Όμορφη όπως μια

βρώμικη εξέγερση

Αόρατη Επιτροπή
 ΟΜΟΡΦΗ ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Τίτλος πρωτοτύπου: BEAU COMME UNE INSURRECTION IMPURE

Συγγραφέας: The Invisible Committee

Aπόδοση στα ελληνικά:

μεταφραστική ομάδα wormhole,
ένα μεταφραστικό εγχείρημα
που γεφυρώνει τον αναγνώστη
με διάσπαρτα κείμενα ανά τον κόσμο.

Θεωρούμε πώς η ανταλλαγή γνώσης και εμπειριών

δεν θα πρέπει να υφίστανται ως μορφή εμπορεύματος.
Γι' αυτό πήραμε την απόφαση, με ότι μέσο διαθέτουμε,
να παρέχουμε ανοιχτή πρόσβαση σε βιβλία,
κείμενα, άρθρα, δοκίμια, κυρίως ξενόγλωσσα,
σε αυτούς που δεν μπορούν να έχουν,
λόγω οικονομικής δυσπραγίας
ή/και που δεν γνωρίζουν καλά μία ξένη γλώσσα.

Μία μορφή αλληλεγγύης, αν θέλετε,

για την προσέγγιση στην παραγωγή γνώσης,

μέσα από διαδικασίες αυτομόρφωσης αλλά και
υποδείξεις υλικού για μεταφράσεις τις οποίες
μπορείτε να στείλετε στο:    wormhole_txt (at) riseup.net

Αύγουστος 2022
Αόρατη Επιτροπή, 2019

Όμορφη όπως μια

βρώμικη εξέγερση
Το κείμενο που ακολουθεί εμφανίστηκε το 2019 ως "Πρόλογος" σε μια
ανθολογία των σημαντικότερων έργων της Αόρατης Επιτροπής που
εκδόθηκε στην Ιταλία.

Οι Ιταλοί γελούν με τη ζωή: γελούν περισσότερο από κάθε άλλο έθνος, και
με περισσότερη αλήθεια, περισσότερη προσωπική πεποίθηση,
περισσότερη παγωμένη περιφρόνηση, από κάθε άλλο (...) Όσοι πιστεύουν
ότι οι Γάλλοι είναι ανώτεροι από όλα τα άλλα έθνη όσον αφορά τον
κυνισμό, κάνουν λάθος. Σε αυτό, οι Ιταλοί είναι απαράμιλλοι. Συνδυάζουν
μια φυσική ζωντάνια (ανώτερη από τους Γάλλους) με μια καλλιεργημένη
αδιαφορία για τα πάντα και έναν ελάχιστο σεβασμό για τους άλλους,
συνέπεια της έλλειψης κοινωνίας, η οποία τους αφήνει αδιάφορους για
την εκτίμηση που τους έχουν οι άλλοι - ενώ η γαλλική κοινωνία, όπως όλοι
γνωρίζουμε, ασκεί μεγάλη επιρροή στους ανθρώπους της, οι οποίοι, στο
βαθμό που η φύση τους το επιτρέπει, είναι γεμάτοι σεβασμό για τα άτομα
της τάξης τους, όπως και για τα άτομα των άλλων τάξεων.

-Giacomo Leopardi,
Discourse on the Present State of the Customs of Italians (1824)
"Όμορφη σαν μια βρώμικη εξέγερση", ανακήρυξε ένα σύνθημα γραμμένο
με σπρέι στα Ηλύσια Πεδία στις 24 Νοεμβρίου 2018, ενώ ένα οδόφραγμα
είχε στηθεί στη μέση του δρόμου και φλεγόμενα μηχανήματα από ένα
κοντινό εργοτάξιο έστελναν σπίθες στο φως του ήλιου που έδυε. Σε έναν
διαφορετικό τοίχο λίγο πιο πέρα, μια άλλη έγραφε: "η διαρκής εξέγερση".

