“ ძველი ნახატი”

Უკვე წლებია ის არ მიგვრძვნია რასაც ახლა,სხვა უამრავი ნახატი

გრძნობს.ყურადღებას,გამორჩეულობას და შესაძლოა ორგინალურობასაც კი .ალბათ ეს
ძალიან სასიამოვნოა.ყველაფერი არც ისე ცუდათაა.მე ძველ მიტოვებულ სახლს
ვეკუთვნი,სადაც სხვა უამრავი არსება ჩემთან ერთად ცხოვრობს.მაგრამ ჩვენ ,ყველაზე
მეტად თავს ბავშვები გვაბეზრებენ.ისინი ყოველთვის სტუმრობენ სახლს,და აბუჩად
იგდებენ აქაურობას.მე ისე არ გამოვიყურებოდი ადრე,როგორც ეხლა
გამოვიყურებოდი.ერთხელ,ერთმა ოჯახმა გადაწყვიტა თავისი ახალი სახლისთვის
ახალთ-ახალი ნახატი შეეძინათ.მათი სახლი მაღალ მთაზე,მდინარესთან ახლოს
იდგა,რომელსახ ულამაზესი ბაღი ჰქონდა სახლის უკან.ზუსტად იმ ბაღის ბილიკი
აერთებდა მათ მდინარესთან,რომლის კამკამა წყალშიც დიდი ოქროს თევზები
დაცურავდნენ.ოჯახი ცხრა წევრისაგან შედგებოდა:დედა ,მამა ,3
შვილი,ბებია,ბაბუა,ბიძია,და ბოლოს მათი ოთხ ფეხა მეგობარი.ნახატს უნდა
შეძლებოდა,სახლში თითოეული შემომსვლელისთვის თვალის მოჭრა.სტუმრების მზერა
არ წყდებოდა.ისინი ჩემს წინ იდგნენ და ჩემზე სასიამოვნო სიტყვებს ამბობდნენ .იმ დროში
ქალბატონების სასაუბრო თემა:კულინარია,გოგოების აღზდრდა,ჩაჩმულობა და მოდა
იყო.ხოლო მამაკაცებში როგორც ყოველთვის:პოლიტიკა და ბიჟების აღზრდა .ოჯახი
ძალიან შემიყვარდა.ვიცი მე უბრალოდ “ნახატი”ვიყავი მაგამ:დაფიქრებაც კი ვერ
მოვასწარი ისე გავვიდა ჩემს საღებას მისი ნამდვილი ფერი,ფურცელი ისე დაჭკნა
როგორც წუთები და წამები გადის.ომიდან გამომდინარე ჩემმა ოჯახმა დიდი ტრამვები
მიიღო.ზუსტად ამიტომ მოუწია ჩემს საყვარელ ოჯახს სახლის დატოვება.დღმდე მჯერა
რომ სხვა მიზეზი არ არსებობს.და მე ე.გ.წ. “ძველი ნახატი” ისევ იმ ბუხრის თავზე ვარ
შემორჩენილი.ძალიან მიკვირს.თუ როგორ არ შეეხო ერთი ხის ტოტიც კი მე და ჩემს
სახლს.