls na tshirt ko. -___-

Napalingon naman sya sa akin at tinignan nya ako mula ulo hanggang paa.

Teka, anong ginagawa nya?

But then he smiled. "No, you're perfect"

0////0

Perfect? Paano nya ako natatawag na perfect sa powerpuff girls na tshirt na 'to? At
kailan pa naging baduy ang taste ni Demon? -_____-

"Eh kasi...gusto ko lang ng ibang maisusuot. Madali lang naman eh" ang sabi ko.

His gray eyes looked at me then he sigh.

"Okay...so where do you wanna go?" ang tanong nya.

Napatingin naman ako sa paligid at nakita ang department store ng mall na yun.

"Ah dito nalang oh" ang sabi ko saka ko sya hinila sa braso at nagmamadaling
pumasok doon.

Oo, nakatingin parin kasi sa amin ang mga tao sa paligid. Kaya nagmamadali talaga
akong makaalis sa kahihiyan na ito. T___T

Naging tahimik lang sya habang sinusundan ako sa pamimili ng damit.

Samantalang nanatiling nakatingin sa kanya ang halos lahat ng mga babaing
nadadaanan namin. -___-

And then hinarap ko sya.

"Ah Demon? Saan dito ang mas maganda?" ang tanong ko sa kanya at ipinakita sa kanya
ang dalawang dress na yun.

Samantalang nakaupo naman sya sa isang upuan doon at ang hirap aminin pero para
syang kasali sa mga mannequin na nanduon na nakasuot ng mga branded na damit.
Habang nakikita ko naman sa sulok ng mga mata ko ang mga babaing iyon na nasa
paligid na kinikilig na kinukunan sya ng picture.

Wow ha. Instant artista agad ang boyfriend ko? Ganun? -____-

His beautiful gray eyes looked at me and smiled. "Everything is perfect if you're
the one who's wearing it"

0////0

T-teka...a-anong sinabi nya?

Everything is perfect basta't ako ang nagsusuot?

"Love..." he said. "You don't have any idea of how beautiful you are in my eyes"

0////0

Para akong mabubulunan sa sinabi nyang iyon.

Teka...bulag ba sya? Paano nya nasasabi yun eh halata namang hindi ako ganun
kaganda? >///<

"A-ah...eh...s-sige, ito nalang ang bibilhin ko" ang nauutal kong sabi saka
nagmamadaling pumasok sa dressing room.

Hindi ko kasi ata kakayanin ang mga sinabi nya. At ramdam na ramdam ko ang pag-
iinit ng mga pisngi ko.

HINGA, JANE. HINGA! KAILANGAN MONG HUMINGA!

I calmed myself saka ko isinuot ang isang dress na naduon.

At nang maisuot ko yun ay agad akong lumabas ng dressing room na yun.

"Demon---"

Pero napako ako sa nadatnan ko.

Wala na sya sa kinauupuan nya kanina.

Eh?

Saan nagpunta ang ex-bampirang iyon?

Nilapitan ko ang isang saleslady. "Ah miss, nakita mo ba yung matangkad na lalaking
kasama ko kanina dito?"
"Ah hindi po ma'am eh. Wala po kasi ako dito kanina"

Napangiti nalang ako nang alanganin. "Ah sige, salamat po"

Saan ba kasi nagpunta ang gwapong nilalang na iyon? Ganun? Iniwan ako?

Nang mabayaran ko ang dress na yun ay lumabas nalang ako sa department store at
hinanap sya sa paligid.

Ay grabe, ang walangyang yun. Matapos akong pakiligin, iiwan lang pala ako?!

Pero natigil ako sa paglalakad nang makita ang mga babaing yun na mukhang kinikilig
na nakakumpol sa isang sulok.

"Grabe...ang gwapo nya..." ang isang babae.

"Teka, model kaya sya?"

"Oo nga...ang ganda ng mga mata nya...kkkyyyyaaah!"

Eh?

Baka si Demon ang pinagkakaguluhan nila.

Agad-agad naman akong naglakad papunta doon.

Pero...

"Wow, ang sarap-sarap naman ng pink na pagkain na 'to. Ano ba ang tawag dito miss?"
^0^ ang tanong ng matangkad na lalaking iyon na may kulay blond na buhok sa babaing
nagbebenta ng cotton candy.

Parang kakapusin naman sa hininga na sumagot ang babae. "A-ah...eh...cotton candy

sir..."

Okay.

Ibang lalaki pala ang pinagkakaguluhan nila. Akala ko si Demon. -____-

Pero teka, ang weird naman nun. Hindi nya alam na cotton candy ang tawag doon?
Kailan ba sya ipinanganak ha?

Nabigla pa ako nang bigla nalang syang lumingon sa akin.

And I came face to face with that beautiful brown eyes...

Teka, bakit sya nakatingin sa akin?!

At napalunok pa ako nang bigla nalang syang ngumiti sa akin.

Teka...bakit sya nakangiti sa akin? Close kami? Ganun? Close kami? At bakit sa dami
ng mga babaing nakapalibot sa kanya ay ako lang ang tinignan nya?

Napaatras pa ako nang makitang naglakad sya sa gitna ng mga babaing iyon at
nagpunta sa akin.

Then he stood in front of me and his brown eyes looked intently to me. Ah...anong
nangyayari?
At ramdam ko na ang glare ng mga babaing nanduon. Ano pa ba ang bago sa eksenang
ito? -____-

He gave me that happy grin. "Hello!" ^___^

"Uh...eh...hi?" ang nawe-weirduhan kong sagot.

Ngayon ko lang napansin na may suot syang itim na hikaw sa kanang tenga nya. Tama,
umuuso na talaga ang badboy look na 'to. The HIKAW GENERATION. -____-

"Sa iyo nalang ito oh!" ^___^ ang sabi nya saka ibinigay sa akin ang cotton candy
na hawak nya.

Ha? Ibibigay nya sa akin ang cotton candy na yun?

Nawe-weirduhan ko namang tinanggap yun. "Ah eh...thanks?"

Ano bang problema ng estrangherong ito at napagtripan nya pa akong bigyan ng cotton
candy?

Ngumiti lang sya sa akin uli. "Sige, aalis na ako. Sana ma-enjoy mo ang matamis na
pagkain na yan" ^__^

"Ah....okay?" ang sabi ko nalang.

Saka sya naglakad pero tumigil sya sa tapat ko at nabigla pa ako nang maramdaman ko
ang kamay nya sa ulo ko. At hindi ko alam kung bakit parang...hindi ako makagalaw.

"I know you'll gonna enjoy it. Afterall...you love sweets" ang sabi nya sa
seryosong tinig na yun.

Yun lang saka sya naglakad paalis.

Samantalang naiwan naman akong natitigilan sa kinatatayuan ko.

O-kay....what was that?

Agad ko syang nilingon at nakita kong mag-isa lang syang naglalakad doon at
tinitignan parin sya ng mga kinikilig na mga babaing iyon.

Teka...sino kaya yun?

"J-jane..." ang biglang sulpot ng boses na yun sa likod ko.

Agad naman akong napaligon at nakitang si Demon yun.

Namaywang ako. "Saan ka ba---"

Pero hindi ko naipagpatuloy ang sasabihin ko nang makita ko ang itsura nya.

Bakit...

Pinagpapawisan sya ng malamig at parang namumutla sya?

"Demon..." ang nag-aalala kong sambit saka nilapitan sya. "Okay ka lang?"

Ngumiti sya pero halatang nahihirapan sya.

"I-I'm sorry...but I think I'm not feeling well..." ang sambit nya sa nahihirapang
boses.

"Ha? Eh sige, sige, tara na at umuwi na tayo" ang sabi ko saka ko sya agad na
tinulungang maglakad. "Saan ka ba kasi nagpunta kanina ha?"

"I went to the men's room..." ang nahihirapan nyang sambit. "...and I threw up..."

Huh? Nagsuka sya?

Ah...

"Baka may nakain ka lang na masama kaninang umaga" ang sabi ko.

"Y-yeah...I think so..." ang sabi nya saka nya ako nilingon. "I-I'm
sorry ...afterall we couldn't have a human date..."

I smiled. "Naku, okay lang yun. May susunod na araw pa naman eh"

to be continued...
####################################
Chapter 7
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 7

Agad kaming umuwi ng bahay matapos yun at pinapahinga sya sa loob ng kwarto ko.

Doon lang din namin nalaman na nilalagnat sya.

"Tao na sya kaya nararanasan na nyang magkasakit..." ang sambit ni Ms. Suzanne
habang pinupunasan ng basang bimpo si Demon.

Habang nasa tabi ako ng kama ay hinawakan ko ang mainit na noo nya.

"J-jane..." he kept on calling my name kahit na tulog na sya.

"Oo, nandito lang ako Demon..." I whispered.

Ano kaya ang napapanaginipan nya at tinatawag nya ang pangalan ko?

"Master..." ang nag-aalalang sambit naman ni Hildegarde sa likod ko.

Samantalang nasa pinto lang ng kwartong iyon si Cedric at kahit hindi nya sabihin
ay nakikita kong nag-aalala rin sya sa master nya.

Tumayo nalang si Ms. Suzanne at malungkot na tinignan ang anak.

Tinignan ko naman sya. Mukhang stress na stress ang mukha nya ngayon.
"Magpahinga na po kayo. Ako nalang ang magbabantay sa kanya" ang sabi ko sa kanya.

She smiled. "Well...iiwan ko na muna sya sayo anak ha. May aasikasuhin pa kasi ako"

I smiled too. "Okay po" ^___^

Saka nya nilingon sina Hildegarde at Cedric.

"Hildegarde, Cedric. Let's go outside. May pag-uusapan lang tayo" ang sabi nya.

Yun lang saka sya naunang lumabas.

Agad namang tumalima ang dalawa. Nakakabigla talaga kung paano sila sumusunod kay
Ms. Suzanne ngayon. Ang alam ko kasi talaga ay kay Demon lang sila sumusunod. At sa
pagkakatanda ko ay kahit na mama sya ni Demon ay nahirapan din syang tanggapin ng
dalawa noon. Pero ngayon ay bakit bigla nalang nag-iba ang ihip ng hangin?

At ano nga kaya yung pag-uusapan nila at parang ayaw nilang iparinig sa akin?

Hmm...

But I just shrug.

Nahiga nalang ako sa tabi ni Demon at tinignan ang peaceful nyang mukha habang
natutulog.

Kahit na naintindihan ko kung bakit sya nagkakasakit ay bakit parang...hindi parin

ako sanay na makita syang ganito?

Meanwhile...

Nang maisara ni Suzanne and pinto ay nauna na syang naglakad papunta sa sala.

Sumunod naman sa kanya ang dalawang magkapatid.

At nang makarating sila doon ay hinarap nya ang dalawa.

"Nagsisimula na..." she said. "So please...take care of him"

*****************

I don't know what's happening to me.

It's like my whole body is rejecting something that's inside of my body.

I opened my eyes and saw that beautiful face of her.

She's sleeping peacefully next to me and I can hear her faint breathing.

I smiled.

Tama. Inalagaan nya ako.

Hindi ko rin alam kung anong nangyari sa akin. Basta't naramdaman ko na naman ang
bagay na yun...ang bagay na nangyayari sa akin kapag...hindi ako nakakainom ng dugo
noong bampira pa ako.

Pero bakit ba nangyayari sa akin 'to?

Tao na ako...

Kaya hindi ko na dapat nararamdaman 'to...

I looked into her again.

At hindi ko alam.

Kung bakit sa nakalipas na mga araw ay napapatingin lang ako sa leeg nya.

It was like...

I reached for her.

It was like...

I traced the line on her neck using my finger.

It was like I want to feel the soft skin of her neck again...

And slowly, I leaned into her. Wait, what am I doing?

Bakit ko ginagawa 'to?

Bakit gusto kong...

Bakit gusto ko syang...

"Demon..." she mumbled on her sleep.

Doon ako natigilan at napatingin sa kanya.

Doon lang ako natauhan. Bakit ko ba ginagawa 'to?

Napatingin ako sa mga kamay ko.

And just now, I realized that something's really wrong with me and I don't know
what is it.

Next day...
Nang magising ako nung umagang iyon ay wala na si Demon.

Ang sabi nila ay maayos na daw ang pakiramdam nya at nauna na sya sa school dahil
may morning basketball training sila.

Pero kahit ganun ay hindi ko parin maiwasang mag-alala.

Kaya ang nangyari ay si Hildegarde ang nakasabay kong pumasok ng school.

"Hildegarde" ang lingon ko sa kanya nang makarating kami sa school building. "Mauna
ka na sa classroom. Dadaanan ko muna si Demon"

"Yes, my lady" ang sabi nya lang saka sya umalis.

Agad naman akong tumalikod at naglakad papunta sa gym.

Pero napatigil ako sa paglalakad nang madaanan ko ang lalaking iyon na mag-isang
nakaupo sa school garden na malapit lang sa hallway na yun.

Si Sky.

At mukhang may itinatanim sya.

Nabigla pa ako nang bigla syang lumingon sa akin.

I gulped.

Nakakatakot ang cold blue eyes nya...T___T

Pero agad din nyang ibinalik ang mga mata nya sa itinatanim at napalundag pa ako
nang bigla syang magsalita.

"Alam mo ba kung ano ang tawag sa bulaklak na ito?" he asked in that cold voice.

Teka, ako ba ang kinakausap nya?

Napalingon ako sa paligid. Kami lang naman ang tao doon kaya siguro ako.

Napalunok ako. "A-ah...eh...hindi eh..."

At paano ko malalaman yun eh ang liit-liit pa ng halaman na yun at wala pang

bulaklak? -____-

"Pink Camellia..." ang sambit nya.

"Ahh..." ang react ko lang.

Pero teka, bakit ba ako nakikipag-usap sa lalaking ito? Close kami? Close kami?

"This is the rarest flower in the world. Dalawang bulaklak lang ang merong ganito
sa buong mundo..." he continued.

Nanlaki naman ang mga mata ko sa nalaman ko na yun.

Wow. Ganun ka-rare ang bulaklak na itinatanim nya? At teka, bakit sya nagtatanim
nun?

Naiimagine nyo ba ang isang emotionless, cold, and bad-looking guy na nagtatanim ng
isang bulaklak sa isang garden? Well,ito na sya. -_____-

"Pero...bakit mo itinatanim yan dito sa school?" ang takang tanong ko.

Oo, echosera kasi talaga ako. Tutal, FC rin sya kaya makiki-FC narin ako.
BWahahahaha!

Napaatras pa ako nang bigla syang tumayo at nilingon ako ng cold blue eyes na yun.

"Because I've been waiting for someone..." he said.

At hindi ko alam kung ba't ako biglang natigilan sa sinabi nyang iyon.

And his cold and emotionless eyes...has glint of pain in them.

"She promised me...that once the pink camellia blooms, she'll come back to me" ang
sabi pa nya.

Naramdaman ko ang mahinang hangin na umihip sa pagitan naming dalawa. Hindi ako
makapagsalita. At hindi rin ako makagalaw.

At hindi ko rin maintindihan kung anong nangyayari sa akin.

Yun lang ang sinabi nya saka sya naglakad paalis pero nang matapat sya sa akin ay
may sinabi pa sya.

"Please be safe" ang sabi nya lang saka tuluyang umalis.

Napalingon naman ako sa kanya.

Ano bang pinagsasabi ng lalaking iyon? Bakit parang dumarami na ang mga weirdo sa
mundo? Batukan ko kaya yun? -____-

Pero hindi ko alam kung bakit naawa ako bigla sa kanya. Dahil siguro sa...lungkot
na nakita ko sa mga mata nya...

*sigh*

Hays, pupuntahan ko nalang si Demon. Baka ma-late pa ako sa klase ko.

to be continued...
####################################
Chapter 8
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 8

Nang makarating ako sa gym ay nadatnan ko ang basketball team na yun na naglalaro
sa court.

Napatingin nalang ako sa gwapong gray-eyed guy na yun na tumatakbo sa court. He

look so hot in his jersey at pawis na pawis sya. Gosh. Bakit parang mas gumugwapo
sya sa paglalaro ng basketball? *0*

And then I saw him dunk.

"KKKKKKKKKKYYYYAAAAAAAAHHHH!! DARIUUUSSS!!!" ang tilian ng mga babaing yun sa gilid

ng court.

Okay. Nandito na naman ang mga fans nya. -____-

Narinig kong pumito ang coach nila. Atsaka ko sila nakitang umalis sa court.

Nasa may pinto lang ako ng gym tumayo at nabigla pa ako nang bigla syang napalingon
sa akin.

Eh?

Alam nyang nanduon ako?

Paano nya nalaman na naduon ako?

Nang makita nya ako ay agad kong nakita ang pagsungaw ng ngiti sa labi nya.

Alanganin naman akong napangiti din.

"DARRRIIIUUUUSSSSS!!!" ang tawag sa kanya ng mga fans nya.

Kung pag-uuntugin ko kaya ang mga ulo nila noh? Darius sila ng Darius, nakakairita.
+___+

And I almost put on a smirk when I saw their faces nang lapitan ako ni Darius.

"Hi love" he said with a smile on his face.

Namula naman ako.

Hindi parin kasi talaga ako sanay sa endearment nya na yun sa akin. >///<

"Ah eh...d-dumaan lang ako dito kasi...nag-aalala ako sayo...okay ka na ba?" ang
tanong ko.

His beautiful gray eyes looked intently to me.

"Yes, I'm okay now so don't worry too much" he said. "And I'm sorry for making you
worry"

I smiled. "Wag masyadong magpapagod dito okay? Kagagaling mula sa sakit pero heto
ka na naman at naglalaro ng basketball. Hoy Darius, tao ka na kaya ingatan mo ang
sarili mo"

He grin.

Yes. That was the very first time I saw him grin and I almost gasped for air.

"Oh geez. You sound just like mom but..." he said then looked at me. "...I'm so
happy to hear that from you"
0////0

Lintek na ex-vampire ito. Bakit ba lagi nalang nyang pinapakabog ng mabilis ang
dibdib ko?

"Hoy Darius!" ang biglang sulpot ng lalaking yun at inakbayan nya pa si Darius.

Pero nabigla ako nang makilala sya.

"IKAW?!" ang sabi ko.

Tama. Sya yung weird na blond na lalaki kahapon na nagbigay ng cotton candy sa
akin!

"Oy, ikaw pala yan! Nice to see you again!" ^___^

Nakita kong kumunot ang noo ni Demon.

"You knew each other?" ang takang tanong ni Demon.

Ngumiti naman ito kay Demon. "Ah, oo. Nilibre ko sya kahapon ng cotton candy!"
^___^

"You treated her with a cotton candy?" si Demon at nakita ko ang unti-unting pag-
iiba ng ekspresyon ng mukha nya.

Uh-oh. I can smell trouble.

Teka...baka iniisip nyang nanlalalaki ako. T____T

"Ah oo, teka, kilala mo pala sya Darius?" yung lalaki.

"Of course" Demon said through gritted teeth. "I know her because she's my
girlfriend but you treated her with a cotton candy?"

"AHAHAHAHA! TALAGA?! Girlfriend mo pala sya? Sorry pare, hindi ko alam!

AHAHAHAHAHA!" saka nito pinagpapalo-palo sa balikat si Demon.

Pero si Demon...

UUUUWAAAAAAAAAHHH! T___T

"You dare...to go out with another guy while I'm gone...?" he asked me with his
gritted teeth.

"A-ah...eh...teka! Sya ang biglang lumapit sa akin at nagbigay ng cotton candy!"

ang natataranta ko ng sabi.

Nilingon naman nya yung lalaki.

"Is that true?" ang tanong nya.

Pero ang walangya...

"Ah...sa pagkakatanda ko..." saka nito hinawakan ang baba nito at kunyaring nag-
isip. "...kumain pa kami sa isang restaurant at nag-holding hands pa habang
nagsusubuan ng ice cream..."
EEEEEEEEEEEEEEKKKK!!! KAILAN NANGYARI YUN???!

At si Demon...

UUUUWAAAAAAHHHHH!!! SAVE ME!!!

"Is that true...JANE?" +____+

"Ah...hindi! Hindi!" ang sabi ko saka nilingon yung estranghero. "Hoy! Bawiin mo
ang sinabi mo! Kailan tayo kumain sa restaurant at nagholding hands habang
nagsusubuan ng ice cream ha?!"

"Ha?" ang kunyaring pa-inosenteng sabi nya. "Nakalimutan mo na ba? Diba...nag-kiss

pa tayo kahapon?"

I think I'm going to faint.

ANO BANG PINAGSASABI NG LALAKING ITO HA?!

At si Demon...

EEEEEEEEEEKKKKKK!!! SOMEBODY SAVE ME!!! T___T

"Jane..." he said through gritted teeth. "You....kissed?" +____+

KYYYYAAAAAAAAAAAAHHHH!! AYOKO NA!!! T___T

Pero bigla nalang tumawa ang blond na lalaking yun at tinapik sa braso si Demon.

"No...I'm just messing with yah" ang sabi nya kay Demon. "Gusto ko lang makita kung
paano ka ba magselos!" ^0^

Bwiset.

Hindi nya ba alam na ako ang malilintikan sa ginagawa nya?!

Mukhang natauhan naman agad si Demon.

"Oh" ang react nya lang.

"By the way..." ang lingon sa akin ng blond na lalaking yun saka nya inilahad ang
kamay nya. "My name is Edward, ang bagong member ng basketball team" ^___^

"Ah eh...ako naman si Jane..." ang sabi ko saka tinanggap ang kamay nya.

Pero nabigla ako sa sumunod na ginawa nya. Bigla nalang nya hinalikan ang kamay ko.

And...

"You smell good..." he said.

Pero bigla nalang syang binatukan ni Demon.

"I believe you're holding my girl's hand" Demon said through gritted teeth.

"Aray ko...! Darius you're a meanie! I hate you na!" at nagpaboses bakla pa sya sa
pagkakasabi nya nun.

Hindi ko talaga kakayanin ang ka-weirduhan ng lalaking ito. -____-

"But..." he said then turned to Demon. "...please don't hurt her. Because if you
do, I'll kill you"

Mukhang pareho kaming nabigla ni Demon sa sinabi nyang iyon.

"JOKE! HAHAHAHA!" Yun lang saka sya nagtatakbong bumalik sa court.

Baliw ba yun?

Mukhang kailangan ng dalhin ng lalaking iyon sa mental hospital ah. -_____-+

Mukhang naka-recover naman doon si Demon at nilingon ako.

"Love" he called me.

"Eh?"

"I think I need to go back now" ang paalam nya.

I smiled. "Ah okay! May klase din kasi ako. Galingan mo ha?"

He smiled too. "See you later"

Yun lang saka sya tumakbo pabalik ng court pero parang may naalala pa syang sabihin
kaya nilingon ako.

"Anyway..." he said. "I don't want you accepting anything from other guys"

"Huh? Bakit?"

His gray eyes looked intently at me. "Because I'm jealous"

Yun lang saka sya bumalik sa court.

Samantalang naiwan naman akong namumula sa kinatatayuan ko.

Grabe.

Yun lang ang sinabi nya pero hindi ko alam kung bakit kinikilig ako ngayon. >////<

Kinahapunan...

Hindi talaga mai-drawing ang mukha ko ngayon.

Bakit?

Kasi hindi ko na naman kasabay si Demon sa pag-uwi dahil sa basketball practice

nila.

At ngayon...

Kasabay ko na naman sa pag-uwi ang sadistang maid na 'to at ang baliw kong
bestfriend. -____-

"Best, naalala mo yung matandang pulubi na natakot sayo noon?" ang biglang sabi nya
habang naglalakad kami.

"Eh? Bakit?"

"Eh kasi naibalita sya sa TV nung isang araw. Grabe best, natagpuan syang patay at
sunog ang buong katawan nya" ang sabi nya.

Nabigla ako.

Nasunog ang matandang babaing yun?

"At alam mo ang mas weird? Sa isang eskinita sya natagpuan kaya hindi nila malaman
kung paano sya nasunog ng ganun" ang sabi pa nya.

Nagtaka din ako.

"Baka naman sinunog sya sa isang lugar tapos itinapon lang sya doon" ang sabi ko.

"Pero ano naman ang rason ng killer para sunugin yung matanda? Ah! Baka naholdap
sya pero dahil wala syang maibigay na pera sa holdaper ay sinunog nalang sya. Oh
my, nakaka-guilty naman kung ganun. Naubos ko pa naman ang pera nya na nanggaling
sa lata na naiwan nya sa pagpapa-unlitext"

Oo nga. Kawawa naman yung matanda kung ganun. Naubos lang ang pera na nilimos nya
sa pagpapa-unlitext ng bruhang katabi ko. -____-

"Ah best, dito na ako! Bye!" ang paalam nya.

Oo, sa ibang direksyon kasi ang bahay nila kaya naghihiwalay kami sa crossing na
'to.

"Bye!" ang kaway ko naman sa kanya.

At doon na sya tumalikod at umalis.

Nagpatuloy naman kami ni Hildegarde sa paglalakad.

Pero bigla kaming natigil sa paglalakad nang makasalubong namin ang parang wala sa
sarili na babaing iyon.

Naglalakad lang sya ng pagewang-gewang sa daan at nabigla pa ako nang bigla nalang
sya nagtaas ng mukha at...

0____0

...pula ang mga mata nya!

Ibig sabihin...

Ibig sabihin...

BAMPIRA SYA?!

Pero nakita kong may mga ugat na lumalabas sa mukha nya at...naglalaway sya!

Then she gave that evil grin.

"Human...this exotic sweet smell of a human..." she said in a hoarse tone.

Nabigla ako.

Exotic sweet smell?

Pero...paano pa nagiging ganun ang amoy ng dugo ko...eh diba...wala na kaming

kontrata ni Demon?

"I'M GONNA KILL YOU NOW DOGS!" she screamed.

Eh? Tinawag nya kaming dogs pero sya ang naglalaway? Wow ha. -____-

"I prefer to be called cat nalang" ang sabi ko.

Syempre, mag-iinarte rin ako sa itatawag nya sa akin noh!

"And I prefer to be called rooster" ang sabi naman ng katabi ko.

Napalingon ako sa kanya. "Rooster? Bakit rooster?"

"Because I love fried chicken" she said.

"Pero hindi ginagawang fried chicken ang rooster. Hen siguro" -_____-

"Oh...then call me hen" ang lingon nya sa babaing bampira.

"AT ANONG TINGIN NYO SA AKIN?! NAKIKIPAGLOLOKOHAN?!" ang galit na sigaw ng babaing
bampira. "I need your human blood!"

Nilingon ko naman si Hildegarde.

"Hildegarde, ikaw na ang bahala" ang sabi ko.

Pero tinignan nya lang ako.

"I'm only taking orders from my master" she said.

Nanlaki naman ang mga mata ko. "Kung ganun...hahayaan mo akong kainin ng bampirang
ito?!"

Pero nabigla nalang ako nang sumugod na sa akin ang bampirang iyon. Agad naman
akong nagtatatakbo.

"Now that you don't have a contract with my master, I don't have to worry if you
die. Afterall...my master suffered a lot because of you" she said with that evil
glint on her eyes.

"HILDEGARDE!!" I called her.

Pero ang walangya, naupo lang sa isang sulok at binuksan ang chichirya na nasa loob
ng bag nya at nagsimulang kumain.

"I think I'm gonna enjoy this" ang sabi nya lang habang sumusubo.

"UUUUWAAAAAAHHH!! HILDEGARDE! TULUNGAN MO AKO!" ang sigaw ko parin habang naga-

dodge sa mga atake ng bampirang iyon.
"Dodge, my lady" ang sabi nya.

"Eh?"

At paglingon ko, muntik nang mahuli ng bampirang iyon ang mukha ko. Buti nalang at
napayuko ako.

"HILDEGARDE!! HELP ME!! SIGE, BIBIGYAN KITA NG ISANG PACK NG JELLY ACE!!" ang sigaw
ko.

Agad kong nakita ang pagkinang ng mga mata nya habang tumatakbo parin ako.

Pero...

"No, I want ten packs" ang sabi nya.

"CALLLLL!!!!" ang sigaw ko dahil muntikan na akong mahuli.

"Very well..." saka sya tumayo at inilabas ang latigo nya at hinawakan yun ng
mahigpit. "Die, vampire"

Yun lang saka nya itinapon yun sa leeg ng bampira at agad namang nahuli ang ulo
nito.

Pero...

Pareho kaming nabigla ni Hildegarde nang maglabas sya ng isang malakas na hangin sa
kamay nya.

Bakit...may lumalabas na hangin sa kamay nya?

Buti nalang at nakaiwas din si Hildegarde at mas hinigpitan nya ang pagkakatali ng
latigo nya sa leeg ng bampira and then...

...nakita ko nalang ang pagkakaputol ng ulo ng bampirang iyon at nagpagulong-gulong

yun sa kalsada.

At doon na ito naging abo.

Pero hanggang ngayon ay nasa-shock parin ako sa nangyari.

Bakit nagkaroon sya ng hangin sa kamay?

May powers ba sya kagaya ni Scarlet noon?

"My lady" ang biglang sulpot naman ni Hildegarde.

Napaatras pa ako nang makita ko ang evil glint nay un sa mga mata nya.

"Now, give me my jelly ace"

to be continued...
####################################
Chapter 9
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 9

"YOU ARE A DISGRACE TO THE EXODUS CLAN!" ang sigaw na yun ang unang sumalubong sa
amin nang makarating kami sa bakod ng bahay.

Napatigil naman kami sa paglalakad ni Hildegarde at napatingin sa biglang bumukas

na pinto ng apartment.

At mula doon ay lumabas ang pitong nakaputing mga taong iyon at nangunguna sa
kanila ang matandang lalaking iyon na may puting buhok at may mahabang puting
balbas.

He has this aura of authority at may seryoso syang mukha.

At doon ko lang napansin ang malaking scar sa pisngi nya.

Napaatras pa ako nang bigla nalang syang tumitig sa akin.

I gulped.

Bakit kaya sya...nakatingin sa akin?

And then bigla nalang dumako ang mga mata nya kay Hildegarde na busy sa pagkain ng
jelly ace na binili ko sa kanya kanina. At parang wala syang pakialam sa taong
nakatayo sa harapan namin. -_____-

And slowly, I saw his face turned grim.

"Filthy vampires" he muttered at dumura sa gilid nya.

Yun lang saka sila naglakad uli at nilampasan kaming dalawa ni Hildegarde na
nakatutok lang sa pagkain ng jelly ace. -_____-

Agad naman akong naka-recover at dali-daling pumasok ng bahay.

At nadatnan ko sa sofa ang nakayuko at mukhang malungkot na si Ms. Suzanne.

"Ms. Suzanne?" ang tawag ko sa kanya.

Agad naman syang napataas ng mukha at ngumiti sa akin. Pero nakikita ko na mukhang
pilit ang ngiting iyon.

Ano kaya ang nangyari?

"Oh, nandyan na pala kayo anak" she said.

Lumapit naman ako sa kanya.

"Sino po ba yung mga taong pumunta kanina dito?"

She smiled. "Si General Marcus, one of the generals of Exodus kasama ang guards
nya"

Ah...

So yung matandang may puting balbas at may nakakatakot na malaking scar sa pisngi
ay isa sa mga General ng Exodus? Ah...kaya pala parang nagalit sya nang makita si
Hildegarde. Mga anti-vampire nga pala sila.

Tumayo nalang si Ms. Suzanne sa sofa at parang hapong-hapong ngumiti sa amin.

Parang may problema talaga sya...

"Anak, gusto mo ba ng cake? Nag-bake ako kanina para may makain kayo sa pag-uwi
nyo" she said.

I smiled. "Ah sige po"

Yun lang saka sya tumalikod pero may naalala pa akong itanong sa kanya kaya
nagsalita ako.

"Ah Ms. Suzanne..." I called her.

Agad naman syang lumingon. "Yes?"

"Ah ano...may itatanong lang po ako sa inyo tungkol sa mga bampira" ang sabi ko.

Tama. Matagal na kasi talaga akong nako-curious tungkol sa bagay na 'to simula nang
makilala ko si Scarlet noon na kayang magpalabas ng ice sa kamay nya.

"Yes anak? Ano yun?"

"Kanina po kasi may nakasalubong kaming bampira ni Hildegarde---"

Nabigla pa ako nang hawakan nya ako bigla at sinipat-sipat.

"Ha? Okay ka lang ba anak? May ginawa ba sayo yung bampira?" ang nag-aalala nyang
tanong.

Ngumiti naman ako ng alanganin. "Ah wala naman po atsaka tinulungan naman po ako ni
Hildegarde"

Saka ko nilingon ang wala paring pakialam sa mundo na si Hildegarde na busy parin
sa pagkain ng Jelly ace.

Oo. Iniligtas nga nya ako pero kapalit nun ay Jelly ace. Walangya. -____-+

Napahinga naman sya ng malalim. "Oh I thought...may nangyari ng masama sa iyo. Buti
nalang at maaasahan din si Hildegarde."

Oo. Kung alam nya lang sana kung ano ang ginawa ng maid na 'to sa akin
kanina....T___T

"So ano yung itatanong mo anak?" ang tanong nya.

I looked at her. "Ah yung bampira po kasi kanina na nakasalubong namin ay nakaya
nyang magpalabas ng hangin sa kamay nya...."

Her brows met. "Hangin?"

"Opo. Naalala ko po kasi bigla sa kanya yung dating friend ko na si Scarlet na
kayang magpalabas ng ice sa kamay nya. Ang itatanong ko lang po sa inyo ay paano po
ba nila nagagawa yun? Atsaka lahat po ba ng bampira ay kayang gawin yun?"

Oo nga. Kasi hindi ko pa nakitang magpalabas ng kahit ano sa kamay sina Demon at
Hildegarde. May power din kaya sila kagaya nina Scarlet at nung babaing bampira
kanina?

For a moment ay nakatitig lang sa akin si Ms. Suzanne but then later on ay
napahinga din sya ng malalim.

Then her eyes looked at me. "Have you ever heard of the New Generation of
Vampires?"

Napakurap ako.

"Eh? New Generation of vampires?"

She sigh at tumalikod sa akin.

"For how many years, there's been a bloody war between the Exodus and the vampires.
At dahil hindi din kami nagkakalayo ng lakas at abilidad laban sa kanila ay lagi
kaming nagtatabla sa mga laban. But..." she paused and turned to me. "...a thousand
years ago...may apat na kakaibang bampira ang bigla nalang lumitaw. At sa isang
laban na nangyari noon sa pagitan ng apat na bampira na yun at sa isang hukbo ng
sundalo ng Exodus, ay hindi namin inaasahan ang naging resulta..."

She paused and what she said next made me tremble.

"...wala ni isang natira na buhay sa mga sundalo ng Exodus." She continued.

Hindi ako makapagsalita sa sobrang shock.

Apat na bampira...laban sa isang hukbo ng sundalo ng Exodus?

At...

At...

Wala natirang buhay sa isang hukbo na yun?

"The four new generation of vampires are so powerful that until now, no one could
able to defeat them" she said. "Ang nakakaiba sa kanila sa ibang bampira ay
gumagamit sila ng kakaibang abilidad. Ang isa sa apat na yun ay kayang magpalabas
ng apoy sa kamay nya, ang isa ay hangin, ang isa ay tubig, at ang isa ay lupa. At
mahirap aminin pero silang apat ang pinaka-iniiwasang makalaban ng Exodus"

Halos hindi ako makapagsalita nang dahil sa nalaman ko.

But then I gulped.

"Eh kung ganun po...isa po ba sa apat na yun ang bampirang nakasalubong ko kanina
na kayang magpalabas ng hangin ?"

She looked at me. "I think he's not. Dahil hindi basta-bastang lumilitaw ang apat
na bampirang iyon. And it's been a thousand years since they appeared. And until
now, wala pa kaming naririnig sa kanila. Kaya nagkaroon ng kapangyarihan ang ibang
bampira ay dahil narin sa venom ng apat na yun na kumalat na sa iba. Pero ang mga
bampirang nakagat nila ay hindi kasing lakas ng apat na originals"

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

Ang dami kong bagong nalaman.

May ganun palang nag-i-exist?

May new generation of vampires palang nag-i-exist sa mundo?

"K-kung ganun po..." I recovered. "...sino po sa tingin nyo ang mas malakas? Si
Demon ba na vampire's ancestor nila...o ang apat na...bampirang iyon?"

She sat down at yumuko. "Base narin sa abilidad at kayang gawin ng apat na
bampirang iyon..."

Then she looked at me.

"...it is clear that they are much more powerful than the Vampire's ancestor" she
continued.

to be continued...

AN: Hi! Sorry kung konti lang. Busy kasi ang lola nyo. Hihi. Anyway don't be shy to
leave your comments. XD
####################################
Chapter 10
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 10

Hanggang ngayon ay naiisip ko parin ang mga nalaman ko kahapon....

Ang apat na New Generation of Vampires.

Ganun ba sila kalakas at mas malakas pa sila kay Demon?

Napatingin nalang ako sa hinuhugasan kong plato.

Nang matapos kasi kaming kumain ng breakfast kanina ay naiwan ako sa kusina para
maghugas ng plato. Oo, ang mga walangya, iniwan lang ang may-ari ng apartment na
'to sa kusina para gawing yaya nila. -____-

"Jane?" ang sulpot naman ng isang boses na yun.

Napalingon naman ako at nakita ang gwapong gray-eyed guy na yun.

"Yes?" ang lingon ko naman sa kanya.

"Do you need some help?" ang tanong nya saka sya lumapit.

I smiled. "Ah hindi na, kaya ko naman eh"

Yun lang saka ako bumalik sa paghuhugas ng plato. Samantalang nanatili syang
nakatayo sa likod ko.

But then...

Nabigla nalang ako nang maramdaman kong hinawakan nya ang leeg ko.

"Demon---" lilingunin ko na sana sya pero...

"Don't move" he said.

"Ha? Eh bakit---"

Pero nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman ko ang hininga nya sa batok ko.

At hindi ko alam kung bakit parang nanigas ako sa kinatatayuan ko.

Teka....

Wag nyang sabihin na...

Wag nyang sabihin na...

"Master" ang biglang sulpot ni Hildegarde sa pinto.

Para naman syang nagising sa pagtawag ni Hildegarde na yun at doon ko naramdaman

ang paglayo nya sa akin at pagbitiw sa batok ko.

Agad-agad naman akong lumingon sa kanya.

Teka...

Anong nangyari?

Pero lumingon lang sya sa akin at ngayon ko lang nakita uli ang emosyon na yun sa
mukha nya.

Like he's in pain...

"J-jane..." he whispered. "I'm sorry..."

Yun lang saka sya tumalikod at naglakad palabas ng kusina.

Sumunod naman sa kanya si Hildegarde.

Samantalang naiwan akong naninigas doon at hindi makapaniwala sa muntik ng

mangyari.

Did he just...about to...bite my neck?

********************

"Master...calm down" ang sunod sa akin ni Hildegarde pagkalabas ko ng apartment.

Yes. I need to breathe.

And I don't know why I'm trembling right now.

"Hildegarde..." I called her. "What's happening to me?"

Saka ako napatingin sa mga kamay ko na humawak sa leeg ni Jane kanina.

Why...

Why...

Why do I have this urge to bite her neck just a few minutes ago?

What's happening to me?

"Master, you need to calm down" Hildegarde said.

"Son..." ang biglang sulpot ng boses na yun.

Agad naman akong napataas ng mukha at tinignan ang mukha ng Mama ko.

"I'm sorry I lied..." she said.

********************

Huh?

Saan sila nagpunta?

Nang matapos kasi akong maghugas ng plato ay nagbihis na ako para pumasok sa
school.

Pero pagdating ko sa sala ay wala ng tao doon.

Lumabas ako ng bahay para hanapin sila. Pero walang katao-tao doon.

Ays, baka nauna na silang pumasok. Grrr...

Ganun? Iniwan ako?

*sigh*
Makaalis na nga.

Yun lang saka ako nagsimulang mag-isang naglakad papuntang school.

Grrrr...hindi man lang sila nagpaalam sa akin ha. Wow lang. -_____-+

Pero napatigil ako sa paglalakad nang makasalubong ko ang group of high school
students na yun. Nalaman kong highschool sila dahil sa uniform nila at parang...may
binu-bully sila?

"Yan ang bagay sa'yo! Ang pangit mo kasi!" ang sigaw ng isa.

"Ikaw siguro ang nagsumbong na nag-cheat kami sa last exam natin noh?!" ang sigaw
ng isa.

"Ang kapal ng mukha mong gawin yun! Matapos ka naming pasamahin sa grupo namin, yun
pa ang igagante mo sa amin?! You're just a pathetic loser na pinipilit na maging
popular!" ang isa naman.

At nakita kong sa gitna nila ay umiiyak na nakayuko ang highschool girl na yun na
naka-ponytail at may suot na big glasses.

"H-hindi naman ako---"

Pero hindi pa man sya natapos magsalita ay sinabunutan na sya ng isa.

"PANGIT KA NA NGA! SUMUBUNGERA KA PA!" ang sigaw ng isa.

Agad naman akong naglakad palapit sa kanila.

"Hoy!" ang sigaw ko. "Anong ginagawa nyo ha?!"

Agad naman silang natigilan at sabay na napalingon sa akin.

At akala ko ay matitigil na sila nang dahil sa appearance ko...

"Oh what we have here..." the one girl said. "...may new loser na nag-appear"

-_____-+

I gritted my teeth.

What did she...just said?

"Aba't ang bastos ng batang ito ah!" ang sabi ko. "Alam nyo bang ate ako sa inyo
ha?!"

The one girl smirked. "Eh ano naman ngayon kung mas matanda ka sa amin? Oh right,
gurang ka na kaya hindi ka na dapat nakikisawsaw dito"

Aba't---pigilan nyo ako at baka masapak ko ang batang ito!

Napalingon naman ako sa babaing binubully nila na ngayon ay umiiyak parin.

"Bitiwan nyo sya" ang utos ko. "Pag hindi nyo sya binitiwan, tatawagan ko ang
school nyo at isusumbong ko na nambubully kayo ng schoolmate nyo!"

After kong sabihin yun ay sabay silang tumawa.

Teka, ano bang nakakatawa dun?

"Oh well..." ang sabi ng isa. "Tara na nga girls, nakakawala na ng gana ito. May
gurang kasi na nag-appear. Baka mahawa pa tayo sa kapangitan nilang dalawa. Let's
go"

Yun lang saka sila isa-isang tumingin sa akin na para bang nakakadiri ako saka sila
tumalikod at umalis.

Aba't---ang babastos talaga ng mga batang iyon ah.

Pero napalingon nalang ako sa highschool girl na yun na nanatili paring nakayuko at
umiiyak.

Agad ko naman syang nilapitan.

"Okay ka lang ba?" ang tanong ko.

Umiiyak naman syang nagtaas ng mukha at tumango. Saka nya pinunasan ang luha sa
ilalim ng makapal nyang eyeglasses.

"S-salamat a-ate ha...at...at sorry po at tinawag ka nilang...tinawag ka nilang

gurang at pangit..." ang humihikbi nyang sabi.

I smiled at hinaplos ang buhok nya para mapatahan sya.

"Naku, okay lang yun..." ang sabi ko. "Tumahan ka na. Pag binully ka nila uli,
isumbong mo sila sa teacher mo okay?"

Umiiyak naman syang tumango.

"S-sige ate..." ang sabi nya. "Papasok na po ako...baka ma-late pa po ako"

Nag-alala naman ako. "Pero...kaya mo na bang mag-isang maglakad?"

She smiled. "O-opo ate...thank you po uli"

I smiled too. "Ah okay lang yun. Ingat ka ha"

"Opo ate" ang teary-eyed nya paring sabi saka tumalikod at naglakad sa ibang
direksyon.

Nasundan ko naman sya ng tingin hanggang sa hindi ko na sya matanaw.

Hays...kawawa naman sya.

*sigh*

Makapasok na nga. Baka ma-late pa ako.

Meanwhile...

"Wag po! Maawa kayo sa akin! Wag nyo po akong susunugin!" ang nagmamakaawa at
umiiyak na sigaw ng highschool girl na yun habang nakasiksik na sya sa wall na yun.

Habang nasa harapan naman nya ang ibang kasama nya kanina na ngayon ay tinutupok na
ng apoy sa harapan nya.

Nang lumiko kasi sila sa corner na ito ay sinalubong sila ng malakas na apoy na yun
na nanggaling sa gwapong binatang nasa harapan nya ngayon.

