Η μετάνοια και η σωτηρία είναι ο σκοπός

της ζωής μας τονίζει ο Οικουμενικός

Πατριάρχης στον Κατηχητήριο Λόγο του
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

«Η μετάνοια και η σωτηρία είναι ο σκοπός της ζωής ημών» τονίζει η Α.Θ.Π. ο
Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στον Κατηχητήριο Λόγο του για την Αγία και
Μεγάλη Τεσσαρακοστή:

«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και τέκνα πεφιλημένα,

Η Χάρις του Πανάγαθου Θεού και πάλιν μας ηξίωσε να ευρισκόμεθα εις την αρχήν
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πάλιν ακούομεν τους ιερούς και κατανυκτικούς ύμνους του
Τριωδίου: «Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα…» και «Της σωτηρίας ευθυνόν μοι
τρίβους, Θεοτόκε…».
Η μετάνοια και η σωτηρία είναι ο σκοπός της ζωής ημών. Ποίος όμως θα βοηθήσει
να τον επιτύχωμεν;
Εις τον αγώνα αυτόν της μετανοίας θα μας βοηθήσουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας,
οι οποίοι διεξήγαγον χάριτι Θεού νικηφόρως τον αυτόν αγώνα, και προ πάντων η
Υπεραγία Θεοτόκος και κατά χάριν Μήτηρ πάντων ημών.
Εάν εις τον κτιστόν κόσμον υπάρχει κάτι το καθαρόν και ανυστερόβουλον, αυτό
ασφαλώς είναι η μητρική στοργή.
Πόσα ποιήματα έχουν γραφεί και έχουν μελοποιηθεί, δια να υμνήσουν την αγνήν
αυτήν δύναμιν, την συντηρούσαν την ζωήν εις τον κόσμον! Αλλά και αυτή η μητρική στοργή
παρ’ όλην την ιερότητά της, παραμένει κάτι σχετικόν, διότι πάντες, ως τέκνα των
πρωτοπλάστων, φέρομεν την ασθένειαν της αρμαρτίας και το μικρόβιον της φθοράς.
Καμμία μήτηρ δεν ηδυνήθη να προσφέρει εις τον τέκνον της εκείνο, το οποίον η ιδία
βαθύτατα επόθει, ούτε εκείνο το οποίον το τέκνον της εζήτει. Όλοι είμεθα αδύνατοι με
δίψαν άσβεστον και απαιτήσεις ανικανοποιήτους.
Πόσοι άνθρωποι εις τα βάθη της καρδίας των δεν κρύπτουν κάποιον πληγωμένον
τέκνον, το οποίον δεν εύρε την αναμενομένην στοργή, δεν ηδυνήθη να ανοίξει με
εμπιστοσύνην την καρδίαν του και να εύρει κατανόησιν!
Αλλ’ εάν η πρώτη μήτηρ ημών Εύα μας ώθησε προς την ανυπακοήν με την
αδυναμίαν των παθών και της αμαρτίας, η νέα Εύα, η κεχαριτωμένη Μαρία, η νέα Μήτηρ
ημών, μας διδάσκει την υπακοήν και μας γαλουχεί με την καθαρότητα του πνεύματος και
την ελευθερίαν του Παραδείσου.
Και ενώ ο Άγγελος Κυρίου εξεδίωξε τους Πρωτοπλάστους εκ του Παραδείσου δια
την ανταρσίαν των, το κάλλος και η καθαρότης της Παρθένου και η υπακοή της είλκυσαν εξ
ουρανού Άγγελον πρωτοστάτην «ειπείν τη Θεοτόκω το χαίρε».
Και με τον αρχαγγελικό ασπασμόν συλλαμβάνεται ο Ασώματος, σαρκούται ο Θεός.
Και ανατέλλει η χαρά εις τον κόσμον.
Το «χαίρε» του Αρχαγγέλου προς την Παρθένον δονεί την Εκκλησίαν και
μεταβάλλεται εις ατελευτήτους χαιρετισμούς. Γίνεται Ακάθιστος Ύμνος προς την Θεοτόκον.
Και τα αναρίθμητα «χαίρε» από τα χείλη και τας καρδίας των πιστών καταυγάζουν την
οικουμένην με την χαράν και την βεβαιότητα της τελικής Αναστάσεως.
Η μητροπάρθενος Κόρη λάμπει ως την χαράν τω κόσμω κυήσασα. Το νόημα της
Ιστορίας, ο σκοπός της δημιουργίας, η ουρανώσασα το γεώδες ημών φύραμα, η
