Οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Πανοράματος επιμελούνται:

ΤΑ
ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ
ΝΕΑ Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022

Το σχολικό έτος 2021-2022 εξελίχθηκε σχετικά

‘ομαλά’ με τη χρήση μάσκας, τα πολλά self-test, την
συχνή καραντίνα μαθητών και εκπαιδευτικών, το
άγχος για τις εξετάσεις, την τράπεζα θεμάτων κλπ.
Σίγουρα όμως καλύτερα από τα δύο προηγούμενα,
όπου το σχολείο λειτουργούσε χωρίς το φυσικό του
χώρο, παρά μόνο μέσω ηλεκτρονικών συσκευών και
διαδικτυακών πλατφόρμων. Ο κορωνοϊός παρά τις
αρχικές προβλέψεις για κάτι παρωδικό, ήρθε για να
μείνει…
Εμείς οι μαθητές των Λυκείων, της γενιάς του
κορωνοϊού, χάσαμε κάτι από τη λάμψη της ηλικίας
μας, από τις εκδηλώσεις και τις εκδρομές που δε
ζήσαμε και αναρωτιόμαστε θα αλλάξει σύντομα αυτό
που ζούμε ή απλά θα μάθουμε να ζούμε μαζί του…
Μαθητές σε ρόλο Καθηγητών
By Αντώνης Μπούρος, Άσπα Λέστου

Έχεις φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου σε
ρόλο καθηγητή; Έχεις σκεφτεί πώς θα
ήσουν άμα δεν καθόσουν στο θρανίο
αλλά στην έδρα; Τι θα έλεγες, πώς θα
χειριζόσουν το παιδί που κοιμάται στο
μπροστινό θρανίο, τη μαθήτρια που
δημιουργεί εναέρια χάρτινα
αεροπλάνα; Αν όχι, το κάνει
πραγματικότητα η σχολική εφημερίδα,
που αναδεικνύει μέσω συνεντεύξεων
πως θα είχαν δράσει οι μαθητές του
ΓΕΛ Πανοράματος σε ρόλο καθηγητών.
Παρακάτω καταγράφονται ορισμένες
από τις απαντήσεις της έρευνας που
παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Τα 2/3 των μαθητών της Β' Λυκείου
απάντησαν ότι θα μπορούσαν και θα
ήθελαν κάποια στιγμή να εργαστούν
στο κομμάτι της διδασκαλίας. Ωστόσο,
οι απόψεις διίστανται καθώς
εμβαθύνουμε στο επάγγελμα ενός
καθηγητή.
Αρχικά, μαθήτρια του σχολείου μας
ισχυρίστηκε ότι μέγιστα
πλεονεκτήματα αυτής της
επαγγελματικής σταδιοδρομίας
καθίσταται η επαφή με τους εφήβους
καθώς και η δυνατότητα
μεταλαμπάδευσης της γνώσης, ενώ
άλλοι απάντησαν ότι η θέση ευθύνης
που αναλαμβάνει κάποιος καθηγητής
εντείνει την υπευθυνότητά του.
Βασικοί στόχοι ενός καθηγητή
σύμφωνα με απαντήσεις μαθητών,
είναι η διαμόρφωση του χαρακτήρα
των παιδιών, η μεταλαμπάδευση
εύχρηστων γνώσεων καθώς και η
γένεση δημιουργικής σχέσης μεταξύ
μαθητή - καθηγητή.
Κατά τη διάρκεια της διδακτικής ώρας,
μαθήτρια επισήμανε τη σημαντικότητα του
σεβασμού τόσο μεταξύ καθηγητή - μαθητή
όσο και ανάμεσα στους εφήβους, ενώ
εστίασε, όπως και άλλοι, στην ανάγκη
αντικειμενικής και αμερόληπτης κρίσης του
διδάσκοντα προς τους διδασκομένους.
Ειδικότερα, μαθήτρια της Β λυκείου τόνισε
ότι παρά τη σημαντικότητα της
αμεροληψίας, δυστυχώς αυτή δεν
εφαρμόζεται στην πράξη αλλά αντιθέτως ο
καθηγητής επηρεάζεται σθεναρά από το
συναισθηματικό παράγοντα και την
"εικόνα" ενός μαθητή παρά από την
επίδοσή του. Η διατήρηση της ουσιαστικής
και όχι λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος,
ησυχίας, στη διάρκεια της διδακτικής ώρας,
αποτελεί το ζητούμενο για τους
εκπαιδευτικούς, που κάποιες φορές δεν
γίνεται σεβαστό από τους μαθητές. Ακόμη,
η συμπεριφορά των ερωτηθέντων
ποικίλει στην περίπτωση που διαφωνούσαν
με το εκάστοτε εκπαιδευτικό σύστημα.
(συνέχεια σελ.3)

Σελίδα 1
Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
TΕΧΝΗ ΚΑΙ ΖΩΗ
Guardian: Η μπουγάτσα είναι «το απόλυτο πρωινό»
Η βρετανική εφημερίδα δημοσιεύει εκτενές αφιέρωμα για την «πρώτη πόλη
γαστρονομίας της Unesco στην Ελλάδα»
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ/10.02.2022
Η Θεσσαλονίκη η «πρώτη πόλη
γαστρονομίας της Unesco στην
Ελλάδα» φημίζεται για τα
τέλεια γλυκά, τα πικάντικα
σουτζουκάκια, το κρασί, τον
φραπέ και τις τοπικές
σπεσιαλιτέ που
αντικατοπτρίζουν μια πλούσια
πολιτιστική κληρονομιά, γράφει
η Βρετανική εφημερίδα
Guardian σε ένα αφιέρωμα
χαρακτηρίζοντάς την ως «ένα
μοναδικό γαστρονομικό
ρεπερτόριο».
Σημειωτέον, η Θεσσαλονίκη
είναι η μοναδική ελληνική πόλη
που έχει πετύχει την ένταξή της
στο Δίκτυο Δημιουργικών
Πόλεων Γαστρονομίας.
«Αδιαμφισβήτητα η
Θεσσαλονίκη είναι η πόλη του
φαγητού της Ελλάδας», λέει η
Ελληνοαμερικανίδα τηλεοπτική
σεφ Νταϊάν Κοτσίλας (Diane
Kochilas).
Ένα ταξίδι στην ιστορία αυτού
του σημαντικού εμπορικού
λιμανιού είναι μια συνάντηση
με αυτοκρατορίες -
ελληνιστικές, ρωμαϊκές,
βυζαντινές και οθωμανικές- και
ζωντανές κοινότητες, καθεμία
από τις οποίες έχει αφήσει το
σημάδι της στην κουζίνα της
πόλης, αναφέρει το ρεπορτάζ.
«Η Θεσσαλονίκη είναι επίσης η
καρδιά της Μακεδονίας, μιας
από τις σημαντικότερες
γεωργικές περιοχές της
Ελλάδας», λέει η Νταϊάν
Κοτσίλας. Περπατήστε στις
κεντρικές αγορές Μοδιάνο και
Καπάνι για να βρείτε ζουμερά
ροδάκινα Νάουσας, ελιές
Χαλκιδικής και κατακόκκινες
πιπεριές Φλώρινας. Το
αποτέλεσμα; Ένα μοναδικό
γαστρονομικό ρεπερτόριο, που
απολαμβάνεται με ένα
γενναιόδωρο ποτήρι τοπικό
κρασί.
Το αφιέρωμα της Guardian
συνεχίζεται κάνοντας τη δική
του επιλογή, σε κάποια από τα
κορυφαία πιάτα και γλυκά τα
οποία συνθέτουν το μοναδικό
γαστρονομικό σκηνικό της
πόλης.
Σελίδα 2
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
Η μπουγάτσα: «το
απόλυτο πρωινό»
Το απίθανο φύλλο γεμιστό με
κρέμα ή τυρί έχει τις ρίζες του
στην κωνσταντινουπολίτικη
κουζίνα από τα χρόνια της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Από εκεί έφτασε στις Σέρρες με
τους Έλληνες της Πόλης το
1922 κατά τη μεταφορά των
πληθυσμών.
Τα σμυρναίικα
σουτζουκάκια: το
διάσημο φαγητό που
ξεχωρίζει για τα
μυρωδικά του, σκόρδο
και μπόλικο κύμινο
«Στη Θεσσαλονίκη βρήκαν
καταφύγιο πολλοί από τους
Έλληνες πρόσφυγες από τη
Μικρά Ασία και η συμβολή
τους στη διατροφική ιστορία
της πόλης είναι εξαιρετική
σημαντική», λέει η Νταϊάν
Κοτσίλας. Ένα από τα
αγαπημένα τους φαγητά είναι
τα σουτζουκάκια: μακρόστενοι
μοσχαρίσιοι κεφτέδες, με
κύμινο, σκόρδο και μια πινελιά
κανέλας. Σερβίρεται επίσης με
μπούκοβο ή λίγη καυτερή
πιπερίτσα. Το κλειδί, σύμφωνα
με τον σεφ Κώστα
Ουσταμπασίδη, είναι η
«ποιότητα του κρέατος και η
πανάρχαια συνταγή» – την
οποία κρατάει μυστική.
Κουλούρια: Με ταχίνι και
κομματάκια μαύρης σοκολάτας
στη ζύμη ή με γέμιση ελιάς,
τυρί κρέμα και γαλοπούλα
βρίσκονται παντού, από τους
εξαιρετικούς, τοπικούς
φούρνους μέχρι τα μεγάλα
ταψιά των πλανόδιων πωλητών
σε διάφορα σημεία της πόλης.
Η παραδοσιακή κουζίνα των
Εβραίων της Θεσσαλονίκης: Η
Θεσσαλονίκη φιλοξενούσε
κάποτε τη μεγαλύτερη εβραϊκή
κοινότητα της Ευρώπης και για
πολλούς αιώνες είχε το
ψευδώνυμο «La madre de
Israel» (H μητέρα του Ισραήλ).
«Τα υλικά που
χρησιμοποιούνται είναι αυτά
που συναντάμε και στην
ελληνική κουζίνα, αλλά η
ιστορία της κουζίνας των
Σεφαραδιτών Εβραίων είναι
ξεχωριστή», αναφέρει ο σεφ
Κώστας Μάρκου.
Τοπικό κρασί: Η Ελλάδα, έχει
αρχίσει να γίνεται διάσημη για
τα κρασιά της. Οι αμπελώνες
γύρω από τη Θεσσαλονίκη
φιλοξενούν ντόπιες ποικιλίες
σταφυλιών, όπως η λευκή
Μαλαγουζιά, το Ασύρτικο,
καθώς και το κόκκινο
Ξινόμαυρο, το Μαυρούδι και το
Λημνιό. Η βρετανική εφημερίδα
κάνει ξεχωριστή αναφορά σε
αμπελώνες καθώς και τη
μοναδική θέα που προσφέρουν.
Μπουγιουρντί: «Στη
Θεσσαλονίκη τα πιάτα είναι
λίγο πιο πικάντικα απ’ ότι στην
υπόλοιπη Ελλάδα», αναφέρεται
στην Guardian. Αυτή η
λεπτομέρεια της τοπικής
κουζίνας μπορεί να εντοπιστεί
θριαμβευτικά στο περίφημο
μπουγιουρντί, ένα
καταπληκτικό φαγητό από την
κληρονομιά των Ελλήνων του
1920 που αποτελείται από ψητή
φέτα στον φούρνο με ντομάτες,
φρέσκες καυτερές πιπεριές και
τσίλι, αρωματισμένα με ρίγανη
και ελαιόλαδο.
Τρίγωνα: Το φύλλο είναι ο
βασιλιάς των γλυκών, αλλά
αυτή τη φορά με σιρόπι, γεμιστό
με μια βελούδινη κρέμα. «Η
Θεσσαλονίκη αποκαλείται
“γλυκιά μητέρα”», λέει η σεφ
Νταϊάν Κοτσίλας. Με ένα
τρίγωνο στο χέρι, είναι εύκολο
να καταλάβει κανείς γιατί.
Μύδια: Με τον Θερμαϊκό
Κόλπο να είναι η κύρια περιοχή
παραγωγής μυδιών στην
Ελλάδα, θα ήταν παράλειψη να
μην φάτε ένα ή δύο πιάτα,
αναφέρει η Guardian
Παραδοσιακός ελληνικός
κρύος στιγμιαίος καφές -
φραπέ: Το εμβληματικό
ρόφημα που φτιάχτηκε τυχαία
το 1957 στη Διεθνή Έκθεση
Θεσσαλονίκης όταν ο
εκπρόσωπος της εταιρίας Nestlé
Γιάννης Δρίτσας δεν είχε
διαθέσιμο ζεστό νερό και έβαλε
κρύο νερό με πάγο σε ένα
σέικερ. Τα υπόλοιπα, όπως
λένε, είναι ιστορία. Απολαύστε
αυτό σε ένα από τα πολλά καφέ
της πόλης – τα περισσότερα από
κάθε άλλη ευρωπαϊκή πόλη,
καταλήγει το ρεπορτάζ της
Guardian.
«Τα υλικά που
χρησιμοποιούνται είναι αυτά
Παραδοσιακός ελληνικός κρύος
που συναντάμε και στην
στιγμιαίος καφές -φραπέ: Το
ελληνική κουζίνα, αλλά η εμβληματικό ρόφημα που φτιάχτηκε
ιστορία της κουζίνας των τυχαία το 1957 στη Διεθνή Έκθεση
Σεφαραδιτών Εβραίων είναι Θεσσαλονίκης όταν ο εκπρόσωπος
ξεχωριστή», αναφέρει ο σεφ της εταιρίας Nestlé Γιάννης Δρίτσας
Κώστας Μάρκου. δεν είχε διαθέσιμο ζεστό νερό και
έβαλε κρύο νερό με πάγο σε ένα
σέικερ. Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι
Τοπικό κρασί: Η Ελλάδα, έχει ιστορία. Απολαύστε αυτό σε ένα από
αρχίσει να γίνεται διάσημη για
τα κρασιά της. Οι αμπελώνες
τα πολλά καφέ της πόλης – τα
περισσότερα από κάθε άλλη
γύρω από τη Θεσσαλονίκη ευρωπαϊκή πόλη, καταλήγει το
φιλοξενούν ντόπιες ποικιλίες ρεπορτάζ της Guardian.
σταφυλιών, όπως η λευκή
https://www.ot.gr/2022/02/10/plus/
Μαλαγουζιά, το Ασύρτικο, texni-kai-zoi/guardian-i-mpougatsa-
καθώς και το κόκκινο einai-to-apolyto-proino/
Ξινόμαυρο, το Μαυρούδι και το
Λημνιό. Η βρετανική
εφημερίδα κάνει ξεχωριστή
αναφορά σε αμπελώνες καθώς
και τη μοναδική θέα που
προσφέρουν.
Μπουγιουρντί: «Στη
Θεσσαλονίκη τα πιάτα είναι
λίγο πιο πικάντικα απ’ ότι στην
υπόλοιπη Ελλάδα», αναφέρεται
στην Guardian. Αυτή η
λεπτομέρεια της τοπικής
κουζίνας μπορεί να εντοπιστεί
θριαμβευτικά στο περίφημο
μπουγιουρντί, ένα
καταπληκτικό φαγητό από την
κληρονομιά των Ελλήνων του
1920 που αποτελείται από ψητή
φέτα στον φούρνο με ντομάτες,
φρέσκες καυτερές πιπεριές και
τσίλι, αρωματισμένα με ρίγανη
και ελαιόλαδο.
Τρίγωνα: Το φύλλο είναι ο
βασιλιάς των γλυκών, αλλά
αυτή τη φορά με σιρόπι,
γεμιστό με μια βελούδινη
κρέμα. «Η Θεσσαλονίκη
αποκαλείται “γλυκιά μητέρα”»,
λέει η σεφ Νταϊάν Κοτσίλας.
Με ένα τρίγωνο στο χέρι, είναι
εύκολο να καταλάβει κανείς
γιατί.
Μύδια: Με τον Θερμαϊκό
Κόλπο να είναι η κύρια περιοχή
παραγωγής μυδιών στην
Ελλάδα, θα ήταν παράλειψη να
μην φάτε ένα ή δύο πιάτα,
αναφέρει η Guardian
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Συνέχεια από τη σελ.1

