ராசா தேடின ப ாண்ணு

இப்படித்தான் ஒரு ராஜகுமாரன் ; நாலுதனங் கள் உள் ள

பபாண்ணணத்தான் கட்டுவேன் னு அடம் பிடிச்சான் . இது என்ன
கூத்துடாப்பா; மதுணர மீனாச்சிக்கு மூணுதனங் கள் முதலில்
இருந்ததாகச் பசால் லுோங் க. இேன் என்னடான்னா நாலு
தனங் கள் வேணுங் கறாவன எங் க வபாக, என் று பபரியேங் க
ேருத்தப்பட்டாங் க.

யப்பா, இப்பிடியா உள் ள ஒரு பபண்ண நீ தாந் வதடிக்

கண்டுபிடிக்கணும் . எங் களாவல ஆகாதுன் னுட்டாங் க.

சரீன்னு பசால் லி இேன் புறப்பட்டாம் . ஊரு ஒலகபமல் லாம்

சுத்தினாம் . ஆத்துல குளத்துல ோய் க்கால் லன் னுட்டு ேரீணசய
பாத்துகிட்வட ேந்தாம் . விதவிதமானதுகளத் தாம் பாத்தாவன
தவிர நாலு உள் ளதுகளுமில் ல. மூணு உள் ளதுகளுமில் ல.
பசால் லப் வபானா ஒண்ணணர, ஒண்வண முக்காலு இப்பிடித்தான்
இருந்துச்சாம் .

பயலுக்கு வச’ன் னு ஆயிட்டது!

பின் வன ஏம் இப்பிடிச் பசான்னாம் ?

அதுக்கு ஒரு காரணம் இருந்தது.

ஒரு நா ராத்திரி அேம் தூக்கத்துல ஒரு பசாப்பனங் கண்டாம் .

அந்த பசாப்பனம் விடியப் வபாற வநரத்துல ேந்தது.

விடியப் வபாற வநரத்துல ோர பசாப்பனம் பலிக்கும் ங்கிற

நம் பிக்பக.
அந்த பசாப்பனத்துல ஒரு பபாண்ணு குளிச்சிக்கிட்டிருக்கா;
உடம் பபத் வதச்சிக் குளிக்கிறப்வபா வதக்கிற ேணளய
சத்தங் கூடக் வகட்டுது. கேனிச்சிப் பாத்தப்வபா அந்தப்
பபாண்ணுக்கு முதுகுல பரண்ணு தனங் கள் இருந்தது.
பராம் ப ஆச்சர்யம் இேனுக்கு.

இேவன பநனச்சது உண்டு; இப்பிடி இருந்தா சில சமயத்துல

ேசதியா இருக்குவமன் னுட்டு.
முழிப்புத் தட்டியதும் தான் நிணனச்சாம் . நிச்சயம் எங் வகா
அப்பிடி ஒரு பபாண்ணு இருக்கா. கட்டாயம் வதடிக்
கண்டுபிடிச்சிக் கட்டிக்கிடணும் . அதுலயிருந்து அேன் அேணளத்
வதட ஆரம் பிச்சாம் .

நாலு தனங் கள் உள் ள பபாண்ணுகபளத் வதடித் வதடி எங் கயும்

காங் காம அலுத்து, ஒருநா ஒரு குளத்தங் கணர மரத்து எணல் பல
அசந்து படுத்தேன் நல் லாத் தூங் கிட்டாம் .

அேம் முந்தி ஒருநா பசாப்பனத்துல கண்டாவன, அப்பக்

வகட்டுபத, அவதவபால ேணளய சத்தம் வகட்டுது.
பகாஞ் சங் பகாஞ் சமா பயலுக்கு முளிப்பு ேந்தது.
அரண்மணனயில, பஞ் சுபமத்தயில படுத்துக்கிட்டிருக்கிறதா
பநனச்சிக்கிட்டிருந்தேனுக்கு, மரத்துக் கடியில உதுந்து
குமிஞ் சிக் கிடக்கிற சருகு இணலக வமல வேட்டிய விரிச்சிப்
படுத்துக் கிடக்குது பதரிஞ் சது. பபறவுதாம்
குளத்துக்கணரங் கிறது ஞாபகத்துக்கு ேந்தது. ஆனா,
ேணளயச்சத்தம் இன் னும் வகட்டுக்கிட்டுத் தானிருந்தது.

ணபய் ய எந்திரிச்சி பாத்தாம் . கண்பண கசக்கிவிட்டுப் பாத்தாம் .

பசாப்பனங் காணணல, பநசந்தாம் ! அந்த தாமணரக் குளத்து
படிக்கட்டுல ஒரு பபாண்ணு அம் மணமா குளிச்சிக்கிட்டிருந்தா.
யாருவம பாக்கபலங் கிற ணதரியத்துல சாோசமா உக்காந்து
குளிச்சிட்டிருந்தா. இேனுக்கு அேவளாட முதுகுப்பக்கந்தாம்
பதரியிது. முதுகுல பரண்டு தனங் கள் இருந்தது பதரிஞ் சது.

ஆகா! நாம பநனச்சது பகடச்சுட்டு. கடவுவள பகாண்டாந்து

காணிச்சிட்டார். சரி, இே குளிச்சி முடிக்கட்டும் . இேளுக்குத்
பதரியாமவய இே பபறத்தால வபாேம் . எந்த வீட்டுக்குள் ளாற
நுணையிதாவளா அபத கேனிச்சி ேச்சிருந்து பமாறப்படி வபாயி
பபாண்ணு வகட்டு கலியாணத்த முடிச்சிருேம் னு தீர்மானிச்சி,
அவத பிரகாரம் அே குளிச்சிட்டுப் வபாயி நுணையிற அே
வீட்ணடயுங் கண்டுபிடிச்சிட்டாம் .
பபறபகன்ன; வபாயி பபாண்ணு வகட்டாம் .
ராசாவுக்கு பபாண்ணுவகட்டா முடியாதுன் னு பசால் ல இயலுமா?
கலியாணம் முடிஞ் சது.

பமாதநா ராத்திரி, பய ஆணசவயாட அேபள கட்டிப்புடுச்சி

முதுபகப் புடிச்சாம் .
என்னத்பத எளவு ஒண்ணத்ணதயுங் காணம் ?ன் னு அேக்கிட்டயவே
வகட்டாம் .
அேளுக்கு சிரிப்பு ேந்திட்டு. அட வகாட்டிக்காரப்பய ராசா
மேவனன் னு பநனச்சிக்கிட்டு.

‘மாட்டுக்கு ோலு பின்னாவல

மனுசனுக்கு பாலு முன்னாவல’ங் கிறது கூட ஒனக்குத் பதரியாதா?

மார்ல இருக்கவேண்டியது எங் கனாச்சும் முதுகில

இருக்குமான் னு வகட்டா
ஏங் கண்ணாலவய பாத்பதன ஒம் முதுகில இருந்தவ ் தன் னு
வகட்டாம்
முன்னால இருந்த அபதத்தாம் நீ பின்னால பாத்பதன்னா

இேனுக்கு பேளங் கல.

பபறவு அேதாம் பேளக்கமாச் பசான்னா

ஒடம் ப நல் லாத் வதய் ச்சிக் குளிக்கணும் னுட்டுதாம் அே அந்த

காட்டுக் குளத்துக்குப் வபாோளாம் . ேயித்துக்குச் கீபைபயல் லாம்
வதச்சிக் குளிக்க இதுக பரண்டும் எணடஞ் சலா இருக்கும் னுட்டு
அதுகள பரண்டு வதாள் களுக்கும் வமவல எடுத்துப்
வபாட்டுக்கிடுோளாம் . அதுக முதுகில கிடக்கும் வபாது பாத்துட்டு
பய சரியாப் பாக்காம முதுகுலதாம் இருக்கும் னுட்டு
பநனச்சிக்கிட்டா நாம என்ன பசய் யிறதுன் னு வகட்டாளாம் .
தேள் விஷம்

ஒரு ஊர்ல ஒரு சம் சாரி (விேசாயி). அேம் பபாண்டாட்டி பாக்க

அைகா இருப்பா. அேவளாட மார் அைவக தனி. அேளுக்கு அடுத்த
பதருவுல கணட ேச்சிருந்த ஒருத்தவனாட ‘பதாடுப்பு’ உண்டாயிப்
வபாச்சு. எப்பிடின்னா…..

அே வபானா மட்டும் அேன் கணடயில ஒரு கூறுப் பருத்திக்கு

பரண்டு கூறுப் பருத்திக்கு உண்டான சாமான் கள் பகாடுக்கிறது.
ஒைக்குத் தானியத்துக்கு அணரப்படித் தானியத்துக்கு
பகாடுக்கிற அளவுக்கு – பரண்டு மடங் கு சாமான் கள் தந்தான் .
ஒரு நா ராத்திரி, அே சாமான் க ோங் க ேர்றதுக்கு பகாஞ் சம்
வநரமாயிட்டு. ஆனாலும் அேம் காத்திருந்தான் . ேளக்கம் வபால
தானியம் பகாண்டு ேந்தா. சாமான் ோங் குனா.

புறப்பட்டு வபாறதுக்கு முன்னாடி, அே தயங் குன மாதிரி

இருந்தது.

என் பனங் கிற மாதிரி அபேள ஏறிட்டுப் பார்த்தான் . அப்பதாம்

அே பசால் லுோ.’ஒடம் பு ஏம் இப்பிடி பமலிஞ் சிக்கிட்வட ேர்ரறு
ீ .
ணேத்தியருகிட்வட ணகயக் காமிச்சு மருந்து ஏதாேது சாப்பிடக்
கூடாதா?’

அப்பதாம் அேம் தன் வனாட ஆணசய தயங் கி தயங் கிச்

பசான்னாம் .

இே அதுக்கு ஒண்ணுஞ் பசால் லாம, வேற என்னத்ணதவயா பத்தி

அேங் கிட்வட ஒரு தகேல் விசாரிக்கிற மாதிரி விசாரிச்சா. இேம்
அதுக்கு என்னத்ணதவயா பதில் பசான்னாம் .

இப்பிடிக் பகாஞ் சம் வநரம் வபாச்சி. அதுக்குப் பிறகு என்ன

வபசன் னுட்டுத் பதரியல. இேம் தான் பசான்னாம் .’நாணளக்கு ஓம்
வீட்டுக்கு ேரட்டா?’

அே அதுக்கு ஒண்ணுஞ் பசால் லாம ஒரு ‘குறுஞ் சிரிப்பாணி’

சிரிச்சிட்டுப் வபாயிட்டா.
***

காட்வல சம் சாரி விடியுமின் பன உைப் வபானான் . ஏபரக் கட்டி

பகாஞ் ச வநரந்தாம் உழுதிருப்பான் . தண்ணிக் கலயத்பத காக்கா
உருட்டிவிட்டுட்டது.

இது என்னடா சங் கட்டம் . தண்ணியில் லாம என்ன பசய் ய.

பேயிவலறிட்டா தண்ணி குடிக்காம முடியாபதன் னு ஏபர
நிறுத்திட்டு, கலயத்பத எடுத்திக்கிட்டு விறுவிறுன் னு வீட்டப்
பாக்க ேந்தாம் .

வீட்டுக் கதவு சாத்தியிருக்கு.இந்வநரத்துக்கு வீட்டுக்கதவு

சாத்தியிருக்கக் காரணமில் ணலவய.

என்ன விசயம் னு பதாறோல் பதாணள (சாவி துோரம் ) ேழியா

உள் ளுக்குப் பாத்தா, அேம் கண்ணுக்கு ஒரு காச்சி (காட்சி)
பதரியுது.

கணடக்காரன் இேம் பபாண்டாட்டி மார்ல ோய ேச்சி………………

படபடன் னு கதபேத் தட்டினான் .கதவு பதாறந்தது. இேம்

பபண்டாட்டி இேபனப் பாத்ததும் ‘ஓ’ண்ணு கதறிக் கிட்வட,
நல் லவேணள இப்போது ேந்தீவள. ஏம் பாட்படப் பாத்தீளா. இந்தக்
பகாடுணம உண்டுமா. இேரு இல் வலன்னா நாஞ் பசத்துத்தாம்
வபாயிருப்வபம் என் று பசால் லி அழுதாள் .

புருசங் காரனுக்கு ஒண்ணும் பேளங் கவல.

கணடக்காரபனப் பாத்தா அேம் தபலயக் கவுந்துகிட்டு

ஒண்ணுஞ் பசால் லாம நிக்காம் .

என்ன, என்ன பசால் லுவத என்ன நடந்தது. பேேரமாச்

பசான்னாத்தாவன பதரியும் னு வகட்டான் சம் சாரி.

என்னத்பத பேேரமாச் பசால் ல, பேக்கக் வகடு. பருத்தி மார்ப்

படப்புபல வபாயி பருத்தி புடுங் கி அணணச்சி எடுத்துக்கிட்டுதாம்
ேந்வதன் . ‘சுரீர’் னு மார்ல தீக்கங் கு ேச்ச மாதிரி இருந்தது.
கீைவபாட்டுப் பார்த்தா…சரியான கருந்வதளு. ேலியான
ேலியில் வல. தாங் க முடியல. என்ன பசய் யிறதுன் னுட்டுந்
பதரியல. இேரு வதள் விசத்ணத உறுஞ் சி எடுத்துருோருன் னு
பசான்னாங் க. இேபரப் வபாயி கூப்ட்டா, நா ஆம் பணள இல் லாத
வீட்டுக்கு ேரமாட்வடன் னுட்டாரு. பபறவு, நாந்தாம் பசால் லி, எம்
வீட்டுக்காரரு அப்பிடிபயல் லாம் பநனக்க கூடியேரு இல் பல.
அவதாட ஆபத்துக்குப் பாேமில் வலன் னு கூட்டிட்டு ேந்வதம் .
அப்வபாணதக்கு இப்வபா வதேணலன்னாலும் ேலி பபாறுக்க
முடியலன் னு அழுதா.

சரி…சரி…அழுோபத. இபதல் லாம் யாருக்கும் ேரக்கூடியதாம் .

நம் ம என்ன பசய் ய முடியும் அதுக்கு. பரோயில் ல. அேராேது
சமயத்துக்கு கூப்ட்ட ஒடவன ேந்தாபர.

‘நா அங் க, தண்ணிய காக்கா பகாட்டிட்டதுன் னு திரும் பவும்

தண்ணி பகாண்டு வபாறதுக்காக ேந்பதன் னு’ கணடக்காரனுக்கு
‘சமயத்துக்கு ேந்து ஒதவினதுக்கு பராம் ப உபகாரம் ’னுட்டு
பசால் லிட்டு, கலயத்துல தண்ணிய பறப்பிக்கிட்டுப்
வபாயிட்டான் .

***

பகாஞ் ச நா கழிஞ் சது.

ஒரு நா திடீர்னு அய் வயா வதள் பகாட்டீட்டவதன் னு சம் சாரி

கூப்பாடு வபாட்டான் .அடுப்பங் கூடத்துல வேணலயா இருந்த
அேம் பபாண்டாட்டி எங் வக எங் வக ‘வதளுதான் னுட்டுப்
பாத்தீங் களா’ என் று பதச்சிப் வபாயி ேந்தா.

வதளுதாம் பாத்துட்வடன் . ேசமாப் பிடிச்சி மாட்டிட்டது. நல் ல

கருந்வதளுன் னாம் .அய் வயா ேலி பபாறுக்க முடியலவய. நீ ஓடிப்
வபாயி அந்தக் கணடக்காரபன ணகவயாட கூட்டிட்டு ோ. ஓடு
சீக்கிரம் னு அேசரப்படுத்தினான் .

அேளும் ஓட்டமும் நணடயுமாப்வபாயி கணடக்காரன பாத்து,

இன்ன மாதிரி, சங் கதி ஒடவன பபாறப்பட்டு ோ. நீ இப்ப
ேரலன்னா அேரு சந்வதகப் பட்டுடுோரு. எந்தின் னு பசான்னா.
அேனுக்கும் நாம ேர்றமா இல் லயான் னு பாக்கதுக்குதான்
இபதல் லாமான் னு ஒரு எண்ணம் .

வேற ேழியில் லாம அேனும் ேந்தாம் .

எங் வக, எந்த எடத்துலன் னு கணடக்காரன் வகட்டாம் .

சம் சாரி வேட்டிய …………………..

தாத்தாவோட வசர்ந்து நாங் களும் சிரிச்வசாம் !

‘பபறவு?’ என் று வகட்டாம் கிட்டான்

பபறவு என்னடா பபறவு? பபறவு பபறவுதான் .

கணடக்காரப் பயல் தப்ப முடியல. ேசமா மாட்டிக்கிட்டான் .

Get Outlook for Android

புன்சிரி ் பு

ணமலாப்பூர், ணமலாப்பூர்,’ – ‘அணடயார், ணமலாப்பூர்!’

‘ணமலாப்பூர் நாசமாகப் வபாக!’ என் றார் ஸ்ரீமான் போனந்தர்,

வகாபத்துடன் .
எே் ேளவு வநரம் தான் காத்துக்பகாண்டிருக்கிறார் அேரும் . ஓர்
அமிஞ் சக்கணர
பஸ்ஸூம் ேரவில் ணல. அதற் குள் இருபது ணமலாப்பூர் பஸ்களும் ,
முப்பது
திருேல் லிக்வகணி பஸ்களும் ேந்து வபாயிருக்கும் . ஓர்
அமிஞ் சிக்கணரகூடக்
கிணடயாது! ‘ என்ன, அந்தப் பக்கத்துப் பஸ் விடுேணதவய
நிறுத்திவிட்டார்களா?’
என் றுகூட நிணனத்தார் போனந்தர்.
அேருணடய அதிருப்தி, இனி அணர நிமிஷம் கூட பபாறுத்திருக்க
முடியாது என் ற
நிணலணமக்கு ேந்துவிட்டது. ணகயிலிருந்த குணடணய, ‘இந்தப்
பாணைய் ப்வபான
பசங் கள் !’ அேருணடய வகாபத்துக்குப் பாத்திரமான அந்தப்
‘பசங் கள் ’ அந்தச்
சமயம் அேருணடய எதிரிலிருந்திருந்தால் , அேர்கள் கதி
என்னோயிருக்கும்
என் பணத, கீவை தணரயில் ஆறங் குலம் ஆைம் பதாணளத்திருந்த
அந்தக் குணட
நிரூபித்தது.

திடீபரன் று அேருணடய வகாபம் மணறந்தது. பளிச்பசன் று பூத்த

புன்னணகயால்
பிரகாசித்தது முகம் . எதிவர ஒரு யுேதி, பதினான் கு, பதிணனந்து
ேயதிருக்கும் .
நல் ல அைகிய முகம் . அேள் அணிந்திருந்த ஆகாய நீ லப் புடணே
மனத்திற் கு ஒரு
ரம் யமான கிளர்ச்சிணயயும் , கேர்ச்சிணயயும்
உண்டுபண்ணிற் று. அேளுணடய
பாதங் கணள அணரகுணறயாய் மூடியிருந்த கான் பூர் சரிணகச்
பசருப்புகளும் ,
அேளுணடய ணகயில் பதாங் கிய ஸில் க் ணபயும் நவீன நாகரிக
ஓட்டத்தில் அேள்
எே் ேளவு தூரம் முன் வனறியிருக்கிறாள் என் பணத நிரூபித்துக்
காட்டின.

அேளுணடய இடது மணிக்கட்ணட அலங் கரித்த, காலணா

அளணேவிடச் சிறியதான தங் கக்
கடிகாரம் இே் ேளவிற் கும் ஒரு சிகரம் ணேத்தாற் வபால் இருந்தது.

ஒரு நிமிஷம் அப்படிவய ஸ்தம் பித்து நின் றார் போனந்தர்.

அேளுணடய அைகிவல,
அந்தக் கேர்ச்சியிவல அப்படிவய லயித்துவிட்ட அேருணடய
மனம் , அேருணடய
கற் பணனவயாட்டத்ணதக் கட்டவிை் தது ் விட்டுவிட்டது.
அந்தப் பபண்ணின் கூட ேந்தேணர ஏறிட்டுப் பார்த்தார்.
ேவயாதிபர். அறுபது
ேயதிருக்கும் . ஒரு வேணள பாட்டனாவரா என்னவோ!
தகப்பனாராகவும் இருக்கலாம் .

அந்த யுேதியும் , ‘பாட்டனாரு’ம் இேருக்குப் பக்கத்தில் ேந்து,

பத்தடி
தூரத்தில் நின் றனர். அேர்களும் பஸ்ஸூக்காகத்தான் காத்துக்
பகாண்டிருக்கிறார்கள் . ஆனால் எந்த இடத்திற் வகா?

அன் று காணலயில் வீட்ணடவிட்டு ேரும் வபாது அேருணடய

சவகாதரி பசான்னணத நிணனத்தார்.

ேைக்கம் வபால் அேருணடய குைந்ணதணய எடுத்து முத்தமிட்டுக்

பகாண்டார்.
அப்பபாழுதுதான் அேருணடய சவகாதரி பசான்னாள் . ‘எத்தணன
நாள் இந்தத் தாயில் லாக்
குைந்ணதணய ேச்சுக்கிட்டு நான் அேஸ்ணதப்படுவேன் ?’ என் று.

குைந்ணதக்கு இரண்டு ேயதாகிறது. குைந்ணத பிறக்கும் வபாது

தாணய விரட்டிவிட்டது.
உலகத்தில் பபாறுணமணயச் வசாதிக்குமு; விஷயங் களில்
தாயில் லாக் குைந்ணதணய
ேளர்ப்பது எப்படிப்பட்டது என் பது அனுபவித்தேர்களுக்குத்தான்
பதரியும் .
அதுவும் தருமத்துக்காக, பசய் துதான் ஆகவேண்டுபமன் ற
நியதியில் லாதேர்கள் அணத
எப்படி அனுபவிக்க முடியும் ?

இபதல் லாம் ஒன் றன் வமல் ஒன் றாகத் வதான் றின அேருக்கு.

அப்பபாழுது தூரத்தில் ஒரு பஸ் ேந்த சத்தத்ணதக் வகட்டுத்

திரும் பினார்
போனந்தர். அது ஒருவேணள அமிஞ் சக்கணர
ேண்டியாயிருந்தால் என்ன பண்ணுேது?
அல் லது அந்தக் கட்டைகி வபாகவேண்டியதாயிருந்தால் …?
ஆேவலாடு பஸ்ணஸ
நிமிர்ந்து பார்த்தார்.

‘தில் லக்வகணி! தில் லக்வகணி!’

நல் லவேணள! ஒரு நீ ண்ட பபருமூச்சு விட்டார் போனந்தர்.

பஸ்ஸூம் வபாய் விட்டது.
அந்த யுேதி வபாகவில் ணல.

அந்தச் சமயம் அேள் பக்கம் திரும் பினார். அேருள் ளம்

சடக்பகன் று கர்ேத்துடன்
ஓங் கியது. திருப்தியுடனும் , ஆத்மாபிமானத்துடனும் , தன் னுணடய
ஜரிணக அங் க
ேஸ்திரத்தில் ஒட்டிய தூசிணயத் தட்டினார்.

அகஸ்மாத்தாகத் திரும் பிய அந்தப் பபண் இேணரக் கண்டு ஒரு

புன்னணக வீசினாள் .
இேர் கர்ேம் – ஆமாம் , இேணரக் கண்டுதான் அேள் புன் சிரிப்புச்
சிரித்தாள் !
அதில் சந்வதகமில் ணல.

போனந்தரின் கற் பணனவயாட்டம் பேகு தீவிரமாக ஓடிக் கனவு

வலாகத்தில் வபாய் க்
கலந்தது.

அேரும் தான் இே் ேளவு காலமாக – முப்பது ேருஷமாக

ஆடிவயாடிச் சம் பாதித்தாய்
விட்டது. பகாஞ் சமாேது சுகப்பட வேண்டாமா! லட்சக்கணக்கில்
வசர்த்து குவிந்து
கிடக்கிறது பாங் கியில் . பட்டணத்திவலவய பத்துப் பங் களாக்கள் .
ஒே் போன் றும்
பதினாயிரக் கணக்கில் பபறும் . இே் ேளவு நாள் சம் பாதித்துத்
தான் அணத
அனுபவிக்க வேண்டாமா?

எல் லாம் பராம் ப எளிதாக முடித்துவிடலாம் . வியாபாரம் தாவன,

என்ன பிரமாதம் ?
அேருக்குக் கீை் இே் ேளவு காமலாக உணைத்த மாவனஜர்
மன்னார்சாமி இருக்கிறான் .
பராம் ப நாணயஸ்தன் . பகாஞ் சங் கூடக் குணற பசால் ல
இடமில் ணல இத்தணன ேருஷமாக. ஒரு
சின்ன ஏற் பாடு பண்ணிவிட்டால் அேன் வபருக்வக கணடணய
எழுதி ணேத்துவிடலாம் .

குைந்ணதயிருக்கிறது. அதற் கும் ஒரு ேழியிருக்கிறது. கிராமத்தில்

தம் பியிருக்கிறான் . பராம் ப நாளாகச்
பசால் லிக்பகாண்டிருக்கிறான் . குைந்ணதணயத்
தன் வீட்டிவலவய ணேத்துக்பகாள் ள வேண்டுபமன் று.
அேனுக்குத்தான் பிள் ணளயில் ணல.
அேனுக்கும் சில ஆயிரத்ணத எழுதி ணேத்துவிட்டால் வபாகிறது.
அந்தத் பதால் ணலயும்
ஒழிந்தது.

இனிவமல் பாக்கி சவகாதரிதான் . அேளும் தான் சில நாளாக

முனகுகிறாள் . ஏவதா
பதினாயிரம் ரூபாணயயும் ஒரு பங் களாணேயும் அேள் வபருக்கு
ணேத்துவிட்டால்
அேளுக்குத் திருப்தியாய் விடும் . இனி வேபறன்ன…?

‘ணமலாப்பூர்! ணமலாப்பூர்!’

இருபத்ணதந்தாேது பஸ் ணமலாப்பூருக்கு. ஆனால் அணதப்பற் றி

கேணலப்படவில் ணல
அேர். அேருணடய கேனபமல் லாம் அந்தப் பபண்ணின் வமல்
இருந்தது.

அவதா காணலபயடுத்து ணேக்கிறாவள! அதில் , ணமலாப்பூர்

வபாய் விடப் வபாகிறாவளா?
அேருணடய மனம் படபடபேன் று அடித்துக்பகாண்டது. அந்த ஒரு
வினாடியும் அேருக்கு
ஒரு யுகமாய் இருந்தது.
நல் லவேணள! ‘அது இல் ணலயம் மா! இங் வக ோ’ என் று ேவயாதிபர்
அந்தப் பபண்ணண
நிறுத்தியதும் தான் , போனந்தருக்கு மீண்டும் உயிர் ேந்தது.

‘அம் மா’ என் று கூப்பிட்டாவர, அதனால் அேருணடய வேஷ;யம்

நிச்சயம் தான் .
பாட்டனார்தான் !

போனந்தருக்கு அப்வபாது வதேவலாகத்துக்குத் தூக்கிக்

பகாண்டு வபாேது
வபாலிருந்தது. தன்ணன மறந்த இன் பத்தில் மயங் கித் திணளத்துத்
தவித்தார்.

அந்தக் கிைேனுடன் உடவன வபசி எல் லாேற் ணறயும் முடித்துவிட

வேண்டுபமன் று
ஆேலுடன் துடித்தது அேருணடய பநஞ் சு.

ஒருவேணள மறுத்தால் என்ன? ஆனால் , இரும் பு வியாபாரி

போனந்தணரத் பதரியாதேர்
யாவரனுமுண்டா? அேருணடய ஏராள ஆஸ்திவய உலகப்
பிரசித்தியாயிற் வற! அேர் ோய்
திறந்து வகட்டால் பபண் பகாடுக்க மறுப்பேர்; கூட உண்டா
என்ன?

நிமிர்ந்து நின் று தன்ணன ஒரு தடணே குனிந்து பார்த்துக்

பகாண்டார். மீணசயில்
ணக தானாகவே வபாயிற் று.

ஐம் பது ேயது என்ன ஒரு பபரிய ேயதா என்ன? காணலயிலும்

மாணலயிலும் தினசரி
பீச்சுக்கணரயில் நான் கு ணமல் நடக்கவில் ணலயா,
பகாஞ் சங் கூடக் கணளப்பின் றி?
பார்த்தால் என்ன ஐம் பது ேயது என் றா பசால் ல முடியும் ?
அன் றியும் பணமல் லோ
இருக்கிறது….

அேருணடய பகற் கனவு உச்ச ஸ்தாயிணய அணடந்தது.

உடவன, விோகம் ஆனதும் , பபங் களூரில் ஓர் அைகிய மாளிணக
ோங் கிவிட வேண்டும் .
ஒரு புதிய அந்த ேருஷத்திய மாடல் வமாட்டார் ேண்டி.
பட்டணத்தில்
எல் லாேற் ணறயும் ஒரு ேழியாக ஏற் பாடு பண்ணிவிட்டுப்
பபங் களூவராடு, அந்தக்
கட்டைகியுடன் சுகோசம் . பாங் கியில் பணம் , காலில் ஒட்டிய
தூசியால் இட்டணதத்
தணலயால் தாங் கிச் பசய் ய வேணலயாட்கள் ! வேறு என்ன
வேண்டும் ?

கட்டாயம் அந்தப் பபண்ணிற் குச் சங் கீதம் பதரிந்திருக்கும் .

இே் ேளவு
நாகரிகத்துடன் இருப்பேர்களுக்கு வீணண பதரிந்திருக்க
வேண்டும் . அேருக்கும்
பராம் ப நாளாக ஓர் ஆணச. யாருக்காேது வீணண கற் றுக்
பகாடுத்துத் தினசரி
மாணலயில் பாடச் பசால் லிக் வகட்க வேண்டும் என் று. அதுவும்
பூர்த்தியாகிவிடும் . அேருணடய அதிர்ஷ;டத்துக்குக் குறுக்வக
பிறந்தேர் யார்…?

சடக்பகன் று விழித்துக் பகாண்டேர்வபால் திரும் பினார்

போனந்தர். அந்வதா!
மாம் பலம் வபாகும் பஸ் அேருணடய ‘கட்டைகி’ணயச்
சுமந்துபகாண்டு ‘புர்’ என் ற
சப்தத்துடன் கிளம் பிற் று. கனவில் லயித்திருந்த அேர் பஸ்
ேந்தணதயும் அந்தப்
பபண் ஏறிக் பகாண்டணதயும் கேனிக்கவில் ணல.

மணறந்து பகாண்டிருக்கும் ேண்டியிலிருந்து அந்த யுேதி

மூன் றாேது முணறயாக
அேணரப் பார்த்துச் சிரித்தாள் .

திடுக்கிட்டுத் திரும் பினார், போனந்தர். பின் புறமிருந்த

பேற் றிணல
பாக்குக் கணடக் கண்ணாடியில் பிரதிபலித்தது அேருணடய
முகம் . அேருணடய
பநற் றியில் ேலது புருேத்துக்கு வமலும் , முகத்தில் ேலது
கன்னத்திலும் ஒரு
தம் பிடியகலம் குங் குமப் பபாட்டு!

அன் று காணலயில் ேைக்கம் வபால் அேர் குைந்ணதணயபயடுத்து

முத்தமிட்டுக்
பகாள் ளும் வபாது, அதன் பநற் றியிலிருந்த குங் குமத்ணதக்
கேனிக்கவில் ணல என் பது
அப்வபாதுதான் நிணனவு ேந்தது. அவதாடு அந்த யுேதி சிரித்த
காரணமும் அேருக்கு
விளங் கி விட்டது!

Get Outlook for Android

ேமிள் டிச்ச அளகு

குற் றாலத்தில் ஒரு நாள் , ரசிகமணி டி.வக.சி. அேர்கணளப் பார்க்க

ஒருத்தர் ேந்தார்.

ேந்தேர் பசந்தமிழில் எங் களிடம் “அய் யா அேர்கணளப் பார்க்க

ேந்திருப்பதாகச்” பசன்னார்.

அேர் வபசுகிற விதவம அப்படி என் று பதரிந்தது.ரசிகமணி

அேர்கள் இணத பரம் ப அனுபவிப்பார்கள் என் று எங் களுக்குக்
குஷி!

அேணர அணைத்துக் பகாண்டு வபாய் விட்வடாம் . தன்ணன

அறிமுகப்படுத்திக் பகாண்டு சுத்தமான தமிழில் பேளுத்து
ோங் கினார் மன்னன் .

ஆ….ோ என் பது வபாலத் தணலணய ஆட்டி, மீணசக்குள் வளவய

சிரித்துக் பகாண்டு ரசித்துபகாண்டு ரசிகமணி அேர்கள் ”
ரசித்த” விதம் , எங் களுக்கு அனுபவிக்கும் படியாக இருந்தது!
ேந்தேர் வபசி முடிந்ததும் பரம் ப குளுணமயா, ” வீட்ல
சம் சாரத்துட்டயும் இப்படித்தான் வபசுவீவளா?” என் று
வகட்டார்கள் ரசிகமணி! டி.வக.சி. சிரிக்காமல் வகட்டுவிட்டார்.
எங் களுக்குச் சிரிப்ணப அடக்கப் பிரயாணசப்பட
வேண்டியதிருந்தது.

இணடச்பசேலுக்கு ேந்த பிறகும் அந்தக் “காட்சி”, ரசிகமணி

அேர்கள் வகட்ட ஞாயமான வகள் வி மனசில் வகட்டுக்
பகாண்வடயிருந்தது. இணத கு.அைகிரிசாமியின் மாமனாரான
சந்திரகிரியிடம் அப்படிவய – குற் றாலத்தில் நடந்தணதச்
பசான் வனன் . உடவன அேர் என்னிடம் ஒரு நாட்டுக்கணதணயச்
பசான்னார்.

ஒரு ஊரில் , அளகு என் ற ணபயணன பேளியூருக்குத் தமிை்

படிக்கப் பண்டிதரிடம் அனுப்பினார்கள் . அேன் பரம் ப நாள்
தமிை் படித்து முடித்துவிட்டு ஊருக்கு ேந்தான் . அம் மா
அப்பாணேப் பார்த்ததும் , “அன்னாய் , தாதாய் ” என் றான்
மகிை் சசி
் யுடன் , பபற் றேர்களுக்கு “திக்” பகன் றது!

“என்ன பசால் லுகிறான் பயல் ” என் று திணகத்தார்கள் ,”ஏவல

அளகு, என்ன பசால் லுவத?” என் று வகட்டார்கள் . திரும் பவும்
அேன் அவத வதாரணணயில் ” அன் னாய் தாதாய் ” என் று
பசால் லிவிட்டு “அயிற் சி மிக்கது, அடிசில் புக்கி, சிறிவத அயனம்
பகாணர்க” என் றான் .

பபத்த தகப்பன் பதறித்தான் வபானான் !

“அட பாவிப் பயவல! ஒன் வன தமிள் படிக்கதான் வல அனுப்சவ

் சாம் ;
நீ என்ன பாணசபயல் லாவமா வபாசுதவய!”

அந்த ஊருக்குப் பக்கத்தில் எப்பவோ ஒரு லாட சன்யாசிணய

பகாள் ணளக்காரர்கள் ேழிப்பறி பசய் து பகான் று
வபாட்டுவிட்டார்கள் . பதாணலதூர ேடநாட்டிலிருந்து ேந்த அந்த
லாட சன்யாசி வபாயாக மாறி யாணரயாேது பிடிப்பான் . அந்த
லாட சன்னாசிப் வபய் பிடித்த ஆள் வபசுேது இப்படித்தான்
யாருக்கும் விளங் காது, தங் கள் பிள் ணளக்கும் அவத வபய் தான் –
தனியாக நடந்து ேந்தவபாது – பிடித்துவிட்டது என் று ேருத்தப்
பட்டார்கள் .
வபாய் களுக்கு எருக்கம் மிளாரு பகாண்டு ேந்து நாளு சாத்து
சாத்தினால் ” வபாவறன் வபாவறன் ” என் று அலறிக் பகாண்டு
வபாய் விடும் . ஆணகயால் , எருக்கம் மிளாறு பகாண்டு ேரச்
பசான்னார்கள் .

ஊவர கூடிவிட்டது, எல் லாருக்கும் ேருத்தம் தான் , ” ஆசயாய் ப்

படிக்கப் வபான பிள் ணளணய, இப்படி வபய் ேந்து பிடித்து
ஆட்டுகிறவத” என் று,

பரம் ப தூரத்திலிருந்து நடந்வத ேந்த ணபயன் ; பசிகூட அமத்த

முடியணலவய என் று அம் மாவுக்கு ேருத்தம் . காணலயிலிருந்து
மத்தியானம் ேணர அேன் கதணேத் தட்டித் தட்டி ” அன் னாய்
தாதாய் , அன் னாய் தாதாய் ” என் று அணைத்து அணைத்து அழுத்துப்
வபானான் .

பபாழுது இறங் கியது. பசி பிராணன் வபானது. அேணன

அறியாமவலவய சத்தம் வபாட்டான் இப்படி ” ஆத்வதாே் ேகுறு
பசிக்கி, கஞ் சி ஊத்து” – மாறி மாறி பசான்னான் பலமாக!