"Hindi nyo na sana sya tinawag ng ganun..." ang walang emosyong sambit lang ng
lalaking iyon saka sya nito tinapunan ng apoy.

"WAG---AAAAAAAAAAAAAAHHHH!!!"pero doon na sya tinupok ng apoy na yun.

Samantalang tumitig lang ang walang emosyong mga mata ng binatang iyon sa nasusunog
na mga katawan ng mga highschool students na sinunog nya. Saka sya naglabas ng
lollipop na nanggaling sa bulsa nya at isinubo yun.

Doon naman nya biglang naramdaman ang presence ng babaing yun na biglang sumipot sa
gilid nya.

"Oh geez..." the girl said then smirk. "You overdid it this time..."

Then she turned to him and called his name. "...Xander..."

to be continued....
####################################
Chapter 11
####################################

AN: Please say something. Sabihin nyo lang ha kung boring na or what ang kwento.
Thank you. XD

The Forbidden Fruit

Chapter 11

Nang makarating ako sa school ay sinalubong ako ng baliw na bestfriend ko.

"Bessssttt!!! Pahiram uli ng calculator!!" ang salubong nya sa akin.

"Wow ha. Wala man lang introduction like 'good morning' o 'how are you'? Hiram
agad-agad?" I said through gritted teeth.

She grin. "Naku, hindi na uso yun ngayon best! Kaya dali na! Pahiramin mo na ako!
May exam kasi kami ngayon sa trigonometry at kailangan ko
yuuuunnnn...pleaaaassseee...?"
"Ano pa nga ba?" -____-+

Yun lang ang nasabi ko saka naghalungkat sa loob ng bag ko para hanapin ang
calculator doon.

"Yo!" ang biglang sulpot ng boses na yun sa tabi ko.

Agad naman akong napataas ng mukha mula sa paghahalungkat and I came face to face
with that blond guy.

Si Edward. -____-

"Anong ginagawa mo dito?" ang tanong ko in a distaste tone.

He smiled. "Wala lang, na-miss kita!" ^___^

Itinaas ko ang kamao ko. "Ito, gusto mo?" +___+

"HAHAHAHAHA!" he burst into laughter. "No, I'm just messing with yah"

Grabe. Ang aga-aga pero napalibutan ako agad ng weird people. -_____-+

"Anyway, padaan lang ako. Sa next room kasi ang klase ko eh" ang sabi nya lang saka
nya tinignan ang kaharap kong si Carlie.

Tama. Nakalimutan ko bigla si Carlie.

"Ah by the way pala----"

Pero natigilan ako nang makita ang ekspresyon ng mukha ni Carlie.

Nakatitig lang sya kay Edward at...

Nabigla ako nang makita ko ang isa-isang pagkalaglag ng mga luha sa pisngi nya.

"B-best?" ang tawag ko sa kanya.

Pero agad na syang tumalikod at umiiyak na tumakbo paalis.

Agad ko naman syang hinabol, leaving Edward behind.

"Best!" ang tawag ko sa kanya.

Pero hindi parin sya tumigil sa pagtakbo.

"Best! Sandali lang!"

Hanggang sa tumigil sya sa pagtakbo at naupo sa isang sulok at nagpatuloy sa pag-

iyak.

At hindi ko alam...pero...minsan ko lang makitang umiyak ang bruhang ito kaya

nasasaktan ako sa pag-iyak nya. Alam kong malaki ang rason nya kaya umiiyak sya.

"Best?" ang sabi ko saka ko sya hinawakan sa balikat. "Ano bang problema?"

Agad naman nyang itinaas ang mukha nya mula sa pagkakayuko at umiiyak na nagsalita.

"I-I'm sorry best...but...I smell Erik's scent on that guy...kaya hindi ko

napigilang mapaiyak" she said.

Huh?

Erik's scent?

Mula kay Edward?

"Alam kong hindi sya si Erik best...pero bakit magkaparehong-magkapareho sila?" she
said between her tears.

Agad ko naman syang niyakap.

"Sssshhh...tahan na best...baka nami-miss mo lang talaga si Erik..." ang sabi ko.

Pero kahit na sinabi ko yun ay hindi ko ring maiwasang mapaisip.

Bakit nga kaya...magkapareho ang amoy nina Edward at Erik eh tao naman si Edward?

*******************

After umiyak ni Carlie ay inihatid ko na sya sa classroom nila. Pero kahit na

sabihin nyang okay na sya ay alam kong nalulungkot parin sya. Hays...halatang hindi
parin syang nakaka-move on sa mate nyang si Erik.

At ngayon ay katatapos lang ng first subject ko sa umaga pero wala parin sina
Hildegarde at Demon na supposedly ay classmate ko sa subject na yun. Saan nga kaya
sila nagpunta? Ba't bigla nalang silang nawala?

Nakaupo lang ako sa cafeteria at tahimik na sumusubo ng binili kong burger habang
nakatutok sa notes ko. May quiz kasi kami sa next subject ko.

Naramdaman kong may naupo sa kaharap kong silya kaya napataas ako ng mukha.

At...

T____T

I came face to face with that handsome guy with his cold blue eyes. EEEEKKKKK...!
Nakakatakot talaga ang mga mata nya! T__T

Si Sky.

"Can I sit here?" ang tanong nya gamit ang walang emosyon na boses na yun.

Ngumiti naman ako ng alanganin. "Ah eh...s-sure"

At ngayon pa sya nagtanong ha ngayong nakaupo na sya. -_____-

"I'm sorry to bother you. I should have asked you first before sitting here" he
said.

EEEEKKKKKK! NABASA NYA BA ANG INIISIP KO?! Pero ang imposible naman nun. -____-
"Ah...o-okay lang naman sa akin" I said then smiled.

His cold blue eyes looked intently to me.

I gulped.

B-bakit sya...bakit sya nakatingin sa akin?

"Have you ever heard of the tale of the cursed flower?" ang tanong nya sa akin.

Napakurap ako.

Tale of the cursed flower?

Ano yun?

I smiled. "Ah...eh...hindi kasi ako mahilig sa history eh...ano ba yun?"

Pero nabigla ako sa naging reaksyon nya.

I saw his emotionless eyes turned sad and then he sigh.

"Just what I have expected" he said saka sya tumayo at inilagay sa harapan ko ang
apple na dala-dala nya.

Napatingin naman ako doon.

"Eat a lot. You shouldn't only be eating filthy bread with animal's meat on it" ang
sabi nya.

Napakurap ako.

Filthy bread with animal's meat? Ah...baka yung burger ang tinutukoy nya. Wow ha.
Pwede naman sigurong sabihing burger nalang agad. Hindi yung may animal meat-animal
meat pa syang nalalaman.

-____-

"I'm sorry I don't have any knowledge about foods" ang sabi nya lang.

Agad naman akong napatingin sa kanya.

Eh?! Nababasa nya ba ang iniisip ko?!

But then I heard him sigh.

"I'll be going then" ang sabi nya lang saka tumalikod.

Pero may naalala lang ako sabihin.

"Ah thank you sa apple" ang sabi ko. "By the way, nag-bloom na ba yung Camellia na
itinanim mo?"

Hindi ko alam pero parang natigilan sya sa itinanong ko na yun habang nakatalikod
sya sa akin.

But then...
With an emotionless voice, he turned to me and spoke.

"Not yet. But soon...so soon..." he said.

And then without saying anything again, he walked away.

Samantalang naiwan naman akong mag-isa doon at nagtataka.

Grabe. Bakit ba punong-puno ng mga weirdo ang mundong ito? -_____-

Kinahapunan...

Ays, nakakainis!

Natapos nalang ang last subject ko sa hapun pero hindi parin sumipot sa classroom
ang dalawang yun!

At ang isa pa ay maagang natapos ang klase ni Carlie kaya nauna na syang umuwi
kanina.

Kaya ngayon...

Mag-isa lang akong naglalakad pauwi sa apartment. UWAAAAAAHHHH...!

Nakakamiss din palang kasama pauwi ang sadistang maid na yun at ang bestfriend kong
baliw. T____T

Nasa daanan na ako ngayon at mag-isang naglalakad sa gitna ng papalubog ng araw.

But then...bigla akong natigil sa paglalakad.

Bakit?

Eh kasi...

Kasi...

May naglalaway na lalaking bampira ngayon ang nakatayo sa daraanan ko! At good
news, mag-isa lang ako dito kaya walang makakatulong sa akin! KYYYYAAAAAHHH!!
DEMON! SAVE ME!!! >.<

"This exotic sweet smell..." the vampire said in a hoarse tone then licked his
lips.

Nabigla ako sa sinabi nyang iyon.

Exotic sweet smell?

Ganun parin ba ang amoy ng dugo ko kahit na wala na kaming kontrata ni Demon?

"Human...give me your blood!" ang sigaw na yun ng bampira ang nagpagising sa isipan
ko.

Pero...

Dahil narin siguro sa sobrang takot ay bigla akong nanigas sa kinatatayuan ko at

napatulala sa mukha ng bampirang ngayon ay nakataas na ang kamay and was about to
claim my face.

But then...

A fast sharp wind past through me from my back and before I could blink, bigla
nalang nagkapira-piraso ang katawan ng bampirang aatake sana sa akin.

Tumalsik pa sa katawan at mukha ko ang dugo nya.

What...just...happened?

Agad akong napalingon sa likod ko kung saan nanggaling ang malakas at matutulis na
hangin na yun pero...wala naman akong nakitang ibang tao doon.

Saan nga kaya nanggaling ang hangin na yun?

At sino ba ang nagligtas sa akin?

Nagpalinga-linga ako.

Pero wala talaga akong makitang ibang tao doon.

At nang mapagod akong maghanap ay napahinga nalang ako ng malalim.

Psh. Makauwi na nga. Pero kung sino man sya, gusto ko sanang magpasalamat.

Pero may pa-mysterious-mysterious pa syang nalalaman ha. -____-

Meanwhile...

"This brat...why do we always have to do everything for her?" ang reklamo ng

babaing nakaupo sa itaas ng isang bakod habang nakatingin sa papalayong si Jane
habang may yakap-yakap syang teddy bear.

She has black long hair and red eyes.

Habang nasa ibaba naman nya nakatayo at nakasandig din sa pader na yun ang
nakapikit na binatang iyon.

Then he opened his eyes and she saw those cold blue eyes.

He smirk. "Because she's a very troublesome girl and we just can't help but to
protect her"
to be continued...
####################################
Chapter 12
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 12

Isang tahimik na bahay ang nadatnan ko.

Agad akong pumasok sa loob at natuwa ako nang makita si Demon na nakaupo sa sala at
nanunuod ng TV.

Pero agad din akong nainis nang maalala ko ang bigla nalang nilang pag-alis
kaninang umaga na wala man lang pasabi.

"Hoy Demon! Saan ba kayo nagpunta kanina ha?! Ba't bigla nalang kayong nawala?" ang
tanong ko.

Nilingon naman nya ako at tinignan.

And then with an emotionless voice, he spoke.

"Where did you get those blood?" he asked.

Hindi ko alam pero nabaguhan ako sa tono ng boses na ginamit nya sa akin.

Pero agad din akong naka-recover.

"May nakasalubong kasi akong bampira kanina at muntik na nya akong patayin" I said
bitterly.

I was expecting na mag-aalaala sya sa akin at itatanong kung ano ba ang

nararamdaman ko ngayon.

But...

"Oh" he said saka tumutok nalang uli sa tv.

Samantalang napanganga naman ako sa kinatatayuan ko.

Oh?

Oh?

OH?!

Yun lang?! Pag muntik ng mamatay ang girlfriend mo, OH LANG ANG ISASAGOT MO?! TAMA
BA YUN?!
I gritted my teeth.

"Well, sorry ha. Akala ko kasi mag-aalala ka. Like muntik lang naman akong---"

Pero bigla nalang syang tumayo at pinatay ang TV na kaharap nya.

"I'm going to bed early" he said then went upstairs.

Samantalang naiwan naman akong nakanganga doon.

And I can feel my heart aching.

Bakit kaya...parang ang lamig-lamig ng pakikitungo nya sa akin ngayon?

Next day...

Nagising ako ngayong umaga sa kabilang kwarto.

Si Demon lang kasi ang umuwi kagabi at wala parin sina Suzanne at ang dalawang
magkapatid.

At dahil narin sa asar ko sa ginawang pagtrato sa akin ng ex-bampirang iyon ay

hindi ako pumasok sa kwarto namin kagabi at nag-emote nalang ako sa kwarto na 'to.

Pero...

Bakit kaya...

Umaga na...pero...hindi parin sya lumalabas sa kwarto namin?

Nakakapanibago ito dahil lagi naman syang maagang nagigising.

Kaya ngayon ay nasa harapan ako ng kwarto namin at nag-aalalang kumatok doon.

"Demon?"

Pero walang sumagot.

"Demon? Okay ka lang ba? May sakit ka ba kaya hindi ka lumalabas ng kwarto?" ang
tanong ko parin.

Pero wala paring sumasagot.

Ini-try kong buksan ang doorknob at...

Bumukas yun.

"Demon?" I called him.

At doon ay nadatnan ko syang nakahiga lang sa kama habang nakatalikod sa akin.

"Demon? Okay ka lang---"

Pero nabigla pa ako nang bigla nalang syang lumingon sa akin at galit na galit na
sumigaw.

"GET OUT!!!!" he roared.

Napako naman ako sa kinatatayuan ko.

Bakit nya ako....sinigawan?

"Pero Demon---"

Pero hindi pa man natatapos ang sinasabi ko ay bigla nalang nya akong hinila
palabas ng kwartong iyon.

And before he closed the door, in a cold voice he spoke.

"Don't ever talk to me again" he said then shut the door on my face.

Samantalang naiwan akong natitigilan sa kinatatayuan ko at hindi makapaniwalang

napatitig sa pintong isinara nya.

At hindi ko alam...

Pero siguro sa ito ang unang beses na tinrato nya akong ganun kaya...

Kaya...

Isa-isang tumulo sa mga pisngi ko ang maiinit na mga luhang yun.

Ano ba talaga ang nangyayari?

Bakit parang...

Bakit parang...

Lumalayo na sya sa akin?

*******************

Nang maisara ni Demon ang pinto ay agad-agad syang napaupo at hinihingal na

napahawak sa leeg nya.

It's no use.

Even if how hard he tried, he could never avoid that intoxicating sweet smell of
her blood.

And now...he's gasping for air for he held his breath for so long just to avoid
that scent.
He closed his eyes and remembered what his mom told him yesterday...

Flashback...

"I'm sorry I lied..." she said.

Napatitig naman sya sa mukha ng kanyang ina.

"W-what do you mean?" he asked still gasping for air.

She sat down in front of him so she can level her face to him.

"I told you that I have removed all the venom from your blood but, son..." she
said. "...I lied."

Nabigla sya sa sinabi nito.

"In order to let you live, I only sealed your vampire's self until all the
contract's poison wear off from your blood...at ngayong tuluyan nang nawala ang
lason na yun, maaari kang bumalik sa pagiging bampira..." she said.

Hindi sya makapagsalita nang dahil sa sinabi nito. He's going to return...for
becoming a vampire...?

He suddenly choked. So he held his face and gasp for air.

"I think, the seal is finally wearing off. But you'll still remain as a human as
long as..." she said then paused. "...as long as you won't taste even a drop of a
human blood"

Magiging tao parin sya as long as hindi sya nakakainom ng dugo ng tao? But how he
could do that? Kung ngayon palang ay nahihirapan na syang lumayo sa amoy ng dugo ni
Jane?

"But son..." she said. "As long as kaya mo pang pigilan ang sarili mong maging
bampira uli, I would ask you to do that. Because..."

She paused and her face turned serious.

"If you become a vampire again...your life will be in danger"

End of flashback.

Hinihingal parin syang napayuko at nakahawak sa mukha nya ngayon.

He could already feel his vampire's blood that is battling with his human blood.

And he doesn't have any idea of how long he could hold himself from becoming a
vampire again.

to be continued....
####################################
Chapter 13
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 13

"Talaga bang nababaliw ka na Suzanne?!" ang galit na galit na salubong sa kanya ni

General Marcus nang dumating sya sa pagpupulong na yun.

Habang nasa likod naman nya sina Hildegarde at Cedric na naging dahilan para
mapatayo at mapa-gasp ang mga Exodus members na nanduon.

Yes.

This is the Exodus Centennial Meeting na nagaganap lang every 100 years. At ngayon
ay dinala nya sina Hildegarde at Cedric sa pagpupulong na yun.

"I believe that I'am still the leader of this CLAN so don't you dare raise your
voice on me General Marcus" she firmly said with her aura of authority.

"PERO NAGDALA KA NG DALAWANG BAMPIRA DITO! ARE YOU INSANE?!" ang sigaw parin ng
matandang iyon. "Nakalimutan mo na ba kung bakit nabuo ang CLAN na ito?! At nagdala
ka na ng bampira dito?!"

She gritted her teeth. "I can still remember the purpose of this Clan General
Marcus. And it is to achieve peace among the people in this world. At naniniwala
ako na hindi natin makukuha yun habang hindi natatapos ang gyera natin laban sa mga
bampira."

Saka nya nilingon ang ibang kasamahan. "In order to achieve true peace, we have to
coexist peacefully with the vampire's---"

"THAT IS COMPLETELY INSANE!" ang sigaw ni General Marcus. "How could we coexist
peacefully with those monsters?!"

Agad na nagsalubong ang kilay nina Hildegarde at Cedric and they growl. Napahawak
naman ang mga knights sa mga espada nila.

Itinaas ni Suzanne ang kamay nya at unti-unti namang tumalima ang dalawang
magkapatid. Binitiwan naman ng mga knights ang mga espada nila pero nanatili silang
nakamasid sa dalawang bampira na kaharap nila.

And now in a calmer voice, Suzanne spoke. "Hanggang kailan ba tayo makikipagpatayan
sa mga bampira para lang makamit ang gusto mong kapayapaan General Marcus?"
Natigilan naman si General Marcus sa sinabi nyang iyon.

"Hanggang kailan ba ang gyerang ito? Hanggang sa magkaubusan tayo ng lahi?" ang
sabi pa ni Suzanne. "For almost three thousand years, we've been fighting with the
vampires but until now, we couldn't still get the peace and freedom that you're
talking about General Marcus. So now, I'm asking you. Until when are we gonna
continue this war so we can attain true peace? Makikipaglaban parin ba tayo sa
susunod na three thousand years?"

Natahimik naman ang buong hall na yun at nagkatinginan silang lahat. While General
Marcus stood in front of her and still tremble with rage.

"This is a war that can be avoided if we just can make a truce with them" ang
dugtong pa ni Suzanne.

"But my lady..." ang sabi ni Lydia, ang isa sa mga general ng Exodus. "...paano
natin magagawang makipag-dialogo sa mga bampira ngayong wala naman silang sinusunod
na leader?"

Isang bulungan noon ang sumunod.

Itinaas naman ni Suzanne ang kamay nya at natigil ang bulungan na yun.

Then she took a deep breath and with a loud clear voice, she spoke.

"We can talk to them. Because..." she looked at them. "...my son is their ancestor"

Nabigla ang lahat ng mga knights at hindi makapaniwala sa sinabi nya.

Isang maingay na bulong-bulungan ang sumunod.

"Kung ganun...may pag-asang makausap natin sila?" ang sabi ng isa.

"NO! HINDI AKO PAPAYAG NA MAKIPAG-USAP SA KANILA!" ang isa.

"Pero tama rin si leader, hanggang kailan ba tayo makikipaglaban sa kanila?"

"They are just monsters! HINDI NATIN SILA MAKAKAUSAP NG MATINO!"

"Nakakapagod narin ang gyerang ito, maybe there could be a chance that we could
have peace with them" ang isa naman.

Itinaas naman ni Suzanne ang kamay nya at natigil naman ang bulungan na yun.

"Very well..." she said. "...para matapos na ang usapan na ito, we should vote for
wether are we gonna make a dialogue with them or continue to wage war with them. At
wag kayong mag-alala, I'll give you two days to think about it. And after two days,
the voting session will start"

"Hindi mo pwedeng gawin 'to Suzanne!" ang galit na galit na sigaw naman ni General
Marcus. "THEY ARE NOTHING BUT FILTHY MONSTERS!!"

Tinitigan naman sya ni Suzanne. "Well, I can clearly remember that your beloved
daughter also became like them"

Natigilan naman ito sa sinabi nya.

"At ang masasabi ko lang ay kung nabubuhay lang si Elena ngayon ay ikakahiya ka nya
bilang kanyang ama" yun lang ang sinabi nya at tumalikod. "THIS MEETING IS
ADJOURNED"

Saka sya lumabas sa maingay na hall na yun habang naiwang natitigilan sa

kinatatayuan nya si General Marcus.

*********************

Nakakaasar.

Nakakaasar talaga!!

Ano bang problema nya ha?

Bakit hindi nalang sya lumabas sa kwarto nya at mag-usap kami ng matino?

Grrrr...!! Grrrrrr...!!!!

Dahil nabubwiset ako sa bahay na yun ay nagpunta ako sa park na malapit lang sa
bahay namin. Mas gusto kong lumabas kaysa sa magmukhang kawawa na naghihintay sa
paglabas ng demonyong iyon.

Nakaupo lang ako sa isang bench at pinagsisipa-sipa ang mga damo doon.

KAASAR TALAGA ANG DEMONYONG IYON!! ARRRRGGGGHHH!!

"Kawawa naman ang damo..." ang biglang sulpot ng lalaking boses na yun sa tabi ko.

Napalingon naman ako at....

EEEEEEEEEEEEEKKK!! TEKA! KANINA PA BA SYA NAKAUPO SA TABI KO?! BA'T HINDI KO MAN
LANG NAPANSIN?!

At teka, sino ba 'to ha?

May kulay pula syang buhok at malilinaw na kulay gold na mga mata na bagay sa gwapo
at walang emosyon nyang mukha.

At may lollipop din sa bibig nya. -_____-

Ang weird lang makakita ng gwapo at grown up looking man na may lollipop sa bibig.
-____-

"Sayo nalang 'to..." ang sabi nya saka inalok sa akin ang hawak nyang isang
lollipop.

Napangiti naman ako ng alanganin.

"Ah eh...hindi na...okay lang---"

"If you won't accept this lollipop, I'll burn you" he warned in an emotionless
voice.

At hindi ko alam kung bakit bigla nalang ako natakot sa banta nya na yun kahit na
napapaisip ako kung paano nya ako susunugin.

Kaya agad ko namang kinuha yun sa kamay nya at alanganing napangiti.

"Ah hehehehe...t-thank you" I said then gulped.

"You know....mas mai-enjoy mo ang lollipop kung kinakain mo 'to na may kasama ka"
ang sabi pa nya.

Ano bang pinagsasabi ng weirdong ito?

Let me guess. Mahilig 'to sa lollipop noh? Grabe. Kalalaking tao, mahilig sa
lollipop. -_____-

Hindi kaya takas sa mental ang lalaking ito at gumagala-gala lang dito?
EEEEEKKK...!

"Pero masaya ako at makakasama ko na naman sya uli..." he said.

Confirm.

Baliw talaga ang lalaking ito.

But wait, paano ba ako tatakas? PAANO???! T____T

Napalunok pa ako nang bigla nalang syang lumingon sa akin.

And then...

I was taken a back...

When he smiled at me.

"Malapit na syang bumalik..." ang sabi nya lang habang nakatitig sa akin.

At hindi ko alam pero kahit na nakangiti sya ay parang...ang lungkot ng mga mata
nya...

But wait...baliw nga pala sya!

Teka, anong gagawin ko?! Anong gagawin ko?!

Tama! Tatakbo nalang ako!

Tama Jane, kaya mo yan!

At ready na sana akong tumakbo...

Pero nabigla nalang ako nang bigla syang tumayo.

"Aalis na ako..." he said then his emotionless gold eyes turned to me. "Please,
take care of yourself and don't let anyone call you names"

Yun lang saka sya tumalikod at naglakad paalis.

Eh?
Call me names?

Anong ibig sabihin nya doon?

Baliw nga talaga sya.

Phew. Buti nalang at umalis na sya. Tinatamad pa naman akong tumakbo. -_____-

Pero napatitig lang ako sa kanya na ngayon ay mag-isa ng naglalakad sa daanan na

yun.

Bakit nga kaya...parang ang lungkot ng mga mata nya kanina?

***************************

No choice.

Kahit anong iwas ko, nakauwi din ako sa bahay dahil nagutom din ako sa sobrang pag-
i-emote dahil iniiwasan ako ng walangyang ex-bampirang demonyong iyon.

Grrr...hanggang ngayon ay naaasar parin talaga ako sa trato nya sa akin.

Nasa kusina ako ngayon ay asar-asar parin na ngumunguya ng ginawa kong sandwich.

But then...

Nabigla nalang ako nang makita ko ang nagmamadaling bumababa sa hagdan na si Demon.

Eh?

Anong nangyayari?

Kaya kahit na asar parin ako at nagtatampurorot parin ako sa kanya ay bigla ko
nalang syang natanong.

"Hoy Demon! Saan ka pupunta?!" ang tanong ko.

He turned to me and spoke. "I can smell blood"

Eh? Blood? At teka...paano nya naamoy ang dugo?

Pero...

Nasagot ang tanong ko nang bigla nyang binuksan ang pinto at...

Nahulog mula sa kamay ko ang sandwich na hawak ko sa sumunod kong nakita.

Si Ms. Suzanne...na duguan at bitbit nina Hildegarde at Cedric.

"WHAT HAPPENED?!" ang tanong ni Demon sa dalawa.

"Master, we were about to leave at the meeting place but Ms. Suzanne went to other
direction" si Hildegarde.

"The only thing which caught our attention is the scent of her blood that filled
the air so we follow that scent and saw her laying on the street with a stab on her
chest" si Cedric.

Samantalang hindi parin ako makagalaw sa kinatatayuan ko dahil sa sobrang pagka-

shock.

Nagising lang ako nang makita kong niyakap sya ni Demon at agad akong tumalikod at
naghanap ng pwedeng ipatong sa dumudugo parin nyang dibdib.

"H-hildegarde! N-nakita mo ba ang towel dito?" ang nagpapanic ko ng tanong.

At hindi ko alam kung bakit parang nagsisimula ng sumakit ang lalamunan ko.

"My lady" Hildegarde called me. "It's too late"

"Hindi! She's still breathing!" ang sigaw ko at ramdam kong parang nananakit na ang
sulok ng mga mata ko habang naghahanap parin doon.

Hindi kami pwedeng mawalan ng pag-asa.

Alam kong may pag-asa pang maisalba sya.

"J-jane..." ang tawag sa akin ng boses na yun.

Napatigil naman ako sa paghahalungkat at napalingon sa kanila.

Oo, tinawag ako ni Ms. Suzanne.

"C-come here child..." she whispered.

At nakita kong yakap-yakap na sya ng hindi paring nagsasalita na si Demon.

Nanginginig ang mga tuhod kong naglakad papunta sa kanila at naupo sa tabi nya.

She smiled at me.

At doon ko na naramdaman ang isa-isang pagpatak ng mga luha sa pisngi ko.

Lalo na nang makita ko ang dugo na nanggagaling sa dibdib nya. Tama. They are
immortal pero pag nasaksak sila sa dibdib ay namamatay din sila.

"J-jane...anak...always rememeber...who you truly are..." she said.

Natigilan ako sa sinabi nyang iyon.

Ano ang...ibig sabihin nya dun?

"Mom? Tell me...who did this to you?" si Demon na mukhang nabibigla din sa mga
pangyayari.

Pero ngumiti lang sya kay Demon.

"H-have...I-I been a good mother to you, m-my son?" she asked.

Mukhang nabigla si Demon. Pero ngumiti din sya.

 "Yes, you've been the best mom" he said.

Nabigla pa kami nang bigla syang nag-uubo ng dugo.

"Mom?" ang nag-aalalang tawag naman sa kanya ni Demon.

Pero lumingon lang uli sa akin si Ms. Suzanne and with those blood that's still
coming out from her mouth, she spoke.

"H-hindi mo parin ba ako...kayang...tawaging...Mama?" ang nakangiti nyang tanong sa

akin.

Natigilan naman ako.

"Mom? Who did this to you? DAMN IT! ANSWER ME!" ang galit na galit na sigaw ni
Demon at nakikita kong namumula na ang sulok ng mga mata nya.

Pero...

Doon na namin nasaksihan ang unti-unting pagkawala ng ngiti sa labi nya.

And then...

Unti-unti naring tumigil sa pagtaas baba ang dibdib nya.

Samantalang nanatili lang kaming nakatitig sa wala ng buhay nyang mga mata at
nagpatuloy lang ako sa pag-iyak.

Agad akong tumayo at tumalikod bago ko pa man marinig ang sinabi ni Hildegarde.

"She's gone..." Hildegarde announced that pierced my heart into pieces.

And instantly, after that, for the first time since I've known him, I heard Demon
scream of despair while holding the lifeless body of his mother.

At habang naririnig ko ang hagulgol nya ay mas lalo akong napaiyak ng malakas at
napaupo sa sahig.

And for the first time...

Yes...

For the first time...

"M-mama..." I whispered and with tears in my eyes, I screamed. "MAMA!!!!!"

to be continued...
####################################
Chapter 14
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 14

It is a silent morning.

At ang naririnig ko lang ay ang iyak ng mga taong nakaputi na yun habang
nakatunghay sa magandang babae na nakahiga sa isang white coffin at napapalibutan
ng mga puting rosas na yun.

Napakaganda nyang tignan sa white dress at parang lang syang natutulog.

Her face looks so peaceful.

Naririnig ko rin ang iyak ni Carlie mula sa tabi ko.

Tama.

Nandito kami sa libing ng babaing naging ina ko ng halos dalawang taon.

Nakaupo lang ako sa isang upuan at nakatitig sa magandang mukha na yun.

"AT ANG KAPAL NYONG MAGPAKITA DITO MATAPOS ANG GINAWA NYONG ITO?!" ang galit na
galit na sigaw ni General Marcus.

Agad naman akong napalingon sa pinagmulan ng boses at nakita ko sina Hildegarde at

Cedric na nakatayo sa bungad ng sementeryong iyon. At sa harapan nilang dalawa ay
pinalibutan na sila ng mga galit na galit na mga nakaputing taong iyon.

Oo. Ang iniisip ng Exodus ay ang mga bampira ang gumawa nito sa leader nila.

Pero nilingon lang ako ni Hildegarde.

"My lady" she called me. "My master needs you"

Agad naman akong napatayo.

Tama.

Mula pa kagabi ay hindi na naman nagsasalita si Demon.

Nanatili lang syang nakakulong sa kwarto namin at wala syang pinapapasok doon.

I sigh at sumama na sa kanila palabas.

Meanwhile...

"General Marcus" ang lapit ng isang knight sa kanya. "Hahayaan lang ba natin silang
umalis?"
Samantalang nanatili lang syang nakatingin sa pinto kung saan lumabas ang dalawang
bampira at ang taong iyon.

"Yes. Hindi pa ito ang tamang oras" he said then looked at them and put on an evil
grin. "Pero sisiguraduhin kong dito na magsisimula ang totoong laban ng mga bampira
at ng Exodus"

*******************

Isang tahimik na bahay ang nadatnan ko.

Pagpasok ko palang ng bahay ay ramdam ko ang kakaibang lungkot. Dahil narin siguro
sa...hindi ako nasanay na wala si Mama Suzanne para salubungin ako sa may pinto.

*sigh*

Umalis din ang dalawang magkapatid dahil may aasikasuhin lang daw silang dalawa
kaya naiwan akong mag-isa sa bahay na 'to kasama si Demon na hindi parin lumalabas
ng kwarto nya.

Umakyat nalang ako sa kwarto namin at kumatok sa pinto.

"Demon?" I called him.

Pero katulad ng inaasahan ko ay wala ding sumagot.

"Demon? Papasok ako okay?" ang sabi ko saka pinihit ang doorknob.

Nabuksan ko naman yun at tahimik na pumasok sa tahimik na kwartong yun.

And then...

I saw him.

Nakayuko lang sya habang nakaupo sa isang sulok.

Wala din syang suot na damit...

At...

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga bakas ng mga malalaking scratches sa
sementong dingding na nanduon. It was like...sobrang matutulis na mga kuko ang
dumaan doon.

Agad akong napatingin kay Demon na nanatiling nakayuko.

Wag nyang sabihin na...

Sya ang gumawa ng mga ito?

Nag-aalala naman akong lumapit sa kanya at naupo sa harapan nya.

"Demon? Okay ka lang ba? Hindi ka ba nasugatan sa---"

Pero nabigla ako nang bigla nalang nya akong yakapin.

At doon ko lang narinig...ang paghihingalo nya...na para bang nahihirapan syang

huminga...

"D-demon?"

And for a very long time....I heard that familiar cold and hoarse voice of him.

"R-run..." he whispered while still gasping for air.

Nanigas ako sa pagkakayakap nya sa akin.

"P-pero Demon...bakit mo ako---"

Nabigla pa ako nang bigla nya akong itulak ng malakas dahilan para mapahiga ako sa
semento.

"I SAID, RUN!!!" he screamed.

Samantalang napatulala naman ako sa kanya.

Bakit...

Bakit...

Bakit nya ako pinapatakbo?

Pero agad ding nandilim ang mukha ko at napaupo ng maayos sa harapan nya.

"Bakit ba...lagi mo nalang akong itinutulak papalayo?" I asked in a grim

expression.

Doon naman napatingin sa akin ang gray eyes na yun.

"Ginagawa ko ang lahat para mas lalong mapalapit sayo pero...sa tuwing ginagawa ko
yun ay itinutulak mo naman ako palayo. Pakiramdam ko tuloy wala na akong halaga
sayo" ang sambit ko pa.

Mukhang nabigla naman sya sa mga sinabi ko.

"J-jane---"

"Naiintindihan ko na nalulungkot ka ngayon nang dahil sa pagkawala ng Mama mo. Pero

diba dapat mas nakasandal tayo sa isa't-isa ngayon? Diba dapat mas kailangan mo ako
ngayon?"

"Y-you don't understand---"

"Tama na" I cut him off. "I'm done with you"

Yun lang saka nandidilim ang mukha kong tumayo. At walang salitang binuksan ang
pinto at aalis na sana pero naramdaman ko ang kamay nya na humawak sa akin.

At nabigla nalang ako nang yakapin nya ako ng mahigpit.

Kaya hindi ako makagalaw at nanlalaki ang mga mata kong napako sa pagkakayakap nya
sa akin.

"J-jane..." he whispered. "I-I don't wanna hurt you...so please...run..."

"Ano ba ang...pinagsasabi mo...?" ang taka ko ng tanong.

Tama.

Bakit kanina pa nya ako pinapatakbo?

At ngayong nakayakap na sya sa akin ay ngayon ko lang napansin na parang hinahabol

nya ang hininga nya.

At bakit...

Parang nahihirapan sya?

Naramdaman kong mas humigpit ang pagyakap nya sa akin.

Anong...nangyayari?

And in a hoarse voice, he spoke.

"This exotic sweet smell..." he growled.

Nanlaki ang mga mata ko.

Wag nyang sabihin na...

Wag nyang sabihin na...

Then I felt his tongue trace my neck.

"D-demon---"

But before I could finish what I was going to say ay bigla ko nalang naramdaman ang
dalawang matulis na bagay na yun na tumusok sa leeg ko.

Sa sobrang pagka-shock ko sa nangyari ay hindi ako makagalaw.

At doon ko naramdaman ang pag-akyat ng dugo ko papunta sa bibig nya.

Nanlaki ang mga mata ko at agad syang itinulak palayo.

Napaatras naman sya sa ginawa kong yun at hindi ako makapaniwalang napatititg sa
kanya.

And what I saw next...

...made me tremble.

Demon...just fed on me....and now...

And now...

I came face to face with those...

....cold red eyes.

Meanwhile...

Sabay na napalingon ang magkapatid sa direksyon na yun habang naglalakad sa busy na

kalsada ng lugar nila.

Yes.

They have felt it.

That cold aura that filled the air.

That cold aura that can make all the vampires tremble with fear.

And then Cedric smiled.

"He's back..." he whispered.

to be continued...
####################################
Chapter 15
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 15

Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

Blood shotted eyes.

Gray long hair.

And a bloody mouth.

Yes.

Demon just fed on me...and transformed into a vampire.

Pero paanong...

Paanong...
Paano sya bumalik sa pagka-bampira kung tao na sya?

Nanatili lang ako nakatayo sa harapan nya at hindi parin makapaniwala sa nakikita
ko habang nakahawak sa duguan kong leeg.

Then his cold red eyes looked at me.

At nang makita nya ako ay agad na nag-iba ang ekpresyon ng mukha nya. His cold red
eyes was filled with pain and agony na para bang naka-realize sya sa ginawa nya.

"J-jane..." he whispered my name with that pain on his voice. "...I-I'm sorry...I-I
really try hard not to hurt you..."

"D-demon..." ang sa wakas ay naisatinig ko. "...a-anong nangyayari?"

But instead of answering my question, like a fast wind, he dissapeared on sight.

Samantalang naiwan naman akong natitigilan sa kinatatayuan ko.

At hindi ko parin maintindihan kung paano ba nangyari ang lahat ng ito.

Pero...

Agad akong tumakbo palabas ng kwarto at hinabol sya.

"Demon!" I called him.

Pero wala na akong nadatnan sa labas ng kwarto.

Tumakbo ako palabas ng bahay at tinawag parin sya.

"Demon! Mag-usap tayo!"

Pero wala parin sya.

Nagtatakbo lang ako sa walang katao-taong daanan na yun at tinatawag parin sya.

"Demon! Kausapin mo ako!"

Hindi ko na maintindihan kung ano ang nangyayyari.

Paano ba sya...naging bampira uli?

Paano ba sya...naging ganito uli?

"Demon naman eh! Wag kang mag-alala, kung ano man ang nangyayari, kaya ko namang
intindihin! Just don't dissapear on me like this! Demon! Please! Talk to me!"

Oo. Alam kong nagkakaganito na naman sya dahil nakagat na naman nya ako.

Lagi namang ganito.

Matapos nyang inumin ang dugo ko ay bigla nalang syang mag-i-emote at nahihirapan
pa akong kumbinsihin sya na wala syang kasalanan. -_____-

Pero sa tingin ko ay wala na talaga sya.

Napahinga nalang ako ng malalim.

Well...

Kailangan nya pa sigurong mapag-isip kaya hahayaan ko muna sya.

Tumalikod nalang ako at babalik na sana sa loob ng buhay pero...

"This delicious sweet smell of a human's blood..." ang sabi ng boses na yun.

*******************

"This delicious sweet smell of a human's blood..." ang sabi ng boses na yun.

At pagharap ko ay agad din akong napaatras.

EEEEEEEEEEEEKKKKK!!!

MAY...

MAY...

MAY NAGLALAWAY NA BAMPIRA SA HARAPAN KO!!! KKYYYYYYYAAAAAAAAHHH!! >.<

"Ah...eh...s-sure ka na...dugo ko ang naaamoy mo? Baka naman yung sa kapitbahay

ko..." ang nanginginig kong sagot.

Pero tinignan nya lang ang leeg ko.

At doon ko lang naalala...

May dugo parin pala doon dahil nakalimutan ko ng punasan nang dahil sa paghahabol
kay Demon. >.<

Kyyyyyyyyyyyyyyaaaaaaahhh!! Anong gagawin ko?!

DEMON!! SAVE MMMMMMMMEEEE!!!

I saw him licked his face. EEEEEWWW...!

"HUMAN...GIVE ME YOUR BLOOD!!" he screamed at bigla nalang tumakbo papunta sa akin.

Kaya nanigas ako sa kinatatayuan ko at halos hindi na makagalaw dahil sa takot.

But then...

A silky gray long hair passed through me and in a blink of an eye, ay bigla nalang
napugutan ng ulo ang bampirang kanina ay nasa harapan ko.

And when I looked up, I saw that beautiful man while his gray long hair danced in
the cold wind.

And...he's just so breathtakingly beautiful...

Yes.
Demon just saved me. He saved me like he always does.

Then...slowly, he turned to me.

"Why do you always get into trouble human?" he asked while licking his bloody hand.

Hindi ko alam.

Hindi ko alam kung bakit parang nag-iinit ang mga sulok ng mga mata ko ngayong
nakatitig na ako sa pulang mga matang iyon.

But then I smiled.

And took a step towards him.

Samantalang nanatili lang syang nakatitig sa mukha ko. And then I saw his cold red
eyes filled with agony when he saw the blood on my neck.

"J-jane...I---"

I touched his soft gray long hair and stared at his bloody mouth.

"You're so beautiful..." ang sambit ko.

Natigilan naman sya sa sinabi kong iyon at parang hindi makapaniwala sa sinabi ko.

"You're not scared?" he asked.

Pero ngumiti lang ako at niyakap sya ng mahigpit.

Naramdaman kong nabigla sya sa ginawa kong iyon.

And then with a smile on my face, I spoke.

"Welcome back, my vampire..."

For a moment ay natigilan lang sya. But then naramdaman kong niyakap nya rin ako.

Then he smiled.

"Yes, I'm back, my love..." he whispered.

Meanwhile...

"Did you felt that cold aura?" ang tanong ng babaing may hawak na teddy bear sa
lalaking nakaupo ngayon sa garden.

Pero hindi lumingon sa kanya ang lalaking kaharap nya at nagpatuloy lang ito sa
pagdilig sa bulaklak na kaharap nya.
"Yes, the vampire's ancestor is back..." he said.

Tinitigan naman sya ng babae at naupo ito sa railings ng hallway na katabi ng

garden na yun.

"Why do you keep on tending that flower?" she asked.

But then she was taken aback by the guy's expression on his face.

He looked so happy.

"This flower...will finally bloom soon..." then turned his blue eyes on her. "...so
soon..."

to be continued...
####################################
Chapter 16
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 16

"RUNNNNN!!!" that woman scream.

Saka ako napatingin sa mga kamay ko.

Bakit...

Bakit...

Bakit may dugo ang mga kamay ko?

Nabalingkwas ako ng bangon nung umagang iyon.

Tama.

Napanaginipan ko na naman ang babaing yun.

Pero bakit...lagi nalang yun ang napapanaginipan ko?

I sigh.

Saka ako napalingon sa tabi ko.

At napangiti ako nang makita ang gray haired guy na yun na mahimbing na natutulog
sa tabi ko. Tama. Hanggang ngayon ay hindi parin sya bumabalik sa normal na itsura
nya. Ang sabi nya ay nagre-recover pa daw ang katawan nya kaya hindi pa bumabalik
sa pagiging itim ng buhok nya at pagiging gray ng mga mata nya.

Tumayo nalang ako sa kama at lumabas ng kwarto.

Saka ako naglakad papuntang kusina.

Hindi parin bumabalik sina Cedric at Hildegarde. Ano nga kaya ang kinabi-busy-han
ng magkapatid na yun?

*sigh*

Maghahanda nalang ako ng breakfast para sa aming dalawa ni Demon.

Pinulot ko ang isang baso doon para uminom ng tubig pero...

Bigla kong nabitawan yun...at narinig ko pa ang pagkakabasag nito sa semento.

Because all of a sudden, I saw my hand covered with blood.

Agad akong napakurap at napatingin uli doon.

Pero...

Wala ng dugo doon.

Teka...namamalikmata ba ako?

"Jane?" ang sulpot ng boses na yun sa likod ko.

Napalingon naman ako at nakitang si Demon yun.

And like a fast wind, he approached me.

"Are you okay?" ang tanong nya in a worried tone.

I blink.

Pero agad din akong naka-recover.

I smiled. "Ah...hehehe...wala, nadulas lang sa kamay ko ang baso"

Saka ako yumuko at dahil narin siguro sa bothered parin ako ay bigla nalang akong
nasugatan nang hawakan ko ang basag na baso.

Napatingin nalang ako sa dugo na unti-unting lumabas sa sugat.

And then I heard Demon held his breath.

"J-jane..." he whispered and I could see that he's not breathing. "I think...I need
to get away from here before I could think of something stupid again"

Napatingin naman ako sa kanya.

"Eh? Bakit naman---" pero doon ko lang na-realize.

Tama.
Bampira na nga pala sya uli kaya naa-attract na sya sa amoy ng dugo ko.
Kyyyyaaaaahhh!! >.<

Pero agad din akong natigilan at napatingin sa nasugatan kong kamay na ngayon ay
na-cover na ng dugo.