Μαθητές εν ρόλο Καθηγητών

Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι θα αντιτάσσονταν και θα
υποστήριζαν εκείνο που θεωρούν οι ίδιοι σωστό, ενώ άλλοι, θα
τηρούσαν τα υπάρχοντα πρωτόκολλα διότι όπως επισημαίνουν
σε μια σχολική κοινότητα, όπως και στην ευρύτερη κοινωνία, η
υπακοή στους κανόνες αποτελεί βασική προϋπόθεση αρμονικής
συνύπαρξης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του
μαθήματος από τους εφήβους. Παρά την πληθώρα μαθήματων,
η πλειοψηφία απάντησε ότι θα ήθελε να διδάξει το μάθημα της
ιστορίας ή διάφορες ξένες γλώσσες. Μάλιστα, μαθήτρια επέλεξε
το μάθημα της μουσικής, ωστόσο τη συγκεκριμένη χρονική
περίοδο έχει αφαιρεθεί από το σχολικό πρόγραμμα. Ακόμη,
μαθήτρια ισχυρίστηκε ότι δεν μπορεί να αντικαταστήσει
κάποιον καθηγητή διότι δεν είναι ακόμη τουλάχιστον επαρκώς
καταρτισμένη για κάτι τέτοιο. Στον αντίποδα, μια άλλη
μαθήτρια επιθυμεί τις διευθυντικές αρμοδιότητες σε ένα
σχολείο, έτσι ώστε να επιβάλλει με αυστηρότητα την τάξη, σε
μια θέση όπως είπε ανώτερης εξουσίας. Τέλος, παρά το γεγονός
ότι ορισμένοι μαθητές δεν ήταν δυνατό να ανακαλέσουν στη
μνήμη τους αστείες στιγμές από τη σχολική τους ζωή, ορισμένοι
απάντησαν ότι η χιουμοριστική διάθεση ενός καθηγητή είναι
εκείνη που δημιουργεί τις καλύτερες σχολικές στιγμές.
Παράλληλα όμως, μαθήτρια του Β'2 έκανε ειδική αναφορά στο
χιουμοριστικό περιστατικό κατά το παρόν σχολικό έτος. Πιο
συγκεκριμένα, η "κηδεία" ενός υποτιθέμενου ψαριού-
κατοικίδιου ενός μαθητή και οι αντίστοιχοι "επικήδειοι λόγοι"
κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου αποτέλεσαν μια
αξιοσημείωτη χιουμοριστική στιγμή.

Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου μας … και τα αντικείμενα που διδάσκουν.

Για το σχολικό έτος 2021-2022

Ιστορία μας δίδαξαν… οι κυρίες, Γκίλινα Αθηνά, Μποχώρη Αλίκη, Παπαχατζοπούλου Ντίνα.

Οικονομικά η κα Μποχώρη Αλίκη και η κα Χατζοπούλου Ελένη.

Έκθεση , Γλώσσα, Λογοτεχνία, Αρχαία και Λατινικά μας δίδαξαν … οι κυρίες,

Βλάχου Χρύσα, Παπαγιάννη Αικατερίνη, Σιόλα Παρασκευή, Στεφανή Χαρίκλεια.

Μαθηματικά μας δίδαξαν… οι κύριοι,

Ρόδης Λουκάς, Σιδηρόπουλος Θεόφιλος, Σωτηρίου Σωτήριος.

Φυσική, Χημεία, Βιολογία μας δίδαξαν… η κυρία και οι κύριοι,

Βατός Κυριάκος, Διαμαντοπούλου Αγγελική, Κάκος Θεοδόσιος, Παπαδόπουλος Θεόδωρος, Πιττάρης Περικλής.

Θρησκευτικά μας δίδαξε … η κυρία, Χατζηλεοντίου Σουλτάνα.

Πληροφορική μας δίδαξαν… η κα Καραμπάση Όλγα και ο κος Ξενιτόπουλος Ξενοφών.

Γυμναστική μας δίδαξαν … οι κύριοι, Δούκας Αντώνιος και Μπουχουράς Γεώργιος.

Ξένες Γλώσσες μας δίδαξαν… Αγγλικά, οι κυρίες Ζέρβα Σοφία και Κοσμίδου Βικτώρια, Γαλλικά, η κα Μώραλη Στέλλα και Γερμανικά, ο κος Κωνσταντίνου Θεοφάνης
και η κα Ξανθού Αικατερίνη.

Είναι οι Πανελλήνιες η μόνη λύση;

Άρθρο του Παναγιώτη Παπανικολάου

Είναι γεγονός ότι σε μικρότερο ή σε
μεγαλύτερο βαθμό η ζωή των μαθητών γυρνάει
γύρω από τις Πανελλαδικές εξετάσεις. Επί της
ουσίας ολόκληρη η εκπαιδευτική διαδικασία στην
δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι στηριγμένη
στον εν λόγω θεσμό. Εξαιτίας αυτής της
κατάστασης όμως έχει δημιουργηθεί η εντύπωση
ότι η εισαγωγή σε ένα πανεπιστήμιο είναι ο μόνος
δρόμος που οδηγεί στην πολυπόθητη
επαγγελματική αποκατάσταση. Ωστόσο κάτι
τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην
πραγματικότητα.
Ένα μεγάλο πλήθος μαθητών συρρέει σε
σχολές των οποίων οι επαγγελματικοί κλάδοι
ακριβώς λόγω της αυξημένης ζήτησης
χαρακτηρίζονται από κορεσμό. Δηλαδή,
επαγγελματικοί όπως η δικηγορία ,η ιατρική ,η
δημοσιογραφία και η εκπαίδευση έχουν πλέον
κορεστεί με αποτέλεσμα άτομα με αξιοσημείωτα
πτυχία να μην μπορούν να βρουν δουλειά. Ο
καιρός που έπαιρνε κάποιος ένα πτυχίο από
πανεπιστήμιο και είχε εξασφαλίσει το μέλλον του
έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Όμως, τα λεγόμενα Α.Ε.Ι.(Ανώτατα
Εκπαιδευτικά Ιδρύματα) δίνουν έμφαση κατά
κύριο λόγο στην επιστημονική και την
τεχνολογική πρακτική, η οποία δεν καλύπτει
παρά ένα μικρό μέρος του συνόλου των
επαγγελμάτων. Με άλλα λόγια, υπάρχουν πολλά
πράγματα να κάνει κανείς ακόμα και αν δεν έχει
αποφοιτήσει από κάποιο Α.Ε.Ι.. Ένα πολύ απλό
παράδειγμα είναι η γραφιστική. Ο γραφίστας
είναι άνθρωπος που αναλαμβάνει ολόκληρο το
σκέλος της αισθητικής επιμέλειας μιας εταιρείας,
από το λογότυπο μέχρι την μορφή της
ιστοσελίδας. Κάποιος που έχει σπουδάσει
γραφιστική μπορεί να εργαστεί σε πάρα πολλές
θέσεις όπως : σε διαφημιστικές εταιρείες, σε
εταιρείες δημιουργίας ιστοσελίδων, σε
επιχειρήσεις γραφικών τεχνών, σε κάποιο
περιοδικό ή ακόμα και ως ελεύθερος
επαγγελματίας σε δικό του εργαστήριο.
Επίσης μπορεί κάποιος να ενδιαφέρεται
να γίνει στέλεχος διοίκησης και οικονομίας. Ο
κάτοχος αντίστοιχου πτυχίου μπορεί να
εφαρμόζει τις αρχές του management, της
οικονομίας και των δημοσίων σχέσεων. Μπορεί
να εργαστεί σε μια πληθώρα θέσεων όπως για
παράδειγμα σε βιομηχανικές επιχειρήσεις, σε
οικονομικά τμήματα και λογιστήρια
επιχειρήσεων και οργανισμών, σε τράπεζες και
ασφαλιστικές εταιρίες.
Ακόμη, μπορεί κάποιος να ακολουθήσει
την καριέρα του δημοσιογράφου χωρίς να έχει
τελειώσει πανεπιστημιακή σχολή. Στις μέρες μας,
λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης στον τομέα της
τηλεπικοινωνίας και της ενημέρωσης, το
επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι ιδιαίτερα
περιζήτητο. Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι
σημαντικότατος καθώς είναι αυτός που επί της
ουσίας γεφυρώνει την απόσταση ανάμεσα στον
άνθρωπο και τα τεκταινόμενα ενώ παράλληλα
είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην
διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Κάποιος που
ασχολείται με τον κλάδο της ενημέρωσης μπορεί
να εργαστεί σε εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια,
πρακτορεία ειδήσεων και διάφορα άλλα.
Άλλο ένα απτό παράδειγμα
επαγγέλματος ανεξάρτητο από πανεπιστημιακή
σχολή είναι αυτό του ‘Στελέχους διακίνησης
ακίνητης περιουσίας’, η αλλιώς κτηματομεσίτη.
Κύριο αντικείμενο του κτηματομεσίτη είναι η
μίσθωση κατοικιών, οικοπέδων, καταστημάτων
κ.α. Ο κτηματομεσίτης προκειμένου να κλείνει
συμφέρουσες συμφωνίες πρέπει να έχει εκτός
από γνώσεις στην αγορά ακινήτων και
ανεπτυγμένες ικανότητες στην διαπραγμάτευση
και στην επικοινωνία. Ο κτηματομεσίτης μπορεί
να εργαστεί σε μεσιτικό γραφείο, σε εταιρείες
αγοραπωλησίας ακινήτων, σε ασφαλιστικές
εταιρείες ή και σε δικό του γραφείο ως ελεύθερος
επαγγελματίας.
Επιπλέον, πάρα πολλοί κλάδοι όπως
αυτοί των τεχνικών αυτοκινήτων, των τεχνικών
θερμοϋδραυλικών εγκαταστάσεων, της
ηχοληψίας, της φωτογραφίας, της προπονητικής
αθλημάτων, της εφαρμογών πληροφορικής, της
μαγειρικής, της σκηνοθεσίας και ένα τεράστιο
πλήθος ακόμη είναι προσβάσιμοι χωρίς την
απαραίτητη είσοδο στο πανεπιστήμιο.
Σε τελική ανάλυση, αν και το
πανεπιστήμιο προσφέρει εξαιρετικές
επιστημονικές γνώσεις, η κοινωνία δεν
στηρίζεται μόνο στους επιστήμονες. Τα
περισσότερα επαγγέλματα που, από τα εντελώς
καθημερινά μέχρι ορισμένα ιδιαίτερα σύνθετα,
είναι προσβάσιμα σε όλους. Επομένως, καλό θα
ήταν πριν κάποιος αποφασίσει τι θα σπουδάσει
καλό θα ήταν να διερευνήσει πρώτα όλες του τις
εναλλακτικές.

