ดัดสันดาน

พล * นิกร * กิมหงวน
เอื้อเฟอ ตนฉบับ โดย คุณ Somerset
เอื้อเฟอ ไฟลเอกสาร โดย ทีมงานของคุณสมชัย
แปลงเปนไฟล pdf โดย โกหลังวัง

วงเหลาที่เรือนตนไมมีการ “เย็นแฮ” เปนประจํา เลิกลมไปแลว

สี่นางกับคุณหญิงวาดตางปติยินดีไปตามๆกัน เมือ่ พล,นิกร,กิมหงวน และดร.ดิเรก เลิกดื่มเหลาไดอยาง
เด็ดขาด คณะพรรคสี่สหายเปนคนดีอยางไมนาเชื่อ พอตกเย็นก็กลับมาบานใชเวลาสรวลเสเฮฮากันโดยไมมีเหลา
และกลับแกลม แตก็มีอาหารวางที่สี่นางจัดทําใหเปนพิเศษไวตอ นรับ
เพราะสี่สหายเลิกกินเหลาทําใหนายโกหยวน เจาของภัตตาคาร “หยวนเฮง” ริมถนนสุขุมวิท ตรงขามบาน
‘พัชราภรณ’ ขาดรายไดไปวันหนึง่ รวม ๑๐๐ บาท คือกลับแกลมเหลานั่นเอง ตามปรกติ เจาแหวหรือสาวใชคนใด
คนหนึ่งจะตองออกไปซื้อแกลมเหลาที่ภัตตาคารนายหยวนเปนประจําทุกเวลาเย็น เปดยาง,ไกตอน,หมีก่ รอบ หรือ
อาหารจีน อาหารฝรั่งเปนจานๆใสปนโตมาวันละเถา สวนโซดาลูกจางของนายหยวนนํามาสงใหแทบทุกวัน แต
เมื่อคณะพรรคสี่สหายใหสัตยาบันกับเมียรักของเขาเลิกกินเหลา รายไดของนายหยวนก็ตกไปทันที
นายหยวนมาหาคณะพรรคสี่สหาย ในตอนเย็นวันนั้นพรอมดวยของกํานันคือไกตอนตัวเทาหานอีกหนึง่
ตัว สุภาพบุรุษชาวไหหลําในวัย ๕๐ เศษ ไดทราบจากคนสวนวา คณะพรรคสี่สหายอยูที่ศาลาพักรอนหรือศาลาไทย
หลังตึกใหญเขาก็เดินออมตึกตรงไปหาแลวก็แลเห็น พล,นิกร,กิมหงวน กับเจาคุณปจจนึกฯ นั่งสนทนากันอยูที่โตะสี่
เหลี่ยมยาวในศาลาพักรอนหลังนั้น
เสี่ยหงวนโบกมือใหแลวกลาวทักทายเปนภาษาไหหลํา ซึ่งเขาพอพูดไดอยูบางอยางงูๆปลาๆ
“โอ เบี้ยนนั่งดิไกหุย โกหยวน”
นายหยวนถือตะกราสานแบบชาวจีนนิยมเดินเขามาในศาลาพักรอน ดวยใบหนายิ้มแยมแจมใส นิกร
กลาวทักทายหยวนบาง
“ตุย ตุย มีโซงหาง ตกกุง ไสเดือนเกีย่ วบอโบดตียง กง”
โกหยวนกลืนนํ้าลายเอือ๊ ก
“ลําบากนักก็พวดไทยเถอะครับ พวดไหหลําอยางเนีย่ ผมฟงไมโอก”
นิกรหัวเราะชอบใจ
 “ฉันพูดไปแลว ฉันก็ฟงไมออกเหมือนกัน นั่งซีโกหยวน ตั้งแตโกหยวนมุดเขาไปในมุงสาวใชรูสึกวา
หนาตาสดใสขึ้นอีกเปนกอง”
เจาของภัตตาคาร “หยวนเฮง” สะดุง เฮือก
“เลี้ยวกัน พวดยังงีเ้ มียผมไดยนิ เขาผมก็เดือดรอน ไมเคยมวดเขาไปในมุงสาวใชเลย โอ-หาเรือ่ งผม”
สามสหายกับเจาคุณปจจนึกฯ ตางหัวเราะขึน้ พรอมๆกัน ทานเจาคุณกลาวถามนายหยวนดวยเสียงหัวเราะ
“เอาอะไรใสตะกรามาใหเรานะนายหยวน”
โกหยวนหันไปยิ้มใหเจาคุณปจจนึกฯ
“ไกตวนครับ ตัวมันใหญนา เกีย๊ น ควนหมอไมอยูห รือครับ”
นิกรตอบแทนพอตาของเขา
“หมอเขาออกไปเยี่ยมคนไขทางหลังบาน ขอบใจนะโกหยวนที่มีแกใจเอาไกตอนมาใหเรา”
“ไมเปนไรครับ พวกควนก็อวดหนวนผมเสมอ นายเหีย้ วเขาบอกวาพวกควนเลิกกินเหลาจริงๆเหรอครับ”
พลยิ้มใหนายโกหยวน
“ถูกแลวอาโก พวกเราเลิกดื่มอยางเด็ดขาด”
“โอ เลิกทําไมครับ เกี๊ยนเหลาเลี้ยวสบายใจ อยาเพิ่งเลิกเลยครับ นึกวาชวยผม ตอนนี้ขายกั๊บขาวไมใครดี
เลยครับ”
“แลวกัน” นิกรอุทาน “เราชวยอาโก เราก็ตองกินเหลากันอีกนะซี ไมไดหรอกอาโก เราสัญญากันแลววา
เราจะไมกินเหลาอีก อีกไมกี่วันลูกๆของเราก็สึกแลว เราจะตองทําตัวใหเปนพอทีด่ ขี องลูก”
โกหยวนยิม้ เล็กนอย
“พวกควนเลิกมาหลายครั้งเลี้ยว ถาเกี๊ยนเหลาอีก ซื้อกลับแกลมที่รานผมนะครับ”
เจาคุณปจจนึกฯหัวเราะชอบใจ
“เออ ตกลง ถาเรากินเหลาอีกเราจะซื้อกลับแกลมที่รานนายหยวน”
“เกี๊ยนเสียวันนี้ไมไดหรือครับ”
“บะแลว” อาเสี่ยเอ็ดตะโรแลวสงภาษาไหหลําซึ่งชาวไหหลําฟงไมรเู รือ่ ง “โดหยุ มิกงั กุเ ด โดตะมี้กังตามี
ตูด ดาง”
“นายโกหยวนทําคอยนหัวเราะชอบใจ เขายกมือไหวสามสหายกับเจาคุณปจจนึกฯ อยางนอบนอม
“ผมลาละครับ บอกควนหมอดวยวาผมคิดถึง ตะกราใสไกนี่ใหนายเหี้ยวเอาไปใหผมดวยนะครับ”
“สวัสดีนายโกหยวน” พลพูดยิ้มๆ “ขอบใจมากนะอาโก”
เจาของภัตตาคาร “หยวนเฮง” ลุกขึ้นพาตัวเดินออกไปจากศาลาพักรอน นิกรมองดูไกตอนในตะกราดวย
ความกระหาย
“แหม - ยังงีใ้ หแมครัวเขาเราะกระดูกออกหัน่ เปนชิน้ ๆ ทํานําจิ
้ ้มมาใหเรากินกับเบียรวิเศษไปเลย เอาไหม
ละอายหงวน ใหอายแหวแอบไปซื้อเบียรที่ตลาดเล็กหลังบานเรามาสักสองสามขวด”
อาเสี่ยสั่นศีรษะ
 “เรื่องเหลาเบียร เครือ่ งดองของเมา เลิกกันที แกอยากกินก็กินเถอะแตกันเลิกเด็ดขาด แมแตฝรัง่ ดองยัง
ไมยอมกินนี่หวา”
“อือ แกแนโวยอายหงวน กําลังใจแกเขมแข็งมาก แตก็ดีแลวที่พวกเราเลิกยัด…เอย…เลิกรับประทาน
เหลาไดเดือนหนึง่ ประหยัดเงินไดไมใชนอ ย เพียงแตตราขาววันละสองขวดก็ไมใชยอย แลวยังโซดากับแกลมอีก
แตวาเหลานะกินแลวมันสบายใจครึกครื้นดีนะอายหงวน”
อาเสี่ยจุปาก
“พูดเรื่องอื่นเถอะวะอายกร พยาธิเหลาที่อยูในทองกันยังตายไมหมดบางตัวมันหลบซอนตามกระดูก
กระเดี้ยว ตอนที่กันถายยารุพยาธิเหลา แกคุยเรื่องเหลาประเดี๋ยวพยาธิมันไดยิน ก็จะทําความรบกวนกัน ทําใหกัน
อดใจไมไดตองยัดเหลาอีกขัดใจกับเมียเปลาๆ คนเราโตเปนควายสุนัขเลียกนไมถึงแลว พูดอะไรก็ควรจะรักษา
วาจาสัจ”
พลมองดูอาเสี่ยอยางขบขัน
“พยาธิเหลามันเปนยังไงวะ”
เสี่ยหงวนลืมตาโพลง
“ก็ตัวยาวๆ หนากลมๆเหมือนอายกรนั่นแหละ มองดวยกลองจุลทรรศนเห็นถนัด ไวหนวดเสียดวยซี ตัว
เมียนุงกางเกงฟตเปรียะ”
เจาคุณปจจนึกพูดเสริมขึ้น
“แกเคยเห็นทีไ่ หนวะ”
อาเสี่ยหัวเราะ
“เปลาครับ ผมเดาเอา”
ทันใดนั้นเอง ศาสตราจารยดเิ รกกับเจาแหวก็ปรากฏตัวขึน้ ทัง้ สองเดินผานหนาเรือนพักคนใชตรงมาที่
ศาลาพักรอน เจาแหวเดินตามหลัง ถือกระเปาลวมยา ดร.ดิเรกไดไปตรวจรักษาไขรายหนึ่งซึ่งเปนหญิงชราและมี
ฐานะยากจนมาก เชาที่ดินของคุณหญิงวาดปลูกบานเล็กๆอาศัยอยูกับหลานสาวคนหนึ่งเปนแมหมายผัวทิ้ง ปาเข็ม
ปวยเปนไขหวัด ความจริงอาการไมมากมายอะไรนักแตคนแกมีความตานทานนอยจึงถึงกับลมหมอนนอนเสื่อ ปา
เข็มใชใหหลานสาวมาขอยาจากประภา ดร.ดิเรกทราบเขาก็ไปตรวจรักษาเพื่อชวยเหลือเพื่อนมนุษยและเพื่อนบาน
ของเขา
เมื่อมาถึงศาลาพักรอน เจาแหวก็แยกไปทีต่ กึ ใหญเพือ่ นํากระเปาลวมยาไปเก็บตามคําสั่งของศาสตราจารย
ดิเรก และแลว ดร.ดิเรกก็พาตัวเดินขึน้ มาตามขัน้ บันไดหิน พล,นิกร,กิมหงวน และเจาคุณปจจนึกฯตางสังเกตเห็น
ใบหนาของดร.ดิเรก เครงเครียดผิดปรกติเหมือนกับวาเขาไมพอใจอะไรบางอยาง
“เฮ” เสี่ยหงวนกลาวทัก “ไหงทําหนาเปนกนไกอยางนั้น ปาเข็มมีอาการหนักหรือ”
นายพลดิเรกตรงเขามาทรุดตัวนัง่ บนเกาอีว้ า งตัวหนึง่
“โน ปาเข็มไมไดเจ็บปวยอะไรนักหรอก แตกันโมโหนายโกวิทที่มันดาใสหนากัน”
พลมองดูศาสตราจารยดิเรกดวยความสนใจ
 “นายโกวิทเอาอีกหรือ”
“อือ กันเดินออกมากับเจาแหวยืนอยูห นารานกาแฟ พอแลเห็นกันเขา เขาก็พดู กับเพือ่ นของเขาวา อาย
พวกเศรษฐีบา นใหญนน่ี า เตะ”
“เอะ” พลอุทาน “อยางนี้มันก็โตไปมากซีโวย คนดีๆ แทๆ ไหงกลายเปนอันธพาล เมื่อสองสามวันกัน
กับอายกรออกไปเดินเลนตอนเย็นแวะคุยกับลุงพวงหนารานนากลอย นายโกวิทเดินมากับเพื่อนถุยนําลายรดหั ้ วกัน
แลวพูดเปรยๆวา หมั่นไส อายกรเกือบจะเอาเรือ่ งแลว”
เสี่ยหงวนยิ้มใหนิกร
“ทําไมไมกระแทกหนามันสักที”
นิกรเคนหัวเราะ
“กระแทกยังไงไหว ตัวมันโตกวากันเปนกอง เปนนักมวยสมัครเลนรุน มิดเดิลเวทดวย”
“ยังงั้นตองใชปนซีวะ”
“ไมกลายิงวะ กลัวติดคุก”
เจาคุณปจจนึกฯยิ้มใหพลแลวกลาวถามอยางเปนงานเปนการ
“นายโกวิทนะเปนใคร”
“พึ่งมาอยูใหมครับคุณอา เชาบานคุณเรืองอยูใ นซอยหลังบานเราครับ ดูเหมือนเพิง่ มาไดหา หกวันนีเ่ อง
เทาที่ผมทราบเขาเปนชายโสด ทํางาน เปนคนหาประกันชีวติ ใหบริษัทประกันชีวิตแหงหนึ่ง แตไมไดไปประจํา
ทํางานอยูที่บริษัท”
“ออ แปลวาไดเงินเปอรเซ็นจากเบีย้ ประกันทีเ่ ก็บไดหรือหาได”
“ครับ แลวเขาก็เปนนายหนาซือ้ ขายรถเซ็คกันดแฮนดดว ยครับ ถิน่ หากินอยูใ นตรอกขางโรงหนังควีนส
ตัดออกถนนเจริญกรุง ผมไมเขาใจเลยที่อายหมอนี่จงเกลียดจงชังพวกเรา อายแหวบอกผมวาเขาเกลียดอายหงวน
มากกวาเพื่อน”
ดร.ดิเรกวา เมือ่ กีน้ ้ี ตอนทีเ่ ขาวากันเกือบมีเรือ่ งกับอายแหว อายแหวชักมีดออกมาแลว”
พลหัวเราะเบาๆ
“แกก็เลยหามไว”
“โน ไมไดหา มหรอก มีดอายแหวมีแตดา มเทานัน้ แทงหมาก็ไมเขามันบอกวาตัวมีดคงจะตกหายเหลือแต
ดาม นายโกวิทเกิดโตเถียงกับเจาแหวสองสามคํา อายแหวทาชกตัวตอตัว นายโกวิทไมสู อางวาไมตอ งการเอา
พิมเสนแลกกับเกลือ”
“หนอย แน” นิกรรองขึน้ ดังๆ “หมายความวาอายแหวเปนเกลือและอายทอกนัน่ เปนพิมเสนยังงัน้ เรอะ”
ศาสตราจารยดเิ รกอมยิม้
“ก็นายโกวิทเขาวาอยางนั้น แลวเขาก็บอกวา ถากันจะฉายเดี่ยวกับเขาเขาก็ไมขัดของกันบอกเขาวากันเปน
ศาสตราจารยและดอกเตอร เปนนายพลโทแหงกองทัพบกกันไมใชกุยจะไดชกกับเขา แลวก็ถามเขาวาเพราะอะไร
เขาจึงไมชอบพวกเราทั้งๆที่คนในซอย ‘ประสิทธิ์นิติศาสตร’ ทุกคน ลวนแตรกั ใครชอบพอกับพวกเราทัง้ นัน้ ”
 “นายวิทมันวายังไง” อาเสี่ยถาม
“เขาวาไมมีเหตุผล เขาไมชอบก็แลวกันเปนเรือ่ งของจิตใจเขา ขึน้ ชือ่ คนมีเงินหรือพวกเศรษฐีแลว เขา
เกลียดทั้งนั้น”
เจาคุณปจจนึกฯกลาวขึ้นทันที
“ไมใชอะไรหรอก เขามีจิตใจหนาไปดวยกิเลส เขาอิจฉาริษยาพวกเรานัน่ เอง คนอยางนี้มักขาดความสุข
เพราะมัวอิจฉาคนอื่น อาเคยเห็นมาหลายคนแลวจําพวกอิจฉาตารอน”
นิกรวา “ความอิจฉาทําใหตนเองเศราหมอง เหมือนอยางคําพระที่กลาวไววา…ริสยานัง มะอึกาโร”
ทานเจาคุณแยกเขีย้ วมองดูนกิ รอยางเดือดดาล
“เดี๋ยวก็ยนั โครมเขาใหเทานัน้ เอง”
สี่สหายหัวเราะคิกคักไปตามกัน ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะแลวอาเสี่ยก็กลาวขึ้นอยางเปนงานเปนการ
“หนาตาเปนยังไงวะพล ไดยินแตชื่อ ไมเคยเห็นหนา วันนี้แกมาเลาใหฟงวา นายวิทมันดาแก กับอายกร
ชักยัวะแลวแตไมใชวาจะบูกับมันหรอก เพียงแตคิดวากันอยากจะโทรศัพทคุยกับสารวัตรใหญใหมาเรียกตัวนาย
โกวิทไปอบรมเสียบาง ไมใชวานึกจะดาใครก็ดาพลอยๆอยางนี้มันเขาขายหมิ่นประมาท หรือถาจะเถียงวาดาลอยๆ
ไมออกชื่อก็เขาขายอันธพาล คนดีทาไมจะต
ํ องเทีย่ วดาเขา ในเมื่อเขาไมไดทาอะไรให
ํ เราเดือดรอน”
พลวา “นายโกวิทเปนคนหนุม วัย ๓๒ ปเห็นจะได ทาทางสมาท รูปหลอ แตงตัวสะอาดทันสมัย หนาตา
กวนๆอยูห นอยหรอก ชอบนั่งที่รานกาแฟเจาฮั้วตอนเย็นๆอยางนี้ สั่งเบียรมาหนึ่งขวดแลวนั่งคาบกลองเตะทาคอยดู
