Professional Documents
Culture Documents
ΠΥΡΙΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ: Γερόντισσα Γαβριηλία, ΑΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ή «ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;
ΠΥΡΙΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ: Γερόντισσα Γαβριηλία, ΑΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ή «ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;
Τ
Ι ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ
ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ
ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ;
ΑΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ή «ΑΓΙΑ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;
Δεν χωράει αµφιβολία πλέον! Η εποχή µας είναι σε τέτοιο βαθµό
σατανοκρατούµενη, που ακόµα και η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία
που - υποτίθεται - ότι κρατάει στα χέρια της την Ορθότητα του
Χριστιανισµού, κατά τα φαινόµενα και τα τεκταινόµενα των τελευταίων
ετών, δείχνουν ότι έχει κι αυτή αλωθεί… Ή µήπως όχι;
Γράφει ο
ΠΥΡΙΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ Γ ια την γερόντισσα Γαβριηλία (1897-1992), λίγα
πράγματα γνωρίζω. Κι αυτά τα λίγα προέρχονται
κυρίως από το Διαδίκτυο ή από κάποιες συνομιλίες που
είχα με φίλους και ομοϊδεάτες στην Ελλάδα. Κάποιοι
λέγανε ότι η γερόντισσα αυτή ήταν ένας …Άγιος άνθρωπος. Κάποιοι άλλοι, απλά
έλεγαν ότι έχει…υπερεκτιμηθεί η συγκεκριμένη ή και προωθηθεί εντέχνως από
μοναστηριακούς και εκκλησιαστικούς κύκλους.
Είχα για κάποιο διάστημα αρκετό καιρό να ασχοληθώ με την αρθρογραφία,
λόγω - κυρίως - από την ασθένεια που με
ταλαιπωρούσε κανένα τετράμηνο περίπου και
κατ’ επέκτασιν…είχα χάσει «επεισόδια», όπως
λέμε στην καθομιλουμένη. Ώσπου κάποια
στιγμή, πήρε το μάτι μου μέσα από μια
γρήγορη ματιά στο ελληνικό διαδίκτυο ότι
στις 5 του περασμένου Οκτώβρη, η γερόντισσα
Γαβριηλία …αγιοκατατάχθηκε μπαίνοντας στο
Αγιολόγιο της Ανατολικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας και μάλιστα παμψηφεί, από την
Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου,
πρωτοστατούντος του Οικουμενικού
Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
Δεν έδωσα και πολλή σημασία η αλήθεια είναι,
λόγω του γεγονότος ότι ποτέ δεν ασχολήθηκα
ενδελεχώς με τον βίο της, ούτε με τα διδάγματά της. Δεν ήξερα καν ούτε σε ποιό
μοναστήρι ασκούνταν.
Το ότι αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί της, αιτία ήταν μια συνάδελφος από την
Ελλάδα, η Δρ. Θεολογίας Ευαγγελία Παπανικολάου, η οποία μου έστειλε ένα
κείμενο που τιτλοφορούνταν «Κριτικός Σχολιασμός του βιβλίου «Η
Γερόντισσα της Χαράς», που υπέγραφε η μοναχή Φιλοθέη, Ηγουμένη του Ιερού
Ησυχαστηρίου «Το Γενέσιον της Θεοτόκου».
Η συγκεκριμένη μοναχή, είναι μάλιστα
πολυγραφότατη. Εκτός του βιβλίου «Η
Γερόντισσα της Χαράς», έχει γράψει και άλλα
όπως «Ο Μπαρμπά-Γιάννης Των
Ελλήνων» (μια σπουδή γύρω από τον βίο του
Ιωάννη Καποδίστρια), «Προσεγγίζοντας τη
διδαχή του Πατρός
Συμεών» (απομαγνητοφωνημένες διαλέξεις
της ιδίας μέσα από τις διδαχές του
π.Συμεών), «Αγία Φιλοθέη η Αθηναία» (ο βίος
της Αγίας Φιλοθέης και τα θαύματά της) κλπ.
Το τελευταίο της βιβλίο μάλιστα, αυτό
δηλαδή που έβαλε στο…μικροσκόπιο η Δρ.
Παπανικολάου, γράφτηκε - όπως
πληροφορήθηκα - κατόπιν ικεσίας του
Μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου, ο οποίος - καθώς λέγεται - την αγαπούσε
και την σεβόταν πολύ, παρά το γεγονός ότι δεν την είχε γνωρίσει ποτέ του.
