தையல்

சட்டென சில்லிட்ெடென் தெகம்

நெந்ெ என் பாெத்திற்குக் கீதே
இறந்ெ மனனவியின் சீப்பு
- ஜப்பானிய கவிஞர் இசா

திரும்பத் திரும்ப அம்மாவிடமிருந்துைான் தைாடங்க

வேண்டியிருக்கிறது.எத்ைதைவயா பற்றுகதை அறுத்ை பட்டிைத்ைாரால் கூட
அன்தை மீது தகாண்ட பற்தற அறுக்க முடியவில்தை. அைைால்ைான்,

டெந்ொத ா தசாணகிரி வித்ெகா நின்பெத்தில்

ெந்ொத ா என்னன மறந்ொத ா?
வீற்றிருந்ொள் அன்னன வீதி
ெனில் இருந்ொள்
தநற்றிருந்ொள் இன்று டெந்து நீறானாள்’
என்று இடுகாட்டில் நின்று புலம்புகிறார்.
 இன்னும் எத்ைதை முட்கதைத்ைான் என் தைாண்தடக் குழியிலிருந்து
நான் எடுத்துக்தகாண்வட இருப்பது? உள்வையும் வபாகாமல், தேளிவயயும்
ேராமல் அதைக்கழித்துக் தகாண்வட இருப்பதுைான் கடந்ை காைவமா? இந்ை
நதி ைன் பிறவிக் கடதை அதடேைற்குள் எத்ைதை எத்ைதை படித்துதற
கதையும், ேைாந்திரங்கதையும் கடக்க வேண்டியிருக்கிறவைா?

“திரும்பிப் பார்க்காமல் வநராக நடந்து வபா’’ என்று சுடுகாட்டிலிருந்து

கிைம்புபேர்களிடம் த ால்ேதைப் வபாை, பைமுதற ோழ்க்தக என்னிடம்
த ான்ைாலும், ேலுக்கட்டாயமாக மீண்டும் மீண்டும் திரும்பிப்
பார்க்கிவறன். வநராக நடந்து த ல்ை நான் எறும்பு இல்தை; சின்ைஞ்சிறு
மனிைன்.எங்கள் கிராமத்துக்கு ேந்ை முைல் தையல் இயந்திரம், அம்மா ைன்
கல்யாணத்திற்கு சீைைமாய்க் தகாண்டு ேந்ை உஷா தையல் மிஷின். அைற்கு
முன்பு எங்கள் கிராமத்து ஆட்கள் துணி தைக்க வேண்டுதமன்றால் கிழக்வக
மூன்று தமல் ைள்ளியிருக்கும் அய்யம்வபட்தடக்வகா, அல்ைது நவீை
வமாஸ்ைருடன் தைக்க வேண்டுதமன்றால் வமற்வக ஐந்து தமல்
ைள்ளியிருக்கும் காஞ்சிபுரத்துக்வகா த ல்ை வேண்டும்.

அம்மா தையல் மிஷின் தகாண்டு ேந்ைது கதட தேக்க அல்ை.

அவ்ேப்வபாது ஓய்வு வநரத்தில் ைான் தைக்கிற துணிகளிடம் ைன்
கதைகதைச் த ால்ேைற்காக.தையல் எந்திரங்களிடம் ைனியாகப் வபசிக்
தகாண்டிருக்கும் தபண்கதை நீங்கள் பார்த்ைதுண்டா? உண்தமயில் தையல்
எந்திரங்கள் தபண்களுக்கு த ாந்ை வகாைரிதயப் வபாை.சிரிப்புடன் சிைறும்
துணிகளின் துணுக்தக; வேகமாய்ச் சுற்றும் விரல்களின் வகாபத்தை;
தகாலுசுக் கால்களின் உஷ்ண உர தை... ைைக்குள் வ மித்து தேத்திருக்கும்
தையல் எந்திரங்கள் தேறும் எந்திரங்கள் மட்டுமா? அதே நம் சித்திவயா
அல்ைது தபரியம்மாவோ அல்ைோ?

அம்மா சிரித்ைாள், அழுைாள், வகாபப்பட்டாள். அவ்ேப்வபாது

அம்மாவின் கிராமத்து வைாழிகளும் சிரித்ைார்கள், அழுைார்கள்,
வகாபப்பட்டார்கள். அத்ைதைக்கும் ாட்சியாக அந்ை தையல் எந்திரம் நின்று
தகாண்டிருந்ைது.யாருமில்ைா ைனிதமகளில், அந்ை எந்திரத்தின் கால்
மிதிக்கும் பகுதியில், சின்ைஞ்சிறு பாைகைாை நான் ைேழ்ந்து வபாய்
படுத்துக் தகாள்வேன். இடம் ேைம் என்று என் எதட காரணமாக, அது
அத தகயில் அம்மா ைாைாட்டுேது வபாைவே இருக்கும். ஒவ்தோரு
முதறயும் எங்கிருந்வைா ேரும் அம்மாவின் குரல், ‘‘சுேத்துை வபாய்
இடிச்சுக்கப் வபாற’’ என்று என்தை தேளிவய இழுக்கும்.
 இன்று அந்ைக் குரல் இல்தை. பை சுேர்களில் நான் முட்டி வமாதிக்
தகாண்டிருக்கிவறன்.

ஆஹா, அந்ைக் காைங்கள்! ஒரு வைேதைதய அைங்கரிப்பது வபாை,

அம்மா அந்ை தையல் மிஷிதை எண்தணய் வைய்த்து, துதடத்து, ஆங்காங்வக
விபூதிப் பட்தடகள் பூசி வ பாஷிக்கும்வபாதைல்ைாம், பிஞ்சு விழிகைால்
பார்த்ை பரே ம், கடவுதைக் கண்ட ைரி ைம்! தபண்களுக்கும், தையல்
எந்திரத்துக்கும் ‘தையல்’ என்று தபயர் தேத்ைேனின் காலில் விழுந்து
கும்பிட இப்வபாது வைான்றுகிறது.

காற்று எப்வபாதும் வீசிக்தகாண்வட இருப்பதில்தை. காற்று

நின்றுவபாை ஒரு காைத்தில் அம்மா த த்துப் வபாைாள். தையல் மிஷினும்
நானும் ைனிதமயாவைாம். அப்வபாது எைக்கு நான்கு ேயது. அந்ை தையல்
எந்திரத்தில் நான் என் ைாதயப் பார்த்வைன். சித்திதயப் பார்த்வைன்.
தபரியம்மாதேப் பார்த்வைன்.
தையல் எந்திரங்களிடம் தபண்கள் மட்டும்ைான் வபசுோர்கைா? இவைா ஒரு
நான்கு ேயது குட்டிப் தபயன் வபசுகிறான். சிரிக்கிறான். ைன் கண்ணீர்த்
துளிகைால் அதைக் குளிப்பாட்டுகிறான். அந்ை எந்திரத்தைப்
பார்க்கும்வபாதைல்ைாம் அேனுக்கு அம்மாவின் நிதைவு ேந்து விடுகிறது.
அைன் பாைத்தில் படுத்துக் தகாள்கிறான். எந்ை சுேரும் ைதையில் இடித்து
விடாமல் அது அேதைப் பாதுகாக்கிறது.

அம்மா இறந்து ஆறு மாைம் கழித்து ஞாைம் மாமா வீட்டிற்கு ேந்ைார்.

அம்மாவுடன் பிறந்ைேர்கள் ஐந்து வகாைரர்கள். ஞாைம் மாமா, அம்மாவின்
மூன்றாேது ைம்பி. த ன்தை அதமந்ைகதரயில் தையைகம் ஒன்தற நடத்தி
ேந்ைார். மாமாவிடம் அப்பா த ான்ைார்... ‘‘வடய் ஞாைம், இந்ை தையல்
மிஷிதை எடுத்துட்டுப் வபாய் உன் கதடயில் ேச்சிக்க. இைப்
பாக்கும்வபாதைல்ைாம் உங்க அக்கா ஞாபகம்ைான் ேருது.’’ மாமா தையல்
மிஷிதை எடுத்துச் த ன்றார். தையல் எந்திரத்துடன் ைனிதமயில் வபசும்
இன்தைாரு ஆதண அப்பா மூைம் அன்று நான் அறிந்து தகாண்வடன்.

ஆயிற்று முப்பத்ைாறு ேருடங்கள். நவீை தையல் எந்திரங்களும்,

எக்ஸ்வபார்ட் நிறுேைங்களும் மாநகதரங்கும் தபருகி விட்டை. மீபத்தில்
ஞாைம் மாமா தைாதைவபசியில் அதழத்ைார். ‘‘வடய் முத்து! தைாழில்
தராம்ப டல்ைாயிடுச்சு. ஸ்கூல் யூனிஃபார்ம் ஆர்டர் மட்டும்ைான் ேருது.
உங்கம்மா தையல் மிஷினில்ைான் தைச்சிட்டு இருக்வகன். முடிஞ் ா எைக்கு
ஒரு புது தையல் மிஷின் ோங்கிக் குடு. ந்வைாஷப்படுவேன்’’ என்று அேர்
த ான்ைதும் உடவை ஓடிப் வபாய் நவீை தையல் எந்திரம் ோங்கிக்
தகாடுத்வைன். அம்மாவின் தையல் எந்திரம் துருப்பிடித்து வைய்ந்து கிடந்ைது.

‘அம்மாவின் ஞாபகமாக இதை வீட்டிற்கு எடுத்துச் த ல்கிவறன்’

என்று வகட்க நிதைத்ை தநாடியில் மாமா த ான்ைார்... ‘‘இத்ைதை ேருஷம்
இைத்ைான்டா எங்கக்கா மாதிரி தநதைச்சிட்டு இருந்வைன். வித்ைா
தரண்டாயிரம், மூோயிரம் தகதடக்கும். ஆைா விக்க மைசில்ை.
எங்கிட்வடவய விட்டுரு. ாமி படம் மாதிரி தைைமும் தரண்டு பூப்வபாட்டு
பூதை பண்ணிக்கிவறன்.’’

த ன்ற ோரம் ஏவைா எழுதிக் தகாண்டிருக்கும்வபாது, என் மகன்

என்னிடம் ஓடி ேந்து ‘‘அப்பா! இந்ை ஊசிை நூதைக் வகார்த்துக் குடுங்க.
அம்மா துணி தைக்கணுமாம்’’ என்றான். கண்கதைக் சுருக்கி நீள் ஊசியின்
சிறு துதை ேழியாக நூதைக் வகார்த்வைன். நான் வகார்த்ைது நூதை அல்ை...
நிதைவுகதை!

னெயல் எந்திரங்களிெம்
ெனியாகப் தபசிக்
டகாண்டிருக்கும்
டபண்கன நீங்கள்
பார்த்ெதுண்ொ?
உண்னமயில் னெயல்
எந்திரங்கள்
டபண்களுக்கு டசாந்ெ
சதகாெரினயப் தபால.
 கறிச்சுதே

ஒவ்டொரு குேந்னெயும் பிறக்கிறதபாது, அென் பாட்டியும் புதிொய்

பிறக்கிறாள்.
- ஆஃப்தரா அடமரிக்க டபண் கவிஞர் அனலஸ் ொக்கர்

எங்கிருந்வைா காற்றில் கசிந்து ேரும் ஒரு பாடல், ஏவைா ஒரு

சுத்தியைால் இையத்தை உதடத்து விடுகிறது. காதையில் மகதை பள்ளியில்
விட்டு விட்டு வீட்டிற்குத் திரும்பிக் தகாண்டிருந்வைன். நதடபாதை வைனீர்க்
கதட எஃப்.எம்.மில் இத ஞானி இதையராைா பாடிக் தகாண்டிருந்ைார்.
வ காதட முடிந்து தபய்ை முைல் மதழயின் தைரு தேள்ைத்தில், ஒரு
முதிர்ந்ை பாைாம் மரத்து இதை மிைந்து தகாண்டிருந்ைது. இத ஞானி ைன்
குரைால் இையத்தைக் கிழித்துக் தகாண்டிருந்ைார். இத , தபரு
தேள்ைமாைது. நான், பாைாம் இதையாவைன்.

‘ஆதலாலம் பாடி அனசந்ொடும் காற்தற

அனெக் தகட்டு தூங்கும் ஆொரம் பூதெ!
ெனியானா என்ன? துனணயிங்தக
நான் பாடும் பாட்டுண்டு!
அமுதெ என் கண்தண!
பசும் டபான்தன!
இனி துன்பம் ஏன் இங்கு?’
 பல்ைவி முடிந்து இத த ைாடர்ந்து தகாண்டிருக்க,
என்தையறியாமல் என் கண்களில் நீர்த்துளி. எத்ைதை முதற
வகட்டாலும் மீண்டும் மீண்டும் அழதேப்பதுைான் தபரும் பதடப்வபா!
ரணம் தைாடர்ந்ைது:

‘மண்ணுலகில் ெந்தொர்க்
டகல்லாம்
இன்ப துன்பம் என்றும் உண்டு!
ொய் இேந்ெ துன்பம் தபாதல
துன்பம் அது ஒன்றும் இல்னல!
பூமி என்ற ொயும் உண்டு!
ொனம் என்ற ெந்னெ உண்டு!
நீங்கிொெ டசாந்ெம் என்று
நீரும் காற்றும் எங்கும் உண்டு!
பூபா ம் பாடும் கானல
ெந்து ெரதெற்கும்!
ொயின்றி நின்ற பிள்ன
ென்னன என்றும் காக்கும்!
நீ காணும் எல்லாம் உன் டசாந்ெம்!’
பாடல் தைாடரத் தைாடர... என் மைப்பறதே பின்வைாக்கிப் பறந்ைது.

அம்மா இறந்ை பிறகு, அப்பாதேப் தபற்ற அம்மாோை ஆயா,

என்தை ைன் இதமகளுக்குள் தேத்து தபாத்திப் பாதுகாத்து ேைர்த்ைது.
அந்ை நாட்களில் எதைப் பார்த்ைாலும், எதை நிதைத்ைாலும், நிதைவுகள்
கிதை பிரிந்து அம்மாவிடம் த ன்று முடியும்.பள்ளியின் உணவு
இதடவேதையில் நண்பர்களின் அம்மாக்கள் ேந்து, அேர்களுக்கு ஊட்டி
விடுோர்கள். நான் ைனிதமயில் அமர்ந்து டிபன் பாக்தைப் பிரிப்வபன்.

டிபன் பாக்ஸின் வமல் மூடி எைக்குத் ைாயாகும். அதைத் ைதரயில்

கவிழ்த்து, அதில் இரண்டு இட்லிகதை எடுத்து தேத்து, அம்மா எைக்கு
ஊட்டி விடுேைாக பாேதை த ய்துதகாண்வட ாப்பிடுவேன். ‘எத்ைதை
வபருக்கு இப்படி ஒரு எேர்சில்ேர் அம்மா கிதடக்கும்’ என்ற தபருதமயும்,
கர்ேமும் ைதைக்வகறும்.

மாதை வீடு ேந்ைதும் ஆயாவின் வ தை முந்ைாதைதயப் பிடித்துக்

தகாள்வேன். ஆயா அப்வபாது இரண்டு மாடுகள் ேைர்த்து ேந்ைது.
மாடுகதை தூரத்து ேயல்தேளிகளில் வமய்ச் லுக்கு ஓட்டிப் வபாவோம்.
சிறுகால் நண்டுகள், ேதையிலிருந்து தேளிவயறி, காைடிச் த்ைம் வகட்டு
மீண்டும் ேதைக்குள் பதுங்கும் ேரப்புகளிலும், ோய்க்கால்களிலும்
ஆயாவும் நானும் மாட்டுக்கு புல் வைடித் திரிவோம். வீட்டிற்கு ேந்ைதும்,
பால் கறந்து முடித்து கன்றுக்குட்டிகள் பசுவின் மடியில் முட்டி வமாதும்.

மீண்டும் எைக்கு அம்மா ஞாபகம் ேந்துவிடும். ஆயா என்னும்

தபருந்தைய்ேத்தின் கருதண, அந்ை நாட்களில் என் பால்யத்தைப்
பாதுகாத்ைது.அந்தி ாய்ந்ைதும் ஆயாவின் மடியில் படுத்துக் தகாள்வேன்.
என் ைதை வகாதிவயா, காதுகளில் அழுக்தகடுத்வைா, கால்கதை அமுக்கி
விட்வடா, ஆயா என்தை தேவ்வேறு கதைகளின் உைகத்திற்கு கூட்டிச்
த ல்லும்.

தகாஞ் ம் தமயைதற புதகயின் ஈர விறகுகளின் ோ தையும்...

தகாஞ் ம் வைாட்டத்து மாடுகளின் ாண ோ தையும்... தகாஞ் ம் விபூதி
ோ தையும் கைந்ை ஆயாவின் வ தை ோ தை, என்தை அம்மாவின்
ோ தைக்குக் கூட்டிச் த ல்லும்.

ஆயா வீர த ேம். அைைால் எப்வபாதும் வீட்டில் த ேம்ைான்.

ஆைைால் நான் அத ேப் பிரியைாவைன். நிதைவு தைரிந்து என்
பால்யங்களில் நான் அத ேம் ாப்பிட்டது தீபாேளி நாட்களில்
மட்டும்ைான். எங்கள் கிராமத்தில் எல்வைாரும் பட்டுத்ைறி தந ோைர்கள்.
ஆதகயால் வகப்தபக்களியும், பதழய வ ாறும் மட்டுவம பிரைாை உணவு.
தீபாேளிக்கு மட்டும் எல்வைார் வீட்டிலும் இட்லியும் கறிக்குழம்பும் அைல்
பறக்கும். அப்வபாது கூட, எங்கள் வீட்டில் இட்லியும், த ே குருமாவும்
மட்டுவம.

ஒவ்தோரு தீபாேளிக்கும் பக்கத்து வீட்டு மாமாவும் மாமியும் எங்கள்

வீட்டிற்கு ேந்து ஆயாவிடம், ‘‘முத்துதே எங்க வீட்டுக்கு ாப்பிட அனுப்பி
தேம்மா. இன்னிக்கு ஒரு நாைாேது கறி ாப்பிடட்டுவம’’ என்று அனுமதி
வகட்பார்கள். ஆயாவும் ந்வைாஷமாய் ம்மதிக்கும்.அப்படிதயாரு தீபாேளி
நாளில், அேர்கள் வீட்டுப் பிள்தைகள், ைறி தநய்யும் தைாழிைாைர்கள் எை
இருபதுக்கும் வமற்பட்டேர்களுடன் கூடத்தில் நான் அமர்ந்திருந்வைன்.
எல்ைாருக்கும் ோதழ இதை வபாடப்பட்டு, இட்லிகள் தேக்கப்பட்டை.
மாமி ஒவ்தோருேருக்கும் கறிக்குழம்பு ஊற்றிக் தகாண்டு ேந்ைார்.
உருதைக்கிழங்கும், முருங்தகக்காயும், ஆட்டுக்கறியும் வ ர்ந்ை கைதேயாை
அந்ைக் குழம்பு கமகமத்துக் தகாண்டிருந்ைது. மாமி என் இதைக்கு குழம்தப
ஊற்றிவிட்டு, அடுத்ை இதைக்கு நகர்ந்ைார். ஒன்றிரண்டு கறித்துண்டுகள்
ைவிர, முருங்தகக்காயும், உருதைக்கிழங்குவம அதில் நிதறந்திருந்ைை.
எைக்கு கண்ணீர் முட்டிக் தகாண்டு ேந்ைது.

தூரத்தில் இருந்து இதை கேனித்ை மாமா, ‘‘ஏண்டி, முத்து இதைை கறி

கம்மியா இருக்கு பாரு. ஒரு மூணு கரண்டி கறிய மட்டும் ைனியா அள்ளி
தே. பாேம், ைாயில்ைா புள்ை... எங்க வபாயி ாப்பிடும்!’’ என்று
த ான்ைதும் இட்லிகதை கறித்துண்டுகள் மூழ்கடித்ைை.

ாப்பிட்டு வீட்டிற்கு ேந்ைதும், ஆயாவிடம் இந்ைச் ம்பேத்தை

விேரித்து தபருதமயாகச் த ான்வைன். ‘‘அம்மா உயிவராட இருந்திருந்ைா
எைக்கு இவ்ேைவு கறி தகதடச்சிருக்குமா? அம்மா இல்தைன்னு த ால்லி
அள்ளி அள்ளிப் வபாட்டாங்க’’ என்றவுடன் ஆயா என்தைக் கட்டிக்
தகாண்டு அழ ஆரம்பித்ைது. பின்ைர் மூக்தக உறிஞ்சிக் தகாண்வட,
‘‘இனிவம அேங்க வீட்ை இருந்து ாப்பிடக் கூப்புட்டா வபாக மாட்வடன்னு
எைக்கு த்தியம் பண்ணு’’ என்றது. நான் மைதுக்குள் ‘அ’ என்ற
உயிதரழுத்தை உச் ரித்து ‘அ’ த்தியம் த ய்வைன்.

அடுத்ை ோரத்தில் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழதம ஆயாவும் நானும்

காஞ்சிபுரம் ராைாஜி மார்க்தகட்டுக்குச் த ன்று, அந்ை ோரத்திற்குத்
வைதேயாை காய்கறிகதையும், தகாசுறாகக் கிதடத்ை கருவேப்பிதை,
தகாத்ைமல்லிதயயும் கூதடப் தபயில் சுமந்து தகாண்டு வைரடி வீதி
வபருந்து நிறுத்ைத்தை அதடதகயில், ஆயா நிறுத்ைத்தைத் ைாண்டி நடந்து
தகாண்வட இருந்ைது. ‘‘ஆயா, பஸ் ஸ்டாப்பு ைாண்டியாச்சு’’ என்வறன்.
‘‘வப ாம ோடா’’ என்றது ஆயா. என்தை அதழத்துக் தகாண்டு அது த ன்று
நின்ற இடம், ‘மதுதர முனியாண்டி விைாஸ் (ஒரிஜிைல்)’.

‘‘ஆயா, இது மிலிட்டரி ஓட்டல்’’ என்வறன். ‘‘தைரியும்டா! உள்ை

வபாயி ப்தையதரக் கூட்டிட்டு ோ’’ என்று ஆயா படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து
தகாண்டது.
ப்தையர் ேந்ைதும், ‘‘என் வபரன் என்ை வகக்கறாவைா குடு. நான்
உள்ை ேர மாட்வடன். பில்ை தேளிய எட்த்ைாந்து குடு’’ என்றது.
 தபரிய நீள்ைட்டில் ேட்ட ேட்ட குறுந்ைட்டுகள். அந்ை
ைட்டில்ைான் எத்ைதை எத்ைதை அத ேங்கள்! நண்டு, காதட, மீன்,
மட்டன், சிக்கன், எறா, சுறாப்புட்டு, ஈரல், ரத்ைப்தபாரியல், குடல் எை
எல்ைாேற்தறயும் விதை வகட்டுவிட்டு ஒன்றிரண்தட ஆர்டர் த ய்வைன்.
பிரியாணி மணமும், வ ாம்பு மணமுமாக நான் தேளியில் ேந்ைவபாது, ஆயா
ோ ல் படிக்கட்டில் அமர்ந்து பில்லிற்காை பணத்தை அழுதுதகாண்வட
எண்ணிக் தகாண்டிருந்ைது.

இன்று என் வீட்டில் அத ேம் இல்ைாை நாவை இல்தை. அமாோத ,

கிருத்திதக என்று என் மதைவி ஞாபகப்படுத்திைாலும் கூட நானும் என்
பிள்தையும் ‘‘கட்தட விரதையாேது குடு, கடிச்சிக்கிவறாம்’’ என்வபாம்.
உைகம் முழுக்க பயணித்து, உயர்ைர அத ே உணவுகதை ரசித்து உண்டு
இருக்கிவறன். ஒவ்தோரு முதறயும் கறியின் முைல் துண்தட எடுத்துக்
கடிக்தகயில் வை ாக உப்புக் கரிக்கும். என் மைதிற்கு மட்டுவம தைரியும்...
அது ஆயா அன்று அழுை கண்ணீரின் உப்பு...
 தைய்ேம் ோழும் வீடு

‘‘இருப்பெற்காக ெருகிதறாம் இல்லாமல் தபாகிதறாம்!’’

- கவிஞர் நகுலன்

(இந்ைத் தைாடரில் ‘நான்’ நாைாகவும், சிை மயம் அேைாகவும், சிை

மயம் இேைாகவும் கூடு விட்டுக் கூடு பாய வநரைாம். சிை பாரங்கதை,
சிை தூரங்கதைக் கடக்க வநர்தகயில் இதைப்பாறுேைற்கு இந்ைப்
பறதேக்கு தேவ்வேறு கிதைகள் வைதேப்படுகின்றை. ோ கர்கள் புரிந்து
தகாள்வீர்கைாக!)

காற்றில் மிைக்கும் வமகங்கதைப் வபால் இேன் அடிக்கடி கதைந்து

விடுோன். ஏவைா ஒரு பூச்சியின் சிறு கால் இடறலில் ைன் ஆன்மாதே
விட்டுக் தகாடுக்கும் பனித்துளிகதைப் வபால் உதடந்தும் விடுோன்.
அப்வபாதைல்ைாம் இேதை அள்ளி எடுத்து ஒட்ட தேப்பது மகனின்
பிஞ்சுக் தககவை.

‘என் ட சல்லதம!
நீ பிறந்ெ பிறகுொன்
என் அப்பாவின் அன்னப
அதிகமாக உணர்கிதறன்!
உனக்கு ஒரு மகன் பிறந்ெதும்
என் அன்னப அறிொய் நீ!’
என்று மகதைப் பற்றி இேன் கவிதை கூட எழுதியிருக்கிறான்.ஒவ்தோரு
நாளும் இரவில் கதைத்துப் வபாய் இேன் வீடு திரும்புகிறவபாது இேைது
உைகம் வேறு உைகமாகி விடும். மகன் இேன் மார்பின் மீது படுத்துக்
தகாண்டு கதைகள் வகட்பான். இருேருக்கும் உறக்கம் ேந்து கைதேத்
ைட்டும் வநரத்தில் இேன் மகனுக்குத் ைாைாட்டு பாடுோன். முைலில்
கண்ணைா னின் ‘கண்வண கதைமாவை’, பிறகு ‘உன்தையறிந்ைால் நீ
உன்தையறிந்ைால்’, அடுத்து பட்டுக்வகாட்தடயின் ‘சின்ைப் பயவை சின்ைப்
பயவை வ தி வகைடா’. தபரும்பாலும் இந்ை மூன்று பாடல்களுக்குள்வைவய
அப்பாவும் பிள்தையும் உறங்கிப் வபாயிருப்பார்கள்.

சிை நாட்களுக்கு முன்பு இேன் குடியிருக்கும் அபார்ட்தமன்ட்டின்

கீழ்த் ைைத்து குழந்தைகளுடன் மகன் விதையாடிக் தகாண்டிருந்ைான்.
தைாதைக்காட்சியில் ஒரு வபய்ப் படத்தின் டிதரய்ைர் ஓடிக் தகாண்டிருந்ைது.
‘‘வடய், வபய்ப் படம்டா! எைக்கு தராம்ப பயமா இருக்குடா’’ என்று
மகனிடம் ஒரு தபயன் த ால்ை, பதிலுக்கு மகன் ‘‘வேப்ப மர உச்சியில்
நின்னு வபய் ஒண்ணு ஆடுதுன்னு விதையாடப் வபாகும்வபாது த ால்லி
தேப்பாங்க. உன் வீரத்தைக் தகாழுந்திவைவய கிள்ளி தேப்பாங்க!’’ என்று
ராகத்துடன் பாடிக் காட்ட, இேன் ஆச் ரியப்பட்டுப் வபாைான்.

அன்றிரவு ஆழ்துயிலிலிருந்து இேதை மகன் எழுப்பி, ‘‘அப்பா!

உண்தமயிவைவய வபய் இருக்காப்பா?’’ என்று வகட்க, ‘‘என்ை ராைா
வகட்ட?’’ என்றான் இேன் அதரத்தூக்கத்தில். ‘‘உண்தமயிவைவய வபய்
இருக்காப்பா?’’ ட்தடன்று இேன் மகன் கண்கதைப் பார்த்ைான். அந்ைக்
கண்களுக்குள் இேன் ஐந்து ேயது குட்டிப் தபயைாக, 36 ேருடங்களுக்கு
முன்பு விதையாடிக் தகாண்டிருந்ைான்.

வேகேதி ஆற்றங்கதரயில் கால்கைால் வகாடுகள் ேதரயப்பட்டு,

சிறுேர்கள் கபடி விதையாடிக் தகாண்டிருக்கிறார்கள். அந்ை சின்ைஞ்சிறு
கால்களுக்குத்ைான் எத்ைதை வேகம்! ஏவைா இந்ை பூமிப்பந்தைவய எட்டி
உதைப்பது வபாை எத்ைதை ஆவே ம்! ‘கபடிக்கபடி’ என்று பாடியபடி எதிர்
அணியின் வியூகத்திற்குள் நுதழந்து, இேன் மூன்று வபதர அவுட் ஆக்கி
விட்டு, வகாட்தடத் தைாடுகிறான்.

அப்வபாது ஒரு தபயன் த்ைமாகச் த ான்ைது, இப்வபாதும் இேன்

காதுகளில் ஒலித்துக் தகாண்டிருக்கிறது. ‘‘வடய், இேன் ஏன் தைரியுமா வபய்
மாதிரி ஆடறான்...’’ தைாடர்ந்து அேன் த ான்ை ோர்த்தைகள், இேனுக்குக்
கண்ணீதர ேர தேத்ைை.பின்பு ஒரு நாள், தேளிர் மஞ் ள் நிறத்து
பூக்களுடனும் முட்களுடனும் தநருஞ்சிகள் நிதறந்து கிடக்கும்
தமைாைத்தில்...

ஆடாதைாதட குச்சிகள் ஸ்டம்ப்பாக, தைன்தை மட்தட ‘வபட்’டாக,

த க்கிள் டியூப்தப சுருள் சுருைாக தேட்டிச் த ய்ை பந்தில் கிரிக்தகட்
வபாட்டி நடந்து தகாண்டிருந்ைது. அன்று காற்று இேன் பக்கம் வீசியது. அடி
பின்னிக் தகாண்டிருந்ைான். தைாட்ட பந்தைல்ைாம் சிக்ைர். அப்வபாது
எதிரணிதயச் வ ர்ந்ை பந்து வீசியேன் இேதைப் பார்த்து த ான்ைான்.
‘‘வடய், இேன் ஏன் தைரியுமா வபய் மாதிரி அடிக்கிறான்...’’ அைன் பிறகு
அேன் த ால்லிய ோர்த்தைகள் இேதை அழ தேத்ைை.

இேன் ேசித்ைது ஒரு சிறிய ஓதைக் குடித வீடு. பதை ோதரகள்

மீது தைன்ைங்கீற்றுகள் வேயப்பட்டிருக்கும். வமவை தபன்ைம் தபரிய
மூங்கில் மரம் உத்ைரமாய் குடித தயத் ைாங்கிக் தகாண்டிருக்கும். தபன்சில்,
பைப்பம், மயிலிறகு, ஆக்கர் குத்துப்பட்ட பம்பரம், உண்டியலில் குச்சி
விட்டு திருடிய சில்ைதறகள் எை கட்டில் மீது ஏறி நின்று அந்ை உத்ைரத்தின்
ந்துகளில்ைான் ைன் தபாக்கிஷங்கதை இேன் ஒளித்து தேப்பான்.

பின்புக்கும் பின்பு ஓரிரவில் இேன் அப்பாவின் மார்பு மீது படுத்துக்

தகாண்வட அேரிடம் வகட்டான். ‘‘அப்பா! அம்மா எப்பிடிப்பா த த்துப்
வபாைாங்க?’’ ‘‘அதுோடா? அேங்களுக்கு தீராை ேயித்து ேலிடா!’’ என்றார்
அப்பா. ‘‘என் ஃபிரண்ட்ஸ் எல்ைாம், அேங்க தூக்கு வபாட்டு ைற்தகாதை
பண்ணிக்கிட்டாங்கன்னு த ால்றாங்கவைப்பா’’ என்று இேன் வகட்க, அப்பா
தமௌைமாைார்.

‘‘தூக்கு வபாடறதுன்ைா என்ைப்பா?’’ என்றான் ஆர்ேமாக. அப்பாவின்

கண்ணீர்த் துளிகள் இேன் முதுதக நதைத்ைை. ‘‘கழுத்துை கயிற மாட்டிட்டு
தைாங்குோங்கைாவம? அம்மாவுக்கு தராம்ப ேலிச்சிருக்கும்ை?’’ என்று
இேன் மீண்டும் வகட்க, அப்பா குலுங்கிக் குலுங்கி அழ ஆரம்பித்ைார்.
‘‘உங்கம்மாவுக்கு கர்ப்பப் தபயிை பிரச்தைடா. அைைாை அடிக்கடி
ேயித்துேலி ேரும். அதைல்ைாம் உைக்குப் புரியாது ராைா. ஏவைா ஒரு
வேகத்துை முடிதேடுத்துட்டா’’ என்று அப்பா த ால்ை, ‘‘அம்மா எங்கப்பா
த த்ைாங்க?’’ என்று இேன் வகட்டதும், அப்பா தக நீட்டி வமவை
நீண்டிருந்ை மூங்கில் உத்ைரத்தைக் காட்டிைார்.
 தமைைம் ஒரு கரிய இருதைப் வபாை இருேருக்கும் நடுவில் ேந்து
அமர்ந்ைது. இேன் உதரயாடதைத் த ைாடர்ந்ைான். ‘‘அப்பா, நம்ம வீடு
வபய் வீடாப்பா?’’அப்பா பைறிப் வபாய் ‘‘ஏன் ராைா?’’ என்றார். ‘‘இல்ைப்பா!
என் ஃபிரண்ட்ஸ் எல்ைாம் த ால்றாங்க. நம்ம வீடு வபய் வீடாம்.
அம்மாைான் வபயாம். நம்ம வீட்தடத் ைாண்டிப் வபாகும்வபாது வேகமா
ஓடிடுோங்கைாம். நான் தேதையாடும்வபாதைல்ைாம் கிண்டல்
பண்றாங்கப்பா. உண்தமயிவைவய அம்மா வபயாப்பா?’’
அப்பா இேதைக் கட்டிப் பிடித்துக் தகாண்டு அழ ஆரம்பித்ைார்.

அைற்கு அடுத்ைடுத்ை நாட்களில் அப்பா இேனுக்குப் தபரியாதரப்

பற்றிச் த ான்ைார். அேர் எழுதிய புத்ைகங்கதை விைக்கிச் த ான்ைார்.
‘‘கடவுவை இல்ைாைவபாது வபய் எப்பிடி இருக்க முடியும்?’’ என்று அேர்
எவ்ேைவோ எடுத்துச் த ான்ைாலும், இேன் முதுகிற்குப் பின்ைால்
கிண்டலும் வகலியும் தைாடர்ந்து தகாண்வடைான் இருந்ைை.

ஒவ்தோரு உதரயாடலின் முடிவிலும் இேன் கண்கதைப் பார்த்து

அப்பா த ால்லுோர். ‘‘ோழ்க்தகை என்ை கஷ்டம் ேந்ைாலும், ைற்தகாதை
மட்டும் பண்ணிக்காை!’’இந்ை அறிவுதரதய ோழ்வின் பை ைருணங்களில்
அேரிடமிருந்து இேன் எதிர் தகாண்டிருக்கிறான்.பத்ைாம் ேகுப்பு தபாதுத்
வைர்வுக்கு இேன் பரபரப்பாக படித்துக் தகாண்டிருந்ைான். அப்பா
இேனிடம் ேந்து, ‘‘ஃதபயில் ஆைா பரோயில்ைடா.

“அதுக்காக ைற்தகாதை பண்ணிக்காை’’ என்பார். இப்படித்ைான்

கல்லூரி முடித்து, இேன் ஆத ஆத யாய் சினிமாவில் காைடி தேத்து
உைவி இயக்குைராய் வேதை த ய்ை முைல் படம் முக்கால்ோசி
முடிந்ைநிதையில் தபாருைாைாரப் பிரச்தையால் நின்று வபாய், ஆவறழு
மாைங்கள் இேன் வேதையில்ைாமல் அதைந்ைவபாது, இேன் அதறக்கு
ேந்ை அப்பா த ான்ைார். ‘‘ோழ்க்தகை தேற்றி, வைால்வி எல்ைாம்
கைம்டா. எந்ை நிமிஷத்துையும் மை ைைர விடக்கூடாது. வபாராடணும்.
ைற்தகாதை எண்ணத்ை மட்டும் மைசுை நுதழய அனுமதிக்கக் கூடாது!’’

அம்மாவின் ைற்தகாதை அேதர அப்படி மாற்றியிருந்ைது. அம்மா

இறந்ை அன்று, ஆசிரியராை அேர், பள்ளியிலிருந்து ஓடி ேந்து வீட்டிற்குப்
பக்கத்திலிருந்ை மின்கம்பத்தில் ைற்தகாதை எண்ணத்துடன் ைதைதய
பைமுதற வமாை, உறவிைர்கள் வ ர்ந்து அேதரக் காப்பாற்றியிருக்கிறார்கள்.
 அந்ை வமாைலின் வீக்கம், ஒரு எலுமிச் ம்பழம் அைவிற்கு அேர்
இறக்கும் ேதர அேரது தநற்றியில் இருந்து தகாண்டிருந்ைது.

அப்பாதே சிதையில் ஏற்றும்வபாது அந்ை தநற்றி வீக்கத்திற்கு இேன்

முத்ைம் தகாடுத்து அனுப்பி தேத்ைான். அருகில் இருந்ை இேன் ைாய்
மாமன், ‘‘வடய் முத்து, இந்ை வீக்கம் எப்படி ேந்ைதுன்னு தைரியுமாடா?
அப்ப நீ சின்ைப்புள்ை’’ என்றார் கண்ணீருடன். இேன் அழுதகயினூடாக
அேரது தககதைப் பிடித்துக் தகாண்டான். அந்ை உள்ைங்தக தேப்பம்
‘இேனுக்கும் தைரியும்’ என்பதை அேருக்குத் தைரியப்படுத்தியது.

இன்தறக்கும் தேட்டதேளியில் ஆகாயத்தைப் பார்க்கும்

ைருணங்கதைத் ைவிர வீடுகளிவைா அல்ைது விழா மண்டபங்களில்
இருக்கும்வபாவைா இேன் ைதை குனிந்து தகாண்டுைான் இருப்பான்.
நிமிர்ந்து உத்ைரத்தைப் பார்த்ைதில்தை. ேரவே ேராை இேைது அரிய
தபாக்கிஷம் தைாதைந்து வபாை இடம் அது.

எல்ைாேற்றுக்கும் வமல், பன்னிதரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு

வநாய்ோய்ப்பட்டு அப்பா இறப்பைற்கு முந்தைய திைம் மருத்துேமதையில்
படுக்தகக்கு அருகில் த தகயால் இேதை அதழத்ைார். சுற்றிலும் டியூப்
டியூப்பாக த ருகப்பட்டு, ஏவைவைா அேரது உடலுக்குள் இறங்கிக்
தகாண்டிருந்ைை. த யற்தக சுோ க் கருவிதய ைன் முகத்திலிருந்து அகற்றி
மூச்சுத் திணறலுடன் அப்பா இேனிடம் த ான்ைார்.

‘‘ொழ்க்னகல எந்ெ விஷயத்துக்காகவும் ெற்டகானல பண்ணிக்காெொ!’’

ஒளியின் வேகத்தை விட நிதைவின் வேகம் கணக்கிட முடியாைது.

சிை தநாடிகளில் முப்பத்ைாறு ேருடங்கதைக் கடந்து ேந்து இேன்
நிகழ்காைத்துக்குள் நுதழகிறான். எதிவர இேன் மகன் இேதை
உலுக்கியபடி, ‘‘அப்பா, உண்தமயிவைவய வபய் இருக்காப்பா?’’ என்று
வகட்கும் வகள்வி காதில் ஒலிக்கிறது.

இேன் மகதை பூதையதறக்கு அதழத்துச் த ன்றான். அங்கு இேைது

அப்பா மற்றும் அம்மா படங்கள் தேக்கப்பட்டிருந்ைை.
 அந்ை புதகப்படங்கதைக் காட்டி இேன் மகனிடம் த ான்ைான்.
‘‘இந்ை உைகத்துை வபய் எல்ைாம் இல்ை. ாமி மட்டும்ைான் இருக்கு.
இேங்கைான் நம்ம ாமி. கும்புட்டுக்வகா.’’
அப்பாவும் மகனும் கண் மூடி கும்பிட்டார்கள்.
 வராைாப்பூ மிஸ்

இரண்டு ெனகயான ஆசிரியர்கள் இருக்கிறார்கள். முெல் ெனக,

தகள்விக்கான வினெனயக் கற்றுக்டகாடுப்பெர்கள்; இரண்ொெது ெனக,
வினெதய இல்லாெ தகள்வினயக் தகட்கத் தூண்டுபெர்கள்.
- பாப் னெலன்

உங்கள் அன்பு மாணேன் முத்துக்குமரன் எழுதும் கடிைம்.

உங்களுக்கு உங்கள் தபற்வறார் தேத்ை தபயர் என்ைோக
வேண்டுமாைாலும் இருக்கைாம். ஆைால் எங்களுக்கு எப்வபாதும் நீங்கள்
‘வராைாப் பூ மிஸ்’ைான். உண்தமயில் பிள்தைகளுக்கு பிரியங்களுடன்
பாடம் த ால்லித் ைரும் பள்ளிக்கூட டீச் ர்களின் காவைாரத்துக் கூந்ைல்
அதையில் ஊஞ் ல் ஆடுேைற்காகத்ைான் இந்ை உைகத்தில் வராைாப் பூக்கள்
பூக்கின்றைவோ! ரத்ைச் சிேப்பு, வராஸ் ேண்ணம், மஞ் ள், தேளிர் மஞ் ள்,
தேள்தை எை உங்கள் கூந்ைலில் நடைமாடும் வராைாப் பூக்களுக்காக,
நாங்கள் எங்களுக்குப் பிடிக்கவே பிடிக்காை கணக்குப் பாடம் என்னும்
ராட் ைதைக்கூட நண்பைாக்கிக் தகாண்வடாம்.

பூ என்பது பூ மட்டுமா மிஸ்? அது ஒரு புன்ைதக. பதழய

ஞாபகத்தின் புதிய ோ தை. மண்ணில் உதிரும் ோைவில் துண்டு. கடவுள்
எழுதிய நாட்குறிப்பின் கதடசிப் பக்கம். யாரும் படிக்காை, படித்ைாலும்
புரியாை பிரபஞ் த்தின் தகவயடு. த டிகள் ேதரயும் சிறுேண்ணக் குறிப்பு.
மண்ணுக்குள் புதைந்ைபடி தேளி உைகுக்கு வேர்கள் அனுப்பும் ோ தை
மின்ைஞ் ல். பூக்களின் இைழ்களில் குழந்தைகளின் முகத்தையும்,
குழந்தைகளின் முகத்தில் பூக்களின் இைழ்கதையும் பார்க்கத் தைரிந்ைேன்
ஆசீர்ேதிக்கப்பட்டேன். இரண்தடயும் ோடாமல், உதிராமல்
பார்த்துக்தகாள்பேன் மிகப்தபரும் பாக்கியோன்.

நன்றாக நிதைவில் இருக்கிறது. ஐந்ைாம் ேகுப்பின் ேகுப்பு

ஆசிரிதயயாக நீங்கள் எங்களுக்கு முைன்முைலில் அறிமுகம் ஆகிறீர்கள்.
அதுேதர கதைகளில் மட்டுவம வகட்ட வைேதைதய நாங்கள்
முைல்முதறயாக வநரில் பார்த்வைாம். அப்வபாதுைான் கல்லூரி முடித்து,
கல்யாணத்திற்குக் காத்திருக்கும் காைம் ேதர, அய்யன்வபட்தட எனும்
சிறுநகரத்தின் ைனியார் கான்தேன்ட் பள்ளியில் நீங்கள் ேகுப்தபடுக்க
ேந்ைது நாங்கள் த ய்ை பாக்கியம். காட்டன் புடதேயும், காவைாரத்து
வராைாப் பூவுமாய் நீங்கள் எங்கள் முன்பு நின்றவபாது, கற்பூரம் ஏற்றாமல்,
தீபாராைதை காட்டாமல், நாங்கள் அம்மன் ைரி ைம் த ய்வ ைாம்.

டீச் தர வநசிக்காை பிள்தைகள் உண்டா? மிஸ்! நீங்கள் எங்கதை

முழுதமயாக ஆக்கிரமித்துக் தகாண்டீர்கள். ஒரு புன்முறுேலில், த ல்ைம்
கைந்ை சிறு கண்டிப்பில், ட்தடன்று மாறும் சிவநக பாேதையில் நாங்கள்
உங்கள் அடிதமயாவைாம்.

எங்களில் எல்வைாருதடய ைனித்திறதமகதையும் எப்படி நீங்கள்

அதடயாைம் கண்டுதகாண்டீர்கள்? விையகுமாதர ஓவியன் ஆக்கினீர்கள்.
கவிைா ஓட்டப்பந்ையத்தில் பரிசு ோங்கிைாள். வைாகுவும், கருணாவும்
வைாட்டக்கதை விற்பன்ைர்கைாகி, அேரேர் ேைர்த்ை காய்கறிகதை
ேகுப்புக்குக் தகாண்டு ேந்ைார்கள். இப்படித்ைான் மிஸ்... உங்கைால் நானும்
கவிஞைாவைன்.

ஆஹா, அந்ை நாட்கள்! நான் ஏவைா கிறுக்க, நீங்கள் அதைக்

தகாண்டாட, அதையும் ஒரு குழந்தைகள் பத்திரிதக பிரசுரித்ைது. தைராக்ஸ்
எனும் நகைகங்கள் இல்ைாை அந்நாட்களில்... காைத்தை சூன்யமாக்கி,
வைதித்ைாள்கள் தீர்ந்துவபாை காைண்டர் அட்தடயில் கத்ைரித்து ஒட்டி,
அந்ைக் கிறுக்கதையும் கவிதையாக எண்ணிப் பூரித்து, ேகுப்பதற சுேரில்
நீங்கள் மாட்டினீர்கள்; நானும் மாட்டிக்தகாண்டு விட்வடன், மிஸ். நீங்கள்
தகாடுத்ை உற் ாகத்தின் விதைவு... இன்தறக்கு இந்ைக் கிறுக்கனின்
கிறுக்கல்கதை உைகதமங்கும் தகாண்டாடுகிறார்கள்.
 மிஸ், எங்கள் ேகுப்பதறக்குள் நீங்கள் நுதழந்ை முைல் கணம்
உங்களுக்கு நிதைவிருக்கிறைா? தயைேைத்தின் உச் ப் படிக்கட்டில்
அதிரூப சுந்ைரியாய் நீங்கள் நின்ற ைருணம் அது. எங்கள் எல்வைாதரயும்
எழுப்பி, ‘‘படிச்சு முடிச் தும் நீங்க என்ை ஆகப் வபாறீங்க?’’ என்று ஒரு
வகள்வி வகட்டீர்கள். அந்ைக் வகள்வி எங்கதைப் புரட்டிப் வபாட்டது.

அப்படிதயல்ைாம் யாரும் என்ைோகவும் ஆகிவிட முடியாது என்று

இந்ை நாற்பது ேயதில் புரிகிறது. ஆைாலும், ஆசிரிதயகள் வகள்வி
வகட்பதையும், மாணேர்கள் பதில் த ால்ேதையும் யாரால் ைடுக்க முடியும்?
எங்கள் கைவுகதை நாங்கள் த ான்வைாம்... நீங்கள் ரியாகத்ைான்
ேழிகாட்டினீர்கள்... எல்ைாக் கைவுகளும் கதைந்துவிடும் வமகங்கள்ைான்
என்பதைக் காைம்ைான் புரிய தேத்ைது. இதைதயாட்டி நான் எழுதிய
கவிதைதய உங்களுடன் பகிர்ந்துதகாள்ை விரும்புகிவறன். அந்ைக் கவிதை:

மதழ தபய்யா நாட்களிலும் மஞ் ள் குதடவயாடு ேரும் வராைாப் பூ

மிஸ் ேகுப்பின் முைல் நாைன்று முன்தபாரு முதற
எங்களிடம் வகட்டார்:

‘‘படிச்சு முடிச் தும் என்ை ஆகப் வபாறீங்க?’’

முெல் டபஞ்னச
யாருக்கும் விட்டுத் ெராெ
கவிொவும் ெனிொவும்
‘‘ொக்ெர்’’ என்றார்கள்
தகாரஸாக.

இன்று கல்யாணம் முடிந்து

குேந்னெகள் டபற்று
தரஷன் கனெ ெரினசயில்
கவிொனெயும்;
கூந்ெலில் டசருகிய சீப்புென்
குேந்னெகன
பள்ளிக்கு ெழியனுப்பும்
ெனிொனெயும்
எப்தபாொெது பார்க்க தநர்கிறது.
‘‘இன்ஜினியர் ஆகப் தபாகிதறன்’’
என்ற எல்.சுதரஷ்குமார்
பாதியில் தகாட்ெடித்து
பட்டுத் ெறி டநய்யப்
தபாய்விட்ொன்.

‘‘எங்க அப்பாவுனெய
இரும்புக் கனெனயப்
பாத்துப்தபன்’’
கனெசி டபஞ்ச்
சி.என்.ராதஜஷ் டசான்னதபாது
எல்தலாரும் சிரித்ொர்கள்.
இன்றென் நியூடஜர்சியில்,
மருத்துெராகப்
பணியாற்றிக்டகாண்தெ
நுண் உயிரியனல ஆராய்கிறான்.

‘‘ப்ன ட் ஓட்டுதென்’’
என்று டசால்லி
ஆச்சரியங்களில்
எங்கன த் ெள்ளிய
அகஸ்டின் டசல்லபாபு,
டி.என்.பி.எஸ்.சி. எழுதி
கனெநினல ஊழியனானான்.

‘‘அணுசக்தி விஞ்ஞானியாதென்’’
என்ற நான்
தினரப் பாெல்கள்
எழுதிக் டகாண்டிருக்கிதறன்

ொழ்க்னகயின் காற்று
எல்தலானரயும்
தினசமாற்றிப் தபாெ,
‘‘ொத்தியாராதென்’’
என்று டசான்ன
குண்டு சுதரஷ் மட்டும்
நாங்கள் படித்ெ அதெ பள்ளியில்
ஆசிரியராகப் பணியாற்றுகிறான்.
‘‘டநனனச்ச தெனலதய டசய்யற,
எப்பிடியிருக்கு மாப்த ?’’
என்தறன்.
சாக்பீஸ் துகள் படிந்ெ விரல்க ால்
என் னகனயப் பிடித்துக்டகாண்டு
‘‘படிச்சு முடிந்ெதும்
என்ன ஆகப் தபாறீங்க? என்று
என் மாணெர்களிெம்
நான் தகட்பதெ இல்னல!’’
என்றான்.

இப்படித்ைான் மிஸ், காைம் எங்கதை தேவ்வேறு கதரகளில் புரட்டிப்

வபாட்டு விட்டது. ஆைாலும், நீங்கள் அளித்ை அறிதேனும் தேளிச் த்தில்
ோழ்ந்து தகாண்டிருக்கிவறாம் நாங்கள்.இப்வபாது வயாசித்துப் பார்க்கிவறன்.
நீங்கள் எங்களுக்குக் கல்விதய மட்டும் தகாடுக்கவில்தை.

அதையும் ைாண்டி ோழ்க்தகயின் அனுபேத்தையும் கற்றுக்

தகாடுத்தீர்கள். காைாண்டுத் வைர்வின்வபாது முன்ைால் அமர்ந்திருந்ை
விையகுமாரின் வபப்பதரப் பார்த்து நான் எழுதிக்தகாண்டிருந்வைன்.
பின்ைால் இருந்து இதைக் கேனித்ை நீங்கள், என் முதுகில் த ல்ைமாகத்
ைட்டி, ‘‘வநர்தமயா படிச்சு நாற்பது மார்க் ோங்கு, வபாதும். அது வபாதும்
எைக்கு. காப்பியடிச்சு நூறு மார்க் ோங்க வேண்டாம்’’ என்று த ான்ைவபாது
நான் ஃதபயிைாேைற்கும் ையாராக இருந்வைன்.

ோழ்க்தகயில் நாம் ந்திக்க விரும்பும் நபர்கள், எப்வபாதும் நம்தம

விட்டு விைகிவய இருப்பார்கள். இந்ை முப்பது ேருடங்களில், நீங்கள் எங்வக
இருக்கிறீர்கள்? என்ைோக இருக்கிறீர்கள்? என்று வைடிக்தகாண்வட
இருந்வைன். மீபத்தில்ைான் உங்கள் தைாதைவபசி எண் கிதடத்து,
உங்களுடன் உதரயாடிவைன். புதுதேயில் அரசுப் பள்ளியில் ஆசிரிதயயாக
நீங்கள் பணியாற்றுேது அறிந்து மகிழ்ந்வைன்.
 எைக்குத் திருமணமாகி விட்டைா? எத்ைதை பிள்தைகள்?
என்று நீங்கள் வி ாரித்ைதும் தநகிழ்ந்வைன். உங்கதைப் பற்றி
வி ாரிக்தகயில், ‘‘எைக்கு என்ை முத்துக்குமரன், ைங்கச்சிகளுக்கு கல்யாணம்
பண்ணி ேச்சிட்வடன். எைக்கு இன்னும் கல்யாணம் பண்ணிக்கத் வைாணை’’
என்று த ான்ைதும், அதைவபசிதயத் துண்டித்து விட்டு அழுவைன்.

எங்கள் ப்ரியத்திற்குரிய திைகேதி மிஸ் அேர்கவை, உங்கள் அனுமதி யுடன்

உங்கள் தபயதரப் பயன்படுத்துகிவறன். உங்களுக்கு த ன்தையில் ஒரு
மகன் இருக்கிறான். மருமகள் இருக்கிறாள். உங்கவைாடு விதையாட
வபரனும் இருக்கிறான். எப்வபாது வ ேண்டுமாைாலும் உங்கள் வீட்டுக்கு
ேரைாம். ோ ல் கைவு திறந்வை இருக்கும்.

பூஎன்பது பூ மட்டுமா?
அது ஒரு புன்னனக.
பனேய ஞாபகத்தின் புதிய ொசனன.
மண்ணில் உதிரும் ொனவில் துண்டு.
கெவுள் எழுதிய நாட்குறிப்பின் கனெசிப் பக்கம்!
 வைாழியின் கணேன்

எெற்றின் நெமாடும் நிேல்கள் நாம்?

- எழுத்ொ ர் டம னி

ரயிதை ரசிக்காைேர்கள் உண்டா? ரயில் பயணங்கள் எப்வபாதும்

எைக்குப் பிடித்ைமாைதே. ரயில் ஒரு யாதைக் கூட்டமாக இருக்கிறது;
தநளியும் பாம்பாக இருக்கிறது; கதைக்கும் குதிதரயாக இருக்கிறது;
இப்வபாதுைான் பிறந்து தமல்ைச் சிணுங்கும் குழந்தையாக இருக்கிறது;

அழகாை தபண்கள் ஒவ்தோரு வகாணத்திலும் ஒவ்தோரு மாதிரி

இருப்பது வபாை, ரயிலும் ஒவ்தோரு பார்தேக்கும் ஒவ்தோரு ேடிேம்
தகாள்கிறது. சிேதபருமானுக்கு அடுத்ைைாக தநற்றிக்கண்ணுடன் அதைேது
ரயில் ேண்டிகள் மட்டுவம. ரயில் ேண்டி, நகர்ந்து த ல்லும் ‘ஆயிரம்
ைன்ைல் வீடு’.

ஒரு ைாதயப் வபாை ரயில் நம்தம மடியில் அமர தேத்துத்

ைாைாட்டுகிறது. எதிதராலி வபால், நாம் மைதுக்குள் எந்ைப் தபயதர
நிதைக்கிவறாவமா அவை தபயதரத் ைன் தநடிய நாக்கால் உச் ரித்து நம்
வைாழைாகிறது.எல்ைா ரயில் நிதையங்களுக்கும் ஒவர விைமாை வைாற்றம்
ைருேது சிதமன்ட் தபஞ்சுகவை. எலும்தபப் வபால் காதர தபயர்ந்து
கம்பிகள் தேளித் தைரிய, சிதமன்ட் தபஞ்சுகள் ரயில் நிதையங்களின்
சூழதை ரம்மியமாக்குகின்றை. பூேர மரங்களிலிருந்து உதிரும் பூக்களுக்கு
இடம் தகாடுத்ைபடி, தகாய்யாப்பழ வியாபாரிகளின் கூதட
ோ தைக்காகவும், எப்வபாைாேது ேந்ைமரும் பயணிகளின் புளிவயாைதர
தபாட்டை ோ தைக்காகவும், அதே காக்தககளுடன் காத்திருக்கின்றை.

ரயில் நிதைய பிச்த க்காரர்கள், ேழிப்வபாக்கர்கள், ந்நியாசிகள்,

பவுடரில் குளித்ை பாலியல் தைாழிைாைர்கள், இருட்தட எதிர்வநாக்கும்
தபருந்திதணக் காைைர்கள் எை சிதமன்ட் தபஞ்சுகளின் உைகம்
வநரத்திற்வகற்ற மாதிரி ேடிேம் மாறும். சிதமன்ட் தபஞ்சுகளின்
பார்தேயில், ரயில் என்பது தேவ்வேறு ஆட்களின் ஒற்தறக்குரல்.
பின்வைாக்கி ஓடும் காட்சிப் படிமங்கள் ேழியாக ரயிலின் ைன்ைல்கள்
நம்தமக் கடந்ை காைத்திற்கு அதழத்துச் த ல்கின்றை. ரயிலின் ைன்ைல்
கம்பிகளில் உதறந்து வபாயிருக்கும் கண்ணீர்த் துளிகளில் பிரிவின் ேலி
தபாதிந்திருக்கும். முட்தடக்குள்ளிலிருந்து கண் விழித்து தேளிேரும்
குஞ்சுகள் ஈரப் பிசுபிசுப்வபாடு ேருேதைப் வபாை, அதிகாதையில் விழித்து
அடுத்ை நிதையத்தில் இறங்குபேதர ைன் கருேதறயின் இரும்பு
ோ தைவயாடு ேழியனுப்புகிறது ரயில்.

சிை ோரங்களுக்கு முன்பு ஒரு இைக்கிய நிகழ்வில் கைந்து

தகாள்ேைற்காக பாண்டியன் எக்ஸ்பிரஸில் பயணித்துக் தகாண்டிருந்வைன்.
எப்வபாதும் தபாது தேளிகளில் பயணிக்தகயில் நான் ாயல்களின்
தேளிச் த்தில் ேழி ைப்பிய ேண்ணத்துப் பூச்சியாகி விடுவேன். ஒரு சிைர்
முைல் பார்தேயிவைவய என்தை அதடயாைம் கண்டு தகாள்ோர்கள். ஒரு
தமன் புன்ைதக, சிறு தககுலுக்கல். என் பாடல் அல்ைது பதடப்புகள்
குறித்து உதரயாடிக் கதைோர்கள்... இது முைல் ேதக.

இரண்டாேது ேதக அதடயாைக் குழப்பங்கள் நிதறந்ைது.

த ல்வபாதைக் தகயில் எடுத்து, என்தை முதறத்ைபடிவய, ‘‘வடய், ார்றா...
ரயில்ை எைக்கு எதிர்ைைான் உக்காந்துருக்காரு’’ என்றதும்
எதிர்முதையிலிருந்து ‘‘யார்றா?’’ என்று ஸ்பீக்கர் குரல் ஒலிக்கும்.
‘‘அைான்டா! ‘தபால்ைாைேன்’ படத்துை வில்ைைா நடிச் ாவர! ஆங்...
கிவஷாருடா’’ என்று த ான்ைவுடன் நான் ‘தபால்ைாைேன்’ கிவஷாராகி
த கயிலிருக்கும் புத்ைகத்துக்குள் மூழ்கி விடுவேன்.
 இப்படித்ைான் தஹைராபாத்தில் ஒரு நண்பரின் பிறந்ை நாள்
தகாண்டாட்டத்திற்காக அங்கிருந்ை வைாக்கல் ஒயின் ஷாப்பில்
குழுமியிருந்வைாம். என் தகயிலிருந்ை கண்ணாடிக் குேதையின் நுதரகதை
விைக்கி முைல் மிடறு பீதர நான் தைாண்தடக்குள் நதைத்ைவபாது எதிரில்
நின்ற கதடப் தபயன் வகட்டான். ‘‘ ார்... நீங்க தேற்றிமாறன்ைாவை ார்?
நான் உங்க ஃவபன் ார்.

‘ஆடுகை’த்துக்குப் பிறகு அடுத்ை படம் ஏன் ார் ரிலீவை ஆகை?

புதுக்வகாட்டைான் என் த ாந்ை ஊரு’’ என்றதும் நான், ‘‘வபசிக்கிட்டு
இருக்வகாம் ைம்பி. சீக்கிரம் அைவுன்ஸ் பண்ணுவேன்’’ என்வறன். ‘‘ ார்...
உங்க ஆட்வடாகிராஃப் வபாட்டுக் குடுங்க ார்’’ என்று ஒரு துண்டுக்
காகிைத்தை நீட்ட... ‘அன்புடன், தேற்றிமாறன்’ என்று கம்பீரமாகக்
தகதயழுத்திட்டுக் தகாடுத்வைன்.