พวกสาวๆที่เดินผานไปมา รูปรางสูงใหญ ลําสั ่ น”
เสี่ยหงวนพยักหนารับทราบ
“ดีแลวกันจะตองดัดสันดานโกวิทคนนีส้ กั หนอย”
ศาสตราจารยดเิ รกลืมตาโพลง
“หมายความวาอยางไรวะ”
อาเสี่ยหันมาทางดร.ดิเรก
“ก็สั่งสอนใหรูจักพวกเรานะซี คนดีๆอยางพวกเราเขาไมชอบแลวเขาจะไปคบหมาที่ไหนวะ แถวนี้ไมมี
ใครเขาเกลียดเราเลย ใครเจ็บไขไดปว ยหรือเดือดเนือ้ รอนใจอยางไรเราก็ชว ย ไมมีเงินทองใช เห็นเราเปนทองนา
เราก็ยอมใหไถโดยดี บางคนมือซายถือเตารีด มือขวาถือคันไถเราก็ยอม แลวจะเอายังไงอีก ใครติดคางคาเชาทีด่ นิ
คุณอาทานก็ไมวาไมทวง ถามแลวยังแถมใหยืมอัฐใช พวกเราไมเคยทําความเดือดรอนใหใครเลย ไมเขาใจจริงๆที่
นายโกศลเกลียดหนาเรา”
ดร.ดิเรกกลาวขึ้นดวยเสียงหัวเราะ
“โกวิทโวยไมใชโกศล”
เสี่ยหงวนผุดลุกขึ้นยืนและฉุดนิกรลุกขึ้น
 “ออกไปเดินเที่ยวในซอยหลังบานดวยกันอายกร กันอยากรูจ กั กับนายโกวิทคนนีเ้ พือ่ ดัดสันดานเขากันจะ
ฆาเขาอยางเลือดเย็น ทําใหมันเสียคนไปเลย มันจะไดรูวาคนอยางเราจะมาดาวากันเลนๆไมได เราเปนคนมีเกียรติ
ไมใชคนที่นารังเกียจ”
“นัน่ นะซี แลวเราก็ไมใชเขียดถึงแมเราจะขีเ้ กียจเราก็ชอบเบียดหรือเดินเฉียด จะมาสอเสียดใหเรารังเกียจ
กบเขียด”
“พอแลว” อาเสี่ยตวาดลั่น “แกพูดอะไรวะ ไมรเู รือ่ ง เอากบเอาเขียดอะไรมาพูด แกนี่พูดพลามทั้งวัน”
นิกรเอียงคออมยิม้
“พูดทั้งวัน พูดเรือ่ งขันๆไมสจู ะอัศจรรย เพราะมันพัลวันกันหันไมทัน รีบแปลงฟน กลัวจะเหม็นขี้ฟน”
“ปูโธโวย” เสี่ยหงวนตะโกน “มึงจะบาหรือดีวะอายกร ถาบาฉันจะไดสงแกไปอยูปากคลองสาน”
“ไปอยูปากคลองสานนานนักก็เสียการเสียงาน คิดถึงบานเลยพาลระรานกับคนงานที่หนาดาน พวก
พยาบาลเขาสงสารเลยไหววานเขาใหซื้อลูกตาลมากินกับแตงลาน”
“อาว” เจาคุณปจจนึกฯ อุทาน
นิกรรีบเดินตามเสีย่ หงวนออกไปจากศาลาพักรอนทันที ถึงแมวาคณะพรรคสี่สหายเลิกดื่มเหลาแลว ทุก
คนก็ยังสนุกสนาน ครึกครื้นรื่นเริงกันตามประสาของคนที่มีเงินและมีความสุข
สองสหายเดินผานสวนดอกไม และเรือนพักคนใชตรงไปทางริมรั้วหลังบาน ‘พัชราภรณ’ ซึ่งประตูหลัง
บานเปดทิ้งไวตลอดวันสําหรับใหพวกคนใชไปซื้ออาหารวางเครือ่ งดืม่ หรือของใชในตลาดเล็กของซอย ‘ประสิทธิ์
นิติศาสตร’ นับวันก็มบี า นเรือนแนนหนาขึน้ ทัง้ หองแถวและบานเรือนเหลานี้ ลวนแตปลูกในที่ดินของคุณหญิง
วาดซึ่งทานไมคดิ ทีจ่ ะขับไลหรือเอาคืน การตอสัญญา ก็ไมมีการเรียกแปะเจี๊ยะ ผูค นในซอยนีล้ ว นแตเคารพรักคุณ
หญิงวาดและลูกหลานของทานทั้งนั้น เห็นจะมีเจาหนุม เจาของนาม โกวิท กุมภายน คนนี้เทานั้นที่เกลียดชังคณะ
พรรคสี่สหายกับสี่นางและทานผูใหญทั้งสองดวยใจจิตคิดอิจฉาริษยาตามนิสัยของตนที่ชิงชังพวกเศรษฐีมาแตไหน
แตไรแลว
พอออกพนรั้วบานนิกรก็ยกมือจับแขนอาเสี่ยแลวกลาวถาม
“เอายังไงกันพูดกันใหรเู รือ่ งกอนโวย แกพากันออกมาจากบาน เพื่อจะเปดฉากบูกับนายวิทใชไหม”
อาเสี่ยหัวเราะหึๆ
“ยังงั้นคอยยังชั่วหนอย นึกวาถาจะบูกันละกอ กันจะไดรีบกลับเขาไปคอยฟงขาวแกในบาน อายเปรต
นั่น ตัวมันใหญกวาแกมาก สวนสูงก็เห็นจะพอๆกับแกหรอก มันชกกับเบาะๆก็กรามยุบ”
เสี่ยหงวนยิ้มเล็กนอย
“ทําไมแกขี้ขลาดนักวะอายกร”
“ไมไดขข้ี ลาดหรอกโวยแตกลัวเจ็บ ฟาดปากกันนะ คนที่มันใหญกวาและหนุมกวามันตองไดเปรียบวัน
ยังคํ่า ปนี้กันแกและรวงโรยไปมาก เมื่อเชาลองซอมเตะปบเปลาไดไกลเพียง ๑๒ เมตร เทานัน้ สงสัยวาปหนากัน
คงจะตองตะบันนํ้ากินแลว”
“มากไปอายกร ถึงกับตะบันนํากิ ้ นมีที่ไหนวะ”
 “ก็นําแข็
้ งอยางไรละเฮีย”
“หน็อย เรียกเฮียเชียวเรอะ”
“กันนับถือแกนี่หวา แลวเย็นนี้พาไปเลี้ยงขาวนะ”
สองสหายพากันเดินไปตามถนนคอนกรีต ซึ่งคุณหญิงวาดเปนผูสรางใหชาวบานซอยนี้ ไดรบั ความ
สะดวกสบาย ขนาดของซอยรถยนตหลีกกันไดพอดี ผูคนที่เดินผานไปมาลวนแตรูจักกับเสี่ยหงวนทั้งนั้น ใครเห็นก็
ยกมือไหวทักทายดวยอัธยาศัยไมตรีจิต ในฐานะที่เปนลูกหลานของคุณหญิงวาด
หองแถวสองชั้นในซอยนี้คือตลาดยอย และขณะนี้กาลั ํ งกอสรางตึกแถวสองชั้นตอนลึกเขาไป ซอย “ประ
สิทธนิติศาสตร” มีรา นอาหาร รานกาแฟ ซึ่งขายเหลาและอาหารบางอยางดวย นอกจากนี้ก็มีรานขายของชํา ราน
อาหารสด ผักปลาเนื้อหมูเนื้อวัวตลอดจนรานตัดผม และรานจําหนายสินคาเบ็ดเตล็ดชวยใหชาวบานในซอยนี้ไม
ตองไปจายไกลๆ
รานสองคูหารานนั้นเปนรานของเถาแกเส็ง ตอนแรกมีหองเดียวพอรานคาเจริญขึ้นก็ทะลุเปนสองหอง
เขาขายกวยเตี๋ยวตม ขายเหลา ขายกาแฟและเครื่องดื่ม นอกจากนีก้ ม็ ขี นมและเครือ่ งอุปโภคตางๆ ของใชในเรือน
และในครัว ขายกระทั่งขาวสารและถาน
ตามเวลาที่กลาวนี้มีนักเลงเหลานั่งสรวลเสเฮฮากันอยูตามโตะอาหารสามสี่โตะ โตะดานนอกใกลถนน
ซอยมีชายหนุมรางใหญลักษณะทาทางเปนคนทันสมัยคนหนึ่งนั่งจิบเบียรอยูตามลําพัง เขาคือ นายโกวิท กุมภายน
นั่นเอง เขาสวมกางเกงสีนํ้าตาลสวมเชิ้ทแขนยาวสีฟาออน พับแขน สวมแวนตาสีชาออนแบบนําสมัย เมือ่ เสีย่ หงวน
กับนิกร หยุดยืนหนารานหางจากเขาเพียงหนึง่ เมตร นายโกวิทก็แกลงถุยนําลายออกมาดั
้ งๆ
“ถุย”
นิกรสะดุง โหยง รีบยกมือขวากุมนัยนตาขางขวาของเขา แลวมองดูนายโกวิทอยางเคืองๆ
“ไหงถุยนําลายรดลู
้ กนัยนตาผมละคุณ”
เจาหนุมรางใหญยิ้มแคนๆ
“ผมถุยลงที่พื้น นําลายก็
้ ไมมี มีแตเสียงเทานั้นทําไมจะไปถูกหนาคุณ”
เสี่ยหงวนพานิกรบุกเขามาในราน สองสหายตางรับไหวพวกนักเลงเหลาเหลานั้น แมกระทั่งนายเส็งเจา
ของรานก็ยังไหวนิกรกับอาเสี่ย โกวิทแสดงทาทีไมพอใจเมื่อสองสหายถือวิสาสะนั่งรวมโตะกับเขา
“โตะวางมีอีกถมไป คุณสองคนไปนัง่ โตะอืน่ ดีกวาครับ”
อาเสี่ยยิ้มให
“รังเกียจหรือคุณโกวิท”
“ครับ คนมีเงิน หรือพวกเศรษฐีผมไมชอบ”
“แตผมกับเพื่อนผมจะทําตัวเปนมิตรทีด่ ี ของคุณครับ เราเปนเพือ่ นบานกันคุณวิทผูกมิตรไวดกี วาครับ
นิกรพูดเสริมขึน้
“ถาคุณรูจ กั พวกเราดี รับรองวาคุณจะไมเกลียดชังเราเลย เรามีเงินไมได หมายความวาเราดูถูกเหยียด
หยามคนจนนี่ครับ เราใหความเอือ้ เฟอ ชวยเหลือคนจนอยูเ สมอ ชาวบานในซอยนี้ยอมรูดี แลวก็ความมัง่ มีของเรา
เกิดขึ้นจากธุรกิจการคา ไมใชวา เรามัง่ มีเพราะเราสูบเอามาจากเลือดเนือ้ ของประชาชน วันนั้นคุณดาใสหนาผมกับ
เพื่อนผมทีหนึ่งแลว แตวา ผมไมโกรธคุณหรอก”
“ทําไมถึงไมโกรธ” โกวิทถามหวนๆ
“ก็ถือคนบาวาคนเมาจะมีประโยชนอะไรละครับ”
เจาหนุมรางใหญลืมตาโพลง
“ผมไมไดบาและผมไมเคยเมาเหลา ผมกินแตเบียรนดิ หนอยเทานัน้ ”
“อาว-ผมนึกวาคุณไมสบายเสียอีก ผมกับพลเดินผานหนาคุณ คุณดาใสหนาเราโดยทีเ่ ราไมเคยมีเรือ่ งผิด
พองหมองใจอะไรกับคุณมากอนเลย จะวาผมเดินลุยนํ้าทําใหนาขุ ํ้ น คุณก็อยูเ หนือนํา้ เมื่อปกลายนี้ผมก็ไมไดดาคุณ
และพอผมก็เทงทึงไปนมนานแลว”
อารมณขนั ของนิกรทําใหโกวิทคลายความชิงชังสองสหายลงบาง
“นิสัยของผมไมใครดี ผมยอมรับวาผมเกลียดพวกเศรษฐีมีเงินลานอยูตึกใหญๆ เหมือนอยางพวกคุณ
สวนเหตุผล ผมบอกไมได เปนความรูสึกที่เกิดขึ้นในจิตใจผมนานแลว”
อาเสี่ยวา “คุณเคยถูกคนมีเงินขมเหงรังแกคุณดวยอิทธิพลในทางการเงินของเขากระมังครับ”
“เปลาครับ”
“ถาเชนนั้นคุณก็ควรใหความเปนธรรมแกเราบาง จะมาเกลียดชังเราอยางไรเหตุผลถูกหรือครับ ไหนๆเรา
ก็อยูบานใกลกัน เราคบกันเปนเพือ่ นบานทีด่ ตี อ กันดีกวา”
นิกรพูดเสริมขึน้
“นัน่ นะซีครับ มีอะไรก็จะไดชว ยเหลือเจือจานเจือชามกัน ใครจะทําบุญบวชนาค ทอดกฐิน ทอดผาปา
รื้อโบสถรื้อชอฟาก็ชวยกันเทาที่จะชวยได”
เสี่ยหงวนยกมือไหวนายโกวิทอยางนอบนอม
“อยาเกลียดชังเราเลยครับคุณโกวิท คบกับเราเถอะคุณ”
โกวิทรีบรับไหวอาเสีย่ ความภาคภูมใิ จบังเกิดขึน้ แกเขาทันทีเมือ่ มหาเศรษฐีอนั ดับหนึง่ ของประเทศไทย
ซึ่งมียศทหารเปนพันเอกพิเศษไหวเขากอน และพูดคุยกับเขาโดยไมมกี ารเยอหยิง่ จองหองถือเนือ้ ถือตัวเชนนี”้
“ขอบคุณครับทีใ่ หเกียรติผม ผมรูจักอาเสี่ยและคุณนิกรกับพวกคุณๆในบานมานานแลว รวมทัง้ คุณ
หญิงและเจาคุณปจจนึกฯ ผมก็เคยเห็นหนามาหลายครั้งกอนที่ผมจะมาเชาบานอยูที่นี่”
นิกรยืน่ มือใหโกวิทจับ
“ขอใหผมและเสีย่ หงวนไดเปนเพือ่ นทีด่ ขี องคุณเถอะ ถาคุณคิดวาคนมีเงินเยอหยิง่ จองหองก็ขอใหยกเวน
พวกผม ผมและเพือ่ นๆเปนคนธรรมดาครับ ไมไดคิดวาตนเองเปนคนวิเศษวิโสกวาเพื่อนมนุษยทั้งหลาย ผมเอง
อยากจะเปนคนจนจะตายไป ยิ่งเปนขอทานไดยิ่งดี แตพอผมบังเอิญทิ้งมรดกไวใหผมตั้งมากมายหลายลาน อายผม
จะไมเอาหรือก็นาเกลียดคลายเปนลูกอกตัญู”
เสี่ยหงวนหัวเราะกาก
 “ผมก็เหมือนกันครับ เตี่ยผมดันทิ้งมรดกไวใหนับรอยลาน ผมก็เลยรํ่ารวยอยางมหาศาล อา-อนุญาตให
ผมสั่งเบียรมาเลี้ยงคุณนะ”
“ไมครับอาเสีย่ ถารักจะคบกัน อยาเลี้ยงผม ผมเปนคนจองหองครับ ผมไมชอบใหคนมีเงินเลี้ยงผม ถา
ผมจะกินเบียรหรือขึน้ เหลาผมก็เลีย้ งตัวเอง”
“แหม” อาเสี่ยคราง “คุณนีจ่ องหองนาเตะเหลือเกิน” แลวเขาก็สะดุงโหยง “โอะ ขอโทษครับ ผมพูด
ลวงเกินคุณไปหนอย ไมไดเจตนาเลยคุณโกศล”
โกวิทยิ้มแหงๆ
“ผมชือ่ โกวิทครับ โกวิท กุมภายน”
นิกรวา “กุมภายนก็เพิ่มขึ้นอีก ๒ วัน เปน ๓๐ วัน ผมชื่อนิกร การุณวงศครับ มีอะไรคุณใชผมได วางๆ
เชิญเขาไปเที่ยวในบานเราซีครับ แลวคุณจะไดรวู า พวกเราทุกคน ไมมใี ครเยอหยิง่ จองหองมองเห็นคนจนเปน
ไสเดือนกิ้งกือเลย คนเราจะมั่งมีแคไหนมันก็ตายดวยกันทั้งนั้น ตายแลวบาทเดียวก็เอาไปไมได ลูกเมียเอาเหรียญ
บาทใสไวในปากเพื่อใหไปซื้อกินที่เมืองผีสัปเหรอถายโลงตอนจะเผาเรายังลวงออกจากปากเอาไปกินเสียฉิบ ไปถึง
เมืองนรกเลยหนาเซียว ไมมีเงินจะซื้ออะไรกินแมแตโอเลี้ยงสักแกว”
เจาหนุมรางใหญหัวเราะเบาๆ อยางไรก็ตามเขาก็ยังไมชอบหนาเสี่ยหงวนกับนิกรอยูนั่นเอง ทั้งนี้ก็เพราะ
จิตใจของเขาเต็มไปดวยความอิจฉาริษยา เขาพูดคุยกับสองสหายอยางทระนง คืออวดดี แสดงความจองหอง หยิ่งใน
ศักดิศ์ รีของเขา
“คุณมาเชาบานคุณเรืองอยูตามลําพังหรือครับ” อาเสี่ยถามเพื่อสรางความสนิทสนม
“ครับแตมีเด็กคนใชคนหนึ่งซึ่งเปนหลานหางๆของผม ถาไมนับก็ไมใชญาติ เพราะเปนหลานของลุงเขย
ผม อาของพี่สะใภผมเลี้ยงมันมาตั้งแตเด็กๆ พออายุได ๑๒ ขวบ พี่เมียของหลานเขยลุงผมสงมันมาเรียนหนังสือที่
