W latach 50. i 60.

Polska była pod rządami komunistów, którzy starali się

narzucić swój wkład w świat religii i ideologii. W tej sytuacji Kościół katolicki
stał się jedną z nielicznych przeciwwag dla władz.

Konflikt ten był sporem o to, kto ma kierować narodem i sprawować „rząd
dusz” w państwie. Władze komunistyczne podążały do narzucenia ateizmu i
socjalizmu jako głównych wartości narodowych, co było sprzeczne z doktryną i
praktyką Kościoła katolickiego. W odpowiedzi, Kościół wpływał na
społeczeństwo poprzez działanie duszpasterskie i społeczne, przedstawiając
swoje nauki.

Kościół katolicki od początku konfliktu był ofiarą represji ze strony

komunistycznych władz. Wielu księży i biskupów było więzionych, a Kościół
był kontrolowany przez rządzących. Jednak dzięki swojej niezłomności,
działaniom duszpasterskim oraz jego zwolennikom, pełnił on nadal funkcję
jednej z głównych instytucji społecznych w Polsce.

W latach 70. i 80. powstało porozumienie między Kościołem a władzami

komunistycznymi, co przyniosło duchownym pewną autonomię w kulturze i
mediach, a także ułatwiło możliwość wpływu na życie polityczne kraju. Dzięki
temu Kościół stał się jednym z liderów ruchu Solidarności, który doprowadził
do upadku komunistycznego rządu w Polsce.

Moim zdaniem Kościół katolicki wyszedł zwyciesko z całej sytuacji, ponieważ

to on miał większy wpływ na obywatli. Swoją władzę utrzymał do dziś, w
prawie niezmienionej mocy, co również ukazuje jego wygraną, zważając na
fakt, iż władza komunistyczna odeszła już w niepamięć.