Professional Documents
Culture Documents
Աշնան երեկոյի մեջ ինքը ջրից գալիս էր։ Դույլերը ծանր էին,
ինքը դեռ աղջնակ էր, հազիվ աղջիկ էր. դույլերը բերում֊բերում ու
ցած էր դնում։ Տատը գլխին շալ էր փաթաթել, թևերի տակով
տարել ու մեջքի վրա կապել էր, ինքը գյուղական տիկնիկի նման էր։
Բարակ զգեստը չէր տաքացնում, սառն էր, դույլերը ծանր էին, բայց
իր մեջ թաքուն մի ուրախություն կար, և այդ ուրախության
պատճառը Արզումանյանների տղան էր, որ հեծանվով պտտվում էր
իր շուրջը, քշած առաջ էր ընկնում, գնում հեռանում էր, գալիս
պտտվում էր իր շուրջը, ետ էր ընկնում և դարձյալ գալիս պտտվում։
Երեկոն մի տեսակ խուլ էր, ուրիշ ձայներ չկային, միայն հեծանվի
թույլ խշշոցն էր ու հեծանվի աղոտ լույսը։ Դեռ չէր մթնել, հեծանվի
լապտերը լուսավորում էր միայն ինքը իրեն, բայց Արզումանովների
տղան ուզում էր աղջնակին դուր գալ և լապտերը վառել էր, և
աղջնակին դուր էր գալիս, աղջնակի մեջ կանացիական ինչ-որ
ուրախություն կար։ ճանապարհի երկու կողմում այգիների
ցանկապատերն էին, ճանապարհը դատարկ էր, միայն իրենք էին,
ապա հեռու կեռմանում ճանապարհ ելավ ու օրորվելով եկավ իր
խմած եղբայրը։ Այդ ժամանակ իրենք հասել էին իրենց բակի
դռնակին, և Արզումանովների տղան պտույտից դուրս նետվեց ու
սլացավ դեպի ճանապարհի հեռուները, իսկ ինքը մտավ բակ։
Ինքը բակ մտավ — սագը գրկած փոքր եղբայրը մեծ եղբոր
ետևից էր ընկել, և մեծ եղբայրը սարսափած փախչում ու պտտվում
էր ծառերի արանքում, ուզում էր մոր մոտ վազել, բայց մոր մոտ
օտար մարդիկ կային, ամոթ էր։ Նրանց մայրը և իր մերացուն
բակում կանգնած էր ձեռները կրծքին խաչած՝ իր հորաքրոջ
բացճակատ պայծառ Ներսեսի և անծանոթ մի մեծագլխի դեմ, որը
ճիպոտի ծայրով խաղում էր կոշիկի քթի հետ, սև էր, ամաչկոտ ու
տգեղ։ Իր հորաքրոջ տղային ինքը սիրում էր, դույլերն ինքը ցած
դրեց ու գնաց ձեռքով բարևեց, հետո ձեռք էր մեկնում սևագլուխ
տգեղին և այդ ժամանակ հասկացավ, որ Ներսեսը նրան ուրիշ
նպատակով է բերել։ Ինքը պաղեց մնաց ու ատեց Ներսեսին, և այդ
ժամանակ բակի դուռը ետ խփվեց ու բակ մտավ իր Ոսկան խմած
եղբայրը, և ինքը նրա մոտով բակից դուրս նետվեց, վազեց տատի
տուն։ Հեծանիվը քշած՝ իրեն ետուառաջ էր անում Արզումանյան-
ների տղան, բայց ինքը նրան տեսնում ու չէր հասկանում։
Ինքը տատի գոգն ընկավ, իրեն թաքցրեց տատի գոգում, և իր
միակ թաքստոցը տատի գոգն էր։ Ինքը հիշում է՝ որ ինքն ասում էր.
«Մեծագլո՜ւխ, սև՛, գե՛շ»։ Ինքը թաղվել էր տատի գոգում, ինքն
ուզում էր չքանալ տատի փեշերի մեջ, ինքն ահա–ահա կորչում էր
տատի գոգում։
— Գե՛շ... սև՛... մեծագլո՛ւխ... խե՛ղճ...
Հետո, տատը երգ էր լացում ու իր մազը սանրում էր, և այդպես
առանց շալի ու մի շորով՝ ինքը բարակ աղջիկ էր, մի տարվա շիվի
պես, և տատի երգը անտառում լքված որբի մասին էր. «Պախրեն
կգա ծիծ կտա՜»։ «Պախրեն կգա ծիծ կտա՜ա»։ «Պախրեն կգա ծիծ
կտա՜աա»։
— Քամին կգա օրոր կանի... նանի, որբուկ ջան, նանի... Պախրեն
կգա ծիծ կտա։
«Պախրեն կգա ծիծ կտա», երգում էր տատը և իր մազը
սանրում, իսկ բաց դռան մեջ կանգնել էր Արզումանյանների տղան
և նայում ու աչքերը թարթում էր։
Մերացուն ափսոսում էր ժակետն իրեն տալ. գլուխը պահարան
էր կոխել, Իշխանի հարուստ տանը մի ժակետ էր ջոկել, թաքուն
շուռումուռ էր տալիս ժակետը, հետո արդեն բացեիբաց էր
համեմատում ժակետը աղջկա հետ և ժակետն ափսոսում էր։
Ոսկան հարբած եղբայրը այգու ծառը բռնած անշարժ Էր,
որովհետև եթե շարժվեր՝ կընկներ։ Իշխան հայրը թախտին աչքը մի
րոպե կպցրել Էր, որպեսզի քիչ հետո վրա ընկներ մի որևէ գործի, և
փոքր եղբայրը կարողացավ հոր գրպանից մի բան թռցնել, դա երևի
փող էր, որի կեսն իր համար ծոցում թե որտեղ թաքցրեց, իսկ կեսը
բռան մեջ պահած՝ մորից թաքուն ուզում էր քրոջը տալ — տան մեջ
կատվի պես դեսուդեն էր սահում, կարողացավ իբր մորից թաքան
կողքով անցնելու պես քսվել քրոջը, բայց նրա մերը և իր մերացուն
տեսել էր, եկավ խլելու նրա ձեռքից, բայց նա սեղանի տակով դուրս
պրծավ տնից։ Մի բան Էլ երևի նրանց միջի խեղճն ու խղճավորն Էր
ուզում քրոջը տալ՝ վախլուկ եղբայրը, որ վիզը ծռած մի կողմ էր
քաշվել և մորից վախենում Էր։ Իշխան հայրը օձի կծածի պես վեր
թռավ որևէ գործ գտնելու և անցնելու հետ ժակետի մասին կնոջը
բան ասավ. «Տուր, տուր, տուր, տուր, այտա, ափսոս չի, տուր». և
տնից ելնելու հետ իր կողքով անցնելիս բան ասավ մեծագլուխ
տգեղ տղայի մասին, որ դրսի թախտին նստած ճիպոտի ծայրով
խաղում էր կոշիկի քթի հետ, «Տղեն լավ տղա է... խելոք, աշխա-
տող... խմող չի»։
— Այտա՜։
— Տուր, տուր, տուր, ափսոս չի, տուր, այտա։
Մերացուն ժակետը բերեց չափեց իր վրա, ասաց. «Ափսոս չի,
հագիր, ցուրտ է»։
— Հեքի, ցյուրտ ա, էփսոս չի։
Բակից թե այգուց եկավ Իշխան հոր ձայնը. «Ուշանում եք,
այտա, գնացքի ժամն անց է կենում», բայց ինքն ու մեծագլուխ
տգեղը՝ Սիմոնը, մանավանդ ինքը, պատշգամբում անշարժ
կանգնած էին, և իր մեջ արդեն֊արդեն համարձակություն էր
հավաքվում, իր վրա արդեն֊արդեն լեզու էր գալիս ասելու, որ այդ
հարուստ տնից այդպես տկլոր ինքը չի գնա, որ այդ գորգը, այդ
գորգերը... այդ բարձերը, այդ տաք անկողինները... այդ մաք-
րությունը... բակում ծանրումեծ նստած այդ կովերը... և մանավանդ
այդ գորգերն ու նրանց մեջ մանավանդ մեկը... Եվ այդ ժամանակ
այգու ծառից պոկվեց ու հարբած թափով եկավ Ոսկան եղբայրը.–
Տասնհինգ տարեկան է, էդ ում քվերն ես մարդի տալիս, դար-
պասեցի,– բայց պատշգամբի աստիճաններին ընկավ ու այդպես էլ
քնեց։
Ինքը նայեց Սիմոնին, և Սիմոնը կանգնեց։ Ինքը նայեց, և
Սիմոնը շտկվեց։ Շտկվեց ու այդ ցուրտ իրիկվա մեջ այդ դառը
աշխարհում կուլ տվեց թուքը, և իրենք քայլ դրին իջնելու Իշխանի
պատշգամբից՝ որպեսզի այլևս, ոչ մի անգամ ետ չնայեն դեպի այդ
հարուստ, մաքուր ու կծծի տունը, ուր ամեն ինչ կար, բացի սրտի
թեթևությունից։
Ներսեսը հետնե՞րն էր, հետնե՞րը չէր. գոմի դռանը Իշխանին
կարծես օգնում էր կամ կանգնած էր գործ անող Իշխանի մոտ, բայց
հետո մեկ էլ երևաց կայարանում՝ կաշվե սև բաճկոնը հագին,
քաղաքային իր ընկերների հետ, և նա շատ վստահ էր, և Սիմոնը
