ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΣΕ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ

Συμπληρώνονται φέτος 49 χρόνια απο την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, μια εξέγερση
που οδήγησε στην πτώση του χουντικού καθεστώτος και αποτελεί σημείο αναφοράς των
λαϊκών αγώνων από την μεταπολίτευση  μέχρι και σήμερα. Ο τριήμερος εορτασμός του
Πολυτεχνείου, ουδέποτε αποτέλεσε μια επέτειο κλεισμένη σε γυάλα, αποστειρωμένη από τις
κοινωνικές διεργασίες και τα ζητήματα που θέτει η σημερινή πραγματικότητα. Παρά τις
προσπάθειες του κράτους και ειδικά τα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης της ΝΔ, πάντοτε
κατάφερνε να συμπυκνώνει τους πόθους, τα αιτήματα και τους αγώνες του λαϊκού κινήματος
σήμερα και ειδικά των αγώνων της νεολαίας. Πολλές φορές μάλιστα πυροδοτώντας αγώνες.
Το αίτημα της εξέγερσης για “Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία” έχει γίνει ορόσημο της
συλλογικής μνήμης, μιας και ο λαός ακόμη βιώνει τα καταστροφικά αποτελέσματα της
πολιτικής που διαλύει την καθημερινότητά του.
Η εξέγερση του πολυτεχνείου θα στοιχειώνει κάθε χρόνο την κάθε κυβέρνηση, θα τροφοδοτεί
την αμφισβήτηση του λαού για την σύγχρονη ζωή του, δείχνοντας τον δρόμο της ανατροπής
και της συλλογικής διεκδίκησης καλύτερων όρων της.

Τι στην πραγματικότητα έγινε στο ιστορικό εκείνο πλαίσιο συμβάν/γεγονός που ονομάζουμε
εξέγερση του Πολυτεχνείου?

Την χρονιά του 1967 και συγκεκριμένα στις 21 Απριλίου, ο Γ. Παπαδόπουλος με τους
συνεργάτες ομοϊδεάτες αξιωματικούς του κατέλαβαν με την απειλή τωνόπλων και του
στρατού την πολιτική εξουσία. Στο πλευρό τους είχαν φυσικά τον Προέδρο των ΗΠΑ και
των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Μέσα στον πρώτο χρόνο, η χούντα των συνταγματαρχών έβαλε
τις βάσεις για το στρατιωτικό κράτος που επεδίωκε, μια μορφή κράτους “έκτακτης ανάγκης”,
επιβάλλοντας το φόβο στην ελληνική κοινωνία μέσω της οικοδόμησης της εικόνας του
εσωτερικού εχθρού και δικαιολογώντας την κάθε είδους καταστολή σε όποιον αγωνιζόταν
εναντίον της. Η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας ήταν έντονη, ιδιαίτερα στις
μεγάλες πόλεις με παρακολουθήσεις και συλλήψεις όσων στιγματίζονταν ως αντιφρονούντες
του καθεστώτος. Επόμενο βήμα ήταν οι εξορίες και τα βασανιστήρια στα κεντρικά της ΕΑΤ-
ΕΣΑ.Τα πρώτα 6 χρόνια της δικτακτορίας το κίνημα αντίστασης περιορίστηκε μόνο σε
σπασμοδικές κινησεις και εκφράσεις χωρίς να συσπειρώνει ένα δυναμικό στην βάση υλικών
όρων αντιπαράθεσης με το καθεστώς. Οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες ‘‘αντιρρήσεις’’ προς
την Χούντα προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία το 1972. Τον Μάρτη του 1973 έγινε
απόπειρα κατάληψης της Νομικής η οποία καταλήγει στην εισβολή της αστυνομίας και την
σύλληψη 100 ατόμων .Τον Σεπτέμβρη του ’73 οι φοιτητικές κινητοποιήσεις επικεντρώνονται
γύρω απο το ζήτημα της υποχρεωτικής στράτευσης , κάτι που κερδίζεται την 1 Νοέμβρη και
την ανάκληση του νομοσχεδίου για την δέσμευση για αδιάβλητες φοιτητικές εκλογές,
ωστόσο θα επιμείνουν τα υπόλοιπα αιτήματα τους. Από την κατάληψη στη Νομική μέχρι το
Πολυτεχνείο, αν και τα αιτήματα στην αρχή αφορούσαν το χώρο του Πανεπιστημίου, σχεδόν
αμέσως πήραν αντικαθεστωτικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Στις 14 Νοέμβρη
περίπου 350 φοιτητές ξεκίνησαν από τη Νομική προς το Πολυτεχνείο μετά από πληροφορία
πως υπάρχουν αναταραχές.