தேற்றிமாறனும் நானும் எங்கள் ஆ ான் பாலுமவகந்திராவிடம் ஒன்றாகப்

பாடம் கற்றேர்கள். தகதயழுத்திட்டவுடன் தேற்றிதய த ல்வபானில்
அதழத்து, ‘‘தேற்றி... இப்பைான் ஆந்திராவுை உன் வபதர ரிப்வபர்
பண்ணிட்டு இருக்வகன்’’ என்று நடந்ைதை விேரித்ைதும், எதிர்முதையில்
தேற்றி தேடித்துச் சிரிக்கும் ஒலி வகட்டது.

எல்ைாேற்றுக்கும் வமல் ஒரு பாடல் பதிவுக்காக மும்தபயில் ைங்கியிருந்ை

வபாது, அந்ை ஓட்டல் ரி ப்ஷனிஸ்ட் வகட்டாள்... ‘‘நீங்க பார்த்ைா இந்தி
நடிகர் ‘நாைா பவடகர்’ மாதிரி இருக்கீங்க. ஏன் நீங்க இந்தி சினிமாவுை
நடிக்க முயற்சிக்கக் கூடாது?’’ நான் அதமதியாகச் த ான்வைன்...
‘‘அம்மணி! எைக்குத் தைாழில் உர வியாபாரம். சினிமா நமக்கு ரிப்படாது.’’
‘‘அப்படிதயல்ைாம் த ால்ைக் கூடாது ார். சினிமாவுைைான் வகாடி வகாடியா
ம்பாதிக்கிறாங்க!’’ நான் மீண்டும் புன்ைதகயுடன், ‘‘என் ைட்டுை இன்னிக்கு
விழுற ாப்பாவட எைக்குப் வபாதும்’’ என்வறன்.

நல்ைவேதையாக பாண்டியன் எக்ஸ்பிரஸில் எந்ை இதடயூறுகளும் இல்தை.

நான்கு வபர் அமர்ந்து பயணிக்கக்கூடிய ஃபர்ஸ்ட் கிைாஸ் கூவபயில் எதிரில்
அமர்ந்திருந்ை இரண்டு வபரும் ேண்டி புறப்பட்டதுவம வமல் பர்த்துகளில்
உறங்கப் வபாய் விட்டார்கள். ைாம்பரத்தில் மிலிட்டரி மீத யுடன்
நாற்பத்தைந்து ேயது மதிக்கத்ைக்க வைாற்றத்தில் ஒருேர் ஏறி என் எதிரில்
அமர்ந்ைார். வமலும் கீழும் பார்தேயால் அேர் என்தை அைந்ைவபாது,
சி.பி.ஐ. ஆபீ வரா என்று ந்வைகம் எழுந்ைது. பத்ைாம் ேகுப்பில் என்
அப்பாவின் பர்ஸிலிருந்து ஐம்பது ரூபாய் திருடியதைத் ைவிர ோழ்க்தகயில்
இதுேதர நான் எந்ைத் ைேறும் த ய்ைதில்தை. ‘அைற்காக காைம் கடந்து
இப்படி ஒரு பார்தே ைண்டதையா?’ என்று மைசு அடித்துக் தகாண்டது.

‘‘நீங்க நா.முத்துக்குமார்ைாவை?’’ என்று அேர் தக நீட்டியவபாது நான்

பயத்தின் பிடியிலிருந்து தேளிவய ேந்து, ‘‘ஆமாம்’’ என்வறன்.
‘‘உங்கைத்ைான் இவ்ேைவு நாைா வைடிக்கிட்டு இருந்வைன்’’ என்று அேர்
த ான்ைதும், மீண்டும் பதழய பயம் ஆயிரம் பாம்புகைாய் என்
அடிேயிற்றில் படம் விரித்ைாடியது. ‘‘ ார், என் வபரு வகாவிந்ைராைன்.
ரயில்வேயிைைான் வேதை த ய்வறன். என் ஒய்ஃப் அடிக்கடி உங்கைப் பத்தி
த ால்லுோ. அேளும் நீங்களும் ஆறாேதுை இருந்து பிைஸ் 2 ேதரக்கும்
ஒண்ணாப் படிச்சீங்கைாவம?’’ என்று அேர் த ான்ைதும் நான், ‘‘ஓ...
அப்படிங்கைா?’’ என்வறன்.

‘‘ஆமா ார்! தடய்லி வீட்ை உங்கைப் பத்திைான் வபச்சு. அேளும்

நீங்களும்ைான் கவிதைப் வபாட்டியிை கைந்துக்குவீங்கைாவம? அேைான்
ஃபர்ஸ்ட் பிதரஸ் ோங்குோைாம். என்னிக்கும் நீங்க அேை தையிச் வை
இல்தையாம். எங்க மாமைார் இறந்ைதும் பிைஸ் 2வோட படிப்ப
நிறுத்திட்டா. இல்ைன்ைா உங்கை மாதிரி உைகம் முழுக்க ஃவபமஸ்
ஆயிருப்பா’’ என்ற அேர் குரலில், ஒரு கவிைாயினி காணாமல் வபாைைற்காை
நிை தைானி ஒலித்ைது. நான் சிை நிமிடங்கள் வயாசித்து, என்ை
த ால்ேதைன்று தைரியாமல் ‘‘ைாரி ார்’’ என்வறன்.

‘‘அதைல்ைாம் விடுங்க ார். உங்க வமை அேளுக்கு எவ்ேைவு அன்பு

தைரியுமா? தடன்த் படிக்கும்வபாது அே ைாதமட்ரி பாக்ஸ்ை இருந்து
தநல்லிக்காதயயும் நாேல் பழத்தையும் நீங்க திருடி ாப்பிட்டீங்கன்னு
உங்க தகயிை காம்பைாை குத்திட்டாைாவம? டி.வி.யிை நீங்க
ேரும்வபாதைல்ைாம் உங்க தகயிை இருக்க ைழும்தப என்கிட்ட காட்டி
‘நான்ைான் தைரியாம அந்ைத் ைப்தப த ஞ் பாவி’ன்னு த ால்லி அழுோ
ார்!’’

இப்வ பாது எைக்கும் அழுதக ேருேது வபால் இருந்ைது. எங்கள் பள்ளிக்கு

எதிரில் இருக்கும் தமைாைத்தில் ஈச் ம்பாதய விரித்து அதில் தநல்லிக்காய்,
நாேல்பழம், எப்வபாது எடுத்ைாலும் கதடசியாய் க ப்புடன் பல்லில்படும்
த ாத்தை வேர்க்கடதை, புளிப்வபறிய மாங்காய் துண்டுகள், புழுக்கள்
எட்டிப் பார்க்கும் இைந்தைப் பழங்கள் எை கதட பரப்பி விற்கும்
தேண்கூந்ைல் விரித்ை பாட்டியும், அேதைதிவர நின்று கூவிக் கூவி வ மியா
ஐஸ் விற்கும் காசி அண்ணனும் ஞாபகத்திற்கு ேந்ைார்கள்.

‘‘ ார், உங்க ஒய்ஃப் வபர் என்ை ார்?’’ என்வறன் பரே த்துடன். ‘‘காயத்ரி
ார். வக.எஸ்.காயத்ரி. இன்னுமா உங்களுக்கு ஞாபகம் ேரை?’’ என்று அேர்
வகட்டதும், என் கண்தணதிவர கண்ணாடி வபாட்ட காயத்ரி, சிலுதே
வபாட்ட காயத்ரி, தைற்றுப்பல் காயத்ரி எை எல்ைா காயத்ரிகளும் ேந்து
வபாைார்கள்.‘‘ ார்... திருச்சிை நான் இறங்கிடுவேன். எப்ப திருச்சி பக்கம்
ேந்ைாலும் எங்க வீட்டுக்கு நீங்க அேசியம் ேரணும். என் ஒய்ஃப் உங்கைப்
பாத்ைா தராம்ப ந்வைாஷப்படுோ. இைான் என்வைாட விசிட்டிங் கார்ட்’’
என்று தகயில் தகாடுத்துவிட்டு அேர் உறங்கிப் வபாைார்.

அதிகாதையில் திருச்சி ஸ்வடஷனில் ரயில் நின்று என்னிடமிருந்து

விதடதபற்று பிைாட்பாரத்திலிருந்து அேரது உருேம் மதறந்ை கதடசி
கணம் ேதர நான் அேரிடம் த ால்ைவே இல்தை... ஆறாம் ேகுப்பிலிருந்து
பிைஸ் 2 ேதர நான் படித்ைது ஒரு ஆண்கள் வமல்நிதைப்பள்ளி, என்னுடன்
எந்ைப் தபண்ணும் படிக்கவே இல்தை என்பதை!
 கல்யாணத் வைன் நிைா

கல்யாணத் வைன் நிைா

மூத்வைார் ம்மதியின் - ேதுதே
முதறகள் பின்பு த ய்வோம்!
காத்திருப்வபவைாடி? - இது பார்
கன்ைத்தில் முத்ைம் ஒன்று!
- மகாகவி பாரதி

திருவிழா பார்ப்பது வபாை, வைர் பார்ப்பது வபாை, காைடியில் மண்

ரியும் கடல் பார்ப்பது வபாை, சிறுேயதில் எங்களுக்குத் திருமணங்களுக்குச்
த ல்ேதும் ந்வைாஷமாை ஒன்று. திருமணம் என்பது உறவிைர்கள் ஒன்று
கூடும் ைமா. தைரிந்ை முகங்களும், தைரியாை முகங்களும் ஒன்று கைக்கும்
உற் ாக உற் ேம். ஞாபகங்களின் டிரங்குப் தபட்டிதயத் திறக்தகயில்
ட்தடன்று தேளிப்படும் ர கற்பூர ோ தையின் கமகமா. வைக்கு மரக்
கைவில் கட்டியிருக்கும் தேள்ளி மணிகள் காற்றில் ஆடும் கிண்கிணி.
ஆதணயும் தபண்தணயும் முன்தேத்து அதைேரும் இதணயும் மானுட
ங்கமம். ஒவ்தோரு திருமணத்தின்வபாதும் த ாந்ைக்காரர்கள் வீடு வைடி
ேந்து பாக்கு தேற்றிதையுடன் பத்திரிதக தகாடுக்கும்வபாவை, அதை
ோங்கும் அப்பாவின் விரல்கள் வை ாக நடுங்கத் தைாடங்கும்.

கல்யாண நாள் தநருங்க தநருங்க, ‘‘ஏைாேது கல்யாணம் காட்சின்ைா

வபாட்டுட்டுப் வபாக இந்ை வீட்டுை நதக நட்டு இருக்கா? எல்ைாத்தையும்
அடகு தேச் ாச்சி! எல்வைார் முன்ைாடியும் எப்படி ைதை காட்டுறது? நான்
ேரதை. நீங்க மட்டும் வபாயிட்டு ோங்க!’’ என்று வீட்டில் முணுமுணுக்க,
அப்பா பீவராதேத் திறந்து அடகுக் கதட ரசீதுகதைத் வைடி எடுப்பார்.
தபரும்பாலும் மஞ் ள் அல்ைது வராஸ் ேண்ணத்தில் இருக்கும் அந்ை
‘கியான்ைால் ந்த்’ அடகுக் கதட ரசீதுகதைப் பார்க்கும்வபாதைல்ைாம்
அப்பாவின் விரல்கள் வமலும் நடுங்கத் தைாடங்கும்.

‘‘நாதைக்கு மீட்டுக்கைாம்!’’ என்று எல்வைாருக்கும் வகட்கும்படி ைைக்குத்

ைாவை நம்பிக்தக ஏற்றிக் தகாள்ோர். அந்ை நாதை என்பது ஜி.நாகராைனின்
நாேல் ைதைப்தபப் வபாை ‘நாதை மற்றுதமாரு நாவை.’ எைக்தகன்ைவோ
ஜி.நாகராைன் அப்பாவிற்காகவே அப்படி ஒரு ைதைப்பு தேத்திருப்பாவரா
என்று வைான்றும். ஏதைன்றால் அப்பாவின் வபரும் நாகராைன்ைான்.

கல்யாணத்திற்கு முந்தைய நாள் காதையில் ையங்கித் ையங்கி அப்பா

த ால்ோர்... ‘‘நானும் எங்தகங்வகா பணம் வகட்டுப் பார்த்வைன்,
தகதடக்கதை! பக்கத்து வீட்டுை த யிவைா, கம்மவைா இரேல் ோங்கிப்
வபாட்டுட்டு ோ! சீக்கிரம் மீட்டுடைாம்.’’
தமயைதறயில் பாத்திரங்கள் த்ைமாக உருளும். என்ை த ய்ேது? இங்கு
தபரும்பாலும் கல்யாணத்தை மட்டுமல்ை, கல்யாணத்தில் கைந்து
தகாள்ேதையும்கூட நதககள்ைான் தீர்மானிக்கின்றை.

அந்ை பாத்திர வகாபம் அடுத்து என் பக்கம் திரும்பும். ‘‘தீபாேளி,

தபாங்கலுன்னு எடுக்குற புதுத்துணிதய தபட்டியிை தேடான்ைா
வகக்குறாைா? தைாதர டீக்கதடக்குப் வபாைாக் கூட புதுத்துணிைான்
வபாட்டுட்டுப் வபாோரு. வபா! அந்ைப் பதழய கட்டம் வபாட்ட
ட்தடதயயும், ாயம் வபாை டிரவு தரயும் வபாட்டுட்டு ோ! எல்வைாரும்
என்தைத்ைான் குதற த ால்ோங்க!’’

நான் எதுவும் வப ாமல் தமௌைமாக அவை பதழய கட்டம் வபாட்ட

ட்தடதயயும், ாயம் வபாை டிரவு தரயும் வபாட்டுக்தகாண்டு
கிைம்புவேன். ஆயினும் வைாழர்கவை! ஆயிரம் ோைவில்கள்
ேண்ணங்கைால் குளிப்பாட்ட நான் கல்யாண மண்டபம் நுதழவேன்.
ோ லில் நின்று பன்னீர் தைளிக்கும் ைாேணிப் தபண்களில் முதறப்தபண்
மட்டும் ைதைகுனிந்திருக்க, தூரத்து வகாைரிகள் ந்ைைத்தையும், கற்கண்டு
ைட்தடயும் நீட்டுோர்கள். ‘‘ஏன்... அே தகாடுக்க மாட்டாைா? தகை
சுளுக்கா?’’ என்று நக்கைடித்து உள்வை த ல்தகயில் தைாடங்கும் கல்யாணக்
தகாண்டாட்டம்.

முழுைாய் பூத்ை பூக்கதை விட, பூப்பைற்கு முந்தைய கணத்தில் தமாட்டின்

இைழ்களுக்கு இருக்கும் அழவக ைனி. உண்தமயில் கல்யாணங்கதை விட,
கல்யாணத்திற்கு முந்தைய மாதைப் தபாழுவை தகாண்டாட்டங்கதைத்
தைாடங்கி தேக்கின்றை.
அது மாப்பிள்தை அதழப்வபா, தபண் அதழப்வபா... நூற்றாண்டுகளின்
தேௌோல் ோ ம் படிந்ை வகாயில்களிலிருந்து ைாைோ காரின் ஓரத்தில்
அமர்ந்வைா, தபட்வரா மாக்ஸ் தேளிச் த்தில் நடராைா ர்வீஸில்
பயணித்வைா ேந்ை அந்ை நாள் ந்வைாஷங்கள் இப்வபாது வகட்டாலும்
திரும்பி ோராைதே.

எல்ைா கல்யாண வீடுகளின் தமல்லித க் கச்வ ரிகதைப் வபாைவே

தேள்தை வபன்ட் - தேள்தை ட்தட அணிந்து, தநற்றி முழுக்க விபூதி
பூசிய ஒருேர் ‘பச்த க்கிளி... முத்துச் ரம்...’ என்று டி.எம்.எஸ். குரலில்
பாட, சுற்றிலும் ஒலிக்கும் தகாலுசுகளின் ைாைத்தில் நான் எம்.ஜி.ஆர். ஆகி,
என்தைச் சுற்றி வராைாவைவிகள் நடமாடுோர்கள்.

பின்புக்கும் பின்பு எண்தணய் ேழிய ேழிய, உதடந்ை அப்பைங்கள்

கூதடகளில் பயணிக்கும் பந்தியில் உண்டு முடித்து, அருகில் இருக்கும்
திதரயரங்குகளில் மாமாக்களுடவைா, சித்ைப்பாக்களுடவைா ‘தரண்டாம்
ஆட்டம்’ பார்த்ைதை எல்ைாம் எப்படி மறக்க முடியும்? என் ோழ்வில் நான்
பார்த்ை ஆகச் சிறந்ை படங்கள் அதே. ஏதைனில், அதே நிதைவுகளுடன்
கைந்ைதே.

மண்டபத்து ஹாலிவைா, தமாட்தட மாடியிவைா, கிதடத்ை இடத்தில்

தகாஞ் ம் உறங்கி பவுடர் ோ முடன் அதிகாதை முகூர்த்ைம் தைாடங்கும்.
மறுவீட்டு சீரும் முடிந்து, ைதைக்கு வமல் ஓடுேைாக நடித்துக்
தகாண்டிருக்கும் மின்விசிறிகளின் கிறீச்சிடல்களின் ஊவட உறவிைர்களுடன்
பதழய கதை வபசிய காைங்கள் இன்று ஏழு கடல் ைாண்டி, ஏழு மதை
ைாண்டி, ஏவைா ஒரு பச்த க்கிளியின் கழுத்திற்குள் ஒளிந்து விட்டை.

வைர்வு மயங்களில் நான் கைந்துதகாள்ைாை திருமண வீடுகளின்

பந்தியிலிருந்து ைைக்கு தேத்ை பைகாரங்கதை முந்ைாதையில் முடிந்து
வீட்டிற்கு எடுத்து ேந்து ஆயா ஆத யுடன் தின்ைத் ைரும். அந்ை
முந்ைாதையில் உதடந்தும், உதிர்ந்தும் இருந்ைதே தமதுேதடவயா,
பாதுஷாவோ, ைட்வடா அல்ை... ஆயாவின் அன்பு.

உறவிைர்கள் திருமணங்கள் ைவிர்த்து, கல்லூரிக் காைங்களில் நண்பர்களின்

அண்ணனுக்வகா, அக்காவிற்வகா நடக்கும் திருமணங்களின் வகளிக்தககள்
வேறு விைமாைதே. திருமணத்தில் பரி ளிப்பைற்காகவே
கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கும் பால் குக்கரும், சுேர்க் கடிகாரமும் ோங்க
ஆைாளுக்கு ஐந்வைா, பத்வைா நிதி திரட்ட அன்று நாங்கள் பட்ட பாடுகள்...
அந்ை அனுபேங்கள்ைான் இன்தறய என் பாட்டுகள். இது தைாடர்பாக
இருபது ேருடங்களுக்கு முன்பு நான் எழுதிய கவிதைதய உங்களுடன்
பகிர்ந்துதகாள்ை விரும்புகிவறன்...

தேட்கத்தை நிரப்பி
ஒரு கடிைம்
ஆருயிர் ஆைந்த்
ேருத்ைமும் ேருத்ை நிமித்ைமுமாய்
இக்கடிைம்.
உன் ைங்தக திருமணத்தில்
அந்ை ம்பேம்
நடக்காமல் இருந்திருக்கைாம்.
தபாதுோகத் திருமணங்கள்
அதுவும்
தேளியூரில் எனில்
நண்பர்கள் நிதைதம
ைண்ணீர் தைளித்ை மாடு.
ாேகா மாய் புரட்டுதகயில்
ேரிக்கட்டங்களில்
மனிைர்கள் சிதறப்பட்ட
எண்பது பக்க தமாய் வநாட்டில்
எங்கள் தபயர் இல்ைாைது
உன்தை வமலும் ேருத்தியிருக்கும்!
வீட்டில் பணம் ோங்கியிருந்தும்
எங்கள் மைத் தைளிவில்
கல்தைறிந்ைது சுவரஷ்.
‘‘நாம வேதையா த ய்வறாம்,
ஸ்டூடன்ட்ஸ்ைாவை?’’
ஆதகயால் ைண்ணியடித்வ ைாம்.
ஆம்தைட் உபயம்,
எைது தமாய்ப் பணம்.
நீவய த ால்.
பாசி வைங்கிய நீரில்
கைந்து குடித்ை
தமக்தடாேல் பிராந்தியும்
மிைகாய்த்தூள் மிைக்கிற
கத்ைரிக்காய் ாம்பாரும்
என்றாேது ஒத்துப் வபாகுமா?
கல்யாணப் பந்தியில்
குமட்டிய ோந்திக்கு
காரணம் இதுைான்.
நண்பா...
உைக்கு நாங்கள்
எந்ை விைத்திலும் உைேவில்தை!
ோ லில் நின்று
பன்னீர் தைளித்திருக்கைாம்.
வியர்தேயுடன்
அன்பும் ேழிய
பந்தி பரிமாறியிருக்கைாம்.
குதறந்ைபட் ம்
சீட்டாட்டம் ைவிர்த்து
ைாம்பூைப் தபயில்
வைங்காயாேது நிரப்பியிருக்கைாம்!
எல்ைாேற்றிற்கும் வமல்,
வக ேன் வகலி த ய்ைது
உைது அத்தைப் தபண்ணாவம?
மன்னிப்பிற்கு இல்தை இக்கடிைம்.
மன்னிக்க மாட்டாய், தைரியும்!
வீடு வைடி ேந்து
உதைத்து விட்டுப் வபா!
 கல்யாணம் மாமா

‘கடவுள் அதமத்து தேத்ை வமதட

இதணக்கும் கல்யாண மாதை!’
- கவியரசு கண்ணைா ன்

ஆறு மாைங்களுக்கு முன்பு ஒரு நல்ை தேயில் நாளில் கல்யாணம் மாமா

த த்துப் வபாைைாக த ய்தி ேந்ைது. ஒவ்தோரு த ால்லுக்கும் ஒரு ஒலி
உண்டு. அந்ை ஒலிைான் அந்ை த ால்லிற்குரிய ேண்ணங்கதையும்,
எண்ணங்கதையும் மைதில் உண்டாக்குகிறது. ாைல் என்பதை ‘இறந்து
வபாைார்’ என்றால் தநஞ்சுக்குள் ஒரு திடுக்கிடல். ‘மரணமதடந்ைார்’
என்றால் முரட்டுத்ைைமாை ஒரு பயம். ‘இதறேைடி வ ர்ந்ைார்’ என்றால்
பின்ைணியில் ஊதுபத்தி ோ ம். ‘இயற்தக எய்திைார்’ என்பதில், பறித்ை
பூதே அது பூத்ை இடத்திவைவய திரும்ப தேப்பது வபான்ற பிம்பம்.
‘த த்துப் வபாைார்’ என்பதில் ஒரு ாமான்யத்ைைம் கைந்து, த த்துப்
வபாைேர் எளிதமயும் யைார்த்ைமுமாக மைதிற்கு தநருக்கமாகிறார்.
ஆக, கல்யாணம் மாமா த த்துப் வபாைார். அந்ைத் ைகேல் என்தை
ேந்ைதடந்ைவபாது நான் இத யதமப்பாைர் ஜி.வி.பிரகாஷ் ஸ்டூடிவயாவில்
அமர்ந்து பாடல் எழுதிக் தகாண்டிருந்வைன்.

‘‘ைன்ைன்ை ைன்ைன்ை ைாைா இல்ை, ந்ைம் இதுைான்- ைைாை ைன்ை

ைைாைா’’ - ைம்பி ஜி.வி.பிரகாஷ் த ால்ை, ‘‘கைாவில் ேந்ை கைாவே’’
என்வறன். பாடல் முடிந்து கிைம்புதகயில் தைாதைவபசியில் கல்யாணம்
மாமாவின் முகேரிதய வி ாரித்வைன். காஞ்சிபுரத்திலிருந்து ேந்ைோசிக்குச்
த ல்கிற ேழியில் தபருநகருக்குப் பக்கத்தில் ஒரு கிராமம். ேண்டியில்
த ன்று தகாண்டிருக்தகயில் நிதைவுகள் புள்ளி புள்ளியாகத் திரண்டு,
அந்ைப் புள்ளிகள் வகாடுகைாகி, அந்ைக் வகாடுகள் கல்யாணம் மாமாவின்
ஞாபகத்தை ேதரந்து தகாண்டிருந்ைை. மனிைர்கள் ஏன் த த்துப்
வபாகிறார்கள்? வபருந்தின் ைன்ைவைாரக் காற்றின் ையத்தில் தகாஞ் ம் கண்
அ ந்து, ட்தடன்று விழித்துப் பார்த்ைால் பக்கத்தில் இருந்ைேர் த ன்ற
நிறுத்ைத்திவைவய இறங்கி விட்டதைப் வபாை, காைத்தின் காற்றில்
தைரிந்ைேர்களில் ஒவ்தோருேராகத் தைாதைந்து வபாகிறார்கள்.

எங்கள் அப்பாதேப் தபற்ற ஆயா பிறந்து ேைர்ந்ைது, ேந்ைோசிக்கு அருகில்

உள்ை தபருநகர் கிராமம். கல்யாணம் மாமா ஆயாவிற்கு தூரத்து
த ாந்ைக்காரர். ‘‘பங்காளிகள் ேழியில் சித்ைப்பா தபயவைா? தபரியப்பா
தபயவைா? ைம்பி முதற...’’ என்று ஆயா த ால்லும். அப்பாதே விட
ஐந்ைாறு ேயதுைான் மூத்ைேர் என்றாலும், அப்பா அேதர ‘மாமா’ என்றுைான்
அதழப்பார். சிறுேர்கள் எங்களுக்கு அேர் என்றும் ‘கல்யாணம் மாமா’.

கல்யாணம் மாமாவின் வைாற்றத்தை ஒரு ேதகக்குள் அடக்கி விட முடியாது.

சிை மயம் பதை மரங்கதைப் வபாை ஒட்ட கிராப் தேட்டியிருப்பார். சிை
மயம் நீண்ட முடி ேைர்ந்து, ைதையில் தட தடயாகத் தைாங்கும்.
பார்ப்பைற்கு நடிகர் ைைகராதைப் வபாலிருப்பார். எப்வபாதும் லுங்கி,
ட்தட, வைாளில் துண்டு, தகயில் ஒரு துணிப்தப.

‘‘ஏன் மாமா? வேஷ்டி எல்ைாம் கட்ட மாட்டீங்கைா? எப்ப பார்த்ைாலும்

லுங்கியிவைவய ேர்றீங்க?’’ என்றால், ‘‘ஊர் ஊரா அதையுறேன் நானு.
லுங்கிைான் ே தி. மடிச்சிக் கட்டிக்கிட்டு மரத்ைடியிை படுத்துக்கைாம்.
அழுக்கும் தைரியாது!’’ என்பார் சிரித்ைபடி
.
உண்தமயில் கல்யாணம் மாமா ஒரு யாத்ரிகதைப் வபால் ஊர் ஊராகத்
திரிந்து தகாண்டிருந்ைார். ‘‘அேன் ோங்கி ேந்ை ேரம் அப்படி, ஒரு எடத்துை
நிக்க மாட்டான்!’’ என்று ஆயா அடிக்கடி அலுத்துக் தகாள்ளும்.

கல்யாணம் மாமாவின் நிைப் தபயர் என்ைதேன்று எங்களுக்குத் தைரியாது.

‘கல்யாணம் மாமா’ என்பது அேருக்கு ேந்து வ ர்ந்ை காரணப் தபயர்.
‘‘இதுேதர அறுநூத்தி பத்து கல்யாணம் த ஞ்சி தேச்சிருக்வகன்.

இப்பக்கூட நம்ம ம்பத்து தபயன் முருவக னுக்கு தபாண்ணு பாக்கத்ைான்

வபாயிட்டிருக்வகன்!’’ என்று தபருதமயாகச் த ால்ோர்.

கல்யாணம் மாமா திருமணத் ைரகர் கிதடயாது. தைரிந்ைேர்கள்,

உறவிைர்கள், நண்பர்களின் வீடுகளுக்குச் த ல்தகயில் அேர்கைது தபயன்
அல்ைது தபண் ைாைகத்தை ோங்கிக் தகாள்ோர். அதைந்து திரிந்து ஐந்ைாறு
மாைங்களில் ரியாை ேரன் தகாண்டு ேந்து கண்முன் நிறுத்துோர்.
கிறிஸ்ைேர், இஸ்ைாமியர் என்று ாதி மை வபைமின்றி அதைேருக்கும் ேரன்
பார்த்து, இதடயில் எழும் மைஸ்ைாபங்கதை வபசித் தீர்த்து, திருமணம்
முடியும் ேதர உடனிருந்து, மணமக்கதை ோழ்த்தி விட்டுத்ைான்
கிைம்புோர். கல்யாண வீட்டுக்காரர்கள் அேருக்கு ஏைாேது பணம்
தகாடுத்ைால் ோங்க மாட்டார். ‘‘எைக்கு தைரிஞ் எடத்துை தக காட்டி
வுட்வடன். இதுை எைக்கு ஒரு மைத்திருப்தி தகதடக்குது. காசு, பணம்ைாம்
வேணாம். எப்போேது உங்க வீட்டுக்கு ேந்ைா வ ாறு வபாடுங்க, வபாதும்!’’
என்பார்.

கல்யாணம் மாமா எப்வபாதும் த ால்ைாமல் தகாள்ைாமல் வீட்டிற்கு

ேருோர். ஒரு நான்தகந்து நாட்கள் ைங்கிவிட்டு மீண்டும் யாரிடமும்
த ால்ைாமல் காணாமல் வபாய் விடுோர். அேர் வீட்டிற்கு ேரும் நான்கு
நாட்களும் எைக்கு திருவிழாவிற்குப் வபாைதைப் வபால் ந்வைாஷமாக
இருக்கும்.

‘‘த ய்யாறுை ஒரு தபாண்ணு இருக்கு. உங்க சித்ைப்பனுக்கு கால் கட்டு

வபாட்டாைான் அடங்குோன். ோ ஒரு எட்டு வபாய் பார்த்துட்டு
ேந்துடைாம்’’ என்று அதழத்துக் தகாண்டு வபாோர். வபருந்து நிதையத்தில்
விற்கும் இஞ்சி மரப்பாவிற்கு ஆத ப்பட்டு நானும் உடன் த ல்வேன். ‘அது
ஏன் எந்ை வபருந்து நிதையத்தில் வகட்டாலும் இஞ்சி மரப்பா
விற்பேர்களின் குரல் கரகரப்பாகவே இருக்கிறது?’ என்று ஆச் ர்யப்பட்டுப்
வபாவேன்.வபருந்தில் ஏறியதும் அருகில் இருப்பேரிடம் கல்யாணம் மாமா
ைன்தை அறிமுகப்படுத்திக் தகாண்டு, கல்யாணத்திற்கு ையாராக இருக்கும்
அேர்கள் வீட்டுப் தபண்கள், பிள்தைகள் பற்றி வி ாரிக்கத் தைாடங்கி
விடுோர். அேருடன் த ல்லும் ‘தபண் பார்க்கும் படைம்’ இன்னும்
அைகைமாக இருக்கும்.

‘‘தபயன் வபங்க்குை வமவைைரா இருக்கான்!’’ என்பார்.

‘‘மாமா, ைப்பா த ால்றீங்க! சித்ைப்பா கிைார்க் வேதைைான் த ய்யுது.

அதுவும் இன்னும் கன்ஃபார்ம் ஆகதை’’ என்று நான் அேர் காதில்
ரகசியமாகச் த ால்வேன்.

‘‘வுட்றா. தபாண்ணுகூட எட்டாேது ேதரக்கும்ைான் படிச்சிருக்கு. உங்க

சித்ைப்பாகிட்ட ‘காவைஜ் முடிச்சிடுச்சு’ன்னு த ால்ைதையா? தகாஞ் ம்
அப்பிடி இப்பிடித்ைான் இருக்கும். எல்ைாம் கல்யாணம் ஆைா அட்தைஸ்ட்
பண்ணிப்பாங்க!’’ என்பார். மாமாவின் உைவியல் எைக்கு ஆச் ர்யமாக
இருக்கும். நாைறிந்து மாமா நடத்தி தேத்ை கல்யாணங்கள் என்றும்
 ண்தடயில் முடிந்ைதில்தை.

பால்யத்தில் மாமாதே நாங்கள் அப்படிக் தகாண்டாடிவைாம். ‘மருைமதை

மாமணிவய முருகய்யா’ என்று ஸ்பீக்கர் கட்டி அதழத்து, மணல் தகாட்டி
தேத்ை ைதரயில் அமர தேத்து, கருப்பு தேள்தை படம் காட்டும்
சீைாைட்சுமி டாக்கீைுக்கு மாமாவுடன் வபாேது அைாதியாை அனுபேம்.
வீட்டில் வைடி எடுத்து ஒரு வகாணிதய ைன் தபயில் வபாட்டு எடுத்து
ேருோர். வகாணிதய மண் ைதரயில் விரித்து அைன் வமல் அமரச்
த ால்ோர். ‘‘நிதறய வபரு தேத்ைைப் பாக்கு எச்சிதை துப்பி
தேச்சிருப்பாங்க. அைைாைைான் இந்ைக் வகாணி’’ என்பார்.

இதடவேதையில் நிதறய வபர் வேட்டிக்கு பின்புறம் சிேப்புக் கதறயுடன்

எழுதகயில் மாமாவின் அறிதே வியப்வபாம். மதழக்காைங்களில் வேகேதி
ஆற்றில் மீன்பிடிக்கக் கூட்டிச் த ல்ோர். முட்டியைவு ைண்ணீரில் நின்று
வ தைதய விரித்து மீன் பிடிப்வபாம். சின்ைச் சின்ை மீன்களுக்கும்,
ைதைப்பிரட்தட எைப்படும் ைேதைக் குஞ்சுகளுக்கும் வித்தியா ம்
காட்டுோர். பின்பு, பிடித்ை மீன்கதை ஒவ்தோன்றாக எடுத்து ஆற்றிவைவய
விட்டுவிடுோர். ‘‘ஓடுற மீதை நிறுத்ைக்கூடாது. அதும் வபாக்கிவைவய
விட்டுடணும்’’ என்பார். ஏவைா அப்வபாது அேர் கண்கள் கைங்கி இருக்கும்.

கல்யாணம் மாமாவின் கிராமம் ேருகிற ேதர என் நிதைவுகள் அேதரச்

சுற்றிவய ேட்டமடித்துக் தகாண்டிருந்ைை. மாமாதே கதடசியாகப் பார்த்ைது
என் திருமணத்திற்கு முன்பு. எைக்காக நாதைந்து இடங்களில் தபண்
பார்த்ைார். பின்பு அேவர அந்ை இடங்கதை வேண்டாம் என்று நிராகரித்ைார்.
அம்மாதேப் தபற்ற ஆயா பார்த்ை தபண்தண நான் திருமணம் த ய்து
தகாண்வடன். கல்யாணம் மாமா என் திருமணத்திற்கு ேரவில்தை. அன்று
ஊரில் இல்தையா... அல்ைது, என் மீது ேருத்ைமா தைரியவில்தை.

எல்ைா ாவு வீடுகதையும் வபாைவே மாமாதே ஒரு தபஞ்ச்சில் படுக்க

தேத்து குளிப்பாட்டிக் தகாண்டிருந்ைார்கள். ஷாமியாைா பந்ைல் வபாட்டு,
பிைாஸ்டிக் நாற்காலிகளில் உறவிைர்கள் அமர்ந்து கதை வபசிக்
தகாண்டிருந்ைார்கள். மாமாவின் காைடியில் வராைா மாதைதய
தேத்துவிட்டு ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்வைன். ஹார்ட் அட்டாக்காம்.
உறக்கத்திவைவய உயிர் பிரிந்திருக்க வேண்டும். மாமாவின் முகம்
புன்ைதகத்ை மாதிரி இருந்ைது.
அருகில் இருந்ை ேயைாை உறவிைரிடம் வகட்வடன், ‘‘துக்கம்
வி ாரிக்கணும். மாமாவோட ப ங்க எங்க இருக்காங்க?’’
அேர் த ான்ைார்... ‘‘ஊர் ஊரா திரியுற நாவடாடிக்கு எேன் தபாண்ணு
தகாடுப்பான்? கதடசி ேதர அேனுக்குக் கல்யாணவம ஆகதை!’’
 ைம்பி விடு தூது

‘வமல் இதமகளில் நீ இருக்கிறாய்!

கீழ் இதமகளில் நான் இருக்கிவறன்!
இந்ைக் கண்கள்
தூங்கி விட்டால் என்ை?’
- கவிஞர் அறிவுமதி

இது ஒரு ரித்திரக் கதை. ரித்திரம் என்றவுடன் தேண் தகாற்றாக் குதட,

புரவி பூட்டிய ரைங்கள், தேட்டியபடி முன்வைறும் ோள்கள், ைடுத்ைாட்
தகாள்ளும் வகடயங்கள் எை பற்பை கற்பதைகள் உங்கள் மைதில்
விரியைாம்.இந்ைக் கதையின் ரித்திரக் காைம், 1980களின் மத்தியப்
பகுதியில்! ‘முப்பது ேருடத்திற்கு முன்பு நடந்ைது எல்ைாம் ரித்திரம்
ஆகுமா?’ என்றால் ஆகும்.

ரித்திரம் என்பது காைத்தின் தைாதைவநாக்குக் கருவிதயப் பின்வைாக்கித்

திருப்பி தைாதைதூரத்தில் புள்ளியாகத் தைரியும் ாம்பல் வமடுகதை உற்றுப்
பார்ப்பது மட்டுமல்ை; வநற்றின் இதை, இன்றில் உதிர்ேதை நாதையில்
நின்று பார்க்தகயில் வநற்றும் இன்றும் கூட ரித்திரமாகின்றை!எல்ைாக்
கதைகதையும் வபாைவே முன்தபாரு காைத்தில் என்வற இந்ைக்
கதைதயயும் த ைாடங்க விரும்புகிவறன். ஆகவே... முன்தபாரு காைத்தில்
காஞ்சிபுரி என்தறாரு நகரம் இருந்து ேந்ைது. ஊர் என்றால் அைற்தகாரு
மன்ைன், மந்திரிகள், அந்ைப்புரத்து அழகிகள் இருக்கத்ைான் த ய்ோர்கள்.

அேர்கள் இந்ைக் கதைக்கு முக்கியமல்ை. இது அந்ை ஊரில் ோழ்ந்ை

எளிதமயாை ஒரு ஆணும் தபண்ணும் காைலித்ை கதை! ரித்திரத்தில்
மன்ைர்கள் மட்டும்ைான் காைலிப்பார்கைா? ாமான்யர்கள் காைலிக்கக்
கூடாைா?ஒரு பூ ைைக்குள் கடவுளின் ோ தைதய உணர்கிறவபாது... ஒரு
விண்மீன் ஒளி கூடி ைன் இருப்தப தேளிக் காட்டுகிற வபாது... ஒரு நதி ைன்
வமல் விழுகிற நிைவின் பிம்பத்தை உணர்ந்து தைாடுகிறவபாது... ஒரு மதை
மீண்டும் ைன் ஆதிப்
தபரும் தமௌைத்திற்குத் திரும்புகிறவபாது... ஒரு ஆணும் தபண்ணும்
காைலிக்கத் தைாடங்குகிறார்கள். பரிமைா அக்காவும், ண்முகம் மாமாவும்
காைலிக்கத் தைாடங்கியது அப்படிப்பட்ட ஒரு தபாற்கணத்தில்ைான்!

இந்ைக் கதையின் நாயகியாை பரிமைா அக்காதே எைக்கு சிறு

ேயதிலிருந்வை தைரியும். ஒவர தைரு, ஒவர விதையாட்டு, ஒவர சினிமா
ர தை எை எங்களுக்கிதடவய ஏகப்பட்ட ‘ஒவர’க்கள்! பரிமைா அக்கா
பிைஸ் டூ அர ாங்கப் தபாதுத் வைர்விற்கும், நான் பத்ைாம் ேகுப்பு தபாதுத்
வைர்விற்கும் தீவிரமாகப் படிக்க வேண்டிய காைகட்டத்தில் இந்ைக் கதை
நடந்ைது.

பரிமைா அக்கா வீட்டிலும், சிை மயம் எங்கள் வீட்டிலும் பாடப்

புத்ைகங்களுடன் தீவிரமாகப் படிப்பைற்கு உட்காருவோம். என்றாலும் எந்ை
க்ரூப் ஸ்டடீஸில் யார் படித்ைார்கள்? ைான் பார்த்ை திதரப்படங்களின்
கதைகதை ண்தடக்காட்சி சிறப்பு த்ைங்கள் உட்பட நடித்துக் காட்டி
பரிமைா அக்கா விேரிக்கும். நான் பக்கத்து ஊரில் நடந்ை கபடிப்
வபாட்டியின் சுோரசியங்கதை கற்பதை கைந்து த ால்வேன்.
படிப்பைற்காகக் தகாண்டு ேந்ை புத்ைகங்கள் காற்றில் ஆடியபடி எங்கள்
உதரயாடதைக் வகட்டுக் தகாண்டிருக்கும்.

அக்கா ைங்தககளுடன் பிறக்காைைால், பரிமைா அக்கா என்றால் எைக்குக்

தகாள்தைப் பிரியம். பரிமைா அக்காவும் வீட்டில் ஒவர தபண் என்பைால்
என் மீது ‘‘ைம்பி... ைம்பி...’’ என்று பா மதழ தபாழியும். எைக்கு
முைன்முைலில் துரங்கம் ஆடக் கற்றுக் தகாடுத்ைது பரிமைா அக்காைான்.
ஐந்வை நிமிடத்தில் என் ராைாவிற்கு அக்கா த க் தேத்ைவபாது, துரங்கப்
பைதகயில் ராணிகளுக்கு இருக்கும் அதிகாரத்தை அறிந்து த காண்வடன்.

அந்ைக் காைகட்டத்தில் நான் பரிமைா அக்காவிற்கு அேர்கள்

தபற்வறார்கைால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட தமய்க்காேைைாக இருந்வைன். அைற்கு
முன்பு நீங்கள் பரிமைா அக்காவின் அழதக அறிந்துதகாள்ை
வேண்டும்.மார்கழியின் அதிகாதைகளில் தைருேதடத்ை வகாைம் வபாட்டு
அைன் மத்தியில் பூ ணிப் பூக்கதை த ேக்தகயில் நீங்கள் பரிமைா
அக்காதேப் பார்த்ைதுண்டா? அந்ைக் கணத்தில் அேதை நீங்கள் காைலிக்கத்
தைாடங்குவீர்கள்! பட்டுப் பாோதடயும், ைாேணியும் அணிந்து அம்மன்
வகாயில் பிராகாரத்தில் ைன் முன் நீட்டப்படும் கற்பூரத் ைட்டின் தீப ஒளியில்
அேள் தககுவித்து ேணங்குேதை நீங்கள் மீண்டும் பார்த்ைதுண்டா? உண்டு
என்றால் நீங்கள் தபத்தியமாகி விடுவீர்கள். மானுடக் கண்கைால் மதிப்பிட
முடியாை தைய்வீக அழகு அது.

பரிமைா அக்கா நகர்ேைம் ேந்ைால், நகரமும் அேள் பின் ேைம் ேரத்

தைாடங்கும். ‘எப்படியாேது அேள் கூந்ைலின் ரிவில் என்தைக் குடிவயற்றி
விடு’ எை த டிகளின் பூக்கள் காற்றிடம் தகஞ்சும். சூரியன் ைன்
தேம்தமதயக் குதறத்துக்தகாண்டு பரிமைா அக்காதேப் பார்த்து மஞ் ள்
புன்ைதக வீசும். வமகங்கள் தபாறாதம தகாண்டு மஞ் ள் சூரியதை
மதறத்து மதழயாக மண்ணில் குதித்து அக்காதேத் தைாட்டுப் பார்க்கும்.
இது ரித்திரக் கதை என்பைால் தகாஞ் ம் காவிய நதடயில்ைான் அக்காதே
ேர்ணிக்க வேண்டியிருக்கிறது!

அழகாை அக்காக்களின் ைம்பிகைாக இருப்பதின் கஷ்டம் ைம்பிகளுக்குத்ைான்

தைரியும். திைம் திைம் பன்முதைத் ைாக்குைல்கதை நான் எதிர்
தகாண்டிருந்வைன். தபரும்பாலும் ‘‘இை உங்க அக்காகிட்ட தகாடுத்துடு’’
என்று ேழிந்ைபடி நீட்டப்படும் காைல் கடிைங்கள். அந்ை வ தேக்தகல்ைாம்
நான் சுங்கேரி ேசூலித்திருந்ைால், காஞ்சிபுரியின் கால்ோசி பகுதிக்கு
அதிபதியாகி இருப்வபன். ‘‘இை அேன் தகாடுத்ைாைா? அப்ப அந்ை
தைட்டரு?’’ என்று அந்ை கடிைங்கதை படித்து சிரித்து விட்டு அக்கா
கிழித்துப் வபாடும். ‘ஒருவேதை அக்கா அந்ைக் கடிைங்கதை உள்ளூர
ரசிக்கிறவைா!’ என்று எைக்குத் வைான்றும்.

வைர்த் திருவிழா, திதரயரங்கம், வகாயில் என்று எங்கும் அக்காவின்

தமய்க்காேைைாய் நிழல் வபாை நான் தைாடர்ந்ைாலும், ஒரு தேகாசி மாைம்
பதிைாைாம் வைதி அந்ை ரித்திர ம்பேம் நடந்ைது. அக்கா என்தை
அதழத்து தகயில் ஒரு கடிைத்தைக் தகாடுத்து, ‘‘இந்ை தைட்டதர காந்தி
வராடு ‘இந்தியன் காபி ஹவுஸ்’ ோ ல்ை த ேப்பு ட்தட வபாட்டுக்கிட்டு
ண்முகம்னு ஒருத்ைர் நிப்பாரு, அேர்கிட்ட தகாடுத்துடு, யார்கிட்டயும்
த ால்ைாை!’’ என்றவபாது நான் திதகத்துப் வபாவைன். அக்காவிற்குத்ைான்
கடிைங்கள் ேரும். அக்கா முைன்முதற கடிைம் ைருகிறது. தமய்க்காேைனுக்கு
தைரியாமல் எப்படி இந்ைக் கைவு நடந்ைது?
காந்தி வராட்டிற்கு த ல்லும் ேழியில் ரகசியமாக அந்ைக் கடிைத்தைப்
பிரித்துப் படித்வைன். இன்தைாருேரின் கடிைத்தைப் படிக்கிவறாவம என்று
மைசு படபடத்ைது. ‘இன்னிக்கு ேர முடியாது. நாதைக்கு ாயங்காைம் ஆறு
மணிக்கு தபருமாள் வகாயில்ை பார்க்கைாம். அதர மணி வநரம்ைான் வப
முடியும். மற்றதே வநரில்’ எை வகாணைாை தகதயழுத்தில்... கீவழ
‘ஆயிரம் முத்ைங்களுடன் பரிமைா’.

பரிமைா அக்கா யாருக்கு அந்ை ஆயிரம் முத்ைங்கதைத் ைர விரும்புகிறாள்

என்று வேக வேகமாக இந்தியன் காபி ஹவுதை அதடந்வைன். ஒல்லியாக,
கண்ணாடி அணிந்து, முகத்தில் அம்தமத் ைழும்புகளுடன் ண்முகம் மாமா
நின்றிருந்ைார். அர ாங்க வேதையில் இருக்கிறாராம். சிரிக்கச் சிரிக்கப்
வபசுோராம். சிரிக்கும்வபாது கன்ைத்தில் குழி விழுமாம். பின்ைாட்களில்
ண்முகம் மாமாதேப் பற்றி பரிமைா அக்கா கண்கள் விரிய விேரிக்தகயில்
நான் மைதிற்குள் நிதைத்துக் தகாள்வேன். ‘காைலுக்கு கண் இல்தைதயன்று
யார் த ான்ைது? நிச் யம் கண் இருக்கிறது. காைலியின் கண்கைால்
பார்க்தகயில் எந்ை ஆணுவம அழகுைான்!’

அதைவபசிகளும் மின்ைஞ் ல்களும் இல்ைாை அந்ைக் காைகட்டத்தில்,

அைற்குப் பிறகும் ஒரு ஐந்ைாண்டுகள் அேர்கள் காைலுக்கு நான் தூதுேைாக
இருந்வைன். ‘தமய்க்காேைன் தூதுேைாக மாறிய ரகசியம் பரிமைா
அக்காவின் வீட்டிற்குத் தைரிந்ைால் என்ை ஆகும்?’ என்று உறக்கம்
தைாதைத்ை நாட்கள் அதே.
பின்புக்கும் பின்பு நான் வமற்படிப்பிற்காக த ன்ைாபுரிக்கு ேந்ை
காைகட்டத்தில் பரிமைா அக்காவின் காைல் இருேர் வீட்டிற்கும் தைரிந்து,
பரஸ்பர ண்தடகளுக்குப் பிறகு மாைாைமாைார்கள். ஒரு தை மாைம்
ஞாயிற்றுக்கிழதம காதையில் நடந்ை அேர்கள் திருமணத்திற்கு, கப் அண்ட்
ாைர் பரி ளித்து விட்டு த ன்ைாபுரி திரும்பிவைன்.

திருமணத்திற்குப் பிறகு ண்முகம் மாமாவிற்கு மாற்றைாகி, அேர்கள்

கலிங்க நாட்டின் ஒடிஷாவில் இருக்கும் புேவைஸ்ேருக்குக்
குடிதபயர்ந்ைார்கள். அவ்ேப்வபாது பரிமைா அக்கா தைாதைவபசியில் நைம்
வி ாரிக்கும். சிை ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ார்க் நாடுகள் இதணந்து நடத்தும்
இைங்கவிஞர்கள் கவிதை ோசிப்பு விழாவில் கைந்துதகாள்ை ைமிழ்நாட்டின்
ார்பில் நான் வைர்ந்தைடுக்கப்பட்வடன். ஒடிஷாவின் புேவைஸ்ேரில் அந்ை
விழா நடந்ைது. நான் ேருேதை அறிந்து பரிமைா அக்கா ைன் வீட்டிற்கு
 ாப்பிட அதழத்ைது. விழா முடிந்து ஒரு கார்த்திதக மாை மாதை வநரத்தில்
அேர்கள் முகேரி வி ாரித்து வீட்டிற்குச் த ன்வறன்.
பரிமைா அக்கா மற்றும் ண்முகம் மாமாவுடன் ேரவேற்பதறயில் அமர்ந்து
பதழய காைங்கதைப் பற்றி வபசிக் தகாண்டிருந்வைன். அேர்களின்
பிள்தைகள் இருேரும் உதரயாடதைத் ைவிர்த்து வீடிவயா வகம்ஸ்
விதையாடிக் தகாண்டிருந்ைார்கள்.

‘‘எவ்வைா தைட்டர்ஸ் எழுதினீங்க? அதை எல்ைாம் தேச்சிருக்கியா

அக்கா?’’ என்வறன்.‘‘ஆமா... பக்கம் பக்கமா லூசு மாதிரி எழுதி இருந்ைாரு.
எங்க இருக்வகா தைரியை!’’ என்றது அக்கா.‘‘அடிப்பாவி! நீ மட்டும்
என்ைோம்? ஒவ்தோரு தைட்டர்ையும் ‘ஒடம்ப பார்த்துக்கங்க’ன்னு
எழுதுே. இப்ப உன் ஒடம்ப மட்டும் பார்த்துக்கற!’’ என்று மாமா
த ான்ைதும் நான் பரிமைா அக்காதே நிமிர்ந்து பார்த்வைன். பீப்பாய் வபாை
தபருத்துப் வபாயிருந்ைது. மாமாதேப் பக்கத்தில் நிற்க தேத்ைால் ைண்ணீர்
ைாடிதயப் வபால் ைனியாகத் தைரிோர்.

இரவு உணவு முடிந்து விதட தபறுதகயில் இருேரிடமும் ையங்கித் ையங்கி

த ான்வைன்... ‘‘அக்கா, மாமா, தரண்டு வபரும் முைல்ை என்தை
மன்னிக்கணும். எவ்ேைவு நம்பிக்தகயா உங்க காைல் கடிைங்கதை எங்கிட்ட
தகாடுத்தீங்க? ஆைா நான் அதைப் பிரிச்சு படிச்சிட்டு மறுபடி ஒட்ட
தேச்சிைான் உங்ககிட்ட தகாடுத்வைன்!’’ என்வறன்.‘‘தைரியும்டா! இதுக்கு
எதுக்கு மன்னிப்பு?’’ என்றார் மாமா.

‘‘எப்படித் தைரியும் மாமா?’’ என்வறன் ஆர்ேத்துடன்.அக்கா த ல்ைமாக என்

ைதையில் குட்டி, ‘‘ஏண்டா லூசு... எங்க ைவ் தைட்டதர படிச்வ , ரி.
உன்தை அறியாம உைக்குள்ை இருந்ை கவிஞதை ஏன் தேளிவய தகைப்பி
விட்ட? ‘க்’கன்ைா, ‘த்’ைன்ைான்னு நீ பிதழ திருத்ைறதுக்கு எங்க ைவ்
தைட்டர்ைான் தகதடச்சுைா?’’ என்று த ான்ைதும் நான் என் அறியாதமதய
நிதைத்துக் தகாண்வடன்.

எந்ைப் புத்ைகம் படித்ைாலும் தகயில் ஒரு வபைாதேப் பிடித்ைபடி படித்துக்

தகாண்வட எழுத்துப் பிதழகதைத் திருத்துேது என் ைந்தையின் ேழக்கம்.
ைமிழாசிரியரின் பிள்தையாை நான் வேறு என்ை த ய்வேன்?! இன்றுேதர
இந்ைப் பழக்கம் என்னிடமும் தைாடர்கிறது.‘‘இல்ைக்கா. இது ரித்திரக் கதை
இல்தையா. ேரைாற்றுப் பிதழ ஏற்படக் கூடாதுன்னு திருத்தி இருப்வபன்’’
என்வறன் அக்காவிடம்.‘‘ஆமாம்... தபரிய ரித்திரக் கதை! ஆைா ஒண்ணு...
கைலில் தைாடங்கிய எங்க உறதே கால் வபாட்டு காைல்ை முடிச் து
நீைாண்டா’’ என்றது அக்கா சிரித்ைபடி.
 நகர் நீங்கும் படைம்

நீ என் த ாந்ை ஊருக்கு த ல்லும் பாதை வபால் இனிதமயாைேள்!

- எழுத்ைாைர் பா.த யப்பிரகா ம்

அதிகாதையின் முைல் குரைாய் தைாதைவபசியில் அத்தை அதழத்ைது.

‘‘ஆயாவுக்கு உடம்புக்கு முடியதை. உன்தைப் பார்க்கணும்னு த ால்லுது,
உடவை கிைம்பி ோ!’’
‘‘ ரி, பத்து மணிக்கு ேர்வறன்!’’ என்வறன்.பக்கத்தில் உறங்கிக்தகாண்டிருந்ை
மதைவிதய எழுப்பி விஷயத்தைச் த ான்ைதும் மகன்
விழித்துக்தகாண்டான்.

‘‘ஊருக்குப் வபாறீங்கைாப்பா? நானும் ேர்வறன்’’ என்று அேன் த ால்ை,

‘‘வடய்! உைக்கு இன்னிக்கு ஸ்கூல் இருக்கு. லீவுை வபாய்ட்டு ோ’’ என்றாள்
மதைவி.‘‘நானும் பாட்டிதயப் பார்க்கணும்’’ என்று மகன் அழத் தைாடங்க,
‘‘விடுடீ... மூணாேதுைாவை படிக்கிறான். ஒரு நாள் லீவு வபாட்டா என்ை?
தபரு ா டாக்டருக்கு படிக்கிறா மாதிரி அைட்டவற!’’ என்வறன்.

மதைவி என்தை முதறத்ைபடி, ‘‘உங்க த ாந்ைக்காரங்க வீட்டுக்குன்ைா

‘மூணாேதுைாவை படிக்கிறான்’னு த ால்வீங்க... எங்க வீட்டு விவ ஷம்ைா
‘அேனுக்கு எக்ைாம் இருக்கு, கூட்டிட்டுப் வபாகாவை’ன்னு
கடுப்படிப்பீங்க!’’ என்றாள். மகன் ‘இன்தறக்கு ஸ்கூைா? லீோ?’ என்று
தீர்மானிக்க முடியாமல் எங்கதை வேடிக்தக
பார்த்துக்தகாண்டிருந்ைான்.‘‘ ரி... ரி... குளிச்சிட்டு தகைம்புங்க. நானும்
ேர்வறன்! அேதைக் தகடுக்கறது நீங்கைாங்க!’’ என்றாள் மதைவி. மகன் என்
கழுத்தை இறுக்கிக் கட்டிக் தகாண்டான்.

ஊருக்குப் வபாகிவறாம் என்பதை நிதைக்கும்வபாவை மைதிற்குள்

இைம்புரியாை ஒரு மகிழ்ச்சியும், பைற்றமும் தைாற்றிக்தகாண்டது.
உண்தமயில் ஊருக்குச் த ல்ேது என்பது ஊருக்குச் த ல்ேது
மட்டும்ைாைா? அது நாம் ேைர்ந்ை கர்ப்பப்தபயில் மீண்டும் த ன்று
ஒருக்களித்துப் படுக்கும் சுகம் அல்ைோ? ஒவ்தோரு முதறயும்
தநடுநாட்கள் கழித்து நாம் த ாந்ை ஊருக்குச் த ல்லும்வபாதைல்ைாம்,
சின்ைைாகிப் வபாை பால்ய ேயதின் ட்தடக்குள் ேைர்ந்ை உடலுடன்
நுதழகிவறாம்.
தபாருள்ேயிற் பிரிவுக்கு முன்பு ஒவ்தோரு அணுவும் பரிச் யமாயிருந்ை நம்
த ாந்ை வீடு, ற்வற அந்நியமாகி - ைங்கும் விடுதி வபாை திகிலூட்டு
கிறது. தகாஞ் ம் உப்பும், பா மும் தூக்கைாை ாப்பாட்டு ருசி மட்டும் ‘இது
நம் வீடுைான்’ என்கிற ஆறுைல் ைருகிறது.

சிற்றிைாடிய ேயல்தேளிகள் பன்ைாட்டுத் தைாழிற் ாதைகளின்

புதகவபாக்கிகளுக்குக் கீவழ புதைந்து கிடக்க... மிக கைமாய்த் தைன்படும்
புதிய புதிய முகங்கள், பூர்வீக வீட்தட விற்றுவிட்ட பதழய நண்பர்கதைப்
பற்றி வி ாரிக்க தேக்கின்றை. ம் ாரிகைாகி விட்ட ஸ்வநகிைர்கள் ‘‘எப்படா
ேந்வை?’’ எை ேழிமறித்துக் வகட்கிறார்கள். பதில் த ால்ேைற்கு முன்வப,
‘‘என்னிக்குப் வபாற?’’ எை அடுத்ை வகள்வி ேருகிறது.

ஒவ்தோரு முதற ேந்து வபாகும்வபாதும் தநருங்கிய ஒருேரின் மரணம்

பற்றிய த ய்தியும், தைாடர்பு தகாண்டு தைரிவிக்க முடியாதமக்காை
ேருத்ைமும் யார் வீட்டுத் திண்தணயிவைவயா ஒரு கண்ணீர்த்துளிதயப்
வபால் அமர்ந்திருக்கிறது.உைகதமங்கும் மனிைர்கள் நத்தைகதைப் வபால்
ைங்கள் த ாந்ை ஊரின் நிதைவுகதை முதுகில் சுமந்ைபடி அதைந்து
தகாண்டிருக்கிறார்கள். இது தைாடர்பாக எப்வபாவைா படித்ை ஒரு ம்பேம்
நிதைவுக்கு ேருகிறது. அர்தைன்டிைாவின் புகழ்தபற்ற எழுத்ைாைர்
வில்லியம் தஹன்றி ஹட் ன், ைண்டனில் ைங்கியிருந்ைவபாது காதை
நதடப் பயிற்சிக்காக மாநகரின் வீதிகளில் நடந்து தகாண்டிருக்கிறார்.
குறிப்பிட்ட ஒரு வீட்த டக் கடக்தகயில், அேருக்கு மிகவும் பரிச் யமாை
ஒரு பறதேயின் குரதைக் வகட்கிறார். அந்ை வீட்டின் அதழப்பு மணிதய
அழுத்ை, ஒரு இைம்தபண் கைதேத் திறக்கிறாள்.

ஹட் ன் அேளிடம் வீட்டுத் வைாட்டத்தில் கூண்டில் தேத்திருந்ை

பறதேதயக் காட்டி, ‘‘இது அர்தைன்டிைாதேச் வ ர்ந்ை பறதேைாவை?’’
என்று வகட்கிறார்.
அைற்கு அேள் ஆச் ர்யத்துடன், ‘‘ஆமாம், நாங்கள் அர்தைன்டிைாவின்
பியூைஸ் அயர்ஸ் நகரிலிருந்து ேருகிவறாம். எப்படி அதடயாைம்
கண்டுபிடித்தீர்கள்?’’ என்று வகட்க, ஹட் ன் புன்ைதகயுடன் ‘‘நம் ஊர்ப்
பறதேயின் குரதை நமக்குத் தைரியாைா?’’ என்று த ால்கிறார்.

