----------------------- Page 1-----------------------

Written by: baka_usagi (Jonnalyn Estacio Cabigting)

NOTE: Do not steal anything (like ideas, events, slang words etc.) in this book
without the permission of
the author.

Naranasan mo na bang magmahal ng patago..?

..sa pinakamatalik mong kaibigan..?
at kung kelan ka na ready ipagtapat sa kanya..
saka naman sya nagmahal ng iba.
Are you still willing to make a move and let her know how you feel..
..even if you can already feel the REJECTION even without words?
Can you FIGHT against FATE and PROVE that there is a HAPPY ENDING between the two
of you?
A novel that can TWIST REALITY
.. can TWIST someone's FATE
.. can TWIST someone's HEART
.. TWISTY HEART

----------------------- Page 2-----------------------

Chapter 1: Begins with an END

"It is because the human spirit knows deep down, that all lives intersect. That
death doesn't just take
someone, it misses someone else, and in the small distance between being taken and
being missed, lives
are CHANGED."-Mitch Albom

Umuulan ng malakas nung araw na iyon. Tila ba nakikisabay ang kalikasan sa

kalungkutan ng lahat ng
nagsipagdalo sa libing na iyon.

Pinagmasdan ko lang sya habang nakatingin sya sa kawalan. Ni isa ay wala man lang
luhang bumagsak sa
kanyang mga mata ngunit alam ko at alam ng lahat ng mga taong naroroon na sya ang
pinakamalungkot.

Naawa ako sa bestfriend ko dahil hanggang sa huling hantungan ni tita, hindi man
lang dumating ang
papa nya, na simula ng maging kaibigan ko si Yuta, ay hindi ko pa nakita.

Naalala ko pag tinatanong ko sya tungkol sa papa nya, sumisimangot sya o kaya hindi
sumasagot. Halata
ang galit at poot sa mga mata nya pag nababanggit ko o ng kahit na sino ang tungkol
sa bagay na yun.
Tila ba ang palangiti, makulet, at pasaway kong bestfriend ay
nagiging seryoso at nakakatakot kapag
tungkol sa papa nya ang topic. Parang nag-e-evolve into a monster.

Ang alam ko lang, iniwan nalang silang dalawa ni tita ng basta-

basta. Nagpapadala lang ng pera pero
walang return address. Wala silang balita kung nasaan ito, kung ano ang trabaho
nito at kung may balak
pa ba itong bumalik.

Di ko masisisi si tita kung nagpatiwakal sya, kasi grabe na din naman yung
depression nya all these years.
Siguro, it’s time na talaga para magpahinga sya.

Biglang tumulo ng parang walang hanggan yung mga kanina pa namumuong luha sa mga
mata ko nung
tinabunan na ng lupa yung kabaong ni tita.

Tumingin ako kay Yuta. Di pa rin sya umiiyak. Di rin sya tumitingin sakin..pero
alam ko na alam nyang
nasa tabi nya lang ako. Niyakap ko sya. Yumakap din sya saken. Mahigpit. Walang
kaimik-imik, umiyak si

----------------------- Page 3-----------------------

Yuta. Tahimik. Walang tunog. Parang automatic na lang na tumulo

ang luha nya nung yumakap sya
saken pabalik. Alam ko kasi nararamdaman kong basa na yung black kong damit.

Never ko pang nakitang umiyak ang bestfriend ko dahil hindi nya naman pinapakita.
Sabi nya..saken lang
nya kayang lihim na umiyak – yung tipong hindi namamalayan ng iba.

Nung binitawan nya na ko, automatic din ang pagtalikod nya

saken. Ngumiti ako. Di pa din sya
nagbabago. Ayaw nya pa din saken ipakita yung Yuta na mahina
at maga ang mga mata. Pagkatapos
nyang mag-ayos ng sarili, humarap na sya saken at sa iba.
Suot ang kanyang ngiting tinitilian ng
karamihan sa mga kababaihan sa school namen – ngiting pag
tinignan mo, parang totoo PERO
HINDI. Tipong parang walang nangyari. Pang-front.

Pagkatapos ng libing, isa-isa nang namaalam sa kanya ang mga

nagsipagdalo. Pati yung dal’wa kong
pinsan na sina Miki at Tomo nagba-bye na, malayo pa kasi ang mga bahay nila.

Naiwan kaming tatlo sa bahay nila. Si mama nagwawalis ng kalat sa labas. Kami ni
Yuta, nagliligpit ng
mga pinagkainan sa kusina.

Parang pamilya na rin kasi ang turing ng pamilya ko kay Yuta kaya kami na ang
tumulong sa pag-aasikaso
ng lamay at libing ni tita. Wala din kasing close na kamag-anak si Yuta. Mula ng
makilala ko sya, sila lang
ng mama nya ang nagtutulungan.

Ang balak pa nga ni papa eh ampunin na lang sya kapag walang natanggap na sulat
galing sa tatay nya
kaso si Yuta mismo yung may ayaw. Kesyo sobra-sobra nya
na daw kami naabala. Achuchuchu.
Blahblahblah.

Kung ako tatanungin, pabor ako dun kasi parang nakababatang kapatid na
din ang turing ko kay Yuta.
Saka ayoko namang mag-independent sya. Alam na alam kong
sa uri ng lifestyle nya at sa uri ng
pagkatao nya, hindi nya kayang mag-solo.

Buti nga sinabi ni papa na within a week pag wala ni ha ni ho ang ‘magaling’ nyang
ama ay sa amin na
sya titira. Naalala ko nun yung cute na simangot ni Yuta. Nangiti
tuloy ako. Gusto ko kasing maging
kapatid itong bestfriend ko.

----------------------- Page 4-----------------------

Sa lalim ng iniisip ko, di ko namalayan na nasa harap ko na pala sya. Nagulat ako
nang bigla nyang pinisil
ang kaliwa kong pisngi sabay sabi ng “salamat ha” ng hindi makatingin sa mga mata
ko. Ngumiti ako.
Gustung gusto kong nakikita kapag nahihiya saken yung bes ko.
Kasi nagba-blush sya. Siguro ganun
talaga pag mapuputi..nagiging slightly pink ang cheeks pag nae-embarrass o
nahihiya.

“Ang emo mo,” bigla nyang sabi.

“Ako? Taray. Baka IKAW.”

“Sus. Nakita mu ba akong umiyak? Ikaw nga ‘tong kung makaiyak akala mo – “ kinurot
ko sya sa tagiliran.
Napa-‘ouch’ sya sa sakit.

“ANUNG PROBLEMA MO??” Defensive agad.

“IKAW. Kung makapagsalita ka kasi. Syempre parang sarili ko ng nanay si tita,”

ganun kami ka-close. As
in mega superclose.

Natameme lang si Yuta. Alam nya kasing mali sya. Maling joke yung binitawan nya.
Ngumiti na naman
ako. Tapos ako naman ang nag-joke kahit corny.

“Anong chef ang lumilipad?”

Bigla syang nagulat na natawa. Nagulat dahil di nya siguro akalaing magjo-joke ako.
Natawa kasi kahit
hindi nya na itanong ang sagot, alam nya na. Pano ba naman kasi, diko na mabilang
kung ilang beses ko
na yung ginamit na joke sa kanya. Kulang pa nga ang salitang ‘gasgas’ para i-
describe kung gano kadalas
ko syang gamitin eh.

Yun lang naman kasi ang kabisado kong joke. Corny pa. Pero effective…kasi napatawa
at napangiti ko
sya..sa pinakamalungkot nyang araw – araw kung kelan forever na
nyang kailangang mamaalam sa
dakilang inang nagluwal at nagpalaki sa kanya.

----------------------- Page 5-----------------------

Chapter 2: New Love Team

“Meeting you wasfate, becoming your friend was a choice, butfalling in love with
you I had no control
over.”-anonymous

Lunes. Nasa tapat ako ng locker ko para kunin yung libro ko para sa first period.
Medyo nagmamadali
ako kasi magbe-bell na. Paalis na ako nung may nahagip ang
aking mata. Isang lalaki -- lalaking
nagbabasa ng manuscript ata. Nothing unusual except for his amazing concentration.
Oo, natulala ako
kasi kahit nagmamadali syang maglakad, nakatingin pa rin sya sa binabasa nya.

Di ko mapigilang tumawa nung bumunggo sya dun sa concrete wall malapit sa hagdan.
Nagulat ako nang
mapansin kong napatingin sya saken. Napalakas ata yung tawa ko. Nakakahiya.
Nagkatinginan kami for
3 seconds siguro. ‘Tas ako na yung umiwas. Binilisan ko na lang ang
lakad ko at kinalimutan ang
nangyari.

Pagpasok ko sa room, natuwa ako kasi safe ako. Wala pa si Moriyama-sensei*. Nakita
ko agad si Yuta na
malutong kung humalakhak dun sa may dulo ng room. As usual,
napapaligiran na naman sya ng mga
kaklase namen. Halos lahat kasi kaibigan ni Yuta – lalake, babae,
bakla man o tomboy. Lahat ata
komportable sya kausap. Kaya ang daming may gusto sa kanya at
lagi nya akong niyayabangan
kapag nakakareceive sya ng sandamakmak na love letters. Che. Yabang. Haha.

Masasabi nateng si Yuta yung klase ng estudyante sa libro ni Bob Ong na 'class
clown' kasi kahit ata yung
pinaka – moody naming classmate nagagawa nyang patawanin. Pwede mo na nga din
syang tawaging
‘celebrity’ dahil kung sa batch lang namen ay may popularity contest, 100% sure ako
sya ang mananalo.

“Uy, andyan na pala si Kanna, ‘pre!” sabi nung isa kong classmate kay
Yuta. At ayun saka lang ako
napansin ng halimaw kong bestfriend.

“Late ka ah! Tagal mo, traffic ba sa inyo?“ tapos humalakhak sya. Yung pang-asar na
tawa. Nakakainis.
Para nya na ring sinabing ‘anlapit-lapit lang ng bahay nyo, para konting lakad
lang, nale-late ka pa!’

“Weh. Ewan ko sayo..” sabay irap. Tumawa lang sya lalo sa ginawa ko. Nilapag ko
yung bag ko sa upuan
ko at nag-good morning sa dalawa kong pinsan.

“Ba’t ka nga ba na-late?” tanong ni Miki. Dahil sa tanong nya, may sumilay na ngiti
sa labi ko. Pinigilan ko
pa nga matawa. Naalala ko kasi yung nangyari kanina. Ayoko namang isipin nilang
baliw ako.

“Inayos ko pa kasi yung locker ko, “ excuses ko talaga oh, panalo. Haha.

Lumingon ako kay Yuta. Nakatingin pala sya sa’ken. Lumapit sya at sinandal nya yung
kanang braso nya
sa kaliwang balikat ko.

“Uy, joke lang yun, ‘to naman,” sabi nya.

----------------------- Page 6-----------------------

“Alam ko.”

“May assignment ka na ba sa English?”

“Sume-segway ah,” sabat ni Miki.

“Ako din pakopya,” dagdag ni Tomo.

“Ang eepal nyo. Magtanong na lang kayo sa’ken pero di ko kayo papakopyahin,” sabi
ko.

Matalino naman si Yuta kaso napakatamad nyang mag-aral lalo na sa

subject na English. Yung dalawa ko
namang pinsan, petiks lang, kopya – kopya, pero pumapasa parin. At
wag ka, di nalalaglag sa section
namen.

Nagpaturo na sila sa’ken. Expertise ko kasi ang English pero yung

ibang subjects like Math, medyo
nahihirapan ako.

“Alam mo Kanna, sana pwede ko na lang hiramin yung utak mo pag-English

na,” sabi ni Yuta sa’ken
habang tinuturo ko sa kanila kung paano magsulat ng ‘matinong’ essay.

“Sus. Echos nito.”

Nahinto ang lahat nung dumating na si Moriyama-sensei.

Mukha syang haggard. Puyat?
Stressed? Parang lagi naman..

“Class, sorry I’m late. Nagkaron kasi ng urgent meeting ng faculty

tungkol sa nalalapit na foundation
week. Sumaglit lang ako para sabihin na my time for this class will be allotted sa
pagpili nyo ng gagawin
sa foundation week. Class President, take charge. Sige, iwan ko na kayo.”

Naghiyawan sa tuwa yung mga classmate ko. Obviously, ayaw

talaga nila magklase haha. Ako din
naman. Sino bang ayaw ng ganun diba? Tumahimik ang karamihan
nang tumayo na sa harapan
si Megumi.

“Okay, so anong gusto nyong gawin ng section natin sa foundation week?

Tandaan nyo na malaki an
expectation saten ng mga teachers dahil section 1 tayo,“ sa intro pa lang ni Megumi
halatang pressured
sya. Sabagay ang hirap nga naman ng responsibilidad nya bilang class pres.

Umulan ng mga suggestions at nagkaroon ng botohan. Sa huli, napagdesisyunan na

gagawa ang klase
namin ng isang play kung saan ang kwento ay original composition at may pag ka-
musical ng konti. Uso
na kasi ung ganun simula ng ipalabas at sumikat ang ‘Highschool Musical’.

Ang mga bida eh yung escort at muse na sina Yuta ( wala naming duda dun) at si
Yumi. Tilian ang mga
classmates namen. Asaran at kantyawan. Syempre ako din nakikisawsaw. Ang cute
kasi nila together.
Perfect!

----------------------- Page 7-----------------------

Si Yumi, mahinhin sya at tahimik pero ang ganda nya talaga, tipong kahit siguro di
sya maligo mukha pa
rin syang refreshing, saka yung mukha nya parang manika. Nakaka-insecure yung mga
taong tulad nya
na nabiyayaan ng sobra sobrang kagandahan.

Para tigilan ko na ang aking insecurity, tumingin nalang ako sa bes ko. Nagtaka
ako. Kasi nung sinigaw ko
ung “Go Yuta! Go Yumi! Ayiieehh! Bagay!!” na katulad na katulad ng
sinisigaw ng iba, eh bigla syang
sumimangot.

Grabe, sinimangutan ako?! Problema nun? Hindi ba honor sa kanya na i-partner kay
Yumi? Si Yumi nga
mukhang masaya eh at excited na sa rehearsals eh ba’t sya parang malungkot?

Pagkatapos ng klase, kinantyawan ko sya. Pati sina Miki at Tomo ganun din ang
ginawa.

“Ayiieehh!!! Nice Yuta!” asar ko. Aba, lalo pa atang nabadtrip. Siniko-siko ko sya
habang paulit-ulit ko
syang inaasar.

“Tumigil ka na nga, Kanna. Di na nakakatawa ah,” napa-one step backward ako sa

sinabi nya. Pati sina
Miki at Tomo eh napa-exchange glances. Isa lang ang alam ko. Seryoso. Bad mood si
Yuta ngayon.

“Pikon,” bigla ko tuloy nasabi.

Hindi ko alam kung bakit pero may mga pilyong ngiti na naglalaro sa mga labi ng
dalawa kong pinsan.

“Sinong pikon?”

“Ikaw malamang. Parang inaasar ka lang ng konti ah ---“

“Konti??”

“O sige na, madami na, masaya ka na? ”

“Hindi.”

“Ano bang problema mo? Ayaw mo ba ka-partner si Yumi? Eh ang ganda –g -----”

“Hindi un eh.”

Umiwas ng tingin sakin si Yuta at kinuha yung bag nya sa

upuan nya. Bago umalis, nagpaalam sya sa
dalawa. Akala ko lalagpasan nyang banggitin ang pangalan ko. Buti hindi. With a
serious face he said..

“Kanna, attend lang ako ng meeting para dun sa play, usap tayo mam’ya.”
Bago pa man ako magreact, wala na sya. Automatic nung lumabas sya ng room (which
means tatlo na
lang kami dun), eh nag-exchange glances na naman yung dalawa.

“Hay naku.. si Yuta talaga.. Kahit kelan oo…” out of nowhere sinabi yun ni Tomo
which is feeling ko sila
lang dalawa ni Miki ang nakakaintindi.

“Bakit ba ang init ng ulo nun? Natuwa pa naman ako nung first period kasi mukhang
naka-get over na
sya sa pagkawala ni tita, tapos -----”

----------------------- Page 8-----------------------

“Hay naku.. isa ka pa Kanna,” putol ni Miki sa statement ko.

“Anong isa pa ko?”

“Wala.. Wala..” ngumiti si Tomo. Sumunod si Miki. Konting-konti

na lang bibingo na saken tong
dalawang to eh.

“Ano nga kasi yun?”

“Malalaman mo rin.. pagdating ng panahon,” sagot ni Tomo.

“♪Pagdating ng panahon, nananana nana nanaha~♪,” pakantang asar ni Miki.

Kung ano mang problema nila, di ko alam kaya di ko nalang poproblemahin.

Nung naghiwa-hiwalay kami ng landas, tinext ko si Yuta na nasa

garden lang ako. Wala naman sana
akong balak na maglibot-libot pa sa munting hardin ng school namin kaso parang na-
tripan ko lang na
tignan yung mga bagong tanim na orchids, ang gaganda kasi.

Nagulat na lang ako ng may humatak sa kamay ko at biglang

tinakpan ang bibig ko! OMG! Anung
nangyayari??!!!

*sensei-means teacher. :)

Chapter 3: His Hidden Secret

"All parents damage their children. It cannot be helped. Youth, like pristine
glass, absorbs the prints of
its handlers. Some parents smudge, others crack, a few shatter childhood
completely into jagged little
pieces, beyond repair."-Mitch Albom

Hindi ko alam kung anung problema ko. Ang alam ko lang, mali
yung ginawa ko kanina. Hindi dapat
ganun yung inasal ko. Hay..kahit ilang beses ko atang sabihin sa sarili ko na huwag
ipahalata at itago na
lang to ay lumalabas pa din. Hindi ko alam kung ba’t di ko kaya.

Siguro kasi feeling ko ang sakit-sakit na. Matagal ko ng gustong sabihin pero di
pwede..dahil alam kong
may masisira..may magbabago na maaaring di na mabalik sa dati. At ayokong mangyari
yun.

Nakilala ko si Kanna nung Grade 5 ako. Nagtransfer ako sa kanila. Dun kasi nag-
start na mawala na lang
bigla ang tatay ko. Kaya ako nalipat sa public school. Ilang
buwan kasi ang nakalipas nun bago kami
nakatanggap ng sulat sa kanya kasama ang perang pantustos samen.

----------------------- Page 9-----------------------

Naalala ko yung araw na yun hanggang ngayon kasi napaka-espesyal nun saken. Ang
araw kung kelan
nakilala ko ang babaeng gusto kong maging una at huling girlfriend ko.

Dear Mr. Transfer Student,

Hello! Welcome sa school namen! Sana wag kang mahiyang i-approach ang kahit sino sa
section naten.
Lahat kami willing tulungan kang mag-adjust! ^_^

Kanna

Natawa ko nung mabasa ko yung sulat na yun. Agad kong hinanap sa tingin yung
nagpadala ng sulat at
yun, nung makita ko sya feeling ko..sa unang pagkakataon..sasabog
ang puso ko. Hindi ko alam kung
bakit pero agad ko syang inapproach at ibinigay ko sa kanya ang tanging bagay na
pinakaiingatan ko.

“Salamat sa sulat. Para sa’yo,” di ko lam ba’t ang lakas ng loob ko nung mga
panahon na yun na kausapin
sya pero di naman ako makatingin ng direcho sa mga mata nya.

“Ano to?” natuwa ako kasi kahit may bahid ng pagtataka ang kanyang mukha eh
nakangiti pa din sya.

“Iyo na lang.”

“Ha?”

“bakit ayaw mo? Gawa ko yan!” nakatitig pa din sya dun sa kwintas.
“’TWISTY HEART’ nga pala ang
tawag sa kwintas na yan.”

“T-twisty Heart?”

“Basta iyo na yan!!” lalo ata syang naguluhan kaya pinaliwanag ko na.

“Gusto kong ibigay ang kwintas na to sa unang taong gusto kong

maging kaibigan..at ikaw yon,”
napangiti sya sa sinabi ko at tinanggap na ang kwintas.

“O sige! Magkaibigan na tayo! Haha..ang weird mo..pero thank you dito sa kwintas.
Ang ganda! Promise
iingatan ko to!”

Hanggang ngayon lagi nya pa ring suot ang kwintas na binigay ko. Niluma man ng
panahon ngunit hindi
kahit kailanman maluluma ng mga alaala.
----------------------- Page 10-----------------------

Si Kanna yung tipo ng tao na napaka-stubborn sa lahat halos ng bagay. Kaya siguro
hindi ko mapigilang
humanga sa kanya. Napakamasayahin pa nya at maunawain. Inaamin kong mas matured
syang mag-isip
sa akin. Sa academics at pagluluto, mas magaling din sya sakin.

Natatakot akong isipin pero siguro kaya hindi nya napapansin yung
nararamdaman ko sa kanya ay
dahil inferior ako sa kanya sa lahat ng aspeto. Nakakainis man pero parang sumuko
na rin ako na higitan
sya. Wala nga siguro akong talent kundi magpatawa at maging kaibigan ng lahat.
Siguro nga yun lang
yung kaya ko.

Sana..sana lang talaga, hindi mapagod si Kanna na maging kaibigan

ako..kahit yung friendship na lang
ang matira saken, okay lang..kesa wala.

Kanina ang aga kong pumasok. Akala ko kasi maagang papasok si Kanna, di pala. Abang
ako ng abang.
Lahat na ata ng classmates namen nakapasok na ng room, sya na lang ang hindi.
Sumakit na nga yung
leeg ko kakalingon.

Pero hindi ko pinapahalata na kanina ko pa sya hinihintay. Sinabi ko kay Soushi,

seatmate ko, na sabihin
saken pag dumating na si Kanna. Ayoko namang hintayin sya sa
labas ng room. Ang obvious kasi pag
ganun.

Sa totoo lang, gusto ko talaga syang makausap kaya pumasok ako ng maaga. Nagpadala
na kasi yung
‘magaling’ kong ama, kasama yun ng allowance ko ngayong buwan. Natuwa
ako ng konti..konti lang
naman..kasi hindi na kaliangang ampunin pa ako ni tito at tita.

Ayoko dahil ayon sa Family Code ng bansa eh hindi pwedeng ikasal ang tunay na anak
at ang inampon ng
pamilya kahit pa hindi sila talaga magkadugo. Ewan ko ba, sa ibang bansa pwede yun
pero dito sa ‘Pinas
bawal. Ayokong maging kapatid si Kanna, dahil hindi ko sya kayang ituring na
kapatid.. dahil hindi lang
para sa isang kapatid ang nararamdaman ko para sa kanya.

Pero hindi ko pa rin naiwasang hindi mainis sa sulat na yun. Late na pala nalaman
ng ungas kong ama na
wala na si mama. Hayup. Iresponsable. Tapos sabi pa dun sa
sulat, tumira na lang daw ako dun
sa pamilya nya na nakatira sa Tala. Lintik yan! Binigay pa ang address at contact
number!

----------------------- Page 11-----------------------

Kung pwede ko lang syang murahin ng harap-harapan, gagawin ko! Yun lang, hindi ko
alam kung sang
impyerno sya naglulungga. At ang problema pa, hindi ako nagmumura. Sa isip oo, kaya
kong magmura,
pero yung i-voice out ko? Hindi pwede. Ayaw ni Kanna. Napaka-uneducational daw.

Hay..kung pwede lang pumili ng magiging tatay eh nagawa ko na matagal na. Ang ayoko
lang kasi eh
yung gagawa-gawa ng bata tapos pababayaan lang. Ano ba ako? Bagay na pwedeng ipasa-
pasa ng basta-
basta??

Umiinit talaga ang ulo ko pag naalala ko yung sulat na yun. Ansarap punit-punitin o
kaya sunugin kaso
hindi pa pwede dahil ipapakita ko pa yun kay tito. Di kasi sya aalis ng bansa nang
hindi nalalaman kung
saan ako titira at kung sino mag-aalaga saken.

Surgeon kasi ang tatay ni Kanna sa isang private hospital sa Europe. Biglaan lang
ang pag-uwi nya dito
dahil nalaman nya nga yung tungkol sa pagpapatiwakal ni mama. Ayoko namang maabala
pa ng tuluyan
ang pamilya nila..lalo na yung trabaho ni tito sa ibang bansa.

Minsan nga naiisip ko, kung di lang sina tito at tita ang mga
magulang ni Kanna, papayag akong
magpaampon sa kanila o di kaya eh hilinging sana si tito na lang ang tunay kong
ama. Mas nag-aalala pa
nga sya saken kesa dun sa tunay kong tatay eh.

Ngayon ko lang nalaman na may pamilya pa palang iba ang hayup na yun liban samen.
Iniisip ko tuloy
kung yun ang dahilan kung ba’t nag-suicide si mama. Masakit. Sana wag naman.

Nagulat ako nang biglang may narinig akong malakas na tunog. Hinampas pala ni pres
(si Megumi) yung
notebook nya sa desk ko.

“Pwede ba Yuta, makinig ka naman. HELLO?!! NASA KALAGITNAAN KAYA TAYO NG MEETING!!
Bukas na
ang start ng rehearsal!! PAG-AKO NAPIKON----“

“S-sorry na pres! May iniisip lang kasi ako.”

“Whatever!” yun lang at bumalik na sya sa harapan. Nakalimutan kong meeting nga
pala ang in-attend-
an ko.

“Haha, high-blood na naman saken si pres,” sabi ko sa katabi ko.

----------------------- Page 12-----------------------

“Loko ka kasi eh. Nakatulala ka lang d’yan kanina pa.”

Natapos ang meeting nang hindi ko namamalayan. Di naman

kasi ako nakikinig – nagpapanggap
lang. Ang naintindihan ko lang na sinabi ni pres eh kabisaduhin yung mga parts ko
dun sa script. Astig
nga eh. Kaninang umaga lang napagplanuhan na play ang
gagawin pero nung hapon nakapag-
produce na sila ng script.
Napansin kong sumabay saken si Yumi palabas ng room.

“Ang tragic nung story no?” sabi nya.

“Ha?” nagulat ako..nabasa nya na agad yung script?!

“sabi ko ---“

“Alam ko, narinig ko naman. Haha. Pasensya ka na. Di ko pa nabubuklat tong script.”

“Ahh..g-ganun ba? Naku..s-sorry..spoiler a-ako,” tas ngumiti sya (nag-

blush pa nga eh) para itago ang
pagkapahiya nya ng konti. Narealize ko na ang cute nya ngumiti. Sobrang hinhin.
Naisip ko pa na, kapag
mahiyain ba nauutal lagi kapag nagsasalita? Sabagay..effort naman nya
yun. Napakatahimik nya pero
nagawa nya akong iapproach.

“Okay lang yun, sus. Sige una na ko,” nagmadali na ko. Sinadya ko
yun. Hindi dahil sa di ko sya trip
kausapin kundi dahil alam ko na may naghihintay saken sa
garden. At ramdam kong kanina
pa naiinip yun. Sinupladuhan ko pa naman sya kanina.

Naglalakad na ko papuntang garden nung maisip ko yung dahilan kung ba’t nagsuplado
ako sa kanya.
Okay lang saken na i-link at tuksuin sa kahit kaninong babae. Kaya ko pang sabayan
ang gusto nila. Kaya
ko pang makigatol at tumawa ng malakas sa mga asar nila. Pero wag lang yung si
Kanna pa ang mag-li-
link at mang-aasar saken sa ibang babae. Wag lang sya.

Alam kong wala akong karapatan mainis o mapikon kasi di nya naman alam at alam kong
nakikisabay
lang sya sa agos ng hiyawan at asaran ng klase. Kaso..masakit eh. Sumimangot ako at
di natuwa dahil
gusto ko sya yung partner ko. Oo maganda si Yumi, ansabi pa ng iba eh magaling din
daw yung umarte
kahit shy type masyado, pero hindi eh..hindi sya si Kanna..kaya..kaya..

Nakalimutan ko kung anong iniisip ko nang bigla kong makita si Kanna na...

----------------------- Page 13-----------------------

Chapter 4: Wrong Choice of Excuse

"Assumptions result in bad thoughts, bad thoughts result injealousy." -Anonymous

Nagulat talaga ko nung may bigla na lang humatak sa kamay ko at tinakpan ang bibig
ko.

“Mmm~!!!” gusto kong sumigaw at manlaban kaso ang higpit

ng pagkakahawak nya saken at
pagkakatakip nya sa bibig ko. Spell PANIC! Kinakabahan ako ng sobra! Panu kung ito
na yung resulta ng
kapapanuod ko ng mga suspense/thriller na movies? Panu kung bigla na lang akong
kidnapin, saktan, o
kaya (Diyos ko wag naman sana) rape-in!?
Dinala nya ko sa likod ng puno ng Acacia. Feeling ko may tinataguan sya. Mga pulis
kaya?? Andyan na ba
ang mga pulis to the rescue??

Mukhang hindi. Ilang segundo lang eh may lumitaw na babaeng

tumatakbo na mukhang may
hinahanap. At naverify ko na tama ang hypothesis ko.

Dubdub. Dubdub. Sobrang bilis talaga ng tibok ng puso ko. Akala

ko kasi talaga may kidnapping na
magaganap under school premises! Buti hindi! Thank GOD!

Dubdub. Dubdub. Hindi na bumabagal yung tibok ng puso ko. Ngayon lang ako naging
sobrang lapit sa
katawan ng isang lalaki. Halos yakapin na nya ako. Hawak nya pa naman ang kamay
ko..WAH! Napapikit
na lang ako.

Nagmulat lang ako ng mata at nakahinga na ng matiwasay nung tinanggal nya na ang
pagkakahawak sa
kamay ko at pagkakatakip sa bibig ko. Meaning, wala na yung babaeng tinataguan nya.
Dumistansya sya
bigla.

“S-sorry..nadamay kita. Baka kasi ituro mo ko pagnakita ka nya kaya sinama na kita
sa pagtatago ko,”
nung sinabi nya yun, saka lang ako napatingin sa kanya. Nanlaki yung mga mata ko.
Sya yung lalakeng
bumunggo sa pader kanina na tinawanan ko! Sana di nya maalalang ako yun!

----------------------- Page 14-----------------------

Tiningnan ko sya ulit at saka ko lang din napansin na ang gwapo nya. Kung anime
world ‘to, matatawag
mo syang ‘bishounen*’ o ‘ikemen*’.

Tinubuan ako ng hiya nang mahalata nyang nakatitig ako sa kanya.

Nagtaka siguro ba’t wala akong
response. I immediately turned my eyes off him.

“O-okay ka lang ba?” baka naisip nyang na-starstruck ako or something.

“Haha. Oo, okay lang ako. Nabigla lang ako sa ginawa mo kanina,” nahihiya kong
sabi.

“Sorry ulit.”

“Di, okay lang,” ngumiti ako. Ngumiti din sya. Suddenly, naging irregular na naman
yung heartbeat ko.
Hala, ano nang nangyayari saken??

“Sige alis na ako..Oh---“ palakad na sya nun. May naalala ata..”Ako nga pala si
Seichiro..Seichiro Kauri.”

Nagulat ako nang nagpapakilala sya. Napansin kong hindi yun out of interest on me
kundi for formality
and ethics purposes only. Rude nga naman na matapos nya akong abalahin eh di sya
magpapakilala.
“Ah..ako naman si Kanna..Kanna Shizuki, 3rd year-section 1,” nagulat ako sa sarili
ko. Ba’t sinama ko pa
yung year and section ko?? Arghh!!! Antanga ko talaga! Nakakaewan lang!

“Oh? 3rd year ka palang pala..? 4th year na ko.. section 1 din.”

Wow. Section 1 din sya? Bago pa man ako magsalita, nagpaalam na sya. Dahan-dahang
bumabagal yung
tibok ng puso ko at nagiging regular na ulit ang heartbeat ko. Ano kayang
nangyayari sa katawan ko?

Hanggang ngayun nakatulala pa rin ako sa direksyon kung san sya

pumunta kahit di na sya abot ng
paningin ko. Para akong ewan. Hay..

----------------------- Page 15-----------------------

Muntik akong mapasigaw ng “AHHHHH!!!!” nang biglang may kamay na humawak

sa kanang balikat
ko. Pagtingin ko..si Yuta lang pala. Badtrip. Nagiging magugulatin na ako.

“Ano ka ba, wag mo nga kong gulatin!”

“Hoy hindi kita ginulat. Grabe ka naman,” sabi ni Yuta. Mukhang

makulimlim pa rin ang itsura nya.
Seryoso. Bad mood.

“Sino yung lalake kanina?” nabigla ako sa tanong nya pero mas nabigla ako sa
reaksyon nya nang sabihin
kong..

“Ha?” tumingin sya ng masama. Problema nun?

"Wala yun. Nakilala ko lang kanina. Seichiro Kauri daw ang pangalan..sempai
naten..at section one din,"
di ko alam kung ba't may halong pagmamalaki yung bandang dulong statement ko.

“K-Kauri??” parang nagpanting yung tenga nya nang marinig nya yung apelyido ni
Seichiro-sempai.

“Oo, bakit?”

“Wala,” diretso at ambilis ng sagot nya. Halatang ayaw nya pag-usapan.

Di ko na inusisa baka lalong
mainis pa.

Nagsimula na syang maglakad. Sinundan ko sya. Ambilis nya maglakad..parang wala

syang kasabay.

“Kala ko ba may pag-uusapan tayo?” bigla syang napahinto.

Ngayon nya lang siguro naalala kasi
pinaalala ko. Nakakasama ng loob. Nakakatampo.

“Nagbago na ang isip ko. Sa text ko na lang siguro sasabihin sayo,” sinabi nya yun
nang hindi man lang
lumilingon saken.

“Hindi ako magpapa-load,” matigas kong sabi. Hmp!

“Tatawagan na lang kita,” sabi nya tas finally lumingon na sya saken at
ngumiti..yung ngiti nyang plastik.

----------------------- Page 16-----------------------

Di na ko nakaangal. Sana matapos na ang araw na ‘to kasi ayokong ganyan sya. Ayoko.

Pagkatapos kong kumain ng hapunan, kinuwento ko kay mama yung nangyari.

Syempre, inexclude ko
yung tungkol kay Seichiro-sempai*.

“Baka may problema lang sya, anak.”

“Eeh..bakit ganun? Kung may problema sya ba’t di nya

sabihin saken?? Feeling ko tuloy
may conspiracy na nagaganap sa paligid ko. Pati sina Miki at Tomo may di sinasabi
saken,” habang nag-
aalburuto ako..natatawa lang si mama.

“Ma, di na ba ako katiwa-tiwalang tao para di pagsabihan ng problema??”

Bago pa sumagot si mama, biglang nag-ring yung telepono. Akala ko

sa cellphone ko sya tatawag, di
pala. Pina-ring ko muna ng ilang beses bago ko sinagot para mahalata nyang
nagtatampo ako sa kanya.

“Hello po..si Kanna po ba nan----“

“Ako ‘to,” nagpanggap akong galit sa boses kong yun. Pero ang totoo, natuwa ako
nung tumawag sya..sa
boses pa lang nya ramdam kong medyo okay na sya.

“Sorry na,” heto na naman yung malungkot at sincere na sorry ni Yuta

na tipong pagnarinig mo eh
mapapatawad mo sya kagad. Feeling ko effective ang acting ko. Aba,
dapat lang naman syang mag-
sorry..sinungitan nya ko kanina matapos nya akong paghintayin ng matagal.

“Bakit ba kasi ang init ng ulo mo kanina?”

“Wala yun,” aba..ayaw pang sabihin..ah ganun ah!

“The number you have dialed is currently unavailable. Please

check the number and dial again.
Toot..toot..toot..” inempersonate ko yung sa cellphone. Ginagawa ko lang yun kapag
medyo naiinis na
ako at warning na din yun na kapag di nya pa ko sinagot ng matino eh ibababa ko
talaga yung telepono.

May narinig akong malalim na buntong hininga sa kabilang linya. Sign of his defeat.
Napangiti ako.

“Kanna naman eh..”

----------------------- Page 17-----------------------

“The number you h—“

“Oo na..oo na..panalo ka na. Sasabihin ko na..”

“Game na..nakikinig ako.”

“Ah..eh..ano..ano kasi..g-ganito yun..ah..” hay..takte naman..bakit ba

nagdadalawang isip pa ang bes ko?
Alam naman nun na di talaga ako galit.

“Toot..toot..toot,” asar ko.

“Eto na nga eh,” nataranta sya, just as expected. Haha!

“A-ayoko kasi na..ano..na..inaasar mo ko..k-kay..Y-yumi..” hirap na

hirap naman sya sabihin akala ko
naman kung an---

“HA? BAKIT??!”

“Eh..kasi..”

Di. Ako. MA.KA.PA.NI.WA.LA!!! Nauutal ang bes ko at nahihiya..at si YUMI ang

dahilan?!

“Okay gets ko na. Di mo na kailangang ilihim saken. Okay..quiet na ko na may gusto

ka kay Yumi kaya---“

“HINDI GANUN!” kumunot noo ko.

“Eh anu??” so ibig sabihin mali ako ng assumption?

“WALA AKONG GUSTO DUN nu ka ba. DON’T MISUNDERSTAND. Ayoko

kasi..” di ko alam ba’t
pinagdidiinan nya masyado..lalo tuloy syang obvious eh.

“Kasi?”

“Di ba..mahiyain yun? Baka mailang sya saken..kapag..kapag rehearsals

na..eh peste kasi yung mga
kaklase naten..malakas mantrip.”

Okay. Finally nagets ko na. Di ko lam pero sumikip yung dibdib ko. Hindi
kasi ako sanay na concern si
Yuta sa ibang babae liban saken saka kay Miki. Tapos..tapos..ide-deny
nya pa..eh anung tawag dun??
Sus..grabe..bakit parang..parang—

“Uy..andyan ka pa ba?” nag-alala na pala si Yuta kasi di ako nagsasalita.

“Ou naman nu ka ba..nagulat lang ako.”

“Ha? Bakit?”

----------------------- Page 18-----------------------

“Eh kasi..nagde-deny ka pa..kung gusto mo sya, ilalakad pa kita s—“

“Tsk. HINDI NGA. Bakit ba pinagpipilitan mong may gusto ko dun??”

“Bakit di ba? Saka mayron bang di kagusto-gusto sa kanya? Eh ang g---“

“Ibababa ko na. Wala ng patutunguhan ang usapan na t---“

“Uy, wait! Grabe ka naman mapikon Yuta! Ngayon ka lang nagkaganyan ah!”

“Eh ikaw eh..” aba..at ako pa ang sinisi??

“Anung ako?”

“Ewan..”

“Hmmp..o sige na..wag na naten pag-usapan. Kunwari na-convince mo na ako. Haha.

Baka hambalusin
mo na ko bukas pagnagkita tayo eh.”

SILENCE.

“Kanna..”

“O?”

“Sabay tayong uwi bukas ah? Punta ko senyo..”

“Ge ba..” nangiti ako. Matutuwa sina mama at papa nito. Lively kasi
ang bahay namen pag andyan si
Yuta.

“Good night na..yung sasabihin ko..sa bahay nyo ko na lang sasabihin..kailangan din
kasing marinig nila
tito eh..”

“O-okay.”

“Good night”

“Good night din.” DIAL TONE.

Pagkatapos nya kong tawagan, sinabi ko kay mama na dadating si

Yuta sa bahay bukas ng hapon. Di
maitago ang ngiti sa mukha nya.

Syempre ako din masaya..kahit medyo hindi pa rin nawawala yung bigat ng pakiramdam
ko sa sinabi ni
Yuta about Yumi. But still, masaya ako kasi..parang magkakaroon
kami ng family bonding bukas
pagkatapos ng klase..Excited na ko.

----------------------- Page 19-----------------------

*sempai-means upperclass men

*bishounen/ikemen-hottie, gwapong lalake

Chapter 5: Bandaid

"Every heart has a pain. Only the way of expressing it is different. Fools hide it
in eyes, while the brilliant
hide it in their smile."-anonymous

Inagahan ko pumasok kasi may isasauli akong libro sa library. Nag-aalala kasi ako
na baka pag later ko pa
sinoli eh ma-penalty na ko..eh mahigpit pa naman ang library
ngayon kasi start na ng irregular
classes..tipong may pasok pero parang wala naman..kasi busy lahat para sa
foundation week.

Pagpasok ko dun..sobrang konti pa lang ng tao..bibihira naman kasi ang tumatambay

sa library dahil ang
strikto ng mga guard dun. Bawal talaga mag-ingay.

Habang lumilinga-linga ako kasi di ko makita yung librarian..napatingin ako sa nag-

iisang tao dun sa sulok
na seryosong nagbabasa ng libro.Hindi ko nga lang maaninag yung title nung book
kasi medyo malayo
sya sa kinatatayuan ko.

Yung mga nandito kasi..karamihan grupo-grupo.. so far dalawang grupo

pa lang na may tig-ta-tatlong
miyembro ang nakikita ko sa may bandang unahang mga tables. Tanging yung taong yun
ang nag-iisa.

Nung nakita nya ko dun sa librarian’s nook kung san nanghihiram at

nagsosoli ng libro..agad syang
lumapit.

Nagsimula na namang bumilis ang tibok ng puso ko..yung

taong papalapit saken na may tipid
pero nakakahimatay na ngiti eh walang iba kundi si ..Seichiro-
sempai*! Medyo nataranta pa ako ng
konti. Di ko alam kung lalapit din ba ako o hihintayin ko syang iapproach ako.
Feeling ko kaya nya ko
lalapitan ay dahil nahuli nya akong nakatingin sa kanya.
Naku..hindi ko naman sinasadya yun..purely
coincidental.

----------------------- Page 20-----------------------

“Sorry pinaghintay kita..”

“Ha?”

“Di ba..magsosoli ka ng libro?”

“Ah..oo. P-pano mo nalaman?”

“Eh..hawak mo yan eh,” napatingin ako sa librong hawak ko. Haha. Oo nga
naman. Nagmukha akong
tanga sa harap nya. Kainis! Strike one!

“Akin na.”

“Bakit naman?” Nagtaka ako..di ko pa nga nasosoli, hihiramin na nya?

“Eh ako yung Assistant Librarian eh.”

“Ahh..naku..sorry di ko napansin kagad sempai..wala ka kasing---“ pagtingin ko, may

pin sya na may label
na “ASST. LIBRARIAN”. Okay..isa na lang talaga..strike 3 batter out na ako sa
sobrang pagkapahiya!
“Sorry..sorry talaga. E-eto na po yung libro,” nung inabot ko yung book tiningnan
nya yung cover. May
sumilay na ngiti sa mga labi nya. This time, di matipid na ngiti kundi ngiting
pang-close up!

“Nagbabasa ka din pala ng mga libro ni Sidney Sheldon?”

“DIN?? Ibig sabihin nagbabasa ka din ng—“ isang tango ang response nya. Feeling ko
yung ngiti ko abot-
tenga na!! WAH!

“Anung favorite mong gawa nya?” natanong ko agad. Wala akong pakelam kung nasa
library kami basta
alam ko masaya ako kasi nakakita ako ng tao na nagbabasa pa
ng mga English novels sa panahon
ngayun. Kaya di ko mapigilang dumaldal at mag-feeling close kay sempai. Bonus na
lang sigurong gwapo
sya at approachable. Harhar.

“Hmm…Nothing Last Forever!”

“OH?!! AKO DIN!! The BEST yun! Lalo na yung---“

“ENDING!!!” nagkasabay kami ng pagkakasabi. Nagtinginan tuloy samen

yung lahat ng nasa library.
Napahiya kami at nag-sorry sa kanila tas nagkatinginan kami at
ngumiti kami ng casual sa isa’t-isa.
Grabe. Ito na ba ang sinasabing ‘shiawase*’? Nirvana? Heaven? Sobrang saya ko!

“Local authors..may binabasa ka?” tanong nya.

----------------------- Page 21-----------------------

“umm..BOB ONG!” napangiti sya sa sagot ko.

“Ako rin..nabasa mo na ba yung latest nya..yung..yung..Ano nga ba yun? Yung…”

“Ah! LUMAYO KA NGA SA AKIN!!” Naku. Sabay na naman kami. Napatingin ulet yung mga
tao sa library.
Nag-sorry ulit kami at natawa na lang sa aming mga sarili.

Nung napatingin ako sa relo ko, nanlaki yung mga mata ko! Takte! 8:15 na!! Eh 7:30
am yung start ng
klase ko! PATAY!! LATE na LATE na ko!

“Uy sempai! Una na ko..late na ko eh.”

“Sige ingat ka, Kanna,” tapos ngumiti sya—yung kalmado at cool na

ngiti. WOW. Naalala nya pa pala
yung pangalan ko! Ansaya!!

Pagpasok ko ng room, nagre-rehearsal na sila. Nakaurong lahat ng chairs sa dulo ng

room. Nasa harap
yung main casts pati yung ibang supporting.

Tiningnan ko kung okay pa ba ang mood ni pres. Sya kasi ang

director. Reflection ang mukha nya ng
resulta ng pinraktis nila mula nung 7:30. Positive. Malapit ng kumulo ang dugo nya.
Sinisigawan nya yung
mga malalamya umakting at yung mga sintunado kumanta!

Buti na lang di ako napili sa play na yan. Kasama kasi ako

Refreshments Committee. Hilig ko kasi ang
magluto kaya ako na din ang nag-volunteer na magprepare ng
lunch para sa buong klase at sa mga
guests na manunuod sa play ng section namen.

Sa likod ako dumaan para di ko sila maistorbo sa pagpapraktis. Tahimik kasi ang
lahat pag nagsimula ng
magalit si pres. Pati yung mga classmate naming nanunuod lang kasi ushers and
usherettes lang ang role
na binigay sa kanila eh natameme. Ramdam ko ang tensyon sa room.

Successful na sana akong makakapasok ng tahimik at di nila napapansin nang biglang

natapilok ako. Ang
galeng di ba? Sa lahat naman ng pagkakataon, NGAYON PA.

----------------------- Page 22-----------------------

Muntik akong plumakda sa floor buti nakahawak ako sa may silya.

Eh yung silya may nakapatong
na salamin, bigla tuloy nabasag at boogsh!! NAPATINGIN SILA LAHAT SAKEN. That
moment I just want to
disappear!

“Haha. S-sorry..late ako at…n-nag—“ bago ko pa napagpatuloy yung sinasabi

ko eh napunta yung
atensyon ko kay Yuta. Nagulat ako nasa tabi ko na sya.

“AYOS KA LANG BA?? HINDI KA BA NASAKTAN?!” hinawakan nya yung dalawang braso ko at
sinuri isa-
isa. Wala namang galos. Nakakita ako ng sigh of relief sa mga mata nyang may bahid
ng labis na pag-
aalala.

“Hayy..pinakaba mo ko..di ka kasi nag-iingat eh,” sinermunan nya ko na parang sya

ang tatay ko habang
pinupulot nya yung mga basag na piraso ng salamin.

“Sorry kung pinag-alala kita bes,” sabi ko, “teka..! ‘Wag mo ng pulutin yan baka
mas---“

Wala na. Di ko na natuloy yung sasabihin ko kasi nabubog na sya. Nakakita ako ng
dugo sa isang daliri
nya. Exag yung reaction ng mga classmates namen.

“Pres, super sorry talaga! Dalhin ko lang syang clinic!” yun lang ang nasabi ko at
hinatak ko si Yuta. Nung
una ayaw nya pang sumama kesyo okay lang daw sya. Achuchuchu. Mga dahilan nga naman
oo. Pero sa
huli, wala na rin syang nagawa.

Pagpasok namen ng clinic wala pang tao. 9 pa ata darating yung nurse. Kinuha ko
yung first aid kit sa
cabinet saka pinaupo si Yuta sa kama.

“Hay naku..sabi ng hindi na kailangan nyan eh..wala nga t---“ nilagyan ko ng

bandaid yung bibig nya para
manahimik sya at tumigil na sa pagrereklamo.

“Subukan mong tanggalin yan, puputulin ko yung daliri mo, sige ka. Haha,” banta ko.
Marunong kasi ako
ng konti dahil ang papa ko eh surgeon at minsan eh nanunuod ako sa bintana ng ilan
sa mga operasyon
nya.

----------------------- Page 23-----------------------

Nag-behave naman sya kaya maayos kong natanggal yung bubog dun sa daliri nya.
Nilinis ko din yung
sugat bago ko binalot ng gauze. Pagkatapos ko putulin yung
sobrang gauze ay tinanggal ko na yung
bandaid sa bibig nya.

Hindi ko alam pero di ko matago yung ngiti ko. Sobrang saya ko! Haha! Ewan ko
ba..natutuwa ako pag
ganyan ka-behave si Yuta saken..yung tipong di sya reklamador at sumasakay lang sa
trip ko. Ang cute-
cute nya kasi!! At namumula sya na parang ewan..haha!

“Ayan..tapos na. Pwede ka ng magsalita..”

“Grabe. Papatayin mo ata ako eh! Ang hirap kayang di magsalita!” reklamo nya.

Hindi sya makatingin saken ng diretso. Bakit kaya? Napansin ko pa, habang hawak ko
yung kamay nya
dahil nilalapatan ko ng first aid kanina eh ramdam ko sobrang
bilis ng pulse rate nya. Sa
may wrist kasi..pwede mong malaman yun. I wonder why..kabado
ba sya o takot sa dugo? HAHA!
Natawa ko sa ideyang naisip ko!

“Utu-uto ka kasi. Haha!”

“Ah ganun ah!!” at ayun, nagkilitian kami. Andami kong tawa. Adik talaga tong si
Yuta. Tumigil lang kami
nung hinihingal na kami sa kakatawa.

“Oo nga pala Yuta..”

“Hm?”

“Sorry kung..nasaktan ka dahil saken..imbes na ako yung nasugatan ikaw y---“

nablanko ko at nawala na
yung sasabihin ko nang bigla nya kong yakapin ng mahigpit.

“Masaktan na ko wag lang ikaw,” seryoso na naman ang boses nya. Lumakas naman ang
pintig ng puso
ko. Kinakabahan din ba ako?

“Ha? Ang gara naman nun, may pagkamasokista ka pala, bes?” sabi ko at tumawa ng
bahagya.

“Haha. Siguro nga..k-kasi kanina..nung nangyari yun..parang sasabog ang puso ko..a-
akala ko..mawawala
ka na saken..”
----------------------- Page 24-----------------------

Feeling ko uminit yung cheeks ko sa sinabi nya at dumoble ang bilis ang tibok ng
puso ko.

“Loko. Para natapilok lang eh..exag ka naman,” sabi ko. Imbes na magresponse sya,
lalo nyang hinigpitan
ang pagkakayakap saken.

Ang akward bigla ng scene. Wish ko lang hindi nya madinig yung pintig ng puso ko na
sobrang pasaway.

Ito yung unang beses na niyakap nya ko ng sobrang tagal. Ito din yung unang beses
na niyakap nya ko
nang hindi ko alam ang dahilan..na feeling ko may tinatago
saken ang bestfriend ko..isang sikreto na
dahilan kung ba’t sya nagkakaganyan..kung ba’t ang lungkot-lungkot nya.

Sa isip ko, gusto kong malaman yun..kasi nasasaktan ako..’pag nakikita syang
ganyan.

*sempai-means upper-class men

*shiawase-means happiness

Chapter 6: Almost There

"Where secrecy reigns, carelessness and ignorance delight to hide while skill loves
the light."-Daniel C.
Gelman

“HA?!! Bakeeet~?!” yun lang ang nakuha kong reaksyon mula kay
Kanna liban sa kanyang obvious
na parang-end-of-the-world-na na simangot matapos kong sabihin sa
kanila ang tungkol dun sa sulat.
Sina tito at tita mukhang disappointed din.

----------------------- Page 25-----------------------

“S-sorry po..kung nadisappoint ko kayo tito..”

Ngumiti si tito at sinabing.. ”ano ka ba Yuta. Hindi naman

sa ganon..wag mo pansinin
ang kadramahan nyang si Kanna. Basta kami ng tita mo masaya kasi atleast may
pakelam pa rin sayo ang
papa mo. Although alam kong masakit sayo ang tumira sa iba
nyang pamilya..wala tayong magagawa
anak eh..sya ang tatay mo..kaya..”

“Basta Yuta, anak, tandaan mo na kapag inapi ka ng pamilya ng hudas mong ama, kami
ng tito mo ang
makakaharap nila!” putol ni tita sa statement ni tito.

Pilit kong kinokontrol ang sarili ko. Gusto ko kasing maiyak pero
hindi pwede. Kailangan kong maging
matatag dahil hindi pa talaga nagsisimula ang kalbaryo ko.

“Tito, tita, salamat po talaga ah, pasensya na kayo sa abalang lag---“

“Kailanman hindi ka naging abala samen, Yuta,” sabi ni tito gamit ang kanyang
malumanay at reassuring
na boses, saka pinat nya ang ulo ko. Sa mga oras na yun bumalik na naman yung wish
ko dati na sana sya
na lang ang biological father ko.

“Saka alam mo namang ang pangarap ko lang sa buhay eh ang mabigyan nyo kami ng tita
mo ng mga
cute na apo na mag-aalaga samen sa aming pagtanda! Hahaha!”

“PAPA!! Ano na NAMAN yang PINAGSASABI MO?!!” eto na naman si tito. Haha. Lagi nya
kaming inaasar
ni Kanna. Kesyo boto daw sya saken kung sakaling
maisipan kong ligawan ang anak nya.
Syempre automatic na ang pamumula ni Kanna at ang kanyang napaka-obvious na
pagkapikon sa topic
na to.

“Sinabi na ngang MAGKAIBIGAN lang kame ni Yuta eh! MAG-KA-I-BI-GAN!!” sabay hagis
ng throw pillow
kay tito. Napangiti ako. Hindi talaga mawawala ang ganitong eksena sa bahay nila
pag andito ako. Haha.

“Magkaibigan o MAGKA-IBIGAN?” asar ni tito. Idol ko talaga tong si tito

sa mga hirit nya. Minsan sa
kanya ko kinukuha yung mga pinang-aalaska ko kay Kanna.
Gustung-gusto ko kasing nakikitang
napipikon si Kanna. Bukod sa nakakaganti ako sa mga pang-aalaska nya saken eh
nakikita ko yung cute
side nya.

----------------------- Page 26-----------------------

“WEH!! HINDI NGA SABI EH! Magkaibigan! MAGKAIBIGAN!” eto na, napipikon na ng sobra
si Kanna at si
tito naman nag-belat sa kanya.

“Magka-ibigan! MAGKA-IBIGAN!”

“Yuta! Tulungan mo nga ako! Wala ka bang sasabihin dyan?!”

hala, dinamay na ako ni
Kanna. Kumindat saken si tito. Signal yun na ang ibig sabihin eh sa kanya ako
kumampi.

“Labas ako dyan. No comment,” sabi ko na lang.

“WAH! Bakit ba lahat kayo pinagkaka-isahan ako?!”

“Pikon,” mahina kong bulong, tas tumawa ako ng konti. Yung tawang hindi nya
maririnig.

“ANO? Sinong pikon?!” nakakatakot na cute ang tingin nya habang

nakasimangot. Haha. Di ko naman
akalain na maririnig nya yung bulong ko at mapapansin nya yung mahina kong tawa.

“O siya..siya..tama na yang asaran na yan at baka magkapikunan pa..” awat ni tita.

Si tita talaga oh..best
referee.
“Ikaw naman Pa, ang hilig mong alaskahin ang anak naten para kang sira,” baling nya
kay tito.

“Ma, nagkakatuwaan lang. Haha.”

“Nagkakatuwaan your face! Hmp!” react ni Kanna. Hindi man namin pinagplanuhan pero
sabay-sabay
kaming natawa nila tito sa reaksyon ni Kanna.

Minsan, pagnarerealize ko na sobrang saya ko kapag kasama ko ang

pamilya ni Kanna, natatakot
ako. Kasi baka walang sabi-sabi, walang forewarning, bigla na lang kunin
ng Diyos saken itong mga
munting kasiyahan na to.

“Yuta,” biglang tawag saken ni Kanna. Masyado na pala akong pre-occupied ng mga
iniisip ko kaya hindi
ko na namalayan na malalim na ang gabi at kasama ko nga pala si Kanna na
naglalakad. Nagboluntaryo
kasi syang ihatid ako hanggang kanto kung san sasakay ako ng tricycle pauwi sa
bahay.

Tumingin ako sa kanya at bago pa man ako mag-sorry eh dahan-

dahan nyang hinawakan ang
magkabilang pisngi ko gamit ang kanyang maliliit ngunit malambot na mga kamay.
Hindi ko naiwasang
hindi tumitig sa mga mata nya na nakatitig din saken. Habang lihim kong hinihiling
na wag nyang marinig
ang sobrang lakas at bilis na pintig ng aking puso, naglalaro naman sa isipan ko
ang isang tanong:

----------------------- Page 27-----------------------

ANONG NANGYAYARI??

“Pumikit ka,” nakangiti sya nang sinabi nya yun – isang kalmado, seryoso, at tipid
na ngiti.

Nagmukha man akong utu-uto, sinunod ko pa din ang sinabi nya

nang hindi nagtatanong ng bakit.
Madumi lang ba ang isip ko kasi feeling ko hahalikan nya ko o isa na naman ba ito
sa mga pangarap ko?

Wait..Sino bang lalaki dito? Di ba AKO? Eh di dapat ako ang

humalik sa kanya sa mga ganitong
pagkakataon kaya lang..hindi ko pa rin makumbinsi ang sarili ko na nangyayari
talaga to.

Hallucination? PWEDE. Ambisyoso? SAKTO – saktong nakaramdam ako ng sobrang sakit

dahil pinitik nya
ko sa noo.

“ARAY! Ang sakit ah! Bakit mo ginawa yun? Anlakas ng trip mo ah!” nasabi ko na lang
bigla. BADTRIP. Sa
ilang segundo ay nalinlang ako ni Kanna.

Ineexpect ko ang pang-aasar nyang tawa at pagsabi ng ‘utu-uto’ saken pero iba ang
narinig ko..
“Yuta, andito lang ako,” ngumiti sya – that reassuring smile na katulad na katulad
ng kay tito. Hindi ko
alam pero kahit ilang salita lang yun, naramdaman kong nabawasan ako ng tone-
toneladang problema
at gumaan ang pakiramdam ko.

“Wag mo sanang kalimutan yun ah..”dagdag nya, ”pwede mo akong

pagsabihan ng problema. Kahit
maliit man o malaki, kumplikado man o hindi, kahit ano.”

Pano ko sasabihin eh ang problema ko ay IKAW?

“Haha! Panalo ka bes! Nagiging makata ka na ah! Sali kaya kitang Talentadong
Pinoy?” biro ko.

----------------------- Page 28-----------------------

Masama bang umiwas sa mga gantong sitwasyon?

Ineexpect kong titingin sya ng pailalim saken pero..

“Sige subukan mo ng matadyakan kita ng kaliwa’t kanan at ipalamon kita

ng buhay sa mga buwaya
ng Manila Zoo,” gumanti sya ng biro saken. Natawa ako.

“Manila Zoo talaga? Hindi ba pwedeng Avilon Zoo naman?”

“Choosy ka pa?!” napatawa na din sya at napangiti.

“Baket, masama??”

“OO KASI NAPIPIKON mo na ako. UMAYOS KA YUTA,”

aww..biglang bawi. Seryoso na ulit
sya. Sarcastic lang pala sya kanina. Haha. Unpredictable talaga ang mga babae.

“Family problem??”

“Normal na yun.”

“Financial problem?”

“Hindi.”

“Academics?”

“Wala naman masyado.”

“HAYUP na mga sagot yan! Eh ano, LOVE LIFE?!”

Badtrip. Parang pinagdidiinan ni Kanna yung huling dalwang salita na parang

pinapamukha nya saken na
‘ganyan KABABAW ang problema mo??’ Parang ganun.

Nagdadalawang isip tuloy ako kung sasagot ako ng oo o hindi. Pag di ako sumagot
baka i-apply nya yung
sa law na ‘silence means yes’. Ayoko namang mamilosopo at i-apply
yung nabasa ko na prinsipyo
sa reasoning at logic na kapag hindi answerable by yes or no,
doubtful yun. O kaya yung sa math na
‘syntax error’.

----------------------- Page 29-----------------------

“P-pwede..?" yun na lang nasagot ko. Takte parang Pinoy Henyo lang ang sagot ko.
Nakakabobo naman
to oo. Isang mag-asawang irap at buntong hininga ang binigay saken ni Kanna.

“Sabi na nga ba eh, inlove ka,” hindi yun tanong. STATEMENT YUNG
sinabi nya!! Whoops. Kabado na
naman ako. Ramdam ko na may tumulo na na malamig na pawis sa gilid ng kaliwa kong
kilay. Napalunok
ako.

Gusto ko mang ikalma ang isip at puso ko, hindi ko magawa. They
both have involuntary muscle
tissues. Okay, ako na nagreview ng Bio. Haha. Pero di nga, di ako mapalagay. Pano
kung..pano kung yung
pinakatagu-tago ko ng 5 years eh ALAM NA NYA??

Takte yan. Sa lahat ata ng lalake, ako na ang pinakamalas pag

nangyari yun dahil bago ko pa man
pormahan ang babaeng mahal ko, sira na ang image ko sa kanya. Diyos ko, wala naman
pong siraan ng
diskarte.

“Ano, tama ako no?”

“No comment,” paiwas kong sagot. Buti na lang naimbento ang dalwang salitang yun.
Useful sa oras ng
kagipitan.

“Pag di ka nag-open saken, para mo na ding sinabing di mo ko tinuring na bestfriend

kahit kelan.”

Pano ko aamining TAMA SYA? Hindi ko naman talaga sya tinuring na BESTFRIEND kahit
kelan eh.

“Eto naman..makatampururut wagas.”

“Wagas din ang pag-iwas mo eh.”

“Hindi ah!”

“PAPATAYIN ko na talaga kung sinong babae yan e, BINASTED KA NO??” galit nyang
sabi.

Lihim akong ngumiti. Una, dahil safe ang malupet kong sikreto. Pangalawa, handa
syang mang-away ng
ibang babae para saken. Ibig sabihin mahalaga talaga ako sa kanya. Nangiti na naman
ako.

----------------------- Page 30-----------------------

“Anong ngini-ngiti mo dyan?” Oops. Napansin nya. Haha.

“Wala. Basta wag kang papatay. Masama yun.”

“Alam ko kaso anung gagawin ko? Sinong gusto mong patayin ko dahil NAGKAKAGANYAN
KA?”

May konting kirot sa puso ko. Hindi ko naman pwedeng sabihin na sya ang dahilan
kung ba’t ganto ko.
Never ko naman sya sinisi sa isip ko kasi alam ko na kasalanan kong sa kanya ako
na-inlove.

“Mahal mo talaga ko no, bes?”

“Leche. Tanong pa ba yun?” natawa ko. Ginantihan nya naman ako ng ngiti.

(Ou nga pala, ang ‘leche’ ay hindi namen tinuturing na mura dahil
parang pinahabang ‘che’ lang sya
sameng mag bestfriend.)

“Kaya pala dine-deny mong may gusto ka ke Yumi kasi binasted ka nya. Tsk. Kung alam
ko lang na ganun
ang sitwasyon eh di sana kononfront ko yung tao.”

“A-ANO?!!” yun lang ang naging reaksyon ko. SAN GALING YUNG
ASSUMPTION NYA NA
YUN?? Takte..lalong naging kumplikado. Hay, pano ko aayusin to?!

“Bakit, mali ba?”

“Sino bang may sabi sayong binasted ako?”

“WEH!! DI NGA?? So ibig sabihin KAYO NA??” excited nyang tanong.

Lord, bigyan nyo po ako ng mahabang pasensya sa ka-engotan ng bestfriend ko.

“HAHA! HINDI NO!”

“Ano?? So sya ang nagconfess sayo at kaw bumasted sa kanya? Lupet mo

bes..hmm.sabagay..hobby mo
na nga atang mambasted ng mga nagtatapat sayo.”

“HINDI NGA EH!”

“Eh ano?? Kung di si Yumi, EH DI SINO??”

“I-----EWAN!!”

----------------------- Page 31-----------------------

IKAW. Ikaw lang takte. MASASABI KO NA. MUNTIK NA. Tama na

po, Lord. Tapusin mo na po ang
conversation na to.

“Uy, sa wakas ayan na yung tricycle, ge, ba-bye!” agad akong sumakay sa likod ng
tricycle.

“HOY! ANDAYA MO!! Sino nga kasi yon?!” sigaw nya.

“WALA KA NA DUN! WUHAHA!!” yun lang at kumaripas na din ng andar si

manong..hay..pagsinuswerte
ka nga naman.
Chapter 7: Sweet Corn Knee

"Love waits for one thing, the right moment."-anonymous

Pagpasok ko kinabukasan, nalaman ko na lang na lahat ng kasama sa play eh sa

auditorium na magre-
rehearse. Yung mga di kasamang gaya ko, walang ibang choice
kundi tulungan ang mga in-charge
sa stage design and props since sa mismong day or before pa lang naman ako pwedeng
magluto for the
guests. Saka nabudget ko na din kasi lahat ng gagastusin at naibigay ko na kay pres
kaya in short – wala
na kong ibang gagawin.

Gusto ko nga sanang makausap si Yuta kasi badtrip yun ayaw

sabihin saken kung sino yung
babaeng gusto nya. Kaso ilang araw na din kaming di nagkikita.
Sobrang busy nila at heto ako –
TAMBAY sa stage.

Kunwari tumutulong-tulong pero ang hidden agenda ko eh makita si

Seichiro-sempai*. Kaligayahan ko
na atang makita sya araw-araw. Yung tipong feeling mo pag
nakita mo sya ansarap mabuhay? Yung
tipong maisip mo lang sya abot-langit na agad ang ngiti mo? Yung tipong pansinin ka
lang nya, buo na
araw mo? Ganun. Ganung-ganun ang nararamdaman ko.

Ewan ko ba. Sobrang iiksi lang ng mga minsanang pag-uusap namen. Puro nga libro ang
topic namen eh.
Pero kahit saglit lang yun – nakarecord lahat yun sa utak ko.

----------------------- Page 32-----------------------

Hay..ansabi ng mga classmates ko, ‘crush’ na daw tong

nararamdaman ko. Yung iba umeepal at
sinasabing ‘love’ na daw to. Pag tinatanong ko naman yung dalawa kong pinsan, iisa
lang ang lagi nilang
sinasabi: “ligo lang katapat nyan.” Which is, haynaku..nakakabadtrip.
Ansarap nilang pag-umpuging
dalawa. Hmp.

These past few days, marami na rin akong nalaman tungkol kay Seichiro-sempai. From
reliable sources
of course. Haha. Wala akong lakas ng loob na itanong sa kanya yung mga ganun ng
personal. Nahihiya
ako.

Running for salutatorian pala si Seichiro-sempai. Second best kasi siya sa mga
fourth year. Sya din yung
napipisil na maging vice president ng Supreme Student Council
(SSC). Sa school kasi namen every 6
months nagpapalit ng set of officers. Pakulo yan ng principal namen
para yung mga naaappoint ay
kakitaan agad ng resulta bago palitan.

Oo, inaappoint lang ang mga officers samen base on grades. Astig di ba? Samen lang
ata may ganung
sistema. Effective naman kasi nalalaman kagad ng students kung
sino yung puro talino lang at sino
yung may pakelam talaga sa welfare ng buong student body.

Kaso may bad news, madami din daw nagkakagusto ke sempai kahit sya daw yung tipong
snob at laging
seryoso. Nagulat nga ako nung narinig ko yun kasi pagkausap ko
sya, feeling ko ambait-bait nya saka
andaldal nya saken lalo na pag libro ang topic. Madalas nga
ako na lang nakikinig kasi andami nyang
kwento tungkol sa mga nababasa nyang di ko pa nababasa.

Iniisip ko tuloy kung saken lang sya ganun. Ibig sabihin ba

nun—? Oops. Ayoko umasa. Kakakilala ko
palang sa kanya at mabibilang lang sa daliri yung mga pag-uusap namen kahit halos
araw-araw ko syang
nakikita sa school.

Ang sad nga lang kasi yung bestfriend ko laging busy. Wala tuloy akong mapagsabihan
ng mga issue ko
sa buhay na bago lang saken.

“Hay..YUTA! MISS NA KITA!!” nasigaw ko na lang bigla habang mag-isa

ako sa bench sa may garden,
dala-dala ang bag kong ang laman lang ata eh handmade lunch box.

----------------------- Page 33-----------------------

“Haha! Ganyan mo na ba talaga ko ka-miss?” nagulat ako nang paglingon ko nasa likod
ko na pala ang
bes ko. Medyo nagblush ako sa di malamang kadahilanan. SIguro kasi napalakas yung
sigaw ko kanina.
Pwede ring dahil tinubuan ako ng hiya sa harap ng bes ko.

Tiningnan ko sya. Hindi naman sya haggard. Ang ganda nga ng pagkakangiti nya saken
eh. Yung ngiting
may halong pang-aalaska.

“Char lang yun. ASA KA NAMAN,” tanggi ko.

“Haha! Sinungaling!” sabi nya. Umupo sya sa tabi ko tas kinurot ang magkabila kong
pisngi. Anlakas ng
trip nito ah!

“Di nga? Na-miss mo ko no?” asar nya nang titig na titig sa mga mata ko. Nailang
ako kaya ako yung
umiwas. Pang-asar talaga 'to si Yuta kahit kelan!

“Nasabi ko na di ba? Paulit-ulit?? Paulit-ulit??” sabi ko.

“HAHAHA!! Vice Ganda, ikaw ba yan?”

“Vice Ganda na kagad? Di ba pwedeng ineempersonate ko lang sya?”

“HAHAHA!!” tawa naman sya ng malakas. Adik. Dumadami na ang alam kong
kapilosopohan dahil sa
mga kaklase naming lagi kong kasama. Nagmumukha na tuloy akong payaso sa mata ni
Yuta.

“Alam mo..Kanna..” sumeryoso sya ng konti.

“O?”

“Sa t-totoo lang, masaya kong marinig na namiss mo ko..k-

kasi..ako..” bakit parang di na naman sya
makatingin sa mga mata ko? At bakit parang kinakabahan ako?

“..sobrang namiss kita,” sabi nya sabay ngiti—tipid at nahihiyang ngiti. Nag-blush
na naman ako. Loko to
ah! Hindi ko alam ba’t bigla na lang akong namumula pag may
sinasabi syang swee – este korni
pala..siguro kasi..bihira ko yun marinig galing sa kanya? Hmm..sana nga ganun lang
yun.

“Ang mais tuhod mo, alam mo yun?”

“Mais tuhod?” kumunot noo nya. Napangiti ako.

----------------------- Page 34-----------------------

“WAHAHAHA!! HINDI MO ALAM YUN?!” buong pagmamayabang kong itinanong. Haha.

May positive
side din pala ang pakikipagsocialize sa iba..nakakakuha ako ng mga kalokohang di
alam ni Yuta.

“Sa tingin mo ba itatanong ko kung alam ko?”

“Ingles-in mo lang.”

“Ingles-in?? Eh di..mais..hmm..corn..tuhod..kn---“ bago nya matapos

sabihin napatawa sya sa sarili
nyang pagkapahiya. Ako naman tumawa ng malakas yung pang-asar at nananadyang tawa.

“Oh, ano ng balita sayo?” bigla nyang natanong.

“Sumi-segway??”

“Ano nga? Haha. Ang adik mo na Kanna ah. Ganyan ba ang naidudulot pag wala ako sa
tabi mo?”

“Hmm..siguro..?” sabay ngiti sa kanya.

“Oh..ano na nga?” ankulet ni Yuta. Sasabihin ko ba? Hmmm..oo o oo? Sige na nga oo
na. Excited na rin
kasi akong marinig ang reaksyon nya.

“Eto inlove..” sabi ko.

Hindi ko pa man nabibigay ang buong detalye ng aking kwento,

nakarinig na ko sa kanya ng
humahagalpak na tawa as in yung uri ng tawa na mapapahawak ka
sa tyan mo at maiiyak – ganung
kalalang tawa ang binigay nya saken. Sumimangot ako. Arggh!! At sinabunutan ko sya.

“Ang epal mo! Bakit, di ka ba naniniwala??”

“HINDI,” WAH! Isang diretso, mabilis, at hindi man lang pinag-isipang sagot ang
binigay nya saken!! At
sinabi nya pa yun with matching pigil ng tawa ah! Sinabunutan ko ulit sya!
“Bruho ka talaga!”

“tama na..T-tama..HaHAHA!!..T-t-ARAY!!” hindi nya pa rin mapigil ang tawa nya kahit
nasaktan na sya sa
ginawa ko??! Kaasar!!

----------------------- Page 35-----------------------

“HAHAHA!! P-pano naman kasi..haha!! Yan na ata ang pinakaimposibleng mangyari sa

lahat ng bagay!
HAHA!”

“ANONG SABI MO??”

“WALA..sabi ko, ang unique ng joke mo..the best pang-FAMAS.”

“Loko, mga artista lang inaawardan dun.”

“Haha.. di ba pwedeng joker? Best joker?”

“Imbento ka ah! Haha!”

“Di nga..? Seryoso..?” bigla nyang tanong..this time hindi na sya tumatawa o nang-
aasar. Halata lang na
di pa rin sya naniniwala sa sinabi ko.

“Hinde-hinde-hinde! Joke lang yun.”

“Kanna naman eh.”

“Totoo nga. Pero di pa ko sure sa nararamdaman ko. Bago kasi to saken. Kaya di ko
alam kung love na ba
o crush lang.”

“Alam mo, ang gulo mo, love ba o crush?” parang napika na ewan si Yuta. Ano bang
masama dun sa
sinabi ko?

“Hindi ko pa alam eh. Basta pag nakikita ko sya ang saya-saya ko. Saka
nabubuo yung araw ko. Yung
feeling na parang ansarap mabuhay tapos yung paligid parang ang colorfu---“

“Oo na. Na-convince mo na ko,” positive. Makulimlim na naman ang mukha nya. Parang
uminit bigla ang
ulo nya na ewan. Ano na naman bang problema?

“Yuta, galit ka ba saken?” tumingin ako sa mga mata nya. Parang nagtaka sya sa
tanong ko.

“Ha? Pano mo naman nasabi?”

“Galit ka nga,” akala ko pa naman magiging masaya sya para saken pero hindi pala.
Bakit ba?

“Hindi ako galit. Never pa akong nagalit sayo no.”

“Eh bakit feeling ko di ka interesado sa kinukwento ko? Saka ambilis mong mairita.
Wala naman akong
sinasabing masama, nagkukwento lang ako ng nararamdaman ko pag
nakikita ko o nakakasama si
Seichiro-sem---“

----------------------- Page 36-----------------------

“Yun nga eh..SYA yung nakilala mo dito di ba?” bigla kong naalala ang lahat. Oo nga
no. Dito nga pala
yun. Dito sya nagpakilala saken although una ko syang nakita
dun sa malapit sa hagdan sa may
shoelocker area. May ngiting sumilay sa mga labi ko.

“Kung di sana ko na-late nung araw na yun..” mahina nyang bulong sa sarili.

“Ha?”

“Wala. Wala.”

Akala ni Yuta hindi ko yun narinig pero ang totoo, narinig ko yun. Nagpanggap lang
akong di ko narinig
kasi feeling ko..ayaw nya kay Seichiro-sempai.

“Ala-una na pala. Balik na kong auditorium,” sabi nya after nya tignan
yung relo nya. Hindi pa ako
nagsasalita pero tumayo na sya at mukhang lalakad na. Pinigilan ko sya hawak ang
braso nya. Napatingin
sya saken. Nagtatanong ang kanyang mga mata.

“Pwede bang dito ka muna..sa tabi ko?” hindi ko din alam ba’t ko
yun sinabi pero effective ata.
Napangiti ko sya at bumalik sya sa pagkakaupo nya kanina.

Binuksan ko ang bag ko at naglabas ng may kalakihang lunch box. Inalis ko rin sa
plastic yung dalwang
pares ng tinidor at kutsara.

“Alam kong hindi ka pa kumakain simula kanina,” sabi ko ng nakangiti. Araw-araw

nagbabaon ako ng
lunch box na para sameng dalawa kasi hinihintay ko talaga
ang araw na makikita ko sya at
magkakasabay kami kumaen ng tanghalian.

“Stalker kita no? Pano mo nalaman yun?” biro nya. Di nya maitago ang kanyang ngiti.
Minsan hindi ko
maintindihan si Yuta dahil sa mga mood swings nya pero isa lang ang
sigurado ko: nagiging ayos ang
araw nya kahit gano pa sya ka-bad mood kapag pinagluluto ko sya ng pagkain.

“Hindi ah. Alam ko lang talaga. Saka araw-araw akong may dala nito.”

“Ibig sabihin..?”

----------------------- Page 37-----------------------

“Oo na. Kumaen na tayo,” iwas ko. Ayoko naman sabihin na araw-araw kong winiwish na
makita sya at
magkasabay kaming kumaen.

Isa ito sa mga dahilan kung bakit wala akong ka-close na babaeng classmate namen
liban kay Miki na
pinsan ko..dahil madalas pag nagbabaon ako, kasahog palagi yung parte ni Yuta at sa
iisa lang na lunch
box kami kumakain.

Ang natatandaan ko, nagsimula yun nung minsang kumakain ako sa classroom nung
recess namen tapos
napatitig sya dun sa ulam ko which is paborito pala nya, kaya nakisubo sya at
nasabi nya pa nun na yun
daw ang pinakamasarap na menudo na natikman nya sa buong buhay nya. Mas masarap pa
daw sa luto
ng nanay nya. Alam kong bola lang yun pero sinakyan ko naman. Haha.

“WOW! MENUDO!!!” reaksyon nya yan nung binuksan ko na yung takip ng lunch box ko.
Parang nag-gi-
glitter yung mga mata nya sa sobrang saya. Natawa na lang ako
kasi parang bata yung itsura nya na
binigyan ng lollipop.

Ilang minuto lang naubos na namen yung binaon ko. Pareho ata
kaming sobrang busog. Tumayo sya
bigla nung matapos naming ligpitin yung pinagkainan namen at kinuha ang kamay ko.

“Tara, bili tayo ng inumin, libre ko,” nakangiti nyang sabi.

Habang umiinom kami ng C2 sa labas ng auditorium, napapansin

kong ninanakawan nya ako ng
tingin. Akala nya di ko nahahalata. Napangiti ako at ang galing,
natupad ang plano ko. NAHULI KO
SYA. HAHA!

“Akala mo ah!!” asar ko sabay tawa. Nag-blush sya sa pagkapahiya saken.

“Inaabangan ko kasing ako yung tingnan mo kaso sa iba ka nakatingin,” dahilan nya.

“Sus! Utot mo bilog! Ako pang lolokohin mo! Alam ko namang gusto mo lang hingin
yung C2 ko eh kasi
ubos na yung iyo!” natawa sya sa sinabi ko. Kinurot nya ng bahagya ang pisngi ko
sabay sabing..

“Totoo yun.”

----------------------- Page 38-----------------------

Tapos pumunta sya dun sa trash can para itapon yung bote ng C2
na pinag-inuman nya. Bago sya
pumasok sa auditorium, sinabi nya ng pabulong…

“Hindi kita ibibigay sa kanya…” tapos kumindat sya. Bago pa ako makapag-
react, nakapasok na sya sa
loob.

“Oh Kanna, ba’t nandito ka?” nagulat ako nang sumulpot mula sa likuran ko si Tomo.

“At anung nangyari sa’yo?” parang nag-aalala sya. Bakit naman kaya?

“Anong ibig mong sabihin?” tanong ko.

“May lagnat ka ba?”

“Ha? Wala nu ka b---“ nilagay ni Tomo ang palad nya sa noo ko.

“Ang init mo kaya..saka ang pula ng mukha mo..”

“Eh?!!” tumingin agad ako sa maliit na salaming galing sa bag ko. TOTOO NGA. WAH!
Wala akong lagnat
alam ko eh. TEKA. D-dahil ba ‘to sa sinabi ni Yuta saken kanina?? WAH!!!

Chapter 8: Hiding in the Shadows

"Confession is always weakness. The grave soul keeps its own secrets, and takes its
own punishment in
silence."-Dorothy Dix

Friday. Gabi na nung matapos kaming magpractice. Sobrang

nakakapagod. Buti nga hindi pa ako
napapaos eh. Takte kasi yan. Nung rehearsals ko na lang nalaman na halos 80% ata ng
dialogue sa script
eh part ko.

Sige na. Ako na ang bida. Ewan ko kung pinagtitripan ako ng

buong klase o plano talaga ni pres na
pahirapan ako sa kaka-memorize ng mga dialogue ko.

Palabas na ko ng auditorium nang biglang may malamig na kamay ang humawak sa braso
ko. Akala ko
talaga white lady kasi amputi-puti nung kamay. Muntik pa nga akong
mapalundag sa takot eh. Nung
pagtingin ko at nakita kong si Yumi pala yon, nakapag-sigh of relief ako.

----------------------- Page 39-----------------------

“N-naku..s-sorry..”

“Di okay lang..” sabi ko sabay ngiti.

“A-ano..Y-yuta..”

“O, bakit?”

“P-pwede ka bang..um..makausap? K-kahit saglit lang?” hindi ko alam ba’t parang di

sya mapalagay.

“Kung magpapasama ka sa CR dahil takot kang maglakad ng mag-isa, halika na,” sabi
ko sabay hawak sa
kamay nya para kumalma sya.

Karamihan kasi ng classmate kong babae na part ng play eh yun ang laging sinasabi.
Madilim na kasi sa
hallway pag gantong oras, eh pundido pa naman yung ilaw sa may tapat ng CR ng mga
babae.

“H-hindi naman ako nasi-CR,” ngumiti sya.

“Ah..haha..sorry,” nung napapansin kong naiilang sya habang hawak ko ang kamay nya
eh binitawan ko
na sya.
“Ah..ano nga palang sasabihin mo?” natanong ko sa kanya kasi
parang..ilang minuto na kameng
naglalakad pero di pa rin sya nagsasalita. Nung sinabi ko yun,
huminto sya. Huminto na din ako sa
paglalakad. Tumingin sya saken. Hindi ko maexplain yung
expression nya pero halatang malungkot
sya. Di naman kami close para yakapin ko sya kaya hinintay ko na lang na magsalita
sya.

“P-pwede bang..ako na lang?” pagkatapos nyang sabihin yun ay biglang

tumulo ang luha nya. Sunud-
sunod. Tahimik. Parang walang hanggan. Nataranta ako. Hindi ko alam ang gagawin ko.

“U-uy..o-okay ka lang?” nag-offer ako ng panyo pero hindi nya

tinanggap. Nagi-guilty ako. Ako bang
dahilan ng pag-iyak nya?

“Yuta, ako na lang please? Ako na lang ang piliin mo..” hala. Ako nga!

“P-piliin?”

“K-kasi ako..mahal kita..mahal na mahal,” umiiyak pa din sya. Wala

akong nagawa kundi yakapin sya.
Nagulat ako sa sinabi nya. Totoo, kasi hindi ko talaga inaasahan yun – hindi ko
inaasahang magkakagusto
saken si Yumi. Kasi ni hindi nga kami close. Dahil lang sa play kaya ko sya naging
kaibigan eh, although
lahat naman ng kaklase ko pinapansin at pinapatawa ko, hindi kami naging
close..kaya..

“K-kaya..sana ako na lang..kasi ako hindi kita sasaktan..h---“

----------------------- Page 40-----------------------

“Yumi, please..kumalma ka muna. Madedehydrate ka nyan sa ginagawa mo eh,”

pinainom ko sya ng
tubig. Hindi dahil sa ayokong marinig ang mga sasabihin nya kundi..natatakot ako na
baka kung mapano
sya. Napansin ko kasi na nahihirapan na din sya huminga.

Umupo kami dun sa bleachers malapit sa hallway.

“Mahal mo si Kanna di ba?” nagulantang ako sa tanong nya. Nanlaki

yung mga mata ko. PANO NYA
NALAMAN YUN?!

“Pero may mahal syang iba at di ka nya napapansin..” hindi ko alam kung nang-aasar
ba sya o yun lang
yung way nya para sabihin saken na sya ang piliin ko. Ngayon naiintindihan ko na
kung anu yung ibig
sabihin nung ‘piliin’ sa sinabi nya kanina.

“Hindi nya yun mahal,” sabi ko. Alam kong hindi yon totoo pero yun ang gusto kong
paniwalaan. Isa pa,
kay Kanna na mismo galeng ang mga salitang ‘di pa sya sigurado’. Pag ganun..syempre
may chance pa ko
na physical attraction o crush lang yun di ba?

“P-pero kahit na. alam n---“

“Tama na please?” ayoko ng marinig ang kasunod ng sasabihin nya dahil alam ko na
yun.

“Sorry pero..Yumi, di ko kayang i-accept yung feelings mo para saken. Isa pa..hindi
ganun kadali yung
sinasabi mo. Mahal ko sya eh. Oo kahit masakit. Kahit mukha na akong tanga. Kahit
siguro sa afterlife ko,
kung meron man nun, sya pa din ang pipiliin kong mahalin..sorry talaga,” ramdam ko
na nasaktan sya sa
mga sinabi ko.

Mas masakit siguro yung mga nasabi ko sa kanya kesa sa ibang babaeng nirefuse ko
dahil sa lahat ng
mga babaeng yon, ni isa di nakaalam ng sikreto ko. Sya lang. nakita kong tumulo na
naman ang mga luha
nya. Nasaktan ako na nakikita ang isang napakagandang babaeng
tulad nya sa ganung estado.
Kaso..anung gagawin ko?

Ayokong makipagrelasyon ng wala akong nararamdaman para sa kanya. Ayoko nun. Kasi
alam ko yung
feeling na ikaw lang yung nagmamahal. Masakit, kaya hindi ako kahit kelan nagpaasa
ng mga babae.

“Sana maintindihan mo. Sorry talaga..”

Ilang minuto pa ang nakalipas bago sya tumahan. Siguro ay dahil di na sya makaiyak.
Ilang minuto ko na
din syang yakap-yakap. Kumalas sya sa pagkakayakap ko at nagbigay ng isang pilit na
ngiti.

“Answerte ni Kanna,” sabi nya habang sumi-singhot-singhot pa,”

nakakainggit sya..kasi merong isang
taong nagmamahal sa kanya ng sobra,” dagdag nya. Masayang malungkot ang expression
ng mukha nya.

----------------------- Page 41-----------------------

“Yuta..”

“Hmm?”

“Salamat ah..k-kasi..naging mabait ka pa din saken kahit na

hinindian mo ko. Kung iba yun,
siguro..iniwan na lang akong mag-isa na umiiyak..”

Naglalakad na kami nun palabas ng school. Mabibilang na lang sa

daliri ang mga tao sa school.
Namumula pa ang mata nya pero atleast di na sya umiiyak.

“Sana..sana p-pwedeng,” di nya maituloy ang sasabihin nya..siguro kasi nahihiya pa

rin sya saken.

“Maging magkaibigan tayo..?” pagpapatuloy ko sa statement nya. Tumango sya ng

mahinhin. Tumawa
ako ng bahagya.

“Anu ka ba,” pinat ko ang ulo nya, “simula nung naging magkapartner tayo sa play,
magkaibigan na tayo
no. Hindi mo lang alam.”

Ngumiti ako sa kanya. Feeling ko mas magaan na yung loob ko sa kanya kesa dati.
Kasi alam nya ang
sikreto ko..at pakiramdam ko naman hindi nya yun ipagkakalat.

“P-pwede bang maging honest ako sayo, Yuta?”

“Bakit, nagsinungaling ka na ba saken?” umiling sya.

“O ayun naman pala eh,” ngumiti ako, hinihintay ko yung sasabihin nya.

“Mas gumaan yung pakiramdam ko after kong mag-confess ng feelings ko sayo. K-kasi
dati..inuunahan
ako ng kaba..at sobra a-akong nahihiya kaya di kita malapitan. F-
feeling ko nga nun..di kita mari-
reach. P-pero ngayon..parang iba na. parang mas okay na kasi..atleast
naging kaibigan ko yung..taong
mahal ko.”

“Pwede bang maging honest din ako sayo?” nagulat ata sya sa tanong ko.

“Haha..natutuwa lang ako ng konti..kasi..ano..alam mo yung feeling na..may

taong nakakaintindi sayo
saka nakaka-relate sa mga problema mo..? Ganun..Feeling ko, kaya ko sayong ikwento
lahat, kasi alam
mo yung..yung..alam mo na..yung..sikreto ko,” pero bigla kong naalala na..

“Naku! Sorry! Sorry!! Hindi ko talaga intension na saktan ka ..s-sorry..” umiling

sya ng nakangiti.

----------------------- Page 42-----------------------

“Privelege ko na pagsabihan ng problema ng taong---“

“Yumi..hindi n---“

“Gusto kong maging kaibigan ka..Unti-unti..magiging okay din ako. Hmm..k-kelan mo

ba.. balak?”

“Ha? Balak?”

“Umm..yung..alam mo na..yung..nararamdaman mo..kelan mo ba balak sabihin sa

kanya..?”

“Ah..haha. Di ko pa alam eh,” bigla akong nakaramdam ng hiya. Kasi..ang gara ng

sitwasyon. Kaka-reject
ko pa lang sa kanya pero heto at concern sya sa nararamdaman ko para sa ibang
babae..kahit na alam
nyang masasaktan sya. Takte. Hindi ko na dapat sinabi na gusto ko syang sabihan ng
problema eh. Hay..

“Anung hindi mo pa alam? Pano ka nya mapapansin kung di mo sasabihin sa kanya?

Habang buhay ka na
lang bang magtatago sa anino ng salitang ‘bestfriend’??”

Nagulantang ako sa sinabi ni Yumi. Napatingin pa nga ko sa kanya para i-check kung
si Yumi nga nagsabi
nun. Pero sya talaga eh.

Sa totoo lang, tinamaan talaga ko sa sinabi nya. Dun ko narealize na may threat na
nga palang dumating
sa buhay ko..yung Seichirong yun. Pagnagmakupad pa ko eh baka tuluyan na nga nyang
maagaw saken si
Kanna – isang bagay na di ko naman inaasahan na agad mangyayari.

Siguro nga, masyado akong naging kampante kasi halos araw-araw ko

naman sya nakakasama. Siguro
nga---

“Uy..s-sorry. Napasobra ata yung sinabi ko,” sabi nya na parang maiiyak na sa takot
na baka minasama
ko yung sinabi nya. Natawa ako ng bahagya. Ngayon lang ako nakakita ng babaeng
sobrang mahiyain at
akala nya laging may magagalit sa kanya kapag nagpakatotoo sya sa sarili nya.
Ginulo ko ang buhok nya
sabay sabing..

“Nu ka ba. Wala yun. Dapat pa nga kong magpasalamat sayo eh,” ngumiti sya sa sinabi
ko.

Nung gabing yun, hinatid ko sya sa bahay nila. Pagkatapos ko syang

maihatid ay umuwi na ko at
nagmuni-muni sa kwarto ko.

----------------------- Page 43-----------------------

Ewan ko ba, ang gaan ng pakiramdam ko ngayon. Parang kahit pano eh nabawasan yung
mga tinik sa
lalamunan ko. Masaya ako na maging kaibigan si Yumi..na pumayag na sabihan ko sya
ng mga problema
ko --- mga problema kong lagi kong nililihim kay Kanna.

Sana..sana tama ang desisyon ko.

Chapter 9: New Home

“Strangers are just family you have yet to come to know.”-Mitch Albom

Saturday. Umaga pa lang bihis na bihis na ako at dala-dala ko na ang lahat ng gamit
ko. Ito na ang araw
na pinakaayaw kong dumating – ang araw kung kelan kailangan ko ng
lumipat at makitira sa ibang
pamilya ng hayop kong ama. Hindi ako nakatulog kagabi dahil di ko alam kung anong
sasabihin ko. Hindi
ko alam kung paano ako makikisama. Total adjustment period sa isang
gubat kung saan wala akong
kilala ni isa. Strangers.

Alam ni Kanna na ngayon ako lilipat. Nagpipilit pa nga syang sumama pero humindi
ako. Problema ko
‘to. Ayoko na syang idamay. Lagi ko na lang syang pinag-aalala. Paano pag naging
kami na? HAHA. Biro
lang. ASA! Haha!

This time totoong sasarilinin ko na ang problema ko lalo pa’t alam kong
wala naman talagang
makakatulong saken kundi ako din.

Isang jeep ang layo ng magiging bago kong tahanan sa dati kong tinitirhan. Badtrip
nga e. Napalayo na
ako sa school, napalayo pa ako sa bahay nila Kanna. Kamalasan nga naman.

Nasa tapat na ko ng bahay na yun. Bwiset. Anlaki! Doble ng

sukat ng bahay namen ni mama.
Nakaramdam na naman ako ng galit..kasi hindi ako pwedeng
magpanggap na di nahahalatang mas
mahal sila ng animal na yun kesa samen ni mama. Sabagay, para namang minahal nya
talaga kami, di
ba? Ang nagmamahal, hindi marunong mang-iwan.

Nag-doorbell ako. Kanina pa ako kinakabahan. Hindi na ba matatapos ‘to?

----------------------- Page 44-----------------------

Ilang segundo lang ang lumipas nang may lumabas na babae, mid-40
siguro ang edad, naka-apron at
naka’poofhead’ ang buhok. Nakangiti nyang tinanong kung anong kailangan ko. Nung
una nagdalawang
isip akong sumagot. Naisipan kong takasan ang problema ko at magpalusot sa babaeng
‘to ng ‘sorry po,
nagkamali ako ng bahay na napuntahan,’ pero hindi pwede eh..kaya..

“A-ako po si Yuta..a-anak po ni..” hindi ko na napagpatuloy ang sasabihin ko nang

makita kong nawalang
bigla ang ngiti sa labi nya.

“Ah..naku..tuloy ka. Matagal ka na naming hinihintay simula ng makatanggap kami ng

sulat mula sa papa
mo,” sabi nya. Bumalik ulit yung ngiti nya kanina at pinatuloy ako. Di ko alam kung
yung ngiting yun eh
kasing genuine nung una, pero isa lang ang alam ko at
nararamdaman ko..napipilitan lang syang
tanggapin ako.

Pinaupo nya ako sa mamahalin nilang sofa at in-offer-an ako ng juice at cookies.
Tumango na lang ako.
Nang umalis sya sa harap ko (sa kusina siguro pumunta) eh nilibot na ng mga mata ko
ang sala nila. Flat
screen TV. Flat screen na desktop. Aircon. Lahat ata ng wala kami meron sila.
Nakaramdam ako ng kirot
sa puso ko. Masakit.

Akala ko sa pelikula lang pwedeng mangyari to..yun pala..akala ko lang talaga yun.
Haha. Kasi eto na nga
eh, nangyayari na saken. Takte..kahit ulit-ulitin ko yung mga
salitang ‘face the reality’, hindi ko pa rin
maharap. Hay..hindi pa rin pala ako manhid after all these years na pinabayaan nya
kami, dadagdagan
nya lang pala ang sakit. Ansakit. Ansakit-sakit. Kaya ba nya ko pinatira dito ay
para ipamukha saken ang
lahat ng ito?!

Bumukas ang pinto. Napatayo ako. Sino naman kaya----

“Mama! Andito na kami ni kuya!” tinig iyon ng isang batang babae na sa tono pa lang
ng boses ay mukha
ng masaya.

Maya-maya, yung nagsalita eh nakita ko na bumulaga sa may

sala. Naka-uniform sya ng pang-
elementary ng school namen. Naka-pony tail sya at
nakasabit pa sa likuran nya ang bag
nyang Rilakkuma.

----------------------- Page 45-----------------------

Agad syang sinundan ng isang matangkad na lalaki na nakasuot ng uniform na katulad

ng saken. Naisip
ko tuloy kung Sabado ba talaga ngayon o may special class
lang silang in-attend-an kaya sila naka-
uniform? Yung lalaki, mukhang pamilyar. Sa hilatsa pa lang ng mukha nya alam ko na
agad na di kami
magkakasundo.

Basta ang alam ko, dalawa silang nagulat sa presensya ko sa

bahay nila. Yung bata nakataas na yung
isang kilay. Naisip ko agad na mataray sya. Yung lalaki naman,
luminga-linga, hinahanap siguro ang
mama nila.

Bago pa man ako magpaliwanag eh lumabas na galing sa kusina yung mama nila.

“Ara ara*~ andito na pala kayo mga anak. Sya nga pala, sya si Yuta. Siguro naman
nabanggit ko na sya sa
inyo di ba? Mula ngayon..dito na sya titira kaya maging mabait kayo sa
kanya, okay?” nakangiti ang
mama nila habang pinapaliwanag yon.

Ako naman gusto ko ng umuwi. Hindi ako sanay na hindi ko

alam kung sandamakmak ba na
mga plastik ang kaharap ko o hindi. Kaso naisip ko, di na pala possible yun kasi
eto na nga pala ang bago
kong tirahan.

Nag-abot ng kamay saken yung lalaki. Makikipag-shake hands ata. Tsk. May ganto-
gantong kadramahan
pa. kaso no choice eh kaya nakipag-shake hands na din ako.

“Welcome dito, ‘tol. Ituring mong parang sarili mong tahanan ang bahay
na ‘to. Ako nga pala
si Seichiro..hmm..bale mula ngayon, kuya mo na rin ako..haha.”

“Ah..haha..Salamat,” napipilitan kong sabi. Teka..narinig ko bang ‘Seichiro’ yung

pangalan nya?

Biglang nagflashback sa'ken yung mga sinabi ni Kanna saken dati..

‘Wala yun..Nakilala ko lang kanina..Seichiro Kauri daw ang pangalan..sempai

naten..at section one din..’

‘Nagku-kwento lang ako ng nararamdaman ko pag nakikita o nakakasama si Seichiro-

sem---‘

----------------------- Page 46-----------------------

Takte yan..kaya pala nagpanting yung tenga ko nung mabanggit ni
Kanna na Kauri ang apelyido nung
Seichiro dahil nabasa ko sa sulat yung apelyidong yun. Ngayon ko lang din narealize
na yun nga pala ang
apelyido ng tatay kong hudas, na hindi ko na ginamit simula
nung iwan nya kami. Kaya pala parang
pamilyar.. yun pala, apelyido ko dati. At ngayon, apelyido ko na naman. Bwiset
naman oh!

“A-ako naman si Mika. Hmp! Hindi pa rin kita inaaccept as my kuya

no!!” sabi nung batang mataray.
Nagbelat pa saken.

“Mika! Watch your mouth!” saway ng mama nila.

“O-okay lang ho. Salamat nga pala sa pag-we-welcome nyong lahat saken, lalo na po
sa inyo tita. Mula
ngayon ay nasa pangangalaga nyo na po ako. Pasensya na po sa abala at salamat na
rin,” sabi ko para di
na ako maging cause ng away nila, “Tita, umm..medyo napagod po ako sa
byahe..kaya..k-kung pwede po
san---“

Mabuti naman at nagets agad ni tita ang ibig kong sabihin. Actually, hindi naman
talaga ako napagod sa
byahe. Isang jeep lang naman ang layo. Ginawa ko lang O.A. para
tantanan na nila ako. Gusto ko ng
mapag-isa.

Tinulungan nila akong bitbitin yung mga gamit ko sa magiging kwarto ko. Nung
makaalis na sila. Ni-lock
ko agad yung pinto at humiga sa kama.

Sinabi ko na nga ba..hindi ko magugustuhan ang araw na ‘to.

Naisip ko bigla si Kanna. Automatically,
kumirot ang puso ko.

Hindi ko na namalayan kung anong oras ako nakatulog habang iniisip ko kung gano ako
pinaglalaruan ng
tadhana. Para kong laboratory rat na pinakawalan sa isang maze.
Kaso yung maze, hindi yung basta-
basta simpleng maze lang. Yung maze na pinaglagyan saken eh kasing lawak ng
universe.

Nakakalito. Nakakahilo. Ang sarap sumuko, pero hindi pwede. Hindi ko sya bibitawan.
Kahit nagkataon
pang kapatid ko sa ama yung Seichirong yun. Hindi. Masyadong malaki ang pagmamahal
ko (infinite na
nga ata eh) para i-give up o ipaubaya. Hindi sa kanya. At hindi kahit kelan man, sa
iba.

Punuin man ng twists and turns ng lecheng kapalaran na yan

ang buhay ko sa piling ng bago kong
pamilya, wag lang yung kung anung meron kami ni Kanna ngayon.

----------------------- Page 47-----------------------

Lunes. Pumasok ako sa school na ayos na ayos. Ilang buwan ko na

ding pinagpaplanuhan at pinag-
iipunan ang gagawin ko sa araw na ‘to.

Ang ganda at aliwalas ng langit nun, kasing ganda ng ngiti sa labi ko nung makita
ko sya..kaso nawala
kagad yun na parang bula at parang dumilim ang langit..nang makita ko sya..na may
kasamang iba.

*ara ara-parang omo omo at aiyah~ ng Korea at Taiwan :D

Chapter 10: Pink and Red Valentine

"Dark pink roses are the very symbols of gratitude and appreciation. It is said
that by tradition, dark pink
roses were sent as an expression of thanks." *

Pinakahihintay ko ang araw na ito. Kasi makikita ko sya ulit. Duty nya sa lib pag
lunes. Hindi ko matago
yung ngiti ko. Halos mamemorize ko na yung mga topic na pwede naming pag-usapan o
pwede kong
itanong sakanya.

Alam naman ni Seichiro-sempai na darating ako dito. May isosoli kasi akong libro.
Itinataon ko talagang
magsoli kapag sya ang naka-duty para makausap ko sya.

Paglapit ko sa librarian’s nook, nakita ko sya, seryoso at nagbabasa na naman ng

libro. Nung mapansin
nya ko eh ngumiti sya. Parang sasabog na naman ang puso ko sa sobrang kaba.
Pagkatapos nyang ibalik
sa bookshelf yung librong sinauli ko ay lumapit na ulit sya sakin.

“Halika, labas tayo ng lib. May ipapakita ako sayo,” sabi nya sabay
hawak sa kamay ko. Ako naman
napatango lang sa sobrang gulat at excitement. Nangyayari ba talaga to?? WAH! Ano
kayang ipapakita
nya sakin?

Pumunta kami sa gilid ng academic building. Katabi yun ng gate ng school.

----------------------- Page 48-----------------------

“Wow! Ang ganda sempai!! Bakit di ko ‘to napansin kanina pagpasok ko?” ngayon lang
ata ako nakakita
ng dark pink roses na nakatanim pa sa lupa at di pa naka-cut.
Sobrang gaganda nila! Wait--! P-panu
nalaman ni sempai na ito ang paborito kong bulaklak? Hala.. Umiinit na yung cheeks
ko sa sobrang kilig!

“Tinakpan ko sila ng malaking panyo kanina para walang ibang makakita… kundi..ikaw
lang,” sabi nya
sabay ngiti. OMG! P-para sakin lang? Wah! Sobrang saya ko!

“Pasasalamat ko yan kasi kaw lang nakakausap ko tungkol sa mga librong gusto ko.”

“Grabeng pasasalamat naman 'to kung ganun,” natawa sya sa sinabi ko.
OMG. Nakita ko syang
tumatawa!! Wah!! Heaven! Kung nakakamatay lang ang sobrang
kilig. Malamang kanina pa ako
nangingisay dito.

“Alam mo ba kung bakit pinakita ko sila ng nakatanim kesa naka-cut na?”

“Hindi eh.. Bakit nga ba?”

“Kasi mas magandang tignan ang rosas kapag nakatanim pa 'to sa lupa. Mas natural
ang pagka-bloom
nya at mas buhay sila tignan kesa sa mga pinutol na. Mas masigla at mas malaya.
Yung feeling na naka-
ngiti sila sa’yo kasi mas pinili mong i-appreciate ang kagandahan nila kesa sirain
o saktan.”

Wow. So in short, mas special ang mga dark pink roses na ‘to
na pinakita nya para saken? Ansarap
pakinggan yung words na ‘para saken lang.’ Grabe talaga..kahit malalim
yung sinabi ni sempai, para
saken, musika yun.

Nawala ang pagkakangiti ko nang may pamilyar na babaeng umepal sa eksena.

“Seichiro, andito ka lang pala. Alam mo bang kanina pa kita hinahanap??” pagtataray
ng babae na kung
tama ang pagkakatanda ko eh sya yung tinaguan ni sempai nun
na naging dahilan ng pagkakakilala
namen.

Ngumiti ako. Dapat pa pala akong magpasalamat sa mataray na babaeng ‘to.

----------------------- Page 49-----------------------

“Bakit mo naman ako hinahanap?”

“Hindi ka ba nainform ni Natsume na magkakaron tayo ng meeting?”

“Sorry..wala akong nareceive na text galing sa kanya kaya hindi ko alam. Ngayon na
ba?”

“Kanina pang 9.”

Tumingin saken si sempai. Mukhang nag-aalangan syang umalis dahil

saken. Tinaasan naman ako ng
kilay nung babae.

“Sige na sempai, umalis na kayo baka magalit pa si ateng kasama mo,” gumanti sya ng
ngiti saken.

“Sige..bye-bye,” sabi nya, “tara na, Imadori.”

At ayun, umalis na sila. Wala na. Inagaw na ng evil witch ang prince charming ko.
Di bale, ayos pa rin
naman yung araw ko. Sobra-sobrang blessings pa nga kasi pinakita pa nya sa’ken ang
fave flower ko at
sinabi nyang para saken lang yun. Answeet di ba? Hay.. ito na ata ang
pinakamasayang Valentine’s day
ng buhay ko.

Palakad na ko ng classroom para sana mag-iwan ng bag at

dumiretso na ng stage para tumulong,
kaso..pagpasok ko ng room..nag-iba ng timpla ang araw
ko. Kung kanina yellow (extreme
happiness)..ngayon blue (sadness) na..

Kasi nakita ko si Yuta, masayang masayang nakikipag-usap

kay Yumi..hawak-hawak ang isang
napakaganda at malaking bouquet ng red roses.

----------------------- Page 50-----------------------

Chapter 11: Ironic Feelings

“Rumors are carried by haters, spread by fools and accepted by idiots.” –anonymous

Hindi ko alam kung ba’t hindi ako makangiti kahit pilit man lang nung mga oras na
‘yun. Hindi ko alam
kung bakit hindi ko kayang pumasok sa room at batiin sila ng ‘good morning’. Hindi
ko alam bakit kahit
dapat akong matuwa dahil tama ang hula ko na ang babaeng gusto nya eh si Yumi ay
hindi ko magawang
maging masaya o biruin man lang sila ng ‘kayo ah, di nyo sinasabi..kayo na pala!’

Hindi ko din alam bakit kahit fave ko yung pink roses eh parang mas gusto kong akin
na lang yung red
roses na yun. Kahit pa sabi ni sempai mas maganda ang uncut roses, hindi ko alam
ba’t sa paningin ko
ngayon, mas espesyal ang mga red roses.

Alam ko na! Siguro dahil naiinggit lang ako kasi ngayon lang nag-abalang bumili si
Yuta ng bulaklak para
sa isang babae. Nga naman..eh sa ngayon lang sya na-inlove eh.
Eeehh..pero kahit na..ba’t ganun?
Naiinis ako.

Hay..selfish na ba ang tawag kung aaminin kong gusto ko din

makatanggap ng red rose, kahit di na
bouquet, galing sa bes ko? Napabuntong hininga na lang ako.

Pagpunta ko ng stage, nakarinig ako ng mga bulung-bulungan. Rumors.

“Sabi na nga ba eh, sila na.”

“Wah! Bakit ganun naman? Ansaklap nun para saten!!”

“Sabi ko sa inyo eh, totoo talaga yung sinabi ni Mia na nakita

nya yung dalawa nung Friday na
magkayakap!”

“Ohh? Di nga? Wow ah!”

Nung marinig ko yung word na ‘magkayakap’ hindi ko na napigilan

ang sarili ko na di makisali sa
chismisan.

----------------------- Page 51-----------------------

“Sinong magkayakap?” tanong ko.

“Ay nako Kanna, kanina ka pa namen hinihintay. Sa’yo nga dapat kami
magtatanong kung totoo ba
talaga yung chismis tas ‘kaw pa pala yung di nakakaalam.”

“Wala ba sa’yong nabanggit si Yuta?” aww. So..si Yuta yung may kayakap nung Friday?
Parang kumirot
yung puso ko na parang ewan. Basta, di ko maiexplain.

“Wala eh,” sagot ko.

“Pinaglilihiman ka na ng bes mo Kanna! Kitang-kita daw sila ni Mia nung Friday ng

gabi, pagkatapos ng
practice, na magkayakap dun sa may bleachers malapit sa hallway!”

“Oo at antagal nila magkayakap ‘te! Kala ko nga magki-kiss pa sila eh!” dagdag ni
Mia. Isang babae lang
ang pumapasok sa isip ko. Sino pa ba? Eh di si Yumi..

Hay..nung marinig ko yun, hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Naiinis ako dahil
di ko maintindihan
ang sarili ko.. ang selfish ko na nga sigurong bestfriend kasi
di ko makuhang maging masaya para sa
kanya.

“Sobrang bagay sila nu?”

“Ay nako ‘te, korak ka d’yan!”

“Isang maganda at isang gwapo – perfect match talaga!”

“Sinabi mo pa!”

Hinayaan ko na lang mag-usap yung mga classmates ko. Naalala ko parang nung chapter
2 mga linya ko
lang yun pero ngayon di ko na magawang mag-agree sa kanila. Hay..bakit kaya? Bakit?

Nilapitan ako ng dalawa kong pinsan, di ko namalayang nandito na din pala sila
dahil sa pagka-depress
ko. Depress talaga ang term?? Haha! Nababaliw na nga yata ako.

Inakbayan nila kong dalawa.

“Ano namang ine-emote-emote mo d’yan?” tanong ni Miki.

----------------------- Page 52-----------------------

“There is a 75% probability na nagseselos ka, insan,” banat ni Tomo. Takte, gamitan
ba naman ako ng
stat??

“Haha. Sinong nagseselos?” tanong ko. Lumingon yung dalawa sa paligid at sabay
silang sumagot ng..

“Bakit, may iba pa ba kameng kausap liban sa’yo?”

“Haha. Ewan ko sa inyo. Ma-issue kayo.”

“Naniniwala ka kasi masyado sa mga chismax ng mga classmates nateng chismosa kaya
ka nasasaktan
eh,” sabi ni Miki. Aba, selos at nasasaktan ang mga terms? Ano bang
brand ng katol ang nahithit ng
dalawang ‘to?

“Imbento kayo ah. Kelan pa kayo naging imbentor?” sabi ko na lang. Ayoko ng pag-
usapan ang tungkol
sa bagay na ‘yun. Gusto ko na kagad mag-bell para makauwi na.

Sa Japan, ang Valentine’s day ay araw ng mga kalalakihan kasi binibigyan sila ng
homemade chocolates
ng mga babaeng gusto sila.

Sa Pinas, baliktad naman. Ito ay araw para sa mga kababaihan dahil

binibigyan sila ng bulaklak o/at
chocolates ng mga lalakeng gusto sila.

Hay..babae naman ako..pero..parang di ko ‘ata araw ‘to.

Chapter 12: Misconception

“The acting out of an emotion is a little death in a way that can change us
forever.”-anonymous

Ala una ng hapon. Uwian na. Sa wakas. Nagulat ako nang tinapik ako ni Yuta.

“O, bakit nakasimangot ka d’yan?” sabi nya. Napatingin ako sa

tinatago nya sa kamay nya sa
likod. Hawak pa rin nya yung bouquet.

----------------------- Page 53-----------------------

Naisip ko na..bakit pa nya itatago eh alam ko naman kung para

kanino yun? Malamang ipapakita nya
lang saken yung bouquet na yun para mainggit ako. Kainis. Wrong timing naman sya
mang-alaska.

“O bakit di ka sumasagot? Tinanggal na ba ng Seichirong ‘yun ang bibig mo?”

nagbibiro pa rin ang tono
ng boses nya pero parang may something. Anong kinalaman ni sempai sa di ko pagsagot
sa kanya? Bakit
kailangang isingit nya pa ang pangalan ni sempai?

“Ano bang pinagsasabi mo Yuta? At bakit nadamay si sempai sa usapan?”

“Ha? Eh di ba ang saya-saya n’yo kaninang umaga dun sa tapat ng gate? O eh ba’t
ngayon nakasimangot
ka na?” nakita pala nya kami. Nang-aasar lang ba sya o may pinahihiwatig sya na
something negative?

“Wala ka na dun,” sabi ko sabay kuha ng bag ko sa may stage. Nagsimula na kong
lumakad.

“Uy teka!” humabol sya saken.

“Ginaganyan mo na ko ngayon ah, bahala ka baka magbago ang isip ko,” sabi nya.

“Isip na?” napalingon ako.

“Ibigay sayo ‘to,” sabay labas nung kanina-nya-pa-tinatago-pero-nakikita-ko-pa-

rin-naman na bouquet
ng red roses.

Lalo akong sumimangot. Inaamin kong effective ang pang-aasar nya dahil nung makita
ko yung bouquet
ng malapitan, lalo akong nainggit. Lalong sumikip yung dibdib ko.

“O sige na. Tama na Yuta. Nainggit mo na ko,” sabi ko na lang. Kumunot ang noo nya.

“’Nainggit’??”

“Denial pa. Sus. Alam ko namang pinapakita mo lang saken yan para mainggit ako eh.
Oo na, nainggit na
ko. Sige na, balik mo na yan kay Yumi,” sabi ko sabay lakad ng mabilis.

Magpapanggap pa si Yutang di yun ang plano nya. Kainis. Hinabol nya ulit ako.

----------------------- Page 54-----------------------

“Sira! Para sayo ‘to!” tumawa sya ng bahagya, “so kaya ka nakasimangot d'yan ay
dahil akala mo para
kay Yumi ‘to? Haha!”

“Sinong may sabi sayong yun ang dahilan kung ba’t malungkot ako?” sabi
ko sabay irap. Pang-inis.
Nakakasadya na ‘tong si Yuta ah. Hmp!

Saktong malapit na ko sa may gate nang makita ko yung mga

pink roses sa gilid. Nagulat ako nang
makita ko silang sira-sira na. Tinapaktapakan. Nagkalasug-lasog ang mga
roses at nagkalat ang mga
lagas-lagas at gula-gulanit na na mga petals nito.

Napahinto ako sa paglalakad. Nakita ni Yuta na dun ako nakatingin kaya huminto din
sya.

“Nakikita mo yung mga ‘yan? Binigay ‘yan saken ni Seichiro-sempai. Ang fave flower
ko. Alam mo naman
yun eh.. *sniff* kaya ako malungkot kasi may sumira ng bigay nya,” hindi ko lang
basta idinahilan ang
mga iyon, sumakto lang sa eksena at dahilan ko. Ang totoo nyan, naiiyak na din kasi
ako nang makita ko
yung nangyari sa mga bulaklak.

Napakaespesyal ng mga yun tas sinira lang ng iba. Grabe naman. Sino kaya ang walang
puso na gumawa
nun?

Tumingin sa malayo si Yuta. Magkasalubong ang mga kilay at di

maipinta ang mukha. Bumuntong
hininga sya ng malalim saka nagsalita..

“Seichiro-seichiro! Puro na lang yung Seichirong 'yun ang lagi mong binabanggit!
Mas maganda naman
ng di hamak ‘tong bouquet na ‘to kesa d’yan pero mas pinapahalagahan mo pa rin ang
mga ‘yan!” sabi
nya sabay walkout pabalik ata ng stage.

Saka ko lang narealize na kanina pa nagsimula ang practice nila pero nagawa nya pa
kong hanapin. Kahit
alam nyang yari sya kay pres. Antodo effort naman nun para lang inisin ako. Ang
resulta? Nagalit din sya
saken.

Tumulo ng kusa ang mga luha ko. Halu-halong emosyon.

----------------------- Page 55-----------------------

Hindi ko alam kung dahil lang ba ‘to sa pagkakasira dun sa mga pink roses na bigay
ni sempai saken o
dahil sa pagpapamukha saken ni Yuta na para kay Yumi yung bouquet..at iniinggit nya
lang ako?

Pwede ring ang mga luhang ‘to ay dahil nilait nya yung bigay ni sempai o kaya
dahil nagalit sya saken
kasi mukha na daw akong Seichiro-sempai.

Pinupunasan ko ang mga luha ko pero ayaw tumigil. Nakakainis. Akala ko ba

controllable ang tears? Eh
ba’t ayaw? Loko yung Bio teacher namen ah.

Naglalakad na ko nun pauwi. Mugto pa rin ang mga mata..nang makita ko si..

Chapter 13: Crack in the Heart

"Now I know I have a heart..because it's breaking."-Wizard of Oz

Di ko na napigilan ang sarili ko na di mag-walk out. Nakakainis kasi talaga. Kulang

na lang ipagdikdikan
saken ni Kanna na kahit gula-gulanit na yung mga rosas na ‘yun, basta galing sa
Seichiro nya, tiyak na
mas maganda pa din yun sa paningin nya. Mas importante. Mas mahalaga. Mas matimbang
sa puso nya.

“Y-Yuta,” napalingon ako. Si Yumi pala ang tumatawag sa’ken. Nakasunod

pala s'ya sa'ken papuntang
stage. Huminto ako sa paglalakad nung huminto din sya.

“Yuta..s-sorry..kung di dahil saken hindi san---“ so narinig nya pala ang lahat.

Unti-unti na namang pumatak ang mga luha sa mga mata nya.

Sunud-sunod. Tahimik. Parang walang
hanggan.

At sa pangalawang pagkakataon ay nakaramdam na naman ako ng guilt sa puso ko. Agad

akong lumapit
sa kanya.

----------------------- Page 56-----------------------

“Wala kang kasalanan, okay?” sabi ko habang pinupunasan ko ang mga mata
n'yang wala na 'atang
balak tumigil sa pag-iyak.

“P-pero..dahil saken *sniff* inakala nya na yung bouquet ay p—“

“Kung kanino man ako dapat magalit, sa sarili ko yun,” sabi ko. Sa sobrang galit
ko, nasuntok ko yung
pader ng building malapit sa stage.
“Peste kasi yan e! bakit sya pa? bakit yung Seichirong yun pa??” natakot
si Yumi sa ginawa ko. Ako
naman, nagulat sa sarili ko.

“Naiinis ako sa sarili ko dahil hinayaan kong magkaganun!” pinipigilan ko ang mga
luha ko sa pagpatak.
Pero alam kong namumula na ang mga mata ko sa galit. Naramdaman kong niyakap ako ni
Yumi.

“Tama na Yuta, please? 'Wag mong saktan ang sarili mo.”

“Naiinis ako kay Kanna kasi ang kitid-kitid ng utak n’ya!” natawa ako ng bahagya sa
huli kong sinabi. Galit
ako pero nakakatawa pa rin. Para na nga talaga akong sira.

“Palibhasa kasi walang ibang alam gawin kundi mag-aral at magluto! Sinabi ko na
ngang para sa kanya
‘to eh! Para sa kanya! Bakit ba pinagpipilitan nya yung side nya e mali naman?!”

“Tama na ‘yan, Yuta. Huminahon ka, please? Ayokong nakikitang nagkakaganyan ka,”
hinigpitan ni Yumi
ang pagkakayakap sa’ken. Naramdaman kong basa na ang likod ng uniform ko.
Mukhang ako na lang
palagi ang nagiging dahilan kung ba’t sya umiiyak.

“Please..ayokong nakikitang nagkakaganyan ang taong m-mahal ko,” bulong nya habang
umiiyak.

Hindi ko na din napigilang umiyak—umiyak sa galit at awa sa sarili.

“Halika na sa clinic, kailangang magamot yang sugat mo,” nung mabanggit

nya yung word na ‘sugat’,
saka ko lang naramdaman na putek ang sakit ng kamao ko. Napasigaw ako ng ‘aray’
tapos winasiwas ko
yung dumudugo kong kamao. Natawa kameng dalawa.

Dun ko lang narealize na nakita nya kong tubigan ang mga

bata. Tinry ko itago pero di ako
nagtagumpay. Hinawakan ni Yumi ang dalawa kong kamay at saka nya sinabing..

“Alam mo bang mas nakakainlove ka kapag umiiyak?” sabi nya sabay ngiti nang
mahinhin. Natawa ko ng
bahagya sa sinabi nya. Sumimangot naman sya kaya lalo lang akong natawa.

----------------------- Page 57-----------------------

Hindi ko alam pero nung mga sandaling yun, feeling ko nabawasan yung nararamdaman
kong sakit at
poot.

Pagkatapos gamutin ng nurse yung kamao ko at sermunan ako sa kalokohang ginawa ko,
naupo kami ni
Yumi sa bench.

“Salamat ah, kung wala ka siguro baka kung a—“ di ko na napagpatuloy yung sasabihin
ko dahil bigla nya
kong binatukan, “ARAY! Anu bang p—“
“Hahayaan mo na lang bang matapos ang espesyal na
araw na ‘to nang di kayo
nagkakabati??” namumula na naman ang mga mata nya, parang gusto na namang umiyak.

Napatanga lang ako sa sinabi nya. Sa pangalawang pagkakataon din ay

nagdalawang isip ako kung si
Yumi ba talaga ang kausap ko.

“Para san pa 'yung kinukwento mo sakeng ilang buwang paghahanda mo para sa araw na
‘to kung mas
pinaiiral mo pa yung pride, selos, at galit mo?? Akala ko ba ngayon ka na
magtatapat sa kanya? Akala ko
ba sabi mo gagawin mo s'yang pinakamaligayang babae ngayong
Valentine’s day? Nasan na yun??
Nagkagalit lang kayo tapos wala na?? Ano pa yung sinasabi mong
restaurant reservation? Anu yun,
WALA NA LANG?? YUTA, isipin mong mabuti, KUNG DI KAYO
MAGKAKAAYOS NGAYON, BAKA DI NA
KAYO MAGKAAYOS KAHIT KELAN!! Gusto mo ba yun, ha?? WUY!!”

Nung mag-sink in saken yung mga sinabi nya, napatayo agad ako sa
bench. Antanga ko talaga. Wala
akong kwenta. Napaka-immature ko talaga kahit kelan.
Hay..kailangan ko pa ng isang Yumi na
magpapaalala saken ng lahat.

“Ano pang hinihintay mo, sundan mo na sya, dali!” sinabi nya sabay tulak saken
palayo. Kinuha ko yung
bouquet na red roses at nagsimula na akong maglakad.

Bago ako tuluyang makalayo, lumingon ako sa kanya at sumigaw ng

‘thank you!’. Tumango lang sya.
Nakita kong nakangiti sya pero nangingilid ang luha sa mga
mata nya. Bumigat na naman ang
pakiramdam ko pero agad ko yung winaksi at binilisan na lang ang pagtakbo.

Pagkalabas na pagkalabas ko ng gate ng school..nabitawan ko ang

hawak kong bouquet na saktong
dinaanan ng isang humaharurot na motorsiklo.

----------------------- Page 58-----------------------

Nablanko ang utak ko. Parang naging grayscale ang background

at muted ang boses ng mga iilang
naglalakad sa kalye.

Oo, natigilan ako..nang makita ko si kanna na umiiyak..habang yakap-

yakap ng archenemeny ko at sa
kinamalasmalasan pa eh kuya ko.

Yun ang unang beses na umiyak si Kanna sa harap ng ibang lalake liban sa’ken.

At yun din ang unang beses na naramdaman kong..nag-crack ang puso ko..

Chapter 14: Strawberry Tears

“Tears are words the heart can't express”-anonymous

Dalawang araw, pitong oras at labinwalong minuto na ang

nakalipas nung huli kaming magkausap
ni Yuta. Ito na ata ang pinakamatagal na away naming dalawa. Dati, hindi natatapos
ang isang araw nang
hindi kami nagkakabati. Laging may isa samen na unang makikipagbati, kaso
ngayon..parang..haay..

Ilang beses ko ng naisipang makipagbati sa kanya kaso hindi ko magawa. Una, sa

Friday na ang start ng
foundation week at araw din yun kung kelan gaganapin yung play
kaya lalong humaba ang oras ng
praktis nila. Whole day na ata.

Pangalawa, hindi nya din ako pinapansin. At pangatlo, mukha namang wala lang sa
kanya na nagkagalit
kami. Pag minsan nakikita ko sya sa malayo, mukha naman syang masaya kasama si
Yumi.

Sa bahay naman, kahit busy sina papa dahil inaayos nya yung
mga papers nya pabalik ng Europe,
katulong si mama, eh hindi pa rin ako nakaligtas sa mga tanong
nila. Andaldal kasi nung dalawa kong
pinsan eh. Ayan tuloy nalaman nilang hanggang nagyon ay di kami nagpapansinan ni
Yuta.

----------------------- Page 59-----------------------

Sinasabi ko na lang sa kanila na busy yung tao kasi malapit na yung play, actually,
bukas na nga eh. Saka
may girlfriend na yun kaya wala na yung panahon para
sa’ken. At hindi sila naniniwala
sa pangalawa kong sinabi. Kainis. Pagpasaway nga naman ang mga magulang mo oo.

Kagabi, bago ko matulog, umiyak na naman ako. Lagi ko ngang

sinasabi sa sarili ko na dapat di ako
malungkot kasi may nangyari din namang maganda nung araw na yun – isang
pangyayaring hinding hindi
ko malilimutan kailanman..

“K-Kanna?”

Hindi ko alam kung anung magic meron ang boses ni sempai nung mga panahon na yun.
Ang alam ko
lang..nung marinig ko yung malalim at kalmado nyang boses na may bahid ng pag-
aalala ay nagsimula na
namang pumatak ang mga luha ko.

Nung makita nyang umiiyak ako ay hindi sya nag-atubiling puntahan ako at yakapin.
Umiyak lang ako ng
umiyak habang yakap n’ya.

Hindi sya nagtanong kung bakit ako umiyak at kung anong problema ko, basta niyakap
nya lang ako ng
mahigpit hanggang sa matuyo na ang mga luha ko.

Ang weird nga ng pakiramdam ko nun kasi sobrang bilis ng kabog ng dibdib ko pero at
the same time,
ramdam ko yung kirot sa puso ko..yung tipong para kang sinasaksak. Yung feeling na
masaya ka dahil
kasama mo yung crush mo pero malungkot ka kasi nag-away kayo ng
bestfriend mo. Yung feeling na
ganun. Hay..ewan..napaka-unexplainable.

Pagkatapos kong umiyak, ngumiti sa’ken si sempai tapos nilibre nya ko ng strawberry
shake dun sa stall
sa gilid. Hindi kami nag-uusap. Humihigop ako ng shake habang
sumisingut-singhot. Sya naman,
nakatingin lang sa’ken.

Pagkatapos kong inumin yung shake ay nagpasalamat ako sa kanya –

isang mahina, nahihiya at may
matching singhut-singhot pa na ‘thank you’. Ngumiti lang sya, pinat yung ulo ko,
tapos may inabot sya sa
kamay ko bago sya pumasok ulit sa gate ng school.

----------------------- Page 60-----------------------

Nung binuksan ko yung palad ko, nakakita ko ng candy. Monami na strawberry flavor
din. Sabagay, iisa
lang naman ata ang flavor ng Monami eh. Napangiti ako bigla. Ang kulet
kasi. Nacomfort nya ko nang
hindi sya gumagamit ng salita. Haay..feeling ko tuloy lalo kong nahuhulog sa
kanya..ewan ko ba.

Oh di ba, dapat maging masaya pa akong nagkagalit kami ni Yuta? Kasi mas naging
close kami ni sempai
dahil dun. Hanggang ngayon nga na saken pa din yung candy na Monami eh. Hindi ko
kinain. Busog na
kong titigan yun palagi.

Kaso kahit yata idahilan ko yung mga yun sa sarili ko, no effect pa din.

Umiyak ako kagabi dahil alam kong may possibility na di na kami magkakaayos ni
Yuta. May possibility
din na hindi na nya kailangan ng bestfriend kasi may girlfriend na sya. Although
chismis lang yun, halata
namang totoo, alangan namang magbulagbulagan pa ko.

Yung ideya pa lang na maaaring di na nya ko kailangan sa buhay nya, nasasaktan na

ko. Pano pa kaya
kung talagang ganun ang mangyari?

Gusto kong mag-sorry kung may nasabi man akong mali sa kanya,
kaso, pano ko yun gagawin eh
ramdam kong useless din?

Ilang beses ko na sya gustong itext o tawagan nitong nakaraang dalawang araw kaso
di ko masend-send
o mapindut-pindot yung call button kasi natatakot ako – natatakot
ako na hindi nya ko reply-
an. Natatakot ako na baka marinig ko yung ayokong marinig. Natatakot ako.

Nag-offer na nga sina Miki at Tomo na gagawa ng paraan para magkaayos kami pero
humindi ako. Hindi
ko na talaga alam gagawin ko. Hindi kasi ako sanay na di kami nagpapansinan.
Nakakamatay.

Buti sana kung ordinaryong classmate ko lang sya at kelan ko lang sya nakilala,
eh..hindi eh. Bestfriend
ko na sya since Grade 5. Parang kapatid na nga ang turing ko sa kanya. Parang anak
na ang turing sa
kanya ng mama at papa ko eh at parang mama ko na din yung mama nya.

----------------------- Page 61-----------------------

Kasing normal na lang ng paghinga ko yung pagkukulitan at pag-

aasaran naming dalawa. Mahirap
kalimutan yun kung saka-sakali man, di ba?

Kaya..hala..tumutulo na naman ang mga luha ko..pano pa ko makakapasok nito? *sniff*

TRIVIA: Strawberry (as far as I know) connotes 'love' sa Japan.

(watch Kimi ni Todoke as reference--
Strawberry time there means raburabu taimu)

Chapter 15: His Real identity?

“And if pretension for a time deceive,

And prove me one too ready to believe,
Far less my shame, than if by stubborn act,
I brand as lie, some great colossal Fact.” -Ella Wheeler Wilcox

“Kanna, anak,” tawag saken ni mama. Hawak-hawak nya yung lunch box na ginawa ko.

“Ay oo nga pala!” pinahid ko ang luha ko at dali-dali kong nilapitan si mama at
kinuha iyon. Muntik ko ng
makalimutan yung lunch box na hinanda ko para kay sempai. Pano kasi, andami kong
iniisip. Haay..

Actually, pasasalamat ko yun dahil sa pink roses nung Valentine (na

sinira ng kung sinuman), pati na
yung sa strawberry shake at Monami. Narealize ko na lahat ng
binibigay o nililibre nya saken eh kulay
pink. Alam kaya talaga ni sempai na yun ang paborito kong kulay, o nagkataon lang?

“Kanna, mag-iingat ka ha,” paalala saken ni mama after kong humalik sa

pisngi nya at nagpaalam na
papasok na. Nakita ko sa mata ni mama yung labis na pag-aalala n’ya saken.

“Opo,” ngumiti na lang ako at lumabas na ng bahay. Hindi sila mama sanay ng
malungkot ako, alam ko
‘yun. Hindi ko kasi kayang magpanggap sa harap nila. Di bale,
matatapos din ‘to. ‘Be positive, Kanna.
Magkakabati din kayo ng bes mo,’ sabi ko na lang sa sarili.

Pagkapasok ko ng school, hinanap ko agad si sempai. May nakapagsabi sakeng nasa

Council room daw
sya. Hindi ko alam yung mga pangyayari pero tuluyan na nga 'ata silang naappoint sa
position kaya busy
sila ngayon. Hawak nila yung mga events sa upcoming foundation week. At bukas na
‘yun.

----------------------- Page 62-----------------------

After kong kumatok ay pumasok na ko sa loob. Andun nga si

sempai..kasama yung masungit na
babae. Mukhang may inaasikaso silang paperworks. Nagdalawang-isip tuloy akong
ibigay sa kanya yung
dala ko kasi may kasama sya, kaso baka di ko na sya mahanap
mamaya, am-busy nya pa namang
tao..kaya..

“S-sempai..Ah..ano..p-para sa’yo,” sabay abot ko sa kanya nung lunch box. Binigyan

nya ko ng matamis
na ngiti. Isang mapait naman na ngiti ang binigay saken nung kasama nya.

“Salamat. Nag-abala ka pa.”

Umiling ako at sinabing, “pasasalamat ko yan sa’yo kasi ang bait-bait mo sa’ken.”
Tumawa lang sya ng
bahagya sa sinabi ko. Bakit ganun, kahit tumawa sya, ang
cool, calm and composed pa din
nya? Haay..hindi ko mapigilang mapangiti.

