Zagłada Żydów przeprowadzona przez niemieckich nazistów określona jest

terminem ,,Holokaust” (z gr. ofiara łatwopalna). Odnosi się on zarówno do zniszczenia

kultury, jak i ludobójstwa. Często używany jest także hebrajski termin ,,Shoah”, oznaczający
zagładę. Nie była to jedyna prześladowana przez Hitlera ludność, jednak finalnie to ona
ucierpiała najbardziej. Eksterminowano ogółem w czasie II Wojny Światowej ok. 6 mln
Żydów, czyli przeszło 2/3 ich populacji w Europie. Ok 3 mln. Ofiar to Żydzi Polscy, ale może
zacznijmy od tego jak to się właściwie zaczęło.
Prześladowania Żydów w Niemczech rozpoczęły się wraz z dojściem do władzy nazistów, czyli
w 1933r.( dokładnie w lutym). Już sam, dodam ze jawny, program polityczny Hitlera zawierał
takie postulaty jak antysemityzm i rasizm. Na mocy licznych odrębnych zarządzeń odebrano
Żydom możliwość uprawiania zawodów prawnika, lekarza, nauczyciela, zwalniano z pracy
dziennikarzy, artystów, publicznie palono dzieła żydowskich pisarzy, ograniczano dostęp
żydowskiej młodzieży do nauczania. Po wybuchu wojny kontynuowano politykę antysemicką
w państwach okupowanych przez III Rzeszę. Żydom odbierano ich własność, wprowadzano
wobec nich przymus pracy, ograniczono swobody obywatelskie do minimum, ograniczono
również swobodę przemieszczania się, izolując ludność hebrajską w gettach. W gettach działy
się dantejskie sceny. Głód. Przeludnienie. Łapanki. Każdy dzień w getcie oznaczał walkę o
przetrwanie. Przeprowadzano również masowe mordy na ludności żydowskiej, głównie na
ziemiach polskich, a od 1941 r. także na terenach okupowanych przez Związek Sowiecki. 20
stycznia 1942 r. odbyła się w Wannsee konferencja, na której ostatecznie zapadła decyzja
o ,,ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”. Tak eufemistycznie nazywano rozpoczęte
już wcześniej ludobójstwo. Konferencja w Wannsee jest często mylnie uznawana za moment
podjęcia decyzji o wymordowaniu Żydów. Tymczasem jej znaczenie było stosunkowo
niewielkie. Ludność żydowską z całej Europy wywożono do obozów pracy i zagłady. Niemcy
próbowali namówić nawet państwa satelickie, aby te wydały im Żydów, co moim zdaniem
pokazuje jak wielką nienawiścią darzył ich Hitler. Wygląd Żydów wyróżniał się z tłumu, co
utrudniało im ukrywanie się. Żydzi przyjmowali różne postawy wobec okupanta. Jedni mieli
nadzieję, że ocaleją ze względu na swoją przydatność do pracy. Jak już wiemy dzisiaj- mylili
się. Byli oni w oczach niemieckiego dyktatora postawieni nawet niżej od Słowian i Romów,
którzy byli już i tak nisko. Część ludności żydowskiej postanowiła nie przyjmować biernej
postawy i postawić się nazistom. Stawiali opór, a do największego wystąpienia Żydów
przeciwko Niemcom możemy zaliczyć powstanie w getcie warszawskim 19 kwietnia 1943 r.
Nierówne walki trwały do maja tego samego roku i zakończyły się klęską ludności
hebrajskiej. Większość ludności, ta część, której nie udało się przejść na stronę aryjską,
została zamordowana w Treblince, a getto zrównane z ziemią. Tak naprawdę, moim
zdaniem, klęska Żydów podczas tego powstania była nieunikniona, lecz zgadzam się z prof.