Ωστόσο, είναι σαφές ότι δεν είναι η εξεγερτική διάσταση του κινήματος
των "κίτρινων γιλέκων" που συζητείται σήμερα στην Ιταλία, αλλά μόνο το
ζήτημα της "βίας" και το "πολιτικό πρόβλημα" που παρουσιάζει το κίνημα.
Τα γεγονότα δυσκολεύονται να περάσουν τα σύνορα, όπως γνωρίζουμε.
Και αν καταφέρνουν να περάσουν παρ' όλα αυτά, είναι μόνο αφού έχουν
υποστεί τέτοιο ακρωτηριασμό και παραμόρφωση ώστε να είναι
αγνώριστα κατά την άφιξή τους. Επιτρέπεται η είσοδός τους στο δημόσιο
διάλογο με τη μόνη προϋπόθεση ότι παύουν να μιλούν τη δική τους
γλώσσα, να λένε αυτά που έχουν να πουν. Το φως της δημοσιότητας όχι
μόνο συσκοτίζει τα πάντα, αλλά εξασφαλίζει επίσης ότι κάθε χώρα ζει σαν
να βρίσκεται μέσα σε μια επιστημολογική φούσκα.
Εφόσον η διακυβέρνηση καταλήγει σε μια άσκηση επικοινωνίας, η
διατήρηση μιας ορισμένης κατάστασης δημόσιας εξήγησης είναι πάντα
και ένας τρόπος αυτοελέγχου. Είναι σαν να λειτουργεί ένα αόρατο
τελωνειακό σημείο ελέγχου που διασφαλίζει ότι το υπαρξιακά και
πολιτικά επικίνδυνο περιεχόμενο ανατρέπεται στα σύνορα, ενώ
παράλληλα απαιτεί την ποσόστωση νοήματος που του αναλογεί από
οτιδήποτε άλλο περνάει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Γαλλία και την
Ιταλία. Αυτή η στεγανότητα απορρέει τόσο από τη διαφορετικότητα των
εθίμων που έχει παραμείνει λίγο πολύ σταθερή από την εποχή του
Λεοπάρντι όσο και από τα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων κάθε
χώρας.
Αυτό εξηγεί γιατί ελάχιστα ήταν γνωστά στη Γαλλία για τον "υφέρποντα
Μάη" της Ιταλίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, ούτε για το
κίνημα του 1977, μέχρι που μια χούφτα αγωνιστών άρχισε πρόσφατα να
το μετατρέπει σε μια υποκατάστατη πολιτική φαντασίωση για τον
απελπισμένο περίγυρό τους. Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο
σχεδόν κανείς δεν έχει ακούσει για την Αόρατη Επιτροπή στην Ιταλία, η
οποία μέχρι σήμερα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη όπου τα βιβλία τους
έχουν γνωρίσει μόνο πειρατικές εκδόσεις, στην καλύτερη περίπτωση.

Παρόλο που αναφορές στην Αόρατη Επιτροπή μπορούν να βρεθούν σε

ορισμένα κείμενα του Tiqqun ήδη από το 2000, μόλις το 2007 εκδόθηκε το
πρώτο βιβλίο που φέρει το όνομά της, H Εξέγερση που έρχεται. Γράφτηκε
σαφώς στον απόηχο των ταραχών στα πρόαστια του 2005 και της
νικηφόρας εξέγερσης των φοιτητών κατά του CPE, και προφανώς
προοριζόταν ως παρέμβαση στο πλαίσιο της εκλογής του Νικολά Σαρκοζί,
H Εξέγερση που έρχεται έκανε αρκετή εντύπωση σε έναν από τους
"συμβούλους ασφαλείας" του νέου προέδρου ώστε να στείλει σαράντα
αντίτυπα στους επικεφαλής της αστυνομίας της χώρας. Στο οπισθόφυλλο
του βιβλίου, διαβάζει κανείς: "Ο Σωκράτης είναι ο μόνος που μπορεί να
κάνει κάτι τέτοιο: "Μπροστά στα στοιχεία της καταστροφής, υπάρχουν
εκείνοι που αγανακτούν και εκείνοι που λαμβάνουν γνώση, εκείνοι που
καταγγέλλουν και εκείνοι που οργανώνονται.
Η Αόρατη Επιτροπή είναι ανάμεσα σε αυτούς που οργανώνονται". Αυτό
ήταν αρκετό, προφανώς, για να χτυπήσει "καμπανάκι συναγερμού" στη
γαλλική κρατική αστυνομία. Σύντομα ξεκίνησε μια αντιτρομοκρατική
έρευνα, όπως είναι λογικό, και ενάμιση χρόνο μετά την έκδοση του
βιβλίου ένα κύμα συλλήψεων έβγαλε μια ντουζίνα ανθρώπους στις
νυχτερινές ειδήσεις της prime time, μερικοί από τους οποίους
κατηγορήθηκαν ρητά ότι ανήκαν στην Αόρατη Επιτροπή. Ποτέ δεν
βρέθηκαν αποδείξεις για την ένταξή τους στην εν λόγω Επιτροπή, και μετά
από δέκα χρόνια δικαστικών διαδικασιών μια δίκη αθώωσε τελικά σχεδόν
όλους τους κατηγορούμενους.