“Tapos mo ng gawin yung pakay mo dito di ba? Ba’t di mo na kaya i-

try lumabas? Nakabukas yung
pinto,” singit ni ateng mataray..este ate Imadori pala..(Wag na
'sempai', kasi di naman sya kagalang –
galang. Haha.) ..na sa pagkakarinig ko sa iba eh sya ang newly appointed secretary
ng SSC.

“Imadori!” saway ni Seichiro-sempai sa kanya.

“Madami pa tayong gagawin, Seichi. Bukas na yung start ng foundation week baka
nakakalimutan mo.
Kung may oras kang makipaglandian d’yan, sana may oras ka ring gawin yung mga
responsibilidad mo.”

Kumulimlim ang mukha ni sempai sa sinabi ni ate Imadori.

Nakakatakot pala si sempai pag nainis!
Tumayo sya bigla. Nanlaki ang mga mata ko nung hinawakan nya ang kamay ko at
hinatak palabas ng
Council room. Nung moment na yun, feeling ko isa akong prinsesa na tinatakas ng
aking prince charming
sa kastilyo kung saan namumugad ang evil witch.

Anlakas ng kabog ng dibdib ko. Nung tumingin ako sa kanya, nakatingin na pala sya
saken. Pareho tuloy
kaming umiwas ng tingin sa isa’t isa.

“P-pasensya ka na kay Imadori, Kanna. Ganun lang talaga yun pagtrabaho na ang
pinag-uusapan.”

“Hindi. O-okay lang. Ako naman yung may kasalanan kasi inabala ko kayo kahit alam
kong busy kayo.
Umm..ano..ah..sige sempai..una na ko.”

----------------------- Page 63-----------------------

Tumango lang sya. Palakad na ko nung nagsalita sya ng “salamat dito!” habang hawak-
hawak yung lunch
box na ginawa ko. Ngumiti ako at kumaway sa kanya bago ko tuluyan ng umalis.

Ala una ng hapon. Uwian na. Ni anino ng bes ko hindi ko

nakita. Naubos lang ang umaga ko sa pag-
aasikaso ng mga ingredients sa lulutuin ko bukas.
Bago ko umuwi, naisipan kong 'dalawin' si sempai sa council room.
Lihim kong inaasam na sana wala
dun si ate Imadori.

Pumasok din naman sa isipan ko na baka may gusto din si ate Imadori kay sempai kaso
nabalitaan ko sa
iba na papalit-palit daw yun ng boyfriend. Kahit sino daw pinapatulan nun.
Palengkera rin daw at mahilig
makipag away lalo na dun sa mga babaeng lumalapit kay sempai.

Pero may nakapagsabi naman saken na kaya lang naman ganun kung
makalapit yun ke sempai eh
dahil since first year eh magkaklase na sila.

Kung anuman ang totoo sa mga impormasyong nakalap ko tungkol sa tunay na pagkatao
ni ate Imadori,
hindi ko alam. Basta ang alam ko lang, ayaw nya saken.

Pagkatapos kong kumatok ay nakarinig ako ng boses ng isang lalaki na

sumagot ng “pasok”. Sa tono
palang ng boses eh halatang hindi yun si sempai kasi..parang irritable at mainit
yung ulo nung sumagot
na yun. Parang HB*.

Kahit disappointed at bahagyang natakot, pumasok pa rin ako sa loob. Isang lalaking
matangkad, tikwas-
tikwas ang buhok, may salamin at naka-Ninoy Aquino pose sa table ang nakita ko. Sa
tindig at ayos pa
lang, obvious na obvious na na nag-eemit sya ng ‘authority
aura’. Walang duda. S’ya ang newly
appointed president ng SSC –si Natsume Hirai-san*.

Napalunok ako kasi hindi lang pala tinig nya ang nakakatakot, pati aura nya.
Huminga ako ng malalim
saka ko nagsalita ng..

“Umm..alam nyo po ba kung nasan si Seichiro-sempai?”

----------------------- Page 64-----------------------

Kumunot ang noo nya at this time, nakahawak yung hintuturo nya sa gitnang bahagi ng
salamin nya at
tumingin saken ng diretso.

“Mukha bang hanapan ng mga nawawalang tao ang office ko??” seryoso at may
pagkasarkastiko nyang
sagot.

Nag-sorry na lang ako at nagmadaling lumabas ng kwartong yun bago pa ako mabugahan
ng apoy ng
nakakatakot na moster sa loob. Grabe, terorista sya! Muntik na ko atakihin sa puso
sa sobrang kaba at
takot! Akala ko lalamunin ako ng buhay ng mga matang yun! Para nagtatanong lang eh!
Sya ba talaga
ang bagong president at pinakamatalino sa buong student body? Eh ba’t ansungit-
sungit nya??

Bago ko makalayo sa Council room, may nahagip ang mga mata ko. Isang pamilyar na
bagay. Yung lunch
box na ginawa ko. Nasa basurahan..at halatang sadyang itinapon ang laman.

Sumikip ang dibdib ko. Di ko na namalayang tumulo ang luha ko. Pilit ko mang
pigilan ang luha ko, wala
pa ring effect. Tumakbo na lang ako palayo. Ayokong marinig pa ng dinosaur sa loob
ng Council room
ang pag-iyak ko baka sigawan pa ko nun.

Habang tumatakbo ko palayo ay nakasalubong ko sina sempai

at guess what..kasama si ate
Imadori. Mukhang kakatapos lang nilang mag-lunch. Tuluy-tuloy lang ako
sa pagtakbo. Ito ang unang
beses na iniwasan ko si sempai.

Nagpunta ako sa garden at dun ko binuhos ng todo yung iyak ko. Alam kong di yun
magagawa ni sempai
kasi ansaya-saya nya pa nga nung binigay ko yun sa kanya. Imposible di ba?
Pero..sino namang niloloko
ko kundi sarili ko lang rin. Wala namang ibang gagawa nun kundi
sya lang kasi sa kanya ko lang yun
binigay. At mukhang hindi alam ni sempai na alam ko na yung ginawa nya.

Lahat ba ng kabaitan nya ay puro pagkukunwari lang? Papano kung ang totoo ay ayaw
nya talaga saken
at napipilitan lang syang maging mabait dahil kailangan nyang maging modelong
estudyante dahil sya na
ang VP? P-pano kung..niloloko nya lang pala ko at secretly ay pinagtatawanan nya ko
kasi mukha kong
tanga at papansin sa kanya?

Kumikirot ang puso ko sa mga thoughts kong yun. Di pa ba malinaw na

ebidensya ang tinapong lunch
box ko para maniwala ang puso ko na ang Seichiro-sempai na kilala ko ay isa lang
fake at pretentious
representation ng kanyang sarili?

----------------------- Page 65-----------------------

Hindi ko na alam kung anong tunay na pagkatao ni sempai,

basta ang alam ko lang, nasasaktan ako.
Ansakit-sakit.

Hindi lang dahil sa sinayang nya yung pinaghirapan kong iluto para sa kanya. Hindi
lang yun. Nasasaktan
ako kasi natututunan ko na syang mahalin.

Kasi ang akala ko totoo sya. Yun pala akala ko lang yun.

Chapter 16: Sacrificial Love

“Sacrificing your happiness for the happiness of the one you love, is by
far, the truest type of love.” -
anonymous

Dalawang araw, pitong oras at labinwalong minuto na ang

nakalipas nung huli kaming magkausap
ni Kanna. Ito na ata ang pinakamatagal na away naming dalawa. Dati,
hindi natatapos ang isang araw
nang hindi kami nagkakabati. Laging may isa samen
na unang makikipagbati, kaso
ngayon..parang..haay..

Ilang beses ko ng naisipang makipagbati sa kanya kaso hindi ko magawa. Wala akong
lakas ng loob na
kausapin sya. Wala akong mukhang ihaharap sa kanya. At wala din akong maisip na
idahilan sa kinilos ko
nung 14.

Hindi ko naman pwedeng ipagtapat sa kanya na mahal ko sya kaya

ako nagselos nun. Dahil mali ang
panahon. Mali ang timing. Baka hindi nya lang ako lalong seryosohin pag sinabi ko
yun.

Isa pa, hindi na rin ako makatakas sa mga practice. Lalo na ngayon na general
rehearsal na. Todo bantay
saken si pres –para syang watchdog ng mga militar. Napaos na nga sya kakasigaw
saken nung 14 kasi
tumakas ako sa praktis at bumalik ng hapon na..na may benda ang kamay at wasak na
puso.

----------------------- Page 66-----------------------

Buong maghapon hanggang gabi, sermon ang inabot ko sa kanya.

Dahil lagi kong nakakalimutan ang
mga linya ko kahit antagal-tagal na naming pinapraktis ‘to. Inaamin
ko..wala ko nun sa sarili. Lutang.
Bangag. Sino ba ang makakapag-isip ng matino pagkatapos masaksihan ang ganung
eksena diba?

Saka hindi nya rin ako pinapansin. Tapos 'pag nakikita ko

s'ya minsan, lagi n'yang kausap si
Seichiro..este..KUYA Seichiro pala. Bwisit naman talaga oo..tapos
yung expression nya pa, pa-hinhin
effect (di naman bagay sa kanya) saka may halong kilig pa. Nakakainis.
Nakaka..selos.

Mukhang okay naman ‘ata sya kahit hindi ako yung kasama nya. Parang wala nga lang
sa kanya na nag-
away kami eh. Minsan nga naiisip ko na baka hindi nya na
kailangan ng isang bestfriend kasi
mukhang completely satisfied naman sya sa atensyong binibigay sa kanya ng utol ko
eh.

Yung ideya pa lang na maaaring di na nya ko kailangan sa buhay nya, nasasaktan na

ko. Paano pa kaya
kung talagang ganun ang mangyari?

Gusto kong mag-sorry sa kanya, kaso, pano ko yun gagawin eh ramdam kong useless
din?

Ilang beses ko na sya gustong itext o tawagan nitong nakaraang dalawang araw kaso
di ko masend-send
o mapindut-pindot yung call button kasi natatakot ako –
natatakot ako na hindi nya ko reply-
an. Natatakot ako na baka marinig ko yung ayokong marinig. Natatakot ako.

Nag-offer na nga sina Miki at Tomo na gagawa ng paraan para magkaayos kami pero
humindi ako. Hindi
ko na talaga alam gagawin ko. Hindi sa ayoko silang makialam, ayoko lang na hindi
ko nasusulosyunan
mag-isa yung mga problema ko.

Hay..Hindi kasi ako sanay na di kami nagpapansinan. Nakakamatay. Ayoko talaga na

nagkakaganito kami
kasi sumasagi sa isip ko na kung wala akong nararamdaman para sa kanya, hindi
magiging komplikado
ang lahat.

Pero..alam kong maling isipin yun. Sabi nga ng mama ko (na nasa langit na), kahit
kailan, hindi naging
mali ang pagmamahal. Ang nagiging mali lang eh ang pagkakataon at paraan ng pag-
eexpress nito.

----------------------- Page 67-----------------------

Naabala yung mga iniisip ko nang maramdaman kong nagva-vibrate ang

cellphone ko. Agad ko yung
kinuha sa bulsa ng pantalon ko at iwinasiwas kay pres saka matuling tumakbo palabas
ng impyernong
auditorium na yun. Kung sinuman ang tumatawag na ‘to, hulog sya ng
langit kasi makakatakas na din
ako kay pres!

Sinagot ko agad yung tawag pagkalabas na pagkalabas ko ng auditorium.

“Hello?” sabi ko.

“Yuta, si Tomo ‘to.”

“O ikaw pala. Nung problema?”

“S-si Kanna..”

“ANONG NANGYARI KAY KANNA??”

“Umiiyak sa---“ hindi ko na sya pinatapos. Tama na ang narinig ko. Kumaripas ako ng
takbo. Ang tanga ko
kasi habang tumatakbo ko, saka ko lang narealize na hindi ko pala alam kung nasaan
si Kanna. Sinunod
ko na lang ang instincts ko. At tama nga ito, natagpuan ko ang
babaeng pinakamamahal ko na
umiiyak mag-isa sa bench sa may garden.

“Kanna!” tawag ko sa kanya. Pinigilan ko humingal sa pagod pero hindi

ko maiwasan. Lumingon s’ya
saken. May nagbago sa kanya. Namumutla ang mukha nya. Halatang hindi sya
nakakatulog ng maayos.
Namamaga ang mga mata nya.

Agad ko syang nilapitan at niyakap ng mahigpit. Parang isang libong taon na ang
nakakalipas nung huli
ko syang yakapin. Sobra ko s'yang namiss tapos gan'to ko pa s'ya makikita?

“Sino ang nagpaiyak sayo, sabihin mo!” sabi ko. Iniisip ko pa lang na may nagpaiyak
kay Kanna, gusto ko
na manuntok. Hindi ko mapigil ang galit ko. Patuloy lang syang
umiiyak. Nakakainis. Sino ba ang may
gawa nito sa kanya?

“Si..s-sempai,” nagdilim ang paningin ko nung marinig ko yun. Agad

akong tumayo. Handa na kong
sumugod ngunit pinigilan ako ni Kanna. Hinawakan nya ang laylayan ng polo ko.

----------------------- Page 68-----------------------

“W-wag na..” sabi n'ya. Nakakainis!! Bakit kasi pinagtatanggol nya pa rin ang
lalakeng yun eh pinaiyak na
nga sya?? Bakit ayaw nyang sugurin ko yun??

Wala akong nagawa. Umupo ako sa tabi nya. Pinahid ko na lang ang luha nya. At
niyakap sya ulit. Dahan-
dahan nyang kinuwento ang nangyari. Nakakuyom ang palad ko habang kinukwento nya
yun.

Ayokong magalit sya saken dahil galit ako sa taong binabanggit

nya. Na kahit ginawan na sya ng di
maganda eh todo pa rin kung ipagtanggol nya. Kesyo pwede rin namang aksidente lang
na natapon nya
yung lunch box. Takte..'Aksidente' ba ang tawag dun? Hindi ba obvious na sinadya
yun?

“Wag kang mag-alala. Gagawa ako ng paraan para magkaayos kayo.”

Kahit ako nagulat sa sinabi ko. Pwede na kong barilin ng mga Kastila sa
Bagumbayan. Dinaig ko pa si Rizal
sa sobrang pagkamartir ko.

“Bes..” niyakap nya ko pabalik.

Lord, ganto po ba talaga pag nagmamahal? Ganto po ba kasakit?

Chapter 17: A Rival Worth Fighting With

"To wish for your own happiness is sometimes coupled with another’s unhappiness.
Since I couldn’t pray
for my own happiness, I prayed to the moon in the night sky for the happiness of
the one whose warm
hand I held "– Takemoto Yuta (Honey & Clover)

“Yuta, sigurado ka ba talaga sa gagawin mo?” nag-aalalang tanong saken ni Yumi.

----------------------- Page 69-----------------------

Gabi na ‘nun. Naglalakad kami sa ilalim ng bilog at maliwanag na

buwan. Kakatapos lang ng general
practice namen. Hindi kasi kami pinauwi ni pres hanggang hindi s’ya completely
satisfied sa performance
namen. Syempre, given na yung pagkagalit nya saken kasi tumakas
na naman ako sa kalagitnaan ng
praktis kanina. Haha. Hindi na ‘ata natatapos ang isang rehearsal nang
hindi nya ko binubulyawan
eh. Naging hobby na nya ata yun.

Pag ganitong late na kami nakakauwi, hinahatid ko si Yumi. Isa pa, feeling ko
sasabog na ko pag wala
akong pagsasabihan ng mga problema ko.
Huminto ako sa paglalakad at hinarap sya.

“Yumi, alam mo naman ang sagot d’yan di ba?”

“Pero..hindi mo naman kailangang---“

“Hindi ko ‘to gusto. Alam mo ‘yun. Kaso anong gagawin ko?? Wala na kong ibang
maisip na paraan! Kung
hindi ko ‘to gagawin, baka mawala na saken si Kanna ng tuluyan!” hindi
ko na napigilang magtaas ng
boses. Sa totoo lang, ayoko na ngang pag usapan ito. Lalo lang nadaragdagan yung
bigat sa kalooban ko.

“Hindi naman sinabi sa’yo ni Kanna na pagbatii—“

“Mahal ko s’ya. Mas mahalaga sa’ken na nakikita s’yang maligaya.

Narealize ko na hindi naman
kailangang maging kami para maging masaya ako. Dapat ko lang
matutunang maging kuntento sa
pagkakaibigang meron kami. Sa ngayon, yun ang pinakamahalaga sa’ken. Isa
pa..” nag-pause ako.
Tumingin sa langit. Ngumiti ng pilit saka tumingin sa kanya.

“Friendship is the highest form of love, di ba?” dagdag ko.

“So susuko ka na lang? Eh ano yung sinabi mo dati na ‘hindi kita ibibigay sa
kanya’?? Ano yun, JOKE??”

Haay..minsan iniisip ko kung tao ba si Yumi o s’ya yung nawawalang parte

ng utak…este..konsensya
ko. Pano ba naman, lahat ng ayokong marinig sinasabi n’ya. Minsan
nakakainis na. Lagi n’ya kasing
ipinapamukha sa’ken ang mga flaws ko bilang isang tao.

Katahimikan. Hindi ko alam kung anong isasagot ko sa mga tanong n’ya.

Marahil, yun din yung mga
tanong na gusto kong itanong sa sarili ko.

----------------------- Page 70-----------------------

“Wag mong lokohin ang sarili mo, Yuta,” bigla n’yang sabi..na nakapagbasag ng
katahimikan sa pagitan
naming dalawa.

“Alam kong alam mo na hindi ‘yan ang totoong gusto ng puso mo. Wag kang tumakas.
Harapin mo ang
suliranin mo at ibigay mo ang best mo sa paglaban. Hindi yung
susuko ka na lang ng walang
ginagawa. Hindi duwag ang Yutang kilala ko,” ngumiti s’ya ng tipid at saka pumasok
sa loob ng gate nila.

Naiwan akong tulala. Nakatingala sa malaking bilog na buwan sa langit at humihiling

na sana..huwag ng
dumating ang umaga.

Pag-uwi ko sa bahay, kumatok ako sa kwarto ni Kuya Seichiro. Pilit kong kinokontrol
ang sarili ko na wag
basta-basta manugod at maglakas ng boses dahil ayokong magising at
makelam pa sina tita at
Mika. Ayokong magmukhang kontrabida sa bahay na ‘to.

“Tuloy,” mahinang sagot ng lalakeng ugat ng lahat ng kamalasan sa buhay ko.

Binuksan ko ang pinto at nakita kong may mga tinatype s'yang dokumento sa computer.
Nung mapansin
n’yang nasa loob na ako ay agad n’yang hininto ang ginagawa n’ya,
tumayo at hinarap ako nang
nakangiti. Mukhang maaliwalas at masaya ang mukha n’ya. Ang sarap lapatan ng kamao
at burahin ang
kalmadong ngiting ‘yon.

“Ito ‘ata ang unang beses na magkakausap tayo ng personal,” nakangiti pa rin s’ya
at malumanay ang
kanyang pagsasalita.

Hindi na ko nakapagpigil sa sobrang inis. Lumapit ako sa kanya at hinawakan s’ya sa

kwelyo. Pataas. May
pwersa at nakaambang na ang kanang kamao ko para suntukin s’ya.

“Bakit mo ginawa ‘yon kay Kanna, ha?! SABIHIN MO!!” mababakas sa mata
n’ya ang pagkagulat at
pagtataka.

“Ha? Ano bang sinasabi mo Yuta?” nakakainis. Nagpapanggap pa s’yang walang alam sa
nangyari.

“Hindi kita maintindihan. Pwede ba, ibaba mo yung kamao mo at pag-usapan na’ten ‘to
ng maayos?”
dagdag n’ya.

----------------------- Page 71-----------------------

“MAAYOS?? Pasensya ka na, hindi ko alam ‘yun!!” agad ko s’yang sinuntok sa kaliwang
pisngi na naging
dahilan para mabuwal sya at mapaupo sa sahig.

Sapo n’ya ang kanyang kaliwang pisngi nang sabihin nyang, “Ano bang problema mo??”

“BAKIT MO GINAWA ‘YUN ‘KE KANNA?!”

“Kanna? Kilala mo si Kanna?”

“Bestfriend ko sya. PWEDE BA, ‘WAG KA NG MAGMAANG-MAANGAN! Bakit mo tinapon yung

lunch box
na ginawa n’ya para sa’yo?? Kung ayaw mo nun sana hindi mo na
lang tinanggap! E di sana hindi sya
umiyak at nasaktan dahil sa ginawa mo!!”

Hindi ko na nakontrol ang lakas ng boses ko. Sobrang nakakagalit ang mga taong
tulad n’ya. Sa totoo
lang, gustong-gusto ko s'yang suntukin ng suntukin hanggang marealize n’ya yung
maling ginawa n’ya.
Pasalamat na lang s’ya at kahit pano ay pinipigilan ko pa ang mga kamao ko.

Dahan-dahan s’yang tumayo. Walang poot na mababakas sa mukha n’ya kahit sinuntok ko
s’ya.
“Wala akong alam sa binibintang mo sa’ken. Kahit nga ako nagtataka eh, kasi ang
alam ko, pinasok ko
yung lunch box na bigay n’ya sa bag ko. Balak ko sanang kainin pag-
uwi ko sa bahay pero nung nasa
bahay na ako, wala na s’ya sa bag ko.

“Hindi ko alam kung sino ang kumuha nun sa bag ko..at ang
sabi mo nga eh tinapon pa. Wala akong
kinalaman dun. Maniwala ka ‘tol.”

“At bakit naman ako maniniwala sa’yo??”

“Okay..mag-so-sorry ako kay Kanna bukas at ipapaliwanag ko sa

kanya ang nangyari, sapat na ba
yun? Wala akong makitang dahilan para saktan si Kanna. She’s a precious friend to
me,” sabi n’ya.

Nagulat ako nang akbayan n’ya ko sa kaliwang braso ko.

----------------------- Page 72-----------------------

“Sorry kung dahil sa isang misunderstanding ay nasaktan ko ang bestfriend mo, ‘tol.
I will help in finding
who did that. Kaya pala nung nakita ko s’ya nung tanghali ay hindi n’ya ko
pinansin. Yun pala yun.”

Hindi ako makapaniwala na hindi man lang s’ya nagalit sa ginawa ko. Ni hindi man
lang sya gumanti ng
suntok o sumagot ng pabalang. He ended the conversation with his victory.

“Siguraduhin mo lang na lilinawin mo kay Kanna ang nangyari bukas, kundi..” habol
ko.

“Kundi..? Gugulpihin mo ‘ko?” tumawa s’ya ng bahagya.

“Okay lang yun saken. I can always accept something that I deserve,”
dagdag n’ya nang nakangiti at
malumanay pa rin.

This person is so unbelievable. Yung kabaitan nya..I can’t take it. Tama si Yumi,
kailangan kong patuloy
na lumaban.

Hindi dahil he’s a rival to compete with, but because he’s a rival worth fighting
with.

Chapter 18: Substitute

"When you truly care for someone, mistakes never change your feelings, cause it's
the mind that gets
angry, but the heart still cares." -anonymous.

Kinabukasan. First time na nangyaring sabay-sabay kaming pumasok sa

school na tatlo. Ako, si Kuya
Seichiro at ang kutong lupa n'yang kapatid..este..si Mika pala.

Hindi ko alam kung paano ko napilit ng taong yun na sumabay sa kanila. Namalayan ko
na lang nakaupo
na ko katabi nila sa jeep.
----------------------- Page 73-----------------------

"Hmp! Bakit kasabay pa naten YAN!?" umusod sa upuan n'ya si Mika at kumapit kay
Kuya Seichiro. Ang
arte. Ano ba ako, bacteria na pinandidirihan?

Tumawa lang ng bahagya si Kuya Seichiro at pinat sa ulo yung nakababata nyang
kapatid at sinabing,
"Mika, kapatid natin si Yuta. Learn to respect him. Call him Kuya Yuta, okay?"

"PERO KUYA?! Hindi ko pa rin s'ya matatanggap na kapatid! Alam mo namang s'ya yung
anak ng---"

"Mika..stop that. Ituturing mo s'ya bilang kuya or else..."

biglang sumeryoso ang mukha n'ya. Tila ba
nagbabanta. Nakakatakot.

"..hindi na ko magiging mabait sa'yo..sige ka," dagdag n'ya sabay ngiti. Sinasabi
ko na nga ba, hindi s'ya
talaga ganun kabait, may toyo rin. Kumbaga nasa loob ang kulo.

"Fine! Hmp!" sagot ni Mika. Sign of her defeat. Tapos tumingin s'ya saken. Inabot
n'ya ang palad n'ya.
Gusto n'yang makipag-shakehands?

Makikipag-shakehands na sana ako nang bigla n'yang hatakin ang kamay ko. Saktong
biglang preno nung
driver ng jeep. Muntik akong ma-out of balance at malaglag sa kinauupuan ko.
Nagtinginan sa'ken yung
ibang pasahero. Kinikimkim ang mga bungisngis nila. Nakakainis!
Napatingin ako kay Mika, ayun,
tumatawa ng malakas!

"Ha ha ha! S-sorry..'KUYA' Yuta! Ang pam-pam kasi ni manong driver eh! Ahahaha!"
sus, kung alam ko
lang na wala naman talaga syang planong makipag-shakehands saken, e di sana hindi
ako nagpauto sa
kanya. Naku, siguradong matatagalan pa bago kami magkasundo ng demonyitang batang
'to.

Nasa labas kaming dalawa ng Home Economics room. Sumilip ako sa bintana. Andun nga
si Kanna. Busy-
ing-busy sa pagluluto. May iilan-ilan kaming mga kaklase na tumutulong sa kanya at
dalawa sa mga yun
ay ang mga pinsan nya na lagi mang nasa background eh mas updated pa sa'ken sa mga
pangyayari sa
kwentong 'to.

----------------------- Page 74-----------------------

Sinenyasan ko na si kuya na kumatok sa pinto at kausapin na si Kanna, bago pa

magbago ang isip ko at
tubuan ako bigla ng sungay na pigilan silang magkausap.

Nung magkausap na sila sa labas ng H.E. room, nagtago naman ako sa may hagdan.
Takte. Bakit ba ako
nagtatago? Haay..
Muntik akong mapalundag sa takot nang biglang sumulpot sa
tagiliran ko sina Miki at Tomo. Naku
naman. Kahit kelan talaga 'tong dalwang to oo. Nag-"Shhh..." pa
sila ng sabay saken. Wala na kong
nagawa, tumingin na lang ulit ako pabalik dun sa dalawang nag-uusap.

"Kanna, sorry kung nasaktan kita kahapon. Sabi pa nga ni Yuta, umiyak ka pa daw
dahil sa'ken.."

"K-kilala mo si Yuta, sempai??"

"Oo, kapatid ko s'ya."

BOOM! Patay tayo d'yan. Nawala sa isip ko ang posibilidad na mangyayari 'to. Oo nga
pala, hindi ko pa
pala nasasabi sa kanya na kapatid ko sa ama ang taong gusto n'ya.

Naramdaman kong kumapit sa braso ko si Miki. Inakbayan naman

ako ni Tomo. Para bang sinasabi
nilang 'andito lang kami, bro'. Ito talagang magpinsan na 'to, ambilis makaramdam
pag di na ko okay.

"T-talaga sempai? H-hindi ko alam.." parang nagulat na masaya na malungkot na di ko

maintindihan ang
expression ng mukha ni Kanna.

Katahimikan. Ilang minuto rin ang nakalipas bago nagsalita si kuya.

"Look, sorry sa misunderstanding. Actually, kung di pa sinabi saken

ng utol ko na may nagtapon pala
nung lunch box na bigay mo saken ay hindi ko malalaman. Nawala kasi yun sa bag ko.
Nalaman ko na
lang nung makauwi na ako ng bahay. Believe me..hindi ko magagawa yun. Hindi ko
kayang itapon ang
isang bagay na galing sa'yo," sincere na sabi n'ya.

----------------------- Page 75-----------------------

"N-naku..haha. wala yun sempai! Okay lang..kasalanan ko naman eh, kasi nag-assume
kagad ako na ikaw
yung nagtapon. I'm sorry din..pinagbintangan kita," pahinhin effect na sagot ni
Kanna.

Nagulat ako sa reaksyon n'ya kasi napatawad n'ya agad yung tao! Ang ganda pa ng
ngiti n'ya! Sabagay,
kahit anung pagtatalo namen, pag nag-sorry sya, napapatawad
ko sya agad. Haay..pero kahit na!
Nakakainis. Nakaka...selos.

"Wala 'yun saken. O siya, mauna na ko. Alam kong busy ka," akma na sana s'yang
aalis ngunit huminto
s'ya at lumingon ulit kay Kanna. May nakalimutan 'ata.

"S'ya nga pala, wag mong kakalimutang magpasalamat sa bestfriend mo. Hindi mo alam
kung gano s'ya
nag-alala dahil sa nangyari," yun lang tapos ngumiti sya at tuluyan ng umalis.

Hindi ko inaasahan yung mga huling sinabi nya. Parang dahil don ay hindi ko na
kayang magalit sa kanya.
Kahit na alam kong nasasaktan ako na nakikitang okay na ulit sila..pero ako..hindi
pa.

Pagkatapos umalis ni kuya, nakita ko ulit yung ngiti sa labi ni Kanna na matagal ko
ng hindi nakikita. Yung
ngiting carefree, sobrang ganda, at nakakainlove. Sa loob-loob ko, ang ngiting 'yun
na siguro yung prize
ko dahil sa ginawa ko. Okay na siguro 'yun. Kahit hindi dahil saken kaya s'ya
nakangiti. Okay lang siguro
'yun.

Nagulat ako nang itulak ako nina Miki at Tomo palabas ng

tinataguan namen. Muntik tuloy akong
madapa. At dahil don ay nakita ako ni Kanna. Badtrip. Nung
tumingin ako sa paligid, wala na yung
dalawa. Ano ba 'yan! Kabute ba sila?

"Yuta!" masayang tawag saken ni Kanna. Tumakbo s'ya palapit saken at niyakap ako ng
mahigpit. Bakas
sa mukha nya ang sobrang kaligayahan.

"Thank you talaga! Kundi dahil sa'yo baka hindi kami nakapag-usap
ni sempai tungkol sa nangyaring
misunderstanding! Salamat talaga bes!" sobrang higpit ng yakap nya saken, para na
'kong nasasakal -
nasasakal hindi ng yakap nya kundi ng mga salitang yun.

----------------------- Page 76-----------------------

"T-tama na nga yan. Ang drama mo, alam mo yun?" sabi ko na lang at humiwalay na sa
pagkakayakap
nya.

Naisip ko kasi kung magtatagal pang nakayakap sya saken at paulit-

ulit kong naririnig yung mga
pasasalamat nya, baka biglang gumuho yung wall kung saan pilit kong tinatago yung
nararamdaman ko
para sa kanya. Baka bigla kong masabi. Baka bigla akong magpakatotoo at aminin na
sa kanya ang lahat.
Pero hindi pwede. Ayoko..ayoko pang biglang gumuho yun nang wala sa oras.

Ngunit, katulad ng inaasahan ko, yumakap ulit sya saken. This time,
nakatago ang mukha nya,
nakasandal sa dibdib ko. Naramdamang kong basa na yung polo ko. Umiiyak ba s'ya o
pinagpapawisan
lang ako sa sobrang kaba?

"Bes, namiss kita, sobra," sinabi n'ya ng mahina. 'Tas suminghot s'ya. Umiiyak nga
s'ya. Kung di ko s'ya
kilala baka akalain kong baliw sya kasi kanina lang masaya s'ya 'tas ngayon umiiyak
na sya.

Humarap sya saken. Patuloy sa pag-agos ang luha nya. Punas sya ng
punas sa mga ito habang
sinasabing.. "kung ano man yung maling nasabi ko o nagawa ko sa'yo nung Valentines,
bes, sorry na,
sorry talaga. *sniff* Ayoko ng hindi tayo nagpapansinan. Alam mo ba, ilang araw na
akong wala ganung
tulog kasi iniisip ko, panu kung ayaw mo na saken? *sniff* Pano kung di mo na ko
kailangan?"

Napatanga lang ako sa mga sinabi nya.Namangha? Oo, kasi yun yung eksaktong iniisip
at nararamdaman
ko. Ibig sabihin, pareho lang pala kami ng pakiramdam nung nagkagalit kami? May
ngiting nagtatago sa
loob ng seryoso kong mukha habang pinagmamasdan s'ya.

"Sana kahit may girlfriend ka na, wag mo kong iechupwera sa buhay mo, bes.
Pinapangako ko sa'yong di
na kita aasarin kay Yumi kung 'yun man ang dahilan kung bakit ka nagalit saken,
*sniff* basta wag lang
yung di mo ko papansinin."

Tapos ngumawa sya ng parang bata sa harap ko. Nagtinginan tuloy yung mga kaklase
naming nasa loob
ng H.E. room at kanina pa pinagpepyestahan ang usapan namen. Hinatak ko s'ya dun sa
may gilid. Sa
may hagdan kung saan ako kanina nagtago. Ngawa pa rin s'ya ng ngawa at paulit-ulit
na nagso-sorry.

----------------------- Page 77-----------------------

"Hindi ko girlfriend si Yumi kaya tumahimik ka na d'yan. I-ikaw ang

pinakaimportanteng babae sa buhay
ko simula nung..mawala si m-mama," habang sinasabi ko yun, hindi ako makatingin ng
diretso sa mata
n'ya. Tumingin lang ulit ako nung natapos na kong magsalita.
Parang nagulat ata sya. Pero atleast
tumahan na sya. Teka, safe naman yung sinabi ko di ba? Wala namang hint na may
gusto ko sa kanya di
ba??

"P-pero nagalit ka saken nung---"

"Nagselos ako nun," amin ko. Wala na kong choice. Pag di ko 'to sinabi, hindi nya
ko tatantanan tungkol
kay Yumi. Lalo ko lang masasaktan si Yumi kung magpapatuloy pa ang mga tsismis.

"EHH??! Nagselos?? Kanino?" takte. Kanna, mababatukan na kita.

Alangan namang sa aso n'yo ako
magselos. Kanino pa ba??

"Alam mo naman kung kanino di ba??" ayan tuloy. Nalakasan ko na ang boses ko.
Ramdam kong umiinit
na ang mukha ko at namumula na pati tenga ko. Bwisit. Pinagsisisihan kong sinimulan
ko ang topic na
'to, maiwas lang na si Yumi ang mapag-usapan.

"K-kay sempai?" tumawa s'ya ng bahagya, "Pfft. Bakit ka naman magseselos kay
sempai?"

"K-kasi.."

"Kasi?"

Katahimikan. Wala na. Hanggang dito na lang ang kaya ng

lakas ng loob ko. Hindi ko naman kasi
inaasahang itatanong n'ya pa kung bakit. Akala ko 'pag sinabi
kong nagselos ako nun, end of the
conversation na. Haay.

"Siguro kasi iniisip mo din ang iniisip ko na..baka..hindi na kita

kailangan as bestfriend dahil kay
sempai..?" nakangiti n'yang sabi. Hindi ko alam kung nang-aasar lang sya o talagang
purong hula lang
yun. Tumango na lang ako at tumalikod. Ayoko ng pahabain ang
usapan. Baka may masabi pa akong
hindi n'ya dapat malaman. Lumakad na ako.

"Wuy! Hindi yun mangyayari kahit kelan! Ikaw lang ang nag-iisang bestfriend ko!"
masaya nyang sigaw.
'At ikaw naman ang nag-iisang laman ng puso't isip ko,' malungkot kong bulong sa
sarili.

----------------------- Page 78-----------------------

"YUTA!!!" kakatapos ko lang magbihis sa dressing room nun nang biglang pumasok at
binulabog ni pres
ang katahimikan at kaluwalhatian sa kwartong yun.

"O bakit? Anong problema, pres?"

"NASAAN SI YUMI??! Kanina ko pa s'ya hinahanap!"

"Ha? Wala pa ba s'ya?" ngayon ko lang napansin na oo nga, hindi ko pa s'ya nakikita
mula nung pumasok
ako ng school.

"Itatanong ko ba kung nandito na s'ya??" pagalit nyang sagot.

"Sorry naman..eh nasubukan n'yo na bang kontakin s'ya?"

"Kanina pa. Hindi sinasagot eh!" halatang halata ang pagkataranta ni pres. Ako
naman, nagsimula na ring
kabahan. Nasaan ka Elisa..este..Yumi??

Tinry ko din syang tawagan pero ganun din. Ayaw sagutin.

"Pres, wala na tayong choice! Magplan B na tayo!" sigaw ng isa naming classmate na
pumasok na rin sa
loob ng dressing room.

Mukhang nahihirapang magdesisyon si pres kasi kanina pa s'ya paikut ikot kung
lumakad. Nag-iisip pa
'ata ng ibang solusyon. Takte! Gusto ko ng puntahan ang bahay
nila Yumi! Kaso wala ng oras! Ilang
minuto na lang magsisimula na ang play! Lord, anong gagawin
namen? Sayang naman po yung
pinaghirapan naming praktisin ng ilang linggo kung hindi lang din kami
makakapagperform.

"Sino? Sinong ipapalit naten sa kanya??" natataranta pa ring sabi ni pres.

Nakikini-kinita ko ng tutulo na
ang luha nya sa sobrang pagkapressure.

Nagulat ako nang pumasok din sa dressing room sina Miki at

Tomo..na pilit kinakaladkad si Kanna sa
loob.

----------------------- Page 79-----------------------

"Ano ba, bitawan nyo nga ako! Kamote naman oh! Ano na naman bang gimik 'to?!"
reklamo ni Kanna
habang nagpupumiglas.

"Pres, s'ya na lang," sabi ni Miki nang naka-smirk. Tumango naman si Tomo. Naka-
smirk din. Mukhang
may kakaibang plano na naman ang dalwang 'to ah. Di ko pa nakakalimutan ang
panunulak na ginawa
nila saken kanina ah!

Pumalakpak si pres ng dalawang beses at nag-utos na, "Costume and Make-up

Committee, make-up-an
nyo na at palitan ng costume ang damit ni Kanna. Now na! Wala na tayong oras!"

"HAAHHH???!!!" reaksyon ni Kanna. Gulat na gulat.

Kahit ako, nanlaki ang mga mata. Napatingin sa'ken si Kanna,

nagtatanong ang kanyang mga mata at
para pang sinasabing 'tulungan mo ko!' pero wala akong maisagot
kasi hindi ko rin alam kung anong
nangyayari. Sobrang bilis ng pacing ng bawat eksena.

Dali-daling hinawakan ng mga kaklase nameng babae ang magkabilang

braso ni Kanna. Para s'yang
hinuhuli ng mga pulis nang wala namang kasalanan. Nanlalaban s'ya.

"B-bitawan nyo nga ako! Ano ba! YUTAAAAAA!!!" unti unting nag fade out ang boses
nya dahil tuluyan
na syang naipasok sa loob ng isa pang kwarto.

Napalunok ako. Hindi ko inaasahang mangyayari 'to. Anong gagawin ko?

----------------------- Page 80-----------------------

Chapter 19: The Act of Falling

"Gravitation is not responsible for people falling in love." -Albert Einstein

Ngayon ko lang narealize na nakakatakot pala ang bawat tik tak

ng orasan. Nakakakaba. Tipong
mapapahiling ka na tumigil ang oras. Ilang minuto na lang ang nalalabi at
magsisimula na ang musicale
play ng aming section kung saan.. sa di inaasahang pangyayari ay naging substitute
ako.

Napakuyom ako ng palad. Humanda saken si Tomo at Miki pagkatapos

ng play! Hmp! Kundi dahil sa
kanila, hindi mangyayari saken to eh!

Hawak ko ang script at pilit ipinapasok sa aking kukote ang mga linya ni Rose
DeWitt Bukater. Oo, yung
bida sa Titanic. Habang binabasa ko ‘to, napapaisip ako kung ganu kahenyo ang
gumawa ng script, ang
kulet lang kasi. Kaso kahit gano kaganda ang script kung isang tulad ko naman na
walang alam sa pag-
acting at pagkanta ang gaganap, siguradong mababalewala ang lahat. Napalunok ako
habang iniisip kung
anong maaaring gawen saken ni pres kapag pumalpak ako.

Bigla kong naalala yung mga nangyari kanina. Hindi ko lubos maisip na kapatid pala
ng bestfriend ko ang
taong espesyal saken. Nakaka-guilty kasi pinagdudahan ko ang kabaitan ni sempai
saken tapos si Yuta pa
ang gumawa ng paraan para magkausap kami ni sempai even though magkagalit pa kami
nung time na
‘yun. He went out of his way just to help me.

Napakabait nilang pareho pero ako..puro stress at problema na lang ang binibigay
sa kanila. Ramdam
kong hindi pa sapat ang paghingi ko ng tawad sa kanila, marami pa akong gustong
sabihin at ipaliwanang
ngunit nalilimitahan ako ng mga salita, ng oras at ng..hiya.

Pareho akong nahihiya sa kanilang dalawa dahil hindi ko man

lang magawang suklian ang kanilang
kabaitan saken. Haay..

Napatingin ulit ako sa orasan. Limang minuto na lang. Nagsimula na naman akong
kabahan. Yung kabang
tulad ng kaba na mararamdaman kapag may exam o kaya ay may graded recitation tas
index card ang
gamit ng teacher nyo – ganung klaseng kaba.

----------------------- Page 81-----------------------

Napakapit ako sa European dress na suot-suot ko. Naalala ko dati..tumulong pa kong

maglagay ng mga
karagdagang beads sa dress na ‘to. Hindi ko akalaing ako rin pala ang magsusuot
nito. Hindi syempre
nawawala sa isip ko na kung si Yumi ang magsusuot ng dress na to, siguradong mas
bagay sa kanya at
lalong magmumukhang maganda ang dress. Kasi maganda ang dapat
nagsusuot ng ganto, hindi yung
isang tulad ko na simple at dull.

Oo, wala akong lakas ng loob sa sarili ko. Mas bagay naman talaga kasi kay Yumi ang
costume na to pati
ang role. Hindi ko kayang umarte na parang maharlika. Hindi ko kayang magpanggap na
feeling ko ang
ganda ko sa maraming tao.

Akmang papatak na ang aking mga luha nang biglang sumilip sa pintuan si Yuta.
Namangha ako kasi lalo
s'yang gumwapo sa suot nya..para syang..prinsipe. Idadag pa ang
glasses na suot nya. First time kong
makita si Yuta na nakasalamin at bagay na bagay ito sa kanya. Bakit hindi ko
napansin lahat ‘to kanina?

Lalo ko lang nakita ang kaibahan ko sa kanya. Kung ganong..mas bagay kung si Yumi
ang kapartner nya
ngayon. Kasi pareho silang maganda at gwapo. Bagay na bagay sila.

'I-ikaw ang pinakaimportanteng babae sa buhay ko simula nung..mawala si m-mama.'

Nag-reiterate yung mga salitang binitawan n'ya kanina sa tenga ko.
Masaya akong marinig yun. Pero
wala akong confidence na panghawakan ang mga salitang yun.

“K-Kanna, ikaw ba ‘yan?” parang hindi s’ya makapaniwala na ako ang

kaharap n’ya. Titig na titig s’ya
sa’ken. Nahiya tuloy ako at umiwas ng tingin.

“P-panget ba?” tumingin ulit ako sa kanya. Wala kasing salamin sa

kwartong yun kaya hindi ko alam
kung anong itsura ko. Nagulat ako nang tumawa sya. Sumimangot ako. Sinasabi ko na
nga ba eh, hindi
bagay saken ang ganitong damit. Tapos pinagtatawanan pa nya ko. Nakakainis!

“Hahaha! Sana nakikita mo ang sarili mo ngayon! Di bagay

sa’yo..ahaha! Nagmukha kang
babae! Wahaha!”

“ANOOO?!! Bakit, hindi ba ako mukhang babae dati?!!”

----------------------- Page 82-----------------------

“OO! Hahaha!!” nakakainis! Nakakainis! Nagbelat pa s’ya saken! Hmp!

“Talagang naghahamon ka ng away ah??” sabi ko. Nung tumakbo s'ya palabas ng kwarto,
hinabol ko sya.
Pati ako natawa na rin.

“Hoy!! Bumalik ka rito! Akala mo naman gwapo ka d’yan sa costume mo!!”

“Baket, hindi ba??” pang aasar nya habang tumatakbo.

“OO hindi!!”

“Wuuh! Wag mo ng i-deny! Alam kong naga-gwapuhan ka rin saken!”

“In your dreams!” pareho kaming tumawa – tawang nag-aasar.

Nagtitinginan tuloy samen yung mga tao. Isang nakacostume ng

pang-prinsipe at prinsesa ang nag-
aasaran habang haghahabulan sa may corridor.

Dahil sa pagpansin ko sa mga tao sa paligid eh na-distract ako at naapakan ko ang

laylayan ng dress na
suot ko. Muntik na kong madapa,buti na lang inalalayan ako ni Yuta.

Unexpectedly, nagkatitigan kami. Ilang inches na lang ang layo ng

mukha n’ya saken. Nakita kong
nagulat s’ya at namula. Nauna syang umiwas ng tingin.

“H-hindi ka kasi nag-iingat eh,” sabi nya ng pabulong. Ngumiti ako.

“Andyan ka naman para saluhin ako di ba?” sabi ko habang inaalalayan nya kong
makatayo ng maayos.

“Weh. Ganyan ka, ako na lang lagi ang sumasalo, pano naman ako?” sabi
nya. Sabay sipol nang
nakatingin sa malayo. Napakunot ako ng noo. Hindi naman s’ya kasing clumsy ko.
Paano naman sya ang
madadapa?

“Hoy Yuta! Kanna! Anak ng tinapa! Halina kayo at magsisimula na ang play! Tsk, kung
saan-saan pa kasi
kayo nagpupunta eh!” sigaw ni pres. Mukhang kanina pa nya kami
hinahanap kasi humihingal sya sa
pagod.

Namutla ako bigla. Feeling ko umakyat lahat ng dugo ko sa ulo ko. Nagsimula na
namang kumabog ng
sobrang bilis ang puso ko.

----------------------- Page 83-----------------------

“Tara na?” sabi ni Yuta.

Nagulat ako nang hawakan nya ang kamay ko. Parang nakaramdam ako
ng electricity na dumaloy sa
katawan ko. Yung tipong nararamdaman mo kapag nasagi yung siko mo sa isang matigas
na bagay gaya
ng lamesa? Ganung-ganun. Nakaramdam din ako ng feeling of awkwardness. Ang gara
naman. Dati kahit
hawakan ni Yuta ang kamay ko ng ilang oras, wala lang saken, ba’t ngayon parang
may iba.. parang..

“Yuta, kinakabahan ako,” sabi ko. Ngumiti sya. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko
nang ilagay nya ang
kaliwang kamay ko sa tapat ng puso nya. Nag-blush ako at di ko
naiwasang mapatitig sa kanya..na
nakatitig rin saken.

Naramdaman ko ang tibok ng kanyang puso..na..kasing bilis din pala ng tibok ng

puso ko.

“Hindi lang ikaw ang kinakabahan,” sabi nya nang nakangiti, “kaya naten ‘to,”
dagdag nya. Sa loob-loob
ko, bahala na si Batman, Superman at ang buong Justice League samen. Tumango na
lang ako at hinatak
na nya ang kamay ko at sabay kaming sumunod kay pres papuntang backstage.

Sa backstage, naririnig ko na ang hiyawan ng mga tao. Ilang

segundo na lang at magsisimula na ang
musicale na pinakahihintay ng lahat.

Chapter 20: Romeo and Rose (Part 1)

"And when the chorus comes, I must come up with something clever. Coz for you it's
just a love song but
for me it's now or never. And though I tried my best to make it beautiful and true,
I could never make a
song as beautiful as you."-Parokya ni Edgar (How to make a love song)

DILIM

I.

Narrator (President Megumi): Once upon a time, in a land far far away, nagkrus ang
landas ng dalawang
taong punung puno ng trahedya ang buhay – si Rose DeWitt
Bukater na nakatakdang mainlove sa

----------------------- Page 84-----------------------

malulunod ring si Jack Dawson – at si Romeo Montague na nakatakdang mainlove sa

mamamatay ring
si Juliet Capulet.

Mabago kaya nila ang kanilang kapalaran at mainlove sa isa’t isa?

Atin ng tunghayan ang pinagmamalaking musicale ng 3rd year

section 1 sa patnubay ni Moriyama-
sensei, ang kanilang adviser – ang musicale tungkol sa makulay
na pagtatagpo ng mga pusong
nakatakdang mabigo – ROMEO AND ROSE.

Kasabay ng malakas na palakpakan at hiyawan ng audience ang

pagbukas ng mga spotlights – isa sa
kaliwa kung saan nakapwesto si Kanna at isa sa kanan kung saan ako nakapwesto. Nasa
background ang
iba nameng kaklaseng nakasuot pangmaharlika na ang role lang eh kunwaring
nagchichismisan.

Narrator: Nagsimulang magkakilala sina Romeo at Rose sa isang pagtitipon.

Lumapit ako kay Kanna na may hawak-hawak na baso na may lamang champaign. Agad
syang ngumiti
nang lumapit ako sa kanya. Ang dalawang sumusunod na spotlights ay naging isa.

Romeo (ako): Cheers?

Ngumiti si Kanna ng mahinhin at nagcheers kami. Hindi ko pinahalata na nanginginig

ang kamay ko sa
kaba. Umarte pa akong pa-cool kanina pero gusto ko na talagang
i-wish na sana si Yumi na lang ang
partner ko. Kasi pag sya ang kapalitan ko ng linya, hindi ako kinakabahan at
napeperform ko ng maayos
ang role ko. Eh pag si Kanna, wala pa syang sinasabi, hindi ko na maiwasang
mapatulala. Pag nagtuluy-
tuloy to tiyak mamemental block talaga ako!

Nagulat ako nang bulungan ako ni Kanna, “Y-Yuta, ikaw na ang magsasalita,” paalala
nya. Naku naman!
Eto na nga ba ang sinasabi ko eh!

Agad kong iniluhod ang kanang tuhod ko at hinalikan ang likod

ng palad ni Kanna, saka tumingala sa
kanya. Napahinto ang lahat ng mga chismosang extra sa background at napatingin sa
aming direksyon.

----------------------- Page 85-----------------------

Romeo: Binibini, sa kalaliman at kadiliman ng gabi, isa kang

marikit na bituin na nagpakislap sa aking
mga mata. Maaari ko bang malaman ang magandang pangalan ng makislap na bituin sa
aking harapan?

Tinago ng kaunti ni Kanna ang kanyang nagba-blush na mukha

gamit ang kanyang pamaypay at saka
nagsalita ng..

Rose (Kanna): Ah..ako si Rose..Rose DeWitt Bukater.

Romeo: Ako naman si Romeo..Romeo Montague. Ikinagagalak kitang makilala Rose (at
hinalikan ko ulit
sya sa kamay bago ako tumayo sa aking pagkakaluhod.)

Rose: Ako rin, ikinagagalak kitang makilala (sabi nya nang nakangiti.)

DILIM

II.

Narrator: Dahil sa pagkikitang iyon ay naging matalik na

magkaibigan ang dalawa. Hindi inaasahan
ngunit nagkagusto ang bolerong si Romeo sa kanyang bestfriend
na si Rose. Ngunit 5 taon na ang
lumipas ay hindi pa rin nya nagawang magtapat dahil
natatakot syang masira ang kanilang
pagkakaibigan. Isa pa, wala syang lakas ng loob na magugustuhan rin sya nito.

Nagbukas ang kanang spotlight sa tapat ko. Oo, tamang-tama ako sa role ko. Astig di
ba? Matagal ko ng
gustong sakalin yung gumawa ng script kaso di ko magawa kasi hindi ko alam kung
sino.

Nagsimula ng tumugtog ang instrumental ng kanta. Huminga ako ng malalim at

nagsimulang kumanta
ng..

Romeo: Alam mo ang ganda mo pala (kasabay ng aking pagkanta ay ang pagbukas ng
kaliwang spotlight
kung saan makikita si Kanna na nagpapaypay habang kausap
ang isang classmate namen na
nakacostume na pangkatulong.)

Pag tumawa ang iyong mata, hinahabol kong bawat mong tingin

Ngunit ito'y di mo napapansin, puro ako pagmamayabang

Porma ko laging astig di ba? Sino ba ako puro dating sayo

Bagay tayo ngunit manhid ka, talaga..

----------------------- Page 86-----------------------

DILIM

Nagbukas ang spotlight sa kaliwa kung saan magkasama pa rin ang katulong at si
Kanna. Nakatingin sya
sa katulong at kumanta ng..

ROSE: Ang hirap maging babae, kung torpe iyong lalaki

Kahit may gusto ka...di mo masabi, hindi ako iyong tipong nagbibigay motibo

Conservative ako kaya di maaari..

At kahit mahal kita, wala ako magagawa

Tanggap ko oh aking sinta, pangarap lang kita..

Wow. Kahit di pang singer ang boses nya, maganda pa rin ang kinalabasan. Nasa tono
palagi ang bawat
nota nya. Ang galing! Kanna, ikaw ba talaga ‘yan?

Nagbukas na din ang spotlight sa tapat ko at sabay kami ni Kannang lumapit sa isa’t
isa habang kinakanta
ang chorus na..

Romeo & Rose (duet): At kahit mahal kita...Wala ako magagawa

(magkalapit na kami at magkahawak
ang aming kamay ngunit magkaiba kami ng direksyon na tinitignan.)

Tanggap ko oh aking sinta, pangarap lang kita (haay.. oo..pangarap lang kita,
Kanna.)

DILIM.

Agad kong tinanggal ang kamay ko kay Kanna. Buti na

lang madilim kundi mahahalata
nyang namumula na ko. Lord, bakit ang bagal ng oras?

III.

Narrator: Ngunit sa kabila ng agam-agam ni Romeo ay

napagdesisyunan nya na rin isang araw na
magtapat kay Rose.

Nagbukas ang dalawang spotlight na nakasentro sa aming dalawa.

Nakakatitig ako sa kanya habang
hawak ko ang kanyang mga kamay. Pinagpapawisan ako ng malapot sa sobrang kaba.
Antagal naman ng
ending!

----------------------- Page 87-----------------------

Nagsimula ang instrumental..

Romeo: Natupad din ang aking pangarap na ipagtapat sa'yo

Ibubulong ko na lamang sa alapaap ang sigaw ng damdamin ko

Sulyapan mo lang sana ang langit, baka sakaling marinig ng puso mo ang tinig ko

Maalala mo sana ako dahil noon pa man, sa'yo lang nakalaan ang pag-ibig ko

Bawat sandali na ikaw ay kasama para bang di na tayo muling magkikita

Kaya ngayon aaminin na sa'yo na mahal na mahal kita, maalala mo sana..

Nakakainis ang lyrics. Nakakainis! Oo na, hindi ko pa kayang aminin! Sorry naman!

Ngumiti si Kanna. Takte. Please, bawasan mo ang ngiti mo Kanna, nakatitig pa naman
ako sa mga mata
mo. Nakakainis, gusto kitang halikan kaso hindi pwede..wala yun sa script!
Instrumental na ulit ng kantang kakantahin nya. Tumitig din saken
si Kanna. Para akong natutunaw.
Feeling ko tuloy kami lang ang nandito sa stage.

Rose: Hindi ko maintindihan ang nilalaman ng puso, tuwing magkahawak ang ating
kamay

Pinapanalangin lagi tayong magkasama, hinihiling bawat oras kapiling ka

(Lord, pwede po bang ito na lang ang tunay na nararamdaman ni Kanna para saken?)

Sa lahat ng aking ginagawa, ikaw lamang ang nasa isip ko oh Romeo

Sana’y di na tayo magkahiwalay..kahit kailan pa man..

Romeo: I-ibig sabihin? (Tumango si Kanna. Kung real life ‘to hindi lang ako
mapapakanta sa saya, baka
mapalundag pa ako.)

Rose: Ikaw lamang ang aking minamahal

----------------------- Page 88-----------------------

Romeo: Ikaw lamang ang tangi kong inaasahan

Romeo & Rose: Makapiling ka habambuhay ikaw lamang sinta

Rose: Wala na kong hihingin pa

Romeo: Wala~

Romeo & Rose: Oowoohh~

Nagtapos ang kanta nang magkayakap kami. Heaven na sana..KUNG totoo ito.

DILIM.

Chapter 21: Romeo and Rose (Part 2)

"Why does holding her hand feel so right?

Your heart smiles everytime she's at sight
Hearing her sweet voice makes your day
Hope you can hug her in a special way."-Reden Magpantay Jobli

DILIM

IV.

Narrator: Okay na sana ang lahat kaso one day..may sinabi si Rose
na pinagtatakhan ni Romeo kung
anong ibig iparating.

Nagbukas ang mga spotlights. Nakahiga ako sa lap ni Kanna na sa totoo lang eh first
time ko naranasan.
Nabatukan nya pa nga ako kanina kasi anlikot ko raw. Eh sino
ba naman kasing magiging mahinahon
kung nakahiga ka sa lap ng taong mahal mo? Tapos required pa sa
script na himas-himasin nya yung
buhok ko. Haay..ansarap sana ng feeling kung hindi ito yung isa sa mga
pinakamalungkot na eksena sa
play na to.

Nagsimula ang instrumental. Mukhang nagko-concentrate na syang umiyak kaya

nagpakabait na ako at
umaktong normal.

----------------------- Page 89-----------------------

Rose: Mahal, pangako sa iyo, hindi magbabago, ikaw lang ang iibigin ko

Kahit ako ay lumayo at masaktan ako, damdamin ko’y di magbabago

Ang pag-ibig ko’y alay sayo lamang, kung kaya giliw dapat mong malaman..

Romeo: Rose, h-hindi kita maintindihan (hinawakan ko ang

kanang pisngi nya..teka..ayoko ma-
distract..anlapit na ng mukha namen sa isa’t isa!) A-alis ka? (kaya umiwas na ko ng
tingin *whew*. Hindi
sya sumagot, instead, pinagpatuloy nya ang kanta habang tinatago
ang kanyang mga luha. Na-amaze
ako..totoong teary-eyed na si Kanna! Whoa!)

Rose: Minsan lang kitang iibigin *sniff* (hala, nagsimula ng pumatak ang mga luha
nya. At napapatakan
ang mukha ko. Buti hindi nakikita ng audience yung facial expression ko kasi imbis
na 'confused look' eh
'na-amazed na look' ang meron ako. Buti nga di saken
nadidistract si Kanna eh.) Minsan lang kitang
mamahalin *sniff*

Romeo: Rose, tell me, what’s wrong..? (napabalikwas ako at niyakap sya. Muntik ko
ng makalimutan ang
linya ko. Haha.)

Rose: Ang pagmamahal sayo’y walang hangganan *sniff*

D-dahil ang minsan ay magpakailanman.. (at tuluyan na syang nag-

break into tears habang yakap ko
sya. This time, successful na ko sa pagsusuot ng ‘confused look’ sa mukha ko.)

DILIM

V.

Narrator: Pagkatapos ng araw na iyon ay isang linggong hindi

nagpakita si Rose nang wala man lang
nababanggit na dahilan kay Romeo. Labis na nasaktan ang lalaki at dahil dito ay
napakanta sya ng..

Nagbukas ang mga spotlights. Nasa gitna ako, mag-isa at may hawak na electric
guitar. Prinsipeng may
hawak na electric guitar? Dito lang nauso yan! Haha. Syempre
props lang 'to, kunwari ako ang
naggigitara. Nung nagsimula na ang instrumental, naghiyawan at napatayo ang mga
tao. Rock kasi ang
kanta at syempre palum-palo ako sa pagkukunwaring naggigitara habang kumakanta ng..

Romeo: Ilang araw na kitang hinahanap at wala ka

Isang linggo nang nakalipas hindi ka pa rin nagpapakita

Pano kung bigla ka na lang iiwas at mawawala

Di ‘to matatanggap ng buong buhay ko

----------------------- Page 90-----------------------

Nais kong malaman mo na ikaw lang ang nasa puso ko at kahit na anong mangyari

Ikaw pa rin ang iibigin ko..

DILIM

This time mas malakas ang palakpakan at hiyawan ng mga tao. Ngumiti
ako. Ayos..nagiging maganda
ang usad ng play.

VI.

Narrator: Pagkalipas ng isang buwan ay nagpakita rin si Rose sa kanya – dala ang
isang masamang balita.

Nagbukas ang dalawang spotlights na nakasentro sa aming dalawa. Magkaharap ngunit

habang hindi sya
makatingin ng diretso ay nagtatanong naman ang aking mga mata.

Romeo: Rose, san ka ba nagpunta? Bakit bigla ka na lang nawala? Hindi mo ba alam
kung gano ko nag-
alala sayo??

Rose: Oh Romeo, Romeo..nakikiusap ako..(tumalikod sya sa akin

at nilingon ako nang sabihin
nyang) kalimutan mo na ‘ko.. (malungkot ang mga mata ni Kanna. Pati ako nalungkot.
Hindi ko makakaya
kung sasabihin talaga saken ni Kanna ‘to sa totoong buhay.)

Romeo: Ha?? Bakit? H-hindi mo na ba ako mahal?

Rose: (umiwas sya ng tingin) H-hindi sa ganon..

Romeo: Eh ano??

Rose: Nakatakda na akong ikasal sa iba (hinatak ko sya at niyakap ng mahigpit saka
kumanta ng..)

Romeo: Ipaglalaban ko ang ating pag-ibig, maghintay ka lamang, sa kasal nyo ako’y
darating

Pagka’t sa isang taong mahal mo ng buong puso, lahat ay gagawin

Makita kang muli.. makita kang muli..

DILIM

VII.

Nagbukas ang mga spotlights. Nakatutok sa kanya kasi monologue nya na. Nakasuot sya
ng pangkasal at
may hawak na bouquet. Nakatanaw ako sa backstage pero..seryoso..ang ganda nya. Lalo
pa’t suot n'ya

----------------------- Page 91-----------------------

yung kwintas na binigay ko sa kanya nung Grade 5 kami. Nangiti ako habang nag-
iimagine na kinakasal
kameng dalawa. Haha. Nagulat ako nang batukan ako ni Tomo.

“Aww! Ano bang problema mo??” reklamo ko.

“Wag ka munang mangarap d’yan. May dapat ka pang ipagpasalamat

samen ni Miki mamaya.
Hehehe,” saka sya nag-evil grin. Hindi na ako nakasabat kasi nagsimula na ang
instrumental ng kanta.
Nakita kong may luha na sa kanyang mga mata habang kumakanta sya ng..

Rose: Umiiyak ang aking pusong nagdurusa, ngunit ayokong may makakita

Kahit anong sakit ang aking naranasan, ‘yan ay ayokong kanyang malaman

Mga araw na nagdaan, kailanma’y hindi malilimutan

Kay tamis na araw ng pagmamahalan, ang akala ko’y walang hangganan..

Ang pag-ibig kong i—(nahinto ang kanyang kanta kasabay ng background instrumental
nang kumatok sa
pinto ang isa nameng klasmeyt na nakadamit pangkatulong)

Katulong: Milady, pinapatawag na po kayo ni Madame DeWitt Bukater (pinahid ni Kanna

ang kanyang
luha at sumagot ng..)

Rose: O-okay. Susunod na ko sabihin mo.

Katulong: Makakarating po.

DILIM

VIII.

Narrator: Tulad ng inaasahan, dumating si Romeo upang ipaglaban si

Rose. Nasa mansyon pa lang si
Rose nang maulinigan nya mula sa veranda ang boses ni Romeo. Agad syang dumungaw sa
may veranda.

Romeo: Rose! (nagsimula na namang tumulo ang luha ni Kanna..ang galing, timing na
timing!)

Rose: Romeo..umalis ka na..

Romeo: Ha? Bakit??

Rose: UMALIS KA NA! (nagsimula ang instrumentals kasabay ng pagdating ng mga

nakasuot ng costume
na pam-bodyguard na ang role lang eh harangin ako at pigilang makalapit sa
mansyon.)
Romeo: B-bitawan nyo nga ako! (Patuloy akong nanlaban sa mga guards. Tumingala ako
kay Kanna at
saka kumanta ng..)

Oh kay bilis namang magsawa ng puso mo, ganyan ka ba talaga, bigla na lang
naglalaho?

----------------------- Page 92-----------------------

Para bang walang nagyari, di mo man lang sinabi..

Sana’y hindi na lang pinilit pa, wala ring patutunguhan kahit sabihin ko pang mahal
kita

Nalulungkot, nayayamot, nabubugnot, hindi ko pa yata kaya pang labanan ang damdamin
ko

Nakakainis talaga, nagmukha tuloy akong tanga, pinaasa mo kasi, puso ko ngayon
tuloy lumuluha

Dahil iniwan mo kong mag-isa, ilang buwan lang ay babay na

Sana’y hindi na lang pinilit pa, wala ring patutunguhan kahit sabihin ko pang mahal
kita

Nalulungkot, nayayamot, nabubugnot, hindi ko pa yata kaya pang labanan ang damdamin
ko

Rose: Romeo..Oh Romeo..I’m so sorry. Tama na please? Hindi ko to ginusto

pero..wala na tayong
magagawa kaya..umalis ka na! (sigaw nya habang umiiyak) GUARDS!!

Anlakas ng pwersa ng mga guards. Nanlaban ako at nagsimula na naman ang isang
kanta..

Romeo: Sandali na lang (pinilit kong maging teary eyed sa eksena, sana gumana)

Maaari bang pagbigyan? Aalis na nga, maaari bang hawakan ang iyong mga kamay?

Sana ay maabot ng langit ang iyong mga ngiti, sana ay masilip..

Wag kang mag-alala, di ko ipipilit sa 'yo, kahit na lilipad ang isip ko'y torete sa
'yo

Ilang buwan pa nga lang, nang tayo'y pinagtagpo

Na parang may tumulak, nanlalamig, nanginginig na ako

Akala ko nung una, may bukas pa na ganito, mabuti pang umiwas

pero salamat na rin at nagtagpo

Torete, torete, torete ako

Rose: Torete, torete, torete sa 'yo

Romeo: Wag kang mag-alala, di ko ipipilit sa 'yo, kahit na lilipad ang isip ko'y
torete sa 'yo
Romeo & Rose (duet habang umiiyak pareho): Torete, torete, torete ako

Torete, torete, torete sa’yo, torete, torete, torete ako

Torete, torete, torete sa’yo, torete, torete, torete sa’yo..

DILIM

----------------------- Page 93-----------------------

Narinig kong may mga nag-iiyakan na sa audience. Ibig sabihin ba non effective kami
um-acting? Habang
nag-aalisan na ang mga guards kasi last scene na ang susunod
(finally), which is monologue ko, ay
hinawakan ko si Kanna sa kamay. Naaaninag ko pa naman sya kahit madilim eh.

“Ang galing mo kanina,” sabi ko.

“Che. Ikaw na heartthrob,” sagot nya .Binitawan ko na ang kamay nya kasi aalis na
sya sa stage. Dahil
madilim, hindi ko makita ang facial expression nya kung
nagbibiro ba sya o seryoso. Pero..ha?
Heartthrob? Hmm.. sabagay..may mga nagtitiliang babae at
bakla sa audience pag ako yung
kumakanta..pero hindi ko naman binibigyan ng atensyon yung mga
yun kasi sa kanya lang nakatuon
yung paningin ko. Saka---

“Yuta, last scene na ‘to. Galingan mo,” inantala ni pres ang mga iniisip ko. Kahit
kelan talaga tong si pres,
wrong timing na, pressure pa.

“Trust me, pres,” sagot ko na lang saka ngumiti. Nung okay na ang lahat sa
background, nagsimula ng
magsalita si pres.

Narrator: At tuluyan ngang nagkahiwalay ang dalawa. Si Rose ay ipinakasal ng

kanyang mga magulang sa
isa ring maharlika. Nabalitaan ito ni Romeo at labis na nasaktan sa mga nangyari
kaya napakanta sya ng..

Nagbukas ang dalawang spotlights na nakasentro sa akin. May hawak akong gitara
habang nakaupo sa
isang kama. May mga nakatumbang bote ng alak sa paligid. Nagsimula na ang
instrumentals at umarte
akong naggigitara habang lumalagok ng red horse pero ang totoo ay C2 ang laman sa
loob.

Romeo: Tulala lang sa’king kwarto, at nagmu-muni-muni

Ang tanong sa’king sarili, sa’n ako nagkamali

Bakit sa’yo pa nagkagusto parang bula ika’y naglaho (umarte akong teary eyed pero
eye drops lang yun
na pinalagay ko kanina)

Porque contigo yo ya iskuji ,aura mi corazon ta supri

Bien simple lang iyo ta pidi, era cinti tu el cosa yo ya cinti (ramdam kong nakiki-
jamming din ang mga tao
sa akin kaya tumingin ako sa kanila at sumenyas na itaas nila ang kamay nila at
sumabay sa akin. Lalong
lumakas ang boses ng mga nakiki-jamming. Napansin kong may mga umiiyak pa rin.
Gaano ba kadami
ang nakakarelate sa kantang ito? Siguro hindi ko mabibilang kahit mag-effort pa
‘ko.)

Ta pidi milagro, vira’l tiempo, el mali hace derecho

Na dimio reso ta pidi yo, era olvidas yo contigo

Bakit ikaw pa ang napili, ngayon ang puso ko ay sawi

----------------------- Page 94-----------------------

Kay simple lang ng aking hiling, na madama mo rin ang pait at pighati

Sana’y magmilagro, mabalik ko

Mali ay maiderecho, pinagdarasal ko sa’king puso

Na mabura na sa isip ko..

Narrator: Naging aral kay Romeo ang nangyari kaya..sa susunod na kabanata ng
kanyang buhay, kung
saan makikilala nya si Juliet Capulet ay ipaglalaban na nya ang
kanyang pag-ibig ngunit alam naman
nating hindi rin sya magtatagumpay. May mga bagay na sadyang nakatadhana ng
mangyari. Resistance
is futile. Because in the book of fate, the way you’ll live your life is already
written. THE END.

DILIM.

Pagkatapos ng dula ay maraming tumayo at nagpalakpakan. May mga humagulgol dahil di

matanggap
ang ending ng storya. Sabagay, karamihan kasi sa mga school play, happy
ending..pero naisip ko..di ba
mas realistic kung tragic ang ending? Hindi naman kasi lahat, pwedeng magkaron ng
happy ending. Pero
sa love story namen ni Kanna (KUNG MERON MAN)..sana.. happy ending.

Nang magbukas ang ilaw, lahat ng mga cast ay nagsama-sama sa gitna ng stage.
Naghawak-hawak kami
ng kamay at sabay-sabay nag-bow. Nagkatinginan kami ni Kanna..or
should I say, titingin sana ko sa
kanya ng palihim kaso nakatingin na sya saken. Sabay kaming umiwas ng tingin at
binawi ang kamay sa
pagkakahawak namen sa isa’t isa.

Ano itong atmosphere na ito? Ang weird ni Kanna. Sa peripheral view ko, nakikita ko
yung tenga nya na
namumula (manipis lang kasi ang buhok nya). Nag-ba-blush sya? Eh? Baket naman kaya?

Naputol ang mga iniisip ko nang may mga grupo ng mga kababaihan ang nag-request na
magpapicture
saken. Tumingin ako kay pres, um-okay naman sya kaya pumayag na lang rin ako. Nang
tumingin ako kay
Kanna, may mga bwisit na mga lalaki ring nagpapicture sa kanya.

Nang makita kong may sira-ulong gustong akbayan sya sa picture eh hindi ko na
napigilan ang sarili ko.
Iniwan ko ang sangkatutak na babaeng nagpapapicture saken, hinawakan si Kanna sa
kamay at hinatak
sya palayo sa crowd.

Bahala na kung magalit sya. Bahala na rin kung anong

palusot ang idadahilan ko sa kanya
mamaya. Basta..sa araw na ito, akin lang sya.

----------------------- Page 95-----------------------

Chapter 22: SpongeBob Secret Rants

"The best thing about a secret is secretly telling someone your secret, thereby
secretly adding another
secret to their secret collection of secrets. Secretly." -SpongeBob Square Pants

“T-teka nga! B-bitawan mo nga ako, Yuta!” sabi ni Kanna sabay bawi nya ng kamay nya
sa pagkakahawak
ko. Nasa covered court na kami nun ng school kung saan napakaraming stalls, booths
at mga tao.

“Ano bang pumasok sa isip mo at bigla mo na lang akong hinatak ha? Kita mong may
mga nagpapapic---“

“Muntik ka ng tyansingan kanina ng isang lalakeng nagpapapicture sa’yo. Dapat nga

magpasalamat ka pa
nga saken eh, kasi niligtas kita,” palusot ko.

“T-tyansing?” tumawa saya ng bahagya, “panong tyansing ang sinasabi mo?”

“Aakbayan ka n’ya,” mahina kong sabi. Lalong lumakas ang tawa nya. Nakakayamot ah.

“Tyansing na ang tawag mo dun? Haha! Para akbay lang? Eh kayo ngang dalawa ni Tomo
pag inaakbayan
nyo ko, never ko naisip na tyansing yun eh! Haha! O.A., bes ah!” sabi
nya tas humalakhak sya ng
malakas.

“Eh kasi iba naman kami,” hirit ko.

“Panong iba?” Ouch. Ganun??

“Pinsan mo sya at bestfriend mo ko.”

“Weh..sige na nga. Kunwari panalo ka na,” sabi nya sabay pisil sa

kaliwang pisngi ko. Ano ba yan!
Hanggang kelan ba kami ganito? Hindi nya ba nararamdaman na
nagseselos ako sa kutong lupang
gustong umakbay sa kanya kaya ko yun ginawa? Argh..

“Tara, bumalik na tayo. Kainan na kaya. Nagugutom na rin ako saka hindi mo ba
napapansin, kanina pa
tayo pinagtitinginan ng mga tao?” sabi ni Kanna. Napalingon ako sa paligid. Oo nga
no. Pano ba naman
kasi eh naka-costume pa ako ng pang-prinsipe at sya naman ay naka-pangkasal.
Malamang sa malamang
eh agaw-atensyon yung mga suot namen.

Palakad na sya nung pigilan ko sya.

“Hep,” sabi ko. Lumingon sya.

----------------------- Page 96-----------------------

“Bakit?”

“Ipangako mo muna na pagkatapos nateng magpalit ng damit at kumain kasama ng mga

kaklase naten
ay sasama ka saken.”

“Ha? Bakit, san ka ba pupunta?” naku naman! Andaming booths at stalls oh! Hindi pa
ba obvious??

“M-maglilibot lang..sana,” sabi ko nang di makatingin sa mga mata nya. Tumawa sya
ng bahagya.

“’Yun lang pala eh!” hinawakan nya ko sa kamay at hinatak pabalik ng backstage.

“Di nga, seryoso Kanna. Ang galing mo kanina!”

“Oo nga, akalain mong naisalba mo ang section naten sa acting mo?”

“Oo nga! The best ka Kanna!”

‘Yan ang mga komento ng mga kaklase namen habang kumakain kami ng
sabay-sabay sa backstage.
Niluto ni Kanna lahat ng pagkain kaya walang dudang masarap. Nakakalungkot lang
kasi walang menudo
rito. Spaghetti, fried chicken, pansit, fruit salad at lumpiang
shanghai yung mga nakahanda. Parang
birthday party lang. Sabi saken ni Kanna kanina, si Moriyama-sensei daw ang nag-
request nun. Naisip ko
tuloy ba may pagka-child at heart din pala ang laging haggard nameng adviser. Haha.

“Hehe. Naku..hindi naman ako ganun kagaling,” sabi ni Kanna. Sus. Pa-humble pa.
Kung ako lang siguro
ang kasama nya baka ang sabihin nya pa eh, ‘alam ko! Oha! Oha! Ano ka ngayon Yuta?
Panis ka sa acting
ko!’ Oo, mayabang ‘yan kapag kami na lang dalawa.

“Anong sikreto mo, bakit ang galing mong um-acting, Kanna?” usisa
ng isa nameng klasmeyt
habang lumalafang ng fried chicken. Napansin kong nag-exchange
glances yung dalawang
magpinsan. Hmm..mukhang sila talaga ang may pakana nito eh..

“Hehe, hindi ko pwedeng sabihin sa inyo eh. Kasi nga, S.I.K.R.E.T.O yun di ba?” pa-
cute at pa-cool na sabi
ni Kanna. Natuwa naman ang mga klasmeyt namen sa sagot nya.

“Speaking of acting, yung isa d’yan, ilang linggong nagpractice pero nakakalimutan
pa rin ang mga linya
nya,” banat ni pres. Nagtinginan tuloy saken ang lahat.
“Oo nga Yuta, nung bandang simula, nakalimutan mo ang linya mo di ba?” puna ng isa.

----------------------- Page 97-----------------------

“Oo nga, tapos minsan delayed reaction ka. Buti di nya nadidistract si Kanna?” puna
pa ng isa.

“Ah..hehe..nadidistract kasi ako pag napapatingin ako sa audience eh, andami kasi,”
dahilan ko.

“Weh. Eh di ba kay Kanna ka lang nakatingin nung play?” singit ni Miki.

Tumingin ako ng masama sa
kanya. Natawa naman ng bahagya si Tomo. Hayup talaga kayong dalawa kahit kelan!
Nagtinginan tuloy
(na naman) saken ang lahat.

Bago pa sila makareact, nagsabi na ako ng, “H-hindi ah! Hindi totoo ‘yan!”

“Sus. Hindi nga ba..?” nang-aasar na komento ni Tomo. Tumingin

din ako sa kanya ng pailalim.
Pasalamat sya malayo ang inuupuan nya sa kinauupuan ko kundi inapakan ko na ang paa
nya sa ilalim ng
lamesa.

“Tama na nga ‘yan, kumain na tayo. Kapag nag- 4 pm na, kailangan na nateng i-vacate
tong backstage
kasi may banda pang magpeprepare dito mamya,” sabi ni pres. Isa kang
anghel, pres! Niligtas mo
ko! Tumingin ako kina Tomo at Miki at ngumiti – yung pang-asar na ngiti. Haha! Ano
kayo ngayun? Kala
nyo ah!

“Tara na, Kanna?” sabi ko. 4 pm na ‘nun at nag-alisan na yung karamihan. Tapos na
kasing magligpit ang
lahat. Sa wakas, maso-solo ko na si Kanna. Andami kasing asungot sa buhay namen eh.

“San ba tayo unang pupunta?” nakangiti nyang sabi.

“Hmm..kung saan tayo dalhin ng mga paa natin..?” sagot ko.

“Ang vague naman ng destinasyon naten.”

'Eh kasi kahit saang sulok naman ng school tayo pumunta, okay lang saken..basta
kasama kita', naisip ko.

“Wag ka na magreklamo, okay?” sabi ko na lang.

“Aye aye captain!” tapos umarte sya na parang si Spongebob. Natawa ako.

“Are ya ready kids?” kanta ko. Ngumiti sya.

“Aye aye captain!”

“I can't heeeaaar yooouuu!”

“AYE, AYE CAPTAIN!”

----------------------- Page 98-----------------------

“oooooooooooo..” sabay nameng sabi.

“Who lives in a pineapple under the sea?” kanta ko.

“SpongeBob Square Pants!” parang bata nyang sagot. Natawa ko.

“Absorbent and yellow and porous is he.”

“SpongeBob Square Pants!”

“If nautical nonsense be somethin' ya wish,”

“SpongeBob Square Pants!”

“Then drop on the deck and flop like a fish.”

“SpongeBob Square Pants!”

“Ready?” tanong ko. Tas nagsabay na kami sa mga sumunod na lyrics ng kanta.

“SpongeBob Square Pants, SpongeBob Square Pants, SpongeBob Square Pants,

SpongeBooob Square
Paaants!” tapos tumawa kami ng sabay. Ang kulet lang. Para kaming mga bata. Haha.

Naglalakad na kami nun nang makakita kami ng isang stall na nagbebenta ng ice
cream.

“Gusto mo?” tanong ko. Tumango sya. Bumili

ako ng dalawang ice
cream. Chocolate saken, strawberry naman ang sa kanya. Naupo kami sa
isang bench dun sa covered
court.

“Bakit ba ang hilig-hilig mo sa strawberry flavor?”tanong ko.

“Eh kasi kulay pink sya,” sabi nya habang dinidilaan na parang bata yung ice cream
nya.

“Ibig sabihin, kung hindi pink ang kulay ng strawberry flavored ice
cream na yan ay hindi mo na
magugustuhan?”

“Hmm..magugustuhan ko pa rin siguro,” sagot nya.

“Alam mo ang gulo mo kausap, sabi mo p---“

“Eh kasi nakatatak na sa isip ko na ang kulay ng strawberry ay pink.

Kaya kapag nalasahan kong
strawberry yung flavor, kahit di ko tignan , alam kong pink na
yun, automatically,” sabi nya tapos
tumingin s'ya saken nang nakangiti. Natawa ko kasi hindi pa rin
sya nagbabago, ang kalat pa rin nya
kumain ng ice cream.

----------------------- Page 99-----------------------

Pinunasan ko ang bibig nya gamit ang panyo ko. Ngumiti sya. Ang ganda talaga ng
ngiti nya. Haay..ilang
beses na ba akong nainlove sa mga ngiting yun?
Nagulat ako at naantala sa aking iniisip nang kagatan nya yung ice cream ko nang
hindi nagpapaaalam.
Tumingin agad ako sa kanya nang nakakunot ang noo.

“Natutunaw na eh. Hindi mo kasi kinakain. Hehe,” dahilan nya.

“Ah ganun ah!” kinagatan ko rin yung kanya at nilakihan ko ang kagat.

“Wah! Bakit ang laki mo kumagat?? Ang liit lang nung pagkakakagat ko ng iyo eh,”
reklamo nya.

“Ganun talaga. Wala bang nakapagsabi sa’yo na unfair ang mundo?” sabi ko.

“Kahit walang magsabi saken nun, alam ko yun no. Kasi unfair ka!”

Aba, sabihan ba daw akong unfair? Sineryoso ko ang aking mukha at sinabi kong, “mas
unfair ka!”

“Ha? Pano ko naging unfair, sige nga!”

Unfair ka kasi andito naman ako pero naghahanap ka pa ng iba. Gusto kong sabihin
yun pero hindi ko
sinabi. Mahirap na.

“Hulaan mo na lang. Hehe,” palusot ko.

“Weh. Ewan ko sayo,” sabi nya tapos kinain nya na yung maliit na piraso ng apa ng
ice cream nya.

“Sya nga pala, Yuta..”

“Ano yun?”

“Kanina..sa play, bakit kapag tumititig ako sayo lagi kang umiiwas ng
tingin? Hindi mo ba alam na
nakikita yun ng audience?”

“Ha? Eh bakit pag ako ang tumititig sa’yo, namumula ka?” bigla syang
namula sa sinabi ko, “katulad
ngayon, ano ha? Bakit?” may tono ng pang-aasar ang pagkakasabi ko. Hehe.

“H-hindi kaya!” deny nya. Ang cute nya mainis kahit kelan.

“Eh ikaw, bakit titig ka ng titig saken ng palihim nung play, ha?” hirit nya.

“Ha? Hindi kaya! Bago ko tumingin sayo, nakatitig ka na saken eh!” namula na naman
sya at umiwas ng
tingin. Jackpot. Hehe. Panalo ko.

“Imbento ka ah! I-imposible ‘yun no,” deny nya.

----------------------- Page 100-----------------------

“Weh..” asar ko.

“Wah! Tama na nga!” sabi nya tapos tumayo na sya at lumakad. Napikon ata.

“Wuy! Sorry na!” sabi ko sabay habol sa kanya. Humarap sya saken. Mapula pa rin ang
mukha nya.

“Patatawarin lang kita kung ipagtatapat mo na sa akin yung sikreto

mong 5 taon mo ng tinatago
saken,” sabi nya nang nakahalukipkip at hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko.

“H-HAAHHH???!!!”

Chapter 23: Secret Admirer

"A secret admirer will soon send you a sign of affection." -anonymous

Labis ang pagkagulat ni Yuta sa sinabi ko. Mukhang namutla pa nga ata eh. Nagtaka
tuloy ako.

“Wag mong sabihin sakeng hindi sinabi sayo ng mga pinsan ko ang tungkol sa
pustahan?” tanong ko.

“PUSTAHAN?? Anong pustahan ang sinasabi mo?” mukhang natatae na ewan ang mukha ni
Yuta. Hindi
ko tuloy mapigilang matawa ng bahagya.

“Ang dahilan kung bakit ko nagawang galingan sa play ay dahil sa

pustahan na iyon. Sabi ni Tomo,
kapag happy scenes na, isipin ko daw si Seichiro-sempai, kapag iyakan scenes naman
eh isipin ko daw na
mawawala ka na saken o kaya may gustong iba si sempai. Dahil dun sa sinabi nya
saken, naiportray ko ng
maayos ang role ko,” sabi ko ng nakangiti. Kumulimlim ang mukha nya nang marinig
ang sinabi ko.

“Eh anong pustahan dun?”

“Sabi nila, kapag naiportray ko ng maayos ang role ko eh ibibigay ni

Miki yung kopya nya ng Candied
Feelings tapos sasabihin mo daw saken yung 5-year-old secret mo na tinatago mo
saken.”

“Ang mga ‘yon talaga!!” galit na sabi ni Yuta nang nakakuyom ang mga palad.

----------------------- Page 101-----------------------

“So..ano nga yon? Sabihin mo na bes. Promise, di ko ipagkakalat sa

iba,” tas nginitian ko sya – yung
ngiting pang-asar. Nakakaexcite naman. Ano nga kaya yung sikreto na yun?

“Ah..ano..”

“Chappy? Chappy?”

“T-tungkol yun sa..” may tumulong pawis sa may kaliwang kilay ni Yuta. Wow ah. Gano
ba kabigat na
sikretong yun para nerbyosin sya ng ganyan?

“Sa..?”

“S-sa T-twisty Heart..”

“SUS! Sa Twisty Heart naman pala eh. Akala ko kung ano na. O.A.
mo kasi magreact, eh! May pa-
suspense-suspense ka pang nalalaman d’yan. Oh..eh ano ang tungkol sa Twisty Heart?”

“A-ang totoo nyan..hindi ako ang talagang gumawa non..s-si..”

“Eh! Matagal ko ng alam yan eh!”

“HA?? Paanong---“ gulat na gulat naman ‘tong si Yuta.

“Chinika na yan saken ng mama mo years ago. Pinakita ko kasi sa

kanya once ‘tong Twisty Heart tas
sinabi kong gawa mo ‘to. Then sabi ni tita, sya daw ang tunay na gumawa nun at
binigay nya ang Twisty
Heart sayo para ibigay mo daw sa babaeng gusto mong
makasama habambuhay,” habang
nagpapaliwanag ako ay namumula sya.

Bakit kaya? Hindi naman mainit kasi February pa lang. Hmm..may

dapat ba syang ika-embarrass sa
sinabi ko? Ah! Siguro dahil nalaman nyang matagal ko ng alam na nagsinungaling sya
saken! Haha! Eto
talagang si Yuta, kahit kelan, ang babaw!

“Alam mo, hanggang ngayon nga nagtataka ko kung bakit mo saken ‘to binigay eh. Kasi
although sinabi
ko na bestfriends forever tayo, hindi naman ibig sabihin nun na ako dapat ang
bigyan mo nito. Dapat sa
magiging girlfriend mo ito ibigay, di ba?”

“Eh..”

“Eh?”

----------------------- Page 102-----------------------

“Eh..binigay nya yan saken kaya may..k-karapatan akong ibigay yan sa

kahit kanino ko..g-gusto..” sabi
nya nang nauutal at di na naman makatingin saken ng diretso.

“Ano ba yan! Ginaling-galingan ko pa naman sa play tapos yung sikretong sinabi mo

eh matagal ko ng
alam! Nakakaasar ka naman oh!” reklamo ko.

“Eh..kasalanan ko bang hindi ko alam na alam mo na eh,” dahilan nya.

“Kuu~ ewan ko sayo. Ganyan ka, Yuta! Kung di ko pa malalaman, hindi mo pa

sasabihin! Pati yung kay
sempai, kung di nya pa sinabi, di ko pa malalaman na magkapatid kayo! Hmp!”
naggalit-galitan ako.

“Sorry na,” sabi nya. Inirapan ko lang sya.

“Hmp!”

Nagulat ako nang bigla nya kong yakapin kahit nakatalikod ako. Tapos mahina nyang
binulong sa tenga
ko yung dalawang salitang “sorry na..” na sincere at malungkot. Namula
tuloy ako at bigla ko syang
naitulak palayo.
“Oo na! Pinapatawad na kita! Hmp! Kailangan pag nag-so-sorry may yakap na kasama?”

“Oo, para mas lalong effective,” sabi nya sabay ngiti—yung ngiting nakakaloko at
nang-aasar.

“Che! Ewan ko sayo!” tapos ngumiti ako at natawa. Tumawa rin sya.

At napuno ang maghapon na yun ng tawanan at asaran.

Friday ng gabi nung magpadespedida party si papa. May konting kasiyahan sa bahay
pero alam naman
ng lahat na paimbabaw lang yun. Bukas ng umaga, kailangan na
naman ni papang pumunta sa ibang
bansa. Nakakainis nga eh, kasi gusto kong sabihin tuwing aalis sya na wag na syang
tumuloy..kaso alam
kong hindi pwede. Para din naman yun sa kinabukasan ko.

Nagulat ako nang akbayan ako ni Yuta habang nagmumukmok ako sa gilid, tinatago ko
ang mga luha ko
kasi ayokong mag-alala saken si papa.

----------------------- Page 103-----------------------

“Okay lang na umiyak ka. Sandalan mo ko,” sabi nya tapos nilagay nya
ang ulo ko sa balikat nya.
Automatic na tumulo ang kanina pa sabik na sabik bumagsak na
mga luha ko. Parang ang lalim ng
gabi. At sana..hindi na sumikat ang umaga.

Sabado ng umaga. Nagpaalam ako kay papa na may ngiti sa mga labi. Nakatulong ng
malaki ang pag-iyak
ko kay Yuta kagabi. Kung wala siguro sya, hindi ko mahaharap ng maayos ang araw na
ito.

“Yuta, alagaan mo ang unica hija ko ah. Lagot ka saken pag may nangyaring masama sa
kanya,” sabi ni
papa.

“Papa naman eh, hindi ko naman bodyguard si Yuta para pagbilinan mo ng ganya—“

“Aye aye captain!” nakangiting singit ni Yuta na nakasaludo pa sa papa ko. Pinat ni
papa ang ulo nya at
ngumiti.

“Sige, alis na ko. Ma, take care of yourself, chat na lang tayo sa
Skype pag miss mo na ko. Hehe.”
Pabirong sabi ni papa na pa-cool pa rin kahit kelan.

“Wag kang mambababae dun ah! Lagot ka saken!” sabi ni mama ng pabiro pero umiiyak
na.

“Alam mo namang ikaw lang ang pinakamagandang babae sa paningin ko eh,” sagot ni
papa.

“Che! Umalis ka na nga! Lalo mo lang akong pinapaiyak eh!” sabi ni mama habang
pinupunasan ang mga
luha nya. Ngumiti lang si papa. Niyakap kaming isa-isa at tuluyan ng namaalam.
Isang taon na naman ang
hihintayin ko bago ulit sya makapiling.

Lunes. Irregular pa rin ang classes dahil hindi pa tapos ang foundation week. Nasa
classroom ako nun.
Medyo napaaga ang pasok ko kasi ngayon ibibigay ni Miki yung
kopya nya ng Candied Feelings. Nung
natanggap ko na eh agad kong binasa sa cellphone ko. Tawa nga ko ng
tawa eh! Ang kulet kasi nung
bidang girl!

Naputol yung pagbabasa ko nang lumapit si Yumi saken at tinapik ako sa balikat.

“Congrats, Kanna..” masaya nyang sabi. Wow. Ito ang unang beses na kinausap nya ko.
Ang masasabi ko
lang, mas maganda sya ng malapitan. Ang hinhin nya kumilos at magsalita.

“Ha? Para saan?”

“Eh?” parang s'ya pa ang naguluhan. Di ba dapat ako?

----------------------- Page 104-----------------------

“Wag mong sabihing—t-teka, nagtapat na ba sya sa’yo? Akala ko kasi..kayo na eh,”

mahinhin nyang sabi
na mukhang hindi makapaniwala. Wait! Sinabi nya bang---?

“Wow! Ano yan?? Anong kaguluhan yan?” singit ni Miki.

“Hohoho! Sino yon?!” hirit ni Tomo. Di ko alam kung kelan sila sumulpot sa gilid
namen ni Yumi pero isa
lang ang masasabi ko, ang bilis talaga nilang makasagad ng balita kahit kelan.
Haha.

Well, ako naman nag-gi-glitter ang mga mata sa tuwa.

“OMG! Yumi! Sino yung taong may gusto saken?” excited kong tanong sa kanya. First
time in my whole
life na may nagkagusto saken! WAH!! Feeling ko ako na tuloy si Aki ng Candied
Feelings!! KYAH!!

“Huy dali, sino nga iyon??” atat ding tanong ni Tomo kay Yumi. Mukhang nataranta
ata si Yumi at napa-
once step backward.

“A-akala ko..s-sinabi nya na sa’yo..hindi pa pala..”

“Wow! Seryoso?? May tao nga talagang may gusto saken?? Sabihin mo na saken Yumi!!”

“P-pero..” nag-aalangan nyang sabi. Nu ba yan! Wag ka ng mag-alinlangan! Sabihin mo

na!!

“S-sigurado ka bang..h-hindi mo pa..alam..?”

“Promise! Cross my heart! Hindi pa talaga! Sino yun??” sabi ko.

“Oo nga, sino yun??” hirit ni Miki.

“Umm..basta..baka kasi..m-magalit sya saken eh..”

“Hindi yan!” komento naman ni Tomo.

“Basta..kilala mo sya..kilalang kilala. Hintayin mo na lang na..s-sya ang

magsabi sayo. S-sige..may
nakalimutan pala akong gagawin!” sabi nya sabay takbo palabas ng classroom. Di
maipinta ang mukha
nya at mukhang namutla. Bakit kaya?

Haay..nakakainis naman..kung kelan all ears na nga akong ready pakinggan yung
pangalan ng taong may
gusto saken saka naman nya sinabing ‘basta’! WAH! SINO KAYA YUN??

“Good morning!” bati ni Yuta. Mukhang kararating lang nya. Kung sabagay, irreg pa
naman ang classes
kaya okay lang ma-late.

----------------------- Page 105-----------------------

“Oh ba’t parang ang saya-saya mo ngayon, Kanna? May nangyari bang maganda?” tanong
nya.

Ano ba yan. Hehe. Hindi ko ba matago ang ngiti ko? Obvious na obvious ba? WAH!
KINIKILIG AKO! Sino
kaya yun?? Si..si..Si Seichiro-sempai kaya?? OMG! Pwede-pwede!! WAH! Kung sya yun,
ready na kong
kunin ni Lord!

Naistorbo ko sa aking pangangarap nang biglang pitikin ako sa noo ni Yuta.

“Aray!”

“Serves you right. Hindi mo kasi ako pinapansin eh!” sabi nya tas nagbelat sya
saken. Aba! Nagbelat din
ako sa kanya!

“Bleeehhh!!”

“Kausapin nyo nga yang pinsan nyo, nababaliw na,” sabi ni Yuta kina Tomo at Miki.

“Nagkakaganyan yan kasi meron na syang secret admirer,” sabi ni Miki. Tumawa ng
malakas si Yuta –
yung tawang sa sobrang grabe over na eh mapapahampas sa upuan at mapapa-teary eyed
na.

“WAHAHA!! S-secret admirer??! HAHA! IMPOSIBLE!! KALOKOHAN YAN!! HAHA!!!”

“Bakit, wala ba kong karapatang magkaron non?? Palibhasa maraming

nagkakagusto sa'yo kaya ang
yabang-yabang mo!” HMP.

Ito ang pinaka ayoko kay Yuta eh. Kung makalait wagas. Eh di hamak naman na MAS
gwapo si sempai sa
kanya! Ang yabang-yabang nya! Baket, nung after nga ng play, ang dami-dami ngang
lalake yung gustong
magpapicture saken eh! Umepal lang sya kaya hindi lahat
nakapagpapicture saken! Tapos sasabihin
nyang kalokohan? Impossible?? HMP!!

“Kanna~ may naghahanap sayo,” sabi ng isa nameng classmate, si Nao. Isa sya sa mga
kasama ko palagi
nung nakatambay ako lagi sa stage. Oo, parte sya ng Props
Committee. Nakangiti sya at
mukhang kinikilig. Naguluhan tuloy ako. Sino namang maghahanap saken?

“Sino..?” tanong ko.

“Yung crush mo! Dali!” sabi nya na tuwang –tuwa at this time, napapatalon na sa
sobrang kilig. Kumalat
yung ‘UUUUUYYYY!!’ sa room. Ako naman, tuwang tuwa.

----------------------- Page 106-----------------------

Simula nung prep for foundation week eh medyo nagkaron na ako ng ibang kaibigan
liban sa mga pinsan
ko at kay Yuta. At lahat ng mga yun, na ngayon ay nang-aasar saken eh..alam na
patay na patay ako kay
Seichiro-sempai..na tanging dahilan kung bakit ako tambay sa stage nun.

Ito yung unang beses na sobrang saya 'kong inaasar sa isang lalake. Hehe. Totoo
naman kasi eh. Tumayo
ako at lumabas ng classroom at isang cool, calm at composed na
lalaki na nakangiti ang nakita ko.
Aumotically, bumilis ang tibok ng puso ko at feeling ko ang kinatatayuan ko ay mga
ulap.

“Hi, Kanna,” bati saken ni Seichiro-sempai.

Chapter 24: Differences

"Love, in distinction from friendship, is killed, or rather

extinguished, the moment it is displayed in
public."-Francois Mauriac

Hindi ko mapigilang hindi kiligin. Ang kanyang malalim at kalmadong

boses, ang ngiti nyang hulog ng
langit, ang mga mata nyang sobrang ganda at nakakabaliw..lahat
yun parang antagal ko ng hindi
namamasdan.

Hi Kanna. Hi Kanna. Hi Kanna. Haay..sabi na nga ba eh, he’s the

only person who makes me love my
name everytime he says it. Ang lamig sa tenga. Ang sarap sa pakiramdam. Ang sarap
ulit-ulitin sa aking
gunita.

Paano kaya kung sya yung secret admirer ko? WAH! Mamamatay
siguro akong may ngiti sa
labi. Haay..Seichiro-sempai..

“K-Kanna? Okay ka lang? Namumula ka ah, may lagnat ka ba?” nag-

aalalang tanong saken ni sempai
sabay hawak nya sa noo ko. WAH! Ang init ng kamay nya at
ang laki-laki pa! Heaven! Hindi naman
nadedetect sa paghipo sa noo ang lakas ng heartbeat di ba?

----------------------- Page 107-----------------------

“N-naku! Okay na okay lang ako sempai! W-wag kang mag-alala.

Haha,” sabi ko sabay once step
backward. WAH! Nakakahiya! Napansin ni sempai na namumula ako! Anong gagawin ko??

Nagulat ako nung bahagyang tumawa si sempai at ginulo ang buhok ko.

“Alam mo, kakaiba ka talaga..ang weird mo. Haha.”

Teka..dapat ko bang i-take as compliment yun? Di bale, basta si sempai ang

nagsabi..okay lang kahit ano
pa ang ibig ipakahulugan nun.

“Ah..oo nga pala, balita ko successful daw ang play nyo ah,” sabi nya habang
naglalakad kami sa may
corridor palabas ng Carino building, “sorry hindi ako nakapanood. May
inaasikaso kasi ako nun eh,”
dagdag ni sempai at tumingin sya saken ng napakasincere. Alam mo
sempai, sa titig mong yan, kahit
siguro anong kasalanan ang gawin mo, mapapatawad kita.

“Naku, okay lang yun sempai. Hindi naman talaga ko original na part ng play eh.
Sinubstitute lang ako
kasi nagkasakit yung kaklase namen..yung..gaganap sanang Rose.”

“Lead role yun di ba?” tas ngumiti si sempai. WAH!! Nakakamatay talaga
ang ngiti nya! Dazzling!
Heavenly!

Tumango ako at inayos yung paepal na buhok ko na humaharang sa mukha ko at nilagay

ko ito sa gilid
ng tenga ko.

“Wow. In just a short span of time? Ang galing mo, Kanna,” sabi nya tas pinat nya
ang ulo ko.

“S-sinuwerte lang siguro,” pa-humble kong sabi. Lord, mamamatay na po ata ako sa
kaligayahan! This
time, talagang pinuri ako ni sempai! Ang galing ko raw! WAH!

“Ah!” sabi ni sempai. Huminto sya sa paglalakad kaya huminto rin ako.
Ngumiti sya at sinabi nyang,
“wait lang ah..”

Bago ko makasagot ay nagmamadali na syang tumakbo palayo. Eh? San naman kaya
pupunta si sempai?

----------------------- Page 108-----------------------

Pagkatapos ng ilang minuto ay dumating na sya, may hawak na

dalawang strawberry flavored ice
cream sa magkabila nyang mga kamay. Inabot nya saken yung isa
at sabay kameng umupo sa isang
bench dun sa court.

“Alam mo, may nakapagsabi saken na, pag may gusto ka raw ialok na pagkain o maiinom
sa isang tao,
dapat ibigay mo na lang sa kanya kagad at wag ng tanungin kung gusto nya ba o
hindi..para..hindi na sya
makatanggi*,” paliwanag nya ng nakangiti.
“Ahh..kaya pala binigay mo ito saken kagad, sempai?” tumango sya tapos kumagat dun
sa ice cream nya.
Pinagmasdan ko syang kumain ng ice cream. Wah. Hindi lang ‘tong ice cream ko ang
natutunaw, pati ang
puso ko..

Teka! Now that I’ve think of it, kumain din kami ni Yuta dito sa bench na ‘to ng
ice cream nung Friday di
ba? Pero..magkaibang magkaiba ang feeling pag kasama mo ang taong gusto mo sa
feeling pag kasama
mo naman ang bestfriend mo.

Oo nga! Kasi si Yuta napakatakaw! Pati yung share ko kinakain ng basta-basta!

Ay..oo nga pala, ako rin
ganun sa kanya. Haha. Pagkasama ko si Yuta, okay lang na
magpaka-barbarian at makipagkagatan sa
kanya-kanya nameng ice cream.

Pero ibang-iba ako kapag si sempai ang kasama ko. Haha.

Syempre, imposible kong gawin yung
ginagawa ko kay Yuta na pagkagat sa parte nya. Saka si sempai pa, feeling ko sya
yung uri ng tao na hindi
buraot sa pagkain. Refined sya at cool at..TEKA! masyado na
akong nalilibang sa mga iniisip ko!
Nakalimutan ko na na kasama ko si sempai! WAH!!

“Sempai, pwedeng magtanong?”

“Ano yun?”

“Bakit sa tuwing magkasama tayo..lagi mo kong binibigyan ng something

pink o kaya eh strawberry
flavored?” sana wag nya masamain ang tanong ko!

“Dahil alam kong mahilig ka sa pink at paborito mo ang strawberry,” eh? Pero kahit
alam ni Yuta ang
paborito ko, chocolate pa rin ang binibili nya para sa sarili nya, di tulad ni
sempai na strawberry rin ang
binili. Hindi kaya..?

----------------------- Page 109-----------------------

“Sempai, ibig sabihin ba nun..mahilig ka rin sa..”

“Oo. Mahilig din ako sa strawberry pero hindi pink ang paborito kong
kulay..pula,” sabi nya habang
nakangiti. WAH. Isang lalakeng mahilig sa strawberries. Ang cool!

“T-teka sempai, p-pano mo nga pala nalam—“

“Assistant librarian ako di ba? Kaya alam ko yung mga uri ng librong
binabasa mo,” paliwanang nya
tapos kumagat ulit sya sa ice cream nya.

“Alam mo ba na the best way to know a person is by reading the kind of books he or
she frequently
reads? Naniniwala ako na ang pagbukas ng bawat librong yon ay
parang pagbukas na rin sa puso ng
taong nakabasa non. Kaya..mostly..alam ko kung ano yung mga bagay na gusto mo..at
ayaw mo..”

Blush. WAH! Anong gagawin ko? Dubdub. Dubdub. A-alam ni

sempai ang halos lahat ng tungkol
saken?! Nakakahiya! T-tapos ako..wala man lang gaanong alam tungkol
sa kanya..parang..ang unfair
naman yata nun..

“Oo nga pala, may gagawin ka ba this upcoming Saturday?” EHHH??! B-bakit tinatanong
ni sempai kung
may gagawin ako sa Sabado?? Hindi kaya..WAG MONG SABIHING…AAYAIN NYA
AKONG MAKIPAG-
DATE?? WAH! Date!!

“Naalala mo nung napag-usapan naten minsan yung libro ni

Lourd de Veyra na “This is a Crazy
Planets?”” tumango ako.

“Magkakaroon sya ng book signing sa MOA sa Saturday..k-kaya..kung libr---“

“Libre ako,” agad kong sabi. YAY! Makikita ko na si Lourd, makakasama ko pa sya!!

“Natutuwa naman akong marinig yan. Alam mo namang ikaw lang ang kaibigan kong
kapareho ko ng
hilig eh,” sabi nya tas ginulo na naman nya ang buhok ko. Ginulo ko rin yung kanya.
Anlakas ng loob ko
no? Tapos tumawa kami parehas. Haay..I love his laugh..ang cool, calm and composed.

“T-teka sempai..a-anong oras tayo magkikita sa S-Sabado?” OMG!

Magkikita! MAGKIKITA! Kami lang
dalawa! WAH!!

“I-te-text ko na lang sayo bago mag Sabado.”

“P-pero wala ka nam---“

----------------------- Page 110-----------------------

“Kukunin ko na lang ang number mo kay Yuta.”

Oo nga naman. Haha. Nakatira nga pala sila sa iisang bahay. Teka! Ibig sabihin ba
non..makakareceive na
ko ng text mula kay sempai? Makukuha ko na yung number nya
at may chance na magka-text
kami?? OMG! This is REALLY is it!!

“Don’t worry, libre ko. At dahil pareho nateng paborito ang

strawberry, ililibre kita sa Sabado
ng strawberry parfait at kung anu-ano pa,” pahabol nya bago sya umalis at binigyan
nya ako ng isang
matamis na ngiti.

Dubdub. Dubdub. Ngayon alam ko na. The reason why my heart beats
so fast, my chest tightens and
my face reveals a taint of redness whenever I see a glimpse of Yuta during the
play..that reason..I finally
realized.

Ang lahat ng iyon ay dahil sa isang simpleng dahilan: they

somewhat resemble each other. Kasi
magkapatid sila. Nakikita ko si sempai sa tuwing pinagmamasdan ko si Yuta. Hindi si
Yuta ang dahilan
kung bakit ako kinakabahan at nagba-blush..kundi si sempai.

And all those symptoms are..that of love..right?

Magkaibang magkaiba si Yuta at Seichiro-sempai. At magkaibang-magkaiba din ang

feelings ko para sa
kanila.

Hindi ko na dapat ulit mapagpalit yun.Dahil bestfriend ko si Yuta..at mahal ko si

sempai.

----------------------- Page 111-----------------------

Chapter 25: Two Roles, One Person

"I'd been wondering whether there is a meaning to a failed

love... Is something that disappeared the
same as something that never existed? But now I now there
is---There was a meaning right here..
Because despite the heartbreak, i'm still glad that i fell in love with you."
-Takemoto Yuta (Honey and
Clover)

“Ha? Hindi ka talagang nagkasakit?? Anong ibig mong sab---“

“N-naisip ko kasi na..mas magiging masaya ka kung si Kanna ang partner mo di ba?”
sabi saken ni Yumi.

Hapon nun at tapos na ang klase. Sabi nya kanina may importante syang
sasabihin kaya heto’t nasa
garden kami ng school.

“Sira ka talaga. Hindi ko naman sinabing gawin mo yun para saken di ba---“

“Kagustuhan ko yun. Isa pa..mas bagay naman talaga kay Kanna

yung role eh. Aminin mo, tuwing
magpapractice tayo, iniisip mong ako si Kanna no? Kasi pareho kayo ng sitwasyon ni
Romeo,” sabi nya
nang nakangiti. Ngunit alam ko naman na pilit lang ang mga
ngiting yun. Niyakap ko sya at, as I
expected, tumulo na naman ang mga luha nya.

“Yumi, s-sorry ah. Lagi ka na lang umiiyak ng dahil saken. Sorry talaga.”

“W-wag ka ngang mag-sorry saken. *sniff* Kasi..kahit kelan..kahit gano kasakit,

hindi ko pinagsisisihan
na sa dinami-dami ng tao sa mundo, sayo ako nainlove. Alam kong alam mo yun,
kasi..ganun din ang
nararamdaman mo para kay Kanna, di ba?” hindi na ako sumagot, bagkus ay niyakap ko
na lang sya ng
mahigpit.

Naranasan mo na ba yung feeling na gusto mong mahalin yung

taong nagmamahal sayo? Kasi..mas
naaappreciate at mas naiintindihan ka nya kesa sa taong mahal mo?
Kaso..kahit anong gawin ko..wala eh. Imposible.

“Y-Yuta..a-ano..”

----------------------- Page 112-----------------------

“Hmm?”

“M-may dapat akong s-sabihin sa’yo,” sabi nya na tila nahihiya habang pinupunasan
nya ang kanyang
mga luha.

“Ano yun?”

“S-sa totoo lang..alam ko yung plano nila Miki at Tomo nung play. Um-agree ako sa
kanila kaya hindi ako
sumipot nung mismong araw ng play. Sinet up nila yung pagkakasubstitute ni Kanna
para after ng play
ay makapagtapat ka na sa kanya. Yun yung dahilan ng pustahan na sinabi nila kay
Kanna.”

“Teka! Bakit hindi mo kagad sinabi saken na alam mo pala??”

“A-akala ko kasi..a-alam mo na.”

“Wala nga kasing nagsabi saken. Kung di pa sasabihin ni Kanna

saken after nung play eh di ko pa
malalaman. Badtrip talaga yung dalawang magpinsan na yun. Feeling ko sinadya nilang
di sabihin saken
yun eh.”

“Sorry Yuta. Hindi ko naman inaasahang h-hindi mo pa alam k-kaya..”

“Kaya?”

“A-alam na ni Kanna na..”

“na?”

“Eeh..b-baka magalit ka saken eh *sniff*,” tapos pumatak na naman ang mga luha nya.

“Ha? Hindi ako magagalit. Promise. Ano ba kasi yun?”

“Sorry..sorry..sorry talaga Yuta! Akala ko kasi nakapagtapat ka na sa kanya nung

Friday kaya inassume ko
na kayo na..kaya nung umaga..nadulas ang dila ko at nasabi ko kay Kanna n---“

“A-ANNOOO?!! B---“

“Pero hindi ko naman sinabi na ikaw yun..kaya ang alam nya..may secret admirer
sya..”

Napahawak ako sa noo ko, “kaya pala kanina eh ipinagmamalaki nya

sakeng may secret admirer
sya..akala ko naman kung sino na yun..yun pala AKO YUN??”

“Sorry..sorry talaga Yuta. Hindi ko naman alam eh. Akala ko kasi talaga kayo n---“

“Arghh..pano na? Ano ng gagawin ko nito?” BADTRIP! Parang sa isang iglap eh END OF
THE WORLD NA!

“A-ano kaya kung..” sabi ni Yumi. Mukhang nag-iisip sya ng malalim.

----------------------- Page 113-----------------------

“Kung?”

“P-pangatawanan mo na lang ang pagiging secret admirer nya?”

“H-HA??” anong pumasok sa utak ni Yumi at naisip nya yun?

“N-nakaisip kasi ako ng plano – isang planong makakatulong sayo para mapaibig mo
si Kanna without
losing your role as her bestfriend.”

“Ha? Teka..parang lalong hindi ko naintindihan.”

“Magiging dalawang tao ka sa buhay ni Kanna – bilang bestfriend at bilang secret

admirer nya. Madaling
ma-fall ang isang babae sa taong mysterious kaya kung
manliligaw si Mr. Secret Admirer sa
kanya, without revealing his real identity, ay malaki ang tyansang maibaling nya
yung feeling nya para
sa kuya mo sa imaginary person na binuo naten..which is Mr. SA.

“Pag naging successful yun, mas madali na lang aminin yung feelings mo para sa
kanya di ba? Kasi ang
rival mo na lang ay ang sarili mo, hindi na ibang tao.”

“T-teka. Kelan mo naisip ang planong yan? Wag mong sabihing isang scheme na naman
yan ng dalawang
magpinsan na yun? Talagang bi-bingo na yung mga yun saken pag nagkataon, naku!”

“Hindi ah. Ngayon ko lang ‘to naisip. Isipin mo na lang na itong plano
ko ang way ko ng pag-a-
apologize dahil sa pagkakamali ko.”

“S-sige, pangangatawanan ko na ang pagiging Mr. SA nya.

Tutal..mukhang..wala na rin naman akong
magagawa eh.”

Kinagabihan, habang nagsasoundtrip ako sa kwarto ko eh nakatanggap

ako ng text galing kay Kanna.
Alam kong bihira lang yun magpaload kaya maiko-consider ka na
din yung isang himala. Agad kong
binasa ang text nya:

Bes!!

I let out a sigh of disappointment. Akala ko naman ang haba ng text nya. Unli
siguro ‘to. Tinawagan ko
sya sa landline. Tamad kasi akong magtext eh. Saka napaka-impatient ko maghintay ng
reply.

----------------------- Page 114-----------------------

“Oh baket?” bungad ko.

“Ang sungit mo naman ‘ata ngayon!”

Kasi antagal mong bumalik sa room kanina tapos mukha pang ansaya-
saya mo dahil nakasama mo si
kuya. Tas dun ka pa nakipagkwentuhan sa mga bago mong kaibigang babae nung bumalik
ka sa room at
ang topic nyo pa eh si kuya. Hmp.

“Guni-guni mo lang yun,” sabi ko na lang.

“Haha. Nga pala..k-kinuha na ba ni sempai yung..number ko sayo?”

Si kuya na naman. Haay..sabi na nga ba eh..lalo tuloy kumirot ang puso ko.

“Hindi,” diretso kong sagot, “bakit nya naman kukunin ang number mo?”

Nakarinig ako ng buntong hininga sa kabilang linya. Mukhang nadisappoint sya ah.

“Kanna?”

“Ah..sorry! Nag-space out ako. Haha. Ang totoo kasi nyan..inaya

ako ni Seichiro-sempai sa MOA sa
Sabado. May book signing kasi si Lourd de Veyra eh. Sabi nya kukunin nya na lang
daw sayo ang number
ko para makontak nya ko.”

Habang sinasabi nya yun, alam kong masaya sya..at parang..gusto ko na ibaba yung
telepono. Gusto ko
ng putulin ang tawag na ‘to. Gusto ko ring isumpa ang lahat ng libro sa mundo. Kasi
kundi dahil sa mga
iyon, hindi naman sila magiging ganto ka-close.

“Pumayag ka naman?”

“Eh? Syempre naman! Nu ka ba! Chance ko na kaya yun no!

teka, sa tingin mo..maituturing na
ding..’date’ yun?” excited at mukhang kinikilig-kilig pa sya nung sinabi nya yun.

----------------------- Page 115-----------------------

“Hindi porke nagpasama sya sayo sa book signing ng author na paborito nyo eh date
na agad yun,” sabi
ko.

I hate myself. Sinusungitan ko na naman si Kanna.

“Hmp! Ang sabihin mo nagseselos ka lang kasi inaya ako ni s---“

“BAKET, ‘PAG SINABI KO BANG NAGSESELOS AKO, HINDI KA NA SASAMA SA KANYA??”

“Ha? An---“

DIAL TONE.

I intentionally ended that call. BADTRIP. Muntik na naman ako dun. May
tumulong unwanted tears sa
mga mata ko. Takte. Ngayon ko lang narealize na matagal ko na palang niloloko yung
sarili ko. Ang sakit-
sakit. Ang sakit-sakit maging bestfriend ng babaeng mahal ko.
As if that could make a difference. Para namang may magbabago
kahit sabihin kong nagseselos ako.
Pero..

Sa totoo lang, gustong-gusto ko ng aminin sa kanya.

Kanna, mahal na mahal kita..kaso..hindi pa yun sapat para mahalin mo rin ako di ba?

Paano ko pa sasabihin sayo ang nararamdaman ko? Paano?

Kinabukasan, habang kumakain ako ng agahan ay napansin kong hirap na hirap si Mika
sa pagsisintas ng
sapatos nya. Si kuya Seichiro, naliligo pa. Si tita naman, busy-ing-busy sa
paghuhugas ng plato.

----------------------- Page 116-----------------------

“Akin na nga,” sabi ko sabay agaw sa kanya nung sintas saka ko

inayos at ni-ribbon pa. Napansin ko,
nung sinisintas ko yung sapatos nya, nakatitig sya saken. Parang nagtataka sya kasi
tinutulungan ko sya.
Haha.

“Ayan, tapos na,” sabi ko.

“S-salamat,” sabi nya na tila nahihiya. Nanlaki ang mga mata

ko. Teka..tama ba ang pagkakarinig
ko..? Nagpapasalamat saken ang malditang batang ‘to?

“Wag mo nga ko tignan ng ganyan! Nakakadiri ka,” tumawa ko ng malakas at ginulo ang
buhok nya.

“Wag mo ngang hawakan ang buhok ko!” lalo lang akong tumawa sa sinabi nya.

Okay rin pala magkaron ng nakababatang kapatid eh..may

naasar ka. Feeling ko, konti na
lang..magkakasundo rin kaming dalawa.

Sa school, maaga kaming pumasok ni Yumi para maisakatuparan ang

plano namen. Sana nga maging
successful ito..

“A-ANO ‘TO??” naibulalas ni Kanna nung mabasa nya yung nakasulat sa blackboard ng
classroom namen
na:

Kanna Shizuki, nais kong malaman mo na gusto kita.

-Mr. Secret Admirer

Kitang-kita kong pulang pula ang mukha nya at hindi makapaniwala.

Sa kabilang dako eh OA naman
maka-react yung iba nameng classmates at todo kung makaasar sa
kanya. Yung isa, siniko-siko pa
sya. Mukha syang kinikilig na ewan.

“Wuuh! Congrats Kanna!” asar ni Yumi. Kasama yun sa plano para hindi kami maging
suspicious sa mata
ng lahat.

----------------------- Page 117-----------------------

Tuloy pa rin ang asaran sa classroom nang bulungan ako ni Yumi ng, “Yuta, ngayon
na.”

“Okay,” sagot ko ng pabulong din.

Nahawi ang mga kumpol ng tao sa harap ng blackboard nang magsimula akong dire-
diretsong dumaan
sa gitna. Natigilan ang lahat at alam kong nagtataka sila sa inaasal ko.

“Tumigil na nga kayo! ANG IINGAY NYO! Magsibalik na nga kayo sa mga upuan nyo!!”
seryoso, galit at
pasigaw kong sabi habang binubura ko ang nakasulat sa blackboard.

Tumahimik ang lahat ngunit ilang segundo lang eh nagsimula na

ang mga bulung-bulungan at ito’y
lumaganap sa apat na sulok ng aming silid.

“Anong problema ni Yuta?”

“Insecure lang yan!”

“Weh! Bakit kaya?”

Bakas sa mukha ni Kanna ang pagtataka.

Gaya ng nasa plano, nabuo namen ang isang imaginary person – si Mr. SA

..na hindi napaghihinalaang ako yun.

At dito magsisimula ang isang pagpapanggap – isang pagpapanggap upang maagaw ang
puso ni Kanna..

..sa di nya inaasahang pamamaraan.

----------------------- Page 118-----------------------

Chapter 26: Unwanted Tears

"To cry because there is something you want to do and to cry because you can’t find
it. Which is more
painful? The only thing I can say is even with all the words I have
now, I can’t stop her tears." –
Takemoto Yuta (Honey & Clover)

Bakit kaya..ganun ang reaksyon ni Yuta kanina? Kagabi rin, binabaan nya ko ng
telepono, eh binibiro ko
lang naman sya. Galit ba sya saken? Ano na naman bang nagawa ko?

“Ang haba ng hair mo Kanna, may secret admirer ka na,” bati saken ni
Miki. Nasa canteen kami nun,
kumakain ng lunch. Hindi ako nagbaon. Alam ko namang useless din.

“Oh ba’t parang malungkot ka?” puna ni Tomo.

“Ang totoo nyan, masaya naman ako kanina. As in, napakaunexpected na mangyayari
saken yun. Para
ngang sa pelikula ang eksena eh. Narealize ko nga nung nakita ko yung nakasulat sa
board na masarap
pala yung feeling na may taong nakikita ka in a special way. Ansarap ng feeling na
alam mong may taong
may gusto sa’yo. Kaso---“

“Ah..alam ko na! Dahil sa reaksyon ni Yuta kanina kaya ka nagkakaganyan nu?” sabi
ni Miki. Tumango
ako.

“Insecure lang yun. Kasi may taong pumuporma na sa’yo,” sabi ni

Tomo habang sumusubo ng
carbonara.

“Akala ko pa naman magiging masaya sya para saken. Kasi kita nyo ah, kahapon, inaya
ako ni Seichiro-
sempai sa MOA tas may secret admirer pa ko na may
possibility na si sempai. Kung tutuusin,
napakaswerte ko di ba? Muntik na nga kong di makatulog kagabi sa kilig eh. Kaso..si
Yuta..parang..”

“Hindi talaga magiging masaya yun para sa’yo,” sabi ni Miki na humihigop ng corn
soup nya.

“Eh? Bakit naman?”

“Basta,” diretsong sagot ni Miki at nag-exchange glances na naman silang dalawa.

“Ha? Anong klaseng sagot yan?” nakakainis talaga sila. Hanggang ngayon ba naman
pinaglilihiman pa rin
nila ko? Argh!

----------------------- Page 119-----------------------

“Ma, alam mo..may secret admirer ako,” sabi ko kay mama habang naghuhugas ako ng
plato.

“Oh? Wow anak! Lumilevel up ka na ah! Oh, ba’t parang hindi ka masaya?”

“Eh kasi..buong araw akong hindi pinansin ni Yuta. Galit ata sya saken.”

“Baka nagtatampo lang yun sa’yo kasi napupunta na yung atensyon mo sa secret
admirer mo na yan.
Kung ako sayo, kausapin mo sya, hindi yung..nakasimangot ka lang d’yan. Mamaya
mabasag mo pa yung
mga pinggan naten eh.”

Yun nga ang ginawa ko pagkatapos ko maghugas ng plato. Nagpaload ako at tinawagan
sya. Nakailang
ring na bago may sumagot.

“Hello? Yut---“

“Wala dito si Yuta. Umalis. Na kina Yumi," mukhang may edad na babae ang sumagot.
Biglang bumilis
ang tibok ng puso ko. Kausap ko ang nanay ni Seichiro-sempai!

“Ah..ganun po ba? Sige po, pakisabi na lang na, tumawag ako.”

“Ah..sige. Hija, ano nga palang pangalan mo?”

“Kanna po. Sorry po sa abala.”

“Hindi okay lang.”

“Bye po.”

“Bye.”

DIAL TONE.

Ilang segundo ang nakalipas bago nag-sink in saken yung sinabi ng nanay ni sempai.

Wala dito si Yuta. Umalis. Na kina Yumi

Ansakit. Hindi ko alam basta basta may biglang nagstrike in saken na

ganung feeling. Mula nung
pumasok ako ng school hanggang pag-uwi ko, si Yumi na ang kasama nya tapos..pumunta
pa pala sya sa
bahay nila. Gabi na kaya..tapos..nandun pa sya.

----------------------- Page 120-----------------------

Maya-maya, nagring yung cellphone ko. Agad kong sinagot yung tawag. Buti at nakauwi
na si Yu---

“Kanna?” isang pamilyar na boses ang narinig ko. Parang automatic na ang pagbilis
ng tibok ng puso ko.

“Kanna, si Seichiro ‘to.”

Si sempai nga! Hindi ako nagkamali! Tinatawagan ako ni sempai!

WAH! Ansay—ha? Bakit may
tumutulong luha sa mga mata ko? Bakit ako..umiiyak? Pinahid ko pero ayaw huminto.
Bakit? Bakit?

“S..*sniff*..sempai…”

“Umiiyak ka ba? Bakit? Anong nangyari?” may pag-aalala ang tono ng boses ni sempai.

Nagtatanong si sempai..pero walang lumalabas na boses sa

bibig ko para sagutin sya..siguro
kasi..nagtatanong din ako sa sarili ko. At yan ay..kung bakit ako nagkakaganto..

Miyerkules. Hindi pa man tapos ang foundation week ay

nagsipasukan na ang mga guro namen.
Tinatamad na daw sila nang walang ginagawa at hindi naman daw sila binayaran para
tumunganga. Sus,
puchupuchu.

Pumasok si Moriyama-sensei pagkatunog na pagkatunog ng bell. Nagtaka ang lahat sa

kanyang hawak –
isang pulang rosas.

“Antaray ni ma’am! Kanino galing yan?” komento ng isa nameng classmate.

“Hindi para saken ‘to,” bitter na sagot ni ma’am habang binababa ang mga
gamit nya sa teacher’s
table. Dahil sa sinabi ni ma’am eh maraming naexcite kung para kanino yun.

“Bago tayo magsimula ng klase, nais ko munang tawagin si Kanna. Nasaan ba sya?”

Automatic na nagtinginan saken ang lahat. Alam kong namumula na naman ako at
kinakabahan habang
sinisiko-siko at tinutukso-tukso ng mga katabi ko. Panong di ako
kakabahan eh nakakatakot kaya ang
mukha ni Moriyama-sensei pag bad mood sya! Baka mapag-initan pa ako! Sana walang
magturo saken!

----------------------- Page 121-----------------------

“Ma’am, ayun po oh!” may isang traydor akong kaklase na nagturo saken. Agad namang
tinignan ako ng
masama ng teacher namen at sinabing “may nagpapabigay sa’yo.”

No choice ako kundi tumayo at tanggapin lahay ng “UUUUUUUYYYY!!” factor ng mga

kaklase ko. Nung
maiabot na saken ni ma’am yung rose eh nagkomento sya na, “sa susunod,
pwede ba, kayo na lang
mismo ang magbigay sa nililigawan nyo?? Ginagawa nyo kameng mga teacher nyo na
utusan eh.”

Confirmed. Iritable at badtrip talaga si ma’am. Nagsitahimikan ang mga

kaklase ko at dahil doon ay
nagsimula na ang klase.

Nung time na si ma’am at nakalabas na sya ng room ay dinumog ako ng mga kaklase ko.
As expected,
inasar lang nila ako ng inasar hanggang sa magsawa sila.

Ako naman, flattered dahil ngayon lang ako nabigyan ng red rose sa buong buhay ko.

“Sino kaya si Mr. Secret Admirer mo no?” tanong ng isa kong kaklase.

“Uy, baka yung crush mong 4th year!” sabi naman nung isa.

Lumungkot ako bigla kasi may narealize ako.

“Imposibleng si sempai si Mr. SA,” sabi ko.

“Ha? Bakit naman?”

“Kasi..hindi sya nagbibigay ng bulaklak na naka-cut na.”

“Nye..eh di sino?” tanong nung isa.

“Baka si Yuta!” bulalas pa ng isa. Agad akong lumingon sa paligid. Hindi yun
maririnig ni Yuta kasi nasa
bandang likod sya ng room na as usual, kadaldalan si Yumi.

“Imposible rin yun,” sagot ko.

----------------------- Page 122-----------------------

“Sabagay! Mukhang against nga sya kay Mr. SA eh. Kasi di ba kahapon
binura nya yung nakasulat sa
board tas para pa syang galit?!” komento ng isa.

“Oo nga eh! Crush na crush ko pa naman sya kaso mukhang MU sila ni Yumi!”

“Oo nga, ano namang laban ng beauty naten dun di ba?”

“Hay naku..sinabi mo pa! Tsk, ayaw pa kasi nilang aminin eh!”

Tumahimik na lang ako at nakinig sa kanila habang tinititigan yung rosas na hawak-
hawak ko.

Sino kaya talaga si Mr. SA?

Sana..sana magpakilala na sya saken..

Uwian. Nagkalas loob akong kausapin si Yuta.

“Yuta, pwede ba tayong mag-usap?”

“Oo naman. Ay! Oo nga pala, sorry talaga kagabi! Nakalimutan kong tumawag sayo. Di
bale, nakuha na
naman ni kuya yung number mo eh. Balita ko pa nga, tinawagan ka nya kagabi,” parang
may kakaiba sa
tono ng boses ni Yuta na hindi ko maintindihan. Pero masaya ko kasi kinakausap
nya na ko. Okay na
yun kesa hindi.

“Oo. Tumawag sya. Pakisabi naman sa kanya na sorry kagabi uh. Hindi ko kas---“

“Kailangan ba talagang ako pa ang magsasabi nyan?? Pwede namang

ikaw ah! Bakit kailangan pa
talagang saken ka magpatulong?? NANANADYA KA BA?!”

----------------------- Page 123-----------------------

“Ha? ‘Nananadya’? Anong ib—“

“Huwag ka ng magpanggap. Kung gusto mo talaga sya, eh di sa

kanya mo sabihin! Wag mo na kong
gawing tulay! Wag mo na akong idamay!

“Alam mo, nakakasawa ng maging bestfriend mo Kanna!” pasigaw nyang sabi tapos nag-
walk-out na sya.

Naiwan akong mag-isa sa classroom. At katulad ng pagbagsak ng mga luha ko ay ang

syang pagbagsak ng
isang talulot ng rosas na hawak-hawak ko.

Nagulat ako nang may biglang pumasok sa room. Isang taong hindi ko inaasahang
magpapakita saken at
kakausapin ako.

“You’re Kanna Shizuki, am I right?”

Chapter 27: Antagonist's First Love

“Because what’s worse than knowing you want something, besides knowing you can
never have it?” ―
James Patterson (The Angel Experiment)
The person right infront of me is the most bitchy bitch I’ve ever
met. Ang ayoko sa lahat eh yung
mukhang inosente yung dating, eh leche, malandi naman!

“A-ate Imadori?” finally, she recognized me. Hah! My face is more than any guy
could want to, and more
than any girl could hate and curse to death.

----------------------- Page 124-----------------------

“Masakit ba?” I asked sarcastically. Ang sarap makitang umiiyak ang isang malanding
babaeng tulad nya.

“Eh?”

“Masakit bang sabihan ng ganun ng yong pinakamamahal na bestfriend?”

Her face is a laughing stock. Hindi ko alam kung nagulat ba sya, nagalit o lalong
nalungkot. Ang alam ko
lang, she deserves it.

“Hindi ko naman inakalang maniniwala sya sa konting sinabi ko sa kanya kagabi eh.”

“A-ANONG SINABI MO KAY YUTA??” wow. Makasigaw ah. Haha. Sige. Ganyan nga, bitch.

“Sinabi ko lang naman na..ginagamit mo lang sya dahil alam mong kapatid nya si Sei
—“

“Hindi totoo yan!” another wow. Talagang umiiyak ang loka. Affected much?

“Talaga lang ha? Hindi kaya..hindi mo lang alam sa sarili mo

na..ginagamit mo lang sya..? Hindi
ba convenient nga naman sayo na magkapatid ang bestfriend mo at ang taong gusto
mo?”

“Bakit mo ba ‘to ginagawa Ate Imadori?? Wala naman ak—“

“Wala?? Hahaha! Kung hindi ka umeksena sa buhay ni Seichiro, e di sana, hindi ka

umiiyak ngayon. Hah!
Masakit ba? Wahaha!” nag-pause at nag-smirk ako sa kanya.

“Listen, no one can win over Seichiro’s heart except me,” sabi ko sabay
dinuro ko sya gamit ang
hintuturo ko.

“Hindi ba madame kang mga boyfriends, bak—“

----------------------- Page 125-----------------------

“Pampalipas-oras ko lang sila. Kailangan bang mahal mo ang isang tao para maging
kayo? Duh! Di na uso
yan ngayon! It’s just a game anyone who wants can play!”

