Lynne

Graham

Pierścionek na szczęście
Tłu​ma​cze​nie:
Ali​na Pat​kow​ska
 ROZDZIAŁ PIERWSZY

Król Ra​shad El-Amin Ku​ara​ishi pa​trzył na zdję​cia roz​ło​żo​ne na biur​ku. Po dziad​ku

odzie​dzi​czył bar​dzo wy​so​ki wzrost – gó​ro​wał nad więk​szo​ścią lu​dzi o gło​wę. Po
mat​ce, zna​nej bli​skow​schod​niej pięk​no​ści, miał czar​ne wło​sy, dłu​gie ciem​ne rzę​sy
i re​gu​lar​ne rysy twa​rzy. Me​dia spo​łecz​no​ścio​we ko​cha​ły go, co nie​odmien​nie wzbu​-
dza​ło w nim za​że​no​wa​nie.
– Ko​bie​ta ide​al​na – oświad​czył żar​li​wie jego głów​ny do​rad​ca Ha​kim. – Nowa kró​-
lo​wa i miej​my na​dzie​ję, że rów​nież nowa dy​na​stia! Od tej chwi​li for​tu​na bę​dzie pa​-
trzeć na Dha​rię z uśmie​chem.
Jego kró​lew​ski pra​co​daw​ca nie wy​ka​zy​wał aż ta​kie​go en​tu​zja​zmu, ale rów​nież
nie sta​wiał opo​ru. Ra​shad od za​wsze wie​dział, że ma obo​wią​zek oże​nić się i spło​-
dzić dziec​ko. Nie​ste​ty, nie miał na to wiel​kiej ocho​ty. Raz już był żo​na​ty, w bar​dzo
mło​dym wie​ku, i znał wszyst​kie pu​łap​ki mał​żeń​stwa. Wie​dział, że ży​cie z ko​bie​tą,
z któ​rą zu​peł​nie nic go nie łą​czy, jest nie​usta​ją​cym źró​dłem stre​su, a je​śli nie uda
mu się szyb​ko po​cząć dziec​ka, stres jesz​cze się zwie​lo​krot​ni i w związ​ku po​ja​wi się
roz​cza​ro​wa​nie.
Nie, mał​żeń​stwo zu​peł​nie nie po​cią​ga​ło Ra​sha​da. Miał tyl​ko na​dzie​ję, że jego
przy​szła żona oka​że odro​bi​nę roz​sąd​ku i każ​de z nich bę​dzie wio​dło swo​je ży​cie we
względ​nym spo​ko​ju. Po do​świad​cze​niach z pierw​szą żoną, któ​ra opla​ta​ła go jak
bluszcz, nie spo​dzie​wał się od ko​bie​ty wspar​cia. Pa​mię​tał rów​nież bar​dzo burz​li​we
mał​żeń​stwo ro​dzi​ców. Mimo wszyst​ko wie​dział, że sta​bil​ność kra​ju za​le​ży od tego,
czy mu się uda stać się przy​kła​dem dla na​ro​du.
W cią​gu ostat​nich dwu​dzie​stu lat lu​dzie w Dha​rii wie​le prze​cier​pie​li i te​raz pra​-
gnę​li nie in​no​wa​cji, lecz spo​ko​ju, po​wro​tu do tra​dy​cyj​nych zwy​cza​jów i nie​śpiesz​ne​-
go try​bu ży​cia. Oj​ciec Ra​sha​da pró​bo​wał śle​po za​szcze​piać za​chod​nie zwy​cza​je
w tym bar​dzo kon​ser​wa​tyw​nym kra​ju. W re​zul​ta​cie jego rzą​dy zmie​ni​ły się w ty​ra​-
nię i ar​mia mu​sia​ła wy​stą​pić w obro​nie kon​sty​tu​cji w imie​niu i ze wspar​ciem ludu.
Świa​dec​twem tej lu​do​wej re​wo​lu​cji były ru​iny pa​ła​cu dyk​ta​to​ra w mie​ście Ka​shan
oraz przy​wró​ce​nie mo​nar​chii.
Bom​ba pod​ło​żo​na w sa​mo​cho​dzie za​bi​ła pra​wie całą ro​dzi​nę Ra​sha​da. Po tym wy​-
da​rze​niu wuj ukrył go na pu​sty​ni, by za​pew​nić mu bez​pie​czeń​stwo. Ra​shad był wte​-
dy za​le​d​wie sze​ścio​let​nim, wy​stra​szo​nym chłop​cem, o wie​le bar​dziej przy​wią​za​nym
do an​giel​skiej niań​ki niż do ro​dzi​ców, któ​rych rzad​ko wi​dy​wał. Jed​nak w za​mę​cie po
za​ma​chu i wpro​wa​dze​niu sta​nu wo​jen​ne​go niań​ka rów​nież znik​nę​ła. Pa​łac zo​stał
splą​dro​wa​ny, służ​ba roz​pro​szy​ła się i ży​cie, ja​kie Ra​shad znał do​tych​czas, wy​wró​ci​-
ło się do góry no​ga​mi.
– Wa​sza wy​so​kość, czy mógł​bym coś za​su​ge​ro​wać? – za​py​tał Ha​kim.
Ra​shad przez chwi​lę miał wra​że​nie, że jego do​rad​ca za​mie​rza wrzu​cić zdję​cia
wszyst​kich po​ten​cjal​nych na​rze​czo​nych do pu​deł​ka i wy​cią​gnąć jed​no na chy​bił tra​-
fił. Za​pew​ne nie by​ła​by to naj​gor​sza me​to​da, po​my​ślał cy​nicz​nie. W koń​cu mał​żeń​-
stwo to i tak lo​te​ria.
– Pro​szę – mruk​nął i za​ci​snął usta.
Ha​kim z uśmie​chem otwo​rzył tecz​kę, któ​rą do​tych​czas trzy​mał pod pa​chą, i Ra​-
shad zo​ba​czył pre​cy​zyj​nie na​ry​so​wa​ny klej​not.
– Po​zwo​li​łem so​bie po​pro​sić kró​lew​skie​go ju​bi​le​ra, żeby spró​bo​wał od​two​rzyć
Na​dzie​ję Dha​rii.
Ra​shad pa​trzył na ry​su​nek ze zdu​mie​niem.
– Prze​cież ten klej​not za​gi​nął. Jak moż​na go od​two​rzyć?
– Moż​na zro​bić ko​pię tego pier​ście​nia. To był po​tęż​ny sym​bol mo​nar​chii, naj​cen​-
niej​szy z klej​no​tów ko​ron​nych, ale po tak dłu​gim cza​sie nie ma pra​wie żad​nej szan​-
sy na od​na​le​zie​nie ory​gi​na​łu – stwier​dził Ha​kim po​waż​nie. – Moim zda​niem te​raz
jest na to od​po​wied​nia chwi​la. Nasi pod​da​ni po​czu​ją się bez​piecz​niej, gdy zo​ba​czą,
że pod​trzy​mu​je​my tra​dy​cje…
– Nasi pod​da​ni wolą słu​chać ba​jek niż po​go​dzić się z rze​czy​wi​sto​ścią i przy​znać,
że mój świę​tej pa​mię​ci oj​ciec nie nada​wał się do spra​wo​wa​nia wła​dzy, a jego rząd
był do grun​tu sko​rum​po​wa​ny. – Szcze​rość i bez​po​śred​niość Ra​sha​da za​wsze zdu​-
mie​wa​ły bar​dziej dy​plo​ma​tycz​nie na​sta​wio​ne​go Ha​ki​ma. Na jego bro​da​tej twa​rzy
od​bi​ła się kon​ster​na​cja.
Ra​shad pod​szedł do okna, za któ​rym roz​cią​ga​ły się ogro​dy do​glą​da​ne przez ar​mię
służ​by. Pier​ścień, na​zy​wa​ny przez lud​ność kra​ju Na​dzie​ją Dha​rii, za​wsze no​szo​ny
był przez kró​la przy uro​czy​stych oka​zjach. Wspa​nia​ły ogni​sty opal w po​ma​rań​czo​-
wo​czer​wo​nym od​cie​niu, osa​dzo​ny w zło​tej ob​rącz​ce, na któ​rej wy​gra​we​ro​wa​no
świę​te sło​wa, roz​ta​czał nie​mal mi​stycz​ną aurę. Do ro​dzi​ny wnio​sła go pra​bab​ka Ra​-
sha​da, nie​zwy​kle od​da​na do​bro​czyn​no​ści i z tego po​wo​du uwiel​bia​na przez pod​da​-
nych. W in​nych kra​jach kró​lo​wie no​si​li ko​ro​ny lub ber​ła, ale w Dha​rii siła i au​to​ry​-
tet mo​nar​chii hi​sto​rycz​nie i emo​cjo​nal​nie zwią​za​ne były z pier​ście​niem. Klej​not za​-
gi​nął, gdy pa​łac zo​stał splą​dro​wa​ny, i choć po​szu​ki​wa​no go przez wie​le lat, ni​g​dy nie
zo​stał od​na​le​zio​ny. Z pew​no​ścią znik​nął na za​wsze i Ra​shad ro​zu​miał punkt wi​dze​-
nia Ha​ki​ma: lep​sza do​bra ko​pia niż nic.
– Każ wy​ko​nać ko​pię – rzekł me​lan​cho​lij​nie.
Fał​szy​wy pier​ścień dla fał​szy​we​go kró​la, po​my​ślał cy​nicz​nie. Nie po​tra​fił za​po​-
mnieć, że nie uro​dził się jako na​stęp​ca tro​nu Dha​rii. Był naj​młod​szym z trzech sy​-
nów. Jego dwaj star​si bra​cia zgi​nę​li ra​zem z ro​dzi​ca​mi. Ra​shad zo​stał wte​dy
w domu i oka​za​ło się, że oca​li​ło mu to ży​cie. Po​pu​lar​ność, jaką cie​szył się wśród
pod​da​nych, nie prze​sta​wa​ła go zdu​mie​wać, mu​siał jed​nak nie​co sko​ry​go​wać swo​je
ide​ały, żeby stać się czło​wie​kiem, ja​kie​go ten kraj po​trze​bo​wał.
Kie​dyś bar​dzo chciał się za​ko​chać. Oże​nił się i wiel​ka mi​łość trwa​ła całe pięć mi​-
nut, a po​tem za​czę​ła się jej po​wol​na, bo​le​sna ago​nia. Nie, Ra​shad nie miał ocho​ty
po​wta​rzać tego do​świad​cze​nia. Kie​dyś wie​rzył rów​nież, że po​żą​da​nie jest czymś
złym, ale za​nim za​koń​czył edu​ka​cję na bry​tyj​skim uni​wer​sy​te​cie, wie​lo​krot​nie padł
jego ofia​rą. Mimo wszyst​ko cie​szył się, że dane mu było za​znać sek​su​al​nej wol​no​-
ści, za​nim wró​cił do domu i prze​jął obo​wiąz​ki wład​cy kra​ju, gdzie obo​wią​zy​wa​ły
sztyw​ne pro​to​ko​ły dwor​skie. Ra​shad żył w zło​tej klat​ce, któ​rej, o dzi​wo, wie​lu lu​dzi
mu za​zdro​ści​ło. Ow​szem, jego na​ród z pew​no​ścią przy​chyl​nie od​nie​sie się do re​kon​-
struk​cji pier​ście​nia, a ocze​ki​wa​nia wo​bec nie​go jesz​cze wzro​sną.
 Po​de​szła do nich blon​dyn​ka w śred​nim wie​ku i Pol​ly spoj​rza​ła na swo​ją sio​strę El​-
lie z wy​mu​szo​nym uśmie​chem. Krót​ka ce​re​mo​nia po​grze​bu mat​ki wła​śnie się za​-
koń​czy​ła i ko​ściół był nie​mal pu​sty.
Dla obu sióstr było to smut​ne i fru​stru​ją​ce wy​da​rze​nie. El​lie, dwa lata młod​sza od
Pol​ly, w ogó​le nie pa​mię​ta​ła mat​ki, Pol​ly zaś za​cho​wa​ła z pierw​szych lat ży​cia nie​ja​-
sne wspo​mnie​nie uśmie​chu i za​pa​chu per​fum. Sio​stry Di​xon wy​cho​wa​ła bab​cia, któ​-
ra zmar​ła przed kil​ko​ma mie​sią​ca​mi. Przez po​nad dzie​sięć lat nie wie​dzia​ły na​wet,
czy ich mat​ka żyje, aż pew​ne​go dnia zu​peł​nie obca ko​bie​ta po​wie​dzia​ła im o śmier​ci
An​na​bel Di​xon. To było jak grom z ja​sne​go nie​ba.
Ta obca ko​bie​ta, Va​nes​sa Ja​mes, wo​lon​ta​riusz​ka z ho​spi​cjum, gdzie zmar​ła ich
mat​ka, czu​ła się w tej sy​tu​acji rów​nie nie​swo​jo jak one. Szcze​rze przy​zna​ła przez
te​le​fon, że pró​bo​wa​ła prze​ko​nać An​na​bel, by skon​tak​to​wa​ła się z cór​ka​mi i po​roz​-
ma​wia​ła z nimi przed śmier​cią. Z dru​giej stro​ny przy​zna​wa​ła, że w ostat​nich ty​go​-
dniach ży​cia ich mat​kę trud​no było zro​zu​mieć, to​też ta​kie spo​tka​nie mo​gło być dla
obu stron bar​dzo przy​gnę​bia​ją​ce.
– Za​re​zer​wo​wa​łam sto​lik na lunch w ho​te​lo​wej re​stau​ra​cji – oznaj​mi​ła Va​nes​sa,
ści​ska​jąc ich dło​nie. – Bar​dzo mi przy​kro, że po​zna​je​my się w ta​kich nie​szczę​śli​-
wych oko​licz​no​ściach.
Pol​ly zu​peł​nie nie mia​ła ape​ty​tu i za​pro​po​no​wa​ła, żeby zre​zy​gno​wa​ły z lun​chu.
– To było ostat​nie ży​cze​nie wa​szej mat​ki. Zo​sta​wi​ła na to pie​nią​dze – od​rze​kła Va​-
nes​sa ła​god​nie. – To ona was za​pra​sza, nie ja.
Bla​da twarz Pol​ly za​czer​wie​ni​ła się z za​że​no​wa​nia, co było jesz​cze bar​dziej wi​-
docz​ne przy ja​snych, nie​mal bia​łych wło​sach.
– Nie chcia​łam być nie​grzecz​na…
– Z całą pew​no​ścią masz wie​le po​wo​dów, żeby nie czuć się swo​bod​nie w tej sy​tu​-
acji – stwier​dzi​ła su​cho Va​nes​sa. – Po​zwól​cie, że opo​wiem wam o ostat​nich la​tach
wa​szej mat​ki.
Opo​wie​dzia​ła im o śmier​tel​nej cho​ro​bie, któ​ra nie​dłu​go po czter​dzie​stych uro​dzi​-
nach ode​bra​ła An​na​bel nie​za​leż​ność i swo​bo​dę ru​chów. Od tam​tej pory ich mat​ka
miesz​ka​ła w domu opie​ki i zmar​ła w ho​spi​cjum, gdzie po​zna​ła ją Va​nes​sa.
– To ta​kie smut​ne – wes​tchnę​ła El​lie, od​rzu​ca​jąc z czo​ła rude wło​sy. W jej zie​lo​-
nych oczach bły​snę​ło współ​czu​cie. – Gdy​by​śmy o tym wie​dzia​ły, mo​gły​by​śmy jej po​-
móc.
– Ale An​na​bel nie chcia​ła tego.. Wie​dzia​ła, że przez wie​le lat pie​lę​gno​wa​ły​ście
bab​cię i nie za​mie​rza​ła sta​wać się dla was ko​lej​nym ob​cią​że​niem. Była bar​dzo nie​-
za​leż​na.
Przez dłuż​szą chwi​lę wszyst​kie trzy ko​bie​ty sie​dzia​ły w mil​cze​niu, wpa​tru​jąc się
w kar​ty dań.
– Po​dob​no stu​diu​jesz me​dy​cy​nę – po​wie​dzia​ła Va​nes​sa do El​lie. – An​na​bel była
bar​dzo dum​na, gdy o tym usły​sza​ła.
– A skąd się do​wie​dzia​ła? Prze​cież już od lat nie kon​tak​to​wa​ła się z bab​cią.
– Jed​na z ku​zy​nek wa​szej mat​ki jest pie​lę​gniar​ką. Kil​ka lat temu roz​po​zna​ła ją
w szpi​ta​lu i opo​wia​da​ła, co sły​chać w ro​dzi​nie. An​na​bel jej rów​nież ka​za​ła przy​rzec,
że nic wam nie po​wie.
– Ale dla​cze​go? Prze​cież po​tra​fi​ły​by​śmy zro​zu​mieć, jak ona się czu​je! – wy​buch​-
nę​ła El​lie.
– Nie chcia​ła, że​by​ście ją wi​dzia​ły i za​pa​mię​ta​ły cho​rą. Za​wsze była pięk​ną ko​bie​-
tą i zo​sta​ło jej tro​chę próż​no​ści – wy​ja​śni​ła Va​nes​sa ła​god​nie.
Pol​ly wie​dzia​ła, że ona sama nie do​ko​na​ła nic, z cze​go mat​ka mo​gła​by być dum​na.
Ży​cie za​wsze ja​koś krzy​żo​wa​ło jej pla​ny i na​dzie​je. Gdy El​lie wy​je​cha​ła na uni​wer​-
sy​tet, ona mu​sia​ła zo​stać w domu, żeby za​jąć się cho​rą bab​cią. Była za​do​wo​lo​na, że
zdo​by​ła się na to po​świę​ce​nie. Jej młod​sza sio​stra za​wsze była bar​dzo in​te​li​gent​na
i mia​ła po​wo​ła​nie, by po​ma​gać in​nym. El​lie nie​chęt​nie zo​sta​wia​ła ją samą z bab​cią,
ale do​praw​dy, dla​cze​go oby​dwie mia​ły​by stra​cić szan​sę na wy​kształ​ce​nie? El​lie za​-
wsze błysz​cza​ła w szko​le, a Pol​ly ra​dzi​ła so​bie śred​nio.
– Mia​łam wiel​ką na​dzie​ję, że je​ste​ście w kon​tak​cie ze swo​ją młod​szą sio​strą
i przy​pro​wa​dzi​cie ją tu dzi​siaj – oświad​czy​ła Va​nes​sa i oby​dwie sio​stry sze​ro​ko
otwo​rzy​ły oczy ze zdu​mie​nia.
– Jaką młod​szą sio​strę? – za​wo​ła​ła Pol​ly.
Va​nes​sa spoj​rza​ła na nie z za​sko​cze​niem i wy​ja​śni​ła, że mają jesz​cze jed​ną sio​-
strę, któ​ra tra​fi​ła do ro​dzi​ny za​stęp​czej, gdy An​na​bel nie mo​gła się już nią zaj​mo​-
wać. Dziew​czyn​ka była o czte​ry lata młod​sza od Pol​ly i bab​cia nie chcia​ła już się nią
opie​ko​wać.
– Nie mia​ły​śmy po​ję​cia, że mamy jesz​cze jed​ną sio​strę – przy​zna​ła El​lie cięż​ko. –
Na​praw​dę wie​my o ży​ciu na​szej mat​ki tyl​ko tyle, ile po​wie​dzia​ła nam bab​cia, a nie
mó​wi​ła wie​le i nic w tym nie było do​bre​go. Ale bab​cia ni​g​dy nie wspo​mnia​ła, że było
nas trzy!
– An​na​bel w mło​do​ści pro​wa​dzi​ła bar​dzo eks​cy​tu​ją​ce ży​cie – przy​zna​ła Va​nes​sa. –
Była do​sko​na​le wy​kwa​li​fi​ko​wa​ną niań​ką, dużo po​dró​żo​wa​ła i przez dłuż​sze okre​sy
miesz​ka​ła za gra​ni​cą. Pra​co​wa​ła dla bar​dzo bo​ga​tych ro​dzin i do​sko​na​le za​ra​bia​ła.
Ale oczy​wi​ście nie mo​gła za​bie​rać ze sobą wła​snych dzie​ci i dla​te​go tra​fi​ły​ście pod
opie​kę bab​ci. Kie​dy by​ły​ście jesz​cze małe, An​na​bel wró​ci​ła do Lon​dy​nu i pró​bo​wa​ła
za​ło​żyć ośro​dek opie​ki dla dzie​ci. Wło​ży​ła w to wszyst​kie swo​je pie​nią​dze. Chcia​ła
was za​brać do sie​bie, ale wszyst​ko po​szło nie tak. Ośro​dek nie wy​pa​lił, jej zwią​zek
się roz​padł i oka​za​ło się, że znów jest w cią​ży.
– Uro​dzi​ła ko​lej​ną dziew​czyn​kę? Jak ma na imię na​sza sio​stra? I dla​cze​go do​wia​-
du​je​my się o niej do​pie​ro te​raz? – do​py​ty​wa​ła się Pol​ly, nie​zbyt po​ru​szo​na wia​do​mo​-
ścią, że mat​ka, któ​rej ni​g​dy nie zna​ła, na​praw​dę chcia​ła wy​cho​wy​wać wła​sne dzie​-
ci. Wy​da​wa​ło jej się to bar​dzo mało praw​do​po​dob​ne, bo od dzie​ciń​stwa była prze​-
ko​na​na, że jej mat​ka uni​ka od​po​wie​dzial​no​ści. Bab​cia, któ​ra opie​ko​wa​ła się nią i El​-
lie, była roz​go​ry​czo​na tym, że musi wy​cho​wy​wać wnucz​ki w je​sie​ni ży​cia, kie​dy
mia​ła na​dzie​ję na​cie​szyć się spo​ko​jem.
Ich sio​stra na​zy​wa​ła się Pe​ne​lo​pe Di​xon, ale Va​nes​sa nie wie​dzia​ła o niej nic wię​-
cej.
– Zwró​ci​łam się do służb spo​łecz​nych, ale po​nie​waż nie je​stem krew​ną, nie mo​-
głam na​le​gać, by po​da​li mi ja​kieś in​for​ma​cje. Któ​raś z was bę​dzie mu​sia​ła to zro​-
bić. Moż​li​we, że Pe​ne​lo​pe zo​sta​ła ad​op​to​wa​na. Mo​że​cie zo​sta​wić dla niej list na
wy​pa​dek, gdy​by kie​dyś pró​bo​wa​ła od​na​leźć swo​ją bio​lo​gicz​ną ro​dzi​nę.
Przy​nie​sio​no im je​dze​nie. Kie​dy kel​ner​ka ode​szła, Va​nes​sa wy​ję​ła z tor​by trzy ko​-
per​ty.
 – Mat​ka zo​sta​wi​ła każ​dej z was pier​ścio​nek. Mu​szę was pro​sić, że​by​ście prze​-
cho​wa​ły ko​per​tę dla swo​jej młod​szej sio​stry.
– Pier​ścio​nek – po​wtó​rzy​ła Pol​ly ze zdu​mie​niem.
– Do każ​de​go pier​ścion​ka do​łą​czo​ne jest na​zwi​sko. Przy​pusz​czam, że to na​zwi​ska
wa​szych oj​ców, choć An​na​bel nie chcia​ła o tym mó​wić – przy​zna​ła opie​kun​ka ze
skrę​po​wa​niem. – Mu​szę was ostrzec, że nie je​stem pew​na, czy An​na​bel rze​czy​wi​-
ście wie​dzia​ła bez żad​nych wąt​pli​wo​ści, kim są wasi oj​co​wie.
– Och – jęk​nę​ła Pol​ly.
– Nie po​da​wa​ła żad​nych szcze​gó​łów, ale od​nio​słam wra​że​nie, że w cza​sie, gdy
opie​ko​wa​ła się dzieć​mi bo​ga​tych pra​co​daw​ców, chy​ba dość swo​bod​nie dys​po​no​wa​ła
wła​sny​mi wdzię​ka​mi – do​da​ła Va​nes​sa prze​pra​sza​ją​cym to​nem.
– To zna​czy? Co pani chce po​wie​dzieć? – za​py​ta​ła nie​pew​nie Pol​ly.
– Że była pusz​czal​ska – oznaj​mi​ła El​lie śmia​ło i skrzy​wi​ła się. – No cóż, dzię​ku​je​-
my za szcze​rość. Dzię​ki temu wie​my, że nie na​le​ży się za bar​dzo pod​nie​cać tymi na​-
zwi​ska​mi. Ale przy tej kon​kret​nej cho​ro​bie An​na​bel mo​gły się po​plą​tać wspo​mnie​-
nia i mo​gła po​mie​szać ja​kieś fak​ty z prze​szło​ści.
Pol​ly, któ​ra ni​g​dy nie od​zna​cza​ła się cier​pli​wo​ścią, na​tych​miast otwo​rzy​ła swo​ją
ko​per​tę. Ze środ​ka wy​padł cięż​ki, ozdob​ny zło​ty pier​ścień z du​żym ka​mie​niem.
Spró​bo​wa​ła za​ło​żyć go na pa​lec, ale był o wie​le za luź​ny, wy​raź​nie prze​zna​czo​ny
dla męż​czy​zny, nie dla ko​bie​ty. Ka​mień mi​go​tał róż​ny​mi od​cie​nia​mi czer​wo​ne​go, po​-
ma​rań​czo​we​go i żół​te​go.
– To ogni​sty opal. Nie​zwy​kły, ale nie​zbyt cen​ny – wy​ja​śni​ła Va​nes​sa. – Pier​ścień
jest sta​ry i zro​bio​ny w ja​kimś ob​cym kra​ju.
– No tak – mruk​nę​ła Pol​ly i wy​ję​ła z ko​per​ty nie​du​ży ar​ku​sik pa​pie​ru. – Za​hir Ba​-
sa​ra… Dha​ria – prze​czy​ta​ła i zmarsz​czy​ła brwi z za​sko​cze​niem. – Mój oj​ciec miał​by
być Ara​bem? – Ze wzglę​du na bar​dzo ja​sne wło​sy i nie​bie​skie oczy czę​sto ją py​ta​no,
czy po​cho​dzi ze Skan​dy​na​wii. – Sły​sza​łam o Dha​rii…
– Wa​sza mat​ka była tam niań​ką w kró​lew​skiej ro​dzi​nie – wy​ja​śni​ła Va​nes​sa.
Pol​ly za​sta​na​wia​ła się, czy ma to ja​kiś zwią​zek z imie​niem, któ​re mia​ła wpi​sa​ne
w pasz​por​cie i któ​re brzmia​ło Za​riy​ah. Bab​ci jed​nak to imię się nie po​do​ba​ło i za​-
wsze na​zy​wa​ła ją Pol​ly.
– Ja mam szma​ragd! – wy​krzyk​nę​ła El​lie z en​tu​zja​zmem, jak​by roz​pa​ko​wy​wa​ła
pre​zent pod cho​in​ką. Wi​dać było, że nie trak​tu​je zbyt po​waż​nie ani pier​ścion​ka, ani
na​zwi​ska.
– A ja​kie na​zwi​sko? – za​cie​ka​wi​ła się Pol​ly. Mia​ła na​dzie​ję, że to samo na​zwi​sko
po​wta​rza się na obu kar​tecz​kach, bo to by w każ​dym ra​zie ozna​cza​ło, że zwią​zek
mat​ki nie był tyl​ko prze​lot​nym ro​man​sem.
– Wy​glą​da na wło​skie. Na ra​zie za​cho​wam je dla sie​bie. – El​lie wsu​nę​ła ko​per​tę
do to​reb​ki, ale dziw​nie po​bla​dła. Scho​wa​ła rów​nież ko​per​tę prze​zna​czo​ną dla Pe​-
ne​lo​pe. – Może na​sza mat​ka ko​lek​cjo​no​wa​ła pier​ścion​ki za​rę​czy​no​we…
– Mój pier​ścień na​le​żał do męż​czy​zny – stwier​dzi​ła Pol​ly.
– Może mie​li za​miar go zmniej​szyć – za​uwa​ży​ła El​lie spo​koj​nie. – Szko​da, że nie
zo​sta​wi​ła nam li​stu i nie na​pi​sa​ła cze​goś o so​bie. Va​nes​so, czy mo​gła​bym od​wie​dzić
ho​spi​cjum? Chcia​ła​bym zo​ba​czyć miej​sce, gdzie An​na​bel spę​dzi​ła ostat​nie dni, i po​-
roz​ma​wiać z per​so​ne​lem.
 Gdy Va​nes​sa i El​lie roz​ma​wia​ły o wi​zy​cie w ho​spi​cjum, cho​ro​bie, któ​ra za​bra​ła
ży​cie An​na​bel, i zbiór​ce fun​du​szy pro​wa​dzo​nej przez Va​nes​sę, Pol​ly za​ję​ła się wła​-
sny​mi my​śla​mi. Za​sta​na​wia​ła się, czy ogni​sty opal był sym​bo​lem mi​ło​ści. El​lie była
bar​dziej prak​tycz​na, Pol​ly jed​nak chcia​ła my​śleć, że uro​dzi​ła się jako owoc mi​ło​ści
dwoj​ga lu​dzi po​cho​dzą​cych z róż​nych kul​tur. Mu​sia​ło to być trud​ne i być może prze​-
szko​dy w koń​cu oka​za​ły się zbyt wiel​kie. Na​zwi​sko, któ​re zna​la​zła w ko​per​cie, roz​-
nie​ci​ło w niej za​cie​ka​wie​nie Dha​rią. Czy w jej ży​łach pły​nę​ła krew tam​tej​szych lu​-
dzi? Czy to moż​li​we, by jej oj​ciec jesz​cze żył, a je​śli tak, to czy chciał​by ją po​znać?
Bar​dzo pra​gnę​ła mieć praw​dzi​wych ro​dzi​ców. Bab​cia do​brze trak​to​wa​ła wnucz​-
ki, ale z całą pew​no​ścią ich nie ko​cha​ła i Pol​ly uwa​ża​ła, że cu​dow​nie by​ło​by mieć ro​-
dzi​ca, któ​ry na​praw​dę by się o nią trosz​czył, do​strze​gał jej in​dy​wi​du​al​ność, cie​szył
się z jej moc​nych punk​tów i wy​ba​czał sła​bo​ści.
– Prze​cież nie po​je​dziesz do ja​kie​goś ob​ce​go kra​ju, żeby go szu​kać – za​uwa​ży​ła
El​lie su​cho. Obej​rzaw​szy pier​ścio​nek sio​stry i kar​tecz​kę z na​zwi​skiem, na​tych​miast
od​ga​dła, w ja​kim kie​run​ku po​dą​ża​ją my​śli sio​stry. – To by​ło​by zu​peł​ne wa​riac​two.
Pol​ly ni​g​dy w ży​ciu nie zro​bi​ła ni​cze​go zwa​rio​wa​ne​go. Nie sprze​ci​wi​ła się bab​ci,
gdy ta stwier​dzi​ła, że Pol​ly nie może stu​dio​wać w ar​ty​stycz​nym ko​le​dżu, bo musi
po​szu​kać pra​cy i po​móc jej w utrzy​ma​niu domu. Za​trud​ni​ła się za​tem w or​ga​ni​za​cji
do​bro​czyn​nej i mu​sia​ła się za​do​wo​lić po​po​łu​dnio​wy​mi za​ję​cia​mi pla​stycz​ny​mi, na
któ​re cho​dzi​ła ra​zem z in​ny​mi ama​to​ra​mi i mi​ło​śni​ka​mi sztu​ki.
Ni​g​dy nie była szcze​gól​nie od​waż​na i te​raz ze ści​śnię​tym ser​cem po​my​śla​ła, że
za​pew​ne ni​g​dy nie po​je​dzie do Dha​rii. Nie mia​ła pie​nię​dzy na prze​lo​ty ani na wa​ka​-
cje i nie stać jej było na to, żeby szu​kać ojca, ma​jąc za punkt wyj​ścia tyl​ko na​zwi​-
sko, któ​re mo​gło się tam oka​zać rów​nie po​spo​li​te jak John Smith w An​glii. Nie, to
było tyl​ko ma​rze​nie, a Pol​ly wie​dzia​ła, że ma​rze​nia ni​g​dy się nie speł​nia​ją, je​śli nie
ma się od​wa​gi za​ry​zy​ko​wać.

Sto​jąc w ko​lej​ce do od​pra​wy pasz​por​to​wej na lot​ni​sku w Ka​shan, za​uwa​ży​ła, że

wszy​scy na nią pa​trzą. To przez te ja​sne wło​sy, po​my​śla​ła. Ko​lor jej wło​sów i oczu
był w Dha​rii czymś nie​zwy​kłym.
Zna​la​zła się w kra​ju swo​je​go ojca. Sama nie mo​gła uwie​rzyć, że w koń​cu tu przy​-
je​cha​ła. To dzię​ki El​lie, któ​ra, choć była na cięż​kich stu​diach, zna​la​zła pra​cę na
część eta​tu i sta​now​czo oznaj​mi​ła, że co naj​mniej przez je​den se​mestr po​ra​dzi so​-
bie bez fi​nan​so​we​go wspar​cia sio​stry. Mimo wszyst​ko Pol​ly mu​sia​ła oszczę​dzać
przez wie​le mie​się​cy, by zdo​być wy​star​cza​ją​ce, choć skrom​ne, fun​du​sze na taką po​-
dróż. Za​mó​wi​ła po​kój w ma​lut​kim pen​sjo​na​cie przy ba​za​rze w Ka​shan. Za​le​ża​ło jej
tyl​ko na jed​nym: żeby po​kój był czy​sty, a je​śli nie bę​dzie czy​sty, to sama za​mie​rza​ła
go wy​sprzą​tać.
Po​czu​ła na so​bie ko​lej​ne spoj​rze​nie ciem​no​okie​go męż​czy​zny. Za​ru​mie​ni​ła się, ża​-
łu​jąc, że nie za​plo​tła wło​sów w war​kocz, i obie​ca​ła so​bie, że na​stęp​ne​go dnia, wy​-
cho​dząc, za​ło​ży ka​pe​lusz. W Dha​rii nie było wie​lu tu​ry​stów. Był to kon​ser​wa​tyw​ny
kraj. Nie mo​gła tu no​sić szor​tów i ko​szu​lek na ra​miącz​kach, któ​re spa​ko​wa​ła do
wa​liz​ki, bo choć nie wi​dzia​ła ni​g​dzie ko​biet z za​sło​nię​ty​mi twa​rza​mi, te, któ​re do​-
strze​gła na lot​ni​sku, mia​ły skrom​ne stro​je i spód​ni​ce dłuż​sze, niż na​ka​zy​wa​ła moda.
W koń​cu sta​nę​ła przed urzęd​ni​kiem i po​da​ła mu pasz​port. W tej sa​mej chwi​li do
sta​no​wi​ska po​de​szło kil​ku in​nych męż​czyzn i je​den z nich po​wie​dział:
– Pro​szę pójść z nami.
Po​pro​wa​dzi​li ją do hali ba​ga​żo​wej, gdzie ode​bra​ła wa​liz​kę, któ​rą za​raz po​tem za​-
re​kwi​ro​wa​no jej ra​zem z to​reb​ką. Wpro​wa​dzo​no ją do nie​wiel​kie​go po​miesz​cze​nia,
gdzie znaj​do​wa​ło się tyl​ko kil​ka krze​seł i stół, i w jej obec​no​ści prze​szu​ka​no ba​gaż.
Pol​ly za​sta​na​wia​ła się, dla​cze​go nie od​da​li jej pasz​por​tu i cze​go szu​ka​li w wa​liz​ce.
Nar​ko​ty​ków? Prze​szedł ją zim​ny dreszcz, choć nie mia​ła przy so​bie ni​cze​go moc​-
niej​sze​go niż ta​blet​ki od bólu gło​wy. Sły​sza​ła opo​wie​ści o oso​bi​stych re​wi​zjach i gdy
do po​ko​ju we​szła straż​nicz​ka, skur​czy​ła się obron​nie.
Je​den z ochro​nia​rzy wy​jął z jej to​reb​ki pier​ścio​nek z opa​lem i pod​niósł wy​so​ko do
góry. Ka​mień roz​iskrzył się w świe​tle ża​rów​ki, rzu​ca​jąc barw​ne re​flek​sy na sza​re
ścia​ny. Tro​je straż​ni​ków za​czę​ło mó​wić coś z pod​nie​ce​niem i za​raz po​tem męż​czyź​-
ni wy​szli, za​bie​ra​jąc pier​ścio​nek ze sobą, a ko​bie​ta zo​sta​ła i wpa​trzy​ła się nie​ru​-
cho​mo w Pol​ly, któ​ra wzię​ła głę​bo​ki od​dech, by się uspo​ko​ić.
– Jest pani bar​dzo pięk​na – nie​ocze​ki​wa​nie po​wie​dzia​ła straż​nicz​ka.
Za​sko​czo​na Pol​ly uśmiech​nę​ła się z przy​mu​sem.
– Dzię​ku​ję – rze​kła w koń​cu, nie chcąc spra​wiać wra​że​nia nie​grzecz​nej.
Mi​ja​ły ko​lej​ne mi​nu​ty. Zde​ner​wo​wa​nie Pol​ly ro​sło. Splo​tła dło​nie na ko​la​nach, za​-
sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go jej pier​ścio​nek wzbu​dził ta​kie pod​nie​ce​nie. Czyż​by był
skra​dzio​ny? Ale na​wet je​śli tak, to ja​kie były szan​se, by od razu roz​po​zna​no skra​-
dzio​ny pier​ścio​nek, któ​ry we​dług Va​nes​sy nie był wie​le wart?
W koń​cu te​le​fon straż​nicz​ki za​dzwo​nił i do po​miesz​cze​nia we​szła jesz​cze jed​na
ko​bie​ta z tacą, na któ​rej sta​ła aro​ma​tycz​na her​ba​ta. Straż​nicz​ka po​da​ła Pol​ly fi​li​-
żan​kę. Her​ba​ta pach​nia​ła mię​tą.
– Dla​cze​go mnie tu za​trzy​ma​no? – ośmie​li​ła się za​py​tać.
– Cze​ka​my na in​struk​cje – usły​sza​ła.
– A pier​ścio​nek?
Ko​bie​ty spoj​rza​ły na sie​bie, ale żad​na nie od​po​wie​dzia​ła. Pol​ly była zła, że ode​-
bra​no jej je​dy​ną pa​miąt​kę po mat​ce. Kie​dy zwró​cą jej pier​ścio​nek? Z dru​giej stro​ny
po​cie​chą była myśl, że nie urzą​dzo​no jej re​wi​zji oso​bi​stej i przy​nie​sio​no her​ba​tę. To
na pew​no ja​kieś nie​po​ro​zu​mie​nie, cóż in​ne​go? Prze​cież nie zro​bi​ła nic złe​go. Ale
może jej mat​ka zro​bi​ła coś złe​go w prze​szło​ści?
Pod wie​lo​ma wzglę​da​mi jej mat​ka sta​no​wi​ła za​gad​kę. Po​dró​żo​wa​ła luk​su​so​wo po
ca​łym świe​cie, żeby opie​ko​wać się dzieć​mi in​nych lu​dzi, i zo​sta​wia​ła wła​sne pod
opie​ką bab​ci, któ​ra go​dzi​ła się na to z nie​chę​cią. Mimo wszyst​ko An​na​bel przez
wie​le lat wspie​ra​ła je fi​nan​so​wo. Gdy pie​nią​dze prze​sta​ły przy​cho​dzić, Pol​ly bar​dzo
wie​le do​wie​dzia​ła się o oszczę​dza​niu.
Sio​stry nie odzie​dzi​czy​ły po bab​ci nic. Wszyst​ko, co mia​ła, zo​sta​wi​ła swo​je​mu sy​-
no​wi, wu​jo​wi Pol​ly, skar​żąc się gorz​ko, że cór​ka znisz​czy​ła jej ostat​nie lata ży​cia,
zmu​sza​jąc do wy​cho​wy​wa​nia swo​ich nie​ślub​nych dzie​ci. Pol​ly nie cier​pia​ła tego
okre​śle​nia. W młod​szym po​ko​le​niu rzad​ko go uży​wa​no, by nie styg​ma​ty​zo​wać
dziec​ka z po​wo​du cze​goś, cze​mu nie za​wi​ni​ło, ale dla kon​ser​wa​tyw​nej bab​ci to sło​-
wo zna​czy​ło bar​dzo wie​le. Nie po​tra​fi​ła po​go​dzić się z tym, że jej je​dy​ne wnu​ki uro​-
dzi​ły się poza mał​żeń​stwem.
 Ha​kim, któ​ry rzad​ko po​ru​szał się szyb​ko, te​raz nie​mal biegł przez głów​ny ko​ry​-
tarz pa​ła​cu, by jak naj​szyb​ciej do​trzeć do kró​la. Jego okrą​gła twarz była roz​pro​-
mie​nio​na i za​ru​mie​nio​na, ko​zia bród​ka drża​ła. Ra​shad jak zwy​kle pra​co​wał w swo​-
im ga​bi​ne​cie.
– Pier​ścień! – wy​dy​szał Ha​kim. Uniósł go wy​so​ko w górę jak tro​feum i z sza​cun​-
kiem po​ło​żył na biur​ku. – Zna​lazł się.
Ra​shad ze​rwał się z krze​sła, wziął pier​ścień do ręki i uważ​nie obej​rzał.
– Jak się zna​lazł? Gdzie był?
Gdy Ha​kim opo​wie​dział mu o bry​tyj​skiej dziew​czy​nie za​trzy​ma​nej na lot​ni​sku,
ciem​ne oczy Ra​sha​da po​ciem​nia​ły jesz​cze bar​dziej.
– Dla​cze​go ona jesz​cze nie jest w wię​zie​niu?
– Sy​tu​acja jest de​li​kat​na – wy​ja​śnił Ha​kim. – Nie chce​my dy​plo​ma​tycz​ne​go kon​-
flik​tu…
– Kra​dzież to kra​dzież. Musi zo​stać uka​ra​na – stwier​dził król bez wa​ha​nia.
– To mło​da ko​bie​ta. Ona nie mo​gła ukraść pier​ście​nia. Jesz​cze jej nie prze​słu​cha​-
no. Po​li​cja z lot​ni​ska chcia​ła naj​pierw spraw​dzić w pa​ła​cu, czy pier​ścień jest praw​-
dzi​wy. Całe Ka​shan jest po​ru​szo​ne. Na lot​ni​sku ze​bra​ły się już tłu​my.
Ra​shad zmarsz​czył brwi.
– Dla​cze​go? Jak to moż​li​we, że wia​do​mość już się roz​nio​sła?
– Me​dia spo​łecz​no​ścio​we – wy​ja​śnił do​rad​ca su​cho. – Nie da się ukryć tej hi​sto​rii.
– Tłu​my? – po​wtó​rzył Ra​shad z oszo​ło​mie​niem.
– Nie trak​tu​ją tej ko​bie​ty jak zło​dziej​kę, lecz jak ko​goś, kto przy​wiózł Na​dzie​ję
Dha​rii do na​sze​go kró​la. Do​dam jesz​cze, że jest mło​da i po​dob​no pięk​na. No cóż,
wy​star​czy so​bie przy​po​mnieć, jak pra​bab​ka wa​szej wy​so​ko​ści przy​wio​zła Na​dzie​ję
pra​dziad​ko​wi. Nie​trud​no zro​zu​mieć, dla​cze​go lu​dzie wpa​dli w pod​nie​ce​nie.
Te sło​wa jed​nak nie uspo​ko​iły Ra​sha​da. Wiel​kie zgro​ma​dze​nie pod​nie​co​nych lu​dzi
ła​two mo​gło spo​wo​do​wać za​miesz​ki. Nie ro​zu​miał przy​wią​za​nia swo​je​go do​rad​cy
do tej hi​sto​rii, któ​ra była tyl​ko le​gen​dą roz​dmu​cha​ną przez ko​lej​ne po​ko​le​nia, by
przy​dać mo​nar​chii aury ro​man​tycz​no​ści.
– To było sto lat temu, w in​nym wie​ku. Ta hi​sto​ria zo​sta​ła za​in​sce​ni​zo​wa​na, by
osią​gnąć do​kład​nie to, co uda​ło się osią​gnąć: mał​żeń​stwo, któ​re w tam​tym cza​sie
było ko​rzyst​ne dla oby​dwu kra​jów.
– Tłum na lot​ni​sku może się stać nie​bez​piecz​ny. Ośmie​lam się za​su​ge​ro​wać, wa​-
sza wy​so​kość, żeby przy​wieźć tę ko​bie​tę na prze​słu​cha​nie do pa​ła​cu. Tu ła​twiej bę​-
dzie za​pa​no​wać nad sy​tu​acją.
Ra​shad po​my​ślał z ża​lem o sta​rych lo​chach w piw​ni​cach pa​ła​co​wych, ale nie są​-
dził, by Ha​kim tam wła​śnie chciał umie​ścić Bry​tyj​kę.
– Do​brze. Cie​kaw je​stem, co ona nam opo​wie.
– To ab​so​lut​ny cud, że Na​dzie​ja Dha​rii do nas wró​ci​ła – oświad​czył Ha​kim z pod​-
nie​ce​niem. – A tak​że do​sko​na​ła wróż​ba na przy​szłość.