Η ενοχοποίηση για τρομοκρατία σε βάρος ανθρώπων που κατηγορούνται

για απλές δολιοφθορές εναντίον μιας γραμμής τρένου υψηλής ταχύτητας
(TGV), αλλά κυρίως για τη συγγραφή ενός βιβλίου, προκάλεσε φυσικά
κάποιο ενδιαφέρον για το περιεχόμενό του, το οποίο γρήγορα έγινε
μπεστ σέλερ και μάλιστα κατά κάποιο τρόπο κλασικό. Μεταφράστηκε
μέχρι την Κορέα, δαιμονοποιήθηκε από την αμερικανική νεοσυντηρητική
δεξιά, συζητήθηκε στη Γερμανία και στο Occupy Hong Kong, άρχισε να
μελετάται ως "πιθανό σενάριο" από όργανα του γαλλικού στρατού. Από
βιβλίο σε βιβλίο για τα επόμενα δέκα χρόνια, η Αόρατη Επιτροπή θα
συνέχιζε να λειτουργεί ως διέξοδος στρατηγικής διατύπωσης για "το
πραγματικό κίνημα που καταστρέφει την τρέχουσα κατάσταση των
πραγμάτων". Το 2014, έπειτα από μια έρευνα που διεξήχθη σε διάφορες
ηπείρους, το βιβλίο "Στους φίλους μας" σχεδίασε έναν απολογισμό της
αλληλουχίας των αγώνων που ξεκίνησε με την "κρίση" του 2008 και
συνεχίστηκε μέχρι την Αραβική Άνοιξη, για να καταλήξει με τα διάφορα
"κινήματα των πλατειών". Το βιβλίο "Τώρα" χάραξε την αφετηρία του από
τον αγώνα ενάντια στο Loi Travail στη Γαλλία το 2016, για να ανιχνεύσει
τα βάθη της εποχής μας. Έτσι, από βιβλίο σε βιβλίο, η Αόρατη Επιτροπή
έγινε ένα φάντασμα που στοιχειώνει τη γαλλική άρχουσα τάξη και που,
αργά ή γρήγορα, θα αναφερόταν πάντα για να εξηγήσει, να καταδικάσει ή
να ξορκίσει κάθε νέα έκρηξη εξέγερσης, συμπεριλαμβανομένης αυτής των
"κίτρινων γιλέκων".
"Η διακυβέρνηση", γράφει ο Μακιαβέλι, "δεν συνίσταται σε τίποτε άλλο
από το να ελέγχεις τους υπηκόους σου έτσι ώστε να μην είναι ούτε στη
δύναμή τους ούτε στο συμφέρον τους να σε βλάψουν". Εφόσον έχουν
συνηθίσει να συνωμοτούν για να διατηρήσουν τη δική τους εξουσία, είναι
δύσκολο για τις κυβερνήσεις να πιστέψουν, όταν ξεσπά μια εξέγερση, ότι
δεν είναι επίσης το έργο μιας χούφτας συνωμοτών, δικτύων
οργανωμένων "ριζοσπαστών", "αντιφρονούντων" και "ταραξιών" - εν
ολίγοις, το έργο "επαγγελματιών της αταξίας" που απαιτούν να
κατασταλούν με τη βία.