“B-bakit naman ako maniniwala na mahal mo si Seichiro-sempai kung ganyan lang

kababa ang tingin mo
sa love?” Aba. Sinasagot ako ng bruhang ‘to?? Masabunutan nga. As expected,
napasigaw sya sa sakit
pero hindi lumaban. I really hate girls who act strong. Lalo lang nyang pinakukulo
ang dugo ko.

“Ano bang alam mo? Una sa lahat, hindi mo naman kilala si Seichiro. Pangalawa,
hindi mo nga alam yung
sarili mong narararamdaman eh. You just assume like a feeler.

“Isa ka lang linta na feeling close sa kanya. Eh ano kung pareho

kayo ng hobby? Eh ano kung pareho
kayong mahilig sa strawberries? Feeling mo those things keep you and him bonded to
each other? Hah!
That’s bullshit!

"Tandaan mo, sa lahat ng kaibigan nya, ako ang pinaka nakakakilala sa kanya. I’m
not just anybody to
him. Unlike you. You’re just a piece of crap destined to meet him but
it doesn’t mean that you are
someone to cherish to. Kaya don’t be so bitchy..bitch!”

Umiiyak lang ang leche at hindi nakikipagtalo. Geez. Nakakadisappoint naman.

Lumakad na ako palabas
ng kanilang luma, mabaho at cheap na classroom.

“Ah!” nilingon ko sya, “nasabi ko ba sayong ako ang nanira ng mga pink roses na
malapit sa school gate
at ako rin ang nagtapon ng lunch box na binigay mo sa kanya?”

“A-anong sabi mo?? “ nakikita ko na ang galit sa mga mata nya. Yeah, that’s what I
want. Hate me like I
hate you.

“I just want to remind you na kahit magsumbong ka pa kay Seichi eh hindi ka nya
paniniwalaan. Kaya
wag mo ng sayangin ang laway mo. Just disappear from his life and your sufferings
will be over. Iba ko
kalaban. Lahat ata ng babaeng lumalapit sa kanya, ganyan ang dinaranas. At ngayong
natikman mo na,
go-go ka pa ba? Hah! Subukan mo lang. At hindi lang relasyon nyo ng bestfriend mo
ang sisirain ko.

Ako pa naman yung tipo ng kontrabida na hindi nambu-bully physically. That’s what
low-class bully girls
do. I am not like them. I torture them..mentally and emotionally.”

----------------------- Page 126-----------------------

I mockingly laughed at her then walked away. She’s not a threat pero hindi ko
hahayaan na ang babaeng
unang mamahalin ni Seichi ay sya. Hindi. Kahit kailan.

Pumunta ako sa library just to see him. I love his serious

face every time he reads books I have no
interest with. He’s my first love. And he will be mine. Soon.

“Imadori, ikaw pala yan,” sabi nya nang mapansin nya ko.

Ayan na naman. He’s infectious and warm smile always melts me. He is the only
person who treats me
kind even though ganto ko. I play with guys a lot. But he nevermind.
He’s a good friend who only thinks of his family and others. He is
the exact definition of the word
‘kind’. Wala ng mas babait pa sa kanya.

Yun nga lang, he always builds a wall that no one can penetrate except his family.
Kung hindi mo sya
kilala, aakalain mo syang masungit.

“Hindi mo naman sinabi. Nahiya tuloy ako,” agad nyang binalik sa shelf yung
binabasa nyang libro.

Hindi ko makakalimutan nung una ko syang makita. All the girls are quietly giggling
whenever he passes
by. He has this weird charm that can swoon every girls on
his way. Pero hindi nya yun lahat
napapansin. Dahil wala syang alam sa love. Hindi iyon ang priority nya. Pag-aaral
at pamilya. D’yan lang
naman talaga umiikot ang buhay nya. Kaya marami ring umayaw sa kanya.

He’s not the pretty boy I usually prefer. He’s not the popular boy whose name is
known by all teh girls in
school. Hindi sya maporma. Wala syang alam sa fashion. Lalakeng t-shirt/polo at
pantalon/maong lang
ang lagi nyang suot pero laging bumabagay sa kanya..or it’s just me who sees him in
a different way? I
dunno. Maybe it’s just because..I love him.

“Wala yun. Pumunta lang ako dito para sabihin sa’yo na sa Saturday na yung seminar
na aatenan naten
nila Natsume. Sa UP ata yun,” parang nag-iba yung mukha nya
nung mabanggit ko yung salitang
‘Sabado’.

----------------------- Page 127-----------------------

“What’s wrong? May lakad ka ba sa araw na yun?” tanong ko.

“M-meron sana eh. Inaya ko si Kanna n—“

“What??” parang nagpanting ang tenga ko. That girl?? Inaya nya? OMG. This is crazy.

“Bakit ba parang ayaw mo kay Kanna? Napapansin ko pag bumibisita sya dito lagi mo
sy—“

“Heck. No way Seichi. Guni-guni mo lang yun.”

“Haha. Baka nga.”

“Anyway, be sure to inform Natsume ah. Alam mo naman yung taong yun.”

“Haha. I know what you mean.”

“See? Told you! Hindi ko masakyan yung init ng ulo nya.

He is just so…irritating! Napaka-
perfectionist! He always takes things seriously. Iniisip nya na lahat ng bagay eh
responsibilidad nya. Hay
naku, ikaw lang ata ang nakakaintindi dun,” reklamo ko sa kanya.

“Haha. Kaya siguro ganun..kasi nakikita ko ang sarili ko sa kanya. Alam ko naman na
alam mo ang storya
ng buhay ko di ba? We are somehow the same. In many aspects actually.”

Seichiro was just 15 when his mother told him that his father
have another family. Iniwan sila at
sinusustentuhan lang financially.

Nothing hurts more than seeing your mother cry every night and pretends to be
strong every time she
faces you and your younger sister. Dahil dun ay lumaki si
Seichi na may malaking responsibilidad na
nakaatang sa kanyang mga balikat. Nobody pressures him academically or even in the
family. Sya lang
yun.

He pressures himself. He always aims to be the best but fails

to do it because of Natsume. Lagi tuloy
syang second best. And it hurts to watch him aim for something he can’t reach.

“Yeah, I know,” then I smiled to him.

----------------------- Page 128-----------------------

Dahil lahat yun sa father nya.. na lately ay nabalitaan nilang iniwan din yung iba
nyang pamilya. Tapos
tumira pa yung anak nun sa labas sa bahay nila.

I know your pain. But I know you don’t need my comfort. Kasi malakas ka. You have
your pride as a son
who always try to prove that you don’t deserve to be abandoned by your father. That
pride is more than
enough for me to be amazed – to be enchanted.

“Nag-lunch ka na ba?” tanong nya saken.

“Hindi pa. Bakit, treat mo ko?” pabiro kong tanong.

Lumapit sya saken at ginulo ang buhok ko sabay sabing, “halika na nga.”

And then I followed him.

And I will follow him wherever he will go.

Because he's a guy you can never meet in a million years.

And he's the guy..I love..

but doesn't think of me as more than just a friend.

Yet I still believe..that someday he will.

He will.

Chapter 28: Uncertainty

“In these times I don't, in a manner of speaking, know what I want; perhaps I don't
want what I know
and want what I don't know.” ― Marsilio Ficino (The Letters of Marsilio Ficino,
Vol. 3)
Pagkatapos ng araw na yun, hindi na ko pinansin ni Yuta. Dahil sinabi na saken ni
Ate Imadori kung bakit
sya galit saken, lalong tumindi yung sakit na nararamdaman ng puso ko. Hindi ko
alam kung pano ko sya
iaapproach at sa tuwing magtatama ang aming paningin, parang hindi nya ko nakikita.

----------------------- Page 129-----------------------

May lungkot sa mga mata nya. Alam ko yun. At the same time,
andun yung galit. Hindi ko naman
maexplain yung side ko kasi iniiwasan nya ko.

Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.

Natatakot ako sa mga pwedeng gawin ni Ate Imadori kaya naisip kong iwasan si
sempai. Alam kong nag-
aalala sya dahil nung unang beses syang tumawag ay narinig nyang umiiyak ako sa
kabilang linya pero
hindi ko sinabi sa kanya ang dahilan. Kasi nung panahong yun, hindi ko pa alam.

Pero ngayon, alam ko na.

Alam ko na pero kahit ganun, nalilito pa rin ako. Naguguluhan.

Sa tuwing naaalala ko si sempai, kinikilig ako at sumasaya.

Sa tuwing naaalala ko si Yuta, kumikirot ang puso ko.

Dati ko pa 'to napapansin. Selfish akong bestfriend. Hindi ko magawang maging

masaya para sa kanya.
May pagkakataon na umiiyak ako nang hindi ko alam ang dahilan.

Lahat ng iyon..dahil ba yun kay Yuta?

Tinanong ko si Miki at Tomo tungkol sa nararamdaman ko pero

wala silang kwentang kausap kaya
si Nao na lang ang tinanong ko. Nasa auditorium kami nun, audience sa closing ng
foundation week. At
dahil may mga nagpe-perform sa stage ay..hindi naman masama magdaldalan.

"Alam mo Kanna, matagal ko ng gustong itanong sayo

to eh. Kahit nung di pa tayo
magkaibigan. Sigurado ka bang..bestfriend lang ang turing mo kay Yuta?

----------------------- Page 130-----------------------

"Kasi..alam mo..sa palagay ko ah..kahit ilang Seichiro-sempai pa ang dumating sa

buhay mo..kahit ilang
secret admirer pa ang umagaw ng atensyon mo..si Yuta pa rin yung laging bukambibig
mo eh."

"'Bukambibig'? Pano mo nasabi?"

"Mali pala. Laging..naiisip? Kasi kita mo ngayon ah, dumaan na si Seichiro-sempai

sa room kanina, pero
nagpanggap ka lang na natutulog. May nareceive ka na namang rose galing ka Mr. SA
pero ni hindi ka
man lang ata ngumiti. Mas concern ka pa sa away nyo ni Yuta.
Mas iniisip mo pa kung pano kayo
magkakabati."

"Eh kasi bestfriend ko yun eh. Syempre ganun talaga," saka hindi naman alam ni Nao
yung tungkol kay
Ate Imadori eh kaya nya nasasabi yan.

"May karapatan bang magselos ang isang bestfriend sa mga ibang babaeng nakakausap
ng bestfriend
nya?"

"Wala. Kasi mag-bestfriends sila," sabi ko.

"E di sinabi mo rin."

"Ha? Anong ibig mong sabihin?"

"Feeling ko may crush ka sa bestfriend mo eh. Matagal ko ng feel yun. Kaya nga
selos much ka kapag
magkakwentuhan sila ni Yumi. Sa tingin ko, ayaw mo lang aminin dahil alam mong
masasaktan ka kasi
mukhang..may gusto nga siya kay Yumi. Kaya siguro lagi mong sinasabi na may gusto
ka kay Seichiro-
sempai kas--"

"May gusto talaga ko kay sempai nu! Nararamdaman ko naman yun kaya nga kinilikig
ako at sobrang
saya pag mag kasama kami eh," sabi ko. O sinabi ko lang ba yun kasi ayoko ng
marinig yung sasabihin
nya? Hay..ewan!

----------------------- Page 131-----------------------

Hindi ko alam kung bakit yun ang naiisip ni Nao. Oo, nalilito
ko sa nararamdaman ko pero..hindi ko
naman naisip na magkaka-crush ako sa bestfriend ko. Lagi ko lang talagang nako-
compare si Yuta kay
sempai kasi gusto kong patunayan sa sarili ko na iba talaga ang bestfriend sa taong
mahal mo.

"Bahala ka. Damdamin mo yan eh. Palagay ko lang naman yun.

Pero kung ako sayo, mas mabuti ng
kausapin mo na yang si Yuta. Baka mas lumala pa yang problema
nyo na yan. Kita mo, lahat ng
classmates naten napapansin pag nagkakagalit kayo. Pano, anlungkot ng atmosphere sa
classroom. Lam
mo namang parang class clown na naten yang si Yuta eh. Kaya magbati na kayo. Ayaw
mo naman kasing
sabihin saken kung bakit kayo nag-away eh. Hmp."

"Hay! Ewan ang gulo! Ayoko ng mag-isip!" sabi ko sabay takip ko sa mukha ko ng
aking mga palad.

At natapos ang buong araw na yun ng Biyernes nang hindi ko nakakausap si Yuta.
Maaga daw umuwi
nung tinanong ko yung isa nameng classmates. Hay..pano na?

Kinagabihan. Nagkalakas loob naman akong kausapin si Seichiro-

sempai. Hindi ko rin kinaya. Ayoko
namang isipin nya na hindi ko sya pinapansin. Saka as if naman
na malalaman ni Ate Imadori na
tatawagan ko sya ngayong gabi.

Pero may side ako na nagsasabing kaya ko lang to gustong gawin ay para patunayang
mali si Nao. Wala
akong gusto sa bestfriend ko, dahil sa kapatid nya talaga ko may gusto.

"H-hello? Sempai?" bungad ko.

"Kanna? Ikaw ba yan?" waah. Ang tagal ko ng hindi naririnig ang malalim at malamig
nyang boses.

"S-sempai.." malungkot ang tono ng boses ko. Hindi ko matago

kahit sa kanya..yung kalungkutang
nararamdaman ko.

"Hindi kita matutulungan kung hindi mo sasabihin saken ang problema mo."

----------------------- Page 132-----------------------

"Hindi ko na alam ang gagawin ko. *sniff* " walang anu-ano eh na-teary eyed na ko.
Wag kang pumatak
please. Sawa na kong umiyak nang hindi ko alam kung bakit!

"Huhulaan ko, nagkagalit kayo ng kapatid ko no?" nagulat ako. P-pano yun nalaman ni
sempai?

"Dalawang araw ng dumidiretso lang ng kanyang silid si Yuta.

Mukhang laging malungkot. Syempre
mapapansin ko yun," dagdag ni sempai. Hindi ko alam pero tila gumaan ang loob ko
nun.

"Sempai, pano..pano ko ba.." hindi ko matuloy. Ang akward. Ngayon

ko lang narealize. Hindi naman
dapat si Yuta ang topic ng usapan eh. Hindi. Ang balak kong sabihin ay yung tungkol
sa pagkikita namen
bukas. Peste kasing luha to eh! nangingilid na naman!! Nakakai--

"Kanna, ano kaya kung puntahan mo sya rito sa bahay bukas?

Hindi magandang nag-aaway kayo ng
bestfriend mo," kalmadong sabi ni sempai.

"P-pero sempai, di ba bukas yung p--"

"Yun nga yung sasabihin ko dapat sayo nung nakaraan pa. Eh nasasaktuhang lagi kang
tulog pag vacant
nyo. Hindi kasi ako pwede bukas. I'm sorry. Sinabi kasi ni Imadori na naaprubahan
na yung seminar na
aatenan namen sa UP. Para kasi yun sa Student Council kaya hindi
ko pwedeng mahindihan. Kaya I
suggest na puntahan mo na lang si Yuta dito sa bahay. Atleast
pag nandito ka na, hindi na yun
makakaiwas sayo."

Alam rin ni sempai na iniiwasan ako ni Yuta??

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Malungkot ako na hindi

matutuloy yung pagkikita namen ni
sempai saka epal na naman si Ate Imadori. Pero masaya ko kasi..gumagawa
ng paraan si sempai para
magkabati kami ni Yuta. Ang bait nya talaga. Sobra.

"Pero sempai, di ba..aa--"

----------------------- Page 133-----------------------

"Hihintayin kong makarating ka sa bahay bago ko umalis. Hapon

pa naman ang seminar. Saglit lang
naman ang byahe papuntang UP-Diliman. Akong bahala. Pag inaway ka, sumbong mo
saken. Haha."

"Salamat sempai ah," sabi ko.

"Wala yun. Ayoko lang na nakikitang pareho kayong malungkot. Isa pa, natutuwa ako
sa friendship na
meron kayong dalawa. Para kayong kambal na magkapatid. Haha."

"Kambal na magkapatid??"

"Oo. Madali lang kasi hulaan pag nag-away kayo eh. Siguradong
pareho kayong hindi maipinta ang
mukha. Haha. Pareho rin kayong makulit at minsan..sentimental. Ewan
ko lang ha. Basta yun ang
napapansin ko."

"Eeh..ganun? Ibig sabihin nakukulitan ka rin saken minsan..?"

"Haha! Hindi naman sa ganun. Wala lang. Basta," ang kulet kausap ni sempai. Heaven!
Parang ka-age ko
lang sya. Kaso..parang puro..kami ni Yuta ang topic..?

"Uy, sorry talaga ah. Bawi na lang ako sayo next time. Saka feeling ko naman kahit
matuloy yung lakad
naten ay hindi ko pa rin magagawang mapasaya ka."

"Ha?? bakit naman??" Dyan ka nagkakamali sempai! Ngayon pa nga lang na magkausap
tayo, masaya na
ko eh..yun pa kayang..makasama ka ng isang buong araw sa MOA!

"Kasi syempre..hindi pa kayo nagkakabati ng kambal mo," sagot nya. At talagang

'kambal' na talaga ang
tawag nya kay Yuta ah.

"S-siguro nga," amin ko. Baka nga ganun. Mararamdaman ko na naman yung weird
feeling na masaya ka
kasi kasama mo yung mahal mo pero malungkot ka kasi nag-away kayo ng bestfriend mo.

----------------------- Page 134-----------------------

Ayoko na ulit maranasan yun.

"O sige. Tuloy ang plano bukas ah. Text mo na lang ako pag malapit ka na. Send ko
after this call yung
address namin. Tulog ka na para tumangkad ka."

"Weh! Anyabang mo sempai palibhasa matangkad ka!"

"Haha. Ba-bye na nga. Makikita naman kita bukas eh. Good night."

"Good night din sempai," sabi ko.

DIAL TONE.

Hindi ko alam kung anong mangyayari bukas. Hindi ko pa rin alam

kung anong tunay kong
nararamdaman. Pero isa lang ang sigurado ako.

Kung ano man ang mangyayari bukas..

tiyak akong ikakabago yun ng takbo ng storya ko.

----------------------- Page 135-----------------------

Chapter 29: Confession

"You choose to give up or make an effort. There are only

these two choices for humans to choose
from. You have to honestly tell them your feelings. The rest is up to
them. To make an effort, or to give
up would then be their choice. It was the same for you. It’s the same
for everyone." – Shu-chan (Honey
& Clover)

Sabado. Kinakabahan ako habang nasa byahe papunta sa kanila. Pano kung hindi pa rin
ako pansinin ni
Yuta? Pano kung hindi na sya maniwala saken? Hindi naman talaga
totoong ginagamit ko lang sya
eh. Never ko naisip yun.

Nung nakapunta na ko sa nakasaad sa address ay nag-doorbell ako. Agad namang

lumabas si Seichiro-
sempai at OMG! Ang hot nya tignan sa suot nya! Naka-corporate attire sya!! First
time ko sya makita ng
hindi naka-uniform. UWAH!

At syempre..ayan na naman ang ngiti nyang sobrang ganda. Sobrang..nakakakilig!

"Kanna, pasok ka."

Pagpasok ko sa loob nagulat ako. Ang ganda at linis ng bahay nila!

"Wala sina mama at Mika, yung bunso nameng kapatid. Nag-shopping. Kaya walang
makakaistorbo sa
pag-uusap nyo," sabi nya.

"T-teka sempai..aalis ka na kagad? W-wag muna," nag-aalangan

kong sabi. Pano kung hindi ako
papasukin ni Yuta sa kwarto nya? Pano kung--

"Haha. Hindi pa ko aalis no. Sisiguraduhin ko munang makakapasok

ka sa kwarto ni Yuta. Kinuha ko
yung spare key ng kwarto nya."

----------------------- Page 136-----------------------

"Bakit, naka-lock ba?"

"Oo. Bale ang plano eh bubuksan ko yung pinto, tapos pumasok ka. Pag nakapasok ka
na, hindi ka na nya
mapapalabas. Saka pa lang ako aalis," paliwanag ni sempai.

Kinakabahan ako. Pero kaya ko to! Hindi ko hahayaan na masayang

yung effort ni sempai para lang
magkabati kami! Kailangan kong maconvince si Yuta na hindi
totoo yung mga sinabi ni Ate
Imadori! Fight! Aja!

Pagkapasok ko, kinindatan nya ko at ngumiti sya bago nya sinarado

yung pinto. Thank you talaga
sempai. Kaya love na love kita eh.

"Yuta?"

Nakita ko si Yutang natutulog sa sofa. Naka-earphone sya. Nadismaya ko. Pano ko sya
kakausapin kung
tulog sya?

Anong gagawin ko? Gigisingin ko ba sya?

"Ano ba yan,ngayon na nga lang ako nagka-chance na makausap ka, saka ka pa

natulog," sabi ko sabay
upo sa tabi nya. Tinanggal ko sa kaliwang tenga nya yung isang earphone at kinabit
sa tenga ko.

Ano naman kayang kanta ang pinapakinggan neto?

Gusto kong magpaliwanag sa iyo

Ngunit ‘di kinakausap

----------------------- Page 137-----------------------

Di ko inasahang diringgin mo

Nakatingala sa ulap

Tumulo ng kusa ang mga luha ko. Nakakainis. Hindi ba..ito yung eksaktong
nararamdaman ko? Tinignan
ko yung playlist sa cellphone ni Yuta. Ito lang ang kantang laman.

Lalong tumulo ang mga luha ko. Naka-repeat kasi yung kanta. Ibig
sabihin..hanggang sa makatulog
sya..ito lang ang pinakikinggan nya?

Alam kong nasaktan na naman kita

Ngunit ‘di ko naman sinasadya

Hinding-hindi na mauulit sinta

Sana’y maniwala ka

Unti-unti ay napasabay ako sa kanta habang pinupunasan ko yung

mga luha ko. Pabulong ko lang
sinabayan. Ayokong magising nya. Ayokong makita nya kong ganto.
Sabihin mo na

Kung anong gusto mo

Kahit ano’y gagawin

Para lamang sa ‘yo

Sabihin mo na

Papaano mo mapapatawad

"Sobrang miss na kita," hindi ko talaga mapigilan ang luha ko.

Kahit punasan ko, wa epek pa
rin. Hinihimas ko yung buhok ni Yuta. Sa bawat sandaling yon,
lalo ko lang nararamdaman yung di
maipaliwanag na kirot sa puso ko.

Ilang araw mo ng hindi pinapansin

----------------------- Page 138-----------------------

Ilang araw pang lilipas

Nakatanga sa harapan ng salamin

Naghihintay ng bawat bukas

"Sorry na..*sniff* sorry na talaga bes. Hindi ko naman alam eh. Saka bakit ka kasi
naniniwala sa sinabi ni
Ate Imadori? Alam mo namang hindi totoo yun di ba? Alam mo namang hindi ko magagawa
yun di ba?"

Lahat naman tayo’y nagkakamali

Sinong ‘di magsasala

Ngunit papaano babawi sa pagkakamali

Yun ang mahalaga

Okay. Hindi ko na kontrolado ang sarili ko. Nagsasalita na lang akong parang ewan
dito. Alam ko namang
tulog sya. Pero..hindi ko na talaga kaya eh. Kahit practice lang..kailangan kong
masabi to.

Sabihin mo na

Kung anong gusto mo

Kahit ano’y gagawin

Para lamang sa ‘yo

Sabihin mo na

Papaano mo mapapatawad
"Alam ko naman na may mali rin ako, pero wag mo sana isipin na porke may gusto ko
sa kuya mo eh
balewala ka na saken..hindi ko magagawang gamitin ka para lang mapalapit sa kanya.

Patawarin mo sana sinta

‘Di ko sinasadya

----------------------- Page 139-----------------------

"Yuta, alam mo sa totoo lang..may nililihim ako sayo. Alam mo ba? Nung play..hindi
ko maintindihan ang
sarili ko..may kakaiba akong nararamdaman pag nakikita kita..pag nakakasama
kita..kaso hindi ko alam
bakit. Hindi ko alam kung ano yun. Kasi iba yun sa nararamdaman ko sa kuya mo. Alam
ko..alam ko iba
yun.

Sabihin mo na

Kung anong gusto mo

Kahit ano’y gagawin

Para lamang sa ‘yo

Sabihin mo na

Papaano mo mapapatawad

"Kaya hindi ko masabi sayo..kaya lately sa iba ko lumalapit

minsan pag may problema ko..katulad
nila Nao..kasi..hindi ko talaga maintindihan eh.

"Kasi..ang alam ko..mahal ko si sempai..

pero..sumasakit ang puso ko..

pag hindi ikaw yung kasama ko..

at pag iba yung kasama mo..

Masakit bes eh. Ayoko na. Hindi ko na alam. Hindi ko na talaga alam kung anong
nararamdaman ko."

Pinahid ko yung mga luha ko. Gusto ko makalanghap ng sariwang hangin. Uuwi na lang
ako. Tinanggal ko
na yung earphone sa tenga ko. Tumayo ako. Huminga ng malalim. Okay lang ako. Okay
lang.

"Sige bes, uwi na ko. Masasabi ko rin siguro sayo 'to. Baka sa Lunes. Sana."

Lalabas na lang ako ng pintuan nang may marinig akong tinig.

"I-lock mo yung pinto, ah."

----------------------- Page 140-----------------------

HUH? T-TEKA..S-SINO YUNG NAGSALITA??

H-HINDI KAYA..?

POSIBLE KAYANG SI YUTA YUN??

N-narinig nya kaya lahat ng sinabi ko?

Maya-maya pa ay nakarinig ako ng tawang wagas mula sa likuran ko.

Tawang bigay na bigay. tawang
pang-asar. Ganung tawa.

HINDEEEE!!!!

"Nyahaha!! Akala mo tulog ako no? Haha! Ansakit sa tiyan! Wahaha!!"

"GRRR...YYYYYUUUTTTTAAAAA!!!!!!"

"Huwag mo ng itanong kung narinig ko ang lahat," tumayo sya

at humalukipkip. Yung usual
na mayabang nyang pose.

"Ikaw Kanna ah..

may gusto ka pala saken..di mo sinasabi.."

Blush.

"ANG KAPAL HUH! HINDI YON ANG IBIG KONG SABIHIN!!"

"Kuu~ wag ka ng magdeny!"

Sigurado ako. Enjoy na enjoy sya sa pang-aasar saken.

"WAH!! HINDI NGA SABI EEEHHHH!!"

Chapter 30: A Sign of Hope

“To love is to risk not being loved in return. To hope is to risk pain. To try is
to risk failure, but risk must be
taken because the greatest hazard in life is to risk nothing.”-anonymous

Hindi ko alam kung bakit ko nasigawan si Kanna nung Wednesay. Narealize

ko na lang na mali yung
ginawa ko nung mga sumunod na araw. Hindi ko sya pinapansin kasi hindi ko alam pano
ko magso-sorry

----------------------- Page 141-----------------------

sa kanya. Lagi namang ganun eh. Minsan hindi ko na kasi alam

pano ko mapapangatawanan ang
pagiging bestfriend ko sa kanya. Napapagod na rin kasi ako.

Siguro nakaapekto rin saken yung sinabi nung isang babaeng senior
na humarang saken nung gabing
umatend ako sa birthday celebration ng papa ni Yumi. Hindi naman sa naniniwala ako
sa kanya, ang akin
lang, kung saka-sakaling totoo yun, baka sumuko na lang talaga ako ng tuluyan.

Nung Friday, sinigurado kong hindi ko makikita si Kanna. Madilim naman saka malawak
sa auditorium.
Pumwesto ko sa dulo, malapit sa pinto, para madali akong makatakas at makauwi agad.
Alam ko naman
kasi na sa Saturday na yung lakad nilang dalawa ni kuya. Lalo lang akong masasaktan
kung makikita ko
syang excited at masaya.

Kaya nga nung Sabado, hindi ko inaasahang darating sya sa kwarto ko.

Nagsa-soundtrip lang ako nun. Pampawala ng lungkot. Di ko namalayang nakaidlip na

pala ko. Nagising
na lang ako nung nawala yung isang earphone sa tenga ko.

Nung dumilat ako, nakita ko si Kanna. Nakapikit at nakikinig nung

kanta. Biglang bumilis ang tibok ng
puso ko. Pero pinigilan ko kasi..ayokong malaman nyang gising ako.
Baka wala akong masabi. kaya
pumikit na lang ulit ako at nagpanggap na tulog.

Nabigla pa nga ko nung sabayan nya yung kanta nang pabulong. Parang maiiyak yung
tinig nya habang
hinihimas-himas yung buhok ko.

Tapos..nagsalita na sya. Basag ang boses nya kaya alam kong tuluyan na nga syang
umiiyak.

Nung panahon na yun..gusto ko ng yakapin sya at humingi ng

sorry..kasi..kasalanan ko naman ang
lahat pero sya pa itong nagso-sorry. Sumikip ang dibdib
ko. Ayokong nagkakaganun si
Kanna. Nararamdaman ko kasi na nasasaktan sya..kaso..wala akong magawa..

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang marinig ko ang mga huling sinabi nya:

----------------------- Page 142-----------------------

"Kasi..ang alam ko..mahal ko sempai..pero..sumasakit ang puso ko..pag hindi ikaw

yung kasama ko..at
pag iba yung kasama mo..Masakit bes eh. Ayoko na. Hindi ko na
alam. Hindi ko na talaga alam kung
anong nararamdaman ko."

Wala akong kaalam-alam na ganun pala ang nararamdaman nya.

Pero sa totoo lang, masaya ako --- masaya akong marinig yun kasi kahit pala
pano..may pag-asa ako ---
may pag-asa ako..sa puso nya.

Sa sobrang tuwa ko, natripan kong asarin sya. Wala lang. Nakakatuwa lang
kasi..nakikita ko syang nagba-
blush..hindi dahil sa kuya ko..kundi dahil saken.

Although, natutuwa ako..alam ko sa puso ko na hindi ako pwedeng

umasa..kasi..hindi naman sya
sigurado..pwedeng naguguluhan lang talaga sya. Pero okay na siguro yun. Atleast,
alam ko na meron --
merong nararamdaman para saken si Kanna.

Lunes. Pagkapasok ko sa classroom eh hinanap ko agad sa tingin si Kanna. Nung

nagtama yung paningin
namen eh umiwas kagad sya at nag-blush. Napangiti ako.

Lumapit ako sa upuan nya at inasar sya ng, "good morning! Ah! Namula ka dahil
nakita mo ko? Haha.
Ano ba ang feeling na makita mo ang CRUSH mo ngayong araw?"

Halata sa mukha nya ang pagkapikon. Nakasimangot sya at namumula.

Tumawa ako at lalo pa syang
inasar.

"Wag mong sabihing..nakalimutan mo na yung..ka-ha-pon?"

Nagulat ako nang tumayo sya at hinarap ako.

----------------------- Page 143-----------------------

"Pagkatapos ng lahat ng mga ginawa mo, nagawa mo pang mang-asar ha?? Baka nga IKAW
pa ang may
gusto saken kasi lagi kang nagseselos kay Seichiro-sempai eh!!"

Ah~ Naghahamon ka Kanna ah. Sige lang. I will not be taken aback by your words
anymore. Haha!

"Excuse me," sabi ko habang naka-mayabang na pose, " hindi 'ata kita type no!"

"Humanda ka sakin!! May araw ka rin! Kala mo ah!" napipikon nyang sabi.

"Magsama kayo ng Yumi mo!! Hmp!" dagdag nya. Tumawa ko.

"Uuuyy~ nagseselos sya.." haha! Ansaya-saya! Haha!!

"CHE!! At bakit naman ako magseselos ha??"

"Kasi di ba..MAY.GUSTO.KA.SAKEN??" mayabang at nang-aasar kong sabi.

"W-wala akong s-sinasabing ganun no!! Wag kang feelingero dyan!"

"Oy hindi ko yun inimbento no! IKAW ang mismong nagsabi saken nun nung Sabado.
Nakalimutan mo na
ba?"

"Hindi yun ang sinabi ko! Ang sabi ko la--"

"Sige nga, ano yung sinabi mo?"

Natahimik sya at lalong namula tapos nagwalk out palabas ng room. Haha! Panalo ko!!
Asar-talo talaga
siya kahit kelan! Wuuh!

Syempre hinabol ko sya at nung mahawakan ko na sya sa braso eh lumapit ako sa

kanya. Yung lapit na
ilang sentimetro na lang ang distansya para lalo pa syang ma-conscious at mamula.

With a serious and apologetic look, I said, "uy, biro lang yun. Sorry na."

Napansin kong pati tenga nya namula sa sinabi ko! Haha!

----------------------- Page 144-----------------------

"Uuyyy~ namula sya!! Haha!"

"YUUUTTTAAA!!!!" galit nyang sabi. Tumawa lang ako hanggang sa pinukpuk-pukpok at

sinabunutan nya
ko.

"Weeh~ Guilty!!" dagdag ko.

Nung break, kinausap ko si Yumi at kinuwento ko sa kanya yung mga nangyari.

Sinigurado ko na walang
ibang makakarinig ng usapan namen.

"Ahh..yun pala ang nangyari. Kaya pala nung umaga, pagkadating ko

sa room eh nakita kitang sobra
kung makapang-alaska sa kanya."

"Ang sarap nya kasing asarin! Haha!"

"Ang..ang ibig sabihin ba nyan.." sabi ni Yumi. Parang sumeryoso yung mukha nya na
parang malungkot.

"Hindi na naten itutuloy..ang plano naten..?"

Oo nga pala. Yung Mr. SA plan. Useless na yun kung totoong may gusto nga saken si
Kanna. Pero kung
hindi naman, kailangan ko pa din yun.

"Ang totoo nyan, hindi ko alam eh. Bahala na," sagot ko. Alam kong hindi convincing
yung sinabi ko pero
kasi..hindi ko pa alam kung anong susunod kong gagawin.

Pagkatapos ng break, nagulat ako nang pinapila kami ni Moriyama-sensei sa covered

court.

"Tomo, anung meron?" tanong ko.

----------------------- Page 145-----------------------

"Nakalimutan mo na ba? Ngayon ang unang praktis ng JS Prom!" sabi nya tas tinapik
nya ang balikat ko
at nauna na.

Ha?? JS Prom? Akala ko na-cancel na yun?? Kasi matatapos na ang

February. Ang gulo talaga ng SSC
ngayon!

Pero siguro blessing in disguise na din to kasi maaya kong sumayaw si K---

"Juniors and Seniors. Ngayong nakaayos na kayo ng pila, nais kong

pumunta ang mga section 1 na
lalakeng seniors sa tabi ng mga babaeng section 1 rin na juniors naman. Other
sections, please follow my
instructions too. Bibigyan ko kayo ng 5 minuto upang humanap ng kapareha nyo,"
naputol ang iniisip ko
nang magsalita na yung lalaking nakasalamin dun sa stage. Sya ata yung president ng
SSC.

"Isa lang ang rule: isang junior at isang senior ang magkapartner.
Hindi pwede yung ka-year level nyo
lang. Time starts now!"

Teka.

Kung ganun..ibig sabihin..

HINDI KO PWEDENG MAGING PARTNER SI KANNA??

----------------------- Page 146-----------------------

Chapter 31: Moving Closer

"There are short-cuts to happiness, and dancing is one of them." ~Vicki

Baum

Nawala sa isip ko na may JS Prom pa pala. Nagulat na lang ako nang papilahin kami
ni Moriyama-sensei
dun sa covered court.

Sa totoo lang, hindi naman talaga ako mahilig sa mga pormal na

pagtitipon lalo na kailangan pang
magdress. Hindi naman ako pino kumilos. Baka nga maging 'tapilok queen' pa ako
pagnagkataon eh.

Saka hindi naman ako marunong mag-ayos sa sarili ko. Hindi nga
ako nagme-make up eh. Unang
nalapatan ng make up yung mukha ko nung play ng foundation week.

Saka di ba ang JS eh para sa mga magaganda at gwapo? Hindi naman ako belong dun.
Hindi naman ako
maganda. As if naman may magsasayaw saken liban sa iilang kaibigan ko.

Saka di ba ang event na yun ay para sa mga may boyfriend at girlfriend na? Lalong
wala ako nun. Haay..

Pero kahit ganun, inaamin kong naexcite ako ng konti. Kasi first time kong aattend
ng JS Prom kung saka-
sakali. Saka may possibility na..maging kapareha ko si sempai. Hehehe. Kakilig
naman. Isasayaw ako ni
sempai. Ayii! Feelingera eh no?

Pero hindi naman talaga ako gano umaasa kasi VP ng SSC si sempai. Siguradong
maraming third year na
babae ang gusto sya makapareha. At syempre, isa na ko dun.

Nung ina-announce na ni Natsume-san na kailangan na maghanap ng

kapareha, kinabahan ako. Pano
kung walang gustong kapareha ako? Eh si sempai lang naman kasi ang kaibigan kong
4th year.

Lumipas ang 4 na minuto, halos lahat may mga kapareha na. Mukhang hindi ata talaga
ako magkakaron
ng kapareha.

----------------------- Page 147-----------------------

Maya-maya, nag-vibrate yung CP ko. Nakakainis naman. Baka si

Yuta na naman to. Mang-aasar at
mangungulit. Palibhasa wala syang kaproblema-problema. Kahit
hindi sya sikat sa mga 4th year,
siguradong may mga senior na babae pa rin na gusto syang makapareha. Di tulad ko.
Haay..

Nung buksan ko na yung text message, nagulat ako. Si Seichiro-sempai yung nag-text.

Kanna, may kapareha ka na ba? Kung wala pa, tayo na lang :)

Muntik na kong hindi makahinga sa sobrang kasiyahan. WAH! Kinikilig ako! Gusto
akong makapareha ni
Seichiro-sempai!! Kyah! Nagtatalon-talon ako sa gilid. Nagulat ako
nung napatingin yung mga
magkakapareha saken. Tapos nung tumingin ako sa stage, andun pala
si sempai! Nakatingin saken. At
natawa sya ng bahagya! WAH! Napahiya ako dun ah! Pero kahit na ganun, masaya pa
rin ako. Akala ko
kasi talaga wala akong makakapareha.

Tapos yung pagkakatext nya pa, nakakakilig din! Wahaha!! Masama

bang bigyan ng ibang meaning
yung 'tayo na lang' dun sa message??

Ay! Oo nga pala, hindi pa pala ako nakakapagreply. Makapagreply nga muna.

Sempai, sige, tayo na lang po. Hehe.

Teka, parang ang gara naman nung tinayp ko. Erase! Erase! Iba na lang.

Sige sempai. :D

Yan. Mukhang mas okay. Message sending..

Check operator service!

----------------------- Page 148-----------------------

WAH!! Wala nga pala akong load! Nakakainis naman oh! Pano na to? Baka magbago yung
isip ni sempai!
Wag naman sana!

Tumingin ako sa kanya. Sign language na lang kaya? Baka lalo kong magmukhang tanga
sa gagawin ko.
Wag na lang haha.

Nagtaka ko nung may binulong sya kay Natsume-san tapos tumango

naman si Mr. President. Then,
bumaba si sempai ng stage. Teka, tama bang nakikita ko? Palapit sya saken?

Habang papalapit sya nang nakangiti, pabilis naman ng pabilis ang tibok ng puso ko.
Parang panaginip.
Parang ilusyon.

"At dahil mukhang nakapili na ang lahat ng kapareha ay magsisimula na akong

ipaliwanag ang magiging
flow ng program bago yung pinananabikan nyong sayawan," sabi ni Natsume Hirai-san
sa stage.

Nung makalapit na si sempai, nagngitian kami sa isa't-isa.

"Sorry, pinaghintay ba kita?" sabi ni sempai.

Umiling ako kagad sabay sabing, "hindi naman."

"Busy kasi ang SSC dahil kami ang magho-hold ng event na to. Nakiusap nga lang ako
kay Natsume na
mamaya na ko babalik sa stage para tulungan sya eh."

"Naku..okay lang yun sempai. Ansaya ko nga kasi ako yung napili mong partner eh."

"Haha. Akala ko nga may nag-aya na sayo eh. Swerte kong wala pa."

OMG. Sinabi ba ni sempai na maswerte syang nakapareha ako?? WAH!! Kung alam mo lang
sempai, mas
maswerte ako!!

----------------------- Page 149-----------------------

"Oo nga pala, baka sa mga susunod na practice, hindi kita maisasayaw. Time to time
kasi kailangan ako
sa stage para tulungan si Natsume. Kapag walang masyadong gagawin saka lang ako
makakalapit sayo.
Okay lang ba?"

Tumango ako. Alangan namang magpaka-choosy pa ako di ba? Ang importante, si sempai
ang partner
ko!!

"Yung mga napili nyong makapareha ang magiging kasayaw nyo sa program bago yung
sayawan. Nasa
kaliwa yung lalaki, at nasa kanan yung babae. Magkahiwalay pa rin kayo ng pila, at
sa labas ng covered
court kayo pipila. Yung magkapartner maghahawak ng kamay pag nagkita sila sa gitna
at hanggang sa
palakad na sila at makapunta sa designated area nila ay magkahawak pa rin sila ng
kamay.

"Tuluy-tuloy yun, bale, 2 couples at a time yung maglalakad ng

sabay sa gitna ng covered court para
mabilis tayo. Kapag lahat na ng magkapartner ay nasa covered
court na, saka nyo palang pwedeng
bitawan yung kamay ng partner nyo."

Shocks! Ganun katagal ko mahahawakan ang kamay ni sempai? Si

Yuta kaya? Sinong partner nya?
Luminga-linga ako sa paligid. Nasa kabilang dulo sila ng stage kaya ang hirap nyang
hagilapin.

"Yung kambal mo ba ang hinahanap mo?" tanong ni sempai, "si Imadori

ang partner nya. Nakita ko
kanina nung nasa stage pa ako."

Nanlaki ang mga mata ko.

"S-si Ate Imadori??"

Tumango si sempai at sinabi nyang, "kahit ako nagulat eh. Kasi maraming 3rd year na
lalaki yung gusto
syang makapareha, lalo na yung mga naging ex nya. Hindi ko din akalaing pipilin nya
si Yuta. Magkakilala
ba sila?"

"H-hindi ko alam eh."

----------------------- Page 150-----------------------

Naku, tiyak may plano na namang masama si Ate Imadori. Siguradong kaya niya
piniling partner si Yuta
ay dahil kapareha ko ngayon si sempai. Waah..ano ang gagawin ko?

Nagsimula na ang practice ayun na rin sa instruction ni

Natsume-san. Nakakatakot syang host ng
program. May pagkaperfectionist. Napaling lang ang linya, nahuli lang
ng ilang segundo sa paglalakad
ang isang couple, ipapaulit nya lahat mula simula.

Ang masaya lang sa practice na to eh yung fact na magkahawak kami ng kamay ni

sempai. Wala lang.
Hehe. Kakaiba yung feeling. Parang magical na ewan.

Nung finally, nasatisfied na si Natsume-san sa opening ng program

eh nagsimula na yung isa sa mga
pinakakaabangan ng lahat, yung cotillion. Nagulat ako na kasama pala si Ate Imadori
dun. Sabagay, isa
sya sa pinakamaganda sa mga 4th year.

Teka, kung kapartner nya si Yuta eh di..kasama na rin si Yuta sa sayaw na yun?

Medyo hindi pa okay yung pagkakasayaw ng apat na partners sa cotillion. Sabagay,

unang practice pa
lang eh. Pero pansin ko lang, talagang namumukod tangi at pansinin
yung gracefulness ni Yuta at Ate
Imadori sumayaw! Akala mo matagal na silang nagpapractice nung sayaw eh.

"Dancer si Imadori kaya magaling sya mag-lead ng kahit sinong makapareha nya,"
paliwanag ni sempai
habang pinapanuod namen sila sa gilid.

Nung matapos na yung pratice ng cotillion ay nagsimula na yung

dalawang kantang isasayaw nung
magkapartner.

Nung magkaharap na kami ni sempai, lalo akong kinabahan. Eye

contact, shocks! Nakakailang!! Tapos
nilagay nya na yung dalawang kamay nya sa bewang ko at nilagay
ko naman yung mga kamay ko sa
balikat nya. WAH! Kinikilig na naman ako!

----------------------- Page 151-----------------------

"Sa pagsisimula ng tugtog, kailangang sumabay kayong lahat sa kanta. Ang mahuli
kong magkapareha na
hindi kumakanta ay papasayawin ko dito sa stage. Pumili kami ng mga sikat na kanta
para hindi na kayo
kailangang magkabisado. Gahol na rin kasi sa oras. Yung mga
nakakaalam nung kanta, please lang,
lakasan nyo ang boses nyo. Okay, eto na, magsisimula na ang kanta."
At nagsimula na ang tugtog -- isang tugtog na bagay na bagay sa okasyon na 'to.

When you smile, everything's in place

I've waited so long, can make no mistake

All I am reaching out to you

I can't be scared, got to make a move

WAH! Nakatitig saken si sempai! Natutunaw ako! Napaside way tuloy

ako ng tingin. Nakita ko tuloy
(finally) sina Yuta. Grabe makadikit sa kanya si Ate Imadori! As in magkadikit na
yung pisngi nila!

While we're young, come away with me

Keep me close and don't let go

Inch by inch, we're moving closer

Biglang lumapit lalo ang mukha ni sempai saken. WAH!! Kumanta na lang ako. Haha.
Kinakabahan ako
nakalimutan ko ng kailangan pala kumanta.

Feels like a fairytale ending

Take my heart, this is the moment

I'm moving closer to you

I'm moving closer to you

----------------------- Page 152-----------------------

Who'd have thought that I'd breathe the air

Spinning 'round your atmosphere

Mahina lang ang boses ni sempai habang kumakanta. Hindi ko nga gano marinig eh.
Bumulong sya sa
tenga ko ng, 'sorry hindi ko masyadong kabisado yung kanta'.

I'll hold my breath, falling into you

Break my fall and don't let go

Inch by inch, we're moving closer

Feels like a fairytale ending

Take my heart, this is the moment

I'm moving closer to you

Sabi ko okay lang yun. Ako rin eh. Haha.

Inch by inch, we're moving closer

Feels like a fairytale ending

Take my heart, this is the moment

I'm moving closer to you

Grabe ganto ba ang feeling na ikaw yung bidang girl na si Ga dun sa commercial ng
close up?

Moving closer...

Closer to you...

Moving closer...

----------------------- Page 153-----------------------

I'm moving closer to you

At natapos ang kanta. May susunod pa.

Sana hindi na matapos ang practice na to.

Chapter 32: Stubbornness

“And if pretension for a time deceive,

And prove me one too ready to believe,

Far less my shame, than if by stubborn act,

I brand as lie, some great colossal Fact.”- Ella Wheeler Wilcox

Badtrip! Nananahimik akong nakapila nung may biglang humawak

sa kwelyo ko at hinatak ako
palayo. Kasalukuyang naghahanap ng mga kapareha ang mga nasa
paligid namen. Ako lang ata ang
hindi naghahanap ng partner. Alam nyo na kung bakit kaya wag nyo ng itanong.

"A-aray!! Hoy! Sino ka ba?!" galit kong sabi sabay tanggal nung kamay nya. Nung
humarap na ako sa
kanya ay napansin kong pamilyar ang mukha nya. T-tama!! Sya yung
humarang saken nung gabing
pumunta ko kina Yumi! Ano nga bang..pangalan nya..?

Lumapit sya saken habang nakahalukipkip at nakataas ang kilay.

"Are you serious? Hindi mo talaga ako kilala??" mataray nyang tanong.

"Itatanong ko ba kung kilala kita??"

----------------------- Page 154-----------------------

Natawa sya ng bahagya at napairap dahil sa sinabi ko. Siguro hindi sya
makapaniwala. Teka, kasalanan
ko bang di ko sya kilala?? Hindi naman di ba?

"I'm Imadori, the SSC Secretary," tapos flinip nya yung buhok nya sa harapan ko,
"and I want YOU to
be my prom partner."

"Oh eh ano naman kung ikaw yung secretary?? Sa tingin mo

hangang-hanga ako sayong secretary
ka? Saka bakit naman ako papayag maging partner mo??"

Hindi naman ako talagang galit sa kanya, napipika lang ako sa mga
babaeng tulad nya na ang arte at
arogante kumilos.

"Kasi hindi mo naman magiging partner si Kanna kahit anong gawin mo kaya kahit sino
pwede di ba?"

"P-pano mo n--"

Lalo syang lumapit saken tapos bumulong sa tenga ko ng, "alam ko ang dalawang
pinakatatago mong
sikreto. Kung ayaw mong i-reveal ko yun sa 'bestfriend' mo eh wag ka ng mag-inarte
dyan."

Nanlaki ang mga mata ko. Seryoso ba talaga ang babaeng to?? Ano bang problema nya?
Una, siniraan
nya saken si Kanna tapos ngayon iba-blackmail nya kong maging partner nya?!

Wala na kong nagawa kundi pumayag nang magsalita na yung SSC President sa stage
dahil tapos na yung
5 minutong palugit nya. Arghh! Badtrip! Bakit ba kailangang ang babaeng mangkukulam
na ito pa ang
partner ko??

Kinagulat ko pa na kasama ako sa cotillion dahil sa pesteng Imadori-sempai na 'to.

Tapos kung makadikit
saken akala mo dikya. Hindi naman kami close! Hayst! Tapos nung
mapunta yung atensyon ko sa
malayo eh natanaw ko pa si Kanna. Bwiset! Sinasabi ko na nga ba eh. Si kuya ang
partner nya. Nakakainis
makita na mukhang kumportableng-kumportable na sya kay kuya. Nakakainggit.
Nakaka..selos.

----------------------- Page 155-----------------------

Habang magkasayaw kami ni Imadori-sempai sa saliw ng kantang Moving

Closer eh may binulong sya
saken, "sa araw ng JS, pagkatapos ng traditional ceremony, gusto
kong ipaglayo mo si Kanna at ang
kuya mo, maliwanag?"

At alam nya rin na kapatid ko si Kuya Seichiro?? Wow! May

investigative team ata to eh. Teka, wag
mong sabihing---

"May gusto ka sa kuya ko??" naasiwa kong tanong. Agad syang nag-blush
at binatukan ako.

"Will you just up your mouth?? Pag may nakarinig ng sinabi mo, humanda ka saken!"
galit nyang sabi
nang pabulong.
"So meron nga," napa-iwas ako ng tingin sa pagkainis. Lahat na lang ba ng babae sa
mundo may gusto
kay kuya?? Ano bang meron sa kanya?! Nakakainis!!

"Hindi ako ang may sabi nyan, ikaw," sabi ni Imadori-sempai sabay irap.
Nakakapagtaka na idene-deny
nya eh samantalang sa kanila ni Kanna, mas lamang sya kasi magka-year level sila at
pareho silang part
ng student council. Hmm, stubbornness? Pride? Posible.

"Teka nga, magkalinawan tayo, Imadori-sempai, kung may gusto ka kay kuya, bakit
dinadamay mo pa
kami ni Kanna??"

"Hindi ba obvious??"

"Hinde, kaya nga tinatanong ko eh!" kapika talaga tong babaeng to kahit kelan!

"Yang pinakamamahal mong bestfriend lang naman ang malanding lapit ng

lap--"

----------------------- Page 156-----------------------

"Subukan mong sabihan ulit si Kanna ng ganyan at makikita

mo! Kahit babae ka, masasaktan
kita!!" sabi ko nang pabulong. Astig di ba? Nag-aaway kami habang
nag-sasayaw. Nakakapuno kasi
eh. Tawagin ba daw si Kanna na malandi?? Aba! Hindi ko yan mapapalampas!!

"Haha. Whatever. Basta, kung hindi nanghihimasok yang Kanna na yan

sa buhay ni Seichi eh di sana,
wala na kong problema. Teka, why don't we team up? Advantageous, right??"

Saktong natapos ang huling kanta at nag-bell na. Kumalas agad ako sa kanya at
lumayo.

"Hey! YOU!!" sigaw nya. Inisnob ko lang sya at dire-diretso sa

paglalakad. Medyo umiingay na ang
paligid dahil tapos na ang practice. Andaming estudyanteng kanya-kanya ng direksyon
kung maglakad.

Nilingon ko sya kahit inis na inis na ko.

"Wala akong panahon sa mga babaeng insecure na tulad mo. Isa pa,
may sarili akong diskarte, kaya
hindi ko na kailangan ng tulong mo, Imadori-sempai," sarkastiko kong sabi. Hindi
sya makapaniwala sa
sinabi ko. Ang yabang yabang kasi umasta, akala mo naman lahat magse-say 'yes'sa
gusto nya.

"And lastly, hindi kita mapapatawad pag may ginawa ka na namang masama kay Kanna.
Hindi rin ako
padadala sa pangbla-blackmail mo kaya tigilan mo na yang
bulok na taktika mo," dagdag ko at
tuluyan na akong lumayo sa kinaroroonan nya.

Narinig kong napapadyak sya sa sobrang inis. Napangiti ako.

Nung makita ko si Kanna at kuya na magkasama pa rin ay agad

akong lumapit. Inakbayan ko si kuya
sabay sabing, "tol, pwede ko bang hiramin yung bestfriend ko?"

----------------------- Page 157-----------------------

Napatingin saken yung dalawa. Si Kanna, nag-blush nung nakita ako at umiwas ng
tingin. Sumimangot
bigla. Haha.

"Sure, paalis na rin ako eh, may aasikasuhin pa ko sa

council," kalmadong sabi ni Kuya Seichiro at
ngumiti saken.

Tumingin sya kay Kanna at sinabi nyang, "see you na lang tomorrow sa practice,
Kanna," tapos ngumiti
na naman sya. Yung usual na ngiti nyang gentle at nakakayamot. Tapos tuluyan na
syang umalis.

Lumapit ako kay Kanna, natawa ako nung lumayo sya. Kada isang hakbang ko palapit sa
kanya, isang
hakbang din paatras ang ginagawa nya.

Hindi rin sya makatingin saken ng diretso at kita ko sa tenga nyang namumula sya.
Parang sa isang
iglap lang eh nawala yung inis ko sa Imadoring yun kanina.

"Bakit mo ba ko iniiwasan?"

"K-kasi alam kong aasarin mo na naman ako," sabi nya nang

nakasimangot pa rin. Ang cute ni
Kanna. Haha. Natawa tuloy ako lalo at hindi ko matago ang ngiti ko.

"O sige, hindi na ko lalapit sayo, pero sa isang kondisyon."

"Ano?" tanong nya.

"Ako ang magiging first dance mo."

Napatingin sya saken nang mabanggit ko yun. Sigurado akong hindi pumasok sa isip
nya yun. Haha. Baka
hindi nya nga alam kung ano ang meaning behind first dance eh.

----------------------- Page 158-----------------------

"Ayoko nga!" sabi nya sabay irap saken. Aba! Ambilis sumagot! Hindi man lang
pinag-isipan!

"At baket naman??"

"Eh sa ayoko eh, bakit ba. Hmp!"

"Ah ganun ah!" sumapit ako sa kanya, agad naman syang humakbang palayo.

"W-wag kang lalapit!" ano bang problema nya ba't ayaw nyang lumapit ako sa kanya??

"Bakit nga kasi ayaw mong maging first dance mo ko?"

"K-kasi..malay mo..ayain ako ni.."

"Ni kuya? Tama ba? Eh sya na nga ang partner mo eh, mula umpisa hanggang pagkatapos
ng ceremony
kayo na magkasama tapos---"

"Selos ka?"

"Hindi no," iwas ko. Aba! Ako naman ang inaasar nya!

"Weh..di nga?" tapos sya naman yung lumalapit saken. Ako naman
tuloy yung umiiwas at
napapahakbang palayo.

"Hah! Kung ayaw mong maging first dance ako, eh di wag! Maghahanap
na lang ako ng iba,
hmp! Akala mo naman ikaw lang ang babae sa prom!" sabi ko. Sumimangot sya.

----------------------- Page 159-----------------------

"Andame-dameng maganda don sigurado ko. Haha! Akala mo naman ik---"

"Eh di sige! Bahala ka sa buhay mo! Makipagsayaw ka sa lahat ng babae sa prom! Wag
na wag mo
akong isasayaw ah! Bleehhh!!" sabi nya sabay belat saken na parang bata tapos
tumakbo na palayo.

Hay..spell BADTRIP. Ambilis naman nya magtampo para binibiro lang eh.

Kinabukasan, practice na naman ng JS. Kung yung iba, natutuwa at

kinikilig sa mga partners nila, ako
hindi.

Bukod sa wala kaming pansinan ng partner ko eh sinasadya nya

talagang tapakan ang paa ko pag
walang nakatingin na iba. Ang sakit, sobra! Lalo na't nakatakong
sya! Hindi ata ako makakatagal sa
parusa nya. Baka hindi pa ko maka-attend ng JS nito pag nagtuluy-tuloy yung pag-
apak nya sa paa ko
every practice.

Nakakainis. Para napahiya lang ng konti. Para naapakan ko lang ng konti yung UBOD
NG KAPAL nyang
PRIDE eh ganyan na sya. Hayst! Ang babaw. Lahat ba ng babae ganto??

Si Kanna naman pag sumusulyap ako sa may pwesto nila at

nagtatama yung paningin namen
eh iniirapan ako. Arggh..pati ba naman sya?

Eh kung wag na lang kaya ako umattend ng JS Prom..?

Hindi pwede. Sabi nila, marami daw nangyayari pag

prom. May nagkakahiwalay, may
nagkakatuluyan. Pag wala ako sa eksena, baka kung anong development
na naman ang mangyari sa
kuya ko at kay Kanna.

----------------------- Page 160-----------------------

Hindi ata pwede yun. Kasi naniniwala ako mas mahal ko sya at mas bagay kaming
dalawa.
Chapter 33: Who's Gonna Be Her First Dance?

"And the night shall be filled with music,

And the cares that infest the day

Shall fold their tents like the Arabs

And as silently steal away."~Henry Wadsworth Longfellow (The Day Is Done)

Biyernes ng gabi. Maaga akong pinapatulog ni mama.

Kailangan ko raw ng beauty rest. Mas excited pa nga ata sya kesa saken eh.
Napakwento pa sya saken
kanina na dahil high school pa lang, sila na ni papa, eh
napaka-memorable daw para sa kanila ng JS
Prom.

Haay..eh kasi maganda naman si mama. Maliban kay papa, maraming nagsayaw sa kanyang
ibang mga
lalake. Eh ako? Haay..

Kinakabahan ako sa kung anung mangyayari bukas. Natatakot

ako na imbes na memorable
ehforgettable yung first prom experience ko.

Paano kaya kung sa sobrang clumsy ko eh madapa ako habang magkahawak-kamay

kami ni sempai sa
entrance pa lang? Wah! Ayokong mapahiya dahil saken si sempai! Paano kung gumawa si
Ate Imadori ng
isang bagay na makakapagpahiya saken sa maraming tao? Haay..kinakabahan talaga ko.

----------------------- Page 161-----------------------

Habang nakahiga sa kama at nagpapaantok eh naalala ko si Yuta. Hawak-hawak ko kasi

yung kwintas na
bigay nya. Lagi naman kasing nasa leeg ko yun -- bati man kami
o hinde. Napabuntong-hininga na
naman ako. Naalala ko na naman kasi yung nangyari nung nakaraan.

Sa totoo lang, kaya ako lumalayo sa kanya pag lumalapit sya

saken ay dahil natatakot akong baka
sumabog na yung puso ko sa sobrang kaba.

Hindi ko alam kung bakit tuwing makikita ko sya eh sobra yung kaba ko. Kumikirot
din ang dibdib ko at
nahihirapan akong huminga. Lalo na pag inaasar nya ko tapos sinasadya nyang lumapit
sa mukha ko na
almost 1 inch na lang ang pagitan ng mga mukha namen. Naiilang ako at lalo lang
akong nagba-blush sa
ginagawa nya kaya nung inaya nya kong maging first dance ko sya, humindi ako.

Ang totoo nyan, gusto ko rin namang maging first dance sya, kasi buong ceremony
proper, si sempai na
yung partner ko, yun lang yung way para makasayaw ko si Yuta. Kaso, naiinis ako sa
kanya kaya sinabi
kong ayoko.
Tapos nagtampo na sya agad. Para inasar lang ng konti eh. Lagi naman sya yung
nangunguna sa mga
asaran eh. Tapos sya pa yung may ganang magtampo saken. Sinubukan ko lang naman
kung mananalo
ko sa kanya kasi lately lagi na lang syang nananalo sa mga asaran namen. Luging
lugi na ako. Kumbaga sa
banko, bankrupt na.

Nakakainis talaga si Yuta. Tapos sasabihin nya pa na kesyo raw

hindi lang naman ako yung babae sa
prom at maraming magagandag babae dun na pwede nyang isayaw.
Parang lalo nya lang pinamukha
saken na di ako maganda at konti lang ang posibleng magsayaw saken.

Palibhasa, kahit sino pwede nyang ayain sumayaw kasi sya yung
lalaki. Tsaka marame ding gustong-
gusto syang makasayaw. Nakakainis lang. Alam ko namang wallflower ang labas ko nito
bukas eh, pero
yung manggagaling pa sa mismong bibig nya? Yun ang lalong ikinatatampo ko.

Bigla ring pumasok sa isip ko si Yumi. Dahil hindi ako pumayag sa gusto ni Yuta,
malamang sa malamang
sya ang una nyang isasayaw. Nung maisip ko yun, kumirot na naman ang puso ko.

----------------------- Page 162-----------------------

Haay, eto na naman ako sa pagkukumpara ng sarili ko sa mganda at mahinhing si Yumi

kahit alam ko na
wala akong binatbat sa kanya.

Di ko namalayan na nagtetext na pala ko kay Yuta ng:

Hoy lalakeng mayabang! Sige pumapayag na kong maging first dance kita.

Gusto ko sanang burahin at wag ng i-send. Ako na naman

kasi ang talo nito sa ginagawa
ko. Haay..kaso..napindot ko na yung send at pagkatapos nun eh hindi ko na
namalayang nakatulog na
pala ako.

Kinabukasan. 5 pm pa lang, naka-ready na ako. Ikaw ba naman magkaron ng nanay na

mas sabik pang
mag-JS kesa sa anak nya eh, malamang sa malamang talaga, maaga kang matatapos sa
paghahanda.

Naka-suot ako ng isang simpleng dress na kulay light blue. Sa

totoo lang, mas gusto ko ng pink kaso
hiniram lang tong dress kaya di ako pwedeng magpaka-choosy.

Habang pinagmamasdan ko ang sarili ko sa salamin, naisip ko yung mga sinabi nung
mga nag-ayos saken
na ang ganda ko raw. Pero alam ko namang kahit kapitan ng light make up ang mukha
ko eh ako pa rin
ito. Si Kanna na plain looking.

Alam ko rin na kahit anong dress pa ang isuot ko, eh di

babagay saken kasi hindi naman malaki ang
dibdib at ang pwetan ko. Para lang akong korteng Coke --- Coke
in can. Hindi ma-distinguish yung
harapan sa likuran.

"Kanna, mag-si-6 pm na! Halika na!" tawag na pala ako ni mama. Bigla na naman akong
kinabahan. Ilang
minuto na lang magsisimula na yung prom.

----------------------- Page 163-----------------------

Nung nasa labas na ako ng school ay niyakap ako ni mama

at sinabi nyang, "enjoy the night,
anak! Siguraduhin mong magpapapicture ka ng marami ah! Magtext ka na lang saken
kapag uuwi ka na
para masundo kita."

"Opo, ma," sabi ko nang nakangiti. Humalik ako sa pisngi nya at pagkatapos nun ay
nagba-bye na sya
saken at tuluyan ng umalis.

Pagkapasok ko sa loob ng school, lalo kong nakita yung

kasimplehan ko kasi napapalibutan ako ng
maraming magaganda at makikisig na kababaihan at kalalakihan. Yung iba, halos di ko
makilala dahil sa
laki ng pinagbago ng dating at postura nila. Lalo tuloy akong
nanliit sa sarili ko. Parang ayoko ng
ihakbang ang paa ko palapit sa mga kaklase ko.

"Wow, Kanna! Ikaw ba yan?" lumingon ako at nakita ko si Miki at

Tomo. Nagtatakbo palapit saken
si Miki despite the fact na naka-cocktail dress sya, at agad akong niyakap.

"Ang ganda mo! Di kita nakilala sa suot mo."

Sumimangot ako sabay sabing, "che, wag mo nga akong bolahin. Ikaw
kaya yung muntik ko ng di
makilala."

Eversince kasi eh boyish na si Miki. Mas boyish pa saken. Kaya

talagang nabigla ako sa kanya
ngayon. Red lips at red cocktail dress. Bagay na bagay sa
kanyang maputing balat. Sinamahan pa
ng polkadots na red ribbon clip sa gilid ng bangs nya. Sobrang cute nya tignan.

"Sus, eh bakit kasi laging ambaba ng tingin mo sa sarili mo? Maganda ka naman, may
Mr. SA ka nga
eh, di ba? Wala ka lang tiwala sa sarili mo. Have confidence in yourself, my
dearest cousin," sabi nya
habang nakangiti ng todo.

"Oo nga, tiyak magagalit si Yuta kapag narinig nyang ganyan kababa mo ituring ang
sarili mo," singit ni
Tomo sabay pat sa ulo ko. Ang gwapo rin ng pinsan kong ito ngayon. Naka-black suit
sya at ang cool ng
dating nya dahil sa lagi nyang suot na salamin.

----------------------- Page 164-----------------------

"At bakit naman nadamay ang pangalan ni Yuta sa usapan?" tanong ko.

"Naalala ko kasi sya bigla," sabi ni Tomo tapos lumingon-lingon

sya sa paligid, "hindi ba kayo
magkasabay pumunta rito?"

"Hinde eh. Wala pa si Yuta?" tanong ko. Ano kayang nangyari dun? Ilang minuto na
lang magsisimula na
yung entrance ah.

"Hinde, andito na," papilosopong sabi ni Miki sabay tawa, "kakasabi lang na wala
eh!"

"Sorry naman," sabi ko sabay ngiti.

Maya-maya pa ay may nag-'hello-mic-test-test-mic 'na sa stage. Napatingin kami

lahat dun. Andun sina
Natsume-san, Ate Imadori at Seichiro-sempai. Makalaglag-panga din ang mga suot
nila. Lalo na si Ate
Imadori na hot pink ang kulay ng dress at sobrang gorgeous nya tignan sa light make
up nya. Syempre si
sempai din, gwapo as ever. Haha. Sayang di nya ko nakita kasi nasa stage sya at
busy sa paghahanda sa
malapit ng magsimulang ceremony.

Nung magsimula na ang entrance ay ang tindi ng kaba ko. Sana hindi mangyari yung
mga negative na
naiisip ko kagabi. Nung kami na ni sempai yung maglalakad ng sabay ay iningatan ko
ang bawat hakbang
ko palapit sa kanya sa gitna.

Hindi ako pwedeng madapa. Hindi ako pwedeng madapa. Hindi ako pwedeng madapa. Hin--

"Kanna, okay ka lang?" tanong saken ni sempai habang magkahawak na kami ng kamay at
naglalakad
na ng sabay sa gitna. Tumango na lang ako.

----------------------- Page 165-----------------------

Tumawa sya ng bahagya nung nakapag-settle na kami sa designated

area namen. Pagkatapos nun ay
tumingin sya saken at ngumiti, "wag kang kabahan. Andito naman
ako eh. Haha. Don't worry, hindi
tayo magkakamali."

Nakahinga ako ng matiwasay..kahit papano.. sa sinabi ni sempai.

Pero naagaw ang atensyon ko nang
makita ko si Ate Imadori na naglalakad sa gitna ng walang
partner. Halata sa mukha nya ang
pagkayamot. Ibig sabihin..wala pa rin si Yuta? Anong nangyari dun?

"Seichiro-sempai."

"Umm?"

"Hindi ba kayo sabay pumunta ni Yuta dito sa school..?"

"Hindi eh. Sabi nya mauna na raw ako," sagot ni sempai. Naku
naman! Ano kayang paghahandang
ginawa nun at late na sya ng ganto??

Nung matapos ng magsalita ng mga representatives ng juniors

at seniors para sa passing of
churvaness..hindi ko na alam kung ano yung mga pinagsasasabi nila kasi lingon ako
ng lingon sa likod.

At wala pa rin Yutang dumarating. Pinat ako ni sempai at ngumiti saken.

"Dadating rin yung kambal mo, wag kang mag-alala."

Ngumiti ako sa sinabi ni sempai at nag-focus na lang sa ceremony.

Maya-maya ay nag-cotillion na. Agaw eksena ang pagwalk-out ni

Ate Imadori sa stage kasi hindi
pumayag yung adviser na naka-incharge sa kanila na sumayaw sya
ng mag-isa lang. Sa loob-loob

----------------------- Page 166-----------------------

ko, naaawa ako kay Ate Imadori. Kahit sabihin na masama sya
saken, alam kong ang hirap nung
pakiramdam ng napapahiya sa harapan ng maraming tao. Lalo pa't hindi mo magagawa
yung passion
mo. Eh di ba, dancer sya? Ansakit nun.

Natapos na ang ceremony, at nagpunta na kami sa kanya-kanya nameng tables. Hinatid

pa ko ni sempai
sa table ko bago sya umalis. Nung makaupo na ako sa table kung saan kasama ko rin
sina Miki at Tomo
ay napabuntong hininga ako at nangalumbaba.

Arggh!! Nakakainis talaga si Yuta! Hindi pa man lumalalim ang gabi (8pm pa lang) eh
sinira nya na ang
gabi ko! Hindi ko man lang na-enjoy yung 2 songs dun sa ceremony na kapartner ko si
sempai dahil sa
pag-aalala ko sa kanya na kung napano na sya. Na baka bumunggo
yung jeep na sinasakyan nya o
napasama sya sa isang traffic jam. Hay!!

Nung mai-serve na yung pagkain ay kumain na lang ako hanggang sa mabusog ako. Oo,
pati yung parte
ni Yuta, kinain ko na sa sobrang inis ko. Napatingin lang saken yung dalawa kong
pinsan at natawa.

"Haha. Hinay-hinay lang Kanna. Baka mabilaukan ka," sabi ni Miki saken.

"Oo nga, saka ba't kinain mo pati parte ni Yuta? Baka late
lang yun, kaw naman, HB agad," dugtong
naman ni Tomo.

"Bahala sya sa buhay nya! Kung di sya aatend, e di wag! Wag

na syang dumating kahit kelan!
Hmp!" sabi ko sabay kagat dun sa piraso ng steak na nasa tinidor ko.

"Haha. May pinaghuhugutan??" asar ni Miki.

"Eh kasi sya eh! Kung kelan ako pumayag na sya ang maging
first dance ko, saka naman sya wala!
Hay!!" sabi ko.

Pagkatapos kumain eh pormal ng sinimulan ang pinakahihintay ng halos lahat ng

umattend sa prom ---
ang sayawan.

----------------------- Page 167-----------------------

First song pa lang ang tinutugtog eh may nag-aya na kagad kay

Miki na sumayaw. Si Tomo naman,
tumayo sa kinauupuan nya at mukhang may target ding isayaw na ibang babae. Naiwan
tuloy ako sa
table nang nag-iisa. Nakakalungkot. Ito na nga ba ang sinasabi ko eh. Magiging
wallflower lang ako at
uuwi nang hindi naeenjoy ang gabing ito.

9pm na. Hanggang 12 lang tong JS. Anu ba yan? Sana 12 na! Gusto ko ng umuw---

"Pwede ba kitang maisayaw, Kanna?" nagulat ako nang bigang lumitaw

sa harapan ko si Seichiro-
sempai nang nakalahad ang kanang kamay saken.

Bumilis ang tibok nang puso ko. Akmang ilalapit ko na yung kamay
ko para iabot sa kamay nya nung
bigla kong maalala si Yuta. Oo nga pala, sinabi ko na siya ang magiging first dance
ko. Kaya ayun, hindi
ko na naiabot ang kamay ko kay sempai at yumuko ako.

"S-sorry sempai. N-nakapangako na kasi ako kay Yuta

na..sya ang..magiging first dance ko
eh," nahihiya man ako kasi tinanggihan ko si sempai ay wala akong magagawa. Hindi
ko naman pwedeng
bawiin ang nasabi ko na.

Ibinulsa na lang ni sempai yung kanang kamay nya at ngumiti.

"Ayos lang, haha. Pumasok rin naman sa isip ko na reserved na yung first dance mo
sa kambal mo. Oh
sige, maya na lang, aalukin na lang kita pagkatapos nyong
magsayaw ni Yuta," nakangiti pa rin si
sempai habang sinasabi nya yun. Haay..salamat at hindi sya nagalit saken.

"Teka, wala pa rin ba sya?" tanong nya sabay lumingun-lingon sya sa paligid.

Umiling na lang ako nang dahan-dahan. Nagulat ako nung pinat nya yung ulo ko.

"Wag kang sumimangot dyan, sige ka, papanget ka nyan."

----------------------- Page 168-----------------------

"H-hindi naman ako maganda eh," sabi ko nang pabulong.

"Sino namang may sabi nun? At pagagalitan ko. Para saken, isa
ka sa pinakamagagandang babae sa
school naten no," sabi ni sempai. Napaangat ako ng ulo sa sinabi nya.
Blush. Totoo bang sinabihan ako
ni sempai ng maganda?? WAH!! Napangiti ako sa saya!

"Salamat sempai, ah."

"Ayan, mas bagay sayo ang nakangiti. O sya, alis muna ko, kita na lang tayo mamya,"
sabi nya. Tumango
na lang ako at tuluyan na syang namaalam.

Nagsisi tuloy ako na tinanggihan ko si sempai. Si Yuta kasi!! Sya

talaga may kasalanan ng lahat
eh!! Hayst!!

Ilang minuto ang lumipas eh bumalik na sina Miki at Tomo sa table namen.

"Oh, wala pa ring nagsasayaw sayo?" tanong ni Miki.

"Wala pa nga kasi si Yuta."

"Haha. Yan ang mahirap sa taong yun eh. Andyan na nga yung
opportunity, sinasayang pa," sabat ni
Tomo.

"Opportunity na..?"

"Ah..e di o-opportunity na maging first dance mo, haha!" sagot ni Tomo habang
nagpapahid ng pawis
nya.

----------------------- Page 169-----------------------

Lumipas ang ilang minuto at tanan!! 10 pm na! Hayst. Sila Miki at

Tomo, umalis na naman sa table
namen. Ako na naman mag-isa. Haay..spell LUNGKOT.

May nag-aya sakeng ibang mga lalake na hindi ko kilala. May nagsabi pa sa kanila na
gusto daw akong
maisayaw kasi idol nya daw ako nung play nung foundation week. Lahat sila
tinanggihan ko.

In return nakarinig ako ng mga bulung-bulungan galing sa kanila na:

"Ano ba yan!? Ang arte naman nya! Choosy pa ng kasayaw!"

"Oo nga eh, baka nag-break sila ng jowa nya!"

"LOL! Baka nga walang jowa yun eh!"

"Bayaan nyo na nga sya, magkakaugat na sya dyan sa puwesto nya eh ganyan pa sya
umarte. Tara na!
Mag-aya na lang tayo ng ibang babae."

Ansarap lumamon ng tao. Hindi ko rin naman kagustuhan na ma-stuck up dito eh! Sa
sobrang inis ko,
hindi lang dahil sa mga lalakeng yun, kundi dahil din kay Yuta, ay napatayo ako.

Ayoko na! Suko na ako! Uuwi na lang ako! Pipilitin ko si manong

guard na palabasin ako ng gate.
Walang anu-ano eh tumulo na yung mga luha ko.

I hate this feeling. I hate this prom!!

Habang pinapahid ko ang mga luha ko at akmang kukunin na ang handbag ko sa table ay
biglang nakita
ko si Yuta. Kumunot ang ulo ko at lalong sumimangot.
Humahangos sya palapit saken. Nung makalapit na sya eh huminto sya saglit at hingal
ng hingal. Nung
okay na sya eh lalo syang lumapit at nilahad ang kanyang kanang palad.

----------------------- Page 170-----------------------

"S-sorry na late ako.." sabi nya.

"H-huli na ba ko para maging first dance mo?"

Chapter 34: Songs of the Heart?

"Love is a lot like dancing; you just surrender to the music." -Pierce Brosnon

"H-huli na ba ko para maging first dance mo?"

Imbes na iabot ko yung kamay ko sa nakalahad nyang palad eh sinipa ko ng ubod ng

lakas yung kaliwa
nyang tuhod.

"A-ARAY!! Ang sakit ah!" reklamo nya habang hawak nya ang kaliwang
tuhod nya at patalon-talon sa
sakit.

"Buti nga tuhod mo lang ang sinipa ko eh!" sabi ko habang pinupunasan ko yung mga
luha kong kanina
pa nagwawala.

"Anong oras na sa tingin mo ha?? Kanina pa kita hinahantay

*sniff*. Akala ko kung napano ka na
tapos..tapos.." hindi ko na mapagpatuloy dahil sa mga luha ko. Nakakainis!
Nakakainis talaga sya kahit
kelan!!

"Sa totoo lang, wala naman na talaga akong balak umattend pa ng JS eh. Ano pang
silbi ng pagpunta ko
rito eh ayaw mo naman akong kasayaw? Kung di pa nagtext saken si Tomo na kanina mo
pa daw ako
hinihintay eh hindi ko malalaman na inaasahan mo palang darating ako," napatingin
ako sa kanya, ang
seryoso ng mukha nya pero umiiwas sya ng tingin saken.

----------------------- Page 171-----------------------

"Akala ko nga na-wrong send sya kasi di ba si kuya ang gusto mong maging first
dance mo? Eh bakit mo
naman ako hinihintay?"

"Tinanggihan ko si sempai kanina. Hinihintay kita kasi..tinutupad ko lang yung..s-

sinabi ko.."

"OH? Si kuya? Tinanggihan mo? At ano yung sinasab--"

"Nagtext ako sayo kagabi sabi ko pumapayag na kong ikaw ang m-maging..first dance
ko ah!"

"H-ha? Anong text ang pinagsasasabi mo? Wala akong nareceive."

ANO?! H-HINDI NYA NATANGGAP YUNG TEXT KO?? IMPOSIBLE!! Dali-dali kong
kinuha sa handbag ko
yung CP ko at tinignan yung sent items.

"H-hindi ko nasend??" pabulong kong tanong sa sarili.

"Sa susunod, siguraduhin mo munang nasend mo bago ka

magsalita d'yan. Ikaw kasi eh," tapos
tumingin sya saken, "pakipot ka pa, eh kung nung una pa lang sinabi mo na na gusto
mo rin pala kong
maging first dance mo eh di sana..kanina pa ko andito.."

Ako na naman ang talo. Ako na naman ang pahiya. Lagi na lang. Umiyak ako ng parang
bata sa harap
nya. Bakit ganun?? Nakakaasar sya! Pagkatapos kong maghintay ng ganun katagal,
ipapamukha nya lang
sakeng ako yung mali. Ako yung may kasalanan. Nakakainis! UWAH!!

"Huy! Wag ka na nga umiyak," natataranta nyang sabi habang

pinupunasan nya yung mga luha ko, "
pinagtitinginan na tayo nung ibang nagsasayaw oh!"

----------------------- Page 172-----------------------

"I-ikaw kasi eh!! Pagkatapos kong maghintay sayo ng matagal, aawayin mo lang ako!!"
atungal ko na
parang bata.

"Oy, hindi kita inaaway ah!" sinadya kong lakasan yung iyak ko para lalo syang
maguilty.

"Kanna! Wag ka ngang ngumawa ng parang bata dyan! Sige ka, pag di ka tumigil.."

"Ano? Anong gagawin mo??" nanghahamon kong tanong.

"Pag di ka tumigil, hahalikan kita!" tapos nilapit nya yung mukha nya saken. Blush.
Bumilis ang tibok ng
puso ko sa pagkagulat. Lumayo sya at tumawa ng bahagya.

"Akala mo naman talagang hahalikan kita? Haha!! ASA!" pang-aasar

nya, " infairness, effective. Hindi
ka na umiiyak."

"Ah ganun ah!" tinadyakan ko naman yung kanan nyang tuhod at natalundag-lundag na
naman sya sa
sakit.

"Sorry na, okay? Para binibiro ka lang eh!"

"Sorry mo mukha mo! Hmp!"

"Wag ka na ngang magtampo d'yan, halika na, sumayaw na tayo,

sayang yung oras," sabi nya
sabay hawak sa kamay ko. May kakaiba kong naramdaman nung hinawakan nya yung kamay
ko. Katulad
na katulad ng nangyari nung bago yung play. Parang kuryente..nakakapanlambot ng
tuhod.

Hindi na lang ako nagsalita. Sumunod na lang ako sa kanya. Nakakailang na hawak nya
yung kamay ko
habang naglalakad kami. T-Teka, papunta kaming stage??

----------------------- Page 173-----------------------

"Huy! Ayokong magsayaw sa stage! Nakakahiya!" angal ko.

"Eh mas special pag dito eh. Ayaw mo nun, lahat sila nakikita
tayong magsayaw?" paliwanag
nya. Sumimangot lang ako. Ang hangin nya talaga kahit kelan.

Nung nilagay nya na yung dalawang kamay nya sa bewang ko eh hindi ko mapigilang
hindi mailang at sa
iba tumingin. Napaka-awkward! O ako lang talaga ang nakakaisip nun?

"Ilagay mo na kaya yung mga kamay mo sa balikat ko," sabi nya.

"Oo na! Atat??" angal ko. Tumawa sya ng bahagya.

"Sino kayang mas atat sateng dalawa? Ilang oras ka nga ulit
naghintay sak--" inapakan ko yung paa
nya. Napa-aray sya sa sakit pero mahina lang at tinignan nya ako ng masama. Nag-
smirk lang ako.

"Asarin mo pa ako at mas masakit pa dyan ang aabutin mo.

Hmp!" sabi ko habang nilalagay yung
dalawang kamay ko sa leeg nya.

"Sus..asar talo," bulong nya.

"Anong sabi mo?" tanong ko.

"Wala. Wala."

Napalingon ako sa paligid namen. Iilan lang yung pairs na kasing lakas ng loob ni
Yuta na umakyat ng
stage para magsayaw.

Nagulat ako nung hawakan ni Yuta yung magkabilang pisngi ko at hinarap sa mukha
nya.

----------------------- Page 174-----------------------

"Mas maganda kung kahit ngayong gabi lang na 'to eh..saken ka lang nakatingin,"
nakangiti nyang sabi
habang nakatitig sa mga mata ko. Blush. Ano bang pinagsasasabi nitong si Yuta??

"E-ewan ko sayo," nasabi ko na lang.

Didn't mean to take

you for granted
Didn't mean to show
I don't care
Didn't mean to throw away this once in
a lifetime of chance
Being with you

Sinadya kong umiwas ng tingin. Pano ko naman gagawin yung gusto nyang mangyari eh
nakatitig sya
saken??
And I'll drive for
2 hours
To bring
Butterfingers
I don't mind
the distance
This kismet's a dance

"Kanna."

"Ano na naman?"

"Sorry," sincere nyang sabi habang nakasandal sa balikat ko yung

noo nya. Takte, anlapit lapit na ng
katawan at mukha nya saken!

This time I
surrender
My everything
forever
Life doesn't
matter
Just our souls together

"Ganyan ka. Pagkatapos mo kong asarin, mag-so-sorry ka ng ganyan."

"May nakapagsabi na ba sayong napakaganda mo ngayong gabi?"

Blush. Ano daw??

"W-wag mo nga kong bolahin! Akala mo naman mapapatawad kita sa g--"

----------------------- Page 175-----------------------

"Totoo yun."

Pride no longer has

room in me
On bended knees in
public I cry
Your name for everyone to know that I
love you, I love you
Please hear me now

Pagseryoso si Yuta sa pagsasalita, lagi na lang akong

nagkakaganto. Dumbfounded. Speechless.

And I'll drive for 2 hours

To bring
Butterfingers
I don't mind
the distance
This kismet's a dance(dance, dance)

"Oy, di ka na nagsalita dyan?" sabi nya sabay tingin saken. Tinanggal nya na yung
baba nya sa shoulders
ko.
"Siguro di ka naniniwala saken no?" dagdag nya.

This time I
surrender
My everything
forever
Life doesn't
matter
Just our souls together

"Hindi nga. Hindi naman kasi ako mag---"

"Maganda ka." napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi nya.Nakangiti sya.

This time I
surrender
My everything
forever
Life doesn't
matter
Just our souls together

"Kunwari n-naniniwala na ko, magtigil ka lang," sabi ko na lang.

Hindi ako pwedeng maniwala dahil
baka..baka..

----------------------- Page 176-----------------------

This time I
surrender
My everything....(my everything)..ooohh...

"Ang ganda ng kanta no?" bigla nyang sabi.

"Eh?" hala! Hindi ko napansin yung kanta sa sobrang dami ng iniisip ko!

"Hay..bawasan mo kasi ang kakaisip saken para makapagfocus ka naman sa kanta," asar
nya.

"H-hindi kita iniisip no!" tanggi ko. Eto na naman sya. Diyos
ko. Patigilin nyo po si Yuta. Baka..baka
talagang..

Habang nag-iisip ako eh bigla namang tinugtog ang kantang to.

Dahil sa piling mo'y laging kaysaya

ng aking puso
Para bang ako’y nasa langit
na, ang paligid kayligaya
Kung ito may panaginip ay ayoko
nang magising
Ang pag-ibig ko’y patuloy at aaminin ko sa’yo..saranghae

Hay! Panira! Ngumisi tuloy si Yuta at lalo akong nag-blush!

"Yung kanta na yung umaamin para sayo oh!"

"Imbento ka ah!"
Gusto ko mang gawin ang pagpigil
sa damdamin ay
Napakahirap nga naman…
ahh…
Pag nakakasama ka

WAH! Eto ba? Ito ba talaga yung nararamdaman ko??

Lalo lang akong

nangangamba
Ba’t di ko
masabi na
Lagi kang nasa
isipan ko
At huwag ka sanang lalayo

----------------------- Page 177-----------------------

"Asus! Haha! Don't worry. Andito lang ako palagi."

"Wag mo ngang sagutin yung kanta, para kang tanga d'yan."

Dahil sa piling mo'y laging kaysaya

ng aking puso
Para bang ako’y nasa langit na,
ang paligid kayligaya
Kung ito may panaginip ay ayoko
nang magising
Ang pag-ibig ko’y patuloy at aaminin ko sa’yo..saranghae.

"Wag mo nang sabayan yung kanta sa isip mo, sige ka, mamaya marinig ko yan! Haha!"

"H-hindi ko sinasabayan yung kanta na yan sa isip ko no!"

Tumawa lang sya ng bahagya tapos hinigpitan nya yung pagkakayakap saken habang
magkasayaw kami.
Di ko alam bakit sayaw ang tawag dito eh sway-sway lang ng katawan yung ginagawa
namen. Sabagay,
lahat naman ganun ang ginagawa.

Nung matapos na yung pangalawang kanta, kakalas na sana ko sa kanya kaso..

"Wag muna. Pwede bang 5 kanta pa?" sabi nya tapos yumakap sya
ulit saken. Anong problema
nun? Gusto nya lang atang matulog sa balikat ko eh!

Pero hindi naman ako umangal. Yumakap lang din ako sa kanya. As in yung braso ko
na yung nakasandal
sa shoulders nya sa sobrang lapit namen sa isa't isa. I-ibig sabihin ba nun..gusto
ko ring magtagal pa
kaming magkasayaw sa stage??

Hindi pa rin nawawala yung bilis ng tibok ng puso ko. Teka, tibok lang ba yun ng
puso ko?

Oh..naririnig ko rin yung kanya?

----------------------- Page 178-----------------------

Haha. Syempre ilusyon ko lang yun. Tama na nga! Magfo-focus na lang ako dun sa
kanta!

'Di na maalala , pa'no nagsimula

Ikaw ang laging nasa isip ko bawat araw,

Laging ikaw, ang aking nakikita

Ano ba ang nadarama ko tuwing ikaw ay kasama?

EHH?! Bakit naman ganyan yung kanta?? WAH! Tamang-tama naman ako!!
Spell..NAKAKARELATE!

Ganyan din ang nadarama ko

Tuwing ika'y lalapit sa akin

Ako'y parang natutulala

Di ko malaman ang sasabihin ko

At sakto pang tumitig na naman saken si Yuta! Napaiwas na

naman ako ng tingin! Lalo lang tuloy
bumilis ang tibok ng puso ko.

Pag-ibig na kaya?

Pareho ang nadarama

Ito ba ang simula?

'Di na mapipigilan

Pag-ibig na ito

Sana'y 'di matapos ang nadaramang ito

Diyos ko, baka sumabog na yung puso ko sa sobrang kaba, patapusin nyo na po ang
gabing 'to!

NOTE: Songs I used: Kismet (Silent Sanctuary)

----------------------- Page 179-----------------------

Saranghae (Sabrina) -- Perfect Match OST / Pag-ibig na Kaya (Rachelle

Ann Go)-- Princess Hours OST

Chapter 35: His Sad Eyes, Her Sad Heart

“In order for it to hide it’s own beauty, a rose hides behind it’s
sharp thorns.” – Chan Sol (Bachelor’s
Vegetable Store)

Meron akong 3 bagay na pinagsisihan ngayong JS Prom.

1. Umattend pa ko kahit alam ko namang walang kasiguraduhang pupunta si Yuta dahil

ayaw daw ni
Kanna na makasayaw sya. Ansakit lang nung feeling na yung mahal mo eh binabalewala
lang ng mahal
nya..na may mahal rin namang iba.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi isipin na kung sana ako yung unang
nakilala ni Yuta..kung ako
yung binigyan nya nung Twisty Heart at naging bestfriend nya..e di sana..ako yung
mahal nya. Saken
lang sana sya nakatingin at ako lang sana yung gusto nyang makasayaw ngayong gabi.

Kaso hindi eh. Hindi mangyayari yun. Hindi naman nababago ang past di
ba? Ang masakit lang, yung
present na pwede pang baguhin para sa future eh hindi ko rin kayang baguhin. Kasi
kahit anong gawin
ko..

hanggang kaibigan lang ako sa paningin ni Yuta.

2. Dahil iniiwasan ko ang crowd at ang mga iilang kalalakihang

gusto ako isayaw ay pumunta ako sa
likod ng stage. Sa mapuno, madamo, at madilim na parte ng school
na kabaliktaran ng makulay at
maliwanag na covered court. Dahil madilim eh naghanap ako ng
pwesto na magandang upuan at
namalayan ko na lang ang sarili ko na naliligaw sa sarili kong school.

3. At ang huling pinagsisisihan ko eh nadapa ako sa takot na kagatin ako ng paniki

na humahabol saken
at nung tumayo ako eh napadpad ako sa isang lugar na hindi ko kailanman pinangarap
na pumunta ---
ang puno na tinaguriang tambayan ng mga ligaw na kaluluwa ng school --- ang
matandang puno ng
Balete.

----------------------- Page 180-----------------------

Maliban sa fact na hindi ko alam kung paano ko babalik sa

covered court kung saan nagsasaya at
nagsasayaw ang karamihan eh hindi ko rin alam yung anong gagawin ko.

Gusto ko ng maiyak at humingi ng tulong kaso kanino naman ako

hihingi ng tulong? Wala namang
katatao-tao rito. Alangan namang sa mga multo ako humingi ng tulong. WAH! Lord,
help me please!

Nung may bumagsak na maliit na tuyong sanga ng kahoy mula sa puno eh napatili at
napaluha ako sa
sobrang takot.

"AAAAHHHHHHH!!"

"S-sino yan??"

EH? S-sino yung nagsalita?!

"S-sorry po. Hindi ko po kayo gustong gambalain kaya sana po wag nyo ko sasaktan!"
sabi ko sa harap
nung puno. Baka kasi maligno yung nagsalita at gusto akong kainin ng buhay eh!
Nanlaki ang mga mata ko nang may lumabas sa puno..este..sa gilid ng puno
pala..isang lalaki na hindi
mukhang maligno pero mas nakakatakot pa sa maligno ang aura.

"At sino naman ang may sabi sayong sasaktan kita? Tsaka lang,
ANONG. GINAGAWA. MO. RITO?!!"
pagalit na sabi nung lalaki.

Pamilyar ang mukha nya. Parang nakita ko na sya. Pero..hindi ko maalala..

"Ah..ano..ah..naliligaw ako eh..baka pu-pwed---"

----------------------- Page 181-----------------------

"MUKHA BA AKONG TOUR GUIDE?! Bakit naman kita tutulungan eh ikaw

nga tong umistorbo sa
pagtulog ko??"

WAH! Nakakatakot talaga sya. Pero..kaya pala sya ganyan magsalita eh dahil inabala
ko sya sa kanyang
pagtulog. Teka..bakit naman sya natutulog sa mga malalaking ugat ng puno ng
Balete..? Hindi ba sya
natatakot? Ayaw nya rin ba ng JS kaya sya nandito?

"Outsider ka no? Umalis ka na bago kita ireport sa guard,"

dagdag nya habang palapit sya saken.
Napaatras ako.

"Na-nagkakamali ka. Estudyante po ako rito. Ma-maniwala ka!"

"Bakit naman ako maniniwala sayo?? May estudyante bang

maliligaw pa sa sarili nyang
school? BALIW KA BA?!"

"A-ano..h-hindi naman kasi ako..matandain sa l-lugar k-kaya.."

tapos tumingin ako sa kanya kahit
nakakatakot sya.

Ngayon ko lang napagmasdan na..naka-school uniform sya at hindi ko masyadong

maaninag ang mga
mata nya dahil sa salamin nya. Teka, bakit naka-school uniform sya?? Di ba dapat
naka pang JS attire
sya?

Hala! Baka isa sya sa mga nagmumultong estudyante sa school na to! WAH! Napaupo ako
sa sobrang
takot at napatakip ng tenga.

"Parang awa mo na! Wag mo kong kakainin! H-hindi ako masarap!" naiiyak kong sabi.
Narinig ko ang
mga palapit na yabag nya.

Nagulat ako nung iangat nya ang ulo ko. Napatitig tuloy ako sa mga mata nya --- sa
mga mata nyang
kakikitaan ng kalungkutan. Hindi pa ako nakakakita ng matang sing lungkot ng kanya.

----------------------- Page 182-----------------------

"Mukha ba kong multo sa panigin mo ha??" tanong nya. Ilang

segundo na kaming nakatitig sa isa't
isa. Hindi ko alam kung bakit hindi ko maalis ang tingin ko
sa mga mata nya. Parang may magnet na
ewan! O dahil ba yun sa mga mata nya?

Teka, naalala ko na kung sino sya!

"M-Mr. Newly Appointed..President..?" nung sabihin ko yun ay umirap sya at

binitawan nya yung baba
ko. Napatayo ako dahil mukhang aalis na sya.

Napansin nya atang sumusunod ako sa kanya kaya huminto sya sa paglalakad at
lumingon saken.

"Ngayong narealize mo na kung sino ko, baka gusto mong tigil-tigilan ang pagsunod
saken?!"

Napakasungit naman nya. Ano bang ginawa ko para kagalitan nya

ko ng ganyan? Dahil lang ba sa
naabala ko sya sa pagtulog nya? Eh bakit naman kasi natutulog
sya dun eh andilim-dilim dun saka
nakakatakot kaya umistambay dun!

"N-Natsume..Hirai-san..tama ba?" sabi ko nang nakangiti. Nagulat ata sya nang

ngumiti ako. Ineexpect
nya ata na magagalit din ako sa kanya.

"Oo. Yun nga ang pangalan ko. Bakit ba??"

"Pwede bang magtanong?"

"Kanina ka pa nga nagtatanong di ba?" naisip ko lang,

bakit ang iksi naman ng pasensya
nya? Nasasayang yung pagiging gwapo nya dahil sa kasungitan nya.
Presidente pa naman sya pero
napaka-unsociable nya. Napaka-unfriendly pa.

"P-pwede ba bang magtanong?"

----------------------- Page 183-----------------------

"ANO BA YUN??"

"B-bakit..ang lungkot ng mga mata mo..?"

"H-HA?!" hindi lang naman sya ang nagulat sa tinanong ko, ako
rin. Ang weird. Nacu-curious ako sa
kanya.

"N-naku sorry po! Sorry po kasi pakealamera ko..s-sige..m-mauna na ko!" tapos

tumakbo ko palayo kahit
medyo nangangapa ako kasi medyo madilim.

Nung huminto ako sa kakatakbo eh nagpahinga muna ako dahil hiningal ako sa ginawa
kong pagtakbo.

Grabe..buti nakakaalis ako dun! Baka kung anong gawin nya

saken dahil sa natanong ko.
WAH..kakaiba..sobrang bilis ng tibok ng puso ko! Dahil ba sa mga mata nya..? O
dahil kinakabahan ako
dahil nakakatakot sya?

Teka..ang mas dapat kong intindihin eh kung natandaan nya ang mukha ko! Naku naman
kasi! bakit ko
yun tinanong! Nagmukha tuloy akong sira sa harapan nya. Eh sya
pa naman yung newly appointed
president. Baka isipin nyang masyado akongfamiliar sa kanya o kaya
eh trip ko lang syang badtripin!
WAH! Wag naman sana..

"Teka! Hoy! SIRA KA BA??" para akong naging naging bato sa

kinatatayuan ko nang marinig ko ang
boses ni Natsume-san. Naku!! Patay! Sinasabi na nga ba eh! Napikon sya saken kaya
nya ko sinundan!
Lagot na!!

"Ang sabi mo sakin kanina..naliligaw ka. Eh bakit tumakbo ka na

lang bigla?? Baliw ka talaga no??
Pano kung mapahamak ka pa rito? E di responsibilidad pa kita
kasi ako ang huling nakakita sayo!
Tsk," sabi nya sabay hawak sa kamay ko tapos lumakad na sya. Nahihirapan akong
sundan ang paglakad
nya dahil ang bilis bilis nya maglakad.

Tapos nung nakahalata syang hawak nya pa rin yung kamay

ko eh bigla nya itong binitiwan.
Ansakit! Grabe, ganyan ba talaga sya makitungo sa mga babae?

----------------------- Page 184-----------------------

Tapos nauna na syang maglakad na parang wala syang kasama. Napakawirdo naman ng
taong to. Sya
yung may sabi kanina na wag ko syang sundan tapos nagalit sya nung tumakbo ako
palayo sa kanya.
Hay..ang gulo naman nya.

Siguro kung si Yuta yung kasama ko..sabay kami sa paglalakad hindi yung nauuna sya
saken. Hindi sya
marunong makisama sa mga babae. Hmp. Nakakainis. Ganyan ba talaga kalaki ang galit
nya saken?

Nagulat ako nung nauntog ako sa likod nya dahil bigla syang huminto sa paglalakad.

"Andito na tayo kaya iiwan na kita," napaka-cold nya naman talaga oh!

"Ano pang tinutunga-tunganga mo dyan?! Di ko na responsibilidad

na ibalik ka pa sa table mo
no!!" dagdag nya. Nyii..nakakatakot na naman sya!

"Ah..g-ganun ba? S-salamat..M-Mr. President," nasabi ko na lang

tapos dahan dahan akong lumakad
palayo.

Nung nilingon ko sya, wala na sya dun sa kinatatayuan nya kanina.

HMP. Umalis na sya kagad? Aish..! Ansungit talaga!

"Yumi! Yumi! Andyan ka na pala!" teka, boses ni Yuta yun ah!

Nung lumingon ako sa kanya eh
kumakaway sya saken at ubod ng laki ng pagkakangiti nya. Napangiti rin ako.

Sa wakas nakita ko rin sya! Akala ko talaga hindi na sya aattend ng JS eh. Ibig
sabihin nun eh nakasayaw
nya na si Kanna. Hay..buti naman..kung nagkataon eh..hindi ko rin sya makakasayaw.

Nung lumapit sya saken eh hinawakan nya agad ang kamay ko at sinabi nyang, "sayaw
tayo!".

----------------------- Page 185-----------------------

Tumango ako at ngumiti sa kanya.

Ang saya ko. Blessing in disguise siguro yung pagkaligaw ko kanina. Kahit pa
sabihing may nakilala kong
nakakatakot na tao na hindi marunong ngumiti at ang alam lang ata ay magsungit.

Atleast kahit nakakainis sya, tinulungan nya pa rin akong makabalik ng covered
court.

Siguro sa part na yun masasabi ko na kahit pano eh mabait sya.

At dahil sa kanya ay..magiging first dance ko pa si Yuta.

Siguro..yung tatlong in-enumerate ko kanina..ay hindi talaga mga bagay na

pinagsisisihan ko..bagkus ay
ang mga bagay na..

pinagpapasalamat ko sa Diyos.

Chapter 36: Captive

“What breadth, what beauty and power of human nature and development there must be
in a woman to
get over all the palisades, all the fences, within which she is held captive!” -
Alexander Herzen

Habang magkasayaw na kami ni Yuta, ineexpect ko na wala kaming

ibang pag-uusapan kundi
si Kanna. Lagi namang ganun. Sanay na siguro ako. Yan ang nangyayari
sa mga taong katulad
ko. Martir.

Pero siguro kaya ko ginustong maging kaibigan sya despite the fact na masasaktan
lang ako everytime
he speaks her name ay dahil gusto kong makatulong sa mga plano nya para maging
masaya sya.

----------------------- Page 186-----------------------

Okay na yun. Being useful to the person I love is already fulfilling. Hindi naman
kasi kasalanan ni Yuta na
sa kanya ako nainlove. At hindi rin naman nya kasalanan na
kay Kanna sya nainlove. Siguro ganun
talaga ang mundo, sinadyang hindi fair.

"Akala ko hindi ka na talaga aattend?" tanong ko. Ngumiti sya. At kahit hindi pa
sya nagsasalita ay alam
ko na. May nangyaring pabor sa kanya kaya sya umattend.

"It turns out na gusto din pala kong maging first dance ni Kanna," nakangiti nyang
sagot.

"Ahh..kaya pala. Kamusta naman ang naging sayaw nyo?"

"Ayun, masaya. Haha! Kung nakita mo yung mukha ni Kanna pag inaasar ko sya! Sobrang
pula! Haha!
Haay..ang cute nya. Wala lang. Ang kulet lang. Magkasayaw kami ng..7 songs ata?"

"Wow! 7 songs?? Antagal nun ah!"

Ouch. Ano kaya yung mga pinag-usapan nila habang

magkasayaw? Haha. Ayoko ng
itanong. Masasaktan lang ako lalo. Ang alam kasi ni Yuta,
medyo nakakamove-on na ko sa
kanya. Kaya..hindi nya dapat mahalata na nakakaramdam pa rin ako ng sakit everytime
kinukwneto nya
saken si Kanna.

"Parang nabitin pa nga ako eh. Alam mo yung feeling na..gusto mong matapos yung
gabi na sya lang
yung kasayaw mo? Ganun yung nararamdaman ko..kaso..hindi sya pumayag! Haha! Baka
daw natutulog
na lang daw ako sa balikat nya! Haha!"

Oo, alam na alam ko yung feeling na yun Yuta. Kaso hindi ko naman yun mararanasan.
Okay na kong
nakikita kang masaya.

"Alam mo Yumi, feeling ko..hindi naman sa masyado kong

kampante ah. Feeling ko..unti-unti ng
nagkakagusto saken si Kanna," dagdag nya.

----------------------- Page 187-----------------------

"Pano mo naman nasabi?"

"Kasi nung last two songs namen may tinanong sya saken."

"Ano naman yung tanong nya?"

At kinuwento nya kung anong nangyari.

"Yuta..s-sa tingin mo..paano ba masasabing i-inlove na ang isang tao..? "

"Haha! Bakit mo naman tinanong? Sabi na nga ba eh inlove na talaga saken eh!! "

"Wala akong sinabing ikaw. Wag kang assuming! Hmp!"

"Sus, halatang halata naman sa mukha mo no!"

"Eh kung sagutin mo na lang kaya yung tinatanong ko sayo?"

"Sunget..haha! Sige na nga. Hmm..masasabi mong inlove na ang isang tao kapag meron
syang taong
laging naiisip lage lalo na pag bago sya matulog o kaya eh pag nag-iisa lang sya.
Tapos pag naalala
nya yung taong yun, masaya sya na malungkot. Masaya kasi nakakasama
mo yung taong yun kahit
paminsan-minsan at alam mong nagdudulot yun sayo ng kaligayahan.

"Malungkot kasi hindi mo masabi yung nararamdaman mo

para sa kanya.Andun din yung
parang kumikirot ang puso mo pag naalala mo sya o nakikita mo sya. Yung tipong
nahihirapan kang
huminga at parang nanlalambot ang tuhod mo pagkasama mo sya at minsan nawawala ka
sa tamang
pag-iisip pag sya yung kausap mo.

"Na nawawala yung rationality at control sa mga sinasabi mo dahil

sa kanya. Yung feeling na sya
yung palagi mong gustong makasama kahit given na yung mga
pagkakataon na masasaktan
ka..ganun."

"Ang haba nga ng sinabi ko eh tapos nung matapos na akong

magpaliwanag, alam mo kung anong
ginawa nya? Kumalas sya ng pagkakayakap saken at pulang pula ang mukha nya. Para
ngang di mapakali

----------------------- Page 188-----------------------

na ewan eh. Tapos di rin sya makatingin ng diretso sa mga mata ko. Pagkatapos nyang
magpasalamat sa
pagsagot ko nung tanong nya eh bigla syang umalis ng stage. Weird di ba?"

"Baka nga tama ang hula mo, Yuta. Baka narealize nya ng may gusto sya sayo," sagot
ko.

"Sana. Pero hindi pa rin ako mapalagay, parang may mangyayaring

hindi maganda. Wala kasi akong
tiwala dun sa Imadori-sempai na yun eh."

"Imadori-sempai? Siya ba yung secretary ng SC? Yung partner mo dapat?"

"Oo. May gusto rin yun kay kuya kaya ang init ng dugo nya kay Kanna. Pati nga ako
tinry nya blackmail-in
eh. Akala naman nya uubra sya saken."

"Alam mo Yuta, may mga naririnig-rinig akong chismis tungkol sa kanya."

Hindi naman ako chismosa. Pero dahil lagi lang akong nasa sulok
at tatahi-tahimik lang eh madalas
akong makarinig ng mga pag-uusap lalo na sa CR ng mga babae.

"Katulad ng?"

"Papalit-palit daw yun ng boyfriend pero napapansin nung ibang

mga ka-year level nya na babae na
napaka-overprotective nya pagdating sa kuya mo. Narinig ko na nakakareceive ng mga
threats galing sa
kanya yung mga babaeng nagfi-feeling close kay Seichiro-sempai."

"Oh? Sinasabi na nga ba eh. Kakaiba talaga yung babaeng yun."

"Nag-aalala ako para kay Kanna. Baka ku---"

----------------------- Page 189-----------------------

Naputol yung sasabihin ko dapat kay Yuta nang biglang may pamilyar na boses akong
narinig sa tagiliran
namen ni Yuta.

"Pwede ko na bang kunin ang kasayaw mo??"

Nung nilingon ko kung sino yung nagsalita eh nanlaki ang mga mata ko.

"I-ikaw?!!" naibulalas ko.

"Ako nga, bakit??" masungit nyang sabi.

Kumunot ang noo ni Yuta. Inalis nya na ang mga kamay nya sa bewang ko.

"Close pala kayo?" tanong nya.

"Huh? H-hindi no!" sabi ko.

Nung tumingin ulit ako kay Mr. President eh parang lalo akong natakot.
Magkasalubong ang mga kilay
nya at mukhang naiinip na sya!

"Hanggang kelan nyo ba ko paghihintayin, ha?? Ano bang problema?" sabi nya habang
nakahalukipkip.

Tumingin sya sa kabilang direksyon and with a mocking face, he said, "'Boyfriend'
ka ba nya, huh?"

WAH! Ano bang problema ni Natsume-san?? Halatang naghahamon sya ng ayaw kay Yuta!
Nakuu..! At
nung tumingin ako kay Yuta eh halatang napipikon na rin sya at nakakuyom pa ang
kanyang palad!

----------------------- Page 190-----------------------

Agad kong inawat si Yuta nang akmang aambangan nya ng suntok si Mr. President.

"Yumi, bitawan mo nga ako! Mababanatan ko to eh!!" sabi ni Yuta. Buti walang
masyadong nagsasayaw
sa puwesto namen kundi lagot na!

"T-tama na yan..s-sige na..p-pumapayag na a-akong makipagsayaw

sayo," sabi ko kay Mr.
President. Kahit hindi ko alam kung bakit gusto nya akong isayaw
ay wala na kong ibang
magawa. Ayoko magkaron ng away. Maimpluwensyang tao pa naman si Natsume-san.

"Kung ganon..halika na," sabi ni Mr. President sabay hatak sa kamay ko palayo.

"Y-Yumi!" sigaw ni Yuta. Halata sa mukha nya ang pag-aalala.

"Kung hindi ka naman nya boyfriend eh wala kang karapatang mag-astang ganyan."

Nakakatakot ang glare nya kay Yuta habang papalayo kami.

Hindi ko alam kung anong nangyayari. Hindi ko rin alam kung bakit feeling ko ang
init ng cheeks ko.

Ang gara naman..ang rough ng ugali nya..wala man lang pagka-gentleman.

Saka akala ko ba galit sya saken? Bakit gusto nya kong isayaw? Saka ganyan ba
talaga sya mag-aya ng
babae? Sapilitan??

Wah..! Nakakatakot talaga sya! Lord, tulungan nyo po ako!

Nagulat ako nung tumingin sya saken ng masama. Nakita ko na naman

yung malulungkot nyang mga
mata. Unexpectedly, naramdaman kong kumirot ang puso ko.

----------------------- Page 191-----------------------

Nararamdaman ko rin ba ang kalungkutang nagtatago sa likod ng mga matang iyon?

Imbes na magpahalata akong natatakot eh ngumiti na lang ako sa kanya. Pero useless
din ang ngiti ko
dahil inisnob nya lang yun!

Habang magkasayaw kami ay ni katiting na salita eh wala man lang syang sinabi!
Kapag tinatanong ko
naman sya at inuusisa, hindi naman sya sumasagot!

Hindi ako ganun kagaling makipag-socialize sa iba pero tinatry ko naman yung best
ko na may mapag-
usapan kami kasi nakakailang yung feeling na may kasayaw ka pero katahimikan lang
ang nasa pagitan
ninyong dalawa.

Nung matapos yung 2 kanta eh bigla nya kong binitawan at tumalikod.

"Eh?"

"Halika na, ihahatid na kita sa table mo," napaka-cold nyang sabi. Nung naglalakad
na sya, alam ko na
ang mangyayari. Sa bilis nyang maglakad, siguradong ako na naman ang hahabol sa
kanya.

"Ah..sandali.."

Lumingon sya at parang nabadtrip, "ANO?!"

"Ah ano..g-ganyan ka ba talaga?"

"Huh? Anong ibig mong sabihin??"

"Ah..I mean..yung hindi mo pag-imik at..yung di mo pag-ngiti.."

"Ano ba ang alam mo tungkol saken, ha??"

"W-wala."

"Yun naman pala eh bakit masyado mong pinanghihimasukan ang buhay ko??"

----------------------- Page 192-----------------------

"H-hindi sa ganun Mr. President..ang totoo kasi nyan..nakikita ko
sa mata mo ang matinding
kalungkutan kaya..kaya..naitanong ko yun. Naku-curious lang ako.
Malungkutin din kasi ako..at sa
tingin ko..w-wala namang masama sa..pagtulong sa iba..lalo na
sa taong..nakakaranas din ng
parehong kalungkutan ng sayo.. "

Habang nagsasalita ako eh hindi ko namalayang nakalayo na pala

sya! WAH! Hindi man lang sya
interesado sa mga sinasabi ko!

"Ah! Teka! S-sorry Mr. President!" teka, bakit ba ako ang nag-so-
sorry? Huhuhu. Ako na nga ang
nagmukhang tanga ako pa ang nagpapakababa para pansinin nya ko.

Huminto sya sa paglalakad ngunit hindi nya ko nilingon nung sabihin

nyang, "hindi mo na kailangang
problemahin pa ang isang tulad ko. Di mo na yun responsibilidad."

'Responsibilidad' na naman. Yun ba ang fave word nya? Kahit

sinusungitan nya ko, nalungkot ako sa
sinabi nya.

Tumakbo ako at humarap sa kanya.

"Papayag lang ako sa isang kondisyon," sabi ko habang nakangiti. Kumunot ang noo
nya.

"H-huh? Sino ka para umastang ganyan ha??" ayy..ansungit na naman.

Akala ko pa naman papayag
sya..pero hindi ko pa nga nababanggit ang kondisyon ko eh ganun na kagad ang sinabi
nya.

"Ako si Yumi..Yumi Masato," nakangiti kong sabi. Alam kong lalo

syang magagalit sa ginawa kong
pagpilosopo sa sarcastic nang tanong pero..bahala na!

"Hindi ko tinatanong ang pangalan mo."

----------------------- Page 193-----------------------

"Alam ko," hindi ko alam kung kay Yuta ko nakuha tong ganitong klase ng pang-aasar
pero dahil useful
naman..okay na rin. Haha. Parang naa-out of character na ko dahil sa lalaking to.

Hindi ko kasi alam kung I will leave him alone kahit naku-
curious ako sa kanya o kukulitin ko sya
hanggang sa bumait sya saken.

"Alam mo naman pala eh so could you get out of my way?

Marami pa akong aasikasuhin!" wah!
nagalit nga sya.

"Sabihin mo muna saken kung bakit mo ko sinayaw? Kala ko ba

galit ka saken?" aww..ano ba yung
sinasabi ko?

Lumapit sya saken at tumitig sa mga mata ko. And with his constant serious face he
asked:

"Gusto mo talagang malaman?" napatingin ako sa kaliwa kasi

nadidistract ako sa nakakatakot nyang
titig saken.

"Ah..eh..w-wag na kung ayaw mong sabihin," nag-aalangan kong sabi.

"No, I will tell you why," napapikit ako. Nakakatakot kasi yung pagkakasabi nya.
Parang yung sinasabi
ng murderer sa mga pelikula bago nya patayin yung biktima. Nyay!

"Gusto ko lang makita ng malapitan ang kaisa-isahang taong nagsabing..

may mga malulungkot akong mga mata."

Nung narinig ko yung sinabi nya ay dinilat ko na ang mga mata ko.

----------------------- Page 194-----------------------

Tama ba itong nakikita ko? N-nakangiti sya?? Ngumiti sya bago sya tuluyang umalis!

Sinasabi nila na ang ngiti ng isang taong laging mukhang galit ay napaka-precious.

Kahit isang ngiti lang yun. Kahit tipid na ngiti lang yun. Para bang it held me
captive.

Na parang isa na kong caged bird..

ng kanyang mapupungay, nangungusap, at malulungkot na mga mata.

Chapter 37: What The Spoiled Princess Wants

"Humans are lonely creators. Humans always desire and yearn for others. Humans
thrist for ambitions.
When things don't turn their way, they start thirsting for it even more." - In Hwa
(The Empress)

I have never been humiliated in my whole life until I met

that bitch's bestfriend. Sukat ba namang
tanggihan ang inaalok kong makipag-team up sya saken?? Tapos ipinahiya nya pa ako
sa buong school
ngayong JS Prom dahil sa hindi nya pagsipot??

Talagang hinahamon nya ko eh no?? Akala naman nya siguro hindi ako gaganti sa
kanya! Hah!! D'yan sya
nagkakamali!!

At leche yung humahawak sa cotillion na yan!! Ayaw pa 'kong

payagang maghanap ng panibagong
partner para makasayaw!! Aish!! Mamatay na sana sya! Kainis!! She
doesn't deserve to be called a
teacher! Wala syang alam sa talent! Puro rules and regulations lang ang pinaiiral
nya!! To hell with you!!

Habang nakikipagsayaw ako sa kung kani-kaninong lalake eh hinahanap ko sa paningin

ko si Seichi. Hindi
ko pa sya nakikita mula nung matapos magsipagkainan ang lahat. Hinihintay ko pa
namang isayaw nya
ko pero anung pecha na, hindi pa rin sya nagpapakita saken!!

----------------------- Page 195-----------------------

Sa inis ko, nakipag-flirt na lang ako dito sa mga nagiging kasayaw ko, tutal gusto
rin naman nila. They
want fun? I will give them what they wanted!!

"Kanna?" a familiar voice. Napatingin ako sa ibaba. Yes, nasa stage kasi ako at
nakikipagsayaw. Pagtingin
ko, heck!! Si Seichi!!

"Sei--" naputol ang gusto kong sabihin nung bigla kong makita ang malanding babaeng
matagal ko ng
gustong burahin sa ibabaw ng mundo --- si Kanna.

“Seichiro-sempai!” masayang tawag nya kay Seichi. Whoa. What’s the meaning of
this?? Don’t tell m---

“Pwede na ba..kitang isayaw?” sabi ni Seichi habang palapit sya dun sa malanding
yun. Teka, TAMA BA
AKO NG NARINIG?? Whoa! This is unbelievable!!

“Opo naman. Tapos na kaming magsayaw ni Yuta. P-pasensya ka na nga pala

sempai..kung kanina---“

“It’s okay. Halika na?”

Tapos nagsayaw na sila dun sa may gilid. WTH is happening?? Narinig ko bang
binaggit nya si Yuta?? SO
NARITO PALA YUNG DEMONYONG LALAKENG YON?!! Arghh!! At sinadya nya lang talagang
ipahiya ako
ha?? Great!! Humanda saken yung lalakeng yon mamaya. Just wait
and see. Pareho kayong
magbestfriend!! Tandaan nyo yang confidence nyong isnobin ang lahat ng mga threats
ko!! TANDAAN
NYO!!

“Imadori, are you okay?” tanong nung kasayaw ko. Mukhang napansin nyang lagi akong
nakatingin sa
ibaba.

“I’ve never been okay in my entire life,” pairap kong sabi sabay
ngiti sa kanya --- my seductive
smile. And that guys looks so satisfied with what I said. Feel na feel naman nyang
may gusto ko sa kanya!
Hah! Funny, loser!!

“Anong oras dumating si Yuta?”

----------------------- Page 196-----------------------

“Hay naku sempai! Sobrang late na!! Past 10 pm na nun!! Hay naku!!” Oh I see. At
dumating sya dahil
kay Kanna? Hah! I can use that!!

“Pero I suppose, sa ngiti mong yan, bati na kayo, tama?”

Wow! Nag-blush ang malanding yon! Teka..does that mean..? No. Ang alam ko eh si
Yuta ang may gusto
sa bestfriend nya. I made sure na tama yung observation ng
mga tao ko. I believe in their gathered
information. Kaya imposible yun.

“Haha. H-halata ba? Ay..sempai. Salamat nga po pala ah. Sa lagi mong pagtulong
sameng dalawa. Ang
bait-bait mo. Answerte ko kasi nakilala kita.”

That bitch!! San nya nakuha ang guts nya para sabihin yun kay Seichi??

“Huh? Pano mo naman nasabi yan? Haha. Napakaordinaryo ko lang namang

tao.. walang espesyal
saken.”

“Ikaw talaga Seichiro-sempai, pa-humble ka pa!”

“Oh sige na nga. Salamat sa pauri o pambobola,” tumawa ng bahagya si

Seichi. OMG. Tama ba ang
nakikita ko?? Heck!! No way!

“Hindi yun bola no!!”

“Haha! Oo na!!”

Seeing them laughing makes my chest churn. Damnit!! Argh!! Kelan

pa sila naging ganyan ka-close??
And to think na nakakatawa ng ganyan si Seichiro kasama sya!!

----------------------- Page 197-----------------------

I CAN’T STAND IT!! Agad akong umalis sa stage. Iniwan ko yung

kasayaw ko. Wala akong pake sa
kanya. Ang importante lang saken ngayon eh paano ako makakaganti sa magbestfriend
na yun!! I WILL
MAKE THEM REGRET WHAT THEY ARE DOING TO ME!!

11:00 pm. One hour na lang tapos na ang nightmare na to NANG HINDI PA RIN AKO
NAISASAYAW NI
SEICHI!! Darn!!

Nung makita ko si Kanna na kasayaw naman eh yung pinsan nyang may salamin eh agad
akong kumuha
ng champagne glass na may lamang tubig. Umakyat ako sa stage at pumunta sa tapat
nila.

Bibitawan ko tong basong to sa ulo nya at pagkatapos ay

tatakbo ako palayo. Kung bibilisan ko ang
pagtakbo eh walang makakapansin saken.

Napalunok ako. Hindi ko nature to pero no choice na ko. This

night is not meant to be hers. THIS
SHOULD BE MINE!!

Hindi pa ko napapahiya sa buong buhay ko. Kayo lang ng bestfriend mo ang

nakapagpagalit saken ng
ganito. At hinding-hindi ko yung mapapalampas!!

Eto ang bagay say---

Hindi ko natuloy ang pagbagsak ko ng baso sa ulo ni Kanna
dahil may biglang humawak sa braso ko.
Paglingon ko sa likuran ko, nanlaki ang mga mata ko.

“SEICHI??”

----------------------- Page 198-----------------------

Nakakatakot ang tingin nya saken. Nanlilisik. Hindi ko pa sya kahit kelan nakitang
ganyan. Bago pa ako
makapagsalita ulit ay tinakpan nya na ang bibig ako at hinatak ako pababa ng stage
at palayo sa mga
nagsasayaw. Nagpumiglas ako pero walang epekto.

“Hmm---!!!”

Nakahinga lang ako ng maluwag nung tinanggal nya na yung kamay nya sa bibig ko.
Pero hindi nya pa rin
binibitawan yung strong grip nya sa isang braso ko.

“Tigilan mo na to, Imadori,” nagulat ako sa sinabi nya.

“What?? Ano bang pinagsasasabi mo?! Saka, bitawan mo nga ako!

Nasasaktan ako!” tapos
nagpumiglas ulit ako pero ayaw nya paring bitawan yung braso ko.

“Hindi mo na kailangang magpanggap pa sa harap ko. Alam ko ang

lahat ng ginagawa mo sa mga
babaeng nagiging kaibigan ko.”

Napatingin ako sa kanya. His face is so serious and scary. Parang hindi sya ang
Seichiro na nakilala ko. He
was never like this. Ang alam kong Seichiro eh laging kalmado, nakangiti at
mabait. Hinde..hindi ka si
Seichiro!!

Walang anu-ano ay may pumatak na mga lecheng luha sa mga mata

ko. When he saw my tears,
binakawan nya na rin ang braso ko.

“So you knew. Since when?”

“From the very start.”

“Kung ganon ay bak---“

“Dahil gusto kong malaman mismo ang dahilan kung bakit mo ginagawa yon. Saka,
hinihintay ko rin
na ikaw ang kusang tumigil at magsabi saken ng dahilan. But you never did.”

----------------------- Page 199-----------------------

Wala kang alam sa nararamdaman ko, Seichi. Wala! Wala!! Gusto kong sabihin yun sa
kanya pero hindi
ko magawa. So he’s like everyone else. Pretending to be on my side. Pero ang totoo
eh masama talaga
ang tingin saken.
“Wala na kong pakelam sa nakaraan, Imadori. Pero tandaan mo to: hindi kita
mapapatawad kapag may
ginawa ka pang masama ulit kay Kanna,” nilingon nya ko nung sinabi nya yun. His
eyes told me he mean
it.

Upon hearing that, lalo lang bumuhos yung mga luha ko.

“ANO BANG MERON SA BABAENG YON?? BAKIT LAHAT KAYO SYA ANG GUSTO?? BAKET?!!”

I have never been like this before. Pero kung para maiparating ko kay Seichiro yung
nararamdaman ko,
ayos lang kahit mawalan na ko ng poise o kung ano pa man.

"Wala akong sinabing may gusto ako sa kanya. Ang akin lang,
hindi ka dapat gumagawa ng mga
bagay na ikasasakit ng iba. Stop this nonsenses, Imadori.”

Yumuko ako. And I smirked.

“’NONSENSE’?? Sinabi mo bang ‘nonsense’yung lahat ng ginagawa ko??” humarap ako sa

kanya.

“Nasasabi mo lang yan kasi WALA KANG ALAM!! WALA!!”

“What do you mean wala?Ano bang gusto mong palabasin? Ever since I met you,
napansin ko na lahat
ng bagay na ginusto mo ay nakukuha mo. Shouldn’t you feel satisfied
and blessed? You’ve got all there
is na gusting makuha ng kababaihan – riches, brain and beauty.
Kaya bakit mo ginagawa ang mga
ganung bag---“

----------------------- Page 200-----------------------

“Nagkakamali ka Seichi. Merong isang bagay sa mundo na kahit

anong gawin ko, kahit ganu ko
gustuhin, kahit gano ko pa pangarapin, ay ALAM KONG KAHIT KELAN, HINDI KO
MAKUKUHA!!”

“Ano?”

“Ang puso mo,” I’ve finally said it..in the most inconvenient and
unlikely circumstance, at the most
unexpected tiem possible.

This is definitely embarrassing.

Ngayon ko lang nakita si Seichiro na ganun kagulat sa buong buhay ko. His face was
flustered and he
tried covering it with one hand. Halata namang hindi nya yun inaasahan. See how
clueless he was all
this time?

It is definitely his first time hearing someone confess to him.

Syempre, wala akong hinayaan ni isang
babae na magconfess sa kanya.

Ito rin ang first time ko. And this is really regrettable.
“You heard it right. Unfortunately, nagkagusto lang naman ako
sa isa sa mga pinakamatalinong
manhid na tao sa buong mundo. And those things I did and doing, were all because of
this stupid and
selfish feelings I feel for you!”

Speechless pa rin sya.

He is really stupid when it comes to these kinds of situation.

----------------------- Page 201-----------------------

Pinunasan ko ang mga luha ko. Nung okay na ako, I faced him. This time with a head
held up high. Na
parang walang nangyari. I’ve regained my posture and ego.

“Ngayong alam mo na kung anong nararamdaman ko, wala na kong dapat sabihin pa”

I decided to walk away from him.

And walk away from this stupid scenario.

Hindi ko namalayang 20 minutes na lang pala alas-dose na.

Siguro wala din naman akong pakelam dahil hindi ako si Cinderella.

Dahil para saken, ang walang kwentang gabing ito ay natapos na.

Chapter 38: Last Minute Stolen Kiss

“Black as the Devil, sweet as a stolen kiss” -Polish Proverb

Sa natitirang 20 minutes ng gabing ito eh nakipagsayaw ako sa kung kani-kaninong

lalaki. Well, it's just
my way of showing to him that I AM OKAY. I will not cry again in front of him at
hinding hindi ko na
ipapakita ulit sa kanya ang kahinaan ko ---my other side which is, unfortunately,
crazily and selfishly in
love with him.

----------------------- Page 202-----------------------

I lure my sadness and frustration in flirting with other guys. Come

to think of it, andameng lalake na
nagkakandarapa saken, but ironically, the stupid guy I love didn't even notice my
feelings for him.

Ang pinakamasakit na part eh nagconfess ka na nga, pero damnit!! Wala pa syang

sinabi. San ka lulugar
dun di ba?? Buti na nga lang naka-graceful exit pa ko eh kung hindi?? Aamagin na ko
lahat-lahat, hindi
pa sya magrerespond!!

Siguro nga, mas okay kung makipag-flirt na lang ako sa iba. Atleast, by doing that,
I am feeling the spaces
in my empty heart. I am being happy without being hurt. Maybe this is the real me.
Maybe things are
better off without him bothering my heart.
Though, habang nakikipagsayaw ako sa iba eh saka ko lang narealize kung gano ko ka-
stupid. I shouldn't
have said that NO MATTER WHAT.

Maapektuhan ang relationship namen. Especially in the SSC. Kami

pa naman ang laging magkasama
dahil mahilig mag-solo flight si Natsume. Damnit!! Nasasabi ko ang
lahat ng to ngayon, pero pano sa
Monday?? Pano ko sasalubungin yung mukha nya nang may ngiti sa labi at walang
halong pagpapanggap
kung alam nya na ang nararamdaman ko??

But what should I have said, then?? Wala akong ibang makitang ibang idadahilan. It
was in the heat of
the moment. Wala akong ibang choice.

Though, ang totoo eh, meron. Tanga lang talaga ako. Hindi naman
nya alam, sana hindi ko na lang
sinabi. Ngayon ko lang narealize na..he refused to tell me na alam nya ang lahat ng
mga ginagawa ko to
protect me. I know that. It's his nature.

Hindi nya sinabi kay Kanna na ako ang nagsira ng pink roses at nagtapon ng laman ng
lunchbox. Kahit in
fact, alam pala nya. He pretended to not know. Kasi maraming mang-aaway
saken. At darami pa pag
naglitawan yung lahat ng babaeng ginawan ko ng masama.

He did all that for me. He was a keen observant as ever.

Hinihintay nya lang pala akong magtapat sa
kanya ng mga kasalanan ko. And to tell the reason why. And to eventually stop.

----------------------- Page 203-----------------------

But instead of confessing my sins, I CONFESS MY LOVE.

In short, it's my fault I am suffering like this. Alam ko namang darating din yung
araw na to, kaso, hindi
ko inaasahang ganun kabilis --- ganun kabilis ko mararamdaman yung sakit ng
UNREQUITED LOVE.

Last 5 minutes. Nagsalita na yung sub-host sa stage na last 2 songs na lang daw.
Hearing that ached my
heart. Dahil sa frustration ko, nagpakita ako ng motibo sa kasayaw ko na gusto kong
halikan sya. I don't
care if it against the rules or whatever. Kaso nung hahalikan ko na sya, may
biglang humatak ng kamay
ko. Napalingon ako.

Then suddenly, everything went motionless. And all I could hear was my damn heart
beating fast.

Ang may humatak ng kamay ko ay walang iba kundi..si Seichi.

"Tol, ano bang problema mo?? Istorbo ka eh no!!" inambahan

nung kapartner ko si Seichi.
Naghahamon ng suntukan. Ngumiti lang siya.
"Ilang minuto na lang magtu-twelve na. At hindi ko hahayaang matapos ang gabi nang
hindi ko sya
naisasayaw. Her last dance was reserved for me," seryosong
sabi nya sabay binaba nya yung
nakakuyom na kamao nung kapartner kong lalake.

Blush. WTH!! Is he serious?? O talagang he just pity me kaya nya sinasabi yan?

"At sino naman ang may sabi sayong pumapayag ako ha??" tinarayan ko sya. It was
very unlikely na
gawin to ni Seichi. Alam kong awa lang ang dahilan kung bakit
gusto nya kong isayaw. He just felt
guilty.

----------------------- Page 204-----------------------

At ang ayoko sa lahat eh yung kinaawaan ako. I have my pride as lady. And I will
not take my pride off
just because of a self-serving invitation.

"We need to talk kay--"

"Wala na tayong dapat pag-usapan!" matigas kong sabi saka ko kinuha yung kamay ko
sa kanya. See??
He just wanted to s---

"Fine. Sorry sa istorbo," sinabi nya at tumalikod na sya. Palakad na palayo samen
ng kapartner ko.

H-HUH?!! He was pissed? Aish!!

"S-sandali!" hindi ko na napigilan ang sarili ko, "a-ano..a-ayos lang saken na..m-
makipagsayaw s-sayo."

I stammer like an idiot! Is this really me?? Argh!!

Lumingon sya. Ngumiti ng tipid saka ko hinatak palayo. Tinignan ko ng masama yung
lalaking kasayaw ko
kanina para hindi na sya sumunod.

This is crazy. Kakasabi ko lang kanina na hindi ako

makikipagsayaw sa kanya dahil alam kong self-
serving lang yung ginagawa nya pero..heto ako..kasayaw sya ngayon sa huling kanta
ng gabing ito!

It was really awkward. Darn! I hate this!!

"Sorry," nagsalita din sya. He wasn't looking at my eyes. Pero naramdaman kong
sincere yun.

"S-SINABI KO BANG SAGUTIN MO ANG CONFES---"

----------------------- Page 205-----------------------

"Sorry for not noticing," napatiklop ang labi ko sa sinabi nya,

"sorry for not noticing that you have
feelings for me."

"Look, hindi ko talaga alam na..g-ganun pala. I'm sorry kung

nakapagsabi ako sayo ng hindi
magagandang salita kanina. I shouldn't have said that," I am looking at him habang
sinasabi nya yun.
His eyes was so sad and he look embarrassed.

"H-hindi ko talaga inaasahan yun kasi.." he paused, looked at me and then looked
away with his face
flustered, "alam kong..papalit-palit ka ng boyfriend. Kaya..I don't get it. Kanina
nga di ba magk ---"

I immediately shut his mouth off --- using my lips.