Με μια πιο ενδελεχή έρευνα μου στο διαδίκτυο σχετικά με την αγιοκατάταξη της
συγκεκριμένης Γερόντισσας, παρατήρησα ότι σχεδόν τα περισσότερα ιστολόγια -
αν όχι όλα - που ασχολούνται με θέματα της θρησκείας και του Ορθόδοξου
Δόγματος μας, έγραφαν εγκωμιαστικά λογύδρια για την Γαβριηλία, τον βίο της
και τις διδαχές της.
Μόνο ένα ιστολόγιο (τουλάχιστον αυτό εντόπισα εγώ) - το εν πολλοίς
αμφιλεγόμενο - «Αττικά Νέα» της κ. Σουφλή, ασχολήθηκε επικριτικά με την
αγιοκατάταξη της Γαβριηλίας. Με τίτλο «Η Γερόντισσα Γαβριηλία, ένας καλός
άνθρωπος ή μια ακόμη «οικουμενιστική Αγία» και ένα προλογίδιο, όχι και τόσο…
εγκωμιαστικό για το Οικουμενικό Πατριαρχείο που αναφέρει ότι:
“
Οι αγιοκατατάξεις λοιπόν βολεύουν. Η αγιοποίηση της
Γερόντισσας Γαβριηλίας ΒΟΛΕΥΕΙ. Βολεύει και δικαιολογεί άριστα
εκατό (100) χρόνια Οικουμενιστικής προδοσίας. Πέρα από τα
οικονομικά έσοδα, οι πιστοί παραμένουν μέσα στο μαντρί, και οι
λύκοι χασκογελούν κάτω από τις μάσκες τους.
Στη συνέχεια και ψάχνοντας ακόμη πιο βαθιά, ανακαλύπτω μια ανάρτηση
παρόμοια με αυτής της Σουφλή που υπογράφει το ιστολόγιο «Ο Παιδαγωγός» και
που στην ταυτότητα του αναφέρει ότι είναι ένα ιστολόγιο μιας ομάδας
εκπαιδευτικών, που ασχολούνται κυρίως με θέματα Παιδείας, θρησκείας και
Ιστορίας.
Το άρθρο που δημοσιεύει το ιστολόγιο, είναι ανώνυμο, αλλά τα στοιχεία που
παραθέτει είναι σοβαρά. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται και ένα απόσπασμα από τη
ζωή της Γαβριηλίας, που φαίνεται να έχει καίρια σημασία όσον αφορά την
μετέπειτα δράση της.
Πρόκειται για το σημείο όπου το 1960, μετά από μια τριετή δοκιμασία ως
μοναχή, η εν λόγω γερόντισσα είχε λάβει το όνομα «Γαβριηλία» (το βαφτιστικό
της ήταν Αυρηλία) και ότι μετά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, αυτός
που ήρε το 1965 τα αναθέματα προς τον Πάπα Ρώμης και του Σχίσματος το
1054μ.Χ. και που προκάλεσε σύγχυση τόσο στην Ελλαδική, όσο και στην Ρωσική
Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτός ο ίδιος την έστειλε στην Κοινότητα Taize που
βρίσκεται στην περιοχή της Βουργουνδίας στην Ανατολική Γαλλία, όπου εδρεύει
η περίφημη «Εκκλησία της Συμφιλίωσης», μια οικουμενιστική εκκλησία στην
οποία δεν υπάρχει καμμιά ιεραρχία και συλλειτουργούν μαζί όλα τα
προτεσταντικά και ρωμαιοκαθολικά δόγματα.
Σημειωτέον, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, ήταν ο πρώτος «επίσημα» Μασόνος,
μέλος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος.
Επίσης, όσον αφορά αυτό που γράφτηκε από τη Σουφλή στο ιστολόγιο της
σχετικά με το…βόλεμα των αγιοκατατάξεων ή αλλιώς - όπως χαρακτηρίζει το
ιστολόγιο «Ο Παιδαγωγός» - η «βιομηχανοποίηση Αγίων», νομίζω ότι είναι
πραγματικά υπερβολικό. Διότι, ανάμεσα στους ήδη αγιοκαταταγμένους στην
εποχή μας, βρίσκονται προσωπικότητες του κύρους του Αγίου Παϊσίου, του
Οσίου Ιωσήφ Βατοπεδινού, του Οσίου Σάββα Αχιλλέως, του Αγίου Πορφυρίου
του Καυσοκαλυβίτη και εσχάτως είναι σχεδόν έτοιμος ο φάκελος για την
αγιοποίηση του πατρός Δημητρίου Τσιώλη, του Γέροντα των Αγράφων. Όλοι
αυτοί που ανέφερα, όχι μόνο άξιζαν να αγιοποιηθούν, αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΟΤΑΝ να
αγιοποιηθούν λόγω του οφθαλμοφανούς της πλημμύρας της Θείας Χάριτος που
αυτοί έφεραν πάνω τους. Ιδίως ο Άγιος Παΐσιος, του οποίου η φήμη και τα
θαύματα έφταναν ως την άκρη του κόσμου, λόγω των μαρτυριών των πιστών
που είχαν ωφεληθεί και που τα διέδιδαν παντού.
