Imię Boże w Biblii

We współczesnej kulturze zachodniej imiona są jedynie etykietkami

pozwalającymi odróżnić jedną osobę od drugiej. W czasach biblijnych
imiona miały głębsze znaczenie, ponieważ opisywały cechę charakteru
danej osoby lub rolę, jaką miała spełnić. Na przykład Bóg zmienił imię
Abrama („wzniosły ojciec”) na Abraham („ojciec mnóstwa”) − Rdz
17:5. Jedynym osobistym imieniem Boga Izraela było imię Jahwe.
Wszystkie inne nazwy odnoszące się do Stwórcy są tytułami lub
określeniami. Tytuły Boga m.in. wyrażają cechy Jego charakteru lub
Jego wielkość, np. Bóg Najwyższy, Bóg prawdy, Bóg święty, Bóg
wieczny, Bóg wszechmocny, Bóg żywy, Król, Majestat, Mocarz,
Najświętszy, Nauczyciel, Odkupiciel, Ojciec, Pan, Pasterz, Prawodawca,
Prawy, Sędzia, Skała, Starodawny, Stwórca, Szczęśliwy
(Błogosławiony) Bóg, Tarcza, Twórca, Wielki Bóg, Wybawca (Pwt
32:8; Iz 40:28 itp.).
Wybitny uczony, profesor E. W. Hengstenberg wskazuje na ważność
pojęcia imienia u Hebrajczyków, bowiem „w całej historii objawienia,
rzadko występuje imię określające jakąkolwiek osobę, które by nie miało
swego znaczenia” (E. W. Hengstenberg, Dissertations on the
Genuineness of the Pentateuch, 1847, tom 1, s. 282).
Profesor James Meek podaje szersze wyjaśnienie znaczenia pojęcia
imienia dla ludów semickich:
„Dla Semitów imię stanowiło opis, definicję; było to coś takiego, bez
czego dany podmiot nie istniał. Określenie Boga nowym imieniem
wskazywałoby na wprowadzenie jakiegoś nowego bóstwa, które zajmie
miejsce dawnego Boga, lecz również coś takiego mogłoby wskazywać
na nową definicję i nowe zrozumienie Jego istoty i mocy” (T. J. Meek,
Hebrew Origins, wydanie zrewidowane, Harper, Nowy Jork 1950, s. 93,
94).

1
G. T. Mantley, po omówieniu terminu Elohim odnoszącego się do Boga,
dodaje:
„W odróżnieniu od niego, Jahwe jest imieniem, a nie koncepcją, dlatego
pod względem gramatycznym jest ono nazwą własną. Jako taka opisuje
indywidualną Osobę, ze wszystkimi konotacjami osobowymi: życiem,
charakterem i mocą, pozwalającą działać i komunikować się z innymi
osobami” (G. T. Mantley, The Book of the Law, Studies in the Date of
Deuteronomy, Tyndale Publishers, 1957, s. 39).
Profesor Terence Fretheim w swoim artykule pt. „Jahwe” znacznie
poszerzył tę myśl:
„Nadanie konkretnego imienia zakłada pewnego rodzaju relację;
umożliwia wręcz pożądaną intymność w jakiejś relacji. Relacja
pozbawiona czynnika, jakim jest imię, oznacza zachowywanie pewnego
dystansu; wymienianie danego imienia jest koniecznym czynnikiem
składającym się na bliskość. Wymienianie imienia sprawia, że możliwa
jest prawdziwa komunikacja i autentyczne spotkanie. Wzywanie imienia
opiera się na podstawie, jaką jest dostępność. Podając swoje imię, Bóg
staje się przystępny. Bóg może się teraz spotykać z ludźmi, i mogą oni
wzajemnie się do siebie zwracać” (T. Fretheim, Hasło „Jahwe” w dziele
New International Dictionary of the Old Testament Theology and
Exegesis, tom 4, 1997, s. 1297).
Pisząc na temat przekładu New International Version dr Kenneth Barker
potwierdził takie rozumowanie:
„Bóg osobiście wymienia swoje imię jako Jahwe w Księdze Wyjścia
3:15; 6:3. Ściśle rzecz biorąc, wszystkie inne »imiona« są albo nazwami
gatunkowymi (na przykład Elohim, »Bóg«), lub tytułami czy
określeniami (na przykład Adonai, »Pan«)” (K. L. Barker, The Making of
a Contemporary Translation, Hodder & Stoughton, 1987, s. 144).