Σελίδα 3
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022 ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΝΗ

Το πεδίο της ανθρώπινης φαντασίας είναι
σίγουρα απέραντο όσο του επιτρέπεται να
αναπτυχθεί. Ο άνθρωπος προσπαθεί
διαρκώς να διευκολύνει την καθημερινότητά
του και πασχίζει να προσθέσει σε αυτή όσο
το δυνατόν πιο πολλά όμορφα στοιχεία.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η
τάση των εφήβων να ακούν μουσική όσο
διαβάζουν, ώστε να συνδέσουν την μελέτη
με κάτι πιο ευχάριστο. Η λίστα συνεχίζει
ώσπου συνειδητοποιούμε τελικά πως ο
άνθρωπος προσπαθεί με κάθε τρόπο να
ξεφύγει από την τωρινή του πραγματικότητα
εισερχόμενος με μια άλλη αντικειμενική
πραγματικότητα στο μυαλό του. Γιατί όμως
ο άνθρωπος έχει την βαθιά ανάγκη να
ξεφεύγει από «δαίμονες» που ο ίδιος
δημιούργησε για αυτόν; Για ποιον λόγο δεν
προσπαθεί να αλλάξει ουσιαστικά μια
κατάσταση που τον φθείρει αλλά επιμένει σε
αυτή μετριάζοντας το ψυχικό άλγος με
παροδικά παυσίπονα;
Ο άνθρωπος είναι το πλέον αντιφατικό ον,
αφού ο ίδιος απεχθάνεται τη ζωή που χτίζει
για εκείνον, ωστόσο δεν νιώθει αρκετά
συνειδητοποιημένος να αλλάξει μέσα του.
Το παράλογο εντείνεται όταν
παρατηρήσουμε πως ο ίδιος άνθρωπος
που την μια μέρα υποστηρίζει με σθένος τα
ανθρωπιστικά δικαιώματα, μένει άπραγος
μπροστά σε καθημερινές «συνηθισμένες»
Ο ανθρώπινος ψυχισμός είναι σίγουρα
πολύπλοκος και μάλλον πέρα από την
κατανόηση της λογικής του, ωστόσο δεν
σημαίνει ότι πρέπει να επαναπαύεται στην
αβεβαιότητα της ανάλυσης. Εμείς οι ίδιοι
οφείλουμε να είμαστε η αλλαγή που
θέλουμε να βλέπουμε στον κόσμο γιατί
χωρίς την ατομική προσπάθεια δεν
προάγεται σε καμία περίπτωση η
συνεργασία για κάτι καλύτερο. Κάτι
καλύτερο.. Και τι είναι αυτό το καλύτερο
τελικά δεν ξέρουμε. Μπορούμε να κρίνουμε
και να συγκρίνουμε μια κατάσταση ή το
ποιόν ενός ανθρώπου, αλλά τις
περισσότερες φορές δε μπορούμε να
είμαστε βέβαιοι για τις επιλογές μας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα όμως;
Ο άνθρωπος
γεννιέται, ζει και
επιβιώνει
προσπαθώντας
να γίνει η
Ίσως σε μια εξιδανικευμένη εποχή και πάλι
ίσως όχι για όλους του ανθρώπους. Στη
σημερινή κοινωνία ερχόμαστε αντιμέτωποι
με κάθε λογής χαρακτήρες και
συμπεριφορές και ενώ πολλές από αυτές
είναι απλώς ενοχλητικές ή αδιάφορες
υπάρχουν ορισμένες που αποβαίνουν
καταστροφικές και μοιραίες για όλη την
ανθρωπότητα. Και είναι ακριβώς εκεί που
πρέπει να παλέψουμε ακόμη ως κοινωνία.
Πρέπει να σταματήσουμε να καλλιεργούμε
τα σκοτεινά ένστικτα μας και να θυσιάζουμε
τα πάντα στον βωμό της ευκολίας, του
χρήματος και την ικανοποίησης εγωιστικών
φιλοδοξιών.
Είμαστε οι επιλογές μας και αυτό δεν θα
πάψει ποτέ να ισχύει. Ο κόσμος είναι
χτισμένος με επιλογές και ιδέες ανθρώπων
και ότι βλέπουμε εμείς τώρα είναι τα
αποτελέσματά τους. Αν λοιπόν δεν μας
αρέσει αυτό που βλέπουμε τώρα, είναι στη
δική μας ευθύνη να αλλάξουμε το φιλμ. Η
ανθρωπότητα έχει ανάγκη ανθρώπους
φωτισμένους με ελπίδα και πίστη και η
φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει όσο εμείς
δεν την αφήνουμε. Είναι στο χέρι μας να
αποδεσμευτούμε από την κακία, τον φθόνο
και να σταματήσουμε για μια στιγμή να
αφουγκραστούμε την ομορφιά της
καλοσύνης.

κοινωνικές αδικίες, όταν διαπιστώσει πως

στις πιο απλές συζητήσεις οι φίλοι
καλύτερη εκδοχή Γράφει η μαθήτρια της Β’ λυκείου Τατιάνα Μπένη.
διατυπώνουν άλλα λόγια από αυτά που
πραγματικά εννοούν και τα παραδείγματα
δεν σταματούν εδώ.
του εαυτού του…

- Η πιο επίμονη ερώτηση στη ζωή, είναι: «τι κάνεις για τους
άλλους»

- Πίστη είναι το πρώτο βήμα ακόμα και όταν δεν μπορούμε

να δούμε ολόκληρη τη σκάλα.

- Όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δε

βλέπουμε.

- Αν ένας άνθρωπος δεν έχει ανακαλύψει κάτι για το οποίο

αξίζει να πεθάνει, δεν αξίζει να ζει.

- Μπορεί να έχουμε έρθει όλοι με διαφορετικά καράβια,

αλλά είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα.

Πηγή: tilestwra.com https://www.tilestwra.com/32-

vathistochasta-apofthegmata-gia-tin-anthropotita-apo-ton-martin-
louther-kingk/ .

Σελίδα 4
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Συνέντευξη με τον Δήμαρχο

By Άσπα Λέστου
Στο ξεκίνημα του νέου έτους, δόθηκε η ευκαιρία
στους μαθητές του προγράμματος “Βουλή των
Εφήβων” να μεταβούν στο Δημαρχείο του
Πανοράματος, με σκοπό να θέσουν ερωτήματα στο
Δήμαρχο κ. Ιγνάτιο Καϊτεζίδη, στο πλαίσιο μίας
συνέντευξης-γνωριμίας. Η συζήτηση
κατευθύνθηκε κατά κύριο λόγο στον ψηφιακό
κόσμο, τη θεματική δηλαδή του προγράμματος, και
τέθηκε ο προβληματισμός, κατά πόσο ένας
πολίτης-δημότης χρησιμοποιώντας τις ψηφιακές
λειτουργίες του Δήμου, ωφελείται, βλάπτεται
(δυσανασχετεί) ή παραμένει αμέτοχος στις
δυνατότητες που προσφέρει ο συγκεκριμένος
δήμος . Ο Δήμαρχος απάντησε σε όλα τα
ερωτήματα που του τέθηκαν με ξεχωριστή
αναφορά σε προσωπικές του επιλογές και στην
πολιτική του διαδρομή. Στο πλαίσιο αυτό, ο
Δήμαρχος αναφέρθηκε στις συνθήκες που τον
ώθησαν να διεκδικήσει το αξίωμα του Δημάρχου. Ο
ίδιος αρνήθηκε θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή
και επέλεξε την αυτοδιοίκηση, αφού επιθυμεί
στενή επαφή με τον κόσμο, όπου με κίνητρο την
αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, προσπαθεί να
εκπληρώσει οποιοδήποτε λογικό αίτημα των
πολιτών. Υποστήριξε ότι οι ψηφιακές υπηρεσίες
προσφέρουν πλήθος δυνατοτήτων, όπως
διαφάνεια, ταχύτητα και ποιότητα. Μάλιστα,
αναφέρθηκε στις ψηφιακές καινοτομίες του δήμου
Πυλαίας-Χορτιάτη. Ειδικότερα, λειτουργεί η
ιστοσελίδα e-15195, στην οποία μπορεί να
απευθυνθεί κάθε πολίτης για την αναφορά μιας
προβληματικής κατάστασης, σχετιζόμενης πάντα
με τις δημοτικές αρμοδιότητες. Ακόμη, ο δήμος
Πυλαίας – Χορτιάτη αποτελεί έναν από τους Από τη συνάντηση στο Δημαρχείο. 28-01-2022
πρώτους που εισήλθαν στον ψηφιακό κόσμο,
γεγονός που επιβεβαιώνεται από την παροχή
δωρεάν πρόσβασης στο διαδίκτυο στους χώρους
του Δημαρχείου, του κολυμβητηρίου-
γυμναστηρίου, της πλατείας και των ΚΕΠ.
Αξιοσημείωτη αποτελεί η υπηρεσία τηλεϊατρικής
που παρέχεται από τον δήμο μας. Στο πλαίσιο αυτό,
ο κ. Ιγνάτιος Καϊτεζίδης μας ενημέρωσε ότι, σε
συνεργασία με το νοσοκομείο Παπανικολάου, το
Διαβαλκανικό κέντρο και την εταιρία
τηλεπικοινωνιών Vodafone, προσφέρεται
ψηφιακός ιατρικός φάκελος στους ασθενείς των απογοήτευση του στην μικρή ανταπόκριση των
απομακρυσμένων περιοχών του Φιλύρου και του πολιτών.
Ασβεστοχωρίου που δεν μπορούν να μεταβούν σε Η συνάντηση με τον Δήμαρχο αποτέλεσε μία
ιατρεία. Μάλιστα, ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους πρωτόγνωρη και άκρως ενδιαφέρουσα διαδικασία για
δημότες, έχει χορηγηθεί ένα κουμπί πανικού, με το
όλους μας. Υπήρξε η πρώτη άμεση επαφή με πολιτικές
πάτημα του οποίου, σε περίπτωση ανάγκης, προσωπικότητες του δήμου μας που μας προσέφερε
ενημερώνεται ο γιατρός και το εκάστοτε τη δυνατότητα να πληροφορηθούμε για τις διάφορες
νοσοκομείο. Πρόκειται για μία σημαντική δημοτικές υπηρεσίες και παράλληλα να “εργαστούμε”
διευκόλυνση των ίδιων που ωστόσο απαλλάσσει για πρώτη φορά ως δημοσιογράφοι. Μάλιστα,
από το άγχος και τους συγγενείς τους που ενημερώσαμε το Δήμαρχο για τις δυσκολίες που
βρίσκονται μακριά από τους ασθενείς. Στην αντιμετωπίζουν οι μαθητές λόγω των ελλείψεων
ερώτηση εάν το προσωπικό του δήμου είναι ψηφιακού εξοπλισμού στο σχολείο. Με αφορμή
καταρτισμένο με τις απαραίτητες ψηφιακές
λοιπόν το πρόγραμμα ΠIZA-πρόγραμμα αξιολόγησης
ικανότητες, ο κ. Ιγνάτιος Καϊτεζίδης απάντησε ότι του εκπαιδευτικού συστήματος σε παγκόσμιο
στις θέσεις εργασίας που απαιτείται χρήση των επίπεδο, όπου συμμετέχουν πάνω από 80 χώρες- στο
ψηφιακών εργαλείων οι εργαζόμενοι είναι έμπειροι οποίο το Λύκειο Πανοράματος κλήθηκε να λάβει
και εκπαιδευμένοι σε αυτά. Τέλος, λόγω των μέρος, παρόλο που δεν διέθετε τον απαραίτητο
υγειονομικών συνθηκών, δημιουργήθηκε η εξοπλισμό και έπειτα από τη συνάντηση μας, ο
ιστοσελίδα major-online, μέσω της οποίας κάθε Δήμαρχος ανέλαβε την πρωτοβουλία να εξασφαλίσει,
πολίτης μπορεί να επικοινωνήσει διαδικτυακά με
με κατεπείγουσα διαδικασία, οκτώ υπολογιστές για το
το Δήμαρχο για την γνωστοποίηση των διαφόρων
εργαστήριο πληροφορικής, γεγονός που αναβάθμισε
αιτημάτων, προβλημάτων και προβληματισμών
συνολικά το σχολείο.
του. Ωστόσο, ο δήμαρχος εξέφρασε την