பபற் றே் ர்களின் காதில் வதன் ேந்து பாய் ேது வபால இருந்தது.
ணபயணன எருக்கம் மிளாரினால் அடிக்க வேண்டிய அேசியம்
இருக்கவில் ணல. சந்வதாஷம் அேர்களுக்கு, ” நம் ம பபரியாட்கள்
பசய் த புண்ணியம் , நம் ம ணபயனுக்குத் திரும் பவும் நல் லா வபச
ேந்திட்டது”, என் று பசால் லி ஆறுதல் அணடந்தார்களாம் .

புத்தகம் : கரிசல் காட்டுக் கடுதாசி.

ஆசிரியர் : கி.ராஜநாரயணன் .
பதிப்பகம் : அகரம் .

Get Outlook for Android

 ாலம்
அந்தக்காலத்தில் , இப் வபாது வபான் ற நவீன
ேகான ேசதிகள் ஏற் படாத காலம் . காசிக்குப்
வபாகிறேர்கபளல் லாம் நடந்வததாம் வபாகணும் . வபாய் த்
திரும் புகிறபதன் பது பபரிய் யபாடு. காசி என் றால் அந்த ஒரு
வசத்திரம் மட்டுமல் ல; அணதத் பதாடுத்துப் பல
வசத்திரங் களுக்கும் வபாகிறது என் றும் உண்டு. வபாய் த் திரும் ப
மாசக் கணக்கு என் றில் ணல. ேருசக்கணக்கும் ஆகிவிடும் .
அதுவும் ேவயாதிகக் காலம் என் று ஆகிவிட்டால் அே் ேளவுதாம் ;
ஒரு நாடு என் று வபாகிறேர்கள் திருநாடு (வமாட்சம் (சாவு)
ணேணே ேைக்குச் பசால் . திருநாடு) வபாய் ச் வசர்ந்து விடுகிறதும்
உண்டு.

சுவலாசன முதலியாருக்கு ஒரு பசாந்தக்கார அம் ணமயார்

இருந்தார். விதணே, பிள் ணள குட்டி கிணடயாது. ேயதும்
ஆகிவிட்டது. காசிச் வசத்திரம் வபாய் உயிணர விட்டால் வநராய் க்
ணகலாசவம வபாய் ச் வசர்ந்துவிடலாம் என் று புறப்பட்டார்.
தன்னிடம் இருந்தணத எல் லாம் ஒரு பபாட்டலமாக்கிக் கட்டித்
தனது நம் பிக்ணகக்குப் பாத்திரமான சுவலாசன முதலியாரிடம்
தந்து, திரும் ப ேந்தால் ோங் கிக்கிவறன் என் று தந்துவிட்டுப்
வபானேர்தாம் . ேருசங் கள் பல ஆகிவிட்டன.

இனி ஆள் ேராது என் று ஆகிவிட்டது. அந்தப் பபாட்டலத்ணத

என்ன பசய் ய என் று பதரியவில் ணல. அப்படி அதில் என்ன
பிரமாதமாய் இருக்கப் வபாகிறது என் று அவிை் தது
் ப் பார்த்தால் …
ணேர ணேடூரியம் பதித்த தங் க நணககள் , தங் கக் காசுகள் என் று
விணல மதிக்கமுடியாத முதல் இருந்தது. அந்தப் பபாட்டணம்
அங் வக இதுேணர யாரும் சட்ணட பண்ணாத ஒரு இடத்தில் ,
அேருணடய அே் ேளவு பபரிய வீட்டில் , ஒரு அணறயின் மூணலயில்
பரணில் வகட்பார் அற் றுக் கிடந்தது.

சரி; இன் னுங் பகாஞ் சநாள் காத்திருந்து பார்ப்வபாம் என் று

பார்த்தார் முதலியார். நாட்கள் ேருசங் கள் என் று காலம்
வபாய் க்பகாண்வட இருந்தது. அந்த அம் ணமயாருக்கு வேற
அக்குபதாக்கு என் று யாரும் கிணடயாது. இருந்தால்
அேர்களிடமாேது கூப்பிட்டுத் தந்துவிடலாம் . என்ன பசய் ய,
யாரிட்படக் வகட்க என் று தட்டளியுதார்.

அந்த ஊரில் முதலியார் மதிக்கிற ஒரு சாமியார் இருந்தார்.

அேணரப் பபரிய் ய சித்தர், வயாகி என் பறல் லாம்
பசால் லுோர்கள் . இந்த மாதிரியான சித்தர்கள் வயாகிகள்
சமாச்சாரபமல் லாம் பராம் ப விவநாதமாக இருக்கும் . அேர்கள்
ோணயத் திறக்கமாட்டார்கள் . திறந்து வபசினால் என்ன
பசால் லுகிறார் என் று அணத விளக்கிச் பசால் ல அதுவபால
இன் பனாரு சாமியாரிடம் தான் வகட்டுத் பதரிந்துபகாள் ள
வேணும் ! முதலியார் வபாய் ச் வசர்ந்த வநரம் , அந்தச் சாமியார்
கண்ணண மூடி உட்கார்ந்து பகாண்டிருந்தார். இேருக்கு என்ன
பசய் ய என் று பதரியவில் ணல. ேந்து நின் று பராம் ப வநரம்
ஆகிவிட்டது. சரி, வபாய் ட்டு இன் பனாரு சமயம் ேருவோம் என் று
திரும் பி ஒரு எட்டு எடுத்து ணேத்திருப்பார். ‘யாருடா’ என் ற குரல்
வகட்டது.

சாமீ; அடிவயன் ேந்திருக்வகம் என் று பசால் லி,

பநடுஞ் சாங் கிணடயாக் கால் பல விழுந்து வசவித்தார்.

எழுந்து கும் பிட்டுக்பகாண்வட நின் றார். சாமியார், என்ன ஏது

என் று வகட்காமல் , வபசாமல் கம் பமன் று முதலியாணரப்
பார்த்துக்பகாண்வட இருந்தார். சரி; சாமியார் வகக்கமாட்டார்.
நாமதாம் பசால் லணும் என் று விசயத்ணத ஆதிவயாட அந்தமாய்
நடந்தணதபயல் லாத்ணதயும் பசால் லி முடித்துவிட்டு, ‘சாமி,
இப்வபா அந்தப் பபாட்டணத்ணத நா என்ன பசய் யட்டும் ’ என் று
வகட்டார்.

‘ஆத்துல பகாண்டு வபாடு வபா’ என் றாராம் ! முதலியார்

மனசுக்குள் வள சிரிப்பு ஒரு பக்கம் ; ேருத்தம் ஒரு பக்கம் . இந்தக்
வகாட்டிக்காரச் சாமியார் இப்படி பசால் லீட்டாவர என் று.

பேள் ளம் வபாற ஆத்துல வபாடுறதா. பேறும் ஆத்துல வபாடுறதா

என் று வகட்கலாமா என் று வதாண்ணதாம் .
அது வேற வகாேப்பட்டு ஒண்ணு கிடக்க ஒண்ணு பசால் லீட்டா
என்ன பசய் ய சரீன்னு பசால் லி, திரும் ப ஒரு கும் பிடு வபாட்டுட்டு
ேந்துட்டார். தாமிரபரணி ஆத்துக்கு அந்தப் பக்கம் உள் ள ஊர்ல
முதலியாருக்கு நஞ் ணச நிலங் கள் இருந்தன. அந்த ஆண்டு பநல்
நல் ல விணளச்சல் . அறுேணட முடிந்த பநல் மூட்ணடகள்
ேண்டிகள் பள பாரம் ஏத்தி ஆத்ணதக் கடந்து ேந்தவபாது,
பேள் ளம் ஆத்துல பபருோரியா ேந்து, ஆட்கள் , ேண்டி மாடுகள் ,
பநல் மூட்ணடகள் என் று எல் லாம் ஆத்வதாடு வபாய் விட்டன.
முதலியாருணடய பநல் ேண்டிகள் மட்டுமில் ணல; பல வபருணடய
பநல் மூட்ணடகளும் பேள் ளத்தில் அடித்துக்பகாண்டு
வபாய் விட்டன.

எல் வலாருக்குவம அப்பதான் பதரிந்தது. ஒரு பாலம் கட்டி

இருந்திருந்தால் இப்படி ஆகியிருக்காது என் று சரி; இப்வபா
பாலம் கட்டணும் . சர்க்கார் அனுமதி தந்தது; பகாஞ் சம் உதவியும்
கிணடத்தது. தன்னிடமிருந்த பணத்ணதயும் வபாடலாம் . மீதிக்கு
என்ன பசய் ய. அப்பதான் ஞாபகம் ேந்ததாம் . அந்தச் சாமியார்
பசான்ன ‘ஆத்துல பகாண்டுப் வபாடுடா’ என் ற ோசகம் .

பாலத்துக்குச் சுவலாசன முதலியார் ோணம் (அஸ்திோரம் )

வதாண்ட ஆரம் பிக்கும் வபாது சிந்துபூந்துணறயிலுள் ள பபரிய
மனிதர்கணள அணைத்திருக்கிறார். அப்படி ேந்தேர்களில் ஒரு
ேயது முதிர்ந்த பபரியேர் பசான்னார். ‘நாஞ் சின்ன புள் பளயா
இருந்தப்பபா இங் வக ஒரு பாலம் இருந்தது. அந்தப் பாலம் ஒரு
வபமணை பேள் ளத்துல அடிச்சிட்டுப் வபாயிட்டது’.

முதலியாருக்கு இது ஒரு எச்சரிக்ணகயாக இருந்தது.

அந்தக் காலத்தில் சிபமண்டு கிணடயாது காணரதான் . காணரச்

சாந்துக்குப் கடுக்காய் , கருப்பட்டி, பதநீ ர் வசர்த்து குணைத்துப்
பக்குேப்படுத்திக் கட்டினால் பாணற வபால் உறுதியாக நிற் கும் .
அப்படி கட்டப்பட்டதுதான் இந்த சுவலாசன முதலியார் பாலம் .

நாடு பேள் ணள ஆட்சியிடமிருந்து நம் மேர்களுக்குக் ணக மாறிய

பிறகு ோகன வபாக்குேரத்து எல் லாம் அதிகமாகியதால்
அகலமான பாலம் வதணேப்பட்டது. சுவலாச முதலியார் பாலம்
பராம் ப பணையது. அணத இடித்துவிட்டு அவத இடத்தில் புதிய ஒரு
அகலமான பாலம் கட்டுேது என அரசு தீர்மானித்தது. பாலத்ணத
இடிக்க ஆரம் பித்தேர்கள் ; இடிக்கவே முடியவில் ணல. இடிக்கக்
காண்டிராக்ட் எடுத்தேர் வமலிடத்தில் வபாய் பசான்னார். பபரிய
பபரிய இன் சினீயர்கபளல் லாம் ேந்து பார்த்துவிட்டு, இது
இடிக்கவேண்டிய பாலமில் ணல. பராம் ப உறுதியாக நிற் கிறது.
இதன் பக்கத்திவலவய இணத ஒட்டி ஒரு பாலம் கட்டி இவதாடு
வசர்த்து அகலமாக்கிவிடலாம் என் று பசால் லி, அவதபடி
வசர்த்துவிட்டார்கள் . இன் றும் சுவலாசன முதலியார் பபயணரச்
பசால் லிக் பகாண்டிருக்கிறது இந்தப் பாலம் .

Get Outlook for Android

இல் லாள்

விடிகாணல வநரமாகத்தான் இருக்கும் . அேளுணடய இடது ணக

அேருணடய பரந்த புஜங் கணளத் தடவி, ”என்னங் க…” என் றாள் .

”ம் …” என் றுபகாண்வட அேர் பநளிர்விட ஆயத்தமானவபாது,

அணத நிறுத்த முற் படுேதுவபால அேருணடய உடம் வபாடு
பிணனந்து பின்னிக்பகாள் ேது ஒரு சுகம் .

”என்ன இது, சின்னப் பிள் ணளவபால…” என் றார்.

”இன்னிக்கும் ஒரு கனவு கண்வடன் ” என் றாள் .

”பசால் லு பசால் லு… வகப்வபாம் ” என் றார்.

ஜானு பசால் லத் பதாடங் கினாள் . இரண்டாம் சாமக்வகாழி

கூவியது. வபார்த்திக்பகாண்டு இருந்த வேட்டிணய
உடுத்திக்பகாள் வோமா என் று நிணனத்தார்.

”அம் மாவும் நானும் , எங் க வீட்டு அடுப்பங் கூடத்துக்கு வமற் வக

உள் ள தணரயில் ஈச்சம் பாய் கணள விரித்துப் படுத்திருக்வகாம் .
பகல் மாதிரி நிலா காயுது. ராப்பாடியின் குரலும் உடுக்குச்
சத்தமும் கீைத் பதரு மூணலயில இருந்து வகக்குது. எனக்கு பமனா
(முழிப்பு) ேந்துட்டது. பக்கத்தில் கட்டிப்வபாட்டு இருந்த பள் ணள
ஆடு கணலஞ் சி எந்திரிச்சு நின்னது. அம் மா குறட்ணடவபாட்டுத்
தூங் கிக்கிட்டு இருக்கா. ேைக்கமா ேர்ற அவத பாம் புதான்
ேந்தது. வநபர ேந்து அம் மாவோட வசணலபயக் கடிச்சி இழுக்கு.
அபத விரட்டுறதுக்குக் ணகபய ஓங் க நிணனக்வகம் ; ணகயி ேர
மாட்வடங் கு. சத்தம் வபாட நிணனக்வகம் … பதாண்ணடயில
இருந்து சத்தம் எழும் ப மாட்வடங் கு. ஆடு சத்தம் பகாடுக்கு.
பாம் பு ஆட்படப் பாத்துப் படபமடுத்து சீத்தடிக்கி!
மாட்டுத்பதாழுக் கதபேத் தட்டுற சத்தம் வகட்டது. நா
முழிச்சிட்வடம் ; நீ ங் கதாம் இங் பக குறட்ணடவிட்டுத் தூங் கிக்கிட்டு
இருக்கீக!”

சிரிப்பு ேந்தது அேருக்கு; அடக்கிக்பகாண்டார். அேவளாடு இந்த

வீட்டுவலவய குப்ணப பகாட்டி இருபத்தி அஞ் சி ேருசத்துக்கும்
வமபல ஆகப்வபாகுது. அேவளாட பாம் புக் கனவுகள் வகட்கச்
சுோரஸ்யமாக இருக்கும் . ஆனால் , ஒரு கனவுகூட இந்த வீட்டில்
நடந்ததாக இருக்காது. இணத அேர் ஒருநாள் கூட அேளிடம்
பசால் லிக் காட்டியது இல் ணல.

அதுக்குக் காரணம் இருந்தது. அேளாகவே அந்த வீட்ணடவிட்டு

இந்த வீட்டுக்கு விரும் பி ேந்தேள் . எப்போேது அேசியம் கருதி
‘அந்த வீடு’ என் று ோய் தேறி அேர் ோயில் இருந்து வபச்சு
ேந்தாவல, ”வேண்டாம் ; அந்த வீட்டுப் வபச்சு” என் று முகத்தில்
அணறந்ததுவபாலச் பசால் ேவத அேள் தான் . கனணேச்
பசால் லும் வபாது மட்டும் அேளுணடய வீடு ேரும் . கனவுக்குக்
கனவு அந்த வீடுதான் ேரும் !

ஒருநாள் … நடுச் சாமம் இருக்கும் . வசாமய் யா பதாழு வீட்டின்

உள் திண்ணணயில் படுத்துஇருந்தார். கனமான கதவு.
தாை் ப்பாள் உண்டு என் றாலும் , பூட்டுேது இல் ணல.
திறக்கும் வபாவத அந்தக் கதவு திண்ணணணய
உரசிக்பகாண்டுதான் திறக்கும் . அவதாடு, அதன் குடுமி
பமல் லியராகம் இணசக்கும் . சின்ன அலுக்கட்டம் என் றாவல
வசாமய் யாவுக்கு பமனா ேந்துவிடும் .
அப்வபாதுதான் அேர் ‘வசாத்துத் தூக்கம் ’ முடிந்து எழுந்து, உைவு
மாடுகளுக்கு எல் லாம் கூளம் வபாட்டுவிட்டு ேந்து திண்ணணயில்
சாய் ந்தார். ஒரு வித்தியாசமான பமல் லிய மணம் மூக்ணகத்
பதாட்டது.

விடணலப் பிள் ணளகள் தனித்துப் படுத்திருந்தால் , ‘வமாகினிப்

வபய் வதடி ேரும் ’ என் று வசாமய் யா வகள் விப்பட்டு இருக்கிறார்,
கணதகளில் .

இப்வபாது நிஜமாகவே யாவரா ேந்து இருக்கிறார்கள் . ஒருவேணள

அேளாக இருக்குவமா?

அப்வபாது ஒரு வமல் காற் றுப் பருேம் . பபரும் பாலான வீடுகள்

மட்டுமல் ல… பதாழுேங் கள் அத்தணனயும் கூணரகளால்
வேயப்பட்டணேவய. எப்படித் தீ எழுந்து பரவியது என் று
பதரியவில் ணல. வசாமய் யா தன் னுணடய மாடுகள்
அணனத்ணதயும் அவிை் தது ் , பதருவில் பகாண்டுவபாய்
நிறுத்திவிட்டு, உைவுக் காணளகள் , ேண்டி மாடுகணளயும்
அவிை் தது் க் பகாண்டுவபாய் , கம் மாக்கணர மரங் களின்
வேர்களில் கட்டிணேத்துவிட்டு, ஊருக்குள் ஓடி ேந்தார். பமாத்த
இருட்டும் மணறந்து, ஊருக்குள் அப்படி ஒரு பேளிச்சம் . கூணர
வீட்டுக் காரர்கள் அத்தணன வபரும் ணகயில் ஈரச் சாக்குடன்
அேரேர் வீட்ணடச் சுற் றி ேருகிறார்கள் . ஓணலக் கூணர
வீட்டுக்காரர்களுக்குத்தான் பணதபணதப்பு அதிகம் . தட்ணடக்
கூணரக் காரர்களுக்கு அே் ேளவு பயம் இல் ணல. சீணகக்
கூணரக்காரர்களுக்குப் பயவம இல் ணல. பநருப்புப் பிடித்தாலும்
பற் றி எரியாது. ஜானு வின் வீட்டு மாட்டுத் பதாழுவில் அப்வபாது
தான் பநருப்புத் பதாற் றியது. கம் மந்தட்ணடயால் நிணறந்த கூணர.
அங் வக அந்த வீட்டு ஆண்களில் முக்கியமானேர்கணளக்
காவணாம் . வீட்டுக்குள் சாமான் கணள ஒதுங் கணேத்துக்பகாண்டு
இருப்பார்கள் வபால் இருக்கு. அது இேர்களுக்குப்
பணகயாளிகளின் வீடு. வபச்சுோர்த்ணத கிணடயாது. ஒருத்தருக்கு
ஒருத்தர் பார்த்தால் பார்க்காததுவபாலப் வபாோர்கள் . இதுக்கும்
அேர்கள் தாயாதிகள் இல் ணல… சம் மந்தக்காரர்கள் தான் .
பேறும் சம் மந்தக்காரர்கள் என் று பசால் லுேது இல் ணல.
பகாழுத்த சம் மந்தக்காரர்கள் .
இந்தப் பணக பரண்டு தணலமுணறயாக இருந்து ேருகிறது.
இதனால் , இேர்களுக்குள் நடந்திருக்க வேண்டிய நல் ல
சம் மந்தங் கள் எல் லாம் தட்டிப்வபாயிருக்கின் றன.

ஊர்களில் இப்படி இருப்பது ேைக்கம் தான் . இேன் மிதித்துச்

பசன் ற காலடித் தடத்தில் அேன் மிதிக்க மாட்டான் . மாட்டுச்
சந்ணதயில் அேன் பார்த்த மாட்ணட, இேன் பார்க்க மாட்டான் !

ஆனால் , களத்தில் விணத தானியங் கள் மணையில் நணனகிறது

என் றால் , பணகயாளியாக இருந்தாலும் ஓடிப் வபாய்
உதவுோர்கள் என் றாலும் , அதன் பிறகும் வபசிக்பகாள் ள
மாட்டார்கள் !

வசாமய் யா ஓட்டமும் நணடயுமாகத் பதரு ேழியாக

ேந்துபகாண்டு இருந்தார். பதரு எல் லாம் அவிை் தது
் விடப்பட்ட
மாடுகள் . ஜானுவின் பதாழுோசல் கதவு மூடப்பட்டு இருந்தது.
காலால் ஓங் கி உணதத்துத் தள் ளினார். அந்தக் கதவுக்கு கல்
அணடதான் உண்டு, பூட்டு இல் ணல.

உள் வள வபான பிறகுதாம் பதரிந்தது… பாய் ச்சல் உைவுக்காணள

மட்டும் கயிற் ணற அத்துக்பகாண்டு, மருண்டு அங் கும் இங் கும்
திரிந்துபகாண்டு இருந்தது. மற் ற மாடுகளும்
அவிை் தது
் விடப்படாமல் கணலந்த பார்ணேயில்
திணகத்துக்பகாண்டு இருந்தன. ஜானு வீட்டார், என்ன பசய் ய
என் று பார்த்துக்பகாண்டு இருப்பது பதரிந்தது.

வயாசிக்க வநரம் இல் ணல. அேர்கவளாடு வபசிக்பகாள் ளவும்

முடியாது. முறிந்துவபான நீ ண்ட ேண்டிோரி ஒன் று கிடந்தது.
அணத எடுத்தார். ோகாக அணமந்ததால் அணதக் கண்
இணமக்கும் வநரத்தில் அதன் கழுத்தில் ணேத்தார். உடவன ஓர்
அதிசயம் நிகை் ந்தது! என்னதான் பாய் ச்சல் மாடாக இருந்தாலும் ,
அணதயும் மூக்கணாங் கயிறு பூரி வேணலயில் கட்டி
ேசத்தியாச்வச. கழுத்தின் வமல் ணேத்த அந்த ேண்டிோரி
அதுக்கு வமாக்கால் (நுகந்தடி) வபால் பதரிந்தது வபாலும் . கடணம
ஞாபகம் ேந்துவிட்டது வபாலிருக்கு!
அப்படிவய கிட்டத்தில் வபாய் கபக் என் று மூக்கணாங் கயிற் ணறப்
பிடித்துக்பகாண்டார். வேடிக்ணக பார்த்துக்பகாண்டு இருந்த
ஜானு வீட்டுக்காரர்களின் பணதப்பான முகம் மாறி சிரிப்பாக
ஆனது. மற் றேர்கள் ஓடி ேந்து கட்டு மாடுகணள அவிை் தது்
பதருவுக்கு ஓட்டினார்கள் . அதுேணரக்கும் வசாமு
மூக்கணாங் கயிற் ணறப் பிடித்துக்பகாண்டு இருந்தார்.
அப்வபாதுதான் அந்தக் காட்சி கிணடத்தது பார்க்க.
பதாழுணேயும் வீட்ணடயும் இணணக்கும் ஒரு சிறிய அணறயில் ,
அப்வபாதுதான் சடங் கான அந்தச் சின்னப் பபாண்ணு ஜானு,
வசாமுணேவய ணேத்த கண் ோங் காமல் பார்த்துக்பகாண்டு
இருந்தாள் .

அேள் முகம் அப்வபாதுதான் அணரத்த மஞ் சள் உருண்ணடவபால்

இருந்தது. அேள் பார்ணே மின்னல் இறங் குேதுவபால அேருக்குள்
இறங் கியது. வீட்டார்கள் அங் வக இல் ணல என் றால் , இன் பனாரு
தடணே பார்க்கலாம் . அந்தச் சிரிப்பு முகம் மனசில் இருந்து
அழிய மாட்வடங் கு.

ஊரில் பற் றிய தீ அணணந்த பிறகும் இந்தத் தீ அணணவேனா

என் கிறது.

அன் று அேர்களின் பதாழுக் கதணே இேர் ஓங் கி மிதித்துத்

தள் ளித் திறந்துபகாண்டு வேகமாகப் புகுந்தார். இன் று இேள்
பமாள் ளத் பதாட்டுக் கதணேத் திறக்க, ராகம் பாடிக்பகாண்வட
திறந்தது. கண்டுபகாண்டார் உடவன, இேள் தான் என் று.
அப்படிவய அவலக்காகத் தூக்கித் திண்ணணயில்
ணேத்துக்பகாண்டார். அதன் பிறகு என்ன என் று பதரியவில் ணல;
ணக கால் இயங் கவோ ோய் கள் வபசவோ மாட்வடன் என் கிறது.

இந்த வநரத்ணத எப்படி உணடப்பது. ஜானு சத்தம் இல் லாமல் அை

ஆரம் பித்தாள் . கண்ணீணரத் துணடக்க நிணனத்துக் ணக நீ ண்டால் ,
நீ ட்டிய ணகக்கு அடி கிணடக்கிறது!

பாய் ச்சல் மாட்ணட அடக்கிய ணக இது. வநரம் நகர்ந்துபகாண்டு

இருக்கிறது. இருட்டு காணாமல் வபாய் முகம் பதரிய
ஆரம் பித்தது. திறந்து இருந்த கதவு ேழியாக ோசல் பதளிக்க
சாணி எடுக்க முதல் ஆளாக ேந்தது வசாமய் யாவின் அம் மாப்
பாட்டி.

வபராண்டியின் இருப்பு பாட்டிணயத் திடுக்கிடணேத்தாலும் பிறகு

சிரிப்ணப ேரேணைத்தது. கதவு திறந்துகிடந்ததால் கள் ளம்
இல் வல என் று அறிந்து பகாண்டாள் . பக்கத்தில் ேந்து, பதாங் கிய
முகத்தின் நாடிணயத் பதாட்டுத் தூக்கி, அணடயாளம் கண்டாள் .
வபரணனப் பார்த்துச் சத்தம் இல் லாமல் சிரித்தாள் . ”இனி, இங் வக
வேண்டாம் ; ோ வீட்டுக்கு. எந்திரிரா நீ யும் ” என் று பசால் லி,
பரண்டு வபணரயும் பக்கத்திவலவய உள் ள இேர்கள் வீட்டுக்கு
அணைத்துச் பசன் றாள் . உள் வள நுணையும் வபாவத

”சீதா கல் யாணவம

சீராமன் கல் யாணவம” என் று

உரத்துப் பாடினாள் பாட்டி.

”ணபசா பசலவு இல் லாமல் பபாண்ணணக் பகாண்டுேந்துட்படடா

வசாமா” என் றார் தாத்தா.

உடவன, அம் பலக்காரணரக் கூப்பிட்டு அனுப்பி, இன்ன மாதிரி

சங் கதி, பபண் பிள் ணளணயத் வதட வேண்டாம் பத்திரமாக
இங் வக இருக்கிறாள் என் று பசால் லி அனுப்பினார்கள் என் றாலும் ,
அங் வக மவுனவம பதிலாக இருந்தது.

‘ ‘மவுனம் சம் மதத்துக்கு அணடயாளம் ’ என் று இணத

ணேத்துத்தான் பபரியேர்கள் பசால் லியிருப்பார்கள் வபாலிருக்கு’
என் று வபசிக்பகாண்டார்கள் . வீட்டிவலவய ணேத்து ‘கட்டுத் தாலி’
கட்டிக்பகாள் ளப்பட்டது. வசாமுவின் வீட்டில் பபரியேர்கள் ,
ஜானுவின் அைணகக் கண்டு பமச்சவில் ணல; அேளுணடய
திடமான உடம் ணபக் கண்டுதான்
திருப்திப்பட்டுக்பகாண்டார்கள் . விணல பகாடுக்காமல் ,
சந்ணதயிலிருந்து அரும் பாடுபட ஒரு நல் ல மாடு
கிணடத்துவிட்டபத.
ோய் திறந்து பசால் லாவிட்டாலும் , உள் மனசு
பசால் லிக்பகாண்டது.

வகாணட உைவுக் காலத்தில் ஒருநாள் …

கம் மாய் கணர நிைலில் உைேர்கள் ஓய் வு எடுத்துக்பகாண்வட

பலதும் வபசுோர்கள் .

அப்வபாது, பாய் ச்சல் மாடுகணளப்பற் றிப் வபச்சு ேந்தது.

”மாடுகளுக்கு நாம எே் ேளவு சவுகரியம் பசய் து

பகாடுத்திருக்வகாம் . நமக்கு இருக்கிறணதப்வபாலவே மணையில்
நணனயாமல் இருக்க வீடு… வநரங் கண்டு கூளம் ணேக்கிறது,
பருத்திக்பகாட்ணட புண்ணாக்கு, தவிடு, பச்ணசப் புல் லு,
சத்துள் ள நாத்துக்கூளம் எப்பிடி எல் லாம் கேனிச்சிக்கிடுவதாம் .
பிரியமா தட்டித் தடவிக்பகாடுக்வகாம் . என்ன பசய் தும் என்ன…
பாய் ச்சல் , கள் ளப் பாய் ச்சல் அதுகணள விட்டுப் வபாக
மாட்வடங் குபத” – இப்படிச் பசால் லிக்பகாண்டு இருக்கும் வபாவத
இதுகணளக் வகட்டுக்பகாண்வட பாப்புத் தாத்தா ேந்தார், ”என்ன
பசால் றாம் வபராண்டி?” என் றுபகாண்வட.

பாப்புத் தாத்தா கணர மரத்தடிக்கு ேந்துவிட்டாவல கலகலப்பு

ேந்துவிடும் . பகாரு வபசுேதில் சமர்த்தன் .

”என்னத்தடா சவுகரியம் பண்ணிக்பகாடுக்கீக? வபப்பய

புள் ணளகளா. உயிர் ராசிகளுக்வக உண்டான பசாகத்ணத
அனுபவிக்கவிடாம காயடிச்சிப் வபாடுதீக. சவுகரியம்
பண்ணிக்பகாடுக்கீகளா…” – சிரிப்புப் பரவியது.

இன் னும் பசான்னார், வடய் , பாய் ச்சல் ங்கிறது அவதாட

உரிணமடா. அபதக் கூடாதுன் னு பசால் ல நீ யாரு?

கள் ளப் பாய் ச்சலும் அப்படித்தாம் . மனுசர்கள் பள தீவிரோதி,

பயங் கரோதிகள் னு இருக்காங் கள் பல அதுவபாலத்தான் டா”
என் றார்.

பின் பனாரு நாள் பசான்னார்,

”சம் பளம் இல் லாத வேணலயாள் , வேணல நிறுத்தம் பண்ணாத
வேணலயாள் என் கிறதுஎல் லாம் இந்த மாடுகள் தாம் . நம் ம வீட்டுப்
பபாம் பணளக எப்படிபயல் லாம் ராோப் பகலா வேணல
பசய் யுதுக; சம் பளமா பகாடுக்வகாம் . அப்பிடித்தான் டா” என் றார்.

பபாம் பணளகணள மாட்வடாடு வசர்த்துச் பசான்னது அங் வக

சிலருக்குச் சம் மதம் இல் ணல.

ஜானு இந்த வீட்டுக்கு ேந்த பிறகு, அேளுணடய அம் மா அங் வக

‘சட்டடியாக’ப் படுத்துவிட்டாள் .

மகணளப் பிரிந்த ஏக்கம் ; பகாஞ் ச நாணளக்கு அப்படித்தான்

இருக்கும் , பிறகு சரியாயிரும் என் றுதான் நிணனத்தார்கள் .
காய் ச்சல் , மண்ணடயடி என் று ஒருநாள் கூடப் படுத்த உடம் பு
இல் ணல. விழுந்தால் காடு… அணடந்தால் வீடு என் று மாடாய்
உணைத்த உடம் பு. முரட்டுப் பாசமும் முரட்டு விவராதமும் தான்
பதரியும் . அேரேர் வீட்டுப் பபரியேர்கள் பசான்னதும்
பசய் ததும் தான் இேர்களுக்கு ேழிகாட்டி. அபூர்ேமாக ஜானு
வபான் ற யாராேது ஒரு மனுஷி வதான் றித்தான் ேைக்குகணள
உணடப்பார்கள் . மற் றேர்கள் தங் கள் தங் கள் மனசுக்குள்
நிகை் த்திப் பார்த்து மகிை் ந்த பகல் கனணே, இப்படி ஒரு பபண்
ேந்து நிணறவேற் றிக்பகாண்டாவள என் கிற உள் பபாறாணம
இருந்தாலும் , ோய் திறந்து பமச்ச மாட்டார்கள் .
திட்டிக்பகாண்வட இருப்பார்கள் .

பபரிய குடும் பங் களில் , எந்த விசயங் களும் தாமதமாகத்தான்

பேளிவய பதரியும் . அேற் ணற முதலில்
பதரிந்துபகாள் கிறேர்களும் , பசால் கிறேர்களும் தினமும்
காணல மாணல வேணளகளில் பணன நார்ப் பபட்டியில் கஞ் சி,
வசாறு என் று ோங் க ேரும் குடிமகள் களும் ஏகாலிகளும் தான் .
ஜானுவின் அம் மா படுத்ததும் இறந்ததும் அப்படித்தான்
இேர்களுக்குத் தகேல் பதரிந்தது.

அம் மாவின் சாவுச் பசய் தி வகட்டதும் நடுநடுங் கிப் வபானாள் .

அடுத்து அேணளத் தாமரிக்க முடியவில் ணல. சுேரில் முட்டி
வமாதுகிறதும் தூணணக் கட்டிக்பகாண்டு அழுேதும் …
பலர் இேளிடம் துக்கம் விசாரிக்க ேந்தார்கள் . யாருக்கும் இேள்
சரியா ‘இளவுபகாடுக்க’வில் ணல. அளகம் மா ேந்த பிறகுதான்
வசர்த்துப் பிடித்துக் கதறினாள் . அளகம் மா இேளுக்குச் சித்தி
முணற. ேராதே ேந்திருக்கிறாள் . இளவு விசாரிக்க ேந்தேர்கணள
ோ என் று பசால் லுேது இல் ணல. வபாகும் வபாதும் வபாயிட்டு
ேர்வறம் என் றும் பசால் லுேது இல் ணல.

ஒருநிணலயில் , அழுணக அமர்ந்த பிறகு வபச்சு பதாடங் கியது.

”சித்தி, அம் மாவுக்கு இே் ேளவுக்கு ஆன பிறகும் எனக்குச்

பசால் லி அனுப்பணும் னு யாருக்குவம வதாணணலயா?”

வகள் வி சரியானதுதாம் . ஆனால் , பதில் பசால் ல முடியாது. பிறகு

சித்தி பசான்னாள் ,

”ஆத்துமா பிரியிறதுக்கு முன்னாடி கண்ணுக பறணேயாடுனது

ஆணரவயா வதடுதுன் னாங் க. எனக்குத் பதரியும் . ஆறு பபாட்டப்
பிள் ணளக பபத்தாலும் , கணடக்குட்டி நீ தாம் . ஒம் வமபலதாம்
அேளுக்கு உசுரு.

அய் வயான் னு இருந்தது எனக்கு. ஜானகி எந்திரி. எடுக்கிறதுக்கு

முந்தி பபத்த தாவயாட முகத்பத ஒரு தபா ேந்து
பாத்துக்வகாம் மா” என் றாள் . தணலணயக் குலுக்கி.

”வேண்டாஞ் சித்தி; இனி அங் பக எனக்கு என்ன இருக்கு,

அம் மாவே வபான பிறகு” என் று பசால் லி பகாஞ் சம் நிறுத்தி,

”அம் மா எங் கனவுல ேருோ; நாம் பாத்துக்கிடுவேம் ” என் று

வதம் பினாள் .

அப்வபாது பிடாங் கு வேட்டின் சத்தம் வகட்டது. தன்ணன

அறியாமவலவய ஜானு எழுந்தேள் , மீண்டும் உட்கார்ந்தாள் .

வசாமய் யா பசான்னார், ”ஜானு எந்தி… வபாயி அம் மா முகத்பதப்

பாத்துட்டு ேந்துரு.”
அணதத் பதாடர்ந்து பபரியேர்களும் அேணள
ேற் புறுத்தினார்கள் .

சித்தி, ஜானகியின் ணகணயப் பிடித்தாள் . எல் வலாருவம அேணள

அனுப்ப எழுந்திருந்தார்கள் . திரும் பவும் ஒரு அழுணக அணல
ேந்து வபானது.

ஜானுவுக்கு அடி எடுத்துணேக்கத் தயக்கம் , ஆயாசம் . சித்தி

ணகத்தாங் கலாகப் பிடித்துக்பகாண்டாள் .

எல் வலாரும் வீட்டுத் தணலோசவலாடு நின் றுபகாண்டார்கள் .

சித்தியும் ஜானுவும் படி இறங் குேதற் கும் , அங் வக பபருத்த
அழுணகவயாடு ‘வதர்’ நகர்ேதற் கும் சரியாக இருந்தது.
சித்திக்குத்தான் அதிகம் அதிர்ச்சியாக இருந்தது. எப்படியும்
கூட்டிக்பகாண்டு ேந்துவிடுேதாகச் பசால் லிவிட்டு ேந்தும் ,
இப்படிப் புறப்பட்டுப்வபானால் என்ன அர்த்தம் .

பதரு நடுவில் நின் ற ஜானு,

‘நீ வபா சித்தி’ என் று பசால் லிவிட்டாள் .

சித்தி வபாய் விட்டாள் .

வதர் மணறயும் ேணர பார்த்துக்பகாண்வட இருந்த ஜானு முகம்

திருப்பி வீட்ணடப் பார்த்தாள் . (அேர்கள் உள் வள
வபாயிருந்தார்கள் ) இனி, இது நம் முணடய வீடா என் பதுவபால்
இருந்தது அேள் பார்த்

Get Outlook for Android

கேவு

கதவு ஆட்டம் ஆரம் பமாகியது.