2
W podsumowaniu zagadnienia różnicy zachodzącej między imieniem a
tytułami, J. A. Motyer pisze:
„Warto odnotować, że Biblia nie zna rozmaitych »imion« Boga. Bóg ma
tylko jedno »imię« − Jahwe. Poza nim wszystko inne to tytuły lub
określenia. Ten fakt często bywa błędnie pojmowany” (J. A. Motyer, The
Revelation of the Divine Name, Tyndale Publishers, 1959, s. 7, przypis
18.
Imię Jahwe
W Starym Przymierzu Bóg objawił się jako Jahwe. Imię to było zapisane
za pomocą czterech spółgłosek hebrajskich (tak zwany tetragram): Jod,
He, Waw, He, odpowiadających naszym J H W H. W Starym
Testamencie występuje ono ponad 6 tysięcy razy. Wchodzi w skład
znanego nam zwrotu „Alleluja”, po hebrajsku „Hallelu-Jah”, to znaczy
„chwalcie Jah” (skrócona forma imienia Jahwe). Co ciekawe, w piśmie
hebrajskim nie zapisywano samogłosek. Dopiero w V wieku n.e. uczeni
żydowscy wynaleźli system samogłoskowy. Polegał on na tym, że w
spółgłoskowym tekście Biblii Hebrajskiej nad każdym słowem umieścili
znaki samogłoskowe (kropki i kreski) pozwalające właściwie odczytać
dane słowo. Niestety, nad tetragramem JHWH umieścili znaki e-o-a,
ponieważ Żydzi już od dawna nie wymawiali imienia Jahwe, lecz słowo
Adonaj, Pan.
Dlatego nie ma stuprocentowej pewności co do tego, jak wymawiano
imię Boże. Jedni są zwolennikami formy Jehowa, bowiem jej pierwsze
dwie sylaby występują w tak zwanych imionach teoforycznych, czyli
nawiązujących do Boga, jak Jehoszafat, Jehoachaz, Jehoram. Inni optują
za formą Jahwe, bowiem w takich imionach teoforycznych, jak
Jeszajahu (Izajasz), Jirmejahu (Jeremiasz), czy Azarjahu (Azariasz)
występuje cząstka Jah. Ponadto znajduje się ona w częstym wezwaniu do
wielbienia Boga: Hallelu-Jah. Spór w zasadzie pozostaje
nierozstrzygnięty, choć zwolennicy formy Jehowa należą do niewielkiej
3
mniejszości. Natomiast nie jest prawdą, że forma Jehowa oznacza
„burzyciela i mąciciela”, czyli demona. Jest to zupełnie niewiarygodna
teoria, stosunkowo nowa. Pochodzi ona od takich byłych Świadków
Jehowy, którzy usiłują przypisać organizacji Strażnicy więcej błędów niż
ona ma w rzeczywistości.
Niegdyś popularny był pogląd, że Imię Boże oznacza odwieczne,
samodzielne istnienie Boga, dlatego Nowa Biblia Gdańska oddaje Jahwe
jako Wiekuisty. Inni wolą określenie Samoistny. Jednakże według
dwudziestowiecznych badań imię Jahwe znaczy „On sprawia, że jest”, to
znaczy „On sprawia, że mają miejsce wydarzenia” (z naciskiem na
udział Boga w tych wydarzeniach). Komentarzem do imienia Bożego są
słowa samego Boga z Księgi Wyjścia 3:14: Ehjeh aszer ehjeh, błędnie
oddawane jako: „Jestem, który jestem”. Lepiej tłumaczyć je jako: „Będę,
kim będę”. Sens tego wyrażenia jest następujący: Bóg będzie taką Osobą
dla swego ludu, jaką objawią Jego zbawcze czyny względem niego.
Profesor S. R. Driver potwierdza takie zrozumienie:
„Ono nie opisuje − jak to ujął Delitzsch − idei nieaktywnego,
abstrakcyjnego istnienia, lecz aktywny przejaw istnienia. Po drugie,
użyty tu czas niedokonany nie wyraża niezmiennego teraźniejszego
stanu (»Ja jestem«), lecz działanie, albo powtarzające się (zwykłe) lub
przyszłe, tzn. albo Ja zwyczajnie będę, albo Ja będę” (S. R. Driver, The
Book of Exodus, w: Cambridge Bible for School & Colleges, Cambridge
University Press, Cambridge 1918, s. 40).
Profesor Georg Fohrer wyjaśnia to w ten sposób:
„Z uwagi na to, że ten czasownik w języku hebrajskim nie opisuje po
prostu statycznego istnienia, lecz odnosi się do dynamicznej i skutecznej
obecności, to imię opisuje dynamiczną, potężną, skuteczną istotę Jahwe.
Natura Jahwe, wyrażona w Jego »imieniu«, jest połączona w byciu,
stawaniu się i działaniu − w skutecznym istnieniu, które zawsze polega

