Culturele Activiteiten

Evalien Wiersma 28 april 2012 Mevr. Willemsen V4A

Carmina Burana en free-dom [dansvoorstelling] De zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. De dansvoorstellingen van de Kiss Moves Carmina Burana en free-dom waren op 13 april om 19:30 in Amsterdam, de Krakeling. Het werd door de volgende dansers uitgevoerd: Blazej Jasinski, Mria Baraks, Kata Knya, Maria Hayday, Gyrgy Dege, Cigdem Polat, Lana Panfilow, Sara Gonzles Azpilicueta en last but not least Istvn Barakso. Het brein achter de pasjes is Ren Vrielink. Eerst kwam het stuk Carmina Burana, na de vijf minuten pauze kwam het stuk Free- Dom. Mijn motivatie om naar deze voorstelling te gaan Ik ben naar deze dansvoorstelling gegaan omdat ik met school op excursie (CKV- dag) ging naar Amsterdam, waar school had geregeld dat we die avond naar de Kiss Moves gingen. Daarvoor hadden we een workshop gedaan met verschillende danssoorten, die heel leuk waren en toch wat apart. Daardoor werd ik heel nieuwsgierig naar de dansen die de groep die avond gingen laten zien. Mijn mening over de voorstelling Eerst was het een best wel bedreigend melodietje waarop ze dansten. De manier van dansen was in de eerste plaats best wel vreemd, maar toen je eraan gewend was, zag je hoe indrukwekkend het eigenlijk was en hoe knap. Je zag ook de sprankjes humor in de dans en je moest eigenlijk best wel lachen over bepaalde stukken. Ik vond het leuk dat ze allemaal tegelijk dansten. Ze wisten precies ritme te houden en deden enthousiast mee. Ze hadden geen attributen nodig om een goede voorstelling vol te houden. Ze gebruikten alleen hun lichaam en sleepten je een soort verhaaltje in, alhoewel ik niet zo heel goed begreep wat het verhaal was, om eerlijk te zijn. Wel een duidelijk onderwerp was de vriendschap. Ik vond het leuk dat ze bij het tweede deel, Free-dom, zelf bij de muziek inspraken wat zij vrijheid vonden. Het was bij de meesten de vorm dansen om zich vrij te voelen. Een heel leuk stuk vond ik dat ze in twee of drie rijen stonden en ze om de beurt gingen dansen. Ook deden ze een stukje robot. Ook vond ik het knap dat ze heel het podium gebruikten. Ze gebruikten ook niet heel moeilijke outfits. Lekker wijd, lekker makkelijk. Ik zou eigenlijk de voorstelling nog een keer willen zien. Ik vond hem heel leuk en het verveelde zeker niet. Alleen de zitplaatsen waren houten bankjes, waar je wel heel ongemakkelijk op zat. Ik zou het aan mijn moeder aanraden, aangezien zij heel veel van aparte soorten dans houdt. En ik wil graag met haar mee! De recensie De recensie op het volgende blad vind ik helemaal goed verwoord. Het is een goed stuk, dat speels kan worden genoemd. En Maria Hayday sprong er inderdaad wat meer uit dan anderen. Zij deed heel goed een pop na zonder ruggengraat en vertrouwde zonder moeite haar kameraad die haar voordat ze op de grond viel opving. Ik vond het stuk dat de drie mannen op het toneel stonden n van de leukste stukken. Het was een stuk over vriendschap. Eerst zaten ze elkaar een beetje te plagen, daarna raakten ze gerriteerd door elkaar, maar daarna omhelsden ze elkaar en was de bijl begraven.

