Διαφορα του χριστιανισμου με τις αλλες θρησκειες και Θεια Κοινωνια

------------------------------------------------------------------------------------

H θρησκευτικοτητα , ειναι αναγκη ορμεμφυτη .Αποδειξη οι πολλες και διαφορετικες θρησκειες.

Αιτιες:Ο ανθρωπος βλεπει να απειλουν την υπαρξη του. Οι δικες του δυναμεις δεν αρκουν να
αποτρεψουν ,την αρρωστια την οδυνη,το θανατο. Καταφευγει λοιπον σε ανωτερα οντα που του
προσφερουν ελπιδα προστασιας και σιγουριας.
Προσπαθει να υποθεσει παραγοντες γενεσιουργους της υπαρξης και των υπαρκτων,αλλα και του
κακου που διαπλεκεται μεσα σε ολα αυτα.Στη συνεχεια προσπαθει να συμπαιραίνει τροπους και
πρακτικες “χειρισμου” των υπερφυσικων παραγοντων, ωστε να οικοδομησει ελπιδες δικης του
σωτηριας απο το κακο.
Αναγκη να ξερει τους παραγοντες που καθοριζουν τη ζωη του . Να ασφαλιζεται με
βεβαιοτητες.Να διαθετει αποτελεσματικο αντιδοτο στο φοβο και τον πανικο που γεννουν οι
μεταφυσικες υποθεσεις.
Αναγκη να εξευμενισει τις υπερφυσικες δυναμεις που τις βλεπει ειτε ως απειλη ειτε ως προστασια
της υπαρξης του. Παραδειγμα θυσιες ζωων και καρπων. Να υποχρεωσει το θεο με την ποιοτητα του
δωρου που προσφερει (οπως υποχρεωνει τους συνανθρωπους του) για το καταλληλο ανταλαγμα,ή
σε καθημερινες εντολες οι οποιες υποθετει οτι απηχουν στη θεια θεληση κι
επιθυμια.Ακολουθωντας ετσι κανονες συμπεριφορας με σκοπο την αξιομισθια ,αλλα και τη
βεβαιοτητα οτι η θεοτητα του οφειλει την επιβραβευση.
Ολες αυτες ειναι εκφανσεις ατομοκεντρικης θρησκευτικοτητας ή θρησκειας.
Τυφλες ολες αυτες οι αναγκες και ορμες για αυτοσυντηρηση του εαυτου ,επιβαλλουν τη θωρακιση
του ατομου με βεβαιοτητες.Αυτο οδηγει σε θεμελιωμενες αποψεις και πεποιθησεις,
“επιστημονικη” κατοχυρωση της πιστης κτλ . Οι ιδιες αυτες αναγκες συγκροτουν οργανωτικα
σχηματα υπερασπισης και επιβολης αυτων των πεποιθησεων και αρχων.Οχι τυχαια στην ανθρωπινη
ιστορια οι πρωτες μορφες ολοκληρωτισμου και αυταρχισμου ήταν θρησκευτικες: Το αλαθητο της
ηγεσιας,ο δικαστικος ελεγχος των φρονηματων,η λογοκρισια,ο πινακας απαγορευμενων βιβλιων,η
χρηση βασανιστηριων ως ανακριτικη μεθοδος.Οι θρησκευτικοι πολεμοι φρικιαστικης ωμοτητας.
Πισω λοιπον απο ολη αυτη την κλιμακα εκφανσεων της ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΚΗΣ αναγκης για
θρησκευτικες βεβαιοτητες, κυριαρχει η απολυτη εμπιστοσυνη του ατομου στην ατομικη του
διανοια.Ειδωλοποιει τη νοητικη του ικανοτητα και λατρευει της δυνατοτητες του εαυτού του.

