Υπέρ της άνωθεν ειρήνης

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δόξα σοι ὁ Θεός, δόξα σοι.
Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ Πανταχοῦ Παρὼν καὶ τὰ
Πάντα Πληρῶν, ὁ Θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καὶ Ζωῆς Χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν
καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος καὶ σῶσον, Ἀγαθὲ τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἀμήν.
Καθίστε. Απουσίες σήμερα. Είναι ο Μεγάλος Κανόνας σήμερα καιόλοι είναι στις
αγρυπνίες. Και καλά κάμουν. Και εμείς θα πούμε λίγα πράγματα σήμερα έτι για να μην
χάσουμε τη σειρά και θα τελειώσουμε λίγο νωρίτερα για να πάμε όσοι θέλετε στην
αγρυπνία που έχει ήδη αρχίσει.
Είμαστε στη συνέχεια της μελέτης του κειμένου της Θείας Λειτουργίας και είχαμε δει την
προηγούμενη φορά την πρώτη προτροπή του διακόνου «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν».
Που σημαίνει με ειρήνη ας παρακαλέσουμε τον Κύριο. Και είπαμε ότι ο Χριστός είναι η
ειρήνη των ψυχών μας και ότι εκείνο που χρειαζόμαστε ουσιαστικά στη ζωή μας, είναι η
παρουσία του Χριστού. Και ότι με τη χάρη του Χριστού μπορούμε και να προσευχηθούμε
και να ζήσουμε, και να υπάρξουμε και να λειτουργήσουμε σαν άνθρωποι.
Στη συνέχεια αφού ο διάκονος πει αυτή την πρώτη διακονική προτροπή, ο λαός που
σήμερα είναι οι ψάλτες λένε το Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον, σημαίνει Κύριε σπλαχνίσου
μας. Το «ελέησον με», η λέξις έλεος, είναι από τα αρχαία Ελληνικά βέβαια και είναι μια
πολυσήμαντη λέξη. Έχει πάρα πολλές σημασίες. Όταν λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν
με», σημαίνει ότι έχω ανάγκη δώσε μου. Δηλαδή βοήθησέ με, σώσε με, λυπήσου με,
σπλαχνίσου με, φώτισέ με, καθοδήγησέ με, θεράπευσέ με. Όλα αυτά τα οποία έχουμε
ανάγκη, όλα αυτά τα οποία χρειαζόμαστε με μια λέξη, με έναν όρο περικλείονται σε αυτό
το «Κύριε ελέησον». «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» πιο μεγάλο. Στην Εκκλησία είναι
γνωστό το «Κύριε ελέησον». Αυτό τα σημαίνει όλα. Και όπως οι Εβραίοι στην Παλαιά
Διαθήκη έτρωγαν το μάννα στην έρημο και εκείνο γινόταν σε αυτούς που το έτρωγαν
οτιδήποτε είχαν ανάγκη, ο εαυτός τους, ο οργανισμός τους, έτσι και το Κύριε ελέησον
γίνεται σε κάθε άνθρωπο αυτό που έχει ανάγκη ο ίδιος. Και είναι σημαντικό να αφήνουμε
το Θεό να έχει την πρωτοβουλία στην ζωή μας και στην σχέση του μαζί μας. Και είναι πιο
ωφέλιμο να λέμε Κύριε ελέησον, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», παρά εμείς να τον
καθοδηγούμε και να λέμε, ξέρεις, δως μου το ένα, δως μου το άλλο. Εντάξει και αυτά
χρειάζονται, και αυτά είναι ανθρώπινα, αλλά καλύτερα είναι να έχουμε εμπιστοσύνη στην
πρόνοια του Θεού, και να επικαλούμαστε το έλεος του Θεού, και ο Θεός ξέρει τι έχουμε
ανάγκη, τι μας λείπει, τι μας χρειάζεται, πόσο μας χρειάζεται και πως θα μας το δώσει.
