Τέσσερα ποιήματα – του Σπύρου Κατσίμη

07/03/2015
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Ήρθες με τις φωνές και την οργή

να με ρωτήσεις γιατί πίστευα
σ’ έναν άλλο τρόπο ζωής
με τα μικρά μου όνειρα
και την ωραία θλίψη

να μου θυμίσεις και την απουσία μου

από τις μάταιες συναντήσεις.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2014

Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ:

Έτρωγα σ’ ένα χώρο κοινό
με άγνωστους ανθρώπους, μοιραζόμουν
το λιγοστό φαγητό τους
και μετά
στο κρύο πεζοδρόμιο, κοιμισμένος
σε μια κουβέρτα, τιναζόμουν
απ’ τα πυροτεχνήματα του νέου χρόνου.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Το καλοκαίρι ήρθε με αστραπές

και σε θυμήθηκα

τότε που έκαιγε ο ήλιος

και παίρναμε μαζί το δρόμο
για τη θάλασσα

το δρόμο που παίρνω τώρα μόνος

αγάπη του καλοκαιριού
μέσα στις ανελέητες βροχές
και τις τρελές εποχές.

ΑΠΟΛΥΣΗ

Πώς βρέθηκε το κίτρινο χειρόγραφο

ανάμεσα σε καταλόγους, αριθμούς
επωνυμίες, κώδικες, λογαριασμούς
δίπλα στον υπολογιστή σου.
Πώς βρέθηκε το γράμμα του έρωτα
που διάβασες κι έτρεμαν τα χέρια σου
έκανες λάθη
και σε απέλυσαν.

[Από τη συλλογή Μεταφορά (εκδ. Γαβριηλίδης), που μόλις κυκλοφόρησε.

Φωτογραφία: Γιώργος Κασαπίδης.]

[Μας Ξάφνιασε Η Νύχτα] Του Σπύρου Κατσίμη

Το πρωί διασχίζαμε τους δρόμους

με τα σχολικά μας βιβλία

Τη νύχτα συνεχίζαμε τη ζωή της ημέρας,

φυλάγοντας τον ήλιο. Οι φοιτήτριες
χόρευαν και τραγουδούσαν.

Έτσι μας χαρακτήρισαν συνωμότες.

Στο Μεγάλο Σχολείο μάς ξάφνιασε η νύχτα

με τόσους βαριά τραυματισμένους γύρω μας,
χωρίς γάζες, οξυγόνο,
χωρίς φάρμακα, γιατρό, ασθενοφόρα.

Μια ριπή πολυβόλου τραυματίζει το φως.

Στα υπνοδωμάτια των παιδικών μας χρόνων

με το εικόνισμα της Παναγιάς ποιός ονειρεύεται
ειρηνικές παρελάσεις;
Μας κυνηγούσαν στα ερημικά πάρκα και τις παρόδους,
γιατί -λέει- θα καίγαμε την πόλη
με τον ήλιο που κρύβαμε.