նրա մոտ շատ էր խեղճ, և ինքը Սիմոնից մի րոպե զզվեց ու ետ
քաշվեց, բայց մյուս րոպեին ատեց Ներսեսին և Սիմոնին խղճաց։
Կայարան իջնելիս գերեզմանոցի տակ ինքը կանգ առավ, նայեց
Սիմոնին, նայեց դեպի գերեզմանոց և ծնկեց ու կռացավ։
— Ոչ, լացը մեզ համար չի։
Ինքը նայեց դեպի գերեզմանոց, նայեց Սիմոնին, և հիմա ինքը
հիշում է, որ ինքն ասաց. «Իմ լույս մերը...»։ Եվ Սիմոնը գլուխը շրջեց
ու թուքը կուլ տվեց, և ինքը հիշում է, որ ինքն ասաց. «Կապրենք»։
Բայց այդ մարդու մեջ ապրելու և հաղթելու կամք չկար, և ինքը
խփվեց գետնին, ծեծեց գետինը ու հեծկլտաց. «Իմ լույս մոր գոտին
թշնամու տանը մնաց... Իմ մոր արծաթե գոտին թշնամու տանը
մնաց... Իմ մոր գորգը... Իմ լույս մոր կարմիր պախրա գորգը... Իմ
մոր ոսկի սիրամարգ կարպետը... Իմ մոր շարմաղ ձեռի ապա-
րանջանը»։ Բայց միայն ինքն էր մղկտում, աշխարհը խուլ էր,
գետինը չոր էր և ցուրտ էր։
Ցուրտ էր նաև կայարանում։ Բայց ցուրտ էր միայն իր ու
Սիմոնի համար։ Մաքուր ու տաք հագնված տղամարդիկ փափուկ
նայելով հանգիստ անցնում էին, գարեջուր էին խմում, ժողովրդի
մեջ երևաց վստահ ու գոհ Ներսեսը, որ քաղաքային իր ընկերների
հետ զբոսնում էր և իրենց բանի տեղ դրեց, չարհամարհեց - ուսի
վրայով ասաց. «Գործկոմի հետ գործ ունեմ, դուք գնացեք, ես էգուց
կգամ»։ Ինքը Սիմոնին ասաց. «Գնա դու էլ պիվա խմիր»։ Բայց նա
չորացել մնացել էր։ Հետո ինքն ասաց. «Արի էստեղ ապրենք, դու
երկաթգծում կաշխատես, ես էլ էստեղ՝ հավաքարար», բայց նա
չորացել մնացել էր, նա չէր սազում այդ քաղաքին և վախենում էր
այդ քաղաքից։ Իրենք պատի ետևը մտան, այդտեղ մի քիչ տաք էր,
և մնացին այդպես շշմած, հետո ինքը տեսավ, որ իրենք կանգնած
են լուսավոր, առատ խանութի պատուհանի մոտ և ինքը նայում է
դարսած կտորներին ու հագուստին։ Սիմոնն իրենից շուտ էր
հասկացել, որ ինքը տակի շոր չունի, մրսում ու նայում է խանութի
հենց այդ շորերին։ Իրենք ներս մտան և կանգնեցին այդ շորերի
դեմ։ Հետո ինքը տեսավ, որ Սիմոնն ամաչում է իր մեծ բռան
կոպեկներից, որովհետև դրանք վայ թե քիչ էին։ Եվ իր համար այդ
պահի Սիմոնը միշտ եղել է գեղեցիկ և խեղճ ու սիրելի։ Եվ՝ այդ
պահի ինքը։ Եվ՝ այդ պահի իրենք՝ Աղունն ու Սիմոնը միասին։
Սիմոնը հարազատ ու գեղեցիկ էր նաև երևի այն ժամանակ, երբ
պատի անկյունում պահակ էր կանգնել, որպեսզի ինքը պատի
ետևում հագնի այդ շորը, բայց երբ ինքը դուրս եկավ պատի ետևից՝
Սիմոնը կանգնած էր թիկունքը լայն, և լայն նրա թիկունքն ու բարձր
ուսերը իրեն շատ դուր եկան։ Այդ ցրտից հետո հիմա այդ շորը
հագած՝ ինքը սրսփաց ու եկավ մտավ նրա թևը, և Սիմոնը
պարանոցը դանդաղ ոլորեց ու նայեց իրեն, և այնքան ջերմ
մարդկայնություն կար այդ կոշտ գյուղացու դեմքին։
Հետո իրենք գալիս էին սրանց գյուղի երկար ճանապարհը, և
ինքն այդ գյուղացի տղային հարազատ էր զգում անընդհատ — երբ
ինքը գալիս էր երեխայի պես նրա ետևից և երբ գալիս էր համարյա
թե կնոջ պես նրա հետ կողք-կողքի։ Եվ ինքն անընդհատ ասում էր.
«Ես որբ եմ, մեր չունեմ»։ Այո,— Ես որբ եմ, մեր չունեմ։— «Իմ հոր
թշնամին ասում է իմ մորը իմ հերն է սպանել, բայց իմ տատն ասում
է տիֆի տարին արնով է ընկել։ Ուրիշներն ասում են իմ հերն է խփել
արնով գցել»։ Ինքը մի անգամ ասաց. «Ետ դառնանք քաղաքում
ապրենք։ Գնանք Թիֆլիս, Երևան գնանք, քաղաքում ապրենք։
Արզումանյանը հասել է Մոսկվա, գնանք Մոսկվա ապրենք»։ Հետո
երեխայի պես հարցրեց. «Մոսկվան շա՞տ է հեռու»։ Մնացած
ժամանակ ինքն անընդհատ ասում էր, «Ես մեր չունեմ, իմ հերն իմ
մորն սպանել է»։ Սիմոնը ճանապարհից դուրս եկավ, և ինքը
տեսավ, որ սրանց երկիրը սիրուն է։ Սիմոնն ուրիշ բանի էր թեքվել.
Սիմոնը տրեխներն ուրեմն ճանապարհին թփի մեջ պահած էր եղել,
հիմա թփի տակից գտավ տրեխները, հագավ, իսկ կոշիկները հանեց
ու թևի տակ առավ։ «Ցավեցնո՞ւմ են», հարցրեց ինքը, բայց
ցավեցնելու֊չցավեցնելու համար չէին փոխվել կոշիկները տրեխ-
ներով, դրանք նրանց տան բոլոր տղամարդկանց կոշիկներն էին։
«Ադամ ախպորն են,– ասաց Սիմոնը։– Աբել ապնինն են։ Քաղաք
գնալու մեր կոշիկն է»։ «Բոլորդ էլ է՞դ եք հագնում», ասաց ինքը, և
Սիմոնը միամիտ–միամիտ ասաց. «Չէ, Ակոփի ոտին մեծ են, Ակոփը
դեռ չի հագնում»։ Եվ հուզիչ ու սպանիչ մի բան կար այդ ամենի մեջ,
և իր բուկը խցվեց։ Ոչ, ձորով ազատ ու գեղեցիկ գնացք էր գալիս
ազատ ծղրտոցով, երկաթե հզոր էլեկտրասյուները ցատկում էին
ձորի վրայով է՜ն սարի գլուխը, ազատ արծիվը ձորերի վրա ճախ-
րում էր էս մե՜ծ, ազատ աշխարհում, իսկ Սիմոնը արծվի, գնացքի ու
էլեկտրասյուների դեմ նստած տնքտնքում էր տրեխակապերի վրա,
և իր լացն ու զզվանքը եկավ։
Նա ամենուր ու ամենքի մեջ է բոլորից այդպես խեղճ։ Նա
այդպես խեղճ էր այդ նույն ճանապարհով ճակատ գնալիս, այդպես
խեղճ էր պատերազմից ողջ-առողջ դառնալիս, այդպես խեղճ է իր
հորանց տանը, բայց ուրիշ ոչ մի անգամ ոչ մի տեղ նա այդպես
մեռնելու պես խեղճ չի եղել, ինչպես այն երեկո, երբ իրենք բացեցին
նրա հորանց դուռը։
Առաջին մեծ խումբը ռազմաճակատ գնաց երգով֊նվագով։
Իրենք՝ տղերքն էին նվագում֊երգում։ Հետո իրենց դհոլ֊դուդուկը
նրանք կանանց տվեցին, իրենք շարքի կանգնեցին, շրխկան քայլով
գնացին, և կանայք հիմա նստոտած էին նրանց դհոլ–դուդուկը
ձեռքներին ու դեռ նրանց երգի մեջ. «Տանում են, ադե ջան տանում
ե՜ն»։ Քսան տղամարդ էր բանակ գնում, և այդքանի մեջ ամենա-
խեղճը Սիմոնն էր։ Օսեփանց մեր Եսայու Ակոփը մնում-մնում,
Ածխոտենց խեղճ Վասոյի Թմփլո Վերգուշին ասում էր. «Լեմեցն էս է
վրա տված գալիս է, ախչի, էդ անտեր լավ տեղերդ էդ ում համար ես
պահում» և ուզվոր երեխայի պես վիզը ծռած ձեռը դեմ էր անում, և
նորից, «Ախչի, զոհվելու եմ, անտեր տեղերիդ կարոտ եմ զոհվելու»
և համարյա թե հրում էր ճանապարհի տակ, դեպի քարի ետևը, և
վերջում. «Բեռլինը գրավել պտեմ, լեմեցի մի սիրուն աղջիկ պտեմ
ուզիլ ու տնփեսա մնալ - կարոտիցս դե ցամաքիր», իսկ Վերգուշի
խեղճ Վասոն. «Արա, էս վայ թե ճիշտ է ուզում, հա... Իմացիր, Ակոփ,
հրացան տվին՝ առաջինը քեզ եմ ևըս անելու», և Վրացոնց
Ղևանտը. «Ձեններըդ կտրեք, անբառոյական»։
Վասոյի Վերգուշը բարի, միամիտ, սիրով լիքը գոյություն էր։
