Cabaret, een feestje op je netvlies

Gezien: 16 februari, Carré

Regie: Sam Mendes (American Beauty) en choreograaf/co-regisseur Rob Marshall
(Chicago).

Voor iedere zichzelf respecterende homo is één theateruitstapje per jaar toch wel een
must. Hou je niet van musical, omdat de verhaallijntjes zo flinterdun zijn of omdat het
nog steeds nergens op slaat, dat mensen uit het niets gaan zingen, probeer dan Cabaret.
De nieuwe Joop van den Ende musical is flitsend, spannend en eindelijk van deze tijd.

Wanneer de Nazi’s in de jaren dertig steeds meer macht krijgen in Duitsland, wordt in de
shabby Berlijnse Kit Kat Klub alles uit de kast gehaald om de dreiging te doen vergeten.
Zangeresje Sally Bowles (Pia Douwes) en de onvoorspelbare ceremoniemeester (Ara
Halici) flaneren de ‘klub’ met seksuele en taboedoorbrekende acts. In het leven buiten de
club zien we hoe de bejaarde fräulein Schultz (Anne Will Blankers, gezien: understudy
Bea Meulman) worstelt met haar opbloeiende liefde voor de Jood Ernst Ludwig (Wim
Bouwens), de Amerikaanse schrijver Clifford Bradshaw (Chris Tates) zijn biseksualiteit
ontkent en hoe de Nazi’s langzaam invloed krijgen op het grote, feestende Berlijn.

Wat de musical eindelijk van deze tijd maakt, is dat invloeden van theatervernieuwers
van de afgelopen eeuw hun weg hebben gevonden binnen deze voorstelling. Wie “Beauty
and the Beast” nog op het netvlies heeft zitten, herinnert zich een spectaculair, maar
ouderwets stukje kijkkasttheater, waar indrukwekkende decors het publiek op het puntje
van hun stoel zet. In Cabaret is er geen scheiding tussen het publiek en de voorstelling,
maar is het publiek onderdeel van de voorstelling: aan bistro-tafeltjes wordt champagne
geserveerd, showmaster Ara drinkt tijdens de voorstelling brutaal uit je glas en ga vooral
niet te dicht bij het podium zitten, want je wordt voor schut gezet. De scheiding tussen
muziekanten, dansers en acteurs lijkt er zelfs niet te zijn, waardoor iedereen onderdeel
lijkt van hetzelfde feestje.

De opeenvolging van scènes buitelen in rap tempo over elkaar. Met een simpele
lichtwisseling of wisseling van enkele decorstukken bevinden wij ons weer buiten de Kit
Kat Klub. Hier heeft Van den Ende geen enorme draaiende trappen of 80 kandelaren uit
de grond voor nodig. En –hulde!- de liedjes onderbreken de scènes, als een theatraal
uitstapje in het verhaal en niet als een onrealistisch onderdeel van het echte leven.
Cabaret blinkt dan ook uit in sprekende scènebeelden, die al een geheel eigen verhaal
vertellen.

Het enige minpuntje in deze voorstelling is vreemdgenoeg het spel. Doorgaans hoort het
spel in musicals ook net even wat dikker aangezet te zijn, dan in toneelvoorstellingen.
Maar in Cabaret zijn de dialogen uitermate geschikt voor een stevig potje spel. Toch
wordt het allemaal net te veel uitvergroot en alleen volgens afspraak op elkaar
gereageerd: dat slaat hier en daar dood. Pia Douwes zit boordevol speltechnieken en
hysterie, maar mist compleet de geloofwaardigheid bij het publiek. Ara Halici blinkt uit
in mime-achtige fysieke kwaliteiten, maar mist de broodnodige timing en is daardoor net
niet ècht grappig. Chris Tates, een uitstekend filmacteur, speelt opmerkelijk uitvergroot
en incasseert niet. En –in deze voorstelling gezien- Bea Meulman, declameerde prima,
maar kwam niet tot ontroering. Het spel mist de rust en het incasseren, wat spel tot goed
spel maakt. Gelukkig vervult Anne Will Blankers doorgaans de rol van fräulein Schultz
en is zij in eerdere recensies wederom gehuldigd om haar spel. Dat zal de voorstelling
ongetwijfeld net even de plus geven om echt uit te blinken boven andere musicals.

Ondanks het soms bijna Sjef-Van-Oekel-acteerwerk, wordt de voorstelling gered door

prachtige beelden, dynamische scènewisselingen, een gedurfde regie en een geweldig
liedje over ananas. Om een nog betere avond te hebben, dan ik had: zorg dat je bij het
bestellen der kaarten nadrukkelijk informeert naar de rolbezetting.