Saka ko itinaas yun sa mukha nya.

Mukhang nabigla naman sya sa ginawa ko.

"W-what are you doing?" he asked.

Pero tinignan ko lang sya. "Sayang naman ang dugo ko. Kaya inumin mo nalang'to
habang fresh pa"

Nakita ko naman ang unti-unting paglaki ng mga pulang mga matang iyon.

"Y-you don't know...what you're asking for Jane..." he whispered and I could
already see that he's really trying hard now not to breathe.

Pero ngumiti lang ako ng panunukso.

"Uyyy...! Iinumin na nya yan...pinipigilan nya lang ang sarili nya...uuuuyyyyy...!"

Ang tukso ko sa kanya.

His brows met.

"Kid...listen to me---"

"Asuz, ang arte. Wag mo ng pigilan ang sarili mo. Kailangan mo rin 'to diba? Sayang
naman kung pupunasan ko lang. Rich in iron pa yan kaya magiging healthy ka" ang
sabi ko habang nakataas parin sa mukha nya ang duguan kong kamay.

Agad kong nakita ang pagsalubong ng kilay nya.

"A-and now...you're really asking for it..." he growled at nakikita kong unti-unti
ng nawawala ang control nya sa sarili nya.

"Hindi, hindi, joke lang. Hindi ko hinihingi sayo na inumin mo ang nasasayang na
dugo ko. Hindi talaga" ang sarcasm ko. "Inumin mo na kasi bago pa matuyo yan"

And now, he finally lose it.

"UUUURRRRGGHHH! GOD DAMN IT!" he growled at mabilis pa sa alas-singko nyang kinuha

ang kamay ko at walang-babalang kinagat yun.

Samantalang napatitig lang ako sa kanya.

Oops. Napasobra ata ang panunukso ko sa kanya at kinagat na nya ang kamay ko.
T____T

"You asked for it then I'll give it to you" he said and then he sucked my hand so
greedily that I could almost hear him growling.

But then I smiled.

Oh well...I've missed this vampire so much at ang saya ko na makita sya uli ngayon
sa harapan ko at iniinom ang dugo ko.
And in the middle of that silent morning, all I could hear is the sound of his
growl while drinking the blood from my hand.

EXODUS MEETING HALL

"I would like you all to meet, the new leader of the Exodus Clan, Marcus" ang
announce ni General Lydia sa bagong leader ng grupo nila.

Tumayo naman ang matandang iyon mula sa kinauupuan nya at hinarap ang mga
kasamahan.

And then in a loud clear voice, he spoke.

"I know that we've faced pain and hardship for the lost of our former leader, Lady
Suzanne. Pero hindi ito ang tamang oras para panghinaan tayo ng loob. Sa ginawa ng
mga bampirang ito sa dating leader natin ay dapat tayong magkaisa para
maipaghiganti ang pagkamatay nya. We should not sit still while those monsters
continue to kill our kind!"

Isang sigaw ng pag-sang ayon ang isinagot sa kanya ng mga kasamahan.

Samantalang nanatili lang na tahimik sa isang sulok si Carlie at ang ibang

kasamahan na halatang hindi pabor sa gusto ng bagong leader nila.

Kinuha ni Marcus ang maliit na kahon na yun sa tabi nya at kinuha ang maliit na
dagger na yun. Saka nya hinarap ang mga kasamahan at itinaas yun para makita ng
lahat.

"This dagger is our last hope to kill all those filthy monsters" he announced. "But
in order to be able to use it, we have to find the cursed flower"

Nagkatinginan naman noon ang mga nakaputing mga taong iyon at hindi makapaniwala sa
sinabi ng leader nila.

Because just the sound of that name brought chills to their bodies.

And it's been a thousand years since the last time they heard that thing. Pero
hanggang ngayon ay hindi parin nila alam kung saan mahahanap ang bulaklak na yun.

"Yes. The only way to activate this dagger is to find the cursed flower" he said.
"This dagger is the the only thing we can use to kill those monster's ancestor. And
so...the cursed flower must be found before the vampires do"

to be continued....
####################################
Chapter 17
####################################
The Forbidden Fruit

Chapter 17

Napakurap ako.

Saka ako nagtatakang napatingin sa paligid.

Teka...

Bakit...

Bakit nasa labas ako ng bahay namin?

Hindi ko naman naalalang...lumabas ako ng bahay kanina ah.

Ang natatandaan ko lang ay nakaupo ako kanina sa sala at nanunuod ng TV. Pero anong
ginagawa ko dito sa labas ng bahay namin?

Teka...

Ano ba ang...nangyayari sa akin?

"Jane?" ang biglang sulpot ng gwapong nilalang na yun sa harapan ko.

Napataas ako ng mukha and came face to face with that gray-eyed guy.

Tama. Bumalik na sya sa normal na itsura nya after nyang inumin ang dugo ko.

"What are you doing here?" ang taka nyang tanong.

Tama.

Pati ako ay naitatanong din yun.

Ano ba ang ginagawa ko dito?

Pero nagtaas ako ng mukha at ngumiti. "Ah wala, nagpapahangin lang" ^___^

His brows met. "I've been calling you just now but it seems like you can't hear me"

Huh?

Kanina pa nya ako tinatawag?

"Kung ganun...nakita mo akong lumabas ng bahay?" ang tanong ko.

Mas lalong nagsalubong ang kilay nya. "Yes. I saw you went outside. Are you okay?
It seems like you're not with yourself today"

Tama.

Ano ba ang nangyayari sa akin? Bakit parang wala ako sa sarili ko nitong mga
nakalipas na mga araw? Nagsimula ito nang bumalik na sa pagiging bampira si Demon.
Parang...lagi nalang ako nawawala sa sarili ko at magtataka nalang ako dahil kung
saan-saan ako napupunta.

Para akong nagsi-sleep walking at hindi ko naaalala kung ano ang ginagawa ko.
Basta't bigla nalang akong magigising sa ibang lugar.

"Love?" Demon caught my attention kaya napatingin ako sa kanya.

And he has this worried look.

"Are you okay?" he asked again.

Pero ngumiti lang ako.

Oo. Ayokong malaman nya ang mga nangyayari sa akin dahil ayokong mag-alala sya.

"Oo naman!" I said happily. "Diba ngayon ang game mo? Tara, magbihis na tayo at
baka ma-late pa tayo sa laro mo"

For a moment ay nakatitig lang sya sa akin.

And then he sigh.

"This is really frustrating" he muttered.

Napatingin naman ako sa kanya.

"Eh?"

Then his gray eyes looked at me.

"I became a vampire again but still, I can't hear what you're thinking because
we're not mates anymore"

Tama. Hindi na kami mates at wala naring contract kaya kahit na bumalik na sya sa
pagiging bampira ay hindi parin nya mabasa ang iniisip ko.

Napatingin naman ako sa kanya at tinapik sya sa balikat.

"Okay lang yun" ang sabi ko."Mates parin naman tayo kahit na wala na tayong
kontrata diba?"

Napatitig naman sya sa akin nang dahil sa sinabi ko. But then slowly, a smile
curved up on his lips and pat my hair.

"Yes, you'll still be my mate for life, my love" he whispered.

Nakatitig sa akin ang magagandang gray eyes nya na yun nang sabihin nya yun sa akin
kaya bigla akong namula.

Saka ko kinuha ang kamay nya at nagsalita.

"Sige na, tara na at mali-late ka na sa game nyo" ^////^ ang sabi ko lang.
*************************

"AND IT'S A THREE POINT SHOT THAT'S COMING FROM THE NUMBER ONE 3 POINT-SHOOTER,
MONTEZ!!" ang anunsyo ng speaker nay un.

I smiled.

Talaga namang dapat ng kabahan ang mga kalaban nila dahil hindi tao ang kalaban
nila. -____-

Nasa gym kami ngayon ng school at pinapanuod ko ang basketball game ni Demon. Pero
nakikita ko na parang nabo-bored lang sya sa paglalaro dahil mas malakas at mabilis
na sya ngayon kumpara nung tao pa sya. Ni hindi ko na sya makitang hinihingal at
pinagpapawisan.

"Best, bumalik na si Demon sa pagiging bampira noh?" ang biglang tanong sa akin ni
Carlie na nasa tabi ko sa mga bleachers.

Napalingon naman ako sa kanya. "Paano mo nalaman?"

She smiled at me. "I can smell his vampire scent from way up here"

My brows met. "Ganun? Nakakaamoy ka pala ng bampira?"

"Oo naman best" she said. "Isa yun sa mga ability na mayroon sa mga Exodus
members!"

"Ahh..." ang sambit ko lang.

But then bigla nalang nag-seryoso ang mukha nya. Kaya nagtaka ako dahil minsan lang
naman talaga mag-seryoso ang bruhang ito. -____-

"But this past few days...may mga bampira pa akong nasi-sense sa paligid..." she
said.

Nabigla ako.

"Eh?! May bampira? Saan? Pero baka si Demon lang din ang naaamoy mo" ang sabi ko
hoping na talagang hindi totoo ang sinabi nya.

Kasi...nakakatakot naman yun diba kung may iba pang bampira sa lugar na 'to?

"Hindi best eh..." she said. "Every vampire has a unique scent at sigurado talaga
ako...may mga bampira pa sa paligid..."

"Mga?" then my eyes widened. "MGA?! IBIG SABIHIN MARAMI?!"

She turned to me. "Yes...pero...kahit na naaamoy ko ang scent nila ay hindi ko

parin masabi kung sino sila. Because unlike any other vampires, these vampires can
seal their own identity"

Halos hindi ako makapagsalita.

Kaya ng mga bampirang iyon itago ang pagkatao nila?

"And the most disturbing about this..." she said then turned to me. "...right now,
in this school, except for Demon, I can smell five different scents of vampires but
I just don't know who they are"

Agad na nanlaki ang mga mata ko.

L-lima?

Limang bampira?

0____0

Limang bampira ang nasa paligid namin ngayon?!

Agad akong napalingon-lingon sa paligid.

"Anong ginagawa mo best?" -____- ang takang tanong naman sa akin ni Carlie.

"Ssshhh...! Wag kang maingay! HInahanap ko ang limang bampira na sinasabi mo!" ang
nagpapanic ko paring sabi.

"At sa tingin mo, pag hinanap mo sila ay bigla nalang sila susulpot sa harapan mo
at sasabihing 'BAMPIRA AKO!'? Ganun?" -_____-

Pero nagpatuloy ako sa pagtingin-tingin sa paligid.

"Malay mo diba at may makita akong mga pulang mata sa paligid?" ang sabi ko pa.

Sinapak naman nya ako.

"Aray! Bakit mo ako sinapak?!" ang reklamo ko.

She turned to me. "Kasi praning ka na best. Wag ka na ngang mag-alala dyan. Nandyan
naman ang bampirang boyfriend mo para protektahan ka. At ang isa pa, malay mo diba
at hindi naman masasamang bampira ang limang iyon at tahimik lang talaga silang
nanunuod ng basketball game samantalang nandito ka at nagpapanic sa paghahanap sa
kanila? At sa tingin mo, magpapasiga sila ng pulang mata sa harapan ng maraming
taong nandito? COMMON SENSE BEST, COMMON SENSE. DUH?!"

At nag-roll pa sya ng mga mata ha? -_____-+

Pero naupo nalang ako ng maayos.

Tama.

Baka nga naman mahilig lang sa basketball ang limang yun kaya nandito sila para
manuod ng game. Pero parang ang weird naman atang pakinggan yun. -_____-

"Pero best..." she said.

Napatingin naman ako sa kanya.

"...simula nang mawala si Lady Suzanne, nagkagulo na sa Exodus. Ito kasing bagong
leader namin parang bitter talaga sa mga bampira. Kaya feeling ko...nalalapit na
ang gyera sa pagitan ng Exodus at ng mga bampira" ang patuloy nya.

Gyera?

Gyera ng Exodus at ng mga bampira?

May ganun pa pala?

Napatingin nalang ako uli sa naglalaro na si Demon.

Kung magka-gyera kaya sa pagitan ng Exodus at mga bampira...sasali kaya si Demon?

"A-ah...ano..." ang biglang sulpot ng mahinang boses na yun sa gilid ko.

to be continued...
####################################
Chapter 18
####################################

AN: Hi! comment lang kayo ha kung magulo na o boring na ang story. Thank you! XD

The Forbidden Fruit

Chapter 18

"A-ah...ano..."

Agad naman ako napalingon at nabigla pa ako nang makita ko ang highschool student
na yun na may big glasses. At nakita kong naka-uniform sya ngayon. Awww...ang cute
nya. *0*

Sya yung highschool girl na yun na binu-bully noon sa daan.

Nakayuko lang sya at parang nahihiya pang tumingin sa akin habang nakatayo sa tabi
ko.

I smiled at her. "Hi! Ikaw pala yan! Kumusta ka na?"

Ngumiti naman sya sa akin na para bang nahihiya sya.

"A-ah...ate..." she said with that nervous smile on her face. "N-nilapitan lang
kita kasi...kasi gusto kong magpasalamat uli sayo sa pagligtas sa akin nun sa mga
nambubully sa akin"

"Naku, wala yun!" ang sabi ko. "Pero teka...bakit ka nga ba nandito?"

She smiled at me. "E-eh kasi ate...kasali ang kuya ko sa basketball team ng
Patterson College..."

Ah. Yun yung kalaban nina Demon ngayon.

"Ah best, sino sya?" ang takang tanong naman ni Carlie sa tabi ko.

Nilingon ko naman si Carlie. "Ah sya yung highschool girl na iniligtas ko noon sa
mga bullies" ^____^
"Wow best, superhero ka narin pala ngayon? Ngayon ko lang nalaman yan ah! So anong
pangalan mo? SUPER JANE?! WAHAHAHAHAHA! ANG BADUY! SUPER JANE DAW OH! WAHAHAHAHA!"
she burst.

-_____-+

"Best, ikaw ang gumawa-gawa ng superhero name ko pero ikaw rin ang tumatawa? Wow
lang" -___- saka ko nilingon ang highschool girl. "Ah sya nga pala, ako nga pala si
Ate Jane at sya naman si Ate Carlie"

She smiled shyly. "A-ah...eh...ako naman po si Adelaine..."

Saka kami nag-shakehands at ramdam ko pa ang panginginig ng nanlalamig na kamay

nya. Naku, masyadong mahiyaing bata. -____-

"Halika! Maupo ka dito!" ang yaya ko sa kanya at pinaupo sya sa tabi ko.

Nahihiya naman syang naupo doon.

"By the way---"

"Wow, may 'by the way-by the way' ka ng nalalaman ngayon best ha! NAGING SUPERHERO
KA LANG, NAGING ENGLISERA KA NA! WAHAHAHAHAHA!" si Carlie.

-_____-+

Nilingon ko naman sya. "Best? Gusto mo sapak? Libre lang 'to. May bonus pang tadyak
kung gusto mo" -___-+

"Naku, hindi na best! Masaya na ako sa freebies na natanggap ko sayo noon.

WAHAHAHAHA!"

Baliw lang talaga sya. -___-+

Nilingon ko nalang si Adelaine bago ko pa masapak ang bruhang katabi ko.

"Sya nga pala, kumusta na yung mga nambubully sayo? BInu-bully ka parin ba nila?"
ang tanong ko.

Biglang nag-iba naman ang ekspresyon ng mukha nya. Para bang natakot sya sa tanong
ko na yun.

"E-eh kasi ate..." she said then turned to me. "...patay na po silang lahat..."

Nabigla ako sa narinig ko.

At halos hindi ako makapagsalita.

"P-patay na...sila?" I almost whispered in shock.

"Nung araw rin na po yun sila natagpuan sa isang tago na daanan na papuntang
school...at...at natagpuan po silang sunog..."

Napatakip ako ng bibig ko nang dahil sa narinig ko.

Nasunog...silang lahat?

Pati si Carlie na kanina pa tumatawa ay natahimik din sa narinig nya.

"Hanggang ngayon nga po, pinaghahanap parin ng mga pulis ang gumawa nun..." she
said. "Pero...napaka-brutal naman po ng pagpatay sa kanila at sinunog pa sila..."

Na-shock talaga ako sa nalaman ko.

"Best..." si Carlie na mukhang naka-recover narin. "...bakit ba parang...ang lahat

nalang ng nakakasalubong mo sa daan ay namamatay sa sunog? May balat ka siguro sa
pwet noh?"

-____-+

This time, sinapak ko na sya.

"Aray! Why did you sapak-sapak me?!" ang reklamo nya.

"Eh kasi ka-seryoso ng matter na 'to, kung anu-ano pa ang mga sinasabi mo!" ang
sabi ko.

"Eh totoo naman ah..." ang sabi pa ni Carlie. "Diba last time, ang namatay sa sunog
ay yung matandang babae na tumawag sayo na isa kang sumpa? And then ngayon naman ay
yung mga highschool student na nambully sa iniligtas mo? Hindi ka ba nawe-weirduhan
sa fact na yun?"

Natahimik naman ako sa sinabi nya.

Tama.

Bakit parang ang weird naman nun?

Bakit...bakit namamatay sa sunog ang mga taong...umaaway sa akin?

But then I sigh and turned to them.

"Naku, baka nagkataon lang yun noh" ang sabi ko nalang.

Napatango naman sila.

"Ah...oo nga. Kasi napakaimposible naman na ng dahil sayo kung bakit sila
nasusunog. Ano ka? Gasul? Source ng apoy?" si Carlie.

"Sapak best? Gusto mo?" -____-+

Napangiti naman sya. "Hindi na best. Thank you nalang. BWAHAHAHAHA!"

Baliw talaga. -____-+

Napahinga nalang ako ng malalim.

Pero...

Bakit...

Bakit...nga kaya nangyayari ang mga yun?

And then...

Bigla nalang akong napatayo at napatakbo pababa ng bleachers nang maramdaman kong
parang may lalabas galing sa bibig ko.
"Best!" ang sunod naman sa akin ni Carlie.

****************

"Best? Okay ka lang?" ang nag-aalalang katok ni Carlie sa pinto ng cubicle na yun.

Samantalang halos mayakap ko pa ang bowl ng cr na yun sa pagduduwal.

Nang mailabas ko na ang lahat yun ay lumabas ako ng cubicle at dumiretso sa lababo
para magmumog ng tubig.

Agad naman akong nilapitan ng nag-aalalang si Carlie at binigyan ako ng bottled

mineral water.

"Eto best oh, inom ka muna" ang sabi nya.

Kinuha ko naman yun at ininom yun.

"Bakit ka ba nagsusuka best? May nakain ka ba kanina?" ang tanong nya.

"H-hindi ko alam..." ang sambit ko.

Tama. Wala naman akong naisip na kinain ko kaninang umaga na maging dahilan para
magsusuka dito.

"Kung wala kang kinain na dahilan para magsusuka ka...hindi kaya..." she paused at
nanlalaki ang mga mata nyang napatingin sa akin. "...BUNTIS KA?!"

-_____-

Paano naman ako bubuntis? Eh hindi pa nga kami---

"GOD, I CAN'T BELIEVE YOU!" ang madrama pa nyang sabi at talagang teary-eyed sya
ngayon ha. -____-

"Best----"

"PAANO NALANG ANG FUTURE MO?! PAANO NATIN SASABIHIN 'TO SA PARENTS MO?! AT PAANO
NATIN PALALAKIHIN ANG HALF-VAMPIRE NA ANAK MO?! BEST! MAHAL ANG GATAS NGAYON! MAHAL
NARIN ANG ASUKAL! ALAM MO BA KUNG MAGKANO ANG ISANG KILO NGAYON HA? ALAM MO BA?!
THIRTY-FIVE PESOS BEST! THIRTY FIVE PESOS! DATI THIRTY FOUR PESOS LANG PERO NGAYON
THIRTY FIVE PESOS NA!!"

Bakit parang feeling ko ay nalili-lecturan ako ngayon sa presyo ng mga bilihin

ngayon? -_____-

"Hindi naman---"

"HINDI KO ALAM NA GANYAN KA-CARELESS! SANA GUMAMIT MAN LANG KAYO NG PROTECTION!"

"Best---"
"NAPAKABATA MO PA PARA MABUNTIS!" ang madrama pa nyang sigaw na parang nasa isang
telenobela lang sya. "HOW COULD YOU DO THIS TO ME?! I TRUSTED YOU JANE! I TRUSTED
YOU!"

"Pag hindi ka tumigil, hahambalusin kita" -_____-+ I warned her.

Doon naman sya ngumiti. "Ang galing ko best noh? Pwede na ba akong mag-artista ha?
Ha? Ha?"

-______-+

"Pero best..." ang sabi na nya at bumalik na ang worried look nya. "Bakit ka ba
nagsusuka ha?"

Tama.

Bakit nga ba bigla nalang ako nagsusuka kanina?

At ang totoo nyan ay ngayon ko lang na-experience ang magsuka kaya nagtataka talaga
ako.

"Jane?" ang biglang sulpot ng boses na yun sa pinto ng CR na yun.

Sabay naman kaming napalingon ni Carlie and I saw that worried gray eyes of that
handsome vampire.

At mukhang hindi nya napansin na CR ito ng mga babae dahil dire-diretso lang syang
pumasok. -_____-

"I know your not feeling well..." he said. "Come here love..."

Saka nya kinuha ang kamay ko at hinila papalapit sa kanya.

At namula pa ako nang yakapin nya ako.

I even heard Carlie giggled.

Pero teka...

Napatingin ako sa kanya. "Paano mo nalaman na nandito ako at---"

"That kid with the glasses told me that you threw up before the game ended" ang
sabi nya sa akin.

Kid with the glasses?

Ah...baka si Adelaine ang nagsumbong sa kanya.

"We need to go home now so you can rest" he said in a tender voice.

At hindi ko alam kung bakit parang...nata-touch ako ngayon sa atensyon na

ibinibigay sa akin ng bampirang ito.

I smiled. "Okay!" ^___^

to be continued...
####################################
Chapter 19
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 19

Pag-uwi namin ng bahay ay naging maayos naman ang pakiramdam ko.

Baka may nakain lang talaga ako dahilan para magsusuka ako.

At ngayon ay nasa ilalim na ako ng shower para maligo.

Pero kahit na pakiramdam ko ay maayos na ang pakiramdam ko ay bakit parang...

Parang may kakaiba akong nararamdaman sa katawan ko...

Napaubo nalang ako dahil pakiramdam ko ay nananakit ang lalamunan ko.

Hindi kaya...flu lang ito?

Papatayin ko na sana ang shower pero bigla akong nanigas nang makita ang kamay ko.

"KKKKKKKYYYYYAAAAAAAAAAAAHHH!!" I screamed.

Dahil nakita kong...

Nakita kong...

Punong-puno ng dugo ang mga kamay ko.

Doon ko naman narinig ang malakas na pagkakasira ng pinto ng CR at nag-aalalang

pumasok doon si Demon.

"JANE!"he called me.

"DEEEMMOONNN!! UUUWAAAHHHH!!" napaiyak ako dahil sa sobrang takot saka ako

napatakbo sa kanya at niyakap sya ng mahigpit.

"What's wrong, my love?" ang nag-aalalang tanong nya.

"Eh kasi...eh kasi yung---"

Pero natigil ako sa sasabihin ko nang makita uli ang mga kamay ko. Wala ng dugo
yun.

Teka...namamalikmata na naman ba ako?

"Jane?" ang pukaw nya sa akin.

Napatingin naman ako sa kanya. "Ah eh...akala ko..."

Hindi ako makapagsalita dahil sa sobrang pagka-shock.

Bakit nga ba...lagi nalang akong namamalikmata na may dugo ang mga kamay ko?

"Jane? Are you okay? You seem so weird these past few days..." ang nag-aalalang
tanong na nya sa akin.

I blink.

Saka ako napatingin sa nag-aalalang mga mata nyang iyon.

"Ah eh...hehehe...akala ko...may nakita akong ipis..." ang pagdadahilan ko.

His brows met. "Ipis?"

"Hindi, daga. Kasasabi ko lang na ipis diba? Bingi lang kuya?"

Pero doon ko na naramdaman ang paghawak nya sa ulo ko and in a serious tone, he
spoke.

"Talk to me like that again and I swear I'll fed on you everyday til no more blood
could come out of you" he said.

EEEEEEEEEEEEEEEKKKK!! NANDYAN NA NAMAN ANG FAMOUS LINE NYA!! >.<

"And by the way..." he said then looked away. "...do you mind putting your clothes
first before you could catch cold?"

I blink.

At...

At...

At...

0______0

"KKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKYYYYYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAHHH!!!!"

OO! SA SOBRANG BILIS NG MGA PANGYAYARI AY NAKALIMUTAN KONG WALA PALA AKONG
SAPLOT!!! KYYYYYYYYYAAAAAAAAAHHH!!

"LUMABAS KA! LABAS! DALI!" ang pinangsisigaw ko sa kanya saka sya pinatalikod at
namumula akong itinulak sya palabas ng CR na yun.

"Okay. Geez" ang sabi nya lang.

Pero bago ko pa man maisara ang kurtina ng shower ay nilingon muna nya ako.

And with a smirk on his face, he spoke.

"By the way..." he said. "...they have gotten bigger since the last time I saw
them"

Bigger?
Ang alin?

Pero...

0////0

Bumaba ang tingin nya sa dibdib ko na tinakpan ko ng kurtina.

And then...

"KKKKKKKKKKKKKKKYYYYYYYYYAAAAAAAAAHH!! LUMAYAS KA! LUMAYAS KANG MANYAK KANG BAMPIRA

KA!!! KYYYYYYYAAAAAAAAAAHHH!!!"

Saka ako nagmamadaling nagtago sa kurtina at ang narinig ko lang ay ang papalayong
mahinang tawa nya.

OH GOD! PATAYIN NYO NALANG PO AKO! HINDI KO NA SYA KAYANG HARAPIN PA!!! >///<

*********************

Grabe, parang hindi ko na kayang lumabas ng kwarto matapos ang nangyaring iyon.

Paano pa ako magpapakita sa kanya ngayong...

Ngayong...

0////0

Ngayong nakita na nya ang lahat?!

Nakahiga lang ako ngayon sa loob ng kwarto ko habang nakatakip ng unan sa mukha ko.
Matapos akong maligo ay nagkulong na ako dito dahil parang hindi ko na sya kayang
makita pa after ng nangyari na yun.

Pero teka...

Nasaan na kaya sya?

Tinanggal ko ang unan na nakatakip sa mukha ko pero...

0______0

"KYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAAAAAAAHH!" ang naitili ko.

Oo, dahil sa harapan ng kama ko ay may nakatayong lalaking may pulang mga mata at
nakangiti sa akin ngayon. At...at...may dugo pa sa gilid ng bibig nya! >.<

He smiled at me.

"Hello!" ^____^ he greeted me.

Ha? Hello? Teka...did he just greet me?! >.<

"S-sino ka?!" ang takot na takot na tanong ko.

"Ako nga pala si----"

"KKKKKKKKKYAAAAAAAAAAAAHH!! DDDDEEEMOOOONNN!!! " ang pinagtitili ko saka

tumatakbong lumabas ng kwarto ko at nagmamadaling bumaba ng hagdan pero...

"Hi!" ang greet naman sa akin ng magandang babaing yun na nasa ibaba ng hagdan.

At....at...

Pula din ang mga mata nya! >.<

"What is going on here?" ang sulpot ng boses na yun sa baba.

Si Demon.

Teka...anong nangyayari? Sino ang dalawang bampirang ito?!

"Ayss...ganun na ba nakakatakot ang itsura ko ha?" ang sulpot ng boses na yun sa

likod ko at nakita kong lumabas sa kwarto ko ang lalaking yun habang nakasabunot sa
buhok nya.

"Ikaw naman kasi honey, hindi mo man lang pinunasan ang dugo sa bibig mo. Natakot
tuloy sayo yung bata" ang nakangiting sagot naman nung babae.

Napaatras pa ako nang dumaan sa akin ang lalaking yun at dumiretso sa babaing
bampira at...

Nanlaki pa ang mga mata ko nang...mag-kiss sila!

"I want more blood..." ang sabi ng lalaki at nanlaki ang mga mata ko nang kagatin
nya sa leeg yung babae!

"Oh, you greedy fool..." ang sambit naman ng babae.

T-teka...ano ba talaga ang nangyayari?!

SINO ANG MGA ITO?!

"If you're going to eat each other out don't do it here or I'd probably kill you
both. You're scaring my precious girl" ang sabi naman ni Demon.

Agad namang tumigil ang dalawa at nilingon kami at parehong ngumiti.

"Well then...we'll continue later love or master will really kill us" ang sabi ng
lalaki.

M-master?!

"Oh geez. Akala ko pag nakahanap ka na ng mate ay lalamig na ang ulo mo master.
Pero sa tingin ko ay mas uminit pa ngayon" ang sabi naman ng babae.

Nilingon naman ako ni Demon.

"Jane, don't worry. They are my old comrades"

Old comrades?
Nakangiti naman akong nilingon ng lalaking bampira habang may dugo parin ang bibig
nya.

"Hi! Ako nga pala si Liam!" ^____^

"At ako naman si Thalia!" ang sabi naman nung babae at...dumudugo pa ang leeg nya.
>.<

Napakurap naman ako at nagsalita.

"A-ah eh...eh...ako naman si..."

"SI JANE DIBA?" ^____^ ang sabay pa nilang dugtong sa sinabi ko.

Nabigla naman ako. "T-teka...paano nyo---"

"Inikwento sa amin nina Hildegarde at Cedric! ^_____^" si Liam.

"Oo nga, ngayon lang namin nalaman na may mate na pala ang master namin kaya
excited talaga kaming makilala ka" si Thalia.

"Ah..." ang nasabi ko nalang.

"Master" ang sulpot naman ng boses na yun sa sala.

Sabay kaming napalingon at nakita kong si Hildegarde yun.

Ha?

Nakabalik na pala sila?

"They are here master" ang sabi pa nya.

They are here?

Sino?

Pero bago pa man ako makapagtanong ay biglang bumukas ang pinto at...

At...

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang isang hukbo ng mga bampira na yun na pumasok
sa maliit na sala ko.

to be continued...
####################################
Chapter 20
####################################

AN: Hi! sorry kung ngayon lang. Hehe, thank you nga pala sa mga nagbabasa at nagvo-
vote nito! ARIGATO! XD
The Forbidden Fruit

Chapter 20

There are more likely to be more than 30 vampires.

At lahat sila...

Lahat sila...

Ay nakatingin na sa akin ngayon! >.<

Oo nga naman, ako lang ang nag-iisang tao dito.

Para lang din akong pagkain na ise-serve sa mga bisita ni Demon! Kyyyyyyaaaaaahhh!!
>.<

"HUMAN!" ang sigaw ng isang bampira and in a blink of an eye ay tumakbo sya sa
direksyon ko.

Sa sobrang takot ko ay pumikit nalang ako.

But then...

I heard a crashing sound kaya napabukas ako ng mga mata at...

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang silky gray long hair na yun na sa harapan
ko.

Si Demon...

Nakatayo ngayon sa harapan ko...

At...nag-transfrom sya into a vampire!

Napakurap ako at nakita kong...nasa isang wall na ang bampirang susugod na sana sa
akin at sumusuka na ng dugo.

And then I heard Demon's hoarse voice.

"Try to touch even the tip of a finger of this girl and I swear to God I won't
think twice in ripping your head off. Just so you know, THIS GIRL IS MINE" he
announced that made all the vampires out there tremble with fear.

"Forgive me, master" ang hingi namang paumanhin ng bampirang kanina ay balak sanang
kainin ako.

Eh? Bakit master ang tawag nila kay Demon? At kanina ko pa napapansin na para bang
hindi sila makatingin ng diretso kay Demon. And there is fear in their red eyes.

"Why are you all here?" ang tanong ni Demon sa walang emosyon na boses.

"Master" ang sabi ng lalaking nangunguna sa kanila at parang mga nasa thirties na
ang itsura nya. "We are here to ask you to lead us again"

Eh?

Lead?

At...again?

At may naririnig pa akong kakaibang accent sa kanya. More like Italian accent.
Hindi kaya italiano sya?

"Those filthy human killed most of our kind and we need you to lead us in this
battle again" ang sabi pa nya.

Samantalang nakapikit lang si Demon at naka-cross arms na para bang nakikinig lang
sa kanila.

"Master---"

"Leave" Demon cut him off.

Mukhang nabigla naman ang mga bampirang nanduon sa sinabi nya.

"But master---"

"This battle has nothing to do with me anymore. I'am now living peacefully with my
mate so I want you all to leave now" ang sabi pa ni Demon.

Napayuko naman ang parang leader nila pero nagsalita sya uli.

"But there's one more thing we wanted to tell you..." ang sabi pa ng lalaking
bampira. "It's all about the cursed flower..."

Nabigla ako sa sinabi nyang iyon.

Parang kasing....narinig ko na yun dati eh.

Teka...saan ko nga ba uli narinig ang cursed flower na yan? Basta, narinig ko na
talaga yan dati eh.

"Exodus is doing everthing to find that flower..." ang dugtong ng lalaking bampira.
"...and we all know what will happen to you master once they've found it..."

Pero tinignan lang sya ni Demon na para bang hindi sya interesado sa narinig nya.

"Then let them find it" Demon said that shocked them all.

"But master!" napataas na ng boses ang lalaking bampira. "...that flower will kill
you! And once you're killed...our race...all the vampires will die too. You know
that the legend is true. You're our life source for you're our only ancestor!"

Demon closed his eyes and sigh. "I'm ready for that"

Mukhang nabigla naman ang lahat sa sinabi ni Demon.

"But master---"

"Now, leave" Demon ordered in a firm voice.

At nakita kong agad na napayuko ang mga bampirang nanduon.

Nagtaka naman ako kaya napatingin ako kay Demon at...

KKKKKKKYYYYYYAAAAAAAAAAAHHH!!

Yung nakakatakot na blood shotted eyes nya...! >.<

But wait, natatakot din pala ang mga bampira sa mga mata nyang iyon? Hindi ko alam
kung bakit parang na-relieve ako sa nalaman ko na natatakot din pala sa itsura nya
ang ibang bampira. -_____-

"Yes master" ang sabay naman nilang sabi habang nakayuko.

And like a fast wind, isa-isang umalis ang mga bampirang nanduon.

Pero nagpaiwan pa muna ang lalaking nangunguna sa kanila at nagsalita.

"Master" he said. "No matter what may happen, we will protect you. Even if it will
cost our lives. We won't let those filthy human make this race extinct"

Yun lang ang sinabi nya and like a fast wind, dissapeared.

"Hay...sinabi ko naman sa kanila na hindi na babalik ang master sa grupo pero hindi
lang sila nakinig" ang biglang sabi ng boses na yun.

Napalingon naman ako at...

Si Liam. -_____-

Hindi pa pala nakakaalis ang dalawang bampirang iyon? -_____-

"Well...looks like kailangan narin nating magpaalam, my beloved mate" ang sabi
naman ni Thalia.

Eh?

Mate?

"Goodbye, master" ang nakangiti nilang sabay na paalam and like a fast wind,
dissapeared too.

Pero natitigilan parin ako sa kinatatayuan ko.

Mate?

Mag-mate sila?

Pwede bang maging mate ang dalawang bampira?

to be continued...
####################################
Chapter 21
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 21

Nang makaalis ang mga bampira ay naiwan kaming apat sa sala nina Hildegarde,
Cedric, at Demon.

"Hildegarde and Cedric" ang tawag ni Demon.

"Yes master" ang nakayukong lingon naman nilang dalawa sa kanya.

"Why did you do that? Why did you call them?" ang tanong ni Demon in a grim
expression.

Napayuko naman ang dalawang magkapatid.

"Because..." si Hildegarde. "...lady Suzanne asked us"

Pareho kaming nabigla ni Demon sa sinabi nyang iyon.

"Lady Suzanne worries that when she's gone, no one could protect you" ang sabi pa
ni Cedric.

Huh?

At bakit naman nila po-protektahan si Demon?

Ah tama...dahil ba doon sa...cursed flower? Dahil sa bulaklak na yun?

Pero ang weird lang nun na ini-ask ng leader ng Exodus na puntahan ng mga bampira
ang anak nya diba?

Ganun ba kalaki ang issue na 'to?

I heard Demon sigh.

"We all know that no one could protect me"he said.

Nabigla ako sa sinabi nyang iyon at napatingin sa kanya.

"When that time comes, I'll just faced it so don't worry too much" nasabi nya yun
dahil hindi na maipinta ang mukha ng dalawang magkapatid dahil sa worried
expression nila.

"Ah Demon..." ang insert ko na sa eksena.

Napalingon naman sya sa akin.

"What?" he asked.

"Ah ano...pwede mo bang i-explain kung ano ang cursed flower na pinagsasabi nila?
Ano ba yun? Poisonous flower ba yun na lethal sa bampira?"
His gray eyes looked intently at me then he pats my head.

"It is a flower that can only activate the poison of the Excalibur...the dagger
that's been known lethal to vampires...even to me" he explained.

Nabigla ako.

Excalibur?

Diba yun yung...dagger noon na...gagamitin ko sanang panghiwa ng sibuyas?

Kailangan pa pala nun ng cursed flower na pinagsasabi nila?

"Pero...nasaan daw ang cursed flower na yun?" ang tanong ko.

He sigh.

"It dissapeared a thousand years ago...and until now, no one could able to find it"
he said.

"Pero...paano pag...nahanap nila yun? Papatayin ka ba nila?" ang nag-aalala kong

tanong.

He smiled. "Maybe..."

Bigla akong nilukob ng pag-aalala nang dahil sa sinabi nyang iyon. Mukhang napansin
naman nya yun kaya ginulo nya lang ang buhok ko at naramdaman kong niyakap nya ako.

"Don't worry love..." he whispered. "...even if they find it, as I said earlier,
I'am ready to face it"

Napahinga naman ako ng malalim.

At then napataas naman ako ng mukha. "Pero teka...sino ba yung mga bampirang
pumasok dito kanina? At bakit master ang tawag nila sayo?"

Oo nga. Kasi hindi naman tinatawag ng ibang bampira ng master si Demon maliban kina
Hildegarde, Cedric at ni Scarlet noon.

"Their group is called the Bloody Rose Army" he said. "They are the vampire knights
who fought with the Exodus for centuries. And...I was their first leader"

Nabigla ako.

"Ha? Ikaw ang...dating leader nila?"

"Yes" he said. "But I quit a thousand years ago"

"P-pero bakit?"

His gray eyes looked intently to me. "Because I want to protect something"

Protect something?

"Eh ano naman yun?" ang naitanong ko na.

Pero tinitigan nya lang ako and for a long moment ay nasa ganun lang kaming
posisyon.
And then he sigh.

"You don't have to know it all today, Jane" he said. "Someday, you will understand.
But this is not the right time for that, now, let's go eat some dinner. Your human
body is getting weak for being sick"

Yun lang saka sya tumalikod at naglakad paalis at iniwan akong natitigilan sa
kinatatayuan ko.

Ano ba ang...ibig sabihin ng sinabi nya?

"My lady" ang biglang sulpot naman ni Hildegarde.

"Eh?"

"Let's go my lady. Don't make my master wait" +_____+

EEEEEEEEEEKKKK!! OH YES! MY HAPPY DAYS IS FINALLY OVER DAHIL NANDITO NA NAMAN ANG
DALAWANG MAGKAPATID NA ITO!

Pero may naalala pa pala akong itatanong sa kanila.

"Ah ano Hildegarde..." ang sabi ko. "May itatanong lang ako sayo"

Her emotionless eyes looked at me. Samantalang nakita kong nauna nang pumasok sa
kusina si Cedric at naiwan kaming dalawa doon.

"What is it my lady?" she asked.

"Ah eh ano...mag-mate ba yung sina Liam at Thalia?"

She just stared at me. "Yes. They are mates by blood"

Nagtaka naman ako.

"Eh? Mates by blood?" ang takang tanong ko.

"Yes my lady" she answered. "There are two types of mates. The mates by contract
and mates by blood"

Mas lalo akong naguluhan. "M-mates by contract...? At mates by...blood?"

Her emotionless eyes just looked intently at me.

"The mates by contract is made between a human and a vampire. The vampire's life
will be connected to the human as well as the human's. And there is a punishment
attached to it" she said. "While the mates by blood is made between two vampires.
There is no punishment attached to it and it is a way of marriage among us
vampires"

Ah...

So yung sa amin ni Demon noon ay mates by contract.

Samantalang yung kina Liam at Thalia naman ay mates by blood.

At way of marriage?
So ganun pala magpakasal ang mga bampira? Nagiging mate sila?

*nods*

Pero parang...nakakainggit naman yung mates by blood. Wala na ngang punishment,

kasal pa sila. At mukhang ang saya-saya nila at sobrang inlove sila sa isa't isa.

Hindi din naman namin pwedeng gawin yun ni Demon dahil...tao ako.

Napahinga nalang ako ng malalim at napataas ng mukha.

But...

"Now eat your dinner my lady before my master worry too much" +_____+

KYYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAAHHH!!! T_____T

to be continued...
####################################
Chapter 22
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 22

Next Day...

Hmm...bakit kaya parang ang ingay ng paligid?

Umagang-umaga pero ang ingay.

Napadilat nalang ako ng mga mata mula sa pagtulog at...

0_____0

ANONG GINAGAWA KO SA TABI NG BUSY AT MAINGAY NA KALSADA NA ITO?!

Teka...

Teka...

Nag-sleep walk na naman ba ako?!

Napatingin ako sa paligid at nakatingin narin sa akin ang mga taong dumadaan doon.
Saka ako napatingin sa sarili ko.

At...okay.

GUSTO KO NG MALUSAW SA KAHIHIYAN!

DAHIL ANG SUOT KO LANG NAMAN NGAYON AY ANG SPONGEBOB NA PAJAMA KO!!! T_____T

For the first time ay hiniling kong sana ay may invisible power ako! NAKAKAHIYA!!!

Pero...

Ano nga ba ang ginagawa ko dito?

Bakit lagi nalang nangyayari sa akin 'to?!

Bakit lagi nalang ako nagsi-sleepwalk?!

"Master, she's here" ang biglang sulpot ng boses na yun sa likod ko.

At paglingon ko...

Si Hildegarde.

At mula sa likod nya ay sumulpot bigla si Demon na mukhang sobrang nag-aalala.

He stood in front of me at hinawakan nya ang mga pisngi ko.

"Jane? Where have you been? I was looking all over you this morning" ang nag-
aalalang tanong nya.

Tama.

Ano bang ginagawa ko dito?

Bakit...

Bakit wala akong maalala na nagpunta ako dito?

"A-ah ano..." ang simula ko.

Pero paano ko ba sasabihin 'to kay Demon?

Ayokong mag-alala sya.

"Ah! Bibili lang sana ako ng pandesal para sa breakfast natin" I lied.

For a moment ay nakatitig lang sya sa akin.

But then he sigh.

"You made me so worried. Don't you know that?" he said in a worried tone. "Don't do
that again"

Ngumiti ako.

"Okay!" ang sabi ko lang.

He smiled and pats my head. "Now, let's go home love. We will be late for school"
Yun lang saka nya ako inakay paalis.

Pero...

Unti-unti ng nawala ang ngiti sa labi ko.

Ano nga kaya ang...nangyayari sa akin?

***************

Nasa loob na ako ng classroom ngayon at nagsimula na ang first subject namin sa
umaga.

Pero hanggang ngayon ay naiisip ko parin kung ano ba talaga ang nangyayari sa akin.

First time ko kasi talagang maranasan ang mag-sleep walk at ang nakaka-bother pa sa
akin ay hindi iisang beses lang 'tong nangyari. Maraming beses na.

And then...

Nasa kalagitnaan ng pagdi-discuss ang teacher namin when suddenly...

I choked.

Hindi ako makahinga.

"S-sir..." ang nahihirapan kong sambit saka tumayo. "M-may I go out?"

Napatingin naman sa akin ang lahat ng classmates ko.

"Are you okay Ms. Ortega?" ang worried na tanong ng teacher namin. "You look pale"

"P-pupunta lang po ako ng ladies room" ang paalam ko at hindi ko na hinintay na

sumagot sya at dali-dali na akong lumabas ng classroom na yun.

At pagkalabas na pagkalabas ko ay napaubo ako sa hallway.

Saka ko nahawakan ang lalamunan ko.

Bakit...

Bakit pakiramdam ko ay uhaw na uhaw ako?

Anong nangyayari sa akin?