Հաստլիկ էր, գնում էր մի տեսակ կիսան առ կիսան և ժպտում էր
Ակոփի ասածների վրա, ժպտաց ամուսնու ասածի վրա։ Նա հետո,
կալում, երբ փոստի Գուհարը բերեց առաջին զոհի լուրը, նա՝ միայն
նա կաղկանձեց ու փլվեց, իրենք միայն մոլորվեցին ու լռիկ լաց
եղան, իսկ նա հեծկլտաց ու ծնկների վրա փուլ եկավ։ Դա հետո էր։
Հիմա իրենք ամուսիններին բանակ էին ճամփում, և բոլորի մեջ
ամենախեղճը Սիմոնն էր։ Մեկը երգում էր, մեկը՝ նվագում, մյուսը մի
սրախոսություն էր անում ու բոլորին ծիծաղեցնում, իսկ Սիմոնն
ասաց մի տեսակ սրտնեղած ու անտեղի. «Անտերը, ի՜նչ էլ ցանել
ենք... էս խեղճ աղջկերքը ոնց են հավաքելու»։ Խոսքը այդ տարվա
հացի մասին էր, արտամիջով վաղուց էին անցել, հիմա անտառում
հաճարենու դեմ խմբված արդեն բաժանվում էին, և Սիմոնի
խոսքին ուշք չդարձրին, միայն Վրացոնց Ալեքսին Սիմոնի գլխարկը
ճակատին քաշեց, և Սիմոնն այնքան էր խեղճ, որ ինքը երեսը շուռ
տվեց։ ճանապարհին, երբ դեռ արտամիջում էին, ով էր, մեկն զգաց
Օսեփանց մեր Մանթոյի բացակայությունը և ասաց այդ մասին
(«Մանթո, էստեղ ե՞ս... Մանթոն էլ էր լինելու, էս ո՞նց է»), և լռու-
թյունից հետո նիհար ու երկարավիզ Հայկազն ասաց կարծես
կատակով, բայց դառը. «Արանքը ճղած կլինի»։ Բաց նա «արանքը
չէր ճղել». երբ հասան մեծ հաճարենուն՝ նա կանգնած էր դանակը
ձեռքին և գնացող իրենց բոլորի անունը գրել էր ծառին. վերից վար
գրել էր իրենց անունները, և Սիմոնի անունը ամենավերջում էր, և
Սիմոնն այդտեղ էլ ամենաետինն էր։ Խումբը կանգնել նայում էր իր
անուններին, Մարգարենց բոլորովին անգրագետ Մամբրեն
հարցրեց՝ թե որն է իր անունը, ցույց տվեցին, հետո լուռ նայում էին
իրենց անուններին, և մի տեսակ խորհրդավոր ու գերեզմանային էր,
չնայած Վրացոնց Ղևանտը գովեց Մանթոյի արարքը. «Ապռես...
թող մեռ անունը...»։ «Դիվիզիա, ստանավի՜ս», կարծես կատակով,
բայց իրականում շատ լուրջ հրահանգեց Վրացոնց Ղևանտը, և
տզերքը շարվեցին, շարք չէին մտել միայն ինքը՝ Ղևանտը, Ներսեսը
և մեկ էլ Սիմոնը։ Ներսեսն ու Ղևանտը՝ որովհետև նրանց միջև
ղեկավարությունը խլելու մրցում կար և այստեղ էլ եղավ, և
Ներսեսը ի վերջո կարողացավ Ղևանտին շարք մտցնել և բարձրա-
քիթ ու ուժեղ՝ հրամայել իր զնգուն քթախոսությամբ. «Ծմակուտի
գունդ, լսիր իմ հրամանը, Ծմակուտից Բեռլին քայլո՜վ մա՛րշ»։ Իսկ
Սիմոնը շարք չէր մտել, որովհետև տնքտնքում էր հագի կոշիկը
տրեխով փոխելու վրա։ «Սիմոն, շուտ արա, է», ասաց Ղևանտը, իսկ
Սիմոնը սրտնեղում էր — սրտնեղում էր տրեխների վրա, նրանց այդ
խեղճ թատրոնի, գալիք ծանր նեղությունների վրա։ «Այտա,
տավարը ջարդվելու է, տավարը, էս ժողովրդին առանց խոտի ենք
թողնում»։ «Կարևոր ֆրոնտը ներկայումս գեռմանացին է, տավառը
չի», արդեն շարքի գլխից՝ ասաց Ղևանտը։ Սիմոնը կցվեց շարքի
պոչին, և նրա գլխարկը դեռ ծուռ էր, և Ներսեսն զգուշացրեց՝
«Սիմոն, գլխարկդ», և Սիմոնը դեռ սրտնեղում էր, իսկ Ներսեսն
արդեն շարքը ձգել, բանակայնորեն զգաստացրել էր, երբ Ակոփը
դարձյալ, հիմա բերանի լուռ շարժումով, ձեռքը դեմ արեց
Վերգուշին, հետո նրանք գնացին, և կանայք կանգնած էին նրանց
թողած երգի մեջ՝ նրանց անունների առաջ, և Ներսեսի չորուկ
Նունիկը ձգվեց, հեծկլտաց, երեսը վար բերեց ու ինքն իր վրա
ծալվեց. «Վո՜ւյ, տղերանցը կըտորիլ տեն... տղերանցը ջարդիլ տեն,
վո՜ւյ»։ «Ձե՛նդ,— ասաց Ղևանտի կուսակցական Մայան,–– սո՛ւս։
Լաչառ։ Կախարդ։ Ձե՛նդ»։
Մայան այդպես զուսպ ու հաստատ էր նաև կալում, երբ փոստի
Գուհարը ծղրտուն ուրախությամբ հեռվի լույս բլուրից կանչեց.
«Աղո՜ւն, աչքալուսանք ունես, Աղո՜ւն, Հովիտը կանչում Է հեռախոսի
մո՜տ, կանչում Է հեռախոսի մոտ»,— նա՝ Ղևանտի Մայան, զուսպ
խլրտաց եղանը ձեռքին, զուսպ ժպտաց և մի թեթև հրեց իր կողը.
«Սիմոնդ եկավ, վազիր»։ Սիմոնն այդ ժամանակ Էլ իր պես՝
տրեխակապերի վրա չարչարվելու պես նստած Էր հաճարենու տակ
տղերանց անունների դեմ ու տնքում ու կուչ Էր զալիս։ «Վրացոնց
Ղևանտը եկե՞լ է», հաճարենու դեմ նստած՝ հարցրեց Սիմոնը, և
Վրացոնց Ղևանտը խփվել Էր, և Սիմոնը բկի ադամախնձորը կուլ
տվեց, լռեց և ապա հարցրեց, «Ներսեսը եկե՞լ է», բայց Ներսեսը
խփվել էր, և Սիմոնը թուքը կուլ տվեց, դառը նայեց և ասաց Ակոփի
մասին. «Մեր Ակոփը», բայց դեռ Ակոփն էլ չէր եկել, «Ադամ ախ-
պերը», բայց Ադամ հորեղբորից լուր չկար, և դրանից հետո
անվանապես ոչ մեկի մասին Սիմոնը չհարցրեց, այլ ասաց. «Բա
ո՞վ է եկել», և ինքն ասաց՝ «դու» և քայլ դրեց, «դու, ախպեր ջան,
դու ես եկել», բայց Սիմոնը չէր զգում իր կենդանության հրճվանքը,
կարծես ինքը Սիմոնն էլ խփվել ու մնացել էր Ռուսաստանի հեռու
անհայտություններում։ Նա ամաչում էր իր կենդանությունից, նա չէր
ուզում գյուղի աչքին երևալ, կարծես թե նա ինքն էր սպանել իր
ընկեր տղերքին՝ կալի կանանց ամուսիններին, նրա քայլն
անընդհատ ծանրանում էր, նա ետ էր ընկնում ու անցնում Աղունի
թիկունքը։ Հետո, երբ արդեն շատ էին մոտեցել և կալի կանայք
խմբված նայում էին, նա հանկարծ գայթեց, թափ առավ ու գնաց
գրկելու բոլորին կարծես միանգամից։ Նա սրտից է սարքած, և
աստծու այս տխուր աշխարհում բոլորն են արժանի սիրվելու և
մանավանդ քսան տարեկանում որբևայրիացած այդ խեղճ կանայք
էին արժանի և մեծ սիրո, և՛ մեծ մխիթարանքի, և՛ մեծ գովեստի,
բայց մարդ չպետք է իրեն այդպես կեր դարձնի ուրիշի վշտին և
ուրիշի սիրտն առնելու համար իրեն այդպես ոչնչացնի. խառնվել
մոլորվել էր կանանց մեջ Սիմոնը, երեխայի պես ուռչում ու թուքն
անրնդհատ կուլ էր տալիս, կուչ էր գալիս ու գետինն էր մտնում իր
ողջության տակ, իսկ Ղևանտի Մայան չխղճաց ու ասաց, և գոնե
թաքուն ասեր ու թաքուն արհամարհեր — ասաց բաց արհա-
մարհանքով. «Ով էր գալու — ով է եկել»։ Այո, «ով էր գալու — ով
եկավ»։ «Դե նեղանալ մի, Մայա ջան, տերը մեռած պատերազմը
կարծում ես գիտի՞ ում է սպանում ու խնայում», հազար տեղից
ծալվելով ասաց Սիմոնը, և Աղունն ինքը տեսավ, որ այդ երեխային
ինքն է պաշտպանելու։ Եվ թեկուզ դա դաժան էր, բայց մեղքն
Աղունինը չէր, դա այդպես էր,— Աղունը կանգնեց Սիմոնի ու կանանց
արանքում, Մայայի ու Սիմոնի արանքում և ասաց Մայային.