Στη συνέχεια ο διάκονος λέγει «Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆ σωτηρίας τῶν ψυχῶν
ἡμῶν τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο λέγει ο διάκονος, αυτό
σημαίνει «τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν», για να μας δώσει την ουράνια ειρήνη και την σωτηρία
των ψυχών μας. Παρακαλούμε τον Θεό να μας δώσει την ειρήνη την δική του. Αυτή που
κατέρχεται άνωθεν, αυτή που έρχεται από τον ίδιο. Όχι την ειρήνη του κόσμου τούτου, όχι
την ειρήνη που εξαρτάται από τα κοσμικά πράγματα, αλλά την ειρήνη η οποία εξαρτάται
από Αυτόν τον ίδιο. Και είναι συνέχεια αυτού που λέγαμε προηγουμένως ότι ο ίδιος ο Θεός
είναι η ειρήνη του ανθρώπου. Ο ίδιος ο Θεός είναι η ειρήνη των ψυχών μας. Και αυτή η
χάρις, αυτή η ενέργεια του Θεού, προέρχεται κατευθείαν από τον Θεό, και ο άνθρωπος
κοινωνώντας με την θεία χάρη, αμέσως το πρώτο πράγμα που φέρνει χάρη στην ψυχή μας
είναι η ειρήνη. Γι’ αυτό και οι πατέρες της Εκκλησίας όταν θέλουν να διακρίνουν εάν μια
ενέργεια είναι από τον Θεό, ή είναι από το σατανά, το πρώτο πράγμα που θα ερευνήσουν
είναι κατά πόσον η ψυχή του ανθρώπου την ώρα που αισθάνεται εκείνη την ενέργεια, έχει
ειρήνη μέσα της ή έχει ταραχή. Αν έχει ειρήνη, μαζί με πολλά άλλα βέβαια, όχι μόνο αυτό,
αλλά αν έχει ειρήνη, λέμε εντάξει, υπάρχει ειρήνη, έχουμε ένα δεδομένο υπέρ του
γεγονότος ότι αυτή η πράξις είναι της χάριτος. Αν υπάρχει ταραχή εκ των προτέρων είναι
δεδομένο ότι όπου υπάρχει ταραχή και σύγχυση εκεί είναι και ενέργεια του σατανά.
Αυτή η ειρήνη λοιπόν είναι αυτή που κατέρχεται από τον ίδιο τον Θεό, από τον Θεό
πατέρα μας και είναι ανεξάρτητη από τα δεδομένα του κόσμου τούτου. Δεν εξαρτάται η
ειρήνη του Θεού από το τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν εξαρτάται ας πούμε από το τι επικρατεί
ας πούμε στον κόσμο, στην κοινωνία, στην οικογένεια, οπουδήποτε αλλού. Χωρίς αυτό να
σημαίνει βέβαια ότι αυτό βέβαια αυτό να σημαίνει ότι έχει σχέση με τη Νιρβάνα των
Ινδουιστών που έχουν μια ας πούμε απάθεια, αναισθησία στο τι συμβαίνει γύρω τους. Οι
άνθρωποι του Θεού, μετέχουν στον πόνο των ανθρώπων, πονούν, θλίβονται, συμπάσχουν
με όλη την κτίση. Σίγουρα δεν είναι αναίσθητοι. Δεν μπορεί γύρω σου να υπάρχει τόσος
πόνος και εσύ να είσαι ξέρω γω τάχα μέσα σε ειρήνη. Αυτό δεν είναι Χριστιανική
κατάστασις. Αλλά τι συμβαίνει; Παρ’ όλο που πονούν, παρ’ όλο που συμπάσχουν, παρ’ όλο
που είναι μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται, εντούτοις
όμως μέσα στο βάθος της υπάρξεώς τους, μέσα στο βάθος της καρδιάς τους, επικρατεί η
ειρήνη του Θεού. Η εμπιστοσύνη δηλαδή ότι τελικά ο Θεός θα κάμει αυτό το οποίο πρέπει
να γίνει, ότι δεν εγκαταλείπει κανέναν. Από αυτή την βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μαζί μας,
και ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει, μέχρι την τελευταία στιγμή της ύπαρξίς μας, στον
κόσμον αυτόν, στη ζωή αυτή, βγαίνει και πηγάζει η ειρήνη της παρουσίας του Θεού. Είναι
αδύνατο πράγμα ο Θεός να κατοικήσει σε άνθρωπο που έχει ταραχή μέσα του. Μέσα σε
καρδιά ταραχώδους ανθρώπου, ο Θεός δεν μπορεί να αναπαυθεί ποτέ. Όταν ο άνθρωπος
ταράζεται και γίνεται άνω κάτω, ο Θεός, ο χάρις εγκαταλείπει τον άνθρωπο εκείνον. Δεν
μπορεί να ταυτιστεί ο Θεός με την ταραχή και την σύγχυση.
