Κωνσταντίνος Καβά φης «Ἀπολείπειν ὁ Θεό ς Ἀντώ νιον»

Σά ν ἔξαφνα, ὥ ρα μεσά νυχτ’, ἀ κουσθεί

ἀ ό ρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τή ν τύ χη σου πού ἐνδίδει πιά , τά ἔργα σου
πού ἀ πέτυχαν, τά σχέδια τῆ ς ζωῆ ς σου
πού βγῆ καν ὅ λα πλά νες, μή ἀ νωφέλετα θρηνή σεις.
Σά ν ἕτοιμος ἀ πό καιρό , σά θαρραλέος,
ἀ ποχαιρέτα την, τή ν Ἀλεξά νδρεια πού φεύ γει.
Προ πά ντων νά μή γελασθεῖς, μή ν πεῖς πως ἦ ταν
ἕνα ὄ νειρο, πώ ς ἀ πατή θηκεν ἡ ἀ κοή σου∙
μά ταιες ἐλπίδες τέτοιες μή ν καταδεχθεῖς.
Σά ν ἕτοιμος ἀ πό καιρό , σά θαρραλέος,
σά ν που ταιριά ζει σε πού ἀ ξιώ θηκες μιά τέτοια πό λι,
πλησίασε σταθερά πρό ς τό παρά θυρο,
κι ἄ κουσε μέ συγκίνησιν, ἀ λλ’ ὄ χι
με τῶ ν δειλῶ ν τά παρακά λια και παρά πονα,
ὡ ς τελευταία ἀ πό λαυσι τού ς ἤ χους,
τά ἐξαίσια ὄ ργανα τοῦ μυστικοῦ θιά σου,
κι ἀ ποχαιρέτα την, τή ν Ἀλεξά νδρεια πού χά νεις.