Οροδοξος χριστιανισμος.
-----------------------------------
Σε αντιθεση με ολη αυτη την ατομοκεντρικη θεωρηση , ερχεται η διδασκαλια του ορθοδοξου
χριστιανισμου με το “εκκλησιαστικο γεγονος”.
Στην πρωτη του ιστορικη εμφανιση , το εκκ.γεγ. ειχε γνωρισματα αντιστροφής των ορων της
φυσικης,ορμεμφυτης θρησκευτικοτητας.Εντοπιζουμε τα γνωρισματα στα κειμενα που καταγραφουν
τις εμπειριες και τις μαρτυριες των πρωτων εκκλησιαστηκων κοινοτητων.Τα γνωρισματα αυτα τα
εντοπιζουμε στην οργανωτικη αρθρωση και λειτουργια των κοινοτητων,στη γλωσσα με την οποια
εκφραστηκαν,στον τροπο με τον οποιο διαχρονικα κατανοηθηκαν,ερμηνευθηκαν και
συστηματοποιηθηκαν.
Επιλεχθηκε η λεξη “Εκκλησια” από τους πρώτους χριστιανούς ,για να δηλωθει , οχι απλως μια
νεα θρησκεια,αλλα ενα Κοινωνικο γεγονος!.Ενας τροπος σχεσεων κοινωνιας.Υπηρχε το
προηγουμενο της εκκλησιας του δημου στην αρχ.Αθηνα. Εκει οι πολιτες συνερχονταν οχι μονο να
συσκεφθουν,να κρινουν,να αποφασισουν για τα κοινα,αλλα να φανερωσουν εναν συγκεκριμενο
τροπο σχεσεων κοινωνιας ,τροπο ανθρωπινης υπαρξης και συνυπαρξης.Αποτελουσε ενα Κοινον
Αθλημα. Το αθλημα απέβλεπε στον κατ'Αληθείαν Βιο.Δηλαδη:ο στοχος της κοινωνικης
συνυπαρξης να ειναι η Αλήθεια.Και αληθεια θεωρουνταν ο τροπος υπαρξης και συνυπαρξης που δε
γνωριζει αλλοιωση ,φθορα ή θανατο.Και εντοπιζαν την αληθεια στον κοινο λόγο-τροπο που
καθιστα το “Συμπαν”(τη Δημιουργία) σε “Κοσμο” (κοσμημα) αρμονιας ,ευταξιας ,καλλους.
Με το ιδιο νοηματικο περιεχομενο (και νοηματικο φορτιο ιστορικης εμπειριας) η λεξη
“Εκκλησια” επιλεχθηκε για να δηλωσει την ταυτοτητα των πρωτων χριστιανικων κοινοτητων.
“Εκκλησια”, συνεχισε να σημαινει ενα συνολο ανθρωπων ,που θελουν να συνυπαρχουν με κοινο
στοχο να αληθευει η υπαρξη.: να πραγματοποιουν τον τροπο που δε γνωριζει περιορισμους φθορας
ή θανατου.
Συγκροτουσαν την Εκκλησια οι πρωτοι χριστιανοι εξω απο ιερους τοπους ,κατ'οικον -ως δειπνο
ευχαριστιας. Σαν προτυπο υπηρχε το εβραικο πασχαλινο δειπνο για το πασχα-περασμα του λαου
του Ισραηλ , απο τη δουλεια της Αιγυπτου στη γη της επαγγελιας και της ελευθεριας.Με τον ιδιο
τροπο,του δειπνου ευχαριστιας, οι χριστιανοι γιορταζαν το δικο τους περασμα στην ελευθερια -
απο τους περιορισμους της θνητης ανθρωπινης φυσης και τη δεσμευση στο χωρο,το χρονο τη
φθορα και το θαναντο.
Η διαφορα ειναι φανερη.Αυτό απέβλεπε οχι στην αναμνηση ενος ιστορικου παρελθοντος,αλλα
στον εικονισμο ενος μελλοντος: Ενος τροπου να υπαρχει ο ανθρωπος ελευθερος απο τη φυση
του,απο τους προκαθορισμους και τις αναγκαιοτητες που αυτη επιβαλλει.Να μετατρεψουν την
αναγκαιοτητα της φυσης (φαι και πιοτο) σε ελευθερια σχεσης , σε αγαπη.
Συμβολο η “ειρηναία και αγαπητικη” μοιρασιά του αρτου και η κοινη ποση του οινου.Κατι το
οποιο παραπεμπει σε ομοιο τροπο κοινωνιας , και μετοχη σε κοινο τροπο υπαρξεως.Και αυτος ο
τροπος ειναι η προσληψη τροφης-ζωης ,ως δωρου για το καθε ανθρωπο ,αγαπης. Η ιδια η
προσληψη συνιστα ευχαριστια στον Χριστο,την τροφη της υπαρξης ,τον αυτουργο της δυνατοτητας
να κοινωνειται η ζωη ως αγαπη. Xαρακτήριζε ο Χριστός βασιλεια των ουρανων , οχι την εξουσια ή
την ηγεσία που έχει ενας επιγειος βασιλιας ή ηγετης, αλλα τον τροπο της κατ'αλήθειαν υπαρξης και
ζωης.Και κυρηττε , οτι σε αυτο το δρομο για τη Βασιλεια των ουρανων , μας οδηγουν ποιοι?Οχι οι
θρησκευομενοι “ευσεβεις”, οι αυταρεσκα εναρετοι , οσοι θωρακιζουν το Εγω τους τηρωντας
καποιο Νομο ή κανονισμούς *να τονιστει η διαφορα με τους κανονες που βαζουν οι εξομολογοι.
(Άλλωστε οι μόνοι “νομοι” που διδαξε ο Ιησους ήταν η αγαπη προς τον Θεό και η αγαπη προς τον
πλησίον).
Αντίθετα: Μας οδηγουν οι ολοτελα απελπισμενοι απο το ατομο τους,αυτοι που δεν ελπιζουν σε
ατομικη αξιομισθια και διψουν μονο να αγαπηθουν αν και δε το αξιζουν-οι ανυπόληπτοι
αμαρτωλοι: τελωνες,ληστες,πορνες .ασωτοι.Δήλωνε ο Χριστός (και το μαρτυρουσαν και τα εργα
του ) ότι ο τροπος λοιπον ,της αληθινης υπαρξης και ζωης ειναι η αγαπη.Αλλα αγαπη , οχι απλως
σαν συμπεριφορα ή αγαθών πράξεων , αλλα ως ελευθερια απο το εγω , ελευθερια απο την
ατομοκεντρικη υπαρξη , ελευθερια απο τις αναγκαιοτητες που επιβαλλει η φυση.