Όμως οι εξεγέρσεις δεν λειτουργούν όπως τα πολιτικά γραφεία: δεν

υπάρχει ένα κάλεσμα που στέλνεται από μια μειοψηφία υψηλόβαθμων
αξιωματούχων το οποίο στη συνέχεια εκτελείται από ορδές υφισταμένων.

Οι εξεγέρσεις ωριμάζουν κάτω από τον πάγο, σαν μια μαζική επιθυμία
να ποδοπατήσουμε όλα όσα μας έχουν καταπλακώσει, μια ξαφνική
έκρηξη αξιοπρέπειας μετά από δεκαετίες ταπείνωσης, μια θέληση να
δώσουμε ένα απότομο τέλος σε όλα όσα έχουμε υποφέρει χωρίς λόγο.
Κινητοποιούν άπειρα αποθέματα θάρρους, απρόβλεπτα αποθέματα
τακτικής ευφυΐας και μια διαυγή γενναιοδωρία που πολλοί πίστευαν ότι
έχει εξαφανιστεί στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού. Οι
ηγέτες έρχονται αντιμέτωποι με μια συμπαγή, βασιλική αναγωγιμότητα
που δεν κατανοούν και η οποία φαίνεται να δυναμώνει με κάθε ελιγμό
που κάνουν εναντίον της.

Σε αντίθεση με ό,τι θέλουν να πιστεύουν οι αριστεροί και οι

κυβερνώντες, δεν είναι οι επαναστάτες που κάνουν επαναστάσεις, αλλά
οι επαναστάσεις που κάνουν επαναστάτες. Θα πρέπει να είσαι ο Toni
Negri ή ο Alfredo Bonanno -που ακόμα δεν έχουν βάλει στο ράφι τον
αθεράπευτο Λενινισμό τους- για να πιστεύεις ότι οι εξεγέρσεις
περιμένουν τους εξεγερμένους. Στη Γαλλία τον περασμένο χειμώνα, δεν
χρειάστηκε οι ZADists να στήσουν μικρο-ZADs στους κυκλικούς κόμβους,
οι αριστεροί blockaders να βγουν και να μπλοκάρουν τα πάντα, οι
στοχαστές της "όποιας μοναδικότητας" να εφεύρουν τα κίτρινα γιλέκα.
Αυτές τις μέρες, οι λιγότερο "πολιτικοποιημένοι" είναι οι πιο
ριζοσπαστικοί. Καμία εξέγερση δεν είναι πιο τρομερή από εκείνη των
πολιτών που έχουν περάσει για ηλίθιους. Αν κάτι σαν εξέγερση
εμφανίζεται ξαφνικά, είναι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι δεν είχαν σκοπό
να κάνουν εξέγερση, αλλά επειδή επιθυμούν, πέρα από αυτό, έστω και
συγκεχυμένα, μια επανάσταση. Μια επανάσταση της οποίας τα
περιγράμματα είναι θολά, ντυμένα με το βιαστικά ξανακομμένο ένδυμα
του 1789, αναμειγνύοντας συστατικές και αποσταθερές επιδράσεις, την
ανάγκη για διατήρηση με την επιθυμία να αναποδογυρίσουν τον κόσμο.
Μια επανάσταση που τροφοδοτείται από τις συνενοχές που
αποκαλύπτει, και η οποία πρέπει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι
πρέπει να διαλυθεί ολόκληρη η υλική οργάνωση του κόσμου, με μόνη
βεβαιότητα ότι δεν θα τον επισκευάσουμε μαζί με αυτούς που
κατέστρεψαν τον κόσμο.