Και στη συνέχεια αφού παρακαλέσουμε για την ειρήνη η οποία κατέρχεται από τον Θεό
Πατέρα μας, μιλά ο διάκονος και μας προτρέπει να παρακαλέσουμε για την σωτηρία των
ψυχών μας. Στη συνέχει λέγει πάλι ο λαός, το Κύριε Ελέησον και συνεχίζει ο διάκονος για
άλλα αιτήματα πιο ας πούμε έτσι γήινα, που αφορούν τη ζωή μας. «Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ
σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων
ἑνώσεως τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Λέγει λοιπόν ο διάκονος, ας παρακαλέσουμε τον Κύριο
για την ειρήνη όλου του κόσμου, για την σταθερότητα των αγίων Εκκλησιών του Θεού, και
για την ενότητα όλων. Δηλαδή ζητούμε από τον Θεό δια της προτροπής αυτής του διακόνου
να έχει ειρήνη όλος ο κόσμος. Και την ειρήνη την εννοούμε όπως την εννοεί η Εκκλησία.
Και εξωτερική ειρήνη, δηλαδή να μην υπάρχουν πόλεμοι, να μην υπάρχουν θλιβερές
καταστάσεις, να μην υπάρχουν δυσκολίες στον κόσμο. Πράγμα βέβαια το οποίο δεν θα
γίνει ποτέ. Ότι και να κάνουμε, δυστυχώς έστω και σε μια γωνιά, κάτι κακό θα υπάρχει. Δεν
θα αποφύγουμε αυτή την δυσκολία. Αλλά η ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, εμείς
προσευχόμαστε γι’ αυτή, ζητούμε από τον Θεό να έχουν ειρήνη οι άνθρωποι, να είναι καλά,
να είναι ευτυχισμένοι, να είναι υγιείς, να είναι ήσυχοι, ήρεμοι, όλα τα καλά να τα έχουν,
αλλά κυρίως όμως να έχουν την χάρη του Θεού. Η ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, είναι η
παρουσία του Χριστού μες στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτή είναι η ειρήνη του κόσμου.
Αυτή την ειρήνη έφερε ο Χριστός εις τον κόσμο, γιατί ο ίδιος είναι η ειρήνη του κόσμου. Και
γι’ αυτήν την ειρήνη έψαλλαν και οι άγγελοι τη νύχτα της γεννήσεως του Κυρίου, που
έλεγαν «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη». Ήρθε η ειρήνη στη γη, και βέβαια όχι
εξωτερική ειρήνη γιατί αυτή δεν ήρθε ποτέ, και όσο πάει ο καιρός δεν πρόκειται να έρθει
καμιά φορά. Κάπου θα υπάρχουν οι πόλεμοι δυστυχώς, αλλά όμως η πραγματική ειρήνη η
όντως ειρήνη, ο Χριστός ήρθε εις τον κόσμο, και εφάνη επί γης.
Η Εκκλησία όμως προσεύχεται υπέρ της ειρήνης όλου του κόσμου από πάσαν άποψη.