Σελίδα 5
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
Τι είναι το περιβάλλον και πώς εμείς το αλλάζουμε;
Της Τατιάνας Μπένη
Έχεις σκεφτεί ποτέ, πως η
Γη πριν από 70 χρόνια ήταν
πολύ πιο διαφορετική από
ότι σήμερα; Μάλλον ναι..
Έχεις όμως σκεφτεί πως
υπάρχουν ακόμα μέρη στον
κόσμο γεμάτα πεδιάδες,
επαρχιακούς δρόμους, χωρίς
ίχνος εργοστασίων και ρύπους
αυτοκινήτων όπου μπορείς να
περάσεις τον δρόμο χωρίς να
κοιτάξεις γύρω σου; Είναι
γεγονός πως ο άνθρωπος τις
τελευταίες δεκαετίες
αποφάσισε πως το να αυξήσει
τους ρυθμούς ζωής του θα ήταν
μια πολύ καλή ιδέα. Το να
φτάνεις σε ένα μέρος σε 10
λεπτά αντί για 40 είναι
σίγουρα πιο βολικό, το να μην
βρέχεσαι όταν θέλεις να πας
στο σχολείο επειδή υπάρχουν
αυτοκίνητα και λεωφορεία να
σε πάνε όπου θέλεις είναι
σίγουρα κάτι που δε θα
άλλαζες με τίποτα. Το να
κερδίζεις χρόνο στην
καθημερινότητα φαίνεται πολύ
χρήσιμο, ειδικά όταν
αναλογίζεσαι την θνητότητα
του ανθρώπου και σε πιάνει
εκείνο το ανεξήγητο άγχος να
κάνεις όσο το δυνατόν
περισσότερα πράγματα
μπορείς. Όμως πως έχουμε
αλλάξει το φυσικό περιβάλλον
γύρω μας για να γίνουμε πιο
πρακτικοί και αποδοτικοί;
Κάθε χρόνο παράγονται
περίπου 78-90 εκατομμύρια
αυτοκίνητα για να καλυφθούν
οι ανάγκες νέων και παλιών
οδηγών, ενώ το 80% όλων των
αυτοκινήτων μπορούν τελικά
να ανακυκλωθούν. Σίγουρα
είναι ένα ικανοποιητικό
ποσοστό, αλλά αν το δούμε
ποσοτικά: το 20% του
80.000.000 είναι 16.000.000
αυτοκίνητα κάθε χρόνο να
μένουν στην Γη. Και η ιστορία
δεν τελειώνει εκεί.
Η κτηνοτροφική παραγωγή
είναι υπεύθυνη για την
παραγωγή του περισσότερου
μεθανίου σε σύγκριση με όλες
τις υπόλοιπες ανθρώπινες
δραστηριότητες. Το μεθάνιο
συρρικνώνει το στρώμα του
όζοντος που μας προστατεύει
από την υπεριώδη ηλιακή
ακτινοβολία και η μεγάλη
συγκέντρωσή του στην
Σελίδα 6
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
ατμόσφαιρα σίγουρα δεν είναι
καλός οιωνός.
Οι αποψιλώσεις που γίνονται
ετήσια για την παραγωγή
χαρτικών ειδών, όχι μόνο
μειώνουν δραματικά τον
αριθμό διαθέσιμων δέντρων
για απορρόφηση του
διοξειδίου του άνθρακα αλλά
όλα τα δέντρα που κόβονται
απελευθερώνουν όλο το
διοξείδιο του άνθρακα που
έχουν αποθηκευμένο στα
φυλλώματά τους προκαλώντας
έτσι μεγαλύτερο κακό από ότι
καλό. Ακόμη, με τα δέντρα
απορροφώνται μεγάλες
ποσότητες νερού που πέφτουν
στο έδαφος με τις βροχές και
έτσι αποφεύγονται οι
πλημμύρες. Τα δέντρα είναι
σημαντικότατος πνεύμονας για
την Γη μας και δεν πρέπει να
γίνεται καμία προσπάθεια
υπονόμευσής τους.
Πόσο βλάπτουμε αλήθεια
το περιβάλλον ;
Η απάντηση σε αυτήν την
ερώτηση είναι πολύπλοκη και
πολυεπίπεδη. Κάθε ανθρώπινη
παρέμβαση στο φυσικό
περιβάλλον διαταράσσει την
αλυσίδα του περιβάλλοντος και
για αυτό χρειάζεται να
ληφθούν μέτρα δραστικά με
μακροπρόθεσμο χαρακτήρα.
Το άνοιγμα οικολογικών
παντοπωλείων στην Βρετανία
στα οποία κάθε πελάτης
έρχεται να αγοράσει «καθαρά»
προϊόντα με δικές του
συσκευασίες είναι σίγουρα
ένας αναχρονισμός, ίσως
απαραίτητος για να
μετριάσουμε το πρόβλημα των
αμέτρητων συσκευασιών που
πετάγονται καθημερινά στους
κάδους και στο έδαφος. Μην
ξεχνάς πως κάθε πλαστικό
μπουκάλι θέλει 450 χρόνια για
να απορροφηθεί πλήρως από
το περιβάλλον. Φαντάσου
λοιπόν τι γίνεται όταν έχουμε
εκατομμύρια τέτοια μπουκάλια
και όχι μόνο.
Πέρα από τα παραπάνω
σκέψου και την ενέργεια. Ο
άκρατος καταναλωτισμός
ξοδεύει ένα τεράστιο ποσοστό
ενέργειας του πλανήτη το
οποίο στερούνται
οι
αναπτυσσόμενες
χώρες. Τι
εννοούμε με
αυτό; Σκέψου
δύο απλά
παραδείγματα:
Πόσες φορές
αφήνουμε
ανοιχτά τα φώτα
στο σπίτι μας,
ακόμα και για
«λίγες» ώρες
επειδή τα
ξεχάσαμε; Πόση υπάρχουν ηλεκτροκίνητα
ενέργεια ξοδεύουμε τότε; Και
μοντέλα που χρησιμοποιούνται
αν αυτό σου φαίνεται μικρό
από ένας μέρος του
ποσό, ανάγαγέ το σε
πληθυσμού, ενώ εξελισσόμενα
εκατομμύρια ανθρώπων με τις
είναι τα υδροκίνητα μοντέλα
ίδιες συνήθειες.
αυτοκινήτων. Η δημιουργική
φαντασία του ανθρώπου
Πόσες φορές κάνεις μπάνιο και
σίγουρα μπορεί να βρει
όταν βάζεις σαμπουάν αφήνεις
το νερό να τρέχει για να μην τρόπους για μαζική παραγωγή
«πράσινων» αυτοκινήτων και
κρυώνεις; Πόση ώρα ξεπλένεις
ένα μόνο μαχαιροπίρουνο στον να τα κάνει προσβάσιμα και
νεροχύτη και σπαταλάς λίτρα στους απλούς καθημερινούς
νερού; πολίτες.
Στον κόσμο υπάρχουν ακόμη
Η ενέργεια που
δεκάδες περιβαλλοντικά
χρησιμοποιούμε είναι σαν μια
χρεωστική κάρτα με προβλήματα, όπως το
φαινόμενο έλλειψης της
ημερομηνία λήξης, και όσο πιο
πολύ την φορτώνουμε τόσο πιο βιοποικιλότητας σε
πολύ παίζουμε με τα όρια του οικοσυστήματα, η τρύπα του
τραπεζίτη μας, δηλαδή της Γης. όζοντος, η μόλυνση των
ωκεανών, η εξαφάνιση πολλών
Πλέον είναι διαθέσιμοι σε κάθε και διαφορετικών ζώων, η
πολίτη ηλιακοί θερμοσίφωνες υπερθέρμανση του πλανήτη
και συλλέκτες ηλιακής και πολλά άλλα που μόνο
ενέργειας για να έχει το δικό ενδελεχείς επιστημονικές
του ζεστό νερό και ρεύμα έρευνες μπορούν να
αντίστοιχα. Είναι αποτυπώσουν την πραγματική
οικονομικότερο σε βάθος τους διάσταση
χρόνου, προσφέρουν
Η αλλαγή χρειάζεται
αυτάρκεια και προστατεύουν
οργάνωση, κόπο, εργατικότητα
το περιβάλλον
και πάνω από όλα θέληση.
χρησιμοποιώντας ανανεώσιμες
Εμείς οι άνθρωποι σίγουρα
πηγές ενέργειας.
έχουμε προκαλέσει ανείπωτες
Τί μπορεί να γίνει με τα καταστροφές στο φυσικό
αυτοκίνητα περιβάλλον αλλά υπάρχει
ακόμα περιθώριο να
Εκτός από την ελαχιστοποίηση
ανατρέψουμε τούτη την
των οχημάτων ειδικά τους κατάσταση. Όλες αυτές οι
ζεστούς μήνες, κατά τους
λύσεις μπορεί να φαντάζουν
οποίους μπορούμε να ουτοπικές και δύσκολες, αλλά
προτιμάμε τα μέσα μαζικής
ακόμη και εμείς με μικρές
επικοινωνίας, το ποδήλατο και αλλαγές στην καθημερινότητά
άλλους πιο «πράσινους» μας μπορούν να κάνουν μια
τρόπους μετακίνησης διαφορά.
μπορούμε να στρέψουμε την
αυτοκινητοβιομηχανία σε
άλλες μορφές ενέργειας. Ήδη
 Μίαν άλλη 25η Μαρτίου

By Άσπα Λέστου
Η επέτειος της 25ης Μαρτίου αποτελεί μία από τις σημαντικότερες γιορτές του έθνους μας, αφού είναι η αρχή της
Ελλάδας, το ξεκίνημα του ελεύθερου Έλληνα. Αξίζει να σημειωθεί, αν και σε ελάχιστες σχολικές γιορτές γίνεται
λόγος γι’ αυτό, ότι την 25η ημέρα του Μαρτίου δεν γιορτάζουμε την νίκη ούτε την απελευθέρωση έναντι στον
τουρκικό ζυγό, αλλά την έναρξη του αγώνα, την αποπαθητικοποίηση του Έλληνα που σπάει τη σιωπή και ενδίδει
στον πειρασμό να γίνει ελεύθερος ή να πεθάνει. Και είναι καίριας σημασίας να γνωρίζουμε αυτή τη “λεπτομέρεια”
ακριβώς γιατί τιμούμε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα, θεωρούμε άξιο σεβασμού και όλων των
υπαρχόντων τιμών κάποιον που επέλεξε να αγωνιστεί ακόμη κι αν είναι δικό του το αίμα που θα χαθεί, χωρίς να
ξέρει εκείνος και χωρίς να επικεντρωνόμαστε εμείς στην έκβαση. Γιατί πάνω από όλα, γιορτάζουμε τον ηρωισμό
και μαζί με αυτόν την δύναμη της ελεύθερης καρδιάς της ανθρώπινης ύπαρξης. Φέτος όμως, εν έτη 2022, μία
ημέρα εξύμνησης του αγώνα υπέρ της ελευθερίας δυστυχώς είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρη. Δεν
μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η συγκεκριμένη γιορτή θα ήταν ποτέ δυνατόν να ταυτίζεται με κατάσταση που
εξελίσσεται όχι τότε μα τώρα, στο άμεσο και σχετικό παρόν. Πώς να το συλλάβει αυτό ο νους; Πώς μπορεί να
συνειδητοποιήσει ότι το βιβλίο της ιστορίας δυστυχώς συνεχώς διευρύνεται με αιματοβαμμένες σελίδες, με
γνωστή την έναρξη του αισχρού γεγονότος αλλά άγνωστος ο χρόνος που θα τοποθετηθεί η τελεία; Ο πόλεμος της
Ουκρανίας, που και μόνο στις λέξεις αποτυπωμένες σε χαρτί ελπίζεις να διάβασες λάθος, δεν είναι κάτι
καινούργιο, είναι κάτι άσχημο. Με τον όρο “καινούργιο” δεν εννοώ τη συγκεκριμένη διαμάχη μεταξύ των δύο
χωρών αλλά το ευρύτερο φαινόμενο “πόλεμος”. Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν είμαι ούτε εγώ ούτε οι περισσότεροι
από εμάς σε θέση να αναλύσουμε με επιστημονικούς όρους τη σύγκρουση, αλλά καλύτερα να αφήσουμε τους
ειδήμονες να κάνουν τη δουλεία τους. Αυτό που μας αναλογεί είναι να καταδικάσουμε την απάνθρωπη
κατάσταση, να σταθούμε στο πλευρό όσων πονούν, και αναφορικά με την σχολική εφημερίδα, να αξιοποιήσουμε
οποιοδήποτε μέσο όπως η συγγραφή άρθρων με στόχο την ευαισθητοποίηση, την αποσαφήνιση, τον
προβληματισμό και τη δράση. Ο πόλεμος λοιπόν δεν είναι κάτι καινούργιο, ποτέ δεν ήταν, δυστυχώς ποτέ δεν θα
είναι. Και γιατί ποτέ ο άνθρωπος δεν θα αρκεστεί σε αυτά που έχει, όπως επίσης πάντα θα προπαγανδίζεται, θα
χαλιναγωγείται και θα αποπροσανατολίζεται από τον στόχο, που δεν είναι παρά η ευτυχία όλων μας. Αν πιστεύετε
ότι επειδή δεν διασχίζουμε καθώς πηγαίνουμε στο σχολείο ναρκοπέδια και δεν πετούν στον ουρανό στρατιωτικά
αεροπλάνα δεν έχουμε πόλεμο εθελοτυφλείτε. Διότι πόλεμος δεν είναι μόνο οι χακί στολές και τα καλάσνικοφ,
αλλά κάθε κατάσταση κατά την οποία ο άνθρωπος αντί να κολυμπήσει στην θάλασσα, σταματά συνειδητά να
κινείται και πνίγεται.
-Πώς λοιπόν να συλλάβει ο νους τον πόλεμο;
-Δεν μπορεί να τον κατανοήσει, ακριβώς γιατί κανείς δεν είναι ικανός να συνειδητοποιήσει πραγματικά την ιδέα
του θανάτου.
Ως 17χρονη κοπέλα δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι δεν θα γίνω 18, δεν θα πάω στο πανεπιστήμιο, δεν θα εργαστώ,
δεν θα ταξιδέψω στον κόσμο. Και κυρίως, δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι δεν θα αγαπήσω ξανά, δεν θα αγαπηθώ
ξανά, δεν θα δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, δεν θα υπάρξουν παιδιά για να μεγαλώσουν. Κάνω εικόνα την
χώρα μου να καταστρέφεται και τρέμω. Φαντάζομαι τη ζωή να χάνεται μέσα στις σκόνες και το σκοτάδι και
ανοιγοκλείνω τα μάτια στην προσπάθεια μου να αποβάλλω τη σκέψη. Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την
ιδέα του θανάτου. Και γιατί να το κάνουμε; Γιατί κάποιος κάπου εκεί έξω, στην προκείμενη περίπτωση η
κυβέρνηση της Ρωσίας, να ορίσει τη δική σου ζωή; Με ποιο δικαίωμα τοποθετεί τη θηλιά στο λαιμό σε
ανθρώπους; Θα έρθει εκείνη μετά να εξηγήσει στο μικρό κοριτσάκι που είναι ο μπαμπάς της; Θα έρθει εκείνη
μετά να εξηγήσει στη μητέρα που πήγε το παιδί της; Μα και να εξηγήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι αρκετή.
Το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα. Το αίσθημα της αδικίας όμως είναι
δυνατότερο. Και το αίσθημα της απώλειας ξεπερνά τα πάντα αλλά δεν ξεπερνάτε ποτέ. Κανείς λοιπόν από εμάς
δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι θα πεθάνει. Όχι γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχει πυρποληθεί το δικό του σπίτι, μα γιατί
ακόμη κι αν ήταν εκείνος στο Κίεβο, δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι πεθαίνει.
Έτσι, ο πόλεμος του ’22, όπως θα γραφτεί αργότερα, ταρακούνησε τα νερά όλης της υφηλίου και προς μεγάλη μου
χαρά η πλειοψηφία τάχθηκε κατά. Άμα τασσόταν υπέρ, σταματήστε τη γη να κατέβω. Το γεγονός όμως της
ευαισθητοποίησης της ανθρώπινης ύπαρξης σε μεμονωμένα μέρη του κόσμου δεν λύνει το πρόβλημα. Ίσως
δημιουργεί μεγαλύτερη προβληματική, γιατί απλούστατα χωρίζει τον κόσμο και μαζί με αυτόν και την ανθρώπινη
ψυχή. Δημιουργούνται δύο σταθμά και οι διακρίσεις δεν είναι ποτέ ωφέλιμες. Μόνο για κάποιους….
Και τώρα;
Τώρα τι έγινε;
Το γεγονός ξεχάστηκε, τα κανάλια γύρισαν στο καθορισμένο τους πρόγραμμα, οι άνθρωποι στην καθορισμένη
τους ζωή. Μα ξεχνάμε ένα πράγμα. Και οι κάτοικοι της Ουκρανίας θέλουν να ξεχάσουν. Άλλα συνεχίζονται οι
πυροβολισμοί, συνεχίζονται οι σφαγές, συνεχίζεται το αίμα. Μήπως όμως η δική μας ξαφνική “άνοια” να έχει
μερίδιο σε όλο αυτό; Μήπως αν ξεχάσουμε εμείς δεν ξεχνούν οι υπόλοιποι; Το να εθελοτυφλούμε βλάπτει. Γιατί
δεν μπορούμε να ξεχνάμε μόνο εμείς, μπορεί και η ζωή να μας ξεχάσει. Και τότε, θα ευχόμασταν να είχαμε
θυμηθεί.

