A oraz an

Tych przedimków używamy przed rzeczownikami policzalnymi i w liczbie pojedynczej. Uwaga,

rzeczownik musi spełniać OBYDWA warunki.

 This is a girl from my class. – To jest dziewczynka z mojej klasy.

 Bring me a pen and two pencils. – Przynieś mi długopis i dwa ołówki.

Jeżeli rzeczownik jest niepoliczalny lub w liczbie mnogiej (czyli nie spełnia któregoś z warunków)
użyjemy some lub pominiemy w ogóle przedimek.

 There are some ducks in the pond. – Są jakieś kaczki w stawie.

 There are ducks in the pond. – Są kaczki w stawie.

Używamy też a i an jeżeli wspominamy o czymś po raz pierwszy i nasz rozmówca nie wie o czym
konkretnie mówimy.

 Thomas works at a restaurant. – Thomas pracuje w (jakiejś) restauracji.

 I have a black cat. – Mam czarnego kota.

Bardzo ważne jest też użycie a i an przed nazwą zawodu lub gdy mówimy o tym, czym coś jest lub kim
ktoś jest.

 My wife is a teacher. – Moja żona jest nauczycielką.

 “Inception” is an interesting film. – “Incepcja” to ciekawy film.

 A lion is a cat. – Lew jest kotem.

A czy An?
To proste, a używamy przed spółgłoskami a an przed samogłoskami. Ale uwaga, liczy się wymowa, a
nie pisownia. Spójrzcie na poniższe przykłady:

 a uniform – mundur

 an umbrella – parasol

 a yellow car – żółty samochód

 an hour – godzina

The
Tego przedimka używamy, gdy coś jest konkretne, wiadome lub jedyne. Nasz rozmówca wie o czym
lub o kim mówimy.

 Repeat the question, please. – Powtórz proszę pytanie (to, które zadałeś)

 I have a dog. The dog’s name is Reksio. – Mam psa. Ten pies ma na imię Reksio.

 Open the door. – Otwórz te drzwi. (jedyne w tym pokoju)

 I wish I could travel to the moon. – Chciałbym podróżować na księżyc. (mamy jeden księżyc)
Pod tę zasadę można też podpiąć użycie the przed stopniem najwyższym przymiotników i
przysłówków. Przecież jak coś jest naj- to jest jedyne.

 Ben is the tallest boy in my class. – Ben jest najwyższym chłopcem w mojej klasie.

 Who is the best chess player in the world? – Kto jest najlepszym szachistą na świecie?

Pierwszy tryb warunkowy - jeśli to zrobię, to…

Pierwszego trybu warunkowego (1st conditional) używamy, gdy mówimy o sytuacjach, które wydarzą
się w przyszłości, jeśli spełnione zostaną odpowiednie warunki. Na przykład, jeśli zaoszczędzisz
pieniądze, będzie Cię stać na nowy samochód. Jeśli nie będzie padać, pójdziesz na plażę.

Konstrukcja zdania w pierwszym trybie warunkowym jest następująca:

W tej części zdania, w której pojawia się if, używamy czasownika w Present Simple, czyli w czasie
teraźniejszym. Pamiętaj o tym, bo w tłumaczeniu na język polski zmieniamy ten czas na przyszły, więc
jest to dość mylące. Nie zapominaj także o przecinku - stawiaj go zawsze po części zdania, w której
występuje if, a przed tą z will.

Tak jak pokazaliśmy na grafice powyżej, możesz zamieniać kolejność zdań składowych. Pamiętaj o
tym, że jeśli w pierwszej części zdania użyjesz will, to przed if nie stawiasz już przecinka.

Jak tworzymy przeczenia w zdaniach warunkowych

Zdania twierdzące mamy opanowane. Jak w takim razie powiedzieć "jeśli nie"? Przeczenia możemy
tworzyć zarówno w części zdania z if, jak i z will - w zależności od kontekstu.

 If the weather is bad, I won't go out. - Jeśli pogoda będzie kiepska, nie wyjdę.

 If the weather isn't bad, I will go out. - Jeśli pogoda nie będzie kiepska, wyjdę.
Will to nie jedyny czasownik charakterystyczny dla pierwszego trybu warunkowego. Oprócz niego w
1st conditional występują także inne czasowniki modalne, takie jak: might, can, should. Używamy ich
wtedy, kiedy coś komuś oferujemy lub sugerujemy.

 If you need money, I can give you some. - Jeśli potrzebujesz pieniędzy, mogę ci trochę dać.

W pierwszym okresie warunkowym zamiast if możemy także użyć when lub unless. Po nich również
występuje czas teraźniejszy, tak jak w przypadku if, a zasada dotycząca przecinka nie zmienia się.

 When I grow up, I'll be famous. - Kiedy dorosnę, będę sławna.

 I'll be famous when I grow up. (bez przecinka) - Będę sławna, kiedy dorosnę.

Pamiętaj, że unless jest już przeczeniem - tłumaczymy to słowo jako jeśli nie, dlatego nie używamy po
nim przeczenia.

 Unless you hurry, we will be late. - Jeśli się nie pospieszysz, spóźnimy się.

Zerowy tryb warunkowy - jeśli podgrzewasz lód, topi się

Przy okazji pierwszego trybu warunkowego warto wspomnieć o tzw. trybie zerowym (0 conditional),
którego używamy, gdy mówimy o rzeczach, sytuacjach i zjawiskach, które są zawsze prawdziwe i
zawsze dzieją się w ten sam sposób. Jego konstrukcja jest bardzo prosta.

Używając trybu zerowego, często odnosimy się do rzeczywistych sytuacji i faktów.

Drugi tryb warunkowy - co by było, gdyby...
W języku angielskim drugi tryb warunkowy (2nd conditional) jest używany do mówienia o
wydarzeniach, które są bardzo nieprawdopodobne albo nie jest możliwe, aby działy się obecnie. Jest
to tzw. tryb warunkowy "co by było, gdyby". Używamy go wtedy, kiedy mówimy o sytuacjach, które
potencjalnie mogą wydarzyć się w przyszłości, ale obecnie nie wiemy, czy faktycznie się wydarzą.

Podobnie jak w przypadku pierwszego trybu warunkowego, po części zdania z if stawiamy przecinek.
Jeśli jednak zmienimy kolejność zdań, przed if już nie stawiamy przecinka. Zdania przeczące tworzymy
według tej samej zasady, która obowiązuje w poprzednich trybach.

 If I had more money, I wouldn't work. - Gdybym miała więcej pieniędzy, nie pracowałabym.

Drugiego trybu warunkowego używamy także wtedy, kiedy chcemy udzielić komuś rady.

Robert nie kupił jeszcze biletów na loterię i nie wygrał fortuny, ale gdyby tak się stało, podróżowałby
po całym świecie.