Έτσι ξεκίνησε η τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου, που έμελλε να αλλάξει την ιστορία.
Στο τριήμερο της κατάληψης (14-17 Νοέμβρη 1973) εντός του κτηρίου διενεργούνται
συνελεύσεις φοιτητών/τριων, εργατών/τριων και μαθητών/τριων , ενώ πλήθος κόσμου
συρρέει γύρω απο τον χώρο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το’73 δεν ήταν απλά ένα τυχαίο
γεγονός που χτίστηκε μέσα σε λίγες ώρες. Ήταν το αποκορύφωματου αντιδικτατορικού-
συνδικαλιστικού αγώνα όλων των χρόνων της δικτατορίας, το οποίο εν τέλει εκφράστηκε
στους πανεπιστημιακούς χώρους, στους οποίους η στρατιωτική δικτατορία στάθηκε
αδύνατον να ‘‘νομιμοποιηθεί’’ ιδεολογικά, πολύ περισσότερο από αλλού.Η εξέγερση του
Πολυτεχνείου έφερε στο προσκήνιο τη νεολαία και το λαό και καθορίζει από τότε τους
φοιτητικούς και λαϊκούς αγώνες. Έχουν περάσει, πλέον, 49 χρόνια από την εξέγερση του
Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ‘73 και η επίθεση ενάντια στο λαό και τη νεολαία συνεχώς
εντείνεται. Σήμερα τα κεκτημένα της εξέγερσης, όχι απλά δεν είναι δεδομένα αλλά συνεχώς
βάλλονται. Ο φετινός εορτασμός του πολυτεχνείου αναμφίβολα έρχεται σε μια περίοδο
έντονα φορτισμένη που η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει περάσει νόμους, οι οποίοι δυσχεραίνουν
ακόμα περισσότερο την καθημερινότητα μας, αναιρούν κεκτημένα αγώνων και σε
συνδυασμό με την καταστολή καταπατούν τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.

ΨΩΜΙ

Ερχόμαστε φέτος για άλλη μία φορά αντιμέτωποι/ες με μια άκρως τεταμένη κατάσταση. Το
αίτημα της τότε εξέγερσης για ψωμί βλέπουμε, με έναν καθαρό τρόπο, ότι μπορεί να
συμπυκνώνει μέχρι και σήμερα την αγανάκτηση και την αντίδραση του λαού απέναντι στην
πολιτική της φτώχειας και της ακρίβειας. Η εξαθλίωση του λαού, μετά από μια δεκαετία
μνημονίων, συνεχίζεται με ακόμα πιο ραγδαίους ρυθμούς, με χαμηλούς μισθούς, εργασιακή
επισφάλεια και νέο σαρωτικό κύμα ακρίβειας. Ενώ ο λαός αντιμετωπίζει δυσθεώρητα βάρη
η ΝΔ χρησιμοποιεί την καταστολή για να καταπνίξει κάθε λαική απάντηση. επενδύει μόνο
στον τομέα της καταστολής. Τη στιγμή που απέναντι στην καταβαράθρωση της
καθημερινότητας των λαϊκών στρωμάτων απαντά με την επικοινωνιακή πολιτική των
«επιδομάτων» που δεν επαρκούν ούτε για τα στοιχειώδη, με τελευταίο παράδειγμα-φιάσκο το
«καλάθι των νοικοκυριών». Από πέρσι, η κυβέρνηση προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις
δημοσίων υπηρεσιών όπως η ΔΕΗ, και την μείωση του κατώτατου μισθού για άλλη μία
φορά. Φέτος, και πριν ακόμα τα γεγονότα του πολέμου, αντικρίσαμε υπέρογκους
λογαριασμούς ΔΕΗ, τιμές να διπλασιάζονται, ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά που γονάτισαν
τα λαϊκά νοικοκυριά. Ειδικότερα και μετά τον πόλεμο, οι κυρώσεις που επιβάλλονται στη
Ρωσία ενισχύουν περαιτέρω τη φτωχοποίηση του λαού. με τις κυρώσεις που αποφάσισε να
εφαρμόσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε πλήρη σύμπλευση με το ΝΑΤΟ, η ακρίβεια
εκτροχιάστηκε.

Η ΝΔ ήδη απο πέρυσι μέσα απο μια σειρά νόμων είδαμε ότι έχει εξαπολύσει βίαιη επίθεση
και στον κόσμο της εργασίας (νόμος Χατζηδάκη, νόμος για το ασφαλιστικό). Ο νόμος
Χατζηδάκη αποτελεί αποκορύφωμα της επίθεσης. Καταπατά ιστορικά κεκτημένα πολλών
δεκαετιών και εμπεδώνει ακόμα περισσότερο τον εργασιακό μεσαίωνα. Βασικοί άξονες του
νομοσχεδίου αποτελούν η κατάργηση του 8ώρου, η πληρωμή των υπερωριών με ρεπό (!), η
επίθεση στα σωματεία, αφού θεσπίζει υποχρεωτικές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες στις
συνελεύσεις και φακέλωμα συνδικαλιστικών και η καταπάτηση του δικαιώματος στην
απεργία, μιας και υποχρεώνει τα σωματεία να ορίζουν προσωπικό ασφαλείας σε περίπτωση
απεργίας προσπαθώντας να περιορίσει τον αντίκτυπο των μέσων που εχουν οι εργαζόμενοι
για να διεκδικούν.

