Zapłodnienie in vitro to procedura medyczna, polegająca na zapłodnieniu komórki jajowej przez

plemnik poza żeńskim układem rozrodczym, w warunkach laboratoryjnych.

Termin naukowy in vitro, oznaczający „w szkle”, stosuje się w odniesieniu do każdej procedury
biologicznej przeprowadzanej poza organizmem, w którym normalnie by się odbyła.

IVF to skrót anglojęzycznego terminu in vitro fertilization czyli zapłodnienie in vitro.

IVF można wykonać przy użyciu własnych komórek jajowych i nasienia partnera lub komórek
jajowych, nasienia lub zarodków od anonimowych dawców.

Zazwyczaj procedura IVF obejmuje pięć kroków.

1. Stymulacja produkcji nadliczbowych komórek jajowych i monitorowanie cyklu do

momentu określenia czasu pobrania komórek jajowych (OPU).
2. W warunkach laboratoryjnych, pobrane z jajników dojrzałe komórki jajowe są
zapładniane przy zastosowaniu jednej z procedur: klasyczne IVF, ICSI, IMSI lub PICSI.
3. Hodowla zarodków. Po potwierdzeniu zapłodnienia embriolog regularnie przez cały okres
hodowli (do 6 dni po zapłodnieniu) ocenia rozwój zarodków, aby wybrać te najlepiej
rokujące.
4. Transfer zarodka po 3 lub 5/6 dniach od zapłodnienia komórek jajowych.
Niewykorzystane prawidłowe nadliczbowe zarodki są zamrażane (witryfikowane) i
przechowywane w niskich temperaturach.
 5. Jeśli kobieta nie zachodzi w ciążę i ma witryfikowane zarodki, można je transferować w
kolejnych podejściach. Jeśli kobieta zajdzie w ciążę, niewykorzystanie zarodki można
przechowywać na przyszłość lub przekazać do adopcji.

www.invimed.pl

i technice docytoplazmatycznej iniekcji plemnika do komórki jajowej (ICSI).

Wykonanie procedury ICSI zaleca się w przypadku:

● bardzo niskiej liczby plemników w nasieniu (crypto-oligozoospermii),

● poważnej asthenozoospermii (nieprawidłowych parametrów ruchu),
● niskim odsetku plemników o prawidłowiej budowie morfologicznej.

Pochodnymi metody ICSI, stosowanymi w zależności od większej liczby nieprawidłowości

stwierdzonych w plemnikach, są metody: PICSI, IMSI oraz Hb-IMSI.

2. Budowa białek
Białka są związkami wielkocząsteczkowymi zbudowanymi z reszt
aminokwasowych. Różnorodność białek jest ogromna, dwadziescia
aminokwasów białkowych.

Aminokwasy mogą się łączyć wiązaniem peptydowym. Łączą się dwie cząsteczki
aminokwasu o najprostszej budowie – glicyny.

Łączenie się dwóch cząsteczek aminokwasów

Białkami umownie nazywamy związki, których łańcuch zawiera więcej niż 100
reszt aminokwasowych, a związki o krótszych łańcuchach są zaliczane do
polipeptydów.

Łańcuch białkowy można opisać ogólnym wzorem:

Łańcuchy białkowe mogą mieć różną strukturę przestrzenną, m.in. skręcają się w
spirale lub wstęgi.

3. Występowanie białek oraz ich rola w

organizmie
Białka są podstawowym elementem budującym wszystkie organizmy. Człowiek
musi dostarczać białka w pożywieniu. Białka te w procesie trawienia dzielone są
na mniejsze fragmenty, z których powstają nowe białka niezbędne dla
organizmu.

Występowanie białek w produktach spożywczych

Zawartość białka w produktach spożywczych jest różna, co należy brać pod

uwagę przy doborze produktów spożywanych w ciągu dnia. Dzienne
zapotrzebowanie na białko jest indywidualną cechą organizmu – zależy m.in. od
wieku i płci.
Białka pełnią funkcję budulcową (budują mięśnie, paznokcie, włosy i tkanki). Ich
trawienie zachodzi z udziałem enzymów białkowych. Białko jest głównym
składnikiem hemoglobiny zawartej we krwi. Hemoglobina jest odpowiedzialna za
dostarczanie komórkom tlenu.
 ● Białka to wielkocząsteczkowe związki chemiczne, zbudowane z reszt
aminokwasowych połączonych wiązaniami peptydowymi.
● Białka są głównym składnikiem budulcowym organizmów. Pełnią funkcje:
budulcowe, transportowe, regulujące i inne.
● Źródłem białka zwierzęcego są m.in. jajka, nabiał, mięso, ryby, a roślinnego
– produkty zbożowe oraz rośliny strączkowe, np. fasola, soja i soczewica.
Zintegrowana Platforma Edukacyjna strona www
Biosynteza białek

Białka powstają w wyniku biosyntezy.