Ένας τρόπος για να αποστειρωθούν οι αλήθειες που η Αόρατη Επιτροπή

ανέσυρε και εξέφρασε κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ήταν να
τοποθετηθούν κάπου μεταξύ του αναρχισμού και της άκρας αριστεράς.
Στην πραγματικότητα, αν υπάρχει ένα πράγμα που έχει γίνει σαφές μέσα
από την εξέγερση των "κίτρινων γιλέκων" - όποια κι αν είναι η κατάληξή
της και όποιες αναπλάσεις μπορεί να υποστεί ακόμη, είναι η μεγάλη
απέχθεια για την πολιτική (συμπεριλαμβανομένης της εναλλακτικής
πολιτικής), η απόρριψη των συνδικάτων, η επιθυμία να ζήσει κανείς και
όχι απλώς να επιβιώσει, ο αποφασιστικός χαρακτήρας της συνάντησης
στην οικοδόμηση κάθε δύναμης, η κούραση από το κοινωνικό ψέμα, το
μίσος για την αστυνομία και την αριστερά για τον απαράδεκτο ηθικό
εκβιασμό της, η απέχθεια για τις αφόρητες μορφές της μητροπολιτικής
ζωής, η άρνηση να αφήσει κανείς τον εαυτό του να κυβερνηθεί, δεν είναι
πολιτικές ή υπαρξιακές επιλογές, αλλά αλήθειες της εποχής μας.

Αλήθειες που η Αόρατη Επιτροπή, μέσα στην ανωνυμία της, μέσα στην
πρόθυμη αποφασιστικότητά της να είναι ο γραφιάς τους, μπόρεσε να τις
διατυπώσει βήμα προς βήμα.
Κανένα κίνημα δεν κατέδειξε καλύτερα από την πιο πρόσφατη εξέγερση
στη Γαλλία πώς "οι ταραχές, τα μπλόκα και οι καταλήψεις αποτελούν το
βασικό πολιτικό συντακτικό της εποχής" (Τώρα), ένα κίνημα που έγινε,
ως επί το πλείστον, από ανθρώπους που διάβασαν ελάχιστα βιβλία.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα μοτίβα της εξέγερσης είναι ηθικά πριν να
γίνουν πολιτικά. Δεν απορρέει από ένα σχέδιο, από μια ιδεολογία ή μια
πολιτική βούληση, αλλά από ό,τι έχει απομείνει από τα υγιή ένστικτα
των όντων.

Αυτοί που εξαπέλυσαν επιθέσεις σε αρχηγεία της αστυνομίας,

στρατώνες, δημαρχεία και υπουργεία τον χειμώνα του 2018-19 στη
Γαλλία δεν υπάκουσαν σε ένα νοητικό κατασκεύασμα, απλώς έβγαλαν
συμπεράσματα από τις δικές τους εμπειρίες, από αυτά που ζουν και
βλέπουν. Και το έκαναν με την αθώα χαρά όλων των λογικών εξεγέρσεων.
Εκεί που οι κυβερνώντες, με το περιορισμένο οπτικό τους πεδίο, δεν
αντιλαμβάνονται τίποτα άλλο παρά την τερατώδη μανία του πλήθους,
υπάρχει αντίθετα ένας βαθύς ορθολογισμός σε λειτουργία: σε έναν
κόσμο όπου η ασφυκτική λαβή του ελέγχου γύρω από κάθε άτομο σφίγγει
λίγο περισσότερο κάθε μέρα που περνάει, η λαϊκή εξέγερση γίνεται ο
μόνος αποτελεσματικός τρόπος δράσης που δεν καταλήγει σε
αυτοκτονία, αφού η μάζα λειτουργεί ως προστασία για κάθε ένα από
μέλη της. Αυτό είναι που χιλιάδες πολίτες χωρίς ιστορία έμαθαν από
μόνοι τους με μεγάλη ταχύτητα στους πειραματισμούς εκείνων των
ημερών και χωρίς την ανάγκη οποιουδήποτε "εγχειριδίου ανατροπής".

