Ακόμη μια θλιβερή επέτειος του μαρτύριου της Ηρωΐδας ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ

ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και φέτος. Η Δασκάλα που βρήκε βασανιστικό θάνατο στα χέρια
του κομμουνιστικού υπόκοσμου, αρνούμενη να προδώσει την Πατρίδα και την
Θρησκεία της. Από εκεί ψηλά που βρίσκεται, φωτίζει σαν υπέρλαμπρο αστέρι κάθε
Έλληνα πατριώτη αλλά και κάθε άνθρωπο που αγαπά την Ελευθερία.     Τελ.
Ιωαννίδου – Λαμπέα “Με το Φωτοστέφανο του Μαρτυρίου”   Ή ιστορική κωμόπολις
ΣΚΡΑ τής επαρχίας Παιονίας τοΰ Νομού Κιλκίς, λόγω της θέσεώς της, κατά τον A’
παγκόσμιο πόλεμο υπήρξε θέρετρο πολεμικών επιχειρήσεων ιδιαιτέρας σημασίας,
μεταξύ Ελληνικών στρατευμάτων κατά Βουλγάρων Κομιτατζήδων, οί οποίοι είχαν
οργανωθεί άμυντικώς είς τήν ευαίσθητη αυτή περιοχή τοΰ ΣΚΡΑ. Τήν ακριτική
κωμόπολη άπελευθέρωσε άπό τόν ζυγό τών Βουλγάρων Κομιτατζήδων τό θρυλικό
Ελληνικό Πεζικό, στις 17 Μαίου 1918. ‘Έκτοτε το Σκρά, όπως καί τά άλλα σκλάβα
μέρη τής Μακεδονίας καί Δυτ. Θράκης, ενσωματώθηκαν μέ τήν Μητέρα
Ελλάδα. Κατά τήν περίοδο τοΰ φοβερού ζυγού, θαρραλέοι κάτοικοι τών σκλάβων
αύτών περιοχών, γνήσιοι Έλληνες πατριώτες άνέπτυξαν πλούσια Εθνική δράση.
‘Ιδίως κατά τήν διάρκεια τοΰ Μακεδονικοΰ άγώνος, αδιάφοροι στους κινδύνους,
δημιούργησαν τοπικά ανταρτικά σώματα και έπολέμησαν μέ πίστη και αυτοθυσία
τούς Βουλγάρους Κομιτατζήδες. Ό ήρωϊσμός εκείνων τών πατριωτών κατά τον
μεγαλειώδη άγώνα τής Φυλής μας, συνετέλεσε στήν άπελευθέρωση τών σκλάβων και
άφάνταστα καταπιεζομένων Ελλήνων αδελφών μας τής Μακεδονίας μας, άπό τούς
άγροίκους, απολίτιστους Βουλγάρους Κομιτατζήδες.   Στήν ακριτική μά και σκλάβα
κωμόπολη τοΰ ΣΚΡΑ, ζοΰσε ό Ιερεύς ‘Αθανάσιος Ζιάρας, ό οποίος γεννήθηκε τό
1874 στά άγια αυτά μέρη, τά ποτισμένα μέ άφθονο αίμα Ελληνικό και κατάσπαρτα
άπό κόκκαλα Ελλήνων ‘Ιερά. Ό παπά ‘Αθανάσιος, παράλληλα μέ τά ιερατικά του
καθήκοντα, άνέπτυξε πλούσια Εθνική δράση, κατά τήν δύσκολη περίοδο τοΰ
Μακεδονικοΰ άγώνος. Ύπήρξεν ό εμπνευστής, πρωτοπόρος και δημιουργός τοπικού
ανταρτικού σώματος, προσφέροντας ποικίλες υπηρεσίες Εθνικές, εις τον μεγαλειώδη
εκείνον άγώνα τής Φυλής μας. Μαζί μέ τήν πρεσβυτέρα του Άννα, γαλούχησαν τά
τρία παιδιά τους Δημήτριο 1906, Άντωνία 1908 και Βασιλική 1910,
Ελληνοχριστιανικά. Τούς μεταλαμπάδευσαν τήν δική τους μεγάλη λατρεία προς τήν
πατρίδα Ελλάδα. Τό δικό τους «πιστεύω» προς τα αθάνατα ιδεώδη της Φυλής μας.
Τους οποίους εποίησαν με τήν αγάπη και τήν αυτοθυσία χάριν αυτής.   Τά παιδιά
τους γαλουχημένα Έλληνοπρεπώς μέ τά άκατάλυτα αύτά νάματα, παρέμειναν ώς τό
τέλος τής ζωής των, πιστοί θεματοφύλακες ‘Οσίων και ‘Ιερών. Τον ‘Οκτώβριο τοΰ
1937 έχασαν τήν μητέρα τους, τήν στοργική και πλημμυρισμένη ‘Ελλάδα μάννα
τους, τήν οποία έκλαψαν πικρά.  