4
na stawaniu się, lecz pozostaje identyczne z Osobą” (G. Fohrer, History
of Israelite Religion, SPCK 1973, s. 77).
Profesor Hermann Cremer, który opracował hasło Onoma (Imię) w
Biblico-Theological Lexicon of New Testament Greek, reprint 4. wydania
w j. angielskim, Clark, Edynburg 1962, s. 455, wyraził następującą myśl:
„Imię Boże jest wyrażeniem lub objawieniem tego, kim jest Bóg jako
Bóg zbawienia […] lecz nie tylko wyrażeniem, lecz przekazaniem tego,
z intencją zapoznania z nim ludzi, aby nim się posługiwali”.
W takim razie dlaczego większość przekładów tzw. Starego Testamentu
oddaje Imię Boże terminami PAN lub BÓG wielkimi literami albo Pan
pisane w zwyczajny sposób?
Pisarze ksiąg Nowego Przymierza a Imię Boże
Oto, jakie sugestie przedstawiają zwolennicy głównego nurtu
chrześcijaństwa:
Z uwagi na to, że na około 330 nowotestamentowych cytatów z tzw.
Starego Testamentu około 300 pochodzi z Septuaginty, greckiego
przekładu ksiąg Starego Przymierza, z III wieku przed Chrystusem,
należy stwierdzić, iż tylko niektóre kodeksy Septuaginty zawierają w
tekście greckim zachowane Imię JHWH. Najwyraźniej pisarze ksiąg
Nowego Przymierza dysponowali takimi wersjami Septuaginty, w
których nie występuje Imię Boże. Najstarsze bowiem greckie rękopisy
Nowego Testamentu w cytatach przywołanych z ksiąg Starego
Przymierza, w których widnieje w tekście hebrajskim Tetragram, nie
podają Imienia JHWH. Zatem przyjmuje się założenie, że sami pisarze
ksiąg Nowego Przymierza − w większości apostołowie − nie korzystali
ze Starego Testamentu posiadającego Imię Boże. Natomiast w
cytowanych miejscach w miejscu hebrajskiego JHWH przytaczają
greckie Kyrios − Pan.