Pol​ly wy​pro​wa​dzo​no z lot​ni​ska, jak jej się zda​wa​ło, tyl​nym wyj​ściem, do stre​fy
car​go za​ła​do​wa​nej kon​te​ne​ra​mi. Przez cały czas to​wa​rzy​szy​ła jej straż​nicz​ka. Była
spo​co​na ze stra​chu, ale za​czę​ła ją też ogar​niać złość. Nie zła​ma​ła żad​nych prze​pi​-
sów, była tyl​ko zwy​kłą tu​ryst​ką, dla​cze​go za​tem na​ra​żo​no ją na ta​kie trak​to​wa​nie?
 – Po​je​dzie pani do pa​ła​cu – oznaj​mi​ła straż​nicz​ka ta​kim to​nem, jak​by ocze​ki​wa​ła,
że Pol​ly wy​buch​nie ra​do​ścią. – To wiel​ki za​szczyt. Przy​sła​no po pa​nią sa​mo​chód
i bę​dzie pani to​wa​rzy​szyć woj​sko​wa eskor​ta.
Pol​ly wsia​dła na tyl​ne sie​dze​nie błysz​czą​ce​go sa​mo​cho​du i moc​no splo​tła dło​nie
na ko​la​nach. Sta​ra​ła się spoj​rzeć na całą sy​tu​ację opty​mi​stycz​nie. Po​nad dwa​dzie​-
ścia lat temu jej mat​ka pra​co​wa​ła w tym pa​ła​cu, do​brze bę​dzie za​tem zo​ba​czyć to
miej​sce, a może na​wet uda jej się od​na​leźć ko​goś, kto pa​mię​ta An​na​bel. Oczy​wi​ście,
ta roz​mo​wa nie bę​dzie ła​twa, po​my​śla​ła z za​że​no​wa​niem. Czy jej mat​ka na​praw​dę
była pusz​czal​ska? I jak Pol​ly mia​ła się tego do​wie​dzieć, nie na​ra​ża​jąc się na wstyd?
Przy​po​mnia​ła so​bie pro​gno​zę El​lie o po​szu​ki​wa​niu igły w sto​gu sia​na i po​my​śla​ła, że
le​piej nie wspo​mi​nać o pry​wat​nych spra​wach, do​pó​ki nie bę​dzie pew​na, z ja​kim
przy​ję​ciem się spo​tka.
Woj​sko​wa cię​ża​rów​ka peł​na uzbro​jo​nych żoł​nie​rzy wy​pro​wa​dzi​ła ich z lot​ni​ska.
Zde​ner​wo​wa​nie Pol​ly wzro​sło na wi​dok tłu​mu lu​dzi, któ​ry na​tych​miast oto​czył kon​-
wój. Do przy​ciem​nia​nych szyb przy​ci​ska​ły się twa​rze, dło​nie ude​rza​ły o dach sa​mo​-
cho​du, sły​sza​ła ja​kieś okrzy​ki. Ze spo​co​nym czo​łem, moc​no za​ci​snę​ła po​wie​ki i za​-
czę​ła się mo​dlić. Sa​mo​chód ru​szył po​wo​li, a po​tem szczę​śli​wie na​brał szyb​ko​ści. Je​-
cha​li no​wo​cze​sną uli​cą. Po obu stro​nach sta​ły wy​so​kie bu​dyn​ki, a na chod​ni​kach
było mnó​stwo lu​dzi, któ​rzy przy​szli tu chy​ba po to, by po​pa​trzeć na kon​wój. Tłum
był roz​luź​nio​ny i w do​brym na​stro​ju. Lu​dzie ma​cha​li do nich przy​jaź​nie i Pol​ly zda​-
wa​ło się, że do​strze​ga na ich twa​rzach en​tu​zjazm.
Wy​je​cha​li z mia​sta w pu​styn​ny kra​jo​braz bez żad​nych śla​dów ży​cia. Roz​le​głe
płasz​czy​zny pia​sku, gdzie​nie​gdzie upstrzo​ne ka​mie​nia​mi, roz​cią​ga​ły się we wszyst​-
kich kie​run​kach. Na ho​ry​zon​cie Pol​ly do​strze​gła wiel​kie wy​dmy pod błę​kit​nym nie​-
bem. Było w tym kra​jo​bra​zie coś, co spra​wi​ło, że mia​ła​by ocho​tę go na​ma​lo​wać, ale
czymś in​nym niż pa​ste​le, któ​rych zwy​kle uży​wa​ła. Za​mru​ga​ła, gdy sa​mo​chód prze​-
je​chał przez ol​brzy​mią bra​mę i zna​leź​li się w zdu​mie​wa​ją​co buj​nym ogro​dzie peł​-
nym drzew, krze​wów i barw​nych kwia​tów. Przed nimi wi​dać było bar​dzo sta​ry bu​-
dy​nek na​kry​ty mnó​stwem ko​puł, mniej​szych i więk​szych, na po​zór umiej​sco​wio​nych
zu​peł​nie przy​pad​ko​wo.
Ktoś otwo​rzył drzwi sa​mo​cho​du i Pol​ly wy​szła na upal​ne po​wie​trze. Lek​kie
spodnie i ko​szul​ka na​tych​miast przy​kle​iły się do jej spo​co​nej skó​ry. Było nie​wia​ry​-
god​nie go​rą​co. Pod ol​brzy​mim por​ty​kiem sta​ła ja​kaś ko​bie​ta. Na wi​dok Pol​ly skło​ni​-
ła się ni​sko i ge​stem na​ka​za​ła jej iść za sobą. Pol​ly po​my​śla​ła z ulgą, że chy​ba jed​-
nak nie jest aresz​to​wa​na.
Ko​bie​ta pro​wa​dzi​ła ją przez wiel​ki ko​ry​tarz z rzeź​bio​ny​mi ko​lum​na​mi. Da​lej były
scho​dy i duży, ską​po ume​blo​wa​ny po​kój z sze​ro​ko otwar​ty​mi drzwia​mi, któ​re wy​-
cho​dzi​ły na ogród. O mój Boże, po​my​śla​ła Pol​ly z nie​chę​cią. Znów mu​sia​ła wyjść na
to okrop​ne słoń​ce. Nie​pew​nie sta​nę​ła na oto​czo​nym mu​rem dzie​dziń​cu. Jej prze​-
wod​nicz​ka znik​nę​ła. W fon​tan​nie po​śród kępy palm bul​go​ta​ła woda. Dzie​dzi​niec wy​-
ło​żo​ny był ka​fel​ka​mi, któ​re two​rzy​ły mi​ster​ny wzór, nie​co już wy​bla​kły od sta​ro​ści.
Pol​ly za​trzy​ma​ła się w cie​niu fon​tan​ny.
Inna mło​da ko​bie​ta w dłu​giej suk​ni wska​za​ła jej ge​stem sto​lik i dwa krze​sła, sto​ją​-
ce w peł​nym słoń​cu. Pol​ly za​klę​ła w du​chu i po​de​szła bli​żej. Za jej ple​ca​mi roz​le​gły
się szyb​kie kro​ki. Mło​da ko​bie​ta opa​dła na ko​la​na i po​chy​li​ła gło​wę. Pol​ly za​mru​ga​-
ła ze zdzi​wie​niem i ob​ró​ci​ła się po​wo​li.
Pa​trzył na nią bar​dzo wy​so​ki męż​czy​zna o kru​czo​czar​nych wło​sach i prze​ni​kli​-
wym spoj​rze​niu ja​strzę​bia. Ana​lo​gia do po​lo​wa​nia była bar​dzo traf​na, bo Pol​ly po​-
czu​ła się osa​czo​na i onie​śmie​lo​na. Ota​cza​ła go at​mos​fe​ra wła​dzy i nie​bez​pie​czeń​-
stwa. Był to za​pew​ne naj​przy​stoj​niej​szy męż​czy​zna, ja​kie​go wi​dzia​ła w ży​ciu, je​śli
nie li​czyć mo​de​li z re​klam. Przed wy​jaz​dem prze​czy​ta​ła w in​ter​ne​cie wszyst​ko, co
zna​la​zła na te​mat Dha​rii, i te​raz wie​dzia​ła, kto przed nią stoi. To był nie​daw​no ko​-
ro​no​wa​ny wład​ca Dha​rii, król Ra​shad.
Po​czu​ła się wstrzą​śnię​ta tym, że dane jej było spo​tkać oso​bi​ście tak waż​ną oso​bę.
W ustach jej za​schło i nie mia​ła po​ję​cia, co po​win​na po​wie​dzieć, ale on ode​zwał się
pierw​szy.
– Pan​no Di​xon, je​stem Ra​shad i chciał​bym się do​wie​dzieć, skąd pani wzię​ła ten
pier​ścio​nek.
„Je​stem Ra​shad”, po​wie​dział, tak jak​by był je​dy​nym Ra​sha​dem na ca​łym świe​cie.
Ale pa​trząc na nie​go, Pol​ly po​my​śla​ła, że może rze​czy​wi​ście w ca​łym arab​skim
świe​cie nie ma ta​kie​go dru​gie​go. Ten czło​wiek zjed​no​czył kraj i za​pro​wa​dził w nim
po​kój, czym zy​skał so​bie uwiel​bie​nie pod​da​nych.
– Praw​dę mó​wiąc, nie​wie​le po​tra​fię wy​ja​śnić – przy​zna​ła drżą​cym gło​sem, bo gdy
spoj​rza​ła w te ude​rza​ją​ce brą​zo​we oczy, w któ​rych zda​wa​ło się pło​nąć zło​te świa​-
tło, za​bra​kło jej tchu i wszyst​kie my​śli ule​cia​ły z gło​wy.
 ROZDZIAŁ DRUGI

– Pro​szę usiąść – po​wie​dział Ra​shad nie​co zbyt ostro, bo na wi​dok tej dziew​czy​ny
trud​no mu było za​cho​wać zwy​kłe opa​no​wa​nie. Była ab​so​lut​nie wy​jąt​ko​wa i bar​dzo
pięk​na. Wło​sy, w sre​brzy​stym ja​snym od​cie​niu, z ja​kie​go dzie​ci zwy​kle szyb​ko wy​-
ra​sta​ją, opa​da​ły jej aż do pasa w luź​nych, gę​stych fa​lach. Cerę mia​ła rów​nie ja​sną.
W twa​rzy o kształ​cie ser​ca błysz​cza​ły błę​kit​ne oczy i peł​ne ró​żo​we usta. Nie była
zbyt wy​so​ka, wła​ści​wie ra​czej ni​ska, za​pew​ne się​ga​ła mu naj​wy​żej do pier​si, ale jej
bio​dra i biust były po​nęt​nie za​okrą​glo​ne.
Pol​ly pa​trzy​ła na nie​go z usta​mi wy​schnię​ty​mi z na​pię​cia. Miał pięk​ne ko​ści po​-
licz​ko​we, wą​ski nos o ład​nym kształ​cie i peł​ne, zmy​sło​we usta. Na brą​zo​wej skó​rze
od​zna​czał się cień za​ro​stu. Z tru​dem ze​bra​ła my​śli i po​wie​dzia​ła:
– Przy​pusz​czam, że całe to za​mie​sza​nie zo​sta​ło spo​wo​do​wa​ne przez pier​ścio​nek,
któ​ry mia​łam w to​reb​ce. Nie​ste​ty, pra​wie nic o nim nie wiem. Do​sta​łam go w spad​-
ku po mat​ce i są​dzę, że na​le​żał do niej przez dłu​gi czas.
Hay​at, szwa​gier​ka Ra​sha​da, przy​nio​sła im her​ba​tę i dys​kret​nie wy​co​fa​ła się
w cień.
– Jak się na​zy​wa​ła pani mat​ka? – za​py​tał Ra​shad.
Pol​ly była bar​dzo zmę​czo​na i na wi​dok her​ba​ty uświa​do​mi​ła so​bie, że bar​dzo
chce jej się pić, pod​nio​sła za​tem fi​li​żan​kę do ust. Her​ba​ta była go​rą​ca i mu​sia​ła ją
po​pi​jać ma​leń​ki​mi łycz​ka​mi.
– An​na​bel Di​xon. Ale co to ma…
Ra​shad za​stygł i nie pró​bu​jąc ukry​wać zdu​mie​nia, po​wie​dział:
– W dzie​ciń​stwie mia​łem niań​kę, któ​ra na​zy​wa​ła się An​na​bel Di​xon. Chce pani po​-
wie​dzieć, że to była pani mat​ka?
– Tak, ale nie​wie​le o niej wiem i zu​peł​nie nic nie wiem o okre​sie, któ​ry spę​dzi​ła
w Dha​rii. Wy​cho​wa​ła mnie bab​cia – od​rze​kła Pol​ly nie​chęt​nie, za​sko​czo​na tym, co
po​wie​dział. – Dla​cze​go ten pier​ścio​nek jest taki waż​ny?
– To ce​re​mo​nial​ny pier​ścień kró​lów Dha​rii, sym​bol wła​dzy – wy​ja​śnił Ra​shad. –
Ma wiel​kie zna​cze​nie dla ca​łe​go na​ro​du. Za​gi​nął dwa​dzie​ścia pięć lat temu, pod​-
czas za​ma​chu sta​nu. Cała moja ro​dzi​na zgi​nę​ła, a wła​dzę prze​jął dyk​ta​tor Arak.
Kim jest pani oj​ciec?
Pol​ly ze​sztyw​nia​ła. Za​czy​na​ła ją bo​leć gło​wa, a ta​blet​ki były w wa​liz​ce. Za​sta​na​-
wia​ła się, kie​dy uda jej się od​zy​skać ba​gaż.
– Nie wiem, ale je​śli to wszyst​ko zda​rzy​ło się dwa​dzie​ścia pięć lat temu, to chy​ba
sam pan ro​zu​mie, że mniej wię​cej wte​dy zo​sta​łam po​czę​ta, więc nie mogę nic o tym
wie​dzieć. Nie mia​łam po​ję​cia, że ten pier​ścień jest za​gi​nio​nym skar​bem, i nie wiem,
skąd moja mat​ka go wzię​ła ani dla​cze​go go za​trzy​ma​ła. Mu​sia​ła chy​ba zda​wać so​-
bie spra​wę, jak bar​dzo jest waż​ny.
– Tak przy​pusz​czam – stwier​dził Ra​shad. – Opie​ko​wa​ła się mną i mo​imi brać​mi do
cza​su, gdy skoń​czy​łem sześć lat. Z pew​no​ścią wie​le się przez ten czas do​wie​dzia​ła
o mo​jej ro​dzi​nie.
– Jaka ona była? – od​wa​ży​ła się za​py​tać Pol​ly.
Ra​shad po​pa​trzył na nią ze zdzi​wie​niem.
– Wła​ści​wie jej nie pa​mię​tam. Mam tyl​ko kil​ka bar​dzo za​tar​tych wspo​mnień.
Może pan też nie pa​mię​ta – do​da​ła szyb​ko i jej bla​da twarz ob​le​kła się ru​mień​cem.
– Za​wsze była uśmiech​nię​ta i czę​sto się śmia​ła – po​wie​dział Ra​shad ci​cho. – Lu​bi​-
li​śmy ją. Ale nie mia​ła ja​snych wło​sów jak pani, tyl​ko rude.
Pol​ly ski​nę​ła gło​wą, my​śląc o ru​dych wło​sach sio​stry, któ​rych El​lie nie cier​pia​ła.
– Czy jest tu jesz​cze ktoś, kto może ją pa​mię​tać? Chcia​ła​bym się do​wie​dzieć jak
naj​wię​cej.
– Z tam​tych cza​sów nie po​zo​stał pra​wie nikt ze służ​by – od​rzekł Ra​shad z ża​lem
i jego twarz po​ciem​nia​ła.
– Więc co te​raz bę​dzie z pier​ście​niem? – za​py​ta​ła Pol​ly.
– Musi po​zo​stać tu​taj, w Dha​rii – od​rzekł Ra​shad ze zdzi​wie​niem, jak​by po​win​no
to być dla niej oczy​wi​ste. – Tu jest jego miej​sce.
– Prze​cież to mój pier​ścio​nek. Moja je​dy​na pa​miąt​ka po mat​ce.
– To bar​dzo nie​for​tun​na sy​tu​acja, ale…
– Dla mnie, nie dla pana! – prze​rwa​ła mu Pol​ly z ogniem, zi​ry​to​wa​na jego wy​raź​-
nym ocze​ki​wa​niem, że po​win​na po pro​stu po​go​dzić się z sy​tu​acją.
Ra​shad nie przy​wykł do tego, by mu prze​ry​wa​no, a jesz​cze mniej przy​wykł do ra​-
dze​nia so​bie z roz​gnie​wa​ny​mi ko​bie​ta​mi. Lek​ce​wa​żą​co uniósł ciem​ne brwi.
– Ma pani wię​cej szczę​ścia, niż się pani wy​da​je – rzekł spo​koj​nie. – Mo​gli​by​śmy
oskar​żyć pa​nią o kra​dzież tyl​ko na tej pod​sta​wie, że pier​ścień zna​le​zio​no przy pani.
Pol​ly ze zgrzy​tem od​su​nę​ła krze​sło i wsta​ła, przy​trzy​mu​jąc się bla​tu sto​łu, bo od
gwał​tow​ne​go ru​chu za​krę​ci​ło jej się w gło​wie.
– W ta​kim ra​zie pro​szę mnie oskar​żyć o kra​dzież! – par​sk​nę​ła z wście​kło​ścią. –
Jak pan śmie trak​to​wać mnie jak zło​dziej​kę? Prze​szko​dzo​no mi w po​dró​ży. Ochro​-
nia​rze wy​pro​wa​dzi​li mnie z lot​ni​ska na oczach wszyst​kich i prze​trzy​my​wa​li ca​ły​mi
go​dzi​na​mi w ja​kimś ob​skur​nym po​ko​iku. A po​tem tłum omal nie stra​to​wał sa​mo​cho​-
du. Moje ży​cie było w nie​bez​pie​czeń​stwie.
– Zo​sta​ła pani wy​bra​na do lo​so​wej kon​tro​li na lot​ni​sku, po​nie​waż nie​daw​no wpro​-
wa​dzi​li​śmy pro​gram prze​ciw​dzia​ła​nia prze​my​to​wi nar​ko​ty​ków – wy​ja​śnił Ra​shad
gład​ko. – Przy​kro mi, że zo​sta​ła pani na​ra​żo​na na nie​wy​go​dy. Po​sta​ra​my się do​ło​żyć
sta​rań, by resz​ta pani wa​ka​cji zre​kom​pen​so​wa​ła te przy​kre prze​ży​cia.
Pol​ly cof​nę​ła się jesz​cze o krok i unio​sła wy​so​ko gło​wę.
– Chcę od​zy​skać pier​ścio​nek mo​jej mat​ki – oświad​czy​ła do​bit​nie.
Ra​shad rów​nież wstał. Ba​wi​ła go wście​kłość dziew​czy​ny. Jej twarz za​bar​wi​ła się
ru​mień​cem, nie​bie​skie oczy przy​bra​ły ko​lor fio​le​tu, a usta za​ci​snę​ły się w cien​ką li​-
nię.
– Chy​ba pani ro​zu​mie, że to nie​moż​li​we. Ten pier​ścień nie na​le​żał ani do pani
mat​ki, ani do ro​dzi​ny…
– Zo​sta​wi​ła mi go w spad​ku, więc na​le​ży do mnie.
Cof​nę​ła się ostroż​nie, gdy Ra​shad do niej pod​szedł.
– W świe​tle pra​wa obiekt, któ​ry zo​stał skra​dzio​ny, nie jest wła​sno​ścią oso​by, któ​-
rej zo​stał po​da​ro​wa​ny lub sprze​da​ny, bo​wiem sprze​daw​ca bądź ofia​ro​daw​ca nie
miał do nie​go praw wła​sno​ści.
Pol​ly jed​nak go nie słu​cha​ła. Mó​wił jak praw​nik, a mimo to w lek​kim sza​rym gar​-
ni​tu​rze na tle barw​ne​go dzie​dziń​ca wy​glą​dał jak wy​twór fan​ta​zji, zu​peł​nie nie wy​-
da​wał się rze​czy​wi​sty. W grun​cie rze​czy nic z tego, co zda​rzy​ło jej się od chwi​li, gdy
zna​la​zła się na te​ry​to​rium Dha​rii, nie wy​da​wa​ło się rze​czy​wi​ste. Do tego jesz​cze
ten nie​zno​śny upał.
– Nie będę z pa​nem dys​ku​to​wać, bo to jest mój pier​ścień, a nie pań​ski! – za​wo​ła​ła
i po​czu​ła, że krę​ci jej się w gło​wie. Ob​raz w jej oczach za​czął się roz​ma​zy​wać.
– Za​cho​wu​je się pani bar​dzo nie​roz​sąd​nie – oświad​czył Ra​shad, wpa​tru​jąc się
w nią z fa​scy​na​cją. W tym kru​chym cie​le kry​ła się zdu​mie​wa​ją​co ogni​sta oso​bo​-
wość. – Pro​szę wy​ba​czyć, że to po​wiem, ale za​cho​wu​je się pani po pro​stu dzie​cin​-
nie.
Z czo​łem zro​szo​nym po​tem Pol​ly za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści.
– Gdy​by nie był pan tym, kim pan jest, to chy​ba bym pana ude​rzy​ła.
Ktoś za​stu​kał od dru​giej stro​ny do prze​szklo​nych drzwi pro​wa​dzą​cych do pa​ła​cu.
Hay​at pod​nio​sła się, by otwo​rzyć, i skło​ni​ła się przed Ra​sha​dem tak, jak służ​ba kła​-
nia​ła się wład​com od wie​ków. Ra​shad wes​tchnął i po​my​ślał, że tra​dy​cyj​ne oby​cza​je
nie za​wsze są słusz​ne. Krzy​ki i groź​by Pol​ly zdu​mie​wa​ją​co go od​świe​ża​ły. Czy ta
dziew​czy​na mia​ła ja​kie​kol​wiek po​ję​cie, ile praw obo​wią​zu​ją​cych w Dha​rii uda​ło jej
się do​tych​czas zła​mać? Z pew​no​ścią nie i wo​lał jej na ra​zie o tym nie mó​wić. Była
na nie​go zła i czu​ła, że ma pra​wo otwar​cie i szcze​rze wy​ra​żać tę złość. Ra​shad ni​g​-
dy nie mógł so​bie po​zwo​lić na taką swo​bo​dę w za​cho​wa​niu. Od​kąd skoń​czył sześć
lat, uczo​no go wy​peł​niać obo​wiąz​ki, a gdy je za​nie​dby​wał, po​no​sił twar​de kon​se​-
kwen​cje.
W drzwiach sta​nął zdy​sza​ny Ha​kim, go​rącz​ko​wy​mi ge​sta​mi sy​gna​li​zu​jąc, że musi
z nim na​tych​miast po​roz​ma​wiać. Ra​shad stłu​mił iry​ta​cję. Co​kol​wiek się dzia​ło, to
była jego spra​wa i on sam po​wi​nien so​bie z tym po​ra​dzić. Na chwi​lę sku​pił wzrok
na Pol​ly, po​dzi​wia​jąc jej ja​sną uro​dę w peł​nym słoń​cu.
– Nie są​dzę, żeby uda​ło się pani mnie ude​rzyć, na​wet gdy​by pani pró​bo​wa​ła –
oświad​czył je​dwa​bi​stym to​nem. – Je​stem do​brze wy​szko​lo​ny w nie​mal wszyst​kich
sztu​kach wal​ki.
– Ale mówi pan, jak​by pan czy​tał pod​ręcz​nik – wy​mam​ro​ta​ła i na nie​pew​nych no​-
gach po​stą​pi​ła o krok w stro​nę sto​łu. Nie uda​ło jej się jed​nak tam do​trzeć. Nogi
ugię​ły się pod nią i upa​dła. Ra​shad szyb​ko po​chy​lił się i pod​niósł dziew​czy​nę, zdu​-
mio​ny tym, jak nie​wie​le wa​ży​ła. Hay​at krzyk​nę​ła i wbie​gła do pa​ła​cu, gło​śno wzy​-
wa​jąc po​mo​cy. Na dzie​dzi​niec wpadł od​dział gwar​dzi​stów. Chcie​li za​brać Pol​ly
z jego ra​mion, ale Ra​shad po​trzą​snął gło​wą. Ha​kim wzy​wał już pa​ła​co​we​go le​ka​-
rza.
– Po​roz​ma​wia​my, kie​dy zo​sta​nie​my sami – mruk​nął ostroż​nie.
– Co jej się sta​ło? Zwy​kła zło​śni​ca! – po​wie​dzia​ła Hay​at w prze​strzeń, gdy sta​li
w win​dzie peł​nej lu​dzi. – Krzy​cza​ła na kró​la. Nie mo​głam uwie​rzyć wła​snym uszom.
Hay​at była sio​strą zmar​łej żony Ra​sha​da i uwa​ża​ła się za lep​szą od wszyst​kich.
Po​gar​dli​wie od​no​si​ła się do in​nych ko​biet i za​wsze krą​ży​ła w po​bli​żu wład​cy, jak​by
się oba​wia​ła, że Ra​shad nie za​uwa​ży ko​bie​cych wad, je​śli ona wy​raź​nie mu ich nie
wska​że. Na​le​ża​ła do jed​nej z naj​waż​niej​szych ro​dzin w Dha​rii. Wszyst​kie waż​ne ro​-
dzi​ny w kra​ju pró​bo​wa​ły przed​sta​wić kró​lo​wi swo​je cór​ki jako po​ten​cjal​ne żony. Był
to nie​bez​piecz​ny stan rze​czy i Ra​shad na​brał prze​ko​na​nia, że je​śli chce za​cho​wać
po​kój mię​dzy licz​ny​mi kla​na​mi wal​czą​cy​mi o pod​nie​sie​nie swo​je​go sta​tu​su, to musi
zna​leźć so​bie żonę z in​ne​go kra​ju.
Po​ło​żył Pol​ly na je​dwab​nej po​ście​li. Za​czy​na​ła już od​zy​ski​wać przy​tom​ność. Jej
po​wie​ki za​trze​po​ta​ły i z ust wy​do​był się ja​kiś dźwięk. Ale na​wet w tym sta​nie wy​-
glą​da​ła jak anioł z ob​raz​ka.
– Jest już dok​tor Wa​sem – po​wie​dział Ha​kim sto​ją​cy przy jego boku.
Ra​shad od​su​nął się od łóż​ka i oby​dwaj wy​szli na ko​ry​tarz, zo​sta​wia​jąc Pol​ly pod
opie​ką ko​biet.
– Cie​ka​we, co jej się sta​ło – po​wie​dział z na​pię​ciem.
– A ja się za​sta​na​wiam, jak nasz nie​obli​czal​ny na​ród zro​zu​mie te ostat​nie wy​pad​-
ki. Je​den ze straż​ni​ków dzwo​nił do ko​goś w win​dzie. Po​pa​trzy​łem na nie​go i to po​-
win​no w zu​peł​no​ści wy​star​czyć, żeby się roz​łą​czył. To po​waż​ny brak dys​cy​pli​ny,
sko​ro na​wet lu​dzie, któ​rzy mają chro​nić wa​szą wy​so​kość, bio​rą udział w tym me​-
dial​nym cyr​ku – wy​rze​kał Ha​kim.
– Była taka bla​da. Po​wi​nie​nem za​uwa​żyć, że to nie może być na​tu​ral​na bla​dość –
wes​tchnął Ra​shad, jak​by nie usły​szał ani sło​wa z tego, co mó​wił do​rad​ca.
Po chwi​li wy​szedł do nich dok​tor Wa​sem.
– Po​ra​że​nie sło​necz​ne – wy​ja​śnił z pew​ną sa​tys​fak​cją w gło​sie. – W nor​mal​nych
oko​licz​no​ściach za​pro​po​no​wał​bym, żeby za​brać ją do szpi​ta​la, ale zda​ję so​bie spra​-
wę, ja​kie na​stro​je pa​nu​ją w tej chwi​li w mie​ście. Ko​bie​ty za​dba​ją o to, żeby ją schło​-
dzić i na​wod​nić. Cie​kaw je​stem, kto wpadł na po​mysł, żeby za​brać ko​bie​tę pro​sto
po dłu​giej po​dró​ży sa​mo​lo​tem na słoń​ce w naj​go​ręt​szej po​rze dnia? Na​wet my źle
zno​si​my ta​kie tem​pe​ra​tu​ry.
Twarz Ra​sha​da lek​ko po​ciem​nia​ła. Po​ra​że​nie sło​necz​ne.
– To po​waż​ny stan…
– Nie tak po​waż​ny jak to, co mu​szę po​wie​dzieć wa​szej wy​so​ko​ści – szep​nął Ha​-
kim, gdy dok​tor od​szedł, by wy​dać dal​sze in​struk​cje ko​bie​tom zgro​ma​dzo​nym przy
drzwiach do sy​pial​ni.
Ra​shad wciąż nie po​tra​fił po​zbyć się wy​rzu​tów su​mie​nia. Po​ra​że​nie sło​necz​ne
mo​gło mieć bar​dzo po​waż​ne kon​se​kwen​cje. Je​śli dziew​czy​na nie zo​sta​nie szyb​ko
schło​dzo​na, to może do​stać drga​wek albo na​wet ata​ku ser​ca. Prze​ra​ża​ła go wła​sna
bez​myśl​ność.
– Co chcesz mi po​wie​dzieć? – rzu​cił nie​cier​pli​wie.
– Ona twier​dzi, że ma na imię Pol​ly, ale w pasz​por​cie wid​nie​je imię Za​riy​ah – szep​-
nął Ha​kim jesz​cze ci​szej.
– Ale prze​cież… prze​cież to imię mo​jej pra​bab​ki! Bar​dzo rzad​kie imię. – Ra​shad
znie​ru​cho​miał ze zdu​mie​nia. Tego imie​nia nie uży​wa​no w Dha​rii z sza​cun​ku dla pa​-
mię​ci jego przod​ki​ni. – Jak to moż​li​we, że ona je nosi?
– Po​dej​rze​nia do​pro​wa​dzi​ły mnie w kie​run​ku, w któ​rym po​dą​ży​łem bar​dzo nie​-
chęt​nie – przy​znał Ha​kim cięż​ko. – Ale fakt, że jej mat​ka mia​ła ten pier​ścień i nada​-
ła dziec​ku ta​kie imię, w po​łą​cze​niu z jej znik​nię​ciem po re​wo​lu​cji, bar​dzo mnie nie​-
po​koi.
– To chy​ba nie​moż​li​we, żeby była moją krew​ną! – za​pro​te​sto​wał Ra​shad gwał​tow​-
nie.
– Nie​ste​ty, jej wiek oraz skłon​ność ojca wa​szej wy​so​ko​ści do ro​man​so​wa​nia z ład​-
ny​mi ko​bie​ta​mi ze służ​by świad​czą o tym, że to nie​ste​ty moż​li​we – stwier​dził Ha​kim
ze smut​kiem. – Mu​si​my zro​bić ba​da​nia DNA. Nasz gość może być sio​strą przy​rod​-
nią wa​szej wy​so​ko​ści.
– Moją sio​strą przy​rod​nią? – Wstrzą​śnię​ty Ra​shad znie​ru​cho​miał przy ścia​nie, po​-
ra​żo​ny my​ślą, że po​cią​ga go ko​bie​ta po​łą​czo​na z nim wię​za​mi krwi. Na samą myśl
o tym ro​bi​ło mu się nie​do​brze. Ale czy​tał gdzieś, że tego ro​dza​ju po​ciąg zda​rza się
mię​dzy do​ro​sły​mi człon​ka​mi ro​dzi​ny, któ​rzy nie zna​li się w dzie​ciń​stwie.
– Tak czy owak, trze​ba to spraw​dzić. Mu​si​my mieć pew​ność – stwier​dził Ha​kim. –
An​na​bel Di​xon lu​bi​ła flir​ty, a oj​ciec wa​szej wy​so​ko​ści był…
– Wiem, jaki był mój oj​ciec – stwier​dził Ra​shad z za​cię​tą twa​rzą.
 ROZDZIAŁ TRZECI