«Վերևն աստված կա, ամեն մեկին իրա սրտովն է տալիս»։ «Հա,
բախտավոր», արհամարհեց Մայան, և ինքր չխնայեց ու հաս-
տատեց. «Սիրտդ ինչ որ ուրիշին է ուզում՝ գալիս կանգնում է քու
առաջ»։ Եվ Մայան չոր բերանը լիզեց ու պատասխան չունեցավ, և
ինքը գլխաշորը շտկեց ու նրանից տուն գնալու իրավունք խնդրեց.
«Հիմա՝ թույլ տալի՞ս եք ամուսնուս հետ տուն գնամ», և նա թույլ
տվեց. «Գնա, բախտավոր»։ Եվ Մայան երևի հենց այդտեղ վճռեց
զավթել Սիմոնին, խլել Սիմոնին Աղունից, չնայած մինչև այդ մի
տեսակ արհամարհում էր Աղունին էլ, հենց Սիմոնին էլ, և Սիմոնը
կուչ էր գալիս իշխանուհու ու էգի նրա հայացքի տակ։ Կանայք
հուսահատությունից ու կարոտից այրվում էին, և ինքը, երբ իրենք
հեռանում էին կանանց լուռ նայող խմբից, կսմթեց, պինդ կսմթեց
Սիմոնի կողքը։
Մատուռի մոտով անցնելիս ինքն ասաց. «էդքան ահ ու մահի
մեջ քեզ քու մոր աղոթքն է պահել», «քու մոր ու քու հոր»,
ավելացրեց, «ես հաշիվ չեմ, քանի որ անգրագետ եմ ու աստծու
տեղը լավ չգիտեմ»։ Ինքը ծաղրով էր ասում, բայց Սիմոնը կանգնել
էր ու աչքերը լցվել էին։ Նրա հերնումերը եկան, սպիտակ երինջը
մեկը քաշելով ու մյուսը քշելով եկան, մատուռին հասնելուց առաջ
պառավը սոլերը հանեց, ծնկեց ու ծնկած եկավ ծնկած պտտվելու
մատուռի շուրջը, իսկ ծերունին երնջի հետ ցածր զրուցելով էր
պտտվում մատուռի շուրջը, այդպես երկար պատվում էին։ Ինքը
կատակով էր ասում, իսկ Սիմոնը աչքերը լցված կանգնել էր ու
շշնջում էր այդ տեսիլքի դեմ՝ որ կարծես երազ լիներ. «նանի»,
«ապի», «նանի», և նորից՝ «նանի», «ապի»։ Ծնկասող-ծնկասող՝
պառավը պտտվեց մատուռի շուրջը, հետո մատուռի դռան մեջ
դարձյալ ծնկած՝ ճակատը գետնին էր տալիս ու աղոթում և դարձյալ
գետնին էր տալիս ու աղոթում, և որտեղի՞ց այդքան աղոթք գիտեր
և այդքան ի՞նչ էր աղոթում։ Եվ ծերունին սպիտակ սրբի պես
սպիտակ երնջի վզկապը բռնած նայեց ու ասաց մատուռի դռնից.
«Սիմոն ջան, եկա՞ր... Սիմոն ջան, բա քու ախպերն ո՞ւր է, քու Ադամ
ախպորը խի՞ չես բերել»։ Եվ Սիմոնն ասաց հանկարծ ու վրա-վրա.
«Բերել եմ, ապի, բերել եմ, նանը թող լավ աղոթի՝ բերել եմ»։ Ինքը,
որպեսզի դա սուտ հույսի ու սին մխիթարանքի նման չլինի, այլ
նման լինի իրական լինելիքի, ասաց կոպիտ հեգնանքով. «Աշխարքը
տակնուվրա լինի՝ քու ցեղին բան չի պատահի, ապի, էս է Ադամդ էլ
կգա, վախիլ մի» և ցույց տվեց բաց ճանապարհը որտեղից
հայտնվելու էր Ադամը նույնպես։ Եվ այդ սուրբ մարդը մատուռի
դռնից սաստեց իրեն. «Դու նորից կռավեցի՞ր, դու նորից լեզու
առա՞ր»։
Նրանք միայն Աղունի հետ են այդպես կոպիտ։ Չարչարանքով
Ադամն էլ եկավ՝ դարձյալ այդքան կոպիտ. ինքը պարելով ընդառաջ
գնաց, «Մատանուս ալքը խալիս ա, էս ինչ լավ աչքալիս ա, Ծաղիկ
քաղեմ դեմ գնամ, Զինվոր հոպարը գալիս ա»։ Վերջին տողը զուտ
ինքն էր հարմարեցրել, իսկ զինվոր հոպարը նրա առջևից մի կողմ
կացավ, աչքերը իրենց նման ճպճպացրեց, նայեց և վերջապես
կարողացավ ասելիքն ասել, «Ճամփա եմ տալիս՝ տեսնեմ մինչև
հորանցդ տուն կարա՞ս մի՛ն գնաս»։ Եվ ինքը պատասխանեց
դարձյալ հին խոսքով, «Ես մեր չունեմ, որ մեր չունեմ՝ հեր էլ չունեմ,
իմ հերանք դուք եք»։ Եվ Ադամը աչքերը թարթեց ու կարծես թե
զարմացավ. «Վուեյ»։ Եվ ինքը չարությամբ, բայց նրա գալստյան
մեծ ուրախությունը դեռ չմարած՝ ասաց. «Տասը տարի է անցել»,
«Ի՞նչ տասը», ասաց զինվոր հոպարը, «Տասը տարի է ձեր տան
շեմքին ոտ եմ դրել», ասաց ինքը, իսկ հոպարը՝ «Տասը՞, բա ես ինչի՞
շատ գիտեի», իսկ ինքը՝ «Տասը տարում շուն են սովորեցնում», իսկ
հոպարը իբր թե միամիտ՝ «Տասը տարում շունը սատկում է», իսկ
ինքը՝ «Ձեր հանգիստ դռներին շները շատ են ապրում, հոպար. ոչ
ապրուստի կռիվ կա, ոչ ապրելու նախանձ, ոչ էլ ծակ շալվարի
ամոթ», «Ոչ էլ բերանի կապիչ», ասաց հորեղբայրը, իսկ Սիմոնը
կանգնել ու չէր ասում՝ թե բանակից այդպես չեն գալիս, հարսի հետ
այդպես չեն խոսում — ուրախ ու խեղճ ժպտում էր եղբոր ասածի
վրա, ժպտում էր կնոջ ասածի վրա, չնայած դա իսկական կռիվ էր և
հին կռվի շարունակությունը. այն կռվի՝ որ սկսվել էր նրանց դուռը
բացելու հետ։ Իսկ նրանց հերնումերը իրենց խուլ հավատի մեջ
խուլ՝ սպիտակ երինջը պտտում էին արևոտ մատուռի շուրջը,
սպիտակ ծերունին պարանը քաշելով պտտվում էր մատուռի շուրջը,
պառավը պտտվում էր ծնկասող, և ծերուկին մատուռի դռանը
կացավ ու ասաց. «էկա՞ր, Ադամո ջան», և պառավը նայեց աղոթքի
միջից ու ճակատը երեք անգամ գետնին տվեց և թևերը փռեց իր
աստծու ոտները գրկելու պես և աչքերով կախվեց իր աստծու
փեշերից և երևի ասաց. «Փառքդ մեծ, աստված, որ զորեցիր ու
դանակի տակից հանեցիր իմ Ադամո գառանը», և սողա-
լով֊սողալով, երկրպագելով-երկրպագելով. «Փառքդ շատ, աստված,
ձեռդ իմ զավակի վրա ես պահել» մրմնջալով-մրմնջալով պառավը
եկավ դեպի իր զավակը և դեռ ծնկած՝ որդու հասակն ի վեր
աստծու մասին էր մրմնջում, բայց նրա գլխավերևը աստված չէր՝
Ադամը, որ երևի թե կարողացավ մի քիչ հուզվել «էկա, նանի...
Նանի, էկել եմ», իսկ պառավը աստծու փառքի մասին իր խուլ
մրմունջի մեջ գեղեցիկ էր, բայց այդ բոլորը իրեն՝ Աղունին դուր չէին
գալիս, չնայած իր կոկորդն էլ խցվեց լացից, և ինքն ասաց. «էդ
աստոծը չի, նանի, էդ քու հին Ադամ տղեն է», և պառավը
տգեղացավ ու կատաղեց. «Ձենդ կտրի՛, լաչառ, սո՛ւս», և պառավի
իսկականը դա էր, Աղունի համար պառավը եղել է այդպես միշտ
փրփուրը բերանին ու տգեղ՝ առաջին օրվա առաջին րոպեից։
Միմյանց համար նրանք միշտ են այդպես աղոթքով ու սիրով
լիքը, իրարու առաջ այդպես էին եղել նաև մինչև նրանց մեծ, հին
տան դուռը իր ու Սիմոնի բացելը։ Դուռը բացեցին՝ մեծ տան մեծ
ընտանիքի մեջ պառավը ճաշը խառնում էր։ Դուռը բացեցին թե չէ՝
շերեփը առ-հա դեպի Աղունը։ Ոչ. իրիկվա մեջ դռան դեմ իրենք
կանգնել էին, և վախլուկ, շփոթված ու ուրախ Սիմոնը դուռը չէր
հրում։ Այդպես կանգնել իրար էին նայում, և ինքը ժպտում էր։ Ինքը
ժպտում էր այդ սրսփուն ցրտի մեջ գուցե ներսի երգի համար,
տորքի կտկտոցի, դրսում ծանրումեծ նսաոտած գոմեշների ու
կովերի, մեղվափեթակների, գանգուր մի երկու ձառի համար և
ներսի ուրախ, բարի, համերաշխ տրամադրության համար։ Բայց
Սիմոնը դուռը չէր բացում, և ինքը մի րոպե հիմարացավ ու ասաց.