กรุงเทพฯ อาของพีส่ ะใภผมโกรธมาก ใชใหนองเขยมารับตัวมันกลับแตอายอนไมยอมกลับ สมัครใจอยูกับผม”
“พอแลวครับ”นิกรพูดขึน้ อยางอึดอัดใจ “การลําดับญาติของคุณผมฟงแลวปวดกบาล เปนอันวาเด็กอน
หลานของคุณอาศัยอยูกับคุณก็แลวกัน แฮะ แฮะ ผมทราบวาคุณเปนตัวแทนบริษทั ประกันชีวติ …”
“ครับ ใช ผมหาประกันชีวิตใหบริษัทฌาปนกิจสงเคราะหครับ”
“ออ” เสี่ยหงวนอุทาน “เพิ่งตั้งใหมเมื่อปกลายนี้”
“ครับ แตบริการของเราดีมาก ผูเ อาประกันชีวติ ถาตายปุบ จายปบทันที เพียงแตเอาใบมรณบัตรของ
อําเภอไปแสดงเทานัน้ ไมมกี ารอิดเอือ้ น โอเอ หนวงเหนีย่ วโยกโย เหมือนบริษทั อืน่ นาเสียดายที่อาเสี่ยกับคุณนิกร
มีอายุเกิน ๔๐ ปเสียแลว มายผมก็จะชวนประกันชีวิตในบริษัทนี้ แตวาเขาเปนสมาชิก ฌาปนกิจศพก็ไดนี่ครับ สง
เงินครั้งแรก หมื่นบาท ถาตายใน ๖ เดือนทีเ่ ปนสมาชิกเราจายใหหา หมืน่ บาท ถาหลังจากหกเดือนแลวจายใหแสน
บาท แตระหวางที่เปนสมาชิก บริษัทจะเรียกเงินอีกครั้งละ ๒,๐๐๐ บาท เพือ่ ใหเงินหมืน่ บาทของสมาชิกมีอยูค รบ
เสมอ”
นิกรยิ้มใหนายหนาประกันชีวิต
 “ขอบคุณครับ เรือ่ งตายผมถือวาเปนเรือ่ งเล็ก การมีชีวิตอยูสําคัญกวา ถาผมตายเมียผมจะเอาเสื่อหอศพ
ผมมอบใหปอเต็กตึ๊งไปหรือเอาศพผมไปเลี้ยงพวกอีแรงก็สุดแลวแตเขา คุณคงไมรูวาพวกเรามีบริษัทประกันภัย
และประกันชีวติ เหมือนกัน แตไมมีแผนกฌาปนกิจศพ” เสี่ยหงวนมองดูหนานายโกวิทแลวแกลงใหยาหอมเขา เพือ่
วางแผนดัดสันดานเจาหนุม รางใหญจอมทระนงคนนีใ้ หหลาบจํา
“คุณเปนคนที่มีบุคลิกลักษณะดีมาก ทาทางสมาท พูดคลองและพูดดวยเหตุผล ไมใชพูดแบบนําท ้ วมทุง
บุคลิกของคุณดีจริงๆ เหมาะที่คุณเปนตัวแทนบริษัทประกันชีวิต แตงกายก็สะอาดเรียบรอย” ขอบคุณครับอาเสี่ยที่
ชื่นชมผม การแตงตัวดีและบุคลิกดีชวยใหผมหาคนประกันชีวิตไดบอยๆ ผมก็มีกินมีใช แตยังไมถึงกับมีเงินปลูก
บานไดหรอกครับ”
อาเสี่ยซอนยิ้มไวในหนา
“ก็ลองคบกับเราซีคุณโกวิท ที่ดินสัก ๑๐๐ ตารางวาในซอยนี้ผมใหคุณฟรีๆยังไดนะคุณ ผมพูดกับคุณ
หญิงของผมคําเดียวเทานัน้ สําหรับเงินที่จะปลูกบานนะไมกี่สตางคหรอก โรงขายไมกระดานและเครื่องอุปกรณใน
การกอสรางของผมมีตั้งหลายโรงถาหากวาคุณมีความรักใครผม คบกับผมดวยความจริงใจผมจะขนไมสาหรั ํ บปลูก
บานมาให ไมเสาไมพื้น ไมฝารอด ตงแป กระเบื้องลอนคูมุงหลังคา หนาตางประตู ผมมีพรอม คุณเสียคาจางใหชาง
ปลูกบานไมกี่พัน คุณก็จะมีบานสวยๆ และมีทด่ี นิ ของตัวเองเปนกรรมสิทธิ”์
แนละ นายโกวิท ก็มีความรูเหมือนมนุษยทั้งหลายที่อยากมีบานและที่ดินของตัวเอง เขาตืน่ เตนดีใจอยาง
ยิ่งเมื่อไดยินเสี่ยหงวนพูดเชนนี้
“อาเสี่ยครับ อาเสี่ยจะกรุณาผมถึงเพียงนี้เชียวหรือครับ”
เสีย่ หงวนหัวเราะเบาๆ
“เรื่องเล็กคุณโกวิท ผมเคยชวยเพื่อนมาเยอะแยะ ถาคุณเลิกชิงชังผมและเพื่อนๆ คบพวกเราไวเปนมิตรก็
จะใหความชวยเหลือคุณ”
นายโกวิทหายหยิ่งผยองแลว เขากระพุมมือไหวเสี่ยหงวนทันที
“ขอบพระคุณครับอาเสี่ย ผมนึกไมถึงจริงๆวาอาเสี่ยจะเปนสุภาพบุรุษที่เต็มไปดวยคุณงามความดีเชนนี้
แทนที่จะเกลียดชัง ดูถูกดูหมิ่นผม กลับดีตอผม ยกยองใหเกียรติผมถึงกับลดเกียรติลงมาเปนเพื่อน ถาพวกเศรษฐีทั้ง
หลายมีนํ้าใจเชนนีเ้ หมือนๆกันแลว คนจนที่จองหองอยางผมก็คงจะเลิกเกลียดชังคนมีเงินไดแนนอน อา-อยาใหผม
เปนเพื่อนอาเสี่ยเลยครับใหผมเปนลูกนองดีกวา”
อาเสี่ยซอนยิ้มไวในหนา “เราเปนเพือ่ นกันเถอะคุณโกวิท คุณจะไดรวู า ผมกับเพือ่ นๆ มีเพื่อนทุกชั้นทุกวัย
โดยไมตองคํานึงวาจะเปนคนยากดีมีจนอยางไร คนเราเกิดมาแลวมันก็เทงทึงดวยกันทั้งนั้น” พูดจบอาเสี่ยก็ยื่นมือ
ใหเจาหนุม รางใหญจบั “ผมกับนิกรจะเปนเพือ่ นทีด่ ขี องคุณนับแตบดั นีเ้ ปนตนไป”
“ขอบคุณครับ” แลวเขาก็หันมายกมือไหวนายจอมทะเลน “ยกโทษใหผมเถอะครับเทาที่ผมไดลวงเกิน
คุณ ผมปลื้มใจจริงๆที่อาเสี่ยกับคุณยกยองผมเปนเพื่อน”
นิกรยื่นมือขวาใหจับแลวกลาวเปนคํากลอนอยางคลองแคลว
 “ขางหนึ่งโกรธ ขางหนึ่งนิ่งเสียนั้นไซร เปนบุญไดดบั รอนชวยผอนผัน เหมือนตบมือดานเดียวไมดงั ครัน
เตะปากกันเจ็บตัวชั่วจริงๆ”
นายโกวิทหัวเราะลั่น
“วรรคหลังดูเหมือนคุณแตงเอาเองใชไหมครับ”
“ครับ ใช ผมนึกไมออกก็เลยวากลอนสด แตกใ็ ชไดดเี หมือนกัน เทาที่คุณดากราดผมถาไมนับหนึ่งถึงพัน
เราก็คงไดฟาดปากกันแลว”
“ขอบคุณครับทีค่ ณ ุ เยือกเย็นเอาทางพระเขาขม มายก็คงมีเรื่องกัน”
นิกรยิ้มแหงๆ
“เปลาครับ ผมไมไดเอาทางพระเขาขม ที่นับหนึ่งถึงพันก็เพราะเห็นวาคุณใหญกวาผมมาก ผมเตะคุณได
อยางสูงก็แคชายโครงหรือสะดือเทานั้นก็เลยตองนับหนึ่งถึงพันถายังไมหายโมโหก็นับหนึ่งถึงแสนหรือลาน ผม
สบายใจแลวที่เราทําความเขาใจกันและเปนมิตรทีด่ ตี อ กัน มีอะไรบอกผมเถอะคุณวิท เงินทองขาดมือไมมีใชไปหา
ผมผมจะใหคนของผมเอาของของคุณไปจํานําให เรื่องที่ดินที่คุณจะปลูกบาน ใหเราคบกันไปอีกสักหนอยผมจะ
ชวยคุณ คุณจะปลูกที่ไหนก็เลือกเอา กลางสนามหลวงก็ได”
นายโกวิทหัวเราะชอบใจ เสีย่ หงวนรองตะโกนสัง่ นําอั ้ ดลม ๒ ขวด สําหรับเขากับนิกร
“อาเสี่ยไมดื่มเหลาหรือครับ” โกวิทถาม “คนแถวนี้เขาบอกผมวาอาเสี่ยกับเพื่อนๆดื่มเหลากันเหมือนกับ
ดืม่ นํ้า”
เสี่ยหงวนสั่นศีรษะ
“เราเลิกแลว แมแตเบียร เราก็ไมดม่ื เครือ่ งดองของเมา ไมแตะตองไมวาจะเปนขาวหมาก ขิงดอง มะยม
ดอง หรือกระเทียมดอง”
“หรือครับ เลิกเสียไดก็ดีครับ สําหรับผมดืม่ เบียรนดิ หนอยครับแตไมถงึ กับเสพติด”
อาเสี่ยยิ้มใหโกวิทซึ่งเขาวางแผนจะสั่งสอนเจาหนุมรางใหญผูนี้ดวยการฆาใหตายทั้งเปน แตไมไดทาลาย
ํ
ชีวิต เปนการฆาใหเสียคนเทานัน้
“ขอโทษนะครับคุณโกวิท คุณนะนอกจากเปนนายหนาหาประกันชีวิตใหบริษัทของคุณแลว คุณทํางาน
อะไรอีกบางหรือเปลา”
เจาหนุมรางใหญตอบทันที
“ผมเปนนายหนาซื้อขายรถเซ็คกันดแฮนดครับ”
“งั้นเรอะ คุณหารถใหผมสักคันไดไหมละ อยากจะไดรถอเมริกันที่คอนขางจะใหมสักหนอยสําหรับให
ฝรั่งเขาใช คุณคงทราบแลววาผมเปนผูอ ํานวยการโรงแรม ‘สี่สหาย’
นายโกวิทใจเตนแรงผิดปกติ โชคเปนของเขาแลว การซื้อขายรถคันหนึ่ง ถาเปนรถใหญเขาก็จะไดคานาย
หนาจากเจาของรถอยางนอย ๑,๐๐๐ บาท หรือมากกวานั้นแลวแตจะตกลงกัน แตเขาเบงราคาขึ้นไปมากกวาที่เจา
ของกําหนดไว เขาก็ไดเงินอยางหวานๆ เขาเชื่อวามหาเศรษฐีอยางอาเสี่ยกิมหงวน คงจะไมจูจี้หรือเสียดายเงินเกี่ยง
เงินที่ตอรองเพียงพันสองพัน
 แตเขาก็ตอ งไวเหลีย่ มบางคือซอนความตืน่ เตนดีใจไว
“ทําไมอาเสี่ยไมซื้อรถใหมๆละครับ”
“มันแพงเกินไปและไมจําเปนครับ รถใชแลวที่คอนขางใหมก็มีคุณภาพไมแตกตางจากรถนิวแฮนดเทาใด
นัก ในดานธุรกิจการคา ผมก็จําตองประหยัดเงิน เพราะโรงแรมของเราเปนบริษัทจํากัด”
“อาเสี่ยตองการเมื่อไหรละครับ”
“ไดเร็วก็ด”ี แลวเขาก็หันมาทางนิกร “เอาเสียสองคันเปนยังไงกร เชฟโรเลต เบลแอร และเดอโซโต
ของโรงแรมก็เกาเต็มทนแลว รุเสียทีกด็ ใี หคณ
ุ โกวิทซือ้ ใหเรา และชวยขายรถเชฟและเดอโซโตใหดวย”
เจาหนุมรางใหญพูดโพลงขึ้นดวยความหิวเงิน
“ไดครับอาเสีย่ ผมยินดีรับใชอาเสี่ยและจะจัดการใหเปนไปตามความประสงคของอาเสี่ยกับคุณนิกรครับ
เสี่ยหงวนหัวเราะ นายโกวิทกาวเทาเขามาในกับที่เขาดักไวแลว
“อยาพูดวารับใชเลยครับ ไหนๆเราเปนเพือ่ นกันแลวเรียกวาคุณชวยเหลือผมดีกวา เรือ่ งเงินคานายหนาที่
คุณจะไดจากเจาของรถผมไมเกีย่ วเพราะเปนเรือ่ งของคุณ และเปนผลประโยชนของคุณโดยตรง แตสาหรั ํ บรถเกง
ของโรงแรมสองคันที่ผมพูดถึงถาคุณชวยขายใหเราไดบริษัทโรงแรม ‘สี่สหาย’ ไมใชผมนะจะจายเงินนายหนาคา
ขายใหคุณ ๕ เปอรเซ็นตตามระเบียบของเรา ทีโ่ รงแรมเคยซือ้ ขายรถบอยๆครับ เรามีรถอยูเ กือบ ๒๐ คัน ทั้งรถจี๊ป
รถโดยสาร เกงและตรวจการ”
นิกรพูดเสริมขึน้
“รถบดถนนก็มีอยูคันหนึ่งครับสําหรับบดทับถนนในโรงแรมทีย่ งั ไมไดสรางเปนถนนคอนกรีต ถามันเกา
และเราจะซื้อใหม ผมจะใหคุณชวยขายให”
นายโกวิทยิม้ เจือ่ นๆ
“สําหรับรถบดถนนผมไมมีความชํานาญในเรือ่ งซือ้ ขายหรอกครับ แตรถยนตนง่ั ผมซื้อขายมาหลายป
แลว”
“สํานักงานของคุณอยูไหน” อาเสี่ยถาม
“รานกาแฟ หรือหนารานกาแฟ ในซอยขางโรงหนังควีนสท่ีทะลุออกถนนเจริญกรุงนัน่ แหละครับ พรรค
พวกผมนักซื้อขายรถชุมนุมกันอยูที่นั่น อา-อาเสีย่ ตองการรถเกงอเมริกนั สองคันนะครับ”
“ครับ ยี่หออะไรก็ไดแตขอใหใหมหนอย สําหรับราคาคุณก็ชว ยผมเจรจากับเจาของรถเขาบางอยาใหเขา
เอาแพงนัก”
“ออ ผมรับรองครับอาเสีย่ ในฐานะทีเ่ ราเปนเพือ่ นกัน ผมจะพยายามหาใหอาเสี่ยในราคาพอสมควรครับ”
“ขอบคุณมากคุณโกวิท ถายังงั้นพรุงนี้ราวสิบเอ็ดโมงครึ่ง คุณเอารถไปใหผมดูทโ่ี รงแรม ‘สี่สหาย’ นะ
ครับ คุณจะไดรูจักเพื่อนผมอีกสองคน และคุณอาของผมดวยคือเจาคุณปจจนึกฯ”
“ครับ ไดครับ” เขารีบรับคําทันที “พรุง นี้ ๕ โมงครึง่ ผมกับเพื่อนผมจะเอารถไปใหอาเสี่ยและเพื่อนๆ ดู
ที่โรงแรม แตวาอาเสี่ยไมไดไปประจําทํางานทีธ่ นาคารหรือทีอ่ น่ื หรือครับ”
 “สําหรับพรุงนี้พวกเราจะทํางานอยูที่โรงแรมตลอดวันครับ ตอนนี้งานทางโรงแรมยุงมากเนื่องจากเรา
กําลังขยายกิจการ รายไดดีมากครับ ชัว่ เวลาครึง่ ปนโ้ี รงแรม ‘สี่สหาย’ มีรายไดถึง ๔๘ ลานแลว ครึ่งปหลังนี่ยังไม
ไดคิดหองพักของเราทั้งตึกเกา ตึกใหมเต็มเสมอ อาหารก็ขายดีมาก เราจึงตองบริการพวกฝรัง่ อยางดีทส่ี ดุ เรือ่ งรถนี่
สําคัญหนอยครับ เขาเชาไปเที่ยวชมพระนคร รถแท็กซี่เขาก็ไมชอบเขาชอบรถของโรงแรมอยาลืมนะคุณ พรุง นี้
ตองไดรถเกงสองคัน”
“ไดแนครับอาเสีย่ อาเสี่ยกรุณาอยาสั่งคนอื่นใหหารถใหนะครับ ผมรับรองวาผมจะหารถเกงที่ถูกใจใหอา
เสี่ยมีโอลสโมบิลอยูคันหนึ่งแลวนะครับ สภาพรถยังใหมมากถึงแมเจาของใชมาแลวเกือบสามป”
กอนที่เสี่ยหงวนจะพูดอะไรอีก เจาแหวก็รบี ปรากฏตัวขึน้ ทีห่ นารานกาแฟของเถาแกเส็ง เขายืนเทาสะเอว
มองดูนายโกวิทอยางชิงชัง เจาแหวสวมกางเกงขาสั้น สวมเสื้อกลามสีขาวเพียงตัวเดียว มือขวาถือดาบแบบดาบไทย
เลมเบอเริ่มที่อยูในฝกของมัน
นิกรมองดูเจาแหวอยางขบขัน
“มึงจะมาฟนใครวะอายแหว”
เจาแหวยกดาบชี้ไปที่นายโกวิท
“รับประทานฟนนายคนนั้นครับ รับประทานเห็นอาเสี่ยกับคุณนิกรหายออกมาจากบานตั้งนานผมเปน
หวงนึกวาเกิดฟนกันขึ้นก็เลยตามมาสังเกตการณ”