5
Zdaniem tradycjonalistycznych biblistów, jeśli mielibyśmy pójść wiernie
za ich przykładem, to powinniśmy albo posługiwać się greckim
przekładem Pism Starego Przymierza oddanym po polsku (Septuagintą)
lub popularnym wydaniem Biblii znanym jako Biblia Pierwszego
Kościoła (obydwie pozycje opublikowane przez Oficynę Wydawniczą
Vocatio), albo przekładem Starego Testamentu zamieniającym w ślad za
Septuagintą Imię JHWH na PAN z dużych liter lub Pan pisane
normalnie, względnie na inne zastępcze słowa, jeśli wymaga tego
kontekst.
Dodatkowy argument − pisma wczesnochrześcijańskie
Niektórzy zwolennicy tradycyjnego nurtu chrześcijaństwa uważają, że
sporo rzuca światła na ten temat literatura tzw. Ojców Apostolskich i
innych, późniejszych Ojców Kościoła. Możemy się nie zgadzać z
naukami, które głosili, lecz interesuje nas to, z jakiego Starego
Testamentu korzystali. Okazuje się, że ci pisarze wczesnochrześcijańscy
nie znali takiej wersji zbioru ksiąg Starego Przymierza, w której
widniałoby Imię JHWH. Gdy cytują fragmenty, w których w wersji
hebrajskiej to Imię widnieje, zwykle podają słowo Kyrios lub Dominus,
w zależności od tego, czy pisali w grece, czy po łacinie.
Oto przykłady z jednego najstarszych dzieł: Didache. Nauka dwunastu
apostołów, datowanego przez niektórych uczonych na ten sam rok, co
Księga Objawienia. Dokument ten powstał w kręgu syryjskich
chrześcijan. Jego autor cytuje Stary Testament po grecku, przy czym w
cytowanym źródle brakuje Imienia Jahwe:
„Oto bowiem słowa Pana: ‘Na każdym miejscu i w każdym czasie
składać mi będą ofiarę czystą, ponieważ jestem Królem wielkim, mówi
Pan, a imię moje budzi podziw między narodami’ [Malachiasza 1:11]”
(Didache 14,3).
W innym miejscu przywołuje on słowa Księgi Zachariasza 14:5,
odnosząc ten fragment do Pana Jezusa: „lecz jak powiedziano:
6
‘Przyjdzie Pan, a z Nim wszyscy święci’ [por. Zachariasza 14:5].
Wówczas to ujrzy świat Pana przychodzącego na obłokach niebieskich
[Mateusza 24:30]” (Didache 16:7).
W tych fragmentach w tekście hebrajskim widnieje imię Jahwe, a w
Septuagincie, którą autor cytuje, występuje imię Pan (Kyrios). Z
podobnym zjawiskiem spotykamy się u takich najwcześniejszych
pozabiblijnych autorów, jak m.in. biskup Polikarp ze Smyrny w jego
Liście do Filipian czy Klemens Rzymski w jego listach skierowanych do
kościoła w Koryncie.
Czy taka wykładnia zadowala wszystkich?
Jednak powyższe dwa argumenty (brak cytatów z Imieniem Jahwe w
Nowym Testamencie i w literaturze Ojców Kościoła) wcale nie
przekonują części biblistów i zwykłych wiernych. Jedni przypuszczają,
iż Imię Boże w najstarszych rękopisach Nowego Testamentu jednak
przynajmniej w niektórych miejscach się znajdowało (profesor George
Howard). Inni są zupełnie pewni, że Ojcowie Kościoła przyczynili się do
zabarwienia chrześcijaństwa myślą i praktyką grecką (hellenizacja) oraz
oderwali Kościół od żydowskich korzeni naszej wiary (Alan Knight). Są
i takie osoby, które stawiają kwestię…
Czy chrześcijaństwo ukrywa Imię Boże?
Taki zarzut byłby niesprawiedliwy.
Dysponujemy następującymi rzymskokatolickimi tłumaczeniami Pisma
Św. posiadającymi w Starym Przymierzu Imię Jahwe: pierwszym i
drugim wydaniem Biblii Tysiąclecia (Pallottinum 1965 i 1971; obecnie
dostępne tylko w antykwariatach i drogie), Biblią Poznańską (księgarnia
św. Wojciecha, w ciągłej sprzedaży) oraz Biblią Lubelską z
komentarzem (wielotomowa seria wydawnicza publikowana przez
Katolicki Uniwersytet Lubelski − nadal niektóre tomy są w ofercie).