பக்கத்து வீட்டுக் குைந்ணதகளும் ஆரோரத்வதாடு கலந்து

பகாண்டார்கள் .
‘எல் வலாரும் டிக்கட்டு ோங் கிக்கிடுங் க’ என் றான் சீனிோசன் .
உடவன “எனக்பகாரு
டிக்பகட், உனக்பகாரு டிக்பகட்” என் று சத்தம் வபாட்டார்கள் .

“எந்த ஊருக்கு வேணும் ? ஏய் இந்த மாதிரி இடிச்சி தள் ளினா

என்ன அர்த்தம் ? அப்புறம் நான் விணளயாட்டுக்கு ேர மாட்வடன் ”

“இல் ணல, இல் ணல, இடிச்சி தள் ளவல”

“சரி, எந்த ஊருக்கு டிக்பகட் வேணும் ?”

குைந்ணதகள் ஒருேருக்பகாருேர் முகத்ணதப் பார்த்துக்

பகாண்டார்கள் . ஒருேன் “திருபநல் வேலிக்கு” என் று பசான்னான் .
“திருபநல் வேலிக்கு, திருபநல் வேலிக்கு”
என் று கூப்பாடு வபாட்டுச் பசான்னார்கள் எல் வலாரும் .

லட்சுமி ஒரு துணியால் கதணேத் துணடத்துக் பகாண்டிருந்தாள் .

சீனிோசன்
பேறுங் ணகயால் டிக்பகட் கிழித்துக் பகாடுத்து முடிந்ததும் ,
கதவில் பிடித்துத்
பதாத்திக் பகாண்டார்கள் . சிலர் கதணே முன் னும் பின் னும்
ஆட்டினார்கள் . தன் மீது
ஏறி நிற் கும் அக்குைந்ணதகணள அந்த பாரமான பபரிய கதவு
பபாங் கிப் பூரித்துப் வபாய் இருக்கும் அக்குைந்ணதகணள
வேகமாக ஆடி மகிை் வித்தது. “திருபநல் வேலி ேந்தாச்சி” என் றான்
சீனிோசன் . எல் வலாரும் இறங் கினார்கள் . கதணேத்
தள் ளியேர்கள் டிக்பகட் ோங் கிக் பகாண்டார்கள் . ஏறினேர்கள்
தள் ளினார்கள் . மீண்டும் கதோட்டம்
பதாடங் கியது.

அது பணைய காலத்துக் காணர வீடு. பபரிய ஒவர கதோகப்

வபாட்டிருந்தது. அதில் ேசித்து ேந்தேர்கள் முன் பு ேசதி
உள் ளேர்களாக ோை் ந்தேர்கள் . இப்பபாழுது பராம் பவும்
பநாடித்துப் வபாய் விட்டார்கள் . அந்த வீட்டிலுள் ள பபண்
குைந்ணதகளில் மூத்ததிற் கு எட்டு ேயது இருக்கும் . இன் பனான் று
ணகக்குைந்ணத.
அம் மா காட்டுக்கு வேணல பசய் யப் வபாய் விடுோள் . அப்பா
மணி முத்தாறில் கூலி வேணல பசய் யப் வபாய் விட்டார்.
லட்சுமியும் சீனிோசனும் ணகக்குைந்ணதணய அம் மா
காட்டிலிருந்து ேரும் ேணர ணேத்துக் பகாண்டு கதவோடு
விணளயாடிக்
பகாண்டிருப்பார்கள் .

ஒருநாள் பதருவில் ஒரு தீப்பபட்டிப் படம் ஒன்ணற லட்சுமி

கண்படடுத்தாள் . படத்தில்
ஒரு நாய் இருந்தது. அழுக்காக இருந்ததால் படத்தில் எச்சிணலத்
துப்பி தன்
பாோணடயால் துணடத்தாள் . இதனால் சில இடங் களில் இருந்த
அழுக்கு படம் பூராவும்
பரவிற் று. ஆனால் லட்சுமிக்கு மிகவும் திருப்தி, படம்
சுத்தமாகிவிட்டபதன் று.
படத்ணத முகத்துக்கு வநராகப் பிடித்து தணலணயக் பகாஞ் சம்
சாய் த்துக் பகாண்டு
பார்த்தாள் . அப்புறம் இந்தப் பக்கமாகச் சாய் த்துக் பகாண்டு
பார்த்தாள் .
சிரித்துக் பகாண்டாள் . காண்பிக்க பக்கத்தில் யாராேது
இருக்கிறார்களா என் றும்
சுற் றும் முற் றும் பார்த்தாள் . ஒருேரும் இல் ணல. வீட்ணட வநாக்கி
வேகமாக பநாண்டி
அடித்துக் பகாண்வட வபானாள் , சந்வதாஷம் தாங் க முடியாமல் .

லட்சுமி வீட்டுக்கு ேந்தவபாது சீனிோசன் நாடிணயத் தாங் கிக்

பகாண்டு ோசல்
படிக்கட்டில் உட்கார்ந்திருந்தான் . அேணனக் கண்டதும் லட்சுமி
படத்ணதப்
பின் புறமாக மணறத்துக் பகாண்டு, “வடய் நா என்ன பகாண்டு
ேந்திருக்வகன் பசால் லு
பாப்வபாம் ” என் றாள்

“என்ன பகாண்டு ேந்திருக்கிவயா? எனக்குத் பதரியாது”

“பசால் வலன் பாப்வபாம் ”

“எனக்குத் பதரியாது”

லட்சுமி தூரத்தில் இருந்தோவற படத்ணதக் காண்பித்தாள் .

“அக்கா, அக்கா, எனக்குத் தரமாட்டியா?” என் று வகட்டுக்

பகாண்வட இறங் கி ேந்தான்
சீனிோசன் . ‘முடியாது’ என் ற பாேணனயில் தணலணய அணசத்து
படத்ணத வமவல தூக்கிப் பிடித்தாள் . சீனிோசன் சுற் றிச் சுற் றி
ேந்தான் . “ம் ேும் , முடியாது.
மாட்வடன் … நான் எே் வளா கஷ்டப்பட்டு வதடி எடுத்துக் பகாண்டு
ேந்திருக்வகன்
பதரியுமா?” என் றாள் .

“ஒவர தடணே பாத்துட்டுக் பகாடுத்துர்வறன் அக்கா, அக்கா” என் று

பகஞ் சினான் .

“பார்த்துட்டுக் பகாடுத்துறனும் ”

“சரி”

“கிழிக்கப்படாது”

“சரி சரி”

சீனிோசன் படத்ணத ோங் கிப் பார்த்தான் . சந்வதாஷத்தினால்

அேன் முகம் மலர்ந்தது.

“வடய் , உள் ளப் வபாய் பகாஞ் சம் கம் மஞ் வசாறு பகாண்டா, இந்தப்
படத்ணத நம் ம கதவிவல ஒட்டணும் ” என் றாள் .

“பராம் பச் சரி” என் று உள் வள ஓடினான் சீனிோசன் .

பரண்டு வபருமாகச் வசர்ந்து கதவில் ஒட்டினார்கள் . படத்ணதப்

பார்த்து
சந்வதாஷத்தினால் ணக தட்டிக் பகாண்டு குதித்தார்கள் . இணதக்
வகட்டு பக்கத்து
வீட்டுக் குைந்ணதகளும் ஓடி ேந்தன. மீண்டும் கதவு ஆட்டம்
பதாடங் கியது.

2.
அந்தக் கதணேக் பகாஞ் சம் கேனமாகப் பார்க்கிறேர்களுக்கு
இந்தக் குைந்ணதகள் ஒட்டிய படத்துக்குச் சற் று வமவல இவத
மாதிரி வேறு ஒரு ப்டம் ஒட்டி இருப்பது பதரிய ேரும் . அந்தப்
படம் ஒட்டி எத்தணனவயா நாட்கள் ஆகி விட்டதால் அழுக்கும்
புணகயும் பட்டு மங் கிப் வபாயிருந்தது. ஒருவேணள அது
லட்சுமியின் தகப்பனார் குைந்ணதயாக இருக்கும் வபாது
ஒட்டியதாக இருக்கலாம் .

குைந்ணதகள் இப்படி விணளயாடிக் பகாண்டிருக்கும் வபாது

கிராமத்துத் தணலயாரி அங் வக ேந்தான் .

“லட்சுமி உங் க ஐயா எங் வக?”

“ஊருக்குப் வபாயிருக்காக”

“உங் க அம் மா?”

“காட்டுக்கு வபாயிருக்காக”

“ேந்தா தீர்ணேய பகாண்டு ேந்து வபாடச் பசால் லு, தணலயாரித்

வதேரு ேந்து வதடீட்டு வபானாருன் னு பசால் லு”

சரி என் ற பாேணனயில் லட்சுமி தணலணய ஆட்டினாள் .

மறுநாள் தணலயாரி லட்சுமியின் அம் மா இருக்கும் வபாவத ேந்து

தீர்ணே பாக்கிணயக்
வகட்டான் .

“ஐயா, அேரு ஊரிவல இல் ணல. மணி முத்தாறு வபாயி அஞ் சு

மாசமாச்சி. ஒரு தகேணலயும் காவணாம் . மூணு ேருஷமா மணை
தண்ணி இல் லவய. நாங் க என்னத்ணத பேச்சு உங் களுக்கு தீர்ணே
பாக்கிணயக் பகாடுப்வபாம் ? ஏவதா காட்டிவல வபாய் கூலி வேணல
பசய் து இந்தக் பகாளந்ணதங் கள காப்பாத்ரவத பபரிய காரியம் .
உங் களுக்குத் பதரியாததா?” என் றாள் .

இந்த ோர்த்ணதகள் தணலயாரியின் மனணசத் பதாடவில் ணல.

இந்த மாதிரியான ேசனங் கணளப் பலர் பசால் லிக் வகட்டேன்
அேன் .

“நாங் கள் என்ன பசய் ய முடியும் மா இதுக்கு? இந்த ேருஷம்

எப்படியாேது கண்டிப்பா
தீர்ணே வபாட்டுறனும் . அப்புறம் எங் க வமல சணடச்சிப்
புண்ணியம் இல் ணல.” என் று
பசால் லிவிட்டுப் வபாய் விட்டான் .

3.
ஒருநாள் காணல வீட்டின் முன் னுள் ள ணமதானத்தில் குைந்ணதகள்
உட்கார்ந்து வபசிக்
பகாண்டிருந்தார்கள் . தணலயாரி நான் கு வபர் சகிதம் வீட்ணட
வநாக்கி ேந்தான் .
ேந்தேர்கள் அந்த வீட்டுப்பக்கம் ஓடி ேந்து பார்த்தார்கள் .
அேர்களுக்கு இது ஒரு
மாதிரி வேடிக்ணகயாக இருந்தது. தணலயாரியும் வசர்ந்து பிடித்து
ஒரு மாதிரி கைற் றி
நான் கு வபரும் கதணேத் தூக்கி தணலயில் ணேத்துக் பகாண்டு
புறப்பட்டார்கள் . அந்தக்
குைந்ணதகளுக்கு என்ன வதான் றியவதா பதரியவில் ணல. ஒருேன்
நாதஸ்ேரம் ோசிப்பேணனப் வபால் ணககணள ணேத்துக்
பகாண்டு “பீப்பீ..பீ…பீ” என் று சத்தம் காட்டி விரல் கணள நீ ட்டிக்
பகாண்டு உடணலப் பின் ேணளத்துத் துணடகளின் வமல் ஓங் கி
அடிப்பதாக பாேணன பசய் து “திடும் .. திடும் ..
ததிக்குணம் ..ததிக்குண” என் று தவில் ோசிப்பேணனப் வபால
முைங் கினான் . சீனிோசனும் இதில் பங் பகடுத்துக் பகாண்டான் .
இப்படி உற் சாகமாக குைந்ணதகள் கதணேத் தூக்கிக் பகாண்டு
பசல் கிறேர்களின் பின் வன ஊர்ேலம் புறப்பட்டார்கள் .

தணலயாரியால் இணதச் சகிக்க முடியவில் ணல. “இப்வபா

வபாகிறீர்களா இல் ணலயா கழுணதகவள” என் று கத்தினான் .
குைந்ணதகள் ஓட்டம் பிடித்தன. அேர்கள் வீட்டுக்குத் திரும் பி
ேரும் வபாது லட்சுமி ோசல் படியில் உட்கார்ந்து அழுது
பகாண்டிருந்தாள் . எல் வலாரும் அரேம் பசய் யாமல் அேளுக்குப்
பக்கத்தில் ேந்து உட்கார்ந்து பகாண்டனர். ஒருேரும் ஒன் றும்
வபசவில் ணல. சீனிோசனும் முகத்ணத ேருத்தமாக ணேத்துக்
பகாண்டான் . இப்படி பேகுவநரம் அேர்களால் இருக்க
முடியவில் ணல. தற் பசயலாக ஒரு பபண், “நான் வீட்டுக்குப்
வபாவறன் ” என் று எழுந்தாள் . உடவன எல் வலாரும் அங் கிருந்து
புறப்பட்டுப் வபாய் விட்டார்கள் . லட்சுமியும் சீனிோசனும்
மாத்திரம் அங் கிருந்தார்கள் . பேகுவநரம் அேர்களும்
ஒருேருக்பகாருேர் வபசவில் ணல.

ணகக்குைந்ணத அழும் குரல் வகட்கவே லட்சுமி உள் வள

திரும் பினாள் . இதற் குள்
சீனிோசன் அக்குைந்ணதணய எடுத்துக் பகாள் ளப் வபானான் .
குைந்ணதணயத் பதாட்டதும்
ணகணயப் பின் னுக்கு இழுத்தான் . அக்காணேப் பார்த்தான் .
லட்சுமியும் பார்த்தாள் .

“பாப்பாணே பதாட்டுப் பாரு அக்கா; உடம் பு சுடுது” என் றான் .

லட்சுமி பதாட்டுப்
பார்த்தாள் ; அனலாகத் தகித்தது.

சாயந்திரம் பேகுவநரம் கழித்து அம் மா தணலயில் விறகுச்

சுள் ளிகளுடன் ேந்தாள் .
சுள் ளிகள் வசகரிக்கும் வபாது ணகயில் வதள் பகாட்டி இருந்ததால்
முகத்தில் ேலி வதான் ற அணமதியாக ேந்து குைந்ணதகளின்
பக்கம் அமர்ந்து ணகக்குைந்ணதணய ோங் கிக் பகாண்டாள் .
‘உடம் பு சுடுகிறவத?’ என் று தனக்குள் வகட்டுக் பகாண்டாள் .
இதற் குள் குைந்ணதகள் காணலயில் நடந்த வசதிணய அம் மாவிடம்
பசான்னார்கள் .

பசய் திணயக் வகட்டதும் ரங் கம் மாவுக்கு மூச்வச நின் று விடும்

வபாலிருந்தது.
உடம் பபல் லாம் கண்ணுத் பதரியாத ஒரு நடுக்கம் . ேயிற் றில்
தாங் க முடியாத ஒரு ேலி வதான் றியது வபால் குைந்ணதணய
இறுகப் பிடித்துக் பகாண்டாள் . குைந்ணதகளுக்கு முன் அைக்
கூடாது என் று எே் ேளவு தான் அடக்கினாலும் முடியவில் ணல.
“என்ணனப் பபத்த தாவய” என் று அலறி விட்டாள் . பயத்தினால்
குைந்ணதகள் அேள் பக்கத்தில் இருந்து விலகிக் பகாண்டார்கள் .
இனம் புரியாத பயத்தின் காரணமாக அேர்களும் அை
ஆரம் பித்தனர்.

4.
மணிமுத்தாறிலிருந்து ஒரு தகேலும் ேரவில் ணல. நாட்கள்
பசன் று பகாண்வடயிருந்தன. இரவு ேந்து விட்டால் குளிர் தாங் க
முடியாமல் குைந்ணதகள் நடுங் குோர்கள் . கதவு இல் லாததால்
வீடு இருந்தும் பிரவயாஜனமில் லாமல் இருந்தது. கார்த்திணக
மாசத்து ோணட, விஷக் காற் ணறப் வபால் வீட்டினுள் ேந்து
அணலவமாதிக் பகாண்வட இருந்தது. ணகக்குைந்ணதயின்
ஆவராக்கியம் பகட்டுக் பகாண்வட ேந்தது. ஒரு நாள் இரவு ோணட
தாங் காமல் அது அந்த வீட்ணட விட்டு அேர்கணளயும் விட்டு
பிரிந்து பசன் று விட்டது. ரங் கம் மாளின் துயரத்ணத அளவிட்டுச்
பசால் ல முடியாது. லட்சுமிக்காகவும் சீனிோசனுக்காகவுவம
அேள் உயிர் தரித்திருந்தாள் .

சீனிோசன் இப்பபாழுது பள் ளிக்கூடம் வபாகிறான் . ஒருநாள்

அேன் மத்தியானம் பள் ளிக் கூடத்திலிருந்து திரும் பும் வபாது ஒரு
தீப்பபட்டிப் படம் கிணடத்தது. பகாண்டுேந்து தன் அக்காவிடம்
காண்பித்தான் . லட்சுமி அதில் ஆர்ேம் பகாள் ளவில் ணல.

“அக்கா எனக்கு சீக்கிரம் கஞ் சி ஊத்து, பசிக்கி; சாப்பிட்டு இந்த

படத்ணத
ஒட்டனும் ”

“தம் பீ, கஞ் சி இல் ணல” இணத அேள் மிகவும் பதட்டத்வதாடு

பசான்னாள் .

“ஏன் ? நீ காணலயில் காய் ச்சும் வபாது நான் பாத்வதவன?”

‘ஆம் ’ என் ற முணறயில் தணலயணசத்து விட்டு, “நான் பேளிக்குப்

வபாயிருந்வதன் . ஏவதா
நாய் ேந்து எல் லாக் கஞ் சிணயயும் குடித்து விட்டுப் வபாய் விட்டது
தம் பி… கதவு
இல் ணலவய” என் றாள் துக்கமும் ஏக்கமும் பதானிக்க.
தன் னுணடய தாய் பசிவயாடு
காட்டிலிருந்து ேருோவள என் று நிணனத்து உருகினாள் லட்சுமி.

சீனிோசன் அங் வக சிதறிக் கிடந்த கம் மம் பருக்ணககணள

எடுத்துப் படத்தின்
பின் புறம் வதய் த்து ஒட்டுேதற் கு ேந்தான் . கதவு இல் ணல. என்ன
பசய் ேபதன் வற
பதரியவில் ணல. சுேரில் ஒட்டினான் . படம் கீவை விழுந்து விட்டது.
அடுத்த இடத்தில் ,
அடுத்த சுேரில் எல் லாம் ஒட்டிப் பார்த்தான் ; ஒன் றும்
பிரவயாசனம் இல் ணல.
ஏமாற் றத்தாலும் பசியாலும் அேன் அை ஆரம் பித்தான் .

சாயந்திரம் லட்சுமி சட்டி பாணனகணளத் வதய் த்துக் கழுவிக்

பகாண்டிருந்தாள் .

சீனிோசன் முகத்தில் ஆேல் துடிக்க, வமல் மூச்சு கீை் மூச்சு ோங் க

ஓடி ேந்தான் .
“அக்கா அக்கா நம் ம பள் ளிக் கூடத்துக்கு பக்கத்திவல சாே் டி
இருக்கு பாரு..
அதுக்கு பின் புறம் நம் ம வீட்டு கதவு இருக்கக்கா! கண்ணாவல
நான் பார்த்வதன் ”
என் றான் .

“அப்படியா! நிஜமாகோ? எங் வக ோ பாப்வபாம் ” என் று

சீனிோசனின் ணகணயப் பிடித்தாள் .
இருேரும் கிராமச்சாேடி வநாக்கி ஓடினார்கள் .
உண்ணம தான் . அவத கதவு சாத்தப்பட்டு இருந்தது.
தூரத்திலிருந்வத தங் கள் நண்பணன
இனம் கண்டு பகாண்டார்கள் அச்சிறுேர்கள் . பக்கத்தில்
யாராேது இருக்கிறார்களா
என் று சுற் றும் முற் றும் பார்த்தார்கள் . ஒருேரும் இல் ணல.

அேர்களுக்கு உண்டான ஆனந்தத்ணதச் பசால் ல முடியாது.

அங் வக முணளத்திருந்த சாரணத்தியும் ணதோணைச் பசடிகளும்
அேர்கள் காலடியில்
மிதிபட்டு பநாறுங் கின. அதிவேகமாய் அந்தக் கதவின் பக்கம்
பாய் ந்தார்கள் . அருகில்
வபாய் அணதத் பதாட்டார்கள் . தடவினார்கள் . அதில் பற் றி இருந்த
கணரயான் மண்ணண
லட்சுமி தன் பாோணடயால் தட்டித் துணடத்தாள் .
கதவோடு தன் முகத்ணத ஒட்ட ணேத்துக் பகாண்டாள் .
அைவேண்டும் வபாலிருந்தது அேளுக்கு.

சீனிோசணனக் கட்டிப் பிடித்துக் பகாண்டாள் . முத்தமிட்டாள் .

சிரித்தாள் .
கண்களிலிருந்து கண்ணீர ் ேழிந்வதாடியது. சீனிோசனும்
லட்சுமிணயப் பார்த்து
சிரித்தான் . அேர்கள் இருேரின் ணககளும் கதணேப் பலமாகப்
பற் றி இருந்தன.

நன்றி: ோமரர (ஜனவரி 1959)

Get Outlook for Android

ப ாம் ரமகளும் கிளர்ந்பேழும் !

கணதயாசிரியர்: கி.ராஜநாராயணன்
சேரத்ணத முடித்துவிட்டு சுப்பு வபாய் விட்டான் . அேவனாடு அந்த
ோணடயும் வபாய் விட்டது. ோணட என் றால் வேற என்னவோ
என் று நிணனக்க வேண்டும் . நல் …ல ஒரு மனுச ோணடதான் .
பருே ேயசில் உடம் பிலிருந்து ஆணிலும் பபண்ணிலும் அப்படி
ஒரு ோணட இருக்கும் .

ஆயி தன் னுணடய வதாள் கணள கக்கத்ணத முகர்ந்து பார்த்தாள் .

ணச, இது ஒருேணகயான வேர்ணே ோணட நடுேயணச
அணடந்துவிட்டேர்களுக்கான ஒரு இளம் பகாச்ணசோணட. இது
அதுஇல் ணல என் று தனக்குள் பசால் லிக் பகாண்டாள் .

ஆயி பராம் பச் சின்ன ேயசிவலவய பபாட்டு(தாலி) இைந்தேள் .

அன் றிலிருந்து ஒருவேணளச் சாப்பாடுதான் . அப்படிச்
சாப்பிடும் வபாது அளவு கிணடயாது. எே் ேளவு வேண்டுமானாலும்
சாப்பிடலாம் எே் ேளவு வநரமும் சாப்பிட்டுக் பகாண்டிருக்கலாம் .
ணக கழுவி விட்டால் நாள் முடிந்தது; அதனால் இணலயில் ணகணய
ணேத்துக் பகாண்வட ஒரு தூக்கம் வபாட்டுவிட்டுத் திரும் பவும்
சாப்பிடலாம் ! அதனால் வீட்டில் எல் வலாரும் மதியச் சாப்பாடு
முடித்து, பிறகுதான் இேள் சாப்பிட உட்காருோள் . நீ ளமான
பந்திஜமுக்காளத்ணத விரித்து மீதிப்பகுதிணய
தணலயணணவபால் அணமத்துதான் உட்காருோள் .
வீட்டின் சுகோசிகள் மதியச் சாப்பாட்ணட முடித்த தணல சாய் த்த
பிறகுதான் ோய் க்கும் .

இணலயில் பதாடுகறிகள் முதற் பகாண்டு உப்பு முதல் வமார்

ேணர எல் லாத்ணதயும் அணரேட்டமாக ணேத்துக் கணட பரப்பிக்
பகாண்டு சாப்பிட உட்காருோள் ஆயி.

ஆற அமர, அேசரமில் லாமல் பருப்புச்வசாறு, பநய் , சாம் பார்,

காரக்குைம் பு, ரசம் என் று ஆரம் பித்து ேர்ணம் ராகம் தானம்
பல் லவி என் று ேரிணசயாக ரயில் ேண்டி டக்குகள் வபாலப்
வபாய் க் பகாண்வட இருக்கும் . எந்தச் வசாற் று உருண்ணடக்கு எது
பதாடுகறி என் றும் எந்த பதாடுகறிணய எவதாடு வசர்த்துச்
சாப்பிட வேண்டும் என் பபதல் லாம் அத்துபடி.

தண்ணீணர, இணடயில் குடிக்காவத கணடயில் மறக்காவத என் ற

ஆன் வறார் ோக்பகல் லாம் மனப்பாடம் .

ஒே் போரு வசாற் றின் முடிவில் அதிலும் ரசம் , வமாரில் இணலணய

ேளித்து ேளித்து நாக்கில் வதய் க்கும் வதய் ப்புக்கு உேணம
பசால் லத் பதரியவில் ணல. ோணை இணலயின் மணமும் அவதாடு
வசர்ந்து ேரும் . இதற் கு இளோணை இணலவய விவசஷம் .

இப்படித் பதாய் ந்து பதாப்ணபயினுள் வபாய் க் பகாண்வட இருக்க

இருக்க “மூத்தேள் ’ (தூக்கம் ) ேந்து கண் இணமகணளப் பிடித்துத்
பதாங் க ஆரம் பித்தாள் . சாயப்வபாகும் பம் பரம் தணலணய
ஆட்டுேதுவபால அப்படிவய பந்தி ஜமுக்காளத்தின் சுருளில்
தணலசாய் த்துவிடும் . வீை் ந்தாலும் , வசாற் றுக்ணக மட்டும்
கேனமாக இணலயில் இருக்கும் . ஒரு குட்டித் தூக்கம் வபாட்டு
முடித்து திரும் பவும் சாப்பாடு விட்ட இடத்திலிருந்து மீண்டும்
பதாடரும் . ஆக மதியச்சாப்பாடு முடித்து எை இளம் மாணல
ஆகிவிடும் .

ராத்திரக்குப் படுக்கப் வபாேதற் கு முன் நாவல நாலு ேயல்

ோணைப்பைங் களும் ஒரு பபரிய வலாட்டாவுக்கு ஒவர வலாட்டா
சுண்ணடக்காய் ச்சிய பால் மட்டும் தான் . இது ராப்பட்டினி கூடாது
என் பதற் காகத்தான் . காணல சாப்பாடு என் று ஏதும் கிணடயாது.
டிக்கிரிப்பாலில் பனம் பேல் லாம் வபாட்டுக் காய் ச்சி பகாஞ் சம்
முதல் டிக்காக்ஷன் விட்டுச் சாப்பிடும் காப்பித் தண்ணி
மட்டும் தான் . மற் ற வேணளகளில் பச்ணசத் தண்ணிபல் லில்
படப்படாது என் று பசால் லியிருக்கிறது.

மிகச் சின்ன ேயசிவலவய பூவும் பபாட்டும் வபாய் விட்டு பிறகு

ஆயிக்குட்டிக்கு இப்படிவய பைகிவிட்டது. நாற் பது
ேருஷங் களாய் .
மனம் ஒடுங் க பட்டபாட்டினால் அேள் உடம் பு ஒடுங் கிப் வபானது.
அந்தக் குதிணரணய இழுத்து நிறுத்த முடியவில் ணல.

கடவுவள கடவுவள என் று பாசிமணி மாணலணய உருட்டினாலும்

ோய் கடவுள் பபயணரயும் மனசு ஏவதா ஒன்ணறயும் இழுத்து
அணசவபாட்டுக் பகாண்டுதான் இருக்கும் .

கட்ணட (உடல் ) தூக்கத்தில் கிடந்தாலும் உள் மனம் கனவுகளில்

திரிந்து பகாண்டிருக்கும் . இந்த உடம் ணப என்ன பசய் ய என் று
பதரியாமல் ஆயி தவித்தாள் .

விணளயாட்டுப் பிள் ணளகணளக் கூப்பிட்டு, பலகார

பட்சணங் கணளத் தந்து, அேள் குப்புறக் கவிை் ந்து படுத்துக்
பகாண்டு இடுப்பு ேலிக்கிறதாகச் பசால் லி பிட்டாணிப்பகுதியில்
மிதி மிதி என் று மிதிக்கச் பசால் லுோள் . அேர்களும்
சந்வதாசமாய் வமவல ஏறி நின் றுபகாண்டு இதுக்பகன் வற
கட்டியிருக்கும் பகாடிக்கயிற் ணறப் பிடித்துக் பகாண்டு
உற் சாகமாய் வபாட்டிப் வபாட்டுக் பகாண்டு மிதிசேட்டி
எடுப்பார்கள் . ஆயி, இன் ப முனகலாய் அலாரித்து, அப்படித்தான்
அப்..படித்தாம் , அய் வயா, ஆோ என் று இன் பங் பகாள் ோள் .
இதிலும் அடங் காத நாட்களில் குளியலணறக்குள் புகுந்து
தாள் வபாட்டுக் பகாண்டு, வமல் நிணலத் தண்ணீர ்த்
பதாட்டியிலிருந்து சீறிப் பாய் ந்து ேந்து முட்டும் தண்ணீர ்க்
பகாம் பினால் உடலின் துடிக்கும் பகுதிகளில் பாயவிட்டு கண்கள்
பசாருக ேலியின் கணக்ணகத் தீர்த்துக் பகாள் ோள் .

வீட்டில் வேணலயில் லாத வநரங் களிபலல் லாம் சும் மா இருக்க

முடியாது. ஜன்னல் ேழியாக கதவு இடுக்கு ேழியாக அதுவும்
முடியாத வபாது சாவித் துோரத்தின் ேழியாக உலக நடப்புகள்
நிகை் வுகள் வபச்சுகள் இணேகணளக் கேனித்துக் பகாண்வட
இருப்பாள் .
“ஊருக்குள் நடக்கிறபதல் லாம் யாருக்குத் பதரியும் ; ஊணமக்
குமரிப் பபண்ணணக் வகட்டால் தான் பதரியும் ’ என் பார்கள் .

எத்தணன ேயசு ஆனால் தான் என்ன, ஆயியும் கன்னி கழியாத

ஒரு குமரிப் பபண்வண.

இந்தத் பதாடர்களுக்பகல் லாம் முடிவு எப்வபாது?

இந்த பபாம் ணமகள் கிளர்ந்து எழும் வபாதுதான் .

- மார்ச் 2013

Get Outlook for Android

பவள் ரளச் தசவலும் ேங் க ் புரேயலும்

ஒரு பணக்காரருக்குக் கலயம் நிணறய தங் கக் காசுப் புணதயல்
கிணடத்தது. அந்த ஊர்க்காட்டின் தணர அப்படி. பூர்வீகத்தில் அந்த
மண்ணில் அரண்மணனகள் இருந்ததாகவும் , ேசதியான ராஜ
குடும் பங் கள் ோை் ந்ததாகவும் , மக்களி டம் கணதகள் உண்டு.

வீடு கட்ட ோனக்கால் வதாண்டும் வபாவதா, கலப்ணப கட்டி முங் க

உழும் வபாவதா, இப்படி பூமி புணதயவலாடு சிரிக்கும் .
சுற் றுமுற் றும் பார்ப்பார்கள் , யாராேது பார்க்கிறார்களா என் று.
யாரும் இல் லாவிட்டால் உழுேணத நிறுத்திவிட்டு, முங் க
உழும் வபாது கட்டும் கல் ணல அவிை் தது
் , அந்த இடத்தில் அணதவய
ஒரு அணடயாளமாக ணேத்துவிட்டு, வேறு இடத்தில் உை
ஆரம் பிப்பார்கள் !

உைவுதான் ஓடுவம தவிர, மனசு தவித்துக்பகாண்டு இருக்கும் .

குறிப்பிட்ட வநரத்ணத ஒப்வபத்திவிட்டு ஏணர மட்டும் நிலத்தில்
விட்டுவிட்டு, வகட்கிறேர்களுக்கு ஏவதனும் பபாருத்தமான ஒரு
சாக்ணகச் பசால் லி விட்டு, மாடுகணளப் பத்திக்பகாண்டுேந்து
பதாழுேத்தில் கட்டிவிட்டு வீட்டுக்குள் ேந்தால் , ”என் பன,
மாட்டுக்குக் கூளம் கூடப் வபாடாம ேர்றீங் க?” என் று மணனவி
வகட்பாள் . ”என் பன சீக்கிரமா ேந்திட்டீக… உடம் புக்குச்
சரியில் ணலயா?” என் றும் வகட்பாள் . அேர் மணனவிணயப்
பார்த்துச் சிரிப்பார். ‘என்ன சிரிப்புமானம் ?’ என் பதுவபாலப்
பார்ப்பாள் . ‘இந்த மூதியிட்ட பசால் லலாமா வேண்டாமா. முதக்
காரியம் ஊபரல் லாம் கிடுகட்டி அடிச்சிருோவள. சரியான
ஓட்ணட ோய் ஆச்வச… என்ன பசய் ய?’ என் று மனசுக்குள்
மருகுோர். சமயம் ஏற் படும் வபாது பசால் லலாம் என் று பல் ணலக்
கடித்துக்பகாண்டு, மனணச இறுக்கிக்பகாள் ளுோர்.
படுவேகமாகக் பகாஞ் ச தூரம் ஓடிவிட்டு ேந்தால் தான்
சரியாகும் வபால!

பாணனயடிக்குப் வபாய் த் தணல ேழியா மளமள என் று ஒரு

பத்துப் பதிணனந்து வபாகிணி பச்ணசத் தண்ணீணர பமாண்டு
பமாண்டு ஊற் றிக்பகாண்டார். ‘பக்கத்து ஊருக்கு ஏதாேது வசாலி
இருக்காம இந்வநரம் குளிக்க மாட்டாபர’ என் று மணனவிக்கு
வயாசணன. ‘சரீ… சரீ; கிணள வமவல ஆடினாலும் துட்டு ோங் க
தணரக்கு ேந்துதாபன ஆகணும் ’ என் று
நிதானப்படுத்திக்பகாண்டாள் வீட்டுக்காரி.

தணலணயத் துேட்டி, வேட்டிணய மாற் றிக்பகாண்டேர், அடுப்பங்

கூடத்துக் குள் ேராமல் , வீட்டுக்குப் பின்னால் வமயும்
வகாழிகணளப் வபாய் ப் பார்த்துக்பகாண்டு இருந்தார்.
‘சனிக்கிைணம சனிக்கிைணமதாபன வகாழியடிக்கிறது;
இன் பனக்கி புதங் கிைணமதான. அதுக்குள் பள வகாழிக் கறி
ஆணச ேந்துட்டதா?’ என் று நிணனத்துக்பகாண்டு, ”என் பன,
அங் வக வபாயி வமயிற வகாழிகபளப் பார்த்துக்கிட்டு..?” என் று
வகட்டுக்பகாண்வட அேர் பக்கம் வபாகிறாள் .

”பேள் ணளச் வசேல் எங் வக?” என் று வகட்க வும் , ”என்னத்துக்கு

இப்பபா பேள் ணளச் வசேல் ; பபாணதயல் கிணதயல் தட்டுப்பட்டு
இருக்கா?” என் று வகட்கவும் , இேர் பளிச் பசன் று திடுக்கிட்ட
மாதிரி அேள் முகத் ணதப் பார்க்கவும் , இேர் சிரிக்க… அேள்
சிரிக்க… ”அட! ஒண்ணுமில் பல… ஒரு வேணள புணதயல்
கிணடச்சிட்டதூனு ேச்சிக்க, அந்வநரத்துக்கு பேள் பளச்
வசேணலப் வபாயித் வதடணுபம. இப்பவே தயார்
பண்ணிேச்சிக்கிட்டா நல் லது இல் ணலயா?” என் று வகட்கிறார்.
இேள் , ”பபாணதயல் தாபன, நமக்குக் கட்டாயம் கிணடக்கும் ”
என் று இளக்காரமாகச் பசால் ல, ”அட வகாட்டிக்காரீ… அப்பிடியா
பநணனக்பக. பாத்துக்கிட்வட இரு” என் று பசால் லீட்டு, பேள் பளச்
வசேல் கண்ணுக்குத் தட்டுப்பட்டதும் , வபாயி நார்க் கட்டிலில்
படுத்துக்பகாண்டு, பகல் கனவு காண ஆரம் பித்துவிட்டார்.

தீபம் பபாருத்தியதும் எழுந்திருந்து அடுப்படிக்கும்

பட்டாசாணலக்கும் ணகணயப் பின் பக்கம் கட்டிக்பகாண்டு
லாத்தலாக நடந்துபகாண்வட இருந்தார்.

ேட்டிணலயும் பசம் பில் தண்ணீணரயும் பகாண்டுேந்து

ணேத்ததும் , ”ம் … என்ன சாப்பாடு இன்னிக்கி?” என் று
பசால் லிக்பகாண்வட உட்கார்ந்தார். பேதுபேதுப்பான
குதிணரோலிப் பருக்ணக பபாலுபபாலுஎன் று ேட்டிலில் விழுந்தது.
மனசுக்குள் இேர் ‘எணதபயல் லாவமா சர்க்காரிபல தணட
பண்ணுதாம் ; இந்தக் குதிணரோலிச் வசாத்துக்கு ஒரு தணட வபாட
மாட்படங் காவன?’ என் று நிணனத்துக்பகாண்டார். பருப்புக் கறி
ஊற் றி பசாட்டு நல் பலண்பணணய விட்டாள் .

