Katarzyna de Virgi

Święta Katarzyna Bolońska (zwana także Katarzyną Mammolini lub Katarzyną de Virgi) urodziła
się 8 września 1413 roku w Bolonii (Włochy). Jej ojciec był bogatym i wykształconym
patrycjuszem (markizem- hrabią/księciem) z Ferrary. Informacje na temat dzieciństwa Katarzyny
są bardzo znikome. Mieszkała w Bolonii, a wychowywała ją pobożna matka. Gdy miała 10 lat
przeniosła się do Ferrary, gdzie została damą dworu Margherity, nieślubnej córki Mikołaja III
d’Este. Nie pociągało jej jednak wystawne, dworskie życie. Czas spędzony na dworze
wykorzystała na naukę łaciny i przepisywania ksiąg. Rozwijała także swoje talenty artystyczne –
uczyła się muzyki (grała na skrzypcach, malarstwa, tworzyła miniatury), tańca i poezji. Po czterech
latach życia na dworze, w 1427 roku przyłączyła się do grupy młodych kobiet z rodzin
szlacheckich, które prowadziły życie we wspólnocie, poświęcając się Bogu. Modląc się w dzień i w
nocy poczyniła znaczne postępy na drodze życia duchowego. Jednocześnie była wystawiona na
wielkie i straszne doświadczenia, cierpienia wewnętrzne, a zwłaszcza na pokusy szatańskie.
Pojawił się wtedy głęboki kryzys duchowy, który doprowadził ją na skraj rozpaczy. Przeżywała
także pokusy niewiary w Eucharystię. W tych duchowych zmaganiach otrzymała pocieszenie od
Pana. Podcza wizji Jezus dał jej jasno poznać realną obecność eucharystyczną. W tym samym
czasie jej wspólnotę dotknął rozłam – część sióstr została przy duchowości augustiańskiej, a
część opowiedziała się z duchowością franciszkańską. Katarzyna postanowiła związać się regułą
św. Klary z Asyżu (klaryski). Ponieważ siostry mieszkały blisko klasztoru braci mniejszych mogły
regularnie uczestniczyć w liturgii i miały zapewnioną opiekę duchową. Mogły też słuchać kazań
św. Bernardyna z Sieny. W tym czasie Katarzyna podczas jednej ze spowiedzi miała widzenie,
podczas którego Bóg objawił jej swoje wielkie miłosierdzie i wszystko jej przebaczył. W 1431 roku
Katarzyna Bolońska miała wizję sądu ostatecznego. Straszny widok potępionych spowodował, że
zaczęła się jeszcze intensywniej modlić i odprawiać pokuty za zbawienie grzeszników. Szatan w
dalszym ciągu próbował ją zdobyć, a ona coraz bardziej powierzała się Panu oraz Najświętszej
Maryi Pannie. W swoich pismach Katarzyna zostawiła zwięzłe uwagi na temat tej tajemniczej
walki, z której wyszła zwycięsko z pomocą łaski Bożej. W klasztorze Katarzyna prowadziła surowe
życie, wykonując najniższe posługi – praczki, szwaczki czy opieki nad zwierzętami. Wszystkie
posługi wykonywała z miłością i posłuszeństwem. Kiedy mieszkańcy w jej rodzinnym mieście,
Bolonii, ufundowali klasztor klarysek, przeniesiono ją do niego z Ferrary. Została w nim
przełożoną. Swoim współsiostrom dawała przykład modlitwy i posługi, żyjąc w głębokiej pokorze i
ubóstwie. Na początku 1463 roku jej stan zdrowia się pogorszył. Katarzyna zgromadziła więc
siostry i zapowiedziała im swoją śmierć. Pod koniec lutego jej cierpienia znacznie się nasiliły i
praktycznie trwały już do śmierci. Po przyjęciu ostatnich sakramentów zaczęła się jej agonia. Jej
oblicze stało się piękne i świetliste. Wydając ostatnie tchnienie, wypowiedziała trzy razy imię
Jezus. Odeszła 9 marca 1463 roku. Pochowano ją na cmentarzu, ale gdy przy jej grobie zaczęły
dziać się cuda przeprowadzono ekshumację. Stwierdzono, że jej ciało nie uległo rozkładowi i
wydobywał się z niego piękny zapach. Powtórnie pochowaną ją w kaplicy przy kościele Bożego
Ciała w Bolonii w pozycji siedzącej naronie. W tej pozycji relikwie przetrwały do dzisiaj. Katarzynę
z Bolonii beatyfikował13 listopada 1703 roku papież Klemens XI. W ikonografii przedstawiana jest
najczęściej w habicie klaryski, z bosymi stopami. Jej atrybutem jest: Dzieciątko Jezus, księga,
krzyż, lilia.Święta Katarzyna Bolońska jest patronką miasta Bolonii, artystów, malarzy. Wzywana
jest także w obronie przed pokusami.