Review: De Kiss Moves cARMINA bURANA

Een dansgezelschap van dertien dansers die de multiculturele samenleving van Nederland moet vertegenwoordigen. Misschien zie je het niet meteen aan de huidskleuren, maar de dansers komen onder andere uit Hongarije, Spanje, Engeland en Nederland. Samen dansen ze de stukken Carmina Burana en Free-dom, waarin duidelijk wordt hoeveel de dansers individueel van elkaar verschillen, qua nationaliteit en als danser zijnde. De stukken Carmina Burana en Free-dom zijn gericht op jong en oud, maar kan het ook beide groepen vermaken? De dansers kruipen van hoek naar hoek over de grond op een zo aparte mogelijke manier. De vrouwen naast me vonden het de dagelijkse sleur van het leven symboliseren, de schoolklassen van kinderen begonnen vooral zenuwachtig te giechelen. Ineens wordt de stilte van kruipende dansers verbroken door het bekende meesterwerk van Carl Orff, de Carmin Burana, waar de eerste voorstelling om draait. Moderne dans mixen met hiphop op bekende klassieke muziek is voor De KISS Moves geen onbekend terrein. Een van de gezelschaps vorige voorstellingen was Vivaldi rocks!, waarbij ze heel goed de muziek vorm gaven. Maar krijgen ze dit nu weer voor elkaar?

Mannen stelen de show

De muziek die vaak voor filmtrailers wordt gebruikt, lijkt in het begin nogal clichmatig over te komen. Maar naarmate de voorstelling vordert en de minder bekende composities van Carl Orff klinken, beginnen de dansers uit te blinken. Vooral wanneer alle mannen samen op het podium staan en de muziek perfect accentueren met moderne hiphop bewegingen en misschien nog belangrijker: humor, zit je met een grote glimlach te kijken. De vrouwen zijn in een grote meerderheid, maar zijn net iets minder indrukwekkend om naar te kijken en voelen soms meer aan als intermezzos tussen de mannenchoreografien. Met als uitzondering van Maria Hayday, een prachtige danseres uit Engeland die zonder moeite te doen alle ogen op zich weet te richten. Dit doet ze niet alleen door haar mooie voorkomen, maar ook door haar uitstraling, waaraan je de professionaliteit en inleving kan aflezen. De choreografie waarin zij zich bewoog was uitstekend, maar het waren haar kwaliteiten waardoor je er met plezier naar keek. Het enige nadeel was dat deze Engelse danseres duidelijk het kwaliteitsverschil tussen de dansers liet zien. Sommige kwamen hierdoor minder goed uit de verf dan andere dansers. Perfecte timing Maar met dat kleine kritiekpuntje is alles ook wel gezegd. Want het eerste deel van deze nieuwe Kiss Moves voorstelling Carmin burana en Free-dom was heerlijk om naar te kijken. Vooral het tempo van de choreografie, de duetten en de solos waren perfect. Niks duurde te lang of te kort en alles liep perfect in elkaar over. Behalve een paar momenten dat de muziek zonder waarschuwing iets te abrupt stopte of begon. Ook belangrijk: de kinderen van 12+ stopten uiteindelijk met giechelen om elk moment te klappen, dat ze konden klappen. De pauze brak aan en ik heb me, samen met de klasjes en de oudere vrouwen naast me geen moment verveeld. Dagelijkse vrijheid Het tweede stuk Free-dom ging helemaal over vrijheid. Door dans krijgen we te zien wat het gezelschap hieronder verstaat. De klassieke muziek is ingeruild voor experimentele, minimale en elektronische muziek en de dansers staan met oordoppen in op het podium. Ze dansen allemaal op hun eigen muziek en op hun eigen manier. Hiermee laten ze zien dat iedereen de vrijheid heeft en moet hebben om zichzelf te zijn en zich te kunnen uiten. Een duidelijk voorbeeld hiervan is de choreografie waarin de dansers in twee rijen over het podium lopen op duidelijke en krachtige beats. Twee van hen verstoren ineens de orde door te gaan dansen in stuiptrekkingen. Ze worden genegeerd en de andere dansers stapten over ze heen, de orde van de dag volgend. Het doet me vooral denken aan Utrecht Centraal tijdens spitsuur: gek worden van het lopen in een massa en gewoon uit het niets te willen beginnen met dansen om de routine te verstoren. Uiteindelijk blijft er n vrouw over, zittend op de grond, eenzaam en verlaten omdat ze niet met de meute mee kon en wil lopen. De dansers konden heel duidelijk het gevoel van vrijheid of onderdrukking weergeven met een goede mix van hiphop en moderne dans. Juist daarom vond ik de gesproken teksten overbodig. Het moest je meer uitleg geven over wat de dansers onder vrijheid verstaan. Maar dat waren ze toch mooi aan het uitbeelden door dans? De clichrijke teksten die door de muziek heen kwamen vond ik weinig toevoegen. Conclusie Mijn glimlach verdween niet bij het tweede stuk, maar werd alsmaar groter. Vooral bij duidelijke hoogtepunten in de muziek waar alle dansers samen een choreografie uitvoerden, waren geweldig om naar te kijken. Dansers die in het stuk Carmina Burana niet helemaal uit de verf kwamen, schitterden nu. Alle dansers kregen persoonlijkheid en de hele voorstelling had iets speels, zonder kinderlijk te worden. De nieuwe voorstelling van KISS Moves geeft meer dan je denkt te krijgen en is zeker in staat jong en oud te vermaken. Gezien: De Kiss Moves Carmina Burana en Free-dom Wanneer: 8 maart 2012 in De Meervaart Amsterdam Door: Thomas Hissink-Muller