Ό πόλεμος τοΰ 1940 βρήκε τον Δημήτριο Παπαθανασίου ή Ζιάρα, πρωτότοκο υιό τής
οικογενείας, ‘Ανθυπολοχαγό στον λαμπροφόρο άγώνα τοΰ Έθνους μας, εκεί ψηλά
στά κακοτράχαλα Βορειοηπειρωτικά βουνά, άντιμέτωπο τής Ίταλο – Φασιστικής
επιβουλής. Έπι τοΰ πεδίου τής μάχης παρασημοφορήθηκε διά τήν ανδρεία του και
προήχθη σέ Υπολοχαγό κατά τήν θρυλική, μεγαλειώδη εκείνη εποποιία τής Φυλής
μας. Μετά τήν κατάρρευση τοΰ μετώπου, τό 1941 επέστρεψε στήν γενέτειρά του μέ
πολλά τραύματα και κρυοπαγήματα. Λίγο άργότερα παντρεύεται τήν Μαρία Σάββα
Παπαδοπούλου άπό το Κιλκίς και άπό τοΰ Δεκεμβρίου 1941 εγκαθίσταται οριστικά
στήν ιδιαιτέρα πατρίδα τής συζύγου του. Λόγω τής στρατιωτικής του ιδιότητος -ήτο
μόνιμος Άξ/κός- τοποθετείται ως υπεύθυνος δελτίων τροφοδοσίας είς τήν Νομαρχία
τής πόλεως. Περί τά μέσα τού 1943 άποκτά τόν μοναδικό του υιό, είς τόν οποίον δίδει
τό όνομα τού άγαπημένου του πατέρα, ‘Αθανάσιος.
Τόν επόμενο χρόνο καί συγκεκριμένα στις 4 Νοεμβρίου 1944, συλλαμβάνεται άπο
τούς κομμουνιστάς καί φυλακίζεται, άναιτίως, σέ μία απόκεντρη αποθήκη τής
πόλεως. ‘Επί τρεις συνεχείς ήμέρες βασανίζεται άπάνθρωπα καί δέρεται ανελέητα
άπό τούς δήμιους του. Στις 7 Νοεμβρίου, ήτοι μετά τριήμερον, άποφασίζουν οί
‘Εθνοπροδότες νά εκτελέσουν τον “Ελληνα ‘Αξιωματικό τον τόσο άγρίως
κακοποιηθέντα άπό αύτούς τούς μητραλοίες. Το απόγευμα της αύτης ημέρας, μπαίνει
στην αποθήκη ένας γνωστός εγκληματίας κομμουνιστής. Ό λυκάνθρωπος ορμά μετά
μανίας στό ανθρώπινο αυτό ράκος και με μίσος του δαγκώνει καί ξερριζώνει τό αυτί
του, ενώ του καταφέρει φοβερά κτυπήματα, χωρίς καθόλου οίκτο στην κολασμένη
του ψυχή. Ό Δημ. Παπαθανασίου ή Ζιάρας, μέσα στήν απελπισία του, προσπαθεί να
βγη από την αποθήκη. Όμως ταυτόχρονα δέχεται ομαδική επίθεση καραδοκούντων
κομμουνιστών, επικεφαλής των οποίων ευρίσκεται η «συντρόφισσα» Αγάπη ή
Λούπια Ξανθοπούλου από το Βαθύ Κιλκίς. Αυτή δίνει το σύνθημα φωνάζοντας:
«Απάνω του σύντροφοι». 

Πολλοί κομμουνιστοσυμμορίτες επιτίθενται κατά τού Υπολοχαγού: Τον ρίχνουν

καταγής, τον ποδοπατούν, τον σέρνουν απάνθρωπα αλαλάζοντες οί καννίβαλοι, τον
κλωτσούν, τον κτυπούν μέ λύσσα επί ώρες, με ρόπαλα, φονικά όργανα, δρεπάνια,
καρφιά, μαχαίρια, στο κεφάλι, στο σώμα, παντού…Ό υπέροχος αυτός Έλληνας
Αξιωματικός, θανατώνεται βάναυσα, απάνθρωπα κατά τον τραγικό αυτόν τρόπο. Και
το αφάνταστα κακοποιημένο σώμα του, μένει εκτεθειμένο όλη την νύκτα στην άκρη
της πόλεως βορά των αγρίων θηρίων.