นายโกวิทยิ้มใหเจาแหว
“ไมมอี ะไรหรอกพีช่ าย ฉันกับอาเสี่ยและคุณนิกรเปนเพื่อนกันแลว”
“อาว” เจาแหวอุทานแลวมองดูหนาเสีย่ หงวน “ไหงยังงั้นละครับ รับประทานเขาดากราดคุณพล คุณนิกร
และคุณหมอ อาเสีย่ ไมเจ็บใจแทนเพือ่ นหรือครับ”
เสี่ยหงวนยิ้มเล็กนอย
“คนเราที่ยังไมเขาใจกันก็อาจจะเกลียดหนากัน หรือตัง้ ตัวเปนศัตรูตอ กันได แตศตั รูทเ่ี ปนมิตรยอมดีกวา
มิตรทีเ่ ปนศัตรูไมใชหรือ”
“แหม-รับประทานคําคมเสียดวย” เจาแหวพูดอยางเคืองๆ “ดีละครับ รับประทานอาเสี่ยอยากคบกับคน
พรรณนี้ก็ตามใจ” พูดจบเจาแหวก็เดินตุปดตุปองไปจากที่นั่นดวยความโกรธแคนแทนเจานายของเขาที่ถูกนาย
โกวิทดาระราน
ที่โรงแรม ‘สี่สหาย’ วันตอมา
คณะพรรคสี่สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ พรอมดวยเจาแหวไดมาถึงโรงแรมกอนเวลา ๙.๐๐ น. ทุกคนเดิน
ตรวจสถานที่ตาง ๆ รอบโรงแรมทัง้ ตึกเกาตึกใหม เปนเวลาเกือบครึง่ ชัว่ โมงจึงเขาทํางานเกี่ยวกับการบริหารงาน ถึง
แมเสื่ยหงวนเปนผูอํานวยการเขาก็ไมไดใชอานาจเด็
ํ ดขาดแตผเู ดีย่ ว มีอะไรก็ปรึกษาหารือกันโดยเฉพาะถาเปนเรือ่ ง
สําคัญก็จะปรึกษากับทานเจาคุณปจจนึกฯ กอนเสมอ
เสี่ยหงวนไมยอมเปดเผยความจริงใหเพื่อนๆของเขาทราบวาเขามีแผนดัดสันดานนายโกวิทอยางไร เพียง
แตบอกวาเขาจะดัดนิสัยนายโกวิท และทําใหนายโกวิทเสียคนไปตลอดชาติ
 “แลวแกจะซื้อรถมาหาหอกอะไรวะ” พลโจมตีอาเสีย่ ตอน ๑๑.๓๐ น. ขณะที่เสี่ยหงวนพูดถึงเรื่องนาย
โกวิท “รถของโรงแรมเรา มีพอแกความตองการแลว พวกฝรั่งนะ ถึงมันจะเชาหองเดอลุกซ อยูม ฐี านะเปนเศรษฐี
มันก็กระดูกอยางหมาไมกิน จะไปไหนก็เชาแท็กซีใ่ นอาณัตขิ องโรงแรม ซึง่ มีจอดอยูใ นโรงแรมเราเยอะแยะ รถเกง
ของโรงแรมตั้งอัตราไวสูงชั่วโมงละ ๑๐๐ บาท ถึงเปนรถอเมริกนั ฝรัง่ มันก็ไมเอา บางคนนั่งแท็กซี่เปนระยะๆ ดวย
ซําไป”
้
ดร.ดิเรกเห็นพองดวย
“ออไร เรื่องการใชเงินสุรุยสุรายก็เห็นจะมีแตพวกดาราภาพยนตรในฮอลลีวูดเทานั้น พวกนักทัศนาจรที่
มาพักอยูกับเราลวนแตกระดูก อยางนี้สูเศรษฐีคนไทยไมได”
ผูอํานวยการโรงเรียนยิม้ ใหคณะของเขา
“กันไมซื้อหรอกอยาโวยวายไปเลย มันเปนแผนของกันทีก่ นั จะสัง่ สอนหรือดัดสันดานนายโกวิทเทานัน้
ถาเขาเอารถมาใหดูกันก็จะติโนนตินี่บอกไมชอบใจใหเขาเอารถไปคืนแลวกันจะใหเงินเขาใชฟรีๆ เขาจะไดดีใจ ขอ
ใหกันเลนสนุกๆกับนายโกวิทสักหนอยเถอะวะ กันจะใหเขาไดรบั บทเรียนดวยของ ไดความรูจ ริงวา เงินคือแกว
สารพัดนึก มนุษยเรานะลวนตองการเงินดวยกันทั้งนั้นเวนแตจะแกลงทําปากแข็งวา เงินไมมีความหมายสําหรับเขา
เขาไมไดบูชาเงินเปนพระเจา นายโกวิทก็เหมือนกัน ปาอวมเลาใหกนั ฟงเมือ่ เชานีเ้ องตอนทีแ่ กมานวดใหคณ ุ อาวา
กอนที่กันจะญาติดีกับนายโกวิท หมอนั่นมันดากันเสียเอากระบุงโกยไมไหวทั้งๆที่กันไมเคยไปทําอะไรใหมนั เดือด
รอนเลย คุยกับพวกเพือ่ นบานก็มแี ตเรือ่ งดาพวกเรา หาวาเปนเศรษฐีอยูต กึ ใหญเลีย้ งหมาฝรัง่ ไมเห็นหัวคนจน ปูโธ-
อายเรามีแตชวยเหลือเพื่อนบานใครๆก็รู มีอายเบื๊อกนี่คนเดียวเทานั้นที่เกลียดพวกเราและดาเรา เมือ่ เปนเชนนีก้ นั ก็
ตองดัดสันดานมัน”
พลกลาวถามขึ้นทันที
“แกจะทําอะไรขยายใหฟงหนอยซี”
“ยัง ยังไมตื่นสายแลววันหลังจะบอก กันบอกไดแตเพียงวากันจะทํานายโกวิทคนนี้ใหตายทั้งเปน”
เสียงประตูหองทํางานถูกเคาะเบาๆสองสามครั้ง เมือ่ เจาคุณปจจนึกฯ รองกลาวคําอนุญาตเจาหนาทีแ่ ผนก
ตอนรับของโรงแรมคนหนึง่ ซึ่งเปนหญิงสาวแตมีลูกมีผัวแลวก็คอยๆผลักประตูเบียดออกมา
“วายังไงจะปุก” เสี่ยหงวนสัพยอก
“อุยตาย” สาวสวยในเครือ่ งแบบพนักงานหญิงของโรงแรมรองลัน่ “ผูอ ํานวยการมาเรียกหนูวาปุก”
“อาว ก็หนูปุกลุกดีนี่นะ ลูกคนเล็กยังกินนมอยูหรือเปลา”
หลอนอายจนหนาแดง
“ทานคะ แตทานนมวัว”
“จะอรอยหรือนมวัวสูนมมารดาไมได อา-มีธุระอะไรละ”
หลอนยิ้มเล็กนอยทําตัวออนไปมาเหมือนเด็กสาวทั้งๆที่มีลูก ๓ คน มีอายุ ๓๐ ขวบแลว แตมคี วามรูด ี
ทํางานเกงมาก
“สุภาพบุรุษคนหนึ่งจะขอพบผูอานวยการค
ํ ะ เขานํารถเกงมาใหดูคะ ขณะนีเ้ ขารออยูท ห่ี นาตึก”
 “ดีแลว หนูชวยไปพาเขามาที่นี่เถอะ เย็นนี้หนูไปกินขาวกับฉันไหมละ”
“ขอบคุณคะ ลูกคนเล็กของหนูกําลังไมสบายนี่คะแลวก็ผัวหนูเขาขี้หึงคะ กลับบานผิดเวลาเปนตองมี
เรื่อง” พูดจบหลอนก็พาตัวเดินออกไปจากหองทํางานของคณะพรรคสี่สหาย
ศาสตราจารยดเิ รกมองดูอาเสีย่ อยางขบขัน
“เหลาก็เลิกแลว แตเจาชูยังไมเลิก เด็กมันมีลูกมีผัวแลวแกยังจีบทุกวัน”
“ก็เด็กมันสวยนี่หวา ถึงเปนรถใชแลวก็เทากับรถฟอรดลินคอรนหรือโรลสรอยราคาแพง กันลอเลน
สนุกๆหรอกโวย คนอยางกันไมใชอายตาลยอดดวน ผูหญิงที่มีเจาของแลวกันไมเคยลวงละเมิด ขีเ้ กียจขึน้ ตนงิว้
วะ” แลวเขาก็หยิบไมบรรทัดขนาดใหญยกขึ้นตีหัวนิกรเสียงดังเพี๊ยะ “เฮ-งานไมทานั ํ ่งสัปหงกอยูตั้งชั่วโมงแลว”
นิกรลืมตาขึ้นมองดูโลกแลวยิ้มหวาน
“เครื่องปรับอากาศเย็นสบายเหมือนในโรงหนังวะ อยางนีใ้ หกนั นอนจนคําก็ ่ ได” แลวเขาก็ยกแขนบิดขี้
เกียจอาปากหาวเสียงสนั่นหวั่นไหว
เจาคุณปจจนึกฯจุปาก
“อายเวรนี่ไมมีมารยาทเสียเลยดันหาวออกมาดังๆ”
“โธ-คุณพอก็ หาวเงียบๆยกมือปดปากมันจะมีรสชาติอะไรครับ การหาวทีอ่ อกรสก็ตอ งออกเสียง เฮิว้
เดียวหายงวงราวกับปลิดทิ้ง” แลวเขาก็หันมายิ้มใหอาเสี่ย “เฮย- โทรศัพทไปที่บารบอกใหเขาเอากาแฟกับแซนวิ
ชมาใหเขากินหนอยเถอะวะ”
เสี่ยหงวนสั่นศีรษะชาๆ
“ประเดี๋ยวก็เที่ยงโวยอดใจอีกครึ่งชั่วโมงไมไดเรอะ”
“ไดเหมือนกันแตมนั หิว” นิกรพูดเสียงออยนาสงสาร อาเสีย่ อดหัวเราะไมได
“ประเดี๋ยวไปกินดวยกัน กันจะพานายโกวิทไปเลี้ยงขนมจีบ ซาละเปาที่กินรีนาวาตามแผนของกัน”
พลกลาวขึ้นทันที
“กันไมไปนะ แกจะจัดการกับเขาอยางไรก็ตามใจกันไมเกี่ยว นายโกวิทคนนี้กันไมคบเด็ดขาด ที่ไมคบ
ไมใชเพราะเขามีฐานะยากจน แตเขาเปนคนเลวมีจิตใจริษยาอยูๆก็ดาใสหนากันโดยไมมีเหตุผลแลวยังดาพวกเราให
ชาวบานฟงอีก”
ศาสตราจารยดเิ รกเห็นพองดวย “ออไร คนเราจะเกลียดจะชังใครก็หมายความวาผูนั้นเขาทําเราเดือดรอน
เจ็บชํ้านําใจ
้ อยางนี้ใชไมไดกันก็ไมคบเหมือนกัน”
อาเสี่ยพูดตัดบท
“เถอะนากันจะจัดการดัดสันดานนายคนนี้เองแตจะขอใหอายกรรวมมือดวย” แลวเขาก็หันมาทางนิกร
“ประเดี๋ยวไปกินขาวดวยกันนะอายกรอยาปฏิเสธเลยวะ”
“ปูโธ” นิกรคราง “แกก็รูดีอยูแลววาเรื่องกินกันไมเคยปฏิเสธใครเลย แตถาแกจะชวนกันไปตีกับใคร กัน
ไมเอานะบอกเสียกอน”
เสียงหัวเราะดังขึ้นหนาหองทํางาน จนกระทั่งเจาคุณปจจนึกฯเงยหนามองดูคณะพรรคสี่สหาย
 “เบาๆหนอยโวย ฉันกําลังทํางาน”
เสียงประตูหองตองถูกเคาะอีก เมื่อเสี่ยหงวนกลาวคําอนุญาตพนักงานสาวเจาหนาทีต่ อ นรับของโรงแรม
‘สี่สหาย’ ก็พาเจาหนุม รางใหญเจาของเจาของ นายโกวิท กุมภายน เขามาในหองโกวิทแตงกายภูมฐิ านตามเคย ทั้งๆ
ที่ฐานะเขาอยูขางจะงอนแงน เพราะมีรายไดไมมากมายอะไรนักจากการบริหารเงินประกันชีวิตใหบริษัทและซื้อขาย
รถยนตเซ็คคันแฮนด เขาสวมกางเกงเทา เชิ้ตแขนยาวสีขาวผูกเนคไทเงื่อนกะลาสี มือขวาถือกระเปาเอกสาร ทั้งๆที่
คนอยางเขาไมนาจะถือกระเปาใหมันรุมราม
เสี่ยหงวนลุกขึ้นยืนตอนรับ
“สวัสดีครับ” อาเสี่ยกลาวทักทายอยางยิ้มแยม “ผมกําลังรอคุณอยูทีเดียว”
นายโกวิทเดินเขามาที่โตะอาเสี่ยวางกระเปาลงบนโตะยกมือไหวเสี่ยหงวนแลวหันไปไหวนิกร
“คุณเอารถมาใหเราดูดว ยใชไหม” นิกรถาม
“ครับ รถโอลสโมบิลที่ผมวาเมือ่ วานนีแ้ หละครับ เจาของรถอยูซ อยทองหลอนีเ่ อง สภาพของรถยังดีมาก
ครับ”
อาเสี่ยแนะนําใหโกวิทรูจักกับพลและศาสตราจารยดิเรกกับเจาคุณปจจนึกฯ คราวนีเ้ จาหนุม รางใหญแสดง
กิริยานอบนอมพินอบพิเทาเปนอยางดี ตางฝายตางทักทายกันตามสมควร เสีย่ หงวนเชิญใหเขานัง่ บนเกาอีว้ า งหนา
โตะ พลเห็นหนาเจาหนุมรางใหญก็มีความรูสึกอยากเตะปากนายโกวิทเต็มทน
“ความจริงคุณกับผมก็เพิง่ รูจ กั กันเดีย๋ วนีเ้ อง ซึง่ อายหงวนเปนผูแ นะนําเรา” พลกลาวกับโกวิทดวยสีหนา
เครงขรึม”
“คุณชวยอธิบายใหผมเขาใจหนอยไดไหมครับวา เทาที่คุณดาใสหนาผมกับอายกรวันนั้นและคุณดา
หมอดิเรกเมื่อวานนี้นะเพราะอะไร พวกเราเคยทําใหคณ ุ เดือดรอนหรือเปนศัตรูกบั คุณมาแตกอ นอยางงัน้ หรือ”
เจาคุณปจจนึกฯ พูดเสริมขึ้น
“นัน่ นะซี มีคนบอกฉันเมื่อเชานี้เองวาคุณเกลียดหนาฉันอยากจะเอาขี้หมาละเลงหัวฉัน”
นิกรเผลอตัวหัวเราะกาก
“กอเหม็นแย ฮะ ฮะ ฟอกสบูตั้งสิบกอนก็ยังไมหมดกลิ่น”
ทานเจาคุณทําตาเขียวกับนิกร
“ทะลึ่งละ เดีย๋ วก็โดนแกวทับกระดาษหนาตาแหกเทานัน้ เอง”
นายโกวิทมองดูเจาคุณปจจนึกฯและพลกับดร.ดิเรก ในทาทีสิ้นทระนงยอมออนนอม เพราะหวังที่จะได
ประโยชน จ ากเสี่ ย หงวนและทุ ก ๆคนซึ่ ง ล ว นแต เ ป น เศรษฐีมีเงินลาน เขาบอกตัวเองวาถาเขาเขากับพลและ
ศาสตราจารยดิเรกและเจาคุณปจจนึกฯได เขาก็คงมีฐานะดีขึ้น และอาจจะไดที่ดินฟรีๆ ปลูกบานเหมือนอยางที่เสี่ย
หงวนพูดกับเขาไวเมือ่ วานนี้ นายโกวิทประนมมือไหวทา นเจาคุณกับสองสหายอยางนอบนอม
“ผมผิดไปแลวครับ ผมยอมรับวาผมเกลียดชังพวกคุณ เพราะผมอิจฉาริษยาที่พวกคุณมั่งมีศรีสุข มีฐานะเปน
ปกแผนมีความเปนอยูอยางสุขสบาย แตเดี๋ยวนี้ผมไดรูความจริงแลวพวกคุณทั้งสี่คนและทานเจาคุณลวนแตเปนคน
มีจิตใจกวางขวางมีเมตตาจิตมีศีลธรรม เมื่อคืนนี้ผมคุยกับทานขุนสันทัดฯ นายทหารเรือนอกราชการซึง่ อยูบ า น
ใกลๆกัน ทานขุนวาคนมีเงินที่ดีอยางพวกคุณและทานเจาคุณตลอดจนคุณหญิงวาดหาไดยาก ชาวบานในซอย
‘ประสิทธิ์นิติศาสตร’ ลวนแตเคารพนับถือทัง้ นัน้ กรุณาอภัยใหผมเถอะครับ”
นายพลดิเรกยิ้มใหโกวิท
“ถาเราเปนคนมีเงินที่ใจรายเหี้ยมโหดปาเถื่อน คุณดาใสหนาเราอยางนี้ เราก็อาจจะใชใหมอื ปนของเรา หรือ
จางวานใหใครจัดการใหคุณไปเที่ยวเมืองนรกเสียแลว สมมติวา เราจะฆาคุณทีบ่ า นของคุณรับรองวาถึงแมจะมีคนรู
เห็น เขาก็ไมยอมเปนพยานใหตารวจเพราะทุ
ํ กคนเขารักเรานัน่ เอง คุณรูหรือเปลาวาเด็กคนใชในบานผมมันคบคิด
กันจะเลนงานคุณดวยคอลทตราควาย แตบังเอิญเรารูแ ผนเสียกอนจึงหามปรามไว”
นายโกวิทหนาเสีย
ถึงอยางนัน้ เชียวหรือครับ”
“ออไร พูดแลวเหมือนโกหก แตอยางผมโกหกไมเปนเวนแตมคี วามจําเปนเกิดขึน้ ”