ΕΙΡΗΝΗ (προτείνω να έχει μια αυτοτέλεια το ζήτημα του πολέμου αφού δεν εντάσσεται
ακριβώς σε κάποιο από τα υπόλοιπα και είναι σημαντικό να το θίξουμε)

Απο την άλλη η κλιμάκωση του άδικου πολέμου στην Ουκρανία με την εμπλοκή ολοένα και
περισσότερων χωρών καθώς και η όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού θέτει για μας
πιο επιτακτικά από ποτέ τον αγώνα για ειρήνη μεταξύ των λαών που θα κληθούν να
πληρώσουν τις συνέπειες του πολέμου με αίμα, φτώχεια, προσφυγιά. το γεγονός του
πολέμου αλλά και η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτόν μας αναδεικνύει μια σειρά ζητημάτων.
Όπως όλοι/ες είδαμε η στάση της χώρας μας στο πόλεμο δεν ήταν άλλη παρά η τυφλή
υποταγή στις προσταγές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, με τον Μητσοτάκη να κάνει δηλώσεις πως
«θα στείλουμε έως και ανθρώπινο δυναμικό αν χρειαστεί», ενισχύοντας τελικά με εξοπλισμό
την Ουκρανία. Φυσικά είχε όλη τη στήριξη από τα συστημικά ΜΜΕ που έπλαθαν μια
πλήρως ΝΑΤΟϊκή ρητορεία, εμβαθύνοντας περεταίρω την σύνπραξη της Ελλάδας με το
στρατόπεδο ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, μακριά από την υπεράσπιση των συμφερόντων αναγκών του
λαού. Αυτές οι προθέσεις μας έγιναν διαυγώς εμφανείς από την στιγμή που η κυβέρνηση
(όπως και πολλές χώρες της ΕΕ) εφάρμοσε κυρώσεις στην Ρωσία, ξεκινώντας έναν
οικονομικό πόλεμο που μόνο επιβαρυντικά μπορούν να λειτουργήσουν στον ήδη πληττόμενο
λαό. Ώς αποτέλεσμα είχαν να επέλθει ακρίβεια, ενεργειακή «κρίση», και σπατάλη του 2%
του ΑΕΠ της χώρας σε ενίσχυση των βάσεων του ΝΑΤΟ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η
Ελλάδα κατέχει το υψηλότερο ποσοστό στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ευρώπη αναλογικά
με τον πληθυσμό της.

Μέσα απο αυτά έτσι μπορούμε να αναγνωρίζουμε πως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία
δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτέλεσε αφορμή για την η πραγματική αιτία
του πολέμου υλοποίηση του αμερικάνικου σχεδίου επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά
και συγκεκριμένα μιας επιθετικής κίνησης από πλευράς ΗΠΑ προκειμένου να ενταχθεί η
Ουκρανία σε αυτό. Οι περιοχές του Ντονμπάς, εδώ και 8 χρόνια σε πόλεμο με την δυτική
Ουκρανία που επιχειρεί να εξοντώσει ακόμη και μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, παλεύουν
κόντρα στο καθεστώς του Κιέβου. Η συγκεκριμένη κίνηση με άλλα λόγια αποτελεί
στρατηγική κίνηση από πλευράς ΗΠΑ για περικύκλωση της Ρωσίας, αλλά και ευκαιρία για
την επιβολή οικονομικών κυρώσεων και την ανάσχεση του ποσοστού των ενεργειακών ροών
από την Ρωσία προς τις Ευρωπαϊκές χώρες. Αποτελέσματα των κυρώσεων και της ακρίβειας
όπως αναφέραμε και παραπάνω έχουν ήδη γίνει εμφανή στις ζωές όλων μας , από τα ενοίκια
και το ρεύμα, έως το σουπερμάρκετ και τον καφέ. Ειδικά και στη σχολή μας ήδη βλέπουμε τα
κόστη των αναλώσιμων που ήταν ήδη δυσβάσταχτα, να έχουν διπλασιαστεί.

Είναι σαφές ότι οι λαοί θα κληθούν για άλλη μια φορά να πάρουν στις πλάτες τους τα χρέη
των πολεμικών ανταγωνισμών. ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από αυτήν την κατάσταση.
Η συλλογική μνήμη μας είναι ακόμα ζωντανή καθώς όλοι/ες ξέρουμε τι αποτελέσματα
μπορεί να φέρει η εμπλοκή του ΝΑΤΟ, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το πραξικόπημα
της 21ης Απρίλη και την Χούντα της επταετίας, που ήταν υποκινούμενο από την Αμερική.
Ειδικά στο φετινό Πολυτεχνείο οφείλουμε να δώσουμε ηχηρό αντιαμερικάνικο-
αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα, για να απεμπλέξουμε τον λαό από τα συμφέροντα της
ιμπεριαλιστικής δύναμης των ΗΠΑ και να αναδείξουμε την ανάγκη συγκρότησης
αντιπολεμικού κινήματος με τη συμβολή και του φοιτητικού.