Gdy Pol​ly od​zy​ska​ła przy​tom​ność, od​kry​ła, że jest naga i ktoś prze​su​wa po jej cie​-
le gąb​ką. Ota​cza​ły ją nie​zna​ne twa​rze. Prze​ra​żo​na, spró​bo​wa​ła usiąść i przy​kryć
się czymś.
– Bar​dzo prze​pra​szam, ale to ko​niecz​ne, żeby szyb​ko ob​ni​żyć tem​pe​ra​tu​rę pani
cia​ła – wy​ja​śni​ła mło​da, ład​na bru​net​ka sie​dzą​ca u wez​gło​wia wan​ny, w któ​rej le​ża​-
ła Pol​ly. – Mam na imię Azel i je​stem pie​lę​gniar​ką. Przy​da​rzy​ło się pani po​ra​że​nie
sło​necz​ne i choć to bar​dzo nie​przy​jem​ny stan, kom​pli​ka​cje mogą być jesz​cze mniej
przy​jem​ne.
Po​ra​że​nie sło​necz​ne? Pol​ly przy​po​mnia​ła so​bie pa​lą​cy upał na dzie​dziń​cu i stłu​mi​-
ła jęk, gdy so​bie uświa​do​mi​ła, że za​sła​bła i spo​wo​do​wa​ła za​mie​sza​nie. Chy​ba rów​-
nież na​krzy​cza​ła na kró​la Ra​sha​da i gro​zi​ła, że go ude​rzy. Za​czer​wie​ni​ła się jak bu​-
rak i w mil​cze​niu cze​ka​ła na to, co bę​dzie da​lej.
Pie​lę​gniar​ka zmie​rzy​ła jej tem​pe​ra​tu​rę i ci​śnie​nie i w koń​cu po​zwo​li​ła wyjść
z wan​ny. Owi​nię​to ją ręcz​ni​kiem, na​ło​żo​no ja​kiś je​dwab​ny strój i uło​żo​no w bar​dzo
wy​god​nym łóż​ku, jak​by była dziec​kiem.
Są​dzi​ła, że po tym wszyst​kim, co się zda​rzy​ło, w żad​nym ra​zie nie za​śnie, ale gdy
wy​pi​ła tyle wody, ile tyl​ko była w sta​nie, po​wie​ki za​czę​ły jej cią​żyć, cia​ło za​pa​dło się
mięk​ki ma​te​rac i usnę​ła, za​nim zdą​ży​ła o czym​kol​wiek po​my​śleć.
Gdy się obu​dzi​ła, było już ciem​no. W nie​wiel​kiej pla​mie świa​tła przy drzwiach sie​-
dzia​ła ko​bie​ta. To była Azel, ta sama pie​lę​gniar​ka co wcze​śniej. Pol​ly usia​dła i po​-
wie​dzia​ła, że chce do to​a​le​ty. Pie​lę​gniar​ka ostrze​gła ją, żeby po​ru​sza​ła się ostroż​-
nie, bo może jej się za​krę​cić w gło​wie. Do​tar​ła do ła​zien​ki i po chwi​li po​czu​ła ulgę.
Było już po pół​no​cy. W ca​łym pa​ła​cu pa​no​wa​ła ci​sza, dziw​na dla miesz​kan​ki Lon​dy​-
nu przy​wy​kłej do od​gło​sów sa​mo​cho​dów i bla​sku la​tar​ni ulicz​nych.
Ktoś za​stu​kał do drzwi.
– Czy chce pani coś z wa​liz​ki? – za​py​ta​ła Azel.
Ucie​szo​na z od​zy​ska​nia ba​ga​żu Pol​ly zna​la​zła w wa​liz​ce nie​zbęd​ne przed​mio​ty.
– Ka​za​łam przy​nieść lek​ki po​si​łek. Na pew​no jest pani bar​dzo głod​na.
– Prze​cież jest po pół​no​cy – zdzi​wi​ła się Pol​ly.
– Służ​ba pa​ła​co​wa pra​cu​je przez całą dobę – uśmiech​nę​ła się Azel.
Przy​nie​sio​no tacę i Pol​ly z ra​do​ścią za​ja​da​ła się sa​łat​ką z kur​cza​ka. Za​sta​na​wia​ła
się, któ​ra go​dzi​na jest w domu, ale nie mo​gła so​bie przy​po​mnieć, ile wy​no​si róż​ni​ca
cza​su. Wciąż czu​ła się bar​dzo zmę​czo​na i po​my​śla​ła, że za​dzwo​ni do El​lie rano, kie​-
dy po​czu​je się le​piej.
Gdy znów się obu​dzi​ła, była sama. Przez szpa​rę nad za​sło​na​mi do po​ko​ju wpa​da​ło
ja​sne świa​tło. Pod​nio​sła się, wy​grze​ba​ła z wa​liz​ki czy​ste ubra​nie i po​szła pod prysz​-
nic, my​śląc, że bę​dzie mia​ła o czym opo​wia​dać po po​wro​cie. Wy​je​cha​ła do Dha​rii,
żeby od​szu​kać ojca, a tym​cza​sem wy​lą​do​wa​ła w kró​lew​skim pa​ła​cu.
Wy​szła z ła​zien​ki i w sy​pial​ni na​tych​miast po​ja​wi​ła się po​ko​jów​ka z wóz​kiem. Pol​-
ly z ape​ty​tem zja​dła śnia​da​nie, za​sta​na​wia​jąc się, co po​wie​dzieć sio​strze. El​lie mia​-
ła po​ryw​czy tem​pe​ra​ment i Pol​ly nie chcia​ła wzbu​dzać w niej zło​ści. Gdy​by to El​lie
była na jej miej​scu, jesz​cze na lot​ni​sku za​czę​ła​by się do​ma​gać, by za​wia​do​mio​no
bry​tyj​ską am​ba​sa​dę.
Ale gdy się​gnę​ła do to​reb​ki po te​le​fon, nie zna​la​zła go. Wy​sy​pa​ła za​war​tość to​-
reb​ki na łóż​ko. Pie​nią​dze i pasz​port były na swo​im miej​scu, ale te​le​fon znik​nął. Pol​-
ly wpa​dła we wście​kłość. To był tani te​le​fon i nie przy​szło​by jej do gło​wy, że kto​kol​-
wiek może go ukraść. No cóż, za​mie​rza​ła po​roz​ma​wiać o tym z kró​lem Ra​sha​dem,
gdy go zo​ba​czy, tym​cza​sem jed​nak mu​sia​ła za​dzwo​nić do El​lie. Jej sio​stra z pew​no​-
ścią wy​cho​dzi​ła już z sie​bie, bo Pol​ly nie dała zna​ku ży​cia o umó​wio​nej po​rze. Choć
z nich dwóch to Pol​ly była star​sza, El​lie trak​to​wa​ła ją jak dziec​ko tyl​ko dla​te​go, że
Pol​ly ni​g​dy wcze​śniej nie była za gra​ni​cą.
Otwo​rzy​ła drzwi sy​pial​ni i zdu​mia​ła się na wi​dok po​ko​jów​ki oraz uzbro​jo​ne​go
straż​ni​ka. Zdu​mie​nie prze​szło w oszo​ło​mie​nie, gdy straż​nik opadł na ko​la​na, po​chy​-
lił gło​wę i wy​mam​ro​tał coś w swo​im ję​zy​ku. Pol​ly zde​cy​do​wa​ła się nie zwra​cać na
nie​go uwa​gi, bo przy​szło jej do gło​wy, że może na​de​szła pora mo​dli​twy.
– Po​trze​bu​ję te​le​fo​nu – po​wie​dzia​ła do po​ko​jów​ki. – Mu​szę za​dzwo​nić do sio​stry.
Po​ko​jów​ka z pro​mien​nym uśmie​chem wpro​wa​dzi​ła ją znów do sy​pial​ni i po​ka​za​ła
te​le​fon sta​cjo​nar​ny przy łóż​ku. Pol​ly stłu​mi​ła jęk. Nie mia​ła ocho​ty wy​ja​śniać, że po​-
trze​bu​je ko​mór​ki, żeby za​dzwo​nić przez dar​mo​wą apli​ka​cję, bo nie była pew​na, czy
an​giel​ski dziew​czy​ny jest na tyle do​bry, by ją zro​zu​mia​ła. Po​my​śla​ła, że Dha​ria jako
naf​to​we kró​le​stwo z pew​no​ścią może jej za​fun​do​wać je​den te​le​fon za gra​ni​cę po
tym wszyst​kim, przez co ka​za​li jej tu przejść, i pod​nio​sła słu​chaw​kę.
El​lie ode​bra​ła na​tych​miast.
– Gdzie ty je​steś? Dla​cze​go tak dłu​go nie dzwo​ni​łaś? Mar​twi​łam się o cie​bie!
Pol​ly prze​ka​za​ła jej nie​co okro​jo​ną wer​sję wy​da​rzeń, mu​sia​ła jed​nak wy​ja​śnić, że
ich mat​ka naj​wy​raź​niej nie mia​ła żad​nych praw do pier​ście​nia z ogni​stym opa​lem
i nie mia​ła rów​nież pra​wa ni​ko​mu go prze​ka​zać.
– Wiesz, wy​da​je mi się, że na ten te​mat po​wi​nien wy​po​wie​dzieć się praw​nik, a nie
ja​kiś za​gra​nicz​ny wład​ca – oznaj​mi​ła El​lie. – Mu​sisz wal​czyć o swo​je, Pol​ly. Je​steś
pew​na, że nie uwię​zi​li cię w pa​ła​cu? Po co po​sta​wi​li straż​ni​ka przy two​ich
drzwiach? Spró​buj wyjść na spa​cer i zo​ba​czysz, co bę​dzie. Bar​dzo mi się to wszyst​-
ko nie po​do​ba i wy​da​je mi się, że po​win​naś zwró​cić się do mi​ni​ster​stwa spraw za​-
gra​nicz​nych, żeby się do​kład​nie do​wie​dzieć, jak wy​glą​da two​ja sy​tu​acja, i po​pro​sić
o radę…
– Na​praw​dę są​dzisz, że to ko​niecz​ne? – za​py​ta​ła Pol​ly ża​ło​śnie. – Nie trak​tu​jesz
tego wszyst​kie​go zbyt po​waż​nie?
– Pol​ly, ty nie za​uwa​żasz sy​gna​łów ostrze​gaw​czych. – W gło​wie El​lie brzmia​ła
szcze​ra tro​ska. – Za​wsze pró​bu​jesz wszyst​kich uspra​wie​dli​wiać. Moim zda​niem nie
po​tra​fisz oce​niać ludz​kich cha​rak​te​rów.
Pol​ly za​koń​czy​ła roz​mo​wę za​ru​mie​nio​na i onie​śmie​lo​na. El​lie go​to​wa była przy​-
stą​pić do boju i choć Pol​ly są​dzi​ła, że oba​wy sio​stry są bez​pod​staw​ne, po​my​śla​ła, że
rze​czy​wi​ście po​słu​cha jej rady i spró​bu​je wy​brać się na spa​cer. Na​ło​ży​ła ka​pe​lusz,
oku​la​ry sło​necz​ne i wy​szła z po​ko​ju. W ko​ry​ta​rzu skrę​ci​ła w lewo i nie​co da​lej za​-
trzy​ma​ła się na we​wnętrz​nym dzie​dziń​cu wy​ło​żo​nym prze​pięk​ną mo​zai​ką.
 We​szła na wiel​kie ka​mien​ne scho​dy i po chwi​li znów się za​trzy​ma​ła, pa​trząc na
sze​ro​ki ko​ry​tarz zło​żo​ny z mi​ster​nie rzeź​bio​nych ko​lumn i łu​ków. Na koń​cu wi​dać
było zie​lo​ny ogród. Straż​nik szedł za nią, ale nie​zbyt bli​sko, tak za​ab​sor​bo​wa​ny
roz​mo​wą z po​ko​jów​ką, że chy​ba w ogó​le by nie za​uwa​żył, gdy​by znik​nę​ła. Prze​mie​-
rzy​ła całą dłu​gość ko​ry​ta​rza i po​pa​trzy​ła na ogród. Po​środ​ku znaj​do​wał się ba​sen
w kształ​cie gwiaz​dy. Ka​mien​ne łuki ota​cza​ją​ce dzie​dzi​niec były rzeź​bio​ne tak sta​-
ran​nie, że przy​po​mi​na​ły ko​ron​kę. Było tu pięk​nie i Pol​ly ża​ło​wa​ła, że nie ma ze sobą
te​le​fo​nu z apa​ra​tem.
Zno​wu we​szła w głąb bu​dyn​ku i w koń​cu tra​fi​ła do głów​ne​go holu, gdzie przy​pro​-
wa​dzo​no ją dzień wcze​śniej. Ru​szy​ła w stro​nę wyj​ścia, gdy na​raz w drzwiach sta​nę​-
ła ko​bie​ta, któ​ra po​przed​nie​go dnia przy​nio​sła jej her​ba​tę.
– Pan​na Di​xon! – za​wo​ła​ła ko​bie​ta ze sztucz​nym uśmie​chem. – Jego wy​so​kość pro​-
si, żeby zja​dła pani z nim lunch.
– Świet​nie – od​rze​kła Pol​ly. Mia​ła na​dzie​ję, że jej uśmiech wy​glą​da nie​co bar​dziej
na​tu​ral​nie. Po​szła za ko​bie​tą i drgnę​ła lek​ko, gdy w koń​cu za​uwa​ży​ła, że za​miast
jed​ne​go straż​ni​ka te​raz idzie za nią sze​ściu. Gdy się od​wró​ci​ła, wszy​scy jak na ko​-
men​dę cof​nę​li się i roz​płasz​czy​li przy ścia​nie, omi​ja​jąc ją wzro​kiem. Bar​dzo dziw​ne,
po​my​śla​ła. Może w tym kra​ju nie​grzecz​nie było pa​trzeć na ko​bie​tę.
Na szczę​ście lunch po​da​no we​wnątrz pa​ła​cu, w po​miesz​cze​niu z mar​mu​ro​wą po​-
sadz​ką i współ​cze​snym ume​blo​wa​niem, któ​re za​dzi​wia​ją​co do​brze pa​so​wa​ło do sta​-
ro​żyt​nych mu​rów. Ra​shad wy​szedł z drzwi po le​wej stro​nie i na jej wi​dok za​trzy​mał
się na​gle. Ona rów​nież sta​nę​ła i znów po​czu​ła, że krę​ci jej się w gło​wie. Był wręcz
nie​przy​zwo​icie przy​stoj​ny i tak sek​sow​ny, że za​par​ło jej dech. Zwy​kle nie my​śla​ła
o męż​czy​znach w ta​kich ka​te​go​riach, ale gdy pa​trzy​ła na Ra​sha​da, żad​ne inne sło​-
wo nie przy​cho​dzi​ło jej na myśl.
– Pro​szę usiąść – po​wie​dział i wy​su​nął jej krze​sło przy sto​le, któ​re​go Pol​ly wcze​-
śniej w ogó​le nie za​uwa​ży​ła. – Wy​glą​da pani już le​piej.
Usiadł na​prze​ciw​ko niej, spo​glą​da​jąc na jej za​ru​mie​nio​ne po​licz​ki.
– Tak, czu​ję się też le​piej. Prze​pra​szam, że spra​wi​łam tyle kło​po​tów – od​rze​kła
lek​ko, omi​ja​jąc go wzro​kiem.
Wło​sy mia​ła sple​cio​ne w war​kocz i Ra​shad po​czuł się roz​cza​ro​wa​ny. Jesz​cze ni​g​-
dy nie wi​dział tak pięk​nych wło​sów. Po​dob​nie jak po​przed​nie​go dnia, ubra​na była
w spodnie i luź​ną bia​łą ko​szul​kę.
– W mo​jej to​reb​ce bra​ku​je te​le​fo​nu – po​wie​dzia​ła bez wstę​pów.
Od​po​wie​dzia​ło jej spoj​rze​nie oczu tak ciem​nych, że w sło​necz​nym po​ko​ju błysz​-
cza​ły jak dwie czar​ne gwiaz​dy.
– Cóż, po​szu​ka​my go – od​rzekł Ra​shad gład​ko, do​sko​na​le wie​dząc, że te​le​fon za​-
pew​ne skon​fi​sko​wa​no na roz​kaz Ha​ki​ma. – Je​stem pe​wien, że się znaj​dzie i zo​sta​-
nie pani zwró​co​ny.
– Dzię​ku​ję – od​rze​kła Pol​ly rów​nie uprzej​mie, za​sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go Ra​shad
wy​da​je się tak zu​peł​nie inny niż po​przed​nie​go dnia. Był bar​dziej opa​no​wa​ny, nie​mal
sztyw​ny, z twa​rzą zu​peł​nie bez wy​ra​zu i moc​no za​ci​śnię​ty​mi usta​mi. Nie była pew​-
na, czy to wro​gość, ostroż​ność, czy ura​za, ale co ją to wła​ści​wie mo​gło ob​cho​dzić?
Już nie​dłu​go znaj​dzie się w swo​im pen​sjo​na​cie obok ba​za​ru w Ka​shan i bę​dzie mia​ła
ab​so​lut​ną pew​ność, że już ni​g​dy w ży​ciu nie spo​tka pa​nu​ją​ce​go mo​nar​chy.
 – Co do pier​ście​nia…
– Nie bę​dzie​my roz​ma​wiać o tym te​raz – od​rzekł bez wa​ha​nia. – Po​roz​ma​wia​my,
gdy już pani w peł​ni doj​dzie do sie​bie.
Wy​trą​co​na z rów​no​wa​gi tą gład​ką od​mo​wą, przez kil​ka se​kund pa​trzy​ła na nie​go
w na​pię​ciu. Jego pew​ność sie​bie była bar​dzo iry​tu​ją​ca.
– Do​szłam już do sie​bie – po​wie​dzia​ła ci​cho. – Je​stem bar​dzo wdzięcz​na za tro​skę
i opie​kę, jaką mi tu za​ofe​ro​wa​no, ale chcia​ła​bym jak naj​szyb​ciej wró​cić do swo​ich
pla​nów.
– Może po​roz​ma​wia​my o tym ju​tro – od​parł Ra​shad bez zmru​że​nia oka.
– Zda​je pan so​bie chy​ba spra​wę – po​wie​dzia​ła Pol​ly szep​tem, ze wzglę​du na bru​-
net​kę o twar​dym spoj​rze​niu, któ​ra sie​dzia​ła za​le​d​wie o trzy me​try od nich – że
znów mam ocho​tę pana ude​rzyć? My​śla​łam, że wczo​raj stra​ci​łam cier​pli​wość z po​-
wo​du upa​łu i prze​grza​nia, ale te​raz wi​dzę, że cho​dzi​ło o pana.
Na jego ciem​nej twa​rzy nie​ocze​ki​wa​nie po​ja​wił się pro​mien​ny uśmiech.
– O mnie? – zdzi​wił się z wy​raź​nym roz​ba​wie​niem.
– Tak, o pana. Jest pan nie​zno​śnie apo​dyk​tycz​ny i wi​dać, że przy​wykł pan do tego,
że lu​dzie ro​bią do​kład​nie to, co pan chce.
– Bo je​stem kró​lem – uśmiech​nął się.
– Ale nie jest pan moim kró​lem. – Te​raz na twarz Pol​ly wy​pły​nął uśmiech, w któ​-
rym de​spe​ra​cja mie​sza​ła się z roz​ba​wie​niem.
Na wi​dok tego uśmie​chu Ra​shad za​stygł i sztyw​no wy​pro​sto​wał ra​mio​na, za​sta​na​-
wia​jąc się, czy dziew​czy​na pró​bu​je z nim flir​to​wać. Chy​ba jed​nak nie. Bry​tyj​ki, któ​-
re kie​dyś znał bli​sko, uży​wa​ły znacz​nie bar​dziej bez​po​śred​nich me​tod, żeby zwró​-
cić jego uwa​gę.
– Mimo wszyst​ko jest pani moim go​ściem – od​rzekł chłod​no. – W Dha​rii obo​wią​zu​-
ją bar​dzo su​ro​we za​sa​dy go​ścin​no​ści. Nie wol​no spra​wiać go​ściom przy​kro​ści.
– Ale prze​cież wła​śnie w tej chwi​li pan to robi! – syk​nę​ła Pol​ly.
Dłu​gie, brą​zo​we pal​ce znie​ru​cho​mia​ły na wi​del​cu. Ra​shad ode​rwał wzrok od jej
twa​rzy i po​czuł się bar​dzo nie​kom​for​to​wo. Wbił wzrok w ta​lerz i jadł w mil​cze​niu.
– Mam wiel​ką ocho​tę wbić w pana wi​de​lec – szep​nę​ła Pol​ly po​nad sto​łem.
To prze​wa​ży​ło sza​lę. Ra​shad prze​grał tę po​tycz​kę. Nie uda​ło mu się opa​no​wać
śmie​chu i z jego ust wy​do​był się zu​peł​nie nie​sto​sow​ny śmiech. Pol​ly po​pa​trzy​ła na
nie​go ze zdzi​wie​niem. Za​uwa​ży​ła rów​nież, że bru​net​ka przy​pa​tru​je jej się chłod​no.
Może w tym kra​ju roz​ba​wie​nie kró​la było cięż​kim prze​stęp​stwem.
– Po​roz​ma​wia​my ju​tro – po​wie​dział Ra​shad, wsta​jąc od sto​łu.
Pol​ly z tru​dem opa​no​wa​ła fru​stra​cję. Chy​ba jed​nak za​cho​wy​wa​ła się zbyt uprzej​-
mie. Król nie od​po​wie​dział na żad​ne jej py​ta​nie. Nie chciał roz​ma​wiać o pier​ścion​ku
ani nie po​wie​dział jej, kie​dy bę​dzie mo​gła opu​ścić pa​łac. Choć z dru​giej stro​ny, ja​kie
to mia​ło zna​cze​nie? Trak​to​wa​no ją tu jak ho​no​ro​we​go go​ścia, miesz​ka​ła w luk​su​-
sach i ci​chut​ki we​wnętrz​ny głos szep​tał jej, że trud​no to uznać za karę. Był to ra​-
czej nie​ocze​ki​wa​ny dar. Kar​mio​no ją do​sko​na​le i do tego mia​ła służ​bę. Jak mo​gła​by
mieć złe zda​nie na te​mat swo​je​go go​spo​da​rza? Prze​cież nie za​mknął jej w lo​chu.
Poza tym mia​ła oka​zję, by z bli​ska obej​rzeć zu​peł​nie inny i znacz​nie barw​niej​szy
świat niż ten, do któ​re​go przy​wy​kła.
Za​do​wo​lo​na z wła​sne​go opty​mi​zmu, po​szła zo​ba​czyć, co jesz​cze znaj​du​je się
w tym eg​zo​tycz​nym pa​ła​cu. Nie zwra​ca​ła uwa​gi na od​dział uzbro​jo​nych po zęby
żoł​nie​rzy ani na po​ko​jów​kę, któ​rzy szli za nią krok w krok, tyl​ko po​dzi​wia​ła fan​ta​-
stycz​ny wi​dok na pu​sty​nię, jaki roz​cią​gał się z ta​ra​su na da​chu. Ta​ras po​ło​żo​ny był
nad ofi​cjal​ny​mi po​miesz​cze​nia​mi. Pro​wa​dzą​ce do nich drzwi były skle​pio​ne i po​kry​-
te rzeź​ba​mi z brą​zu, a wnę​trza rów​nie pięk​ne, włącz​nie z kuch​nią. Na jej wi​dok ar​-
mia ku​cha​rzy za​mil​kła i znie​ru​cho​mia​ła ze zdu​mie​nia. Po​ko​jów​ka po​słu​ży​ła jej za
tłu​macz​kę i Pol​ly już po chwi​li sie​dzia​ła na ko​lej​nym za​cie​nio​nym dzie​dziń​cu nad mi​-
secz​ką schło​dzo​nych tru​ska​wek, mio​do​wą her​ba​tą i fan​ta​stycz​ny​mi cia​stecz​ka​mi.
W koń​cu uzna​ła, że to cu​dow​ne wa​ka​cje, choć po​szu​ki​wa​nia ojca nie po​su​nę​ły się
na​wet o cen​ty​metr.
Może od sa​me​go po​cząt​ku to było nie​moż​li​we. Mi​nę​ło już zbyt wie​le cza​su. Nie
mia​ła od​wa​gi na​wet wy​po​wie​dzieć na​zwi​ska, któ​re mat​ka zo​sta​wi​ła jej na kar​tecz​-
ce, bo ten bied​ny czło​wiek być może wca​le nie był jej oj​cem i może już daw​no się
oże​nił. Pol​ly nie chcia​ła nisz​czyć ni​ko​mu ży​cia, a mat​ka, któ​rą le​d​wie pa​mię​ta​ła,
była tak tok​sycz​na na​wet dla wła​snej ro​dzi​ny, że Pol​ly nie mia​ła za​ufa​nia do jej osą​-
du, gdy cho​dzi​ło o męż​czyzn.

Po po​łu​dniu Ha​kim otrzy​mał wy​ni​ki ba​dań DNA, któ​re wstrzą​snę​ły nim tak bar​-
dzo, że kil​ka go​dzin spę​dził na mo​dli​twie, wzbu​rzo​ny i prze​ję​ty po​czu​ciem winy. Nie
był pe​wien, jak uda mu się prze​ka​zać te wia​do​mo​ści kró​lo​wi, ale nie miał żad​ne​go
wy​bo​ru.
– Ona jest two​ją wnucz​ką? – po​wtó​rzył Ra​shad z nie​do​wie​rza​niem. – Jak to moż​li​-
we, Ha​kim?
Star​szy męż​czy​zna wes​tchnął cięż​ko.
– Gdy mój syn Za​hir zgi​nął, by​li​śmy ze sobą w kon​flik​cie. Przez całe ży​cie tego ża​-
ło​wa​łem. Wie​dzia​łem, że miał ro​mans z tą niań​ką, ale po​dej​rze​wa​łem, że Za​hir nie
był je​dy​ny. Wie​dzia​łem też, że mój syn chciał się z nią oże​nić po​mi​mo mo​ich za​strze​-
żeń. Od​wo​dzi​łem go od tego i przy​ta​cza​łem przy​kład mo​ich wła​snych ro​dzi​ców, któ​-
rzy po​cho​dzi​li z zu​peł​nie róż​nych kul​tur. Mój syn po​czuł się ura​żo​ny.
Ra​shad mil​czał. Za​hir był je​dy​nym dziec​kiem Ha​ki​ma. Dzień po śmier​ci ro​dzi​ny
Ra​sha​da Za​hir zgi​nął, bo​ha​ter​sko pró​bu​jąc bro​nić pa​ła​cu i jego miesz​kań​ców przed
na​jem​ni​ka​mi Ara​ka.
– A te​raz wa​sza wy​so​kość sam wi​dzi, ja​kie kon​se​kwen​cje przy​niósł mój błąd. Roz​-
ma​wia​łem z sy​nem gło​wą, a po​wi​nie​nem roz​ma​wiać ser​cem. Ko​chał tę ko​bie​tę,
a ona już była w cią​ży. Ale tego mi oczy​wi​ście nie po​wie​dział – przy​znał Ha​kim cięż​-
ko i jego zwy​kle rów​ny głos nie​co za​drżał. – Gdy niań​ka znik​nę​ła po jego śmier​ci, ni​-
g​dy wię​cej o niej nie my​śla​łem. Dla​cze​go miał​bym o niej my​śleć? Do​pie​ro te​raz,
przed chwi​lą, do​wie​dzia​łem się, że Za​hir po​ta​jem​nie wziął z nią ślub na dzień przed
swo​ją śmier​cią. Chciał​bym po​kor​nie pro​sić o tro​chę wol​ne​go. Mu​szę po​je​chać do
domu i po​roz​ma​wiać o tym zdu​mie​wa​ją​cym od​kry​ciu z żoną.
– Oczy​wi​ście – wes​tchnął Ra​shad z na​pię​ciem, prze​ję​ty my​ślą, że Pol​ly, choć zu​-
peł​nie na to nie wy​glą​da​ła, mia​ła w so​bie krew Dha​rii. – Ale do kogo ona jest po​dob​-
na?
– Do mo​jej mat​ki – wy​znał Ha​kim z drże​niem. – Te wło​sy. Po​win​no mi to przyjść do
gło​wy już w pierw​szej chwi​li, gdy ją zo​ba​czy​łem. Mu​szę rów​nież pro​sić, by wa​sza
wy​so​kość prze​ka​zał wszyst​kie spra​wy zwią​za​ne z moją wnucz​ką i obec​ny​mi nie​po​-
ko​ja​mi na uli​cach w ręce mo​ich dwóch za​stęp​ców, bo​wiem ja nie je​stem do tego od​-
po​wied​nią oso​bą.
– Tego nie zro​bię – od​rzekł Ra​shad na​tych​miast. – Ufam ci jak ni​ko​mu in​ne​mu.
– To dla mnie wiel​ki za​szczyt, ale…
– Idź do domu, do żony, Ha​kim – po​wie​dział ła​god​nie Ra​shad. – Przy​naj​mniej dzi​-
siaj spra​wy ro​dzin​ne mu​szą być dla cie​bie waż​niej​sze niż ofi​cjal​ne obo​wiąz​ki.
Na szczę​ście Pol​ly nie była jego sio​strą przy​rod​nią. Ra​shad uśmiech​nął się z na​-
my​słem. Oka​za​ło się rów​nież, że był jej kró​lem, choć jesz​cze o tym nie wie​dzia​ła,
bo ze wzglę​du na ojca mia​ła pra​wo do oby​wa​tel​stwa Dha​rii. Ża​ło​wał, że nie może
jej tego po​wie​dzieć, ale to był przy​wi​lej jej dziad​ka.

Na​stęp​ne​go ran​ka, gdy Ra​shad za​ję​ty był in​ny​mi spra​wa​mi, je​den z po​moc​ni​ków
Ha​ki​ma przy​niósł naj​po​pu​lar​niej​sze ga​ze​ty w kra​ju. Praw​dzi​we imię Pol​ly wid​nie​ją​-
ce w pasz​por​cie zo​sta​ło ujaw​nio​ne i to w zu​peł​no​ści wy​star​czy​ło, żeby prze​sąd​ny
na​ród wbił so​bie do gło​wy idio​tycz​ne po​my​sły. Nie​żo​na​ty król, wol​na ko​bie​ta o imie​-
niu Za​riy​ah, któ​re no​si​ła po jego pra​bab​ce, po​wrót Na​dziei Dha​rii. W tym kra​ju ta​-
kie zbie​gi oko​licz​no​ści uwa​ża​no za zna​ki ze​sła​ne z nie​ba.
Ra​shad wes​tchnął cięż​ko. Wca​le się nie dzi​wił, że imię Pol​ly wy​krzy​ki​wa​no te​raz
na uli​cach. Nie mógł jej wy​pu​ścić z pa​ła​cu. Nie było żad​nych szans, by mo​gła cie​-
szyć się ano​ni​mo​wy​mi wa​ka​cja​mi. Naj​waż​niej​sza ga​ze​ta w Dha​rii wy​dru​ko​wa​ła jej
pasz​por​to​we zdję​cie. Hi​sto​ria roz​nio​sła się już po ca​łym kra​ju i zwy​kle roz​sąd​ny
wy​daw​ca zde​cy​do​wał się tym ra​zem zi​gno​ro​wać wzglę​dy bez​pie​czeń​stwa i opu​bli​-
ko​wać wszyst​kie in​for​ma​cje.
Do tego Ra​sha​da po​in​for​mo​wa​no, że chce się z nim zo​ba​czyć urzęd​nik z am​ba​sa​-
dy bry​tyj​skiej. A za​tem do​szło jed​nak do dy​plo​ma​tycz​ne​go kon​flik​tu, któ​re​go oba​-
wiał się Ha​kim.
Pol​ly przy śnia​da​niu oglą​da​ła lo​kal​ną te​le​wi​zję. Ża​ło​wa​ła, że nie zna miej​sco​we​go
ję​zy​ka, a nie uda​ło jej się zna​leźć żad​ne​go eu​ro​pej​skie​go ka​na​łu. Nie mu​sia​ła jed​-
nak znać arab​skie​go, by zro​zu​mieć ob​raz przed​sta​wia​ją​cy pod​nie​co​ne tłu​my na uli​-
cach sto​li​cy. Nie​ste​ty nie wie​dzia​ła, co jest na​pi​sa​ne na pla​ka​tach, któ​ry​mi lu​dzie
wy​ma​chi​wa​li wraz z fla​ga​mi Dha​rii.
Znów za​dzwo​ni​ła do El​lie. Sio​stra po​in​for​mo​wa​ła ją, że roz​ma​wia​ła z mi​ni​ster​-
stwem spraw za​gra​nicz​nych i że am​ba​sa​da ofi​cjal​nie wy​stą​pi​ła o wy​ja​śnie​nia
w spra​wie jej tak zwa​ne​go aresz​tu i uwię​zie​nia w pa​ła​cu kró​lew​skim.
– O mój Boże, El​lie! – za​wo​ła​ła Pol​ly z kon​ster​na​cją. – Po co to zro​bi​łaś? Mnie tu
jest bar​dzo do​brze…
– Ta spra​wa z pier​ście​niem śmier​dzi na ki​lo​metr. My​ślę, że nie masz po​ję​cia, co
tam się na​praw​dę dzie​je. Jak zwy​kle pły​niesz z prą​dem i po​zwa​lasz się prze​su​wać
z kąta w kąt.
Pol​ly cier​pli​wie wy​słu​cha​ła ar​gu​men​tów sio​stry i w koń​cu zgo​dzi​ła się, że po​win​na
za​żą​dać, by po​zwo​lo​no jej wró​cić do Ka​shan. Po​my​śla​ła, że naj​le​piej kuć że​la​zo,
póki go​rą​ce. Roz​ba​wio​na wła​sną śmia​ło​ścią za​dzwo​ni​ła do pa​ła​co​wej cen​tra​li i po​-
pro​si​ła, żeby po​łą​czo​no ją z kró​lem.
– Mu​szę z pa​nem po​roz​ma​wiać – oświad​czy​ła śmia​ło, gdy usły​sza​ła jego ni​ski
głos. – Moż​li​we, że będę krzy​czeć, więc le​piej by​ło​by, gdy​by nikt nie sły​szał tej roz​-
mo​wy.
Ra​shad jęk​nął gło​śno, bo​wiem we​dług za​sad pa​ła​co​we​go pro​to​ko​łu nie wol​no mu
było po​zo​sta​wać sam na sam z ko​bie​tą. Wie​dział, że te za​sa​dy wpro​wa​dzo​no dla
ochro​ny przed skan​da​lem i po​mó​wie​nia​mi, ale nie było ła​two wy​mknąć się z sie​ci
pro​to​ko​lar​nych wy​mo​gów.
– Spo​tkaj​my się na ta​ra​sie na da​chu – za​pro​po​no​wał. – Po​dob​no była tam pani
wczo​raj. Tam jest cień. Przyj​dę, gdy tyl​ko będę mógł.
O dzi​wo, w du​szy Pol​ly zro​dzi​ło się współ​czu​cie. Naj​wy​raź​niej nie wol​no mu było
spo​tkać się z nią sam na sam. Czy król Dha​rii kie​dy​kol​wiek był sam? Przez cały
czas cho​dzi​li za nim ochro​nia​rze. Pol​ly za​sta​na​wia​ła się, jak wy​glą​da ta​kie ży​cie
w zło​tej klat​ce, gdy ktoś ob​ser​wu​je każ​dy krok i na​słu​chu​je każ​de​go sło​wa.
Po​wie​dzia​ła po​ko​jów​ce, że chce się wy​brać na spa​cer sama. Trzej ochro​nia​rze
po​pa​trzy​li na nią ze zdzi​wie​niem, ale nie po​szli za nią. Po​czu​ła ulgę. Po raz pierw​-
szy była wol​na w tym pa​ła​cu.
Na ta​ra​sie zo​ba​czy​ła coś dziw​ne​go. W jed​nym ką​cie usta​wio​no ogrom​ny na​miot.
Po​środ​ku znaj​do​wa​ło się pa​le​ni​sko, a do​oko​ła nie​go po​dusz​ki i roz​ma​ite przy​rzą​dy,
któ​re za​pew​ne słu​ży​ły do pa​rze​nia her​ba​ty. Pol​ly z ulgą ze​szła z pa​lą​ce​go słoń​ca
i usia​dła na po​dusz​ce. Ra​shad po​ja​wił się po kwa​dran​sie.
– Ła​mie​my za​sa​dy. – Ser​ce pod​sko​czy​ło jej w pier​si, gdy nie​ocze​ki​wa​nie bły​snął
uśmie​chem. – To nie​do​zwo​lo​ne.
– Cza​sa​mi ła​ma​nie za​sad bywa przy​jem​ne – wy​krztu​si​ła roz​sąd​na zwy​kle Pol​ly
wy​schnię​ty​mi usta​mi. Po raz pierw​szy wi​dzia​ła go w tra​dy​cyj​nym stro​ju. Czar​ne
wło​sy przy​kry​te miał mu​śli​no​wą chu​s​tą przy​trzy​ma​ną zło​tym sznu​rem, a za​miast
za​chod​nie​go ubra​nia dłu​gą, za​pi​na​ną na gu​zi​ki sza​tę. Ten strój pod​kre​ślał jego
ciem​ne oczy i pięk​ne rysy twa​rzy. Usiadł na​prze​ciw​ko niej ze swo​bod​nym wdzię​-
kiem.
– Ale cza​sa​mi za ła​ma​nie za​sad pła​ci się wy​so​ką cenę – mruk​nął z roz​ba​wie​niem.
– O czym chcia​ła pani ze mną roz​ma​wiać?
– Chcę wresz​cie opu​ścić ten pa​łac i za​cząć wa​ka​cje – od​rze​kła po pro​stu, choć
wie​dzia​ła, że w głę​bi ser​ca wca​le tego nie chce. Ale to było roz​sąd​ne. Jej miej​sce
nie było tu​taj.
Ra​shad splótł dłu​gie pal​ce.
– Oba​wiam się, że nie mogę się na to zgo​dzić.
Na​wet ręce ma pięk​ne, po​my​śla​ła Pol​ly, i do​pie​ro po chwi​li do​tar​ło do niej, co po​-
wie​dział. Z nie​do​wie​rza​niem ze​rwa​ła się na nogi.
– Więc je​stem tu więź​niem? – za​wo​ła​ła z prze​ra​że​niem. A za​tem po​dej​rze​nia jej
sio​stry nie były bez​pod​staw​ne.
– Pro​szę się nie de​ner​wo​wać – od​rzekł Ra​shad spo​koj​nie. – Wy​ja​śnię pani, w ja​-
kiej sy​tu​acji się zna​leź​li​śmy…
– W tej sy​tu​acji zna​la​złam się tyl​ko ja! – wy​krzyk​nę​ła ze zło​ścią.
– W Ka​sha​nie jest bar​dzo nie​spo​koj​nie. Nie by​ła​by tam pani bez​piecz​na. Nikt nie
chciał​by zro​bić pani krzyw​dy, ale pod​nie​co​ny tłum bar​dzo trud​no jest kon​tro​lo​wać.
– Nie ro​zu​miem, o czym pan mówi.
– Pro​szę usiąść i po​słu​chać. Wszyst​ko pani wy​ja​śnię.
 – Może pan wy​ja​śniać, kie​dy będę sta​ła – par​sk​nę​ła, zde​cy​do​wa​na nie ustą​pić ani
o krok.
– Do​brze. – Pod​niósł się z ta​kim sa​mym wdzię​kiem, jak po​przed​nio usiadł. Wy​-
szedł z na​mio​tu i sta​nął przy po​rę​czy ota​cza​ją​cej ta​ras. – Sto lat temu…
– Sto lat temu? – po​wtó​rzy​ła Pol​ly z nie​do​wie​rza​niem. Co to mo​gło mieć do rze​-
czy?
– Pro​szę za​mknąć usta i usiąść – wark​nął Ra​shad z na​głą fru​stra​cją. – Jak mam
co​kol​wiek wy​ja​śnić, je​śli pani nie słu​cha?
Pol​ly za​ci​snę​ła usta i usia​dła z bun​tow​ni​czym wy​ra​zem twa​rzy.
– Sko​ro za​mie​rza pan na mnie krzy​czeć…
– Mu​szę pani opo​wie​dzieć naj​waż​niej​szą le​gen​dę Dha​rii. Sto lat temu moja pra​-
bab​ka Za​riy​ah przy​by​ła do Dha​rii i przy​wio​zła ze sobą pier​ścień z ogni​stym opa​-
lem. Po​da​ro​wa​ła go mo​je​mu pra​dziad​ko​wi, któ​ry po​tem się z nią oże​nił. Pod​da​ni
uwa​ża​ją, że była to mi​łość od pierw​sze​go wej​rze​nia, ale tak na​praw​dę było to za​-
aran​żo​wa​ne mał​żeń​stwo, któ​re oka​za​ło się bar​dzo uda​ne i wpro​wa​dzi​ło Dha​rię
w dłu​gi okres po​ko​ju i do​bro​by​tu.
– To imię – szep​nę​ła Pol​ly, marsz​cząc czo​ło. – Do​sta​łam to imię po uro​dze​niu.
– Rów​nież pier​ścień ma wiel​kie zna​cze​nie w oczach mo​je​go na​ro​du. Imię w pani
pasz​por​cie zo​sta​ło już za​uwa​żo​ne. Być może wła​śnie z tego po​wo​du wy​bra​no pa​nią
do oso​bi​stej kon​tro​li. Przy​wio​zła pani pier​ścień z po​wro​tem do Dha​rii…
– Ale nie po to, żeby od​dać go panu – za​pro​te​sto​wa​ła Pol​ly gwał​tow​nie.
– Cią​gle mi pani prze​ry​wa.
– A pan chy​ba za​nad​to przy​wykł do tego, że wszy​scy słu​cha​ją pana w mil​cze​niu.
– Mój kraj ma za sobą bar​dzo trud​ne dwa​dzie​ścia lat. Na​ród wie​le wy​cier​piał pod
rzą​da​mi dyk​ta​to​ra Ara​ka – po​wie​dział Ra​shad ostro. – Lu​dzie są tu bar​dzo prze​sąd​-
ni. Pani po​ja​wie​nie się, wy​gląd, imię i to, że mia​ła pani ze sobą pier​ścień, spo​wo​do​-
wa​ło wiel​kie za​miesz​ki na uli​cach. Wła​śnie w tej chwi​li w Ka​sha​nie lu​dzie wy​ma​chu​-
ją trans​pa​ren​ta​mi z imie​niem Za​riy​ah, bo moja pra​bab​ka była przez nich bar​dzo
ko​cha​na. Gdy​by wy​szła pani z pa​ła​cu, na​tych​miast oto​czył​by pa​nią tłum. To bar​dzo
nie​bez​piecz​ne.
Pol​ly pa​trzy​ła na nie​go z otwar​ty​mi usta​mi, z tru​dem ro​zu​mie​jąc, co do niej mówi.
– Chce pan po​wie​dzieć, że taki zbieg oko​licz​no​ści – moje imię i pier​ścień – wy​star​-
czy, żeby…
– Żeby spo​wo​do​wać tyle za​mie​sza​nia? Tak – po​twier​dził Ra​shad cięż​ko.
Pa​trzy​ła na pa​le​ni​sko, szcze​rze zdu​mio​na tym, co jej po​wie​dział. Więc to ze
wzglę​du na nią lu​dzie de​mon​stro​wa​li w ca​łym mie​ście i wy​ma​chi​wa​li pla​ka​ta​mi? To
zu​peł​nie nie mie​ści​ło jej się w gło​wie.
– Ale nie ro​zu​miem, cze​go oni ode mnie chcą – wy​mam​ro​ta​ła.
– Naj​kró​cej mó​wiąc, chcą, żeby wy​szła pani za ich kró​la – od​rzekł Ra​shad su​cho.
– Nie​żo​na​ty król i wol​na ko​bie​ta, któ​ra nosi to samo imię co słyn​na kró​lo​wa… w ich
oczach wszyst​ko jest bar​dzo pro​ste.
– Chcą, że​bym wy​szła za pana? – wy​krztu​si​ła Pol​ly.
– Mają wszel​kie prze​słan​ki, by tak my​śleć – skwi​to​wał Ra​shad z odro​bi​ną go​ry​czy,
bo im dłu​żej pa​trzył na de​mon​stru​ją​ce tłu​my, tym bar​dziej jego po​czu​cie obo​wiąz​ku
wal​czy​ło z roz​sąd​kiem. – Jest pani bar​dzo pięk​na. Jaki męż​czy​zna nie chciał​by po​-
ślu​bić ta​kiej pięk​no​ści? A choć mo​gła pani wy​brać ja​kiś nie​sto​sow​ny za​wód, na
przy​kład zo​stać strip​ti​zer​ką albo tań​czyć na ru​rze, co z całą pew​no​ścią nie​co stłu​-
mi​ło​by ich en​tu​zjazm…
– Naj​moc​niej prze​pra​szam! – Pol​ly znów ze​rwa​ła się na nogi.
– Tym​cza​sem pani pra​co​wa​ła w schro​ni​sku dla bez​dom​nych i po​ma​ga​ła sła​bym
i ubo​gim – do​koń​czył Ra​shad. – Ow​szem, na​sze me​dia są rów​nie do​cie​kli​we jak
w pani kra​ju. Ga​ze​ty przed​sta​wi​ły pa​nią jako ide​al​ną kan​dy​dat​kę na moją żonę.
Pol​ly gwał​tow​nie wy​szła z na​mio​tu i sta​nę​ła w peł​nym słoń​cu przy po​rę​czy ta​ra​su,
wpa​tru​jąc się w piasz​czy​ste wy​dmy na ho​ry​zon​cie.
– Je​stem prze​ra​żo​na…
– A ja je​stem w pu​łap​ce – oświad​czył Ra​shad bez cie​nia współ​czu​cia, wście​kły na
los, któ​ry po​sta​wił go w tak trud​nej sy​tu​acji. Pod​czas ko​ro​na​cji przy​się​gał, że zro​bi
wszyst​ko, by za​pew​nić Dha​rii szczę​ście i bez​pie​czeń​stwo, ale po​świę​ce​nie wol​no​ści
oso​bi​stej ni​g​dy mu nie do​skwie​ra​ło. Do​pie​ro te​raz, gdy przy​szło do kwe​stii mał​żeń​-
stwa, za​czął ro​zu​mieć, jaka była cena tej obiet​ni​cy. Miał o czym my​śleć. Pa​trzył na
Pol​ly i za​sta​na​wiał się, co by było, gdy​by pod​dał się woli na​ro​du za​miast sie​dzieć
spo​koj​nie i cze​kać, aż en​tu​zjazm tłu​mów ze​mrze śmier​cią na​tu​ral​ną.
– Prze​cież to nie ja za​sta​wi​łam na pana pu​łap​kę! – wy​krzyk​nę​ła Pol​ly wo​jow​ni​czo,
uno​sząc rękę.
Ra​shad bez ostrze​że​nia po​chwy​cił ją w swo​ją dłoń i wpa​trzył się w błę​kit​ne żył​ki
na we​wnętrz​nej stro​nie jej prze​gu​bu. Przy jego brą​zo​wych pal​cach jej ręka wy​da​-
wa​ła się zu​peł​nie bia​ła. Nie za​sta​na​wia​jąc się, co robi, po​chy​lił gło​wę i przy​ci​snął
usta do gład​kiej, de​li​kat​nej skó​ry.
Pol​ly pa​trzy​ła na jego ciem​ną gło​wę w ogłu​szo​nym mil​cze​niu. Całe jej cia​ło prze​-
szył dziw​ny dreszcz. Nie​wia​ry​god​ne, jak wiel​ka daw​ka zmy​sło​wo​ści mo​gła kryć się
w tak nie​win​nym kon​tak​cie. Zda​rza​ło się, że gdy męż​czyź​ni ca​ło​wa​li ją na​mięt​nie,
nie czu​ła zu​peł​nie nic, na​to​miast jed​no mu​śnię​cie ust Ra​sha​da na skó​rze jej nad​-
garst​ka wy​star​czy​ło, by całe jej cia​ło ogar​nę​ło pod​nie​ce​nie. Za​drża​ła, gdy jego usta
prze​su​nę​ły się po dło​ni i za​mknę​ły wo​kół czub​ka pal​ca. Jak za​hip​no​ty​zo​wa​na pa​-
trzy​ła w jego błysz​czą​ce zło​tym świa​tłem oczy i wi​dzia​ła w nich czy​ste po​żą​da​nie.
Na​raz gdzieś w po​bli​żu roz​le​gły się arab​skie okrzy​ki. Pol​ly za​mru​ga​ła ze zdzi​wie​-
niem, a Ra​shad na​tych​miast pu​ścił jej rękę.
Ha​kim był wstrzą​śnię​ty tym, co zo​ba​czył. Za​ufał swo​je​mu kró​lo​wi, ale za​po​mniał
o tym, że król jest mło​dym męż​czy​zną, a Pol​ly pięk​ną mło​dą ko​bie​tą.
– To spo​tka​nie jest ab​so​lut​nie nie​sto​sow​ne – po​wie​dział do swo​jej wnucz​ki z nie​-
szczę​śli​wą miną. – Ale nie mogę pani za to wi​nić.
Przez chwi​lę męż​czyź​ni roz​ma​wia​li ze sobą po arab​sku. Pol​ly po​czu​ła za​że​no​wa​-
nie. W koń​cu to ona po​pro​si​ła o spo​tka​nie sam na sam, ła​miąc za​sa​dy obo​wią​zu​ją​ce
w Dha​rii. Ra​shad tyl​ko po​ca​ło​wał ją w dłoń. Na li​tość bo​ską, po​my​śla​ła ze zło​ścią
i ogar​nę​ła ją nie​chęć do tego star​sze​go męż​czy​zny, któ​ry za​cho​wy​wał się tak, jak​by
prze​rwał ja​kąś szo​ku​ją​cą, roz​pust​ną sce​nę.
– Pan​no Di​xon, je​stem Ha​kim – po​wie​dział star​szy męż​czy​zna ła​god​nie i od​pro​wa​-
dził ją na bok. – Czy mogę na​zy​wać pa​nią Pol​ly? A może Za​riy​ah?
Pol​ly opa​no​wa​ła się z tru​dem.
– Nie. Moja bab​cia ni​g​dy nie uży​wa​ła tego imie​nia. Kie​dy by​łam już tro​chę star​-
sza i ro​zu​mia​łam, że na​praw​dę tak się na​zy​wam, po​wie​dzia​ła mi, że to cu​dzo​ziem​-
skie imię, któ​re brzmi dziw​nie, i nie chcia​ła go uży​wać, więc na​zy​wa​ła mnie Pol​ly.
– Wiel​ka szko​da, ale może z cza​sem uda się temu za​ra​dzić – od​po​wie​dział Ha​kim
nie​ja​sno. – Czy ze​chcia​ła​by pani ze mną po​roz​ma​wiać? Mu​szę pani po​wie​dzieć
o czymś bar​dzo waż​nym.
 ROZDZIAŁ CZWARTY

Ha​kim za​pro​wa​dził ją do po​miesz​cze​nia, któ​re na​zy​wał swo​im ga​bi​ne​tem, ale

któ​re bar​dziej przy​po​mi​na​ło sta​rą bi​blio​te​kę.
Pol​ly opa​dła na wy​god​ny fo​tel, ale gdy Ha​kim po​wie​dział, że jest jej dziad​kiem,
wy​pro​sto​wa​ła się gwał​tow​nie i sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy.
– Ale skąd pan może o tym wie​dzieć? – szep​nę​ła ury​wa​nym gło​sem.
– To moja mat​ka. – Ha​kim po​dał jej sta​re, znisz​czo​ne zdję​cie uśmiech​nię​tej ja​sno​-
wło​sej ko​bie​ty. – A to mój syn, a twój oj​ciec.
Pol​ly z cie​ka​wo​ścią po​pa​trzy​ła na fo​to​gra​fię atrak​cyj​ne​go ciem​no​okie​go męż​czy​-
zny.
– Czy on się na​zy​wa Za​hir Ba​sa​ra?
Ha​kim ła​god​nie po​pra​wił jej wy​mo​wę i opo​wie​dział z ża​lem o śmier​ci Za​hi​ra
przed dwu​dzie​stu laty pod​czas prze​ję​cia pa​ła​cu. W oczach Pol​ly wez​bra​ły łzy, gdy
Ha​kim szcze​rze przy​znał, że był wów​czas w kon​flik​cie ze swo​im je​dy​nym dziec​-
kiem.
– Chciał się oże​nić z two​ją mat​ką – wy​ja​śnił – a ja by​łem temu prze​ciw​ny. Moi ro​-
dzi​ce byli mie​sza​nym mał​żeń​stwem. Mat​ka była cór​ką szwedz​kie​go mi​sjo​na​rza,
któ​ry tu pra​co​wał. Moi ro​dzi​ce żyli ra​zem, ale nie byli szczę​śli​wi, więc by​łem śle​po
uprze​dzo​ny do ko​bie​ty, któ​rą ko​chał mój syn.
– Ro​zu​miem, ale czy jest pan pew​ny, że pań​ski syn był moim oj​cem? Moja mat​ka
zo​sta​wi​ła mi jego na​zwi​sko ra​zem z pier​ścion​kiem, ale…
Po​licz​ki Pol​ly zwil​ży​ły się łza​mi. Te​raz czu​ła się win​na, że wąt​pi​ła w to na​zwi​sko.
Po​zwo​li​ła, by go​rycz bab​ci nad​wą​tli​ła jej za​ufa​nie do mat​ki. Tym​cza​sem An​na​bel
Di​xon nie kła​ma​ła i do​brze wie​dzia​ła, kto jest oj​cem jej pierw​sze​go dziec​ka.
– Nie mam żad​nych wąt​pli​wo​ści, bo zro​bi​li​śmy ba​da​nia DNA. Le​karz po​brał od
cie​bie prób​ki, nie py​ta​jąc o po​zwo​le​nie – wy​ja​śnił Ha​kim po​nu​ro. – A prób​ki DNA
tych, któ​rzy zgi​nę​li w za​ma​chu, zo​sta​ły za​cho​wa​ne. Prze​pra​szam, że ka​za​li​śmy zro​-
bić te ba​da​nia bez two​jej wie​dzy.
– Ale dla​cze​go ka​za​li​ście je zro​bić? – zdu​mia​ła się Pol​ly, tak prze​ję​ta od​na​le​zie​-
niem ro​dzi​ny, że na​wet nie wpa​dła w złość. – Po co?
Ha​kim wy​ja​śnił, że jej po​ja​wie​nie się wraz z pier​ście​niem wzbu​dzi​ło po​dej​rze​nia,
że może być dziec​kiem nie​ży​ją​ce​go ojca Ra​sha​da.
– Był czło​wie​kiem zu​peł​nie po​zba​wio​nym skru​pu​łów, gdy cho​dzi​ło o ko​bie​ty. Miał
wie​le ro​man​sów. Nic nie wie​my, by zo​sta​wił ja​kieś nie​ślub​ne dzie​ci, ale za​wsze ist​-
nie​je taka moż​li​wość. Wy​obraź so​bie moje zdu​mie​nie, gdy kom​pu​ter zna​lazł po​kre​-
wień​stwo z moim wła​snym sy​nem.
Pol​ly bar​dzo po​ma​łu za​czę​ła przy​wy​kać do my​śli, że sie​dzi przed wła​snym dziad​-
kiem, któ​ry trak​to​wał ją znacz​nie cie​plej i bar​dziej życz​li​wie niż bab​cia ze stro​ny
mat​ki.
– To mu​siał być okrop​ny wstrząs…
 – Nie, to było wspa​nia​łe od​kry​cie. – Ha​kim uśmiech​nął się sze​ro​ko. – Moja żona,
a two​ja bab​cia roz​pła​ka​ła się z ra​do​ści i nie może się już do​cze​kać, kie​dy cię po​zna.
Je​ste​śmy so​bie obcy, ale bar​dzo by​śmy chcie​li, że​byś uzna​ła nas za ro​dzi​nę.
Do oczu Pol​ly znów na​pły​nę​ły łzy.
– Ja też tego chcę. Oprócz sio​stry wła​ści​wie ni​g​dy nie mia​łam tego, co lu​dzie na​-
zy​wa​ją ro​dzi​ną. Ale czy nie robi panu róż​ni​cy to, że Za​hir i moja mat​ka nie byli mał​-
żeń​stwem?
– Ależ byli – od​rzekł dzia​dek i opo​wie​dział jej o wszyst​kim.
– Moja mat​ka mu​sia​ła być zroz​pa​czo​na – po​wie​dzia​ła Pol​ly bez​rad​nie. Pró​bo​wa​ła
so​bie wy​obra​zić, jak czu​ła się An​na​bel, gdy wy​szła za męż​czy​znę, któ​re​go ko​cha​ła,
i stra​ci​ła go za​raz na​stęp​ne​go dnia.
– W Dha​rii pa​no​wał za​męt i two​ja mama oczy​wi​ście ucie​kła do domu, do Wiel​kiej
Bry​ta​nii. Nie mia​ła tu po co zo​sta​wać. Z pew​no​ścią rów​nież wie​dzia​ła, że ro​dzi​na
Za​hi​ra jest do niej wro​go na​sta​wio​na – wy​znał Ha​kim ze smut​kiem. – Po​peł​ni​łem
wiel​ki błąd, Pol​ly.
Drob​na dłoń uści​snę​ła jego rękę.
– Nie mógł pan o tym wie​dzieć. Po​peł​nił pan błąd, bo chciał pan jak naj​le​piej dla
swo​je​go syna. Skąd miał pan wie​dzieć, co przy​nie​sie przy​szłość? Nikt z nas tego nie
wie – za​uwa​ży​ła.
Ha​kim uśmiech​nął się i na jego okrą​głej twa​rzy od​bi​ło się za​do​wo​le​nie.
– Czy zgo​dzisz się, by​śmy z żoną mo​gli cię le​piej po​znać? – za​py​tał po​kor​nie. – Bę​-
dzie​my ci bar​dzo wdzięcz​ni.
Pol​ly wy​mam​ro​ta​ła, że ona rów​nież bę​dzie wdzięcz​na. Za​mru​ga​ła, żeby od​pę​dzić
łzy, zdu​mio​na, że jej z po​zo​ru ska​za​ne na po​raż​kę po​szu​ki​wa​nie ojca za​koń​czy​ło się
w tak nie​zwy​kły spo​sób. Oj​ciec już nie żył, po​dob​nie jak mat​ka, ale od​kry​ła, że ma
in​nych krew​nych, a to było wię​cej, niż mo​gła mieć na​dzie​ję, wy​ru​sza​jąc w tę po​-
dróż.
– Ale nie po​zwa​laj wię​cej, żeby król brał cię za rękę – po​ra​dził Ha​kim ści​szo​nym
gło​sem. – To była jego wina, nie two​ja, ale nie po​zwól spla​mić swo​jej re​pu​ta​cji.
– Czy w re​la​cjach mię​dzy męż​czy​zna​mi i ko​bie​ta​mi tu​taj w Dha​rii obo​wią​zu​ją ta​-
kie su​ro​we za​sa​dy?
– Tyl​ko gdy cho​dzi o kró​la – rzekł dzia​dek su​cho. – Jest po​sta​cią pu​blicz​ną i nie
moż​na po​zwo​lić, by uzna​no, że jest po​dob​ny do swo​je​go ojca. Gdy już się oże​ni, nie
bę​dzie mu​siał tak się przej​mo​wać pro​to​ko​łem.
Pol​ly po​czu​ła ła​sko​ta​nie w pra​wej dło​ni i go​rą​co na twa​rzy.
– To zna​czy, że pla​nu​je się oże​nić? Czy ma już ja​kąś na​rze​czo​ną?
– Jesz​cze nie, ale musi się oże​nić – od​rzekł Ha​kim po​god​nie. – Mo​nar​cha ma obo​-
wią​zek wziąć so​bie żonę i spło​dzić dzie​ci, żeby za​pew​nić kon​ty​nu​ację rodu dla przy​-
szłych po​ko​leń.
Pol​ly po​my​śla​ła, że Ra​shad musi za​pła​cić wy​so​ką cenę za to, że wszy​scy do​oko​ła
mu się kła​nia​ją. Po​wie​dział, że ła​ma​nie za​sad nie​sie kon​se​kwen​cje i naj​wy​raź​niej
do​brze wie​dział, o czym mówi. Sko​ro nie wol​no mu było prze​by​wać sam na sam
z ko​bie​tą, to nic dziw​ne​go, że tro​chę go po​nio​sło, gdy do​tknął jej ręki.
Czy mógł nie​wła​ści​wie zro​zu​mieć jej proś​bę o spo​tka​nie sam na sam? Mia​ła na​-
dzie​ję, że nie, ale na wspo​mnie​nie tej chwi​li zro​bi​ło jej się go​rą​co. Był bar​dzo przy​-
stoj​ny i bar​dzo sek​sow​ny i Pol​ly przy nim za​czy​na​ła ro​zu​mieć, dla​cze​go lu​dzie uwa​-
ża​ją, że seks jest taki waż​ny. Sko​ro zwy​kły po​ca​łu​nek w dłoń mógł wy​wo​łać taką re​-
ak​cję… Szyb​ko stłu​mi​ła nie​sto​sow​ne my​śli.