Het Van Gogh- museum Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Ik ben op 13 april naar het Van Gogh- museum in Amsterdam geweest met zes andere personen. Dit zijn Elina, Anouk, Rene, Maarten, Rutger en meneer Ganzevoort die ons begeleidde geweest. Mijn motivatie om er heen te gaan We gingen met school naar Amsterdam op excursie (CKV- dag). We moesten toen, als ckv- leerlingen, uit drie musea kiezen, namelijk het Hermitage, het natuur- historisch museum en tot slot het Van Gogh museum. Ik heb dit museum gekozen, omdat ik de Aardappeleters eens een keer wilde zien. En ik wist eigenlijk nog niet zo heel veel over Van Gogh. Mijn mening over het museum Alhoewel de rij vrij lang was en we eventjes moesten wachten op meneer Ganzevoort met de kaartjes (waarmee we voorrang hadden en met enige trots langs de rij mochten lopen, om vervolgens vrijuit het museum in te lopen), was het heel leerzaam. Ik wist niet veel van de kunstenaar, maar nu weet ik dat hij bijvoorbeeld een kunstmatige dood [Geef een citaat uit heeft gehad, dat hij naar Frankrijk was geweest en dat zijn schilderijen soorten fases hebben gehad van donker naar kleurig het document of de en manier van schilderen). Een leuke opdracht vond ik, dat we een schilderij na moesten tekenen op een papiertje, nadat we het samenvatting van kunstwerkje een halve minuut in ons hadden genomen (het onderstaande schilderij). een interessant punt Ook dit museum zou aan ik aan mijn moeder aanraden. Zij schildert zelf ook en ik wed dat zij de streepjesschilderijen op. Het tekstvak kan prachtig zal vinden. Ik weet niet of ze er al heen is geweest, maar overal in het ook deze keer wil ik graag met haar mee, ondanks de vreselijk lange rij. Bovendien heb ik lang niet alle schilderijen gezien, document worden omdat we maar zo kort tijd hadden. Het was vreselijk druk en je moest je tussen de mensen proppen voordat je het schilderij kon neergezet. Ga naar zien, maar het was zeker de moeite waard. De recensie Mijn reactie op de onderstaande recensie is dat ik het niet beter kan verwoorden. Alhoewel ik wel van kunst houd en dat ik het leuk vind om de kleine dingen in een kunstwerk te vinden en de symboliek erachter, ben ik het er mee eens dat dit museum een aanbeveling is en dat je het minstens n keer gezien moet hebben. Ik heb niet eens gekeken of er wel Wi-Fi was en dat is toch wel een teken dat ik me niet heb verveeld.
In dit museum zijn erg veel werken terug te vinden van Vincent van Gogh, waaronder schilderijen, tekeningen en brieven. Zelf ben ik hier enkele keren geweest, met schoolreisjes op de basis en middelbare school. Persoonlijk ben ik niet een enorme kunstliefhebber, maar dit museum sprak me toch wel aan. De prijs voor het museum is vrij duur, wat toch wel een beetje jammer is, maar de openingstijden zijn vrij flexibel tot vrij laat, wat ideaal is voor bezoekers die overdag werken. Daarnaast heeft het museum gratis Wi-fi, wat toch altijd wel fijn is. Het museum is naar mijn mening leerzaam en zeker de moeite waard een keertje te bezoeken Stolk T.

het tabblad Hulpmiddelen voor tekstvakken als u de opmaak van het tekstvak voor het blikvangercitaat wilt wijzigen.]

