Çizik

Hayatın içindeydi bu düzen. Görebildiği her şey değişimin kendisiydi . Gece

gündüze dokunuyor . Güneş doğup batıyor , yapraklar sararıp soluyor , bir yerde
hayat başlarken ötekinde ölüm kapıyı çalıyordu. Düşündü. Değişimin olağanlığında
aynı kalabilmek hayata meydan okumak mıydı ?
Geçen gün yine metroda gözlerini kapamış , kızılay istasyonunda inmek için anonsu
bekliyordu. Kısa bir süre dinlendiğini hissetti. Ama yavaş yavaş bedeni
ağırlaşıyor , yaslanmak için bir omuz arıyordu. Yapamazdı. Yalnızdı bu hayatta .
Kimseye yaslanamzdı. Kendine bile. Hayatın her dokunuşunda hissettiği duygular
bazen acıtıyordu onu. Nereden bilebilirdi ki hangi birinin canını acıtmayacağını.
Bekledi. Her birini onu anlamaları için biraz daha bekledi. Anlayan oldu mu ? O
kendini anlamış mıydı ?
Bir el dokundu omzuna.
-Afedersiniz Hanımefendi ,
Uyuyakalmışsınız. Hangi durakta inecektiniz,kaçırmış olabilir misiniz ?
-Hayır. Kaçırmadım. Kızılay istasyonunda ineceğim. Teşekkür ederim.
Nasıl kaçırabilirdi ki . Hani düzen. Evet yanılmıştı. Metroda bile düzen. Uykunun
verdiği sersemlikten çıktı ve diğerlerinin istediği şeyi yaptı. Açtı gözlerini.
Oysa bilmiyorlardı, aslında gözlerini kapatan şeyin ne olduğunu.
Artık inmesi gerekiyordu . Varacağı yere yaklaşmıştı. Arkasına dönüp onu uyaran
kişiye sanki hayatını kurtarmış birine minnet borçlu biri gibi , tebessüm bıraktı.
Okuduğu bir kitapta geçen bir sözü hatırladı. Ne kaçıyor olmak ne ona meydan
okumak ,ne de tepkisiz kalmaktı aslolan. Zamana eşlik etmekti gerçek .Onunla
beraber yürümekti.
Yürüdü… Yürüdü…
Bugün pazar mıydı ?
Oldum olası pazar günlerinden nefret ederim. diye geçirdi içinden. Onun için pazar
günleri sanki sessiz bir başkaldırıydı. Sessiz bir çığlıktı. Diğer altı güne
isyandı.
Okuduğu bir kitaptan bir söz geldi hatırına. Onunla beraber söyledi.
“Gitmek isterim hep ….. gitmek…. “
Sürekli kendine bir şeyleri dikte etmek istemiyordu. Zorunda kalmayışlarının
sonucunu görmek istiyordu.
Her zaman gittiği kafeye gelmişti. Alışkanlığı olmuştu burası. İçeri girer girmez
onu rahatlatan kahve kokusunu duydu. İyi geliyordu bu kahve. Evinde hissediyordu.
Ona göre ev bir yer değildi. Bir histi. Hissettiklerini bir kenara bırakıp
kahvesini yudumladı. Etraf ne kadar kalabalık ve sıcaktı. Çıktı şimdi dışarı. Bir
sigara yaktı. Dumanını içine çekerken bir yandan telaşlanmaya başladı. Sanki sigara
bir kum saatiydi. Bu kum bir taraftan diğer tarafa akarken bizimle alay ediyor
diye düşündü. Sanki içimizde bir yerde başlangıcı ve sonu olan bir varlık vardı.
Düşündü neden bu varlığı ateşe veriyorum.
Köşedeki masada Sezgi’yi ve yanında birkaç arkadaşını görmüştü .Sezgi ilkokul
arkadaşıydı epey olmuştu onu görmeyeli . Mutlu olmuştu . Ne de olsa ilkokul
arkadaşıydı . Çocukluğuna (yaslandı.) Hayat devam ediyordu. Değişmeyen ne kaldı ki
diye iç geçirdi. Dinlemeyi seviyordu. Sezgi’nin sözleri kendi süzgecinden geçerken
o bir süre daha çocukluğunda kaldı. İçimde bir yerde hala benimle dedi. Sezgi’ye
teşekkür etti. Sonra
bunu neden yaptığına anlam veremedi.
⁃ Çok geçmeden çocukluk dedi ve düşünmeye başladı. Bir çocuk en çok
sevgiye aç değil midir ? İnsan sevdiğine dokunmak istermiş . Dokunduğunu
hissetmişti. Histi işte bu . Dokunulmadan büyüyen çocuklar hep eksik kalırmış.
Acaba gerçekten öyle mi ? Çocukluğuma dokunup sırtını sıvazlıyorum.
⁃ Sevgiye aç olduğunu hissetti onu nasıl sanrılaştırdığına anlam
veremiyor düşündüğü zaman yorgun düşüyordu ama şimdi sıyırıyordu kendini bu
sanıdan. Acı veriyor belki ama öğreniyordu. sevgisini alıp bir süre daha yanında
taşımak en doğrusuydu.