Και εδώ βλέπετε προσεύχεται για όλον τον κόσμο. Δεν προσευχόμαστε μόνο για μια ομάδα
ανθρώπων, ούτε καν μόνο για τους Χριστιανούς ή μόνο τους Ορθοδόξους. Προσευχόμαστε
για όλον τον κόσμο. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί μας. Όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά
του Θεού, όλοι οι άνθρωποι είναι προσκεκλημένοι εις την βασιλεία του Θεού. Και εμείς
οφείλουμε να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους, να έχουν την ειρήνη του Θεού,
την παρουσία του Θεού, μες στην καρδιά τους.
Στη συνέχεια προσευχόμαστε «Ὑπὲρ εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν». Για να
έχουν σταθερότητα οι άγιες Εκκλησίες του Θεού. Σε όλον τον κόσμο είναι σκορπισμένη η
Εκκλησία του Θεού. Αυτή η Εκκλησία του Θεού, πολεμείται συνεχώς από ποικίλες
περιπέτειες και περιστάσεις, πειρασμούς, σχίσματα, αιρέσεις, σκάνδαλα. Οτιδήποτε
μπορείτε να φανταστείτε. Πολεμείται η Εκκλησία συνέχεια. Την πολεμούμε και εμείς που
είμαστε από μέσα, την πολεμούν και αυτοί που είναι απ’ έξω, την πολεμά και ο σατανάς.
Ευτυχώς βέβαια που ο Θεός την έκαμε και δεν καταποντίζεται ποτέ. Αλλά σίγουρα
πολεμάται πάντοθεν η Εκκλησία. Και προσευχόμαστε να έχει ευστάθεια. Να στέκει καλά
δηλαδή. Όχι πως κινδυνεύει η Εκκλησία να καταποντιστεί. Δεν κινδυνεύει αλλά
ανθρωπίνως, η ανθρώπινή της πλευρά της Εκκλησίας, η ανθρώπινη δομή της τρόπον τινά,
εμείς όλοι που αποτελούμε την Εκκλησία, έχουμε ανάγκη να στέκουμε στα πόδια μας, και
να μπορούμε να κρατούμε τους αδελφούς μας.
Ξέρετε πόση τεράστια ευθύνη έχουμε όλοι μας σε αυτό το πράγμα; Είναι που δεν το
καταλαβαίνουμε ότι αποτελούμε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Και σαν μέλη της
Εκκλησίας έχουμε ευθύνη για όλο τον κόσμο. Για τους αδελφούς μας, για τα παιδιά μας,
για τους συναδέλφους μας, για όλους τους ανθρώπους. Και γι’ αυτούς που είναι μακράν
και γι’ αυτούς που είναι κοντά. Και κυρίως για αυτούς που είναι μακρια. Έχουμε ευθύνη
διότι με τη ζωή μας, την αγία ζωή μας, και με το άγιό μας παράδειγμα, εάν πράγματι
ήμασταν όπως ο Θεός, ήθελε και μας έδωσε ο Θεός την δύναμη να είμαστε, θα
μπορούσαμε πραγματικά να τους βοηθήσουμε περισσότερο. Δυστυχώς όμως και η δική
μας αδυναμία, και η δική μας πούμε ταλαιπωρία, γίνεται πολλές φορές αιτία απώλειας και
άλλων ανθρώπων. Υπάρχει αυτή η συνείδησις, πρέπει να υπάρχει η συνείδηση ότι
αποτελούμε όλοι ένα σώμα. Δεν σημαίνει ότι επειδή εμείς τώρα εδώ είμαστε καλά, εντάξει
δίπλα μας δεν μας ενοχλεί. Η Εκκλησία του Θεού είναι διασκορπισμένη σε όλον τον κόσμο.