Αυτος,λοιπον, ο τροπος αληθινης υπαρξης εικονιζεται στη Θεια Ευχαριστια.Δηλαδη,

πραγματοποιειται και φανερωνεται αυτος ο καινουριος τροπος ύπαρξης που ευαγγελιζεται η
Εκκλησια , και οριζεται σαν εκκλησιαστικη εμπειρια. Τροπος ελευθεριας απο τους περιορισμους
της υλικης κτιστοτητας , ψηλαφησης της πληροτητας της ζωης .
Προσλαμβανουμε στην Ευχαριστια την τροφη μας , που ειναι προυποθεση της ζωης μας.Το δειπνο
της Ευχαριστιας εικονιζει (δηλ πραγματοποιει , φανερωνει) την πραγματικοτητα του Θεου. Ποια
ομως δεδομενα συγκροτουν την εικονα? Οι κοινωνουντες τον δειπνο,τα κοινωνουμενα και ο στοχος
της κοινωνιας.
Κοινωνουντες ειναι όσοι ,με τη πραξη της συμ-μετοχής στο δείπνο δηλώνουν ενεργά το θέλημά
τους να υπαρχουν αγαπωντας .Και επειδη αγαπούν (θελημα παραιτησης απο καθε απαιτηση
ατομικης αυτάρκειας) κατα το μετρο υπακοής του Χριστου. Κοινωνουν οι μετεχοντες τη βρώση και
την ποση,την τροφη-προυποθεση της ζωης:Τα ελευθερα θελήματα του κάθε ξεχωριστού ατόμου
συμπίπτουν στο Κοινό αιτημα να κοινωνειται η υπαρξη ως Αγαπη.Και αυτη η συμπτωση ειναι
αναμνηση της υπακοης του Χριστου στη ζωοποιο αγαπη του Πατρος.Ειναι συμμορφωση με αυτη
την υπακοη:αναφορα της θνητης μας ζωης στον Πατερα και πιστη-εμπιστοσυνη-προσδοκια
αναστασης.
Τα κοινωνουμενα στο δειπνο ειναι ψωμι και κρασι.Τα βασικα και συμπεριληπτικα της τροφης μας
ειδη,που ειναι και συμβολισμος του ετησιου κυκλου του ανθρωπινου βιου(σπορας-θερου-τρυγου).
Κοινωνουμε , αναφεροντας εμπρακτα στον Πατερα το θελημα μετοχης μας στον τροπο υπαρξης
που αποκαλυψε η σαρκωση του Χριστου: Ελευθερια απο τις υλικες αναγκαιοτητες του κτιστου μας
σωματος. Ο ιδιος ο Χριστος αποκαλυψε αυτο το τροπο υπαρξης οχι με διδαχες και νουθεσιες,αλλα
με τα σημεια και εργα του.Το σταυρικο θανατο ,την ανασταση κτλ. Εγκαινιασε την ελευθερια του
ανθρωπου απο τη φυση του(την απο σαρκα και αιμα ). Αυτη η δυνατοτητα ειναι το χαρισμα του
Χριστου στην ανθρωποτητα(αυτο που στην Θ.Ευχαριστια ονομαζεται η Χαρη του Κυριου Ιησου
Χριστού Και η αγαπη του Θεου και Πατρος και η κοινωνια του Αγ.Πνευματος)το ευ-αγγελιο της
Εκκλησιας.
Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι μυστήριο κατά το οποίο μέσω της αναίμακτης
παράστασης της σταυρικής θυσίας του Ιησού Χριστού συντελείται η ενότητα και η κοινωνία των
μελών της εκκλησιαστικής σύναξης. Στο μυστήριο αυτό, υπάρχει πραγματική παρουσία του Ιησού
Χριστού, ο οποίος ως θύμα και θύτης προσφέρει τω Πατρί το σώμα και το αίμα αυτού, υπό τα είδη
του άρτου και του οίνου ως ανάμνηση του σταυρικού θανάτου, για την απολύτρωση του
ανθρωπίνου γένους και εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον.
Το μυστήριο της "Θείας Ευχαριστίας" είναι το μυστήριο το οποίο διενεργεί την ενότητα του
εκκλησιαστικού σώματος και συγχρόνως τρέφει διαρκώς τα μέλη μέχρι την ανάσταση[. Έτσι η
"Θεία Ευχαριστία", που αποτελεί τον τύπο της θυσίας του Ιησού Χριστού, συντελεί την ίδια τη
διάσταση του ζωντανού σώματος της εκκλησίας, σε μία εσχατολογική προοπτική. Λειτουργεί ως
μέσο αθανασίας που συμβάλλει στην ενοποίηση και ζωοποίηση των μελών του σώματος
