Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης - 22 Νοεμβρίου:

Νυχτερινή θεία λειτουργία στην μνήμη του

στον Άγιο Φανούριο Κιθαρίδας

Newsroom

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης - 22 Νοεμβρίου: Νυχτερινή θεία λειτουργία στην μνήμη

του στον Άγιο Φανούριο Κιθαρίδας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Ιακώβου Τσαλίκη στις 22
Νοεμβρίου, έναν από τους νεοφανείς Αγίους - Νυχτερινή θεία λειτουργία θα
τελεστεί στον Άγιο Φανούριο Κιθαρίδας το βράδυ της Τρίτης (21/11)

Νυχτερινή θεία λειτουργία θα τελεστεί στη μνήμη του Οσίου Ιακώβου

Τσαλίκη, το βράδυ της Τρίτης (21/11) στον Ιερό Μοναστηριακό Ναό
Παναγίας Κυρίας Ελεούσας - Αγίου Φανουρίου στην Κιθαρίδα
Μαλεβιζίου.
Πιο συγκεκριμένα, στις 8:00 το βράδυ θα ξεκινήσει ο εσπερινός, θα
τελεστεί ο Όρθρος και ακολούθως η Θεία Λειτουργία.

Ο Όσιος Ιάκωβος ο Τσαλίκης αγιοκατατάχθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2017

με απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Κωνσταντινουπόλεως.

Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 στο Λιβίσι της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας
(σημερινό Καγιάκοϊ Τουρκίας) και το 1924 έφτασε στον Πειραιά με την
οικογένειά του, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας – Τουρκίας.

Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στον Άγιο Γεώργιο Φωκίδας και τον επόμενο
χρόνο στο χωριό Φαράκλα της Εύβοιας.

Διαβάστε επίσης ►Ιερά Μονή Οσίου Δαυίδ, ένα από τα πιο όμορφα
μοναστήρια της Εύβοιας

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του

Αν και άριστος μαθητής στο Δημοτικό, δεν συνέχισε στο Γυμνάσιο, εξαιτίας των
δυσβάστακτων οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς του και αναγκάστηκε
να βγει στην βιοπάλη, συνοδεύοντας τον πατέρα του σε διάφορες εργασίες. Παρά
την καθημερινή σωματική κούραση, ζούσε σαν ασκητής και έβρισκε πνευματική
ξεκούραση διαβάζοντας βίους αγίων και ψέλνοντας στο εκκλησάκι της Αγίας
Παρασκευής.

Μετά την στρατιωτική του θητεία, κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου
(1947-1949), συνέχισε να εργάζεται σκληρά και να ζει βίο ασκητικό και
χριστιανικό. Έχοντας χάσει και τους δυο γονείς του και αφού πάντρεψε την
αδελφή του, σύμφωνα με τα ειωθότα της εποχής,, ένοιωσε ότι δεν υπήρχε τίποτε
άλλο που να τον συνδέει με τον κόσμο.

Στην Μονή του Οσίου Δαβίδ

Πήγε λοιπόν στην Μονή του Οσίου Δαβίδ του Γέροντος, στην Βόρεια Εύβοια, η
οποία τότε βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή, για να γίνει μοναχός. Δεν έγινε με
καλή διάθεση δεκτός από τους λίγους μοναχούς της, οι οποίοι τόν δυσκόλεψαν
πολύ με την συμπεριφορά τους. Ο Ιάκωβος, όμως, δείχνοντας μεγάλη υπομονή,
ταπείνωση και αγάπη, κατάφερε με την πάροδο του χρόνου να γίνει αποδεκτός.
Σε ηλικία 32 ετών, έγινε δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην
Χαλκίδα ο μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο,
εκτιμώντας όχι τα πολλά γράμματα, που άλλωστε δεν ήξερε, αλλά την ευσέβειά
του.

Ως ιερέας πλέον της Μονής δεν έπαψε να εργάζεται χειρωνακτικά στα κτήματά
της και παράλληλα να ζει ασκητικά. Όταν μάλιστα ανακάλυψε το σπήλαιο-
ασκητήριο του οσίου Δαβίδ, μέσα στο παρακείμενο πυκνό δάσος, πολύ συχνά
αποσυρόταν και προσευχόταν επί ώρες.