Obu​dzi​ła ją po​ko​jów​ka ze śnia​da​niem. Pol​ly mia​ła wra​że​nie, że to za​le​d​wie świt.

Po​ko​jów​ka po​wie​dzia​ła z dziw​nym bły​skiem w oku, że cze​ka ją wy​ciecz​ka, Pol​ly jed​-
nak nie do​wie​dzia​ła się, do​kąd ma po​je​chać, po co ani w czy​im to​wa​rzy​stwie. Po​my​-
śla​ła, że być może dziew​czy​na ma zbyt ogra​ni​czo​ny za​sób an​giel​skich słów i nie po​-
tra​fi jej tego wy​ja​śnić. Może Ra​shad wy​my​ślił ja​kiś dys​kret​ny spo​sób wy​sła​nia jej na
pla​no​wa​ne wa​ka​cje.
Ale kie​dy za​czę​ła się pa​ko​wać, po​ko​jów​ka wy​raź​nie się zmie​sza​ła, a za​tem nie
o to cho​dzi​ło. Może jej miły nowy dzia​dek miał dla niej ja​kąś pro​po​zy​cję? Tak czy
owak, Pol​ly po​my​śla​ła, że bar​dzo chęt​nie zo​ba​czy coś wię​cej w kra​ju swo​je​go ojca.
Do​tych​czas wi​dzia​ła tyl​ko uli​ce mia​sta i wi​dok roz​cią​ga​ją​cy się z da​chu.
Po​ko​jów​ka po​pro​wa​dzi​ła ją na dół scho​da​mi dla służ​by, a po​tem przez dłu​gi ciąg
ci​chych ko​ry​ta​rzy i dzie​dziń​ców. W koń​cu do​tar​ły do ga​ra​żu peł​ne​go wy​staw​nych
sa​mo​cho​dów. Tam bar​dzo ce​re​mo​nial​nie wpro​wa​dzo​no ją do SUV-a. Gdy wy​jeż​dża​li
za pa​ła​co​wą bra​mę, Pol​ly za​uwa​ży​ła, że za nimi jadą jesz​cze dwa sa​mo​cho​dy.
Obie​ca​ła so​bie, że póź​niej za​dzwo​ni do El​lie. Szcze​rze mó​wiąc, te​raz, gdy już się
do​wie​dzia​ła od Ra​sha​da, jak wy​glą​da sy​tu​acja, nie mia​ła ocho​ty słu​chać po​nu​rych
pro​gnoz sio​stry. Ani ona, ani Ra​shad nie byli z tego za​do​wo​le​ni, ale nie​wie​le mo​gli
z tym zro​bić. To nie była wina żad​ne​go z nich, że lu​dzie po​wią​za​li Pol​ly z le​gen​dą
o pier​ście​niu.
Wy​je​cha​li na pu​sty​nię. Pol​ly sie​dzia​ła wy​god​nie w kli​ma​ty​zo​wa​nym sa​mo​cho​dzie
i pa​trzy​ła na kra​jo​braz. Je​cha​li w górę i w dół po wy​dmach. W pew​nej chwi​li mi​nę​li
dłu​gi sznur ob​ju​czo​nych wiel​błą​dów. Po zjeź​dzie z ostat​niej wy​dmy Pol​ly zo​ba​czy​ła
oazę. Na wi​dok buj​nej zie​le​ni, drzew pal​mo​wych i na​tu​ral​ne​go je​zio​ra za​par​ło jej
dech.
Sa​mo​chód za​trzy​mał się. Pol​ly wy​sia​dła i na​tych​miast oto​czy​ła ją grup​ka roz​ga​da​-
nych ko​biet. Po​czu​ła się nie​swo​jo, ale sta​ra​ła się uprzej​mie uśmie​chać. Po​pro​wa​-
dzo​no ją do na​mio​tu i po​ka​za​no dłu​gą suk​nię z wy​raź​ną na​dzie​ją, że ze​chce prze​-
brać się ze spodni i ko​szul​ki. Po​my​śla​ła, że być może w tej kul​tu​rze nie jest przy​ję​-
te, by ko​bie​ty no​si​ły spodnie, to​też zgo​dzi​ła się dla świę​te​go spo​ko​ju. Zresz​tą suk​-
nia po​kry​ta błę​kit​nym ha​ftem była na​praw​dę ład​na, Pol​ly nie pro​te​sto​wa​ła więc na​-
wet wte​dy, gdy roz​ple​cio​no jej war​kocz i wy​szczot​ko​wa​no wło​sy. Jej to​wa​rzysz​ki
zda​wa​ły się czer​pać z tych za​bie​gów wiel​ką ra​dość. El​lie na pew​no by po​wie​dzia​ła,
że Pol​ly za​nad​to sta​ra się wszyst​kich za​do​wo​lić, Pol​ly jed​nak lu​bi​ła uszczę​śli​wiać in​-
nych.
Po​pro​wa​dzo​no ją mię​dzy wiel​ki​mi czar​ny​mi na​mio​ta​mi do na​mio​tu sto​ją​ce​go tuż
nad je​zio​rem. Z ulgą schro​ni​ła się w cie​niu. Na​raz w wej​ściu uka​zał się Ra​shad. Był
w dżin​sach i roz​pię​tej pod szy​ją ko​szu​li.
– Ra​shad – wy​mam​ro​ta​ła ze zdu​mie​niem, ale za​raz się zre​flek​to​wa​ła. – Chy​ba nie
po​win​nam się tak do pana zwra​cać. To zbyt​nia po​ufa​łość. Co pan tu…
– Mo​żesz mnie tak na​zy​wać – od​rzekł bez wa​ha​nia. – Jak się czu​jesz po tym, co
Ha​kim po​wie​dział ci wczo​raj wie​czo​rem?
 – Wciąż je​stem wstrzą​śnię​ta, ale przede wszyst​kim… – Pol​ly za​sta​no​wi​ła się – nie​-
wia​ry​god​nie szczę​śli​wa, że od​kry​łam, kim je​stem, choć jed​no​cze​śnie smut​no mi, że
mo​je​go ojca już z nami nie ma. Poza tym po​lu​bi​łam Ha​ki​ma.
– To do​bry czło​wiek, bar​dzo lo​jal​ny i mą​dry. – Ra​shad od​chy​lił gło​wę na bok i lek​-
ko wzru​szył ra​mio​na​mi. – Ale kie​dy od​kry​je, że znik​nę​łaś z pa​ła​cu, bę​dzie miał
ocho​tę mnie za​bić.
– To ty ka​za​łeś mnie tu przy​wieźć? – Pol​ly zmarsz​czy​ła brwi. – Ale dla​cze​go?
– Bo mo​głem przy​wieźć cię tu​taj albo wspi​nać się po bal​ko​nach, żeby do​trzeć do
two​jej sy​pial​ni. A to by​ła​by naj​gor​sza ze wszyst​kich moż​li​wo​ści – od​rzekł z lek​kim
roz​ba​wie​niem.
Praw​dę mó​wiąc, Ra​shad był w kiep​skim na​stro​ju i bar​dzo nie​wie​le rze​czy w tej
chwi​li mo​gło go roz​ba​wić. Przez więk​szą część nocy roz​my​ślał ze zło​ścią o sy​tu​acji,
jaką stwo​rzy​ło przy​by​cie Pol​ly z pier​ście​niem, i wresz​cie do​tar​ło do nie​go, co po​wi​-
nien zro​bić. Nie miał wy​bo​ru. Jego na​ród ży​czył so​bie, żeby się z nią oże​nił. Żad​na
inna ko​bie​ta nie pa​so​wa​ła do le​gen​dy. Ra​shad wca​le nie chciał się że​nić, ale miał sil​-
ne po​czu​cie obo​wiąz​ku. Nie chciał być sa​mo​lub​nym wład​cą, ta​kim jak jego oj​ciec.
Do​bro na​ro​du było dla nie​go naj​waż​niej​sze. Trud​no mu było zde​cy​do​wać się na po​-
wtór​ny oże​nek, ale mał​żeń​stwo z Pol​ly mia​ło​by pew​ne za​le​ty. W każ​dym ra​zie ta
ko​bie​ta wzbu​dza​ła w nim po​żą​da​nie. Są​dził, że wy​bór nie​zna​nej żony na pod​sta​wie
zdję​cia, po​cho​dze​nia i tego, co mó​wi​li o niej inni, był​by znacz​nie bar​dziej ry​zy​kow​-
ny. Pol​ly w każ​dym ra​zie po​znał oso​bi​ście.
Oczy Ra​sha​da oto​czo​ne był nie​wia​ry​god​nie dłu​gi​mi rzę​sa​mi. Pol​ly nie mia​ła wcze​-
śniej po​ję​cia, że męż​czy​zna może być tak pięk​ny. Trud​no jej było ode​rwać od nie​go
wzrok.
– Przy​wio​złem cię tu​taj, bo chcia​łem za​py​tać, czy za mnie wyj​dziesz – po​wie​dział
spo​koj​nie.
– Prze​cież pra​wie się nie zna​my! – wy​krzyk​nę​ła z nie​do​wie​rza​niem.
– Nie​zu​peł​nie. Wiem o to​bie wię​cej niż o każ​dej in​nej kan​dy​dat​ce na żonę, któ​rą
mógł​bym wy​brać na pod​sta​wie zdję​cia, a tyl​ko taki mam wy​bór – przy​znał. – Aran​-
żo​wa​ne mał​żeń​stwo by​ło​by zu​peł​nie nor​mal​ne dla czło​wie​ka o mo​jej po​zy​cji, choć
ta prak​ty​ka za​gi​nę​ła już wśród zwy​kłych lu​dzi. Mam już za sobą jed​no aran​żo​wa​ne
mał​żeń​stwo i nie chcę na​stęp​ne​go.
– By​łeś już żo​na​ty? – zdu​mia​ła się Pol​ly. Wie​dzia​ła, że Ra​shad ma za​le​d​wie trzy​-
dzie​ści je​den lat.
– Oże​ni​łem się w wie​ku szes​na​stu lat.
– Bar​dzo cię prze​pra​szam, ale uwa​żam, że to bar​ba​rzyń​stwo – wy​mam​ro​ta​ła bez​-
rad​nie. – By​łeś o wie​le za mło​dy…
– Oby​dwo​je by​li​śmy za mło​dzi, ale to były trud​ne cza​sy i trze​ba było za​wie​rać so​-
ju​sze, a so​ju​sze za​wie​ra się przez mał​żeń​stwa – wy​ja​śnił Ra​shad. – Nie mia​łem wy​-
bo​ru, ale tym ra​zem wo​lał​bym mieć coś do po​wie​dze​nia.
– Prze​cież mó​wi​łeś, że czu​jesz się schwy​ta​ny w pu​łap​kę przez ocze​ki​wa​nia swo​je​-
go na​ro​du – przy​po​mnia​ła mu Pol​ly, uni​ka​jąc bez​po​śred​niej od​po​wie​dzi na oświad​-
czy​ny. – A te​raz twier​dzisz, że chcesz speł​nić ich ocze​ki​wa​nia.
– Dla​cze​go nie? Oni wy​bra​li cie​bie, ale ja też wy​bie​ram cie​bie – od​rzekł zmy​sło​-
wym gło​sem, wpa​tru​jąc się w jej na​pię​tą twarz. – Pra​gnę cię.
 Nie mia​ła naj​mniej​szych wąt​pli​wo​ści, co on ma na my​śli. Okry​ła się ru​mień​cem
i całe jej cia​ło oży​ło. Przy​mknę​ła oczy, bo nie była w sta​nie wy​trzy​mać jego pa​lą​ce​-
go spoj​rze​nia.
– I ty też mnie pra​gniesz – oświad​czył Ra​shad z pew​no​ścią sie​bie, któ​ra do​pro​wa​-
dza​ła ją do sza​łu.
Otwo​rzy​ła oczy i za​ci​snę​ła dło​nie w pię​ści.
– My​ślę, że…
– Nie pró​buj się ze mną kłó​cić, bo tyl​ko mnie to pod​nie​ca. Je​śli za​czniesz krzy​-
czeć, to nie mogę obie​cać, że uda mi się utrzy​mać ręce z dala od cie​bie – po​wie​dział
Ra​shad ostrze​gaw​czo.
– Pod​nie​ca cię to? – po​wtó​rzy​ła ze zdu​mie​niem.
– Bo nikt inny nie pró​bu​je się ze mną kłó​cić ani mi prze​ciw​sta​wiać. Nie masz po​ję​-
cia, jak nud​na jest taka ule​głość – przy​znał po​nu​ro.
Pol​ly, któ​ra mia​ła sio​strę ob​da​rzo​ną bar​dzo sil​nym i wy​bu​cho​wym cha​rak​te​rem,
mia​ła ocho​tę się z nim nie zgo​dzić, bo nie po​tra​fi​ła so​bie wy​obra​zić, jak moż​na
czer​pać przy​jem​ność z kon​flik​tu. Nie po​wie​dzia​ła jed​nak nic, tyl​ko po​trzą​snę​ła gło​-
wą.
– Po​ciąg sek​su​al​ny to nie jest wy​star​cza​ją​ca pod​sta​wa do mał​żeń​stwa.
– Dla mnie jest – oświad​czył bez wa​ha​nia. – Je​stem prze​ko​na​ny, że by​ła​byś do​sko​-
na​łą żoną.
– Prze​cież nikt nie jest do​sko​na​ły!
– Mia​ła​byś wię​cej za​let niż wad – po​pra​wił się gład​ko. – Od​kry​cie, że w two​ich ży​-
łach pły​nie krew Dha​rii, tyl​ko po​więk​sza twój urok. To jest te​raz rów​nież twój
świat, nie tyl​ko mój. Masz tu ro​dzi​nę, któ​ra bę​dzie cię ko​chać i wspie​rać.
Pol​ly po​chy​li​ła gło​wę, pró​bu​jąc od​ciąć się od po​ku​sy, jaką sta​no​wi​ły jego błysz​czą​-
ce czar​ne oczy. To był bar​dzo moc​ny ar​gu​ment. Rze​czy​wi​ście mia​ła te​raz ro​dzi​nę
i cał​kiem nowy świat, któ​ry cze​kał na od​kry​cie. Oprócz sio​stry ni​g​dy nie mia​ła ro​-
dzi​ny, na któ​rej mo​gła​by po​le​gać, i dla​te​go spo​tka​nie z Ha​ki​mem było dla niej tak
waż​ne. Chcia​ła po​znać swo​ich dziad​ków i ich kul​tu​rę, spę​dzić z nimi tro​chę cza​su,
a po​dró​że były dro​gie i przy jej ni​skich za​rob​kach trud​no by​ło​by jej się z nimi po​-
now​nie spo​tkać, gdy​by wró​ci​ła do domu pod ko​niec ty​go​dnia, tak jak pier​wot​nie za​-
mie​rza​ła.
– Mał​żeń​stwo ze mną ma swo​je wady i za​le​ty – rzekł Ra​shad prak​tycz​nie. – Nie
wie​rzę, by pie​nią​dze mo​gły za​wró​cić ci w gło​wie, ale jako moja żona by​ła​byś bar​-
dzo bo​ga​ta. Z dru​giej stro​ny stra​ci​ła​byś część wol​no​ści. Nie mo​gła​byś mó​wić i ro​-
bić wszyst​kie​go, co byś chcia​ła, bo człon​ko​wie ro​dzi​ny kró​lew​skiej mu​szą prze​-
strze​gać pro​to​ko​łu. Cza​sa​mi ten pro​to​kół wy​da​je się du​sić, ale ma nas chro​nić.
Pol​ly znów się za​ru​mie​ni​ła, bo na​tych​miast za​czę​ła my​śleć o tym, ile do​bre​go mo​-
gła​by wy​rzą​dzić, gdy​by mia​ła do dys​po​zy​cji pie​nią​dze. Bied​na El​lie była po uszy za​-
grze​ba​na w stu​denc​kich kre​dy​tach, któ​re mia​ła spła​cać przez wie​le ko​lej​nych lat.
Poza tym oby​dwie sio​stry bar​dzo chcia​ły od​na​leźć trze​cią, Pe​ne​lo​pe, i po​znać ją, ale
wy​na​ję​cie pry​wat​ne​go de​tek​ty​wa w tej chwi​li prze​kra​cza​ło ich moż​li​wo​ści fi​nan​so​-
we. Za​wsty​dzi​ła się tych my​śli, utwier​dza​jąc się w prze​ko​na​niu, że pie​nią​dze rze​-
czy​wi​ście są naj​więk​szym źró​dłem zła i po​kus.
– A co się sta​ło z two​ją pierw​szą żoną? – za​py​ta​ła na​gle, żeby uciec od my​śli o pie​-
nią​dzach.
– Pięć lat temu uką​sił ją wąż i Fe​rah zmar​ła – od​po​wie​dział Ra​shad zmie​nio​nym
to​nem. – Po​moc na​de​szła zbyt póź​no.
– Przy​kro mi – wy​mam​ro​ta​ła Pol​ly od​ru​cho​wo. Wciąż czu​ła za​męt w my​ślach.
– Czy usły​szę od cie​bie od​po​wiedź?
– Jesz​cze nie – od​rze​kła szcze​rze.
Roz​są​dek ka​zał jej ka​te​go​rycz​nie od​rzu​cić tę pro​po​zy​cję. Prze​cież pra​wie się nie
zna​li. To by​ło​by sza​leń​stwo. A jed​nak… Pra​gnę​ła go bar​dziej niż ja​kie​go​kol​wiek in​-
ne​go męż​czy​zny, a nie była już prze​cież po​dat​ną na emo​cje na​sto​lat​ką. A je​śli już ni​-
g​dy nie spo​tka ni​ko​go, kto obu​dził​by w niej po​dob​ne uczu​cia jak Ra​shad? Na myśl
o tym, że mia​ła​by go wię​cej nie zo​ba​czyć, ogar​nął ją lęk i po​czu​ła dziw​ną pust​kę.
Od​kry​ła rów​nież. że po​do​ba​ją jej się emo​cje, któ​re Ra​shad w niej wy​wo​łu​je.
– Może po​mo​gę ci zde​cy​do​wać – mruk​nął. – Uznasz to za szan​taż, ale tak na​-
praw​dę to jest je​dy​na al​ter​na​ty​wa do mał​żeń​stwa ze mną.
Pol​ly pod​nio​sła gło​wę i wpa​trzy​ła się w nie​go nie​bie​ski​mi ocza​mi.
– Szan​taż? O czym ty mó​wisz?
– Je​śli za mnie nie wyj​dziesz, bę​dziesz mu​sia​ła na​tych​miast opu​ścić Dha​rię. Tyl​ko
twój wy​jazd może za​koń​czyć to sza​leń​stwo na uli​cach i w me​diach – oznaj​mił z zim​-
ną krwią.
– Chcesz mnie wy​rzu​cić z kra​ju? – Pol​ly była prze​ra​żo​na.
Ciem​ne oczy na​po​tka​ły jej spoj​rze​nie.
– Tak, je​śli to bę​dzie ko​niecz​ne, i oczy​wi​ście nie zgo​dzę się, że​byś tu wró​ci​ła
w bli​skiej przy​szło​ści – rzekł twar​do.
Pol​ly była wstrzą​śnię​ta. Chcia​ła po​znać swo​ich dziad​ków, swo​ją nowo od​kry​tą ro​-
dzi​nę. Nie mia​ła wąt​pli​wo​ści, że Ha​kim i jego żona ze​chcie​li​by ją od​wie​dzić w Lon​-
dy​nie przy​naj​mniej raz, ale to nie by​ło​by to samo co po​zo​sta​nie przez ja​kiś czas
w Dha​rii i od​kry​wa​nie na wła​sną rękę dzie​dzic​twa i kul​tu​ry wła​sne​go ojca.
– Nie mogę po​zwo​lić na to, żeby obec​na sy​tu​acja trwa​ła dłu​żej – po​wie​dział Ra​-
shad po​sęp​nie. Pod​szedł do wyj​ścia z na​mio​tu i kla​snął w ręce. – Za​sta​nów się,
a tym​cza​sem na​pi​je​my się her​ba​ty.
Zda​niem Pol​ly her​ba​ta nie mo​gła w ni​czym po​móc, ale skom​pli​ko​wa​ny ry​tu​ał pa​-
rze​nia, od​pra​wia​ny przez dwóch męż​czyzn w dłu​gich sza​tach, w każ​dym ra​zie do​-
star​czył jej ja​kiejś roz​ryw​ki, pod​czas gdy w jej umy​śle na​ra​sta​ła fala nie​po​ko​ju. To
był szan​taż, na​wet je​śli w pe​wien spo​sób ro​zu​mia​ła po​dej​ście Ra​sha​da. Z dru​giej
stro​ny, ze swo​je​go punk​tu wi​dze​nia nie po​win​na cier​pieć przez coś, cze​mu w ża​den
spo​sób nie za​wi​ni​ła. Gro​żąc jej na​tych​mia​sto​wą de​por​ta​cją, Ra​shad w grun​cie rze​-
czy od​bie​rał jej pra​wo wy​bo​ru.
– Na​praw​dę zmu​sił​byś mnie do wy​jaz​du? – za​py​ta​ła ze zło​ścią.
– Za​wsze zro​bię to, co naj​lep​sze dla mo​je​go kra​ju – od​rzekł szorst​ko. – To mój
obo​wią​zek.
Za​ci​snę​ła pal​ce na szkla​necz​ce. Wie​dzia​ła, że mówi po​waż​nie, wi​dać to było na
jego ścią​gnię​tej twa​rzy. Mo​gła zo​stać w Dha​rii i zgo​dzić się na mał​żeń​stwo albo
wró​cić do domu. Po​my​śla​ła ze zło​ścią, że nie trze​ba nie​chcia​nej cią​ży, by zmu​sić ko​-
goś do mał​żeń​stwa, wy​star​czy roz​złosz​czo​ny tłum na uli​cach. Prze​ra​stał ją cię​żar
ocze​ki​wań Ra​sha​da i jego na​ro​du, ob​cią​żeń i ob​cej kul​tu​ry. Z dru​giej stro​ny nie dzi​-
wi​ła mu się, sko​ro dla nie​go je​dy​ną al​ter​na​ty​wą było mał​żeń​stwo z kom​plet​nie obcą
ko​bie​tą, któ​rej ni​g​dy na​wet nie wi​dział na oczy.
– Oczy​wi​ście, je​śli za mnie wyj​dziesz, to od​zy​skasz pier​ścień – po​wie​dzia​ła bez
odro​bi​ny hu​mo​ru.
– I do tego będę miał pięk​ną ja​sno​wło​są żonę. – Jego twarz roz​świe​tli​ła się hip​no​-
ty​zu​ją​cym uśmie​chem.
Pol​ly po​pa​trzy​ła na nie​go po​nad pa​le​ni​skiem i na myśl, że mo​gła​by go wię​cej nie
zo​ba​czyć, po​czu​ła się tak, jak​by ktoś wbił jej nóż w ser​ce. W ogó​le nie chcia​ła roz​-
wa​żać ta​kiej moż​li​wo​ści. Nie do przy​ję​cia była rów​nież myśl, że mia​ła​by po​rzu​cić
na do​bre ro​dzi​nę, któ​rą do​pie​ro co od​na​la​zła. Nad jej gór​ną war​gą ze​bra​ły się kro​-
pel​ki potu.
Mał​żeń​stwo z Ra​sha​dem by​ło​by sko​kiem na głę​bo​ką wodę, a Pol​ly z na​tu​ry nie
była ry​zy​kant​ką. Ale gdy​by to mał​żeń​stwo oka​za​ło się uda​ne, mo​gła​by zy​skać bar​-
dzo wie​le. Mia​ła​by dziad​ków, a Ra​shad i tak bar​dzo ją po​cią​gał.
– Od​po​wiedź brzmi: tak. Może zwa​rio​wa​łam, ale zga​dzam się – wy​mam​ro​ta​ła
szyb​ko w oba​wie, że lada chwi​la opu​ści ją od​wa​ga.
Ra​shad po​czuł jed​no​cze​śnie ulgę i nie​chęć do wła​snej sy​tu​acji. Zo​stał za​pę​dzo​ny
w kozi róg i zmu​szo​ny do po​wtór​ne​go mał​żeń​stwa. Ale to prze​cież jego wy​bór, po​-
wie​dział so​bie su​ro​wo. Wy​brał Pol​ly, a nie ja​kąś zu​peł​nie obcą ko​bie​tę. Ra​shad jed​-
nak w głę​bi du​szy był bun​tow​ni​kiem i ten stłu​mio​ny bunt roz​go​rzał na​gle w pło​mień.
Nie po​tra​fił za​po​mnieć, jak okrop​nie czuł się w po​przed​nim mał​żeń​stwie.
 ROZDZIAŁ PIĄTY

– Jesz​cze nie jest za póź​no. Mo​żesz zmie​nić zda​nie – po​wie​dzia​ła El​lie z de​spe​ra​-
cją, oglą​da​jąc w te​le​wi​zji tłu​my świę​tu​ją​ce na uli​cach Ka​shan ślub Ra​sha​da i Pol​ly. –
Choć z dru​giej stro​ny pew​nie już mają kub​ki i ście​recz​ki z two​imi zdję​cia​mi i gdy​byś
te​raz go rzu​ci​ła, trze​ba by było wy​wieźć cię z kra​ju w prze​bra​niu.
– Nie mam za​mia​ru go rzu​cać – od​rze​kła Pol​ly ci​cho. Ży​czy​ła​by so​bie, żeby El​lie
prze​sta​ła ją de​ner​wo​wać swo​imi po​nu​ry​mi pro​gno​za​mi.
El​lie przy​le​cia​ła do Dha​rii przed dwo​ma dnia​mi i od chwi​li przy​jaz​du przez cały
czas wy​gła​sza​ła star​szej sio​strze ka​za​nia na te​mat mał​żeń​stwa. „Szyb​ki ślub, dłu​ga
po​ku​ta. Zda​jesz so​bie spra​wę, w co się pa​ku​jesz? A je​śli Ra​shad po​ka​zu​je ci się te​-
raz wy​łącz​nie z do​brej stro​ny, żeby cię prze​ko​nać do tego mał​żeń​stwa? Po​patrz tyl​-
ko na tych świę​tu​ją​cych lu​dzi. On po​trze​bu​je cie​bie bar​dziej niż ty jego. To po​win​no
wzbu​dzić w to​bie po​dej​rze​nia. Może ma gdzieś ukry​tą inną ko​bie​tę, któ​rą na​praw​-
dę ko​cha?”.
Pol​ly po​tul​nie słu​cha​ła wszyst​kich ar​gu​men​tów, ale ostrze​że​nia sio​stry nie do​cie​-
ra​ły do niej z tego pro​ste​go po​wo​du, że chy​ba była już za​ko​cha​na w Ra​sha​dzie. Do​-
szła w koń​cu do tego wnio​sku o wła​snych si​łach. Ina​czej ni​g​dy by mu nie wy​ba​czy​ła,
że gro​ził jej wy​rzu​ce​niem z kra​ju, je​śli się nie zgo​dzi za nie​go wyjść.
Po dwóch ty​go​dniach, któ​re mi​nę​ły od oświad​czyn, do​strze​ga​ła już kil​ka prak​tycz​-
nych po​wo​dów, któ​re prze​ma​wia​ły za tym mał​żeń​stwem. Po pierw​sze, jej dzia​dek
bar​dzo do​brze wy​ra​żał się o swo​im wład​cy, a ona ufa​ła Ha​ki​mo​wi i jego żo​nie Dur​-
sie, bo była szcze​rze prze​ko​na​na, że waż​niej​sze jest dla nich jej szczę​ście niż pra​-
gnie​nie, by ich wnucz​ka wy​szła za kró​la. Po dru​gie, Ra​shad był z nią szcze​ry. Nie
pra​wił jej eks​tra​wa​ganc​kich kom​ple​men​tów i nie wspo​mi​nał o mi​ło​ści. Po​go​dzi​ła się
z tym i z opty​mi​zmem my​śla​ła, że z cza​sem jego uczu​cia mogą się zmie​nić. Po trze​-
cie, w Ra​sha​dzie było coś, co bar​dzo moc​no do niej prze​ma​wia​ło. Nie po​tra​fi​ła tego
wy​ja​śnić ani na​zwać, uzna​ła to za​tem za po​czą​tek mi​ło​ści. Wie​dzia​ła, że po pro​stu
nie by​ła​by w sta​nie od nie​go odejść.
Ale wła​ści​wie skąd o tym wie​dzia​ła? Za​sta​na​wia​ła się nad tym, gdy gru​pa roz​ga​-
da​nych ko​biet ukła​da​ła na niej fał​dy wy​ra​fi​no​wa​nej suk​ni ślub​nej i do​no​si​ła co​raz to
nowe klej​no​ty, choć Pol​ly i tak już była ob​ła​do​wa​na zło​tem jak wiel​błąd. Wu​jo​wi Ra​-
sha​da oprócz naj​młod​sze​go sio​strzeń​ca uda​ło się tak​że oca​lić ro​dzin​ną ko​lek​cję
klej​no​tów. Nie było ja​sne, jak to się sta​ło, że ogni​sty opal zo​stał od​dzie​lo​ny od resz​-
ty. Ha​kim są​dził, że jego syn za​pew​ne za​brał go i od​dał mat​ce Pol​ly na prze​cho​wa​-
nie na czas za​mę​tu w trak​cie za​ma​chu sta​nu. W koń​cu Za​hir tam​te​go dnia był naj​-
wy​żej po​sta​wio​nym żoł​nie​rzem w pa​ła​cu.
Nie mo​gła odejść od Ra​sha​da, sko​ro jej ro​dzi​na była tak głę​bo​ko za​an​ga​żo​wa​na
w spra​wy Dha​rii. Na​wet gdy​by zwią​zek oka​zał się nie​uda​ny, za​pew​ne bę​dzie mu​sia​-
ła w nim tkwić aż do śmier​ci, bo dzia​dek po​wie​dział jej ja​sno i wy​raź​nie, że gdy cho​-
dzi o mał​żeń​stwo pa​nu​ją​ce​go wład​cy, nie ma mowy o roz​wo​dzie. Oj​ciec Ra​sha​da
roz​wiódł się dwu​krot​nie, za​nim po​ślu​bił jego mat​kę, i od tam​tej pory kry​zy​sy mał​-
żeń​skie in​ter​pre​to​wa​no w kra​ju jako ozna​ki ogól​nej nie​sta​bil​no​ści i bra​ku od​po​wie​-
dzial​no​ści mo​nar​chy.
– Od​kąd zgo​dzi​łaś się za nie​go wyjść, pra​wie go nie wi​du​jesz – za​uwa​ży​ła El​lie
z nie​po​ko​jem w zie​lo​nych oczach.
– On ma te​raz mnó​stwo spo​tkań i spraw do za​ła​twie​nia – po​wie​dzia​ła Pol​ly ci​cho.
Ra​shad przez ostat​nie dwa ty​go​dnie po​dró​żo​wał po ca​łej Dha​rii. – Wszyst​ko, co
robi, musi zo​stać uzgod​nio​ne z in​ny​mi. Chce, żeby wszy​scy byli za​do​wo​le​ni i mie​li
po​czu​cie, że mo​gli wy​ra​zić swo​ją opi​nię. Dzia​dek uwa​ża, że to do​sko​na​ły spo​sób
dzia​ła​nia.
El​lie wsta​ła i przyj​rza​ła się sio​strze. Suk​nia była z cie​niut​kie​go kre​mo​we​go je​-
dwa​biu, po​kry​ta tra​dy​cyj​ny​mi ha​fta​mi w ko​lo​rze czer​wie​ni, zło​ta i błę​ki​tu. Gło​wę
Pol​ly mia​ła od​kry​tą, a wło​sy roz​pusz​czo​ne zgod​nie z oby​cza​jem pa​nu​ją​cym w Dha​-
rii. W jej uszach, na szyi i rę​kach błysz​cza​ły wspa​nia​łe sza​fi​ry. Dło​nie i sto​py mia​ła
po​ma​lo​wa​ne hen​ną w de​li​kat​ne wzo​ry, a pod suk​nią no​si​ła hal​kę za​pi​na​ną na sto gu​-
zicz​ków, któ​re pan mło​dy miał roz​piąć w noc po​ślub​ną. Ta wy​staw​ność i ce​re​mo​-
nial​ność przy​tła​cza​ła i osza​ła​mia​ła El​lie, któ​ra oba​wia​ła się, że tra​ci sio​strę na
rzecz in​ne​go świa​ta i in​nej ro​dzi​ny. Wie​dzia​ła, że Pol​ly jest lo​jal​na i szcze​ra, ale jak
El​lie mo​gła się rów​nać z tym prze​py​chem?
A Ra​shad? Cóż, oczy​wi​ście było na czym za​wie​sić oko. Był rów​nież elo​kwent​ny,
wy​kształ​co​ny i cy​wi​li​zo​wa​ny, ale jaki był na​praw​dę, pod gład​ką po​wierzch​nią? To
był głów​ny po​wód tro​ski i nie​po​ko​ju El​lie. Pod​czas jed​ne​go krót​kie​go spo​tka​nia
z Ra​sha​dem do​strze​gła znacz​nie wię​cej niż ufna i na​iw​na Pol​ly. To był męż​czy​zna,
któ​ry w dzie​ciń​stwie prze​żył wiel​ką trau​mę, jaką była utra​ta ca​łej ro​dzi​ny, męż​czy​-
zna, któ​re​go w wie​ku szes​na​stu lat zmu​szo​no do mał​żeń​stwa, któ​ry dzie​sięć lat
póź​niej owdo​wiał, a po​tem zo​stał wy​nie​sio​ny na tron przez na​ród, któ​ry czcił go jak
boga, bo Ra​shad wy​zwo​lił go spod ty​ra​nii dyk​ta​to​ra. Ten męż​czy​zna prze​szedł bar​-
dzo wie​le. Ale co wła​ści​wie wie​dzia​ła o nim jej sio​stra?
– Czy mo​gła​byś się wresz​cie prze​stać o mnie mar​twić? – Pol​ly spoj​rza​ła na El​lie
z nie​po​ko​jem. – Chcia​ła​bym, żeby to był szczę​śli​wy dzień.
– Za​wsze je​stem szczę​śli​wa, kie​dy ty je​steś szczę​śli​wa – oświad​czy​ła El​lie i uści​-
snę​ła sio​strę.
Ale Pol​ly wie​dzia​ła swo​je. El​lie wiecz​nie się za​mar​twia​ła i prze​waż​nie spo​dzie​wa​-
ła się naj​gor​sze​go. Pol​ly nie chcia​ła za​ra​żać się jej na​stro​jem. Wo​la​ła pa​trzeć
w przy​szłość z na​dzie​ją i opty​mi​zmem. Dla​cze​go to mał​żeń​stwo mia​ło​by się oka​zać
nie​uda​ne? Nie spo​dzie​wa​ła się prze​cież, że bę​dzie ła​two. Oczy​wi​ście, zda​rzą się ja​-
kieś prze​szko​dy, nie​spo​dzian​ki i roz​cza​ro​wa​nia, ale z pew​no​ścią będą rów​nież ra​-
do​ści i nie​ocze​ki​wa​ne ko​rzy​ści.
Nie chcia​ła przy​zna​wać na​wet przed sio​strą, jak bar​dzo czu​ła się od​rzu​co​na i od​-
su​nię​ta na bok przez to, że od​kąd zgo​dzi​ła się wyjść za Ra​sha​da, nie spę​dzi​ła z nim
na​wet chwi​li. A jesz​cze gor​sze było to, że bar​dzo się bała swo​je​go pierw​sze​go sek​-
su z męż​czy​zną, któ​re​go na​wet jesz​cze nie po​ca​ło​wa​ła.
Ślub miał być wiel​kim pu​blicz​nym wy​da​rze​niem, po​ka​zy​wa​nym w te​le​wi​zji. Pol​ly
nie chcia​ła się pod​dać zde​ner​wo​wa​niu. Ze​szła na dół w to​wa​rzy​stwie sio​stry i swo​-
ich to​wa​rzy​szek i wpro​wa​dzo​no ją do sali tro​no​wej, przy​go​to​wa​nej już na uro​czy​-
stość. Po​czu​ła ukłu​cie żalu na myśl, że ma jesz​cze jed​ną sio​strę, któ​ra nie może
wziąć udzia​łu w tej ce​re​mo​nii i za​sta​na​wia​ła się, ile cza​su musi mi​nąć od ślu​bu, by
mo​gła po​pro​sić Ra​sha​da o fi​nan​so​wą po​moc w tej spra​wie. Jak ina​czej mia​ła od​szu​-
kać Pe​ne​lo​pe?
Pró​bo​wa​ła nie zwra​cać uwa​gi na ka​me​ry i jed​no​cze​śnie pa​no​wać nad wy​ra​zem
twa​rzy, ale ner​wy mia​ła na​pię​te jak po​stron​ki. A po​tem zo​ba​czy​ła Ra​sha​da, w eg​zo​-
tycz​nych czer​wo​no-zło​tych ce​re​mo​nial​nych sza​tach, i za​po​mnia​ła o zde​ner​wo​wa​-
niu, prze​ję​ta po​dzi​wem i ra​do​ścią, że wy​cho​dzi za tak pięk​ne​go męż​czy​znę. Pa​trząc
na nie​go, czu​ła się jak na​sto​lat​ka, ale za​ra​zem za​czy​na​ła ro​zu​mieć, czym jest po​żą​-
da​nie.
Przy Ra​sha​dzie za​czy​na​ła my​śleć o rze​czach, któ​ry​mi ni​g​dy wcze​śniej nie za​wra​-
ca​ła so​bie gło​wy. Seks ni​g​dy nie był czę​ścią jej ży​cia. Dłu​ga cho​ro​ba bab​ci ogra​ni​-
cza​ła jej wol​ność. Te​raz, gdy pa​trzy​ła na usta Ra​sha​da, za​sta​na​wia​ła się, jaki mają
smak i jak wy​glą​da jego cia​ło bez ubra​nia. Jak się po​czu​je, gdy znaj​dzie się z nim
w łóż​ku?
– No, no – mruk​nę​ła El​lie, oszo​ło​mio​na prze​py​chem ce​re​mo​nii. – Kim jest ten fa​-
cet obok pana mło​de​go?
– Ja​kiś Włoch, z któ​rym Ra​shad stu​dio​wał. Nie po​zna​łam go, ale chy​ba ma na imię
Rio – szep​nę​ła Pol​ly, za​sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go jej przy​szły mąż wy​da​je się tak po​-
chmur​ny i na​pię​ty. Chy​ba zda​wał so​bie spra​wę, że po​wi​nien się uśmie​chać do ka​me​-
ry? A może wład​cy nie wol​no było oka​zy​wać uczuć? A może na​praw​dę nie cier​piał
pu​blicz​nych ce​re​mo​nii?
Uro​czy​stość była krót​ka, pro​wa​dzo​na w dwóch ję​zy​kach. Dłoń Pol​ly drża​ła w dło​-
ni Ra​sha​da, gdy wsu​wał jej pier​ścień na pa​lec. Każ​dy jego do​tyk od​bi​jał się echem
w ca​łym jej cie​le i Pol​ly za​sta​na​wia​ła się, czy to nor​mal​ne, że męż​czy​zna w ten spo​-
sób wpły​wa na ko​bie​tę. Zdu​mia​ła się, gdy spoj​rza​ła na pier​ścio​nek i za​uwa​ży​ła, że
jest to mniej​sza ko​pia słyn​ne​go ogni​ste​go opa​la, któ​ry Ra​shad miał na pal​cu. Wy​da​-
ło jej się głę​bo​ko sym​bo​licz​ne to, że ka​zał sko​pio​wać pier​ścień, któ​ry ze​tknął ich ze
sobą. Uśmiech​nę​ła się z ra​do​ścią i po​pa​trzy​ła na nie​go pro​mien​nie.
Jego usta od​da​ły uśmiech, ale oczy po​zo​sta​ły chłod​ne i Pol​ly po​czu​ła roz​cza​ro​wa​-
nie. Po raz pierw​szy za​czę​ła się za​sta​na​wiać, co on na​praw​dę czu​je. Oczy​wi​ście
wie​dzia​ła, że nie jest w niej za​ko​cha​ny i sza​no​wa​ła jego szcze​rość – nie pró​bo​wał
jej zwo​dzić ani skła​dać fał​szy​wych obiet​nic. Ale te​raz do​strze​gła, jak bar​dzo jest
za​mknię​ty emo​cjo​nal​nie i znów za​czę​ła się de​ner​wo​wać.