அன்று ஹட் ன் வகட்டது அந்ைப் பறதேயின் குரதை மட்டுமா? அேரது

பால்யத்தின் குரதை; கைவுகளின் குரதை; கடந்ை காைத்தின் குரதை;
அேருக்குள் இருக்கும் ஊரின் குரதை.என் ஊரின் குரதைக் வகட்க,
சிற்றுண்டி முடித்து கிைம்பிவைன். ேண்டியில் ஏறியதும் மதைவி
த ான்ைாள், ‘‘படப்தப ேரும்வபாது என்தை எழுப்புங்க. பழம், பூ
எல்ைாம் ோங்கணும்.’’ த ான்ை அடுத்ை தநாடி காரின் கைவில் ாய்ந்து
உறங்கிப் வபாைாள். ‘எப்படி இந்ைப் தபண்கள் மட்டும் படுத்ை சிை
தநாடிகளில் உறங்கி விடுகிறார்கள்’ என்று நிதைத்துக் தகாண்வடன்.
கந்ைர்ேன் எழுதிய கவிதை ஞாபகம் ேந்ைது. ‘நாளும் கிழதமயும்
நலிந்வைார்க்கில்தை! ஞாயிற்றுக்கிழதமயும் தபண்களுக்கில்தை!’ கூடவே
கண்ணைா னின் பாடல் ேரிகளும்... ‘காைமிது காைமிது கண்ணுறங்கு
மகவை! காைமிதைத் ைேறவிட்டால் தூக்கமில்தை மகவை!’

வீடிவயா வகம்ஸ், தைாதைக்காட்சி எை எதுவும் இல்ைாை இத்ைதகய

பயணங்களில்ைான் மகன் ைன் மைதை என்னிடம் முழுக்கத் திறந்து
காட்டுோன். ‘‘அப்பா, உங்க ஊதரப் பத்தி த ால்லுங்க!’’ என்று நூற்றி
பத்ைாேது முதறயாக மகன் வகட்க... நான் ைன் முயற்சியில் ற்றும் மைம்
ைைராை விக்ரமாதித்யன் ஆகி த ால்ைத் தைாடங்கிவைன்.

தபருமாள் வகாயில் மதில் சுேதர ஸ்டம்ப் ஆக்கி கிரிக்தகட் ஆடியது...

தபான்ேண்டுகள் பிடித்து அதே இடும் மஞ் ள் முட்தடகதைப் பார்த்துப்
பரே ப்பட்டது... ைர் வகப் ாம்பாரின் சுதேயில் தமது ேதடதய
மூழ்கடித்ைது... அப்பாவுடன் த க்கிளில் த ன்று ங்கம் திவயட்டரில்
ைண்டோைத்தில் தக தேக்கும் ‘சூப்பர்வமன்’ படம் பார்த்து அகாைத்தில்
வீடு திரும்பியது... புராைை வகாயில்கதையும் சிற்பங்கதையும் ரசிக்க ேரும்
தேள்தைக்காரர்களிடம் ‘‘Pen Please’’ என்று வகட்டு அேர்கள் ைரும்
ாக்தைட்டுகதை ருசித்ைது...

நான் ஒவ்தோன்றாகச் த ால்ைச் த ால்ை, மகன் கண்கள் விரிய வகட்டுக்

தகாண்டிருந்ைான். அப்பனும் பிள்தையும் காை ஊஞ் லில், அடிேயிற்றுப்
பரே த்துடன் முன்னும் பின்னுமாக ஆடிக் தகாண்டிருந்வ ைாம்.படப்தப
ேந்ைதும் மதைவிதய எழுப்பிவைன். பழங்கள், பூச் ரம், இனிப்புகள்
ோங்கிக் தகாண்டு ேந்ைாள். ோங்கி ேந்ை பூச் ரத்திலிருந்து பத்து முழப்
பூதே ைனியாகக் கத்ைரித்து கூந்ைலில் தேத்துக் தகாண்டாள்.

‘‘ஏன்டீ... இது என்ை பூோ? பூக்கதடயா? எதுக்கு இவ்ேைவு பூ தேக்கிற?’’

என்வறன்.‘‘உங்களுக்குத் தைரியாது. ஆயா வபாை ைடதே என்ை வகட்டுச்சு
தைரியுமா?’’‘‘என்ை வகட்டுச்சு?’’‘‘ஒரு தமாழம் பூ மட்டும் தேச்சிட்டுப்
வபாவைன். ‘ஏம்மா, என் புருஷன் மா ம் பத்து ரூபா ம்பாதிக்கும்வபாவை
நான் ஒரு ரூபாய்க்கு பூ ோங்கி ைதையிை தேச்சுப்வபன். உன் புருஷன் தக
தநதறய ம்பாதிக்கிறான்... ஒரு பத்து தமாழம் பூ ோங்கி தேச் ா
என்ை?’ன்னு வகட்டுச்சு!’’
நான் தமௌைமாவைன்.

‘‘இது பரோல்தைங்க! உங்க அம்மா பீவரா தநதறய புடதே

தேச்சிருப்பாங்கைாம். ஆைா பதழய வ தைைான் எப்பவும்
கட்டுோங்கைாம். ஆயா ஒரு முதற வகட்டதுக்கு ‘இந்ை கிராமத்துக்கு இது
வபாதும்’னு த ான்ைாங்கைாம்! ‘உங்க மாமியார் மாதிரிவய இருக்கிவய?
உங்கிட்ட பட்டுச் வ தைவய இல்தையா?’ன்னு வகட்டாங்க’’ என்று
மதைவி த ால்ை நான் ‘‘உம்’’ என்வ றன்.

அந்ை ‘உம்’தம மதைவி தகட்டியாகப் பிடித்துக்தகாண்டாள். ‘‘உங்க

ஆயாவோட கிண்டலும், வகலியும்ைாங்க உங்களுக்கும் அப்படிவய
ேந்திருக்கு. எதுக்கு எடுத்ைாலும் குதற த ால்றது. இப்ப உங்க புள்தையும்
உங்கதை மாதிரிவய குதற த ால்றான். அவை ரத்ைம். வநத்து நான் சுட்ட
இட்லிதயப் பார்த்துட்டு என்ை த ான்ைான் தைரியுமா?’’‘‘என்ை
த ான்ைான்?’’‘‘இட்லிக்கு எதுக்கும்மா தஹல்தமட் வபாட்வட? இப்படி
கல்லு மாதிரி இருந்ைா அதுக்கு ேலிக்காைான்னு வகட்கிறான்...’’
நான் மகதைக் கட்டிப் பிடித்துக்தகாண்வடன். ‘‘தராம்பைான் தபருதம
வபாங்க’’ என்று மதைவி அலுத்துக் தகாண்டாள்.

தகாஞ் வநரம் கழித்து ‘‘இப்ப பழம் ோங்கிட்டுப் வபாவறாம். இதுக்கு

ஆயா என்ை த ால்லும் தைரியுமா?’’ என்று மதைவி என் வமல் தூண்டிதை
வீ , நான் காது வகட்காைேன் வபால் தேளிவய வேடிக்தக பார்த்வைன்.
‘‘தகாஞ் ம் இப்படித் திரும்புங்க’’ என்று மதைவி மீண்டும் கைத்தில்
இறங்கி ைாக்கத் தைாடங்கிைாள்.
‘‘ஏம்மா, மாம்பழம் எதுக்கு ோங்குை? சூடும்மா. திராட்த யா, அது
தராம்ப குளிர்ச்சி. ஆப்பிள்ை இப்பல்ைாம் தமழுகு ைடவுறான். சீைாப்பழம்
ாப்பிட்டா ைுரம் ேரும். ாத்துக்குடி சீைைம். வேற என்ைங்க நான்
ோங்குறது? ஒரு ைடதே ோதழப்பழம் மட்டும் ோங்கிட்டுப் வபாவைன்.
அதுக்கு என்ை த ான்ைாங்க தைரியுமா?’’
‘‘என்ை த ான்ைாங்க?’’ என்வறன் ஆர்ேத்துடன்.

‘‘ஏம்மா... காஞ்சிபுரத்துை இது தகதடக்காதுன்ைா தமட்ராஸ்ை இருந்து

ோங்கிட்டு ேர்வறன்னு வகட்டாங்க!’’நான் உறக்கம் ேந்ைதைப் வபால் நடிக்க
ஆரம்பித்வ ைன்.சிை ோரங்களுக்கு முன்பு என் அப்பாதேப் தபற்ற
ஆயாதேப் பற்றி ‘கறிச்சுதே’ என்ற ைதைப்பில் எழுதியிருந்வைவை... அந்ை
ஆயாதேப் பற்றித்ைான் த ால்லிக் தகாண்டிருக்கிவறன். ஆயாவுக்கு 98
ேயைாகிறது. அந்ைக் காைத்து உடம்பு. இன்றும் கண் தைரிகிறது, காது
வகட்கிறது, பற்களும் த ாற்களும் உறுதியாக இருக்கின்றை.

த ன்தையில் ேந்து ைங்கி விடு என்று ஒருமுதற அதழத்து ேந்வைன்.

அட்டாச்டு பாத்ரூமில் இருந்ை தேஸ்டர்ன் டாய்தைட்தடப் பார்த்ைதும்
முகம் தேளிறிப் வபாய் ‘‘வீட்டுக்கு உள்வைவயோ இதைல்ைாம் இருக்கும்?
எைக்கு இது ரிப்படாது. காஞ்சிபுரத்திவைவய உட்டுடு’’ என்று ஊருக்குத்
திரும்பி விட்டது. எதிர் வீட்டில் குடியிருக்கும் அத்தைைான் ஆயாவிற்கு
தமத்துப் வபாடும். மாைா மாைம் த ன்று நைம் வி ாரித்து இருேருக்கும்
த ைவுக்கு பணம் தகாடுத்துவிட்டு ேருவேன். என் மதைவிதய விட
ஆயாதேப் பற்றி அத்தை த ால்லும் குதறகள் ஆயிரம் மடங்கு இருக்கும்.
‘‘எந்ைக் காய்கறிதய தமச் ாலும் ஒடம்புக்கு ஒத்துக்காதுன்னு
த ால்லுதுப்பா! என்ைைான் தமக்கிறது?’’

முதுதமயில் அதைேரும் மீண்டும் குழந்தையாகிறார்கள். ஆயா என்னும்

குழந்தைதய மைம் வகாணாமல் பராமரிப்பது என் கடதமயாக இருந்ைது.
ஊதர அதடந்து ஆயாதேப் பார்த்ைதும், ‘‘என்ை பண்ணுது உடம்புக்கு?’’
என்வ றன்.‘‘தரண்டு நாைா ைுரம். நின்ைா காலு ேலிக்குது. தராம்ப வநரம்
படுத்ைா முதுகு ேலிக்குது’’ என்று ஆயா த ால்ை, ‘‘ ரி, தகைம்பி ோ...
டாக்டர்கிட்ட வபாகைாம்’’ என்வறன். என் மகன் என் மடிமீது ஏறி
விதையாடிக் தகாண்டிருப்பதை கேனித்ை ஆயா, ‘‘வடய்! கீழ எறங்குடா...
குழந்தைக்கு ேலிக்காது?’’ என்று அைட்டியது. மகன் பயத்துடன் பார்த்து,
‘‘இன்ைாப்பா உங்கைப் வபாயி குழந்தைன்னு த ால்றாங்க?’’ என்றான்.

‘‘அேங்களுக்கு நான் எப்பவும் குழந்தைைான் ராைா. இப்ப உைக்கு

எவ்ேைவு ேய ாைாலும் நீ எைக்கு குழந்தைைாவை!’’ என்வறன்.‘‘நான்
வபாயி தபாடதே மாத்திட்டு ேர்வறன்’’ என்று அதறக்குள் த ன்ற ஆயா,
அதர மணி வநரம் கழித்து தேளிவய ேந்ைது. ஆரஞ்சு ேண்ணத்தில்
பட்டுப்புடதே. ஆங்காங்வக ரைகற்பூர ோ ம். ‘‘ஒடம்பு ரியில்ைன்னு
டாக்டர்கிட்ட வபாவறாம். இப்ப இந்ைப் பட்டுப்புடதே வைதேயா?’’
என்வறன் ஆயாவிடம்.

‘‘பாடைாசிரியர் பாட்டின்னு எல்ைாரும் பார்ப்பாங்க இல்ை. அைான் வைடி

எடுத்து கட்டிட்டு ேந்வைன்!’’ என்றது ஆயா.‘‘உங்க ைாத்ைா மட்டும் சினிமாை
இருந்திருந்ைா ஆயா த ம அட்டகா ம் பண்ணியிருக்கும்’’ என்றாள் மதைவி
காதிற்குள்.‘‘ேய ாைேங்களுக்கு ேர்ற அவை பிரச்தைைான். நீங்க
பயப்படாதீங்க! நான் வடப்தைட் எழுதித் ைர்வறன்’’ என்றார் டாக்டர்
நந்ைகுமாரி.

கிளினிக்கில் இருந்து திரும்பி ேருதகயில் ஆயா என்னிடம் த ான்ைது...

‘‘ஏம்பா! நான் த த்துப் வபாய்ட்டா என்தைப் புதைச்சிடு, எரிக்காவை!’’
‘‘ஏன் பயப்படவற... நீ நூறு ேருஷம் ைாண்டி இருப்வப’’
என்வறன்.‘‘அதில்ைப்பா... நான் எப்ப த த்ைாலும் எரிக்காவை.
த பாதைச்சிடு’’ என்று ஆயா மீண்டும் த ால்ை, ‘‘ஏன்?’’ என்வறன்.‘‘எரிச் ா
உடம்பு ேலிக்காைா?’’ என்று வகட்டது ஆயா.

‘‘நீ த த்துப் வபாை பிறகு உன் உடம்பு ேலிக்கிறது உைக்தகப்படி

தைரியும்?’’ என்வறன்.‘‘த த்துப் வபாை பிறகு உடம்பு ேலிக்காதுன்னு
த த்துப் வபாைாைாவை தைரியும்? அைைால்ைான் த ால்வறன். என்தை
தபாதைச்சிடு’’ என்றது ஆயா.
 மூழ்கி மூழ்கி
மீண்ட கதை
இத்ைதைக்குப் பிறகும்
அழாமல் இருந்வைாம்
அழுதக ேராமல் இல்தை
ஒரு தேராக்கியம்
உங்கள் முன்ைால்
அழக் கூடாது!
- கவிஞர்

மனுஷ்ய புத்திரன்எந்ை ஊரில் அடகுக்கதடதயப் பார்த்ைாலும் என்

தகவிரல்கள் நடுங்கத் தைாடங்குகின்றை. இந்ை நடுக்கம் என் பால்யத்தில்
ஆரம்பித்ைது. ாதையில் எத்ைதைவயா கதடகள் இருக்க, அது எப்படி
அடகுக்கதட மட்டும் என் கண்களுக்கு ைனியாகத் ைட்டுப்படுகிறது என்று
தக நடுங்க வியந்திருக்கிவறன்.
எங்கள் ஊரில் இருந்ை அத்ைதை அடகுக்கதடகளின் முகேரிகளும்
சிறுேயதில் எைக்கு அத்துப்படி. இன்னும் ரியாகச் த ால்ேதைன்றால்,
எங்கள் வீட்டு முகேரி எல்ைா அடகுக்கதடகளுக்கும் அத்துப்படி.

‘ஓம்’ என்று எழுதி, அைற்கும் கீவழ பிள்தையார் சுழி வபாட்டு, அப்புறமும்

மூன்று வகாடுகள் ேதரந்து ‘ைாபம்’ என்று எழுைப்பட்ட அடகுக்கதடகளின்
சுேரில் மாட்டியிருந்ை குமரன் காைண்டர் அட்தடயில் ைரி ைம் ைந்ை
முருகர், இப்வ பாதும் அடிக்கடி கைவில் வேலுடன் ேந்து அந்ை
நாட்களுக்கு கூட்டிச்த ல்கிறார். அப்பா அடகு தேத்ை நதககதைப்
வபாைவே நானும் நிதைவுகளுக்குள் மூழ்கிப் வபாகிவறன்.
மாைத்தின் மூன்றாேது ோரத்தில் நதககள், பட்டுப்புடதேகள், வரஷன்
கார்டு எை அடகு தேக்கக் காத்திருப்வபார் ேரித யில் அப்பாவின்
தககதைப் பிடித்ைபடி நின்றவபாது ஆரம்பித்ை நடுக்கம்ைான், இப்வபாதும்
தைாடரும் நிதைவுகளின் நதிமூைம்.மாைந்வ ைாறும் ேரும் தபன்ஷன்
பணத்தில், அந்ைக்காைத்து TNSC ேங்கி விைம்பரத்தின்
சிட்டுக்குருவிகதைப் வபால் ஆயா சிறுகச் சிறுக வ மித்து ைங்கக்கம்மல்
ோங்கி காதுகதை அைங்கரிக்கும். அந்ைக் காதுகள் அப்பாவின் கண்கதை
அபகரிக்கும்.

‘‘ஏம்மா, ோைாைாபாத்துை ஒருத்ைரு மூட்தட மூட்தடயா பதழய புஸ்ைகம்

தேச்சிருக்காராம். தமாத்ைமா விக்கப் வபாறாராம். உன் கம்மதைக்
தகாடுத்தீன்ைா... ஒண்ணாந்வைதி திரும்ப மீட்டுக் தகாடுத்திடுவேன்’’ என்று
அப்பா தகஞ் , ‘‘இது ஒண்ணுைான் ைங்கம்னு வீட்ை இருக்கு. இதுக்கும்
உதை தேக்குறான்’’ என்று அழுைபடி ஆயா கழட்டிக் தகாடுக்கும்.

ஆயாவின் காதுகளில் ஈர்க்குச்சி கம்மைாகவும், அப்பாவின் தககளில் கம்மல்

கா ாகவும் மாறும். இன்தறக்கும் எல்ைா ஊர்களிலும் அடகுக்கதடகளின்
கண்ணாடிப் வபதழக்குள் இருக்கும் கம்மல்களில்
உைர்ந்துதகாண்டிருக்கிறது, ப்ரியமில்ைாமல் கழட்டிக் தகாடுத்ை ஒரு
தபண்ணின் கண்ணீர்த்துளி.விபரம் தைரிந்ை ேயதில், அப்பா என் தககளில்
மஞ் ள் அல்ைது வராஸ் நிற ரசீதுகதையும், பணத்தையும் தகாடுத்து, ‘‘இந்ை
நதகங்க மூழ்கிப் வபாய் தரண்டு மா ம் ஆவுது. வநாட்டீஸ் ேந்திருக்கு.
இதை மூட்டுட்டு மறுபடியும் தேச்சி பணம் ோங்கிட்டு ோ’’ என்று
அனுப்பி தேப்பார்.

நான் உற் ாகமாக த க்கிதை எடுத்துக்தகாண்டு கிைம்புவேன். அன்தறய

சிற்றுண்டிக்கும், சினிமாவிற்கும் அப்பாவிடமிருந்து பத்து ரூபாய்
பயணப்படி கிதடக்கும். இப்படி திைமும் அப்பா நதககதை அடகு
தேத்ைால் நிதறய சினிமா பார்க்கைாவம என்று நிதைத்துக்தகாள்வேன்.
இப்வபாது வயாசித்துப் பார்க்தகயில், நதககதைப் வபாைவே கழுத்து ேதர
மூழ்கியபடிைான் அப்பா எங்கதைக் கதர வ ர்த்திருக்கிறார் என்பது
புரிகிறது.

ஒவ்தோரு வகாதட விடுமுதறயின்வபாதும் என் நண்பர்கள் அேர்களின்

அத்தை, மாமா, பாட்டி அல்ைது தபரியம்மா வீட்டிற்குக்
கிைம்பிவிடுோர்கள். விதையாடுேைற்கு நண்பர்கள் இன்றி, நான்
த ன்தையில் இருக்கும் அம்மாதேப் தபற்ற ஆயா வீட்டிற்குச் த ல்லும்
கைவுடன் அப்பாதே நச் ரிக்கத் தைாடங்குவேன்.
‘‘அடுத்ை ோரம் வபாைாம்...’’, ‘‘நாதைக்குக் கூட்டிப் வபாவறன்’’ என்று
அப்பா நாட்கதை நீட்டிக்தகாண்வட வபாோர்.

விடுமுதற முடிேைற்கு பத்து நாட்களுக்கு முன்புைான் ஒவ்தோரு ேருடமும்

அதழத்துப் வபாோர். மாமியார் வீடிருக்கும் த ன்தைக்குச் த ல்ேதைன்பது
அேரது ம்பைத்திற்கு ற்று ஆடம்பரமாை த ைவு.இத்ைதைக்கும்
காஞ்சிபுரத்திலிருந்து த ன்தைக்கு வபருந்துக் கட்டணம் அந்ை நாட்களில்
தேறும் எட்டு ரூபாய்ைான். ஆைால் அப்பாவிற்கு குதறந்ைபட் ம் ஐந்நூறு
ரூபாயாேது வைதேப்படும்.

முைலில் அம்மாதேப் தபற்ற ஆயா சிறுேயதில் எைக்குப் வபாட்ட முருகர்

டாைர் தேத்ை த யிதை மீட்பார். அைற்குப் பிறகு கூதட நிதறய
தேற்றிதை, பாக்கு, இனிப்பு, காரப் பைகாரம், வீட்டு மரத்தில் காய்த்ை புளி
எை பயணத்திற்காை ஏற்பாடுகள் ையாராகும். நான் முருகர் டாைர்
அணிந்ைபடி ரைம் வபாை கண்ணாடியில் அழகு பார்ப்வபன். ‘ஊர்
திரும்பியதும் அது மீண்டும் அடகுக்கதடக்குச் த ன்றுவிடும்’ என்று
உள்மைது த ால்லும்.

அப்பாவுடன் வபாகும் பயணங்கதை விரும்பாை பிள்தைகள் உண்டா?

அப்பாவின் வைாள்களில் அமர்ந்து பார்க்கிறவபாதுைான் இந்ை உைகம்
தபரியைாகவும், இன்னும் அழகாைைாகவும் தைரிகிறது. அப்பாவின் வேதை
எல்ைாம் முடிந்ை ஒரு மாதை வநரத்தில் த ன்தைக்குக் கிைம்புவோம்.
ோைாைாபாத் ைாண்டி படப்தப ேரும் ேதர எங்தகங்கும்
ேயல்தேளிகளும், ஏரிகளும், பறதேகளுமாக என் ைன்ைல், கண்கதை
விரிய தேக்கும். இன்று அந்ை விதைநிைங்கள், விதை நிைங்கைாகி
கான்க்ரீட் காடுகைாக மாறிவிட்டை.

விமாைத்தைப் பார்க்கும் ஆேலுடன் ‘‘மீைம்பாக்கம் எப்வபாது ேரும்?’’

என்று நான் அப்பாதே நச் ரிக்கத் தைாடங்குவேன். தபரும்பாலும்
ஒவ்தோரு பயணத்தின்வபாதும் மீைம்பாக்கம் ேருதகயில் நான்
உறங்கிவிட்டிருப்வபன். அப்பா ைதையில் குட்டிக் குட்டி என்தை எழுப்பி,
ைதரயிறங்கும் விமாைங்கதைக் காட்டுோர். அன்று என் ைதையில் குட்டிய
தககள் இன்றில்தை. எப்வபாது விமாைத்தில் பயணித்ைாலும், அப்பாவின்
நிதைவுகளுடன் பறந்துதகாண்டிருக்கிவறன்.
த ன்தைக்கு ேந்ைதும் நான் ஆயாவின் கழுத்தைக் கட்டிக்தகாள்வேன்.

‘‘ோய்யா ரா ா...’’ என்று ஆயா என் கன்ைத்தில் தேற்றிதைக்கதற முத்ைம்

பதிக்கும். அப்பா, ைான் ோங்கி ேந்ைதை ஆயாவிடம் தகாடுப்பார். ‘‘எதுக்கு
இவ்வைா தேத்ைதை. ஏவைா ஆட்டுக்குத் ைதழ பறிச்சுட்டு ேந்ை மாதிரி’’
என்று ஆயா அங்கைாய்க்கும். ஆைாலும் பதழய தேற்றிதைதயத் துப்பி
விட்டு, மருமகன் ோங்கி ேந்ை தேற்றிதைதய புதிைாக ோயில் வபாட்டு
தமல்லும்.

‘‘அப்ப நான் தகௌம்பவறன்’’ என்று அப்பா த ால்ை, ‘‘இருங்க. வைாத

சுடவறன். ாப்டுட்டு வபாங்க!’’ என்று ஆயா த ால்லும். ‘‘இல்ை... வேதை
இருக்கு. இருட்டுறதுக்குள்ை ஊருக்குப் வபாகணும்!’’ என்று அப்பா கிைம்பி
விடுோர்.அப்பா புறப்பட்டதும் ஆயா என் கழுத்தைத் ைடவி டாைர்
த யிதைப் பார்க்கும். ‘‘உன் தமாை தபாறந்ை நாளுக்கு வபாட்டது.
இதையாேது விக்காம தேச்சிருக்காவை!’’ என்று அலுத்துக் தகாள்ளும்.
அடகுக்கதடயில் இருந்து அந்ை த யின் ைப்பித்து ேந்ை ரகசியத்தை
ஆயாவிடம் த ால்ைாமல் அதட காப்வபன்.

அடுத்ைடுத்ை ஆண்டுகளில் நான் ேைரத் தைாடங்கியதும், அப்பாவின்

கேதை காணாமல் வபாைது. டாைர் த யின் இல்ைாமவை என்தை
த ன்தைக்கு அதழத்துச் த ல்ோர். ‘‘அப்பா... ஆயா என் கழுத்தை ைடவிப்
பார்த்து த யின் எங்கன்னு வகட்குவம?’’ என்வபன். ‘‘த யின்
சின்ைைாயிடுச்சுன்னு த ால்லுடா’’ என்பார்.
ேழக்கம்வபால் ஆயா வகட்கும். நான் ‘‘த யின் சின்ைைாயிடுச்சி!’’ என்வபன்.
‘‘சின்ைைாைா என்ை? அடுத்ை ைடதே எடுத்துட்டு ோ... தபரு ா த ஞ்சு
வபாடவறன். ஆைா அதையும் அடகு தேச்சி உங்க அப்பன் புஸ்ைகம்ைான்
ோங்குோன்!’’ என்று ஆயா வகாபப்படும். ஆயாவிடம் த ால்ைாமல் நான்
அதட காத்ை விஷயம் ஆயாவிற்கு எப்படித் தைரிந்ைது என்று நான்
ஆச் ர்யப்படுவேன். ோழ்க்தகயில் அனுபேம்ைான் அதைத்தையும்
கற்றுக்தகாடுக்கிறது. அன்று நான் அறிந்ைது இதுைான். ‘இந்ை உைகில்
ரகசியம் என்று எதுவுவம இல்தை!’

அந்ை த யிதை அப்பா விற்றுவிட்டார் என்வற ஆயா நம்பியது. என்

திருமண நிச் யைார்த்ைத்தின்வபாது ஆயா அப்பாவிடம் வகட்டது.
‘‘இேனுக்கு நான் வபாட்ட டாைர் த யின் எங்க இருக்கு?’’ அப்பா
த ான்ைார்... ‘‘என்கிட்டைான் இருக்கு!’’ ‘‘இருக்குன்ைா? கண்ை
காட்டுைாைாவை நம்ப முடியும்!’’ என்று ஆயா வகட்க அப்பா த ான்ைார்.
‘‘என் தபாண்டாட்டிக்கு நீங்க வபாட்ட எல்ைா நதகதயயும் அே த த்ை
பிறகு உங்ககிட்ட தகாடுத்வைன் இல்ை. அது மாதிரி இந்ை த யிதையும்
தகாடுப்வபன். அப்புறம் இன்தைாரு விஷயம். கண்ை பார்த்ைாைான்
நம்புவேன்னு த ான்ைா அப்புறம் இந்ை உைகத்துை மனுஷங்க எதுக்கு?’’

அப்பாவின் மைஸ்ைாபம் ஆயாவின் வமல் எைக்கும் தைாற்றிக்தகாள்ை,

திருமணத்திற்குப் பிறகு நான் ைனிக்குடித்ைைம் ேந்வைன். எத்ைதைக் காைம்
மைஸ்ைாபம் நீடிக்கும்? அப்பா இறந்ை பிறகு நடந்ை மாமா தபயனின்
திருமண விவ ஷத்தில் ஆயா என் தககதைப் பிடித்து அழுைபடி வீட்டிற்கு
அதழத்ைது. என் மகனுடன் த ன்வறன். கடந்ை நாற்பது ஆண்டுகைாக
அப்பா அடகு தேத்து, மீண்டும் மீட்டு, மீண்டும் அடகு தேத்ை முருகர்
டாைர் பதித்ை த யிதை என் மகன் கழுத்தில் அணிந்திருந்ைான்.

அந்ைச் த யிதை ஆயாவிடம் காட்டி ‘‘இது என்ைன்னு தைரியுைா?’’

என்வறன். ஆயா ைன் தநஞ்சில் தக தேத்து இரண்டு அடி பின்ைால்
நகர்ந்ைது. ‘‘அடப்பாவி! இை உங்கப்பன் வித்துட்டான்னு தநதைச்வ ன்.
இன்னுமா இருக்கு? ைப்பு பண்ணிட்வடன்டா!’’ என்று என் மகதைக்
கட்டிக்தகாண்டு அழுைது.இன்று அப்பாவும் இல்தை. ஆயாவும் இல்தை.

அந்ை த யினின் இன்தறய மதிப்பு முப்பைாயிரத்திற்குள் இருக்கும். ஆைால்

அைற்காக அப்பா அைன் மதிப்தபயும் ைாண்டி பை ஆயிரங்கள் த ைவு
த ய்து நாற்பது ஆண்டு கைாக திரும்பத் திரும்ப மீட்டு அடகு
தேத்திருக்கிறார். ஏதைனில் அேர் த ைவு த ய்ைது நதககளின்
மதிப்பிற்காக அல்ை, ைன் தேராக்கியத்திற்காக!
தபண் புத்ைரின் சுய ரிைம்
மதையும் அவை மதைைான்
ேழியும் அவை ேழிைான்
மாறி இருப்பது மைது மட்டுவம!
- தைன் ைத்துேம்

அப்பாவிற்கு இரண்டு அக்கா, இரண்டு ைங்தககள். எைவே எைக்கு

தமாத்ைம் நான்கு அத்தைகள். நான் பிறப்பைற்கு முன்வப மூன்று
அத்தைகளுக்கும் திருமணமாகிவிட, கதடசி அத்தைைான் என்தைத் தூக்கி
ேைர்த்ைது. அந்ைக் காைத்து தைாடர்கதைகளில் ேரும் கல்யாணமாகாை
இைம்தபண்கள் வபாைவே, ‘ஏழு கடல் ைாண்டி, ஏழு மதை ைாண்டி,
குதிதரயில் ேரப்வபாகும் ராைகுமாரனுக்காக’ அத்தை காத்திருந்ை காைம்
அது.

அத்தைகைால் ேைர்க்கப்பட்ட குழந்தைகள், வைேதைகைால்

ஆசீர்ேதிக்கப்பட்டேர்கள். அந்ை நாட்களில் நான் எங்கு த ன்றாலும், சிறகு
முதைத்ை வைேதைகள் என் ைதைக்கு வமல் பூக்கதைத் தூவி ோழ்த்திக்
தகாண்டிருந்ைார்கள்.அத்தை என்தை இடுப்பில் தூக்கிக்தகாண்டு
வகாயிலுக்குச் த ல்லும். பிள்தையார் வகாயிலின் ர்க்கதரப் தபாங்கலும்,
சுண்டலும் பூேர ம் இதைகளில் ோங்கி உள்ைங்தகச் சூட்வடாடு ஊதி ஊதி
ஊட்டி விடும். அடிக்கடி மூக்கு உறிஞ்சும் என்தை ‘ஊைமூக்கு’ என்று
கிண்டல் த ய்து ைன் ைாேணியால் சுத்ைம் த ய்யும். ைன் வைாழிகளுடன்
சினிமாவிற்குச் த ல்தகயில் என்தையும் அதழத்துச் த ன்று
இதடவேதையில் தபாரி உருண்தடயும், தகமுறுக்கும் ோங்கிக்
தகாடுக்கும். இப்வபாது வயாசித்துப் பார்க்தகயில், அம்மாவின் இடுப்பில்
இருந்ைதை விட, அத்தையுடன் நான் இருந்ை சித்திரம்ைான் கண் முன்
விரிகிறது.

அம்மா அடித்ைால், அப்பா வகாபப்பட்டால், நான் அத்தையின் மடியில்

அதடக்கைமாவேன். அத்தை ைாைாட்டுப் பாடி தூங்க தேக்கும்.
தைருப்புழுதி ஆட்டங்களில் நான் அழுைபடி வீட்டிற்கு ேந்ைால், அத்தை
மீண்டும் என்தை தமைாைத்திற்கு அதழத்துச் த ன்று ‘‘யார்றா இேை
அடிச்சீங்க?’’ என்று புைன் வி ாரதண த ய்யும். அத்தையின்
வகாபத்திற்காகவே நான் ைேறு த ய்ைாலும் தபரிய தபயன்கள்
கண்டுதகாள்ை மாட்டார்கள்.
அத்தையின் தபயர் சிகைா. நீைமாக தேக்கப்படும் எல்ைாப் தபயர்களும்
சுருக்கிக் கூப்பிடுேைற்காகத்ைாவை? ஆகவே எங்களுக்கு அேர், ‘ சி அத்தை’.

எங்கள் குடும்பத்தின் குைத ாத்ைாை எைற்தகடுத்ைாலும் குதற த ால்லும்

பழக்கம் ஆயாவிடமிருந்து எைக்கு ேந்ைதைப் வபாைவே அத்தைக்கும்
இருந்ைது. கூடவே, ஆயாவிடம் இல்ைாை இன்தைாரு குணம்... அது, என்ை
நடந்ைாலும் கண்டு தகாள்ைாை அைட்சியம். அந்ை அைட்சியத்தை தகாஞ் ம்
உற்றுப் பார்த்ைால் அது ஒரு தைன் மைநிதை என்று இன்று புரிகிறது.

பூகம்பம் ேந்துவிட்டது என்று ஊவர வீட்தட விட்டு தேளியில் ஓடிைால்

அத்தை த ால்லும்... ‘‘தகாஞ் ம் தபாறுங்க, ாம்பார் தகாதிக்குது.
ாப்பிட்டுட்டு ேர்வறன்!’’ அதுைான் அத்தையின் மைம்.எல்ைாப்
தபண்கதையும் வபாைவே அத்தைக்கும் ஒரு சுபமுகூர்த்ை நாளில் திருமணம்
நடந்ைது. நான் மாப்பிள்தைத் வைாழைாக ைாைோ காரில் மாமாவிற்கு
பக்கத்தில் அமர்ந்து, தபட்வராமாக்ஸ் மனிைர்களின் ைதைச்சுதமதய இடம்
ேைமாக வேடிக்தக பார்த்துக் தகாண்டு ேந்வைன். என் அம்மா இறந்து
வபாைைற்குப் பின்ைாை நாட்கள் அதே. அம்மாதேப் வபாைவே
அத்தையும் என்தைத் ைனியாக விட்டு விட்டு தேகுதூரம் வபாகப் வபாகிறது
என்று நிதைத்து தகாஞ் ம் அழுைைாகக்கூட ஞாபகம்.

மறுவீட்டிற்கு ேந்ை மாமா, அத்தையுடன் என்தையும் சினிமாவிற்குக்

கூட்டிச் த ன்றார். இதடவேதை வகான் ஐைும், படம் முடிந்து கூதர
வேய்ந்ை கட்டிடத்தில் மாமா ோங்கித் ைந்ை பிரியாணியும் நாக்கின் சுதே
தமாட்டுகளில் இப்வபாதும் எங்வகா ஒளிந்து தகாண்டிருக்கின்றை.
மாமா அந்ைக் காைத்து பி.ஏ. ைாலுகா ஆபீஸில் வேதை. தபல்பாட்டம்
அணிந்து ‘பில்ைா’ ரஜினி வபால் இருப்பார். அவ்ேப்வபாது மாமாவுக்கும்,
அத்தைக்கும் மைஸ்ைாபம் ேந்து, அத்தை பிறந்ைகம் ேந்து விடும். அந்ைக்
காைங்களில் அத்தை அழுது நான் பார்த்ைவை இல்தை. எப்வபாதும் வபால்
என்னுடன் சிரித்ைபடிவய விதையாடிக் தகாண்டிருக்கும்.

மாமா ேந்து மாைாைப்படுத்தி அத்தை அேருடன் கிைம்பிப் வபாை பிறகு

ஆயா என்னிடம் த ால்லும்... ‘‘உங்க அத்தை இருக்காவை... கல்லு
மைசுக்காரி! மைசுை என்ை தநதைக்குறான்வை யாருக்கும் தைரியாது. சின்ை
ேயசுை இருந்வை இப்படித்ைான். அப்படிவய எங்க வீட்டுக்காரரு மாதிரி!’’
ஆயா அத்தைதயப் பாராட்டுகிறைா... இல்தை, நான் பிறப்பைற்கு முன்வப
இறந்து விட்ட ைாத்ைாதேத் திட்டுகிறைா என்கிற விேரம் புரியாை ேயதில்
நான் இருந்வைன்.

முைல் பிர ேத்திற்கு அத்தை ைாய் வீடு ேந்ைது. காஞ்சிபுரத்தில் சி.எஸ்.ஐ.

மருத்துேமதையில் அத்தைதய வ ர்த்வைாம். இருநூறு ேருடங்களுக்கு
முன்பு தேள்தைக்காரன் கட்டிய மருத்துேமதை. பரந்து விரிந்ை
கட்டிடங்களும், வி ாைமாை அதறகளும், மருந்து ோ முமாக அந்ை
மருத்துேமதையின் நிதைவுகள் என் மூதை அடுக்குகளிலிருந்து
இப்வபாதும் வமதைழுகின்றை.

சி.எஸ்.ஐ. கட்டிடத்தின் நுதழோயிதைக் கடந்து, வநாயாளிகள் அதறக்குச்

த ல்லும் பாதையில் தபன்ைம் தபரிய பஞ்சு மரம் ஒன்று காைத்தைக்
காட்சியாக்கி காற்றுடன் வபசிக் தகாண்டிருக்கும். அைன் கீவழ படர்ந்ை கரிய
நிழல்களில் தகாட்டிக் கிடக்கும் பஞ்சுக் காய்கதைத் வைடிப் தபாறுக்கி நான்
விதையாடுவேன். சின்ைஞ்சிறிய பம்பரத்தைப் வபாலிருக்கும் அந்ைப்
பஞ்சுக்காய்கள், ைதரயில் சுழற்றி விட்டால் உைகத்துடன் நடைமாடி ஒரு
நிமிடத்தில் நின்று விடும். எல்வைாருவம உைகத்துடன் நடைமாடி ஏவைா ஒரு
நிமிடத்தில் நின்று விடும் பஞ்சுக்காய்கள் ைாவைா என்று இன்று
வைான்றுகிறது.

அத்தைக்கு அழகாை ஆண் குழந்தை பிறந்ைது. பிள்தை தபற்ற அத்தைக்கு

உறவிைர்கள் கறிச்வ ாறு தகாண்டு ேருோர்கள். அத்தை, தபயருக்கு
ாப்பிட்டு விட்டு எைக்கு ஊட்டி விடும். ‘‘மாமா பாருடா’’ என்று ைான்
தபற்ற குழந்தையிடம் அத்தை என்தைக் காட்டுதகயில், நான் ேயது
முதிர்ந்ை மாமைாகி தகாஞ் ம் தேட்கப்படுவேன்.

மாமாவுக்கு மாற்றைாகி முத்தியால்வபட்தட, ஆரணி, அரக்வகாணம்,

த ய்யாறு எை பை ஊர்களில் பணிபுரிந்து கதடசியாக ேந்ைோசியின்
நிரந்ைர ோசியாைார். அப்வபாது சி அத்தையின் மூத்ை மகன் த ந்தில்,
தபாறியியல் கல்லூரி மாணேைாகி இருந்ைான். சி அத்தை என்தைத் தூக்கி
ேைர்த்ைதைப் வபாைவே சிறுேயதில் த ந்திதையும் நான் தூக்கி
ேைர்த்திருக்கிவறன். ‘அந்ைப் தபயைா இேன்?’ என்று வியக்கும்படி அேன்
வைாற்றம் மாறி இருந்ைது. மீத அடர்ந்து, முகப்பரு ேைர்ந்து, ‘‘மாமா! நீங்க
எழுதுை பாட்டு எல்ைாவம இந்ை ‘USB’ை இருக்கு!’’ என்று என்னிடம்
நீட்டுோன். ‘ சி அத்தையின் கண்களுக்கு என்தைக் குழந்தையாகவும், என்
கண்களுக்கு த ந்திதைக் குழந்தையாகவும் மாற்றி மாற்றிக் காட்டும்
கதைடாஸ்வகாப்பின் ேதையல் துண்டுகள்ைான் காைவமா!’ என்று நான்
குழம்பிப் வபாவேன்.

த ன்தையில் அம்மாதேப் தபற்ற ஆயா வீட்டில் ைங்கி பாடல்கள் எழுதிக்

தகாண்டிருந்ை ஒரு மாதைப்தபாழுதில் அப்பா என் தகப்வபசியில்
அதழத்ைார். ‘‘ சி அத்தை தபயன் த ந்திதை வபாரூர் ஆஸ்பிட்டல்ை
வ ர்த்திருக்காங்க. வகன் ராம். உடவை தகைம்பி ோ!’’

நான் பைறியடித்து விதரந்வைன். மருத்துேமதையில் த ந்தில் ஒரு அதறயில்

அனுமதிக்கப்பட்டிருந்ைான். சுற்றிலும் மருந்து ோ ம். என்தைப் பார்த்ைதும்
அத்தை த ான்ைது, ‘‘ஒடம்பு முழுக்க வகன் ர் கட்டி இருக்காம்டா. வடய்
த ந்தில்... இங்க பாருடா... முத்து மாமா ேந்திருக்கான்!’’
த ந்தில் சுற்று முற்றும் காற்றில் தக வீசிைான். அத்தை த ான்ைது, ‘‘வநத்து
ராத்திரிை இருந்து அேனுக்குக் கண்ணு தைரியை!’’

த ந்திலின் தககதைப் பிடித்து அத்தை மறுபடி த ான்ைது, ‘‘வடய்... முத்து

மாமாடா!’’ த ந்தில் மீண்டும் காற்றில் தக வீசி, ‘‘அம்மா... எைக்கு
ேலிக்குதும்மா’’ என்றான். அேன் தககதைக் காற்றில் வீசுேது
பனிக்குடத்தின் இருட்டதறயில் குழந்தைகள் ைத்ைளிப்பதைப் வபால்
இருந்ைைால் நான் கைத்ை மைதுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்வைன்.

‘‘ோடா... வகன்டீனுக்குப் வபாய் டீ ாப்பிடைாம்!’’ என்று அப்பா

அதழத்துக் தகாண்டு வபாைார். ‘தரண்டு டீ’ என்று ஆர்டர் தகாடுத்து
நாங்கள் அருந்திக் தகாண்டிருக்தகயில் தூரத்தில் மாமா வேகமாக ஓடுேது
தைரிந்ைது. ‘‘ரத்ைம் ோங்குறதுக்காக ஓடுறான். இரு, நான் பார்த்துட்டு
ேர்வறன். ைனியா கஷ்டப்படுோன்!’’ என்று அப்பாவும் மாமாவின் பின்ைால்
ஓடிைார். ைந்தையும், ைாய்மாமனும் ைைக்காை ரத்ைத்திற்காக ஓடுேதை
அறியாமல் த ந்தில் காற்றில் தக வீசும் காட்சி என் கண்கதை நதைத்ைது.

அைற்கடுத்ை நாள் த ந்தில் இறந்து வபாைான். ‘‘ேந்ைோசிை வேணாம். எங்க

அம்மா வீட்டுக்வக த காண்டு வபாயிடைாம்!’’ என்று அத்தை த ால்ை,
காஞ்சிபுரத்திற்குக் தகாண்டு த ன்வறாம்.ஊவர திரண்டு ஒப்பாரி தேத்ைது.
அத்தை மட்டும் அழாமல் திண்தணயில் தேறித்ை பார்தேயுடன் அமர்ந்து
தகாண்டது. த ந்தில் படித்ை கல்லூரியிலிருந்து நூற்றுக்கணக்காை
மாணேர்கள் காஞ்சிபுரத்திற்கு ேந்து கைறி அழுைார்கள். அத்தை
அதைேதரயும் தேறித்ை கண்கைால் பார்த்துக் தகாண்டிருந்ைது.

த ந்திலின் உடதை தேக்கப் வபாகும் பாதடயில் வபார்த்துேைற்காக

வ தை வகட்டவபாது, சி அத்தை ைன் விதையுயர்ந்ை பட்டுச்வ தைதய
எடுத்துக் தகாடுத்ைது.‘‘இது ஒரு ாங்கியம்ைான்! வ தை நமக்குத் திரும்ப
ேராது. அைைாை ஏைாேது காட்டன் வ தை தகாடும்மா’’ என்று
த ாந்ைக்காரப் தபண் த ால்ை, அத்தை வகட்டது... ‘‘என் தபயன் மட்டும்
திரும்ப ேரப் வபாறாைா? இதைவய தகாடுங்க!’’

அழாமல் இருந்ை அத்தைதயப் பார்த்து நாங்கள் பயப்பட்வடாம். உடதை

எரித்து வீடு திரும்பிய உறவிைர்கள், கூடத்தில் ஏற்றி தேத்ை காமாட்சி
விைக்தக ேணங்கி விட்டு கிைம்பிக்தகாண்டிருந்ைார்கள்.அத்தை
த தகயால் என்தை அதழத்ைது, ‘‘என்ை அத்தை?’’ என்வறன்.‘‘எல்வைாரும்
தகைம்பிட்டாங்கைா? ரா ைங்குறேங்களுக்கு ாப்பாடு த ால்லு!’’‘‘ ரி
அத்தை!’’ என்வறன்.

அத்தை என் கண்கதைப் பார்த்ைபடி ைன் ேயிற்தறத் தைாட்டு, ‘‘இங்க

இருந்துைாண்டா எட்டி எட்டி உதைப்பான். எவ்வைா ஆர்லிக்ஸ்
குடிச்சிருப்வபன்! குதற இல்ைாமத்ைான் ேைர்த்வ ைன். ஆப்பிள் வகட்டா
ஆப்பிள், ஆரஞ்சு வகட்டா ஆரஞ்சு, த பாம்தம வகட்டா தபாம்தம, எம்
வமை என்ை ைப்பு? இப்படி த த்துப் வபாோன்னு யாரு கண்டா?’’
என்றது.நான் தமௌைமாக நின்வறன்.

எல்வைாரும் கிைம்பிப் வபாை பின்னிரவில் எஞ்சிய உறவிைர்கள் தகயது

தகாண்டு, தமய்யது தபாத்தி ேராை உறக்கத்தை ேரேதழத்துக்
தகாண்டிருக்தகயில், நள்ளிரவு மூன்று மணிக்கு அத்தை அதுேதர அடக்கி
தேத்ை அத்ைதை அழுதகதயயும் தகாட்டித் தீர்த்ைது. அழுது முடித்து
கதைத்துப் வபாகப் வபாகும் அத்தைக்காக காபி வபாட, உறவிைர்களில்
யாவரா ஒரு தபண் எழுந்து வபாைாள்.
 ஒரு ைகப்பனின் கதை

நீ மரமாக மாறாவிட்டால் கிளிகதைப் பிடிக்க முடியாது.

- எழுத்ைாைர் வகாணங்கி

நான் நாகராைன். நா.முத்துக்குமாவராட அப்பா. நான் த த்துப் வபாயி

ஒம்வபாது ேருஷமாயிடுச்சி. தைாடர்ந்து இேன் எழுதுற ‘நிதைவோ ஒரு
பறதே’ படிச்சிட்டு ேர்வறன். ‘த த்துப் வபாைேன் எப்படி படிக்க
முடியும்?’னு வகட்டீங்கன்ைா, உங்களுக்குப் புரியுற மாதிரி எளிதமயா
த ால்ை நான் ஒண்ணும் எழுத்ைாைன் இல்தை.

அப்படி எல்ைாம் இந்ை உைகத்துை யாரும், யாதரயும் விட்டுட்டு,

எங்வகயும் வபாக முடியாது. இேன் சுோசிக்கிற காத்துை, இேன் ஒடம்புை
ஓடுற அணுக்கள்ை, வபசுற விைத்துை, நானும் ோழ்ந்துக்கிட்டுைான்
இருக்வகன். இன்னும் எளிதமயா த ால்ைணும்ைா, ஒரு வமதைதய நீங்க
தைாடுறவபாது, அந்ை வமதையும் உங்கதைத் தைாடுது. அந்ை வமதைதய
எரிச் ாைான் நீங்க ாக முடியும். அப்ப கூட வமதை கரித்துண்டாகவும்,
கரித்தூைாகவும் மாறுவம ஒழிய, அழியாது.

உங்க அப்பாவுக்கு ேய ாேதை நீங்க பார்த்திருக்கீங்கைா? அப்பாவுக்கு

ேய ாகி உடல் ைைர்ந்து வபாேதை உண்தமயில் எந்ைப் பிள்தையும்
விரும்புறதில்தை.சின்ை ேயசுை நம்ம இடுப்தபப் பிடிச்சு த க்கிள்
ஓட்டக் கத்துக் தகாடுத்ை அப்பா, ட்டுன்னு ைன்வைாட தககதை விட்டு
விடும்வபாது நம்ம ேண்டிதய நாவம ஓட்டத் தைாடங்குவறாம். அந்ைக்
கணத்தில்ைான் அப்பா அேவராட முதுதமயின் முைல் படிக்கட்டுை கால்
எடுத்து தேக்குறாரு.

அப்பாவுக்குத் தைரியாம ைாத்ைாவும், நமக்குத் தைரியாம அப்பாவும்

ஒளிச்சி தேச் ரகசியங்கள் அடங்கிய பரதண எட்டிப் பிடிக்குற ேயசுை
நாம பயணிக்கிறவபாது, முதுதமயின் இரண்டாேது படிக்கட்டு
அப்பாவுக்காகக் காத்துக்கிட்டிருக்கு.கல்லூரிக் கட்டணம் கட்ட நமக்காக
ேரித யிை நிக்கும்வபாது, முதுதமவயாட மூணாேது படிக்கட்டு முைல்
நதரவயாட அப்பாதேக் கூப்பிடுது. ஆைாகூட நம்ம பால்ய ேயசு
ஞாபகத்துை, இைதமயாை அப்பாவோட முகம் யாராையும் திருட
முடியாம இன்ைமும் அப்படிவயைான் இருக்குது.

ஏவைா ஒரு த ய்தகயிை, ஏவைா ஒரு தமத்ைைத்துை, பதழய அப்பாவோட

முகம் நம்ம முகத்துை ேந்து ஒளிஞ்சிக்குது. உைகத்தை எதிர்தகாள்ற
ஒவ்தோரு த யல்பாட்டிலும் பதழய அப்பாவோட முகத்துை
இருந்துைான் நாம உணர்ச்சிகதைக் கடன் ோங்குவறாம்.நம்ம அப்பாவுக்கு
ேய ாகும்வபாது, மைசுக்குள்ை வை ா ஒரு பயம் எட்டிப் பார்க்கும்.
அப்பாவுக்கு ேய ாைைாை ேர்ற பயம் இல்ை அது; ‘நமக்கும்
ேய ாகுவை’ங்கற பயம்.

எதைவயா த ால்ை ேந்து எங்தகங்வகா வபாயிட்வடன். த த்துப் வபாைா

இப்படித்ைான்... ஞாபகங்கள் நமக்வக தைரியாம கண்ணாமூச்சி
விதையாடும். என்ை த ால்ை ேந்வைன்? ஆங்... ‘நிதைவோ ஒரு பறதே’
தைாடதரப் பத்தி. இேனுக்குள்ை இவ்ேைவு ஞாபகம் ஒளிஞ்சிக்
தகடக்கா? ‘இதைதயல்ைாம் இேன் எப்ப கேனிச் ான்’னு படிக்கப்
படிக்க வியப்பா இருக்கு. ஒரு ைடதே கூட இதைதயல்ைாம் நான்
உயிவராடு இருந்ைப்ப எங்கிட்ட இேன் பகிர்ந்துக்கிட்டவை இல்ை.
ஒருவேதை நான் உயிவராட இருந்திருந்ைா, இதைதயல்ைாம் இேன்
எழுதியிருக்க மாட்டான்னு வைாணுது.

உங்களுக்கு மட்டும் ஒரு ரகசியம் த ால்வறன்... இேன் எழுைறது

அத்ைதையும் உண்தம இல்ை. தைாண்ணூறு ைவீைம் மட்டுவம உண்தம.
ாமார்த்தியமா தகாஞ் ம் தபாய் கைக்கறான். சின்ை ேயசுை இருந்வை
இேன் இப்படித்ைான். பள்ளிக்கூட நாட்கள்ை அப்பப்ப சின்ைச் சின்ைைா
கவிதை எழுதி எங்கிட்ட காட்டுோன். ‘‘அன்னிக்கு நான் அப்படி
த ால்ைவே இல்தைவயடா... வேற மாதிரி எழுதியிருக்கிவய’’ன்னு
வகட்டா, ‘‘நூறு ைவீைம் உண்தமயா எழுதுைா அதுக்குப் வபரு
தடலிவபான் தடரக்டரிப்பா...
தகாஞ் ம் தபாய் கைந்ைாைான் இைக்கியம்’’னு த ால்லுோன்.எக்வமார்
கேர்ன்தமன்ட் ஆஸ்பிட்டல்ைைான் இேன் தபாறந்ைான். இேன் தபாறந்ை
அடுத்ை தநாடி ஆஸ்பிட்டல் ைம் எல்ைாம் தமாட்தட மாடிக்கு ஓடுது.
என்ைன்னு வி ாரிச் ா, ‘எல்.ஐ.சி. கட்டிடம் தீப்பிடிச்சி எரியுது’ன்னு
த ால்றாங்க. இேனும் சின்ை ேயசுை தீ மாதிரிைான் இருப்பான். ைா
எதையாேது வகள்வி வகட்டு தைாதைச்சி எடுப்பான்.

மூணாேது படிக்கும்வபாது காஞ்சிபுரம் காய்கறி மார்க்தகட்தடப் பத்தி

ஒரு கதை எழுதி எங்கிட்ட காமிச் ான். படிச் தும் நான் ஒண்ணுவம
த ால்ைதை. மறுநாள் அதிகாதையில் த க்கிள்ை இேதை ஏத்திக்கிட்டு
மார்க்தகட்டுக்கு கூட்டிப் வபாவைன். ைாரியிை காய்கறிங்க ேந்து
எறங்குது. நடக்குற ேழி எல்ைாம் அழுகுை காய்கறிங்க வ று மாதிரி
வைங்கிக் தகடக்குது. குண்டு மஞ் ள் பல்ப் தேளிச் த்துை, தூரத்துை ஒரு
பசு மாடு ோதழ இதைதய வமஞ்சிக்கிட்டிருக்கு. மார்க்த ட்தட சுத்திப்
பார்த்துட்டு வீட்டுக்கு ேந்வைாம்.

‘‘இப்ப உன் கதைதய திரும்பவும் எடுத்துப் படிச்சிப் பாரு. அதுை

எங்வகயாேது காய்கறி ோ தை ேருைா?’’ன்னு வகட்வடன்.
‘‘இல்ைப்பா’’ன்னு த ால்லிட்டு அந்ைக் கதைதய கிழிச்சிப்
வபாட்டுட்டான். அைற்கப்புறம் தைைமும் அதிகாதையில் அைாரம் தேச்சி
எழுப்பி, ஒரு நாளு பஸ் ஸ்டாண்டு, மறுநாளு கேர்தமன்ட் ஆஸ்பிட்டலு,
அதுக்கு அடுத்ை நாள் ரயில்வே ஸ்வடஷன்னு ஒவ்தோரு எடமா
கூட்டிட்டுப் வபாவைன்.

‘‘தைரியாைதை எழுைாவை. தைரிஞ்சிக்கிட்டு எழுது. நீ ஒரு கிதைதயப்

பத்தி எழுதுைா, அந்ை எழுத்து வமை குருவிங்க ேந்து உட்காரணும்’’னு
த ான்வைன். ‘‘அப்படின்ைா ஒரு தகாதைகாரதைப் பத்தி கதை
எழுைணும்ைா, நானும் தகாதை த ய்யக் கத்துக்கணுமாப்பா’’ன்னு
வகட்டான். அதமதியாயிட்வடன்.

எைக்கு எல்ைா புஸ்ைகத்தையும் படிக்குற பழக்கம். கீவழ ஒரு துண்டுக்

காகிைம் தகடந்ைாக் கூட எடுத்துப் பிரிச்சி படிக்கத் தைாடங்கிடுவேன்.
இேன் அப்படி இல்ை, வைர்ந்தைடுத்துைான் ோசிப்பான்.‘‘ஏம்பா... கண்ட
கண்ட குப்தபதய எல்ைாம் படிச்சி உங்க தடதம வேஸ்ட்
பண்றீங்க?’’ன்னு வகட்பான்.‘‘குப்தபயா இருந்ைாலும்
தகால்தைப்புறத்துை ஏவைா ஒரு மூதையிை தகாட்டி தேக்கணும்டா.
என்னிக்காேது ஒரு நாள் உரமா மாறும்’’னு த ால்வேன். என்தை
தமாதறச்சிப் பார்த்துட்டு ‘‘உங்கதைத் திருத்ை முடியாது’’ம்பான்.
ோழ்க்தகை என்ை விஷயம், எங்கிருந்து தகதடக்கும்னு யாராலும்
த ால்ை முடியாது. ஒரு ோரம் பகுத்ைறிவுக் கூட்டம்; அடுத்ை ோரம்
ஆன்மிகச் த ாற்தபாழிவு; அப்புறம் தபாதுவுதடதமக் கருத்ைரங்கம்னு
எல்ைா இடத்துக்கும் இேதை அதழச்சிக்கிட்டு வபாவேன். தபாறுதமயா
உட்கார்ந்து வகட்டுட்டு திரும்பி ேர்ற த க்கிள் ைனிதமயிை எங்கூட
விோதிப்பான். ‘ேைர்ற தகாடிக்கு தகாம்பு நட்டுக் தகாடுக்கறவைாட
எல்ைா ைகப்பனும் நிறுத்திக்கணும், காத்வைாட தித தயத் வைடிப் பற்றிப்
படர்ந்து அதுோ வமை ேந்துடும்’ங்கறது என்வைாட நம்பிக்தக.

எைக்கு அப்பல்ைாம் ஒரு ஆத இருந்துச்சி. குடும்பத்வைாட விமாைத்துை

வபாகணும்ங்கிறதுைான் அந்ை ஆத . அப்ப த ன்தையிை இருந்து
திருப்பதிக்கும், மதுதரக்கும் ஒவர விமாைக் கட்டணம்ைான். அறுநூறு
ரூபான்னு தநதைக்குவறன். குடும்பத்வைாட எல்ைாரும் ாப்பிட
உட்காரும்வபாது என் ஆத தயச் த ால்வேன். ‘‘தமட்ராஸ்ை இருந்து
என்னிக்காேது ஒருநாள் மதுதரக்வகா, திருப்பதிக்வகா ஃப்தைட்ை வபாய்
எறங்கிட்டு, அடுத்ை பஸ்த ைப் புடிச்சி திரும்ப ேந்துடணும்டா!’’

‘‘ஆமா... இப்ப நான் ஃப்தைட்ை வபாயி என்ை பண்ணப் வ பாவறன்?

மதழக்காைம் ேரப்வபாகுது. தமாைல்ை கூதரதய மாத்திக் கட்டுடா.
ஃப்தைட்ை வபாறாைாம் ஃப்தைட்ை’’ன்னு எங்கம்மா
அங்கைாய்க்கும்.இேன் பாட்டு எழுை ேந்து, ஃபிலிம் வபர் விருது
ோங்குைப்வபா முைல்முதறயா ஐைராபாத்துக்கு என்தை ஃப்தைட்ை
கூட்டிட்டுப் வபாைான்.

எைக்கு தபல்ட்டு மாட்டி விடும்வபாது, ‘‘சின்ை ேயசுை அப்பா

த ால்வேவை... ஞாபகம் இருக்காடா?’’ன்னு வகட்வடன்.
‘‘தைரியும்பா’’ன்னு என் தககதைப் புடிச் ான். ேைர்ந்ை பிறகு புள்தைங்க
அப்பாதே விட்டு தகாஞ் ம் விைகிப் வபாயிடறாங்க. தராம்ப ேருஷம்
கழிச்சி என் புள்தை என்தைத் தைாட்டுப் வபசுறான். ஃப்தைட்ை
பறந்ைதை விட அதுைான் எைக்கு தராம்ப ந்வைாஷமா இருந்துச்சி.

அதுக்கு அடுத்ை ோரம் நான் த த்துப் வபாயிட்வடன். ஆஸ்பத்திரிை

ஒவ்தோரு தடஸ்ட் எடுக்குறதுக்கும் இேன் என் தகதயப் புடிச்சி
கூட்டிட்டுப் வபாகும்வபாது, சின்ை ேயசுை இேன் தகதய நான் புடிச்சி
கூட்டிட்டுப் வபாைதைல்ைாம் ஞாபகம் ேந்துச்சி.

சின்ை ேயசுவைவய இேங்கம்மா த த்துப் வபாயிட்டைாை எம்வமை

இேனுக்குப் பா ம் அதிகம். நான் த த்துப் வபாைவபாது இேன் அழுை
அழுதகதயப் பார்த்துட்டு, ‘‘நாகராைுக்கு நாலும் தபயைா
தபாறந்துடுச்வ ... ஒரு தபாண்ணாேது இருந்திருக்கைாவமன்னு இனிவம
யாரும் த ால்ை மாட்டாங்க. முத்து அழறதைப் பார்க்கும்வபாது
தபாம்பை புள்ை கூட இப்படி அழாதுன்னு வைாணுது’’ எை
த ாந்ைக்காரங்க யாவரா த ான்ைதை நான் கண்ணாடிப் தபட்டி
குளிருக்குள்ை இருந்து வகட்டுக்கிட்டுத்ைான் இருந்வைன்.