Het Diner Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Ik ben samen met mijn moeder op 14 april naar de theatervoorstelling het Diner gegaan in het Agora in Lelystad. Het werd gespeeld door vijf personen, namelijk Kees Hulst, Porgy Franssen, Rene Fokker, Lies Visschedijk en de ober Evert van der Meulen. Het is gebaseerd op het boek van Herman Koch en de regisseur is Kees Prins. Leon van Boxtel heeft het decor geregeld. Mijn motivatie om naar de voorstelling te gaan Toen mijn moeder de krant opensloeg, zag ze twee voorstellingen staan die ze nog heel graag wilde zien, waaronder dit theaterstuk. Omdat zij wist dat ik nog een aantal verslagen in moest leveren, nam ze me mee en ik heb geen spijt dat ik ja heb gezegd. Mijn mening Het verhaal is als volgt: drie jongens twee broers en een neef willen wat gaan drinken, maar ze hebben geen contant geld bij zich, wel hun pinpas. Dus gaan ze naar de bank om geld te pinnen. Daar vinden ze een zwerver, die daar ligt te pitten. Als ze haar proberen weg te jagen, schopt de neef Michael even tegen de vrouw aan. Als ze nog niet beweegt en gergerd Ga weg! roept, vertrekt Bo n van de broers, die geadopteerd is. De twee neven blijven staan. Dan vinden ze aan de overkant van de weg een jerrycan. n van de broers, Rick, gooit de jerrycan naar binnen en een zippo erachter aan. Er ontstaat een steekvlam en de dakloze is op slag dood. Ze maken zich uit de voeten en niemand heeft het gezien, behalve de bewakingscamera. Een week later verschijnen de beelden op televisie en alleen de ouders van Michael en van Rick herkennen ze. Ze gaan tijdens een etentje met elkaar praten hoe ze met de situatie om zullen gaan. Ik vond de echtparen heel goed spelen. Babette, de moeder van Michael, is behoorlijk van streek als haar man Serge aankondigt dat hij zich als kandidaat voor minister president terugtrekt, omdat hij dan waarschijnlijk de vraag zal krijgen wat zijn mening is als zijn zoon verdacht wordt gevonden voor moord. Het restaurant waar ze dineren, is behoorlijk duur, maar gelukkig kennen ze Serge, waardoor ze geen reservatie nodig hebben. De ober, met de strepen op zijn schort, broek en stropdas, komt regelmatig langs met het eten, waarbij hij uitgebreid verteld over de voorbereiding, de kruiden en de specialiteiten. Hij komt op de meest ongeschikte momenten langs en biedt van alles aan, wat weer heel veel kost, waar Paul, de vader van Michael, weer om klaagt. Die rol is gemaakt voor hem, lijkt het wel. Hij speelt de woede-uitbarstingen waarbij hij de gigantische pepermaler afpakt en de ober bedreigt door de stok boven zijn hoofd te houden, in de aanslag om eens goed te meppen - heel goed na. Paul en Claire, zijn vrouw, hebben geen hoge pet op van Babette en Serge, die heel bekakt over komen. Vooral Serge vervult zijn rol goed, door met een arrogante stem te praten en hooghartig naar zijn bloedeigen broer te kijken. Soms vond ik eindeloze dialogen veel te veel en verveelde ik me een beetje. Maar door de humor die erin zit, bleef je erbij.

De recensie Ik ben het vooral met De Telegraaf eens. Het is precies hoe de karakters zijn. Paul is niet bang om een mep meer of minder te geven. Claire kijkt niet op van een moord op n dakloze. Serge is behoorlijk arrogant. En Babette heeft haar overgang op dat moment, de ene keer vrolijk, de andere keer hysterisch.
2 maart 2012 "Het diner is ook op het toneel onweerstaanbaar () "Een bezoek aan Het diner is van harte aan te bevelen voor wie geweldige acteurs met elkaar aan de slag wil zien." AD "Kees Hulst speelt een heerlijk gevaarlijke Paul, Rene Fokker zet een meedogenloze Claire neer, de pompeuze broer Serge van Porgy Franssen blijkt nog de meest normale, terwijl Lies Visschedijk ontzettend grappig is als zijn volgzame, opportunistische vrouw Babette. Maar ook Evert van der Meulen is meesterlijk in zijn intermezzos als de ober met het pinkje." De Telegraaf "De humor van het boek krijgt op vanzelfsprekende wijze een sterker accent. Acteurs als Porgy Franssen en Kees Hulst zijn daar meesters in. () Lies Visschedijk speelt de echtgenote van de politicus met een kenmerkende mengeling van onderdanigheid en opstandige dreinerigheid. Rene Fokker is de doortastende echtgenote die in een sterke rol volstrekt geloofwaardig het heft in eigen handen neemt om de wandaden van haar zoontje te kunnen verbloemen." GPD