Ήταν θέλημα Θεού αυτή η…ασυνήθιστη παρουσία πολλών ανθρώπων Του και ο
λόγος προφανής: Η μεγάλη σχεδιαζόμενη ολοκληρωτική επίθεση του Κακού
και η αρχή των Έσχατων χρόνων.
Οι άγιοι αυτοί άνθρωποι, είχαν ως αποστολή την προετοιμασία των Ελλήνων και
του κόσμου όλου για τα επερχόμενα. Και ομολογουμένως, όλοι τους έκαναν
εκπληκτική δουλειά, πάντα με αρωγό την Θεία Χάρη. Οπότε, οι χαρακτηρισμοί
αυτού του είδους, είναι μάλλον υπερβολικοί και καλό θα ήταν να αποφεύγονται.
Όμως, ως είθισται, υπάρχουν και οι …εξαιρέσεις. Κι αυτές τις εξαιρέσεις,
καλούμεθα να διερευνήσουμε.
Κατ’ αρχάς, οφείλω να διευκρινίσω κάτι. Σε όλο μου τον βίο και ιδίως στις
πονηρές ημέρες που ζούμε, ουδέποτε καταφέρθηκα με επιθετικούς
χαρακτηρισμούς εναντίον ιερωμένων και ιερέων. Ούτε και πρόκειται να το
κάνω. Κι αυτό διότι η πλειοψηφία δυστυχώς των πάσης ιεραρχικής φύσεως
ιερέων των ημερών μας , παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζονται ως ανάξιοι ή
πλανημένοι, αυτοί οι ίδιοι σήκωναν ή σηκώνουν ακόμη τα Άγια Μυστήρια και η
Χάρη του Θεού «περνάει» σε όλους εμάς με την μεσολάβηση τους.
Επειδή λοιπόν αυτοί οι ίδιοι είναι και άνθρωποι συνάμα, δηλαδή επιρρεπείς
στους πειρασμούς, στην αμαρτία, ακόμη και στην πλάνη, θα πρέπει όχι να τους
μισήσουμε ή να τους αναθεματίζουμε, αλλά να τους συμπεριλάβουμε και στις
προσευχές μας να τους φωτίσει ο Θεός να δούν την αλήθεια και να ζητήσουν
συγχώρεση. Και είναι σχεδόν βέβαιο ότι αυτό θα συμβεί κάποια μέρα, λόγω του
ότι η πλάνη του σατανά, επειδή ακριβώς είναι πλάνη, θα καταρρεύσει από μόνη
της και οι πλανεμένοι ιερείς θα αντιληφθούν άμεσα το κολάσιμο σφάλμα τους.
Επομένως και επειδή διατελούν τα ιερά Μυστήρια παρά την πλάνη τους, δεν
έχουμε κανένα δικαίωμα να τους στήσουμε στον τοίχο.
Βεβαίως μπορούμε να καταθέτουμε τις γνώμες μας σχετικά με το έργο τους, όχι
όμως να τους αναθεματίζουμε. Είναι μεγάλη αμαρτία αυτό κι αυτό διότι, ίσως
εμείς να βγούμε χειρότεροι από αυτούς, αν υποβληθούμε σε «μέτρημα» από τον
Θεό. Και τότε; τι γίνεται; Το συλλογίστηκε αυτό κανείς εξ ημών; Οπότε, προτείνω
να δούμε πρώτα το…δικό μας δοκάρι που έχει τρυπήσει το μάτι μας κι ας
αφήσουμε τον Θεό να κάνει τη δουλειά Του. Αυτή που ξέρει να κάνει καλύτερα
απ’ όλους.