I was so embarrased na hindi ko na alam kung pano ko pa tatanggalin sa mindset nya

na nagtry akong
humalik ng ibang lalaki. Kaya hinalikan ko sya. To stop him from
reminding me my mistake. And to
answer what kinds of doubts he have in mind.

Nanlaki ang mga mata nya at lalong namula sa ginawa ko. Kahit pa sabihing dinampi
ko lang ang labi ko
sa kanya. I smiled. Mali yung ginawa ko pero..sabi ng puso ko, okay lang yun.

"Now I answered your doubts," I smiled confidently, "hindi porke nakikipag-flirt

ako sa ibang lalake eh
hindi na totoo yung sinabi ko sayo. I am just frustrated. But my heart still wishes
they were YOU."

At natapos ang huling minuto na yun. I walked away from him, smiling.

"I-Imador---"

Lumingon ako sa kanya, and with my teasing smile I said, "hindi ako magso-sorry sa
ginawa ko, Seichi.
Kasalanan mo lahat yan, kasi inakit mo ang pinakamagandang babae sa school na
to..ng mga ngiti
mo."

----------------------- Page 206-----------------------

Natawa sya sa sinabi ko. At natawa rin ako.

In this JS Prom, I realized one thing:

There's no way I can be Cinderella, not just because I am not a damn weakling like
her, but because,
when the clock strikes twelve, I felt happy while she felt sad.

Chapter 39: Last Dance

"To want someone who can’t be yours, being hurt while also hurting the
other. Even so, you can’t
abandon your feelings and so every day you find yourself lost in hell. That’s what
first love is.” – Cho-sun
(Sungkwunkwan Scandal)

Bigla akong umalis ng stage pagkatapos kong marinig ang sagot ni Yuta. Nagtago ako
para hindi nya ko
makita.
Hindi ko alam kung bakit ko ginawa yun. Sobrang kinakabahan ako na parang ewan.
Natatakot ako na
paglumapit sya lalo saken ay hindi ko na kayang isuppress yung kung anuman ang
nararamdaman ko.

Bakit kasi ganun sya..? Lagi nyang pinaparamdamn sa akin na..parang may 'something'
samen..ano ba
talaga kami?

Half-meant jokes, sweet nothings..lahat ng iyon..laging nagdudulot saken ng sobrang

kaba. Nakakainis
kasi lagi nya kong binibiro o pinagtatawanan. Hindi ko tuloy alam
kung biro lang ba yun o totoo
na. Hindi ko tuloy maiwasang isipin na..baka..baka lang naman..baka nahuhulog na ko
sa kanya.

Paano kung..nainlove na nga ako sa bestfriend ko? Paano kung all

this time..hindi naman pala si
Seichiro-sempai ang mahal, pano kung sya??

----------------------- Page 207-----------------------

Blush.

Hinde--WAAAAHHH!! Ano ba tong iniisip ko?!! Hindi pwedeng manyari yon! Hinde!
HINDE!!

Hindi..k-kasi..pagnalaman nya to, siguradong..

'Nyahahaa!! MAY GUSTO KA SAKEN?!! Nakakatawa ka talaga Kanna! Wahaha!! Narinig nyo
ba yun??
Mahal raw ako ni Kanna! Nyahaha!!'

..pagtatawanan nya lang ako at lalong aasarin! WAH!! Ayoko! Ayokong mangyari yun!!

"Kanna?"

Paglingon ko, nakita ko si Seichiro-sempai. Andun pa rin yung kaba sa puso ko

pagnakikita ko sya..lalo na
yung napaka-gentle nyang ngiti. Pero hindi ito katulad nung dati..or
should I say..I feel at ease pag
kasama ko si sempai?

Maya-maya ay nagsayaw na kami. Natutuwa ako kasi alam nya na

okay na kami ni Yuta. Di ko alam
pero..sa lahat yata ng tao, sya yung pinakanakakaalam ng nangyayari saken. Alam nya
pag malungkot
ako o may problema. Talaga bang..dahil lang yun sa pagbabasa nya ng mga librong
nabasa ko na?

Wala kaming ibang napag-usapan ni sempai sa pagsasayaw kundi yung mga usual topics
namen, si Yuta,
ang mga libro, yung mga event sa SSC. Yung mga yun. Masarap talaga sya kausap kahit
kelan. Kaya nga
hindi ko alam kung bakit may mga nagsasabing snob sya. Eh ang bait-bait nya kaya.

Nagulat pa nga ako kasi kinuwento nya yung experience nya nung first time syang
mag-JS. That was last
year. Sabi nya, yung babaeng nagsayaw pa nga sa kanya nun yung nagturo sa kanya
kung pano mag-aya
ng isasayaw nya na iba kasi mahiyain sya. Bahagya nga akong
natawa dun eh. Kasi first time nya
magkwento ng tungkol sa sarili nya.

----------------------- Page 208-----------------------

Siguro may gusto talaga ako kay sempai, pero dahil yun sa personality nya, sa
pagiging mysterious nyang
tao. Espesyal sya saken. No doubt about it. Pero baka..hanggang dun lang yun. Baka
nga naeexaggerate
ko lang yung feelings ko sa kanya. Baka nga.

Pagkatapos nameng magsayaw eh nagtago na ako ng tuluyan. Oo, as in, puwesto ako
dun sa gilid ng
covered court para hindi ko makita si Yuta.

Nagulat ako nung may biglang bumatok saken.

"A-aray!! Ano bang problema m---" paglingon ko, si Tomo ang nakita ko.

"Makabatok ka wagas ah!!" sabi ko. Whew. Buti hindi si Yuta.

"Bakit ka ba nagtatago dyan sa may gilid?" tanong nya.

"Ayokong makita ako ni Yuta."

"Ha? Bakit? Wag mong sabihing nag-away na naman kayo?? Tsk, pagkatapos naming
gumawa ng paraan
ni Miki na mapapunta rito si Yuta eh n---"

"Hindi kami nag-away no. And thank you nga pala. The best talaga kayong mga pinsan
ko. Hehe."

"Heh~ ngayon mo lang kami pinuri ah! Wow! May lagnat ka ba?"
tapos hinawakan nya yung noo ko
pero agad ko namang tinanggal yun.

"Grabe ka naman!! Para mo na ring sinabing ang sama ko kaya h---"

----------------------- Page 209-----------------------

"Hindi ka masama no. MANHID KA LANG TALAGA. Haha!" kumunot ang noo ko sa sinabi
nya.

"Alam nyo kayong dalawa ni Miki, lagi kayong nagpapahiwatig ng

mga bagay-bagay na hindi ko
maintindihan. Manhid ba saan ha? Sorry na kung ngayon ko lang kayo napuri..happy?"

Tumawa sya saka sumipol. Sumimangot ako. Nakakainis talaga tong si Tomo kahit
kelan! Hay naku!

"Ano nga kasi yun?!"

"Magsayaw na tayo, kawawa ka naman. Wuhaha," asar nya sabay hatak saken papunta dun
sa gilid ng
stage.

"Sinong kawawa ha??" tanong ko habang magkasayaw kami.

"Wala. Wala. Joke lang yun," sabi nya sabay ngiti.

"Hmp!"

"Hindi naman kasi ikaw yung kawawa..si Yuta talaga yun, haha," pabulong nyang sabi.

"Narinig ko yun ah! Ano nga kasi yun?? Bakit si Yuta yung kaw---"

"Speaking of Yuta, di ba sya yun?" sabi nya sabay turo dun sa kabilang parte ng
covered court. Sinundan
ko naman ng tingin yung tinuro nya.

"Saan?"

"Ayun oh. Kasayaw si Yumi," sabi nya sabay smirk samen. Inapakan
ko ang paa nya at napaaray sya
dahil dun.

"Ansakit ah! Bakit pati ako g---"

"Eh pasaway ka eh! Para kang si Yuta. Hmp."

"Di kaya. Hindi ako kasing torpe nun."

----------------------- Page 210-----------------------

Nanlaki yung mga mata ko. Pero at the same time, kumirot yung
puso ko. Sinasabi ko na nga ba
eh. Dinedeny lang saken ni Yuta na may gusto sya kay Yumi.
Kasi torpe sya. Natotorpe sya kay
Yumi. Hayst! Nakagawian nya lang talaga kong asarin kaya minsan
sinasabihan nya ko ng something
sweet. Sumimangot ako. Parang ayoko na tuloy makipagsayaw pa sa kumag kong pinsan.
Gusto ko ng
umuwi.

"Oy, ba't nakasimangot ka dyan? Wahaha! Ang manhid at torpe! Bow! Magbestfriend nga
kayo! Haha!"
Ay badtrip naman oh! Nag-asar pa tong si Tomo. Hayst!

Inapakan ko ulit ang paa nya, this time mas malakas tapos iniwan ko sya. Hmp.
Bahala ka sa buhay mo.
Mag-isa kang sumayaw dyan!!

"Hoy Kanna!"

"Ewan ko sayo Tomo. Hmp. Mag-isa ka dyan, " sagot ko tapos lumakas na ko ng
tuluyan.

Nagmukmok na lang ako sa isang madilim na parte ng covered

court. Yung walang masyadong tao.
Hayst. Gusto kong maiyak pero pinipigilan ko.

Ang tanga ko naman kasi..kung kelan feeling ko mahal ko na

sya..saka naman sya..nagm---Hinde-
hinde-hinde! Hindi totoo yan. Nauna nyang mahalin si Yumi. Epal lang talaga ang
puso ko.
Teka nga. Bakit ba ko nasasaktan?? Magbestfriend kami. MAG.BEST.FRIEND.

Hindi ako pwedeng magkagusto sa kanya. Hindi pwede.

Naantala yung mga iniisip ko nang biglang nagsalita yung sub-host

sa stage. Sub-host kasi umexit na
yung tunay na host na walang iba kundi yung masungit na presidente.

"Last 2 songs na mga guys!! Kaya grab a partner and enjoy your last dance!!"

----------------------- Page 211-----------------------

Last dance?

So mag-aalas-dose na pala. Buti naman. Makakauwi na ko. Matext na nga si mama. Nung
nasend ko na
eh pumunta muna ako ng CR. Tapos lumakad na ko pabalik sa table namen nila Miki.
Baka kasi gusto
nilang sumabay saken umuwi kahit hanggang labas lang.

Nagulat ko nung bigla akong hinawakan ni Yuta sa magkabilang balikat. Biglang

tumibok na naman ng
ubod ng bilis ang puso kong nakakainis.

"Kanna!! Sa wakas nakita rin kita!!"

Ha? Bakit? Anong problema nya? Napansin kong pinagpapawisan sya at

humihingal. Wag mong
sabihing..kanina nya pa ko..hinahanap?

"Ano pang hinihintay mo? Bilis na! Habang may kanta p---"

"Okay! tapos na guys! Back to your own tables!! Naenjoy nyo ba ang gabing ito ha?"
sabi nung sub-
host sa stage. Naghiyawan naman yung mga tao.

"Kakatapos lang..narinig mo?" sabi ko.

"HMP! KASALANAN MO TO EH!! KUNG SAN-SAN KA KASI PUMUPUNTA!

D'yan ka na nga!!" pagalit
nyang sabi tapos nagwalk-out sya.

Hindi ko sya maintindihan. Ano bang ikinagagalit nya?

Sinundan ko sya pero antulin nya pa rin sa paglalakad.

----------------------- Page 212-----------------------

"Galit ka ba saken?"

"Ewan ko sayo!" sigaw nya nang hindi ako nililingon.

"Anong nangyari?" si Tomo yun. Kasama nya na si Miki. Nakalayo na talaga si Yuta
kaya hindi ko na sya
sinundan. Napansin kong umupo sya sa isang bleachers sa gilid covered court.

"Ewan ko sa kanya. Nagalit sya nung natapos na yung huling kanta."

"Eh kaya naman pala eh," sabi ni Miki.

"Ha?"

"Malamang talaga magtatampo yun sayo. Ang alam ko kasi..ang last

dance ang pinakamahalaga at
unforgettable sa lahat ng sayaw sa buong gabi," explain naman ni Tomo.

"Ganun ba? Eh hindi ko naman alam eh. Kasalanan ko ba yun??"

"Kung ako sayo, puntahan mo na sya. Sus! Wala yang tampo-tampo na yan! Lambingin
mo lang ng
konti tapos yan!!" sabi ni Miki tapos nag-approve sign pa sya at kumindat. Lalo
lang kumunot ang noo
ko.

"L-lambingin..?"

"Ganto ang gawin mo," lumapit saken si Miki at may binulong. Namula ako sa binulong
nya at lalo akong
kinabahan.

"B-BAKIT KO NAMAN GAGAWIN YON?!"

----------------------- Page 213-----------------------

"Basta gawin mo!" sabi ni Miki sabay tulak saken. Wala na kong choice kundi lumapit
kay Yuta. Haay..!
Bakit ba kasi kailangan ko pang gawin yun?? Hindi nga ako ang may kasalanan eh.
Hmp!!

"A-ano..Y-Yuta.."

"Umalis ka na!"

Ay ganun? Galit pa rin sya?! Hayst!! Tadyakan kita eh!! Para yun lang! Para last
dance lang!!

Lumapit ako lalo sa kanya at ginawa ang sinabi ng isa ko pang magaling na pinsan.
Si Miki.

Niyakap ko sya habang nakatalikod sya.

"Wag ka ng m-magalit saken. Sorry na."

Nagulat sya sa ginawa ko kaya napatayo sya. Pero hindi ko sya binitawan. Napansin
kong pumula yung
likuran ng tenga nya.

"A-ano bang ginagawa mo?! B-bitawan mo nga ako Kanna!!"

"Kung di mo ko papatawarin, hindi kita bibitawan!" oo, kasama lahat

ng sinabi ko sa pinagagawa ni
Miki.

"Argh!! OO NA!! OO NA!! Di na ko galit! Sige na..alisin mo na yang kamay mo!!"

pagkasabi nya nun eh
agad kong tinanggal ang mga kamay ko sa pagkakayakap sa kanya.

Nung humarap sya saken ay sobrang pula ng mukha nya at pilit

nya yung tinatago ng isang kamay.
Nakakunot ang noo nya at ang cute nya tignan. Ang sarap nyang picturan. Haha.

----------------------- Page 214-----------------------

"B-bakit mo pa yon g-ginawa ha?"

"Masama ba?" sabi ko, "ba't pulang pula ka d'yan?"

"H-hindi ah!!"

"Weh~ namumula ka eh!! Haha!" inasar ko sya. Hindi na yun kasali sa sinabi ni Miki
pero minsan lang to
kaya lulubus-lubusin ko na. Lumapit ako sa kanya at niyakap ko sya ulit. This time,
dinikit ko ang tenga
ko sa dibdib nya.

"At ang lakas-lakas nga ng tibok ng puso mo oh!" asar ko.

"WAAH!! Tama na nga!! Oo na! Tama ka!! Okay?? Suko na ko!! Bitawan mo na ko!! Ikaw
Kanna ah!!
Grr!!"

"Inamin mo rin! Haha!"

Tapos binitawan ko na sya. At natapos ang mahabang gabi ng JS

sa pang-aalaska ko sa kanya. Nung
tumingin ako sa dalawa kong pinsan eh pareho silang nag-thumbs up saken. Ngumiti
ako.

Tama nga si mama. Kahit pa sabihing may nalaman akong

masakit na bagay eh..memorable at
unforgettable ang JS na 'to.

----------------------- Page 215-----------------------

Chapter 40: Love Web

"Loving someone is tiring and it hurts, but it’s not something I can stop.” – Young
Jae (Full House)

At dahil tapos na ang JS, back to normal na ang lahat ng klase. Excited na ko
pumasok. Ewan ko ba kung
bakit. Haha.

Habang naglalakad ako papasok sa gate ng school ay may nakita

ang aking mga mata. Isang lalakeng
seryoso sa pagbabasa ng libro na nakatambay sa gilid ng gate. Isang malaking ngiti
ang sumilay sa aking
labi.

"Seichiro-sempai!" tawag ko habang palapit ako sa kanya. Napatingin sya

saken at agad nyang sinara
yung librong binabasa nya tapos nginitian nya ko -- yung ngiti nyang napakaganda at
napakagentle.

"Bakit dito ka nagbabasa sempai? Hindi ba, duty mo ngayon sa lib?"

"Ah. Oo. Hinihintay kasi kita kaya nakipagpalitan muna ako ng oras sa isang kasama
ko."

"Eh?" bakit naman ako hihintayin ni sempai? Anong meron?

"Gusto ko kasi sanang manghiram sayo ng notes sa AP. Nawala kasi yung notes ko last
year. Eh malapit
na yung mga major exams namen. Alam mo naman pag graduating, mas
advanced yung schedule ng
exams."

"Ah ganun ba, sempai? Sure! Teka, kukunin ko," sabi ko sabay bukas nung bag ko.
Hala! Nasaan na yun?

Habang hinahalukay ko yung bag ko eh hindi maalis yung sinabi ni sempai sa isip ko.
Nalungkot ako kasi
oo nga pala, malapit na syang grumaduate. Magiging busy na sila. Hindi ko na siguro
sya ganun kadalas
makikita. Haay.

----------------------- Page 216-----------------------

"Ah!! Nasa locker ko!" bigla kong nasab, "wait lang sempai ah! Kukunin ko lang!"

Akma na sana kong tatakbo nang bigla nya kong pinigilan.

"Sabay na tayo. Sasamahan na kita," sabi nya habang nakangiti. Tumango na lang din
ako at ngumiti sa
kanya.

Nung nasa tapat na kami ng locker ko eh agad kong kinuha yung notes ko sa Araling
Panlipunan. Whew!
Buti maayos ang pagkakasulat ko dito kundi nakakahiya naman kay sempai.

"Pasensya ka na Kanna ah. Sayo pa ko nanghiram. Feeling ko kasi, walang notes si

Yuta eh. Hindi ko kasi
sya nakikitang nag-aaral sa bahay. Pero hindi ko naman sinasab--"

"Naku! Totoo ang hula mo sempai! Si Yuta pa! Eh walang ginawa

yun kundi makipagdaldalan pag
naglelecture ang mga teacher namen eh! Haha. Wala ka talagang maasahan sa notes
nun," sabi ko.

"Haha. Di bale, andyan ka naman eh."

"Sus! Hindi naman ako parating nagpapakopya sa kanya ng notes

kasi namimihasa sya. Antamad-
tamad kasi nun! Hmp!" napatingin ako si sempai nang bigla syang tumawa ng bahagya.

"Bakit ka tumatawa sempai?"

"Haha. Wala lang. Natutuwa lang ako kasi sobrang kilala nyo talaga ang isa't isa.
Alam mo ba ang sinabi
nya saken kagabi nung tinanong ko kung may notes ka sa AP?"

"Ano?"

" 'Sus! Yun pa! Eh lahat ata ng sabihin ng teacher namen eh sinusulat nya. Ansipag-
sipag magsulat
pero ayaw naman magpakopya ng notes!' " natawa ko nung inempersonate ni Seichiro-
sempai si Yuta.
First time ko makita na ginawa nya yun. Ang cute. Hehe.

"Haha! Oh di ba? Halos pareho kayo ng sinabi?"

----------------------- Page 217-----------------------

Bago pa ako makasagot eh napunta ang atensyon ko sa isang taong paparating.

"Seichi!" tawag ni Ate Imadori habang papalapit samen. Bigla akong

napatago sa likuran ni sempai at
napakapit sa braso nya. Natatakot kasi ako kay Ate Imadori. Baka
pagalitan nya ko. Buti andyan si
sempai.

"Yo!" bati ni sempai sa kanya. Yo?? Kelan pa natuto si sempai na bumati ng ganun?
Whoa. First time ko
na naman makikita to ah!

Pansin ko lang, medyo na-feel ko na uneasy si sempai nung dumating si Ate Imadori.
Bakit kaya? May
nangyari ba? Nag-away ba sila?

"Oh ikaw pala yan Kanna!" sabi nya habang nakangiti nung
tinuro nya ko. Kinilabutan ako sa ngiti
nya. Parang ansaya-saya nya ngayon. Hindi ko tuloy alam kung
talagang masaya ba sya o mananakot
lang sya kaya sya nakangiti ng ganyan.

Isa pang kinagulat ko eh bigla nyang hinawakan ang dalawa kong

kamay at sinabi nyang, "bakit kayo
magkasama ni Seichi dito?"

Take note: tinatanong nya yun habang nakangiti saken. Napalunok tuloy ako at
pakiramdam ko eh may
tumulo ng pawis sa gilid ng kilay ko.

"Nanghihiram ako sa kanya ng notes sa AP, " cold na sabi ni sempai sa kanya. Mukha
ngang hindi sila in
good terms.

"Ah..ganun ba? Pwedeng ako rin? Paxerox ko na lang! Okay lang?"

"O-okay lang..k-k-kung yun ang gusto mo, I-Imadori-sempai."

"Sya nga pala!" sabi ni Ate Imadori sabay nag-bow sya sa

harap ko, "sorry sa lahat ng mga nagawa
kong kasalanan sayo. I hope you can find it in your heart to forgive me, Kanna.
Sana maging friends
tayo before kami grumaduate."

----------------------- Page 218-----------------------

Napaatras ako sa ginawa nya. Di kasi ako makapaniwala. Napatingin ako kay Seichiro-
sempai. Mukhang
hindi rin sya makapaniwala. T-totoo bang nagso-sorry sya saken? Baka naman
panaginip lang to? Si Ate
Imadori magso-sorry? Parang hindi ata comprehensible yun ah.
"O-okay lang yun Imadori-sempai. Itaas mo na yung ulo mo. H-hindi mo na kailangang
gawin yan, " sabi
ko na lang habang nakangiti.

Kahit may duda ko ng konti eh ganun nga ang sinabi ko. Sa tingin ko, it's time to
be matured enough at
patawarin sya. Isa pa, sabi nga, past is past. Ang importante, nag-sorry saken si
Ate Imadori.

Agad syang nagtaas ng ulo at napayakap saken sabay sabing, "thank

you!! Akala ko hindi mo na ko
mapapatawad eh! Promise! I will be good to you from now on!"

Ngumiti ako sa kanya. Nakaka-overwhelmed lang. Hindi ko kasi

akalaing darating yung araw na ito
eh. Hindi pala lahat ng tao eh talagang masama. Ngayon ko lang nakita si Ate
Imadori na hindi mataray
ang mukha at hindi nakataas ang kilay. Mukhang totoo ngang nagbago na sya.

Biglang nag-bell. Nag-atubili akong kunin lahat ng kailangan kong libro para sa
araw na ito.

"P-pasensya na Imadori-sempai, Seichiro-sempai, k-kailangan ko ng magmadali. Male-

late na ko."

"Hatid na kita sa room nyo," sabi ni sempai.

"Naku wag na! Malapit na lang naman eh!" tanggi ko.

"I insist, " sabi nya habang nakangiti, "ako ang umabala sayo kaya yun man lang
sana eh pagbigyan mo
kong gawin ko para sayo."

"Oo nga naman, Kanna. Pumayag ka na. Seichi, una na ko ah. May pinapagawa na naman
si Natsume
eh," sabi naman ni Ate Imadori tapos umalis na sya. Tumango na lang ako.

----------------------- Page 219-----------------------

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. Nag-Lunes lang

eh ganto na kaganda ang mga
pangyayari? Parang nakakatakot magpakampante. Ansabi kasi nila, pag sunud-sunod ang
saya, darating
at darating yung lungkot.

Nung nasa tapat na kami ng room eh narinig ko na naman yung 'UUUYYYY!' factor ng
mga kaklase ko
pero hindi na katulad ng dati. Wala na yung magic effect na nararamdaman ko. Siguro
nga ganun talaga
pag nasettled mo na yung puso mo para sa isang tao. Although
crush ko pa rin si sempai, hindi yun
kasing katulad ng nararamdaman ko ngayon..para sa bestfriend ko.

"Salamat sa paghatid saken sempai ah," sabi ko.

"Wala yun. Salamat din dito sa notes. Ibabalik ko na lang

mamya pag napaxerox ko na. Alam kong
kakailanganin mo rin kasi to, kaya hindi ko na iuuwi."
"Okay."

Palakad na sya nun nang bigla syang bumalik, "Ay nga pala."

"Bakit sempai?" may nakalimutan pa ba sya?

"Ilahad mo ang palad mo," sabi nya sabay ngiti saken. Agad ko naman syang sinunod.
May naramdaman
akong nilagay nya ron bago nya sinarado yung dalawa kong kamay.

"Buksan mo pag nakalayo na ko," sabi nya tapos lumakad na sya palayo ng tuluyan.

Nung binuksan ko yung dalawang kamay ko eh nakakita ako ng

tatlong Potchi. Napangiti tuloy ako.
Paborito ko kasi ito. Super! At matagal na nung huli akong
makakain nito. Plus pa na strawberry
flavor ang Potchi kaya love na love ko talaga.

Hay..kahit crush ko na lang si sempai eh hindi pa rin nawawala yung kilig factor
kapag binbiigyan nya ko
ng mga ganito. Ang sweet nya kasi kahit kelan. Sobrang bait nya.

Pagpasok ko ng room, inasar na naman ako nila Nao at ng iba pa. Ngumiti na lang ako
sa kanila at tinago
sa bulsa ng bag ko yung binigay ni sempai.

"Good morning! Muntik ka ng ma-late ah!" bati saken ni Tomo.

----------------------- Page 220-----------------------

"Eh kasi kausap nya pa si Seichiro-sempai kanina, nag-date pa ata sila haha!" asar
naman ni Miki.

"Hindi no! May hiniram lang syang notes saken kaya natagalan ako," paliwanag ko
tapos ay umupo na ko
sa upuan ko.

Hinanap ko sa tingin si Yuta. Ayun. Kumirot na naman yung puso

ko. Ang ganda-ganda kasi ng ngiti
nya..habang kausap si Yumi.

"Oh, kanina ansaya mo ah! Ba't ngayon nakasimangot ka dyan?" puna ni Nao.

"Wala to, " sabi ko sabay palumbaba dun sa desk ko.

Sinasabi ko na nga ba eh. Hindi maganda yung sobrang

saya..kasi siguradong lulungkot din ako
afterwards.

Kainis. Parang nung JS lang, naasar ko pa sya. Ngayon parang anlayo nya na naman.

Bakit naman ganun?? Ni hindi man lang nya ko binati oh pinansin nung dumating ako.
Si Yumi na lang
palagi ang nakikita at pinapansin nya. HMP!!

Naantala yung pagkabwiset ko kay Yuta nang biglang pumasok sa

room si Moriyama-sensei dala ang
isang hindi kagandahang balita.
"Good morning class! Ngayong tapos na ang JS eh tapos na rin
ang maliligayang araw nyo dahil sa
Wednesday eh Pre-Finals nyo na. Tandaan nyo na ang hindi papasa sa Pre-Final Exam
eh hindi pwedeng
makakuha ng Final exam. Hindi ako nagbibigay ng retake alam nyo
yan kaya mag-aral kayong maigi.
Maliwanag?"

Sumagot naman ng "opo" ang buong klase.

Hay. Exam! Exam! Exam! Kailangan ko na namang magreview at mapuyat para makakuha ng
mataas na
marka. Hay. Perfect news para lalo lang akong mabadtrip.

----------------------- Page 221-----------------------

"Lalo ka na Yuta!"

"Bakit ma'am?" sagot naman ni Yuta. Sus, hindi kasi nakikinig eh. Daldal kasi ng
daldal. Hmp!! Kainis!!

"Kung hindi ka papasa sa exam na to eh ipapatawag ko na ang

mga magulang mo, " seryoso at
nakakatakot na sabi ng homeroom teacher namen.

"Don't worry ma'am! Ipapasa ko yan!" mayabang na sagot ni Yuta.

Aww. Ipapatawag ang magulang? Pano yun eh..yung mama lang

ni sempai ang pwede. Hala! Pag
nagkataon eh malalaman ng lahat na magkapatid si sempai at
Yuta! Naku!! Hindi pwedeng mangyari
yun! Masyadong big issue yun!!

Kung bakit pa kasi antamad-tamad nya mag-aral eh! Hay!!

After ng recess eh nagulat ako sa kumpulan ng tao sa may harapan ng classroom.

"Anong meron, Miki?" tanong ko.

"Ang haba ng hair mo. Ikaw na talaga, " sagot nya.

"Ha?" ang gulo naman ng sagot nya. Tumingin ako kay Tomo. Tinuro nya yung upuan ko.

"Anong meron sa upuan ko?" lumapit ako run at nag-excuse sa mga usisero kong mga
classmate.

Pagtingin ko eh napa-blink blink ako ng mata. Totoo ba tong nakikita ko??

WAH!! Isang bouquet ng roses at isang cute na bear stufftoy ang nasa upuan ko!!

"Answerte mo naman ka na!!"

----------------------- Page 222-----------------------

"Kay Mr. SA galing yan no!"

"Infairness, ang mahal ng bouquet ah!! Bongga ka girl!!"

"Akala ko mananahimik na ng tuluyan yung SA mo kasi nung JS hindi ata sya

nagparamdam ano?"

"Oo nga Kanna! Well, anyway! Baka bumawi lang!!"

Yang ang reaction ng mga kaklase ko bago pa ko makapagsalita. Napansin ko na may

sulat sa gitna ng
bouquet. Kinuha ko yun at binasa:

Kanna, sana someday, marealize mo kung sino ako

Nag-'ayiih!' naman yung mga classmate kong babae. Mas kinikilig pa sila kesa saken.
Honestly, kinilig
ako dun. Kaso at the same time, lalo kong mamisteryosohan kay Mr. SA. Hindi ko ma-
identify kung sino
sya kasi naka-printed naman yung nakalagay sa sulat. Buti sana
kung sulat kamay eh di madali kong
mate-trace kung sino yun.

Tapos wala naman daw nakakita kung sino yung naglagay ng

buoquet at stuff toy sa upuan ko nung
recess. Haay..

Gusto kong makilala kung sino sya kasi ito yung unang beses na may nagkagusto
saken. Kaso natatakot
ako na kapag nakita ko na sya eh baka..madisappoint ako o malungkot.

Pwede bang..si Yuta na lang si Mr. SA? Kasi..gusto ko..sana sya na lang. Kaso,
imposible naman yun.
Haha.

Nung uwian na, nagulat ako nung biglang lumapit saken si Yuta. Bumilis na naman
yung tibok ng puso ko
at nahihirapan na naman akong huminga.

"Uy ano yan ha?" sabi nya sabay agaw dun sa sulat na galing kay Mr. SA. Nirecite
nya yun ng sobrang
lakas tapos tumawa sya.

----------------------- Page 223-----------------------

"Haha!! Ang mais tuhod naman ng Secret Admirer mo! Haha! Andameng nalalaman!" asar
nya habang
tumatawa pa rin.

"AKIN NA NGA!!" pagalit kong sabi sabay agaw dun sa sulat.

"Sus! Para binasa ko lang yung sulat eh nagalit ka na. Para yan lang!" sabi nya.

"Anong problema mo??" nakakainis! Nakakainis!!

"Binigyan ka lang ng bouquet ng red roses at stuff toy, ganyan ka na ka protective

sa Mr. SA na yan!
Bakit, kilala mo ba yan? Hindi naman ah!"

"Eh ano ngayon sayo?? Siguro nagseselos ka lang ano!!"

"Ha? Selos? Bakit naman?"

"EWAN KO SAYO!!" sigaw ko sabay kuha nung bouquet sa desk ko pati nung stuff toy at
nilagay ko sa
bag ko. Hindi nagkasya kaya binuka ko na lang yung bag ko. Tapos
nagwalk out na ko. Hindi ko
mapigilan ang inis ko sa kanya. Parang gusto ko tuloy umiyak.

Wala naman akong ginagawang masama tapos nagalit na naman sya saken.

Hinihiling ko na sana, katulad ng dati eh hahabulin nya ko at magso-sorry sya

saken. Pero hindi nya yun
ginawa. Pag lingon ko eh patakbo sya sa kabilang direksyon.

Tuluyan ng pumatak yung mga luha ko. Kasi nakita ko si Yumi na naglalakad sa
direksyon na yun. Ang
pagkakaalam ko eh papunta yun dun sa nakakatakot na puno sa school na ang sabi eh
pinamumugaran
ng mga multo.

----------------------- Page 224-----------------------

Hasyt! Ano ba ang pakelam ko kung dun si Yumi pupunta?? Tama ng nakita ko na mas
interesado pa si
Yutang sundan sya kesa mag-sorry saken.

Bakit ganun? Lagi na lang. Lagi na lang ganito.

"Kanna, umiiyak ka ba?"

Napalingon ako sa kung sino yung nagsalita. Si Seichiro-sempai pala. Agad kong
pinahid yung mga luha
ko. Ayokong mag-alala na naman si sempai saken dahil sa pesteng si Yuta.

"Ibabalik ko na sana tong notes mo sa AP. Teka, ano bang

nangyari?"umiling lang ako. Ayokong
magsalita. Pagsinabi ko, lalo lang akong masasaktan.

Muli, sa curiosity ko eh tumingin ako sa direksyon kung san sinundan ni Yuta si

Yumi. At nanlaki ang mga
mata ko sa nakita ko. Lalong lumakas yung daloy ng luha sa mga mata ko.

Hinde..hinde totoo ang nakikita ko. Sabihin nyo sakeng hindi totoo yung nakikita ng
dalawang mata ko
na..

hinalikan ni Yuta si Yumi. Hindi ito totoo.

Hinde..

Napatingin rin si sempai sa direksyon kung san ako nakatingin.

Naramdaman ko na lang nabiglang niyakap ako ni Seichiro-sempai ng mahigpit habang

nakatalikod ako
sa kanya. Kasing higpit ito nung yakap nya nung una kaming
magkakilala. Ang pinagkaiba nga lang,
hindi nakatakip sa bibig ko yung isang kamay, kundi sa mga mata ko -- mga mata kong
nakalimutan na
ata yung salitang 'tama na'.

----------------------- Page 225-----------------------

Pero kahit kadiliman na lang ang nakikita ko eh hindi pa rin maalis sa isipan ko si
Yuta at si Yumi n---

"Minsan, kailangan mong pumikit at magbulagbulagan sa mga bagay na nakikita ng

mata..para kahit
pano eh mabawasan yung sakit na nararamdaman mo," narinig kong kalmadong sabi ni
sempai saken.

"Bakit sempai?? Bakit ganun?? *sniff* Ansakit-sakit!" hindi ko na napigilang

sabihin yun kay sempai. At
sa ganung posisyon ay nagpatuloy lang ako sa pag-iyak.

"Bakit kasi si Yumi pa? Eh mas nauna naman kaming nagkakilala di ba? Bakit hindi na
lang ako?? Bakit
hindi na lang kasi AKO?!"

"Tama na Kanna. Wag ka ng umiyak."

Bakit ganun ka-unfair ang buhay? Bakit simula nung natuto akong magmahal eh natuto
na rin ang puso
ko na umiyak? Bakit ganto kasakit?? Bakit?

"Andito lang ako Kanna. Tandaan mo yan," dagdag ni sempai. Yumakap na lang din ako
kay sempai at
binuhos sa kanya yung iyak ko.

Sana..sana panaginip lang to. Kasi yung sakit na nararamdaman ng puso ko ngayon,
napakaunrealistic
na. Kulang ang superlatives para idescribe. Ganun kasakit. Ganun kasakit.

----------------------- Page 226-----------------------

Chapter 41: Misunderstanding

"Constant kindness can accomplish much. As the sun makes ice melt, kindness causes
misunderstanding,
mistrust, and hostility to evaporate." -Albert Schweitzer

Maaga kong pumasok kasi tinext ako ni Yumi. Ngayon na

namen isasagawa yung last na Mr.SA
Plan namen. Just to end it, kasi mukhang hindi ko na yun kailangan.

"Yuta, congrats! Siguro pagkatapos nito, makakapagtapat ka na kay Kanna properly,"

nakangiting sabi
ni Yumi saken.

"Haha. Sana. Kung tamang hinala ako eh magagawa ko na nga yun," tapos nag-high five
ako sa kanya
at tumawa kami ng sabay.

Kami pa lang ang tao nun sa room kasi maaga pa. Sinisigurado kasi nameng walang
makakarinig ng mga
pinagsasasabi namen kasi mahirap na. Baka mabisto pa eh last na nga.

"Oo nga pala, nung JS, anong nangyari dun sa

pagsasayaw nyo nung masungit na
presidente?" natanong ko sa kanya.

Sa totoo lang nag-alala talaga ko nun kasi sa itsura pa lang

nung lalakeng yun eh hindi na
mapapagkatiwalaan. Isa pa, kung makahatak sya kay Yumi
wagas. Hindi man lang sya nagpaka-
gentleman kahit pakunwari lang.

Nakakakulo pa ng dugo nang sabihan nya ko na bakit ba ako nangengelam eh hindi ko

naman girlfriend
si Yumi. Kabadtrip. Bakit sino ba sya?? Eh ano kung presidente
sya? Pakelam ko sa title nya dito sa
school. Yung insecure nga na Imadoring yun nababara ko, sya pa
kaya! Saka, masama bang maging
concern sa kaibigan??

Hayst. Nababadtrip talaga ko pag naalala ko ang pagmumukha nya.

----------------------- Page 227-----------------------

"Ah, yun ba? Okay naman. Hindi naman kasi sya nagsasalita
nung magkasayaw kami.
Haha. Nakakailang lang," sabi nya habang nakangiti. Napakunot ako ng
noo. Bakit nakangiti pa sya
habang sinasabi yun? Hindi ba sya naiinis sa lalake na yun??

"Sa susunod, wag mo ng pansinin yun. Wala lang yung magawang matino sa buhay nya.
Takte, power
tripper pa," sabi ko.

"Hindi naman ganun si Mr. President. Feeling ko mabait sya."

"MABAIT? Wow. Sang part ng lalakeng yun ang sinasabi mong mabait?? Eh napaka-bossy
nga nya. Buti
sana kung magkakilala kayo eh hindi naman. Masyado syang..ay basta! Ayokong lalapit
ka pa dun! Baka
kung ano pang masamang gawin nya sayo!"

"Yuta."

"Oh?"

Ngumiti sya -- yung napipilitang ngiti tapos tinakpan nya ng dalawang kamay nya
yung mukha nya. Hindi
ko maintindihan kung bakit nya yun ginawa pero mas nagulat ako sa mga sinabi nya
na:

"Please, wag kang maging ganyan saken."

"Ha? Anong ibig mong sabihin?"

"Wag kang maging..s-sobrang bait saken."

"H-ha?" ano bang pinagsasasabi ni Yumi? Hindi ko sya maintindihan? At bakit parang
maiiyak na naman
ang tono ng boses nya.

----------------------- Page 228-----------------------

"K-kasi..baka mamisunderstand ko yung pagiging..m-mabait at protective mo saken. K-

kaya.."
"Hindi pa rin kita maintindihan. Anong masama sa pagiging mabait ko sayo? Saka
'protective'? Gusto ko
lang naman na layuan mo yung mayabang na presidente na yun kas---"

"Yun nga eh. Tama yung sinabi ni Mr. President nung JS. H-hindi mo naman ako g-
girlfriend kaya..h-
hindi mo dapat sinasabi yan."

Hindi ko pa rin maintindihan. Masama bang mag-care sa isang kaibigan?

Wala namang dapat
mamisunderstand dun ah?

Magsasalita na sana ko kaso nagdatingan na yung iba nameng classmates. Habang yung
iba eh lumapit
saken at nakipagkwentuhan ay napansin kong tumahimik si Yumi.

"Wag ka nga sumimangot dyan, sige ka, papanget ka nyan," pabiro kong sabi sa kanya.
Natawa naman
sya ng bahagya. Buti naman at napatawa ko sya. Although, hindi ko pa rin talaga
magets kung anung
punto nya kanina eh hindi na yun mahalaga. Basta hindi na sya ulit iiyak ng dahil
saken eh okay na yun.

Dahil mas maganda si Yumi kapag nakangiti.

Okay na sana yung umaga ko kaso nabadtrip ako nung naghiyawan yung
mga classmates namen.
Napasilip naman ako sa labas at ayun. Ang ganda ng view. Kitang kita kong ang
ganda-ganda ng ngiti
ni Kanna..habang nakikipag-usap kay Kuya Seichiro.

Nakakaselos lang kasi akala ko naman sakin na talaga may gusto si Kanna. Yun pala,
talagang masyado
lang akong tamang hinala at kumpiyansa sa sarili. Hayst. Pagsinuswerte ka nga naman
oh.

Badtrip pa si Moriyama-sensei. Tama ba namang i-special mention ako sa klase?? Oo

alam ko naman na
tagilid na naman ako sa class ranking pero hindi naman tama na sabihin nya yun.
Buti na lang kaya kong
magpatawa pa rin kahit sa ganung sitwasyon.

----------------------- Page 229-----------------------

Sa totoo lang medyo kabado rin ako. Ayokong mapatawag ang magulang ko pag bumagsak
ako. Una sa
lahat, wala na yung tunay kong mama. Wag na nating banggitin yung
walang kwenta kong ama. At
ayoko namang maging abala kay tita, na nanay ni Kuya Seichiro at Mika.

Pag nagkataon eh malalaman na ng lahat na magkapatid kami sa ama. At ako ay isang

anak sa labas.

Hindi ko hahayaang mangyari yun. Dahil para saken, isang malaking pagkakamali na
naging anak ako
ng walang kwenta kong ama.

After ng recess eh successful naman ang plano namen ni Yumi na mailagay yung
bouquet ng red roses at
stufftoy sa desk ni Kanna nang walang nakakapansin. Mukhang masaya naman si Kanna
sa natanggap
nya. Sabagay, expected ko naman yun kasi alam na alam ko yung mga gusto nya.

Uwian na nung isagawa ko yung second part ng huling plano namen, yung tanging way
para hanggang sa
huli ay hindi ako mapagsuspetsahan na ako si Mr. SA -- ang alaskahin si Kanna.

Kaso parang hindi naging maganda yung kinalabasan. Ang bilis nya ma-HB. Para
konting biro lang eh,
nagwalk-out na sya.

Dapat susundan ko na sya nun kaso bigla kong nakita si Yumi na papunta dun sa lugar
kung saan nya
unang nakita yung mayabang na presidente ng SSC. Nakwento nya rin kasi saken sa
text nung weekend
kung pano nya nakilala yun.

Dahil malakas ang kutob ko na susuwayin nya yung sinabi ko na wag ng lumapit pa dun
sa lalakeng yun
eh sinundan ko sya.

Ang tigas kasi ng ulo nya. Gusto ko lang naman syang protektahan sa mga ganung
klaseng lalake na
alam kong walang gagawing matino sa kanya. Baka pagtripan lang sya nun eh ang uto-
uto rin nitong si
Yumi. Iyakin pa.

Nung nahabol ko na sya eh agad ko syang hinawakan sa kamay. Hindi nya ata napansin
na sinundan ko
sya kaya nagulat sya sa ginawa ko.

----------------------- Page 230-----------------------

"Bakit pupunta ka pa dun?? Sinabi ko na sayong wag ka ng lumapit sa kanya di ba?"

"Bitawan mo nga ko, Yuta!" sabi nya sabay tanggal nung kamay ko sa kamay nya. Nung
tinignan ko sya,
maiiyak na naman sya.

"Alam mo masakit na kasi eh! Masakit sobra!" tuluyan na naman syang umiyak. Ano na
naman ba to??

"Ha??"

"Gusto ko ng mag-move on! Gusto ko ng mag-move on sayo! *sniff* Kaso pano ko

gagawin yun kung
ganyan ka kabait saken?? *sniff* Alam mo bang namimisunderstand ko
na yung sobrang kabaitan
mo?? Kaya please..wag. Yuta, wag. *sniff* Si Kanna ang mahal mo.
Hindi naman na magbabago di
ba? Kaibigan mo lang ako! K-kaya sana..sana.."

Biglang umihip ang malakas na hangin. Napansin kong tinakpan nya ang mata nya at
bini-blink nya yung
kaliwang mata nya.

"Napuwing ka ba?"
Lumapit ako sa kanya pero humakbang sya paatras. Ang kulit naman nitong si Yumi oh.

"Akin na nga, hihipan ko," sabi ko sabay hawak dun sa braso nya. Lumapit ako sa
kanya at itinaas ko ang
ulo nya.

"Tumingin ka sa taas, okay?" tumango naman sya tapos suminghot. Natawa ko bahagya.
Tapos hinipan
ko nang marahan yung kaliwa nyang mata.

"Ipikit-pikit mo. Ano okay na?"

----------------------- Page 231-----------------------

Tumango sya.

"Sorry na," napatingin sya sa sinabi ko.

"Hindi ko alam na..nasasaktan pala kita lalo sa mga ginagawa

ko. S-sa totoo lang, isa ka sa mga
pinakatine-treasure ko na kaibigan kaya ganun ako sayo. Haha. Para na ba kong tatay
mo sa pagiging
protective ko? Sorry ah. A-ayoko kasi na masaktan ka na naman kaya.."

Hindi ko na napagpatuloy yung sinasabi ko kasi biglang yumakap saken si Yumi.

Hinimas ko ang buhok
nya. Nararamdaman kong medyo okay na sya. Napangiti ako. Wala na sigurong kasing
pure-hearted na
babae na katulad ni Yumi. Kaya siguro ganto ko sa kanya.

"Narealize ko na, ang hirap pala magmahal ng taong sobrang bait. Nakakainis ka kasi
eh. *sniff* Ang
bait-bait mo, sobra."

"Bait lang, bait-bait, OA na yun," biro ko. Natawa kami ng pareho.

Kaya lang nawala kagad yung ngiti sa labi ko at yung halakhak sa boses ko nang
makita ko si Kanna sa
malayo..kayakap ni Kuya Seichiro.

"Sabihin mo Yumi, hindi totoo yung..n-nakikita ko di ba?"

"Ha?" napalingon rin si Yumi sa direksyon kung saan ako tumitingin. Mukhang nagulat
rin sya.

"Y-Yuta.." malungkot ang mga mata ni Yumi nang tumingin sya saken. Alam kong alam
nya kung anong
nararamdaman ko.

"O-okay lang ako. Tara na,"

----------------------- Page 232-----------------------

Nagsinungaling ako.

Ang totoo eh hindi ako okay. Masakit. Masakit hindi lang sa mata --- kundi pati na
rin sa puso.

Kung ako talaga yung mahal ni Kanna, bakit kayakap nya si

Seichiro? AT BAKIT MAHIGPIT DIN ANG
YAKAP NI KUYA SEICHIRO SA KANYA??

Bakit ganun? Kung kelan akala ko okay na. Kung kelan ang kulang na lang eh aminin
ko sa kanya yung
nararamdaman ko..saka pa nagkaganito.

Baka nga talagang ilusyon ko lang yung pakiramdam ko na may

gusto na saken si Kanna. Siguro
nasobrahan lang ako ng asar sa kanya kaya sya nagba-blush pag nakikita ako o
naiilang.

Siguro nga ganun lang yun. Namisundertand ko lang. Ang hangin ko kasi eh.

Ang totoo pala ay..si kuya pa rin ang mahal nya. Si KUYA pa rin.

Chapter 42: Lost Necklace

"Feelings are the easiest thing in the world. It opens up

once when you close your eyes." - Chi Soo
(Flower Boy Ramyun Shop)

Pag-uwi ko ng bahay eh dumiretso na ko kagad ng kwarto ko. Sana maintindihan ni

mama kung bakit ko
ginawa yun. Ayoko kasing siyasatin nya pa kung bakit maga yung mata ko pag-uwi.
Lalo lang syang mag-
aalala. Haay.

Nahiga ako sa kama. Nagugutom na ko pero wala akong gana kumain. Ang tanging alam
ko lang eh hindi
pa rin tumitigil sa pagkirot ang puso ko. Paulit-ulit sa isip ko yung eksenang
nasaksihan ko kanina.

----------------------- Page 233-----------------------

Bwisit. Tumutulo na naman ang luha ko. *sniff* Hindi ko na alam

ang gagawin ko. Pano ba? Pano ba
dapat i-handle ang ganitong sakit?? Nagpagulung gulong ako sa kama, yakap-yakap
yung unan ko.

"WAH!!" sumigaw ako na parang ewan. Umupo ako sa kama at humarap sa salamin.

"Bakit kasi nung nagbigay ng kagandahan si Lord, tulog ako?? Bakit

kasi hindi ako kasing ganda ni
Yumi?? Bakit kasi hindi ako kasing hinhin nya kumilos? Bakit ganun?? Bakit?!"

Eto na naman yung insecurity at inferiority complex ko sa sarili. Haay. Ano nga
naman ba ang laban ko
kay Yumi? *sniff*

Ayoko na. Naisip ko tuloy na sana..sana..si Seichiro-sempai na lang ulit. Para

hindi ako nasasaktan ng
ganito. Kaso..hindi ba..pagtakas lang yun sa tunya kong nararamdaman?

Napatingin ako sa Twisty Heart na nasa leeg ko. Gusto ko sanang tanggalin yun.
Kaso..hindi ko magawa.

Pag tinanggal ko yun, parang hindi na ako si Kanna. Kasi naging parte na yun ng
pagkatao ko.
Pag tinanggal ko yun, para ko na ring sinira yung
promise ko kay Yuta na bestfriends
forever kami. Haay..

Ngayon ko lang narealize na ang pinakamahirap na posisyon sa buhay ng isang tao eh

ang pagiging
bestfriend nya. Hindi ba pwedeng hindi ko na lang bestfriend si Yuta?? Hindi ba
pwedeng ako na lang
yung taong mahal nya??

Biglang nagring yung CP ko. Agad bumilis ang tibok ng puso

ko. Tinignan ko kung sino yung
tumatawag. Si Seichiro-sempai pala. Hinayaan ko lang magring. Ayokong
sagutin kasi..lalo lang akong
iiyak. Ayoko ng idamay pa si sempai. Para saken, okay na yung pag offer nya ng
shoulder nya para iyakan
ko kanina.

----------------------- Page 234-----------------------

Napatingin ako sa sticky note na nakalagay sa gilid ng salamin.

Aww. Dapat pala nagrereview na ko
ngayon. Sa Wednesday na yung Pre-Finals. Kaso, pano ko magrereview kung walang
ibang nasa isip ko
kundi yung nakita kong halikan nila Yuta at Yumi kanina??

Nahiga ulit ako sa kama at habang hawak-hawak ko yung Twisty Heart eh di ko na

namalayang nakatulog
na pala ako.

Sa kabilang dako, hindi ko alam na habang ako ay nasasaktan, si mama naman eh

nagsasaya --- kausap
si papa sa telepono.

"Pa, good news. Inlove na ang anak naten."

"Talaga, ma?? Haha! Finally! Kay Yuta di ba??"

"Oo."

"Dumating na ang pinakahihintay naten."

"Sana nga lang magkaayos na sila. Sa mukha ng anak naten kanina eh halatang nag-
away sila ni Yuta."

"Sus, normal lang yun. Parang tayo lang di ba?"

"Che. Ewan ko sayo. Malaman-laman ko lang na nambab---"

"I love you, ma."

"Sus!! Ibababa ko na nga yung telepono. Mahal na to. Bye-bye."

DIAL TONE.

Kinabukasan. May malaki akong problema. NAMAMAGA PA RIN ANG MGA MATA KO!! Wah!!
Pano ko
maitatago to?? Pulbo kaya?? Hayst!!
Habang kinukuha ko yung mga librong gagamitin ko ngayong araw
sa locker ko eh muntik na akong
atakihin sa puso nang biglang sumulpot sa gilid ko si Ate Imadori.

----------------------- Page 235-----------------------

"I-ikaw pala yan, Imadori-sempai. Haha. Ginulat mo naman ako," sabi

ko. Nakakapagtaka. Namamaga
rin ang mga mata ni Ate Imadori. Umiyak din ba sya kagabi?

"Sorry naman. Haha! Uy, anong nangyari sa mata mo? Bakit namamaga?"

"Ah..eh..napuyat kasi ako kagabi. Haha," palusot ko.

"Ah~ ganun ba? P-pareho pala tayo. Hehe."

Katulad ng pagsisinungaling ko, feeling ko nagsinungaling rin si Ate Imadori saken.

Nacurious tuloy ako
kung ano ang dahilan kung bakit nagkaganun yung mata nya. Infairness, natatago
naman ng slight make
up nya kahit pano. Sa malapitan lang halata. Eh ako?? Pano ko to itatago?? Haay..

"Uy, ngayon ko lang napansin, ang ganda ng necklace mo!" sabi nya sabay hawak dun
sa Twisty Heart
na nasa leeg ko.

"Ah. Hehe. Salamat."

"Saan mo nabili?"

"Binigay lang yan saken ni.." nahinto ako. Sumikip na naman ang dibdib ko. Naalala
ko na naman kasi si
Yuta. At ang nasaksihan ko kahapon. Haay.

"Ni?"

"Ng bestfriend ko. Sign of friendship namen to," sabi ko sabay ngiti -- ngiting
pilit.

"Ah. Nakakainggit naman kayo ng bestfriend mo."

Tumawa na lang ako ng bahagya. Kung alam mo lang Ate Imadori, kung alam mo lang
kung gano kasakit
na tawaging 'bestfriend' ang taong mahal mo, haay..

Nung mag-bell ay nagpaalam na saken si Ate Imadori. Kahit medyo namamaga din ang
mata nya eh ang
sweet pa rin nya ngumiti. Nakakainggit sya. Hindi ko kasi
magawang ngumiti ng totoo pag ganitong
alam ko sa sarili ko na hindi ako okay.

----------------------- Page 236-----------------------

Bago ko pumunta ng room ay hinubad ko yung kwintas na bigay ni Yuta. Hindi ko

hinuhubad yun kahit
pag naliligo ako. Ngayon lang.

Naisip ko na, dahil hindi ko na sya kayang ituring na bestfriend eh wala na akong
karapatan pang isuot
yun. Siguro, ibabalik ko na lang sa kanya yun pag medyo okay na kami. KUNG
MANGYAYARI PA YUN.
Feeling ko kasi..hindi ko na sya kayang kausapin ng katulad ng dati. Kung pwede nga
lang na di ko sya
makita ngayong araw eh..haay.

Kanna, sigurado ka ba sa gagawin mo?

Wag ka ng magtanong isip. Hindi ko rin alam.

Pagpasok ko ng room eh yumakap saken si Miki at inakbayan ako ni Tomo. Nagtaka ko

kung bakit nila
ginawa yun pero honestly, masaya ko kasi..kahit pano..gumaan yung pakiramdam ko.

"Ano na naman bang pinag-awayan nyo?" tanong ni Miki.

"See through ba talaga sa mukha ko na nag---"

"Oo. Lalo na dyan sa mga mata mo. Anak talaga kayo ng

tokneneng oh. Ang sakit nyo sa ulo," sagot
naman ni Tomo.

"Sorry, pinag-alala ko pa kayong dalawa. Pero promise, okay lang ako kaya.." bago
ko pa matapos yung
sasabihin ko eh niyakap ako ulit ni Miki.

Hindi talaga ako makakapaglihim sa kanila. Hindi talaga ako

pwedeng magsinungaling pag sila ang
kasama ko. Haay.

Nagsimula at natapos ang klase sa puro review at lecture ng mga teachers namen.
Nagconcentrate na
lang ako sa pagsusulat ng notes at pakikinig kesa isipin ko pa
siya -- siya na hindi man lang ako
nagawang pansinin ngayong araw.

----------------------- Page 237-----------------------

Nung uwian eh pumunta ulit ako sa locker ko para ibalik yung mga librong ginamit
kanina at para kunin
yung mga textbooks at notes na kailangan kong reviewhin para sa
mga subject na eexam-in namen
bukas.

Kaso pagbukas ko nung locker, hindi ko makita yung Twisty Heart. Spell PANIC!! Agad
kong ginalugad
ang laman ng locker ko at inisa-isa ang mga nakalagay dun. Hindi ako pwedeng
magkamali. Alam kong
nilagay ko lang yun dito bago ko pumasok sa room kanina.

Hindi pwedeng mawala yun! Nag-iisa lang yun. At yun lang ang
natatanging bagay na sobrang
iniingatan ko!

WAH! Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko talaga makita kahit saan eh. Maiiyak
na ko nun nung
bigla akong tapikin ni Seichiro-sempai.
"Uy. Okay ka lang? Bakit hindi mo sinasagot yung tawag ko kagabi?"

"Sorry sempai. A-ano kasi.."

"Ayaw mong mag-alala pa ako, ganun?"

Tumango ako, pero sa totoo lang, ang iniisip ko eh kung saan ko pwedeng hanapin
yung kwintas ko.

"Lalo mo lang akong pinag-aalala nyan eh," sabi nya sabay pinat
nya ang ulo ko. Nagulat ako nung
tumitig sya saken. Pero umiwas ako agad ng tingin sa kanya.

"Sorry sempai. Pero kasi..kailangan ko ngayong hanapin yung kwintas ko..nawawala

kasi sya. Hindi ko
alam kung bakit wala na sa locker ko, " tuluyan ng tumulo ang
luha ko. Anu ba yan. Badtrip talaga.
Nasaan na ba kasi yun?? Sa lahat naman ng mawawala yun pa!!

"Ang alam ko andun ko lang yun nilagay eh..p-pero.." bigla akong niyakap ni sempai
kaya hindi ko na
natuloy yung pagpapanic mode ko.

"Calm down. Tutulungan kitang hanapin yun okay? Wag ka ng umiyak," sabi nya sabay
pahid dun sa
mga luha ko. Tumango na lang ako na parang batang nawalan ng candy.

----------------------- Page 238-----------------------

Una kaming pumunta sa classroom. Inisa-isa namen lahat ng sulok

nun. Kaso wala kaming nakita ni
anino nung kwintas.

Pumunta rin kami sa mga pasilyo pero wala rin. Pinipigil ko na nga lang ang luha ko
kasi nahihiya ako kay
sempai. Alam kong exams na nila this week pero heto at tinutulungan nya kong
maghanap ng kwintas
ko.

Hapon na nun. Mamaya lulubog na ang araw. Nawawalan na rin ako ng pag-asa. Pag
dumilim na, mas
lalong imposible na nameng makita yun.

Wala na kong pakelam sa exam ko bukas. Ang mahalaga, makita ko yun.

"Uy, Seichi, Kanna, kayo ba yan?" nakita namen si Ate Imadori na naglalakad sa may
hallway. Lumapit
sya samen. Mukhang busy sya. May dala-dala kasi syang maraming documents.

"Anong oras na ah. bakit andito pa kayo sa school?"

"Nawawala kasi yung kwintas ni Kanna. Tinutungan ko syang hanapin

yun, " paliwanag ni Seichiro-
sempai sa kanya. Ramdam ko pa rin ang uneasiness ni sempai pag andyan si Ate
Imadori. Pero wala
akong panahon para atupagin pa yun. Ang mahalaga eh mahanap ko yung Twisty Heart.

"Y-yung kwintas mong maganda na nakita ko kaninang umaga?? Eh

di ba nasa leeg mo lang yun??
Paanong nawala?"

"Hinubad ko kasi tapos nilagay ko sa locker ko. Pagbalik ko nung uwian, w-wala na."

"Gosh. Bigay pa naman yun ni YUTA, di ba?" hindi ko alam pero

madiin ang pagkakabanggit nya ng
pangalan ni Yuta at saktong tumingin pa sya kay sempai nung sabihin nya yun.

----------------------- Page 239-----------------------

Tumango na lang ako.

"Okay. I'll help. Ipagtatanong ko sa iba pang nasa school, okay?" sabi ni Ate
Imadori with this reassuring
smile. Natuwa naman ako kasi willing syang tumulong in spite the fact na busy sya.

"Salamat Imadori-sempai."

"Welcome dear."

"Oh sige, una na ko, I'll ask around. Kontakin na lang kita Seichi, okay?" tumango
naman si sempai at
pagkatapos nun eh nagpatuloy na kami sa paghahanap.

Kahit sa mga ibang classrooms hinanap na rin namen. Pati nga mga paso, tinignan na
rin namen. Wala pa
rin.

Biglang kumulog at kumidlat. Tinakpan ko ang tenga ko sa takot. Aww! Wag ngayon
please!!

Biglang nagring yung CP ni sempai. Yes!! Baka may nakakita na!! Salamat talaga Ate
Imadori!!

"Oh? Sa may garden?? Okay. Okay. Thanks," nung binaba na ni

semapi yung CP nya eh ngumiti sya
saken, "may nakakita raw! Nasa may garden!"

Agad kaming tumakbo papunta dun.

"Ang sabi ni Imadori, isang freshmen daw yung nakakita nun sa may madamong parte ng
garden eh,"
paliwanag ni sempai.

Tumingin-tingin kami. Ang hirap hanapin. 6 pm na kasi. Badtrip naman! Bakit

kailangang dumilim agad?!

----------------------- Page 240-----------------------

Nagring ulit yung CP ni sempai.

"Ha? Emergency meeting?? Ngayon na? Hayst! Alam mo namang

tunutul--" nakakunot ang noo ni
sempai habang nakikipag-usap sa kabilang linya. Mukhang may
problema ata, "fine! Pupunta na ko
dyan! Tell Natsume na wag magsisimula hangga't hindi ako dumarating, okay? Oh sige.
Bye."

Pagbaba ni sempai ng CP nya eh agad syang tumingin saken.

And with an apologetic look, he
said, "Kanna, pasensya ka na. Mukhang hindi na kita masasamahan rito. Nagpatawag
kasi si Natsume
ng emergency meeting eh. May problema dun sa proposal na
sinubmit namen sa principal. Sorry
talaga."

"Hindi okay lang sempai. Sobra na nga kitang naabala eh. Kaya ko na to, don't
worry," sabi ko habang
nakangiti.

"Text or call me pag nakita mo na okay? Sige. Alis na ko.

Mag-iingat ka rito ah. Bye!" sabi nya tapos
umalis na sya ng tuluyan.

Haay. Ang bait talaga ni sempai saken. Pati na rin si Ate

Imadori. Dapat mahanap ko na yun agad.
Ayokong mauwi sa wala yung effort nilang tulungan ako.

Fighting!! Aja!

Lumuhod ako dun sa damuhan at kumapa-kapa. Hayst. Ang hirap ng walang ganong
makita. Tapos bigla
na namang kumulog at kumidlat. Napasigaw ako ng di oras. WAH! Takot pa naman ako sa
malakas na
kulog!!

At nangyari ang pinaka ayokong mangyari ngayong mga sandaling ito --- ang pagbuhos
ng ulan.

Great. Yung feeling na hopeless ka na ngang hanapin yung isang

bagay na napakahalaga sayo tapos
biglang di pa nakikiayon ang panahon?? Arghh!! Bakit ba nangyaayri saken to lahat??

----------------------- Page 241-----------------------

Naiiyak na naman ako pero tinry ko pigilan. Hinde. Hinde. Hinde!! Kayao ko to!
Mahahanap ko rin yun!

Nagpatuloy akong kumapa sa damuhan kahit nanginginig na ko sa lamig. Basang basa na

yung uniform
ko. Buti na lang nakalagay sa locker yung bag ko bago kami naghanap ni Seichiro-
sempai.

Please, magpakita ka na, Twisty Heart. *sniff*

Yun na nga lang yung kaisa-isang bagay na mahalaga saken, mawawala pa? Ano na lang
ang sasabihin ni
Yuta pag nalaman nyang nawala ko yun?? UWAH!! Lord!! Tulungan nyo po akong mahanap
y---

"Nawawala daw yung Twisty Heart??"

Hinde. Naghahallucinate lang ako. Imposibleng si Yuta yun.

Nakauwi na sya ng ganitong
oras. Nagpatuloy ako sa paghahanap at inignore yung nagsalita.
Nakarinig ako ng mga yabag palapit
saken.
"Sige wag mo kong pansinin. Tamang trip ka ah."

"Umalis ka na nga!"

"Ayoko nga. Bakit ko naman hahayaan na mawala mo lang yun?? Kung alam ko lang na
hindi mo yun
iingatan eh di sana hindi ko na lang sayo yun bin---"

"OO! SANA HINDI MO NA LANG YUN BINIGAY SAKEN!!" tuluyan ng

tumulo ang luha ko. Buti na
lang..umuulan.

Sana nga, hindi mo na lang binigay yun saken. Eh di sana..hindi kita naging
bestfriend..Eh di sana..

----------------------- Page 242-----------------------

"AH! Nakita ko na!" napasigaw ako sa sobrang tuwa. Hinawakan ko agad yun at
idinikit sa puso ko.

Unti-unti eh dumilim ang paningin ko.

At nagfe-fade out na sa pandinig ko yung mga sigaw ni Yuta.

"KANNA! KANNA!!"

Chapter 43: Band Aid Kiss

"The beginning of love is always like a baby, very simple and

beautiful. No matter how difficult and
terrible the love grows into, I cannot avoid that faith.” – Hiroto (Tatta Hitotsu
no Koi)

Pag dilat ko ng mata, napapikit ulit ako. Whoa! Isa tong

matinding ilusyon!! Hinde. Hinde.
Hinde. Imposibleng andito si Yuta ngayon sa gilid ko at mahimbing na natutulog,
kung saan ang mukha
nyang maamo *gulp* eh ilang sentimetro lang ang layo sa mukha ko.

Breath in. Breath out. Kumalma ka puso. Please? Please? Wag ka namang kumabog ng
sobrang lakas.

Nung dumilat ako. Andun pa rin sya. WAH!! Ano bang nangyari??Asan ba ko?? B-bakit
sya nandito??

Nung tumingala ako, biglang may nalaglag na bimpo sa noo ko. Eh? Nagkasakit ba ko?
Napansin ko yung
pamilyar na interior ng silid. Walang duda. Kwarto ko to. Paano ako nakarating
rito??

Kukunin ko sana yung bimpo at ibabalik sa noo ko kaso napansin kong..h-hawak hawak
ni Yuta yung
kamay ko.

Blush. Pumikit na naman ako. UWAH!! Parte rin ba ito ng ilusyon ko?

----------------------- Page 243-----------------------

Ginalaw ko ng bahagya ang kamay ko na hawak nya. May naramdaman akong nakapagitan
sa mga palad
namen. A-ang Twisty Heart!!

Biglang nag-sink in sa utak ko ang lahat. Oo nga pala, nung nahanap ko na yung
Twisty Heart eh nagdilim
ang paningin ko. Nahimatay siguro ako. Sabagay. Pagod, puyat, stress,
brokenhearted, isabay pa ang
pagkawala ng TH at ang bad weather. BOOM! Ito ang napala ko.

K-kung ganun.. s-si Yuta ang nagdala saken dito sa bahay??

Naku naman Kanna!! Wrong timing ka naman mahimatay! WAH!

Napatingin ako sa wallclock ng kwarto ko. OMG! 9:30 na?? P-pano pa ko

makakapagreview nito?? Hala!!
Bukas na yung exam!!

Napatingin ulit ako kay Yuta. Sa isang iglap, nawala na yung isip ko about exams.
Na-occupy nya na.
Dumoble yung bilis ng puso ko at naramdaman kong uminit ang cheeks ko. And thinking
him makes my
heart ache again. Haay..

Pumikit na lang ulit ako at pilit binura sa isipan ko yung

mga sad thoughts ko. Inhale. Exhale. Inhale.
Exhale.

TAMA!! Magpapanggap na lang akong tulog para d---

"Wag ka ngang magpanggap na tulog. Di na uso yan."

Pagbukas ng mga mata ko, nakatingin na saken si Yuta. Blush.

Agad akong umiwas ng tingin. WAH!!
Badtrip naman Lord eh! Bakit nagising sya?? Pwede bang..matulog na
lang sya ulit? UWAH!! Anong
gagawin ko??

----------------------- Page 244-----------------------

Naramdaman kong tinanggal nya na ang kamay nya sa pagkakahawak sa kamay ko tapos
pinatong nya
yun sa noo ko. Napapikit ako sa ginawa nya. Buti na lang hindi nalalaman ang
heartbeats sa noo!

"Mabuti naman at wala ka ng lagnat," pagalit pa rin ang tono ng boses nya. Nung
idilat ko na ulit ang
mga mata ko eh nakaupo na sya sa gilid ng kama ko. Nagulat ako nung bigla nya kong
pinitik sa noo.

"A-aray!" nasabi ko habang sapo ko ang noo ko.

"Badtrip ka, alam mo bang pinag-alala mo ko?? Pano na lang kung may nangyaring
masama sayo??
Anong ipapaliwanag ko kay tito, sige nga!"

Nangilid bigla yung mga luha ko at naramdaman kong uminit yung talukap ng mga mata
ko. Akala ko pa
naman nag-aalala sya saken. Yun pala, mas nag-aalala pa sya
sa sasabihin ni papa. Badtrip
naman. Luha, wag ka munang pumatak please? Nakakarami ka na eh. Kahapon ka pa.

Agad kong tinakpan yung mukha ko ng kumot.

"Eh di umalis ka na! Bakit ka pa kasi nandito?! Sino bang may

sabing mag-stay ka pa rito??Tutal
naman wala ka namang pakelam saken di ba?? Iwanan mo na lang
ako! Katulad ng palagi mong
ginagawa!! Bumalik ka na nga sa girlfriend mo!! Mamaya magselos pa yun saken kasi
gabi na andito
ka pa!!"

Garalgal ang boses ko habang sinasabi yun. At di ko na

makontrol yung mga luha ko. Buti na lang
nakatalukbong ako ng kumot. Buti na lang.

"H-ha? Girlfriend?? Anong pinagsasasabi mo dyan?"

"Hanggang ngayon ba ide-deny mo pa rin? Kitang-kita nga ng dalawang mata ko na

naghalikan kayo
kahapon eh! Tapos sasab---" nahinto ako sa pagsasalita nang marinig ko syang tumawa
ng sobrang lakas
--- yung tawang pang-asar at wagas.

----------------------- Page 245-----------------------

Tapos bigla nya pang tinanggal yung kumot ko. Tinry ko agawin pero ayaw nyang
ibigay.

"Akin na nga yan!!"

"Ahahaha!! HAHAHAHA!! Ansakit sa tiyan!! WUUH!! Ahahaa!!" naiiyak na sya kakatawa.

Nakakasama
ng loob. Wala talaga syang pakelam sa nararamdaman ko kahit kelan. Tama ba namang
pagtawanan nya
ko??

"Haha. Sorry, hindi ko napigilang tumawa. Haha!! An--HAHA!! Anong sinasabi mong
naghalikan?? Pfft-
-!" at pinigilan nya pang tumawa ng lagay na yan ah!!

"Kami ni Yumi?? Naghalikan?? Haha!! Ayos ka makagawa ng issue ah!" nagulat ako nung
bigla syang
lumapit saken. Nagtakip agad ako ng unan sa mukha ko.

"Alam mo ikaw, kahit kelan ka talaga eh no?? Ilang beses ko

bang sasabihin sayo na HINDI KO
GIRLFRIEND SI YUMI?? At mas lalong hindi kami naghalikan!! Tanga ka ba? Bakit ko
naman gagawin
yun??"

"Wag ka ngang magsinungaling dyan!! Nakit---"

Tinanggal nya yung unan sa mukha ko at nilapit nya yung mukha nya saken. Blush.
Dubdub. Dubdub.
Dubdub.Dubdub.

"Napuwing sya. Hinipan ko ang mata nya. Ano okay na??" pagkasabi
nya yun ay nilayo nya na ang
mukha nya saken at nakahinga na rin ako ng konti.

"Eh?? N-napuwing??"

"So kaya maga yung mga mata mo kaninang umaga nung pumasok ka
ay dahil..umiyak ka nung
INAKALA mong hinalikan ko si Yumi? Tama ba?" sabi ni Yuta habang
nakangiti -- yung ngiting pang-
asar.

----------------------- Page 246-----------------------

"H-HINDI NO! ASA KA NAMAN!!" tanggi ko sabay hagis sa kanya ng

isang throw pillow sa may gilid
ko, "napuyat ako kak-kakaaral kagabi kaya namamaga yung mata ko pagkagising ko.."

"Ahh~ at sa tingin mo naman maniniwala ko sa palusot mo ha??

Ha??" unti-unti na naman nyang
nilalapit yung mukha nya saken. Blush. WAH!! Ayoko ng ganito!!

"Aminin mo nga saken Kanna. Bakit ka umiyak, ha? Siguro.."

Wag! Wag mong itanong please!! Para makaiwas eh hinagisan ko ulit sya ng unan.

"Aray! Ang sakit ah!" reklamo nya tapos bigla nyang hinawakan yung
dalawang braso ko para di ako
makapiglas sa kanya.

"Ganyan mo ba tratuhin ang taong nagbuhat sayo mula sa school hanggang bahay nyo in
spite the fact
na NAPAKABIGAT MO at UMUULAN PA?? Alam mo bang imbes na nagrereview ako ngayon eh
inabala
ako ni Tomo para lang sabihing nasa school ka pa at hinahanap mo yung Twisty Heart
na IKAW naman
ang may kasalanan kung bakit nawala??

"Yung babaeng Imadori naman na yun, nag-text saken na TINAPON MO RAW yung kwintas.
Di ko nga
lam pano nya nakuha ang number ko eh. Pasalamat ka nga at
naunang tumawag si Tomo bago ko
nareceive yung text na yun kung hindi talagang---ay naku!!"

S-sinabi ni Ate Imadori yun?? Ha?? Imposible!

"Ano? Hindi mo pa aaminin?? Oh gusto mong mag-assume na naman ako??"

Eh? Mag-assume na ano??

"WAH! Bitawan mo nga ako! Ganyan ba ang tamang pagtrato sa may sakit ha??"

----------------------- Page 247-----------------------

"Wag mo kong lokohin. Wala ka ng sakit," sabi nya, "ay hindi pala, meron, S-E-L-O-
S."

"Hah! Selos mo mukha m---" naputol ang sasabihin ko nung biglang nilagyan nya ng
bandaid ang bibig
ko.
AT NANLAKI ANG MATA KO NANG BIGLA SYANG PUMIKIT AT
NILAPAT ANG LABI NYA SA BAND AID
NA NAKADIKIT SA BIBIG KO.

Blush. WAH!! Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub. B-baket nya yun

ginawa?? Para kong naging bato.
Hindi ako makagalaw!!

Nung nilayo nya na yung mukha nya saken at tinanggal nya na

ang band aid sa bibig ko eh ngumiti
sya. Ako naman parang natulala.

"Pulang pula yang mukha mo. Ayusin mo nga," sabi nya habang hindi
makatingin sa mga mata ko.
Tumayo sya at nagpamaywang.

"Hindi naman kita talaga hinalikan no. OA ka naman! Hinalikan ko yung band aid.
Hindi ikaw."

"M-maski na!! B-b-b-bakit mo ginawa yun ha?!!" sa wakas ay nakapagsalita rin ako.

"Eh green-minded ka eh."

"HA?! Green minded ka dyan!!"

"Bakit? Kung hindi ka green-minded, bakit mo naisip na hinalikan

ko si Yumi?? Ibig sabihin lang nun
gusto mong halikan kita, di ba?"

----------------------- Page 248-----------------------

Na-speechless ako. At bigla akong umiwas rin ng tingin.

"B-bakit ko naman gugustuhing halikan mo ko ha?"

"Mahal mo ko di ba?"

"HOY WALA AKONG SINASABI AH!!"

"Ah~ kaya pala pulang pula yang mukha mo."

"Normal lang na pumula yung mukha ko kasi ginawa mo yun!!"

"Sus! Eh di sige, feel ko lang may gusto ko saken. Ano, aangal ka pa??"

"Bahala ka sa buhay mo," sabi ko sabay hatak nung kumot sa sahig at takip sa mukha
ko. Ramdam kong
ang init-init ng cheeks ko. At hindi pa rin ako makapaniwala na ginawa nya kong
halikan --- ay este ---
yung band aid pala yun. Pero kahit na!! Naramdaman ko pa rin yung labi nya!! WAH!!!
Mababaliw na
ko. Mababaliw na talaga ko..!

"Gusto mo bang halikan kita ng totohanan?" hindi ko man sya nakikita kasi nakakumot
na ko eh alam
kong inaasar nya na naman ako. Napakaepal nya talaga kahit kelan.

"Bwiset!! UMUWI KA NA NGA SA INYO!!"

"Anong oras na, uuwi pa ko?? Baka wala ng jeep dyan sa may kanto no! Pinayagan
naman ako ni tita na
dito muna ko. ALAGAAN DAW KITA."

"Hah! Hindi ko kailangan ng pag-aalaga mo!!"

----------------------- Page 249-----------------------

"Sorry ka. Bago ka pa nagising, ako na ang nagpapalit-palit ng bimpo

dyan sa noo mo. Ako ang
nagpainom sayo ng gamot. Kaya---"

"Oo na. Sige na! MATULOG KA SA SAHIG AT WAG NA WAG MONG

SUSUBUKANG LUMAPIT SAKEN
HA!!"

"Aye aye captain! Tch! Sungit! May gusto ka talaga saken eh no?"

"WALA NGA SABI EH!!"

Makalipas ang ilang minuto eh pinatay nya na ang ilaw at natulog na sya sa carpeted
na sahig ng kwarto
ko. WAH! Hindi ako makatulog!!

Naiisip ko yung ginawa ni Yuta saken kanina. Kahit sabihin pang prank nya lang
yun..naiisip ko pa rin na
hinalikan nya ko. Nagpagulung-gulong ako sa kama. Hindi ko alam kung nababaliw na
ko o kinikilig lang
talaga. Para na kong ewan. Buti nakapatay ang ilaw.

Haay..anong oras na ba? Hindi ako mapalagay. Pano ko makakatulog kung alam kong
nasa ibaba ko lang
si Yuta? WAH!! Hindi ko na kaya to.

"Bawas-bawasan mo kasi ang kakaisip saken para makatulog ka."

Blush. Gising pa sya? WAH!! Naku naman!!

"Wag ka ngang feeling dyan!" sabi ko sabay hagis sa kanya ng unan.

"Salamat sa unan, hehe," sagot nya, "good night Kanna. Sana mapanaginipan mo ko.
Haha!!"

----------------------- Page 250-----------------------

"Asa!!"

WAH!! Lord, sana po makatulog na ko!! At sana patahimikin nyo ang bibig ni Yuta!!

Chapter 44: Behind His Kindness

"I don't know why they call it heartbreak. It feels like every other
part of my body is broken too."
~Missy Altijd

"Imadori."

I was shocked nung napalingon ako. Si Seichi yung nagsalita. How

come alam nyang nandito ako?
WAIT!!

"D-don't tell m---"

"Oo. Alam kong hindi totoo yung 'meeting' na sinabi mo saken sa

phone," putol nya sa dapat eh
itatanong ko. Tapos sinarado nya yung payong nya at lumapit saken.

"Eh di pap---"

"Alam ko rin na nandito ka sa lobby ng school building naten kasi nung kausap kita
sa phone, habang
kasama ko si Kanna sa may garden, eh nakita kita," palapit pa lalo sya saken habang
sinasabi nya yun.
Ang serious ng face nya. Lalo na yung mga mata nya. And I don't feel good about
those eyes.

Humalukipkip ako at nagpretend na hindi na-bother sa seriousness

nya, "hah! So you knew after
all?" ma-pride pa rin ang tono ng boses ko nung tinanong ko yun, though, hindi
ako makatingin ng
diretso sa mga mata nya.

----------------------- Page 251-----------------------

"Sinabi ko naman sayo di ba? Kilala kita, Imadori. I can read

between your actions. Alam ko kung
nagpe-pretend ka lang."

"K-kung ganon, bakit hindi mo sinabi kay Kanna na pinaplastik ko lang sya?? B-bakit
hindi mo sinabi sa
kanya na ako yung kumuha ng kwintas nya, ha??"

"The same reason as before."

"Alam mo, Seichi, I really hate that part of you!! K-kasi ayaw mo
kong mapahiya?? Ayaw mo kong
masaktan?? Kasi concern ka saken?! KASI KAIBIGAN MO KO?! WTH!!"
walang anu-ano eh tumulo
yung mga luha ko.

"I hate you being so kind to me!! WHAT I HATE THE MOST IS , all of these..lahat ng
pagco-cover mo sa
mga kasalanan ko, sa pananahimik mo kahit alam mong ako yung gumawa ng ganun at
ganyang mga
bagay....you are doing all of these things, out of kindness!! "

"Sabi ko na nga ba eh," sagot nya sabay lahad ng isa nyang palad, "give it to me."

"Give you what??!"

"Yung napulot mo sa basurahan ng SSC room. Y-yung pilas ng papel mula s---"

"Tinapon ko na. Sinunog ko pagkatapos kong mabasa. I WILL NEVER LET THAT BITCH KNOW
WHAT'S
WRITTEN IN T---"

"Wala rin naman akong balak na sabihin sa kanya eh."

----------------------- Page 252-----------------------

He was pertaining to a piece of paper which is unfortunately, he ripped off from

his diary. Hindi ko
alam na nagtatago sya ng diary pero what's written there really breaks my heart.

Natagpuan ko yun sa basurahan sa SSC room nung Monday morning dahil inutusan ako ng
leche at
bossy nameng presidente na i-rewrite ko daw yung proposal na
ginawa ko kasi madami daw typo.
Nung tinanong ko kung nasaan yung document na yun eh naitapon nya daw sa basurahan.

That incident lead me into finding his secret. Yung sikreto nyang nagpaiyak saken
ng ilang gabi. Hindi
ako makapaniwala. AT KAHIT KAILAN AY HINDI KO MATATANGGAP.

Who would have thought na behind his gentle smile, his kindness, was a deep and
sad secret?? Bakit
hindi ko yun nahalata?? Bakit?!

【Ang hirap pala sa pakiramdam na dahil sa isang kaibigan na nag-confess saken na

mahal nya ko eh

narealize ko kung sino yung mahal ko.】

"Bakit, Seichi?? Ano ba kasing nakita mo sa babaeng yon?? Why her, of all
people?!!"

"Pwede bang ibalik ko yung tanong mo sayo? Bakit ako??"

Na-speechless ako sa tanong nya. At the same time, kahit sinabi ko na dati na hindi
ko na ipapakita
yung mahinang side ko sa kanya eh..eto na naman ako. Hopelessly eh umiiyak sa
harapan nya.

【In the past few years, puro pag-aaral lang ang inaatupag ko.
I still aim to beat Natsume. Pero

suddenly, my life took a sudden turn. It was really unexpected for me to have this
feeling to a person I

just met. 】

I can't bear to see his pained expression. Pero hindi ko kayang wala akong gawin. I
must give him a
piece of my mind.

----------------------- Page 253-----------------------

"Seichi, please. Ako na lang! Promise!! Magbabago ako! I will be humble and I will
try reading books
that you like! I will never flirt with other guys! I will n---"

【Hindi ko noon alam na, habang ang tingin ko sa sarili ko ay isang taong dapat
sumunod sa kung

anong plinado ko para sa sarili ko eh, unti-unti na pala akong lumilihis dun at
nagbabago.
Hindi ko noon alam na, iba yung kabaitang pinapakita ko pag kasama ko yung babaeng
yun --- yung

tanging babae na nakilala ko na kapareho ko ng hilig. 】

Bigla akong niyakap ni Seichi.

"Imadori, wag mong piliting baguhin ang sarili mo para sa ibang tao. You are fine,
just the way you
are. Kaya l---"

【At kong kelan narealize ko na ..na..I was still capable of

loving someone in spite the fact that I

shunned my heart to protect my family..saka ko naman pilit tinatanggi yun sa sarili

ko.】

Tinulak ko sya palayo. This is getting absurd. Why am I getting so worked up in

this kind of guy?? Bakit
ba kasi ako nagkagusto sa tanong to in the first place??!

【It is because I know her very well that I know, even from the start, na may
gusto sya sa bestfriend

nya.】

"SHUT UP! SHUT UP!! Sinasabi mo yan kasi you're looking down on me -- on my
feelings!! Ilang beses
ko bang sasabihin sayo na hindi ako nagbibiro nung sinabi kong mahal kita! This is
not a fling! I AM
REALLY SERIOUS, can't you see that?!!"

----------------------- Page 254-----------------------

【Na nagkataon eh, younger brother ko. And I just found

myself helping her to become happy.

Mahirap pala yun. Mahirap pala maging mabait.】

"Alam ko, Imadori. Alam kong seryoso ka. And I don't want to hurt you kaya n---"

"Sorry ka, nasaktan mo na ko," sabi ko sabay pahid dun sa mga luha ko.

"Sorry."

"Ano pang magagawa ng sorry mo?? Will that change anything?!"

"Please understand."

Tinakpan ko ang tenga ko. I know I am being stubborn but what

should I do? The person I love is
telling me to understand his feelings for another girl --- that bitch na ni wala
nga sa kalingkingan ng
ganda at talino ko?? How can I ever accept that?!! TELL ME!!

"Imadori, please. Kaibigan kita kaya san---"

"Don't you ever call me your 'FRIEND'. The moment I told you
my feelings, we aren't friends
anymore."

"Ano bang gusto mong gawin ko ha?"

"Mahalin mo ko."

"Imad---"

----------------------- Page 255-----------------------

"FINE!! I was just kidding, okay??" I was really irritated.

Pissed off. Whatever. Tumakbo ko dun sa
labas ng lobby. At nagpabasa sa ulan. I let out my tears
again and shouted, "Seichi!! Sabihin mo
saken, should I still hold on or should I give up??"

Si Imadori. Ang babaeng nakukuha ang lahat ng gusto nya liban sa tanong mahal nya.

Ang babaeng kinatatakutan ng karamihan sa mga kababaihan ng Tala

High School. Ang babaeng
tinitilian at pinag-aagawan ng mga lalaki sa kahit anong year level..ay
pinagmumukha lang tanga ng
taong mahal nya.

How ironic.

Is this what they called LOVE? Isn't this misery??

Naghintay ako ng response pero wala akong narinig mula sa

kanya. He was still on the process of
absorbing what I have asked. Iniisip nya na naman kung
paano sya sasagot nang hindi nya ko
masasaktan. But he already did.

That piece of paper already did.

"Hindi ako maghihintay na parang sira na katulad ng ibang babae sa sagot mo!"
mabuti na lang nasa
ulan ako. Hindi halata yung mga luha ko.

"Tandaan mo tong araw na to Seichi. Because from this day

forward, the fierce and tough Imadori
that you knew will be gone forever. And I will make sure na ire-regret mo na..

----------------------- Page 256-----------------------

hindi ka saken unang nainlove."

And with that, I walked away, habang tinatamasa ko yung lamig ng ulan na bumabalot
sa pagkatao ko
ngayon.

He was the same old Seichi I knew since first year.

Kung may nabago man, eh, yun yung fact na..

nainlove na sya.
Hindi saken.

Kundi sa iba -- sa babaeng yon na effortlessly eh nakuha yung puso nya.

Chapter 45: Suspended Class, Suspended Feelings

"Anyone who's seen us, knows what's going on between us

It doesn't take a genius to read between the lines
And it's not just wishful thinking or only me who's dreaming
I know what these are symptoms of we could be in love".
--Lea Salonga (We Could be in Love)

Pagmulat ng mata ko, agad kong tinignan yung glow in the dark
kong wallclock sa kwarto. Napatayo
kagad ako nung makita ko na 9 am na!! OMG!!

"Ma!! Bakit hindi mo ko ginising?? May exam kami ngay---"

----------------------- Page 257-----------------------

Naputol ang sasabihin ko nang bigla akong madapa. Kung kanina eh pupungas-pungas pa
ko, ngayon eh
sobrang gising na ang diwa ko.

"A-ansaket!! WAH!" nasabi ko bigla sa sarili ko habang sapo ko ang noo ko. Tinry ko
bumangon mula sa
pagkakadapa nung biglang may humawak sa paa ko.

"AAAHHHH!!!" napasigaw tuloy ako ng di oras. A-ano yun?? M-multo?? Tatayo na sana
ko para buksan
yung ilaw (makapal kasi yung kurtina kaya kahit umaga na eh
madilim pa rin sa kwarto ko) eh
biglang may humatak sa braso ko. T-teka, kamay ng tao??

"AAAHHH!! M-mama!! WAAH!!" muntik na kong maiyak sa takot lalo na nung naramdaman
ko na may
yumakap saken.

Tapos nakarinig ako ng tawa. T-teka, pamilyar yung boses na yun ah!

"Y-Yuta??"

"Hahaha!! Natawa ko grabe ah!! Anong akala mo saken, multo??"

"A-anong ginagawa mo dito sa kwarto ko ha??"

"My memory gap ka na ba? Dito kaya ako natulog," sabi nya
tapos niyakap nya ko ng
mahigpit. Blush. Nanlaban ako kaso sinasadya nyang higpitan ang
pagkakayakap saken para di ako
makawala.

"B-bitawan mo nga ako!" WAH!! Ang aga-aga yung heartbeats ko sobrang bilis na!!

"Ayoko nga, inaantok pa ko eh. Anlamig-lamig kaya, sarap matulog.

Haha," sabi nya tapos tumingin
sya saken, naaninag ko na ng konti yung mukha nya na nakangiti -- yung ngiting
pang-asar na naman.
Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Umiwas ako kagad ng tingin. WAH!! Panaginip lang
to! Panaginip
lang!

----------------------- Page 258-----------------------

Nilalapit na naman nya yung mukha nya saken. Blush. WAH!! Naalala
ko na naman yung kahapon!
Hinawakan ko yung mukha nya at pinihit pa-kaliwa. Tapos kinurot
ko sya sa tagiliran at nagmadaling
tumayo at binuksan ang ilaw.

Whew. Safe!!

"A-ansakit ah! Grabe ka! Para binibiro ka lang eh!" reklamo nya.

"Hindi ito ang panahon para sa biro mo no. Anong oras na kaya?? Alam mo bang l---"

Biglang pumasok si mama sa kwarto, "oh, gising na pala kayo, Kanna, Yuta, tara na
sa baba, nakahanda
na yung almusal."

Ngiting-ngiti yung mama ko na parang ewan. Hindi ba sya nag-

aalala?? Late na kami!! Hindi naman
pwedeng kumuha ng special exam ang mga late na ang dahilan lang eh tinanghali ng
gising! Hay naku!!

"Ma!! Bak---"

"Walang pasok. Bumabagyo."

"Yes!!" biglang sabi ni Yuta na ngayon eh nakatayo na at napatalon pa sa tuwa!!

"Be thankful kasi may time pa kayo para makapagreview. Salamat

nga pala sa pag-aalaga kay Kanna
kahapon ah," tapos tumingin saken si mama bago kay Yuta.

"Oo nga pala, Yuta, tumawag yung kuya mo kanina ah, pinapauwi ka na daw sa inyo pag
medyo okay na
bumyahe."

----------------------- Page 259-----------------------

Biglang nag-make face si Yuta, "nu ba yan!" reklamo nya.

"O siya sige, maghilamos na kayo at nang makakain na," dagdag ni mama tapos bumaba
na sya.

"Mahuli maghuhugas ng pinggan!!" sigaw ni Yuta sabay takbo dun sa may banyo namen.
Agad naman
akong sumunod sa kanya at nakipaggitgitan sa pintuan.

"Ladies first!!" sabi ko.

"Weh. Sinong lady?? Lady ka ba??" aba!! Anong gusto nyang palabasin ha?? Inapakan
ko nga ang paa
nya. Napaaray sya sa sakit kaya nauna ko sa loob at ni-lock ko kagad yung pinto.

"Hoy Kanna!! Lumabas ka dyan! Madaya ka!!"

"Hehe. Buti nga sayo!! Bleeh!!"

Sinadya kong tagalan sa paghihilamos at pagsisipilyo para lalo syang maasar.

Buwahaha. Pagbukas ko
nung pinto, wala na sya. Eh? Nasan na yun?

Sumilip ako dun sa baba, sa may sala, at ayun, nakita ko

sya na nakikipagchismisan sa mama ko.
Arggh!! Naisahan nya ko ah! Agad akong bumaba tapos pinikit ko sya sa tenga sabay
upo sa tabi nya.

"Nakakarami ka na Kanna ah!"

"Madaya ka eh, akala ko b--"

"Masama bang gumamit ng ibang banyo liban sa nasa kwarto mo?"

----------------------- Page 260-----------------------

"H-hinde," badtrip! Pahiya ako dun ah!!

"Kayo talaga kahit kelan oh, ang hilig nyo mag-asaran. Kumain na nga kayo, lalamig
yung pagkain," singit
ni mama sabay lapag nung umuusok pang champurado.

"WAH!! Champurado!" sabay pa kami nang sabihin yun. Haha. Mahilig kasi kami sa
champurado lalo na
at umuulan. Ramdam kong parehong kumikinang yung mga mata namen sa pagkakakita dun
sa hinanda
ni mama.

It's been awhile. Huli kaming nagchampurado eh nung buhay pa si tita, yung mama ni
Yuta. Namiss ko
tuloy bigla si tita. Ilang buwan na rin pala ang lumipas
simula nung nawala sya. Sa reaction ni Yuta
kanina, feeling ko, hanggang ngayon, hindi pa rin sya ganun kakomportable sa bago
nyang pamilya.

Habang kumakain kami ay pinagmamasdan ko si Yuta.

T-teka, bakit ko ba sya
pinagmamasdan?? Blush. Nahihibang ka na, Kanna. Mag-focus ka nga sa kinakain mo.

"Yuta, nakwento saken ni Kanna na may secret admirer daw sya, totoo ba yun?"

Pareho kaming nasamid sa tanong ni mama. Naubo kami pareho. Wrong timing naman ang
tanong nya
oh.

"Totoo yun ma! Hindi ko yun inimbento! Binigyan pa nga ko ni Mr. SA ng stufftoy at
bouquet ng red
roses kahapon eh! Nasa bag ko kaya!"

"Oo nakita ko no. Masama bang itanong kay Yuta?" sabi ni mama sabay tingin dun sa
umiinom ng tubig
na unggoy sa tabi ko.

Pagkatapos nyang uminom eh nagsalita sya ng, "sa kasamaang palad, tita, totoo
yun."
----------------------- Page 261-----------------------

"At bakit sa 'kasamaang pal---"

"Eh kasi may nagkamaling nagkagusto sayo. Wuhaha," asar nya.

"Anong sabi mo??"

"Wala-wala. Tita, meron pa bang champurado? Penge pa po, thank you."

"Haha. So hindi pala ilusyon ng anak ko yung Mr. SA na yun? Kilala mo ba kung sino
sya?" usisa ni
mama habang nilalagyan ng laman yung mangkok ni Yuta.

Ewan ko ba pero mas lively talaga ang bahay pag andyan si Yuta. Bigla ko tuloy
namiss si papa kasi lagi
kaming nag-aasaran tatlo nun. (Ako, si Yuta at si papa, referee kasi si mama eh.
haha.)

"Hindi po eh. Pero kung makikilala ko sya, sasabihin ko lahat ng alam kong sikreto
ni Kanna sa kanya,
lalo na yung mga pahiya moments nya nung elementary. Haha!! Tignan ko lang kung
hindi ma-turn off
yun sayo! Haha!"

"Weeh! Wag ka na nga!"

Nung matapos kaming kumain eh tumawag si Yuta sa kanila. Habang tumatawag sya eh
naliligo ako kaya
hindi ko alam kung anong sinabi nya kay Seichiro-sempai.

Pagkatapos ko magbihis eh nakita ko syang naghahalungkat ng mga textbooks sa kwarto

ko.

"Ayos ah," bungad ko. Alam kong sobrang close kami pero alam na alam
nya naman na ayokong
pinapakelaman yung mga gamit sa kwarto ko. Hmp.

----------------------- Page 262-----------------------

"Naghahanap lang ako ng librong makakatulong saten," sabi nya nang nakangiti.

"H-ha?" makakatulong saan? Samen? *gulp* Bakit iba yung naisip ko nung nabanggit
nya yung word na
yun? Blush. WAH!! Totoo ba na naisip ko yun? Hinde-hinde-hinde!!

"Kanina, may memory gap ka lang, ngayon bingi ka na? Haha.

Kanna, iba na yan! Signs of
aging!! HAHA!!"

Binato ko sya ng tuwalya sa inis ko. Grabe, signs of aging agad??

"Bakit ka nga kasi naghahalungkat ng mga textbooks ko?"

"Magpapaturo kasi ako sayo."

"Ha??"
"Bingi-binge??" papilosopo nyang sabi. Inirapan ko sya at kumuha na lang ng suklay
sa may tokador at
sinuklay yung maiksi at manipis kong buhok.

"Pumayag yung mga tao sa bahay na dito muna ko. Natuwa pa nga sila nung sabihin
kong magpapaturo
ako sayo eh. Haha."

"Ang sabihin mo, dinahilan mo lang yun kasi tinatamad ka pang umuwi sa inyo. Sus.
As if naman na mag-
aaral ka talaga."

"Hoy, seryoso yun ah! Kailangan ko kayang ipasa lahat ng pre-final

exams ko! Tch. Palibhasa kasi
mayabang ka," sagot nya.

----------------------- Page 263-----------------------

"Ha? Pano naman ako naging mayabang?"

"Pinagkakait mo yang malamang utak mo saken. Ikaw na! Ikaw na matalino!"

"Whoa. Ganun??"

"Oo, ganun! Kaya turuan mo na ko. Isipin mo na lang pambayad

mo yun sa pag-aalaga ko sayo
kagabi."

"Ayos ah! Kelan pa nagkaron ng bayad ang service mo??"

"Kanina lang. May reklamo?"

"Sabi ko nga eh. Hayst! Maligo ka na nga! Kumuha ka na lang

dyan sa cabinet ng tuwalya tapos
manghiram ka kay mama ng damit ni papa. T-teka, damit din ni papa yang suot mo di
ba?"

"Oo. Ngayon mo lang nahalata? Nabasa rin ako ng ulan kahapon no. Akala mo ikaw
lang?"

"Oo na. Sige na, maligo ka na."

"Okay."

Habang naliligo sya eh nahiga ako sa kama. Hindi ako mapakali. Dati wala lang saken
to. Yung tipong
overnight stay si Yuta sa bahay tapos maghapon lang kami sa kwarto ko.

Ngayon, WAH!! Hindi ko na alam. Kinakabahan ako at natatakot. At

the same time, natutuwa rin at
naeexcite. Hayst. Gumulung-gulong ako sa kama.

----------------------- Page 264-----------------------

Napa-praning na nga ata ako. Parang kahapon lang, hindi ko alam kung gano ko
katagal iiyak, ngayon
naman, hindi ko maalis yung ngiti sa mukha ko. Napabuntong hininga na lang ako.

Nung pumasok na si Yuta sa kwarto eh nakabihis na sya at sobra kung makangiti.

"Oy, start na tayo. Lahat ng subject ah."

"Grabe," reklamo ko.

"Wag ka ng magreklamo. Ikaw naman uh!" sabi nya sabay siko saken.

"Che!"

Lumipas yung mga oras. Habang tinuturuan ko sya eh napapansin kong

hindi sya sa tinuturo ko
nakatingin..kundi saken. Tapos kung makangiti talaga sya eh wagas. Nadidistract
tuloy ako at madalas
eh nawawala sa sinasabi ko.

"May dumi ba ang mukha ko?"

"Ha?"

"Eh kasi tingin ka ng tingin sa mukha ko eh," puna ko. Nung sinabi ko yun eh agad
syang umiwas ng
tingin saken at namula.

"H-hindi ah! Imbento ka naman!"

"Oo kaya. Gusto mo bilangin ko kung ilang beses?"

"Alam mo, etiquette yun! Etiquette! Dapat tinitignan mo yung nagsasalita! Haha!"

"Sus, mga dahilan mo oh~ at may nalalaman ka pang etiquette-etiquette! Spell mo

nga!"

----------------------- Page 265-----------------------

"Weh! Wag ka na nga Kanna! Segwey ka rin eh no! Eh kung tinuturuan mo na ko ng

matuwa-tuwa pa ko
sayo!"

"Oo na!"

Tas nagresume na yung patuturo ko sa kanya. Nung biglang nalaglag yung ballpen ko
eh nagtama yung
kamay namen sa pagkuha nun. Hindi ko alam pero pareho
kaming..namula? At naging awkward ang
atmosphere sa kwarto ko.

Ilang minuto ang nakalipas bago sya nagsalita ng, "Kanna."

"Mm?"

"Pwede bang payakap?"

Blush.

"H-HA?!" sorry ang violent ng reaction ko pero kasi eh! Hindi ko inakala na
itatanong nya saken yun!!
WAH!!

"S-sabi ko kung pwede ba kitang..yakapin," hindi sya makatingin sa

mga mata ko. Hindi rin sya
mapakali.

WAH!! Anong saltik na naman ba ang meron si Yuta??

"P-promise! Wala kong ibang gagawin! Yayakapin lang kita!" pulang pula na ang mukha
nya. Seryoso,
anong problema nya?

"B-baket muna?"

"H-hindi ko rin alam eh."

Ha? Anong klaseng sagot yun??

----------------------- Page 266-----------------------

Bago pa ko makaangal eh unti-unti na syang lumapit saken.

"T-teka!! Hindi pa ko pumapay---"

Wala na. Niyakap nya na ko. WAH!! Sobrang bilis ng tibok ng

puso ko. Lord, sana hindi nya
marinig. Sana talaga!!

"Kanna, m-ma---"

"Eh?" ma? Anong ma?

Bigla syang bumitiw sa pagkakayakap saken. Napansin kong nagulat yung expression ng
mukha nya at
pulang pula na naman sya. He tried covered his face with the back of his hand.
Anong nangyari dun?

"W-wala. Wala."

"Ha? Anong wala. Meron eh. Ano yung sasabihin mo?"

"Wala nga sabi eh. Kulit mo ah."

"Ano nga kasi yun?"

"Wala nga."

Paulit-ulit kaming ganun ng araw na yun. Hindi ko pa rin alam

kung ano yung dapat nyang sabihin
na..hindi nya nasabi at talagang ITINANANGGI nya yun. Sabi nya
wala naman daw talaga syang
sasabihin.

Ewan. Hay. Ang gulo nya talaga kahit kelan. Bigla nyang pabibilisin yung puso ko
tas mamaya aasarin
nya ko. Hay.

----------------------- Page 267-----------------------

Nakakainis ka talaga Yuta. HMP.

Chapter 46: Life Intruder

“Even if he’s cold towards me, even if he says things I don’t like… it was nice
just being with him.” – Ha Ni
(Playful Kiss)

"Yumi!!"

Paglingon ko eh nakita ko si Yuta, nakangiti at palapit papunta sa kinaroroonan ko.

Nasa labas ako ng
library nun, nagrereview habang nakatingin sa mga naglalakad na mga estudyante sa
baba. Nasa second
floor kasi ng old academic building yung library.

Hawak-hawak ko yung unit test paper ko sa AP. Wala kasing pasok kahapon kaya ngayon
yung start ng
pre-final exams. Sa totoo nga eh kabado rin ako. Sino ba namang gustong mapatawag
ang magulang
pag bumagsak sa exams di ba?

"Anong ginagawa mo?"

"Eto, nagrereview," sagot ko.

"Sus! Wag ka na magreview! Matalino ka na eh! Di mo na kailangan yan!" sabi nya

sabay agaw nung
test paper saken.

Matalino? Hindi naman kasing talino ni Kanna. Haay.

Anyway, mukhang masyado atang maganda ang araw nya ah. Siguro
bati na sila ni Kanna. Sabagay,
napakadali namang malaman ang mga iilang dahilan kung bakit masaya si Yuta eh. Most
of the reasons,
si Kanna ang root cause.

"Hindi kaya. Ambaba nga lang ng nakuha ko eh," sabi ko.

----------------------- Page 268-----------------------

Tinignan nya yung papel ko na hawak nya, "Ambaba? 85 yan Yumi!! Kung ako nagka-
score ng ganyan,
baka nagpamisa pa ko! Haha!!"

"Sus. Kung magseseryoso ka lang sa pag-aaral, malalagpasan mo pa yang score ko."

Yun yung napupuna ko kay Yuta. Siya yung uri ng estudyante na hindi na nga
nakikinig sa klase, hindi pa
nagrereview, pero wag ka, almost pasado lahat ang mga score nya sa mga quizzes at
exams. Sumasablay
man pero hindi naman fatal blow talaga. Siguro kung ako yun, lagapak talaga ko.

"Kailangan ko kayang ipasa yung pre-finals ngayon, kaya magseseryoso na talaga ko

no."

"Sana," sagot ko habang nakangiti.

Kaso hindi na nya narinig yun kasi napunta na ang atensyon nya sa paparating na si
Kanna. Naisip ko
tuloy, siguro kaya sya maaga pumasok at kaya nya ko sinamahan dito sa labas ng
library ay para madali
nyang makita si Kanna pag pumasok na ito ng gate. Sabagay,
understandable naman yun di
ba? Kaso..hindi ma-understand ng puso ko. Haay.

"Uy, Yumi, una na ko ah! Andyan na si Kanna eh!" sabi nya sabay bigay saken ng test
paper ko tapos
nagmamadali na syang bumaba para salubungin si Kanna.

Haay..sooner or later magiging sila rin. Dapat nasasanay na ko sa

ganitong mga eksena. Imbes na
malungkot eh tinry ko na lang ulit magfocus sa nirereview ko.

"Si Tutankhamun ay isan---"

Biglang humihip ang malakas na hangin at tinangay yung test

paper sa kamay ko. WAH! Kung
minamalas ka nga nam---OMG. Sa lahat naman ng lalandingan ng papel ko, dun pa sa
daraanan nung
masungit na presidente!! WAH!! Sana hindi nya mapansin. Sana hindi nya pulut---

Aww. Wala na. Pinulot nya na. Anu ba yan? Tapos tinignan nya pa yung papel ko. WAH!
Sumakto pang

----------------------- Page 269-----------------------

habang nakatingin ako sa kanya sa baba eh napaangat sya ng

ulo at napatingin sa kinaroroonan
ko.

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Agad akong napaupo sa takot na makita nya ko! WAH!
Sana hindi
nya ko napans---

"Hoy! Ayos ka rin eh no?? May taga

pulot ka ng papel?!"

Naku..ayan na. Nabadtrip na sya. Napapikit ako sa takot. Anu ba yan?? Bakit
kailangan makita nya pa
ko? Hala, pano na? Pag di ko yun kinuha sa kanya, wala na kong reviewer. Kaso, pano
naman ako lalapit
eh..nakakatakot sya?

"Kukunin mo ba to o itatapon ko to sa basurahan?? Kunsabagay, pambasurahan naman

ang marka
ng test paper na to eh."

WAH. Grabe naman sya! Yung 85 ko, pambasurahan na sa

kanya? Sabagay, sya nga pala yung
pinakamatalino sa buong school. Eeh, kahit na! Hindi nya dapat yun sinabi. Di
porket matalino sya eh
may karapatan na syang manglait sa score ng ib---

"Isa!!" Naku! Binilangan nya na ko! Anong gagawin ko? Wah.

"Dalawa!!
Tsk!"

Sa takot ko na baka lalo syang magalit eh maingat akong bumaba at dahan-dahang

lumapit sa kanya.
Kukunin ko sana yung test paper ko sa kamay nya para makatakbo na ko agad kaso nung
kukuhanin ko
na, itinaas nya kaya hindi ko maabot.

"Sa susunod, pwede ba, wag mo ngang idisplay sa public yang

test paper mo. Nakakahiya kasi
eh," pagalit nyang sabi habang nakatitig saken. Nakakatakot pa rin talaga sya. P-
pero kahit na..!

"W-wala akong dapat ikahiya kasi..pinaghirapan kong makuha yan. K-kung ikaw, Mr.
President ang
nahihiya sa score ko eh, k-kasalanan mo na yun."

----------------------- Page 270-----------------------

OMG. Sinabi ko ba talaga yun? Yumi, ano bang ginagawa mo?? Lalo
mo lang syang ginagalit nyan
eh!! Natawa sya ng bahagya at napairap. Hindi siguro sya
makapaniwala na..ang isang tulad ko..ay
magagawang mangatwiran sa kanya.

"Hah! 'Pinaghirapan'?" sarcastic nyang tanong, "itong score na

to?? Hah! Gusto kong makita yang
sinasabi mong 'pinaghirapan mong makuha' sa exam nyo ngayon ah. Talikod!"

"Eh?" sorry slow ako. Sa inis nya eh sya na ang nagtalikod saken. B-bakit naman
kaya nya ko tinalikod sa
kanya?

"Wag kang gagalaw."

Napalunok ako at sumunod na lang sa utos nya. Maya-maya ay naramdaman ko na

pinatong nya yung
test paper ko sa likod ko tapos may sinulat-sulat sya. Dubdub.
Dubdub. Dubdub. Dubdub. WAH!!
Nakakakiliti na nakakailang!

After 2 minutes or so eh tinanggal nya na yung test paper sa likod ko at hinawakan

nya yung dalawa
kong balikat sabay iniharap na nya ko sa kanya. Nung binigay
nya saken yung papel ko eh dun na
napunta yung atensyon ko.

Sinulat nya pala yung mga tamang sagot sa mga mali ko. Wow. Ang
galing!! Nasagutan nya yung 15
questions na yun sa sobrang iksing panahon! Whoa.

Pag-angat ko ng ulo, para sana magpasalamat sa kanya, eh wala na sya.

Napangiti na lang ako at niyakap ko yung test paper ko. Sinasabi ko na nga ba eh,
mabait din sya. Hindi
lang halata kasi lagi syang mukhang galit.

Nung marinig ko na yung bell ay nagmadali na kong pumunta sa room namen. Ayos,
makakapagreview
pa ko ng konti. Kung kanina eh kinakabahan akong baka bumagsak ako, ngayon feeling
ko, makakakuha
pa ko ng mataas na marka.
----------------------- Page 271-----------------------

Iba pa rin pala talaga pag may tamang sagot yung mga mali mo sa exams. Mas
natatandaan mo.

Recess. Agad akong lumabas ng room at hinanap sya. Gusto ko

kasing magpasalamat sa kanya dahil
talagang nakatulong yung pagsagot nya sa mga mali ko. Nung nag-
exam kasi ako kanina sa AP eh
pakiramdam ko ang dali-dali nung exam.

Pumunta ako sa SSC room, kaso walang tao. Pumunta rin ako sa library, kaso ang
pamilyar na mukhang
nakita ko lang ay yung kuya ni Yuta na nagrereview. Haay, san ko naman kaya sya
hahagilapin?

Natigilan ako nung marinig kong kumalam yung sikmura ko. Naku, kailangan ko ng
kumain. Mahirap pa
naman mag-exam ng gutom ka, eh may 2 subject pa mamaya.

Bumalik ako sa room at kinuha yung baunan ko, tapos dumiretso na ko ng canteen.
Ayokong kumain sa
room kasi naabutan ko sina Kanna at Yuta na kumakain ng sabay. Ito na naman yung
trip nilang kumain
sa iisang baunan lang. Haay, nakakainggit lang.

Nung nasa canteen na ko eh kumain ako ng sobrang bagal kasi wala akong gana. Haay.
Ang hirap naman
kumain ng walang katab---

Hindi ko na napagpatuloy yung iniisip ko kasi may naramdaman

akong tumabi saken. Hindi ko man
iniangat yung ulo ko, alam kong meron.

"Hindi ko na itatanong kung may nakaupo ba sa tabi mo kasi alam kong wala," sabi
nya. Haha. Oo nga
naman. Logic.

Dahil sa sagot nya eh napatingin ako sa katabi ko. Curiosity

kills talaga. Biglang bawi ako ng tingin
eh. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub. WAH! Yung hinahanap ko kanina..k-katabi ko na
ngayon!!

"Ganyan ba ang tamang pagtrato sa isang presidente??" cold

at naiirata nyang tanong. Aww.
Napansin nya palang umiwas ako ng tingin. Naku. Nabadtrip ko na naman sya. WAH.

----------------------- Page 272-----------------------

"Ah. Hehe. Sorry-sorry," sabi ko na lang sabay subo nung pagkain ko.

KATAHIMIKAN. Wuuh. Ito na naman yung pinaka ayokong feeling sa lahat. Yung tipong
may katabi
ka pero feeling mo mag-isa ka lang.

Haay. Gusto ko sana syang kausapin kaso baka lalo lang syang magalit saken. Mahirap
na. Napatingin
na lang ako sa kanya. Grabe, ang hinhin nya naman kumain. Mas
mabagal pa saken. Siguro kahit
matapos na yung recess eh hindi nya pa makakalahati yung inorder nyang pagkain.

"G-ganyan ka ba talaga kumain, Mr. President?" naku. Hindi ko

na napigilan ang bibig ko sa
pagtatanong.

"Lahat ba ng bagay kailangang mapansin mo ha??" sabi na nga ba eh, maaasar lang
sya. Dapat talaga
tinikom ko na lang ang bibig ko eh. Hayst.

"S-sorry. Sige, h-hindi na ko magsasalita," sabi ko na lang. Mind your own

business, Yumi!!

KATAHIMIKAN again. Nagulat ako nung tumingin ako sa kanya

eh papalapit yung mukha nya
saken. WAH! B-bakit nilalapit nya yung mukha nya saken?? Nakakatakot pa naman
kasi..ang serious ng
face nya. Sa takot ko eh napapikit na lang ako. Lord, help me!!

"Masarap ba yan?"

Yan yung reaksyon ko nung idinilat ko yung mata ko dahil sa ikinagulat kong tanong
nya. Nakatingin sya
dun sa baunan ko. Ha-ha-ha. Nakakanerbyos naman oh. Baunan ko
pala yung nilalapitan nya kanina.
Akala ko naman kung ano na.

"Ah..oo naman. Luto kasi yan ng mama ko eh," delayed kong sagot. Wah! Bakit ko ba
yun sinabi? Para
ko na ring pinagmalaki na hindi ako marunong magluto ng sarili kong baon! Hayst.

----------------------- Page 273-----------------------

"P-pinagluluto ka ng mama mo?" parang di sya makapaniwala sa sinabi ko. Weird ba

yung sinabi ko?
Hindi naman ah. Most of the students naman, pinagluluto ng nanay nila, di ba?

"Oo. Bakit, ikaw ba hindi?"

Agad syang umiwas ng tingin. Aww. Wrong move, Yumi. Okay na sya kausap kanina eh,
ininis mo pa!

Magso-sorry na sana ako kasi mukhang na-hurt slash napikon ko sya

sa sinabi ko kaso bigla syang
nagsalita ng, "hinde eh. Never pa kong ipinagluto ng sarili kong mama."

Ayan na naman yung malungkot nyang mga mata. Kahit ang serious ng face nya, alam
kong nag-eemit
sya ng sadness aura. Haay, siguro, laging busy ang mama nya.

Gusto ko sanang usisain kung bakit kaso wag na nga. Baka

isipin nya pa na masyado kong
pinanghihimasukan yung buhay nya.

Haay. Pano ko ba sya mapapangiti? Oo nga no, antagal ko na palang hindi nakikita
yung napaka-rare
nyang ngiti.
Ah! Alam ko na!

"Ito oh," sabi ko habang nakangiti. Iniabot ko sa kanya yung baunan ko. Napakakonti
pa lang naman ng
bawas nun.

"H-HA??"

"Iyo na lang."

"What?? May sinab---"

----------------------- Page 274-----------------------

"Alam ko na, hindi mapapantayan ng luto ng mama ko yung luto ng mama mo..pero sana
pagkinain
mo to eh maramdaman mo yung warmth ng pagmamahal ng isang ina habang inihahanda nya
ang
pagkain na ito," paliwanag ko habang nakangiti.

Hindi ko alam kung convincing yung sinabi ko pero natuwa ako nung tinry nya sumubo.

"Ano, masarap di ba?" tanong ko.

Nagulat ako sa reaksyon ng mukha nya. Is he embarrased? Wah. First time ko makita
yun! Kaso nung
tumingin sya saken eh nakasalubong na naman yung kilay nya. Ha? Bakit na naman?

"Bakit mo to ginagawa ha??"

"A-anong ibig mong sab---"

"You..you are entering my life without permission."

Biglang nagbell. Naku, kailangan ko ng magmadali! Hindi ko pa narereview yung notes

ko sa Fil!

"M-mauna na ko ah! Ba-bye!" sabi ko sabay takbo. WAH. Sana ma-late si Moriyama-
sensei!! Sana ma-
late sya! Kailangan ko pang magreview eh!

Habang tumatakbo eh napaisip ako sa sinabi ni Natsume-san.

'You..you are entering my life without permission.'

Ano kaya ang ibig nyang sabihin dun sa sinabi nya? Dapat ko bang
ikatuwa yung sinabi nya?
Hayst. Hindi ko kasi madistinguish kung kelan sya galit o hindi eh. Malay ko ba
kung negative o positive
yun!

----------------------- Page 275-----------------------

Pagdating ko sa room eh wala pa si ma'am. Yes! Agad akong umupo sa upuan ko at

kinuha yung notes
ko. Review. Review. Review.

Biglang pumasok sa isip ko yung baunan ko. Hala! Yari ako nito sa mama ko! Pano ko
ipapaliwanag na
hindi ko maiiuwi yung baunan ko? Hayst. Anu ba yan?

Maya-maya biglang umingay yung classroom. Anong meron? Iaangat ko

na sana yung ulo ko kaso
biglang may pumunta sa harapan ko.

"M-MR. PRESIDENT??"

Attention-grabbing naman oh. Lahat ng nasa room nakatingin na tuloy samen.

"Naiwan mo," sabi nya sabay abot saken nung baunan. Pagtingin
ko, malinis na yun. Mukhang
hinugasan nya pa. Hindi ko alam kung bakit hindi sya makatingin
ng diretso sa mga mata ko.
Wah. Nagba-blush ba sya? Baka guni-guni ko lang.

"S-salamat n-nga pala sa pagkain," mahina nyang sabi. Magsasalita na

sana ko kaso bigla na syang
lumabas ng room.

Ayun. Umingay na naman at ako sigurado ang topic. Lumapit yung

iba sa akin,nagtatanong kung ano
daw ba ang relasyon ko sa masungit ng presidente. Hindi ko na
lang sinagot. Wala naman akong
isasagot eh.

Anyway, hindi ako makapaniwala. Whoa. Totoo ba ang

narinig ko? Did he just thank
me? Parang miracle na sa bibig ng mahirap intindihing presidente ng SSC eh
manggagaling yun.

Unconscious Chapter 46: Life Intruder ly eh napangiti ako. Hindi ko man nakita yung
ngiti nya ngayon,
masaya ako kasi..may nakita kong mga expression ng mukha nya na ngayon ko lang
nakita. Lalo na yung
expression nya nung nagpasalam---

----------------------- Page 276-----------------------

WAIT LANG. Speaking of pasasalamat, HALA!

HINDI PA PALA AKO NAGPAPASALAMAT SA KANYA SA GINAWA

NYANG PAGTULONG SAKEN SA
AP!! WAH!!

Chapter 47: Not A Date

“You do this every time. Whenever I try to get closer, you trample my heart like
it’s nothing. Do I still
mean so little to you?” – Jun Pyo (Boys Over Flowers)

"Yuta, m-may gagawin ka ba sa Sabado?" tanong saken ni Kanna. Nagliligpit na ko nun

ng gamit. Uwian
na kasi. Last day ng pre-final exams. Balak ko ngang magpakasaya
kasama nung mga kaklase kong
lalake eh kaya nagmamadali ako.

"Ha? Bakit mo naman tinatanong?" sagot kong patanong sa tanong nya sabay lapit sa
kanya. Nagblush
sya. Haha. Ang kulet. Napaatras sya ng konti. Lalo akong lumapit. Haha.Ang sarap
nya talagang asarin
kahit kelan.

"Ah..ano kasi eh..k-kung hindi ka busy, okay lang ba kung..samahan mo ko sa SM

bukas..?"

Nag-aalangan sya at hindi makatingin ng maayos habang sinasabi nya yun. Hindi ko
mapigilang ngumiti.
Seyoso? Tinatanong nya ba talaga ko kung pwede ako?? Whoa. Syempre, oo!

"Bakit, anong gagawin mo sa SM?"

"Ah..gusto ko kasing..bumili ng regalo para kay..Seichiro-sempai."

----------------------- Page 277-----------------------

"Bakit? Birthday ba nya? Bakit mo sya reregaluhan??" nakakaasar naman. Para pala
kay kuya kaya nya
ko inaaya. Hayst. Badtrip ah.

"Ano ka ba Yuta, malapit na kaya syang grumaduate," malungkot sya habang sinasabi
nya yun.

Sabagay, ilang linggo na lang eh gagraduate na si kuya.

Eeh..kahit na! Nakakainis pa rin!! Aayain nya
kong pumunta sa SM para ibili ng regalo si kuya?? Hasyt. Sige na, ako na ang
nagseselos!

"Naisip ko kasi na..masyado syang maraming nagawa para saken.

Kahit man lang sa isang munting
regalo eh..maparamdam ko sa kanya na, m-mahalaga sya saken at thankful ako
kasi..naging part sya
ng mga huling buwan ng pagiging third year ko," habang sinasabi
nya yun eh napangiti sya. Siguro
naalala nya yung mga happy moments nila ni Kuya Seichiro. Hmp.

Hindi ko naiwasan na mag-make face sa harap nya. Naalala ko na naman tuloy yung
nasaksihan ko na
magkayakap sila ni kuya. Hindi ko pa natatanong sa kanya kung bakit magkayakap
sila. Haay..ang sakit
lang. Hindi naman nya kailangan pang ipaliwanag saken kung gano
kahalaga sa kanya eh kuya eh.
Alam ko na naman yun.

"Yuta?" mukhang napansin nya na na wala na ko sa mood. Imbes na sumagot eh kinuha

ko na lang yung
gamit ko at akma na sanang aalis ng room.

"K-kung ayaw mo, kina..Miki na lang ako magpapasama."

Napalingon ako sa sinabi nya. Obvious naman na hindi

ako papayag na sa iba sya
magpasama. Haay. Nakakainis ka talaga, Kanna!

"Oo na. Sasamahan na kita," napipilitan kong sabi.

"Weh? Di nga??" grabe sya makangiti ah!

"Ayaw mo ata eh."

----------------------- Page 278-----------------------

"Hindi ah! Syempre gusto ko!!" lumapit sya saken at niyakap nya
pa ko sa tuwa. Haay, ewan ko ba,
nakakabadtrip lang kaya hindi ko magawang maging masaya, "wah! Thank you bes!!"

Haay. Narinig ko na naman ang tawagan nameng 'bes'. It's been awhile. Ayoko na
ngang marinig yun eh.
Naku naman oh.

Sa bahay, pagkauwi ko eh sinalubong ako ng nakahalukipkip na si Mika. Anong

problema nun?

"Kuya Yuta."

"Oh?"

"Sino si Kanna?" huh? San nya naman narinig ang pangalan ni Kanna??

"'Ate' Kanna," pagtatama ko sa kanya.

"Sino nga sya??" wow. Anak ng--! Napakademanding naman ng batang to.

"Bakit mo muna gustong malaman?"

"Basta. Wala ka na dun. Gusto ko syang makilala. Pwede bang ipakilala mo ko sa

kanya?"

"Pano kung sabihin kong..'ayoko'?"

"Ah ganun ah! Isusumbong kita kay mama!"

"Hah! Sinong tinakot mo?"

"Ikaw! Isusumbong kong ambaba ng mga grades mo! Bleh!"

"Haha. Eh di isumbong mo. Totoo naman yun eh. Pero ito ang sasabihin ko sayo,
mababa man ang mga
grades ko, hindi naman masama ang ugali ko. Bleh!" nakipag-asaran na rin ako sa
kanya. Haha. Ayos
talaga tong si Mika eh. Akala mo mas matanda saken kung magsalita kumilos.

Teka, san nya kaya narinig ang pangalan ni Kanna? Bakit nya ito gustong makilala?

Bago ko matulog eh tinawagan ko si Kanna. Buti agad nyang sinagot.

----------------------- Page 279-----------------------

"Hello," bungad nya.

"Hindi mo sinabi saken kung anong oras at saan tayo magkikita," sabi ko.

"Haha! Oo nga no! M-masyado kasi akong excited eh. S-sorry. Nakalimutan ko."

Excited? Wow. Dahil na naman siguro yun kay kuya. Haay, bibili lang ng regalo eh
naeexcite na sya! Tch.
Siguro iniimagine nya na kung pano nya ibibigay yung regalo kay kuya at mag-e-
exchange sila ng mga
ngiti. Grr. Nakakainis!

"Yuta? Andyan ka pa ba?"

"Ah..sorry-sorry. Nagspace out ako."

"Hmm..ano kaya kung..sunduin mo na lang ako? Hehe."

"Okay. Anong oras?"

"11 am na lang para mas mahaba yung oras," sagot nya.

Haay..para mas mahaba ang oras na makapamili sya ng ibibigay kay kuya? Grabe ah.
Ibig sabihin wala
pa syang ideya kung anong bibilhin nya?? Argghh. Ineexpect ko na na magiging taga
buhat nya lang ako
ng mga bibilhin nya bukas.

"Okay. Sabi mo eh," ibababa ko na sana yung telepono nang biglang nagsalita pa sya.

"Yuta."

"Oh?"

"Hmm..w-wala wala. Haha. Excited na ko para bukas. Sige na. Good night."

DIAL TONE.

Weird. Ano kaya yung dapat na sasabihin nya?

----------------------- Page 280-----------------------

Kinaumagahan. Busy ako sa pag-iisip ng maisusuot nang biglang pumasok na lang ng

basta-basta si Mika
sa kwarto ko.

"Whoa. May date ka?" tanong nya.

"Wala," sagot ko sabay turo sa kanya sa may pintuan. Sana

magets nyang pinalalabas ko na sya ng
kwarto ko.

"Weh. Eh bakit ganyan ka maghanda? Nakakalat sa sahig at sa

kama yung mga damit mo. Di ba
ganun maghanda ang may date?" ang kulit talaga ng batang to oo. Hayst.

"Hindi nga sabi date yung pupuntahan ko. May sasamahan

lang ako," teka. Bakit ba ko
nagpapaliwanag sa kanya??

"Siguro..yung sasamahan mo, hindi alam na gusto mo sya no?" usisa nya. Nanlaki ang
mga mata ko sa
sinabi nya. Loko to ah!!

"Hindi na yun mahalaga, kaya lumabas ka na sa kwarto ko, okay?"

"Sus. Pareho kayo ni Kuya Seichi. Haay. Kawawa naman yung mga babaeng mahal nyo.
Hmp," sabi nya
sabay labas sa kwarto ko. At padabog nya pa talaga sinara yung pintuan ah. Tch. Ang
kulit talaga nya.

Teka, ano yung sinasabi nyang pareho kami ni Kuya Seichiro? Ibig
sabihin..may babae ding gusto si
kuya?

Hinde. Imposibleng..si Kanna yun di ba?

----------------------- Page 281-----------------------

Chapter 48: Wishing It's A Date

“I… whenever I’m with you, I feel like dreaming a dream that I can’t
ever dream again.” – Hae Sung
(Dream High 2)

WAH! Excited na talaga ko para bukas. Hindi ako makatulog. Naku! Kinikilig ba ko?
Wah. Nagpagulung-
gulong ako sa kama sa sobrang tuwa. Napapayag ko kasi si Yuta na sumama saken bukas
sa SM! Kyah!
Kami lang dalawa! Haay, iniimagine ko palang, kinakabahan na ko at feeling ko ang
init-init na ng cheeks
ko.

Sana hindi nya nahalatang idinahilan ko lang ang pagbili ng regalo para sa
nalalapit na graduation ni
Seichiro-sempai para makasama sya. Hmm. Ang panget ng term. More
like, priority ko eh ang mag-
enjoy kasama si Yuta tapos bonus na lang na bibili ako ng regalo para kay sempai.

Sa totoo lang, naisip ko na naman kasi kung anong ibibigay ko kaya alam kong hindi
ako matatagalan sa
pamimili. Sinabi ko lang kay Yuta na umaga kami umalis kasi..syempre..mas masaya
kung mas matagal
ko syang makaksama.

Wah. Ano ba tong sinasabi ko? Hindi naman to date eh. Nagpasama lang ako sa kanya.
Haha. Hindi ko
kasi kayang sabihin ng direkta na..gusto kong mag-date kami.

Bukod sa nakakahiya, bestfriend ko sya eh. Syempre, hindi naman

pwedeng mag-date pag mag-
bestfriend. Saka mabubuko nya lang ako na may gusto ko sa kanya.
Tapos aasarin na naman nya ko.
Baka pagtawanan pa. Haay. Kaya yun yung naisip ko.

"Oh, Kanna, bakit hindi ka pa tulog?" tanong ni mama habang nakasilip sa kwarto ko.
Pumasok sya at
naupo sa kama ko kaya napaayos ako ng upo.

"Hindi kasi ako makatulog eh."

"Ha? Bakit naman? Katatapos lang ng pre-finals nyo dapat nga kanina ka pa tulog
kasi ilang araw ka ng
stressed sa kakareview."

----------------------- Page 282-----------------------

"Ah..eh..may lakad kasi ako bukas eh..kasama ko si Yuta."

"Ayiie..kaya naman pala. First date?"

"Hindi po. Nagpasama lang ako sa kanya. May bibilhin lang ako."

"Ah..sayang naman."

"Pero ang totoo, gusto ko rin sana na..date yun hehe," ano ba
yan, kahit nagkukwento lang ako kay
mama eh hindi ko maiwasan mag-blush. Wah. Para na talaga akong sira.

"Umm, ma, anong sinuot mo sa unang date nyo ni papa?" tanong ko.

"Haha. Ordinaryong damit lang ang suot ko nun. Ano ka ba? Mas okay na simple lang
yung damit mo
kasi pag pinaghandaan mo ng sobra, baka mahalata nya. Ikaw rin," sabi ni mama
habang nakangiti.

"Sabagay, pero.."

"Gusto mong maging maganda sa paningin nya, tama?"

Ang galing talaga ni mama manghula. Tumango ako kahit medyo nahihiya akong aminin
yun sa kanya.

"Wag kang mag-alala. Tutulungan kita bukas. Anong oras ba ang alis nyo?"

"11 am po. Pupunta sya rito sa bahay para sunduin ako."

"Okay. Gigisingin kita ng mas maaga para kahit papano eh matulungan kita sa pagpili
ng tamang damit
na isusuot. Okay ba?" tumango ulit ako habang nakangiti.

"O sige na. Matulog ka na. Good night, Kanna."

"Salamat, ma. Good night din po," sabi ko tapos hinalikan ko sya sa cheeks. Bago
sya lumabas ay pinatay
nya na ang ilaw at unti-unti ay nakatulog na rin ako.

----------------------- Page 283-----------------------

Kinaumagahan. Katulad nga ng napag-usapan namen ni mama eh simpleng damit lang yung
sinuot ko.
Yung magiging kumportable ako pero kahit papano eh presentable at bagay saken pag
tinignan.

Nung dumating na si Yuta eh magkahalong kaba, excitement, saya at kilig yung

naramdaman ko. Pilit ko
lang tinatago kasi baka mahalata nya.

"Alis na po kami, tita," sabi nya sa mama ko.

"Sige, ingat kayo. Wag kayong masyadong magpapagabi ah."

"Opo."

Nung nakasakay na kami ng jeep ay sya yung nagbayad ng pamasahe namen. Nagulat nga
ako eh, kasi
dati naman, pag umaalis kami, kanya-kanya kami ng bayad. Ano kayang nakain nya?
Haha.

"Dalawang SM po manong," sabi nya.

"Wow. Magde-date ba kayong dalawa ng girlfriend mo?"

Wah. Ano ba manong? Wala pa kami sa ganung stage! Feeling ko tuloy pulang-pula na
yung mukha ko.

"Hindi ko po siya girlfriend," sagot ni Yuta.

"O-opo. Mag bestfriends po kami," sagot ko naman.

"Ah..ganun ba? Haha. Bagay kasi kayo eh," sabi ni manong. Ano ba
manong? Wag mo nga kong
masyadong pasayahin!! Haha.

Nagpatuloy na ang byahe namen. Mga 40 minutes lang naman ang layo ng SM sa bahay
kaya saglit lang.
Kailangan sulitin. Hehe.

Agenda no. 1: Magkunwaring tulog para makasandal sa balikat ni Yuta.

Nung ginawa ko yun, hindi naman sya umangal. Hehe. Buti naman. Pwede na pala akong
best actress?

----------------------- Page 284-----------------------

Nung may humps eh inalalayan pa ni Yuta yung ulo ko para hindi malaglag yung ulo ko
sa balikat nya.
Wah. Kinikilig ako!

"Uy, andito na tayo, Kanna. Gising na," sabi nya sabay tinapik-tapik nya ko sa
pisngi. Alam ko naman
yun. Hindi naman talaga ako natulog eh. Haha. Nakakainis naman. Ambilis ng oras.