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς τη θηλιά από την οποία κρεμάστηκε η
πολιτική πανωλεθρία της Ιταλίας τις τελευταίες δεκαετίες. Κάθε φορά που
εκδηλώνεται μία ανοιχτή εξέγερση, όπως στη Γένοβα το 2001, στην
εξέγερση της 14ης Δεκεμβρίου 2010 στην Piazza del Popolo, στις 15
Οκτωβρίου 2011 στη Ρώμη, στην Val de Susa, ή κατά τη διάρκεια των
διαδηλώσεων ενάντια στην Παγκόσμια Έκθεση στο Μιλάνο την 1η Μαΐου
2015, τίθεται σε κίνηση πάντα το ίδιο παλιό οπλοστάσιο της αντι-
εξέγερσης, το οποίο παραμένει αναλλοίωτο από την emergenza της
δεκαετίας του 1970: μια ομόφωνη συναίνεση μεταξύ των δημοσιογράφων
να επιδοθούν σε καθαρή προπαγάνδα, αποστασιοποίηση από την πλευρά
όλων όσων τοποθετούνται στην "αριστερά", μια εκστρατεία αστυνομικής
και δικαστικής τρομοκρατίας, ένα κυνήγι μαγισσών με στόχο το αυτόνομο
κίνημα, δημοκρατικοί εκβιασμοί κ.λπ. Μερικές φορές μοιάζει σαν η μόνη
νομιμοποίηση της διακυβέρνησης στην Ιταλία να προέρχεται από την
αενάως επαναλαμβανόμενη εξόντωση των επαναστατών, όπως μας
υπενθυμίζει για άλλη μια φορά το απεχθές θέαμα της έκδοσης του Cesare
Battisti. Λες και η παθητικότητα του πληθυσμού εξαρτάται από την
επανάληψη του αρχικού τραύματος της "στρατηγικής της έντασης". Λες
και η καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς μέσω της μετάνοιας, της
αποστασιοποίησης, της δολοφονίας και της φυλάκισης είχε εκμηδενίσει
κάθε πίστη στη δυνατότητα επανάστασης, ή αλλιώς είχε καταδικαστεί
να μην κάνει τίποτα περισσότερο από το να την προσομοιάζει.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η καιροσκοπική επαναδιατύπωση της

ιστορίας των ετών 1960-70 από τον Negri και τους συντρόφους του
προκειμένου να ικανοποιήσουν τους κριτές, η σταθερότητα της
θριαμβευτικής ρητορικής τους που συγκαλύπτει τα δικά τους λάθη, τη
ρηχή σκέψη, τις ασυνέπειες και τις αποκηρύξεις, η άρνηση και η
καταστολή της διάχυτης υπόθεσης του "αόρατου κόμματος του Mirafiori"
και το πέρασμα, χωρίς μετάβαση, από τη λογική του διαχωρισμού σε
μια λογική της διαμεσολάβησης δεν μιλάει πραγματικά υπέρ των
επαναστατικών ηγετών. Αλλά ποιος είπε ότι οι επαναστάσεις
χρειάζονται ηγέτες;

Τον Μάιο του 1955, χωρίς καμία ελπίδα να ακουστεί, ο κομμουνιστής

συγγραφέας Dionys Mascolo δήλωσε ότι "όλα όσα θεωρούνται αριστερά
είναι ήδη αμφίβολα. Αλλά ακόμη περισσότερο, όλα όσα θεωρούνται ως
"αριστερά". Ό,τι δεν είναι ευθέως και απολύτως δεξιό ή αντιδραστικό (ή
φασιστικό), ό,τι δεν είναι αληθινά επαναστατικό θεωρείται το βασίλειο
της αριστεράς - αμφίβολο, ασταθές, σύνθετο και ασυνεπές, έρμαιο κάθε
αντίφασης, που εμποδίζεται να είναι ο εαυτός του από την
απροσδιόριστη πληθώρα τρόπων ένωσης που του προτείνονται, σχίζεται
ξανά, όπως λένε, και ποτέ από ατυχία, κακία ή αδεξιότητα, αλλά από τη
φύση του" (Sur le sens et l'usage du mot gauche). Δεν είναι δύσκολο να
δει κανείς πώς η εκ γενετής αδυναμία της αριστεράς, η αγάπη της για
την αδυναμία, επέτρεψε σε θέματα όπως η "ελευθερία", η
"επανάσταση", ακόμη και η "δημοκρατία" να γλιστρήσουν στις τσέπες
των συντηρητικών και των φασιστών. Ανίκανη να παράγει την
παραμικρή επιβεβαίωση εν μέσω ενός κόσμου που αυτοκαταστρέφεται,
η Αριστερά επέτρεψε στον εαυτό της να πιστέψει ότι συνδυάζοντας τον
αντιφασισμό, τον αντιρατσισμό και τον αντισεξισμό, μερικές φορές ακόμη
και τον αντι-σπισισμό, μαζί με έναν συνετό αντι-καπιταλισμό, θα
μπορούσε ως εκ θαύματος να παράγει μέσω μιας συσσώρευσης
αρνήσεων τον θετικό στόχο που λείπει.