”ரசத்ணதக் பகாண்டா” என் றார் பல் ணலக் கடித்துக்பகாண்டு.

ரசத்ணதத் தாராளமாக விட்டதும் , பிணசந்து, பிழிந்து பிழிந்து, ஒரு
உருண்ணடக்கு ஒரு சுண்ணடக்காய் ேத்தணல (எண்பணயில்
பபாருட்டியது) ோயில் வபாட்டு பமன் று சாப்பிட்டு, ேட்டிவலாடு
ரசத்ணத எடுத்துக் குடித்தார். மறு வசாறு
ோங் கிக்பகாள் ளவில் ணல. வபாதும் என் று எழுந்துபகாண்டார்.
‘பபாட்டியாருக்கு இன்ணனக்குச் வசாறு பசல் லணல. இருக்கட்டும் ,
என்னதாம் னு பாப்பபாம் ’ என் று பபாண்டாட்டி
பசால் லிக்பகாண்டாள் .

வசாறு மாத்திரமா பசல் லணல; தூக்கமும் பிடிக்கணல அேருக்கு.

சுருக்கிணேத்த தீபம் ஒரு புள் ளிவபால எரிந்துபகாண்டு இருந்தது.

வநரம் நகர்ந்துபகாண்டு இருந்தது. யார் முதலில் கண்
அசந்தார்கள் என் று பதரியவில் ணல. குறிப்பிட்ட வநரத்தில்
பபாட்டியார்தான் பசக்பகன் று முழித்து எழுந்தார். பேளியில்
ேந்து ோனத்தில் பேள் ளிகணளச் சரி பார்த்தார்.

ஒண்ணுக்கு இருந்தார். பாணனயடிக்குப் வபானார். வமல்

துண்ணடத் தண்ணீரில் நணனத்து அளவு பதரிந்து பிழிந்தார்.
படல் வமல் உட்காந்து தூங் கிக்பகாண்டு இருந்த பேள் ணளச்
வசேல் வமவல பக்குேமாகப் வபாட்டதும் , அதுக்கு இயல் பான
கூக்குரல் எழுப்புேணத மறந்து அணமதி காத்தது. அப்படிவய
சுருட்டிக்பகாண்டு, பகாட்டு மண்பேட்டிணய எடுத்துத் வதாளில்
சாத்திக்பகாண்டு, சத்தம் இல் லாமல் நாதாங் கிணய நீ க்கிக்
கதணேப் பபான்னம் வபாலத் திறந்து அவத படிக்குச் சாத்தி
விட்டுப் படியிறங் கினார்.

‘பபத்தநாச்சியா’ என் று மனசுக்குள் பசால் லிக்

கும் பிட்டுக்பகாண்டார்.

பார்ேதி அம் மன் , காளியம் மன் , பிள் ணளயார் என் று

வகாயில் கணளக் கடக்கும் வபாது, மனசுக்குள் நிணனத்துக்
கும் பிட்டுக்பகாண்டார். ேர ேர இருட்டுக் குக் கண்
பைகிக்பகாண்டது. சுேர்க் வகாழிகளின் சத்தத்ணத எல் லாம்
கடந்து, பேள் ளிகள் தந்த பேளிச்சத்தில் வேகமாக நடந்தார்.

காட்டுக்கு ேந்ததும் , ஒவர அருக்கு, யாராேது பபறத்தாபல

ேருகிறார்களா என் று திரும் பிப் பார்த்தவபாது, ேர்ற மாதிரிதான்
பதரிந்தது. அப்பப்வபா நின் று கேனித்தார்.

‘ஏ பாதகத்தி இேள் ளில் லா!’ சிரித்துக்பகாண்டார். அேளும்

சிரித்துக்பகாண்வட ேந்தாள் .
”ஏ பாவி மனுசா! எங் கிட்பட ஒரு ோர்த்பத பசால் லப்பிடாதா,
நானும் வசர்ந்வத ேந்திருக்கலாம் லா?” என் றாள் வீட்டுக்காரி.

”இது என்னதுரீ; ோச்சாத்தா! வயாசணனக்காரிதாம் . பகாட்டு

மம் பட்டியவிட ோச்சாத்து தாம் வதாண்ட ேழி!”

”தனீயா ேர்றமில் லா; வபயிக்கும் ஆச்சி, ஆளுக்கும் ஆச்சி.”

வபணய பஜயிக்க மட்டும் இல் ணல; ஆணள பஜயிக்கவும் இரும் பு

வேணும் தான் !

பரண்டு வபரும் வசர்ந்து வதாண்டினார்கள் . ஒரு சர்ேப் பாணன

கிணடத்தது. அதனுள் தங் கக் காசுகளும் நணககளும் இருந்தன.

”வசேணல எடும் ; பத்திரம் .” அேள் பிடித்துக் பகாள் ள… இேர்

வசேலின் தணலணயத் துண்டித்து, ரத்தப் பலி காண்பித்து,
புணதயல் இருந்த பள் ளத்தில் வசேணலப் வபாட்டு மூடினார்கள் .

புணதயல் வீடு ேந்து வசர்ந்தது.

அதுக்குப் பிறகுதான் அந்த மாற் றங் கள் எல் லாம் நிகை் ந்தன.
எந்த வீட்டுக்குபளல் லாம் ‘லட்சுமி வதவி’ நுணைந்தாவளா, அந்த
விநாடி யில் இருந்து அந்த வீட்டார்களின் முகம் காண்பித்துக்
பகாடுத்துவிடும் . பதாங் கப் வபாட்டுக்பகாண்டு நடந்த தணலகள்
நிமிர்ந்துவிடும் . யாணரயும் எதிர் கண் பார்ப்பார்கள் . கும் பிடு
வபாட்டால் தணல மட்டும் அணசப்பார்கள் . லட்சத்தில் சிலர்தான் -
‘தகர வீட்டு பதாரசாமி நாயக் கர்’வபால – விதிவிலக்காக
இருப்பார் கள் .

புணதயல் கிணடத்த நாளில் இருந்து வீட்டுக்காரியின் நச்சரிப்புத்

தாள முடியணல. இனி, எத்தணன நாணளக்குத்தாம் இப்படி
பேறுங் கழுத்வதாடவய இருப்வபன் . பேறுங் கழுத்வதாட என் று
அழுத்திச் பசால் லுோள் . ”அடிவய வகாட்டிக்காரி, நணக பசய் யத்
துட்டு எங் பகயிருந்து ேந்ததுன் னு யாரும் வகட்டா, என்ன பதில்
பசால் லுபே?”
”பிறகு எப்பதாம் நணக பசஞ் சிப் வபாட்டுக்கிறது; பசத்ததுக்குப்
பிறகா?”

”பபாறூ பபாறூ, ஒனக்கில் லாத நணகயா” என் று பசல் லங்

பகாஞ் சுோர்.

வீட்டில் எல் லாரும் அசந்து தூங் கிய பிறகு, இேர்கள் இருேர்

மாத்திரம் விளக்ணக எடுத்துக்பகாண்டு அரங் கு வீட்டுக்குள்
ேருோர்கள் . அங் வக நாலு முக்குகளிலும் ஆள் உசரத்துக்கு
ேரீணசயாக அடுக்குப் பாணனகள் ஒன் றின் வமல் ஒன் றாக
அடுக்கியிருக்கும் . முத்தாத்தா காலத்துப் பாணனகள் . தூரப்
வபாட மனசு ேராமல் , அப்படி அடுக்கிணேத்துஇருப்பார்கள் .
பபரும் பாலான பாணனகளில் ஒன் றும் இருக்காது! பபட்டி
ேணககள் புைக்கத்துக்கு ேராத காலம் . எப்போேது
நல் லதுகளுக்கு உடுத்திக்பகாள் ள என் று ணேத்திருக்கும் வசணல
துணிமணிகள் எல் லாம் அந்த அடுக்குப் பாணனகளுக்குள் தான்
ணேத்துக்பகாள் கிறது.

ஒே் போரு முக்கிலும் (மூணல) உள் ள பாணன அடுக்குகளுக்கும்

கீைாக ‘கீை் ப்பான’ என் று உண்டு. பூமிணயத் வதாண்டி ஒரு
பாணனணயப் பதித்துணேத்து இருப்பார்கள் . அதற் கு மூடியாக ஒரு
சச் சதுரக்கல் அல் லது பலணகணயப் பதித்து அதன் வமல்
பிரிமணண, அதுக்கு வமல் அடுக்குப் பாணனயின் முதல் பாணன.
புணதக்கப்பட்ட பாணனதான் அந்தக் காலத்துப் பாதுகாப்புப்
பபட்டகம் . இேற் றில் யாருக்கும் பதரியாமல் ணேக்கப் படும்
பூசணங் கள் புசணம் பத்திப் வபாேதும் , காலேசத்தால்
அப்படிவய புதுந்துவபாய் , யாருக்வகா புணதயலாகக் கிணடப்பதும்
உண்டு.

பபாட்டியாரும் மணனவியும் பகாண்டுேந்த தங் க

நாணயங் கணளயும் நணககணளயும் அந்தப் புணத பாணனயில்
பகாண்டுேந்துதான் ராவோடு ராோக ணேத்தார்கள் .

சமயம் ோய் க்கும் வபாது எல் லாம் யாருக்கும் பதரியாமல்

எடுத்துப் பார்ப் பதும் , தடவிப்பார்ப்பதும் , அவதபடிக்கு
ணேத்துவிடுேதும் நடந்துபகாண்டு ேந்தது.
பழுத்த மாம் பைத்ணத எே் ேள வநரம் தான் முகர்ந்து பார்ப்பதும் ,
வமாோயில் ணேத்துத் தடவியும் பார்த்துக்பகாண்டு இருப்பது.

ஒருநாள் , அந்த அம் மாவுக்குக் கழுத் தில் ‘பபான் னுக்கு வீங் கி’
என் ற வநாய் (வீக்கம் ) ேந்துவிட்டது. ேைக்கமாக அது
குைந்ணதகளுக்குத்தான் ேருமாம் .அணதப் பார்த்தேர்கள்
பசான்னது; ”யாரிட்பட யாேது ஒரு ோரம் பத்து நாள் னு ஒரு
தங் கச் சங் கிலி ோங் கிப் வபாட்டுக்பகா, சரியாப் வபாயிரும் .”

” அடுக்குப் பாணனக்குள் ள மணலவபால தங் கம் கிடக்கும் வபாது,

ஊராரிட்படப் வபாய் என்னத்துக்கு தங் கச் சங் கிலிக்குத்
பதாண்ணாந்துக்கிட்டு இருக்கணும் ” என் று பபாட்டியாரிடம்
பல் ணலக் கடித்துக்பகாண்டு கிசு கிசுத்தாள் .

ஞாயம் தான் ஞாயம் தான் ; அபதன்ன நிணனச்சவுடன் திட்டிக்கிற

காரியமா.

அன் ணறக்கு அதில் இருந்த ஒரு அய் ந்தாறு தங் க நாணயங் கணள
எடுத்து முந்தித் தணலப் பில் முடிந்துபகாண்டாள் . எதுக்கு என் று
வகட்டதுக்கு தணலக்கடியில் ேச்சிப் படுத்துக் கிடத்தாம் என் று
அேணர முைங் ணகயால் பசல் லமாக ஒரு இடிணேத்துச் சிரித்தாள் .

நணக பசய் யும் ஆசாரியாரிடம் தந்து, ‘அேசரமாக ஒரு எட்டுப்

பிடி அளவில் நாலு ேடம் சங் கிலி வேணும் ’ என் று தந்தார்கள் .
அந்தக் காலத்தில் இருந்வத பூர்வீகமாக வீட்டில் இருந்த காசுகள்
என் றார்கள் .

பழியாகப் பக்கத்திவலவய இருந்து ோங் கிக் பகாண்டு

ேந்தார்கள் .

இந்தப் பக்கம் ேந்ததும் , ”இப்பவே கழுத்தில் வபாட்டுக்கிடோ?”

என் று வகட்டதும் , ”தங் கமாப் வபாட்டுக்கிடலாம் ” என் றார்
பபாட்டியார். ”தங் க ஊசியும் தங் க நூலும் இருந்தால் , இந்த
ோணய இறுக்கித் தச்சிரலாம் ” என் றார். ”ோணயத் திறக்க
மாட்வடம் ; பயப்படாதீங் க” என் றாள் .
தங் கக் காப்பு பசய் து வபாட்டுக்பகாண்ட ேன் கணத
எல் லாருக்கும் பதரிந்ததுதான் . புணதயல் கிணடத்த அன் று
பணியார மணை பபய் தது வபான் ற கணதகள் எல் லாம் சும் மா
உண்டாேது இல் ணலவய!

வபாதாக்குணறக்கு உதிட்டிரனுணடய (தருமன் ) சாபம் வேற

இருக்வக. ரகசியம் ராத்தங் குமா இேர்களிடம் . எப்படியும் பேளி
ேந்துவிட்டது. அரசாங் கத்தில் இருந்து அதிகாரிகள் , காேலர்கள்
என் று ேந்து பாத்திரத்வதாடு புணதயலும் நணககளும்
வபாவயவபாச்சி.

ஆனால் , முதலில் – ஆரம் பத்தில் பசான்ன பணக்காரருக்குக்

கிணடத்த புணதயல் கணத வேற மாதிரி. அணதச் பசால் ல
ேந்தவபாதுதான் , இந்தக் கணத குறுக்வக ேந்துவிட்டது. அதனால்
குற் றமில் ணல.

இந்தப் பணக்காரருக்கு ஊருக்குள் வள மகா கஞ் சன் என் று வபர்.

ஒரு வபச்சுப் வபசி னால் கூட, ோர்த்ணத பசலோகுவம என் று
நிணனத்துப் வபசவே துட்டுக் வகட்கக்கூடியேர்.

இப்வபர்ப்பட்ட ஒருேருக்குத்தான் அந்தப் புணதயல் கிணடத்தது.

புலங் களில் இருந்து, எல் லாரும் வேணல முடிந்து சாயந்திரம் வீடு
திரும் பிக்பகாண்டு இருப்பார்கள் . அப்பப் பார்த்துத்தான் இேர்
தனது புலங் கணளப் பார்க்க ஒரு சிறிய ோச்சாத்ணத எடுத்து
வதாளில் வபாட்டுக்பகாண்டு, அதன் வமவல வமல் துண்ணடப்
வபாட்டுக்பகாண்டு புறப் படுோர்.

எந்பதந்தப் பாணத ேழியாக மக்கள் வீட்டுக்குத் திரும் பி

ேருோர்கள் என் று பதரியும் . அதுகணளத் தவிர்த்துவிட்டு, இேர்
குறுக்குப் பாணதகள் ேழியாகத்தான் வபாகிறது. ேைக்கமான
பாணத ேழியாகப் வபானால் , பதரிந்தேர்கள் யாராேது ேந்தால் ,
வபச்சுக் பகாடுப்பார்கள் . வபச்சு ணேத்துக்பகாண்டால் , பபாழுது
வீணாகிவிடும் என் று.

தன் னுணடய புலத்தில் கால் ணேத்ததும் , அேருணடய சுடுமூஞ் சி

தன் நிணலக்கு ேந்துவிட்டது; பபத்த குைந்ணதணயத் பதாட்டவுடன்
எந்த அப்பனுக்கும் முகம் மலர்ச்சி அணடயுபம, அதுவபால.
அந்தப் புலத்ணதப் பபற அேர்பட்ட பாட்ணடச் பசால் ல இது வநரம்
இல் ணல. வநராக ேன்னி மரத்பதப் பார்த்துப் வபானார். அது மரம்
மட்டும் இல் ணல; மரப்புதர். பஞ் ச பாண்டேர்கள் அக்ஞாத ோசம்
வபாேதற் கு முன்னால் அேர்களுணடய ஆயுதங் கணள
இப்படியாப்பட்ட ஒரு ேன்னிப் புதருக்குள் தான்
ஒளித்துணேத்துவிட்டுப் வபாயிருக்க வேண்டும் .

பாரதம் ோசிக்கும் ரசிகனுக்கு வேண்டு மானால் , இந்த ேன்னிப்

புதர் புனிதமாகத் பதரியலாம் . கரிசல் காட்டுச் சம் சாரிக்கு இது,
கணளயிலும் கணள. மகா பபரிய கணள.

தன் னுணடய புலத்தினுள் விட்டிருக்கும் ஒரு கனமான வேணர

பேட்டும் வபாதுதான் அப்படி ஒரு வித்தியாசமான சத்தம்
வகட்டது.

கவிஞர்கள் என் றால் , அது லட்சுமி வதவியின் சிரிப்பபாலி

என் றுவிடுோர்கள் . இேர் பாேம் , என்னத்ணதக் கண்டார்.
சந்வதகம் ேந்து விரணலவிட்டு வநாண்டிப் பார்த்தார். ”ஆத்தா, நீ
இங் கதாம் இருக் கியா?” என் று பசால் லிக்பகாண்டார். எல் லாரும்
பசய் ேதுவபால சுற் றுமுற் றும் பார்த்தார். பபாழுது மணல
ோயிக்குள் இறங் கிவிட்டு இருந்தது.

ோச்சாத்தால் அந்த வேணரப் பதமாக பேட்டினார். பிறந்து

விழுந்த பிள் ணளணய எடுப்பதுவபால இதமாக எடுத்தார். அந்த
உவலாகக் கலயத்துக்குள் ணகணயவிட்டு எடுத்துப்பார்த்தார்.
ஆண்டுகள் எத்தணன ஆனாலும் பபான்னின் கண்களின்
பிரகாசம் மினுமினுப்பு அப்படிவய இருந்தது.

துணணயாக யாரும் இல் லாதது நல் லதாய் ப்வபாச்சி.

‘கல் விக்குத்தான் இருேர், களவுக்கு ஒருேர்’ என் று பதரியாமலா
பசான்னான் .

ரத்தப் பலி பகாடுக்கிறது எல் லாம் பசலவுதாபன என் று

நிணனத்தார். வபானாப் வபாகுது என் று ஒரு ேன்னி மரத்து
முள் ளில் இடது ணகப் பபருவிரணல அழுத்தி, பசாட்டு ரத்தத்ணத
அந்த ேன்னி மர வேரில் ணேத்துக் கும் பிட்டுவிட்டுக் குழிணய
மூடிவிட்டு, ேந்த அவத குறுக்குப் பாணத ேழியாக இருட்வடாடு
இருட்டாக வீடு ேந்து வசர்ந்தார்.

அேருணடய பபாண்டாட்டி கண்ணண மூடியதில் இருந்து, மூணு

வேணளயும் கம் மங் கஞ் சிதான் . பிள் ணள குட்டி என் ற அல் லல்
இல் ணல. ராத்திரி ஒரு வேணளக்கு பக்கத்து வீட்டு ேரிணசச்
பசாக்காரர்களின் வீடுகளில் இருந்து ஏதாேது ஒரு பதாடு கறி
ேரும் . அபதத் பதாட்டு ராத்திரிப் பபாழுது கழிந்துவிடும் .

பசாக்காரர்களில் – தாயாதிகள் – இேர் நடுவுள் ளேர்.

ஒருத்தருக்குள் ஒருேர் யாவராடு யாரும் வபசிக்பகாள் ேது
இல் ணல. (வபசினால் சண்ணடதான் ேரும் என் ப தால் ,
வபசிக்பகாள் ேது இல் ணல!)

பசாக்காரர்கள் வீட்டுப் பபண்பிள் ணள கள் மாத்திரம் ேந்து

இேவராடு வபசுோர் கள் ; வீட்ணடத் தூத்து சுத்தம் பண்ணு
ோர்கள் ; தணலோசணலச் வசர்த்வத சாணி பதளிப்பார்கள் .
நாணளக்கு இேர் பசத்துப் வபானால் , இேர்களுக்கு பசாத்தில்
பங் கு ேருபம; அதனாலுங் கூட. ”எதாேது வேணும் னாக் வகளுங் க
சித்தப்பா” அல் லது பபரியப்பா என் று அந்தப் பபண் பிள் ணளகள்
வகட்டால் , இேர் எங் வகவயா ஒரு திணசயில் பார்த்துக் பகாண்டு
கழுத்து ேலிக்காரன் வபாலத் தணல அணசப்பார்.

புணதயல் வீட்டுக்கு ேந்ததும் தணலகீை் மாற் றம் நிகை் ந்தது!

அரங் கு வீட்டு அடுக்குப் பாணன மிடா ஒன் றில்

ஒளித்துணேத்துக்பகாண்டு, அதில் இருந்து மடி நிணறயக்
கட்டிக்பகாண்டுவபானார். திரும் ப ேந்தவபாது ‘ஏழுமணல
பேங் கவடசப் பபருமான் வபால ‘நணகக்காச்சி மரம் வபால’
‘உச்சியில் இருந்து உள் ளங் கால் ேணர’ நணககளாகப்
பூட்டிக்பகாண்டு ேந்து நின் றார்.

கனமாக பரண்டு ேடத்தில் அணரஞாண் கயிறு, பத்து

விரல் களுக்கும் வமாதிரங் கள் , முறுக்குேடத்தில் ணமனர் பசயின் .
புலி நகம் வசர்த்த பசயின் , நரிப் பல் பகாண்ட பசயின் , கனமான
ேலக் காப்புகள் இணேபயல் லாம் வபாக, ோய் திறந்தால் பற் கள்
எல் லாம் தங் கம் !
ேரிணச வீடுகளில் உள் ள தாயாதிகள் எல் லாம்
அரண்டுவபாய் விட்டார்கள் !

வபச்சுோர்த்ணத இல் லாதேர்கள் எல் லாம் வபசிக்பகாண்டால்

என்ன என் று வதான் றிவிட்டது.

அேர்கள் வீட்டுப் பபண் பிள் ணளகள் எல் லாம் ேந்து

‘பபரியப்பா… சித்தப்பா; சித்தப்பா… பபரியப்பா’ என் று
பகாண்டாடி னார்கள் . சணமயல் பசய் துணேத்தார்கள் . சணமயல்
பசய் து பகாண்டுேந்தார்கள் . எப்பப் பார்த்தாலும் வீடு
கலகலப்பாகி விட்டது.

”வலய் , அந்த முடிோனுக்கு ேந்த ோை் ணேப் பாத்தியா” என் று ஒரு

கிைேர் வகட்க, இன் பனாரு கிைேர் ”அேனுக்கு என்னப்பா,
தங் கத்திவலவய அபதக்கூட பசய் து மாட்டிக்கிடுோன் !” என் று
பசால் லிச் சிரித்தார்கள் .

ஒரு நல் லது நடந்தா இன் பனாரு அல் லதும் நடக்கும் என் பார்கள் .
அப்படிவயதான் நடந்தது. ஒருநாள் ராத்திரி படுத்தேர்,
எழுந்திருக்கவே இல் ணல!

”அடடா, எப்வபர்ப்பட்ட சாவு!” என் று தாயாதிகள் எல் வலாரும்

ேந்து இளவு பகாண்டாடினார்கள் .

அேருக்கு, வமவல விழுந்து அழுேதற் குப் பபத்த தாவயா,

பபண்டாட்டிவயா, மகள் கவளா கிணடயாது. பிடாங் கு வேட்டுப்
வபாட்டு, சிங் காரித்த வதரின் முன் வன சிலம் பாட்டங் களுடன்
பகாட்டு முைங் க அட்டகாசமாக ‘காட்டுக்கு’க் பகாண்டுவபாக
ஏற் பாடுகள் நடந்துபகாண்டு இருந்தன.

பளபளக்கும் தங் கக் காவச பநற் றியில் மினுங் கியது.

இப்வபர்ப்பட்ட ‘கப்பலுக்கு’ பேறும் பச்சரிசிணய மஞ் சள் வதய் த்து
ோய் க்கரிசியாகப் வபாட்டால் எப்படி, தங் கத்தினாவலவய
ோய் க்கரிசி பசய் து பகாண்டுேர ஏற் பாடாகிவிட்டது.
வபசாத தாயாதி – பசாக்காரர்கள் – எல் லாம் வபசி
மகிை் ந்தார்கள் . அேருணடய அரங் கு வீட்டுக்கு ஒன் றுவபால்
புகுந்து வதடியதில் வேண்டிய அளவு தங் கம் கிணடத்தது.

எல் லாரும் ோய் க்கரிசி வபாடணும் , எல் லாரும் பகாள் ளி

ணேக்கணும் என் றார்கள் . பகாள் ளிணேத்தேர்களுக்குத்தான்
அேருணடய பசாத்தில் பங் கு கிணடக்கும் என் பது நியதி.

சாவு ஊர்ேலம் காட்ணட பநருங் கிக்பகாண்டு இருந்தது.

சூை் நிணல, மனப்புழுக்கங் கணளயும் விட இறுக்கமாக இருந்தது.

வமகம் இருட்டிக்பகாண்டு ேந்தது. சுடுகாட்டுக்குப் பக்கத்தில்

இருந்த ஆல மரத் துக்குக்கிட்வட ேந்ததும் வதணர மூன் று சுற் று
சுற் றுோர்கள் . அப்படிச் சுற் றி முடிக்கும் இடத்தில் இருந்து
சுடுகாடு கிட்டதான் . அந்த சுடுகாட்டுப் புளிய மரத்தடிக்கு
குறுக்குப் பாணத ேழியாகப் பபண்டுபிள் ணளகளின் கூட்டம்
ேந்து வசர்ந்து இருந்தது. கணடசி சாத்திரங் கணள வேடிக்ணக
பார்க்கத் தயாராக.

அந்தச் சமயத்தில் தான் , அந்தப் பாவி கல் மணை சரமாரியாக

ோனத்தில் இருந்து வசா என் ற இணரச்சலுடன் , விசிறி அடித்தது.
அந்த இடத்தில் ணேத்துதான் இறந்தேர்களுக்கு
அணிவிக்கப்பட்ட நணககணளக் கைற் றுோர் கள் .
கைற் றிக்பகாண்டு இருக்கும் வபாதுதான் கல் மணை ேந்தது.

இந்தக் கல் மணையின் அடிகளில் இருந்து எப்படித் தப்பிப்பது,

எங் வக பதுங் குேது என் று பதரியாமல் , வதரின் கீவை பதுங் கியேர்
களும் ஓடி ஒளிந்தேர்களுமாகக், கந்து கந்தாகச் சிதறினார்கள் .
அப்படி ஓடியேர்களில் பலர் ஆல மரத்தடிக்கும் புளிய மரத்
தடிக்கும் தஞ் சம் புகுந்தார்கள் .

மணை பேறித்ததும் ேந்து பார்த்தால் , எந்த நணகணயயும்

காவணாம் !

நாம் வபாடணும் … நீ வபாடணும் என் று வபாட்டி

வபாட்டுக்பகாண்டு, தங் க ோய் க்கரிசிகணள
ோங் கியேர்கணளயும் காவணாம் .
திரும் பவும் மணை இருட்டிக்பகாண்டு ேந்தது.

”என்ன பசய் ய முதலாளீ?” என் று குடிமகன் , அம் பலக்காரரிடம்

வகட்டான் .

”இடுப்புல சூரிக்கத்தி ேச்சிருக்கயில் லா; பக்கத்து ோணைத்

வதாப்புக்குள் பள வபாயி பத்து தணலோணை இணலகபள
அறுத்துட்டு ோ” என் றார்.

”கல் லு மணை இணலகணளக் கந்து கந்தாக்கி இருக்குவம சாமி”

என் றான் .

”அப்பிடி இருந்தாலுவம ஒண்ணுக்கு வமபல ஒண்ணு வபாட்டு

மூட்டத்பதப் பூசி பகாள் ளி ேச்சிரலாம் .”

”ஒத்த ஈக்குஞ் பசக் காணணலவய; யாரு பகாள் ளிணேக்கது?”

”நீ தான் டா ணேக்கணும் ; ‘குடிமகன் ’னு உனக்கு உலகத்துல

அதுக்குத்தாபன வபரு ேச்சிருக்கு. ணதரியமாக் பகாள் ளி ணேயி;
அேவராட (வபாக்காளி) பசாத்துல உனக்கும் பங் கு நா ோங் கித்
தருவேம் ; ஊரு கூடி ஒனக்கு இபதச் பசய் யும் ” என் று உறுதி
தந்தார்.

- எல் லாவம நடந்து முடிந்தன.

காடுவிட்டு வீடு ேந்து வசர்ந்த ஊர் மக்கள் அேர்களுக்குள்

வபசிக்பகாண்டார் கள் .

”ஆமா, அந்த நணககள் எல் லாம் என்னோ ஆயிருக்கும் ?”

‘ணமவயாட்டம் ’ வபாட்டுப் பார்த்தாத்தாம் பதரியும் என் று

பசால் லிச் சத்தம் இல் லாமல் சிரித்துக்பகாண்டார் கள் .

‘பதினாறு’ கழியட்டும் என் று காத்து இருந்தார்கள் .

வபாக்காளியின் பநருங் கிய பசாக்காரர்கள் மட்டும்

தங் களுக்குள் இப்படிச் பசால் லிக்பகாண்டார்கள் .
”எப்படி ேந்தவதா அப்படிவய வபாயிருச்சி… கடவுள் னு
ஒருத்தர்பாத்துக் கிட்படதாபன இருக்காரு!”

- ஆகஸ்ட் 2011

Get Outlook for Android

அன்த மனிேமாய்
அருவிகளின் ஓணச மட்டுவம வகட்டுக்பகாண்டு இருக்கிறது.

இவத குற் றாலத்தில் எத்தணனவயா நிகை் வுகள் ; வநரில்

பார்த்தணே, பசால் லக் வகட்டணே என் று நடந்துவபானணே
உண்டு.

வநரம் நடு இரணேயும் தாண்டிவிட்டது. தூக்கமும் வபாய் விட்டது.

ரகுநாதன் பசால் லிக்பகாண்வட ேந்தார். காதுகள் தான்
வகட்டுக்பகாண்டு இருக்கின் றன; மனசு எங் பகல் லாவமா வபாய் ப்
வபாய் ேந்துபகாண்டு இருக்கிறது.

ோங் கக் கவிஞர். ேரீந்திரநாத் சட்வடாபாத்யாயணேப்பற் றிச்

பசால் லத் பதாடங் கினார் அேர்.

இந்தக் கணத பசால் லிகளுக்வக ஏதாேது ஒரு பைக்கம் இருக்கும்

வபாலிருக்கு! ஒரு பாக்குப் பபாட்டலத்ணத எடுத்துப் பிரித்து
ோய் குள் தட்டி, அந்தத் தாணளச் சுருட்டி அணத வஜபிக்குள்
வபாட்டுக்பகாண்டு தீப்பபட்டிணயயும் சிகபரட்ணடயும் எடுத்தார்,
சுற் றிலும் பார்த்துக்பகாண்டு.

நடராஜனுக்கு முன்னால் அேர் புணகப்பது இல் ணல; பாக்குப்

பபாட்ட லத்வதாடு நிறுத்திக்பகாள் ோர் (ஒரு மரியாணததான் ).

ரகுநாதன் அளவுக்கு நான் ேரீந்திரநாத்ணதப் படித்தது இல் ணல.

அப்படி ஓர் ஈடுபாடு அேருக்கு.
அந்தச் சமயத்தில் – நாற் பதுகளில் – ேரீந்திரநாத்தின்
‘கூண்டுக்கிளி’ என் ற நாடகங் கள் அய் ந்து பகாண்ட ஒரு பதாகுதி
தமிழில் ேந்திருந்தது. அணத மட்டுவம நான் படித்து இருந்வதன் .
அணத இப்வபாது – கிட்டத்தட்ட 70 ஆண்டுகள் கழித்தும் –
நிணனத்துப்பார்த்தால் … பபண்ணுக்கு நாம் பகாடுத்திருப்பது
தங் கத்தால் பசய் த கிளிக்கூண்டு மட்டும் தான் என் பவத
நிணனவுக்கு ேருகிறது.

முன் பனாரு சமயம் நான் பநல் ணல டவுனுக்குப் வபாயிந்தவபாது,

பருேத சிங் கராஜ வமலத் பதருவுக்குப் வபாவனன் . ரகுநாதனுக்கு
தணலக்குைந்ணத – ஆண் – பிறந்து இருந்தது.

“என்னவே பபயர் பேச்சி ருக்கீர்?” – வகட்வடன் .

“ேரீந்திரன் ” என் றார்.

இந்தியா சுதந்திரம் அணடந்து, அதன் பின் கூடிய மக்கள் சணபக்

கூட்டங் களில் அப்வபாது – எம் .பி-யாகி இருந்த கவிஞர்
ேரீந்திரநாத் சட்வடாபாத்யாய பாடிய கவிணதகணள பிரதமர்
வநருவும் விரும் பிக் வகட்பார் என் று தின இதை் களில் படித்து
இருக்கிவறன் .

ோயினுள் வபாட்டுக்பகாண்ட பாக்குத்தூள் பதத்துக்கு ேந்ததும் ,

ரகுநாதன் சிகபரட்ணடப் பற் றணேத்துச் சுகமாக ஓர் இழுப்பு
இழுத்து அனுபவித்துப் புணகணய விட்டார். “அப்வபர்ப்பட்ட
ேரீந்திரநாத் சட்வடாபாத்யாயவும் அேரது காதலியான
கமலாவதவி சட்வடாபாத்யாயவும் இவத இந்தக்
குற் றாலத்துக்குத்தான் வதனிலவுக்காக ேந்திருந்தார்கள் . அது
திருமணமான புதுசு. ேரீந்திரநாத் இணசப் பிரியர். பிரமாதமாக
ஆர்வமானியம் ோசிப்பாராம் . ேடநாட்டு இணசக்கும்
ஆர்வமானியத்துக்கும் அப்படி ஒரு பகாண்டாட்டம் ; நமது
இணசக்கும் ேயலினுக்கும் வபால.

வதன் நிலவு, எந்த இடத்தில் ணகப்பு வதான் றியவதா

பதரியவில் ணல. அந்த அைகு வஜாடியின் வபரில் எந்தக் கண்
விழுந்தவதா என் றும் பதரியவில் ணல. ேந்த வேகத்திவலவய
அேர்கள் பிரிந் தார்கள் ! பிறகு ஒன் று வசரவே இல் ணல.”
பமௌனம் ஆவனாம் நாங் கள் .

வோ… என் ற அருவிகளின் சத்தம் மட்டுந்தான்

வகட்டுக்பகாண்வட இருந்தது.

ஏன் … எதனால் ?

அந்த அபஸ்ேர ஒலிப்பு முதலில் எந்தப் பக்கத்தில் கிளம் பியது.

அல் லது பமௌனமாகப் பிரிந்தார்களா?

இரண்டு ணககணளயும் விரித்துக் காட்டினார் ரகுநாதன் .

எதிபராலிவபால என் னுள் ஒரு சம் பேம் மனக்கண்ணில்

வதான் றியது. விேரிக்க ஆரம் பித் வதன் .

என் னுள் முதலில் ஒரு சிரிப்பு வதான் றி மணறந்தது. ‘ஒருேருக்குச்

சிரிப்பு மற் றேருக்குக் ணகப்பு’ என் று பசால் லப்பட்டு இருக்கிறது.
புறணி அல் ல இது.

பகாத்தூர் நாயக்கர் வீட்டுச் சண்ணட என் றால் , மற் றத் பதருச்

சண்ணடணயப்வபாலத் பதரு கூடி நின் று வேடிக்ணக பார்க்க
முடியாது! சர்…. சர் என் று கல் பலறிகள் பறக்கும் அேர்களுக்குள் .
ஒரு விவநாதமான புருஷன் பபண்டாட்டிச் சண்ணட!

மனஸ்தாபம் , சண்ணட என் றால் ோர்த்ணதகள் அல் லோ ேர

வேண்டும் . அப்படி ேந்தால் அல் லோ அது என்ன ஏது என் று
பதரியும் . அதனால் தாவனா என்னவமா அேர்களுக்குள்
வபச்சுோர்த்ணதவய கிணட யாது.

மனம் விட்டுப் வபசலாவம; வபசித் தீர்த்துக்பகாள் ளலாவம.

வபசித் தீர்க்கிறதா! ோணயத் திறந்தாவல அது சண்ணடயாக

மாறிவிடும் வபாது, ‘மனணசத் பதாறந்து’ எங் வக வபசுறது? அப்படி
ஒரு வகாபம் ; அண்டகிடாரம் முட்டிப் புறப்படும் வகாபம்
அேர்களுக்குள் .
ேருத்தங் கணளயும் வகாபங் கணளயும் மனசுக்குள் வளவய
வபாட்டுப் பபாசுக்கி நீ ராக நீ ர்த்துவிடுகிறது என் று
பசால் ோர்கள் . ‘முடியணலவய, ஐவயா முடியணலவய’ என் று
குமுறிக் குமுறி அழுோர்கள் . அப்படி அழுதாவல குணறந்துவிடும் .

இேர்கள் அப்படிச் பசய் த தாகவும் பதரியவில் ணல.