வநத்து ஏவைா ஒரு படத்துக்கு பாட்டு எழுதிட்டு ராத்திரி தரண்டு மணிக்கு

இேன் வீட்டுக்கு ேந்து படுத்ைான். பக்கத்துை வபாயி உட்கார்ந்து இேன்
காதை அமுக்கி விட்வடன். அப்பாைான் ைைக்கு கால் அமுக்குறார்னு
தைரியாம அ திை புள்ை தூங்கிட்டான். தபயதையும், வபரதையும் மாறி
மாறி விடியுறேதரக்கும் பார்த்துக்கிட்வட இருந்வைன்.

இன்னும் தகாஞ் காைம் உசுவராட இருந்திருக்கைாவமான்னு

வைாணுச்சி.அடுத்ை ோரம் ‘நிதைவோ ஒரு பறதே’ை என்ை எழுைப்
வபாறான்னு தைரியை. உங்கை மாதிரிவய நானும் ஆேவைாட
காத்துக்கிட்டிருக்வகன்!
 சீட்டுக்கட்டின் ராணிகள்

காைல் என்பது
குழந்தையின் தகயில் உள்ை
முட்தட வபான்றது.
எப்வபாது தநாறுங்கும் என்று
யாராலும் த ால்ை முடியாது.

- ரஷ்யப் வபரறிஞர்
நிக்வகாைய் உடான்ஸ்கி

(‘யாவரா’ என்று எழுை விரும்பாைைால் கற்பதையாக தேத்ை

தபயர்)ஹார்ட்டின் ஆறுக்கும் ஹார்ட்டின் எட்டுக்கும் நடுவில் விசிறி
ோதழ வபாை ைதரயில் கதைந்து பரவியிருந்ை சீட்டிலிருந்து எடுத்ை
வைாக்கதரச் த ாருகி, ‘டிக்’ என்று கீவழ தேத்ைவபாது கைவு ைட்டப்படும்
த்ைம் வகட்டது. எழுந்து த ன்று கைதேத் திறந்வைன். ‘‘என்ை... கட்டு
வபாட்டாச் ா? நீங்க எல்ைாம் உருப்படவே மாட்டீங்கைா?’’ என்றபடி
ண்முகசுந்ைரம் உள்வை நுதழந்ைான்.

நான் அப்வபாது த ன்தை பச்த யப்பன் கல்லூரியில் எம்.ஏ. ைமிழ்

இைக்கியம் முைைாமாண்டு படித்துக்தகாண்டிருந்வைன். ஆயா வீட்டில் ைங்கி
திைமும் கல்லூரி த ன்று தகாண்டிருந்வைன். மதியத்திற்குள்ைாக கல்லூரி
முடிந்து விடும். மீதி வநரம் கல்லூரி மாணேர் விடுதியில் நண்பர்கள்
அதறயில் அரட்தடயடித்துக் தகாண்டிருப்வபாம்.

பச்த யப்பன் கல்லூரி விடுதி, மரங்கள் அடர்ந்து புராைைக்

கட்டிடங்களுடன் ஒரு புதிதரப் வபாை; நகர மறுக்கும் நிராத தயப் வபாை;
தேடித்துச் சிரிக்கும் குறும்தபப் வபாை; கல்லில் எழுந்ை வ ாகம் வபாை;
இை ரத்ைத்தின் உஷ்ணம் வபாை; ைாய் மடியின் கைகைப்தபப் வபாை...
ஒவ்தோரு மயமும் ஒவ்தோரு ேடிேம் காட்டும்.

விடுதிக்குப் பக்கத்திவைவய நுங்கம்பாக்கம் மற்றும் வ த்துப்பட்டு ரயில்

நிதையங்கள் இருக்கும். விடுதியின் ைன்ைல் ேழி பார்க்தகயில் கட்டம்
கட்டமாக ரயில் மனிைர்கள் கம்பிதயப் பிடித்ைபடி கடந்து வபாோர்கள்.
விடுதிதய ஒட்டி நூற்றாண்டுகள் கடந்ை ஒரு ஆைமரம் கிளிகளுடன், நாங்கள்
படிப்பைற்கும் பந்ைாடுேைற்கும் நிழல் தகாடுத்துக் தகாண்டிருக்கும்.

சிை தேறுதமயாை தபாழுதுகளில் மஞ் ள் சுண்ணாம்பு அடித்ை

கட்டிடத்தைப் பார்க்தகயில் ட்தடன்று மருத்துேமதை வைாற்றம் ஞாபகம்
ேந்துவிடும். எல்ைா கல்வி நிதையங்களின் சுேர்களுக்குள்ளும் மஞ் ள்
நிறம் ஒரு வநாய்த்துகதைப் வபாை படிந்து விடுேைாய்த் வைான்றும்.
மாதையில் விடுதி முழுேதும் தமாட்த ட மாடியில் கும்பல் கும்பைாகத்
திரண்டுவிடும்.

கூம்பு ேடிேத் தூணில் ாய்ந்ைபடி எதிர்காைம் பயமுறுத்ை, ைனித்ை

ைண்டோைங்கதையும், ாம்பல் வமகங்கதையும் உற்றுப் பார்த்துக்
தகாண்டிருப்வபாம். அல்ைது வகரம் வபார்டு பைதகயின் கறுப்பு தேள்தைக்
காய்கதைத் துரத்திக் தகாண்டிருப்வபாம். காைம் எங்கள் ஸ்டிதரக்கதரக்
குழியில் ைள்ளி தமைஸ் வபாட்டுவிட்டுப் புன்ைதகக்கும்.

அப்வபாதைய முன்ைணி நடிதககளின் புதகப்படங்கள் தைாடங்கி,

விவேகாைந்ைர், அம்வபத்கர், தபரியார் புதகப்படங்கள் ேதர ஒவ்தோரு
அதறயின் சுேரும் ைன் முகத்தை, அங்கு ைங்குபேர்களின் முகமாக
மாற்றிக்தகாண்டு ஸ்பீக்கர்கள் அைற சினிமா பாடல்கைால் அதிர்ந்து
தகாண்டிருக்கும். அவநக அதறகளில் ஃபில்டர் கிங்ஸில் ஆரம்பித்து
மணியார்டர் ேராை ோரங்களில் துண்டு பீடி ேதர புதகத்து ஆஷ்ட்வரயின்
ேயிறு எப்வபாதும் கர்ப்பிணி வபாைவே இருக்கும். அப்படியாை ஒரு புதக
மதியப் தபாழுதில்ைான் ண்முகசுந்ைரம் கைதேத் ைட்டிைான்.

ண்முகசுந்ைரம் பி.ஏ. ேரைாறு மூன்றாமாண்டு படிப்பேன். கறுப்பிற்கும்

சிேப்பிற்கும் இதடப்பட்ட நிறம். விடுதியிவைவய விைவிைமாக உதட
உடுத்துபேன் அேன் மட்டுவம. ேருடங்கள் முன் நகர்ந்து ேந்துவிட்ட
பிறகும், ேலுக்கட்டாயமாக அேன் பால்யத்தில் அறிமுகமாயிருந்ை ஸ்தடப்
கட்டிங் சிதக அைங்காரத்தை விடாமல், வையிதைச் ரிவுத் ைதையுடன்
அவை பாணியில் ேைம் ேந்து தகாண்டிருப்பான்.

அறிமுகமாை அடுத்ை நிமிடவம உங்களிடம் அன்தறய அேைது

நிைேரப்படி, கடன் வகட்டு விடுோன்; அல்ைது உங்களுக்காக
ஆயிரக்கணக்கில் த ைவு த ய்ோன். அேனுக்காக உங்களுதடய ராஜ்யத்தில்
பாதிதய எழுதிக் தகாடுக்குமைவிற்கு நீங்கள் அேைது வபச்சிலும்,
தைாற்றிக்தகாள்ளும் உற் ாகத்திலும் மாறி விடுவீர்கள். ண்முகசுந்ைரம்
என்பதை விட ‘காைல் சுந்ைரம்’ என்றால்ைான் விடுதியில் அதைேருக்கும்
தைரியும்.

இருபத்தி நான்கு மணி வநரமும் காைல் அதைேரித யில் நீந்திக்

தகாண்டிருப்பான். மாநகரத்தில் இருக்கும் அதைத்து தபண்கள்
கல்லூரிகளும் (சிை முக்கியமாை தபண்கள் பள்ளிகளும்) எத்ைதை மணிக்கு
திறந்து எத்ைதை மணிக்கு மூடும் என்று தைாடங்கி, காலியாை நாற்காலிகள்
உள்ை படம் ஓடும் திதரயரங்குகள், தகாசு கடிக்காை கார்ப்பவரஷன்
பூங்காக்கள் எைத் தைாடர்ந்து, தபண்களுக்கு ஐஸ்க்ரீம் அதிகம் பிடிக்குமா?
ாக்தைட் அதிகம் பிடிக்குமா? என்பது ேதர ைரும் ஒரு நடமாடும்
தபண்கள் மைவியைாைைாக அேதை நாங்கள் அங்கீகரித்திருந்வைாம்.

அேைது அதறயின் வமல் ைாஜ்மஹால் என்று யாவரா தபயின்ட்டில்

எழுதிவிட்டுச் த ல்ை, அேனுக்கும் பிடித்திருந்ைைால் அப்படிவய
விட்டுவிட்டான். ண்முகசுந்ைரத்தின் த ாந்ை ஊர் ைர்மபுரிக்குப் பக்கத்தில்
ஒரு கிராமம். அப்பா விே ாயி. மாைம் ைேறாமல் மணியார்டர் ேந்துவிடும்.
மணியார்டர் ேராை மாைங்களில் மஞ் ள் தப நிதறய பச்த
வேர்க்கடதையுடனும், வேட்டிக்கு ைம்பி மாதிரி இருக்கும் அழுக்கு
வேட்டியுடனும் அேைது அப்பா விடுதிக்கு ேந்து பணம் தகாடுத்துவிட்டுப்
வபாோர். அேர் ேரும் மயங்களில் ண்முகசுந்ைரம் உற் ாகம் குன்றி,
யாவரா வபாை நடந்துதகாள்ோன். விடுதியில் ைங்கிப் படிக்கும்
எல்வைாருதடய ைந்தைகளும், அேர்களுதடய தபாருைாைார நிதையும்
அேனுதடயதைப் வபாைத்ைான் இருந்ைது என்பதை அேன் மைம் உணர
மறுத்ைது. ஓரிரு நாட்களில் மீண்டும் கைமாகிவிடுோன்.

ண்முகசுந்ைரத்தைக் கண்டால் நான் மட்டும் உள்ளூர நடுங்குவேன். அைற்கு

இரண்டு காரணங்கள் இருந்ைை. ஒன்று, ண்முகசுந்ைரம் பார்க்கிற
தபண்கதை எல்ைாம் காைலித்துக் தகாண்டிருந்ைான். காைல் என்றால்
அப்படி ஒரு காைல். ஏைாேது ஒரு தபண்தணப் பார்த்துவிட்டால், அேள்
வீட்தடக் கண்டுபிடித்து, அேள் தைருவிவைவய பழியாய்க் கிடந்து,
பின்ைால் அதைந்து அேதை ேழியனுப்பி தேத்து, இரதேல்ைாம் விடுதி
நண்பர்களிடம் அேதைப் பற்றிப் புைம்பிக்தகாண்டிருப்பான். அேர்களும்
‘‘உன்தைத் ைாண்டா பார்க்குறா...

உன்தைப் பார்த்து சிரிச் ாடா!’’ என்று எண்தணய்க் குடத்தில் தீக்குச்சி

உரசிப் வபாடுோர்கள். காலுக்கடியில் பள்ைம் வைாண்டப்படுேது
த ைரியாமல் ‘‘ஆமாம்டா’’ என்று தேட்கப்படுோன்.ஒரு ோரம்ைான் அந்ைக்
காைல் இருக்கும். அடுத்ை ோரம் வேறு தபண்ணின் ேரைாறு த ால்ைத்
தைாடங்குோன். விடுதிக்குச் த ல்லும் ேழி முழுக்க அேைது ஒருைதைக்
காைல்களின் சுேடுகள் கணக்கற்றுப் பதிந்து இதறந்து கிடந்ைை.

நாங்கள் கூட்டமாக தேளிவய த ல்லும்வபாது ஏைாேது அழகாை தபண்

எதிவர ேந்துவிட்டால் எங்களுக்கு முன்பாகவே, ‘‘அது என் ஆள்டா...
விட்டுடு’’ என்பான். அேனுடன் இருக்கும்வபாது மட்டும், ‘‘இந்தியா என்
ைாய்நாடு. இந்தியர்கள் யாேரும் என் வகாைர, வகாைரிகள்!’’ என்ற
தகாள்தகக்கு ேந்துவிடுவோம். ‘‘ஏன்டா இப்படி இருக்வக?’’ என்றால் ‘‘என்
ைாைகத்தில் இன்னும் நாப்பது ைவ்வு இருக்குனு வபாட்டிருக்கு பாஸ்’’
என்பான். அேைது வைாதிடக்கிளி தநல்தைத் தின்றுவிட்டு தபண்களின்
படமாகவே எடுத்து தேளிவய வீசிக்தகாண்டிருந்ைது.

இரண்டாேது காரணம், ண்முகசுந்ைரம் கவிதைகள் எழுதுோன். அேைது

ைமிழ்க் தகாதைக்கு என்தை வேறு ாட்சி தேத்துக்தகாள்ோன். அேன்
காைலிக்கும் தபண்களுக்குக் கல்யாணமாகிவிட்டால், ‘நீ அரிசி
ாப்பிட்டைால்ைான் உன் கல்யாணத்தில் மதழ தபய்ைது என்கிறார்கள்...
அேர்களுக்குத் தைரியாது, நீ ாப்பிட்டது அரிசி அல்ை... என் மைதை’ என்று
கிறுக்குோன்.

ஒருமுதற அேன், ‘நீ ஹமாம் வ ாப்பில் குளிக்கிறாயா? ஆத க்கடலில்

குளிக்கிறாயா?’ என்று கவிதை எழுதி ஒரு தபண்ணிடம் தகாடுக்க, அேள்
‘‘ஆறு மா மா முழுகாம இருக்வகன்’’ என்று பதில் த ான்ைைாக விடுதியில்
ஒரு ேைந்தி உண்டு.தகாஞ் காைமாக ண்முகசுந்ைரத்திற்கு காைல் முற்றி
ஒவர வநரத்தில் நான்கு தபண்கதைக் காைலித்துக்தகாண்டிருந்ைான்.
பள்ளியில் படிப்பேள், கல்லூரி மாணவி, ேங்கியில் வேதை த ய்பேள்,
விநாயகர் வகாயிலுக்கு ேருபேள் எை ஒவ்தோரு தபண்ணுக்கும்
ஒவ்தோரு ேரைாறு.

‘‘நாலு தபாண்ணுவம ஒத்துக்கிட்டாங்கன்ைா என்ைடா பண்ணுே?’’

என்றைற்கு, ‘‘நாலு வபதரயுவம கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன்’’ என்றான்.
‘‘எப்படிடா?’’ என்வறன். ‘‘உைக்கு இதைல்ைாம் புரியாது. ஒருத்திதய
அழகுக்காக காைலிக்கிவறன். ஒருத்திதய சிரிப்புக்காக காைலிக்கிவறன்.
ஒருத்தி எைக்கு பஸ்ஸில் டிக்தகட் ோங்க தஹல்ப் பண்ணிைதுக்காக.
(கூட்டத்தில் டிக்தகட் பாஸ் த ய்து ோங்கித் ைந்ைாைாம்!)
இன்தைாருத்திதய பூர்ே தைன்ம பந்ைத்திற்காக’’ என்றான். எைக்குத் ைதை
சுற்றியது.

உைவியல் மருத்துேராக இருக்கும் நண்பர் ஒருேரிடம் ண்முகசுந்ைரம்

பற்றிச் த ான்வைன். அைற்கு அேர், ‘‘உங்க நண்பர் கிராமத்தில் பிறந்து
ேைர்ந்ைேர். தபண்கவைாட கைமா வப ற சூழல் அேருக்குக் கிதடக்கை.
அைைாை சிட்டியிை ஏைாேது ஒரு தபண் அேரிடம் வபசிைாவை காைலில்
விழுந்துவிடுகிறார். ஆணுக்கும், தபண்ணுக்கும் நடுவே
எழுப்பப்பட்டிருக்கும் நூற்றாண்டுகளின் சுேர்ைான் இைற்குக் காரணம்!’’
என்றார்.
‘‘அேதை உங்க கிளினிக்குக்கு கூட்டிட்டு ேரோ? ஏைாேது பண்ண
முடியுமா?’’ என்வறன்.

‘‘ஐய்வயா, வேணாம்பா... எங்க கிளினிக்ை இரண்டு மூணு நர்சுங்க அழகா

இருக்காங்க!’’ என்றார் சிரித்துக்தகாண்வட.
அைற்குப் பிறகு வைர்வு தநருங்கிவிட்டைால் ண்முகசுந்ைரத்தைப் பார்க்க
முடியவில்தை. வைர்வுக்கு முந்திை ோரம் அேைது அப்பா, ‘அே ரம்!
உடவை ேரவும்’ என்று ஒரு ைந்தி தகாடுத்திருந்ைார். விழுந்ைடித்துக்தகாண்டு
ஊருக்குச் த ன்றான். ஒரு ோரம் கழித்து வைர்வு நாைன்று வ ாகமாக
ேந்ைான்.
‘‘என்ைடா ைாஜ்மஹால் ைனியா இருக்கு?’’ என்வறன்.

‘‘வமா ம் வபாயிட்வடன்டா. ஊருக்குப் வபாைா, எங்கம்மா விஷம்

குடிச்சிடுவேன்னு ேற்புறுத்தி எங்க மாமா தபாண்தண எைக்குக் கல்யாணம்
பண்ணி ேச்சிட்டாங்க’’ என்றான். அழுது விடுோன் வபாலிருந்ைது.
‘‘ோழ்க்தகன்ைா இப்படித்ைான் இருக்கும்’’ என்று நான் என்னுதடய
அதிவமைாவித்ைைத்தை அறிவுதரயாக மாற்றி அேனுக்குள்
ஊற்றிக்தகாண்டிருந்வைன்.
வைர்வு முடிந்து தித க்தகான்றாய் பிரிந்து த ன்வறாம்.

பத்து ேருடங்களுக்கு முன்பு தி.நகர் ரங்கநாைன் தைருவில்

ண்முகசுந்ைரத்தைப் பார்த்வைன். உடம்தபங்கும் ஊதிப்வபாய் ஆவை
அதடயாைம் தைரியவில்தை. அவை பதழய ஸ்தடப் கட்டிங்ைான் அேதை
இைம் காண உைவியது. தகதயப் பிடித்துக்தகாண்டு தராம்ப வநரம்
வபசிக்தகாண்டிருந்ைான். கடந்ை காைத்தின் மூடுபனிதய விைக்கி எங்கள்
கல்லூரி நாட்கதை மீட்டுருோக்கம் த ய்துதகாண்டிருந்வைாம்.

வபச்சின் ஊடாக ஒரு ந்வைாஷ ைருணத்தில், ‘‘உன் நாப்பது ைவ்வு

என்ைாச்சுடா?’’ என்வறன். ோர்த்தைகதை தமௌைத்தில் புதைத்துவிட்டு
நதடபாதைக் கதடகதை தேறித்துக் தகாண்டிருந்ைான். ஏன்டா வகட்வடாம்
என்றாகிவிட்டது. ஒரு ேழியாக உதரயாடதை வேறு தித க்கு மாற்றிக்
கிைம்பும்வபாது ‘‘மச் ான்! முந்நூறு ரூபா இருக்குமா?

குழந்தைக்கு பால் டப்பா ோங்கணும்’’ என்றான். நான் பர்தைப் பிரித்வைன்.

 ைட்சுமணன் வகாடு

‘‘ராமச் ந்திரைா?’’ என்று வகட்வடன்.

‘‘ஆமாம்’’ என்றான்.
‘‘எந்ை ராமச் ந்திரன்?’’
என்று நான் வகட்கவும் இல்தை!
அேன் த ால்ைவும் இல்தை!
- கவிஞர் நகுைன்

பாதறயில் வமாதும் வமகங்கள், நீர்த்துளிகைாகச் சிைறி சூன்யத்திற்குள்

பயணிக்கும் மதைக்குடில் ஒன்றில் சீடர்கள் மூேர் குருவிடம்
வகட்டைர். ‘‘கடவுதை மைைால் தநருங்குேது எப்படி?’’உள்ளிழுத்ை
காற்தற ையமாய் தேளியனுப்பி குரு பதில் த ான்ைார். ‘‘உங்கள் மைதின்
எண்ணங்கதை ஒரு சிை தநாடிகள் உற்றுப் பார்த்து, வைான்றியேற்தற
எழுதிக் தகாண்டு ோருங்கள்!’’

தநாடிகள் கடந்ைை. முைல் சீடன் எழுதிைான், ‘பைா மரத்திலிருந்து உதிரும்

இதைகள், ேருத்ைம் எதுவுமில்தை!’இரண்டாம் சீடன் எழுதிைான்,
‘கைவு திறந்ை பின், அதறயின் இருட்டிடம் தேளிச் ம் வபசும்
ஓத !’மூன்றாம் சீடன் எழுதிைான், ‘குளிர், வைநீர், எதிர் வீட்டுப் தபண்,
எப்வபாவைா குடித்ை மது, ைற்தகாதை, மதைப்பாதை நாய், குருவுக்கு
ஒன்றதரக்கண், கூர் தீட்டாை தபன்சில்!’மூன்தறயும் படித்ை குரு
புன்ைதகயுடன் த ான்ைார்... ‘‘கடவுதை மைைால் அதடேது அத்ைதை
எளிைல்ை. ஏதைனில் மைம் என்பது தபத்திய எண்ணங்களின் த ைாகுப்பு!
காற்றில் மிைக்கும் தூசிகளுக்கு தித என்பது இல்தை!’’
இந்ை குருவுக்கும் சீடர்களுக்கும் இதடயிைாை உதரயாடதைப் வபாை,
உைகில் மிகவும் சிக்கைாைதும், புரிந்துதகாள்ை முடியாைதும் எது? ஒரு
ஐந்து நிமிடம் ஆழ்மைதை உற்றுப் பார்த்து, என்தைன்ை நிதைக்கிவறாவமா
அேற்தற எல்ைாம் ஒரு காகிைத்தில் எழுதி தேத்து படித்துப் பார்த்ைால் நம்
மீவை நமக்கு பயம் ேந்து விடும். ோழ்வின் ஆகச் சிறந்ை புதிதர
மைதமன்னும் கடலுக்குள் மீண்டும் மீண்டும் வமாதி உதடயும்
அதைகவை வைாற்றுவிக்கின்றை.

என் அப்பாவிற்கும் ைட்சுமணனுக்கும் இருந்ை உறதேப் பற்றி

நிதைக்தகயில், ‘இரண்டு மனிை மைங்கள் ைங்களுக்குள் ஆடிய சூைாட்டம்’
என்வற அதைச் த ால்ைத் வைான்றுகிறது.அப்பாவும் ைட்சுமணனும்
ந்தித்துக் தகாள்ளும் இடமாக அய்யம்வபட்தடயில் ஒரு டீக்கதட
இருந்ைது. காஞ்சிபுரத்தைச் சுற்றி உள்ை நிதறய ஊர்களின் தபயர்கள்
வபட்தட என்வற முடியும். நத்ைப்வபட்தட, ந ரத்வபட்தட,
முத்தியால்வபட்தட, கருக்குப்வபட்தட, ஏகைாம்வபட்தட,
ராைாம்வபட்தட, ஒலி முகமது வபட்தட எை நாங்கள் அதைேரும்
வகாட்தடக்குள் ோழாவிட்டாலும் வபட்தடக்குள் ோழ்ந்வைாம்.
அய்யம்வபட்தடதய கிராமங்களின் அண்ணன் என்று த ால்ைைாம்.

கிராமமும் அல்ைாை, நகரமும் அல்ைாை ஒரு ஊர்.இரண்டு த ே ஓட்டல்கள்;

நாதைந்து வீர அத ே புவராட்டாக் கதடகள்; டிஸ்வகா
சிதக அைங்காரங்களுடன் கமல், ரஜினி படம் ேதரந்ை முடித் திருத்ைகம்;
எப்வபாது த ன்றாலும் யாராேது ஒருேர் தும்மிக் தகாண்டிருக்கும் மாவு
மில்; காற்றின் தித தயங்கும் மருந்து ோ ம் பரப்பும் அர ாங்க
மருத்துேமதை; காட்டன் புடதேகளும் சீட்டித் துணிகளும் விற்கும்
ைவுளிக்கதட (ஸ்ைாபிைம் 1932); ‘மருைமதை மாமணிவய’ எை இரவுக்
காட்சிக்கு அதழக்கும் சீைாைட்சுமி டாக்கீஸ் எை சுற்றி உள்ை
வபட்தடகளின் தபாருைாைாரமும், தபாழுதுவபாக்கும்
அய்யம்வபட்தடதயச் ார்ந்வை இருந்ைை.

அய்யம்வபட்தடயிலிருந்து எங்கள் ஊர் மூன்று கிவைா மீட்டர். திைமும்

காதையில் எழுந்ைதும் அப்பா த க்கிள் எடுத்துக் தகாண்டு
அய்யம்வபட்தட த ன்று ேருோர். அங்கு ஒரு வைநீர்க் கதடயில்
நாளிைழ்கள் படித்துவிட்டு, வீட்டுக்கு ேந்து குளித்துவிட்டு, அேர்
ஆசிரியராகப் பணியாற்றும் பள்ளிக்குச் த ல்ேது ேழக்கம்.
சிறு ேயதில் ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழதம நானும் அப்பாவுடன் அய்யம்வபட்தட
த ன்வறன். வைநீர்க் கதடயில் த ன்று மர தபஞ்சில்
அமர்ந்ைதும், அப்பாவிற்தகை காத்திருந்ைது வபால் எதிரிலிருந்ை
லூனிலிருந்து ைட்சுமணன் ஓடி ேந்ைார். அழுக்கு வேட்டி, ாயம் வபாை
ட்தட, காலிலிருந்ை த ருப்பில் ோர் அறுந்து ணல் கயிற்றால்
கட்டப்பட்டிருந்ைது. அப்பாதே விட நாதைந்து ேயது அதிகமிருக்கும்.
அேதரப் பார்த்ைதும் அப்பா, ‘‘மூணு டீ’’ என்றார். வைநீர் குடித்து முடிக்கும்
ேதர இருேரும் எதுவும் வபசிக்தகாள்ைவில்தை. கிைம்பும்வபாது அப்பா
அேரிடம் ஒரு ரூபாய் தகாடுக்க, ோங்கிக் தகாண்டு ‘‘ேர்வறன்
ோத்தியாவர’’ என்று விதட தபற்றார்.

அடுத்ை நாளும் அப்பாவுடன் த ல்ை வேண்டிய வேதை இருந்ைைால்

அய்யம்வபட்தட த ன்வறாம். அவை வைநீர்க் கதட, அவை ைட்சுமணன்,
அவை ‘‘மூணு டீ’’. கிைம்பும்வபாது ஒரு ரூபாய். ‘‘ேர்வறன்,
ோத்தியாவர’’.வீட்டிற்குத் திரும்புதகயில் அப்பாவிடம்
வகட்வடன்.‘‘யாருப்பா அேரு?’’‘‘வபரு ைட்சுமணன்டா. ஊரு
நத்ைப்வபட்த டன்னு நிதைக்கிவறன்.’’‘‘அேருகிட்ட நீங்க கடன்
ோங்கியிருக்கீங்கைாப்பா?’’‘‘இல்தை’’ என்றார்.
‘‘அேரு உங்க ஃபிதரண்டா?’’‘‘இல்தை!’’‘‘நம்ம தூரத்து த ாந்ைக்காரரா?’’

‘‘இல்ைடா... எதுக்குக் வகக்குவற?’’‘‘பின்ை எதுக்கு தைைமும் ஒரு ரூபா

தகாடுக்குறீங்க’’ என்வறன்.‘‘பழக்கமாயிடுச்சுப்பா. ேந்து
நிப்பாரு. தகாடுப்வபன்!’’‘‘எவ்ேைவு நாைா தகாடுக்குறீங்க?’’‘‘நாைஞ்சு
ேருஷத்துக்கு முன்ைாடி ஒரு நாள் ‘பசிக்குது’ன்னு த ான்ைாரு. ஒரு ரூபா
தகாடுத்வைன். தைைமும் ேருோரு. பாேம்டா!’’‘‘அதுக்காக ஒரு ரூபாோ
தகாடுப்பாங்க?’’‘‘இதைல்ைாம் உைக்குப் புரியாது. உன் வேதைதயப் பாரு’’
என்றார் வகாபத்துடன்.

என்ைால் ைாங்கிக்தகாள்ை முடியவில்தை. அந்நாட்களில் ஒரு ரூபாய்க்கு,

நூறு ஒரு காசு ைவிட்டு பிஸ்தகட்டுகள் ோங்கைாம்.
இதடவேதை முறுக்குடன் படம் பார்க்கைாம். நான் ஆத யாய்
ஹார்லிக்ஸ் பாட்டிலில் ேைர்க்கும் மீன் குஞ்சுகளுக்கு மா ம் முழுக்க தீனி
வபாடைாம். ‘‘வபாயும் வபாயும் இந்ை அப்பா யாவரா தைரியாை ஒருேருக்கு
ஒரு ரூபாய் திைம் திைம் தகாடுக்கிறாவர’’ என்று வகாபம் வகாபமாக ேந்ைது.
வீட்டிற்கு ேந்ைதும் அப்பாவின் ஒரு ரூபாய் ரகசியத்தை எல்வைாரிடமும்
த ான்வைன். ஒரு ரூபாய்க்கு பாட்டில் நிதறய கடதை
எண்தணய் ோங்கைாம்; நான்கு முழம் மல்லிப்பூ ோங்கைாம்; மாங்காய்
ோங்கி ஊறுகாய் வபாட்டால் ஒரு ோரம் ேரும்; வீட்டிலும்
வகாபப்பட்டார்கள். அப்பா இப்வபாது ஒருதமயிலிருந்து பன்தமக்கு
மாறிைார். ‘‘இதைல்ைாம் உங்களுக்குப் புரியாது... உங்க வேதைதயப்
பாருங்க!’’
அடுத்ை நாளிலிருந்து காதையில் அப்பா அய்யம்வபட்தட
கிைம்பும்வபாதைல்ைாம் ‘‘கடன்காரன் காத்துக்கிட்டிருப்பான்ை... அைான்
தகைம்பிட்டாரு’’ என்பார்கள் வீட்டில். அப்பா காதில் ோங்காைது வபாைச்
த ன்று விடுோர்.

அப்பாவுக்குக் காய்ச் ல் ேந்து படுத்திருந்ைால் என்னிடம் காசு தகாடுத்து

அனுப்புோர். நான் மறுப்வபன். ‘‘ோத்தியாரு தகாடுத்ைாருன்னு
தகாடு’’ என்று எதிர்வீட்டுப் தபயதை அனுப்புோர். சிைவேதைகளில்
‘‘வநரமாச்சு ோத்தியாவர... வேதை இருக்கு. சீக்கிரம் தகாடு’’ என்று
அப்பாதே அந்ை ைட்சுமணன் மிரட்டுேதும் நடக்கும். ‘‘இருப்பா...
சில்ைதற மாத்ைணும்’’ என்பார் அப்பா அப்பாவியாக.

அப்பாவுக்கும் அேருக்கும் இதடயில் இருந்ைது என்ை பந்ைம்? நட்பா?

தநருங்கிய உறோ? ைன்தைச் ார்ந்து ஒருேன் இருக்கிறான்
என்கிற முைைாளித்துே மவைாபாேமா? அப்பாவுடன் பிறந்ைேர்கள்
தபண்கள்ைான். சிறுேயதில் அப்பாவுக்கு முன்பு பிறந்ை அண்ணன் இறந்து
விட்டாராம். இன்தைாரு அண்ணைாய் இேதரப் பார்த்ைாரா? இதுேதர
புரியாை புதிர் அது. அந்ை ைட்சுமணன் வகாட்தட சீதை ைாண்டி இருக்கைாம்.
கதடசி ேதர இந்ை ைட்சுமணன் வகாட்தட அப்பா ைாண்டியவை இல்தை.

பின்ைாட்களில் அப்பா திருேள்ளூருக்கு மாற்றைாகிச் த ன்றவபாது நான்

காஞ்சிபுரம் பச்த யப்பன் கல்லூரியில் இைங்கதை
படித்துக் தகாண்டிருந்வைன். ஒருமுதற அவை வைநீர்க் கதடயில்
ைட்சுமணதைப் பார்த்வைன்.‘‘ோத்தியாரு நல்ைா இருக்காரா?’’ என்றார்.
‘‘நல்ைா இருக்காரு’’ என்று த ால்லிவிட்டு ட்தடப் தபயிலிருந்து ஐந்து
ரூபாய் எடுத்துக் தகாடுத்வைன். ோங்க மறுத்து, விைகிச் த ன்றார்.

பின்தபாருநாள் அேர் பாம்பு கடித்து இறந்ை த ய்தி வகள்விப்பட்டு

ைட்சுமணனின் முகேரி வி ாரித்து நானும் அப்பாவும் த ன்வறாம். ாணித்
ைதர தமழுகிய கூதர வீடு. ோ லில் பிணத்தைக் கிடத்தியிருந்ைார்கள்.
தேக்வகாதை எரிய தேத்து அந்ைத் தீயில் சூவடற்றி பதற
யடித்துக் தகாண்டிருந்ைார்கள். ஆங்காங்வக ாவிற்கு ேந்ை உறவிைர்களின்
குழந்தைகள் விதையாடிக் தகாண்டிருக்க, ஒரு சிைர் ாப்பாட்டுக்
கதடதய வநாக்கி யாருக்கும் த ால்ைாமல் தமல்ை நழுவிக்
தகாண்டிருந்ைார்கள்.

அப்பா ோங்கி ேந்ை ‘வராைாவும் ம்பங்கியும் ைரிதகயில் சிதறப்பட்ட

மாதைதய’ ைட்சுமணன் கழுத்தில் வபாட்டு விட்டு நானும் அப்பாவும்
நிமிர்ந்து பார்த்வைாம். பிணத்தின் தநற்றியில் ஒரு ரூபாய்!..
 நா.முத்துக்குமார்

(a+b)2 = a2 + b2 + 2ab

பாதஷ என்பது வேட்தட நாயின் கால் ைடம்; கால் ைடத்தை நாம் உற்றுப்
பார்க்கும்வபாது, வேட்தட நாய் தேகு தூரம் வபாயிருக்கும்.
- சுந்ைர ராம ாமி

(‘வை வை சிை குறிப்புகள்’ நாேலில் இருந்து...)

குழந்தைகள் கடவுளிடம் த ன்று வகள்வி வகட்டை. ‘நிறம் என்றால் எப்படி

இருக்கும்?’ கடவுள் மஞ் ள் தேயிலுடன் மதழதயக் குதழத்து ோைவில்
ேதரந்து அனுப்பிைார். ‘இத என்றால் என்ை?’ விடியலின் ையமாை
நி ப்ைத்தில் தபயர் தைரியாை பறதேகதைப் பண் இத க்க அனுப்பிைார்.

‘ோ தை பற்றி விைக்க முடியுமா?’ பள்ைத்ைாக்கு முழுக்க பூத்ை பூக்கதைப்

பரி ாக அனுப்பிைார். ‘இன்பம் பற்றிச் த ால்ை முடியுமா?’ நிைா காயும்
இரவுகளில் கிண்ணம் நிதறய பால் வ ாற்றுடன் அம்மாக்கதை
அனுப்பிைார்.கதடசியாக ஒரு குழந்தை, ‘துன்பம் என்றால் என்ை?’ என்று
வகட்டது. தகாஞ் வநரம் வயாசித்ை கடவுள், தகயில் பிரம்புடன் கணக்கு
ோத்தியார்கதை அனுப்பிைார். அன்று முைல் இன்று ேதர குழந்தைகளின்
கைவுகளில் ாக்பீஸ் துண்டுகளுக்கு பற்கள் முதைத்து கணக்கு
ோத்தியார்கதை தமன்று தின்று தகாண்டிருக்கின்றை.கணக்கு
ோத்தியார்கள் தகயில் ஸ்வகதை தேத்துக்தகாண்டு, முக்வகாணத்தின் வமல்
முதையிலிருந்து இடதுபுறமாக ாய்வகாணத்தில் பதிதைந்து
த ன்டிமீட்டருக்கு வகாடு வபாடச் த ால்கிறார்கள். குழந்தைகள் நூறு
மீட்டர் நீைமாக வகாடு வபாட்டு, விதையாட்டு தமைாைத்திற்கு ஓடி
விடுகிறார்கள்.

எல்ைாக் குழந்தைகதையும் வபாைவே கணக்கில் புலியாக இல்ைாமல்

பூதையாகவே என் பால்யம் கழிந்ைது. நான் ேதரயும் ேட்டங்கள், விபத்தில்
சிக்கிய த க்கிள் டயதரப் வபாை நசுங்கியிருக்கும். துரங்கள், ம்மணக்கால்
வபாட்டு த வ்ேகமாகியிருக்கும். காம்பஸின் கூரிய இரும்பு முதை,
காகிைத்தில் கால் ஊன்றி தபன்சில் சுற்றி ேரும்வபாதைல்ைாம் த க்கு
ேண்டியில் தபாருத்ைப்பட்ட மாட்தடப் வபாை என்தை உணர்வேன்.
தபரும்பாலும் என் ைாதமட்ரி பாக்ஸில் கணக்குக்கு பதில் நாேல்
பழங்களும் தநல்லிக்காய்களுவம குடியிருந்ைை.

வகாழிகதைக் கவிழ்க்கும் கூதடகளில் இருந்ைதை விட என் கணக்கு

வநாட்டில் அதிக முட்தடகள் இருந்ைைால், எங்கள் வீட்டுத் வைாட்டத்தில்
தேண்தடக்காய்ச் த டிகள் ேைர்க்க ஆரம்பித்ைார்கள். தேண்தடக்காய்
மூதைக்கு நல்ைைாம். மூதை சுறுசுறுப்பாைால், கணக்கு ைாைாக ேருமாம்.

மண்ணில் பதியனிடப்பட்ட சின்ை கணக்கு ோத்தியாதரப் வபாை,

தேண்தடக்காய்ச் த டி ேைர்ந்து தகாண்டிருந்ைது. கணக்கு ோத்தியாரின்
குதடதயப் வபாை தேண்தடக்காய்கள் காய்த்ைை. ஒரு சுபமுகூர்த்ை நாளில்
தேண்தடக்காதயச் தமத்துக் தகாடுக்க, அைன் தகாழதகாழத் ைன்தம
தைாட்டவுடன் பிடிக்காமல் வபாைது. அன்று முைல் கணக்குக்கு அடுத்து
தேண்தடக்காயும் எதிரியாைது.

கணக்குடன் குத்துச் ண்தட வபாட்டுக்தகாண்வட பத்ைாம் ேகுப்பு ேதர

ேந்துவிட்வடன். ைன் முயற்சியில் ற்றும் மைம் ைைராை விக்ரமாதித்ைதைப்
வபாை, என் அப்பா என்தை ஒரு மாஸ்டரிடம் டியூஷனுக்கு அனுப்பிைார்.
இந்ைத் தைாடருக்காக அேர் தபயர் நடராைன் என்று தேத்துக்தகாள்வோம்.
நடராைன் மாஸ்டர், அரசுக் கல்லூரியில் கணக்குப் வபராசிரியராக இருந்து
ஓய்வு தபற்றேர். அறுபதுகளின் மத்தியில் ேயது; ஆறடி உருேமும்
அைற்வகற்ற உடலும் தகாண்டேர். என் அப்பாவுக்கு அேர்ைான் கணக்கு
த ால்லிக் தகாடுத்ைாராம். எங்கள் ஊரில் ஏறத்ைாழ எல்ைாப் தபயன்களும்
அேர்களின் அப்பாக்களும் அேரிடம் கணக்கு கற்றேர்கவை!

தபருமாள் வகாயிலுக்கு அருகில் அேர் வீடு இருந்ைது. வகாயில் மதில்

சுேரின் கதடசி முதை ேதர மாணேர்களின் மிதிேண்டிகள் நிற்கும்.
முன்புறம் திண்தண தேத்ை நீைமாை வீடு. ோ லில் இருந்து பார்த்ைால்,
இருட்டுப் பிராகாரங்கதைத் ைாண்டி தூரத்தில் வைாட்டத்தில் மஞ் ள்
தேளிச் த்தில் துைசி மாடம் தைரியும். முன்பக்க அதறயிவைவய டியூஷன்
நடக்கும். மற்ற அதறகள், புரியாை கணக்குகதைப் வபாை மூடிவய
கிடக்கும்.

அதிகாதையில் எழுந்து தநற்றி நிதறய விபூதி பூசிக்தகாண்டு டியூஷன்

எடுக்க ஆரம்பிப்பார். காதையில் ஆறிலிருந்து ஏழு ேதர பத்ைாம் ேகுப்பு,
ஏழிலிருந்து எட்டு பிைஸ் 2 தபயன்கள், எட்டிலிருந்து ஒன்பது கல்லூரி
மாணேர்கள், மாதை ஆறிலிருந்து எட்டு தபாறியியல் மாணேர்கள்,
எட்டிலிருந்து பத்து உயர்கணிைம் படிப்பேர்கள் எை டியூஷன் மாணேர்கள்
குவிந்துதகாண்வட இருப்பார்கள்.

நடராைன் மாஸ்டர் எங்கதை கணக்கு என்ற யாதைக்கருகில் அதழத்துச்

த ன்று, அைன் தும்பிக்தகதயத் தைரியமாகத் தைாட தேத்ைார். ‘‘ஒண்ணும்
பண்ணாது... பயப்படாவை’’ என்று வமவை ஏற்றி அமர தேத்ைார்.
உைகத்திவைவய சுைபமாைது கணக்குப் பாடம்ைான் என்று உணர தேத்ைார்.

‘‘பத்ைாேது பப்ளிக் பரீட்த யில் கணக்குை யாரு நூத்துக்கு நூறு

எடுக்குறாவைா அேனுக்கு என் தபாண்தணக் கல்யாணம் பண்ணித்
ைர்வறன்!’’ என்று வபாட்டி வபாட தேத்ைார். நான் அறுபத்தைந்து
மதிப்தபண் மட்டுவம எடுத்து, முப்பத்தைந்து மதிப்தபண் இதடதேளியில்
அேர் தபண்தண இழந்வைன். நான்தகந்து புத்தி ாலி மாணேர்கள் நூற்றுக்கு
நூறு எடுத்து, அேர் தபாண்ணுக்காை சுயம்ேரத்தில் நின்றார்கள்.

‘‘பிைஸ் 2விலும் த ன்டம் ோங்குடா... என் தபாண்தணக் கட்டித் ைர்வறன்’’

என்றார் புன்ைதகத்ைபடி! அேரது குடும்பம் த ன்தையில் இருந்ைது.
எங்கள் ஊரில் ைங்கி டியூஷன் எடுத்துக் தகாண்டிருந்ைார். ‘அேருக்கு மூன்று
அழகாை தபண்கள்’ என்றும்; ‘அேருக்குக் கதடசி ேதர திருமணவம
ஆகவில்தை... கணக்கிற்காகத் ைன் ோழ்தே அர்ப்பணித்து விட்டார்’
என்றும்; ‘கல்யாணம் ஆகிவிட்டது... தபண்கள் கிதடயாது... ஒவர ஒரு
தபயன் அதமரிக்காவில் இருக்கிறான்’ என்றும் அேரது குடும்பத்தைப்
பற்றிப் பைவிைமாை ேைந்திகள் உைவிக் தகாண்டிருந்ைை. நூற்றுக்கு நூறு
எடுத்து அேருக்கு மருமகைாக முடியாதைன்பைால் அந்ை ேைந்திகளில் நான்
கைந்துதகாள்ேதில்தை.
நடராைன் மாஸ்டருக்கு ஊரில் கடவுளுக்கு அடுத்ைபடியாை மரியாதை
இருந்ைது. தபரும்பாலும் அதைேரும் அேரிடம் படித்ை மாணேர்கள்
என்பைால், ாதையில் அேர் நடந்து த ன்றால் வமாட்டார் த க்கிளில்
த ல்பேர்கள்கூட ேண்டிதய நிறுத்தி இறங்கி ேணக்கம் த ால்ோர்கள்.
பள்ளி முடிந்து கல்லூரியில் நான் வேறு பாடம் எடுத்ைைால், கணக்கு
டியூஷன் த ல்லும் படைம் முடிந்ைது. ைங்கிய மரத்தைத் திரும்பிப் பார்க்கும்
பறதே வபாை, அேர் வீட்டுப் பக்கம் த ல்தகயில் அேர் ஞாபகம் ேரும்.

நான் கல்லூரி மூன்றாமாண்டு படித்துக் தகாண்டிருக்தகயில், நடராைன்

மாஸ்டர் தூக்கு மாட்டிக்தகாண்டு இறந்து விட்டார் என்றும், உடதைச்
த ன்தைக்குக் தகாண்டு த ன்றுவிட்டார்கள் என்றும் ைகேல் ேந்ைது.
அேரது த ன்தை முகேரி தைரியாைைால் த ல்ை முடியவில்தை.

நடராைன் மாஸ்டரின் ைற்தகாதைக்கு நான்கு தேவ்வேறு விைமாை

காரணங்கள் த ால்ைப்பட்டை. ஒன்று, அேரது மகள் யாருடவைா
ஓடிவிட்டாள்; இரண்டு, அேருக்குத் தீராை ேயிற்றுேலி; மூன்று,
அதமரிக்காவில் இருக்கும் அேர் மகன் விபத்தில் இறந்து விட்டான். நான்கு,
இறப்பைற்கு முந்தைய நாள் அதடயாைம் தைரியாமல் இருப்பைற்காக
மப்ைர் கட்டிக் தகாண்டு ‘பாோதட கட்டிய கிராமத்திவை’ என்கிற
மதையாைப் படத்தின் இரவுக் காட்சிக்குச் த ன்றிருக்கிறார்.
இதடவேதையில் இேதரப் பார்த்துவிட்ட பதழய மாணேர்கள் சிைர்,
‘‘நடராைன் ாருக்கு ஒரு பிட்தடப் வபாடு’’ என்று கிண்டல் த ய்து த்ைம்
வபாட்டிருக்கிறார்கள். மரியாதை தைாதைந்ை அேமாைத்தில் ைற்தகாதை
த ய்து தகாண்டார்.

நான்கு காரணங்களில் எது உண்தம என்று நடராைன் மாஸ்டருக்கும் அேர்

தூக்குப் வபாட்ட கயிற்றுக்கும் மட்டுவம தைரியும். கணக்தகப் வபாைவே
அேரது ோழ்வும் புதிராகவே முடிந்ைது.
 பேழ நாட்டு இைேர ன்

ே ந்ைம் ேந்ைவபாது எத்ைதை வபர் வகாயிலில் இதையுதிர் காைத்தில்

கைதே மூடிய பிட்சு மட்டுவம!
- தைன் ைத்துேம்

எல்ைா நாட்களுவம ஒன்று வபாை விடிேதில்தை. சிை நாட்கள்,

இரவிலிருந்து உதிர்ந்து தேளிச் த்திற்குள் விழும்வபாவை
ஆசீர்ேதிக்கப்பட்டு, ஆச் ர்யங்கதையும் புதிர்கதையும் அதழத்து
ேருகின்றை.

முப்பது ேருடங்களுக்கு முன்பு அப்படிப்பட்ட ஒரு நாளின் காதையில்,

சிறுேர்கள் நாங்கள் எங்களூர் தமைாைத்தில் கிட்டிப்புள் விதையாடிக்
தகாண்டிருந்வைாம். ோைத்தில் தித யற்ற தித தய வநாக்கிப் பறந்து
தகாண்டிருந்ை பறதேக்கூட்டம் ஒன்று, எங்களூர் மரங்களின் மீது ேந்து
அமர்ந்ைது.

பறதேகளின் பாதஷதய அறிந்ை சிவநகிைன் ஒருேன், இரண்டு பறதேகள்

ைங்களுக்குள் வபசிக்தகாண்டதை தமாழிதபயர்த்துச் த ான்ைான். பறதே
ஒன்று: எைற்காக ேழி மாறி இந்ை ஊரில் ைதர இறங்கியிருக்கிவறாம்?
பறதே இரண்டு: இந்ை ஊர் மக்களில் சிைர் அடுத்ை மாைம் நடக்க இருக்கும்
வகாயில் திருவிழாவிற்காக தைருக்கூத்து நடத்ைப் வபாகிறார்கள். அதுவும்
எப்படி? அேர்கவை கூத்தில் நடிக்கப் வபாகிறார்கள்! அைற்காக
த ய்யாரிலிருந்து கூத்து ோத்தியார் ஒருேர் ே ைங்கதைக் கற்றுத் ைர
ேரப்வபாகிறார். இனி ேரும் முப்பது நாட்களும் பை கூத்துக்கள் இந்ை ஊரில்
நடக்கப் வபாகின்றை. பார்த்து விட்டுப் பறப்வபாம்.
முன்பக்கக் கண்ணாடிக்குக் கீழிருக்கும் இயந்திரங்கள் எல்ைாம் தேளிவய
தைரியும்படி தேற்றி ‘நதட’ வபாட்டுக் தகாண்டிருக்கும் ‘கண்ணன் ர்வீஸ்’
பஸ், ேழக்கம் வபால் டீ ல் புதகயும் புழுதியும் கைந்ை விவநாைமாை ஒரு
ேண்ணத்தை புளியமர இதைகளுக்கும் மஞ் ள் பூக்களுக்கும் பரி ாகக்
தகாடுத்துவிட்டு, புளியமர ஸ்டாப்பில் நின்றவபாது அதிலிருந்து
ஆர்வமானியப் தபட்டியுடன் கூத்து ோத்தியார் கணபதி இறங்கிைார்.

கணபதி ோத்தியார் பால்ய ேயதிலிருந்து புரித யில் தைருக்கூத்து கற்று

ைனியாக நாடகக் குழு நடத்தி ேருபேர். கூந்ைல் ேைர்த்து, குங்குமப்
தபாட்டு தேத்து, ேயதிலும் வைாற்றத்திலும் நடிதக காந்திமதிக்கு ஆண்
வேடம் வபாட்டது வபாலிருந்ைார். நாங்கள் அேரது ஆர்வமானியப்
தபட்டிதயத் தைாடர்ந்வைாம்.

‘‘வட... குமாரு! இதுைாண்டா பாட்டுப் தபட்டி...’’

‘‘எம்.ஜி.ஆரு பாட்டுப் பாடுமா?’’
‘‘நம்பியாரு ேந்து ண்தட வபாட்ட பிறகு பாடும்...’’

கணபதி ோத்தியாருக்கு வகாயிதைதயாட்டி ைங்குேைற்கு ஏற்பாடாைது.

திைமும் ஒவ்தோரு நடிகர் வீட்டில் ாப்பாடு. அன்தறய ாராயத்திற்கும்
அேர்கவை தபாறுப்பு. இரவு எல்வைாதரயும் ஒத்திதகக்கு ேரச் த ான்ைார்.
இதைஞர்களும் நடுத்ைர ேயதிைருமாக இருபது வபர் கூடியிருந்ைைர்.
தபரும்பாலும் எல்வைாரும் தந வுத் தைாழில் த ய்பேர்கள். எழுைப்
படிக்கத் தைரியாது. ோத்தியார் த ால்ைச் த ால்ை, ே ைங்கதை
மைப்பாடம் த ய்ய வேண்டும்.
கூத்து கற்பேர்களில் கிருஷ்ணன் மட்டும் படிக்கத் தைரிந்ைேர். அந்ைக்
காைத்து மூன்றாம் ேகுப்பு. சிை ோர்த்தைகள் ைகராறு த ய்ைாலும், டீக்கதட
வபப்பரின் உபயத்ைால் ைமிழ் எழுத்துக்களுடன் இன்ைமும் உறவு
தேத்துக்தகாண்டிருந்ைார். கிருஷ்ணன்ைான் கூத்தில் ராைபார்ட் வேடம்.

தைருக்கூத்தின் ைதைப்பு ‘பேழ நாட்டு இைேர ன் (அல்ைது) வீரேர்மனின்

தேற்றி’. ஒத்திதக தைாடங்கியது. ாராய தநடி காற்றில் கைக்க ோத்தியார்
த ால்ைச் த ால்ை, ே ைங்கதை மைப்பாடம் த ய்ய வேண்டும்.
பள்ளிக்கூடத்தில் படிப்பேன் என்பைால் ே ைங்கதைப் படித்துக் காட்ட
உைவிக்கு என்தையும் ேரச் த ால்லியிருந்ைார்கள். ே ைங்கதை நான்
படிக்கப் படிக்க, நடிப்பேர் திரும்பச் த ால்ை வேண்டும். ‘அண்ட
ரா ரங்கள் நடுநடுங்க ஆட்சி த ய்து ேருகிவறன்’ என்று நான் த ால்ை,
‘அண்டா ர ாவுடன் நடுநடுங்க...’ என்பார் நடிகர்.
கணபதி ோத்தியார் பபூன் வேடம் வபாடுபேருக்கு சினிமாப் பாட்டு
தமட்டில் வேறு ோர்த்தைகள் வபாட்டு த ால்லிக் தகாடுப்பார். த ால்லி
முடித்து, ‘‘பாடிக் காட்டுங்க, பார்ப்வபாம்’’ என்பார்.

‘‘வ ாைதை வமல் வ ாைதை... த ாறியச் த ாறிய வேைதை...’’ ‘‘அடுத்ை

பாட்டு பாடுங்க...’’ ‘‘குன்றத்திவை குமரனுக்கு தநஞ்சு ேலி... அைப் பார்க்கப்
வபாை டாக்டருக்கு...’’ ‘‘வபாதும்... வபாதும்! மீதிதய வமதடயில்
பாடைாம்...’’

முப்பது நாளும் மூன்று நாள் வபால் ஓடிை. திருவிழாேன்று அரங்வகற்றம்

தைாடங்கியது. சிறுேர்கள் வமதடக்குப் பின்ைால் ஒப்பதை அதறதயப்
பார்க்க முண்டியடித்வைாம். ே ைத்தில் உைவி புரிந்ைைால் எைக்கு மட்டும்
அனுமதி கிதடத்து, மற்றேர்கள் கீற்று ஓதையின் ஓட்தடகள் ேழிவய
பார்த்ைைர்.

அம்மன் ேைம் ேந்து வகாயிலில் அடங்கிய பின்னிரவில் கூத்து

தைாடங்கியது. ராைபார்ட் வேடத்தில் கிருஷ்ணன் தேளுத்து ோங்கிைார்.
பபூன் வமதட ஏறியவபாது சிறுேர்கள் முறுக்கு, தபாரி உருண்தட
மாதைகதையும், ஒரு சிை விஷமக்காரச் சிறுேர்கள், குைத்தில் பிடித்ை
ைேதைகதைக் காகிைத்தில் தபாட்டைமாகக் கட்டிய மாதைகதையும்
பபூனின் கழுத்தில் வபாட்டு குதூகலித்ைார்கள். பபூன் சிரிக்க தேத்ைதை
விட, வைாழியாக நடித்ை வைாகுவின் தகாட்டாங்கச்சி மார்பு அேரறியாமல்
கீவழ விழுந்ைவபாது கூட்டம் அதிகமாகச் சிரித்ைது. ஒவ்தோரு நடிகருக்கும்
மாமைார், மச் ான்கள் எை உறவிைர்கள் வமாதிரம், ைங்கச் ங்கிலி எை
அேர்கள் வைான்றும்வபாது வமதடவயறி அணிவித்து மரியாதை
த ய்ைார்கள்.

‘‘மந்திரியாவர... நாட்டில் மாைம் மும்மாரி தபாழிகிறைா?’’ ‘‘மாமைார்

புண்ணியத்தில் வமாதிரத்வைாட தபய்யுது!’’ அடுத்ை நாள் காதை
வமதடதயப் பிரித்து மாட்டு ேண்டியில் ஏற்றும்வபாது, ஒப்பதை
அதறயாைது மண்ணில் உதிர்ந்ை ஜிகிைா துகள்களுடனும், ேண்ண ேண்ண
ாயங்களுடனும் ேசீகரம் இழக்காமல் இருந்ைது.

ராைபார்ட்டாக நடித்ை கிருஷ்ணதை சினிமாவில் ோய்ப்புத் வைடிப் வபாகச்

த ால்லி ஒரு சிைர் உசுப்பி விட, பின்ைாட்களில் அேரும் வகாடம்பாக்கம்
த ன்று டயர் த ருப்பு வையத் வைய ோய்ப்பு வைடிைார். கதடசியாக நடிகர்
வமாகன் தமக் பிடித்ைபடி பாடிய ஒரு படத்தின் பாடல் காட்சியில்
பார்தேயாைர்கைாக நடித்ை துதண நடிகர்களுடன் எட்டாேது ேரித யில்
பதின்மூன்றாேது ஆைாக முகம் காட்டி, இயக்குநர் த ான்ைவபாதைல்ைாம்
ைதைக்கு வமல் தககதைத் தூக்கி பாராட்டுேது வபாை தகைட்டி,
உள்ைங்தககள் சிேக்க கதைத் ைாகம் ைணிந்து ஊர் ேந்து வ ர்ந்ைார். படம்
ேந்ைவபாது அேர் தகைட்டிய காட்சி எடிட்டிங்கில் கத்ைரிக்கப்பட்டிருந்ைது.

பேழ நாட்டு இைேர ன் மீண்டும் பட்டுத்ைறி தநய்யச் த ல்ை, பை ேருடம்

கழித்து நான் பாட்டு எழுைப் புறப்பட்டு ேந்வைன்.

‘அண்ட ரா ரங்கள் நடுநடுங்க ஆட்சி த ய்து ேருகிவறன்’ என்று நான்

த ால்ை, ‘அண்டா ர ாவுடன் நடுநடுங்க...’ என்பார் நடிகர்.

ராைபார்ட்டாக நடித்ை கிருஷ்ணதை சினிமாவில் ோய்ப்புத் வைடிப் வபாகச்

த ால்லி ஒரு சிைர் உசுப்பி விட, பின்ைாட்களில் அேரும் வகாடம்பாக்கம்
த ன்று டயர் த ருப்பு வையத் வைய ோய்ப்பு வைடிைார்.
 மதழக்கு ஒதுங்கும் மாடார் ோழ்க்தக என்பது ஒரு மதைவயற்றம்.
மதை ஏற ஏற ஒவ்தோன்றும் சிறியைாகி, அற்பமாகி, பார்தேதய விட்டு
மதறந்ைபடி உள்ைை. ஏறி ஏறி உச்சியில் கால் தேத்ைதும் மதைவய
அற்பமாகி மதறந்துவிடுகிறது. ஏறும்வபாதைல்ைாம் நான் நான் என்று நாம்
உணர்ந்ை சுயமும் அற்பமாகி விடுகிறது. எல்ைா ேற்தறயும்
அற்பமாக்கிவிடும் ோைம் மட்டுவம எஞ்சுகிறது.
-தையவமாகன் (‘காடு’ நாேலிலிருந்து)

ஒரு நாளின் இருபத்தி நான்கு மணி வநரத்தில் நான் எைக்வக எைக்தகன்று

வ மித்து தேத்துக்தகாள்ேது அதிகாதை வநரங்கதை மட்டுவம.
அதிகாதையில் எழுந்து ஆைற்ற தைருவில் தகாஞ் வநரம் நடப்வபன்.
இரவின் ைடயங்கள் ஒரு கறுத்ை இதைதயப் வபாை தைருதேங்கும் உதிர்ந்து
கிடக்கும்.

வபப்பர்காரர்களும், டீக்கதடக்காரர்களும் துயிதைழுந்து அந்ை நாளுக்காை

பரபரப்தப ஆரம்பித்து தேக்க, வ ேல் இல்ைாை மாநகரத்துத்
தைருதேங்கும் விட்டு விட்டு வபட்டரி குரைால் அைாரம் அடிக்கும்.
மாநகரத்துப் பள்ளிகள் ஏழு, எட்டு மணிக்வக திறந்து விடுேைால்
பிள்தைகதை எழுப்பி அலுேைகம் கிைம்ப ஆயத்ைமாகும்
தபற்வறாருக்காை அைாரம். ஒரு குழந்தை மூடிய ைன் பிஞ்சு விரல்கதைத்
திறப்பதைப் வபாை, கிழக்வக சூரியன் அவிழத் தைாடங்கும். அண்தமக்
குடியிருப்புோசிகள் தைாப்தபதயக் குதறக்க வ ாடியம் விைக்குக்
கம்பங்கதை எண்ணிக்தகாண்வட ஓடத் தைாடங்குோர்கள். இரதேல்ைாம்
கண் விழித்ை கதைப்பில் வ ாடியம் விைக்குகள் கண்ணடித்துக்
தகாண்டிருக்கும். நான் வீடு திரும்பி தமாட்தட மாடியில் உஷ்ணம்
உதறக்கும் ேதர எழுைத் தைாடங்குவேன். எழுதி முடித்துத் திரும்பிப்
பார்க்தகயில் வைநீர்க் வகாப்தப சூடு ஆறியிருக்கும்.

சிை மாைங்கைாக என் அதிகாதை வநரங்கள் திருடு வபாகின்றை. எலி

ேதையில் வ மித்ை தநல் மணிகதைக் கடப்பாதரகள் அபகரிப்பது வபாை,
திடீதரன்று என் அதிகாதையின் வமல் ைாக்குைல்கள் நடக்கின்றை. கைவு
ைட்டி உள்வை அமர்ந்து, பார்தேயாைைாக என்தை மாற்றிவிட்டு,
வகட்காமவைவய அபத்ை நாடகங்கள் பை அரங்வகறுகின்றை. நான் இழந்ை
வநரம் என்தைப் பார்த்து பரிைாபமாகச் சிரிக்கிறது. ‘சினிமாக்காரர்கதை
அதிகாதையில் த ன்றால்ைான் பார்க்க முடியும் என்பது எழுைப்படாை விதி’
என்று யாவரா ஒரு புண்ணியோன் த ால்லிப் வபாக, விடியலின் ையமாை
நி ப்ைத்தில் என் வீட்டுக்கைவில் தகவரதககள் பதிகின்றை.