«Ծմակուտը չի՞, ձեր տունը չի՞»։ «Նանը ճաշ է անում», ասաց
Սիմոնը, և ինքը կրկնեց. «Նանը ճաշ Է անում»։ «Բա ամոթ չի՞»,
հետո ասաց Սիմոնը, բայց դուռն արդեն հրել Էր, դուռը կրնկի վրա
բացվել Էր, ներսի ձայները, բացի երգից, կամաց-կամաց լռեցին, և
իրենք կանգնած Էին բաց դռան առաջ և ներս չէին մտնում, և երբ
ներսից վազելով եկող քայլերի թփթփոց լսվեց՝ Սիմոնն իրենից
Աղունից ավելի հեռացավ, այնպես որ բաց դռան դեմ ինքը կարծես
մենակ էր կանգնած, և շիլ, լոշտակ, ծիծաղելի ու սիրելի Աբելիկը
հենց այդպես էլ ասաց տնեցիներին. «Պո՜ւյ... մի հատ պուճուր
աղջիկ ա։ Մի հատ պուճուր, սիրուն աղջիկ ա»։ Եվ ինքը ժպտաց ու
այդ երեխային սիրեց, այդ երեխան իրեն դուր եկավ։ Այդ երեխան
Սիմոնին հետո տեսավ. «Սիմոն հոպարն էլ ա... Սիմոն հոպարն ա,
մին էլ մի պուճուր աղջիկ, հագին սիրուն շոր ունի»։ Եվ սիրունը նա
ժակետի մասին էր ասում, այդ ժակետը քիչ հետո իր տալերը և
տեգրակինը զննեցին ու քննեցին, հանեցին իր հագից և մի լավ
տնտղեցին, դրա գործքը սովորեցին ու իրար սովորեցրին, իսկ ինքն
այդ ժամանակ նրանց տանը կարծես թե մերկ էր, ոտքերը սեղմում
էր, ինքը սեղմվում մտնում էր իր մեջ նրանց մեծ տան շատ
նայվածքների տակ։ Շիլ-լոշտակ երեխան հանկարծ հասկացավ ու
ճչաց. «Պո՜ւյ... Սիմոն հոպարն իրա համար կնիկ ա բերել, էս ինչ
պուճուր կնիկ ա՜»։ Այո, ինքը սիրուն էր, ինքն, այո, պուճուր էր, իսկ
Սիմոնն ամաչում էր, և ներսից մի ձայն — դա, ուրեմն, պատրոնի
կեսրայրի ձայնն էր — ասաց. «Թե որ դուռն ես բերել, տուն էլ բեր, էլ
ինչի՞ց ես քաշվում», և լոշտակ տղան Սիմոնի ու իր համար կրկնեց
պապի ասածը. «Թե որ մինչև դուռը բերել էս՝ տուն էլ բեր, էլ ինչի՞ց
ես քաշվում», «ինչի՞ց ես քաշվո՞ւմ, Սիմոն հոպար», հարցրեց իր
կողմից։ Ապա իրենք ներսում էին, բայց դարձյալ դռան տակ,
Սիմոնը կոշիկները դրեց լուսամատի գոգին, թուքը կուլ տվեց ու
կանգնեց գլուխը կախ՝ իր ընտանիքի դեմ Աղունի կողքին, և ինքը
Աղունը նրանց բոլորին շիտակ էր նայում, որովհետև ոչ մեղքից էր
տեղյակ, ոչ էլ նրանց հոգսերից։
Մեծ տան համարյա թե բոլոր պատերի տակ միայն թախտեր
էին, միայն տորքը չէր թախտ, սեղանը չէր թախտ և ամբարի պես մի
բան կար՝ դա չէր թախտ, և ամբարի պես այդ բանից հետո
անկողիններ հանեցին, փռեցին թախտերին և հենց այդ ամբարի
պես բանի վրա էլ փռեցին, ուրեմն դա նույնպես թախտ էր, չնայած
բարձր էր, համարյա թե մի բարձր պահարանի բարձրության էր, և
իրենց նայում, իրեն Աղունին նայում ու լռում էին թախտին խոտոր
ընկած ապին՝ անշալվար տղա-երեխան կրծքին նստած, և երեխան
էլ էր նայում, մյուս թախտից՝ Ադամը՝ ամեն ծնկին մի երեխա,
վառարանի մոտ ճաշի վրայից պառավը, սեղանի մոտ գրքի վրայից
մի ուրիշ տղա, որ այդ աղմուկի մեջ ականջները փակած դաս էր
սովորում — «Երկու որբեր — Քուր ու ախպեր — Կորած գնում են
հեռու — Արևը՝ վառ — ճամփան՝ երկար — Ոչ աղբյուր կա — Ոչ առու...
Երկու որբեր — Քուր ու ախպեր...» — տորքի տակ շարված՝ երեք
տալն ու հարսը՝ Ադամի կինը։ Պատեֆոնը սեղանին երգում էր։ Այդ
հին, կոպիտ տանը պատեֆոնը օտարոտի էր և իրենցը չէր՝
հորաքրոջ Ներսեսինն էր, Ներսեսը քիչ հետո գալու տանելու էր։
Նրանք նայում ու լռում էին, նայում ու չէին խոսում, Սիմոնը չոր
բերանը շարժում ու չէր կարողանում խոսել, հետո ինքը տեսավ, որ
պառավին ու հարսին ինքը դուր չի եկել։ Հարսը դարձավ իր
գործքին,— խալին Սիմոնի անունով էին գործում, ՍԻՄՈՆ անունը
կար խալու վրա,— պառավը մի տեսակ թքոտելով, մի տեսակ փչելով
կռացավ ճաշի վրա, իսկ իր ժակետը հայտնվել էր աղջիկների
ձեռքին, նրանք զննում ու քննում էին ժակետի գործքը։ Աղջիկները
չգիտես ժակետի մասին, չգիտես իր մասին իրենց մեջ ասացին
«նանը չհավանեց», իսկ հարսը իր գործի վրայից մի րոպե նայեց
Աղունին ու ասաց աղջիկներին. «Նրանում ի՞նչ կա՝ որ լավն ու վատ
լինի, դեռ երեխա է»։ «Երեխա է՝ թող իրա հոր հացով մեծանար»,
ճաշի վրայից ասաց պառավը, իսկ աղջիկներից ամենափոքրն ու
ամենաբացը ընկերուհու նման ասաց. «Դու գործել գիտե՞ս, Մանիկ
հարսիկն ինձ սովորեցրեց», և աղջիկներն ու հարսը տորքի տակ
իրար սեղմվեցին ու տեղ բացեցին իր համար, ասացին «ձեր
խալիչեն է», բայց ինքը գործել չգիտեր, իսկ նրանք ու տղամարդիկ
և սկեսուրը ճաշի վրայից նայում էին, և այդքան հայացքի տակ ինքը
իրեն մերկ զգաց, կուչուհուպ եկավ ու վախեցած գազանիկի պես
մտավ ինքը իր մեջ, և նրանց ձայներն ու պատեֆոնի երգը ետ
գնացին, ինքը մի տեսակ խլացավ, և իր մեջ իր տատի հին երգն էր
որբի մասին, որ այս նեղ աշխարհում մնացել էր մեն-միակ մի
պախրի հույսի. «Պախրեն կգա ծիծ կտա՜ա»։
Դուռը շրխկալով բացվեց, և կաշվեբաճկոն֊գալիֆե-սապոգով
Ներսեսը որպես ժողկոմ մտավ սրանց խեղճ տուն։ Իր հարազատին
տեսնելուց իր սիրտը միայն մի րոպե թրթռաց, նրանց, միամիտ
խեղճության մեջ ու Սիմոնի անմռունչ գոյության առաջ ինքը չսիրեց
«ժողկոմ» Ներսեսին՝ որ արդեն փակել ու կռնատակել էր պա-
տեֆոնը («Մեր էս հազարան բլբուլը Օսեփանց տանն էս ի՞նչ է
երգում»), կարծես անմեղ կատակով, կարծես ծաղրով գովել էր
Աղունին («Լա՞վ հարս չեմ բերել ձեզ համար։ Խի՞, բա մի ձեզ ու ձեր
տղին նայեք»), իրիկնահացի մնալու ապնի խոսքի վրա («Այտա,
մնայիր իրիկնահաց անեինք») կռացել նայում էր պառավի ճաշը և
ասաց. «Չէ, գործկոմից մարդ ունեմ»։
Ներսեսը գնացե՞լ էր, չէ՞ր գնացել,— այդ լռության մեջ Սիմոնը
տատամսեց, տատամսեց իր մեջ, ոտից ոտ փոխվեց, հանկարծ
ասաց. «Ապի, մենք եկել ենք»։ Այո, «ապի, մենք եկել ենք, է, ապի,