Workshop dansen Kiss Moves Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Op 13 april zijn we met school naar een workshop gegaan in Amsterdam. Lana en Maria uit de dansgroep Kiss Moves hebben ons een aparte stijl gemengde dans geleerd. Mijn motivatie om naar de workshop te gaan Ik ben naar deze dansvoorstelling gegaan omdat ik met school op excursie (CKV- dag) ging naar Amsterdam, waar school had geregeld dat we die avond naar de Kiss Moves gingen. Mijn mening Eerst gingen ze zich voorstellen: Lana en Maria. Lana kwam uit Nieuw- Zeeland en Maria kwam uit Hongarije. Omdat Maria maar een klein beetje Nederlands kon, vertelde Lana zowel in Nederlands als in Engels (ze ging onbewust over in Engels). Daarna lieten ze een dramatisch liedje horen en deden voor wat we moesten doen. Eerst bewegen alsof een bal door je lichaam glijdt (zoals zij het zagen), dus n ledemaat per keer bewegen, waarna we een freeze moesten doen in een hoffelijke houding. Daarna de robot op de maat van de muziek (hierbij werd de groep in tween gedeeld en bewogen we omstebeurt). Vervolgens moesten we hele grote bewegingen maken armen sierlijk gespreid, grote stappen, op je tenen staan, laag bij de grond etc. Weer recht naar voren staan. Acht maten een lichtjes stuiteren op je voeten, daarna twee stappen naar voren met bungelende armen. Dit een paar keer achter elkaar, waarna je daarna iets met gekruiste armen moest doen. Het slot van het lied was dat we in drie groepen werden verdeeld en omstebeurt op de maat van de muziek werden getroffen door zware dreunen. Ik vond het eerlijk gezegd echt heel leuk om te doen. Het was grappig om uit te vinden wat je allemaal met je lichaam kan doen. Welke bewegingen je kunt maken, welke betekenis erachter zit. Ik vond het heel interessant en ik vond het totaal niet erg om te doen. Het was op het begin wat raar, maar zodra je aan de stijl begint te wennen, wil je echt fanatiek meedoen. Je wilt laten zien dat je het kan. En het was heel leuk om onze lesgevers te zien glimlachen, omdat we het zo goed deden. Ik zou het eigenlijk niet erg vinden om nog een keer zon leuke workshop te doen. Recensie Van deze workshop kon ik geen enkele recensie vinden.

Workshop rappen Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Op 18 april 2012 kwam Doppel- U naar het Almere College. Er waren meerdere klassen, waaronder dus V4a en V4b en het was de bedoeling dat we daar drie uur zouden zitten. Het bestond uit een optreden van DoppelU en een workshop door hem. Mijn motivatie om naar deze workshop te gaan Het was vanuit school geregeld dat de Duitse Doppel- U naar het Almere College kwam. We waren een beetje geforceerd om mee te doen (oftewel verplicht). Mijn mening Ik was best trots op mezelf toen ik erachter kwam dat ik zijn Duits gewoon kon verstaan. Daarna ging hij rappen en was die trots meteen weer helemaal vervolgen. Hij ging zo snel dat ik er niets van begreep. Tussen de liedjes door had hij het over zijn eigen school, wat hij daar leerde en een aantal dingen van oorlog leerde hij ons. Hij was behoorlijk filosofisch bezig. Dit was het eerste uur van het hele programma. Daarna, de volgende twee uur, was er een workshop rappen gepland. We kregen kaartjes en een blad met de teksten. n was over vier elementen en de ander was een iets moeilijkere, die ik niet zo goed begreep. De eerste keer mislukte het meerappen totaal! Ik bakte er niets van. De tweede keer had ik een beschamende slappe lach. Maar daarna lukte het aardig! Alhoewel ik het tempo voor geen meter kon bijhouden, heb ik sommige coupletten helemaal meegerapt. Na een half uur sloot hij af. Hij nam afscheid en wij allen stonden versteld van deze aankondiging. Er was namelijk twee uur gepland voor de workshop, in plaats van een kleine dertig minuten. Hij moest het ook een paar keer herhalen, voordat we ons ervan bewust werden dat we mochten gaan. Hij gaf het redelijk onduidelijk aan en we zaten allemaal met het idee van die twee uur. Stiekem opgelucht verlieten we de aula. Ik hoorde van een aantal mensen dat mevrouw Linpinsel had gezegd dat Doppel- U eerder was gestopt, omdat we niet goed ons best hadden gedaan. We deden niet zo goed mee dan wat hij had verwacht. Ik voel me nog wel schuldig dat hij eerder is gestopt, dan hij eigenlijk had gewild.