And then...naramdaman kong parang may lalabas na naman sa bibig ko kaya agad akong
napatakbo papunta sa ladies room.

Agad akong pumasok sa isang cubicle at halos mailuwa ko na ang lahat ng kinain ko
kaninang umaga.

At nang mailuwa ko ang lahat ng iyon ay lumabas ako sa cubicle at nagpunta sa

faucet para magmumog.

Bakit ba...lagi nalang akong nagsusuka?

Teka...

Baka...

Baka...

0_____0

BAKA MAY CANCER AKO?!

OH HINDDDDEEEE!!! AYOKO! AYOKONG MAGKA-CANCER!!

AT WAG NYONG SABIHIN NA ANG ENDING LANG NG VAMPIRE STORY NA 'TO AY NAMATAY AKO SA
CANCER!!! AYOKO!!! >.<

UWAAAAAAAAAHHHH!!

Pero naipilig ko nalang ang ulo ko.

Cheh! Jane, nasobrahan ka lang ng panunuod ng mga madramang koreanobela na

namamatay sa cancer ang mga lead na mga babae. Wag kang praning. Pag nagsusuka
pala, cancer agad? Diba pwedeng may nakain ka lang na masama?

Nagpatuloy nalang ako sa pagmumog at nang matapos yun ay nagtaas ako ng mukha para
tignan ang mukha ko sa salamin.

Pero...

Agad akong nanigas sa kinatatayuan ko nang makita ko ang repleksyon ko sa salamin.

Bakit...

Bakit...

Bakit...kulay pula ang mga mata ko?

Meanwhile...

"Naiinip na ako..." ang sambit lang ng lalaking may pulang buhok habang nakaupo sa
railings ng hallway.

At nakatunghay sya sa lalaking yun na tahimik na dinidiligan ang bulaklak na nasa

school garden.

"Kailan ba mamumukadkad ang bulaklak na yan ha?" ang parang batang tanong nya saka
nagsubo ng lollipop sa bibig nya. "Gusto ko na syang makita uli..."

"Malapit na..." ang sambit lang ng binatang nakatingin ngayon sa bulaklak then he
smiled. "Hindi magtatagal at makikita mo na sya uli..."
to be continued....
####################################
Chapter 23
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 23

Hanggang ngayon ay hindi ako makapaniwala sa nakita ko kanina sa Ladies room.

Bakit kaya...bigla nalang namula ang mga mata ko?

Pero nang kumurap ako uli kanina ay bumalik sa normal ang kulay nun.

Hindi kaya...napuwing lang ako kaya namula ang mga mata ko?

O di kaya...may sore eyes ako?

Ganun?

Pero bakit bigla namang bumalik sa normal ang mga mata ko?

*sigh*

Tama. Guni-guni ko lang siguro yun.

Napalingon nalang ako sa hallway nang maamoy ko ang pabango ni Carlie.

"Best---"

Pero...

Nabigla ako nang makitang...nasa kabilang dulo palang sya ng hallway.

Eh?

Ganun ba katapang ang pabango nya at hanggang dito ay naamoy ko ang pabango nya?

Agad naman syang napalingon sa direksyon ko at agad na nakangiting kumuway.

"BESSSSSSSSTTTT!!!" ang tili nya mula sa dulo saka sya nagtatakbo papunta sa akin.

At bakit parang kinakabahan na ako sa paraan ng pag-ngiti nya? -_____-

Hinihingal syang humarap sa akin.

"Anong kailangan mo?" ang agad ko ng tanong. "Manghihiram ka na naman ba ng

calculator?" -_____-
She grin. "Hindi!" ^____^

"Eh ano?" -_____-

"MAGPAPALIBRE AKO!" ^_____^

Bwiset. Mas malala pa eh. -______-+

"TARA NA! PAKAININ MO AKO!" ang sabi nya saka ako hinila sa braso.

Pero bigla syang natigilan nang mahawakan nya ang braso ko.

Nagtaka naman ako.

"Bakit best?" ang tanong ko.

For a long moment ay parang natigilan lang sya pero ngumiti din sya agad.

"A-ah..wala best! T-tara! Gutom lang siguro ako!" ang sabi nya lang saka
nagpatiunang naglakad.

Samantalang napatitig lang ako sa kanya.

Bakit parang...nakakita sya ng multo sa ekspresyon palang ng mukha nya?

***********

What was that?

Bakit...nung hinawakan ko si Jane ay parang...nagtayuan bigla ang mga balahibo ko?

And what is this fearful aura that I can feel in the air?

Naipilig ko nalang ang ulo ko.

Tama.

Gutom lang siguro 'to.

Imposible namang...

Napakaimposible talaga ng bagay na pumapasok ngayon sa isipan ko.

**

Akala ko matatapos na ang mga nangyayari sa akin.

Pero...

Ngayon ay nakahilata ako sa kama namin habang inaapoy ako ng lagnat.

Tama nga ang hinala ko.

May sakit talaga ako.

Pero...hindi naman siguro cancer ito diba?

Wag naman sana! AYOKONG MAGKASAKIT NG CANCER! T_____T

"Love...?" I heard that beautiful sound of his worried voice. "What should I do to
stop you from being sick?"

Kahit na nilalagnat na ako ay hindi ko mapigilang mapangiti.

Walangyang bampira ito. Hindi pa nga talaga ganun karami ang alam nya sa mga tao.
Anong tingin nya sa sakit? Pag sinabihan mo ng 'GO AWAY' ay aalis na ito? Psh. -
_______-

"Master" ang sulpot naman ni Hildegarde. "I know what to do with this"

Teka...bakit parang kinakabahan ako sa sinasabi ng maid na 'to? Wag nyong sabihin
na sya ang mag-aalaga sa akin?! EEEEEEEEEEEKKKKKKK!!

"What is it Hildegarde?" si Demon na agad namang nainteresado sa sinabi ng maid

nya.

"We should throw her into the river so that her fever will cool down" she said with
her emotionless face.

Teka...anong sabi nya?!

0______0

DAPAT ITAPON NILA AKO SA ILOG PARA BUMABA ANG LAGNAT KO??! KYYYAAAAAAAHHH!! HELP
ME!! >.<

"I don't think that's a good idea" si Demon.

TAMA DEMON! HINDI TALAGA MAGANDANG IDEA YUN! HINDI TALAGA! YOU'RE MY HERO!! T____T

Gusto ko sanang magsalita pero parang ang dry ng lalamunan ko at wala akong lakas
para magsalita o gumalaw.

"Then how about..." ang sulpot naman ni Cedric. "We make her drink lots of
water..."

Awwww....ang galing mo Cedric! TAMA YUN! PAINUMIN NYO AKO NG TUBIG!!! ANG GALING-
GALING MO CEDRIC! I LOVE YOU NA!! *0*

"...and then after that, we should throw her into the river" ang dugtong pa nya.

=______=+

Okay na sana eh. Bilib na sana ako. Pero may karugtong pa pala?!

"I really don't think that's a good idea" ang sabi naman ni Demon.

"BEST!!!" ang biglang sulpot naman ng boses na yun.

At biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at...

For the first time ay feeling ko ay kuminang ang mga mata ko nang makita si Carlie.

Sa wakas! May matino ng mag-aalaga sa akin!

"Ay mali!" ang biglang sabi nya saka isinara uli ang pinto.

Ah...anong ginagawa nya? -_____-

And then...bigla namang bumukas uli ang pinto ng kwarto ko at parang nasa isang
telenobela, ay madrama syang pumasok with pahid-pahid pa ng pekeng luha sa mga mata
nya.

"BESSSSTTTT!! HINDI KA PWEDENG MAMATAY!! PAANO NALANG AKO PAG NAWALA KA?!" saka sya
madramang lumuhod sa tabi ng kama ko. "PAANO NA AKO MABUBUHAY NG WALA KA?! SABIHIN
MO BEST! MAGSALITA KA! SINO NA ANG HIHIRAMAN KO NG CALCULATOR?! SINO NA ANG
MANLILIBRE SA AKIN?! AT SINO NA....SINO NA ANG AASARIN KO AT ITUTULAK KO SA
WHEELCHAIR PAG TUMANDA KA? MAGSALITA KA!!!"

Bwiset. -_____-++

Akala ko matino.

MAS MALALA PA PALA!

Pasalamat sya at wala akong lakas ngayon dahil kung meron lang ay baka nasapak ko
na sya. -_____-+

"Are you sure that it's really not a good idea to throw her into the river,
master?" ang tanong uli ni Cedric.

Oh God! Why do I get surrounded by these weird people?!

to be continued...
####################################
Chapter 24
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 24

Next day...

I opened my eyes.
At ang unang sumalubong sa akin ay ang sikat ng araw na tumatama sa mukha ko.

Tama. Umaga na pala.

Kinapa ko ang noo ko. Wala na akong lagnat. Buti nalang at kahit na baliw ang
bestfriend ko ay naalagaan naman nya ako ng mabuti kagabi.

Pero...napahawak nalang ako ng lalamunan ko ng dahil sa una kong naramdaman nung

umagang iyon.

Bakit...

Bakit parang...

...uhaw na uhaw ako ngayon?

Napatingin ako sa gilid ng kama ko.

At...nakita kong mahimbing na natutulog doon si Carlie.

I choked.

Saka ako hinihingal na napatingin sa leeg nya.

Bakit hindi ako makahinga?

At bakit...

Sa oras na 'to...ay parang...

Ay parang...

Gusto kong...

Ipinilig ko ang ulo ko.

Ano ba 'tong nangyayari sa akin?

Agad akong tumayo sa kama ko at hinang-hina na naglakad palabas ng kwarto ko.

Habang hawak-hawak ko parin ang leeg ko at nahihirapan parin akong huminga.

Pero teka...nasaan na yung tatlong bampirang kasama ko dito?

Bakit wala sila sa paligid?

"D-demon..." I called out his name.

But all I could hear is the sound of the morning and my heavy breathing.

W-what's...

What's happening to me?

Meanwhile...

Napatitig nalang sya sa pink camellia na yun na nasisikatan ng araw nung umagang
iyon.

And then he turned to them.

"It finally bloomed" ang masayang anunsyo nya.

Napangiti naman ang lalaking may blond na buhok at nagsalita.

"Then what are we still doing here?" he said then smirk. "It's time to wake her up"

**************

Lumabas ako ng bahay at nanghihina paring naglakad palabas ng bakod.

Parang nagiging blur narin ang paningin ko at hinihingal parin akong nakahawak sa
dibdib ko.

Ano bang...nangyayari sa akin?

Bakit...

...nangyayari ito sa akin?

Ngayon ko lang 'to naranasan sa buong buhay ko kaya wala akong kaideya-ideya sa
nangyayari sa katawan ko.

"D-demon..." I called out his name.

Pero katulad ng kanina ay hindi parin sya dumarating.

And then I felt my chest ache. Napahawak ako dun at hinihingal na napasandig sa
isang bakod.

Saka ako napatingin sa mga kamay ko.

Bakit...

Bakit...

Bakit may lumalabas na mga ugat doon?

Anong nangyayari sa akin?

Pero bigla akong napataas ng mukha nang maaninag ko ang isang figure ng isang
babaing papalapit sa akin habang hawak-hawak ang isang puting teddy bear na yun.

At habang papalapit sya ng papalapit sa akin ay lalo kong naaaninag ang mukha nya.
And then...

Nanlaki ang mga mata ko nang makilala sya.

She took her glasses off and with a smirk on her face, she spoke.

"This brat..." she said. "Bakit ba lagi ka nalang nagpapa-importante ha?"

My eyes widened with shock.

Si...

Si...

Si Adelaine!

Pero...anong ginagawa nya dito? At bakit ganun ang ugali nya sa akin ngayon?

"Tama na nga yan Adelaine" ang sulpot naman ng isang boses sa itaas ng bakod na
kinasasandigan ko. "There's no so much time left. We need to wake her up"

Nanghihina akong napataas ng mukha at nabigla ako sa nakita ko.

Blond hair.

And brown eyes.

My eyes widened.

Si Edward...

Bakit nandito sya?

At ano ba talaga ang nangyayari?

"Bilisan nyo na. Excited na akong makita sya uli" ang parang batang sabi naman ng
isang boses na yun.

Napalingon naman ako sa likod ko...

At nakita kong...

Sya yung lalaking may pula na buhok na nakilala ko noon sa park.

Teka...

Ano ba talaga ang...meron?

Bakit sila nandito? At anong pinagsasabi nilang gigisingin nila?

And then I felt like I was burning inside. Pakiramdam ko ay may nag-aaway sa loob
ng katawan ko kaya mas lalo akong napahabol ng hininga at napaubo.

And then...

I heard that voice.

"JANE!"
Napangiti ako.

Si Demon...

Nandito sya.

"Oh geez" I heard Adelaine said. "May kontrabido pang sumulpot"

Naaninag kong nasa harapan na namin ang gray-haired vampire na yun.

And I heard the beautiful sound of his voice.

"New generation of vampires..." I heard him muttered. "Let her go"

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko.

New generation...of vampires?

Kung ganun...sila ang sinasabi ni Ms. Suzanne noon na may kakaibang ability?

"Sorry pare..." I heard Edward. "Pero alam mong hindi namin pwedeng gawin yun"

I saw Demon gritted his teeth. "I may forgive you for deceiving me but I will never
forgive for touching my girl"

Then I heard Adelaine's voice.

"And who said we need your forgiveness? We will be taking her with or without your
consent. Afterall, we don't share even a drop of the same venom..." she said then
smirk. "...old generation vampire's ancestor..."

Nabigla ako sa sinabi nyang iyon.

Hindi sila...magkapareho ng venom?

"Oo nga..." ang narinig kong sabi naman nung lalaking may pulang buhok. "Pareho rin
tayong mga ancestors dito. Ang pinagkaiba lang natin ay magkaiba ang creators
natin. Ikaw, si Suzanne ang gumawa sayo pero kami ay si Master Charles kaya
magkaiba ang mga venom natin"

"At kahit saang anggulo mo tignan, hindi mo mapagkakailang, mas malakas kami
kumpara sayo" si Edward.

Napahawak nalang ako sa lalamunan ko dahil ngayon ay mas nahihirapan na akong

huminga.

"Whatever you say..." I heard Demon growled. "THAT GIRL IS MINE!!!"

At nakita kong tumakbo sya papunta sa amin.

Pero...

Pero...

Nanlaki ang mga mata ko sa sumunod na nakita ko.

Dahil...

Si Demon...ay sinalubong ng isang black-haired guy na bigla nalang sumulpot out of

nowhere at ngayon ay magkaharap na sila. At...mas lalo akong nanghina nang makita
kong lumusot ang kamay ng lalaking may itim na buhok sa tyan ni Demon at nakita
kong ang unti-unting pagtulo ng dugo sa bibig ni Demon.

"D-demon...."I whispered.

Gusto kong sumigaw.

Gusto kong puntahan sya at tulungan sya.

Pero...

Hindi ko maigalaw ang katawan ko.

"No." I heard the man with the black hair say. "She's mine..."

And then...

Nakita kong hinila nya pabalik ang kamay nya galing sa tyan ni Demon and then...

"D-demon..." I whispered.

...I saw his body fell down to the ground.

Doon na ako mas napahawak sa dibdib ko at gusto kong puntahan sya pero parang wala
na akong lakas.

Gusto kong sumigaw na imulat nya ang mga mata nya pero walang lumalabas na boses
sa akin.

All I wanna do right now is run to him and wake him up pero hindi ko maigalaw ang
katawan ko.

Kaya ang tanging nagawa ko nalang ay umiyak habang nakatingin sa hindi na gumagalaw
na katawan nya.

Then I saw the black haired guy lick his hand.

Hindi ko makita ang mukha nya dahil nakatalikod sya sa akin.

"Lucky for you I can't kill you now because it will upset her" he said in an
emotionless voice.

At doon na sya lumingon sa akin.

Pero...

Agad na nanlaki ang luhaang mga mata ko nang makilala sya.

Sya si...

Sya si...

Si Sky...

Ang classmate ni Carlie!

Hindi na ako nakagalaw nang maglakad sya papunta sa akin. And then naupo sya sa
harapan ko at pinunasan ang mga luhang nasa pisngi ko.
Gusto kong tanggalin ang kamay nya pero sa sobrang shock at paghihina narin ay
hindi ko magawa yun.

And then...

I felt his cold arms wrapped around me.

"Hurry up Sky. Gustong-gusto ko na talaga syang makita!" I heard the red haired guy
whined.

Nagsisimula naring maging blur ang paningin ko at mas lalong lumalakas ang paghinga
ko.

Nabigla pa ako nang makita kong kinagat nya ang wrist nya at agad kong nakita ang
pagtulo ng dugo nya doon.

But then...

My eyes widened when he touched my cheeks and pushed it to open up my mouth.

At...

Idinikit nya ang duguan nyang wrist na yun sa bibig ko making his blood make it's
way to my mouth.

Hindi na ako nakagalaw nang...malasahan ko ang dugo nya sa bibig ko.

And just the taste of his blood brought an electic current that woken up every
single nerve and cells into my body. It felt like my instincts are battling inside
of me and my other side is slowly dissapearing.

And in a calm and gentle voice, he whispered into my ear.

"Wake up..." he said. "...my lady"

And from that moment...

Yes...from that moment...

Finally...

Yes, Finally...

I remembered it all.

Meanwhile...

"What are you doing?" ang tanong ni General Marcus sa mga kasamahan nyang nadatnan
nyang nasa library ng meeting place nila.

Sabay namang napalingon ang limang knights na yun at tumingin sa leader nila.
"We were looking for clues about the cursed flower" one of the knight said.

"But Master, what kind of a flower is it?" ang tanong naman ng isa.

General Marcus gave a deep sigh.

"FOOLS" he muttered then looked at them. "You shouldn't be looking for a flower"

Nabigla naman ang limang knights na yun at napatitig sa leader nila.

Then his eyes looked at them and in a serious tone, he spoke.

"You should be looking for a girl" he said.

to be continued...
####################################
Chapter 25
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 25

Many months ago...

Nakatingin lang ang mag-asawang Ortega sa maganda at eleganteng babaing bumisita sa

kanila nung umagang iyon.

Habang nasa tabi nito ay ang babaing naka-maid costume na yun na tahimik lang na
nakatingin sa kanila.

Ibinaba ng eleganteng babae ang baso ng kape nya at tumingin sa kanila.

"My name is Suzanne Montez" she introduced herself. "And I'am here to discuss
something important to you regarding your only daughter, Jane"

Parehong nabigla ang mag-asawa.

"Kilala nyo po ang anak ko?" ang tanong ni Mrs. Ortega.

She smiled. "Yes. Sya po ang girlfriend ng unico hijo ko"

"GIRLFRIEND?" si Mr. Ortega. "Naku ang batang iyon. Sinabihan ko syang hindi pa sya
pwedeng mag-boyfriend ah! Ba't ba ang tigas-tigas ng ulo nya?"

Ngumiti lang si Suzanne. "Wag po kayong mag-alala, mabait naman po ang anak ko at
nanduon naman po ako para gabayan sila" ^____^

"Ah..." si Mrs. Ortega. "Eh bakit po ba kayo nandito?"

She smiled. "Mag-a-ask lang po sana ako ng permission sa inyo kung pwede
bang...lumipat na muna kami ng anak ko sa apartment nya"

Nanlaki ang mga mata ng mag-asawa.

"Po? Eh bakit nyo naman po gagawin yun?" si Mr. Ortega.

Doon na sumiryoso ang mukha ni Suzanne and in a serious tone, she spoke.

"Adopted child nyo po sya diba?" Suzanne asked.

Nagkatingin naman ang mag-asawa.

Pero nagsalita din si Mr. Ortega. "Opo...kinuha po namin sya sa isang bahay-ampunan
noong bata pa sya"

Suzanne looked at them at hindi na sya nakangiti ngayon.

"Adopted child nyo po sya kaya hindi nyo alam kung saan sya nanggaling at kung ano
ang totoong pagkatao nya. So I would ask you now that in order to protect her, I
have to stay by her side."

"P-pero..." si Mrs. Ortega. "...paano nyo po nasasabi yan? Kilala nyo po ba ang
anak ko?"

Suzanne closed her eyes and sigh.

"Yes, I know her." She said. "Because her true mother is my beloved friend"

Nabigla ang mag-asawa sa narinig nila.

"And right now, I need to stay close at her to stop something that may change this
world that we live in" she said.

*********************

"My lady" ang sabi naman ni Hildegarde nang makalabas na sila sa bahay na yun.
"What do you mean by what you said earlier?"

Nilingon naman sya ni Suzanne. And for a long moment ay parang nag-iisip pa ito
kung sasabihin ba nito ang bagay na yun o hindi.

But then later on..she sigh.

"Naalala mo ba yung time na sinabi ko sa inyo ni Cedric na ini-seal ko ang vampire

self ni Demon sa katawan nya?"

Tumango naman si Hildegarde.

"At alam nyo rin ang fact na hindi permanent ang seal na yun diba?"

Tumango uli si Hildegarde.

"Well then..." she said then turned away. "Demon is not the only one who's
experiencing it...but this one particular girl also..."

Hindi naman nagsalita si Hildegarde at naghintay lang ng sasabihin nya.

"A thousand years ago, in order to protect a certain girl, I let her sleep and
froze her body for centuries. At twelve years ago, ginising ko sya at iniwan sa
isang normal na mag-asawa. Pero bago ko sya iniwan ay ini-seal ko muna ang vampire
self nya pati narin ang memories nya ..." ang sabi ni Suzanne.

"And who is this girl, my lady?" ang tanong na ni HIldegarde.

Nilingon naman sya ni Suzanne at sa seryosong boses ay nagsalita.

"Jane Ortega..." she whispered na nagpabigla kay Hildegarde.

And for a long moment ay natitigilan lang si Hildegarde na para bang nag-iisip. And
then she spoke...

"That explains it..." Hildegarde said.

Mukhang nagtaka naman si Suzanne.

"What is it Hildegarde?" si Suzanne.

Nagtaas naman ng mukha si HIldegarde at tinignan sa mukha si Suzanne.

"The first time we met her, she couldn't remember her name and who she is..." si
Hildegarde. "Master is the one who named her Jane..."

"You met her twelve years ago? How?" ang parang nainteresadong tanong ni Suzanne.

"Master saved her..." si Hildegarde.

Mukhang nabigla naman si Suzanne sa sinabing iyon ni Hildegarde. But then later on
ay napababa sya ng tingin at tumalikod kay Hildegarde.

And in a sad voice...she spoke.

"It's ironic. My son saved the girl who is destined to kill him..."

End.

***********************

I felt like my body's system has been changed.

Nararamdaman ko yun ngayon dahil hindi ko na naririnig ang pagtibok ng puso ko.

I felt like my whole body has been frozen.

I couldn't feel anything.

I feel empty.

It's like all my emotions and feelings have been sealed inside my body.

And right now, all I could feel is thirst.

I opened my eyes.

And the first thing I saw is the beautiful rays of the sun that been reflecting to
the window.

Napaupo ako mula sa pagkakahiga at napatingin sa paligid. Nasa isang tahimik at

bakanteng kwarto ako.

Napahawak ako sa tenga ko dahil pakiramdam ko ay may nakaipit doon.

Kinuha ko yun at tinignan.

And then I saw that beautiful flower.

Pink Camellia.

I looked at its pink petals that's got more beautiful by the sunlight that's been
reflecting to it.

It's just so...beautiful...

And then...

I felt that familiar sweet scent so I looked up.

At...

Nakita ko sya.

I saw those beautiful blue eyes of that guy that's been standing in the corner.

He smiled at me.

At unti-unti ay napangiti din ako.

And then in a flash, he's already standing in front of me.

Saka sya lumuhod sa harapan.

He took my hand and tenderly kissed it.

Then his beautiful blue eyes looked at me and with a loving voice, he spoke.

"Welcome back..." he whispered. "...my beloved Camellia"

Yes.
I remember it now.

I remember now of how my blood churned up by just the scent of his blood.

This guy is Sky Morgan.

I smiled.

"Yes...I'm back..." I said.

He's my beloved Sky.

Saka ako napatingin sa repleksyon ko na nakikita ko sa salamin ng bintanang iyon.

Long silky silver hair.

And red eyes.

Tama. Ito ang totoong anyo ko.

He looked at me and exposed his neck to me.

"I know you're thirsty..." he said. "Drink, my love"

Napatingin naman ako sa kanya and without thinking twice, I grabbed him and bite
his neck.

And I remember him now as how his blood tasted so deliciously in my mouth.

Because he is...

He is...

...my mate by blood.

to be continued...
####################################
Chapter 26
####################################

AN: Hello! Sorry kung masyadong bitin yung last chapters hehe. Vote or comment lang
ha. Hindi ko talaga alam kung bakit naka-evil grin lang ako sa tuwing naiisip ko
ang story na'to. LOL. Thank you nga pala sa mga nagbabasa! ARIGATO! XD

The Forbidden Fruit

Chapter 26
A THOUSAND YEARS AGO...

I was called the cursed flower.

"You are a disgrace to this family! GET THAT THING OUT OF THIS PLACE!" narinig kong
galit na galit na sigaw ng matandang iyon sa Mama ko.

Habang nasa loob lang ako ng kwartong iyon where I have been locked and sealed away
from other people.

Sa murang edad ko ay naintindihan ko na ang lahat.

"PAPA! HOW COULD YOU TREAT HER LIKE THAT?! SHE'S YOUR GRANDDAUGHTER!" I heard my
mom screamed.

"SHE'S NOT MY GRANDDAUGTER! I CAN NEVER ACCEPT A KID LIKE HER WHO SHARES WITH THE
SAME BLOOD WITH THOSE MONSTERS!"

Na hindi ako tanggap ng mga taong nakapalibot sa akin.

"PAPA PLEASE!" my mom beg. "HINDI SYA PWEDENG PUMUNTA SA PAPA NYA! KUNDI...KUNDI
PAPATAYIN SYA! MY DAUGHTER WILL BE SAFER HERE---"

"I DON'T CARE! GET THAT THING OUT OF THIS HOUSE! I DON'T WANT TO SMELLTHAT STINKING
VAMPIRE'S BLOOD OF HER!"

"PAPA!" I heard my mom cried at doon ko narinig ang malakas na pagkakasara ng pinto
ng malaking bahay na yun.

Simula ng ipinanganak ako ay itinago lang ako ng Mama ko sa kwartong ito.

Dahil...ikinakahiya ako ng mga kapamilya namin. At kinatatakutan din dahil sa
dugong nananalaytay sa katawan ko.

Then I heard the sound of the door na bumukas at nakita ko ang magandang mukha ng
Mama ko.

At kahit anong tago nya sa mga bahid ng luha na nasa pisngi nya ay lagi ko ding
nakikita yun. Simula ng ipinanganak ako ay hindi iilang ulit kong nakitang umiiyak
ang Mama ko.

Dahil...hindi ako matanggap ng mga taong nasa paligid ko.

"Come here, my beloved Camellia..." she called me.

Agad naman akong tumayo mula sa kama at lumapit sa kanya. I was five years old then
pero mature na ang isipan ko.

Alam ko na....kung ano ba talaga ako...at kung bakit...diring-diri ang mga taong
nakapalibot sa akin.

Niyakap nya ako at hinalikan sa pisngi.

Yes. Sa mama ko lang nararamdaman ang totoong pagmamahal. Dahil sya lang ang kaisa-
isang tao sa mundong ito ang totoong nagmamahal sa isang katulad ko.

"Mama..." I called her. "Why do they hate me?"

Kahit alam ko na ang sagot ay lagi ko paring itinatanong yun sa kanya.

She smiled and pats my head.

"Because you are special..." she whispered.

"Special?"

"Because you my child, is the only one who has been born from a human blood and a
vampire's blood so you're special"

"Is that the reason why they're calling me the cursed flower?" I asked.

Nakita ko ang pagkabigla sa mga mata nya nang dahil sa tanong ko. Hindi nya alam
pero...lagi kong naririnig yun sa mga maids namin na nagbubulungan pag dumadaan
sila sa kwarto ko.

Na isa daw akong sumpa.

At ang tawag sa akin ay...cursed flower.

She just stared at me for a moment but then she sigh.

"You are not cursed my daughter...you're just...different" she explained.

Yes. My mom is a human while my dad is a vampire.

At ako palang ang kaisa-isang batang may dugong nanggaling sa dalawang lahi kaya
cursed flower ang itiniwag nila sa akin.

Isa akong bata na bunga ng isang bawal na pag-iibigan ng tao at ng bampira.

And so they called me...

The Cursed Camellia flower.

She pats my head and kissed me again.

"Now, let's go sleep my child...later on I will let you meet my beloved friend,
Suzanne"

***********************

"Her body is not catching up with her mind"

Yun ang una kong narinig nang magising ako nung gabing iyon.

Si Mama at sa tingin ko ay may kausap sya sa sala ng mansyon namin.

"Her mind matured so quickly but her body is not catching up" si Mama. "She's like
a grown up woman that's been living inside of a five year old girl"

"Calm down Elena..." I heard that woman voice.

Teka...

Sino ang kausap ni Mama?

"Alam na ba ni Charles ang tungkol dito?" the woman asked.

My heart leap for a moment when I heard my father's name.

Tama. Dahil narin sa laban na nagaganap ngayon sa mga bampira at mga tao ay hindi
kami pwedeng magsamang tatlo ng Mama ko.

At ang isa pa...

Ay dahil narin sa kahit na bampira ako...ay nanalaytay parin sa dugo ko ang dugo
ng tao.

"Wala kaming komyunikasyon ngayon..." I heard my mom sadly said. "And one more
thing...I've been wondering why do vampire's get so easily attracted to her scent?"

Yes. Because I'am the cursed flower, my scent became a delicious scent for all the
vampires. Hindi iisang beses na may nagtangkang bampira na pumasok sa kwartong
pinagtataguan ko para lang mainom ang dugo ko.

At isa yun sa mga rason kaya pinalayas kami ng mga kamag-anak namin sa kanila ay
dahil narin sa mga bampirang umaaligid sa akin. At isa rin yung rason kaya simula
nang ipinanganak ako ay itinatago lang ako ng Mama ko sa iisang silid.

"You're daughter is a unique kind..." I heard the woman said. "...nanalaytay sa

kanya ang parehong dugo ng bampira at tao kaya yun ang nagiging dahilan kaya naa-
attract sa amoy nya ang mga bampira"

I heard a long silence and then I heard my mom sigh.

"At ang isa pang pinag-aalala ko ay...hinahanap narin sya ng Bloody Rose Army" my
mom said. "And you know exactly who is their leader now at kung bakit nila
hinahanap ang anak ko"

"Don't worry Elena" that woman said. "I will help you in protecting her"
"Thank you, Suzanne. Thank you for not leaving me" my Mom said. "I know that this
is hard for the both of us dahil pareho tayong myembro ng Exodus but still, you
didn't left me. You're a good friend, Suzanne"

Suzanne?

Suzanne ang pangalan ng kausap nya ngayon?

"Well, ano pa bang magagawa ko? Bestfriend kita kaya pagbibigyan ko ang request mo
na 'to." that woman with the name of Suzanne said. "...now, can I meet her?"

At doon ko narinig ang papalapit na yabag ng mga paa papunta sa pinto ng kwarto na
yun. Bumukas ang pinto at sumungaw doon ang nakangiting mukha ng Mama ko.

"Camellia, my child...there's someone who wants to meet you" my Mom said smiling.

Agad naman akong tumayo sa kama at kinuha ang kamay nya saka kami magkahawak kamay
na lumabas ng kwarto ko.

Tama.

Minsan lang ako nakakalabas ng kwartong ito at minsan lang din ako ipakilala ng
Mama ko sa ibang tao kaya nababaguhan parin ako.

At nang makalabas kami ay nakita ko ang magandang babaing yun na napakaelegante sa

suot nyang itim na long dress.

She smiled at me when she saw me kaya nabigla ako.

Minsan lang kasing...may ngumiti sa akin.

Dahil nasanay ako na laging galit o takot na titig ang ibinibigay sa akin...

"Hi Camellia" she greeted me saka nya inilahad ang kamay nya. "Ako nga pala si Tita
Suzanne. Nice meeting you" ^_____^

Pero nanatili lang akong nakatago sa likod ng Mama ko.

"Go on child, shake her hand" my Mom said to me.

Nahihiya naman akong lumabas sa likod nya at kinuha ang kamay ng babaing kaharap
ko.

"Hi...ako naman po si Camellia. Nice to meet you" I said.

Mukhang namangha sya sa tono ng pagsasalita ko.

"Wow...you talk like a grown up lady" she said with amusement on her eyes.

"Well...my mom taught me a lot" I answered her.

Mas lalo syang namangha sa pagsagot kong iyon. And then bigla syang tumawa.

"Okay...I didn't expected this. But Elena..." she said then looked at my mom.
"...you have a grown up daughter living inside of a five years old"

"Sabi ko naman sayo eh. My Camellia grows so well..." my mom said proudly.
At sa kauna-unahang beses sa buhay ko...napangiti ako.

********************

I always wonder why do humans...hated me so much.

"LUMAYAS KA! ISA KANG SUMPA SA LUGAR NAMIN!" ang galit na galit na sigaw ng aleng
iyon habang pinagbabato ako ng bato.

"Hindi po ako---" I was about to say something pero may sumigaw naman.

"Ikaw ang dahilan kaya nagpupunta dito ang mga bampira! LUMAYAS KA SA LUGAR NAMIN!
NANG DAHIL SAYO KAYA NAMATAY ANG ASAWA KO!" ang sigaw ng isa.

I wonder why do they hate me so much even if I'm not doing anything to them.

Habang nasa harapan ko naman ang isang bampirang pinatay ko dahil gusto ko lang
protektahan ang mga taong nambabato ngayon sa akin ng bato.

Nasa loob ako ng kwarto ko nang maamoy ko ang amoy ng bampirang iyon kaya lumabas
ako sa may bintana para hanapin sya. Natakot lang ako...na baka may saktan na tao
ang bampirang iyon kaya hinanap ko sya. At nang mahanap ko sya ay agad ko syang
pinatay.

Pero...

Pero imbis na pasasalamat ang natanggap ko...ay puro galit na sigaw at pambabato
ang isinukli nila sa akin.

I'm not a curse.

Napaupo nalang ako at tahimik na umiyak.

I'm just like you.

I'm a human too!

Niyakap ko ang binti ko habang pinangbabato parin nila ako.

Pero bakit...

Kahit anong gawin ko...

Ay ganun parin ang tingin nila sa akin?

Umiiyak lang ako habang nararamdaman ko ang mga bato na tumatama sa katawan ko.

Kahit anong pilit ko...

Ay isang sumpa parin ang tingin nila sa akin...

"STOP!" I heard that voice.

Nagtaas ako ng mukha at nakita ang Mama ko na nakatayo ngayon sa harapan ko.

Pero...

"SYA! SYA ANG INA NG ISINUMPANG BATANG IYAN!" ang sigaw ng isang babae at doon nila
kami pinagbabato uli.

While my mom turned to me saka nya ako niyakap ng mahigpit para maprotektahan ako
sa mga taong nambababato sa amin.

At mas lalong lumakas ang iyak ko nang makitang nasasaktan sya sa ginagawa ng mga
taong iyon sa kanya.

Nakikita kong dumudugo na ang ulo nya.

And slowly, naramdaman kong tumigil na ako sa pag-iyak...

Because now...all I could feel is anger.

I gritted my teeth at nandidilim ang mukha kong nakayuko.

I felt my whole body tremble at parang nag-iiba narin ang pakiramdam ko.

Napakuyom ako ng mga kamay at nakita ko ang panlalaki ng mga mata ng Mama ko nang
magtaas ako ng mukha.

And to her eyes, I saw my own reflection.

My black hair turned into long silver hair and my eyes...turned red.

I transformed into being a vampire.

Pero...

Hinawakan nya ang nanginginig na kamay ko at ngumiti.

Nabigla ako at nanlalaki ang mga mata kong napatitig sa nakangiti nyang mukha.
"Child...don't" she whispered trying to soothe me. "It's okay...it's okay..."

Doon ko naman unti-unting naramdaman ang pagbalik ko sa normal kong anyo.

Habang yakap-yakap parin ako ng Mama ko sa gitna ng mga taong galit na galit na
nambabato sa amin.

************************

Akala ko ay sa mga tao ko lang mararanasan ang hindi tanggapin...

Pero...

"So she is the cursed flower..." ang sabi ng babaing bampirang iyon sa harapan ko.
"Just the sound of her name make me sick"

Samantalang sa harapan ko naman ay gapos-gapos ng mga lalaking bampirang iyon ang

Mama ko.

Dahil narin siguro sa sobrang pagkakabigla sa mga nangyayari ay hindi ako makagalaw
at makapagsalita.

Nasa loob lang ako ng kwarto ko nang marinig ko ang ingay na yun kaya lumabas ako.

Pero...

Nabigla ako sa nadatnan ko...

Dahil...ang duguang sala namin ang nadatnan ko habang nasa paligid na ang mga
duguan bangkay ng mga maids namin.

At sa harapan ko ay ang isang hukbo ng mga bampirang iyon na nakasuot ng mga black
armor at may symbol of rose ang mga harapan ng armor nila.

My mom looked up to me and her face is covered with blood.

"RUNNNNNNNNNNNNNN!!!" she screamed.

Pero hindi ako makagalaw.

Hindi ako makapagsalita.

Pakiramdam ko ay nasa isang masamang panaginip ako at gusto ko ng magising ngayon.

Bakit...

Bakit...
Bakit nila ginagawa ito?

And then I felt a cold hand on my head.

"Kid..." the man said. "...I'm gonna kill you now..."

Oo. Sana panaginip nalang ang lahat ng ito...

Nagtaas ako ng mukha and...

I came face to face with those cold gray eyes...

Bakit ba...hindi nila ako matanggap?

"Master...you need to kill her now. We need to get going" ang sabi naman ng isang
lalaki.

Pero...

Nanatili lang kaming nakatitig sa mga mata ng isa't isa.

At hindi ko rin alam...

Kung bakit...

Kung bakit...nakatitig lang sya sa akin.

And then...

I heard that crashing sound at biglang bumukas ang pinto ng mansyon na yun.

And the next thing I saw is an army of people wearing white armors at nangunguna sa
kanila ang babaing yun na kaibigan ng Mama ko.

And in a blink of an eye ay nagsimula ng maglaban ang mga nakaitim at mga

nakaputing mga taong iyon.

At humarap sa amin ang eleganteng babaing yun na napakaganda sa suot nyang white
dress.

"LET HER GO" Suzanne ordered to the guy who's holding my head.

I heard the man with the gray eyed smirk.

"You know I can't do that..." he said.

"Master! We need to get away from here! We are outnumbered!" ang sigaw ng isang
babaing bampira habang nakikipaglaban sa mga nakaputing mga taong iyon.
For a long moment ay nagkatitigan lang sila ng babaing iyon but then he sigh.

"Very well..." he said then turned his back on us.

Samantalang nanatili akong natitigilan at naninigas sa kinatatayuan ko.

At nabigla pa ako ng lumingon uli sa akin ang gray eyes na yun and in a clear
voice, he spoke.

"This will not be the last time we'll see each other..." he said. "...cursed
flower"

And then in a flash, he dissapeared on sight with his comrades.

Samantalang naiwan naman akong natitigilan parin sa kinatatayuan ko at hindi parin

makapaniwala sa mga nangyayari.

Nagising lang ako nang marinig ko ang boses na yun ni Ms. Suzanne.

"Elena!" she called my mother and rushed into her.

While I just stay there...strucked in silence from where I stand.

At...

Unti-unti kong nilingon ang direksyon ng Mama ko.

At nanigas ako nang makita ko ang duguang kalagayan nya.

I always wonder why both humans and vampires hated me so much...

I saw Suzanne brought her into her arms at umiiyak na tinignan ang Mama ko.

"I-is...m-my...C-camellia...okay?" my mom asked, gasping for air.

I always wonder why they cannot accept me.

Umiiyak namang tumango si Suzanne.

Then I saw that familiar smile of her and slowly...

I'm a human too.

I'm a vampire too.

Slowly...
And this is the first time...

...I saw her closed her eyes and took her last breath.

Yes, this is the first time that I realized that no matter how hard I try...

At doon ko na narinig ang malakas na iyak ni Suzanne habang yakap-yakap ang wala ng
buhay na katawan ng Mama ko.

That no matter what will I do...

My eyes widened in despair and I felt those cold tears slowly fell down from my
cheeks.

...they will only see me as their enemy.

And then out of despair...

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH!!!" I screamed in the middle of that night

while my tears continue to fall from my eyes.

And so I've decided...

I cried so hard that I felt like my heart is going to burst.

That starting this day...

I cried so hard on that night so I won't feel pain and heartache again in the
future.

And then I stopped from crying and clenched my teeth so hard that I've almost
tasted blood.

I felt my hair grew longer and turned silver while my eyes turned red.
Yes, starting this day...

Then I turned my hand into fist.

...I'll be the humanity and vampire's worst enemy.

*****End****

****************

Yes.

I remember it all now...

Sky remained sitted in front of me while I continue to feed on him.

You've been asking yourselves who is the real enemy...

"M-my lady..." he whispered.

Then I'am here to tell you...

I opened my eyes and those cold evil eyes was exposed to him.

My name is Camellia.

The thousand year old Cursed Flower.

And I'am...the real enemy.

to be continued...
####################################
Chapter 27
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 27

ADELAINE:

The first thing she saw is that beautiful silver-haired vampire girl na lumabas
kasama ni Sky sa kwartong iyon.

It's been a thousand years since she last saw her.

And right now...

She almost wanna run to her and hug her pero pinigil nya ang sarili nya.

Baka isipin pa nito na talagang natutuwa sya sa pagbabalik nito.

Kaya nanatili lang syang nakaupo sa sofa habang tumayo naman sina Edward at Xander
nang makita ang magandang babaing yun.

"Welcome back, my lady" ang sabay pang yuko ng dalawang lalaki pero nanatili parin
syang nakaupo at parang walang nangyayari na napayakap lalo sa puting teddy bear
nya.

Mukhang napansin naman yun ng babaing yun kaya nilingon sya nito.

"Adelaine..." she called her on that voice.

Yes. That voice na one thousand years na nyang hinihintay na marinig uli.

Sa dami ng emosyon na lumukob sa kanya ay nilingon nya ito.

"Bakit ngayon ka lang bumalik?" ang tanong nya sa pagalit na tono.

Pero katulad ng dati ay ngumiti lang ito sa kanya kaya mas lalong nagsalubong ang
kilay nya.

And she hated the way that girl smiled at her for her smile always touches her
frozen heart.

And for a millennium, she heard that voice again.

"It's been a thousand years since the last time I saw you but it seems like your
attitude got worsened...my Adelaine." she said.

Flashback...
"Adelaine, why are you sitting here?" ang tanong ng Mama nya sa kanya habang
nakaupo sya sa veranda ng mansion na yun.

Umattend sila ng isang party ng pamilya nya pero wala naman gustong makipaglaro sa
kanya dahil sa ugali nya.

"Pakialam mo ba?" ang sagot nya lang sa Mama nya.

But her mom just smiled at her. "Oh, my grumpy kid..."

Then she tried to touch her hair pero sinangga nya lang ang kamay ng Mama nya.

"Don't touch me old hag" she said in a distaste tone.

Tumawa naman ang Mama nya. "Well then my grumpy kid, just don't go anywhere okay?
We'll be leaving soon"

Yun lang saka sya iniwan nito.

Don't go anywhere?

Saan naman sya pupunta?

Eh wala naman syang ibang mapupuntahan dahil walang gustong makipag-usap sa kanya
sa party na 'to.

Pero...

Napatingin nalang sya sa direksyon ng mga batang kaedad nya na masayang naglalaro
sa garden na yun.

...it'll be a lot of fun if she could just experience of having friends.

Pero hindi nya alam kung paano lalapit sa ibang bata.

Gusto nya sanang makipaglaro pero...in the end ay lagi lang syang iniiwan ng mga
ito dahil sa ugaling mayroon sya.

"Ah ano..." ang biglang sulpot ng boses na yun sa gilid nya.

Napalingon naman sya at nakita ang batang yun na may hawak na puting teddy bear at
nakatingin ito sa kanya.

Mukhang mas matanda sya dito.

Tinaasan nya ito ng kilay.

"Ano?" ang rude nyang tanong dito.