Με τον άγαρμπο δογματισμό της, τον μεταμοντέρνο καιροσκοπισμό της,

με την καθαρή άνεση του ιδεαλισμού της, κατέλαβε και εξόρισε έτσι τη
θέση κάθε νέας αρχής. Με την αξίωσή της να ενσαρκώνει το κόμμα του
Καλού, προσφέροντας όμως μόνο δουλοπρεπή κλαψούρισμα, η κοινή
λογική οδηγήθηκε στο συμπέρασμα, με ένα είδος συλλογισμού που
έκτοτε εξαπλώθηκε σε όλη την υφήλιο, ότι το να είσαι ελεύθερος πρέπει
να σημαίνει να φέρεσαι σαν μαλάκας, αφού το να είσαι καλός σημαίνει
να μιλάς σαν σκλάβος. Με τη χρόνια περιφρόνησή της απέναντι σε
οτιδήποτε επαναστατικό, η Αριστερά έχει οδηγήσει με λογικό τρόπο στην
ιδέα ότι η αληθινή επανάσταση είναι συντηρητική.

Αν και δεν είναι εύκολο να παραδεχτούμε ότι ο φασισμός είναι φαινόμενο

της αριστεράς, παρά τον γνωστό θαυμασμό του Keynes για τον
Μουσολίνι, είναι αρκετά σαφές ότι η αηδία για την αριστερά είναι αυτή
που παράγει τους φασίστες. Οι υστερικές, βάναυσες και μισητές
αντιδράσεις που εκκρίνει η αριστερά παρέχουν ένα πολύτιμο κεφάλαιο
επιχειρημάτων και μια απόλυτη δικαίωση. Το αίσθημα ότι έχει δίκιο
αποφεύγοντας το πραγματικό τρέφεται από την ατίμωση αυτού που
αντιμετωπίζει.
Οι αντιμαχόμενες ηλιθιότητες πολώνουν έτσι διαχρονικά τη δημόσια
συζήτηση, είτε στη Γαλλία, είτε στις ΗΠΑ, είτε στη Γερμανία, είτε στην
Ιταλία. Με αυτόν τον τρόπο το πραγματικό εξορκίζεται μακριά, μέρα με τη
μέρα. Και αρκεί η πρώτη μαριονέτα που θα εμφανιστεί και θα
συναρμολογήσει μια σειρά από αντι-αριστερές προκλήσεις, ενώ
παράλληλα θα πλασάρει τον εαυτό της ως εχθρό του συστήματος, για να
εκλεγεί κατά κράτος. Σε ό,τι αφορά την Ιταλία, αυτή η αριστερή λογική
έχει διαπεράσει ακόμη και τα κινήματά της, γεγονός που εξηγεί τόσο τη
σημερινή τους στοιχειωμένη κατάσταση όσο και τη δυσκολία τους να
ξεφύγουν από τη χρόνια παθητικότητά τους.