նանի»։ Շարունակությունը չի հիշում։ Միայն՝ ապին թիկնած էր և
տնքալով վրա նստեց, պառավը թանապուրը խառնում էր ու չէր
նայում իրենց, Ադամը նայում էր մի տեսակ ծաղրով թե ծիծաղով,
թվում էր ուզում է բան ասել ու չի ասում, աղջկերքն ու հարսը
համերաշխ էին և իրենց լեզվով իրենց մեջ բաներ էին ասում ու
ծիծաղները պահում և երբեմն հիշում՝ որ ինքը կենդանի արարած է
ու այդտեղ կանգնած է։
Աղջիկներն ու հարսը այդպես համերաշխ էին նաև հետո, երբ
պառավը տանը չէր, հորանց գյուղն էր գնացել, ինքը չէր հաս-
կանում, թե նրանք թաքուն էդ ինչ բանի են, հետո հասկացավ,
գողություն էին անում, մառանի մեծ կողպեքը բացեցին ու յուղ
հանեցին, ինքը նայում էր, և ինչպես գայլերն են մի րոպեում իրար
ձեռից խլխլում ու ոչնչացնում գառը՝ նրանք գործն իրար ձեռից
խլելով յուղով խմոր արին, կտրտեցին, ծեփեցին սանդերքին և
թխեցին ու կերան, թխեցին ու կերան։ Ու ժպտալով, ժպտալով։
Իրեն էլ տվեցին։ Միամիտ ու ծիծաղելի՝ շլդո երեխան կանգնեց
մեջները թե՝ «էս ինչի՞ հոտ է գալիս» և միամիտ ու բարձրաձայն՝ «Ի՜,
գաթա եք թխել»։ Երեխային սաստեցին՝ «սուս», երեխան ասաց
«նանին ասիլ տեմ» և երեխային ասացին «չասես» ու նրան էլ
տվեցին։ Եվ՝ ժպտալով, ժպտալով։ Եվ հոտը բուխարու վրայից
քշեցին գոգնոցով։ ժպտալով, ժպտալով։
Նանը եկավ — բուրմունքը քշված էր, թավան իր տեղում էր,
սանդերքն՝ իր, կողպեքն առաջվա պես մառանի վրա էր, երկու
աղջիկն ու հարսը պատշգամբում տորքի տակ նստած էին, փոքր
տալն ու ինքը տնգլի էին խաղում, բայց ինքը չէր ուզում խաղալ,
որովհետև քիչ առաջ վայ թե զգացել էր երեխայի թպրտոցը։
Զգացել էր և դա սարսափելի էր, որովհետև դեռ ինքն էր երեխա։
Եվ այդ ժամանակ ձիավոր նանը զուգված եկավ հորանց տնից։
Եկավ կանգնեց մեջտեղն ու մոլորվեց աղջկերանց փոքրիկ խար-
դավանքի մեջ, որից ոչ մի հետք չէր մնացել, մեծ կողպեքը կախված
էր մառանի դռան վրա, թխվածքի բույրերը քշված էին, տորք էին
ծեծում, խաղում էին։ Փեշատակի գրպաններում նանը փնտրեց
բանալին, չգտավ, գնաց հանեց բանալին մառանի դռան տակից,
ներս մտավ։ Փոքր տալը իր համար տնգլի էր տալիս, մեծ տալերը
ժպտալով տորք էին ծեծում, հարսը տորքի տակից դուրս էր եկել,
պղինձն ավազով ու ջրով շփում էր չար-չար, բերանը սեղմած, չար-
չար, իսկ ինքը սեղմվում էր ոչ էն է պառավի ահից, ոչ էն է այն
բանից՝ որ դրանց ցեղի լակոտը փորում նորից քացի գցեց։
Պառավն, այո, մառանից դուրս եկավ ու նշան բռնեց իրեն՝ որբին։
Աղջկերքը նազով ու ծիծաղով տորք էին ծեծում, մյուսը խաղում էր,
հարսի կատաղությունից պառավը զգուշացավ ու շպրտեց ծանր
կողպեքը իր վրա։ Ինքը բռնեց փորը, կծկվեց ու կաղկանձը կուլ
տվեց։ Բայց դա վերջը չէր։ Պառավը եկավ բռնեց իր մազերն ու
թափահարեց, թափահարեց ու խփեց ու ոտի տակ առավ։ Ու իր
գոգնոցի գրպանից նրանց տված գաթան ընկել էր, պառավը
խցկում էր, խցկում էր գաթան իր բերանը՝ «Կեր, առնաուտ, դե
կեր»։ Բայց ամենազարհուրելին այն էր, որ պառավն իրեն ահա-
ահա սպանում էր, իսկ աղջկերքը չափ-մտած տորք էին ծեծում,
հարսը վրա-վրա սրբում էր պղինձը ավազով ու ջրով և Մելըքանք
իրենց պատեֆոնը դուրս էին բերել, ուրախ նվագ էին նվագում և
իրենց նվագի մեջ Մելըքանց Շողերը ցորեն էր աշտարարում և մի
քիչ վախեցած էր միայն սրանց փոքր աղջիկը՝ որ իր խաղի տեղից
հեռու էր փախել, հեռվից նայում էր, ոտքն առաջ էր դնում գալու մի
բան անելու իր խաղընկերուհու համար, բայց դեռ շատ էր աղջնակ։
Պառավը հոգնեց, և ինքը շան պես չորեքթաթ ու շան պես ծմրալով–
ծմրալով քարշ եկավ սրանց կալի ծերը՝ որձկալով ետ տալու սրանց
հացը և սրանց լակոտին նույնպես, որ այդ րոպեին, երբ ինքն
ահա֊ահա խաղաղվում ու պարպվում էր սպիտակ ամպերի, մաքուր
երկնքի ու արծվի ճախրի տակ, նորից քացի զարկեց, և ինքը
ծղրտաց, կատաղեց, խփեց իր փորին, ծեծեց իր փորը, տրորեց իր
փորը և որձկաց՝ ետ տալու սրանց լակոտին։ Եվ սրանց կալի
ծայրին իր ոռնոցի միջից էր, որ ինքը տեսավ իր ապագայի գեղեցիկ
տեսիլքը, ոչ էն է աստվածամայրն էր, ոչ էն է իր մայրը, ոչ էն է
Մելըքանց Շողերը՝ սպիտակ, տաք լույսի մեջ առաջ եկավ, ուրա-
խատեղը քրտնած, հոգնած ու երջանիկ, գրկին խանձարուր՝ առաջ
եկավ... բայց կարծես թե հենց ինքը Աղունն էր... առաջ եկավ, և
ինքը նրան ասավ, «Ես որբ եմ, իմ հերն իմ մորը սպանել է, ես
անմեր–անտեր եմ», և նա իրեն ասավ. «Քու լույս մոր չապրած
օրերն էլ դու ես ապրելու», և տղա-երեխային շապկանց դրեց ճոճի
մեջ, և ճոճն օրորվում էր, տանձենու տակ պայծառ ծաղկած
արևածաղիկ կար։ Ինքն ուշքի եկավ տեսավ, որ խաղաղվել է,
սպիտակ ամպերի տակ արծիվ է ճախրում և իր դեմ ձորի մյուս
լանջին մենավոր մեծ տանձենին է՝ որ ինքը տեսավ իր տեսիլքի մեջ։
Մելըքանց դռանը պատեֆոնի երգը կտրվեց։ Մելըքանց հարսը
պարկը քարշ տվեց պատշգամբ, դուրս եկավ բակ ու ձեն տվեց
սրանց տան վրա. «Արուս նանի»։ Նանը դեռ չէր հանգստացել,
փեշերը շարժելով դեսուդեն էր գնում, դռանը ոչ մի բան իբր թե իր
տեղում չէր և իբր թե գործի Էր,— նանը կանգ առավ ու անխոս
նայեց։ «Մի դեսն արի, բան եմ ասում», ձեռքերը կոնքերին՝ ասաց
Շողերն ու ինքը առաջ եկավ, պառավն առաջ գնաց, երկուսն Էլ
չերևացին,— նա՝ իրենց ցանկապատի եզրով շարված ծառերի
ետևում, սա՝ իրենց,— հետո երկուսն Էլ դուրս եկան ճանապարհ ու
կանգնեցին իրար դեմ։ Մեկ Էլ Շողերն ասաց «երեխա է», պառավն
ընկավ, Շողերը կանգնած Էր ձեռքերը դարձյալ կոնքերին։ Ելնող
պառավին Շողերը մի անգամ էլ ոտքով խփեց ու ասաց.