எங் கள் வீட்டு மாட்டுத்பதாழு சன்னல் ேழியாகப் பார்த்தால் ,

கிட்டத்தட்டஅேர் கள் வீட்டுக்குள் நடக்கும் காரியங் கள் பதரியும் .
பகாளத்தூர் நாயக்கர் வேணலக்குப் வபாய் விட்டு அலுத்துச்
சலித்து வீட்டுக்கு ேருோர். வநராகப் பானயடிக்குப் வபாய் கால்
ணக முகம் கழுவுோர். அந்தச் சத்தம் வகட்டவுடன் சாப்பிட
ேருகிறார் என் று அர்த்தம் . எல் லாத்ணதயும் எடுத்துணேத்துவிட்டு
பேளிவய ேந்துவிடுோர் அேருணடய மணனவி.

அம் மா, அப்பா வீட்டுக்குள் இருந்தால் பிள் ணளகள்

பேளிவயறிவிடுோர்கள் . ஒவர ஒரு ணபயனால் பேளிவய வபாக
முடியாது. அேனால் நடக்க ஏலாது. மூணள ேளர்ச்சி இல் லாதேன் .
யாணரப் பார்த்தாலும் சிரித்துக்பகாண்வட தணலணய மட்டும்
வமலுங் கீழுமாக அணசத்துக்பகாண்டு இருப்பான் . விட்டுவிட்டுக்
பகான்னலாகப் வபசும் பபாருள் , அந்தக் குடும் பத்தாருக்குத் தவிர
வேற யாருக்கும் விளங் காது. அம் மா, அப்பா வபாடும் கல் பலறிச்
சண்ணடணய இந்த ‘அளகில் ’தான் பார்த்துக்பகாண்டு இருப்பான் ,
சிரித்துக்பகாண்வட தணலணய வமலும் கீழும் அணசத்து.

பகாத்தூர் நாயக்கருக்கு ‘வீடு நிணறய் ய’ப் பிள் ணளகள் ; எல் லாம்

அேருணடய முக ஜாணடயில் .

“இது மாத்திரம் எப்படி வே!” என் று வகட்டார் சீனி நாயக்கர்.

“அது நம் ம ணகயிலா இருக்கு” என் று பசால் லி கண்ணணச்

சிமிட்டிச் சிரித்தார் ஓவு பரட்டியார்.

இந்தச் சண்ணட எப்படி ஓர் அதிசயவமா அப்படித்தான் பிள் ணள

குட்டி உண்டாேதும் !
இேர்களுணடய முதல் இரவு எப்படி இருந்து இருக்கும் என் று
ஒருநாள் என்னிடம் வகட்டார் சீனி நாயக்கர்.

என்ன பதில் பசால் ேது என் று பதரியவில் ணல. யூகங் களின்

அடிப்பணடயில் வபசுேது சரியாக இருக்காது என் வறன் . ஒன் று
மட்டும் பதரிகிறது, இேர்களுக்குள் கல் யாணம் ஆகியிருக்கக்
கூடாது. அதில் இருந்து எப்படி மீள என் று அேர்களுக்குத்
பதரியவில் ணல. நிணனக்க நிணனக்க மனசுதான் ேலிக்கிறது.

இேர்களுணடய சண்ணட எந்தப் பஞ் சாயத்துக்கும் வபானது

இல் ணல. இப்படிவய முக்கால் ோசி ோை் நாள்
கழிந்துவபாய் விட்டது.

பகாத்தூர் தம் பதியின் கணதணய விரிோகச் பசால் லாமல்

சுருக்கிவய பசான் வனன் . ரகுநாதன் ஒரு பாக்குப்
பபாட்டலத்ணதப் பிரித்து ோய் க்குள் தட்டி, சிகபரட்டுக்காகப்
பாக்பகட்ணடத் தடவினார். சிகபரட் பபட்டி காலி.

வநரம் விடியணல பநருங் கிக்பகாண்டு இருந் தது. மணை பகாட்ட

ஆரம் பித்தது. பேரிக்க நீ ண்ட வநரம் பிடித்தது.

பபரிய அருவிணய வநாக்கிப் வபாவனாம் . பதாம் பதாம் என் று

ஆரோரமாகக் குதித்துக் குதித்துக் பகாட்டிக்பகாண்டு இருந்தது;
அழுங் கல் நிறத்தில் . இப்வபாணதக்குள் குளிக்க முடியாது. திரு
நீ ற் ணறப்வபால பேண்ணமநிறமாக அருவி மாறும் ேணர காத்து
இருக்க வேண்டும் .

மணல வமல் ஏறிக் காட்டினுள் வபாவோவம என் று வதான் றியது.

அங் வக சில் ேண்டுகள் தம் புரா ஸ்ருதி வபால் ஓணசவிடும் . காடு
நிணறந்து வகட்கும் . வகட்டுக்பகாண்வட இருக்கலாம் .

அருவிகளின் ஆர்ப்பாட்டங் கள் எல் லாம் பகாஞ் ச

நாணளக்குத்தான் . அருவிவய இல் லாத குற் றாலமும் உண்டு.

குறும் பாலா ஈஸ்ேரரின் வகாயில் ேடவமற் கு மூணலயில்

குமந்தான் ஊற் று என் று இருக்கிறது. எே் வித ஆர்ப்பாட்டமும்
இல் லாமல் ; அடக்க மாக.
கடினமான மணலப் பாணறகளுக்கு இணடயில் இருந்து அன் பு
கசிந்து ேருேணதப்வபால அந்தக் பகாமந்தான் ஊற் று நீ ர் ஒரு
குைாய் ேழியாக இரவும் பகலும் ேருஷம் முந்நூற் று அறுபத்து
ஐந்து நாட்களுவம பகாட்டிக்பகாண்வட இருக்கிறது இந்த
உலகத்தினருக்காக!

Get Outlook for Android

யாருரைய நாள் இது

காணலயில் எழுந்ததும் , பால் பாக்பகட் ோங் க நான் வபாகும்
வபாபதல் லாம் முதலில் தட்டுப்படுேது இேன் தான் . பதரு
திரும் பியதும் முனிசிபல் குப்ணபத் பதாட்டியில்
துைாவிக்பகாண்டு இருப்பான் .

அேனுக்கு வேண்டியது கழிவுத் தாள் கள் , காலியான

பால் பாக்பகட் டுகள் , அட்ணடப்பபட்டிகள் இப்படி. எே் ேளவுக்குக்
கிணடக்கிறவதா அன் ணறக்கு அதிர்ஷ்டமான நாள் அேனுக்கு.
குடிக்கவும் உண்ணவும் வபாதும் !

வபச மாட்டான் . ஊணம இல் ணல. ணகவயந்த மாட்டான் ; பிச்ணசக்

காரன் இல் ணல.

45 ேயசுக்குள் இப்படியாகிவிட் டானாம் . பார்த்தவுடன் ஒரு

நிமிஷம் அய் வயா என் றிருக்கும் . ணபத்தியம் முற் றியேர்களும்
ஜாதிக் குடிகாரர்களும் தான் இப்படி குடும் பத்திலிருந்து
அந்நியப்பட்டுத் பதருவுக்கு ேந்துவிடு கிறார்கள் .

ஒருநாள் , நகரத்துக்குப் வபாய் விட்டு லாஸ்வபட்ணட

திரும் பிக்பகாண்டு இருந்தவபாது, எதிவர ஒரு ‘பபரும் பயணம் ’
ேந்துபகாண்டு இருந்தது. ேருகிறேரத்ணதப் பார்த்தால் , யாவரா
ஒரு மகாபிரபு பூம் பல் லக்கில் ேருகிறார் வபால! ோத்தியங் களும்
அதிர்வேட்டு களும் முைங் க, ஆட்டமும் பகாண் டாட்டமுமாக
ேருகிறார். வபாலீஸ்காரர் கள் அணிந்த பதாப்பிகணளக் ணகயில்
எடுக்கிறார்கள் . இரு சக்கர ோகனங் களில் ேருகிறேர்கள்
இறங் கி மரியாணத பசய் கிறார்கள் . ஊர்வகாலம் பமதுோக
எங் கணளக் கடக்கிறது. விணல உயர்ந்த அந்தப் பூம் பல் லக்கில்
இருக்கும் மகானு பாேன் யார் என் று கேனித்தவபாதுதான்
பதரிந்தது… அட, நம் ம முனிசிபல் குப்பாண்டித் பதாட்டியார்!

‘அநாணதயாக விடப்பட்ட ஒருே னுக்கு ேந்த ோை் ணேப் பாரடா,

மனுசா!’ என் று என்ணனவய வகட்டுக் பகாண்வடன் . பூம் பல் லக்கு
அரிச்சந்திர மகாராஜனுணடய வகாயிணலக் கடந்து மயான
பூமிக்குள் நுணைகிறது. அந்த மயான நுணைோயில் சுேரில்
இப்படி எழுதியிருக்கிறார்கள் …

இன் று இேர்; நாணள நீ !

ோசகத்தில் ஒரு திருத்தம் வேண்டும் என் று வதான் றியது

இன் று இேர்; நாணள நாம் !

Get Outlook for Android

காலம் காலம்
உைேர் சந்ணத நிறுத்தத்தில் நகரப் வபருந்து ேந்து சல் என் று
நின் றது. வபபகாண்ட கூட்டம் . தாத்தா முண்டியடித்து
படிக்கட்டில் கால் ணேத்ததுதான் பதரியும் … அப்படிவய
அத்தாசமாக உள் வள தள் ளி, சருணகக் காற் று
பகாண்டுவபாேணதப் வபால நடூ இடத்தில் பகாண்டுவபாய்
நிறுத்திணேத்துவிட்டது. சுேர் ணேத்தது வபாலக் கூட்டம் .

நிணறந்த தீப்பபட்டியில் நடுக் குச்சியாக நிற் கிறார் தாத்தா. அே

ருக்கு முன்னால் ஒரு இளேட்டம் . கல் லூரி மாணேனாக
இருக்கலாம் ; வதாற் றம் அப்படி. அேனுக்கு முன் னால்
குட்ணடயான ஒரு பபண்மணி. பச்சக் குைந்ணதணயத் வதாள் மீது
சாத்தி நின் றுபகாண்டு அல் லல் பட்டுக்பகாண்டு இருந்தாள் .

ேண்டி வேகம் எடுக்கிறது. திடீர் திடீர் என் று பிவரக் வபாடப்படு

கிறது; ேணளந்து ேணளந்து பசல் கிறது; காற் று ஒலிப்பானில்
ணேத்த ணகணய எடுக்க மனசில் ணல ஓட்டுநருக்கு.
அடுத்த நிறுத்தம் ேருகிறதுவபால. அந்தப் பிள் ணளத்தாய்
பக்கத்தில் ஒரு ஆள் இறங் க, நின் று ஆயத்தமான அவத
வேகத்தில் , அந்த இளேட்டம் சக்பகன் று உட்கார்ந்துவிட்டான் .

தாத்தா, ‘அட பாவீ’ என் று தனக்குள் பசால் லிக்பகாண்டார்.

வபருந்து வேகம் எடுத்தது. ேணளந்து ேணளந்து பசல் லும் வபாது

மக்களும் காற் றடிக்கும் வபாது சாய் ந்து பகாடுக்கும் பயிர்கணளப்
வபாலச் சாய் கிறார்கள் . நிறுத்தம் வதாறும் சக்ணகணய
உமிை் ேதுவபால மக்கணள உமிை் ந்துபகாண்வட வபாகிறது
வபருந்து.

தாத்தாணே யாவரா சுரண்டுேது வபாலத் பதரிந்ததும் திரும் பிப்

பார்க்க, ஒரு கல் லூரி மாணவி! ‘‘தாத்தா! இங் வக ேந்திருங் க. நா
இறங் கப் வபாவறன் ’’ என் று பதரிவித்தாள் . ‘நிக்கட்டும் ’ என் பது
வபால் தணல அணசத்தார் தாத்தா. நிறுத்தம் ேருகிறது வபால.
அந்த பிள் ணளத்தாய் எங் வக நிற் கிறாள் என் று தாத்தா கண்
களால் வதடினார்; அந்த இடத்ணத இேர் அணடேதற் குள்
இன் பனாரு தடியாள் அதில் உட்கார்ந்து பகாண் டான் . ‘அட பாவி!’
என் று தனக்குள் பசால் லிக்பகாண்டார் தாத்தா!

வேகம் வேகம் … காலம் காலம் !

Get Outlook for Android

உே்தி
இந்தத் வதர்தல் ல நீ ங் க கட்டா யம் நிக்கணும் ; ஒங் கபளப் வபால
நல் லேங் க விலகி விலகிப் வபாகப் வபாயித்தான்
வமாசமானேங் க நின் னு பஜயிச்சிருதாங் க!’’

‘‘முடியாது, முடியாது! வதர்தல் ல யாேது, நா நிக்கிறதாேது…

அந்தப் வபச்வச வேணாம் !’’

‘தயவுபசஞ் சு அப்படிச் பசால் லப் படாது’ என் று எம் புட்வடா

மன்னா டிப் பார்த்தார்கள் . ‘சாேக் காவணன் ‘ என் று பலமாகத்
தணலணயக் குலுக்கி விட்டார் நல் லான் . ஊர்க்காரர்கள்
கேணலப்பட்டார்கள் .

‘‘நல் லாணனத் வதர்தல் ல நிக்க ணேக்க நானாச்சி’’ என் று முன்

ேந்தார் மன்னபுலி.

‘‘காலக் பகாடுணம பபருச்சாளி காேடி எடுத்து ஆடுனதாம் !

பஞ் சா யத்து வபார்டு தணலேருக்கு ஒங் க புள் ளிக்காரன் நிக்காம்
வபாலிருக்பக?’’ என் றபடி நல் லான் வீட்டுக்குள் நுணைந்தார்.

‘‘நின் னுட்டுப் வபாறாம் ; நமக் பகன்ன?’’

‘‘நமக்பகன்னோ; என்ன முதலாளி இப்படிச் பசால் லுதிபய! ஊரு

நண்ட ழிஞ் ச காடா ஆகிப் வபாயிரும் ! ஆனா, நீ ங் க நிக்கப்
வபாறதாத்தாம் ஊர் பூராவும் வபசிக்கிடுதாங் க’’ என் று
பசால் லிவிட்டு, ‘‘அேரு நின்னா டிப் பாஸிட்டு கூடக்
கிணடக்காதுன் னு பசால் லிக்கிட்டு அணலயுதாம் ஒங் க
புள் ளிக்காரன் !

அந்த ஆளின் பபயணரச் பசால் லக் கூடப் பிடிக்காத அளவுக்கு

பேறுப்பு இருந்ததால் , ‘புள் ளிக்காரன் ’!

‘‘அேன் இன் பனாண்ணும் பசால் லிட்டணலயுதாம் ! ‘நல் லான்

வதர்தல் ல நின் னு பஜயிச்சிட்டா, எம் ஒரு பக் கத்து மீணசய
எடுத்துருவதம் ’னு சோல் விட்டிருக்காம் !’’

நல் லான் முகத்தில் வயாசணன படிய ஆரம் பித்தது.

‘இப்படியாப்பட்டேங் களுக்கு நாம தனீயா புத்தி புகட்ட முடியாது;

ஊணரச் வசத்துக்கிடணும் ; சமயம் இதுதாம் ’ என் று
வதான் றிவிட்டது அேருக்கு.

‘‘சரீப்பா; நா நிக்பகம் ’’ என் று உறுதிபடச் பசான்னார் நல் லான் !

- 24th ஜனேரி 2007

Get Outlook for Android

ஒரு ேரல
அேணளப் பார்த்தான் அேன் .

சூரிய ஒளி தாக்கிய பனி நீ ணரப் வபால அேனுள் இருந்த

எல் லாவம காணாமல் வபாய் , அந்த பேற் றிடத் தில் அேள் புகுந்து
சக்பகன் று அமர்ந்து பகாண்டாள் . அப்படிவய அேணளச் சுமந்து
ேந்தான் , கிணடக்காத புணதய லாய் !

தணலயணணயில் அேன் சாயும் வபாபதல் லாம் , அேள் தணலயும்

பக்கத்தில் !

மனம் விட்டுப் வபசினான் ; முகம் ணேத்துக் பகாஞ் சி

முயங் கினான் .

பராம் ப பநருக்கமாகிவிட்டார் கள் .

அேன் தனிணமயில் இருக்கும் வபாது ோ என் றால் ேந்துவிடுோள் .

முட்ணடயின் வமல் படிந்து அணட காப்பது வபால் காத்தான் . அணட

மணை வபால் பிரியத்ணதப் பபாழிந் தான் . ஆனந்த உலகில்
சஞ் சரித் தான் .

நீ டித்துக்பகாண்டிருந்தது இப்படி.

சில நாட்கள் கழித்து….

முதன் முதலில் அேணளக் கண் டாவன, அவத இடத்தில் இன் றும்

கண்டான் அேணள.

நிணற மனசுடன் புன்னணகத்துக் பகாண்வட அேணள

பநருங் கினால் … வேற் று ஆணளப் பார்ப்பது வபால மருண்டு
திணகக்கிறாள் ; விலகுகிறாள் !

‘ஓவோ, அப்படியா! சரீ, வபா!

எனக்குள் ஒரு நீ இருக்கிறாய் ;

காலபமல் லாம் அேவளாடு சுகித்திருப்வபன் ’ எனச் பசால் லிக்
பகாண்டு திரும் பினான் !

- 24th ஜனேரி 2007

Get Outlook for Android

நாற் காலி
நாற் காலி இல் லாததும் ஒரு வீடா?’ எங் கள் வீட்டில் இப்படித்
திடீபரன் று எல் வலாருக்கும் வதான் றிவிட்டது.அே் ேளவுதான் ;
குடும் ப ‘அபஜண்டா’வில் ணேக்கப்பட்டு இந்த விஷயத்தில்
விோதம் பதாடங் கியது.

முதல் நாள் எங் கள் வீட்டுக்கு ஒரு குடும் ப நண்பர் விஜயம்

பசய் தார். அேர் ஒரு சப்ஜட்ஜ். ேந்தேர் நம் ணமப் வபால் வேட்டி
சட்ணட வபாட்டுக்பகாண்டு ேரப்படாவதா? சூட்டும் பூட்டுமாக
ேந்து வசர்ந்தார். எங் கள் வீட்டில் முக்காலிதான் உண்டு. அதன்
உயரவம முக்கால் அடிதான் . எங் கள் பாட்டி தயிர் கணடயும் வபாது
அதிவலதான் உட்கார்ந்து பகாள் ோள் ,அேளுக்கு பாரியான
உடம் பு. எங் கள் தாத்தா தச்சனிடம் பசால் லி அணதக் பகாஞ் சம்
அகலமாகவே பசய் யச்பசால் லியிருந்தார்.

சப்ஜட்ஜுக்கும் பகாஞ் சம் பாரியான உடம் புதான் . வேறு

ஆசனங் கள் எங் கள் வீட்டில் இல் லாததால் அணதத்தான்அேருக்கு
பகாண்டுேந்து வபாட்வடாம் . அேர் அதன் விளிம் பில் ஒரு ணகணய
ஊன் றிக்பகாண்டு உட்காரப் வபானார்.இந்த முக்காலியில் ஒரு
சனியன் என்னபேன் றhல் அதன் கால் களுக்கு வநராக இல் லாமல்
பக்கத்தில் பாரம் அமுங் கினால் தட்டிவிடும் ! நாங் கள்
எத்தணனவயா தரம் உறியில் ணேத்திருக்கும் பநய் ணயத்
திருட்டுத்தனமாகஎடுத்துத் தின் பதற் கு முக்காலி வபாட்டு ஏறும்
வபாது அஜாக்கிரணதயினால் பலதரம் கீவை விழுந்திருக்கிவறாம் .
பாேம் ,இந்த சப்ஜட்ஜும் இப்பபாழுது கீவை விைப்வபாகிறாவர
என் று நிணனத்து, அேணர எச்சரிக்ணக பசய் ய நாங் கள்
ோணயத்திறப்பதற் கும் அேர் பதாபுகடீர் என் று கீவை விழுந்து
உருளுேதற் கும் சரியாக இருந்தது. நான் , என் தம் பி,
கணடக்குட்டித்தங் ணக மூேருக்கும் சிரிப்பு தாங் க முடியவில் ணல.
புைக்கணடத் வதாட்டத்ணதப் பார்க்க ஓடிவனாம் .
சிரிப்புஅமரும் வபாபதல் லாம் என் தங் ணக அந்த சப்ஜட்ஜ்
மாதிரிவய ணகணய ஊன் றிக் கீவை உருண்டு விழுந்து
காண்பிப்பாள் .பின் னும் பகாஞ் சம் எங் கள் சிரிப்பு நீ ளும் .

எங் கள் சிரிப்புக்பகல் லாம் முக்கிய காரணம் அேர் கீவை விழும்

வபாது பார்த்தும் எங் கள் பபற் வறார்கள் , தாங் கள் விருந்தாளிக்கு
முன்னாள் சிரித்துவிடக்கூடாவத என் று ேந்த சிரிப்ணப அடக்கிக்
பகாண்டணத நிணனத்துத்தான் !

ஆக, நாங் கள் எல் லாருக்கும் வசர்த்துச் சிரித்துவிட்டு வீட்டுக்குள்

பூணனவபால் அடி எடுத்து ணேத்து நுணைந்துபார்த்தவபாது அந்தப்
பாரியான உடம் புள் ள விருந்தாளிணய காணவில் ணல. அந்த
முக்காலிணயயும் காணவில் ணல. ‘அணத அேர் ணகவயாடு
பகாண்டு வபாயிருப்பாவரா?’ என் று என் தங் ணக என்னிடம்
வகட்டாள் .

இந்த நிகை் சசி

் க்குப் பின்னவர, எங் கள் வீட்டில் எப்படியாேது ஒரு
நாற் காலி பசய் துவிடுேது என் ற முடிவுஎடுக்கப்பட்டது. இந்த
நாற் காலி பசய் ேதில் ஒரு நணடமுணறக் கஷ்டம் என்ன என் றால் ,
முதலில் பார்ணேக்கு எங் கள் ஊரில் ஒரு நாற் காலி கூடக்
கிணடயாது; அவதாடு நாற் காலி பசய் யத் பதரிந்த தச்சனும்
இல் ணல.

‘நகரத்தில் பசய் து விற் கும் நாற் காலிணய ோங் கிக்பகாண்டு

ேந்துவிட்டால் வபாச்சு’ என் று எங் கள் பபத்தண்ணா
ஒருவயாசணனணய முன் ணேத்தான் . அது உறுதியாக இராது
என் று நிராகரித்துவிட்டார் எங் கள் அப்பா.

பக்கத்தில் ஒரு ஊரில் பகட்டிக்காரத் தச்சன் ஒருேன்

இருப்பதாகவும் அேன் பசய் யாத நாற் காலிகவள
கிணடயாதுஎன் றும் , கேர்னவர ேந்து அேன் பசய் த
நாற் காலிகணளப் பார்த்து பமச்சி இருக்கிறார் என் றும் எங் கள்
அத்ணதபசான்னாள் .
அத்ணத பசான்னதிலுள் ள இரண்டாேது ோக்கியத்ணதக்
வகட்டதும் அம் மா அேணள, ‘ஆமா, இே பராம் பக் கண்டா’என் கிற
மாதிரிப் பார்த்துவிட்டு முகத்ணதத் திருப்பிக்பகாண்டாள் .

அப்பா வேணலயாணளக் கூப்பிட்டு, அந்தத் தச்சனுணடய ஊருக்கு

அேணன அனுப்பிவிட்டு எங் கவளாடு ேந்துஉட்கார்ந்தார்.
இப்வபாது, நாற் காலிணய எந்த மரத்தில் பசய் யலாம் என் பது
பற் றி விோதம் நடந்து பகாண்டிருந்தது.

“வதக்கு மரத்தில் தான் பசய் ய வேண்டும் . அதுதான் தூக்க

ணேக்க வலசாகவும் அவத சமயத்தில் உறுதியாகவும் இருக்கும் ”
என் றாள் பாட்டி, தன் னுணடய நீ ட்டிய கால் கணளத் தடவி விட்டுக்
பகாண்வட. (பாட்டிக்குத் தன் னுணடயகால் களின் மீது மிகுந்த
பிரியம் . சதா அேற் ணறத் தடவிவிட்டுக் பகாண்வட இருப்பாள் !)

இந்தச் சமயத்தில் எங் கள் தாய் மாமனார் எங் கள் வீட்டுக்குள்

ேந்தார். எங் கள் பபத்தண்ணா ஓடிவபாய் அந்தமுக்காலிணயத்
தூக்கிக்பகாண்டு ேந்தான் . சிறிதுவநரம் வீவட பகால் பலன் று
சிரித்து ஓய் ந்தது.

மாமனார் எங் கள் வீட்டுக்கு ேந்தால் அேருக்பகன் று உட்காரு

ேதற் கு அேவர ஒரு இடத்ணதத் வதர்ந்பதடுத்துணேத்திருக்கிறார்.
தணல வபானாலும் அந்த இடத்தில் தான் அேர் உட்காருோர்.
பட்டக சாணலயின் பதற் குஓரத்திலுள் ள சுேணர ஒட்டியுள் ள ஒரு
தூணில் சாய் ந்துதான் உட்காருோர். உட்கார்ந்ததும் முதல்
காரியமாகத் தம் குடுமிணய அவிை் தது ் ஒருதரம் தட்டித்
தணலணயச் பசாறிந்து பகாடுத்துத் திரும் பவும் குடுமிணய
இறுக்கிக்கட்டிக்பகாண்டு விடுோர். இது அேர் தேறாமல்
பசய் கிற காரியம் . இப்படிச் பசய் து விட்டு அேர்
தம் ணமபயாட்டியுள் ளதணரணயச் சுற் றிலும் பார்ப் பார்.
“தணலயிலிருந்து துட்டு ஒன் றும் கிவை விழுந்ததாகத் பதரிய
வில் ணல” என் று அண்ணாஅேணரப் பார்த்து எக்கண்டமாகச்
பசால் லிச் சிரிப்பான் .

அேர் எங் கள் வீட்டுக்கு ேரும் வபாபதல் லாம் இப்படிக் காகித

பாணங் களினால் துணளத்பதடுக்கப்படுோர்!
‘சம் பந்திக்காரர்கள் ; நீ ங் கள் பார்த்து என்ணனக் வகலி
பசய் யாவிட்டால் வேறு யார் பசய் ோர்கள் ’ என் கிற
மாதிரிதிறக்காமல் கல் லுப்பிள் ணளயார் மாதிரி அேர் பாட்டுக்கு
உட்கார்ந்து புன்னணகவயாடு இருப்பார். எங் களுணடய
ஏடாகிப்வபச்சுக்களின் காரம் அதிகமாகும் வபாது மட்டும் அம் மா
எங் கணளப் பார்த்து ஒரு பபாய் அதட்டுப் வபாடு ோள் .
அந்தஅதட்டிடு ோக்கியத்தின் கணடசி ோர்த்ணத “கழுணதகளா”
என் று முடியும் .

மாமனார் ேந்து உட்கார்ந்ததும் , அம் மா எழுந்திருந்து

அடுப்படிக்கு அேசரமாய் ப் வபானாள் . அேணளத்
பதாடர்ந்துஆட்டுக்குட்டிணயப் வபால் அப்பாவும் பின்னால்
வபானார்.

பகாஞ் ச வநரத்துக்பகல் லாம் ஆவளாடி ேழியாக அம் மா ணகயில்

பேள் ளித் தம் ளரில் காயமிட்ட வமாணரஎடுத்துக்பகாண்டு நடந்து
ேர, அம் மாவுக்குப் பின்னால் அப்பா அேளுக்குத் பதரியாமல்
எங் களுக்கு மட்டும் பதரியும் படிேலிப்புக் காட்டிக்பகாண்வட
அேள் நடந்துேருகிற மாதிரிவய பேறுங் ணகணயத் தம் ளர்
ஏந்துகிற மாதிரிபிடித்துக்பகாண்டு நடந்து ேந்தார்! அேர் அப்படி
நடந்து ேந்தது, ‘அோ அண்ணா ேந்திருக்கானாம் ; பராம் ப
அக்கணறயாவமார் பகாண்டுவபாய் க் பகாடுக்கிறணதப் பாரு’
என் று பசால் லு கிறது மாதிரி இருந்தது.

வமாரும் பபருங் காயத்தின் மணமும் , நாங் களும் இப்பபாழுவத

வமார் சாப்பிடணும் வபால் இருந்தது.

மாமனார் பபரும் பாலும் எங் கள் வீட்டுக்கு ேருகிறது வமார்

சாப்பிடத்தான் என் று நிணனப்வபாம் . அந்தப் பசுமாட்டின் வமார்
அே் ேளவு திே் வியமாய் இருக்கும் . அவதாடு எங் கள் மாமனார்
எங் கள் ஊரிவலவய பபரிய கஞ் சாம் பத்தி.அதாேது, ஈயாத வலாபி
என் று நிணனப்பு எங் களுக்கு.

இந்தப் பசுணே அேர் தம் முணடய தங் ணகக்காகக் கன்னாேரம்

வபாய் த் தாவம வநராக ோங் கிக்பகாண்டு ேந்தார்.
இந்தக்காராம் பசுவின் கன் றுக்குட்டியின் வபரில் என் தம் பிக்கும்
குட்டித் தங் ணகக்கும் தணியாத ஆணச.
வீட்ணடவிட்டுப்வபாகும் வபாதும் வீட்டுக்குள் ேரும் வபாதும்
மாமனார் பசுணே ஒரு சுற் றிச் சுற் றி ேந்து அணதத்
தடவிக்பகாடுத்து (தன் கண்வண எங் வக பட்டு விடுவமா என் ற
பயம் !) இரண்டு ோர்த்ணத சிக்கனமாகப் புகை் ந்து விட்டுத்தான்
வபாோர். ‘பால் ேற் றியதும் பசுணே அேர் தம் மு ணடய வீட்டுக்குக்
பகாண்டுவபாய் விடுோர். கன் றுக்குட்டியும் பசுவோடு
வபாய் விடும் ’என் ற பபரிய பயம் என் சிறிய உடன் பிறப்புகளுக்கு.

பின்னால் ஏற் படப் வபாகிற இந்தப் பிரிவு அேர்களுக்குக்

கன் றுக்குட்டியின் பமல் பிரீதிணயயும் மாமனாரின்
வபரில் அதிகமான கசப்ணபயும் உண்டுபண்ணி விட்டது. அேர்
ருசித்து வமாணரச் சாப்பிடும் வபாது இந்தச்
சின்னஞ் சிறுசுகள் தங் களுணடய பார்ணே யாவலவய அேணரக்
குத்துோர்கள் ; கிள் ளுோர்கள் !

நாற் காலி விோதத்தில் மாமனாரும் அக்கணற காட்டினார்.

தமக்கும் ஒரு நாற் காலி பசய் ய வேண்டுபமன் று
பிரியம் இருப்பதாகத் பதரிவித்தார். எங் களுக்கும் ஒரு துணண
கிணடத்தது மாதிரி ஆயிற் று.

வேப்ப மரத்தில் பசய் ேது நல் லது என் றும் , அதில் உட்கார்ந்தால்
உடம் புக்கு குளிர்ச்சி என் றும் , மூலவியாதி கிட்டநாடாது என் றும்
மாமனார் பசான்னார். வேப்பமரத்ணதப்பற் றிப் பிரஸ்தாபித்தும்
அப்பா மாமனாணர ஆச்சரியத்வதாடுகூடிய திருட்டு முழியால்
கேனித்தார். எங் கள் மந்ணதப் புஞ் ணசயில் நீ ண்ட நாள் நின் று
ணேரம் பாய் ந்த ஒருவேப்பமரத்ணத பேட்டி ஆறப்வபாட
வேண்டுபமன் று முந்தாநாள் தான் எங் கள் பண்ணணக்காரனிடம்
அப்பாபசால் லிக்பகாண்டு இருந்தார்.

பபத்தண்ணா பசான்னான் , “பூேரசங் கட்ணடயில் பசய் தால்

பராம் ப நன் றாக இருக்கும் . அது கண் இறுக்கமுள் ள
மரம் .நுண்ணமயாகவும் பளபளப்பாகவும் இருக்கும் ;
உறுதியுங் கூட” என் றhன்
அக்கா பசான்னாள் , “இதுகபளல் லாம் பேளிர் நிறத்திலுள் ள
ணேகள் . பார்க்கவே சகிக்காது. பகாஞ் சநாள் வபானால் இதுகள்
வமல் ; நமக்கு ஒரு பேறுப்வப உண்டாகிவிடும் . நான் பசால் லு
கிவறன் , பசங் கரும் பு நிறத்திவலா அல் லதுஎள் ளுப் பிண்ணாக்கு
மாதிரி கறுப்பு நிறத்திவலா இருக்கிற மரத்தில் தான் பசய் ேது
நல் லது; அப்புறம் உங் கள் இஷடம் .”பளிச்பசன் று எங் கள்
கண்களுக்கு முன்னால் கண்ணாடி வபால் மின் னும்
பளபளப்பான கறுப்பு நிறத்தில் கணடந்பதடுத்தமுன்னத்தங்
கால் களுடனும் , சாய் வுக்கு ஏற் றபடி ேணளந்த, வசாம் பல்
முறிப்பது வபாலுள் ள பின்னத்தங் கால் களுடனும் ஒரு சுகாசனம்
வதான் றி மணறந்தது.

எல் லாருக்குவம அேள் பசான்னது சரி என் று பட்டது. ஆக

எங் களுக்கு ஒன் றும் , எங் கள் மாமனார் வீட்டுக்கு
ஒன் றுமாகஇரண்டு நாற் காலிகள் பசய் ய உடவன ஏற் பாடு
பசய் யப்பட்டது.

இரண்டு நாற் காலிகளும் எங் கள் வீட்டில் ேந்து இறங் கியவபாது

அதில் எந்த நாற் காலிணய ணேத்துக்பகாண்டு எந்தநாற் காலிணய
மாமனார் வீட்டுக்குக் பகாடுத்தனுப்புேது என் று எங் களுக்குத்
பதரியவில் ணல. ஒன்ணறப் பார்த்தால் மற் றணதப் பார்க்க வேண்
டாம் . அப்படி ராமர் பலச்சுமணர் மாதிரி இருந்தது. ஒன்ணற
ணேத்துக்பகாண்டு மாமனார்வீட்டுக்கு ஒன்ணறக் பகாடுத்தனுப்
பிவனாம் . பகாடுத்தனுப்பியதுதான் நல் ல நாற் காலிவயா என் று
ஒரு சந்வதகம் .

ஒே் போருத்தராய் உட்கார்ந்து பார்த்வதாம் . எழுந்திருக்க மனவச

இல் ணல. அடுத்தேர்களும் உட்கார்ந்துபார்க்கவேண்டுவம
என் பதற் காக எழுந்திருக்க வேண்டியிருந்தது. பபத்தண்ணா
உட்கார்ந்து பார்த்தான் . ஆ…ோ என் றுரசித்துச் பசான்னான் .
இரண்டு ணககளா லும் நாற் காலியின் ணககணளத் வதய் த்தான் .
சப்பணம் வபாட்டு உட்கார்ந்துபார்த்தான் . “இதுக்கு ஒரு உணற
ணதத்துப் வபாட்டு விட வேணும் . இல் ணலபயன் றால்
அழுக்காகிவிடும் ” என் று அக்காபசான்னாள் .
குட்டித் தங் ணகக்கும் தம் பிப் பயலுக்கும் அடிக்கடி சண்ணட
ேரும் , “நீ அப்வபாப் பிடிச்சி உட்கார்ந்துகிட்வட
இருக்கிவய?எழுந்திருடா, நான் உக்காரணும் இப்வபா” என் று
அேணனப் பார்த்துக் கத்துோள் . “ஐவயா, இப்பத்தாவன
உட்கார்ந்வதன் ;பாரம் மா இேணள” என் று பசால் லுோன் , அை
ஆரம் பிக்கப் வபாகும் முகத்ணதப் வபால் ணேத்துக்பகாண்டு.

தீ மாதிரி பரவிவிட்டது ஊருக்குள் , எங் கள் வீட்டிற் கு நாற் காலி

ேந்த விஷயம் . குைந்ணதகளும் பபரியேர்களும்
பபருங் கூட்டமாக ேந்து ேந்து பார்த்துவிட்டுப் வபானார்கள் . சிலர்
தடவிப் பார்த்தார்கள் . சிலர் உட்கார்ந்வத பார்த்தார்கள் .
ஒருகிைேனார் ேந்து நாற் காலிணயத் தூக்கிப் பார்த்தார். “நல் ல
கனம் , உறுதியாகச் பசய் திருக்கிறான் ” என் று
தச்சணனப்பாராட்டினார்.

பகாஞ் ச நாள் ஆயிற் று.

ஒரு நாள் ராத்திரி பரண்டு மணி இருக்கும் . யாவரா ேந்து

கதணேத் தட்டினார்கள் . உள் திண்ணணயில்
படுத்திருந்தபபத்தண்ணா வபாய் கதணேத் திறந்தான் .
ஊருக்குள் யாவரா ஒரு முக்கியமான பிரமுகர் இப்பபாழுதுதான்
இறந்துவபாய் விட்டாபரன் றும் நாற் காலி வேண்டுபமன் றும்
வகட்டு எடுத்துக்பகாண்டு வபானார்கள் .

இறந்துவபான ஆசாமி எங் களுக்கும் வேண்டியேர் ஆனதால்

நாங் கள் யாேரும் குடும் பத்வதாடு வபாய்
துட்டியில் கலந்துபகாண் வடாம் . துட்டி வீட்டில் வபாய்
பார்த்தால் …? எங் கள் வீட்டு நாற் காலியில் தான் இறந்துவபான
அந்தப்’பிரமுகணர’ உட்கார்த்தி ணேத்திருந்தார்கள் .