Εδώ μετανόησαν και συγχωρέθηκαν προσωπικότητες όπως του Χαρίλαου
Φλωράκη ή του Τζίμη του Πανούση, πραγματικοί δηλαδή υβριστές του Θεού και
πολέμιοι Του, επειδή ο Θεός το θέλησε να συμβεί. Δεν θα υπάρξει τρόπος να
συγχωρεθούν κι αυτοί οι ιερείς και επίορκοι της Πίστης;
Είναι τεράστια η δύναμη της Ορθοδοξίας, αγαπητοί μου συνέλληνες. Οπότε, ας
τους αφήσουμε στα χέρια του Θεού. Εκείνος, ξέρει καλύτερα.
Πάμε παρακάτω.
Κάποτε, πριν από 1300 χρόνια περίπου και συγκεκριμένα στις αρχές του 8ου
αιώνα μ.Χ, κι ενώ όλα συνέτειναν προς την ομαλή πορεία του Χριστιανισμού,
στην τρισένδοξη αυτοκρατορία του ανατολικού Ελληνικού Ρωμαϊκού Κράτους
της Κων/πολης ξέσπασε μια καθαρά σατανόπληκτη διαμάχη από το…πουθενά,
που λίγο έλλειψε να διαλύσει την πίστη μας. Η φοβερή και τρομερή διαμάχη,
γνωστή ως Εικονομαχία. Ήταν μια φοβερή περίοδος αναταραχής, γεμάτη μίσος,
βία, άδικη αιματοχυσία μεταξύ αδελφών και φυσικά, άλλη μια περίοδος
διωγμών και ανάδειξης νέων αγίων. Δεν κράτησε πολύ. Η Θεία Χάρις βρήκε τον
τρόπο και αποκατέστησε την…αταξία, οι υπαίτιοι κατέρρευσαν αναίμακτα και η
Ορθοδοξία θριάμβευσε.
Σήμερα, άλλη μια σατανόφερτη αίρεση τεραστίων διαστάσεων χτυπά τη Πίστη
μας για να τη διαλύσει. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την λεγόμενη «Αγαποσύνη».
Αυτού του είδους η αίρεση, είναι πέντε φορές ισχυρότερη από αυτή της
Εικονομαχίας διότι
α) προάγει ένα είδος «αγάπης» προς όλους, αμαρτωλούς και μη και
β) επιδιώκει την συνεύρεση μεταξύ της Αλήθειας και του Ψεύδους, με απώτερο
σκοπό την πλήρη Ένωση όλων των θρησκειών σε μία.
Την επονομαζόμενη Πανθρησκεία.
Αυτή είναι το όπλο των σύγχρονων Παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι ονειρεύονται
την ένωση όλων των λαών σε ένα έθνος, μια θρησκεία, έναν κόσμο.
Στην λεγόμενη «Αγαποσύνη», δεν υπάρχει καμμιά αμαρτία, καμμιά αίρεση,
καμμία διαφορά.
Η κεντρική φιλοσοφία είναι ότι:
“
«Ο Θεός είναι ένας και μπορεί να ονομάζεται Ιεχωβά, Βούδας,
Κομφούκιος, Αλλάχ, Μανιτού ή ό,τι άλλο υπάρχει ως δόγμα.
Όλοι είναι πλάσματα του Ενός Θεού, ανεξαρτήτως δόγματος ή
Πίστης, οι χριστιανοί είτε πιστεύουν στην Ορθοδοξία είτε
στον Παπισμό και στα δόγματα του, ο Θεός τους αγαπάει εξ
ίσου. Είτε αυτοί είναι ομοφυλόφιλοι, είτε παιδεραστές, είτε
κτηνοβάτες, είτε πνευματικά ανώμαλοι, ο Θεός τους αγαπάει
και όταν πεθάνουν θα Τον συναντήσουν στον Παράδεισο. Η
Κόλαση είναι απλά ένας μύθος που κατασκευάστηκε εντέχνως
για να φοβίζει τον κόσμο, ούτως ώστε αυτός ο κόσμος να
είναι κλεισμένος σε ένα «μαντρί». Δεν υπάρχει Κόλαση, ο Θεός
δεν θα επιτρέψει στο Κακό να πάρει ούτε έναν άνθρωπο. Όλοι
θα σωθούν, αρκεί να είναι ενωμένοι.»