Υπάρχουν τόποι που η Εκκλησία διώκεται μέχρι σήμερα. Και μέχρι πριν λίγα χρόνια,
γνωρίζετε ότι σε διπλανές μας χώρες η Εκκλησία εδιώκετο. Και συνεχώς η Εκκλησία
αναδεικνύει τους μάρτυρες, που ήταν στα καθεστώτα αυτά. Χτες ακόμα η Εκκλησία της
Βουλγαρίας, ανεκήρυξε μάρτυρες που μαρτύρησαν και διώχθηκαν και έχασαν τη ζωή τους
και πέθαναν διωκόμενοι για την Εκκλησία. Έχουμε εκατοντάδες, έχουμε χιλιάδες μάρτυρες,
στη Ρωσία, στην Αλβανία, στην Ρουμανία, στη Σερβία, στη Γεωργία. Έχουμε μάρτυρες στην
Κίνα. Νεομάρτυρες. Έχουμε μάρτυρες σε πολλούς τόπους. Και σήμερα ακόμα. Σήμερα
ακόμα υπάρχουν χώρες που διώκεται η Εκκλησία. Διώκεται ο Χριστός. Δεν μπορείς να
μιλήσεις. Δεν μπορείς να κηρύξεις τον Χριστό. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι επειδή έγιναν
Χριστιανοί, επειδή βαπτίστηκαν έχασαν τη ζωή τους. Υπάρχουν πολλά τέτοια προβλήματα.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι σε πολύ δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση.
Αλλά και Εκκλησίες ακόμα οι οποίες βρίσκονται σε δυσκολία μεγάλη. Υπήρχε Ορθόδοξη
Εκκλησία στην Ινδία η οποία διώχθηκε, η οποία είχε φοβερά προβλήματα. Από τη χώρα
εκείνη εδίωξαν τους Ορθοδόξους ιερείς και τους ιεραποστόλους. Έμειναν μόνο κάποιοι
Ινδοί ιερείς Ορθόδοξοι, και αυτοί κρυφά προσπαθούν εκεί να κρατήσουν τις ενορίες, τις
Εκκλησίες, και γενικά υπάρχει δυσκολία.
Έτσι προσευχόμαστε για την ευστάθεια των αγίων Εκκλησιών του Θεού που είναι
διασκορπισμένες σε όλο τον κόσμο. Και δεν είναι μόνον εκεί που είναι κίνδυνοι τέτοιοι,
αλλά πρέπει να ξέρετε ότι ο πειρασμός, ο Σατανάς, πολεμά παντού την Εκκλησία. Θα σας
πω κάτι που το λέω συχνά. Δεν ξέρω αν σας το είπα και εσάς. Όταν ήμουν στο Άγιον Όρις,
με ρωτούν μερικοί τι διαφορά έχει τότε που ήσουν στο Άγιον Όρος και τώρα που είσαι εδώ.
Λέω το εξής. Όταν ήμουν στο Άγιον Όρος και ήμουν υποτακτικός στο Γέροντά μας και
μέναμε στην έρημο, ήξερα πως πολεμά ο διάβολος τον άνθρωπο. Τον έβλεπα πως
πολεμούσε έναν άνθρωπο. Ήξερα ας πούμε τι γίνεται. Μετά που έγινα πνευματικός και
ηγούμενος έβλεπα πως πολεμά ο διάβολος τους άλλους, διότι άκουγα τις εξομολογήσεις
των άλλων ανθρώπων, και έβλεπα πως πολεμούνται οι άλλοι άνθρωποι. Μετά που έγινα
επίσκοπος είδα πως πολεμά ο διάβολος την Εκκλησία. Και σας ομολογώ ότι ο πιο μεγάλος
πόλεμος είναι ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Ότι πάμε να κάνουμε πάει στραβά. Θα το
ξέρετε. Όλα, ακόμη και το πιο απλό πράγμα. Ένα φυλλάδιο να τυπώσουμε, αποκλείεται να
βγει με την πρώτη νύχτα. Θα βγει στραβά, θα βγει θαμπά, θα βγει θολά, όλα στραβά. Όλα
κόντρα, όλα δυσκολία. Να κάνουμε ένα πράγμα, συνέχεια πρέπει να κονταριοχτυπιόμαστε
απ’ την αντίθεση του πράγματος εκείνου. Μια Εκκλησία να χτίσουμε, δεν μπορείτε να
φανταστείτε πόσες δυσκολίες συναντούμε. Βέβαια παραδόξως στο τέλος γίνεται. Στο τέλος
γίνεται αλλά μέχρι να γίνει βγαίνει η ψυχή μας. Πολλά εμπόδια, πολλές δυσκολίες, πολλά
προβλήματα. Πολλούς πειρασμούς. Βλέπεις άλλα πράγματα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια.