"Pwede bang..." the little girl started. "Pwede ba kitang...maging kaibigan?"

Natigilan sya sa itinanong nito.

Yun kasi ang unang beses na...may nagtanong sa kanya nun.

"K-kasi..." the little girl said. "...wala akong kaibigan kaya...itatanong ko lang
kung---"

"Ayoko" she cut her off.

But deep inside ay gustong-gusto nya magkaroon ng kaibigan. Yun lang talaga ang
laging isinasagot nya sa mga batang nagtatanong nun sa kanya kaya in the end ay
iniiwan din sya ng mga ito.

Pero...

"Pero gusto kitang maging kaibigan kasi nakita kong...malungkot ka" the little girl
said.

Nabigla naman sya sa sinabi nito.

"Kanina ko pa kasi napapansin na...tinitignan mo ang mga batang nanduon at nakikita

ko na nalulungkot ka dahil walang gustong makipagkaibigan sa'yo..." the girl said.
"Gusto kitang maging kaibigan kasi...parang pareho lang tayo...wala din kasi akong
kaibigan..."

At hindi nya alam kung bakit parang may nagbabara sa lalamunan nya at parang
umiinit ang sulok ng mga mata nya nang dahil sa sinabi nito.

"H-hindi ah!" ang deny nya. "B-bakit naman ako malulungkot?! Mas masayang maging
mag-isa! Okay lang sa akin na wala akong kaibigan kaya iwan mo na ako!"

Pero tinitigan lang sya ng bata.

"Kaya ka ba umiiyak kasi masaya?" the girl asked.

Nabigla sya.

Huh?

Umiiyak?

Doon nya lang napansin na umiiyak pala talaga sya.

Pero ngumiti lang ang batang babae sa kanya kaya natigilan sya.

Ito kasi ang unang beses na may ngumiti sa kanya.

And then inilahad nito sa harapan nya ang puting teddy bear na yun.

"At dahil magkaibigan na tayo, sayo nalang 'tong teddy bear ko para lagi mong
maalalang may kaibigan ka na. At para simula ngayon ay hindi ka na malulungkot"
^_____^

Napatitig lang sya sa mukha ng batang babae.

Pero...

Pero...

"UUUUUUWWWWWWWWWAAAAAHHHH!!!" she cried. "SABI NG AYOKO KITANG MAGING KAIBIGAN EH!

UWWWWAAAAAHHHHH!!!"
End of flashback.

Tama.

Itong cold hearted na vampire na ito ang unang naging kaibigan nya. Kaya kahit
ilang taon man itong nawala ay hindi parin sya nagsawang hintayin ito.

Napadako naman ang tingin nito sa teddy bear na hawak nya.

"Well...I'm happy that you still have that toy" ang sabi pa nito.

Pero umismid lang sya at tumingin sa ibang direksyon.

"HMP!" all she could say.

But deep inside, her heart is crying with so much happiness because her old friend
is finally back.

Welcome back, my lady.

She said in her mind but just like before,hindi nya nasabi yun.

XANDER:

I looked at her in awe.

Ilang taon na kaming hindi nagkita pero ganun parin ang itsura nya.

At ngayong nakatayo na sya sa harapan ko uli ay hindi ko mapigilang...mapangiti.

"My lady!" I whined. "Bakit si Sky lang lagi ang iniinuman mo ng dugo? Ako naman!"

Her beautiful red eyes turned to me and I felt like crying when I finally saw them.

God, I've waited for how many years to see those eyes again and I'm so glad that
finally...she's now standing in front of me.

She smiled at me and I think my world just stop from spinning.

"Hindi ka parin nagbabago Xander..." she said. "Well then...I'll do that if you
promise me that you'll be a good boy"

Flashback...

"WAHAHAHAHA! IYAKIN SI XANDER! IYAKIN SI XANDER!" ang pambubully sa kanya ng mga

kalaro nya.

Parang naiiyak naman syang napataas ng mukha.

"Hindi ako iyakin!" he yelled.

"UHUGIN! UHUGIN! UHUGIN!" ang pang-aaway pa nila sa kanya.

This time ay pinipigil nalang talaga nya ang sarili nya sa pag-iyak.

"HINDI NGA AKO UHUGIN EH!" he yelled.

At ngayon ay konting-konti nalang talaga ay lalabas na ang mga luha sa mga mata nya
pero pinigil nya ang sarili nya.

But then...

"Hindi nyo na sana sya tinawag ng ganun..." ang biglang sulpot ng boses na yun sa
likod ng mga nambubully sa kanya.

Sabay naman silang napatingin sa bagong dating at....

"WAAAAAAAAHHH!! ANG ISINUMPANG BATA!" ang takot na takot na sigaw nga mga batang
nambubully sa kanya saka sila nagtatakbo paalis.

Napataas naman sya ng mukha at nabigla nang makita ang batang babaing yun na may
mahabang buhok at nakatitig lang ito sa kanya.

Bakit nila...tinawag na isinumpang bata ang kaharap nya?

"Wag mong hayaang i-bully ka nila..." ang sabi lang ng batang babae. "...at okay
lang umiyak kung talagang masakit ang mga sinabi nila pero pagkatapos nito ay dapat
ngumiti ka na"

Natigilan sya sa sinabi nito.

Pero bakit....

...may bahid ng lungkot ang mga mata nito ng sabihin nito iyon?

Yun lang saka ito tumalikod sa kanya at naglakad paalis pero...

Agad syang tumayo at tinawag ito.

"Sandali!" ang tawag nya.

Lumingon naman ito sa kanya.

"Ano ba ang pangalan mo?" ang tanong nya.

At napalunok nalang sya nang ngumiti ito sa kanya.

And in a soft voice, she spoke. "Camellia...."

And starting that day...sa tuwing may nambu-bully sa kanya ay bigla nalang
dumarating si Camellia para takutin ang mga batang nang-aaway sa kanya.

And so...he have decided.

Na hindi nya hahayaang i-bully ng kahit sino man ang babaing kaharap nya.

End of flashback.

Yes.

I've loved this girl since that day.

And I don't only love her. I WORSHIP HER.

She's the reason why I've lived for a thousand years.

I've waited so much for this day and I'm just so glad to see her again.

to be continued...

####################################
Chapter 28
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 28

EDWARD:

Ah...

Next POV please. Required ba talagang gumawa ngayon ng POV?

Nakakatamad. Kay Sky nalang diretso para tapos na.

HAHAHAHA! PERO JOKE LANG READERS HA! I KNOW YOUR DYING OF CURIOUSITY KUNG SINO BA
AKO. BWAHAHAHAHAHA!

Syempre, ako ang pinakagwapong---

Her red eyes turned to me and that stopped me from thinking anything else.

Tama.
Just the look from eyes always silenced me.

Char. Napa-english ako.

Ay, bakit ako nag-char? Baka isipin nyong gay ako ha? Hindi ako gay readers, POGI
AT MACHO AKO. At kaya ako nagpa-blond ng hair dahil ito ang uso ngayon sa mga tao.
Nakiki-join lang sa uso. BWAHAHAHAHA!

Pero serious mode na tayo.

So...I just looked at her at katulad ng POV na nauna sa akin ay natutuwa akong
makita sya uli. So yun lang. Natutuwa ako dahil...

Aiiisssh...! Sige na nga! Flashback na tayo!

Flashback ng baliw na si Edward...

The wind is blowing.

At inililipad nito ang perfect and beautiful hair ko.

Pero hindi naman kasali sa POV na ito ang buhok ko. Gusto ko lang i-emphasize kung
gaano ako ka-perfect tignan ngayon.

So heto na nga...naglalakad ako papunta sa mansyon nina Elena...ang babaing matagal

ko ng minamahal at pinapangarap.

At itinatanong nyo siguro kung bakit ako naglalakad ngayon.

Yung walangyang karwahe ko kasi nawalan ng gulong at tumakbo pa papalayo ang kabayo
ko! OO! ANG SAKLAP NG NANGYARI SA AKIN NGAYONG ARAW NA 'TO! SAYANG LANG ANG KA-
POGIHAN KO! PINAGHANDAAN KO PA NAMAN ANG PAGKIKITA NAMING DALAWA PERO HETO LANG ANG
NANGYARI! UWAAAAAAAAAAAHH..!! T_____T

At nang makarating ako sa mansyon na yun ay syempre, nagpagwapo muna ako. Malay nyo
diba at mainlove na sya sa akin ngayon? *wink*

And then...bumukas ang malaking pinto na yun at ang unang sumalubong sa akin ay ang
matandang butler nila.

"Good morning Sir Edward" he said.

"Good morning din Edward" I said bitterly.

Oo. Kapangalan ko ang butler nila. -______-

PWEDE NAMANG MAGKAROON SYA NG IBANG PANGALAN PERO BAKIT EDWARD PA?! ATSAKA MAS
NAUNA AKONG NAGING EDWARD NOH! THREE HUNDRED YEARS OLDER AKO SA MATANDANG ITO!
GAYA-GAYA PUTUMAYA PAGLAKI NAGING BWAYA! GRRRRR...! +_____+

"Please come in, my lady Is waiting for you" ang sabi nalang nya.

"Thank you" ang sabi ko nalang.

At naka-pout pa ako na sumunod sa kanya.

And then...isang masayang ngiti ang isinalubong sa akin ng magandang babaing yun na
tahimik na nakatayo sa gitna ng malawak nilang sala.

Oo, ito ang babaing tahimik ko lang na minamahal for how many years. Pareho kaming
myembro ng Exodus kaya pareho din kaming immortal.

"Edward!" she greeted me with a smile on her face.

"Elena..." I whispered her name.

O diba? Pareho pa kami ng first letter ng pangalan? Iisa lang ang meaning nyan!
MEANT TO BE KAMI! MEANT TO BE!

"There is someone who I'd like you to meet" ang parang excited nyang sabi.

Nagtaka naman ako.

Eh?

Sino naman---

Pero natigilan ako nang lumabas mula sa likod nya ang batang babaing iyon.

And instantly, her vampire scent filled the air at siguro ay naging reflex ko na
pag nakakaamoy ako ng bampira ay bigla kong nailabas ang espada na nasa likod ko
saka bigla ko yun naitutok sa batang nasa likod nya.

"EDWARD!" ang nanlalaki namang mga matang sigaw ni Elena nang makita ang ginawa ko
saka nya itinago sa likod nya ang batang babae.

Parang natauhan naman akong napababa ng espada.

Pero teka...sigurado akong...nanggaling ang vampire scent na yun sa batang babaing

nasa likuran nya. Pero bakit...

Bakit nya pinoprotektahan ang batang yun?

Nakita kong sumilip ang batang babae mula sa likuran nya...

And then I saw those beautiful brown eyes...

At para akong binagsakan ng langit at lupa nang ma-realize ko kung sino ang batang
iyon at kung bakit...pareho sila ng mga mata ni Elena...

"Edward..." she said. "...her name is Camellia. My daughter"

Nanigas ako sa kinatatayuan ko ng dahil sa sinabi nyang iyon.

Her...daughter?

Pain.

Yun ang naramdaman ko.

Oo, sobrang sakit sa dibdib.

Sobrang sakit sa dibdib ang nalaman kong ito.

May...may anak na sya?

At...

"Si Charles ang ama" ang idinugtong nya pa na mas nagpasikip sa dibdib ko.

Ang dating bestfriend ko? Ang dating bestfriend ko ang ama?

"Gusto ko lang sya ipakilala sayo dahil bestfriend kita" she said.

SLAP!

Para akong sinampal sa sinabi nyang iyon.

Oo, bestfriend.

BESTFRIEND LANG KAMI.

At ang mas masakit pa ay ako pa ang nagpakilala sa kanilang dalawa noon ni Charles
nung tao palang ito.

At recently ko lang din nalaman na nagkikita parin pala sila kahit na bampira na si
Charles.

Pero kahit na masakit ay kailangan kong tiisin yun.

Dahil kahit ano pa man ang mangyari, kahit na nagmahal sya ng iba at may anak na
sya ngayon ay...mahal na mahal ko parin ang babaing ito.

Napahinga nalang ako ng malalim at napatingin sa batang iyon.

"She has your eyes Elena..." ang sa wakas ay nasabi ko.

Oo. Kung may isang bagay man akong gugustuhing makita lang sa batang ito ay ang mga
mata nya.

Dahil doon ko nakikita ang first love ko...

Nakita ko naman ang pagsungaw ng ngiti sa labi nya.

"Thank you Edward..." she whispered. "Thank you for accepting her"

Ngumiti din ako. "Hays...ano pa nga ba. Ikaw yan eh"

Saka ko nilingon ang batang babae.

"Come here, I have something for you" ang sabi ko.

Nag-aalanganin namang napatingin ang batang babae sa Mama nya.

Pero ngumiti lang dito si Elena. "Go on love, he's your uncle Edward"

Napalingon naman sa akin ang bata at tahimik sya lumapit sa akin. Saka ko inilabas
ang lollipop na nasa bulsa ng coat ko at nakangiting ibinigay yun sa kanya.

Tahimik naman nyang kinuha yun at parang confused na tinignan yun.

Napangiti nalang ako.

Kinuha ko uli yun at binuksan para sa kanya.

"It's called lollipop" I explained. "It's a sweet food"

Nakatingin lang sya sa akin saka nya isinubo yun. At...nakita ko ang unti-unting
pag-ngiti nya nang malasahan ang matamis na candy na yun.

At napatitig lang ako sa magagandang mga mata nyang iyon.

"You like that? You like sweets?" ang nakangiting tanong ko.

She smiled and nods.

"Well then..." I said. "Starting this day...I'll be giving you sweets everytime
we'll see each other"

End of flashback.

Kaya ngayon...

Inilabas ko ang lollipop na yun sa bulsa ko at nakangiting inilahad yun sa kanya.

"Now, here's your lollipop kid" I said.

I saw her smirk. "Oh geez. You didn't changed at all uncle Edward"

"Ouch!" ang sabi ko at kunyari ay sumasakit ang dibdib ko. "Uncle? Wag mo na akong
tawaging uncle! FEELING KO MASYADO NA AKONG MATANDA SA PAGTAWAG MO NA YUN SA AKIN!
ATSAKA ISA PA! MAGKA-EDAD LANG NAMAN TAYO SA MUNDO NG MGA TAO! KAYA EDWARD NALANG!
EDWARD!" =3=

"But that sounds like I'm only calling our old butler, Edward" she said with that
smirk on her face.

At halatang pinipikon nya lang ako.

"Aiiissshh! This kid..! One thousand years ka ng natulog pero hindi parin
natatanggal ang pagiging bully mo sa akin! I hate you na! WAHUHUHUHU!" yun lang
saka ako madramang nagtatakbo palabas ng bahay na yun.

I even heard them chuckled.

Pero paglabas ko ng bahay na yun ay napatigil nalang ako sa pinto at nakangiting

napatingin sa langit.

Saka ko naramdaman ang mahinang pag-ihip ng hangin na yun.

And with a smile on my face...

I looked at the sky and spoke.

"She's back...Elena" I whispered. "Your beloved daughter is back..."

to be continued...
####################################
Chapter 29
####################################

AN: Hi! Sorry kung ngayon lang. Huhu...pinag-isipan ko pa kasi ang POV ni Sky.
Thank you pala sa mga nagbabasa nito. Hehe...comment lang ha kung medyo confusing
na ang takbo ng kwento. Teehee.XD

The Frobidden Fruit

Chapter 29

SKY:

"Sky, kahit anong mangyari, wag na wag kang lalapit sa kwarto na yan" ang laging
pinapa-remind sa kanya ng Mama nya sa tuwing dumadalo sila sa party na laging
nagaganap sa mansion na yun.

At katulad nya ay ganun din ang laging pinaparemind sa mga kasama nyang bata.
Restricted din ang daanan na katabi ng kwarto na yun. At tanging pinapadaan doon ay
ang mga maids ng mansion.

At kahit na matagal na syang nagtataka ay lagi naman syang sumusunod sa mga

magulang nya.

Iniwan na sya ng mga parents nya kasama ang ibang maids at ang mga batang anak din
ng mga mayayamang taong nanduon.

Napahinga nalang sya ng malalim at kinuha nalang ang laruang maliit na bola sa
bulsa nya. Umalis na sya sa grupo ng mga batang katulad nya at mag-isang nagmukmok
sa hallway na malapit sa restricted area na yun.

Ayaw nya kasi talaga ng maiingay na lugar na katulad nun.

Mas gusto nya pang mag-isa nalang sa isang sulok habang naglalaro ng bola nya.

Itinatapon nya lang sa pader ang maliit na bolang iyon saka naman nya ito sinasalo.

But then...

Namali ang tapon nya kaya kung saan-saan ito nag-bounce hanggang sa napasok yun sa
salamin ng kwartong iyon.
Nabasag pa ang salamin nun nang dahil sa lakas ng pagkakatama ng bola nya.

Napahawak nalang sya sa ulo nya.

Oh crap. Pagagalitan na naman sya nito.

Pero paano nya kukunin ang bola nya?Ngayong pinagbawalan syang pumasok o lumapit
man lang sa kwartong iyon?

Kaya napahinga nalang sya ng malalim at tumalikod na.

At aalis na sana sya nang...

MArinig nya ang pag-bounce ng bola nya sa likuran nya.

Agad naman syang napalingon doon at nabigla pa sya nang makita ang bola nya.

Teka...diba...napasok na yun sa loob ng kwartong iyon?

Kaya paanong...

Nagtataka nalang syang pinulot yun at tumingin uli sa madilim na kwarto na yun.

And then...itinapon nya uli sa loob ang bola nya.

At...

Nabigla pa sya nang bumalik sa kanya ang bola nya galing sa loob.

Tinignan nya ang madilim na loob ng kwartong iyon at parang may nakita syang
gumalaw.

Kaya mas nagtaka sya.

Humakbang nalang sya papalapit sa kwartong iyon at...

Nakita nya ang figure ng batang babaing iyon na may mahabang buhok na nakaupo sa
isang sulok.

Out of curiosity ay binuksan nya ang pinto na yun at...

He was struck in awe when he saw that beautiful girl...

Nakaupo lang ito sa isang sulok at parang natakot nang makita sya kaya bigla
nalang...

His eyes widened when he saw the girl jumped off from the window.

Oo, tumalon ang batang babaing iyon mula sa third floor ng malaking mansion na yun.

Sa sobrang shock nya ay napatakbo sya sa bintana at tinignan ito sa labas.

Pero mas nabigla sya nang makitang nakatayo lang ito sa ibaba at nakatingin sa
kanya.

Nanlaki ang mga mata nya dahil ini-expect nya ay patay na ang batang babaing iyon.

And then...bigla nalang ito tumakbo paalis.

Dali-dali naman syang tumakbo pababa at palabas ng mansion na yun at hinabol ang
batang babaing iyon sa labas.

Hinihingal syang napatigil sa pagtakbo nang madatnan na nya itong nakatayo sa isang
field ng white camellia flowers.

Nakatalikod ito sa kanya at nakatingin lang sa mahabang field ng white camellia na

yun.

She has beautiful long silver hair and it's dancing so beautifully with the help of
wind.

And then she turned to him...

At natigilan sya nang makita ang mga luhang pumapatak pababa sa pisngi nito.

Habang inililipad parin ng hangin ang mahabang silver na buhok nito kasama ang
ibang petals ng mga camellia flowers.

And she's just so breathtakingly beautiful...

Sa batang isipan nya ay...doon nya naramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso nya.

Teka...ano ba 'tong nararamdaman nya?

"They're dying..." she whispered.

Doon naman sya biglang natauhan.

Dying?

Sino?

And then she looked again at the white camellia flowers.

Napatingin din sya sa tinitignan nito at nakita ang isang parte ng field na yun na
naging kulay brown na dahil namamatay na ang camellia flowers na naduon.

Umiiyak ito...dahil...namamatay ang camellia flowers na naduon?

"I'm just like them..." she whispered. "...I'm also dying..."

At hindi nya alam. Hindi nya rin alam kung bakit naglalakad sya ngayon papunta sa
batang babaing iyon. Ngayon nya lang naramdaman ito sa ibang tao.

Ngayon nya lang naranasang tumibok ng ganito kabilis ang puso nya.

Maybe because she looked so sad and so fragile that he wanted to wipe all her tears
away.

At...niyakap nya ito ng mahigpit at mukhang natigilan naman ang batang babae sa
ginawa nya.

"Then I will let you live no matter what happens. I'll always protect you. I
promise" he vowed.

Yes. From that moment.

He finally understood.
Kung bakit nung una palang silang nagkita ay naramdaman na nya ang kakaibang
pakiramdam sa dugo nya when he saw her beautiful face.

Because...

Even when he's still a human...

He already felt it on his blood...

That...

This girl is destined to be his mate...forever.

*****************

Simula nun ay lagi syang pasikretong bumibisita sa mansion na yun at maglalaro sila
sa field ng camellia flowers na yun.

Hanggang sa...

Dumating ang araw na yun na hindi nya sinasadyang madatnan itong iniinom ang dugo
ng isa sa mga maid ng sarili nilang pamamahay.

Doon nya nalaman ang totoong katauhan nito. Pero hindi nya alam kung bakit...imbis
na matakot sya ay mas lalo syang namangha.

He really love this half human-half vampire girl that he even let her feed on him
everytime they're seeing each other.

He's been like hypnotized.

He always wanna feel her fangs into his neck.

And it just continued on until...he became a vampire himself from her own venom.

Mahal na mahal nya ang babaing iyon na isinakripisyo nya ang pagiging tao para lang
makasama ito.

But then...

****************

"Narinig nyo ba ang balita? Sinalakay daw ng Bloody Rose Army ang Mansion ng mga
Vallemore..."

Napatigil sya sa pagbabasa ng aklat ng marinig yun sa Mama nya mula sa sala ng
mansion nila. Dahil bampira na sya ay mas lumakas ang pandinig nya.

Vallemore? Yun ang apelyido ni Camellia...

"At nabalitaan kong...wala na si Elena..." ang dugtong pa nito.

Natigilan sya sa narinig mula dito.

Ang Mama ni Camellia...ay patay na? Kung ganun...

In a blink of an eye ay mabilis syang tumakbo palabas ng bintana ng kwarto nya at

mabilis na tumakbo papunta sa mansyon na iyon.

At hindi nya alam kung bakit habang papalapit sya sa lugar na yun ay mas bumibilis
ang tibok ng puso nya...

Hindi kaya...

Hindi naman sana...

Hinihingal syang napatigil sa harapan ng mansion na yun at nanlaki ang mga nya sa
nakitang mga duguang bangkay na inilalabas na ng mga taong nanduon.

Halos hindi sya makagalaw sa kinatatayuan nya.

Slowly, he took a step forward...

At pakiramdam nya ay hindi sya makahinga...

Hindi naman siguro...

But then...

That sweet scent of camellia flowers suddenly filled the air.

Agad syang napalingon sa direksyon ng field na yun...

And like a fast wind, tumakbo sya papunta doon at tama nga ang hinala nya.

Sobrang saya nya nang makitang mag-isang nakaupo lang sa gitna ng field ng white
camellia na yun si Camellia.

Nakatitig lang ito sa kawalan kaya lumapit sya.

Naupo sya sa tabi nito at tinignan nya ito pero...

He was taken a back when he saw her face.

Sa kauna-unahang pagkakataon ay nakita nya ang emosyong iyon.

Her red eyes is filled with anger and she's clenching her teeth. Mahigpit din ang
pagkakahawak nito sa puting palda nito habang nakatitig parin sa kawalan.

"Camellia..." he whispered.

"I'm going to kill them all..." she said with anger in her voice.

Nabigla sya sa sinabi nito.

Hindi nya alam kung bakit parang...bigla nalang nag-iba ito.

Para bang...naging ibang babae na ang babaing katabi nya.

"Sky..." she called his name. "I'll be going somewhere..."

Agad syang napatingin dito.

Going...somewhere?

"Where?" ang agad nyang tanong.

Pero hindi nito sinagot ang tanong nya. Tumayo lang ito sa tabi nya at nagsimulang
maglakad paalis.

Agad naman nyang hinabol ito at niyakap sa bewang nito.

"Then take me with you!" he beg.

She turned to him and with an emotionless voice, she spoke. "You can't go with
me..."

"But why?! I want to be with you!" ang parang naluluha na nyang sabi. "Please!
Wherever it is, I'LL GO WITH YOU!"

For a long moment ay nakatitig lang ito sa kanya. But then later on she sigh...

"Why do you want to be with me, Sky?" she asked in a soft voice.

Agad syang umiwas ng tingin.

"You know exactly why..." he whispered.

Oo. Gusto nyang sumama sa batang babaing ito dahil mahal na mahal nya ito.
Pero...never nyang naramdaman na ganun din ang nararamdaman nito sa kanya.

At sa matagal na panahon ay nanatili lang syang nakatingin sa ibang direksyon

habang nakatingin parin sa kanya ang pulang mga matang iyon.

But then he heard her sigh.

"Very well..." she said.

At nabigla sya nang bigla nitong hawakan ang magkabilang pisngi nya at pinaharap sa
magandang mukhang iyon.

And then...

And then...

He felt her sharp pointed fangs on his neck and he heard the sound of his rushing
blood that's going into her mouth.

At nang matapos nitong inumin ang dugo nya ay nabigla nalang sya nang bigla nitong
kinagat ang wrist nito at inilahad yun sa harapan nya.

Nagtataka naman syang napatingin dito.

"Drink" she ordered.

And like an obedient child, he did what she told him to do.

Yes...for the first time...

He have tasted the sweet delicious taste of her blood. At ngayon nya lang na-
realize kung bakit pinaghahabol ng ibang bampira ang batang babaing ito dahil narin
sa...kakaibang lasa ng dugo nito.

The beautiful white petals of the camellia flowers got stained by her blood that's
dripping from his mouth.

And instantly, he felt like he have putted into a spell.

He could hear the gushing sound of her blood into her body.

And right now he could feel pain in his chest.

Pain.

Loneliness.

Anger.

These are the feelings that suddenly enveloped him.

What is this?

Why is he suddenly felt all of this?

Is this...Camellia's emotions that's been attached to him?

"Sky...can you hear me now?" she said in her mind.

Nabigla sya.

"What is this?"

She smiled.

"Starting this day...I'll always be with you in this way...we are now, mates..."

His eyes widened.

At hindi nya alam kung bakit ang saya nya sa nalamang ito.

Saka ito may kinuhang dalawang buto ng halaman sa bulsa nito at ibinigay sa kanya
ang isa.

"I was going to plant this pink camellia flowers but I think I might not be able
too..."

"Then I'll plant it for you!"

She smiled at him.

And she's just so beautiful whenever she do that.

"I promise that I'll come back...when this flower blooms..." she said.
He looked at her.

"When is that?"

She smiled at him. "Whenever is that...I'll come back, my Sky..."

Napatingin nalang sya uli sa buto ng bulaklak na yun.

At nagtaas uli ng mukha para tignan ito...pero...

Wala na ito sa harapan nya...

She suddenly dissapeared and it took him a thousand years to see her again.

For the pink camellia flower...

...is a rare flower that only blooms for every one thousand years...

End.

Napatingin nalang si Sky sa babaing matagal na nyang hinihintay.

At ngayong bumalik na ito sa kanya...ay hindi nya hahayaang mawala ito sa kanya.

Pumayag sya sa gusto ni Charles, ang Papa ni Camellia na gawin syang test subject
sa experiment nito dahil gusto nyang protektahan ang babaing ito.

He sacrificed everything for her.

And will still do that in the future.

He loved this girl so much that he'll kill anyone who tries to take her away from
him.

"I won't go anywhere, my Sky..." she said.

Nabigla naman sya.

Tama. Nababasa nito ang iniisip nya.

Then her beautiful red eyes looked at him. "Just as I promised, I'll always be with
you..."

He smiled.

"I love you..." he whispered.

But just like before...when they were still kids, Camellia smiled and then turned
her back on him.

And just like before...he felt that pain on his chest that only few vampires could
feel.
to be continued...
####################################
Chapter 30
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 30

DEMON:

"No" I heard that voice again. "She's mine..."

I opened my eyes and the first thing I saw is the light that's coming from the
ceiling of that room.

And when I remembered what happened, I instantly stood up from the bed.

"Jane!" I called her.

Suddenly, Hildegarde appeared in front of me.

"Master..." she mumbled.

Agad ko syang hinawakan sa magkabilang braso. "Where is Jane? Where is my Jane?"

Pero agad nyang iniwas ang tingin nya.

"They took her, master..." she whispered.

Halos hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Kaya nanghihina akong napaupo sa kama
at galit na galit na napasabunot sa ulo ko.

God, why am I so weak in front of those four new generation?

I couldn't even protect the girl I love. What kind of a vampire's ancestor am I?

"Master, get a hold of yoursef" I heard Cedric appeared in front of me but I didn't
looked up.

All I could feel right now is dissapointment and fear that something may happen to
her.

"I'am sorry master, we're too late" Hildegarde said. "When we arrive at the place,
they already took off..."
"And we're sorry too master that we couldn't save you..." Cedric said. "Late na
kaming dumating kaya dito ka nalang namin natagpuan sa kwartong ito..."

I was confused.

Hindi sina Cedric at Hildegarde ang nagligtas at nagdala sa akin dito?

I looked up and stared at the two siblings.

"Then who brought me here?" I asked.

And then the door of that room suddenly opened and that unfamiliar vampire scent
filled the air.

Sabay pa kaming tatlo na lumingon sa bagong dating dahil pare-pareho din kaming na-
curious sa bagong vampire scent na yun...

And my eyes widened with shock when I saw those red eyes and that familiar face.

Because he is no other than...

"Me." He said.

... Justin Olivar. The first knight of Exodus.

*****************

I just remained sitted and couldn't utter a sound.

But I clearly remember that this kid was killed 2 years ago...

For a long moment we just stared at each other. And then I heard him sigh.

"Suzanne injected me with some venom and that transformed me into a vampire" he
explained then his red eyes turned to me. "She did to me what she have done to you
almost three thousand years ago"

For a long moment I just stared at him but later on...

I couldn't help but to smirk. "Then that's explains well of that stinking vampire's
scent of you. You smell like a rotten egg"

He smirked too. "Well, it seems like it's your way of saying thank you to someone
who just saved you from those new generations. And to think that you let them get
Jane that easily. Well then...your welcome."

That hit a nerve.

And like a fast wind, I grabbed his neck and pushed him into the wall. And with a
hoarse voice I spoke.

"Say something like that again and I swear, I'll break every bones your stinking
body has, kid..." I hissed.

"Scary..." he said with that emotionless face. "But just so you know, Suzanne let
me live to help her helpless son in this battle that's coming to us. So it's fine
with me if you just kill me now because to tell you the truth, I only accepted it
for Suzanne asked me to. And if it weren't for her, I'd rather die than to help the
filthy bastard who took my first love from me"

Suzanne...did that?

Binuhay ng Mama nya si Justin...para tulungan sya?

And what kind of battle is it?

Just how big deal is it that his own Mom, the leader of Exodus asked other vampires
and made this stinking kid into a vampire to help him in this battle?

"The true battle is nearing..." Justin said. "You know what the cursed flower is
capable to do, so you have to get ready. Suzanne made me like this to wake you up
in this reality, that your beloved Jane is the one who's going to kill you in the
future"

I couldn't say anything.

So I let go of his neck and looked down from where I stood.

"You're love is like a forbidden fruit. You can't eat it for it will kill you" he
continued.

I felt like my heart is going to burst from what he said.

Because even if how much I deny it, I know that what he said is true.

That the girl I've loved so much is the one who is destined to kill me.

"Master, there is something you need to know..." Hildegarde said.

We all looked at her and for the first time, I saw that pale expression of her like
she's going to say something that may hurt a lot.

Then her emotionless eyes turned to me and in a clear voice, she spoke.

"Jane is the one who killed Ms. Suzanne..." she said that almost broke me down.

to be continued...

AN: Okay, masyado daw confusing ang mga kulay ng eyes at hair ng mga new generation
vampires so here's the list:

SKY: black hair + blue eyes

EDWARD: blond hair+ brown eyes

XANDER: red hair+ gold eyes

ADELAINE: black hair + brown eyes

####################################
Chapter 31
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 31

A month ago...

"My lady? Are you okay?" ang tanong ni Hildegarde pagkalabas nila ng Exodus Meeting
hall.

Lumingon naman sa kanila si Suzanne at ngumiti.

"Okay lang ako" she said. "Nakaka-stress lang talaga makaharap ang mga taong
nanduon"

Saka nito nahawakan ang noo nito na para bang nai-stress.

Pero nagtaka ang dalawang magkapatid nang bigla nalang itong natigilan at
napalingon sa isang direksyon na yun.

And then she turned to them and smiled.

"Ah...Hildegarde at Cedric...dito muna kayo ha. May kakausapin lang ako. Babalik
din ako kaagad" ang paalam nito sa kanila.

Nagkatinginan ang magkapatid pero tumango din.

Saka ito umalis at iniwan silang dalawa doon.

Pero...

"We should go after her" Hildegarde said.

Cedric just looked at her. "But she told us not to come"

Her emotionless eyes turned to him. "idiot. What if she's planning something for
our master?"

Cedric turned his hand into fist and in a grim expression, he spoke.

"She better not to..." he said.

And just like that...they went after her..

But...
What they saw next widened their eyes in shock.

*****************

"Camellia..." ang tawag ni Suzanne sa babaing iyon na mag-isang naglalakad sa

daanan na yun.

For a moment ay natigilan lang ito pero lumingon din sa kanya.

"Oh, it's nice to see you again my old friend" Camellia said with a smirk on her
face.

Suzanne face turned serious.

"Well looks like unti-unti na ngang nawawala ang seal na inilagay ko sa katawan
mo." She said.

Camellia smirk and crossed her arms. "Bakit? Kinakabahan ka na ba sa pwede kong
gawin?"

"Nasaan si Jane? Ibalik mo si Jane sa katawan na yan!" Suzanne yelled.

"Kahit ano pa ang sabihin mo, iisa lang ang nagmamay-ari ng katawan na ito. At ako
yun!" Camellia yelled then smirk. "And by the way, ang buong akala lang ni Jane ay
nagsi-sleepwalk lang sya kaya nagagamit ko ang katawan na 'to kahitkailan ko man
gustuhin"

"Don't you dare..." Suzanne hissed.

"Ilang araw nalang ay magigising na ako sa katawan na ito. At pag dumating ang araw
na yun..." then her red eyes looked at Suzanne's pale face. "...humanda kayo dahil
wala akong ititira sa lahi ninyo"

"You---!" ang galit na galit na sigaw ni Suzanne at sinugod sya habang nakatutok sa
kanya ang malaking espada na yun pero...

Alam nilang pareho kung sino ang mas malakas sa kanilang dalawa...

With a swift of Camellia's hand, nakuha nya ang espada na yun at hinila sa buhok si
Suzanne at inihagis sa pader na nanduon.

Samantalang napahandusay naman doon ang hinang-hina at duguang si Suzanne dahil sa

lakas ng pagkakahagis sa kanya.

Umubo sya ng dugo at tinignan ang babaing may silver hair at pulang mga matang
unti-unting naglakad papalapit sa kanya.

Camellia stood in front of her with her own Exodus sword into her hands.

And with a smirk on her face, Suzanne put all her strength in saying those words.

"I-if E-elena would have been alive...she'll be very, very dissapointed with
you..." she said with blood coming out of her mouth.
Nakita naman nyang natigilan si Camellia sa narinig nya. But then later on..she
smirk.

"Well then, it's too bad she's no longer here because your son killed her" saka nya
itinaas ang espada na yun and with an emotionless face, she spoke.
"Goodbye...Suzanne"

And then stabbed Suzanne right into her chest and the last thing she heard is her
hard breathing.

Saka nya binitiwan ang espada at iniwan ang naghihingalong si Suzanne.

End.

Demon can't believe what he have just heard from Hildegarde.

"I'm sorry master...we couldn't do anything because Ms. Suzanne stopped us in

meddling in their conversation...because she knows...that we don't stand a single
chance against the cursed flower"

He could feel his whole body is trembling with pain from what he have heard.

Samantalang nanatili lang na nakayuko si Cedric at natitigilan sa isang sulok si

Justin.

He turned his back on them and run so fast that he couldn't almost breathe.

He run so fast like the wind can take all his pain away.

He knows that the cursed flower is a coldhearted girl who cares nothing of anyone
but herself...but how...

How could she do that to the woman who have cared and loved her through these
years?

What kind of a monster is she?

All this pain that been shot into his heart is all because of one reason.

That the girl he loved so much killed his own mother.

And he knows that he's going to be next.

And with anguish and pain...

"AAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!!!" he screamed so loud on that night hoping that it

will lessened the pain that his precious little girl have taught him to feel.

to be continued...
####################################
Chapter 32
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 32

Next day...

Mag-isang naglalakad sa tahimik na daanan na yun si Edward galing sa pamimili ng

groceries para sa mga tamad at walanghiyang mga kasamahan nya na walang ibang
ginawa kundi ang gawin syang yaya. -____-

Pero...

He stopped from walking and with one hand, catched the blade of that sword that is
now only an inch away from his forehead.

At nang magtaas sya ng mukha ay nakita nya ang galit na galit na mukha ni Carlie.

"NASAAN ANG BESTFRIEND KO?!" she angrily asked. "IBALIK NYO SYA!"

He smirk and effortlessly threw away her sword.

Saka sya napatingin sa kamay nya na nasugatan ng espadang iyon.

"Ay...sayang!" he exclaimed saka dinilaan yun.

Samantalang si Carlie...

"Ew..." -____- she said na parang diring-diri sa ginawa nya.

"Bakit?" he pout. "Inggit ka lang noh dahil hindi mo pwedeng inumin ang dugo mo!"
=3=

Carlie's eyes widened.

"Kaya ko ring inumin ang dugo ko noh pero hindi ko lang pwedeng gawin yun dahil pag
ginawa ko yun parang naging bampira narin ako!" she said.

"Bakit?! Pag ininom mo pala ang dugo mo, ibig sabihin bampira ka na? Eh bakit yung
ibang tao, dinidilaan din naman nila ang hintuturo nila pag nasusugatan ah! Ibig
sabihin ba nun bampira na sila?!" he whined.

"Eh kasi nga---" si Carlie pero agad ding naka-realize. "AAAHHHH!! TIGILAN MO AKO!"

Saka nya dinuro si Edward.

"NANDITO AKO PARA PATAYIN KA HINDI PARA MAKIPAG-CHISMISAN SA'YO!" ang sigaw pa nya.

Edward pout. "Hayy...pwede bang saka mo nalang ako patayin? Magluluto pa ako ngayon
ng pagkain para sa mga patay-gutom na kasama ko sa bahay"
Natigilan naman si Carlie pero agad ding naka-recover.

"Teka lang ha, sino ba talaga kayo ha?!" si Carlie. "At bakit nyo kinidnap ang
bestfriend ko?! Sinasabi ko na nga ba eh! Kayo ang limang bampira na naamoy ko noon
pero kayang magtago ng identity!"

Edward eyes turned serious and in a serious tone he spoke.

"We are the new generation..." he said.

Carlie looked confused.

"Eh? Girl's Generation? Yung kumanta ng ~We bring the boys out~~?" at kinanta pa
nya iyon.

-_____-+

"NEW GENERATION! BINGI LANG ATE?! AT MUKHA BA AKONG KASALI SA KPOP GIRL GROUP NA
YUN HA?!" Edward yelled.

Napatawa naman ng hilaw si Carlie at napakamot ng batok."Ahehehe..sorry ha. Maka-

2ne1 kasi ako"

"Ha? Talaga? Pero mas cool para sa akin ang Sistar!" *0* si Edward.

"Hindi noh! Mas cool ang EXO! ANG POPOGI!" *0* si Carlie.

"Hindi! Mas cool ang BTS! Maganda ang choreography ng mga sayaw nila!" *0* si
Edward.

"Mas cool ang---" si Carlie na naka-realize na naman. "CHEH! HINDI NGA AKO NAGPUNTA
DITO PARA MAKIPAG-CHISMISAN EH! NANDITO AKO PARA PATAYIN KA!"

Yun lang saka nya inilabas ang maliliit na kutsilyo sa bulsa nya at sumugod kay
Edward.

Effortlessly naman syang iniiwasan ni Edward.

"Wow...not bad for a kid like you" Edward smirk.

Carlie gritted her teeth. "KID?! AND WHO SAID YOU COULD CALL ME LIKE THAT?!"
+_____+

Edward smirk.

"BWAHAHAHAHA! KID! KID! KID! KID! KID! BATA-BATUTA! SUMPAY MUTA! BWAHAHAHAHA!" ^0^
ang pang-aasar ni Edward habang umiilag sa mga kutsilyo nya.

"SABI NG HINDI NA AKO BATA EEEEEHHH!!!" ang sigaw naman ni Carlie habang hinahabol
parin ito.

"BWAHAHAHAHAHAHA! BATA SI CARLIE! BATA! BATA! BATA! BATA! BWAHAHAHAHA!" ^0^ si

Edward.

Parang uusok naman ang tenga ni Carlie na sumigaw. "HINDI NGA AKO BATA EH!!!"
+____+

At naghabulan pa sila nang naghabulan hanggang sa pareho na silang hinihingal na

napatigil sa isang lugar.

"Ays...grabe...ngayon lang ako napagod uli ng ganito ah..." si Edward na nakayuko

habang nakahawak sa mga tuhod at hinihingal na.

Samantalang sa tabi naman nya ay ang hinihingal din na si Carlie na nakaupo na sa

isang bench.

"Oo nga! Nakakapagod makipagpatayan!" si Carlie.

"Oo nga!" si Edward saka lumingon kay Carlie. "Tara! Kain nalang tayo!"

Napalingon naman sa kanya si Carlie. "Sige ba! Pero ilibre mo ako ha! Wala kasi si
Jane na nanlilibre sa akin!"

"O sya! Tara na!" si Edward at magkaakbay pa silang umalis sa lugar na yun.

AN: Opo, ito ang nangyayari pag nagsama ang dalawang baliw. -______-

******************

"Ate! Pabili nga ng dalawang ramen!" ang order ni Edward nang makarating sila sa
kainan na yun.

"Ate! Pakidagdagan narin ng sampung serve ng siomai!" si Carlie saka itinuro si

Edward. "At sya po ang magbabayad ng lahat ng kinain namin ha!"

Nilingon naman sya ni Edward. "Abusada" +____+

Carlie rolled her eyes. "Well, mas mayaman ka sa akin dahil ilang taon ka ng
nabuhay"

"Hindi ba pwedeng nagtitipid din ako?" -_____- si Edward.

"Wow, marunong din palang magtipid ang bampira? Nice ha" si Carlie.

"Syempre, anong tingin nyo sa amin? Ganun kayaman?!" si Edward.

Hinawakan naman ni Carlie ang chin nya na para bang nag-iisip. "Well...ang lahat ng
kilala kong bampira ay mayaman. Including Demon"

"Sus! Mas mayaman pa ako doon! Mas pogi pa!"

"Wow, ang yabang din noh? Nakakahiya naman..." -_____- si Carlie.

"Totoo naman ah!" Edward whined.

"Weeeh? Oo nalang. Tutal, ililibre mo naman ako eh. Bwahahahaha!" ^0^

-_____-+ -- Edward.
At doon na dumating ang order nila at nagsimula na silang kumain.

"Pero..." si Carlie. "Matagal ko na talagang gustong maintindihan ang bagay na

'to..."

Napatingin naman sa kanya si Edward. "Ang ano?"

Carlie looked at him. "Bakit ba tayo nagpapatayan in the first place ha? Bakit
nagpapatayan ang mga tao at mga bampira eh para namang walang magiging problema
kung magkakasundo nalang tayo diba? Sumali ako sa Exodus pero hindi ko din
maintindihan kung bakit nagpapatayan ang mga lahi natin"

Parang nag-isip naman si Edward.

"Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhh....hhmmmmmm.....teka lang....iniisip ko pa......"And then

he just shrug. "Ewan ko din. Basta joiner lang ako. Nakiki-join lang ako sa lahi
ko. Kayo ang kalaban namin kaya okay, kalaban ko nalang din kayo. Ganun lang."

"Oo nga..." si Carlie. "Joiner lang din ako sa Exodus. Pumapatay sila ng bampira
kaya okay, papatay nalang din ako para ma-belong sa grupo. Ganun lang"

Edward just looked at her. "Pwede bang wag muna natin pag-usapan ang pagpapatayan
sa harapan ng pagkain?"