παράκλησις των μητέρων, των παρθένων η δόξα, των ουρανών η πλατυτέρα, η
γεννήσασα Χροστόν τον Ζωοδότην, η άβυσσος των οικτιρμών, η στοργή, η πάντα πόθον
νικώσα.
 Αυτή παρηκολούθησε διακριτικώς τον Υιόν και Θεόν Της από της γεννήσεως μέχρι
του πάθους και του Σταυρού. Και την Παναγίαν Μητέρα Του ο Θεάνθρωπος από του
ύψους του Σταυρού άφησεν εις πάντας ημάς ως κατά χάριν μητέρα μας.
Αυτή στηρίζει την υπαρξίν μας και αγιάζει τον χρόνον μας. Δια της Γεννήσεώς Της (8
Σεπτεμβρίου) αρχίζει το εκκλησιαστικόν έτος. Και δια της Κοιμήσεώς Της τελειώνει. Αυτή εν
τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξε και εν τη κοιμήσει δεν εγκατέλειψε τον κόσμον. Μένει
μεθ’ ημών και με την θείαν Της στοργήν αγρύπνως περιβάλλει όλην μας την ζωήν: μας
φροντίζει ως βρέφη, μας παιδαγωγεί ως νήπια, μας θεραπεύει ως ασθενείς, μας ανιστά εις
την ζωήν της ελπίδος ως Θεογεννήτρια.
‘Όλοι, μικροί και μεγάλοι, ως αρτιγέννητα βρέφη ή ετοιμοθάνατοι ασθενείς, έχομεν
ανάγκην της παρουσίας της Μητρός του Θεού.
Και κατά την περίοδον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εντός του βαρέος κλίματος
των στεναγμών και των δακρύων του Μεγάλου Κανόνος, η Θεοτόκος δια των Χαιρετισμών
μας ευφραίνει την καρδίαν. Τα πλήθη των πιστών συρρέουν εις τους ναούς και ψάλλουν
ομοθυμαδόν τον Ακάθιστον Ύμνον της χαράς, ως προμήνυμα του θριάμβου της
Αναστάσεως.
Πράγματι, κατά την περίοδον του Τριωδίου και της ασκήσεως, αλλά και καθ’ όλην
την ζωήν ημών, η θεομητορική στοργή της Παρθένου μας αναζωογονεί. Ο πόνος της
μετανοίας, δια πρεσβειών Της, μας καθαίρει.
Το μυστήριον της Θεοτοκίας μας αποκαλύπτει την αγάπην του Θεού και την δύναμιν
της ταπεινώσεως, δια των οποίων φωτιζόμεθα «προς καθαρισμόν ψυχών και σωμάτων,
προς εγκράτειαν παθών, προς ελπίδα αναστάσεως».
Δια των δακρύων καθαιρόμεθα, δια του θείου κάλλους σωζόμεθα, και ησυχάζομεν
δια της εκπλήξεως: «Ιλιγγιά δε νους και υπερκόσμια υμνείν την Θεοτόκον», την
καθαροτέραν λαμπαδόνων ηλιακών, των ασωμάτων το άσμα και των πιστών το
εγκαλλώπισμα.
«Αύτη γαρ ανεδείχθη ουρανός και ναός της θεότητος». Και εις αυτόν τον ναόν της
θεότητος, από την αρχήν του Τριωδίου, ο μελωδός με απόλυτον εμπιστοσύνην
εγκαταλείπει τον εαυτόν του ολόκληρον: «γνώμην, βουλήν, προσδοκίαν, σώμα, ψυχήν, και
το πνεύμα, Δέσποινα, ανατίθημι προς σε, δυσχερών εχθρών και πειρασμών, και
μελλούσης απειλής, ρύσαι και σώσόν με» (Όρθρος Κυριακής Τελώνου και Φαρισαίου).
Είθε και ημείς, μιμούμενοι την αγίαν κίνησιν του ιερού μελωδού, να εγκαταλείψωμεν
την ελπίδα ημών άπασαν τη Μητρί του Θεού, ώστε και το παρόν στάδιον της νηστείας δια
μετανοίας και κατανύξεως να διέλθωμεν και να αξιωθώμεν ακατακρίτως να κοινωνήσωμεν
της αφράστου αγαλλιάσεως του Πασχαλίου Δείπνου και της ανεκλαλήτου χαράς της
Αναστάσεως του Κυρίου και Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις τον Οποίον
πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων .
Αμήν.
Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή απη
ο Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος προς Θεόν ευχέτης πάντων υμών
Βαρθολομαίος»