7
Ponadto istnieją przekłady protestanckie posiadające Imię Boże w formie
JHWH w całym Starym Testamencie: jest to Przekład Dosłowny doktora
Piotra Zaremby oraz jeszcze niepełny, ale regularnie poszerzany w
zakresie Starego Testamentu Toruński Przekład Nowego Przymierza.
Co ciekawe, w j. angielskim istnieją dwa przekłady konsekwentnie
używające Imienia Jehovah w Pismach Starego Przymierza: Recovery
Version autorstwa zespołu tłumaczy Living Stream Ministries oraz KJ3
− Literal Translation of the Bible autorstwa Jay’a Patricka Greena.
Pomijamy tu Przekład Nowego Świata. Jest także katolickie wydanie
Biblii, New Jerusalem Bible, zawierające Imię w postaci Yahweh.
Trzeba przyznać, że wiele wersetów pozbawionych Imienia Jahwe traci
swój wydźwięk, np. gdy podczas konfrontacji Eliasza z prorokami Baala,
zgromadzony lud wykrzykuje: „Pan Jest Bogiem, Pan Jest Bogiem!” (1
Krl 18:39 BW). Przecież Baal także znaczyło Pan, więc wersja: „Jahwe
jest Bogiem, Jahwe jest Bogiem!” bardziej autentycznie oddaje prawdę o
rezultacie tamtego zmagania. Podobnie niektóre Psalmy, jak 110: „Rzekł
Pan [w oryginale: JHWH] Panu memu” lub 100 „Wiedzcie, że Pan [w
oryginale JHWH] jest Bogiem” są przeładowane tytułami i w oderwaniu
od Imienia Jahwe brzmią nieautentycznie.
Nadto niektóre pieśni protestanckie zawierają Imię Boże, np. Guide Me
O Thou Great Jehovah czy Tylko Tyś jest godzien chwały.
Ponadto w licznych książkach i komentarzach biblijnych, zarówno
katolickich, jak i protestanckich swobodnie używa się Imienia Bożego.
Znaczenie Imienia Jahwe
Słynny żydowski komentator biblijny, Mojżesz Majmonides, wskazuje
na ważność Imienia Bożego:
„Każde pozostałe imię Boga jest wyrazem pochodnym, jedynie
Tetragram jest nomen proprium [imieniem właściwym − przyp. Sz. M.],
i nie wolno na to patrzeć z jakiegokolwiek innego punktu widzenia. […]
8
Szem ha-meforasz [imieniem własnym Boga] jest Tetragram, i jest to
jedyne imię, które nie wskazuje na nic innego, jak tylko na Jego naturę, i
dlatego Mędrcy odnosząc się do tej świętej nazwy stwierdzili: »‘Moje
imię’ oznacza takie, które odnosi się jedynie do Mnie«” (M.
Majmonides, The Guide For the Perplexed, tłum. M. Fierdlander, wyd.
drugie, zrewidowane, Routledge 1947, s. 91 [rozdział 61]).
Profesor Walter Zimmerli podkreśla, że Bóg nie tylko miał życzenie
objawić swoje Imię, lecz że wiąże się to z objawianiem ludzkości Jego
zamierzenia:
„Stwierdzenie »Ja jestem Jahwe« jest czymś więcej niż zdaniem
opisowym […] Jest ono twierdzeniem o określonej wartości, bowiem
uściśla nieodwracalność tego procesu objawienia, które jedynie
występuje między Jahwe a stworzeniami ludzkimi. […] ta prawda może
zostać objawiona jedynie dzięki dobrowolnemu objawieniu samego
siebie przez Jahwe; nikt z zewnątrz nie może uzurpować do tego sobie
prawa” (W. Zimmerli, I Am Yahweh, John Knox Publishers, Atlanta,
Georgia 1982, s. 83).

Jakim imieniem powinni określać Boga chrześcijanie?