W każ​dym ra​zie pier​ścio​nek jej się spodo​bał, po​my​ślał Ra​shad. Za​pew​ne była to
pierw​sza po​zy​tyw​na myśl od dwóch ty​go​dni, któ​re spę​dził na nie​koń​czą​cych się spo​-
tka​niach i re​or​ga​ni​za​cjach, ja​kich mu​siał do​ko​nać, by zna​leźć czas na ślub. A te​raz
miał zo​stać mę​żem i przy​szłym oj​cem, a wła​ści​wie daw​cą na​sie​nia. Po​my​ślał z nie​-
sma​kiem, że znów bę​dzie się co​dzien​nie mo​dlił, żeby uda​ło mu się za​płod​nić żonę.
W jego prze​ko​na​niu to był je​dy​ny po​wód do mał​żeń​stwa: spło​dzić dziec​ko i za​pew​-
nić cią​głość dzie​dzic​twa tro​nu, żeby jego lu​dzie mo​gli bez​piecz​nie pa​trzeć w przy​-
szłość. Przy​po​mniał so​bie roz​cza​ro​wa​nie Fe​rah, kie​dy le​ka​rze po​wie​dzie​li jej, że
jest bez​płod​na, i znów przy​gnio​tły go wy​rzu​ty su​mie​nia. Jego pierw​sza żona by​ła​by
naj​szczę​śliw​szą oso​bą na świe​cie, gdy​by mo​gła po​cząć dziec​ko.
 Czy Pol​ly wie​dzia​ła, w co się pa​ku​je? Dla​cze​go nie pró​bo​wał jej ostrzec? Dla​cze​-
go? Do​pie​ro te​raz uświa​do​mił so​bie, że mógł po​wie​dzieć jej wie​le rze​czy, któ​re za​-
pew​ne znie​chę​ci​ły​by ją do tego mał​żeń​stwa, ale z nie​wy​ja​śnio​nych po​wo​dów
wszyst​kie te rze​czy prze​mil​czał. Wziął głę​bo​ki od​dech, nie​co za​nie​po​ko​jo​ny tym, że
nie miał czy​ste​go su​mie​nia. Ow​szem, to były dla nie​go bo​le​sne te​ma​ty i nie chciał
przy​ćmie​wać te​raź​niej​szo​ści tra​gicz​ny​mi cie​nia​mi z prze​szło​ści. Praw​dę mó​wiąc,
nie roz​ma​wiał o swo​ich lę​kach do​ty​czą​cych mał​żeń​stwa z ni​kim, bo lo​jal​ność i ho​-
nor wy​ma​ga​ły, by chro​nił pa​mięć pierw​szej żony. Fe​rah bar​dzo cier​pia​ła z po​wo​du
nie​płod​no​ści i przy​naj​mniej po śmier​ci za​słu​gi​wa​ła na jego sza​cu​nek.
– Uśmiech​nij się – szep​nę​ła Pol​ly, gdy Ra​shad pro​wa​dził ją przez salę tro​no​wą po​-
śród okrzy​ków i braw.
– Po co? – od​szep​nął, mru​żąc czar​ne oczy. – To po​waż​na uro​czy​stość.
– Za​cho​wu​jesz się, jak​byś był na po​grze​bie – wy​mam​ro​ta​ła, gdy sia​da​li przy ol​-
brzy​mim sto​le w sali ban​kie​to​wej.
Może nie po​grzeb, ale ra​czej ogni​sko, w któ​rym pło​nę​ły jego naj​bar​dziej nie​re​ali​-
stycz​ne na​dzie​je, po​my​ślał cy​nicz​nie i jego twarz na​pię​ła się jesz​cze bar​dziej. Wo​-
lał​by od​su​nąć ten ślub jesz​cze o kil​ka mie​się​cy, ale en​tu​zjazm na​ro​du wo​bec Pol​ly
zu​peł​nie to unie​moż​li​wił. Te​raz Ra​shad grzecz​nie wy​peł​nił swój obo​wią​zek z na​-
dzie​ją, że wszy​scy przez ja​kiś czas będą szczę​śli​wi i znów bę​dzie mógł się roz​luź​-
nić. Tyl​ko że bę​dzie miał obok sie​bie dru​gą oso​bę – żonę… Znów po​pa​trzył nie​spo​-
koj​nie na tę pięk​ną ko​bie​tę, któ​ra drża​ła z pod​nie​ce​nia, gdy po​ca​ło​wał jej dłoń. Nie
mógł za​prze​czyć, że jego rów​nież to wspo​mnie​nie pod​nie​ca​ło po​nad wszel​ką mia​rę.
Za​cho​wa​nie Ra​sha​da pod​czas we​sel​ne​go przy​ję​cia nie​po​ko​iło Pol​ly co​raz bar​-
dziej. Ką​tem oka do​strze​gła El​lie, któ​ra sie​dzia​ła obok Ria, przy​ja​cie​la Ra​sha​da,
i za​śmie​wa​ła się gło​śno. Ten wi​dok jesz​cze bar​dziej ją otrzeź​wił. Chy​ba to mło​da
para po​win​na spra​wiać wra​że​nie naj​szczę​śliw​szych lu​dzi w ca​łej sali? Ra​shad jed​-
nak z ni​kim nie roz​ma​wiał ani się nie uśmie​chał. Zu​peł​nie nie wy​glą​dał na szczę​śli​-
we​go i Pol​ly znów przy​po​mnia​ła so​bie ostrze​że​nia sio​stry. Mu​sia​ła przy​znać, że rze​-
czy​wi​ście zu​peł​nie nie zna męż​czy​zny, za któ​re​go wła​śnie wy​szła.
Po we​sel​nej uczcie za​czę​ła roz​ma​wiać z dziad​ka​mi, któ​rzy wy​da​wa​li się szcze​rze
uszczę​śli​wie​ni i prze​ko​na​ni, że wy​szła za męż​czy​znę, któ​ry go​tów był​by przy​chy​lić
jej nie​ba. Naj​wy​raź​niej nie wi​dzie​li ni​cze​go nie​sto​sow​ne​go w za​cho​wa​niu Ra​sha​da.
Może był on po pro​stu męż​czy​zną po​dat​nym na zmia​ny na​stro​jów? Tyl​ko nie to, po​-
my​śla​ła, prze​ra​żo​na, że mo​gła​by wziąć ślub z czło​wie​kiem, któ​ry w mgnie​niu oka
prze​cho​dził z en​tu​zja​zmu w de​pre​sję. A może tyl​ko jej się wy​da​wa​ło, że coś jest nie
tak? Może po pro​stu pa​trzy​ła te​raz na nie​go z in​ne​go punk​tu wi​dze​nia? W koń​cu
Ha​kim słu​żył Ra​sha​do​wi od wie​lu lat i o ile tyl​ko wład​ca za​cho​wy​wał się grzecz​nie,
jej dzia​dek mógł​by za​do​wo​lić się po​zo​ra​mi i nie do​szu​ki​wać się ni​cze​go wię​cej. Ale
dla żony to nie​co bar​dziej skom​pli​ko​wa​ne, po​my​śla​ła Pol​ly, po​ra​żo​na my​ślą, że być
może po​ślu​bi​ła dok​to​ra Je​kyl​la i pana Hyde’a w jed​nej oso​bie.
– Mu​sisz zajść w cią​żę. Im wszyst​kim tyl​ko na tym za​le​ży – mruk​nął Ra​shad su​-
cho.
Pol​ly sze​ro​ko otwo​rzy​ła oczy.
– Mó​wisz po​waż​nie? – za​py​ta​ła, zdu​mio​na jego szorst​kim to​nem.
– Chy​ba nie je​steś aż tak na​iw​na. Żad​ne z nas nie ma wy​bo​ru. Gdy​by uda​ło nam
się po​cząć dziec​ko za​raz po ślu​bie, cały kraj był​by za​chwy​co​ny.
Pol​ly po​bla​dła, od​wró​ci​ła wzrok i znów przy​wo​ła​ła na twarz sztucz​ny uśmiech.
Ser​ce jed​nak w niej zlo​do​wa​cia​ło. Czy wła​śnie dla​te​go Ra​shad po​wie​dział, że jej
pra​gnie? Po​trze​bo​wał po pro​stu żony, któ​rą mógł​by jak naj​szyb​ciej za​płod​nić? Ale
to chy​ba po​win​no być dla niej oczy​wi​ste od sa​me​go po​cząt​ku. Ja​sne, że król po​trze​-
bu​je spad​ko​bier​cy. Nie my​śla​ła wcze​śniej o an​ty​kon​cep​cji, a te​raz zro​zu​mia​ła, że
nie po​win​na na​wet o tym wspo​mi​nać. Czy była go​to​wa zajść w cią​żę? Czy nie będą
mie​li na​wet cza​su, by przy​wyk​nąć do sie​bie, za​nim za​ło​żą ro​dzi​nę?
Ra​shad za​uwa​żył, że Pol​ly przy jego boku ze​sztyw​nia​ła i jego po​licz​ki nie​co po​-
ciem​nia​ły, bo zdał so​bie spra​wę, że wy​ła​do​wał na niej swo​je roz​go​ry​cze​nie.
– Prze​pra​szam – do​dał szyb​ko. – Nie chcia​łem, żeby to tak za​brzmia​ło.
Pol​ly spoj​rza​ła na sma​głą dłoń, któ​ra na​kry​ła jej dłoń, ale ten gest nie wy​star​czył.
Ocze​ki​wa​ła​by cze​goś wię​cej od pana mło​de​go, on tym​cza​sem przez cały dłu​gi i wy​-
czer​pu​ją​cy dzień uni​kał wszel​kie​go fi​zycz​ne​go kon​tak​tu. Nie​znacz​nie wy​swo​bo​dzi​ła
rękę i rze​kła bez​barw​nie:
– Je​stem pew​na, że nie chcia​łeś.
Uśmiech nie scho​dził z jej twa​rzy, ale w oczach za​pie​kły łzy. Sko​ro Ra​shad nie za​-
mie​rzał do​ło​żyć żad​nych sta​rań, żeby był to szczę​śli​wy dzień, to dla​cze​go ona mia​ła
się tym przej​mo​wać?
 ROZDZIAŁ SZÓSTY

Pol​ly zdrzem​nę​ła się w he​li​kop​te​rze. Ha​łas sil​ni​ka i zmę​cze​nie zro​bi​ły swo​je.

Ock​nę​ła się, gdy Ra​shad do​tknął jej ra​mie​nia. Za​ru​mie​nio​na i oszo​ło​mio​na, nie​zbyt
do​brze wie​dząc, gdzie jest, po​szła sztyw​no do wyj​ścia, ale za​raz ktoś po​chwy​cił ją
na ręce i wy​niósł z he​li​kop​te​ra jak pacz​kę. Po​czu​ła cie​pło i za​pach cia​ła Ra​sha​da.
Pach​niał drze​wem san​da​ło​wym, sza​fra​nem i eg​zo​tycz​ny​mi przy​pra​wa​mi.
– Gdzie je​ste​śmy? – za​py​ta​ła, kie​dy po​sa​dził ją w sa​mo​cho​dzie.
– Nad mo​rzem. Mój dzia​dek przy​jeż​dżał tu na ryby – od​rzekł Ra​shad z oży​wie​-
niem.
Wresz​cie uda​ło mu się roz​luź​nić. Ślub prze​sy​co​ny zły​mi wspo​mnie​nia​mi był jak
po​dróż w prze​szłość dłu​gim, mrocz​nym tu​ne​lem, po​tem jed​nak sku​pił wzrok na pan​-
nie mło​dej i wszyst​kie ra​cjo​nal​ne my​śli ule​cia​ły mu z gło​wy.
– Gdy by​łem dziec​kiem, dzia​dek kil​ka razy przy​wiózł mnie tu ze sobą.
– Lu​bisz ło​wić ryby? – Pol​ly zmu​si​ła się do roz​mo​wy, choć wciąż czu​ła się ura​żo​na
tym, co po​wie​dział wcze​śniej. Ze​psuł jej dzień, prze​je​chał czoł​giem po jej uczu​ciach.
Ale może on sam nie miał żad​nych uczuć. Mia​ła​by zajść w cią​żę za​raz po ślu​bie,
żeby za​do​wo​lić wszyst​kich? Je​śli tego wła​śnie chciał, to wy​brał so​bie nie​wła​ści​wą
pan​nę mło​dą.
– Nie, nie prze​pa​dam za ło​wie​niem ryb – przy​znał Ra​shad. – To dla mnie zbyt nud​-
ne. Ale mam do​bre wspo​mnie​nia z tych wy​cie​czek, bo w tam​tych cza​sach pra​wie
ża​den męż​czy​zna w ro​dzi​nie nie po​świę​cał mi uwa​gi. Bar​dzo rzad​ko wi​dy​wa​łem
ojca, a mat​kę też nie​czę​sto. By​łem trze​cim sy​nem mo​je​go ojca z trze​cie​go mał​żeń​-
stwa, a to w kró​lew​skiej ro​dzi​nie pra​wie nic nie zna​czy.
– Więc w two​jej ro​dzi​nie obo​wią​zy​wa​ła ja​kaś hie​rar​chia? – Wbrew so​bie Pol​ly po​-
czu​ła za​cie​ka​wie​nie.
– Oczy​wi​ście. Nikt ni​cze​go nie od​ma​wiał mo​je​mu star​sze​mu bra​tu, bo wszy​scy
uwa​ża​li, że któ​re​goś dnia to on zo​sta​nie kró​lem. Ja by​łem trze​ci z ko​lei, więc nie
wy​da​wa​ło się praw​do​po​dob​ne, bym kie​dy​kol​wiek miał odzie​dzi​czyć tron Dha​rii –
wy​ja​śnił i moc​no za​ci​snął usta.
– Przy​kro mi, że mu​sia​łeś stra​cić ro​dzi​nę, by stać się tym, kim je​steś te​raz – po​-
wie​dzia​ła Pol​ly ła​god​nie.
– Bóg tak chciał – mruk​nął Ra​shad.
Do​oko​ła nich szyb​ko za​padł zmrok. Słoń​ce za​nu​rzo​ne w szkar​ła​cie zni​ża​ło się
w stro​nę ciem​ne​go mo​rza. Na pla​ży, na ska​li​stym wznie​sie​niu, Pol​ly do​strze​gła ka​-
mien​ną bu​dow​lę zwień​czo​ną blan​ka​mi.
– Za​mek? – zdu​mia​ła się. – Bę​dzie​my miesz​kać w zam​ku?
– Mój dzia​dek za​trzy​my​wał się tu, gdy przy​jeż​dżał na ryby. Nie martw się, nie jest
tak śre​dnio​wiecz​ny, jak się wy​da​je. Gdy zo​sta​łem kró​lem, ka​za​łem od​no​wić pry​wat​-
ne po​miesz​cze​nia. Ten za​mek jest jed​nym z na​szych na​ro​do​wych skar​bów.
– To zna​czy, że moż​na go zwie​dzać?
 – Tyl​ko wte​dy, gdy go nie uży​wa​my, to zna​czy przez więk​szą część roku. To za​-
mek krzy​żow​ców. Je​śli chce​my przy​cią​gnąć tu​ry​stów, to mu​si​my im po​ka​zać ja​kieś
za​byt​ki hi​sto​rii. Wła​ści​cie​lem wszyst​kich jest ro​dzi​na kró​lew​ska, ale te​raz będą do​-
stęp​ne pu​blicz​nie.
Wy​sie​dli z sa​mo​cho​du na ka​mien​nym dzie​dziń​cu i do​oko​ła nich na​tych​miast za​ro​-
iło się od służ​by, któ​ra z uśmie​chem za​bra​ła ba​ga​że. Pol​ly uświa​do​mi​ła so​bie, że
Ra​shad znów za​czął mó​wić. Czy to ze wzglę​du na noc po​ślub​ną i jego ocze​ki​wa​nia?
Bo jaki mógł​by mieć inny po​wód? Unio​sła wy​żej gło​wę i za​ci​snę​ła usta.
Wpro​wa​dzo​no ich do ol​brzy​mie​go ka​mien​ne​go po​miesz​cze​nia. Ume​blo​wa​nie
przy​po​mi​na​ło plan fil​mu hi​sto​rycz​ne​go. Pol​ly wpa​trzy​ła się z oszo​ło​mie​niem w ol​-
brzy​mie łóż​ko ze szkar​łat​no-zło​tym bal​da​chi​mem oraz me​ble in​kru​sto​wa​ne sre​-
brem i ma​ci​cą per​ło​wą.
– Pro​szę, po​wiedz mi, że jest tu gdzieś nor​mal​na ła​zien​ka – szep​nę​ła.
Ra​shad za​śmiał się krót​ko i otwo​rzył za​okrą​glo​ne drzwi w rogu. Za nimi znaj​do​-
wa​ła się ła​zien​ka wy​ło​żo​na mar​mu​ro​wy​mi płyt​ka​mi i naj​wy​raź​niej wpa​so​wa​na
w okrą​głą wie​żę. Na dźwięk jego śmie​chu Pol​ly unio​sła gło​wę i sre​brzy​ste wło​sy
roz​sy​pa​ły się na jej ra​mio​nach. Na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie i do​strze​gła w jego
oczach żar, od któ​re​go krew szyb​ciej po​pły​nę​ła w jej ży​łach. Mimo wszyst​ko nie od​-
da​ła mu uśmie​chu. Igno​ro​wał ją pra​wie przez cały dzień, a te​raz za​czął się za​cho​-
wy​wać ina​czej, z pew​no​ścią tyl​ko dla​te​go, że spo​dzie​wał się sek​su.
Sto​jąc przy umy​wal​ce, do​strze​gła w lu​strze od​bi​cie swo​jej za​ru​mie​nio​nej twa​rzy.
Nie, nie mo​gła tego zro​bić. Nie była w sta​nie pójść z nim do łóż​ka na żą​da​nie, tak
po pro​stu. Nie te​raz. Za​wsze chcia​ła, żeby jej pierw​sze do​świad​cze​nie sek​su​al​ne
było czymś wy​jąt​ko​wym i wcze​śniej spo​dzie​wa​ła się, że tak wła​śnie bę​dzie z Ra​sha​-
dem, ale po tym, co po​wie​dział, po​czu​ła się jak ano​ni​mo​we cia​ło, któ​re na​le​ży za​-
płod​nić. Jej cia​ło na​le​ża​ło tyl​ko do niej. Pol​ly lu​bi​ła za​do​wa​lać lu​dzi, ale za​wsze mia​-
ła sil​ne po​czu​cie wła​snej in​te​gral​no​ści i nie spo​sób było ją prze​ko​nać do zro​bie​nia
cze​goś, cze​go nie chcia​ła zro​bić. Ten dzień, ta chwi​la wy​da​wa​ły jej się zu​peł​nie nie​-
od​po​wied​nie. Po​trze​bo​wa​ła od Ra​sha​da cze​goś wię​cej. Po​trze​bo​wa​ła po​czuć się
przy nim bez​piecz​nie.
Na co cze​kasz, po​my​śla​ła, pa​trząc na swo​ją za​ru​mie​nio​ną twarz w lu​strze. Mu​-
sia​ła mu to po​wie​dzieć, za​nim roz​bu​dzą się w nim nad​mier​ne ocze​ki​wa​nia.
Gdy wy​szła z ła​zien​ki, Ra​shad na​tych​miast do niej pod​szedł i przy​cią​gnął ją do sie​-
bie z nie​cier​pli​wo​ścią, któ​rej nie po​tra​fił opa​no​wać, choć roz​są​dek ka​zał mu dzia​łać
po​wo​li.
– Ra​shad – szep​nę​ła Pol​ly, wy​raź​nie zbi​ta z tro​pu jego gwał​tow​no​ścią.
– Te​raz je​steś moją żoną. Wciąż trud​no mi w to uwie​rzyć – po​wie​dział ni​skim gło​-
sem, wsu​wa​jąc pal​ce w jej sre​brzy​ste wło​sy. – Nie mogę uwie​rzyć, że je​steś moja…
– Tak, ale… – wy​ją​ka​ła, pró​bu​jąc za​cho​wać reszt​ki roz​sąd​ku. Przez ubra​nie czu​ła
bi​cie jego ser​ca i siłę mu​sku​lar​ne​go cia​ła. Czu​ła rów​nież, że jest pod​nie​co​ny i przez
chwi​lę nie była pew​na, co po​win​na zro​bić. Mia​ła wiel​ką ocho​tę po​zwo​lić, by jej do​-
ty​kał i rów​nie wiel​ką ocho​tę, by od​kryć wszyst​ko, cze​go do tej pory nie po​zwa​la​no
jej zo​ba​czyć.
– I te​raz już żad​ne za​sa​dy pro​to​ko​łu nie mogą nas roz​dzie​lić – cią​gnął z uśmie​-
chem sa​tys​fak​cji, wpa​tru​jąc się w jej błę​kit​ne oczy.
 Jego usta spa​dły na jej usta z gwał​tow​no​ścią, któ​ra prze​szy​ła ją jak ude​rze​nie pio​-
ru​na. Jęk​nę​ła coś bez​rad​nie i po​czu​ła, że nie jest w sta​nie mu od​mó​wić. Jego ję​zyk
wdarł się do jej ust, elek​try​zu​jąc ją po​żą​da​niem. Ra​shad pod​cią​gnął tren jej suk​ni
i wsu​nął rękę pod spód. Pal​ce wśli​znę​ły się pod bie​li​znę i cia​ło Pol​ly eks​plo​do​wa​ło.
Ten brak kon​tro​li był prze​ra​ża​ją​cy. Z tru​dem przy​po​mnia​ła so​bie, że musi się od​su​-
nąć. Je​śli rze​czy​wi​ście za​mie​rza szcze​rze po​dejść do tej trud​nej sy​tu​acji, to nie po​-
win​na te​raz pod​da​wać się fi​zycz​nym wra​że​niom.
Wy​rwa​ła się z jego ra​mion z taką siłą, że po​tknę​ła się o wez​gło​wie wiel​kie​go łóż​-
ka i wło​sy za​sy​pa​ły jej twarz. Zdu​mio​ny Ra​shad zo​stał tam, gdzie był. Na jego czo​le
po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka.
– Co się sta​ło? – za​py​tał rów​nym to​nem.
– Nie mo​że​my tego zro​bić dzi​siaj – wy​mam​ro​ta​ła ochry​ple, wciąż pró​bu​jąc po​-
wstrzy​mać po​żą​da​nie, któ​re ni​we​czy​ło wszyst​kie jej za​po​ry obron​ne. – Bar​dzo cię
prze​pra​szam, ale nie mogę. Nie je​stem go​to​wa, żeby pójść z tobą do łóż​ka… to zna​-
czy jesz​cze nie je​stem go​to​wa.
– Je​ste​śmy mał​żeń​stwem – stwier​dził Ra​shad do​bit​nie, z twa​rzą bez wy​ra​zu. –
Mę​żem i żoną. Ja​kie masz za​strze​że​nia?
– Przy​pusz​czam, że i tak tego nie zro​zu​miesz – od​rze​kła krzy​wo. – Pra​wie cię nie
znam, Ra​shad. Od​kąd zgo​dzi​łam się za cie​bie wyjść, wła​ści​wie się nie wi​dy​wa​li​śmy,
a dzi​siaj za​cho​wy​wa​łeś się dziw​nie…
Stał nie​ru​cho​mo, jak po​sąg, nie​mal nie od​dy​cha​jąc.
– Dziw​nie, to zna​czy jak?
– Jesz​cze mnie py​tasz? Nie od​zy​wa​łeś się do mnie, nie pa​trzy​łeś na mnie ani na​-
wet mnie nie do​ty​ka​łeś, je​śli tyl​ko mo​głeś tego unik​nąć – od​rze​kła emo​cjo​nal​nie. –
Wy​star​czy​ła​by mi na​wet zwy​kła życz​li​wość, gdy​byś nie mógł się zdo​być na nic wię​-
cej.
– Pol​ly, to był pań​stwo​wy ślub przy ka​me​rach te​le​wi​zyj​nych i wiel​kiej pu​blicz​no​-
ści. Życz​li​wie? – Uniósł ciem​ne brwi ze zdu​mie​niem. Po​czu​ła się głu​pio i dzie​cin​nie.
– Nie je​stem do​brym ak​to​rem i nie po​tra​fię się roz​luź​nić na oczach ca​łe​go kra​ju…
Pol​ly po​bla​dła.
– Nie tyl​ko o to cho​dzi. Za​cho​wy​wa​łeś się tak, jak​by ten ślub był dla cie​bie dra​-
ma​tem!
Ra​shad rów​nież po​bladł. Po​czuł się głę​bo​ko wstrzą​śnię​ty i ob​na​żo​ny. Za​wsze był
bar​dzo skry​tym czło​wie​kiem, od dziec​ka uczył się za​cho​wy​wać wszyst​kie my​śli
i uczu​cia dla sie​bie i przez całe ży​cie ni​ko​mu nie uda​ło się go prze​nik​nąć tak, jak te​-
raz zro​bi​ła to Pol​ly. Cza​sa​mi oba​wiał się, że jest oszu​stem i Pol​ly wła​śnie w tej chwi​-
li wy​cią​gnę​ła to na świa​tło dzien​ne. Po​my​ślał gorz​ko, że speł​nił swój obo​wią​zek, ale
naj​wy​raź​niej nie na tyle do​brze, by prze​ko​nać pan​nę mło​dą.
– Dla​cze​go tak my​ślisz?
– Je​śli te​raz mnie okła​miesz, to bę​dzie to ostat​nia kro​pla – ostrze​gła na​pię​tym
gło​sem. – Za​słu​gu​ję na to, że​byś po​wie​dział mi praw​dę.
Za​pa​dło mil​cze​nie. Ra​shad od​chy​lił gło​wę do tyłu. Gdzieś w tle Pol​ly sły​sza​ła mor​-
skie fale ude​rza​ją​ce o brzeg. Ser​ce biło jej moc​no.
– Dla mnie ostat​nią kro​plą jest to, że wy​szłaś dzi​siaj za mnie, a te​raz bez żad​ne​go
po​wo​du nie chcesz skon​su​mo​wać na​sze​go mał​żeń​stwa – rzekł ostro. – To jest zu​peł​-
nie nie​zro​zu​mia​łe i nie mogę tego za​ak​cep​to​wać.
– Moż​na być pew​nym, że męż​czy​zna spro​wa​dzi wszyst​ko do sek​su! – rzu​ci​ła gorz​-
ko. – Oczy​wi​ście, je​śli nie pój​dzie​my do łóż​ka, to nie zaj​dę w cią​żę, więc pew​nie to
jest głów​ny po​wód two​je​go nie​za​do​wo​le​nia.
– Dość już tego – po​wie​dział Ra​shad na​gle. Za​le​wa​ły go złe wspo​mnie​nia i wie​-
dział, że bra​ku​je mu w tej chwi​li spo​ko​ju i cier​pli​wo​ści, ko​niecz​nych, by po​ra​dzić so​-
bie z roz​ża​lo​ną Pol​ly. – Wy​cho​dzę.
Pol​ly nie wie​rzy​ła wła​snym uszom.
– Nie mo​żesz tak po pro​stu wyjść! Do​kąd wła​ści​wie chcesz iść? Prze​cież je​ste​śmy
na pu​sty​ni, do​oko​ła nic nie ma. I co lu​dzie so​bie po​my​ślą? – do​da​ła z na​głą kon​ster​-
na​cją.
Ra​shad prze​chy​lił gło​wę na bok i po​pa​trzył na nią lek​ce​wa​żą​co.
– Pew​nie po​my​ślą, że nie spło​dzi​my szyb​ko dziec​ka – od​rzekł krót​ko. – Ale na
szczę​ście nie będą wie​dzie​li, że pan​na mło​da mnie od​rzu​ci​ła!
Prze​szedł przez drzwi, któ​re Pol​ly za​uwa​ży​ła do​pie​ro te​raz, i moc​no za​trza​snął je
za sobą. Za​pa​dła ci​sza. Pol​ly ze ści​śnię​tym gar​dłem rzu​ci​ła się na łóż​ko. Co ona
zro​bi​ła naj​lep​sze​go? I co wła​ści​wie zro​bi​ła? Czy to do​brze, czy źle?
Ra​shad tym​cza​sem cho​dził po są​sied​nim po​ko​ju, ki​piąc wście​kło​ścią, któ​ra zdu​-
mie​wa​ła jego sa​me​go. Już we wcze​snym dzie​ciń​stwie wpo​jo​no mu po​trze​bę sa​mo​-
kon​tro​li. Na​uczył się kon​tro​lo​wać swój wy​bu​cho​wy tem​pe​ra​ment, tłu​mić na​mięt​no​-
ści, któ​re go na​pę​dza​ły, i od​cho​dzić. Ale kie​dy wy​cho​dził z sy​pial​ni, na twa​rzy Pol​ly
od​bi​ja​ło się czy​ste nie​do​wie​rza​nie. Zbyt póź​no uświa​do​mił so​bie, że oże​nił się z ko​-
bie​tą, któ​ra nie oba​wia​ła się kłót​ni.
Kil​ka​krot​nie pod​cho​dził do drzwi od​dzie​la​ją​cych ich po​ko​je z ocho​tą, by się bro​-
nić, ale za każ​dym ra​zem za​trzy​my​wał się i co​fał. Co wła​ści​wie mógł​by jej po​wie​-
dzieć? Że za​wsze w obec​no​ści ka​mer ogar​niał go pa​ra​liż? Że ni​g​dy nie lu​bił być
w cen​trum uwa​gi i zdu​mie​wa​ła go jej swo​bo​da pod​czas ślu​bu? Męż​czy​zna, szcze​-
gól​nie król, po​wi​nien być sil​niej​szy, bar​dziej zdy​scy​pli​no​wa​ny, po​wi​nien bez tru​du
wy​ko​ny​wać swo​je obo​wiąz​ki na oczach wszyst​kich. Król nie po​wi​nien być emo​cjo​-
nal​nym in​tro​wer​ty​kiem, lecz po​tęż​ną po​sta​cią, sym​bo​lem wła​dzy, sil​nym przy​wód​-
cą. Ra​shad po​wta​rzał so​bie na​uki wuja, cho​dząc od ścia​ny do ścia​ny.
Oże​nił się z cu​dzo​ziem​ką, któ​ra wy​zna​wa​ła zu​peł​nie inne war​to​ści i któ​ra wzbu​-
dza​ła w nim ero​tycz​ny głód sil​niej​szy niż co​kol​wiek, cze​go do​świad​czył do​tych​czas.
W ta​kiej sy​tu​acji ab​so​lut​nie nie po​wi​nien ma​rzyć o na​stęp​nej oka​zji, by się z nią po​-
kłó​cić. Od​wró​cił się od drzwi, zdjął uro​czy​sty strój i wło​żył coś wy​god​niej​sze​go. Po​-
my​ślał po​nu​ro, że mi​nę​ło już wy​star​cza​ją​co dużo cza​su, by służ​ba nie ko​men​to​wa​ła
tego, że zo​sta​wił nową żonę samą. Wy​szedł z po​ko​ju i skie​ro​wał się do staj​ni. Jego
koń w każ​dym ra​zie nie bę​dzie mu za​da​wał dziw​nych py​tań i kry​ty​ko​wał jego sła​-
bych punk​tów.
Nie był pe​wien, na czym stoi z Pol​ly. Jego po​przed​nie do​świad​cze​nia z ko​bie​ta​mi
z Za​cho​du były prze​lot​ne i czy​sto sek​su​al​ne. Miał za to nie​wiel​kie do​świad​cze​nie
z sy​tu​acją, w któ​rej od​ma​wia​no mu sek​su. To, że Pol​ly tak zro​bi​ła, choć do​brze czuł,
że jest rów​nie po​bu​dzo​na jak on, fru​stro​wa​ło go po​nad wszel​ką mia​rę. Cze​go ona
wła​ści​wie ocze​ki​wa​ła? Czy na​praw​dę za​cho​wy​wał się dziw​nie? Może rze​czy​wi​ście
był tro​chę sztyw​ny i mil​czą​cy. My​ślał o tym wszyst​kim, pro​wa​dząc swo​je​go ogie​ra
Razę przez pu​sty​nię tak szyb​ko, że ochro​nia​rze z tru​dem za nim na​dą​ża​li. Jeź​dził
kon​no od uro​dze​nia, a od szó​ste​go roku ży​cia miesz​kał z ple​mie​niem no​ma​dów, któ​-
rzy swo​bod​nie prze​mie​rza​li pu​sty​nię roz​cią​ga​ją​cą się na ob​sza​rze kil​ku kra​jów i nie
uzna​wa​li żad​nych gra​nic. To pra​gnie​nie nie​ogra​ni​czo​nej wol​no​ści tkwi​ło rów​nież
w nim, ale jego bar​dziej cy​wi​li​zo​wa​na i wy​ra​fi​no​wa​na część du​szy ża​ło​wa​ła, że nie
po​ha​mo​wał się i za​miast wsko​czyć na ko​nia, nie wziął zim​ne​go prysz​ni​ca.
Po​my​ślał, że nie ro​zu​mie ko​biet, i przy​po​mniał so​bie, że Rio kie​dyś po​wie​dział coś
po​dob​ne​go. A sko​ro Rio, nie​ule​czal​ny play​boy, któ​ry miał ol​brzy​mie do​świad​cze​nie
z płcią prze​ciw​ną, nie ro​zu​miał ko​biet, to ja​kim cu​dem Ra​sha​do​wi mia​ło​by się to
udać?
Wy​cho​wa​no go w prze​świad​cze​niu, że bę​dzie po​sia​dał du​szę i cia​ło swo​jej żony
mniej wię​cej tak samo, jak po​sia​dał swo​je​go ko​nia. Może po​wi​nien opo​wie​dzieć
o tym Pol​ly, żeby udo​wod​nić, jak da​le​ko od​szedł od cia​snej in​dok​try​na​cji, któ​rą prze​-
szedł w mło​do​ści. Jego przod​ko​wie po pro​stu zmu​si​li​by żonę do ule​gło​ści. Ra​shad
nie po​tra​fił so​bie wy​obra​zić, by mógł fi​zycz​nie skrzyw​dzić ko​bie​tę, ale ist​nia​ły inne
spo​so​by po​ni​że​nia wła​snej żony. Już jako sze​ścio​la​tek wi​dział i sły​szał w pa​ła​cu wy​-
star​cza​ją​co wie​le, by zro​zu​mieć, że nie​któ​rzy współ​czu​li jego mat​ce, a inni ob​wi​nia​-
li ją za roz​wią​zły tryb ży​cia ojca. Wła​śnie dla​te​go, gdy Pol​ly wy​rzu​ci​ła go z mał​żeń​-
skie​go łóż​ka, chciał chro​nić jej re​pu​ta​cję i od​cze​kał tro​chę w są​sied​nim po​ko​ju.
Mimo wszyst​ko wciąż był na nią zły. Nie ma co, do​bry po​czą​tek mał​żeń​stwa! Nie
tego chciał. To nie mia​ło sen​su. Seks nie był na​gro​dą za do​bre za​cho​wa​nie. Poza
tym, co wła​ści​wie Pol​ly ro​zu​mia​ła przez „do​bre za​cho​wa​nie”? Ra​shad nie miał po​ję​-
cia. Znów wró​cił do punk​tu wyj​ścia. Kom​plet​nie nie wie​dział, co wła​ści​wie zro​bił nie
tak.

Pol​ly w koń​cu po​rzu​ci​ła na​dzie​ję, że Ra​shad wró​ci i że będą mo​gli spo​koj​nie