นิกรกลาวกับเสี่ยหงวนทันที
“ไปกินขาวกันเถอะ เราจะตองเสียเวลานัง่ รถไปอีก”
“วา” อาเสีย่ รองลัน่ “ไป ๆๆๆ” แลวเขาก็หันมาทางโกวิท “พาเราไปเอารถทีค่ ณ ุ เอามาใหเราดูหนอยซีครับ”
“ครับ เชิญครับ”
เสี่ยหงวนกับนายนิกรและนายโกวิท ตางลุกขึ้นยืนพรอมๆกัน เจาหนุมรางใหญยกมือไหวทานเจาคุณกับพล
และศาสตราจารยดเิ รกอีกครัง้ หนึง่
“ผมลาละครับ ถามีอะไรที่จะใชผมละก็ กรุณาใหนายแหวหรือคนใชไปตามผมที่บานนะครับ”
“ขอบใจ” เจาคุณปจจนึกฯ พูดยิ้มๆ “บางทีฉันอาจจะตัดสินใจประกันชีวิตกับบริษัทคุณก็ได”
โกวิทยิ้มแหง
“อา- ใตเทางอมเต็มทนแลว อายุเกิน ๔๐ ป บริษทั เขาไมรบั หรอกครับ”
“ยังงั้นก็แลวไป ฉันประกันที่บริษัท ‘สี่สหายประกันชีวิต’ ก็ได”
นิกรพูดโพลงขึ้น
“ในฐานะที่ผมเปนกรรมการคนหนึง่ ของบริษัทผมไมรบั ประกันคุณพอหรอกครับ คนแกในวัยนี้นึกจะตายก็
เทงทึงกันงายๆ ประกันกับผมเปนสวนตัวก็แลวกัน จายเบี้ยประกันใหผมเดือนละหมื่นบาท คุณพอเทงทึงผมจายให
ลานบาทแตจายจริงเพียงหาแสน เพราะทรัพยสมบัติของคุณพอจะตกเปนของผมและดิเรกคนละครึ่ง”
ทานเจาคุณตะโกนลัน่ หอง
“ไปใหพนอายกร”
นิกรกับกิมหงวนเดินหัวเราะหึๆ พาโกวิทเดินออกไปจากหองทํางานของพวกเจาของโรงแรม ‘สี่สหาย’
พลออกมานอกหองโกวิทก็กลาวกับอาเสี่ยวา
“ผมรูสึกวาคุณพลกับคุณหมอและทานเจาคุณไมใครจะชอบหนาผมนะครับ”
“ออ คงไมมอี ะไรหรอก อีกไมชา ก็ชอบคุณเอง คุณไปดาเขานี่ เขาก็เคืองคุณนะซี แตผมชอบคุณมากคุณ
โกวิท คุณเปนชายหนุมรูปหลอ ทาทางสมาท บุคลิกดีจริงๆ ขนาด มิตรชัยบัญชาเห็นเขาก็คงจะรีบหลบซอนหนา
หุนคุณเทเหลือเกิน ใหดิ้นตายเถอะครับผมชอบคบกับชายหนุมรูปหลอครับ แลวคุณอยาไปบอกใครนะ ตอไปนีผ้ ม
จะใหความอุปการะคุณอยางเต็มที่ เหมือนกับวาคุณเปนภรรยาผมคนหนึง่ ”
นายโกวิทหยุดชะงักลืมตาโพลง ใบหนาซีดเผือด
“อาเสีย่ …”
เสี่ยหงวนแกลงทําทาเจาชูกับเขา
“ที่รัก ถาคุณใหความสนิทกับผมไปไหนกับผม อยูใกลชิดผม คุณจะมีเงินหมืน่ เงินแสนใชโดยไมตอ งตอบ
ปญหาหรือสงชิ้นสวนใดๆเลย”
นายโกวิททําทาเหมือนจะเปนลม นิกรยกมือ จับแขนเจาหนุม รูปหลอรางใหญแลวดึงตัวไปใหหา งเสีย่ หงวน
ขณะที่เจาหนาที่ฝายบัญชีของโรงแรมคนหนึ่งเดินผานมาและหยุดทักทายกับอาเสี่ย
“ผมจะบอกความจริงใหคุณรู” นิกรกระซิบกระซาบ “อายหงวนมันชอบผูช ายรูปหลออยางคุณครับ แตผม
รับรองวามันไมทําอะไรคุณหรอกนอกจากอยากใหคุณอยูใกลชิดมัน คุณพยายามจับเสนอายหงวนใหถูกแลวคุณจะ
ไดทกุ อยางนับตัง้ แต ที่ดิน บาน และรถเกงสําหรับใชสวนตัว”
นายโกวิทกลืนนําลายเอื
้ ๊อก
“หมายความวาอาเสีย่ รักผมเหมือนกับวาผมเปนผูห ญิง”
“ครับ”
“วา-ถาเผื่อผมเพลี่ยงพลําไปล
้ ะครับคุณนิกร เขาทํานองนํ้าตาลใกลมดหรือแมวใกลปลายาง”
“เถอะวา ผิดนักคุณก็ยอมเปนเมียนอยอายหงวนเสีย คุณจะไดสบาย”
“โอโฮ ผมเปนผูชายนะครับไมใชผูหญิง”
“ฮื้อ แนะนําใหดวยความหวังดี คุณไมเชื่อผมก็ตามใจ”
เสี่ยหงวนเดินเขามาหานิกรและนายโกวิททําใหการสนทนาตองยุติลง อาเสี่ยยกมือจับแกมเจาหนุมรูปหลอ
แลวพูดยิ้มๆ
“ผมไมเคยเห็นผูชายคนไหนที่หลอและถูกใจผมอยางนี้เลยคุณไปหาขาวกลางวันกินกันเถอะครับ คุณขับรถ
โอลสโมบิลตามเราไปเอารถไปคืนเจาของเขาทีซ่ อยทองหลอ แลวนั่งรถไปกับผม”
นายโกวิททําตาปริบๆ
“อาเสี่ยไมซื้อรถที่ผมเอามาใหดูหรือครับนี”่
เสี่ยหงวนสั่นศีรษะ
“ไมหรอกคุณ ผมหลอกใหคุณมาหาผมนะ แตคุณไมตองกลัววาคุณเสียเวลาไปโดยเปลาประโยชน กินขาว
แลว ผมจะพาคุณไปตามอูรถยนตซื้อรถเกงใหคุณใชสวนตัวสักคันหนึ่ง และผมจะใหเงินคุณไวใชสักหมื่นบาท ตอ
ไปผมจะจายใหวันละ ๕๐๐ บาท ซึง่ คุณไมตอ งวิง่ เตนหาประกันชีวติ หรือซือ้ ขายรถยนตผมจะทําใหคณ ุ มีเกียรติ มี
หนามีตาในวงสังคมและธุระกิจการคา ไปไหนผมจะพาคุณไปดวย สําหรับบานของคุณอีกอยางชาหนึง่ เดือนผมจะ
ปลูกให แตผมจะขอใหคณ ุ อาหญิงแบงโฉนดใหคณ ุ สัก ๒๐๐ ตารางวา ใหเรียบรอยเสียกอน สวนบานผมจะปลูกให
แบบครึง่ ตึกครึง่ ไม รับรองวาจะเปนบานที่สวยที่สุดในซอย ‘ประสิทธิ์นิติศาสตร’”
 นายโกวิทตืน่ เตนดีใจเหลือทีจ่ ะกลาว เขามองดูหนากิมหงวนดวยความซาบซึ้งใจ
“อาเสี่ยครับ อาเสีย่ กรุณาผมถึงเพียงนีเ้ ชียวหรือครับนี่ อาเสี่ยจะใหเงินผมหมื่นบาทแลวเอาผมไปอูรถยนตซื้อ
รถยนตใหผม นอกจากนี้ยังจะใหเงินผมใชอีกวันละ ๕๐๐ บาท ถาอยางนี้ชีวิตผมก็จะพุงขึ้นสูงเต็มไปดวยความสุข
สบายอยางไมมีปญหา”
เสี่ยหงวนเริ่มทําทาทางเหมือนกับวาเขาเปนโรคจิตประเภทหนึง่ ทีร่ กั ใครเพศเดียวกัน
“ทูนหัว เปนบุพเพสันนิวาสของเราครับ แลวก็เปนโชควาสนาของเราดวยพรหมลิขิตจึงดลบันดาลใหคุณมา
พบผม”
นิกรพูดเสริมขึน้ เบาๆ
“พอแลวโวย อวกจะแตกแลว” แลวเขาก็มายิ้มใหนายโกวิท “เสร็จคุณเสร็จแน”
นายโกวิททําหนาเหมือนกับจะรองไห
“นั่นนะซีครับ”
ใน ๕ นาทีตอ มา โอลสโมบิลเกงสีเทารุน ๑๙๖๑ ซึง่ ขับโดยเจาหนุม รูปหลอรางใหญไดแลนนําหนาพาคาดิล
แล็คเกงคันงามออกไปจากโรงแรม ‘สี่สหาย’ อาเสี่ยทําหนาทีข่ บั รถของเขาดวยตัวเอง ซึ่งมีนิกรนั่งเคียงคูกับเขา
“แกจะเอายังไงแนอา ยหงวน” นิกรถามอยางเปนงานเปนการ “แผนตวักตะบวยบาบออะไรของแกวะ ที่แก
จะตองใหเงินเจาโกวิทหมื่นบาท และจะตองจายใหมันเปนรายวันอีกวันละ ๕๐๐ บาท แลวแกยังจะซื้อรถเกงใหมัน
ขี่อีก แผนอยางนี้แกมีทางลมจมนี่หวา”
อาเสี่ยหัวเราะชอบใจ
“แกเลนหมากรุกไมเปน แกไมรูชั้นเชิงที่ดีของนักหมากรุกที่ดีนั้นจะเดินแตมคูลึกซึ้งขนาดไหน แนพดู แลวจะ
วาคุย ไมคยุ หรอกแตขออวดตัวนิดหนอย”
“ถุย”
อาเสี่ยสะดุงโหยง
“ถุยรดหัวแกนะซี คนอยางกันเปนนักธุรกิจชั้นยอดไว กันจะทําอะไรกันก็ตอ งดีดลูกคิดรางแกวเสมอ บางที
ดีดทั้งตีนทั้งมือเพื่อใหแนใจวาเลขลับที่ออกมาจะไมผิดพลาด แกรูห รือเปลาวากันจะทําใหนายโกวิทหรูตวั ขนาดจม
ไมลง เมือ่ เขามีรถเกงดีๆ นั่งมีเงินใชฟุมเฟอย เขาก็ตองปรับตัวเขาใหเปนคนชั้นสูงเตะทาเปนผูดีมีเงิน แตชั่วเวลาไม
กี่วันกันเอารถคืนและเลิกจายเงินใหเขา นายวิทก็ตองตายทั้งเปน ความอับอายขายหนาจะทําใหเขาวิง่ เตนหาเงินซือ้
รถอีกคันหนึ่งและเขาจะตองพยายามทําตัวใหเหมือนเดิม แกคอยดูก็แลวกันวา นายคนนี้จะเปนอยางไรที่เขาถูกกัน
ฆาทัง้ เปน”
นิกรนิ่งฟงดวยความสนใจ
“แกซื้อรถใหเขาแลวแกจะไปเอาคืนไดอยางไร”
“โธ- อายบองตื้น ซือ้ ใหจริงโวย แตทะเบียนเปนของกันและอยูกับกันที่บานเขาก็ไมมีโรงเก็บรถ กันจะซื้อ
รถเกงใหเขาใชชั่วระยะเวลาหนึ่งแลวใหเขาเอารถมาเก็บไวที่บานเรา รถยนตคนั นัน้ มันก็จะตองเปนของกันวันยันคํา่
ทะเบียนรถเปนของกัน เขาจะเอาไปจํานําหรือขายฝากหรือขายใหใครก็ไมได แกพอจะเขาใจแผนดัดสันดานของกัน
หรือยังละ”
นิกรพยักหนารับทราบ
“เขาใจแลวละ เปนความคิดทีด่ เี หมือนกันแตแกก็ตอ งลงทุนไมนอ ย คนจนทีม่ เี ศรษฐีอปุ การะเขาไมชว ย
เหลือก็จมไมลงเพราะไดรับความสุขสบายและใชเงินฟุมเฟอยและกระทําตนเปนคนเจาสําราญมาแลว ในที่สุดก็เสีย
คนเพราะเรื่องจมไมลงนี่เอง เหมือนกับคนที่เคยมีรถยนตใชสวนตัว เมือ่ ฐานะตกตํา่ ตองขายรถยนตตอ งยํ่าตอกหรือ
ขึ้นรถเมลขึ้นแท็กซี่ก็แทบจะตองเอาปบคลุมหัว แผนการณของแกไมเลวนีห่ วา”
อาเสี่ยอมยิ้ม
“ยังงัน้ หรือลูก”
“อาว” นิกรอุทาน “เดี๋ยวก็ลงไปนอนกลิ้งอยูกลางถนนเทานั้นเอง อา- แกรูสึกอยางไรบางวะสําหรับนาย
โกวิทคนนี”้
เสีย่ หงวนหัวเราะเบาๆ
“ก็ไมเห็นมีอะไรนอกจากเปนคนพืน้ ๆ มีการศึกษาไมมากนัก คลองแคลวและกะลอน พยายามวางมาตรเปน
สุภาพบุรุษหรือคนชั้นสูง แตที่แทเปนหลักลอยไมมีหัวนอนปลายตีนมีจิตใจเลวไมนาคบ”
“กันก็วาอยางนั้นแหละ มันอวดกับคุณเรืองเจาของบานวามีรายไดจากการหาประกันชีวิตและซื้อขายรถยนต
เดือนหนึ่งอยางนอยหมื่นบาทแตปาอวมวาบานนายโกวิทไมมีขาวของอะไรนอกจากกระเบื้องถวยกะลาแตก หลาน
ชายอยูดวยแลวก็ไมไดเรียนหนังสือ ขณะนีเ้ ริม่ ตนเซ็นเบียรและบุหรีเ่ จาเส็งแลว อีกหนอยแอบยายไปอยูที่อื่น อาย
เส็งก็หงิกรับประทานตองเสียเวลาเอาจอบเสียมขุดบรรพบุรษุ ของนายโกวิทมาเรียงลําดับเลน นึกๆก็นาสงสารหรือ
เลิกลมความคิดอยาไปทํามันเลยวะ”
“ไมได” อาเสี่ยพูดเสียงหนักแนน อายวิทดาพวกเราก็พอจะใหอภัยมันได แตนม่ี นั ดาคุณอาหญิงและเจาคุณ
อาดวยทานเปนผูใหญที่ไมเคยทําความเดือดรอนใหใครเลยมันประณามกับเพื่อนบานดาวาคุณอาทั้งสองอยางมาก
มาย พวกเมียๆของเราก็ถูกมันดาจมไปเลย หาวาดัดจริตทําเปนผูด แี ปดสาแหรกถือวาผัวมีเงิน แกแลวยังนุงสะแล็ค
ทําเปนสาวๆ”
“อาว” นิกรคราง “มันจะใหเมียเราแกผาอยูกับบานหรือยังไง หมาจะไดฟดตายหา”
“ไมใชยังงั้น” อาเสี่ยพูดยานคาง “ หมายความวาเมียเราควรจะนุงกระโปรงหรือนุงผาถุงอยูกับบาน”
“คนไมมีความคิดอยางนายโกวิทมันก็พูดพลอยๆ เพราะผีเจาะปากใหพูด นุง กระโปรงหรือผาซิน่ นะ จะนัง่ จะ
ลุกมันตองระวังตัว จะวิ่งก็ไมสะดวก ดูมวยสนุกนั่งลุกไมตองระวังก็คือนุงกางเกงดู ไมใชนุงกระโปรง นุงผาซิ่น
หรือนุง โสรง ผูหญิงสมัยนี้เขาก็นุงสะแล็คกันทั้งนั้นนอกจากเวลานอน”
“เออ จริงของแก ผูห ญิงทีช่ อบนุง โสรงก็เห็นจะมีแตพมาหรือมาเลเซียเทานัน้ ”
นิกรหัวเราะชอบใจ
“ผูชายพมาเขาก็นุงโสรงเสมอแมกระทั่งนักกีฬาหรือนักฟุตบอล เมื่อเร็วๆนี้กันพบขาวในหนังสือพิมพฉบับ
หนึ่งนักฟุตบอลทีมชาติพมาไปตระเวนแขงขันในยุโรป สามารถเอาชนะทีมชาติเยอรมันตะวันตกถึง ๘ ประตูตอ ๐
ที่ชนะก็เพราะนักฟุตบอลพมานุงโสรงกองหนาเอาลูกซอนไวในโสรงทีมเยอรมันหาไมพบ แตพอถึงหนาประตูก็
ปลอยลูกออกจากโสรงแลวชูตเปรี้ยงในระยะเผาขน นักฟุตบอลทีมชาติเยอรมันปวดกบาลไปตามกันเพราะตอง
ปราชัยอยางยับเยิน”
เสี่ยหงวนแหกปากหัวเราะลั่นรถ
“อายเวรนี่โกหกแลว”
“ก็โกหกนะซี นักฟุตบอลนุงโสรงใครเขาจะใหลงสนามวะ” รถเกงทั้งสองคันแลนมาถึงซอยทองหลอแลว
นายโกวิทบังคับรถใหแลนชาลงแลวเลี้ยวขวาขามถนนเขไปในซอยทองหลอ อาเสี่ยขับคาดิลแล็คเกงตามไปดวย
ตอนเที่ยงวันนั้นเองเสี่ยหงวนกับนิกรก็พาโกวิทไปรับประทานขนมจีบ ซาลาเปาและอาหารสําหรับกินกับนํา้
ชาจีนที่ภัตตาคารประตูทองมุมถนนสุรวงศดานโรงพยาบาลจุฬาลงกรณและตอนบายประมาณ ๑๓.๓๐ น. อาเสี่ยกับ
นิกรไดพานายโกวิทไปซื้อรถโฮลเด็นเกงคันหนึ่งซึ่งคนของบริษัทไดพาไปจดทะเบียนใหที่กองทะเบียนยานพาหนะ