Τούτου λεχθέντος, και ενάντια σε όλα όσα θα ήθελαν να μας κάνουν να

πιστέψουμε σήμερα, αν υπήρξε ένα επαναστατικό εγχείρημα που
τόλμησε να έρθει σε ρήξη με την αριστερά, που βγήκε από τη
σοσιαλιστική παράδοση του εργατικού κινήματος, που επιβεβαίωσε τον
διαχωρισμό του από την "κοινωνία" και έθεσε υπό αμφισβήτηση τη
δημοκρατική μυθοπλασία, αυτό ήταν αναμφίβολα το ιταλικό κίνημα της
Αυτονομίας. Αυτό ήταν το ασυγχώρητο έγκλημά της, για το οποίο δεν θα
συγχωρεθεί ποτέ. Επιπλέον, δεν έλειψαν εκείνοι που μετανόησαν και
διαχώρισαν τη θέση τους, οι οποίοι προσπάθησαν να θάψουν τη μνήμη
αυτού του σκανδάλου, ο διαχωρισμός ως "σύνθημα ελπίδας", όπως
έγραψε ο καθηγητής Negri στον εισαγγελέα Sica το 1981. Εκείνοι που
διακήρυτταν με υπερηφάνεια, "υπήρχε κάποτε μια αριστερά- τώρα
υπάρχει το κίνημα!", αναγκάστηκαν να φάνε τα λόγια τους, ενώ άλλοι
σάλπισαν δυνατά, "υπήρχε κάποτε ένα κίνημα- τώρα υπάρχει η νέα
αριστερά!". Έτσι χάθηκε αυτή η γνώση για την ημι-συνωμοσιολογική και
εγκληματική φύση κάθε επαναστατικού εγχειρήματος. Έτσι γεννήθηκε το
ανέκδοτο που είναι ο νομικισμός της ιταλικής αριστεράς σε μια χώρα που
είναι θεμελιωδώς παράνομη, σε όποιο επίπεδο της κοινωνίας και αν
βρίσκεται κανείς. Έτσι, κάθε εξέγερση ενάντια σε μια τόσο προφανώς
αφόρητη κατάσταση αποθαρρύνθηκε προληπτικά. Μόνο μια μαζική
συνωμοσία μπορεί να γκρεμίσει μια κοινωνία τόσο απατηλή.
Οι καιροί είναι εξωφρενικοί, εξωφρενικοί για τη διαστρωμάτωση των
ψεμάτων που μας μεταδίδεται με το όνομα "Ιστορία". Η ιστορία των
ιταλικών δεκαετιών 1960-70 είναι ένα από τα υψηλότερα σημεία
συγκέντρωσης αυτού του ψεύδους, συγκαλυμμένου από τους ίδιους τους
φορείς του, υπό την επίδραση της αντεπανάστασης.

Στην πραγματικότητα, μια τέτοια αποκήρυξη και καταπίεση μας

καταδικάζει να μην γίνουμε ποτέ σύγχρονοι της εποχής μας, στερώντας
μας την πρόσβαση σε ό,τι την δομεί σιωπηλά. Απέναντι σε αυτό, είναι
εντελώς μάταιο να αποδομήσουμε νοσταλγικά την όμορφη ιστορία του
operaismo. Ίσως πρέπει να πάμε πιο πίσω, στο διάκενο που κατέστησε
δυνατή τη γέννηση όλων των αυτονομιών - στον ίδιο τον ποιητικό λόγο,
στον Fortini, τον Vittorini, τον Cesarano, τον Carlo Levi ή τον Pasolini.

Μερικές φορές, για να ξεκινήσουμε από την αρχή, είναι απαραίτητο να

γυρίσουμε πίσω και να δουλέψουμε πάνω σε ένα παρελθόν που
συνεχίζει να μας διατρέχει. Μόνο ένα πράγμα είναι βέβαιο: το
επαναστατικό ζήτημα είναι περισσότερο από ποτέ ένα ανθρωπολογικό
ζήτημα και όχι ένα πολιτικό ή κοσμοπολιτικό ζήτημα.

Αυτό που διακυβεύεται στη σύγχρονη καταστροφή είναι ένας

συγκεκριμένος τρόπος ζωής που πίστευε ότι είναι το αποκορύφωμα του
πολιτισμού, επειδή είναι ο πιο τεχνητός, και ο πιο πολύτιμος επειδή
είναι ο πιο εύθραυστος. Δεν είναι πλέον θέμα εξωτερικής επιδιόρθωσης
μιας κοινωνίας που έχει διαλυθεί, αλλά επιδιόρθωσης των ψυχών κατά
την ίδια την πράξη της επιδιόρθωσης του κόσμου.

Είναι αυτή η σύμπτωση μεταξύ της αλλαγής των συνθηκών και της
αισθητής αυτο-μεταμόρφωσης του ανθρώπου που η Αόρατη Επιτροπή
αποκαλεί "εξαθλίωση" και που άλλοι έχουν περιγράψει ως "έναν
κομμουνισμό ισχυρότερο από τη μητρόπολη".

-Κάποιοι Γάλλοι και Ιταλοί διακινητές, Ιανουάριος 2019

Πηγή:https://schisme.org/comite-invisible/beau-comme-une-insurrection-
impure

Πηγή: https://illwill.com/as-beautiful-as-an-impure-insurrection