Ωδή στον Γεώργιο
Καραϊσκάκη
Η οθό νη βουλιά ζει σαλεύ ει το
πλή θος
εικό νες ξεχύ νονται με μιας
πού πας παλληκά ρι ωραίο σαν
μύ θος
κι ολό ισια στο θά νατο κολυμπά ς
Και ό λες οι αντένες μιας γης
χτυπημένης
μεγά φωνα και ασύ ρματοι από
παντού
γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ
ανεβαίνεις
ψηλά στους βασιλιά δες τ'
ουρανού
Ποιος στ' αλή θεια είμαι εγώ και
πού πά ω
με χίλιες δυο εικό νες στο μυαλό
προβολείς με στραβώ νουν και
πά ω
και γονατίζω και το αίμα σου
φιλώ
Πού πας παλληκά ρι πομπές
ξεκινού νε
κι οι σκλά βες σου ουρλιά ζουν στο
βωμό
ουρλιά ζουν τα πλή θη καμπά νες
ηχού νε
κι ο ύ μνος σου τραντά ζει το ναό
Ποιος στ' αλή θεια είμαι εγώ και
πού πά ω
με χίλιες δυο εικό νες στο μυαλό
οι προβολείς με στραβώ νουν και
πά ω
και γονατίζω και το αίμα σου
φιλώ
Περήφανοι όλοι
Ήταν μαζεμένοι ό λοι μια βραδιά
και στο τζά κι έκαιγε η φωτιά
μες στα μά τια τους φαινό ταν
καθαρά
πως γι αυτού ς τα χρό νια ή ταν
σκληρά
 
Περή φανοι ό λοι με γενναία
καρδιά ] 2x
πολεμού σαν για τη λευτεριά ] 2x
 
Όλοι τους καπεταναίοι κι αρχηγοί
ή ταν κλέφτες και αρματολοί
ποτέ τους δε σκεφτό ταν φό βος τι
θα πει
και το βό λι ας έπεφτε βροχή
 
Περή φανοι ό λοι με γενναία
καρδιά
πολεμού σαν για τη λευτεριά
και τώ ρα μιλού σαν πά λι για τα
παλιά
καθισμένοι γύ ρω απ' τη φωτιά
Πά νω που μιλού σαν για
παλικαριές
κι είχαν δυναμώ σει οι φωνές
θυμή θηκαν τα αδέρφια τους που
χά θηκαν
πολεμώ ντας και πικρά θηκαν
 
Περή φανοι ό λοι με γενναία
καρδιά
πολεμού σαν για τη λευτεριά
Γι αυτό πολεμή σανε και φτιά ξαν
παιδιά
για να ζή σουν μες τη λευτεριά
 
Και βγή καν λεβέντες με γενναία
καρδιά
σαν τους πατερά δες τους κι αυτά
και πά νω σ' αυτή τη σκέψη
ή συχοι πια
κοιμηθή καν για παντοτινά
 Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
και 'μεις γελούσαμε στις
γειτονιές
την πρώτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
και μεις κοιτούσαμε τις
κοπελιές
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
και μεις φωνάζαμε στα
σκοτεινά
την τρίτη μέρα
 
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
και μεις τα πήραμε για
φυλαχτά
την άλλη μέρα
 
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
και μεις γελούσαμε σαν τα
παιδιά
την πέμπτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
και μεις φωνάζαμε ζήτω και
γεια
σαν κάθε μέρα
Τσάμικος
Στα κακοτρά χαλα τα βουνά
με το σουρά βλι και το ζουρνά
πά νω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύ ουν τώ ρα τρεις
αντρειωμένοι.
Ο Νικηφό ρος κι ο Διγενή ς
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνή ς.
Δική τους είναι μια φλού δα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλιτώ σουν αυτή τη
φλού δα
απ’ το τσακά λι και την αρκού δα.
Δες πώ ς χορεύ ει ο Νικηταρά ς
κι αηδό νι γίνεται ο ταμπουρά ς.
Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ’ το σκοτά δι στη λευτεριά
το πανηγύ ρι κρατά ει χρό νια
στα μαρμαρένια του χά ρου
αλώ νια.
Κριτή ς κι αφέντης είν’ ο Θεό ς
και δραγουμά νος του ο λαό ς.