முந்திை நாள் ஏைாேது ஒலிப்பதிவு முடிந்து பின்னிரவு மூன்று மணி

ோக்கில்ைான் படுத்திருப்வபன். ஐந்து மணிக்குக் கைதேத் ைட்டி, ‘‘ேணக்கம்!
கவிஞர் இல்ைம்ைாவை... நான் வ ைத்திலிருந்து கவிஞர் மாம்பழைா ன்’’
என்று ஒரு குரல் நுதழயும். த ந்ைமிழில் மிரண்டு வபாய் மதைவி என்தை
எழுப்புோள்.

ஹாலுக்கு ேந்ைால் ேணக்கத்திற்குப் பிறகு ஆபத்து தைாடங்கும். ‘‘நான்

ஆயிரம் பல்ைவி எழுதி தேத்திருக்கிவறன். கவிஞர் அதைப் படித்துப்
பார்த்து கருத்துச் த ால்ைணும்!’’
‘‘அப்படிங்கைா’’ என்று தபாதுோகத் ைதையாட்டுவேன். ‘‘ஒவ்தோன்றும்
ஏவுகதண மாதிரி, ஏற்றி விட்டால் சீறிப் பாயும்!’’ என் ‘அப்படிங்
கைா’ வைய்ந்து ‘‘உம்’’ என்று சுருக்கமாக மாறும். ‘‘ஒன்று படிக்கிவறன்,
வகட்கிறீர்கைா...’’ ‘‘இல்ை, வேணாங்க!’’ ‘‘சும்மா வகளுங்க, குயிலுன்ைா
கறுப்பு... த ம்பருத்தி த ேப்பு!’’ ‘‘இல்ைங்க, வபாதும்!’’

இந்ை மாதிரி பாடல்கள் ‘எப்பவும் அே நிதைப்பு’ என்று முடியும் எை

மைதில் வைான்றும். ேலிக்காமல் பக்குேமாகச் த ால்லி எப்படி இேதர
அனுப்பி தேப்பது? அைற்குள் அேர் அடுத்ை ஏவுகதணதய தேளியில்
எடுப்பார். ‘‘இதைல்ைாம் என்னுதடய கவிதைத் தைாகுப்புகள். தமாத்ைம்
பதிமூணு ேந்திருக்கு. எல்ைாவம நூைகத்தில் இருக்கு!’’

ே மாக மாட்டிக் தகாண்டு ஒரு புத்ைகத்தைப் பிரிப்வபன். ‘மூக்தகத் வைடும்

மூக்குத்திகள்’ என்று ஆரம்பித்து ஒரு கவிதை முதிர்கன்னியின் வ ாகத்தை
மூன்று ைட் த்து எழுபத்தைட்டாேது முதறயாக ைட்தடயாை தமாழியில்
த ால்லும். தமல்ைக் குரதை த துக்கிக்தகாண்டு, ‘‘நீங்க நிதறய
படிக்கணும். கவிதை இப்வபா நவீை கட்டத்துக்கு ேந்திருச்சு. தமாழியும்
பாம்பு மாதிரிைான். ட்தட உரிச்சுக்கிட்வட இருந்ைாைான் நிக்க முடியும்.
ங்க இைக்கியம் தைாடங்கி ாருநிவேதிைா ேதரக்கும் படிக்கணும்!’’
என்வபன்.

என்னுதடய ‘அப்படீங்கைா’தே அேர் எடுத்துக் தகாண்டு, ‘‘அப்படீங்கைா’’

என்பார். ‘‘கவிதை மட்டுமல்ைாம நாேல், சிறுகதை, கட்டுதரன்னு நிதறய
படிக்கணும். இப்ப அ.முத்துலிங்கம்னு...’’ என்று ஆரம்பிப்வபன். ‘‘தைரியும்!
நம்ம ண்முகா ஃபிலிம்ஸ் வமவைைர்ைாவை’’ என்பார். உதரயாடல் அந்ைக்
கணத்தில் முடிவுற்று, காபி தகாடுத்து அேதர ேழியனுப்புவேன். என்
தூக்கத்தை ஜிப்பா பாக்தகட்டில் த ருகி தேத்துக்தகாண்டு துக்கத்துடன்
தேளிவயறுோர்.

சிை ோரங்களுக்கு முன்பு ஒரு அதிகாதையில் மீண்டும் என் வீட்டுக் கைவில்

தகவரதக பதிந்ைது. ஒரு பாடலின் பல்ைவி ைதடபட்டு நாவை கைதேத்
திறந்வைன். பதிவைழு ேயது மதிக்கத்ைக்க தபயன் ஒருேன் இருந்ைான்.
தகயில் ஒரு டிரங்குப் தபட்டி, க ங்கிய உதடகள்.
‘‘ேணக்கம்வண... என் வபர் பாண்டித்துதர!’’

‘‘த ால்லுங்க... என்ை வேணும்?’’ ‘‘மதுதரக்கு பக்கத்திவைர்ந்து ேர்வறன்.

கவிதை எழுதுவேன். உங்ககிட்ட முன்னுதர ோங்கணும்!’’ எைக்குக்
வகாபம் வகாபமாக ேந்ைது. வகாயம்வபட்டில் வபருந்தை விட்டு இறங்கி
வநராக என் வீட்தட வநாக்கி பதடதயடுப்பு. இேன் ேயதில் நான் இப்படி
எழுத்ைாைர்கதைத் வைடி ஊர் ஊராக அதைந்ை காைங்கள் ஞாபகம் ேர,
வகாபத்தை அடக்கிக்தகாண்டு உள்வை அதழத்துச் த ன்வறன். அதரஞாண்
கயிற்றிலிருந்து ாவி எடுத்து டிரங்குப் தபட்டிதயத் திறந்து, பழுப்வபறிய
மஞ் ள் வநாட்டு ஒன்தற எடுத்துக் தகயில் தகாடுத்ைான்.

‘‘இதைல்ைாம் என் கவிதைங்க... உங்க முன்னுதர வேணும்!’’ ‘‘கவிதை

எைக்குப் பிடிச் ாைான் முன்னுதர எழுதுவேன். வேற யார்கிட்வடயாேது
ோங்கிக்கங்க ைம்பி!’’ என்வறன். ‘‘இல்ைண்வண, உங்க பாட்டு எைக்கு
தராம்பப் பிடிக்கும். கவிதைதயப் படிச்சுப் பாருங்க. பிடிக்கதைன்ைா
தகாடுத்திடுங்க!’’ - குரல் கம்மி அழத் தைாடங்கி விடுோன் வபாலிருந்ைது.
‘‘ ரி, அடுத்ை ோரம் ோங்க!’’ என்று ேழியனுப்பி தேத்வைன்.

மறுநாள் இரவு அந்ை வநாட்தடப் பிரித்து படிக்கத் தைாடங்கிவைன்.

த பரும்பாலும் காைல் கவிதைகள். ‘நீ ைனியா ேரவைன்ைா
ைண்டோைத்தில் ைதை தேப்வபன்’ ரகத்தைச் வ ர்ந்ைதே. ட்தடன்று ஒரு
கவிதை என்தை ைைப்படுத்தியது. மதழக்கு ஒதுங்கும் மாடுகதைப் பற்றி
எழுதியிருந்ைான். கவிதை மிகப் பிரமாைமாய் ேந்திருந்ைது. வமற்குத்
தைாடர்ச்சி மதையும் மாடுகளின் தகாம்புகளுமாக கவிதையில் ஒரு மண்
கவுச்சி ோ ம் அடித்ைது. பிரமாைமாய் ேரக்கூடிய கவிஞன் என்று
மைதிற்குப் பட்டது. தேட்சித் திதணயில் ஆரம்பித்து, மாட்டிற்கும்
இைக்கியத்திற்குமாை உறவுகதைக் வகாடிட்டுக் காட்டி, ைமிழ்க்
கவிதையுைகில் அேன் பங்தக ‘காக்தகப் பாடினியார்’ வபாை, ‘மதழக்கு
ஒதுங்கும் மாடார்’ எைக் குறித்து ஒரு முன்னுதர எழுதி முடித்வ ைன்.
குதறந்ைபட் ம் ஒரு ஐம்பது வபரிடமாேது அந்ைக் கவிதைதயச் சிைாகித்து
த ால்லிக் தகாண்டிருந்வைன்.

அடுத்ை ோரமும் அதிகாதையில் ேந்ைான். உள்வை அமர தேத்து வைநீர்

தகாடுத்து மாட்தடப் பற்றிய கவிதைதயச் சிைாகித்துச் த ான்வைன்.
ைதைகுனிந்ைபடி அமர்ந்திருந்ைான். ‘‘எந்ை ஊருன்னு த ான்னீங்க...’’
மதுதரக்குப் பக்கத்தில் ஏவைா ஒரு பட்டியின் தபயதரச் த ான்ைான்.
‘‘ோழ்ந்து பார்த்ைேைாைைான் இப்படி எழுை முடியும். காைல் கவிதைதய
விட்டுட்டு இந்ை மாதிரி அனுபேங்கதைப் பதிவு த ய்யுங்க!’’ என்வறன்.
‘‘எங்க வீட்ை நாலு மாடு இருக்குங்க. ஒ ந்ை ைாதி மாடுங்க.
மதையடிோரத்துக்கு ஓட்டிட்டுப் வபாய் நான்ைான் வமய்ப்வபன். அப்பா
குடிப்பாருங்க. கள்ைச் ாராயம் குடிச்சிட்டு எங்வகயாேது கருவேைம் புைர்ை
விழுந்து கிடப்பாரு. மாட்தட ேச்சுத்ைாங்க எங்க தபாழப்பு. படிப்பு ஏறை,
வமை படிக்க தேக்க எங்க வீட்ையும் ே தி இல்ை. சின்ை ேயசுவை இருந்வை
ஏைாேது கிறுக்கிட்டிருப்வபன். அைான் உங்க மாதிரி பாட்தடழுதி
தபாதழக்கைாம்னு வைாணிச்சு. அதுக்கு தமாைல்ை புஸ்ைகம் வபாடணும்னு
த ான்ைாங்க. அைான்...’’ என்று இழுத்ைான்.

மாநகரத்து மூக்கணாங்கயிறு இன்ைமும் ைன் வமல் பதியாை துள்ைலுடன்

த ால்லிக் தகாண்டிருந்ைான். ‘தீதயத் தீண்டாமல் உணர முடியாது’ என்று
எண்ணி நான் தமௌைமாக இருந்வைன். முன்னுதரதய கண்கள் கைங்க
படித்து முடித்து விதடதபற்றுப் வபாைான். சிை நாட்கள் கழித்து மீண்டும்
ஒரு அதிகாதை என் வீட்டுக் கைவு அதிர்ந்ைது. திறந்வைன். மதழக்கு
ஒதுங்கும் மாடார். ‘‘ோங்க ைம்பி!’’ என்வறன். ‘‘புஸ்ைகம் ேந்திருச்சிங்க.
தமாைல் புஸ்ைகம் உங்களுக்குக் தகாடுக்கைாம்னு...’’ ேழேழ ைாளில்
அச்சிடப்பட்டிருந்ைது. ேண்ணத்துப்பூச்சியின் இறதகப் வபாை அட்தட
ேண்ணங்கள் இயல்பாக ங்கமித்திருந்ைை. தபண்டிங் ோ தையுடன்
தமழுகுேர்த்திதயத் ைடவுேதைப் வபாை அட்தட. ‘‘மருது ேதரஞ் துங்க’’
என்றான். ஆச் ர்யத்துடன் நிமிர்ந்வைன். ‘‘கதணயாழி, காைச்சுேதடல்ைாம்
கூட படிப்வபங்க. ஊர்ை ஒரு சிறு பத்திரிதக தைாடங்கி மூணாேது
இைழ்ைவய நின்னுடுச்சி!’’
அேன் வமல் தகாஞ் ம் மரியாதை ேந்ைது. ‘‘நல்ைா ேந்திருக்கு, எந்ை
பதிப்பகம்?’’ என்வறன். ‘‘நாவைைாங்க வபாட்வடன்.’’ ‘‘அப்படியா? நிதறய
த ைோயிருக்குவம?’’ ‘‘ஆமாங்க...’’ ‘‘எப்படி மாளிச்சீங்க?’’ ‘‘நாலு மாடு
இருந்துச்சின்னு த ான்வைன்ை... அதுை தரண்ட வித்துட்வடன்!’’

‘‘அடப்பாவி’’ என்றபடி புத்ைகத்தைக் கீவழ வபாட்வடன். அைன் தமழுகு

அட்தடயில் இரண்டு மாடுகளின் தகாம்புகள் முதைத்திருந்ைை. அேதை
அடிப்பதைப் வபாை முதறத்வ ைன். அப்பாவியாக புன்ைதகத்துக்
தகாண்டிருந்ைான். ‘‘ஆத்ைாைான் அழுதுக்கிட்டிருந்துச்சு. அதைல்ைாம் பாத்ைா
முடியுங்கைா? அடுத்ை ோரம் ஊர்ை தேளியீட்டு விழா ேச்சிருக்வகன்.
நீங்கைான் தேளியிடணும்!’’

‘‘இல்ை, என்ைாை முடியாது...’’ என்வறன் தீர்மாைமாக. என் அனுமதி

இல்ைாமல் அச்சிடப்பட்டிருந்ை அதழப்பிைதழக் காட்டிைான். என் தபயர்
தகாட்தட எழுத்துக்களில் இருந்ைது. ‘‘நீங்க ேருவீங்கன்னு வபாட்டுட்வடன்.
ையவுத ஞ்சு ேரணும். இல்வைன்ைா அேமாைமா வபாயிடும்!’’ - அேன்
தகஞ்சுேதைப் பார்க்க பாேமாய் இருந்ைது.

வமற்குத் தைாடர்ச்சி மதை அடிோரத்தில் அேன் கிராமம் ஒரு

திருவிழாதேப் வபாை மாறியிருந்ைது. ஸ்பீக்கர் கட்டி சினிமாப் பாடல்
வபாட்டு, ஒரு திறந்ைதேளி வமதட. ஷாமியாைா பந்ைல். தபயர் எழுதி
நம்பர் வபாட்ட இரும்பு நாற்காலிகள்... தமாய் எழுதுேதைப் வபாை
உறவிைர்கள் ஒவ்தோருேராக வமதடக்கு ேந்து தபான்ைாதட, தகக்
கடிகாரம், வமாதிரம் என்று அந்ை ஊர்க் கவிஞதை அமர்க்கைப்படுத்திக்
தகாண்டிருந்ைார்கள். வமதடயிலிருந்து பார்க்தகயில் காலி இரும்பு
நாற்காலிகதைச் சுற்றி பட்டுப் பாோதடயுடன் சிை சிறுமிகள் விதையாடிக்
தகாண்டிருந்ைார்கள். கூட்டம் முடிந்ைதும் அதைேருக்கும் ஆடு தேட்டி
விருந்து ையாராகிக் தகாண்டிருந்ைது. காரில் ரயில்வே ஸ்வடஷன் ேதர
அதழத்து ேந்து என்தை ேழியனுப்பிைான்.

‘‘உங்க வபச்சு தராம்ப நல்ைா இருந்துச்சு. நன்றிங்க!’’ ‘‘பரோயில்ைப்பா!’’

‘‘பத்திரிதக நிருபருங்க நிதறய வபரு ேந்ைாங்க!’’ ‘‘அப்படியா..?’’

‘‘சீக்கிரம் சினிமாவுை நானும் ாதிப்வபன்ங்க. தராம்ப நன்றிங்க!’’ என்றான்

தகதயப் பிடித்துக்தகாண்டு. ‘‘கல்யாணம் நடத்துற மாதிரி விழாதே
ைடபுடல் பண்ணிட்டீங்க. கடன், கிடன் ோங்கினீங்கைா?’’ என்வறன்.
‘‘இல்லீங்க... மீதி தரண்டு மாட்தடயும் வித்துட்வடன்!’’ என்றான்.
என்தைப் வபாை அதிர்ந்து ரயில் கிைம்பி நான்கு மாடுகளின்
தகாம்புகளுடன் த ன்தைதய ேந்ைதடந்ைது. அைற்குப் பிறகு வநற்று
காதை ேதர யார் யாவரா அதிகாதையில் கைதேத் ைட்டுகிறார்கள். அேன்
மட்டும் ேரவேயில்தை.
 காயத்ரியின் கதை

உன் பார்தே கட்டிய தேள்ளி மணிகளின் கிண்கிணிவயாடு எைக்குள் ஒரு

சிற்பக் கைவு தமல்ைத் திறக்கிறது.
- எழுத்ைாைர் ைா. .ரா

தபயர் தைரியாை பறதேஒன்று காயத்ரி தைபம் உச் ரிக்க, கிராமம் கண்

விழித்ைது. அதிகாதையின் வரதககள் தமல்ை தமல்ை இரவின் கறுத்ை
விரலிலிருந்து விடுபடத் தைாடங்கிை. ேயல்தேளிகளில் தகாக்குகள் பூக்கத்
தைாடங்க, வ ாைக்காட்டு தபாம்தமகள் நதைந்ை தேக்வகால் உடம்புடன்
இன்னுதமாரு நாளுக்காை பறதே விரட்டதை ஆரம்பிக்கத் தைாடங்கிை.

கிழக்வக ோதழத் வைாட்டங்களுக்கு வமைாக சூரியன் எட்டிப் பார்க்கிறது.

பம்பு த ட்டுகளில் குளித்துக்தகாண்டிருக்கும் இதைஞர்கள் சூரியதைப்
பார்த்து, ‘‘என்ைப்பா இன்னிக்கு தராம்ப வைட்டா ேர்வற?’’ என்கிறார்கள்.
சூரியன் த ஞ்சிேப்பிலிருந்து மஞ் ள் தேளிச் த்திற்கு மாறியபடி,
‘‘தகாஞ் ம் கண் அ ந்துட்வடன்! அது ரி, காயத்ரி ேந்ைாச் ா?’’ என்கிறது.
‘‘ேர்ற வநரம்ைான்’’ என்றபடி கண்களில் ஆர்ேம் மினுங்க வைாளில்
துண்வடாடு இதைஞர்கள் ேரப்புகளின் ேழியாக நடக்கத்
தைாடங்குகிறார்கள்.

வேப்ப மரமும் ஒரு டீக்கதடயும் இருக்கும் கிராமத்தின் வபருந்து நிறுத்ைம்.

நன்றாக பார்தேக்குத் தைரியும்படியாை ஒரு வகாணத்தைத் வைர்ந்தைடுத்துக்
தகாண்டு, அடிக்கடி மதறக்கும் வமகங்கதை கடிந்ைபடி, ‘‘காயத்ரி இப்ப
ேந்திருோ’’ என்று ைைக்குள் வபசிக்தகாண்டு சூரியன் காத்திருக்க
ஆரம்பித்ைது.

எங்கள் கிராமத்தின் ஒவர ஒரு அழகி, காயத்ரி. அழகு என்றால் அப்படி ஒரு
அழகு. கடவுள் மதழதயயும் தேயிதையும் ஊற்றி அேள் கண்கதைப்
பதடத்திருந்ைான். ஒவர வநரத்தில் ேண்டாகவும் பூோகவும் அேள் கண்கள்
மாறி மாறி விஸ்ேரூபம் தகாள்ளும். ேண்ணத்துப்பூச்சியின் சிறதகப் வபால்
இதமகள் படபடக்க, அேள் புருேச் சுழிப்பில் அதைக்கழிந்ைேர்கள்
அவநகம்.

பாலும் வைனும் பக்குேமாகக் கைந்து அேள் நிறமாகியிருந்ைது.

பிரபஞ் த்தின் பங்கிற்கு தேண்ணிைா ைன் துண்டுகதைக் தகாஞ் ம் அேள்
கன்ைத்திற்கு தகாடுத்திருந்ைது. ரம்பா, ஊர்ேசியின் வியர்தேயுடன்,
பூக்களின் மகரந்ைம் கைந்து, அத்ைர் தைளித்ைால் என்ை ோ தை ேருவமா
அந்ை ோ தைதய அேளுக்கு இயற்தக அளித்திருந்ைது. சிருஷ்டியின்
உச் மாக அேள் இருந்ைாள். கடவுள் ஒரு தகவைர்ந்ை கவிஞன் என்பைற்கும்,
சிற்பி என்பைற்கும், ஓவியன் என்பைற்கும் அேவை ாட்சியாக இருந்ைாள்.

அேதை முன்னிறுத்தி கிராமத்தில் நிதறய கிதைக்கதைகள்

உருோகியிருந்ைை. அேற்றில் எைக்குப் பிடித்ை ஒரு ‘கிளிக்கதை’தய
உங்களுக்குச் த ால்கிவறன். கிறிஸ்துவுக்கு முன்பு (கி.மு.), கிறிஸ்துவுக்கு
பின்பு (கி.பி.) என்று காைத்தை பிரிப்பதைப் வபாை காயத்ரிக்கு முன்ைால்
(கா.மு.), காயத்ரிக்கு பின்ைால் (கா.பி.) என்று பிரித்துக் தகாள்ேது கதை
த ால்ை ே தியாக இருக்கும். கா.மு.வில் எங்கள் ஊரில் கிளிகள் முழுக்க
முழுக்க நூறு ைவிகிைம் பச்த நிறத்திவைவய இருந்ைை. மூக்கு கூட சிேப்பு
கிதடயாது. அதுவும் பச்த நிறம்ைான்.

ஒருநாள் கிளிக்கூட்டம் ஒன்று காயத்ரி வீட்டுத் வைாட்டத்தின் மகிழ மரத்தில்

அமர்ந்ைபடி கதை வபசிக் தகாண்டிருந்ைை. காயத்ரி ைன் பதிதைந்ைாேது
அகதேக்கு அடிதயடுத்து தேத்ை புண்ணிய ேருடம் அது.
அப்வபாதைல்ைாம் கிராமத்தில் குளியைதற வமவை கூதரயற்று
திறந்ைதேளியில் இருக்கும். காயத்ரி குளித்துக் தகாண்டிருக்கிறாள்.
கிளிகளுக்கும் கண்கள் உண்டு அல்ைோ! காயத்ரியின் அழகில் அேற்றின்
சிறகுகள் ைந்தி அடிக்கத் தைாடங்குகின்றை. காயத்ரியின் உைடுகள் சிேந்ை
கனிதயப் வபாை இருக்க, புதுவிைமாை கனி என்று நிதைத்து கிளிகள்
அேற்தற அைகுகைால் தகாத்திப் பார்க்கின்றை. அன்று முைல் அேற்றின்
மூக்குகள் சிேந்து விட்டை.
இப்படி காக்தககள் கறுப்பாை கதை, தகாக்குகள் தேள்தையாை கதை,
ோைவில் உதடந்து விழுந்ை கதை எை நிதறய கதைகதை உருோக்கியபடி
காயத்ரியின் இருப்பு கிராமத்தை உலுக்கிக் தகாண்டிருந்ைது.அந்ைக்
காைத்தில் பத்ைாம் ேகுப்பு, பன்னிதரண்டாம் ேகுப்பு அரசு தபாதுத்வைர்வு
எழுதும் இதைஞர்கள் ஃதபயிைாேைற்கு இரண்வட காரணங்கள்ைான்
இருந்ைை. ஒன்று ஆங்கிைம் அல்ைது கணிைப் பாடம்; அடுத்ைது காயத்ரி.
காயத்ரி அப்வபாது பிைஸ் 2 படித்துக் தகாண்டிருந்ைாள்.

அருகில் உள்ை நகரத்தில் அேள் படிக்கும் அரசிைர் தபண்கள்

வமல்நிதைப்பள்ளி இருந்ைது. காதையில் எழுந்ைதும் ைதை குளித்து,
சுருட்தட முடியில் சூரியன் அதையடிக்க, கண்ணாடி முன் ேந்து நிற்பாள்.
அேள் அழகில் தேப்பமாகி கண்ணாடிக்குப் பின் பாைர ம் உருகும்.
பாோதட, ைாேணி உடுத்தி வபருந்து நிதையம் ேருோள். நாங்கதைல்ைாம்
எத்ைதை முதற தககாட்டிைாலும் நிற்காை பிர ன்ைா பஸ் ர்வீஸ், அேைது
சுண்டு விரல் அத விற்வக ேழுக்கிக் தகாண்டு நிற்கும். ைன் அழகு குறித்ை
ஒட்டுதமாத்ை கர்ேத்துடன் எங்கதை ஒரு தூசிப் பார்தே பார்த்துவிட்டு
வபருந்து ஏறுோள். எங்கதை அேள் கடந்து த ல்லும்வபாது காற்றில்
ஈரப்பைம் குதறந்து வியர்க்கத் தைாடங்கி விடும்.

பள்ளியிலும் அேவை நாயகி. க வைாழிகளின் மைதில் அழகு குறித்ை ைாழ்வு

மைப்பான்தமதயக் கிைப்பி அேர்களின் வைால்வியிலிருந்து ைன்
தேற்றிதய சுவீகரித்துக் தகாள்ேது அேளுக்குப் பிடித்ைமாை ஒன்று.
ஒவ்தோரு நாளும் ைன் அழகால் அதைக்கழித்ைேர்களின் பட்டியல்
ஏறிக்தகாண்வட வபாேது குறித்து ஆழ்மைதில் காயத்ரிக்கு ஒரு குரூர
ந்வைாஷம் இருந்ைது.

இரவு தூங்கும்வபாது கண்ணாடி முன் நின்று அதைப் பகிர்ந்து தகாள்ோள்:

‘‘இன்னிக்கு நூற்றி இருபத்திதயாரு ப ங்க காலி!’’ கண்ணாடியில் ேழக்கம்
வபால் தேப்பத்ைால் பாைர ம் உருகும்.காயத்ரிதய நாங்கள் எல்ைாருவம
காைலித்வைாம். நாங்கள் என்றால் எங்கள் கிராமம், பக்கத்து கிராமம், அேள்
படிக்கும் நகரம் எை எல்ைாம் வ ர்ந்து குதறந்ைபட் ம் ஆயிரத்து த ாச்
இதைஞர்கள் என்று அர்த்ைம். யாராேது ஒருேதரக் காைலித்ைால் ைன் ரசிக
பட்டாைத்தை இழந்துவிடும் அபாயம் இருப்பைால் காயத்ரி யாதரயுவம
காைலிக்கவில்தை. நிைவின் பிம்பம் எல்ைா நதிகளிலும் விழுகிறது.
அைற்காக எல்ைா நதிகதையும் நிைா காைலிக்க வேண்டுமா என்ை?
தேள்ளிக்கிழதமகளில் காயத்ரி வகாயிலுக்கு ேருோள். நாங்கள்
பிள்தையாருக்கு பக்ைர்கைாகி விடுவோம். பிள்தையாரின் கணக்கில் எங்கள்
வேண்டுைைாை நூற்றிதயட்டு வைங்காய் அப்படிவய இருக்கும். ஒரு காைமும்
அந்ைத் வைங்காய்கள் உதடக்கப்படப் வபாேதில்தைதயன்று
பிள்தையாருக்கும் தைரியும். காயத்ரி வ காயிதை ேைம் ேந்து
நமஸ்கரிப்பாள். ஒரு முதற தீபாராைதைத் ைட்டின் கற்பூர தேளிச் த்தில்
காயத்ரிதய பார்க்க வநர்ந்ைது. வகாயில் பிராகாரங்களின் தேௌோல்
ோ தை, விபூதி ோ தை, குறுகுறுக்கும் புறாக்களின் ோ தை எை
எல்ைாம் கைந்து கற்பூர ஒளியில் காயத்ரிதய பார்க்கும்வபாது ஒரு
அமானுஷ்யத் வைாற்றம் புைைாைது. அேைது அழகின் சுடர் முன் நாங்கள்
பயந்துவபாய் கண்கதை மூடிக் தகாண்வடாம்.

தைரியமாய் அேதைப் பார்த்ை நண்பன் ஒருேன் தபத்தியமாகி விட்டான்.

படுபாவி. ைாங்கக் கூடிய அழகா அது? ஆயிரம் வகாடி மின்ைல்களின் ஒரு
தநாடி ைரி ைம் அல்ைோ அது! காயத்ரி த ன்ற பிறகும் அந்ை நண்பன்
பிரக்தஞயற்று புைம்பிக்தகாண்வட இருந்ைான். அேைது ஞாபகத்தில் அந்ைத்
ைருணம், அந்ைக் காட்சி மட்டுவம உதறந்து விட்டது. இன்தறக்கும் ஏவைா
ஒரு தைருவில் அந்ைக் கதடசி கணத்துடனும், கிழிந்ை ஆதடகளுடனும்
அேதை எதிர்தகாள்ை வநர்கிறது. அழகுக்குப் பின்ைால் இப்படிதயல்ைாம்
ஆபத்து இருக்குமா? ைன் கண்ணாடியிடம் த ால்லி தபருதமப்பட
காயத்ரிக்கு ஒரு புதிய தபத்தியம் கிதடத்துவிட்டது.

எங்கதை தமயம் தகாண்ட புயல் ஒரு ேழியாகக் கதரதயக் கடந்ைது.

காயத்ரியின் அப்பாவிற்கு த ன்தைக்கு வேதை மாற்றல் ேந்ைது. ஒரு ோரம்
கிராமவம ைைமற்று இருந்ைது. ஒருேர் கண்ணீர் மற்றேருக்குத் தைரியாமல்
காயத்ரிதய ேழி அனுப்பி தேத்வைாம்.த ன்தையில் காயத்ரி கல்லூரியில்
வ ர்ந்ைாள். கல்லூரி திறக்கும் முைல் நாள்... கண்ணாடி முன்பு நின்றாள். ஒரு
கிராமத்தின் ஆண்கள் பட்டியவை கண்ணாடிக்குள் மங்கிப் வபாயிருந்ைது.
ைைக்கு ராசியாை பட்டுப் பாோதட, ைாேணியில் காயத்ரி கண்களுக்கு தம
தீட்டியபடி கண்ணாடியிடம் த ான்ைாள்- ‘‘இன்னிக்கு ப ங்க ாகப்
வபாறாங்க பாரு!’’

மாநகரத்துப் வபருந்து நிதையத்தில் கூட்டம் அதிகமிருந்ைது. வஷர்

ஆட்வடாக்கள் வேறு அடிக்கடி பயணிகள் பக்கம் நின்று ஹாரன் அடித்துக்
தகாண்டிருந்ைை. காயத்ரி சுற்றும்முற்றும் பார்த்ைாள். யாருவம அேதைக்
கேனிப்பைாகத் தைரியவில்தை. அேள் த ல்ை வேண்டிய வபருந்துகதை
விட்டு விட்டு அப்படிவய நின்று தகாண்டிருந்ைாள். இப்வபாது கூட்டம்
தகாஞ் ம் குதறோக இருந்ைது. வநாஞ் ைாக வ ாடா புட்டி வபாட்டிருக்கும்
தபயன்கூட காயத்ரிதயத் திரும்பிப் பார்க்கவில்தை. ‘‘வடய் புட்டி...
பார்றா! எவ்ேைவு அழகா இருக்வகன்’’ என்று மைதுக்குள் அேதைத்
திட்டிக்தகாண்டாள்.

கல்லூரியில் ஸ்கர்ட், சுடிைார், ஜீன்ஸ் என்று விைவிைமாை உதடகளில்

தபண்கள். எைற்தகடுத்ைாலும் சிரிப்பு. ‘‘த்வைாடீ! ைாேணி... த ந்ைமிழ்
நாட்டு ைமிழச்சி’’ என்று காயத்ரிதயக் காட்டி ஒரு சிரிப்பு. காயத்ரிக்கு
அழுதக அழுதகயாக ேந்ைது. எல்ைாப் தபண்களுவம அழகாக
இருந்ைார்கள். நுனி நாக்கு ஆங்கிைத்தில் ைடுமாறச் த ய்ைார்கள்.

முைன்முைைாக ைாழ்வு மைப்பான்தமயின் கைதேத் திறந்து உள்வை

நுதழகிறாள் காயத்ரி. மதியம் விடுப்பு எடுத்துக்தகாண்டு வீட்டுக்குத்
திரும்பி விட்டாள். வபருந்து காலியாக இருந்ைது. அந்ை ஓட்தடப் பல்
கண்டக்டர் கூட டிக்தகட் தகாடுத்துவிட்டு வேதறங்வகா வேடிக்தக
பார்க்கத் தைாடங்கிவிட்டான். இந்ை நாள் மட்டும் இல்தை, இனி ேரும்
எந்ை நாளுவம ைைக்காை நாள் இல்தை என்று காயத்ரிக்கு புரியத்
தைாடங்கியது.

இரவு கண்ணாடி முன்பு நின்று அழத் தைாடங்கிைாள். உருகுேைற்கு

பாைர ம் தீர்ந்ை நிதையில் கண்ணாடி அேதைவய முதறத்துக்
தகாண்டிருந்ைது. மாநகரம் ைன் ரகசியக் குறிப்வபட்தடத் திறந்து,
‘கிராமத்திலிருந்து ஒரு ைட் த்து பதிமூன்றாயிரத்து நாற்பைாேது காயத்ரி’
என்று எழுதிவிட்டு அடுத்ை காயத்ரிக்காக காத்திருக்கத் தைாடங்கியது.
 அஞ்சு ரூபா ொக்ெர்

அந்ை மாதபரும் தேற்றிடத்தில்

முன்னும் இல்தை
பின்னும் இல்தை
பறதேயின் பாதை
கிழக்தகயும் வமற்தகயும்
அழித்து விடுகிறது!
- தைன் ைத்துேம்

வேதையில்ைாைேர்களின் பகலும், வநாயாளிகளின் இரவும் நீைமாைதே.

இருேரின் கடிகாரத்திலும் இடம் ேைமாக ஆடும் தபண்டுைத்தில் ஒரு
பக்கம் விரக்தியும், இன்தைாரு பக்கம் ேலியும், காைத்தை நகர விடாமல்
ைடுக்கின்றை. ோழ்வின் கரங்கதை இறுகப் பற்றிக்தகாள்ை வநாவய கற்றுத்
ைருகிறது. சிறு ேயதில் எங்களுக்குக் காய்ச் ல் ேரும்வபாதைல்ைாம் அஞ்சு
ரூபா டாக்டரிடம் த ல்வோம். ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டரின் ஆஸ்பத்திரி,
காஞ்சிபுரத்தில் பிரபைமாை ஒன்று. அைன் திருத்ைை ேரைாற்தற இப்படி
விேரிக்கைாம்... இடது பக்கம் வகாலிகளுடன் வ ாடா பாட்டில்கதை,
மரச் ட்டங்களில் ேரித யாக கைர் ஊற்றி வகஸ் தமஷினில் சுற்றிக்
தகாண்டிருப்பார்கள். ேைது பக்கம் ஒரு பட்டு ைவுளிக்கதட. முன்பக்க
கண்ணாடிச் ட்டத்தில் பட்டுச்வ தை கட்டிய தபண் தபாம்தம.
அைற்தகதிரில் நாற்பது ேயது மதிக்கத்ைக்க ஒருேர், சுற்றுைாப் பயணிகதை
அதழத்துக் தகாண்டிருப்பார். அந்ை பன்னீர் வ ாடாவுக்கும், பட்டுச்
வ தைக்கும் நடுவில் டாக்டர் குடியிருந்ைார். ைை விருட் மாக ஒரு காைத்தில்
ஒரு வேப்ப மரம் இருந்ைது. வீதிதய அகைப்படுத்துேைற்காக அதை தேட்டி
விட்டார்கள்.
‘அஞ்சு ரூபா’ ஆஸ்பத்திரியின் ோ லில், ‘டாக்டர் எம்.வகாபாைகிருஷ்ணன்
எம்.பி. பி.எஸ்., தபாது மருத்துேர்’ என்தறழுதிய பழங்காைத்து துருப்
பிடித்ை தபயர்ப் பைதக, எப்வபாது வேண்டுமாைாலும் கீவழ விழுேைற்குத்
ையாராகத் தைாங்கிக் தகாண்டிருக்கும். முன் அதறயில் இரண்டு பக்கமும்
மர தபஞ்சுகளில் வநாயாளிகள் அமர்ந்திருப்பார்கள். பிதைவுட் ைடுப்புக்கு
அந்ைப் பக்கம் ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டர், ஒவ்தோருேராக உள்வை அதழத்து
வ ாதிப்பார். உடம்பு முழுக்க ரத்ை நிறத்தில் ஓடும் நரம்புகளுடன் ஒரு ஆண்
படமும், ஒரு தபண் படமும் சுேரில் மாட்டப்பட்டிருக்கும். கழுத்தில்
ஸ்தடைாஸ்வ காப் மாட்டியிருக்கும் ஒரு ஆவராக்கியமாை குழந்தையின்
படம் பக்கத்தில் இருக்கும். ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டதரப் பார்க்க
வேண்டுதமன்றால், முன்ைவம த ன்று, சிகதரட் அட்தடயில் எண்
எழுைப்பட்டிருக்கும் வடாக்கன் ோங்கிக் காத்திருக்க வேண்டும்.

முகம் முழுக்க அம்தமத் ைழும்புகளுடன் முப்பத்தைந்து ேயது மதிக்கத்ைக்க

கம்பவுண்டர் ஒருேர், ஒவ்தோருேராக உள்வை அனுப்புோர். காத்திருந்து
உள்வை நுதழந்ைால், ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டர், திருத்ைமாக ேரம் த ய்ை
முகத்துடனும், கழுத்துக்குக் கீவழ ாயம் வபாை தடயுடனும்
புன்ைதகப்பார். ‘ஆ’ காட்டச் த ால்லி தைர்மா மீட்டதர ோயில்
தேக்கும்வபாது நாக்குக்குக் கீவழ ஒரு குளிர்ச்சியும், அடிேயிற்றில் ஒரு
தேப்பமும் பரவும். ‘‘ஊசி வேணாம்! ஊசி வேணாம்!’’ என்று அழுைபடி
அேதரதிரில் ஏராைம் ைடதேகள் அமர்ந்திருக்கிவறன். ‘‘ ரி! வேணாம்...
என்ை கிைாஸ் படிக்கிவற? என்ை ாப்பிட்வட?’’ என்று முழங்தகதயத்
ைடவி வி ாரித்துக்தகாண்வட, நான் ஏமாந்ை ைருணத்தில் ஊசி குத்தி
விடுோர். ேலி உணர்ந்து அழுது ஆர்ப்பாட்டம் த ய்யும்வபாது,
‘‘ஒண்ணுமில்தை’’ எை வமதை டிராயரிலிருந்து புளிப்பு ஆரஞ்சு மிட்டாய்
எடுத்துக் தகாடுப்பார். தேராக்கியத்துடன் ோங்க மறுத்து வேகமாக
அழுைாலும், தககள் ைன்னிச்த யாக அந்ை மிட்டாதய வநாக்கிச் த ல்லும்.
பின் உள்வை த ன்று ஒரு கண்ணாடி பாட்டிலில் வராஸ் கைர் திரேத்தை
ஊற்றி எடுத்து ேந்து, ‘‘ஒரு நாதைக்கு மூணு ைடதே குடிக்கணும்’’ என்று
தகாடுப்பார். எைக்குத் தைரிந்து ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டதரப் வபான்ற
தபாதுவுதடதமோதிகள் யாரும் இல்தை. எல்ைா வியாதிக்கும் அவை
வராஸ் கைர் திரேம்ைான். ஃபீஸ் பணத்தை தகயில் தைாட மாட்டார். அேர்
எதிரில் தேத்திருக்கும் உண்டியலில் வபாட்டு விட வேண்டும். கழுத்தில்
ஸ்தடைாஸ்வகாப்புடனும், எதிரில் உண்டியலுடனும் அேதரப்
பார்க்கும்வபாது பிள்தையாதரப் வபாைவே இருக்கும். நாங்கள் அேதரப்
‘பிள்தையார் டாக்டர்’ என்வபாம்.

ஒரு முதற வீட்டுக்கூதர வமலிருந்து கீவழ விழுந்ை தேௌோல், என்

இரண்டாேது ைம்பிதயக் கடித்து விட்டது. கடித்ை தேௌோதை அடித்து
தபாட்டைமாய் மடித்து எடுத்துக்தகாண்டு, ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டரிடம்
கூட்டிச் த ன்வறன். ைம்பிதயயும், தேௌோதையும் மாறி மாறி சிை
நிமிடங்கள் பார்த்ைேர், புத்ைக தஷல்ஃபிலிருந்து ஒட்டதட படிந்ை ஒரு
ைதையதணப் புத்ைகத்தை எடுத்துப் புரட்டத் தைாடங்கி விட்டார். பின்பு
தைாதைவபசியில் யாதரவயா அதழத்து, ‘‘ஆமாமா... வ பட்டுைான்.
கிரிக்தகட் வபட்டு இல்ை... தேௌோலு... ரி!’’ என்றேர், உள்வை த ன்று
பாட்டில் நிதறய திரேத்துடன் ேந்ைார். இந்ை முதற திரேத்தின் நிறம் வராஸ்
இல்தை; கறுப்பு. கிைம்பும்வபாது ஏழு ரூபாய் ோங்கிக் தகாண்டார்.
அேரது ம்பைத்தில் இரண்டு ரூபாய் ஏறக் காரணமாயிருந்ை தேௌோதை
அங்வகவய விட்டு விட்டுக் கிைம்பிவைாம். பின் ேந்ை நாட்களில் அேர்
‘பிள்தையார் டாக்டர்’ என்ற பட்டம் மதறந்து ‘தேௌோல் டாக்டர்’ ஆைார்.

நவீை மருத்துேக் கருவிகள் ேருேைற்கு முன்ைவம ஒரு நள்ளிரவில்,

தபரும்பாைாை டாக்டர்கதைப் வபாைவே ‘அஞ்சு ரூபா’ டாக்டர் ஹார்ட்
அட்டாக்கில் இறந்து, காைச்சுழற்சியில் காணாமல் வபாைார். இந்ை ‘அஞ்சு
ரூபா’ ஆஸ்பத்திரி இருந்ை இடத்தில் ஒரு ைனியார் ேங்கி ைன் ஏ.டி.எம்
கிதைதயத் திறந்திருக்கிறது. உள்வை த ன்று அட்தடதயச் த ருகி ங்வகை
எண்தணத் ைட்டிைால் பணத்தைத் துப்புகிறது இயந்திரம். ஏ.டி.எம்
காேைாளி விஸ்ைாரமாக ேைர்ந்துவிட்ட பக்கத்து கூல்டிரிங்ஸ் கதடயில்
வராஸ் மில்க் குடித்துக் தகாண்டிருக்கிறார். ஸ்ைை விருட் மாக அவ்விடத்தில்
வ ாடியம் விைக்குக் கம்பம் நின்று தகாண்டிருக்கிறது.

.
 ஒலியும் ஒளியும்

நான் எல்ைாேற்தறயும்
பால்கனியிலிருந்து
பார்த்துக்தகாண்டுைான்
இருக்கிவறன்!
- எழுத்ைாைர் வபவயான்

எங்கள் கிராமத்திற்கு தைாதைக்காட்சிப் தபட்டி ேந்ைது. அப்வபாது நான்

சிறுேைாயிருந்வைன். முப்பது ேருடங்களுக்கு முன்பு தைாதைக்காட்சி
என்பது கிராமத்தில் இருப்பேர்களுக்கு தநல்லுச்வ ாறு மாதிரி. நகரத்திற்கு
யார் வீட்டிற்காேது விருந்துக்குச் த ல்தகயில் மட்டும்ைான் அதைக் காண
முடியும்.

எங்கள் கிராமம் பட்டு தந தேத் ைன் தைாழிைாகக் தகாண்டிருந்ைது.

அதிகாதையில் எழுந்து தைருக்களில் பட்டு நூதை, நீைமாை கட்தடகளில்
படர விட்டு, கஞ்சி வபாட்டு சிக்தகடுப்பார்கள். ‘பாவு வபாடுைல்’ என்று
இைற்குப் தபயர். சிேப்பு, மஞ் ள், பச்த , நீைம் என்று ோைவில் படுத்துக்
கிடப்பது மாதிரி தைருவே பட்டு நூல்களின் ேண்ணங்கைால் ேசீகரமாக
இருக்கும்.

நகரத்திலிருந்து எங்கள் கிராமத்திற்குப் புதிைாக வீடு கட்டிக்தகாண்டு ஒரு

குடும்பம் ேந்ைது. அேர்களுக்கும் ைறி தநய்ைல்ைான் தைாழில். தகாஞ் ம்
ே தியாை குடும்பம். ஏதழட்டு பட்டுத் ைறிகள் அேர்கள் வீட்டில் ‘ைடக்...
ைடக்...’ என்று த்ைம் எழுப்பிக்தகாண்டு இருக்கும்.
ஒருநாள் மாதையில் அந்ை வீட்டின் ஓட்டுக் கூதரயின் மீது நான்தகந்து
ஆட்கள் ஏறி நின்று எதைவயா கட்டிக்தகாண்டு இருந்ைார்கள். சுமார் நூறடி
நீைத்தில் இரும்புக் குழல், வமவை சிைறல் சிைறைாய் அலுமினியத்
துண்டுகள். அப்புறம்ைான் அைற்குப் தபயர் ‘ஆன்தடைா’ என்றும், அேர்கள்
வீட்டில் தைாதைக்காட்சிப் தபட்டி இருக்கிறது என்றும் அறிந்வைாம்.
அதைப் பார்க்க சிறுேர்கள் நாங்கள் அேர்கள் வீட்டு ைன்ைதை
முற்றுதகயிடுவோம். அந்ை வீட்டுப் தபயன் எங்கதைத் துரத்துோன். அேன்
உள்வை த ல்லும் வநரத்தில் மீண்டும் ைன்ைலுக்கு ேருவோம். ‘படார்’
என்று ைன்ைல் கைவு அதறந்து ாத்ைப்படும்.

அந்ைப் தபயதை நண்பைாக்க நாங்கள் நாைாவிைமாை ைந்திரங்கதையும்

தகயாை வநர்ந்ைது. கூழாங்கற்கள், டாமா வகாலி, சிட்டுக் குருவி முட்தட,
தீப்தபட்டிப் படங்கள் ஒட்டி தேத்ை வநாட்டு, ோதழ மட்தடக்கு நடுவில்
கண்ணாடிதயப் தபாருத்திச் த ய்ை தைன்ஸ், குப்தபகளில் தபாறுக்கிய
பட்டு ைரிதகத் துண்டுகள், ஈ ல் வபாட்டு ேறுத்ை தபாரி அரிசி எை எதை
ைஞ் மாகக் தகாடுத்ைாலும் வேண்டா தேறுப்பாக ோங்கிக் தகாண்டு,
‘‘நாதைக்குப் பார்க்கைாம், வீட்ை வகட்கணும்’’ என்பான்.

கதடசி அஸ்திரமாக எைக்கு மிகவும் ப்ரியமாை என்னுதடய அழகிய

பழுப்பு நிற நாய்க்குட்டிதய அேனுக்குக் தகாடுக்க வநர்ந்ைது.
புன்ைதகயுடன் ோங்கிக்தகாண்டு, ‘‘நீ மட்டும் ாயந்ைரம் ோ’’
என்றான்.பின்புக்கும் பின்பு தபாதுமக்களின் வேண்டுவகாளுக்கிணங்க
அேர்கள் வீட்டில் காசு ோங்கிக்தகாண்டு உள்வை விட்டார்கள். படம்
பார்க்க நாைணா, ‘ஒலியும் ஒளியும்’ பார்க்க பதிதைந்து காசுகள். ‘ஒலியும்
ஒளியு’மிற்குப் தபரும் கூட்டம் அதைவமாதும். கூடம் நிரம்பி, நின்று
பார்க்கும் இடமும் இல்தை என்றால் கைதே அதடத்துவிடுோர்கள்.

எங்கள் வ மிப்புகள் இப்வபாது குச்சி ஐைுக்கும் மாங்காய்த்

துண்டங்களுக்கும் த ைோேதில்தை.அப்வபாது எல்ைாம் தூர்ைர்ஷன் ஒன்று
மட்டுவம. மற்ற வ ைல்கள் கிதடயாது. கூடத்தின் இரண்டு பக்கமும் ைறி
வமதடகளும், குழிகளும் இருக்க, ஓரமாய் தைாதைக்காட்சிப் தபட்டி
அமர்ந்திருக்கும். எல்வைாரும் உட்கார்ேைற்காக ைறி நூதைச் சுருட்டிக்
கட்டுோர்கள். ‘‘படம் வபாட்டுருோங்கக்கா, சீக்கிரம் சுத்துங்க’’ என்வபாம்.
‘‘வப ாம இருந்ைா பாருங்க... இல்தைன்ைா காத ோங்கிட்டு தேளியிை
வபாங்க’’ என்பார்கள். அதமதியாகி விடுவோம்.
பின்பு தைாதைக்காட்சிப் தபட்டிக்குக் கற்பூரம் ஏற்றிக் காட்டி திருஷ்டி
கழிப்பார்கள். கண்ணாடிப் பிள்தையார் மாதிரி தைாதைக்காட்சி மாறிவிடும்.
வகாயில் கைவு திறப்பது வபாை அைன் இரு பக்கக் கைவுகளும் திறக்கும்.
முைல் வபாணியாக எங்கள் நண்பர்களில் த ந்தில் காசு ைருோன். ராசியாை
தகயாம். அேைது கறுத்ை தககளில் கர்ேம் குடிவயறும்.

நாங்கள் சுருண்டு ேதைந்ை தககைால் அடுத்ைடுத்து காசு தகாடுப்வபாம்.

படத்திற்கு நடுவில் விைம்பரம் மற்றும் த ய்தி ேருதகயில்
தைாதைக்காட்சிதய அதணத்து விடுோர்கள். கரன்ட் ஆகிவிடுமாம்.
திரும்பவும் ரியாகப் படம் தைாடரும் வநரத்தில் வபாடுோர்கள். விைம்பரம்
முடியும் வநரம் எப்படி துல்லியமாக அேர்களுக்குத் தைரியும் என்பது
ஆச் ரியமாக இருக்கும். ஒரு தநாடி முன்பின் இருக்காது. அேர்கள்
தைாதைக்காட்சிதயப் வபாடும்வபாது, ‘திதரப்படம் தைாடர்கிறது’ எை
அறிவிப்பு ேரும்.

மறுநாள் பள்ளியில், வநற்று பார்த்ை படத்தின் கதைவய முைல் பாட

வேதைதய
அபகரித்துவிடும். ஊருக்குப் தபாதுோய் பஞ் ாயத்துத் தைாதைக்காட்சி
ேரும் ேதர இந்ை அட்டகா ம் தைாடர்ந்ைது. இன்று ஒவர வீட்டில் மூன்று
தைாதைக்காட்சிப் த பட்டிகள் இருக்கின்றை. ப்ைஸ் தமைஸ் பூஜ்யம்
என்று திருப்தியுறாமல் ரிவமாட் பட்டன்கள் சூன்யத்தில் அதைகின்றை.
கதை த ால்லும் பாட்டிகதை திண்தணக்கு அனுப்பி விட்டு கூடத்தில்
அமர்ந்து தபாய் த ால்கின்றை தைாதைக்காட்சிப் தபட்டிகள். அைமாரியில்
தூசு படியும் புத்ைகங்களின் ேரிகளில் கண்ணாடி பிம்பங்கள் கத்தி
பாய்ச்சுகின்றை. தைாதைக்காட்சி ஒரு கறுத்ை நிழதைப் வபால் நம்தமத்
தைாடர்ந்துதகாண்டிருக்கிறது.

முப்பது
ேருடங்களுக்கு முன்பு
தைாதைக்காட்சி என்பது
கிராமத்தில் இருப்பேர்களுக்கு
தநல்லுச்வ ாறு மாதிரி.
நகரத்திற்கு
யார்
வீட்டிற்காேது விருந்துக்குச்
த ல்தகயில்
மட்டும்ைான் அதைக்
காண முடியும்.

கதை
த ால்லும்
பாட்டிகதை
திண்தணக்கு அனுப்பி விட்டு
கூடத்தில்
அமர்ந்து
தபாய்
த ால்கின்றை தைாதைக்காட்சிப் தபட்டிகள்.
அைமாரியில்
தூசு படியும்
புத்ைகங்களின் ேரிகளில்
கண்ணாடி
பிம்பங்கள் கத்தி பாய்ச்சுகின்றை.
 த க்கிைாற்றுப் பதட கடந்து ேந்ை பாதைகதைகாற்றுடன் வபசிக்
தகாண்டிருக்கிறது
குடித க் கூதரயில் த க்கிள் டயர்- இது எப்வபாவைா நான் எழுதிய
கவிதைத க்கிதைக் காைலிக்காை சிறுேர்கள் உண்டா?

எல்ைா ாதைகளிலும் மடி நிதறய மனிைர்கதை ஏற்றிக் தகாண்டு இரும்பு

கங்காருதேப் வபாை ைாவிச் த ல்கிறது த க்கிள்.த க்கிளுக்கும்
நமக்குமாை உறவு குழந்தைப் பருேத்திவைவய தைாடங்கி விடுகிறது.
காைத்தின் பழுப்புக் கதற படிந்ை புதகப்பட ஆல்பத்தை, மூன்று க்கர
த க்கிள் வமல் அமர்ந்ைபடி பால் பற்கள் தைரியச் சிரிக்கும் குழந்தைகளின்
படங்கவை தகைரேப்படுத்துகின்றை.

த க்கிள் ஒரு த ாந்ை வகாைரதைப் வபாை நமக்கு ேழிகாட்டுகிறது. தைப்

பிடிப்பற்று ஒல்லியாக இருக்கும் அைன் எளிதமயாை ேடிேம், நமக்குள்
எந்ை ைாழ்வு மைப்பான்தமதயயும் கிைப்புேதில்தை.த க்கிளில் இருக்கும்
மணி, நம்தம ஒரு இத க் கதைஞைாக்குகிறது. அைன் மிதிகட்தடகள்
காலுக்குக் கீவழ பூமி நழுவிச் த ல்லும் அதி யத்தை நமக்குக் கற்றுத்
ைருகின்றை.

அலுமினிய முயதைப் வபாை கண்ணாடிக் கண்களிலிருந்து ஒளிக்

கற்தறகதை தேளிவயற்றும் அைன் தடைவமா விைக்கு, நமக்காை
பள்ைங்கதை கேைப்படுத்துகிறது. எதிர்க்காற்று உந்தித் ைள்ை முன்வைறிச்
த ல்லும் த க்கிள்கவை ோழ்க்தக குறித்ை நமது பயங்கதை
ைவிடுதபாடியாக்குகின்றை. ‘நம்மால் நாம் முன்வைறுகிவறாம்’ என்ற
உணர்வே த க்கிள் மீைாை நம் இச்த தய அதிகமாக்குகிறது.
எல்ைாேற்றிற்கும் வமல் த க்கிதை நாம் வநசிக்கும் காரணம், த க்கிள்
நம்தமப் வபாைவே சுோசிக்கிறது. காற்றில்ைாை மனிைதைப் வபாைவே
காற்றில்ைாை த க்கிளும் பயணத்தை முடித்துக் தகாள்கிறது.

நான் மூன்றாேது படிக்கும்வபாது த க்கிள் விடக் கற்றுக்தகாண்வடன்.

எைக்குக் கற்றுக் தகாடுத்ைேன், ஐந்ைாேது படிக்கும் எங்கள் தைருப் தபயன்.
ோடதக த க்கிளுக்கு பத்து தப ா,அேனுக்கு பத்து தப ா (குருைட் தண)
எை உடன்படிக்தக த ய்ைாயிற்று. எங்கள் கிராமத்திவைவய ஒவர ஒரு
ோடதக த க்கிள் நிதையம்ைான் இருந்ைது. ங்கர் த க்கிள் கதட.

ஏதழட்டு தபரிய த க்கிள்; ஒன்றிரண்டு சின்ை த க்கிள்; ஏகப்பட்ட

த க்கிள் பாகங்கள், பஞ் ர் ஒட்ட ஒரு ைண்ணீர்த் தைாட்டி...
இதேதயல்ைாம் வ ர்ந்ை ஒரு த க்கிள் கதட. எந்ை த க்கிளுக்கும் வகரியர்
கிதடயாது. ஒவ்தோரு த க்கிளுக்குப் பின்ைாலும் ங்கர் என்று எழுதி
ஒன்று, இரண்டு என்று நம்பர் வபாட்டிருக்கும். ‘ஹயர் (Hire) த க்கிள்
கதட’ என்பது நாைதடவில் ‘அய்யர் த க்கிள் கதட’ ஆகிவிட்டது. பிவரக்
கம்பிவய பூணூைாக அய்யர் த க்கிள்கள் ாதைகதை ேைம்
ேந்துதகாண்டிருந்ைை.

ஒரு ஞாயிறு மதியம் வீட்டில் அதைேரும் உறங்கிய பிறகு அப்பாவின்

ட்தடப் தபயிலிருந்து இருபது காசுகதைத் திருடிக்தகாண்டு த க்கிள்
பழக ஆரம்பித்வைன். ஒரு மணி வநரம் ோடதகக்கு எடுத்ை த க்கிளில்
நாற்பது நிமிஷத்திற்கு வமைாக அந்ைப் தபயவை ஓட்டிைான். நான்
வகட்கும்வபாதைல்ைாம், ‘‘முைல்ை நான் ஓட்டுறதை கேனிச்சுப் பாரு’’
என்றான். கதடசி பத்து நிமிடத்தில் என்தை த க்கிள் மீது அமர தேத்து
பிடித்துக் தகாண்டான். ‘‘முைல்ை வபைன்ஸ் பண்ணணும்...

பயப்படக்கூடாது’’ என்றபடி அேன் என் முதுதகலும்பில் தக தேக்க...

உடம்தபல்ைாம் உைறி, ஒரு த ங்கல் குவியல் மீது வைய்த்துக் தகாண்வட
விழுந்வைன். தககளில் சிராய்ப்பு. ேைது கால் முட்டியில் பைத்ை அடிபட்டு
ரத்ைம் தகாட்டியது. பார்ப்பைற்கு எளிதமயாக இருந்ை குட்டி த க்கிளின்
தைாழில்நுட்பம், ரிந்து படுத்ைபடி என்தைப் பார்த்து
சிரித்துக்தகாண்டிருந்ைது. தநாண்டியபடி வீட்டிற்குச் த ன்வறன்.
இப்படியாக என் முைல் த க்கிைாற்றுப் பதட முடிந்ைது.

அடுத்ை ோரம் என் ஆர்ேம் அறிந்து அப்பாவே த க்கிள் ஓட்டக் கற்றுக்

தகாடுத்ைார். என் இடுப்தபப் பிடித்துக்தகாண்டு த க்கிளின் கூடவே அப்பா
ஓடி ேர... த க்கிள் முன்வைறிக் தகாண்டிருந்ைது. திடீதரன்று பின்ைால்
திரும்பிப் பார்க்க... அப்பா இல்தை. நான் மட்டுவம த க்கிதை ஓட்டிக்
தகாண்டிருந்வைன். பயமும், பரே மும் ஒன்று வ ர... கீவழ விழுந்வைன்.

இப்வபாது அடிபடவில்தை. த க்கிளின் மர்மங்கள் பிடிபடத்

தைாடங்கிவிட்டை. அைற்குப் பிறகு, அப்பாவின் தபரிய த க்கிளில் வநரம்
கிதடக்கும்வபாதைல்ைாம் கால் தபடல், அதர தபடல், முக்கால் தபடல்,
குரங்கு தபடல் எை பை தபடல்கதைக் கடந்து என் த க்கிள் ரிைம் முழுப்
தபடதை தேற்றிதகாண்டது.

கிராமத்தில் த க்கிள் விடப் பழகியேர், உைகின் எந்ை மூதையிலும் எந்ை

ோகை தநரி லிலும் த க்கிள் ஓட்டைாம் என்பது என் கருத்து. இரண்டு
பக்கமும் ேயல்தேளிகள் வ றுடன் காத்திருக்க... ஒல்லியாை ேரப்புகளின்
வமல் த க்கிள் ஓட்டிப் பழகிய கால்களின் பைத்துடன் இதைச்
த ால்கிவறன்.
கிராப் தேட்டிய ராணுே வீரர்கதைப் வபாை ேரித யாக பதை மரங்கள்
நின்றிருக்க, ஏரிக்கதரயில் த ம்மண் வமட்டின் வமல் ஒற்தறயடிப்
பாதையில் ைனிதமயாக த க்கிள் ஓட்டிச் த ல்ேதை விட உைகில் வேறு
சுகம் இருக்க முடியாது.

நீங்களும், உங்கள் த க்கிளும் மட்டுவமயாை உைகம் அது. வேறு எந்ை

ோகைத்தை விடவும் த க்கிளில் எைக்குப் பிடித்ைது, த க்கிளுக்கும்
நமக்கும் உருோகும் ைனிதமயாை வைாழதம. ஆைற்ற இரவுகளில்
பூச்சிகளின் ப்ைம் பயமுறுத்ை, தேளிச் மற்ற ாதைகளில் மைதிற்குப்
பிடித்ை பாடதை முணுமுணுத்ைபடிவய த க்கிள் மிதித்துச் த ல்லும்
ோைவில் ைருணங்கவை, காயங்களின் ைழும்புகளுக்கு வபாராடும்
உத்வேகத்தை அளிக்கின்றை.
த க்கிைால் அதடயாைப்படும் மனிைர்கள் நம் ோழ்வில் நிதறய உண்டு.