Τήν επομένη τής δολοφονίας τού Έλληνος ‘Αξιωματικού, 8 Νοεμβρίου 1944, τό

άψυχο σώμα παραλαμβάνει ή γυναίκα του καί τό ενταφιάζει στήν θέση τού
Στρατοπέδου Καμπάνη, έξω άπό νεκροταφείο, χωρίς θρησκευτική τελετή καί
ψαλμωδία, κατ’ επιταγή τών άπαισίων δολοφόνων του, κομμουνιστών. Μετά πέντε
μήνες, τον Μάρτιο τού 1945, όταν άπεκατεστάθη το νόμιμο Κράτος, έγινε ή
άνακομιδή τών λειψάνων καί ο ένταφιασμός τού μάρτυρος Υπολοχαγού, είς το
νεκροταφείο τού Κιλκίς μέ κάθε επισημότητα καί τις πρέπουσες Στρατιωτικές τιμές
μέσα σέ σπαρακτικούς θρήνους, δάκρυα καί κατάρες τόσο τών συγγενών, γνωστών
καί φίλων, όσων καί τών κατοίκων τής πόλεως, οί όποιοι σύσσωμοι παρευρέθησαν
στήν κηδεία τού άδικοσκοτωμένου ‘Αξιωματικού, άπό τούς άπαίσιους δολοφόνους
τής κομμουνιστικής μαφίας.

Ό παπά ‘Αθανάσιος ή Ζιάρας (επεκράτησε τό Παπαθανασίου λόγω τοΰ ότι ήτο

‘Ιερεύς) πατέρας τοΰ Υπολοχαγού Δημητρίου Παπά ‘Αθανασίου, άπέθανε τον
‘Απρίλιο τοΰ 1946, δηλαδή 18 περίπου μήνες αργότερα, άπό τον αφάνταστα μεγάλο
ψυχικό σπαραγμό του, γιά τήν άνανδρη, άπανθρωπη δολοφονία τοΰ ήρωος
Υπολοχαγοΰ υιού τοΰ Δημητρίου άπό τούς μητραλοϊες τής Φυλής μας. Εις το
ακριτικό ΣΚΡΑ άπέμειναν ορφανές και απροστάτευτες οί δύο αδελφές ΑΝΤΩΝΙΑ
και ΒΑΣΙΛΙΚΗ, οί όποιες άνετράφησαν Έθνοπρεπώς άπό τούς γονείς των. Η
Βασιλική Παπαθανασίου ή Ζιάρα, ήταν απόφοιτος τοΰ Διδασκαλείου Νηπιαγωγών
‘Εδέσσης. Τό 1930 σέ ήλικία μόλις 20 χρόνων, διορίστηκε Νηπιαγωγός εις τήν
ιδιαιτέρα της πατρίδα, όπου και υπηρέτησε άνελλιπώς μέχρι και τήν 13η Νοεμβρίου
1946, ημέρα τοΰ φρικτού σφαγιασμοΰ της, άπό τούς Εθνοπροδότες
κομμουνιστοσυμμορίτες.