καθαιρώντας τις διαβρωτικές επιρροές. Τελικά μέσω της Θείας Κοινωνίας το σώμα της σύναξης
γίνεται ο λαός του Θεού. Η χαρακτηριστική σημασία μάλιστα του ευχαριστιακού γεγονότος
διαφαίνεται με εμφατικό τρόπο στα λόγια του Κυρίου (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον), όπου ο Κύριος
αναφέρει πως όποιος συμμετέχει στο ευχαριστιακό Δείπνο του Κυρίου θα έχει ζωή αιώνιο. Γι αυτό
παρατηρείται η διαρκής υπόμνηση του γεγονότος αυτού προς το γεγονός της αναστάσεως. Γι αυτό
και το μυστήριο νοείται λειτουργικά, σε διαστάσεις κοινωνικές, αφού πέραν την ενοποιητικής και
αγαπητικής δύναμης που παρέχει, τρέφει, οικοδομεί και δίνει κινητήριο δύναμη προς τα έσχατα.
Η "Θεία Ευχαριστία" δεν αποτελεί μία απλή ανάμνηση, ούτε μία φανταστική αναπαράσταση της
θυσίας του Χριστού, αλλά μια πραγματική θυσία. Ταυτόχρονα όμως δεν αποτελεί και μία νέα
θυσία, αφού η θυσία του Κυρίου συντελέστηκε "άπαξ δια παντός". Έτσι δεν έχουμε επανάληψη των
γεγονότων του Δείπνου, του πάθους, της ανάστασης, αλλά αυτά καθίστανται παρόντα. Όπως ο P.
Evdokimov υπομνηματίζει "Όλα τα Άγια Δείπνα της εκκλησίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα
αιώνιο και μοναδικό δείπνο, το Δείπνο του Χριστού στο Υπερώο(εξωστης του κόσμου). Η ίδια θεία
πράξη λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, και προσφέρεται πάντοτε
με το μυστήριο". Οι πιστοί τελικά μεταλαμβάνοντας των αχράντων μυστηρίων, "ενώνονται με αυτόν
μυστικώς καθιστάμενοι κοινωνοί της θείας φύσεως".
Η Θεία Ευχαριστία κατά την ορθόδοξη πατερική παράδοση διατηρεί τρισσό χαρακτήρα. Την
ιλαστήριο φύση, η οποία εξιλεώνει τις ανθρώπινες αμαρτίες, τον ευχαριστιακό χαρακτήρα, δηλαδή
την απόδοση ευγνωμοσύνης προς το ζωοδότη, την ικετήριο μορφή, για παροχή ζωής και
πνευματικών αγαθών. Η θυσία αυτή προσφέρεται και υπέρ τεθνεώτων, ενώ η ενέργειά της ποτέ δε
μπορεί να νοηθεί με μηχανικούς ή μαγικούς τρόπους. Η συνέργεια του ανθρώπου, η θέληση δηλαδή
και βούλησή του, συνάμα με την καθαρότητα και την προετοιμασία του, είναι αυτή που αποδίδει
καρπούς από το αυτό μυστήριο.
Συνάμα όμως αποδίδει σε κάθε πιστό ιδιότητες που συγκεφαλαιώθηκαν στο Χριστό, δηλαδή το
βασιλικό και το ιερατικό ήθος. Το βασιλικό ήθος αποδίδεται στον άνθρωπο έτσι ώστε ο άνθρωπος
να αποκαταστήσει την κυριαρχία του ανθρώπινου προσώπου πάνω στη φύση, να υπερνικήσει το
θέλημα της φύσης και να την αναδείξει σε δυνατότητα προσωπικής ζωής, έτσι ώστε ο άνθρωπος να
μην είναι πια δούλος των απαιτήσεων και των αναγκών της, αλλά κύριος και άρχοντας πάνω στα
πράγματα της φυσικής και προσωπικής δημιουργίας, πρώτιστα δε στην προσωπική του υπόσταση,
με αποτέλεσμα να ανακλά τη δόξα της εικόνας του τριαδικού Θεού.Το ιερατικό ήθος αναφέρεται
στο γεφύρωμα της κτιστής πραγματικότητας με τη θεία. Είναι δηλαδή ο φυσικός δεσμός που
ενοποιεί την κτιστή φύση με τις θείες ενέργειες, που βοηθά τον άνθρωπο να υπερβεί την
προσκόληση από τα γήινα ώστε αυτά να γίνουν μέσο συνάντησης του ανθρώπου με το Θεό, των
ενεργειών του ανθρωπίνου προσώπου και τελικά με τις θείες ενέργειες της υποστατικής ένωσης
κτιστού και άκτιστου που οδηγούν στην αγιότητα.