Tinignan din sya ni Carlie. "Okay. Pero paglabas natin, magpatayan tayo uli ha?"

"Okay!" si Edward saka sumubo.

At tahimik lang nilang tinapos ang pagkain nila.

************

Pagkatapos nilang kumain ay sabay na silang lumabas sa kainan na yun.

"Hays grabe..." si Edward habang hawak-hawak ang tyan. "Nabusog ako dun ah!"

"Oo nga..." si Carlie na hawak din ang tyan. "Grabe, ang sarap pala ng ramen dyan!
Ilibre mo ako uli sa sunod ha!"

"Oo ba!" si Edward. "Pero dapat sa sunod ikaw naman ang manlibre!" ^0^

"Okay!" si Carlie. "Pero pag-iipunan ko muna ha!" ^0^

"Okay!" ^0^

"Sa sobrang busog ko parang wala na akong lakas na tumakbo!" si Carlie saka
nilingon si Edward. "Sya! Saka nalang tayo magpatayan! Wala ako sa mood ngayon eh!"

"Oo nga, busog na busog tayo at baka magka-appendecitis pa tayo pag nagtatakbo tayo
ngayon!" si Edward saka inilabas ang cellphone. "Oh, pahingi ng number mo!" ^0^

Nagtataka namang napatingin sa kanya si Carlie. "Eh?"

"Pahingi ng number mo para matxt ko sayo ang number ko" Edward said. "At itext mo
nalang ako kung magpapatayan na ba tayo"

"Ah...okay!" si Carlie saka inilagay ang number nya sa cellphone ni Edward then
nagsalita. "Pag hindi ako naka-reply ibig sabihin wala akong load ha!" ^0^

"Ah sige! Papasaloadan nalang kita pag ganun! Smartalert ka lang sa akin!" ^0^ si
Edward.

"Ah..sige, sige!" si Carlie. "Salamat uli sa libre ha! Bye!"

Ngumiti din si Edward. "Ah okay! Bye!"

Yun lang saka sila nagba-bye sa isa't-isa at pareho ng tumalikod at naglakad

paalis.

Pero...hindi pa man nakakalayo ay bigla syang tinawag ni Edward.

"Carlie..." he called her.

Napalingon naman sa kanya si Carlie. "Eh?"

For a long time ay nakatitig lang sa kanya si Edward then he smiled.

"My great grandson would have been so lucky to have you..." he said.

"Eh? Great grandson? Sino?" Carlie asked looking confused.

He smiled. "Erik. Erik is my great, great, great, great, great grandson. Bye!"

Yun lang saka sya nag-wave at tumalikod na at umalis.

Samantalang naiwan namang natitigilan sa kinatatayuan nya si Carlie at parang hindi

parin makapaniwala sa narinig.

Si Edward ang...great grandpa ni Erik?

Yun ba ang dahilan...kaya nung una palang ay...naaamoy na nya si Erik sa lalaking
yun?

Dahil pareho sila ng dugo na nananalaytay sa mga ugat nila?

to be continued...
####################################
Chapter 33
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 33
"Master, we are here"

Napataas naman ng mukha si Demon mula sa pagkakayuko sa sala na yun at pagharap nya
ay tumambad sa harapan nya ang mga dati nyang kasamahan.

They're wearing their black armors and there are symbol of roses in front of them.

Tumayo sya mula sa sofa at hinarap sila.

"What are you doing here?" ang tanong nya.

Hindi nya natandaang tinawag nya ang mga ito.

"I called them" ang biglang sulpot naman ni Justin sa tabi nya. "You need an army
to bring her back"

He felt his blood rushed into his head from what he have heard.

"And who said you can call them without my consent?!" he gritted his teeth.

Masyado ng nagiging pakialamero ang Justin na ito.

But he just looked at him with that emotionless face. "Ngayon mo pa ba iisipin yan?
Si Jane na ang usapan dito kaya itigil mo na ang pag-iisip mo na kaya mo pang
iwasan ang gyera na ito! Vampire's ancestor, WAKE UP! There is no way you can run
away from this! And to tell you now, I won't forgive you if something may happen to
Jane"

Natigilan naman sya sa narinig nya.

Tama.

There is no way he can run away from all of this.

Ngayon pang kasali na ang babaing mahal nya sa gyerang ito.

"Master" ang sabi ni Liam. "We are ready. We just need your orders"

For a long moment ay nakayuko lang sya at naka-cross arms at nag-isip. But
then...he sigh and looked at them.

"Well then..." he said. "...this war is on. Let's bring my precious little girl
back"

*******************

Napatigil ang kotse sa sementong kalsada na yun nang salubungin sila ng isang
mataas na tumpok na lupa.

Nagtataka namang nagkatinginan ang mga guards nya.

At hindi nya rin maiwasang magtaka doon.

Lumabas naman sa kotse ang dalawang guards nya at naglakad papunta sa tumpok ng
lupa na yun. Pero...nabigla sila nang bigla nalang silang tupukin ng malakas na
apoy.

Nanlalaki naman ang mga mata ni General Marcus na bumaba ng kotse na yun at
ilalabas narin sana ang espada nya pero may biglang pumalo ng batok nya dahilan
para mawalan sya ng malay.

At sa likod nya ay sinalo sya ng lalaking may blond na buhok na yun.

"Ays...kinailangan ko pang mangidnap ngayon para sa batang iyon" si Edward saka

binitbit sa balikat nya ang nawalang malay na matanda. "Sayang ang kagwapuhan ko
dito"

"Alam nyo namang masyado paimportante ang babaing iyon" ang sabi naman ni Adelaine
saka ibinalik ang tumpok ng lupa sa kamay nya.

Naglabas naman ng apoy si Xander sa kamay nya at masayang nagsalita. "Sigurado

akong pupurihin na naman nya ako sa ginawa kong ito para sa kanya, diba Adelaine?"

Adelaine just rolled her eyes. "Yeah, yeah whatever"

********************

Nagising nalang si General Marcus nang umagang iyon na nasa ibang kwarto na sya.

Teka...nasaan sya?

At anong ginagawa nya sa lugar na ito?

Ang natatandaan nya lang ay...nasunog ang dalawang guards nya.

Napatingin nalang sya sa nakarehas na mga kamay at paa nya.

And then...he smell that familiar scent of a vampire.

Agad syang nagtaas ng mukha and saw that silver-haired vampire girl.

Nanlaki ang mga mata nya nang makilala ito.

"How are you..." she whispered. "...grandpa?"

He gritted his teeth. "Camellia..."

She smirk. "Did you miss me?"

"I thought you died..." he muttered.

"Well, I'm sorry to dissapoint you..." she said then walked towards him. "And now
that you have no use to me anymore, I might just kill you now..."
Nanlaki ang mga mata nya sa sinabi nito and then slowly...he laughed.

Samantalang nanatiling nakatitig naman sa kanya ang walang emosyong mga matang
iyon.

And in a grim expression he spoke. "Since you were a child I always sense that evil
inside you...and my daughter is so stupid to raise you"

Doon na nag-iba ang ekpresyon ng mukha ni Camellia. At kung kanina ay nanatiling

walang emosyon ang mukha nya, ngayon ay nangngangalaiti syang napakuyom ng mga
kamay.

"Don't you ever call my mother stupid..." she hissed.

He smirk. "Well...it's surprising that you still care for your mother after you
killed your own father"

Mukhang nabigla naman si Camellia sa narinig.

But then later on, she smirk.

"Because...he's no longer of use to me" she said. "I forced him to make new
vampires that I will use to destroy this filthy world. And just so you know, I will
kill every vampire and human who still lives in this world."

"And you even used your friends to be your new weapon?" he said then smirk. "Just
how evil you are"

"Wala na akong pakialam sa mga sasabihin mo. Afterall, mamamatay ka narin naman
ngayong araw na 'to." She answered.

For a long moment ay nakatitig lang sa kanya si General Marcus at napahinga din ng
malalim.

"You were such a silent child back then. But I never imagined that you could be
filthier than those vampires and humans who made you suffer"

Walang emosyon namang tinignan din sya ni Camellia and then she turned her back on
him and spoke.

"Humans and vampires are all the same..." ang sabi nya sa nandidilim na mukha.
"They're all selfish so they need to be washed off from this world"

Yun lang saka sya nagsimulang maglakad paalis.

And then out of nowhere that blue-eyed guy appear in that room.

"My lady" Sky called her.

"Finish him" she ordered with an emotionless face saka sya lumabas sa kwartong
iyon.

"Yes my lady" Sky said.

At sa pagsara nya ng pinto ay doon na nya narinig ang pagbagsak ng wala ng buhay na
katawan ni General Marcus sa loob ng kwartong iyon.
to be continued...
####################################
Chapter 34
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 34

Naglakad sya papasok ng malaking kwarto na yun at nadatnan nyang nakatayo sa tabi
ng malaking bintana ng kwarto si Camellia habang nakatingin sa itaas.

She's looking at the bright fullmoon.

She felt his presence so she turned to him and smiled.

And she's just so breathtakingly beautiful under the light of that fullmoon.

Pero kahit na nakangiti sa kanya ito ay nakikita nya ang lungkot sa mga mata nito.

He understand her.

"Sky..." she whispered.

Not only because their feelings are connected to each other.

Naglakad naman sya papalapit dito at tumayo sa harapan nya.

But because he knows what this girl has gone through in the hands of the humans and
the vampires.

Then she reached for his face and touched his cheeks.

Agad naman nyang hinawakan ang kamay nito at nakapikit na idiniin sa pisngi nya
iyon.
Maybe it may sound that she's only using him to take her revenge...

And then his blue eyes looked at her beautiful face.

Her beautiful sad face...

But he doesn't care anymore...

Sa sobrang lungkot na nararamdaman nya mula dito ay agad nyang niyakap ito ng
mahigpit.

"I'm sorry, my flower..." he whispered. "I'm sorry I couldn't take all your pain
away...if I could just take them all out of you I won't think twice in doing it..."

Because at that time that he already accepted that offer to be one of the four new
generation of vampires, he have already decided...

Hindi naman ito nagsalita at naramdaman nyang itinaas nito ang kamay nito at
niyakap din sya pabalik.

"Then...just stay with me...for it will lessened my pain..." she whispered. "...my
Sky..."

That he will do everything...

Anything....

To put a true smile on her face again.

And just like before. There are only three feelings he could feel from her own
emotions.

Pain.

Loneliness.

And anger.

Yes. He will do everything even if it means of killing anyone who will put pain
into her heart again.
Next day...

"HOY EDWARD!!!" ang sulpot ni Carlie sa harapan ni Edward habang naglalakad syang
mag-isa sa daanan na yun.

Nakatutok ang espada nito sa kanya at galit na galit itong nakatingin sa kanya.

"BAKIT NYO PINATAY ANG LEADER NAMIN HA?!" si Carlie.

Tinitigan naman sya ni Edward and then he grin. "Ewan ko!" ^0^

Carlie gritted her teeth.

"Ewan mo...?" she said through gritted teeth at nandidilim ang mukha nyang
nagsalita. "Pinatay nyo ang leader namin...tapos ewan mo...?"

Kunyaring nag-isip naman si Edward.

"Teka, iisipin ko muna" saka nya hinawakan ang noo nya at kunyaring nag-
concentrate.
"Aaaaaaaahhhhhhh....eeeehhhhh....iiiiiiihhhhh....oooohhhhhhh....uhhhhhhhh.....aha!"

Saka sya tumingin sa galit na galit parin na si Carlie.

"Hindi ko alam eh!" ^0^ he said.

And that's it.

"You---!" si Carlie saka sya agad na sinugod.

At katulad ng dati ay iniiwasan nya lang ang mga pag-atake nito.

"Wow, mas bumibilis ka na ngayon ah!" si Edward. "...KID"

"HANGGANG NGAYON BA NAMAN AY YAN PARIN ANG TAWAG MO SA AKIN?!" si Carlie then
stopped from attacking.

Nagtataka namang napatingin sa kanya si Edward.

And then an evil grin drew on her face at nagtaas sya ng kilay. "Ahh...mas mabuti
ng maging kid kesa sa maging LOLO! BWAHAHAHAHAHA! GRANDPA! GRANDPA! GRANDPA!" ^0^

Agad namang napakuyom ng mga kamay si Edward. "Mukha ba akong grandpa ha? Hoy! Ang
pogi-pogi ko para tawagin mo lang na grandpa!" >0<

"Yeah, yeah...whatever..." si Carlie na pinipikon sya. "...kahit na anong sabihin

mo, MATANDA KA NA! GRANDPA! GRANDPA! GRANDPA! BWAHAHAHAHAHAHA!" ^0^

Edward gritted his teeth. "You dare...to call me...grandpa?"

"OO! KAKASABI KO LANG DIBA? BINGI LANG KUYA?! BWAHAHAHAHA! GRANDPA OH! LOLO! LOLO!"
ang pang-aasar parin ni Carlie.
Edward smirk while still gritting his teeth. "And now, you're really asking for
it..."

At nabigla nalang si Carlie nang makita ang pamumuo ng bolang tubig sa kamay ni
Edward.

Saka nandidilim ang mukha ni Edward na tumingin sa kanya.

Napangiti naman ng hilaw si Carlie at napa-gulp. "Ah eh...hehehehe...joke lang yun.

Wag kang mapikon! AHAHAHAHAHAHAHA!"

"You dare...to call me...grandpa? Now, suffer death!" ang galit na sigaw ni Edward
saka sinugod gamit ng tubig galing sa kamay nya si Carlie.

Agad namang umiwas sa mga yun si Carlie.

"UUUUWAAAAHHH!!! GANITO PALA ANG POWERS NG GIRL'S GENERATION?! ESTE, NEW

GENERATION?! UWAAAAHHH!!!" si Carlie habang umiilag parin sa mga bolang tubig ni
Edward.

At ganun lang ang ginawa nila hanggang sa hinihingal na silang napatigil sa lugar
na yun.

Napayuko nalang si Edward at katulad ng dati ay hinihingal na napahawak sa mga

tuhod nya.

Samantalang nakaupo na sa walang katao-taong kalsada na yun si Carlie at hinihingal

din.

"Grabe! Nakakapagod talagang makipagpatayan sayo!" si Edward na hinihingal.

"Oo nga!" si Carlie. "Tara! Kain nalang tayo! Ilibre mo nalang ako uli ng ramen!"

Napatingin naman sa kanya si Edward. "Teka, akala ko ba galit ka dahil pinatay

namin ang leader nyo?"

Napatingin din sa kanya si Carlie. "Hindi naman talaga ako galit. Required lang
akong magalit kasi leader namin sya pero all in all, hindi naman kami ganun ka-
close ng bitter na general na yun"

Edward grin. "Ayss...ginutom din ako! Tara! Kain nalang tayo!"

TUmayo naman si Carlie. "Sige ba! Libre mo ako uli ha!"

"Okay!" ^0^

Nilingon sya uli ni Carlie. "Pero ang cool ng power mo na tubig! Pag nauhaw ako,
painom nalang ha! Libreng mineral water pa yan!"

"Sige ba! Pero piso isang baso! Mahal na ang tubig ngayon!" si Edward.

At yun lang at sabay na silang umalis sa lugar na yun na para bang walang nangyari.
-_____-
Kinagabihan...

Nangingiti nalang na binabasa ni Carlie ang mga quotes na pinapasa sa kanya ni

Edward.

Oo, naging textmate na nya ang bampirang iyon.

Kahit na parang ang awkward pakinggan na mag-textmate ang isang bampira at isang
Exodus Knight.-____-

Pero bigla syang napabangon sa kinahihigaan nya nang bigla nalang tumawag sa kanya
ang isang unregistered number.

Nagtataka naman nyang sinagot yun at nanlaki ang mga mata nya nang marinig uli ang
boses ng bestfriend nya.

["Best!"] ang hinihingal pa nitong tawag sa kabilang linya at para bang tumatakbo
ito.

"Best!" ang sigaw nya rin. "Nasaan ka?!"

["BEST! TUMAKAS AKO SA MALAKING BAHAY NA YUN AT MULA SA MGA BAMPIRANG KUMIDNAP SA
AKIN! Please save me!"] ang nanginginig at umiiyak pa nitong sabi sa kabilang
linya.

"Ha?! Sige, sige...pero teka lang---"

Pero naputol ang sasabihin nya at nanlaki ang mga mata nya sa sumunod na narinig.

Biglang sumigaw si Jane.

["Bitiwan nyo ako! Ano ba?! Humanda kayo pag dumating si Demon at ang bestfriend
ko!"] ang paninigaw pa nito sa kabilang linya at parang ginagapos ito.

And then...she heard that new cold voice.

["If you want to save her, come to plaza alone and bring the Excalibur"]ang sabi ng
familiar na lalaking boses na yun.

She gritted her teeth.

"Sige, pero pag sinaktan nyo ang bestfriend ko, humanda kayo..." she said at
dinugtungan yun. "...kay Demon!"

Pero agad ng naputol ang linya.

Napatingin naman sya sa cellphone nya at napaawang ng bibig.

"Hah! Ang bastos din ha! Wala man lang goodbye?! O okay?! Baba agad ng phone kuya?!
Aba't---bastusan?! Bastusan?!"
******************

Agad nyang kinuha ng palihim ang Excalibur sa Exodus Meeting Place at tumakbo agad
papunta sa lugar na yun.

Pero habang tumatakbo ay tinawagan muna nya si Hildegarde na himalang may

cellphone.

"Hello?! Hildegarde?!" she said.

Pero...

["Master, this rectangle thing is talking..."] ang sabi nito sa kabilang linya at
parang may kausap.

Rectangle thing?

Wag nyang sabihin na may cellphone sya pero hindi nya alam na cellphone yun? -
_____-

["Rectangle thing?"] ang narinig nyang takang tanong din ni Demon sa kabilang
linya.

OH GREAT!

["This rectangle thing master. It's talking. Maybe there is a person inside it and
we need to get her out"] si Hildegarde. -_____-

["It's a cellphone. Not a rectangular thing"] si Demon.

["Oh"] ang sabi lang ni Hildegarde.

"Ah...hello?! Wala bang nakakarinig dyan? Bale, magchikahan muna kayo ha at

matutulog muna ako! Gisingin nyo nalang ako kung ready nyo na akong kausapin!" she
said.

Agad naman nyang narinig ang boses ni Demon. ["Hello? Who is this?"]

"Hay salamat! Akala ko magmo-monologue lang ako sa buong gabing ito! Si Carlie ito!
At hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa pero...SI JANE! TUMAWAG SA AKIN KANINA AT
SABI NYA NAKATAKAS SYA PERO BIGLA SYANG GINAPOS NG VILLAINS AT NGAYON AY PAPUNTA NA
AKO SA PLAZA PARA IBIGAY ANG GUSTO NILA KAPALIT NI JANE!"

"WHAT?" si Demon. "But how---"

"Oh sige na! Babush na! Wala na akong extra load! Ini-unlitext ko na kanina eh!
I'll see you there! Bye!" yun lang saka nya pinutol ang linya at nagmamadaling
nagpunta sa lugar na yun.

Malayo palang sya ay agad na nyang naamoy ang limang unidentified na amoy ng
bampirang iyon.

At nang makarating sya ay agad nyang nadatnan na gapos-gapos ng lalaking may blue
na mga matang iyon si Jane. Habang nasa tabi nito ang tatlo pang ibang bampira at
si Edward lang na hindi makatingin sa kanya ngayon ang kilala nya.
"Best!" ang umiiyak at mukhang takot na takot na tawag sa kanya ni Jane.

Pero...apat na bampira lang ang nakatayo sa harapan nya. Sino ang pang-lima?

Napatingin nalang sya uli sa lalaking may blue eyes na yun. At nanlaki ang mga mata
nya nang makilala nya ito.

"S-sky? Bampira ka din?" ang naitanong nya.

His cold blue eyes just looked at her.

"Yes." He said. "Now, give me the Excalibur"

Saka nito inilahad ang kamay nito.

Pero akala siguro ng mga ito na maiisahan sya.

"Ibigay nyo muna sa akin ang bestfriend ko!" ang sigaw nya.

For a long moment ay nagtitigan lang sila but then he sigh.

"Very well..." saka nito binitiwan si Jane.

Agad namang tumakbo papunta sa kanya si Jane at yumakap sa kanya.

"Best!" Jane cried.

Niyakap naman nya ito. "It's okay best, poprotektahan kita"

"Now, give the Excalibur to us" ang sabi ni Sky.

"Best! Wag mong ibibigay!" si Jane. "Kapag ibinigay mo sa kanila ang dagger na yun,
gagamitin nila laban kay Demon yun!"

Nabigla sya sa nalamang iyon. At galit na galit nyang nilingon ang apat na
bampirang iyon.

"Is it true?!" she yelled.

The girl vampire who's holding a white teddy bear rolled her eyes. "It has nothing
to do with you kung saan namin gagamitin ang dagger na yan. Ibinigay namin ang
bestfriend mo kaya ibigay mo sa amin ang Excalibur"

Pero natigilan sya nang makilala ang babaing bampirang iyon. "T-teka...parang
kahawig mo yung highschool student na iniligtas ni Jane noon ah"

"Yeah, yeah, whatever..." ang sagot lang nito. "Ibigay mo na sa amin ang Excalibur
dahil nababagot na ako"

"Best! Wag!" Jane cried.

Agad naman nyang nilingon si Jane at ibinigay dito ang dagger na yun na binalot nya
ng puting tela.

"Best, ikaw na muna ang humawak nyan" she said. "At kahit anong mangyari, wag mong
bibitiwan yan okay?"

Tumango naman si Jane.

Saka nya inilabas ang espada na nasa likuran nya at hinarap ang apat na bampirang
iyon.

"You have to kill me first before you could get this dagger---"

Pero...

Natigil sya sa pagsasalita nang maramdaman nya ang paghapdi ng likuran nya.

to be continued...
####################################
Chapter 35
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 35

Agad syang napaluhod at nanginginig na nahawakan yun.

At nang tignan nya ang kamay nya....

Blood.

Nakita nya ang sarili nyang dugo sa kamay nya.

Nanginginig syang lumingon sa likuran nya at nakita nya ang naka-smirk na si Jane
habang hawak-hawak ang duguang Excalibur na yun.

"B-best..." she whispered.

"Good for you at tao ka. Dahil kung bampira ka lang ay baka patay ka na ngayon..."
Jane said in an unfamiliar tone. "...Carlie."

Parang hindi ito si Jane..

"P-pero best..." she whispered. "B-bakit?"

"So how does it feel huh?" she asked with that smirk on her face. "How does it
feel to be stabbed at your back by your own beloved bestfriend?"

"B-best...a-anong...ano bang p-pinagsasabi mo?" ang nanghihina na nyang tanong

dahil pakiramdam nya ay dumarami na ang dugong nawawala sa kanya.

"Kasi naalala ko..." ang sabi pa nito. "Ginawa mo narin pala sa akin ito dati...ang
saksakin ako ng patalikod. You even killed Justin at that time, right?"
Pero mas masakit pa ang naramdaman nyang sakit nang dahil sa mga sinabi nito. Dahil
hanggang ngayon ay kinikimkim parin nya ang guilt at sakit sa pagpatay nya kay
Justin. At ang pagpapabulag sa galit nya na muntik ng nakapatay sa bestfriend nya.

But now...all those scars that is left into her heart is opened again by Jane. At
hindi na nya namamalayang umiiyak na sya.

"Well...dahil nagkaroon ka naman ng silbi sa akin dati, I'll put an end to all your
miseries now...Paki-hi nalang ako kay Suzanne" Jane said.

Nanlaki ang mga mata nya sa narinig.

Ano bang...ibig sabihin nito doon sa sinabi nito?

Hindi kaya...

Hindi kaya si Jane ang...

Pero pagtaas nya nang mukha ay nanlaki ang mga mata nya nang makitang initaas na ni
Jane ang dagger na yun. And with an emotionless face, she spoke.

"Goodbye Carlie" she said at pumikit nalang sya nang makitang ibinaba na nito sa
kanya ang dagger na yun.

But...

She suddenly heard a clashing sound. At dahil narin siguro sa sobrang panghihina ay
naramdaman nyang napahiga na sya sa malamig na lupa na yun.

Then she opened her eyes again and she saw that familiar guy who's standing in
front of her.

Nakatalikod ito sa kanya kaya hindi nya makita ang mukha nito.

Nilingon naman sya nito at nabigla sya nang makita ang mukha nito.

"J-justin..." she whispered.

And that's the last thing she saw before closing her eyes.

********************

Napaatras nalang si Camellia nang maramdaman ang papalapit na vampire's scent na

yun.

Lalo na ng sanggain ng bagong dating na yun ang excalibur na isasaksak nya sana kay
Carlie.

At nang magtaas sya ng mukha...

She smirk when she saw that familiar face.

"Well, well, well..." she said. "It's so surprising to see you alive, Justin"
Nagtaas ito ng mukha at tinitigan sya ng mabuti. Then he smiled.

"Mas gumanda ka ngayon Camellia kesa nung huli tayong nagkita" si Justin. "And you
were just a five years old kid back then"

Her brows met and gritted her teeth. "And to think that you helped Suzanne in
sealing me for a thousand years!"

Pero ngumiti lang si Justin sa kanya. "I never thought you'll grow into a fine,
happy young lady, Camellia..."

Mas lalong nagsalubong ang kilay nya. "It wasn't me! It was Jane!"

"And Jane..." he whispered and looked at her. "...is the girl I've loved and
protected from dying...even if it cost me my life...and made me like you"

Natigilan sya sa sinabi nito but then later on...she smirk.

"So...you're throwing your love words to me now huh?" she said.

Justin smirk too. "Because I really do love you"

"And so do I" that voice appeared on Justin's back.

Sabay naman silang napalingon sa bagong dating at nakita ang vampire's ancestor na
yun na may gray na mga mata habang sa likod nito ang magkapatid na yun.

Si Demon.

Kasama sina Hildegarde at Cedric.

Then his emotionless eyes turned to her.

At hindi nya alam kung bakit...nang magtama ang mga mata nila ay parang...

Ay parang may kung anong emosyon ang nag-flicker sa dibdib nya.

Pero pinigil nya ang sarili nya.

Tama. Iisa lang ang katauhan nila ni Jane kaya malaki ang chance na naiwan parin sa
dibdib nya ang ibang emosyon nito. Pero hindi nya hahayaang matalo sya ng emosyon
na yun.

"Jane..." he whispered her name.

And she was taken aback by his voice.

Why is she...

Why is she's trembling right now?

Pero nagtaas sya ng mukha at sinalubong ang mga matang iyon.

"She's no longer here..." she whispered.

"No. You're my Jane. You're my beloved Jane..." he said in a firm voice saka nito
inilahad ang kamay nito sa kanya. "Let's go home my love..."
For a moment ay natigilan lang sya.

But then later on...

She laugh. She laughed so hard that it's like her heart is going to burst.

And then she raised her head and looked at those emotionless gray eyes and crossed
her arms.

"It's really amusing of how you're calling me now 'love' after you killed my own
mother..." she said. "...Uno."

"Jane---"

But in a blink of an eye, Camellia grabbed Carlie's sword and slash it to Demon's
left chest.

Everything went so fast that no one could able to move from what she have done.

And then she whispered into his ear.

"Saving me is the biggest mistake you've ever done in your whole existence,
vampire's ancestor" she whispered.

"Master!" si Hildegarde ang unang naka-react at tumakbo papunta kay Camellia pero
agad ding umatras si Camellia at bumalik sa tabi ng apat na new generation.

And instantly, the four vampires stood up beside her at nagpalabas ng kapangyarihan
sa mga kamay nila, ready for any attacks.

While Demon was catched by the two siblings saka sya nagsuka ng dugo.

Saka sya napatingin sa naka-smirk parin na si Camellia.

"J-jane..." he whispered.

Pero tumalikod na ito sa kanya at bago umalis ay nagsalita pa uli ito.

"The next time we'll see each other, I'll definitely kill you...vampire's ancestor"
and then she dissapeared on sight.

Sumunod naman sa kanya ang apat na bampira.

At aalis pa sana mula sa pagkakahawak sa kanya ng dalawang bampira si Demon pero

pinigil sya ni Hildegarde.

"Master, don't..." she said.

"B-but I need to---"

"Demon" Justin cut him off.

Napalingon naman sya dito.

Lumingon din ito sa kanya and in a firm voice, he spoke.

"She's no longer the Jane we both loved..." he said. "...she's now the cursed
flower who won't think twice in killing you or anyone who gets on her way"

****************

"Why didn't you stabbed him with the excalibur when you already had the chance?"
ang tanong sa kanya ni Sky nang makarating sila sa mansyon.

At ngayon ay nakaupo sya sa kama nya habang nasa harapan naman nya ang ang cold
blue eyes na yun.

She rose her head and spoke.

"Because I don't want to kill him that easily..." she whispered. "I want him to
suffer more"

Tama.

Death will be so easy for him.

That'll be an easy punishment for him.

She want to see him suffer.

She want to see more pain and agony from him before killing him.

For a long moment ay nakatayo lang sa harapan nya si Sky at nakipagtitigan sya sa
mga asul na mga mata nito.

And then...he sigh.

Saka ito naglakad papalapit sa kanya and he tenderly kissed her forehead.

And then in a sad voice, he spoke.

"I'm just scared to know that maybe..." he whispered on her forehead. "...you've
loved him more that you've loved me..."

Hindi nalang sya nagsalita at niyakap ito ng mahigpit.

Dahil alam nya sa sarili nya na hindi nya rin alam kung ano ang isasagot sa sinabi
nito. Dahil masyadong blangko ang emosyon nya ngayon para sumagot sa bagay na yun.

Then she heard Sky sigh and whispered.

"Yes, I know my flower..." he said. "I know..."

to be continued...
####################################
Chapter 36
####################################

AN: Hello sa mga nagbabasa nito! Gusto ko lang ipaalam na feeling ko malapit ng
matapos ang story na 'to. LOL. Feeling lang kasi naga-rumble pa sa utak ko ang mga
scenes. Haha, but anyway, maraming salamat sa mga sumubaybay at nag-votes ng mga
chapters. Thank you so much! *wink*

The Forbidden Fruit

Chapter 36

Carlie opened her eyes that morning.

At ang unang tumama sa mukha nya ay ang sinag ng araw na nagmumula sa bintana ng
kwarto na yun. Saka sya napalingon sa paligid.

Teka...bakit nasa loob sya ng kwarto ni Jane?

Pero natigilan sya nang maalala ang nangyari kagabi. Saka nya nahawakan ang sugat
nya na ngayon ay nakabenda na.

Tama.

Mas masakit pa sa sugat na nasa likuran nya ngayon ang sakit sa iisiping ang sarili
nyang bestfriend ang gumawa nun sa kanya.

Then that unfamiliar vampire scent filled the air.

And she heard that voice.

"Carlie..."

Nagtaas sya ng mukha at nakita ang mukha ni Justin.

And instantly, tears started to fill her eyes and fall to her cheeks.

"J-justin..." she whispered.

He smiled. "It's nice to see you again..."

Mas lalo syang napaiyak sa sinabi nito. Tama. Dalawang taon nya ring kinimkim ang
guilt dahil sa pagpatay nya dito. At ngayong nakatayo ito sa harapan nya ay parang
mas humahapdi ang dibdib nya.

"J-justin...I'm sorry..." she whispered.

Pero ngumiti lang ito sa kanya at ginulo ang buhok nya. "Erik won't like it If he
sees you crying right now. It's okay Carlie. It's okay..."

For a long moment ay nakatitig lang sya sa mukha ni Justin and then...
"UUUUUUUWAAAAAAAAAAHHHH!!!!" she wailed.

Natawa naman si Justin at napakamot ng ulo nya. "Oh geez. I think I just made you
cry now"

******************

Habang may lollipop sa bibig nya ay dahan-dahan syang sumilip sa kwarto ni

Camellia.

"Xander, what are you doing?" napalundag pa sya nang biglang sumulpot ang boses na
yun sa likuran nya.

Agad naman nyang nilingon iyon at nakita ang nakapamaywang na si Adelaine habang
bitbit parin ang puting teddy bear na yun.

"Ssshhh..." he said saka inilagay pa ang hintuturo sa labi nya. "Wag kang maingay,
tinitignan ko lang kung ano ang ginagawa nya"

She raised her brow. "So, you're stalking now?"

"Hindi ah!" ang deny nya saka malungkot na nagbaba ng tingin. "Simula kasi nang
magising sya, hindi ko pa sya nakakausap uli...gusto ko lang syang kumustahin..."

For a long moment ay tinitigan lang sya ni Adelaine then she sigh. "Pabayaan mo
muna sya. Mahirap magising after a thousand years at maalala mo lang ang masasakit
na nangyari sa'yo"

"But..." he said. "Nag-aalala lang ako sa kanya"

Umiwas naman ng tingin sa kanya si Adelaine. "We all are"

Napatingin naman sa kanya si Xander at sa walang emosyon na boses ay nagsalita.

"So...nag-aalala ka rin pala sa kanya..."

Agad namang namula ang pisngi ni Adelaine at ma-pride na nagtaas na mukha. "H-hindi
ah! Makaalis na nga! Bahala ka na dyan!"

Yun lang saka sya iniwan nito.

He just shrug saka bumalik uli sa pagsilip sa loob ng kwarto ni Camellia.

Pero...hindi pa man nya nabubuksan ng mabuti ang pinto ay bigla nalang itong
nagsalita.

"Xander..." she called.

Napalundag pa sya dahil nahuli sya nito. Tama. Bakit pa sya nagpapagod na magtago
eh naaamoy naman nito ang vampire scent nya?

So he just sigh at binuksan ng mabuti ang pinto. And then he saw her sitting on a
sofa habang nakatingin ito sa kanya.
Agad syang pinamulaan ng mukha nang dahil sa pagtitig nito sa kanya. Yes. He liked
this girl so much that he couldn't even stand her stare...

She smiled at him and that almost took his strength.

"Come here, my Xander..." she whispered.

Agad naman syang tumalima.

Naglakad sya papunta dito at tumayo sa harapan nito.

Pero...

Doon nya lang nakita ng mas mabuti ang mukha nito. May bahid ng mga luha iyon...

He felt his chest ache by the sight of this. Simula nang magkakilala sila ay hindi
iilang ulit nya itong nakitang umiyak. At ang mas nagpapasakit sa dibdib nya ay
wala syang magawa para matigil ito sa pag-iyak.

Mukhang napansin din naman nito ang reaksyon sa mukha nya kaya pinunasan nito ang
mga bahid ng luha sa pisngi nito.

"I don't know...why do tears kept on falling from my eyes..." she whispered.

Kaya ba...lagi itong nagkukulong sa kwartong iyon dahil...umiiyak ito?

Hindi na nya napigilan ang sarili nya at bigla syang lumuhod sa harapan nito ay
niyakap ito ng mahigpit sa bewang. At doon sya nagsimulang mapaiyak.

Naramdaman naman nyang hinaplos nito ang buhok nya.

"Why are you crying?" she asked in a soft voice.

"Because you're crying..." he said with those tears. "You're sad so I'm sad
too...that's why I'll cry for you. In this way, you'll stop from crying and I will
do the crying for you!"

Saka nya mas hinigpitan ang pagyakap sa bewang nito.

"Xander..." she whispered his name. "Pinagsisisihan mo na bang sumama ka sa akin?"

Nagtaas sya ng mukha at umiiyak na sumigaw. "NO! NEVER! I'LL DO ANYTHING FOR YOU!
I'LL KILL ANY PERSON WHO WILL MAKE YOU CRY!"

She smiled at him at hinaplos nito ang pulang buhok nya. "Why are you doing this
for me Xander?"

Natigilan sya sa tanong nito. Tama. Bakit ba nya ginagawa ang lahat ng ito para sa
babaing kaharap nya?

Maliban sa alam nyang mahal na mahal nya ito ay ano pa ba ang ibang rason...dahil
ba sa...

He looked up and with tears in his eyes, he spoke. "Because you're the only person
in this whole wide world who really cared for me...who really loved me..."

Oo. Na-realize nya ang bagay na yun nang ilang ulit sya nitong ipinagtanggol sa
ibang tao. Hindi nya nagawang ipagtanggol ang sarili nya noon pero ang babaing ito
ang tumayo para sa kanya.

At dahil doon kaya naisip nyang hindi pwedeng habang-buhay ay ito lang ang
magtanggol sa kanya. He want to become stronger and more powerful para
maprotektahan nya ang babaing mahal nya. And in order to do that, pumayag syang
sumali sa experiment which will make him into a more powerful type of a vampire.

At para...maprotektahan nya ang babaing yakap-yakap nya ngayon.

She smiled at him pero katulad ng dati ay may bahid ng lungkot ang mga mata nito.

At ang lungkot na yun...ang gusto nyang tanggalin dito.

"Don't cry, my Xander...everything will finally end soon...so soon..." she

whispered saka sya nito niyakap.

Yumakap din sya dito and in that morning, while holding into her, he finally felt
that she's finally back...

*********************

Samantalang nakatayo lang sa labas ng pinto ng kwartong iyon si Adelaine at kanina

pa nakikinig sa dalawa.

At hindi nya ring mapigilang malungkot sa nararamdamang lungkot mula sa kaibigan.

Katulad ng ibang members ng four generation ay sumali lang din sya sa experiment na
yun dahil...gusto nyang makasama ng matagal si Camellia...at gusto nya
ring...maranasang tumawa at magsaya kasama ito katulad ng ginagawa ng normal na
magkaibigan.

Pero...dahil sa masasakit na nangyari sa kaibigan kaya napuno ito ng galit at

sakit. And that's the reason why they couldn't do all those things.

At sana nga...pagkatapos ng gyerang ito...ay magagawa na nilang lahat yun.

to be continued...
####################################
Chapter 37
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 37
Magkaharap na nakatayo ngayon sina Edward at Carlie.

Ini-text kasi sya ni Carlie at sinabi nitong magkita sila sa bakanteng lote na yun.
At ngayon ay magkaharap sila at nagtititigan.

A cold wind passed through them but they remained standing and staring at each
other...

And then Edward sigh.

"Hays...so magtititigan lang ba tayo dito?" si Edward saka itinaas ang kamay sa
batok at parang bored na napatingin sa itaas.

Huminga din ng malalim si Carlie at tumingin uli kay Edward.

"May gusto lang akong malaman...." She said.

Edward just looked at her. "Ano naman yun?"

"Totoo bang...si Jane ang cursed flower?" she asked.

For a long moment ay tinitigan lang sya ni Edward pero later on ay huminga din ng
malalim.

"Yes" he said. "She's the thousand year old cursed flower...late ka na sa chika"

Parang hindi naman makapaniwala sa nalaman si Carlie at napababa ng tingin.

Saka sya napakuyom ng kamay.

Then she looked up. "Hindi. Hindi ko matatanggap na ang bestfriend ko nga ang
masamang babaing yun"

Doon na nawala ang coolness ni Edward at agad na nagsalubong ang kilay nya at galit
na sumigaw.

"Ano bang alam mo sa kanya para pagsalitaan sya ng masama?!" he yelled. "Ang isang
taong katulad mo na ipinanganak sa 20th century ay hindi maiintidihan ang lahat ng
sakit at galit na nararamdaman nya nang dahil sa lahi nyo at ng mga bampira! KAYA
WAG KANG MAGSALITA NA PARA BANG ANG DAMI MONG ALAM! YOU'RE SO YOUNG TO JUDGE
SOMEONE LIKE HER!"

She was taken a back by Edward's expression. Simula kasi ng magkakilala sila ay
ngayon nya lang nakitang nagalit ito ng ganun.

Parang naka-realize naman si Edward na napayuko at nahawakan ang noo nya.

"I'm sorry..." he sigh then looked at her. "Hindi ko lang talaga ma-take na makinig
sa mga taong nagsasabi ng masama tungkol sa kanya even they don't know the story
behind her..."

Napataas naman ng mukha si Carlie at tinitigan sya.

"Why do you care so much about her?" she asked.

Umiwas naman ng tingin si Edward and for a long moment ay nakatingin lang sya sa
ibang direksyon but then he sigh.

"Because I made a promise to someone that I'll protect her no matter what..." he
said.

"And who is that someone?"

He looked at her then smiled. "My first love...the cursed flower's mother, Elena"
Nabigla si Carlie sa nalamang iyon. Tama. Narinig nyang si Elena na anak ni General
Marcus angnaging ina ng cursed flower. Pero hindi nya alam...na first love pala yun
ni Edward.

Nagtaas sya ng mukha. "Pero totoo ba na sya ang pumatay kay Charles? Ang ama nya?"

Tinignan naman sya ni Edward and in a serious tone he spoke.

"No. Hindi sya..." he said.

Nanlaki ang mga mata ni Carlie sa narinig.

"But---"

"Yun ang pinalabas nya pero hindi sya ang gumawa nun" he said then closed his eyes
na para bang inaalala ang nangyari nun. "That day that Charles died, lumabas kami
para mamasyal pero pagdating namin ay nadatnan na naming patay ang Papa nya. And
the reason why I joined the four new generations ay dahil malaki ang kutob ko na
isa sa tatlong kasama namin ang gumawa nun."

Nabigla sya sa mga narinig.

"K-kung ganun..." she whispered pero hindi nya maipagpatuloy yun sa sobrang shock.

He opened his eyes and looked at her.

"Yes, it may be that we have been together for decades but I never trusted any of
the three of them.So I stayed with her to protect her" he said.

Napababa naman ng tingin si Carlie.

"But why is she doing this? Bakit..." then she looked up. "Bakit gusto nyang
patayin si Demon?"
Tumitig din si Edward sa kanya. "I don't know...but whatever reason she has nandito
lang ako para protektahan sya"

Natahimik naman si Carlie at hindi na makapagsalita pa.

Gulong-gulo sya sa mga nangyayari ngayon. The fact na ang bestfriend nyang si Jane
ang cursed flower ay mahirap ng tanggapin pero at the same time ay nag-aalala rin
sya para sa bestfriend.

"So..." Edward said then grin. "...ito na ba ang segment na magpapatayan na tayo?"
^0^

Nagtaas naman ng mukha si Carlie at ngumiti din. "Psh. Wala ako sa mood. Saka na."

"Okay!" si Edward saka tumalikod. "Bye!"

Pero ilang hakbang palang ay tumigil din sya saka nilingon si Carlie.

"Carlie..." he called her name.

Napatingin naman sa kanya si Carlie pero hindi ito nagsalita.

He smiled. "I really enjoyed hanging out with you. Nakakalungkot lang na
someday...we'll be seeing each other again but not like this...but in a bloody
battlefield"

Natigilan naman si Carlie sa sinabi nya then smiled too. "Yeah...baka sa sunod na
magkita tayo ay kailangan na talaga nating tapusin ang ilang ulit na naudlot na
laban natin..."

He gave her a big grin. "But just so you know, when that time comes, I won't be
holding back" ^0^

She grin too. "Ako rin. I won't hold back!" ^0^

Pero after nyang sabihin yun ay may nagseryoso na ang mukha ni Edward. At hindi nya
alam kung bakit parang may nakita syang lungkot sa mga mata nito.

"Having you as a friend would have been a lot of fun..." he said. "...but it's just
sad that we could never be like that"

Yun lang ang sinabi nito saka ito tumalikod and like a fast wind, he dissapeared.

While leaving Carlie behind all alone and dumbfounded.

EXODUS MEETING PLACE...

"Dalawang leader na natin ang pinatay ng mga bampirang iyon! Hindi pa ba sapat ito
para lumaban na tayo?!" ang galit na galit na sigaw ng isang Knight habang
magkakaharap sila sa meeting hall na yun.

Tumayo naman si General Lydia, ang bagong leader nila mula sa kinauupuan nya.

She closed her eyes and with a serious tone, she spoke.

"For centuries, hinayaan lang natin na maghari ang mga bampira sa mundo so this
day..." then she opened her eyes in a determined tone, she spoke. "...I DECLARE
WAR"

to be continued...

AN: Hello! Sorry kung konti lang. Huhu...nag-iisip pa kasi ako kung paano ko
pagdudugtungin ang mga nagkaka-rumble na mga scenes sa utak ko. LOL. But anyway,
thank you uli sa mga nagbabasa. *wink*
####################################
Chapter 38
####################################

AN: Hello! sorry ngayon lang. Busy kasi lola nyo. At wala din akong laptop ngayon
kaya sa cellphone muna ako mag-i-encode. Huhu...sorry sa mga typos. Hindi kasi ako
sanay sa cellphone. At parang hindi gumagana utak ko sa cellphone. T____T by the
way, Comment lang ha! :D

The Forbidden Fruit

Chapter 38

A thousand years ago...