«Իշխանութենի բերանը կտամ, պառավ, որբ անտեր ես գտե՞լ»։
Ինքը խղճում Էր ծեծվող պառավին և ծեծվողը կարծես դարձյալ
ինքն Էր՝ վախենում Էր։ «Գնա գյուղխորհուրդ բողոքիր՝ գամ ասեմ
ինչի եմ ծեծել», ասաց Շողերը։
Պարզվեց, որ պառավը սիրտ ունի, սեր ունի իր երեխաների
համար - գիշերը մոմը ձեռն Էր առել ու պտտվում էր քնած
ընտանիքի վրա։ Իր կարծիքով՝ նա աղոթք էր մրմնջում Ադամի
համար (նա, կինը, երեխաներից մի երկուսը քնած էին մի վերմակի
տակ), Ակոփի համար (նա, Ադամի լոշտակը, մի աղջիկը մի վերմակի
տակ էին), նույն վերմակի տակ քնած հասուն աղջիկների համար,
փոքր թոռան հետ քնած հալեվորի համար (բոլոր թախտերին
անկողիններ էին և ամբարի վրա էլ անկողին էր, ամբարի վրա ինքն
ու Սիմոնն էին) և երկար՝ Սիմոնի համար։ Սիմոնի համար՝ ծնկած։
«Տեր աստոծ... աստոծ ջան... անարժանի սիրուց փրկիր երեխիս,
աստոծ ջան, փրկիր անարժանի սիրուց... գողի ցեղ ա, մար-
դասպանի ցեղ ա, իմ արդար տուն արնախում մի թող... ոչ էփել-
թափել գիտի, ոչ գործել-հունցել, ոչ կովուկիթ գիտի... փրկիր,
աստոծ ջան», իբր թե աղոթում էր պառավը, իսկ ինքն Աղունը նրան
սպիտակ գիշերազգեստի մեջ սպիտակ մազերն արձակ կախարդ
գիտեր, և ինքը վերմակի տակ կուչ էր գալիս, կուչ էր գալիս ու
գլուխը քաշեց վերմակի տակ, և նա իրոք կախարդ էր, և ինքը քիչ
հետո հասկացավ, որ նա իրեն Աղունին մի բան է անում, ու
սարսափած վեր թռավ ու ծպուտը կուլ տվեց, և պառավը չար-չար
ետ նայելով քաշվեց իր անկողին, և Սիմոնը քնի մեջ շուռ եկավ ու
հարցրեց «ի՞նչ է, ախչի», և ինքը չկարողացավ իրեն զսպել, լաց
եղավ ասաց. «էստեղից ինձ տար, ես էստեղ կարալ չեմ», և Սիմոնն
անկողնում վրա նստեց ասաց «ի՞նչ է», և պառավն այնքան էր չար,
որ չլռեց՝ ասաց իրենց անկողնուց. «Դև հոր դևերը փորն են պրծել»
և դարձյալ՝ «Դիվերոց է եղել, ինչ է եղել, բալա ջան», և ընտանիքը
զարթնեց և ինչ որ ինքը միամտորեն չէր հասկացել՝ հասկացել էր
նրանց փոքր աղջիկը, «Նանը մկրատով Աղունի մազը կտրել ա»,
բայց նրան ասացին՝ «սուս, ձենըդ», և ինքը դարձյալ մնաց վախի ու
կասկածների մեջ։ Ինքը շոյեց իր երկար, փարթամ մազերը և զգաց,
որ նա իր մազը կտրել է, իսկ նա թարեքին սուրբ գիրք էր դրել,
սուրբ գրքի մոտ վառ մոմ էր դրել, որպես թե իրենք սուրբ ընտանիք
են։
Սուրբ ընտանիքն իր սուրբ գործին էր. կալն Ադամը լողտորքով
լողում էր, Հակոբն ու լոշտակը մի գրքից դաս էին սովորում, ավելի
փոքրերը քարկտիկ էին խաղում, երեք աղջիկը պատշգամբում
տորքի տակ էին, պառավն ու մեծ հարսը փուռը հաց էին անում՝
հաց էին թխում, հալիվորն այգում փեթակների մեջ էր՝ մեղվին
նայում էր, և այդ եփող-թափող, անող-ղնողների մեջ ինքը պարապ
էր։ Ինքն ուզեց ցանկապատն անցնել, գնալ օգնել կեսրայրին,
փուքսն օրինակ փչել, բայց մեղվից վախեցավ, մեղվից խայթվելու
վախն էլ չլիներ՝ կեսրայրի խեթոցր բավական էր, որ ինքը ետ
քաշվեր ցանկապատից։ («Ասում են դու սուրբ մարդ էիր, ու չհիշենք,
չհիշենք, ապի ջան, որ ինձ վրա քու սուրբ ձեռն էլ է բարձրացել,
չհիշենք»)։ Ջրի ամանը ինքը մոտեցրեց սկեսուրին — նա ամանը
չլմփոցով ետ հրեց, բացած գունդը նորից գնդեց, բացեց ու խփեց
սրբի իր խաչը բացած գնդին, Աղունի չարքից փրկեց իր հացը։
Մոլոր՝ ինքը կտրված հյուսի ծայրի հետ խաղում էր, դիտմամբ չէր
խաղում, պառավի աչքը չէր կոխում հյուսի կտրված ծայրը,—
վիրավորված, արհամարհված աղջիկն ուրիշ ի՞նչ էր անելու,— և
պառավը ձեռքի թին քիչ էր մնում ոչ էն է դիտմամբ, ոչ էն է
պատահաբար իր բերանը կոխեր, և ինքը ետ քաշվեց։ Ծերունու
քունքը մեղվանոցում մեղուն կծեց, ծերունին եկավ, ցանկապատի
վրայով վիզը ձգեց, և խայթը հանելու համար իր ձեռքերն էին
մաքուր, ինքն էր պարապ, բայց նրան օգնելու իր շարժումը սառավ,
ծերունին միամիտ թե խեթոցով նայեց իրեն («Չհիշենք, ապի ջան,
չհիշենք որ որբիս վրա դու էլ ես ձեռ բարձրացրել, չհիշենք, խոսք
մեկ արած ասում են դու սուրբ էիր»), և պառավը խմորոտ-թաց
ձեռքերը գոգնոցով սրբեց ու չարչարվեց խայթը հանելու վրա, և
ինքն այդտեղ ավելորդ էր, ինքը նրանց բոլորի մեջ էր ավելորդ, գորգ
ծեծող քույրերի մոտ էլ ավելորդ էր։ Փորը ցցած՝ ինքը մոլորվել էր
նրանց մեջ և հանկարծ որոշեց մի գործ էլ ինքն անել, կարպետը
բերեց փռեց բակում, հատիկի պարկը քարշ տվեց կարպետի մոտ,
սյան մեխից իջեցրեց խախալը և հատիկ աշտարարեց իր հասակն ի
վար. ցորենի խշշոցը դուր էր գալիս, ինքն արդեն-արդեն երջանիկ
էր, բայց պառավը եկավ. մղեղը իբր թե գնում, նրանց գնդին նստում
էր, նրանց աչքն էր մտնում, պառավը եկավ, խախալը խլեց գցեց
կարպետին, և աղջիկները տորքի տակ ծիծաղեցին, պարկը քաշեց
դարձյալ պատի տակ, կարպետը հենց այդպես հավաքեց շպրտեց
պարկի մոտ ու ետ իր հացին գնաց։ Եվ դա մահվան չափ վի-
րավորական էր, բայց ինքը ժպտում էր, որովհետև դեռ չէր
հասկանում, որ իրեն խոցել են։ Ինքը շարժվեց ու ճամփա ընկավ
հանկարծ, քամակին քացի կերած երեխայի պես... իր լացը գալիս
էր... ինքն էլ չգիտեր ուր է ճամփա ընկել, իսկ Ադամ հորեղբայրը
կատակով, իբր թե կատակով կծեց. «էս՝ վայթե ուղիղ Վանքեր ես
գնում», և ինքը նետեց՝ «հա» ու անցավ։
Բոլորը՝ չնչահավատ, բոլորը ծաղրալի, բոլորը՝ խիղճները
թաղած։
— էդ ո՞ւր, հարս խանում, գալուդ համար վայ թե փոշմանել ես,—
իր ապահով, մաքուր, համարյա թե քաղաքային տունուդռնից ասաց
Հարութ ապին։
Ինքը լուռ լացելով անցավ։
— էգ ո՞ւր, հարսիկո, Ծմակուտը վայ թե սրտովդ չի,— իր
ապահով դռանը իր համերաշխ ընտանիքի մեջ նստած՝ կատակեց
թե ծաղրեց Մարտիրոս հորեղբայրը։
Լացն իրեն խեղդում էր, ինքն անպատասխան անցավ։
— Օսեփանք քեֆիդ վայ թե կպեվ են,— ասաց Ղևանտը,— ասա,
դրանց աչքը վախեցնեմ, ես դրանց մենատնտես հերն անիծեմ։
Ինքը տվեց անցավ։
— Իշխանի աղջիկ, էդ ո՞ւր,— իր դռնից ասաց Համիկ հորեղ-
բայրը։
Եվ ինքը խեղդվեց ու ասաց. «Ես Իշխանի աղջիկը չեմ, ես հեր
չունեմ», ու անցավ։
— Հլա կաց մի, ախչի,— իր դռան գործի վրայից ասաց ու ելավ
սիրուն, որբևայրի ու խելացի իր հորաքույրը,— դուրս պրծած էդ ո՞ւր
ես գնում։
Ինքը չկանգնեց, անցավ ու ասաց. «Գնում եմ ինձ ջուրը գցեմ»։
Հորաքույրն իր հուսահատությունը բանի տեղ չդրեց. «Ջրերը
ցամաքել են, կաց գարունքվա հետ վարարեն՝ նոր գցիր», իր ետևից
գալով ծաղրեց հորաքույրը։
— Հիմա՝ էդ ո՞ւմ գլուխն է յուղումեղրի մեջ,– իր ետևից դեռ
գալով բարկացավ հորաքույրը։
— Քո,— ետ չնայելով ասաց ինքը։
— Տո սատկած,— ասաց հորաքույրը,– իմ ի՞նչն է յուղումեղրի մեջ։
— Քո,– ետ չնայելով ասաց ինքը.–– պաշտոնը տղիդ տակին,
հարսդ ու թոռդ կողքիդ, Իշխան ախպերդ հեռվից թևերը քեզ
համար կրակած, քո գլուխն է յուղումեղրի մեջ,– ասաց ինքը։— Մի
մարդդ է պակաս, խելքը գլխին ինչքան տղամարդ կա՝ քեզ մարդ։
— Պա-պա-պա-պա,– կանգ առավ ու ետ մնաց հորաքույրը։
— էդ ո՞ւր բարով, քույրիկ,— դեմը կանգնեց Ներսեսը։
— Ես քույրիկ չեմ, ինձ իմ մերը քույրիկ չի բերել,— արմունկեց ու
անցավ ինքը,– անտեր որբ է բերել, հասնողն իմ գլխին խփելու է։
Խի՞, բա ես մեռած եմ՝ չկա՞մ,– իր ետևից ասաց Ներսեսը։
— Հա,– կոպտեց ինքը։
Զնգուն երգով՝ մանկապարտեզը գալիս Էր. մաքուր հագնված,
նախանձելու չափ սիրունիկ երեխաները պայծառ նայում ու
անցնում Էին, ինքը կոկ ու լիքը՝ մանկապարտեզի Մայան համարյա
թե քաղաքային էր ու երեխաների հետ երգում Էր, դպրոցի սպիտակ
շենքի դռանը պղնձե զանգը ղողանջեց, և գյուղամեջի լռությունը
մեկեն լցվեց զվարթ աղմուկով, և հետո պայծառ պիոներները գալիս
ու գալիս Էին, և այդ ամբողջ երջանկության մեջ միակ տգեղն ու
տխուրը ինքն Էր և ինքը մի պահ մոլորվեց ու կանգ առավ
գյուղամիջի այդքան շատ տների ու այդքան շատ մարդու դեմ։
Ակումբի շենքը սարքում էին, Սիմոնը տանիքը կապողների մեջ էր,
տանիք էր կապում և, զարմանալի բան, ուրախ էր, բան էր
պատմում, ծիծաղում էին։ Ուրագը ձեռին բարձրացրած՝ Սիմոնը
սառավ, բայց ինքը չզղջաց — փորը ցից ու գուլպան իջած անցավ,
բարձրացավ գրասենյակի աստիճաններով և հեռախոսի մեջ
գոռաց. «Իշխա՜ն... Մորըս սպանել ես՝ ինձ էլ ես սպանում, էս
թշնամու երկրից արի ինձ տար... Ինձ արի տար կանգնեցրու մորս
գերեզմանի վրա, գլխիս ուրագով տուր ու թաղիր մորըս կողքին...