o wszyst​kim po​roz​ma​wiać. Zdję​ła bi​żu​te​rię, ro​ze​bra​ła się i wsu​nę​ła do ol​brzy​mie​go
łóż​ka, gorz​ko roz​cza​ro​wa​na, że spę​dza noc po​ślub​ną sa​mot​nie. Nie po​tra​fi​ła na​wet
zro​zu​mieć wła​snej re​ak​cji. Prze​cież sama chcia​ła, żeby zo​sta​wił ją w spo​ko​ju, a te​-
raz mia​ła mu to za złe.
Są​dzi​ła chy​ba, że Ra​shad bę​dzie z nią roz​ma​wiał, pró​bo​wał ją prze​ko​nać albo na​-
wet uwieść, żeby zmie​ni​ła zda​nie. On jed​nak ni​cze​go ta​kie​go nie zro​bił, tyl​ko po
pro​stu wy​szedł. Czy był zły, zdu​mio​ny, zra​nio​ny? Nie chcia​ła go ra​nić, ale wi​docz​nie
ura​zi​ła jego dumę. Te​raz mo​gła się tyl​ko za​sta​na​wiać, dla​cze​go wcze​śniej nie przy​-
szło jej to do gło​wy.
Na​stęp​ne​go ran​ka obu​dzi​ła się w bla​sku słoń​ca. Ktoś roz​pa​ko​wał jej ba​gaż, gdy
jesz​cze spa​ła. Dziad​ko​wie upar​li się wy​po​sa​żyć ją w nową, bar​dziej od​po​wied​nią
gar​de​ro​bę, któ​rą mo​gła no​sić po ślu​bie. Wy​bra​ła wzo​ry su​kien, któ​re jej się po​do​-
ba​ły, i zdu​mio​na była ich ceną, choć Ha​kim za​pew​niał, że jak naj​bar​dziej jest w sta​-
nie zro​bić jej taki pre​zent.
Wy​ję​ła wy​god​ną su​kien​kę i z uśmie​chem od​pra​wi​ła po​ko​jów​kę, któ​ra klę​cza​ła
przy jej drzwiach, go​to​wa po​móc przy ubie​ra​niu. Ja​sno​nie​bie​ska su​kien​ka była lek​-
ka i prze​wiew​na. Za​ło​ży​ła do niej płó​cien​ne pan​to​fle i usia​dła do śnia​da​nia na ta​ra​-
sie, skąd mia​ła wi​dok na mo​rze. Przez cały czas po​wta​rza​ła so​bie, że nic jej nie ob​-
cho​dzi znik​nię​cie Ra​sha​da, cho​ciaż w nocy prze​my​śla​ła to, co zro​bi​ła, i do​szła do
no​wych wnio​sków. Gdy ona de​ner​wo​wa​ła się przed ślu​bem, Ra​sha​da przy niej nie
było, by zła​go​dzić jej tro​ski albo od​po​wie​dzieć na wąt​pli​wo​ści. Lęk sio​stry, że po​peł​-
nia błąd, ode​brał jej pew​ność sie​bie, a ten efekt jesz​cze się po​głę​bił, gdy Ra​shad
przez cały dzień ślu​bu za​cho​wy​wał się ina​czej niż zwy​kle. A może tyl​ko jej się wy​-
da​wa​ło, że ina​czej niż zwy​kle? Może sama szu​ka​ła kło​po​tów, szu​ka​ła w nim ja​kie​-
goś nie​do​cią​gnię​cia, któ​re da​ło​by jej pre​tekst, by się wy​co​fać i zre​zy​gno​wać z mał​-
żeń​stwa? W koń​cu cze​go wła​ści​wie od nie​go ocze​ki​wa​ła, sko​ro wie​dzia​ła, że Ra​-
shad jej nie ko​cha?
Szcze​ro​ści, sza​cun​ku, za​ufa​nia, tro​ski i życz​li​wo​ści, wy​li​cza​ła spo​koj​nie i za​chmu​-
rzy​ła się na myśl, że jest to li​sta ide​ałów nie​moż​li​wych do osią​gnię​cia, szcze​gól​nie
od razu pierw​sze​go dnia mał​żeń​stwa.
Gdy Ra​shad we wła​snej oso​bie po​ja​wił się, nie wia​do​mo skąd, i ze swo​bod​nym
uśmie​chem po​wie​dział jej „dzień do​bry”, Pol​ly była tak zbi​ta z tro​pu, że omal nie
spa​dła z krze​sła.
– O mój Boże, za​sta​na​wia​łam się, gdzie ty je​steś! – za​wo​ła​ła bez​rad​nie.
Bia​ła ko​szul​ka opi​na​ła się na jego mu​sku​lar​nej pier​si, spło​wia​łe dżin​sy pod​kre​śla​-
ły wą​ską ta​lię i dłu​gie, moc​ne uda. Słoń​ce nie wznio​sło się jesz​cze wy​so​ko, ale Pol​ly
po​czu​ła, że robi jej się go​rą​co i za​czę​ła się po​cić.
– Ostat​niej nocy…
– Nie bę​dzie​my roz​ma​wiać o ostat​niej nocy – prze​rwał jej Ra​shad sta​now​czo. –
Oby​dwo​je by​li​śmy prze​mę​cze​ni po ślu​bie.
– Po​waż​nie chcesz za​mieść wszyst​ko pod dy​wan? – wy​mam​ro​ta​ła ze zdu​mie​niem.
Ra​shad od​po​wie​dział po arab​sku, a po​tem gło​śno i wy​raź​nie oznaj​mił:
– Tak. – Za​ci​snął usta i za​mknął oczy.
Pol​ly wciąż nie była w sta​nie w to uwie​rzyć.
– I są​dzisz, że to w po​rząd​ku?
– Są​dzę, że to jest lep​sze niż al​ter​na​ty​wa – od​po​wie​dział szcze​rze, sy​piąc cu​kier
do mię​to​wej her​ba​ty.
Pol​ly wpa​trzy​ła się w swo​ją szkla​necz​kę.
– Co się sta​ło z czło​wie​kiem, któ​ry po​wie​dział, że nie​zgo​da może być sty​mu​lu​ją​-
ca?
– Prze​ko​nał się, że tego ro​dza​ju sty​mu​la​cja może być zdra​dziec​ka – od​rzekł Ra​-
shad chłod​no.
Pol​ly znów mia​ła ocho​tę krzy​czeć i była to po​trze​ba tak po​tęż​na, że zgrzyt​nę​ła
zę​ba​mi. Ra​shad wy​zwa​lał w niej bar​dzo emo​cjo​nal​ne re​ak​cje. Nikt inny nie po​tra​fił
tak jej zde​ner​wo​wać. Piła her​ba​tę, za​ci​ska​jąc z ca​łej siły pal​ce na szkla​necz​ce
i gniew​nie wpa​tru​jąc się w mo​rze.
– Nie moż​na tak po pro​stu przejść do po​rząd​ku nad po​waż​ną kłót​nią i uda​wać, że
nic się nie sta​ło – po​wie​dzia​ła po dłuż​szej chwi​li.
– To nie była kłót​nia, tyl​ko róż​ni​ca zdań. – W dal​szym cią​gu sta​rał się uni​kać kon​-
fron​ta​cji. Kon​fron​ta​cje były do​bre w roz​mo​wach z wro​ga​mi i ry​wa​la​mi, nie z żoną.
Pol​ly po​chy​li​ła się gwał​tow​nie nad sto​łem. Ja​sne wło​sy prze​to​czy​ły się po jej ra​-
mio​nach jak fala je​dwa​biu.
– Ale ja chcę się z tobą po​kłó​cić!
– Nic z tego – wzru​szył ra​mio​na​mi.
 – Na​wet je​śli cię po​pro​szę? – po​wie​dzia​ła bez​rad​nie.
– Bar​dzo ża​łu​ję, ale nie. Na​wet gdy​byś mnie bła​ga​ła – od​rzekł nie​co ostrzej. –
Kłót​nie są ry​zy​kow​ne, wpro​wa​dza​ją roz​dź​wię​ki. Nie bę​dzie​my się kłó​cić.
– Tak po​wie​dział król. Ale mu​si​my ja​koś oczy​ścić at​mos​fe​rę – wy​mam​ro​ta​ła, prze​-
ję​ta co​raz więk​szym lę​kiem, że on na​praw​dę wie​rzy w to, co mówi.
– Je​śli o mnie cho​dzi, at​mos​fe​ra jest już oczysz​czo​na i dal​sze dys​ku​sje ni​cze​go nie
wnio​są – stwier​dził roz​strzy​ga​ją​cym to​nem i za​czął obie​rać ja​kiś owoc, od​pę​dza​jąc
ge​stem słu​żą​ce​go, któ​ry już krą​żył w po​bli​żu, go​tów do po​mo​cy.
– W ta​kim ra​zie mo​żesz przy​naj​mniej słu​chać – po​wie​dzia​ła Pol​ly de​spe​rac​ko.
Ra​shad ze​sztyw​niał, jak​by usły​szał ko​lej​ną groź​bę, i jego oczy nie​bez​piecz​nie bły​-
snę​ły. Dla​cze​go ta ko​bie​ta znów pró​bo​wa​ła znisz​czyć jego spo​kój i do​pro​wa​dzić go
do wście​kło​ści? Ostat​niej nocy za​cho​wał się ho​no​ro​wo. Nie kłó​cił się z nią, nie gro​-
ził jej, tyl​ko po pro​stu wy​szedł. Ran​kiem nie ro​bił jej żad​nych wy​rzu​tów. Gdy​by jej
po​wie​dział, jak na​praw​dę się czu​je, jego gniew roz​niósł​by ten za​mek na strzę​py.
Czy jej się to po​do​ba​ło, czy nie, taki po pro​stu był – był spad​ko​bier​cą wie​lu po​ko​leń
bez​li​to​snych wład​ców i prze​ko​na​nie, że jego żona na​le​ży do nie​go, prze​ni​ka​ło
wszyst​kie jego re​ak​cje, na​wet je​śli roz​są​dek pod​po​wia​dał mu, że ży​cie wy​glą​da te​-
raz ina​czej.
Ema​no​wa​ła z niej taka nie​win​ność i pięk​no, a jed​nak, uży​wa​jąc wy​ra​że​nia Ria,
była to​tal​ną wa​riat​ką, po​my​ślał Ra​shad ze smut​kiem. Sku​pił się na swo​jej her​ba​cie,
po​wta​rza​jąc so​bie, że nie chce sły​szeć ko​lej​nej kry​ty​ki ani po​więk​szać swo​je​go cię​-
ża​ru winy. Bo do​sko​na​le wie​dział, czy​ja to była wina. Je​śli jego żona nie czu​ła się
szczę​śli​wa, to zna​czy​ło, że on nie sta​nął na wy​so​ko​ści za​da​nia.
– Sko​ro już zja​dłeś, to może ode​ślesz służ​bę – po​wie​dzia​ła z nie​po​ko​ją​cą in​to​na​-
cją, któ​ra wska​zy​wa​ła na to, że Pol​ly znów ma za​miar mó​wić nie​przy​jem​ne rze​czy.
Ra​shad ge​stem ode​słał dwóch słu​żą​cych, po czym ze​rwał się z krze​sła i przy​siadł
na ni​skim mur​ku przy blan​ce umoc​nień zam​ko​wych.
Pol​ly za​sty​gła i spoj​rza​ła na nie​go ze stra​chem.
– Nie rób tego.
– Cze​go mam nie ro​bić?
– Nie sia​daj nad prze​pa​ścią.
Ra​shad po​pa​trzył na nią z nie​do​wie​rza​niem, po czym ob​ró​cił się i spoj​rzał w prze​-
paść, o któ​rej mó​wi​ła. Pod nim roz​cią​ga​ło się ka​mie​ni​ste, po​ro​śnię​te krze​wa​mi zbo​-
cze, po któ​rym w dzie​ciń​stwie wspi​nał się wie​le razy. Mógł​by po nim przejść na​wet
z za​wią​za​ny​mi ocza​mi.
– Pro​szę, wstań i usiądź gdzieś in​dziej – szep​nę​ła Pol​ly i za​uwa​żył, że po​bla​dła.
– Tu nie jest nie​bez​piecz​nie.
– Dla mnie jest, bo mam lęk wy​so​ko​ści i gdy wi​dzę, jak tam sie​dzisz, robi mi się
nie​do​brze! – pi​snę​ła z prze​ra​że​niem.
Ra​shad uniósł dło​nie do góry, jak​by chciał uspo​ko​ić roz​ka​pry​szo​ne dziec​ko. Pod​-
niósł się z prze​sad​ną ostroż​no​ścią i pod​szedł do muru.
– W po​rząd​ku, ro​zu​miem.
Pol​ly za​czer​wie​ni​ła się i po chwi​li za​czę​ła znów od​dy​chać.
– Po pro​stu nie lu​bię wy​so​ko​ści.
– Ro​zu​miem – po​wtó​rzył Ra​shad. Uda​ło mu się nie ro​ze​śmiać.
 – Więc te​raz bę​dziesz mnie słu​chał? – za​py​ta​ła sztyw​no.
Przez jego twarz prze​mknął błysk znie​cier​pli​wie​nia. Po​my​ślał, że jego żona jest
jak kro​pla, któ​ra drą​ży ska​łę, był jed​nak na tyle in​te​li​gent​ny, by wie​dzieć, że słu​cha​-
nie jest waż​ną umie​jęt​no​ścią przy ne​go​cja​cjach, a mał​żeń​stwo jest cią​giem kom​pro​-
mi​sów i ne​go​cja​cji.
– Będę słu​chał, ale nie tu​taj. Opro​wa​dzę cię po zam​ku i bę​dzie​my mo​gli po​roz​ma​-
wiać, ale ci​cho. Bez żad​nych krzy​ków, pła​czu i dra​ma​tycz​nych ge​stów.
– Ja nie pła​czę i nie ro​bię dra​ma​tycz​nych ge​stów – wes​tchnę​ła.
Ra​shad uświa​do​mił so​bie iro​nię sy​tu​acji. Z nich dwoj​ga to on był bar​dziej po​ryw​-
czy i skłon​ny do dra​ma​tycz​nych za​cho​wań. Jego usta drgnę​ły w uśmie​chu. Ostat​niej
nocy Pol​ly nie zro​bi​ła nic strasz​ne​go, ale od​rzu​ce​nie to od​rzu​ce​nie, bez wzglę​du na
to, jak dy​plo​ma​tycz​nie jest po​da​ne, i Ra​shad nie miał ocho​ty zno​sić cze​goś ta​kie​go
od żony.
– Do​brze – zgo​dził się z nie​chę​cią. – Ale je​śli zno​wu za​czniesz się ze mną kłó​cić…
– To za​mkniesz mnie w wie​ży i wy​rzu​cisz klucz – za​żar​to​wa​ła.
– Moi przod​ko​wie wła​śnie to ro​bi​li ze swo​imi żo​na​mi, więc na two​im miej​scu uwa​-
żał​bym na ta​kie żar​ty – wy​mam​ro​tał, z prze​ra​że​niem my​śląc o tym, jak atrak​cyj​ny
wy​da​je mu się ten po​mysł.
 ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Wszyst​ko tu jest dla mnie nowe: spo​sób ży​cia, zwy​cza​je, ję​zyk – po​wie​dzia​ła
Pol​ly ci​cho, gdy mi​ja​li war​tow​ni​ków na mu​rach zam​ku. – Do​łóż do tego sie​bie i mał​-
żeń​stwo i zro​zu​miesz chy​ba, że czu​ję się oszo​ło​mio​na.
Ra​shad, przy​go​to​wa​ny na wy​bu​chy emo​cji, pre​ten​sje i oskar​że​nia, uznał, że to
bar​dzo roz​sąd​ne sło​wa. Z ulgą wy​pro​sto​wał ra​mio​na i wziął głę​bo​ki od​dech.
– Ro​zu​miem.
– Poza tym pra​wie cię nie wi​dzia​łam od dnia, kie​dy zgo​dzi​łam się za cie​bie wyjść.
Wiem, że by​łeś bar​dzo za​ję​ty, ale to ode​bra​ło mi pew​ność sie​bie.
Ra​shad był pod wra​że​niem. Ni​g​dy by mu nie przy​szło do gło​wy, że ko​bie​ta po​zo​-
sta​ją​ca z nim w związ​ku może mó​wić to, co my​śli, w tak pro​stych, po​zba​wio​nych
emo​cji sło​wach. W mil​cze​niu ski​nął gło​wą.
– Wczo​raj był bar​dzo trud​ny dzień dla nas oboj​ga. – Głos Pol​ly lek​ko za​drżał, gdy
Ra​shad pod​trzy​mał ją, by nie po​tknę​ła się na nie​rów​nych ka​mie​niach. Od do​ty​ku
jego pal​ców na ple​cach prze​szedł ją nie​do​rzecz​ny dreszcz.
– To był…
– Ja ni​g​dy jesz​cze nie by​łam w po​waż​nym związ​ku…
Ra​shad za​trzy​mał się gwał​tow​nie.
– Ni​g​dy? – po​wtó​rzył z nie​do​wie​rza​niem. – Prze​cież masz dwa​dzie​ścia pięć lat.
Pol​ly opo​wie​dzia​ła mu o dłu​giej cho​ro​bie bab​ci, po​wo​li roz​wi​ja​ją​cej się de​men​cji
i ogra​ni​cze​niach, ja​kie ta cho​ro​ba na​ło​ży​ła na jej wol​ność.
– Dla​te​go bra​ku​je mi do​świad​cze​nia w związ​kach i mu​sisz to brać pod uwa​gę –
do​da​ła z na​pię​ciem.
Na czo​le Ra​sha​da po​ja​wi​ła się zmarszcz​ka. Pa​trzył na czu​bek jej ja​snej gło​wy
i po​wo​li prze​su​wał pal​ca​mi po jej ple​cach w górę i w dół, jak​by chciał ją za​chę​cić do
mó​wie​nia.
– Chy​ba dla​te​go wczo​raj wie​czo​rem by​łam taka zde​ner​wo​wa​na, a ty nie po​sta​ra​-
łeś się, że​bym się czu​ła bez​piecz​na, wy​jąt​ko​wa ani w ogó​le ja​ka​kol​wiek. – Uświa​do​-
mi​ła so​bie, że pod​no​si głos, i spoj​rza​ła na nie​go z nie​po​ko​jem.
Ra​shad po raz pierw​szy zro​zu​miał swo​ją żonę bez słów i po​czuł się jak naj​więk​-
szy idio​ta na świe​cie, bo przy​jął z góry zu​peł​nie bez​pod​staw​ne za​ło​że​nia. Na​wet
nie przy​szło mu do gło​wy, że Pol​ly może być mniej do​świad​czo​na niż on; prze​ciw​nie,
mar​twił się, że to on może oka​zać się zbyt mało kre​atyw​ny albo wy​ra​fi​no​wa​ny, by ją
za​do​wo​lić. Zer​k​nął z uko​sa na straż​ni​ków, po​chy​lił się, po​chwy​cił za​sko​czo​ną żonę
w ra​mio​na i po​niósł do sy​pial​ni. Na szczę​ście ktoś ze służ​by otwo​rzył przed nim
drzwi.
– Co ty ro​bisz? – za​wo​ła​ła Pol​ly, gdy po​ło​żył ją na środ​ku ogrom​ne​go łóż​ka, w któ​-
rym sa​mot​nie spę​dzi​ła ostat​nią noc.
– Za​pew​niam nam in​tym​ność – bły​snął roz​ba​wio​nym uśmie​chem. – Nie chciał​bym
cię ura​zić, ale za​kła​da​łem, że mia​łaś przede mną co naj​mniej kil​ku ko​chan​ków.
 – A dla​cze​go wła​ści​wie tak za​kła​da​łeś? – ob​ru​szy​ła się.
– W two​im kra​ju wy​zna​je się bar​dziej li​be​ral​ne war​to​ści. Tu​taj, choć obec​nie
więk​szość mło​dych lu​dzi sama znaj​du​je so​bie part​ne​rów, wciąż jest nor​mą, że pan​-
na mło​da jest dzie​wi​cą. W two​im spo​łe​czeń​stwie to więk​sza rzad​kość.
– Chy​ba tak – przy​zna​ła nie​chęt​nie, bo wie​dzia​ła, że jej sio​stra jest rów​nie nie​-
zwy​kła jak ona. El​lie przy​zna​ła, że nie spo​tka​ła jesz​cze męż​czy​zny, któ​ry sta​no​wił​-
by dla niej na tyle wiel​ką po​ku​sę, by ze​chcia​ła prze​kro​czyć gra​ni​cę. – Ale ja i moja
sio​stra by​ły​śmy wy​cho​wa​ne bar​dzo su​ro​wo. Moja bab​cia są​dzi​ła, że obie je​ste​śmy
nie​ślub​ny​mi dzieć​mi i do​pó​ki nie za​cho​ro​wa​ła, mo​ni​to​ro​wa​ła każ​dy nasz ruch, bo
oba​wia​ła się, że po​wtó​rzy​my błę​dy mat​ki.
– Bar​dzo nie​wie​le wiem o two​im po​cho​dze​niu. – Ra​shad usiadł z wdzię​kiem na
skra​ju łóż​ka. – Na​wet twój dzia​dek ostrze​gał mnie przed nie​re​ali​stycz​ny​mi ocze​ki​-
wa​nia​mi.
Pol​ly ob​la​ła się ru​mień​cem.
– Mój dzia​dek? Pro​szę, po​wiedz, że żar​tu​jesz.
– Nie roz​ma​wia​li​śmy o tym zbyt wie​le, ale do​my​śli​łem się, co ma na my​śli. Chciał
się tyl​ko upew​nić, że nie oka​żę się na​iw​ny pod tym wzglę​dem. Nie je​stem na​iw​ny –
pod​kre​ślił Ra​shad. – Ale oczy​wi​ście nie roz​ma​wia​łem z Ha​ki​mem na in​tym​ne te​ma​-
ty, więc on nie mógł wie​dzieć, jak ja na to pa​trzę.
Za​że​no​wa​nie Pol​ly jesz​cze się po​głę​bi​ło. Naj​wy​raź​niej jej dziad​ko​wie rów​nież za​-
kła​da​li, że nie jest już nie​win​na i nie mo​gła ich wi​nić, że pró​bo​wa​li ją uchro​nić przed
roz​cza​ro​wa​niem Ra​sha​da.
– Ty nie je​steś taki sta​ro​świec​ki, ale dzia​dek chy​ba tak – za​śmia​ła się bez​rad​nie.
– Ja przez kil​ka lat stu​dio​wa​łem na Oxfor​dzie i to było bar​dzo oświe​ca​ją​ce do​-
świad​cze​nie.
– Z pew​no​ścią – zgo​dzi​ła się, pró​bu​jąc so​bie wy​obra​zić Ra​sha​da, któ​ry wy​glą​dał
jak gwiaz​da fil​mo​wa, był bo​ga​ty i cie​szył się stu​denc​ką wol​no​ścią. – Czy to było już
po śmier​ci two​jej żony?
Jego twarz się ścią​gnę​ła.
– Oczy​wi​ście. Nie mógł​bym jej tu zo​sta​wić, żeby drę​czył ją wła​sny oj​ciec.
– Jak to: drę​czył? – zdu​mia​ła się Pol​ly.
– Naj​kró​cej mó​wiąc, mój wuj był do​brym czło​wie​kiem, ale bar​dzo au​to​ry​tar​nym.
Mó​wię to z sza​cun​kiem, bo tyl​ko dzię​ki nie​mu żyję – wy​ja​śnił Ra​shad spo​koj​nie. –
Pod​czas dyk​ta​tu​ry Ara​ka kil​ka​krot​nie po​ja​wia​ły się po​gło​ski o tym, że żyję. Wy​zna​-
czo​no cenę za moją gło​wę. Mo​głem zo​stać wy​śle​dzo​ny i za​bi​ty jak zwie​rzę, ale ple​-
mię przy​ję​ło mnie do sie​bie i chro​ni​ło, bo mój wuj był ich szej​kiem.
Po raz pierw​szy po​wie​dział jej coś o swo​ich mło​dych la​tach i te sło​wa otrzeź​wi​ły
Pol​ly. Z pew​no​ścią do​ra​sta​nie pod skrzy​dła​mi ta​kie​go wuja nie było usła​ne ró​ża​mi,
zwłasz​cza je​śli za​wdzię​czał mu ży​cie i je​śli ten wuj z zim​ną krwią wy​dał swo​ją szes​-
na​sto​let​nią cór​kę za przy​szłe​go kró​la Dha​rii.
– Zda​je się, że mamy ze sobą coś wspól​ne​go. – Na twa​rzy Ra​sha​da znów bły​snął
cza​ru​ją​cy uśmiech. – Oby​dwo​je zo​sta​li​śmy wy​cho​wa​ni przez su​ro​wych opie​ku​nów.
– Tak – zgo​dzi​ła się Pol​ly. Na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie i w ustach jej za​schło.
– Nie chcę, że​byś czu​ła się przy mnie zde​ner​wo​wa​na, ha​bib​ti – po​wie​dział Ra​shad
ochry​ple. – Obie​cu​ję, że nie zro​bię ni​cze​go, cze​go nie ze​chcesz.
 – Ale ja chcę wszyst​kie​go – za​śmia​ła się nie​pew​nie. Nie chcia​ła się za​cho​wy​wać
jak prze​ra​żo​na dzie​wi​ca, sko​ro wca​le tak się nie czu​ła.
– Wszyst​kie​go – po​wtó​rzył Ra​shad i uśmiech​nął się na wi​dok jej ru​mień​ca. –
Uwiel​biam two​ją szcze​rość.
Po​ca​ło​wał ją po​wo​li, sku​biąc jej dol​ną war​gę i prze​su​wa​jąc po niej ję​zy​kiem. Pod​-
no​sił tem​pe​ra​tu​rę tak stop​nio​wo, że Pol​ly nie​mal nie za​uwa​ży​ła, jak jed​na z jej dło​ni
wsu​nę​ła się w jego gę​ste czar​ne wło​sy, a dru​ga po​chwy​ci​ła jego ra​mię. Pra​gnę​ła
wię​cej. Całe cia​ło mia​ła go​rą​ce i bez​wład​ne.
– To bę​dzie wy​jąt​ko​we prze​ży​cie – po​wie​dział Ra​shad, wtu​la​jąc usta w jej wło​sy.
– Nie mo​żesz tego obie​cać – za​uwa​ży​ła Pol​ly. – Ale je​śli bę​dzie bo​la​ło, to nie two​ja
wina. Nie je​stem aż taką igno​rant​ką.
– Ci​cho bądź – wes​tchnął.
– Nie, to ty prze​stań wy​zna​czać z góry stan​dar​dy – od​rze​kła z roz​ba​wie​niem,
prze​su​wa​jąc pal​cem po jego po​licz​ku. Przy​ci​snął ją do po​du​szek. Unio​sła nogi i buty
zsu​nę​ły się na pod​ło​gę.
– Ro​bi​łem to przez całe ży​cie…
– Ale nie tu​taj, nie te​raz. Jest nas tu dwo​je.
Ra​shad po​my​ślał, że dziw​nie jest nie pa​trzeć na wszyst​ko w kon​tek​ście winy lub
po​raż​ki, ale ten na​wyk był w nim zbyt głę​bo​ko za​ko​rze​nio​ny i nie po​tra​fił so​bie wy​-
obra​zić in​ne​go po​dej​ścia. Od​su​nął za​tem te my​śli od sie​bie i sku​pił się na żo​nie. Ze
zdu​mie​wa​ją​cą ła​two​ścią zdjął jej su​kien​kę i Pol​ly ze zdzi​wie​niem od​kry​ła, że leży na
łóż​ku tyl​ko w ko​ron​ko​wej bie​liź​nie. Na​raz za​nie​po​ko​iła się, że jej cia​ło może mu się
nie spodo​bać. Nie mia​ła wiel​kich złu​dzeń co do wła​snej uro​dy. Jej pier​si były ani
małe, ani duże, bio​dra nie​co zbyt sze​ro​kie, nogi w mia​rę w po​rząd​ku. Za​mknę​ła
oczy i le​ża​ła nie​ru​cho​mo, nie chcąc się za​drę​czać zbęd​ny​mi my​śla​mi.
– Ant ja​mi​lat jid​da​an… Je​steś taka pięk​na – po​wie​dział Ra​shad z ża​rem i Pol​ly od​-
wa​ży​ła się uchy​lić po​wie​ki. Rze​czy​wi​ście pa​trzył na nią, jak​by była ósmym cu​dem
świa​ta. Prze​sta​ła za​tem my​śleć o swo​ich nie​do​cią​gnię​ciach i wy​gię​ła ple​cy w łuk,
eks​po​nu​jąc wa​lo​ry.
– Masz na so​bie za dużo ubrań – mruk​nę​ła nie​śmia​ło, wpa​tru​jąc się w nie​go.
Z bły​skiem w oku ścią​gnął ko​szul​kę i zo​ba​czy​ła jego zło​ci​sty tors, wart roz​kła​-
dów​ki w ko​lo​ro​wym pi​śmie. Gdy roz​pi​nał su​wak dżin​sów, po​wio​dła czub​kiem ję​zy​ka
po ustach. Do​strze​gła kęp​kę ciem​nych wło​sów i pła​ski brzuch, a po​tem wstrzy​ma​ła
od​dech, gdy jego usta znów od​na​la​zły jej usta, a cia​ło przy​war​ło do jej cia​ła.
Roz​piął jej biu​sto​nosz i od​na​lazł ja​sną pierś. Prze​ko​na​ła się, że tę część cia​ła ma
znacz​nie bar​dziej wraż​li​wą, niż są​dzi​ła. Co​raz trud​niej jej było le​żeć nie​ru​cho​mo.
Bio​dra za​czę​ły się po​ru​szać zu​peł​nie mi​mo​wol​nie.
– Ja też chcę cię do​tknąć – po​wie​dzia​ła, prze​ję​ta lę​kiem, że nie jest mu rów​ną
part​ner​ką. – To chy​ba po​win​no być wza​jem​ne?
– Tak, ale bar​dzo bym chciał, żeby ten pierw​szy raz był dla cie​bie, nie dla mnie –
od​rzekł sta​now​czo.
Pol​ly za​ru​mie​ni​ła się i prze​sta​ła pro​te​sto​wać. Ra​shad znów po​ca​ło​wał ją na​mięt​-
nie i tem​pe​ra​tu​ra jesz​cze wzro​sła. Ścią​gnął jej bie​li​znę i wresz​cie do​tknął tam,
gdzie naj​bar​dziej pra​gnę​ła być do​ty​ka​na. Od​czu​cia były nie​zwy​kłe. Ra​shad nie​cier​-
pli​wie zrzu​cił dżin​sy i roz​su​nął jej nogi. Pol​ly po​czu​ła się jak owiecz​ka na oł​ta​rzu
ofiar​nym, ale, o dzi​wo, było to nie​zmier​nie pod​nie​ca​ją​ce. Po chwi​li prze​ko​na​ła się,
że przy​jem​ność może wzro​snąć do nie​wy​obra​żal​ne​go po​zio​mu. Po raz pierw​szy
w ży​ciu mia​ła wra​że​nie, że tra​ci kon​tro​lę nad swo​im cia​łem. Ser​ce dud​ni​ło jej jak
młot. Unio​sła bio​dra i pod jej po​wie​ka​mi roz​bły​sły gwiaz​dy.
Jego usta po​wę​dro​wa​ły po jej szyi i oboj​czy​ku. Spod przy​mru​żo​nych po​wiek spoj​-
rza​ła na jego ciem​ną, przy​stoj​ną twarz i uśmiech​nę​ła się nie​śmia​ło. Twar​dy i go​to​-
wy, wsu​nął się w nią bez tru​du. Unio​sła bio​dra i po​czu​ła lek​kie ukłu​cie bólu.
– Czy chcesz, że​bym prze​stał? – za​py​tał Ra​shad po​gru​bia​łym gło​sem, gdy za​ci​snę​-
ła zęby.
– Nie – wes​tchnę​ła.
Ra​shad z tru​dem pa​no​wał nad sobą. Pró​bo​wał my​śleć o wszyst​kim in​nym. Znów
się prze​su​nął i za​rzu​cił so​bie jej nogi na ra​mio​na, a po​tem wbił się w nią głę​bo​ko
i po​czuł sa​tys​fak​cję, gdy jęk​nę​ła z roz​ko​szy. Po​do​ba​ło mu się to, że Pol​ly nie oba​wia​-
ła się gło​śno wy​ra​żać, co czu​je. Przy​trzy​mał jej bio​dra i za​nu​rzył się głę​bo​ko w tym
go​rą​cym, fan​ta​stycz​nym cie​le.
Pol​ly mo​gła po​rów​nać to do​świad​cze​nie tyl​ko do sza​lo​nej jaz​dy ko​lej​ką gór​ską.
W mia​rę jak Ra​shad po​ru​szał się co​raz szyb​ciej, wra​że​nia sta​wa​ły się co​raz moc​-
niej​sze. W koń​cu wy​krzyk​nę​ła i gło​wa opa​dła jej na po​dusz​ki. Czu​ła się wy​czer​pa​-
na, ale też cu​dow​nie roz​luź​nio​na. Ra​shad z głę​bo​kim wes​tchnie​niem za​nu​rzył twarz
w jej splą​ta​nych wło​sach.
– To było nie​zwy​kłe – po​wie​dzia​ła po​god​nie, gdy tyl​ko od​zy​ska​ła od​dech.
Po​pa​trzył na jej za​ru​mie​nio​ną, uśmiech​nię​tą twarz i w jego oczach od​bi​ło się zdu​-
mie​nie. Od​rzu​cił gło​wę do tyłu i wy​buch​nął śmie​chem.
– Pol​ly, je​steś je​dy​ną ko​bie​tą, któ​ra mi to po​wie​dzia​ła. – Po​ca​ło​wał ją w czo​ło. – To
ja ci dzię​ku​ję. Dla mnie to było jesz​cze bar​dziej nie​zwy​kłe, aziz.
– Czy są​dzisz, że wczo​raj w nocy też by tak było? – za​py​ta​ła ze spóź​nio​nym ża​-
lem.
– Nie. Oby​dwo​je by​li​śmy zmę​cze​ni i roz​draż​nie​ni, a ja nie mia​łem po​ję​cia, że
będę two​im pierw​szym ko​chan​kiem.
Zsu​nął się z niej. Jej dłoń pod prze​ście​ra​dłem od​na​la​zła jego dłoń. Pol​ly czu​ła się
szczę​śli​wa i tak roz​luź​nio​na, że nie za​sta​na​wia​ła się nad tym, co mówi.
– Two​je pierw​sze mał​żeń​stwo było aran​żo​wa​ne, tak? – za​py​ta​ła lek​ko.
Jego pal​ce ze​sztyw​nia​ły.
– Tak.
– Ko​cha​łeś ją? – Bar​dzo chcia​ła to wie​dzieć, choć nie ro​zu​mia​ła dla​cze​go.
– Tak – po​wtó​rzył. Nie miał ocho​ty w tej chwi​li wra​cać my​śla​mi do nie​szczę​śli​we​-
go pierw​sze​go mał​żeń​stwa. – Jak mógł​bym jej nie ko​chać? Ba​wi​li​śmy się ra​zem
w dzie​ciń​stwie.
Pol​ly po​czu​ła się dziw​nie zra​nio​na. Chy​ba nie spo​dzie​wa​ła się usły​szeć, że zna​li
się tak do​brze. Ta ko​bie​ta z pew​no​ścią ro​zu​mia​ła Ra​sha​da znacz​nie le​piej, niż Pol​ly
kie​dy​kol​wiek bę​dzie w sta​nie go zro​zu​mieć. Uświa​do​mi​ła so​bie, że trud​no jej bę​-
dzie do​rów​nać po​przed​nicz​ce.
 ROZDZIAŁ ÓSMY

– Bar​dzo do​brze so​bie ra​dzisz – za​pew​nił ją Ra​shad sie​dem ty​go​dni póź​niej. – Sie​-
dzisz już znacz​nie pew​niej.
Kie​dy po raz pierw​szy po​wie​dział, że chce ją na​uczyć jeź​dzić kon​no, ro​ze​śmia​ła
się gło​śno i na​tych​miast oznaj​mi​ła, że nic z tego. Upra​wia​nie spor​tu ni​g​dy jej nie po​-
cią​ga​ło. Nie​ste​ty, Ra​shad uwa​żał, że umie​jęt​ność jaz​dy kon​nej jest nie​zbęd​na do ży​-
cia, i, chcąc nie chcąc, Pol​ly za​czę​ła lek​cje. Wsa​dzo​no ją na ogrom​ne​go czwo​ro​noż​-
ne​go po​two​ra. Spoj​rza​ła w dół i za​uwa​ży​ła z pa​ni​ką, że zie​mia jest bar​dzo da​le​ko.
Nie pod​da​ła się jed​nak, bo Ra​shad ocze​ki​wał, że bę​dzie prze​zwy​cię​żać wła​sne sła​-
bo​ści i nie przyj​mo​wał żad​nych uspra​wie​dli​wień.
Ra​shad chy​ba nie wie, co to jest mie​siąc mio​do​wy, po​my​śla​ła me​lan​cho​lij​nie,
truch​ta​jąc do​oko​ła pa​do​ku. Te​raz już po​tra​fi​ła swo​bod​nie po​ru​szać się w sio​dle.
Gdy wy​zna​ła, że bar​dzo się boi upad​ku, Ra​shad wy​po​ży​czył gdzieś me​cha​nicz​ne​go
ko​nia, usta​wił go w sali gim​na​stycz​nej, ob​ło​żył do​oko​ła ma​ta​mi chro​nią​cy​mi przed
zde​rze​niem z pod​ło​gą i przez dwa okrop​ne dni uczy​ła się bez​piecz​nie spa​dać.
Szczę​śli​wie in​ter​wen​cja le​kar​ska nie była ko​niecz​na, ale na​ba​wi​ła się kil​ku siń​ców,
za​nim na​uczy​ła się cho​wać ra​mio​na i gło​wę i spa​dać tak, by prze​tur​lać się po zie​mi.
Gdy dok​tor Wa​sem za​uwa​żył, że na​uka jaz​dy może być dość ry​zy​kow​nym za​ję​ciem
dla ko​bie​ty, któ​ra ma na​dzie​ję po​cząć dziec​ko, Ra​shad ob​ru​szył się.
– To pew​nie zaj​mie przy​naj​mniej rok – po​wie​dział lek​ce​wa​żą​co.
Pol​ly ucie​szy​ła się, że nic się nie sta​nie, je​śli na​tych​miast nie zaj​dzie w cią​żę. Zda​-
wa​ło się, że Ra​shad nie ma co do tego wy​gó​ro​wa​nych ocze​ki​wań. Oczy​wi​ście nie
sto​so​wa​li żad​ne​go za​bez​pie​cze​nia, to​też Pol​ly przy​pusz​cza​ła, że ich szan​se z cza​-
sem będą wzra​stać. Wie​dzia​ła, że jego pierw​sze mał​żeń​stwo było bez​dziet​ne. Gdy
za​py​ta​ła o to Ra​sha​da, ten z opo​rem wy​znał, że Fe​rah oka​za​ła się bez​płod​na.
Zdjął ją z sio​dła i po​pa​trzył na nią z sa​tys​fak​cją.
– Je​stem z cie​bie bar​dzo dum​ny. Prze​zwy​cię​ży​łaś lęk.
Spę​dzi​li w zam​ku nad mo​rzem tyl​ko dwa ty​go​dnie, po czym wró​ci​li do pa​ła​cu, bo
Ra​sha​da pil​nie we​zwa​no na waż​ne po​sie​dze​nie rady. Pol​ly jed​nak wciąż cie​szy​ła się
wspo​mnie​nia​mi zam​ku i mo​rza. Urzą​dza​li so​bie pik​ni​ki na pla​ży, pły​wa​li, do póź​na
w nocy roz​ma​wia​li na ta​ra​sie, a po​tem do świ​tu cie​szy​li się sobą w łóż​ku. Pod ko​-
niec po​by​tu Pol​ly przy​zna​ła przed sobą, że jest po uszy za​ko​cha​na w mężu. Umiał ją
ocza​ro​wać uśmie​chem i uwieść naj​lżej​szym do​ty​kiem, ale naj​waż​niej​sze było to, że
czu​ła się przy nim szczę​śli​wa.

– Czy uwa​żasz, że Hay​at jest po​moc​na? – za​py​tał Ra​shad, gdy oby​dwo​je sta​li pod
prysz​ni​cem.
– Nie po​ra​dzi​ła​bym so​bie bez niej – przy​zna​ła Pol​ly. Tego wie​czo​ru po raz pierw​-
szy mia​ła wy​stą​pić w ofi​cjal​nej roli żony Ra​sha​da na dy​plo​ma​tycz​nej ko​la​cji. – Wy​ja​-
śnia mi wszyst​ko, co po​trze​bu​ję wie​dzieć. Jest cho​dzą​cą en​cy​klo​pe​dią twa​rzy, ety​-
kie​ty i stro​jów. Nie wiem, co bym bez niej zro​bi​ła.
– To do​brze – rzekł Ra​shad, skry​wa​jąc zdzi​wie​nie. Dzia​dek Pol​ly za​pro​po​no​wał,
by wy​zna​czyć Hay​at rolę do​rad​czy​ni dla jego no​wej żony. Wy​da​wa​ło się, że Ha​kim
do​strzegł w niej coś, cze​go Ra​shad wcze​śniej nie do​ce​niał. Z dru​giej stro​ny Hay​at
jako jego szwa​gier​ka za​słu​gi​wa​ła na sza​cu​nek i wy​so​ki sta​tus.
My​jąc wło​sy Pol​ly pa​trzy​ła na Ra​sha​da, któ​ry stał w roz​luź​nio​nej po​zie, opar​ty
o ścia​nę z ka​fel​ków. Po​de​szła do nie​go i po​ło​ży​ła dło​nie na jego sze​ro​kich ra​mio​-
nach, a po​tem po​wio​dła nimi w dół. Czar​ne rzę​sy opa​dły na po​licz​ki i w ciem​no​zło​-
tych oczach znów bły​snę​ło po​żą​da​nie.
– Je​steś taki prze​wi​dy​wal​ny – za​śmia​ła się. – Nie umiesz po​wie​dzieć: nie?
Ra​shad uśmiech​nął się z nie​skry​wa​ną ra​do​ścią.
– A chcesz, że​bym tak po​wie​dział?
Żad​na do​tych​czas ko​bie​ta nie mia​ła nad nim ta​kiej wła​dzy jak Pol​ly. Pra​gnął jej
jak nar​ko​ty​ku i upa​jał się jej re​ak​cja​mi. Na po​cząt​ku gwał​tow​ność wła​sne​go po​żą​-
da​nia nie​po​ko​iła go i pró​bo​wał się ha​mo​wać, ale gdy Pol​ly przy ko​la​cji po​chy​la​ła się
nad sto​łem z pro​wo​ku​ją​cym uśmie​chem, jego opór stop​nio​wo top​niał. Ni​g​dy nie są​-
dził, że znaj​dzie w mał​żeń​stwie tak sa​tys​fak​cjo​nu​ją​cą więź sek​su​al​ną.
Bar​dzo nie​chęt​nie wy​tar​li się w koń​cu i ubra​li. Ra​shad po​pro​wa​dził Pol​ly w stro​nę
pa​ła​cu, trzy​ma​jąc ją za rękę.
– Je​stem bar​dzo śpią​ca – po​skar​ży​ła się.
– Zdrzem​nij się przed ko​la​cją. Cze​ka cię wie​czór na sto​ją​co. Bę​dziesz mu​sia​ła po​-
znać mnó​stwo lu​dzi.
– A ty nie masz ocho​ty się zdrzem​nąć? – za​py​ta​ła nie​win​nie.
– Je​śli po​ło​żę się obok cie​bie, ha​bib​ti, to żad​ne z nas nie za​śnie – od​rzekł z roz​ba​-
wie​niem. – Pój​dę do swo​je​go ga​bi​ne​tu i po​pra​cu​ję do ko​la​cji.
Pol​ly ro​ze​bra​ła się, zie​wa​jąc jak kro​ko​dyl. Nie mia​ła po​ję​cia, dla​cze​go czu​je się
taka sen​na, sko​ro w nocy sy​pia​ła do​sko​na​le. Wło​ży​ła ko​szu​lę noc​ną, żeby nie szo​ko​-
wać po​ko​jów​ki, któ​ra chy​ba uwa​ża​ła, że spa​nie nago jest skan​da​licz​ne, i wsu​nę​ła
się pod koł​drę. Pier​si mia​ła obrzmia​łe i bo​le​sne i przez chwi​lę za​sta​na​wia​ła się, dla​-
cze​go czu​je się jak zwy​kle przed okre​sem, choć ten nie nad​cho​dzi.
Obu​dzi​ła ją po​ko​jów​ka z tacą, na któ​rej sta​ła her​ba​ta i lek​ka prze​ką​ska. Po​wie​-
dzia​ła, że Hay​at chce się z nią zo​ba​czyć. Pol​ly szyb​ko zja​dła i ubra​ła się. Gdy wcią​-
ga​ła dżin​sy, nie​ocze​ki​wa​nie za​krę​ci​ło jej się w gło​wie i upa​dła na łóż​ko. Po​ko​jów​ka
po​pa​trzy​ła na nią ze zdu​mie​niem, ale Pol​ly tyl​ko uspo​ka​ja​ją​co mach​nę​ła ręką i wzię​-
ła kil​ka głę​bo​kich od​de​chów. Po chwi​li za​wro​ty gło​wy mi​nę​ły.
– Na​bi​la mó​wi​ła, że wa​sza wy​so​kość źle się czu​je – po​wie​dzia​ła Hay​at, wcho​dząc
do sy​pial​ni. – Czy mam we​zwać dok​to​ra Wa​se​ma?
– To nic ta​kie​go, tyl​ko za​krę​ci​ło mi się w gło​wie. – Pol​ly wie​dzia​ła, że na naj​mniej​-
szy sy​gnał cho​ro​by cała służ​ba za​raz przy​bie​gnie do niej w pa​ni​ce, a po​nie​waż
przed okre​sem ni​g​dy nie czu​ła się do​brze, nie chcia​ła po​wo​do​wać zbęd​ne​go za​mie​-
sza​nia. Hay​at wy​ja​śni​ła jej, jak waż​ne jest jej zdro​wie dla miesz​kań​ców Dha​rii,
a Ra​shad przy​zna​wał, że ła​two jest wzbu​dzić nie​po​kój po​dat​nych na emo​cje pod​da​-
nych. Gdy przed ro​kiem prze​cho​dził za​pa​le​nie mig​dał​ków, wszyst​kie ga​ze​ty za​sta​-
na​wia​ły się, dla​cze​go król nie tra​fił do szpi​ta​la i oskar​ża​ły pa​ła​co​wy per​so​nel o na​-
ra​że​nie jego zdro​wia na nie​bez​pie​czeń​stwo. Dok​tor Wa​sem po​czuł się śmier​tel​nie
ura​żo​ny.
– Na pew​no wszyst​ko w po​rząd​ku? – do​py​ty​wa​ła się Hay​at. – Od​da​ny mąż wa​szej
wy​so​ko​ści ni​g​dy by mi nie wy​ba​czył, gdy​by sta​ło się coś złe​go.
– Wszyst​ko w po​rząd​ku – po​wtó​rzy​ła Pol​ly, za​sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go sło​wo „od​-
da​ny” brzmi w ustach Hay​at jak szy​der​stwo. – To po pro​stu te dni w mie​sią​cu. Za​-
wsze czu​ję się wte​dy wy​czer​pa​na.
Czar​no​wło​sa ko​bie​ta uśmiech​nę​ła się lek​ko.
– Bar​dzo mi przy​kro, że na​dzie​je wa​szej wy​so​ko​ści się roz​wia​ły …
Pol​ly prze​wró​ci​ła ocza​mi. Wszy​scy miesz​kań​cy pa​ła​cu nie mo​gli się już do​cze​kać
no​win o cią​ży, ale ona i Ra​shad wie​dzie​li, że może to po​trwać kil​ka mie​się​cy, a tym​-
cza​sem przez cały czas czu​ła się na cen​zu​ro​wa​nym. To było bar​dzo krę​pu​ją​ce.
– Nie je​stem roz​cza​ro​wa​na, Hay​at. Prze​cież do​pie​ro wzię​li​śmy ślub.
– Wi​dzia​łam, jak cier​pia​ła moja sio​stra z po​wo​du nie​płod​no​ści – od​rze​kła Hay​at. –
To bar​dzo trud​na sy​tu​acja dla ko​bie​ty.
– Ale ja nie je​stem w tej sy​tu​acji – prze​rwa​ła jej Pol​ly, pra​gnąc za​koń​czyć już ten
te​mat. Hay​at była bar​dzo kom​pe​tent​na, Pol​ly jed​nak za​cho​wy​wa​ła wo​bec niej dy​-
stans i nie po​tra​fi​ła się roz​luź​nić w jej to​wa​rzy​stwie. Służ​ba rów​nież za nią nie
prze​pa​da​ła.
– Ale wkrót​ce wa​sza wy​so​kość bę​dzie w tej sy​tu​acji – od​po​wie​dzia​ła Hay​at z wy​-
ra​zem prze​sad​ne​go współ​czu​cia na twa​rzy. – Jak moż​na się tym nie nie​po​ko​ić?
Pol​ly tyl​ko wzru​szy​ła ra​mio​na​mi.
– Chcia​łaś się ze mną zo​ba​czyć? – przy​po​mnia​ła, pra​gnąc za​wró​cić roz​mo​wę na
wła​ści​we tory.
– Tak. Przy​nio​słam bi​żu​te​rię. – Hay​at wska​za​ła duże drew​nia​ne pu​deł​ko na sto​le.
– Od razu odło​ży​łam kom​plet z bursz​ty​na​mi, bo bę​dzie do​sko​na​le pa​so​wał do su​-
kien​ki na dzi​siej​szy wie​czór.
Pol​ly po​pa​trzy​ła na ozdob​ną zło​tą ko​lię wy​sa​dza​ną bursz​ty​na​mi i po​my​śla​ła z oba​-
wą, że cię​żar tego klej​no​tu może zła​mać szy​ję.
– Na​szyj​nik wy​da​je się bar​dzo cięż​ki…
– To ulu​bio​ny na​szyj​nik Ra​sha​da. Na​le​żał kie​dyś do jego mat​ki – po​wie​dzia​ła Hay​-
at ci​cho.
Była ko​pal​nią in​for​ma​cji na te​mat kró​lew​skiej ro​dzi​ny i Pol​ly za​wsze słu​cha​ła jej
rad. No cóż, sko​ro Ra​shad lu​bił ten na​szyj​nik, to zde​cy​do​wa​ła się go za​ło​żyć, choć
ni​g​dy do​tych​czas nie za​uwa​ży​ła, by zwra​cał szcze​gól​ną uwa​gę na to, co mia​ła na
so​bie. Kie​dyś pró​bo​wał opi​sać jed​ną z jej su​kie​nek, któ​ra bar​dzo mu się po​do​ba​ła,
i po​wie​dział: „to ta​kie coś nie​bie​skie, marsz​czo​ne”.
Ale w bar​dziej prak​tycz​nych spra​wach ra​dził so​bie do​sko​na​le. Może jej nie ko​-
chał, ale z całą pew​no​ścią był do niej przy​wią​za​ny. W sali peł​nej lu​dzi za​wsze biegł
spoj​rze​niem w jej kie​run​ku. W po​rze po​sił​ku na sto​le ma​gicz​nie po​ja​wia​ły się jej
ulu​bio​ne bry​tyj​skie da​nia, co​dzien​nie przy​sy​łał jej kwia​ty i uparł się spła​cić stu​denc​-
kie kre​dy​ty El​lie.
– El​lie na​le​ży do ro​dzi​ny – stwier​dził. – Po​dob​nie jak two​ja dru​ga sio​stra, kie​dy już
ją znaj​dzie​my.
Wy​na​jął agen​cję de​tek​ty​wi​stycz​ną z Lon​dy​nu do po​szu​ki​wa​nia Pe​ne​lo​pe tego sa​-
me​go dnia, kie​dy Pol​ly po​wie​dzia​ła mu o jej ist​nie​niu. Trak​to​wał wszyst​kie jej tro​ski
jak wła​sne i Pol​ly po raz pierw​szy w ży​ciu czu​ła, że ktoś o nią dba i opie​ku​je się nią,
nie trak​tu​jąc jej jak kło​pot lub ob​cią​że​nie. Gdy bu​dzi​ła się w nocy, jego ra​mio​na ota​-
cza​ły jej cia​ło i choć było jej za go​rą​co, cie​szy​ła ją ta bli​skość.
– Pol​ly! – za​wo​ła​ła El​lie z sa​tys​fak​cją, gdy Pol​ly do niej za​dzwo​ni​ła. – Mam wia​do​-
mo​ści o Pe​ne​lo​pe!
Pol​ly z roz​ma​chem usia​dła na skra​ju łóż​ka.
– Nie​moż​li​we!
– Nie pod​nie​caj się za​nad​to – ostrze​gła El​lie. – Jesz​cze jej nie zna​le​zio​no, ale ta
agen​cja, któ​rą za​trud​nił Ra​shad, chy​ba wie, co robi.
– Pie​nią​dze mają moc prze​bi​cia – mruk​nę​ła Pol​ly ci​cho.
– My​ślisz, że ja o tym nie wiem? Dzię​ki wam uwol​ni​łam się od kre​dy​tów. Ni​g​dy nie
będę w sta​nie się za to od​wdzię​czyć.
– A co z Pe​ne​lo​pe? – prze​rwa​ła jej Pol​ly, nie​co skrę​po​wa​na tymi wy​ra​za​mi
wdzięcz​no​ści.
– Po pierw​sze, ona nie uży​wa tego imie​nia. Te​raz na​zy​wa się Gem​ma Fo​ster. Ty
też do​sta​niesz ra​port od agen​cji. Gem​ma była ad​op​to​wa​na, ale jej ro​dzi​ce, Fo​ste​ro​-
wie, zmar​li i tra​fi​ła do ro​dzi​ny za​stęp​czej. Te​raz ma dwa​dzie​ścia lat i mu​si​my ją wy​-
tro​pić.
– No tak. – Pol​ly stłu​mi​ła roz​cza​ro​wa​nie i wró​ci​ła do bar​dziej pa​lą​cej kwe​stii. –
Mó​wi​łaś, że zwy​kle trze​ba przy​naj​mniej pół roku, żeby zajść w cią​żę…
– Tego nie po​wie​dzia​łam! – ob​ru​szy​ła się El​lie, któ​ra wła​śnie zda​ła ostat​nie eg​za​-
mi​ny na stu​diach i była świe​żo upie​czo​ną le​kar​ką. – Po​wie​dzia​łam, że prze​cięt​nie
tyle to trwa, ale oczy​wi​ście je​śli ko​bie​ta upra​wia seks bez za​bez​pie​cze​nia, może
zajść w cią​żę już za pierw​szym ra​zem. Gdy cho​dzi o po​czę​cie, nie ma że​la​znych re​-
guł. Dla​cze​go znów mnie o to py​tasz?
– Po pro​stu je​stem cie​ka​wa.
– Nie sta​wiaj so​bie żad​nych wy​ma​gań – po​ra​dzi​ła El​lie trzeź​wo. – Oby​dwo​je je​-
ste​ście mło​dzi i zdro​wi i prę​dzej czy póź​niej bę​dzie​cie mie​li dziec​ko.
Su​kien​ka, któ​rą Pol​ly za​mie​rza​ła wło​żyć, była w je​sien​nych od​cie​niach brą​zu
i zło​ta z prze​bły​ska​mi po​ma​rań​czo​we​go. Po​ko​jów​ka przy​nio​sła jej bursz​ty​no​wy
kom​plet. Pol​ly nie​chęt​nie wzię​ła bi​żu​te​rię, bo na​szyj​nik rze​czy​wi​ście był tak cięż​ki,
jak wy​glą​dał, a kol​czy​ki chy​ba jesz​cze cięż​sze. Gdy już była ubra​na, po​ko​jów​ka
ucze​sa​ła jej wło​sy w skom​pli​ko​wa​ną fry​zu​rę, uno​sząc je do góry. Pol​ly uważ​nie
przej​rza​ła się w lu​strze i mu​sia​ła przy​znać, że rada Hay​at znów oka​za​ła się do​bra.
Bursz​ty​no​wa bi​żu​te​ria i doj​rza​ła fry​zu​ra przy​da​wa​ły jej god​no​ści i wy​ra​fi​no​wa​nia.
Zo​ba​czy​ła Ra​sha​da do​pie​ro w li​mu​zy​nie. Za​trzy​mał spoj​rze​nie na jej na​szyj​ni​ku
i znie​ru​cho​miał.
– Do​sko​na​le wy​glą​dasz – wy​mam​ro​tał drew​nia​nym gło​sem i od​wró​cił spoj​rze​nie.
– Czy coś się sta​ło? – za​py​ta​ła nie​pew​nie.
– Nie – od​po​wie​dział, ale nie brzmia​ło to prze​ko​nu​ją​co.
Sie​dział w mil​cze​niu, za​to​pio​ny we wspo​mnie​niach. Bursz​ty​no​wy na​szyj​nik nie​-
odmien​nie ko​ja​rzył mu się z Fe​rah. Bar​dzo lu​bi​ła ten klej​not. Bursz​ty​ny mia​ły do​-
kład​nie taki sam od​cień jak jej oczy. Znów ją wi​dział przed sobą, ro​ze​śmia​ną
i szczę​śli​wą, taką jak w po​cząt​kach ich mał​żeń​stwa, za​nim ży​cie po​ra​ni​ło ją,
a w koń​cu śmier​tel​nie oka​le​czy​ło. Za​nim on ją za​wiódł. Znów za​wład​nę​ły nim wy​-
rzu​ty su​mie​nia.
– Dla​cze​go wy​bra​łaś tę bi​żu​te​rię? – za​py​tał po​zor​nie non​sza​lanc​kim to​nem.
– Bursz​tyn do​sko​na​le pa​su​je do tej su​kien​ki – od​rze​kła Pol​ly ze zdzi​wie​niem.
– Wolę cię w ja​śniej​szych ko​lo​rach.
– Nie mogę przez cały czas no​sić nie​bie​skie​go. – Wzru​szy​ła ra​mio​na​mi i z iry​ta​cją
za​ci​snę​ła usta.
Czy Ra​shad nie zda​wał so​bie spra​wy, jak bar​dzo jest zde​ner​wo​wa​na przed pierw​-
szym pu​blicz​nym wy​stą​pie​niem w roli kró​lo​wej Dha​rii? Po​trze​bo​wa​ła wspar​cia i za​-
chę​ty, a nie kry​ty​ki. Na​wet je​śli nie po​do​ba​ła mu się su​kien​ka, mógł za​cho​wać tę
opi​nię dla sie​bie, po​my​śla​ła ze zło​ścią.