Ή Βασιλική Παπαθανασίου, έχουσα απόλυτη έπίγνωση τής υψηλής της ΕΘΝΙΚΗΣ

αποστολής ώς Διδασκαλίσσης και υπηρετώντας εις τήν ευαίσθητη αυτή ακριτική
περιοχή, προσπαθούσε μέ κάθε τρόπο, νά τόνωσει τό ‘Εθνικό φρόνημα τών μαθητών
της άπό τής νηπιακής άκόμη ηλικίας. ‘Ηθελε νά τούς θωράκισει γερά ώστε νά τούς
καταστήσει τελείως άτρωτους, απρόσβλητους όχι μόνο ώς προς τήν αντεθνική –
άντιχριστιανική κομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά και ώς προς τά ύπουλα,
καταχθόνια σχέδια τής Βουλγαρικής τοιαύτης. ‘Αγωνιζότανε υπεράνθρωπα μέ λόγια,
έργα και παραδείγματα γιά τά Ελληνόπουλα τά οποία τής εμπιστεύθηκε ή Πατρίδα,
μικρά και μεγάλα, νά μεταλαμπαδεύσει στις άγνές ψυχές των τήν ιερή φλόγα πού
έκαιγε μέσα της, στα πνευματικά της αύτα παιδιά, νά τά βοηθήσει γιά νά τά
διαφυλάξει και τά διάσωσει άπό τήν αρπάγη καΐ τά νύχια τών αγριμιών πού ήσαν
έτοιμα να τα κατασπαράξουν ψυχικά και σωματικά. ‘Αγωνιζότανε επίσης μέ όλη της
τήν ψυχική δύναμη γιά τήν άνύψωση τοΰ ‘Εθνικού φρονήματος και τοΰ πνευματικού
επιπέδου τών νεανίδων τοΰ χωριού, γιά νά μπορέσουν νά διαφυλάξουν εις τά βάθη
της ψυχής των τήν λατρεία τους γιά τήν μεγάλη και αιώνια Πατρίδα μας
ΕΛΛΑΔΑ. Κατά τήν περίοδο τής Γερμανο-Βουλγαρικής κατοχής, άντέδρασε δυ-
ναμικά στά σχέδια τής Βουλγαρικής προπαγάνδας, πού άγωνίζονταν γιά τον
έκβουλγαρισμό τών Ελλήνων και πήρε σαφή θέση εναντίον όλων εκείνων οί οποίοι
είχαν άπαρνηθή τις ήθικές άξιες τής Πατρίδος μας. Η άνανδρος δολοφονία του
Υπολοχαγού αδελφού της και ό θάνατος τοΰ πατρός της Ιερέους Παπά Αθανασίου
συνεκλόνισαν τόν ψυχικό της κόσμο, ώστε τήν κατέστησαν περισσότερον μαχητική.

Κατά τό σχολικόν έτος 1945 λόγω πυρπολήσεως τοΰ Δημοτικού Σχολείου -γνωστόν
άπό ποίους έπυρπολήθη τό σχολείον- και τήν ολοσχερή έλλειψη διδασκάλων, ή
γνησία αυτή Ελληνίδα έδίδασκε μόνη της τόσο τα νήπια, όσο και τούς μαθητάς τοΰ
Δημοτικού Σχολείου, μετατρέπουσα την πατρική της στέγη σέ νηπιαγωγείο καί
Δημοτικό Σχολείο, φροντίζουσα μέ ζήλο, αγάπη καί ‘Εθνική συνείδηση, ό λαμπερός
αύτός φάρος, γιά τήν διαπαιδαγώγηση καί σφυρηλάτηση τού ‘Εθνικού φρονήματος
όλων γενικά τών μαθητών της αγοριών και κοριτσιών. Ό Εθνικός αύτός άγώνας τής
διδασκάλισσας – νηπιαγωγού έξερέθησε άκόμη περισσότερο μερικούς
άρνησιπάτριδες και μητραλοίες κομμουνιστοσυμμορίτες τόσο άπό τό ΣΚΡΑ, όσο και
άπό τά γύρω χωριά. Διότι, ή νηπιαγωγός Βασιλική Παπαθανασίου ήταν το γρανιτένιο
τείχος, πού μέ αύταπάρνηση και αύτοθυσία κατώρθωνε νά φυλλάτει άγνή και
άμόλυντη τήν ‘Ιδέα τής Πατρίδος και τής Ελευθερίας, στις ψυχές τών μικρών
μαθητών της και τών μεγάλων συγχωριανών της.

Στις 13 Νοεμβρίου 1946, ύστερα άπό μία συντονισμένη έπίθεση αρκετών

κομμουνιστικών συγκροτημάτων, τό ΣΚΡΑ βυθίζεται σέ μέγα Εθνικό πένθος. Οί
ύπερασπισταί του Ταγματάρχης Πάστρας Κων/νος, Λοχαγός Ταβουλάρης Γεώργιος,
Ανθυπολοχαγοί Ζαφείρης Δημήτριος και Παρτσόκας Κωνσταντίνος, ό Άνθυπίατρος
Καραβασίλης Νικόλαος και όλοι οί γενναίοι ύπερασπισταί του Υπαξιωματικοί και
όπλίται, καθώς και οί ύπερασπισταί τού Σταθμού Χωροφυλακής, μεταξύ τών οποίων
και ό γενναίος χωροφύλαξ Μέξης ‘Ιωάννης, Βορειοηπειρώτης τήν καταγωγή, όλοι
τους πέφτουν μαχόμενοι ήρωϊκά κατά τών ξενοδούλων ερυθρών σατανάδων
επιδρομέων.