W procesie tym dochodzi do ekspresji informacji genetycznej.

DNA, a ściślej mówiąc sekwencja zasad, determinuje budowę białka,

czyli kolejność występowania w nim aminokwasów.

Kwas dezoksyrybonukleinowy DNA nie bierze jednak bezpośredniego

udziału w tym procesie.

Informacja z DNA jest przepisywana na mRNA. Dzięki pośredniemu

uczestnictwu w biosyntezie białka, DNA zabezpieczany jest m.in.
przed uszkodzeniami, poza tym jednoniciowy charakter RNA ułatwia
przeprowadzanie całego cyklu przemian.

Biosyntezę białek możemy podzielić na dwa etapy:

- etap 1 - transkrypcja,
- etap 2 - translacja.
Transkrypcję można podzielić na trzy etapy:
a) inicjację
b) elongację
c) terminację

Transkrypcji podlega odcinek DNA od promotora do terminatora.

Nazywamy go jednostką transkrypcji.

TRANSKRYPCJA

- polega na przepisywaniu informacji genetycznej z DNA na mRNA i

odbywa się w obrębie jądra komórkowego.
- aby proces transkrypcji mógł się rozpocząć musi przyłączyć się
enzym polimeraza RNA do odpowiedniego miejsca na DNA zwanego
promotorem (zawiera 3 zasady, tzw. kodon startowy AUG).
- na jednej z dwóch nici DNA (matrycowej, druga nić nosi nazwę
kodującej) rozpoczyna się synteza RNA.
- polimeraza RNA przesuwa się wzdłuż nici powodując ich
rozsuwanie. Następnie z 1 nici DNA zostaje przepisana informacja na
zasadzie komplementarności na matrycę (nukleotydy uracylu w mRNA
zajmują miejsce tyminy z DNA).
- sygnałem do terminacji transkrypcji jest specyficzna
sekwencja zasad. W czasie terminacji, polimeraza RNA zatrzymuje się, a
od matrycy oddziela się nowy produkt, czyli pierwotny transkrypt.
Oddzieleniu ulega także polimeraza RNA, która może następnie
przeprowadzać kolejną transkrypcję.
TRANSLACJA

Translacja to proces syntezy łańcucha polipeptydowego białek na matrycy

mRNA. Proces ten przebiega w cytoplazmie. Informacja genetyczna,
która została zakodowana w mRNA służy do ustalania kolejności
aminokwasów w białku.
Do przebiegu translacji potrzebne są następujące elementy: -
- ATP;
- rybosomy (zbudowane z 2 podjednostek);
- aminokwasy;
- tRNA;
- mRNA;

Tworzenie łańcucha polipeptydowego zachodzi na rybosomach. Podczas

translacji dochodzi do "tłumaczenia"zasad kwasów nukleinowych na język
białek.

Translacja składa się z czterech faz:

1. aktywacji
2. inicjacji
3. elongacji
4. terminacji
W aktywacji właściwy aminokwas jest dołączany do właściwego tRNA za
pomocą wiązania estrowego,

Inicjacja translacji ma miejsce, kiedy mała podjednostka rybosomu

przyłącza się do końca 5' mRNA.

Elongacja ma miejsce, kiedy następny aminoacylo-tRNA przyłącza się do

rybosomu w miejscu A

Terminacja - łańcuch polipeptydowy zostaje uwolniony do cytoplazmy,

kodony stop (UAA, UAG lub UGA).

- Aby rozpoczął się proces translacji musi zostać uaktywniony tRNA z

aminokwasem, za pomocą ATP.
- Po uaktywnieniu tRNA przyłączą się do miejsca A, jednak wcześniej musi
odszukać odpowiednią trójkę zasad na matrycy komplementarną do
antykodonu
- Aminokwasy zostają połączone z tRNA za pomocą wiązań
kowalencyjnych.
- Reakcję wiązania aminokwasów katalizują odpowiednie enzymy
nazywane syntetazami aminoacylo-tRNA, niezbędna energia pochodzi z
hydrolizy ATP.
- tRNA wraz z aminokwasem musi następnie rozpoznać kodon mRNA,
który koduje właśnie ten aminokwas. Jest to możliwe dzięki pętli
antykodonowej tRNA, zawierającej trzy kolejne nukleotydy stanowiące tzw.
antykodon.
- Wiązanie antykodonu z kodonem odbywa się zgodnie z regułą
komplementarności zasad. Wszystkie te mechanizmy zapewniają
włączenie aminokwasu do łańcucha polipeptydowego zgodnie z
informacją przekazana przez sekwencję mRNA