Voorstelling De Gift van Pandemonia Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Op 5 april om 11.00 tot 14.30 kwam het Pandemonia naar het Almere College toe. De voorstelling ging over het worden van donor. Ik heb de namen van de twee spelers niet gevonden, maar de regisseur en schrijver is Tony Maples. Mijn motivatie Ook dit was een project van school. Mijn mening Het was een toneelstukje over het worden van een donor. Een man begon de voorstelling met de woorden: Ik weet het nog goed. Daarna vertelt hij dat hij met zijn bandje een beetje aan het jammen was en dat hij nog van niets wist. Toen kwam een vrouw op het podium in haar badjas. De man was opgehouden met praten en stond op een verhoging rechts van het toneel. De vrouw vertelt over haar lever en dat ze maar aan het wachten was op een speciale ringtone, die ze had ingesteld als er werd gebeld dat er een lever voor haar was gevonden. Dan gaat zij af en spreekt de man weer. Hij had een telefoontje gekregen en het blijkt dat zijn vrouw een ongeluk heeft gehad en op slag dood was gegaan. Natuurlijk gaat hij er meteen heen. De vrouw, die eerder in haar badjas stond, speelt nu een zuster en vertelt hem het vreselijke nieuws. Ook dat zijn vrouw donor was. Ondertussen vraagt de man allerlei dingen over het zijn van een donor: Kunnen f amilieleden het tegenhouden? Wat kan er zoal gebruikt worden? etc. Dit vond ik wel een grappig idee om het publiek een beetje bekend te maken met het zijn van een donor. Het laat de mensen wel nadenken. Wil ik wel of niet een donor worden? ging er vaak door mijn hoofd tijdens de voorstelling. Het was fijn dat ze wat informatie gaven erover. De man wilde zijn vrouw zien, stemde ermee in om haar als donor te functioneren had echter wel een paar voorwaarden, zoals dat haar hoornvlies niet gebruikt mocht worden en ging weer naar huis. Ondertussen zie je de vrouw in de badjas weer, maar nu dan fanatiek in sportkleding een half jaar later. Ik voel me mezelf weer, zegt ze en legt uit dat ze de lever van de man zijn vrouw heeft gekregen en dat de operatie gelukt is. Daarna mochten we vragen stellen en werd het idee Donor nog meer uitgelegd, wat ik heel fijn vond. Ik vond de spelers goed acteren. De man deed alsof het publiek er niet was en stortte al zijn emoties in zijn rol. Hij was woedend, verdrietig, mismoedig. De vrouw was wel een beetje minder qua toneelspelen. Maar ze deed het over het algemeen heel goed. Het toneelstuk heeft me wel aan het twijfelen gemaakt. Eerst wilde ik geen donor worden, beslist niet. Ik vond het een naar idee om als het ware een paar stenen in mijn lijf te krijgen als opvulling na de plundering van organen. Nu kijk ik er anders tegen aan. De vrouw vertelde dat iedere donor wel zon vier levens kan redden. En dat gun ik mijn medemens wel. Een leven met gezonde organen. Aan de andere kant weet ik niet of ik het wel wil. Mijn familie zal het ook niet prettig vinden Ik heb geen idee. Ik kan ook mijn ouders voor me laten beslissen, heb ik geleerd.