W Nowym Testamencie imię Jahwe praktycznie nie występuje, można
go się dopatrzeć jedynie w słowie Hallelu-Jah, występującym w 19.
rozdziale Księgi Objawienia. Pan Jezus najczęściej (ponad 100 razy)
określał Boga słowem „Ojciec”, niekiedy określał Go mianem „Abba”
(prawdopodobnie „Drogi Ojciec”) – Mk 14:36; Mt 5:45; 23:9. Przez
wiarę w Jezusa Chrystusa jako naszego Pana i Zbawiciela zostajemy
adoptowani do rodziny Bożej i stajemy się dziećmi Bożymi, dlatego my
również możemy Boga nazywać naszym Ojcem. Duch Święty w
ludziach odrodzonych sprawia zwracanie się do Boga słowami: „Abba,
Ojcze” (Rz 8:14-17; Ga 3:26; 4:6). Stąd ta zmiana w Nowym
Przymierzu, że nie występuje w Nim Imię Jahwe w żadnej z modlitw
9
nowotestamentowych. Jest tak, bowiem łączność z Bogiem jako Ojcem,
to nieporównywalnie bliższa relacja niż zwracanie się do Niego po
imieniu.
Ale to jeszcze nie wszystko. Bóg objawił się najpełniej w Osobie Jezusa
Chrystusa, dlatego hebrajskie imię Jehoszua, czyli Jezus, zawiera w
sobie imię Boże Jahwe i znaczy „Jahwe jest zbawieniem” lub „Jahwe
zbawia”. Imię Jezus jest jedynym imieniem, w którym możemy być
zbawieni (Dz 4,10-12). Nie jest ono konkurencyjne w stosunku do
Imienia Jahwe, lecz jest z nim bardzo blisko związane. Wiele tekstów
Starego Przymierza jest odnoszonych do Chrystusa w Nowym
Przymierzu:
Stare Przymierze Nowe Przymierze
Joela 3:5 „Każdy jednak, kto wzywać Rzymian 10:9-14 „Bo jeśli ustami
będzie Imienia Jahwe, będzie wyznasz, że Panem jest Jezus, i
wybawiony, bo na górze Syjon i w uwierzysz w swym sercu, że Bóg
Jeruzalem będzie ocalenie − jak wzbudził Go z martwych, będziesz
zapowiedział Jahwe; i do wybawionych zbawiony. Bo wiara płynąca z serca
należeć będą ci, których Jahwe wezwie” zapewnia sprawiedliwość, a jej
(BP). wyznanie ustami zapewnia zbawienie.
Pismo bowiem stwierdza: Ten, kto w
Niego wierzy, nie będzie zawstydzony.
Nie ma przy tym różnicy między Żydem
a Grekiem. Wszyscy mają tego samego
Pana, hojnego dla wszystkich, którzy
Go wzywają.
Dlatego zbawiony będzie każdy, kto
wezwie imienia Pana. Jak jednak mają
wzywać, skoro w Niego nie uwierzyli?
A jak uwierzyć, skoro Go nie słyszeli?
Jak usłyszeć bez kogoś, kto głosi?”
(SNP).
Izajasza 45:23-25 „Przysięgam na Filipian 2:9-11 „Dlatego też Bóg
siebie: z ust moich sprawiedliwość wywyższył Go ponad wszystko i
wychodzi, słowo nieodwołalne. darował Mu imię, które jest ponad
Wszelkie kolano zginać się będzie wszelkie imię, aby na imię Jezusa
przede mną i wszelki język na mnie zginało się każde kolano w niebie, na
10
przysięgać! Będą mówić o mnie : ziemi i pod ziemią, i aby wszelki język
»Tylko w Jahwe jest sprawiedliwość i wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem
moc!« Do niego przyjdą wstydem ku chwale Boga Ojca” (BP).
okryci wszyscy, którzy się Mu
sprzeciwiają. W Jahwe odnajdzie swe
prawo i chwałę całe potomstwo Izraela”
(BP).

Psalm 34:8, Przekład Nowego Świata 1 Piotra 2:3, 4, Przekład Nowego

1997 Świata 1997
„Skosztujcie i zobaczcie, że Jehowa jest „3 jeśli tylko zakosztowaliście, że Pan
dobry; szczęśliwy jest krzepki mąż, jest życzliwy.
który u niego się chroni” 4 Przychodząc do niego jako do żywego
kamienia, przez ludzi wprawdzie
odrzuconego, lecz wybranego,
drogocennego u Boga”.