Με λίγα λόγια, αυτό που ζητά η «Αγαποσύνη», είναι ένα και μόνο: Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ
της ΗΘΙΚΗΣ, έτσι όπως διαμορφώθηκε ανά τους αιώνες από τους Έλληνες
κυρίως και τους Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης πριν και μετά την ίδρυση του
Χριστιανισμού. Παράδειγμα τρανταχτό, η…ανεπίσημη «θεσμοθέτηση» στις
κοινωνίες των μεγάλων πόλεων, της συγκατοίκησης ζευγαριών χωρίς να υπάρχει
ούτε γάμος, ούτε καν αρραβώνας. Κάτι τέτοιο μέχρι πρόσφατα, κυρίως στην
επαρχία και στην ύπαιθρο (για τους Έλληνες και τους Ιταλούς της νότιας
Ιταλίας) ήταν αδιανόητο. Η συγκατοίκηση ενός ζευγαριού, απαιτούσε
οπωσδήποτε γάμο. Πολλοί ιερείς μάλιστα, στα χωριά κυρίως, ρωτούσαν το
ζευγάρι πριν να συναφθεί γάμος, αν υπήρξε μεταξύ τους προγαμιαία πράξη,
ούτως ώστε να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει πριν την επίσημη
τελετή. Σήμερα, η επίσημη Εκκλησία δεν θεωρεί ανεπίσημα τουλάχιστον, πλέον
ως αμάρτημα ούτε καν την συγκατοίκηση πριν τον γάμο. Έχει συμβιβαστεί πλέον
με αυτό, λόγω της… «Αγαποσύνης» και κατά την εξομολόγηση, δεν αναφέρονται
από τους εξομολογούμενους ούτε καν ως αμάρτημα. Η σεξουαλική πράξη είναι
πλέον ανεπίσημος «θεσμός», ακόμη κι όταν το ζευγάρι βρίσκεται σε εφηβική
ηλικία.
Εφ’ όσον λοιπόν, τουλάχιστον η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία συμβιβάστηκε με την
άτυπη αυτή καταφανέστατη παραβίαση των Κανόνων της, ήρθε η «Αγαποσύνη»
να την εξωραΐσει.
Επί της ουσίας, πρόκειται για τον λεγόμενο «εκσυγχρονισμό» της
Ορθοδοξίας στο δρόμο της προς την Πανθρησκεία και τον Οικουμενισμό.
Και αυτό ακριβώς είναι το «σημείο ζέσης», όσον αφορά την Γερόντισσα
Γαβριηλία και την ήδη τετελεσμένη αγιοκατάταξη της.
Κατά την ταπεινή μου λοιπόν άποψη, η οποία διαμορφώθηκε μέσα από την
έρευνα για τον βίο της και τα γραφόμενα ως «διδαχές» της γερόντισσας που
περιλαμβάνονται στο βιβλίο της Μοναχής Φιλοθέης, η αγιοποίηση της ήταν η
σφραγίδα που έβαλε ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην νομιμοποίηση των
αμαρτιών ηθικής, στην πλήρη αποδοχή των διδαχών του Ινδουϊσμού (ο οποίος
κυριολεκτικά «θερίζει» στην Ελλάδα με τα studio Yoga και τα σεμινάρια από
Ινδούς Γκουρού), στις πλάνες του Προτεσταντισμού και του
Ρωμαιοκαθολικισμού και φυσικά στις αρχές που πρεσβεύει ο Οικουμενισμός,
μέσα από την έννοια της «Αγαποσύνης».
Η Γερόντισσα Γαβριηλία, μέσα από τα
στοιχεία που συνάγονται τόσο από τα δύο
βιβλία «Η Ασκητική της Αγάπης» και «Η
Γερόντισσα της Χαράς», όσο και από τις
κριτικές επί των βιβλίων αυτών σοβαρών
ανθρώπων, όπως ο π.Γεώργιος
Μεταλληνός, ο πρωτ. Ιωάννης
Φωτόπουλος, ο π.Βασίλειος Κοκκολάκης, ο
π.Βασίλειος Σπηλιόπουλος κ.α.,
αγιοποιήθηκε προφανώς για να κτιστεί
πάνω στα λείψανά της, ο νέος,
«εναλλακτικός» Χριστιανισμός, ο οποίος θα
αντικαταστήσει τα δόγματα της
Ορθοδοξίας και του Ρωμαιοκαθολικισμού,
μέσα στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης από
τις ελίτ του Ιερατείου του WEF Παγκόσμιας
Θρησκείας και Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Όλοι οι πατέρες που ανέφερα πιο πάνω, αντιτίθενται σφόδρα τόσο στην
αγιοποίηση της Γαβριηλίας, όσο και στα περιεχόμενα των δύο βιβλίων όπου
συνοψίζονται και οι διδαχές της, μέσα από διάφορα «συμβάντα» που είχε
διηγηθεί η ίδια σε πιστούς, όσο και από τα - τουλάχιστον περίεργα - «οράματα»
της που περιγράφονται επίσης στα βιβλία της.