அேர்கள் முகமும் வைாற்றமும் மைதில் விரியும்வபாது அேர்களுக்கு அருகில்

ஒரு த க்கிளும் நின்றிருக்கும். மஞ் ள் தேளிச் த்தில் புறப்பட்டு, உஷ்ணம்
ஏறிய தேளிச் த்தில் வியர்தேயுடன் கடிைம் சுமக்கும் ைபால்காரர்கள்;
மஞ் ள் தேளிச் த்தில் புறப்பட்டு, மஞ் ள் தேளிச் த்திவைவய திரும்பி
ேரும் ஒற்தற வராைாப் பூ த ருகிய தகாண்தட வபாட்ட ஆரம்பப் பள்ளி
டீச் ர்கள்; உதற கத்தி ேடிவில் தைருத்தைருோய்க் கூவி குஃல்பி ஐஸ்
விற்பேர்கள்... இப்படி நிதறய நபர்கள் நம் கைவுகளிலும் த க்கிளுடவை
ேருோர்கள்.

மாநகரத்தில் த க்கிள் ஓட்டுேைற்கும், கிராமத்தில் த க்கிள் ஓட்டுேைற்கும்

தபரிைாக வித்தியா ம் இல்தை. மாநகரத்து ாதைகளில் ஓட்டும்வபாது நூல்
பிடித்ை மாதிரி ஒவர வநர்க்வகாட்டில் ஓட்ட வேண்டும். தகாஞ் ம் நகரைாம்
என்று நிதைக்கும்வபாது நம்தம உரசிக் தகாண்டு ஒரு கைரக ோகைம்
த ல்லும். இப்படிச் த ன்தையின் ாதைகளில் நூலிதழயில் நானும் எைது
த க்கிளும் நிதறய மரணங்களிலிருந்து ைப்பித்திருக்கிவறாம்.
முைன்முைலில் நான் த ன்தையில் த க்கிள் ஓட்டிய ம்பேம் நிதைவுக்கு
ேருகிறது.

சிக்ைல் விைக்குகளின் ேழிகாட்டுைலில் மிரண்டு அண்ணா ாதைக்கு

ேந்துவிட்வடன். ாதைதயக் கடக்க வேண்டும். இரு பக்கமும் ோகைங்கள்
விதரந்து தகாண்டிருக்கின்றை. அண்ணா ாதையின் நான்கு ேழிப்
பாதைகளின் விதி அறியாை காைம் அது. தககள் உைற ாதைதய வேடிக்தக
பார்த்துக் தகாண்டிருக்கிவறன்.

பிறகு நதடபாதை ஓரமாக த க்கிதைத் ைள்ளியபடி ற்று தூரத்தில் தைரிந்ை

சுரங்கப் பாதைதய அதடந்து, த க்கிதைத் தூக்கிக் தகாண்டு இறங்கத்
தைாடங்கிவைன். மூச்சு ோங்கிக்தகாண்டு ாதையின் மறுபக்கம் அதடயும்
ேதரயில் சுரங்கப் பாதையில் இருந்ை அதைேரும் என்தை ஆச் ரியமும்,
கிண்டலும் கைந்ை கண்கைால் பார்த்துக் தகாண்டிருந்ைைர். வ ற்று ேயல்
ேரப்புகளிலும், ஏரிக்கதரயின் த ம்மண் வமட்டிலும் உருண்டு ேந்ை என்
த க்கிளின் க்கரங்கள், மாநகரத்து ரதைக் கற்கள் குத்தி பஞ் ர் ஆகிக்
தகாண்டிருந்ைை.
 நிலா மிெக்கும் பள் ங்கள்

‘‘ோழ்க்தக ஒரு மகாநதியாக ஓடிக் தகாண்டிருக்கிறது. நான் அைன் கதரயில்

நின்று என் கண்ணுக்குப் பட்டேற்தற த ால்லிக் தகாண்டிருக்கிவறன்!’’
- ேண்ணநிைேன்

காட்டு மரம் ாய்ந்ை பிறகு, நதி நீரில் விழுகிறது. ேழிப்வபாக்கர்களின்

கால்கள் அதில் ஏறிக் கடந்து த ல்ை, மரம் பாைமாக மாறிவிடுகிறது.
வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைாவின் ோழ்க்தகயும் காட்டு மரமாகத்ைான் இருந்ைது.
அஸ்ைமைக் காைத்தில் சூரியன் ைன் கதிர்கதை தேளிர்ந்ை நிறத்திலிருந்து
இைம் மஞ் ள் நிறமாக மாற்றிக்தகாள்ளும். ‘உச்சி தேயில் வநரத்தில்
உைதகைாம் விரிந்து உக்கிரம் உமிழ்ந்ை முகமா இது’ எை வியக்கும்
அைவுக்குத் ைன் முகத்தை ாந்ைமாக்கிக் தகாள்ளும். ‘புதிைாக இம்மண்ணில்
பிறந்ை புல் பூண்டுகவை! த டி, தகாடிகவை! வபாய் ேருகிவறன்.
உங்களுக்குள் என் தேப்பத்தையும், ோைத்திற்குள் என் ேண்ணங்கதையும்
விட்டுச் த ல்கிவறன்’ என்று விதடதபறும்.

வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைாவின் முதுதம, அஸ்ைமைச் சூரியனின் ேசீகரத்வைாடு

எங்கள் பால்யத்திற்குள் பிரவேசித்ை காைம் அது. வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைாவின்
ேயது அப்வபாவை எழுபதுகளின் தைாடக்கத்தில் இருந்ைது. சிறு ேயதில் ஒரு
தேள்தைக்கார துதர வீட்டில் வேதை த ய்ைைால் ஆங்கிை தமாழி
அேருக்கு அடிதமயாக இருந்ைது. அேர் ஆங்கிைம் வபசிைால் அன்று
முழுேதும் வ ாறு, ைண்ணி இல்ைாமல் வகட்டுக்தகாண்டிருக்கைாம். சிறு
ேயதில் பள்ளிக்கூடத்தில் எங்களுக்குக் கற்றுக் தகாடுத்ை அதரகுதற
ஆங்கிைத்தில் அேரிடம், ‘‘ோட் ஈஸ் யுேர் வநம்?’’ என்று வகட்டால் அைற்கு
ஒரு மணி வநரம் பதில் த ால்ோர். அவநகமாக அந்ை பதில் அேர்
தபயவராடு நில்ைாமல், தபயர்ச்த ாற்கள் உருோை விைம் பற்றியும்,
தமாழியின் ஓத க்கும் தபயர்களுக்கும் உள்ை தைாடர்பு குறித்தும் ஒரு
நீண்ட த ாற்தபாழிோக அதமயும்.
வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைா ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமாக குடித கட்டி ோழ்ந்து
ேந்ைார். அேருக்கு ஒவர ஒரு தபயன். மதைவி இறந்ை பின் ஏவைா ஒரு
ைருணத்தில் மருமகள் எைற்வகா கடிந்துதகாள்ை, அன்றிலிருந்து மகனுடன்
ோழ்ேதில்தை. அேர் மின் ாரக் கருவிகதைப் பழுது பார்ப்பதில் வைர்ச்சி
தபற்றிருந்ைார். ோதைாலி ரிப்வபர், பம்பு த ட்டு வமாட்டார் இறக்குேது,
வீடுகளுக்கு ஒயரிங் த ய்ேது எை சின்ைச் சின்ை வேதைகள் அேதரத் வைடி
ேந்துதகாண்டிருக்கும். தகாஞ் ம் நாட்டு தேத்தியமும் தைரியும். வைள் கடி,
பாம்புக் கடிக்கு அேர் தேத்தியம் த ய்ைால், விஷம் வேப்பிதையில்
இறங்கி தேளிவய வபாயிருக்கும்.

ஊரில் த ாந்ை பந்ைங்களுக்குக் கடிைம் எழுைவும் வகாவிந்ை ாமி

ைாத்ைாதேவய கூப்பிடுோர்கள். இன்ைாண்ட் கேரில் தபாடி எழுத்துகளில்
இனுக்கி இனுக்கி எழுதுோர். எட்டு கடிைங்களில் எழுை வேண்டிய
விஷயங்கதை அதரக் கடிைத்தில் அடக்கிக் தகாடுப்பார். அேர்
தகதயழுத்தைப் படிக்க வேண்டுதமன்றால் ஐந்ைாறு பூைக்கண்ணாடி
வைதேப்படும். அப்படியும் மாடு கன்று வபாட்டதிலிருந்து, மச் ான்
கல்யாணத்திற்கு வமாதிரம் வபாட்டது ேதர அதைத்து வீட்டு விஷயங்களும்
அேரது தகதயழுத்தின் ேழியாகத்ைான் தேளி உைகத்திற்குப்
பயணப்பட்டுக் தகாண்டிருந்ைை. மயத்தில் விே ாயக் கூலி வேதைக்கும்
த ல்ோர்.

மாதை வநரங்களில் விதையாட்டு முடிந்ைதும் நாங்கள் வகாவிந்ை ாமி

ைாத்ைாவிடம் கதை வகட்கச் த ன்றுவிடுவோம். வகாயில் தூணில் ாய்ந்ைபடி
கதை த ால்ைத் தைாடங்குோர். அந்ைக் கதைகளில் கிளிகளின் கழுத்தில்
இைேர னின் உயிர் இருக்கும்; பறக்கும் கம்பைங்கள் பாைாை வை த்திற்குப்
வபாய் ேரும்; ைேதைக் குட்டியாக மாறிவிட்ட ராைா ைண்ணீருக்கடியில்
காத்திருந்து மீண்டும் மனிைைாகி மந்திரியின் சூழ்ச்சிதய முறியடிப்பார்;
வபரழகியாக ேடிேம் தகாண்ட வபய், காட்டு ேழியில் பயணிப்பேதை
ம்வபாகத்திற்கு அதழக்கும்; தகாள்ளிோய்ப் பி ாசுகள் மனிைர்களிடம்
ைங்கள் கட்தட விரல்கதை இழந்து ‘‘இனிவமல் இந்ைப் பக்கம்
ேரமாட்வடன்’’ என்று கைறும். கைவுகளிலும் வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைாவின்
கதைகள் தைாடர... அப்படிவய தூங்கிப்வபாவோம்.

தேள்தைக்காரத் துதரயிடம் வேதை த ய்ை அனுபேங்கதைக் வகட்வபாம்.

‘‘ைஸ்ைு புஸ்ைுன்னு ஒவர இங்கிலீஷ்ைான் வபா...’’ என்று பீடிதகயுடன்
ஆரம்பிப்பார். ‘‘ஒரு ைடதே தேள்தைக்காரன் வீட்டுத் வைாட்டத்துை ஒரு
ாதரயும், நல்ைபாம்பும் பின்னிக்கிட்டிருந்ைது. ஓடிப்வபாயி
தேள்தைக்காரன்கிட்ட, ‘ஸ்வநக்ஸ்’னு த ான்வைன். ‘ஸ்நாக்ஸ்ைாவை,
தகாண்டு ோ’ன்ைான் வபப்பதரப் படிச்சுக்கிட்வட. தகால்தையிை இருந்ை
விறகுக் கட்தடயாை தரண்டு பாம்தபயும் அடிச்சி, நூைாக்கி கட்தடை சுத்தி
எடுத்துட்டுப் வபாயி காட்டுவைன். அரண்டு வபாயிட்டான்.
அதுக்கப்புறம்ைான் புரிஞ்சுது... ஸ்நாக்ைுன்ைா ாப்பிடற தபாருைாவம!’’

துதர கப்பலில் கூட்டிப் வபாை கதை; துதர ாமி முத்ைம் தகாடுத்ை கதை;
கிராமவபான் ைட்டில் வைாத கள் சுட்டு அடுக்கிய கதை எை த ால்லுேைற்கு
நிதறய கதைகதையும், சுைந்திரத்தையும் தகாடுத்துவிட்டு... அந்ை
தேள்தைக்காரர்கள் ஊர் வபாய்ச் வ ர்ந்ைார்கள்.
எல்ைாேற்றிற்கும் வமல் வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைா எங்கள் மைதில் மிகப் தபரிய
ாக வீரைாக இடம்தபற்ற ம்பேம் ஒன்று நடந்ைது. எங்கள் ஊர் வபருந்து
நிதையத்திற்கு எதிரில் ைார்ச் ாதை குண்டும் குழியுமாக இருந்ைது.
ஒவ்தோரு பள்ைமும் அதர அடி ஆழம் இருக்கும். மதழக்காைங்களில்
அந்ை ாதைப் பள்ைங்கள் ைங்கள் ஞாபக அடுக்குகளில் மதழநீதரச்
வ மித்து தேத்து, ேருபேர்கதை ஏமாற்றி உள்வை விழ விடும்.

எத்ைதை முதற நகராட்சியிடம் புகார் த ய்தும் ாதை

த ப்பனிடப்படவில்தை. வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைா ஒரு மதழ நாளில்
எங்கதை எல்ைாம் அந்ைச் ாதைப் பள்ைத்திற்கு அதழத்துச் த ன்றார்.
அருகிலிருந்ை ேயலில் தநல் நாற்றுகதைப் பிடுங்கி ேரச் த ான்ைார். அந்ைப்
பள்ைத்தில் மண் நிரப்பி, பிடுங்கி ேந்ை தநல் நாற்றுகதை நட்டு தேத்து,
அைற்குப் பக்கத்தில் ‘ஐ.ஆர். எட்டு’ என்தறழுதிய பைதகதயயும்,
‘விே ாயம் நடக்கிறது, மாற்றுப் பாதையில் த ல்ைவும்’ என்ற
பைதகதயயும் நிறுத்தி தேத்ைார். நூறு அடி நீை அகைத்திற்கு
ைார்ச் ாதையில் விே ாயம். நிமிடங்களில் ோகை இயக்கம் ைதடபட்டுப்
வபாைது. ேட்டாட்சியர் ேதர ைகேல் வபாய், ாதைதயச் த ப்பனிட்டு
விடுேைாக ோக்களித்ை பின்வப பைதக இடம்தபயர்ந்ைது. வகாவிந்ை ாமி
ைாத்ைாவிைால் அழகாை ைார்ச் ாதை உருோைது.

ேருடங்கதை யாரால் கட்டி தேக்க முடியும்? வகாவிந்ை ாமி ைாத்ைாவிற்கு

இப்வபாது தைாண்ணூறுகதைத் ைாண்டிய ேயது. மூப்பின் காரணமாக
மூதையும் மைதும் காட்சிகதை மாற்றி அடுக்குகின்றை. இறந்ை
மதைவியின் வபதரச் த ால்லி அதழத்து, ‘‘காபி தகாண்டு ோ’’
என்கிறாராம். திடீதரன்று தைாதைந்து வபாய் யாராேது எங்காேது பார்த்து
அதழத்து ேருகிறார்கள். ‘‘தைாதர கூப்பிட்டாரு... மறுபடியும் வபாகணும்’’
என்று முணுமுணுக்கிறாராம்.

மாதையில் அேரது திண்தணதய தநருங்கும் சிறுேர்கள், ‘‘ோட் இஸ் யுேர்

வநம்?’’ என்று வகட்டுவிட்டு ஓடிவிடுகின்றைர். யாருமற்ற
தேட்டதேளிதய வநாக்கி, ‘‘தம வநம் இஸ்...’’ என்று தைாடங்கி
வபசிக்தகாண்டிருக்கிறாராம்..
 குறிஞ்சிப் பாட்டு

பூக்கும்வபாது
அங்கிருந்வைன்
காய்க்கும்வபாது
இங்கிருக்கிவறன்
மரங்கள்
ேருத்ைப்பட்டுக் தகாண்டிருக்கும்
மனிைர்கள்
நிதைத்துக் தகாண்டிருப்பார்கள்

- விக்ரமாதித்யன் நம்பி (‘கிரக யுத்ைம்’ தைாகுப்பிலிருந்து...)

ஒவ்தோரு பூவும் ைன்தை குழந்தைகளின் குவி தமயப் பார்தேயில்

பார்க்கச் த ால்கிறது. குழந்தைகளுக்கும் பூக்களுக்கும் உள்ை தைாடர்பு,
விக்ரமாதித்ைனுக்கு வேைாைம் த ால்ைாை ரகசியமாய் தைாடர்ந்து
தகாண்டிருக்கிறது. ரத்ை ஓட்டம் உள்ை பூக்கைாகத்ைான் எல்ைாக்
குழந்தைகளும் பிரபஞ் த்தின் தைாப்புள் தகாடியில் பூக்கின்றை. பிந்தைய
நாட்களில் அைன் ஒவ்தோரு இைழிலும் காைம் ைன் ராட் ை நகங்கைால்
முட்கதைப் தபாருத்தி காயம் த ய்கிறது. ஒரு இைழில் துவராகத்தின்
ேன்முதற; இன்தைான்றில் ைந்திரங்களின் காய் நகர்த்ைல்; மற்தறான்றில்
உதிரும் இரவுகளில் எரியும் காமம்; பிறிதைான்றில் மீைமுடியா துயரத்
ைடயங்கள்.

முைல்முதறயாக ஏவைாஒரு பூதேப் பார்த்ை உங்கள் குழந்தைப் பருே முகம்

உங்களுக்கு ஞாபமிருக்கிறைா...? அது எந்ைப் பூ? த ம்பருத்தியா?
வராைாோ? மல்லிதகயா? கைகாம்பரமா? மகிழம்பூோ? ைாழம்பூோ?
ாமந்தியா? தபயர் தைரியாை காட்டுப் பூோ? அது எந்ை இடம்? த விலித்
ைாயுடன் வநாய்த்துகள்கள் மிைக்கும் மருத்துேமதையா? தேைோல்கள்
ைதைகீழாகத் தைாங்கும் வகாயில் பிராகாரமா? ோைவில் உதடந்து
கிடக்கும் மதைச் ரிோ? குதறந்ை தேளிச் த்தில் அணில் குஞ்சுகள்
விதையாடும் உங்கள் வீட்டு முற்றமா? ராட்டிைங்கள் கிறீச்சிடும் கிணற்றடி
வைாட்டமா?

அது எந்ைத் ைருணம்? பனி தகாட்டும் பின் விடியைா? சூரியன்

ஸ்வநகமாகும் முன் காதையா? உறவிைர்கள் ஒன்று கூடிய திருவிழா
மதியமா? ஈக்கள் ேந்து ேந்து முகத்தில் அமரும் மரண வீட்டின் இறந்ை
முகத்திைா? ஞாபக அடுக்குகளில் எத்ைதை முதற வைடியும் அந்ை முைல் பூ
மட்டும் ைன் மகரந்ைக் குழல்கதை மடித்து தேத்துக் தகாண்டு ஒளிந்து
விடுகிறது. அந்ை முைல் நாள் அறிமுகத்தின் மிச் ஆச் ர்யங்கள்ைான் எல்ைாப்
பூவிலும் ஒளிந்து தகாண்டு நம்தமப் பரே ப்படுத்துகின்றை. பூச்த டிகதை
குழந்தைகள் வநசிக்கக் காரணம், அைன் எட்டிப் பிடிக்கும் உயரம் என்வற
வைான்றுகிறது. ட்தடன்று பார்க்தகயில் ஒரு பூச்த டி நிற்பது, ஒரு குழந்தை
நிற்பதைப் வபாைத்ைான் கண்களுக்குத் தைரிகிறது. மண்ணின் கருேதறயில்
பூக்கள் புதிர் வபாடுகின்றை. குழந்தைகள் ைங்களுக்கு மட்டும் தைரிந்ை
ரகசிய பாதஷயில் அதை விடுவித்துக் தகாண்டிருக்கின்றை.

கிராமத்தில் எங்கள் வீட்டுத் வைாட்டத்தில் தேவ்வேறு பூச்த டி கள்

இருந்ைை. குப்தபவமடுகளிலும், காட்டு ேயல்களிலும் அதைந்து திரிந்து
பூச்த டிகதைத் வைடி எடுத்து ேருேது அப்வபாதைய என்
தபாழுதுவபாக்காய் இருந்ைது. வராைாச் த டிகள் எல்ைாம் அப்வபாது
பணக்காரச் த டிகள். எல்வைாரது வீட்டுத் வைாட்டத்திலும் த ம்பருத்தியும்,
மல்லிதகச் த டியும் கட்டாயம் இருக்கும். சூரிய ஒளியிலிருந்து தீ விழுங்கி
பூத்ை மாதிரி த ம்பருத்திப் பூக்கள் த வ்விைழில் இன்னித ேழங்கும்.
கிராமவபான் குழல்கள் வபாலிருக்கும் அைன் சின்ைஞ்சிறு இைழ்களில்
காற்று ேந்து கச்வ ரி த ய்யும்.

கிராமத்து வீடுகளின் வைாட்டங்களில் குப்தப தகாட்டி தேக்க இடம்

இருக்கும். ேருடம் முழுதும் உயர்ந்து தகாண்வடயிருக்கும் அந்ைக் குப்தப
வமட்டில் ைான்வைான்றித்ைைமாக பை பூச்த டிகள் முதைத்திருக்கும்.
தபரும்பாலும் ாமந்தியும், ைக்காளியும் அவ்விடத்தில் ேைர்ேதுண்டு.
பார்ப்பைற்கு ாமந்திச் த டியும், ைக்காளிச் த டியும் ஒவர மாதிரி இருக்கும்.
விரிந்ை உள்ைங்தக விரல்கள் மாதிரி இதைகளும், ஏவைா ஒரு மாேட்டத்தின்
ேதரபடம் மாதிரி இருக்கும் இைழ் ேடிேமும், இரண்தடயும் ஒன்றாகவே
காட்டும். இதைகளின் த ாரத ாரப்புத் ைன்தமதய தேத்து வேறுபாடு
உணரைாம். நிதறய ைடதே ைக்காளிச் த டி நட்டு, ாமந்திப் பூக்கதை
எதிர்பார்த்து ஏமாந்து இருக்கிவறன். மல்லிதகப் பூக்கள் காற்றில் பரவும்
ோ தையுடன் பாம்புகதை அதழத்து ேந்து விடும். ஆயினும் பூக்கள்
பறிக்கப் வபாய் பாம்புகள் கடித்ைைாக கிராமத்தில் இதுேதர எந்ை ேரைாறும்
இல்தை. ஒருமுதற நாங்கள் வராைாச் த டி ேைர்த்வைாம்.

த ம்மண் பாதுகாப்பில் உதடந்ை முட்தட ஓடுகவை உரமாகக் தகாஞ் ம்

தகாஞ் மாக ஒளிச் வ ர்க்தக தைாடங்கி யாரும் கேனிக்காை ஒரு தநாடியில்
கறுத்ை மனிைனின் உள்ைங்தக வபால் வராைா பூத்ைது. ஒரு த ல்ைப்
பிள்தையாக அைன் இருப்தப நாங்கள் தகாண்டாடிவைாம். ஒரு கட்டத்தில்
திைம் திைம் அருகில் ேந்து தைாட்டுப் பார்க்கும் எங்கள் முகங்கள் அைற்கு
பரிச் யம் ஆகி, நாங்கள் அருகில் த ன்றாவை கூடுைைாகப் பிரகாசிக்கும்.
மதழ தபய்ை நாதைான்றின் அந்தியில் ஏவைாதோரு ஆடு கடித்து அந்ை
வராைாச் த டி ைன் ைைைத்தை முடித்துக் தகாண்டது. அன்றிரவு எங்கள்
வ ாற்றுப் பாதையில் பசிக்கு பதில் துக்கம் வைாய்ந்ை தேறுதமவய
குடிதகாண்டிருந்ைது.

ோ தைக்கும் உபவயாகத்திற்கும் மட்டுமா பூக்கள்? ோ தையற்ற

பூக்களில், நிறங்கைால் கிரீடம் சூட்டி விடுகிறது இயற்தக. மஞ் ள் தகாட்டி
படர்ந்து கிடக்கும் தநருஞ்சிப் பூக்கள், ஊைா ஊற்றிச் த ய்ை கத்ைரிப் பூக்கள்,
தேளிர் மஞ் ளும் பச்த யும் குதழந்ை புளியம்பூக்கள், சிேப்பில் குளித்ை
த ந்ைாமதரப் பூக்கள், ஆழி ேண்ணத்தில் ங்குப் பூக்கள், தேளிர் பச்த யில்
தபத்தியமாக்கும் ஊமத்ைம்பூக்கள், வராஸ் ேண்ணத்தில் எறும்புகள் ஊரும்
புங்கம்பூக்கள், காக்காப் பூக்கள், சூரிய ஒளியில் நிறம் ோங்கிய பீர்க்கம்
பூக்கள், ப்பாத்திக் கள்ளிகளில் பூத்ை அடர் மஞ் ள் பூக்கள் எை பல்வேறு
பூக்கள் நிறங்களின் சூைாட்டத்தை நடத்திக்தகாண்டிருக்கும். பூதைக்குச்
த ல்ேது குறித்ை தபருமிைவமா, சுடுகாட்டுப் பாதைகளில் இதறந்து
கிடப்பது குறித்ை ேருத்ைவமா பூக்களுக்கு இல்தை. தமாழிகளும்
அர்த்ைமுமற்ற ஒரு ஆழ்தேளியில் இருந்து அதே புன்ைதகக்கின்றை.

மாநகரத்தில் மனிைர்கதை ேைர்ப்பைற்வக சிரமமாக இருக்கும்வபாது

பூக்கதை ேைர்க்க இடமில்தை. ைாரிகளில் மதழ- தேயிலில் நதைந்து
மாநகரம் ேந்ைதடயும் பூக்கள், தபரிய தபரிய ‘தபாக்வக’க்கைாக
மாற்றப்பட்டு முக்கிய விழாக்களிலும், தகாண்டாட்டங்களிலும்
பரிமாறப்பட்டு, ேரவேற்பதறயில் ோ தையும், ேண்ணமும் இழந்து கருகி
உதிர்கின்றை. மாநகரம் தைாட்டி தைாட்டியாக வீட்டிற்குள் குவராட்டன்ஸ்
த டிகதை ேைர்க்கிறது. அைற்குப் பக்கத்தில் பூக்கவே பூக்காை வபான் ாய்
த டிகள், எல்ைாேற்தறயும் பார்த்துச் சிரித்ைபடி! த ன்தைப்
பல்கதைக்கழகத்தில் ைமிழ் தமாழித் துதறயில் டாக்டர் ே.தையவைேன்
வமற்பார்தேயில் நான் முதைேர் பட்டத்திற்காக ஆய்வு த ய்ைவபாது,
எம்.ஏ. ைமிழ் இைக்கிய மாணேர்களுக்கு தகைரேப் வபராசிரியராக
ேகுப்புகள் எடுத்வைன். எம்.ஏ. முைைாண்டு மாணேர்களுக்கு மாதிரித் வைர்வு
நடந்ைது.

வைர்வு வமற்பார்தேயாைராக நியமிக்கப்பட்டு, மாணேர்களுக்கு வகள்வித்

ைாள்கள் தகாடுத்துக் தகாண்டிருந்வைன். வைர்வு தைாடங்கி அதர மணி வநரம்
கழித்து ஒரு மாணேன் ேந்ைான். ட்தடதயல்ைாம் த ம்மண் படிந்திருந்ைது.
அதரமணி வநரத்திற்குப் பிறகு ைாமைமாக ேந்ைால் வைர்வு அதறயில்
அனுமதிக்கக் கூடாது. நான் ைாமைத்திற்காை காரணம் வகட்வடன். அைற்கு
அந்ை மாணேன் த ான்ைது தநகிழ்ோக இருந்ைது. ‘‘காதைை பஸ் ஸ்டாப்ை
நின்னுட்டிருந்வைன் ார். என்தைக் கடந்து ஒரு மாட்டு ேண்டி வபாச்சு.
ேண்டி முழுக்க வராைாச் த டி. த ம்மண் தகாட்டி அதுக்கு வமை மஞ் ள்,
சிேப்பு, தேள்தைனு தேவ்வேறு கைர்ை பூத்ை வராைாச் த டிங்கை
பாலித்தீன் தபகளில் அதடச்சு பாக்கறதுக்வக ந்வைாஷமா இருந்துச்சு ார்.
த டி அம்பது ரூபான்னு வித்துட்டிருந்ைாங்க. கார், பஸ், ஸ்கூட்டர்னு
ஹாரன் த்ைம் அதிகமா வகட்கவும் மாடு மிரண்டு ைாறுமாறா ஓடுச்சு.

ேண்டி அப்படிவய ஒரு சுேத்துை முட்டி குதட ாஞ்சிடுச்சி. எல்ைாரும்

அேங்க அேங்க வேதையா வபாறாங்கவை ஒழிய, யாருவம இை
கேனிக்கை. த டிங்க வமை பஸ் டயரு ஏறிப் வபாறை பாக்க பாேமா
இருந்துச்சு. நான்ைான் கூடமாட இருந்து எடுத்து அடுக்கி தேச்வ ன். அைான்
வைட்டாயிடுச்சு’’ என்றான். எைக்கு என் பால்யத்தை அேனிடம் பார்த்ை
மாதிரி இருந்ைது. ‘மாநகரத்திற்கு பாலித்தீன் தபகளுடன் ேந்ை வராைாச்
த டிகளும், புத்ைகங்களுடன் ேந்ை அந்ை மாணேனும் பத்திரமாக வீடு
திரும்ப வேண்டும்’ எை கேதைப்பட்டுக்தகாண்வட அந்ை மாணேதைத்
வைர்வு எழுை அனுமதித்வைன். த ம்மண் படிந்ை தககைால் வைர்வுத் ைாதை
ோங்கிைான். ‘குறிஞ்சிப் பாட்டில் கபிைர் த ான்ை தைாண்ணூற்றி ஒன்பது
பூக்கதைப் பட்டியலிடுக...’ என்று முைல் வகள்வி இருந்ைது.
 எழுத்து த ால் தபாருள்

‘காைதைக் காைல் என்றும் த ால்ைைாம்’

- பூமா ஈஸ்ேரமூர்த்தி

குழந்தைகள் ஒவ்தோன்றுக்கும் புதுப்புது தபயர்கதைக்

கண்டுபிடிக்கிறார்கள். எல்ைாக் குழந்தைகளின் அகராதியிலும் ‘நாய்’
என்றால் ‘ைூைூ’... பறதேக்கு ‘கிக்கீ’... தமாழி வைான்றுேைற்கு முந்தைய
ஆதிோசிக்கு, மரம் என்பது ஒரு சித்திரம். புலி என்பது ஒரு பயச்சித்திரம்.

ஒன்றிலிருந்து ஒன்தற அதடயாைப்படுத்துேைற்காக தமாழியும், தபயர்ச்

த ாற்களும் வைான்றியவபாது, ோழ்க்தகயின் ஆச் ர்யங்களும், புதிர்களும்
தைாதைந்துவிட்டை.

முைன்முைலில் ஒரு மரத்திற்கு ‘மரம்’ என்று தபயர் தேத்ைேனுதடய

கற்பதையின் பரே ம் அடுத்ை ைதைமுதறக்கு இல்ைாமல் வபாயிற்று.
மரத்தை மரமாகப் பார்க்காமல் தமாழியறிந்ை குழந்தைகள் மாமரமாகப்
பார்க்கின்றை. உைகம் ைன் இயந்திரக் தககைால் ஒரு குழந்தைதய
சிறுேைாக மாற்றுகிறது. பின்ைாட்களில் அந்ைச் சிறுேன் மாமரத்தைக்
கட்டிைாகப் பார்க்கிறவபாது இதைஞைாகிறான்; கைோகப் பார்க்கிறவபாது
குடும்பஸ்ைன் ஆகிறான்; தேட்டி எரிக்கிறவபாது ேவயாதிகன் ஆகிறான்.

கல்லூரியில் என்னுடன் படித்ை நண்பன் கண்ணதை

நிதைக்கிறவபாதைல்ைாம் எைக்கு இந்ை சிந்ைதைகள்ைான் மைதில் ஓடும்.
கண்ணன் ஒரு ேைர்ந்ை குழந்தை. ஒல்லியாகக் கிட்டத்ைட்ட ஆறடி
இருப்பான். கதைந்ை வக மும், க ங்கிய ட்தடயும் அேைது அைட்சிய
குணத்தின் ோயிற்படிகள். அஃறிதண, உயர்திதண எை எதைப் பார்த்ைாலும்
கண்ணன் அைற்தகாரு பட்டப் தபயர் தேத்துவிடுோன்.

கண்ணன் தேக்கும் தபயர்களின் ரசிகர்கைாக கல்லூரியில் ஒரு தபரும்

பட்டாைவம இருந்ைது. கல்லூரி வகன்டீனுக்கு ‘மரண விைாஸ்’; கணக்குப்
வபராசிரியருக்கு ‘வகாழி’; முைல்ேருக்கு ‘நாட்டாதம’; வபருந்துக்கு ‘நத்தை’;
ைாக்கி ானுக்கு ‘அதிரடி அகத்தியர்’ எை தைாடக்க காைத்தில் கண்ணன்
தேத்ை தபயர்கள் இன்தறக்கும் எங்கள் கல்லூரியில் புழக்கத்தில்
இருக்கின்றை. பின்ைாட்களில் கண்ணனின் தமாழியறிவு முதிர்ச்சி
அதடந்து, அேன் தேக்கும் உருேகப் தபயர்கள் முைல் பார்தேயில்
புரியாமல் வபாயிை. உைாரணமாக மின்விசிறிக்கு ‘குடிகாரன்’ என்றும்,
உைகத்திற்கு ‘மதுப்புட்டி’ என்றும் நாமகரணம் த ய்திருந்ைான்.
வயாசிக்கும்வபாதுைான் இரண்டுக்குமுள்ை தைாடர்புகள் புைப்படும்.

ஒருமுதற கண்ணதை அேனுதடய தபற்வறார் அடித்து உதைத்து மைநை

மருத்துேமதையில் வ ர்த்திருந்ைார்கள். எங்கள் ேகுப்வப திரண்டு வபாய்
பார்த்துவிட்டு ேந்வைாம். கல்லூரியில் மட்டுமல்ை, வீட்டிலும் கண்ணன் ைா
வநரமும் தபயர் தேத்துக் தகாண்டிருப்பைாகவும், ைன் அப்பாதே ‘கம்பி’
என்றும், அம்மாதே ‘ ங்கிலி’ என்றும் கூப்பிட்ட ம்பேம்ைான் மைநை
மருத்துேமதை ேதர தகாண்டுேந்திருக்கிறது என்றறிந்வைாம்.

ஒரு எறும்தபப் வபாை கண்ணனின் மைம் ைா த ாற்கதைத் வைடி

ஊர்ந்துதகாண்டிருந்ைது. மைநை மருத்துேருக்கு ‘ோன்வகாழி’ என்று தபயர்
தேத்து அேரிடவம அேன் த ான்ைவபாது, அேர் ைன் சிறகுகதைக் காற்றில்
விரித்துக் காட்டி சிை மாத்திதரகதை எழுதித் ைந்து, ‘‘காைப்வபாக்கில்
ரியாகிவிடும்’’ என்று வீட்டிற்கு அனுப்பி தேத்து தபருமூச்சு விட்டைாக
நண்பர் த ால்ைக் வகட்டிருக்கிவறன்.

கண்ணனின் வைர்வுத் ைாள்கதைத் திருத்தும்வபாது கல்லூரிப்

வபராசியர்களுக்கு புதுத் ைதைேலி தைாடங்கியது. பித்ைாகரஸ் வைற்றத்தைப்
பற்றிய வகள்விக்கு ‘பிச் ாண்டியின் புதிர்’ எைத் ைதைப்பிட்டு விதட
எழுதியிருந்ைான் கண்ணன். வகள்விக்காை விதட ரியாக இருந்ைது
என்றாலும், மாற்றி அதமக்கப்பட்ட தபயர்கள் கைவுகளிலும்
வபராசிரியர்கதைத் துரத்ை ஆரம்பித்ைை.
கல்லூரி இறுதியாண்டில் கண்ணன் அரூப ோர்த்தைகளில் தபயர் தேக்க
ஆரம்பித்ைான். அந்ை ோர்த்தைகளில் ைமிழ் இருந்ைாலும், தமாழியில்ைாை
தமாழியின் த ாற்களும் தைன்பட ஆரம்பித்ைை. கல்லூரித் வைாட்டத்தில்
திரிந்துதகாண்டிருந்ை ஒரு அணிதைப் பார்த்து ‘வகாடாண்ட கலீவைா’ என்று
அேன் தபயர் தேத்ைான்.

அதுேதர அேன் ரசிகர்கைாக இருந்ைேர்கள் அமானுஷ்யமாை பயத்திற்குள்

ைாங்கள் ைள்ைப்பட்டைாகவும், கண்ணதை முனி பிடித்து விட்டைாகவும்
பின்பு தைரிவித்ைார்கள். சிை வேதைகளில் ோைத்தைப் பார்த்து ஏவைா
வபசிவிட்டு அருகில் இருக்கும் தபாருட்களுக்கு அரூபமாகப் தபயர்
தேப்பான். அந்ைப் தபயர்கள் யாருக்கும் புரிேதில்தை. கடவுளின் தமாழி
யாருக்குப் புரியும்?

நகரிவைவய வபரழகியாை ஒருத்திதய கண்ணன் ‘தைாம்பித்ைா’ என்று

அதழத்ைவபாது, ஏவைா தகட்ட ோர்த்தையில் திட்டுகிறான் என்று அேள்
எண்ணி த ருப்பால் அடித்து த்ைம் வபாட்ட நாளில் கண்ணனின் கல்லூரி
ோழ்க்தக முடிவுற்றது. அைற்குப் பிறகு அேதைச் ந்திக்கும் ந்ைர்ப்பங்கள்
குதறந்து, நான் வமற்படிப்பிற்காக த ன்தைக்கு ேந்துவிட்வடன்.
விடுமுதறயில் ஊருக்குச் த ன்றவபாது கண்ணதைப் பற்றி வி ாரித்வைன்.
ராணுேத்தில் வ ர்ந்துவிட்டைாக நண்பர்கள் மூைம் பதில் ேந்ைது.

இதைல்ைாம் நடந்து முடிந்து பத்து ேருடங்களுக்குப் பிறகு, உைகத்

திதரப்பட விழாவிற்காக தடல்லி த ன்றிருந்வைன். ஈரானிய
படதமான்தறப் பார்த்துவிட்டு, அந்ைப் படம் எழுப்பிய அதிர்ேதைகளுடன்
உப்கர் திதரயரங்கிற்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு ர்ைார்ஜி வஹாட்டலில்
ைந்தூரி தராட்டிக்காகக் காத்திருந்ைவபாது ைற்த யைாகக் கண்ணதைச்
ந்தித்வைன்.

எைக்கு அேதை அதடயாைம் தைரியவில்தை. அேன்ைான் என் தபயதர

இனிஷியலுடன் த ால்லியதழத்து ைன்தை அறிமுகப்படுத்திக்தகாண்டான்.
கன்ைம் உப்பிப் வபாய், தைாப்தப விழுந்து, பஞ் ாபிகதைப் வபாை
சிேந்திருந்ைான். ராணுேத்தில் அலுேைகப் பிரிவில் வேதை பார்ப்பைாகச்
த ான்ைான். ‘துப்பாக்கிகளுக்கும், ைந்தூரி தராட்டிகளுக்கும் என்ை தபயர்
தேத்திருக்கிறாய்?’ எைக் வகட்க நிதைத்வைன். தபயர் தேக்கும்
குணத்தைவய மறந்ைது வபால், தடல்லியின் குளிர் பனிதயப் பற்றிக்
கேதைப்பட்டுக் தகாண்டிருந்ைான்.
கதடக்கு தேளிவய காரிலிருந்ை ஒரு தபண்தணத் ைன் மதைவி என்றும்,
அருகிலிருந்ை மூன்று ேயது தபயதைத் ைன் மகன் என்றும்
அறிமுகப்படுத்திைான். அந்ை மூன்று ேயதுப் தபயன் என்தைப் பார்த்து
புன்ைதகத்து ‘ைாடிைா ைக்கைா’ என்றான். ஒரு கணம் கண்ணனும் நானும்
ஸ்ைம்பித்துவிட்வடாம். நிச் யம் அது இந்தி ோர்த்தை இல்தை. கண்ணனின்
மகன் எைக்கு தேத்ை பட்டப்தபயர் அது... மழதைச் த ால் என்று மாற்றி
நிதைத்து திருப்தி தகாள்கிறது மைசு.
 இன்வற கதடசி
‘நானும் அேளும்
எதிதரதிவர தேக்கப்பட்ட
இரண்டு நிதைக் கண்ணாடிகள்
பிம்பத்துக்குள் பிம்பமாய்
பிரதிபலித்துக்தகாண்டு
இரவும் பகலுமாய் நீளும் பயணத்தில்
யார் பிம்பம்? யார் பிரதிபிம்பம்?’
- கவிஞர் இந்திரன்

(‘மிக அருகில் கடல்’ தைாகுப்பிலிருந்து...)

‘‘ஒளி உண்டாகக் கடேைாக’’ என்றார் கடவுள்; ஒளி உண்டாைது. ‘‘சினிமா

உண்டாகக் கடேைாக’’ என்றார் மீண்டும்; ைாமஸ் ஆல்ோ எடி ன்
உண்டாைார். குதககளின் சுேர்களில் த துக்கப்பட்ட சிற்பங்களும்
ஓவியங்களும் உயிருள்ைைாகி நடைமாடத் தைாடங்கிை. இதைல்ைாம் நடந்து
முடிந்து நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு எங்கள் கிராமத்திற்கு டூரிங் டாக்கீஸ்
ேந்ைது. கூண்டு ேண்டிகளில் இருபுறமும் வபாஸ்டர் ஒட்டி, வரடிவயா
ஸ்பீக்கர்களில் ‘இன்வற கதடசி’ என்று திதரயிடப்படும் படத்தின்
பராக்கிரமங்கதைச் த ால்லி, சிறுேர்கள் நாங்கள் பின்தைாடர, வநாட்டீஸ்
தகாடுத்துச் த ன்றார்கள். மறக்காமல் ஒவ்தோரு ைடதேயும் கதடசியாக
‘ஒளி, ஒலி அதமப்பு - ஈஸ்ேரி வுண்ட் ர்வீஸ்’ என்று முகேரிவயாடு காது
குத்து, கல்யாணம், மஞ் ள் நீராட்டு விழா வபான்ற சுப நிகழ்ச்சிகளுக்கு
அணுகச் த ான்ைார்கள்.
ஆடாதைாதட பூக்களின் ேடிேத்தில் ாயம் வபாயிருந்ை அந்ை ஸ்பீக்கர்களின்
ேசீகரத்தில், நாங்கள் ஊர் எல்தை ேதர த ன்று ேழியனுப்புவோம்.
இப்படியாக, மாட்டு ேண்டிகளின் ஸ்பீக்கர் உைவியுடன் சினிமாவின் விதை
எங்கள் ஊரில் விழத் தைாடங்கியது. ஒவ்தோரு உருேமும் ைைது காதில்
வபசும் ரகசியங்கதை, ஒளி ஒரு கறுத்ை நிழைாக தமாழிதபயர்க்கிறது.
ஒளிக்கும் நிழலுக்குமாை உறவின் சூட்சுமம் விக்ரமாதித்யனுக்கு வேைாைம்
த ால்லும் கதையாக திைந்வைாறும் தைாடர்ந்து தகாண்டிருக்கிறது.

ஒளி, உயரமாை உருேங்கதைச் சுருக்கி நிழதைடுத்து அகங்காரம்

அழிக்கிறது. குட்தடயாை உருேங்கதை தநடிைாக்கிக் காட்டி ஆறுைல்
த ால்கிறது. ‘ஒளி இல்ைாை தபாருள் ைகத்தில் இல்தை; இருள் என்பது
குதறந்ை ஒளி’ என்றான் பாரதி. ஒளி அேைது நிழதையும் ேரைாற்றின்
இருண்ட அதறயில் புதகப்படமாக்கி விட்டு, அடுத்ைடுத்ை நிழல்கதைப்
பிரதிதயடுக்க விதரந்து தகாண்டிருக்கிறது.

கிராமத்தில் இரவுச் ாப்பாட்டிற்குப் பிறகு எங்கள் பாட்டி கதை த ால்ைத்

தைாடங்குோள். வேப்ப மரக் காற்வறாடு திண்தணயில் அமர்ந்து ‘உம்’
தகாட்டக் தகாட்ட, தபைர்ணமி நிைதோளியில் மாய உைகம் ைன்
கைவுகதைத் திறக்கும். ‘‘ஒரு ஊர்ை...’’ என்று ஆரம்பித்து ஏழு கடல் ைாண்டி,
ஏழு மதை ைாண்டி, கதைகள் ஞ் ரிக்கும். பறக்கும் கம்பைம் வமகங்கதைக்
கிழித்து ோைத்தில் பறக்கும். பஞ் ேர்ணக் கிளியின் கழுத்துச் சிமிழுக்குள்
இைேரசியின் உயிர், அபயக்குரல் தகாடுக்கும். வமாதிரங்கதை விழுங்கும்
மீன்கள், துஷ்யந்ைனின் ஞாபகங்கதைக் கைோடும்.

பள்ளிக்கூடம் முடிந்து விதையாடும் பின்மாதைப் தபாழுதுகளில் நாங்கள்

விஞ்ஞானியாகி விடுவோம். விஞ்ஞாைம் ஒரு தபாம்தம மாதிரி. அது
எப்வபாதும் சிறுேர்களின் கண்கைாவைவய பார்க்கச் த ால்கிறது.
ஆச் ர்யங்கதையும், பிரமாண்டங்கதையும், புதிர்கதையும் திறந்து பார்க்க,
சிறுேர்களின் மைநிதைதய விஞ்ஞாைம் வகட்கிறது. விஞ்ஞானிகள் பைரின்
த யல்களில் குழந்தைத்ைைம் கைந்திருப்பது இைைால்ைான்.
விஞ்ஞானிகைாை பிறகு நாங்கள் த ாந்ைமாக திதரப்படம் காட்ட
ஆரம்பித்வைாம். எங்கள் முைல் திதரப்படக் கருவியின் த ய்முதற மிக
எளிதமயாைது. ஒரு தீப்தபட்டி, நீைமாை சுருைாக ஒட்டப்பட்ட காகிைப்
படங்கள், இரண்டு குச்சிகள். இதேைாம் எங்கள் முைலீடு. தீப்தபட்டியின்
மத்தியில் துரமாக தேட்டிவிட்டு, வமவையும் கீவழயும் இரண்டு
குச்சிகதைச் த ருகி, வமல் குச்சியில் காகிைச் சுருதை ஒட்டி, அைன் முடிதே
கீழ்ச் சுருளில் கட்டியதும் கருவி ையார். கீவழ இருக்கும் குச்சிதயத் திருகத்
திருக துர இதடதேளியில் படம் ஓடிக் தகாண்டிருக்கும். சிை நாட்களில்
அதைேருக்கும் வபாரடித்து விட்டது. த ய்முதற எளிதைன்பைால் எல்ைா
சிறுேர்களும் விஞ்ஞானிகைாகி விட்டார்கள்.

மூத்ை விஞ்ஞானிகள் ேைர வேண்டாமா? நாங்கள் வேறு கருவிக்கு

மாறிவைாம். இைன் முைலீடு, வீட்டிற்குத் தைரியாமல் திருடும் தைரியத்தைக்
வகட்டது. ஒரு நாற்பது ோட்ஸ் பல்பு, முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி, சிை
ஃபிலிம் சுருள்கள். இதேைான் கச் ாப் தபாருட்கள். பல்பின் வமல்
பகுதிதய உதடத்து விட்டு அைன் குடுதேக்குள் ைண்ணீதர ஊற்றிக்
தகாள்வோம். பல்புக்கு முன்ைால் சூரிய ஒளியில், முகம் பார்க்கும்
கண்ணாடிதயக் காட்டி, பிரதிபலிக்கும் ஒளி, பல்பில் விழுமாறு
த ய்வோம்.

பல்புக்கு பின்ைால் ஃபிலிம் சுருதை தேப்வபாம். இதே அதைத்தும் ஒரு

தேள்தைச் சுேர் அல்ைது தேண்திதர (அப்பாவின் வேஷ்டி) முன்ைால்
நடக்கும். ஃபிலிமில் இருக்கும் உருேம் தபரிைாகத் தைரிய, கூடியிருக்கும்
சிறுேர் கூட்டம் குதூகலிக்கும். அந்ைக் காைத்தில் கிராமத்து
மாந்வைாப்புகளில் மாங்காய்கள் திருடு வபாேதைல்ைாம், நாங்கள் காட்டும்
இந்ைப் படத்திற்குப் தபயன்கள் ைரும் கட்டணமாக இருந்ைது.

இந்ை எல்ைாக் கண்டுபிடிப்புகளுக்கும் ோல் விட்டபடி, ‘மருைமதை

மாமணிவய முருகய்யா...’ என்றதழத்து டிக்தகட் தகாடுத்து டூரிங் டாக்கீஸ்
( ரிபாதி த ந்ைமிழில் ‘தடன்ட்டு தகாட்டா’) படம் காட்டிக்
தகாண்டிருந்ைது. கிராமத்தின் ஒவர தபாழுதுவபாக்கு அதுைான். ஆற்று
மணலில் அமர்ந்ைபடி, தபாரி உருண்தட ாப்பிட்டுக்தகாண்டு, ாம்பல்
நிறத்தில் ாயம் வபாை திதரயில் படம் பார்ப்வபாம்.

ஒரு முதற நான் படம் பார்த்துக் தகாண்டிருந்ைவபாது, இதடவேதையில்

பக்கத்து ஊதரச் வ ர்ந்ை ஒரு அண்ணன், எங்கள் தைரு அக்காவிற்கு ஒரு
கடிைம் தகாடுத்து என்தைக் தகாடுக்கச் த ான்ைார். அந்ை அக்கா
தராம்பவும் அழகாக இருப்பார். கிராமத்திவைவய எட்டாேது ேதர
படித்ைேர். த ம்பருத்திப் பூப்பறிக்க காதைகளில் எங்கள் வீட்டிற்கு
ேருோர்.

கடிைத்தை ோங்கியதும் எைக்குக் தககள் நடுங்கத் தைாடங்கிவிட்டை.

டிக்தகட் கவுன்ட்டருக்கு அருகில் ஒளிந்து நின்று பிரித்துப் படித்வைன்.
‘உைக்கு த கப்பு ைாேணி தராம்ப அழகா இருக்கு. உன் ைங்கச்சிகிட்ட
என்தைக் காட்டி என்ை த ால்லிக்கிட்டிருந்வை? என்தைவய பார்த்துப்
பார்த்து சிரிக்குறா! மளிதகக் கதட அண்ணாச்சி ந்வைகப்படறாரு...
நாதைக்கு கன்னியம்மன் வகாயிலுக்கு ேந்துடு’ என்று எழுதி
தகதயழுத்திட்டிருந்ைது. ஏகப்பட்ட எழுத்துப் பிதழகள். தகதயழுத்திற்கு
வமல் ‘வகாடி முத்ைத்துடன்’ என்பைற்குப் பதிைாக ‘வகடிமுத்ைத்துடன்’
என்றிருந்ைது.

அந்ை அக்காவின் அம்மாவுக்குத் தைரியாமல் தகதயக் கிள்ளி கடிைத்தைக்

தகாடுத்வைன். நான்காக மடித்து ைாேணிக்குள் த ருகி விட்டு என்தைப்
பார்த்துச் சிரித்ைது. நாதைந்து மாைத்திற்குள் இருேரின் வீட்டிற்கும் விஷயம்
தைரிந்து ண்தடயாகி, அந்ை அக்காவும் அண்ணனும் கிணற்றில் விழுந்து
ைற்தகாதை த ய்து தகாண்டார்கள். துஷ்யந்ைனின் வமாதிரத்தை விழுங்கிய
மீன்கள், அேர்களின் கடிைங்கதையும் விழுங்கியபடி நீந்திக்
தகாண்டிருந்ைை.
அைற்குப் பிறகும் டூரிங் டாக்கீஸின் மணலுக்கடியில் விரல்கள் வ ர்ேதும்,
கண் பார்தே ேழி காைல் தைாடர்ேதும் நடந்து தகாண்டுைான் இருக்கிறது.
இப்வபாது வுக்கு கட்தடக்குப் பதில் ஆளுயர சுேர்கள் ஆணுக்கும்
தபண்ணுக்கும் வேலி வபாடுகின்றை. மாநகரத்து திதரயரங்குகளில் மணல்
வமடுகள் இல்தை. ஏ, பி, சி, டி என்று மாநகரம் ஆண்கதையும்
தபண்கதையும் எண்கைாக மாற்றி, ம உரிதம தகாடுத்து உட்கார
தேக்கிறது.

அகன்ற திதரகளில், டி.டி.எஸ். ஒலியுடன் மாநகரம் தைாழில்நுட்பத்தின்

துல்லியத்தை பார்தேயாைர்களுக்கு அளிக்கிறது. மாநகரத்து தபருந்திதணக்
காைைர்களும், உடன் வபாக்கு வைாடிகளும் கதடசி இருக்தககதைக் வகட்டு
ோங்கிப் படம் பார்க்கிறார்கள். தகக்கிதை அன்பர்கள், கழிேதறகளில்
ைத்ைம் காைலியின் தபயதரவயா, படத்தைவயா கிறுக்கி, அைற்குக் கீழ்
‘ஹார்ட்டின்’ ேதரகிறார்கள்.
 வகளுங்கள் தகாடுக்கப்படாது
என்ை ேரம் வேண்டும்? என்றார் கடவுள்! அது தைரியாை நீர் என்ை
கடவுள்? -கவிஞர் நீைமணி

நம் குழந்தைப் பருேத்தின் புதிர்கதைக் வகள்விகவை ஆக்கிரமித்திருந்ைை.

ேைர ேைர... நம் மீது ோழ்வின் சுதம ேந்து விழுந்து விடுகிறது. ஒருசிைர்
மட்டுவம பாை காண்டம் கடந்தும் பசியடங்காமல் வகள்விகளுடன்
ோழ்கிறார்கள். மாநகரம் ஒரு ரதைக்கல் வபாை என்தை உள்ோங்கி,
தகாஞ் ம் தகாஞ் மாகத் ைன் டீ ல் நதி ஓட்டத்தில் கூழாங்கல்தைப் வபாை
ேதைந்துதகாண்டிருந்ை காைம் அது. கண் விழித்துப் பார்க்கும் ஒவ்தோரு
பகலும் ஒவ்தோரு நிறத்துடன் தேயிதைக் தகாண்டு ேந்துதகாண்டிருந்ைது.

சிை பகல்களின் தேயிலுக்கு புறக்கணிப்பின் ேலி சூழ்ந்ை தேம்தம நிறம்;

சிை பகல்களின் தேயிலுக்கு துக்கம் நிரம்பிய தேளிறிய நிறம்; சிை
பகல்களின் தேயிலுக்கு குற்ற உணர்ச்சி கைந்ை ைகிக்கும் நிறம்.
அப்வபாதைய என் ஒவர கேதை... பகதை எப்படிக் தகால்ேது? பகதைக்
தகால்ேைற்குப் பை ேழிகள் உள்ைை. பகதைக் தகால்ேது சுைபம்.

ஆைால் அைன் எதிர்விதைகள் ஆபத்ைாைதே. கிதை நூைகங்களில் கயிறு

கட்டித் தைாங்கும் தபன்சில்கள் வபாை ஏவைா ஒரு மூதையில்
புத்ைகங்களுடன் மூழ்கிப் வபாகைாம். புத்ைகங்கள் எழுப்பும் உணர்ேதைகள்
மீண்டும் நம்தம ஒரு நிராத யின் பள்ைத்ைாக்கில் ைள்ைக்கூடும். ைை ந்ைடி
மிக்க தைருவில் வபாகிற ேருகிறேர்கதைப் பார்த்ைபடி ஒரு ஓரமாக
நின்றிருப்பது வபாை, நம் இருப்பு சுருங்கிக் கிடப்பதை ஞாபகப்படுத்தும்
த யல் அது.

அர ாங்க அலுேைகத்தின் குமாஸ்ைா வமதையில் அமர்ந்ைபடி மதிய உணவு

உண்ட மயக்கத்தில் பல் குத்திக் தகாண்டிருக்கைாம். அைற்கு ஒரு வேதையும்
வமதையும் வேண்டும். இப்படிப்பட்ட பகல்கள்ைான் என்தை இைக்கியக்
கூட்டங்கதை வநாக்கிச் த ல்ை தேத்ைை. மதிமாறதை நான் முைன்முைலில்
ந்தித்ைது அத்ைதகய இைக்கியக் கருத்ைரங்கம் ஒன்றில்ைான்.

மதிமாறனின் ேயது அப்வபாது நாற்பதுகளின் தைாடக்கத்தில் இருந்ைது.

ரா ரிக்கும் கூடுைைாை உயரம். உயரத்திற்வகற்ற உடல்ோகு. தநற்றி
வமட்டிற்கு வமைாக ைதையில், ஒரு காைத்தில் சுருட்தட முடிகள்
இருந்ைைற்காை சிற்சிை அதடயாைங்களும் ேழுக்தகக்காை ஆரம்ப
ஆயத்ைங்களும் தைரியும்.

அந்ைக் கூட்டத்தில் நான் மிகவும் மதிக்கும் எழுத்ைாைர் ஒருேர்

வபசிக்தகாண்டிருந்ைார். ‘‘ோழ்க்தக ஒரு நதியாக ஓடிக்தகாண்டு
இருக்கிறது’’ என்று அந்ை எழுத்ைாைர் வபசிக்தகாண்டிருந்ைவபாது, ‘‘எந்ைப்
பக்கம் ஓடுது?’’ என்று ஒரு குரல் அரங்கத்தில் வகட்டது. எல்வைாரும் குரல்
ேந்ை தித தயப் பார்க்க, தேள்தை ஜிப்பாவில் தகவிட்டபடி மதிமாறன்
எழுந்து நின்று, ‘‘எந்ைப் பக்கம் ஓடுது?’’ என்று திரும்பவும் வகட்டார்.
எழுத்ைாைர் வபச்த நிறுத்திவிட்டு மதிமாறதைப் பார்க்க, ஒரு கணம்
அரங்கத்தில் ஆழ்ந்ை அதமதி.
‘‘எதிர்காைத்தை வநாக்கி...’’ என்றார் எழுத்ைாைர். மதிமாறன் அந்ை பதிதைக்
வகட்ட மாதிரி தைரியவில்தை. அைற்குள் அடுத்ை வகள்விக்குத்
ைாவிவிட்டார். ‘‘கிரிக்தகட்ை இந்தியா வைாற்றதைப் பத்தி என்ை
நிதைக்கறீங்க?’’ எழுத்ைாைரின் முகம் இப்வபாது கடுதமயாைதைாரு
தைானிக்கு மாறிவிட்டது. ‘‘எைக்கு கிரிக்தகட் பத்தி தைரியாது... நான்
பார்க்கறதில்ை... உங்களுக்கு என்ை வேணும்? என் கதைதயப் பத்தி
மட்டும் வகளுங்வகா’’ என்றார் எரிச் லுடன்.

மதிமாறன் அடங்குகிற மாதிரி தைரியவில்தை. ‘‘ ரி! தபாருைாைார

ஏற்றத்ைாழ்வு ஏன் ரியாகதை?’’ என்று அடுத்ை வகள்வி வகட்டு பதிலுக்குக்
காத்திருந்ைார். கூட்டத்தில் ற்று ை ைப்பு கூடி, மதிமாறதை தேளிவய
கூட்டிச் த ல்ை வநரிட்டது. ‘‘இைக்கியம்ைா தேங்காயம். தேங்காயத்தைக்
கண்டுபிடிச் து எந்ை நாடு?’’ என்று த்ைம் வபாட்டுக்தகாண்வட
தேளிவயறும் மதிமாறனின் உருேம் என் மைதில் ஆழமாய்ப்
பதிந்துவபாைது.

ஓரிரு நாட்களுக்குப் பிறகு, இன்தைாரு கவிதைப் புத்ைக தேளியீட்டு

விழாவிற்குப் வபாயிருந்வைன். விழாவிற்கு ேந்திருந்ை ஏதழட்டு வபரில்
மதிமாறனும் இருந்ைார். நூதை தேளியிட்டு சிறப்பு விருந்திைர் வப த்
தைாடங்கிைார். அைற்காகவே காத்திருந்ைது வபால் மதிமாறன் எழுந்து
நின்றார். ‘‘கவிதை எைவைாட விதை?’’ என்று வகட்டுவிட்டு, பூர்ேதைன்ம
விவராதிதயப் பார்க்கும் பாேதையில் வபச் ாைரின் பதிலுக்குக்
காத்திருந்ைார். ‘‘நீங்க வப றைா இருந்ைா கதடசியிை வநரம் ைர்வறன்.
வமதடை ேந்து வபசுங்க’’ என்று நூைாசிரியர் வகட்டுக்தகாண்டும் மதி
மாறன் காதில் ோங்கிக்தகாள்ைவில்தை. அடுத்ை வகள்விகதைக் வகட்கத்
தைாடங்கிைார். நான் தமல்ை அரங்கிலிருந்து தேளிவயறி வைநீர்க்
கதடதயத் வைடிப் வபாவைன்.

அைற்குப் பின் நான் த ன்ற பை கூட்டங்களில் மதிமாறதையும் அேரது

வகள்விகதையும் எதிர்தகாள்ை வநர்ந்ைது. ஒரு ஆக்வடாபஸ் வபாை
மதிமாறன் ைன் தககதை நீட்டி என் உைகத்திற்குள் நுதழேைாய்
உணர்ந்வைன். இைக்கியக் கூட்டங்கள் மட்டுமல்ைாமல் அரசு விழாக்கள்,
பல்கதைக்கழகக் கருத்ைரங்குகள், ேணிக நிறுேைங்களின் இைக்கியப்
பங்களிப்புகள் எை எந்ைக் கூட்டத்திற்குச் த ன்றாலும் மதிமாறன் வகள்விக்
கதணகளுடன் அங்கு இருந்ைார். என் மை ாட்சியின் இன்தைாரு
உருேம்ைான் மதிமாறவைா என்று நான் பயந்ைதும் உண்டு.