Παιδεια:

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ως αφετηρία της τους φοιτητικούς αγώνες για ελεύθερες
εκλογές και πολιτική δράση στα πανεπιστήμια, κόντρα στο χουντικό καθεστώς και τα μέσα
καταστολής των φοιτητών. Συγκεκριμένα, όσοι/ες φοιτητές/τριες αμφισβητούσαν την
εξουσία των καθηγητών και κατ’ επέκταση το ίδιο το καθεστώς βρίσκονταν υπό τη μόνιμη
απειλή διακοπής της αναβολής τους από την στρατιωτική θητεία. Αλλά ακόμη και με
φυλάκιση. Απο την άλλη σε κάθε προσπάθεια φοιτητικών εκλογών, η απάντηση του
καθεστώτος ήταν βία και νοθεία. Έτσι οδηγηθήκαμε στην κατάληψη της νομικής και κατά
συνέπεια στην μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Μετά την επταετία, οι αγώνες των φοιτητών μετουσιώθηκαν στη συγκρότηση δομών, των
Φοιτητικών Συλλόγων, που εξασφάλιζαν πως θα μπορούν να διεκδικούν συλλογικά τα
δικαιώματα τους και με τις αποφάσεις τους να εκφράζονται. Κατοχυρώθηκε θεσμικά το
δικαίωμα των φοιτητών να διεκδικούν συλλογικά με τη θεσμοθέτηση των ΦΣ.
Κατοχυρώθηκε το πανεπιστημιακό Άσυλο, που επέτρεπε την ελεύθερη συζήτηση και
πρακτική στα πλαίσια των σχολών. Με αυτόν τον τρόπο οι φοιτητές/τριες, από το ‘73 μέχρι
και σήμερα, έχουμε καταφέρει να βάλουμε ανάχωμα σε πολιτικές που πλήττουν τη ζωή και
την καθημερινότητά μας. Το ‘79 μετά από μαζικές αντιδράσεις, το φοιτητικό κίνημα
ανέτρεψε το νόμο των διαγραφών. Το ‘06-‘07 ήρθαμε πάλι αντιμέτωποι/ες με το μέτρο των
διαγραφών και την συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16 και μετά από μεγαλειώδεις
κινητοποιήσεις, καταλήψεις, και συγκρουσιακές πρακτικές, οι φοιτητές καταφέραμε να
ρίξουμε το νόμο. Τα τελευταία 3 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, όλα αυτά τα ιστορικά
κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος έχουν μπει στο στόχαστρο.
Μέσα στον Αύγουστο του 2019, από τις πρώτες κινήσεις της ΝΔ ήταν να καταργήσει το
άσυλο, σε μία προσπάθεια να φιμώσει τη συζήτηση και τους αγώνες που τόσα χρόνια
εκτυλίσσονται στο εσωτερικό των ιδρυμάτων. Παρά τη θεσμική κατάργηση του, αυτό δεν
αποτυπώθηκε στην πράξη. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι κρατήσαμε τα ιδρύματα ζωντανά και
απροσπέλαστα από αστυνομικές δυνάμεις, μέσα από τις κινητοποιήσεις, τις συνελεύσεις,
τους συντονισμούς και τις ριζοσπαστικές πρακτικές μας. Η κυβέρνηση εκμεταλέυτηκε την
πανδημία για να φέρει την ΕΛ.ΑΣ. στο άσυλο αλλα και να ψηφίζει νόμο που εγκαθιδρύει
αστυνομικές δυνάμεις στις σχολές, που όμως ακόμα μέλει να εφαρμοστεί.

Ο αυταρχισμός κορυφώθηκε όταν ψηφίστηκε ο νόμος Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη -εν μέσω lock-

down, με το κατάπτυστο νόμο εκτροπή του Συντάγματος για απαγόρευση συναθροίσεων!-
που εμπεριέχει διαγραφές, πειθαρχικές διώξεις, πανεπιστημιακή αστυνομία (ΟΠΠΙ) και
ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ). Δύο χρόνια τώρα το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει μία
τεράστια μάχη, για να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, με αποτέλεσμα να έχει προχωρήσει
μόνο μερικώς. Από την άλλη έχει γίνει προσπάθεια να περάσουν από πειθαρχικό
συμφοιτητές/τριες μας, όπως έγινε στα Χανιά, με μόνο «αδίκημα» την αφισοκόλληση, που
και πάλι εμποδίστηκε από τους φοιτητές/τριες. Η πιο μεγάλη τομή που φέρνει αυτός ο νόμος,
η ΟΠΠΙ, προσπαθήθηκε να εγκαθιδρυθεί επανειλλημένα και κάθε φορά οι φοιτητές/τριες,
πλάι με ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα, ήμασταν εκεί, εμποδίζοντας της είσοδό της
στην Αθήνα. Βασική στόχευση της ΟΠΠΙ αποτελεί η περιφρούρηση της εκπαιδευτικής
αναδιάρθρωσης που έρχεται να εφαρμόσει η ΝΔ. Βοηθητικό ρόλο στην κατευθυνση της ΝΔ
έπαιξε φυσικά ο πρύτανης του ΕΜΠ Μπουντουβής, καθώς υλοποιεί με κάθε ευκαιρία πτυχές
της αναδιάρθρωσης, συμπεριλαμβανομένου και του νόμου για την πανεπιστημιακή
αστυνομία.Η δημόσια τοποθέτηση του ιδρύματος σε κρίσιμες στιγμές περνά εκ του στόματος
του πρύτανη και φαίνεται ως και το ίδρυμα να είναι πλήρως ταγμένο στην στρατηγική της
ΝΔ, δημιουργώντας μια πλήρως στρεβλή αντίληψη προς την κοινωνία. Παρακάμπτοντας τις
συλλογικές διαδικασίες των υδριμάτων,με εντελώς αυταρχικό τρόπο, μέσα απο Πρυτανικό
συμβούλιο θέσπισε την επιτροπή ασφάλειας για το ΕΜΠ .Στην Θεσσαλονίκη η επίθεση είναι
ακόμα μεγαλύτερη αφού πρώτα μπήκαν τα ΜΑΤ στο άσυλο και μετά επιχειρήθηκε η είσοδος
των ΟΠΠΙ, που και πάλι έπεσε στο κενό. Πιο πρόσφατα στην Αθήνα, μέσα στην εξεταστική
το κράτος επέλεξε να φέρει την ΟΠΠΙ στις πύλες του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, με στόχο να την
βάλει στα ιδρύματα, αλλά εν τέλει βρεθήκαμε στις πύλες, στον δρόμο και τις σχολές μας και
αναγκάσαμε την κυβέρνηση σε αναδίπλωση.