Nung nasa loob na kami ng SM eh nag-CR muna kami. Habang nasa harap ako ng salamin
ay nagpulbos
muna ko. Tapos sinuklay ko yung buhok ko. Yun lang tapos
lumabas na ko ng CR. Hindi naman ako
maarteng babae eh. Wala ng chechebureche pa. Haha.

Nung tumingin ako sa gilid, andun na pala si Yuta, naghihintay

saken. Wah. Bakit ba parang lalong
gumagwapo si Yuta sa paningin ko? Naku. Malala na nga yata to.

"Sorry kung pinaghintay kit---"

"Halika na. San ka ba bibili ng ireregalo mo kay kuya?"

Kanina ko pa to napapansin. Parang bad mood si Yuta. Hindi sya gano nagsasalita
kahit nung sinundo
nya ko sa bahay. Galit ba sya? Wah. Sana hindi naman.

"Hmm, sa National Bookstore na lang muna tayo pumunta," sagot ko.

"Okay," ang cold nya sumagot. *sniff* Nakakalungkot naman. Tapos kung
maglakad sya parang wala
syang kasama. Kailangan ko pa tuloy maglakad ng mabilis para sundan sya.

Nung nasa National na kami ay tumingin agad ako ng mga libro. Naging close kami ni
Seichiro-sempai
dahil sa mga libro kaya syempre, libro rin ang ireregalo ko sa kanya.

Sana magustuhan nya yung kung anumang book yung mapili ko.

----------------------- Page 285-----------------------

"Yuta, ano sa tingin mo yung maganda sa dalawang to?" sabi ko

sabay taas nung dalawang librong
hawak ko. Pareho yung libro tungkol sa paghahandle ng college life kasi naisip ko
na makakatulong yun
kay sempai.

"Aba malay ko. Hindi naman ako mahilig magbasa ng libro di ba?"

Sumimangot na lang ako. Alam ko naman na hindi sya mahilig sa mga libro pero..hindi
naman nya ko
kailangang sungitan ng ganun. Hmp. Pwede naman syang mamili kung yung nasa left or
right hand kong
book di ba? Tinatanong ko lang naman yung opinyon nya.

Haay. In the end, ako rin ang pumili ng librong ireregalo ko kay sempai. Pero bago
ko yun tuluyang bilhin
eh pumunta muna kami sa mga recipe books. Hehe. Balak ko kasi
ipagluto si sempai ng dessert.
Syempre, ang main ingredient eh yung pareho nameng paborito na strawberry.

"Wag mong sabihing ibibili mo na nga sya ng libro eh ipagluluto mo pa sya?" tanong
ni Yuta.

"Ang gara naman pag libro lang di ba? Saka, once in a lifetime lang naman sya
gagraduate ng HS kaya
dapat special," paliwanag ko.

"Tch. Sabi mo eh," nakakunot ang noo nya at umiwas ng tingin. Seryoso, bad mood nga
sya.

Binilisan ko na lang sa pagpili ng recipe book na bibilhin para makapunta na ko sa

may counter. Haay,
pano ko ba pawawalain yung pagkabadmood ni Yuta?

Hindi kaya maganda ang gising nya kaya sya ganyan? O may nagawa na naman akong
mali? Haay.

Pagkatapos nameng mamili sa National eh dumiretso kami sa SM

Hypermarket para makabili ng
ingredients ng napili kong dessert na gawin. Although, 2 weeks pa naman
bago yung graduation, gusto
kong nakahanda na yung mga sangkap para sa araw before graduation nila sempai eh
ipeprepare ko na
lang tapos ibe-bake.

----------------------- Page 286-----------------------

Pagtingin ko sa relo ko, 2 pm na pala. Naramdaman kong kumalan

ang sikmura ko. Pagkalabas na
pagkalabas namen ng Hypermarket eh hinatak ko yung laylayan ng damit ni Yuta.

"Ah..ano.."

"Bakit?"

"Kumain kaya muna tayo..?" nag-aalangan kong sabi.

"Pwede ka namang kumain sa bahay nyo ah. Bakit, may bibilhin ka pa ba?"

Yumuko ako. Feeling ko ang hapdi-hapdi na ng mga mata ko. Bakit? Bakit ba sya
ganyan? Bakit ba sya
nagmamadaling umuwi eh..ang aga-aga pa. Ayaw nya ba kong makasama?

Maya-maya eh tumulo na yung mga luha ko at tumingin ako sa kanya.

"B-bakit ka ba ganyan, Yuta? *sniff* Galit ka ba saken?" nataranta sya nung nakita
nya kong umiiyak.

"Uy, wag ka ngang umiyak. Pinagtitinginan tayo ng mga tao oh."

"Akala ko pa naman..magiging masaya ang ang araw na to. Pero

bakit? Bakit ka ba ganyan? Kung
ayaw mo naman pala talaga kong samahan eh di sana nung una palang sinabi mo na!!"

"Hindi sa ganun," umiiwas sya ng tingin saken. Nakakainis na. Ano ba kasing
problema nya??

"Eh ano??"

KATAHIMIKAN.

"Yuta!"

"KASI NAGSESELOS AKO!! KAYA AKO GANITO!!"

"Eh?"

----------------------- Page 287-----------------------

"Bakit kailangang ipamukha mo pa saken kung gano kahalaga sayo si Kuya Seichiro,
ha?? Ang saya-
saya mo nga habang namimili ka ng regalo para sa kanya. Wala ka ng ibang inisip
kundi sya! Sya!! Sya
na lang palagi!"

"Ha?" ano bang sinasabi nya? Eh sya..sya kaya yung lagi kong iniisip..hindi naman
si Seichiro-sempai eh.

"Oo na! Kayo na yung maraming pagkakapareho. Mahilig kayo sa libro, sa strawber---"

Bigla ko syang niyakap. Hindi ko pa rin mapigilan ang luha ko. Nabitawan ko na nga
yung mga napamili
ko eh. Buti walang itlog na mababasag dun.

"Alam mo ba ang totoong dahilan kung bakit kita inaya sa SM? *sniff* "

"Eh di para ibili mo ng regalo s---"

"Nagkakamali ka."

"Ha?"

"G-gusto kasi kitang makasama. K-kaya..m-mali ka ng iniisip,"

nahihiya kong sabi sabay kalas sa
pagkakayakap ko sa kanya. Masyado ng nakakahiya. Andami ng taong nakatingin samen.

Pinahid ko yung mga luha ko tapos kinuha ko na yung mga pinamili ko.

"P-pero..kung yun pa rin ang gusto mong isipin, b-bahala ka. S-sige, uuwi na lang
ako," sabi ko sabay
walk out.

Uuwi na lang ako. Tutal nabili ko na naman yung kailangan kong

bilhin eh. Tutal ayaw nya naman
akong kasama.

"Oy! Sorry na!!" sigaw nya habang tumatakbo palapit saken. Paglingon ko, nakita
kong namumula sya at
hindi makatingin ng diretso sa mga mata ko.

----------------------- Page 288-----------------------

"S-sorry na. H-hindi ko naman alam eh."

Inapakan ko yung paa nya. Yung madiing-madiin.

"Aray!! Ang sakit nun ah!! Bak--"

Binigay ko sa kanya yung mga pinamili ko at lumakad na sa kabilang direksyon. Di ko

mapigilang ngumiti.
Akala ko hindi nya ko susundan eh. Akala ko hindi sya magso-sorry. Buti akala ko
lang yun.

"Bilisan mo. Nagugutom na ko," utos ko sa kanya na parang galit.

"O-okay," sabi nya sabay sunod saken. Lumingon ako sa kanya at

sumimangot tapos nagbelat ako sa
kanya.

Ngumiti naman sya. Binilisan ko ang lakad tas tumakbo na ko.

Ikaw naman ang humabol saken Yuta. Bleh!

Chapter 49: Sweet Nothings

"When you talk properly, you get your feelings across properly, right?" - Kazehaya
(Kimi ni Todoke)

"Whoa. Bibitayin na ba tayo bukas??" yan yung reaksyon ko nung dalhin ni Yuta sa
table namen yung
dalawang tray na inorder nya. Isang buong pizza, 2 spaghetti, 2 pineapple juice at
4 na French fries.

Tinignan nya ko ng masama --- pero yung tinging alam mong hindi naman galit.

----------------------- Page 289-----------------------

"Sabi mo nagugutom ka tapos ngayon nagrereklamo ka," sabi
nya habang inaasikaso yung mga
kakainin namin.

Haha. Senyorita eh no? Ayaw tumulong? Haha. Dapat lang yan sa kanya no. Pinaiyak
nya ko kanina eh.

Nagulat ako nung lumapit yung isang service crew, "ah sir, ito
po yung pahabol nyong order," tapos
binaba nya dun sa table namen yung isang big sized strawberry sundae! YEHEY!!

"Salamat," sabi ni Yuta dun sa crew.

Ako naman, dali-daling kinuha yung sundae kaso biglang pinalo ni Yuta yung kamay
ko.

"Aww!"

"Mamaya na yan, pwede? Kaya nga dessert di ba?"

"Eeh..gusto ko ng kainin eh! Saka sino bang may sabing

kailangang kainin ang dessert pagkatapos
kumain ng m---"

"Ako. Aangal ka?"

"Tch," angal ko sabay irap.

Hindi ko alam kung kelan kami nag-away ng katulad ng ganito. Kasi pareho kaming
nakangiti.

Maya-maya eh sumubo na ko ng spaghetti. Hmm. Hindi ko alam pero parang ito na yung
pinakamasarap
na spaghetti na natikman ko. Tinalo pa ang luto ko. T-teka, dahil ba kasama ko sya?

Blush. Ano ba tong iniisip ko? Pati ba naman sa pagkain?? Wah.

Tumingin na lang ako kay Yuta kaso bigla kong napaiwas ng

tingin. Nakatitig kasi sya saken habang
kumakain ng isang slice ng pizza! Wah. Lalo tuloy akong kinabahan.

----------------------- Page 290-----------------------

KATAHIMIKAN.

WAH!! Anong nangyayari samen?? Wala ng nagsasalita. Napaka-awkward naman! Ah! Alam
ko na!

Agenda no. 2: Subuan ni Yuta.

"Yuta," tawag ko.

"Oh?"

"Masarap ba yang kinakain mo?" tanong ko. Kumunot ang noo nya tapos
mamaya eh tumango
din, "patikim..aahh," sabi ko sabay pikit at binuka ko yung bibig ko.

Akala ko hindi nya ko susubuan pero ginawa nya naman. Nung dumilat na ko eh
binigyan nya ko ng mag-
asawang irap at tawa.

Sumimangot naman ako.

"Bakit ka ba tumatawa??"

"Haha. Wala lang. Nakakatuwa ka lang. Haha. Ayaw mo namang

magpapansin saken no,
Kanna? Kanina ka pa sa jeep eh," sabi nya sabay lapit ng mukha nya saken.

Blush. Eh?? A-alam nya ring nagpapanggap lang akong tulog sa jeep?! Wah!!
Nakakahiya!!

"Ha-ha-ha. Imbento ka ah!" sabi ko sabay bato sa kanya ng isang pirasong French
fries.

"Wuuh. Talaga lang ha?"

----------------------- Page 291-----------------------

"Bakit ikaw!!"

"Anong bakit ako?"

"Napakasama ng ugali mo kanina."

"Haha! Eh kasi ikaw eh."

"Aba! Makapasa ka wagas ah!"

Ngumiti sya ng sobrang laki sabay sabing, "eh kung sinabi mo kagad na gusto mo pala
kong maka-date
eh di sana hindi kita sinungitan kanina."

"Maka-date? Sino namang nagsabi sayo na gusto kitang maka-date??"

"Yung puso mo," sabi nya habang nakangiti sabay turo sa puso ko. Blush. Takte, ako
na naman ang talo
sa asaran na to! Nakakainis!

Sumimangot na lang ako at sumubo ulit ng spaghetti. Bwiset. Wala na kong masabi.

"Haha. Ano ka ngayon? Bleh," tapos sya naman nagbelat saken bago sya uminom ng
juice.

"Yuta. May gusto ka saken no?"

Muntik nya ng maibuga saken yung iniinom nya dahil sa pagkagulat. Buti nasamid lang
sya at umubo
ubo.

"Grabe ka! Papatayin mo ba ko ha!"

"Wow. OA ah! May namamatay bang nasamid lang??"

"Oo kaya!"

Napansin kong namula yung mukha ni Yuta. Dahil ba nasamid sya? O dahil sa tanong
ko? Hehe. Chance
ko na to. Revenge!

----------------------- Page 292-----------------------

"Bakit hindi mo sinasagot yung tanong ko?"

"Wala naman akong dapat isagot eh."

"Haha. Alam mo bang silence means yes?"

"Alam ko yun no. Hindi naman ako tanga. Nagsalita naman ako ah! Hindi nga lang oo o
hindi," sabi nya
sabay ngisi saken.

"Weh. Nangangatwiran pa! Defensive! May gusto ka talaga saken no?? Kaya nga
nagseselos ka kay
Seichiro-sempai di ba? Di ba?"

"Haha! Sinong may sabing nagseselos ako, aber?"

"Yung bunganga mo," sabi ko sabay smirk sa kanya, "oh ano ka ngay---"

Bigla nyang pinasukan yung bibig ko ng isang slice ng pizza.

"Kumain ka na nga lang. Andaldal mo eh," sabi nya sabay kuha ulit ng panibagong
slice.

Inirapan ko na lang sya tapos kinuha ko yung pizza sa bibig ko at dahan-dahang

kinain.

Agenda no. 3: Alamin ang gusto ni Yuta sa isang babae. (Make sure to mentally take
note of it.)

"Yuta."

"Oh?"

"Naaalala mo ba yung tinanong ko sayo nung JS?"

"Oo. Ayos nga eh. Pagkatapos ng mahabang speech ko eh bigla ka na lang umalis."

"Yuta, matagal ng may nagpapatanong saken nito, ano ba yung gusto mo sa isang
babae?"

"Sumisegwey ah!! At sino naman ang nagpapatanong nyan? Ikaw no? Kunwari ka pa!"

----------------------- Page 293-----------------------

"Hindi no. Andami kayang nagpapatulay saken sayo."

"Oh?"

"Oo nga. Sagutin mo na nga lang yung tanong ko."

"Anong konek nun sa pinag-uusapan nateng may kinalaman sa JS?"

"W-wala," umiwas ako ng tingin. Badtrip kasi eh. Muntik ko ng

masabi na dahil sa sagot nya dun sa
tanong ko nung JS eh narealize ko na mahal ko na sya. Wah!!

"O sige na nga. Sasagutin ko na yung tanong mo. Hmm..gusto ko sa isang babae?
Yung.."

"Yung..?"

"Wahaha! Interesado ka talaga ah!"

"Hindi no."

"Yung.."

"Antagal!"

"Atat? Atat??"

"Hindi naman. Sige, take your time," sabi ko sabay subo ulit nung spaghetti.

"Ang hirap i-describe eh. Pwede bang indescribable na lang?"

"Tch. Anong klaseng babae naman yan?"

"Haha. Basta."

"Hay naku! Pano ko naman sasabihin yan sa mga babaeng naghihintay ng sagot mo??
Indescribable?
Basta?? Ano kaya yun?"

"Eh kasi hindi mo naman kailangan ng standards para mainlove. Nangyayari na lang
yun bigla."

"Wow. Expert ah!"

"Haha. Ewan ko sayo, Kanna. Kumain ka na nga lang! Hanggang ngayon hindi mo pa ubos
yang spaghetti
mo!"

"Weh. Ikaw nga wala pang bawas eh."

"Eto na nga di ba??" sabi nya sabay subo ng spaghetti nya.

----------------------- Page 294-----------------------

KATAHIMIKAN. Kanna, isip ka ng topic, bilis! Tutal ayaw nya namang ayusin yung
sagot nya sa tanong
mo kanina eh.

"Sa tingin mo ba, may something na kina Natsume-san at Yumi?"

"Bakit mo naman natanong?"

"Eh kasi naalala mo ba yung pagpunta ni president sa room? Binigay nya kay Yumi
yung baunan nya.
Feeling ko binaunan ng pagkain ni Yumi si Natsume-san."

"Feeling mo lang yun."

"Bakit naman?"
"Imposible yun no. Hindi naman si Yumi ang nagluluto ng baon nya, kundi mama nya."

"Wuuh. Bakit alam mo?"

"Eh close kami eh."

"Oo nga pala," sabi ko tapos nanahimik ako bigla. Sila na close!!

"Wuuh. Selos ka naman!"

"Nanahimik lang, selos na agad??" tumawa lang sya.

"Nakucurious ako kay Natsume-san kasi nung una ko syang naencounter, napakasama at
napakasungit
nya. Nakakagulat na pinapansin nya si Yumi."

"Oo nga eh. Ang epal nun. Alam mo ba nung JS, hinatak nya si Yumi para lang
maisayaw? Badtrip ako run
eh. Power tripper. Feeling nya naman porke presidente sya, kahit anong trip nyang
gawin, pwede. Tsk."

Nakita ko na namang sobrang concern si Yuta sa ibang babae liban saken saka kay
Miki. Teka, naulit na
naman tong puna ko na to. Sabagay, close nga sila di ba?

"Yuta, di ba sabi mo wala kang gusto kay Yumi?" ANO BA

KANNA?! BAKIT MO NAMAN TINANONG
YUN?? HINDI KA NAMAN PA-OBVIOUS NYAN EH NO?! Argghh!

"Paulit-ulit??" sagot nya, "wala nga. Si Yumi yung dating may gusto saken. Yun yung
naging dahilan
kaya naging close kami."

----------------------- Page 295-----------------------

"Whoa. Ganun pala ang nangyari? Eh di tama yung hula ko na sya ang nagconfess sayo
tapos nireject
mo sya??"

"Ang harsh mo naman magsalita. Parang pinapalabas mo naman na ang sama ko eh no?"

Hindi ah. Natutuwa nga ako eh. Kasi nireject mo sya. Hehe.

"Kelan nangyari yun?"

"Kelan ka pa naging chismosa, Kanna?"

"Di ba pag magbestfriends, walang lihiman?" sabi ko sabay ngiti.

"Tch. Ilang beses mo na ngang na-break yan eh. Fine, sasabihin ko na. Nung practice
nung sa play."

"Antagal na pala."

"Eh ikaw Kanna, kelan mo nalamang mahal mo na pala ko?"

"Nung n---H-HA?!!"
Wah! NAISAHAN NYA KO!! Muntik na ko dun ah!! Argh!! Tawa ng tawa si Yuta --- yung
tawang wagas.
Akala mo kami lang yung tao sa loob ng fast food chain na yun.

"WAHAHA!!"

"YYUUUTTTAAAAA!!"

"Hahaha!! Sinasabi ko na nga ba eh."

"Ang kapal ah. Segwey ka rin eh no?"

"Kelan nga?"

"Wala! WALA!!"

"Wuuh. Asar talo sya oh! Haha!!" sabi nya sabay tawa ulit.

----------------------- Page 296-----------------------

Hanggang sa matapos kaming kumain eh inaasar nya ko. Badtrip! BADTRIP!! Wah!

Nung umalis kami sa fast food chain na yun eh sinabi ko sa kanyang may bibilhin pa
ko kaya wag muna
kaming umuwi.

"Ano na namang bibilhin mo?"

"Regalo para kay Ate Imadori. Pati kay Miki at Tomo. Hmm.. pati kay mama."

"HA?? Bakit kasama sa reregaluhan mo yung babaeng yun?? At

bakit sina Tomo kasama tapos
AKO, HINDI?!"

"Sunud-sunod naman masyado ang tanong mo. Hinay-hinay lang! Mahina ang kalaban!"

"Ano na nga?"

"Eh kasi mabait na kaya si Ate Imadori. Sya kaya ang tumulong
saken para mahanap yung Twisty
Heart."

"HA?? Hindi ka ba nakikinig saken nung Sabado?? Sinabi ko na

sayong sya yung nagtext saken na
'tinapon' mo raw yung kwintas di ba??"

"Baka nagkakamali ka lang, Yuta," sabi ko. Dun pa lang sa

pinakita nyang concern saken nung mga
panahon na yun ay sapat ng dahilan para magtiwala ako sa kanya. Naniniwala ako na
walang taong
talagang masama.

"Bahala ka na nga. Oh eh bakit reregaluhan mo rin yung 2 mong

pinsan? Yung sa mama mo
understandable na yun, pasalubong, right?"

"Oo. Reregaluhan ko sila kasi malapit na yung Recognition Day saka bakasyon."

"Ay oo nga pala! Nakalimutan kong sabihin sayo na, mukhang mali yung pagkakaalala
mo ng araw ng
graduation nila kuya."

----------------------- Page 297-----------------------

"Ha? Panong mali?"

"Second week of April pa yung schedule ng graduation nila. Ang

Recog naten 1st week. Masyadong
advance utak mo. Excited ka na sa bakasyon no? Last week of March pa yung Finals
naten."

"Waah..ganun ba?? Hala! Eh di matagal pa pala bago ko magamit yung mga ingredients
na binili ko?"

"Parang ganun na nga."

Sumimangot ako. Ano ba yan?!

"Halata ka eh."

"Halatang ano na naman??"

"Na dinahilan mo lang yang pagbili ng grad gift para makasama ko. Hohoho. Tama di
ba??"

"Tigilan mo nga ko sa pang-aasar. Bumili na nga lang tayo ng

pasalubong para kay mama. Saka na
yung regalo sa iba."

"Okay."

Tapos pumunta ulit kami ng Hypermarket. Nagulat ako nung

pumunta si Yuta dun sa bilihan ng
mga strawberries.

"Anong ginagawa mo dyan, Yuta?"

"Bibili malamang."

"Weeh? Di nga?? Lilibre mo ko??"

"Ayaw mo?"

"Syempre gusto ko! Alam mo namang favorite ko ang strawberries eh!"

"Oo nga eh, hindi ka pa nakuntento sa kinain mo kanina."

"Haha. Iba yung strawberry talaga sa strawberry-flavored lang."

"Ilang kilo ba gusto mo?"

Hinipo ko yung noo ni Yuta, "may lagnat ka ba? Bakit parang ang bait mo saken
ngayon ha?"

----------------------- Page 298-----------------------

Tinanggal nya yung kamay ko sa noo nya. Napansin kong namula

sya at umiwas ng tingin. Napangiti
tuloy ako. Haha.

"Manahimik ka nga. Bago pa magbago ang isip ko. Ilang kilo nga?"

"Isa lang. Pwede na yun," pagkasabing pagkasabi ko nun eh kumuha sya ng 2 kilos.

"Wuy! Sabi ko isa lang!"

"Alam ko. Bakit, ikaw lang ang kakain? Pano yung mama mo?"

"Ah..haha! Oo nga no!" sabi ko tapos sinundan ko sya habang nagpapa-counter sya.

At natapos ang araw na yun na wala kaming ginawa kundi mag-asaran. Nung nasa jeep
na eh seryosong
nakatulog na talaga ko sa balikat nya dahil sa pagod.

Promise, ansaya ng araw na to. Kahit sobrang iksi lang.

Sana maulit pa.

Chapter 50: Assumption

"Since what age did you become so pretty?” – Joo Won (Secret Garden)

Habang natutulog sa balikat ko si Kanna, hindi ko mapigilan ngumiti. Nasa byahe pa

kami nun. Sa jeep.

Haay, Kanna. Nakakainis ka talaga. Masyado mo kong pinapasaya. Haha.

Wala lang. Natutuwa lang
talaga ko sa mga nangyari kanina. Ang kulit-kulet kasi nya.

----------------------- Page 299-----------------------

Hindi ko alam kung kelan sya nagsimulang maging ganun saken pero honestly natutuwa
ko sa ginagawa
nya.

Patay. Mas mahal ko na nga ata sya kesa sa inaakala ko.

Siya kasi eh. Haay.

Huli na ang lahat nung mamalayan kong hinalikan ko pala sya sa

noo. Whoa. Sira talaga ko. Eh pano
kung magising sya? Hayst. Buti hindi.

Di bale. Sya naman kasi yung tipo ng tao na alam kong grabe matulog. Akala mo
walang pakiramdam.
Which is opposite ko na napakababaw kung matulog. Tipong, may kumalabit lang saken
o bumulong,
kahit mahinang tunog lang eh ikakagising ko na.

Siguro advantage na din yun. Magamit nga. Haha.

Hinawakan ko yung kamay nya. Wala pa rin syang kamalay-malay. Haha. Anu ba yan?
Feeling ko tuloy
kami na. Wahaha. Nababaliw na nga ako --- sa kanya.

Nung malapit na kami eh inalis ko na yung kamay ko sa pagkakahawak sa isa nyang

kamay tapos ginising
ko na sya.

"Wuy, Kanna. Malapit na tayo. Gising na," sabi ko sabay tinapik-tapik ko yung
pisngi nya. Kumunot yung
noo nya saka sumimangot sya bigla. Tapos kinusut-kusot nya yung mata nya at
nagblink-blink. Haha. Ang
cute nya para syang bata.

"Nasan na tayo?"

"Basta malapit na."

----------------------- Page 300-----------------------

Luminga-linga sya sa paligid tapos sumilip sya sa bintana ng jeep.

"Oo nga no."

Maya-maya pa eh pumara na kami tapos hinatid ko na sya sa bahay nila. Pag tingin ko
sa relo ko, magsi-
6pm na pala. Naku. Hindi ko namalayan na medyo late na pala.

"Sorry tita. Medyo late na kami nakauwi," sabi ko sa mama nya na nung makita kami
eh mas malaki pa
yung ngiti nya sa ngiti ko kanina nung nasa jeep kami. Dahil ba yun sa dala nameng
pasalubong?

"Naku okay lang. Tiwala naman ako sayo Yuta eh. Haha," seryoso. Masaya nga ang mama
ni Kanna
ngayon.

"Salamat tita. Haha. Sige, Kanna, tita, uwi na po ako," paalam ko sa kanila.

"Bye-bye," sabi ni Kanna habang nakangiti. Medyo inaantok pa sya.

Napasarap nga ata sya ng tulog
kanina.

"Bye-bye."

Pag-uwi ko sa bahay eh nagsorry din ako kay tita, yung nanay nila Kuya Seichiro at
Mika, kasi hindi ako
nagpaalam na male-late ako ng uwi. Saka hindi naman ako nagpaalam talaga na aalis.
Haha. Ako na ang
matigas ang ulo.

"Next time, magpaalam ka naman ha Yuta? Nag-aalala din naman ako sayo. Sana isipin
mong parte ka
na ng pamilya namen. Do not exclude yourself. Kung hindi pa sasabihin ni Mika saken
na may lakad ka
eh hindi ko pa malalaman."

"Opo, tita. Sorry po," sabi ko tapos dumiretso na ko ng pasok sa kwarto ko.

----------------------- Page 301-----------------------

Nahahalata pala ni tita na hindi pa rin ako ganun kakumportable sa bahay na to.
Haay. Hindi naman nya
ko masisisi. Ilang buwan pa lang din naman kasi ang nagdaan.
Hindi ko pa nga din sya matawag na
'mama' kasi..sa totoo lang..para saken si mama lang ang nag-
iisa kong ina. Hindi ko pa kayang
tanggapin na kailangan kong tawaging 'mama' ang isang taong hindi ko naman kaano-
ano.

Lunes. Nagcheck lang kami ng mga test papers. Ansaya. Walang

masyadong ginagawa. Ito talaga ang
gusto ko eh. Yung after ng exams eh petiks ulit. Haha.

"Okay, i-aannounce ko na yung mga scores ah," sabi ni Pres. Megumi.

Agad namang umangal ang lahat. English at AP kasi yung chinekan namen. Eh ang hirap
ng exam kaya
alam ko na na ayaw din ng iba kong classmates na iannounce pa.

"Ipamigay na lang yung papel sa may-ari, pres!" suggest ko.

"Okay. Ikaw nakaisip kaya ikaw ang magpamigay," sabi nya sabay
bigay saken ng mga test paper.
Whoa. Namiss ko yung kasungitan nya ah! Haha. Ngayon na lang kasi naging incharge
ulit sa home room
si pres mula nung foundation week.

"Wow. Mahirap na pala mag-suggest ngayon," pabiro kong reklamo sa

kanya. Umirap naman sya at
nagtawanan yung ilan. Haha. Nakitawa na rin ako.

Maya-maya eh inisa-isa ko ng pinamigay ang mga test papers namen.

As expected, highest na naman si Megumi. Feeling ko sya na naman magiging top 1

ngayon. Si Kanna
naman, pumapangalawa.

Ako? Hindi na nangungulelat. Haha. Medyo maganda yung mga resultang nakuha ko.
Haha. Dahil siguro
yun sa pagtuturo ni Kanna saken. Haha.

----------------------- Page 302-----------------------

Nagulat ako nung nakita ko yung papel ni Yumi sa AP. 100! Binigay ko sa kanya yung
papel nya.

"Grabe ah. Ikaw na!!" sabi ko sa kanya habang nakangiti. Sya naman, gulat na gulat
din.

"Wah! Totoo ba talagang 100 ako??"

"Hinde-hinde-hinde!" papilosopo kong sagot, "akina, gagawin kong 65. Ayaw mo ata
eh!"

"Hindi ah! Syempre gusto ko!" masayang-masaya nyang sabi, to the

point na pakiramdam ko eh
ipapalaminate nya na yung test paper nya mamya pag-uwi.

"Ikaw ah. Hindi mo sinabi nung nag-exam tayo na minaster mo pala yung AP. Eh di
sana nangopya ko
sayo," biro ko sa kanya.

"Ano ulit yung narinig ko? Balak mong mangopya kay Yumi, ha?" sabat ni Kanna sabay
pingot sa tenga
ko.

"A-a-aray! B-binibiro ko lang si Yumi no!" reklamo ko sabay hawak dun

sa tenga kong piningot
nya, "napaka-brutal mo talaga," dagdag ko.

"Grabe, brutal na agad??"

"Oo kaya. Di ba, Yumi?" natawa na lang si Yumi.

"Haha!! Akala mo naman kakampihan ka ni Yumi! Bleh!" sabi ni Kanna sabay belat
saken.

"Lakas ng tama mo ah."

"Ewan ko sayo haha."

"Uy, Science at Math naman yung chechekan naten. Back to your proper seats na!"
sigaw ni pres. Anu ba
yan? Atat naman masyado si pres magcheck.

Natapos ang klase na puro pagchecheck lang yung ginawa namen. Akala ko masaya.
Nakakapagod din
pala.

----------------------- Page 303-----------------------

Badtrip kasi si Moriyama-sensei eh. Pati ba naman yung papel ng

ibang section eh samen pa
pinacheck?? Hayst. Ansipag nya ah!

Nung uwian na, nilapitan ko kagad si Kanna.

"Oy, ang yabang mo ah," sabi ko.

"Bakit na naman?"

"Eh ang tataas ng mga score mo. Lugi ako. Sabay naman tayo nag-aral ah," pabiro
kong sabi.

"Kuu~ nagreview ka nga ba talaga? Saka FYI, hindi lang naman nung Wednesday ako
nagreview no
pati nung Thursday ng madaling araw."

"Ikaw na mayabang."

"Paulit-ulit? Paulit-ulit?? Sirang plaka?" haha. Natawa ko napikon na sya agad.

Para yun lang eh. Haha.

"Bakit, hindi naman ata ganun kababa yung mga score mo ah," sabay bawi nya. Haha.

"Hindi nga."

"Oh eh ano yung problema mo?"

"Wala naman," sabi ko sabay ngiti. Kumunot yung noo nya.

"So trip mo lang asarin ako?"

"Hmm..parang ganun na nga..? Haha."

Kinuha na nya yung gamit nya at nagsimulang maglakad.

"Sabay tayo umuwi, gusto mo?" tanong ko.

"Nye. Yun naman pala ang pakay mo, sayang, sana kanina mo pa sinabi. Haha."

"Hindi ko yun pakay no. Naaawa lang ako sayo kasi wala kang kasabay. Nauna na kasi
sina Tomo at
Miki," dahilan ko.

"Pinauna ko na talaga sila kasi may pupuntahan ako," sabi nya.

----------------------- Page 304-----------------------

"Saan ka naman pupunta?"

"Sa library. Nagtext kasi saken kanina si Seichiro-sempai. May sasabihin

daw sya saken ngayon
kaya..hindi ako makakasabay sayo sa pag-uwi. Bukas na lang,"
paliwanag nya sabay ngiti tapos
dumiretso na sya dun sa library.

Napatda ako sa kinatatayuan ko.

Bakit ba parang may masama akong kutob na nararamdaman? Ano kaya yung sasabihin
ni kuya sa
kanya? Posible kayang..

totoo yung hinala ko?

Chapter 51: To Cry For Him

"You’re speaking coldly towards me but why is it that my heart isn’t getting cold
at all? Is it because your
heart is saying something else? Is it because there’s something else you’re hoping
that I’ll hear? So tell
me the real reason. Why are you doing this? I’ll become your strength. I have the
confidence to do that.”
– Tae Yang (Bachelor’s Vegetable Store)

Hindi talaga ako makapaniwala na makaka-100 ako sa AP! WAH!! Kulang na lang ay
halikan ko sa tuwa
yung test paper ko. Ano kaya kung ipalaminate ko to mamya pag uwi ko? Haha.

Ngayon lang kasi ako nakakuha ng perfect score sa isang exam. First time na nga, sa
mahirap na subject
pa. And this is all thanks to him.

----------------------- Page 305-----------------------

Kailangan ko na talagang mahanap si Mr. President at magpasalamat

sa kanya. Kundi dahil sa tulong
nya, hindi ako makakakuha ng gantong score.

Afterclass, pumunta ulit ako sa labas ng library at dumungaw sa ibaba. Sana, sana
dumaan sya dito.
Habang hawak-hawak ko yung test paper ko eh hindi ko na mabilang kung ilang beses
ko ng inisip kung
anong magiging reaction nya. Matutuwa kaya siya? O susungitan na naman nya ko?
Hmm. Sana yung
una na lang.

Gusto ko ulit makita yung ngiti nya --- yung ngiti nyang opposite ng malulungkot
nyang mga mata.

Habang naghihintay ako eh nakita ko si Kanna. Pupunta sya ng library? Nung nakita
nya ko eh ngumiti
sya saken. Ngumiti rin ako sa kanya. Tapos ayun, pumasok na
sya ng library. Ansipag naman nya.
Kakatapos lang nga pre-finals, nasa library na naman sya.

Wait. Posible kayang..si Seichiro-sempai ang pupuntahan nya? Kasi taong-

library yun eh. Hmm. Alam
kaya to ni Yuta?

Umiling-iling ako at iwinasiwas sa isip ko ang tungkol kay Yuta. Hindi ito ang oras
para mag-worry ako sa
kanila ni Kanna.

Biglang umihip ang malakas na hangin. At dahil hindi ako

nagpe-pay ng attention sa hawak ko
eh natangay na naman sya ng hangin papunta sa ibaba.

Pag silip ko sa ibaba ay sakto na naman ang pagdating ni Mr. President. Parang de
ja vu lang. Or is God
willing to make my wish come true?

Napahinto sya nung makita nya sa lapag yung papel ko. Pero
ilang segundo lang ang lumipas eh
naglakad na ulit sya palayo na parang walang nakita.

----------------------- Page 306-----------------------

Aww. Akala ko pa naman pupulutin nya ulit kagaya nung dati. Imbis na malungkot eh
agad na lang akong
bumaba at dinampot yun, pinagpagan, at tinignan ulit ang test
paper ko na may nakasulat sa gawing
kanan na 100.

Bakit kaya hindi nya pinansin yung papel ko? Pambasura pa rin
ba ang 100? Eh di ba, yun na yung
highest score? Hmp. Bakit ganun? Andaya naman.

Luminga-linga ako sa paligid. Nakita ko sya na papunta dun sa tambayan nya. Yung
puno ng Balete na
nakakatakot.

"Mr. President!" sigaw ko sabay takbo palapit sa kanya.

Huminto sya sa paglalakad. Napangiti ako. Akala ko kasi pati ako iiwasan nya rin,
katulad ng test paper
ko.

"A-ano..nakakuha ako ng 100 sa pre-final exam namen s---"

"Eh ano naman??" pagalit nyang tanong na hanggang ngayon ay hindi pa rin ako
nililingon.

"Eh?"

Mukhang badtrip sya. Teka, palagi naman syang galit. Dapat nga pala nasasanay na
ko.

"Ah..k-kasi..gusto ko sanang magpasalamat sayo. Kundi dahil say---"

"That has nothing to do with me," cold nyang sabi tapos nagsimula na ulit syang
maglakad.

"Ha? Eh ikaw kaya yung tumulong saken kay---"

"So anong gusto mong gawin ko?? I-pat ang ulo mo at sabihan
ka ng 'good job'??" sarcastic nyang
tanong, "hah! Siguro hindi tayo nagkakalinawan, so I'll make it
clear to you," tapos sa wakas ay
lumingon na sya saken.

----------------------- Page 307-----------------------

Kaso naka-glare sya saken kaya lalo lang akong natakot. Pero hindi ko maintindihan
bakit feeling ko iba
yun. His eyes were telling me something. May problema kaya siya?

"Nagkataon lang na sinipag akong magsagot ng isang random

na pambasurahang test paper,
naiintindihan mo? Kaya wag mong isipin na dahil lang dun eh pwede ka ng manghimasok
s---"

"Hindi ko naman ginagawa yun ah. Nagkataon lang din

naman PO na yung random na
pambasurahang test paper na sinipag kang sagutan ay nakatulong saken ng malaki para
makakuha
ng pwedeng PAN-DISPLAY na test paper. Gusto ko lang namang magpasalamat. Yun lang.
Kung ayaw
mo ng thank you ko, eh di wag."

Mag-asawang irap at tawang bahagya ang na-receive ko mula

sa kanya. Eh? Hindi ko talaga
maintindihan ang presidente na to. Kanina sobrang galit sya saken
tapos ngayon natatawa sya ng
bahagya. Or maybe it is just mockery?

"Anong nakakatawa sa sinabi ko?" tanong ko habang nakasimangot.

"You never fail to amuse me."

"So mukha pala akong amusement park sayo..? Nakakaaliw? Nakakatawa?"

"Wala ka na dun," cold na naman nyang sabi tapos lumakad na ulit sya.

Agad ko naman syang sinundan. Nung napansin nyang sumusunod ako

ay huminto sya at lumingon
saken.
"Bakit mo ba ko sinusundan ha?? Hindi ba't nakapagpasalamat ka
na?? Eh ano pang ginagawa mo
dito?!"

"N-nagkataon lang din na papunta ko sa lugar na pupuntahan mo," sabi ko sabay turo
dun sa puno.
Nung maalala ko na masama nga palang nagtututuro eh agad kong ibinaba ang kamay ko.

"Hah! Sinong nagbigay sayo ng permiso para tumambay sa lugar na yan, aber??"

----------------------- Page 308-----------------------

"Wala akong natatandaan na kailangan pa ng permiso para lang

tumambay sa isang lugar DITO SA
LOOB NG SCHOOL, Mr. President."

Napairap na naman sya at mukhang hindi makapaniwala sa sagot ko sa kanya.

"Hanggang hindi pa ako nakakagraduate ay walang ibang may

karapatang tumambay sa puno na
yan kundi ako lang."

"Dahil ba sa presidente ka?"

"Oo. Pakelam mo ba??"

"May pakelam ako kasi estudyante rin ako dito at karapatan ko rin na gamitin ang
mga bagay na pag-
aari ng paaralan. Tungkulin ko rin bilang estudyante na isuplong ang mga power
tripper na namumuno
sa Student Council."

"Haha! 'Power tripper'? Ako??"

"Hinde, yung puno," papilosopo kong sagot.

Ano ba Yumi?? Magpapasalamat ka lang di ba? Eh bakit ka nakikipag-away sa kanya??

Wah!

Umirap na naman sya tapos nahiga na lang dun sa malalaking ugat nung puno. He
completely ignored
what I have just said.

"Umalis ka na pwede ba? Wala akong panahong makipag-usap sayo."

"Mr. President, pwede bang magtanong?"

"Nagtatanong ka na nga di ba??"

"H-hindi, I mean.."

"ANO??"

"Okay ka lang ba?" nag-aalala kong tanong. Nakaupo ako sa may gilid nya. Oo, kahit
hindi naman sya
pumayag. Epal lang talaga ko. Haha.

----------------------- Page 309-----------------------

Nung itanong ko yun ay napatingin sya saken pero agad din syang umiwas at pumikit.

"Hindi ko na responsilibidad na sagutin ang tanong mo."

"N-nung makita kita kanina, feeling ko..m-may pinagdadaanan kang

problema..k-kaya..naisip ko
na..kung m-may maitutulong ako.."

Feeling ko hindi lang galit ang meron sa mga mata nya, pati yung kalungkutan
lumevel up na. Hindi ko
maintindihan pero pakiramdam ko, pag sinisigawan nya ko at nagagalit sya saken,
he's heart, maybe not
just his eyes, is telling something else.

"Wala kang maitutulong kaya wag ka ng makialam, pwede ba?? Bakit ba napakakulit
mo??"

"Masakit sa pakiramdam yung..w-wala kang pinagsasasabihan ng

problema mo. It will eat you
up. Sige ka."

"Wala ka ng pake dun."

"Narinig mo na ba yung kantang 'walang sinuman ang nabubuhay para sa sarili

lamang~'?"

"Eh ano naman kung narinig ko na yun??" pabalang nyang tanong.

Natutuwa ako kasi kahit nakapikit lang sya habang nagsasalita eh atleast sinasagot
nya pa rin yung mga
sinasabi ko.

"Kasi..gusto kong malaman mo na, h-hindi ka nag-iisa."

Walang anu-ano eh tumulo yung mga luha ko. Tahimik. Tuluy-tuloy. Tila walang
hanggan.

Siguro napansin nyang nanahimik na ko kaya nagdilat na sya ng mga mata. Nagulat sya
nung makita nya
kong umiiyak. Pinunasan ko yung mga luha ko pero ayaw huminto.

----------------------- Page 310-----------------------

"Hoy, bakit ka umiiyak??"

Umiling ako, "h-hindi ko rin alam. *sniff* P-pero marahil..dahil

yun sa..nararamdaman ko
ang..kalungkutan mo."

"H-HA?!"

"H-hindi ko itatanong kung anong klaseng problema ang pinagdadaanan mo ngayon.

*sniff* Alam ko
namang isa sa mga pinakaimportante sa mga lalaki ay ang kanilang pride."

"Teka, ano bang p--"

"Kung hindi mo kayang umiyak sa mga panahong gusto mo dahil

kailangan mong maging matatag,
then, *sniff* ako ang iiyak para sayo."

"Alam mo, ang pinaka ayoko eh yung mga tanong nagpapanggap

na alam kung ano yung
nararamdaman ko. Kaya pwede ba?? Please lang, tigilan mo na yan. You're annoying!"

"W-wala naman talaga akong balak istorbohin ka.*sniff* W-wala rin akong balak
panghimasukan ang
buhay mo at pakelaman ka. *sniff* It's just that..I feel your pain and
sadness. *sniff* And it reminds
me of myself. And it hurts to just ignore someone na nakakaramdam ng katulad ng---"

Hindi ko na napagpatuloy pa kasi bwiset yung mga luha ko. He was telling me that
I'm annoying. But it is
his eyes that were annoying. They're annoying me.

Maya-maya, nagulat ako nung may binato sya saken. Nung dinilat ko yung namamaga
kong mata na iyak
ng iyak eh panyo pala yung binato nya. He was already standing,
staring above. Dun sa malago at
matanda ng puno ng Balete.

"Sa susunod na iiyak ka, pwede bang magdala ka ng sarili mong panyo?"

Ngumiti ako at tumango. Kahit ganun sya, marunong din pala syang mag-alala sa ibang
tao.

----------------------- Page 311-----------------------

"B-bahala ka na kung anong gusto mong gawin. I give up shooing

you off my life," sabi nya sabay
lingon saken. Nakasalubong na naman ang dalawang kilay nya at nakakatakot na naman
sya tumingin.

Tapos nagsimula na syang maglakad palayo. Then, huminto sya.

"If you want the reason why I am so frustrated and hot-headed today, then,
sasabihin ko na sayo."

"A-ano?"

Lumingon sya saken, and for the first time, nakita kong hindi lang mata nya ang
malungkot, it was his
whole face.

"I lose to Seichiro."

"Ha? Anong ibig mong sabihin?"

"Our adviser in class secretly called us. At sinabi nya na kung sino ang magiging
Valedictorian.

And it is not me. Si Seichiro ang Valedictorian sa darating na graduation."

----------------------- Page 312-----------------------

Chapter 52: Tears and Smiles

"I couldn’t even afford to shed tears because the act of crying in itself was a
luxury to me. Aren’t tears
like a sweet temptation? Because they bring comfort exactly when
you need it. But tell me, what
difference would that make? Does anyone care about my tears?” – In Ki (Flames of
Ambition)

"And it is not me. Si Seichiro ang Valedictorian sa darating na

graduation," pagkatapos nyang sabihin
yun ay tumalikod na sya at nagsimulang maglakad.

Nagsimula na namang pumatak ang mga luha ko. And for some unknown reason, I can
feel the pain he
was carrying.

Ineexpect ng lahat na sya ang magiging Valedictorian kasi sya

ang SSC President --- ang taong
pinakamatalino sa buong school. To lose that position, how painful is it for him?
Siguro mas masakit pa
sa naiimagine ko.

"Mr. Pr---"

Tumigil ako. Insulto sa kanya na tawagin pang president.

"N-Natsume-san!" tawag ko sa kanya. Tumayo ako mula sa aking pagkakaupo. Hahabulin

ko na sana sya
nang biglang mapatid ako ng malalaking ugat ng puno ng Balete.

Napasigaw ako sa sakit. Tumama yung kaliwang tuhod ko sa isang bato.

Napairap sa inis si Natsume-san.

"Tch. Sakit ka talaga sa ulo eh no??" pagalit nyang sabi pero kahit ganun eh
tinulungan nya pa rin akong
makaupo at makasandal dun sa puno ng maayos.

----------------------- Page 313-----------------------

"Alam mo, there's a limit in being a nuisance, idiot," sabi nya sabay tingin ng
mabuti dun sa mga tuhod
ko. Sumimangot na lang ako sa sinabi nya. Hindi ko alam bakit
yung mga lumalabas sa bibig nya eh
sobrang nakakasakit pero if you don't take it seriously, you can extract the
meaning behind it. Parang
puzzle.

Wah. May dugo -- may dugo sa kaliwang tuhod ko. Tinry nya pindutin yung sugat.
Napa-aray tuloy ako
sa sakit.

"Masakit kaya!!" reklamo ko tapos tumingin ako ng masama sa kanya. Inirapan nya
lang ako. Nanlaki
ang mga mata ko sa sumunod nyang ginawa.

Kinuha nya yung panyo sa bulsa ng palda ko, yung panyong binigay nya kanina, para
ipampunas dun sa
dugo sa tuhod ko. Tapos pinunit nya yung laylayan ng uniform nya at ginawang
bandage. Whoa. Ang
galing nya mag-bandage. Member kaya siya ng SRCY?
"P-pano yung u-uniform mo?"

"Mas intindihin mo yung peklat na mabubuo mula dyan sa pagiging lampa mo," cold
nyang sabi sabay
buhat saken.

"Wah. A-anong ginagawa mo, Natsume-san?? B-bitawan mo nga ako! K-

kaya ko namang maglakad
eh!"

"Sorry pero hindi ako tanga. Kaya ko pinindot yung sugat mo kanina eh para makita
ko yung reaction
mo. And by that, I can safely assume na hindi mo kayang maglakad."

Eh? G-ganun? Whoa. Sya na matalino. Para syang isang character sa isang comic book.
Shinichi Kudo?
Shinichi Akiyama?

Binuhat nya ko mula sa Balete hanggang dun sa clinic. Wah.

Nakakahiya!! May mga iba pa namang
estudyante saka teacher na nakakita samen.

----------------------- Page 314-----------------------

Wah. Sorry, Natsume-san. Puro problema na lang ang dinadala ko sa buhay mo.

"Ma'am, may isang babae po ritong nadapa," sabi nya tapos dahan-
dahan nya akong iniupo dun sa
kama sa loob ng clinic.

"If it is not in your incovenience, okay lang po pa kung

pakitingin yung sugat nya? Wala po akong
disinfectant kanina eh kaya hindi ko nalinis yung sugat nya," paliwanag nya dun sa
nurse.

"Oh, ikaw pala yan, Natsume! Sige-sige. Pakitanggal na lang yung bandage nya at
ihahanda ko lang yung
disenfectant ko rito," sabi nung nurse.

Pagkatapos akong gamutin nung nurse ay nagpaalam syang

aalis muna. Nagpatawag daw kasi ng
meeting yung principal. Habang wala pa daw sya eh bantayan daw muna namen yung
clinic.

Magpahinga muna daw ako.

Wah. Yari na naman ako nito kay Natsume-san. Imbis na uuwi na

lang sya eh, nadamay pa syang
magbantay ng clinic dahil saken.

"Bakit bigla mo ata akong tinawag na 'Natsume-san', ha?" suddenly eh natanong nya.
Nakatiti sya dun
sa iba't ibang aparato sa loob ng clinic. Naisip ko tuloy na baka gusto nyang
maging doctor.

"K-kasi, naisip ko na, baka magalit ka saken pag tinawag pa kita uling 'Mr.
President'. K-kasi di ba nga,
yung tungkol sa pagiging Val---"
"Kahit hindi ako yung magiging Valedictorian, ako pa rin yung presidente ng SSC."

"Ah..okay. Hmm. Pwede bang magtanong?"

"Ano na naman??"

"Ilang points ang l-lamang ni Seichiro-sempai sayo. I-I mean..kasi

diba..umm..ano.."

----------------------- Page 315-----------------------

"Just a matter of decimal point."

'"Eh?? I-ibig sabihin..?"

Natahimik sya bigla. Tinignan ko yung facial expression nya. Malungkot na naman.
Aww. Patay. Dapat
pala hindi ko na binalik yung topic na yun.

"In just a matter of decimal point, I lost my position. S-siguradong, hindi

matutuwa ang parents ko
nito. I know that they will be very disappointed."

"So you are being put under pressure by your parents."

"Hindi ba normal lang yun?"

"Hindi no. Yung mga magulang ko, tanggap nila kung hanggang saan lang ang kaya ng
utak ko. Hindi
malaki ang expectations nila saken pero kahit ganun, they are so proud of me kahit
ano lang ang score
na makuha ko. Kasi lahat naman ng bagay, pinaghihirapan ko. And
that hardwork, it's enough for
them to be proud of me."

"So meron palang mga magulang na nag-eexist na ganun?"

Nagulat ako sa tanong nya. So he thought na lahat ng parents eh katulad ng kanya?

"Oo."

"I see. You are lucky then," sabi nya.

Nakakainis naman. Hindi ba pwedeng mabait na lang yung parents nya? Baka kung
sakaling magkaganon
eh mabawasan yung kalungkutan ng mga mata nya.

"I can already expect na hindi na sila darating sa graduation ko."

----------------------- Page 316-----------------------

"B-bakit naman sila hindi darating?" kahit na pinepressure nila yung anak nila,
hindi naman tama na
hindi sila darating di ba??

"Lumaki ako sa isang mundo kung saan, you must be the best in everything that you
will do in order to
be respected and treated as a son. Isang mundo kung saan, ang
maging second place ay isang
malaking kahihiyan sa pamilya -- isang malaking basura. Walang kwenta. Walang
silbi."

There was angst in his tone. And just by listening to him, my heart could stop in
pain.

"That is why, kung magiging second best lang ako, it's as good as being a loser. At
wala silang panahon
para sa mga loser na tulad ko."

"P-pero..h-hindi naman ata tama yun. Naniniwala ako na..hindi naman

kailangang i-judge ang tao
base lang sa posisyon nya. A person is more than what his position dictates him to
be."

"Siguro nga tama ka. Pero you cannot deny the fact that the
society is being dictated by
position. Hindi lahat ng bagay, kaya mong isipan ng something positive. There are
some things that
cannot be changed."

"K-kung walang pupunta sayo sa graduation nyo, hmm..eh di yung mama ko na lang ang
magsasabit
sayo ng medal!" sabi ko habang nakangiti.

"H-HA??"

"Nakwento ka sa mama ko na nasarapan ka sa luto nya kaya gusto nya ulit na matikman
mo ang luto
nya. At isa pa, gusto ka rin nyang mak---"

"Teka nga. Wala akong natatandaan na sinabi kong nasarapan ako sa luto ng mama mo."

"Sapat na ang facial expression mo para malaman ko yun."

"Ah basta! Hindi ako pupunta ng graduation kaya hindi mo rin magagawa yang balak
mo."

----------------------- Page 317-----------------------

"EEEHHHH?? Bakit hindi ka pupunta ng graduation??"

"Tch. Eh ano ngayon sayo kung hindi ako pupunta? Teka nga, bakit umiiyak ka na
naman??" sa wakas
tumingin din sya saken.

"Sinabi ko na sayo hindi ba? *sniff* I will cry for you."

"Tears can't change anything, you know."

"Pero it can comfort you. *sniff* That comfort is already worthy of the tears that
I will shed."

Kung may magagawa lang sana ko para mabago yung uri ng pag-iisip meron yung parents
nya..kung may
magagawa lang sana ako eh di..

Nagulat ako nung bigla nyang pinindot yung sugat ko na nakabandage.

"ARAY!! Bakit mo yun ginawa, ha??"

"I want you to bring back to your senses."

"Nasa katinuan naman ako ah!!"

"Hindi mo na dapat pinuproblema ang problema ng iba. Mind your own business."

"Pero.."

Bigla nyang ginulo yung buhok ko at ngumiti. Para bang sinasabi ng ngiting yon na,
'thanks for worrying
about me."

"Wah. Ngumiti ka!" bigla kong nasabi.

"Ha? Hindi kaya."

"Ngumiti ka no! Kitang kita ng dalawang mata ko!"

"Hindi nga eh!"

"Oo, ngumiti ka!"

"Hindi!"

----------------------- Page 318-----------------------

"Hindi mo na sasabihing hindi ka pupunta ng graduation, di ba?"

"Hindi! T-teka!! Naisahan mo ko dun ah!" halata sa mukha nya na nabadtrip sya sa
ginawa ko.

"Haha! Ang nasabi mo na ay nasabi mo na no!"

"HINDI NGA SABI EH!!"

Dear Lord, please help this person right in front of me to overcome his sadness.

Sana po marealize din ng mga magulang nya na hindi lang ang

pagiging the best ang
pinakamahalaga sa mundong ito.

I hope they can realize it soon.

Because they are missing their son's wonderful smile.

Chapter 53: Secret Code

“Everybody knows how to raise children, except the people who have them.” -P. J.
O'Rourke

Pag-akyat ko papuntang, nakita ko si Yumi dun sa may gilid. May hinihintay kaya
siya?

Nagngitian lang kami tapos pumasok na ko sa loob tapos hinanap ko

sa paningin ko si Seichiro-
sempai. Hindi ko sya makita. Hmm. Baka naman nasa may bookshelves sya?
Lumapit ako dun sa may librarian's nook tapos sinilip ko sya ng konti. Ayun nga sya
sa may bookshelves!

"Seichiro-sempai!" tawag ko sa kanya. Nung makita nya ko eh agad syang ngumiti at

ibinalik nya sa shelf
yung binabasa nyang libro. Ang ganda talaga ang napakagentle nyang smile kahit
kelan.

----------------------- Page 319-----------------------

Lumapit sya saken tapos lumabas sya sa nook nya. Nagulat ako nung hawakan ni sempai
yung isa kong
kamay tapos lumabas kami ng library.

"Halika, punta tayong canteen," sabi nya. Tumango na lang ako. Kakain kaya kami?
Hmm.

Nung naglalakad kami papuntang canteen, hawak pa rin ni sempai

ang kamay ko. Hindi naman sa
naiilang ako o kung ano, hmm..siguro hindi lang ako sanay?

Ilang hakbang bago kami makarating sa canteen eh bigla nyang binitawan ang kamay
ko. Ngayon nya
lang ata napansin na kanina nya pa hawak-hawak ang kamay ko.

"S-sorry," sabi nya.

Nakatingin sya sa ibang direksyon habang sinasabi nya yun at kinocover nya ng back
ng kanyang isang
kamay yung mukha nya. Bakit kaya? Parang ang weird ni Seichiro-sempai ngayon.

"Okay lang, sempai," sabi ko habang nakangiti.

Napansin ko pa na, hindi nagsasalita si sempai nung naglalakad kami papuntang

canteen. Dati sya yung
kwento ng kwento. Eh wala rin naman akong masabi kaya hindi din ako nagsasalita.
Hayst. Ngayon lang
ata nangyari to ah.

Nung nasa canteen na kami eh bumili sya ng strawberry ice

cream. Tig-2 scoops kami. Wah!
Strawberry!! Yey!

Habang kumakain ng ice cream eh dun kami naupo sa may garden.

"Sempai, ano nga pala yung sasabihin mo saken?"

----------------------- Page 320-----------------------

"Ah..yun ba?" tapos tumingin sya saken saka ngumiti, "sa totoo lang, sayo ko pa
lang to sasabihin eh
kaya isikreto mo muna sa iba okay?"

Tumango na lang ako tapos ngumiti rin.

Wow. Ano kaya yun? Naexcite tuloy ako bigla!

"Sa darating na graduation..ako ang Valedictorian."

"WOW!! Hindi nga sempai??"

Tumango sya.

"YES!!" napasigaw pa ako at napatalon sa tuwa. Hindi ako makapaniwala! Kasi di ba,
sobrang talino nung
masungit na si Natsume-san?? Tapos natalo sya ni sempai! WAAH!! Ang galing-galing
ni sempai!!

"I'm so proud of you sempai!! Grabe, ikaw na talaga!!" sabi ko tapos shinake hands
ko yung bakante
nyang kamay.

"Haha. Sa totoo lang, napakaunexpected din na magiging ako yung

Valedictorian kasi iilang decimal
points lang ang pagitan nameng dalawa. Sinuwerte lang siguro talaga ako," paliwanag
nya.

Siniko ko naman sya, "asus! Wag ka na magpaka-humble, sempai!!

Basta para saken, ikaw ang mas
deserving!"

"Haha. Bahala ka na nga kung anong gusto mong isipin. Basta i-sikreto mo muna sa
iba ha?"

"Bakit nga pala kailangan pa nateng isikreto yun?"

"Eh kasi sameng dalawa lang sinabi yun nung adviser namen
kaninang umaga. Bukas pa kasi yun
officially inaannounce. Inabisuhan nya na kami ngayon para wala
ng masyadong violent reactions
bukas."

"Ahh. Eh anong reaksyon ni Natsume-san?"

----------------------- Page 321-----------------------

"Ayun, nagwalk-out sya nung sinabi nung adviser namen na ako nga."

"Ang bitter nya naman!"

"Nauunawaan ko sya. Sa totoo nyan, nalulungkot din ako sa part nya kasi..alam ko
namang hindi nya rin
yun ineexpect. Lahat kasi alam na sya ang magiging Valedictorian.
Saka, pag niround off mo yung
grades namen, pareho lang talaga. Kung pwede lang sanang maging 2 ang Valedictorian
eh.

"Although, matagal ko ng pangarap na matalo sya academically, I

hope na hindi magkalamat yung
friendship na meron kami. Kasi isa sya sa mga taong ina-idolize ko pagdating sa
leadership saka kahit na
medyo masungit si Natsume, alam ko na, halos pareho lang kami. Nakikita ko ang
sarili ko sa kanya."

"Hindi ko maintindihan, sempai. Eh anlayo-layo kaya ng personality nyo."

"Haha. Hindi naman sa personality talaga ang tinutukoy ko.

I mean, halos pareho kami ng
sitwasyon. Pareho kaming nagsisikap maging pinakamagaling sa
klase kasi may gusto kaming
makuha."

"Ano naman yun?"

"Atensyon ng magulang. Gusto kong marealize ni papa, which is

papa rin ng kambal mo, na I am
deserving of his attention. Gusto kong marealize nya na mali
yung ginawa nyang pang-iiwan
samen. Although, feeling ko, it is because of work, hindi ko pa rin maiwasang
isipin na mas mahal nya
pa ang trabaho nya kesa samen.

"Maswerte na lang din siguro ako na, yung mama ko eh full support saken.
Samantalang si Natsume,
everyday, kailangan nyang patunayan sa mga magulang nya na deserving syang maging
anak nila."

"Ha? Bakit naman?"

"Napaka-perfectionist kasi ng mga magulang ni Natsume. They want only what's best.
As in literal na
best talaga. Nangangamba nga ko na baka kung ano na naman ang
sabihin ng mga magulang nya sa
kanya dahil naging Salutatorian lang sya. Yun din yung reason kaya
hindi ako masyadong masaya sa
resulta."

"Oo nga, halos pareho kayo ng sitwasyon. Mas matindi nga lang yung parents nya."

Naguilty tuloy ako kasi ayoko talaga dun sa masungit na presidente na yun. Halos i-
curse ko pa nga sya
kasi sinungitan nya ko ng bongga one time. Pero ngayon, naaawa na ko sa kanya.

----------------------- Page 322-----------------------

Hindi ba pwedeng maging 2 ang Valedictorian?

"Teka, sempai, ngayon ko lang narealize..hindi kaya..ang dahilan kung bakit hindi
nagseseryoso sa pag-
aaral si Yuta ay dahil gusto nyang makuha yung atensyon ng
papa nyo? I mean, pareho kayo ng
reasons pareho magkaba lang kayo ng paraan ng p---"

"Sa tingin ko ganun nga yun. Kaso sa part ko kasi, medyo may ideya naman ako kung
bakit bigla na
lang nang-iwan si papa. Eh feeling ko si Yuta, hindi nya na inisip kung may dahilan
man o wala.

"He was already being eaten by his hate. Naramdaman ko yun nung una ko syang makita
at ipakilala ni
mama na sya yung anak ni papa sa labas. Alam kong ayaw nya samen dahil sa galit nya
kay papa. Buti
nga ngayon, kahit papano eh nakikipag-usap na sya saken saka kay Mika.

"Yun nga lang, hindi pa rin mama ang turing nya sa mama ko.
Andun pa din yung coldness nya sa
bahay. Kaya nga natutuwa ako pagnakikita ko kayong magkasama kasi nakikita ko yung
totoong siya
na hindi ko nakikita pag nasa bahay na sya."

"Wag kang mag-alala sempai. Minsan, pagsasabihan ko si Yuta."

Narealize ko ngayon araw na, maswerte pa rin pala talaga ko sa parents ko. Kasi
kahit nasa ibang bansa
si papa, alam ko na mahal na mahal nila kong pareho. Saka hindi naman sila ganu
nag-eexpect saken.

"Sempai, salamat ah. Sa pagsasabi saken nung tungkol kay

Natsume-san at Yuta," sabi ko habang
naglalakad kami. Medyo late na rin kasi kaya sabi ko kailangan ko ng umuwi.

"Congrats din pala sa pagiging Valedictorian. Feeling ko naman may magandang plano
si God kaya ikaw
yung pinili nya sa position na yun kaya wag ka ng mangamba. Baka may mas maganda
pang mangyari
para kay Natsume-san in the near future."

"Salamat, Kanna," sabi ni sempai habang nakangiti.

----------------------- Page 323-----------------------

"Ay oo nga pala!" bigla nyang sabi. May naalala ata sya. Napansin kong may kinuha
sya sa bulsa nya.

"Akin na yung kamay mo."

Nilahad ko na lang ang palad ko at di na nagtanong. Feeling

ko strawberry na candy o something na
matamis ulit ang ibibigay nya.

Pagkatapos nyang ilagay yun sa kamay ko eh sinabihan nya ulit

ako na buksan ko na lang daw pag
umalis na sya. Nasa tapat na kami ng gate nun.

"Kanna."

"Mm?"

"Gusto kong palaging nakikita kang masaya kasama si Yuta ah."

"Haha. Bakit mo naman sinasabi yan, sempai?"

"Wala lang. Natutuwa kasi ako sa inyong dalawa kaya wag na kayong mag-aaway ulit
ha?"

"Hindi ko yan mapapangako. Kasi epal yun eh."

Natawa lang sya ng bahagya sa sinabi ko. Maya-maya ay nagpaalam na sya saken at
tumakbo na pabalik
sa academic building.

Ako naman, tuluyan ng lumabas ng school gate.

Ang weird talaga ni sempai ngayon. Feeling ko may nililihim sya saken. Parang may
lungkot sa mga
ngiti nya.

O masyado lang talaga akong nag-iisip? Oo nga, baka guni-guni ko lang yun.

----------------------- Page 324-----------------------

Binuksan ko na lang yung palad ko. Napangiti ako sa nakita ko.

Isang napakacute na strawberry cellhone strap. Tapos may nakasulat

na Kanna sa gitna. Wah. ang
cute!! Ilalagay ko ito sa cellphone ko pagkauwi ko!!

Kinagabihan eh pinagsama-sama ko kung binigay saken ni Seichiro-

sempai. Wala lang. Natripan ko
lang. Nakucurious kasi ako kung bakit yung unang dalawang binigay nya, nakakain,
tapos yung pangatlo
eh hindi. Wahaha. O matakaw lang talaga ko kaya gusto kong kainin yung strap na
strawberry? HAHA!

Isang Monami na candy.

Tatlong Potchi.

At isang strawberry cellphone strap na may nakasulat na pangalan ko.

Hmm. Ano nga kayang ib---

Biglang nanlaki ang mga mata ko. Iniarrange ko ulit yung mga binigay nya. At may
nabuo ako. Dubdub.
Dubdub.Dubdub. Dubdub.

Isang sentence --- isang sentence na hindi ko akalaing maeextract ko sa mga ito.

Monami (1--> I)

Strawberry CP strap (strawberry means LOVE),

3 Potchi (3--->YOU)

Nakasulat na pangalan ko sa CP strap (KANNA)

I.LOVE.YOU.KANNA.

----------------------- Page 325-----------------------

I love you Kanna.

OMG. Blush.

M-mahal ako ni Seichiro-sempai??

Chapter 54: Illegitimate Child

“There are no illegitimate children - only illegitimate parents.” -Leon R. Yankwich

Ang bilis ng tibok ng puso ko. WAH! Teka-teka, Kanna. Huminahon ka muna. Baka naman
nagkamali ka
lang ng pagkakaintindi?
Oo nga, baka masyado lang akong nag-iisip.

Pero hindi eh. All this time, sobrang bait saken ni Seichiro-sempai. Tapos alam na
alam nya yung mga
gusto at ayaw ko. Alam nya rin pag may problema ako o wala. Dati nga nagduda pa nga
ko na dahil lang
lahat yun sa mga librong nababasa ko na binasa nya eh.

Tapos sinasabi ng marami na snob si sempai pero saken naman never syang naging
snob.

Hala. Anong gagawin ko kung sakaling totoo ngang may gusto saken si Seichiro-
sempai?

Bigla ko pang naalala si Ate Imadori. Eh di ba may gusto sya kay sempai? Hala. Panu
yan? Kababati lang
namen halos eh. Baka pagnalaman nya, magalit na naman sya saken.

WAH. Anong gagawin ko??

----------------------- Page 326-----------------------

Nabother pa ko dun sa huling mga sinabi nya bago nya ibigay yung strap.

'Gusto kong palaging nakikita kang masaya kasama si Yuta ah.'

'Wala lang. Natutuwa kasi ako sa inyong dalawa kaya wag na kayong mag-aaway ulit
ha?'

*Gulp* Hindi kaya may ipinahihiwatig si sempai sa mga sinabi nyang yon?

Muntik na kong mapalundag sa kama ko nung biglang nag-ring yung

CP ko. Sino naman kaya ang
tatawag saken ng ganitong oras? Gabi na ah.

"Hello?" bungad ko.

"Uy, Kanna," boses yun ni Yuta. Nung narinig ko yung boses nya, parang gumaan yung
pakiramdam ko.

"Bakit napatawag ka?"

"Mm..gusto ko lang marinig yung boses mo."

Blush. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

"K-kilabutan ka nga sa mga sinasabi mo!" anu ba yan! Ang epal nya talaga kahit
kelan. Kalmado na ang
puso ko kanina eh, tapos bigla nya na naman akong pakakabahin! Hayst!

"Haha. Kinilig ka naman?"

"Kinilig mo mukha mo!"

"Haha!"

"Bakit ka nga tumawag?"

"Kailangan ba may dahilan para tawagan kita?"

----------------------- Page 327-----------------------

"O-oo."

"Miss na kita, pwede na bang dahilan yun?"

Blush.

"Ano ba!! Magseryoso ka nga! Parang di tayo nagkita kaninang umaga ah!"

"Kanina pa yun no."

"Kahit na."

"Bakit, hindi mo ba ko namimiss?"

Teka, anong gusto nyang sabihin ko? Na namimiss ko sya?? Wah. Asa!!

"Hindi."

"Ganun? Sige, uuwi na lang ako. Di mo naman pala ko namimiss."

"Ha? Uuwi?" nakarinig ako ng dumaang tricycle dun sa background, "teka, wag mong
sabihing---"

Agad akong bumaba sa hagdan at tumakbo palabas ng bahay. Sobrang bilis ng tibok ng
puso ko at hindi
ko na inisip kung anong itsura ko nung binuksan ko yung gate.

Humingal ako sa pagod. Nasa harap nga sya ng bahay. Binaba ko

yung cellphone ko na kanina eh
nakadikit pa sa kaliwang tenga ko. Ngumiti sya saken at kinaway-kaway pa sa ere
yung cellhone nya.

"B-bakit ka nandito?" tanong ko sa kanya.

"Wuh. Paulit-ulit? Nasabi ko na kanina di ba?" sabi nya habang nakangiti.

"Weh. Wag ka na nga!" sabi ko.

"Ayaw mo, eh di wag. Binabawi ko na yung sinabi ko kanina," tapos humalukipkip sya
pero nakangiti pa
rin.

----------------------- Page 328-----------------------

"Ano nga kasi yun? Hindi ka naman biglang susugod dito nang walang dahilan di ba?"

"Haha. Kilalang-kilala mo talaga ko no, Kanna?" tapos ngumiti sya

ulit at tumingin sa mga mata
ko. Naramdaman ko ng may something sa ngiti nya. Empty. Malungkot.

"Tara, pasok tayo sa loob."

"Wag na, dito na lang sa labas."

"O-okay."
Naupo kami dun sa may gilid ng gate. May upuan kasi dun na kahoy eh.

"Oh, anong problema?" ako na ang nagsimula. Bihira naman kasi

mag-open si Yuta eh. Dapat
samantalahin.

"Nakatanggap ng sulat sina tita galing kay papa," malungkot nyang sabi sabay
buntong hininga.

"O, anong sabi dun sa sulat?"

"One of these days, babalik na sya."

"Eh di maganda!"

"Loko, anong maganda dun??"

"Ano ka ba naman Yuta. Magandang opportunity yun para makapag-

usap kayo ng papa mo at ng
magkabati na kayo."

"Hah! Ngayon pa..sus! Limang taon na ang lumipas, Kanna. Marami

ng nagbago. Hindi na ko
magugulat kung hindi nya na natatandaan yung mukha ko."

Ramdam ko yung galit sa puso ni Yuta. Alam kong bihira nya banggitin yung papa nya
dahil nag-e-evolve
into a monster talaga sya. As in nakakunot yung noo nya at magkasalubong ang kilay.
Tipong akala mo
manununtok pag pinrovoke mo. Nakakatakot sya pag kinakausap sya na ang topic eh
papa nya.

Tama nga si Seichiro-sempai, he was already being eaten by his hate. Haay. Ano bang
pwedeng gawin
ko para mawala yung galit nya sa papa nya?

"Yuta."

----------------------- Page 329-----------------------

"Oh?"

"Sa tingin mo, bakit babalik ang papa mo?"

"Ano pa nga ba? Eh di syempre, dahil malapit ng grumaduate si Kuya Seichiro,"

napansin kong lalong
lumungkot yung mukha nya nung banggitin nya mismo ang pangalan ni sempai.

"Feeling ko, kaya sya darating ay para matanggal na yung gusot sa pamilya nyo."

"Asa ka naman dun. Walang kwenta yun eh."

"Wag ka ngang magsalita ng ganyan. Papa mo pa rin yun."

"Kinakahiya kong naging sya pa ang ama ko."

"Yuta."

"Kanna naman eh."

"Gusto kong pagdating ng papa mo, sumbatan mo sya, pagalitan mo.
Suntukin mo pa kung gusto
mo. Mas okay na yun kesa yung nagbibilang ka ng taon dyan
sa puso mo na puro galit ang
laman. Hindi habambuhay, maiiwasan mo sya. Kailangan, magkausap kayo."

"Para saan pa? Kahit magkaayos kami, wala na si mama," may nangingilid na hula sa
mga mata nya
nung mabanggit nya yung mama nya. Si tita. Bigla syang tumalikod saken.

Hindi pa rin sya nagbabago. Ayaw nya pa rin ipakita saken yung Yuta na mahina --
yung Yuta na maga
ang mga mata.

"Isa pa, sampid lang naman ako sa bahay na yun eh. Pag andun ako, feeling ko,
para kong isda na
naligaw sa isang gubat. Hindi ako belong dun. Pag dumating pa
yung hayup na yun, buong-buo na
yung pamilya nila. Ako naman, n-nag-iisa."

Biglang pumatak yung mga luha ko. Tapos niyakap ko sya kahit nakatalikod sya.

"Yuta, wag mo ngang isipin yan."

----------------------- Page 330-----------------------

"Ano bang gusto mong isipin ko, Kanna? *sniff* Simula nung iniwan nya kami, wala na
yung pamilyang
pinapangarap ko. Isa pa, hindi naman kami yung tunay nyang pamilya kaya nung una pa
lang alam ko
na na mangyayari rin yung pang-iiwan nya samen.

"Kaya lang, kahit gano ko isiksik sa kukote ko na dapat nasasanay na ko, hindi ko
pa rin maiwasan isipin
na ang unfair ng mundo. Biruin mo ah, pagkatapos kong mawalan ng nanay, malalaman
ko pang may
ibang pamilya ang tatay ko na iniwan kami ilang taon na ang nakalilipas. Ang
masakit pa, ako pa
pala yung anak sa labas.

"Nung una kong pasok sa bahay na yun, alam mo ba kung ano

yung una kong naisip? Ah. Ito yung
pamiyang mahal ng tatay ko. Ni katiting ng pagmamahal na yun, wala kong natanggap.
Sa kanila
napunta lahat.

"Tapos babalik sya? Lalo nya lang talaga kong gustong pahirapan
at saktan. Kasalanan ko ba
yun? Kasalanan ko bang maging anak nya?"

Niyakap ko lang sya ng mahigpit at sinabayan sya sa tahimik nyang pag-iyak. Sa

totoo lang, naisip ko na
dati pa na naglilihim sya ng burden sa puso nya. Pero hindi ko alam na ganito pala
yun kabigat.

Ansakit. Kung lulugar ba ko sa posisyon ni Yuta, kakayanin ko kaya?

Maya-maya, biglang tumayo si Yuta. Still, nakatalikod pa rin saken. Napansin kong
pinahid nya yung mga
luha nya. Tapos humarap na ulit sya saken ng nakangiti.

"Teka, bakit umiiyak ka dyan, Kanna?" maloko nyang sabi saken na

pinisil-pisil pa yung mukha ko.
Umupo sya ulit sa tabi ko na parang wala syang kadramahang sinabi
kanina. Sya na ulit yung Yutang
mapagpanggap. Yung Yuta na may ngiting pang-front.

"Manahimik ka nga! Ikaw rin naman kanina ah!"

"Weh. Imbento ka ah!"

"Ewan ko sayo."

----------------------- Page 331-----------------------

KATAHIMIKAN.

"Yuta."

"Hmm?"

"Pwedeng ako naman ang magsabi ng problema sayo?"

Tumango naman sya.

"Pano kung..nalaman mong may gusto pala sayo yung crush mo? Anong gagawin mo?"

"Sinong crush naman yun?"

"Secret. Ano nga kasi?"

"Ano ba yan. May pasecret-secret ka pang nalalaman."

"Sagutin mo na lang kasi."

"Sya ba mismo ang nagsabing gusto ka nya?"

"Hindi."

"Oh, eh pano mo nalaman?"

"Naextract ko."

"H-ha?"

"Naextract ko mula sa mga binigay nya saken simula nung makilala ko sya. Parang
codes na may secret
meaning. Yung code na nakuha ko, ang lumabas na meaning ay..I love you, Kanna."

Bigla kong nakarinig ng tawang wagas mula sa kanya. As in yung usual nyang tawang
pang-asar. Kainis.
Ang seryoso ng sinasabi ko tapos biglang banat sya ng ganun! Hmp! Binatukan ko nga
sya!

"Aray!"

"Ang epal mo!"

"Eh kasi nakakatawa ka eh! HAHAHA!!"

----------------------- Page 332-----------------------

"Hoy, hindi ko inimbento yun no!"

"Makinig ka, Kanna," sabi nya tapos tumitig sya saken. Seryoso na
bigla yung mukha nya, "hangga't
hindi nya pa sinasabi ng personal, wag mo munang paniwalaan."

"Ah..okay," sabi ko sabay iwas ng tingin. Nakakadistract kasi tumitig si Yuta.

Nakakatunaw.

"Alam mo, Yuta."

"Hindi pa."

Binatukan ko sya ulit. Bwiset!

"Nakakarami ka na Kanna ah!"

"Kahit siguro," tumingin ako sa kalye, kung saan may mga

dumadaang tricycle at minsan eh
jeep, "sabihin nya saken yun ng personal, hindi pa rin magbabago kung sino yung
nasa puso ko."

"Bakit, sino yung nasa puso mo?" sabi nya sabay lapit saken.

Blush. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Umiwas ako ng tingin.

"S-secret ko na yun no!"

Tumawa lang sya ng bahagya tapos tumayo na sya.

"San ka pupunta?" tanong ko. Tumayo na rin ako.

"Uuwi na. Bakit, sasama ka?" pabiro nyang sabi sabay ngiti.

"Hindi no. Sige na, umuwi ka na."

"Hindi mo man lang ba ko ihahatid sa kanto?"

----------------------- Page 333-----------------------

"Sabi ko nga eh."

Pagkatapos ko syang maihatid sa may sakayan eh bumuntong hininga ako. Wala pa rin
akong naiisip na
paraan para mawala yung galit ni Yuta sa papa nya.

Ang tanging naiisip ko lang eh siya.

At ang munting sikreto ko.

Kinaumagahan. Pagpasok ko eh nagulat ako nung marinig ko yung sigaw ni Yuta. Ramdam
ko yung galit
sa boses nya.

"SINONG MAY GAWA NITO?? SABIHIN NYO!!!"

Napatingin ako sa tinutukoy nya. Nanlaki ang mga mata ko sa mga nakasulat sa black
board.

TRIVIA: YUTA TONAMI ng 3-1, ANAK SA LABAS NG PAPA NG ATING

VALEDICTORIANG SI SEIICHIRO
KAURI ng 4-1!!

BONUS TRIVIA: ANG NAMATAY NYANG MAMA EH ISANG PROSTITUTE NA

NILANDE ANG PAPA NI
SEICHIRO PARA LANG SA PERA!!

S-sino ang nagsulat nito?? Nabigla ako nung sinipa ni Yuta yung teacher's table sa
harapan. Napaatras
ang iba kong mga kaklase sa takot.

"EH ANO KUNG ANAK SA AKO SA LABAS, HA?? KAHIT IPANGALANDAKAN NYO
SA BUONG MUNDO
YUN, WALA AKONG PAKELAM!! PERO YUNG PAMBABASTOS NYO SA NASIRA KONG MAMA , YUN ANG
HINDI KO MAPAPALAMPAS!! HINDI NYO NA SYA GINALANG!!

----------------------- Page 334-----------------------

"HINDI SYA PROSTITUTE KAYA KUNG SINO KA MAN NA GUMAGAWA NG KWENTO DYAN! LUMABAS
KA AT HARAPIN MO KO! HAYUP KA!!!"

Napaiyak ako sa takot kay Yuta. Sino ang may gagawan nito??

Biglang pumasok si Yumi sa loob ng kwarto at nagsalit ng, "Y-Yuta, lahat ng room ng
mga 3rd year at
4th year, m-may nakasulat ding ganito."

Agad lumabas si Yuta ng classroom. Natatakot ako sa pwedeng gawin ni Yuta. Sobrang
nanlilisik ang mga
mata nya.

Akma ko sanang kukunin yung eraser nang biglang agawin yun ni Tomo at sya na ang
nagbura ng mga
nakasulat sa board.

"Kanna, iencourage mo yung mga classmates naten na tulungan tayong magbura ng mga
nakasulat na
to sa lahat ng rooms ng 3rd year at 4th year!"

Tumango naman ako.

"Please, classmates, maniwala at magtiwala kayo kay Yuta. Tulungan naten sya okay?
Please tulungan
nyo kaming burahin yung mga vandal na to sa lahat ng rooms. Please, nakikiusap
ako," sabi ko sabay
bow sa lahat. Pinipigilan ko yung mga luha ko pero ayaw huminto.

Buti at sumang-ayon naman ang lahat. Agad kaming nagsitakbuhan sa isa't ibang
rooms.

Sobrang lakas ng kabog ng puso ko. Feeling ko may masamang mangyayari kay Yuta.
Lord, please gabayan nyo po sya.

----------------------- Page 335-----------------------

At wag na wag nyong hayaan na..

..tuluyan na syang lamunin ng galit..

..sa puso nya.

Chapter 55: Love and Hatred

“Hate is too great a burden to bear. It injures the hater more than it injures the
hated.” -Coretta Scott
King

Habang nagbubura ako ng vandals sa blackboard sa room ng 3-5 eh nakita ko si Yuta.

Tumatakbo sya
papunta dun sa room ng 4-1. Feeling ko anytime manununtok sya.

Agad kong binitawan yung eraser na hawak ko at hinabol sya.

"YUTA!!" sigaw ko. Pero wala syang naririnig. Kinakabahan na ko.

Binilisan ko na lang ang pagtakbo. Habang tumatakbo ko eh napunta yung atensyon ko

sa isang pamilyar
na boses.

"Kung sino man ang gumawa nito, umamin na kayo. Hindi ko mapapalampas ang
pambabastos na ito
sa kapatid ko at sa mama nya," seryoso, may bahid ng galit pero kalmado pa ring
sabi ni Kuya Seichiro
sa harapan.

May bakas ng chalk sa mga kamay nya. Mukhang sya ang nagbura ng vandal sa room
nila.

----------------------- Page 336-----------------------

"Atsaka, eh ano kung anak sya sa labas? Kahit kelan, hindi ko sya tinuring na iba
samen. Kaya kung
sino ka man, umamin ka na bago pa ko magalit sayo."

Walang nagsasalita sa mga classmates nya.

Biglang pumasok sa room nila sempai si Yuta. Binilisan ko ang takbo. Lord, wag
naman sanang--

Pagdating ko sa room, nakaamba yung kamao ni Yuta sa mukha ni Ate Imadori at

inaawat naman sya
ni Seichiro-sempai at ng iba pang 4-1 boys.

"ALAM KONG IKAW ANG MAY GAWA NITO!! KAHIT BABAE KA, HINDI AKO MAGDADALAWANG ISIP
NA SAKTAN KA KAYA UMAMIN KA NA!!" sigaw ni Yuta.

Walang katinag-tinag yung mukha ni Ate Imadori. Wala akong nakikitang takot sa mga
mata nya.
"Yuta, tama na yan!!" sabi ni Seichiro-sempai na successfully eh hawak na si Yuta
sa dalawang braso.
Pumapalag si Yuta pero hindi sya makapanlaban kay sempai.

"BITAWAN MO KO!!! HAYUP KA IMADORI!! BAWIIN MO YANG MGA SINABI

MO SA VANDALS NA
YAN!! HINDI PROSTITUTE ANG MAMA KO!!!"

Tumayo si Ate Imadori sa upuan nya. Nakapamaywang at nakataas ang kilay.

"Ano naman ang ebidensya mong ako nga ang may gawa non?" mataray nyang sabi.

"Imadori, tama na yan. Wag mo na syang galitin, pwede ba??" sabat ni sempai.

"Hah! Masama na palang ipagtanggol ang sarili ngayon, Seichi??" sagot ni Ate
Imadori kay sempai.

----------------------- Page 337-----------------------

Feeling ko may something din kita Ate Imadori at Seichiro-sempai. Ang

cold nila sa isa't-isa. Nung
nakaraan ko pa to napapansin eh. Ano bang nangyari sa kanila?

Biglang nakawala si Yuta sa pagkakahawak sa kanya ni sempai at muntikan na naman

nyang masuntok sa
mukha si Ate Imadori. Buti na lang naawat nung ibang lalaki. Nagtilian sa takot
yung iba at tuluyan ng
lumabas ng room.

Hindi ko mapigilan yung mga luha ko. Hindi ako makagalaw sa

kinatatayuan ko. Natatakot ako kay
Yuta.

Kahit ganun na katensyonado sa room eh nananatili pa rin yung pokerface pero taas
kilay na mukha ni
Ate Imadori.

"Anong karapatan mo para pagbintangan ako sa isang bagay na hindi ko naman ginawa,
ha?"

"IKAW LANG NAMAN ANG MAY MOTIBONG GAWIN TO EH!! DEMONYO KA!! HAYUP KA!! HINDI KO
TO MAPAPALAM---"

"Hah! Ak--"

"IMADORI, TAMA NA YAN!!" sigaw ni Seichiro-sempai sa kanya.

"Bakit, Seichi?" nagulat ako nung may tumulong luha sa kanang

mata ni Ate Imadori, "pag may
nangyaring masama, ako na kagad ang gumawa??"

"Wala akong sinasabing ganyan," paiwas at cold na sabi ni Seichiro-sempai sa kanya.

Sinipa ni Yuta yung teacher's table sa harapan at nagsisigaw sa galit. Nabasag yung
flower vase nila na
nakapatong sa ibabaw nung lamesa.

Sa wakas ay nagkaron ako ng lakas ng loob na lumapit.

"Yuta, tama na yan, please?" sabi ko. Niyakap ko sya.

----------------------- Page 338-----------------------

"Kanna, bitawan mo ko," pagalit at cold nyang sabi. Umiiyak ako habang umiiling sa
kanya. Kailangan
kong magpatigas. Hindi ko sya pwedeng bitawan.

"BITAWAN MO KO SABI EH!!"

Umiling ulit ako at lalo ko lang hinigpitan ang pagkakayakap ko sa kanya.

"Kanna, ako na ang bahala rito, sige na," mahinahong sabi ni sempai saken. Tumango
naman ako.

Habang yakap ko si Yuta eh dahan-dahan ko syang inilabas sa room ng 4-1.

Pinaupo ko sya sa may bench sa garden at pinainom ng malamig na tubig. Pagkatapos

nya uminom eh
sinandal ko yung ulo nya sa balikat ko.

Sa wakas, nakahinga na rin ako ng maluwag. Mukhang kumalma na sya.

"Yuta, lahat kami kakampi mo, tandaan mo yan."

Naramdaman kong nabasa ng luha yung uniform ko. Sa may parteng braso.

Kumikirot yung puso ko. Kasi umiiyak yung taong mahal ko. Pero wala akong magawa
para sa kanya.

Lord, ano po bang dapat kong gawin?

Nung hapon na, pinatawag si Yuta sa Guidance Office. Pinatawan sya ng suspension
for 2 weeks dahil
sa gulo na ginawa nya nung umaga.

----------------------- Page 339-----------------------

Hindi na sya nagsalita. Bagkus eh kinuha nya ang bag nya at umuwi na.

Pinaiwan ni Tomo at Miki ang lahat ng 3-1. Hindi pwedeng wala kaming gawin. Kapag
hindi naalis yung
suspension kay Yuta, hindi sya makakapag-final exam. Maho -hold back sya ng isang
taon.

"Guys, tulungan nyo kaming makiusap sa principal na alisin yung suspension ni

Yuta. Siguro naman
lahat ayaw na manatili syang third year next school year, di ba?" paliwanag ni Miki
sa harapan.

"K-kung magsasama-sama tayo, sa tingin ko, mapagbibigyan yung kahilingan naten

n---"

Naputol yung sasabihin ko sana nang may biglang nagrekamo ng: "eh pano
kung pati kami ma-
suspend? Anong kasiguraduhan na kapag sumama kami dyan eh hindi kami mapapahamak?"

At nagsunud-sunod pa ang mga ito.

 "Oo nga! Pano kung madamay kami?"

"Siguradong magagalit ang parents namen!"

"Count me out! Ayokong makigulo dyan!"

"Saka kasalanan naman ni Yuta yun eh. Wala kaming kinalaman dyan."

"Oo nga, sya yung gumawa ng gulo na yan, tap--"

"ANONG KLASE KAYONG MGA KAIBIGAN?? ANO TO, IWANAN SA ERE??" sigaw
ni Tomo. Ngayon ko
lang nakita si Tomo magalit. At hindi ko na to gustong makita pa ulit.

"KUNG GANYAN KAYO KA-SELFISH, E DI SIGE!! MAGSAMA-SAMA KAYONG LAHAT! UMUWI NA

KAYO!!
HINDI NAMEN KAILANGAN NG MGA PLASTIK NA TAO! KUNG AYAW NYONG TULUNGAN SI YUTA, E DI
WAG!! KUNSENSYA NYO NA YUN!!"

----------------------- Page 340-----------------------

Napatingin ang lahat kay Pres. Megumi nung magtaas sya ng kamay.

"Kahit napakakulit ni Yuta at *sniff*" teary eyed sya at

namumula na ang ilong, "laging pinapasakit
yung ulo ko, *sniff* hindi ko hahayaan na ma-suspend sya. Count me in.*sniff*
Ipaglalaban ko sya sa
Principal."

Napangiti ako at ang dalawang pinsan ko. Thank you pres!

Nagtaas din ng kamay si Yumi, pinapahid nya rin yung luha nya, "obvious naman na
kasama ko sa mga
nagmamahal sa kanya di ba?" sabi nya habang nakangiti.

"Ako rin! Class Clown kaya naten si Yuta! Hindi sya pwedeng
mawala sa last year naten sa high
school!!" paliwanag naman ni Nao habang nakataas ang kamay.

"Oo nga. Saka seatmate ko kaya yan. Syempre, kasali ako," nakangiting sabi ni
Soushi.

Unti-unti eh nagsibalikan yung mga nag-aalangan kanina. Napayakap ako

kay Yumi. Hindi kami close
pero alam ko na isa sya sa mga taong sobrang nagpapalahaga kay Yuta.

Sama-sama ang mga 3-1 na pumunta sa Principal's office.

Kaso pagpunta namen dun, natigilan kaming lahat.

Nanlaki ang mga mata ko.

Nakita ko si Kuya Seichiro na nakaluhod sa harapan ng principal namen at nakatungo

ang ulo.

----------------------- Page 341-----------------------

"Kaya kong i-sacrifice ang posisyon ko bilang Vice President ng

Student Council, pati ang
pagiging Valedictorian ko sa darating na graduation,

tanggalin nyo lang po ang suspension ng kapatid ko."

Garalgal ang boses ni sempai. Umiiyak sya.

I-ito ba yung sinabi ni sempai saken kaninang umaga na 'sya na ang bahala?'

Walang anu-ano ay naramdaman ko na lang ang mainit na patak ng mga luha na umaagos
mula sa mga
mata ko.

Chapter 56: Burden

"Everytime you worry about being a burden it sounds like you’re asking to be left
alone. Why can’t you
see the option like “it’s okay!” –Aida Kazu (Honey & Clover)

Pag-uwi ko ng bahay eh tinawagan ko agad si Yuta. Nag-aalala kasi ako sa kanya.

Pero kahit ilang beses
kong subukan eh ayaw nya pa ring sagutin.

"Oh anak, anong problema? Bakit parang maiiyak ka dyan?" napahalata pala ni mama.

Nasa may sala kasi ako nun, hinihintay na sagutin ni Yuta yung tawag ko. Napansin
kong lumapit saken si
mama. Halata sa mukha nya ang pag-aalala.

----------------------- Page 342-----------------------

Ipinaliwanag ko kay mama yung mga nangyari ngayong araw. Hindi

ko mapigilang umiyak habang
kinukwento yun.

Ang unfair lang kasi. Bakit kailangang magsuffer si Yuta at Seichiro-sempai ng

ganun? Hindi ba naisip ng
gumawa nun na sobrang sama ng ginawa nya?

Niyakap lang ako ni mama habang umiiyak ako at hinagod yung likod ko.

"Magpakatatag ka, Kanna. Be Yuta and your sempai's strength. Tumahan ka na.
Magiging maayos din
ang lahat bukas, okay?"

Tumango na lang ako at pinahid ko yung mga luha ko.

"Ipagtitimpla kita ng gatas. Sige na, anak. Pumasok ka na sa

kwarto mo. Dadalhin ko na lang yun
mamaya."

"O-okay po."

Nung gabing yun, pagkatapos ko uminom ng gatas eh todo

panalangin ako. Sana, sana tama nga si
mama. Sana maging maayos na ang lahat bukas.

Sana panaginip lang lahat nung nangyari kanina.

Kinabukasan. Sinamahan ko si Seichiro-sempai sa Principal's

Office. Nasa waiting area kami kasi
mukhang mamaya pa sya kakausapin nung principal namen.

Sa totoo lang, ayoko rin naman yung gustong gawin ni sempai pero mukhang hindi na
magbabago ang
desisyon nya at mukhang papayag nga yung principal.

----------------------- Page 343-----------------------

Sinabi kasi nya kahapon na ngayon daw nya ibibigay yung final
decision nya. Hindi umubra yung
pagmamakaawa nameng mga 3-1 na wag ng suspendihin si Yuta.

Ang rules ay rules daw kasi. Badtrip. Bakit kasi walang salitang kaakibat na
'consideration' sa rules-rules
na yan??

Hindi ba naging biktima lang din si Yuta? Kung sino man ang dapat masuspend eh yung
gumawa nung
mga vandals na yun.

Kaso hindi pa rin kami umubra sa principal kahit sinabi namen yun.
Papayag lang daw sya KUNG
mahahanap namen kung sino yung gumawa. Eh takte, wala ngang
nakakaalam kung sino yun eh. In
short, ayaw nya lang talaga.

Hindi ko tuloy alam kung may personal grudges sya kay Yuta kaya sya ganun ka
inconsiderate. Parang
gustung-gusto nyang pinapahirapan ang mga estudyante.

Parang na-flattered pa nga sya nung nakiusap si sempai sa harapan nya.

Nakakabwiset. Kung hindi lang
masamang i-wish na sana eh nawala na lang sya sa earth eh kahapon ko pa ginawa.

"S-Seichiro-sempai."

"Mm?"

"A-alam na ba ni Yuta n-na.."

"Pag-uwi ko sa bahay, nakalock yung kwarto nya eh. Pakiramdam ko tulog yun. Kaya
hindi nya pa alam."

"Eh yung mama mo pati yung kapatid nyong bunso?"

"Haha. Ayun, nagalit."

"Sempai."

"Oh?"

"Di ba pangarap mo yung pagiging Valedictorian? Pano na yun?" malungkot kong tanong
sa kanya.

----------------------- Page 344-----------------------

Napangiti lang sya ng pilit.

"Hindi na yun mahalaga. Gagraduate pa rin naman ako eh. Kaya
okay lang. Saka, feeling ko rin
na..hindi talaga para saken yung posisyon na yun."

"HIndi ah. Deserve mo kaya yun. Saka pag binitawan mo yung

pagiging Valedictorian, hindi naman
ibig sabihin nun na magiging Salutatorian ka, sempai. Eh d--"

"Alam ko. Ayos lang yun. Ang importante eh mapapayag ko yung principal naten. Sa
ngayon, ito lang
ang kaya kong gawin para kay Yuta."

"*sniff* sempaaaiii," hindi ko mapigilang umiyak. Lalo kong

nararamdaman ang pagiging useless ko.
Wala akong magawa. Sorry, ma, hindi ko kayang hindi umiyak sa mga gantong panahon
eh.

"Wuy, wag ka ngang umiyak dyan. Haha. Ikaw talaga oh, " sabi ni sempai sabay pahid
ng mga luha ko
tapos ginulo nya yung buhok ko at ngumiti -- yung usual nyang ngiti na cool, calm
and collected na akala
mo walang nangyari.

"P-pero *sniff*"

"Okay lang ako. Mas nag-aalala nga ko para kay Yuta," sabi nya tapos tumingin sya
sa kawalan.

Magsasalita na sana ko nang biglang pumasok sa office si Natsume-san. Mukhang galit

na galit. Bigla
nyang kinuwelyuhan si Seichiro-sempai at kinorder sa may gilid.

"Hoy, Seichiro!! Anong ibig sabihin nito ha??"

Kumunot yung noo ni sempai. Pati ako naguluhan. Anong problema nitong si Mr.
President??

----------------------- Page 345-----------------------

"Sa tingin mo ba matutuwa ako kung magiging Valedictorian ako nang dahil sayo?? Are
you looking
down on me?? Kilala mo ko. Alam mong hindi ako papayag dyan sa gusto mo!! "

Inalis ni sempai yung kamay ni Natsume-san na nakakwelyo sa kanya at ngumiti sya ng

pilit.

"Natsume, I am not looking down on you. Napagdesisyunan ko to dahil gusto kong

matanggal yung
suspension ng kapat---"

"HINDI AKO PAPAYAG SA GUSTO MO, KUYA."

Napalingon kaming lahat sa nagsalita.

Si Yuta yun, naka-civilian sya na damit at humihingal. Mukhang tumakbo sya papunta
rito.

Magkasalubong ang dalawang kilay nya at mukhang galit -- pero hindi katulad ng
galit na ipinakita nya
kahapon. Iba yun. Ibang-iba.

Napatayo ako sa kinauupuan ko.

"Yuta."

Sya naman ang lumapit kay Seichiro-sempai.

"S-sa tingin mo ba," nagulat ako nung itaas nya yung kamao nya at akmang susuntukin
nya si Seichiro-
sempai. Aawat sana si Natsume-san pero mukhang hindi naman balak ituloy ni Yuta.

----------------------- Page 346-----------------------

Ang mas ikinagulat ko pa eh biglang nangilid yung mga luha sa mata ni Yuta habang
nanginginig sya sa
galit.

"Sa tingin mo ba, matutuwa ako sa gagawin mo ha?? Sa tingin mo ba magpapasalamat

ako sayo kung
mawawala yung suspension ko..

..kasabay nung pangarap mo, kuya??

Sa tingin mo ba, gugustuhin ko pang pumasok kung alam ko naman na DAHIL SAKEN..

...d-dahil saken, hindi ka makakaakyat ng stage para ideliver yung speech mo?? "

"Yuta, a--"

"Hindi ko hahayaan na ikaw ang sumalo ng ginawa ko, tandaan mo yan," matigas ang
pagkakasabi ni
Yuta nun.

Eventually eh tuluyan ng bumagsak yung mga kanina pa

namumuong luha sa gilid ng mga
mata nya. Kasabay iyon ng pagbaba nya ng kamao nya.

At sa unang pagkakataon eh nakita ko ng umiyak si Yuta. Hindi lang sa harap ko,

kundi sa ibang tao.

----------------------- Page 347-----------------------

"Anong gusto mong gawin ko ha?? Magpanggap na okay sa mga

nangyari?? Yuta, kuya mo ko. Sa
tingin mo ba hahayaan na lang kitang masuspinde ng wala akong ginagawa??"
nangingilid na rin yung
mga luha sa mata ni sempai.

Lalo lang akong naging bato sa kinatatayuan ko. Ang bigat sa

pakiramdam. Nahihirapan akong
huminga. Wala na kong ibang ginawa kundi umiyak. Umiyak at
manalangin na sana maging okay na
ang lahat.

"Sa tingin mo ba..makakaya kong umakyat sa stage at kunin yung pinakamataas na

karangalan kahit
alam kong maho-hold back ka ng isang taon, ha?? Sana maisip mo man lang Yuta na
yung problema
mo, hindi problema mo lang."

"Hind--"

"BAKIT KASI LAGI MONG INIISIP NA PABIGAT KA LANG?? BAKIT LAGI MONG INIISIP NA MAG-
ISA KA
LANG?? Sana maisip mo na may pamilya ka pa. Eh ano kung
hindi tayo magkadugo? Yun ba
ang sukatan para matawag na pamilya ang isang pamilya??"

Nagulat ako kay sempai. Ngayon ko lang sya nakitang ganto kung magtaas ng boses.

Natahimik lang si Yuta. Umiiyak pa rin sya. Gusto ko sanang lumapit sa kanya pero
hindi ko magawa.

Walang anu-ano eh biglang lumabas yung principal sa office nya.

"Tama na ang kadramahang yan. Ibibigay ko na ang huling desisyon ko," iritableng
sabi ng principal na
nakapamulsa pa ang dalawang kamay. Biglang napunta sa kanya yung atensyon ng lahat.

Lord, pwede po bang bigyan nyo ng puso yung principal namen? Hindi po ba pwedeng
tanggalin nya
yung suspension ni Yuta nang walang sinasakripisyo?

----------------------- Page 348-----------------------

"At ang desisyon ko ay..."

"SANDALI LANG."

Lahat kami nagtaka kung sino yung nagsalita. Imposibleng isa samen
yun. Iba yung boses eh.
Malalim. Pang matanda. Hindi naman yun yung boses ng principal namen.

Iba eh. Saka alangan naman kung iko-contradict nya yung sinasabi nya di ba?

Napalingon ako sa may pintuan. Nakaawang iyon. Natakot ako nung biglang tuluyang
bumukas. Akala ko
kapre. Yun pala tao.

Isang malaki at may katandaang lalaki ang pumasok mula sa pintuan. May dala syang
malaking bagahe
at maleta. Humihingal din sya. Tinakbo nya rin kaya ang papunta rito?

Teka, sino ba sya?

"Sino po ba kayo?" naiirita pero magalang pa rin na tanong ng principal namen.

Tumingin ako kay sempai at Yuta. Parehong nanlaki ang mga mata nila. Binalik ko
tuloy yung tingin ko
dun sa matandang lalaki sa may pintuan.

----------------------- Page 349-----------------------

"Ako ang ang ama nila Yuta at Seichiro."

Chapter 57: Liar

 "The heart speaks a language the mind can not even hear, let alone understand." --
Anonymous

"Yumi, hindi ka pa uuwi?" si Kanna yun. Nasa boses nya ang pag-aalala.

Pinaalis na kasi kami ng principal sa office nya. Hindi kami napagbigyan sa hiling
namen eh. Mukhang
mas pinag-iisipan pa nung principal yung desisyon ni Seichiro-
sempai. Ibibigay nya daw yung final
decision nya bukas kaya umuwi na daw kami at mag-aral.

Minsan, iniisip ko tuloy, sa lahat ba ng bagay, kailangan may kapalit para

mapagbigyan?

Ngumiti na lang ako kay Kanna at umiling, "dito muna ko sa school."

"Okay. Una na kami."

Tumango na lang ako.

Naiinggit ako kay Kanna, kasi kahit pano, may nagagawa sya para kay Yuta. Eh ako,
wala.

Hindi ko tuloy alam kung san pa ko lulugar. Sabagay, kaibigan

lang naman ako. Hindi naman mag-
eexpect saken ng malaki si Yuta. Kasi hindi naman ako yung kailangan nya sa mga
panahong ganto. Si
Kanna lang. Sya lang.

Dinala ako ng papa ko dun sa matandang puno ng Balete. Ewan ko ba, dati natatakot
akong puntahan
yun pero ngayon, parang isang lugar na sya na malapit sa puso ko.

----------------------- Page 350-----------------------

Umupo ako doon at sumandal sa malapad at matatag na katawan

ng puno. Umihip ang hangin.
Napakapeaceful talaga sa lugar na to.

Bigla kong naalala yung mga nangyari kaninang umaga at hindi ko na

napigilang umiyak. Alam ko na,
hindi ako ang kailangan ni Yuta. Pero libre namang umiyak di ba?

Nararamdaman ko kasi na sa mga oras na to, umiiyak din yung

taong mahal ko. Tahimik. Patago.
Nararamdaman kong umiiyak sya dahil sa sobrang sakit. Umiiyak sya.

Kahit hindi nya ko mahal, at least, kahit man lang sa pag-iyak, nasasabayan ko sya.

"Ano na naman ang ginagawa mo dito??"

Bigla kong pinahid yung mga luha ko at umayos ako ng upo.

"I-ikaw pala yan, Natsume-san," nagbigay ako ng isang pilit na ngiti sa kanya.
Pinagsalubungan nya lang
ako ng kilay. Natawa tuloy ako ng bahagya.

"Sinabi ko na sa'yo di ba? Sa susunod na iiyak ka, magdala ka ng sarili mong

panyo," cold nyang sabi
tapos umupo sya sa tabi ko at tumingin sa malayo.

"Hindi ko naman kasi akalaing iiyak ako ngayon. *sniff* Kung alam ko lang, *sniff*
e di sana nagdala
ko."

"Eh bakit ka na naman ba kasi umiiyak??" iritableng tanong nya.

"K-kasi..umiiyak yung taong mahal ko ngayon..

----------------------- Page 351-----------------------

..at ito lang ang kaya kong gawin..p-para sa kanya."

"That person, sya yung..kasayaw mo nung JS, tama ba?"

Tumango na lang ako.

"So you lied to me," sabi nya tapos tumayo sya.

"Eh?" napalingon ako sa kanya, pero hindi naman sya nakatingin saken. Nakatingin
lang sya sa malayo.
His face was just like when I first saw him. Parang galit sa mundo.

"I thought that you would only cry for me, but right now..you are crying for
somebody else," sabi nya
tapos lumingon sya saken. Nakakatakot yung tingin nya. Galit ba sya?

"S-sinabi ko yun kas---"

"The main point is YOU LIED. I regret trusting you," sabi nya at akma na sana syang
hahakbang palayo.

"Mr. President, sabihin mo nga saken, kelan pa naging masama

ang umiyak para sa taong mahal
mo? Right now, may pinagdadaanang malaking problema si Yuta. Baka nga tuluyan na
syang masuspend
at mahold back ng isang taon. Kung pagbibigyan naman ng principal
yung suggestion ni Seichiro-
sempai na magback down sa kanyang pagiging Valedic---"

"A-anong sabi mo?? Si Seichiro, magba-backdown sa kanyang

position??" tila nagpanting ang tenga
nya nung marinig yun.

"Ang taong yun talaga," sabi nya sa sarili tapos nagsimula na syang maglakad ng
mabilis. Mukhang lalo
syang nagalit sa sinabi ko.

----------------------- Page 352-----------------------

"T-teka!" pigil ko sa kanya.

Huminto sya at lumingon saken.

"Wag mo na ko kahit kelan man kakausapin. I don't talk to strangers," seryoso at

matigas nyang sabi
sabay talikod at lakad ulit.
"H-hindi ba, magkaibigan na tayo?"

"'Kaibigan'?? Hah! Right from the start, hindi kita tinuring na

isang kaibigan. Don't be so full of
yourself, idiot," sinabi nya yun at tuluyan na syang umalis.

Dahan-dahan akong napaluhod sa sinabi nya. So ako lang pala ang nag-iisip na
magkaibigan kami. Ako
lang pala.

He never treated me like a friend. And now, galit sya saken nang hindi ko alam kung
ano ang dahilan.

Ano bang problema nya?

Somewhere, in my heart, nakaramdam ako ng sakit.

Is this because of what happened to Yuta?

O dahil to sa masasakit na mga salitang binitawan ni Natsume-san kanina?

----------------------- Page 353-----------------------

I let my tears dry on their own. Sana pagtigil ng mga luha ko, sana sa dahan-dahan
nilang pagkawala sa
mukha ko eh, mawala rin tong uneasiness at pain na nararamdaman ko.

Kasi hindi ko maintindihan. At ayoko ng intindihin pa.

Kasi baka pag nalaman ko kung ano yun, maguguluhan lang ako sa kung ano ba..

yung tunay kong nararamdaman.

Chapter 58: Forgiveness

“To forgive is the highest, most beautiful form of love. In return, you
will receive untold peace and
happiness.” -Robert Muller

"Wah! Ang cool mo talaga daddy!! Ang galing-galing mo!"

masayang sabi ni Mika habang todo
embrace sya dun sa good for nothing kong ama na pagkatapos ng
limang taon eh nagbalik upang
gumawa ng eksena at maging hero ng storyang ito.

Oo, sa kasamaang palad, hindi lang pala sya nakilala ng principal dahil 5 taon
syang nawala. Magkaibigan
pala sila nung college sila at isa pala ang damuhong yung sa
pinakamalaki kung magcontribute sa
paaralan namen.

And with just a small business slash 'kamustahan' talk, nawala

yung suspension ko at hindi na
kailangan ni Kuya Seichiro na magsakrispisyo. Laking gulat ko nga na kasama pala
namen sa loob ng
Principal's Office yung power-tripper na presidente ng SSC eh.
Parang hindi ko sya napansin na
pumasok. Pero mas ikinagulat ko na mukhang masaya rin sya sa naging resulta.
----------------------- Page 354-----------------------

Bakas sa mukha ni Kanna ang pagkagulat pero mukhang masaya rin

naman sya na naresolba na ang
lahat. Pinauwi ko na lang sya pagkatapos ng usapan ng dalawang matandang yun. Isa
pa, may problema
pa kong kailangang harapin. Yun ay ang presensya ng hudas kong tatay.

Kasalukuyan akong nakahalukipkip, magkasalubong ang kilay at pagalit na nakatingin

lang sa bintana ng
kotse. Katabi ko si Kuya Sechiro at nagmamaneho naman ang demonyong yun sa harap,
katabi si Mika
na tuwang-tuwa.

Napatingin ako kay Kuya Seichiro. Tahimik lang rin sya at

nakatingin sa kabilang bintana. Tila may
malalim na iniisip.

"Dad, alam mo, sooobrang na-miss kita!! Antagal mong nawala!"

"Sorry, anak. Marami lang inaasikaso ang daddy mo."

'Anak'. Badtrip. Yan ang salitang ayokong marinig ngayon. Masakit sa tenga. Masakit
sa puso.

Pagkalipas ng ilang minutong pagtitiis sa loob ng kotseng yun

eh sa wakas nakarating din kami sa
bahay. Nagmadali akong pumasok sa kwarto ko. Wala akong pakelam sa kanila.
Magpaparty man sila
dahil sa pagdating nya, wala akong pakelam. Wala.

Hindi ko pa rin sya matatanggap. Kahit kelan. Kahit sya pa ang dahilan ng pagkawala
ng suspension
ko. Anong akala nya saken, magpapasalamat dahil sa ginawa nya? Hah! Hindi ganun
kadaling limutin ang
nakaraan. Hindi ganun kadaling magpatawad.

Sabagay, wala naman akong balak na patawarin sya. In the first place, wala naman
akong narinig na
apology mula sa kanya.

Maya-maya, nakarinig ako ng katok sa pinto ko.

"Sino yan?" tanong ko. Nakahiga pa rin ako sa kama. Wala akong balak na buksan ang
pintuan.

----------------------- Page 355-----------------------

"Ako to," boses yun ni Kuya Sechiro.

"Bakit?"

"Hindi mo man lang b--"

"Wala akong balak."

"Yuta."

"Gusto kong mapag-isa," cold kong sabi sa kanya.

Pagkatapos ng ilang segundo eh nakarinig ako ng mga yabag
palayo sa kwarto ko. Buti naman at
nauunawaan ako ni Kuya Seichiro.

Pagnaalala ko kasi yung ginawa ng hayup na yun samen, samen

ni mama, hindi ko mapigilang hindi
magalit. Gusto ko syang magsisi. Gusto ko syang saktan. Gustung-gusto ko syang
suntukin at magdusa sa
sakit. Gust---

Nakarinig na naman ako ng mga marahang katok sa pinto ko.

"Ano ba?? Hindi ka ba makaintindi?? Ang sabi ko gusto kong mapag-is---"

"Yuta. Ako 'to," napaupo ako sa kama ko. Sya ang nagsalita. Yung walang kwenta kong
ama.

Nanahimik lang ako. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Or should

I say, hindi ko alam kung pano ko
magsisimula.

Ang alam ko lang, naghahari ang galit saken. Napakuyom ako ng palad.

"Buksan mo ang pinto. Mag-usap tayo," mahinahon nyang sabi.

"Bakit, may dapat ba tayong pag-usapan??" hindi ko na napigilang magtaas ng boses.

----------------------- Page 356-----------------------

"Yuta, buksan mo ang p--"

"HINDI KITA KILALA. UMALIS KA NA."

"Yuta," kumakatok pa rin sya sa pintuan. Badtrip. Ano pa bang gusto nya??

"Simula ng mamatay si mama, itinuring ko na ang sarili ko na ulila. Hindi ko

kailangan ng is--"

"Bigyan mo ko ng chance na ipaliwanag ang s--"

"'Chance'?? *sniff* Si mama ba binigyan mo ng chance?" napatayo na

ko mula sa pagkakaupo ko at
humarap sa may pintuan. Hindi ko mapanlabanan yung galit sa puso ko at yung luhang
nangingilid sa
mga mata ko.

"Nung mga panahong kailangan ka nya, nasaan ka?? *sniff* Alam mo

ba, bago sya magpakamatay,
ang tanging hiling nya lang eh makita ka?! *sniff* Alam mo ba
kung gano kasakit saken yun
ha?? *sniff* Na kahit ako ang laging nasa tabi ni mama, ikaw
pa rin ang gusto nyang
makasama! *sniff* Hanggang ngayon, *sniff* hindi ko pa rin maintindihan kung bakit
mahal na mahal
nya ang isang walang kwentang tulad mo na wala ng ibang
ginawa kundi iwan at saktan sya!! Ni
hindi ka man lang nga dumating sa libing nya eh, tap--"
"Hindi ko ginus---"

"Kundi dahil sayo, e di sana buhay pa sya ngayon! IKAW ANG PUMATAY SA KANYA!! Tapos
ang kapal
ng mukha mong bumalik pa?? Pagkatapos ng lahat-lahat??"

Nagulat ako nung biglang bumukas ang pinto. May extrang susi pala sya. Takte. Sige,
ayos lang. Para pag
gusto kitang masuntok, nakaharap na yung mukha mo.

"Yuta, anak, hind--"

----------------------- Page 357-----------------------

"WAG NA WAG MO KONG MATAWAG-TAWAG NA 'ANAK'!!" napa-

one step backward ako nung
lumapit sya saken.

"Alam mo bang ilang beses ko ng hiniling sa Diyos na

sana..*sniff* ..sana hindi na lang ikaw yung
tatay ko?? Kasi kinakahiya kita!! *sniff* Matagal ko ng gustong
sabihin sayo ng harap-harapan
na WALA KANG KWENTANG AMA!! GALIT AKO SAYO! *sniff* Galit
na galit! Kung meron ka ng
pamilya, bakit mo pa pinaasa ang mama ko ha?? *sniff* BAKIT?! Sa tingin mo ba
masayang maging
anak sa labas?? KUNDI DAHIL SAYO, HINDI NAMAN MANGYAYARI ANG LAHAT NG TO EH!!"

"Oo, I admit na..kasalanan ko nga ang lahat, ngunit gusto kong malaman mo na
minahal ko ang mama
mo. Alam nya yon."

"Hah! 'Minahal'?? Wag mo kong patawanin!"

"Alam kong sa lahat ng nagawa ko, sa inyo ng mama mo, pati sa pamilyang iniwan ko,
alam kong hindi
nyo ko mapapatawad. Inaamin ko na malaki ang naging pagkukulang ko sa lahat.

"Iniwasan ko ang pagbalik dito sa Pinas dahil wala akong mukhang

maiharap sa inyo. Sabihin na
nateng..nagmukha akong pera at ang pagyaman ang naisip
kong solusyon para maayos ang
lahat..ngunit hindi pala.

"Alam kong galit din saken ang panganay kong si Seichiro at

ang nanay nya na inabandona ko rin.
Alam ko na..hindi ko kayang tanggalin ang galit sa mga puso nyo.." nagpause sya
bigla, garalgal na ang
boses nya na parang maiiyak. But that cannot deceive me.

"Pero..gusto kong malaman mo na pinagsisisihan ko ang lahat ng ginawa ko," tuluyan

ng tumulo yung
luha nya.

Pero hindi ako paloloko. Sa tingin nya ba madadaan nya ang lahat
sa pagluha? Sa mga empty words
nya? Hah! Dyan sya nagkakamali.

----------------------- Page 358-----------------------

"Natuwa pa nga ako dahil nailabas mo na rin ang ilang taon na galit mo saken eh. I
know that this is
kinda imposible..pero..gusto ko sana, kung mamarapatin mo at
ng lahat..I want us all to live
happy..and start a new life. Magsimula tayong muli..habang
pinagsisisihan ko..ang lahat ng
kasalanang nagawa ko sa inyo."

"Hah! Wag mo kong patawanin! Kung gusto mong magsimula ng panibgaong buhay, wag mo
na kong
idamay!"

"Yuta, anak ko, bata ka pa, marahil at hindi mo pa ako mapapatawad..pero kapag
naging malaki ka
na..mauunawaan mo rin ang papa..patawad," napaatras ako lalo nung lumuhod sya sa
harap ko ang his
tears are falling on the floor.

"Anak..*sniff* patawad. Patawad sa lahat-lahat. Alam ko na, hindi

madaling magpatawad sa isang
walang kwentang amang tulad ko..pero tandaan mo sana, anak..*sniff* na walang
gabing hindi ko
kayo inisip ng mama mo."

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Just because of those words, bakit umiiyak din
ako?

Takte. Yuta, wag kang magpapaniwala sa sinasabi ng matandang yan.

"Walang gabing hindi ko pinagsisisihan ang mga kasalanan ko sa inyo.

Hindi ko man naipaparamdam
sa inyo, gusto kong malaman mo anak na..mahal na mahal
kita..*sniff* mahal na mahal kita ng
mama mo."

Upon hearing those words, parang may kakaiba kong naramdaman sa sarili ko. Umiiyak
ako ng parang
tanga. Teka, bakit ba ako nagpapaapekto sa sinasabi nya?

Bakit ba..parang gumaan ang pakiramdam ko nung sinabi nyang mahal na mahal nya
ko..kami ng mama
ko?

Dahil ba..matagal ko ng hinihintay na marinig yon mula sa kanya?

----------------------- Page 359-----------------------

"T-tumayo ka na nga dyan! Dinudumihan mo yung sahig ng kwarto ko," pagalit kong
sabi sabay punas
ng mga luha ko.

Parang wala syang narinig. Nakaluhod pa rin sya.

"Sinabi ng--! S-sinabi ng tumayo ka na dyan eh, p-p-..

p-papa.."

Nagulat ako sa sinabi ko..pero mas nagulat ako nung bigla nya kong niyakap.
Biglang tumulo ulit yung mga luha ko. Ito yung unang beses na
naramdaman ko yung yakap nya --
yung mahigpit na yakap ng isang tatay na mula nung elementary, kinaiingitan ko na
sa mga kaklase kong
may mga tatay na yumayakap sa kanila.

"Ito yung unang beses na..tinawag mo kong 'papa', di ba, anak?"

"Guni-guni mo lang yun," cold kong sabi sabay iwas ng tingin. Tumawa sya ng bahagya
sa sinabi ko.

"Pwede bang makigulo?" napatingin kaming dalawa sa may pintuan. Si Kuya Seichiro
yun.

----------------------- Page 360-----------------------

"Bakit, may kaguluhan ba rito?" nakangiti kong sabi sa kanya.

"Bakit, wala ba?" nakangiti rin sya nung sinasabi nya yun..pero teary eyed sya.

Maya-maya, lumapit sya kay papa at niyakap nya ito ng mahigpit.

"Seichiro, anak, I'm so proud of you. Sorry rin sa lahat ng pagkukulang ko sayo.
Alam kong marami
kang pinagdaanang hirap nang dahil saken. Sana mapatawad mo rin ak--"

"Sapat na saken na makitang andito ka at okay na kayo ni Yuta," nakangiti nyang

sabi tapos kumalas
sya ng yakap kay papa at tumingin saken, "mas kailangan kasi ni
Yuta ng kalinga ng isang ama kesa
saken eh," pabiro nyang sabi.

"Woy, ayos ah!! Imbento ka kuya ah!!" sabi ko sabay kinulong ko yung leeg nya sa
isang braso ko.

Natawa ng bahagya si papa at sya namang pagdating ni Mika.

"Eeehh? Andaya!! Bakit kayo lang ang nagsasaya dyan?? Hmp. Sali
rin ako!!" sabi ni Mika habang
nakanguso at patakbong lumapit samen.

Nagulat ako nung akbayan kami pareho ni papa. Kakaiba pala yung feeling. Masarap sa
pakiramdam.

"Daddy naman eh! Ba't sila lang??"

"Beh, buti nga!!" asar ko kay Mika.

"Weh, epal ka, Kya Yuta ah!!" sabi nya tapos nagbelat rin sya saken.

Tumawa naman sina Kuya Seichiro at papa.

----------------------- Page 361-----------------------

"Aba, bakit kayo lang ang masaya. Hindi ba ko kasama dyan?" si tita yun. Pumasok
rin sya sa loob ng
kwarto ko at lumapit.
"Syempre, kasama ka rin..m-m..

..m-mama.."

Hindi lang si tita ang nagulat sa sinabi ko, pati ako.

Is this for real? O yung tunay kong mama yung naggagabay saken para sabihin ko ang
mga ito?

Bigla akong niyakap ni tita. Ngayon ko lang sya nakitang sobrang saya.

Napatingin ako sa salamin na malaki na nasa gilid ng kwarto ko.

Ngayon ko lang din nakita ang sarili ko, mula sa reflection ng

salamin, na ganito kapanatag ang
kalooban.

Ito ba yung matagal ng sinasabi saken ni Kanna? Ito ba yung salitang 'pagpapatawad
'?

----------------------- Page 362-----------------------

'Sa tingin mo, bakit babalik ang papa mo?'

'Ano pa nga ba? Eh di syempre, dahil malapit ng grumaduate si Kuya Seichiro.'

'Feeling ko, kaya sya darating ay para matanggal na yung gusot sa pamilya nyo.'

Tama nga si Kanna.

Ito yung unang beses, after 5 years, na nakaramdaman ako ng ganitong kaginhawaan.

Bukas. Bukas na bukas din, magpapasalamat ako sa kanya.

She saved me. More than anyone else.

At bukas, sasabihin ko na sa kanya. Yung 5 taon kong sikretong..

matagal ko ng gustong sabihin sa kanya..

Chapter 59: Betrayal of Her Own Feelings

"Under the light we began our life. Every minute our happy life grows under the
flourescent light. But we
didn't realize that wherever theres light, there are also shadows"--Devil Beside
You

Sa totoo lang eh nag-aalala talaga ko para kay Yuta kasi although nakagawa na ng
paraan ang papa nya
at natanggal na yung suspension nya eh makulimlim pa rin yung
mukha nya nung lumabas kaming
lahat sa Principal's Office. Alam kong higit sa lahat, ang pinuproblema nya eh yung
presensya ng papa
nya.

----------------------- Page 363-----------------------

Habang nakahiga ako sa kama ko at nakatitig lang sa Twisty Heart eh narinig kong
nagring yung CP ko.
Agad ko yung kinuha.

"Hello?" bungad ko.

"Ako 'to," tila ba gumaan ang pakiramdam ko nung marinig ko yung boses ni Yuta.

"Yuta, ano ay--"

"Kanna, thank you," ewan ko ba, pero nung sinabi nya yun parang kinilig ako ng
konti. Ewan. Ang weird
ko na nga talaga.

Nagpasalamat lang sya parang pumapalakpak na ang tenga ko at tumatalon na sa tuwa

ang puso ko.

TEKA.

"Bakit ka nga pala nagpapasalamat?"

"Kasi palagi kang nandyan para saken. Lalo na pag kailangan kita."

Blush. Wah!!

"Haha. Wala naman akong masy--"

"Alam mo ba, okay na kami ni papa. Nasabi ko na rin sa kanya ang mga sama ko ng
loob at okay na
ang lahat. Feeling ko..buong-buo na ang pamilya ko..kahit wala na si mama. Kundi
dahil sayo, hindi
ako magkakalakas ng loob na sabihin lahat ng hinanakit ko sa
papa ko at hindi ko sya
mapapatawad. Salamat talaga, Kan--"

"Wah! Masaya ko para sayo!! Alam mo namang matagal ko ng gustong makita ka na

masaya kasama
ng bago mong pamilya eh."

"Kanna."

----------------------- Page 364-----------------------

"Oh?"

"Bukas, after school, pwede bang sabay tayo umuwi? May sasabihin kasi ako."

"Ano naman yung sasabihin mo?" bigla tuloy akong nacurious.

"Basta."

"Hindi ba pwedeng ngayon mo na sabihin?"

"Ayoko nga. Haha!"

"Ang epal mo! Lalo ko lang tuloy gustong malaman yung sasabihin mo!"

"Patience is a virtue no."

"Weh. Spell mo nga."

"Ayoko nga. Ano ko, utu-uto?"

"Sige na nga. Bukas na lang. Bye-bye, Yuta,"

"Bye. Good night."

"Night-night."

DIAL TONE.

Ano kaya yung sasabihin ni Yuta? Kainis naman. Pwede namang sabihin ngayon, bakit
kailangan nya
pang ipagpabukas? Ganun ba yun kaimportante?

Hmm. Di siguro. Feeling ko nga ikukwento nya lang saken kung

pano sila nagbati ng papa nya eh.
Sabagay, excited rin naman ako na marinig yun.

Humiga ulit ako sa kama ko. Wah. Ang gaan ng pakiramdam ko.

Masaya ko para kay Yuta. Sa wakas, nahanap na nya sa puso nya ang pagpapatawad.

----------------------- Page 365-----------------------

Kinabukasan. Maaga ako pumasok. Ewan ko ba, masyado lang ata akong excited.

Bago ko makapasok sa room eh napansin kong nasa labas si Yumi. Mukhang malungkot
sya. At mukha
ring may hinihintay sya. Si Yuta kaya?

"Good morning!" bati ko sa kanya. Napatingin sya saken at napansin kong nag-
aalangan syang sumagot.

"Yumi, may problema ka ba?" hindi ko na napigilan ang sarili ko na hindi tanungin.

"Ah..ano..K-Kanna..pwede ba kitang makausap..?" bakas pa rin sa mukha nya ang pag-

aalangan.

"Oo naman," sabi ko sabay hawak ko dun sa kamay nya.

Nagulat ata sya sa ginawa ko. Ngumiti ako sa kanya, "pwede mo kong pag sabihan ng
problema mo.
Don't worry! Di ko ipagkakalat kahit kanino! Kahit kay Yuta pa! Haha," pabiro kong
sabi.

Buti at napangiti ko sya sa sinabi ko. Ang ganda talaga ng ngiti ni Yumi. Este..ang
ganda nya talaga. As
in. Siguro kung lalake ako, magkakagusto ko kay Yumi. Ang pino nya
kasi kumilos at napakamahinhin
nya. Haha. Insecure na naman ako.

Iwinaksi ko na lang yun sa isip ko at pinunta ko na lang sya sa may garden, kung
saan madalas kaming
tumambay ni Yuta. Naupo kami sa bench. Maaga pa naman eh.

Ngumiti ulit ako sa kanya at hinintay ko syang magsalita. Narealize ko na first

time to mangyayari. Hindi
naman kami close dati pero sa tingin ko, wala naman sigurong masama kung magiging
kaibigan ko si
Yumi. Isa pa, sya lang ata ang close ni Yuta na bihira ko makausap.

"Kanna, s-sa totoo lang nahihiya ako sayo. Kaso..w-wala kasi akong ibang alam na
p--"

----------------------- Page 366-----------------------

"Ano ka ba, okay lang yun. Sabihin mo na saken. Malay mo makatulong ako sayo!"
masigla at masaya
kong sabi sa kanya.

Mukhang naging at ease naman sya sa sinabi ko kaya huminga sya ng

malalim at nagsimula ng
magkwento.

"A-alam mo naman na..m-may gusto ko kay Yuta di ba?" nag-aalangan nyang sabi.

Tumango naman ako, "nakwento na saken ni Yuta."

"Ah..k-kasi..nagugulahan ako. Naguguluhan ako sa nararamdaman ko," sabi nya tapos

para na syang
maiiyak.

"Bakit? Bakit ka naguguluhan?"

"Ang alam ko kasi..si Yuta pa rin ang mahal ko pero.."

"Pero?"

"Recently..mayron akong nakilala. Hindi ko alam kung bakit sobrang nakucurious ako
sa kanya. Siguro
dahil yun sa malulungkot nyang mga mata k--"

"M-malulungkot na mga mata??"

Tumango sya.

"Tuwing makikita ko sya, parang nakikita ko ang sarili ko.

Nararamdaman kong pareho kaming
nakakaramdam ng kalungkutan. At hindi ko na namamalayan na
napapalapit na pala ako sa
kanya. Kahit alam kong galit sya palagi saken, lagi ko pa rin syang pilit
kinakausap. Gusto ko kasing
makita yung napakaganda nyang ngiti. Gusto ko ulit yung makita.

"Kaso..baka hindi ko na ulit makita yung mga ngiti nyang yun *sniff* "

----------------------- Page 367-----------------------

Habang nagkukwento si Yumi ay nakikita ko sa mukha nya na sobrang mahalaga

para sa kanya ng taong
tinutukoy nya.

"Bakit naman?"

"Kasi..nung nakaraang araw, sinabi ko sa kanya na umiiyak ako para sa taong mahal
ko. Si Yuta yung
tinutukoy ko nun. Tapos nainis sya.*sniff* Hindi ko alam pero kumirot yung puso ko
nung sinabi nya
saken na.. *sniff* kahit kelan.. hindi nya ako tinuring na kaibigan. *sniff* Na all
thsi time, ako lang pala
ang nag-iisip ng ganun. Tapos sabi pa nya, wag ko na daw syang kakausapin kahit
kelan.*sniff*

"Kanna, naguguluhan ako. Alam ko sa sarili ko na mahal ko pa rin si Yuta, pero

hindi ko alam kung
bakit sobra akong nasasaktan pag naalala ko sya. *sniff*G-gusto ko sya ulit makita.
*sniff*Gusto ko
ulit syang makausap kaso natatakot ako. *sniff*Baka kasi lalo lang syang magalit
saken."

Eventually eh bumuhos na ang mga luha nya.

"S-si Natsume Hirai-san ba ang tinutukoy mo?"

Nagulat ata sya kasi kilala ko kung sino yun.

"Papan--"

"Napansin ko na yun nung pumunta sya sa room naten para isoli sayo yung baunan mo."

"Ahh, " sabi nya tapos pilit nyang pinupunasan yung mga luha nya.

"Yumi, alam mo, nakakarelate ako sayo kasi naranasan ko na yan."

Napatingin sya saken at tila nagtaka sya sa sinabi ko.

----------------------- Page 368-----------------------

"Eh?"

"Naguguluhan ka sa kung sino sa kanila yung mahal mo talaga no?"

"W-wala naman akong gusto kay Natsume-san no!" nag-blush sya nung sinabi nya yun.
Natawa ko ng
bahagya.

"Natatakot ka at nag-aalinlangang mahalin si Natsume-san kasi

feeling mo bine-betray mo yung
feelings mo para kay Yuta, tama ba? Iniisip mo na kung magmamahal
ka ng iba, para mo ng
binalewala yung nararamdaman mo dati kay Yuta at lahat ng sinabi mo sa kanya."

Napatingin sya saken dahil sa sinabi ko.

"Naranasan ko na yan nun. Kasi akala ko si Seichiro-sempai ang mahal ko. Nag-
aalangan ako nun na
aminin sa sarili ko na may gusto na pala ako sa bestfriend ko kasi bukod sa kapatid
sya ni sempai eh
bestfriend ko sya at hindi rin biro ang mga pinagsamahan namen.

"Para saken, hindi naman mawawala yung nararamdaman mo

kay Yuta pag nagmahal ka ng
iba. Mababawasan lang. Kasi ako, inaamin ko kinikilig pa rin ako kay Seichiro-
sempai at crush ko pa
rin sya pero alam ko sa puso ko kung sino talaga yung mahal ko.

"Palagay ko ganun din yung sayo."

"S-sa tingin mo?"

