Rzecki - smutny, czy szczęśliwy?

1. Ciężkie dzieciństwo

Dzieciństwo było dla niego ciężkie, ponieważ na początku zmarła jego matka, a w 1840 roku
zmarł jego ojciec, który nauczył go pisać, czytać oraz musztry. Ojciec mój był za młodu
żołnierzem, a na starość woźnym w Komisji Spraw Wewnętrznych. Trzymał się prosto jak
sztaba, miał nieduże faworyty i wąs do góry; szyję okręcał czarną chustką i nosił srebrny
kolczyk w uchu.
To on również zaszczepił w nim miłość i nadzieję do rodu Bonapartych,(nie dorównali jednak
liczbą Napoleona, którymi ojciec przyozdabiał swój pokój) wierzył że francuzi ponownie
będą międzynarodową potęgą, wierzy w rychłą wojnę, która przyniesie Polsce
niepodległość, nadal po 1871 roku jest zapatrzony we Francję. Wierz mi, panie Klejn,
bonapartyzm to potęga!... Kiedy jednak dowiaduję się, że Książe- “Lulu” umiera traci wiarę
na lepsze życie, w które wierzył od samego początku. Jestem człowiek z innej epoki, nawet
nazywają mnie bonapartystą i romantykiem.
Wychowywał się u boku ciotki Zuzanny.

2. Miłość romantyczna

Przez kilka lat kochałem się jak półgłówek, a tymczasem moja Heloiza romansowała z innymi.

Boże mój!... ile mnie kosztowała każda wymiana spojrzeń, które chwytałem w przelocie... W

końcu w moich oczach wymieniano nawet uściski..." Rzecki w burzliwej rozmowie z

Wokulskim, gdy ten odmawia wyjazdu z Suzinem do Paryża.

3. Prowadzi monotonne życie.

mył się od stóp do głów, rżąc i parskając jak wiekowy rumak szlachetnej krwi. Nie

dokońca jest otwarty na zmiany. Codziennie wstawał o 6 rano, wypuszcza swojego

psa na dwór (jego stary pudel Ir z wybitym okiem), sprawdzając pogodę, parzy

herbatę i potem jest gotów do pracy, gdzie zajmuję się ciągle tym samym.

O ósmej wieczór zamykano sklep; subiekci rozchodzili się i zostawał tylko Rzecki. Robił

dzienny rachunek, sprawdzał kasę, układał plan czynności na jutro i przypominał

sobie: czy zrobiono wszystko, co wypadało na dziś".

 ● Nawet jego pokój, gdzie spędzał duża część swojego życia nie zmienił się od wielu

lat.

● Pan Ignacy od dwudziestu pięciu lat mieszkał w pokoiku przy sklepie.

● Z domu pan Ignacy wychodził rzadko i na krótko

● Równie jak pokój, nie zmieniły się od ćwierć wieku zwyczaje pana Ignacego

● zwieszała się być może ćwierćwiekowa pajęczyna, a z pewnością ćwierćwiekowa

firanka, - według narratora, jako stary kawaler, nie troszczy się ani o wygląd, ani o

schludność swojego mieszkania.

jestem już nawet tak stary, że pragnę tylko jednej rzeczy - pięknej śmierci.

4. Jest marzycielem. Nie czuje się dobrze w świecie, w którym żyje, więc ucieka w
marzenia, których nigdy nie zrealizuje

im mniej wychodził, tym częściej marzył o jakiejś dalekiej podróży na wieś lub za
granicę" →

Kupiłem bilet do Krakowa, na Dworcu Warszawsko-Wiedeńskim siadłem do wagonu i

kiedy już było po trzecim dzwonku, wyskoczyłem... Nie mogę ani na chwilę rozstać
się z Warszawą i ze sklepem..., Żyć bym bez nich nie potrafił... Rzeczy odebrałem z
kolei dopiero na drugi dzień, gdyż zajechały aż do Piotrkowa.

5. Odizolowuje się od społeczeństwa i jest samotny o czym świadczy pisany przez

niego pamiętnik.

Dobrowolnie odcięty od natury i ludzi, utopiony w wartkim, ale ciasnym wirze

sklepowych interesów, czuł coraz mocniej potrzebę wymiany myśli. A ponieważ jednym nie
ufał, inni go nie chcieli słuchać, a Wokulskiego nie było, więc rozmawiał sam z sobą i - w
największym sekrecie pisywał pamiętnik.

6. Zakochanie się w Helenie Stawskiej

Pomimo uczuć do Heleny widział, że ta jest bardziej zainteresowana Wokulskim.

Wiedział, że będzie lepsza partią dla jego przyjaciela, niż Izabela Łęcka, więc
postanowił ich zeswatać. Musiało to być ciężkie, ponieważ często myślał o Pani
Helenie, ale nawet w takiej sytuacji bardziej liczyło się dobro i szczęście przyjaciół.
Kocham, bo kocham panią Helenę, ale dla niego... wyrzeknę się jej.

I będę chłystkiem, jeżeli go nie wyswatam z panią Stawską. Wyswatam, odprowadzę

ich do ołtarza, dopilnuję, ażeby przysiągł jak się należy, a potem... Może sobie w łeb
palnę, czy ja wiem?...