a. Niemcy prowadzili stosukowo łagodną politykę okupacyjną wobec podbitych narodów Europy Północnej i Zachodniej. b. Wobec narodów Europy Środkowej, Wschodniej i Żydów prowadzili politykę eksterminacji: dążyli do wyludnienia obszaru, który miał stanowić Lebensraum – „przestrzeń życiową” dla Niemców, Żydów i Słowian uważali za „podludzi”, których należy po części wyniszczyć, a po części zniewolić, celom polityki eksterminacyjnej służył tzw. Generalny Plan Wschód opracowany przez szefa SS Heinricha Himmlera.
2. Polityka niemiecka wobec Żydów.
a. Naznaczenie Żydów – nakaz noszenia opasek z gwiazdą Dawida. b. Ludność żydowska została umieszczona w gettach, gdzie bytowała w nieludzkich warunkach c. W trakcie działań wojennych masowych mordów na ludności żydowskiej dokonywały tzw. Einsatzgruppen (np. w Babim Jarze koło Kijowa). d. Plan „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej” przyjęty na konferencji w Wannsee (styczeń 1942 r.) oznaczał wymordowanie ludności żydowskiej. . Przeprowadzić tą operację miał Adolf Eichmann, który stał na czele wyznaczonych jednostek SS. e. Holokaust to – zagłada ponad 6 milionów Żydów podczas II wojny światowej = ludobójstwo Żydów = „Szoah” (hebr. całkowita zagłada). f. W celu dokonania masowej zagłady ludności żydowskiej Niemcy utworzyli tzw. Obozy Zagłady (obozy śmierci), w których dokonywano masowych morderstw, za pomocą przemysłowych metod. Zagazowywano Żydów używając Cyklonu B, a następnie palono zwłoki w krematoriach. „Odzyskiwano” wszelkie dobra – okulary, laski, złote zęby, protezy, włosy (na peruki), odzież w:Chełmie nad Nerem, Bełżcu, Sobiborze, Treblince, Majdanku, Auschwitz-Birkenau.
3. Postawy wobec Holokaustu.
a. Niektóre rządy kolaborujące z Niemcami i sojusznicze uczestniczyły w zagładzie Żydów (np. Vichy i Norwegia).Niektóre rządy kolaborujące z Niemcami i sojusznicze odmówiły udziału w zagładzie Żydów (np. Dania). b. W Polsce powstała Rada Pomocy Żydom „Żegota”. c. Osoby wydające ukrywających się żydów nazywano szmalcownikami.
3. Ruch oporu w okupowanej Europie.
a. Ruch oporu polegał na działaniu zorganizowanych grup, podejmujących walkę z okupantem: w Jugosławii działała silna partyzantka pod przywództwem Josipa Broz-Tity, we Francji działał ruch oporu Résistance, w Polsce powstało Polskie Państwo Podziemne, którego bojowy trzon stanowiła ARMIA KRAJOWA na froncie wschodnim na zapleczu armii niemieckiej działały radzieckie oddziały partyzanckie.