LOGBOEK ALS JE TERUG KOMT – REBECCA STEAD
Fragment
“Het mooiste wat een mens kan ervaren is
het mysterie.” -Albert Einstein (motto
boek, p.6)
“En toen wist ik het nog niet, maar het
was ook het eind van mijn vriendschap
met Sal.” (p.30)
“‘Colin zit weer aan zijn tafel te eten. En
ik haat de stank van zure augurken.’
Meneer Tompkin keek over de rand van
zijn boek, verschoof zijn tandenstoker en
zei: ‘Probeer door je mond te ademen.’”
(p.59)
“Het drong tot me door dat Julia me iets
voordeed, me liet zien hoe ik Annemarie
moest helpen.” (p.92)
“Ik wist niet wat ik zag. Mam had een
zwaar slaaphoofd en dikke ogen. Maar ze
stond om half acht ’s ochtends
spekomelet voor ons te bakken. Ik wilde
mijn armen om haar heen slaan. Maar ik
deed het niet.” (p.125)
“Plotseling stond de lachende man midden
op de weg en liet zijn rechterbeen in een
krachtige zwaai naar voren schieten.”
(p.162)
“Maar ik heb besloten dat ik niet veel ga
zeggen. Ik zal hem gewoon mijn brief
geven en zeggen: ‘Probeer niet in de
broccoli te landen.’ Hij zal het begrijpen.
Marcus is een slimme jongen.” (p.199)
Hanne Janssens Literatuur & cultuur II
Bemerking
Het is een prachtig motto om het boek
mee te starten. Albert Einstein heeft nog
zo’n krachtige oneliners en ik ben
benieuwd naar hoe dit motto verweven
zal worden met het verhaal.
Sal krijgt een stomp in zijn maag en
hoewel ik kan begrijpen dat hij even tijd
wil nemen om ervan te bekomen, lijkt me
dit als einde van een vriendschap kiezen
toch nogal dramatisch. Is het echt het
einde of eerder een pauze?
Als lezer lag je hiermee maar als
leerkracht vond ik het een frappante
reactie. Meestal mag je niet eten in de
klas en dat was ook de opmerking die ik
verwacht had. Langs de andere kant
speelt het zich af in de Verenigde Staten
van Amerika waar de regels misschien
anders zijn dan in België. Ik ben benieuwd
of er nog andere culturele verschillen zijn.
Ik vraag me af wat er aan de hand is met
Annemarie. Waarom zit ze zo te staren,
alsof ze uit haar lichaam getreden is?
Maar wat me ook verrast is dat Julia
probeert te helpen ondanks dat er precies
toch wat strubbelingen zijn. Hun
vriendschap is misschien toch niet zo
oppervlakkig.
Waarom doet ze dat niet? Wat houdt haar
tegen om dat te doen? Is ze nog boos of
gewoon te koppig om ‘sorry’ te zeggen?
Of vindt ze het misschien frappant dat
haar moeder meer moeite doet voor hun
logée dan voor haar?
Die man is altijd overal ineens. Hoe doet
die dat toch. Wie is hij en waarom riskeert
hij zo zijn leven voor een onbekende
jongen? Waar ik nu wel aan moest
denken, is dat in één van de briefjes van
Miranda stond dat die persoon een vriend
van haar zou redden. Zou die lachende
man degene zijn van de briefjes? Maar
hoe kent hij Miranda en Sal dan?
Hoe mooi is het verhaal afgesloten. Veel
is duidelijk geworden en alle vragen
beantwoord. Toch moet ik toegeven dat ik
eigenlijk nog wel nieuwsgierig ben naar
hoe oudere Marcus het tijdreizen onder de
knie heeft gekregen en hoe zijn leven
verder gelopen is. De belangrijkste vraag
is vooral waarom hij besliste om terug in
de tijd te reizen en Sal zo te redden in
plaats van eerder in te grijpen?
1
Hanne Janssens Literatuur & cultuur II 2