Ice Ages

In studying the history of the Earth, geologists have
uncovered evidence of numerous ice ages that occurred
throughout the past million years. According to scientists, the
last ice age ended approximately ten thousand years ago.
Technically, an ice age is any period when continental ice
sheets cover portions of the Earth, as they currently do in
Antarctica. However, the more common definition of an ice
age is a period when the majority of the Earth’s surface is
blanketed by ice sheets and glaciers. Although it is difficult
to determine the exact cause of the ice ages, scientists have
examined chemical, geological, and archeological evidence
to propose several theories.
First, some scientists hypothesize that ice ages are
triggered by changes in the atmosphere. The atmosphere is
composed of various gases. Many of these gases, such as
water vapor, carbon dioxide, methane, nitrous oxide, and
ozone help absorb the heat from the sun’s rays, resulting in a
phenomenon called the greenhouse effect; however, when
greenhouse gases decrease, the Earth suffers a general
drop in global temperatures. Another theory considers
continental shifting, which results from plate tectonics and
the potential blockage of warm water currents. According to
proponents of this theory, when the continents are pushed
into particular positions, the land masses can prevent warm
water currents from the tropics from reaching polar regions,
which in turn prevents the thawing effect of warm water and
causes snow and ice to build up at the poles. Finally, some
scientists posit that changes of the Earth’s position in
relation to the sun may alter global temperatures. A
twentieth century scientist named Milankovitch proposed the
idea that the Earth’s orbit changes course approximately
every 100,000 years. These intervals, called Milankovitch
Cycles, encourage some scientists to suggest that the
change in orbit results in temperature variations when the
Earth is farther from the sun. Although there is still no
consensus among those in the scientific community, it is a
distinct possibility that portions of all three theories are
responsible for ice ages.
One of the most important sources of evidence about ice
ages is glaciers. Glaciers are formed when snow and ice
collect and are compressed under their own weight.
Scientists contend that during the last ice age, 30 percent of
the Earth was covered by glaciers. Because glaciers alter
every surface they encounter, most information about the
previous topography is lost. Still, glacial deposits and
erosion provide sufficient data for geologists to hypothesize
about climatic periods. For example, during the Wisconsin
glaciation, frozen masses covered much of North America.
The scientists who study glaciers, called glaciologists,
discovered that the Great Lakes and most of the Minnesota
lakes were not only carved out by glaciers but later filled by
water from the melted mass. Other typical land forms left by
glaciers are U-shaped valleys. These valleys are common in
the Rocky Mountains where glaciers traveled down slopes
and deposited small boulders along the way. In addition to
studying the results of past glaciers, glaciologists also
monitor current glacial masses for signs of future climactic
changes. Of concern for many is the advent of global
warming, which is slowly causing the retreat of glaciers.
Scientists fear that the excess melt water from glaciers could
change the course of warm water currents such as the Gulf
Stream and lead to another ice age.
There remain many questions about the causes of ice ages,
but the theories that have been proposed have helped
illuminate the many factors that may be involved. As
glaciologists continue to study glaciers, perhaps they will get
closer to uncovering the truth about ice ages.