Andrzejem Żbikowskim, który uważa, iż oni ,,nie mieli już nic do stracenia”. Państwa na
eksterminację Żydów reagowały różnie. W niektórych krajach współpracowano z nazistami,
co o dziwo nie skutkowało źle. W Danii i Bułgarii dzięki postawie rządu ocaleli mieszkający
tam Żydzi. Najczęstszą reakcją państw była niestety bierność, wynikająca ze strachu o życie
własne i bliskich. Na Zachodzie informacje spotkały się z niedowierzaniem, rządy państw
alianckich ograniczyły się do złożenia protestów dyplomatycznych. Warto tutaj także
wspomnieć o postawie papieża Piusa XII, który delikatnie mówiąc zignorował sytuację i
zbrodni niemieckich nie potępił. W każdym społeczeństwie jednak znajdowały się osoby
zdolne do pomocy Żydom. W Polsce była to m.in. Irena Sendlerowa, która działała w
tzw. ,,Żegocie”,czyli Radzie Pomocy Żydom. Uratowała ona 2,5 tys. żydowskich dzieci z getta
warszawskiego, a sama mówiła, że robiła coś zwyczajnego. Kolejną osobą(paradoksalnie
pochodzenia niemieckiego), idącą na pomoc Żydom był Oskar Schindler, który w swojej
fabryce ocalił ok. tys. Żydów. Ludziom, którzy ratowali Żydów podczas Zagłady przyznaje się
medal Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, a co ciekawe na liście osób, które otrzymały
taką nagrodę najwięcej znajduje się Polaków. To pokazuje jak waleczni i dobroduszni są
Polacy, bo trzeba zaznaczyć, iż tylko w Polsce za ukrycie Żyda była kara śmierci. Chciałabym
teraz poruszyć pewną kwestię. Wiele osób, głownie zza granicy, obarcza Polaków o
współwinę, jeśli chodzi właśnie o ludobójstwo. “Jesteście odpowiedzialni za holokaust, bo
pozwoliliście, by na terenie waszego kraju powstało najwięcej obozów śmierci”. Takie
właśnie słowa padają w stronę Polaków. Ludzie odwołują się tutaj głownie do Pogromu
Żydów w Jedwabnem. 10 lipca 1941 roku doszło do straszliwej zbrodni, o której możemy
powiedzieć, że miała cechy ludobójstwa. Tego dnia żydowscy mieszkańcy miasteczka zostali
zgromadzeni na rynku, przez wiele godzin przetrzymywani, bici, upokarzani, a potem
zapędzeni do drewnianej stodoły na obrzeżach miejscowości i tam spaleni żywcem.
Bezpośrednimi sprawcami tej zbrodni byli Polacy – z Jedwabnego, ale także mieszkańcy
okolicznych wsi. Jak wynika z relacji świadków, już od rana zjeżdżali oni furmankami,
najwyraźniej wiedząc, co się szykuje, zapewne z nadzieją na udział w rabunku mienia ofiar.
Często sprawcy są również bronieni i mówi się, że zostali zwabieni na targ, a potem zmuszeni
przez Niemców do ludobójstwa. Istotna jest tutaj obecność Niemców. Nie byli oni zbyt liczni,
lecz jak mówi dr. Krzysztof Persak byli motorem tego, co się wydarzyło. Tomasz Strzembosz
określa tę zbrodnię mianem niemieckiej prowokacji. W opozycji do zdania prof. Strzembosza
oraz dr. Persaka stoi prof. Jan Tomasz Gross. Właśnie za pomocą książki Grossa pt. Sąsiedzi
pogrom w Jedwabnem został rozsławiony nie tylko na skalę Polski, ale także na cały świat.
Stwierdzenia prof. Grossa wzbudziły dyskusję na temat odpowiedzialności Polaków za
morderstwo oraz stopień współodpowiedzialności okupacyjnych wojsk niemieckich. Określił
zbrodnię tę jako pogrom Żydów dokonany przez ich polskich sąsiadów. Jest to jednak pogląd
podzielany przez mniejszą część polskich historyków. W mojej opinii, możemy obarczać
jednostki, ale nie cały naród, który akurat do Żydów wystawiał często pomocną dłoń.
Podsumowując, Holokaust był zbrodniczym aktem ludności niemieckiej, który na zawsze
zapisze się wielu w pamięciach, jednak pamięć w tym przypadku to za mało.