Tumango ako. Proud ako sa sarili ko kasi ngayon lang may nag-
seek saken ng advice patungkol sa
love. Siguro kasi bobo din ako pagdating dun. Haha. Pero ngayon siguro medyo may
alam na ko kahit
papano.

"K-kung ganon, eh di..p-pano ko.."

----------------------- Page 369-----------------------

"Simple lang. Sabihin mo sa kanya na espesyal sya sayo. O kaya

iparamdam mo. Malapit ng
grumadyet si Natsume-san kaya kung ako sayo, sasabihin ko na, bago pa mahuli ang
lahat. Although
hindi kita masisisi kung ayaw mo pang aminin kasi kahit ako nahihirapan sa
sitwasyon ko. Haha."

Nagulat ako nung bigla akong niyakap ni Yumi.

"Yumi?"

"Maraming salamat sa advice mo. Oo nga pala, gusto kong humingi ng tawad sayo
Kanna."

"Ha? Para san?"

"Kasi madalas, lalo na dati, naiinggit ako sayo."

"Eh? Bakit ka naman maiinggit saken?"

"Basta. Malalaman mo rin."

"Ay, sorry rin pala, Yumi."

"Bakit?"

"Kasi naiinggit din pala ko sayo. Haha."

"Eh?"

"Kasi..ang ganda-ganda mo. Ang hinhin-hinhin mo pa."

Kumalas sya ng pagkakayakap saken tapos tumingin sya sa mga mata ko at ngumiti.
Buti tumigil na ang
mga luha nya. Mas iyakin pa pala sya saken. Ngayon ko lang napansin.

"Pareho pala tayong naiinggit sa isa't isa," sabi nya tapos natawa sya ng bahagya.

Niyakap nya ko ulit.

"Kanna, aminin mo na kay Yuta. Wag nyo na pahirapan ang mga sarili nyo."

"Eh?"

----------------------- Page 370-----------------------

Bumitaw na sya sa pagkakayakap saken tapos nagpaalam na sya. Magsi-cr daw muna sya
bago pumunta
sa room.

Napatingin ako sa relo. Malapit na palang magbell.

Habang papasok ako sa room, ang gaan ng pakiramdam ko at sobrang

saya ko. Bukod kasi sa
nadagdagan ako ng kaibigan eh nakapagbigay ako ng advice.

Tapos nagsabihan kami ni Yumi ng lihim namen. Yung insecurity ko sa sarili biglang
nawala. Kasi may
part pala saken na pwedeng kainggitan ng iba. Although hindi ko nga lang alam kung
ano yun. Haha.

Nung nakapasok na ko sa room ay napansin kong may sulat na nakalagay sa desk ko.
Hmm. Kanino kaya
galing yun?

"Kanna! Antagal mo naman!" si Nao yun. Parang excited sya na ewan.

"Maaga pa naman ah. Wala pang bell."

"Kahit na! Excited na kong mabasa kung ano yang sulat na yan! Dali!"

"Atat? Atat?" pabiro kong sabi sa kanya sabay upo sa pwesto ko.

"Oo na! Ako na atat! Ano, kanino galing? Anong sabi?"

Binuksan ko yung sulat.

Dear Kanna,

Okay lang ba sayo kung magkita tayo sa Shakey Hut after class? Ngayon lang kasi ako
nakapag-ipon ng
lakas ng loob na kausapin ka ng personal. Please sana makapunta ka.

----------------------- Page 371-----------------------

At sana, wag mong ipapaalam to sa kahit kanino. Nahihiya kasi ako.

Sana okay lang sayo.

Mr. Secret Admirer

Pagkabasa ko nun eh biglang lumakas ang tibok ng puso ko at

natuwa ako. Excited na rin kasi akong
malaman kung sino yun.

"Uy, anong sabi?"

"Galing kay Mr. SA," bulong ko sa kanya, "quiet ka lang, Nao ah."

"Oo naman! Maasahan mo ko! Ano na ngang sabi?" pabulong na tanong nya saken.

"Magkita daw kami sa Shakey Hut. Yung sikat na pizza parlor."

"Kyah!!"
Agad kong tinakpan ang bibig nya.

"Sinabi ko na sayong wag kang maingay eh."

Tumango naman sya kaya tinanggal ko na ang kamay ko na nakatakip sa bibig nya.

"Sorry naman. Masyado lang akong kinilig. Kelan?"

"After class," pabulong kong sabi.

"Wah. Text mo kagad saken kung sino ah!"

Tumango naman ako.

----------------------- Page 372-----------------------

"Basta walang ibang makakaalam nito ah. Ikaw lang sinabihan ko.
Sabi kasi sa sulat, wag ko daw
sabihin sa iba kaso di ko mapigilan na walang pagsabihan."

"Roger!" nakangiti nyang sabi.

Maya-maya ay dumating na si Moriyama-sensei. Halos magkasunuran lang sila ni Yumi

dumating. Tapos
nagsimula na ang klase.

Nung uwian, dali-dali akong umalis ng school. Sorry, sobrang excited lang. Haha.
Sumakay ng tricycle
papunta sa Shakey Hut. Malapit lang naman kasi yun sa THS eh.

Ite-text ko na lang mamaya si Yuta na bukas nya na lang

sabihin kung ano man ang sasabihin nya
saken. Siguro naman makakapaghintay pa naman yung sasabihin nya di ba?

Eh si Mr. SA kasi baka ito lang yung araw na pwede nya kong kausapin kaya mas
pinili kong pumunta ng
Shakey Hut. Saka matagal ko na rin kasing gustong pumunta dun. Sikat na sikat kasi
yung pizza parlor na
yun eh.

Pagpasok ko sa loob, luminga-linga ako.

Nakakainis, ngayon ko lang narealize na antanga ko talaga.

Sa dami ng tao, pano ko malalaman kung sino sa kanila si Mr. SA??

Wah.

Imbis na mainis pa ko lalo sa sarili ko ay umupo na lang ako sa isang bakanteng

upuan dun na may table.
Dalawahan yung seats.

----------------------- Page 373-----------------------

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Kinakabahan talaga ako pero at the same time eh excited din. Sino kaya talaga si
Mr. SA?
Nung luminga ako, nanlaki ang mata ko sa nakita ko. Napatayo pa ako sa kinauupuan
ko.

"I-Imadori-sempai??"

Chapter 60: Prelude To A Tragedy

"We both have no idea if we're gonna be together in the end, but one thing is for
sure, I'll do everything I
can do to make it happen." -anonymous

Pagkatapos ko tawagan si Kanna nung gabing iyon eh hindi ko

maiwasang hindi kabahan. Sana. Sana
makapagtapat na talaga ako ng maayos sa kanya. Sana this time, hindi na ko
panghinaan ng loob.

Maya-maya ay may kumatok sa pinto. Nung binuksan

ko, si papa pala. May dala
syang champagne glass at wine, itinaas nya yun na parang inaalok nya kong
uminom.

Ngumiti ako sabay sabing, "underage pa po ako pa eh."

"Ayos lang yan. Samahan mo muna ko. Wala kasi akong kasamang uminom eh."

"Bakit, si Kuya Seichiro po ba nasaan?"

"Hindi ko alam eh. Pero mukhang may pinuntahan."

----------------------- Page 374-----------------------

"Sa gantong oras ng gabi?" nakakapagtaka naman. Imposibleng gumala si Kuya

Seichiro. Wala namang
night life yun na katulad ng ibang kabataan ngayon eh. San naman kaya yun pupunta?

Bakas sa mukha ni papa ang pag-aalala kaya hindi ko na sya nahindian ulit.

Dun sa may veranda kami ng bahay uminom. Pero kumuha ako

ng juice sa baba. Ayoko kasing
malasing. Special day pa naman bukas. Mamaya magalit pa saken
si Kanna pag nalaman nyang
uminom ako. Haha. Mahirap na.

"Sino nga pala yung kausap mo kanina sa phone mo anak?" walang anu-ano eh tinanong
ni papa.

Naisip ko na wala namang masama kung sasabihin ko sa kanya ang tungkol kay Kanna.
Isa pa, ito ata
yung unang beses na mag-uusap kami ng ganito.

"Ah..si Kanna po iyon," casual kong sagot sa kanya.

Medyo nahihiya ako na ewan. Haha. Ang weird lang na si Kanna ang topic namen ni
papa. Sabagay. Hindi
lang siguro ako sanay.

"Kanna? Girlfriend mo?"

Namula ko nung sinabi nya yon. Haha. Para kong tanga. Gusto
ko sanang sabihin na 'bukas siguro,
girlfriend ko na po sya', kaso nahihiya akong sabihin yon kaya ito na lang ang
sinabi ko: "Ah..h-hindi po.
Bestfriend ko ho sya. Wala pa po akong girlfriend."

"Talaga? Sa edad mong yan? Gwapo ka naman anak ah!"

"Ang totoo po kasi nyan eh.."

Sasabihin ko ba?

----------------------- Page 375-----------------------

"Huhulaan ko..espesyal sya sayo, tama? Nakikita ko sa expression

ng mukha mo eh. Haha," nakita
kong bahagya syang tumawa. Napangiti ako at medyo nawala yung hiya ko sa kanya.

"Tama ho kayo."

"Alam nya na ba?"

"Ang alin po?"

"Ano pa ba eh..na gusto mo sya."

"Hindi pa po eh."

"Oh..bakit hindi mo pa sinasabi?"

"Eh kasi po..hindi naman ganun kadali sabihin. Actually nga po, 5 years ko ng
tinatago sa kanya yung
nararamdaman ko."

"5 years??"

"Opo."

"Hmm. Eh hindi ka pala nagmana sa papa mo eh. Nung kabataan

ko, sandamakmak ang naging
girlfriend ko. Aba eh, kapag type ko ang babae, sinasabi ko agad! Kasi kung di mo
sasabihin, paano
nya malalaman? Malay mo mahal ka rin pala nya..kaso
syempre..hinihintay nyang ikaw ang
magtapat."

O-oo nga no. Tama naman si papa. Dapat talaga, masabi ko na sa kanya bukas.

"Wag kang mag-alala papa. Plano ko ng magtapat sa kanya bukas eh. Hindi ako papayag
na hindi sya
ang magiging first and last girlfriend ko."

"Haha! That's the spirit, anak! True love talaga ha? Haha. Nakita ko na ba yang
babaeng mahal mo?"

"Opo. Kasama po naten sya dun sa Principal's Office nun."

"Ah..hindi ko na masyadong maalala yung mukha. Di bale, may chance pa naman na

makita ko sya di
ba?"
----------------------- Page 376-----------------------

"Opo naman," sabi nang nakangiti.

"Ayos. Pag naging kayo na, saken mo sya unang ipapakilala ah. Gusto kong makausap
at makilala ang
babaeng mahal ng anak ko. Haha."

"Sige po."

Excited na talaga ko para bukas! Ano kayang sasabihin saken ni Kanna? Haay.

"Papa, nandito ka lang pala, kanina pa kita hinahanap," napalingon

kami sa nagsalita. Si Mika yun,
pupungas pungas at kinukusot kusot nya ang kanyang mga mata.
Nakadamit na sya ng pantulog.
Mukhang naalimpungatan.

"Oh bakit Mika anak?"

"Eh kasi nung nagising ako, wala ka na sa tabi ko," paliwanag

nya habang nakasimangot, "akala ko
tuloy iniwan mo kami ulit."

Tumawa ng malakas si papa tapos lumapit sya kay Mika at kinarga ito.

"Hindi na ulit ako aalis. Wag kang mag-alala."

"Talaga papa?" nakita ko yung sobrang tuwa ni Mika nung marinig yun.

Nagulat ako nung bigla syang tumingin nang matalim saken, "si
Kanna. Sya yung pinag-uusapan nyo
kanina ni papa no?"

"Ate Kanna," pagtatama ko sa kanya.

"Eh basta yun na yun," mataray nyang sabi, "papa, alam mo ba, yung Kanna na yun.
Yun yung babaeng
gusto ni Kuya Seichiro."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Mika. So totoo nga ang kutob ko? Nagkatinginan
kami ni papa.

----------------------- Page 377-----------------------

"Pano mo naman nasabi, anak?" usisa ni papa sa kanya.

"Minsan, nakita ko si kuya na may sinusulat na pangalan dun sa strap na binili nya.
Nilagay nya yung
pangalang 'Kanna' tapos nung nahuli nya kong nakatingin eh bigla
nyang tinago yun sa drawer ng
study table nya tapos namula sya ng konti.

"Pinipilit ko nga syang sabihin saken kung sino yun eh kaso ayaw nyang sabihin.
Hmp. Kaya si Kuya
Yuta na lang yung pinagtanungan ko," tapos bigla syang
tumingin saken, "Woh! Wag mong
sabihing, may gusto ka rin sa Kannang yon kaya ayaw mo rin sabihin saken kung sino
sya??"

BULL'S EYE. Umiwas ako ng tingin. Hayst. Badtrip!!

Biglang tumawa ng malakas at pang-asar si Mika.

"Lagot ka Kuya Yuta. Wuhaha!"

"Wag mo na nga kong asarin."

"Hala. Di ba, umalis si Kuya Seichiro ng bahay? Baka pumunta sya kina Kanna tapos
inambush nya si
Kanna tapos nagtanan sila tapos kinasal sila and they live happily
ever after!" aba! Halatang nang-
aasar tong malditang to ah!

"Imposible yun no. Mika, nasosobrahan ka na ng kakabasa ng mga

fairytale books," sabi ko tapos
nagbelat ako sa kanya.

"Wuh. Ansabihin mo lang, naasar ko kasi totoo namang mas gwapo si Kuya Seichi sayo!
Bleh!"

"Mika, tama na yan. Wag mo na asarin ang Kuya Yuta mo," awat ni papa.

"Opo~" masunurin nyang sabi pero nakairap pa rin sya saken.

----------------------- Page 378-----------------------

Badtrip naman tong bulinggit na to. Hayst. Kahit anong mangyari,

magtatapat pa rin ako kay Kanna
bukas. At hindi ko hahayaan na may humadlang sa plano ko.

Kinabukasan. Late na pumasok sa room ni Kanna. Pati si Yumi late na din pumasok ng
room. At halos
magkasunuran lang sila ni Moriyama-sensei.

Wala tuloy akong nakausap ni isa sa kanila kasi nagsimula na

agad yung klase. Nung recess naman
eh nagtext saken si Kuya Seichi na pupunta daw kaming Principal's Office.

Sinabi kasi ni papa na gamitin ng principal yung PA system para ibroadcast sa buong
school ngayong
recess na hindi totoo yung mga vandals na nagkalat nung isang araw.

Pagkatapos nameng samahan at i-guide yung principal sa kanyang speech na rinig ng

lahat eh umalis na
kami ni Kuya Seichiro. Pumunta kami ng canteen. Hindi pa kasi
kami kumakain. Siguro naman
mauunawaan ng mga teachers namen kung bakit late kami papasok after recess.

Habang kasama ko si Kuya na kumakain eh hindi ako mapakali. Ano ba? Itatanong ko
ba? Tokwa talaga.
Kinakabahan ako. Pano kung totoo nga yung sinabi ni Mika? Pano kung pumunta nga sya
kina Kanna
kagabi??

Leche naman kasi ang batang yun eh. Kundi dahil sa kanya hindi ako magiging ganto
ngayong araw. Wala
na kong inisip kundi yung worst case scenario.

Eh hindi ko naman matanong si Kanna. Bukod sa may klase kanina eh hindi pa ko

nakakapagtapat kaya
mahaba-habang explanation pa ang iisipin ko kapag nagtanong sya pabalik ng bakit --
bakit tinatanong
ko sya kung pumunta ba si kuya sa kanila at bakit paranoid ako ngayong araw. Hayst.

"Yuta, may problema ba?" biglang tanong saken ni kuya tapos kumagat sya dun sa
sandwich na kinakain
nya.

Oo. Ikaw. Hayst.

----------------------- Page 379-----------------------

"Ah..kuya..pwede ko bang malaman kung..s-san ka pumunta kagabi? Nag-alala kasi sayo

si pap--"

"Ah yun ba. Sorry pero..hindi ko pwedeng sabihin sayo kung saan eh," umiwas sya ng
tingin habang
sinasabi yun. Suspicious.

"Confidential ba ang ginawa mo para hindi mo ma-share saken?"

Natawa sya bigla dun sa sinabi ko. Halata bang desperate akong malaman kung san sya
pumunta?

"Haha. Don't worry. Hindi ako pumunta kina Kanna no," nakangiti nyang sabi tapos
kumagat sya ulit sa
sandwich nya. Nanlaki ang mga mata ko. Ganun na ba talaga ko ka-transparent para
malaman nya ang
nasa isip ko??

"P-pano mo--"

"Haha. Halata naman sa mukha mo," nagtaka ko nung biglang nawala

ang ngiti sa mukha nya at
sumeryoso sya bigla, "alam mo na pala. Siguro sinabi na sayo ni Mika."

Tumango ako.

Ngumiti sya tapos nagsalita sya ng, "wala akong balak agawin sayo si Kanna. Simula
nung ibigay ko sa
kanya yung strawberry strap, sinabi ko na sa sarili ko na susuportahan ko kayong
dalawa."

"Kuya," nag-aalala kong sabi.

"Don't misunderstand me. Hindi ko to sinasabi sayo dahil

pinapaubaya ko sya sayo dahil
nakababatang kapatid kita o dahil mas matagal mo na syang mahal. Sinasabi ko ito
dahil alam ko na
mas magiging masaya sya sayo. Pero kahit ganun, I want you to keep in mind na, once
na nalaman
kong sinaktan mo si Kanna, hindi kita mapapatawad.

"Kung hanggang kapatid lang ang turing nya saken, kaya kong ibigay ang pagmamahal
at proteksyon
ng isang 'kuya' para sa kanya, Yuta."

----------------------- Page 380-----------------------

Napangiti ako sa sinabi nya at bumalik ang self-confidence ko.

"Makakaasa ka kuya," masaya kong sabi.

"Teka, pano mo naman nalaman na kuya lang ang turing sayo ni Kanna?" bigla kong
natanong.

"Simula pa lang nung maging close kami, alam ko na na yung paghangang nararamdaman
nya para
saken ay sa isang 'kuya' lang. Najustify ko yung assumption na yun nung malaman ko
na only child
lang sya. No wonder she wants a big brother. Haha. Wag ka ng
magtaka. Hindi ka nya kahit kelan
pagkakamalang big brother nya no."

"Ha? Bakit naman?"

"Sigurado ako na kung tatanungin mo sya, ang isasagot nya eh,

para ka nyang nakakababatang
kapatid. Haha. Yan ay nung hindi nya pa narerealize na.."

"Na..?"

Napatingin sya bigla sa orasan nya.

"Naku. Late na pala. Kanina pa nagsimula yung mga klase naten.

Bumalik na tayo sa mga rooms
naten," sabi nya na halatang nagmamadali.

Sumunod na lang ako sa kanya. Kahit ang totoo eh nabitin ako sa usapan namen.

Nung uwian, nag-cr muna ko. Bukod sa kinakabahan kasi ako eh kailangan kong mag-
ayos ng konti. Para
naman medyo presentable ang mukha ko pag nagtapat na ko kay Kanna mamaya.

Pagbalik ko ng room, nagtaka ko kasi hindi ko na sya makita.

----------------------- Page 381-----------------------

"Tomo, nasan si Kanna?"

"Malay," sagot ni Tomo saken.

"Ikaw, Miki, alam mo ba kung san sya nagpunta?"

"Hindi eh. Napansin ko lang na nagmamadali syang umalis nung magbell. Baka may
pupuntahan," sagot
naman ni Miki.

"Hay..san naman kaya yun pumunta?" nasabi ko naman sa kanya na after class ko sya
kakausapin di ba?

"Hinahanap mo ba si Kanna, Yuta?" si Nao yun. Seatmate ni Kanna.

"Oo. Alam mo ba k--"

"May date sya ngayon eh. Kaya nagmamadali syang umalis."

"ANONG SABI MO? D-DATE?!!" napalakas ang boses ko sa sobrang violent ng reaction
ko. Sa lahat ata
ng pwedeng mangyari yun ang pinaka hindi ko inaasahan.

"Wag mong sabihing hindi mo alam?" tanong ni Nao.

"Mukha bang alam ko??"

"Ay oo nga pala. Secret pala namen yun ni Kanna. Aww. Yare," sabi nya sabay takip
sa bibig nya.

"Secret? Sino yung ka-date ni Kanna?" tanong ni Tomo.

"Oo nga. Sino yun?? Sabihin mo saken!"

"Easy lang kayo okay? Since nadulas na din ang dila ko eh wala na kung magagawa
kundi sabihin ang
nalalaman ko," sabi nya, "ang ka-date nya lang naman ay si..Mr.SA kaya don't
worry,Yuta."

"T-teka, ako yun eh!"

"H-HA?!" reaksyon ni Tomo.

"Talaga? Ikaw yun?? Eh panung---" tanong naman ni Miki.

----------------------- Page 382-----------------------

"Aba malay ko kung pano nangyari yun!!" sagot ko tapos bumaling ako kay Nao, "alam
mo ba kung san
sila magkikita?"

"Sa Shakey Hut daw."

Pagkasabing pagkasabi nya nun eh kinuha ko yung bag ko at nagmamadaling tumakbo

papunta sa lugar
na yun.

Leche. Sino kaya yung gumamit ng codename na Mr. SA?? Imposible namang si Yumi yun!
Alam kong
hindi nya ko tatraydorin! Teka, sino pa bang ibang tao na nakakaalam na ako at si
Mr. SA ay iisa??

Bigla akong kinabahan.

Habang tumatakbo ako ay biglang naalala ko yung sinabi ng Imadori na yun nung JS
Prom:

'Alam ko ang dalawang pinakatatago mong sikreto. Kung ayaw mong i-reveal ko yun sa
'bestfriend' mo
eh wag ka ng mag-inarte dyan.'

BADTRIP! BADTRIP! BADTRIP!!

Pagkapunta ko sa Shakey Hut eh luminga-linga ako sa paligid.

Hindi ko nakita ni anino man lang ni
Kanna o ng demonyitang Imadori na yun.

Bwiset! Sinasabi ko na nga ba hindi mapagkakatiwalaan yung Imadoring yun eh!! Lalo
pa kong kinabahan
nung maalala kong buong buo pa rin ang tiwala ni Kanna sa kanya. Hayst!!

Argh!! Ba't ba nangyayari ang lahat ng to?? BAKIT NGAYON PA??

----------------------- Page 383-----------------------

Sang lupalop dinala ng babaeng yon si Kanna??

Chapter 61: Twisted Truth, Spoken Lies

"The worst regret we can have in life is not for the wrong things we did. But for
the thousands of right
things we did, for the wrong one." -anonymous

"I-Imadori-sempai??"

Nung narinig ako ni Ate Imadori eh ngumiti sya at kumaway tapos lumapit sya saken.

"Hi Kanna," bati nya saken.

"O-oo nga pala, Imadori-sempai!"

"Ha?"

Nag-bow ako sa kanya sabay sabing, "s-sorry nga pala sa inasal ni

Yuta nung nakaraan.
Pagpasensyahan mo na sya."

Tumawa lang sya ng bahagya.

"Ano ka ba, wala saken yun. Saka naayos na naman ang lahat di ba? I'm glad na na-
clear na yung
misunderstanding about dun," nakangiti nyang sabi.

"Oo nga eh. Kaso, hindi nalaman kung sino yung nagsulat ng mga vandals."

"Hay. Bayaan mo na yun. Ang importante eh maayos na ang lahat."

"Tama ka dyan, Imadori-sempai."

----------------------- Page 384-----------------------

"Oo nga pala, ba't ka nandito?" bigla nyang natanong saken.

Napansin ko na nakapang-alis na damit sya. Medyo maiksi yung damit nya at naka-make
up sya which
is mas makapal ng konti sa usual make up na inaapply nya pag nasa school sya.
Iniisip ko tuloy kung may
date sya rito.

"Um..hinahanap ko kasi yung..si.."

Ano ba yan? Pano ko ba ipapaliwanag na makikipagkita ko kay Mr. SA? Eh hindi naman
kilala yun ni Ate
Imadori.
"Si Mr. Secret Admirer, tama ba?"

"Eh?" nagulat ako kasi alam nya. Iniisip ko tuloy kung nabanggit
ko to sa kanya minsan. Parang hidni
naman.

"Haha. Gusto mo sigurong itanong kung paano ko nalaman no?" tanong nya saken.

Tumango ako.

"Nasabi ko na ba sayong kilala ko sya?"

"T-talaga? Kilala mo sya?!" parang nag-glitter yung mga mata ko sa tuwa. Atleast
hindi na ko mahihiya
na i-meet si Mr. SA kasi may kasama na ko, si Ate Imadori, na kilala pala sya! Yes!
Swerte!

Luminga-linga ako sa paligid, "kung ganon, nasaan na sya?"

"Wala sya. Hindi raw sya makakapunta eh," malungkot na sabi ni Ate Imadori.

"G-ganun ba? Hala. Eh di," nalungkot din ako. Excited pa naman akong makilala sya,
"di ko sya makikita
at..makikilala. Sayang naman."

"Gusto mo syang makilala?

----------------------- Page 385-----------------------

"Opo naman."

"Baka..magsisi ka."

"Kung saka-sakaling makikilala ko sya, wala akong pagsisisihan. Para sa akin

kasi..isa syang mabuting
tao. At gusto ko syang makilala at maging kaibigan. Sana. Haha."

"O sige, halika na. Pupunta tayo sa isang private place para mapagkwentuhan sya."

"Okay," masaya kong sabi.

Pagkababa namen ng taxi, which is si Ate Imadori ang nagbayad eh tinanong nya ko
kung ayos lang ba
daw na sa condo unit nya daw kami magkwentuhan. Agad naman akong pumayag.

Pagpunta namen dun, napa-wow ako. Ito kasi yung unang beses na papasok
ako sa isang mamahaling
condo unit. Sobrang ganda ng interior ng silid. Sa sobrang pagkamangha ko eh parang
nahihiya na tuloy
akong pumasok sa loob.

"Halika pasok ka Kanna. Haha. Wag ka ng mahiya. Sus. Ituring mo tong parang sarili
mo," nakangiting
sabi niya saken.

"O-okay," sabi ko sabay pasok sa loob. Nung sinenyasan nya ko na umupo eh umupo
naman ako dun sa
may sofa. Kulay puti iyon at mukhang bago pa. Nilibot ko ang
aking mga mata. Ang sarap sigurong
tumira rito.

"Anong gusto mo, coffee, tea, or juice?"

"Ah. Kahit ano na lang po."

"Okay."

Ilang minuto ang nakalipas eh naglabas sya ng mga teacups tapos mga biskwit. Habang
umiinom kami ng
tsaa at kumakain eh nagsimula na ang aming munting usapin tungkol kay Mr. SA.

"Ano, ready ka na bang makilala ang Mr. Secret Admirer mo?"

----------------------- Page 386-----------------------

"Oo naman."

Humigop muna sya sa kanyang taa tapos maya-maya eh ngumiti sya saken.

"Tapatin mo ko, Kanna, may gusto ka sa bestfriend mong si Yuta, tama ba?"

Muntik ko na syang mabugahan nung iniinom kong tsaa dahil sa

tinanong nya. Buti nalunok ko at
nabilaukan lang ako sa pagkagulat. Grabe naman kasi tong si Ate
Imadori. Bigla ba namang iyon ang
itanong eh.

"B-bakit naman nasama si Yuta sa usapan, sempai?"

"Simple lang, Kanna..

..dahil si Yuta lang naman..

----------------------- Page 387-----------------------

ang Mr. Secret Admirer mo."

"Eh?" naguluhan ako ng konti sa sinabi ni Ate Imadori. Nung nagsink in na sa utak
ko eh natawa pa ko ng
bahagya, "haha. Imposible yun Ate Imadori!"

"Seryoso ako. Si Yuta ang Mr. SA mo."

"A-ano? P-panong.."

Bigla kong naalala yung reaction ni Yuta nung unang nagparamdam

saken si Mr. SA. Tama! Yung sa
blackboard! Galit sya nun at iritable! Halatang ayaw nya kay Mr. SA.

"I-imposible talaga yun Imadori-sempai," isang mapait at napipilitang ngiti ang

binigay ko, pero at the
same time eh biglang lumakas ang kabog ng dibdib ko, "k-kasi nung..s-sa blackboard
a-at.."

Habang kinukumbinsi ko si Ate Imadori na imposible yun eh

kinukumbinsi ko rin ang sarili
ko. Nanlalambot ang tuhod ko.
Imposible nga ba talagang si Yuta yun?

Ngumiti si Ate Imadori nung tumingin ako sa kanya, "bakit..nagulat ka ba? Hindi ka
makapaniwala na..

----------------------- Page 388-----------------------

niloko ka nya?"

"H-hinde..h-hindi totoo yan, sempai. Imposibleng---"

"Sabihin mo saken yan after mong mapanood to," pinindot nya yung
remore ng flat screen TV nya.
Bumukas yung TV at isang katotohanan ang tumabad sa aking harapan.

Magulo ang pagkakakuha ng video na yun, halatang kinunan lang gamit ang cellphone
pero madaling
makilala na si Yuta at Yumi yun.

Habang si Yuta eh nagmamasid sa labas ng classroom, si Yumi naman ang nagsusulat ng

'mensahe' ni
Mr. SA saken sa blackboard.

Pagkatapos ni Yumi magsulat eh lumabas sya ng room at lumapit siya kay Yuta at nag-
okay sign sya kay
Yuta.

"Ito pa," dagdag ni Ate Imadori.

Ibang footage naman yun. Video din sa cellphone. Si Yuta yun,

sa faculty room. May binigay sya kay
Moriyama-sensei.

"H-hinde.." yun lang yung naging reaksyon ko. Tumulo na ng tuluyan

yung kanina pa nangingilid sa
mga mata ko.

----------------------- Page 389-----------------------

Yung binigay nya kay Moriyama-sensei eh yung pulang rosas --- yung pulang rosas na
iniabot saken ni
sensei.

"At ito pa."

Footage yun kung saan si Yumi naman ang lookout sa labas ng room at si Yuta ang
mismong naglagay
ng isang bouquet ng rosas at isang cute na bear stufftoy sa pwesto ko.

Pagkatapos ng video eh pinindot na ulit ni Ate Imadori ang remote para patayin yung
TV.

"Don't get me wrong, Kanna. Hindi ko to pinapakita sayo para

siraan sayo si Yuta. Ang akin lang, I
want you to know the truth. Inaamin ko dati na I even sent persons to investigate
on you. Yun yung mga
panahon na sobrang galit ako sayo ay naghahanap ako ng
mga paraan using those classified
informations to destroy you.

"Incidentally, natuklaan din ng mga private investigators ko ang tungkol sa

pinaggagawa ng bestfriend
mo.

"When I first heard about it, hindi ako makapaniwala. Kasi

isipin mo nga naman, bakit nya yun
gagawin sa sarili nyang bestfriend di ba? Then I instructed them to listen closely
to Yumi and Yuta's
conversations. Sadly, hindi recorded but do you know what I found out?"

Tumingin ako kay Imadori-sempai. May part saken na ayoko ng

marinig yung iba pa nyang sasabihin
pero at the same time, I also want to know why..

----------------------- Page 390-----------------------

why did Yuta did this to me? Ansakit-sakit kasi.*sniff* Sobra.

Yung luha ko, ayaw na
huminto.*sniff* Ito na ata ang pinakamasakit na pangyayari sa buhay
ko. *sniff* Feeling ko any
moment sasabog na yung puso ko sa sakit.

"It was just for fun."

"Eh?"

"Hindi ka ba nagtataka..kung bakit..alam na alam ng Mr. SA mo

kung ano ang mga bagay na
makakapagpasaya sayo? Yuta knew what are the things which can make you smile. Alam
nya rin kung
pano ka pagselosin, lahat yun ginawa nya dahil..

gusto nyang paglaruan ang damdamin mo. Gusto nyang makita ang
reaksyon mo..maasar ka at
mapagtawanan."

Biglang nagflashback saken yung sinabi nya tungkol kay Mr. SA:

"Haha!! Ang mais tuhod naman ng Secret Admirer mo! Haha! Andameng nalalaman!"

Naalala ko rin yung conversation namen sa garden dati:

“Ang mais tuhod mo, alam mo yun?”

“Mais tuhod?”

“WAHAHAHA!! HINDI MO ALAM YUN?!”

----------------------- Page 391-----------------------

“Sa tingin mo ba itatanong ko kung alam ko?”

“Ingles-in mo lang.”

“Ingles-in?? Eh di..mais..hmm..corn..tuhod..kn---“

Lalo kong napaiyak.*sniff* It all makes sense. Ako yung nagturo ng

salitang yun.*sniff* And he used
that to describe himself. As my Mr. SA.

Naalala ko pa yung iba nyang sinabi:

“Tumigil na nga kayo! ANG IINGAY NYO! Magsibalik na nga kayo sa mga upuan nyo!!”

"Sus! Para binasa ko lang yung sulat eh nagalit ka na. Para yan lang!"

"Binigyan ka lang ng bouquet ng red roses at stuff toy, ganyan ka na ka protective

sa Mr. SA na yan!

"Kanna, planado ang lahat. From day one, from the very
first day that your secret admirer
existed, plinano na nilang dalawa kung pano ilalayo sa kanila ang suspetsa mo."

“Sino kaya si Mr. Secret Admirer mo no?”

“Baka si Yuta!”

“Imposible rin yun,” sagot ko.

“Sabagay! Mukhang against nga sya kay Mr. SA eh. Kasi di ba kahapon binura nya yung
nakasulat sa
board tas para pa syang galit?!”

"At kasabwat nya si Yumi para pagselosin ka," dagdag ni Ate Imadori.

Napangiti ako ng pilit sa sinabi nya habang umiiyak. *sniff*

Naalala ko yung saya ko kanina nung
nanghihingi saken ng advice si Yumi.

"Kanna, s-sa totoo lang nahihiya ako sayo. Kaso..w-wala kasi akong ibang alam na
p--"

----------------------- Page 392-----------------------

"Ano ka ba, okay lang yun. Sabihin mo na saken. Malay mo makatulong ako sayo!"

Hindi pala sya totoo. Plastik pala sya.

"Alam mo ba kung bakit pumayag si Yumi na gamitin sya ni Yuta? Dahil may gusto sya
kay Yuta kaya
lahat gagawin nya para rito. How desperate di ba? Haha!"

“Congrats, Kanna..”

“Wag mong sabihing—t-teka, nagtapat na ba sya sa’yo? Akala ko kasi..kayo na eh,”

“Basta..kilala mo sya..kilalang kilala. Hintayin mo na lang na..s-sya ang magsabi

sayo."

"A-alam mo naman na..m-may gusto ko kay Yuta di ba?"

"S-so..*sniff* lahat ng yun..kaplastikan nya lang? A-akala ko pa naman ang bait-

bait nya..a-akala ko pa
naman *sniff* "

Bigla kong niyakap ni Ate Imadori.

"Sa tingin ko hindi. Maybe nagawa nya lang ang lahat ng yon dahil mahal nya si
Yuta. Those things
that she did, malay mo si Yuta lang din ang nag-utos sa kanya."

"H-hindi ako makapaniwala..pero..it all makes sense."

Lahat tumutugma. How can I deny something and brand it as a lie kung alam ko sa
sarili ko na totoo
ang lahat ng yun? Na lahat ng sinasabi ni Ate Imadori eh nagfi-fit
perfectly dun sa lahat ng mga
nangyari?

Yuta, bakit mo ko niloko?? Bakit mo ko sinaktan? Akala ko pa naman..*sniff* Akala

ko pa naman..

----------------------- Page 393-----------------------

"Wala ka bang gagawing aksyon sa nalaman mo Kanna? Sinaktan ka

nya..wag mong kalilimutan
yon. At ginamit nya pa si Yumi -- that poor girl who blindly follows Yuta's orders.
Hindi ka ba nagagalit
sa kanya, ha?"

Baket? Baket?? *sniff*

Yuta, pano mo nagawa saken ang lahat ng to??

And the pain that was building inside my heart slowly turned into hate.

"H-hindi ko sya mapapatawad..*sniff* hinde..GALIT AKO SA

KANYA..N-niloko nya lang
ako..*sniff* Hayup sya. Pagkatapos ng lahat-lahat ng ginawa ko para sa
kanya..*sniff* pagkatapos ng
lahat.."

Then I burst into tears. This time, nilabas ko lahat ng iyak ko kay Ate Imadori.

Anong karapatan nya para saktan ako ng ganto? Dahil ba..dahil ba sa madali akong
mauto? Dahil ba sa
kilalang-kilala nya na ko? Dahil ba may gusto ko sa kanya?

Enough.

This is already enough.

I will learn to forget. Itong bwisit na nararamdaman ko sa kanya, I will forget it.

These feelings for you that are hiding inside my heart, I'm going to secretly lock
it up.

----------------------- Page 394-----------------------

Kasi mahal kita..pero all these time, niloloko mo lang pala ako.

Mahal kita, pero sinaktan mo lang ako.

At yun ay kahit kelan, hindi ko mapapatawad.

Chapter 62: Time To Give Up?

"Why is a period used to end a sentence? To remind us that

even the SMALLEST DETAIL CAN END
EVERYTHING." -anonymous

Dahil sa pagkabigo kong makita si Kanna eh umuwi na lang din ako sa bahay. Haay.
Hindi ako mapalagay.
Kung yung bruhang Imadori na yun ang kasama nya, malamang may sasabihin o gagawin
syang masama
kay Kanna.

Kanna, kung saka-sakali man please, wag kang maniniwala sa kanya.

Nung bumaba ako sa kusina para uminom ng tubig eh napansin ko si kuya na lumabas ng
pinto. Sa may
back door sya dumaan. Hmm. Nakakacurious din talaga kung san sya nagpupunta pag
gabi.

Naalala ko tuloy yung sinabi nya saken na:

'Ah yun ba. Sorry pero..hindi ko pwedeng sabihin sayo kung saan eh.'

Haay. Kung san man sya pumupunta, sana hindi naman sa lugar na hindi dapat nya
puntahan.

----------------------- Page 395-----------------------

Pagpasok ko sa loob ng kwarto ko ay agad kong tinawagan ang number ni Kanna,

umaasang sasagutin
nya iyon. Pero hindi. Ilang beses ko ng tinry, pero ayaw nyang sagutin.

Nag-text na lang ako sa kanya ng:

Kanna, bakit hindi mo ko sinipot dun sa usapan naten? Please, sagutin mo naman yung
tawag ko oh.
Mag-aalala na ko.

Pero lumipas na ang maraming minuto na parang dantaon, wala pa

rin akong natatanggap na reply
mulha sa kanya.

Itinulog ko na lang ang pag-aalala ko.

At nung umaga, pagpasok ko ng school, nakita ko si Kanna na nakikipagtawanan kasama

ang mga pinsan
nya. Nakahinga ako ng maluwag. Haay, buti naman at nagkamali lang
ako ng akala. Haha. Napaka-
worrywart ko na pala.

"Good morning!" bati ko sa kanya, "bakit hindi mo ko hinintay kahapon?"

Nagulat ako nung tumingin sya saken ng masama. Bakit kaya ganun ang naging reaksyon
nya?

Hindi kaya..

"K-Kanna, sandali! Magpapa--" hindi ko na napagpatuloy yung sasabihin

ko dahil lumakad na sya ng
mabilis at dinaanan lang ako.

Hinde..hindi ito nangyayari.

Bakit nya ko iniiwasan?

----------------------- Page 396-----------------------

Agad akong nakarinig ng mga bulung-bulungan. Syempre, lahat magtataka sa ginawa ni

Kannang pag-
iwas saken.

"Anong nangyari?"

"Nag-away kaya sila?"

"Mukhang galit sya kay Yuta."

"Hala."

"OMG."

"May alam ka bang ginawa nya para iwasan sya ni Kanna?"

"Wala eh."

"Naku, normal lang yan. Lagi naman silang nag-aaway di ba?"

"Parang iba eh. Iba yung galit sa mata ni Kanna."

"Exag ka lang!"

"Baka nga."

Hindi kaya dahil..may nalaman sya mula kay Imadori na isang bagay na siniskireto
ko sa kanya? Teka,
kung nagpanggap si Imadori na Mr. SA ibig sabihin tungkol sa Mr. SA plan yung
sinabi nya k--

Hinde. I-ibig sabihin alam na nya? Alam na ni Kanna na ako si Mr. SA?

Habang nagkaklase ay wala akong ibang maisip kundi yung nangyari kanina. Anong
gagawin ko?

Alam na nya..alam na nya at galit sya saken. Hindi na nya ko pinapansin..

----------------------- Page 397-----------------------

Anong gagawin ko?

Tumingin ako kay Kanna na nakikinig sa discussion ng teacher namen.

Kanna, sana wag mo naman akong ganituhin. Kaya kong ipaliwanag

ang lahat. Ayokong magalit ka
saken.

Nung uwian, hinarang ko sya habang naglalakad sya palabas ng school.

"Pwede bang umalis ka sa dinaraanan ko?! Nakaharang ka eh!!" pagalit nyang sigaw
saken.

"Hindi ako aalis hangga't hindi ko kinakausap. Ano bang sinabi

sayo ng Imadoring yon at
nagkakaganyan ka, ha?"

Imbis na sagutin nya yung tanong ko eh lumiko sya at nag-iba ng direksyon.

Hahabulin ko sana sya kaso
nawala na sya sa panigin ko.

Kinabukasan, inagahan ko ang pasok at hinantay ko sya sa may gate ng school.

"Umalis ka nga sa dinaraanan ko!!"

"Kanna, please, kausapin mo naman ako oh," I sounded hopeless,

pero yun naman talaga ang
totoo. Sana, sana naman this time..

"How can you beleive something na sinabi lang sayo ng Imadoring

yon? Nagsisinungaling lang
sya! Saken ka maniwala, Kanna!"

"Hah! Nagsisinungaling?? Baka IKAW ANG NAGSISINUNGALING!!"

----------------------- Page 398-----------------------

"Oo nga, ako si Mr. Secret Admirer per---"

Hindi ko na napagpatuloy ang pagpapaliwanag ko kasi ginamit nya lang pala ang
opportunity na yun para
makatakas saken.

Sa classroom, nilapitan ako nila Tomo, Miki, at Yumi.

"Ano ba kasing nangyari?" bungad ni Yumi.

"Teka, narinig ko kayong nagtatalo sa may gate kaninang umaga ah. Nabanggit mo yung
tungkol sa
Mr. SA. Yun ba ang dahilan kung bakit galit sayo si Kanna?" tanong ni Tomo.

Tumango ako.

"Alam na nya. Pakiramdam ko yung Imadori na yun ang nagsabi sa kanya," sabi ko.

"Eh kasi ikaw naman ang may kasalanan eh. Bakit kasi nagsinungaling ka sa kanya?
Saka, kahit ako,
nung narinig ko na ikaw at si Mr. SA ay iisa, nainis din ako. Yuta, niloko mo sya
eh. Alam mo namang
hindi mo na kailangang magpanggap pa na ibang tao, lalo mo lang
pinalala ang sitwasyon dahil sa
ginawa mo," paliwanag ni Miki.

May point si Miki. Pero anong gagawin ko? The damage has been done. Nangyari na eh.

"Let me explain, Miki. A-ako ang may kasalanan kung bakit napilitan si Yut--"

"Yumi, hindi ako napilitang gawin yun. Pumayag ako sa plano mo," putol ko sa
sinasabi ni Yumi.
Ineexpect ko na rin naman na sisisihin ni Yumi ang sarili nya tungkol sa nangyari
eh.

----------------------- Page 399-----------------------

"So plano mo, Yumi, ang lahat? Yung tungkol sa Mr. SA? Teka, in the
first place, bakit nyo ba ginawa
ang planong yun?"

Bago pa magsalita si Yumi eh biglang dumating na si Moriyama-sensei kaya agad na

kaming nagbalikan
sa kanya-kanya nameng upuan.

Bumuntong hininga na lang ako habang nagkaklase.

Hindi mawala sa isip ko yung sinabi ni Kanna at Miki.

'Hah! Nagsisinungaling?? Baka IKAW ANG NAGSISINUNGALING!!'

'Eh kasi ikaw naman ang may kasalanan eh. Bakit kasi
nagsinungaling ka sa kanya? Saka, kahit ako,
nung narinig ko na ikaw at si Mr. SA ay iisa, nainis din ako. Yuta, niloko mo sya
eh. Alam mo namang
hindi mo na kailangang magpanggap pa na ibang tao, lalo mo
lang pinalala ang sitwasyon dahil sa
ginawa mo.'

Haay. Ginulo ko ang buhok ko sa sobrang inis sa sarili ko. Mali na isisi ko pa sa
babaeng Imadori na yun
ang lahat ng nangyayari. Kasi ako yung gumawa ng problemang ito.

Hindi ko na inisip na sooner or later ay malalaman din ni Kanna ang tungkol sa Mr.
SA plan. Hayst.
Antanga mo talaga Yuta. Ang tanga-tanga mo!!

Nagulat ako nung may ipinasang nakatiklop na papel saken si Soushi. Agad ko na lang
yung kinuha at
pasimpleng binuklat.

Yuta, since nangyari na yan eh, the best thing you can do is to say sorry. Kung
hindi ka nya pakinggan,
make a way. Kaya mo yan.

----------------------- Page 400-----------------------

P.S. Sabihin mo na sa kanyang mahal mo sya. Siguro pag ginawa mo yun eh instantly,
mapapatawad ka
ni Kanna.

P.P.S. Pipilitin din namen si Kanna na magsabi samen ng tungkol

sa pinag-usapan nila ni Imadori-
sempai. Pero wala yung kasiguraduhan ha? Basta, good luck and do you best.

-Tomo & Miki

Napangiti ako sa sulat na yun ng dalawang pinsan ni Kanna. Alam kong mula nung
umpisa pa lang eh
sila na yung laging tumutulong saken para maipadama ko kay Kanna yung nararamdaman
ko para sa
kanya. This time, sana, magawa kong hindi na sila biguin.

Habang naglalakad si Kanna sa labas ng school eh luminga-linga sya sa paligid.

Mukhang nakahinga sya
ng maluwag nung mapansing wala ako. Ang hindi nya alam nagtatago lang ako sa may
gilid. Nakasuot
ako ng isang itim na jacket. Itinaas ko yung hood nun para mas hindi kitang ako yun
pag nakatalikod.

Dahan-dahan akong lumakad malapit sa kanya.

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Kinakabahan ako. Haay. Sana gumana ang plano ko.

Nung nakalapit na ko sa kanya eh bigla ko syang hinawakan sa

may balikat at tinakpan ang kanyang
bibig.

"Mm!! Mm!!"

Ipinunta ko sya sa isang masikip na eskinita para walang ibang makapansin samen.

----------------------- Page 401-----------------------

Nagulat ako nung bigla nya kong kagatin sa kamay.

Dahil sa nangyari eh nakawala sya pagkakahawak ko sa kanya. Pero buti na lang at

naabutan ko sya at
niyakap ko sya ng mahigpit. This time, hindi ko na sya pakakawalan.

"Saklolo! Tulungan nyo ko!!" sabi nya kaya agad kong tinakpan ng isang kamay ko ang
bibig nya, "Mm!!
Mm!!"

"Kanna, wag kang maingay, ako 'to."

Tumahimik bigla si Kanna at tila naging bato habang yakap ko sya patalikod.
Hinigpitan ko ang yakap ko
sa kanya.

"Kanna, nakikiusap ako..kausapin mo naman ako oh..

..m-mahal na mahal kita," biglang gumaralgal yung boses ko. Ang

hopeless ko na. Para kong
maiiyak. Badtrip! Hayst.

----------------------- Page 402-----------------------

"Sorry na. N-nagawa ko lang na..magpanggap na si Mr. Secret Admirer dahil sa..dahil
sa..gusto kong
maramdamam mo yon..Kanna..please paniwalaan mo ko."

Akala ko sapat na yung mga sinabi ko para maniwala sya saken, pero hindi pala.
Nanlaban sya ulit at
natanggal nya yung kamay ko sa bibig nya.

"Bitawan mo ko!! Lumayo ka saken!! Lumayo ka saken!!"

"Kanna, please maniwala ka saken..mahal na mahal kita!"

Yung ilang taong pahihirap ko na masabi sa kanya yung mga salitang

yun, parang nabalewala
lahat. Kasi kahit paulit ulit ko pang sabihin sa kanya yun, it couldn't turn her
heart even just a little bit.

"Ano bang gusto mong gawin ko para mapaniwalaan mo ko?? Sabihin mo!"

Bigla nya akong sinampal at dahil don ay tuluyan na syang nakawala saken.

"Gusto kong lumayo ka na saken!! At wag ka ng magpapakita

kahit kailan!! Hindi kita
mapapatawad!! *sniff* Kinamumuhian kita!! *sniff* Niloko mo lang
ako!!" umiiyak sya habang
sumisigaw. Kitang kita sa mga mata nya yung galit.

Pagkatapos ng ilang segundo eh tumakbo na sya palayo. Kasabay nun ay ang tuluyang
pagpatak ng mga
luha ko.

Ang sakit. Sobrang sakit. Wala na atang mas sasakit pa sa nararamdaman ko ngayon.

Gusto ko pa sana syang habulin. I-convince sya at makiusap sa kanya. Kaso..

----------------------- Page 403-----------------------

para san pa?

Eh sa kanya na mismo nanggaling na..kinamumuhian nya na ko..at

ayaw nya na kong
makita. *sniff* Bwiset! Bwiset!!

Sapat na ba to para sumuko ako?

Sobrang sakit ng lahat. Pakiramdam ko dinudurog ang puso ko hindi lang ng mga
salitang yon ..kundi
pati na rin yung katotohanang nakalahad sa harapan ko -- katotohanan na..

..kahit ano pang gawin at sabihin ko..

Hindi na mababago ang desisyon nya.

----------------------- Page 404-----------------------

Chapter 63: Doubts

"I am seldom able to find words that can accurately describe how I feel."-
anonymous.

Mula school hanggang sa pagpunta ko ng bahay, iyak ako ng iyak. Nung makita ko si
mama na tahimik at
nagcoconcentrate sa kanyang paggagantsilyo sa may sala ay agad akong lumapit sa
kanya at niyakap sya.

"K-Kanna? Bakit, anong nangyari, anak?" naramdaman ko yung haplos ni mama sa likod
ko. Umiyak ako
na parang bata. Ngumawa ng ngumawa.
Masyadong masakit ang lahat na tila ni isang salita eh hindi kayang idescribe kung
ganu kasakit yung
nararamdaman ko ngayon.

Patuloy lang si mama sa paghagod sa likod ko hanggang sa

kumalma ko ng bahagya after siguro ng
kalahating oras. Maya-maya eh kumuha sya ng isang basong
tubig at pinainom nya yun saken.
Pagkatapos kong uminom eh tumingin saken si mama. Tila ba..naghahantay syang
magsalita ako.

"Ma, ayoko ng magmahal. *sniff* A-ayoko na," parang maiiyak na naman ako.

"Ano ba kasing nangyari, Kanna? Sabihin mo."

Kinuwento ko kay mama yung sinabi ni Ate Imadori. Kung paano ko niloko ni Yuta.
Kung paano nya ko
sinaktan.

"Ayoko ng maniwala pa sa kanya dahil sa mga nalaman ko. *sniff*

T-tapos..tapos..sasabihin nya na
mahal nya ko?? Ang kapal-kapal nya!"

"Kanna, makinig ka saken," napatingin ako kay mama at pinahid ko

yung namumuo na namang mga
luha sa mga mata ko, "hindi pa naten alam kung tama ba ang sinabi sayo ng sinasabi
mong Ate Imadori
mo. Hindi mo rin naman pinakinggan ang side ng bestfriend mo
kaya malamang hindi rin naten
masusuma total kung sino ang tama sa kanila. Kung sino yung
nagsasabi ng totoo sa kanilang
dalawa.

----------------------- Page 405-----------------------

"Isa lang ang malinaw saken ngayon, anak, na tinanggap mo

kaagad ang sinabi sayo bilang
katotohanan at nagalit ka agad kay Yuta without even giving him
a chance to explain his side.
Iniwasan mo sya. And you have hurted his feelings."

Sumimangot ako. Hindi ako makapaniwala na si Yuta pa ang kinakampihan ni mama.

Nangatwiran ako ng, "pero..nangyari ang lahat ng sinabi ni Ate Imadori. Tsaka yung
iba, napansin ko
rin. Kung hindi dahil kay Ate Imadori, hindi ko malalaman yung dahilan kung bakit
nya yun ginawa
saken. Kahit ikaw ma, niloko nya. Remember nung tinanong mo sya about kay Mr. SA?
Sinabi nyang
hindi nya yun kilala eh sya pala yun. Saka sya mismo yung umamin na sya nga yun. Eh
di ano pa ba? Di
ba ob--"

"Yan ba ang sa tingin mong tama?" nakatingin sa mga mata ko si mama.

Natahimik ako. Speechless.

Sa tingin kong tama?

Hindi ko alam. Hindi ko alam.

Ang alam ko lang sobrang sakit ng puso ko ngayon.

"Kanna, anong naramdaman mo nung sinabi nyang mahal ka nya?"

Umiwas ako ng tingin agad.

"Kanna," halatang gusto ni mama na may sabihin ako.

----------------------- Page 406-----------------------

"S-sumikip yung dibdib ko na parang hindi ako makahinga tapos kumirot yung puso
ko."

"I mean, natuwa ka ba o--"

"Nasaktan," nakakainis. Umiiyak na naman ako. Ayoko na ng ganto.

"Kasi mahal mo sya tama ba?"

Napatitig lang ako kay mama. Patuloy na bumabagsak yung mga

luha ko. Lumipas ang ilang segundo
bago ko tuluyang tumango -- tumango ako habang sumisinghot-singhot.

Niyakap ako ni mama, "then the best thing for you to do is to prove to yourself na
yung desisyon na
pinili mo eh yun ang makakabuti sayo."

"Anong ib--"

"You still hate him, right?"

Tumango ako.

"Naniniwala ako na kung talagang mahal mo ang isang tao, hindi mo sya kayang
kagalitan for the
rest of your life. Kaya ang maiaadvice ko lang sayo, anak
eh..pangatawanan mo yung desisyon na
napili mo. Hate him. Go ahead. Pero in the end, you will certainly arrive into a
conclusion. Kung ano
man yun, ikaw lang ang makakaalam."

Baon ang advice ni mama, pumasok ako kinabukasan na parang walang nangyari. Ngunit
pagpasok ko pa
lang ng room..

"Good morning!" bati ko sa lahat.

Nakaramdam ako ng kakaibang sensasyon. Yung atmosphere sa room

kakaiba. Nakatingin saken ang
lahat. At ang mga kilay nila eh either nakataas ang isa o kaya magkasalubong.

----------------------- Page 407-----------------------

Nakarinig ako ng mga bulung-bulungan.

"Akala mo kung sinong maganda."

"Akala ko pa naman ang bait-bait nya..plastik!"

"Andyan na pala ang atribidang babaeng yon."

"Nagbabait-baitan! Hmp!"

Bakit..parang..galit saken ang lahat? Ano bang nangyayari?

Lumakas ang bulung-bulungan. Yung iba, sinasadya ng lakasan ang boses nila.

"Ang kapal talaga ang mukha nya!!"

"Biruin mo nagawa nya yon kay Yuta??"

"Ang lande! Pati nga yung Vice ng SC inaakit nya rin eh! Aish!!"

"Feeling maganda!"

"Pano nya kaya nagawa yon sa Class Clown at Class Crush nateng si
Yuta?? Dapat sa kanya,
pinapatalsik dito eh!"

"Hmp. Mas okay pa at mas matatanggap ko pa kung si Yumi na lang ang mahal ni Yuta.
Sheda, mukha
pa lang nya, aish!! Nakakaimbyerna!"

"Ay nako! Sinabi mo pa te!"

Ang kapal talaga ni Yuta para magpakampi sa room!

"Nagkakamali ka ng inaakala, Kanna," napatingin ako sa nagsalita, si Tomo yun.

Whoa. Nabasa nya ang
nasa isip ko??

----------------------- Page 408-----------------------

"Absent ngayon si Yuta..kaya imposibleng sya ang magkalat ng tungkol sa problema

nyong dalawa.
Tsaka hindi nya naman ugali yun no. Ang alam lang namen ay
may nakakita sa inyo kahapon at
sinaktan mo daw si Yuta," dagdag nya.

"Obviously, magrereact talaga ang mga classmates naten," sabi naman

ni Miki, "alam mo namang
more than 95% ng population ng room eh kaibigan nya."

Napatungo na lang ako ng ulo.

Bakit ganun? Bakit feeling ko..ako na lang ang palaging masama?

Nung magsimula ang klase eh lumilipad ang isip ko.

Mula ngayon..magbabago na ang lahat. Wala na kong bestfriend. Bawas

na din ang mga kaibigan ko.
Nadagdagan pa ang haters ko. Haay.

Balik na naman ako sa pagiging mag-isa.

Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

Biglang sumagi sa isip ko yung sinabi ni Yuta saken kahapon:

'Mahal na mahal kita.'

Kumirot na naman ang puso ko. Hindi ko alam kung pano ko paniniwalaan yung sinabi
nya.

Kasi masakit pa rin saken yung ginawa nyang pangloloko.

----------------------- Page 409-----------------------

At kung ganun lang din naman kasakit magmahal,

hindi ba mas maganda kung sa simula pa lang eh..wag na lang?

Chapter 64: Suspicious Guy

“Hatred is the coward's revenge for being intimidated.” -George Bernard Shaw

"Miss Imadori, pinatawag nyo daw po ako?"

"Yes. Gusto kong ireport mo saken yung mga naisagawa nyo na as far as what I
ordered you to do," I
smiled to Ken.

Siya ay isa sa mga pinakapinagkakatiwalaan kong private investigator na kinuha ko

mula sa company ni
papa. He leads his group very well and has good communication with his informants.
He is the type of
person perfect to be my right hand in materializing my revenge.

"Kahapon po nabayaran na namen yung inutusan nameng mga

estudyante para mag-vandal nung
nakaraan. They gladly accepted the money. I am positive na wala
ni isa man sa kanila ang
magsusumbong. Isa pa, medyo patay na rin ang issue sa kung sino ang mastermind nung
mga vandals
na yun."

"Very good."

The vandals was already my second plan in my list. Yung una eh yung pagkuha ko ng
Twisty Heart ng
bitch na yun at tinapon ko sa may damuhan. Unfortunately, my investigators reported
to me na hindi
naging successful yun.

Una, dahil sa pangingialam ni Seichi. Damn. Basta talaga sa babaeng yun, lahat
gagawin nya.

----------------------- Page 410-----------------------

Pangalawa, that bitch's 2 cousins. Never kong naisip na magiging

hadlang sila sa mga plano ko. Kung
saka-sakaling nauna lang yung text ko nun kay Yuta kesa dun sa lecheng tawag ng isa
sa mga pinsan ng
Kanna na yun eh di sana hindi darating si Yuta sa school.
Eh di sana namatay sa lamig yung babaeng yun kakahanap ng cheap nyang kuwintas.
Bwiset!

"Tapos nabayaran na rin namen yung mga estudyanteng spy naten sa school na
minamatyagan sina
Yuta at Yumi nung nakaraan."

"Yes, tama lang yun. They did a great job. Those videos that
they took really helped me alot in
convincing that bitch," sabi ko sabay smirk sa kanya.

Hanggang ngayon eh hindi ko makalimutan kung gano katanga ang Kanna na yun para
paniwalaan ang
lahat ng sinabi ko. Just a few evidences and lies, nasa side ko na kagad sya.

Sana nga matagal ko na yun naisipan gawen eh. No, perhaps it was just on the right
time? Kasi hindi ko
naman maiisip gawin ang plano na yun kung hindi ko nalaman ang tungkol sa secret
admirer thingy ng
Yutang yon. Hah! Sya ang gumawa ng bagay na makasisira sa kanya.

Well, the fact that he has been deceiving his bestfriend is something I did not
distort. Nilagyan ko lang
ng konting palabok na make her HATE HIM.

Kasi ang kakapal ng mukha nilang dalawa. They are enjoying their lives and are
being happy while me? I
am deprived of happiness.

Sila ang kumuha ng kaligayan ko. If it wasn't for that stupid

Kanna and his irritating bestfriend, hindi
magkakaganto ang buhay ko ngayon.

They don't deserve to be happy. I do.

----------------------- Page 411-----------------------

I am doing all this because I want fairness. Because God is so unfair. And I cannot
tolerate that any
longer.

"Sya nga pala, Miss Imadori.."

"What?"

"May nakarating pong report saken na may isang suspicious na tao na ilang araw ng
umaaligid-aligid
sa mansion ng mga magulang nyo."

"Huh??"

"Nabanggit pa po saken ng security guard na nagbabantay sa may entrance ng mansion

na kinukulit
daw sya nun na sabihin kung san yung current address nyo."

"Who the hell is that person??"

Damn. Sino kaya yun? Kinabahan ako bigla. I hope that person is not someone from
papa's underground
organization. Baka hinahanap na nila ko dahil ilang buwan ko na ring hinihiram ang
mga tauhan nila.

Now that I've mention it, hindi ko pa pala nasasabi kina papa at mama na nakatira
ako ngayon sa isang
condo unit para mas maging malaya ako sa kanila. I hate living
in that mansion. It was so big. Sa
sobrang laki nun, lalo ko lang naiisip na nag-iisa lang ako. Wala akong ibang
kasama kundi puro mga
katulong. Aish. How could I stand living in there?

"Hindi pa po namen ala--"

"Pwes, alamin nyo! Gusto kong malaman kung sino yun! And I want to know it later
this afternoon.
Clear??"

"Yes, ma'am," sabi nya sabay bow saken.

Maya-maya may kumatok sa pintuan. Sinenyasan ko syang

papasukin iyon. Isa rin pala sa mga
informants nya.

"Miss Imadori, may naghahanap daw po sa inyo."

----------------------- Page 412-----------------------

"Who?"

"Yuta daw po ang pangalan. Nasa labas sya."

Agad kong hinawi ang curtain at tumingin sa ibaba. Sya nga. May ngiting naglalaro
sa aking labi. He went
here sooner than I expected.

"Sige, papuntahin mo sya rito," utos ko.

"Masusunod po."

Ilang minuto ang lumipas nung makapasok si Yuta sa loob.

"Ma'am, andito na po sya."

"Sige, pwede mo na kaming iwan," I ordered him tapos lumabas na sya ng pintuan.

Lumingon ako kay Yuta at ngumiti. Magkasalubong ang kilay nya. Halatang galit.

"Ano, nag-enjoy ka ba sa ginawa ko? Hahaha!!"

"Anong sinabi mo sa kanya, ha?! Bakit mo ba to ginagawa?? Alam mo bang--"

"Alam ko. I planned it all," sabi ko sabay ngiti tapos unti-unti akong lumapit sa
kanya, "naappreciate ko
nga pala ang pagpunta mo sa condo unit ko. Ang totoo nyan,
hindi ko akalain na mahahanap mo
kagad kung san ako ngayon nakatira. At umabsent ka pa
talaga para lang makaausap ako
ha? Hahaha!"
"Alam kong may ibang sinabi ka pa kay Kanna. Imposibleng yung
tungkol lang yun sa pagiging Mr.
Secret Admirer ko!!"

----------------------- Page 413-----------------------

"Ahh. Kasi galit na galit sya sayo? At sinabi nyang ayaw ka na nyang makita kahit
kelan in spite the
fact na inulit -ulit mo pang sabihin na MAHAL NA MAHAL MO
SYA, tama ba? Hahaha!! Anong
feeling??" I mocked him the in a serious face I said, "ngayon alam mo na kung ano
yung naranasan ko
nung nagtapat ako kay Seichiro. Now you know the pain I've been sufferin---"

"Hindi kita maintindihan. Bakit mo ba ginagawa ang lahat ng to ha??"

"Simple lang. I want to destroy Kanna's happiness. Kung hindi

mapupunta saken si Seichiro, mas
mabuti na ring hindi ko makitang maligaya ang babaeng yon. Because she snatched my
happiness.
Kung wala sya, hindi sana mangyayari ang lahat ng misfortunes na ito saken! If she
didn't existed, ako
sana ang mahal ni Seichiro! Hindi sya! That's why I can't forgive her! Never!!"

Tumalikod si Yuta. Aba, ang lakas ng loob nya para talikuran ako ha??

"Aalis na ko."

"What??"

"Ito lang ang masasabi ko, Imadori, hindi ka papalayain ng galit

mo. Lalamunin ka lang nito at sa
huli, hindi mo rin makukuha ang gusto mo," sabi nya sabay sarado ng pinto.

You don't have the right to tell me that, Yuta.

Dahil wala kang alam sa nararamdaman ko ngayon. WALA.

Aish! Nakakapag-init talaga ang ulo ang Yutang yon! Tuwing nakikipagdiskusyon ako
sa kanya, umiinit
ang ulo ko. Argh!!

Maya-maya, may kumatok.

"Pasok!" sigaw ko.

----------------------- Page 414-----------------------

"Miss Imadori, nalaman na po namen kung sino yung suspicious na lalaki na

naghahanap sa current
address nyo."

"Hindi ba yung bwiset na lalakeng kausap ko kanina yun?"

It is possible na ang lecheng Yuta lang na yun ang suspicious guy na nireport nila
saken. Maybe he really
searched for my address.

"Hindi eh. Ibang tao po."

"Then, who??"

"Seichiro Kauri po ang pangalan."

Nanlaki ang mga mata ako at natigilan.

"S-Seichiro Kauri?? Are you sure??"

"Yes, ma'am. Naverify ko na po iyon sa CCTV sa guard house ng mansion. Kung gusto
nyo po pwede k-
-"

"No, thanks. You may leave."

Pagkatapos nyang lumabas eh umupo ako sa sofa.

Bakit ako hinahanap ni Seichiro?? Dahil ba..hindi na ko pumapasok sa school? Dahil

ba..alam nya ng ako
yung gumawa nung sa vandals? O dahil sa..alam na nyang niloko ko na naman si Kanna?

Arghh!! Hind ko alam!! Bakit? Bakit nya ko hinahanap??

----------------------- Page 415-----------------------

Chapter 65: His True Self

"I don't know why it is that I have fallen in love with him. He is kind of like a
cabbage. Layer after layer of
"bad," "meanness," "fault." But they're wrapped around a very
kind heart. I love the guy who did all
those stupid things to gain attention. Since the beginning he has given me an
education that is shocking.
Forcing me to challenge my limits. He then came up with every possible way to make
my life difficult. I
like his stubborn, "bad-mouth" attitude.Although he can't say anything touching and
only knows how to
yell at me, I can hear his concern for me. He was ruthless, but his heart is the
softest. I know he isn't as
good as you, not as outstanding, not as gentle, not as good-tempered as you. Every
part of him loses to
you." ( IA DI of Why Why Love )

Ilang araw na kong di mapalagay. Gusto kong makita at makausap si Natsume-san kaso
tuwing maiisip
ko yun, naaalala ko lang yung mga sinabi nya:

'Wag mo na ko kahit kelan kakausapin. I don't talk to strangers.'

'Kaibigan'?? Hah! Right from the start, hindi kita tinuring na isang kaibigan.
Don't be so full of yourself,
idiot.'

Gumulong ako sa kama at hinigpitan ang pagkakayakap ko sa unan ko. Pilit kong
ipinikit ang mga mata
ko pero wala akong ibang nakikita sa isip ko kundi yung ngiti
nya bago nya ko iwan nung JS. Yung
ngiting yon. Haay. Nakakainis.
Sa pagdilat ng mga mata ko, I once came back to a sad
realization na..malapit na syang
grumadyet..malapit ng hindi ko sya makita kahit kelan.

Naalala ko bigla yung sinabi saken ni Kanna nung nakaraan:

'Simple lang. Sabihin mo sa kanya na espesyal sya sayo. O kaya iparamdam mo.
Malapit ng grumadyet si
Natsume-san kaya kung ako sayo, sasabihin ko na, bago pa mahuli ang lahat.'

Bumuntong hininga ako.

----------------------- Page 416-----------------------

Nainlove ako kay Yuta dahil naging napakabait nya saken. Yung taong
napakabait nga, nagawa akong
ireject eh, paano pa kaya kapag sa taong masungit ako magtapat?

Teka, may gusto na ba talaga ko kay Natsume-san?

Ewan. Hindi ko rin alam. Isa lang ang sigurado ko. Gusto ko na syang makita at
makausap.

Oo, kahit sya yung pinakamasungit na nilalang na nakilala ko. Kahit wala syang
ibang sinasabi kundi
masasakit na salita. Gusto ko syang makita. Gustung gusto.

Kinabukasan, pumasok ako ng maaga. Napagdesisyunan ko na kausapin

sya. Last na to. Pag talagang
wala, ayaw nya na kong kausapin, susuko na ko.

Madali lang naman siguro magmove on sa isang taong saglit mo lang nakilala di ba?

Dumiretso ako sa Council Room.

"Bukas yan. Pasok," boses ni Seichiro-sempai yun. I let out a sigh of

disappointment. Pero binuksan ko
pa rin yung pinto at pumasok sa loob. Nagbabakasakali na andun sya kasama ni
Seichiro-sempai.

"Umm..ano..s-si," tumingin ako sa paligid habang kinakausap sya. Positive. Wala nga
si Natsume-san sa
loob ng Council Room.

"Si?"

"Si N-Natsume-san po ba..a-alam nyo kung nasan?"

----------------------- Page 417-----------------------

Biglang napako yung atensyon ko sa isang makinang na bagay sa loob ng basurahan na

malapit saken.

"Ah! Ikaw..posible bang ikaw si..Yumi?"

Eh? Pano ko nakilala ni Seichiro-sempai? Dahil kay Yuta kaya? Kay Kanna?

Nag-aalangan akong tumango. Ngumiti si sempai.

"Sabi na nga ba," sabi nya. Eh?

Napako na naman yung atensyon ko dun sa makinang na bagay

na yun. Kulay sky blue sya at
korteng..teardrop. Teka, pendant ata yung korteng teardrop. Kuwintas?

"Nabanggit ka saken minsan ni Natsume," sabi nya tapos

napatingin din sya sa kung san ako
nakatingin, "ah! Naku."

Lumapit sya sa basurahan at kinuha yung kwintas. Pinagpagan nya

ito at binigay nya saken. Nagtaka
naman ako.

"Bak---"

"Sira talaga yun. Sabi nya, ibibigay nya yan sayo nung nakaraan eh. Ewan ko ba dun.
Nung nakaraang
Monday pa ata yun."

Monday? AH! Yun yung huling araw na nag-usap kami. Nagalit sya saken nang hindi ko
alam kung bakit.

"Kinukwento nya pa nga na dahil sayo raw eh nagkalakas sya ng loob na kausapin ang
mga magulang
nya. It ended well. Sa wakas, nagkaron na rin sya ng boses sa pamilya nila."

----------------------- Page 418-----------------------

"T-talaga po?" bigla akong napangiti at napatitig dun sa kwintas.

"Oo. At nakangiti sya habang kinukwento ang tungkol dun. I also want to thank you
personally. Hindi
ko alam kung pano kayo naging magkaibigan pero masaya ko kasi okay na yung tratong
parents nya sa
kanya. Maybe it all takes just one person to make him confident
sa pagsasabi ng tunay nyang
nararamdaman. Thanks, Yumi," sabi ni Seichiro-sempai habang nakangiti.

"N-naku..wala naman akon---"

"You are the first girl I know na kayang itolerate ang pagiging masungit nya. I
hope you can accept his
thank you gift kahit hindi nya nabigay yan sayo personally."

A-ako?

"Ah..nga pala, that pendant..nabanggit nya saken na nung makita nya yan sa isang
shop, ikaw agad
ang naalala nya."

Napangiti ako.

'Kung hindi mo kayang umiyak sa mga panahong gusto mo dahil kailangan mong maging
matatag, then
, ako ang iiyak para sayo.'

Bagay na bagay nga siguro saken ang kwintas na ito.

"Sorry, andami kong sinabi. About your question earlier, siguro nandun sya sa
favorite place nya."

"Salamat ng marami, Seichiro-sempai," sabi ko sabay nag-bow ako sa kanya.

----------------------- Page 419-----------------------

Then, habang hawak-hawak yung kwintas eh lumabas ako ng Council Room at tumakbo ko
papunta sa
lugar na iyon. Sa lugar kung san una ko syang nakita.

Nakaupo sya't nakasandal sa puno. Ang mga mata nya, kahit nakatingin sa malayo, ay
katulad pa rin ng
dati, mapupungay at nangungusap. May bahagyang kalungkutan pa rin sa mga iyon.

Napangiti ako. Looking at him at a distance has made my heart jump a little.
Biglang tumulo yung mga
luha ko. Ilang araw ko pa lang syang hindi nakakausap eh feeling ko dantaon na ang
lumipas.

"*sniff* Ikaw yung sinungaling, Natsume-san," sabi ko. Napatingin sya saken.

"Ha??" ayan na naman yung kasungitan nya. Namiss ko yun. Sobra.

"Sinungaling ka, *sniff* ansabi mo hindi mo ko tinuring na kaibigan

kahit kelan? *sniff* Eh ano ang
ibig sabihin nito?" tanong ko sabay taas nung kwintas.

Nanlaki ang mga mata nya nung makita nya yung kuwintas. Umiwas sya ng tingin.
Magkasalubong pa rin
ang kilay nya. As usual.

"Unfortunately, you're wrong. Hindi ako sinungaling."

"Eh?"

Tumayo sya at lumapit saken. Nakakatakot pa rin sya kung makatitig. Dahil sa
paglapit nya eh napaatras
ako ng bahagya. Kinakabahan ako na parang ewan lang.

"I never treated you as a friend. 'Cause for me.." nagpause sya. Ako ang napaiwas
ng tingin kasi feeling
ko matutunaw ako sa titig nya.

"..you're more than that."

----------------------- Page 420-----------------------

Upon hearing that, agad akong napatingin sa kanya.

"Eh?"

He rolled his eyes.

"Tch."

Pinag-isipan ko mabuti yung sinabi nya. Sorry slow ako.

More than that. More than that. That. Friend? More than a fr---
Blush. Nanlaki ang mga mata ko. At dumoble ang bilis ng tibok ng puso ko. Ah..anong
sasabihin ko??
Wah. Hindi ko alam!

"Alam mo, napakatagal magprocess ng utak mo," panlalait nya. Still, with his
serious face.

"Ah..ano..ah.." hindi ako mapalagay. Hindi din ako makatingin ng diretso sa kanya.
Wah.

Hindi ko pa to nararanasan dati kaya..kaya..hindi ko alam kung pano

ko ihahandle ang ganitong
sitwasyon. Hala! Baka naiinip na sya! Baka nagagalit na naman sya! Bak---

Nanlaki ang mga mata ko nung biglang hinalikan nya ko sa noo. Tapos tumalikod sya
bigla.

Blush. Wah.

Lalo lang akong kinabahan sa ginawa nya. Teka, bakit..bakit nya yun ginawa?

----------------------- Page 421-----------------------

"Forget it. Nakalimutan kong may mahal ka na pala."

Nagsimula na syang maglakad palayo. EEHH?? Teka..teka..hinde..hinde..a-ano..

Hinabol ko sya at humawak ako sa manggas ng uniform nya. Nakahinga ako ng maluwag
nung huminto
syang maglakad.

Nilingon nya ko. Mukhang nabadtrip sya sa ginawa ko. Umiwas ako ng tingin at
tumingin na lang ako sa
lupa.

"Ano ba??" pagalit ang boses nya, "sinabi ko na ngang---"

"Sorry!" napapikit ako sa sinabi ko.

"Kaya nga sinabi ko ng kalimutan mo na di b--"

"Sorry..s-sa tingin ko..m-mahal na rin kita, N-Natsume-san," dahan-dahan kong

iniangat ang ulo ko at
tumingin sa mga mata nya.

Nagulat ata sya sa sinabi ko. Hala, nagalit pa yata sya. Naku naman. Anong gagawin
ko? Ano?

Teka, baka naguluhan lang sya sa sinabi ko. Tama, lilinawin ko na lang.

"A-ano..ang ibig kong sabihin ay..m---"

"Narinig ko, hindi ako bingi," mabilis nyang sabi, "hindi ako slowpoke na gaya mo
no."

Nagulat ako at napatingin sa kanya nung bigla nyang hinawakan yung kamay ko.

----------------------- Page 422-----------------------

Blush. Wah. Ang init at laki ng kamay nya.

Teka, nakangiti ba sya? Tama ba ang nakikita ko?

Napangiti ako.

"Nakangiti ka," mahina kong sabi.

"H-ha??"

"Ansabi ko..nakangiti ka," ulit ko.

Umiwas sya ng tingin, "guni-guni mo lang yun."

"Hindi ah. Nakangiti ka pa rin kaya."

"Hindi nga sabi," masungit na sabi nya.

"Oo nga sabi."

"Ang kulit mo ah. Sinabi na ngang hindi eh!"

"Pikon."

"Sinong pikon?"

"Yung puno," natawa ko ng bahagya sa sinabi ko. Parang nabara ko na sya ng ganito
dati ah.

Teka. Parang sa isang iglap..nawala yung awkwardness na nararamdaman

ko kanina. Pero..mixed
feelings pa rin. Magkalahong kaba at saya ang nangingibabaw saken ngayon.

Pero yung kasiyahan na yun, sa isang iglap eh nawala..nung nagpaalam ako sa kanya
at pumunta na ko
sa room.

Kasi nung pagpasok ko sa loob, nagkakagulo ang lahat.

----------------------- Page 423-----------------------

Si Kanna, napapalibutan at sinisigawan ng karamihan sa mga babae sa room.

Teka, ano bang nangyayari? Eto pa rin ba ay dahil sa hindi pagpasok ni Yuta nung
isang araw? Hala,
absent pa rin sya ngayon??

Chapter 66: Back To Me

"Know the truth, and the truth shall set you free." -John 8:32

"A-anong nangyayari?" yan ang una kong tanong pagkapasok ko sa room.

"Ito na ang pangatlong araw na hindi pumapasok si Yuta, Kanna," sagot ni Tomo na
nasa likuran ko lang
pala.

"Obviously, magwawala ang buong classroom.." dagdag ni Miki na nasa tabi naman ni
Tomo.

Nagulat ako nung uupo sana ako sa upuan ko eh bigla nilang inilayo iyon kaya
natumba ako at napaupo
sa sahig. Nagtawanan sila. Tinulungan ako ng dalawa kong pinsan.

"Ano bang problema nyo??" hindi ko na kaya. Simula nung umabsent si Yuta binubully
na nila ako. Hindi
ko na kayang manahimik na lang!

"Hah! Alam mo Kanna Shizuki, sumusobra ka na eh!!" sagot nung isa nameng classmate.

Nagsunuran sa pagsasalita ang iba:

----------------------- Page 424-----------------------

"Ano bang sinabi mo kay Yuta ha?? Dahil sayo hindi na sya pumapasok!! Dahil sayo,
maraming tao dito
sa room ang hindi mapalagay at nag-aalala tapos ikaw, parang wala lang sayo! Grabe
ka!!"

"Alam mo, ang swerte mo nga eh..kasi nakakasama mo

ang pinakamamahal nameng si
Yuta. Samantalang, kami, hanggang tingin lang ang kaya nameng gawin sa kanya tas
ipagkakait mo pa
yon samen?? Ano bang tingin mo sa sarili mo? MAGANDA?? Hah! Napakaambisyosa mo!!"

Nanahimik lang ako. Pero yung mga luha ko ayaw manahimik. Ansakit-
sakit kasi ng mga sinasabi nila
saken. Hindi naman kasi nila alam yung lahat tapos kung makapagsalita sila..*sniff*

"Never ka namen ginulo before kasi we have respect for Yuta. Alam namen
dumistansya. Kasi sobrang
bait at friendly nya sa lahat. Pero sa mga nangyayari, hindi na namen to
mapapalampas!"

"Oo nga! Kawawa naman ang aming si Yuta sa kamay ng isang tulad mo lang! Ikaw na
nga ang pinili nya
tapos sinaktan mo pa!!"

"Akala namen ang bait-bait mo! Yun pala PLASTIK ka! Sinaktan mo si Yuta!! Sinaktan
mo sya!!"

"SABIHIN NYO NA LAHAT NG GUSTO NYONG SABIHIN!!" sa wakas eh nakapagsalita rin ako.
Natahimik
silang lahat. Napatingin saken yung dalawang pinsan ko. Pati si Nao na kararating
lang.

" *sniff* Hindi nyo kasi alam kung gano kasakit saken ang lahat eh! *sniff* W-
wala kayong alam sa
mga nangyari kaya wala kayong karapatan para pagsabihan ako ng
ganyan!! Kasi in the first place,
hindi nyo naman talaga ko kilala!"

Lumapit saken si Nao at hinagod ang likod ko. Pinahinto ko sya.

"Niloko nya lang ako! Sinaktan nya lang ako! Sinadya nyang
magpanggap na Mr. Secret Admirer ko
para lang mapaglaruan ang damdamin ko! Sinungaling sya! Manloloko sya!!"
----------------------- Page 425-----------------------

"Alam mong hindi totoo yan," napatingin ang lahat sa nagsalita. Si Yumi. Nung
pumasok sya sa room eh
napakaseryoso ng mukha nya at ang sama nya makatingin saken.

Nagsimulang magbulung-bulungan ang ilan, pero nahinto ang mga iyon nang titigan
sila ng masama ni
Yumi. Bakas sa mukha ng karamihan ang pagkabigla. Hindi kasi si
Yumi yung tipo ng tao na kayang
makapagcontrol ng crowd sa tingin lang.

"Hindi..*sniff*," nagpause sya, huminga ng malalim at pilit pinipigilan ang mga

luha nya sa pagpatak.

"Hindi ka kahit kailanman niloko ni Yuta! Alam ko yan! *sniff* Alam kong
nararamdaman mo din yon,
Kanna!"

Nagpause na naman sya, this time kasi, tumulo na talaga ang luha nya. Pinahid nya
ito. Magkasalubong
ang mga kilay nya at may halong galit at hinanakit ang tinig nya.

"Mahal ka nya, Kanna. Kahit kelan hindi nya naisip na saktan ka.."

"Sinasabi mo lang yan para ipagtanggol si Yuta!" sigaw ko.

Naalala ko yung sinabi ni Ate Imadori na posibleng kaya lang sya pumayag na
makikunchaba kay Yuta
para isagawa yung Mr. SA plan ay dahil sa hindi nya to mahindian.
Dahil mahal nya si Yuta kaya
sinusunod nya yung kahit anong inuutos nito.

Kaya hindi ko sya paniniwalaan. Kasi kinakampihan nya lang si Yuta. Kinukunsinti
nya lang.

"Kanino mo ba nalaman ang maling impormasyong pinaniniwalaan

mo ngayon, ha? *sniff* Alam
mo, tama sila eh, " sabi nya sabay tingin sa crowd, "ang swerte-
swerte mo..dahil mahal ka ni
Yuta..samantalang kami, hanggang kaibigan lang. Alam mo naman yun di ba? Nung
nagconfess ako sa
kanya, ikaw ang pinili nya.

----------------------- Page 426-----------------------

"*sniff* Alam mo ba kung anong sinabi nya saken nun, ha? Na kahit masakit, *sniff*
kahit mukha na
syang tanga, kahit siguro sa afterlife nya, *sniff* ikaw pa din yung pipiliin nyang
mahalin. Alam mo ba
kung ano yung naramdaman ko nung mga panahon na yon?
Inggit. Kasi yung taong dating
pinapangarap ko, *sniff* binabalewala lang ng isang tulad mo."

Umiwas ako ng tingin. Hinde..hindi yon totoo. Ayokong maniwala. Ayokong masaktan
ulit.

"Oo sabihin na nateng nang dahil sayo, naging close kami ni

Yuta, kasi ako lang yung dating
nakakaalam nun na mahal ka nya. Lahat ng mga problema
nya tungkol sayo, saken nya yun
sinasabi. Alam mo ba kung gano kasakit sa part ko nun na suportahan yung taong
mahal ko para lang
makatuluyan nya yung taong mahal nya, ha??

"Oo, sige, sabihin mo ng parang ang lumabas eh martyr ako pero

yun ang totoo. Hindi ko yun
kailanman idedeny. Kasi hindi ko pinagsisisihan na sya yung first love ko. *sniff*
"

"Yung sa secret admirer plan na yan. Hindi totoong ideya ni Yuta yun. Ako ang
nakaisip nun."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nya. Ha?? Pano nangyar---

"Ako ang pumilit sa kanya na gawin yung plano na yon. *sniff*

Oo, ako yung may kasalanan. Kung
nasaktan ka man dahil sa bwiset na planong yon, please lang,
*sniff* saken ka magalit, wag kay
Yuta. *sniff* Kasi ako yung may ideya nun. *sniff* Kung di dahil saken, hindi to
mangyayari.."

Nakikisabay yung luha ko sa mga luha ni Yumi. Kahit ayokong umiyak, hindi ko
mapigilan. Hindi ko na
alam kung ano ba yung dapat kong paniwalaan.

Sino ba ang talagang nagsasabi ng totoo?

----------------------- Page 427-----------------------

"N-naalala mo pa ba nung one time, bigla kitang inapproach

tapos sinabi ko 'congrats, Kanna?' . Yun
yung araw na inakala kong kayo na kaya kita kinongratulate. Pero
nung nakita ko sa expression at
response mo nun na wala kang ideya sa sinasabi ko eh dun ko
lang narealize na hindi pa pala nya
nasasabi sayo na mahal ka nya.

"Oo, nadulas lang yung dila ko. Muntik ko ng pangunahan si Yuta sa pagsasabi sayo
ng nararamdaman
nya. AND TO COVER IT UP, naisip ko yung MR. SA PLAN. Ang
layunin lang naman ng plan na yun
eh para maipadama nya sayo, as a different person, kung gano ka nya kamahal without
losing his role
as your bestfriend. Kasi ang dahilan lang naman kung bakit matagal nya ng nililihim
sayo na mahal ka
nya ay dahil ayaw nyang mawala yung friendship nyong dalawa.

"Hindi ko naman alam na yung malinis na hangarin ng plano ko na isinagawa namen eh

magdudulot
ng ganto. *sniff* I'm sorry. *sniff* I'm sorry if hindi mo nagustuhan. *sniff* I'm
sorry if it turn out like
this. Pero ito lang ang gusto kong linawin sayo, *sniff* yung planong yun, HINDI
YON PARA SAKTAN
KA.

"*sniff* S-sana..*sniff* sana maisip mo Kanna..na..napakaswerte mo sa kanya.

*sniff* Mahal na mahal
ka nya. Isipin mo, 5 years?? *sniff* Sa tingin mo ba madaling itago yung
nararamdaman mo sa isang
tao sa loob ng ganung katagal na panahon?

"Do you think na hahayaan nya lang na masayang yung 5 years nyang paghihintay ng
right moment
para masabi sayo na mahal ka nya dahil lang sa agenda na saktan ka? *sniff*

"Hindi mo ba naisip nung mga oras na sinasabihan mo sya ng masasakit na bagay na he

is not the type
of person who is capable of hurting you, ha??*sniff* Ikaw nga
eh. *sniff* Ilang beses mo na syang
sinaktan. Oo, hindi mo lang alam. Pero sinukuan ka ba nya? Sabihin mo nga? How can
you believe a
lie wrapped in twisted truths??"

Napaatras ako nung bigla syang lumapit saken.

"Kanna, pabalikin mo na si Yuta. Ikaw lang ang makakapagpabalik sa kanya rito. At

alam kong hindi
kumpleto si Kanna Shizuki kapag wala si Yuta Tonami..di ba?"

----------------------- Page 428-----------------------

Lumakad sya ulit palapit saken. I was so crying hard na hindi ko na alam kung ano
ang gagawin ko. I want
to cover my face. I want to disappear.

"Kanna," tawag ni Yumi saken. Napilitan akong iangat yung ulo ko.
Nagulat ako nung makita
kong nakalahad yung palad nya sa harapan ko. Maga ang mga mata nya pero nakangiti
sya saken.

Ang mga kamay na yon..

Biglang rumehistro sa isip ko yung nakalahad na palad ni Yuta nung JS.

Yuta..

Panibagong set na naman ng maiinit na luha yung lumabas sa mga mata ko.

Yuta..

I'm sorry. *sniff* I'm sorry. I'm sorry..

"Ano pang hinihintay mo..? Hinihintay ka na nya.." sabi ni Yumi.

Iniabot ko ang palad ko sa kanya tapos niyakap nya ko bigla at pareho kaming umiyak
ng sabay.

" *sniff* Sorry, Yumi! Sorry!" sabi ko tapos hindi ko na napigilang bumunghalit ng
iyak.

Nung kumalas si Yumi sa pagkakayakap nya saken eh tinignan nya ko sa mata at

pinunasan yung mga
luha ko.

----------------------- Page 429-----------------------

Ngumiti sya.

"Wag ka saken magsorry. Sa kanya."

Tumango ako. Tumango ng tumango habang sumisinghut-singhot. Tapos ako naman yung
yumakap sa
kanya.

Nagulat ako nung may sumipol sa crowd. Siguro si Tomo yun. Tapos nagpalakpakan
sila.

Nakakahiya tuloy. Ang eksena-maker namen ni Yumi.

Pero kahit ganun, hindi ko alam, hindi ko maipaliwanag yung biglang paggaan ng
pakiramdam ko.

Ang alam ko lang, mahal na mahal ko si Yuta.

At isang malaking pagkakamali yung ginawa kong hindi pagtitiwala sa kanya.

Pero hindi pa naman huli ang lahat di ba?

I will apologize to him..

and I will make him back..

back to me.

----------------------- Page 430-----------------------

Chapter 67: A New Him

"If you only look up, you'll forget what's down." -Sakuragi-sensei (Dragon Zakura)

Recess nung mismong araw na iyon, may napansin saken si Miki

na kahit ako mismo eh hindi ko
napansin.

"Kanna, nasaan yung Twisty Heart? Bakit parang hindi mo ata suot??" tanong nya
habang lumalafang
sya ng hotdog at ham.

"EEHHH??" agad kong kinuha yung maliit na salamin sa bag ko at tinignan ko ang leeg
ko. OMG. WALA
NGA!!

"W-wag mong sabihing n-nawala mo?" tanong ni Tomo na mukhang disappointed saken.

"Hala! San mo yun nailagay??"

"WAAHH! Hindi ko alam!! Nasan na yun??"

Ginalugad ko yung bag ko, wala!! Nakitext ako kay Tomo para itanong kay mama kung
naiwan ko ba yun
sa bahay. Nagreply si mama ng:

Wala dito, anak. Nung nakaraang araw mo pa yun hindi suot eh. Dapat nga itatanong
ko kung nasaan
kaso naisip ko na hinubad mo lang kasi magkagalit kayo ni Yuta.

OMG!! I-ibig sabihin..n-nawala yun nung huli kaming mag-usap??

"Kanna, baka naman nalaglag mo dun sa labas ng school. Sa pagkakarinig ko sa mga

chismis eh dun
mo sya huling nakausap di ba?"

"Oo nga, Kanna. Ang mabuti pa afterclass, hanapin naten dun."

----------------------- Page 431-----------------------

Tumango na lang ako at nagpalumbaba. Haay. Dahil sa galit ko hindi ko na napansin

na nawala ko pala
yung kwintas? Waah. Naiinis na talaga ko sa sarili ko!! Kung nung
isang araw ko pa yun nawala,
malamang sa malamang may nakap-- hinde! Hinde! Hinde!!

Think positive, Kanna!!

Mas lalo kang hindi mapapatawad ni Yuta nyan kung hindi mo mahahanap yung kwintas
na bigay nya
eh! Hayst!

At ayun nga ang nangyari, after class eh sinamahan ako ng dalawa kong pinsan sa
paghahanap. Sa may
gilid ng school, malapit sa eskenita eh nakita namen iyon. Kaso..

..sira na. Yung beads, nakakalat sa sahig at nadeform na yung pendant.

Napakafragile pa naman nun.

Napaluhod ako nang makita ko yun. Isa-isa kong dinampot yung mga beads.

Nanlaki yung mata ko nung maalala ko kung pano ito napunta rito at bakit ganto na
yung Twisty Heart.

Nung tumakbo ako palayo sa kanya nung araw na yun, hinila ko yung kwintas sa leeg
ko at tinapon na
lang ng basta-basta. Yun yung dahilan kung bakit nasira yung kwintas at nagkaganito
na.

"O Kanna, bakit umiiyak ka na dyan? Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong saken ni
Tomo sabay tapik
saken.

Tumingin ako sa kanya, "*sniff* naalala ko na. Ako yung nagsira ng Twisty Heart!
Huhuhu!"

Ngumawa ako kay Tomo at niyakap ko sya.

----------------------- Page 432-----------------------

"Hay naku Kanna, tumahan ka na nga. Kaya pang maayos yan. Pliers lang ang katapat
nyan no. Wag
kang mag-alala, tutulungan ka namen ni Miki. Di ba, Miki?"

"Aye aye captain!" nakasaludo at masayang sabi ni Miki.

Kahit napipilitan eh ngumiti ako at pinahid ko yung mga luha ko. Naisip ko na, oo
nga naman, may pag-
asa pa. Maaayos pa ito.

Sa bahay, sinamahan ako nila Tomo at Miki sa pag-aayos ng

Twisty Heart. Malapit na sana naming
maayos kaso napansin nameng may mga kulang na beads. Nawawala.

"Alam ko na, bibili na lang kami ni Miki ng katulad na katulad nyan. Sa tingin ko
naman may ganyang
beads sa mga malapit na patahian dito di ba?"

Tumango ako kahit medyo nakasimangot. Nahihiya na din kasi ako sa dalawa kong
pinsan na wala ng
ibang ginawa kundi suportahan at tulungan ako.

"Dyan ka lang Kanna ah. Kung gusto mo, gumawa ka na lang ng

meryenda namen para pagbalik
namen eh kumain muna tayo, okay? Wag ka ng sumimangot dyan! Gusto
ko ng blueberry tart ah!
Special request ko yan kaya alam kong gagawin mo. Hehe," sabi ni Tomo.

Ngumiti ako.

"Okay, ikaw Miki? Any request?"

"Hmm. Cookies na lang yung akin. Mas trip kong kainin yon eh."

"Roger. Sige, ingat kayo," sabi ko at inihatid ko na sila sa may gate.

Pagbalik ko, nasa sala na si mama.

----------------------- Page 433-----------------------

"O Kanna, andito sila Miki at Tomo?" kakagising nya lang kasi kaya hindi nya alam.

"Opo. Kaso umalis po sila. Babalik din yung mga yun. May binili lang."

"Ahh. Ano bang pinagkakaabalahan nyong tatlo?"

"Ito po," sabi ko sabay angat nung hindi pa maayos na kwintas kay mama, "inaayos
yung Twisty Heart.
Kanina ko lang po naalala na..a-ako yung sumira nito."

"Haha. Akala ko ang sasabihin mo eh, 'ito, inaayos ang puso ni Yuta na sinaktan ko'
o kaya 'ito, pilit
inaayos yung puso ko na ako rin ang nanira.' "

Sumimangot ako sa sinabi ni mama. Tamang-tama ako eh.

"Hmp. Mama naman eh," sabi ko.

"Alam mo Kanna, yung Twisty Heart, parang puso ng tao."

"Eh?"

Anong pinagsasasabi nitong si mama?

Hinimas-himas ni mama yung hindi pa ganong ayos na pendant nung Twisty Heart.
"Napakarupok. Mahina. Kaya dapat, iniingatan. Kasi kung hindi mo
ito iingatan, madedeform sya,
at hindi na maghuhugis puso.

"Saka yung mga iba't-ibang beads na nakapaikot sa loob ng

pendant, parang yung mga taong
nakapalibot sayo. May mga taong mananakit sayo. May mga taong magpapatibok ng puso
mo. May
mga taong susuporta at tutulong sayo. Lahat sila, iba-iba ang kulay at size. Iba't
iba ang role nila sa
buhay mo. Pero tandaan mo may isa sa kanila na mangingibabaw. At
yun ay yung taong nakalaan
para sayo.

----------------------- Page 434-----------------------

"Yung Twisty Heart, andaming sanga-sanga. Pero look at it

and you will see na iisa lang ang
pinapakitang hugis nito. It is a heart. No matter how many twists and deformations
it have and will
have. It is still a heart.

"A heart na kailangang ingatan ng tagapag-alaga nya."

Na-amaze ako kay mama. Hindi ko alam kung epekto lang yun ng katotohanan na
kagigising nya lang o
talagang sinisermonan nya lang ako.

Pero isa lang ang malinaw saken. Yung puso na tinutukoy nya sa unang part ng mga
sinabi nya eh puso ni
Yuta. Yung sa gitnang bahagi, puso ko. At sa huling bahagi, puso ulit ni Yuta.

Tinitigan ko yung Twisty Heart, hindi ko alam na pwede palang magkaron ng malalim
na kahulugan to
pag pinag-isipang mabuti. Na pwede pala itong ikumpara sa isang
tao.. sa isang pag-ibig..sa isang
storya..

"Ah! Nakalimutan ko!" bigla kong naibulalas. Agad kong ibinaba sa

lamesita sa sala yung kwintas at
dumiretso sa kusina.

"Anong nakalimutan mo?"

"Gagawan ko nga pala si Tomo ng Blueberry Tart tapos kay Miki

naman eh cookies," paliwanag ko
habang inilalabas sa cabinet yung mga gagamitin ko.

Lumapit saken si mama.

"Tulungan na kita," sabi nya habang nakangiti.

----------------------- Page 435-----------------------

Pagkarating nila Tomo at Miki eh saktong katatapos lang namen sa paggawa ng mga
nirequest nila. Nag-
tsaa na lang muna kami sa sala kasi mukhang napagod sila. Nung lumamig na eh sabay-
sabay nameng
kinain na apat.
Bago gumabi eh naayos din namen yung Twisty Heart. Ayos. Bukas,
sigurado ng matutuloy ako sa
pagpunta kina Yuta.

After class, dumiretso ako sa bahay nila Yuta. Itetext ko sana si Seichiro-sempai
kasi kinakabahan ako
kaso..naalala kong start na pala ngayon ng practice ng graduation
nila saka maghapon yun. Ayoko
namang maging abala sa kanya.

Siguradong busy yun. Sya pa naman ang Valedictorian.

Haay. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Sobrang kinakabahan ako habang nakasakay sa
jeep papunta sa
kanila.

Hindi ko kasi alam kung pano ko hihingi ng tawad sa kanya. Hindi ko rin alam kung
kaya ko ba talagang
pilitin syang pumasok. Haay.

Sa Monday, Final exams na tapos sa week din na yun aasikasuhin na namen yung mga
clearances namen
kaya hindi na sya pwedeng umabsent.

Waah. Ninenerbyos talaga ako. Pagkatapos ng lahat ng ginawa ko sa kanya, waahh..

Pagpara ko ng jeep eh pumunta na ko dun sa gate nila. Kanna, kaya mo yan! Go!
Pindutin mo na yung
doorbell!

After pagli-limang isip (oo hindi lang dalawa) eh napindot ko rin yung doorbell.
Napapikit pa nga ko sa
takot nung may nagbukas nung gate.

----------------------- Page 436-----------------------

"Sino ka??"

Nagdilat agad ako ng mata. Isang batang babae ang bumulaga sakeng harapan. Ang
cute nya kaso sa
tono pa lang ng pananalita nya eh halatang mataray sya.

"Ah! I-ikaw si Mika??" naalala ko na nabanggit na sya saken ni Seichiro-sempai

minsan.

"So?" mataray nyang tanong at nakataas pa ang kanyang kilay, "sino ka? At anong
kailangan mo??"

Akala ko dahil mabait si sempai eh mabait din sya. Hmm. Mukhang hindi hereditary
ang kabaitan. Hindi
nya namana eh.

"Ah..ako si Kanna..Kanna Sh---"

"H-HUH??! I-ikaw si Kanna??" sabi nya na parang gulat na gulat na parang nandidiri
na ewan. Parang
nadisappoint ata sya saken matapos nya ko tignan mula ulo
hanggang paa. Naconscious tuloy ako sa
sarili ko.

"O-oo a-ako nga yon."

"Gosh! Mukha kang commoner! Hayst! Mukhang nagayuma mo ang dalawang kuya ko ah.
Ayos ka
rin eh no?? Anong pinunta mo rito ha??"

"G-ginayuma??"

"Hah! Don't tell me hindi mo alam na parehong may gusto sayo ang dalawang kuya ko??
O Feel mo
lang magpainosente sa harapan ko??"

"A-alam ko ang tungkol dun."

"Good. Akala ko magsisinungaling ka pa eh. Anyway, anong kailangan mo rito?"

"S-si Yuta ba, andyan?"

"Oo, kararating nya lang."

"Eh?"

"Bingi?? Ansabi ko kararat--"

----------------------- Page 437-----------------------

"Umm..san sya galing?"

Tinignan nya ko ng masama, "at bakit ko naman sasabihin sayo? Ano tayo, CLOSE??
It's none of your
business!"

"Ah..eh..kasi..pumunta ko rito para kausapin sya. Hindi na kasi sya pumapasok sa

close..nag-aalala ko
baka may nangyaring masama sa kanya."

"Ahh~ I see. So it's you after all."

"Eh?"

"Ikaw ang dahilan kung bakit hindi na pumapasok si Kuya Yuta. Hah! Buti nakunsensya
ka??"

"S-sorry," sabi ko habang nakatungo ang ulo. Wala kong laban sa batang to. Tama sya
eh. Ako nga yung
may kasalanan.

"Wag ka sakeng magsorry. Tch. Nakakainis yung mga babaeng tulad mo. Alam mo bang
dahil sayo eh
halos tatlong araw ng nagkukulong ng kwarto si Kuya Yuta?? Ni ayaw nya ngang kumain
eh. Ayaw
nya ring sabihin kung anong problema at nagkakaganun sya. Kaya nga nagulat ako nung
lumabas sya
kanina.

"Hayst. Anyway, kahit ayokong papasukin ka, kailangan ko. No choice. Baka masakal
pa ko ni Kuya
Seichi pag ipinagtabuyan kita. But let me tell you one thing: I am not in favor of
you. I don't see any
reason kung bakit nagustuhan ka nilang dalawa. And also, I don't see any reason
para magkaganun si
Kuya Yuta para lang sa isang babaeng gaya mo. HMP!"

Pagkatapos nya sabihin yun eh binuksan nya ang pinto at pinapasok ako. Nag-aalangan
man eh pumasok
na rin ako. Kaya ko to. Huminga ako ng malalim at sumunod sa kanya.

"Here is his room. Nakikita mo naman siguro yung nakalagay na karatula sa pinto nya
di ba? 'DO NOT
DISTURB'."

Tumango ako.

----------------------- Page 438-----------------------

"Nakalock din yung kwarto," pinakita nya ngang nakalock. Ayaw bumukas eh.

"Ngayong sinabi ko na sayo ang mga iyan eh huling paalala na lang. Hindi ko na
kargo de kunsensya
kung magmukha kang tanga sa harap ng pintuan nya. I will leave our main door open
and our gate
unlocked, kung napagod ka na sa kakaconvince sa kanya, you may leave na. Clear?"

Tumango ulit ako. Pagkatapos nun eh inirapan nya ko at umalis na sya.

Whew. Nakahinga rin ako ng maluwag. Nakakatakot sya. Pero mas

nakakatakot yung description nya
kanina. In just a few days, nagkaganto na si Yuta.

At ako ang may kasalanan non.

"Y-Yuta," nauutal ako. Nanginginig yung buo kong katawan. Kumatok

ako ng marahan pero walang
nangyari.

Nagsimulang pumatak yung mga luha ko.

"Yuta, ako to. *sniff* Si Kanna. Please, k-kausapin mo naman

ako oh. *sniff* S-sorry na. Sorry
na. *sniff* Bumalik ka na sa school. Parang awa mo na, bumalik ka na,Yuta."

Hindi na ko sanay ng wala sya. Namimiss ko na sya. Sobra.

"Yuta, sorry na. *sniff* Ano bang gusto mong gawin ko para
mapatawad mo ko? *sniff* I'm really
sorry. Sige na naman oh, bumalik ka na. H-hindi ko na kaya..Hindi ko na kaya pag
wala ka! *sniff*

"Wala ng mang-aasar saken, mangungulet, magtatanggol, m-magmamahal, 'pag wala ka.

Ako yung
may kasalanan. *sniff* Sorry, Yuta. Ayokong nagkakaganyan ka dahil saken, please,
please, bumalik
ka na!"

----------------------- Page 439-----------------------

Pagkatapos nun eh humagulgol na lang ako sa tapat ng kwarto nya. Pero walang
nangyari. Hanggang
sa maubos ang lahat ng pwede kong sabihin..hanggang sa maubos
ang mga luha na pwede kong
iiyak..walang nangyari.

Hindi bumukas yung pinto. Hindi ko narinig man lang yung boses nya.

Walang nangyari.

Nung napagod na ko, umuwi na lang ako -- umuwi akong sinisisi ang sarili ko. Kasi
kung hindi dahil sa
pagtitiwala ko kay Ate Imadori, kung hindi dahil sa paniniwala ko sa kanya, hindi
naman to mangyayari
eh. Kung hindi dahil sa kakitiran ng isip ko, hindi to mangyayari.

It's all my fault.

Kinabukasan, hindi ko alam kung pano ko haharap sa mga kaklase ko. Sinadya ko
magpalate. Bukod sa
maga pa rin yung mata ko kakaiyak eh wala rin akong ganang sagutin yung mga
naiimagine ko na na
tanong nila saken.

I failed to bring him back. I failed.

Pagpasok ko ng room, agad akong sinalubong nga lahat.

"Ano Kanna, anong balita?"

Tumungo ako at naglakad papunta sa upuan ko.

"Kanna?"

----------------------- Page 440-----------------------

"Anong nangyari? Nakausap mo ba sya?"

Sunud-sunod yung mga tanong nila. Parang nalulunod ako.

Tumayo ako bigla. Lahat sila tumahimik. Nagbow ako sa kanila.

"I'm sorry pero..hindi ako nagtagumpay..n-na..ibalik s---"

"Hi classmates!! Hehe. Late na ba ko?" lahat napatingin sa nagsalita sa may

pintuan. May tumile. May
napatalon sa saya. May nag-high five. Nagmadali ang karamihan sa paglapit sa kanya.

Nung iangat ko ang ulo ko, nangilid yung mga luha sa mga mata ko, unti-unti eh
tumulo ito.

Si Yuta..pumasok na..

Sobrang saya ng lahat sa pagbabalik nya.

"Guys, nagbalik na si Yuta!!"

"Yay!"
"Kyah! Yuta!!!"

Sa isang iglap lang ay napalibutan sya ng mga kaklase namen.

Ako? Kuntento na kong nakatingin sa
malayo.

"Namiss nyo pala ko! Haha!" masayang sabi ni Yuta.

----------------------- Page 441-----------------------

Nung tinignan ko sya. May nagbago sa kanya. Nagpakulay sya ng

buhok. May highlights na
pula. Nagtaka tuloy ako. Hindi kaya..yun yung dahilan kung bakit sya lumabas ng
bahay nila kahapon?

"Bakit ka ba kasi nawala, bro?"

"Oo nga!"

"Nagkasakit lang ako..kayo talaga! Haha!"

N-nagkasakit? Nagsinungaling sya..alam k---

"Ganun ba? Kawawa ka naman! Haha! JOKE!"

Nagtawanan sila dun sa sinabi nung isa. Nagulat ako nang tapikin ako ni Miki.

"Kanna, ang galing mo! Dahil sayo, okay na ang lahat," sabi nya.

"Anong ginawa mo para mapabalik si Yuta? Naks naman!" sabi naman ni Tomo.

"H-huh? W-wala no!" tanggi ko. Pero ang totoo, flattered ako kasi kahit papano, may
kwenta rin pala
yung pagcoconvince ko sa kanyang pumasok.

"Teka guys," sabi naman ni Megumi, "dapat tayong magpasalamat kay Kanna. Kundi nya
pinakiusapan
si Yuta..malamang hindi tayo magiging ganto kasaya ulet!"

"Oo nga! Tama! Tama!"

"Huh? Ano bang sinasabi nyo?" natahimik ang lahat nang biglang magsalita si Yuta.
Nakangiti pa rin sya,
pakwela pa nga ang pagkakasabi pero alam kong may something dun sa tono ng boses
nya, "hindi dahil
sa kanya kung bakit ako pumasok no."

Nanlaki yung mga mata ko.

----------------------- Page 442-----------------------

"Bakit naman sya ang magiging dahilan ng pagpasok ko? Dahil yon sa inyo guys! Haha!
Nabalitaan ko
kasi na namimiss nyo na ko eh! Haha!!"

EH?

A-anong ibig nyang sabihin? A-akala ko ako ang dahil---hinde--w-wag mong sabihing..
galit pa rin sya saken?

Chapter 68: To Live Without Him

"Don't take someone for granted just because you know everytime you push them away,
they'd always
come running back. Cause one day, they won't." -http://asdfghjkllove.me/

Naputol ang mga bulung-bulungan tungkol sa reaksyon ni Yuta nung

dumating na yung homeroom
teacher namen na si Moriyama-sensei. Nagbalikan na ang lahat sa kani-kanilang upuan
at nanahimik.

"Aba, Yuta, buti naman at pumasok ka na," puna ni sensei, "kung di ka nagpakita
ngayon eh balak ko
na sanang ipatawag ang mga magulang mo eh."

"Sorry na sir!" sagot naman ni Yuta na pakwela pa rin. Nagtawanan yung iba kong
kaklase.

"Dahil wala na akong time para ituro pa ulit ang mga past lessons na namiss
mo..hahayaan ko na lang
na turuan ka ng bestfriend mong si Kanna," sabi nya sabay tingin
saken, "Kanna, I'm counting on

----------------------- Page 443-----------------------

you. Kung gusto mo isama mo sa mentoring circle mo sina Yumi at ang dalawa mong
pinsan kung sa
tingin mo eh mahihirapan ka. Since, I am pertaining to all of
your subjects, not just mine. Is that
okay?"

"P-pero sir?!!" reklamo ko. Kinakabahan ako ng sobra.

"Okay. Let's start the class."

Wala na. Haay. Hindi na ko makakapagreklamo. Ang sinabi

ni Moriyama-sensei ay laging
absolute. Waah.

Lumingon ako sa bandang likuran at tinignan ko si Yuta. Nakaupo

kasi ako sa bandang harapan kaya
kailangan ko pang lumingon matignan lang sya.

Ang weird...focus na focus sya sa itinuturo ni sensei sa blackboard. Parang wala

man lang syang reaction
sa pagkakaassign saken na magturo sa kanya.

Kumirot yung puso ko nung maalala ko yung reaksyon nya kanina na:

'Huh? Ano bang sinasabi nyo? Hindi dahil sa kanya kung bakit ako pumasok no. Bakit
naman sya ang
magiging dahilan ng pagpasok ko?'

Haay. Bakit ba ganun yung reaksyon nya? Bakit?

At bakit hindi nya ko pinapansin kanina pa?

'Mahal na mahal kita..'

Arghh! Naalala ko na naman yung mga salitang yon. Lalo lang kumikirot yung puso ko.

----------------------- Page 444-----------------------

Ngayon pang nalaman ko na..mahal nya pala ko..lalo akong di mapakali..naiisip ko

sya kada minuto..at
ang mga salitang yon ang paulit-ulit kong naririnig. Oo yun lang at wala ng iba.
Hindi ko na naririnig
yung lecture ni Moriyama-sensei. Haay.

Nung nagrecess na, hindi nya pa rin ako pinansin. Dinaanan

nya lang ako. Pati tuloy sina Tomo
nagtataka na.

"Anong nangyari kay Yuta?" tanong ni Tomo habang kumakain kaming tatlo sa canteen.

"Oo nga, maliban sa bago nyang hairstyle na mukhang anime at

may highlights na pula, feeling ko
nagbago din ang ugali nya. Anyare ba?" dagdag na tanong ni Miki.

Sumimangot lang ako at tumingin sa malayo.

"Nice talking ah."

"Hindi ko nga alam," nayayamot kong sabi sa kanila. Haay. Kung alam ko lang ang
dahilan eh di sana
sinabi ko na sa kanila agad, di ba? Hayst.

Pero actually, may idea na ko kung bakit sya ganyan eh. Feeling ko talaga galit pa
rin sya saken dahil sa
ginawa ko sa kanya. Maybe this is my punishment for being so mean to him..for not
trusting him.

Waah. Sorry na, Yuta. Please pansinin mo na ko. *sniff* Gusto

kong sabihin yon sa kanya kaso wala
akong lakas ng loob. Haay.

Bago matapos ang klase, sinulat ko sa blackboard na sa library na lang kami

magkita-kitang lima. Baka
kasi isnobin nya lang ako pag kinausap ko pa sya tungkol sa
kung san magkikita kaya mas mabuti ng
ganito na lang.

Nung magbell na, pumunta muna ko ng CR para mag-ayos ng konti. Sinuklay ko yung
maiksi at manipis
kong buhok tas nagpulbo ako. Pagkatapos nun eh dumaan ako sa
locker ko para kumuha ng mga
neccessary notes at books na makakatulong sa pagtuturo namen kay Yuta (although
alam ko naman na
in the end eh ako lang din ang magtuturo sa kanya.)

----------------------- Page 445-----------------------

Pagkatapos kong madouble check yung mga dala ko eh pumunta na ko sa library.

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Sobra yung kaba ko. Shocks. Kung
bakit ba kasi wala ngayon sa
library si Seichiro-sempai eh!! May practice kasi sila ng graduation march. Huhuhu.

Pano na ko nito?

Pagpasok ko sa loob eh si Yuta lang yung andun. Naku!! Wah! Bakit wala pa yung
tatlo??

A-anong gagawin ko? Bumalik kaya ako sa room o kaya hanapin ko muna sina Tomo? Kaso
ang rude ko
naman kung aalis na lang ako bigla di ba? Waah!!

Bumuntong hininga ako. Hinde, Kanna. Kaya mo yan. Go! Fight!!

"A-ano..andyan na ba sila?" wah! Anong klaseng tanong yan, Kanna? Obvious

naman ang sagot di ba?
Hayst! Bakit tinatanong mo pa??

Naghintay ako ng sagot, ngunit walang dumating. Wala akong

narinig. At hindi man lang nya ko
nilingon. Focus na focus sya sa pagbabasa ng English textbook namen.

Sumimangot ako. Bakit ganun sya? Napakahirap ba sumagot ng 'wala pa'? Haay.
Nagmukha lang tuloy
akong tanga rito.

"Haha. Masyado pa pala akong maaga..s-sige aalis muna ako.

Magtatawag ako ng iba pa nateng
kasama. Hehe," nag-aalangan kong sabi.

Aalis na sana ko ng library nang bigla syang tumayo at lumapit saken.

----------------------- Page 446-----------------------

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Sa wakas pinansin nya rin ako..pero..bakit ganto? Parang napipi yata ako. Hindi ako
makapagsalita sa
sobrang kaba at hindi ko rin sya matignan ng diretso!! Waah!

Naramdaman kong may tumulo ng pawis sa may gilid ng tenga ko.

Waah. Pinagpapawisan na ko sa
sobrang kaba. Lord, help me please!

"Teka.." sa wakas nagsalita na sya, "hahayaan mo na lang ba kong mag-isa rito?"

Hindi seryoso yung pagkakasabi nya nun, may halong pakwela na ewan pero
nararamdaman kong iba
yung asal nya sa usual na Yuta na nakilala ko. May iba. May iba talaga sa kanya.

"Ah..huh? A-ano.." ano ba, Kanna?? Magsalita ka nga ng maayos!!

"A-ano kasi..m-may.." waah! Hindi ko kayang mag-stay sa iisang room na sya alng ang
kasama!

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

"M-may nakalimutan ako..t-teka lang ha. Sige, aalis na ko!!" sabi ko sabay takbo
palabas.
Pagkalabas na pagkalabas ko ng pintuan eh napahawak ako sa
itaas na bahagi ng dibdib ko.
Waah. Sobrang kaba ko parang sasabog na ang puso ko.

"Teka," t-teka, boses ni Yuta yun ah! D-don't tell me sinundan nya ko??! Waah!
Lagot!!

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

----------------------- Page 447-----------------------

"Yung libro mo..nahulog mo.."

L-libro? Baka nalaglag sa bag ko nung tumakbo ko palabas. Argh! Panira naman yung
librong yun oh!
Hayst!!

Teka, anong sasabihin ko?? Anong sasabihin ko?? Waah!!

"Ano bang problema?" tanong ni Yuta. Nakarinig ako ng mga

footsteps na papalapit saken. OMG.
Lalapitan nya ko. Takbo, Kanna, takbo! Kaso ayaw gumalaw ng mga
paa ko! Waah! Please naman
makisama kayo oh!!

"N-nakikiusap ako..wag kang lalapit!" nasabi ko na lang bigla. Teka, bakit ko ba

sinabi yun??

Nakarinig ako ng tawang bahagya.

"Ninenerbyos ka?"

"H-hindi ah!" deny ko.

Lumakad pa sya lalo palapit saken at tinitigan nya ko sa mata. Ako naman, pinako ko
na lang yung mga
mata ko sa sahig.

Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

"Eh bakit hindi ka makatingin ng diretso sa mga mata ko?"

"A-ano.." Kanna, mag-isip ka ng dahilan, bilis!

"Wag mong sabihing..

----------------------- Page 448-----------------------

..iniisip mo pa rin yung sinabi ko sayo nung nakaraan?"

EH?

Napatingin ako saglit sa kanya bago ko tumingin ulit sa sahig. Anong ibig nyang
sabihin?

"Hindi mo na kailangang isipin o problemahin yon. Wala na yun

saken ngayon..kaya hindi mo na
kailangang sagutin pa. Ayos lang saken kung gusto mo ako o hindi..Kalimutan mo na
lang na nasabi ko
yun sayo."

H-HA? K-kalimutan? Bakit??

"Nitong mga nakaraang araw, narealize ko na..dapat ko ng iwanan ang dating immature
na Yuta na
nakilala mo. Thanks for making me realize na..5 taon ko na palang sinasayang ang
buhay ko sa isang
bagay na hindi man ganun kahalaga.

"From now on, I will become a stronger person. Hindi na ko

kahit kelanman dedepende sayo o sa
ibang tao. Mag-aaral na kong mabuti. Tama naman di ba? Kasi next
school year, magigingfourth
year na tayo. Narealize ko na it's already the time na isipin
ko kung anong future ang gusto kong
buuin, hindi yung sinesentro ko ang buhay ko sa mga bagay na
hindi naman panghabang buhay
andyan --- sa mga bagay na mabilis namang magbago at mawala.

"Hindi ba..magandang ideya yun?"

Pinigilan ko ang sarili ko na umiyak sa harapan nya..pero ang totoo..gustung-gusto

ko.

----------------------- Page 449-----------------------

Hinde..ayoko Yuta..ayokong magbago ka..

Mas gusto ko yung dating ikaw..*sniff*kahit gano pa ka-immature at dependent yung

dating ikaw, mas
gusto ko pa rin yun kasi yun yung Yuta na minahal ko.

Yuta, wag,*sniff* please wag!!

Gusto kong sabihin lahat yun sa kanya pero hindi ko mabuka yung bibig ko. Hindi ako
makatanggi. Hindi
ko masabing ayoko. Hindi ko masabi. Bakit? Bakit??

"O sige na nga, tawagin mo na yung iba, ako na lang ang

magbabantay ng pwesto naten sa
library," sabi nya habang nakangiti tapso pumasok na ulit sya sa loob.

Nung wala na sya sa paningin ko, napaluhod ako bigla. Nanghina yung mga tuhod ko.
At dahan-dahang
bumagsak yung mga kanina ko pa pinipigil na mga luha.

Ayokong mangyari to..ayoko..*sniff*

P-pano ko na sasabihing mahal ko sya..kung sumuko na sya sa nararamdaman nya para

saken?? Pano
na??

Ilang minuto rin ang lumipas bago ko nakatayo. Pinahid ko ang

mga luha ko at nagsimula na kong
hanapin sila Tomo. Kanna, kaya mo yan. Matatag ka. Kaya mo yan.

Sana nga..kaya ko..sana ka..*sniff*

"Hah! Sa wakas nakita ko rin kayo!" sabi ko habang humihingal. Natagpuan ko sila sa
loob ng classroom
at nagdadaldalan.

----------------------- Page 450-----------------------

"Bakit hanggang ngayon andito pa rin kayo?? Di ba ang usapan, sa library??" naiinis
kong tanong sa
kanila.

Bigla akong siniko ni Tomo, "asus! Kunwari pa! Wala ka bang balak
magpasalamat samen, ha?
Achecheche!"

"Yiiee! Kunwari pa si Kanna!" asar naman ni Yumi.

"H-huh? Ano bang pinagsasasabi nyo?"

"Sinadya nameng hindi pumunta dun para makapag-usap kayong dalawa

ni Yuta no," paliwanag ni
Miki.

"Ano, kamusta na kayo ni Yuta? Kayo na?" excited na tanong ni Tomo.

Nung hindi ako sumagot, nag-high five sila sa isa't isa at sumipol sipol sa tuwa.

"Yehey! Kayo na!!"

"Wuuh!"

"Pacheese burger ka naman!"

Tinignan ko silang tatlo, with a face of someone who tries her best to hide her
tears in her eyes.

"Imposible ng mangyari yun..kahit kelan!" nagulat sila sa sinabi ko, "sinabi nya
saken na kalimutan ko
na lang ang lahat! Narinig nyo ba? *sniff* A-ayaw nya na saken!"

Nakakainis. Tumulo na naman yung mga luha ko. Peste kasi

eh..bakit ba kasi kailangan ko pang
ipaliwanag sa kanila ang lahat? Ayan tuloy, lalo lang akong nasasaktan. Lalo ko
lang tuloy naaalala yung
mga sinabi nya.

"Huh? Sinabi nya talaga yon?" tanong ni Yumi na halatang hindi makapaniwala.

----------------------- Page 451-----------------------

"Wag ka ng umiyak, Kanna," sabi naman ni Miki.

"Sorry, akala namen.." sabi naman ni Tomo.

"Nagpapakatorpe na naman ang lokong yun! Tsk. Wag kang

mag-alala, Kanna! Akong bahala!!
Kakausapin ko sya!"

Napangiti ako sa sinabi ni Yumi ngunit umiling ako.

"Wag nyo na kong intindihin, hayaan nyo na si Yuta. Sa tingin ko..tama sya. Para
mahanap nya ang
tunay nyang sarili, kailangang lumayo sya saken..hayaan na naten
sya. Tama ang naging desisyon
nya. *sniff* Nagiging mature na sya mag-isip..d-dapat maging masaya tayo..para sa
kanya.."

"Kanna.."

"Ano bang sinasabi mo??" reklamo ni Yumi, "paano ka? Hahayaan mo

na lang ba syang iwan ka
nya??"

"Pag ginawa mo yan, ikaw naman ang mahihirapan, "sabi naman ni Miki.

Pinahid ko ang mga luha ko. Wala akong karapatan na pigilan si

Yuta sa naging desisyon nya. Kasi
simula ngayon, hindi na nya ko tinuturing na bestfriend.

Siguro nga, ito na yung punishment ko.

"Hay naku..halina nga kayo. Hinihintay nya na tayo," sabi ko habang nakangiti.

"Kanna *sniff* ," angal ni Yumi, "tigilan mo nga yang pagngiti mong yan! *sniff*
Wag mong plastikin
ang sarili mo!"

Nagulat ako nung nagsimulang mamula ang mga mata ni Yumi. Maya-maya umiyak na sya.

"Alam kong nagpapanggap ka lang na masaya! *sniff* Bakit kailangang sab--"

"Yumi, ayos lang ako," sabi ko sabay talikod, "bilisan nyo na, anong oras na hindi
pa tayo nagsisimula
sa pagtututor sa kanya."

----------------------- Page 452-----------------------

Alam ko Yumi, alam ko. Pero anong gagawin ko? Kahit ano pang sabihin ko, he
already made up his
mind. Wala na eh. Wala na.

This is definitely my punishment. I know. And I have to live with it.

Ang mabuhay ng wala sya? Malaking hamon yun para saken.

Pero..kakayanin ko..or rather..pipilitin
kong kayanin..para sa kanya..para sa kanya na piniling kalimutan na lang ang
lahat..

I have to respect his decision.

After all, ako rin ang nagpush sa kanya para gawin yon.

Simula bukas..magbabago na ang lahat..

Ako, si Kanna Shizuki, ay lagi ng kakikitaan..ng mga peke..at malulungkot na

mga..ngiti.

Chapter 69: What is Happiness?

 "To hurt someone, you must be prepared to receive the same amount in return." -
Mana (Guilty Crown)

'So what if it is Seichi? As if I care!'

Yan ang lagi kong sinasabi sa sarili ko pag naalala ko yung nireport saken ni Ken
nung nakaraang araw.
Oo, nagulat ako nung malaman ko yon kasi I am not expecting that he, of all people,
will find me. It's
not that I am missing or something, I just don't want to go to school just to
pratice that bothersome
graduation march.

----------------------- Page 453-----------------------

Aatend na lang ako sa mismong araw ng graduation. I cannot afford to waste my time
in such gibberish.
Isa pa, I want to do everything that I can just to forget about him.

Kaya wala akong pakelam kung hinahanap man nya ko. Mapagod sya
kung gusto nya but I won't go
running back to him again. Yes, after I avenge myself sa magbestfriend na yon eh
plano ko na talagang
kalimutan si Seichi. Falling in love with him is the stupidest mistake I have ever
made after all.

Yes, he's the guy I truly wish to have pero sobra-sobra na yung ginawa ko. Hindi ko
na kayang ibaba yung
pride ko para lang sa kanya. I am better off without him.

Mas okay na yung papalit-palit ng boyfriend. At least, kung kelan ayaw ko na eh

malaya akong kumalas
sa isang relasyon. Makakapili pa ko ng kasunod kagad. I guess eto talaga yung bagay
saken. To handle
unserious relationships. Kasi pag nagmahal ako, ako lang naman lagi ang talo. And I
don't want that to
happen again.

Many guys want me to be their girlfriend. Hindi naman ako tanga para maghintay lang
sa isang tao na
alam ko namang sa iba nakatingin. Tch.

"Imadori, why are you in a daze again? Something wrong?" tanong saken
ng recent boyfriend ko, si
Shin, a marketing student from one of the prestigious universities in the country.

Kasalukuyang umiinom kami sa isang bar sa Manila. Tuwing gabi, dito kami naghahang
out. Maganda
kasi ang ambiance at nakakaaliw tignan yung mga bartender sa paggawa ng cocktails.

I sipped my glass of Bloody Mary bago ko sya sinagot ng "I'm okay. May naisip lang
ako."

"Him again?"

Damn. Alam kong rich kid sya pero hindi ko naman sinabi na alamin nya ang past ko.
Tch.

We are very alike. Kapag may gustong alamin, sa private investigators lang inaasa.
Kapag may gustong
kunin, lahat gagawin nya para makuha lang yon. He is a damn selfish and prideful
person. Just like me.

----------------------- Page 454-----------------------

Umiling ako at ngumiti sa kanya.

"Of course not. Why would I?" sabi ko sabay halik sa pisngi nya.

He smirked.

"I hope you're not lying."

I rolled my eyes.

"Whatever," sabi ko sabay tingin sa relo ko.

Tch. Past midnight na pala. Kailangan ko ng umuwi sa condo ko. Wala naman akong
curfew sa sarili ko. I
just don't want to ruin my face by always hanging out with him until the wee hours
of the morning. I
need to rest. Lack of sleep can ruin my pretty face. At hindi ko yun hahayaang
mangyari.

"Can you drive me home? Late na kasi eh."

Nagulat ako nung niyakap nya ko bigla. Then he tried to kiss me. I stopped him.
Napaka-clingy talaga ng
lalaking to. Geez.

"I said--"

"Fine. Fine, honey," sabi nya.

I smiled.

----------------------- Page 455-----------------------

Pagkababang-pagkababa ko ng kotse nya nung nasa tapat na kami ng condo unit ko eh

bigla nya kong
hinatak. Then he kissed me passionately. Hindi na ko nakaangal. I just responded to
him. Minsan lang
naman kaya hinayaan ko na. After that kiss, we said our goodbyes, tapos umalis na
sya.

Nung lumingon ako eh nanlaki ang mga mata ko.

Epekto ba to ng nainom ko o naghahallucinate lang ako?

"S-Seichi??"

Pagkasabi ko ng pangalan nya eh tumayo sya mula sa pagkakaupo nya sa may gilid
tapos ngumiti sya
saken. Heck, anong ginagawa nya rito?? (Naisip ko rin na..past
midnight na..don't tell me na..kanina
nya pa ko hinihintay??)

I was speechless for a moment. Hindi ko alam kung anong susunod

kong sasabihin o kung anong
irereact ko.

Damn that Yuta! Sya lang naman ang pwedeng magsabi ng current
address ko dahil sya lang ang
nakakaalam nito. Kasi I already instructed Ken na never ever ipaalam kay Seichi
ito. Dahil ayoko. Ayoko
syang makita. Ayoko na syang makita. Kasi..kasi..

"Haay..nakahinga ko ng maluwag nung makita kita."

"Huh?"

"More than a week ka na kayang hindi pumapasok sa school. Akala ko kung napano ka
na."

Agad akong umiwas ng tingin. Damnit! That kindness of him again! Geez.

Muli, nagtapang-tapangan ako. Like what I often do in front of him.

"Hah! You're worried??"

----------------------- Page 456-----------------------

"Yes, and also very disappointed," napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi nya. He
sounded very serious.

Napatingin ako sa mga dumadaang taxi sa kalsada, "ahh..yung tungkol ba sa nakita mo

kanina?"

Kaya pala ako hinalikan ng ganun ni Shin kanina, kasi nakita

nyang naghihintay si Seichi sa tapat ng
condo unit ko. That guy. Tch.

"Mukhang wala naman pala akong dapat ipag-alala," he sounded sarcastic to me. Or is
it me whose
wondering if he is?

"Hah! Sino ba kasing may sabing mag-alala ka?" mataray kong sabi.

Right, this is what I should do. Kasi nakapagdesisyon na ko.

"For your information, wala na kong gusto sayo, Seichiro. Kaya hindi na uubra saken
yang pagiging
mabait mo saken. That can--"

"I'm glad to hear that," sabi nya sabay talikod saken then he paused for a moment
tapos nagsalita ulit
sya, "kasi..ayoko ng maging dahilan kung bakit ka nagkakaganyan.
I don't want to feel guilty
anymore. Kung wala ka ng gusto saken, then, that's great."

Nasaktan ako sa sinabi nya, oo. Pano ko sasabihing nagsisinungaling

lang ako? That I am secretly
hoping na..

I shooked my head to erase that idea. No, this is better. This is how I wanted
things to end. Mas okay na
to. Tama, mas okay na to.
"Actually, ang totoong dahilan kung bakit ako nandito ay para sabihin sayo na you
went overboard..dun
sa ginawa mo kay Yuta at Kanna."

"Hindi ko inaasahang alam mo rin pala ang tungkol don,"may pagmamataas kong sabi.

----------------------- Page 457-----------------------

Lumingon sya saken. Napakaseryoso ng mukha nya. Somehow, it scares me.

"Gusto kong sabihin sayo kung gano ko nagalit nung narealize ko

na ikaw yung gumawa ng mga
vandals na yon. Alam mo ba kung ano ang ginawa mo ha??"

"Yes, alam ko. Ang hindi ko lang inaasahan eh yung pagvolunteer mo na isuko ang
posisyon mo bilang
Valedictorian just to erase Yuta's suspension. It was so stupid na hindi ko
inexpect na gagawin yon."

"Cause you don't know that feeling.."

"Huh?"

"Hindi mo alam yung pakiramdam na meron kang taong gustong protektahan at ayaw
masaktan."

"Don't talk like you do know me, Seichi."

"All of your evil acts, sa tingin mo ba coincidence lang ang lahat kaya alam ko
ang tungkol sa mga
yon?"

Natahimik ako. Oo, hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung bakit lahat ng mga
plinano ko eh alam
nya. He was clueless about how I feel about him but he was never clueless about my
plans.

"I was always watching you, that's why. I am worried about everything that you do."

"Hah! That's stupid. Bakit mo naman yun gagawin? Don't tell me something stupid
like..'for the sake
of your so-called friendship'??"