கூட்டங்கள் இல்ைாை நாட்களில், தககதை வீசி காற்றிடம் வகள்வி வகட்கும்

மதிமாறனின் சித்திரம் ஒன்று அடிக்கடி என் மைதில் ேந்து வபாகும். ஒரு
நாள் வபச் ாைரின் அறுதே ைாங்காமல் கூட்டத்திலிருந்து தேளிவய
ேந்வைன். ஏற்கைவே தேளிவய நின்றிருந்ை மதிமாறன், என்தைப் பார்த்துப்
புன்ைதகத்ைார். பயத்துடன் பதிலுக்குப் புன்ைதகத்வைன். ‘‘வகள்வி வகட்டா
தேளிவய துரத்துறாங்க... இைக்கியம் எப்படி ேைரும்?’’ என்றார் என்தைப்
பார்த்து! எைக்கு முன்வப ேந்து, வகள்வி வகட்டு
தேளிவயற்றப்பட்டிருக்கிறார் என்று புரிந்ைது.

கிைம்பைாம் என்று எண்ணுதகயில் எங்கள் அருகில் ஒரு ஸ்கூட்டி ேந்து

நின்றது. பற்கள் முன்துருத்தி கறுத்ை நிறத்திலிருந்ை ஒரு வபரிைம்தபண்
அதிலிருந்து இறங்கி மதிமாறதைப் பார்த்து, ‘‘இங்கைான் இருப்பீங்கன்னு
நிதைச்வ ன்... எைக்கு ஆபீஸ்ை ஓேர்தடம் இருக்குன்னு த ான்வைன்
இல்ை? குழந்தைய ஏன் ஸ்கூல்ை இருந்து கூட்டிக்கிட்டு ேரதை?’’ என்று
வகட்டார்.

அேர் மதிமாறனின் மதைவி என்று புரிந்ைது. மதிமாறன் ங்வகாைத்தின்

நுனியில் நின்றபடி என்தையும் ைன் மதைவிதயயும் மாறி மாறிப் பார்த்ைார்.
‘‘வகஸ் தீர்ந்துடுச் ா... ஏன் வபான் பண்ணதை? பர்ஸ்ை இருந்ை ஐநூறு
ரூபாதயக் காவணாம்... என்ை பண்ணீங்க?’’ எை அடுத்ைடுத்ை வகள்விகள்,
பதில் கூறுேைற்கு முன்வப மதிமாறதை வநாக்கி ேந்து தகாண்டிருந்ைை.

அேர் எல்ைாேற்றிற்கும் ஈைஸ்ேரத்தில் ‘‘உம்... உம்...’’ எைச்

த ால்லிக்தகாண்டிருந்ைார். நான் தமல்ை அந்ை இடத்திலிருந்து
நழுவிவைன். அைற்குப் பிறகு இன்று ேதர மதிமாறதைப் பை
கூட்டங்களில் வகள்விகவைாடு ந்திக்கிவறன். ஏவைா முன்பிருந்ை எரிச் லும்
வகாபமும் மதறந்து ஒரு இரக்க உணர்தேவய இப்வபாதைல்ைாம் அந்ைக்
வகள்விகள் ஏற்படுத்துகின்றை.
 மதழதய விட கடதை விட
நதிதய விட குைத்தை விட
அதிமர்மமாைதும்
அதிரகசியமாைதுமாை நீர்
கண்ணீர்
- மாைதி தமத்ரி
(‘ ங்கராபரணி’ தைாகுப்பிலிருந்து...)

கடவுள் இறந்ை இரண்டாம் நாள், அேரின் டைத்தை அறுத்துப் பிவரைப்

பரிவ ாைதை த ய்கிறார்கள். இையத்திற்கு பதில் அவ்விடத்தில் சிறு
பள்ைமிருந்ைது. அந்ைப் பள்ைத்தில் தமயைதற விறகுகளின்
கரும்புதகயும், தபண்களின் கண்ணீர்த் துளிகளுமிருந்ைை. காைம் காைமாக
ஒரு ஆண் ஒரு தபண்தண அடிதமப்படுத்தும்வபாதும்,
துன்புறுத்தும்வபாதும் கடவுளின் இருப்பு கல்ைதறக்கு இடம் தபயர்ந்து
விடுகிறது.

சிறு ேயதில் நாங்கள் அப்பா - அம்மா விதையாட்டு ஆடுவோம். எங்கள்

ேயதுச் சிறுமிகள் வீட்டிலிருந்து எடுத்து ேந்ை அகல் விைக்குகளில்
மண்தண நிரப்பி வ ாறு தபாங்கும் அம்மாோக நடிக்க, சிறுேர்கள் நாங்கள்
வேதைக்குச் த ன்று வீடு திரும்பும் அப்பாோக நடிப்வபாம். “என்ை
தகாழம்புடீ தேச்சிருக்க?’’ என்று நாங்கள் வகட்க... “கத்திரிக்கா ாம்பார்’’
என்பார்கள் பயத்துடன்.

“மீன் தகாழம்பு ஏன்டீ தேக்கை?’’ என்று ‘டீ’தய அழுத்திச் த ால்லி

வகாபப்பட்டு, இல்ைாை தபல்ட்தட இடுப்பிலிருந்து உருவி அடிப்பைாய்
பாேதை த ய்வோம். அேர்களும் அழுேைாய் சிணுங்கி, ‘‘குடிச்சிட்டு காவ
ைர மாட்வடங்குறீங்க... நான் காட்டுை தேறகு தபாறுக்கி வித்து
வ ாறாக்குவைன். அைான்...’’ என்று ையக்கத்துடன் த ால்ோர்கள். “எதிர்த்ைா
வப ற... முண்ட!’’ என்று அேர்கள் ைதைமுடிதயப் பிடித்து கன்ைத்தில்
அதறவோம். எங்களுக்கு அப்பன் தகாடுத்து, அப்பனுக்கு பாட்டன்
தகாடுத்து, பாட்டனுக்கு முப்பாட்டன் தகாடுத்ை ‘ஆண்’ என்னும் திமிர்
எங்கள் பிஞ்சுக் தககளில் குடிவயறும். நாங்கள் திமிவராடும் தபண்கள்
தியாகத்வைாடும் வீடு த ல்ை... விதையாட்டு முடிவுறும்.

‘நம் மூகம் ைாய்ேழிச் மூகம். இைக்குழுவின் ைதைவியாக தபண்வண

இருந்ைாள்...’ என்று ஆய்வுகள் த ால்கின்றை. ேரைாற்றின் எந்ைத்
ைருணத்தில், எந்ை இடத்தில் தபண்ணின் தகயில் இருந்து
சிக்கிமுக்கிக்கல்லின் தீ பறிக்கப்பட்டு தமயல் அதறயின் தீப்தபட்டி
தகாடுக்கப்பட்டவைா... சிறு தைய்ேங்கைாை தபண் கடவுள்கள்
பின்ைள்ைப்பட்டு ஆண் கடவுள்கள் முன்னிறுத்ைப்பட்டைவோ... அந்ை
திைத்திலிருந்துைான் ‘தியாகம்’ என்னும் இரும்புக் கம்பிக்குள் தபண்கள்
ைள்ைப்பட்டிருக்கக்கூடும்.

ஒவ்தோரு தபண்ணும் தமயல் உப்பிடமிருந்து விசுோ த்தைக்

கற்றுக்தகாள்கிறாள். தேங்காயத்திடமிருந்து கண்ணீதரப்
தபற்றுக்தகாள்கிறாள். இட்லித் ைட்டுகளிலிருந்து தேந்து ைணியவும், ஈர
விறகுகளிடமிருந்து உள்ளுக்குள் புதகயவும் புரிந்துதகாள்கிறாள். ஒரு சிை
தபண்கள் மட்டுவம இேற்தறதயல்ைாம் ைாண்டி மிைகாயிடமிருந்து
காரத்தையும், வகாபத்தையும் கற்றுக் தகாள்கிறார்கள், பரிமைா அக்காதேப்
வபாை.

பரிமைா அக்கா எைக்குப் பரிச் யமாைது, மாைத் ைேதண ஏைச்சீட்டு

பிடிக்கும் வீட்டில்ைான். என் அப்பாதேப் தபற்ற பாட்டி அப்வபாது
காஞ்சிபுரத்தில் ஒரு வீட்டில் ஏைச்சீட்டு கட்டிக் தகாண்டிருந்ைார்கள்.
அமாோத அன்று ஏைம் விடுோர்கள். மாைா மாைம் அமாோத அன்று
பாட்டியுடன் நானும் எங்கள் கிராமமாை கன்னிகாபுரத்திலிருந்து காஞ்சிபுரம்
த ன்று ேருவேன். அப்வபாது நான் மூன்றாம் ேகுப்பு படித்துக்
தகாண்டிருந்வைன்.

அமாோத ேந்துவிட்டால் எைக்குத் திருவிழா மாதிரி. மாதையில்ைான்

சீட்டு ஏைம் விடுோர்கள் என்றாலும் காதையிவைவய நானும் பாட்டியும்
கிைம்பி விடுவோம். இப்வபாது கல்யாண மண்டபமாகி விட்ட கிருஷ்ணா
டாக்கீஸில் ஏைாேது ஒரு படம் பார்த்துவிட்டு, ஸ்ரீைர் வகப்பில் எண்தணய்
மிைக்கும் அப்பைத்துடன் மதிய ாப்பாடு. பின்பு மார்க்தகட்டுக்குச் த ன்று
காய்கறிகள் ோங்குவோம். பகலிவைவய மின் ார விைக்குகதை எரிய விட்டு
அம்பாரமாக ைக்காளிகதையும், உருதைக்கிழங்குகதையும் குவித்து
வியாபாரம் த ய்யும் மார்க்தகட்தடப் பார்க்கவே அந்ை ேயதில் பிரமிப்பாக
இருக்கும். அைற்குள் மாதையாகி விடும். சீட்டு பிடிக்கும் வீட்டிற்குச்
த ல்வோம்.

நான் ஒரு தூவணாரம் அமர்ந்து வேடிக்தக பார்ப்வபன். கூடம் முழுக்க

பத்துப் பதிதைந்து தபண்கள் அமர்ந்து ஏைம் வகட்டுக் தகாண்டிருப்பார்கள்.
எைக்கு அந்ை ஏைம் விடும் பாட்டிதயப் பிடிக்கவே பிடிக்காது. ஏைாேது
வபசிைால், ‘‘சும்மா இருடா’’ என்று அைட்டும். தநற்றியில் தபரிய
ேட்டமாக குங்குமப் தபாட்டு வேறு பயமுறுத்தும். அந்ைச் மயங்களில்
பரிமைா அக்கா என்தை மடியில் தூக்கி தேத்துக்தகாள்ளும்.

பரிமைா அக்காவிற்கு அப்வபாது இருபத்தைந்து ேயதிருக்கும். காதில்

தபரிய தபரிய ேதையங்கதைக் கம்மைாகப் வபாட்டிருக்கும். பார்க்க
அழகாக இருக்கும். ஏைம் முடிந்து, ‘ைள்ளு’ பணம் வபாக மீதி காசு
ோங்கிக்தகாண்டு பாட்டியும் பரிமைா அக்காவும் அருகிலிருக்கும்
ஏகாம்பரநாைர் வகாயிலுக்கு அதழத்துச் த ல்ோர்கள்.

தேௌோல்கள் கிறீச்சிடும் வகாயில் பிரகாரத்தில் அமர்ந்து வபசிக்

தகாண்டிருப்பார்கள். தபரும்பாலும் அந்ைப் வபச்சுக்கள் பரிமைா அக்காவின்
விசும்பல் ஒலியுடன்ைான் முடியும். ‘‘தைைமும் குடிச்சிட்டு ேந்து
அடிக்குறாரு பாட்டி. எதுக்கு எடுத்ைாலும் ந்வைகம். யாராேது ஆம்பதைங்க
வீட்டுக்கு ேந்ைா வப க் கூடாது. ைண்ணி வகட்டாக்கூட அேவரைான்
தகாண்டு வபாயி ைருோரு. ோ ல்ை காய்கறிக்காரர்கிட்ட வபசுைாகூட உள்ை
கூப்பிட்டு சிகதரட்டாை சூடு தேப்பாரு... அதுவும் எங்க? கழுத்துக்குக்
கீழ... வட குமாரு! நீ தகாஞ் ம் திரும்பிக்க...’’ நான் திரும்பிக்தகாள்வேன்.
“அய்யய்வயா’’ என்று பாட்டியின் குரல் வகட்கும்.

“தைைம் தைைம் த த்துப் தபாதழக்குவறன்’’ என்று பரிமைா அக்காவின்

அழுதக அதிகரிக்கும். “என்ை பண்றது... தபாண்ணா தபாறந்துட்டம்.
தபாறுத்துப் வபா’’ என்று பாட்டியின் குரல் ஆறுைல் த ால்லும். நான் அந்ைப்
பக்கம் திரும்பைாமா வேண்டாமா எை வயாசித்து தகாஞ் வநரம் கழித்துத்
திரும்புவேன். “வபாைாமாடா?’’ என்று கண்ணீதரத் துதடத்ைபடி
பரிமைாக்கா வை ாகச் சிரிக்கும்.

பரிமைா அக்காவின் கணேர் ஒரு ைனியார் ேங்கியில் கதடநிதை

ஊழியராகப் பணியாற்றிக் தகாண்டிருந்ைார். ஓரிரு முதற அேர்கள்
இருேரும் த க்கிளில் த ல்லும்வபாது பார்த்திருக்கிவறன். கறுப்பாக தபரிய
மீத யுடன் பரிமைா அக்காவின் அழகிற்குப் தபாருத்ைமில்ைாமல்
இருப்பார். ‘அடுத்ை முதற பரிமைா மாமா த க்கிளில் த ல்லும்வபாது
யாருக்கும் தைரியாமல் கல்ைால் அடித்துவிட்டு ஓடிவிட வேண்டும்’ என்று
நிதைத்துக் தகாள்வேன். எங்கதை எங்கள் ஊர்ப் வபருந்தில் ஏற்றிவிட்டு
பரிமைாக்கா விதடதபறும். திரும்பி ேரும்வபாது எதுவும் வப ாமவைவய
பாட்டி தமௌைமாக ேருோர்கள்.

அடுத்ை அமாோத சீட்டிற்கு நாங்கள் த ன்றவபாது பரிமைா அக்காதேக்

காணவில்தை. எல்வைாரும் அர ல்புர ைாகப் பரிமைாக்காதேப் பற்றிப்
வபசிக்தகாண்டது காதில் விழுந்ைாலும் என்ை விஷயதமன்று எைக்குப்
புரியவில்தை. பாட்டியிடம் வகட்டைற்கு, ‘‘அடுத்ை மா ம் ேரும்டா’’ என்று
மட்டும் த ான்ைார்கள்.

‘சின்ைப் தபயன்... பயந்துவிடுோன்’ என்று அன்று அேர்கள் என்னிடம்

மதறத்ை விஷயம் ஓரிரு நாட்களில் வேதறாரு உறவுக்காரப் தபண் மூைம்
தேளி ேந்ைது. பரிமைாக்கா புருஷனின் ைதைதய தேட்டி விட்டைாம்.
தேட்டிய ைதைதய இட்லி குண்டானில் தேத்து எடுத்துக்தகாண்டு வபாய்
தகாடுத்துவிட்டு வபாலீஸ் ஸ்வடஷனில் ரண்டராகி விட்டைாம். வகஸ்
நடக்கிறைாம். ‘‘உண்தமயா?’’ என்று பாட்டியிடம் வகட்வடன். எதுவும்
த ால்ைாமல் அழுது தகாண்டிருந்ைார்கள்...
 ேைர்சிதை மாற்றம் நிதைவில் காடுள்ை மிருகத்தை
எளிதில் கட்டுப்படுத்ை முடியாதுநான்
நிதைவில் காடுள்ை மிருகம்!
- கவிஞர் ச்சிைாைந்ைன்

புலி ேைர்க்கக் காடும், காசும் இல்ைாைைால் சிறு ேயதில் நாங்கள் நாய்

ேைர்த்வைாம். த ம்பழுப்பு நிறத்தில் வகாதுதம மாவில் த ய்ை தபாம்தம
வபால் இருந்ை அந்ை நாய்க்குட்டிக்கு ‘தடகர்’ என்று தபயர் தேத்வைாம்.
ைன்தை ‘தடகர்’ என்று இைம் மாற்றிக் கூப்பிடுகிறார்கவை என்று எந்ை
கர்ேமும், குற்றச் ாட்டும் இன்றி தகாட்டாங்குச்சியில் ஊற்றப்படும்
பாதைக் குடித்ைபடி ‘தடகர்’ எங்கள் வீட்தடக் காடாக்கி, பதழய
துணிகதையும் உதடந்ை மரத்துண்டுகதையும் பற்கைால் கடித்து
வேட்தடயாடிக் தகாண்டிருந்ைது.

ஒரு மாதை வநர விதையாட்டுப்தபாழுதில் எங்கள் ‘தடகர்’ பற்றியும்,

விருந்திைர்களுக்கு அது ைன் கால்கைால் வஷக்வஹண்ட் த ய்ேதைப்
பற்றியும் தபருதமயடித்துக் தகாண்டிருந்வைன். ‘எங்கள் நாய்களுக்கும்
தடகர் என்றுைான் தபயர் தேத்திருக்கிவறாம்’ என்று நண்பர்கள் த ால்ை,
‘தடகர்’ என்ற தபயரின் மீதிருந்ை கேர்ச்சி காணாமல் வபாைது.

மணி, முருகன், ஜிம்மி என்று பை தபயர்கள் பரிசீலிக்கப்பட்டு கதடசியில்

‘007’ என்று நாமகரணம் த ய்யப்பட்டது. ைன் தபயரின் அர்த்ைம்
உணராமவைவய அது எங்களுக்காக விசுோ த்துடன்
துப்பறிந்துதகாண்டிருந்ைது. ஒரு மதழ நாளில் ாதைதயக் கடக்தகயில்,
‘ஏழுமதையான் துதண’ என்தறழுதிய ைாரியில் அடிபட்டு இறந்ைது. அன்று
முழுேதும் உணேருந்ைாமல் நன்றியுடன் தடகருக்காகத் துக்கம்
அனுஷ்டித்வைாம்.

தடகர் இல்ைாை ைனிதமதயப் வபாக்க எங்கிருந்வைா ஒரு பூதைக்குட்டிதய

ைம்பி எடுத்து ேந்ைான். எல்ைாப் தபயர்கதையும் அைட்சியப்படுத்தி
‘மியாவ்’ என்று அதழத்ைால் மட்டுவம திரும்பிப் பார்த்ைைால் ‘மியாவ்’
ஆகவே அது எங்கள் வீட்டில் ேைர்ந்ைது.

ஒரு குழந்தையின் அழுகுரதைப் வபால் இரதேல்ைாம் கத்தியபடி

தூக்கத்தைக் தகடுத்ைைால் அதை யாருக்கும் பிடிக்கவில்தை. பக்கத்து
வீடுகளின் தமயைதறகளில் இருந்தைல்ைாம் அைன் மீது புகார்ப்
பட்டியல்கள் ேந்து தகாண்டிருந்தும், ைம்பியின் பிடிோைத்ைால் எங்கதை
உைாசீைப்படுத்தியபடி அது உைா ேந்துதகாண்டிருந்ைது. திடீதரன்று ஒரு
நாள் என் ைம்பிக்கு கிளி ேைர்க்க ஆத ேந்ைது. கிளிதய ேைர்த்து பூதை
தகயில் தகாடுப்பைா? வகாணிப் தபயில் அதை அதடத்து எங்வகா
விட்டுவிட்டு ேந்ைான்.

ஆைமரப் தபாந்திலிருந்து கூண்டிற்கு இடம்தபயர்ந்ை அந்ைப் பச்த க்கிளி,

வகாதேப்பழத்தையும் ைக்காளிதயயும் ைட்டில் தேக்கும்வபாதைல்ைாம்
எங்கள் விரல்கதையும் வ ர்த்துக் தகாத்தியபடி ைன் எதிர்ப்தபக் காட்டிக்
தகாண்டிருந்ைது. சினிமாக் கிளிகதைப் வபால் த ான்ை வபதரத் திருப்பிச்
த ால்ைாமல் ‘கீக்கீ’ என்று கத்திக்தகாண்டிருந்ைைால், அைன் மீதிருந்ை
சுோரசியம் குதறந்ைது. சித்ைார்த்ைன் புத்ைைாை ஒரு நள்ளிரவில்,
தேட்டதேளிதய வநாக்கிப் பறக்கவிட்டு அைற்கு விடுைதை தகாடுத்வைாம்.
சிறகின் இயல்தப மறந்ை நிதையில் ைடுமாறிக்தகாண்டிருந்ை அதைப்
பிடித்து, ஒரு மரத்தின் மீவைறி கிதையில் அமர தேத்துவிட்டு ேந்ைான்
ைம்பி. மறுநாள் காக்தககைால் தகாத்ைப்பட்டு அது இறந்து கிடந்ைது.

குற்றவுணர்வுடன் தகாஞ் காைம் எதையும் ேைர்க்காமல் இருந்வைாம்.

கரும்புத் வைாட்டத்தில் பிடித்துக் கட்டி தேத்திருந்ைார்கள் என்று த ால்லி
அப்பா ஒரு நரிக்குட்டிதய எடுத்து ேந்ைார். நீண்ட முகத்துடன் நாயின்
அண்ணன் வபால் நரி வீட்டில் ேைர்ந்ைது. நரி முகத்தில் விழித்தும்
அதிர்ஷ்டமில்ைாமல், நான் ேழக்கம் வபால் ஆங்கிைப் பாடத்தில் நூற்றுக்கு
ஆறு மதிப்தபண்கவை ோங்கிக் தகாண்டிருந்வைன். எதை தேத்ைாலும்
தின்றுதகாண்டிருந்ை அந்ை நரி, ஒரு நாள் யாருமறியாமல் ைந்திரத்துடன்
ைப்பிச் த ன்றுவிட்டது.
தகாஞ் காைம் தகாரிக்கலிக்காய் ைதழகதைத் தீனியாகப் வபாட்டு
தகாட்டாங்குச்சியில் அதடத்து தபான்ேண்டு ேைர்த்வைாம். கழுத்தில்
கட்டப்பட்ட நூல் அனுமதித்ை உயரத்தில் பறந்து பறந்து அது எங்களுக்கு
விதையாட்டு காட்டியது! அடிேயிற்றில் உள்ை வகாடுகதை எண்ணிப்
பார்த்து, எத்ைதை முட்தட இடும் என்று வைாதிடம் த ான்வைாம்.
தீப்தபட்டிச் சிதறயில் அதை அதடத்து பள்ளியில் வேடிக்தக காட்ட
எடுத்துச் த ன்றவபாது ஏமாற்றிப் பறந்துவபாைது.

தபான்ேண்டு விட்டுச்த ன்ற தேற்றிடத்தை மீன்குஞ்சுகள் நிரப்பிை. ைங்க

மீன்களும், கருப்பு ஃதபட்டரும் கண்ணாடித் தைாட்டியில் நீந்தும்
தித களுக்தகல்ைாம் எங்கள் கண்களும் நீந்திை. கருப்புநிற நீச் ல் உதடயில்
ஒரு குட்டி மனிைனும் மீன்களுடன் நீந்தியபடி ைண்ணீரில் முட்தட
விட்டுக்தகாண்டிருந்ைான். ஒரு நாள் அந்ைக் கண்ணாடித் தைாட்டி கீவழ
ைள்ளி விடப்பட்டு மீன்கள் கடித்துக் குைறப்பட்டிருந்ைை. எங்வகவயா
நாங்கள் விட்டு ேந்ை பூதையின் வேதையாகத்ைான் இருக்கும் என்று
எல்வைாரும் நம்பிவைாம்.

அைற்குப் பின்பு வகாழி ேைர்த்து, அது ேந்ை விருந்திைர்களுக்கு பிரியாணி

ஆைதும், ஆடு ேைர்க்கும் ஆத தயக் தகவிட்வடாம். இதடப்பட்ட
காைத்தில் ஹார்லிக்ஸ் பாட்டிலில் மின்மினிப் பூச்சிகளும், அட்தடப்
தபட்டியில் முயலும் ேைர்த்வைாம். நாங்கள் விரும்பி ேைர்த்ைது வபாக,
விரும்பாமவைவய பல்லிகள், கரப்பான் பூச்சிகள், வைள்கள், குைவிகள் என்று
ஊர்ேைேற்றில் தைாடங்கி நடப்பை, பறப்பை ேதர எங்கள் வீட்டில்
ேைர்ந்து தகாண்டிருந்ைை.

மீத ேைர்ந்து மைதில் தபாறாதமயும், ேஞ் கமும், சூழ்ச்சியும், ஆத யும்

ேைர்ந்ைவபாது மற்றேற்தற ேைர்க்கும் பழக்கம் நின்றுவபாைது. இதே
ைாைாகவே ேைர்ந்து எங்வகயும் தைாதையாமலும், இறக்காமலும்
மைதமன்னும் காட்டில் ஒன்தற ஒன்று அடித்துக் தகாண்டிருக்கின்றை.
மிருகம் ேைர்க்கும் மைவம... எப்வபாது ஓய்வுதகாள்ோய்?
 ‘பா’ for பார்த்ை ாரதி

‘‘இப்பவும்
அங்வகவயைான் இருக்கிறீர்கைா?’’
என்றார்.
‘‘எப்பவும்
அங்வகவயைான் இருப்வபன்!’’
என்வறன்.
- கவிஞர் நகுைன்

முப்பது நாட்களுக்காை தூக்கம் என் கண்களில் அதடகாத்துக்

தகாண்டிருந்ைது. நீண்ட நாள் பயணம் என்பைால் த ய்து முடிக்க வேண்டிய
வேதைகதை இழுத்துப் வபாட்டுக்தகாண்டு த ய்ைதில் கண்கள் சிேந்து,
வீங்கிப் வபாய் தநருப்புத் துண்டங்கைாக மாறியிருந்ைை.

முைல்முதற அதமரிக்கா த ல்ேைால் எடுத்து தேத்ை ஆேணங்கதை ரி

பார்க்கக் கூட வநரமின்றி விமாை நிதையம் விதரந்வைன்.
த ன்தையிலிருந்து மும்தப த ன்று, மும்தபயிலிருந்து நியூயார்க் எைக்
கிட்டத்ைட்ட இருபது மணி வநர விமாைப் பயணம்.

என் அதமரிக்கப் பயணம் அறிந்து, நண்பர்கள் ஆைாளுக்கு அறிவுதர என்ற

தபயரில் அடிேயிற்றில் புளிதயக் கதரத்திருந்ைார்கள். அதமரிக்கத்
தூைரகத்தில் வி ா அதிகாரியிடம் எப்படிப் வப வேண்டும், அதமரிக்கா
த ன்றதும் இமிக்வரஷன் அதிகாரியிடம் எப்படிப் வப வேண்டும்
என்தறல்ைாம் அேர்கள் எடுத்ை பாடத்தை நான் கதடசி தபஞ்ச்
மாணேைாகக் குழம்பியபடி வகட்டுக் தகாண்டிருந்வைன்.

‘‘தேளிநாட்டு ஏர்வபார்ட்ை தராம்ப கேைமா இருக்கணும். நமக்வக

தைரியாம யாராேது நம்ம வபக்ை வபாதை மருந்து வபாட்டுட்டாங்கன்ைா
நாமைான் மாட்டுவோம்!’’‘‘ஸ்வீட்ஸ் எதுவும் தகாண்டு வபாகாதீங்க! வபாை
ைடதே நான் தமசூர் பாகு தகாண்டு வபாவைன். கஸ்டம்ஸ்ை
மடக்கிட்டாங்க. ஒரு கிவைா தமசூர் பாதகயும் ாப்பிடச் த ால்லி, அஞ்சு
மணி வநரம் உட்கார ேச்சி அப்புறம்ைான் அனுப்பிைாங்க!’’

‘‘மாத்திதர, மருந்து எடுத்துட்டுப் வபானீங்கன்ைா டாக்டர்கிட்ட

ப்ரிஸ்கிரிப்ஷன் ோங்கிக்குங்க. இல்தைன்ைா கஷ்டம்!’’ தேவ்வேறு
தித களிலிருந்து தேவ்வேறு ேழிகாட்டுைல்கள். நான் அறிவுதரகளின்
தித யில் ேழி ைப்பிய குழந்தையாவைன்.

ஆைால், அேர்கள் பயமுறுத்தியபடி எதுவும் நடக்கவில்தை. அதமரிக்கத்

தூைரக நூைகத்தில் நான் உறுப்பிைர் என்பைாலும், ோரா ோரம் புைன் மாதை
அங்கு திதரயிடப்படும் ஆங்கிைப் படங்கதை பை ேருடங்கைாகப் பார்த்து
ேந்ைேன் என்பைாலும் தூைரக கட்டிடத்திற்குள் நுதழந்ைவபாது
படபடப்பில்ைாமல் இருந்வைன்.

எைக்கு முன் வநர்காணலுக்குச் த ன்றிருந்ை நான்தகந்து பின்ைணிப்

பாடகர்கள் ‘ைங்களுக்கு வி ா கிதடக்கவில்தை’ என்று தைரிவித்துவிட்டு,
‘‘கேைமா பதில் த ால்லுங்க. கண்தணப் பார்த்துப் வபசுங்க!’’ என்றைர்.
‘அனுமதித்ைால் அேர்கள் நாட்டிற்கு த ல்ைப் வபாகிவறன், இல்தைதயனில்
ஒன்றும் குதறந்துவிடப் வபாேதில்தை’ என்னும் மைநிதையில் நான்
எைக்காை ேரித யில் காத்திருந்வைன்.

ைமிழில் வநர்காணலுக்கு விண்ணப்பித்திருந்ைைால், ஐம்பது ேயது

மதிக்கத்ைக்க தேள்தைக்காரப் தபண்மணி என்னிடம் த ந்ைமிழில் வகள்வி
வகட்டார்.
‘‘என்ை வேதை த ய்கிறீர்கள்?’’‘‘என்ை விஷயமாகச்
த ல்கிறீர்கள்?’’‘‘எத்ைதை நாள் பயணம்?’’‘‘நீங்கள் இந்தியாவிற்குத் திரும்பி
ேருவீர்கள் என்பைற்கு என்ை உத்ைரோைம்?’’நான் த ான்வைன்... ‘‘நீங்கள்
வகாடி ரூபாய் தகாடுத்ைாலும் அதமரிக்காவில் ைங்கமாட்வடன். என்
வேதையும் ோழ்வும் இந்தியாவில்ைான்!’’அந்ைப் தபண்மணி
புன்ைதகத்ைபடி, ‘‘உங்கள் பயணம் மகிழ்ச்சியாக அதமய ோழ்த்துகள்!’’
என்றார்.

இவ்ோறாக பத்து ேருட வி ா கிதடத்து நான் மும்தப விமாை

நிதையத்தில் இறங்கியவபாது அங்கு விதி வேறுவிைமாக விதையாடியது
என்று எழுதி இந்ை இடத்தில் ‘தைாடரும்’ வபாட வேண்டும். ஆைால்,
குங்குமத்திற்காை பக்க அைவு குதறோக இருப்பைால் ‘தைாடரும்’
தைாடர்கிறது.
மும்தப உள்நாட்டு விமாை நிதையத்தில் இறங்கியவபாது நான்
‘டிரான்ஸிட்’ பகுதிக்குச் த ன்று விமாை நிதையத்தின் ோகைத்திவைவய
பன்ைாட்டு விமாை நிதையத்திற்குச் த ன்றிருக்க வேண்டும். முைன்முதற
‘டிரான்ஸிட்’டில் த ல்ேைால் விமாை நிதையத்தைவிட்டு தேளிவய
ேந்துவிட்வடன். த ன்தைதயப் வபால் அல்ைாமல் மும்தப உள்நாட்டு
விமாை நிதையத்துக்கும் பன்ைாட்டு விமாை நிதையத்துக்கும் அதர மணி
வநரப் பயண தூரம் எைக்காகக் காத்திருந்ைது.

வநரம் குதறோக இருந்ைைால் ஒரு டாக்ஸிதயப் பிடித்து ‘‘பன்ைாட்டு

விமாை நிதையம்’’ என்வறன். ஆரம்பத்தில் சிரித்துப் வபசிக்தகாண்வட ேந்ை
அந்ை டாக்ஸி டிதரேர், பாதி ேழியில் ஒரு பாைத்திற்கடியில் இருட்டில்
ேண்டிதய நிறுத்திவிட்டு, ஒரு அட்தடதயக் தகயில் தகாடுத்ைான். அதில்,
‘A/c ரூ. 5000 Non A/c ரூ. 4000’ என்று எழுதியிருந்ைது.

‘‘அதர மணி வநர தூரத்திற்கு ஐயாயிரமா?’’ என்று நான் வகாபப்பட்டதும்,

‘‘வேண்டுமாைால் இங்வக இறங்கிக் தகாள். ஆைால், இதுேதர ேந்ைைற்கு
இரண்டாயிரம் ரூபாய் தகாடு!’’ என்றான்.விோைத்தில் இறங்கிைால்
விமாைத்தைத் ைேறவிடும் ோய்ப்பிருந்ைைால், வேறு ேழியின்றி ஐயாயிரம்
தகாடுத்து பயணித்வைன். ‘நம் இந்தியர்கள் எவ்ேைவு திறதமயாைேர்கள்!
எப்படி எல்ைாம் நூைைமாக ஏமாற்றுகிறார்கள்!’ என்று வியந்ைபடி
இமிக்வரஷனுக்குள் நுதழந்ைவபாது மீண்டும் வகள்வி வமல் வகள்விகள்.

‘‘நான் ஒரு கவிஞன், திதரப்படப் பாடல் ஆசிரியன்!’’ என்றதும், என்தை

வமலும் கீழும் பார்த்ைார்கள். கண்கள் சிேந்து, ட்தட க ங்கி, இருபது நாள்
ைாடியுடன் என் வைாற்றத்தைப் பார்த்ைால் அேர்கள் மட்டுமல்ை... என்
மதைவிகூட என்தை அதமரிக்கா அல்ை, அடுப்படிக்கு த ல்ைக்கூட
அனுமதிக்கமாட்டாள்.‘‘அப்படி என்றால் ைாவீத் அக்ைதரப் வபாை நீங்களும்
பாட்டு எழுதுபேரா?’’ என்று வகட்க, ‘‘ஆமாம்!’’ என்வறன்.
மீண்டும் வமலும் கீழும் பார்த்து அதர ந்வைகத்துடன் அனுமதித்ைார்கள்.
ஒரு ேழியாக ‘ஏர் இந்தியா’ விமாைத்திற்குள் நுதழந்து முதிர் இைம்
பனிப்தபண்களின் ேழிகாட்டுைலில் இருக்தக வைடி அமர்ந்ைவபாது என்
பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்ை பார்த்ை ாரதியிடம் சிக்கிக் தகாண்வடன். இந்ை
இடத்திலும் ‘தைாடரும்’ வபாடைாம். ஆைால், இன்னும் இரண்டு பக்கங்கள்
வைதேப்படுகின்றை.

பார்த்ை ாரதி, முைல் பார்தேயிவைவய என்தை அதடயாைம்

கண்டுதகாண்டார். பை ேருடங்கைாக பசித்திருந்ை புலி வபாை என்தைக்
தகாஞ் ம் தகாஞ் மாக விழுங்க ஆரம்பித்ைார்.பார்த்ை ாரதிக்கு பூர்வீகம்
ைஞ் ாவூர். முப்பது ேருடங்களுக்கு முன்வப மும்தப ேந்து, ஒவர
தபயதைப் தபற்று, மதைவிதய ஹார்ட் அட்டாக்கிற்கு பறிதகாடுத்து,
த ாந்ைத் தைாழிதை வமம்படுத்தி, இப்வபாது பிள்தையும் மருமகளும்
நியூதைர்சியில் ோ ம். ஆறு மாைத்திற்கு ஒரு முதற அதமரிக்கா வபாய்
ேருகிறார். வபரக் குழந்தையுடன் விதையாடைாம் என்றால் அேனுக்குத்
ைமிழ் தைரியாது.

இேருக்கு அவ்ேைோக ஆங்கிைம் தைரியாது. ஆங்கிை ஆசிரியர்

ரங்காச் ாரியின் ேகுப்தபப் புறக்கணித்ைதின் ேலிதய இப்வபாது
உணருகிறார்.
பார்த்ை ாரதி ைன் எஃப்.எம்.தம நிறுத்தி தேத்ை வநரத்தில் நான் கழிேதற
த ன்று ேந்வைன். வபச்சு இப்வபாது ைமிழ் இைக்கியத்தின் பக்கம்
திரும்பியது. எல்ைாப் பயணங்களிலும் எைக்கு மட்டுவம இப்படி நடக்கும்.
ஐந்வை ஐந்து புத்ைகங்கள் மட்டுவம ைன் ோழ்நாளில் படித்ை
அறிவுஜீவிகளிடம் மாட்டிக்தகாள்வேன்.

‘‘ ார், நீங்க தையகாந்ைன் எழுதிை ‘தபான்னியின் த ல்ேன்’ புத்ைகம்

படிக்கணும், என்ைமா எழுதியிருக்காரு!’’ என்று பார்த்ை ாரதி த ால்லிக்
த காண்டிருக்தகயில் தூக்கம் என் கண்கதை ைழுவிக்
தகாண்டிருந்ைது.‘‘இப்படித்ைான் ஒரு முதற காவைஜ் ஆண்டுமைர்ை நான்
எழுதுை கவிதைதயப் படிச்சுட்டு...’’ என்று பார்த்ை ாரதியின் ‘FM’
தைாடர்ந்து ஒலிக்க, நான் தூங்கி விழுந்து தகாண்டிருந்வைன்.

ைன் முயற்சியில் ற்றும் மைம் ைைராை பார்த்ை ாரதி என்தை எழுப்பி,

‘‘ோங்க ார்! ஃப்தைட்டுக்குள்ை ஒரு ோக்கிங் வபாய்விட்டு ேருவோம்
இப்படிவய உட்கார்ந்திட்டிருந்ைா கால் ைாமாயிடும்’’ என்றார். நான்
மறுத்ைால் என்தை இடுப்பில் தூக்கிச் த ல்லும் உத்வேகத்தில் அேர்
இருந்ைைால், நான் தூக்கக் கைக்கத்துடன் பலியாடு வபால் அேர் பின்ைால்
நடந்வைன்.

திரும்பி ேந்து இருக்தகயில் அமர்ந்ைதும், பார்த்ை ாரதி எைக்கு பாடல்

எழுதுேைற்காை பாடத்தை ஆரம்பித்ைார். எப்படி எளிதமயாக எழுதுேது
என்தறல்ைாம் அேர் விைக்கிக் தகாண்டிருக்தகயில் என்தை அறியாமல்
எைக்குள் இருந்ை அந்நியன் தேளிப்பட்டான்.‘‘மிஸ்டர் பார்த்ை ாரதி! என்
வேதைதய நான் பார்த்துக்குவறன். உங்க வேதைதய நீங்க பாருங்க.

உங்க பக்கத்துை ஒரு டாக்டர் இருந்ைா அேருக்கு எப்படி ஆபவரஷன்

பண்றதுனு த ால்லித் ைருவீங்கைா? அப்புறம் கவிஞர்கள் வமை மட்டும் ஏன்
இந்ைக் தகாை தேறி?’’ என்று தேடித்ைதும் பார்த்ை ாரதி ைன் பண்பதைதய
மூடிக் தகாண்டு, ‘‘உங்களுக்கு தூக்கம் ேருதுனு தநதைக்கிவறன்’’ என்று
முகத்தைத் திருப்பிக்தகாண்டார்.

நண்பர்கள் பயமுறுத்தியபடி நியூயார்க் இமிக்வரஷனிலும் எதுவும்

நடக்கவில்தை. ‘‘நான் கவிஞன், பாடைாசிரியன்!’’ என்றதும் விழி விரிந்து,
‘‘அதமரிக்காதேப் பற்றி நல்ை பாடதை எதிர்பார்க்கிவறாம்!’’ என்றார்கள்.
தேளிவய ேந்து தூரத்தில் ைக்வகஜிற்காக காத்திருந்ை பார்த்ை ாரதிதயப்
பார்த்து புன்தைதகத்வைன். அேர் திருப்பிய முகத்தைத் திருப்பாமல்
இருந்ைார்.

விமாை நிதையத்தை விட்டு தேளிவய ேந்ைதும் இந்ை அத்தியாயத்திற்கு

‘தைாடரும்’ வபாட வேண்டிய பக்க அைவு தநருங்கி விட்டைால், த ன்ற
அத்தியாயத்தில் வகட்ட அவை வகள்விதய நண்பன் சுைாகர் வகட்டான்...
‘‘மச்சி! நாதைக்கு நயாகரா வபாைாமா?’’‘‘நயாகரா எல்ைாம் அப்புறம்
பார்க்கைாம். முைல்ை நான் தூங்கணும்.

அதுவும் தரண்டு, மூணு நாதைக்கு!’’ என்வறன்.

 ‘அ’ for அதமரிக்கா

அதமரிக்கா த ல்ை கான் ல் க்யூவில் அதிகாதையில் நிற்கும்

சுவரஷ்களுக்கும், ரவமஷ்களுக்கும் ஒரு த ய்தி!இது ஒருேழிப்பாதை
என்பதை உணர்ந்து தகாள்ளுங்கள். ‘திரும்பி ேந்து ைாய்நாட்டுக்கு வ தே
த ய்யப் வபாகிவறன்’ என்று ைல்லியடிக்காதீர்கள். இந்ை நாட்தடப்
தபாறுத்ைேதர நீங்கள் அதைேரும் நடுத்ைரக் குடும்பங்களில் தபருதமயாக
வபசிக் தகாள்ைத்ைக்க, அதிகம் பயனில்ைாை ேஸ்துக்கள்ைான். த ன்று
ோருங்கள்! குட்ைக்!
- எழுத்ைாைர் சுைாைா

மூன்றாேது முதறயாக அதமரிக்கா த ன்றிருந்வைன். அதமரிக்கா என்றதும்

சுைந்திர வைவி சிதை முன்வபா, நியூயார்க் வீதிகளிவைா, நயாகரா முன்வபா
நான் நிற்கும் புதகப்படத்தை பிரசுரிப்வபவைா என்று ோ கர்கள் அச் ப்பட
வேண்டாம்.பயணங்கதைப் பிடித்ை அைவிற்கு பயணங்களில் எடுக்கப்படும்
புதகப்படங்கள் மீது எைக்கு ஈடுபாடில்தை.

தபாதுோக புதகப்படங்களுக்கு சிரித்ைபடி நிற்பது என்றாவை எைக்கு

அைர்ஜி. சிறு ேயதிலிருந்து எந்ை ஒரு இடத்தையும் வியந்து, ஆழ்ந்து
ரசிக்குமைவிற்கு தபாறுதமயற்றேன் நான். பாண்டியன் எக்ஸ்பிரஸ்
ஒவ்தோரு பிைாட்பாரத்திலும் மூன்வற நிமிடங்கள் நிற்பது வ பாை,
என்னுடன் சுற்றுைா ேந்ைேர்கதை அே ரப்படுத்திக்தகாண்வட இருப்வபன்.
எதையும் தபரிைாக வியத்ைல் இல்தையாைைால், கடவுள் எதிவர ேந்து
நின்றாலும் ஓரிரு நிமிடங்கள் உதரயாடி விட்டு, காபி ாப்பிடக்
கிைம்பிவிடுேது என் இயல்பு.
அதமரிக்கா என்றதும் உடவை என் நிதைவுக்கு ேந்ைது கிச் ா என்கிற
கிருஷ்ணமூர்த்திைான். காஞ்சிபுரத்தில் நான் ஒன்பைாம் ேகுப்பு டியூஷன்
படிக்தகயில் உடன் படித்ை தேங்கி என்கிற தேங்கட்ராமனின் அண்ணன்
கிச் ா. கல்லூரி முடித்து வேதை வைடிக்தகாண்வட ஏவைவைா ஆங்கிை
ேகுப்புகளுக்குச் த ன்று தகாண்டிருந்ைான்.

மாதை வநரங்களில் தபருமாள் வகாயிலின் நாமக்வகாடுகதை

ஸ்தடம்ப்பாக்கி நான், கிச் ா, தேங்கி, இன்னும் சிை நண்பர்கள் கிரிக்தகட்
ஆடுவோம். முன் தநற்றியில் இருந்வை தைாடங்கி விடுகிற குடுமி இடமும்
ேைமும் ஆட, கிச் ா பந்து வீசுோன். எத்ைதை கேைமாக இருந்ைாலும்
ஒவ்தோரு முதறயும் அேன் குடுமியின் ஊஞ் ல் ஆட்டத்தை வேடிக்தக
பார்த்ைபடி நான் என் விக்தகட்தட வகாட்தட விடுவேன்.

ேயதில் மூத்ைேன் என்றாலும், கிச் ாதே நாங்கள் தபயர் த ால்லிவய

அதழப்வபாம். கிச் ாைான் எங்களுக்கு த ஸ் விதையாடவும், ஸ்பின் பால்
வபாடவும், கிராஸ் வேர்டு நிரப்பவும் த ால்லிக் தகாடுத்ைது.நாங்கள்
பத்ைாம் ேகுப்புத் வைர்வுக்கு மும்முரமாகப் படித்துக் தகாண்டிருந்ைவபாது
கிச் ாவுக்கு அதமரிக்காவில் ஸ்காைர் ஷிப்புடன் வமற்படிப்பு படிக்க
ோய்ப்பு ேந்ைது.

குடும்பத்திைர் புதடசூழ கிச் ா மீைம்பாக்கம் புறப்பட்ட வேனில்

அடிவயனுக்கும் இடம் கிதடத்து, விண்ணில் ஏறி இறங்கும் விமாைங்கதை
மிக அருகில் பார்த்து, டாட்டா காட்டிவிட்டு ேந்வைன். ேருடங்கள் கடந்து,
கிச் ா குடுமி தைாதைந்து கிராப் முடியுடனும், தடட் ஜீன்ைுடனும் திரும்பி
ேந்ைான். அேன் ைந்ை அதமரிக்க ாக்தைட்களின் தித்திப்பு ஆவறழு
நாட்களுக்கு எங்கள் உள்நாக்கில் ஒட்டிக் தகாண்டிருந்ைது. நாங்கள் ‘A for
Apple’க்கு பதில் ‘அ for அதமரிக்கா’ என்வறாம்.

முைல்முதற நான் அதமரிக்கா த ன்றது ேட அதமரிக்கா ைமிழ்ச் ங்கங்களின்

கூட்டதமப்பாை ‘ஃதபட்ைா’வின் தபாங்கல் விழாவில்
கைந்துதகாள்ேைற்காக! வுத் கவராலிைாவில் நடந்ை அந்ை விழா
தைாடங்குேைற்கு பத்து நாட்களுக்கு முன்வப கிைம்பிச் த ன்று விட்வடன்.
காரணம், அதமரிக்காவில் ேசிக்கும் நண்பர்கதைச் ந்திப்பைற்காக!

இந்ை இடத்தில் என் அதமரிக்க நண்பர்கள் சுைாகதரயும், ஹரிதயயும்

ோ கர்களுக்கு கழுகுப் பார்தேயில் அறிமுகப்படுத்ை விரும்புகிவறன்.
இருேரும் த ன்தை பச்த யப்பன் கல்லூரியில் என்னுடன் படித்ைேர்கள்.
நான் ைமிழ் இைக்கியமும், அேர்கள் முதறவய இயற்பியலும் கணிைமும்
கற்வ றாம். அதையும் விட என் ைாயின் பிறந்ைகமாை சூதைவமட்டிவைவய
அேர்களும் ேசித்ைைால் சிறு ேயதிலிருந்வை வகாதட விடுமுதறயின்
விதையாட்டுத் வைாழர்கள்.

சுைாகரின் அப்பா பள்ளி ஆசிரியர். சுைாகர் ஒவர தபயன். ஒவ்தோரு

வீட்டிலும் கிளி ேைர்ப்பது வபால்; புறா ேைர்ப்பது வபால்; சுைாகர் வீட்டில்
சிறு ேயதிலிருந்வை அேன் மாமா தபண்தணயும் உடன் ேைர்த்ைார்கள்.
சுைாகர் அதமரிக்காவில் வேதை கிதடத்து மாமா தபண்தணத் திருமணம்
த ய்துதகாண்டு ஒரு நள்ளிரவில் மீைம்பாக்கத்தில் இருந்து ோஷிங்டன்
டி.ஸி கிைம்பிப் வபாைான். நான் மீண்டும் ஒரு முதற, விண்ணில் ஏறி
இறங்கும் விமாைங்கதை மிக அருகில் பார்த்து டாட்டா காட்டிவிட்டு
ேந்வைன்.

சுைாகர் அதமரிக்காவிற்குச் த ன்ற இரண்டாேது மாைம், அேன் அப்பா

மாரதடப்பில் இறந்து வபாைார். ‘‘கடதை உடதை ோங்கி இப்பைான்
உன்தை அதமரிக்கா அனுப்புவைாம். நீ ேரதைன்ைா பரோயில்தை!’’
என்று சுைாகரின் அம்மா தைாதைவபசியில் த ான்ைதும், மறுமுதையில்
சுைாகர் தேடித்து அழுைதும் இப்வபாதும் என் காதிற்குள்
ஒலித்துக்தகாண்டிருக்கிறது. நண்பர்கள் வ ர்ந்து சுைாகரின் அப்பாதே
நல்ைபடி அடக்கம் த ய்வைாம். சுைாகரின் அம்மாவிற்கு கடந்ை பதிதைந்து
ஆண்டுகைாக வி ா கிதடக்காமல் மீபத்தில் கிதடத்து அதமரிக்கா த ன்று
ேந்ைார்.

‘‘அதமரிக்கா எப்படி இருக்கும்மா?’’ என்வறன். ‘‘ஊரா அது? ஒவர குளிரு.

வபச்சுத் துதணக்குக்கூட ஆவை இல்ை!’’ என்றார்.
அடுத்து ஹரி. ஒரு மனிைன் 24 மணி வநரமும் உற் ாகமாக இருக்க முடியும்
என்றால், அைற்கு உைாரணம் ஹரி. எந்ை வேதைதயயும் ஈவகா பார்க்காமல்
இழுத்துப் வபாட்டுக்தகாண்டு த ய்ோன். பார்ப்பைற்கு ஹிந்தி நடிகர்
வபாலிருப்பைால் ‘‘பாம்வப பக்கம் வபாயிடாைடா! ல்மான்கான்னு தநைச்சி
கூட்டம் கூடிடப் வபாகுது’’ என்வபன். என் கிண்டதைப் புரிந்து
தகாள்ைாமல் ‘‘அப்படியா மச் ான்? அப்படின்ைா நான் பாம்வபக்கு
வபாகதை!’’ என்பான் தேள்ைந்தியாக!

ஒரு முதற நாங்கள் நான்தகந்து நண்பர்களின் குடும்பங்கள் கடற்கதரக்குச்

த ன்றிருந்வைாம். அே ரமாக சிை தைாதைவபசி அதழப்புகளுக்கு பதில்
த ால்ை வேண்டி இருந்ைைால், நான் காரிவைவய இருந்து தகாண்வடன்.
ஹரிதய அதழத்து, ‘‘வடய்... நாைஞ்சு தபாண்ணுங்க ஒண்ணா
வ ர்ந்திருக்காங்க. தநதறய கதை வபசுோங்க! நீைான் குழந்தைங்க
ைண்ணியிை எறங்காம பார்த்துக்கணும்!’’ என்வறன்.இரவு வீடு திரும்பியதும்
மதைவி என்னிடம் வகட்டாள், ‘‘ஹரி அண்ணாகிட்ட என்ை த ான்னீங்க?’’
த ான்வைன்.

மதைவி த ான்ைாள் ‘‘அேரு எங்ககிட்ட த ால்றாரு... நீங்க எல்ைாம் கதை

வபசுவீங்கைாம்! அேனுக்குத் தைரியாது உங்கதைவிட நான்ைான் அதிகமா
கதை வபசுவேன்னு!’’அதுைான் ஹரி. பழகிய பத்ைாேது நிமிடத்திவைவய
உங்கள் மாமைாரின் மூட்டுேலியில் தைாடங்கி, ஒன்றுவிட்ட சித்ைப்பாவின்
இடுப்பு ேலி ேதர அேர்களிடம் வி ாரித்து அைற்கு நிோரணமும் அளித்து,
உங்கதை குற்றோளிக் கூண்டில் நிறுத்தி அட்டகா மாகப் புன்ைதகப்பான்.
இேர்கதை நம்பித்ைான் நான் அதமரிக்காவின் நியூயார்க் விமாை
நிதையத்தில் ைதர இறங்கிவைன்.

தபாதுோக, பயணங்களில் நான் அதிக சுதமகதை எடுத்துக்

தகாள்ேதில்தை. ஒரு மாை அதமரிக்கப் பயணத்திற்கு நான் எடுத்துச்
த ன்றது நான்தகந்து ஜீன்ஸ்கள், ஆவறழு ட்தடகள், அவ்ேைவுைான்.
முதுகில் மாட்டக்கூடிய ஒரு தைைர் வபக்குடன் நான் இறங்கியவபாது, ‘‘மத்ை
ைக்வகஜ் எங்கடா?’’ என்றான் ஹரி.‘‘இவ்ேைவுைான்டா’’ என்வறன்.

‘‘உண்தமயாைான் த ால்றியாடா?’’ என்று ஆவறழு முதற வகட்டுவிட்டு,

‘‘உன்தைத் திருத்ை முடியாதுடா’’ என்றான்.‘‘மச்சி! நாதைக்கு நயாகரா
வபாகைாம்’’ என்றான் சுைாகர்.‘‘நயாகரா எல்ைாம் அப்புறம் பார்த்துக்கைாம்.
முைல்ை நான் தூங்கணும். அதுவும் தரண்டு மூணு நாதைக்கு!’’ என்வறன்.
 ‘க’ for கதை வகளு!

அலுேைகத்தில் பைவி உயர்வு கிதடத்ைாலும் மதறமுகமாை விதிகள் பை

இருப்பதை தமல்ை அறிவீர்கள். திறதமக்கு ஒரு ஆள், உதழக்க ஒரு ஆள்,
ப்ரவமாஷன் ோங்கும்வபாது புறக்கணிக்கப்படுேதை ஏஷியன் அதமரிக்கன்
என்பைால் ஓரைவுக்கு உங்கைால் உணர முடியும். அப்படி உயர்பைவி
கிதடத்ைாலும் க்யூபிக்கிள்ஸில் உட்கார தேத்து ம்பைம் தகாடுப்பார்கவை
ைவிர, முக்கியமாை பணி ைர மாட்டார்கள் என்பதை உணரும்வபாது
உங்களுக்கு சுமார் முப்பத்தைான்பது, நாற்பது ேயைாகியிருக்கும்.
- மறுபடியும் எழுத்ைாைர் சுைாைா

நியூயார்க் விமாை நிதையத்திலிருந்து ஹரியின் வீடு இருந்ை நியூதைர்ஸியின்

‘தமட்டாச்சின்’ பகுதிக்கு காரில் த ன்று தகாண்டிருந்வைாம். ‘‘பயணம்
எப்படிடா இருந்ைது?’’ என்றான் ஹரி. பாம்வப டாக்ஸி தில்லுமுல்லு
தைாடங்கி, பார்த்ை ாரதியின் அட்டகா ம் ேதர த ால்லி முடித்வைன்.
‘‘நாங்களும் இப்படி நிதறய ைடதே ஏமாந்திருக்வகாம்!’’ என்றான் சுைாகர்.
‘‘விட்றா... All Indians are our brothers and sisters... ஏமாத்துைாலும்
அேனும் நம்ம வகாைரன்ைான்!’’ என்வறன். இருேரும் திரும்பி என்தை
முதறத்ைார்கள். ‘அடங்குடா’ என்பது வபால் இருந்ைது அந்ைப் பார்தே.

‘‘நியூயார்க் இமிக்வரஷன்ை எதுவும் பிரச்தை இல்தைவய?’’ என்றான்

சுைாகர். ‘‘தரண்டு, மூணு வகள்விைான் வகட்டாங்க. நான் கூட ‘தடர்மிைல்’
படம் மாதிரி இருக்குவமானு பயந்துட்வட இருந்வைன்!’’ என்வறன். ‘‘அது
என்ைடா ‘தடர்மிைல்’ படம்? நான் பார்க்கதைவய... என்ை கதைடா?’’ -
ஹரி வகட்டான். ாதையில் ஒரு மான் நின்று தகாண்டிருப்பதைப் பார்த்து
அே ரமாக பிவரக் வபாட்டான் சுைாகர். நியூயார்க் நகரிலிருந்து புறப்பட்ட
பத்ைாேது நிமிடவம இருபுறமும் மரங்கள் அடர்ந்ை காடுகளும், தைளிந்ை
நீவராட்டம் தகாண்ட நதிகளுமாக இயற்தக எழில் மிரட்டுகிறது.
(எத்ைதைக் காைம்ைான் எழில் தகாஞ்சிக் தகாண்டிருக்கும்?)

தூய்தமயாை காற்று; அகன்ற ாதைகள்; மான்களும், முயல்களும் கடந்து

த ல்லும் மனிைர்கைற்ற ேைாந்திரம் எை நியூயார்க் மட்டுமல்ை... நான்
த ன்ற அத்ைதை அதமரிக்க மாகாணத்திலும் இக்காட்சிதயக் காண
முடிந்ைது. ‘உைகின் பாதிக்கும் வமற்பட்ட நாடுகதைக் குப்தபத் தைாட்டி
ஆக்கிவிட்டு, ைங்கள் நாட்தட மட்டும் அதமரிக்கர்கள் சுற்றுச்சூழல்
தகடாமல் பாதுகாக்கிறார்கவை’ என்று எண்ணிக்தகாண்வடன். ேண்டி
மீண்டும் கிைம்பியதும், ‘‘நீ ‘தடர்மிைல்’ படத்து கதை த ால்லுடா!’’
என்றான் ஹரி.

ஏவைா ஒரு கதைதயக் வகட்டுக்தகாண்வட இருக்க வேண்டும் அல்ைது

த ால்லிக்தகாண்வட இருக்க வேண்டும் என்கிற ஹரியின் ஆர்ேம் கல்லூரிக்
காைத்திலிருந்து அப்படிவய தைாடர்ேதை அறிந்து எைக்கு ஆச் ரியம்
ேரவில்தை. இந்தியா கதைகளின் வ ை ம். பை நூற்றாண்டுகைாக நாம்
கதை த ால்லிவய ோழ்ந்து ேந்திருக்கிவறாம். ரித்திரக் கதை, ஆன்மிகக்
கதை, மன்ைர்கள் கதை, மிருகங்களின் கதை எை இந்தியாவில்ைான்
எத்ைதை விைமாை கதைகளின் விதைகள் ஊன்றி ேைர்ந்திருக்கின்றை.
ஒருவேதை கதைகளின் தேளியில் நடமாடும் நிழல்கள்ைான் இந்திய
மைவமா!

சிறுேயதில் ஆயாவின் மடியில் ாய்ந்ைபடி நானும் நிதறய கதை

வகட்டிருக்கிவறன். ஆயாவின் வ தையிலிருந்து வீசும் வியர்தே ோ ம்,
தமயைதற புதக ோ ம், விபூதி ோ ம் எல்ைாம் கைந்து அந்ைக்
கதைகளுக்கு ஒரு அமானுஷ்யத் ைன்தமதய அளித்திருக்கின்றை. அந்ைக்
காைத்தில் ‘இைேரசி ோைத்தில் பறந்ைாள்’, ‘இைேர ன் பள்ைத்ைாக்கில்
குதித்ைான்’ என்கிற அதீை கற்பதைகதை எல்ைாம் ஆயா த ான்ைைற்காகவே
நாங்கள் நம்பியிருக்கிவறாம்.

ஆயாக்கள் தூங்குேைற்காக கதை த ால்ோர்கள். நான் ஹரிக்கு

தூங்கிக்தகாண்வட கதை த ான்வைன். ‘தடர்மிைல்’ ஸ்பீல்தபர்க் இயக்கிய
படம். டாம் ஹாங்ஸ் கைாநாயகைாக நடித்திருப்பார். க்ரவகாஷியா என்ற சிறு
நாட்டிலிருந்து டாம் ஹாங்ஸ் நியூயார்க் விமாை நிதையம் ேந்திறங்குோர்.
அேர் பயணம் த ய்து ேந்ை வநரத்தில் அேரது நாட்டில் உள்நாட்டுக் கைகம்
நடக்க, அேரது நாட்டுக்காை அங்கீகாரத்தை அதமரிக்கா நீக்கி விடும்.

இந்ை ம்பேம் ஏதும் தைரியாமல், நியூயார்க் இமிக்வரஷனில் இேர்

பாஸ்வபார்ட்தட நீட்டியதும் ‘அப்படி ஒரு நாவட இல்தை’ என்று
அனுமதிக்க மறுப்பார்கள். திடீதரை நாடற்றேர் ஆகிவிட்டைால், அேரால்
விமாை நிதையத்தைத் ைாண்டி நியூயார்க் நகருக்குள்ளும் த ல்ை முடியாது;
திரும்ப த ாந்ை வை த்துக்கும் வபாக முடியாது. ஆங்கிைம் தைரியாை இேதர
கஸ்டம்ஸ் அதிகாரி ஒருேர் பாடாய் படுத்துோர். இேர் எவ்ேைவோ
விோதித்தும் அந்ை அதிகாரி இேதர உள்வை விடமாட்டார்.