இதற் குமுன் எங் கள் ஊரில் இறந்து வபானேர்கணளத் தணரயில்

தான் உட்கார்த்தி ணேப்பார்கள் . உரணலப் படுக்கணேத்துஅது
உருண்டுவிடாமல் அண்ணட பகாடுத்து, ஒரு வகாணிச் சாக்கில்
ேரகு ணேக்வகாணலத் திணித்து, அணதப்பாட்டுேசத்தில் உரலின்
வமல் சாத்தி, அந்தச் சாய் மான திண்டுவில் இறந்துவபானேணர,
சாய் ந்துஉட்கார்ந்திருப்பதுவபால் ணேப்பார்கள் .
இந்த நாற் காலியில் உட்காரணேக்கும் புதுவமாஸ்தணர எங் கள்
ஊர்க்காரர்கள் எந்த ஊரில் வபாய் பார்த்துவிட்டுேந்தார்கவளா?
எங் கள் வீட்டு நாற் காலிக்குப் பிடித்தது விணன. (தணர
டிக்பகட்டிலிருந்து நாற் காலிக்கு ேந்துவிட்டார்கள் )

அந்தவீட்டு ‘விவசஷம் ’ முடிந்து நாற் காலிணய எங் கள் வீட்டு

முன் பதாழுவில் பகாண்டுேந்து வபாட்டுவிட்டுவபானார்கள் . அந்த
நாற் காலிணயப் பார்க்கவே எங் கள் வீட்டுக் குைந்ணதகள்
பயப்பட்டன. வேணலக்காரணன கூப்பிட்டுஅணதக்
கிணற் றடிக்குக் பகாண்டுவபாய் ணேக்வகாலால் வதய் த்துத்
வதய் த்துப் பபரிய ோளிக்கு ஒரு பதிணனந்து
ோளிதண்ணீர ்விட்டுக் கழுவி, திரும் பவும் பகாண்டுேந்து முன்
பதாழுேத்தில் வபாட்வடாம் . பலநாள் ஆகியும் அதில்
உட்காரஒருேருக்கும் ணதரியம் இல் ணல. அணத எப்படித்
திரும் பவும் பைக்கத்துக்குக் பகாண்டு ேருேது என் றும்
பதரியவில் ணல.

ஒரு நாள் நல் ல வேணளயாக எங் கள் வீட்டுக்கு ஒரு விருந்தாளி

ேந்தார். அந்த நாற் காலிணய எடுத்துக்பகாண்டு ேந்துஅேருக்குப்
வபாடச் பசான் வனாம் . அேவரா, “பரோயில் ணல, நான் சும் மா
இப்படி உட்கார்ந்து பகாள் கிவறன் ” என் றுஜமக்காளத்ணதப்
பார்த்துப் வபானார். எங் களுக்கு ஒவர பயம் , அேர் எங் வக கீவை
உட்கார்ந்து விடுோவரா என் று.குடும் பத்வதாடு அேணர
ேற் புறுத்தி நாற் காலி யில் உட்கார ணேத்வதாம் . அேர்
உட்கார்ந்த உடவன சின்னத் தம் பியும் குட்டித் தங் ணகயும்
புைக்கணடத் வதாட்டத்ணதப் பார்த்து ஓடினார்கள் . மத்தியில் ேந்து
நாற் காலியில் உட்கார்ந்தேருக்குஎன்ன ஆச்சு என் று எட்டியும்
பார்த்துக் பகாள் ோர்கள் !

மறுநாள் எங் கள் வீட்டுக்கு ேந்த ஒரு உள் ளூர்க் கிைேனார்

தற் பசயலாகவே ேந்து நாற் காலியில் உட்கார்ந்துஎங் களுக்கு
வமலும் ஆறுதல் தந்தார். (‘இப்வபாவத அேர் அந்த நாற் காலியில்
உட்கார்ந்து பார்த்துக் பகாள் கிறார்!’ என் றுபபத்தண்ணா என்
காதில் மட்டும் படும் படியாகச் பசான்னான் .)
இப்படியாக, அந்த நாற் காலிணயப் ‘பைக்கி’வனாம் . முதலில்
வீட்டிலுள் ள பபரியேர்கள் உட்கார்ந்வதாம் .
குைந்ணதகளுக்குஇன் னும் பயம் பதளியவில் ணல. “பகாஞ் சம்
உட்காவரண்டா நீ முதலில் ” என் று பகஞ் சுோள் , குட்டித் தங் ணக
தம் பிப்பயணலப் பார்த்து. “ஏன் நீ உட்காருேதுதாவன?” என் பான்
அேன் பேடுக்பகன் று.

எங் கள் வீட்டுக்கு ேந்திருந்த பக்கத்துத் பதரு சுகந்தி தன் னுணடய

ஒரு ேயசுத் தம் பிப் பாப்பாணேக்
பகாண்டுேந்துஉட்காரணேத்தாள் , அந்த நாற் காலியில் .
அதிலிருந்துதான் எங் கள் வீட்டுக் குைந்ணதகளும் பயமில் லாமல்
உட்காரஆரம் பித்தார்கள் .

திரும் பவும் ஒரு நாள் ராத்திரி, யாவரா இறந்துவபாய் விட்டார்கள்

என் று நாற் காலிணய தூக்கிக்பகாண்டுவபாய் விட்டார்கள் இப்படி
அடிக்கடி நடந்தது.

நாற் காலிணய ேருத்தத்வதாடுதான் பகாடுத்தனுப்புவோம் . ேந்து

வகட்கும் இைவு வீட்டுக்காரர்கள் எங் கள் துக்கத்ணதவேறு மாதிரி
அர்த்தப்படுத்திக் பகாள் ோர்கள் . தங் களேர்கள் இறந்து வபான
பசய் திணயக் வகட்டுத்தான் இேர்கள் ேருத்தம் அணடகிறார்கள்
வபாலிருக்கிறது என் று நிணனத்துக்பகாள் ோர்கள் !

தூக்கம் கணலந்த எரிச்சல் வேறு. “பசத்துத் பதாணலகிறேர்கள்

ஏன் தான் இப்படி அகாலத்தில் சாகிறார்கவளாபதரியவில் ணல?”
என் று அக்கா ஒருநாள் பசான்னாள் .

“நல் ல நாற் காலி பசய் வதாமடா நாம் ; பசத்துப்வபான ஊர்க்

காரன் கள் உட்காருேதற் காக, வச!” என் றுஅலுத்துக்பகாண்டான்
அண்ணன் .

“நாற் காலி பசய் யக் பகாடுத்த வநரப் பலன் ” என் றாள் அத்ணத.

பபத்தண்ணா ஒரு நாள் ஒரு வயாசணன பசய் தான் . அணத

நாங் கள் இருேர் மட்டிலும் தனியாக ணேத்துக் பகாண்வடாம் .
ஒரு நாள் அம் மா என்ணன ஏவதா காரியமாக மாமனாரின்
வீட்டுக்குப் வபாய் ேரும் படி பசான்னாள் .

நான் அேருணடய வீட்டுக்குள் நுணைந்தவபாது மாமனார் நாற்

காலியில் அமர்க்களமாய் உட்கார்ந்து பேற் றிணலவபாட்டுக்
பகாண் டிருந்தார். அேர் பேற் றிணல வபாடுேணதப்
பார்த்துக்பகாண் டிருப்பவத சுோராஸ்யமானபபாழுதுவபாக்கு.
தினமும் வதய் த்துத் துணடத்த தங் க நிறத்தில்
பளபளபேன் றிருக்கும் சாண் அகலம் , முை நீ ளம் , நாலுவிரல்
உயரம் பகாண்ட பேற் றிணலச் பசல் லத்ணத, ‘வநாகுவமா
வநாகாவதா’ என் று அே் ேளவு பமல் லப் பக்குே மாகத்திறந்து,
பூணஜப் பபட்டியிலிருந்து சாமான் கணள எடுத்து ணேக்கிற
பதனத்தில் ஒே் போன் றாக எடுத்து பேளியில் ணேப்பார்.
பேற் றிணலணய நன் றாகத் துணடப்பாவர தவிர, காம் பு கணளக்
கிள் ளும் ேைக்கம் அேரிடம் கிணடயாது. (அே் ேளவு சிக்கனம் !)
சில சமயம் பமாறசல் பேற் றிணல அகப்பட்டுவிட்டால் மட்டும்
இணலயின் முதுகிலுள் ளநரம் புகணள உரிப்பார். அப்பபாழுது
நமக்கு, “முத்தப்பணனப் பிடிச்சு முதுகுத்வதாணல உறிச்சி பச்ணச
பேண்ணணணயத்தடவி….” என் ற பேற் றிணலணயப் பற் றிய அழிப்
பாங் கணதப் பாடல் ஞாபகத்துக்கு ேரும் .

களிப்பாக்ணக எடுத்து முதலில் முகர்ந்து பார்ப்பார். அப்படி

முகர்ந்து பார்த்துவிட்டால் ‘பசாக்கு’ ஏற் படாதாம் . அடுத்துஅந்தப்
பாக்ணக ஊதுோர்; அதிலுள் ள கண்ணுக்குத் பதரியாத பாக்குப்
புழுக்கள் வபாகவேண்டாமா அதற் காக,ஆரம் பத்தில் பமதுோக
ஆரம் பிக்கும் இந்த முகர்ந்து பார்த்தலும் ஊதலும் ேரேர
வேகமாகி ஒரு நாணலந்து தடணேமூக்குக்கும் ோய் க்குமாக, ணக
வமலும் கீழும் உம் உஷ், உம் உஷ் என் ற சத்தத்துடன் சுத்தமாகி
டபக்பகன் று ோய் க்குள் பசன் றுவிடும் .

ஒருேர் உபவயாகிக்கும் அேருணடய சுண்ணாம் பு டப்பிணயப்

பார்த்தாவல அேருணடய சுத்தத்ணதப் பற் றித்பதரிந்துவிடும் .
மாமனார் இதிபலல் லாம் மன்னன் . விரலில் மிஞ் சிய
சுண்ணாம் ணபக் கூட வீணாக மற் றப்பபாருள் களின் வமல்
தடேமாட்டார். அேருணடய சுண்ணாம் பு டப்பிணய எடுத்துக்
கண்ணில் ஒற் றிக் பகாள் ளலாம் .பதிணனந்து ேருஷத்துக்கு முன்
ோங் கிய எேபரடி டார்ச் ணலட் இன் னும் புத்தம் புதுசாக
இப்வபாதுதான் கணடயிலிருந்து ோங் கிக்பகாண்டு ேந்தவதா
என் று நிணனக்கும் படியாக உபவயாகத்தில் இருக்கிறது அேரிடம் .
அவதாடு வசர்த்துோங் கிய எங் கள் வீட்டு டார்ச் ணலட் பசாட்டு
விழுந்து பநளிசலாகி மஞ் சள் கலரில் பார்க்கப் பரிதாபமாக,
சாகப் வபாகும் நீண்ட நாள் வநாயாளி ணயப் வபால்
காட்சியளிக்கிறது.

நாற் காலிணய அேர் தவிர அந்த வீட்டில் யாரும் உபவயாகிக்கக்

கூடாது. காணலயில் எழுந்திருந்ததும் முதல் காரியமாகஅணதத்
துணடத்து ணேப்பார். ஓர் இடத்திலிருந்து அணத இன் வனார் இடத்
துக்குத் தாவம பமதுோக எடுத்துக்பகாண்டுவபாய் ச்
சத்தமில் லாமல் தண்ணீர ் நிணறந்த மண்பாணனணய இறக்கி
ணேப்பது வபால் அே் ேளவு பமதுோக ணேப்பார்.

மாமனார் என்ணனக் கண்டதும் , “ேரவேணும் மாப்பிள் ணளோள் ”

என் று கூறி ேரவேற் றார். “பகாஞ் சம் பேற் றிணலவபாடலாவமா?”
என் று என்ணனக் வகட்டுவிட்டுப் பதிலும் அேவர பசான்னார்:
“படிக்கிற பிள் ணள பேற் றிணல வபாட்டால் வகாழி முட்டும் !”

அம் மா பசால் லியனுப்பிய தகேணல அேரிடம் பசால் லிவிட்டு

வீடு திரும் பிவனன் .

ராத்திரி அகாலத்தில் கதவு தட்டும் சத்தம் வகட்டது. வீட்டில்

எல் லாம் அயர்ந்த தூக்கம் . நான் பபத்தண்ணாணேஎழுப்பிவனன் .

நாற் காலிக்காக ேந்த ஒரு இைவு வீட்டுக்காரர்கள் பேளியில்

நின் றுக்பகாண்டிருந்தார்கள் . பபத்தண்ணா
அேர்கணளத்பதருப்பக்கம் அணைத்துக்பகாண்டு வபானான் .
நானும் வபாவனன் . ேந்த விஷ யத்ணத அேர்கள் பசால் லி
முடித்ததும் பபத்தண்ணா அேர்களிடம் நிதானமாகப் பதில்
பசான்னான் .

“நாற் காலிதாவன? அது எங் கள் மாமனார் வீட்டில் இருக்கிறது

அங் வக வபாய் க் வகளுங் கள் , தருோர். நாங் கள் பசான்னதாகச்
பசால் ல வேண்டாம் . இப்படிக் காரியங் களுக்கு இல் ணல என் று
பசால் ல முடியுமா? அங் வககிணடக்காவிட்டால் வநவர இங் வக
ோருங் கள் ; அப்புறம் பார்த்துக்பகாள் வோம் ” என் று வபசி அேர்
கணள அனுப்பிவிட்டு,வீட்டுக்குள் ேந்து இருேரும் சப்தமில் லாமல்
சிரித்வதாம் .

அப்பா தூக்கச் சணடவோடு படுக்ணகயில் புரண்டுபகாண்வட, ”

யார் ேந்தது?” என் று வகட்டார்.

“வேணல என்ன? பிணணயலுக்கு மாடுகள் வேணுமாம் ” என் றான்

பபத்தண்ணா.

துப்பட்டிணய இழுத்துப் வபார்த்திக்பகாண்டு மறுபுறம் திரும் பிப்

படுத்துக்பகாண்டார் அப்பா.

இப்பபாழுது மாமனார் காட்டில் பபய் து பகாண்டிருந்தது மணை!

பராம் ப நாள் கழித்து, நான் மாமனாரின் வீட்டுக்கு ஒரு நாள்

வபானவபாது அேர் தணரயில் உட்கார்ந்து பேற் றிணலவபாட்டுக்
பகாண்டிருந்தார். ேைக்கமான சிரிப்புடனும் வபச்சுடனும்
என்ணன ேரவேற் றார்.

“என்ன இப்படிக் கீவை? நாற் காலி எங் வக?” சுற் று முற் றும்
கேனித்வதன் . பேற் றிணலயின் முதுகில் சுண்ணாம் ணபத்தடவிக்
பகாண்வட என்ணன ஆை் ந்து பார்த்துப் புன்னணக பசய் தார்.
பின் பு அணமதியாக, “அந்தக் காரியத்துக்வக அந்தநாற் காலிணய
ணேத்துக் பகாள் ளும் படி நான் பகாடுத்துவிட்வடன் . அதுக்கும்
ஒன் று வேண்டியதுதாவன?” என் றார்.

எனக்கு என்ன பசால் ேபதன் று பதரியவில் ணல. வீட்டுக்குத்

திரும் பி ேரும் வபாது இந்தச் பசய் திணயச் பசால் லப்பபத்தண்ணா
விடம் வேகமாக விணரந்வதன் . ஆனால் ேரேர என் னுணடய வேகம்
குணறந்து தன் நணடயாயிற் று.

- புதிய தமிை் ச ் சிறுகணதகள் , பதாகுப்பாசிரியர்:

அவசாகமித்திரன் , வநஷனல் புக் டிரஸ்ட், 1984

நன் றி: http://www.projectmadurai.org

Get Outlook for Android

கன்னிரம
பசான்னால் நம் பமுடியாதுதான் ! நாச்சியாரம் மாவும் இப்படி
மாறுோள் என் று நிணனக்கவேயில் ணல.

அேள் எனக்கு ஒன் றுவிட்ட சவகாதரி. நாங் கள் எட்டுப்வபர்

அண்ணன் தம் பிகள் . ‘பபண்ணடி’யில் ணல என் று என் தாய்
அேணளத் தத்து எடுத்துத் தன் மகளாக்கிக் பகாண்டாள் .

அம் மாணேவிட எங் களுக்குத்தான் சந்வதாஷம் பராம் ப. இப்படி

ஒரு அருணமச் சவகாதரி யாருக்குக் கிணடப்பாள் ? அைகிலும் சரி,
புத்திசாலித்தனத்திலும் சரி அேளுக்கு நிகர் அேவளதான் .

அேள் ‘மனுஷி’யாகி எங் கள் வீட்டில் கன்னிகாத்த அந்த நாட்கள்

எங் கள் குடும் பத்துக்வக பபான் நாட்கள் .

வேணலக்காரர்களுக்குக்கூட அேளுணடய ணகயினால் கஞ் சி

ஊற் றினால் தான் திருப்தி.

நிணறய் ய வமார்விட்டுக் கம் மஞ் வசாற் ணறப் பிணசந்து கணரத்து

வமார் மிளகு ேத்தணலப் பக்குேமாக எண்பணயில் ேறுத்துக்
பகாண்டுேந்து விடுோள் . சருேச் சட்டியிலிருந்து பேங் கலச்
பசம் பில் கடகடபேன் று ஊற் ற, அந்த மிளகு ேத்தணல எடுத்து
ோயில் வபாட்டு பநாறு பநாறுபேன் று பமன் றுபகாண்வட,
அண்ணாந்து கஞ் சிணய விட்டுக்பகாண்டு அேர்கள்
ஆனந்தமாய் க் குடிக்கும் வபாது பார்த்தால் , ‘நாமும் அப்படிக்
குடித்தால் நன் றாக இருக்கும் வபாலிருக்கிறவத!’ என் று வதான் றும் .

ஒரு நாணளக்கு உருத்த பச்ணச பேங் காயம் பகாண்டுேந்து

‘கடித்துக்’ பகாள் ள பகாடுப்பாள் . ஒரு நாணளக்குப் பச்ணச
மிளகாயும் , உப்பும் . பச்ணச மிளகாயின் காம் ணபப் பறித்துவிட்டு
அந்த இடத்தில் சிறிது கம் மங் கஞ் சிணயத் பதாட்டு அணத உப்பில்
வதாய் ப்பார்கள் . உப்பு அதில் தாராளமாய் ஒட்டிக்பகாள் ளும் .
அப்படிவய ோயில் வபாட்டுக்பகாண்டு கசமுச என் று
பமல் லுோர்கள் . அது, கஞ் சிணயக் ‘பகாண்டா பகாண்டா’ என் று
பசால் லுமாம் ! இரவில் அேர்களுக்கு பேதுபேதுப்பாகக்
குதிணரோலிச் வசாறுவபாட்டு தாராளமாஅ பருப்புக்கறி விட்டு
நல் பலண்பணயும் ஊற் றுோள் . இதுக்குப் புளி ஊற் றி அவித்த
சீனியேணரக்காய் பேஞ் சனமாகக் பகாண்டுேந்து ணேப்பாள் .
இரண்டாந்தரம் வசாற் றுக்குக் கும் பா நிணறய ரஸம் . ரஸத்தில்
ஊறிய உருண்ணட உருண்ணடயான குதிணரோலிப்
பருக்ணககணள அேர்கள் ணக நிணறய எடுத்துப் பிழிந்து
உண்பார்கள் .

வேணலக்காரர்களுக்கு மட்டுமில் ணல,

பிச்ணசக்காரர்களுக்குக்கூட நாச்சியாரம் மா என் றால்
‘குலபதய் ேம் ’தான் . அேளுக்கு என்னவோ அப்படி
அடுத்தேர்களுக்குப் பணடத்துப் பணடத்து அேர்கள் உண்டு பசி
ஆறுேணதப் பார்த்துக்பகாண்டிருப்பதில் ஒரு வதே திருப்தி.

அேள் ோை் க்ணகப்பட்டு, புருஷன் வீட்டுக்குப் வபானபிறகு

எங் கள் நாக்குகள் எல் லாம் இப்வபாது சப்பிட்டுப் வபாய் விட்டது.
உயர்ந்த ஜாதி பநத்திலிணயத் தணலகணளக் கிள் ளி நீ க்கிவிட்டுக்
காரம் இட்டு ேறுத்துக் பகாடுப்பாள் . இப்வபாது யாருமில் ணல
எங் களுக்கு. அந்தப் பபான் முறுேல் பக்குேம் யாருக்கும்
ணகேராது. பருப்புச்வசாற் றுக்கு உப்புக்கண்டம் ேறுத்துக்
பகாடுப்பாள் . ரஸ சாதத்துக்கு முட்ணட அவித்துக் காரமிட்டுக்
பகாடுப்பாள் . திரண்ட கட்டி பேண்பணணய எடுத்துத் தின்னக்
பகாடுப்பாள் , அம் மாவுக்குத் பதரியாமல் .

அேள் அப்பபாழுது எங் கள் வீட்டிலிருந்தது வீடு நிணறந்திருந்தது.

தீபம் வபால் வீடு நிணறஒளி விட்டுப்
பிரகாசித்துக்பகாண்டிருந்தாள் .

மார்கழி மாசம் பிறந்துவிட்டால் வீட்டினுள் ளும் பதருோசல்

முற் றத்திலும் தினமும் ேணக ேணகயான வகாலங் கள் வபாட்டு
அைகுபடுத்துோள் . அதிகாணலயில் எழுந்து நீ ராடி
திே் யப்பிரபந்தம் பாடுோள் . இப்பபாழுதும் பல திருப்பாணேப்
பாடல் கணள என்னால் பாராமல் ஒப்புவிக்கமுடியும் . சிறுேயசில்
அேளால் பிரபந்தப் பாடல் கணளப் பாடக் வகட்டுக்வகட்டு எங் கள்
எல் வலார்க்கும் அது மனப்பாடம் ஆகிவிட்டது.
அப்பபாழுது எங் கள் வீட்டில் மரத் திருவிளக்கு என் று ஒன் று
இருந்தது. அது அே் ேளவும் மரத்தினாவலவய ஆனது. தச்சன்
அதில் பல இடங் களில் உளிகணளப் பதித்து வநர்வகாடுகளால்
ஆன வகாலங் கணளப் வபாட்டிருந்தான் . பமாங் காங் கட்ணடயின்
ேடிேத்தில் நிற் கும் பபரிதான பற் கள் இருக்கும் . அதில்
உயரத்துக்குத் தகுந்தபடி ஏற் றவும் இறக்கவும் ேசதியாக
இருக்கும் படியாக ‘ட’ ேடிேத்தில் ஒரு துணளயிட்ட சக்ணகயில்
‘சல் ல முத்த’ என் று பசால் லப்படும் மாட்டுச்சாண
உருண்ணடயின் மீது மண் அகல் விளக்கு ணேக்கப்பட்டு எரியும் .
சாணி உருண்ணட தினமும் விளக்கு இடும் வபாபதல் லாம்
மாற் றிவிட்டுப் புதிதாக ணேக்கப்படும் . அப்புறம் x மாதிரி ஒரு
வபார்ணேப் பலணக பகாண்டு இரவு பேகு வநரம் ேணரக்கும்
பபண்கள் புணடசூை இேள் உரக்க ராகமிட்டு ோசிப்பாள் .
ோசித்துக்பகாண்வட ேரும் வபாது இேளும் மற் றப் பபண்களும்
கண்ணீர ் விடுோர்கள் . கண்ணீணரத் துணடத்துக்பகாண்வட
பதாண்ணட கம் மத் திரும் பவும் ராகமிட்டு ேசனத்ணதப்
பாடுோள் . அேர்கள் கண்ணீர ் விடுேணதயும் மூக்ணகச்
சிந்துேணதயும் நான் படுக்ணகயில் படுத்துக்பகாண்டு வபசாமல்
இந்தக் காட்சிகணளபயல் லாம் பார்த்துக் பகாண்வடயிருப்வபன் .

அேள் ோசிப்பணத என் காதுகள் ோங் கிக்பகாள் ளாது. என்

கண்கவள பார்க்கவும் பசய் யும் ; ‘வகட்க’வும் பசய் யும் .

விளக்கின் ஒளியில் தான் அேள் எே் ேளவு அைகாகப்

பிரகாசிக்கிறாள் . அைகுக்கும் விளக்கின் ஒளிக்கும் ஏவதா
சம் பந்தம் இருக்கிறது. கறிக்கு உப்ணபப்வபால் அைகுக்கும் அதி
ருசி கூட்டுகிறதுவபாலும் விளக்கு.

தானாகக் கண்கள் வசார்ந்து மூடிக்பகாண்டுவிடும் .

அதிகாணலயில் ரங் ணகயா ேந்து என்ணன எழுப்பினான் . ராமர்,

லக்ஷ்மணர், சீணத மூேரும் எங் கள் பதருவின் முடிவிலுள் ள
கிைக்காகப் பார்த்த ஒரு வீட்டிலிருந்து இறங் கிக் காட்டுக்குப்
வபாகிறார்கள் . பார்ேதி அம் மன் வகாயிணலத் தாண்டி,
பள் ளிக்கூடத்ணதயும் கடந்து, கம் மாய் க்கணர ேழியாக அந்த
மூேரும் வபாகிறாள் . எனக்குத் பதாண்ணடயில்
ேலிக்கிறாற் வபால் இருக்கிறது. முகத்ணதச் சுளிக்க
முடியவில் ணல. ரங் ணகயா வதாள் கணளப் பிடித்துப் பலமாக
உலுக்கியதால் விழித்துவிட்வடன் . வச! நன் றாக
விடிந்துவிட்டிருக்கிறது. ரங் ணகயா சிரித்துக்பகாண்டு
நின் றிருந்தான் , கிளம் பு கிளம் பு என் று ஜரூர்ப்படுத்தினான் .

நாச்சியாரம் மா பசம் பு நிணறயத் தயிர் பகாண்டுேந்து

ணேத்தாள் , இருேரும் ேயிறுமுட்டக் குடித்துவிட்டுக்
கிளம் பிவனாம் .

ரங் ணகயா எங் கள் மச்சினன் ; ‘வீட்டுக்கு வமல் ’ ேரப்வபாகும்

மாப்பிள் ணள. நாச்சியாரம் மாணே இேனுக்குத்தான் பகாடுக்க
இருக்கிவறாம் . இேனும் நாச்சியாரம் மாவபரில் உயிணரவய
ணேத்திருக்கிறான் ; அேளும் அப்படித்தான் .

‘புல் ணல’ணயயும் ’மயிணல’ ணயயும் பிடித்து ரங் ணகயா ேண்டி

வபாட்டான் . அணே இரண்டும் எங் கள் பதாழுவில் பிறந்தணே.
ஒன் று இரண்டு; இன் பனான் று நாலு பல் . பாய் ச்சலில் புறப்பட்டது
ேண்டி. ஊணுக் கம் ணபப் பிடித்துத்பதாத்தி, அேற் றில்
இரண்ணடக் ணகக்கு ஒன் றாகப் பிடித்துக்பகாண்டு குனிந்து
நின் றுபகாண்வடன் . சட்டத்தில் இரும் பு ேணளயங் கள் அதிர்ந்து
குலுங் கிச் சத்தம் எழுப்பியது. ேண்டியின் வேகத்தினால் ஏற் பட்ட
குலுக்கலில் உடம் பு அதிர்ந்தது. கல் லாஞ் சிரட்ணடத் தாண்டி
ேண்டியின் அணறத் தடத்துக்குள் காணளகள் நிதானங் பகாண்டு
நணட வபாட்டன.

நடுவோணடப் பாணதயிலுள் ள ேன்னிமரத்தருகில் ேண்டிணய

அவிை் தது
் , காணளகணள வமய் ச்சலுக்காக ஓணடக்குக் பகாண்டு
வபாவனாம் .

காட்டில் பருத்தி எடுக்கும் பபண்கள் காட்டுப் பாடல் கள் பாடிக்

பகாண்டிருந்தார்கள் . அேர்களிணடவய நாச்சியாரம் மாவும் நிணர
வபாட்டுப் பருத்தி எடுத்துக் பகாண்டிருந்தாள் . பருத்தி காடாய் ’
பேடித்துக் கிடந்தது; பச்ணச ோனத்தில்
நட்சத்திரங் கணளப்வபாவல. ரங் ணகயா தன் மடியிலிருந்த கம் பரக்
கத்தியால் கருணேக் குச்சிணயச் சீவி, பல் வதய் க்கத் தனக்கு
ஒன் று ணேத்துக்பகாண்டு எனக்கு ஒன் று பகாடுத்தான் . வபாக
இன் பனான் று தயார் பசய் து ணேத்துக்பகாண்டான் !

வநரம் , கிணட எழுப்புகிற வநரத்துக்கும் அதிகமாகிவிட்டது.

காணளகள் ேயிறு முட்டப்புல் வமய் ந்து விட்டு ேன்னிமர நிைலில்
படுத்து அணசவபாட்டுக் பகாண்டிருந்தன.

நாச்சியாரம் மா, பருத்திணயக் கருேமரத்து நிைலில்

கூறுணேத்துக் பகாடுத்துக் பகாண்டிருந்தாள் . மடிப் பருத்தி,
பிள் ணளப் பருத்தி, வபாடு பருத்தி என் று பகிர்ந்து வபாட, பள் ளுப்
பபண்கள் சந்வதாஷமாக நாச்சியாரம் மாணே
ோை் ததி
் க்பகாண்வட ோங் கிச் பசன் றுபகாண்டிருந்தார்கள் .
அேர்கள் எங் கள் வீட்டில் வேறு யார் ேந்து கூறுணேத்துக்
பகாடுத்தாலும் ஒப்பமாட்டார்கள் . நாச்சியாரம் மாதான் வேணும்
அேர்களுக்கு.

கிஸ்தான் தாட்டுக்களில் பகிர்ந்த பருத்தி அம் பாரத்ணதப்

பபாதியாக்கட்டி ேண்டியில் பாரம் ஏற் றிக்பகாண்டு வீட்டுக்குப்
புறப்பட்வடாம் . பள் ளுப்பபண்கள் முன் கூட்டிப் புறப்பட்டுப் வபாய்
விட்டார்கள் – நாச்சியாரம் மாவும் நானும் ேண்டியில்
ஏறிக்பகாண்டு பருத்திப் பபாட்டணங் களின் வமல்
உட்கார்ந்துபகாண்டு ஊணுக்கம் புகணளப்
பிடித்துக்பகாண்வடாம் . ரங் ணகயா ேண்டிணய விரட்டினான் .

ேருகிற பாணதயில் மடியில் பகிர்ந்த பருத்திவயாடு நடந்து

ேருகிற பபண்டுகளின் கூட்டத்ணதக் கடந்துபகாண்வட ேந்தது
ேண்டி. அேர்கள் வேண்டுபமன் று குடிகாரர்கணளப்வபால்
தள் ளாடி நடந்துபகாண்வட வேடிக்ணகப் பாடல் கணளப்
பாடிக்பகாண்டும் ஒருேருக்பகாருேர் வகலிபசய் து
தள் ளிக்பகாண்டும் ேந்தார்கள் . பதாட்படரம் மா வகாயில்
பக்கத்தில் ேந்ததும் ரங் ணகயா கயிறுகணள முைங் ணககளில்
சுற் றி இழுத்து ேண்டிணய நிறுத்தினான் . பதாட்படரம் மா
வகாயிலின் இலந்ணதமுள் வகாட்ணடயின் வமல் நாச்சியாரம் மா
ஒரு கூறு பருத்திணய எடுத்து இரு ணககளிலும் ஏந்திப்
பயபக்திவயாடு அந்த முள் வகாட்ணடயின் மீது வபாட்டாள் .
பின்னால் ேந்துக்பகாண்டிருந்த பள் ளுப்பபண்கள்
குலணேயிட்டார்கள் . ரங் ணகயா கயிற் ணற பநகிை் ந்து விட்டதும்
புல் ணலயும் மயிணலயும் ோல் கணள விணடத்துக்பகாண்டு
பாய் ந்து புறப்பட்டது.

***

ஊபரல் லாம் ஒவர சலசலப்பு. என்ன ஆகுவமா என் ற பயம் .

தணலணயத் பதாங் கப் வபாட்டுக்பகாண்வட ேந்து வசர்ந்தான்
ரங் ணகயா. ‘என்ன ஆச்சி?’ என் று அேணனக் வகட்பதுவபால்
பார்த்வதாம் யாேரும் . அேன் என்ணன மட்டிலும் ‘ராஜா, இங் வக
ோ’ என் று தனியாகக் கூப்பிட்டு விஷயத்ணதச் பசான்னான் .

எங் கள் ஊரில் , சுந்தரத்வதேன் என் று ஒரு பபரிய வபாக்கிரி

இருந்தான் . ஏழுதடணே பஜயிலுக்குப் வபானேன் . மூன் று
பகாணலகள் பசய் தேன் . அதில் ஒன் று இரட்ணடக் பகாணல.
அேனுணடய மகணன, எங் கள் தகப்பனார் எங் கள் புஞ் ணசயில்
‘ோங் கித்திங் க’ பருத்திச்சுணள எடுத்தான் என் றதுக்கு
ஊணுக்கம் பால் அடி பநாறுக்கி எடுத்து விட்டார். ணபயணனக்
கட்டிலில் ணேத்து எடுத்துக்பகாண்டு ேந்து அேனுணடய வீட்டில்
கிடத்தியிருக்கிறார்கள் . சுந்தரத்வதேன் பேட்டரிோணள
எடுத்துக்பகாண்டு ேந்து எங் கள் வீட்ணட வநாக்கிப்
புறப்பட்டுக்பகாண்டிருக்கிறான் . விஷயம் இதுதான் . ரங் ணகயா
வபாய் எே் ேளவு சமாதானம் பசால் லியும் வகட்கவில் ணல அேன் .

நாச்சியாரம் மா சுந்தரத்வதேன் வீட்ணட வநாக்கிப் வபானாள் .

அேள் அங் கு வபாயிருப்பாள் என் று நாங் கள் முதலில்
நிணனக்கவில் ணல; பிறகுதான் பதரியேந்தது.

அங் கு அேள் வபானவபாது ஒவர கூட்டம் . அழுணகச் சத்தம் .

நாச்சியாரம் மா நுணைந்ததும் பரபரப்பு உண்டானது. பபண்கள்
பணிோக ேழிவிட்டு விலகி நின் றனர். அடிப்பட்ட சிறsiruvaேணன
அந்தக் கட்டிலிவலவய கிடந்ததி ் யிருந்தது. இரத்த உறவு பகாண்ட
பபண்கள் ஓபேன் று அழுதுபகாண்டிருந்தார்கள் . சிறுேனின்
தாய் கதறியது உள் ளத்ணத உலுக்குேதாக இருந்தது.
நாச்சியாரம் மா சிணலயானாள் . அேள் கண்களிலிருந்து தாணர
தாணரயாக நீ ர் ேடிந்தது. அேள் சுந்தரத்வதேணன ஏறிட்டுப்
பார்த்தாள் . பின் பு கட்டிலின் சட்டத்தில் உட்கார்ந்தாள் . தன்
முந்தாணனயாள் கண்ணீணர ஒத்திக்பகாண்டு அச்சிறுேனின்
இரத்தம் உணறந்த முகத்ணதத் துணடத்தாள் . சுந்தரத்வதேன்
கட்டிலின் பக்கத்தில் பநருங் கி அரிோணளத் தணரயில் ஊன் றி
ஒற் ணறக் கால் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்துபகாண்டு இடது
முைங் ணகணயக் கட்டிலின் சட்டத்தில் ஊன் றி முகத்தில் ஐந்து
விரல் களால் விரித்து மூடிக்பகாண்டு ஒரு குைந்ணதவபால் குமுறி
அழுதான் .

நாச்சியாரம் மா சிறுேணன மூர்ச்ணச பதளிவித்தாள் .

வீட்டிலிருந்த புளித்த வமாணர ேருத்திச் சிறிது பகாடுத்துத் பதம் பு
உண்டாக்கினாள் . மஞ் சணத்தி இணலகணளப் பறித்துக்பகாண்டு
ேரச் பசான்னாள் . அணத ேதக்கித் தன் ணகயாவலவய ஒத்தடம்
பகாடுத்தாள் .

சுேபராட்டி இணலகணள ோட்டிப் பக்குேப்படுத்திக்

காயங் கணளக் கட்டினாள் . பின் பு வீட்டுக்கு ேந்து, பத்துப் பக்கா
பநல் அரிசியும் , இரண்டு வகாழிகணளயும் பகாடுத்தனுப்பினாள் .
நாங் கள் ஊணமகணளப்வபால் ஒன் றுவம வபசாமல் அணேகணள
எல் லாம் பார்த்துக்பகாண்வட இருந்வதாம் .

எங் கள் தகப்பனாவரா, இப்பபாழுதுதான் ஒன் றுவம நடக்காதது

வபால் தணலயில் கட்டிய வலஞ் சிவயாடு நிம் மதியாக உட்கார்ந்து
பகாண்டு சுேர்நிைலில் சூரித்தட்ணட வீசிக்பகாண்டிருந்தார்.
இணடயிணடவய ோயில் ஊறும் பேற் றிணல எச்சிணய இரண்டு
விரல் கணள உதட்டில் அழுத்திப் பதித்துக்பகாண்டு பீச்சித்
துப்புோர். அது கம் மந்தட்ணடகணளபயல் லாம் தாண்டித்
தூரப்வபாய் விழும் .