Στην συντεταγμένη επίθεση που προωθεί η ΝΔ δεν έλειψε να στοχοποιήσει τους

Φοιτητικούς Συλλόγους, εξαγγέλλοντας και φέρνοντας νομοσχέδιο για ενιαία
ψηφοδέλτια και ηλεκτρονικές ψηφοφορίες. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να επέμβει
στις διαδικασίες των Συλλόγων και να τους καταλύσει, για να ανακόψει την
δυνατότητα των φοιτητών να συζητούν, να οργανώνονται και να αναπτύσσουν
ριζοσπαστικές πρακτικές διεκδικώντας τα δικαιώματά τους. Προβλέπει Φοιτητικά
Συμβούλια, δοτά όργανα που εφευρίσκει το Υπουργείο για να απονομιμοποιήσει
τους ΦΣ. Πέρα από τα όργανα των φοιτητών, επεμβαίνει και στις δομές των σχολών,
δίνοντας όλες τις εξουσίες στα Συμβούλια Διοίκησης (ΣΔ). Αυτό προβλέπεται από το
νέο νόμο Κεραμέως, που ψηφίστηκε μέσα στο κατακαλόκαιρο. Τα Συμβούλια
Διοίκησης αποκτούν υπερεξουσίες, ορίζοντας μέχρι και τον κοσμήτορα, ενώ
εμπεριέχουν εξωπανεπιστημιακούς (μέχρι και μάνατζερ!) και ως αποτέλεσμα
αναλαμβάνουν τη διοίκηση των ΑΕΙ και τη διαχείριση των οικονομικών τους με
ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και σε σύμπλευση με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας,
όσον αφορά για παράδειγμα τον τομέα της έρευνας και των μεταπτυχιακών,
αποκλείοντας όλη την ακαδημαική κοινότητα από τη λήψη αποφάσεων. αποκλείουν
το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας από τη λήψη αποφάσεων, ακόμα και τα μέλη
ΔΕΠ. Μάλιστα, με πρωτοστάτη την Αρχιτεκτονική ΕΜΠ, που ο πρύτανης
Μπουντουβής παρέβλεψε την διαδικασία των εκλογών και όρισε κοσμήτορα! Ο
νόμος αυτός διαλύει παράλληλα και τα πτυχία, αποστοιχίζοντας τα επαγγελματικά
 δικαιώματα από αυτά. Κάτω από το αφήγημα της «ευελιξίας» και του
εκσυγχρονισμού στα πρότυπα της ΕΕ, κατακερματίζει τα γνωστικά αντικείμενα και
διαλύει την ενιαιότητα των πτυχίων, καθώς προβλέπει οι φοιτητές/τριες να
εντάσσονται σε σχολές αντί για τμήματα (πχ ΕΜΠ αντί αρχιτεκτονικής) και να
επιλέγουν μαθήματα από διαφορετικά αντικείμενα με διαφορετικές πιστωτικές
μονάδες, οδηγώντας σε ένα πτυχίο σούπα που σε καμία περίπτωση δεν θα είναι η
μόνη προυπόθεση για αξιοπρεπή δουλειά, αλλά θα πρέπει να χτίζεται συνεχώς από
ένα αέναο κυνήγι δεξιοτήτων. Επί της ουσίας καταργεί τον βασικό λόγο για τον
οποίο κάποιος σπουδάζει, δηλαδή την απόκτηση ενός πτυχίου που έχει κάποιο
αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας και άρα εξασφαλίζει τον βιοπορισμό του.