Under the African Skies Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. 22 april was de Engelssprekende theatergroep van de Under the African Skies- voorstelling in het Agora in Lelystad. De dansersnamen kan ik niet vinden, ook die van de muzikanten niet. Ze komen wel overal vandaan en zijn geboren onder de Afrikaanse lucht. Het ging op 22 februari in premire in Nederland in ons bloedeigen theater in Dronten, de Meerpaal. Mijn motivatie om erheen te gaan Het waren eigenlijk twee dingen, die mij naar de voorstelling lieten gaan. De eerste was dat ik nog naar twee voorstellingen moest en dat ik er n moest kiezen. Mijn oog viel op deze kop in de krant en ik heb de zang en dans uit Afrika altijd al fascinerend gevonden. Ik hou vooral van de stemmen, zo warm en beschermend, vind ik het. Je kan zo heerlijk wegdromen bij de muziek. Vroeger vond ik The Lion King het leukst van de Disney- reeks en het leuke was dat ze daar ook nog een nummer van zongen. Ten tweede is mijn moeder in Afrika geboren en wilde ze dolgraag naar deze voorstelling. En ik gaf haar gelijk! Mijn mening De gastheer, een grote gekleurde man met een stralende vriendelijke lach, vertelde over de geschiedenis van de Afrikaanse muziek, kostuums, zang en dans. Tussen verschillende dansen kwam hij weer naar voren, nadat hij had gezongen of gedanst, en vertelde dan weer wat in het Engels, Nederlands kon hij namelijk niet. De dames hadden op het begin een gouden jurkje aan met chique handschoenen, terwijl de heren er als gangsters bij liepen. Het gaf een grappig effect en de dans paste er precies bij. Later in de dans- en zangvoorstelling veranderde hun kleding in prachtige vrolijke gewaden en de mooie gele doeken in hun haar. Ze dansten precies tegelijk en heel sierlijk. Het decor was een achterstandswijk met containerachtige huisjes, waar de muzikanten opstonden. Wat ik ook opvallend vond, waren de lichten, die als de Afrikaanse zon uiteindelijk van achter kwamen. En ook de lichten met patroontjes die op het plafond schenen vond ik geweldig. In de pauze zaten mijn moeder, ik en een man (die verschrikkelijk veel op Morgan Freeman leek) en zijn vrouw naast ons alleen nog in de zaal. Mijn moeder praatte met de man en daarna gingen we pauze houden. Niet heel belangrijk, maar toch bijzonder dat er een man op Morgan Freeman leek en daar ben ik enthousiast over. Ook over zijn verhalen uit Suriname, dit vertelde hij. En hij vond de voorstelling tot dan toe prachtig. Wat ook leuk was, was de gehandicapte man in de rolstoel naast de

rijen stoelen (dit omdat hij niet met de rolstoel in het publiek kan gaan zitten). Bij een drumsolo begon hij op het ritme met zijn handen uitbundig voor zich uit de slaan, alsof hij mee drumde. Ook twee vrouwen, tegen de zestig aan, voelden zich weer jong en begonnen, op een hl ander ritme, zittend mee te bewegen en zodra ze mochten staan bij de finale, dansten ze erop los (wat uiteindelijk toch al mijn aandacht trok en me toch stiekem een beetje irriteerde, omdat het niet om aan te zien was). Aan het eind ontstond er een koor van: We want more, we want more! en kwamen de acht dansers weer terug en zongen nog twee nummers, waaronder Waka Waka van Shakira. Al met al een hele mooie voorstelling, van vrolijke deuntjes tot ontroerende melodien. Ik zou hem vooral aan Elina aanraden, aangezien ze ook wat reizen achter de boeg heeft en dit wel iets voor is. Recensie
Under African Skies is een feel-good muziekspektakel met de beste muziek die Zuid-Afrika heeft voortgebracht. Under African Skies was jarenlang een grote hit in Zuid-Afrika, en dat is niet voor niets. Voor de inspiratiebron van dit feestje South African Style moeten we terug naar het tijdperk van voor de apartheid. De bruisende kroegen en clubs in Sophiatown, Johannesburg werden bevolkt door verschillende rassen en mensen uit alle lagen van de bevolking. Het was een broedplaats voor kunstenaars en dus d plek waar het muziekleven floreerde. Totdat het regime de hele wijk met de grond gelijk maakte en de groepen van elkaar scheidde. Die tijd ligt gelukkig achter ons. De laatste jaren groeit en bloeit het rauwe, ongepolijste talent in de townships echter weer op als nooit tevoren.