Τό ήρωϊκό ΣΚΡΑ, μετά τήν πολυήμερη άντίσταση τών γενναίων πεσόντων

υπερασπιστών του, κατόπιν προδοσίας, κυριεύεται δι’ ολίγον χρονικόν διάστημα άπό
τις ερυθρές ύαινες, μέ τις τόσον εγκληματικές μορφές και ψυχές των. Ποδοβολητά
άλογων και άλλαλαγμοί επιδρομέων καννιβάλων. “Υβρεις και απειλές έκστομίζονται
άπό τούς βαρβάρους πού ξεσχίζουν τον άέρα τού μικρού ΣΚΡΑ. Οί καρδιές τών
κατοίκων σφίγγονται μέ πόνο ενώ δάκρυα κυλούν στά χλωμά πρόσωπά
των. Επικεφαλής τών επιδρομέων κομμουνιστοσυμμοριτών είναι ό άρχισυμμορίτης
‘Υψηλάντης, ό πλέον αίμοχαρής αύτός έθνοπροδότης, μέ τούς άγροίκους συμμορίτες
καπετάν Στράτο ή Κούτα Πέτρο άπό τό παραπλήσιο χωριό Κούπα, καπετάν Μαύρο
άπό τό Κιλκίς, καπετάν Στάθη και καπετάν Δίμηζα από το Σκρα με τις ομάδες τους.

Όλος αυτός ό συρφετός, άναζητά τήν νηπιαγωγό ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,

τον φωτεινό φάρο τής μικράς κώμης. Αύτή πρέπει νά παύσει νά ύπάρχει, γιατί μέ τά
Εθνικά κηρύγματά της έμποδίζει το δικό τους προδοτικό, βρώμικο, άνούσιο,
εγκληματικό τους έργο. Οί κάτοικοι τού Σκρά βουβοί, μέ παγωμένα πρόσωπα και
σφιγμένη τήν ψυχή τους παρακολουθούν τό μεγάλο δράμα πού άρχισε. Κλαίνε
πονεμένα και τό κλάμα τους άντηχεί πένθιμα στήν γύρω περιοχή. Ό άέρας πού φυσά
δαιμονισμένα, μαζί μέ τις ψιχάλες τής βροχής, άνακατεύεται και μαστιγώνει τά
πρόσωπά τους τά τρομοκρατημένα… Κλαίνε οί άνθρωποι, κλαίει και ό ούρανός μαζί
τους. Γνωρίζουν τήν τραγικότητα πού τούς περιμένει. Ξερριζωμός, βιασμοί,
ξεθεμελίωμα, καταστροφές, άρπαγες παιδιών, άσέλγειες, δολοφονίες. 

Επακολουθούν συλλήψεις όλων όσων αντέδρασαν στά δικά τους σκοτεινά, δόλια
σχέδια τών ξενοδούλων καταστροφέων κομμουνιστών και φυσικά συλλαμβάνουν καί
τήν νηπιαγωγό Βασιλική Παπαθανασίου. Στις 13 Νοεμβρίου 1946, στις 7 τό
άπόγευμα, η νηπιαγωγός καί 33 ακόμη κάτοικοι του ΣΚΡΑ άνδρες, γυναίκες καί
κοπέλες συλλαμβάνονται, κακοποιούνται καί εκτελούνται άπάνθρωπα στήν
τοποθεσία «ΚΟΚΚΙΝΗ ΧΑΡΑΔΡΑ» κατόπιν «ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ» καί
όμοφώνου καταδικαστικής αποφάσεως τών «ΛΑΪΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ» τοΰ Κ.Κ.Ε.

