ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΛΑΡΟ 11/06/2012

Παρακολούθησα χθες στο ιντερνέτ, τη θεατρική παράσταση του «Γλάρου», και παρόλο
που, στερήθηκα την άμεση επαφή και γοητεία του ζωντανού θεάτρου, οι εντυπώσεις μου
ήταν ζωηρές αρκετά. Δε πρόσεξα καν την έλλειψη σκηνικού ή για να το πω καλύτερα, τη
λιτότητα του. τη σκηνή γέμιζαν τόσο έντονα οι εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων που
παρ’ όλη τη γενικά δυστυχία που διαποτίζει την ατμόσφαιρα, νιώθεις αμέσως ζεστά και
οικεία με όλα ανεξαιρέτως τα πρόσωπα. Σαν να ζεις εσύ προσωπικά το δράμα τους. Και
γιατί όχι; Υπάρχουν συναισθήματα και αδιέξοδα για όλους.

Η αντίθεση πνεύματος και ύλης παρουσιάζεται επίσης σαν ιδέα, αλλά ο Τσέχωφ δεν
εμμένει σε αυτή τη διαλεκτική. Από την αρχή του έργου κιόλας την υπερβαίνει και τελικά
την ακυρώνει. Το μόνο που μένει, είναι το συνεχιζόμενο παράπονο του γιατρού που δεν
έζησε τη ζωή του ενώ ο άλλος με τη σκωπτική διάθεση την παραχόρτασε. Το τρίγωνο
Σκηνοθέτης- Ηθοποιός-Συγγραφέας στη πλοκή του έργου με τις ερωτικές προεκτάσεις δεν
είναι τυχαίο. Η Ηθοποιός-Νίνα, ενώ στην αρχή είναι προσκολλημένη, μέσα στον
ενθουσιασμό της στον νευρωτικό Σκηνοθέτη-Κώνστα και παρόλα αυτά της είναι αδύνατο
να αποδώσει, παρ’ όλο το πάθος της, τελικά στην ώριμη πλέον φάση της , και αφού έχει
ερωτευθεί το Συγγραφέα, έχει «μετουσιώσει» μέσα της την ουσία και την αποστολή της
Τέχνης και μπορεί να εκφράσει καλύτερα, παρ’ όλη την έμφυτη αδεξιότητας της το ρόλο
της, τον κάθε ρόλο της. Έχει ωριμάσει μέσα της η Ιδέα. Παύει να κουβαλάει στη σκηνή τη
Νίνα. Είναι ακόμα αδέξια- μα αυτό δε το προσέχει πια κανείς- γιατί τώρα μπορεί να είναι
όποιος και ότι θέλει. Είναι ο Γλάρος, ο σκοτωμένος Γλάρος. Ο σκοτωμένος έρωτας της και η
χαμένη αθωότητα.

Στην αρχή του έργου, είναι ντυμένη στα λευκά, ενώ στην ώριμη φάση στα κόκκινα και
όμως η μορφή της φαίνεται σε μας ακόμα πιο οικεία και πιο ζεστή. Και τελικά ο Σκηνοθέτης
νέος δημιουργός αυτοκτονεί. Μήπως δεν είχε τι άλλο να δώσει; Υποπτεύομαι , πως ο
Τσέχωφ, ήθελε να μας πει κάτι με αυτό το τρίγωνο. Πως δεν θα πρέπει να υπάρχουν
στεγανά στους ανθρώπους του Θεάτρου. Οι σκηνοθέτες θα πρέπει να γί νουν ποιητές, οι
συγγραφείς να οραματιστούν το σύνολο και την ενότητα της θεατρικής πράξης και ο
Ηθοποιός στο μέσο των δύο να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση. Να εκφράσει το Πρόσωπο.