Σελίδα 7
Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022 ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Δράσεις του σχολείου μας

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ 1ου ΓΕΛ ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ

Με αφορμή τον 8ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Δημιουργίας ταινίας

μικρού μήκους με θέμα «Το Ολοκαύτωμα και οι Έλληνες Εβραίοι»
οι μαθητές του 1ου ΓΕΛ Πανοράματος Βαΐα Κοτζαγιώργη,
Αλέξανδρος Ο’ Ρήγκαν και Τατιάνα-Μικαέλα Μπένη με την
παρότρυνση της εκπαιδευτικού φιλολόγου Χαράς Στεφανή
δημιούργησαν την ταινία «Ολοκαύτωμα: η άσβεστη φλόγα
μνήμης». Οι μαθητές με τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ με
πρωτότυπο σενάριο και μουσική τα οποία γράφτηκαν από τους
ίδιους, κατάφεραν να πάρουν τιμητικό έπαινο και εφόσον οι
συνθήκες το επιτρέψουν θα ταξιδέψουν μαζί με άλλους μαθητές
που διακρίθηκαν στην Πολωνία, και θα επισκεφτούν το Κρατικό
Μνημείο και Μουσείο του Άουσβιτς στο πλαίσιο επίσκεψης
εθνικών μνημείων και μουσείων. Σκοπός του διαγωνισμού αυτού
ήταν οι μαθητές να γνωρίσουν σε βάθος ένα σημαντικό τμήμα της
ιστορίας της ανθρωπότητας που σημάδεψε εκατομμύρια
ανθρώπους και να ανακαλύψουν μια βαθύτερη κοινωνική
αλήθεια. Η φαλκίδευση της δημοκρατίας και ο προσανατολισμός
του λαού προς φασιστικά καθεστώτα που στηρίζονται σε ακραίες
και ρατσιστικές αντιλήψεις μπορεί να ελλοχεύει αμέτρητους
κινδύνους. Για αυτό πρέπει να παλέψουμε μέχρι την τελευταία
μας ανάσα για την διατήρηση, την προώθηση και την καθημερινή
εδραίωση την δημοκρατικών αρχών και αξιών ώστε να
εξασφαλίσουμε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα συμβιώνουν
αρμονικά, θα υπερβαίνουν τις αντιθέσεις τους και θα αγωνίζονται
για την ευημερία σε κάθε επίπεδο.

https://youtu.be/Hpb7dtRhxBk

- Εκδήλωση 25ης Μαρτίου

- Δράση μαθητών κατά του ρατσισμού

Στην φετινή σχολική γιορτή για την 25η Μαρτίου, της οποίας τη
διοργάνωση ανέλαβε η καθηγήτρια Χρύσα Βλάχου,
συμμετείχαν αρκετοί μαθητές οι οποίοι απήγγειλαν
μονολόγους και ποιήματα από σπουδαίους συγγραφείς
(Μπρεχτ) και ποιητές (Σολωμός, Ελύτης, Ρίτσος) με
θεματολογία σχετική με τον πόλεμο και την φύση των
ανθρώπων. Σε αυτό το πλαίσιο αναδείχθηκε μια διαφορετική
πτυχή των «πατροπαράδοτων» σχολικών γιορτών καθώς
εξερευνήθηκαν και παρουσιάστηκαν οι απόψεις Ελλήνων και
ξένων λογίων αναφορικά με ένα πρόβλημα που μας αφορά
όλους και δεν παραμένει στα στενά όρια μιας χώρας ή μιας
ηπείρου. Παράλληλα η κα. Βλάχου με αφορμή την παγκόσμια
ημέρα κατά του ρατσισμού, παρότρυνε τους μαθητές να
ζωγραφίσουν έναν πίνακα που να καθρεφτίζει την δική τους
οπτική γωνία σε ότι αφορά τις διακρίσεις κάθε είδους. Οι
πίνακες των μαθητών παρουσιάστηκαν στην σχολική γιορτή με
σκοπό να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μαθητών και καθηγητών
καθώς διαπιστώνεται πως ο ρατσισμός σε τελική ανάλυση είναι
άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο. Με άλλα λόγια, όσο
λιγότερες προκαταλήψεις έχουμε απέναντι στους
συνανθρώπους μας, τόσο πιο πλατύς γίνεται ο δρόμος για την
ειρηνική συμβίωση και δικαιότερη αντιμετώπιση των
ανθρώπων.

Σελίδα 8
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
- Κλικ, Προστάτευσέ το!

Με την υποστήριξη και την καθοδήγηση των

εκπαιδευτικών κας Κοσμίδου και κας Βλάχου, ένα
τμήμα της Β Λυκείου αποφάσισε να συμμετάσχει
σε διαγωνισμό φωτογραφίας όπου θα
προσπαθούσαν να αποτυπώσουν σε μια εικόνα ένα
θέμα, μια αξία, μια κατάσταση, που πιστεύουν ότι
αξίζει την μέριμνα και τη φροντίδα των ανθρώπων.
Η συλλογική προσπάθειά τους ανεξάρτητα από το
αποτέλεσμα έφερε πιο κοντά τους μαθητές με ένα
ζήτημα σημαντικό: Την προστασία των
καλλιτεχνικών ανησυχιών των παιδιών στον
σχολικό χώρο. Την ανάγκη δηλαδή να προωθούμε
το καλλιτεχνικό πνεύμα των μαθητών και να
αποδοθεί η σημασία που αρμόζει σε μια κατά τα
άλλα παρεξηγημένη έκφανση της ανθρώπινης
ψυχοσύνθεσης. Η δράση αυτή έδωσε την
δυνατότητα σε πολλά παιδιά να ανακαλύψουν
διάφορες πτυχές του εαυτού τους, να ασχοληθούν
με κάτι φαινομενικά άσχετο με τις συνήθεις
ασχολίες τους, ανακαλύπτοντας όμως τη
σπουδαιότητα τούτου του εγχειρήματος.

- U Report

Την Πέμπτη 14/04/2022 με τη συνοδεία των καθηγητριών κ. Ξανθού και κ. Καραμπάση και
του Διευθυντή του σχολείου κ. Ξενιτόπουλου, ένα τμήμα της Β λυκείου επισκέφτηκε το Δημαρχείο στο πλαίσιο μιας δράσης που οργανώθηκε για
όλα τα σχολεία του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη αναφορικά με την ψηφιακή πλατφόρμα της UNICEF, U-Report. Μαθητές και καθηγητές από το
Πανόραμα, την Πυλαία, το Χορτιάτη και το Ασβεστοχώρι ήρθαν σε επαφή με μια πρωτοεμφανιζόμενη στον ελλαδικό χώρο ψηφιακή πλατφόρμα
που συμβάλλει στην ενημέρωση των πολιτών και στην βελτίωση των συνθηκών ζωής τους. Η συγκεκριμένη πλατφόρμα εφαρμόζεται ήδη εδώ
και μερικά χρόνια (από το 2011) σε πολλές χώρες του εξωτερικού με αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Ήδη συμμετέχουν σε αυτήν 90 χώρες, με 21
εκατομμύρια παιδιά (14-25 ετών) τα οποία έχοντας αναλάβει τον ρόλο του U-Reporter απαντούν σε ερωτηματολόγια, ανταλλάσσουν υλικό και
πληροφορίες και κάνουν πράξη αυτό που λέμε: « Μετατροπή της υδρόγειου σε ένα πλανητικό χωριό». Οι U-Reporters παραμένουν ανώνυμοι,
συμμετέχουν δωρεάν, εκφράζουν τις απόψεις και τις ιδέες τους, ενώ οι απαντήσεις τους αναλύονται και χαρτογραφούνται ώστε τα αποτελέσματα
να παρουσιαστούν στην τοπική και εθνική αυτοδιοίκηση και να συνεπικουρήσουν στην βελτίωση των συνθηκών ζωής μας. Μετά την παρουσίαση
της πλατφόρμας από 2 αντιπροσώπους της ΜΚΟ που έχει αναλάβει την προώθηση της ιστοσελίδας στην Ελλάδα, οι μαθητές και οι καθηγητές
έλαβαν μέρος σε μια βιωματική δραστηριότητα. Μετά την εγγραφή τους, απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο με σκοπό να φωτιστούν τα θετικά
σημεία του δήμου μας και να τονιστούν τα περιθώρια βελτίωσής του. Με την πλατφόρμα αυτή οι νέοι παρακινούνται να εξωτερικεύσουν σκέψεις
και ιδέες για το πως ο κόσμος μπορεί να γίνει ένα καλύτερο μέρος για όλους, να ανανεώνεται συνεχώς και να προσαρμόζεται στις ανάγκες τους.
Οι νέοι συστήνονται ξανά σε έναν διαφορετικό κόσμο και αποκτούν την ευθύνη του, υποσχόμενοι να τον προστατεύουν και να τον φροντίζουν.

Σελίδα 9
Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022 ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Επίσκεψη μαθητών σε ιστορικά μνημεία της πόλης μας.

Στα πλαίσια του μαθήματος των Λατινικών
πραγματοποιήθηκε επίσκεψη των μαθητών,
στο ιστορικό κέντρο της πόλης μας και
συγκεκριμένα στην Καμάρα, στη Ροτόντα
και στη Ρωμαϊκή Αγορά. Την επίσκεψη
οργάνωσε η εκπαιδευτικός ΠΕ02 κα Μίχα
Ευνίκη και συνόδευσε και η κα Βλάχου.
Ενισχύθηκε, έτσι, η γνώση του πλαισίου
μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε, μιλήθηκε και
εξελίχθηκε ως γλώσσα λογοτεχνίας και
επιστήμης η λατινική γλώσσα. Πρώτη στάση
του περιπάτου μας ήταν η Καμάρα. Στο
μνημείο αυτό παρατηρήσαμε τον γλυπτό
διάκοσμο και διαπιστώσαμε πώς οι τέχνες
αυτήν την εποχή καλούνται να εξυμνήσουν
τον εκάστοτε ηγεμόνα. Δεύτερη στάση μας
ήταν η Ροτόντα, ένα κτήριο που είχε
ανεγερθεί αρχικά για τη λατρεία των
ειδωλολατρικών θεών του ρωμαϊκού
κόσμου, γρήγορα όμως μετατράπηκε σε
χριστιανικό ναό. Τελευταία στάση του
περιπάτου η Ρωμαϊκή αγορά και το μουσείο
της. Τα ευρήματα που εκτίθενται στο
συγκεκριμένο μουσείο μας έδειξαν με τον
καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι ο χώρος
αυτός ήταν το κέντρο της δημόσιας ζωής της
πόλης: ανάμεσά τους ξεχώρισαν ένα οστέινο
εισιτήριο για το Ωδείο της Αγοράς, μια
λίθινη «αφίσα» που διαφήμιζε στους
περαστικούς της αγοράς τους προσεχείς
αθλητικούς αγώνες αλλά και τα καλούπια
για την κοπή νομισμάτων στο
νομισματοκοπείο που λειτουργούσε στον
συγκεκριμένο χώρο.

Επίσκεψη μαθητών της Β’ Λυκείου στη Λίμνη Κερκίνη και στα Άνω Πορόια .

Ημέρα ημερήσιας εκδρομής για τη Β’

Λυκείου, στη Λίμνη Κερκίνη και στα
Άνω Πορόια Σερρών.
Ο καθαρός αέρας και τα άφθονα νερά
της περιοχής, έδωσαν στους μαθητές
την ευκαιρία να ξεφύγουν από τη
ρουτίνα της καθημερινότητας και να
παίξουν στη φύση, κάνοντας ιππασία,
πεζοπορία αλλά και «βουτιές» στο
ρυάκι…

