ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Το παράλογο τελικά, σαν αντίθεση στη λογική, είναι πάντα το ξεπέρασμα των ορίων του
ανθρώπου. Των δυνατοτήτων του, των αντοχών του και της αυτογνωσίας του. Η λογική, η
οποία όταν αντιτίθεται στην έννοια του παραλόγου, είτε σαν λογική κοινή του μέσου
ανθρώπου, είτε σαν λογική αυτοσυντηρήσεως είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς και
κατά κάποιον τρόπο ασφαλείς.

Παραδείγματος χάριν, όταν ένας ελαφρά οπλισμένος ή καθόλου τρέχει με ορμή καταπάνω
σε ένα πλήθος αντρών με βαρύ οπλισμό ή σε πολυβόλα, λέμε πως είναι τρελός ή γενναίος.
Όπως και να χει ανεξάρτητα το κίνητρο του αντικειμενικά είναι μια παράλογη πράξη. Αν
μιλάμε για γενναιότητα και αυτοθυσία τότε πρόκειται για τη θετική έννοια του
παραλογισμού και το ξεπέρασμα της λογικής που πολλές φορές μας κρατάει δέσμιους και
δούλους της κατεστημένης τάξης. Ένας άνθρωπος που πηδάει από το μπαλκόνι γιατί τον
είπαν «βλάκα» ή παραιτείται από τη δουλειά του γιατί τον πίεσαν λίγο παραπάνω και ενώ
δεν έχει να φάει είναι ας πούμε, η αρνητική έννοια του παραλογισμού που ξεπερνάει και
πάλι αυτή τη φορά τη λογική της αυτοσυντηρήσεως .

Άρα λοιπόν το παράλογο, είναι μια άρνηση του κόσμου πάντα. Μια άρνηση που απλά
ξεπερνάει τον κόσμο για να τον κάνει καλύτερο ή μια άρνηση καθολική που περιλαμβάνει
το χάσιμο κάθε ελπίδας και ανευ όρων παράδοση στην απελπισία και στη νοσταλγία. Ο
Καμύ στο υπέροχο αυτό δοκίμιο «Ο μύθος του Σίσυφου» εξετάζει διεξοδικά το φαινόμενο
αυτό και το γιατί τελικά αυτοκτονούν οι άνθρωποι και πάντα βρίσκει μπροστά του σαν
εναρκτήριο ερέθισμα τη νοσταλγία. Η ζωή λέει, για κάποιος αν όχι για τους περισσότερους
είναι μια συνήθεια, διότι το ανθρώπινο σώμα πάντα και σύμφωνα με τις επιστημονικές
έρευνες παλεύει να ζήσει, να αυτοσυντηρηθεί σε πείσμα των απέλπιδων στιγμών που
έχουμε όλοι μας. Χρειάζεται μια τεράστια υπέρβαση από μέρους του ανθρώπου για να
πεθάνει εκούσια και γω καταλήγω και λέω πάνω σε αυτό ότι όλη αυτή η προσπάθεια που
κάνεις για να πεθάνεις, να απαγκιστρωθείς από τη συνήθεια θα μπορούσε να χρησιμεύσει
τελικά για να ζήσεις συνειδητά πλέον και με επιλογές που σε κατευθύνουν στην
αιωνιότητα, εξαιρέτως των περιπτώσεων βαριών ψυχικών ασθενειών που βέβαια και αυτές
έχουν την αιτία τους σε ψυχικά και πνευματικά λάθη. Και βέβαια αν σκεφτεί κανείς πως η
ίδια η ζωή προσφέρει κάθε μέρα ευκαιρίες για μικρούς «θανάτους» και είναι απαραίτητοι
για τη περαιτέρω ποιοτική συνέχιση της, η αυτοκτονία σαν λύση διαφυγής δε προσφέρει
τίποτα γιατί φεύγει κανείς όπως ακριβώς μένει… Χάνει τις ευκαιρίες, τους μικρούς αυτούς
«θανάτους».

Έτσι και αλλιώς όμως το παράλογο είναι μια δοκιμασία κάθε ανήσυχου πνεύματος.

Ε.Τ