BLOODY ROSE ARMY...

"At ang kapal ng mukha mong magpakita pa sa grupo kasama ang isinumpang batang
iyan?!" Ang galit na galit na sigaw ni Narcissa, ang isa sa mga general ng army
habang kaharap si Charles na hawak hawak sa kamay ang limang taong gulang nyang
anak.

Samantalang nanatili lang akong nakaupo sa harapan nila habang nakapatong ang ulo
ko sa kamay ko.

Then Charles turned to me and beg. "Master! Please! Spare my child!"

"Hah! Spare! Spare! That child must be killed!" Narcissa yelled.

While the other vampires growled in unison to what Narcissa said.

My bored eyes looked at the child. She has this silky silver hair and innocent red
eyes which only proves to me that she has vampire's blood on her veins. The only
thing which separates her from us is the sound of her beating heart that's echoing
throughout this room.

I stood up and I saw Charles trembled with fear.

I slowly walked towards them.

But Narcissa stood in front of me and with a warning tone, she spoke.

"Master, be careful with that child...you know exactly who she is..." She warned.
I just looked at her and pushed her away from me.

And then I stood in front of that cursed child.

"M-master...please..." Charles beg.

I looked at her innocent red eyes and gently pats her head.

"This intoxicating sweet smell..."I whispered.

Yes. I've always heard that the cursed flower have this intoxicating sweet smell
that could make all the vampires lose their mind. And right now, she smell so sweet
that my heart aches by the scent of her.

I suddenly grasped my chest.

"Master!" They exclaimed.

What is this feeling?

Why do my heart aches by the scent of her?

"She's the cursed flower master..." Narcissa said at ngayon ko lang napansin na
nakaalalay na pala sya sa akin. "She's a poison to you...don't get too close to her
for she might kill you."

I stood up properly and she let me go.

I looked at them again. Charles is holding her so protectively into his arms while
she just continue to look at me with those innocent red eyes.

"We have to kill her master before she kills you" Narcissa said.

"No!" Charles beg. "Please master! She's my child!"

For a long moment I just looked at them together.

But then later on I sigh and turned my back on them.

"Throw them together into the dessert where no one could find them" I ordered which
shocked them all.

"But master, she needs to be killed---"

I looked at her with a warning look. "That's an order"

She bow down. "Yes master"

While Charles looked at me. "Thank you master! Thank you!"

Then I looked at that child's emotionless eyes again and I felt something just
churned up inside me by just the look of her.

And I still don't know why did I decided to let her live...

**************
God has created Adam and Eve.

We were hunting down for our next meal when suddenly, I stopped from running and
looked at that direction.

He created paradise and gave them everything. And for how many years, the first
humans enjoyed this kind of living.

"Master...it's the cursed flower..." One of my man said.

Yes. We all got caught up by that intoxicating smell of that flower.

But through this happy and very plentyful living, God ordered that they could eat
anything from that paradise except for that fruit that grows in the garden.

I slowly walked to that direction and my man followed me.

And then in that field of white camellia flowers, I saw that kid sitting all alone.
While her beautiful silver hair is dancing along with the wind and the petals of
the camellia flowers.

Out of curiousity, Eve approached the tree and looked at it's beauty.
God said "That fruit is poisonous so don't eat it"

But...

It is just so beautiful to be poisonous.

And then one of my man, loses his control. "I can't take it anymore...!"

Then he run towards that flower. And instantly, the cursed flower turned to us and
her eyes widened in shock when she saw the vampire who's now approaching her.

And without even thinking, I run to her side and faced my soldier, grabbed his
armor and threw him away.

And then I faced my other soldiers who was stopped from running because of shock of
what I did.

And in a hoarse voice, I spoke. "I'am the only one who has the right to kill this
girl"

They bow down to me. "Yes master"

And again, I smell that intoxicating sweet smell of her. It's just so intoxicating
that it's making me hard to breathe. She smell so sweet that my chest ache.

But even if it is said to be poisonous, Adam and Eve ate the forbidden fruit.

So I turned to that cursed flower. And I came face to face with that emotionless
eyes.

My chest ache so much that it became unbearable. So I grasped it and grasp fo air.

Right.

To stop this pain, i have to kill her.

And without looking, I held her head and spoke. "I have to kill you..."

Then I looked at her again.

But...I was taken a back for what I saw next...

There are tears that's slowly falling off from her eyes.

And I couldn't move when she suddenly smiled.

"Then it's better than to live like this..."she whispered.

For a long moment I couldn't move. I just remained looking at her face that was
covered with tears.

Just like Adam and Eve, I got lured up by the beauty of the poisonous forbidden
fruit.

And from that moment I finally understood why my heart aches by the sweet smell of
her.

I gently pats her head and then she looked up to me.

Because it's not the smell of her blood which makes my heart aches. But the pain in
her heart that was brought by her scent.

And even if eating the forbidden fruit could kill me, from that moment I realized
that I want her to keep on breathing...

"Live, kid." I said while holding her head and looking at her face.

Yes.

This is the price I'm going to pay.

This is my punishment for falling in love with the girl who's fated to kill me.

I'am destined to die in the hands of the girl I've loved for a thousand years.

To be continued...

####################################
Chapter 39
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 39

I opened my eyes and saw myself sitting alone on that sofa.

And then I smell that stinking vampire scent of that annoying kid.

Nagtaas ako ng mukha at nakita ko si Justin na nakasuot na ng itim na armor.

"Oh geez" he said. "I never imagined na maisusuot ko ang armor na 'to na suot ng
mga bampirang pinangpatay ko noon"

Hindi ako sumagot.

Dahil hanggang ngayon ay naaasar parin ako sa pagmumukha ng taong ito. I mean, ng
dating tao na 'to.

He sigh.

Saka nya itinaas ang kamay nya at ipinakita sa akin ang bitbit nya pang isang
armor.

"Well...it's time to dress you up..." he said. "...UNO..."

*************

Nakayuko lang ako habang nasa tabi ko naman ang ibang kasamahan ko na nakasuot
narin ng puting armor.

Yes.

Our leader declared a war at ganun din ang mga bampira.

Kaya ngayon...

After decades ay ngayon lang uli maghaharap sa iisang totoong labanan ang mga
bampira at ang Exodus.

Pero...

Hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat ng pakiramdam ko ngayon.

Dahil ba sa wala lang ako sa mood?

O dahil sa katotohanan na marami narin akong naging kaibigan na bampira para

makisama pa sa laban na ito?

"Having you as a friend would have been a lot of fun but it's just sad that we
could never be like that"

At hindi ko alam kung bakit humahapdi ang dibdib ko sa tuwing naalala ko ang huling
sinabi sa akin ni Edward.

Tama. Para saan pa ba ang laban na 'to?

Bakit pa kami magpapatayan kung pwede naman kami magsama peacefully?

Napakuyom ako ng kamay at pakiramdam ko ay naluluha ako ngayon.

At ang isa pa...anong gagawin ko sa oras na makaharap ko si Demon, si Hildegarde,

Cedric, Justin or even Jane? Paano ko sila magagawang saktan?

Paano ko sila magagawang patayin?

They are my friends.

Bampira man sila o hindi ay mga kaibigan ko parin sila. At marami na kaming
pinagsamahan para magkaharap pa sa labanan na ito.

I looked up and look at my surroundings.

Tama. Nakaputi na ang lahat ng nanduon.

Pero...

Napatingin ako sa taong yun na nakasilip sa tabi ng bakod namin.Hindi ko makita ang
mukha nya dahil nakasuot sya ng brown hood.

Agad akong naglakad sa direksyon nya pero nang makita nyang papalapit ako ay agad
syang tumalikod at tumakbo paalis.

Hinabol ko naman sya hanggang sa makarating kami sa walang katao-taong daanan na

yun.

"Wait! Teka lang! Hindi kita sasaktan!" ang sigaw ko.

Agad naman syang tumigil sa pagtakbo pero hindi parin sya lumingon.

Hinihingal naman akong napayuko at napahawak sa tuhod ko. Saka ako nagtaas ng mukha
at nagsalita.

"Teka, sino ka ba ha? At bakit ka nagtatago kanina?" ang tanong ko.

Lumingon naman sya sa akin and slowly...

Tinanggal nya ang hood nya at tumambad sa paningin ko ang magandang babaing yun.
Nanlaki pa ang mga mata ko nang makita ko na ng mabuti ang mukha nya.

Wow. Ang ganda nya...

She has long brown hair and beautiful pair of brown eyes...at sa tingin ko ay
magkaedad lang sila ni Ms. Suzanne.

Nag-aalanganin syang ngumiti sa akin at sa mahinhin na boses ay nagsalita sya.

"Gusto ko lang sana makita si Suzanne..." she whispered. "Pero sa tingin ko ay

wala sya pagpupulong ninyo..."

Huh?

Hinahanap nya si Ms. Suzanne?

Teka, baka hindi nya alam na wala na si Ms. Suzanne...

Napayuko nalang ako at malungkot na sumagot.

"Sorry po pero matagal na pong wala si Ms. Suzanne..." ang sambit ko.

Nakita ko ang agad na pag-guhit ng pagkabigla sa mukha nya.

"P-pero...p-paano...." ang parang hindi nya makapaniwalang sambit.

"Matagal na po syang patay..." ang nakayuko ko paring sabi.

For a long moment ay nakatayo lang sya sa harapan ko na para bang pinipilit parin
nyang i-absorb sa utak ang nabalitaan nya sa akin.

But then I heard her sigh.

"Well then..." she said. "I guess I slept too long..."

Napatingin naman ako sa kanya.

Eh?

Slept too long?

Pero bago pa ako makapagsalita ay ngumiti sya uli sa akin at nagsalita.

"I'll be going then..." she said then turned her back on me.

Pero agad akong nagsalita.

"Wait lang po!" ang sabi ko.

Napalingon naman sya sa akin.

"Pwede po bang malaman kung sino po kayo?" ang tanong ko.

For a long moment ay tinitigan nya lang ako but then she smiled.

"I'am Suzanne's closest friend..." yun lang ang sinabi nya saka sya tumalikod at
naglakad paalis.

Samantalang naiwan naman akong natitigilan doon.

Eh?

Suzanne's closest friend?

Ah...baka kaibigan lang ni Ms. Suzanne na hindi nakakaalam na wala na sya.

*************

"My lady..." ang biglang sulpot ng boses na yun mula sa likod ko.

Napalingon naman ako at nakita ko si Sky na nakatayo sa bungad ng pinto ng kwarto

ko.

His cold blue eyes looked at me and spoke.

"The war is getting started" he said.

For a moment I just looked at him but then later on, I crossed my arms and looked
at the window again.

Then I smirk.

"Ah, at last, the moment I've been waiting for for a thousand years..."

To be continued...

####################################
Chapter 40
####################################

AN: Nagiging bampira narin ata si Author dahil sa gabi nalang gumagana ang utak
nya. LOL. Ini-try ko talaga syang tapusin kagabi pero inaantok talaga ako.
Huhu...sorry kung ito lang muna. But anyway, comment lang ha! XD

The Forbidden Fruit

Chapter 40

The white armored mass of people marched towards that empty field.

They look all so glorious and stunning on their white armor that simply reflects on
the sunlight that's coming from the sun.

They we're all led by that beautiful young woman by the name of General Lydia,
their new leader.

While on the other side, the black armored vampires looked at them with their cold
emotionless stares.

They have the symbol of the rose that was engrave in front of their armors.

And in front of them is that stunning gray long haired vampire that stood with
authority in front of his comrades. His aura stands out from the group of vampires
that stands cautiously at his back.

Itinaas ni General Lydia ang kamay nya at tumigil naman sa pag-martsa ang mga
kasamahan sa likuran nya.

And in a loud clear voice, she spoke.

"It's been a long time since I last saw you, Uno" she said.
Demon opened his eyes and those cold emotionless red eyes looked at them.

"You know that I don't want this war" he said.

"But killing two of our leaders doesn't tell us so...Uno" General Lydia said in a
grim expression.

Demon closed his eyes and spoke. "You know exactly that we're not the one who did
it, young general"

Tinitigan lang sya ni General Lydia but then later on she spoke.

"But still, they're one of your kinds. And you know that we cannot tolerate this
insult" she said.

Demon crossed his arms and then sigh.

"As long as I can, I don't want to kill any of your kind anymore, kid" he said that
made General Lydia's face turned grim.

"Well then...calling me Kid isn't helping, Vampire's ancestor..." she said through
gritted teeth saka nya inilabas ang espada sa likuran nya.

Demon opened his eyes and looked at them. And in a serious tone, he spoke.

"Drawing that sword isn't helping too, kid..." Demon said.

And what he said just marked the start of that bloody war.

"EXODUS!!!" General Lydia roared saka sabay-sabay na naglabas ng mga espada ang mga
nakaputing mga taong nasa likuran nya.

And in a flash, the white armored men attacked them.

While Demon just remained standing there at agad na tumabi sa kanya ang dalawang
magkapatid na sina Hildegarde at Cedric.

"Master! We will protect you!" Hildegarde said.

Samantalang agad ng naglabas ng espada si Cedric at sinimulan ng makipaglaban sa

mga nakaputing mga taong yun na lumalapit sa kanila.

Effortlessly, Demon just kept on killing those white armored people with his bare
bloody hands.

Sa ilang taon na nakipaglaban sya sa mga ito noon ay hindi na bago sa kanya ang mga
dugong dumudungis sa mga kamay nya ngayon.

The battle got more fierce and bloody.

And then that white armored girl stood in front of them.

Si Carlie.

Pero nakatingin lang ito sa kanila na may halong lungkot ang mga mata nito. May
bahid narin ng dugo ang puting damit nito at ang malaking espada na bitbit nito.

Agad namang nagpunta sa harapan nya sina Hildegarde at Cedric at hinarap ang
babaing yun.

"We won't think twice in killing you Carlie if you ever try to touch our master..."
si Hildegarde sa walang emosyong boses na yun.

But Carlie just gave them that familiar big grin on her face.

"Padaan lang ako to say hi! Sa kabilang side nalang ako para maiwasan ko kayo!
Makikikain ako sa inyo pagkatapos nito ha! Bye!" ^0^ ang nakangiti pa nyang sabi
and in a flash, dissapeared.

Napakurap nalang silang tatlo noon but then later on, sabay nalang silang napa-
smirk.

"Crazy girl..." Hildegarde whispered with a smirk on her face.

********************

"Justin!"

Agad namang sinaksak sa dibdib ni Justin ang isang Knight na nanduon saka
napalingon sa pinagmulan ng boses.

At nakaharap nya ang dating kasamahan na si General Lydia.

"Oh, General..." he said then smirk.

Her face turned grim. "I never thought that we could face each other in this way
again, first general Justin Olivar"

Justin's face turned serious. "You know that I'm only doing this for her"

Kumunot ang noo ni Lydia. "Her?"

"You still don't get it, don't you?" he asked.

Lydia looked at him, still confuse.

"Suzanne let me live for she knows that this day will come" he said.

Nabigla si Lydia sa sinabi nyang iyon.

"You mean...si Suzanne ang gumawa sayo sa pagiging bampira?" she asked.

His red eyes looked at her. "Yes. Our leader knows that a bigger war is coming at
us"

Napatulala naman si Lydia sa kanya. Iisipin palang na ang unang leader nila ang
gumawa kay Justin sa pagiging bampira ay mahirap ng paniwalaan pero ano pa ba ang
mas malaking gyera ang darating sa kanila para gawin yun ng leader nila?

"Fools..." Justin muttered.

She looked up and stare at his red eyes.

"This is not a war between us vampires and Exodus..." ang sinabi ni Justin na
nagpalaki sa mga mata nya. "...but this is a war between us and the thousand year
old cursed flower"

At matapos nyang sabihin yun ay pareho pa silang natigilan at mabilis na napalingon

sa direksyon na yun na pinagmumulan bagong dating na kakaibang vampire scent na
yun.

And that wicked voice echoed through that bloody battlefield.

"Oh I'm sorry...I'm late"

**************

Natigil ang labanan ng mga nakaputi at naka-itim na mga tao at bampirang yun at
sabay na napalingon sa pinagmulan ng boses.

Saka sila sabay na napalingon sa pinagmulan ng boses and in the top of that tall
abandoned building na katabi ng field na yun ay nakita nila ang silver haired
vampire na yun na nakaupo sa taas ng building.

She's wearing a white dress at sa likod nya ay ang apat na bampirang iyon na
tahimik lang na nakatingin din sa field na yun.

Her beautiful silky hair is dancing along with the wind...

And then a smirk was drawn upon her face.

"Mind if I join in?" she asked.

Agad na nanigas sa kinatatayuan nya si Demon nang makita sya. At kung kanina ay
wala syang maramdaman sa laban na nangyayari ay ngayon ay parang nanghina sya bigla
nang makita uli ang mukha ng babaing mahal nya.

"J-jane..." he whispered.

Her cold emotionless eyes turned to him.

Pero walang maramdaman si Camellia habang nakatingin sa dating mate who's staring
at her now in awe.

And in a clear voice, she spoke.

"Kill them all" she ordered.

The four vampires looked at them with their cold emotionless faces.

"Yes, my lady" ang sabay nilang sambit.

And then in a flash, they dissapeared from where they stood at nagkagulo ang mga
Knights at ang mga bampira nang dumaan sa kanila ang apat na iba't ibang
kapangyarihan na yun.

Fire.

Water.

Wind.

And earth.

Yes. This is the true abilities of the four new generation of vampires.

Ngayon ay magkasama ng umatake sa kanila ang mga bampira at Exodus knights pero...

"Nakakabagot naman ito" Adelaine yawn habang hawak parin ang puting teddy bear nya
saka nya ibinagsak ang paa nya dahilan para mahati ang lupang kinatatayuan nya.

At ang lahat ng nakatayong bampira at knight na nanduon ay nahulog sa nahating

lupa.

"Piece of cake" Edward smirk then form a water ball in his hand and throw it to the
vampires and exodus knights who's now attacking him.

"Ayyy....this is getting annoying...but after this..." si Xander saka sya naglabas

ng apoy sa kamay nya habang may lollipop parin ang bibig nya. "...she will praise
me more!"

Saka nya itinapon ang apoy na nasa kamay nya sa mga umaatake din sa kanya.

"Bunch of losers" ang sambit naman ni Sky at may lumabas na hangin sa paligid nya
and in a swift of his hand, fast sharp winds attacked all the vampires and knights
around him.

At after nun ay sabay-sabay na nahati ang mga katawan ng dinaanan ng mga hangin na
yun.

Samantalang nanatili lang na nakaupo sa itaas ng building na yun si Camellia habang

tahimik na pinapanuod ang mga nangyayari sa ibaba.

She couldn't feel anything.

At hindi nya rin alam kung bakit wala na syang maramdaman habang pinapanuod na
pinapatay ng apat na kasamahan nya ang mga bampira at knights na nanduon.

Yes.

Because they all deserved it.

They're all selfish and greedy so they all deserve to die.

But then...

She heard that familiar voice.

"JANE!" that gray haired vampire called her name at nakita nya ang agad na pagtakbo
nito sa kanya.

"Master! Don't!" ang sigaw ni Hildegarde pero hindi na nito napigilan ang master
nito.
And in a flash, he dissapeared from where he stood at...

"Jane...stop this..." his voice appeared at her back.

Napalingon naman sya and she came face to face with that handsome gray-haired
vampire.

to be continued...

####################################
Chapter 41
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 41

"Jane...stop this..." he whispered.

For a long moment she just stared at him.

His silky gray hair is dancing through the cold wind that passed through them. And
he looked so stunning and powerful on his black armor.

But then...

She smirk.

"It's nice to see you again..." she said. "...Uno"

And instantly, his cold gray eyes was filled with sadness from how she treated him.

"What happened to you Jane?" he whispered. "You're just---"

But then in a flash, she attacked him and put her sword on his face.

"The next time you call me Jane, I swear I'll cut your tongue off, vampire's
ancestor" then she smirk. "Pero wag kang mag-alala, uunti-untihin ko ang pagpatay
sayo. I'll make you suffer more until you beg for your own death"

But she was taken aback when Demon smirk.

"And to think my precious little girl is so tough now really amuses me" he said
with that smirk on his face.

Natigilan naman si Camellia sa sinabi nyang iyon pero later on ay umatras sya at
hinarap uli ang bampirang iyon.

"I'm no longer your Jane" she said. "You have to accept now that I'am here to kill
you, Uno"

But then a smile curved up on his lips. "No...you're my Jane..."

Agad syang napataas ng mukha nang dahil sa sinabi nito.

At hindi nya alam kung bakit...

Kung bakit parang...

"You're my beloved Jane..." then his gray eyes looked at her. "Your appearance and
attitude might have changed but still...you're my precious little girl..."

Natigilan sya.

What is this feeling?

Bakit sumasakit ang dibdib nya sa sinabing iyon ng bampirang ito?

Pero hindi.

Hindi sya dapat magpatalo sa emosyon na meron ang human blood nya.

She smirk.

And she could feel she's trembling with so much rage.

Then she grasp her sword and attacked him.

"I TOLD YOU TO STOP CALLING ME IN THAT NAME!!!" she yelled and slice him.

At...

Napatulala sya...nang hindi man lang ito tuminag sa kinatatayuan nito.

Tinanggap nito...ang espada nya...

Napatingin sya sa mukha nito at nakita nyang nasaktan ito pero ngumiti parin ito sa
kanya.

"J-Jane..." he whispered.

Natutulala naman syang napaatras habang hawak ang duguan na nyang espada na
nadungisan na ng dugo nito.

Pero agad din syang natauhan.

And while gritting her teeth, she attacked him again. She slice him on his face
pero katulad ng dati...ay hindi parin ito tuminag sa kinatatayuan nito.

Na para bang tinatanggap lang nito ang lahat ng pagsaksak nya dito.

Natulala sya sa mukha nito. At nakita nya ang pagtulo ng dugo mula sa sugat na
natanggap nito sa pisngi.

"W-what are you doing?" she whispered in shock. "FIGHT ME BACK!!"

But she was taken aback when a smile curved up on his lips.

"How could I do that?" he asked. "How could I hurt my beloved Jane?"

Natigilan sya.

But then later on ay mas nagalit sya.

Hindi.

Hindi pwedeng mangyari ito.

Tama, ginagawa lang nito iyon para mapalambot ang puso nya. Kaya hindi sya papayag
na magtagumpay ito.

And with a grim expression, she spoke.

"Well then...if you won't fight back..." then she rose her head. "...I'll just kill
you"

Saka sya umatake uli dito.

She just slice him everywhere pero hindi parin ito natinag dahilan para mas magalit
sya.

"LUMABAN KA!!!" she screamed. "LABANAN MO AKO!!"

Pero hindi parin ito natinag.

"FIGHT ME BACK!!!" she screamed while she just continue to slice him everywhere.
"LUMABAN KA!!"

Pero hindi parin ito gumalaw at hinayaan lang sya nitong saksakan ito sa kahit
saang parte ng katawan nito.

At hindi nya alam...

Kung bakit...

Humahapdi ngayon ang dibdib nya...

Bakit?

Anong nangyayari sa kanya?

Wala na syang emosyon pero bakit...parang...bumabalik ang mga emosyon sa dibdib

nya?

Hanggang sa napaluhod na ito sa harapan nya at bigla nalang nagsusuka ng dugo. At

bumalik narin ito sa human form nito at ang ibig sabihin nun ay hinang-hina na ito.

Kaya napaatras sya at nanlalaki parin ang mga mata nyang napatitig dito. Saka nya
unti-unting naibaba ang duguang espadang hawak nya.

And then he looked up and smiled again.

"T-tell me..." he whispered. "H-how could I h-hurt you...?"

Tumutulo narin ang dugo galing sa ulo nito pababa sa pisngi nito.

At hindi nya alam kung bakit sumasakit ngayon ang lalamunan nya sa eksenang
nakikita nya sa harapan nya.

Hindi kaya...

Hindi kaya bumabalik na ang emosyon ng human side nya?

Hindi.

Hindi pwedeng mangyari ito!

She waited for a thousand years just to kill this vampire kaya hindi sya pwedeng
mawala sa katinuan ngayon!

Nandilim ang mukha nya.

And then...

She laugh.

Yes.

She laugh so hard for being so dumb for listening to those lies again. Tama.
Ginagawa lang nito iyon para bumalik ang emosyon nya kaya hindi sya dapat magpatalo
dito.

Then she rose her head and with a smirk on her face, she spoke.

"Well..." she said. "...I bet you don't have any single idea that your beloved
Jane...the girl you saved how many years ago is actually the girl who is destined
to kill you..."

But she was taken aback when he smirk and what he said next widened her eyes in
shock.

"I know..." he said then his gray eyes looked at her. "I know that my beloved Jane
is the cursed flower. I've known since the day I first smell that intoxicating
sweet smell of her blood..."

*****************

Napaatras sya nang dahil sa sinabi nito at halos hindi makapaniwala na napatitig
dito.

Alam nito...

Na sya ang cursed flower?

But still...
He saved her life?

And...

She let her live?

But then she composed herself. Hindi sya dapat matalo.

She crossed her arms and spoke. "Well then...that is your biggest mistake,
vampire's ancestor..."

But...

He smiled. "No. It's not a mistake."

She couldn't move from what he said.

"It's the greatest decision I've made for it made me the happiest man on earth...."
He continued.

She couldn't utter a sound.

"You gave me life....so I didn't regret meeting you again after a thousand
years..."he continued. "And how could I kill you when you became my life? If I ever
do that...then I'll die too..."

He said that with a smile on his face while blood continue to drip from his head
down to his face.

For a long moment she just stared at him and still couldn't believe everything that
he said.

Pero hindi.

Hindi sya dapat magpadala sa emosyon na nasa dibdib nya. Papatayin nya ang
bampirang ito para mawala na ang lahat ng kalahi nito!

Then...

She took that dagger na isinabit nya sa bewang nya.

Yes. It's the excalibur.

Napataas naman ito ng tingin sa kanya at nang makita nitong hawak na nya ang dagger
na papatay dito ay napangiti lang ito.

"Well then..." he said then looked at her. "I guess...this is how I should finally
die..."

She smirk.

"Yes, Vampire's ancestor... only a person with the same blood of a human and a
vampire could use this dagger. And..." she said then looked at him. "...I'm gonna
kill you now"

But again, he just smiled at her. "Then...I'm willing to accept my fate, my

beloved...Camellia..."
For a moment ay natigilan sya dahil...tinawag sya nito sa totoong pangalan nya.

But then...

She smirk.

"Goodbye, Uno" she said and in a flash, she attacked him.

And when she's about to slice it through him, an unfamiliar vampire scent and a
woman voice suddenly appeared.

"STOP!!!" that woman screamed.

At sabay pa silang napalingon sa bagong dating and a person with a hood met their
eyes.

Pero...

Agad na nanlaki ang mga mata ni Camellia nang unti-unti nitong ibaba ang hood na
nakatakip sa mukha nito.

And that beautiful face of a woman with brown eyes and brown hair appeared to them.

After a thousand years, she saw that smile and heard her voice again.

"How are you..." she said. "...my child?"

to be continued...
####################################
Chapter 42
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 42

"How are you my child?" she asked in that voice.

At hindi ko alam kung nasa isang panaginip ba ako sa mga oras na ito.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko at hindi ko alam kung bakit parang hindi ako
makagalaw ngayon.

Pero nang ngumiti sya sa akin at nagsalita uli, I know that she's so real to be a
dream.

"My Camellia..." she whispered.

At hindi ko na namamalayan ang isa-isang pagpatak ng luha sa mga pisngi ko.

Yes. Suddenly, all my emotions went back.

Because..

She is...

She is my...

And with tears in my eyes, I smiled and spoke. "Mom..."

Pero paano?

Paano nangyari ang lahat ng ito? Akala ko ba...

Akala ko ba pinatay sya ng bampirang kaharap ko a thousand years ago?

At ang isa pang nagpapa-confuse sa akin ay ang vampire scent na nanggagaling sa

kanya.

Hindi kaya...

Nanlaki ang mga mata ko ng bigla ko nalang naintindihan ang lahat...

I looked at her at mukhang nabasa naman nya ang iniisip ko.

"Yes my child...I'm a vampire now..." she said. "Suzanne made me like this and she
let me sleep for a thousand years..."

Suzanne...did that?

"And just like me..." she said. "She let you sleep to protect you from the vampire
who killed me and your father..."

From the vampire who killed her and my father?

Pero...

Ang alam ko...

Ay si Demon ang gumawa ng lahat ng yun...kaya ganun nalang ang galit na kinimkim ko
sa kanya sa ilang taon.

But what she said next widened my eyes in shock.

"And that vampire is not Demon..." she said.

*****************

Nakatayo lang si Edward habang pinapanuod ang mga nilulunod nyang mga bampira at
Exodus knights na nasa harapan nya when suddenly, that white armored girl stood in
front of him.
"Edward" she called his name in that serious tone.

Kaya napangiti sya.

Tama. Dumating na ang oras na matagal na nilang hinihintay. Ang tapusin na ng

tuluyan ang ilang beses na naudlot na laban nilang dalawa.

"Oh...Carlie" he whispered then smiled.

Saka nya itinigil na ang paglunod sa mga bampira at knights na nasa harapan nya at
sabay-sabay namang bumagsak sa lupa ang mga ito.

And then he turned to face that girl.

He smiled.

"Well...now's the time, isn't it?" he asked.

She smirk. "Yes, now is the time for our real battle"

Saka nito itinaas ang duguang espada nito.

He closed his eyes and smirk. And then form a ball of water in his right hand.

"Well then..." he said then opened his eyes and in a serious voice, he spoke.
"...it's on"

Saka sila sabay na sumugod sa isa't-isa.

He threw his water ball into her but then she dodge it. Saka nito sinubukang
saksakin sya pero nakaiwas din sya.

And for a long moment, they just aimed each other pero pareho silang nakakaiwas sa
isa't isa.

"Well, you're good" he said while dodging her aims.

She smirk. "I've worked so hard to master a man-to-man combat"

He smirk too.

"But my Carlie..." he said.

At nanlaki ang mga mata ni Carlie sa sumunod na nangyari.

"...working hard is not enough. You'll gonna need a thousand years of experience to
kill a vampire from new generation"

At ngayon ay magkaharap na silang dalawa. Tumigil narin sila sa pagtakbo.

Dahil...

Doon na biglang sumuka ng dugo si Carlie.

At nang tumingin sya sa ibaba...nakita nyang nakasaksak na ang braso ni Edward sa

tyan nya.

She smiled. "You missed"

He smiled too and she was taken aback by what he said next.

"Yes, I know" he whispered.

At hindi na sya nakagalaw nang hilain nito pabalik ang braso nito.

At nabigla pa sya nang alalayan sya nitong pahiga sa lupang nanduon.

"Hurting you like this will only stop you from moving for a while..." he said.

Natitigilan naman syang napatitig dito.

"But why?" she whispered. "Why can't you just kill me now?"

Pero tumayo na ito mula sa pagkakayuko at tumalikod na sa kanya.

"If we both get out from this bloody war alive..." he said then turned to her and
gave her that big grin. "...let's have a date...Carlie" ^_____^

Yun lang saka ito biglang nawala sa harapan nya.

While she just stay there...and couldn't move from what she heard.

to be continued...
####################################
Chapter 43
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 43

ELENA:

"My lady, may naghahanap po sa inyo sa labas" ang sabi ng butler nila habang
nakaupo sya sa sofa na nasa loob ng kwarto nya.

Nagtataka naman syang lumabas ng kwarto nya pababa ng sala. Saka sya napadpad sa
veranda para makita kung sino ang bisita nya.

Pero...agad na nanlaki ang mga mata nya at natutop ang bibig nya nang makilala ang
gray-eyed na bampirang iyon na nakatayo sa may garden nila.

At ang mas nagpatambol sa dibdib nya ay nang makitang...bitbit nito sa braso nito
ang mahimbing na natutulog na limang taong gulang na anak nya.

Yes. The Vampire's ancestor is holding her child now!

Tatakbo na sana sya pabalik ng mansyon para kunin ang espada nya pero...

"She slept on that camellia field again..." he said in an emotionless voice.

"...good for her, I'm always there to look after her so the other vampires couldn't
approach her"

Natigilan sya nang dahil sa sinabi nito.

Bakit nito...

Bakit naman nito babantayan ang anak nya...?

Hindi ba alam ng bampirang ito kung sino at ano ang batang mahimbing na natutulog
ngayon sa braso nito?

Napadako nalang ang tingin nya sa duguang kamay nito.

Mukhang napansin nito iyon kaya nagsalita uli ito. "Earlier, a vampire just tried
to feed on her while she's sleeping so I have to take him down"

Mas lalo syang nabigla sa sinabi nito.

Pinatay nito ang...kalahi nito nang dahil lang sa...kakagatin sana ng bampira na
yun ang anak nya?

Pero hindi na sya nakagalaw nang maglakad ito papunta sa kanya at parang napako sya
sa kinatatayuan nya nang ilahad nito sa kanya ang anak nya.

Agad naman nyang kinuha ang anak nya mula dito.

At hindi na sya nakagalaw nang hinaplos nito ang mahabang buhok ng anak nya and in
a gentle tone, he spoke.

"What a troublesome flower..." he said then looked at her. "Please, take care of
her"

Yun lang saka ito tumalikod sa kanya at nagsimulang maglakad paalis.

Pero...

"Wait" she said.

Tumigil naman ito sa paglalakad at nilingon sya ng gray eyes na yun.

"Alam mo ba kung sino ang batang ito? At kung ano sya?" she asked.

For a long moment Demon just stared at her and then looked at her child who's now
sleeping peacefully on her arms.

And then he spoke. "Yes. She's the flower who could only use the excalibur against
me..."

Agad na nanlaki ang mga mata nya. "Kung ganun...bakit---"

"She's my personal poison..." he said. "...but I couldn't help but to think that
she's the most beautiful flower that I've seen in my whole existence"

Hindi na nakasagot pa si Elena na nang dahil sa sinabi nito.

At hindi narin sya nakagalaw nang tumalikod na ito at umalis.

**********************

Nakaupo lang sa malawak nilang sala si Elena habang nagbabasa ng aklat.

Bago lang natulog si Camellia kaya ngayon ay nagpapahinga sya.

But then...the doorbell rang.

Nagtaka naman sya dahil masyado ng malalim ang gabi para magkaroon pa sila ng
bisita sa ganung oras.

Pero tumayo parin sya at binuksan ang pinto.

And then instantly, a vampire scent filled the air.

Saka sya napatingin sa pinagmumulan nun at nakita ang batang lalaking yun.

Yumuko sya dito para mas makita ang mukha nito.

"What are you---"

Pero hindi pa man natatapos ang sasabihin nya ay bigla nalang sya nitong sinaksak
sa dibdib gamit ang braso nito.

Napasuka sya ng dugo at hindi makapaniwalang napatingin sa walang emosyon nitong

mga mata.

"W-why...?" she whispered. "Y-you're my child's friend...but why...?"

But then his emotionless eyes just stared at her.

"Because you're always making her sad. You're always locking her up in this house
and you won't even let me see her. And because of that she keeps on crying..." he
said saka nito binunot ang braso nito sa dibdib nya at doon na sya natumba.

Pero ginamit nya ang natitirang lakas nya para bumalik sa loob at hinang-hinang
gumapang papunta sa direksyon ng kwarto ng anak nya.

Samantalang nasa likod parin nya ang batang lalaking yun at dahan-dahang sumusunod
sa kanya.

"If only you let her be with me, maybe I'll spare you..." he said. "She's
mine...and not yours to keep in this house"

"C-camellia..." she tried to call her name pero halos wala ng boses na lumalabas sa
kanya.

"My lady!" ang biglang sulpot ng mga maids nila sa harapan nya.

Agad naman syang nagtaas ng mukha. "R-run..."

Pero...

Huli na ang lahat...

Dahil kahit batang bampira ang kaharap nila ay hindi maitatangging...bampira parin
ito na kayang pumatay ng kahit ilang tao.

At ang sumunod nalang nyang nakita ay ang mga duguan at wala ng buhay na katawan ng
mga maids nila.

Saka nya nakitang tumayo sa harapan nya ang batang lalaking iyon.

"I'am one of the new vampires that was created by Charles" he said. "And it just
so sad that you're the first person who I'm gonna use it to"

Hindi sya makagalaw nang dahil sa sinabi nito.

Pero...

Biglang bumukas ang malaking pinto ng mansion na yun.

And what she saw next is an army of black armored vampires that was led by that guy
with gray eyes.

The vampire's ancestor, Demon.

"Master, what are we doing in this stinking human's lair?" one of his knights
asked.

Pero agad na dumako sa kanya ang paningin nito.

Nagtaas sya ng mukha pero wala na doon ang batang lalaking sumaksak sa kanya
kanina.

And then she heard Demon spoke.

"Help her" he ordered that shocked his comrades.

Walang gumalaw sa mga kasamahan nito.Oo nga naman, bakit nila tutulungan ang
kalaban nila?

"B-but master...she's a member of Exodus---"

Pero hindi natuloy ang sasabihin nila nang lingunin sila ng nakakatakot na mga mata
na yun ni Demon.

"I said, help her" he said with a warning tone on his voice.

Sabay namang yumuko ang mga kalalakihan na kasama nya.

"Yes master" they bowed saka sila nagpunta sa babaing duguan nang nakahiga sa gitna
ng sala na nanduon.

Pero...

Nanlaki ang mga mata ni Elena nang makita ang batang lalaking iyon na nagtatago sa
isa sa mga furniture nila.
Tama.

Masyadong malakas ang new generation. At kapag...nagkaharap sila ni Demon ay

maaaring...

Tinulungan syang buhatin ng mga lalaking naka-armor na yun at doon nya nakita ang
biglang pagbukas ng pinto ng kwarto ng anak nya.

And what she saw next is her child's eyes that widened in shock when she saw her.

Napalingon sya uli sa batang lalaking iyon na nagtatago parin malapit sa anak nya
kaya napasigaw sya.

"RRRRRRRUUUUUNNNN!!!" she screamed.

But Camellia just looked at her and didn't move from where she stood.

"So...she's the cursed flower..." one of the female vampire said. "Just the sound
of her name makes me sick"

Nakita nyang lumapit dito si Demon at ini-pat ang ulo nito.

Nagtaas naman ng mukha si Camellia at tinitigan ang vampire's ancestor.

At mukhang naramdaman naman ni Demon ang presence ng batang new generation kaya
bigla itong lumingon sa pinagtataguan nito.

"Kid..." he said. "I'm gonna kill you now..."

But then...

The door opened and those white armored people stepped in.

At nanlaki ang mga mga mata ni Elena nang makita ang mga kasamahan. Gusto nya
sanang magsalita na nandito sina Demon para iligtas sya pero...hindi na sya
nakagalaw nang magsimula nang maglaban ang mga nakaputi at nakaitim na mga taong
iyon.

"Let her go" Suzanne said in a firm voice.

"You know I can't do that..." Demon answered.

"Master! We need to get away from here! We are outnumbered!" ang sigaw ng isang
babaing bampira habang nakikipaglaban sa mga nakaputing mga taong iyon.

For a long moment ay nagkatitigan lang sila ni Suzanne but then he sigh.

"Very well..." he said then turned his back on them.

Saka ito lumingon sa anak nyang nanatili paring nakatayo doon.

"This will not be the last time we'll see each other..." he said. "...cursed
flower"

Then he turned to her.

Elena smiled and whispered. "T-thank you..."

He just looked at her and then turned away.

And in a flash, he disappeared on sight with his comrades.

End.

Matapos marinig ang lahat ng iyon ay nanatiling nakatulala at hindi makapaniwala si

Camellia.

And then her mother turned to her.

"My child..." she whispered. "Demon is the one who protected you through these
years..."

Nanlaki ang mga mata nya nang dahil sa narinig.

"Nung mga oras na pinatulog ka ni Suzanne ay si Demon ang pomrotekta sayo laban sa
mga bampirang gustong uminom ng dugo mo..."she continued that shocked her. "He
slept beside you so that the other vampires will be scared to get near to you. And
when he woke up from his thousand year sleep, a group of vampires that was a
descendant of Edward tried to feed on you but Demon killed them all"

Napatulala sya nang dahil sa narinig.

Descendant ni Edward?

Kung ganun...ngayon na nya naipagtugma ang lahat. Ang sinabi ni Erik noon na
pinatay ni Demon ay ang tribe nila...kung ganun...pinangpatay ni Demon ang tribo
nila dahil gusto nilang inumin ang dugo nya habang natutulog sya?

Doon na sya nanginginig na napaatras saka nanlalaki ang mga mata nyang napatingin
sa bampirang iyon na duguan nang nakaluhod sa harapan nya.

"W-why?" she asked him at doon na nya naramdaman ang pagbuhos ng mga luha nya.
"I've lived for a thousand years just to kill you but why?! Why did you saved me?!
Why did you killed a whole tribe of your own kind just to save me?! I'am the cursed
flower! I'am destined to kill you! BUT WHY?!"

Pero katulad ng dati ay ngumiti lang sa kanya si Demon.

And in a gentle tone, he spoke.

"You said that you hated humans and vampires for not accepting you..." he
whispered.

Napatulala sya at hindi makapagsalita.

"...but I accepted you Jane. The moment I saved your life from dying twelve years
ago, I know that this day will come that you will have to kill me...but I've loved
you. Wether you're the cursed flower or my precious Jane...I still love you. And
how could I kill someone I've loved so dearly?"
Hindi sya makagalaw.

Hindi sya makapagsalita.

Pakiramdam nya ay parang mahahati ngayon ang dibdib nya nang dahil sa mga narinig.

Yes. This vampire loved her so much.

He protected her through these years.

He loved her and cared for her for a thousand years...

But here he is...bleeding in front of her...and the most painful part of it is

she's the one who did it.

Bigla syang napaluhod sa kinatatayuan nya at napaiyak.

Through these years ay sinayang nya lang ang buhay nya para sa galit nya sa
bampirang ito at sa lahi nito pero...heto ang malalaman nya? Na hindi pala ito ang
dahilan ng pagiging miserable nya?

Kung ganun....

Nagtaas sya ng mukha at nilingon ang Mama nya.

"Then who killed you mom? Who killed you and dad?" ang umiiyak nyang tanong.

For a long moment Elena just looked at her. But then she sigh and in a firm voice,
she spoke.

"It was---"

But Elena was cut off by that vampire who suddenly appeared on Camellia's back.

And then she heard that familiar voice.

"It was me..."

to be continued...
####################################
Chapter 44
####################################

The Forbidden Fruit

Chapter 44

"It was me..."

Agad na nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang boses na yun.

Saka ako nanginginig na napalingon sa likod ko kung saan nanggaling ang boses na
yun.

At halos hindi ako makapagsalita when I saw that red-haired guy.

"X-xander...?" I whispered.

He smiled at me. "Yes. It was me. But I only did it all for you"

Hindi ako makagalaw. "B-but why...?"

His sad gold eyes looked at me.

"The four new generation of vampires was created by your father to protect you from
the humans and vampires." He said. "And I joined because I want to become stronger
to be able to protect you and to stop you from hurting!"

Hindi ako makapaniwala sa mga naririnig ko.

"But why did you killed my parents?!" Ang umiiyak ko ng sigaw.

Masakit lang sa dibdib that I trusted him so much pero malalaman ko nalang ang
lahat ng ito.

Ngumiti sya sa akin na para bang nababaliw na sya. "Because they're the reason why
you're being sad. Your mom always locked you up on your room and she won't even let
me see you! And your father always hide you out from us and that always makes you
cry! Yes, my lady, I've killed every person who made you sad so you will stop from
hurting!"

Saka sya tumawa ng mas malakas.

Parang hindi ko kayang paniwalaan na naririnig ko ang lahat ng ito sa kanya. Hindi
ko kayang tanggapin na si Xander nga ang kaharap ko ngayon.

"Tama na..." i whispered while tears continue to fall from my eyes.

Tumigil sya sa pagtawa at tumingin sa akin.

"Now, I did well my lady, right?" He asked in hi usual childish tone. "I've killed
them all just for you! I love you so much that's why I won't forgive anyone who
will try to put tears from your eyes!"

Napatakip nalang ako ng tenga ko habang umiiyak parin.

"Tama na!!!" I screamed.