ของกรมตํารวจอยางเรียบรอยในบายวันนั้นแตจดทะเบียนในนามของเสี่ยหงวนเปนเจาของรถซึ่งนายโกวิทก็ไมได
นึกเฉลียวใจอะไร
กอนจะจากกันที่กองทะเบียน อาเสี่ยไดมอบเงินสดหมื่นบาทใหโกวิทตอหนานิกรแลวกลาววา
“เอาเงินนี่ไวใชสุดที่รักของผม คุณนะมีหวังเปนเมียนอยผมถึง ๙๐ เปอรเซนตแลว อยาคิดอะไรเลยนะ คุณ
นึกเสียวา ชาติกอ นเราเคยทําบุญรวมกันมา คุณจะไปเที่ยวไหนก็ไปเถอะ พอกลับบานก็เอารถไปเก็บไวในบานเรา
จนกวาผมจะปลูกบานปลูกโรงรถใหคุณ แลวก็ตอไปนี้ทุกเวลาเชาผมจะจายเงินใหคุณไวใชเลนวันละ ๕๐๐ บาท
เปนอันวาคุณสบายแฮแลว รายไดของคุณขนาดเงินเดือนรัฐมนตรีทเี ดียว”
นิกรพูดเสริมขึน้
“ถาไมพอใชมาเอาที่ผม ผมจะจายใหคุณวันละ ๒ บาท ผมจนหนอยก็จา ยนอยหนอย”
นายโกวิทจากกับสองสหายดวยความปลาบปลื้ม และภูมิใจอยางที่สุด เขาขับโฮลเด็นสีเขียวสดใหมเอี่ยม
สะดุดตาทองเที่ยวไปตามลําพัง ไปแวะเยี่ยมเพื่อนฝูงของเขาเพื่ออวดความมั่งมีของเขาซึ่งเกิดจากโชคอยางมหาศาล
เขาบอกกับตัวเองวาตอไปนี้เขาไมจาเป ํ นจะตองวิง่ เตนซือ้ ขายรถเซ็คกันแฮนดอกี แลว โชควาสนาของเขาชวยใหเขา
ไดพบและรูจักกับอาเสี่ยกิมหงวนมหาเศรษฐี แหงประเทศไทยซึ่งบังเอิญเสี่ยหงวนเสนหาในตัวเขา นายโกวิทโมให
เพื่อนฝูงฟงวาอาเสี่ยใหเขาเปนเลขานุการสวนตัวของอาเสี่ย ใหเงินเดือนเดือนละหมืน่ บาท ซื้อรถเกงโฮลเด็นคันนั้น
ใหเขาใช นอกจากนี้ก็จะปลูกบานใหเขาและใหที่ดินเขาแปลงหนึ่งในซอย ‘ประสิทธิ์นิติศาสตร’ โกวิทพาเพื่อนสาม
สี่คนซึ่งเปนนายหนาซื้อขายรถไปเที่ยวกับเขา พาไปเลี้ยงอาหารคํ่าที่ภัตตาคารชั้นเยี่ยมแหงหนึ่งแลวพาไปเที่ยวที่
ไนทคลับในตอนดึก โฮลเด็นคันใหมเอี่ยมวิ่งนุมนวล เขาใชจายเงินอยางฟุมเฟอยโดยไมเสียดายเพราะเขามีเงินอยูตั้ง
๑๐,๐๐๐ บาท และอาเสี่ยยังสัญญาวาจะจาสดใหเขาอีกวันละ ๕๐๐ บาท
“โชคของแกโวยอายวิท” สหายหนุมคนเกาคนหนึ่งไดกลาวกับเขาเชนนี้ “คนเราถาไดผอู ปุ การะเปนมหา
เศรษฐีกับอาเสี่ยกิมหงวนก็สุขสบายไปตลอดชาติ ถามีโอกาสแกชวยพากันไปหาอาเสี่ยบางซีวะ เขาลือกันวาเสี่ยหง
วนคนนี้สปอรทและใจดีมากเปนมหาเศรษฐีคนเดียวที่กลาฉีกเงินเลนอยางหนาตาเฉยทีละหมื่นสองหมื่น กลุมเพื่อน
ของเสี่ยหงวนสามสี่คนก็ลวนแตเศรษฐีใหญมีเงินหนาทั้งนั้น”
 “ใช แตคนทีช่ อ่ื นิกรกระดูกวะ เอาเถอะ กันจะพยายามหาทางชวยเหลือพวกเราเปนตนวาฝากใหเขาทํางาน
บริษัท หางรานของอาเสี่ยดีกวาที่พวกเราจะวิ่งเตนซื้อขายรถยนตซึ่งนับวันนายหนาซื้อขายรถมันเพิ่มจํานวนขึน้ ”
โกวิท เจาหนุมที่เคยยํ่ าตอกนั่งยองๆจับกลุมกับเพื่อนๆอยูที่หนารานกาแฟในซอยขางโรงภาพยนตรควีนส
กลายเปนคนสําคัญในหมูเพื่อนฝูงไปแลว เขานึกภาคภูมิใจอยางยิ่งที่เขาไดเปนเจาของรถเกงคันนี้และมีเงินสดติด
กระเปามากมายซึ่งตามปกติเขาพอมีกินมีใชเทานั้น บางทีตั้งเดือนขายรถไมไดแมแตคันเดียว สวนเงินประกันชีวิต
นั้นจะไดรับเปอรเซนตสวนแบงก็เมื่อถึงงวดที่เขาไปเก็บเงินจากผูเอาประกันที่เขาเปนตัวแทนของบริษัทติดตอทํา
กรมธรรมไว
ชั่วเวลาเพียง ๑๐ วันเทานัน้ นายโกวิท กุมภายนก็กลายเปนเทพบุตรที่หอมหวนทวนลมมีเพื่อนฝูงหอมลอม
พรอมพรูมีสาวสวยหลายตอหลายคนหวังปองเขา อยากจะเปนแฟนของเขา
ตอนเย็นหลังจากเลิกงานแลวเสี่ยหงวนกับนิกรนั่งรถโฮลเด็นคันใหมไปเที่ยวกับโกวิทซึ่งโกวิททําหนาทีเ่ ปน
คนขับอาเสี่ยจายเบี้ยเลี้ยงใหทุกวันวันละ ๕๐๐ บาท เขาพาโกวิทกับนิกรไปรับประทานอาหารคําตามภั ่ ตตาคารชัน้
สูงหลายแหงพาไปเที่ยวตามสโมสรบางแหงแนะนําใครตอใครใหรจู กั กับนายโกวิทเพือ่ นใหมของเขา ในชีวติ ของ
นายโกวิทก็เพิ่งจะไดรูจักกับคนชั้นสูงและไดพบเห็นชีวิตของพวกเศรษฐีทั้งหลาย เมื่อไดรับความสุขสบายมีความ
เปนอยูอยางหรูหราเชนนี้โกวิทก็หรูตัวและลืมตัว ลืมสัญชาติเดิมของเขา เขาหารูต วั ไมวา เขากําลังถูกเสี่ยหงวนฆา
ใหตายทั้งเปนดวยแผนการอันลึกซึง้ แตกต็ อ งหวานโปรยเงินมากเหมือนกัน
เสี่ยหงวนยอมเสียเวลาไมถึงสองสัปดาหพานายโกิททองเที่ยวในสังคมชั้นสูง ซึ่งทุกแหงลวนแตยกยองให
เกียรติอาเสี่ยกับนิกร เพราะนอกจากเปนนักธุรกิจชั้นนํ าแลวยังเปนเศรษฐีมียศทหารเปนพันเอกพิเศษทั้งสองคน
ความภาคภูมิใจและความลืมตัวไดเกิดขึ้นแกนายโกวิทตามลําดับ เขาแตงกายอยางโกเกแบบเศรษฐี ซือ้ เครือ่ งแตง
บานและเครือ่ งบํารุงความสุขหลายอยาง นับตัง้ แตเกาอีช้ ดุ รับแขก พัดลมตั้ง ตูเ ย็น โทรทัศน วิทยุและเครื่องเลน
แผนเสียง เตาแกสใชหุงตม ซือ้ เตียงนอน ทีน่ อนหมอนมุง ใหมเอีย่ ม เสื้อผาอีกมากมายหลายชุด รวมทัง้ รองเทาและ
เน็คไทสีตางๆ กลองยาเสนราคาแพงสําหรับคาบซึ่งเขาเขาใจวาการคาบกลองชวยใหเขาสงานาเกรงขามขึ้นอีก เปน
การแสดงใหเห็นวาเขาเปนคนชั้นสูง
อยางไรก็ตาม บานทีเ่ ขาอยูก ค็ งเปนเรือนสองชัน้ หลังเล็กๆนัน่ เอง เสี่ยหงวนหลอกเขาวาจะปลูกบานใหเขาใน
เดือนธันวาคมนี้ ซึ่งเขาจะใหที่ดินนายโกวิทครึ่งไรคือ ๒๐๐ ตารางวา
บัดนี้เสี่ยหงวนทําใหเจาหนุม รูปหลอรายใหญผนู ้ี กลายเปนเทวดาไปแลวมีฐานะคลายกับเศรษฐีใหญคนหนึ่ง
เชาขึ้นก็แตงตัวโกไปเอารถที่บาน ‘พัชราภรณ’ รับเบี้ยเลี้ยงจากอาเสี่ยเปนจํานวนเงิน ๕๐๐ บาทแลวขับรถโฮลเด็น
ทองเที่ยวไปทั่วพระนคร กระทําตนเปนหนุม เจาสําราญเปนทีย่ กยองในหมูเ พือ่ นฝูง หลายคนเริม่ เรียกเขาวาคุณวิท
หรือเสี่ยวิท ทั้งๆที่เมื่อกอนนี้เคยเรียกนายวิท หรืออายวิท
คืนวันนั้นเสี่ยหงวนกับนิกรพานายโกวิทไปเที่ยวงานราตรีสโมสรแหงหนึ่งและกลับมาบานในราว ๑.๐๐ น.
ของวันใหม พอเชาวันรุงขึ้น อาเสี่ยก็เปนปากเสียงกับนวลลออเมียรักของเขาภายในหองโถงชั้นลางกอนเวลารับ
ประทานอาหารซึ่งคณะพรรคสี่สหายกับสี่นางและผูใหญทั้งสองอยูกันพรอมหนา
“นวลทนดูแผนการบาๆของเฮียตอไปไมไหวแลว”
 นวลลออกลาวขึ้นดวยความไมพอใจ “เฮียเกลียดหนานายโกวิท เฮียวางแผนการลงโทษเขาตองการใหเขา
ตายทั้งเปนคือทําใหเขามีความเปนอยูแบบเศรษฐีแลวจมไมลงแตเฮียนึกบางไหมวา เฮียจายเงินไปตามแผนของเฮีย
เทาไรแลว”
อาเสี่ยยิ้มดวยมุมปากขางขวา
“ทูนหัว อยายัวะแตเชาเลยคนดี”
“ฮื้อ” ศาสตราจารยดเิ รกคราง “ฉันไดยินแกพูดคําวาทูนหัวทีไร ฉันอยากจะอวกทุกที”
เสี่ยหงวนหันมามองดูหนานายพลดิเรก
“แกนาจะรู คําวา ทูนหัวนะใชสาหรั
ํ บเมียทีด่ ขี องเราเทานัน้ ” แลวเขาก็เปลี่ยนสายตามาที่นวลลออ “อาตกลง
กับอายกรเรียบรอยแลวเมือ่ คืนนีเ้ อง”
“ตกลงวายังไงคะ” ประไพกลาวถามขึ้น
นิกรอธิบายใหเมียของเขาฟง
“แผนการของเราสิ้นสุดลงแลว ตอนีไ้ ปคือนับตัง้ แตวนั นีเ้ ราจะเลิกยุง เกีย่ วกับนายโกวิทอยางเด็ดขาด”
ประไพยิ้มออกมาได
“แลวเรือ่ งรถโฮลเด็นละคะ”
เสี่ยหงวนพูดเสริมขึ้น
“ก็เห็นจะไมมีปญหาอะไรนี่ครับ รถจอดอยูท โ่ี รงรถของเราและทะเบียนรถก็เปนของผม กุญแจรถอยูท ร่ี ถ
เรียบรอยแลวคุณไพ ผมสั่งอายแหวใหออกไปคอยเฝาอยูที่ประตูรั้งนอกถนนแลว ประเดีย๋ วนายโกวิทก็จะมาเอารถ
ไปใช ผมสั่งเจาแหวไวหามไมใหนายโกวิทเขามาในบานเราอยางเด็ดขาดและใหบอกเขาดวยวาผมกับอายกรเลิกยุง
เกี่ยวกับเขาแลว ตอนีไ้ ป หามเขามาในบานเราเทานีก้ ห็ มดเรือ่ ง” แลวอาเสี่ยก็กลาวกับทุกๆคน “คอยดูก็แลวกัน
นายโกวิทจะตองเชือดคอตายเพราะจมไมลง หรือมิฉะนัน้ เขาจะตองเดินเอาปบ คลุมหัว”
พลกลาวกับอาเสี่ยอยางเปนงานเปนการ
“แผนการของแกก็เพือ่ ทรมานจิตใจนายโกวิท”
“ใช เมื่อกันดึงเขามาสูงลิบแลวถีบเขาตกตํ่าไปตามเดิมมันก็ยากที่เขาจะมองดูหนาใครได เปนเรือ่ งทีเ่ ขาจะ
ถูกนินทาหมาดูถูก จิตใจของเขาจะวาวุนหมดความสุขเพราะความสุขที่เกิดขึ้นชั่วระยะเวลาอันสั้นมันเหมือนกับ
ความฝน คนที่ไมไดรับความสุข เมื่อไดรับความสุขถึงขีดสุด ก็อยากจะใหชวี ติ ของตนเปนอยางนัน้ กันลงโทษคือ
ดัดสันดานนายโกวิทไดเรียบรอยแลว เขาคงจะนอนรองไห เอามือและเทากายหนาผากเมือ่ เขาตองการความสุขแต
มันก็เกิดขึ้นไมไดอกี เวนแตเขาจะบังเอิญฟลุคถูกล็อตเตอรีร่ างวัลทีห่ นึง่ ”
คุณหญิงวาดไมไดเห็นพองดวยเลยในการกระทําของเสี่ยหงวน
“อยางนี้ก็หมายความวาเธอกับอายกรรวมมือกันดวยความอาฆาตพยาบาท เขาโกรธเคืองเขาทีด่ า เธอ อาเห็น
วาไมนาจะทํากับเขาอยางนี้หรอกมันเทากับวาเธอกับอายกรฆาเขาใหตายทั้งเปน”
นิกรวา “ก็นายโกวิทคนนีน้ ะมันเลวแสนเลวนีค่ รับคุณอา ปากคอเราะราย นึกจะดาวาใครเลนก็ดา แมแตคณ ุ
อาและคุณพอก็ถูกมันดา”
 คุณหญิงวาดยิม้ เล็กนอย
“ไมเจ็บเหมือนไมขวางหรอกโวย อยากดาก็ดาไปเราไมตอลอตอเถียงดวยและเราไมสนใจมัน เมื่อยปากเขาก็
หยุดดาเราไปเอง”
เสี่ยหงวนวา “ผมไมใชพระอิฐพระปูนนีค่ รับคุณอา ผมไมเตะนายโกวิทเลนงานเขาแบบนี้ก็ดีแลว อายหมอนี่
เปนคนเลวจริงๆครับ เพือ่ นฝูงไมมใี ครชอบหนา แนะนําใหรูจักใครก็วางทาเบงทับเขาเยอหยิ่งจองหองตลอดเวลา”
เจาคุณปจจนึกฯ กลาวขึ้นบาง
“แลวรถโฮลเด็นนะจะเอาไวใชหรืออยางไร”
เสี่ยหงวนหันไปยิ้มใหทานเจาคุณ
“ครับ ซื้อมาแลวก็เอาไวใช ขายรถดอดจไปเสีย ทีแรกผมคิดวาจะใหโฮลเด็นคันนี้แกลูกๆของเราแตก็เห็นวา
ไมเหมาะ เพราะนายโกวิทเอาไปใชตั้งหลายวันถึงแมวาไมมีอะไรชํารุดเสียหายก็ตาม”
สาวใชคนหนึ่งเดินออกมาจากหองโถงตรงเขามาทรุดตัวนั่งคุกเขาเบื้องหนาคุณหญิงวาดแลวรายงานใหทาน
ทราบ
“อาหารจัดตัง้ โตะเสร็จเรียบรอยแลวเจาคะ”
คุณหญิงวาดพยักหนารับทราบ ทานกลาวกับทุกๆคนวา
“กินขาวกันทีพวกเรา เรื่องนายโกวิทโลงใจแลวเทาที่พอหงวนกับอายกรจะไมยุงอีก เสียทั้งเงินเสียทั้งเวลา
ทํางาน”
ทุกคนตางลุกขึน้ พากันเดินรวมกลุม เขาไปในหองรับประทานอาหารซึง่ นิกรเดินนําหนาเพือ่ น
ตามเวลาที่กลาวนี้เจาแหวกําลังสนทนาอยูกับคนยามของบาน ‘พัชราภรณ’ ที่หนาเรือนพักของคนยามซึ่งเปน
เรือนชั้นเดียวหลังเล็กๆ นายผอนคนยามมีหนาที่เฝายามในตอนกลางคืนเปนขาเกาเตาเลี้ยงของคุณหญิงวาดอายุรุน
ราวคราวเดียวกับเจาแหว ประตูรั้วเหล็กยังไมไดเปดแตประตูเล็กซึ่งเปนประตูสําหรับคนในบานผานเขาออก เปดทิง้
ไว เจาแหวไดรบั คําสั่งจากเสี่ยหงวนใหมาคอยขัดขวางหามปรามไมใหนายโกวิท กุมภายน เจาหนุม รูปหลอราง
ใหญเขามาในบาน ‘พัชราภรณ’ ซึ่งตามธรรมดานายโกวิทไดเขามาเอารถโฮลเด็นในระหวาง ๘.๐๐ น. ถึง ๘.๓๐ น.
