Podziały nazw (przypomnienie)

Przedmioty, na które wskazuje nazwa to jej desygnaty (łac. designo — wskazuję), a zbiór
desygnatów zwie się zakresem tej nazwy, czyli jej denotacją (od łac. denoto — ozna-
czam).

Z uwagi na zakres/liczbę desygnatów nazwy można podzielić na:

a) ogólne, czyli takie, które mają więcej niż jeden desygnat (np. „kot”, „ustawa”);
b) jednostkowe, tzn mające dokładnie jeden desygnat („obecny papież”, „Lublin”);
c) puste, tzn. nie posiadające desygnatów (np. „syn bezdzietnej matki”, „mamut”, „Józef
Piłsudski”, „Onufry Zagłoba”).

Od podziału nazw ze względu na liczbę desygnatów należy odróżnić ich podział ze wzglę-
du na sposób, w jaki nazwa wskazuje na swoje desygnaty. Odróżniamy zatem:
a) nazwy generalne (od łac. genus — rodzaj), które wskazują na swoje desygnaty poprzez
znaczenie (np. nazwy „kot”, „ustawa”)
b) nazwy indywidualne (np. „Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II”, „Lublin”, „Ze-
nobia Kotowska”) wskazujące na swe desygnaty poprzez konwencję.

Mówi się, iż nazwy generalne spełniają funkcję oznaczania:

Nazwa N oznacza przedmiot P wtedy i tylko wtedy, gdy można ją zgodnie z prawdą orzec
o tym przedmiocie, to znaczy gdy prawdziwe jest zdanie „P jest N”.

Z kolei nazwy indywidualne spełniają funkcję semantyczną nazywania.

Jeszcze inny podział nazw dotyczy tego, czym jest desygnat nazwy. Odróżniamy zatem:
a) nazwy konkretne, gdy desygnat nazwy jest konkretem, czyli jakimś indywiduum czaso-
przestrzennym (np. „kot”, „prokurator”)
b) nazwy abstrakcyjne, których desygnaty określa się zwykle jako własności przedmiotów
(np. „białość”), stanów rzeczy lub relacje między przedmiotami (np. „bycie wyższym
od”).