"Sa totoo lang, sa lahat ng taong kilala ko, ikaw ang pinakamadaling basahin.
Napakadaling alamin
ang iniisip at ginagawa mo."

"You're ignoring my question."

"Sa tingin ko, hindi mo naman talaga ako mahal, Imadori. Mahal
mo ang sarili mo. Kaya hindi mo
napapansin na nag-aalala ako sayo."

"Huh??"

"Okay, I will answer your question. Sa tingin ko, I am doing

this out of guilt. And out of
friendship. Ayokong gumagawa ka ng mga bagay na alam kong ayaw mo ring gawin," his
eyes, I can't

----------------------- Page 458-----------------------

stand it. May something sa mga matang yon na nakakailang. They were very serious.
Unlike his usual
calm and warm eyes.

"Ayaw? Hah! Ginawa ko ang lahat ng yon para makaganti sa mga

nang-agaw ng kaligayahan na
dapat ako ang nagtatamasa! I just wantfairness! "

"Alam mo, nagdedepreciate yung intelligence mo dahil sa ginagawa mo, Imadori."

"What?"

"Kasi hindi mo na alam kung ano ang ibig sabihin ng happiness."

"Heck, Seichi! Are you making fun of me?? Hindi ako tanga para hindi malaman na
happiness is.."

Natigilan ako. It is..it is..

"Happiness is relative. It depends upon the person kung sa tingin nya eh happiness
ba yun o hindi. Just
think about it. Since it is relative, then what you're saying
is..just..a desperate approach in hurting
yourself. Kasi kung gusto mo talagang maging masaya, hindi
mo kailangang mang-agaw ng
kaligayahan ng iba. Why don't you make it yourself? Your own happiness?"

I was speechless again. As expected of Seichiro who always

thinks in the positive side of life. Unlike
me..unlike me..

"K-kaya ko nga lahat yon ginawa eh..kasi..yon lang ang paraang alam ko..para maging
masaya.."

"Then answer me, are you happy?"

Napatingin ako sa kanya. Hindi ako makapagsalita. Cause I

know..kahit anong idahilan ko..hindi ako
mananalo sa kanya.

He smirked tapos nagsalita sya ng, "another thing, gusto ko ring

malaman mo kung gano ko nagalit
sayo nung malaman kong after ng vandals na yun eh niloko mo pa si Kanna. The reason
why I spent
so many nights para lang malaman kung san ka nakatira ay para lang masabi sayo
lahat ng to. I wan't
to tell you personally na hindi kita mapapatawad sa lahat ng mga ginawa mo. I've
already warned
you once pero hindi ka nakinig.

----------------------- Page 459-----------------------

"Kaya wag na wag mong sasabihing dahil 'mahal' mo ko kaya mo

nagawa ang lahat ng yon. Kasi
lalong hindi kita mapapatawad. Remember that. Oo, concern ako sayo kasi kaibigan
kita pero there's
a limit to my kindness. There is an extent kung hanggang
kelan kita pwedeng intindihin. At yung
hangganan na yon eh matagal ng natapos.

"I just want you to know na this is the first time na nakaramdam ako ng gantong
hatred to the point
na gusto kitang saktan pero hindi ko magawa. Gusto ko ring malaman mo na ito na ang
huling beses
na sasabihin ko sayong itigil mo na ang lahat ng plano mo kung meron pa man. Kasi
iba ko magalit.

"Dati, naniniwala ako na walang taong likas na masama. Pero I realized that you are
an exception."

Matigas ang pagkakasabi nya non. And his eyes while telling those lines has
sharpness that can fierce my
heart.

Pagkatapos nyang magsalita eh tumalikod na sya saken.

"Lastly, I can't possibly love a person who cannot even love anyone else except
herself."

Then umalis na sya..umalis na sya. Napaupo ako sa sobrang sakit

ng lahat. I covered my face and
sobbed.

Ansakit. Ang sakit-sakit lang. Lalo na dahil sa kanya ko mismo yun narinig. *sniff*

Why? Why does it hurts so much?? Di ba dapat maging masaya pa

nga ko dahil mas madali akong
makakaget over sa kanya ngayong galit na sya saken? Hindi ba??

Pero bakit ganto? Bakit??

----------------------- Page 460-----------------------

Am I happy?

Hell, NO.

Hinde..hinde..hindi ito ang gusto ko.

I am wrong. Completely wrong. Everything. Everything was all wrong.

What is happiness? *sniff*

It's him. He's my happiness. My only happiness.

Seichiro..*sniff* Seichiro..Seichiro..*sniff*

That time, alam ko na..kahit ilang beses ko syang tawagin sa isip ko eh hindi na
sya babalik..kelanman.

I just turned him into somebody I don't know.

Ako ang dahilan kung bakit ngayon ay galit na sya saken.

But..in spite of that, I wan't him back. I want him back.
Kasi..kasi..mahal ko pa rin sya. Just as I
thought..mahal na mahal ko pa rin sya.

And it hurts me to see him hate me to death. Sa tingin ko, ganun nga yon. That's
the reason why these
tears keep on falling and continuously ruining my make up -- my
make up which covers my ugly
personality --- the ugliness inside me.

----------------------- Page 461-----------------------

Umiyak ako ng umiyak. Hanggang sa maubos yung kayang iluha ng mga mata ko.

Then I realized that it wasn't my eyes which were crying, it was my heart.

Chapter 70: Being True To Themselves (Part 1)

"When you're gone, I asked myself if I'll be able to live on without you. And I
thought about it, and I've
realised that I could. After all, I have lived the past 18 years of my life without
you. However, I don't think
it will be easy to forget. I don't think it will be easy to forget something that
you are already used to. All
the times we argue, fight and make up. I don't think I'll be used to a life without
them. Tell me how! Until
you can teach me how to forget them, please don't leave my side." - Shin Goon,
Goong.

Monday. Start na ng final exams. Haay. Eto ako, nakapalumbaba sa classroom habang
nagrereview. Sa
kasamaang palad walang ibang pumapasok sa utak ko kundi yung mukha ni Yuta.

Bumuntong hininga na lang ako tapos lumingon ako sa kung san sya nakaupo sa may
likuran. Mukhang
seryosong seryoso sya kung magreview. Very unlikely na gagawin yun ng dating Yuta.
*sniff* Namimiss
ko na si Yuta! WAH!!

"Hoy, wag yung mukha ni Yuta ang reviewhin mo!" paalala

saken ng seatmate kong
si Nao. Sinimangutan ko lang sya tapos pinatong ko yung ulo ko sa ibabaw ng
reviewer ko na nakapatong
sa desk.

"Haay. Walang pumapasok sa utak ko eh."

"Naku..isipin mo pag bumaba ka sa final exams naten eh malalaglag ka sa Top 10.

Bahala ka dyan."

Bigla akong umayos ng upo at tinapik-tapik ang sarili kong pisngi.

"Tama ka. Hindi ako pwedeng madistract!"

----------------------- Page 462-----------------------

Binuka ko ng mabuti ang mga mata ko at nagfocus sa binabasa

ko. Kaya ko to. Hindi ko pwedeng
idisappoint sina mama at papa. Kailangan ko ng mataas na grades
para payagan nila ko pumasok sa
isang Culinary School after graduation!

Isa pa, hindi ako dapat magpatalo kay Yuta! Kailangan, mag-aral din ako ng maigi!

Pagkatapos ng unang exam eh nagpasalamat ako kay Nao kasi tinulungan nya kong
makapagreview ng
maayos.

"Wala yun. Ayoko lang na nagkakaganyan yung seatmate ko. Nakakahawa kaya ang
katamaran. Haha.
Baka kasi mahawa ko sayo at tamarin din akong magreview kaya kita inencourage.
Haha!"

"Sus~ pa-humble ka pa. Basta, thank you."

Nginitian nya na lang ako tapos umalis na sya ng room. Sakto

kasing nagbell na. Hay salamat. Recess
na. Nagugutom na ko eh.

Kasabay ko sina Tomo, Miki at Yumi kumain. Hindi ko alam kung bakit parang
tinatamad akong kumain
kahit alam ko sa sarili ko na gutom na ko. Haay. Epekto siguro to ng sobrang
kakaisip ko sa mga sinabi ni
Yuta. Honestly, hindi pa rin ako makaget over.

Friday, Saturday at Sunday. Tatlong araw na kong tulala.

Haay. Hindi nya na talaga ko
pinapansin. *sniff* As in parang hindi ako nag eexist. Pero kahit
naman ganun eh hindi ko pa rin
maiwasan na tignan sya mula sa malayo.

Nakakainis lang kasi mukhang okay naman sya. Mukha syang masaya.

Nagulat pa nga ko kasi ngayong araw eh may dala syang gitara. Hindi ko alam kung
san nya nakuha yun.
Kung bagong bili man o hiram lang. Ang alam ko lang,
nagpapaturo sya sa seatmate nyang si Soushi
kanina na maggitara bago sila magreview. Siguro ngayon recess eh nagpapaturo na
naman sya.

----------------------- Page 463-----------------------

Dumami din lalo yung may crush sa kanya. Marami kasing free time ang mga estudyante
kapag exam
week kaya yung mga babaeng may gusto sa kanya eh panay ang daan sa room namen. Mga
taga-ibang
section. Meron pa ngang taga-ibang year eh. Hindi nya nga kinakausap ni isa sa
kanila pero nginingitian
naman nya. HMP.

Nakakasakit lang sa puso ang tignan sya. Kaso anong gagawin ko eh kahit masakit na
sa puso at sa mata
eh ayaw pa rin tumigil ng mata ko sa kakatingin..at ng puso
ko sa kakaasa --- na sana..sana lang
naman..eh pansinin nya ko.

Kahit hindi na katulad ng dati. Basta pansinin nya lang ulit ako. Haay.
Karamihan nga ng mga teacher eh nagtataka sameng dalawa. Ano daw ang nangyari sa
sobrang close at
kulit na magbestfriend? Bakit hindi na sila nagpapansinan?

Ayoko na lang sagutin. Masakit lang alalahanin.

Haay.

"Hoy Kanna. Tigilan mo nga ang kakabuntong hininga dyan!" saway saken ni Tomo sabay
higop nya ng
sabaw ng tinola.

Sinimangutan ko lang sya.

"Wala ka bang gana kumain?" tanong naman ni Miki. Tumango ako.

"Kumain ka, Kanna. Kailangan mo yan. May 2 exams pa tayo mamaya," sabi naman ni
Yumi. Tumingin
lang ako sa kanya tas tinitigan ko lang yung pagkain ko, "haay..kung ayaw mo yung
nangyayari sa inyo
ni Yuta eh di sabihin mo sa kanya. Wag ka na kasing magtapang-tapangan, Kanna. Kung
di mo kaya,
just tell it to him."

Agad tumulo yung mga luha ko. Nakakainis naman tong si Yumi oh. Sawang sawa na nga
ko umiyak eh
tas ayan na naman sya, pinapaiyak na naman ako.

----------------------- Page 464-----------------------

Umiling ako, "hindi mo ba nakikita? Masaya na sya. *sniff* Masaya na syang wala
ako."

Sabi ko sabay pahid ng luha ko. Mamaya isipin pa nung iba na nagpapaawa ako o kaya
nagpapakampi.

Inabutan ako ng panyo ni Tomo. Tinanggap ko naman yon at nagpasalamat naman ako sa
kanya.

"Tama na yan. Kumaen ka na. Kundi isusumbong kita kay tita at

sasabihin ko sa kanya yung mga
nangyayari," banta ni Tomo.

"Wag!" agad kong sabi sabay subo nung pagkain ko.

Hanggang ngayon kasi hindi ko pa rin masabi kay mama na hindi

pa rin kami okay ni Yuta. Pano ko
naman yun sasabihin sa kanya? Ang sakit kayang iexplain ng lahat. Saka pag sinabi
ko yun, malamang sa
malamang eh uulitin ko lang ipaliwanag yun kapag tumawag sya kay papa.

Siguradong hindi matatanggap ni papa yun. Kasi sobrang close din nila ni Yuta. Kaya
ayokong malaman
nila. Hangga't maaari..ayoko.

Saktong nagbell nung matapos ako kumain habang sumisinghut-

singhot. Nung naglalakad na kami
papuntang room eh nagsorry saken si Yumi.
"Sorry, Kanna. Hindi ko na dapat binrought up pa yung tungkol
don. Pero..alam mo naman na..if
ever..if ever lang naman na gusto mo..anytime..kakausapin ko si Yuta para sayo."

Umiling ako, "okay lang Yumi. Salamat pero okay lang ako."

Kelan pa ko natutong magsinungaling? Hay..ang plastik ko na talaga --- ang plastik

ko na sa sarili ko.

----------------------- Page 465-----------------------

Bago mag exam ulit eh nagtaka ko nung naramdam ko yung CP ko sa bulsa na nagva-
vibrate. Medyo
bumilis pa nga ang tibok ng puso ko eh. Kasi syempre, hindi na mawawala saken na
magwish na sana si
Yuta yon.

Kaso pag tingin ko sa inbox ko, si Seichiro-sempai pala yung nagtext. Oo,
nadisappoint ako pero kahit
papano eh napangiti naman ako.

Matagal na pala nung huli kaming mag usap ni sempai. Medyo namimiss ko na sya.
Saka..hindi ko pa
nasasabi sa kanya na..alam ko na..yung tungkol dun sa secret code.

Bumilis yung tibok ng puso ko nung naalala ko yung secret code na yon. Ang sweet
kasi ni sempai. Kaso
hindi ko naman gustong iwish na sa kanya na lang ulit ako ma-fall..kasi..mahal ko
pa rin si Yuta.

Nung buksan ko yung message nya, napangiti ako.

Kanna, sempai mo to. Goodluck sa exams nyo. Anong oras labasan nyo? Hintayin
kita :)

Aww. Hindi ko maiwasang kiligin! Kaso..mas matutuwa sana ko kung

si Yuta ang nagtext nito. Baka
namatay na ko sa kilig..haay. ASA! Umasa ka na lang Kanna. Imposible na yun.

Nagpaload muna ko dun sa isa nameng classmate na nagloload tas nireplyan ko si

sempai.

Baka 12 nn tapos na kami mag-exam. Sempai, hindi ba may grad practice kayo?

Ilang minuto makalipas eh nagreply sya ng : haha. Walang practice ngayon kaya libre
ako.

Ako: Okay. Kita na lang po tayo dun sa may garden. :)

Reply ni sempai: Sige2. Bye. Galingan mo sa exams nyo ah.

Ako: Okay po. :) Kitakits.

----------------------- Page 466-----------------------

Pagkatapos nung conversation namen sa text eh nagreview na ko para sa susunod na

subject na itetest
namen. Haay. Buti pa si Seichiro-sempai. Buti pa sya. Mabait, sweet, matalino,
lahat na. Hayst.
Narealize ko na..pag may mahal ka na pala, kahit pilitin mo ang sarili mo na ituon
ang iyong atensyon
sa iba eh wa epek pa rin. Siguro nga..parang kuya lang talaga ang turing ko kay
sempai. Isang gwapo at
lovable na kuya.

After ng 2 exams namen eh nagmamadali akong magligpit ng mga gamit ko.

"Oh, may lakad ka?" tanong ni Nao.

"Oo eh. Naghihintay saken si sempai sa garden."

"Sempai? As in SEICHIRO-sempai?" hindi ko alam kung bakit pinagdiinan nya at

nilakasan nya pa ang
pagsasabi ng pangalan ni sempai pero hinayaan ko na lang sya. Minsan kasi talagang
malakas ang boses
nya.

Tumango ako.

"Ayii! Sige na nga! Hindi na kita uusisain! Gumorabels ka na!" sabi nya habang
nakangiti. Nginitian ko
naman sya tapos lumabas na ko ng room.

Bago ko lumabas ng room, tinignan ko muna ng palihim si Yuta. Kumakanta sya habang
naggigitara. Ka-
duet nya si Soushi.

Alam kong hindi naman ganun kaganda ang boses ni Yuta pero lagi naman syang nasa
tono kaya ayos pa
rin. Ang cool nya. Haay. Lalo lang nakakainlove. Nakakainis. Nakakainis
talaga. Naiinggit ako sa mga
kaklase kong babae na nakapalibot sa kanila ng seatmate nya.

Haay. Tama na nga Kanna. Hinihintay ka na ni Seichiro-sempai.

Pagpunta ko dun sa garden eh andun na si sempai. Ngumiti sya ng makita ko. Medyo
naconscious ako ng
konti sa sarili ko kasi naalala ko na may gusto nga pala saken si sempai. Parang
nakakailang isipin pero
hindi ko naman maalis sa isip ko yun.

----------------------- Page 467-----------------------

"Sorry sempai, medyo natagalan ako."

"Di, okay lang."

Haay. Ang ganda talaga ng cool, calm and collected na boses ni sempai. Pati yung
ngiti nya. Ang lamig sa
pakiramdam. Saktong mahangin pa at maaliwalas sa garden ngayon.

Nung umupo na ko sa tabi nya dun sa bench eh medyo kinakabahan ako. At the same
time eh iniisip ko
kung pag uusapan namen yung tungkol sa secret code. Iniisip ko rin kung pano ko
sasabihin kay sempai
na may mahal na kong iba kaya---hay ano ba tong mga iniisip ko??
Sa tingin ko naman alam na ni sempai ang tungkol dun eh. Kasi sya nga ang laging
tumutulong saken
tungkol kay Yuta. Alam nya na yon. Hindi na siguro kailangan pang p---

Nawala yung mga iniisip ko nang bigla nya kong yakapin. Biglang bumilis ang tibok
ng puso ko.

"S-sempai?"

"Just a little bit."

EH?? Teka..teka..anong nangyayari? Bakit nya ko biglang niyakap??

Blush. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Hindi ako sanay na ganyan si sempai saken. Naku, baka mailang na talaga ko sa
kanya!

Maya-maya eh kumalas na sya sa pagkakayakap saken. Haay. Nakahinga na rin ako ng

maluwag.

----------------------- Page 468-----------------------

Nung tumingin ako sa kanya..bigla syang nag inhale at exhale..as

in malalim na inhale at exhale at
napapikit pa sya. Yung tipong dinadama nya yung ambiance ng paligid. Ganun.

"Thanks. Medyo okay na ko," sabi nya sabay tingin saken habang nakangiti, "sorry
nga pala. Niyakap na
lang kita bigla."

Umiling ako, "w-wala saken yon."

Tumingin sya sa mga halaman sa harapan namen. Parang may nagbago

kay sempai. Puyat ba sya? O
stressed lang dahil sa darating nilang graduation? Saka habang pinagmamasdan ko
kasi sya eh hindi ko
maiwasang isipin kung anong dahilan at bakit sinabi nyang 'medyo okay na ko.'

Ibig sabihin ba nun, kanina..bago nya ko yakapin eh hindi sya okay? May
pinagdaraanan din kaya syang
problema tulad ko?

"Oo nga pala, Kanna," sabi nya sabay tingin ulit saken, "I want to apologize to
you."

"Eh? Bakit ka naman humihingi ng tawad saken, sempai?"

"I am partly to blame..sa lahat ng mga ginawa sayo ni Imadori. Not only to you,
pati na rin kay Yuta."

Umiling ako, "sempai, wala ka namang kasalanan dun eh. Kung meron mang may
kasalanan don s---"

Natigilan ako sa pagtitig saken ni sempai, "ako yung dahilan kung bakit ganon si
Imadori. Kaya may
kasalanan pa rin ako. Ang totoo nyan Kanna, alam ko ang lahat ng tungkol sa mga
ginawa ni Imadori
sayo pero hindi lang ako nagsasalita.
"Yung sa lunch box, sa pink roses, sa pagkawala ng Twisty
Heart, sa vandals at pati dun
sa pagsisinungaling nya sayo about Yuta's Mr. SA disguise. Alam ko
ang lahat ng yon pero hindi ko
sinabi sayo."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko kasi inaasahan na alam pala ni semp--

"S-si Ate Imadori din yung sa vandals??"

----------------------- Page 469-----------------------

"Honestly, about the vandals, yun yung unang beses na hindi ko inisip na sya yung
gagawa nun. Kasi..I
am not expecting na kaya nyang gawin yon. Lalo na nung umiyak sya sa harapan ng
klase namen. Alam
mo yun, andun ka. Narealize ko na lang na sya yun nung umalis kayo ni Yuta sa room.
I saw her secretly
smiling."

"Grabe talaga si Ate Imadori! Napakasama nya!! Bakit ba sya ganyan?? Hindi nya ba
alam na sobra na
yung mga ginagawa nya??"

Ngumiti lang si sempai nang pilit sa reaction ko tas nagsalita sya ng, "tungkol
naman sa recently na mga
nangyayari eh late ko na yon nalaman. Napansin ko na lang na iba
na yung kinikilos ni Yuta. Nung
tinanong ko si Mika, hindi nya rin daw alam so I tried asking one of your
classmates, si Megumi, yung
president nyo. Part din kasi sya ng SC. Sa kanya ko nalaman
yung about sa sinabi sayo ni
Imadori. Nalaman ko naman yung ibang detalye kay Yumi."

"Kay Yumi? Kilala mo sya?"

"Recently lang. Medyo nakagaanan ko sya ng loob simula nung malaman ko yung sa
kanila ni Natsume.
Eh medyo pumupunta punta na rin si Yumi sa Council Room pag uwian nyo na..last week
ata nagstart.
Kaya minsan naitanong ko sa kanya. Nainis nga ko sa ginawa
sayo ni Yuta eh. Hindi ko lang
mapagsabihan kasi busy ako sa kakaasikaso sa nalalapit na graduation namen."

"T-teka. 'Sa kanila ni Natsume'? S-s-"

Tumango sya, "Oo, parang..sila na. Hindi ko nga lang alam kung official. Saka hindi
ko naman inuusisa
pa ang tungkol dun. Basta ang napapansin ko lang eh mas okay na kausap ngayon si
Natsume. Hindi
naman nawala yung pagiging masungit nya pero nabawasan."

"Wow."

Hindi nabanggit saken ni Yumi yun ah. Sabagay, hindi naman kami
super close para magkwento sya.
Haay. Saka naisip ko rin na..baka kaya hindi sya nagkukweto
about sa kanya eh kasi alam nyang
malungkot ako.

----------------------- Page 470-----------------------

"S-sempai, naku..wag mo ng ano..wag mo ng pagsabihan si Yuta."

"Huh?"

"Sa totoo lang, oo galit ako kay Ate Imadori kasi nagsinungaling sya saken. Pero
may kasalanan din
naman ako eh..kasi naniwala ako sa kanya. Kaya..hindi ko masisisi
si Yuta kung yun ang naging
desisyon nya."

"Okay, if that's want you want. Sige, hindi na ko mangingialam," sabi nya tapos
ngumiti sya at pinat yung
ulo ko.

"Umm..sempai, pwede magtanong?"

"Ano yun?"

"Tungkol kanina..ano..gusto ko lang malaman kung may..may problema

ka. Malay mo makatulong
ako."

Tumawa sya ng bahagya tapos ginulo nya lang yung buhok ko. Sumimangot naman ako.

"Sempai naman eh."

"Sige na nga."

Chapter 71: Being True To Themselves (Part 2)

"Being true to yourself is strength." -Tamaki (Ouran High School Host Club)

Nagulat ako nung bumuntong hininga sya.

"Sa totoo lang..hindi ko rin maintindihan kung ano ba talagang problema ko. Hindi
ko maintindihan
ang sarili ko. Feeling ko naman tama yung ginawa ko pero parang may mali. Parang
nagi-guilty pa rin
ako."

"Nagi-guilty saan?"

"Sa mga nasabi ko kay Imadori kagabi."

----------------------- Page 471-----------------------

"Kay Ate Imadori? Bakit, ano bang sinabi mo sa kanya? Teka..nagkita kayo? Di ba.."

"Napilit ko si Yuta na sabihin saken kung san yung bagong address ni Imadori.
Nalaman ko kasi kay
Mika na lumabas ng bahay si Yuta nung nakaraan at may pinuntahan. Nagka-ideya akong
kay Imadori
sya pumunta nung sinabi ni Mika saken na mukhang galit si Yuta nung lumabas ng
bahay. Kaya ayun,
pinuntahan ko kagabi si Imadori."
"Umm..pwede bang malaman kung bakit mo sya pinuntahan?"

"Nag-aalala ako sa kanya. More than a week na syang hindi pumapasok."

Nakakapagtaka. Parang si sempai lang ata yung nag-aalala sa hindi pagpasok ni Ate
Imadori. Sabagay,
wala namang ibang kaibigan si Ate Imadori eh..si sempai lang. Tapos ganun pa
sya..kaya marami syang
haters. Gaya ko. Galit ako sa kanya.

"Pero..nabalewala lang yung pag-aalala ko," dagdag ni sempai.

"Bakit naman?"

"Mukha namang masaya sya sa mga pinaggagagawa nya eh. I am just

disappointed kaya medyo
nasabihan ko sya ng hindi maganda. Akala ko kasi may chance
pa na mapabalik ko sya sa
dati..kaso..parang malabo na yon."

"Sa dati?"

"Nakilala ko si Imadori nungfirst year ako. She was often bullied

by the rest of the girls in our
class. Normal naman yun kasi naiinggit sa kanya yung mga kaklase nameng babae.
'Almost perfect'. Yun
ang bansag sa kanya ng iba nameng classmates. Maganda, matalino at mayaman. Nung
mga panahon
na yun, hindi sya palaimik. Naaawa ako sa kanya kaya minsan
tinulungan ko sya. After nun, naging
magkaibigan kami.

"Tapos eventually, nalaman ko sa isa nameng kaklase na kinausap ako secretly

na..binayaran lang sila ni
Imadori para i-bully sya..para mapansin ko daw dahil may
crush saken. Kahit nalaman ko yun,
nagpanggap ako na hindi ko yun alam. Kasi after nun, wala ng ibang pumansin sa
kanya, kundi ako lang..
saka yung ibang boys."

"T-talaga? Ginawa nya talaga yon, sempai?"

Tumango si sempai at nagpatuloy, "the reason why I still continued to be her friend
is to find out bakit
sya naging ganon. Curious lang ako. Nalaman ko na..kaya sya
ganun ay dahil lagi syang mag-isa sa

----------------------- Page 472-----------------------

mansyon nila. Busy palagi ang parents nya at walang time para sa kanya..kaya she
seeks attention from
everyone. Kahit mali, ayos lang, basta mapansin sya.

"Kung tutuusin, okay naman syang kausap at kasama eh. Responsible sya lalo na yung
tungkol dito sa
SC. Yung selfishness nya lang talaga yung hindi mawala-wala sa
kanya. Saka ayun nga, yung nagsi-
seek nya ng attention. Sa tingin ko, hindi naman sya ganun
dati. Kaya nga, dahil dun sa nalaman ko
about her eh naisip ko na..bakit kaya hindi ko sya tulungan para magbago? While
thinking that..hindi
ko alam na she is already bullying other girls. Lalo na yung mga nagiging kaibigan
ko rin.

"Kaya nga nabansagan akong 'snob' eh," natawa ng bahagya si sempai, "hangga't
maaari kasi ayoko ng
pumansin ng iba. Lalo pag di ko kilala. Kasi I'm sure, behind
my back, may gagawin na naman si
Imadori. Ang I don't want her to continue doing those things. Kaso hanggang ngayon,
wala rin akong
nagawa kundi icover up lang yung mga alam ko.

"Nagsinungaling ako sa kanya actually."

"Nagsinungaling?"

"Oo. Matagal ko ng alam na may gusto sya saken. Hindi ko lang pinapahalata.
Kasi..wala din namang
mangyayari. Ganon pa rin naman sya. Saka naisip ko na mawawala
rin yon kasi..alam mo naman
na..mahilig syang makipagfling. Siguro 'nagulat' ang tamang term. Yun
ang naging reaction ko nung
nagconfess sya saken nung JS. Kasi I am not expecting na may gusto pa din sya
saken. I really don't think
that what she feels for me is love. Idinadahilan nya lang yon.

"Nangyari yon in the heat of the moment. Kasi sa lahat ng ginawa

nya, yung hindi ko mapatawad eh
yung ginawa nya sayo. Kaya sinubukan ko syang pigilin nung JS. Pero wala pa ring
nangyari."

"S-so yun yung dahilan kung bakit parang anlamig ng pakikitungo

mo kay Ate Imadori nung mga
nakaraang linggo?"

Tumango sya.

"Gusto kong iparamdam sa kanya na galit ako sa kanya kaso parang binabalewala nya
lang yon. Haay. Sa
totoo lang, ansakit nya talaga sa ulo. Hindi ko na nga alam ang gagawin ko sa
babaeng yon. I really want

----------------------- Page 473-----------------------

to help her change. Kaso kung sa sarili nya mismo eh wala syang will na magbago eh
di useless lang din
yung effort ko. Useless lang din yung pag-aalala ko sa kanya."

"Sabagay..tama ka dyan, sempai."

"Kaya kagabi. Medyo napuno na rin ako. Lalo pa nung nakita kong pa-happy-go-lucky
na naman sya."

"'Pa-happy-go-lucky'?"

Umiwas ng tingin si sempai, "I waited for about..3 hours tapos ang makikita ko lang
eh..she was kissing
passionately with his new guy."

"Eh?? Grabe!!"

"Yun ang pinakanakaka-disappoint sa babaeng yon. Lagi nyang iniisip

ang sarili nya. To the point na
nakakalimutan nya na na hindi tama yung mag ginagawa nya. I regret na hindi ko pa
sya dineretso
nung una pa lang. Hindi kasi ako yung tipo ng tao na magsasabi sayo directly na
ayaw ko sa ginagawa
mo. As much as possible, ayoko syang masaktan.

"Dahil naaawa din naman ako sa mangyayari sa kanya. I know how much all the girls
in our class hate
her. Ayoko namang sya ang i-bully ng mga yon pag nalaman nila
lahat ng pinaggagagawa nya. But on
the same note, ayoko rin namang sya ang nananakit.

"Saka kung tutuusin. You and Yuta have nothing to do with us. Kaya wala syang
karapatan na saktan
kayong dalawa dahil lang sa lagi nyang dinadahilan."

Ngayon ko lang narealize na..hindi lang yung tungkol kay Ate Imadoti ang kinukwento
ni sempai. Pati
yung sarili nya. Yung side nya na hindi nya pinapakita sa iba.

He is a worrywart pala. Saka sa sobrang bait nya eh pati problema ng iba eh iniisip
nya. Naaawa tuloy
ako kay sempai. He was caught up in the middle of saving and punishing Ate Imadori.

Pero somehow..I feel something different from the way he talks

about Ate Imadori. Lalo na nung
binanggit nya yung tungkol sa pagkakakita nya na nakikipaghalikan si Ate Imadori sa
ibang guy.

----------------------- Page 474-----------------------

Nagseselos ba sya? O imagination ko lang yon?

Saka..yung pag-aalala nya kay Ate Imadori, parang sobra-sobra naman ata. Yung
pagiging worrywart ni
sempai, dahil lang ba talaga yon sa friendship?

"May kasalanan din naman ako sempai eh.."

"Huh?"

"Kaya saken galit si Ate Imadori ay dahil..a-ano..m-may crush

ako sayo sempai..umm..lalo na
dati..kaya..mainit ang dugo nya saken. Y-yung kay Yuta..feeling ko dahil yun sa JS.
Kasi ininjan ni Yuta si
Ate Imadori nun eh di ba..mag partner sila?"

"Kahit na. Hindi pa rin tama yung ginawa nya."

Tumango na lang ako. Tama naman si sempai. Teka nga, bakit

ko pa pinagtatanggol si Ate
Imadori? Haayst.
"Eh ano yung sinasabi mo sempai na nagi-guilty ka sa mga
masasakit na sinabi mo kay Ate Imadori
kagabi?"

"I just told her what I think about her. Alam kong masakit sa kanya yung mga
salitang yon kasi yun
yung mga salitang ayoko talagang sinasabi sa isang tao lalo na pag galit ako."

"Katulad ng?"

"Hmm..sinabi ko sa kanya na..dati naniniwala ako na walang taong likas na masama,

pero I realized
that you are an exception. Saka..yung huli kong sinabi na..I can't possibly love a
person who cannot
even love anyone else except herself."

YUN. Mukhang tama nga ang hinala ko.

"Oo nga sempai. Ansakit nga ng sinabi mo. Kahit ako nasaktan. Partida, kinukwento
mo lang saken yun
ah."

----------------------- Page 475-----------------------

"Kaya nga nagi-guilty ako. Alam mo namang..ayoko talaga sa lahat

eh yung ganitong disputes. Pero
naisip ko rin, kung hindi ko sasabihan ng masasakit na salita
si Imadori eh baka tuluyan na syang
hindi magbago. Yun naman ang ayaw kong mangyari. Hangga't maaari I want to help her
change."

"Sempai, change topic tayo okay lang?"

Tumango sya.

"Nung sinabi kong crush kita..a-ano..bakit hindi ka ata nagulat..?" nakakatawa kasi
parang hindi ako
naiilang na sabihin yon. Kung dati ko to sinabi siguro maiihi na ko sa kaba.

Tumawa ng bahagya si sempai.

"Kasi alam ko naman yun."

"EEEH??"

"Hindi lang siguro halata. Pero madali akong makabasa ng kilos ng isang tao. Pero
alam ko naman na
simula pa lang eh si Yuta na ang mahal mo."

"W-weh..hindi nga sempai?"

"Hindi mo pa lang siguro yun napapansin dati kasi at ease ka

na laging nasa tabi mo lang si
Yuta. Napansin mo na lang nung..may naging threat na sa closeness nyo."

"O-oo nga no."

Thinking back..nagsimula lang naman yun dahil nagseselos ako sa

closeness nila ni Yumi eh. Oo nga,
tama si sempai.

"Pero sempai, may tanong ako."

"Ano yun?"

"Kung totoo nga yong sinabi mo na madali kang makabasa ng kilos ng isang tao..bakit
hindi mo alam na
mahal mo si Ate Imadori?"

----------------------- Page 476-----------------------

"Huh?"

Teka, tama bang tinanong ko yun? Hindi ba masyadong personal yung tanong ko?? Saka
hula pa lang
naman yon eh! WAH!

Tumawa ng bahagya si sempai sa sinabi ko. Ano ba yan. Sinasabi ko na nga ba

eh..hindi nya seseryosohin
yung tanong ko. HMP.

"Haha. Imposible yung sinasabi mo Kanna. Alam mo na naman di ba?"

"Ha?"

"Secret Code."

"Ahh."

Parang medyo nahiya na ko. Ayokong pag-usapan yung tungkol dito. Nakakainis naman
tong si sempai.
Sya yung hinahot seat ko tapos ngayon namalayan ko na lang ako na yung nasa hot
seat.

"Although wala akong plano na ipursue yung nararamdaman ko para sayo, I know what
I'm feeling
kaya..imposible talaga ang sinasabi mo," sabi ni sempai habang nakangiti.

"Pero..hindi kaya..natatakot ka lang aminin sa sarili mo na may gusto ka na sa

kanya kasi wala kang
assurance na ikaw talaga ang mahal nya? K-kasi di ba..papalit-palit sya ng mga
boyfriend saka.."

"Kanna," saway saken ni Seichiro-sempai.

"HMP. Feeling ko lang naman yun eh. Saka alam mo sempai, may kasalanan ka rin eh.
Kasalanan mo
kung bakit ka mahal ni Ate Imadori."

"Wala naman akong ginagawang espesyal sa kanya para magustuhan nya ko no."

"Akala mo lang."

"Pano mo nasabi?"

"Hmm..may kasalanan ka rin kasi..kasi..ano.." teka, isip Kanna! Kaya mo yan!

"Kasi..pinakita mo sa kanyang karapat-dapat kang mahalin."

----------------------- Page 477-----------------------

Natawa lang ng bahagya si sempai sa sinabi ko tapos ginulo nya yung buhok ko.
Hayst.

"Hindi naman joke yun ah! Bakit ka tumatawa??"

"Wala lang. Nag-iiba na kasi ang reasong mo eh. Lumalalim na. Haha."

"Hay naku, sempai. Basta ko naniniwala ako na may gusto ka kay Ate Imadori.
Nagseselos ka nga kasi
nakikipaghalikan sya sa ibang lalaki eh. Tapos parang nabalewala lang yung pag-
aalala mo sa kanya."

Magsasalita sana si sempai pero pinigilan ko sya, "oh! Wag mong ideny! Kakasabi mo
lang kanina!"

"Bakit naman ako magseselos? Alam ko naman matagal na na ganun talaga si Imadori. I
am used to it.
Seeing her doing that with different guys."

"Used to it-used to it. Ansabihin mo manhid ka na kasi lagi

kang nasasaktan pag ginagawa ni Ate
Imadori yon!"

"Nasosobrahan ka na ng kakabasa ng mga romance novels, Kanna."

"Hindi no! Marahil hindi mo pa yun narerealize pero sooner or later marerealize mo
rin yun. Ramdam
kong kakaiba yung pagpapahalaga mo kay Ate Imadori eh."

"Huh? Panong iba?"

"Halata naman eh! Would a normal friend do what you are doing to Ate Imadori? Hindi
naman di ba?
Sobra kaya sa isang kaibigan yung itinuturing mo sa kanya."

"I don't get what you are saying."

"Sige nga sempai, tanong ko sayo, kaya mo bang magalit saken? Yung katulad ng
pagkagalit mo kay
Ate Imadori?"

Nag-isip si sempai tas later eh sumagot sya ng, "hindi. Wala akong nakikitang rason
para magalit sayo.
At hindi ko maimagine ang sarili ko na sinisigawan ka o kinagagalitan ka."

"O kita mo na! That's it!!"

"Huh?"

"Wala kang gusto saken sempai. Akala mo lang yon. Kasi kung hindi mo kayang magalit
sa taong mahal
mo, ibig sabihin non hindi mo yun talaga mahal."

"Haha. San mo naman nakuha yan?"

May pagmamalaki kong sinabi na, "based on experience. May angal?"

"Haha. Hindi naman porket tama sa sitwasyon mo eh tama na
rin saken. People have different
interpretations in a single situation."

----------------------- Page 478-----------------------

"Saka sempai, I think that it is because our fate has been

separated from the start. Kaya hindi tayo
nabigyan ng opportunity na ipakita kung sino talaga tayo sa harap ng taong akala
naten eh mahal
naten."

"I am showing you who I really am."

"I don't think so."

"Oo kaya."

"Hindi kaya. Kung hindi mo kayang magalit saken ibig sabihin hindi mo kayang
ipakita yung side mo na
galit ka sempai."

"Haay. Hindi na matatapos ang usapan naten sa kakapilit mo saken ng reasoning mo."

"Eh kasi aminin mo na."

"Wala akong dapat aminin."

Napatayo ako sa kinauupuan namen, "bahala ka sempai. Baka magsisi ka sa bandang

huli. Basta ko,
narealize ko ngayong araw na..kailangan ko ng magpakatotoo sa sarili ko. Simula
bukas, kakausapin
ko na si Yuta. I will do everything para mahalin nya ulit ako."

"Then, that's better."

"Sana ikaw rin sempai," sabi ko sabay belat sa kanya tapos tumakbo na ko palayo.
Nung nilingon ko si
sempai, natawa na lang sya saka ngumiti.

I want Seichiro-sempai to be happy. Kaso mukhang hindi nya pa rin alam yung susi
para ma-unlock
ang happiness na yun.

Kasi ayaw nya pa ring aminin sa sarili nya na..nainlove sya sa taong nakakagawa ng
masasamang
bagay dahil sa pagmamahal sa kanya.

Siguro nga selfish si Ate Imadori, pero pakiramdam ko, mahal nya talaga si sempai.
Oo, kahit galit pa
din ako sa kanya, hindi ko maidedeny yun ---na one form of love is being selfish.
Kaya kahit pano eh
nauunawaan ko sya.

Oo, mali nga lang sya ng way. Pero feeling ko tama yung nararamdaman nya. At sa
tingin ko, si sempai
lang ang kayang umayos non.
----------------------- Page 479-----------------------

Sana maayos na ang lahat. At sana..

..sana..bigyan ako ng chance ni Yuta ..

..para mapatunayan ko sa kanya..

kung gano ko sya kamahal.

Chapter 72: Wasted Food, Wasted Effort

"If this is really a love story, then why didn't we make it to the right time?" -
anonymous

ARGHHHHH!!

Pagkauwi ko ng bahay, muntik ko ng iumpog yung sarili ko sa pader sa sobrang

pagkainis sa sarili ko.
WAH!!

Hayst! Kanna, ang tanga mo talaga!!

Oo, magpapakatotoo na nga ako sa sarili ko pero..arghh..pero..PANO? Isang malaking

question mark ang
sinulat ko gamit ang pentel pen sa likod ng notebook ko. PANO?? PANO??

WAAH!!

----------------------- Page 480-----------------------

Kailangan kong mag-isip ng paraan. Kailangan!!

AHH!! May naisip na ko! Agad akong tumakbo at pumunta sa

harap ng kwarto nila mama. Ayos.
Makakahingi ako ng advice sa kanya! Tama-tama. Yun na lang ang gagawin ko.

Nung kumatok ako eh pinagbuksan nya kagad ako ng pinto.

"Oh, Kanna, gabi na ah? Something wrong?"

"Ma, kailangan ko ng tulong mo," seryoso kong sagot.

Nung pinapasok nya ko sa loob ng kwarto nila ni papa eh bigla kong naalala si papa.
Haay. Miss ko na
sya. Antagal naman ng 2 years. Gusto ko na syang umuwi rito.

Pinaupo nya ko sa kama nila tapos umupo sya sa tabi ko. Tinignan nya ako at ngumiti
sya, na parang
hinihintay nya lang ako magsalita at magkwento.

Una ko munang sinabi ang sitwasyon nameng dalawa ni Yuta. Haay, kahit ayokong
sabihin eh no choice
na ko. Wala naman akong ibang mahihingan ng advice kundi sya lang. Alangan namang
iasa ko na naman
tong problema ko sa mga pinsan ko? Syempre, sobra na yun.

Habang kinukwento ko yun sa kanya eh pilit akong nagpapakatatag.

This time, hindi ako papatalo sa
mga traydor na luha ko. This time, grounded sila at hindi sila pwedeng lumabas mula
sa mga mata ko.

"Sinabi nya talaga yon sayo?"

Tumango ako.

"Ma, hindi ko na kaya eh. M-mahal ko sya talaga," o! Wag kang iiyak! Badtrip! Luha
wag!!

"P-pero hindi ko alam kung pano ko sasabihin kay Yuta..h-

hindi ko alam. Saka natatakot
ako..baka..baka.."

----------------------- Page 481-----------------------

"Confessing your love to someone is like risking everything. Meron

lang dalawang pupuntahan ang
sitwasyon after mong magconfess, either, magkaayos kayo o magpatuloy
yung nangyayari sa inyong
dalawa. In short, normal na matakot ka, Kanna. Pero tandaan mo, kung magpapadaig ka
sa takot mo,
walang mangyayari. As in wala talaga. Magpapatuloy lang ang lahat. Gusto mo ba
yun?"

Syempre umiling ako at sumimangot. Luha, wag muna, please? Wag muna.

"Ganto. The first thing you should do is observe him. Tapos, iparamdam mo
slowly..yung feelings mo
sa kanya. Alam kong mahirap yun sa part mo, but this time, you need to take the
initiative. You must let
him feel that you love him. Then, look for a perfect timing, saka mo sabihin,"
nakangiti si mama habang
sinasabi nya yon.

Ako naman, napapalunok.

Ang hirap yata nun. At medyo naguguluhan pa rin ako. At natatakot din. Kaya ko ba
gawin yon? Alam
kong nung niyaya ko syang mag-SM eh kahit pano, nagawa kong iparamdam sa kanya na
gusto ko sya
pero hindi to the point na sasabihin ko in words. Lalo pang alam ko na DATI..MAHAL
nya rin ako. Haay.

"Ma, pano ko ba ipaparamdam sa kanya..?" tanong ko.

"Hmm..how about..cooking his favorite?"

"Woh!" biglang nag-light up yung mukha ko at napangiti ako.

Napangiti din si mama at mukhang
naexcite.

"Sabi nga nila, one way to a man's heart is through his stomach," sabi nya.

Tumango ako.

Tama! Ipagluluto ko sya ng paborito nyang menudo bukas!!

Niyakap ko si mama.
----------------------- Page 482-----------------------

"Ma, thanks sa advice! The best ka talaga!" pagkatapos kong sabihin yun ay
hinalikan ko sya sa cheeks.
Aalis na sana ko sa kwarto nya nung bigla nya kong tanungin na:

"Anak, nakapagreview ka na ba? May exam pa kayo bukas di ba?"

Nanlaki ang mga mata ko. OMG! Arghh! Nakalimutan ko na ang tungkol dun kakaisip ko
sa problema ko.

"WAAH! Oo nga pala! S-sige ma! Punta na ko sa kwarto ko!" sabi ko sabay takbo.

Lord, mukhang magpupuyat ako ngayong gabi. Help me please!!

Tuesday. Second day of final exam. Observation day.

Ayos, katulad ng sinabi ni mama, kailangan ko muna syang iobserve.

Naku! Please Lord! Wag naman sana syang pumorma sa ibang

babae! Kundi, mamamatay ako ng
maaga! WAH!!

Habang nagrereview ako sa classroom habang wala pa yung homeroom teacher namen eh
pasilip silip
ako sa pwesto ni Yuta. Seryoso na naman syang nag-aaral.

Maya-maya eh may lumapit sa pwesto nya na isang babae. Mukhang taga-kabilang

section.

"Uy, Yuta," bati nung babae sa kanya. Agad hininto ni Yuta yung
pagrereview nung makita nya yung
babae. Pinaupo nya yun sa tabi nya.

WAH! Lord!! Kakasabi ko lang eh! Eh bakit ganun na kagad? Ang

ganda ng pagkakangiti nya dun sa
babae! AAHH!!

----------------------- Page 483-----------------------

"Wow ah. Sipag mag-aral," sabi nung babae.

"Goal ko kasi makapasok sa Top 10. Alam kong sa mga grade ko

nung third grading eh mahirap
mangyari yun pero kung magiging sobrang tataas ng mga score ko ngayong finals eh
may chance ako."

"Sya nga pala, tuloy ba yung.." parang nahihiya yung babae na

ipagpatuloy yung sasabihin nya.
AAH! Ano yun? Ano yun??

"Oo. After school di ba?"

Tumango yung babae at nagblush, "salamat ah, Yuta. Kita na lang tayo sa labas after
ng mga exams
naten."

Ano?? M-magkikita sila?? W-wag mong sabihing magde-date sila?? Arghh! Grabe! Ako
nga, hindi nya
man lang inaya ng date kahit kelan, tapos--! Tapos..! Tapos ang lakas ng loob nya
makipagdate sa kung
sinu-sino lang?? WAH!

Tapos ang tamis pa ng ngiti nya dun sa babae! WAH !! Ansakit. Ansakit!!

After ng exams, nagmamadali kong kinuha ang bag ko. Oo, susundan
ko sila. Hindi ako mapapanatag
hanggang hindi ko nalalaman kung san sila pupuntang dalawa!

"Oh, Kanna, may lakad ka?" puna ni Nao.

"Oo eh. Sige bye-bye!" sabi ko sabay takbo palabas ng room.

"Bye-bye! Ingat ka!" pahabol nya.

"Sabihin mo kina Tomo at Miki na nauna na ko!" sigaw ko.

"Okay!"

Tumakbo ako at pumunta sa may gilid, sa labas ng school. Sabi nung babae, magkikita
sila sa labas eh.
Ibig sabihin, sa labas ng school di ba?

Breath in. Breat out. Go, kaya ko to!!

----------------------- Page 484-----------------------

Pero deep inside, kinakabahan ako. Takte, pano kung magdedate nga sila? Aw. Wag
naman!

Maya-maya eh nakita ko na yung babae sa harap ng gate. Agad akong nagtago sa may
puno malapit sa
isang eskinita. Ayos, okay ang view rito.

"Kanina ka pa?" si Yuta yun. Kalalabas nya lang ng gate. Umiling yung babae at
ngumiti.

"Tara na?"

Tumango naman yung babae.

Nung sumakay sila ng tricycle eh sumakay din ako sa sumunod na tricycle sa pilahan
at pinasundan ko
dun sa driver kung san sila pupunta. Haay. Ang hopeless ko naman. Mukha kong spy sa
ginagawa kong
to. Bumuntong hininga na lang ako at nagfocus sa pagmamatyag sa kanila.

Nakakamatay naman tong nakikita ko! Nagtatawanan sila sa loob nung tricycle! Oo na!
Ako na! Ako na
yung nagseselos! Arghh!

Huminto yung tricycle nila sa isang flower shop. Parang dinaganan ng tonetoneladang
isda yung puso
ko. Ano yun, bibilhan nya ng bulaklak yung babae?? Eh samantalang ako nga, hindi pa
nya ko nabibigyan
ng bulaklak eh! Oo, as Mr. SA nagawa na nya, pero yung siya talaga mismo? HINDI
PA!!
Katulad nga ng suspecha ko, binilhan nya nga yung babae ng bouquet. Sari-sari yung
mga bulaklak sa
bouquet. Ang ganda --- ang gandang itapon. Haay, ako na ang bitter. Eh bakit ba?
Masakit eh! Sobra!

Haaay. Tama na nga Kanna. Itigil mo na tong pagsunod sa kanila. Lalo mo lang
sinasaktan yung sarili mo
eh hindi ka naman pinanganak na Capital M.

Siguro nga, mas mabuti kung uuwi na lang ako. At least pag umuwi ako ng maaga,
makakapag aral pa ko
para sa bukas na mga exams, kesa yung..susundan ko sila tas maiinis at masasaktan
lang ako.

----------------------- Page 485-----------------------

Tama, uuwi na lang ak--

"Sa tingin mo, magugustuhan to ni Soushi pag bumisita ko sa kanya sa

ospital mamaya?" tanong nung
babae habang nakatingin kay Yuta.

"Haha! Oo naman! Isa ko sa mga close nun kaya alam kong

magugudtuhan nya to! Saka ano ka ba
naman, Chiyo, girlfriend ka nya, malamang, kahit anong galing sayo,
ikatutuwa nun! Haha. At tiyak,
mas lalong bibilis ang paggaling nun!"

"Haha. Ikaw talaga! Mabola ka masyado!" natatawang sabi nung babae

sabay hampas sa braso ni
Yuta.

Haaay. Nakahinga ko ng maluwag. Mukhang sinamahan lang pala ni

Yuta yung babae na bumili ng
bulaklak para kay Soushi. Oo nga no, absent si Soushi kanina. Ba't ngayon ko lang
naalala?

Haha. Mabuti naman. Akala ko talaga magdedate sila eh. Mabuti naman at hindi.

"Uy, Chiyo, nakausap ko na nga pala si Moriyama-sensei kanina. Kaya ako medyo na-
late. Haha. Okay
na. Pumayag siyang pag-exam-in si Soushi next week kaya galingan mo sa
pag-aalaga sa boyfriend
mo nang gumaling sya kagad! Haha!"

"Oo na! Oo na!"

Tapos nagtawanan sila.

Nakakainis. Kahit alam ko na na magkaibigan lang sila nung gf ni Soushi eh hindi ko

pa rin maiwasang
magselos. Eh pano ba naman kasi..close na agad sila. HMP.

Namimiss ko na makipagtawanan ng ganun kay Yuta. Sobrang namimiss ko na. *sniff*

Habang nag-e-emote ako eh nagulat ako nung hinawakan nung Chiyo

yung buhok ni Yuta. Bakit nya
ginawa yon?
"Alam mo, ang dry na ng buhok mo. Stressed ka no? Kasi hindi
magiging dry yan dahil lang sa
nagpakulay ka ng buhok. Saka kahit si Soushi, sinasabi saken na
hindi bagay sayo yung bago mong
gupit. Haha! Mas cute ka tignan dati!"

----------------------- Page 486-----------------------

"Haha! Inggit lang yun saken no! Pano kasi ayaw ng papa nya na magpakulay sya ng
buhok! Haha!"

"Oy hindi ah! Hindi ganun yung si Soushi ko! Mabait yun!"

"Ganun yun."

"Hinde."

"Ganun yun."

"Hinde nga sabi eh!"

"Ganun nga si Soushi. Ang kulit mo, alam mo yun? Para kang si K--"

Biglang natigilan si Yuta at namutla.

"Ayos ka lang?" tanong ni Chiyo sa kanya.

'Para kang si K..?'A-ako ba yung tinutukoy nya?

Biglang umiwas si Yuta tapos maya-maya eh tumawa sya, "haha! Okay

lang ako no! Halika na nga!
Nabibilad na sa araw yung binili nateng bouquet!"

Napangiti ako ng konti.

Yuta..kahit pala pano..eh..nasasagi pa rin ako sa isip mo..

Masaya ko na malaman yon.

Pag-uwi ng bahay eh masayang-masaya kong ibinalita yun kay mama. Tama nga sya,
dapat na iobserve
ko muna si Yuta bago ko kumilos. Kasi kundi ko sya sinunod, o kung sumuko ako kagad
kanina at umuwi
ng maaga eh di hindi ko malalaman na kahit pala pano eh naiisip nya pa rin ako.

----------------------- Page 487-----------------------

Although alam ko na mas madalas ko syang naiisip..okay na yun.

At least, hindi nya pa ko tuluyang
nabubura sa isip nya.

Wednesay. Third day of exam.

Nagmamadali akong pumasok kasi male-late na ko. Medyo mabusisi kasi ang paggawa ng
menudo kasi
andaming ingredients eh.

Habang tumatakbo ko papasok sa gate ng school eh may naapakan

akong bato na naging dahilan ng
pagka-out of balance ko.

"Ah--!"

Akala ko masesemplang na ko buti na lang may humawak sa braso

at likod ko. Buti na lang may
tumulong saken kund---

"Mag-ingat ka nga..hindi kasi tumitingin sa dinadaanan eh."

O.M.G.

Blush. Dubdub. Dubdub.Dubdub. Dubdub.

Boses ni Yuta yun ah? Although may coldness yung pagkakasalita nya saken, alam ko
na sya yun. Pag
lingon ko nung naiayos nya na ko sa pagtayo eh naglalakad na sya.

Naiwan ako sa puwesto ko. Nakatayo. Nakatanga. Habang

pinagmamasdan ko syang lumalakad
palayo.

Para kong baliw. Tinititigan ko lang yung imahe nya hanggang mawala sa paningin ko.
Ni hindi man lang
ako nagsalita ni isang titik ng pasasalamat.

----------------------- Page 488-----------------------

Masyadong overwhelming yung mga nangyari..masyadong mabilis. Hindi ko nahanda yung

puso ko.

Nung recess, lumabas sya ng classroom. Kinuha ko yung opportunity na yun para
ilagay sa desk nya yung
niluto ko. Nilagay ko yun sa usual nameng baunang dalawa. Sana..sana magustuhan
nya. Paborito nya
yun eh. At lalo ko pang sinarapan ang luto ko para matuwa sya habang kinakain yon.

Wah. Masaya na kong iniimagine yung Yuta na nag-gli-glitter yung

mga mata kapag kumakain ng
menudo. Yung Yuta ko. Haay.

Pagkatapos kong ilagay yun eh ako naman ang lumabas ng room

at dumiretso ko sa may CR.
Whew. Kinakabahan ako.

Breath in. Breath out. Hinde-hinde-hinde! Kaya ko to!

Pagkatapos kong mag-CR eh bumalik na ko sa room na may baong kaba at pagkasabik.

"Kanna!" tawag saken ni Yuta. Pagalit ang tinig nya. Nag-alangan tuloy ako lumapit
kasi medyo natakot
ako.

Lord, galit ba sya?

"B-bakit?" first conversation namen to after nyang sabihin saken na kalimutan ko

na ang lahat..tapos
ganto pa ang sitwasyon. Haay.
"Ikaw ang gumawa nito..." sabay angat nya dun sa baunan ko, "di ba?"

Nagulat ako nung pagkasabi nga ng 'di ba' eh bigla nya yung
nilaglag sa sahig. Natapon yung niluto
ko. Naging agaw-atensyon yung nangyari kaya pati yung mga nagrerecess sa labas eh
napasilip sa room
namen.

----------------------- Page 489-----------------------

Hindi ko inalakang gagawin nya yon. B-basta nya na lang tinapon yung pinaghirapan
kong lutuin.

"Linisin mo yang kalat mo," cold nyang sabi sabay talikod at labas ng room.

Automatic na tumulo yung mga luha ko at napaluhod ako.

Bakit?? Talaga bang wala na syang balak na pansinin ako?

Ito ang unang beses na nireject nya yung pagkaing niluto ko..para nya na rin akong
sinampal sa mukha
sa ginawa nya.

Maya-maya eh tumatakbo at humahangos papasok ng room ang dalawa kong pinsan. My

rescuers. My
saviors.

"Kanna! Ayos ka lang ba??"

Napalingon ako sa kanila at ngumiti ng pilit. Niyakap ako ni Miki. At hinagod naman
ni Tomo ang likuran
ko. Hindi ko na kontrolado yung mga luha ko. Hindi ko kayang iequate yung dami ng
luha ko sa sakit na
nararamdaman ko ngayon.

Ma, akala ko ba, one way to a man's heart is through his stomach? Eh bakit ganun?
Bakit ganun??

Hanggang ganto na lang ba kami?

Mali pala, wala namang kami eh..kasi..bago mangyari yun..naging siya na lang..

----------------------- Page 490-----------------------

at ako --- nag-iisang ako.

Chapter 73: Girlfriend?

“The greatest discovery of all time is that a person can change his
future by merely changing his
attitude.” - Oprah Winfrey

"Yumi," napatingin ako sa tumawag sa pangalan ko. Yung teacher pala namen sa TLE.

"Sir?"

"Ibigay mo nga tong balance sheet na to kay Hirai."

"Eh?"

Blush. Literal na nanlaki ang mga mata ko at..napaiwas ako ng tingin sa teacher
namen. Waah. Ano ba
to? Narinig ko lang yung apelyido ni Natsume-san, nagkakaganto na ko. Gaaah.
Nakakahiya.

"A-ano, sir, b-baka nagkakamali lang po kayo ng..a-ano..k-kasi..hindi

po ako member ng Student
Council. Baka dapat po eh si..Megumi po kas--"

Nagulat ako nung tumawa sya.

"Haha! Hindi ako nagkamali no. Haha. Di ba close kayo? Lagi ko kayong nakikitang
magkasama eh."

Blush.

"H-huh? Eh..ano..h-h--"

Naku. Pati teacher namen, alam? Waah. Nakakahiya!

"Hay naku, basta ihatid mo na to. Hinahanap nya na saken to eh. Malapit na kasing
matapos yung school
year."

"Y-yes, sir," napipilitan kong sabi.

----------------------- Page 491-----------------------

Tinignan ko yung documents. Waah. Nakakahilo, puro numbers! Hay, hayaan ko na

nga. Hindi naman
ako ginugulo ng mga numbers na to kaya hindi ko na lang titignan. In the first
place, wala naman akong
alam sa accounting. Third year palang naman ako kaya hindi ko muna poproblemahin
ang mga numbers
na to. Haha.

Naglalakad na ko papunta sa Council Room nung marealize ko

na..gaaah! Si Natsume-san pala ang
pupuntahan ko! Bigla kong kinabahan. Ang totoo kasi nyan, after ng all of a sudden
na confession ko sa
kanya nung nakaraan eh hindi ko rin maipaliwanag kung ano na ang meron samen.

Oo, hindi ko pa alam. Parang yung sagot sa Math problem na 'UNDEFINED'. Hindi ko
alam kung kami ba
o hindi. Ang alam ko lang eh lagi akong pumupunta sa Council
Room pag uwian at hindi ako busy.
Minsan naman dun kami nag-uusap (although mas madalas na nakikinig lang sya tapos
ako lang yung
kwento ng kwento) sa paborito nyang lugar na dati eh kinatatakutan kong puntahan --
yung sa puno ng
Balete.

Sya ang nagsuggest nun saken. Gusto nya daw akong palaging nakikita. Oo na, ako na
ang kinilig nung
sinabi nya yun. Kaso, wala man lang syang kahit katiting na romantic side kasi
sinabi nya yun with his
usual facial expression. Oo, napakaseryoso nya na ewan. Saka yung tono ng pagsabi
nya nun eh parang
yung tono ng isang boss na inuutusan yung secretary nya na ipagtimpla sya ng kape.

Iniisip ko na lang na..yun yung paraan nya ng pagiging sweet.

Kung sweet nga ba ang tawag dun eh
parang pagalit nya pa sinabi. Haha. Basta ganun na lang ang
iisipin ko. Saka, isa pa, hindi ko naman
maikakaila na gusto ko rin namang masulit yung mga
natitirang araw na makakasama ko
sya. Kasi..malapit na yung graduation nila.

Kung tutuusin, ayoko na ngang dumating yun eh. Baka kasi pag
grumaduate na siya, magbago ang
lahat. Iniisip ko na lang na matagal pa yun kaya hindi ko muna dapat alalahanin.
(Although ilang linggo
na lang).Tama, (kunwari) matagal pa yun.

"Nakakaasar talaga si Hirai! Lagi na lang mainit ang ulo!"

"Sinabi mo pa! Kabwisit!"

----------------------- Page 492-----------------------

Malapit na ko nun sa Council Room nung marinig ko yung

dalawang lalaki na yun na nag-uusap.
Mukhang galing sila sa loob. Nung nasa tapat na ko ng pintuan eh napabackward ako
nung nakarinig ako
ng mga sigaw. Gulp.

"Sinabi ng ayoko nyan eh! Gusto nyo bang mapahiya tayo?! Alisin nyo yang project na
yan! Saka ikaw!
Ano no to? Di ba sabi ko tanggalin nyo na yung intermission
number na yan sa meeting ng mga
teachers at parents?? Eh ba't andito pa rin sa pinrint mong invitation??"

"P-per--"

"Walang pero-pero! Trabaho!!"

Nagulat ako nung may biglang iniluwa nung pinto yung dalawang babae. At padabog
nila isinara yung
pinto.

"Waah! Nakakaasar talaga!! Pinaghirapan natin yon tapos--!" nanggagalaiting reklamo

nung isa.

"Wuhuhuhu! Ito ang unang beses na napahiya ako sa buong buhay ko!" maiyak-iyak
naman na sabi nung
isa.

Naisip ko na..sila siguro yung pinagalitan nya kanina..waah.

Natakot ako bigla. Ibibigay ko pa ba
to? Parang HB ata si Natsume-san ngayon. Magback out na lang kaya
ako at sabihin ko na lang sa
teacher namen na hindi ko makita si Natsume-san akay hindi ko nabigay?

Eeh. Baka naman mapagalitan ako lalo sa naiisip kong ito. Haay, sige na nga. Go,
Yumi! Fight! Fight!
Kumatok ako ng mahina tas pumasok ako kagad. Muntik akong
lumabas bigla pano ba naman kasi,
kakapasok ko pa lang nung sumigaw sya ng:

"Sinabi ng baguhin nyo yan eh!! Ba't ba ang k--"

"i-ii-ibibigay ko lang sana..itong a-ano.."

----------------------- Page 493-----------------------

Nagulat sya nung makitang ako yun. Teka, namula ba sya? O iniisip ko lang yun?
Haha. Baka naman
napahiya sya kasi sinigawan nya ko eh hindi naman nya ko subordinate.

"I-ikaw pala.."

Tumango ako.

Umiwas sya ng tingin. Oo nga, nagba-blush nga siya, "s-sorry..nasigawan kita. Y-yan
ba yung balance
sheet ni Kazaki-sensei?"

"Oo," sabi ko sabay lapag sa mesa nya nung papel nang padabog.

"Sa susunod, Mr. President, tratuhin mo ng maayos yung mga

officers at members mo," hindi ko
matiis na hindi sya sabihan kasi sobra naman yung ginawa nya kanina, "ang galing mo
mag-utos pero
nakaupo ka lang dyan. Hindi mo matatawag na RESPONSIBILIDAD ang pag-uutos."

Oo, diniinan ko talaga yung word na yun kasi fave word nya
yun eh. Haha. Akala mo siguro hindi ko
kayang pagsabihan ka no??

"Ganun ba?" tumingin sya saken, seryoso yung mukha nya. Mukhang galit. Nainis ata
sa sinabi ko, "ano
namang alam mo sa pamamahala, ha? Tsaka, for your information,
more than 50% ng lahat ng
ginagawa ng SC, ako ang tumatrabaho."

"Eh ano naman? Siguro nga hindi ko alam kung gano karami yung kinocontribute mo sa
SC pero ang
alam ko lang eh MALI yung sinisigawan mo sila! Hindi yon
makakatulong para sumunod sila
sayo. Deep in their hearts, nagtatanim na sila ng galit sayo! You should know
that!"

"Okay, fine with me. Gagawin ko yang sinabi mo," pairap nya yun sinabi saken.
Nakakainis. Asar-talo.

"Talaga? Mabuti naman!" sabi ko.

Hindi ko inaasahan na papayag sya kagad pero mabuti na rin

yun. Gagraduate na sila, dapat walang
maiwang sama ng loob!

----------------------- Page 494-----------------------

"Pero..sa isang kondisyon," sabi nya sabay smirk saken.

"Eh? May ganon pa?"

"Kailangang makipagdate ka saken."

Natulala ako. Ngumiti sya. Waah. Parang umaliwas ang buong paligid!

"Uwah. Ngumiti ka," masaya kong sabi sabay ngiti rin. Ewan ko. Adik na ata ako sa
ngiti nya kaya lagi
kong hinihintay yung mga ganung 'rare' moments. Dati sa mga mata nya lang, di
nagtagal pati ngiti nya
na. Haay.

AH! Oo nga pala! Bigla kong naalala na may sasabihin pala syang kondisyon.

"Ano nga ulit yung kondisyon?" tanong ko, "di ako nakikinig eh. Haha."

Masyado akong natulala sa ngiti nya kaya hindi ko na narinig yung sinabi nya.

Nagulat ako nung biglang nagbago yung mukha nya. Kanina medyo okay na eh. Ngayon,
balik na naman
sa dati. Galit sya. Bakit naman kaya??

"Basta!! 2 pm sa Sabado! Sa Coffee Cafe*!!" sigaw nya saken.

Napakunot ako ng noo. Hindi ko kasi naintindihan. Ano daw? 2 pm? Bakit? Anong
meron?

Saka..bakit ba napakabilis uminit ng ulo nya? Nung mga nakaraang

araw pa naman, hindi naman sya
ganun. HMP.

Tinitigan nya ko ng masama tapos maya-maya eh lumabas sya ng Council Room.

----------------------- Page 495-----------------------

"EEHH??" ano to, walk out??

Wednesday ng umaga. Papunta ako ng library para magreview. Third day of exam na
kasi.

Kailangan kong mapataas yung mga grades ko. Nakakahiya naman kay Natsume-sang
masungit. Lalaitin
nya na naman yung test scores ko pag nakita nya pag nagkataon. At syempre, ayokong
mangyari yun!
Gusto kong ipakita sa kanya na nagsisikap talaga ko mag-aral at
hindi ako slowpoke na katulad ng
tinatawag nya saken minsan!

Nagulat ako nung biglang may mga lumapit sakeng mga estudyante.

"Ikaw ba si Yumi Masato?" tanong nung isa. Teka, pamilyar sya ah. AH! Sya yung
babaeng umiiyak nung
nakaraan kasi sinigawan sya ni Natsume-san!

Tumango naman ako. Mas nagulat ako nung naglapitan sila lalo
saken. Nahiya naman ako. Hindi ako
sanay na may mga taong lumalapit saken, lalo pa't mukhang sempai ko sila lahat.
"Wow! Ang galing mo!"

"Anong ginawa mo sa boss namen kahapon ha?"

Nagsunud-sunod yung mga papuri nila saken. Lalo akong naguluhan.

"Huh? 'Boss' ?" tanong ko.

"Oo, si Natsume..ang sungit kaya nun!" sabi nung lalaki na HB din kay Mr. President
kahapon.

"Tapos nagulat na lang kami nung nagmeeting kanina yung

council! Parang himala ang
nangyari!" kwento nung isa.

----------------------- Page 496-----------------------

"H-himala?" ulit ko sa sinabi nya ng patanong.

"Pano naman kasi, ang kalmado nya nung nagmeeting. Pati nga si
Seichiro eh nagulat. Tapos yung
mga opinyon namen, kinoconsider nya isa-isa. Ang pinakakinagulat pa
namen eh mas binigyan nya
kami ng reasonable date para tapusin yung mga deadline namen!"

"W-wow," g-ganon kalaki ang inimprove nya??

"Dahil sayo tuluyan ng bumait si Natsume! Imagine??" sabay tingin sa mga kasama
nya, "ngumiti sya
kanina samen!"

"Takte! Ang wafu pala ng presidente naten no? Kanina ko lang napansin!" komento
nung isang babae.

Umubu-ubo yung isa, "adik ka, taken na yun! Wag ka ng pakontradiba effect!"

"Ahaha! Sorry, Yumi. Hehe. Pinupuri ko lang naman sya. Wala akong HD* okay?"

T-taken?? Waah. So iniisip nila na girlfriend ako ni Natsume??

Blush. Hindi pa kaya. Sa sobrang hiya at kaba ko habang inuusisa nila ko eh

napatingin na lang ako sa
mga paa ko. Hindi kasi ako makatingin sa kanila ng deretso eh. Nahihiya ako. Pwede
bang lamunin na
lang ako ng lupa?

"Hala! Nahiya na si Yumi! Ikaw kasi eh!" sabi nung isa.

"N-naku! Hindi sa ganun!" sabi ko.

"Girlfriend ka ni Natsume di ba? Haha. Sinong mag-aakalang may

magtatyaga pang pakibagayan ang
taong yon? Haha! Thank you ah! Dahil sayo, bumait sya samen."

"Paulit-ulit ka naman! Nasabi ko na yan kanina eh!"

"Ahahaha. Nasarapan. Sorry naman."

----------------------- Page 497-----------------------

"A-ano.." nung sinabi ko yun eh naputol sila sa pag-uusap, "s-sa totoo lang, hindi
ko pa lam kung ang
turing nya saken eh, g-girlfriend, " gaaah! Nakakailang naman yung sinasabi ko.

Bigla kong inakbayan nung isang babae, "haha. Okay lang yan.
Naiisip mo lang siguro yan
kasi tsundere yung si president eh. Di ba?"

Nagtanguan naman yung iba.

"T-tsun-- ano po?"

"Hahaha! Sorry. Ang ibig sabihin ng tsundere eh yung pagalit magsalita. As in cold
person ang front. Pero
ang totoo eh warm inside. Mabait naman pala."

"Ahh."

Oo nga no. Ganung-ganun nga si Natsume-san.

Natigilan ang lahat nung biglang nagbell. Lagot!! Hindi pa ko nakakapag-aral! Waah!

Nagpaalam ako sa kanila at nagmadaling tumakbo papunta sa room. Sana..sana ma-late

si Moriyama-
sensei para makapagreview pa ko!!

Nung recess, umalis ako ng room kaya nagulat ako nung pagbalik ko eh andaming
usisero't usisera sa
room namen. Anyare?

Nag-excuse-excuse ako sa mga nakaharang sa pintuan. Nung nakadaan na ko eh nagulat

at nanlaki ang
mga mata. Nakita ko si Kanna na umiiyak at nagwawalis sa sahig. Ano
yung natapon? K-kanin? Saka
ulam?

Anong nangyari? Don't tell me si Yuta ang may gawa nito??

NOTE:

*Cofee Cafe -mula sa She's Imperfect (SI) ni dreamerdork :D

----------------------- Page 498-----------------------

*HD- Hidden Desire

Chapter 74: Tragedy After Another

“Instead of weeping when a tragedy occurs in a songbird's life, it sings away its
grief. " -anonymous

"W-WHAT?!! You are breaking up with me??" react ni Shin. I just rolled my eyes.

"Kakasabi ko lang di ba??" mataray kong sabi.

"Pero Imadori?!"

Nagsimula na akong maglakad palayo. Pero nakakaimbyerna, hinahabol nya pa rin ako.
"Okay, gets ko na. Yung Seichiro na yun ang dahilan di ba??" bigla-bigla eh nasabi
nya. May tono ng
galit akong narinig. May pagkasarcastic din.

Huminto ako sa paglalakad at nilingon sya.

"It's none of your business," sabi ko sabay lakad ulit at pumara ng taxi.

"Hey! Wait! Hindi mo to magagawa saken!! Hoy!!" patuloy pa rin syang sumisigaw at
pinupukpok pa
yung bintana nung taxi.

"Manong, let's go," utos ko dun sa driver.

Tch. Napaka-nagger. Parang hindi nya ko kilala. Dapat alam nya na

na sooner or later eh
makikipagbreak din ako sa kanya.

I decided to end up all my relationships sa ibang mga lalake. Wala din namang sense
yung ginagawa ko.
Kung may napupulot man ako sa pakikipagflirt sa kung kani-kanino, empty happiness
lang yun.

----------------------- Page 499-----------------------

Isa pa, lalo ko lang dinadagdagan yung sakit ng mga salitang binitawan ni Seichi
nung nakaraan. Lalo
ko lang pinapatunayan sa sarili ko kung gano katotoo yung lahat ng mga sinabi nya.

Thursday. Pumasok ako ng school. Parang nanibago tuloy ako. Antagal ko na kasing
hindi pumapasok eh.
I immediately went to the faculty and talked to our advicer.

Ipinaliwanag ko sa kanya kung bakit ako nawala ng matagal. Syempre, nagsinungaling

ako. Sinabi kong
nagkasakit ako. Nagtanong sya kung may medical certificate daw ba
ko. Of course, meron. Madali na
lang makakuha nyan ngayon. Lalo pa't one of my past boyfriends eh medical student
at nag-o-OJT sa
isang ospital na pag aari din ng parents nya.

After ng konting kumustahan eh dumiretso na ko sa pila sa may covered court.

May mga bumati saken at tinanong kung bakit absent ako ng matagal. Ngumiti lang ako
at sinabi ko sa
kanilang nagkasakit ako. Deep inside alam kong plastik lang din naman silang gaya
ko. Tch.

Ang pinagkaiba lang namen eh mas maganda ako sa kanila.

Hinanap ko sa tingin si Seichi, pero hindi ko sya makita. I asked Natsume.

Nakakagulat kasi parang may
nagbago sa kanya. Ewan pero looks like he doesn't have a dark aura unlike before.

"Kanina andito sya eh. Ang pagkakatanda ko may nagpatawag sa kanya. Outsider ata
yun. Kalalabas
nya lang ng gate kanina at hindi pa sya bumabalik."
Bigla akong kinabahan. May masama akong kutob sa mga mangyayari. W-wag naman sana.
Wag naman
sana!

"O-outsider? N-nakita mo ba yung mukha nya??" nagpapanic kong tanong sa kanya.

"Hindi eh. Ang usap-usapan lang eh may dalang kotse yung outsider na yun."

----------------------- Page 500-----------------------

SHIT! Baka si Shin yun.

Nagmadali akong tumakbo papunta sa labas ng gate kasabay ng

pagdadasal ko, na first time ko
ginawa, na mali sana ang hinala ko. Lord, alam ko na
makasalanan akong nilalang pero
please..sana..sana walang gawing masama si Shin kay Seichi!!

Pagkalabas ko ng gate, ni anino nila wala akong naabutan. Nagtanong

ako sa ibang bystanders sa
paligid kung san nagpunta yung kotse. Tinuro naman nung isa.
Tumakbo ako at naghanap ng
masasakyan.

Kinuha ko yung CP ko sa bag ko at tinawagan si Shin.

DAMNIT! Sagutin mo!!

Nakakita ako ng taxi. Pinara ko at sumakay ako agad sa loob.

"Miss, san tayo?"

"Dumiretso ka lang! Mamaya ko na sasabihin kung san!" sagot ko.

FFF---sagutin mo!! Hayup ka!!

Maiiyak na ko. After ng ilang minuto eh sinagot nya rin.

"Hayup ka!! San mo dinala si Seichiro??!" yun kagad ang sinabi ko.

Nakarinig ako ng tawa sa kabilang linya.

"Damn you! Sagutin mo ang tanong ko!! San mo sya dinala??"

"Hahaha. Hmm..sa isang bakanteng lote rito sa QC? Haha!"

"A-anong ginawa mo sa kanya?? Hayup ka!! Mapapatay kita pag may ginawa ka sa
kanya!! Tandaan
mo yan!!"

----------------------- Page 501-----------------------

Unti-unti nang namumuo yung mga luha ko sa takot. Nagpapanic na ko at nanginginig

yung mga kamay
ko.

"M-manong, maghanap kayo ng bakanteng lote sa QC! Dun tayo!" utos ko.

"H-huh?"
"Basta!! Maghanap ka!!"

Nakarinig na naman ako ng tawa sa kabilang linya.

"Chillax, Imadori. Hindi pa naman sya patay. Don't worry. Pero

baka..mamatay sya..kung hindi mo
kagad matatagpuan kung san namen sya dinala. HAHAHAHA!!"

"A-anong sabi mo??" nagpause ako. Hindee. Hindeee. Hindi ako naniniwala sa sinasabi
nya.

"Shin, please!! If this is a joke, hindi ka nakakatawa!! Sabihin mo saken ang

totoo!!"

"I am telling you the truth!"

"Anong ginawa mo sa kanya?? Demonyo ka!!"

"We just played a little game. Kaso ayun..hindi sya

lumaban eh. Kaya natalo
sya. HAHAHA! Napakawalang kwenta naman ng lalakeng iniibig ng prinsesa ko!
HAHAHA!!"

"Demonyo ka!! Demonyo ka!! Mamatay ka na!!" tuluyan ng bumagsak yung mga luha ko.
Shit! Pano
kung hindi ako umabot?? GOOOOOOD!! Hindi ko kakayanin! Please, help me!!

"HAHAHA. Sinong mas demonyo sateng dalawa?? Huh, Imadori??"

"M-minahal talaga kita! Pero sadya talagan---"

"MAS MAHAL mo ang lalakeng yon, tama ba??"

"O-oo."

"You know I hate rivals and I hate accepting defeat. Kaya mas mabuti na mawala na
lang sya sa mundo.
HAHAHA!!"

"Shin, please! Ako na lang ang saktan mo, wag sya! *sniff* Parang awa mo na! Wala
syang kinalaman
sateng dalawa!!"

"Hahaha. Sorry, princess, mukhang nahuli ka na."

----------------------- Page 502-----------------------

"SHIIIINNN!! Please was mo naman gawin s--"

DIAL TONE.

Nahihirapan na kong huminga. Hindi ako mapakali. Hindi ko na alam ang susunod kong
gagawin.

A-anong gag--Ah! Tama-tama, T-tatawagan ko ulit sya. Pinahid

ko yung mga luha ko. Calm down,
Imadori. This is just a damn old joke. Hindi ito totoo. Seichiro's safe somewhere.
C-calm--
"Miss, sa tingin ko..ito na yun," sabi nung driver na mukhang may
takot sa kanyang mga mata. May
tinuro sya. Halatang nagpapanic din si manong, "m-miss, m-may
t-taong d-duguan dun sa m-may
gilid."

Napatingin ako sa kung lugar na tinuro ni manong taxi driver.

Nanlaki ang mga mata ko. No, this can't be happening. No! Noooooooo!!

Nagsisigaw ako sa loob ng taxi. Lumabas naman si manong at

binuksan ang pintuan sa tapat ko at
kinalma ko.

"Miss! Miss!! Ayos ka lang ba?? Huminahon po kayo!!" sabi nya.

"Seichiro! Hinde! Hinde!!"

Inalog-alog ako ni manong, "miss!! Huminahon kayo! Baka buhay pa po sya! Dalhin po
naten sya sa
ospital!!"

Tumigil ako sa kakaiyak at pagsigaw dahil sa sinabi ni manong.

Para kong mababaliw. Agad akong
lumabas ng taxi at tumakbo sa bakanteng lote na yun.

Lumapit ako sa duguang katawan ni Seichiro. Puro pasa ang katawan nya at dumudugo
ang ulo nya.
Agad ko syang binuhat at nilagay sa lap ko.

Tumingin ako sa paligid. Wala na ang mga hudas na yun!! DAMN!!

----------------------- Page 503-----------------------

Tinapik-tapik ko yung pisngi ni Seichiro.

"Seichi! SEICHI!! Gumising ka!! Parang awa mo na!! I'm really sorry! *sniff*Ako ang
m-may kasalan--
SEICHIRO!! SEICHIRO!!!"

Natutuluan na ng luha ko yung mukha nya. Kahit anong tapik ko sa kanya, ayaw nyang
gumising. Kahit
anong sigaw ko ng pangalan nya eh hindi sya nagkakaron ng malay.

"Miss, ichecheck ko yung pulse nya. Huminahon po kayo," sabi ni manong.

Pagkatapos nyang icheck eh ngumiti sya saken, "MANONG!! ANO??

ANO?? WAG KANG NGUMITI
DYAN!! ANO?? M--"

"Buhay pa po sya. K-kaya dalhin na po naten sya sa pinakamalapit na ospital!"

Paulit-ulit akong tumango at tinulungan ko si manong na buhatin si

Seichi papunta sa loob ng
taxi. Habang humaharurot si manong driver eh hindi ko pa rin mapgilang umiyak.
Pinupunasan ko yung
mga bloodstains sa mukha ni Seichiro pati sa kamay at braso nya.
"Seichiro!! *sniff* Just hang on! PLEASE!!! Don't die!! *sniff* "

Dinala kagad si Seichiro sa ICU. Hinawakan ko sa braso yung doctor.

"Doc, please, save his life!! *sniff* Please!! *sniff* Kahit magkano kaya kong
ilabas, buhayin nyo lang
sya!! Kahit magkano!! Maniwala kayo saken!! *sniff* Kaya gawin
nyo ang lahat! Save
him!! *sniff* Please save him!!" alam kong nakatingin na saken halos lahat ng mga
malapit sa area ng
ICU dahil sa pagmamakaawa ko dun sa doctor.

Lumuhod pa ko habang hawak ko yung kamay nya. Nagpupumiglas

yung doctor pero hindi ko
binitawan yung kamay nya, "promise me!! Promise me that he will be alright!!
PLEASE!! *sniff* Please
parang awa nyo na po!! Nakikiusap ako!! DOC!!!"

----------------------- Page 504-----------------------

"Alright. Just calm down," tumangu-tango yung doctor with an

apologetic look tapos sinenyasan nya
yung mga kasama nyang nurse. Nagulat ako nung hawakan ako ng mga nurse na yun sa
braso.

"Bitawan nyo ko!! Sinabi nang bitawan nyo ko eh!!" pagpupumiglas ko sa kanila.

"Miss, huminahon po kayo. Kung gusto nyo pong maligtas ang

buhay ng pasyente eh mas mabuti
pong umupo kayo sa isang tabi at maghintay. Naaabala nyo po ang--"

"FINE!!" sabi ko sabay bawi dun sa dalawang braso ko. Tinitigan ko sila ng masama
habang naghahabol
ako ng hininga.

"Sige po, tatawagin na lang namen kayo pag tapos na namen syang gamutin," sabi nung
ia sa kanila
sabay pasok na sa loob ng ICU.

Wala akong magawa kundi umiyak na lang habang sapo ng dalawang kamay ko yung mukha
ko.

'Cause you don't know that feeling..hindi mo alam yung pakiramdam

na meron kang taong gustong
protektahan at ayaw masaktan.'

*sniff* Seichi, you're wrong. *sniff* Kasi..kasi..alam ko na yung pakiramdam na

yun. Alam ko na! Alam
ko na..*sniff* kaya please..please don't die!!

Lord, sana ako na lang!! *sniff* I deserve Your punishment!! Kaya

bakit sya pa?? Bakit sya pa yung
kailangang makaranas ng paghihirap?? Sana ako na lang!! Ako na lang sana ang
mamatay!!*sniff* Wag
nyo pong idamay si Seichi dito..PLEASE!!

Habang umiiyak ako, naalala ko bigla yung family ni Seichi. I need to inform them.
Tinawagan ko yung
number ni Yuta kahit alam kong galit saken ang taong yun.
"Ano na namang bang problema mo, ha??" bungad saken ni Yuta.

"*sniff* S-si Seichiro," hindi ko alam kung pano ko sasabihin sa kanya yung
nangyari.

"Anong meron kay kuya?? Teka--wag mong sabihing pati si kuya ginawan mo din ng
masama?? Alam
mo, ikaw?! Sagad sa buto na ang kasamaan mo eh no??"

----------------------- Page 505-----------------------

"OO!! INAAMIN KO NAMAN EH!!*sniff* Kaya lang naman ako tumawag eh para iinform kayo
eh. Nasa
ICU si Seichi. Andito kami sa hospital x dito sa QC. P-pakiinform na rin ang
parents nyo."

DIAL TONE.

Pinutol ko na ang tawag kasi ayoko ng makarinig pa ng sermon

mula kay Yuta. I know, right?? Kung
pwede lang ako na lang yung nasa loob ng ICU ngayon eh..*sniff* kung pwede lang
sana eh!!

Pagkatapos nun eh tumawag ako sa mga pulis at nireport ko yung mga nangyari. Dahil
kilala ang mga
magulang ko at makapangyarihan sila eh agad nilang inaksyunan yung nangyari.

Officially wanted na si Shin at pinaghahanap ng mga pulis.

Ilang minuto lang ang lumipas eh tumakbo palapit saken yung mga magulang at mga
kapatid ni Seichi.

Lumapit ako kay tita. Maga na ang mata ko pero ayaw pa rin tumigil ng luha ko.
Sumisinghut-sighot na
ko at nahihirapang huminga.

"T-t-tita, I'm really sorr---"

Nagulat ako at nanlaki ang mga mata ko nung bigla akong sampalin ng mama ni Seichi.

Huminga ng malalim si tita at tila nagpipigil ng iyak, "mula

ngayon," sabi nya, "*sniff* hindi ka na
makakalapit sa anak ko. TANDAAN MO YAN!!"

Hinawakan nya yung buhok ko at tangkang hihilain pero pinilan sya ni tito.

"Hon, stop it!" sabi nya sabay yakap dun kay tita, "hindi pa
naten alam ang lagay ni Seichi kaya
huminahon ka. It's no use blaming her."

Humagulgol si tita, "*sniff* ang anak ko!! Ang anak ko!! *sniff* Seichiro!!"

----------------------- Page 506-----------------------

Pati si Yuta lumapit na kay tita at hinagod ang likod nya. Yung bunso naman nilang
kapatid eh umiiyak na
din dun sa may gilid.
Lumuhod ako sa harap nila.

"I'm really sorry po!! *sniff* Sorry..sorry..sorry! *sniff* I'm really

sorry!! *sniff* K-k-kundi dahil
saken, *sniff* hindi mangyayari to sa kanya."

Minutes later, lumabas na yung doctor at nagmadaling lumapit sa kanya sila tito.

"A-ang anak ko, kamusta??"

"Don't worry. He's safe now. Siguro it will just take days bago sya makarecover
completely."

"A-ayos na ang anak ko?? Buhay sya??" natutulirong tanong ni tita.

"Opo, madame. Ngayon po eh wala pa syang malay pero baka mamaya po eh magkamalay na
sya."

Muntik mahimatay si tita sa mga narinig, "Diyos ko!! Lord! Salamat po!!" nasabi nya
bigla.

Lord, thank you. Salamat at ayos lang sya. Sa wakas nakahinga rin ako ng maluwag.
Thank you po.

"A-ano..doc, ano nga palang nangyari sa anak ko? Kararating lang kasi namen eh.
Wala kaming ideya
kung a--"

"Nung dinala sya rito eh puno ng bruises ang katawan nya at dumudugo po yung ulo
nya. Sa tingin ko
po eh binugbog sya at pinalo ng matigas na bagay sa ulo. Luckily, hindi naman
ganun kalalim ang
naging sugat nya sa ulo kaya hindi naapektuan ang pagfunction ng brain nya."

Pagkatapos ng ilan pang pag uusap eh iniwan na sila ng doctor. Bago umalis yung
doctor eh tinap nya
ang ulo ko at ngumiti sya.

"Ngumiti ka na miss. Okay na sya."

----------------------- Page 507-----------------------

Napatingin ako sa kanya at pinahid ko ang mga luha ko.

"S-salamat po," sabi ko.

Tinransfer na si Seichi sa isang bakanteng silid kung saan eh nagsimula na syang

bantayan at lapitan ng
pamilya nya. Bago pumasok sa loob si Yuta eh tinapik ko sya.

Nilingon nya ko at sinabi nyang, "Ano??"

"P-please inform me kapag..n-nagkamalay na sya."

"Hah! At bakit ko naman yun gagawin, ha??"

"Please Yuta. Nakikiusap ako. Alam kong marami akong nagawang

kasalanan sayo pero please
naman oh..*sniff* nakikiusap ako sayo. Kahit yun man lang..sabihin
mo saken. S-s-sige na..I-I will
make sure na mahuhuli si Shin..y-yung ex ko sa ginawa nya kay Seichi..k-kaya---"

"F-fine. Gagawin ko na. Kaya pwede ba? Umalis ka na," madiin nyang sabi.

Tumango ako at tumalikod na. Bago ko maglakad eh bigla syang magsalita.

"O-oo nga pala," napalingon ako sa kanya, nakatingin sya sa

malayo at magkasalubong ang
kilay, "iinform mo na din si..si Kanna..sa kalagayan ni kuya."

Tumango ako.

Oo nga pala..si Kanna. Yung babaeng sobra kong kinaiinisan. Yung babaeng mahal ni
Seichiro.

I need to talk to her. At this time, hindi ako pupunta sa kanya para magrevenge o
kung ano pa man.

This time, I will make sure that I will do the right thing.

----------------------- Page 508-----------------------

For Seichiro.

For Seichiro.

Chapter 75: The Selfish And The Selfless (Part 1)

“The selfishness must be discovered and understood before it can be removed. It is

powerless to remove
itself, neither will it pass away of itself. Darkness ceases only when light is
introduced; so ignorance can
only be dispersed by Knowledge; selfishness by Love.” - James Allen

"Kanna? Ayos ka lang? Anong nangyari??" napalingon ako sa nagsalita. Si Yumi pala
yun. Ramdam ko
ang matinding pag-aalala sa boses nya.

"Wag mong sabihing..si Yuta ang may gawa nito??" dagdag nya. Iniisip ko kung pano
ko sasabihin sa
kanya ang lahat pero bago ko magawa yun eh nagconclude na sya agad.

"Hayst! Sumusobra na talaga ang lalakeng yon!!" sabi nya na akmang lalabas ulit ng
room. Pinigilan ko
sya. Hawak ko yung isang braso nya at umiling-iling ako.

Tumingin sya saken at nagsabing, "Kanna, bitawan mo ko. Hindi ko

na talaga mapapalampas ang
ginagawa sayo ni Yuta! Hayaan mong kausapin ko sya."

Umiling ulit ako saka binigyan ko sya ng isang matamlay na ngiti.

"W-wag na. Ayos lang ako."

"Ayos?? San banda, Kanna?? Tignan mo nga yang mata mo o..namamaga pa din sa
kakaiyak!"

"Ayos lang ako."

Matapos ang ilang beses na pangungumbinsi ay napagod din si Yumi at sumuko saken.

----------------------- Page 509-----------------------

Ayos lang ako. Ayos lang ako. Kaya ko to. Yun ang mga paulit-ulit na sinasabi ko sa
sarili ko. To convince
myself na kaya ko pa. And that I still have no room for giving up.

"Hmp. Fine. Pero sa susunod na may gawin ulit sya sayo, hindi na talaga ako
magdadalawang isip na
sugurin sya. Okay?"

Tumango na lang ako.

Wala naman akong magagawa sa gusto ni Yumi. Isa pa, kapakanan ko lang naman ang
iniisip nya.

Bago ko umuwi, dumaan ako sa sementeryo kung saan nakalibing yung mama ni Yuta.
Nagbigay ako ng
bouquet ng paborito nyang bulaklak -- lilies.

"Tita, sorry ngayon ko lang kayo nabisita. Miss ko na kayo."

Muli, bumalik saken yung mga alaala ng nakaraan. Yung mga panahon na madalas ako sa
bahay nila
Yuta at lagi kaming nagluluto ng mama nya. Minsan naman sila yung
pumupunta sa bahay
namen. Bonding-bonding ng dalawang pamilya.

Sana, sana pwedeng maulit yun.

Tumulo na naman yung mga luha ko.

Makikita ko pa kaya ulit yung ngiti ng dating Yuta na matagal ko ng kaasaran at

kabiruan noon? Yung
taong walang ginawa kundi mang-inis at mangbara saken. Yung taong lageng andyan sa
tabi ko pag
kailangan ko ng kasama.

"*sniff* Tita, tulungan nyo po ako. *sniff* Tulungan nyo po akong mahalin ulit ako
ni Yuta. *sniff* Sige
na uh. *sniff* A-alam ko po na may nagawa akong kasalanan sa kanya..pero
pinagsisisihan ko na po
yun. *sniff* Tulungan nyo naman po ako na mapatawad nya ko. *sniff*

----------------------- Page 510-----------------------

"Please po, tita. H-hindi ko na po kaya eh. A-alam nyo naman po

na maski dati pa lagi na kaming
magkasama. *sniff* A-ang hirap po ng sitwasyon namen
ngayon eh. K-kasi galit na sya
saken. *sniff* Tita, hindi ko na po talaga alam ang gagawin ko.

"I-I'm sorry po kung kelan ko lang narealize na mahal ko pala

ang anak nyo. *sniff* Promise po
tita, *sniff, m-mahalin nya lang ulit ako, hindi ko na sya sasaktan ulit. Promise
po yan. *sniff* "
At nagpatuloy ako sa pag-iyak sa puntod ni tita. Kinausap ko sya ng kinausap
hanggang sa hindi ko na
kayang magsalita dahil nauubusan na ko ng hangin kakaiyak.

Siguro nga, ang desperada ko na.

Kung pwede lang sanang magkaron ng magic lamp na may genie sa loob eh. Para maiwish
ko na sana,
bumalik ako sa nakaraan -- yung nakaraan na pinapangarap ko sanang maulit ngayon.

Kasi dati, hindi naman ganto kakomplikado ang lahat.

Naisip ko nga, kung hindi ba kami nagkagusto sa isa't isa, magiging masaya kami?
Magiging okay ba
ang lahat?

Sabagay, mali naman kasi ang timing ng pagkakagusto ko sa kanya. Hindi naman ata
kami nagsabay ng
rhythm.

Baka it will make a difference pa kung sabay kaming

nainlove sa isa't-isa. Para walang
complications. Kaso..napakaunrealistic naman nun.

Umuwi ako sa bahay na mabigat pa din ang loob. Dumiretso lang ako sa kwarto ko at
naglock ng pinto.
Ayoko munang magpaliwanag kay mama. Iiyak lang ulit ako.

----------------------- Page 511-----------------------

Nakakapagod ng umiyak.

Humiga ako sa kama at tumitig sa kisame. Dahil tahimik ang paligid, lalo ko lang
naalala yung ginawa ni
Yuta kanina.

To erase the thought, binuksan ko na lang yung radyo.

Bumaba ako sa jeepney kung saan tayo'y dating magkatabi*

Magkahalik ang pisngi nating dalawa nating dalawa

Ano bang kanta to? Opening pa lang, si Yuta na kagad ang naalala ko. Lalung -lalo
na yung 'parang' date
namen kung saan nakasakay kami ng jeep papunta at pauwi.

Panyo mo sa aking bulsa

O ang kahapon mo'y naroon pa rin

Tawa nati'y humahalay sa init nating dalawa

P-patayin ko na kaya yung radyo?

Subalit ngayo'y wala na (wala na). Ikaw ay lumayo na (lumayo na)

Pero ayaw namang kumilos ng mga daliri ko para pindutin yung switch off button.

Naaalala ko ang mga gabing nakahiga sa ilalim ng kalawakan

Naaalala ko ang mga gabing magkatabi sa ulan

----------------------- Page 512-----------------------

Badtrip naiiyak na ko. Ano baaa??

Kulay nang iyong ngiti at tikwas ng iyong buhok

At ang lambot ng iyong labi, ng iyong labi

Kahit anino mo sa malayo ay nais masulyapan ka

Mahagkan ka upang mapawi ang lamig

*sniff* Y-yung halik nya sa band aid na nakadikit sa labi ko. Ansakit. *sniff*
Ansakit maalala.

Subalit ngayo'y wala na (wala na)

Ikaw ay lumayo na (lumayo na)

Naaalala ko ang mga gabing nakahiga sa ilalim ng kalawakan

Naaalala k---

TAMA NA. Hindi ko na kaya. Bumangon ako at pinatay na kung radyo. Pinahid ko yung
mga luha ko at
humiga ulit sa kama. Tama, itutulog ko na lang to. Itutulog ko na lang.

Thursday.

After ng exams, maaga akong lumabas ng room. Nakakasuffocate yung ginagawa ni Yuta
na pagkanta
habang naggigitara. Andameng nakapalibot sa kanyang babae. Feeling ko
tuloy lahat ng mga yon,
kinakantahan nya ng love songs.

Sana nga feeling ko lang yun.

Pag-uwi ko ng bahay, dumiretso lang ulit ako sa kwarto ko. Tinry ko

magconcentrate sa pagrereview.
Last day na ng exams bukas. Dapat ko ng itodo ang powers ko.

----------------------- Page 513-----------------------

Kaso hindi ako nagtagumpay.

Bigla kasing may pumasok sa isip kong isang ideya. Naisip ko

na sulatan na lang si Yuta ng love
letter. Oo, alam kong ang mais-tuhod ng ideya kong yun pero yun na lang yung
paraang naiisip ko. Tutal,
ayaw nya naman akong kausapin.

Siguro nga mas okay kung isusulat ko na lang yung gusto kong
sabihin sa kanya sa isang mabangong
stationery.

Tama. Yun na lang ang gagawin ko. Kesa magmukmok ako ngayon
at magpilit magreview kahit wala
namang pumapasok sa utak ko. Tama, ito na lang ang gagawin ko.

Hindi dapat ako sumuko. Kahit nireject nya ang luto ko..di
pa din ako susuko. This time,
magtatagumpay na talaga ako!!

Magsusulat na sana ako nang makahanap ako ng maganda at mabangong stationery sa

drawer ko kaso
bigla akong huminto.

Pano ko ba sisimulan to?

Hindi ko alam. Hindi pa ko nakakagawa ng love letter dati. Hindi ko naman binabasa
yung mga love
letters na natatanggap ni Yuta noon. Haaay.

Di bale na nga, ilalagay ko na lang kung anong naiisip kong ilagay. Di bale ng
paliguy-ligoy sa pagsulat
basta ang huli kong sasabihin eh mahal ko sya saka sorry na.

Ilang oras ang nakalipas, nakagawa nga ako ng love letter. Kaso..nobela naman. Ang
haba! Two pages!

----------------------- Page 514-----------------------

Eh hindi pa naman mahilig magbasa si Yuta. Baka hindi nya to basahin.

Haaay. Pano ko ba to mapapaiksi..?

Isip-isip, Kanna.

AH! Ano kaya kung isulat ko na lang na..'mahal kita. Sorry na'?

Tutal sa kabuuan, yun lang naman yung pinaka-thought nitong nobelang sinulat ko eh.
Pinahaba ko lang.

Sige, yun na lang. Atleast pagkabukas nya nito, ilang segundo lang, gets nya na
kagad yung gusto kong
iparating.

Friday.

Kinakabahan ako. Pano ko ba to ibibigay sa kanya? Hayst. Kahit

nag-eexam kanina, wala kong ibang
maisip kundi kung pano ko to ibibigay sa kanya.

Waaah. Mababaliw na ko sa kaba.

Breath in. Breath out.

Kaya mo yan, Kanna! Fight!!

Nung magbell, dumiretso ako ng CR para mag-ayos ng konti. Wuuh. Kaya ko to. Kaya ko
to.

----------------------- Page 515-----------------------

Napansin ko yung Twisty Heart sa leeg ko. Napangiti ako.

Sa lahat ng babaeng may crush kay Yuta, ako lang ang meron
nito. Self-confidence. Self-
confidence. Twisty Heart, gabayan mo ko!

Sana palapitin mo ang puso ko sa puso ng amo mo!

Pagkalabas ko ng CR, nagulat ako sa nakita ko.

S-si Ate Imadori.

May hinihintay ata sya sa labas ng CR. *gulp* S-sana hindi ako yun!

Tatakbo na sana ko ng mabilis para hindi nya ko mapansin kaso nakita nya ko kagad.

Ngumiti sya. Teka. Kakaibang ngiti yon ah. Ang tamlay ng ngiti nya. Dahan-dahan
syang lumapit saken.
Unti-unti kong napapansin na may nagbago sa kanya.

Ang gulo ng buhok nya. Parang may humila o sumabunot. May nakita kong mga maliliit
na pasa sa braso
nya. Hindi sya mukhang elegante at presentable. S-si Ate Imadori ba
talaga ang nakikita ko? Baka
naman napagkamalan ko l--

"Kanna, ano..p-pwede ba kitang makausap?" nung tinanong nya ko nun, halatang may
pag-aalangan
sa tinig nya. Nung mapansin nyang nakatitig ako sa braso nya eh agad nya yung
tinago sa likod nya.

DV*? Bullying?

Haha. Imposible naman yun.

----------------------- Page 516-----------------------

Naalala ko yung kinuwento saken ni Seichiro-sempai na minsan

nagawa nyang bayaran ang mga
kaklase nila para lang magmukha syang nakakaawa at makakuha ng atensyon.

Tama, baka technique nya lang rin to.

Magsasalita na sana ako at susungitan sya kaso bigla syang nagsalita ng: "I know
this is too late but..c-
can you please forgive me?" teary eyed sya nung sinabi nya yun.

Shocks. Ramdam ko yung sincerity nya.

Teka-teka. Naalala ko na nung sa vandals issue eh nag-iyak-iyakan

din sya kaya hindi dapat ako
magpalansi!! Hindi dapat ako maniwala!!

"Kanna, I'm so sorry for everything that I've done to you.

*sniff* A-alam ko na..posibleng hindi ka
maniwala saken kasi..napakasinungaling at makapagpanggap kong tao.
Inaamin ko na pinaplastik
lang kita dati just to make fun of you and to use you. But then, I want you to
know..that this time, I'm
telling you the truth. *sniff* Sorry sa lahat."
Nagsimula ng tumulo yung mga luha nya. Hindi nya yun
pinahid. Parang hindi talaga siya si Ate
Imadori. Lalo akong nagulat nung lumuhod sya sa harapan ko.

"O-okay lang saken kahit hindi mo na ko mapatawad. But..c-can

you do me a f-favor? A-alam ko
na..*sniff* ang kapal ng mukha ko para humingi pa ng favor sayo after all that I've
done to you, but
you are the only one who can do it."

A-ako lang ang kayang gumawa? Ano kaya yun?

Tumingin sya sa mga mata ko, "please, s-si Seichi na lang ang mahalin mo."

----------------------- Page 517-----------------------

"H-HUH?!"

Ano bang pinagsasasabi ni Ate Imadori??

*Jeepney by Spongecola

*DV- Domestic Violence

Chapter 76: The Selfish And The Selfless (Part 2)

“Selfishness is not living as one wishes to live, it is asking others to live as

one wishes to live.” -Oscar
Wilde

"L-look, I know it sounds ridiculous. Pero alam mo na naman di ba, na..i-ikaw ang
mahal nya?"

"A-alam ko yun, per--"

"Si Yuta ang mahal mo. I know that. Kelan ko lang nalaman. I'm sorry, hindi ko yun
alam dati. Pati
yung sa current situation nyo ngayon, kelan ko lang nalaman. Alam ko na..hindi ka
na pinapansin ni
Yuta ngayon. And it's all my fault. But..but..please..hindi ba pwedeng si Seichi na
lang ang mahalin
mo? *sniff*"

Umiwas ako ng tingin kay Ate Imadori. Para syang nagmamakaawa saken. Buti walang
tao sa labas ng
CR ngayon kundi pagtitinginan na kami ng ibang tao.

"I-impos--"

"Sige na, Kanna. Kailangan ka nya. H-hindi pa sya nagkakamalay eh. I think that if
you are by his side--
-"

"Wait! 'Hindi pa nagkakamalay'?? A-anong nangyari kay sempai??"

"B-because of me, sinaktan sya ng ex ko. He is still unconscious and is confined to

the hospital."
"H-huh??"

----------------------- Page 518-----------------------

Teka, totoo ba yung sinabi nya?? OMG. Sempai! Kinabahan ako bigla. Pano kung hindi
na sya magising?
Pano kung---HALA! Malapit na yung graduation nila! H-hindi kaya--

"T-teka, don't get the wrong idea, Kanna."

Napatingin ako kay Ate Imadori. Mukhang nahulaan nyang sya kagad ang pagbibintangan
ko sa nangyari.

"Hindi ito part ng plan ko, okay?? My ex act on his own and--nalaman ko na lang
nung huli na ang
lahat. A-alam mo naman na hindi ko kayang gumawa ng bagay na makakasakit kay Seichi
di ba? Kasi
mahal na mahal ko sya. Alam mo yun. Kahit gano ko kasama alam mong hindi ko kayang
gawin yun sa
kanya. Hindi ko kagustuhan yung nangyari sa kanya. *sniff* Kung
pwede nga lang na ako na lang
eh. *sniff* Ako na lang sana yung sinaktan ng ex ko eh."

Bigla kong naalala yung mga pasa nya.

"A-about these?" sabay taas nya ng mga braso nya. Napansin nya atang napunta ulit
ang mga atensyon
ko run. Itinayo ko na din sya. Naawa na ko sa tuhod nya, may pasa na nga,
dadagdagan ko pa ba?

Ngumiti sya ng pilit, "when my parents learned about what

connection I have with that person na
nanakit kay Seichi," natawa sya ng bahagya, "ito ang napala ko," huminga sya ng
malalim at finally eh
pinahid nya yung mag luha nya, "nalaman na rin nila na ginagamit ko yung mga
private investigators
ng company namen para sa mga kalokohan ko."

Tumingin sya saken, "alam kong ang iniisip mo ngayon eh, I deserve it. *sniff*
Siguro nga. Pero please
Kanna. I'm serious. Si Seichi na lang ang mahalin mo. Alam kong nagkacrush ka dati
sa kanya di ba?
Hindi naman ganun kahirap na mahalin sya eh sak--"

"Bakit ba pinipilit mo ko na mahalin ko si sempai? Hindi ba parang mali? K-kasi

mahal mo sya di ba?
Ang dahilan mo nga palagi kaya ka nananakit ng ibang tao ay dahil sa 'pagmamahal'
mo na yun sa
kanya di ba??"

"Pero hindi naman ako ang mahal nya eh. Ikaw. *sniff* And he hates me to death now.
Tapos idagdag
mo pa yung ginawa ng demonyo kong ex sa kanya. *sniff* How can
I face him? Haha. Kunsabagay,
hindi nga pala ako pwedeng lumapit sa kanya. Maski sa room nya sa hospital. Because
his parents also
hates me."

----------------------- Page 519-----------------------

Bigla akong nakaramdam ng awa kay Ate Imadori. Oo, kahit pa sabihing galit pa din
ako sa kanya. Kasi
kung saka-sakali man na magmahal ng iba si Yuta, hindi ko alam kung kaya kong
makiusap sa babaeng
yun na mahalin nya rin ang mahal ko. Kasi mahal ko yun eh. Para ko na ring pinatay
ang sarili ko pag
hinayaan kong magkatuluyan sila.

Hinawakan nya ko sa balikat at nagpatuloy sya sa pagsasalita, "Kanna, nakikiusap

ako, mahalin mo sya.
Alam ko na ikaw yung babaeng makapagpapaligaya sa kanya. I know what I am asking is
too much
kaso..wala na kong maisip na paraan. I want him to be happy."

Even if that happiness doesn't include you? Parang hindi talaga

si Ate Imadori ang kausap ko
ngayon. She's being selfless.

"Imadori-sempai. S-sorry. Hindi ko kayang gawin yung

pinagagawa mo. K-kasi mahal ko si
Yuta," pagkasabing-pagkasabi ko nun, biglang bumagsak yung mga luha ko. Badtrip.
Ito na naman ako.

"H-hindi ko kayang magmahal ng iba dahil lang sa hindi nya na ko mahal. *sniff* I'm
sorry."

"Kanna, please *sniff*. Kanna. Kanna, " hala. Pareho na kaming

umiiyak, "h-hindi ko naman 'to
ginagawa para sa sarili ko eh. *sniff* Sana maniwala ka saken.
Please naman, reconsider it. Hindi
naman mahirap mahal--"

Ramdam ko naman na she's not doing it for herself. But this is being too much.
And..impossible..

"A-ayos lang saken na araw-araw dumalaw kay Seichiro-sempai. Pero yung mamahalin
sya? Hindi ko
yun kaya."

Kung alam mo lang Ate Imadori. Mahal ka rin nya. Alam ko, mahal ka rin nya.

Dahil kahit anong pilit saken ni Ate Imadori ay hindi pa rin ako pumayag,
sinamahan nya na lang ako
papunta sa ospital. Bago yun, tinulungan ko muna syang magpalit ng damit at mag
ayos kahit konti sa
kanyang condo. Napansin ko nga na andaming basag na gamit at sirang furnitures sa
loob. Mukha ngang
tama ang sinabi nya. DV nga.

----------------------- Page 520-----------------------

Hindi pa ko nakakaranas nun pero ang alam ko, matindi ang pyschological effect nun
kung ikaw ang
biktima..lalo na kung bata ka pa la---

Wait. Hindi kaya..

Possible. Pero wag naman sana. Sana hindi yun yung dahilan kaya lumaking masama si
Ate Imadori. Ang
kwento saken ni sempai eh laging busy ang parents nya kaya
lumaki syang mga katulong lang ang
kasama nya. Pero hindi nya nabanggit saken kung anung ginagawa sa kanya ng parents
ni Ate Imadori
kapag umuuwi ang mga ito.

Hayst. Ayoko na ngang isipin.

"K-Kanna, salamat ah. S-sa pagpayag mo na samahan ako na dumalaw sa ospital. A-

although, ikaw
lang naman talaga ang makakapasok sa kwarto nya. Off limits kasi ako dun."

"Wala yun. Balak ko din naman na lagi syang dalawin. K-kahit papano, ka-close ko
naman sya. Sana
nga magkamalay na sya."

"Sana."

Ewan ko ba. Parang ibang tao kong kasama ko kaya hindi ko

kayang magalit sa kanya. Kinuha ko na
yung bag ko na nakapatong sa sofa tapos nilock nya na yung pintuan. Ngayon eh on
the way na kami sa
ospital.

Bigla kong naalala yung sulat. Haay. Saka ko na nga lang yun ibibigay kay Yuta.
Come to think of it,
siguradong alam nya yung sitwasyon ni sempai pero hindi nya man lang sinabi saken.
Ang sama nya na
talaga. Hindi nya man lang naisip na mag-aalala ko sa kalagayan ni sempai.

Pagdating namen sa tapat ng room ni Seichiro-sempai eh nagpaalam na saken si Ate

Imadori. Mukhang
hindi nga talaga sya pwedeng pumasok. Nung sinilip ko kasi sa
may pinto kung sino yung mga
nagbabantay, andun yung mga magulang ni sempai. Pati si Mika. Ang wala lang eh si
Yuta.

----------------------- Page 521-----------------------

"O-okay lang ba kung balitaan mo ko kapag nagkamalay na si

Seichi?" nag-aalangang sabi ni Ate
Imadori.

Tumango naman ako at saka ngumiti. Binigay saken ni Ate Imadori yung cellphone
number nya. Agad ko
naman yung sinave.

"Actually, duda kasi ako na..iinform saken ni Yuta ang kalagayan ni Seichi eh. Ah!
Oo nga pala, si Yuta
ang nagsabi saken na sabihan kita about Seichi's condition."

"S-si YUTA??" laking gulat ko naman nung marinig ko yun. Parang imposible naman
yun!

Ngumiti lang sya, "s-sige. Aalis na ko," sabi nya saka pinisil nya yung mga kamay
ko na hawak-hawak nya
tas tumingin sya sa mga mata ko, "I'm sorry ulit sa lahat ng
ginawa ko sayo. And thank you..for
understanding me."

Ngumiti lang ako. Maya-maya eh umalis na sya.

"Ah! Imadori-sempai, san na nga pala ang lakad mo nyan?" usisa ko.

Ngumiti sya, "I will go to a chapel and pray for Seichi to gain consciousness.
Afterwards, I will talk to
the police and see if nahanap na nila si Shin, yung ex ko na may gawa nito."

"Ah. Okay. Ingat po."

"Thanks."

Nung kumatok ako sa pinto ng room ni sempai eh si Mika kagad ang nabungaran ko.

"Look who's here," mataray nyang sabi. Kinabahan ako bigla. Hindi
nga pala kami in good terms ng
batang to. At hindi ko pa pala nakakausap ni minsan ang bagong mama ni Yuta at ang
papa ni Yuta na
kelan lang dumating.

"Ah..ako po si Kanna, kaibigan ko po si Seichiro-sempai, "

pakilala ko sa mga magulang ni sempai.
Binalewala ko na lang yung pagtataray saken ni Mika kanina.

Napatayo at napangiti naman ang mga magulang nya. Konting batian

at kumustahan, maya-maya eh
nagpaalam na sila. Para daw makausap ko si sempai kung gusto ko.

----------------------- Page 522-----------------------

Wait. 'Makausap'? So--

"Ay..hindi mo ba alam hija? Kahapon pa sya may malay," sabi ni tito. (Oo, ako na
FC. Pero okay lang
naman ata sa kanyang tawagin kong tito eh."

Nanlaki ang mga mata ko.

"P-pero ang sabi ni--"

"Nagpunta na naman ba yung babaeng yon dito??" halatang may galit

sa tinig ni tita, "hay, antigas
talaga ng ulo kahit kelan. Sinabi ko na ngang huwag na ulit sya pupunta dito eh!"

"Ah..Kanna, pasensya ka na ah. Hindi lang naman kami yung may gusto na ilihim kay
Imadori na may
malay na si Seichiro."

"K-kung ganun--?" napatingin ako sa natutulog na si sempai. Tumango sila.

"Ayaw ipaalam ng anak ko sa babaeng yon na may malay na sya. Kita mo na?? Kahit
anak ko ayaw eh.
Tsk. Pag ako nainis, ipapapulis ko yung napakulit na babaeng yon eh!" sabi naman ni
tita.

Hindi ako makapaniwala. Bakit ayaw ni sempai na ipaalam kay Ate Imadori na okay na
sya? Seryoso ba
talagang galit na sya rito dahil sa nangyari?

"O siya sige, aalis na kame. Mahaba na ang tulog nyang si Seichiro. Ayos lang kung
gigisingin mo sya.
Sigurado akong matutuwa sya pag nakita ka nya," sabi ni tito
sabay aya kina tita na lumabas na ng
kwarto.

"HMP! As if naman!" mataray na sabi ni Mika sabay belat saken

at takbo sa mama nya. Maya-maya
umalis na rin sila at natahimik ang kwarto.

Umupo ako sa upuan sa tabi ng kama ni sempai at pinagmasdan sya habang natutulog.
May benda pa
ang ulo nya. At halata pa rin yung mga pasa nya sa braso.

----------------------- Page 523-----------------------

Bigla ko tuloy naalala na wala man lang akong dalang kahit

ano para sa kanya. Nakakahiya.
Sabagay, napakabiglaan naman. Bukas, dadalhin ko na lang yung librong binili ko na
regalo ko dapat sa
kanya para sa darating nyang graduation. Saka gagawan ko sya ng strawberry cake,
katulad ng plano ko.
Siguradong magugustuhan nya yon.

Napangiti ako nung iniisip ko yun. Kaso nalungkot rin ako. Pano naman si Ate
Imadori? Haayst.

"Kanna, ikaw pala yan," halos pabulong na sabi ni sempai.

"G-gising ka na??" nagulat naman ako. Kanina lang tulog sya eh.

Tumawa sya ng bahagya pero pigil lang talaga. Mukhang masakit pa din ang katawan
nya.

"Haha. Pano naman ako hindi magigising eh ang lakas kaya ng

boses ni mama kanina. Haha.
Nagpanggap lang akong tulog para hindi na humaba yung sasabihin nya," sabi nya
sabay ngiti. Waah.
Feeling ko antagal na nung huli kong nasilayan ang ganda ng ngiti ni sempai.

Pero hinde. Hindi dapat ako magpadala. Kailangan ko syang kausapin ng masinsinan.

"Sempai, " sabi ko na nakanguso pa, "bakit naman ayaw mong ipaalam
kay Ate Imadori na okay ka
na?"

Umiwas lang sya ng tingin saken at nawala ang ngiti nya.

"Alam mo ba kung gano sya nag-aalala sayo? Ha? Oo, alam ko, wala ako sa posisyon
para sabihin to
pero kahit gano pa sya kasama, hindi tama yung ginagawa mo," hala. Naiiyak na naman
ako. Grabe,
hobby ko na atang maiyak, "alam mo ba kanina?? *sniff* Lumuhod pa
sya sa harapan ko para lang
makiusap na mahalin daw kita?"

Napatingin saken ni sempai sa sinabi ko. Halatang nagulat sya.

"Kahit ako nagulat sa sinabi nya. Pero believe me it or not, ginawa nya yun para
sayo. Sabi nya, kung
ako daw yung laging nasa tabi mo, baka magkamalay ka na. Kasi akala nya, wala ka
pang malay. Yun
pala, meron na. *sniff* Gusto nya lang naman na maging masaya ka kaya nya yun
ginawa. Kahit hindi
sya part ng happiness mo. S-sa tingin ko pinagsisisihan nya na lahat ng kasalanan
nya. Kasi sempai,
yung dating Ate Imadori na kilala ko, imposibleng magpakababa
sa kahit kanino para lang sa
kaligayahan ng iba."

----------------------- Page 524-----------------------

"Sempai! Nakikinig ka ba? Wag mo naman ganituhin si Ate Imadori. *sniff* Nag-aalala
sya sayo. Alam
mo ba kung nasaan sya ngayon? Nasa Chapel, ipinagdadasal na sana magkamalay ka na.
Sana..sana
maisip mo na.."

"Tama na Kanna. This is not your problem anymore."

"Alam ko," nakasimangot kong sabi, "pero.."

"Kanna," saway ni sempai.

"S-sabi mo *sniff* hindi ka talaga galit sa kanya. *sniff* Sabi mo, sinabi mo lang
lahat ng masasakit na
salita na yun para magbago sya. Ngayong nagbago nya sya, *sniff* bakit ganyan ka??
Saka naalala ko,
ang sabi mo pa, *sniff* hindi mo kayang mahalin sya kasi selfish sya! Eh ngayon,
hindi na sya sel---"

"Kanna, can you please leave the room? I want to rest."

"Sempai, kung iiwasan mo ng iiwasan si Ate Imadori, magiging masaya ka ba? Ha?
Hanggang kelan
mo sya mapapaniwala na wala ka pang malay? O hindi kaya, ginagawa mo lang to kasi
ayaw mong
aminin sa sarili mo na mahal mo na sya? Na tama ako?"

"Kanna, ano ba??"

"Lagi ka na lang ganyan sempai. Tinatago mo yung tunay mong nararamdaman at iniisip
mo lagi yung
kapakanan ng iba. Why don't you try being selfish? Kahit minsan
lang. Magdemand ka sa kanya!
Sabihin mong mahal mo sya kaya she doesn't have any right to flirt with anyone
again. Semp--"

"NURSE!"

Boom. Mukhang first time eh nainis saken si Seichiro-sempai. Dumating nga ang nurse
at pinalabas ako
ng room. Haayst.

Alam kong hindi ko dapat pinanghihimasukan ang problema nila. Kaso, naaawa ako kay
Ate Imadori. Oo,
kahit galit ako sa kanya sa mga nagawa nya dati, hindi ko
mapigilan ang sarili ko na hindi maawa sa
kanya.

A selfish person na naging selfless dahil sa pag-ibig.

And a selfless person na kailangang maging selfish para maging okay na sila. Haaay.

----------------------- Page 525-----------------------

Sana marealize ni sempai yung mga pinagsasasabi ko kanina. Gusto ko

lang naman silang maging
masaya.

Nakakalungkot lang kasi isipin na mahal naman nila ang isa't isa kaso..sila rin
naman ang gumagawa
ng dahilan para hindi sila magkatuluyan.

Oo, parang kami lang. Parang kami lang ni Yuta.

Siguro kaya din gusto ko silang magkaron ng happy ending kasi yun din ang pangarap
ko.

Haay. Hanggang pangarap na lang ba 'to?

Chapter 77: Ranking Result

"And the moon shines so bright but I gotta dry these tears tonight
Cause you're moving on and I'm not that strong to hold on any longer." -
12:51(Krissy and Ericka)

Pagkauwi ko ng bahay galing sa ospital eh tinext ko kagad si Ate Imadori. Pero

hindi ko sinabi na may
malay na si Seichiro-sempai. Basta. May plano ko.

Nagulat ako nung magring yung phone ko. Si Ate Imadori, tumatawag. Kinabahan ako
bigla. Sasagutin ko
ba? Pano kung bigla kong madulas at masabi kong may malay na si sempai? E di sira
na ang plano ko?

Pero naisip ko din, nag-aalala si Ate Imadori. Baka lalo lang syang mag-alala kapag
hindi ko sinagot yung
tawag nya. Haay. Sige na nga.

"Hello?" bungad ko. Nagulat ako kasi umiiyak sya sa kabilang linya. Narinig ko na
sumisinghut-singhot
sya.

----------------------- Page 526-----------------------

"Kanna, *sniff* anong gagawin ko pag hindi na sya nagkamalay?"

ramdam ko yung pagpapanic at
pagkatakot nya, "s-siguradong..siguradong.."

"Relax ka lang, Imadori-sempai. magiging okay din ang lahat."

"S-sana nga," pagkatapos nyang magsalita eh nagpause sya tapos nagsalita ulit, "nga
pala, Kanna."
"Po?"

"I'm sorry for asking you a stupid favor awhile ago. Pasensya ka na kung hindi ko
man lang kinonsider
yung situation mo before I asked you. That was so stupid of
me. I'm really sorry. Hindi ko na kasi
talaga alam kung anong gagawin ko nun. *sniff* I'm so desperate.
I have never been like this my
entire life *sniff* -- na feeling ko..any moment mawawala saken si Seichi. Hindi ko
yun kaya."

Nakarinig ako ng hagulgol sa kabilang linya.

"W-wag mo ng isipin yun," hala! Pano ba yan? Nakukunsensya na ko. Pano ba to?

Takte. Sabihin ko na kaya?

"B-basta wag mo na masyado isipin yun. Nga pala, gagawa ako ng paraan sa linggo
para madalaw
mo sya."

"H-huh?" halata ang pagkagulat sa tinig nya. Pero ang maganda dun eh hindi na sya
humahagulgol dahil
sa sinabi ko.

"Basta. Ako ng bahala. Kaya for now, please continue na lang po in cooperating with
the police para
mahuli na yung dapat mahuli."

"O-okay. Thanks, Kanna. Nakakahiya na..afterall what I've done to you eh ginagawan
mo pa din ako
ng kabutihan. Maybe..maybe that's the reason kung bakit nainlove si Seichi sayo.
You're something
I'm definitely not."

WAH! Pano ko sasabihin na nagkakamali sya?? Hay. Ang hirap naman ng posisyon ko oh!

"Hahaha. Hindi naman. O siya sige, magpapaalam na po ako. May gagawin pa kasi ako
eh. Basta wag
ka na umiyak, Imadori-sempai. Sige na po, bye-bye na."

"Sige. Sige."

----------------------- Page 527-----------------------

DIAL TONE.

Whew. Nakalusot din. Akala ko maiipit na ko sa sitwasyon eh.

Kinabukasan. Sabado.

Maaga akong nagising upang mag-bake ng cake. Strawberry cake to

be exact. Buti may nabili akong
strawberry sa grocery. Gamit ko yung recipe book na binili ko kasama si Yuta nung
nakaraang nakaraan -
-na sa sobrang tagal na eh feeling ko panaginip lang ang lahat ng iyon. Haay.

Nalungkot tuloy ako bigla. Kasi..naalala ko na naman si Yuta. *sniff*

Pagkatapos kong palamigin sa ref yung cake na binake ko kanina
eh naligo na ko at nagbihis. Then,
hinanap ko yung librong binili ko para sa kanya.

Nung ready na ko ay nagpaalam na ako kay mama na dadalaw kay sempai sa ospital.
Buti pumayag agad
si mama. Usually kasi eh strict sya. Lalo kung hindi si Yuta ang kasama ko pag may
lakad.

Pagpasok ko sa kwarto ni Seichiro-sempai eh nagulat ako nung andun si Yuta.

Bigla tuloy bumilis ang tibok ng puso ko. Kasabay nun eh yung kirot. Ang sakit na
makita sya. Lalo na
nung nakangiti sya habang nakikipagkwentuhan kay sempai pero nung nakita nya na
kong pumasok sa
loob eh nawala na lang na parang bula yung ngiti nya.

"Tol, alis na ko ah. Nakalimutan ko. May lakad pala kami ni Soushi ngayon," sabi
nya.

Tumango naman si sempai at napatingin saken. Napatungo na lang ako

ng ulo lalo na nung dinaanan
lang ako ni Yuta.

----------------------- Page 528-----------------------

Parang tinira ng isang daang palaso yung puso ko sa ginawa nya. Ang sakit-sakit
lang.

Nung nakaalis na sya, nagbigay ako ng isang pilit na ngiti kay sempai.

"Ayos ka lang ba, Kanna?" malungkot na tanong nya saken. Napatingin ako sa taas.
New technique ko
yun para kontrolin ang luha ko. Kahit pano effective naman.

Nginitian ko na lang at bahagyang tinawanan yung tanong ni sempai saka umupo dun sa
upuan sa tabi
ng kama nya.

"Nga pala, sempai, sorry sa inasal ko kahapon. Masyado kitang pinangunahan," segwey
ko.

"It's okay. Sorry din. Nasungitan kita kahapon."

"Wala yun. Natutuwa nga ako kasi for the first time eh nagalit ka saken eh. Haha."

"Ang weird mo talaga, Kanna. Ano namang nakakatuwa dun?" sabi nya habang nakakunot
ang noo.

"Eh kasi naipapakita mo na saken yung totoong ikaw," sabi ko sabay ngiti. Medyo
okay na ko ngayon.
Salamat naman at hindi na inungkat ni sempai ang tungkol kay Yuta.

"Haha. Ewan ko sayo Kanna."

"By the way, may dala pala akong strawberry cake at libro para sayo," sabi ko sabay
labas nung cake
na nakakahon pa. Nilapag ko naman yung libro sa lamesita.
"Wow. Salamat. Alam mo talaga ang gusto ko. Haha."

"Lagay ko muna to sa ref ah. Buti may ref dito," sabi ko. Nung naipasok ko na sa
loob eh umupo ulit ako
sa tabi ni sempai.

Napansin ko na kinuha nya yung libro at tinanggal yung plastic nun.

"It's been awhile since I've read a self-help book," sabi nya. Halata sa mukha nya
yung excitement sa
pagtuklas ng bago na namang kaalaman na kanyang matututunan sa
pagbubukas ng librong

----------------------- Page 529-----------------------

yun. Nakita ko tuloy bigla yung sarili ko sa kanya. Sabagay,

pareho naman kaming bookworm kaya
normal lang yun. Haha.

"Alam ko kasi na kailangan mo yan ngayon. Kailangan mong tulungan ang sarili mo,
sempai."

"Tulungan na?"

"Na marealize yung totoong feelings mo," although alam ko na wala naman yung konek
sa topic nung
book na binigay ko na 'how to handle college life'. Sinabi ko lang yun dahil sa
'self-help' nga yung type ng
book. Haha.

"Ayan na naman tayo Kanna eh."

"Ayaw mo pa kasing aminin eh. Nakakainis ka. Alam mo ba kahapon gustung gusto ko ng
sabihin kay
Ate Imadori na may malay ka na? Kaso naisip ko na ikaw ang dapat na magsabi nun sa
kanya."

KATAHIMIKAN.

Iniiwasan na naman akong sagutin ni sempai. HMP.

Dahil no choice ako kundi magchange topic eh kinuwento ko na lang sa kanya yung mag
recent na books
na nabasa ko. Although hindi naman recent talaga kasi nung
nagfinals eh hindi na ko masyadong
nakakapagbasa.

At ayun nga. Sa wakas eh nagrerespond na sya. Badtrip ah. Namimili talaga sya ng
topic of discussion.

Haay. Wala na bang chance na maging okay sila ni Ate Imadori?

Ano ba kasing problema ni sempai?
Galit ba talaga sya o nagtatampo lang? Hayst.

Natapos ang buong maghapon nang puro libro na lang ang topic namen. Nung 5 pm na eh
nagpaalam na
ko sa kanya.

"Sempai, uwi na ko ah. Bukas na lang ulit ako dadalaw. Pagaling ka na. Malapit na
graduation nyo."

----------------------- Page 530-----------------------

"Thanks. Nga pala, kelan recognition day nyo?"

"Umm..Siguro sa Friday na yun. Kasi di ba next week yung inyo?"

Tumango naman si sempai.

"Kaya sempai, magpalakas ka na ah. Gusto kong marinig ang Valedictory Speech mo
next week."

"Haha. Makakaasa ka. Sinabi na naman ng doctor na kung magpapatuloy yung mabilis na
pagbuti ng
pakiramdam ko at mabilis na paggaling ng mga broken bones ko
eh makakaattend ako ng
graduation."

"Wow. Dapat lang. Ikaw ata ang star sa araw na yun."

"Haha. Ewan ko sayo."

"O sige na. Bye-bye na," sabi ko sabay kuha ng maliit kong bag.
Lalabas na sana ko nang may
makalimutan akong sabihin.

"Nga pala, sempai," sabi ko.

"Ano yun?"

"Wag mong kalilimutan ah."

"Ang alin?"

"Na mahal na mahal ka ni Ate Imadori," sabi ko sabay ngiti at sarado nung pinto.

Bago ko isara yun, nakita kong nagblush sya. Ahehe. Ang cute.

Hindi ko tuloy maiwasang mapakanta at mapangiti habang pauwi. Mukhang hindi naman
sya seryosong
galit. Sana. Sana talaga.

Sunday. Kinausap ko ang mga magulang ni Seichiro-sempai na ako na lang ang

pagbantayin nila buong
maghapon. They gladly accepted it.

YES!! Tuloy ang plano!

----------------------- Page 531-----------------------

"Sige na po, tita, tito, Mika, ako na ang bahala dito. Magpahinga na po muna kayo."

"Salamat, Kanna," sabi naman ni tita.

Pagkaalis nila ng ospital, agad kong kinontak si Ate Imadori. Ayos. Within a few
minutes eh darating na
daw sya.
Sumilip ako sa kwarto ni sempai. Yes, tulog pa sya.

May ngiti na naglalaro sa aking mga labi. Sana sa gagawin kong to eh magkaayos na
sila.

Pagkadating na pagkadating ni Ate Imadori eh sinabihan ko sya

na nagawan ko na ng paraan ang
pagpasok nya sa kwarto ni sempai. Syempre hindi ko pa pinaalam sa kanya na may
malay na si sempai
para may element ng surprise. Ahehehe. Naeexcite naman ako.

"Imadori-sempai, basta hanggang 5 pm ka lang ah. After mong magbantay, kontakin mo

agad ako."

"S-sige, Kanna. Salamat ah."

Pinatong ko yung kaliwang siko ko sa balikat ni Ate Imadori.

"Naniniwala akong magigising na din sya."

"S-sana nga," sabi nya sabay ngiti -- ngiti na may halo pa ring pag-aalala.

Maya-maya eh nagpaalam na ko. It's time to face my own problems naman. *gulp*
Kayanin ko kaya to?

Monday. Checking of papers lang.

----------------------- Page 532-----------------------

Mukhang may masama kong kutob sa mga scores ko. Alam ko

kasing hindi ako ganu nakapagreview
dahil nga sa preoccupied ako sa mga problema ko kay Yuta.
Haay. Sana..hindi naman ganun kababa.
Please Lord. Help me.

Nung na kay Moriyama-sensei na ang lahat ng papel eh pina-take charge nya na kay
Megumi yung klase.

Pag usapan na daw namen yung recognition day namen na gaganapin sa room sa Friday.