เสมอกอนหนาคณะพรรคสี่สหายออกจากบานไปทํางานและอาเสี่ยจะจายเงินสดใหวันละ ๕๐๐ บาททุกเวลาเชา เพือ่
ใหเจาหนุมรูปหลอมีกินมีใช และมีเที่ยวเตรอยางฟุมเฟอยตลอดวัน
ขณะที่เจาแหวกําลังคุยใหนายผอนฟงวา เขากําลังติดพันแมหมายคนหนึ่งซึ่งมีอายุคราวยายของเขานายโกวิทก็
ปรากฏตัวขึ้น
เขาแตงสากลอยางภาคภูมิชุดทราย ผูกเน็คไท หูกระตายคาบกลองยาเสนใสนาหอมหอมฟุํ้ ง เจาแหวแลเห็น
เขาก็เผนพรวดลุกขึ้นยืนแลวปราดออกไปยืนขวางถนนคอนกรีต
“เฮ- สวัสดีโวย แหว”
เจาแหวยิ้มแสยะ
“เออ สวัสดีโวย”
นายโกวิทสะดุงโหยงแลวหยุดชะงัก เขามองดูเจาแหวดวยความไมพอใจ
 “ไหงแกพูดกับฉันอยางนี้ละ ถาฉันบอกอาเสีย่ จะเจ็บตัวรูไ หม หรือแกเมาเหลาแตเชา”
เจาแหวเคนหัวเราะแบบเยาะเยย เขามองดูนายโกวิทจากศีรษะจรดปลายเทาแลวยักคิ้วให
“อั๊วไมจําเปนจะตองเคารพนบนอบลือ้ อีกแลวนายโกวิท”
เจาหนุมรางใหญปราดเขามาเหมือนกับจะกระแทกหนาเจาแหวแตเจาแหวกระชากมีดพกที่เหน็บไวใตเข็มขัด
ออกมา
“อยา-นายวิท ถาลื้อเตะอัว๊ หรือชกหนาอัว๊ ละก็ ไสลื้อจะออกมาปลิ้นอยูนอกสะดือลื้อถึงตายเชียวนะโวย ลือ้ ตัว
ใหญกวาอั๊ว อัว๊ ตองใชมดี หรือลือ้ มีพระดีจะลองดูกไ็ ด”
นายโกวิทโกรธจนหนาเขียว เขายกมือชี้หนาเจาแหวแลวพูดเสียงกราว
“แกคิดวาแกมีมีดอยูในมือ แกจะสูฉันไดหรือนายแหว ฉันเคยเปนนักมวยสมัครเลน และนักยูโดเข็มขัดดํามา
แลวนะโวย”
เจาแหวผิวปากหวือ
“แตถาลือ้ เอาชนะอัว๊ ได ลือ้ ก็คงเจอดีจากเพือ่ นอัว๊ หันไปดูหนอยซีนายโกวิท”
เจาหนุมรางใหญหันไปทางเรือนพักคนยาม พอแลเห็นนายผอนถือปนลูกซองอยูในทาเตรียมยิงเขาก็ใจหาย
หมดความคึกคักเขมแข็งทันที เขาเปลี่ยนสายตามาที่เจาแหว แลวถามวา
“ที่ทาเช
ํ นนี้หมายความวายังไงนายแหว”
เจาแหวเคนหัวเราะ
“เรียกคุณแหวซีโวย อยาเรียกนาย เดี๋ยวนี้อั๊วกับลื้อเทากันแลวนองชาย อั๊วยินดีที่จะบอกลื้อวาอาเสี่ยกิมหงวน
เจานายของอั๊วตรวจนําควํ้ ากะลากั
่ บลื้อแลว ตัง้ แตนต้ี อ ไปลือ้ อยามาทีน่ ห่ี รือพยายามติดตอกับอาเสีย่ อีก”
นายโกวิทยืนนิ่งอึ้ง
“อาเสี่ยสั่งใหแกบอกฉันเชนนี”้
“ถูกแลว”
“แตฉันไมไดทาอะไรให
ํ อาเสี่ยผิดพองหมองใจอะไรเลย”
“ใช ฉันจะบอกแกใหเอาบุญนายโกวิท แกนึกเฉลียวใจบางไหมวาอาเสี่ยของกันมีแผนการเชือดคอแกใหตาย
ทั้งเปนเพื่อลงโทษแกในฐานที่แกดูหมิ่นกาวราวดาทานกับเพื่อนๆของทาน ตลอดจนทานเจาคุณและคุณหญิงกับคุณ
ผูหญิงทัง้ สีค่ น แกเปนคนมีนิสัยชั่วอยางชวยไมไดหรืออยางที่ฝรั่งเขาวา… เฮลพ น็อต แคน”
“แปลวาอะไร”
“ก็แปลตามตัวและแปลตรงตามตัวของมันซีวะ เฮลพ น็อต แคน ก็คอื ชวยไมไดนน่ั เอง”
“ถุย” นายโกวิทรองลัน่
แทนทีจ่ ะโกรธเจาแหวหลับหัวเราะ
“นิสัยของแกเปนเสียอยางนี้ ชอบถุยนํ้าลายรดกบาลคน มีจิตใจอิจฉาริษยาเกลียดชังคนโดยไมมีเหตุผล นึก
จะดาจะวาใคร แกก็ดา ทั้งๆที่ผูถูกดาไมเคยทําอะไรใหแกเดือดเนือ้ รอนใจอะไรเลย อาเสีย่ ไดดดั สันดานแก ลงโทษ
แกอยางสาสมแกคือดึงตัวแกขึ้นมาอยูในระดับเศรษฐีแลวก็ถีบหัวแกลงไปในสภาพเดิมของแก ตอนี้ไปแกจะไมได
พบความสุขอีกแลวเพราะแกจะไมไดรับเงินเบี้ยเลี้ยงวันละครึ่งพันจากอาเสี่ย ซึ่งเงินเบี้ยเลี้ยงแกนี่แหละเปนหนาม
ยอกอกกันมาหลายวันแลว แกเขาใจหรือยังละนายโกวิท จงกลับไปซื้อขายรถยนตของแกและกมหนากมตาหา
ประกันชีวิตใหบริษัทของแกตอไป หรือถาแกอับอายขายหนาเพื่อนฝูงเขาเพราะแกจมไมลงก็กินยาตายหรือผูกคอ
ตายเสีย”
เจาหนุมรางใหญเมมปากแนน สมองของเขาตองใชความคิดอยางหนักหนวงนัยนตาของเขาสวางแลว
“ฉันเขาใจแลวแหว” เขาพูดเสียงเครือพลางทอดสายตามองไปที่ตึกใหญ “แกชวยใหฉันเขาไปพบอาเสี่ยสัก
หนอยไดไหม ฉันจะไปกราบขอโทษเขาตลอดจนทุกทานที่ฉันเคยกาวราวมาแลว”
“ซอรี่ แอน ซออู เขาไปไมไดอยางเด็ดขาด ออกไปเถอะนายโกวิท จําไวดวยวาตอไปถาหากแกดื้อดึงเขามา
ในบานนี้จะถูกกลาวหาในฐานบุกรุก แกก็รูดีแลวซีนะ ความผิดฐานบุกรุกในบานคนอืน่ เขานะ จะตองยายบานไป
ติดตะรางชัว่ ระยะเวลาหนนึง่ อยางขี้หมูขี้หมาก็หนึ่งเดือนถารับสารภาพ” แลวเจาแหวก็ยักคิ้วให “เก็ท เอาท”
นายโกวิททําหนาเหมือนกับจะรองไห
“เอาละแหว กันเขาใจเจตนาของอาเสี่ยเจานายของแกดีแลว เปนอันวากันจะไมมาใหอาเสีย่ เห็นหนาอีก
แตวา กันตองการรถ โฮลเด็นที่อาเสี่ยซื้อใหกัน ขอใหกนั เขาไปเอารถหนอยนะ”
เจาแหวหัวเราะ
“ซอรี่ อีกครัง้ หนึง่ อาเสี่ยซื้อใหแกใชชั่วระยะเวลาหนึ่งเทานั้นไมไดใหเปนกรรมสิทธิ์ของแก ทะเบียนรถเปน
ของอาเสี่ยและเช็คที่เซ็นจายใหอูรถก็เปนเช็คของอาเสี่ยหาขี่ใหมเถอะวะนองชาย รถคันนี้กันไดขาววาอาเสี่ยจะสง
ไปใหโรงแรมใชรบั ฝรัง่ ไปเทีย่ ว”
นายโกวิทหนาซีดเผือดมีทีทาเหมือนกับจะเปนลม
“อาเสี่ยทํากับกันอยางนี้กันจะมองหนาใครเขาได”
“ก็เอาปบคลุมหัวเดินสักพักหนึ่งซีเพื่อน ลือ้ ออกไปจากบานไดแลวขืนชักชาเจานายโผลออกมาเห็นเขาอัว๊ จะ
โดนดา”
นายโกวิทรองไหโฮ
“อาเสี่ยฆากันอยางเลือดเย็น”
“อาว เลยหัวเราะเลย”
“รองไหโวยไมไดหัวเราะ” นายโกวิทเอ็ดตะโรลัน่ “แกชวยบอกอาเสี่ยดวย ทํากับกันอยางนี้ เอาปนยิงกันให
ตายเสียรูแลวรูรอดก็ยังจะดีกวา”
“ไปเถอะ แกจะไปลงนรกหรือขึ้นสวรรคอยางไรก็ตามใจแกอั๊วไมเกี่ยว แตอยาเขามาในบานอีกก็แลวกัน”
นายโกวิทยกหลังมือเช็ดนํ้าตาแลวหมุนตัวกลับเดินกมหนาออกไปจากบาน ‘พัชราภรณ’ ดวยความเสียใจและ
เสียดายความสุขของเขาอยางยิ่ง

ขาวแพรไปทั่วซอย ‘ประสิทธนิติศาสตร’ อยางรวดเร็ว

 ชะตาของนายโกวิทหนุมรูปหลอรางใหญที่เตะทาวา เขาเปนเทวดาเหนือคนอื่นนั้นฟูอยูชั่วเวลาไมถึงครึ่ง
เดือนก็แฟบ
เสียงลือกันไปทั่วซอย เสีย่ หงวนเฉดหัวนายโกวิท และยึดรถเกงคันงามไปแลว อาเสีย่ เคยใหเงินทองใชจา ย
อยางฟุมเฟอยก็งดจายและเลิกติดตอคบหาสมาคมกับเขา ชาวบานในซอยนี้ไมมีใครชอบหนาโกวิทเลย ดังนัน้ เมือ่
เขากลับสูสภาพเดิม ใครๆจึงยิ้มเยาะดูหมิ่นเขา อยางไรก็ตามโกวิทบอกตัวเองวาเขาจะมีความเปนอยูอ ยางไรนัน้ ไม
แปลก แตเขาจะตองแตงตัวโกและมีรถเกงสวนตัวใช เขาขายโทรทัศน ตูเ ย็น วิทยุและของมีคาไปจนเกลี้ยงบาน
รวบรวมเงินเอาไวแลววิ่งเตนหาเงินซื้อรถเกงไดคันหนึ่ง
เขาเดินยํ่าตอกเพียงไมกี่วัน ชาวบานก็แลเห็นเขาขับรถโอเปล เร็คคอทสีเขียวทีค่ อ นขางใหมคนั หนึง่ ถึงแมจะ
เปนรถเซ็คกันดแฮนดก็ตาม เขาขับโอเปลเขาออกซอย ‘ประสิทธิ์นิติศาสตร’วันละหลายเที่ยว เขาไมกลาหากินเปน
นายหนาซื้อรถยนตเหมือนแตกอ นเพราะเขากาวหนาขึน้ มาเกินเพือ่ นฝูงแลวก็ไมยอมลดชัน้ ลง
จนกระทัง่ วันอาทิตยผา นมาอีกครัง้ หนึง่
ตอนสายวันนัน้ เอง ขณะที่สี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯนั่งพักผอนสนทนากัน เจาแหวก็พาเด็กชายหนาตาดี
แตงตัวเรียบรอยอายุในราว ๑๔ ขวบคนหนึง่ เขามาในหองโถง
“รับประทานเด็กอนหลานชายของนายโกวิทมารองไหกบั ผม ออนวอนใหผมพามาหาอาเสีย่ ครับ” เจาแหว
รายงานใหเสี่ยหงวนทราบ
สี่สหายกับเจาคุณปจจนึกฯ ตางพากันมองดูเด็กชายเกียรติซึ่งมีชื่อเลนๆวาอน ดวยสนใจ อนคลานเขามาก
ราบลงแทบเทาเสี่ยหงวนในทาทางนอบนอมเจียมตัวตรงขามกับนายโกวิทผูเปนนาชายของเขา
“วาไงอายหนู มาถึงก็หัวเราะ”
เจาหนูนอยสะอื้นนําตาไหลพราก
้
“นาวิทใชใหผมมากราบเทาอาเสี่ยครับ”
“งั้นเรอะ มีเรือ่ งอะไรละ”
“นาวิทถูกตํารวจจับเมือ่ ตอนสามโมงนีเ่ องแหละครับ”
“อาว” นิกรอุทาน “หาเรื่องติดคุกละซี คนเราถาถูกตํารวจจับก็ลว นมีแตเรือ่ งเกีย่ วกับคุกตะรางทัง้ นัน้ ”
เจาหนูนอยคอยๆเงยหนาขึ้นมองดูเสี่ยหงานดวยสายตาที่แสดงอาการวิงวอน
“มีคนเขาพาตํารวจมาจับนาวิทที่บานครับ ผมตามไปโรงพักดวย นาวิทถูกขอหายักยอกเงินของบริษัท
ประกันชีวิตครับแลวก็จายเช็คไมมีเงิน”
สี่สหายตางหันมามองดูหนากัน พลกลาวขึ้นวา
“นายโกวิทคงเอาเงินมาซื้อรถโอเปลนั่นแหละ”
ศาสตราจารยดิเรกกลาวถามเจาหนูนอยดวยความสนใจในเรื่องนี้
“เขาจะใหเสี่ยหงวนชวยเหลือเขายังงั้นหรือ”
“ครับ นาวิทใชใหผมมากราบเทาอาเสี่ยและเรียนอาเสี่ยขอใหกรุณาชวยเขาเอาบุญเปนครั้งสุดทายครับ ถาไม
ชวยเขาเขาก็ตอ งติดตะรางแนๆ”
 อาเสี่ยหัวเราะกาก
“ดี-นาชายของเธออยูนอกคุกมานานแลวใหเขายายบานเขาไปอยูในคุกเสียบาง ไปบอกเขาเถอะวาฉันชวย
อะไรไมได ใครกอกรรมทําไวอยางไรก็ตอ งรับกรรมตามสนอง รูอ ยูแ ลววาไมใชเงินของตัวเอง เอาของเขามาใช
เรื่องมันก็ติดคุก เช็คเดงหรือเช็คสปริงก็เชนเดียวกัน ไมมีเงินไหงไปเซ็นจายเช็คใหเขา ฉันเองจายเช็คใหใครเขาไป
เบิกเงินไดทุกที”
เจาคุณปจจนึกฯยิ้มใหเสี่ยหงวน
“แกพูดแบบนีเ้ พราะแกเปนเศรษฐี อาชักสงสารนายโกวิทเสียแลวซี”
อาเสี่ยโบกมือ
“คนอยางนี้อยาไปสงสารมันเลยครับ”
เด็กอนโผเขากอดขอเทาเสี่ยหงวนทั้งสองขางแลวพูดพลางรองไหพลาง
“อาเสี่ยกรุณาชวยนาผมสักครั้งเถอะครับ ผมรับปากกับนาแลววาผมจะพยายามกราบเทาออนวอนอาเสี่ยให
ชวยเขาซึ่งถาชวยไดก็เทากับวาผมไดตอบแทนพระคุณนาวิทเหมือนกัน ถึงนาจะเลี้ยงดูผมอยางเลวๆ เหมือนกับวา
ผมเปนคนใชของเขา นาวิทก็มีพระคุณตอผมมาก”
กิมหงวนยกมือตบศีรษะเจาหนูนอ ย
“นิ่งเสียอายหนู เอาเถอะฉันจะชวยนาชายของหนูเอง ฉันไมใชคนใจไมไสระกําอะไรหรอก ที่พูดวาไมชวย
นะ ฉันพูดเลนๆ เขาถูกจับอยูที่โรงพักไหนละและตํารวจกับเจาทุกขเขาวาอยางไร”
“นาบอกผมวาเจาทุกขคือผูจัดการบริษัทประกันชีวิตมีความเคารพนับถืออาเสี่ยมากครับตํารวจจับไปโรงพัก