Doon naman sya biglang natigilan at napatingin sa akin.

"I did it all just for you...but..still, you're sad?" Ang tanong nya.

Nagtaas ako ng mukha.

And right now all I could feel is anger.

Pero nabigla ako nang bigla nalang syang tumakbo papunta sa akin at hinila ako sa
braso nya.

"Jane!" Ang narinig ko pang sigaw ni Demon.

Kaya ngayon ay kaharap na namin sina Demon at ang Mama ko habang gapos nya ako sa
braso nya.

"Xander..." My mom said. "Let her go..."

Pero parang nababaliw na tumawa lang ito. Saka bigla nalang nag-seryoso ang mukha
nito atnanlilisik ang mga matang nagsalita.

"NO! YOU'RE TAKING HER AWAY FROM ME! SHE'S MINE!!"

Samantalang pinipilit ko namang kumawala sa pagkakagapos nya sa akin. But it's no

use. Dahil mas malakas sya sa akin.

"Xander..." Ang biglang sulpot ng boses na yun. "What is the meaning of this?"

Sabay kaming napalingon sa bagong dating at nakita ko ang cold blue eyes na yun. Si
Sky.

Dumako sa akin ang paningin nya at agad na nagsalubong ang kilay nya nang marealize
kung ano ang nangyayari.

He turned to Xander and in a serious tone, he spoke.

"Let her go..." He hissed.

Pero galit na sumigaw lang sa kanya si Xander. "NO! SHE'S NOT YOURS!! SO STOP
ACTING LIKE YOU OWN HER! SHE' MINE! I WILL MAKE HER HAPPY SO SHE'LL LOVE ME TOO!"

"Xander..." Ang sulpot naman ng bagong boses na yun and I saw Adelaine. "Alam kong
baliw ka pero hindi ko alam na aabot hanggang dito ang pagkahumaling mo sa kanya!
Let her go!"

At nanduon narin si Edward na mukhang hindi makapagsalita nang makita ang mama ko.

"E-elena..." He whispered.

My mom turned to him at naiiyak na nagsalita. "Edward, please save my child..."

Doon naman napalingon sa aming dalawa si Edward and in a grim expression he spoke.

"Sinasabi ko na nga ba. Tama ang suspetsya ko na ikaw nga ang pumatay kina Elena at
Charles!" He yelled.

Pero tumawa lang si Xander. "Yes! At isusunod ko ang sinumang aagaw sa kanya mula
sa akin!!"

I saw Demon stood up while still bleeding and faced us. And for a long time which I
couldn't remember when, Isaw that cold stare that could make anyone tremble with
fear. And slowly, we felt his cold aura that stunned us from where we stood.

I saw his black hair turned gray and those cold emotionless gray eyes turned red.
And then he spoke.

"Well then..."he said. "You have to kill me first before you could declare that
she's yours. Because as long as I can remember...that girl...IS MINE"

But Xander just put on a smirk. "And then what you gonna do old generation's
vampire's ancestor huh? We all know here that we are much way more powerful than
you---"
But...

All our of our eyes widened in shock when suddenly, he dissapeared from where he
stood and now...

He's standing behind Xander while his hand pierced inside of Xander's chest. At
doon ko naramdaman ang unti-unting pagkakabitiw sa akin ni Xander kaya nanlalaki
ang mga mata kong napaharap sa kanilang dalawa.

"Never messed up with the true vampire ancestor..." He said while his hand is still
on Xander's chest.

Walang makagalaw nang dahil sa nakita namin. Doon na biglang umubo ng dugo si
Xander saka sya nagtaas ng mukha.

At nakita kong...isa-isang tumulo mula sa mga mata nya ang mga luhang yun. And then
with blood still coming out from his mouth, he looked at me and spoke.

"I-I only want you...t-to p-praise me..." He whispered.

And then...

Demon grabbed his hand along with Xanders heart on his hand.

And we saw his lifeless body fell to the ground.

Pero after ding mangyari yun ay bigla nalang nagliwanag ang excalibur na nakasabit
sa bewang ko. Nagtataka ko namang pinulot yun...

But...

The moment I've touched it...ay unti-unti kong naramdaman ang panghihina kaya bigla
akong napaatras.

"Jane!" I heard Demon.

Samantalang agad kong naramdaman ang pag-alalay sa akin ng mama ko saka ako pinaupo
sa naruong sahig.

"What's happening?!" Ang narinig kong sigaw ni Adelaine.

"My love, can you hear me?" Si Sky na humawak ng isang kamay ko.

"Jane..." Si Demon na humawak naman sa isang kamay ko.

At ngayon ko lang nakita na nagliliwanag ang mga kamay ko...pati narin ang...buong
katawan ko...

Tama.

Ano ba ang...nangyayari?
But then out of nowhere...we heard Justin's voice.

"The excalibur is taking her life away...that's the biggest price she's going to
pay for using that dagger..." he said then opened his eyes. "And yes, the cursed
flower is going to die..."

####################################
Chapter 45
####################################

AN: Anyong! Sorry kung ngayon lang! T___T

The Forbidden Fruit

Chapter 45

"Yes, the cursed flower is going to die..." he said.

Pakiramdam ko ay biglang gumunaw ang mundo ko ng dahil sa narinig ko.

I'am...going to die?

Walang makapagsalita nang dahil sa narinig namin. Pero...

"NO!" si Demon saka sya tumayo at nilingon si Justin. "You're lying!"

But Justin turned to him and with a serious tone, he spoke.

"Once the Excalibur has been used by the cursed flower, it will draw out her
life..." he said.

Lahat sila ay natigilan sa narinig.

At tama nga ang sinasabi nya...dahil unti-unti ko ng nararamdaman ang panghihina ng

katawan ko. My heart is aching and it's like the light that's coming off from me is
taking all my strength away.

And then I heard Adelaine screamed.

"NO! DO SOMETHING!" she cried at sa kauna-unahang pagkakataon ay doon ko nakita ang

pag-iyak nya. "Maybe there is a way to save her! Tell us!"

Pero yumuko lang si Justin at hindi na nagsalita pa.

Agad namang nanlaki ang mga mga ni Adelaine when she realized what Justin's
reaction means.

"NOOOO!!! SHE CAN'T DIE!!" she screamed.

Nanghihina ko namang hinawakan ang kamay nya kaya agad syang napalingon sa akin.

I smiled.

"A-adelaine..."I whispered. "It's okay..."

Pero umiiyak syang tumingin sa akin at sumigaw.

"HINDI! HINDI KA PWEDENG MAMATAY! ANG DAMI KO PANG GUSTONG GAWIN KASAMA KA!" ang
pikit mata at umiiyak na sigaw nya. "ANG DAMI KO PANG GUSTONG SABIHIN SAYO! ANG
DAMI KO PANG GUSTONG MAPATUNAYAN KAYA HINDI KA PWEDENG MAMATAY!"

Samantalang nanatiling nakayuko at hindi parin makapagsalita si Sky habang hawak

ang kamay ko.

Naramdaman ko naman ang paghigpit ng yakap ng Mama ko sa akin at naririnig ko narin

ang iyak nya.

At si Demon...

Si Demon ay nanatiling nanlalaki ang mga mata at naninigas sa kinatatayuan nya

habang nakatingin sa akin.

Na para bang hindi nya kayang paniwalaan ang mga nangyayari ngayon...

Mas lalong lumalakas ang liwanag sa katawan ko.

I smiled.

"Maybe this is the price I'm going to pay for being a bad person..." I whispered.

Sky turned to me. "No, you're not a bad person---"

"Sky" I cut him off. "...I'm sorry...but I couldn't fulfill my promise that I'll
stay with you forever..."

At nakita ko kung paano isa-isang pumatak ang mga luha sa pisngi nya.

"KID!!" ang narinig kong sigaw ni Demon kaya napalingon ako sa kanya.

At nakita kong kinuwelyuhan nya si Justin.

"I KNOW THERE'S STILL A WAY TO SAVE HER!" he yelled at halatang desperado sya. "SAY
SOMETHING!!"

Pero tinitigan lang sya ni Justin.

At nang wala syang natanggap na sagot dito ay agad na nanlaki ang mga mata ko sa
sumunod kong nakita.

At alam kong ganun din ang lahat nang nanduon...

Because this is the first time...

Yes, this is the first time...

I saw him kneel down in front of Justin and cry on his knees.

"Please..." he beg. "I can't lose her...please..."

Yes.

The vampire ancestor...

The powerful vampire ancestor bow down on his knees and beg for my life.

At dahil sa nakita kong ginawa nya ay hindi ko narin mapigilang mapaiyak.

There are still wounds in his body at ako ang gumawa ng lahat ng iyon...

Pero...

Heto sya ngayon at nagmamakaawa para mabuhay ako.

At sumasakit ang dibdib ko habang nakatingin sa eksenang ito.

"D-demon..." I whispered his name.

Pero hindi sya lumingon sa akin at nanatili lang na nakayuko sa harapan ni Justin.

And then Justin spoke.

"Are you sure you'll do anything to let her live?" Justin asked in a serious tone.

Agad naman syang nagtaas ng mukha.

"Yes, I'll do anything for her" he answered in a determined tone.

For a long moment Justin just stared at him. But then later on, he sigh.

"Very well..." Justin said and then closed his eyes.

But what he said next froze us.

He opened his eyes and spoke. "You have to die..."

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko.

Bakit...

Bakit dapat mamatay si Demon?

"Iisa lang sa inyong dalawa ang dapat na mabuhay" Justin continued.

Iisa lang ang...pwedeng mabuhay...sa aming...dalawa?

At nakita kong natigilan din sya sa narinig nya.

"Excalibur was made to kill you Vampire's ancestor" Justin continued. "Once na
ginamit na ito ng cursed flower laban sa'yo, kailangan ka nyang patayin gamit ang
dagger na yun...dahil pag hindi nya nagawa yun..."

He paused and looked at Demon's face.

"...sya ang mamamatay dahil hihigupin ng Excalibur ang buhay nya..." he continued
that shocked us all. "Yes. Only one of you should live"

For a long moment walang makagalaw sa amin.

Para...mabuhay ako...ay kailangang mamatay ni Demon?

Pero...

Pero...

"Well then..." I heard Demon said.

At natigilan ako nang makita ko ang ngiting iyon sa mukha nya saka sya lumingon sa
akin.

"...I'll just die..." he whispered.

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nyang iyon.

Wag nyang sabihin na...

Pero nang tumayo sya mula sa pagkakaluhod at naglakad papunta sa akin ay doon na
ako biglang natauhan.

Wag nyang sabihin na...

At ginamit ko ang natitirang lakas sa akin para sumigaw.

"NO!" I screamed. "I'M THE ONE WHO SHOULD DIE!"

...papatayin nya ang sarili nya para mabuhay ako?

And then he stood in front of me.

"Give it to me love..." he whispered with his gentle tone. "This is the only way to
save you..."

Mas lalo akong napaiyak nang dahil sa sinabi nya. Saka ko hinawakan ng mas mahigpit
ang Excalibur na nagliliwanag parin sa kamay ko.

"NO! AYOKO! AKO ANG DAPAT NA MAMATAY!" ang umiiyak na sigaw ko.

At ginamit ko na ang natitirang lakas sa akin para makawala sa pagkakayakap sa akin

ng Mama ko and like a fast wind, I ran away from him.

Yes.

I won't let him do it again for me.

Ilang ulit na...

Ilang ulit na ba nyang isinakripisyo ang buhay nya para sa akin?

He saved me from dying kahit na alam nyang darating ang araw na papatayin ko sya.

He did the contract even if it means of losing his life in exchange of my life.

Kaya this time...

Yes, this time...

Ako naman ang poprotekta sa kanya.

Ako naman ang magpaparaya para sa kanya.

Ako naman ang sasagip sa buhay nya even if it will cost me my life.

"Jane..." I heard him call my name.

Kaya napatigil ako sa pagtakbo.

Yes.

It's no use.

He could always run after me like this.

So I turned to him at umiiyak na napatitig sa gwapo nyang mukha na may bahid ng

dugo dahil sa kagagawan ko.

Oo, ako ang dahilan kaya punong-puno sya ng mga sugat ngayon...

Ako ang pumatay sa Mama nya.

Ako ang nagpa-miserable ng buhay nya...

But still...

But still...

He smiled at me.

And his beautiful gray silky long hair is dancing through the wind that passed
through us.

*The day we met,

Frozen, I held my breath...*

"Did you remember what I said the last time I almost died from the contract?" he
asked in that gentle tone while his gray gentle eyes looked at me.

*Right from the start

I knew that I'd found a home for my heart...

... beats fast...*

Pero nanatili lang akong nakatayo doon at umiiyak na tumitig sa mukha nya.

*Colors and promises

How to be brave?

How can I love when I'm afraid to fall?*

He smiled. "That I'll always protect you. That if I could live for the second time
around and I could still save you from dying, even if it will cost me my life
again...I'll do the same thing...until all my life will run out..."

*But watching you stand alone

All of my doubt suddenly goes away somehow

One step closer...*

"But why?" I asked while tears continue to fall from my eyes. "Why are you doing
this for me? I'am the cursed flower! I could kill you whenever I want!"

Pero nabigla ako sa isinagot nya...

"That doesn't matter to me anymore..." he whispered. "You're still my Jane...my

beloved Jane...the girl I saved a thousand years ago...even twelve years ago...and
I'd still love you even if you chose to kill me..."

Mas lalo akong napaiyak nang dahil sa sinabi nya.

*I have died everyday waiting for you

Darling don't be afraid I have loved you

For a thousand years...*

"Jane..." he whispered. "I have loved you since the first time I saw you a thousand
years ago..."

*...I'll love you for a thousand more...*

And then he smiled. "...and will still love you for the next thousands of years..."

Hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko.

Basta nanatili lang akong umiiyak sa harapan nya habang yakap-yakap ang dagger na
papatay sa kanya.

Yes.

This vampire loved me so much...

And I'm so stupid to think that he's the reason why I became miserable.

All this time, he just protected me.

He just loved me.

Unselfishly.

And unconditionally...

Pero anong isinukli ko sa pagmamahal nya?

Anong isinukli ko sa lahat ng nagawa nya para sa akin?

I even thought of killing him!

"So now Jane..." he whispered.

Napataas naman ako ng mukha.

At nakita kong nagseryoso na ang mukha nya habang nakatingin sa akin.

"...you have to kill me now..." he continued.

Agad naman akong umatras at mas niyakap ng mahigpit yun.

"NO!" I screamed. "Ako ang dapat na mamatay!"

Tama.

Ako ang dapat na mamatay.

Ako ang dapat na magdusa sa lahat ng nagawa ko.

Nagpadala ako sa galit ko sa mga tao at mga bampira kaya naging masama ako.

At para makabawi sa lahat ng yun...buhay ko ang ipapalit ko.

Yes.

I have to do it.

At nakita ko ang panlalaki ng mga mata nya nang makitang itinaas ko ang dagger na
yun.

And when I was about to stab it into my chest, like a fast wind, nakita kong agad
syang tumakbo papunta sa akin.

At nanlaki pa ang mga mata ko nang maramdaman ko bigla ang paghawak nya sa kamay ko
at isasaksak na sana nya yun sa kanya but then...

...suddenly...

Yes, suddenly...

A black haired guy pushed him far away and my eyes widened in shock when that guy
pulled the dagger with my hand and stab it into his chest.

Nanlalaki ang mga mata kong napataas ng mukha and I saw those blue eyes...

"S-sky..." I whispered in shock.

Oo.

Si Sky...

Itinulak nya si Demon papalayo...at...sya ang...

Sya ang...

He smiled and those blood came out from his mouth.

Sya ang sumalo sa dagger na sana ay isasaksak ni Demon sa sarili nya...

"W-well..."he whispered. "...have you forgotten that I'am an ancestor too?"

Hindi ako makagalaw.

Hindi ako makapagsalita habang hawak-hawak parin nya ang kamay ko na nakahawak
ngayon sa dagger na nakasaksak sa dibdib nya.

And slowly...

Nakita ko ang unti-unting pagkinang ng katawan nya which means...na unti-unti na

syang namamatay...

"S-sky..."I whispered and tears started to fall from my eyes again.

He smiled.

"I-I'm sorry my flower..." he whispered. "...b-but I think I-I'll be the one who
cannot fulfill our promise that w-we'll always be together..."
Napaiyak lang ako habang nakatingin sa mukha nya na unti-unti nang kumikinang.

And then he reached for my face and wipe my tears. "W-will you...smile for me?"

Umiiyak naman akong tumango at ngumiti.

And for a long moment, he just looked at me.

Hanggang sa nakita ko na unti-unti ng naging abo ang kamay nyang nakahawak sa

pisngi ko and the wind is taking them away.

And then he smiled.

"T-that's all I ever wanted to see from you...and I know that...he's the only one
could put that true smile in your face..." he said. "Y-you should smile a lot like
that in the future...my flower..."

And the last thing I saw is his smile and then slowly...he finally vanished into
the thin air.

Samantalang nanatili akong naninigas at umiiyak sa kinatatayuan ko.

Si Sky...isinakripisyo nya ang buhay nya para mabuhay kaming dalawa ni Demon...

Pero...

Kahit sa kahuli-huliang pagkakataon ay hindi ko nasabi sa kanya na mahalaga sya sa

akin...

That I have loved him as a friend...

"Jane..." I heard that voice.

Napalingon naman ako and I saw that gray-eyed vampire at my back and he's just so
beautiful even with those blood that scattered all over his body...

At ngayong nakaharap na sya sa akin ay pakiramdam ko ay mas sumakit ang dibdib ko

nang maalala ang mga pinaggagawa ko sa kanya.

He stepped forward and looked at my face.

At nabigla ako nang bigla nalang nya akong niyakap ng mahigpit.

Paano pa nya ako...nagagawang yakapin...matapos ang lahat ng ginawa ko?

Kaya mas lalo akong napaiyak habang yakap-yakap parin nya ako.

At...niyakap ko din sya ng mahigpit.

"I-I'm sorry..." I whispered.

"Sssh....it's okay..." he soothe me saka nya hinaplos ang buhok ko.

Saka nya ako binitiwan at tumingin sa akin.

He held his hand and with a smile on his face, he spoke...

"Now, let's go home...my Jane..."

For a long moment, I just looked at his hand.

But then I smiled...and took it.

And when I finally felt the warmth of his hand on my hand...

I felt like all my emotions went back instantly.

I went back to my true self.

I went back for being his Jane...

I went back for being his one true love...

EPILOGUE>>>
####################################
EPILOGUE
####################################

The Forbidden Fruit

EPILOGUE

*Time stands still

beauty in all she is...*

"Bye! Mag-iingat kayo sa group date nyo ha!" ang kaway sa amin ni Mama nang lumabas
na kami ng pinto. "At Edward, ikaw na ang bahala sa anak ko okay?"

Habang nasa likod naman nya sina Hildegarde at Cedric na tahimik lang na nakatingin
sa amin.

Ngumiti naman si Edward. "Oo naman, anything for you Elena!"

Ngumiti din si Mama at isinara na ang pinto ng bahay.

*I will be brave
I will not let anything
Take away...*
At pagkasara na pagkasara nun ay bigla nalang sya sinipa sa binti ni Carlie.

"Aray!" ang naisigaw nya saka nahawakan ang binti.

"Anything for you Elena my face!" Carlie yelled. "Sinasabi ko na nga ba eh! Baka
may feelings ka parin sa kanya!"

Samantalang nanatili lang kaming nakamasid sa kanilang dalawa ni Demon na nakatayo

sa isang sulok. Kasama din namin sina Adelaine at Justin na halatang napipilitan
lang sumama sa group date na 'to. Gusto kasing sumama ni Adelaine (which is kanina
pa deny ng deny na gusto nyang sumama pero ang totoo nyan ay gusto naman talaga
nya) kaya tinawag namin si Justin para may kasama sya.

*What's standing in front of me

Every breath...
Every hour has come to this...*

Nakangiti naman syang nilingon ni Edward at nanunuksong tumingin sa galit na mukha

ni Carlie.

"Uuuyyy...nagseselos sya kay Elena...nagseselos sya sa Mama ng bestfriend nya...!

Uuyyy!!" ang tukso ni Edward sa kanya dahilan para mamula ang mukha nya.

Bakit parang...ang awkward naman atang pakinggan yun? -_____-

"B-bakit...b-bakit naman ako magseselos?!" ang sigaw ni Carlie.

Pero ngumiti lang ng panunukso si Edward saka inakbayan ang biglang namulang si
Carlie. "Tara na nga! Kumain nalang tayo ng ramen! Atsaka wag kang mag-alala,
matagal na akong naka-move on kay Elena"

Tinaasan naman sya ng kilay ni Carlie. "Talaga?"

He grin saka nya kinurot sa pisngi ang girlfriend nya. "Eh ikaw ba? Naka-move on ka
na ba sa great grandson ko? Baka hindi pa ha!"

Tinanggal naman ni Carlie ang kamay nya sa pisngi nito at nagsalita. "Matagal narin
akong naka-move on sa apo mo noh! At teka lang ha...bakit parang ang awkward naman
ata na dini-date ko ngayon ang great grandpa ng ex ko?" -_____-

Ngayon nya lang na-realize yun? -_____-

Pero inakbayan lang sya ni Edward. "Ayaw mo nun?! May boyfriend kang pogi?!"

Nilingon naman sya ni Carlie. "Oo nalang. Pogi nalang. Wag ka ng umiyak" -___-

Agad namang nanlaki ang mga mata ni Edward. "Aba't---"

Pero nilingon na ako ni Carlie.

"HOY BESTFRIEND KONG CAMEL!" ang tawag nya sa akin.

Opo.

May bago na naman syang dahilan para asarin ako.

At yun ay ang pangalan ko.

"It's Camellia..." +____+ I gritted my teeth.

But she grin. "HA? ANO YUN? CAMEL?"

"CAMELLIA!" ang pikon kong sigaw. "But I'd still prefer to be called JANE!"

"Wow best, naging cursed flower ka lang naging englisera ka na ha! CONGRATS!
UMAASENSO KA NA! BWAHAHAHAHAHA!" ang sigaw nya saka ako pinaghahampas sa braso.

Opo. -____-

Ako man si Jane o ang cursed flower ay pareho parin ang trato sa akin ng bruha na
'to.

"I think we should get going" ang sabi ni Demon na halatang bored na sa tabi ng
kotse nya.

"Oo naman!" si Carlie saka nilingon si Adelaine. "Adelaine! Tabi tayo sa kotse ni
Edward ha?"

Nakita kong mukhang natigilan si Adelaine sa sinabing iyon ni Carlie at napatitig

dito na para bang hindi makapaniwala na niyaya sya ni Carlie na makatabi sya sa
kotse.

Pero...

Ma-pride parin syang nagtaas ng mukha.

"HMP!"ang isnab nya kay Carlie pero nauna na syang pumasok sa kotse ni Edward at
halatang gusto nya ring makatabi si Carlie sa kotse pero nagdi-deny lang sya. -
____-

Nagkatinginan naman kaming tatlo nun nina Carlie at Edward at sabay nalang na
napatawa. Samantalang namumula naman ang mukha ni Adelaine na tumingin sa ibang
direksyon.

"Bakit pa ba ako kasama dito ha?" ang sulpot naman ni Justin saka sya lumingon kay
Demon. "Siguro pinlano mo 'to para ipakita lang sa akin na sayo na si Jane"

Tinignan naman sya ni Demon gamit ang walang emosyong mga matang iyon.

At nabigla pa kami nang bigla syang mag-smirk.

"How did you know that?" ang tanong nya kay Justin.

Okay.

Hindi parin talaga natatapos ang cold war sa dalawang ito pero...

Justin smirk. "Then if I were you, babantayan ko sya ng maigi dahil baka hindi mo
mamalayan, one of these days ay akin na sya"

Doon na nag-iba ang ekspresyon ng mukha ni Demon.

Uh-oh...napikon ata sya sa sinabi ni Justin. T____T

And like a fast wind, bigla nalang nya sinakal si Justin.

WAAAAAAAAAAAAAHHH!! JUSTIN NAMAN KASI EH! ALAM MONG MAINITIN ANG ULO NYA! BAKIT MO
PA SYA PINATULAN?!

"Say that again kid and I won't think twice in pulling your stupid head off from
your body and feed it to the dogs" Demon said in that grim expression.

For a long moment ay tinitigan lang sya ni Justin but then later on...he smiled.

Nagbigla naman kami dahil sa ekpresyon ng mukha nya.

Bakit sya ngumingiti?

"Well then...she's all yours..." he said then looked at Demon. "...master"

Nabigla kaming lahat sa itinawag nya kay Demon.

Teka...

Did he just call him...master?

Binitiwan naman sya ni Demon at tumalikod nalang sya.

"So hindi pa ba tayo aalis?" ang tanong ni Justin saka sya sumakay narin sa kotse
nya.

"Oo nga! Tara na! ITO ANG FIRST TIME KO NA MAGKAROON NG DATE KAYA EXCITED NA TALAGA
AKO!" ang excited na sabi ni Edward.

"Weeehh?? Ito ang first time mong makipag-date?" si Carlie. "In fairness ha,
halata" -____-

"Bakit? Kasi pogi ako?" ^0^

Nilingon naman sya ni Carlie. "Hindi. Kasi nakakabigla na may papayag na babae na
makipag-date sa'yo sa sobrang pagiging VAIN mo"

-_____-+ -- Edward.

Saka sila sumakay sa kotse nila at naiwan kaming dalawa ni Demon na nakatayo doon.

NApalingon naman sa akin si Demon at sa malamlam na mga matang iyon ay nagsalita

sya.

"Well..." he said. "This will be our first date as mates...my wife"

*One step closer...*

Opo. Tama kayo ng nababasa.

We are now mates by blood for two months now after ng gyerang yun.

*I have died every day

Waiting for you...*

At tungkol sa gyera sa pagitan ng Exodus at ng mga bampira ay nagkaroon na sila ng

peace agreement sa dalawang grupo. At natapos na nga ang ilang taon na hidwaan sa
dalawang grupo. They realized that it is time to put an end to their thousand years
of war. Dahil in the end ay pareho lang silang talo sa gyerang ito.

*Darlin' don't be afraid

I have loved you for a
Thousand years...*

He smiled at me saka sya nagsalita uli.

"Well looks like...I've fallen in love with my own personal poison..." he said.

Ngumiti din ako. "And I've fallen in love with the vampire's ancestor..."

*I'll love you for a thousand more...*

Hindi ko alam kung saan ba kami dadalhin ng tadhana...

"Ah...so...matutulog muna kami ha at gisingin nyo nalang kami pag tapos na kayong
mag-usap" ang reklamo ni Carlie mula sa kotse ni Edward.

Pero kung ano man ang darating sa hinaharap ay handa naming harapin yun na magka-
hawak kamay...

*And all along I believed

I would find you...*

He turned to me and his beautiful gray eyes looked intently to me.

Saka nya inilahad ang kamay nya.

"So...let's have a human date..." he said. "...my beloved Jane..."

*Time has brought

Your heart to me
 I have loved you for a
Thousand years...*

I smiled too.

And then took his hand.

"Yes, let's have a human date..." I said. "...my beloved Darius..."

* I'll love you for a

Thousand more...*

Saka kami magkahawak kamay na naglakad papunta ng kotse nya.

"Always remember who you truly are..." I remember Suzanne told me.

I smiled.

And yes.

I remember it all now.

I remember who I'm truly am.

My name is Jane Ortega.

I'am the girl who is saved by this vampire's ancestor many times even if he knows
that I'm his personal poison.

That I'am the girl who is destined to kill him.

We are fated to kill each other.

We are fated to loath each other's existence.

And yet...

We chose to love.

We chose to stay at each others arms.

We chose to eat this forbidden fruit that life has offered us.
We have a bloody beginning...but our fate ended with realizing of what is the true
meaning of love is.

Love is like a poison to us.

Love is like a forbidden fruit to all of us.

And yet, we chose to love.

We chose to get hurt.

We chose to learn something about it.

We chose to eat it...even if we know what kind of poison it brings.

Yes. That's what Demon did for me.

And that's what I'am doing now.

I have loved the guy I'am destined to kill...

And he have loved the girl who is destined to kill him...

But here we are, holding our hands and looking forward of what future may bring.

This is our forever.

But this is not our happy ending.

We have re-written our fate.

And this is just only the beginning of our new fate that we chose.

My name is Camellia.

My name is Jane Ortega.

And I declare my guilt.

I ATE THE FORBIDDEN FRUIT.

And yet...I'am happy...FOREVER, with my beloved Demon.

*I have died every day

Waiting for you
Darlin' don't be afraid,
I have loved you for a
 Thousand years
I'll love you for a
Thousand more...*

****The End****

FINAL AN: PARTY! PARTY! NATAPOS NARIN SA WAKAS! Oh em...sorry kung natagalan ang
last two chapters. Wala kasi akong laptop ngayon at ayokong mag-encode sa cellphone
dahil hindi gumagana ang utak ko. But anyway, thank you sa lahat ng nagbasa ng
story na 'to. Sa lahat ng votes, comments, at reads. MARAMING-MARAMING SALAMAT PO.
So yun lang, I'm so happy that THE FORBIDDEN FRUIT IS FINALLY COMPLETED.

Please leave your comments. Don't be shy. XD

####################################
Author's Note (PLEASE READ ME)
####################################

Madaldal na Author's Note:

Hi sa inyong lahat!

Wheew! Matagal narin since nung last kong pinansin ang vampire stories ko. Teehee
XD

But before anything else, I would like to CONGRATULATE YOU dahil naabot ka hanggang
dito. Ibig sabihin, natapos mo ang dalawang book! Congratulations!!! Haha XD

But anyway, ang reason po kaya ako gumawa bigla ng author's note dito ay dahil sa
may gusto lang po akong sabihin sa inyong mga readers ng dalawang book. XD

First Pakay ni Author: BOOK 3

Okay, bago tayo magkalimutan ng totoong pakay ko dito ay gusto ko lang i-announce
na gagawa po ako ng BOOK 3 ng Vampire's Contract.

Okay, sa mga naghihintay, sa mga nag-aabang, at nanghingi ng book 3 ay magsaya na

kayo with talon-talon at pa-fireworks. Party! Party! Hep! Hep! Hooray!

Pero...ang totoo po nyan...

JOKE! BWAHAHAHAHAHAHA! Sorry pero wala na po akong gagawing Book 3 nito.

(*sapakin,sipain, sabunutan si author dahil bully sya*) Haha, sorry for keeping
your hopes high pero wala na po talagang book 3 ito. Gusto ko na po kasing
patahimikin ang buhay nina Demon at Jane at wala narin pong special chapters dahil
baka hindi ko po ma-meet ang expectations ninyo at mas mabitin pa kayo. Sorry
po~~Mianhe~~Gomenasai~~(*yun lang pala eh, i-close na ang tab na 'to*) Pero wait
lang po! Wag nyo na muna po iki-click ang ex sa itaas ng mga PC ninyo dahil may
sasabihin pa akong importante sa inyo.

Kung ano man yun? Please Proceed to the next pakay.

Second Pakay ni Author: THANK YOU!

Maraming-maraming salamat po sa lahat ng nagbasa, nag-vote, nag-comment, at nagtiis
sa dalawang books ng TVC.

Sa lahat ng nag-floodvotes! Maraming salamat po! Ginagawa ko ang lahat para

makapag-thank you ako sa inyo isa-isa pero recently hindi ko na nagagawa dahil
sabog na ang notifications ko. Pero this time, nagpapasalamat ako sayo na nag-
floodvote nito. I sincerely thank you sa pag-appreciate ng mga chapters. God bless
you!

Sa mga namali ng pindot ng vote, thank you po at namali kayo ng pindot kaya nakita
ko kayo! MWAHAHAHAHAHA! Ikaw ha! Binabasa mo pala 'to! Thank you din pala sa mga
nag-vote kahit Epilogue lang. Masaya po akong makita kayo sa notifications ko dahil
ibig sabihin natapos nyong basahin ang dalawang book. Mwa mwa.

Sa mga maiingay na readers, maraming salamat sa pag-iingay! Don't worry binabasa ko

ang lahat ng comments pero minsan hindi lang ako nakaka-reply dahil naduduling ako
sa notifications ko. Pero madalas naman akong mag-reply. Kahit walang kwenta at
walang sense ang reply ko ay tina-try hard kong maka-reply para lang hindi nyo
isipin na ini-snob ko kayo. Hahahahaha! Hindi po ako snob. May pagkaduling lang po
ako kaya hindi ko nakikita ang ibang comments. Haha XD Para makita ko po talaga
kayo ay mas magandang i-pm nyo nalang ako. Don't worry, I reply is you. XD

Sa mga nagmura sa akin, huhuhuhu...wae?! Why po?! Masakit sa heart! Hindi ko po

talaga alam kung bakit nyo ako minumura. Can you please give me a clue? Please give
an explanation in a one whole sheet of manila paper, font 12, back to back and in
English please! Thank you! XD

Sa mga nag-add nito sa RL nila lalong-lalo na sa Favorites nila at may nakita pa

ako one time na RL na ang name ay Astig, maraming salamat po! Haha Hindi nyo po
alam pero ngayon alam nyo na, na talagang tumataba ang heart ko sa tuwing nakikita
ko sa notifications ko na may nag-add nito sa Favorites nila at sa Astig nila.
Maraming salamat sayo na nag-add nito sa Favorites nya at sa Astig nya dahil
talagang napapangiti ako with labas ng gums at uhog sa sobrang saya. XD

Sa mga silent readers, mahal ko kayo kahit na tahimik kayo. Hahahaha pero sana sa
sunod ay magsalita na kayo. Wag po kayong matakot sa akin. Hindi po ako
nangangagat. Si Demon lang. XD

Sa mga nanghingi ng Book 3 at Special Chapters, sorry po at hindi ko na kayo

mapagbibigyan. Pero salamat talaga dahil sa panghihingi ninyo ng dalawang yun ay
ibig sabihin ay nagustuhan nyo talaga ang story ko na 'to. Maraming salamat po!

Sa mga pumatol sa ibang stories ko dito after basahin ang dalawang books, maraming
salamat po sa suporta! Kahit na alam kong corny at may pagkaluma ang mga stories ko
na iba dito ay maraming salamat parin po sa pagtitiis ninyong basahin ang mga yun.

Sa lahat ng nag-follow sa akin dito, maraming salamat po! XD

Again, MARAMING SALAMAT SA INYONG LAHAT!

Third Pakay ni Author: NEW VAMPIRE STORY

Okay, so heto na ang main event ng kadaldalan ko ngayon.

At dahil may mga nabitin ako, may mga naghihingi ng new vamp story ay gagawan ko po
kayo ng bagong vampire story. Opo, babalik na po ako sa madugong mundo ng mga
bampira.

Nagpahinga muna kasi si author mula sa mga bampira dahil 'BTS is my Addiction' ang
peg nya. Opo, mula kay Demon ay nasilaw sya ng abs ni Jimin, ng aegyo ni V, ng gums
ni Suga, ng dimple ni Rapmon, ng ilong ni Jungkook, ng baba ni J-hope, at ng super
mario stufftoy ni Jin. Dahilan para makatapos sya ng isang book with 72 chapters
for the first time in her whole entire life. Sa mga nagbasa ng dalawang book ng
VISIBLE. Maraming salamat po. Pero alam ko namang karamihan sa inyo ay hindi naman
sila kilala kaya proceed na tayo.

So, may gagawin po akong vampire story pero kakaiba ito sa Vampire's Contract at
Forbidden Fruit. Echos. Syempre may pagkakapareho naman sila dahil syempre bampira
din naman ang bida kasi nga vampire story sya. Pero this time po ay ibang genre.
Chos. Pareho din naman kasi Vampire din naman. Okay, nagloloka na naman ako. XD

At itatanong ninyo siguro kung connected ito kina Demon at Jane?

Well...yes. Connected po sya pero hindi sya Book 3. Independent story po sya pero
may connection sya sa Vampire's Contract kaya pwede rin syang basahin ng mga hindi
nagbasa ng TVC at TFF. May new title (alangan-____-), new characters, new bida, new
kontrabida, new kabaliwan, new plot, new lugar, new mga poging bampira, new feeling
bampira, basta everything is new.

May mga hint lang akong ibibigay para naman mapag-isipan ninyo kung babasahin ninyo
o hindi.

1st hint: More on adventure sya kaya expect na hindi sila mag-i-stay lang sa isang
lugar. Yes. This is my first time na gumawa ng story na tungkol sa adventure kaya
mapapasabak ako nito. But I pray na makayanan ng bangs ko ang genre na 'to. Ay,
wala pala akong bangs. Okay XD Hahaha

2nd hint: Expect more fighting scenes dahil sadista ang peg ko dito ay magpapatayan
po sila lagi. *evil grin*

3rd hint: May romance? OF COURSE! Kahit na may pagka-corny, patulan nyo nalang
please. T^T I suck at writing romantic stories pero salamat at kinakagat nyo parin.
Thank you! T^T

4th hint: Alien po si Author kaya expect nyo na pang-out of this world ang mga
kaganapan at mga pangalan doon.

5th hint: Don't expect too much. Please. Baka kasi ini-expect nyo, lalo na yung mga
nagandahan sa dalawang book na magiging maganda rin ito. Baka ma-dissapoint ko lang
po kayo kaya mas magandang don't expect nalang. But don't worry, I'll try my best
to make it very good. XD

6th hint: At dahil 'BTS is my addiction' ang peg ko na naman dito, expect na some
of the portrayers is BTS also. XD

7th hint: Wag na po kayong mag-expect na magiging mature ang story na 'to. Dahil
immature din po si author so expect na immature din ang kalalabasan ng mga gawa
nya. XD

Okay, na-overuse na ang word na EXPECT. Hahaha XD

Fourth PAKAY ni Author : Kailan sisimulan ang new vamp story?

Kailan? Kapag lumiit na po ang ilong ni Jungkook.

Di joke lang. Haha gwapo si baby kookie kahit na malaki ang ilong nya kaya wag
kayong ganyan.( Luh, nangturo pa si authorXD) Haha o sige na, hindi ko po sure
kailan ko sya masisimulan. But don't worry. Nabuo na po ang plot, ang mga pangalan
nila, ang mga kabaliwan, ang fighting scenes, ang kakornihan, pero hindi ko muna po
sya sisimulan.

Why?

Dahil tatapusin ko muna ang isa sa 'BTS is my addiction' na peg ko na ang title ay
Dear Kim Taehyung. Kailan matatapos yun? Hindi ko rin po alam. At dahil dyan, ang
kasagutan lang sa segment na ito ay HINDI KO PO ALAM. XD

Di joke lang. Maybe I'll post the prologue one of these days kaya alert! Haha,
magpapa-fireworks ako sa mga notifications nyo! Hahaha. Sa mga nainteresadong
basahin, basahin nyo po at sa mga na-fed up na sa kakornihan at 'BTS is my
addiction' ni author, okay lang po kung hindi nyo na babasahin. Hindi ko kayo
pipilitin. Pero...PLEASE?! PLEASE?! BASAHIN NYO NAMAN PO SYA AT MAG-FEEDBACK NAMAN
PO KAYO KAPAG NA-POST KO NA SYA?! PLEASSSSSEEEE...?!

I'll announce it here kapag na-post ko na ang prologue kaya say something po!
Please say something! Say something I'm givin up on yah~~okay tama na. Ang corny
na.

Fifth Pakay ni Author: CONFESSIONS OF AN ALIEN

Sa totoo lang po ay hindi ko ini-expect na ganito ang magiging pagtanggap ninyo sa

Vampire's Contract.

Isinulat ko po ang book 1 as a trip-trip ko lang habang wala pa akong ginagawa sa

buhay ko noon. Kaya pansin nyo naman po siguro na puro kabalbalan lang ang laman ng
mga naunang chapters diba?XD And then, I think, dalawa? Tatlo? O apat lang ata ang
nagvo-vote nun dati eh. May one time pa na itinigil ko na syang i-update kasi trip-
trip nga lang ang peg ko doon. And then when I opened my account again, na-shock
ako nang makitang dumarami na ang reads nya at may nanghingi ng update sa akin.

At dahil may nanghingi ng update, napilitan akong ipagpatuloy sya at mag-isip ng

mas magandang plot dahil na-pressure na ako. XD Actually, ang concept po ng
dalawang book is from my old vampire stories na ginawa ko nung highschool ako. At
nakasulat lang po sya sa notebook at dahil ako na ang pinakamasipag sa lahat ay
tinamad na po akong i-encode ang mga yun so I formed it nalang into a new vampire
story. Yes, ang TVC and TFF is a collection of my three vampire stories na nagawa
ko nung mga kabataan ko pa. Teehee XD

Salamat naman po at kinagat ninyo ang story ko. Sa mga naunang readers ng TVC at
TFF, you know who you are, MARAMING SALAMAT sa inyo dahil kayo ang nag-push sa akin
na tapusin ang trip ko sa buhay ko. Kung wala siguro kayo na nangulit sa akin ay
walang TVC at TFF dahil balak ko na talaga syang i-onhold dati kagaya ng ibang
stories ko dito. Haha.

Ang TVC din ang pinaka-first na story na natapos ko dito sa wattpad, ang iba po
kasi ay natapos ko na agad bago pa man ako nagka-account dito. Haha. XD

Pansin nyo rin naman po na maraming typos ang book 1 diba? Maraming wrong grammars
and wrong punctuation marks dahil sa tablet ko sya ginagawa nun habang nagbibilang
ako ng stars that shine bright like a diamond sa kalangitan at nag-i-emote tungkol
sa kunyaring broken hearted na buhay ko. Idagdag pa na may pagkaduling ang author
kaya hindi na nya napapansin at nakikita ang mga typos. Haha sorry po talaga. Tamad
narin akong mag-edit. XD

Sixth Pakay ni Author: Twitter Account

At dahil nakaabot ka sa pagbabasa hanggang dito sa pinakahuling segment ng

kadaldalan ko ay gusto kitang i-congratulate. Congratulations at napagtiisan mo ang
kakornihan at kadaldalan ng author. At dahil dyan...BIGYAN NG JACKET!!! Hahaha, di
joke lang ang corny ko na. So heto, isi-share ko sayo ang twitter account ko.

May twitter account ako guys but don't expect too much dahil hindi ako ganun ka-
active sa social networking sites. XD Wag narin po kayong maghingi ng facebook
account dahil isang century ko ng hindi ino-open yun at wag narin kayong manghingi
ng Instagram Account dahil wala po akong ganun. Sorry kung ngayon ko lang ibibigay
ito. Gusto ko kasi sanang magtago para kunyari mysterious. Yung tipong pasabog ang
paglabas ko to the extent na masa-shock kayo. Okay, ang drama na. Pero sige na nga,
gusto ko rin kayong maging friends. So heto:

Follow me on: @ray_hime24

I-check nyo guys at baka ako ang long lost kapitbahay ninyo. XD

At yung mga pictures ko doon? Pwede nyong gamiting anting-anting na pantaboy sa

masasamang espirito at panakot sa mga ipis at daga. XD

Wag kayong mag-alala, puro 'Saranghae Oppa' lang ang makikita nyong tweet ko doon
dahil ginawa ko lang naman yun para pangatawanan ang 'BTS is my addiction' ko.
Pasensya, lakas lang maka-fangirl ni Author. Feeling Koreana pa kaya pasensya na po
talaga. XD

I'll followback! I promise!

Wag din po kayong mahihiyang kausapin ako. I'm just a human with an alien mind and
a duling eyes so don't shy you to me. Arraseo? Hope we can be friends you and me.
Saranghae!

At wag narin kayong magtanong kung bakit PAKAY ang nakalagay dito. Nakalimutan ko
po kasi ang English ng pakay at tinatamad narin akong mag-isip kaya pagpasensyahan.
XD

Sige na, tatapusin ko na. Mag-aannounce lang ako ng new vamp story umabot na tayo
ng ilang pages. Haha sa sobrang haba ng speech ko pwede ng i-publish as a book.
Hahaha okay tama na. Ang daldal ko na.

I love you all and God bless everyone! See you when I see you!

Love, love, love,

Ate Ray a.k.a Ray hime <3

####################################
NEW VAMP STORY
####################################

Hello!
And I just posted the Prologue of this new vamp story.

Title: ANNAH: The Last Titanian

You can check it on my Profile or just follow this link:
http://www.wattpad.com/134489378-annah-the-last-titanian-ongoing-prologue

Arigato guzamaisu.
Kamsahamnida.
Thank you.
God bless!