Βγάζουν εκδόσεις., νεότερες. Τα πάντα γίνονται. Ότι πάμε να κάνουμε, θα το κάνουμε με
χίλιους κόπους, με χίλιες δυσκολίες, με την ψυχή στο στόμα. Μεγάλος αγώνας. Μεγάλη
αντίσταση. Και από το διάβολο τον ίδιο, αλλά και από ανθρώπους αδυνάτους οι οποίοι
τέλος πάντων έχουν τις δικές τους απόψεις. Χρειάζεται δηλαδή αγώνας μεγάλος και
προσευχή μεγάλη για την Εκκλησία του Θεού, για να μπορεί να έχει ευστάθεια, να μπορεί
να είναι σταθερή και να μπορεί να εκπληρώνει την αποστολή της, και να καταγγέλει τον
λόγο του Θεού σε όλο τον κόσμο.
Και στη συνέχεια μιλάει και για την ενότητα όλων. «καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Είναι
ένας όρος που πολυσερβίρεται τελευταία. Η ενότητα όλων. Όταν λέμε ενότητα όλων, δεν
σημαίνει ότι τα κάνουμε όλα ρώσικη σαλάτα. Όλοι μες στην κούπα και ότι βγεί. Ενότητα
σημαίνει, όλοι οι άνθρωποι να επιστρέψουμε και να ενωθούμε με τον Χριστό, σωστά και
καλά. Αυτή είναι η ενότητα όλων. Και αυτή είναι η ενότητα που ζητούμε. Την επιστροφή
όλων των ανθρώπων στο Χριστό. Δεν σημαίνει να μπούμε όλοι σε ένα καζάνι και ότι βγεί
γιατί αυτό δεν είναι ενότητα, αυτό είναι σύγχυσις. Και αυτό είναι χανόμαστε όλοι.Και αυτό
το κατάλαβαν και σε πολιτιστικά επίπεδα, και βλέπετε και αυτή η πολυσυζητούμενη,
πολυπολιτισμικόητα, κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά με τούτο το καινούργιο φρούτο
που σερβιρίστηκε και πρέπει να κοιτάξουμε λίγο και ο καθένας και την ταυτότητά μας.
Λοιπόν μιλούμε ας πούμε για την ένωση των Εκκλησιών. Λέμε ένωση των Εκκλησιών. Τι
σημαίνει ένωση των Εκκλησιών; Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει ένωση των Εκκλησιών διότι η
Εκκλησία είναι μία. Είναι μία η Εκκλησία του Χριστού. Και αυτή η μία είναι η μία αγία
καθολική και αποστολική ορθόδοξος Εκκλησία. Δεν υπάρχει άλλη Εκκλησία. Αν υπάρχουν
και άλλες Εκκλησίες, τότε τι κάμνουμε; Τότε ποια Εκκλησία ίδρυσε ο Χριστός; Τι σημαίνει
ενότητα; Σημαίνει να επιστρέψω. Γιατί οι άνθρωποι που έφυγαν από την Εκκλησία, να
επιστρέψουν πίσω στην Εκκλησία. Αυτό ευχόμαστε. Όχι να γίνουμε όλοι μια σαλάτα. Όχι
να γίνουμε όλοι ένα πράγμα και ότι βγει. Αλλά να επιστρέψουν οι άνθρωποι που έφυγαν
από την Εκκλησία, είτε λέγονται καθολικοί, είτε λέγονται προτεστάντες, είτε λέγονται
Ιαχωβάδες, είτε λέγονται οτιδήποτε οι άνθρωποι αυτοί. Πρέπει να επιστρέψουν πίσω στην
Εκκλησία. Να ενωθούν με την Εκκλησία.
