Aking Umaga...
Matapos kong pagpawisan ay lalamig din ang hangin pag ‘di
Ilang oras kang nawala
Kanina pa kita hinihintay, saan ka nanaman ba pumunta?
O sya...Nakahanda na ang mga pagkain sa mesa
Ang ‘yong kape’y tinimpla ko na nang naaayon sayong
panlasa
Hindi ganun katapang, hindi rin ganun katamis
Sige...Umupo ka na’t abutin ang mga plato
Sumandok ka na ng iyong mga kakainin
Kumain ka muna haa
‘Wag mo kong intindihin
Ang bawat pagnguya mo ay ‘yong namnamin
Teka... Anong oras na pala’t ayaw kitang mahuli sayong
pupuntahan
Pakibilisan na lang
Ako na ang magliligpit
Maligo ka na’t mag sipilyo
Magbihis ka na sa kwarto
Ito na nga pala ang ‘yong baunan
“Ingat ka haa”
Aking Tanghali...
Basang basa na ko ng pawis kakabilad
Pero mamaya na ko magpupunas
Ayokong lumantad...
Pero kusa talagang bumibigay
Sa pagkainit ng haplos...Sa pagkainit ng ‘yong mga halik at
yakap...Sa pagkainit ng mga salita...
Kung kailan nasa sentro natin ang araw lahat lahat... Doon
magiging hindi tapat
Dahil ito nga ang pinakanakakaantok na parte
Oo nga’t pawisan... Titiisin ang bawat hapdi hanggang sa
makaidlip
Na sa gitna ng aking masamang panaginip
Ay muling gigisingin ng iyong pagkainit
Teka...”Nagtanghalin ka na ba?”...”Kain ka na kung hindi pa”
Wala kang dapat laktawan sa buong maghapon
Maglaan ka naman kasi ng oras para hindi mapanis yung
binalot kong baon
Pero ating tandaan... taksil ang umaga kapag ito’y naging
tanghali...bigla na lang itong magiging...
Aking Hapon...
naglaon
Mapapagalitan nanaman ako nito, nagpatuyo nanaman ako
ng pawis ko
Kailangan ko na ang mga bimpo, ako na lang ang
magpupunas nito mag-isa
Oras na ng kanilang uwian
Nasan na ba siya? Nakita niyo ba siya?
Magsisimula na kasi ang takip-silim at wala pa rin siya
Hanggang sa natuluyan nang mangitim ang langit
Kasabay ng paglalim ng gabi ang paglalim ng pag iisip
Kung kailan naging madilim ay doon nanatiling mulat ang
mga mata
Walang bakas ng antok...timon lang ay ang pagtataka
Habang naghihintay sa pintuan...
Tahimik na ang syudad... mula sa aking kinauupuan ay rinig
ko ang mundo
Dala ko ang alaala ng buong araw... hinayaan ko na lang ang
bwan na magpaliwanag kung bakit wala ka pa
Ninais ko na lang na tikman ang timpla ng kape na gusto mo
...Hindi masyadong matapang, hindi rin masyadong
matamis...
Huwag masyadong maging matapang para sa taong aalis
Tama lang na sa simula pa lang ng araw ay dapat gising ka
na...
Na sa pagdating nang kalagitnaan ng araw, ‘wag kang
magpapalaplos...
Na sa paglubog ng araw, ‘wag kang pipikit...ang pagpikit ay
ang pagsuko
Wag kang magpapayakap sa dilim...
Ayokong magpaangkin sa dilim...
Iisa lang ang aking araw..Sinimulan sa maganda mong umaga
Sinundan ng pinainit mong tanghali...Ng pinalamig mong
hapon..Hanggang sa ginaw ng gabi
Aking maghapon... marahil ay gusto niya lang na
panandaliang magpahinga
Kay dilim man ng iniwan mong sakit... Ikaw lang ang
maghapong gusto kong maulit pa ulit.
“Aking Maghapon”
By:
CARLO SHANE P. TOLENTINO
Nagsimula ito sa hindi pamilyar at mabilis na ritmo Gusto ko lang makawala sa kakahuyan
Ramdam kong nagmumula ito sa parte ko na kay tagal ko Gusto ko ng liwanag mula sa kagubatan
nang hinahanap
Gusto kong makaahon sa ilog...
Kay tagal niya kasing nagtago sa kakahuyan
Hawak ko ang papel na nilagyan ko ng liriko
Kay tagal niyang binaybay ang bawat sulok ng madilim
Umagos ang tinta’t ‘di ko na mabasa ang mga berso at koro
niyang kagubatan
Ang labis na hapdi na ang mismong nagsasabi
Kay tagal nailubog sa ilalim ng bangis ng pag-agos ng
kanyang ilog Na kahit kailan ay hindi ko na mabubura lahat ng aking
isinulat.
Gusto ko siyang alayan ng kanta...na may mga letrang
kakayanin siyang itulak sa akin pabalik Sa kabila ng nararamdaman kong lamig
Nakakayanin siyang pangitiing muli habang umiindayog Sa wakas ay bumagal na rin ang ritmo
Kinuha ko ang natatangi at matalas na panulat Unti-unti na kong naging kalmado
Pagtapos ay nanguha rin ako ako ng tinta, na kakatas lang Sa huling pagkakataon, sa huling beses na ako’y magsasalita
habang nabubuhay ang ritmo Pinakinggan ko ang aking sarili...
Sa pinakaiingatan kong papel itinala ang naisip kong liriko... “Ano nga ba itong kinakanta ko?”
Hindi natin maiiwasan ang lungkot lalo na at kung ang
kasiyahan natin ang nagbibigay nito
Paano magiging kalmado kung ayaw bumagal ng ritmo...
Ayaw ko man ay hindi ko naiwasang idiin ang pagsulat.
Hanggang sa napuno ko ang papel
“Sumunlat Ako ng Kanta”
Agad ko namang dinampot ang aking gitara upang lapatan
ito ng tono
Kinapa ko ang bawat tipa ng gitara upang hanapin ang
babagay na tunog sa nabuo kong berso at koro. By:
Pinilit kong maging masaya ang tono
Ngunit sa bandang huli, galit at lungkot lang ang nabiyayaang Carlo Shane P. Tolentino
sumayaw sa saliw ng musikang ito.
Inawit ko ito ng nakabase sa pagtibok ng ritmo...
Ang pag-awit ko ay sintunado
Walang may gustong makinig Bakit lahat ay nabingi
Ako’y mistulang napipi
Pero hindi ako bulag
Hindi ako manhid, sadyang nasanay lang ako sa sakit
Walang nakinig
Limot ko na ang ginhawa
Hindi ko maabot ang tamang pagbirit
Nauuwi lang ito sa pagpiyok
Gusto ko lang naman siyang magbalik
Makita siyang nakangiti ulit
Gusto ko lang naman siyang magbalik
Makaginhawa sa hirap at sakit
Gusto ko lang namang bumalik yung maligayang dating ako