Μεταξύ τών άπανθρώπως εκτελεσθέντων ‘Εθνικοφρόνων ‘Αγωνιστών καί οί

Πρόεδρος καί Αντιπρόεδρος τής Κοινότητος, Μήτζιας Ιωάννης καί Σαμαράς
‘Αθανάσιος, καθώς καί 31 άκόμη κάτοικοι τού Σκρά, Σταυρίδης ‘Αναστάσιος,
Ζιώγας Πέτρος, Εππας Στέφανος, Βαντάς Δημήτριος, Χρήστου ‘Ιωάννης, Μήτζιας
Δημήτριος, Μήτζιας ‘Αναστάσιος, Τζαθάς ‘Αθανάσιος, Μήτζιας ‘Ιωάννης τού
Βασιλείου, Τσιόκκας ‘Αθανάσιος, Εμμανουήλ Σουσάνα, ‘Εμμανουήλ Δημητρούλα,
Μέσση Μαρία, Μπούρση Στυλιανή, Μήτζια Άννέτα, Πίσκα Μαρία, Τζαθά
Μελπομένη, Βαντά Περίνα, Βαντά Δημητρούλα, Βαντά Πετρίνα, Βαντά Σουσάνα,
Ράμμα Δημητρούλα, Βανώκα Άννέτα, Βανώκα Σουσάνα, Βανώκα Πετρίνα, Μήτζια
Αννέτα, Μήτζια Ελένη, Μήτζια Μαρία, Μήτζια Άννέτα καί Τσιώνη Μαγδαληνή.
Ή λύσσα των εθνοπροδοτών ξεσπά με ιδιαίτερη μανία στο αδύναμο σώμα της
άμοιρης νηπιαγωγού με την αδάμαστη πίστη, την γρανιτένια ψυχή και την ατσάλινη
καρδιά. Επί ώρες την βασανίζουν ελπίζοντες ότι τυραννώντας την θα επιτύχουν να
δαμάσουν την υπέροχη Ελληνική ψυχή της. Ομως δεν το επιτυγχάνουν. Διά τούτο μέ
σαδιστική ικανοποίηση αποκόπτουν τα δάκτυλα της δεξιάς της παλάμης, διότι
εδίδασκε γραφή στά Ελληνόπουλα. Τούφες – τούφες ξερριζώνουν τα μαλλιά της, σαν
να προσπαθούν νά ξερριζώσουν τις υπέροχες εθνικές της Ιδέες μέσα από τον
παμφωτισμένο εγκέφαλο της. «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ», είναι η συνεχής κραυγή πού
ακούγεται από το αιμορραγούν στόμα της…Οι καννίβαλοι δήμιοι συνεχίζουν τα
φρικτά βασανιστήρια στην Ελληνίδα νηπιαγωγό. Της κόβουν την μύτη, τα αυτιά, της
ξεσχίζουν το πρόσωπο. Οι πόνοι αφόρητοι, ενώ το γνήσιο ελληνικό της αίμα ποτίζει
την γη της «κόκκινης χαράδρας» του ΣΚΡΑ. Και όμως η Βασιλική Παπαθανασίου
δεν κάμπτεται. Παραμένει άκαμπτη στις Ελληνοχριστιανικές της πεποιθήσεις.
Αρνείται την αποκήρυξη του «ΠΙΣΤΕΥΩ» της καί ζητωκραυγάζει υπέρ των Εθνικών,
Χριστιανικών αρχών της, υβρίζοντας τους εγκληματίας εθνοπροδότας του ΚΚΕ, οι
οποίοι με κάθε καννιβαλικό, βίαιο τρόπο προσπαθούν να την εξαναγκάσουν να
υποκύψει. Η Βασιλική Παπαθανασίου παραμένει άκαμπτη φωνάζοντας «ΖΗΤΩ Η
ΕΛΛΑΔΑ». «Ζήτω η Ελλάδα» φωνάζει σχεδόν ξεψυχισμένα γιά τελευταία φορά,
γιατί τα άνθρωπόμορφα αυτά τέρατα της κολάσεως, σαν λυσσασμένες ύαινες της
κόβουν την γλώσσα, γιά να μην την ακούν πλέον…

Τό λαμπρό αυτό φωτεινό μετέωρο τοΰ ακριτικού όσον και ήρωϊκοΰ Σκρά, ή
νηπιαγωγός φαινόμενο ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, υπέκυψε μετά τά
μεσαιωνικά φρικιαστικά μαρτύρια εις τά όποια υπεβλήθη άπό τά τέρατα τής
κολάσεως, τούς έθνοπροδότες τής Φυλής μας. Ή Ελληνική υπέροχη Ψυχή της πέταςε
εκεί ψηλά στά ουράνια, νά συναντήσει τον Αγωνιστή Μακεδονομάχο ‘Ιερέα πατέρα
της και τον επίσης άπανθρώπως εκτελεσθέντα Υπολοχαγό Ήρωα αδελφό της. Τά
άνθρωπόμορφα τέρατα, οί καννίβαλοι δήμιοι τής νηπιαγωγού τοΰ Σκρά, δεν θά
κατορθώσουν ποτέ νά καταλάβουν, ότι τό άπαίσιο φρικτό άνοσιούργημά τους έγινε
λαμπρός μετεωρίτης πού θά φωτίζει στήν αιωνιότητα όχι μόνον τό ιστορικό –
ακριτικό Σκρά, όχι μόνον τήν ‘Ελλάδα μας άλλα και ολόκληρη τήν Οικουμένη, διότι
όλους τούς πολιτισμένους λαούς τής γής, συνεκλόνισε βαθύτατα ό ακατονόμαστος
τρόπος εκτελέσεως τής Έθνομάρτυρος και συνεκίνησε άφάνταστα κάθε γνήσιο
πατριώτη, τό μεγαλείο τής ψυχής τής ήρωίδος νηπιαγωγού ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑ-
ΝΑΣΙΟΥ.