Bóg Ojciec postanowił, żeby imię Jezus było wywyższone ponad

wszelkie imiona (Flp 2:9-11; Ef 1:20-23). Nie znaczy to, że mamy
modlić się wyłącznie do Pana Jezusa lub, że Bóg Ojciec się nie liczy.
Pierwsi chrześcijanie modlili się zarówno do Boga Ojca w imieniu
Jezusa, jak i bezpośrednio do Chrystusa (J 16:23; 1 Kor 1:2; 2 Kor
12:7-9; Dz 7:59). Imię Jezus jest po prostu imieniem drugiej Osoby
Boskiej.
Cała treść zbawczej prawdy Bożej objawionej w Jezusie streszcza się w
Jego imieniu (Dz 4:12; 1 Kor 6:11). Wiara w imię Syna (J 3:18) jest
przykazaniem Bożym (1 J 3:23; 5:13). Każdy, kto wierzy w Jego imię,
otrzymuje przebaczenie grzechów (Dz 10:43; 1 J 2:12), ma życie
wieczne (J 20:31; 1 Jana 5:13) i uniknie potępiającego sądu (J 3:18).
Całe życie chrześcijanina jest zdominowane przez imię Jezus (Kol 3:17).
Imię Jezusa jest podstawą głoszenia ewangelii wszystkim narodom (Dz
8:12; 9:16; Rz 1:5). Władze w Jerozolimie zabroniły apostołom nauczać
„w imieniu Jezusa” (Dz 5:40). Wiara i głoszenie obejmują wyznawanie
tego imienia (Obj 2:13; 3:8) oraz gotowość do cierpienia ze względu na
11
to imię (Mt 10:22; 24:9). Imię Chrystusa łączy się z chwałą (1 P 4:14).
Co więcej, każdy, kto wzywa imienia Pana, należy do Kościoła (Dz
9:14; 1 Kor 1:2) i dostąpił zbawienia (Dz 2:17-21; Rz 10:13; por. Joela
3:5). Wierzący zostali nazwani chrystianami ze względu na nazwę
Chrystus (Dz 11:26; por. 26:28; 1 P 4:16). Jednym z darów po
osiągnięciu ostatecznej doskonałości będzie posiadanie imienia Baranka
(Obj 3:12; 14:1; 22:4).
Formuła „w imieniu Jezusa”. Bóg udziela Ducha Św. w imieniu Jezusa
(J 14:26). Dziękczynienia są ofiarowywane w tym imieniu (Ef 5:20).
Narody pokładają nadzieję w tym imieniu (Mt 12:21; por. Iz 42:4), i w
tym imieniu modli się zgromadzenie (J 14:13-14; 15:16)… Skoro
uczniowie są posłani przez Jezusa, to mogą oni dokonywać cudów i
spełniać uczynki miłosierdzia w Jego imieniu (Łk 10:17; por. Mk
9:38-39). Po wydarzeniach paschalnych imię Jezus zachowuje są moc
(Dz 3:6; 4:10). Jezus osobiście udziela pomocy w tym imieniu (9:34), ale
nie działa przez niewierzących, którzy powołują się na Jego imię dla
własnych celów (Dz 19:13-16). Tego rodzaju stwierdzenia dowodzą, że
stwierdzenia ksiąg Nowego Przymierza na temat Pana Jezusa i Jego
imienia są kontynuacją wypowiedzi ksiąg Starego Przymierza na temat
Boga Jahwe i Jego Imienia. (Na podstawie New International Dictionary
of New Testament Theology, wydanie skrócone pod red. Verlyna D.
Cerbrugge, Zondervan, Grand Rapids, USA 2000, s. 413.
Podsumowanie
W naszym krótkim rozważaniu poznaliśmy podstawowe fakty o Imieniu
Bożym. Jak je zastosować w praktyce?
1) Odnośmy się z głębokim szacunkiem do Imienia Bożego. Nigdy
nie używajmy Imienia Bożego w sposób lekceważący, np.
nazywając Świadków Jehowy „Jehowitami” czy „Jehowcami”.
1) Termin PAN nie jest wcale przekładem Imienia Bożego zawartego
w Starym Przymierzu. Postarajmy się o przekład Starego
12
 Testamentu, w którym występuje Imię Jahwe. Obecnie najbardziej
dostępne tłumaczenia z Imieniem Jahwe w ST, to Przekład
Dosłowny doktora Piotra i Biblia Poznańska z księgarni św.
Wojciecha. Wtedy bardziej zbliżymy się do hebrajskich korzeni
naszej wiary i lepiej zrozumiemy teologię Starego Przymierza.
2) Przede wszystkim prowadźmy przykładne życie, zgodne z
wyznawaną wiarą, „aby imieniu Bożemu i nauce nie bluźniono” (1
Tm 6,1 BW).

Szymon Matusiak

13