Ik ben het helemaal met de recensiemaker eens. Het neemt je mee door tijd, met name door de gastheer, en laat je zien wat het leven was. Het was niet alleen armoede, ongeluk en verdriet, het kon ook heel gezellig zijn, door alle muziek die gemaakt en ontwikkeld werd. Je gaat met een goed, vrolijk gevoel naar huis.

Mama! Zakelijke informatie Evalien Wiersma uit V4a. Op 25 april 20.15u gingen mijn moeder en ik weer voor de derde keer naar het Agora in Lelystad om weer een geweldige voorstelling bij te wonen. En dit keer was dat de hilarische voorstelling Mama!. De vier actrices zijn Annick de Boer, Mary-Lou van Stenis, Esther Roord en Margo Dames. De coregisseur is Esther Habbema. En de premire was op 23 februari 2012 in Schouwburg De Meerse in Hoofddorp. Mijn motivatie Toen wij in de pauze van Under The African Skies het reclamebord in de hal zagen staan, was ik meteen enthousiast. Het was een echte vrouwenvoorstelling en dat miste ik eigenlijk nog. Ik had eerder voor Soundos, aangenaam! (een cabaret) gekozen, maar toen wilde ik echt heel graag naar deze voorstelling en ik heb er geen spijt van gehad! Mijn mening Eerst een hele tijd gewacht, uiteindelijk zaten we op onze plekken. Dezelfde gehandicapte als bij Under the African Skies was weer op zijn plek naast de stoelen gezet. Mijn moeder bedacht de theorie dat hij eerder voor de Under African Skies had gekozen en zijn familie had meegesleurd en dat hij nu naar een vrouwenvoorstelling moest kijken als tegenaanbod. Ook hier was hij heel enthousiast, maar keek wel telkens naar zijn begeleiders of familie. De voorstelling gaat over vier vrouwen: Charlotte, Maria, Stefanie en Ellen. Drie van hen zijn succesvol zwanger geworden, bij de vierde, Maria, lukt het niet meteen. Haar man is vaak in het buitenland en zij wil zo graag een kindje, dus duikt ze met andere mannen de bezemkast in. En uiteindelijk lukt het! Al gauw is het plezier voorbij en heeft ze er spijt van. De misselijkheid, de geboorte, de zorgen als ze haar kind voor tien minuten kwijt is. Charlotte weet van alles over de zwangerschap, ziektes en het opvoeden van het kind. Alle vragen, die ze heeft, zoekt ze zo snel mogelijk op en wilt graag haar vriendinnen helpen met hun zwangerschap. Zij is helemaal klaar voor een kind. Ellen wilt niet op haar moeder lijken en vraagt dan geregeld: zeg eens eerlijk, lijk ik op mijn moeder? Ze is nog wat kinderlijk en ook haar hangt de zwangerschap haar keel uit, samen met de misselijkheid. Stefanie daarentegen vindt het allemaal heerlijk, zoals zij het noemt! Dit is nu al haar derde kind en ze vindt het geen probleem. Een nonchalante moeder, die rookt, drinkt en doet waar ze zin in heeft. Vier verschillende types, toch een hechte band en ze staan altijd voor elkaar klaar. Een leuk stukje vond ik dat alle vier op een rij gingen zitten en allerlei typische grappige quotes van moeders gingen opnoemen, met hier en dan een heel nieuwe corrigerend zinnetje. Ze zongen fantastisch, knap hoog en in koor, zonder muziek. Een leuke voorstelling voor diegenen, die zich erin herkennen, maar ook voor mensen die nog maar een tijdje wachten met zwanger worden, zoals ik overigens! Het was een heerlijke voorstelling!

Recensie (links een artikel van de Telegraaf- humoristische klaagzang) Zoals ik al eerder in dit stuk zei, was dat het een prima stuk is voor herkenning. En het is ook een enorm vrouwending, dit toneelstuk. Er waren verschrikkelijk weinig mannen in de zaal. De meesten waren vrouwen, op stap met een vriendin. Of hun moeder, zoals ik. Alhoewel ik de liedjes wel heel leuk vond, ben ik het helemaal eens met deze recensie.