Τό τραγικό αύτό δράμα τής οικογενείας ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ή ΖΙΑΡΑ,

ολοκληρώθηκε μέ τόν έπισυμβάντα νευροψυχικό κλονισμό τής μεγαλυτέρας άδελφής
τής νηπιαγωγού, ΑΝΤΩΝΙΑΣ, ή όποία παρακολουθώντας τό φρικτό μαρτύριο καί τήν
θανάτωση τής Βασιλικής, είχε σάν επακόλουθο τήν άθεράπευτη ψυχοπάθειά της. Τό
άβουλο αύτό άνθρώπινο ράκος, περιεφέρετο επί έτη στό Δημόσιο Ψυχιατρείο τής
Θεσσαλονίκης. Ύπαιτιοι της μεγάλης οικογενειακής τραγωδιας, είναι οι
αρνησιπατριδες – μητραλοίαι τού Κ.Κ.Ε., οί άμετανοητοι έγκληματίαι τού
Ελληνισμού.

Κατά τήν πανηγυρική συνεδρίαση τής 24ης Μαρτίου 1947, ή ‘Ακαδημία ‘Αθηνών
άπένειμε μεταθανατίως είς τήν ‘Εθνομάρτυρα ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
«ΒΡΑΒΕΙΟΝ άρετής καί αύτοθυσίας καί ύπερτάτου πατριωτισμού».

ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

Απόσπασμα Εκθέσεως. Συνταχθείσης υπό τοΰ Γενικού Γραμματέως κ. Γεωργίου Π.

Οικονόμου και άναγνωσθείσης ύπό αυτού έν τή πανηγυρική Συνεδρία τής
‘Ακαδημίας τής 24ης Μαρτίου 1947 περί τών απονεμομένων Βραβείων, Μεταλλίων
και ‘Αριστείων.

ΒΡΑΒΕΙΟΝ ‘Εθνικής αρετής και αύτοθυσίας και υπέρτατου πατριωτισμού απονέμει

ή Άκαδημία μετά θάνατον εις τήν έν Σκρά μαρτυρήσασα δημοδιδασκάλισσα
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.

Η διδασκάλισσα αύτη καταγόμενη εκ Σκρά είργάσθη επί μακρά έτη ώς νηπιαγωγός

μεταξύ τών ξενόφωνων κατοίκων. Κατά τήν τελευταίαν διετίαν εις το χωρίον της δεν
υπήρχον διδάσκαλοι, το οίκημα δε του σχολείου είχε πυρποληθή, αύτη συνεκέντρου
εις τήν πατρικήν της οίκίαν όχι μόνον τά νήπια άλλα και τούς άλλους μεγαλυτέρους
μαθητάς, τούς παραμένοντας άνευ διδασκάλου και έδίδασκεν αυτούς Ελληνικά
‘Εθνικά τραγούδια και γράμματα. Ένεκα τής δράσεως αυτής ταύτης ή Παπαθανασίου
είχε προκαλέσει τήν μήνιν τών άντεθνικών στοιχείων τής περιοχής. Οτε κατά τάς περί
τά μέσα τοΰ Νοεμβρίου τοΰ 1946 γενομένας μάχας τοΰ Εθνικού Στρατού κατά τών
σλαβοαναρχικών συμμοριών κατελήφθη προσωρινώς τό Σκρά, ή διδασκάλισσα
συνελήφθη πρώτη ύπό τών συμμοριτών και έβασανίσθη άπανθρώπως. “Ηρχισαν νά
τής άποσποΰν τάς τρίχας τής κεφαλής διά νά τήν άναγκάσουν νά φωνάξη διεθνιστικά
συνθήματα και νά άρνηθή τήν πατρίδα της, άλλ’ αύτη έμενε άκλόνητος εις τήν
έθνικήν της πίστιν. Τής απέκοψαν τά δάκτυλα τής δεξιάς χειρός, διότι «μέ αύτά
έμάθαινε τά παιδιά νά γράφουν Ελληνικά». Τής άπέκοψαν έπειτα τά ώτα και τήν
ρίνα. Αύτη όμως έμεινε μέχρι τέλους άκλόνητος. Αί τελευταίαι αυτής λέξεις πριν
έκπνεύση εκ τών συνεχισθέντων μαρτυρίων ήσαν «Ζήτω ή Ελλάς». Ούδένα
καταλείπει συγγενή, ίνα άπολάβη τό Βραβεΐον διότι οί μεν γονείς αύτης προαπέθανον
(ό πατήρ της ήτο Ιερεύς Εθνικής δράσεως), ό δέ αδελφός της Υπολοχαγός τοΰ
Εθνικού Στρατού έσφάγη ύπό αντεθνικών στοιχείων τω 1944, ή δέ μόνη επιζώσα
αδελφή της θεραπεύεται έν Ψυχιατρείω Θεσσαλονίκης.