Αυτή είναι η ενότητα «καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» που προσεύχεται η Εκκλησία. Δεν
σημαίνει να φύγουμε όλοι από τον τόπο μας και να βρεθούμε σε έναν καινούργιο τόπο, και
να αναμιχθούμε και να γίνουμε σαν τον κιμά. Αυτό το πράγμα δεν είναι κατά Θεόν. Όπως
λέγει ωραία ο Μέγας Βασίλειος, «τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναξον τη Αγία σου
και καθολική και αποστολική Εκκλησία». Η Εκκλησία προσεύχεται αυτούς που έφυγαν από
κοντά της, τα παιδιά της που εξεκόπηκαν, που έφυγαν, που πλανήθηκαν, να τους
επιστρέψει ο Θεός πίσω και να ξαναενωθούν με την Αγία Εκκλησία του Χριστού. Όχι η
Εκκλησία να χάσει την ταυτότητά της και να γίνει και αυτή έρμαιο ας πούμε μιας άλλης
κατάστασης η οποία θα είναι καταστροφική και για την σωτηρία των ανθρώπων και για την
ίδια την Εκκλησία. Αλλά βέβαια, ευτυχώς που ο Θεός μας υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται
ποτέ η Εκκλησία να χαθεί. Δεν θα κατισχύσουν της Εκκλησίας οι πύλες του Άδου.
Εδώ λοιπόν όμως να διακόψουμε για σήμερα παρόλο που δεν είπαμε πολλά. Μόνο μισή
ώρα και πλέον μιλήσαμε διότι έχει αρχίσει δίπλα στην Εκκλησία η αγρυπνία του μεγάλου
κανόνος και πρέπει πιθανόν κάποιοι από εμάς να πρέπει να πάμε στην ακολουθία. Είναι
πολύ μεγάλη και όμορφη ακολουθία. Μεγάλη αλλά πανέμορφη. Και θα αναγνωστεί ο βίος
τη Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, αυτής της μεγάλης Αγίας η οποία ήταν υπόδειγμα
αμαρτίας. Υπόδειγμα αμαρτίας. Ακολασίας. Θα τα ακούσετε απόψε εκεί που θα τα
περιγράφει η ίδια στον Αββά Ζωσιμά. Και πόση μετάνοια αυτή την γυναίκα την πορνη. Αυτή
την γυναίκα την εξευτελισμένη η οποία παρέδωσε τον εαυτό της εις την αμαρτία χωρίς
όρια, την έκαμε πραγματικά ισάγγελ η μετάνοια και έγινε πανοσία και αγία. Και δείχνει την
μεγάλην αγάπη την οποία ο Θεός έχει στον άνθρωπο. Και ιδιαίτερη έτσι ευλάβεια έχουμε
αυτή την Αγία που είναι υπόδειγμα μετανοίας και παράδειγμα μετανοίας. Και στο Άγιον
Όρος υπάρχει αυτή η εικόνα της Παναγίας η οποία μίλησε στην αγία Μαρία την Αιγυπτία,
και την οδήγησε εις την έρημο, και αυτό το βράδυ εκεί στην έρημο, στο σπήλαιο του Αγίου
Αθανασίου, μαζεύονται όλοι οι ερημίτες και κάνουν μια ωραία μεγάλη αγρυπνία
ψάλλοντες τον μεγάλο κανόνα ενώπιον της εικόνας της Θεοτόκου η οποία οδήγησε την
Αγία Μαρία να πάει στην έρημο της Παλαιστίνης και να αγωνιστεί εκεί.
Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν
κόσμον, σημειωθήτω ἐφ’ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ
ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου,
πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν.