Trudno nazwać moje stanowisko w sprawie świąt państwowych we wszystkich

krajach postsowieckich ostro pozytywnym. W zasadzie jestem sceptyczna i

nieufna wobec całego nowoczesnego aparatu państwowego Białorusi, ale moja
dzisiejsza praca nie będzie o tym mówić. Poczynając od Ósmego marca, który
wydaje się być świętem uznanym i szanowanym na całym świecie, a kończąc na
Dniu Niepodległości—wszystkie te święta zostały ostatecznie zniekształcone
przez ideologię państwową.

8 marca 1908 r. ponad 15 000 kobiet w Nowym Jorku wyszło na ulice,

domagając się równych warunków pracy i prawa wyborczego. Międzynarodowy
Dzień Kobiet narodził się w walce o emancypację, a ONZ nazywa ten dzień
„dniem walki o prawa kobiet”. To święto tych kobiet, dzięki któremu każdy, bez
względu na płeć, ma teraz szansę być pełnoprawnym człowiekiem, więc jest
bardzo obrzydliwe patrzeć, jak świętują je Białoruś, Rosja czy Ukraina. Przykro
mi, że Dzień Międzynarodowej Solidarności Kobiet w walce o równość
ekonomiczną, społeczną i polityczną zamienił się w dzień wiosny, miłości i
kobiecości.

Nieco później - 15 marca - na Białorusi obchodzony jest Dzień Konstytucji, który

we współczesnej rzeczywistości celebruje to, czego nie ma. Wszystkie prawa i
wolności człowieka określone w konstytucji są naruszane, a sam prezydent,
formalnie gwarant konstytucji, nie wykonuje poleceń i systematycznie je łamie.

2 kwietnia jest generalnie ignorowany przez większość adekwatnych

Białorusinów, gdyż oznacza Jedność Narodów Białorusi i Rosji. Integracja z Rosją
pozostaje dla Białorusinów koszmarem, więc nie ma dla mnie powodu do święta
w tym dniu.

Nie mniej oburzenia wywołuje i Dzień Zwycięstwa. Pomimo tego,

że białorusinie uważają ten dzień za jedno z najważniejszych świąt we
współczesnej białorusi, nie lubią eventów poświęconych temu
wydarzeniu. Obywatele odznaczają go „pompatyczność” i „sztuczność”.

To jest święto cynizmu, bo Weterani są honorowani tylko w Dniu Zwycięstwa.

Parada dobiegnie końca—zostaną ponownie wysłani do swych zniszczonych
baraków aż do 9 Maja przyszłego roku.

Dzień Godła i Flagi narodowej również rodzi wiele pytań. Powszechnie

akceptowane w białoruskim społeczeństwie intelektualnym symbole naszej
republiki zostały przyjęte już 19 września 1991 r(w tym biało-czerwono-biała
flaga i pościg). A dziś ta symbolika jest nielegalna, na przykład powieszenie takiej
flagi na oknie może skutkować ogromną grzywną. W tej chwili jedyną oficjalną
flagą jest czerwono-zielona przyjęta przez Łukaszenkę w referendum w 1995
roku.
 Ale największą kontrowersję wśród społeczeństwa budzi Dzień Niepodległości. I
jeśli zwykły obywatel jest oburzony niepotrzebnym wydawaniem pieniędzy w
czasie kryzysu, zorientowana na narodową historię część społeczeństwa zadaje
sobie pytanie: co dzień wyzwolenia Mińska od nazistów ma wspólnego ze
Świętem Niepodległości?

Absurdalność 3 lipca i powiązanie Dnia Niepodległości z II wojną światową

polega po pierwsze na tym, że stolica Mińska, nawet po wyzwoleniu, była
bombardowana przez „rady”, aby zabić więcej „zdrajców i wrogów ludu”. Po
drugie, stolica nie jest dokładnie całym krajem, nadal duża część Białorusi była
wówczas okupowana. I po trzecie, jaka może być prawdziwa niepodległość w
ZSRR? Obecny rząd po prostu robi wszystko, aby historyczne pojęcie
„niepodległości” było kojarzone z fałszerstwem.

Jeśli chodzi o wyniki II wojny światowej, Białoruś jest jedynym zwycięskim

krajem, który ostatecznie utracił swoje terytoria - 20 września 1944 r. Stalin
przekazał Białystok Polsce.

Ale wśród narodu są trzy alternatywy do tej daty, z których wolałabym

opowiedzieć o dniu 25 marca 1918 roku. wtedy proklamowano III Kartę
Białoruskiej Republiki Ludowej (BNR). Republika Białoruś jest ideologicznym
następcą BNR, co jest bardzo jasne z historii niepodległości na początku lat 90. A
data 25 marca jest jedyną, która znajduje odpowiedź od Białorusinów w całym
kraju, gromadząc co roku tysiące ludzi.

Nie ma wątpliwości, że wszystkie wymienione tutaj święta państwowe muszą

przejść jakościową transformację. I też władza, która nie została zastąpiona od
26 lat. Ale dla współczesnej Białorusi nadchodzą ogromne zmiany. Zmiany na
lepsze.