როცა პატარა ვიყავი, მშობლებთან და პატარა ძმასთან ერთად ვცხოვრობდი დიდ სახლში ,

რომელიც ადრე პოლიციის განყოფილება იყო

არასწორად არ გამიგოთ, სახლი ლამაზი იყო, მაგრამ იქ რაღაც ძალიან უცნაური

ხდებოდა

ყველაფერი მაშინ დაიწყო, როცა ბავშვობაში სახლის ერთ კონკრეტულ საძინებელში ვერ
ვიძინებდი, ამიტომ მშობლებმა გადაწყვიტეს ოთახში გადავსულიყავი.

ასე რომ ის ოთახი რომელშიც მე ვერ ვიძინებდი ჩემს ძმას მისცეს

როცა დაახლოებით ხუთი წლის გავხდი, საშინელი კოშმარები და ხ შირი ძილის დამბლა
მქონდა ხოლმე

ერთი კაცი იყო, რომელიც ყოველ რამე მსტუმრობდა ხოლმე,

ის სიზმარში დამსდევდა, მე კი მისი ძალიან მეშინოდა ამიტომ ვყვიროდი, ვტიროდი და ხ

შირად კარადის კარსაც ვუბრახუნებდი

ეს კაცი ჩემი კოშმარი იყო, მას ჩემი შეშინება უყვარდა

ის ჩემს საწოლზე იჯდა და საშინელი ღიმილით მიყურებდა ხოლმე

როცა ლაპარაკს ვცდილობდი ვმუნჯდებოდი, ხოლო როცა მოძრაობას ვცდილობდი,

ვიყინებოდი და ერთადერთი, რისი გაკეთებაც შემეძლო იყო, ტირილი და ლოცვა რომ
გადავრჩენილიყავი

მშობლებს ყოველ ღამე ვაღვიძებდი, რადგან ვერ ვიძინებდი ხოლმე, მამაჩემს კი ყელში
ქონდა ამოსული როდესაც იმ კაცის შესახებ ვუყვებოდი

რა თქმა უნდა, მას არ სჯეროდა ჩემი, ყველაზე ცუდი ის არის, რომ მე ვგრძნობდი მის
არსებობას, სადაც არ უნდა ვყოფილიყავი.

საშინელება იყო, თითქოს ის ჩემს უკან იყო, ოთახის კუთხეში ყოველთვის ვხედავდი შავ
ფიგურას და ყოველთვის ვგრძნობდი, როგორ დამსდევდა ის დერეფნის კიბეებზე და
მიყურებდა, თუ როგორ ჩავდიოდი კიბეებზე

ეს ყველაფერი უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა

როდესაც თინეიჯერი გავხდი, დედაჩემს ამის შესახებ დეტალურად ვუთხარი , მას კი სახეზე
საშინელი ფერი დაედო.

მან მითხრა, რომ ჩვენი სახლი ძველი პოლიციის განყოფილება იყო და იყო ერთი
პოლიციელი, რომელიც სულაც არ იყო მეგობრული, ის ნამდვილი გარყვნი ლი იყო, ხოლო
როდესაც ის გარდაიცვალა, მისი სული ჩვენს სახლში დაბრუნდა.

დედამ მითხრა, რომ მისი ოფისი იყო ოთახი, რომელშიც ვერ ვიძინებდი, ის ოთახი,
რომელიც ჩემ ძმას მისცეს

დედაჩემც ხედავდა ამ კაცს და გრძნობდა მის არსებობას, ჩემი ძმაც იგივენაირად იყო,
ამის გაგებამ შოკში ჩამაგდო.
შარშან მასთან საუბარი მქონდა, ის 16 წლისაა, მან მითხრა რომ კაცი უყვიროდა და
ეუბნებოდა, რომ მისი ოთახიდან გასულიყო.

არა, ახლა ეს ჩემი ოთახია, თქვენ მკვდარი ხართ, უნდა წახვიდეთ - ეუბნებოდა ჩემი ძმა

მოგვიანებით ისინი ერთმანეთს უკეთესად უგებდნენ და საუბრობდნენ კიდევ,

გაოგნებული ვიყავი, რომ ჩემს ძმას წლების განმავლობაში ამ საშნელ ადამიანთან
ცხოვრება უწევდა.

მე ვკითხე, თუ რატომ არ უთხრა ამის შესახებ არავის, რადგან ვვარაუდობდი, რომ

სიკვდილის ეშინოდა, აღმოჩნდა, რომ ის ვერ ბედავდა ჩემს მშობლებისთვის ეთქვა,
რადგან იცოდა, რომ ისინი მას არ დაუჯერებდნენ.

ჩვენ ამ სახლიდან გადავედით, როდესაც ჩემი პატარა და დაიბადა, ახალ სახლში კი

სულები არ არიან.

მოხარული ვარ, რომ ეს კოშმარი დასრულდა, რადგან ჩვენ იქ ვცხოვრობდით რვა წლის
განმავლობაში, პირველი ორი წლის განმავლობაში ჩვენს ახალ სახლში, ის კაცი ჩემ ძმას
ეწვია რათა გაეგო თუ როგორ ვიყავით, ჩემ ძმას კი მისი საერთოდ აღარ ეშინოდა .

მან თქვა, რომ ის ახლა მეგობრულია, მაგრამ დიდიხანია ის აღარ მინახავს, ჩემმა ძმამ
თქვა, რომ ახლა ის ისვენებს, როდესაც ეს გავიგე, ვიგრძენი, რომ ისევ შემეძლო სუნთქვა

ჩვენ დღემდე ვხედავთ სულებს, მაგრამ ის ყველაზე მეტად მაშინებდა