Ακριβές άντίγραφον

ΒΛΑΧΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ταγ/ρχης – Δ/ντής Γ.Δ.Σ/Χ Μερ.’Ακριβές απόσπασμα Έν

‘Αθήναις τή 1η Μαΐου 1947

Ό Γενικός ΓραμματεύςΓΕΩΡΓΙΟΣ Π. ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ

ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΤΥΧΗ ΑΓΑΘΗ ΕΔΟΞΕ ΤΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΒΡΑΒΕΥΣΑΙ ΑΡΕΤΗΣ ΕΝΕΚΑ ΚΑΙ
ΑΥΊΌΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑΣ ΑΝΕΤΠΕΙΝ ΔΕ ΤΑΣ ΤΙΜΑΣ
ΕΝ ΤΗ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΤΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΝΗΓΥΡΕΙ ΕΤΟΥΣ
ΕΒΔΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΝΝΕΑΚΟΣΙΟΣΤΟΥ ΚΑΙ
ΧΙΛΙΟΣΤΟΥ.Κατά τήν ήμέραν τής άπονομής τοΰ Βραβείου δεν παρευρίσκετο κα-
νένας συγγενής έξ αίματος νά δεχθή τήν υπέρτατη αυτή τιμή. Διότι ή μεν αδελφή της,
άβουλο ράκος άνθρώπινο, ένοσηλεύετο είς τό Δημόσιο Ψυχιατρείο θεσσαλονίκης, το
δέ παιδί, τοΰ άγρίως σφαγιασθέντος ‘Υπολοχαγού άδελφού της ήτο νήπιο μόλις
τεσσάρων χρόνων, τήν έποχή έκείνη.

Τό Γενικό ‘Επιτελείο Στρατού, τό έτος 1961 (15 έτη μετά τον άπάνθρωπο σφαγιασμό
τής Διδασκαλίσσης), άναγνωρίζοντας τήν μεγάλη θυσία τής τραγικής νηπιαγωγού καί
τιμώντας τήν Ιερά της μνήμη, έτοποθέτησε τήν χαλκίνη προτομή της είς τό προαύλιο
τού νεοανεγερθέντος είς ΣΚΡΑ Δημοτικού Σχολείου, πού έγνώρισε καί αύτό κατά τό
1944 τήν καταστροφική μανία τής πυρπολήσεως τών έρυθρών καννιβάλων επιδρο-
μέων τών ΕΑΜ – ΕΛΑΣ τοΰ ΚουΚουΕ.’Επί τής προτομήςΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΑ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣΕΣΦΑΓΙΑΣΘΗ ΤΗΝ 13ην
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1946 ΥΠΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ.ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΕΞ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΗΡΩΪΔΟΣ ΔΙΑ ΝΑ ΔΕΧΘΗ ΤΗΝ ΤΙΜΗΝ, ΑΛΛ’
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΕΚ ΨΥΧΗΣ OΛΟΚΛΗΡΟΣ Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ
ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ.ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ
ΕΣΤΗΘΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΣ, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ, ΔΙΟΤΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΗΣ
ΚΑΤΕΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΟΜΩΝ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ. 
Πηγή

ΑΘΑΝΑΤΗ Η ΗΡΩΙΔΑ!