Medemens van staal of plastic

‘Ik sta open voor contact met mijn medemens van staal
of plastic’. Nu ik er zo over nadenk, kom ik eigenlijk
verdacht weinig robots tegen. Als je, zoals ik, een beetje
volgt wat voor nieuwe techniek er allemaal wordt
uitgevonden, weet je dat ze steeds meer kunnen en er
ook steeds meer van komen.
Zo zijn er tegenwoordig op verschillende plaatsen al
robots actief: robots die voor de klas staan, helpen bij
operaties, aardbeienplukken of oude mensen
gezelschap houden. Ik weet dus dat ze er zijn, maar ik
zie ze niet. Ik zit niet in een klas, kom zelden in een
operatiekamer of aardbeienveld en ben nog jong
genoeg om mensenvrienden te hebben. Indirect spelen
die robots vast een rol in mijn leven, maar ik merk het niet. De laatste keer dat ik een
robot zag, was anderhalf jaar geleden in een wetenschapsmuseum in Japan. Maar ja,
daar was ik speciaal naartoe gegaan om die robot te zien, dus dat telt niet.
Ik sta echt open voor contact met mijn medemens van staal of plastic, maar ja, het
moet van twee kanten komen. Ze moeten dan wel iets doen waar ik mee te maken
heb. Misschien gebeurt het binnenkort. Deze week wordt op Schiphol een
mechanisch mannetje getest dat passagiers de weg wijst. Echt wat voor mij, want ik
heb een enorm talent voor verdwalen. Niet alleen op vliegvelden, maar ook, nou ja,
overal eigenlijk. Met een navigatierobot zou ik dus dikke vrienden kunnen worden.
Een soort wegwijs-Piet, maar dan het hele jaar door.
Ik hoop dat de test soepel verloopt en je zo’n navigatierobot op steeds meer
plekken tegenkomt. Op school om je naar het juiste lokaal te brengen, in onbekende
steden om je naar het station te leiden of in een grote supermarkt naar het juiste
schap. Dan pas begint voor mij de toekomst.

Uit: Sytse, Ik sta open voor contact met mijn medemens van staal of plastic. In: 7Days.