Συμφωνα με ολα τα παραπανω και ανακεφαλαιωνοντας με λιγα και απλα λογια,λοιπον να πουμε
πως:Εκκλησια και Κοινωνια-δηλωνουν σχεσεις ανθρωπων που συνερχονται σε ενα κοινο σωμα. Ο
ατομισμος εξαλειφεται προς χαριν των σχεσεων αγαπης των μελων μεταξυ τους και προς τον Θεο
και το θελημα του.Το οποιο θελημα ειναι να “σωθει “ ο ανθρωπος.Να αποκατασταθει η υπαρξη
τουο ανθρωπου στο ακεραιο -επακρον των δυνατοτητων του,δηλαδη τη θεωση.Και αυτη ειναι η
Αγαπη-ως θριαμβος ελευθεριας.(το οποιο δηλωνει οτι αυτο δε μπορει ,παρά να ειναι ελευθερη
επιλογη και όχι εξωτερική επιβολή). Εξαγγελονται , φανερώνονται και γνωστοποιουνται τα σημεια
των δυνατοτητων αυτων , δεν επιβαλλονται ομως με βια ή πειθω που θα αναιρουσαν την ελευθερια
της βουλησης του ανθρωπου .Αυτα τα σημεια δηλαδη, η ενανθρωπιση του Θεου,η ανασταση κτλ.

--Πιστη--

Η πιστη-εμπιστοσυνη στην ορθοδοξη Εκκλησια, ειναι ενα συνεχες αθλημα σχεσης του πιστου
προς το Θεο.Αθλημα σημαινει προσπαθεια για να επιτευχθει κατι , διχως τη βεβαιοτητα του
επιτευγματος-οσο διαρκει το αθλημα τιποτα δεν ειναι δεδομενο,σιγουρο,ασφαλες.Η αγαπητικη
σχεση καλλιεργειται και κερδιζεται ή χανεται καθε στιγμη.Χανεται καθε στιγμη που η ιδιοτελεια
παραμονευει να ακυρωσει τη σχεση ,παραμονευει η φυσικη ορμη αυτοσυντηρησης .Το
εκκλησιαστικο γεγονος δεν κομιζει “αντικειμενικες” αληθειες που να αποτελεσουν ατομικους
κανονες,δεν προυποθετει δογματα,υποχρεωτικες αληθειες . Η μονη αντικειμενικη πληροφορηση
ειναι “ερχου και ιδε”.Δηλαδη ενα καλεσμα να μετασχει ο ανθρωπος σε συγκεκριμενες
σχεσεις.Σχεσεις κοινωνιας της ζωης ,αυτοπροσφορας,και κοινο άθλημα του καθενος ομως
ξεχωριστης αυθυπερβασης του εγωισμου .Με στοχο τη γνωση εκεινη εκεινη που προκυπτει οταν
αγαπαει κανεις.