Σελίδα 10

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα
Μια γυναίκα θρύλος
Άρθρο της Μαριλένας Κοτσιά
Μια γυναίκα που
ανήκει σε
μυθοπλασία, σε μια
παράλληλη
πραγματικότητα. Κι
όμως, όχι απλά
υπήρξε ως
ρεαλιστική φιγούρα
αλλά και στιγμάτισε
την ιστορία του
Ελληνικού κράτους.
Θεωρείται μια από
τις πιο σκληρές και καταξιωμένες γυναίκες
στην ιστορία παγκοσμίως, έχοντας
αποσπάσει μεγαλύτερες τιμές από ξένες
χώρες, παρά από την Ελλάδα.
Η Λασκαρίνα Πινότση γεννήθηκε στις
φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Η
μητέρας της είχε πάει εκεί για να επισκεφτεί
τον πατέρας της, όταν αυτός είχε
φυλακιστεί, από τους Οθωμανούς, για την
συμμετοχή του στα Ορλωφικά. Η
ημερομηνία γέννησής της είναι 11 Μαΐου
του 1771, όταν η ιδέα μιας ανεξάρτητης
Ελλάδας ήταν μία απλή ευχή. Με τον
θάνατο του πατέρα της στη φυλακή, αυτή
και η μητέρα της μετακόμισαν στην Ύδρα
και μετ’ έπειτα στις Σπέτσες.
Σε ηλικία 17 χρονών παντρεύτηκε με τον
Σπετσιώτη Δημήτριο Γιάννουζα και
απέκτησε τρία παιδιά. Ζούσαν μία
φυσιολογική ζωή, μέχρι που 9 χρόνια μετά
τον γάμο τους, ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε
συμπλοκή με Αλγερινούς πειρατές και η
Λασκαρίνα έμεινε χήρα σε ηλικία 26 ετών.
Βέβαια 4 χρόνια αργότερα ξαναπαντρεύτηκε
με τον Σπετσιώτη πλοιοκτήτη και πλοίαρχο
Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο
πήρε και το όνομα με το οποίο είναι γνωστή
στην ιστορία “Μπουμπουλίνα”, δηλαδή
γυναίκα του Μπούμπουλη. Ακόμα ένας
γάμος έληξε άδοξα, αφού έμεινε για δεύτερη
φορά χήρα, το 1811, με τον θάνατο του
Μπούμπουλη να είναι παρόμοιος με αυτό
του πρώτου της συζύγου. Βρισκόταν μόνη
σε ηλικία 40 ετών, έχοντας αποκτήσει
συνολικά έξι παιδιά και μαζί με την τεράστια
περιουσία 300.000 ταλάντων στην κατοχή
της, που κυρίως κληρονόμησε από τον
δεύτερο της γάμο.
Στην αρχή ασχολήθηκε με επενδύσεις σε
καράβια, αγόρασε μετοχές σε πλοία των
Σπετσών και ασχολήθηκε γενικότερα με τα
ναυτιλιακά. Το 1816, οι Οθωμανοί
επιχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία
της, λόγω της ρωσικής σημαίας των πλοίων
του Μπουμπούλη, στον Ρωσοτουρκικό
Πόλεμο του 1806. Όμως με τη μεσολάβηση
Χαρτονόμισμα 50 δραχμών, έτους 1978.
Πηγές: https://www.sansimera.gr/biographies/257
https://www.athensvoice.gr/greece/750882-laskarina-mpoympoylina-mia-emvlimatiki-prosopikotita
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF
%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
του Ρώσου πρεσβευτή Στρογκάνωφ και της
μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατάφερε
να διασώσει την περιουσία της.
Πιστεύεται πως το 1819 η Μπουμπουλίνα
μυήθηκε στην φιλική εταιρεία,
οργανώνοντας την απελευθέρωση της
Ελλάδας, κατά το διάστημα που βρισκόταν
στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό βέβαια
αμφισβητείται, διότι ένας από τους κανόνες
των φιλικών ήταν να μην επιτραπεί η
συμμετοχή γυναικών στην εταιρεία.
Επιστρέφοντας πίσω στις Σπέτσες, διέταξε
τη ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», το
οποίο κόστισε 25.000 δίστηλα. Το πλοίο το
ονόμασε «Αγαμέμνων», με τις φιλοδοξίες να
φέρει ανάλογες νίκες όπως ο Βασιλιάς των
Μυκηνών στον Τρωικό πόλεμο. Ήταν το
μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην
Επανάσταση με μήκος περίπου 34 μέτρα
και εξοπλισμένο με 18 κανόνια.
Στο ξέσπασμα της επανάστασης, που τόσο
αυτοθυσιάστηκε γι’ αυτή, αφιέρωσε όλη της
την περιουσία,
την ενέργεια
της με
απαράμιλλο
θάρρος και τα
όνειρα της για
την ελευθερία.
Σε μια έφοδο
των Τούρκων
σκοτώθηκε ο
γιος της
Ιωάννης
Γιάννουζας.
Στο ποίημα
της
Μυρτιώτισσας
“Μπουμπουλίνα” περιγράφεται ως μία
αληθινή καπετάνισσα.
[...]
Ω! των καπεταναίων, καπετάνισσα!
που κυβερνάς του τιμονιού το δοιάκι,
στο πρόσταγμά σου ο άνδρας υποτάζεται
και φαίνεται σαν άπραγο παιδάκι.
Σου καμαρώνω το κορμί το μπρούντζινο,
τα χέρια τα τραχιά και τα μαλλιά σου,
που αναλυτά σαν φίδια αναταράζονται
Και μοναχά αποφεύγω τη ματιά σου.
[...]
Μετά την κατάληψη του Ναυπλίου από
τους Έλληνες, το 1822, η Μπουμπουλίνα
εγκαταστάθηκε εκεί, την τότε προσωρινή
έδρα της κυβέρνησης, όπου έζησε για
περίπου δύο χρόνια. Στα μέσα του 1824
εκδιώχθηκε από τους Έλληνες, διότι
υποστήριξε τον τότε φυλακισμένο Θεόδωρο
Κολοκοτρώνη, ο οποίος ήταν και συγγενής
Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
εξ αγχιστείας, μετά τον γάμο της κόρης της
με τον γιό του. Έτσι πήραν πίσω από αυτή
το μέρος γης που της έδωσαν για την
προσφορά της στον αγώνα και έμεινε
φτωχή και αδικημένη. Οπότε πήρε τον
δρόμο για τις Σπέτσες, ώστε να ζήσει στο
σπίτι του δεύτερου άντρα της, μέχρι και τον
θάνατό της.
Το τέλος της δεν άργησε να έρθει, καθώς
τον Μάιο του 1825, βρέθηκε δολοφονημένη
στο σπίτι της. Ο φόνος της θεωρείται πως
έγινε κατά λάθος. Μία νύχτα ο γιος της
Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την
Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς
αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου
Ορλώφ, από τον δεύτερο γάμο της μητέρας
της. Ο Ορλώφ μαζί με την οικογένειά του,
πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας για να
γυρίσει η κουνιάδα του πίσω. Στη λογομαχία
που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και
χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα,
που έπεσε νεκρή. Βέβαια δεν αποκλείεται ο
φόνος της να ήταν και προσχεδιασμένος.
Η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα βρήκε μία ζωή
άτυχη, που την έκανε η ίδια άξια και
ξακουστή. Υπήρξε μία επαναστάτρια, μία
αγωνίστρια, μία ηρωίδα, που παρά το
μεγάλο χάσμα των δύο φύλων κατάφερε να
γίνει αυτή μία καπετάνισσα, που η Ελλάδα
της χρωστάει πολλά. Έδωσε όλη της την
περιουσία στη πατρίδα, μέχρι που η
πατρίδα την έδιωξε, γιατί φάνηκε θαρραλέα
υποστηρίζοντας αυτό που η ίδια πίστευε
σωστό. Σκοτώθηκε γιατί υπερασπίστηκε την
οικογένειά της. Ήταν γυναίκα, μάνα, ηρωίδα
και ναύαρχος.
Η μεγάλη σάλα του σπιτιού της, με το σκαλιστό
Φλωρεντιανό ταβάνι. Μουσείο Μπουμπουλίνας,
Σπέτσες.
Η Ρωσία την τίμησε με τον τίτλο του
ναυάρχου του ρωσικού στόλου, έγινε η
πρώτη γυναίκα ναύαρχος του ρωσικού
στόλου στην ιστορία της Ρωσίας και μια από
τις πρώτες ναυάρχους στην παγκόσμια
ιστορία. Στην Ελλάδα από την άλλη, το
2018 της απονεμήθηκε ο βαθμός του
υποναυάρχου επί τιμή, ο Πολεμικός
Σταυρός Α ‘ Τάξεως και το Μετάλλιο
Εξαίρετων Πράξεων. Αυτή υπήρξε η πρώτη
επίσημη τιμή που έλαβε από την πατρίδα
της, μετά τον θάνατό της.
Μία δραχμή, έτους 1992.
Σελίδα 11
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022 ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ

Daydreaming: Τα ταξίδια του μέλλοντος;

By Άσπα Λέστου
Πριν δύο χρόνια, η υγειονομική κατάσταση που ονομάζουμε κορωνοϊό μας
απαγόρευσε ξαφνικά τη δυνατότητα να ταξιδεύσουμε τόσο στη γειτονική πόλη όσο και
στην άλλη άκρη του κόσμου. Μας άφησε με τα χέρια δεμένα και το διαβατήριο κλειδωμένο
στο συρτάρι να περιμένουμε ευλαβικά να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, να γεμίσουμε
πάλι τη βαλίτσα με ρούχα και την καρδιά με αναμνήσεις. Μα όσο περνούσε ο καιρός αντιλαμβανόσουν ότι ίσως το ταξίδι που
ονειρευόσουν σε ένα μήνα πρέπει να πάρει ακόμη μία παράταση. Και έτσι, παραμένει αυτό που ήταν, όνειρο. Είναι όμως αυτό το
μέλλον, θέλουμε το “daydreaming” να αποτελέσει τη νέα μορφή ταξιδιού;
Αν σε ρωτούσα τώρα που θα ήθελες να είσαι, θα ήξερες να απαντήσεις; Γιατί εγώ ξέρω, και ξέρω διότι το μυαλό μου κάθε στιγμή είναι
και σε άλλο προορισμό, ποτέ εκεί που πραγματικά βρίσκομαι, στο σχολείο, στο σπίτι, στην πόλη μου. Διότι μέσα σε αυτήν την
κατάσταση, είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης. Όταν δεν σου αρέσει η αληθινή πραγματικότητα ή καλύτερα όταν έχεις βαρεθεί την
επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και υπό κανονικές συνθήκες θα ταξίδευες αλλά τώρα δεν μπορείς, το “daydreaming” αποτελεί
ίσως τη μοναδική λέμβο σωτηρίας σου. Είναι όμως ουσιαστικά καλό για τον εαυτό σου ή απλώς μία παραίσθηση που για μόνο λίγο σου
δίνει ελπίδα και μία δόση ευτυχίας;
Ρωτήσαμε μαθητές Λυκείου και οι απαντήσεις θαρρώ πως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Αυτά που ζω κατά τη διάρκεια του
“ Στην καραντίνα, χωρίς το daydreaming Αντίθετα με τα παραπάνω, δεν έλειψαν daydreaming δεν υπάρχει περίπτωση να τα
θα πάθαινες κατάθλιψη” δήλωσε μαθήτρια μερικοί που δεν γνώριζαν την έννοια κάνω στην πραγματικότητα.
της β’ τάξης, που δεν είναι η μόνη που daydreaming ή που αν και την είχαν
υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Μάλιστα, τα ακούσει δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία. “Με -Ναι αλλά αυτό δεν σε βοηθάει.
“ταξίδια καραντίνας” αποτέλεσαν τη ικανοποιούν οι καταστάσεις στις οποίες
μοναδική διέξοδο από τους τέσσερεις βρίσκομαι. Στην καραντίνα δεν ένιωσα -Όντως, μου προκαλεί μία νοσταλγία και
τοίχους του δωματίου, ενώ παράλληλα άσχημα που δεν ταξίδευα, διότι δεν έχει μία πικρή αίσθηση απογοήτευσης.
προσέφεραν τη δυνατότητα να ζήσει τύχει να πάω ταξίδι τόσο πολύ για να πάω Πάραυτα δεν είναι κάτι που μπορείς να
κανείς καταστάσεις “σουρεάλ”. Έτσι, να δω το μέρος, αλλά για να είμαι με την σταματήσεις, διότι δεν επέλεξες να το
κατάφεραν να επιβιώσουν και μετά την παρέα. ξεκινήσεις.” απαντά.
άρση των περιοριστικών μέτρων, αφού Πάντως, παρά την κυριαρχία του
έδωσαν και δίνουν την ευκαιρία σε -Ναι αλλά αν πήγαινες, θα ήσουν με την daydreaming, στην υποθετική περίπτωση
ανθρώπους να βιώνουν μια “παράλληλη” παρέα. γενικότερης απαγόρευσης των ταξιδιών, η
ζωή θα έλεγε κανείς, πολλές φορές πιο λέξη “βαρύ” είναι από μόνη της μία
-Δεν πειράζει τι να κάνουμε, η παρέα θα δήλωση. Μάλιστα, μόλις μαθητής β
ελκυστική από την πραγματική. είναι εδώ όμως” ήταν μία από τις Λυκείου ερωτήθηκε “πως θα ένιωθες άμα
"Εγώ το κάνω συνέχεια, αλλά δεν με απαντήσεις αναφορικά με το daydreaming, σου απαγόρευαν τα ταξίδια”, η αυθόρμητη
βοηθάει, έχω βολευτεί σε αυτήν την αρκετά ελπιδοφόρα για τη νέα γενιά. απάντηση του ήταν “Τι λες ρε τώρα;”
κατάσταση και δεν κάνω καινούργια “Πολύ σπάνια επιδίδομαι στο Κάποιος συμπλήρωσε ότι είναι
πράγματα”. Η συγκεκριμένη απάντηση daydreaming, γιατί μου αρέσει ότι κάνω αναπόφευκτο να νιώθεις άσχημα σε μία
μαρτυρά το γεγονός ότι το daydreaming αυτή τη στιγμή. Άμα θέλω να ξεφύγω, άμα τέτοια περίπτωση αφού ο άνθρωπος, από
δεν πρόκειται απλώς για μία νέα συνήθεια θέλω να κάνω κάτι δεν θα το σκεφτώ, θα τη φύση του, “πάντα θα ζητάει αυτό που
των νέων μόνο κατά τη διάρκεια της πάω να το κάνω στην πραγματική ζωή. Το δεν έχει”. Πολλοί ακόμη ήταν αυτοί που θα
καραντίνας ή με σκοπό την απομάκρυνση daydreaming είναι κάτι σαν να σχεδιάζω τι επέλεγαν να ξεχάσουν την ύπαρξη των
από την ανία και την πλήξη. Πλέον έχει θα κάνω μετά, δεν είναι φανταστικό ταξιδιών έτσι ώστε να μην νιώθουν ότι τους
πάρει πολύ μεγαλύτερη διάσταση από σενάριο. Άμα δεν μπορώ, λόγω πχ λείπει κάτι ενώ άλλοι απάντησαν ότι
αυτό, αφού τώρα τείνει όχι μόνο να καραντίνα, θα το δω ρεαλιστικά και θα εφόσον βρίσκονταν με τους αγαπημένους
αντικαταστήσει την αληθινή αποδεχτώ ότι δεν μπορώ να το κάνω, δεν τους ανθρώπους ο τόπος είναι αμελητέας
πραγματικότητα, αλλά να την υποβαθμίσει θα το σκέφτομαι καν.” ανέφερε στην σημασίας. Βέβαια, υποστηρίχθηκε ότι το
σε εξαιρετικά επικίνδυνο βαθμό. “Τα συνέντευξη του μαθητής Λυκείου, ο οποίος daydreaming θα γίνει υποκατάστατο των
συναισθήματα στο daydreaming είναι πολύ καθ’ όλη τη διάρκεια του λόγου τόνισε ότι ταξιδιών είτε το θέλουμε είτε όχι, και ότι ο
πιο έντονα και τα σενάρια πιο ελκυστικά. απολαμβάνει πάντα τη στιγμή. Την άνθρωπος μπορεί “να συνηθίζει αυτό που
Έτσι, όταν στην πραγματικότητα δεν συγκεκριμένη απάντηση όμως αποκρούει η έχει και να μάθει να είναι ευτυχισμένος
γίνονται όλα τόσο έντονα, θέλεις να αντίθετη πλευρά υποστηρίζοντας ότι το χωρίς τα ταξίδια.” Πόσο εύκολο όμως είναι
ξαναγυρίσεις πίσω στο daydreaming.” daydreaming είναι μία ασυναίσθητη να απαρνηθείς για ΠΑΝΤΑ κάτι που
αναφέρει μαθήτρια επίσης της β’ Λυκείου. ενέργεια του εγκεφάλου και όχι κάτι που αγαπάς, αυτό που δίνει ζωή στη ζωή σου;
επιλέγεις να κάνεις. “Δεν εξαρτάται από το Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο άνθρωπος
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πριν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα ταξίδια.
χρόνια ότι το μυαλό θα ήταν απειλητικός φύλο αλλά από το πόσο εξωστρεφής είσαι.
Εγώ, ως εσωστρεφής έχω μία ολόκληρη, Μπορεί όμως να ζήσει; Αυτό το αφήνω να
εχθρός της ίδιας της ύπαρξης του… το απαντήσει ο καθένας σας….
τελείως διαφορετική ζωή στο μυαλό μου.

Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming Daydreaming

Σελίδα 12

ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
Επαγγελματικός προσανατολισμός: Εσύ επέλεξες;
Μια έρευνα που επιμελήθηκαν οι: Μαριλένα Κοτσιά , Άσπα Λέστου , Τατιάνα Μπένη , Αντώνης Μπούρος.
Η επιλογή επαγγέλματος αποτελεί μία από τις σημαντικότερες
αποφάσεις που καλείται να πάρει ο νέος, αφού έχει καίριο
αντίκτυπο για το μέλλον του. Πώς όμως μπορούμε να ζητάμε από
τους εφήβους, που το νεαρό της ηλικίας τους δεν τους επιτρέπει
την απαραίτητη ωριμότητα και αυτογνωσία, να αποφασίσουν το
επάγγελμα που θέλουν να ασκούν εφ’ όρου ζωής; Κάπως έτσι
καταλήγουμε στον επαγγελματικό προσανατολισμό, ως ένα χέρι
Μετά από τις παραπάνω ερωτήσεις ανακαλύψαμε ότι το σχολείο
μπορεί να συμβάλλει σημαντικά στην επιλογή επαγγέλματος των
νέων και πως πολλοί εναλλακτικοί τρόποι που προτάθηκαν από
τους μαθητές μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη. Οι
περισσότεροι πιστεύουν πως η επανένταξη του ΣΕΠ θα είναι
καίριο βήμα που θα ξεκαθαρίσει αρκετά το τοπίο για εκείνους με
την παρουσίαση επαγγελμάτων, των απαιτήσεών τους και με την
συνεπικουρία του, ο ΣΕΠ μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές να
ανακαλύψουν τον εαυτό τους, τις ικανότητες και τις κλίσεις τους.
Άλλοι τρόποι εντάσσονται στο πλαίσιο των ομιλιών από ειδικούς
που μπορούν να συμβουλεύσουν τους μαθητές, ενώ από πολλούς
θεωρείται πως η ανανέωση του εκπαιδευτικού δυναμικού μπορεί
να προσθέσει μια νότα νεωτερισμού και δημιουργικής
ανάπτυξης. Οι επισκέψεις σε πανεπιστήμια μπορούν να είναι
σημαντικό ερέθισμα που θα δώσει έμπνευση και κίνητρα στους
μαθητές. Η προσθήκη νέων μαθημάτων ακόμη, οι συζητήσεις, τα
ειδικά μαθήματα για άτομα που δεν θέλουν να δώσουν
πανελλήνιες (π.χ. καλλιτεχνικά ) καθώς και η αναβάθμιση των
εργαστηρίων μπορούν να δώσουν χώρο στους μαθητές να
επιλέξουν ελεύθερα και αυτόβουλα το επάγγελμα τους χωρίς να
Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
βοηθείας για τους νέους, αφού οι υπόλοιποι τρόποι δεν δύναται
να πραγματοποιηθούν.
Σε έρευνα που υλοποιήθηκε στο σχολείο μας, οι μαθητές όλων
των τάξεων ερωτήθηκαν σχετικά με την επαγγελματική
σταδιοδρομία τους, οι απαντήσεις των οποίων παρουσιάζουν
ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
προσανατολιστούν και να πάρουν μια απόφαση που δεν ταιριάζει
με την ιδιοσυγκρασία τους.
Η επιλογή επαγγέλματος λοιπόν είναι σε κάθε περίπτωση μια
δύσκολη και καθοριστική απόφαση για τον άνθρωπο. Δεν μπορεί
να αποφασίσει κανείς τι επάγγελμα θέλει να ακολουθήσει σε
έναν χρόνο ή σε μια νύχτα. Χρειάζεται χρόνο, επιμονή,
αυτογνωσία και πολλές άλλες αρετές ώστε να θεωρείται
απόφαση έγκυρη και ουσιαστική. Το επάγγελμα μάς ακολουθεί
για όλη την ζωή μας και για αυτό δεν πρέπει να το
αντιμετωπίζουμε με ελαφρότητα. Είναι σημαντικό να το αγαπάμε
και να νιώθουμε την ανάγκη μέσα μας να το ασκούμε, όχι μόνο
για οικονομικούς λόγους, αλλά επειδή αισθανόμαστε ότι μας
ολοκληρώνει και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Γιατί στο
τέλος της ιστορίας αυτό που μας νοιάζει είναι να είμαστε
χαρούμενοι εμείς και οι γύρω μας, και δυστυχώς ή ευτυχώς το
επάγγελμα είναι παράγοντας της ευτυχίας μας. Για αυτό και
έχουμε ανάγκη ανθρώπους ανοιχτούς, με όνειρα, ελπίδες και
προσδοκίες. Ανθρώπους που αναζητούν κάτι καλύτερο από τους
ίδιους και από την ζωή, ανθρώπους με όραμα και θέληση. Θέληση
για να κάνουμε τον κόσμο ένα πιο όμορφο μέρος να ζει κανείς.
Σελίδα 13
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022
Όταν σου
δίνεται η
ευκαιρία να
σχολιάσεις την
τέχνη, πάντα
ξεκινάς από το
συναίσθημα,
αυτήν την
επίγευση που
αφήνει στον
παραλήπτη το
έργο. Προσωπικά,
επιτυχημένη
θεωρώ την τέχνη
που μου δημιουργεί συναισθήματα που δεν
αναγνωρίζω, που δεν ήξερα ότι υπάρχουν ή
συνειδητά τα αγνοούσα, ίσως ένα
συνονθύλευμα συναισθημάτων και
αισθήσεων με ένα χαμόγελο στα χείλη ως
απόρροια γλυκιάς επίγευσης, έντονου
προβληματισμού ή ελπίδας.
Η Αβερτοσιά της Τίνας Κουρκουμέλη
διεγείρει λοιπόν ένα συνδυασμό αγνώστων
συναισθημάτων που όμως έχουν ως τελικό
αποτέλεσμα μία γλυκιά επίγευση της
ελπιδοφόρας ολοκλήρωσης. Αποτελεί το
πρώτο μυθιστόρημα μίας γυναίκας από την
Κεφαλονιά που αγαπά τον τόπο της και
περισσότερο την πολυπλοκότητα των
ανθρώπινων σχέσεων καθώς και της ίδιας
της οντότητας του ατόμου. Βρισκόμαστε
λίγο μετά τον ισχυρό σεισμό στο νησί, λίγο
πριν την επιβολή δικτατορίας στην Ελλάδα.
Όμως, αυτή η χρονολογική τοποθέτηση δεν
είναι παρά ελλιπής. Κατά μήκος του βιβλίου
παρατηρούμε αναφορές σε διάφορα
ιστορικά γεγονότα, βασικές “κολόνες” της
εποχής. Όμως η Άρτεμις, κατήργησε την
“κολόνα”. Αυτή η δυναμική πρωταγωνίστρια
αγωνίζεται στο δύσκολο έργο του να είσαι
γυναίκα σε μία μικρή ελληνική κοινωνία την
δεκαετία του ’60 που όσο προχωρούμε
αποδεικνύεται δυσκολότερο. Μας διηγείται
τη μόρφωση που λάμβανε στο σχολείο μέσω
της κολόνας, οι αιματοβαμμένες γάμπες της
τη διέταζαν να υπομένει τον πόνο από τον
δάσκαλο, από τον μετέπειτα σύζυγο χωρίς
μία λέξη διαμαρτυρίας. Η οικογένεια της
μπορεί να μην επικροτεί, αν και ασυνήθιστο
για την εποχή, την κακοποίηση της
γυναίκας έναντι της ολοκληρωτικής
υποταγής της αλλά παραμένει σιωπηλή και
σκύβει το κεφάλι στο ζυγό της κοινωνίας.
“Γιατί αυτός είναι άνδρας και όλα του
επιτρέπονται” υποστηρίζει η μητέρα της.
Στο βιβλίο αναφέρονται υποθέσεις
βιασμών, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες
και περιγραφές προσγειωμένες στην
αληθινή πραγματικότητα που ωθούν τον
αναγνώστη να κλείσει το βιβλίο για να
σταματήσει να πονά για την κοπέλα. Μα
μόνο όταν κάποιος μας δείχνει την αλήθεια
μπορούμε να ανοίξουμε αληθινά τα μάτια
μας. Μάλλον όμως τα έχουμε όλοι
συνειδητά κλειστά, γιατί όχι μόνο το
φαινόμενο, σχεδόν μετά από έναν αιώνα
συνεχίζεται, αλλά οι γυναίκες κυριεύονται
από την ίδια ντροπή, την ίδια απέχθεια για
τον σώμα και τον εαυτό τους και όχι για τον
άνδρα που το προκάλεσε, την ίδια τάση
μυστικότητας προς αποφυγή της
κατακραυγής και της απειλής του θύτη.
Όμως εδώ, παρατηρούμε μία δόση ελπίδας.
“Μέσω της γνώσης θα μπορέσεις να σταθείς
αντιμέτωπη με τους ισχυρούς.”
Σελίδα 14
ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
Αβερτοσιά της Τίνας Κουρκουμέλη
Σχολιάζει η Άσπα Λέστου
επαναλαμβάνει ο πατέρας της. Μία υπέροχη
λεπτομέρεια του βιβλίου είναι αυτή η αλκή
που προσδίδει στη πραγματική και
συνειδητή γνώση. Μάλιστα, μέσω των
πολυποίκιλων αναφορών σε συγγραφείς και
τα αντίστοιχα έργα τους, όπως ο Σίλερ με το
Γάντι και ο Μπρεχτ, ο αναγνώστης μπορεί
να διδαχτεί τους κολοσσούς της παγκόσμιας
λογοτεχνίας που ίσως να μην γνώριζε και να
εμφυσήσει στη μελέτη τους.
Κατά μήκος του μυθιστορήματος ακόμη ο
αναγνώστης έρχεται διαρκώς αντιμέτωπος
με ηθικά διλήμματα και φιλοσοφικές
αναζητήσεις που ούτε η πρωταγωνίστρια
πολλές φορές δεν μπορεί να διαλευκάνει και
να αποφασίσει τη σωστή επιλογή.
Κλειδώνεις την πόρτα του παρελθόντος ή το
κοιτάς στα μάτια παρά τον πόνο που
προκαλεί; Μήπως μόνο όταν μπορέσεις να
αδειάσεις το κεφάλι σου από τη σκέψη είσαι
ελεύθερος; Τι είναι ελευθερία; Η Ένωση
είναι Απελευθέρωση ή απόρροια αυτής ή
μήπως τίποτα από τα δύο; Αρκεί να
περιμένω να μου λύσουν τα χέρια οι άλλοι ή
μήπως θα έπρεπε να επέμβω εγώ η ίδια; Οι
θύμησες είναι νοσταλγία ή ενοχλητικές
υπενθυμίσεις;
Η Άρτεμις πραγματεύεται βαρυσήμαντες
έννοιες, αμφισβητώντας με θάρρος το
περιεχόμενο τους, ακόμη κι αν ξέρει ότι
αυτό μπορεί να της στοιχίσει την ελευθερία,
την εκτίμηση, την ζωή της.
. Όμως η ζωή, γράφεται με τρία
γράμματα:
Ζήλος, Ωριμότητα, Ήθος.
Αμφισβητεί τον τρόπο κατάκτησης της
ελευθερίας, υποστηρίζει ότι ο λόγος έχει τη
δύναμη να εξουδετερώσει τη σκέψη και ότι
ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί για τον
τρόπο που θα πεθάνει και κυρίως να
αποφύγει τη γνώση του θανάτου του.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται για τον άδικο χρόνο,
που σύμφωνα με την ίδια είναι
ερμαφρόδιτος, δεν αναπαράγεται, αλλά και
για την έννοια της υπακοής. Για να
εκτιμήσουμε την ελευθερία μήπως έχουμε
ανάγκη τον περιορισμό, μήπως η υπακοή
είναι η πηγή όλων των αρετών; Η Άρτεμις,
ένα κορίτσι με πνεύμα αχαλίνωτο που διψά
για γνώση και μία καρδία που κάθε φορά
που χτυπά γεννάται ένας νέος αγώνας
αντίστασης, που αναζητά την ελευθερία και
τη δικαιοσύνη με κάθε κόστος. Η Άρτεμις
που μάχεται την ίδια τη ζωή, θέλει να την
αιφνιδιάσει, που αγωνίζεται ενάντια στον
εαυτό της, παλιό και σύγχρονο, καθώς και
στην ίδια την πραγματικότητα. Είναι πολλές
φορές όπου η ηρωίδα αμφισβητεί την
αλήθεια του γεγονότος που βιώνει, στοιχείο
αρκετά ασυνήθιστο που αναγκάζει τον
αναγνώστη να διαβάσει ξανά το απόσπασμα
καθώς πείθεται ότι ίσως αυτό που έγινε να
ήταν τελικά πλασματικό. Άλλες φορές,
θεωρεί ότι η πραγματικότητα μπορεί να
γίνει υποφερτή όταν τα δάκρυα “ξεπλένουν”
την ανάμνηση. Πρέπει να επισημανθεί ότι
το βιβλίο περιγράφει την καθημερινότητα
του κοριτσιού από την απαρχή της ζωής
της, όχι της ύπαρξης, ή τουλάχιστον από
την απαρχή διεκδίκησης της ζωής της και
καταγράφει την μετάβαση στα διαφορά
επίπεδα και στους διαφορετικούς ρόλους. Ο
αναγνώστης αισθάνεται συνοδηγός στη ζωή
του κοριτσιού και την παρατηρεί να
εξελίσσεται, να αντιμετωπίζει τα νέα
προβλήματα της ζωής, παρατηρεί τις
σκέψεις της, την καταπίεση που υφίσταντο
στην δικτατορική Ελλάδα με τις ενωμένες
σελίδες των βιβλίων. “Ποτέ μου δεν έχω
κάνει το κορόιδο, ούτε τώρα θα το κάνω”
ήταν η απάντηση της στον αξιωματικό που
προσπαθούσε να της “κλείσει το στόμα”.
Αλλά η φωνή, όταν έχει υπόστρωμα τη
γνώση, δεν μπορεί να αποσιωπηθεί από
κανέναν.
Το βιβλίο, μέχρι και την τελευταία σελίδα
προσθέτει νέες πληροφορίες για την
πρωταγωνίστρια και τελειώνει όπως
ακριβώς ξεκίνησε. “Πιστεύαμε ότι η ζωή μας
δεν θα είχε τέλος, αφού για εμάς δεν είχε
καν αρχή” φράση που συμμερίζεται η φίλη
της Θάλεια. Είναι ενδιαφέρον κατά πόσο
ένα πρόσωπο μπορεί ταυτόχρονα να
αποτελεί κυρίαρχο χαρακτήρα, να κατέχει
καίριο ρόλο στην αρχή και το τέλος του
βιβλίου, κι όμως στο φάσμα του να
εμφανίζεται ως απλός παρατηρητής. Όμως
ακόμη και τότε που δεν εμπλέκεται στα
δρώμενα, η Θάλεια προσφέρει την αντίθετη
από εκείνη της Αρτέμης, οπτική γωνία
οδηγώντας τον αναγνώστη να επιλέξει
εκείνος πια είναι η σωστή αντιμετώπιση, αν
υπάρχει σωστή αντιμετώπιση.
Μεταξύ των αγαπημένων μου σημείων θα
μπορούσε να συμπεριληφθεί η πολύπτυχη
προσωπικότητα της ηρωίδας. Μία
ανεξάρτητη γυναίκα, δεν σημαίνει μία
μοναχική γυναίκα. Η Άρτεμις, ένας
δυναμικός χαρακτήρας δεν αντιλαμβάνεται
τον γάμο ως υποχρέωση αλλά ως συνειδητή
επιλογή και επιθυμία. Στο βιβλίο, υπάρχουν
στοιχεία αχαλίνωτου έρωτα και κυρίως
αληθινής αγάπης σε συνδυασμό με την
ανεξάρτητη και ελεύθερη προσωπικότητα
της.
Μπορεί να καταλάβει κανείς ότι το βιβλίο,
στην έκταση του, κατακλύζεται από
ποικιλόμορφες λέξεις, φράσεις, σκέψεις,
γεγονότα, το καθένα εκ των οποίων
προσδίδει μία διαφορετική, εξίσου
σημαντική υφή στο έργο και συνδυάζεται με
το παιχνίδι της συγγραφέας με τα
γράμματα, εντείνοντας το ενδιαφέρον του
αναγνώστη. Θα πρέπει να επισημανθεί
τέλος ότι με μία πρώτη ανάγνωση, η
αφήγηση σταματά απότομα, χωρίς να
συνειδητοποιεί ο δέκτης ότι στην επόμενη
σελίδα βρίσκονται οι ευχαριστίες και όχι η
συνέχεια. Ωστόσο, εάν επιδοθεί σε δεύτερη
ανάγνωση, μπορεί να καταλάβει ότι
πρόκειται για ένα γλυκό τέλος, ακριβώς το
τέλος που αρμόζει σε αυτή την ιστορία.
Η Αβερτοσιά λοιπόν είναι ένα βιβλίο με
πολλές διαστάσεις που κάθε άνθρωπος
χρειάζεται να ανακαλύψει εάν επιθυμεί να
διεισδύσει στην ανθρώπινη φύση του και να
δημιουργήσει δυνατές ρίζες. Σε τελική
ανάλυση, όπως υποστηρίζει η Άρτεμις, όλοι
επιζητούμε μία πατρίδα, και οι πατρίδες
ποτέ δεν βυθίζονται.
 Ανεμοδαρμένα ύψη
Της Έμιλυ Μπροντέ
Κριτική Βιβλίου: Τατιάνα Μπένη
Ένα από τα πιο κλασικά
αριστουργήματα της ξενόγλωσσης
λογοτεχνίας. Με άλλα λόγια, το
πολυδιαβασμένο και κυρίως
πολυσυζητημένο βιβλίο της Έμιλυ
Μπροντέ που μιλάει για την ιστορία
του τραγικού έρωτα ανάμεσα στην
Κάθυ και τον Χίθκλιφ. Η Μπροντέ
μέσα από τα μάτια της γυναίκας που
γνωρίζει τα πάντα, της Νέλλυ δηλαδή, μας αφηγείται μια ιστορία που
δεν αφορά μόνο τους δυο πρωταγωνιστές αλλά και πολλά ακόμη
πρόσωπα. Στους απόμερους βράχωδεις λόφους της Βικτωριανής
Αγγλίας, σε μια εποχή όπου άκμαζε η αριστοκρατική τάξη, βλέπουμε
ένα μεγάλο σπίτι απομακρυσμένο από τα εγκόσμια, με μετρημένους
γείτονες και αμέτρητους άγριους ανέμους να το επισκέπτονται τα
βράδια. Πραγματικά η επιλογή του σκηνικού τοπίου δε θα μπορούσε
να καθρεφτίζει πιο διάφανα την ψυχή της Κάθυ και του Χίθκλιφ που
όπως αναφέρεται και από την πρώτη: «Είναι φτιαγμένες από το ίδιο
υλικό». Πράγματι, η ζωή κυλάει και φεύγει και οι δυο ήρωες,
αντισυμβατικοί, ατίθασοι και πάνω από όλα με μια φλόγα στα μάτια
τους επικίνδυνη, κάνουν ότι μπορούν για να διατηρήσουν αυτό που
έχουν βαφτίσει αγάπη. Πληγώνουν, πληγώνονται, γνωρίζουν τον
πόνο, τη δυστυχία, την προδοσία, την απόλυτη παραίτηση και
φτάνουν μέχρι και στο σημείο της παράνοιας. Όλα για τον έρωτα.
Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Ακόμη και το να είσαι
έτοιμος να πετάξεις τη ζωή σου για αυτόν. Με αυτή τη σκέψη
πράττουν οι δυο ήρωες και γνωρίζουν όλα τα πάθη του ανθρώπου σε
λίγο μόνο καιρό. Ώσπου έρχεται η ώρα να υποστούν τις συνέπειες των
πράξεών τους και να δώσουν την «λύση τούτης της τραγωδίας».
Παράλογες σκέψεις, πληγωμένοι άνθρωποι διψασμένοι για εκδίκηση.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δίπλα τους στέκονται άνθρωποι, αθώοι, με
ελαττώματα, με αδυναμίες, που δεν μπορεί όμως κανείς να ψέξει.
Άνθρωποι δυστυχισμένοι που έπαιξαν στην ζωή και έχασαν, όπως ο
αδελφός της Κάθυ. Άνθρωποι που πληρώνουν αμαρτήματα γονέων,
Γνωμικά Ελλήνων Φιλοσόφων
όπως η κόρη της Κάθυ και ο ξάδελφος της Έρσνο. Άνθρωποι που
φόρεσαν την καλύτερη πανοπλία στην ψυχή τους για να
αντιμετωπίσει τη ζωή αλλά ένα κοφτερό μαχαίρι τη διαπέρασε. Από
τον ίδιο τον τίτλο καταλαβαίνει κανείς ότι δεν πρόκειται για ένα
ακόμη μυθιστόρημα με αριστοκράτες και βασιλιάδες, όπου οι
άνθρωποι είναι καλοί ή κακοί. Σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε όλες τις
διαστάσεις του ανθρώπου και τον αντιμετωπίζουμε για αυτό που είναι
και όχι σαν μια ιδέα που πρέπει να απαντά στις απαιτήσεις μας. Όλοι
οι άνθρωποι έχουν φωτεινά και σκοτεινά στοιχεία και ακόμη και ο πιο
υποχθόνιος χαρακτήρας του βιβλίου παρουσιάζει την δυστυχισμένη
όψη του νομίσματος προκαλώντας τη συμπάθεια και τον οίκτο σχεδόν
κάθε αναγνώστη. Καρδιές φορτωμένες με αισθήματα πικρά και
ευχάριστα, μυαλά βυθισμένα σε σκέψεις και ανησυχίες. Άνθρωποι
που ματώνουν τα χέρια τους πιασμένοι από το άδικο σκοινί της ζωής
και άλλοι που υφίστανται τις συνέπειες για πράξεις που δεν έχουν
κάνει. Και όλα αυτά στους 4 τοίχους
των δύο σπιτιών που αναφέρονται.
Γιατί η Μπροντέ δε χρειάστηκε παρά
το πιο απλό σκηνικό για να ξεδιπλώσει
με τόση μαεστρία τις ζωές όχι δύο αλλά
εννέα ανθρώπων που έζησαν εκεί. Και
δεν είναι τόσο οι ιστορίες των
ανθρώπων που μας συγκινούν. Είναι η
ζωή η ίδια που αναβλύζει σε κάθε λέξη
του βιβλίου και οι βαθύτερες αλήθειες
για την ανθρώπινη φύση, με την οποία
πρέπει να μάθουμε να ζούμε και όχι
απλώς να επιβιώνουμε. Κάθε ήρωας
προσπαθεί να πιαστεί από κάτι για να
έχει νόημα η ζωή του, για άλλους είναι
το πάθος, για άλλους είναι η αγάπη, για μερικούς η αφοσίωση.
Καθένας δίνει τη δική του μάχη στη ζωή με τα δικά του όπλα ακόμη
και αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περιμένει. Όλα αυτά και
ακόμη περισσότερα εκφράζει με τόση μεστότητα και ωριμότητα στα
λόγια της η Έμιλυ Μπροντέ στο βιβλίο της, το οποίο σε μια τελική
ανάλυση είναι ένας δρόμος προς την βαθύτερη κατανόηση του
κόσμου που έχει χτίσει ο άνθρωπος και όχι η φύση. Γιατί πολλές
φορές οι άνεμοι και οι καταιγίδες στην ζωή μας είναι άνθρωποι και όχι
φαινόμενα.
Σελίδα 15
 Αρ. Φύλλου 1/Μάιος 2022 ΤΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΝΕΑ
Ατελής Τέλειος 21ος Αιώνας