Nakakainis. Hindi ko man lang alam yung mga scores ko. Akala ko kasi iaannounce ni
ma'am kaya hindi
ko na hinanap yung mga papel ko bago ipasa sa kanya.

"Oo nga pala, class, bukas eh iaannounce ko na yung Top 10."

Nag-ingay yung klase. Yung iba, excited, yung iba hinde. Ako,
kabado. Yare. Yari talaga ko. Feeling ko
bababa ang ranking ko.

"O sige na. Maiwan ko na kayo. Megumi, ibigay mo na lang sa faculty room mamaya
yung final na
napag usapan nyo para sa Biyernes ah. Don't dismiss them too early. Baka ako naman
ang madehado
nyan."

"Yes, ma'am," sagot naman ni Pres. Megumi.

Nung umalis na si ma'am eh nag-ingay lalo ang klase. Pero

tumahimik din sila nung nagsalita na sa
harapan si pres. Haha. Ang takot lang nila dun.

Ayun. Natapos ang buong maghapon na puro yun lang ang topic.
Botohan ng kung anong gagawin.
Anong mga program or intermission number.

Ang pinakanagmarka lang saken eh kasama sa magpeperform si Yuta

at Soushi. Kaya siguro nung
nakaraan pa eh nagpapractice na syang maggitara. Baka para sa Recognition day yun.

----------------------- Page 533-----------------------

Tuesday. Announcement of honor roll.

Parang may sandamakmak na sisiw sa loob ng tiyan ko at isa-isa nilang tinutuka at

tinutuklap ang balat
ko. Ganun ako ka-kabado. Haay.

"Bago ko iannounce ang Top 10, gusto ko lang sabihin na may

mga bumaba. As in bumulusok sa
ibaba. May nawala sa top 10. May mga nagmaintain. At may iisang tao na from lower
class rank, as in
below the average rank, eh biglang nakapasok sa Top 10."

Napachorus ng 'wow' yung mga kaklase ko. Parang alam ko na kung sino yun.

Yung iba nina-nudge na sya at inaasar ng 'pa-cheese burger ka naman!'

Pagkatapos magsalita ni ma'am eh tumingin sya saken. Napayuko

tuloy ako. Naku po..feeling ko ako
yung bumulusok sa ibaba. O baka naman ako yung nawala sa top 10??

Waah. Wag naman sana.

"Hindi ko na iaannounce ng sunud-sunod. May mga sasabihin pa kasi ako sa iilang tao
na nakasama sa
top 10 eh. Uunahin na kita, Ms. Kanna Shizuki," seryosong sabi ni Moriyama-sensei
na naging dahilan
ng paglipat saken ng atensyon ng lahat. May mga nagbulung-bulungan at meron namang
nanahimik na
lang.

Nanlaki ang mga mata ko. Sinasabi ko na nga ba eh. Shocks. Ano kaya rank ko? Teka,
salit, nasa top 10
pa kaya ako?

"I am very disappointed," opening nya pa lang, ikinatahimik na yun ng mga

nagbubulung-bulungan. Ako
naman, parang maiihi na sa kaba at sa takot.

"Napansin ko na wala ka sa focus these past few weeks. Now wonder you got bad
results."

----------------------- Page 534-----------------------

Bawat words na lumalabas sa bibig ni ma'am parang bato

na nakadagan sa dibdib ko. Grabe,
nahihirapan na kong huminga at parang gusto ko ng umiyak. Kaso..nakakahiya.
"Your lowest exam score is 75. Sa Math."

Madaming nagulat. Lalo na ko. Nagpipigil na lang ako ng luha.

Hindi ko akalaing makakakuha ako ng
ganun kababa. Yung Pre-final exam score ko sa Math eh 89. tapos ngayon..75??

"And your highest score is only 88. English."

May mga narinig akong side comment na 'awww..ang sakit nun' and so on.

Ang pre-final exam score ko sa English eh 99. Tapos ngayon, 88 na lang??

"Kaya don't be surprised, Kanna. From Top 2, naging Top 9 ka na lang."

Naging extreme na yung mga reaction ng mga kaklase ko. As in

na pa 'what??', 'huh?!', 'seryoso??',
'OMG!' pa sila.

"On the other hand, I would like to congratulate your bestfriend.."

May umangal pa kay ma'am na, "ma'am, hindi na!"

"Whatever. I would like to congratulate Mr. Yuta Kauri for

takin the Top 10 spot. Sa mga hindi pa
nakakaalam, recently eh nasikaso na ni Mr. Kauri ang papers nya
kaya napalitan na ang kanyang
apelyido. He is now using (again) his father's surname.

Naghiyawan na yung iba. Parang nakakainsulto lang. Kanina

nalulungkot sila para saken ngayon,
nagdiriwang sila para kay Yuta. Sa isang iglap lang, nakalimutan na ako ng
karamihan.

----------------------- Page 535-----------------------

"Ayos lang yan, Kanna."

Nagulat ako nung hinagod ni Miki yung likod ko. Napalingon ako sa kanila ni Tomo.
Hindi ko alam kung
kelan sial napunta sa tabi ko, ang alam ko lang, hindi ko na kayang pigilan yung
luha ko. Kumuha na lang
ako ng panyo sa bulsa ko para hindi naman ako agaw-eksena -- habang nagsasaya yung
karamihan.

"Naks! Ang galing mo Yuta! Wuuh!"

"Manlibre ka naman!"

Dinig na dinig ko yung mga kantyawan at papuri kay Yuta.

"I was really impressed, Yuta. Talagang pinangatawanan mo yung

sinabi mo saken sa faculty room
dati nung sinita kita sa buhok mo na makakapasok ka sa top 10. Naalala ko pa ngang
tinawanan lang
kita noon. I'm sorry for that nga pala.

"Anyway, most of the scores na nakuha ni Yuta sa final exam eh perfect score.
Pinakamababa nya eh
English, which is 92."

Napa-wow at nagpalakpakan ang karamihan.

"Yun ata yung waterloo mo no?"

Tumango naman si Yuta at ngumiti.

"Nice!"

"Yabang!!"

"Ang galing mo Yuta! Idol!"

----------------------- Page 536-----------------------

Nagpatuloy ang pag-aannounce ni ma'am sa ranking. Pero wala na kong pakelam.

Rather, hindi ko na
masyadong binibigyan ng atensyon pa yun.

Siguro ang pinakanatandaan ko lang eh Top 1 parin si pres. At si Yumi, tumaas din.
From Top 10, naging
Top 8.

Masyado na kong nalulunod ng mga luha ko. Hindi ko alam ang gagawin ko pag nalaman
nila mama at
papa ang ranking ko. Alam ko na hindi naman sila nag-eexpect ng malaki saken pero
pinangako ko sa
kanila na I will give my best na makakuha ng matataas na scores para payagan nila
kong magcollege sa
isang culinary school.

Pano ko na matutupad yung pangarap ko kung ngayon pa lang sabay na ko? *sniff*

Nakakainis kasi alam ko sa sarili ko na hindi ko nabigay yung best ko.

Kasi..kasi..*sniff* mas inatupag ko
pa yung problema ko kay Yuta.

Buti pa sya..buti pa sya..

Hindi ko maiwasang hindi makaramdam ng inggit. At sakit na din. Mas lalo ko lang
napatunayan sa sarili
ko na wala na akong puwang sa buhay nya. At tama sya, mas naging okay sya nung
nawala ako sa
buhay nya.

Siguro nga hindi naman sya yung hindi kayang mabuhay ng wala ako. Ako yun. Ako yung
hindi kayang
mabuhay ng wala sya. Yung tipong palpak ang lahat pag hindi sya ang kasama ko.

Ang sakit-sakit lang kasi, more than anything, I know, probably, naka-move on na
sya saken.

Pero ako..hindi pa rin.

----------------------- Page 537-----------------------

Baka hindi na nga eh. Baka hindi na.

Chapter 78: Ripped Heart

"It's really hard to make a decision when you're too tired

to hold on. But too in love to let go." -
anonymous

Pagkatapos ng klase eh umuwi agad ako ng bahay. Maga na yung mata ko kakaiyak.
Hindi ko na naman
alam kung pano ko ipapaliwanag kay mama ang lahat.

Nung makita ko si mama na naghuhugas ng pinggan sa may kusina

eh binati ko lang sya saka ako
dumiretso sa kwarto ko. Wala akong lakas ng loob na sabihin sa kanya na from Top 2,
naging Top 9 lang
ako.

May mga missed calls at unread messages pala ko sa phone ko. Pero dahil wala ako sa
mood eh in-off ko
na lang yun. Gusto ko muna ilayo yung sarili ko sa lahat.

Umiyak lang ako ng iyak. Yung tahimik na iyak. Pinaghirapan ko yung pagiging Top 2
ko tapos sa isang
iglap eh nawala na lang bigla. Ang sakit-sakit.

Namalayan ko na lang nakatulog na pala ko.

Kinabukasan, inasikaso na namen yung mga clearances namen sa iba't

ibang teachers pati na din sa
library.

Para marelease yung grade namen a week after ng recognition day.

Minsan kasi kahit may grade na,
kung may atraso pa yung estudyante, like unpaid fee, lalong lalo na sa library, eh
hindi binibigay yung
grade o kaya eh yung mismong card.

----------------------- Page 538-----------------------

Ang alam ko eh wala naman akong problema sa mga teachers

namen. Wala din akong hindi nasoling
book o hindi nabayarang bayarin.

Makakauwi ako ng maaga nito. Pero bigla kong naalala yung love letter na ginawa ko
para kay Yuta.

Inaamag na to sa bag ko. Kailangan ko ng maibigay.

Bukas kasi wala ng pasok. Sa Friday na ulit.

Ito na lang yung chance ko.

Bigla akong kinabahan. Pano kung hindi na naman nya ko pansinin? Haay. Eh di ba
feeling ko pa nga,
naka-move on na sya saken? Pano ku--ARGHH!! Tama na nga! No
negative thoughts! No negative
thoughts!

"Kanna," napalingon ako sa nagsalita. Si Yumi pala. Ngumiti ako at binati sya.
"Ayos ka lang ba? Gusto kong malaman mo na..nalulungkot ako dahil sa nangyari.
Bwiset kasi yang si
Yuta eh. Nagbago na talaga sya. Feeling ko plinano nya lang lahat ng to para bumaba
ka sa ranking at
sya naman ang tumaas!"

"Haha. Hindi naman siguro. Alam ko na..hindi yun magagawa ni Yuta," sabi ko.

"Hay naku, alam ko na dapat hindi pinagsisihan ang mga bagay na minsan eh naging
dahilan ng mga
ngiti naten dati kaso..tuwing naiisip ko yung pagtrato sayo ni Yuta..nagsisisi ako
na sya ang first love
ko. Kasi sobrang nagbago na sya. Nakakainis talaga sya!"

"Naku..wag mo nga sabihin yan."

----------------------- Page 539-----------------------

"Basta. Pag may ginawa ulit sayong masama si Yuta, kahit wala ng
pasok, text mo lang ako, at
pagsasabihan ko sya. Sumusobra na kasi sya. Kundi lang dahil
sayo eh matagal ko na
syang napagsabihan."

"Thanks, Yumi."

Maya-maya eh nagpaalam na sya. Mukhang magkikita ata sila ni Natsume-san.

Buti pa sya. Haay.

Okay. Tama na nga. Kailangan ko ng mahanap si Yuta para mabigay ko na to. Last na
to. Pag hindi nya pa
rin ako pinansin, wala na talaga. Susuko na ko.

Kahit masakit, kahit ayoko pa, susuko na ko.

Ilang minuto lang eh nakita ko sya sa may garden. Dun sa may

bench. Mag-isa at tumutugtog ng
gitara. Namiss ko na naman ang nakaraan. Masyado kasing memorable ang lugar na yun
samen dati.

Oo, DATI.

"Ah..ano..Yuta."

Feeling ko maiiyak na naman ako. Parang any moment bibigay na yung luha ko. Parang
gusto ko na lang
na magmakaawa sa kanya na bumalik na sya saken.

Napatingin sya saken. Tapos hininto nya yung pagtugtog at itinabi yung gitara nya.

"Bakit?"

----------------------- Page 540-----------------------

Hindi ako makatingin ng diretso sa mga mata nya. Naiilang ako. At the same time eh
nag-aalangan din.

Parang yung confidence ko kanina eh bigla na lang nawala. Nanlalambot ang tuhod ko.
Argghh. Kaya ko
ba to?

"Ano bang gusto mong sabihin saken, ha?" napatayo na sya at lumapit pa saken.

Lalo tuloy akong kinabahan. Ang seryoso ng mukha nya.

"A-ano..ah.." nag-iisip ako ng sasabihin pero parang walang lumalabas

sa bibig ko. Bigla kong naalala
yung sulat. Agad ko yung kinuha sa bulsa ng uniform ko sabay abot sa kanya.

"T-tanggapin mo sana to," sabi ko na nakapikit pa. Pero nangawit na yung braso ko
eh hindi nya pa rin
yun kinukuha. Dumilat ako.

"Ano yan?" tanong nya, "love letter? Thank you letter? Sorry letter? ANO?!"

Nagulat ako nung nilakasan nya yung boses nya. Natakot ako.

Parang ayoko ng ituloy. Waaah.

Nung hindi ako nagsalita eh inagaw nya saken yun na parang galit pa. Tapos..tapos..

Nanlaki ang mga mata ko sa sunod nyang ginawa.

----------------------- Page 541-----------------------

"Walang kwenta," sabi nya sabay pinunit nya sa gitna yung sulat ko,
"pwede ba, maraming babae
dyan na nagsusulat ng ganito saken. Kung sa tingin mo ay
madadaan mo ko sa mga ganitong
love letter, nagkakamali ka."

Hindi pa sya nakuntento, pinunit nya pa sa mas maliliit na piraso yung sulat ko at
pagkatapos nun eh
isinabog nya sa hangin.

"Basura mo," sabi nya sabay talikod at kuha ng gitara nya.

Nagsisimula na syang maglakad ng palayo.

Teka..hanggang ganto na lang ba?? Hindee..ayoko. *sniff* Ayoko!

"Bakit ba galit na galit ka saken??" pasigaw kong sabi. Bumagsak na yung mga luha
ko. Na naman.

Huminto sya sa paglalakad pero hindi sya lumingon.

"Kulang pa ba yung paghingi ko ng tawad sayo ha?? Nagpapakababa

na nga ako eh. *sniff* Ano pa
bang gusto mong gawin ko, ha?? *sniff* Please..*sniff* bumalik ka na sa
dati. Nakikiusap ako! Yuta,
hindi ko na kaya! *sniff* Hindi ko na kaya yung ganto tayo! Please nam--

"TAMA NA, PWEDE BA??" napahinto ako sa sigaw nya. Hindi nya ko nilingon pero alam
kong may diin at
galit sa boses nya.

"WALA AKONG PAKELAM SA MGA SASABIHIN MO!!"

Maya-maya umalis na sya. At naiwan na naman akong mag-isa.

----------------------- Page 542-----------------------

Eto na. Eto na talaga.

Sabi ko..*sniff* sabi ko kanina sa sarili ko kapag hindi nya pa ko

pinakinggan..susuko na ko.

Pero ang sakit kasi..ayoko pa. Kasi *sniff* kasi..mahal ko sya. Kaso pano ko pa yun
sasabihin, pano ko pa
yun ipaglalaban, eh ramdam ko naman na ayaw nya na saken ?

Pano pa ko maghohold on sa nararamdaman ko kung sya mismo ang nagpaparamdam saken

na wala
ng pag-asa?

Is there any other chance?

Ayokong magmove on. Ayoko. I can't imagine a future without him.

But what should I do?

He is already starting to create his future..

..without me.

Without me.

----------------------- Page 543-----------------------

Chapter 79: Don't Ask

"I don't wanna let go and although I should. I can't leave you
alone. Cause you're so disarming. I'm
caught up in the midst of you. And I can not resist at all." -Mariah Carey
(Heartbreaker)

I am really nervous. Okay. Sabihin na nating thankful talaga ako kay Kanna dahil
talagang she went out
of her way just to help me na kahit once lang eh mabantayan slash makalapit kay
Seichi. Kaso..natatakot
ako.

Pano kung magalit lang lalo ang mga magulang nya pag nalaman nilang
nagpunta ulit ako dun? Baka
isipin pa nila na nagpumilit ako kay Kanna na magbantay kay Seichi. Haay.

Kinakabahan din ako. Pano kung magising nga si Seichi pero lalo lang lumala ang
kondisyon nya pag
ako ang nakita nya? Natatakot ako na kagalitan nya ulit. Eh ang huli pa naman
nameng pag-uusap eh
nung gabing pumunta sya sa condo unit ko para pagalitan ako.

Hindi ko alam kung pano ko sya haharapin. Kaso..wala na kong magagawa. Andito na ko
eh. Saka baka
ngayon ko na lang ulit makikita ng malapitan si Seichi. Kaya dapat..sulitin ko na.
Pagpasok ko sa kwarto nya, wala pa rin syang malay. Napabuntong
hininga ako. Naisip ko na naman
yung mga negative thoughts na naglu-lurk sa isipan ko. Pano kung hindi na sya
magising?

Arggh! Damn! What should I do?

Naupo ako sa upuan sa tabi ng kama nya. Pinagmasdan ko sya. Parang maiiyak ako.
Hindi pa rin ganun
naghihilom yung ibang mga pasa nya. May benda pa rin ang ulo nya.

*sniff* Kundi dahil saken, hindi to mangyayari sa kanya eh. It's because of me.
Bakit kasi kailangang sya
pa ang ma-punish? Eh ako naman ang gumawa ng masama. Ako naman ang masama! *sniff*
I should
be the one who is unconscious and lying there!

----------------------- Page 544-----------------------

"Seichi," I mumbled. Pumatak isa-isa yung mga luha ko. Pero pinahid ko rin yun
kasi I feel that I don't
have the right to cry. And I don't think these tears can make him better.

I closed my eyes. Pinagdikit ko yung mga palad ko in a praying position.

"Please Lord. Alam ko na..galit kayo saken kasi..after all what I've done,
humihingi lang ako sa inyo ng
tulong pag kailangan ko kayo. Without even repenting for my
sins. I'm so sorry," mahina lang ang
boses ko habang nagdadasal. Tipong parang bulong na lang.

"I know and I admit na masama ako. *sniff* I deserve to be in

hell when I die. But please sana po
magrant nyo yung tanging hiling ko sa inyo.*sniff* Please save Seichi. Sana
magkamalay na sya.

"Gagawin ko ang lahat. Pagbabayaran ko ang lahat ng

kasalanan ko sa inyo. *sniff* Basta
magkamalay lang sya. *sniff* Please, I'm begging you Lord. Please hear me out.
Amen."

Nung nagdilat na ko nang mata, nagulat ako. As in nanlaki ang mga mata ko.

Gising si Seichi. And am I just hallucinating nung nakita ko sya na muntik akong
halikan? Wait. This isn't
intact with reality anymore.

Pag dilat ko nang mata, nagulat din sya. He was about to kiss me.

Nung makita nyang nakadilat na ko, he quickly shifted his eyes away, covering his
lips with the back of
his hand. And..blushing.

"S-sorry," mahina nyang sabi.

Nagblush ako bigla. At sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

----------------------- Page 545-----------------------

This is crazy. And definitely awkward. A-anong nangyayari??

Wait. Let me rationalize his actions.

Nagising na sya. THANK GOD!!

He saw me na nagdadasal. No, sa tingin ko, inakala nyang ako si Kanna kaya nya
ginawa yon.

Wait. Wait. As far as I know, hindi nya yun gagawin. Or maybe I'm just mistaken?
Kanna's his first love
afterall. Kaya nya yun gawin.

I just suddenly felt a pain in my heart. He's going to kiss Kanna. Teka, baka nga
nagawa nya na dati pa.

I smiled fakely.

"G-g-gising ka na pala, Seichi. I-I'm sorry at.." natawa ko ng

bahagya sa sarili ko, mukha kong tanga
dito. Of course, he wouldn't expect to see me here. At syempre, alam ko naman
na..ayaw nya kong
makita. Alam ko naman eh. Alam ko naman na galit sya saken. Pero..pero..

Pumatak na naman ang mga luha ko. SHIT!! Bakit ngayon pa?? Ngumiti ulit ako sa
kanya.

"I'm sorry. Well..ano..umm..i-inakala mo atang ako si Kanna? Wait. I will call her.
Baka hindi pa sya
nakakalayo," natataranta akong tumayo at maglalakad na sana papunta sa may pinto,
"kanina andito
pa sya eh. Tatawag--"

Bigla nya kong hinawakan sa braso. Napalingon tuloy ako sa kanya.

"Dito ka lang," utos nya.

----------------------- Page 546-----------------------

He said that without even looking at me. Nakatingin lang sya sa may window. And he
is still flustered.
Baka may lagnat sya kaya ang pula ng mukha nya. God, sana naman gumaling na sya.

Teka. Is he commanding me to stay?

No. Of course not. Hindi ako yun. Hindi ako yung sinasabihan nya nun.

"Seichi, h-hindi ako si Kanna. S-sige, tatawagin ko na sy--"

"SABI KO, DITO KA LANG!" nagulat ako nung sumigaw sya.

Nakaramdam ako ng takot. Ang higpit na ng pagkakahawak nya sa braso ko. Kanina,
pinagtitiisan ko lang
yun. Kaso masakit na kasi may pasa ako sa parteng yun.

Binawi ko yung braso ko mula sa kanya. I tried to hide the pain kaya tinago ko
kagad yung braso ko sa
likuran ko.
Hindi nya pwedeng malaman n--

"Ano yang mga pasa na yan??" he sounded concerned, but at the same time, angry.

Naiiyak na ko. Ayokong sagutin ang tanong nya. For a long time, tinago ko sa kanya
to..and ayoko na--

"Wag mong sabihing yung ex-boyfriend mo ang may gawa nito??"

Huh? Hindi. Hindi si Shin. Gusto ko yung sabihin pero hindi ako makapagsalita.

----------------------- Page 547-----------------------

"Hayst," halata ang pagkainis sa mukha nya, "kaya nga hindi ako lumaban sa kanya
eh! Kasi ayokong
ikaw ang saktan nya! Tapos--"

"What?"

He rolled his eyes, "that day, sumama ako sa kanya kasi ang
sabi nya may masama daw nangyari
sayo. I was so worried na akala ko kung napano ka na. Tapos dinala nya ako sa isang
vacant lot para
sabihin yung mga grievances nya saken. Na ako ang dahilan ng break up nyo."

"Hin--"

"And he told me not to fight back unless na gusto kong ikaw ang saktan nya."

Ganun pala ang nangyari. Hayup talaga ang Shin na yun.

"Seichi, please maniwala ka saken. *sniff* Kahit ngayon lang. *sniff* Hindi ko
sinabi sa kanya na ikaw
ang dahilan. He just--"

"So AKO nga ang dahilan?"

"I-I'm sorry," sabi ko, "pero maniwala ka saken, hindi ko naman

ginusto yung mga nangyari! Wala
akong al--"

"You're not answering my question, Imadori. BAKIT MAY MGA PASA KA??"

Natahimik ako. Hindi ko kayang sabihin.

"Lalabas ka ng kwarto ko, o sasabihin mo saken??"

Arghh. What should I do??

"Imad--"

"Fine," sabi ko, "s-sina m-mom and dad."

"What??"

----------------------- Page 548-----------------------

Lalong bumuhos yung luha ko. This is my only secret na hindi nya alam. Pero wala na
kong magagawa
kundi sabihin yun sa kanya.

"N-nung nalaman nila na m-may connection ako k-kay Shin, yung

gumawa sayo nyan, n-n-nagalit
sila," remembering that sends shiver to my skin. Natatakot pa rin ako.

"A-and they--"

Napapikit si Seichi sa inis. Huminto ako sa pagsasalita.

"Bakit ngayon mo lang sinasabi to saken??"

"K-kasi..kasi..ayokong malaman mo na.."

"Since when?"

"Huh?"

"Kelan pa nila ginagawa sayo yan??"

Hindi ako sumagot. Bago ko pa sya makilala, sanay na ko na sinasaktan ng mga

magulang ko. Sinasabi
ko lang na busy sila palagi at wala silang time saken. Pero
ang totoo, pag may oras sila, saken nila
binubuhos yung stress nila sa trabaho.

Concealer ang bestfriend ko noon. Para hindi mahalata sa school yung mga pasa ko.

Badtrip kasi. Bakit kasi..bakit ba nawawala sa isip ko na lagyan ng concealer ang

mga pasa ko ngayon?
Dahil ba nawalan na ko ng gana na alagaan pa ang sarili ko?

Hayst.

"Makaalis lang ako dito. Kakausapin ko sila."

"S-Seichi. Hindi mo alam ang sinasabi mo. Alam mo naman na makapangyar--"

----------------------- Page 549-----------------------

"Ano naman??"

"T-tsaka..bakit ganyan ka? Di ba..galit ka saken? Why are you still so concerned
about me? Akala ko
b--"

Bumuntong hininga sya.

"Wag mong itanong saken yan. Hindi ko rin alam," huh? Hindi nya alam? What kind of
answer is that?

"Hindi mo ba napapansin? Eversince I met you, ganto na ko? For some reason I don't
know, I just can't
leave you alone."

"Teka. Maybe you're just mistaken. I am not Kanna."

"Alam ko."
"Eh bakit mo to sinasabi? Teka, maybe you're still sick. I noticed na namumula ka
kanina. Baka naman
may fever ka. I will ask the nurse outside to give you some meds. Wait la--"

This time hinawakan nya ko sa kamay.

Namula ako. Kinabahan.

Shit. This is why I hate it when I'm near him.

Ang lalo kong ikinagulat eh bigla nya kong hinatak. Teka, anong balak nya??

"Wait! Seichi, are you out of your mind??" sabi ko. His face is just an inch away
from mine!

"Maybe. Maybe you're right," sabi nya tapos pumikit sya. And..and he..wait.

HE KISSED ME??

----------------------- Page 550-----------------------

Ilang segundo lang yun pero..pero..feeling ko sobrang tagal non.

Pagkatapos ng nangyari, I just stared at him. Wide-eyed.

I know I looked like I was kissed for the first time for acting this stupid. But
what should I do?

Oo, marami ng humalik saken. Hindi ko na mabilang. Sa dami ba naman ng naging

boyfriend ko. Pero
hindi ko naman naramdaman yung ganto.

Yung gantong kaba. Yung gantong init sa pakiramdam. Yung gantong panlalambot ng
tuhod. Lahat-
lahat na.

Hindi naman yun torrid kiss. Hindi naman yun kiss ng isang expert.

Dinampi lang naman nya ang labi nya saken.

Pero sa simpleng kiss na yun, parang mababaliw na ata ako.

Hindi ko na kaya. Itatanong ko na. Baka naman kasi..nagkakamali

lang sya. Cause this is really crazy.
Definitely.

"Sei--"

"Don't ask me," sabi nya sabay iwas ng tingin. Namumula pa rin sya.

Naiyak ako sa sinabi nya. Alam kong he will not kiss someone for no reason. Alam
kong he is not the type
of guy na manghahalik na lang ng kung sinong matripan nya.

----------------------- Page 551-----------------------

Kaya nga mahal ko sya eh. Kasi kabaliktaran ko sya.

He is pure. Kind. Everything. Everything that I'm not.

"You're so unfair," sabi ko habang umiiyak.

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Baka naman ginawa nya lang yun para
magrevenge
saken. Para marealize ko kung gano ako kasama at kung gano
sya kagalit saken. Pero..hindi naman
ganun si Seichi. Hindi sya yung tipo ng tao na magrerevenge.

Alam ko na pinagsasabihan nya ko palagi at sinesermonan pero never nya pa kong

sinaktan.

"Are you talking about yourself?" sagot nya.

"Huh?" teka, ako ang unfair? Pano nya nasabi yon??

"Matagal na kong may malay."

"A-ano?? Pero di ba ngayon ka lan--"

"Sinabi ko sa kanila na ilihim yun sayo."

"Bakit?? *sniff* Hindi mo ba alam kung gano ko nag-alala sayo

ha? *sniff* Akala ko hindi ka na
magigising! Akala ko mawaw--"

"Alam ko. Kaya ko nga ginawa yun eh."

"Huh??" hindi ko maintindihan. Arggh. Ano ba??

Tumingin sya ng diretso sa mga mata ko. He is serious when he said, "inilihim ko
yun sayo kasi.."

Bumuntong hininga sya.

"Kasi??"

----------------------- Page 552-----------------------

"Lagi na lang ako yung nag-aalala para sayo. Gusto kong ikaw naman ang mag-alala
saken."

I rolled my eyes. He must be kidding right?

Pero honestly, napangiti ako sa sinabi nya.

"Hindi na kita kilala. Are you really Seichi?" sabi ko habang nakangiti.

"He's probably somewhere..somewhere I don't know," sabi nya. Hindi ako

makapaniwalang nakangiti
rin sya, "you. Are you sure you're Imadori?"

"Funny but..hindi ko rin alam. Maybe I am someone else?"

Natawa ko sa sinabi ko. Natawa rin sya.

Is this a dream? I don't know. Pero sana totoo to.

I know I dont have the right to dream like innocent and pure-hearted persons do,
pero sana kahit ito
man lang..wag na kunin saken ng langit.

Pag-uwi ko sa condo unit ko, nagtext agad ako kay Kanna. I

thanked her. Kaso hindi sya nagreply.
Tumawag pa ko ng ilang beses. Patay ata ang phone nya.

Nag-alala tuloy ako bigla.

Tinawagan ko si Yuta. Aba, ayaw din sagutin. Nagtext ako sa kanya ng: emergency to.
Sagutin mo.

Tapos tumawag ulit ako. Ayun, sinagot nya nga.

"Ano na naman bang kalokohan ang ginawa mo??" bungad nya saken.

----------------------- Page 553-----------------------

"May sasabihin ako."

"Teka nga, Imadori. Ano bang akala mo saken? Kumpisalan?? Lahat

na lang ng kasalanan mo
kailangan sinasabi mo saken?? Ganon??"

"Anong ginawa mo kay Kanna?"

Hindi sya sumagot. Ramdam na tanong lang naman yun. I was

testing him. And also, gusto kong
malaman kung bakit nakapatay ng CP ni Kanna. Alam kong it has something to do with
him.

"W-wala no," sagot nya. Natagalan sya sumagot. This only means one thing. He is
lying.

"Alam ko kung anong sitwasyon meron kayo ngayon. Alam ko rin na it's my fault na
nangyari iyon.
Pero wag mong ideny saken na wala ka ring kasalanan."

"Wow. So ang lagay eh masama na din ako? Katulad mo?? Haha! Nakakatawang joke yun
ah!" he
sarcastically replied.

"Aren't you even worried about her? Actually, kanina ko pa sya

tinatawagan pero nakapatay ang
phone nya. Don't you have any idea k--"

"Kung si Kanna lang ang pag-uusapan naten..pwes, ibababa ko na."

DIAL TONE.

Sya yung mismong nag-end ng call. Damnit! Iniinis talaga ako ng Yutang yun! Kahit
kelan talaga hindi ko
sya makakasundo eh!

Hayst. Pano na? Gusto ko pa naman na kahit pano eh matulungan

si Kanna. Kaso..mukhang I am
incapable of doing that.

Wala na kong kapangyarihan na gamitin pa ang mga private investigators ng mga

magulang ko. Wala na
kong tauhan para utusan.

Haay. Wala na ba talaga kong magagawa?

----------------------- Page 554-----------------------

Chapter 80: Best Responsibility

“You must take personal responsibility. You cannot change the circumstances, the
seasons, or the wind,
but you can change yourself. That is something you have charge of.” -Jim Rohn

Waaah! Anong oras na hindi pa ko pumupunta ng Coffee Cafe!

Naku. Naiimagine ko na na umuusok na yung ilong ni Natsume-san at anytime eh

magbubuga na sya ng
apoy sa bibig nya sa galit! Waah! Imagination ko pa lang, nakakatakot na! Parang
reality! Nyii.

Kung bakit kasi ngayon ko lang naalala eh.

'Basta!! 2 pm sa Sabado! Sa Coffee Cafe!!'

Hmp. Bakit ba kasi kami magkikita dun? Di nya naman inulit saken kung bakit. Ang
init-init kasi lagi ng
ulo nya.

Ayan tuloy, kasalukuyang tumatakbo ko papunta dun. Malapit na sana ko sa Coffee

Cafe nang biglang
may humarang saken na mga kalalakihan. Apat sila. Nakasuot ng
mga presentableng kasuotan pero
nakakatakot na mga ngiti.

"Ikaw ba si Yumi Masato??" tanong nung isa.

Napaatras ako. Nakakatakot talalaga sila. Lalo na yung mga ngisi nila. Bakit nila
ko kilala?

Teka, dapat ko bang sagutin yung tanong nya o manahimik na lang? Wah! Hindi ko alam
ang gagawin ko!

"Wow. Ang cute nya, tol!" sabi nung isa.

----------------------- Page 555-----------------------

"Hahaha! Hindi ako makapaniwala! Baka naman nagkamali tayo ng nilapitang babae?
Baka hindi sya
yun!"

"Adik. Sya yun!"

Habang nagtatalo yung dalawa eh lalong lumapit yung isa sa kanila saken. Yung unang
nagtanong kanina
na ngayon eh mukhang napipika na.

"Miss, wala kang bibig? Para tinatanong ka lang eh! Di ba? Di ba mga tol?"

Umagree naman yung iba. Palapit sila ng palapit saken. Parang no use umatras.
Kinakabahan ako at unti-unti na kong nakakaramdam ng takot. Parang
napipipi na ko. Hindi ako
makasigaw ng tulong. Uwaah.

Lumingon ako sa paligid, walang gaanong tao. At may eskinita malapit sa

kinatatayuan ko. Loooord! Help
me!

Umatras pa ko ng umatras kaso pagtingin ko sa likuran ko, may pader.

Gaaah..baket ngayon pa
nagkaron ng pader dyan??

So..a-ang ibig sabihin eh nacorner na nila ko? Naku po..anong gagawin ko??

Nanginginig na ko sa takot. Hindi ko na maiwasang hindi maiyak. Alam kong mababaw

talaga ang luha ko
at hindi ako sanay sa ganto.

"N-n-nakikiusap ako..a-ano..w-wag nyo kong sa-saktan.." nauutal kong sabi sa

kanila.

Tinawanan lang nila ko.

----------------------- Page 556-----------------------

Lalo akong natakot nung nagsalita yung isa pang lalake, "miss,
relax ka lang, wala naman kaming
gagawing masama sayo eh. Basta sumama ka samen."

Pagkasabi nya nun, hinawakan nya yung isa kong braso. Hindi ako makalaban sa kanya.

Natsume!! *sniff*

Nasan ka na ba? Waah. Natatakot ako sa kanila. *sniff* Natatakot ako sa kanila!
Tulong!

"Miss, sasama ka ba o masasaktan ka??" mukhang naasar na yung isa sa kanila.

"A-ayoko..ayokong sumama sa inyo.."

Umiyak ako ng iyak pero wala lang sa kanila. Hindi pa rin nila ko nilulubayan.
Uwaah. Bakit ba ang hina-
hina ko? *sniff*

Walang boses na lumalabas sa bibig ko. Nauunahan ako ng takot. Bakit? Bakit hindi
ako makalaban sa
kanila??

Yung isa, hinawakan yung magkabilang mukha ko at iniangat yung ulo ko. Pumikit ako
sa takot.

Wag! Please wag!

Natsume!! *sniff* Natsume-san!!

"Ano bang nangyayari dito?"

Napalingon ako sa nagsalita. Pamilyar yung boses na yun.

----------------------- Page 557-----------------------

"Natsume-san!!"

Kahit tinawag ko na sya eh nakatanga lang sya sa may gilid at tinignan yung mga
lalakeng nakapalibot
saken.

Poker-faced.

Nakakainis! Akala ko pa naman tutulungan nya ko tapos--! *sniff* Tapos--!

Lalong dumaloy yung dula ko. This time, hindi sa takot, kundi sa inis sa kanya.

"Ano pang hinihintay mo?? *sniff* Tulungan mo ko!" sigaw ko sa kanya.

"Huh?"

Anong 'huh'??

Hindi ba, usually, ang mga lalake, nililigtas ang mga babae pag nasa panganib?? Yun
man lang ba, hindi
nya magawa?? Kung kaya ko lang sila eh di ako na ang gumawa! Hindi na sana ko
nanghingi ng tulong di
ba?

"Bakit ko gagawin yon?" dagdag nya pa.

"Ano?! Hindi mo ko tutulungan?!"

Ano bang problema nya? Galit na naman ba sya saken? Bakit na naman? Dahil late
ako?? Ganun??

----------------------- Page 558-----------------------

Natatawa lang yung mga lalake saken. Nagmukha lang akong tanga. *sniff* Sira ulo
ka, Natsume-san. I
hate y--

"Gagawa ka ng isang gulo, tas di mo kayang lusutan," pangaral nya pa habang

nakangiti -- yung ngiti na
nang-aasar.

Hinawakan na naman ako nung isang lalake sa braso. Umilag ako at lumakad ng konti
palayo sa kanya.

"Natsume Hirai!!" sigaw ko habang nakasimangot. Natawa lang sya ng bahagya.

"Binibiro lang kita. Pwede ba naman kitang

pabayaan..eh..responsibilidad kita?" sabi nya na astang
pa-cool pa.

Kinuha ko yung isa kong sapatos tapos binato ko sa kanya sa

inis ko. Swerte nya nakailag sya kundi
talagang basag yung salamin nya sa mata!

"Hindi nakakatawa ang biro mo! Hmp!"

Sumeryoso yung mukha nya tas tinitigan ng masama yung mga
lalake sa paligid ko. Binitawan na ko
nung lalakeng isa. Whoa. Titig pa lang yun ah?

Nilagay nya yung index finger nya sa nakapagitan sa salamin nya tas itinaas nya
iyon ng bahagya saka
nagsalita sya ng, "kayo ba hindi nyo tatantanan si Yumi ha?? Sina mama ang nag-utos
na gawin nyo to
no??"

Eh?

Napalingon ako sa mga lalake. May nagpipigil ng tawa. May sumisipol. May nakangiti.

----------------------- Page 559-----------------------

A-anong nangyayari??

Lumapit saken si Natsume hawak-hawak yung binato kong sapatos sa kanya. Nagulat ako
nung lumuhod
sya sa harapan ko at isinuot saken yung sapatos ko.

Waaaah! Feeling ko tuloy ako si Cinderella.

Tapos, nung tumayo siya eh pinat nya yung ulo ko at hinawakan yung kamay ko.

Blush. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

Nakakainis! Bakit ba ko ganto? Hinawakan nya lang ang kamay ko feeling ko nagka-
amnesia na agad ako.
Nakalimutan ko na na galit ako sa kanya. Uwaaah!

Itinaas nya ng bahagya yung kamay ko na hawak nya. Ka-level nung

balikat nya. Tumingin ulit sya ng
masama dun sa mga lalake at nagsalita ng, "makinig kayo..kayong
lahat. Wala kayong karapatan na
saktan ang babaeng to..dahil mahal ko sya..naiintindihan nyo?!!"

"H-huh?!" bigla kong nareact. S-s-sinabi nya bang mahal nya ko?? S-seryoso?? Waaah.
Feeling ko ang
init-init na ng cheeks ko.

Natawa naman yung isa, "for real??" tanong nya.

"Natawa lang talaga ko nung malaman ko kay mama na may girlfriend ka na kaya
pinatawag ko pa
yung iba nateng kapatid para mameet and greet yang girlfriend mo. Haha," sabi naman
nung isa.

"Oo nga. Akala ko joke kaya inalam ko pa kung san kayo

magkikita para sa first date nyo. Tama
ba? 'First date'?? Haha! Akalain mong may date si Natsume?? HAHAHA!!" sabi nung isa
pa at nakipag-
apir dun sa unang nagsalita sa kanila.

----------------------- Page 560-----------------------

"Haha! Ang OA mo Natsume ah! Tinakot lang namen sya ng konti!

Sabi kasi sa mga kwento ng
subordinates mo sa school eh iyakin daw girlfriend mo. Eh kasi ayaw magsalita
kanina kung sya ba si
Yumi kaya tinesting namen kung iyakin nga! Haha!"

"Miss, seryoso, pumayag kang makipagrelasyon sa lalakeng to?? Alam

mo bang sagad sa buo ang
pagkamasungit nito?? Hahaha!" sabi nung isa na kanina eh nagpipigil ng tawa pero
ngayon eh hindi nya
na napigilan. Tumawa sya ng bongga sa lakas. A mocking laugh.

Tumingin ako sa mukha ni Natsume-san. Mukhang lalo syang nainis.

"Tumigil na nga kayo!!" sigaw nya. Napapikit ako sa lakas ng boses nya. At sa takot
na din. Nakakatakot
talaga sya pag galit. Pero ewan ko ba. Feeling ko kahit galit sya, safe ako.

Kasi hawak-hawak nya yung kamay ko.

"Tsaka pwede ba?? Hindi ko pa sya girlfriend."

Parang kinabahan ako sa sinabi nya. So ano ako sa kanya? Ano ba kame? Waah. Parang
gusto ko tuloy
itanong. Kaso natatakot ako sa kung anong magiging sagot nya.

"Tol, di nya pa pala girlfriend eh!" sabi nung isa.

"Haha! Sabi na eh! O, talo kayo ah! Tsk, kung may perang kasama ang pustahan na to,
nadagdagan na
naman siguro ang yaman ko! Hahaha!"

"Teka nga. Tapos na ba ako magsalita ha??" galit na tanong ni Natsume sa kanila.
Napahinto sa pag-
uusap ang mga lalakeng yun.

"Hindi ko pa nga sya girlfriend..pero malapit na yon," sabi nya.

----------------------- Page 561-----------------------

Natulala ako sa sinabi nya. Teka, nagba-blush ba sya?? O ako yung nagbablush at
nagrereflect lang yung
pula ng mukha ko sa eye glasses nya??

Naghiyawan at nagkantyawan yung mga lalake.

"Iba ka na talaga!"

"Wuuh! Panalo! Haha!"

"Anlaki ng pinagbago nitong kapatid naten no? Haha! Naks! Naisipang magka-love
life!"

"Titigilan nyo ba kami o ipapapulis ko kayo??" sigaw ni Natsume-san.

"Teka..para pinupuri ka lang eh. Ganyan ba ang tamang pagtrato sa mga kuya mo ha??"

"'Kuya'??" nasabi ko bigla. Naku! Na-voice out ko yung naiisip ko! Tinakpan ko agad
yung bibig ko.

"Oo, sa kasamaang palad, yang apat na sira-ulong yan eh mga kuya

ko. Sila ang mga dahilan ng
sobrang taas ng expectation saken nila mama. Pano ba naman
kasi..lahat sila grumaduate na
Valedictorian nung high school at Cum Laude naman nung college," seryoso at
halatang naiinis pa rin
na paliwanag niya saken.

Aahh. May narealize ako. Kung ganto kaloko-loko ang mga kapatid
nya eh hindi na ko magtataka
kung bakit napakasungit ni Natsume-san. Haha. Parang..sya lang ang matino kausap sa
kanila.

"Grabe ah. 'Sa kasamaang palad' talaga??" sabi nung isa.

"Anlupit mo 'tol!"

Yung isa, lumapit saken, "Yumi, sorry kanina ah. Anlakas kasi
mantrip ng mga to eh. Sorry kung
natakot ka namen kanina."

Umiling lang ako at nahihiyang ngumiti sa kanya, "a-ayos lang."

----------------------- Page 562-----------------------

"Alam mo kasi, yang si Natsume, walang ibang inatupag sa buhay yan kundi pag aaral
kaya big deal
sameng magkakapatid nung isang araw eh nagsalita sya ng mga hinaing
nya sa parents namen na
hindi ko naman maidedeny na mga perfectionist.

"Eh ayun, nacurious kami kung sino nag-impluwensya sa kanya na

lumaban sa kagustuhan ng mga
magulang namen. Kasi kami, as mga kuya nya, hindi namen
nagawa yun nung nag-aaral pa
kami. Kaya ayun, medyo, nagkayayaan kami kanina na makilala ka.

"Curious lang talaga kami sayo. Taas noo akong humahanga sa iyong
haba ng pasensya sa bunso
namen. Haha."

"Eh? Hindi po ganun kahaba ang pasensya ko."

"Haha. Oo nga no. Napansin ko nga kanina. Haha. Let me

rephrase it. Taas noo ako sa kakayahan
mong masigaw-sigawan at mautusan ang bunso namen nang hindi sya
nagagalit sayo. Haha. The
best ka, Yumi!"

Nahiya naman ako sa sinabi nya. Hindi ko tuloy alam kung ikakaproud ko ba yun.

"Oh, by the way, I'm Natsuki. Ako yung pinakamatanda sa kanila," sabi nya at
nakipagshake hands pa
saken.

Lumapit naman yung isa. Yung pinakaalaskador sa kanila.

"Woy! Ano yan?? Tsyansing?? Grabe ah! Ako rin! Haha! Pa-shake hands, Yumi!"

"Sira ulo, magpakilala ka muna. Mukha kang manyak sa paningin nya!" sabi ni
Natsuki-san.

"Ay, sorry-sorry. Ako si Naruki. Pangalawa," sabi nya saka ngumisi saken.
Nakipagshake hands na lang
ako.

Lumapit din yung dalawa pa.

"Naoki nga pala. Pangatlo."

"Natsuhiko naman ako."

Lahat sila nakipagshake hands saken.

"Ayos! Friends-friends na tayo ha!" sabi ni Natsuhiko-san.

----------------------- Page 563-----------------------

Mamaya-maya, hinatak ni Natsume-san yung kamay ko palayo sa mga kapatid nya.

"Gusto ko lang ipaalala sa inyo na may mga girlfriend na kayo. At ikaw Kuya
Natsuki, may asawa ka
na," sabi nya.

"Oh eh ano naman?" nakangising sagot ni Naruki.

Tumingin lang ng masama si Natsume-san sa kanila. Mukhang napipikon na sya sa mga

kapatid nya.

"Sus. Selos ka lang eh. Haha!" kantyaw naman ni Naoki-san.

"Palibhasa kasi hindi ka marunong pumorma sa babae, tol. Hindi mo pa pala

girlfriend, ganyan ka na.
Wuuh!" sabi nama ni Natsuhiko-san.

"Ligawan mo kasi ng maayos! Di ba? Di ba?" gatol ni Naruki.

Umagree naman yung iba.

"Tch," react ni Natsume-san, "halika na nga Yumi, masisira lang

ang araw nateng dalawa kapag
pinansin pa naten yang mga yan."

Hinawakan nya ulit yung kamay ko. Tapos..sabay kaming tumakbo.

Ewan ko ba. Feeling ko tinatanan ako ng prince charming ko.

Haha. Anlakas ko talaga maka-imagine.
Kinikilig ako na parang ewan.

Huminto kami sa isang parke. Naupo ako dun sa may swing. Sya naman nakatayo lang.

KATAHIMIKAN.

Hala. Anong gagawin ko? Wala na namang nagsasalita samen? Awkward!

"S-sorry talaga kanina," sabi nya. Tumingin ako sa kanya pero hindi sya makatingin
ng diretso sa mga
mata ko. Nahihiya ba sya?
----------------------- Page 564-----------------------

Ngumiti ako.

"Ayos lang. Masaya akong nakilala ang mga kuya mo.

Saka..narealize ko nung nakikipagtalo ka sa
kanila na..hindi naman pala ganun kalungkot ang pamilya nyo. Sana dalasan nyo ang
pagkikita-kita.
Nakakatuwa kayong magkakapatid pag nagsasama-sama. Saka dahil dun sa
kanina eh alam ko na
kung bakit masungit ka."

"Hah! Ano namang relasyon nun sa mga bwiset na yun ha??"

"Masungit ka kasi maloko naman sila. Kumbaga, naging ganyan ka dahil sa katigasan
ng ulo ng mga
kuya mo. Feeling ko ganun yun. Kasi nakita ko kanina kung pano ka makipagtalo sa
kanila. Ang cute
nyong lima mag-usap. Naiinggit tuloy ako. Kasi..only child lang ako," paliwanag ko
sa kanya.

Hindi nagsalita si Natsume-san.

Waah. Topic! Topic!

"A-ano..Natsume-san, y-yung kanina..na..ano..y-yung sinabi mo na.." ano ba to?

Kinakabahan ako at
nauutal. Hindi ko alam kung pano ko itatanong yung tungkol sa sinabi nya na mahal
nya ko.

"Na mahal kita?"

Blush.

"Totoo yun. Kahit ganto ko, hindi ako sinungaling."

Napatingin ako sa ground at nagswing ng konti. Napangiti ako sa sinabi nya.

"P-pwede ko bang malaman kung..bakit?"

Sana..sana hindi sya magalit sa tanong ko.

Nagulat ako nung tumitig sya sa mga mata ko. Napahinto tuloy ako sa pagswi-swing.

"Bakit? Kasi.." nagpause sya bigla. Parang nag-iisip sya ng

sasabihin. Parang nahihiya sya na hindi
mapakali. Maya-maya eh tumingin na ulit sya saken at nagsalita, "ikaw lang yung
babaeng nakapagsabi

----------------------- Page 565-----------------------

na..meron akong malulungkot na mga mata. Ikaw lang yung..kayang

umintindi sa mga bagay na
kahit ako, sa sarili ko, ay hindi ko maintindihan, " namumula sya habang
nagpapaliwanag. Waah. Hindi
ako sanay.

"Nakikita mo sa mga mata ko yung..yung katotohanan na tinatago ko. Ikaw

yung..nagpakita saken na
may mga bagay na dapat sabihin at ipaglaban. May mga bagay na hindi magbabago kung
hindi ikaw
mismo ang aaksyon. At may mga bagay na mas importante kesa sa pagiging number one.
Ikaw yung
nagturo saken na..masarap ngumiti at..maging masaya."

Tumulo yung luha ko sa mga sinabi nya. Nakakainis. Ang babaw talaga ng luha ko
kahit kelan.

"Tch. Bakit na naman?? Bakit umiiyak ka na naman?? May sinabi ba kong mali??"

"W-wala. Sorry," sabi ko sabay pahid ng luha ko.

Hinagisan nya ulit ako ng panyo. Nakakatawa kasi hindi nya man lang iniabot.
Talagang hinagis nya pa
din. Parang nung dati lang. Hindi pa rin sya nagbabago.

"Sabi ko sayo, sa susunod na iiyak ka, magdala ka ng sarili mong panyo di ba??"

Natawa ko ng bahagya sa sinabi nya. Kinuha ko yung panyo sa lap ko at ginamit ko

yun sa pagpahid ng
mga luha ko.

"Umiiyak ako..kasi..masaya ko. K-kasi..*sniff* ito yung unang beses na..may

nagpahalaga saken..more
than a friend. *sniff* Ito yung unang beses na may nagsabing mahal nya ko. *sniff*
Kasi lagi na lang
ako yung dating nagsasabi nun. *sniff* S-siguro..hindi lang ako
sanay na marereciprocate yung
feelings ko," paliwanag ko tas nagpatuloy na ko sa pag-iyak.

"Tumigil ka na nga sa kakaiyak! Hindi ko na responsibilidad pag

nadehydrate ka ha!" sabi nya na
medyo pagalit pa.

"Oo na," sabi ko habang nakangiti. Pano pa ko iiyak eh bigla nya kong niyakap??
Waaah.

"I guess, falling in love with you is the best responsibility that I ever have,"
sabi nya na tila pabulong.

----------------------- Page 566-----------------------

Blush.

Waah. Hindi ako sanay na ganyan si Natsume-san. Mababaliw na

ata ako. Gaaah. Enough of your
favorite word!

Natapos ang araw na yon na nag-uusap lang kami. Napapatawa ko na sya ngayon. Yung
tawang hindi
sarcastic ha? Ay naku. Sobrang heavenly nya kung tumawa. Kung sa ngiti nya,
napapatulala ako, yung
tawa nya naman, para kong dinadala sa langit. Oo, OA na ko. Pero ganun nga yung
pakiramdam ko.

Nagulat ako nung Monday, nabalitaan namen na naospital daw si

Seichiro-sempai. Nakakahigh blood
talaga si Yuta. Hindi man lang nya sinabi eh nung Thursday pa
pala nangyari yun at matagal ng may
malay si Seichiro-sempai. Nagpapagaling na lang sya ngayon.

Bumisita kaming dalawa ni Natsume-san sa kanya. Mukhang mabuti na ang kalagayan

nya. Sinabi nya na
din an sure na daw na makakaattend sya ng graduation nila which is next week na.
Pinayagan na daw
sya ng doctor eh. Buti naman.

Nung Wednesday, nagimbal ako sa binalita saken ng mga pinsan ni Kanna --- sina Tomo
at Miki. Sa galit
ko, hindi na ko nagpatumpik-tumpik pa. Sinugod ko kagad si Yuta.

Nakita ko sya sa may garden. Lumapit agad ako sa kanya.

Nung napansin nya na ang presensya ko eh napatayo sya mula sa

pagkakaupo nya dun sa bench.
Mukhang ineexpect nya na din na magpapakita ko sa kanya.

"Ano? Nagsumbong sya sayo?? Aawayin mo rin ako -- katulad ng dalawa nyang pinsan??"

"Ano bang problema mo, Yuta?"

"Wala akong prob---"

----------------------- Page 567-----------------------

Hindi ko na sya pinatapos magsalita. Sinampal ko na sya kagad. Ilang linggo nang
nangangati yung palad
ko. Gustung gusto ko talaga tong gawin sa kanya.

Halata yung pagkagulat sa mukha ni Yuta.

Walang anu-ano eh tumulo yung mga luha ko sa galit sa kanya.

"Makinig ka, Yuta, *sniff*. Ito na yung una't huling beses na pagsasabihan kita.
Hindi ko to ginagawa
dahil kaibigan ko si Kanna, ginagawa ko to kasi alam ko, at alam mo rin na hindi na
tama yung mga
ginagawa mo. *sniff* Sobra ka na alam mo ba yun, ha?? *sniff* Yung sa ginawa mong
pagtapon nung
ginawa nya sayong pagkain, dun pa lang, gusto na kitang sugurin eh. Pinigilan lang
ako ni Kanna.

"Pero Yuta, hindi ka pa nakuntento. *sniff* Bakit mo pinunit yung

love letter na ginawa sayo ni
Kanna? Ha?? How could you?? *sniff* Inaamin ko na mahal kita
dati. Alam ko na never ka pang
gumawa nun sa kahit sinong admirer mo. Kay Kanna lang. Kay Kanna. Yung babaeng
minahal mo ng 5
taon. *sniff* Yung babaeng alam mong ngayon lang gumawa ng
love letter para sa isang
lalake. *sniff* Pano mo nagawang basta-basta na lang punitin yun sa harapan nya
ha??"

Dinuro-duro ko sya sa galit ko.

"Alam mo, hindi ko na alam kung pano ko sasabihin sayo lahat-lahat ng sama ko ng
loob dahil sa mga
ginagawa mo kay Kanna. Ang akin lang, ganto, kung hindi mo na sya mahal, pwede ba??
Please lang,
tama na Yuta. Wag mo na syang saktan!!

"Tch. Tama nga sila..hindi na ikaw ang Yuta na nakilala namen. Hindi na ikaw yung
Yuta na minahal
ko. Ngayon, alam mo ba? Ha? Hindi ko na maimagine kung bakit
dati, nagmakaawa pa ko sayo na
mahalin mo ko. Kung ganyan lang din naman pala kakitid ang utak mo, pwes,
nagpapasalamat ako sa
Diyos kasi binigay nya saken si Natsume-san! At sana, *sniff* sana, pati si Kanna,
*sniff* makahanap
ng taong deserving ng pagmamahal nya! Hindi sa tulad mo!!

Pagkatapos kong magsalita eh umalis na ko. Iniwan ko na si Yuta sa garden. Baka

kung ano pang magawa
ko sa kanya pag nanatili pa ko dun.

Ngayon lang ako nagalit ng ganto katindi sa tanang buhay ko.

----------------------- Page 568-----------------------

Unexpectedly, dun pa sa dating minahal ko.

Chapter 81: Farewell, Soulmate

“Yes I love him. I love him more than anything else in this world and there is
nothing that I would like
better than to hold on to him forever. But I know it's not for the best. So no
matter how much my heart is
going to break, I've got to let him go so he can know just how much I love him.
Maybe if I'm lucky, he'll
come back, but if not, I can make it through this.” -Anonymous

Nakaupo ako ngayon sa harap ng salamin. Nanghiram ako kay mama ng foundation. Para
kahit man lang
sa araw na to, hindi mukhang maga yung mata ko at hindi halata yung mga eyebags ko.

Ngumiti ako sa harap ng salamin. Nakakatawa kasi kahit yung salamin,

alam na peke yung ngiti na
yun.

Maya-maya, hinubad ko na yung Twisty Heart. Tapos inilagay ko iyon sa isang maliit
na jewelry box.

Mamaya, sa recognition day, ibabalik na kita sa totoong nagmamay-ari

sa iyo. Sorry, hindi ako
maingat. Hindi kita naalagaang maigi. Sorry rin kung..hindi ako ang taong karapat-
dapat ng mag-alaga
sayo.

Mamaya, ibabalik na kita kay Yuta.

Sa pagtatapos ng school year na ito, matapos din kaya lahat ng sakit na nasa puso
ko?

Hindi ko alam. Pero isa ang sigurado.

Sumusuko na ko.
----------------------- Page 569-----------------------

Kailangan ko ng tigilan yung kabaliwan kong ito. I must set my self free.
Nakakapagod na din kasi.

Pagkatapos ng araw na to, magpapatuloy ang buhay ko. Pati ang buhay nya.

Dalawang buwan na bakasyon. Siguro naman, sapat na yun di

ba? Para makapag-move on. Para
tuluyang matanggap ko ang lahat. Para tuluyang makalimutan sya.

Para sa susunod na pasukan, maging okay na ko. Para sa susunod na pasukan, kaya ko
na syang tignan
sa mata nang hindi ako nakakramdam ng kahit ano mang sakit. Para sa susunod na
pasukan, kaya ko
na syang ngitian at tanungin ng, 'kamusta ka na?'

Tumingala ako. Alam nyo na kung bakit. Technique ko yun para

hindi tuluyang maiyak. Sayang yung
pinahid kong foundation kung iiyak lang ulit ako.

Tumayo na ako. Mag-aala-una na. Kailangan ko ng umalis.

"Ma, alis na po ako," paalam ko kay mama. Hinalikan ko sya sa cheeks saka ako
ngumiti sa kanya.

"Have fun anak. Pictures ha?"

Tumango na lang ako saka ngumiti ulit.

Hanggang ngayon, hindi ko pa sinasabi kay mama na tinapon ni

Yuta yung niluto ko para sa kanya.
Hanggang ngayon hindi nya pa rin alam na hindi pa kami okay. At hindi na nga siguro
kami magiging
okay. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin nasasabi sa kanya na hindi na ko top 2. Top
9 na lang.

Lahat kasi ng mga iyon, mahirap sabihin. Sobrang hirap sabihin.

----------------------- Page 570-----------------------

Lumakad na ko papasok sa school. Nakabestida ako ng pink na burdado ng simpleng

design. Naka-doll
shoes din ako. Lahat yun bagong bili ni mama. Nahihiya nga ako sa kanya. Binilhan
nya pa ko ng mga
ganto para sa araw na ito. Eh..hindi naman na ako ang Top 2.

Haaay.

Pagpasok ko sa room, marami ng tao. Agad lumapit saken yung dalawa kong pinsan at
binati ako. Pati si
Nao at Yumi.

Naupo kami sa gilid at nagkwentuhan. Nakikinig lang ako sa mga usapan nila na
napapatungan ng saliw
ng mga tugtugin sa room.

Luminga-linga ako sa paligid. Nakita ko agad si Yuta. Mukhang nagpapractice sya

kasama si Soushi. Para
siguro yun sa performance nila mamaya.

Napangiti ako nung makita sya pero at the same time, nasaktan din. Parang memory
lane yung mukha
nya. Pag nakikita ko sa kanya, nagfa-flood sa isip ko lahat-lahat -- lahat-lahat
nung mga alaala sa isip ko
na kasama ko sya/

At dahil ayoko nang maalala pa yun, agad ako tumingin sa ibang lugar.

"Oo nga pala, Kanna," si Yumi yun. Napatingin ako sa kanya.

"Bakit?"

"Nagtext ako sayo kanina ah. Hindi mo ba nareceive?" tanong nya.

Nanlaki ang mga mata ko. Oo nga pala. Hanggang ngayon hindi ko pa rin binubuksan
yung cellphone
ko. Hala! Mareceive ko pa kaya yun?

Agad kong kinuha yun sa bag ko at binuksan.

----------------------- Page 571-----------------------

"Loka ka, bakit nakapatay CP mo?" komento ni Miki.

"Haha. Trip-trip," dahilan ko.

Pagbukas ko nun. Bumulaga saken ang dami ng unread messages at missed calls.

Mostly, galing kay Ate Imadori. Yung iba, kay Seichiro-sempai. Ang pinakalatest eh
yung kay Yumi.

Binuksan ko yung message nya:

Kanna, pumunta ka mamaya sa recognition day ah. Tandaan mo,

para samen ng mga TUNAY na
kaibigan mo, ikaw ang top 2. :)

Napangiti ako sa text nya. Agad akong kumapit kay Yumi at niyakap ko sya.

"Salamat," pagkasabi ko nun, parang gumaralgal ang boses ko.

Parang maiiyak ako. Kaya ayun,
tumingala ulit ako. Para hindi ako maiyak.

Pagkatapos nameng magyakap eh binuksan ko naman yung ibang mga text messages.

Seichiro-sempai: Kanna, sira ulo ka talaga. Bakit nung Sunday, dinala mo si Imadori
sa kwarto ko? Adik
ka talaga.

Napangiti ako sa text ni sempai. Nung Sunday ng gabi nya pa pala to tinext haha.

Seichiro-sempai: Kanna, nalaman ko kay Yumi na top 9 ka na lang

daw. Totoo ba yun? Akala ko pa
naman ikaw na papalit sa pwesto ko bilang VP. :( Dahil ba to kay Yuta? Seryoso ka
ba talagang ayaw
mong kausapin ko sya?
----------------------- Page 572-----------------------

Eto namang text na to, nung Wednesday pa. Haay. Salamat sa concern, sempai. Pero
ganun siguro talaga
ang buhay. Hindi naman pwedeng lahat..maging masaya.

May text pa pala sya, kagabi nya sinend.

Seichiro-sempai: Bukas pala ang recognition day nyo. Sorry hindi ako makakapunta
dyan. Hindi pa kasi
ako dinidischarge sa ospital eh. Kahit medyo okay na nga ako. Nga pala, para saken,
ikaw ang Top 2.
Tandaan mo yan, Kanna. :)

Awww. Ano ba yan, sempai?! Pati ba naman ikaw gusto akong paiyakin? Tumingala ulit
ako. Pagkatapos
nun eh binasa ko naman yung mga text ni Ate Imadori. Andame. Waah.

Ate Imadori: Kanna, salamat kanina ah. Hindi ko alam kung anong magic ang nangyari
pero mukhang
hindi galit saken si Seichi. Thank you talaga. Just tell me anything na gusto mo. I
will do my best to do it.
Kahit ano. Sobrang nahihiya na kasi ako sayo.

Sunday ng gabi nya yun sinend. Tapos yung mga iba pang
sumunod na text, tinanong naman nya ko
kung bakit hindi ako sumasagot sa tawag nya..kung okay lang ba
ko..kung may masakit ba saken..at
marami pa.

Natawa na lang ako. Ang worrywart din pala ni Ate Imadori. Haha.

Ate Imadori: Kanna, nalaman ko yung nangyari sayo. Top 9 ka na lang daw. At yung
hayup na Yuta na
yun, nakaakyat ng Top 10 out of nowhere?! WTH! Gusto mo kausapin ko yung homeroom
teacher nyo??
I can make transactions with her para ikaw na ulit ang Top 2 tapos si Yuta ilalagay
ko sa lowest rank.
Ilan kayo sa room? 50 di ba? Gagawin ko syang rank 50!! Sabihin mo lang!!

Ate Imadori: Ay oo nga pala, I forgot. Arggh! Shit! Hindi ko

na nga pala pwedeng utus-utusan mga
investigators ng parents ko. Arrggh. Damn! May araw din saken yang Yuta na yan!

Literal na natawa ko sa mga sumunod na text ni Ate Imadori.

Salamat ate, pero..tanggap ko
na. Kasalanan ko din naman eh. Kasi hindi ako ganu nakapag-aral.

----------------------- Page 573-----------------------

"Okay, maupo na ang lahat at magsisimula na ang ating program for our recognition
day!" sabi nung
MC na isa sa mga kaklase namen.

Nahinto na ko sa pagbabasa ng mga text messages at nakinig na lang sa opening

remarks ng homeroom
teacher namen. After nun, nagpagames sila. Hindi naman ako nakisali kasi wala ako
sa mood magsaya.
Pinagmasdan ko na lang sila habang masaya at nagtatawanan.

After nun, performance na nila Yuta. Agad nagpalakpakan at naghiyawan ang lahat.

Pinagmasdan ko lang si Yuta. Ang gwapo nya sa suot nya. Nakakainis. Kasi pinupuri
ko sya sa isip ko.
Haay. Pano ko makakamove on nito sa ginagawa ko??

"Okay. Okay. Salamat sa mga palakpak. Dahil sira ulo tong si

Soushi, hindi makapagdecide ng
kakantahin namen eh tumatanggap po kami ng requests. Basta OPM po. Yung kayang
igitara. Hahaha.
Wag OA sa request ah, baguhan pa lang ako," paliwanag ni Yuta.

"Hindi po. Actually, si Yuta yung may idea na kayo na lang

mag-isip ng kakantahin namen," sabi
naman ni Soushi.

"Ayos ah! Hindi kaya!"

"Oo Kaya!"

Nagatawanan naman yung mga kaklase namen. Para silang comedy duo.

"Okay, game. Seryoso na. Guys, anong gusto nyong kantahin namen?" tanong ni Yuta.

Maraming nagsuggest. Pero may nangibabaw.

"Pain in my Heart ni Arnel Pineda!!" sigaw nung nagsalita.

Napatingin kami sa kung sino yun. Si
Pres?? Whoa. Mukhang hindi makakaangal ang lahat kung si pres ang nagrequest.

----------------------- Page 574-----------------------

Dahil sinimulan ni pres eh pumayag na din ang iba at nagsisigaw na sila ng, "Pain
in my Heart! Pain in my
Heart!"

Syempre, to be expected na yun. Takot naman lahat kay pres Megumi eh. Sino bang
gustong magalit
sya? Di ba, wala naman?

Tumingin ako kay Yuta. Parang nagdadalawang isip syang kantahin iyon.

Napapailing sya.

Nagpatuloy lang yung crowd sa pagsigaw nung title nung kanta. Siniko na sya ni
Soushi na pumayag na.

"Pain in my Heart! Pain in my Heart!"

"Pain in my Heart! Pain in my Heart!"

"Okaaaaay! Sabi nyo eh. Haha. Malakas kayo saken eh!" biglang sabi ni Yuta tapos
nagsimula na sila ni
Soushi na maggitara.

Here I am alone in this empty room,

And let my mind just fly you to the end.

Thoughts of you still linger in my memory,

Wondering why my life is not that fair.

Si Yuta yung kumakanta. Waaah. Naalala ko yung play. Feeling ko tuloy kinakantahan
nya ko.

I could still recall those memories of you,

----------------------- Page 575-----------------------

The joy and all your laughter,

The love that we've been through.

Oh I can't believe, you're gone...

Nakatulala lang ako habang kumakanta sya na sinasabayan ng

gitara. Oo, naggigitara siya habang
kumakanta. Si Soushi din, pero back up lang yung boses nya.

I don't want to remember, the things we used to do, all the things that
remind me of you.

Namamalik-mata ba ko o naghahallucinate lang? Kasi nakita kong tumingin saken si

Yuta nung nagsimula
yung chorus. Alam kong iilang segundo lang yun pero..pero..mahalaga yun saken.

I don't want to hear those songs, those songs we used to sing, 'cause I don't wanna
feel the pain in my
heart

Oo, ayoko nang maalala ang lahat. Nung mga nakaraang buwan,
napakaraming kantang dumaan sa
buhay nameng dalawa. Yung duet namen nung play. Yung
pagkanta namen ng paborito nameng
SpongeBob theme song. Yung JS. *sniff* Lahat ang sakit-sakit maalala.

Talkin' to myself, for reasons I can't find.

Findin' out why everything went wrong.

Ako. Ako yung may kasalanan kung bakit naging ganto -- kung bakit
naging ganto tayo. Alam ko yun.
Alam na alam ko. Kung pwede nga lang sana na ibalik ko yung
nakaraan eh. Para matama ko yung
pagkakamali ko. Gagawin ko. Kaso..huli na yung lahat.

Tears falling down on my cheeks, that i've been tryin' to hold.

I just dunno if I could still go on.

----------------------- Page 576-----------------------

Badtrip. Naiiyak ako. Tumingala ako. Pero teary eyed pa rin. Argghh. Napapakagat-
labi na rin ako. Just to
fight the urge to cry. Ayokong umiyak. Kailangan kong maging matatag. Kahit ngayong
araw lang.

I wanted you to stay, the tears began to show,

you said that you care for me but then you have to go

and now I know, you're gone.

"Kanna, ayos ka lang?" badtrip! Napansin ako ni Nao. Bigla tuloy bumagsak yung mga
luha ko. Kanina pa
nga ako nagcoconcentrate para wag sila tumulo eh, "uy, ba't ka umiiyak?"

Nung sinabi nya yun, napatingin tuloy yung iba saken. Tapos nahinto yung kanta.
Pati si Yuta nakatingin
na din saken. Andameng bulung-bulungan habang yung mga peste kong luha eh agos ng
agos.

Hindi ko na kaya. Ayoko nang pinagtitinginan nang lahat sa gantong sitwasyon.

Tumakbo ko palabas ng
room.

Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa dalhin ako ng sarili kong mga paa dun sa garden.
Yung madalas
nameng tambayan ni Yuta. Umiyak lang ako ng umiyak.

Sayang yung foundation na nilagay ko sa mukha ko. Sayang yung lakas ng loob na
inipon ko makaattend
lang ngayong araw. Lahat yun nasayang lang dahil sa lecheng
kantang yun. Bakit ba kasi yun
naimbento? Bakit sinasalamin nun yung nararamdaman ko? At bakit kasi
si Yuta pa yung kumakanta
nun??

Siguro, kalahating oras din ako umiyak bago ko naging okay. Mas mabuti na din na
hindi ako sinundan
nila Tomo. Baka kasi lalong magtanong yung mga kaklase namen kung napano ko. Saka
andun pa naman
si Moriyama-sensei. Nakakahiya sa kanya.

Nung okay na ko, hindi ko alam kung babalik pa ba ko sa room o

hindi na. Alam kong after ng
performance nila eh awarding na. Siguradong natawag na yung pangalan ko kasi di ba
nga, Top 9 ako?
Huling tinatawag lagi yung Top 1.

----------------------- Page 577-----------------------

Haaay. Sige na nga. Dito na lang ako. Hihintayin ko na lang matapos yung program.
Pagkatapos naman
kasi ng awarding eh kainan na. Buti umorder lang sila sa fast food ng pagkain para
sa lahat. Kaso..bigla
kong nanghinayang dun sa inambag ko. Oh well, wala na din
naman akong magagawa. Ayoko nang
bumalik pa ron.

Bumuntong hininga ako. Ano kaya kung umuwi na ko? Teka, hindi
pwede, makakahalata si mama.
Haaay.
Oo nga pala! Yung agenda ko for this day. Waaah. Dapat isosoli
ko na yung kwintas kay Yuta eh.
Argghh. Pano ko na yun mabibigay kung andito lang ako sa may garden?

Teka. Nasan yung bag ko? Hinanap ko sa gilid ko. OMG. WALA!

Bigla kong naalala. Nasa room pa pala yun. Katabi ng mga bag nila Tomo. Arghh! Ang
malas ko naman!
Bakit nung umalis ako eh hindi ko kasama yun?? Pati CP ko andun din. *sniff*

So pano na? Hahantayin kong makaalis ang lahat bago ko kunin yun? Haaay. Malas
talaga.

Alas-kwatro na ng hapon. Kulang na lang amagin na ko sa kinauupuan ko. Kinausap ko

na ata lahat ng
halaman, bulaklak at insekto na matatagpuan dito sa garden eh. Nung sumilip ako
malapit sa room, yes!!
As in yes talaga! Wala na sila! Wuuh!

Sana iniwan nila Tomo ang bag ko sa loob. Sana. Sana talaga.

Pagpasok ko dun, natagpuan ko kagad yung bag ko. Nakakita ako ng note katabi nun:

Alam namen na babalik ka pa dito kaya iniwan namen yung bag mo. Don't worry, tinabi
na namen yung
medal at certificate mo. Pati yung share mo sa pagkain, tinabi na din namen. Oo nga
pala, sorry kung di
ka namen sinundan, naisip kasi namen na baka gusto mong mapag-
isa. Ano, okay ka na ba? Text ka
lang. We are always here for you.

----------------------- Page 578-----------------------

-Tomo, Miki, Nao at Yumi

Aww. Thank you sa inyo. Lord, salamat nagkaron ako ng mga kaibigang tulad nila.

Kinuha ko na yung bag ko. Sinilip ko kung andun pa yung

jewelry box at yung CP ko, buti andun
pa. Lalabas na sana ko ng room nung biglang may makita ako. Si
Yuta. Mahimbing na natutulog sa
isang upuan.

Lumapit ako nang dahan-dahan. Chineck ko kung tulog ba talaga sya. Dumaan daan ako
sa harap nya.
Kumaway din ako sa harap nya. Wala pa din. Tulug na tulog nga sya.

Napangiti ako. Tapos lumapit pa ko sa kanya. Lumapit ako sa

mukha nya. Ngayon ko na lang ulit sya
natitigan nang ganto kalapit.

Mukhang puyat sya. Nangingitim kasi ang ilalim ng mata nya.

Bigla kong naalala yung Twisty Heart. Siguro, ito na yung chance ko na maibigay sa
kanya yon. Kinuha ko
sa bag ko yung jewelry box tapos nilagay ko yun sa may gilid nya.

"Eto oh," sabi ko. Pabulong lang yun. Baka kasi magising sya. Lagot na
pagnagkataon, "binabalik ko na.
Pasensya ka na kung..hindi ko masyadong naingatan. Siguro..ibigay mo
na lang to sa iba. Dun sa
taong makakapag-alaga nito."

"Sorry," nung sinabi ko yung salitang yun, tumingala ako. Alam nyo na kung bakit,
"sorry sa lahat. Alam
ko ako yung may kasalanan. Sana..sana hindi ka na magalit saken."

Lumapit pa ko lalo sa mukha nya. Wa epek yung ginawa ko kanina. Teary eyed pa rin
ako. Haayst.

"*sniff* Mahal na mahal kita, Yuta. *sniff* Pero alam ko na..hindi pa sapat yun
para mapatawad mo
ko di ba? *sniff* Kaya sumusuko na ko. *sniff* Hindi ko na hihilingin na sana
maging masaya ka. Kasi

----------------------- Page 579-----------------------

alam ko..*sniff* saka nakikita ko naman na..okay ka na. Okay ka

na kahit wala ako. *sniff* Paalam
na."

Pagkatapos kong magsalita eh hinalikan ko sya sa cheeks. Kasabay nun eh yung

pagpatak ng luha ko.

Waah. Napatakan ko yung mukha nya! Papahirin ko sana kaso..natatakot ako na baka
magising sya kaya
dali-dali na lang akong umalis habang hawak-hawak ko yung bag ko.

Habang naglalakad ako pauwi. Pinapahid ko yung mga luha ko. Sa wakas. Nasabi ko rin
sa kanya. Okay
na yun. Kahit tulog sya. At least nasabi ko na yung mga gusto kong sabihin.

Sa wakas. Makakapagmove on na ko nang walang pinagsisisihan.

Mahal na mahal kita.

Pero..paalam na.

Farewell.

Farewell, my soulmate.

Siguro nga tama sila na hindi lahat ng storya..may happy

ending. Kasi yung iba, katulad ng
saken, hanggang once upon a time lang.

Once upon a time, nainlove saken ang bestfriend ko.

Once upon a time, nainlove din ako sa kanya.

Kaso..may nangyari..kaya..walang happy ending.

----------------------- Page 580-----------------------

Kasi hindi naman lahat ng kwento dapat laging masaya. Hindi lahat..pwedeng maging
masaya.
Sabado. Kaalis lang ni mama. Magbabayad ata sya ng tubig at
ilaw. Mag-isa lang ako sa bahay. Eto,
nagmumukmok. Malungkot. As usual.

Nagtaka ko nung may nagdoorbell.

May nakalimutan kaya si mama?

"Wait lang po! Papunta na!" sigaw ko mula sa sala. Nagmamadali akong pumunta sa
may pintuan at
saka binuksan ang pinto.

"Ma, bakit, may nakalimutan ka b---"

Natulala ako sa kung sino ang bumulaga sa harap ko.

"B-bakit ka nandito??"

----------------------- Page 581-----------------------

Chapter 82: Twisty Heart

"This was the very first page, not where the storyline ends." -anonymous

"B-bakit ka nandito??"

Parang biglang nanlambot ang tuhod ko nung nakita ko sya. Sumikip ang dibdib ko.
Bumilis ang tibok ng
puso ko.

Parang sa isang iglap..nakalimutan ko lahat ng sinabi ko sa sarili ko kahapon.

Sa isang iglap..hindi ko na alam yung salitang 'move on'.

Nakasandal sya sa may tabi ng pintuan. He looked so weak. Half-

awake ang mga mata nya. His hair,
ayun, parang hindi sinuklay. At ang pula ng mukha nya.

Pero syempre hindi ko pinahalata na I was disturbed by his presence.

"T-teka! Kung balak mo lang akong ipahiya ulit o kaya pagtawanan h---"

Nahinto ako nang pagsasalita nung lumapit sya saken at para syang..matutumba??

"H-huh?? W-wag kang lalapit!! o-o-o binabalaan kita!!"

Ano bang nangyayari sa kanya?

----------------------- Page 582-----------------------

"T-teka ano ba--" pabagsak na napayakap sya saken, napasandal tuloy ako sa
pintuan, "WAAAH!!" ambigat nya!

Naramdaman kong pahigpit nang pahigpit ang yakap nya saken.

"T-teka, ang init mo ah..may sinat ka!" sabi ko habang yakap nya.

Hindi pa rin sya nagsasalita. Pati hininga nya, mainit.

"A-ano..n-nasasaktan ako..t--" reklamo ko dahil ang higpit ng yakap nya saken.

"DI BA ITO NAMAN ANG GUSTO MO?!" narinig kong garalgal ang
boses nya nung sumigaw sya ng
ganon.

"Huh?" yun lang ang nasabi ko. Ano bang ibig nyang sabihin? Hindi ko maintindihan.

"Batrip ka Kanna! Badtrip ka!!" naramdaman kong may mainit na mga patak ng luha na
tumulo sa may
balikat ko. U-umiiyak sya??

"Akala mo siguro..hindi ko alam no? Yung mga stolen glances mo

saken..ilang beses mo ba ako
tinititigan araw-araw ha? 6 times kada period, di ba? Akala mo
siguro hindi ko napapansin no?
Minamatyagan mo ang bawat kilos ko..pati nung sinamahan ko yung
girlfriend ni Soushi alam ko
sumunod ka samen, tama ba??"

A-alam nya?? T-teka..bakit nya ba yun sinasabi? Para saan pa??

"Badtrip ka! *sniff* Bwiset!! *sniff* Kaya ko nga sinabi sayo na lalayo na ko di
ba? Kaya ko nga sinabi
sayo kahit masakit sa loob ko..na kakalimutan na kita di ba??
Para ikaw mismo..lumayo ka na
saken. *sniff* Eh ano yung ginagawa mo?? *sniff*

Meron na namang another batch ng luha na naramdaman kong pumatak sa balikat ko.
Teka, pati ako
naiiyak na.

----------------------- Page 583-----------------------

"Bakit kasi kailangan mo pa kong kalimutan??" sagot ko.

Hindi ko na napigilan ang hula
ko, "*sniff* Ha?? Bakit??"

Nagpilit ako na kumawala sa yakap nya para magkausap kami ng harapan pero ayaw nya.
Hindi pa rin
sya nagbabago. Ayaw nya pa ring humarap saken pag umiiyak sya. Pag mahina sya. Sira
ulo talaga sya.
Eh nakita ko na nga syang umiiyak minsan eh.

"Kasi Kanna, yung ginawa mo saken, sobrang sakit. *sniff*

Dahil sa ansakit-sakit na kaya ako
nagdesisyon na kalimutan ka. *sniff* Naisip ko na..para saan pa
yung mga taon na pinagsamahan
naten kung maski TIWALA lang hindi mo man lang maibigay?? *sniff*
Bakit kailangang sa kanya ka
maniwala?? *sniff* Dun pa lang napatunayan ko na kung gano
lang kaliit yung importansya na
binibigay mo dun sa kung anong meron tayo --- kung gano
kaliit lang yung parte ko sa buhay
mo. *sniff*

Gusto kong sabihin sa kanya ng paulit-ulit ang salitang 'sorry' pero hindi ko
magawa. Iyak lang ako ng
iyak habang nagsasalita sya.
"Kaya nga tinapon ko yung niluto mo saken kahit paborito ko
yon; pinunit ko yung love letter mo
saken kahit alam ko na kahit kelan hindi ka pa gumawa non sa kahit kaninong lalake
-- *sniff* na dati
yung makatanggap nun yung isa sa mga pinapangarap ko. *sniff* Ginawa ko yun lahat
para magalit
ka saken! Para tigilan mo na ko! Para sumuko ka na..para makalimutan mo na rin ako
kasi..yun yung
gusto kong mangyari. *sniff* Yun yung plano kong mangyari.

"Kaso..badtrip. *sniff* Badtrip lang talaga. Kasi..*sniff* kasi..sa tuwing makikita

kitang malungkot at
umiiyak nang dahil saken, doble yung sakit na nararamdaman ko.
*sniff* Feeling ko pag sinasaktan
kita, sinasaktan ko rin yung sarili ko.

"Gusto na talaga kitang kalimutan.. *sniff* kaso pano ko pa gagawin

yon kung kahapon..sinabi mo
saken na mahal mo ko??"

Nanlaki yung mga mata ko. Oo kahit maga na kakaiyak. Nagulat ako. P-papanong---

----------------------- Page 584-----------------------

"Badtrip ka, kelan mo ba marerealize na mababaw lang ako matulog?! Na kahit

katiting na ingay lang
eh makapagpapagising saken ha??

EEEHH?!!

"Nakakainis ka Kanna. *sniff* Pano ko makakamove on kung ganyan ka? Alam mo

ba nung narinig ko
yun ha?? Gusto ko nang tigilan ang pagpapanggap ko at habulin
ka at yakapin ka at magsorry sa
lahat ng mga ginawa ko sayong masama. Kaso pinigilan ko yung sarili
ko..kasi..pinangako ko sa sarili
ko na magbabago na ko.

"Nakaya ko naman di ba? Nakahabol ako sa ranking, mas dumami

ang kaibigan ko kesa noon.
Kaso..kaso..may kulang eh," nagpause nya. Siguro pumikit sya. Kasi naramdaman kong
may tumulo na
namang mga patak ng luha sa balikat ko, "IKAW. *sniff* Takte. Pano ko
makakapagmove on kung kahit
anong gawin ko..ikaw pa din yung naiisip ko? Ikaw pa rin yung tanging nakikita ng
mata ko. Ikaw pa
rin yung..argghh! Badtrip! Bakit ba ko ganito??"

"I-ibig sabihin ba non..nagpapanggap ka lang na..ayaw mo na

saken? *sniff* M-mahal mo pa rin
ako?" sa wakas eh natanong ko rin.

Kumalas sya sa matagal na pagkakayakap saken. Pinahid nya nang pasimple yung luha
nya at tumingin sa
ibang direksyon.

"Ewan ko sayo. Bwiset," naiinis nyang sabi, "hindi ko pa rin alam kung anong meron
sayo. Takte. Lagi
na lang. Lagi na lang ganto. Kahit pinilit ko ng kalimutan ka, wala pa rin!"

Bigla kong sinipa yung tuhod nya. Napatalon-talon sya sa sakit.

"A-ARAY! Bakit mo yun ginawa ha??"

HMP. It's my turn. Anong akala nya? Sya lang may karapatang magsalita??

----------------------- Page 585-----------------------

Tuluy-tuloy pa rin yung pagpatak ng luha ko, "ang kapal ng mukha mo! Bwiset ka rin!
Kung hindi mo
alam kung anong meron saken, pwes! Hindi ko rin alam kung anong
meron sayo! Sa tingin mo ba
ginusto ko ma-inlove sayo ha??"

Umiyak ako ng umiyak. Badtrip. Sya lang ba nasaktan?? Ako rin naman ah!

"Akala mo ba madali saken ang lahat ng yon ha?? Pagkatapos mo kong paiyakin*sniff*
-- halos araw-
araw umiiyak ako nang dahil sayo tapos malalaman-laman
ko na nagpapanggap ka lang,
ha?!! *sniff* Lahat ng yon, lahat ng mga nakakahiyang bagay na yon,
ginawa ko para sayo, tapos--!
*sniff* Tapos---"

"Hoy! Ayos ka rin ah! Hindi ako nagpapanggap! Totoong pinilit

kong magbago no! Bakit sino bang
nauna?? Di ba ikaw?? Kasi wala kang tiwala saken??" pasigaw na
din ang boses nya gaya ko. Ano
sigawan na lang?? Sige ba!!

"Ang kapal ha! Ikaw ang nauna! Kung nung una pa lang sinabi mo na na mahal mo ko eh
di san---"

"Hah! Bakit?? Akala mo ganun kadali yon?? Eh binasted mo nga

kagad ako nung nag-confess ako
sayo eh!! Kita mo na?? Oh ano?? May sasabihin ka pa??"

"Eh kasi ikaw eh!" sabi ko sabay simangot. Argghh! Mukhang matatalo ako dito.

"Anong ako?? Baka ikaw! Tapos sinira mo pa yung Twisty Heart! Tapos ang lakas ng
loob mong ibalik
saken yun nang ganun ang itsura?! Pinalitan mo yung ibang beads!!"

"Choosy ka pa! Buti nga inayos ko pa eh!!"

"Aba! Dapat lang! Binigay ko yun sayo tapos dahil lang sa

galit mo saken, dinamay mo yun! Sino
ngayon ang may kasalanan saten, di ba ikaw??"

"Ikaw!! Sinaktan mo rin naman ako ah! Tinapon mo yung niluto ko tapos pinunit mo
yung ginawa ko
sayong love letter!! Kahit nakakahiyang gawin yon, ginawa ko yun para sayo tapos
sinayang mo lang!"

"Kakasabi ko lang di ba?? Ginawa ko yun para magalit ka saken!"

"Pwes! Galit na ko sayo!"

"Hah! As if naman na maniniwala ako sayo eh kakasabi mo nga
lang kahapon na mahal mo ko
eh," sabi nya sabay belat saken.

----------------------- Page 586-----------------------

Tinignan ko sya ng masama. Bwiset. Ako na naman ang talo. Pinahid ko yung luha ko.
Ako na lang palagi
ang talo pag nag-aaway kami.

WAH! Nakaisip ako ng magandang argument!

"Hah! Feeling mo lang yun no! Bakit naman ako magkakagusto sayo, ha? Aber??"

"Kakasabi mo lang kanina na hindi mo alam kung bakit ka

nainlove saken eh! Weh! Wag ka ng
magdeny!!"

"Ewan ko sayo! Pinahiya mo ko sa buong klase sa mga ginawa mo tapos ngayon anlakas
ng loob mo
na bumalik saken? Hah! Sa tingin mo ba papatawarin kita kagad??" sabi ko sabay
halukipkip at irap sa
kanya.

"Ahh..ganon??" sabi nya sabay titig saken nang masabi. Tapos nagsmirk sya.

"Oo ganon nga!! HMP!"

"Bakit? Nagsorry na ba ko sayo ha? Hindi pa naman di ba??"

Napaisip ako. Takte. Oo nga no. Waaah! Teka, hinde. Hindi ako pwedeng matalo na
lang ng ganito. Ang
kapal-kapal nya. Pagkatapos ng lahat?? Ano to, kalimutan na lang??

"Eh di magsorry ka!" sabi ko.

"At bakit naman ako magso-sorry??" sabi nya na humalukipkip din.

"Para sa lahat ng masamang ginawa mo saken," sagot ko.

"Ikaw muna," sabi nya.

"Aba! Paulit-ulit na nga kong nagsorry sayo eh! Lahat na nga

ginawa ko! Kulang pa ba yon
ha??" pangangatwiran ko.

Nag-isip sya. Napakunot pa ng noo.

Hindi ko alam kung bakit kanina nag-iiyakan kami, tapos nagsisigawan

tapos ngayon kalmado na lang
kaming nag-uusap. Ewan ko. Baliw na nga siguro kami pareho.

----------------------- Page 587-----------------------

"Magsosorry ako sayo kapag sinuot mo to," sabi nya sabay may kinapa sya sa bulsa
nya. Whoa. dala
nya yung Twisty Heart??
"Ayoko nga," sabi ko sabay irap, "binalik ko na yan sayo di ba? Bakit mo sinosoli?"

"Kasi ikaw yung may-ari nito, tanga."

"Wow ah. Tama bang narinig ko? Tinawag mo kong 'tanga'??"

"Eh kasi ayaw mo pa tanggapin eh."

"Kasi nga..binalik ko na yan sayo."

"Eh di ba..sabi mo kahapon..HABANG NAGDADRAMA KA na..ibigay ko to

sa taong makapag-aalaga
nito?"

"Eh hindi nga ako yun eh," sabi ko habang pinaniningkitan ko sya ng mata.

"Alam mo ikaw? Ang kulit mo rin eh no?? Sabi nang para sayo to eh. Di ba alam mo
naman ang sabi ng
mama ko? Ibigay ko daw to sa babaeng gusto kong makasama habambuhay."

"Oh eh ano naman ang kinalaman ko run?"

"Hayst. Ang labo mo talaga kausap kahit kelan!" reklamo nya tapos bigla nya kong
tinalikod. Hindi na
ko nakaangal nung kinabit nya sa leeg ko yung kwintas.

Bigla nya kong niyakap. Bumilis na naman yung tibok nang puso ko.

"Para sa lahat ng mga kalokohan na ginawa ko sayo nung mga nakaraang linggo, sorry
na," seryoso
nyang sabi saken habang niyayakap nya ko nang mahigpit. Tipong
nakapatong pa yung baba nya sa
balikat ko.

"Sa tingin mo naman gagana yang ganyang pamamaraan mo ng pagsosorry? Ha?"

pagtataray ko sa
kanya.

"Oo, kasi mahal mo ko."

Blush.

----------------------- Page 588-----------------------

"Ayos ka rin eh no??"

"Bakit hindi ba totoo?"

Natahimik naman ako. Argghh. Nakakainis!!

Nakaramdam ako na bumuntong hininga sya.

"Kanna, mahal na mahal kita. Sorry na."

Lihim akong napangiti sa sinabi nya. Eto na naman yung sincere na boses nya na
hindi ko kayang iresist.
Haaay.

"Ang mais-tuhod mo," sabi ko. Feeling ko ang pula-pula na ng cheeks mo.
"Mas mais-tuhod ka. Akalain mong sa panahon naten ngayon, naisipan mo pa gumawa ng
love letter?
Di na kaya uso yun. Haha! Mais-tuhod!" asar nya nung kumalas na sya nang
pagkakayakap saken.

"Sus! Kunwari ka pa! Kakasabi mo nga lang kanina na dati

pangarap mong makatanggap non mula
saken eh!"

"Bingi ka ba? Sabi ko 'dati'? Past tense yun!"

"Whoa. Eh di ikaw na matalino! Yabang mo!"

"Haha. Oy, hindi ko kasalanan na bumaba ang ranking mo ah!"

"Wow ah. Ikaw kaya ang may kasalanan non!!"

"Asan si tita? Alam na ba nyang Top 9 ka na lang?" pang-aasar nya. Luminga-linga pa

sya sa paligid.

"Sa kasamaang palad, HINDI PA," sagot kos abay irap, "saka wala sya. Nagbayad ng
tubig at ilaw."

"Ahh. Tamang-tama. Mamaya, may sasabihin ako sa kanya," sabi nya habang nakangiti.

"Ano naman ang sasabihin mo, aber?"

----------------------- Page 589-----------------------

"Ako na ang magsosorry para sayo. Sasabihin ko kay tita na, 'sorry tita, ako kasi
ang laman ng utak ni
Kanna kaya wala syang maisagot sa exam eh'," pang-aasar nya na inempersonate pa ko.

Sa inis ko, inapakan ko yung paa nya. Kaso alam kong di gano
masakit yun kasi nakapaa ako at
nakasandal naman sya.

"Hahaha! Hindi na yan uubra saken ngayon! Bleh!"

"Aaah ganon ah?" sabi ko tapos sinipa ko na naman yung isang tuhod nya. Natawa na
lang ako nung
napa-aray na naman sya sa sakit.

"Aw! Napaka-brutal mo talaga kahit kelan!" reklamo nya sabay hipo dun sa tuhod nya.

"Atleast hindi tulad mo na nagpapaiyak ng babae!"

"Hah! Eh kesa naman sayo na nagpapaiyak ng lalaki!"

"HMP! Dapat lang yan sayo no!!" sabi ko.

"Oh..Yuta, ikaw ba yan?"

Napalingon kami sa nagsalita. Si mama! Whoa. Nakabalik na sya. Napadiretso ng tayo

si Yuta.

"Oho, tita. Ako po ito," sabi nya sabay ngiti. Ginantihan naman sya ng ngiti ni
mama.
"Bakit mukhang matamlay ka? May sakit ka ba?" nag-aalalang tanong ni mama sa kanya.

"Oho tita eh. Wala kasing tao sa bahay ngayon. Nasa ospital lahat. Bantay kay kuya.
Magpapaalaga
ho sana ako sa anak nyo kung pwede lang."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Yuta. Anong pinagsasasabi nun?? Alam ko may
sinat sya pero hindi
naman ganun kalala yun para magpaalaga pa sya saken. Ayos ah!

Tumingin ako ng masama sa kanya.

----------------------- Page 590-----------------------

Kinindatan nya lang ako.

Tch. Bwiset.

Tumawa naman si mama, "sure. Alam ko namang namimiss ka na nitong si Kanna eh."

Namula bigla ang mukha ko, "hindi no!" deny ko.

"Ayusin mo kasi mukha mo para hindi halata~" asar nya saken habang nakangiti.

Pumasok na si mama sa loob. Sumunod naman ako. Pati si Yuta.

"Nga pala, tita," sabi ni Yuta. Napalingon si mama.

"Ano yun, Yuta?"

"Pwede ko na po bang formally eh..ligawan ang anak nyo?"

"A-ANO??" sorry. Violent reaction. Kanina lang nag-aaway kami tapos ngayon---

"Oo naman. Matagal na nameng hinihintay ng tito mo na ligawan mo si Kanna."

"Haha. Sorry, ang bagal ko po ba? Hahaha. Anyway, salamat po tita."

"Walang anuman. Basta ikaw," sabi ni mama sabay ngiti tapos dumiretso na sya sa may
kusina.

Nung kami na lang dalawa, siniko ko sya.

"Hoy, ano yun ha??"

Sumimangot si Yuta, "bakit, ayaw mo?"

"May sinabi ba ko??"

"Wala."

Naupo kami sa may sofa.

----------------------- Page 591-----------------------

"Patingin nga kung may sakit ka talaga," hinawakan ko yung leeg nya, "may sinat ka
nga."
"Halata naman kanina di ba?"

"Eh malay ko ba kung epekto lang yun ng kadramahan mo."

"Ewan ko sayo. Andami mong alam," sabi nya habang nakangiti.

Napahimik ako nung tumitig sya saken. Maya-maya, nagulat ako nung unti-unting
lumalapit yung mukha
nya saken. Nanlaki ang mga mata ko. Teka, anong balak nyang gawin??

Waaaah!! H-hahalikan nya ba ko??

"T-teka, Yuta!" nasabi ko bigla. Napahinto sya at kumunot ang noo.

"Bakit?"

Ngumiti ako, "anong chef ang lumilipad?"

Natawa naman sya, "namiss ko yun ah," sabi nya sabay ngiti.

"Ano nga?"

"Eh di..space chef. "

Ngumiti ako. Ngumiti rin sya. Akala ko titigilan nya yung balak nyang gawin
kanina..hindi pala.

Unti-unti nya na namang nilapit yung mukha nya saken.

Blush. Dubdub. Dubdub. Dubdub. Dubdub.

"Yuta," sabi ko.

"Gagaling ako kapag hinalikan ko ang prinsesa ko," sabi nya habang nakangiti.

Blush.

----------------------- Page 592-----------------------

"Sira!"

"Totoo yun," seryoso nyang sabi tapos pumikit na sya. Waaah. Anong gagawin ko?
Ilang inches na lang
ang layo nya sa mukha ko. Ahhhh!!

Napapikit na lang ako.

Dubdub.Dubdub.Dubdub.Dubdub.

Huh?

Napadilat ako. Nyek, nakatulog na pala sya. Sa may balikat ko. Napangiti ako nang
bahagya.

Masama nga ang pakiramdam nya. Haaay. Sira talaga. May sakit na nga, ang kulit-
kulit pa.

Waaah. Pero namiss ko to. Ang cute nya lang titigan habang natutulog. Sobra!
Ngayong araw, narealize ko na..ang puso ng tao, parang eskinita, maraming pasikut-
sikot.

Minsan, akala mo, mahal mo na, hindi naman pala.

Minsan akala mo di ka mahal, mali pala.

Minsan simpleng bagay lang ginagawa pang komplikado.

Minsan nakakalusot kahit muntik nang maging bistado.

Andyan yung maguguluhan ka, malilito at magmumukhang tanga.

Ganyan kagulo ang puso ng tao pag nagmamahal.

----------------------- Page 593-----------------------

Ang twisty..parang..yung binigay nya saken nung araw na nagtransfer sya sa school
namen nung Grade
5 pa lang kami..Oo..parang yung kwintas na ang tawag nya ay..

TWISTY HEART. ♥

THE END. 【♡】

Epilogue [Ends With a BEGINNING]

“True love doesn't have a happy ending, because true love never ends." -anonymous

"Yuta..Yuta."

"Hoy! Kanna!! Gising na!" nagising ako sa mga tapik saken.

"Gumising ka na. Natulog ka buong period no?"

Nung ibukas ko ang mga mata ko, nakita ko sina Tomo, Miki at Yumi na nakapalibot
saken.

Napabangon ako bigla, "huh?! Ganun ba?"

"Oo ganun nga."

"Teka," napalingon ako sa paligid, "hindi ba pumasok si Yuta?"

"Yuta?" tanong ni Miki, "sinong Yuta ang sinasabi mo? Wala tayong kaklaseng Yuta."

"H-HUH?! Ano bang sinasabi mo Miki?? Si Yuta yung---"

"Wala akong natatandaan na may nag-aaral dito sa school naten na Yuta ang pangalan.
Baka naman
nananaginip ka lang. Ang hilig-hilig mo kasing ulit-uliting basahin yung Candied
Feelings na binigay ko
sayo eh! Ayan tuloy! Nahawa ka na kay Aki!" paliwanag ni Miki.

----------------------- Page 594-----------------------

Ano? Hindeee..Imposible..

Bakit walang nakakaalala kay Yuta?? Hindeee..

Hindi ito isang panaginip lang o kathang isip..

Maliwanag na maliwanag sa memorya ko lahat ng naganap. Hindi pwedeng mangyari to!

Hindee!!

"Eh si Seichiro-sempai? Yung kuya ni Yuta?"

"Huh? Sino yun?" tanong naman ni Tomo, "adik ka. Fourth year na tayo no. Sino yang
tinatawag mong
sempai? Wala akong natatandaan na may grumadyet na ganyan ang pangalan last year."

"Huh?? Eh sya kaya yung Valedictorian!"

"Kanna, ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Yumi saken.

Hindi ako makapaniwala sa kanila. Agad ako tumakbo palabas ng room at hinanap si
Yuta.

Alam kong hindi ilusyon nag lahat ! Hindi sya isang panaginip! Hinde!! Grade 5 pa
lang naging bestfriend
ko na sya! Kaya imposible to!! Napakaimposible!!

YUUUUUUTTTTTTTTAAAAAAAAAAAA!!

Nasan ka na??!

Hinanap ko sya sa lahat ng sulok ng school.

Sa clinic, kung san una nya kong niyakap ng matagal. Kung san
ko sya nilagyan ng band aid sa bibig
nun. Sa labas ng auditorium, kung san nya sinabi saken na
hindi nya ko ibibigay sa iba. Sa
backstage, kung san pinarinig nya saken ang bilis ng puso nya. Sa stage, kung san
umarte kami bilang
Rose at Romeo. Kung san nung JS eh nagsayaw kami dun.

Pero wala. Ni anino nya wala.

----------------------- Page 595-----------------------

Unti-unti na kong nawawalan ng pag-asa.

Yuta! Yuta!! Nasan ka na ba? *sniff* YUTA!!! Kung joke to, hindi ka na nakakatawa!!

And lastly, pinuntahan ko yung tambayan nameng dalawa. Yung nag-iisang bench sa may
garden. Kung
saan napakaraming memories ang naroroon.

Sobrang saya ko nung makita ko sya. Naggigitara. Nahinto sya sa paggigitara nya
nung makita nya ko.

Tapos ngumiti sya.

"Yuta!!" sabi ko sabay lapit sa kanya. Tuluyang bumagsak yung mga luha ko.

"Haha. Anong nangyayari sayo Kanna? Ang OA mo ah. Namiss mo

ba ko? Parang kahapon lang
magkasama tayo ah!!"
"Eh kasi..hindi ka naalala nila Tomo eh! *sniff* Bwiset sila! Siguro pinagtitripan
lang nila ako!"

"Hindi ka nila pinagtitripan."

Nagulat ako sa sinabi nya.

"Anong ibig mong sabihin?"

"Isa lamang akong kathang isip mo."

"Huh?? Sira ka talaga! Wag ka ngang magbibiro saken ng ganyan! Hindi na nakakatawa
ah!" sabi ko
sabay pahid ng luha ko.

"Gumising ka na Kanna. Gumising ka na."

"Huh?? A-ayoko! AYOKOOOOOO!!"

----------------------- Page 596-----------------------

"Wuy! Gumising ka na!"

Pagdilat ng mga mata ko, nakita ko si Yuta sa harapan ko.

Nakapalumbaba yung isa nyang kamay na
nakapatong naman sa kama ko. Wait---'SINABI KO BANG KAMA KO'??

Napatingin ako sa paligid. Nakahiga ako ngayon sa kama ko. Tama. Kwarto ko to eh.

Teka. Parang may mali. Napatingin ulit ako kay Yuta.

A-anong ginagawa nya sa kwarto ko-- specifically-- sa KAMA ko??

"Good morning, Kanna ko. Kamusta ang tulog mo?" nakangiti nyang
sabi, "good news! Magaling na
ko!"

"Huh? Teka..ano bang nangyayari? Ano ba yang mga sinasabi mo?" naguguluhan kong
tanong habang
nakahiga pa rin sa kama at hindi pa din bumabangon.

Si Yuta naman, nasa tabi ko pa rin. Ang kapaaaaal. Ayaw pa ding umalis!

"Inaantok ka pa ba? O sige," sabi nya sabay ngiti, "gigisingin kita."

Nanlaki yung mga mata ko nung bigla nya kong hinalikan. As in

kulang na lang eh lumabas yung
eyeballs ko sa sobrang gulat.

Agad akong napabalikwas dahil sa ginawa nya.

Blush. Dubdub.Dubdub.Dubdub.Dubdub. WAAAAHHHHH!!!

Tumingin ako ng masama kay Yuta. Sya naman, tawa lang ng tawa
na ngayon eh nakaupo na din sa
kama.

----------------------- Page 597-----------------------

"Ano? Gising ka na? Maligo ka na kaya. Ako, naligo na ko. Mamaya lang tatawagin na
tayo ng mama
mo sa ibaba," nangingiti nya pang sabi.

Samantalang ako..hanggang ngayon tulala pa rin. HINDI AKO MAKAPANIWALA NA..NA..

"Uy, ayos ka lang?" tanong saken ni Yuta na kumaway-kaway sa

harapan ko habang nakatitig saken.
Agad akong umiwas ng tingin.

WAAAAAHHH!!

"Uuuuy! Namumula sya!" asar ni Yuta sabay nudge saken, "kinikilig

ka no? Wuhahaha!" dagdag nya
sabay tawa.

Teka..ibig sabihin yung kanina..panaginip lang?? PAMBIHIRA..Akala ko

talaga..Arggghh!

Agad ko syang tinulak palayo saken. Nalaglag sya sa kama. Pasalamat sya at
nakacarpet yung kwarto ko
kundi katapusan nya na. Haha.

"Hahaha! Buti nga!"

"Grabe ka! Gusto mo ba kong patayin?!" reklamo nya na ngayon eh

nakatayo na sa may gilid nang
kama ko sapo yung ulo nya.

"A-anong ginagawa mo sa kwarto ko ha?? Saka bakit mo ko hinalikan?? Alam mo bang

yun ang f-f--
f" waaah! Hindi ko masabeeee!

"Teka, dahan-dahan naman sa pagtatanong," umubu-ubo sya nang konti

tapos nagpamaywang, "una
sa lahat, hindi ko din alam kung bakit ako nasa kwarto mo. Ang alam ko lang nung
nagising ako eh
tulug na tulog ka sa tabi ko at nakayakap ka pa nga saken
eh. Kulang na nga lang gawin mo kong
unan!"

"Wow! Ayos ka ah! Imposible yun!"

"Mukha ba kong sinungaling??"

"Oo, hindi lang halata!"

----------------------- Page 598-----------------------

"Anyway, so ayun nga. Pangalawa, may sakit ako nung pumunta ko dito kahapon di ba?
Nawalan nga
ata ako ng malay eh. So kung pinag iisipan mo ko ng masama dyan, aba! Ayos ka! Ako
nga ang may
karapatang mag-isip sayo nang masama dahil mahina ako kahapon at wala akong malay!
Malay ko ba
kung nung tulog ako eh naisipan mo k--"

"Hoy ang kapal ah! ASA KA NAMAN!"

"Haha! Hindi ako umaasa no! Baka ikaw!"

"HMP!" sabi ko sabay irap sa kanya, "eh..eh..bakit mo ko h-hinalikan?? Ha??"

Namula sya nung itanong ko yun tapos umiwas sya kagad ng tingin, "eh ayaw mong
magising eh."

"Bakit? Yun ba ang tamang way ng paggising sa natutulog??"

"Bakit? Effective naman ah!" dahilan nya, "tch. Kunwari ka pa! Gusto mo din
naman!!"

"A-ANO?? Sino namang may sabi sayo nyan, aber??"

"Yung puso mo."

"Weeh! Ang mais-tuhod mo!"

"Di bale ng mais-tuhod, mahal mo naman," sabi nya sabay belat saken.

"HMP!"

"Tama na nga yan, maligo ka na. Ang baho mo na. Wuhaha!"

"Aahh..ganon?" mataray kong tanong sa kanya.

"Oo, ganun."

"Eh bakit mo ko hinalikan kung alam mo naman pala na mabaho na ko?"

"Eh," namula na naman si Yuta. Hahaha!! It's my win!!

"Eh?"

"Eh sabi ng labi mo halikan daw kita eh."

Blush.

"Imbento ka ah!"

----------------------- Page 599-----------------------

Nakarinig ako ng katok sa kwarto. Napahinto tuloy kami sa pag-aaway ni Yuta.

"Pasok ka, ma," sabi ko. Nung bumukas yung pinto, napangiti si mama nung makita
kami.

"Sorry kung dinala ko kayong dalawa kahapon sa kwarto mo, Kanna."

"Po?"

"Eh kasi kahapon, nung tapos na ko magluto ng hapunan eh nadatnan ko kayo ni Yuta
na natutulog na
magkatabi dun sa may sofa. Magkahawak pa nga yung kamay nyong dalawa."

"H-HUH??" sabay pa nameng react na dalawa.

"Haha. Oo kaya. Eh naawa naman ako sa inyo na natutulog habang nakaupo kaya
ipinasok ko kayo sa
kwarto."

"Ahhh," nasabi ko na lang.

"Oh, kita mo na??" sabi ni Yuta sabay tingin saken ng masama, "tamang hinala ka
kasi eh! Bleh!"

"Ewan ko sayo! Bleh!" sagot ko naman sabay belat.

"O siya-siya. Tama na yan. Kumain na tayo ng almusal sa baba."

"Okay po!" masigla namang sagot ni Yuta.

*****

"WAAAAAHHH! Sira ulo ka talaga Yuta!" sabi ko sabay sabunot sa ulo nya.

"Aray! Bakit ka ba saken nagagalit?? Kasalanan ko bang traffic??" sabi naman nya.

"Panong hindi ako magagalit eh kung dumating ka lang sana nang

mas maaga sa bahay eh di sana
hindi tayo natatraffic ngayon! Tch! Pag talagang hindi naten
naabutan yung speech ni Seichiro-
sempai, kakalbuhin kita!!"

Nakasakay kami ngayon sa bus papuntang PICC. Dun kasi kasalukuyang ginaganap yung
graduation nila
sempai eh. Si Yuta kasi..nagboluntaryong susunduin ako sa bahay
para sabay daw kaming pumunta
eh sya naman tong late! Kesyo tinanghali daw ng gising! Hmp! Eh
ang aga-aga pa lang umalis na ng
bahay nila yung mga magulang nya eh! Sino ngayon ang mababaw ang tulog ha?? Hayst!!

"Oo na! Sorry na!"

----------------------- Page 600-----------------------

After ng ilang minutong pagkatengga sa kalye at pag-aaway eh nakarating din kami sa

PICC. Whoa.

Ngayon eh kasalukuyan kaming naglalakad papunta sa loob.

Takte. Kakatapos lang ng speech ni
Seichiro-sempai! Waaaah! Palakpakan na lang sa kanya yung inabot namen.

"Uy, akina yung kamay mo," sabi ni Yuta.

"Huh? Bakit naman?" naglalakad na kami dun sa gilid at hinahanap yung mga magulang
nila ni sempai.

"Basta!" sabi nya tapos bigla nyang kinuha na lang yung kamay ko at hinawakan nya
yun.

Napatingin ako sa kanya. Namumula sya pero sa ibang direksyon nakatingin.

"Hmp. Pasimpleng tyansing ah!" sabi ko sa kanya habang tinitignan

ko yung kamay nameng dalawa.
Magkahawak habang naglalakad palapit kina Mika. Waaah. Feeling ko ang init ng
cheeks ko. Hindi ko
lang pinapahalata.

"Haha. Hindi kaya!" dahilan nya.

"Oo kaya!" sabi ko naman.

"Sus. Kinikilig ka naman!" sabi nya sabay titig saken.

Blush.

"Hindi no! Epal mo!"

"Uy, sina Kanna na pala yon!" sigaw ni tita.

"Uy, Kanna! Ba't antagal nyo??" tanong naman ni Yumi. Syempre present din sya dito.

"Wahaha! Baka nag-date pa yang dalawang yan!" kantyaw naman nila Tomo at Miki.

"Si Yuta kasi eh!! Ayan tuloy, natraffic kami!" sabi ko.

----------------------- Page 601-----------------------

"Wow, ayos kuya ah! Akala ko ba, hindi pa kayo? Eh bakit

magkaholding hands kayo kanina
pagpunta dito??" puna ni Mika na nakahalukipkip pa.

"Hahahaha! Hindi naman kami nagholding hands no! Guni-guni mo lang yun, Mika!" sabi
ko.

"Hindi ikaw ang kinakausap ko. SI KUYA YUTA! HMP!" aw. Ang sungit talaga ng kapatid
nilang si Mika
kahit kelan.

"Maaga pa kayo. Maaga pa kayo para bukas, tch," sabi naman ni Natsume-san na
nakakatakot pa rin as
ever habang papalapit sila samen.

Nagulat ako nung pinalo ni Yumi ng bahagya sa braso si

Natsume-san at sinabihan nya ng, "ikaw
naman. Natraffic nga daw eh."

"Ah ganun ba?" nagulat lalo ako nung ngumiti sya samen at
nagsorry. Whoa. Anlaki na talaga ng
pinagbago nya!

"Si sempai nga pala? Nakababa na sya ng stage di ba?" tanong ko kay Natsume-san.

"Papunta na sila rito," sagot nya.

"Sila?" natanong ko bigla, "ahh! Silang dalawa ni Ate Imadori, tama?"

Tumango naman sya.

Speaking of Ate Imadori, nahuli na yung ex nya na nambubog kay sempai. Pero dahil
napatawad na ni
sempai yung ex na yun ni ate eh nadaan naman sa mabuting usapan ang lahat. Tapos
mukhang okay na
din yung family nya. Hindi na sya sinasaktan. Kinausap ng
personal ni Seichiro-sempai pagkalabas na
pagkalabas nya ng ospital.

Natutuwa nga ako kasi kahit yung parents niya mismo eh kinausap
nya na wag na magalit kay Ate
Imadori dahil sya naman daw ang nagdesisyon na wag lumaban nung binugbog sya nung
Shin na yun.

"Oh, ayan na pala sila!" sabi naman ni tito. Napalingon ako. Oo nga. Papalapit na
naglalakad si Seichiro-
sempai at Ate Imadori.

----------------------- Page 602-----------------------

"Seichi!" tawag ni Ate Imadori sa kanya. Nakasimangot si Ate Imadori. Mabilis naman
kung maglakad si
sempai.

EEEEHH?? Anong nangyayari?

"HMP! Bakit sinabi mo dun sa mga babaeng nagpapicture sayo kanina dun sa gilid ng
stage na single
ka? A-akala ko ba tayo na?"

Napalingon si sempai sa kanya, "ha? May pinag-usapan ba tayo?"

"W-wala. Pero nung sa ospital..y-yung---"

Namumula na si Ate Imadori. Hala. Parang maiiyak na sya.

Lumapit sa kanya si Seichiro-sempai at ginulo ang bulok nya saka ngumiti.

Nagalit naman lalo si Ate Imadori, "why did you do that?? Alam mo bang ilang oras
ko pinaayos ang
buhok ko tapos---! Tapos---!"

Nginitian lang sya ni sempai.

"Seichi!"

"Saka na. Masyado kang nasasanay na mabilis mo nakukuha ang mga bagay na gusto mo,"
sabi nya
tapos lumapit na sya samen.

"Pero--"

"Kanna, bakit ngayon lang kayo?" tanong saken ni Seichiro-sempai. Haha. Adik talaga
tong si sempai.
Wawa naman tuloy si Ate Imadori. Haha!

----------------------- Page 603-----------------------

"Si Yuta kasi eh. Antagal dumating sa bahay. Kaya ayun," sabi
ko tapos yumakap ako sa
kanya, "congratulations, sempai! Mamimiss talaga kita! Dadalaw ka sa THS ah!"

"Haha. Oo naman," sabi nya nung kumalas na ko ng yakap sa kanya. Ngumiti sya saken.
Yung usual na
ngiti nya na cool, calm and collected, "nga pala, thank you dun sa book. Natapos ko
na. Ang ganda."
"Welcome," sabi ko sabay ngiti. Nagulat ako nung biglang humarang
sameng dalawa si Yuta. As in
pumunta talaga sya sa gitna namen.

"Oy tama na yan!" sabi naman ni Yuta sabay hawak ng kamay ko, "akin na si Kanna
no!"

Natawa naman ng bahagya si sempai sa ginawa ni Yuta.

"Hahaha! Hindi pa no!! Bleh!" sabi ko naman sa kanya.

Nagtawanan naman ang lahat.

"Mukhang hindi naganap yung tragic ending sa script na ginawa naten ah?" sabi ni
Tomo.

"Oo nga eh. Pero mabuti na din yun. At least, may ibinunga naman yung effort na
binigay naten para
sa kanilang dalawa. Haha," sabi naman ni Miki.

"Ano? Kayo yung gumawa ng script nung play??" sabi naman ni Yuta na gulat na gulat.
Nagulat din ako
pero mas OA sya magreact saken.

"Oo. Di lang halata. Lagi lang kasi kaming nasa background eh pero alam namen ang
takbo ng storya
nyong dalawa! Wuhaha!" paliwanag ni Tomo.

"O siya! Tama na yan! Umuwi na tayo sa bahay at nang makakain na!" sabi naman ni
tito. Nagtawanan
naman kami sa sinabi nya. Tamang basag trip lang haha!!

Ewan ko ba.

Pero palagay ko.

----------------------- Page 604-----------------------

Ito ang storyang walang katapusan.

Sabi nga ni Melon-sempai sa Ano Natsu De Matteru, 'and leave the epilogue to God'.

Walang epilogue.

Kalokohan yun.

Ang isang storya, hindi natatapos sa bawat puso ng mambabasa.

Kasi ang totoong storya namen ni Yuta ay nagsisimula pa lang.♥

TH Trivia + AN

PLOT AND TITLE ORIGIN

Ang Twisty Heart (katulad ng nasabi ko na sa iba sa inyo) ay ginawa ko nung ako ay
third year hanggang
fourth year highschool. This is actually a handmade manga with 6 volumes and 34
chapters. Ang genre
nya ay fantasy. Gulat kayo no?

Ang totoong plot po ng Twisty Heart bago ko sya nirevise at

ginawang realistic (somehow) ay
ganto: "si Kanna..masayahin at mabait. Nang magkakilala sila ni Seichiro Kauri,
nag-iba ang takbo ng
buhay nya. Tuwing mababahing sya ay nagiging bata sya, ibang
anyo, ibang tao. Paano nya
napaparamdam kay Seichiro na gusto nya ito kung nasa ilalim sya ng isang sumpa? At
pano kung ang
maging papel nya bilang bata ay ang maging younger sister ng
crush nya? Hala! Ang gulo na di ba?
Sundan nyo ang kanyang kapana-panabik na storya."

Ayan yun. Kinopya ko pa talaga dun sa manga na ginawa ko. (If you want to see some
pictures nung
handmade manga na yun,click external link. Meron ding ilan dun sa 'drawing' na
album ko sa personal
account ko sa FB. Tignan nyo na lang.)

----------------------- Page 605-----------------------

Oh di ba? Batambata ang pagkakatimpla ko ng plot di ba? Haha. Nung

nadiscover ko yung wattpad, sa
tulong ni Hannah eh naisip kong irevise yung plot. Inalis ko yung fantasy side.

Naisip ko kasi na mas patok ata yung realistic ang plot. Ang childish kasi nung TH
na manga ko (though
yung bandang ending eh puro naman kadramahan. Haha.) Nainspire din ako kay Ate
Peach, lalo na sa
sinulat nyang Tossed Coin, kung san, yung character sa story nya na si Jet eh halos
katulad ni Yuta.

Oh, by the way, kung mapapansin nyo sa original plot, hindi nabanggit si Yuta,
diba? Yan ay dahil nung
sinimulan ko yung TH dati, ang balak kong magkatuluyan eh si Kanna at Seichiro.
Bakit nangyari yun?
Irereveal ko pag napag-usapan na naten ang character origin nya. Hehe.

Kung mapapansin nyo, all the main characters here are 3rd year
and 4th yr. Dahil din yan sa fact na
ginawa ko to nung nasa edad pa ko nung mga bida. Sabihin
na lang naten na nakaapekto ng
matindi yung mga experiences ko nung time na yun sa storya. So
imagine-in nyo na lang na medyo
naemote-emote din ako nung HS kaya nakagawa ako ng gantong storya.

Siguro yun na din ang dahilan kung bakit napakaespesyal ng TH

saken. Kasi it brings me back to my
bittersweet high school memories --- yung mga panahon na
first time ko mainlove, masaktan,
etc. Haha. Sabi nga, nakikilala mo ng lubusan ang isang tao samga sinusulat nya. So
sa tingin ko, alam na
ng mga readers ng TH kung sino ko, lalo na yung ako nung 3rd yr at 4th yr pa lang
ako.

The title was supposed to be Misty Heart. Nadiscover ko yun nung

nakita ko yung diary entry ko sa
laptop ng pinsan ko dati. Kung itatanong nyo kung bakit Misty Heart eh hindi ko rin
alam. Rather, hindi
ko na matandaan. Basta ang alam ko lang, nung may makita akong jewelry brochure tas
nakita ko yung
isang cute na kwintas dun na ang label eh 'Twisty Heart' eh iyon na ang ginamit ko.

Maybe at that time, nainspire ako dun sa title kaya habang ginagawa ko yung TH eh
minake sure ko na
kahit papano eh hindi predictable yung mga nangyayari sa mga
characters. Andun yung suspense at
kawindang-windang na twists sa mga eksena (na I hope naman eh successful kong
ginawa nung ginawa
ko na syang novel).

Kung itatanong nyo kung ano yung mga naging major difficulty ko sa pagsasanobela ko
ng comics ko eh
malamang sa malamang..yung POV. Kung nakabasa na po kayo ng manga, halos lahat ng
characters dun
may sariling POV. Minsan kahit guest role nga lang, meron eh.

----------------------- Page 606-----------------------

So, yun yung pinaka naging problema ko. Kaya pansin nyo, hindi
ako naglalagay ng kung sino yung
nagsasalita. Kasi alam ko, if you really read my work, alam mo kung sino yung
nagsasalita. May mga
hints naman akong hina-highlight at may differences naman sila kahit pano ng way ng
pagsasalita. (At sa
tingin ko, ito na naman ang magiging problema ko sa upcoming CF 2 at sa ongoing
FA.) Hindi ko pa kasi
talaga kaya yung single POV throughout eh. Kaya nga dun sa CF 1, may dalawang
special POV si Nika.
Haay. Kulang pa ko sa practice.

Anyway, without further ado, let's move on to the characters.

CHARACTER ORIGIN

KANNA SHIZUKI - hindi ko alam kung san ko napulot yung

name nya but her personality is the
stereotypical heroine of the story of a cliche anime. Tipong
mala-damsel in distress na may
pagkamakulit. In reality, she's a part of me. Nung high school ako, na inlove din
ako sa Seichiro sa unang
part ng storya. Ako din yung tipong tatanga-tanga, slow minsan,
pero hindi naman kasing over na
katulad nya sa pagkamanhid. Isa pa sa pinagkaiba namen eh hanggang ngayon, may
gusto pa din ako
kay Seichiro. Haha.

Napili ko si Ito Ono bilang Kanna dahil nung napanuod ko yung

Koukou Debut, super natuwa ako at
nahanap ko na din yung J actress na perfect sa image ko as Kanna. Sakto pang 15
lang sya. Bongga :D

YUTA TONAMI - hindi ko na rin maalala kung san ko nakuha ang pangalan nya pero
nacreate ang role
nya dahil sa iisang dahilan. Gusto ko ng burahin sa isip ko si Seichiro. Hmm. Isa
pa pala, pangarap ko rin
magkaron ng bestfriend na lalake kaso in reality, hindi ko yata keri. Haha.
Masasabi rin nateng pagtakas
sa reality ang paglikha ko kay Yuta. Para syang ideal man ko pero syempre, hindi
pwede ang ideal kaya
binigyan ko sya ng ilang negative sides na common din naman na makikita sa ibang
lalake nowadays.

The playful character of Teppei Koike sa Lovely Complex yung nagbigay saken ng
ideya na sya talaga ang
bagay dun sa role. Tama naman di ba? :)

SEICHIRO KAURI - ayan na. Alam kong medyo inexcite ko si dreamerdork tungkol dito
kasi nabanggit ko
sa kanya na may irereveal ako about Seichi. Ito na yun. Si
Seichiro lang ang tanging character sa TH
na ibinase ko sa isang tunay na tao. At yun lang naman ay walang iba kundi ang
aking hindi makalimut-
kalimutang first love. Be glad, Seichi fans, may tao talagang nag-eexist na gaya
nya BUT of course hindi
lahat ng aspects ni Seichi (real) eh saktong sakto kay Seichi ng TH.

----------------------- Page 607-----------------------

Totoong kalmadong tao, cool at collected si Seichi. Snob ang general na tingin sa
kanya pero pag naging
close mo na eh napakadaldal din pala. Lalong lalo na kung hobby nyong dalawa ang
pinag-uusapan nyo.
Tiyak mauubusan ka ng kwento pag siya ang kasama mo kaya sa
huli, ikaw na lang ang makikinig
(habang pinagmamasdan ang kanyang napakagandang ngiti).

Totoong galing din sa tao na to yung mga linya ni Seichi sa storya na,
"wala namang espesyal saken. Isa
lamang akong ordinaryong tao", at saka yung, "sabi nila,pag may gusto kang ialok na
pagkain sa ibang
tao ay dapat ibinibigay mo na kagad sa iba para hindi na sila makatanggi."

Yung tungkol sa hilig nya na magbasa ng libro, hindi totoo

yun. Ang similarity namen eh mahilig
kaming magdrawing. Siguro nga nainlove ako sa kanya nun dahil sa I recognize his
talent which exceeds
mine. Bihira ko kasi irecognize yung talent ng iba. Talaga nga
lang na, iba sya. Mas magaling sya
saken. So in reality, our topic of discussions circulates in art, movies, dramas
and anime. Haha. Nga pala,
totoong nag-e-emit sya ng mysterious effect aura. In my opinion. Haha.

The reason why I created Yuta, katulad nga ng sinabi ko kanina, is to escape
reality. Kasi, tulad nga ng
naranasan ni Yumi at Imadori, mahirap magmahal ng taong sobrang
bait. Cause the tendency is to
misinterpret that kindness. I want to escape the reality at that
time kasi nadiscover ko nun na he is
already courting a girl. A beautiful one. Ano naman ang panama ko dun di ba? LOL.
Oh siya, wag na nga
naten pag-usapan. Next!

Oo nga pala, si Okada Masaki ang napili ko as Seichi dahil pag

maiksi ang buhok nya, kamukhang-
kamukha nya yung real life Seichi. Swear! Isa pa, yung character
nya sa Otomen at sa iba pa nyang
palabas eh nagsu-suit dun sa image ng Seichi sa isip ko.

YUMI MASATO - kinuha ko ang name nya sa aking close

friend na si Yumi na during that time eh
nagrequest saken na ipangalan ko naman daw sa kanya kahit isang supporting
character lang. Request
granted. Kaya ayan. Nabuo si Yumi. Yung pagiging martyr effect
ni Yumi. That was also a part of me
(nung HS pa ko). Akalain mong chinicheer ko pa dati si Seichi nun sa girl na gusto
nya though masakit
chuva ek ek lang? Haha. That's what you call..martyr. Period. Haha.

Nung una ko pa lang makita si Sakuraba Nanami dun sa movie na Runway Beat, nakitaan
ko kagad sya
nung pagkamahiyain pero palaban na dating. Yung kasimplehan nya
na tila nag-e-emit ng purity at
innocence. Dun pa lang, swak na swak na sya sa role. Lalo na nung napanood ko pa
sya sa Akai Ito.

----------------------- Page 608-----------------------

IMADORI - ang antagonist na may sagad sa butong kasamaan dahil sa pagmamahal nya sa
sarili nya at
kay Seichi. Hindi ko din alam kung san ko nakuha ang name nya. Basta, ang naalala
ko lang eh ibinase ko
ng personality nya sa isang malditang supporting character na maiksi ang buhok sa
anime na Marmalade
Boy.

Hindi ko masasabi na part ko sya kasi hindi ko naman naisip gumawa ng masasamang
bagay sa iba just
because I can't get what I want. Siguro ang isa sa mamagandang personality nya eh
yung kanyang strong
will na ipaglaban yung love nya. She just wanted to be loved. Sino ba naman ang
ayaw na mahalin din
sya ng taong mahal nya di ba?

Naisip ko na, kung sino man ang gaganap na Imadori, dapat isang tingin pa lang
kakainisan mo na. Yun
ang naramdaman ko kay Aibu Saki nun nung napanood ko sya sa
Buzzer Beat. Kulang na lang ibato
koyung portable DVD player ko dahil sa pagkainis ko sa kanya.
Haha. Atsaka, kahit nakakainis si Aibu
Saki, hindi nawawala yung elegance at beauty nya sa role nya. Perfect for the role,
right? :)

NATSUME HIRAI - Natsume is from my Alice Academy crush na si Natsume

Hyuuga. Yung personality
nya na tsundere, halos dun ko din nakuha. Naisip ko din na
perfect match si Yumi at sya. Opposite
attracts, ika nga.

Sobrang naging crush ko si Junpei Mizobata noon. To the point na halos lahat ng
drama/movie na andun
sya eh pinanuod ko. At yan ay nagsimula lang naman nung napanuod ko yung Koukou
Debut. Napaka-
Natsume ng role nya dun!
TOMO - kinuha ko sa Fushigi Yuugi. Oo, yung muntik gumahasa kay Miaka nun. Yung
maraming paint sa
mukha. Although villain ang name, hindi naman villain ang role. Haha. Isa sya sa
mga mapagpanggap
na pinsan ni Kanna. Mapagpanggap in a sense na petiks kuno pero ang totoo eh
matalino naman talaga
at nagwowork behind the scenes.

Kung napanood nyo ang live action ng Ouran High, si Daito Shunsuke lang naman ang
naging paborito
ko dun. Oo, yung may salamin. Syang sya talaga si Tomo sa image ko.

MIKI - kaya ganyan yung name nya eh nag-isip ako nun ng name ng babae na pwede ding
panglalake.
Boom. Ayan na. Katulad ni Tomo din sya. Medyo boyish nga lang.

----------------------- Page 609-----------------------

Si Kawaguchi Haruna ang naisip ko kasi yung character design ko kay Miki eh
maiksing buhok. Eh witty
din naman yung role nya as Haruhi sa Ouran High, kaya sya na lang yung pinili
ko. :)

MIKA - kapatid nila Seichi at Yuta. Naisip ko lang ang name nya kasi cute, which
is the opposite of her
personality sa TH. (Btw, sa manga, hindi sya mataray na bata, dito lang. Haha.)

NAO - seatmate at friend ni Kanna. Nakuha ko ang name nya kay Kanzaki Nao ng Liar
Game (J-drama).

SOUSHI - seatmate at friend ni Yuta. Nakuha ko naman ang

name nya sa crush kong si Soushi
Miketsukami ng Inu x Boku SS (anime).

CHIE - girlfriend ni Soushi. Nakuha ko ang name nya sa bidang girl ng Hungry!
(Jdrama).

MEGUMI - nakakatakot na class president nila Kanna. Nakuha ko

ata yung name nya sa bidang girl
*ehem* originally eh boy pala sa anime na A Cheeky Angel.

MORIYAMA-SENSEI - homeroom teacher nila Kanna. Nakuha ko sa apelyido ng bidang

lalaki sa manga
ni Satomi Ikezawa na Othello.

AUTHOR'S NOTE:

Marami akong utang na loob at labas sa mga supportive readers ko. Super thanks po
sa inyong lahat.
Sana suportahan nyo rin ang FORBIDDEN APPLE at CANDIED FEELINGS 1 and 2.

READER, kung nagustuhan mo ang TH, here are the ways to show that you support the
author:

Vote all the chapters of TH (including epilogue and Trivia) – make sure to have an
account in WATTPAD
para magawa mo ito. Kung wala pa, just make an account via your FB account. It’s
very easy ^_^
Like Baka_Usagi page http://www.facebook.com/bakausagichan

Give your oneshot comment or overall comment/evaluation of the story sa first page
or sa last page (sa
comment box). Criticism are allowed.

Support other baka_usagi stories (puntahan sa

http://www.wattpad.com/user/baka_usagi )

----------------------- Page 610-----------------------

FILL IN THE BLANKS.

FAVORITE QUOTE : (from the characters. Hindi kasali yung mga op. quotes naten kasi
hindi akin
yun)____________________________
FAVORITE CHARACTER AND WHY: __________________________

TOP 5 KILIG SCENES : ________________________________

TOP 5 TEARJERKER SCENES: _____________________________

PINAKAAYAW MONG EVENT SA TH: ___________________________

Paanswer na lang! Thank yooouuuuu!! ♥