Η Νέα Δημοκρατία αξιοποίησε την περίοδο της πανδημίας για να περάσει μία σειρά από
νόμους-τομές για την εκπαίδευση, μεταβάλλοντας κάθε πτυχή της, από τον τρόπο εισαγωγής,
μέχρι και την αγορά εργασίας. Γίνεται ξεκάθαρο πως έχει βαλθεί να τελειώνει με τις
παρακαταθήκες που άφησε το Πολυτεχνείο και η Μεταπολίτευση, ακριβώς γιατί τόσα χρόνια
είναι αυτές που μπαίνουν εμπόδιο στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Όλο τοπροηγούμενο
διάστημα το φοιτητικό κίνημα με τη μαχητικότητα του έδειξε πως δε φοβήθηκετις χουντικές
απαγορεύσεις! Με τη μαζικότητα του κατάφερε να εμποδίσει τα σχέδια της ΝΔ,να
αποστειρώσει το πανεπιστήμιο από κάθε ίχνος πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης,να
διαλύσει τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, να επιτεθεί στα δημοκρατικά κεκτημένα των
φοιτητών(φοιτητικοί σύλλογοι, παρέμβαση στα όργανα διοίκησης κ.α.), να δυσκολέψει τη
καθημερινότητα μας και να χτυπήσει τα πτυχία και την εργασιακή μας προοπτική.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαικής πολιτικής και της προώθησης των αντιδραστικών
αναδιαρθρώσεων αποτελεί η αυταρχική θωράκιση του κράτους προκειμένου να προλάβει την
επερχόμενη κοινωνική θύελλα. Η Νέα Δημοκρατία, από την πρώτη στιγμή της εκλογής της,
όπως προείπαμε ασκεί μια πολυεπίπεδη επίθεση που προχωρά στην ένταση του αυταρχισμού
από πλευράς κράτους, πράγμα που αποτυπώνεται στο χτύπημα των Δημοκρατικών
Δικαιωμάτων και στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Γίνεται μια τεράστια προσπάθεια ώστε να
ακυρωθεί οποιαδήποτε έκφραση κινηματικών αντιστάσεων, μάλιστα η ΝΔ κάνει ξεκάθαρο
πως δεν πρόκειται ο λαός να έχει καμία υλική διεκδίκηση και πως το κράτους δεν θα κάνει
καμία παραχώρηση, αντίθετα θα συνεχίσει να απαντά με ακόμη περισσότερο
αυταρχισμό. Ξεκάθαρο παράδειγμα είναι και το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ,
που και με τα στοιχεία που συνεχώς ανακύπτουν, φαίνεται ξεκάθαρα πως η ΝΔ επιχειρεί με
κάθε τρόπο να ελέγξει την εξέλιξη του πολιτικού σκηνικού.

Βλέποντας τη διαχείριση της κυβέρνησης από την πανδημία και της πυρκαγιές μέχρικαι τις
αναδιαρθρώσεις που προχώρησε στους χώρους εργασίας και στην εκπαίδευση, φαίνεται πως
συστατικό στοιχείο της πολιτικής της ΝΔ είναι η καταστολή, η αναίρεση και η καταπάτηση
του δικαιώματος του λαού να αμφισβητεί, να αντιδράει και να κινητοποιείται. Ήδη από τα
πρώτα μέτρα που ψήφισε η κυβέρνηση φάνηκε στην πράξη ποιό είναι το περιεχόμενο του
αφηγήματος «Νόμος και Τάξη» που παίζει κυρίαρχο αυτοτελή ρόλο στην πολιτική
στρατηγική της. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η τροποποίηση του ποινικού
κώδικα αλλά και οι συνεχείς αστυνομικές αυθαιρεσίες αποτέλεσαν τα πρώτα βήματα προς
αυτή την κατεύθυνση η οποία συνεχίζεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Από την άλλη η
πολιτική αυτή της πειθάρχησης και των εντάσεων δεν υλοποιείται μόνο από την χρήση της
φυσικής βίας αλλά και μέσα από την σκλήρυνση του ίδιου του δικαστικού μηχανισμού και
νομικού πλαισίου. Αυτή την κατεύθυνση ενισχύουν και τα συστημικά ΜΜΕ, τα οποία
βρίσκονται υπό την πλήρη καθοδήγηση της κυβέρνησης. Ακόμη εκκίνησε μια σειρά διώξεων
εναντίων ανθρώπων που κινητοποιούνται ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα και στις ελευθερίες
του λαού αποτελεί η νόμος για περιορισμό των διαδηλώσεων .
Πρόκειται για έναν νόμο χουντικής εμπνέυσεως που ψήφισε η ΝΔ στον ένα χρόνο
διακυβέρνησής της και ουσιαστικά καταπατά το δικαίωμα στη διαδήλωση, πλέον ο λαός δεν
θα έχει κανέναν τρόπο να διεκδικήσει το οτιδήποτε και να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του, τα
πάντα ελέγχονται από το κράτος. Ο νόμος αυτός αποτελεί τομή, αφού στην πραγματικότητα
αναιρεί το μέσα από αγώνες κατοχυρωμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι, περιέχει διατάξεις
βγαλμένες από τα χρόνια της επταετίας και δίνει υπερεξουσία στις δυνάμεις καταστολής με
το να απαγορεύεικαι να διαλύει συναθροίσεις. Από την αρχή της διακυβέρνησης της, στόχος
της Νέας Δημοκρατίας είναι ο περιορισμός των δικαιωμάτων στην έκφραση, αλλά και η
καταστολή, με κάθε μέσο, των κοινωνικών αγώνων, και οποιουδήποτε μπορεί να
αμφισβητήσει την κυρίαρχη πολιτική. Με το νόμο για τις διαδηλώσεις η κυβέρνηση
εξυπηγρετεί ακριβώς αυτό το σκοπό, την καταστολή, την ποινικοποίηση και τη φίμωση
οποιασδήποτε έκφρασης ή μορφής διαμαρτυρίας και το πετυχαίνει στερώντας απότο λαϊκό
και νεολαΐστικο κίνημα την παρουσία του στο δρόμο.

