CULTURELE PARTICIPATIE: OUT OF CHAOS

W AAROM KOOS IK HIERVO OR ?

Out of Chaos is een circusvoorstelling in de eerste plaats maar het theateraspect was zeker aanwezig.
Het valt dus zeker te kaderen onder bewegingstheater waarbij orde en chaos, geboorte en einde de
prominente elementen qua inhoud waren. Meestal kies ik voor theater waarbij er gesproken is en er
toch een vrij “voorbepaald” interpretatiekader is. Hiermee bedoel ik dat hun interpretatie duidelijk is
maar dat er toch nog vrijheid is om zelf elementen te interpreteren. In mijn literatuurkeuze ben ik al
uit mijn comfortzone gestapt dus besloot ik om dat ook eens te doen in mijn theaterkeuze. Waar ik
normaal met een grote boog om abstract theater of bewegingstheater loop, ben ik nu vol in diens
armen gevlogen.

E RVARIN G

Van de acrobatische toeren had ik wel verwacht dat ik fan zou zijn maar het was niet enkel dat
natuurlijk. De toeren betekenden wel degelijk iets en daarom had ik wel schrik dat het niets voor mij
zou blijken. Het duurde ook zeker tien minuten voordat ik me echt volledig aan het stuk kon geven,
zonder bias of enig ander oordeel. Op voorhand had je wel al een idee waarover het ging maar toch
had ik wat moeite om de keuzes en acties te begrijpen in de gegeven context. Maar ik gaf het tijd en
liet het daarna meer op me afkomen. Toen werd het me allemaal toch wat duidelijker hoe ze de orde
en chaos toonden. Dit gebeurde namelijk niet alleen door hun bewegingen en acrobatie, al was dat
natuurlijk wel het hoofdmiddel, maar ook door het gebruik van geluid en licht.

In het begin was het zeer donker en af en toe scheen één van de speler met een licht op een
uitbeelding door de andere spelers. Terwijl ze dit deed, nam ze ook verschillende geluiden, al dan
niet zelf geproduceerd, op die samen tot een sireneachtig lied kwamen waardoor je spontaan een
gevoel van rust kreeg terwijl de wereld “geschapen” werd op de planken. Meestal waren de lichten
zo afgesteld dat het leek alsof de spelers in de schaduw speelden aangezien je maar half hun gezicht
of lichaam kon zien. Maar wanneer het ineens chaos was, waren de lichten zeer fel (en soms zelfs
letterlijk oogverblindend). Dat contrast voegde zeker toe aan de boodschap van orde en chaos,
geboorte, sterven en wedergeboorte. Dit kwam ook terug in de geluiden en de sterkte ervan.

Op een bepaald moment speelde de speelster, die in het algemeen vooral instond voor de geluiden,
viool. De bewegingen daarbij waren soepel, rustig opbouwend et cetera en haar spel volgde deze
sfeer. Op een bepaald moment werden de tafels gestapeld tot een hoge toren waarbij zij telkens op
de hoogste tafel bleef. Tijdens het ronddragen van de violiste op de tafel die telkens op een hogere
plaats gezet werd, werd haar spel steeds steviger en klonk er meer spanning door. Op de climax
stopte ze dan ook en liet ze zich van de hoge tafeltoren vallen. Ze werd gelukkig wel opgevangen
maar het stipte weer aan hoe mooi het samenspel was van het geluid, de belichting (die hierbij
steeds meer en meer op haar gericht werd) en de acrobatie rond en met haar.

Net omdat er niet heel veel verbale zaken aan te pas kwamen, vielen de zaken als licht en geluid en
hun samenspel met de bewegingen van de spelers me meer op. Nu zag ik hoe goed deze dingen
elkaar kunnen versterken in het brengen van een boodschap. Hiermee wil ik zeker niet zeggen dat ik
nu een grote fan van bewegingstheater geworden ben. Het zal nog steeds niet mijn eerste keuze zijn
maar ik heb er wel een andere blik op gekregen en misschien zelfs een kleine appreciatie.
Voornamelijk ben ik trots dat ik uit mijn comfortzone ben kunnen stappen en het een oprechte kan
heb kunnen en willen geven. Tippen aan ‘Geen Kersentuin’ kan het van zijn leven niet maar het was
wel fijn om het te mogen beleven.

Hanne Janssens Theatertaak: Out of Chaos 1