****

எல் லாப் பபண்கணளயும் வபால் நாச்சியாரம் மாவுக்கும் ஒருநாள்

கல் யாணம் நிச்சயமானது. அந்தக்காலத்துப் பபண்கள்
தங் களுக்குக் கல் யாணம் நிச்சயமானவுடன் அழுோர்கள் .
அேர்கள் ஏன் அப்படிச் பசய் தார்கள் என் று இன் றுேணரக்கும்
நான் யாரிடமும் காரனம் வகட்டுத் பதரிந்துபகாள் ளவில் ணல.
ஆனால் , அதில் ஒரு ‘வதே ரகஸியம் ’ ஏவதா இருக்கிறது என் று
மட்டும் நிச்சயம் . நாச்சியாரம் மாவும் ஒரு மூணுநாள் உட்கார்ந்து
கண்ணீர ் ேடித்து ‘விசனம் ’ காத்தாள் .

ேைக்கம் வபால் மூன் றுநாள் கல் யாணம் . அந்த மூன் று நாளும்

அேள் ‘பபாண்ணுக்கு இருந்த’ அைணகச் பசால் லிமுடியாது.
கல் யாணம் முடிந்த நாலாம் நாள் அேள் எங் கணளபயல் லாம்
விட்டுப் பிரிந்து மறுவீடு வபாகிறாள் . சுமங் கலிகள் அேளுக்கு
ஆரத்தி எடுத்தார்கள் . ஆரத்தி சுற் றிக்பகாண்வட அேர்கள்
பாடினார்கள் . அந்தப் பாடலின் ஒே் போரு கவடசி அடியும்
கீை் க்கண்டோறு முடியும் -

*‘மாயம் ம லக்ஷ்மியம் ம வபாயிராவே…’

(எங் கள் தாவய லக்ஷ்மி வதவிவய வபாய் ேருோய் )*

அந்தக் காட்சி இன் னும் என் மனசில் பசுணமயாக இருக்கிறது.

அேணள நாங் கள் உள் ளூரில் தான் கட்டிக்பகாடுத்திருக்கிவறாம் .
ஐந்து வீடுகள் தள் ளித்தான் அேளுணடய புக்ககம் . அேளுக்கு
நாங் கள் விணட பகாடுத்து அனுப்புேது என் பதில்
அர்த்தமில் ணலதான் . ஆனால் ஏவதா ஒன் றுக்கு நிச்சயமாக விணட
பகாடுத்தனுப்பி இருக்கிவறாம் .

அந்த ஒன் று இப்பபாழுது எங் கள் நாச்சியாரம் மாவிடம் இல் ணல.

அது அேளிடமிருந்துவபாவய வபாய் விட்டது.

—–

2
ஆம் அது பராம் ப உண்ணம.

ராஜா அடிக்கடி பசால் லுோன் . இப்பபாழுதுதான் பதரிகிறது

எனக்கு.

நான் நாச்சியாரம் மாணேக் கல் யாணம் பசய் து அணடந்து

பகாண்வடன் . ஆனால் அேளிடமிருந்து எணதவயா
பிரித்துவிட்வடன் .
அேள் இப்பபாழுது பரட்டிப்புக் கலகலப்பாக உண்ணமயாகவே
இருக்கிராள் . என் குடும் பத்ணதப் பிரகாசிக்கச் பசய் கிறாள் .
எங் கள் கல் யாணத்துக்கு முன் பு எனக்கு இருந்த
நாச்சியாரம் மாள் ; இப்பபாழுது இருக்கும் என் நாச்சியாரம் மாள் ;
நான் அந்த அேணளத்தான் மிகவும் வநசிக்கிவறன் .

இப்பபாழுது மூணு குைந்ணதகள் எங் களுக்கு, பதாடர்ந்த

பிரசேம் . இது அேணளப் பாதித்திருப்பது உண்ணமதான் .
குைந்ணதகணளயும் , குடும் பத்ணதயுவம சதா கேனிக்கும்
சுயநலமி ஆகிவிட்டாள் .

எங் வகா ஓர் இடத்தில் வகாளாறாகிவிட்டது. சந்வதகவம இல் ணல.

ஓய் வு ஒழிச்சலில் லாமல் முன்ணனவிடப் பலமடங் கு அேள்
இப்பபாழுது உணடக்கிறாள் . உணைத்து ஓடாய் த் வதய் ந்து
ேருகிறாள் என்னேள் . ஒருநாளில் அேள் தூங் குகிற வநரம்
மிகவும் அற் பம் . என்ன பபாறுணம, என்ன பபாறுணம!

குைந்ணதக்கு முணலயூட்டிவிட்டு விலகிய மாராப்ணபக்கூடச் சரி

பசய் து பகாள் ளாமல் தூளியில் இட்டு ஆட்டும் இந்த இேளா
அேள் ?

ஏகாலிக்கும் , குடிமகளுக்கும் வசாறுவபாட எழுந்திருக்கும் வபாது

முகம் சுளிக்கிறாள் .

குைந்ணதக்குப் பாலூட்டும் வபாவதா, அல் லது தான் சாப்பிட

உட்காரும் வபாவதா பார்த்துத்தான் அேர்கள் வசாறு ோங் கிப்
வபாக ேருகிறார்கள் தினமும் என் று புகார் பசய் கிறாள் .
பிச்ணசக்காரர்களுக்கு ‘ோய் தாப்’ வபாடுகிராள் .
வேணலக்காரகளின் வமல் எரிந்து விழுகிராள் . ‘அப்பப்பா என்ன
தீனி தின் கின் றான் கள் ஒே் போருத்தரும் ’ என் று ோய் விட்வட
பசால் ல ஆரம் பித்துவிட்டாள் .

குடுகுடுப்ணபக்காரன் இப்பபாழுபதல் லாம் அட்டகாசமாக ேந்து

எங் கள் தணலோசலில் பேகுவநரம் புகை் ேதில் ணல. பபருமாள்
மாட்டுக்காரன் தன் மாட்டுக்கு கம் மஞ் வசாற் ணறயும்
பருத்திக்பகாட்ணடணயயும் தவிட்ணடயும் கலந்து ணேக்கும் அந்த
‘நாச்சியார்’ எங் வக வபானாள் என் று வதடிக்பகாண்டிருக்கிறான் .
கல் யாணத்துக்கு முன் நாச்சியாரு, நின் ற கண்ணிப்பிள் ணள
வசகரித்து பமத்ணதகள் , தணலயணணகள் ணதப்பாள் . பமத்ணத
உணறகளிலும் தணலயணண உணறகளிலும் பட்டு நூலால்
வேணலப்பாடுகள் பசய் ோள் . அேள் தனியாக
உட்கார்ந்துபகாண்டு நிம் மதியாகவும் நிதானமாகவும் வயாசித்து
வயாசித்துச் பசய் யும் அந்தப் பின்னல் வேணலகளில் , தன்
கன்னிப் பருேத்தின் எண்ணங் கணளயும் கனவுகணளயுவம அதில்
பதித்துப் பின் னுேதுவபால் வதான் றும் . இணடயிணடவய
அேளுக்குள் அேளாகவே குறுநணக பசய் து பகாள் ோள் . சில
சமயம் வேணலணயப் பாதியில் நிறுத்திவிட்டுப் பார்ணே எந்தப்
பபாருள் வபரிலும் படியாமல் ‘பார்த்து’க்பகாண்வட இருப்பாள் .
அப்புறம் நீ ண்ட ஒரு பபருமூச்சு விட்டுவிட்டு மீண்டும் ணதயலில்
மூை் குோள் .

ஒருநாள் நாச்சியாருவின் வீட்டுக்குப் வபாயிருந்வதன் . எனக்கு ஒரு

புதிய ஏர்ேடம் வதணேயாக இருந்தது. அேர்களுணடய வீட்டில்
அப்பபாழுது களத்து வஜாலியாக எல் லாரும் பேளிவய
வபாயிருந்தார்கள் . அடுப்பங் கூடத்ணத ஒட்டி ஒரு நீ ளமான ஓடு
வேய் ந்த கட்டிடம் . அதில் ‘குறுக்க மறுக்க’ நிணறயக்
குலுக்ணககள் . குதிணரோலி, நாத்துச்வசாளம் , ேரகு,
காணடக்கண்ணி முதலிய தானியங் கள் பராம் பி இருக்கும் . புதிய
ஏர் ேடங் கள் ஓட்டின் ணகமரச் சட்டங் களில் கட்டித்
பதாங் கவிடப்பட்டிருந்தது.

பதாங் கிய கயிறுகளுக்கு மத்தியில் , மண் ஓட்டில் ஓட்ணட

வபாட்டுக் வகார்த்திருந்தார்கள் . ஏர்ேடத்ணதக் கத்தரிக்கக் கயிறு
ேழியாக இறங் கி மண் ஓட்டுக்கு ேந்ததும் எலிகள் கீவை
விழுந்துவிடும் . ஆள் புைக்கம் அங் கு அதிகமிராததால் வதள் கள்
நிணறய இருக்கும் . பதனமாகப் பார்த்துக் குலுக்ணக வமல் ஏறி
நின் வறன் . மத்தியான பேயிலால் ஓட்டின் பேக்ணக தாள
முடியாததாக இருந்தது.

தற் பசயலாக மறுபக்கம் திரும் பிப் பார்த்வதன் . அங் வக தணரயில்

நாச்சியாரு ஒரு தணலப்பலணகணய ணேத்துக்பகாண்டு தூங் கி
க்பகாண்டிருந்தாள் ! மார்பின் மீது விரித்துக்
கவிை் க்கப்பட்ட ’அல் லி அரசாணி மாணல’ப் புத்தகம் . பக்கத்தில்
பேங் கலப் பல் லாங் குழியின் மீது குவிக்கப்பட்ட வசாழிகள் .
ஜன்னலில் ஒரு பசம் பு, பக்கத்தில் ஒரு சினுக்குேலி, இரண்டு
பக்கமும் பற் கள் உள் ள ஒரு மரச்சீப்பு, ஒரு ஈருோங் கி, ஒரு
உணடந்த முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி முதலியன இருந்தன. அேள்
அயர்ந்து தூங் கிக்பகாண்டிருந்தாள் . பால் நிணறந்து பகாண்வட
ேரும் பாத்திரத்தில் பால் நுணரமீது பால் பீச்சும் வபாது ஏற் படும்
சப்தத்ணதப்வபால் பமல் லிய குறட்ணட ஒலி.

அேள் தூங் கும் ணேபேத்ணதப் பார்த்துக்பகாண்வட இருந்வதன் .

அடர்ந்த நீ ண்டு ேணளந்த பரப்ணப வராமங் கணளக் பகாண்ட
மூடிய அேள் கண்கள் அே் ேளவு அைகாய் இருந்தது. பமதுோக
இறங் கிப் வபாய் அந்த மூடிய கண்களில் புருேத்துக்கும் பரப்ணப
வராமங் களுக்கும் மத்தியில் முத்தமிட வேண்டும் வபால் இருந்தது.

பசால் லி ணேத்ததுவபால் நாச்சியாரு கண்கணளத் திறந்தாள் .

தூக்கத்தினால் சிேந்த விழிகள் இன் னும் பார்க்க நன் றாக
இருந்தது. குலுக்ணகவமல் இருந்த என்ணன அவத கணம்
பார்த்துவிட்டாள் . ‘இது என்ன வேடிக்ணக?’ என் பதுவபால் சிரித்துப்
பார்த்தாள் .

அேள் எழுந்த வேகத்தில் புஸ்தகம் அேளுணடய காலடியில்

விழுந்தது. விழுந்த புஸ்தகத்ணதத் பதாட்டு வேகமாக இரு
கண்களிலும் ஒற் றிக்பகாண்டு அணத எடுத்து ஜன்னலில்
ணேத்தாள் . பின் பு லஜ் ணஜவயாடு சிரித்துத்
தணலகவிந்துபகாண்வட, நழுவும் மார்பு வசணலணய
ேலதுணகயினால் மார்வபாடு ஒட்ட ணேத்துக்பகாண்டு பமதுோக
அந்த இடத்ணத விட்டு நழுவினாள் .

கல் யாணத்துக்கு முன் பிருந்வத நாங் கள் பரஸ்பரம்

ஒருேணரபயாருேர் அறிந்துபகாண்வடாம் . யாரும் அறியாமல்
பதாணலவில் இருந்துபகாண்வட ரகசியமாக ஒட்டிப் பைகிவனாம் .
இதயங் கள் அப்படி ஒன் றி ஊசலாடின. வபசாத ரகசியங் கள் தான்
எங் களுக்குள் எத்தணன!

எனக்கு என் பனன்ன பசௌகரியங் கள் வேண்டுபமன் று நான்

உணர்த்தாமவல அேளுக்குத் பதரிந்திருந்தது.
ஆச்சரியப்படும் படி அணேகள் பசய் து முடிக்கப்பட்டிருக்கும்
அப்வபாது.

***

ஒரு நாள் வகாவில் பட்டியிலிருந்து ராத்திரி ேந்வதன் . அன் று

வீட்டிற் கு நிணறயச் சாமான் கள் ோங் க வேண்டியிருந்தது. காலம்
முன்ணனமாதிரி இல் ணல. ஒரும் பாகிவிட்டது.

முன் பனல் லாம் பகாஞ் ச ரூபாயில் நிணறயச் சாமான் கள்

ோங் கிக்பகாண்டு ேரலாம் . இப்வபாவதா நிணறய ரூபாய் கள்
பகாண்டுவபாய் பகாஞ் ச சாமான் கணளவய ோங் கமுடிகிறது.

ேந்ததும் ேராததுமாய் ச் சாமான் கணளபயல் லாம்

ேண்டியிலிருந்து இறக்கி ணேத்துவிட்டுப் பணப்ணபணயயும்
கச்சாத்துகணளயும் நாச்சியாருவிடம் பகாடுத்துவிட்டு அப்படிவய
ேந்து கட்டிலில் வீை் ந்வதன் . உடம் பபல் லாம்
அடித்துப்வபாட்டதுமாதிரி ேலி. கண்கள் ஜிே் பேன் று
உஷ்ணத்ணதக் கக்கிக்பகாண்டிருந்தது. மண்ணடப்
பபாருத்வதாடுகளில் ஆக்ரா இறக்கியது வபால் பதறி. கம் பளிணய
இழுத்துப் வபார்த்திக்பகாண்வடன் . குைந்ணதகள் அயர்ந்து
தூங் கிக்பகாண்டிருந்தன. அரிக்கன் லாம் ணப சரியாகத்
துணடத்துத் திரிணயக் கத்தரித்து விடாததாவலா என்னவோ சுடர்
பிணறேடிவில் எரிந்துபகாண்டிருந்தது. சிம் னியில் புணகபிடிக்க
ஆரம் பித்திருந்தது.

அந்த பேளிச்சத்தில் அேள் கச்சாத்துக்களிலிருந்த

பதாணககணளக் கூட்டிக்பகாண்டும் , மீதிப்பணத்ணத எண்ணிக்
கணக்குப் பார்த்துக் பகாண்டுமிருந்தாள் .

கணக்கில் ஒரு ஐந்து ரூபாய் பசாச்சம் உணதத்தது. அந்த

ரூபாய் க்கான கணக்கு என்ன என் று என்னிடம் வகட்டாள் .

’எல் லாத்ணதயும் எடுத்துணே கணக்கு எங் பகயும் வபாய் விடாது;

காணலயில் பாத்துக்கலாம் , எல் லாம் .’

அேள் பிடிோதமாகக் கணக்குப் பார்த்துக்பகாண்டிருந்தாள் .

எனக்கு கண்கணளத் திறக்க முடியவில் ணல. மூடிக்பகாண்வட
இருக்கவேண்டும் வபால் இருந்தது. என் னுணடய பநற் றி ஒரு
இதமான விரல் களின் ஒத்தடத்துக்கு ஏங் கியது.

மூக்கு மயிர் கருகும் படியான உஷ்ணக்காற் ணற நான்

பேளிவிட்டுக் பகாண்டிருந்வதன் . நல் ல உயர்ந்த காய் ச்சல் .

சூை் நிணலயின் பிரக்ணஞ ேட்டம் சுருங் கிக்பகாண்வட ேந்தது.

சின்ன, பமல் லிய சப்தங் கள் கூடக் வகாரமாகக் வகட்டன.
கண்கணளத் திறந்து நாச்சியாரு என்ன பசய் கிறாள் என் று
திரும் பிப் பார்த்வதன் . அேள் ரூபாய் அணா ணபசாவில்
மூை் கியிருந்தாள் .

குளிர்ந்த காற் றுப்பட்டதால் கண்கள் நீ ணர நிணறத்தன,

துணடத்துக்பகாள் ளக் ணகணய எடுக்க இஷ்டமில் ணல. அணத
இணமகளாவலவய மூடி பேளிவயற் றிவனன் . மீண்டும்
நாச்சியாருணேவய பார்த்வதன் . அேளுணடய ரவிக்ணகயின்
அவிை் க்கப்பட்ட முடிச்சு முடியப்படாமவல பதாங் கின. கூந்தல்
ோரிச் வசர்க்கப்படாததால் கற் ணறகள் முன் முகத்தில் ேந்து
விழுந்து கிடந்தன.

என்ன ஆனந்தமான ‘பசாகம் ’ இந்தக் கண்கணள மூடிக்பகாண்வட

இருப்பதினால் ! கானல் அணலகணளப்வபால் என் உடம் பிலிருந்து
வமல் வநாக்கிச் பசல் லும் உஷ்ண அணலகள் கண்ணால்
பார்க்கமுடியாமலிர்ந்தாலும் பதரிந்தது. நான்
எரிந்துக்பகாண்டிருக்கும் ஒரு சிணதக்குள் படுத்திருப்பதுவபால்
குளிருக்கு அடக்கமாக இருந்தது. உயர்ந்த காய் ச்சலின் வபாணத
இணடவிடாது மீட்டப்படும் சுருதிவபால் லயிப்பு மயமாக இருந்தது.

இந்த ஆனந்தத்தில் பங் குபகாள் ள எனக்கு ஒரு

துணணவேண்டும் வபால் இருந்தது. அேள் எங் வக? அேள் தான் ;
என் அருணம நாச்சியாரு.

‘நாச்சியாரு, என் பிரிவய! நீ எங் கிருக்கிறாய் ?’

நன்றி: தீ ம்
Get Outlook for Android

ஒரு வாய் பமாழிக் கரே

கணத பசால் லணுமாக்கும் . சரி பசால் வறன் .

எங் க ஊர்வல எல் லாம் , ஒரு கணத பசால் லுண்ணு வகட்டா, ‘நா
ோை் ந்த கணதணயச் பசால் லோ; நா தாை் ந்த கணதணயச்
பசால் லோ ‘ண்ணு வகக்கிறதுண்டு. நாம பரண்டுபல
எணதயாேது வகட்டு ணேக்கணும் . ஆனா அேங் க ோை் ந்த
கணதயும் ேராது; தாை் ந்த கணதயும் ேராது. ஏதாேது ஒரு கணத
ேரும் .

பின் பன என்னத்துக்கு இந்த வகள் விண்ணு நிணனக்கலாம் .ஒரு

வேணள பகாஞ் சம் வயாசிச்சுக்கிட அேகாசம்
வேணும் ங்கிறதுக்காக இருக்கலாம் . எல் லாம் ஒரு ‘இது
‘க்காகத்தான் .

திறுக்ணகச் சுத்ன உடவன தண்ணி பகாட்ற மாதிரி வகட்ட உடவன

கணத பசால் றதுக்கு மன்னன் பல் ராம் நாயக்கர் தான் .

‘வயாே் ஒரு கணத பசால் லும் ‘ண்ணு வகட்க வேண்டியது தான் .

உடவன முகத்திவல ஒரு சந்வதாஷம் – ஒரு கணள – ேந்துரும் .
எச்சிபயக் கூட்டி விழுங் கி பதாண்ணடணயச் சரி பசஞ் சிக்கிட்வட
அடப்புவல பசாருகியிருக்கிற வசலம் பபாடிப் பட்ணடணய உருவி
ஒரு சிம் ட்டாப் பபாடிணய எடுத்து ேச்சிக்கிட்டு, பதாடங் குோரு.

‘ஆணனத் தணலத்தண்டி பபருங் காயம் வபாட்டு

கீணர கணடயிற ராசா மகளுக்கும் ,

அரிசி கழுவினதண்ணி ஆயிரம் ஏக்கர்

பாய் ற ராசா மகனுக்கும் கலியாணம் ‘

கணத பதாடங் குறப்பவே எல் லார் மாதரியும் பபாடிணயப்

வபாட்டுக்கிட மாட்டாரு. சரியான கட்டம் ேரணும் கணதயிபல.
அப்பிடி ஒரு இணடபேளி பகாடுத்து, சர்ரர் ்ண்ணு பபாடிணய
இழுத்து பபருவிரலும் நடு விரலும் ஒட்டுனயிடத்திபல
ஆள் க்காட்டி விரலாபல பசாடக்கு விைற மாதிரி ஒரு உதறு
தட்டுத் தட்டிட்டு, பிதுக்கிய கண்ணீர ் விழியாய்
நம் ணமபயல் லாம் ஒரு கத்துபகத்தான பார்ணேயால் பார்ப்பார்;
எேண்டா எம் மாதிரி கணத பசால் ல முடியும் ண்ணு வகக்கும்
அந்தப் பார்ணே.

ஓபரடுப்பு உழுதுட்டு ேந்த சம் சாரிபக மத்யான வேணளயிபல,

அலுப்புத்தீரக் பகாஞ் சம் கணர மரத்து நிைல் பல துண்ணட விரிச்சி
தணல சாச்சிக் கிடக்கிறப்பபா பல் ராம் நாய் க்கரு ேருோரு.

அணறணய மணறக்க பேறும் அறணாக் கயத்திபல பசாருகப்பட்ட

ணகயகலக் வகாமணத்துணி. அந்த அறணாக்கயித்துபல இடது
பக்கம் வசலம் பபாடிப் பட்ணடயும் , முள் ோங் கியும் வேட்டிணய
அவுத்து தபலயிபல கட்டிய வலஞ் சி. அதிவல மிச்சமாகத்
பதாங் குற கங் குல் – முதுகுத் தண்ணட மணறக்க விடப்பட்ட ஒரு
முைத் பதாங் கல் – வலஞ் சி கட்ணமாணனக்வக அந்தத்
பதாங் கணல வமல் முதுகுக்கு விரிச்சி, மரத் தடியிபல தபலய
சாச்சி காணலத் தூக்கி மரத்து வமவல வபாட்டுக்கிடுோரு ஒரு
வயாகாசனம் மாதிரி.

வபச்சுக்கு மத்தியிபல அண்ணணக்கு பிள் ணளயாரப்பன் தான்

பதாடங் கினான் .

‘ஒருத்தன் கிட்பட ணகமாத்து ோங் காபம பபாழுவத ஓட்ட

முடியணலவய. ‘ ேரதப்பன் பசான்னான் .

‘அபதப்படிவே முடியும் . ஆனாப்பட்ட சல் க்காவர அடுத்த

நாட்டுக்காரன் ட்பட ணக நீ ட்றப்பபா நாம எம் மாத்ரம் ? ‘

‘ோங் குறது பபரிசில் லப்பா; திரும் பக் பகாடுக்க முடியணலவய. ‘

‘திரும் பக் வகக்காத ஆளாப் பாத்து ோங் கணும் . ‘

‘அப்வபர்க்பகாத்த ஆளு எங் பகபன இருக்கு, பசால் லு; அேங் கிட்ட

வபாயி ோங் குேம் . ‘
‘இருப்பான் ; எங் பகனயாேது இருப்பான் ; நமக்குத் தட்டுப்
படணும் . ‘

‘அப்படியும் ஒருத்தன் பூமியிபல இருக்கோ பசய் தான் ? ‘

‘ஏய் , அப்படி ஒருத்தபனன்னப்பா, அதுக்கு வமவலயும் ஒருத்தன்

இருந்திருக்காம் பா. ‘

குரல் ேந்த திக்கு பல் ராம் நாயக்கர் தான் அருணாக்கயித்திபல

பசாருகியிருந்த பபாடிப்பட்ணடணய உருவி எடுத்துக்பகாண்வட
பசான்னார். ‘இப்படித்தான் ஒங் க மாதிரி பரண்டு வபரு வராசணன
பசஞ் சாங் களாம் .. அப்பபா, அவுகளுக்கு ஒரு தகேல்
கிணடச்சதாம் . நம் ம நாட்டுக்குப் பக்கத்து நாட்பல ஒருத்தர்
வேண்டியமட்டுக்கும் வகக்கிறேர்களுக்பகல் லாம் கடன்
பகாடுத்தாராம் . கடணன ோங் கினவுக திருப்பித் தர வேண்டாம் .
அேங் க ோரிசுக திருப்பித் தந்தா வபாதும் . ‘

பிள் ணளயாரப்பனும் ேரதபபனும் சந்வதாஷத�

��தால் சிரித்தார்கள் .

அது நல் ல விசயந்தான் . அலப்பணர இல் ணல. ஆனா, நம் ம

ோரிசுகபள எேன் சம் பாரிக்கிறது அேன் எப்பப்
பணக்காரனாகி அேவராட பாக்கிபயத் தீக்கிறது ?

‘அட; எப்பச் சம் பாரிச்சு பணக்காரனாகிறாவனா அபப்த் தீத்தாப்

வபாதுங் கிறது தான் கண்டிஷன்ண்வணன் . ‘

‘ஆங் ; சரி, சரி பசால் லுங் க. ‘

‘ஆச்சா; ஒடவன இேங் க பரண்டு வபரும் கட்டுச் வசாத்ணதக்

கட்டிக்கிட்டு அந்த நாட்டுக்குப் வபானாங் க. ‘

‘வபானா; அங் பக வபாயி விசாரிக்கறப்வபா இன் பனாரு தாக்கல்

பகடச்சது. அங் பகாருத்தன் பசான்னான் . இபதன்ன பபரிய
காரியம் ண்ணூட்டு இேங் கிட்பட கடன் ோங் க ேந்துட்டாபக.
இந்த நாட்டுக்குப் பக்கத்து நாட்டிபல ஒருத்தரு
கடங் பகாடுக்காரு. அேருக்கு கடன் ோங் கினேனும் பகாடுக்க
வேண்டாம் . ோரீசுகளும் பகாடுக்க வேண்டாம் . அடுத்த
பஜன் மம் எடுத்தா அப்பபா ேந்து பகாடுத்தாப் வபாதும் . ‘

‘அடவட.. இது பராம் ப அருணமயா இருக்வக! ‘

‘சரி; நாம அங் வக வபாவோம் . இேங் க கிட்பட ோங் கிட்டு நாம

கண்ணண மூடாட்டா நம் ம ோரீசுக நம் ணம ஏசிக்கிட்வட இருக்கும்
‘ண்ணூ பசால் லிட்டு அந்த நாட்டுக்குப் புறப்பட்டுப் வபானாங் க ‘

காட்டு ேழி. வபசிக்கிட்வட நடந்து வபாய் க் கிட்டு இருக்காங் க.

அதிபல ஒருத்தன் பசான்னான் . ‘அடுத்த பஜன் மத்திபல நாம
என்ன பிறப்புப் பிறக்கப் வபாவறாவமா. மனுசனாப் பிறந்தாத்
தாவன, அேரு கடணன நாம அணடக்கணும் ‘

‘அது தாவன ‘ என் று ஆதரித்தான் மற் றேனும் .

(இந்தக்கணதயின் பதாடர்ச்சிணய இன் பனாரு விதமாய் ப் படிக்க

வேண்டுபமன் றால் இங் வக ேரவும் – ஆசிரியர், திண்ணண)

இந்த மாதிரி இேங் க வபச்ணசக் வகட்ட யாவரா, விழுந்து விழுந்து

சிரிக்கிற மாதிரி ஒரு சத்தம் வகட்டுது. பகக் பகக் பகக் பக..ஓ
பகக் பகக் பகக் பகக் பகக்பக…

இேங் க எல் லாப் பக்கமும் திரும் பிப் பாத்தாங் க. யாணரயுவம

காங் கணல. அந்தரத்திபல இருந்து சிரிப்புச் சத்தம் மாத்திரம்
வகட்டுப் பதறிப் வபானாங் க. இேங் க பதறுனணதயும்
திணகக்கிறபதயும் கண்ட அந்த அசரீரி வமலும் சிரிச்சி
உருண்டது.

இேங் கவளாட திணகப்பும் பதட்டமும் நீ ங் குறதுக்கு

முன்னாபலவய அந்தக் குரல் இேங் கணளப் பாத்து ‘ ஏ அப்பா
கடங் காரங் களா; என்ணன உங் களுக்குத் பதரியணலயா ? இந்தா
பாருங் க; நாந்தான் வபசுவதன் . ‘

வசாளக்காட்டு காேலுக்கு அங் வக வபாட்டிருந்த பரண் உச்சியிபல

ஒரு மாட்டுக் பகாம் பு, பூண் பிடிச்ச மாதிரி ஒரு கம் பு நுனியிபல
நட்டமா பசாருகி ேச்சிருந்தது. அது தான் அப்படிச் சிரிச்சதும்
வபசினதும் .

‘ வபான பஜன் மத்திபல நான் , இப்பபா நீ ங் க கடன் ோங் கப்

வபாரீகவள அேரு கிட்டத் தான் நானும் கடன் ோங் கியிருந்வதன் .
கடணன ோங் கி ோங் கி பராம் பப் வபாடுஸா பசலேழிச்வசன் .

‘இந்த பஜன் மத்திபல அேரு பதாழுவிவலவய ேந்து மாடாப்

பிறப்பபடுத்வதன் . கண்ணுக்குட்டியா இருந்தப்பபா என்
பதாண்ணட நனஞ் சிருக்காது தாய் ப்பாலு .

காணளயா ேளந்த உடவன ‘பசுச் சுகம் ‘ அறியமுன்னாடி என்ணன

உணடயடிச்சி உைவுபல கட்டிட்டாங் க. ஆயுசு பூராவும் குளம் புக
வதய முன் னும் பின் னும் நடந்து நடந்து மூக்கணாங் கயிறு
மூக்ணக அறுத்து பரத்தம் கசிய அேரு வதாட்டத்துக் கமணல
இழுத்து தண்ணீர ் இணரச்வசன் . குப்ணப ேண்டி இழுத்வதன் .

‘ஆயுசு முடிஞ் சு பசத்துப் வபான பிறகும் அவுகளுக்கு என் வதாணல

உரிச்சுக் பகாடுத்து கமணலக்குக் கூணனோலாய் தன்ணி
இணரக்க உதவுவனன் . கூணனோலாகிக் கிழிஞ் ச பிறகும் அவுக
வீட்டு ஆள் களுக்கு காலுக்குச் பசருப்பாகி உணைச்வசன் . அப்பவும்
என் பாடு தீரணல. இப்வபா, அேவராட வதாட்டத்துக்குக் காேல்
காத்துக்கிட்டிருக்வகன் .. ‘

இப்படிச் பசால் லிட்டு மாட்டுக் பகாம் புச் சிரிக்க ஆரம் பிச்சது.

சிரிப்புச் சத்தம் வகட்டாலும் கேனிச்சுக் வகட்டா அது அழுணகச்
சத்தம் வபால இருந்தது.

ஒண்ணும் ஓடணல இேங் களுக்கு; அப்படிவய பமய் மறந்து

நிண்ணுட்டாக.

அப்புறம் அேங் க கடன் ோங் கப் வபானாங் களா; ேந்த ேழிணயப்

பாத்துத் திரும் பிட்டாங் களா; பதரியணல.

அந்த வநரத்திபல, பல் ராம் நாயக்கவராட மகள் ஓடியாந்து

‘அய் யா மாடு அவுத்துக்கிட்டது; முட்ட ேருது ஓடியா ‘ண்ணு
பரபரப்பாக் கூப்பிட்டா. வேகமா எந்திரிச்ச நாயக்கரு, அவுந்த
வகாமணத்பத அறணாக் கயித்பல பசாருகிக்கிட்வட
அேசரமாய் ப் வபாயிட்டாரு.

போைர்புரைய சிறுகரேகள்

Get Outlook for Android

ோச்சண்யம்
யாரும் ேர்றதுக்குள் பள சாப்பிட்டு முடிச்சிறணுவமண்ணு தான்
மீனம் மா திவனாமும் நிணனக்கிறது. அது யாரேது ஒர்த்தர் ேராம
இருக்க மாட்டாங் க.

வநரமும் ேந்ே்டு அப்பிடி அணமஞ் சி வபாகுவத.

அணடயிற வநரத்துக்குத் தான் காட்பலயிருந்து ேர முடியுது.

பின் பன ேந்து.. நாலும் பாத்து காச்சி முடிக்கணும் .

‘ம் ; ோங் பக ‘ என் று குரல் பகாடுத்தாள் .

உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து எழுந்து புறப்பட்டார் நண்டு

நாய் க்கர்.

நடமாடி ேர்றமா.. தரித்பதறிஞ் சாலும் நாய் ககரின் காலுக்குப்

பார்ணே பதரியும் .

முன்னாபல ேந்து அமத்தலா உக்காந்து கும் பாவிலுள் ள

கம் மஞ் வசாத்து நடுவிபல அமுக்கு அமுக்கி பள் ளம் பசய் தார்.
மீனம் மா ஓரகப்ணபக் கறிணய பகாண்டு ேந்து அந்தப்
பள் ளத்திபல ஊத்தி பரப்புனா. ஆளுக்கு ஓரகப்ணபக் ககறிக்கு
வமவல எப்பவுங் பகடயாது. பலசரக்கும் கறி புளியும் விக்கிற
பேணலயிபல என்னமுஞ் பசய் ய ஏலுதா.

இதுக்குள் பளதான் ஒப்ப்பபத்தணும் . மத்தப்படி.. வமாரு

தண்ணீங்பகற பபறப்பு எப்பவுங் பகணடயாது.
புருசம் பபஞ் சாதி, மூணு பிள் பளக. பிள் பளக தீப்பபட்டி ஒட்டிச்
சம் பாரிக்கி. அே காட்பல வேல பகடச்சா உண்டும் ; இல் லாட்டி
பிள் பளகவளாட பபட்டியணடக்க உக்காந்துருே.

அேருக்கு இருப்பு ோசத் திண்பண தான் . எப்படிக் கூடியும் ,

ஓராளாேது பநல் யம் , பாக்க ேந்துரும் , பகாஞ் சம் , பேத்திணலப்
பாக்கு, ஒரு பபாடிப்ப்டண
் ட, கால் ரூோ பதச்சணண.
கால் ரூோதான் .. ண்ணாலும் சும் மாப்வபாகுதா ? கறிக்குத்
வதங் கா ோங் கிக்கிடலாமில் பல.

அந்தப் பபாடிப் பட்ணட தான் உசிரு.

காணலபல சிலது நாணளக்கு, நீ த்துப் பாகம் மட்டுந்தாம் .

ராத்திரிக்கு பருக்க மிஞ் சினா கணலபல ஒருோ கஞ் சியும்
பகணடக்கும் .பபறவு.. பேளக்கு ணேக்கிற வநரத்துக்குச்
சாப்பிடுற ஒரு வநரத்துச் சாப்பாடுதாம் .

துட்டு பபறண்டா மதியத்துக்குஒரு ‘சுடுதண்ணி ‘ பகடச்சாலுங்

பகணடக்கும் .மித்த வநரபமல் லாம் நகள் ரது பல் லிபல இள் கிற
இந்த ஒரு சிமிட்டாப் பபாடியிபலதாம் .

எப்படித் தாந் பதாட்டுந்பதாடாமலும் மந்திரிச்சாலும் கறி காங் க

மாட்வடங் கு. வகட்டாலுங் பகணடக்காது. ேைக்கமா
பசய் யிராப்பல ‘மிச்ச வசாத்துக்கு தண்ணிபய விட்டு கணரச்சி
உப்புக் கல் லு ஒண்பண ோயிபல வபாட்டுக் கடிச்சிக்கிட்டு
கும் பாவோட தூக்கிக் குடிக்க வேண்டியது தானா.. இண்ணணக்கி
யாரும் ேர மாட்டாங் களா.. கடவுவள..

திடார்ண்ணு அங் கு விலாஸ் வபாயிணல ோணட ேருது!;

‘ோருமய் யா சுப்ணபயாச் பசட்டியாவர ‘

சாப்பிடுற பிள் ணளக பதணகஞ் சி திரும் பிப் பார்த்தா சுப்ணபயாச்

பசட்டியாரு ோசப் படிவயறி ேர்றது பதரியுது. ‘ ோங் க
அண்ணாச்சி, ோங் க ‘ சம் பிரதாயத்துக்குச் பசான்னாள்
மீனம் மா.

‘ஆமாம் மா ‘
பிள் ணளயள் குறுஞ் சிரிப்பாணியா தபலபயக் கவுந்துக்கிருது.

‘ம் சாப்பாடு நடக்குதாக்கும் ; நடக்கட்டும் நடக்கட்டும் . ‘

‘உக்காருங் க அண்ணாச்சி ‘

ேந்தேர் உரல் பல உக்காந்துக்கிறார்.

‘மீனம் மா , பகாஞ் சம் கறி ‘

ேந்தேர் திரும் பி கும் பாணேப் பார்த்தார்.