Παρόλα αυτά, για δύο χρόνια καταφέραμε να ακυρώσουμε στην πράξη αυτόν τον νόμο,
πραγματοποιώντας κανονικά διαδηλώσεις, ωστόσο τους τελευταίους μήνες, προχωρώντας
προς τις εκλογές, η ΝΔ προσπαθεί με κάθε μέσο να τον εφαρμόσει, είτε αυτό σημαίνει ξύλο
και χημικά με στόχο τον περιορισμό της διαδήλωσης, είτε αυτό σημαίνει συλλήψεις
διαδηλωτών. Πλέον, κάθε πορεία καταστέλλεται από την αστυνομία, με στόχο να
μονοδρομηθεί ή και να διαλυθεί. Αυτό είναι δημοσιογραφικο και εχει επαναληφθει Η
τρομοκρατία και η καταστολή είναι τα όπλα της κυβέρνησης προκειμένου να σταματήσει τον
λαό από το να κάνει το αυτονόητο, να διαδηλώνει. Απο πλευράς μας όμως, όπως κάνουμε
τόσον καιρό έτσι και τώρα , δεν θα αφήσουμε τον φόβο και τους περιορισμούς να ορίσουν τις
κινήσεις μας. Διαχρονικά άλλωστε το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα αποτελούσαν εκείνους
τους παράγοντες οι οποίοι μπορούσαν να προκαλέσουν τριγμούς, αστάθειες ακόμα και να
ανατρέπουν τους νόμους και τα σχέδια των εκάστοτεκυβερνήσεων που έρχονταν για να τους
πλήξουν και αυτό ακριβώς επιχειρεί η κυβέρνηση ναδιαλύσει. 

Το Πολυτεχνείο ζει

Είναι προφανές για όλους/ες μας πως βασική στόχευση της κυβέρνησης αποτελεί η
αναδιαμόρφωση των πανεπιστημίων απο χώρους με ενεργή πολιτική συζήτηση και κοινωνική
δράση, απο χώρους που ξεδιπλώνονται άφοβα οι συνδικαλιστικές πρακτικές σε χώρους που
πραγματικα δεν θα χωράει αμφισβήτηση στις κυβερνητικές επιλογές.Αυτο εχει επαναληφθει
και πιο πανω, το λεω γτ εχει βγει τεραστιο.Το κράτος γνωρίζει πως τα πανεπιστήμια ήδη απο
την εποχή της εξέγερσης του πολυτεχνείου αποτελούν ίσως και τους μοναδικούς τόσο
ζωντανούς πολιτικά και κοινωνικά χώρους στους οποίους η αριστερά έχει ένα πεδίο
παρέμβασης.Αντί αυτού ονειρέυεται ένα πανεπιστήμιο το οποίο δεν θα είναι δημόσιο και
δωρεάν, θα είναι αποστειρωμένο απο κάθε μορφή εναντίωσης και πολιτικοποίησης που θα
επιτελεί μόνο ακαδημαικούς σκοπούς , ενώ διαδικασίες του συλλόγου όπως οι συνελεύσεις ή
κινητοποιήσεις θα καταστέλονται άμεσα. Βλέπουμε ότι η ΝΔ έτσι προχωρά  στην
τοποθέτηση των ΟΠΠΙ έξω από το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ, όλα αυτά σε συνδιασμό με την
κατάσταση που αυτή δημιουγεί στο ΑΠΘ, που υπάρχουν ΜΑΤ μέσα στο άσυλο και ρίχνουν
ξύλο, χημικά και συλλήψεις σε φοιτητές. Συγκεκριμένα η περίπτωση της σχολής μας ακριβώς
λόγω της σημασίας του Κάτω Πολυτεχενείου για το λαικό κίνημα και φοιτιτικό κίνημα είναι
με έναν σταθερό τρόπο στο στόχαστρο της κυβέρνησης ήδη απο την αρχή διακυβέρνησης
τηςμε ορίζοντα την αποσύνδεσή του από τησυλλογική μνήμη, σε μια προσπάθεια ιστορικής
παραχάραξης.