Στις 25 Ιουνίου 1975, ανέλαβε το πηδάλιο της Μονής, παρά την αρχική άρνησή
του. Επί της ηγουμενίας του το μοναστήρι γνώρισε λαμπρές στιγμές,
αναδιοργανώθηκε εκ βάθρων, προσελκύοντας πλήθη πιστών απ’ όλη την Ελλάδα,
που αναζητούσαν το διορατικό και προορατικό του χάρισμα,αλλά και τον
φωτισμένο λόγο του.

Όντας ασθενική φύση σωματικά, αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας και

χρειάστηκε να χειρουργηθεί επί μακρόν. Στις 21 Νοεμβρίου 1991, ο Γέρων
Ιάκωβος, εγκατέλειψε την επίγεια πορεία του και απεδήμησε εις Κύριον.

Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 22 Νοεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.

Χαίρει ἔχουσα, σὲ παραστάτην, ἡ πολύφημος νῆσος Εὐβοίας, καὶ τοῦ ὁσίου Δαυΐδ
ἐπαγάλλεται, ἡ θεία Μάνδρα τὸν τάφον σου ἔχουσα, θεοχαρίτωτε πάτερ Ἰάκωβε,
σὺ γὰρ χάριτας, βλυστάνεις ἡμῖν ἑκάστοτε, ὡς ῥεῦμα Παρακλήτου ἀνεπίσχετον.

Λίγα λόγια για την Ιερά Μονή

Αξίζει να σημειωθεί πως η ιστορία της μονής συνέβαλε σημαντικά στην

εκκλησιαστική παράδοση, στην εκπαίδευση και στην οικονομική ζωή του τόπου.
Πρόκειται επίσης για έναν άκρως εντυπωσιακό ναό που χρησιμοποιείται
όπως προαναφέραμε ως κοιμητηριακός του χωριού, ενώ υπήρξε το
καθολικό της ανδρικής μονής της Παναγίας Ελεούσας.
Η λειτουργία της μαρτυρείται καθ' όλη την περίοδο της Ενετοκρατίας και
της Τουρκοκρατίας ως τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε ερημώθηκε.
Σήμερα σώζεται το καθολικό της, λίγα ερειπωμένα κελιά και το ασκεπές
σχολείο της, το οποίο λειτουργούσε ως αλληλοδιδακτικό την περίοδο
1841-1866.

Ο ναός αποτελείται από τρία κλίτη αφιερωμένα στον Άγιο Χαράλαμπο,

στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Άγιο Φανούριο, και νάρθηκα
τοποθετημένο μπροστά από το ιερό πιθανόν τον 12ο ή 13ο αιώνα. Μια από τις
σημαντικότερες επεμβάσεις υπήρξε η ανοικοδόμηση το κεντρικού, ανατολικού
και του εγκάρσιου κλίτους τον 15ο αιώνα. Πάνω σε κάθε κλίτος υπάρχει ένας
τρούλος και το γεγονός ότι υπάρχει τρούλος πάνω στο ιερό είναι αρκετά σπάνιο.
Ο προσανατολισμός των αψίδων, που αντί την ανατολή αντικρίζουν τον βορρά,
μάλλον σχετίζεται με κάποιο προϋφιστάμενο κτίσμα.

Εσωτερικά διασώζεται αποσπασματικά τοιχογραφικός διάκοσμος. Το εξωτερικό

της εκκλησίας είναι διακοσμημένο με κυκλικά πινάκια με ιδιαίτερες ζωγραφιές,
κυρίως πουλιών, από τα οποία ξεχωρίζει ένα ισπανικό των αρχών του 15ου
αιώνα με την επιγραφή «Ave Maria gratia plena», που αποτελεί την αρχή
της πιο διαδεδομένης προσευχής των Λατίνων στην Παναγία.

Σύμφωνα με ιστορημένο ευαγγέλιο της μονής Σινά του 1175, η Κερά

Ελεούσα ξανακτίστηκε στη θέση κατεστραμμένων κτιρίων, αλλά η
ταύτιση της αναφοράς αυτής με τη μονή Κιθαρίδας είναι παρακινδυνευμένη
καθώς στην περιοχή του Χάνδακα υπήρχαν κι άλλες μονές με το ίδιο όνομα. Το
1822 οι μοναχοί σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, η μονή
λεηλατήθηκε και κάηκε η πλούσια βιβλιοθήκη, αλλά γρήγορα
ανασυγκροτήθηκε. Έκτοτε μάλιστα περιήλθε στη δικαιοδοσία της και η Μονή
της Αγίας Ειρήνης στον Κρουσώνα, αφού κι αυτή είχε καταστραφεί το
1822.