“
30 Σεπτεμβρίου 2023: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης
συμμετέχει σε Οικουμενιστική Ολονυχτία Προσευχής στη
Ρώμη.
Αντί Επιλόγου
Τα βιβλία της Γερόντισσας Γαβριηλίας, δείχνουν μιαν άλλη, εναλλακτική και light
εικόνα του Μοναχισμού και της έννοιας της Πίστης, όπως ακριβώς την διδάχθηκε
μέσα στην «Εκκλησία της Συμφιλίωσης» της γαλλικής κοινότητας Taize, μέσα από
τις «περίεργες» επισκέψεις της στις Ινδίες ή τις συναναστροφές που είχε με
ρωμαιοκαθολικούς και προτεστάντες.
Οι διδαχές της, όπως προκύπτουν τόσο από το βιβλίο «Η Γερόντισσα της Χαράς»
που συνέγραψε η μοναχή Φιλοθέη, όσο και από το άλλο βιβλίο που γράφτηκε γι
αυτήν, «Η Ασκητική της Αγάπης» (ενώ το υπογράφει η ίδια, φαίνεται πως
γράφτηκε από χέρι μάλλον υποτακτικού της), δεν έχουν καμμιά σχέση με την
Ιερά Παράδοση της Ορθοδοξίας και φρονώ πως είναι πράγματι ένας
Συγκρητισμός ανατολικών δογμάτων ανακατεμένων με θεωρίες του
προτεσταντισμού και της Ορθοδοξίας. Το επίκεντρο των διδαχών της είναι μεν ο
Χριστός, αλλά …ένας άλλος «Χριστός», εναλλακτικός, νεοεποχίτικος και πιο
κοντά στον Ινδουϊσμό παρά στην Ορθοδοξία.
Η αγιοκατάταξη της, είναι πράγματι μια ακόμη σκανδαλώδης απόφαση του
Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος με τις πράξεις του αυτές
οδηγεί την Ελληνορθοδοξία στο γκρεμό.
Με τις εντολές…τίνος άραγε;
Ίσως και να το μάθουμε κάποια μέρα στο μέλλον. Άλλωστε, πολλά πράγματα που
βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο σκοτάδι, κάποια μέρα θα αναδυθούν στην
επιφάνεια και στο φως. Πολλά θα αλλάξουν τότε και ο κόσμος μας θα έχει βγεί
μέχρι τότε από το Σκότος της Πλάνης. Υπομονή και πίστη.
Η Γραβριηλία επί της ουσίας, δεν ήταν κάν Ορθόδοξη μοναχή. Είχε αλλοτριωθεί
μέσα από τις περιπλανήσεις της σε μέρη όπου η ίδια η Ορθοδοξία βαλλόταν και
υπερίσχυε ένας άλλος, εναλλακτικός θρησκευτικός κόσμος. Οι κοσμοθεωρίες της
απέχουν κατά πολύ από αυτές των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και η
λεγόμενη «Αγαποσύνη», βασιλεύει παντού μέσα στο έργο της. Το μαρτυρούν
πολλοί πατέρες κληρικοί και ειδικοί επί των αιρέσεων.
Ίσως η γερόντισσα αυτή να αποτελεί και τον πολιορκητικό κριό για να πέσουν τα
τείχη των αντιστάσεων των πιστών και να αποδεχθούν τον Οικουμενισμό. Ίσως
αυτοί που την προωθούν να έχουν κάποιο ευρύτερης σημασίας σχέδιο, ίσως και
όχι. Πάντως, η αγιοκατάταξη της, είναι ένα ακόμη στοιχείο που επιβεβαιώνει τον
Απόστολο Παύλο, ο οποίος έγραψε για τον Αντίχριστο και την εποχή του και
βεβαίωσε πως «…πλανήσαι, εί δυνατόν, και τους εκλεκτούς».
Πύρινος Λόγιος
Sergioschrys@outlook.com
_____________________
*Συγκρητισμός: Ο συνδυασμός διαφορετικών δογμάτων, θρησκειών ή δεξαμενών σκέψης,
προβάλλοντας μια μείξη πρακτικών και δοξασιών, δημιουργώντας μια νέα αντίληψη περί ενός
νέου δόγματος ή μιας νέας σχολής σκέψης και ιδεών.