พระโขนง ถาอาเสี่ยไปพูดประนีประนอม ใชเงิน หาหมื่นบาท ใหเขา เรือ่ งก็เลิกแลวตอกันไป นาวิทเอาเงินเบีย้
ประกันไปใชครับ เมือ่ เปนเรือ่ งขึน้ ก็เซ็นเช็คลวงหนาใหผจู ดั การเขาไว แตพอถึงกําหนด ผูจัดการบริษัทประกันชีวิต
เขาไปเบิกเงินไมได เขาก็พาตํารวจมาจับนาวิท”
“หาหมื่นบาท” เสี่ยหงวนพูดเสียงหนักๆ “เอามาซื้อรถยนตขี่ใชไหมละ”
“ใชครับ นาวิทสั่งผมใหมาเรียนอาเสี่ยวาขอใหอาเสี่ยชวยสัตวผูยาก เพือ่ เอาบุญสักครัง้ เถอะครับ เขาจะไม
ลืมพระเดชพระคุณของอาเสีย่ เลย”
พลกลาวกับเสี่ยหงวนทันที
“ชวยเขาเถอะวะนายโกวิทจะไดรูจักพวกเราดีขึ้น แลวก็หางานหาการใหเขาทํา อยาไปคิดอาฆาตพยาบาทเขา
เลย”
นิกรเห็นพองดวย
“นั่นนะซี พระทานวา…สับปะรังเค อชิเน โกรธัง พึงชนะความโกรธดวยความไมโกรธ”
เจาคุณปจจนึกฯมองดูลูกเขยจอมทะเลนของทานดวยความเศราใจ
“ลําบากนัก แกจะอางภาษิตภาษาบาลีทาไมวะ ํ พูดไมถูกแลวยังจะชอบพูดอีก” แลวทานก็เปลี่ยนสายตามาที่
อาเสี่ยกิมหงวน “เปนอันวาแกจะยอมเสียเงินครึ่งแสนชวยนายโกวิทใหรอดพนจากคุกตะราง”
 “ครับ เขาจะไดรูดีวาคนมีเงินอยางพวกเราไดใหความชวยเหลือคนจนและประกอบการบุญกุศลอยูตลอด
เวลา”
“ถายังงั้นแกก็ไปซี พาหลานชายนายโกวิทเขาไปดวย ไปจัดการเสียใหเรียบรอย อาขออนุโมทนาในกุศล
เจตนาของแก คราวนี้นายโกวิทคงจะไมดาเราพลอยๆอีก เพราะอยางนอยแกก็ชวยเขาใหรอดพนจากคุกตะราง”
นิกรวา “ไปดวยคนโวย ไปคุยกับสารวัตรใหญสักหนอยไมไดพบกันนานแลวตั้งแตวันบวชลูกชายของพวก
เราแลวก็ถากันมีคดีอะไรติดตัวกันจะไดมอบตัวใหตารวจอยู
ํ ในหองขังที่โรงพักก็สบายดีเหมือนกันกินแลวก็นอนไม
ตองทําอะไร”
ในครึ่งชัว่ โมงนัน้ เอง เสี่ยหงวนกับนิกรก็พาหลานชายของนายโกวิทออกจากบาน ‘พัชราภรณ’ มุงตรงไปยัง
สถานีตารวจนครบาลพระโขนงซึ
ํ ่งนายโกวิทถูกขังอยูที่นั่น
สองสหายกับเด็กชายเกียรติหรือเด็กชายอนมาถึงสถานีตํารวจในเวลา ๑๐.๓๐ น. ตางลงจากรถเดินขึ้นไปบน
สถานีตารวจํ เสี่ยหงวนกับนิกรไดทักทายกับนายรอยเวรอยางสนิทสนม
“ผมมาติดตอขอประกันตัวนายโกวิท กุมภายนครับผูหมวด สารวัตรใหญไมอยูห รือครับ”
นิกรตอบแทนเสีย่ หงวน
“ครับ สบายดี”
เมื่อไดรับอนุญาตใหเยี่ยมผูตองหาพลตํารวจคนหนึ่งก็พาสองสหายกับเด็กชายอนตรงไปยังหองขังผูตองหา
ชาย ตามเวลาที่กลาวนี้นายโกวิทนั่งกอดเขาอยูบนพื้นหองขังในทาทางโศกเศราเหงาหงอยใจ ตรงกันขามกับผูต อ ง
หาอีกกลุมหนึ่งซึ่งกําลังรองรําทําเพลงกันอยางสนุกสนาน เพราะความเคยชินกับหองขังและเคยเขาหองขังตามโรง
พักตางๆ จนทัว่ พระนครแลว
“นาวิท นาวิทครับ” เด็กชายอนรองเรียกนาชายของเขา “ผมพาอาเสี่ยกิมหงวนมาหานาแลวครับ”
นายโกวิทสะดุงโหยง เขาเงยหนามองผานลูกกรงเหล็กสี่เหลี่ยมออกมา พอและเห็นนิกรกับกิมหงวนเขาก็ตื่น
เตนดีใจเหลือที่จะกลาว
“อาเสี่ยกรุณามาชวยผมหรือครับ”
“ใช เปนยังไงบางละคุณโกวิท ไหงเขามาอยูในกรงละ”
นิกรพูดเสริมขึน้ ดวยเสียงหัวเราะ
“ผมมองดูคุณคลายๆกับหมีที่ถูกขังอยูในกรง ตอนนีห้ นาตาคุณเหมือนหมีจริงๆ จมูกปากหูตาเหมือนหมีไมมี
ผิด”
เขายิ้มแหงๆนาสงสาร
“สุดแลวแตคุณจะเขาใจเถอะครับ เหมือนหมีหรือเหมือนหมาไดทง้ั นัน้ ” พูดจบเขาก็เปลี่ยนทานั่งเปนพับ
เพียบเรียบรอยแลวกมลงกราบสองสหาย “ผมจะไมลืมความเมตตากรุณาของอาเสี่ยในครั้งนี้เลยครับ ถาไมชวยผม
ผมตองติดคุกอยางไมมปี ญ  หา”
เสีย่ หงวนหัวเราะเบาๆ
“ลุกขึ้นคุยกันเถอะคุณโกวิท คุณยศเขาวาอยางไรบาง” อาเสี่ยหมายถึงผูจัดการบริษัทประกันชีวิต
 “ผมบอกเขาวาผมเปนเด็กของอาเสีย่ ครับ เขาวาเขาเคารพนับถืออาเสี่ยมากในฐานะที่อาเสี่ยเปนนักธุรกิจรุนพี่
และเคยใหคําแนะนําเขามากมายเกี่ยวกับเรื่องกิจการคาตางๆ
“เพียงแตอาเสี่ยรับรองกับเขาวาจะใชเงินหาหมื่นบาทที่ผมจายเช็คเดงใหเขา เขาก็จะถอนแจงความทันที”
อาเสี่ยพยักหนารับทราบ
“เอาเถอะผมจะชวยคุณใหไดรับอิสรภาพในครั้งนี้ เพือ่ ใหคณ ุ ไดรวู า มหาเศรษฐีอยางผมและพรรคพวกของ
ผมเปนคนดีมีศีลธรรมมีจิตใจเมตตากรุณา”
นายโกวิทกมลงกราบอีกครั้งหนึ่งแลวลุกขึ้นยืนเกาะลูกกรง
“ผมจะสํานึกในพระคุณของอาเสี่ยจนวันตายเชียวครับ อาเสี่ยทําใหผมไดรูความจริงวาพวกเศรษฐีที่ดีนั้นก็มี
อยูมาก แตเทาทีผ่ มเคยเห็นมาบรรดาเศรษฐีทง้ั หลายลวนแตดหู มิน่ เหยียดหยามคนจนเทานัน้ ”
นิกรพูดเสริมขึน้
“นั่นเปนนิสัยสันดานของแตละคนนี่คุณ ผมนะสรางตัวเองตั้งแตแซะขนมครกและปงกลวยขาย ไดกาไรวั ํ น
ละสองสามรอยบาทก็เก็บหอมรอมริบไวจนกระทั่งมีเงินหมื่นเงินแสนแลวก็ประกอบกิจการคาใหญโตกวางขวาง
ขึ้น”
อาเสี่ยหัวเราะหึๆ
“อยาไปโกหกเขาเลยวะอายกร หนาอยางแกนะรึจะแซะขนมครกขายขืนใหแกขายขนมครกหรือปงกลวยขาย
แกก็กินหมด
“นั่นนะซี ขนมครกนะถาใสกะทิมันๆหนอยก็อรอยไมใชเลน เปนขนมชัน้ ยอดของคนไทยตัง้ แตครัง้ ปูย า ตา
ยายเรา กลวยปงก็เหมือนกัน”
“เสี่ยหงวนยกมือตบศีรษะเด็กชายเกียรติหรือเจาซึ่งยืนอยูขางๆเขาแลวเขาก็กลาวกับนายโกวิทตอไป
“เมื่อกี้นี้ผมพบกับนายรอยเวรเขาที่หนาโรงพัก”
นายโกวิทมีสีหนาชุมชื่นขึ้น
“หรือครับ อาเสีย่ พูดกับเขาเรือ่ งทีจ่ ะประกันตัวผมแลวหรือยังครับ”
เสี่ยหงวนยิ้มใหนายโกวิท
“เรียบรอยแลวคุณโกวิท”
เจาหนุมรางใหญลืมตาโพลง ใบหนาของเขาชุมชื่นขึ้นทันที
“หมายความวาผมจะไดออกจากหองขังในชั่วโมงนี้ใชไหมครับ”
“ออกพรุง นี้ ไมใชวันนี”้
นายโกวิทหนาจอยทันที
“เขาไมยอมใหอาเสี่ยประกันผม…” พูดเสียงเครือนาสงสาร
“เขาใหประกันครับ แตวาวันนีเ้ ปนวันหยุดงานสารวัตรใหญทา นหยุดทํางาน นายรอยเวรไมมอี ํานาจให
ประกันได ทนนอนตากยุงสักคืนหนึง่ ไมเปนอะไรหรอกนา ผมมาหาคุณก็เพื่อเยี่ยมคุณ และเพื่อจะบอกวาผมจะให
ความชวยเหลือคุณใชเงินที่คุณจายเช็คเดงใหเจาทุกขเขาหาหมี่นบาทใชไหมละ”
 “ครับ ครึง่ แสนพอดี อา-ผมขายหนาเพือ่ นบานและเพือ่ นฝูงเขาครับ เมื่อผมไมมีรถยนตใชผมก็เลยขอยืมเงิน
สวนตัวผูจัดการบริษัทประกันชีวิตสามหมื่นบาท แลวเอาเงินเบี้ยประกันที่ผมเก็บไดอีกสองหมื่นรวมกันเขาหาหมื่น
ไปซือ้ รถโอเปล ผมจายเช็คลวงหนา ๕ วันใหผจู ดั การบริษทั เขาเขาใจวาคงวิง่ เตนหาเงินมาใหเขาได แตครัง้ ถึง
กําหนดเขาจริงๆ ผมก็ไมทราบวาจะเอาเงินที่ไหนมาใหเขา เขาก็บอกใหตารวจจั
ํ บผมในขอหา ๒ ขอคือ จายเช็คไมมี
เงินและยักยอกเงินของบริษัท”
นิกรยิม้ ใหผตู อ งหา
“หรือคุณจะยอมติดคุกอยางมากก็ในราวสามปเทานั้น”
นายโกวิทสะดุงโหยง
“โธ- คุณนิกรครับ ในชีวิตของผมผมไมเคยติดคุกเลย”
“ก็ลองติดดูสักทีเปนยังไง”
“อยาเลยครับ นึกวาชวยสัตวผูยากเอาบุญเถอะครับ ถาผมพนคดีนี้ ผมจะกลับเนื้อกลับตัวใหม เลิกเปนหนุม
เจาสําราญเสียที ผมจะขอมอบตัวเปนลูกนองของอาเสี่ยและพวกคุณๆ เพือ่ นของอาเสีย่ ครับ จะใชสอยผมใหทาํ
อะไรผมจะทําทุกอยางดวยความซื่อสัตยกตัญู”
เสี่ยหงวนมองดูดวยความสงสาร
“ถายังงั้นผมจะหางานใหคุณทํา เอาไหมละ”
“ตกลงครับอาเสี่ย งานหนักงานเบาผมทําไดทั้งนั้นแหละครับขอใหผมไดเปนคนของอาเสี่ยแลวกัน”
อาเสี่ยหันมาปรึกษากับนิกร
“ใหคุณวิทไปทํางานทีโ่ รงแรมเราดีไหม อยูแ ผนกนําเที่ยวคงเหมาะมาก”
นิกรวา “นัน่ นะซี สงสารแกโวย ไหนๆจะชวยเขาทั้งทีใหเขาเปนผูอํานวยการโรงแรมก็แลวกัน”
อาเสี่ยทําคอยยน
“แลวฉันก็ไมมีงานทํานะซี”
“แกก็ยายหนาทีไ่ ปเปนภารโรง”
นายสิบตํารวจในเครือ่ งแบบคนหนึง่ วิง่ เหยาะๆ เขามาหาเสี่ยหงวนกับนิกรแลวรายงานใหทราบ
“ทานครับ รองผูบ ญ ั ชาการมาตรวจโรงพักครับ”
“งั้นเรอะ ดีทีเดียวนองชาย อัว๊ ชอบพอกับทานมากจะไดขอประกันตัวเอาผูต อ งหาออกจากหองขังเสียเลย”
นายโกวิทยกมือไหวปะหลกๆ
“กรุณาผมเถอะครับอาเสี่ย”
เสี่ยหงวนหัวเราะหึๆหันมาทางนิกร
“ไปโวยไปหาทานรอง”
สองสหายพากันออกไปทางดานหนาสถานีตํารวจ คงปลอยใหเด็กชายอนยืนสนทนาอยูกับนาชายของเขา ใน
เวลาเดียวกันนี้เอง สุภาพบุรุษในวัยใกลเคียงกับเสี่ยหงวนคนหนึ่ง กําลังกาวลงจากรถเกงคันใหญซึ่งมีนายสิบตํารวจ
เปนคนขับ ทานผูน ค้ี อื รองผูบ ญ
ั ชาการตํารวจนครบาล ทานรองแตงสากลชุดสีนาตาลแก
ํ้ นายรอยเวรไดลงไปตอน
รับทานที่รถ ตํารวจบนโรงพักวิง่ พลานเตรียมตัวตอนรับเจานาย
เมื่อทานรองแลเห็นสองสหายยืนอยูบนบันไดหนาโรงพัก ทานก็ยิ้มและรับไหวสองสหาย
“ถูกจับมาเรื่องอะไรละครับอาเสี่ย”
“ปูโธ” เสี่ยหงวนรองลั่น “ผมมาประกันผูตองหาครับทานรองไมไดถูกจับ แลวกัน”
ทานนายตํารวจหัวเราะเสียงกังวานเดินขึน้ มาบนสถานีตํารวจแลว สัมผัสมือกับเสี่ยหงวนและนิกรดวยความ
สนิทสนม เนื่องจากรักใครชอบพอกันมานานแลวตางฝายตางถามทุกขสุขกัน และสัพยอกกันบาง แลวทานนายพล
ก็กลาวถามเสี่ยหงวน
“ประกันใครละครับ”
“เด็กของผมครับ จายเช็คเดงและเอาเงินของบริษัทไปใช แตวา ผมจะรับใชเงินใหเอง ขอใหผมประกันตัว
เถอะนะครับทานรอง”
“เอ-ผมยังไมรูวารูปคดีมันเปนอยางไร”
นิกรพูดตัดบท
“นา- ไมตอ งรูห รอกครับ ถายังไงก็ใหตารวจไปจั
ํ บผมกับเสี่ยหงวนมาขังก็แลวกัน”
ทานรองหัวเราะลั่นแลวพาสองสหายเขาไปในหองทํางานของนายรอยเวร เพื่อใหเสี่ยหงวนประกันตัวนาย
โกวิทตามความประสงค
ในชั่วโมงนั้นเอง สองสหายก็พานายโกวิทกับเด็กอนออกจากสถานีตารวจโดยรถคาดิ
ํ ลแล็คเกง นายโกวิท
ซาบซึ้งพระคุณของอาเสี่ยเปนลนพน

อวสาน