Η ανάπλαση έτσι του ιστορικού χώρου τουκάτω Πολυτεχνείου αποτελεί βασικό στοιχείο της
αναδιάρθρωσης. Η κατεύθυνση αυτή που έχει τεθεί απο το 2019 αφορά τη μετατροπή του
χώρου αυτού σε μουσείο-εκθεσιακό/συνεδριακό κέντρο με στόχο την πλήρηαποστείρωσή του
από οποιεσδήποτε κοινωνικές και πολιτικές διαδικασίες των φοιτητών. Η ανάπλαση
τουκτηρίου Γκίνη εντάσεται σε αυτό το πλαίσιο, καθώς περιγράφεται η δημιουργία ενός
περιβάλλοντος που σεκαμία περίπτωση δεν θα χωράει την φοιτητική καθημερινότητα και
δράση.Απο την άλλη τα τελευταία δύο χρόνια, με αφορμή την πανδημία, η σχολή μας
λειτουργεί με πολυ συγκεκριμένα ωράρια, ενώ τις υπόλοιπες ώρες κλειδώνει και φυλάσσεται
σαν φρούριο. Αυτή η συνθήκη πέρα από τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργεί (οτι
δηλαδή δυσκολεύει στην καθημερινότητα μας με τις εργασίες και τις μακέτες), έχει
μετατρέψει το Πολυτεχνείο σε έναν αποστειρωμένο χώρο που ο κάθε φοιτητής έρχεται μόνο
για να κάνει το μάθημά του, και μετά να πρέπει υποχρεωτικά να φύγει.Όσοι και όσες με άλλα
λόγια είχαμε συνηθήσει μια καθημερινότητα με εκδηλώσεις, συζητήσεις ,γλέντια ,θεατρικες
παραστάσεις στον χώρο του Κάτω Πολυτεχενείου σύμφωνα με τον Μπουντουβή και την
κυβερνηση πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Πρέπει να συνηθήσουμε να
βλέπουμε την σχολή μας σαν ένα αστυνομικά ελεγχόμενο φρούριο.

Παράλληλα η συνθήκη τρομοκρατίας και ελέγχου όμως δεν αφορά μόνο τα στενά όρια της
σχολής αλλά και την ευρύτερη περιοχή καθώς όλοι/ες βιώνουμε την ασφυκτική
αστυνομοκρατία που έχει εξαπλωθεί σε όλους τους δρόμους της Αθήνας και ειδικότερα στα
εξάρχεια.Μία περιοχή, της οποίας η ΝΔ επιχειρεί να αλλάξει τελείως τη φυσιογνωμία,που
αναμφισβήτητα είναι άμεσα συνυφασμένη με το Κάτω Πολυτεχνείο και να την
τουριστικοποιήσει πλήρως, δίνοντας δισεκατομμύρια σε αναπλάσεις μεγάλων επιχειρήσεων
και ξεπουλώντας το δημόσιο χώρο. Συναντάμε επομενως μια εικόνα απο δημηρίες
αστυνομικών που ‘’προστατεύουν’’ το μετρό, έχοντας κάνει ουσιαστικά κατάληψη στην
πλατεία Εξαρχείων .

Ο χώρος με άλλα λόγια του Πολυτεχνείου στο κέντρο της Αθήνας έχει τόσο μεγάλη
συμβολική και πραγματική αξία για το κίνημα και τους αγώνες της νεολαίας που όπως και
δεκαετίες τώρα,έτσι και σήμερα είναι στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Η σύνδεση του χώρου
αυτού με την ιστορία του αντιδικτατορικού αγώνα καιη μεγάλη συμβολική σημασία για τα
φοιτητικά κινήματα τη μεταπολίτευσης, αλλα και η επίμονη υπεράσπιση του χώρου αυτού
από τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς, ιδίως τους φοιτητικούςσυλλόγους
και τα αριστερά σχήματα το καθιστούν ως πεδίο συμπύκνωσης πολιτικών διεργασιών
και μεγάλων κινηματικών γεγονότων, μέχρι και πολύ πρόσφατα.

Αν κοιτάξουμε αυτά τα γεγονότα του προηγούμενου χρόνου οι μαζικές διαδηλώσεις που

συνέβησαν έδειξαν το δρόμο αντιμετώπισης αυτής της στρατηγικής. Στο δρόμο αυτό πρέπει
να συνεχίσουμε και το επόμενο διάστημα, ενάντια στον αυταρχισμό και την καταστολή. Στο
δρόμο της ρήξης και του αγώνα!

Εδω και 49 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο αποτελεί σταθερό φάρο αναφοράς των φοιτητών/τ
ριων, του αγωνιζόμενου λαού, όλων των δυνάμεων της αριστεράς και του κινήματος.
Ο Νοέμβρης ζει στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του σήμερα, μας εμπνέει τη
βεβαιότητα ότι οι αγώνες μπορούν να κερδίζουν και στις πιο δύσκολες συνθήκες να
αλλάζουν την κίνηση της ιστορίας, να ανοίγουν νέους δρόμους κι εποχές. Η ίδια η ιστορία
της εξέγερσης τουΠολυτεχνείου μας δείχνει πως μια νεολαία που
δεν υποτάσσεται είναι εκείνη που μπορεί να ανατρέψει ακόμα και τις πιο σκοτεινές
καταστάσεις.
Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να ξαναγράψουν την ιστορία όπως τους χωράει και τους
βολεύει.