Παρουσίαση βιβλίου στις 29/04/2022

Στο Cafe-Theatro του Βασιλικού Θεάτρου

Θεσσαλονίκης.

Ο Ατελής Τέλειος 21ος αιώνας αποτελεί ένα μυθιστόρημα που μάχεται έναντι των έκφυλων διακρίσεων και της
αντίστοιχης κακοποίησης. Είναι η φωνή, όσων δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να μιλήσουν. Διηγείται την ιστορία μίας υποταγμένης
στην άδικη κοινωνία γυναίκας και την ανατροπή της βάναυσης καθημερινότητας της όταν γυναικείος άνεμος από τη Δύση πνέει στην
περιοχή της. Το βιβλίο είναι η πρώτη απόπειρα της μαθήτριας, Άσπα Λέστου, να εισέλθει δυναμικά στο χώρο της λογοτεχνίας.
Πόση δύναμη μπορεί να έχει μία λέξη; Ελευθερία, ειρήνη, αγάπη. Εγώ θα πω…καμία! Όταν μιλάμε για αλκή πρέπει να σκεφτόμαστε
μία έννοια με κύρος, σθένος, ένα άγριο ζώο που δεν σε σκοτώνει, αν όμως απειληθεί θα προστατεύσει τον εαυτό του. Φανταζόμαστε
κάτι βαρύ και ακούνητο, κάτι μεγάλο ή πολύ μικρό. Μα πάνω από όλα ένα ανεξάρτητο κάτι που δεν στηρίζεται παρά μόνο στα δικά του
πόδια, που δεν φυλακίζεται ούτε φιμώνεται, που υπάρχει εκεί μακριά και σε κοιτά στα μάτια όλο δυναμισμό και επιθετικότητα. Και για
αυτό και κανένα από τα παραπάνω δεν έχει δύναμη. Πώς είσαι ελεύθερος, όταν δεν ζεις; Είσαι ελεύθερος όταν υπάρχεις, τι συμβαίνει,
όμως, όταν δεν ζεις; Θα σας πω εγώ, εμείς οι ανελεύθεροι δεν ζούμε, αναπνέουμε πίσω από τις σκιές των άλλων! Και αυτό είναι κάτι που
ούτε επιλέξαμε ούτε απολαμβάνουμε. “Είμαστε γυναίκες, δεν μπορούμε να μιλάμε” ψιθύρισε η Arub. Απλώς γεννηθήκαμε γυναίκες…

Εκδότης: Γενικό Λύκειο Πανοράματος

Διευθυντής: Ξενιτόπουλος Ξενοφών

Συντακτική ομάδα:

Κοτσιά Μαριλένα

Λέστου Άσπα

Μπένη Τατιάνα

Μπούρος Αντώνης

Παπανικολάου Παναγιώτης

Επιμέλεια Σύνταξης:

Ξανθού Κατερίνα

Τεύχος 1

Πανόραμα , Μάιος 2022

Τα άρθρα απηχούν τις απόψεις των

συντακτών τους

Σελίδα 16