இேரது பாஸ்வபார்ட்தடயும் விமாை டிக்தகட்தடயும் பறிமுைல்

த ய்துவிடுோர். இேருடன் கூடவே ஏதழட்டு வபர் அனுமதி மறுக்கப்பட்டு
நின்றிருப்பார்கள். ஏவைா ஒரு மூலிதகத் தைைம் தகாண்டு ேந்ைைற்காக
ஆப்ரிக்கத் ைம்பதிகள்; தபயர் காரணமாக ஒரு இஸ்ைாமியர் எை
ஒவ்தோருேருக்கும் ஒவ்தோரு காரணம். வேறு ேழியின்றி டாம் ஹாங்ஸ்
அதிகாரிகள் அறியாமல் விமாை நிதையத்திவைவய ைங்கி, விமாை நிதைய
கழிேதறயில் குளித்து, அதைவய ைைது வீடாக்கிக் தகாள்ோர். இது அந்ை
அதிகாரிக்கு தபரும் ைதைேலியாகிவிடும்.

எப்படியாேது இேதர விமாை நிதையத்திலிருந்து தேளிவயறச் த ய்து,

திருட்டுத்ைைமாக அதமரிக்காவில் நுதழய முயன்றைாக குற்றம் சுமத்தி நாடு
கடத்தி விடைாம் எை திட்டங்கள் வபாடுோர். இைனிதடவய விமாை
நிதையத்தில் ஒரு கதடயில் வேதைக்குச் வ ரும் டாம் ஹாங்ஸிற்கு
லுப்ைான்ைா விமாைப் பணிப்தபண் ஒருேருடன் காைல் தைாடங்கும்.
ைன்தை ஒரு தைாழிைதிபர் என்றும், பை நாடுகளுக்கு பயணிப்பேன்
என்றும் த ால்லி அந்ை விமாைப் பணிப்தபண்ணுடன் ைன் நட்தபத்
தைாடர்ோர்.

இேரது நல்ை குணமும் புன்ைதகக்கும் முகமும் பழகும் ைன்தமயும்

விமாை நிதையத்தில் உள்ை அத்ைதை தைாழிைாைர்களுக்கும்
பிடித்துவிடும். அேர்கள் அதைேரும் வ ர்ந்து வபாராட்டம் நடத்தி ஒரு
ேழியாக அந்ை அதிகாரி இேதர நியூயார்க் நகருக்குள் அனுமதிப்பார்.
விமாை நிதையத்தில் இருந்து தேளிவய ேரும் டாம் ஹாங்ஸ் ஒரு
டாக்ஸிதயப் பிடித்து நியூயார்க் நகரிலிருக்கும் ஒரு வஹாட்டலுக்கு வபாகச்
த ால்ோர். அந்ை விடுதியின் நடை அதறயில் ஒருேர் ாக்ைவபான்
ோசித்துக் தகாண்டிருப்பார்.

டாம் ஹாங்ஸ் அேரிடம் த ன்று, ‘‘எங்க அப்பா உங்க இத க்கு ரசிகர்.

உங்ககிட்ட ஆட்வடாகிராஃப் ோங்கணும்னு ாகும்ேதர த ால்லிக்கிட்வட
இருந்ைார். அேருக்காக ஒரு ஆட்வடாகிராப் ப்ளீஸ்!’’ என்பார்.
ஆட்வடாகிராஃப் ோங்கி முடித்ைதும் தேளிவய ேந்து டாக்ஸிதயப் பிடித்து
‘‘நியூயார்க் விமாை நிதையம் வபா!’’ என்பார். அேரது பயணத்தின்
வநாக்கவம அதுைான். அத்துடன் படம் முடியும். ‘‘த ம படம்டா, உடவை
பார்க்கணும்!’’ என்றான் ஹரி.

‘‘படம் பார்த்தின்ைா எந்ை ஏர்வபார்ட்டுக்கும் வபாகமாட்வட... அவ்ேைவு

துல்லியமா காட்டியிருப்பார் ஸ்பீல்தபர்க்!’’ என்வறன். ஹரியின் வீடு ேந்து
வ ர, ோ லுக்வக ேந்து ேரவேற்றார் ஹரியின் மதைவி உமா. ஹரியும்,
உமாவும் காைல் திருமணம் த ய்ைேர்கள். த ங்கல்பட்டிலிருந்து
சூதைவமட்டிற்கு தைாடர்ேண்டியில் ேந்து நுங்கம்பாக்கத்தில் ஒரு
கணிப்தபாறி தமயத்தில் உமா படிக்க, அவை தமயத்தில் படித்ை ஹரிக்கும்,
உமாவிற்கும் இதடவய காைல் ைன் சிக்குபுக்கு எஞ்சினுடன்
ஓடிக்தகாண்டிருந்ை காைம் அது. இேர்களின் புதகேண்டி காைலுக்கு நானும்
சிை வேதைகளில் கடிைம் சுமந்திருக்கிவறன்.

உமா, பிராமணப் தபண் என்றாலும் எைக்காக ஏவைவைா புத்ைகங்கதைப்

பார்த்து சிக்கன் தமத்திருந்ைார். ‘‘எங்க வீட்ை ஃபர்ஸ்ட் தடம் இப்பைான்
நான்-தேஜ் தமக்கிவறாம். அதுவும் நீ ேர்வறன்னு!’’ என்றான் ஹரி.
‘அய்யரு தபாண்ணு மீன் ோங்க ேந்ைா ைவ் வமவரைுனு தைரிஞ்சிக்வகா’
என்று ‘ரன்’ படத்தின் ‘வைரடி வீதியில்’ பாடலில் நான் எழுதிய ேரிகள்
நிதைவிற்கு ேந்ைை. ஹரியின் பிள்தைகள் இருேரும் ைமிழ் வபசிைால்
புரிந்துதகாள்கிறார்கள்.

ஆைால், பதில் ஆங்கிைத்தில் ேருகிறது. ைாய்தமாழியில் ைடுமாற்றமுள்ை

அடுத்ை ைதைமுதறதய அதமரிக்கா முழுேதும் பார்க்க வநரிட்டது. உணவு
வமதையில் அமர்ந்ைதும் ‘‘We don’t want Indian food’’ என்று அேர்கள்
அடம்பிடித்ைதைப் பார்க்தகயில் கல்லூரிக் காைங்களில் தகயில் இருக்கிற
காத அவ்ேப்வபாது எண்ணிப் பார்த்துக்தகாண்வட தகவயந்தி பேன்களில்
நானும், ஹரியும் ாப்பிட்ட பசித்ை காைங்கள் நிதைவிற்கு ேந்ைை.

உணவு முடிந்து, ‘‘முட்டு அங்கிள்! குட் தநட்’’ என்று அேர்கள்

விதடதபறுதகயில் ‘முத்து’ என்கிற என் தபயதர முட்டுச் ந்தில்
முட்டிவிட்டார்கவை இந்ைப் பிள்தைகள் என்று அேர்களுக்காக
ஆைங்கப்பட்வடன். கைா ாரம் என்னும் ஊஞ் ல் எங்களுக்கிதடவய
இதடதேளிவயாடு ஆடிக் தகாண்டிருந்ைது. எைக்காக ஒதுக்கப்பட்ட
அதறயில் உறங்கப் வபாதகயில் ஹரியிடம் த ான்வைன், ‘‘நாைா
எழுந்திருக்கிற ேதர எழுப்பாவை! அவ்ேைவு தூக்கம் கண்களில் மிச் ம்
இருக்கு!’’

‘‘ ரிடா!’’ என்றான். ஆைால் நள்ளிரவு ஒரு மணிக்தகல்ைாம் விழிப்பு

ேந்துவிட்டது. ேரவேற்பதறயில் குரல் வகட்க, தேளிவய ேந்வைன்.
ஹரியும், சுைாகரும் வபசிக் தகாண்டிருந்ைார்கள். ‘‘என்ைடா தூக்கம்
ேரதையா?’’ என்றான் சுைாகர். ‘‘ஆமாடா’’ என்வறன். ‘‘அதுக்குப் வபருைான்
தைட்ைாக். தராம்ப பசிக்குவம! இரு, வைாத ஊத்ைவறன்.

நீ எழுந்து ேருவேன்னு தைரியும். அைைாைைான் முழிச்சிக்கிட்டிருந்வைாம்!’’

என்றான் ஹரி. அடுத்ை நாள் காதை அேர்களுடனும் அதரத் தூக்கத்துடனும்
அதமரிக்காதேச் சுற்றிப் பார்க்கக் கிைம்பிவைன்.
 ‘இ’ for இதை, ைதழ

நான் உைகம் முழுக்க பயணித்திருக்கிவறன். புல்லின் வமலிருக்கும்

பனித்துளிதய மட்டும் ரசிக்க மறந்துவிட்வடன்
- ைாகூர்

World Trade Centreல் இருந்து நியூயார்க்கின் தடம்ஸ் ஸ்தகாயருக்கு

டாக்ஸியில் கிைம்பிவைாம். நடிகர் கமல்ஹா ன், வைாதிகாவுடன் ‘மஞ் ள்
தேயில் மாதையிவை’ என்று ‘வேட்தடயாடு விதையாடு’ படத்தில்
பாடியபடி நடந்து த ன்ற ாதைைான், நியூயார்க்கின் பிரசித்தி தபற்ற
தடம்ஸ் ஸ்தகாயர்.

உைகத்தில் உள்ை அத்ைதை தமாழி வபசும் மக்கதையும் ஒவர ாதையில்

ந்திக்க முடியுமா? பள்ைத்ைாக்கு முழுக்க பூ பூத்ைதைப் வபால் அத்ைதை
முகங்களிலும் இைம் புரியா புன்ைதகதயயும், உற் ாகத்தையும் ைரிசிக்க
முடியுமா? முடியும் என்றால் நீங்கள் தடம்ஸ் ஸ்தகாயருக்கு த ல்ை
வேண்டும்!

ோழ்க்தக எப்தபாழுதும் விசித்திரமாைது. தேவ்வேறு மனிை முகங்கள்

தபாருத்திய கம்பைங்கதை அது திைமும் நம் முன் விரித்துக்தகாண்வட
இருக்கிறது. இருபுறமும் ோனுயர்ந்ை கட்டிடங்களுக்கு நடுவே தடம்ஸ்
ஸ்தகாயர் வீதியில் மக்களுடன் மக்கைாய் நடந்து த ல்தகயில், ஏவைா என்
மைதில் த ன்தை தி.நகர் ரங்கநாைன் தைருவில் நடந்து த ன்றது ஞாபகம்
ேந்ைதைத் ைவிர்க்க முடியவில்தை.

‘எங்கும் பாரடா இப்புவி மக்கதை!

பாரடா உன் மானுட பரப்தப!
என் குைம்! என் இைம்! என்றுதை
ைம்முன் ஆழ்த்திய மக்கள் தபருங்கடல்
பார்த்து மகிழ்ச்சி தகாள்!
அறிதே விரிவு த ய்! அகண்டமாக்கு!
வி ாைப் பார்தேயால் விழுங்கு மக்கதை!
மானிட முத்திரம் நாதைன்று கூவு!’

என்ற பாரதிைா னின் ேரிகதை அத வபாட்டபடி நடந்வைன். ‘‘இதுைான்

எம்பயர் ஸ்வடட் பில்டிங். உைக அதி யத்துை ஒண்ணு’’ என்று சுைாகர்
த ால்ை, நாங்கள் எம்பயர் ஸ்வடட் பில்டிங்கின் உச்சிக்கு லிப்ட்டில் ஏறிக்
தகாண்டிருந்வைாம். வமவையிருந்து பார்க்தகயில் வமக மூட்டத்திற்கு
நடுவில் நியூயார்க் புள்ளி புள்ளியாய்த் தைரிந்ைது.

‘இத்ைதர தகாய்யாப்பிஞ்சு! நாமதில் சிற்தறறும்பு’ என்று மீண்டும்

பாரதிைா னின் ேரிகவை மைதிற்குள் ேந்ைை. இருட்டும் ேதரயில் தடம்ஸ்
ஸ்தகாயரில் திரிந்துவிட்டு, தபன் ஸ்வடஷன் (penn station) ேந்ைதடந்து
நியூதைர்ஸி த ல்ை ட்யூப் ரயிதைப் பிடித்வைாம். ரயில் தபட்டி முழுக்க
குைராத்திகள், பஞ் ாபிகள், தைலுங்கர்கள், ைமிழர்கள் எை ஒவர இந்திய
ோ ம்.

‘‘இன்தைக்கு ண்வட என்பைால் கூட்டம் தராம்ப கம்மி. வீக் வடஸ்ை

இன்னும் அதிகமா இந்தியர்கள் ேருோங்க’’ என்றான் ஹரி. நடுவில் ஒரு
நீண்ட பாைம் ேர, ‘‘இப்ப நம்ம ட்தரயின் கடலுக்கு நடுவுை
வபாய்க்கிட்டிருக்கு’’ என்றான் சுைாகர். ‘‘எப்படிடா?’’ என்வறன். ‘‘தரண்டு
பக்கமும் ட்யூப் தேச்சு, ட்யூப்புக்குள்ை ட்தரயின்ை வபாய்க்கிட்டு
இருக்வகாம்’’ என்று ஹரி த ான்ைதும் நான் தைாழில்நுட்பத்தை வியந்வைன்.

அடுத்ை பத்ைாேது நிமிடம் த ால்லி தேத்ைாற் வபாை அந்ை அதி யம்

நடந்ைது. தபட்டியில் இருந்ைேர்களில் தைாண்ணூறு ைவிகிைம் வபர் ஒரு
பிைாஸ்டிக் கப்தபத் திறந்து அைற்குள்ளிருந்ை இதை, ைதழகதை ாப்பிட
ஆரம்பித்ைார்கள். ‘‘என்ைடா இது?’’ என்வறன் சுைாகரிடம். ‘‘ஸ்பின்னிச்
 ாைட்’’ என்றான். ‘‘அப்படின்ைா?’’ ‘‘நம்ம ஊருை ப தைக் கீதர
கிதடக்கும்ை... அதுமாதிரி!’’

‘‘இதை எதுக்கு ாப்பிடறாங்க?’’ ‘‘இதுைான்டா இங்க எல்ைாருக்கும்

டின்ைரு. நான் கூட தடய்லி தநட் இதைத்ைாண்டா ாப்பிடுவறன்’’ என்றான்
ஹரி. ‘‘வீட்ை தமக்கிறது இல்தையா?’’ என்வறன். ‘‘ தமயைா? உன்தை
மாதிரி இந்தியாவுை இருந்து யாராேது தகஸ்ட் ேந்ைாைான் தமயல்.
எல்ைார் வீட்வையும் தரடிவமட் ப்பாத்தி ோங்கி அடுக்கி தேச்சிடுவோம்.
சூடு பண்ணி ஊறுகாவயா, தடாமாட்வடா ாவைா, ையிவரா தைாட்டுக்கிட்டு
ாப்பிட வேண்டியதுைான்’’ என்று த ால்லும்வபாவை ஹரியின் கண்கள்
வை ாக கைங்கியிருந்ைை.

‘‘அடப்பாவி!’’ என்வறன். ஹரி நன்றாக ாப்பிடக் கூடியேன். த ன்தையில்

அேன் அம்மா அேதை ஊட்டி ஊட்டி ேைர்த்ைதைல்ைாம் இங்கு ேந்து
இதை, ைதழகதைச் ாப்பிடத்ைாைா என்று நிதைக்தகயில் மைது
கஷ்டப்பட்டது. ‘‘இதுோேது பரோயில்தை. என் ஃப்தரண்ட் ஒருத்ைன்
இருக்கான். அேன் தோய்ஃபும் தோர்க் பண்றதுைாை மூணு வேதையும்
வீட்ை ையிர் ாைம்ைான். அதுை ஒரு காதமடி வகளு...’’ என்றான் சுைாகர்.

‘‘த ால்லுடா’’ என்வறன். ‘‘இங்கு ஒவ்தோரு ஆபீஸ் வகன்டீன்வையும்

நாைஞ்சு தமக்வராவேவ் அேன் இருக்கும். ைஞ்ச் தடம்ை அேங்கேங்க
தகாண்டு ேந்ை ாப்பாட்தட ேரித யிை நின்னு அேன்ை தேச்சு சூடு
பண்ணி ாப்பிடுோங்க...’’ ‘‘ ரி, அதுக்தகன்ை இப்வபா?’’ என்வறன். ‘‘நம்ம
ையிர் ாை ஃப்தரண்ட் இருக்கான்ை, அேன் அந்ை அேன் முன்ைாடி ேந்து
நின்ைா மட்டும் அதர மணி வநரம் எடுத்துப்பான். எல்ைாரும் த்ைம்
வபாடுோங்க.

ஏன் இவ்ேைவு வநரம் எடுத்துக்கறான்னு நம்ம ைமிழ் ப ங்க எல்ைாம்

வ ர்ந்து ஒருநாள் கண்டுபிடிச்சுட்டாங்க. அேவைாட தோய்ஃப் தடய்லி ஒரு
டிபன் பாக்ஸ்ை ைண்ணியிை ஊற தேச் அரிசிதயயும், இன்தைாரு கப்ை
ையிரும் தகாடுத்ைனுப்புோங்கைாம். இேன் அந்ை அரிசிதய அேன்ை வேக
தேக்கறதுக்குத்ைான் அவ்ேைவு வநரம்’’ என்று சுைாகர் த ால்லி சிரித்ைான்.
எைக்கு நம் இதைஞர்கள் இந்தியாதே விட்டு அதமரிக்காவிற்கு ேந்து
எதை வநாக்கி ஓடிக் தகாண்டிருக்கிறார்கள் என்று ேருத்ைமாக இருந்ைது.

நியூதைர்ஸியில் இறங்குேைற்கு முன்பு திரும்பிப் பார்த்வைன். தூரத்தில் ஒரு

இந்திய இைம் தபண், இதை ைதழகதை தமன்று தகாண்டிருந்ைாள்.
கஷ்டப்பட்டு அேள் தைாண்தடக்குள் அனுப்பிக்தகாண்டிருந்ைது இதை
மட்டுமல்ை, டாைராகவும் இருக்கைாம் என்று நிதைத்துக் தகாண்வடன்
 ை for ைமிழன்டா!
கூழாங்கல்லில் தைரிகிறது
நீரின் கூர்தம!
- இயக்குநர் லிங்கு ாமி

அடுத்ை நாள் காதையில் உைக அதி யங்களில் ஒன்றாை நயாகரா

நீர்வீழ்ச்சிதயப் பார்க்க கிைம்பிவைாம். ‘மைசு பதைபதைக்கிறது
யாராேது அருவிதய நீர்வீழ்ச்சி என்றதழத்ைால்’ என்கிற கவிஞர்
விக்ரமாதித்யனின் கவிதை ஞாபகம் ேந்ைது. ஆம், நீர் என்தறக்கும்
வீழ்ச்சியதடேதில்தை. அது வீழ்ேது எல்ைாம் எழுேைற்வக! ஆதகயால்,
நாங்கள் நயாகரா அருவிதயப் பார்க்க கிைம்பிவைாம்.

நாங்கள் என்றால் நான், ஹரி, ஹரியின் மதைவி உமா, அேர்களின்

இரண்டு மகன்கள், சுைாகர், சுைாகரின் மதைவி சுகுணா, அேர்களின்
இரண்டு மகள்கள் ஆக தமாத்ைம் ஒன்பது வபரும் ஒரு தபரிய காரில்
நியூதைர்ஸியின் தமட்டாசினில் இருந்து நியூயார்க்கின் கதடக்வகாடியில்
இருக்கும் நயாகராதே வநாக்கிப் பயணப்பட்வடாம்.

எட்டு முைல் பத்து மணி வநர பயண தூரம். வபாகும் ேழிதயல்ைாம்

அடர்ந்ை காடுகளும், மதைப் பாதைகளும், ோைத்தின் இரண்டு பக்கமும்
ேண்ணத் வைாரணங்கள் வபால் எங்களுடன் பயணித்து ேந்ை
நூற்றுக்கணக்காை ோைவில்களுமாய் என் ோழ்வின் மறக்க முடியாை
பயணம் அது. நடுநடுவே அதமரிக்காவின் குக்கிராமங்கள் குறுக்கிட்டை.
இன்ைமும் பாரம்பரியம் தகடாமல் பதழய கட்டிடங்கதையும்,
வீடுகதையும் பாதுகாத்து ேரும் அதமரிக்கர்கதை நிதைத்து
வியப்பதடந்வைன்.
அதமரிக்காவில் மக்கள்தைாதக குதறவு. ஆைைால், இங்தகான்றும்
அங்தகான்றுமாய் காடுகளிலும், மதைகளிலும் ைனித்ைனி வீடுகதைப்
பார்த்ைதில் பரே ம் தகாண்வடன். ‘ோழ்வின் எஞ்சிய நாட்கதை
இப்படித்ைான் ைன்ைந்ைனிதமயில் கழிக்க வேண்டும்’ என்று எண்ணிக்
தகாண்வடன். ஆைால், இந்திய இதரச் லுக்கும், த ாந்ை பந்ைங்களின்
கூச் ல்களுக்கும் பழகிப் வபாை என் மைதிற்கு அதிகபட் ம் ஐந்து
நாட்களுக்கு வமல் இந்ை அதமதி ைாங்காது என்பதும் புரிந்ைது.

காதை பத்து மணிக்குக் கிைம்பி இரவு எட்டு மணிக்கு நயாகரா

ேந்ைதடந்வைாம். ‘‘இரவு விைக்தகாளியில் நயாகராதேப் பார்ப்பது
கண்தகாள்ைாக் காட்சி’’ என்று சுைாகர் த ான்ைைால், அைற்கு
ஏற்றதுவபாை பயணத்தை அதமத்துக்தகாண்வடாம். ேண்ண ேண்ண
விைக்குகளின் பின்ைணியில் நயாகரா ைன் ைண்ணீர் வைாதகதய விரித்து
விரித்து ஆடிக் தகாண்டிருந்ைது. அங்கிருந்து கிைம்ப மைமில்ைாமல்,
வநரமாைைால் ைங்கும் விடுதிக்கு கிைம்பிவைாம்.

மறுநாள் காதையில் பார்த்ை நயாகரா வேறு மாதிரி இருந்ைது. எங்கு

திரும்பிைாலும் இந்தியர்கள். ஒரு பக்கம் ‘ைருகண்டி... ைருகண்டி...’
எனும் சுந்ைரத் தைலுங்கர்கள்... இன்தைாரு பக்கம் பான் பராக் வபாட்டு
பிைாட்பார்மில் துப்பும் ேட இந்தியர்கள்... நடுநடுவே
திருேல்லிக்வகணியில் இருந்வைா, ஸ்ரீரங்கத்தில் இருந்வைா விடுமுதறக்கு
ேந்திருக்கும் உறவிைர்களுக்கு அதமரிக்கப் தபருதமகதை விைக்கியபடி
வ ஷாத்ரிகளும், பத்ரிநாத்களும் எை நயாகரா நம்மூர் குற்றாைத்தைப்
வபாை கதிகைங்கிக் தகாண்டிருந்ைது.
ஏதைய அருவிகதைப் வபாை நயாகராவில் குளிக்க முடியாதைன்பைால்
வ ாப்பும், சீயக்காயும், குற்றாைத் துண்டும் விற்பதைக்கு ேரவில்தை.
மற்றபடி நயாகராவின் ோ லிவைவய ஒரு ைாத்ைா, தகவயந்தி பேன்
நடத்திக் தகாண்டிருந்ைார். சுடச்சுட இட்லி, ப்பாத்தி, பூரி, ட்னி,
ாம்பார் எை நம் பாண்டி பைார் தகவயந்தி பேதைப் வபாைவே
விற்பதை அவமாகமாக இருந்ைது. ‘ைமிழன்டா! நிைாவுவைவய ேதட
சுட்டேன்டா’ என்று தபருமிைமாக மைசுக்குள் நிதைத்துக் தகாண்டு என்
பங்கிற்கு நானும் நான்கு இட்லிகதை உள்வை ைள்ளிவைன்.

நயாகராவின் அருவக த ல்லும் படகிற்காை நீண்ட ேரித யில்

காத்திருந்வைாம். படகில் ஏறும் முன் மதழக்வகாட்தடப் வபாை உடல்
முழுதும் நதையாமல் இருக்க ஒரு பிைாஸ்டிக் வகாட் தகாடுக்கிறார்கள்.
நயாகராவின் அருவக தநருங்க தநருங்க, அைன் கதரவயாரங்களில், பாதற
இடுக்குகளில் ஆயிரக்கணக்காை தபலிக்கன் பறதேகளும், நாதரகளும்,
தகாக்குகளுமாய் அந்ை சூழதை ரம்மியமாக்குகின்றை.
அதமரிக்காதேயும், கைடாதேயும் பிரிப்பது நயாகரா அருவிவய.

அருவிக்கு வமல் கட்டப்பட்டுள்ை ஒரு நீண்ட பாைம்ைான் இரண்டு

நாட்டிற்குமாை எல்தை. பாைத்திற்கு அந்ைப் பக்கம் கைடா, இந்ைப்
பக்கம் அதமரிக்கா. ‘‘கைடாவில் இருந்து பார்க்தகயில் நயாகரா இன்னும்
அழகாகத் தைரியும்’’ என்று ஹரி த ால்லிக் தகாண்டிருக்க, எங்கள் படகு
நயாகராதே தநருங்கிக் தகாண்டிருந்ைது.

தேள்ளிப் பனி மதைதய உதடத்ைது வபால், தேள்தை திதர விரித்து

நீராவி ைன் கைதே எல்ைாம் தகாட்டித் தீர்ப்பது வபால், ஆங்வகார் பால்
நிறத்து வைேதை ைன் ஆயிரமாயிரம் தககதை விரித்து, ‘உன்
அகந்தைதயல்ைாம் அழிந்து வபாகட்டும்’ என்று ைதையில் ைட்டி திருப்பி
அனுப்புேது வபால் தேவ்வேறு ேடிேமும், தேவ்வேறு வேகமும்
காட்டி நயாகரா ைன் ாரல்கைால் எங்கதை நதைத்ைது. ைாயின்
பனிக்குடத்திற்குள் திரும்பவும் நுதழந்து மீண்டு ேந்ைதைப் வபால் படகு
எங்கதைக் கதரயில் வ ர்த்ைது.

படகுத்துதறயின் ோ லுக்கு ேந்ைதும், சுைாகர் அைற்கு எதிர்த்

தித யிலிருந்ை நீண்ட ேரித தயக் காட்டி, ‘‘இந்ை ேரித யிை வபாைா
நயாகராவுை குளிக்கைாம்டா’’ என்றான். ‘‘குளிக்கைாமா?’’ என்வறன்
ஆச் ர்யத்துடன். ‘‘நம்ம ஊரு மாதிரியில்ை. ங்கிலி கட்டியிருப்பாங்க.
அைப் பிடிச்சிக்கிட்டு நின்ைா நம்ம வமை ாரல் அடிக்கும்’’ என்றான்
சுைாகர். ‘‘நான் ேரதைடா... நீங்க வேணா வபாயிட்டு ோங்க. நான்
குற்றாைத்துவைவய குளிச்சிக்கவறன்’’ என்றதும் ஹரியும், சுைாகரும்
என்தை முதறத்ைார்கள்.

‘‘நாங்க ேர்ற ேதரக்கும் என்ைடா பண்ணுே?’’ என்று சுைாகர் வகட்க,

எதிரில் இருந்ை புல்தேளிதயயும், தேளிர் நீைத்தில் பூக்கள் உதிர்த்துக்
தகாண்டிருந்ை த ர்ரி ப்ைாைம் மரத்தையும், அைற்குக் கீவழ
வபாடப்பட்டிருந்ை சிதமன்ட் தபஞ்ச்த யும் காட்டி, ‘‘இங்வக தேயிட்
பண்வறன்’’ என்வறன். சுைாகரும், ஹரியும் குடும்பத்துடன் கிைம்பிச்
த ல்ை, நான் சிதமன்ட் தபஞ்ச்சில் அமர்ந்ைபடி எதிவர நிமிர்ந்து
பார்த்வைன். தூரத்தில் வகஸிவைா எைப்படும் சூைாட்ட விடுதி.

‘இந்தியவை ோ! உன் ேைது காதை எடுத்து தேத்து உள்வை ோ!’ என்று
அதழத்துக்தகாண்வட இருந்ைது. என்னிடம் காசும், காைமும்
இல்தையாைைால் இந்தியா பணக்கார நாடாகும் ோய்ப்தப இழந்ைது.
 ‘தகை’ for தகைபாய் விமாைத்தை மிக ாைாரணமாகவும்,
ேண்ணத்துப்பூச்சிதய ஆச் ரியமாகவும் பார்க்கிறார்கள் நகரத்து சிறுேர்கள்
யாவரா மூன்றாேது முதறயாக நான் அதமரிக்கா த ன்றிருந்ைது, ைமிழ்ச்
ங்கங்களின் அதழப்பின் வபரில்! நண்பரும் பத்திரிதகயாைருமாை ‘ஒன்
இந்தியா’ ங்கர் தைாதைவபசியில் அதழத்து, ‘‘அதமரிக்கத் ைமிழ்ச்
ங்கங்களின் நிகழ்ச்சியில் கைந்துதகாள்ை முடியுமா?’’ என்று வகட்டவபாது,
நான் கடுதமயாை வேதைப்பளுவில் இருந்வைன்.

இயக்குநர் இமயம் பாரதிராைா இயக்கும் ‘ஓம்’ படத்தின் பாடல்கள்,

இயக்குநர் ராம் இயக்கும் ‘ைரமணி’, ‘வபரன்பு’ படங்களின் பாடல்கள்,
இயக்குநர் ராவைஷ் இயக்கும் ‘கடவுள் இருக்குறான் குமாரு’ படத்தின்
பாடல்கள், இயக்குநர் ராஜீவ் வமைனின் புதிய படத்தின் பாடல்கள் எை
பதின்மூன்றுக்கும் வமற்பட்ட படங்களுக்காை பாடல் வேதைகள் பாக்கி
இருந்ைை.

‘‘நிதறய வேதை இருக்கு ார். அடுத்ை ேருஷம் பார்க்கைாம்’’

என்வறன். நண்பர் ங்கர் விடவில்தை. ‘‘இது தேறும் ைமிழ்ப் புத்ைாண்டு
நிகழ்ச்சி மட்டுமில்தை. அதமரிக்காவின் ஹார்ேர்ட் பல்கதைக்கழகத்தில்
ைமிழுக்காக ஒரு இருக்தக அதமக்கும் முயற்சி நதடதபறுகிறது. அைற்கு
ஆறு மில்லியன் டாைர் வைதேப்படுகிறது. அதமரிக்காவில் ோழும்
ைமிழர்கள் மத்தியில் விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்ைவும், ஹார்ேர்ட்
பல்கதைக்கழகத்தில் ைமிழுக்காை இருக்தக அதமந்ைால் ைமிழுக்கு
என்தைன்ை நன்தமகள் கிதடக்கும் என்பதை எடுத்துச் த ால்ைவும்ைான்
இந்ை நிகழ்ச்சி.

உங்கதைப் வபான்ற பிரபைமாை கவிஞர்கள் எடுத்துச் த ான்ைால், ைமிழ்

மக்களிடம் உடவை வபாய்ச் வ ரும்’’ என்று நண்பர் ங்கர் த ால்ை, என்
வேதைகதை மறந்து, ‘‘கண்டிப்பாக ேருகிவறன்’’ என்வறன். வடைஸ் ைமிழ்ச்
ங்கத்தின் ைதைேர் கால்டுதேல், துதணத்ைதைவி சித்ரா, ைமிழ்ச் ங்க
உறுப்பிைர் திைகர் எை பைர் திரண்டு ேந்து விமாை நிதையத்தில்
ேரவேற்றைர்.

என் முைல் அதமரிக்கப் பயணத்தைப் பற்றி ஏற்கைவே விைாேரியாக எழுதி

விட்டைால், மூன்று ேருடங்களுக்கு முன்பு மதைவி, மகன் எை வகாதட
விடுமுதறக்காக குடும்பத்துடன் த ன்ற எைது இரண்டாேது அதமரிக்க
விையத்தைப் பற்றி சுருக்கமாக முடித்துக் தகாள்கிவறன். தேள்தை மாளிதக
விையம், ோஷிங்டன் டி.ஸி. நகர் உைா, மீண்டும் நயாகரா ாரல் எை அந்ை
முப்பது நாட்கதை விேரிக்க நுதழந்ைால் எழுத்ைாைர் ாவியின்
‘ோஷிங்டனில் திருமணம்’ புத்ைகத்தைப் வபால் ைனியாக ஒரு புத்ைகவம
எழுை வேண்டி ேரும் என்பைால் மீண்டும் நாம் வடைஸ் ைமிழ்ச் ங்கத்திற்கு
திரும்புவோம்.

அதமரிக்காவின் தடக் ாஸ் மாகாணம் என்பது ஹாலிவுட் படங்களில் ேரும்

தகைபாய்களின் ைதைநகரம். சிறுேயதிலிருந்வை நான் படித்ை ராணி
காமிக்ஸ், ையன் காமிக்ஸ், முத்து காமிக்ஸ் வபான்ற புத்ைகங்களும், நான்
பார்த்ை பை ஹாலிவுட் திதரப்படங்களும், தடக் ாஸ் என்றாவை ைதையில்
தகைபாய் தைாப்பியுடனும், தகயில் துப்பாக்கியுடனும் குதிதரயில் ேந்து
ண்தட வபாடும் தஷரிப்கதை நிதைவுபடுத்திை.

த ன்தையிலிருந்து கிைம்பியவபாது வை ாக காய்ச் ல் இருந்ைைால், 23 மணி

வநர விமாைப் பயணத்திற்குப் பிறகு ேைங்கிய கீதரத்ைண்தடப் வபால்
வடைஸ் ேந்திறங்கிவைன். இைற்கிதடயில் என் மதைவி வேறு, என்
உடல்நிதை பற்றி எடுத்துச் த ால்லி ைமிழ்ச் ங்கப் தபாறுப்பாைர்கதைக்
கைேரப்படுத்தி இருந்ைைால், அங்கு இறங்கியதுவம ‘‘முைல்ை உங்க
மதைவிக்கு என்னுதடய வபானில் இருந்து வபசுங்க. தராம்ப
பயந்துட்டாங்க’’ என்றார் ைமிழ்ச் ங்கத் ைதைேர் கால்டுதேல்.

வஹாட்டல் அதறதய ரத்து த ய்து விட்டு, ைன் வீட்டிவைவய ைங்க

வேண்டுதமன்றும், வேைா வேதைக்கு எைக்காை பத்திய உணதேச் த ய்து
ைருேைாகவும் ைமிழ்ச் ங்கத் துதணத் ைதைவி சித்ரா வகட்டுக்தகாள்ை,
வேறுேழியின்றி ஒப்புக்தகாண்வடன். சித்ராவின் கணேர் மவகஷ்,
கணிப்தபாறித் துதறயில் வேதை த ய்கிறார். சித்ரா ைமிழில் முதைேர்
பட்டம் ோங்கியேர். இருேருவம நவீை இைக்கிய ோ கர்கள் என்பைால்
தபாழுது வபாைவை தைரியவில்தை. ைமிழ்ச் ங்கத்தைச் வ ர்ந்ை திைகரும்
நல்ை ோ கர்.

வடைஸில் நான் ைங்கியிருந்ைேதர விடுமுதற எடுத்துக் தகாண்டு, ஒரு

ைாய்க் வகாழிதயப் வபாை திைகர் என்தைத் ைாங்கிக் தகாண்டார். அடுத்ை
நாள் மாதை, வடைஸ் ைமிழ்ச் ங்கத்தின் நிகழ்ச்சியில் கைந்துதகாண்வடன்.
முைலில் ைமிழ்க் கவிதைகதைப் பற்றியும், ஹார்ேர்டின் ைமிழ்
இருக்தகக்காை வைதே பற்றியும் என்னுதடய சிறப்புதர முடிந்ைதும், ைமிழ்
இருக்தகக்காக அதர மில்லியன் டாைர் நன்தகாதட அளித்ை மருத்துேர்
ம்பந்ைம் உதரயாற்ற, அைன்பின் சுகி. சிேம் அேர்களின் த ாற்தபாழிவும்,
பாடகர் மவைா, பாடகி சித்ரா வபான்வறாரின் நிகழ்ச்சிகளும் நதடதபற,
விழா இனிவை முடிந்ைது.

கிட்டத்ைட்ட மூோயிரம் ைமிழ்க் குடும்பங்கதை வநரில் ந்திக்கும் பாக்கியம்

தபற்வறன். அடுத்ை நாள் அதிகாதை வடைஸில் இருந்து நான், பாடகர்
மவைா, பாடகி சித்ரா எை அதைேரும் மிச்சிகன் மாகாணத்தில் தடட்ராய்டு
நகதர வநாக்கிப் பயணமாவைாம். த ன்தையிலிருந்து தடல்லி த ல்ேதைப்
வபால், மூன்று மணி வநர விமாைப் பயண தூரத்தில் தடட்ராய்டு.
அதமரிக்காவின் மிகப் பழதமயாை ைமிழ்ச் ங்கங்களில் ஒன்றாை
தடட்ராய்டு ைமிழ்ச் ங்கத்தில், ஹார்ேர்ட் பல்கதைக்கழகத்தின் ைமிழ்
இருக்தகக்காக உதரயாடியது மகிழ்ச்சியளித்ைது.

தடட்ராய்டு ைமிழ்ச் ங்கத்தின் ைதைேர் தபயர் அண்ணாதுதர. ஆதகயால்

என் உதரதய இப்படி ஆரம்பித்வைன். ‘‘அண்ணாதுதர இந்ை விழாவிற்கு
அதழத்ைவபாது என்ைால் மறுக்க இயைவில்தை. ஏன் என்றால் என் ஊர்
காஞ்சிபுரம். அண்ணாதுதர அதழத்ைால் காஞ்சிபுரம் ேராமல் இருக்குமா?’’
என்று நான் வபசி முடித்ைதும் தகைட்டல்கள் அடங்க நிமிடங்கள் ஆைது.
தடட்ராய்டிலும் கிட்டத்ைட்ட ஐயாயிரம் ைமிழ்க் குடும்பங்கள் உணர்ச்சிப்
தபருக்வகாடு விழாவில் கைந்துதகாண்டைர்.

காஞ்சியில் ஆறாம் ேகுப்பிலிருந்து பன்னிதரண்டாம் ேகுப்பு ேதர

என்னுடன் படித்ை நண்பன் விையன் தடட்ராய்டில் ேசிக்கிறான். அேன்
வீட்டில் ைங்கி, பள்ளி நாட்கதைப் பற்றிப் வப ப் வப ... இரண்டு நாட்கள்
வபாைவை தைரியவில்தை. விையனுக்கு ஒவரதயாரு மகன்.
‘‘ஏண்டா, தரண்டாேது குழந்தை தபத்துக்கதையா?’’ என்வறன்.

‘‘எைக்கும் ஆத ைான். ஆைா பாத்துக்கறதுக்கு ஆள் வேணுவம!

அதமரிக்காவுை நிதறய ைமிழர்கள் ஒரு குழந்தைவயாட நிறுத்திடறாங்க.
ஆயிரம்ைான் ே தியிருந்ைாலும் நம்ம ஊரு மாதிரி ேராதுடா’’ என்றான்
விையன். த ால்லும்வபாது அேைது கண்கள் வை ாகக் கைங்கியிருந்ைை.
‘‘அதமரிக்க ோழ்க்தக பற்றி எழுத்ைாைர் சுைாைா பை ேருஷங்களுக்கு
முன்ைாடி எழுதிைதை படிக்கவறன், வகட்கறியா?’’ என்வறன். ‘‘படிடா’’
என்றான்.

‘‘அதமரிக்க ராைபாட்தடகளில் அறுபது தமல் வேகத்தில் பக்கத்தில்

தபாம்தம பனியன் அணிந்திருக்கும் தபண்டாட்டியுடன், துடிப்பாை
ங்கீைம் கார் ஸ்டீரிவயாவில் பரே, நயாகராவுக்வகா, பிட்ஸ்பர்குக்வகா
ஓட்டிக் தகாண்டு த ல்லும்வபாது ‘த ார்க்கம் என்பது இதுைான்’ என்று
வைான்றும். எதுேதர இந்ை த ார்க்கம் நீடிக்கும் என்பது வபருக்குப் வபர்
மாறுபடும்.

தபரும்பாைாைேருக்கு முைல் குழந்தை ேதர. இப்வபாதுைான் டயாப்பர்

என்கிற மா ாரம் இருக்கிறது. அதை அசுர வேகத்தில் குழந்தையின் பின்
பாகத்தில் மாற்ற வேண்டும், மில்க் அைர்ஜி வபான்ற பல்வேறு அைர்ஜிகள்;
ஃபார்முைா கைப்பது எப்படி; பின் சீட்டில் குழந்தைதய ஃதபபர்
இருக்தகயிலும், டிபார்ட்தமன்ட் ஸ்வடார் ேண்டிகளிலும் தபாருத்துேது
வபான்ற எல்ைாக் காரியங்கதையும் நீங்கவை த ய்ய வேண்டிய நிதை
ேரும்வபாது இந்ைச் த ார்க்கம் ற்று கதையும்.

குழந்தை நடு இரவில் அழும்வபாது, பீடியாட்ரிஷியன் அப்பாயின்ட்தமன்ட்

கிதடக்க ஒரு மாைம் ஆகும்வபாது, உங்கள் அப்பாவும் அம்மாவும் எப்படி
அத்ைதைக் குழந்தைகதை மாளித்ைார்கள் என்கிற வியப்பு ேரும்வபாது,
த ார்க்கம் விைகும். இந்தியாவில் இருந்ைால் இந்ை குழந்தைதயக்
தகாண்டாட ஒரு வகாஷ்டிவய இருக்கும். இங்வக ைனி அதறயில்
தைாட்டிலில் ஸ்பீக்கர் வபானில் அழுகிறவை. இைற்கு ஏற்ற ைாைாட்டு கூட
புது ாக எழுை வேண்டியிருக்கிறவை என்னும் ஏக்கம் பரவும்.
விடுமுதறயின்வபாது ஒருமுதற ைாத்ைா, பாட்டியிடம் குழந்தைதயக்
காட்டிவிட்டு திருப்பதி வபாய் ஒரு தமாட்தடயடித்துவிட்டு ேரைாம்.
ஆைால், முைலில் ஏர் இண்டியா டிக்தகட் கிதடக்க வேண்டும். இங்வக
ேந்ைதும் அைற்கு ஒத்துப் வபாகவேண்டும். உங்கள் விையம் கஸ்டம்ஸில்
ஆரம்பித்து ஏர்வபார்ட் டாக்ஸி டிதரேர்கதை ந்திப்பைற்குள், ‘ஏண்டாப்பா
இந்ைப் பாழாப் வபாை பாரை வை த்துக்கு ேந்வைாம்’ என்று ைாய்நாட்டு
தேறுப்பு உச் கட்டத்துக்கு ேரும்.

திருப்பதியில் தமாட்தட அடித்ை தகவயாடு குழந்தைக்கு ைுரம் ேந்து

அமர்க்கைமாகி ‘இனிவமல் இந்தியாவுக்வக ேரக்கூடாது’ என்கிற
த்தியத்துடன் திரும்புவீர்கள்!’’ படித்து முடித்ைதும், ‘‘சூப்பரா
எழுதியிருக்காருடா. அேரு விரலுக்கு வமாதிரம்ைான் வபாடணும்’’ என்றான்
விையன். ‘‘அதுக்கு நீ நரகத்துக்குத்ைான் வபாகணும்’’ என்வறன். ‘‘நரகமா?’’
என்றான் அதிர்ச்சியுடன்.

அதையும் சுைாைா ோர்த்தையிவைவய வகளு, ‘‘எைக்கு த ார்க்கம், நரகம்

இதில் எல்ைாம் நம்பிக்தக இல்தை. இரண்டும் இங்வகைான் என்று
எண்ணுகிவறன். அப்படி ஒருக்கால் இருந்ைால், இறந்ை பிறகு நரகத்துக்குப்
வபாகத்ைான் விரும்புகிவறன். அங்வகைான் சுோரஸ்யமாை ஆ ாமிகள்
இருப்பார்கள். த ார்க்கத்தில், நித்ய அகண்ட பைதைச் த்ைம் எைக்கு ஒரு
நாதைக்கு வமல் ைாங்காது!’’
 ‘ஹா’ for ஹார்ேர்ட்

யாதரன்ற வபைம் பார்க்காது ைழுவும் நீர்

யார் அண்டிைாலும் தபாசுக்கும் தீ
யாேர்க்குதமைத் திறந்திருக்கும் ஆகாயம்
யார் நீ என்று வி ாரிக்கும் பூமி -
எதுவும் என்தை ேசீகரிக்கவில்தை
ருதகப் புரட்டி விதையாடும் காற்தறத் ைவிர
ருகினுள் புகுந்து விதையாடும் காற்தறத் ைவிர
- எழுத்ைாைர் யுேன் ந்திரவ கர்
(‘ஊர் சுற்றி’ நாேலிலிருந்து...)

அடுத்ை நாள் அதிகாதை தடட்ராய்டிலிருந்து திரும்பவும் வடைைுக்கு

விமாைத்தில் புறப்பட்வடன். அந்ை மூன்று மணி வநர விமாைப் பயணத்தில்
இயக்குநர் இமயம் பாரதிராைா அேர்களின் ‘ஓம்’ படத்திற்காை இரண்டு
பாடல்கதை எழுதிவைன். வடைஸ் விமாை நிதையத்தில் திைகர் என்தை
ேரவேற்று ைன் காரில் ைமிழ்ச் ங்கத் துதணத் ைதைவி சித்ரா வீட்டிற்கு
அதழத்துச் த ன்றார்.

காரில் பயணித்ைபடி இயக்குநர் இமயம் பாரதிராைாதே அதைவபசியில்

அதழத்வைன். இந்தியாவில் அப்தபாழுது இரவு 10.30 மணி என்பைால்
இதணப்தபத் துண்டித்வைன். பத்து நிமிடங்கள் கழித்து பாரதிராைா
அேர்கவை திரும்ப அதழத்ைார். ‘‘ ார்... தூங்கிட்டு இருப்பீங்கன்னு
தநதைச்வ ன்’’ என்வறன். ‘‘எடிட்டிங்ை இருக்வகன் கவிஞவர... த ால்லுங்க’’
என்றார்.

‘‘இரண்டு பாடல்கள் எழுதிட்வடன். ஓய்ோ இருந்ைா படிச்சுக்

காட்டைாமா?’’ என்றதும், ‘‘ஆஹா... உடவை படிங்க’’ என்றார். படித்தும்,
இத யுடன் பாடியும் காட்டியவுடன், ‘‘You told my story in every line.
Hats off to you. உடவை தமயில் பண்ணுய்யா. தரக்கார்ட் பண்ணிரைாம்.
வடைஸ்ை ஏைாேது வைதேப்பட்டா த ால்லு. அங்க பால்பாண்டின்னு நம்ம
‘தபாம்மைாட்டம்’ படத்வைாட ையாரிப்பாைர் இருக்காரு. நல்ை கைா ரசிகன்’’
என்று பாரதிராைா த ால்ை, ‘‘ ரிங்க ார்’’ என்வறன்.

கார் ஓட்டியபடிவய எங்கள் உதரயாடதை தமைைமாகக் வகட்டுக்

தகாண்டிருந்ை திைகர், ‘‘கவிஞவர... பாட்டு பிரமாைமா இருக்கு. நிச் யம்
இது ஹிட்டாகும்’’ என்றார். மீண்டும் சித்ரா வீட்டில், அேர் கணேர் மவகஷ்,
திைகர் என்று இைக்கிய அரட்தடயில் அந்ை நாள் கழிந்ைது. அடுத்ை நாள்
தடக்ைாஸ் மாகாணத்தின் ஆஸ்டின் நகரில் உள்ை ஆஸ்டின் பல்கதைக்கழக
ைமிழ்த் துதறயில் ைமிழ் படிக்கும் மாணேர்களுடன் ஒரு
கைந்துதரயாடலுக்கும் என்னுதடய சிறப்புதரக்கும் ஏற்பாடு
த ய்யப்பட்டிருந்ைது. வடைஸிலிருந்து ஆஸ்டினுக்கு ஆறு மணி வநரம்
காரில் த ல்ை வேண்டும். நானும் திைகரும் அதிகாதை நாலு மணிக்வக
கிைம்பி விட்வடாம்.

அதமரிக்கக் குளிர், மதழச் ாரலுடன் ாதைதயங்கும் ேரவேற்றது. திைகர்

தநடுஞ் ாதைகதைத் ைவிர்த்து தடக்ைாஸின் தகைபாய் கிராமங்களின்
ேழிவய அதழத்துச் த ன்றார். இருபுறமும் பச்த ப் பவ தைன்று
ேயல்தேளிகள். எல்ைா ேயல்களிலும் பிரைாை பயிராக வ ாைம்
விதைத்திருந்ைார்கள். ேயல்களின் நடுவே ேட்டமாக பட்டி அதமத்து,
யாதைவயா, காட்தடருதமவயா எை வியக்கும்படி உருண்டு திரண்ட
குதிதரகதை அதடத்திருந்ைார்கள். ஒருசிை குதிதரகளும், எருதமகளும்
திறந்ைதேளியில் வமய்ந்துதகாண்டிருக்க, தகைபாய் உதடயணிந்ை
வமய்ப்பன் ஒருேன் குதிதரயில் அமர்ந்ைபடி ஒவர தித தய வநாக்கி
அேற்தறச் த லுத்திக் தகாண்டிருந்ைான்.

ஆஸ்டிதை அதடந்து பல்கதைக்கழக ேைாகத்தில் நுதழந்ைவபாது, ஏவைா

ைனி நகரத்தில் நுதழந்ைதைப் வபாை ஆச் ர்யம் ைாக்கியது. அந்ை கான்க்ரீட்
ேைத்திற்குள் ைமிழ்த்துதறதயக்கண்டுபிடிக்க அதர மணி வநரமாயிற்று.
இத்ைதைக்கும் ைமிழ்த்துதறத் ைதைேர் டாக்டர் ராைாகிருஷ்ணன்
அதைவபசியில் ேழி த ால்லிக்தகாண்வட இருந்ைார்.

‘ஏஷியன் ஸ்டடீஸ்’ என்ற பிரிவின் கீழ் மஸ்கிருைம், சீைம், ைப்பானிய

தமாழி வபான்றேற்றுடன் ைமிழுக்கும் ைனித் துதற அதமத்திருந்ைார்கள்.
டாக்டர் ராைாகிருஷ்ணன் தமாத்ை ேைாகத்தையும் எங்களுக்குச் சுற்றிக்
காண்பித்து, கருத்ைரங்க ேைாகத்திற்கு அதழத்துச் த ன்றார். கிட்டத்ைட்ட
அறுபது மாணே, மாணவிகள் அமர்ந்திருந்ைார்கள். ைமிழ் முதுகதை மற்றும்
முதைேர் பட்ட ஆராய்ச்சி மாணேர்கள். வமதடயில் அமர்ந்ைபடி
வநாட்டமிட்வடன். தபரும்பாலும் அதமரிக்கர்கள், ஆங்காங்வக சிை ைமிழ்
முகங்களும் தைன்பட்டை.

இேர்களிதடவய ைமிழில் எப்படி உதரயாடி புரிய தேக்கப் வபாகிவறன்

என்று மதைப்பாக இருந்ைது. டாக்டர் ராைாகிருஷ்ணன், ‘‘பயப்படாதீங்க
கவிஞவர! எல்ைாருக்கும் ைமிழ் தைரியும். கலித்தைாதக, அகநானூறு,
சிைப்பதிகாரம்னு ஆராய்ச்சியும், ஆங்கிைத்துை தமாழிதபயர்ப்பும்
பண்ணிக்கிட்டிருக்காங்க’’ என்று த ால்ைவும் நான் ஆசுோ மாவைன்.

புதுக்கவிதையின் வைாற்றமும் ேைர்ச்சியும் குறித்தும், வபசும் படம்

காைத்தில் தைாடங்கி ைற்காைம் ேதர திதரப்படப் பாடல்கள் கடந்து ேந்ை
தமாழி நதட குறித்தும் இரண்டு மணி வநரம் உதரயாற்றிவைன். பின்பு
கைந்துதரயாடல். எதிர்பாராை தித யில் இருந்தைல்ைாம் எதிர்பாராை
வகள்விகள் ேந்து ஆச் ர்யமூட்டிை. அந்ை அதமரிக்க இதைஞர்கள் ைமிழ்
வபசியதைப் பார்க்தகயில் நம் வீட்டுக் குழந்தைகள் மழதையின் தமாழி
வபசுேதைப் வபால் இருந்ைது.

மதிய உணவிற்கு, அப்தபாழுதுைான் ஆஸ்டின் நகரில் தைாடங்கியிருந்ை

‘குமார் தமஸ்ஸிற்கு’ டாக்டர் ராைாகிருஷ்ணன் அதழத்துச் த ன்றார்.
உணவுக்காகக் காத்திருக்தகயில் ாப்பிடேந்ை இதைஞர் ஒருேர்,
‘‘ேணக்கம்! நான் எழுத்ைாைர் ேண்ணைா னுதடய அண்ணன் மகன்
த ம்மல். இங்வக ஆஸ்டின்ை வேதை த ய்யவறன்’’ என்று ைன்தை
அறிமுகப்படுத்திக்தகாள்ை, கல்யாண்ஜி ாதரவய வநரில் பார்த்ைது வபால்
இருந்ைது. மதிய உணவு முடிந்ைதும் காதர வேகமாக விரட்டிைார் திைகர்.
‘‘தகாஞ் ம் தமதுோ வபாகைாவம?’’ என்வறன்.

‘‘இல்ை கவிஞவர... வபாற ேழியிை ‘ஸ்டாக்யார்ட்’னு ஒரு சிறு நகரம்

இருக்கு. தகைபாய் கைா ாரத்தை அப்படிவய பாதுகாக்கறாங்க. அதுவும்
இல்ைாம ‘வராடிவயா’ன்னு நம்ம ஊரு மஞ்சு விரட்டு மாதிரி மாடு பிடிக்கிற
நிகழ்ச்சியும் நடக்கும். சீக்கிரம் வபாைாைான் எல்ைாேற்தறயும் பார்க்க
முடியும்’’ என்றார்.

ஸ்டாக்யார்ட் நகருக்குள் நுதழந்ைவபாது, பதழய தகைபாய் படங்களுக்குள்

நுதழேதைப் வபாைவே இருந்ைது. நானூறு ேருடங்களுக்கு முந்தைய
கட்டிடங்கள். நம்மூர் பாண்டி பைாதரப் வபாை தைருவின் இருபுறமும்
தகைபாய் தைாப்பிகள், துப்பாக்கிகள், தபல்ட்டுகள் எை விற்பதைக்கு
தேக்கப்பட்டிருந்ைை. ஒருசிை இடங்களில் குதிதரச் ந்தை கூட நடந்து
தகாண்டிருந்ைது.

மாதை 6 மணிக்கு டிக்தகட் ோங்கிக்தகாண்டு ஒரு உள்விதையாட்டு

ஸ்வடடியத்திற்குள் நுதழந்வைாம். ஆைானுபாகுோை ஆண்கள் தகைபாய்
உதடயுடனும், தகயில் சுருக்குக் கயிறுடனும் ஸ்வடடியத்தை குதிதரயில்
சுற்றி ேைம் ேர, ோடிோ லில் இருந்து சின்ைஞ்சிறு கன்றுக்குட்டிகதைத்
திறந்து விடுகிறார்கள். இேர்கள் இந்ை சுருக்குக் கயிற்தற, ஓடி ேரும்
கன்றுக்குட்டியின் கழுத்தில் மாட்டி, குதிதரயிலிருந்து குதித்து நான்கு
கால்கதையும் ஒன்று வ ர்த்து கயிற்றால் கட்டுகிறார்கள். யார் குதறந்ை
வநரத்தில் கன்றுக்குட்டிகதைக் கட்டுகிறார்கவைா, அேவர தேற்றி
தபற்றேர்.

என்ைால் அங்கு 10 நிமிடங்களுக்கு வமல் இருக்க முடியவில்தை. நம்மூர்

மஞ்சு விரட்டில் வீரர்கள் எவ்ேைவு தகைரேமாக நடந்துதகாள்ோர்கள்!
அைற்வக அதை ைதட த ய்ய வேண்டுதமன்று எத்ைதை ஆர்ப்பாட்டம்?
இங்கு என்ைதேன்றால், மிருக ேதைதயல்ைாம் ைாண்டி சித்திரேதை நடந்து
தகாண்டிருந்ைது. ‘‘ோங்க திைகர், கிைம்பைாம்’’ என்வறன்.

‘‘இனிவமைாங்க தபரிய தபரிய மாடுகள் எல்ைாம் ேரும்’’ என்றார் திைகர்.

‘‘பரோயில்ை... ோங்க, வபாகைாம்’’ என்று அேதர தேளிவய அதழத்து
ேந்வைன். அங்கு கண்ட காட்சிகள், வடைஸ் ேந்தும் உறங்க விடாமல்
தைாந்ைரவு த ய்ைை. எப்வபாது உறங்கிப் வபாவைன் என்று தைரியாது.
அடுத்ை நாள் பிரபை ையாரிப்பாைரும், பாடைாசிரியருமாை பஞ்சு
அருணா ைம் அேர்களின் மகள் மீைா பஞ்சு அருணா ைம் நடத்தும் ைமிழ்ப்
பள்ளியின் ஆண்டு விழாவில் சிறப்புதரயாற்ற அதழத்திருந்ைார்.
திருமதி மீைா, வடைஸ் ைமிழ்ச் ங்கத்தின் ைதைவியாக முன்பு இருந்ைேர்.
கண்ணைா ன் குடும்பத்திைரிதடவய ைமிழ் குறித்தும் ஹார்ேர்டில் ைமிழ்
இருக்தகக்காை வைதேகள் குறித்தும் உதரயாற்றியது மைசுக்கு
மகிழ்ச்சியாய் இருந்ைது. நிகழ்ச்சி முடிந்து திரும்பி ேருதகயில், நான்
மிகவும் மதிக்கும் எழுத்ைாைர் அ.முத்துலிங்கம் கைடாவிலிருந்து
அதைவபசியில் அதழத்து, ஹார்ேர்ட் பல்கதைக்கழகத்தில் ைமிழ்
இருக்தகக்காை எைது உதர குறித்து நன்றி தைரிவித்ைார். ‘‘இது என் கடதம
ார்’’ என்வறன்.

த ன்தை விமாை நிதையத்தின் வமற்கூதர 65ேது முதற உதடந்து

விழுந்ைைற்கு அடுத்ை நாள் காதை த ன்தையில் ைதரயிறங்கிவைன்.
ாதைதயக் கடக்கும் பசுக்களும், சுற்றி ேரும் தகாசுக்களும்,
ஆட்வடாக்களின் இதரச் லும், டிராஃபிக் ைாம் புதகச் லும் என்தை
அன்புடன் ேரவேற்றை. என் உைடுகள் ‘த ார்க்கம்ைான் என்றாலும் அது நம்
ஊதரப் வபாை ேருமா?’ என்ற பாடதை முணுமுணுத்ைை.

அன்புள்ை குங்குமம் ோ கர்களுக்கு...

35 ோரங்கள் இந்ைத் தைாடரின் அடிநாைமாக இருந்து என்தையும், என்

எழுத்தையும் முன்தைடுத்துச் த ன்ற உங்களுக்கு என் நன்றிதயத்
தைரிவித்துக்தகாள்கிவறன். ஒவ்தோரு ோரமும் ஆயிரக்கணக்காை
கடிைங்கள், மின்ைஞ் ல்கள் எை திக்குமுக்காடிப் வபாவைன். ோரா ோரம்
எழுதி முடித்ைவுடன் ஈரம் உைராமல் கவிஞர் இந்திரன், வபராசிரியர் பாரதி
புத்திரன், விமர் கர்கள் சி.வமாகன், பாமரன் எை நால்ேரிடமும் ோசித்துக்
காட்டுவேன். அேர்கள் ைந்ை உற் ாகம் இல்தைதயனில் இத்தைாடர்
இல்தை.

ஒவ்தோரு ோரமும் தைா.மு.சி.ரகுநாைனின் மருமகனும், வபராசிரியருமாை

கருணாகர பாண்டியனிடமிருந்து முைல் அதைவபசி ேரும். தைாடர்ந்து
வேலூர் லிங்கம், வகாதே விையா பதிப்பக நிறுேைர் வேைாயுைம், கவிஞர்
அறிவுமதி அண்ணன், இயக்குநர் லிங்கு ாமி எை எத்ைதை எத்ைதை
அதழப்புகள். எல்ைாவம என் அடுத்ை பதடப்புக்காை அடி உரங்கள்.
என்ைால் கதடசி வநர பரபரப்புக்கு பழகிப் வபாை ‘குங்குமம்’ ஆசிரியர்
குழுவிைர், ஓவியர் மவைாகர் எை அதைேருக்கும் என் நன்றிகள்.

ஹார்ேர்ட் பல்கதைக்கழகத்தின் ைமிழ் இருக்தகக்காை அேசியம் குறித்து

த ன்ற இைழிலும், இந்ை இைழிலும் ோசித்திருப்பீர்கள். நம்தம ோழ
தேக்கும் ைமிழுக்கு, நம்மால் முடிந்ை நிதி அளிப்வபாம். இது தைாடர்பாை
ைகேல்கதை http://harvardtamilchair.com என்ற இதணயத்தின்
ோயிைாகப் தபற்றுக் தகாள்ைைாம். இந்தியாவில் தைாடர்புதகாள்ை,
டாக்டர் ஆறுமுகம் (044-28333088) ோழ்க ைமிழ்! தேல்க ைமிழ்!