Regardless of the cause, scientists agree that certain

processes exacerbate and moderate periods of glaciation.
When temperatures decrease and precipitation increases,
the result is the accumulation of ice and snow. Both are
highly reflective and as a result, less of the sun’s heat is
absorbed. The Earth’s surface becomes colder and the snow
does not melt. Ice sheets develop and widen as the cycle
continues. Conversely, when snow covers rocks, it
prevents them from weathering or breaking down. The
weathering of rocks is an important process in removing
atmospheric carbon dioxide. As a result, carbon dioxide, an
important greenhouse gas, increases. More carbon dioxide
causes a more intense greenhouse effect, which eventually
warms the Earth.
Buz Devri
Jeologlar, Dünya tarihini incelerken, son bir milyon yıl boyunca meydana gelen sayısız buzul çağının
kanıtlarını ortaya çıkardılar. Bilim adamlarına göre, son buzul çağı yaklaşık on bin yıl önce sona erdi.
Teknik olarak, buzul çağı, şu anda Antarktika'da olduğu gibi, kıtasal buz tabakalarının Dünya'nın
bölümlerini kapladığı herhangi bir dönemdir. Bununla birlikte, bir buzul çağının daha yaygın tanımı,
Dünya yüzeyinin çoğunluğunun buz tabakaları ve buzullarla kaplı olduğu bir dönemdir. Buzul çağlarının
kesin nedenini belirlemek zor olsa da, bilim adamları çeşitli teoriler önermek için kimyasal, jeolojik ve
arkeolojik kanıtları incelediler.
İlk olarak, bazı bilim adamları, buzul çağlarının atmosferdeki değişiklikler tarafından tetiklendiğini
varsayıyorlar. Atmosfer çeşitli gazlardan oluşur. Su buharı, karbon dioksit, metan, azot oksit ve ozon gibi
bu gazların çoğu, güneş ışınlarından gelen ısıyı emmeye yardımcı olarak, sera etkisi adı verilen bir olguya
neden olur; ancak sera gazları azaldığında, Dünya küresel sıcaklıklarda genel bir düşüş yaşar. Başka bir
teori, levha tektoniğinden ve ılık su akıntılarının potansiyel tıkanmasından kaynaklanan kıta kaymasını
dikkate alır. Bu teorinin savunucularına göre, kıtalar belirli pozisyonlara itildiğinde, kara kütleleri tropik
bölgelerden gelen ılık su akıntılarının kutup bölgelerine ulaşmasını engelleyebilir, bu da ılık suyun çözülme
etkisini önleyerek kar ve buz oluşumuna neden olur. kutuplarda. Son olarak, bazı bilim adamları, Dünya'nın
güneşe göre konumunun değişmesinin küresel sıcaklıkları değiştirebileceğini öne sürüyorlar. Milankovitch
adlı bir yirminci yüzyıl bilim adamı, Dünya'nın yörüngesinin yaklaşık 100.000 yılda bir rota değiştirdiği
fikrini önerdi. Milankovitch Döngüleri olarak adlandırılan bu aralıklar, bazı bilim adamlarını yörüngedeki
değişikliğin Dünya güneşten daha uzak olduğunda sıcaklık değişimlerine yol açtığını önermeye teşvik
ediyor. Bilim camiasındakiler arasında hala bir fikir birliği olmamasına rağmen, bu üç teorinin bazı
bölümlerinin buzul çağlarından sorumlu olması belirgin bir olasılıktır.
Nedeni ne olursa olsun, bilim adamları, belirli süreçlerin buzul dönemlerini şiddetlendirdiği ve ılımlı hale
getirdiği konusunda hemfikirdir. Sıcaklıklar düştüğünde ve yağış arttığında, sonuç buz ve kar birikmesidir.
Her ikisi de oldukça yansıtıcıdır ve sonuç olarak güneş ısısının daha azı emilir. Dünyanın yüzeyi soğur ve
kar erimez. Döngü devam ettikçe buz tabakaları gelişir ve genişler. Tersine, kar kayaları kapladığında,
onların yıpranmasını veya parçalanmasını önler. Kayaların ayrışması, atmosferik karbondioksitin
giderilmesinde önemli bir süreçtir. Sonuç olarak, önemli bir sera gazı olan karbondioksit artar. Daha fazla
karbondioksit, sonunda Dünya'yı ısıtan daha yoğun bir sera etkisine neden olur.
Buzul çağları hakkında en önemli kanıt kaynaklarından biri buzullardır. Buzullar, kar ve buz toplandığında
ve kendi ağırlıkları altında sıkıştırıldığında oluşur. Bilim adamları, son buzul çağında Dünya'nın yüzde
30'unun buzullarla kaplı olduğunu iddia ediyor. Buzullar karşılaştıkları her yüzeyi değiştirdiği için önceki
topografya hakkındaki çoğu bilgi kaybolur. Yine de, buzul birikintileri ve erozyon, jeologların iklim
dönemleri hakkında varsayımda bulunmaları için yeterli veri sağlar. Örneğin, Wisconsin buzullaşması
sırasında, donmuş kütleler Kuzey Amerika'nın çoğunu kapladı. Buzulları inceleyen bilim adamları,
buzulbilimciler, Büyük Göller'in ve Minnesota göllerinin çoğunun yalnızca buzullar tarafından
oyulmadığını, daha sonra erimiş kütleden gelen suyla doldurulduğunu keşfettiler. Buzulların bıraktığı diğer
tipik arazi formları, U şeklindeki vadilerdir. Bu vadiler, buzulların yamaçlardan aşağı indiği ve yol boyunca
küçük kayalar biriktirdiği Rocky Dağları'nda yaygındır. Buzulbilimciler, geçmiş buzulların sonuçlarını
incelemeye ek olarak, gelecekteki iklim değişikliklerinin belirtileri için mevcut buzul kütlelerini de izlerler.
Birçoğu için endişe verici olan, buzulların yavaş yavaş geri çekilmesine neden olan küresel ısınmanın
ortaya çıkmasıdır. Bilim adamları, buzullardan gelen aşırı erimiş suyun Gulf Stream gibi ılık su
akıntılarının seyrini değiştirebileceğinden ve başka bir buzul çağına yol açabileceğinden korkuyorlar.
Buzul çağlarının nedenleri hakkında birçok soru var, ancak önerilen teoriler, dahil olabilecek birçok
faktörü aydınlatmaya yardımcı oldu. Buzulbilimciler buzulları incelemeye devam ettikçe, belki de buzul
çağları hakkındaki gerçeği ortaya çıkarmaya daha da yaklaşacaklar.