மீனம் மா அணர அகப்ணபவயா காலகப்ணபவயா பகாண்டாந்து

கும் பாவுபல ஒரு இடு ேச்சி கறி ஊத்தினது, அது நண்டு
நாய் க்கருக்கு மட்டுந்தா பதரியும் .

- டிசம் பர் 1983

போைர்புரைய

Get Outlook for Android

தகாமதி
வகாமதிபசட்டியாருக்கு ேயசு முப்பது. அேனது பபற் வறார்கள்
அேனுக்கு பபண்குைந்ணத
என் று நிணனத்துத்தான் வகாமதி என் று பபயர் ணேத்தார்கள் .
அேனுக்குமுன் பிறந்த
ஏழும் அசல் பபண்கள் . இேனுக்கு சிறு பிராயத்திலிருந்வத
ஜணடவபாட்டு பூ ணேத்துக் பகாள் ேதிலும் , ேணள அணிந்து
பகாள் ேதிலும் பகாள் ணள ஆணச. உருேம் ஆணாக இருந்தாலும் ,
இயல் பு அச்சு அசல் பபண்ணாகவே ேளர்ந்து ேந்தான் . நீ ட்டி,
நீ ட்டி தணல அணசத்துப் வபசுேது அேனுக்கு குைந்ணதயாக
இருக்கும் வபாதுதான் பபாருத்தமாக இருந்தது.
பபண்குைந்ணதகவளாடுதான் விருப்பமாக விணளயாடப்
வபாோன் .ஆண்கவளாடு விணளயாடவேண்டியது
ஏற் பட்டுவிட்டால் வீடுகட்டி, கல் யாணம் பண்ணி விணளயாடும்
விணளயாட்டில் தான் பிரியம் அதிகம் . அதிலும்
மணப்பபண்ணாக தன்ணன ணேப்பபதன் றால் தான் , விணளயாட
ேரச் சம் மதிப்பான் .

ேயசு ஆகஆக அேன் ஆண்கவளாடு வசர்ந்து

பைகுேணதவயவிட்டுவிட்டான் . பபண்கள் இருக்கும்
இடங் களில் தான் சதா அேணனப் பார்க்கலாம் . ஏதாேது
அதிசயமான சங் கதிணயக் வகள் விப்பட்டால் பட்படன் று
ணகணயத்தட்டி இடதுணக மணிக் கட்டின் வமல் ேலது
முைங் ணகணய ஊன் றி ஆள் காட்டி விரணலக் பகாக்கிவபால்
ேணளத்துத் தன் மூக்கின் வமல்
ஒட்டணேத்துக் பகாள் ோன் . அகலமான கருஞ் சாந்துப் பபாட்ணட
ணேத்து பேற் றிணல வபாட்டுக்பகாண்டு கீை் உதட்ணடத்
துருத்தியும் , நாக்ணக நாக்ணக நீ ட்டியபடியும் சிகப்பாகப்
பிடித்திருக்கிறதா என் று அடிக்கடி பார்த்துக்பகாள் ோன் .
தணலமுடிணய அள் ளிச் பசாருகி ‘பகாப்பு’ ணேத்து
பூணேத்துக்பகாள் ளுோன் . அேன் அணிந்திருக்கும்
பாடி பபண்கள் அணிந்துபகாள் ளும் ஜம் பரின் மாடலில்
அணமந்திருக்கும் . வமவல வபாட்டுக்பகாள் ளும் துண்ணட அடிக்கடி
மாராப்ணப சரி பண்ணுேதுவபால் இழுத்து இழுத்து
விட்டுக்பகாண்டு இடுப்ணப இடதும் ேலதும் ஆட்டி அசல்
பபண்கணளப்வபால் ணகணய ஒய் யாரமாக வீசி நடப்பான் .
எே் ேன புருஷர்கணளக் கண்டுவிட்டால் வகாமதிக்கு எங் வகா
இல் லாத பேட்கம் ேந்துவிடும் .

பபண்கள் இேணன வித்தியாசமாகவே நிணனப்பது இல் ணல.

நடத்துேதும் இல் ணல. இேன் எங் கு
பசன் றாலும் இேணனப் பிரியமாக ணேத்துக்பகாள் ோர்கள் .
ஆண் பபண் சம் பந்தமான பால்
உணர்ச்சி கணதகணளச் பசால் லி அேர்கணள மகிை் விப்பான் .
மனணசத் பதாடும் படியான
ஒப்பாரிகணளப் பாடி அேர்களின் கண்ணீணர ேரேணைப்பான் .
ஆனால் ஒரு இடத்தில் நிணலத்து
இருக்கமாட்டா. ஒரு வீட்டில் சிலநாள் இருப்பான் ; திடீபரன் று
பசால் லாமல் பகாள் ளாமல்
இன் பனாரு வீட்டிற் குப் வபாய் விடுோன் .
இேனுக்கு ஒவர ஒரு கணல அற் புதமாகக் ணகேந்திருந்தது.
சணமயல் பண்ணுேதில் இேனுக்கு
நிகர் இேவனதான் . விருந்து நாட்களில் வகாமதி வகாமதி என் று
இேனுக்கு ஏகப்பட்ட
கிராக்கி.

*********

ஒரு தடணே தூரத்து ஊரிலுள் ள தனது பந்துக்கள் வீட்டுக்

கல் யாணத்திற் குப் வபாகும் படி வநர்ந்தது இேனுக்கு.
கல் யாணவீட்டுக்கு ேந்திருந்த பபண்களில் , பிரசித்தி பபற் ற
ரகுபதி நாயக்கரின் வீட்டுப் பபண்களும்
ேந்திருந்தார்கள் .அேர்களுணடய அைணகயும் நணக
ஆபரணங் கணளயும் உணடகணளயும் உல் லாசமான
வபச்சுக்கணளயும் கண்டு வகாமதி அப்படிவய பசாக்கிப்வபாய்
விட்டான் !

ரகுபதி நாயக்கரின் இணளயவபத்தி குமாரி சுவலா இேணனக்

கண்டதும் , இேனுணடய அங் க
அணசவுகணளயும் தளுக்ணகயும் கண்டு தன் ணேர ேணளயல்
குலுங் கக் ணகபகாட்டிக் கலகலபேனச் சிரித்தாள் . அந்தச்
சிரிப்பில் அடக்கமுடியாமல் கண்களில் பபாங் கிய கண்ணீணரத்
துணடத்துக் பகாண்டாள் . சிரிப்ணப அடக்க அேள் அேவனாடு
வபச்சுக் பகாடுத்தாள் . ரகுபதி
நாயக்கரின் வீட்டுப் பபண்களுக்கு இேணனப் பற் றி அங் கிருந்த
ஒருத்தி விஸ்தாரமாகச்
பசால் லி அறிமுகம் பசய் து ணேத்தாள் .

பபண்கள் விலகி உட்கார்ந்து அேணனத் தங் கள் அருவக உட்கார

ணேத்துக்பகாண்டார்கள் .
பட்டுச் வசணலகளின் சரசரப்பும் வியர்ணேவயாடு கலந்த
மல் லிணகப் பூவின் சுகந்த
பநடியும் வகாமதிணயக் கிறங் க அடித்தது. பபண்கள்
ஒருேருக்பகாருேர் காவதாடு காதாக
வபசிக்பகாண்டு சிரிக்கும் ஒலி, ேணளயல் ஒலிவயாடு
வபாட்டியிட்டது. வகாமதி ஏவதா
ோய் திறந்து வபச ஆரம் பித்தவபாது சுவலா குனிந்து தன் காணத
அேன் ோய் அருவக
நீ ட்டினாள் .

“யக்கா, இந்தச் வசணல என்ன விணல?”

சுவலா சிரித்தாள் . சிரித்துவிட்டு, “இவதா – இது ஐநூறு ரூபாய்

விணல – “ அேள்
ோயிலிருந்து ஒரு மதுரமான ோணட வீசியது.

“யக்கா, உனக்கு இந்தச் வசணல பராம் ப நல் லாயிருக்கு.”

சுவலா மீண்டும் சிரித்தாள் . பபண்ணமக்வக உரிய நாணம் கலந்த

சப்தமில் லாத குமிை் ச ்
சிரிப்பு ேந்து அேணளக் குலுக்கியது.

“நீ எங் க வீட்டுக்கு ோணரயா? சணமயல் பசய் ய?”

சரி, என் ற பாேணனயில் தணலணய ஆட்டினான் வகாமதி.

வகாமதிக்கு, சுவலா தன் ேலதுணக நிணறய அணிந்திருந்த

ேணளயல் கள் மீதுதான் கண்ணாக
இருந்தது.

அந்த ேணளயல் கள் தான் அேளுணடய சங் குவபான் ற

பேண்ணிறமான ணகக்கு எே் ேளவு பபாருத்தமாக இருந்தது.
ரகுபதி நாயக்கரின் வீட்டுப்பபண்கள் எல் வலாருவம
அப்படித்தான் ஒரு
ணகயில் ணேர ேணளயல் களும் ஒரு ணகயில் கருேணளயல் களும்
அணிந்திருப்பார்கள் . அந்த
வீட்டுப் பபண்கணள நிணனத்தாவல சிேந்த உதடுகளும்
பேண்ணமயான பற் களுவம ஞாபகத்துக்கு
ேரும் .

இப்வபாது இருக்கும் ரகுபதி நாயக்கரின் வபரனான ரகுபதி

நாயக்கர் தன்
குடும் பத்திலுள் ள அைணக வமலும் வமலும் ேளர்த்துச்
பசழுணமப்படுத்தினார். தன் னுணடய
அைகுமிகுந்த நான் கு புத்திரர்களுக்கும் ஆந்திரவதசத்துக்குச்
பசன் று தங் க
விக்ரகங் கணளப்வபாலுள் ள எட்டு ஸ்திரி ரத்தினங் கணளக்
பகாண்டுேந்து ஆளுக்கு இரண்டு
வபணர கல் யாணம் பண்ணி ணேத்தார். தன் குடும் பத்திலிருந்து
பேளிவய பகாடுக்கவேண்டிய
பபண்களுக்கும் அேர் அைகுமிகுந்த மாப்பிள் ணளகணளவய
வதர்ந்பதடுப்பார். இந்த
மாப்பிள் ணளகளுக்கு பசாத்து இருக்கவேண்டும் என் று
அேசியமில் ணல. அைகுமிகுந்த
பபண்ணணயும் பகாடுத்து அேனுக்கு வேண்டிய பசாத்ணதயும்
எழுதி ணேப்பார். எே் ேளவு
எடுத்துக் பகாடுத்தாலும் குணறவுபடாத சம் பத்து இருந்தது
அேர்கள் குடும் பத்திற் கு.

இப்வபர்ப்பட்ட ஒரு இடத்துக்குத்தான் வகாமதி சணமயல்

உத்திவயாகத்துக்குப் பபட்டி
படுக்ணகயுடன் வபாய் ச் வசர்ந்தான் . பக்கத்து வீட்டிலுள் ள
பபண்கபளல் லாம் இேணனப்
பார்க்க ேந்து விட்டார்கள் . இேனுணடய நணடணயயும் , நீ ட்டிப்
வபசுகிற வபச்ணசயும் ,
அணசவுகணளயும் கண்ட பபண்கள் சிரித்து ரஸித்தார்கள் .
உற் சாகமூட்டினார்கள் . அன் று
எல் வலாருக்கும் ஒரு பபரிய விருந்வத நடந்தது. அேன் பணடத்த
உணணே
ருசிபார்த்தபின் தான் பபண்களுக்கு அேன் மீதுள் ள இளப்பம்
ஓரளவு நீ ங் கியது. அேணன
பரிோகவும் இரங் கத்தக்க ஒரு ஜீேனாகவும் , தங் கவளாடு, தங் கள்
இனத்வதாடு வசர்ந்த ஒரு
ஆத்மாோகவும் நடத்தினார்கள் .

சாப்பிட்டு முடித்த ரகுபதி நாயக்கர், இந்தப் புது

சணமயல் காரணன
பார்க்கவேண்டுபமன் று பசால் லி மாடியிலுள் ள தன் பகுதிக்கு
ேரேணைத்தார். வகாமதி
பயந்து ஒரு பூணனவபால் பமல் ல நுணைந்து அேர் எதிவர ேந்து
நின் றான் . இேணனப்
பார்த்ததுதான் தாமதம் . ரகுபதி நாயக்கர் ஆகாயத்ணத வநாக்கி
கடகடபேன் று சிரிக்க
ஆரம் பித்துவிட்டார். அேருணடய பேண்ணிறமான மீணசவயாடு
பற் களின் ஒளி வபாட்டியிட்டது.
வகாமதி உண்ணமயாகவே பயந்து வபானான் . அேனுணடய
பயத்ணதக் கண்டு ரகுபதி நாயக்கர்
இன் னும் உரக்கச் சிரித்தார். வீட்டுப்பபண்கள் எல் லாம் சிறிது
தள் ளி நின் று இணத
வேடிக்ணக பார்த்தார்கள் .

“பவல, பவல; ோ இங் வக. உன் வபர் என்ன?”

”வகாமதி”

“வகாமதியா! வபஷ் வபஷ்….!” என் று முைங் காலில் ணகயால்

தட்டிக்பகாண்டு மீண்டும்
அந்த கடகடத்த சிரிப்ணபயும் அவிை் தது
் விட்டார்
ரகுபதிநாயக்கர். பின் பு எழுந்து,
தன் பீவராணேத் திறந்து ஒரு வஜாடி பட்டுக்கணர வேஷ்டிகணள
எடுத்து “இந்தா, பிடி”
என் று பகாடுத்தனுப்பினார்.

வேறு யாராேது இருந்தால் இந்த பேகுமதிணயக் கண்டு மகிை் ந்து

வபாயிருப்பார்கள் .
ஆனால் வகாமதி அந்த வேஷ்டிகணள கணடசிேணரயும்
உடுத்தவே இல் ணல.

*********

ஒரு நாள் பகல் உணவுக்குப்பிறகு ‘அந்தப்புர’த்தில் பபண்கள்

எல் வலாரும் சாேகாசமாக
உட்கார்ந்திருந்தார்கள் . சிலர் பதிணனந்தாம் புலியும் , சிலர்
தாயமும்
விணளயாடிக்பகாண்டிருந்தார்கள் . வகாமதி, ஒரு பபண்ணுக்குத்
தணலயில் வபன்
பார்த்துக்பகாண்டிருந்தான் . அேனுக்கு திடீபரன் று என்ன
உற் சாகம் ேந்தவதா
பதரியவில் ணல. தன் இனிணமயான பபண் குரலில் வசாகம்
ததும் ப ஒரு ஒப்பாரிணயப்
பாடினான் . உணர்ச்சிவயாடு பாடினான் . விதணேக்வகாலம்
பூண்டுவிட்ட ஒரு பபண்
பசால் லுேதாக பாேம் :

“கருப்பும் சிகப்புமாய் – நான்

கலந்துடுத்தும் நாணளயிவல
சிகப்பும் கருப்புமாய் – நான்
வசர்ந்துடுத்தும் நாணளயிவல
நீ லமும் பச்ணசயுமாய் – நான்
நிரந்துடுத்தும் நாணளயிவல
ணகக்கணளயன் வசணலணய – என்
கழுத்திலிட்டுப் வபானியவள
ணகக்கணளயன் வசணல: எந்தன்
கழுத்ணத அறுக்காவதா
ஈழுேன் வசணல: எந்தன்
இடுப்ணப முறிக்காவதா”

அங் கிருந்த விதணேப்பபண்கள் இணதக் வகட்டவுடன் அழுவத

விட்டார்கள் . சுமங் கலிகள்
பமௌனமாகக் கண்ணீர ் ேடித்தார்கள் . உடவன வகாமதி
கருேணளணயப் பற் றிய ஒரு வேடிக்ணகயான
நாவடாடி பாடல் ஒன்ணறப் பாடி அபிநயம் பிடிக்கத்
பதாடங் கினான் .

“வசாளம் இடிக்ணகயிவல
பசான்னயடி ஒரு ோர்த்ணத: – “ஐவயா
ணகணயப் பிடிக்காதிங் வகா – என்
கருேணளவி வசதமாகும் …….”

’பகால் ’பலன் று பபண்கள் சிரித்தார்கள் ; ேடித்த கண்ணீணரத்

துணடத்துக்பகாண்வட
சிரித்தார்கள் .
*********

அதிகாணலயில் பரபரப்பாகவும் உற் சாகமாகவும் வகாமதி

வேணல பசய் துபகாண்டு இருந்தான் .
பபண்கள் குளிக்கும் அணறகளில் பகாண்டுவபாய் பேந்நீர்
பராப்புேதும் , வசாப்புகளும்
துோணலகணளக் பகாண்டு பகாடுப்பதும் அேர்களுக்கு முதுகு
வதய் த்துவிடுேதுமாக
ேைக்கமான வேணலகளில் பம் பரமாகச்
சுைன் றுபகாண்டிருந்தான் . அேனுணடய சுதாரிப்புக்கு
இன் று ஒரு காரணமுண்டு. சுவலாவின் அண்ணன் ரகு
பட்டணத்திலிருந்து இன் று மாணல
லீவுக்கு ேருகிறான் . தன் அண்ணணனப் பற் றி சுவலா
வகாமதியிடம் பல சந்தர்ப்பங் களில்
பசால் லக் வகட்டிருக்கிறான் … அேருக்கு என் பனன்ன சணமயல்
ேணககள் பிடிக்கும்
என் பறல் லாம் வகட்டுத் பதரிந்துபகாண்டிருந்தான் வகாமதி.

அந்த மாணல வநரம் இப்வபாவத ேந்துவிடக்கூடாதா என் றிருந்தது.

பிறபகல் நத்ணதவபால்
ஊர்ந்து அந்த மாணலவநரமும் ேந்தது. வபார்டிவகாவுக்குள் கார்
ேந்து நின் றதும்
முன் பக்கம் பபண்கபளல் லாம் ேந்தார்கள் . வகாமதி மட்டும் கதவு
இடுக்குேழிவய
ஒளிந்துபகாண்டு பார்த்தான் . சுவலா ஓடிச்பசன் று காரின்
பின் கதணேத் திறந்தாள் .
ஆணைகனான ரகு ஆஜானுபாகுோக இறங் கி ஜம் என் று
நின் றான் . பபண்கள் அேனுக்கு
திருஷ்டி சுற் றி கழித்து அேன் உள் வள ேர விலகி நின் றார்கள் .
ரகுணேப் பார்த்த
வகாமதிக்கு என்ன பசய் ேபதன் வற வதான் றவில் ணல. முதலில்
அதிர்ச்சியாயிருந்தது.
மலமலபேன் று கண்கணள மூடித் திறந்தான் . திடீபரன் று
எங் வகயும் இல் லாத பேட்கம்
ேந்து அேணனச் சூை் ந்துபகாண்டது. ஒருேரும் பார்ப்பதற் குள்
உள் வள ஒவர
ஓட்டமாகப்வபாய் குளிப்பணறக்குள் வபாய் க் கதணே
பூட்டிக்பகாண்டான் .

இரவு சாப்பாட்டின் வபாது ரகுவுக்கு சுவலாவே பரிமாறினாள் .

வகாமதி மணறவில் நின் றுபகாண்டு ரகு சுணேத்துச்
சாப்பிடுேணதவய ணேத்த கண் ோங் காமல்
பார்த்துக்பகாண்டிருந்தான் . “சாப்பாபடல் லாம் புதுமாதிரி
இருக்கிறவத. இப்வபாது சணமயலுக்கு யார் இருக்கிறார்கள் ?”
என் று வகட்டான் . ‘புது ஆள்
ேந்திருக்கிறதண்ணா’ என் று பசால் லிக்பகாண்வட பின் புறம்
பார்த்தாள் . வகாமதி மணறந்துபகாண்டு தன்ணனப்பற் றி
பசால் லவேண்டாம் என் று ஜாணட பசய் தான் . சுவலாவும்
சிரித்துக்பகாண்வட ரகுவுக்குத் வதான் றாமல் வேறு வபச்சுக்கு
மாற் றிவிட்டாள் .

ரகு மாடிக்குப் வபானபிறகு சுவலா வகாமதிணயக் கூப்பிட்டு,

“அண்ணா உன்ணனப் பார்த்தால்
மிகவும் சந்வதாஷப்படுோன் ; மண்டு! நீ ஏன் வேண்டாம் என் று
பசான்னாய் ? பாணல
எடுத்துக்பகாண்டு ோ” என் று பசால் லிவிட்டு அண்ணாவின்
அணறக்குப் வபாய் விட்டாள் .

வகாமதிக்கு உடம் பபல் லாம் வேர்த்து படபடபேன் று ேந்தது.

தன்ணனச் சிறிது
ஆசுோசப்படுத்திக்பகாண்டு நிணலக்கண்ணாடியின் முன் வபாய்
நின் று தன்ணன நன் றாகப்
பார்த்து, தணலயிலுள் ள பூணே சரிப்படுத்திக் பகாண்டான் . பால்
டம் ளணர ஒரு தட்டில்
எடுத்துக் பகாண்டு மாடிணய வநாக்கி இப்பபாழுதுதான்
புதுப்பபண் முதல் இரவுக்குப்
வபாகிறணதப்வபால் அடிவமல் அடிணேத்து ஏறிச் பசன் றான் .
தட்வடாடு ணக நடுங் கியதால்
எங் வக பால் பகாட்டி விடுவமா என் று நிணனத்து தம் ளணர ஒரு
ணகயால் பிடித்துக்பகாண்வட
வபானான் .
“வகாமதி… வகாமதி.. உள் வள ோவயன் ” என் று சுவலா
கூப்பிட்டாள் .

“யார் வகாமதி?” என் று வகட்டான் ரகு.

“அதுதான் ; நான் அப்வபா பசால் லவில் ணலயா; சணமயலுக்கு ஒரு

புது ஆள்
ேந்திருக்கிறபதன் று?”

”ஓவோ; சரிதான் ” என் று பசால் லிக்பகாண்டு தணலணய ஆட்டிக்

பகாண்டான் . “யாவரா பபண்பிள் ணள
வபாலிருக்கிறது” என் று எண்ணிக்பகாண்டு சுவலாணேப்
பார்த்தோறு தன் வபச்ணசத்
பதாடர்ந்தான் .

வகாமதி பமதுோகப் பக்கத்தில் ேந்து நின் றான் .

“அண்ணா பாணல எடுத்துக்பகாள் ”

ரகு திரும் பிப் பார்த்தான் . முகத்ணதச் சுழித்தான் . இந்த

ரஸவிோரத்ணத அேன் ஆண்ணம
நிணறந்த உள் ளத்தால் தாங் கமுடியவில் ணல. சுவலாணே
இபதல் லாம் என்ன என் ற முணறயில்
வகாபத்வதாடு பார்த்தான் . சுவலா கலகலபேன் று சிரித்தாள் .
கருங் கல் தணரயில் கண்ணாடி
ேணளயல் கள் பதாடர்ந்து விழுந்து உணடேதுவபால் இருந்தது
அேளுணடய சிரிப்பு.

இந்த இக்கட்டான நிணலயில் என்ன பசய் ேபதன் வற

பதரியவில் ணல வகாமதிக்கு. அேமானம்
தாங் கவில் ணல. தட்ணட வமணஜமீது ணேத்துவிட்டு ணகயால்
முகத்ணத மூடிக்பகாண்டு
மூஸ்மூஸ் என் று அை ஆரம் பித்துவிட்டான் . ரகு வகாமதிணய
வநாக்கி “சீ வபா பேளிவய”
என் று கத்தினான் . வகாமதி துயரம் தாங் காமல் பேளிவய
ஓடுேணதப் பார்க்கப் பரிதாபமாக
இருந்தது.
*********

”என்ன காரியம் பசய் து விட்டாயண்ணா”

சுவலாவிற் கு மனசு மிகவும் கஷ்டமாகப் வபாய் விட்டது. தான்

விணளயாட்டாக நிணனத்தது
இப்படி அண்ணாவுக்கு எரிச்சணல உண்டுபண்ணிவிடும் என் று
அேள் எதிர்பார்க்கவில் ணல.
வகாமதிணய நிணனத்து மிகவும் துக்கப்பட்டாள் .

“இரக்கப்படத் தகுந்த ஒரு பஜன் மத்திடம் இப்படிக்

பகாடுணமயாக நடந்து பகாள் ளலாமா?”
என் று வகட்டாள் . ரகுவுக்கும் ‘பாேம் ’ நாம் ஏன் இப்படி
நடந்துபகாண்வடாம் என் று பட்டது. “தான் இனிவமல் அேனிடம்
சுமுகமாக நடந்துபகாள் ேதாகக்’ கூறினான் .

அன் றிரவு தனக்குச் சாப்பாவட வேண்டாம் என் றுவிட்டு பேறும்

தணரயில்
படுத்துக்பகாண்டான் வகாமதி.

*********

மறுநாள் சுவலா வகாமதிக்கு எே் ேளவோ சமாதானம் பசால் ல

வேண்டி இருந்தது. என்ன
பசால் லியும் வகாமதிக்கு மனசு சமாதானப்படவில் ணல. ரகு ேந்து
வகாமதியிடம் சிரித்துப்
வபசியதும் வகாமதிக்கு எல் லாம் சரியாகப் வபாய் விட்டது.
பணைய வகாமதி ஆனான் .
குளிப்பணறயில் ரகுவுக்கு தண்ணீர ் எடுத்து ணேத்தான் . வசாப்பும்
துோணலயும் பகாண்டு
ணேத்தான் . ரகுவும் சந்வதாஷமாகக் குளிக்க ேந்தான் .

“சரி, நீ வபாகலாம் ; நான் குளித்துக்பகாள் கிவறன் ” என் றான் ரகு.

“உங் களுக்கு நான் முதுகு வதய் க்கிவறவன…..!” என் று குணைந்தான்

வகாமதி.
“வேண்டாம் வேண்டாம் ; நாவன வதய் த்துக்பகாள் வேன் ” என் று
பசால் லி, பிடரிணயப்
பிடித்து தள் ளாத குணறயாக வகாமதிணய பேளிவயற் றி கதணேப்
பூட்டிபகாண்டான் ரகு. அந்தக்
கதவுக்குவமல் ஒரு சிறு பாட்டு ஜன்னல் ஒன் றிருந்தது.
பக்கத்திலிருந்த பபரிய ஆட்டுரல் வமல் ஏறி அந்த ஜன்னல்
ேழியாய் க் குளிப்பணறக்குள் திருட்டுத்தனமாக வேறு எணதவயா
பார்ப்பதுவபால் பார்த்துக் பகாண்டிருந்தான் வகாமதி, சுவலா
இந்த நாடகத்ணதபயல் லாம் ஒன் று விடாமல்
பார்த்துக்பகாண்டிருந்தாள் . அேளால் சிரிப்ணப அடக்க
முடியவில் ணல. கண்களில் பிதுங் கும் கண்ணீணரத் துணடத்துக்
பகாண்வட அப்பால் வபாய் விட்டாள் .

*********

‘சாப்பிடுங் கள் ; இன் னுங் பகாஞ் சம் ோங் கிக் பகாள் ளுங் கள் ”
என் று வகாமதி பலமாக
உபசரித்துக்பகாண்வட ரகுவுக்குப் பரிமாறினான் .

“வேண்டாம் ; வேண்டாம் வபாதும் ; வபாதும் ” என் று பசால் லும் ேணர

திணற அடித்தான் . தன்
மனதுக்குப் பிடித்தேர்கணள தான் சணமத்தணத தன்
ணகயாவலவய பரிமாறி அேர்கள் உண்பணதக்
காண்பதில் எப்பவுவம வகாமதிக்கு பரம திருப்தி. அவதாடு
சுவலாவும் வசர்ந்துபகாண்டு
ரகுணேத் திண்டாட ணேத்து வேடிக்ணக பார்த்தாள் .

“சுவலா, இந்தப் பயலுக்கு நீ பராம் பவும் இளக்காரம்

பகாடுக்கிறாய் . இேணனக் கண்டாவல
எனக்குப் பிடிக்கவில் ணல. நான் இேணன பேறுக்கிவறன் ” என் று
ரகு இங் கிலீஷில்
பசான்னான் .

’ஐவயா பாேம் ; அண்ணா, அப்படிபயல் லாம் பசால் லாவத’ என் று

பதிலுக்குச் பசான்னாள் .
பசால் லிவிட்டு சுவலா வகாமதியின் முகத்ணதப் பார்த்துச்
சிரித்தாள் . இேர்கள் இரண்டு
வபரும் வபசிக்பகாண்டது வகாமதிக்கு
விளங் கவில் ணலயானாலும் தன் சணமயணலப் பற் றியும்
தன்ணனப்பற் றியும் தான் தன் எஜமானர்கள் புகை் ந்து
வபசிக்பகாள் கிறார்கள் என் று
எண்ணி மகிை் ந்தான் வகாமதி.

அேர்கள் எல் வலாரும் சாப்பிட்டு மாடிக்குப் வபானபின் வகாமதி

பபண்களின்
குளிப்பணறக்குப் பக்கத்தில் தனக்பகன் று ஒதுக்கப்பட்ட
தன் னுணடய தனித்த அணறயில்
பேற் றிணலப் பாக்கு, புணகயிணலகணளப் வபாட்டு
முைக்கிக்பகாண்டிருந்தான் . சந்வதாஷத்ணத
அேனால் அடக்க முடியவில் ணல. குரபலடுத்துப்
பாடவேண்டும் வபால் இருந்தது.

*********

இரவுச் சாப்பாடு முடிந்தது. ேைக்கம் வபால் வகாமதி ரகுவுக்கு

பால் எடுத்துக்பகாண்டு
வபானான் . ரகு தனியாக உட்கார்ந்து ஏவதா
எழுதிக்பகாண்டிருந்தான் . பக்கத்தில் பகாண்டு
ேந்து ணேத்துவிட்டு எதிவரயுள் ள கண்ணாடியில் தன் முகத்ணத
இப்படியும் அப்படியுமாக
ஒரு தடணே பார்த்துக்பகாண்டான் . மீண்டும் பக்கத்தில் ேந்து
உராய் ந்துபகாண்டு
“பாணலச் சாப்பிடுங் வகான்னா; ஆறிப்வபாகிறது” என் று
பகாஞ் சலாகச் பசான்னான் . பசான்னவதாடு
அேன் நின் றிருந்தாலும் ரகுவிற் கு வகாபம் ேந்திருக்காது;
நாடிணய வேறு பதாட்டுத்
தாங் கினான் . ரகு வபனாணே எறிந்துவிட்டு அப்படிவய
வகாமதியின் பசவிட்டில் ஓங் கி ஒரு
அணற விட்டான் . இணத வகாமதி எதிர்பார்க்கவில் ணல.
கன்னத்ணதக் ணகயால் பபாத்திக்பகாண்டு
ரகுணேப் பார்த்து சிரிக்க முயன் றான் ; சிரிக்கமுடியவில் ணல.
பீதியும் சிரிப்பும்
மாறிமாறி முகத்தில் வதான் றி இறுதியில் பீதி முற் றி பயங் கரமாக
முகம் மாறியது. இது
ரகுவுக்கு இன் னும் ஆவேசத்ணத உண்டு பண்ணியது. தன் ேலது
காணல உயர்த்தி ஓங் கி அேன்
பநஞ் சில் உணதத்துத் தள் ளினான் .

“ஓ” என் று பயங் கர ஊணளயுடன் தடால் என் று தணரயில்

விழுந்தான் வகாமதி.
பக்கத்தணறயிலிருந்த சுவலா ஓடிேந்து ரகுணே தடுக்காவிட்டால்
வகாமதி என்னாோகி
இருப்பாவனா.

அன் று இரவு மூன் று வபர்களும் தூங் கவில் ணல. குளிப்பணறக்குப்

பக்கத்திலிருந்த
அணறயிலிருந்து இரவு பூராவும் ஒப்பாரி ணேத்து அழும்
வசாகக்குரல் வகட்டுக்பகாண்வட
இருந்தது.

மறுநாள் ரகு ஏவதா அேசர வஜாலியாக பட்டணத்துக்குப்

புறப்பட்டு விட்டான் . சுவலாவின்
முகத்தில் அருவள இல் ணல. இணத ரகு கேனித்தான் . வகாமதி தன்
அணறயிலிருந்து ேரவே
இல் ணல.

எல் வலாரிடமும் பசால் லிக்பகாள் ள ேந்தவபாது ஸ்திரிகள்

கூட்டத்தில் வகாமதி இல் லாதது
கண்டு, “அேன் எங் வக; வகாமதி” என் று வகட்டான் ரகு.

”அேனுக்கு உடம் புக்கு சரியில் ணல வபாலிருக்கிறது. இன் று

பேளியிவலவய காவணாம் ” என் று
பசான்னார்கள் . சுவலா ஒன் றுவம பதரியாததுவபால் பமௌனமாக
இருந்தாள் . ரகு ணகயில் ஒரு
பபாட்டலத்துடன் வகாமதியின் இருப்பிடம் பசன் றான் .

“வகாமதி! வயய் வகாமதி; கதணேத் திற” என் று அன் வபாடு

வகட்டான் . வகாமதியும் கதணேத்
திறந்தான் . தணலவிரிவகாலமாக கண்கள் வீங் கப் பார்க்கப்
பாேமாக இருந்தான் .
“இந்தா இணத ணேத்துக்பகாள் ” என் று அந்தப் பபாட்டலத்ணத
வகாமதியிடம் பகாடுத்தான் ரகு.
அணத தணலகுனிந்தோவற பமௌனமாக ோங் கிக்பகாண்டான் .
“அதில் என்ன இருக்கிறது என் று
பார்!”

வகாமதி பபாட்டலத்ணத அவிை் தத் ான் . நிணறய பசேந்தி

பூக்களும் , அருணமயான கருேணளகளும்
இருந்தன. பபண்கபளல் வலாரும் சிரித்தார்கள் . வகாமதியும்
சிரித்தான் ; அேன் கண்களில்
கண்ணீர ் ேந்தது.

ரகு ஊருக்குச் பசன் று பல நாட்கள் ஆகிவிட்டது. வகாமதி எல் லா

வேணலகணளயும்
முன் வபாலவே பசய் கிறாபனன் றாலும் அேன் முன் வபால
கலகலப்பாக இல் ணல. தனியாக ஏதாேது
ஓரிடத்தில் இருந்து பகாண்டு எணதவயா பறிபகாடுத்தேன் வபால்
எணதயாேது பார்த்துக்
பகாண்டிருப்பான் . மனணத அறுக்கும் பபருமூச்சுக்கணள
அடிக்கடி விடுோன் . உடம் பு
பமலிந்துவிட்டது. சுவலா இணதபயல் லாம் பமௌனமாக
கேனித்துக்பகாண்டு ேந்தாள் .

ஒருநாள் இரவு இரண்டுமணி இருக்கும் . சுவலா தற் பசயலாகக்

கண்விழித்தாள் . கீவை
வகாமதியின் அணறயில் இன் னும் விளக்கு எரிந்து
பகாண்டிருந்தது. ‘ஏன் ?’ என் று
பார்க்கவேண்டும் வபால் இருந்தது. பமதுோக இறங் கி ேந்தாள் .
பார்த்தாள் . வகாமதிணயக்
காவணாம் . உள் வள ஒரு பபண் மட்டும் தனியாக உட்கார்ந்து
பகாண்டிருப்பது பதரிந்தது.
திகிலும் ஆச்சரியமாகவும் இருந்தது.

யார் இந்தப் பபண்; வகாமதி எங் வக?

அரேமில் லாமல் சுவலா பக்கேசத்திலிருந்த ஜன்னல் ேழியாகப்
வபாய் ப் பார்த்தாள் .
அந்தப் பபண் முைங் காணலக் கட்டிபகாண்டு
உட்கார்ந்திருந்தாள் . ணககள் நிணறய
கருேணளகள் வபாட்டுக் பகாண்டிருந்தாள் . தணலயில்
ஜணடநிணறய பசே் ேந்திப் பூக்கள் .
அேள் எதிவர ரகுவின் படம் இருந்தது! சுவலா முகத்ணதக் கூர்ந்து
பார்த்தாள் . அந்த
பபண்ணின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர ் தாணரயாக
இறங் கிக்பகாண்டிருந்தது. முன்னால்
குனிந்து ேணளயல் கள் மீது முகத்ணதக் கவிை் ந்துபகாண்டாள்
அந்தப் பபண். அேளுணடய
கண்களின் நீ ர்ப்பட்டு அந்தக் கருேணளகள் நணனந்து
அதிலிருந்து பிரகாசமான
ணேரங் கணளப் வபால் கண்ணீர ் பசாட்டிக் பகாண்டிருந்தது.

எதிவரயுள் ள ஜன்னல் ேழியாக இப்பபாழுது நன் றாகப் பார்க்க

முடிந்தது சுவலாோல் .
அணடயாளம் கண்டுபகாண்டாள் . வசணலயுடுத்திக்பகாண்டிருந்த
அது வேறு யாருமில் ணல.
வகாமதிதான் !

சுவலா திடுக்கிட்டுப் வபானாள் . பீதியால் நிணலபகாள் ள

முடியவில் ணல. திரும் பி
மாடிப்படி ஏற காணலத் தூக்கி ணேக்க முயன் றாள் –
முடியவில் ணல, அப்படிவய
உட்கார்ந்துவிட்டாள் .
நன்றி: தீ ம் 1964

Get Outlook for Android