Ra​shad spo​dzie​wał się, że Pol​ly bę​dzie się trzy​mać jego boku, ona tym​cza​sem
znik​nę​ła w tłu​mie. Naj​wy​raź​niej nie po​trze​bo​wa​ła jego obec​no​ści. Raz czy dwa
razy do​le​ciał go jej me​lo​dyj​ny śmiech. Za​sta​na​wiał się, z cze​go się śmie​je i w czy​im
to​wa​rzy​stwie. Po​wta​rzał so​bie, że cie​szy się z jej sa​mo​dziel​no​ści. Pierw​sza żona
przy ta​kich oka​zjach ni​g​dy nie od​da​la​ła się od nie​go na​wet na krok, to​też te​raz po​-
czuł się nie​co zdzi​wio​ny i za​gro​żo​ny.
– Zda​je się, że z Pol​ly wy​cią​gną​łeś szczę​śli​wy los – ode​zwał się zna​jo​my głos i Ra​-
shad szyb​ko od​wró​cił gło​wę.
– Rio! – zdu​miał się. – Co ty ro​bisz w Dha​rii?
Rio Be​ne​det​ti uśmiech​nął się z roz​ba​wie​niem.
– Am​ba​sa​dor wło​ski wie, że się przy​jaź​ni​my, a po​nie​waż mu​sia​łem spraw​dzić tu
lo​ka​li​za​cję jed​ne​go z na​szych ho​te​li, pod​ją​łem się pa​trio​tycz​ne​go obo​wiąz​ku i obie​-
ca​łem na​oli​wić nie​co dy​plo​ma​tycz​ne krę​gi.
– Wspo​mnia​łeś o Pol​ly – przy​po​mniał mu Ra​shad. Dziw​nie się po​czuł, sły​sząc jej
imię w ustach Ria i wi​dząc jego po​dziw. Wie​dział, że jego przy​ja​ciel jest no​to​rycz​-
nym pod​ry​wa​czem.
– Tak. Jest peł​na ży​cia i in​te​li​gent​na. Oba​wia​łeś się ob​cią​że​nia, a tym​cza​sem do​-
sta​łeś atut do ręki.
Po​licz​ki Ra​sha​da nie​co po​ciem​nia​ły. W cza​sach, gdy oby​dwaj stu​dio​wa​li w Oks​for​-
dzie, Ra​shad zwie​rzał się przy​ja​cie​lo​wi z róż​nych rze​czy, o któ​rych te​raz, gdy był
star​szy i mą​drzej​szy, nie chciał pa​mię​tać.
– Już te​raz się tego nie oba​wiam. W grun​cie rze​czy prze​ko​nu​ję się, że mał​żeń​-
stwo za​ska​ku​ją​co do​brze mi słu​ży.
Rio wy​buch​nął śmie​chem.
– Dla​cze​go cię to dzi​wi? Ona jest fan​ta​stycz​na!
– Zda​wa​ło mi się, że jej sio​stra na na​szym ślu​bie wy​war​ła na to​bie rów​nie wiel​kie
wra​że​nie – za​uwa​żył Ra​shad, chcąc od​wró​cić te​mat roz​mo​wy od żony.
Rio skrzy​wił się.
– Nie, z tego nic nie wy​szło i nie będę ci te​raz opo​wia​dał o po​wo​dach. Oba​wiam
się, że mnie przy​pa​dła sio​stra o tem​pe​ra​men​cie ję​dzy, to​bie na​to​miast sama sło​-
dycz, więc ciesz się z tego.
Ra​shad po​pa​trzył nad gło​wa​mi go​ści na Pol​ly, po​grą​żo​ną w oży​wio​nej roz​mo​wie
z bry​tyj​skim am​ba​sa​do​rem.
– Bar​dzo się cie​szę – rzekł po​nu​ro.
 – W ta​kim ra​zie dla​cze​go zu​peł​nie tego nie wi​dać? – za​py​tał Rio kpią​co.
Ra​shad nie miał po​ję​cia, co od​po​wie​dzieć, to​też tyl​ko wzru​szył ra​mio​na​mi. Do​-
brze wie​dział, że za​cho​wu​je się nie​roz​sąd​nie. Chciał mieć pew​ną sie​bie, nie​za​leż​ną
żonę i taką wła​śnie do​stał. Skąd za​tem bra​ło się jego pra​gnie​nie, by ta żona chcia​ła
trzy​mać się jego boku, py​tać go radę i prze​wod​nic​two, roz​glą​dać się za nim nie​spo​-
koj​nie, jak​by przez cały czas go po​trze​bo​wa​ła? Dla​cze​go to wszyst​ko było ta​kie nie​-
lo​gicz​ne?
Za​pro​sił Ria na ko​la​cję do pa​ła​cu na wie​czór, któ​ry Pol​ly za​wsze spę​dza​ła w to​-
wa​rzy​stwie dziad​ków. Uznał, że im rza​dziej Pol​ly bę​dzie się spo​ty​kać z Riem, tym
le​piej.

– Do​sko​na​le so​bie po​ra​dzi​łaś – po​wie​dział Ra​shad do Pol​ly, gdy wra​ca​li do pa​ła​cu.

– I ani razu nie szu​ka​łaś u mnie wspar​cia.
Po​czu​ła się nie​swo​jo. Dla​cze​go to brzmia​ło jak za​rzut, a nie jak po​chwa​ła? Ra​-
shad przez cały wie​czór za​cho​wy​wał dy​stans i nie zbli​żał się do niej. Po​my​śla​ła, że
chy​ba ni​g​dy nie zro​zu​mie męż​czy​zny, za któ​re​go wy​szła. Gdy już jej się zda​wa​ło, że
za​czy​na coś ro​zu​mieć, on na​tych​miast ro​bił coś, cze​go się nie spo​dzie​wa​ła, i znów
nie mia​ła po​ję​cia, na czym stoi.
– My​śla​łam, że chcesz, że​bym była nie​za​leż​na…
– Chcę – po​twier​dził. – Nie za​wsze będę mógł być przy to​bie i cza​sa​mi bę​dziesz
mu​sia​ła sama cho​dzić na ta​kie spo​tka​nia.
– W ta​kim ra​zie dla​cze​go da​jesz mi sprzecz​ne sy​gna​ły? – rze​kła nie​co cierp​ko.
Ra​shad wzru​szył ra​mio​na​mi i z ulgą wy​siadł z sa​mo​cho​du. Wie​dział, że za​cho​wu​je
się zbyt emo​cjo​nal​nie i ni​cze​go jej nie uła​twia, ale pró​bo​wał ukryć we​wnętrz​ny kon​-
flikt. Pol​ly błysz​cza​ła na tej ko​la​cji jak naj​ja​śniej​sza gwiaz​da i to bez jego naj​mniej​-
szej po​mo​cy. Ema​no​wa​ła cie​płem, ale jed​no​cze​śnie uda​ło jej się za​cho​wy​wać kró​-
lew​ski dy​stans. Krót​ko mó​wiąc, od​nio​sła suk​ces pu​blicz​ny, o ja​kim Fe​rah za​wsze
ma​rzy​ła i jaki ni​g​dy nie przy​padł jej w udzia​le. To okrut​ne po​rów​na​nie spra​wi​ło, że
Ra​sha​da znów za​la​ła fala wy​rzu​tów su​mie​nia.
Pol​ly po​szła za nim do pa​ła​cu, za​sta​na​wia​jąc się, co go ugry​zło. Zrów​na​ła się
z nim do​pie​ro w sy​pial​ni. Stał nie​ru​cho​mo przy oknie. Po​czu​ła na so​bie jego cięż​kie
spoj​rze​nie i pod​nio​sła rękę do za​pię​cia na​szyj​ni​ka, bo mia​ła wra​że​nie, że za chwi​lę
się udu​si.
– Ja to zro​bię – po​wie​dział Ra​shad. Pod​szedł do niej, zdjął cięż​ką ozdo​bę i po​ło​żył
na ko​mo​dzie. – Nie za​kła​daj tego wię​cej.
– Cze​go mam nie za​kła​dać? – zdzi​wi​ła się, zdej​mu​jąc kol​czy​ki.
– Tych bursz​ty​nów. Ku​pię ci inne – od​rzekł krót​ko.
W fioł​ko​wych oczach Pol​ly bły​snę​ła cie​ka​wość.
– A co jest nie tak z tymi? – za​py​ta​ła wprost.
Ra​shad ze​sztyw​niał i znów spu​ścił wzrok.
– To były ulu​bio​ne klej​no​ty Fe​rah.
– Och! – wes​tchnę​ła Pol​ly, czu​jąc, że bra​ku​je jej tchu. A za​tem nie chciał, żeby no​-
si​ła ulu​bio​ne klej​no​ty by​łej żony? Jak mia​ła to ro​zu​mieć?
– Bu​dzą we mnie nie​chcia​ne wspo​mnie​nia – do​dał na​gle.
Naj​wy​raź​niej ko​chał pierw​szą żonę i nie mógł znieść ni​cze​go, co się z nią ko​ja​rzy​-
ło. Pol​ly po​czu​ła się nie​swo​jo.
– Te​raz ja je​stem two​ją żoną – przy​po​mnia​ła mu pła​skim gło​sem, choć za​brzmia​ło
to dzie​cin​nie.
– Do​brze o tym wiem – od​rzekł su​cho.
– Może nie wy​glą​dam w tych bursz​ty​nach tak ład​nie jak Fe​rah, ale po tym, co po​-
wie​dzia​łeś, mam ocho​tę za​kła​dać je co​dzien​nie! – wy​buch​nę​ła. – Prze​cież jej już nie
ma, a ja je​stem i ja też mam ja​kieś uczu​cia!
– Ta roz​mo​wa nie ma sen​su – rzekł Ra​shad, uno​sząc brwi.
Pol​ly jed​nak mia​ła już do​syć.
– Nie. Ja je​stem za​bor​cza. Albo na​le​żysz do mnie, albo na​dal na​le​żysz do niej –
oznaj​mi​ła z gnie​wem.
– Fe​rah jest czę​ścią mo​jej prze​szło​ści, a ty je​steś te​raź​niej​szo​ścią i przy​szło​ścią –
od​po​wie​dział z de​spe​ra​cją.
Pol​ly sta​nę​ła w wo​jow​ni​czej po​zie, z ręką opar​tą na bio​drze.
– Ale two​ja prze​szłość rzu​ca cień na moją te​raź​niej​szość, więc to jest nie​uczci​we
– po​wie​dzia​ła oskar​ży​ciel​skim to​nem.
– I co ja mam z tym zro​bić? – jęk​nął sfru​stro​wa​ny Ra​shad. – Nie mogę zmie​nić
prze​szło​ści. Nie mogę po​zbyć się wspo​mnień…
– Nie – przy​zna​ła Pol​ly. – Ale mo​żesz się nimi po​dzie​lić.
– Po​dzie​lić? – po​wtó​rzył z nie​do​wie​rza​niem. – Jaki męż​czy​zna dzie​li się wspo​mnie​-
nia​mi?
– Taki, któ​ry chce mieć nor​mal​ną re​la​cję ze swo​ją żoną. Je​że​li two​je wspo​mnie​nia
sto​ją po​mię​dzy nami, to po​wi​nie​neś się nimi po​dzie​lić – po​wtó​rzy​ła Pol​ly, choć sama
nie była pew​na, czy to ma sens. W koń​cu na​praw​dę nie chcia​ła my​śleć o Fe​rah. Wo​-
la​ła​by za​po​mnieć, że pierw​sza żona Ra​sha​da kie​dy​kol​wiek ist​nia​ła.
– Moje wspo​mnie​nia nie sto​ją mię​dzy nami – oświad​czył Ra​shad po​nu​ro. – I wo​lał​-
bym je za​cho​wać dla sie​bie.
– Po​wiedz mi coś, o czym jesz​cze nie wiem – od​rze​kła Pol​ly z go​ry​czą. – Mam
wra​że​nie, że ktoś cię za​mknął w środ​ku na do​bre i wy​rzu​cił klucz.
– Je​stem, jaki je​stem.
– Zbyt upar​ty, żeby się zmie​nić?
– Je​ste​śmy mał​żeń​stwem za​le​d​wie od kil​ku mie​się​cy. Ja​kiej cu​dow​nej trans​for​ma​-
cji spo​dzie​wa​łaś się w tak krót​kim cza​sie? – za​py​tał drwią​co.
Pol​ly po​bla​dła i od​wró​ci​ła się do nie​go ple​ca​mi.
– Idę się po​ło​żyć.
– A ja idę do staj​ni – zgrzyt​nął zę​ba​mi.
– Nie, nie wyj​dziesz stąd tyl​ko dla​te​go, że po​wie​dzia​łam rze​czy, któ​rych wo​lał​byś
nie sły​szeć! – za​wo​ła​ła ze zło​ścią.
Ra​shad za​trzy​mał na niej cięż​kie spoj​rze​nie i znie​ru​cho​miał.
– Do​brze, w ta​kim ra​zie zo​sta​nę.
Czy chciał zo​stać, żeby roz​ma​wiać, czy tyl​ko po to, żeby jej udo​wod​nić, że się
myli? Pol​ly roz​pię​ła su​wak su​kien​ki, ką​tem oka ob​ser​wu​jąc Ra​sha​da, któ​ry rów​nież
się roz​bie​rał. Się​gnę​ła po szla​frok i po​szła do ła​zien​ki. Wi​dzia​ła, że był na nią zły.
Jego oczy ci​ska​ły gro​my. Ale do tego też nie chciał się przy​znać. Nie chciał pod​no​sić
gło​su ani stra​cić opa​no​wa​nia. Pol​ly zaś była tak wy​trą​co​na z rów​no​wa​gi, że oba​wia​-
ła się, że za chwi​lę wy​buch​nie. A za​tem roz​zło​ścił się, bo bi​żu​te​ria żony przy​wio​dła
do nie​go nie​chcia​ne wspo​mnie​nia. Kie​dy pa​trzył na nią dzi​siaj, czy ża​ło​wał, że nie
wi​dzi Fe​rah? Jak ina​czej mia​ła to ro​zu​mieć?
Ra​shad pa​trzył na smu​kłą syl​wet​kę Pol​ly pod cien​kim szla​fro​kiem i na​tych​miast
po​czuł się pod​nie​co​ny. Iry​to​wa​ło go to, ale nic nie mógł na to po​ra​dzić. Re​ago​wał
tak za każ​dym ra​zem, kie​dy na nią pa​trzył. Z cia​łem twar​dym z na​pię​cia wszedł pod
prysz​nic i sta​nął pod stru​mie​niem zim​nej wody, ale to w ni​czym nie po​mo​gło. Emo​-
cje wciąż w nim wrza​ły, zwięk​sza​jąc jesz​cze pod​nie​ce​nie. Chciał zna​leźć się bli​sko
Pol​ly na je​dy​ny spo​sób, jaki znał.
Miał​by się z nią dzie​lić wspo​mnie​nia​mi? Czy ona zu​peł​nie zwa​rio​wa​ła? Nie chciał
wspo​mi​nać cza​sów nie​szczę​śli​we​go mał​żeń​stwa. Jego dwie żony nie mo​gły być bar​-
dziej róż​ne od sie​bie. Pol​ly chcia​ła roz​ma​wiać o pro​ble​mach, a Fe​rah w ogó​le nic
nie mó​wi​ła. Go​rycz i roz​cza​ro​wa​nie gro​ma​dzi​ły się w niej przez dłu​gi czas i w koń​-
cu po​pa​dła w de​pre​sję. Jak mógł po​wie​dzieć o tym Pol​ly?
Pol​ly za​sta​na​wia​ła się, czy bę​dzie to wy​glą​da​ło głu​pio, je​śli za​ło​ży ko​szu​lę noc​ną.
Zwy​kle spa​ła nago i ko​szu​la by​ła​by wy​raź​nym ma​ni​fe​stem. Nie​pew​nie zer​k​nę​ła na
Ra​sha​da, któ​ry wy​szedł wła​śnie z ła​zien​ki. Na​po​tka​ła jego spoj​rze​nie i po​wie​trze
mię​dzy nimi za​iskrzy​ło.
– Tak, chcę cię – po​wie​dział po​gru​bia​łym gło​sem. – Ale ja za​wsze cię chcę.
– Mó​wisz tak, jak​byś ża​ło​wał, że nie jest ina​czej!
– To bywa nie​wy​god​ne.
– A cóż ci prze​szka​dza odro​bi​na nie​wy​go​dy? – szep​nę​ła, za​po​mi​na​jąc, że za​mie​-
rza​ła oka​zać mu chłód i ura​zę.
– Je​stem w ta​kim na​stro​ju, że pew​nie nie po​trak​to​wał​bym cię de​li​kat​nie.
Pol​ly wi​dzia​ła, że Ra​shad z tru​dem kon​tro​lu​je złość i, o dzi​wo, po​do​ba​ło jej się to.
Zu​peł​nie jak​by pę​kła ja​kaś we​wnętrz​na ba​rie​ra, jed​na z kil​ku, któ​re spra​wia​ły, że
za​wsze za​cho​wy​wał dy​stans.
– Moż​li​we, że w tej chwi​li nie po​trze​bu​ję de​li​kat​no​ści.
Jed​nym kro​kiem zbli​żył się do niej i przy​ci​snął ją do swo​je​go twar​de​go cia​ła.
Szarp​nął szla​frok i roz​legł się trzask roz​ry​wa​ne​go je​dwa​biu. Pol​ly za​drża​ła z pod​-
nie​ce​nia. Ra​shad od​wró​cił ją ty​łem do sie​bie, pchnął na łóż​ko i wszedł w nią jed​nym
ru​chem. Jego gwał​tow​ność była bar​dzo pod​nie​ca​ją​ca. Tak czy owak, Pol​ly ufa​ła mu
i myśl, że gdy jest zły, pra​gnie jej jesz​cze moc​niej, była dla niej po​cie​chą.
Po krót​kiej chwi​li wy​krzyk​nę​ła i bez​wład​nie opa​dła na łóż​ko. Ra​shad ob​ró​cił ją
i wziął w ra​mio​na. Le​że​li nie​ru​cho​mo, z tru​dem chwy​ta​jąc od​dech.
– Prze​pra​szam cię – po​wie​dział w koń​cu. – By​łem bru​tal​ny i sa​mo​lub​ny. Na​praw​-
dę bar​dzo mi przy​kro.
– Po​do​ba​ło mi się to.
Dłu​gie pal​ce unio​sły jej bro​dę, czar​ne oczy na​po​tka​ły jej spoj​rze​nie.
– Na​praw​dę ci się po​do​ba​ło? – za​py​tał z nie​do​wie​rza​niem.
Po​twier​dzi​ła, mi​mo​wol​nie ru​mie​niąc się pod jego wzro​kiem.
– Cza​sa​mi mam wra​że​nie, że sza​le​je we mnie bu​rza.
– Na​pię​cie, emo​cje.
– Nie uda​ło mi się za​pa​no​wać nad sobą – oświad​czył z gry​ma​sem nie​za​do​wo​le​nia.
– Ale nie mu​sisz tego kon​tro​lo​wać. Nie przy mnie. Nie mu​sisz ni​cze​go uda​wać ani
sta​rać się zro​bić na mnie do​bre​go wra​że​nia. – Za​bor​czo oto​czy​ła ra​mie​niem jego
wil​got​ne cia​ło. – Chcę, że​byś był sobą.
– Uwa​żaj, cze​go so​bie ży​czysz. – Od​wró​cił twarz w dru​gą stro​nę. – Fe​rah wo​la​ła
umrzeć niż po​zo​stać ze mną – po​wie​dział bez​barw​nie, bez żad​nych emo​cji w gło​sie.
Pol​ly ze​sztyw​nia​ła ze zdu​mie​nia.
– Wo​la​ła? – za​py​ta​ła, marsz​cząc czo​ło.
– Kil​ka ty​go​dni przed śmier​cią przedaw​ko​wa​ła środ​ki na​sen​ne. Na szczę​ście zna​-
le​zio​no ją w porę. Wy​sła​łem ją na te​ra​pię, ale to nie wy​star​czy​ło. A kie​dy uką​sił ją
wąż, ukry​wa​ła to, aż było za póź​no na an​ti​do​tum – wy​ja​śnił Ra​shad. – Zmar​ła w mo​-
ich ra​mio​nach. Po​wie​dzia​ła, że mnie uwal​nia…
Pol​ly słu​cha​ła go z prze​ra​że​niem. Do​pie​ro te​raz zro​zu​mia​ła, dla​cze​go wspo​mnie​-
nia o Fe​rah tak bar​dzo wy​trą​ca​ły go z rów​no​wa​gi. Mia​ła ocho​tę po​wie​dzieć, że to
było okrut​ne ze stro​ny jego by​łej żony, ale w ostat​niej chwi​li ugry​zła się w ję​zyk.
– Że cię uwal​nia? – szep​nę​ła.
– Uwal​nia, że​bym mógł się oże​nić z inną ko​bie​tą. Z taką, któ​ra bę​dzie mo​gła dać
mi dziec​ko – wy​ja​śnił Ra​shad krót​ko. – Wie​dzia​ła, że jej oj​ciec pró​bo​wał mnie prze​-
ko​nać do roz​wo​du, a ja od​mó​wi​łem…
– Jej wła​sny oj​ciec chciał coś ta​kie​go zro​bić? – zdu​mia​ła się Pol​ly.
– Mój wuj miał tyl​ko je​den cel: przy​wró​ce​nie mo​nar​chii. Wie​dział, że król, któ​ry
ma spad​ko​bier​cę, jest bez​piecz​niej​szy niż taki, któ​ry ma nie​płod​ną żonę – wy​ja​śnił
Ra​shad gorz​ko. – Fe​rah wie​dzia​ła, co on my​śli, bo po​wie​dział jej, że jej obo​wiąz​-
kiem jest mnie uwol​nić. Była już wte​dy w de​pre​sji. Chcia​ła tyl​ko jed​ne​go: zo​stać
mat​ką, a gdy się oka​za​ło, że nie może, po​czu​ła się bez​war​to​ścio​wa. Czu​ła, że jest
dla mnie cię​ża​rem, i to było dla niej zbyt trud​ne. Nie mia​ła sil​ne​go cha​rak​te​ru.
– Tak mi przy​kro – wy​mam​ro​ta​ła Pol​ly. Nie spo​dzie​wa​ła się usły​szeć tak tra​gicz​-
nej hi​sto​rii. Do​pie​ro te​raz zro​zu​mia​ła, że mał​żeń​stwo zra​ni​ło Ra​sha​da rów​nie moc​-
no jak dys​funk​cyj​ne dzie​ciń​stwo. Na myśl o wszyst​kim, co stra​cił, zro​bi​ło jej się nie​-
do​brze i po​czu​ła się nie​do​rzecz​nie na​iw​na.
– Po​wi​nie​nem ją bar​dziej wspie​rać. To moja wina, że zmar​ła – mruk​nął Ra​shad.
– To nie była two​ja wina! – za​pro​te​sto​wa​ła Pol​ly go​rą​co. – Była w de​pre​sji. Za​-
pew​ni​łeś jej pro​fe​sjo​nal​ną po​moc. Co jesz​cze mo​głeś zro​bić? Z tego, co mó​wisz, jej
wła​sna ro​dzi​na nie zro​bi​ła dla niej nic!
Ra​shad prze​cią​gnął się z cięż​kim wes​tchnie​niem.
– To prze​szłość. Nie mo​że​my jej zmie​nić, aziz. I na tym po​prze​stań​my.
Pol​ly jed​nak nie mo​gła na tym po​prze​stać, bo było jej wstyd, że nie​wła​ści​wie zro​-
zu​mia​ła jego sto​su​nek do pierw​szej żony. Sio​stra Fe​rah pró​bo​wa​ła ją ostrzec, że
Ra​shad wie​le prze​szedł w prze​szło​ści, ale ona tak na​praw​dę nie słu​cha​ła. Nic dziw​-
ne​go, że Ra​shad na​uczył się kon​tro​lo​wać emo​cje i za​cho​wy​wać se​kre​ty dla sie​bie.
To, że otwo​rzył się przed nią choć na chwi​lę, było obie​cu​ją​cym sy​gna​łem, po​wie​-
dzia​ła so​bie, usi​łu​jąc się zdo​być na opty​mizm.
 ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Prze​bu​dzi​ła się nad ra​nem i usły​sza​ła, że Ra​shad roz​ma​wia z kimś przez te​le​fon.
Za​mru​ga​ła i ob​ró​ci​ła się na dru​gi bok. Ra​shad odło​żył te​le​fon i usiadł.
– W nocy wy​da​rzył się in​cy​dent na gra​ni​cy. – Wes​tchnął i wsu​nął pal​ce w po​tar​ga​-
ne wło​sy. – Ja​kiś czło​wiek zo​stał po​strze​lo​ny, ale na szczę​ście żyje. Pew​nie przez
cały dzień będę za​ję​ty. Trze​ba uspo​ko​ić sy​tu​ację. Mu​szę tam po​le​cieć.
Po​ca​ło​wał ją w czo​ło i wy​szedł.
Kil​ka go​dzin póź​niej Pol​ly wy​to​czy​ła się z łóż​ka, peł​na zwy​kłej ener​gii, a po​tem
sta​nę​ła jak wry​ta, gdy ogar​nę​ła ją fala mdło​ści. Po​bie​gła do ła​zien​ki, przy​klę​kła na
zim​nej po​sadz​ce i za​czę​ła wy​mio​to​wać. Czu​ła się sła​ba i roz​trzę​sio​na. Do​pie​ro po
kil​ku mi​nu​tach od​wa​ży​ła się wstać.
Chy​ba nie mo​gła zajść w cią​żę tak szyb​ko? Za​sta​na​wia​ła się nad tym, wcho​dząc
pod prysz​nic. Nie, pew​nie po pro​stu zła​pa​ła ja​kie​goś wi​ru​sa albo zja​dła na ko​la​cję
coś, co jej nie po​słu​ży​ło. Mimo wszyst​ko po​sta​no​wi​ła się zo​ba​czyć z pa​ła​co​wym le​-
ka​rzem.
Hay​at już na nią cze​ka​ła z li​stą te​le​fo​nów i mej​li, ozna​czo​nych gwiazd​ka​mi we​-
dług waż​no​ści. Wy​mow​ne było to, że te​le​fon od El​lie zna​lazł się na sa​mym dole li​sty,
ozna​czo​ny tyl​ko jed​ną gwiazd​ką. Pol​ly za​uwa​ży​ła proś​bę o otwar​cie no​we​go skrzy​-
dła szpi​ta​la w Ka​shan i po​pro​si​ła Hay​at, żeby umó​wi​ła ją z dok​to​rem Wa​se​mem.
– Czy wa​sza wy​so​kość źle się czu​je? – za​py​ta​ła Hay​at ze zmarsz​czo​nym czo​łem.
– Nie, po pro​stu chcia​ła​bym za​py​tać o coś le​ka​rza.
Po pół​go​dzin​nym ba​da​niu oka​za​ło się, że Pol​ly rze​czy​wi​ście jest w cią​ży. Zu​peł​nie
się tego nie spo​dzie​wa​ła. Ma​cie​rzyń​stwo wy​da​wa​ło jej się bar​dzo od​le​głą moż​li​wo​-
ścią, a tym​cza​sem sta​ło się jej nową rze​czy​wi​sto​ścią.
– Je​stem nie​zmier​nie za​szczy​co​ny, że mogę prze​ka​zać wa​szej wy​so​ko​ści tę wia​do​-
mość – po​wie​dział le​karz ze szcze​rym uśmie​chem.
– Po​wiem Ra​sha​do​wi dziś wie​czo​rem, więc by​ła​bym wdzięcz​na, gdy​by ze​chciał
pan na ra​zie nie prze​ka​zy​wać ni​ko​mu tej wia​do​mo​ści – od​rze​kła tak​tow​nie.
– Oczy​wi​ście.
Wy​fru​nę​ła z no​wo​cze​sne​go ga​bi​ne​tu jak na skrzy​dłach. Dziec​ko. Dziec​ko Ra​sha​-
da. Bę​dzie taki szczę​śli​wy, po​my​śla​ła. Przez wie​le lat żył pod pre​sją bez​dziet​ne​go
mał​żeń​stwa, nie​skoń​czo​nych ba​dań płod​no​ści. Pol​ly wie​dzia​ła, że uwa​żał ten pro​ces
za bar​dzo stre​su​ją​cy i po​ten​cjal​nie ka​ta​stro​fal​ny dla mał​żeń​stwa. Te​raz bę​dzie
mógł się roz​luź​nić i prze​stać mar​twić.
Z pro​mien​nym uśmie​chem na twa​rzy za​czę​ła pla​no​wać resz​tę dnia. Naj​pierw za​-
dzwo​ni​ła do El​lie i po​dzie​li​ła się no​wi​na​mi. Po​tem za​dzwo​ni​ła do dziad​ków, po​pro​si​-
ła o roz​mo​wę z bab​cią i za​py​ta​ła, czy może prze​ło​żyć od​wie​dzi​ny u nich na na​stęp​-
ny wie​czór. Nie wspo​mnia​ła o cią​ży, bo chcia​ła, żeby Ra​shad usły​szał o tym pierw​-
szy.
– Tak bę​dzie do​brze – po​wie​dzia​ła Dur​sa swo​im ła​ma​nym an​giel​skim. – Ha​kim
wy​je​chał ra​zem z kró​lem i wró​cą póź​no. Twój dzia​dek nie chciał​by, żeby omi​nę​ła go
two​ja wi​zy​ta.
Resz​tę dnia Pol​ly po​sta​no​wi​ła spę​dzić na ma​lo​wa​niu. Naj​pierw oczy​wi​ście od​by​ła
się zwy​kła lek​cja ję​zy​ka, a po​tem jesz​cze przez go​dzi​nę czy​ta​ła o hi​sto​rii i kul​tu​rze
Dha​rii. Im wię​cej do​wia​dy​wa​ła się o ży​ciu tego kra​ju, tym ła​twiej było jej zro​zu​mieć
nie​po​ko​je Ra​sha​da. Szcze​gól​nie in​te​re​su​ją​ca była bo​ha​ter​ka le​gen​dy, świę​ta kró​lo​-
wa Za​riy​ah. Dla​cze​go wła​ści​wie mat​ka nada​ła jej to imię? Ha​kim są​dził, że może
dla​te​go, że to imię było czczo​ne w Dha​rii i mat​ka chcia​ła jej dać ja​kąś pa​miąt​kę
z kra​ju ojca. Jed​nak zda​niem Pol​ly było moż​li​we, że mat​ce to imię po pro​stu się
spodo​ba​ło i nic jej nie ob​cho​dzi​ło, że obec​nie pra​wie nie było uży​wa​ne z sza​cun​ku
dla kró​lo​wej. Te​raz ży​cie za​to​czy​ło peł​ny krąg, po​my​śla​ła Pol​ly, i me​dia to ją na​zy​-
wa​ły kró​lo​wą Za​riy​ah.
– Wa​sza wy​so​kość bę​dzie ma​lo​wać? – za​py​ta​ła Hay​at, gdy Pol​ly po​ja​wi​ła się
w luź​nej su​kien​ce, któ​rej zwy​kle uży​wa​ła do pra​cy.
Pol​ly ski​nę​ła gło​wą, za​sta​na​wia​jąc się, dla​cze​go twarz Hay​at na​raz ze​sztyw​nia​ła.
Czyż​by ją czymś ob​ra​zi​ła? Prze​sta​ła jed​nak o tym my​śleć, bo nie była w od​po​wied​-
nim na​stro​ju do trud​nej roz​mo​wy. Czu​ła się tak szczę​śli​wa, że przez cały czas mia​ła
ocho​tę głu​pio się uśmie​chać. W koń​cu za​czę​ła się za​sta​na​wiać, jak to bę​dzie mieć
dziec​ko i zo​stać mat​ką. Mia​ła na​dzie​ję, że oka​że się lep​szą mat​ką niż jej wła​sna,
choć gdy po​zna​ła oko​licz​no​ści swo​ich na​ro​dzin, po​ja​wi​ło się w niej współ​czu​cie dla
An​na​bel. Jed​nak An​na​bel Di​xon po stra​cie męża bar​dzo szyb​ko po​czę​ła na​stęp​ne
dziec​ko, któ​re rów​nież zrzu​ci​ła na bar​ki wła​snej mat​ki. Pol​ly wes​tchnę​ła cięż​ko.
Wy​glą​da​ło na to, że jej mat​ka pro​wa​dzi​ła burz​li​we, sa​mot​ne i nie​szczę​śli​we ży​cie
i nie uda​ło jej się utrzy​mać związ​ku z żad​nym z oj​ców jej có​rek. Pol​ly pra​gnę​ła dla
swo​je​go dziec​ka zu​peł​nie cze​go in​ne​go: sta​bil​no​ści i mi​ło​ści oboj​ga ro​dzi​ców.
W kli​ma​ty​zo​wa​nym po​ko​ju, gdzie urzą​dzi​ła so​bie pra​cow​nię, pa​no​wał przy​jem​ny
chłód. Na szta​lu​gach sta​ły dwa nie​skoń​czo​ne płót​na: akwa​re​la w pa​ste​lo​wych ko​lo​-
rach przed​sta​wia​ją​ca gwiaź​dzi​sty ba​sen oraz olej​ny pej​zaż z za​cho​dem słoń​ca nad
pu​sty​nią. Ten dru​gi ob​raz był dla Pol​ly wy​pra​wą na nie​zna​ne te​ry​to​rium. Ko​lo​ry
były tu od​waż​niej​sze, a ru​chy pędz​la śmiel​sze. Ob​raz uka​zy​wał zmia​ny, ja​kie w niej
na​stą​pi​ły, od​kąd przy​by​ła do Dha​rii.
Gdy upał nie​co ze​lżał, wzię​ła prysz​nic i prze​bra​ła się w nie​bie​ską su​kien​kę, któ​rą
Ra​shad szcze​gól​nie lu​bił. Po​my​śla​ła, że je​śli jej mąż wró​ci na ko​la​cję, to po​wie mu
o dziec​ku. A na​wet gdy​by miał wró​cić póź​niej, za​mie​rza​ła na nie​go za​cze​kać.
Hay​at mia​ła dla niej wia​do​mość.
– Oba​wiam się, że za​szło pew​ne prze​ocze​nie. Przy​ja​ciel kró​la, pan Be​ne​det​ti, zo​-
stał za​pro​szo​ny dziś na ko​la​cję, a kró​la nie ma…
Pol​ly zmarsz​czy​ła czo​ło. Wie​dzia​ła, jak waż​na jest dla Ra​sha​da go​ścin​ność i jak
nie​grzecz​ne by​ło​by od​wo​ły​wa​nie za​pro​sze​nia w ostat​niej chwi​li.
– Zjem z nim i wszyst​ko mu wy​ja​śnię.
Hay​at uśmiech​nę​ła się z po​dzi​wem.
– Wa​sza wy​so​kość jest bar​dzo śmia​ła.
– Dla​cze​go? – zdzi​wi​ła się Pol​ly.
– Bo wa​sza wy​so​kość ma od​wa​gę zjeść ko​la​cję sam na sam z męż​czy​zną, któ​ry
nie jest mę​żem wa​szej wy​so​ko​ści.
 Pol​ly ro​ze​śmia​ła się.
– Ani mój mąż, ani ja nie je​ste​śmy tak sta​ro​świec​cy – stwier​dzi​ła z wiel​ką pew​no​-
ścią.
Rio Be​ne​det​ti był wcie​le​niem uro​ku. Za​pew​nił, że nie czu​je się ura​żo​ny i swo​bod​-
nie za​ba​wiał ją roz​mo​wą, od cza​su do cza​su sub​tel​nie wy​py​tu​jąc o El​lie. Wzbu​dzi​ło
to cie​ka​wość Pol​ly. El​lie nie pró​bo​wa​ła z nią roz​ma​wiać o Rio. Twier​dzi​ła, że na ślu​-
bie ba​wi​ła się w jego to​wa​rzy​stwie tyl​ko z grzecz​no​ści i że wca​le nie przy​padł jej
do gu​stu. Na​zwa​ła go na​wet po​ze​rem i ta​nim pod​ry​wa​czem. Rio wi​docz​nie czymś
się jej na​ra​ził.
Ko​la​cja nie trwa​ła dłu​go i gdy Ra​shad po je​de​na​stej po​ja​wił się w drzwiach, Pol​ly
sie​dzia​ła na ka​na​pie z książ​ką. Po jed​nym spoj​rze​niu na jego za​chmu​rzo​ną twarz
zro​zu​mia​ła, że jest w złym na​stro​ju.
– Co się sta​ło? – za​py​ta​ła, pod​cho​dząc do nie​go boso.
Ra​shad po​pa​trzył na nią ze zdu​mie​niem. Zlek​ce​wa​ży​ła rady Hay​at i spę​dzi​ła cały
wie​czór sama ze słyn​nym pod​ry​wa​czem. Wi​docz​nie uzna​ła Ria za tak atrak​cyj​ne​go
męż​czy​znę, że po​sta​no​wi​ła od​rzu​cić wszel​kie za​sa​dy. Gdy Hay​at po​wie​dzia​ła mu
o tym przez te​le​fon, wpadł we wście​kłość.
– Dla​cze​go nie po​słu​cha​łaś Hay​at, kie​dy ci ra​dzi​ła, że​byś nie ja​dła ko​la​cji sama
z Riem?
Pol​ly unio​sła wy​żej gło​wę.
– Ona mi ni​cze​go nie ra​dzi​ła, po​wie​dzia​ła tyl​ko, że je​stem śmia​ła. Uzna​łam, że to
bzdu​ra. Pró​bo​wa​łam tyl​ko być uprzej​ma. Bar​dzo nie​grzecz​nie by​ło​by mu po​wie​-
dzieć w ostat​niej chwi​li, że cię nie ma, a po​nie​waż jest two​im bli​skim przy​ja​cie​lem,
to po​my​śla​łam, że nie chciał​byś tego…
– A może po​ku​sa spę​dze​nia z nim cza​su sam na sam była zbyt wiel​ka? – wark​nął
Ra​shad. – Ko​bie​ty uga​nia​ją się za nim przez cały czas.
– Moja sio​stra nie – za​uwa​ży​ła Pol​ly z roz​tar​gnie​niem i do​pie​ro te​raz do​strze​gła,
że Ra​sha​da, czy zda​wał so​bie z tego spra​wę, czy nie, zże​ra​ła za​zdrość. – Na​praw​dę
nie masz po​wo​dów do za​zdro​ści…
– Za​zdro​ści? – To sło​wo roz​bi​ło reszt​ki sa​mo​kon​tro​li Ra​sha​da. – Ni​g​dy w ży​ciu nie
by​łem za​zdro​sny o ko​bie​tę!
– Prze​śpij się z tym i po​tem za​sta​nów jesz​cze raz – po​ra​dzi​ła mu, tra​cąc cier​pli​-
wość.
Była na nie​go zła, bo chcia​ła mu po​wie​dzieć o dziec​ku, a on zu​peł​nie ze​psuł na​-
strój. Na ja​kim świe​cie on żył, sko​ro my​ślał, że mia​ła ocho​tę zdra​dzić go z jego naj​-
bliż​szym przy​ja​cie​lem? Może oka​za​ła się zbyt śmia​ła w łóż​ku i Ra​shad uznał, że
jest na​tu​ral​nie roz​wią​zła i nie moż​na jej zo​sta​wić w to​wa​rzy​stwie atrak​cyj​ne​go
męż​czy​zny? Ob​la​ła się ru​mień​cem upo​ko​rze​nia, od​wró​ci​ła gło​wę i wy​mi​nę​ła go, on
jed​nak wy​cią​gnął rękę i po​chwy​cił ją za prze​gub.
– Do​kąd idziesz?
– Nie mam ci nic wię​cej do po​wie​dze​nia. – Wy​rwa​ła rękę i ucie​kła do ko​ry​ta​rza,
czu​jąc pod po​wie​ka​mi pa​lą​ce łzy. Dla​cze​go tak się do niej od​zy​wał? Dla​cze​go tak
o niej my​ślał?
– Pol​ly….
– Nie​na​wi​dzę cię! – rzu​ci​ła przez ra​mię, zbie​ga​jąc po scho​dach w stro​nę sy​pial​ni.
Na​raz po​tknę​ła się i stra​ci​ła rów​no​wa​gę. Nie uda​ło jej się w porę przy​trzy​mać ka​-
mien​nej po​rę​czy i upa​dła, in​stynk​tow​nie zwi​ja​jąc się w kłę​bek, tak jak uczo​no ją
spa​dać z ko​nia. Ude​rzy​ła bio​drem o ka​mień i wy​krzyk​nę​ła z bólu, a po​tem tył jej
gło​wy na​tra​fił na sto​pień i stra​ci​ła przy​tom​ność.
 ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Z ust Pol​ly wy​do​był się jęk. Bo​la​ła ją gło​wa i czu​ła za​męt w my​ślach. Otwo​rzy​ła
oczy i zo​ba​czy​ła ja​kiś nie​zna​ny po​kój, a do​oko​ła sie​bie mnó​stwo twa​rzy. Za​mru​ga​ła
i zda​ła so​bie spra​wę, że leży w łóż​ku szpi​tal​nym.
– Pol​ly – wes​tchnął Ra​shad, zry​wa​jąc się z krze​sła obok niej.
– Co? – wy​mam​ro​ta​ła ze​sztyw​nia​ły​mi usta​mi. – Gło​wa mnie boli… Bio​dro.
Z tru​dem sku​pi​ła wzrok na Ra​sha​dzie, któ​ry cof​nął się, by prze​pu​ścić pie​lę​gniar​-
ki. Za​sta​na​wia​ła się, dla​cze​go wy​da​je się taki zmę​czo​ny i dla​cze​go przez okno do
po​ko​ju wpa​da słoń​ce, choć za​le​d​wie przed chwi​lą było ciem​no. Pie​lę​gniar​ka spraw​-
dzi​ła jej ci​śnie​nie i dała coś do pi​cia, le​karz za​dał se​rię py​tań, ona jed​nak przez cały
czas pa​trzy​ła na Ra​sha​da i pró​bo​wa​ła so​bie przy​po​mnieć, co się z nią sta​ło. Był nie​-
ogo​lo​ny, ko​szu​lę miał po​mię​tą, oczy pod​krą​żo​ne. W koń​cu przy​po​mnia​ła so​bie upa​-
dek ze scho​dów i wcze​śniej​szą kłót​nię i z prze​ra​że​niem przy​ci​snę​ła rękę do brzu​-
cha.
– Moje dziec​ko?
Ra​shad do​padł łóż​ka i uspo​ka​ja​ją​co po​ło​żył dłoń na jej dło​ni.
– Dziec​ku nic się nie sta​ło…
– Na ra​zie. Nie było krwa​wie​nia, ale musi pani od​po​cząć. Wszyst​ko za​le​ży od na​-
stęp​nej doby – po​wie​dział si​wo​wło​sy le​karz i za​bro​nił jej się ru​szać.
Ra​shad cof​nął drżą​cą dłoń i wbił ją w kie​szeń spodni. A za​tem wie​dział o cią​ży.
Pew​nie po​wie​dział mu dok​tor Wa​sem, gdy Pol​ly stra​ci​ła przy​tom​ność. Za​mknę​ła
oczy, wy​obra​ża​jąc so​bie, jak bar​dzo czuł się win​ny. Wciąż była na nie​go wście​kła,
ale wie​dzia​ła, że on za​wsze ob​wi​nia o wszyst​ko sie​bie. Gdy​by stra​ci​ła dziec​ko, ni​g​-
dy by so​bie tego nie wy​ba​czył. Jak mo​gła być na nie​go wście​kła i jed​no​cze​śnie
współ​czuć mu z ca​łe​go ser​ca? Wi​docz​nie tak dzia​ła mi​łość.
Le​karz mó​wił o wstrzą​śnie​niu mó​zgu. Pol​ly pró​bo​wa​ła się sku​pić, ale nie była
w sta​nie. Wszyst​ko ją bo​la​ło, mia​ła za​męt w gło​wie i czu​ła się okrop​nie zmę​czo​na.
Po​my​śla​ła z ulgą, że w każ​dym ra​zie nie stra​ci​ła dziec​ka, i znów od​pły​nę​ła.