Արի ինձ էստեղից տար, Իշխան, թե չէ գրել կտամ Մոսկվա
Արզումանյանին, բանտում քեզ փտեցնել կտամ»։ Հետո իր գլուխն
ու ականջները պարպվել էին, ինքը կանգնած նայում էր, տեսնում էր
ու չէր լսում, թե Սիմոնն էր բերանը լուռ բացուխուփ անում ուրագը
ձեռին՝ ակումբի շենքի գլխին։ «Գոնե գուլպադ բարձրացրու», հան-
կարծ լսեց ինքը, բայց ասողը Սիմոնը չէր, շինարարության
ղեկավարն էր։ Նա Սիմոնին ասաց «գնա», և Սիմոնն իջավ
տանիքից ու եկավ։ Եվ ինքն ու Սիմոնը կողք-կողքի գալիս էին,
գալիս էին, և Սիմոնը ծանր ու խեղճ էր, և իրենց կանգնեցրեց
մանկապարտեզի Մայան, բարձրացրեց իր՝ Աղունի գուլպան, շտկեց
Աղունի գլխաշորը և գովեց Սղունին՝ «էս ինչ լավ աղջիկ ես բերել»,
ասաց Սիմոնին, և Սիմոնը գլուխը թեքեց, և Մայան ասաց. «Ո՞նց
ես, Սիմոն ջան», և ինքը Աղունը նրա հմայքի առաջ խեղճ էր ու
սեղմվեց Սիմոնին և դա նույնպես խեղճություն էր, Մայան թաքուն
ու հպարտ ժպտաց։ Հետո ինքն ու Սիմոնը դարձյալ գալիս էին և
իրենց հետ գալիս էր Ներսեսը, երեքով գալիս էին, հետո իրենց հետ
գալիս էր գյուղխորհրդի Ղևանտը, չորսով գալիս Էին, և Ղևանտը
շուտ-շուտ ասում Էր. «Հը՞, Սիմոն, չես ուզո՞ւմ մորըդ Սիբիր ղարկեմ։
Ղարկեմ՝ Սիբիրը թող գնա տեսնի։ Չես ուզո՞ւմ»։ Եվ Սիմոնի սիրտը
դրանից էլ ջոկ էր նեղվում։
Գոմշագոմը տվեցին իրենց։ Մեղվի մի փեթակ տվեցին, մի
թախտ, ՍԻՄՈՆ գորգը, մի ձեռք անկողին ու գոմշագոմի կեսը,
վերևի կեսը։ Սիմոնի սիրտը եթե չպայթեց՝ մեծ տղամարդկություն
էր. Քիչ էր մնում պայթի — ոչ թե կես գոմշանոցի ու մեն մի փեթակ
մեղվի համար, ո՛չ - համերաշխ, սիրած ընտանիքից բաժանվելու
համար։ Կարծես սարեր ու ծովեր էին բաժանելու նրանց, սևասուգ
էին կապել։ Գոմշագոմը նույն բակում էր, բայց Աբել ապին լաց
եղավ ու տնքաց. «Գնո՞ւմ եք, Սիմոն ջան, մեզ թողնո՞ւմ եք, բալա
ջան», և Սիմոնը, կարծես մեռելի վրա իրարու սիրտ Էին տալիս,
հանկարծ ուշքի բերեց հորը. «Վախիլ մի, ապի, վախիլ մի, էստեղ
եմ, շուտ-շուտ կգամ, շուտ-շուտ կերևամ»։ Ներսեսն ու Ղևանտը
իրենց օժիտ փեթակը հանեցին նրանց մեծ մեղվանոցից, տարան
գրեցին գոմշագոմի գլխին։ Դնելու հետ Ներսեսը՝ «Սրա մինը թող
հազար ըլի», Ղևանտը՝ «Բուռժուական բանեռ մի խոսի», Ներսեսը՝
«Արա, ճանճի բուրժուակա՞նը որն է», Ղևանտը՝ «Մասնավոր
սեփականություն Է, այ թե որն Է բուռժուականը», Ներսեսը՝ «Արա,
հիմա որ քույրիկս էգուց մի որձ տղա բերի, էգուց էդ երեխեն գդալով
մեղր ուտի, դու դրա՞ն էլ պիտի բուրժուական ասես», Ղևանտը՝
«Մտածելու բան է», Ներսեսը՝ «Դե դու մտածիր», և հին գոմի դռան
հին արևի մեջ նրանք երկուսն էլ գեղեցիկ էին։ Նրանք եկան տարան
հիմա էլ թախտի առեղը, իսկ Սիմոնը նրանց ետևից՝ թախտի
տախտակները՝ գիրկ արած, և այդ ժամանակ էր, որ Սիմոնը հորը
սիրտ տվեց. «Վախիլ մի, ապի, վախիլ մի...»։
Ինքը փռան պատի տակ կանգնած էր և իր սիրտը նեղվում էր,
ինքն ուզում էր չքանալ, չլինել և սեղմվում էր պատին։ Աման-
չամանն իրար գլխի տալով՝ պառավը նույն տոպրակի մեջ մի բուռ
ձավար էր լցնում ու տոպրակը ոլորում, մի բուռ լոբի էր լցնում ու
տոպրակը ոլորում, մի բուռ աղ էր լցնում ու ոլորում տոպրակը։
Ազջկերքը տխուր կանգնած էին իրենց տորքի մոտ, հետո տգեղորեն
ծամածռվելով, իբր թե արտասվելով փռեցին, փաթաթեցին ու գոմ
տարան ՍԻՄՈՆ գորգը... Քարի պես լուռ Ադամը լողտորքով լողում
էր կալը, լուռ ու ծանր՝ քաշում ու հրում էր լողտորքը։ Պառավը
տոպրակը տվեց փոքր աղջկան ու ձեռքով՝ տար, հեռացրու,
չտեսնեմ։ Փոքր աղջիկը տանում էր, և այդ ժամանակ լոշտակ
երեխան ասաց. «Բա ճաշն ինչի՞ մեջ տեն էփիլ», և պառավը
թարեքից մի պղինձ շպրտեց բակ, պղինձը գլորվելով գնաց, և
լոշտակը աչքերը ճպճպացրեց ու ասաց. «Վուա՜յ... բա շելե՞փ»։
Ներսեսը գոմի դռանը ոտքով պահեց գլորվող պղինձը և կանչեց
իրեն՝ Աղունին. «Քույրիկ... հլա արի տենանք թագավորի թախտը որ
հարկում ենք դնում»։ Ինքը գնաց, բայց գոմը գերեզմանի պես մութ
էր, և ինքը չէր ուզում, չէր ուզում այդ գերեզման մտնել։ «Արի, արի,
վախիլ մի», ներսից կանչեց Ներսեսը, բայց ինքը դարձյալ չէր ուզում
ներս մտնել, որովհետև գոմի բաց դուռը գերզմանագուբի պես սև
էր։ «Ձել շելեփը բելեցի», իր կողքին հայտնվեց լոշտակ երեխան, և
Սիմոնն այդ ժամանակ նայեց մահվան պես ու երեխային տրորելով
անցավ։ «Վո՜ւայ, էսօլ բոլոլն էլ կատաղել են», ասաց լոշտակ
երեխան։ Ինքը չմտավ գոմ։
Ինքը հիմա գոմի դռանն իրեն տեսնում է նրբորեն գեղեցիկ,
հմայիչ, ժպտուն, և ինքը գոմի՛ չէ արժանի։ Հին օրերի գեղեցկուհին
գոմի հին դռան տաք արևի մեջ նայում ու ժպտում է... և նրա վրա՝
այսօրվա Աղուն ի շշունջը.
— Գոմում թող նա ապրի, ով գոմի համար է ծնվել, դու գոմի
համար չես ծնվել, աղջիկ ջան։ Տառապանքը մարդու համար է, բայց
մարդու տառապանքն է մարդու համար... բայց դրանք ուզում էին
քեզ գոմեշի հետ կապել մի ախոռից...