Ra​shad cho​dził po pu​stym po​ko​ju. Na proś​bę Ha​ki​ma od​świe​żył się tro​chę, ale nie
jadł i nie spał. Jego tem​pe​ra​ment, ten roz​sza​la​ły gniew, któ​ry cza​sem wy​my​kał się
spod kon​tro​li, omal nie za​bił Pol​ly. Pa​trzył na nią, gdy tak le​ża​ła nie​ru​cho​mo w łóż​-
ku, z ja​sny​mi wło​sa​mi roz​rzu​co​ny​mi na po​dusz​ce i twa​rzą nie​co już bar​dziej za​ru​-
mie​nio​ną. Śmier​tel​na bla​dość, któ​ra tak go wy​stra​szy​ła, mi​nę​ła. Pol​ly była tak kru​-
cha, tak mu dro​ga…
A dziec​ko? Ra​shad wciąż nie mógł wyjść ze zdu​mie​nia, że cią​ża może się zda​rzyć
tak szyb​ko, tak ła​two, tak… tak nor​mal​nie. Nie spo​dzie​wał się tego i nie był na to
przy​go​to​wa​ny. Pe​sy​mi​stycz​nie za​kła​dał, że choć może w koń​cu uda im się po​cząć
dziec​ko, zaj​mie to dużo cza​su. Po raz ko​lej​ny po​zwo​lił, by prze​szłe roz​cza​ro​wa​nia
za​bar​wi​ły jego obec​ne ocze​ki​wa​nia. Czy Pol​ly kie​dyś mu to wy​ba​czy?
 Był nie​mal za​pro​gra​mo​wa​ny na to, by ją roz​cza​ro​wać. Nie po​tra​fił jej uchro​nić
na​wet przed in​try​ga​mi Hay​at. „Albo na​le​żysz do mnie, albo na​dal do niej”, po​wie​-
dzia​ła mu Pol​ly i mia​ła ra​cję. Te​raz do​strze​gał, że nie po​go​dził się ze swo​ją prze​-
szło​ścią i dla​te​go nie po​tra​fił zro​bić w ży​ciu miej​sca dla żony, któ​ra pod każ​dym
wzglę​dem prze​wyż​sza​ła po​przed​nią. Może nie po​wi​nien tak my​śleć, ale w każ​dym
ra​zie był wy​star​cza​ją​co ra​cjo​nal​ny, by zda​wać so​bie z tego spra​wę. Los uśmiech​nął
się do nie​go, choć Ra​shad zu​peł​nie na to nie za​słu​gi​wał, a on nie​mal wy​rzu​cił swo​ją
szan​sę przez okno.
– Wa​sza wy​so​kość musi coś zjeść i od​po​cząć – szep​nął Ha​kim, sta​jąc w drzwiach.
– Żona wa​szej wy​so​ko​ści po​trze​bu​je wspar​cia.
– Jak za​wsze je​steś gło​sem roz​sąd​ku – przy​znał Ra​shad ze znu​że​niem, choć nie
chciał zo​sta​wiać Pol​ly sa​mej. Gdy był przy niej, wy​da​wa​ło mu się, że coś robi, by jej
po​móc, choć w rze​czy​wi​sto​ści dba​li o nią le​ka​rze, a on był tyl​ko wi​dzem.

Pol​ly obu​dzi​ła się i po​czu​ła się sil​niej​sza. Od​su​nę​ła koł​drę, pod​cią​gnę​ła ko​szu​lę
i zo​ba​czy​ła okrop​ny czar​no-nie​bie​ski si​niec po​kry​wa​ją​cy całe bio​dro i dużą część
uda. Le​piej bio​dro niż brzuch, po​my​śla​ła.
Do po​ko​ju we​szła pie​lę​gniar​ka i de​li​kat​nie zła​ja​ła ją za pró​bę sa​mo​dziel​ne​go
wsta​wa​nia. Na​raz do​oko​ła znów za​ro​iło się od le​ka​rzy. Prze​bra​no ją, zmie​nio​no po​-
ściel i przy​nie​sio​no śnia​da​nie.
Go​dzi​nę póź​niej po​ja​wił się Ra​shad, ogo​lo​ny i schlud​ny, w ciem​nym gar​ni​tu​rze.
Wy​da​wał się znacz​nie spo​koj​niej​szy niż po​przed​nie​go dnia. Jego oczy na​tych​miast
od​na​la​zły jej spoj​rze​nie. Pol​ly od​ru​cho​wo od​wró​ci​ła wzrok, wciąż peł​na sprzecz​-
nych uczuć. Po​ka​zał, że jej nie ufa, uwie​rzył, że choć byli mał​żeń​stwem, mo​gła być
mu nie​wier​na. Jak mia​ła mu to wy​ba​czyć?
– Mam ci mnó​stwo do po​wie​dze​nia – rzekł ci​cho. – Ale naj​pierw dziad​ko​wie chcą
się z tobą zo​ba​czyć.
– Oczy​wi​ście – od​rze​kła nie​pew​nie, za​sta​na​wia​jąc się, co ta​kie​go chce jej po​wie​-
dzieć.
– Je​śli le​ka​rze się zgo​dzą, póź​niej za​bio​rę cię do domu.
Pol​ly w mil​cze​niu za​ci​snę​ła usta.
– Hay​at wy​je​cha​ła do swo​jej mat​ki. Nie wró​ci już do pa​ła​cu – po​wie​dział Ra​shad
twar​do. – By​łem głu​pi, po​zwa​la​jąc jej prze​by​wać w two​im oto​cze​niu.
Pol​ly po raz pierw​szy po​pa​trzy​ła pro​sto na nie​go.
– O czym ty mó​wisz?
Na jego twa​rzy po​ja​wi​ło się na​pię​cie.
– Oka​za​ło się, że Hay​at była zła i za​zdro​sna, gdy się z tobą oże​ni​łem. Po​sta​no​wi​ła
nas po​róż​nić i uda​ło jej się – do​dał nie​chęt​nie. – Ka​za​łem jej od​wo​łać tę ko​la​cję
z Riem, za​nim wy​je​cha​łem z pa​ła​cu, ale ona tego nie zro​bi​ła, tyl​ko za​sta​wi​ła pu​łap​-
kę na nas obo​je. Po​zwo​li​ła ci zjeść z nim ko​la​cję, choć wie​dzia​ła, że w głę​bi ser​ca
nie je​stem tak li​be​ral​nym męż​czy​zną, ja​kim po​wi​nie​nem być ze wzglę​du na cie​bie.
Pol​ly była wstrzą​śnię​ta.
– Ale dla​cze​go Hay​at mia​ła​by być zła i za​zdro​sna? Czy by​łeś z nią zwią​za​ny, za​-
nim ja się po​ja​wi​łam?
Ra​shad zmarsz​czył czo​ło.
 – Oczy​wi​ście, że nie. Ona jest młod​szą sio​strą Fe​rah. Ale ni​g​dy jej nie po​lu​bi​łem.
– Hay​at jest two​ją szwa​gier​ką? – zdu​mia​ła się Pol​ly. – Dla​cze​go nikt mi o tym nie
po​wie​dział?
– To nie była żad​na ta​jem​ni​ca. Ja​koś nie wy​da​wa​ło mi się to waż​ne. Nie chcia​łem
się do niej uprze​dzać, bo jest, czy też ra​czej była, bar​dzo kom​pe​tent​na. – Ra​shad
pod​niósł gło​wę i ode​tchnął głę​bo​ko. – Po​peł​ni​łem błąd, do​pusz​cza​jąc ją do cie​bie,
i oba​wiam się, że dro​go za to za​pła​ci​łem.
Pol​ly przy​mknę​ła oczy. Dla​cze​go jej nie ostrzegł? Pa​mię​ta​ła sło​wa Hay​at, któ​ra
mó​wi​ła, że jej sio​stra była bar​dzo nie​szczę​śli​wa, bo nie mo​gła po​cząć dziec​ka.
Przy​po​mnia​ła so​bie rów​nież swo​ją nie​chęć do atrak​cyj​nej bru​net​ki i z tru​dem prze​-
łknę​ła sło​wa zło​ści i po​tę​pie​nia. Młod​sza sio​stra pierw​szej żony z pew​no​ścią nie
mia​ła po​wo​dów, żeby ży​czyć dru​giej żo​nie Ra​sha​da dłu​gie​go i szczę​śli​we​go ży​cia.
– Hay​at przy​zna​ła, że nie po​do​bał jej się mój po​wtór​ny ślub i na​sze szczę​ście –
do​dał Ra​shad szorst​ko. – Po​wi​nie​nem prze​wi​dzieć, że tak bę​dzie.
– No cóż, co się sta​ło, to się sta​ło – po​wie​dzia​ła Pol​ly krót​ko. – Hay​at wy​je​cha​ła,
a mnie nie sta​ło się nic po​waż​ne​go.
– In​szal​lah – wes​tchnął Ra​shad i pod​niósł się.
W drzwiach po​ko​ju sta​nę​li dziad​ko​wie Pol​ly z wiel​kim ko​szem owo​ców. Bab​cia
uści​snę​ła ją, mó​wiąc coś szyb​ko, a Ha​kim, bar​dziej oszczęd​ny w wy​ra​ża​niu uczuć,
uści​snął tyl​ko jej ra​mię.
Jesz​cze tego sa​me​go dnia le​ka​rze wy​ra​zi​li zgo​dę, by Ra​shad za​brał żonę do
domu. Wy​szli ze szpi​ta​la tyl​nym wyj​ściem, po​nie​waż przed głów​nym cze​ka​ły tłu​my,
któ​re pra​gnę​ły zo​ba​czyć Pol​ly.
– Dla​cze​go nie chcesz na mnie pa​trzeć? – za​py​tał, gdy je​cha​li do pa​ła​cu.
– Bo je​stem na cie​bie zła – przy​zna​ła krót​ko.
Ra​shad po​wo​li wy​pu​ścił od​dech.
– Oczy​wi​ście. Ze​psu​łem na​szą wy​jąt​ko​wą chwi​lę…
– Nie tyl​ko o to cho​dzi – prze​rwa​ła mu. – Za​cho​wa​łeś się tak, jak​bym była ja​kąś
la​dacz​ni​cą, któ​rej nie moż​na zo​sta​wić w po​ko​ju z męż​czy​zną.
– Bar​dzo tego ża​łu​ję – przy​znał spo​koj​nie. – Chciał​bym cof​nąć się w cza​sie i wy​-
ma​zać to wszyst​ko, ale nie mogę.
– Nie po​do​ba​ło mi się, że mo​głeś tak o mnie po​my​śleć.
– Po​roz​ma​wia​my w domu – mruk​nął.
Za​pa​dło peł​ne na​pię​cia mil​cze​nie, któ​re​go Pol​ly nie pró​bo​wa​ła prze​ry​wać. Wła​-
ści​wie była rów​nie zła na sie​bie, jak i na nie​go. Zwy​kle po​tra​fi​ła wy​ba​czać, ale to,
co po​wie​dział Ra​shad, bar​dzo ją zra​ni​ło, bo go ko​cha​ła. Tyl​ko że on o tym nie wie​-
dział. Nie pro​sił jej o mi​łość, a ona nie chcia​ła, żeby uda​wał coś, cze​go nie czu​je. Na
dłuż​szą metę szcze​rość i zdro​wy roz​są​dek były bez​piecz​niej​sze niż emo​cjo​nal​ne
wy​bu​chy, któ​re mo​gły tyl​ko za​mą​cić wodę.
– Le​ka​rze ka​za​li ci od​po​czy​wać – po​wie​dział Ra​shad, gdy wcho​dzi​li do pry​wat​ne​-
go skrzy​dła pa​ła​cu. Wiel​ki sa​lon pe​łen był kwia​tów i pre​zen​tów.
– Co to? – zdzi​wi​ła się Pol​ly.
– Gdy roz​nio​sło się, że mia​łaś wy​pa​dek, wszy​scy za​czę​li przy​sy​łać kwia​ty i pre​-
zen​ty – wy​ja​śnił Ra​shad. – Nie ogła​sza​li​śmy wia​do​mo​ści o two​jej cią​ży i na ra​zie
jesz​cze tego nie zro​bi​my, ale plot​ki pew​nie już krą​żą po uli​cach. Służ​ba wi​dzia​ła
wy​pa​dek, a nie​po​kój dok​to​ra Wa​se​ma był zu​peł​nie jed​no​znacz​ny.
– A ty jak za​re​ago​wa​łeś?
– To była naj​gor​sza chwi​la mo​je​go ży​cia – oznaj​mił bez wa​ha​nia. – Ba​łem się, że
nie ży​jesz. Do​pie​ro po​tem za​uwa​ży​łem, że jesz​cze od​dy​chasz.
– Albo że stra​ci​łam dziec​ko – do​da​ła su​cho.
– To by​ło​by lep​sze niż utra​ta cie​bie – od​rzekł Ra​shad szorst​ko. – Mo​gli​by​śmy
mieć na​stęp​ne dziec​ko, ale ty je​steś tyl​ko jed​na. Cie​bie nie da się za​stą​pić.
Pol​ly nie mia​ła ocho​ty słu​chać pu​stych po​ciech.
– Nie​praw​da – od​rze​kła spo​koj​nie. – Ko​bie​ty usta​wia​ły​by się w ko​lej​ce, żeby zo​-
stać na​stęp​ną kró​lo​wą i mat​ką two​ich dzie​ci.
– Przy​pusz​czam, że dwie żony, któ​re zgi​nę​ły tra​gicz​ną śmier​cią, moc​no ogra​ni​czy​-
ły​by moją atrak​cyj​ność. Stał​bym się kimś w ro​dza​ju Si​no​bro​de​go.
Pol​ly par​sk​nę​ła stłu​mio​nym śmie​chem.
– To praw​da – przy​zna​ła i wzię​ła do ręki małą ak​sa​mit​ną żab​kę. Z pew​no​ścią był
to pre​zent prze​zna​czo​ny dla ich nie​na​ro​dzo​ne​go dziec​ka. Do oczu na​pły​nę​ły jej łzy.
Jej naj​więk​szy se​kret stał się wła​sno​ścią pu​blicz​ną i ode​bra​no jej moż​li​wość po​dzie​-
le​nia się no​wi​na​mi z mę​żem.
– Chcia​łam ci sama o tym po​wie​dzieć – mruk​nę​ła.
– Wiem. Wszyst​ko ze​psu​łem.
– Może za​wi​ni​li​śmy oby​dwo​je. Mał​żeń​stwo skła​da się z dwóch osób. Jak​kol​wiek
na to pa​trzeć, to jest part​ner​stwo.
– Nie – za​pro​te​sto​wał Ra​shad. – To ja nie po​zwo​li​łem, żeby na​sze mał​żeń​stwo
było part​ner​stwem. Nie mam do​świad​cze​nia w ta​kie​go ro​dza​ju związ​ku. Ni​g​dy z ni​-
kim nie dzie​li​łem się uczu​cia​mi ani wspo​mnie​nia​mi, za​wsze za​cho​wy​wa​łem ta​kie
rze​czy dla sie​bie, ale przy to​bie… – Za​wa​hał się i spoj​rzał na nią na nią spod rzęs. –
Przy to​bie tra​cę kon​tro​lę nad sobą i wy​my​ka​ją mi się róż​ne rze​czy.
Pa​trzy​ła na nie​go ze ści​śnię​tym ser​cem i wi​dzia​ła chłop​ca, któ​re​go ry​go​ry​stycz​nie
uczo​no tłu​mić uczu​cia.
– To nie musi być złe – szep​nę​ła.
– To było złe, kie​dy za​ata​ko​wa​łem cię z po​wo​du tej ko​la​cji z Rio – przy​znał z cięż​-
kim ser​cem. – To było zu​peł​nie nie​ra​cjo​nal​ne. Wpa​dłem we wście​kłość. Nie mo​głem
znieść my​śli, że do​brze się ba​wi​łaś w jego to​wa​rzy​stwie. Nie mu​sisz mi mó​wić, że
je​stem za​bor​czy, bo sam o tym wiem. Ni​g​dy wcze​śniej nie czu​łem ta​kiej za​zdro​ści.
– Te​raz ro​zu​miem cię tro​chę le​piej. Ale wte​dy wy​da​wa​ło mi się, że po pro​stu mi
nie ufasz.
Ra​shad po​pa​trzył na nią ocza​mi błysz​czą​cy​mi ża​lem.
– Ale wła​śnie to jest w tym wszyst​kim naj​bar​dziej nie​lo​gicz​ne. Ufam ci, a Rio jest
moim naj​lep​szym przy​ja​cie​lem i wiem, że nie zro​bił​by mi świń​stwa, ale mimo
wszyst​ko te uczu​cia nade mną za​pa​no​wa​ły.
Pol​ly z wa​ha​niem do​tknę​ła jego ra​mie​nia.
– Po pro​stu nie przy​wy​kłeś do ta​kich rze​czy. Do​pie​ro za​czy​nasz się uczyć.
– Je​śli mam cię ra​nić, to nie chcę się tego uczyć – wes​tchnął.
– Ale kie​dy nie wy​ra​żasz uczuć, to sta​jesz się jak ko​cio​łek z pro​chem, a to jest
jesz​cze bar​dziej nie​bez​piecz​ne.
– To się wię​cej nie po​wtó​rzy. Te​raz będę się le​piej pil​no​wał.
 – Ale ja wca​le tego nie chcę – przy​zna​ła.
– Mia​łem przed tobą zbyt wie​le ta​jem​nic – wy​znał Ra​shad i pod​szedł do okna. Nie
chciał być nie​lo​jal​ny wo​bec pa​mię​ci pierw​szej żony, ale ro​zu​miał, że szcze​rość jest
ko​niecz​na. – Moje mał​żeń​stwo było bar​dzo nie​szczę​śli​we…
– Po​wie​dzia​łeś prze​cież, że ją ko​cha​łeś – zdu​mia​ła się Pol​ly.
– Na po​cząt​ku by​li​śmy pra​wie dzieć​mi, któ​re pró​bu​ją się za​cho​wy​wać jak do​ro​śli
i mie​li​śmy tyl​ko sie​bie na​wza​jem. Fe​rah była moją pierw​szą mi​ło​ścią, cho​ciaż nie​-
wie​le nas łą​czy​ło. Sta​ra​łem się, jak mo​głem, ale nie ko​cha​łem jej tak, jak ona ko​cha​-
ła mnie. – Na jego twa​rzy od​bił się żal. – I ona o tym wie​dzia​ła. Jej bez​płod​ność była
dla nas oboj​ga nie​usta​ją​cym źró​dłem stre​su i Fe​rah sta​ła się nie​szczę​śli​wą ko​bie​tą.
W ża​den spo​sób nie po​tra​fi​łem jej po​cie​szyć. Uczu​cia umar​ły i na ko​niec by​li​śmy jak
dwo​je ob​cych, zmu​szo​nych do ży​cia pod jed​nym da​chem.
Pol​ly pa​trzy​ła na nie​go wstrzą​śnię​ta. Zu​peł​nie nie była przy​go​to​wa​na na ta​kie wy​-
zna​nie.
– Te​raz znasz praw​dę – za​koń​czył po​nu​ro.
– Ale… – ode​zwa​ła się nie​pew​nie.
– Przez ostat​nich pięć lat na​sze​go mał​żeń​stwa ży​łem w ce​li​ba​cie. Ta stro​na na​-
sze​go związ​ku umar​ła, kie​dy Fe​rah do​wie​dzia​ła się, że nie może uro​dzić dziec​ka.
Od​wró​ci​ła się ode mnie – wy​ja​śnił krót​ko. – Czu​łem się nie​chcia​ny, od​rzu​co​ny…
– Oczy​wi​ście – wy​ją​ka​ła Pol​ly, prze​ję​ta współ​czu​ciem.
– I dla​te​go mia​łaś ra​cję, kie​dy oskar​ży​łaś mnie o brak en​tu​zja​zmu w dniu ślu​bu. –
Po​pa​trzył na nią z ża​lem. – Wie​dzia​łem, że mam obo​wią​zek oże​nić się po​wtór​nie,
ale pa​ra​li​żo​wa​ła mnie myśl, że znów zo​sta​nę mę​żem. Z pierw​sze​go mał​żeń​stwa
mia​łem tyl​ko złe wspo​mnie​nia, więc moje ocze​ki​wa​nia były bar​dzo ni​skie…
Pol​ly po​ru​szy​ła się z tru​dem i usia​dła, bo nie była pew​na, czy utrzy​ma się na no​-
gach.
– Ro​zu​miem cię – po​wie​dzia​ła bez​rad​nie.
– Za​cho​wy​wa​łem się bar​dzo sa​mo​lub​nie. By​łem zły i roz​go​ry​czo​ny, czu​łem się
wpę​dzo​ny w pu​łap​kę. A ty mnie oca​li​łaś – do​dał szorst​ko. – Nie za​słu​ży​łem na cie​-
bie, Pol​ly. Nie je​stem wart szczę​ścia, ja​kie wnio​słaś w moje ży​cie.
Pol​ly po​pa​trzy​ła na nie​go z nie​zro​zu​mie​niem.
– Mó​wisz o dziec​ku? To cię uszczę​śli​wi​ło?
Ra​shad ścią​gnął brwi.
– Nie, mó​wię o to​bie. Dziec​ko to wspa​nia​ły dar i nie​zmier​nie się z nie​go cie​szę,
ale moje szczę​ście opie​ra się na tym, że mam cie​bie.
– Och – wy​mam​ro​ta​ła ze zdu​mie​niem.
Ra​shad pod​szedł do niej i osu​nął się na ko​la​na u jej stóp.
– Chy​ba za​ko​cha​łem się w to​bie już wte​dy, kie​dy cię zo​ba​czy​łem po raz pierw​szy.
To było tak, jak​by po​ra​ził mnie prąd. Ni​g​dy wcze​śniej ni​cze​go po​dob​ne​go nie czu​-
łem i oczy​wi​ście nie mia​łem po​ję​cia, co to jest. To była mi​łość, ale uzna​łem, że to
po​żą​da​nie, bo nic in​ne​go nie zna​łem.
– Mi​łość – prze​rwa​ła Pol​ly. – Ty mnie ko​chasz?
– Jak sza​le​niec. Mu​szę cię mieć przy so​bie przez cały czas. Cią​gle o to​bie śnię.
Na myśl, że mógł​bym cię stra​cić, pa​ra​li​żu​je mnie strach. A jed​nak po​peł​nia​łem błąd
za błę​dem i nic nie zro​bi​łem, żeby za​słu​żyć na twój sza​cu​nek.
 Pol​ly uśmiech​nę​ła się sze​ro​ko, prze​peł​nio​na eu​fo​rią. Ko​cha​ła go, tym bar​dziej, że
po​rzu​cił swo​ją re​zer​wę i dumę, by ją prze​ko​nać o szcze​ro​ści swych uczuć.
– Ja też po​czu​łam ten prąd. Za każ​dym ra​zem, gdy na cie​bie pa​trzy​łam, czu​łam
się jak za​ko​cha​na na​sto​lat​ka. Jak są​dzisz, dla​cze​go za cie​bie wy​szłam? Dla​te​go, że
by​łam w to​bie za​ko​cha​na.
– Na​praw​dę? – za​wo​łał Ra​shad. Ze​rwał się na nogi i pa​trzył w jej roz​pro​mie​nio​ną
twarz.
– Na​praw​dę – po​twier​dzi​ła z uśmie​chem.
Bar​dzo de​li​kat​nie, żeby nie ura​zić jej bio​dra, wziął ją na ręce i za​niósł do sy​pial​ni.
Zrzu​cił ma​ry​nar​kę i kra​wat i usiadł obok niej, a po​tem wziął ją w ra​mio​na.
– Tak bar​dzo cię ko​cham, ha​bib​ti. Na ra​zie przez kil​ka dni mogę cię tyl​ko przy​tu​-
lać – po​wie​dział ochry​ple. – Ale to mi w zu​peł​no​ści wy​star​czy.
Pol​ly po​ru​szy​ła się w jego ra​mio​nach, nie zwa​ża​jąc na ból, i spoj​rza​ła mu
w twarz.
– My​ślę, że po​wi​nie​neś mnie po​ca​ło​wać.
Przy​mknę​ła oczy i po​my​śla​ła, że choć ist​nie​ją mię​dzy nimi wiel​kie róż​ni​ce i choć
Ra​shad jest znacz​nie bar​dziej sta​ro​świec​ki, niż chciał przy​znać, to jed​nak do​sko​na​-
le do sie​bie pa​su​ją.
 EPILOG

– Nie mogę uwie​rzyć, że jesz​cze nie uda​ło nam się od​na​leźć Gem​my – wes​tchnę​ła
Pol​ly, zer​ka​jąc na sio​strę. – Mi​nę​ło wie​le mie​się​cy, ale wciąż pra​wie nic o niej nie
wie​my.
– Wie​my, że mia​ła trud​ne dzie​ciń​stwo i że nie ma domu, do któ​re​go mo​gła​by wra​-
cać – od​rze​kła El​lie. – Mo​że​my też przy​pusz​czać, że czę​sto się prze​pro​wa​dza, bo
ni​g​dy nie uda​je się za nią zdą​żyć. Poza tym chwy​ta się naj​gor​szych prac. To o wie​le
wię​cej, niż wie​dzia​ły​śmy na po​cząt​ku.
Pol​ly nie​chęt​nie ski​nę​ła gło​wą.
– Tak. A je​śli ona nie chce się z nami skon​tak​to​wać? – za​py​ta​ła z tro​ską. – Da​wa​-
ły​śmy ogło​sze​nia do ga​zet, za​wia​do​mi​ły​śmy służ​by spo​łecz​ne i wszyst​kich, któ​rzy
zna​li ją w prze​szło​ści.
– Mu​si​my cier​pli​wie cze​kać – stwier​dzi​ła El​lie sta​now​czo. – A to​bie za​wsze bra​-
ko​wa​ło cier​pli​wo​ści. Cho​ciaż te​raz to jest je​dy​na rzecz, ja​kiej ci bra​ku​je.
– Co to ma zna​czyć? – ob​ru​szy​ła się Pol​ly.
Jej sio​stra prze​wró​ci​ła ocza​mi.
– Masz męża kró​la, przy​stoj​ne​go jak gwiaz​dor fil​mo​wy. Cały na​ród uwa​ża, że po​-
tra​fisz cho​dzić po wo​dzie. Nad two​ją gło​wą wiecz​nie świe​ci słoń​ce, miesz​kasz
w kró​lew​skim pa​ła​cu, masz ko​cha​ją​cych dziad​ków i uro​cze​go syn​ka. Tak, mó​wię
o to​bie, ko​cha​ny. – Spoj​rza​ła na Ka​ri​ma, któ​ry pełzł w jej stro​nę po dy​wa​ni​ku. –
Pew​nie pla​nu​jesz już na​stęp​ne dziec​ko?
Pol​ly za​ru​mie​ni​ła się.
– Nie od razu. Chcia​ła​bym, żeby Ka​rim naj​pierw tro​chę pod​rósł. Nie je​stem ma​-
szy​ną do ro​dze​nia dzie​ci, El​lie. Ty na​wet z ni​kim się nie spo​ty​kasz…
– Je​stem zbyt za​ję​ta. Dy​żu​ry w szpi​ta​lu, eg​za​mi​ny, nie mam cza​su na męż​czy​znę.
Zresz​tą więk​szość z nich do ni​cze​go się nie na​da​je. Je​stem za​do​wo​lo​na z ży​cia.
Jem, co chcę, cho​dzę, gdzie chcę, ro​bię, co chcę. To jest dla mnie waż​ne. Kie​dy tyl​-
ko po​ja​wia się ja​kiś męż​czy​zna, prze​sta​jesz mieć wy​bór.
– Nie masz za​mia​ru od​szu​kać swo​je​go ojca?
El​lie wes​tchnę​ła.
– Kie​dy skoń​czę staż, we​zmę so​bie kil​ka mie​się​cy wol​ne​go, po​ja​dę do Włoch i dys​-
kret​nie po​ba​wię się w de​tek​ty​wa.
– To świet​nie – ucie​szy​ła się Pol​ly. – Po​wiesz mi te​raz, jak się na​zy​wa twój oj​ciec?
El​lie jęk​nę​ła.
– Nie po​wie​dzia​łam ci wcze​śniej, bo ja do​sta​łam dwa na​zwi​ska.
– Dwa? – po​wtó​rzy​ła Pol​ly ze zdu​mie​niem.
– Tak – stwier​dzi​ła El​lie su​cho. – Dwa na​zwi​ska. Wi​docz​nie mama nie wie​dzia​ła,
któ​ry z nich był moim oj​cem. A naj​gor​sze ze wszyst​kie​go, że to dwóch bra​ci. Je​den
żyje, dru​gi umarł. Ten, któ​ry żyje, jest bo​ga​tym ko​lek​cjo​ne​rem sztu​ki i miesz​ka
w pa​ła​cu pod Flo​ren​cją. Jego brat zmarł wie​le lat temu.
 Pol​ly po​pa​trzy​ła na sio​strę z kon​ster​na​cją.
– Tak mi przy​kro…
– Ty do​sta​łaś baj​kę. Oj​ciec bo​ha​ter, w do​dat​ku oże​nił się z two​ją mat​ką. A ja do​-
sta​łam dwóch ta​tu​siów – uśmiech​nę​ła się iro​nicz​nie. – Ale cie​szę się, że tak wy​pa​-
dło. Ja po​tra​fię so​bie ra​dzić z pa​skud​ną rze​czy​wi​sto​ścią le​piej niż ty.
– Mogę po​je​chać z tobą do Włoch – za​pro​po​no​wa​ła Pol​ly. – Będę cię wspie​rać.
– Nie. Bez Ra​sha​da i Ka​ri​ma zwię​dła​byś jak kwiat bez wody – od​rze​kła El​lie su​-
cho. – O ile twój mąż w ogó​le po​zwo​lił​by ci po​je​chać.
– Ra​shad nie mówi mi, co mam ro​bić.
– Nie, ale nie cier​pi, kie​dy wy​jeż​dżasz na​wet na kil​ka dni. Gdy przy​je​cha​łaś do
mnie na Boże Na​ro​dze​nie, dzwo​nił co pięć mi​nut. Któ​re​goś wie​czo​ru usnę​łaś, roz​-
ma​wia​jąc z nim. Roz​dzie​lić was to jak roz​dzie​lić parę za​ko​cha​nych na​sto​lat​ków. To
nie​zdro​we być tak do ko​goś przy​wią​za​nym.
Pol​ly tyl​ko się ro​ze​śmia​ła, bo wie​dzia​ła, że El​lie ni​g​dy nie była za​ko​cha​na. Jej naj​-
więk​szą mi​ło​ścią była me​dy​cy​na. Pol​ly ni​g​dy nie mia​ła ta​kich am​bi​cji, gdy cho​dzi​ło
o pra​cę. Jej po​trze​by i pra​gnie​nia w zu​peł​no​ści za​spo​ka​ja​ła ro​dzi​na i pu​blicz​na rola
kró​lo​wej Dha​rii. Przez cały czas była bar​dzo za​ję​ta, szcze​gól​nie od roku, od​kąd
uro​dzi​ła syna. Mie​li niań​kę, któ​ra po​ma​ga​ła w opie​ce nad Ka​ri​mem, ale oby​dwo​je,
Pol​ly i Ra​shad, spę​dza​li z dziec​kiem bar​dzo dużo cza​su. Pol​ly chcia​ła, by Ka​rim czuł
się ko​cha​ny, a Ra​shad rów​nież był zde​ter​mi​no​wa​ny uczest​ni​czyć w jego co​dzien​nym
ży​ciu.
– Tu jest tak pięk​nie – za​uwa​ży​ła El​lie z roz​ma​rze​niem, pa​trząc na ba​sen
w kształ​cie gwiaz​dy, do któ​re​go przez cały czas spły​wa​ła woda. Do​oko​ła ro​sły buj​ne
zie​lo​ne drze​wa i krze​wy, a za nimi do nie​ba wzbi​ja​ły się rzeź​bio​ne ka​mien​ne łuki
i ko​lum​ny pa​ła​cu ota​cza​ją​ce dzie​dzi​niec. – To miej​sce zo​ba​czy​łaś na sa​mym po​cząt​-
ku, tak? Może dla​te​go za​ko​cha​łaś się w Ra​sha​dzie.
– Jaka ty je​steś cy​nicz​na, El​lie – rzekł Ra​shad z roz​ba​wie​niem, pod​cho​dząc do
nich.
Ka​rim z okrzy​kiem po​racz​ko​wał po po​sadz​ce w stro​nę ojca. Ra​shad za​śmiał się,
wziął chłop​ca na ręce i po​ca​ło​wał z nie​skry​wa​nym uczu​ciem. Ten wi​dok wzru​szył
Pol​ly. Czło​wiek, za któ​re​go wy​szła, stop​nio​wo uczył się roz​luź​niać i po​ka​zy​wać swój
praw​dzi​wy cha​rak​ter. Głę​bia jego uczu​cia mo​gła się te​raz rów​nać z na​mięt​no​ścią,
jaką od​zna​czał się w sy​pial​ni. Twier​dził, że to ona go zmie​ni​ła, ale Pol​ly była zda​nia,
że zmie​nił się sam. Był te​raz szczę​śli​wy i wi​dać to było w jego pro​mien​nym uśmie​-
chu i błysz​czą​cych oczach.
– No cóż, czy to pa​łac cię ocza​ro​wał, czy ja? – za​py​tał Ra​shad żar​to​bli​wie, pod​-
cho​dząc do żony.
– Sko​ro wy ma​cie za​miar się czu​lić, to ja pój​dę wziąć prysz​nic – oświad​czy​ła El​lie.
– Czu​lić? – zdzi​wił się Ra​shad, pro​wa​dząc Pol​ly wo​kół dzie​dziń​ca. Jed​ną ręką ota​-
czał jej ra​mio​na, dru​gą trzy​mał Ka​ri​ma.
– El​lie tego nie cier​pi – wy​ja​śni​ła Pol​ly.
Ra​shad skrzy​wił się bo​le​śnie.
– Czy my się do sie​bie czu​li​my?
– Cza​sem chy​ba tak. Ale komu to może prze​szka​dzać, sko​ro je​ste​śmy szczę​śli​wi?
– Wy​ję​ła Ka​ri​ma z rąk męża i uło​ży​ła na drzem​kę w koj​cu. Dziec​ko na​tych​miast
roz​pła​ka​ło się ża​ło​śnie, jak​by po​rzu​ci​ła go na uli​cy. Ra​shad po​chy​lił się nad nim
z tro​ską.
– Nic mu nie bę​dzie, za​wsze tak robi. Jest taki sam jak ty, od​por​ny na wszyst​ko.
Tyl​ko nie bierz go zno​wu na ręce – ostrze​gła Pol​ly i po​cią​gnę​ła męża w stro​nę dzie​-
dziń​ca.
– Twar​da mi​łość – skrzy​wił się.
– Za​cze​kaj – po​wie​dzia​ła Pol​ly na ko​ry​ta​rzu.
Po​zba​wio​ny pu​blicz​no​ści Ka​rim na​tych​miast prze​stał pła​kać i z wy​raź​nym za​do​-
wo​le​niem za​czął coś do sie​bie mó​wić. Ra​shad uśmiech​nął się z ulgą.
– Masz zbyt mięk​kie ser​ce – stwier​dzi​ła Pol​ly, idąc do sy​pial​ni.
– Nie, po pro​stu je​stem tro​skli​wym ro​dzi​cem, któ​ry nie lubi sły​szeć pła​czu wła​-
sne​go dziec​ka.
– A ja je​stem kim? Złą mat​ką, któ​ra go zo​sta​wia, żeby wy​pła​ki​wał so​bie oczy?
– Nie. Je​steś cu​dow​ną żoną, któ​ra po​zwa​la mi spę​dzić ze sobą go​dzi​nę przed ko​-
la​cją – rzekł Ra​shad z cza​ru​ją​cym uśmie​chem, zrzu​ca​jąc z sie​bie ubra​nie. – To ko​-
lej​ny po​wód, dla któ​re​go tak cię ko​cham.
Pol​ly z uzna​niem po​wio​dła pal​cem po jego twar​dym brzu​chu.
– Je​stem za​chłan​na i za​wsze znaj​dę czas dla cie​bie.
Ra​shad wplótł pal​ce w jej wło​sy i po​pa​trzył na nią ze szcze​rym od​da​niem.
– Je​steś naj​lep​szym, co zda​rzy​ło mi się w ży​ciu – po​wie​dział. – Kie​dy bu​dzę się
rano i wi​dzę cię obok sie​bie, ser​ce mi ro​śnie i wiem, że dam so​bie radę ze wszyst​-
kim.
– Ja też cię ko​cham – szep​nę​ła z błysz​czą​cy​mi ocza​mi.
Ko​la​cja była spóź​nio​na. Gdy Pol​ly ze​szła do ja​dal​ni, sio​stra, cze​ka​jąc już przy sto​-
le, rzu​ci​ła jej wy​mow​ne spoj​rze​nie.
– I ty by​łaś zdzi​wio​na, gdy po​wie​dzia​łam, że za​cho​wu​je​cie się jak na​sto​lat​ki?
– Po​cze​kaj, aż sama się za​ko​chasz – stwier​dzi​ła Pol​ly.
– Nic z tego. Je​stem na to zbyt roz​sąd​na – oświad​czy​ła El​lie z prze​ko​na​niem.
Ty​tuł ory​gi​na​łu: The De​sert King’s Black​m a​iled Bri​de
Pierw​sze wy​da​nie: Har​le​qu​in Mills & Boon Li​m i​ted, 2017
Re​dak​tor se​rii: Ma​rze​na Cie​śla
Opra​c o​wa​nie re​dak​c yj​ne: Ma​rze​na Cie​śla
Ko​rek​ta: Anna Ja​błoń​ska

© 2017 by Lyn​ne Gra​ham

© for the Po​lish edi​tion by Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o., War​sza​wa 2018

Wy​da​nie ni​niej​sze zo​sta​ło opu​bli​ko​wa​ne na li​c en​c ji Har​le​qu​in Bo​o ks S.A.

Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne, łącz​nie z pra​wem re​pro​duk​c ji czę​ści lub ca​ło​ści dzie​ła w ja​kiej​kol​wiek for​-
mie.
Wszyst​kie po​sta​c ie w tej książ​c e są fik​c yj​ne.
Ja​kie​kol​wiek po​do​bień​stwo do osób rze​c zy​wi​stych – ży​wych i umar​łych – jest cał​ko​wi​c ie przy​pad​ko​we.
Har​le​qu​in i Har​le​qu​in Świa​to​we Ży​c ie są za​strze​żo​ny​m i zna​ka​m i na​le​żą​c y​m i do Har​le​qu​in En​ter​pri​ses Li​-
mi​ted i zo​sta​ły uży​te na jego li​c en​c ji.
Har​per​C ol​lins Pol​ska jest za​strze​żo​nym zna​kiem na​le​żą​c ym do Har​per​C ol​lins Pu​bli​shers, LLC. Na​zwa
i znak nie mogą być wy​ko​rzy​sta​ne bez zgo​dy wła​ści​c ie​la.
Ilu​stra​c ja na okład​c e wy​ko​rzy​sta​na za zgo​dą Har​le​qu​in Bo​o ks S.A.
Wszyst​kie pra​wa za​strze​żo​ne.

Har​per​C ol​lins Pol​ska sp. z o.o.

02-516 War​sza​wa, ul. Sta​ro​ściń​ska 1B, lo​kal 24-25

www.har​le​qu​in.pl

ISBN 978-83-276-3851-9

Kon​wer​sja do for​m a​tu MOBI:

Le​gi​m i Sp. z o.o.
Spis treści
Strona tytułowa
Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Epilog
Strona redakcyjna